Բլոգի մեկնաբանություններ

другие стихи автора

Дора Хайкина родилась в 1913 году в Чернигове. В годы гражданской войны и после неё воспитывалась в детском доме. Об этом писала в прозе, об этом и стихи.
По какой дорожке мне пойти сначала,
По пробитой стёжке?.. По тропе глухой?..
Где-то я когда-то детство потеряла,
Я рассталась где-то с детскою порой.
Может быть, по снежной мне пойти дорожке,
К низенькой калитке, где белым-бело?..
Там стоит девчонка! Посинели ножки.
Губы у ребёнка холодом свело.
Я бы ей дыханьем ножки отогрела,
В тёплые сапожки их могла обуть.
Нужно, чтоб сапожки в холод были целы,
Чтоб дарил игрушки ей хоть кто-нибудь!..
Может быть, зелёной мне пойти дорогой,
Где Десна лепечет шёлковой волной?
Может, там с девчонкой встречусь босоногой
И её за ручку приведу домой?
Мы её, бедняжку, сразу б посадили
За накрытый стол, в круг других детей,
Я бы рассказала небыли и были,
Сказку бы за сказкой сочинила ей.
Чтобы веял вечер тишиною сладкой
И казалось небо шторой голубой…
Ты потом легла бы в тёплую кроватку,
И тепло-уютно было б нам с тобой!
Ты в окно смотрела б, как блуждают звёзды…
Как прекрасны эти звёздные пути!..
…Детство моё, детство!.. Видно, слишком поздно,
Видно, не удастся мне тебя найти.
Сколько б ни искала – много или мало, -
Самым ранним утром иль к исходу дня…
Потому, что детство я не потеряла,
Потому, что не было детства у меня!..

Իսկ ով ասաց, որ Ձմեռ Պապիկ չկա?

Ես երրորդ դասարանում դասի ժամանակ եմ իմացել այդ դառը ճշմարտությունը, դասատուն ասեց: Շատ ծանր տարա, դրանից առաջ չեի էլ կարա ենթադրեի, որ չկա տենց բան, բայց ծնողներիս չասեցի որ գիտեմ դրա մասին, որովհետև առջևում նոր տարի էր, ու ես էլի էի ուզում հին ձևերով նվեր գտնեի բարձիս տակից առավոտ:

Հիանալի էր պատմածտ, հրաշք.Մեզ այնքան են պակասում երջանիկ մարդիկ
Շնորհակալություն.

Մայր լինելը արվեստ է, ոչ թե աշխատանք կամ արհեստ։ Այն բոլորին տրված չէ։

Շնորհակալություն: Ճիշտ եք ասում, գնահատականի վրա պետք չէ ուշադրություն դարձնել: Դա ասվել է երեխային առաջին դասարանից, ասվում է մինչեւ հիմա: Երբեւիցե չեմ բարկացել, նախատել, կամ ամոթանք տվել: Երեխան երբ դպրոցից դուրս է գալիս միշտ ընդունում եմ գրկաբաց ու համբյուրներով: Բայց առաջին իսկ հայացքից արդեն երեւում է, թե ինչ տրամադրութամբ է նա դուրս գալիս դպրոցից:
Երեխան անպիսի մի անձնավորություն է, որը անգամ ծնված պահից ոչ միայն սեր, այլեւ գովասանք է ակնկալում : Դպրոցում իր գովասանքը աշակերտը ստանում է իր կատարած աշխատանքի դիմաց: Այն երեխաները, որոնք սովորել չեն սիրում, իրենց համար միեւնույն է թե ինչ կստանան, չեն հուզվում գանհատականներից: Սովորող ցանկացած երեխա, դուրս է գալիս դպրոցից հուզված, երբ իր աշխատանքը հարկին չի գնահատվում:

Գիտեք անգամ օրինակով եմ Նելլիին բացատրել, որ գնահատականը այնքան էլ մեծ նշանակություն չունի իր գիտելիքների աշխարհում: Դպրոցը միայն առիթ ու հնարավորություն է տվյալ գիտելիքը ստանալու համար: Օրինակ, բնագիտության դասը այդքան պարապելու շնորհիվ նա դարծել է հաճելի ու հետաքրքիր զրուցակիր շրջապատի համար: Նա իր մտքերը շարադրում ու խոսում է իր սովորած թեմաններով:
Միեւնույն է նա երեխա է, եթե երկու տարեկանը իր գովասանքների դիմաց կոնֆետ է ակնկալում, այս տարիքի երեխան էլ գնահատական է ակնկալում:
ԿԱՆ ՄԱՆԿԱՎԱՐԺՆԵՐ, ՈՐ ԻՐՈՔ ՀԱՍԿԱՆՈՒՄ ԵՆ ՍԱ:

Խորհուրդ կտամ ավելի քիչ միջամտել երեխայի գնահատականների հետ կապված հարցերին: Բնագիտության առարկայի դասագրքից /մյուսներին էլ է վերաբերում/ թող կարդա օրվա դասը, ու դրանից հետո տվեք այլ աղբյուրներ: Օրինակ` գիտահանրամատչելի ամսագրեր, հոդվածներ, այլևայլ նյութեր: Տվյալ դասը իր համար վերածեք մի հետաքրքիր պրոցեսի և վերջ: Միշտ հեռվից հետևեք գնահատականներին: Մի՜ շոշափեք ցավոտ հարցեր:
Ուսուցչուհու հետ երբեմն խոսեք մյուս երեխաների մասին, և նա կսկսի խոսել ... Ձեր երեխայի մասին:

Բարև Ձեզ:

Իմ կարծիքով, առաջին հերթին երեխային պետք է բացատրել, որ այդ առարկան նա սովորում է ոչ թե գնահատական ստանալու համար, այլ գիտելիքներ ձեռք բերելու, հետաքրքիր նորություններ իմանալու, մտահորիզոնը զարգացնելու: Եթե Ձեր երեխան դա գիտակցի, այլևս համոզելու կարիք չի լինի, ինձ թվում է:
Նաև իմ մոտ այնպիսի տպավորություն ստեղծվեց, որ Դուք չափից շատ եք երեխայի ուշադրությունը սևեռել գնահատականի և արդյունքների վրա: Ուսուցչուհու հետ, իհարկե, կարելի է զրուցել, բայց երեխան պետք է համոզված լինի, որ իր ուժը իր գիտելիքի մեջ է, որ եթե նա գիտելիք ունի, ապա ոչ ոք չի կարող նրան ցածր գնահատել կամ «վատություն» անել: Ինչ վերաբերում է «չհանձնարարած դասին», Դուք նշում եք, որ դասարանի կեսը չի հիշել, ար այն հանձնարարված է: Բայց մյուս կեսից, հավանաբար, գոնե մի քանիսը հիշե՞լ են, ուրեմն հնարավո՞ր էր դա հիշել: Լավ կլինի, որ Ձեր երեխան էլ ձգտի միշտ լինել այդ ուշադիրների թվում:

Հաջողություն եմ մաղթում Ձեր երեխային ուսման մեջ, հուսով եմ նա կսկսի հետաքրքրվել առարկայով և հարուստ գիտելիքներ ձեռք կբերի:

աաա պուճուրը տիպ ա լավ էլ իրանից գոհ բռնվել ա

Mankik դեմքա տղադ

աաա, ես մեռա

Իսկ Լեհաստանում ասում են Կուբուշ Պուխատեկ...

Dayana Շնորհակալություն:

Սպարտակին պաչիկներ, որ շուտ լավանա, իսկ Նելլիին ու Սամվելին լիքը ուժ ու եռանդ, որ ամառը մի լավ թռչկոտեն

Շնորհակալություն

Ինչ էլ համովն է

Երջանիկ մայր ես

Հա ճիստ ես ես ել հեսա կփոխվեմ 3 կուրս,ախր ես կուրսից ել բան չհասկացա,որ մտածում եմ 2 տարւց պրտնելու ենք մազերս բիզ բիզ ա կանգնում բա

Ես էլ եմ շատ սիրում, ամենասիրած տարվա եղանակսա, համ արձակուրդ գնալու լավագույն ժամանակը, համ դասերից վերջապես թեթևացած հանգստանում ես, համ էլ տաքա, օրվա մեջ կարելիա մի քանի անգամ լողանալ , ձմերուկ, պաղպաղակ, ծիրան ու դեղձ ուտելու լավագույն ժամանակը ու սենց էլի շատ-շատ համով ու լավ բաների ժամանակն է ամառը
Իսկ քեզ համար, երևի երեխաներիդ հետ ավելի շատ ժամանակ անցկացնելու լավագույն ժամանակամիջոցնա