Բլոգի մեկնաբանություններ

Rhayader ջան, էական է ոչ թե այն, թե մարդու մեջ արդյոք կա թե չկա սիրելու բան, այլ այն որ սեփական անձի նկատմամբ սիրո բացակայությունը հավասարազոր է ինքնատեռորիզմի: Լիարժեք կյանքը եվ սիրո բացակայությունը անհամատեղելի երեվույթներ են: Կյանքը ինքը ստիպում է մարդուն սովորել սիրել: Կամ սովորում ես կյանքը սիրել, կամ դատապարտված ես կյանքդ անցկացնել դժոխքում:
Եթե որոշել ես ապերել,ուրեմն ստիպված ես ընդունել այն օրենքները որը առաջարկում է կյանքը:

Մարդու մեջ սիրո արժանի ոչինչ չկա, ու հոգու խորքում դա գիտի ամեն գիտակից մարդ: Ցանկացած մարդու կյանքն անաչառ աչքով նայելիս զզվանք է հարուցում իր սեղանի տակ կպցրած խլինքներով ու դրանցից էլ շատ ստով:

Rhayader ջան, էական է ոչ թե այն, թե մարդու մեջ արդյոք կա թե չկա սիրելու բան, այլ այն որ սեփական անձի նկատմամբ սիրո բացակայությունը հավասարազոր է ինքնատեռորիզմի: Լիարժեք կյանքը եվ սիրո բացակայությունը անհամատեղելի երեվույթներ են: Կյանքը ինքը ստիպում է մարդուն սովորել սիրել: Կամ սովորում ես կյանքը սիրել, կամ դատապարտված ես կյանքդ անցկացնել դժոխքում:
Եթե որոշել ես ապերել,ուրեմն ստիպված ես ընդունել այն օրենքները որը առաջարկում է կյանքը:

Ինձ էլ կխաղացնե~ք
Սոֆ, թույն բան էիր գրել Ես որ ցինիկ չլինեի` նույնիսկ կնեղանայի

Rhayader-ի խոսքերից

Կբացատրե՞ս, ինչու: Չեմ կարծում, թե երիտասարդական նեգատիվիզմի հետևանք է

Տարիների ընթացքում ձևավորված հատկանիշ է:

Նախ՝ գրեթե միշտ ամենամեծ հարվածը ստացել եմ ինձ գովաբանող կամ բազմիցս այստեղ-այնտեղ ինձ գովաբանած մարդկանցից: Հիմնականում նպատակային գովաբանությանն իր հիմքերում շատ խորը-խորը թաղված ունի գովաբանողի կողմից որոշակի սպասելիքներ (շատ հնարավոր է զուտ ենթագիտակցորեն), որոնց չարդարացման դեպքում՝ ի հայտ է գալիս հիասթափություն, պատնեշ է առաջանում, որը որոշ դեպքերում վերափոխվում է ոչնչացման հրեշավոր ծրագրի(հնարավոր է ենթագիտակցորեն):

Առողջ քննադատության ենթարկողն իր տրամաբանական քննադատությամբ ինձ արդեն իսկ կարելի է ասել «գովաբանում է»՝ ցույց է տալիս որ ես իր համար որոշակի «արժեք» եմ: Իսկ չհիմնավորված, ոչ տեղին խոսքերն այս կամ այն արաքիս մասին քննադատություն չեն, դատարկաբանություն են կամ պարզապես աբիժնիկության ու նախանձի վրա հիմնված մտքեր:

հմմ, լավն էր, խորն էր, բայց կողքից մեկնաբանության կարիք չունի, իսկ ես շատախոս եմ....

Կբացատրե՞ս, ինչու: Չեմ կարծում, թե երիտասարդական նեգատիվիզմի հետևանք է

Rhayader ջան, իմ մոտ լրիվ հակառակն ա: Գովասանքից տխրում եմ, քննադատությունից ուրախանում: Լինի ծանոթ թե անծանոթ:

Իրականում ոչ մի սարսափելի բան չկար, մի նախադասությունով ասած՝ ոչ անծանոթ մարդու գովասանքից ուրախանում եմ, ոչ էլ քննադատությունից՝ տխրում:

Էս ի՞նչ եղավ քեզ: Քնեցի՞ր…

Rhayader-ի խոսքերից

Այ եթե Չուկը սրա նախորդ գրառումը չջնջեր, կիմանաիր, թե ինչու չեմ խռովել))) բայց հետևություններ արել եմ:

Rhayader ջան (տե՛ս, չնայած այն բանին, որ արդեն պարզ է, թե ինչ է ջնջել Չուկը, քո հետ դեռ «ջան»-ով եմ խոսում), հետևություններիդ հետ կապված, մի քիչ խնդրում եմ թույլատրելիի (որ չջնջվի) սահմաններում մանրամասնիր: Խոստանում եմ (ոնց էին ասու՞մ) չհեգնել, չվիրավորել, չկծել… Համ էլ ահագին բան կպարզաբանենք միասին: Մենակ մի քիչ շուտ. ուշ է, իսկ ես վաղը հերթապահության եմ:

Այ եթե Չուկը սրա նախորդ գրառումը չջնջեր, կիմանաիր, թե ինչու չեմ խռովել))) բայց հետևություններ արել եմ:

Rhayader-ի խոսքերից

Մարկիզ, իհարկե, ուրախ եմ, որ դու այդքան կատարյալ ես, ուրեմն հանգիստ թող մեզ՝ խղճուկ անկատարներիս:

Rhayader, իհարկե, ես կատարյալ չեմ: Իսկ դու, կարծում եմ, այնքան էլ անկատար չես, առավել ևս խղճուկ…


Իսկ, ընդհանրապես, եթե խռովել ես ու չես ցանկանում տեսնել իմ մեկնաբանությունները քո բլոգում, խնդրեմ՝ այլևս չեմ գրի:

Մարկիզ, իհարկե, ուրախ եմ, որ դու այդքան կատարյալ ես, ուրեմն հանգիստ թող մեզ՝ խղճուկ անկատարներիս:

Ցանկացած մարդու կյանքն անաչառ աչքով նայելիս զզվանք է հարուցում իր սեղանի տակ կպցրած խլինքներով ու դրանցից էլ շատ ստով:

Rhayader, մտորելու տեղիք տվեցիր: Բայց ամենը, օրինակ՝ իմ մոտ նորմալ է… Ես սովորել եմ մարդ լինել, կարող եմ շատերին սովորեցնել (անընդունակ աշակերտներ չեն ընդունվում): Համ էլ հենց հիմա գրպանումս երկու թաշկինակ կա, մեկը մաքուր, մյուսը (լավ հիշեցրիր, վաղը փոխեմ)…
Իսկ ստախոսությունը՞… Մասնագիտությունս է պարտադրում:

Ես էլ եմ զզվում փնթիությունից ու անորակ ստերից:

Ֆրեյա, չես հանձնվում: Թքում ու գնում ես: Զզված բոլորից ու ամեն ինչից:

հետաքրքիր է

Ու հանձնվել? Ընդունել պարտությունը?
Ամենահեշտ բանն ա

Ինքնասպանությունը կարելի է անել միշտ: Իսկ մինչ այդ կարելի է փորձել ապրել հնարավոր բոլոր տարբերակներով: Անձամբ ես ինքնասպանությունը թողել եմ որպես ամենավերջին տարբերակ:

Հիշեցրեց Ախմետ Մահացած Տեռորիստի մասին պատմությունը:

- Was your school for suicide-bombers a good place?
- Well it used tobe. Until someone tried to practice.

Rhayader-ի խոսքերից

Դա պետք ա տեսնել)))

վերջին անգամ?