PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Մեծամտություն



Armeno
22.05.2007, 11:31
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մեծամտությանը։

electrical_storm
22.05.2007, 12:06
մի քիչ պետքա լինի մարդու մեջ, ու հիմքեր ունենա…

impression
22.05.2007, 13:11
Իմ կարծիքով, մեծամտությունը գոռոզության մի տեսակ է, գուցե՝ ամենավատը: Գոռոզությունն էլառաջանում է հիվանդագին ինքնասիրության/սեփական թերարժեքության բարդույթի հետևանքով: Դրա նորմալ ձևն է ինքնասիրությունը, արժանապատվության զգացումը, ինչը, ցավոք, պակասում է շատերիս, անգամ նրանց, ովքեր մեծամտության ասպարեզում անհաս բարձունքների են հասել :D

Root
22.05.2007, 13:13
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մեծամտությանը։

Երբ դա զգում եմ իմ մեջ .... առանձնանում եմ ու սկսում .... ինքս ինձ ծեծել ... սկի էլ զավեշտական չէ ..

Ձայնալար
22.05.2007, 13:35
Համոզմունք ունեմ, որ մեծամիտ (կամ ինքնահավան) պահվածքով մարդկանց մեծ մասը իրականում տառապում են իրենց բարդույթներից: Կարծում եմ իդեալական դեպքում մարդ պետք է կարողանա ճիշտ գնահատել իրեն և շրջապատին և եթե նույնիսկ ինքն իր համար պարզի, որ ինչ-որ բանով ավելի լավն է քան դիմացինը չշտապի հայտարարել դրա մասին ի լուր աշխարհի: Կարևոր է, որ մարդ սովորի գնահատել դիմացինին կարողանա գտնել ինքն իր մեջ այն կողմերը, որոնցով զիջում է ուրիշներին: Մի խոսքով յուրաքանչյուրս ունենք անսահմանափակ քանակով լավ ու վատ կողմեր խնդիրը կայանում է դրանք ճիշտ գնահատելու մեջ: Օրինակ Չարենցն ասում էր, որ նա հանճար է, բայց իրեն մեծամիտ չեմ համարում, որովհետև մարդը հանճար էր և գիտեր դրա մասին:

Kheranyan
22.05.2007, 13:38
Ընդհանրապես տանել չեմ կարողանում մեծամիտ մարդկանց, և իմ կարծիքով չկա հիմնավորված կամ անհիմն մեծամտություն, երկուսն էլ շատ վատ է:
Դա նման է մի պատմության, երբ երկու տակառ կանգնած են սարի գագաթին, մեկը լիքն է իսկ մյուսը դատարկ, երկուսով գլորվում են ներքև: Դատարկ տակառը ամբողջ ճանապարհին գոռալով է իջնում, իսկ լիքը տակառը անձայն ու հանգիստ է իջնում…
Հետևությունները թողնում են Ձեզ:

moona
22.05.2007, 14:04
Ընդհանրապես տանել չեմ կարողանում մեծամիտ մարդկանց, և իմ կարծիքով չկա հիմնավորված կամ անհիմն մեծամտություն, երկուսն էլ շատ վատ է:
Դա նման է մի պատմության, երբ երկու տակառ կանգնած են սարի գագաթին, մեկը լիքն է իսկ մյուսը դատարկ, երկուսով գլորվում են ներքև: Դատարկ տակառը ամբողջ ճանապարհին գոռալով է իջնում, իսկ լիքը տակառը անձայն ու հանգիստ է իջնում…
Հետևությունները թողնում են Ձեզ:
:)ինձ շատ դուր եկավ քո համեմատությունը, իրականում այդպես է խելացի մարդն ավելի շատ լռում է ու երբեք չի բարձրաձայնում իր առավելությունների մասին.
Ու իմ կարծիքով նրանք են վերևից նայում դիմացինին, ովքեր իրականում գտնվում են ներքևում.
Շատ եմ սիրում Սևակի այս խոսքերը. "Հպարտ եղիր, բայց ոչ գոռոզ, դատարկ մարդն է գոռոզանում..."

Array
22.05.2007, 20:27
:)ինձ շատ դուր եկավ քո համեմատությունը, իրականում այդպես է խելացի մարդն ավելի շատ լռում է ու երբեք չի բարձրաձայնում իր առավելությունների մասին.
Ու իմ կարծիքով նրանք են վերևից նայում դիմացինին, ովքեր իրականում գտնվում են ներքևում.
Շատ եմ սիրում Սևակի այս խոսքերը. "Հպարտ եղիր, բայց ոչ գոռոզ, դատարկ մարդն է գոռոզանում..."
Ինչու եք կարծում,թե մեծամիտ լինել նշանակում է բարձրաձայնել սեփական առավելությունների մասին,մարդ կարող է իր մասին մեծ կարծիք ունենալ,սակայն չհայտարարել դա:
Կարծում եմ մեծամիտ լինել պետք չէ,սակայն նայև դժվար է ապրել առանց սեփական անձի մասին ինչ-որ չափով դրական կարծիք ունենալու:Կարծում եմ սթափ է պետք դատել,այսինքն ճիշտ գնահատել և՛ սեփական թերությունները,և՛ առավելությունները մյուսների հանդեպ,կարծում եմ դա մեծամտություն չէք համարի:)

Mesrop
24.05.2007, 10:41
առաջին հերթին եթե դու քո մասին մեծ կարծիքի չլինես, ոչ մեկ էլ չի լինի… :)
ես ըտենց եմ կարծում… մարդ պետքա իրա վստահ լինի, ու սամադավոլնի… ;)
դե չափի մեջ… :)

Kheranyan
24.05.2007, 10:58
առաջին հերթին եթե դու քո մասին մեծ կարծիքի չլինես, ոչ մեկ էլ չի լինի… :)
ես ըտենց եմ կարծում… մարդ պետքա իրա վստահ լինի, ու սամադավոլնի… ;)
դե չափի մեջ… :)

Համձայն եմ քեզ հետ, սակայն մասամբ: Մարդ պետք է լինի ինքնավստահ, համձայն եմ, բայց ոչ մեծ կարծիքի իր մասին, ավելի լավ է այլոք լինեն մեծ կարծիքի, քանի որ, եթե մեծ կարծիք ունես քո մասին, ապա դա ամենևին չի նշանակում, որ դու իրոք այդպիսին էս, իսկ եթե ուրիշնեը քո մասին ունեն լավ կամ մեծ կարծիք, նշանակում է, որ ունես որոշակի արժանիքներ այդ կարծիքին համապատասխան, պետք է արժանանալ այդ մեծ կարծիքին, այլ ոչ թե լինել մեծ կարծիքի քո մասին,ավելացնեմ նաև որ պետք չէ թերագնահատես ինքդ քեզ, քանի որ դրանով նպաստում ես նաև նմանատիպ կարծիքի ձևավորմանը շրջապատի մոտ:

Cassiopeia
24.05.2007, 11:02
Ինձ շատ հաճախ մեծամիտ են համարել, նույնիսկ չգիտեմ ինչի:(
Անձամբ ինձ համար դա ահավոր երևույթ է, մարդ պիտի կարողանա ցանկացած շրջապատում իրեն դրսևորել այնպես, ինչպես շրջապատն է պահանջում, ոչ թե արհամարհանքով նայի շրջապատին ու ասի. «Ես լավն եմ, ու դուք արժանի չեք իմ ընկերների ու նույնիսկ ծանոթների շարքում դասվել»

Kheranyan
24.05.2007, 13:37
մարդ պիտի կարողանա ցանկացած շրջապատում իրեն դրսևորել այնպես, ինչպես շրջապատն է պահանջում:

Քո ներկայցրած մտքի առաջին մասի հետ ընդհանրապես համամիտ չեմ, մարդ չպետք է իրեն պահի այնպես ինչպես պահանջում է շրջապատը, այլ պետք է լինի այն ինչ կա, որովհետև, իմ կարծիքով, եթե քեզ պահես այնպես ինչպես պահանջում է շրջապատը, ապա որոշակիորեն կկորցնես քո ԵՍ-ի մի մասը, իսկ եթե նա չի ընդունվում տվյալ շրջապատի կողմից ,կամ նա չի ընդունում այդ շրջապատը, ապա, ըստ իս, պետք է փոխել շրջապատը:


ոչ թե արհամարհանքով նայի շրջապատին ու ասի. «Ես լավն եմ, ու դուք արժանի չեք իմ ընկերների ու նույնիսկ ծանոթների շարքում դասվել»

Այս մտքիդ հետ լրիվ համամիտ եմ, դա մեծամտության դրսևորման տիպիկ ձև է:

electrical_storm
24.05.2007, 17:28
Անձամբ ինձ համար դա ահավոր երևույթ է, մարդ պիտի կարողանա ցանկացած շրջապատում իրեն դրսևորել այնպես, ինչպես շրջապատն է պահանջում, ոչ թե արհամարհանքով նայի շրջապատին ու ասի. «Ես լավն եմ, ու դուք արժանի չեք իմ ընկերների ու նույնիսկ ծանոթների շարքում դասվել»

իմ մոտ էտ ահավոր երևույթից լինումա…:)

Fantazy
24.05.2007, 17:57
Շատերը իմ հետ առաջին ծանոթությունից հետո ինձ մեծամիտ են համարել, :( բայց ընթացքում շփվելուց հետո պնդել են հակառակը: :P Շատ ծիծաղելի էր լինում, երբ ահագին ժամանակ շփվելուց հետո, վերջապես խոստովանում էին թե ինչպիսի առաջին տպավորություն եմ թողել նրանց վրա, ինչպես նաև զարմանալի էր այդ փաստը ինձ համար: :o

Մանոն
25.05.2007, 15:54
Հետաքրքիրն այն է, որ մեծամիտ մարդիկ, չեն էլ զգում, որ իրենք մեծամիտ են: Ու երբ ասում են նրանց այդ մասին, նրանք դա չեն ընդունում և դեռ մի բան էլ խիստ նեղանում են: Բոլոր մարդիկ հավասար են: Եվ մարդուն իր համեստությունն է գեղեցկացնում: Համաձայն եմ այն մտքի հետ, որ մարդը պիտի առաջին հերթին ինքն իրեն հարգի, բայց ավելացնեմ նաև, որ ամեն ինքն իրեն հարգող մարդ երբեք իրեն թույլ չի տա մեծամտանալ ու գերագնահատել իր սեփական անձը:

Ուլուանա
25.05.2007, 16:29
Շատերը իմ հետ առաջին ծանոթությունից հետո ինձ մեծամիտ են համարել, :( բայց ընթացքում շփվելուց հետո պնդել են հակառակը: :P Շատ ծիծաղելի էր լինում, երբ ահագին ժամանակ շփվելուց հետո, վերջապես խոստովանում էին թե ինչպիսի առաջին տպավորություն եմ թողել նրանց վրա, ինչպես նաև զարմանալի էր այդ փաստը ինձ համար: :o
Վայ, հետաքրքիր է, ոնց որ իմ մասին լիներ։ :o Ավելի ճիշտ՝ դեռ մի քանի տարի առաջ ինձ մոտ ճիշտ այդպես էր միշտ լինում, բայց վերջին տարիներին կարծես թե այդ առումով նորմալացել է։ :)


Հետաքրքիրն այն է, որ մեծամիտ մարդիկ, չեն էլ զգում, որ իրենք մեծամիտ են: Ու երբ ասում են նրանց այդ մասին, նրանք դա չեն ընդունում և դեռ մի բան էլ խիստ նեղանում են:
Չէի ասի, ոչ բոլոր մեծամիտներն են այդպիսին։ Օրինակ, իմ իմացած մեծամիտներից շատերը ընդունում են, որ այդպիսին են, ուղղակի համարում են, որ դրա համար հիմքեր ունեն։ Հիշում եմ, մի անգամ, երբ մի մեծամիտի ասացի, որ ինքը մեծամիտ է, ասաց, որ դժվար է հասնել այնպիսի բարձունքների, ինչպիսին որ ինքն է հասել, ու այդքանից հետո մեծամիտ չդառնալ։ :D Պատկերացնու՞մ եք։ Այսինքն՝ դժվար է դիմանալ սեփական մեծության հմայքին, էլի։ :D Շատերն էլ ասում են, որ դա պարզապես իրատեսություն է, ոչ թե մեծամտություն, ինչը գրեթե նույնն է, ինչ որ առաջին «արդարացումը»։

Համաձայն եմ վերևում գրված այն կարծիքներին, ըստ որոնց՝ մեծամտությունը հիմնականում թերարժեքության բարդույթի հետևանք է լինում։ Ճիշտ է, շատ մեծամիտներ իսկապես բավական խելացի, զարգացած ու շատ բաների հասած մարդիկ են լինում, բայց, կարծում եմ, որ եթե մարդը իր արժանիքներն ու ձեռքբերումներն անընդհատ շեշտելու ու ցուցադրելու պահանջ է զգում, դա նշանակում է, որ նա, այնուամենայնիվ, ինչ-որ մտավախություն ունի, որ իր այդ արժանիքները կարող են չնկատվել, ինչն էլ խոսում է թերարժեքության բարդույթի առկայության մասին։ :think

Guest
25.05.2007, 16:53
Համեստ մարդիկ շատ ավելի խորն են մտածում քան մեծամիտները:
Համեստ լինելով, նրանք ուրիշներից են լսում այն ամենը, ինչ մտածում են իրենց մասին, ինչը հազարապատիկ ավելի մեծ հաջույք է:

Kita
25.05.2007, 17:55
Համեստ մարդիկ շատ ավելի խորն են մտածում քան մեծամիտները:
Համեստ լինելով, նրանք ուրիշներից են լսում այն ամենը, ինչ մտածում են իրենց մասին, ինչը հազարապատիկ ավելի մեծ հաջույք է:

Վայ Հայկ դու հենց այդ սկզբունքներով ես շարժվում::)

Երևի թե մարդու մեջ ամենաահավոր գծերից մեկն եմ համարում:
Զզվում եմ այն մարդկանցից, ավելի ճիշտ առհամարում, որոնք մեծամտության տեղ չունեն, բայց իրենց չգիտեմ ինչի տեղ դրած առաջ են շարժվում՝ առաջ ուրիշներին գցելով և ստորացնելով:

Կարելի է լինել ինքնավստահ, բայց ոչ մեծամիտ, այն էլ չափի մեջմ թե չէ կարելի է կործանվել:

StrangeLittleGirl
25.05.2007, 22:17
Մարդիկ հաճախ շփոթում են ինքնավստահությունն ու մեծամտությունը: Գիտեք, ես համեստ չեմ: Չեմ սիրում ավելորդ ձևեր թափել: Ես շատ լավ գիտեմ իմ արժանիքներն ու թերությունները և դրանք չեմ թաքցնում: Ես գիտեմ, որ խելացի եմ, որ լավ եմ գրում, որ խորը մարդ եմ և այլն… Բայց, միևնույն ժամանակ, գիտեմ, որ ծույլ եմ, որ լիքը բաներ կան, որոնցից գլուխ չեմ հանում, որ իդեալական գեղեցկություն չունեմ և այլն… Ես երբեք չեմ ասում, որ ունեմ այն, ինչը գիտեմ, որ չունեմ:
Բայց, չգիտես ինչու, մարդիկ շարունակում են ինձ մեծամիտ համարել :(

wagamaffia
26.05.2007, 05:14
Մեծամիտ անգլերեն ո՞նց կլինի:oy

Ուլուանա
26.05.2007, 10:14
Մարդիկ հաճախ շփոթում են ինքնավստահությունն ու մեծամտությունը: Գիտեք, ես համեստ չեմ: Չեմ սիրում ավելորդ ձևեր թափել: Ես շատ լավ գիտեմ իմ արժանիքներն ու թերությունները և դրանք չեմ թաքցնում: Ես գիտեմ, որ խելացի եմ, որ լավ եմ գրում, որ խորը մարդ եմ և այլն… Բայց, միևնույն ժամանակ, գիտեմ, որ ծույլ եմ, որ լիքը բաներ կան, որոնցից գլուխ չեմ հանում, որ իդեալական գեղեցկություն չունեմ և այլն… Ես երբեք չեմ ասում, որ ունեմ այն, ինչը գիտեմ, որ չունեմ:
Բայց, չգիտես ինչու, մարդիկ շարունակում են ինձ մեծամիտ համարել :(
Բյուր, սեփական արժանիքները գիտակցելը դեռ մեծամտություն չէ։ Մեծամտությունը սեփական արժանիքների մասին բարձրաձայն խոսելն է, հատուկ ցուցադրելը։ Եթե մարդն ունի այս կամ այն արժանիքը, ապա դա վաղ թե ուշ ուրիշներն էլ կնկատեն, հետևաբար բոլորովին անհրաժեշտություն չկա դրանց մասին բարձրաձայնելու։ ;)

Philosopher
26.05.2007, 10:26
Բյուր, սեփական արժանիքները գիտակցելը դեռ մեծամտություն չէ։ Մեծամտությունը սեփական արժանիքների մասին բարձրաձայն խոսելն է, հատուկ ցուցադրելը։ Եթե մարդն ունի այս կամ այն արժանիքը, ապա դա վաղ թե ուշ ուրիշներն էլ կնկատեն, հետևաբար բոլորովին անհրաժեշտություն չկա դրանց մասին բարձրաձայնելու։ ;)
Իրականում նույնիսկ դա էլ չէ: Ուիթմենը, Չարենցը այնքան բարձրաձայն էին խոսում իրենց հանճարի մասին, որ ավելի բարձրաձայն խոսել կարող էր մեկ էլ երևի Եհովան... Բայց դա մեծամտություն չէր, այլ սեփական արժեքի այնպիսի գիտակցում, որը ոչ միայն թույլ է տալիս, այլև պարտավորեցնում է խոսել այդ արժեքի մասին, որովհետև այդ արժեքը, եթե այն իրական արժեք է, ոչ միայն այդ մարդունն է, այլև նրան շրջապատող հասարակությանը, հետևաբար` այն պետք է ի ցույց դրվի, գնահատվի, և առաջին հերթին հենց իր` այդ մարդու կողմից: Ավելին, եթե այդ մարդը իսկապես լուրջ արժեքներ ունի, ապա նա այնքան լավ է գիտակցում իրական արժեքի գինը, այնքան լավ է ճանաչում "արժեք" կոչվածի որակները, որ այն տեսնում է ամենուր, որտեղ նրա գոնե մի նշույլ կա, և այստեղ իր անձը բացառություն լինել չի կարող: Իրականում մեծամտությունը իրական արժեքի և դրա նկատմամբ մարդու վերաբերմունքի անհամատասխանությունն է, սեփական արժեքի ոչ-ադեկվատ բարձր գնահատումը: Ընդ որում, այսպիսի ոչ-ադեկվատ գնահատումը բոլորովին էլ ավելի վտանգավոր չէ, քան ոչ-ադեկվատ գնահատականի այլ ձևերը, այդ թվում` ինքնախարազանումն ու մեղավորության, ոչնչության զգացումը: Մեծ հարց է, թե որ հոգեվիճակն է ավելի վտանգավոր. այն մարդու, որը գերբնական ուժին ասում է. "Ես անասում եմ քո առաջ, բայց ես քո հետ եմ" (Լյութեր), թե մարդը, որը մեծ, ոչ-ադեկվատ ինքնագնահատական ունի: Քաղաքակրթության պատմությունը ցույց է տալիս, որ առաջին դեպքում առավել մեծ վտանգներ կան, քան երկրորդի պարագայում, թեև երկուսն էլ միանշանակորեն վտանգավոր են, և առաջին հերթին` հենց իր` այդ մարդու համար: Այս մասին ուշագրավ աշխատություն է Ֆրոմի "Մարդն իր համար" աշխատությունը, որում Ֆրոմը ցույց է տալիս, որ ամենամեծ մեծամտության տակ կարող է թաքնված լինել ամենամեծ թերարժեքությունը և ամենամեծ խոնարհության տակ` ամենամեծ մեծամտությունը: Այնպես որ` խնդիրը մեծամիտ կամ խոնարհ, համեստ լինելը չէ: Խնդիրն այն է, թե դու` մարդդ, աշխարհին ինչ ունես ասելու, ինչ message ես բերում նրան: Մնացածը` պայմանականություններ են և ունայնություն:

Ուրվական
26.05.2007, 18:56
Ամենամեծ մեծամտության տակ կարող է թաքնված լինել ամենամեծ թերարժեքությունը և ամենամեծ խոնարհության տակ` ամենամեծ մեծամտությունը:

Միանշանակ համաձայն եմ այս մտքի հետ: Սրա վառ ապացույցը շրջապատում ինձ հանդիպած և հանդիպող դեպքերն են: Մեծամտությունը ոչ այլ ինչ է, քան թերարժեքություն և դա վերացնելու անկարողության վառ դրսևորում: Ընդհանրապես, մեծամտությունը ամենաչսիրածս հատկանիշներից է: Շատ-շատ կարամ խոսամ այս թեմայի վերաբերյալ, իրոք շատ հետաքրքրիր ա: Օրինակ, կարծում եմ, որ մեծամիտ մարդը կյանքում չի խոստովանի, որ ինքը մեծամիտ է՝ ելնելով հենց իր այդ մեծամտության հատկությունից: Բայց իմ կարծիքով, մեծամտությունը մարդու մոտից կարելի է վերացնել դրա դրսևորման ցանկացած փուլում, եթե, իհարկե, այն արդեն չի հասել խելագարության աստիճանի, չգիտեմ, հնարավոր է, որ այդ դեպքում էլ:

wagamaffia
26.05.2007, 19:05
Մեծամիտ անգլերեն ո՞նց կլինի:oy

Վերջը չասեցիք չէ՞ մեծամիտ անգլերեն ոնց են ասում.... :)ԴԵլավ, դելավ մեծամտություն մի արեք:D:D բայց էս մի հարցին պատասխան ինչի՞ չունեք:

murmushka
26.05.2007, 21:12
Վերջը չասեցիք չէ՞ մեծամիտ անգլերեն ոնց են ասում.... :)ԴԵլավ, դելավ մեծամտություն մի արեք:D:D բայց էս մի հարցին պատասխան ինչի՞ չունեք:

haughty, supercilious, arrogant. lofty

dvgray
26.05.2007, 22:02
...Մոցարտը անկեղծորեն պատասխանեց "Որովհետև ես ամենալավն եմ"...:

StrangeLittleGirl
27.05.2007, 10:09
Բյուր, սեփական արժանիքները գիտակցելը դեռ մեծամտություն չէ։ Մեծամտությունը սեփական արժանիքների մասին բարձրաձայն խոսելն է, հատուկ ցուցադրելը։ Եթե մարդն ունի այս կամ այն արժանիքը, ապա դա վաղ թե ուշ ուրիշներն էլ կնկատեն, հետևաբար բոլորովին անհրաժեշտություն չկա դրանց մասին բարձրաձայնելու։
Ա՛ն, համաձայն չեմ քեզ հետ: Մեկ էլ իմ կարծիքը չեմ գրի: Փիլիսոփան շատ լավ է գրել ;)

Ուլուանա
29.05.2007, 11:29
...Մոցարտը անկեղծորեն պատասխանեց "Որովհետև ես ամենալավն եմ"...:
Դա ուրիշ հարց է։ Երբ այնպիսի իրավիճակ է լինում, երբ քո արժանիքի կամ առավելության մասին բարձրաձայն և ի լուր աշխարհի ասելու անհրաժեշտությունը կա, ապա, իհարկե, պիտի ասես։ Խոսքս դրան չէր վերաբերում։ Բայց երբ մարդ առանց որևէ համապատասխան նախորդող համատեքստի հայտարարում է, որ ինքն ամենալավն է, որ ինքը դեմք է և այլն, ապա դա, իմ խորին համոզմամբ, մեծամտություն է, և ես դրա մեջ ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում, ընդհակառակը՝ դա միայն նյարդայնացնում է։ Եթե դու իրոք լավն ես, հանճար ես և այլն, ապա դա ուրիշներն էլ կնկատեն ու կհասկանան, առանց քո ասելու, իսկ եթե չեն նկատում, ապա քո ասելով չի, որ պիտի հասկանան, ուրեմն կամ իրականում այնքան մեծ չես, ինչպիսին որ կարծում ես, կամ էլ կամ էլ շրջապատդ դեռ այնքան գիտակից ու հասուն չի, որ քեզ գնահատի ըստ արժանվույն, բայց այս դեպքում էլ, ինչպես արդեն ասացի, խոսքերը չեն, որ պետք է մարդկանց համոզեն։ ;)

Հետո մի բան էլ կա։ Եթե մարդը որևէ բնագավառում, որևէ հարցում իր մեծության մասին բարձրաձայնելու պահանջ է զգում, դա խոսում է այն մասին, որ թեկուզև տվյալ կոնկրետ բնագավառում նրա մեծությունը իրական է, բայց ուրեմն նրա զարգացումը ներդաշնակ չէ, այսինքն՝ ես համոզված եմ, որ հոգևոր առումով ավելի զարգացած լինելու դեպքում այդ նույն մարդը իր մեծության մասին բարձրաձայնելու ցանկություն և պահանջ չէր ունենա։ Եթե ամեն մարդ գիտակցեր, թե տիեզերական մասշտաբով որքան փոքր ու աննշան է ինքը, իր մեծության մասին չէր խոսի։ Դե, հասկանալի է, որ բոլորս էլ մարդ ենք, հասարակ մահկանացու (թեև ոչ բոլորն են դա ընդունում :D, բայց դե դրանից նրանց կարգավիճակը չի փոխվում), և երբ ինչ-որ բանից իսկապես լավ ենք լինում, անկախ մեզնից՝ ուզում ենք, որ բոլորն այդ մասին իմանան, որ մեզանով հիանան, մեզ գովեն, հաստատեն, որ մենք իրոք լավն ենք և այլն։ Բնական է, որ ցանկացած մարդու մեջ դա այս կամ այն չափով առկա է, բայց դա ես համարում եմ մարդկային թուլություններից մեկը, ինչից ինքս էլ, բնականաբար լրիվ զուրկ չեմ, թեև ինձ ճանաչող մարդիկ ինձ սովորաբար մեծամիտ չեն համարում։ Կոնկրետ ինձ երբեք էլ դուր չեն գալիս ինքնագովասանքներն ու սեփական մեծության մասին հայտարարությունները՝ անկախ նրանից, թե դրանք որքանով են համապատասխանում իրականությանը։

Ճիշտ է, դրա հակառակ երևույթն էլ կա, որն անձամբ ինձ համար ավելի տհաճ է, քան մեծամտության դրսևորումը. երբ մարդուն գովում ես՝ նշելով նրա այսինչ կամ այնինչ արժանիքը, իսկ նա համառորեն պնդում է, որ ինքն այդպիսին չէ, բայց միաժամանակ զգում ես, որ ինքը շատ լավ էլ գիտի, որ այդպիսին է, ուղղակի կեղծ համեստություն է անում, որպեսզի դու էլ շարունակես պնդել, որ չէ, ինքը շատ լավն է, և ինքը դրանից իրեն ավելի մեծ ու ավելի փառաբանված զգա... :beee Ուրիշ բան, եթե մարդն իսկապես չի համարում, որ ինքն այդպիսին է։

StrangeLittleGirl
29.05.2007, 14:37
Դա ուրիշ հարց է։ Երբ այնպիսի իրավիճակ է լինում, երբ քո արժանիքի կամ առավելության մասին բարձրաձայն և ի լուր աշխարհի ասելու անհրաժեշտությունը կա, ապա, իհարկե, պիտի ասես։ Խոսքս դրան չէր վերաբերում։ Բայց երբ մարդ առանց որևէ համապատասխան նախորդող համատեքստի հայտարարում է, որ ինքն ամենալավն է, որ ինքը դեմք է և այլն, ապա դա, իմ խորին համոզմամբ, մեծամտություն է, և ես դրա մեջ ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում, ընդհակառակը՝ դա միայն նյարդայնացնում է։
Ա՛ն, ծիծաղս եկավ: Այդպիսի մարդիկ շատ քիչ են, որ անկապ, առանց համատեքստի ինչ-որ բաներ են հայտարարում: Նրանք հիմնականում խելագարներ են, ոչ թե մեծամիտներ: Նկարիչ Արտոն վառ օրինակ. «Ես Պիկասոյից էլ լավ նկարիչ եմ»:

Եթե դու իրոք լավն ես, հանճար ես և այլն, ապա դա ուրիշներն էլ կնկատեն ու կհասկանան, առանց քո ասելու, իսկ եթե չեն նկատում, ապա քո ասելով չի, որ պիտի հասկանան, ուրեմն կամ իրականում այնքան մեծ չես, ինչպիսին որ կարծում ես, կամ էլ կամ էլ շրջապատդ դեռ այնքան գիտակից ու հասուն չի, որ քեզ գնահատի ըստ արժանվույն, բայց այս դեպքում էլ, ինչպես արդեն ասացի, խոսքերը չեն, որ պետք է մարդկանց համոզեն։ ;)
Իսկ ո՞վ է ասում, որ պետք է համոզել: Ես ասում եմ, որ ես խելացի եմ ու անցնում առաջ: Թե ինչ կմտածեն մյուսները, դա իմ խնդիրը չէ: Ես գիտեմ, որ խելացի եմ, և վերջ: Ես վստահ եմ իմ ուժերի վրա, այն ուժերի, որոնք ինձ Աստված է տվել: Ինչի՞ս է պետք մարդկանց կարծիքը, երբ առաջնայինը Աստծո կարծիքն է:
Բայց ես կյանքում չեմ ասի, թե ես, ասենք, լավ եմ երգում, երբևէ չեմ խցկվի նկարչական մրցույթների մեջ: Որովհետև գիտեմ, որ այդպես չէ: Սակայն եթե ասեի այդ ամենը, կստացվեր, որ հավեսով մեծամիտ եմ:

Հետո մի բան էլ կա։ Եթե մարդը որևէ բնագավառում, որևէ հարցում իր մեծության մասին բարձրաձայնելու պահանջ է զգում, դա խոսում է այն մասին, որ թեկուզև տվյալ կոնկրետ բնագավառում նրա մեծությունը իրական է, բայց ուրեմն նրա զարգացումը ներդաշնակ չէ, այսինքն՝ ես համոզված եմ, որ հոգևոր առումով ավելի զարգացած լինելու դեպքում այդ նույն մարդը իր մեծության մասին բարձրաձայնելու ցանկություն և պահանջ չէր ունենա։ Եթե ամեն մարդ գիտակցեր, թե տիեզերական մասշտաբով որքան փոքր ու աննշան է ինքը, իր մեծության մասին չէր խոսի։ Դե, հասկանալի է, որ բոլորս էլ մարդ ենք, հասարակ մահկանացու (թեև ոչ բոլորն են դա ընդունում :D, բայց դե դրանից նրանց կարգավիճակը չի փոխվում), և երբ ինչ-որ բանից իսկապես լավ ենք լինում, անկախ մեզնից՝ ուզում ենք, որ բոլորն այդ մասին իմանան, որ մեզանով հիանան, մեզ գովեն, հաստատեն, որ մենք իրոք լավն ենք և այլն։
Գիտես, մարդու մեծությունը Աստծո տվածից է գալիս: Ցավում եմ, որ հաճախ մարդիկ սխալ են ընկալում այդ մեծությունը՝ անվանելով մեծամտություն:

Բնական է, որ ցանկացած մարդու մեջ դա այս կամ այն չափով առկա է, բայց դա ես համարում եմ մարդկային թուլություններից մեկը, ինչից ինքս էլ, բնականաբար լրիվ զուրկ չեմ, թեև ինձ ճանաչող մարդիկ ինձ սովորաբար մեծամիտ չեն համարում։ Կոնկրետ ինձ երբեք էլ դուր չեն գալիս ինքնագովասանքներն ու սեփական մեծության մասին հայտարարությունները՝ անկախ նրանից, թե դրանք որքանով են համապատասխանում իրականությանը։
Հա՛, ես էլ եմ սիրում, երբ ինձ գովում են: Բայց դա մեծամտության հետ այնքան էլ կապ չունի: Դա ավելի շուտ փառասիրություն է: Ես չեմ համարում, որ դա դրական հատկանիշ է, քանզի իրականում մեզնից բացարձակապես ոչ մեկը արժանի չէ գովասանքի: Եվ այն բոլոր լավը, գեղեցիկը, ձեռքեբերումները, որ ունենք, լրիվ Աստծուց են գալիս: Ցավոք, ցավոք, շատ-շատերը դա չեն ընդունում, սիրում են իրենք իրենց վերագրել: Դա նույնն է, երբ դու բուհ ես ընդունվում պապայի փողերով, բայց ասում ես, որ սեփական ուժերով ես ընդունվել: Իհարկե, կոպիտ օրինակ է, բացյ, կարծում եմ, հասկանալի:

Ճիշտ է, դրա հակառակ երևույթն էլ կա, որն անձամբ ինձ համար ավելի տհաճ է, քան մեծամտության դրսևորումը. երբ մարդուն գովում ես՝ նշելով նրա այսինչ կամ այնինչ արժանիքը, իսկ նա համառորեն պնդում է, որ ինքն այդպիսին չէ, բայց միաժամանակ զգում ես, որ ինքը շատ լավ էլ գիտի, որ այդպիսին է, ուղղակի կեղծ համեստություն է անում, որպեսզի դու էլ շարունակես պնդել, որ չէ, ինքը շատ լավն է, և ինքը դրանից իրեն ավելի մեծ ու ավելի փառաբանված զգա... :beee Ուրիշ բան, եթե մարդն իսկապես չի համարում, որ ինքն այդպիսին է։

Էս երևույթից ուղղակի զզվում եմ: Ու պատկերացրեք, ձեր որակմամբ հենց ոչ մեծամիտներն են այդպես վարվում միշտ: Երբ ինձ ասում են, ասենք, որ լավ եմ գրում, ես անակնկալի չեմ գալիս, ասում եմ, որ գիտեմ: Դրանից դիմացինը մի քիչ նեղվում է, հայտնում, որ չգիտեր, որ այդքան մեծամիտ եմ: Կներեք, եթե ձևացնեի, թե անակնկալի եմ գալիս, կստացվեր, որ ստում եմ:

Մեկ էլ մի բան կա: Շատ մարդիկ ուղղակի չեն ընդունում որոշ մարդկանց քննադատությունը՝ հասկանալով, որ դեռ շատ պետք է դիմացինը հաց ու պանիր ուտի, որ կարողանա քննադատել: Էդ հաց ու պանիր չկերածները, լինելով շա՜տ ավելի մեծամիտ և կարծելով, որ իրենց կարծիքը մեծ արժեք ունի, հենց քննադատվողին են անվանում մեծամիտ:

dvgray
29.05.2007, 14:48
... երբ մարդ առանց որևէ համապատասխան նախորդող համատեքստի հայտարարում է, որ ինքն ամենալավն է, որ ինքը դեմք է և այլն, ապա դա, իմ խորին համոզմամբ, մեծամտություն է, և ես դրա մեջ ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում, ընդհակառակը՝ դա միայն նյարդայնացնում է։

Իսկ եթե փորձենք էս ամենին նայել ռացիոնալ տեսանկյունից, թէ Ի՞նչ վատ բան կա սրա մեջ: :think
Չէ որ ճշգրտորեն արժեքավորել ինքզինքը, դա անհնարին է: Մեկը սկսում է կտրվել գետնից /մեծամտանալ ու գոռոզանալ չունեցած հատկանիշներով/, իսկ մյուսը խրվում գետնի մեջ / փոքրացնել - նվազեցնել իր անձնական հատկանիշները/: Որ ուշադիր քննես, բոլորն էլ կյանքի ամեն մի պահին գտնվում են այս երկու վիճակներից մեկում: ... Իսկ ի՞նչ է եղել որ: Զուտ ֆիզիկայի տեսանկյունից, շատ ավելի անվտանգ է վերեվներում սավառնող անձը, քան հողի մեջ "խրվածը": Վերեվներում սավառնողին կյանքը շատ արագ գցում է ներքև, քանի որ հավասարակշիռ վիճակից նա շաաա՜տ հեռու է, սակայն ի հակադրություն նրա, "խրված" մարդը էնքան ծանր է սկսում շարժվել, որ ահռելի էներգիա է պահանջվում նրան մի քանի սանտիմետր տեղաշարժելու համար: Ու հետո, վերևներում սավառնողն է տանում իրեն ու իր շրջապտին առաջ, դեպի նոր մտքեր,նոր լուծումներ:


Եթե դու իրոք լավն ես, հանճար ես և այլն, ապա դա ուրիշներն էլ կնկատեն ու կհասկանան, առանց քո ասելու,

Իսկ դու էտպիսի մի դեպք անգամ գիտե՞ս... Նույն Մոցարտին թաղեցին "ընդհանուր" գերեզմանում...
Էնպես որ, միանշանակ, ով որ մի քիչ "ջիղ" է տեսնում իր մեջ, կարծում եմ անպատճառ պետք է իր մեծության մասին շեփորահարի...մեկ էլ տեսար իսկապես էդպեսին է :hands, իսկ շրջապատը դա չէր հասկանում


իսկ եթե չեն նկատում, ապա քո ասելով չի, որ պիտի հասկանան, ուրեմն կամ իրականում այնքան մեծ չես, ինչպիսին որ կարծում ես, կամ էլ կամ էլ շրջապատդ դեռ այնքան գիտակից ու հասուն չի, որ քեզ գնահատի ըստ արժանվույն, բայց այս դեպքում էլ, ինչպես արդեն ասացի, խոսքերը չեն, որ պետք է մարդկանց համոզեն։ ;)

Շատ քիչ տաղանդներ ,կամ առավել ևս հանճարներ են կարողանում առանց հասարակական ըստ արժանվույն գնահատանքի "յոլա" գնալ:
Հասկացեք, որ հասարակության կողմից ընդունվելը և հասարակական գովասանքի արժանանալը՝ դա անհատին անհրաժեշտ մի բան է: Ինչպես հացն ու ջուրը:
Եթե հացն ու ջուրը սնում են մարմինը, ապա գովասանքը սնում է հոգին, հաղորդում է անհրաժեշտ էներգիա:
...Երջանիկ է էն պոետը, որը սիրված է եղել կենդանության ժամանակ:
Էնպես որ, հարգելիներս: Շատ ուշադիր եղեք ձեր մտերիմների հանդեպ, ու եթե նա կարիք ունի գովասանքի, ապա մի խնայեք, ու աշխատեք հնարավորինս օբեկտիվորեն գովալ նրա արժանիքները: /Դա նաև շատ պարտավորեցնող է :(:/
Բաժակը ոչ թէ կիսատ դատարկ է, այլ կեսով լիքն է:
:)

Vive L'Armenie
16.11.2007, 19:16
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մեծամտությանը։

Վատ եմ վերաբերվում մեծամիտ մարդկանց, կարծում եմ ոչ ոքի էլ հաճելի չէ այդպիսի մարդկանց հետ շփումը :[, ավելին ահավոր տհաճ է, լրիվ անհետաքրքիր է նման մարդկանց հետ զրուցելը, սկսում եմ զրույցի բռնվել թե չէ... գնա՜ց..........:o, ինչ ասում ես, ինքը 100 այդքան դնում ա վրեն ու իրանը դարձնում դա :angry, սկսում ա գլուխ գովալ, եթե նույնիսկ պատկերացում չի էլ ունենում տվյալ թեմայից... :fool նույնիսկ զոռով ծիծաղելի դրության մեջ դնում իրեն :D

Այդպիսի մարդկանց հանդիպելիս, ուղղակի լեզուս կուլ եմ տալիս :ok :D թե չէ, զուր տեղը գլխացավ պիտի ունենամ :8

*e}|{uka*
16.11.2007, 20:13
Խղճում եմ " Մեծամիտ " մարդկանց ,քանի որ նրանք շատ թույլ , մակերեսային , ագրեսիվ , հասարակությունից մասամբ կտրված մարդիկ են ,քանի որ ոչ բոլորն են իրենց շրջապատում ընդունում այդպիսի գոռոզների :Նրանք աշխարհը յուրովի են ընկալում . իրենց թվում է , թե մարտի դաշտում են գտնվում և մեծամտության շնորհիվ փորձում եմ պաշպանվել ,նույնիսկ ինքն իրենցից ... :P

Ուլուանա
16.11.2007, 21:55
Վատ եմ վերաբերվում մեծամիտ մարդկանց, կարծում եմ ոչ ոքի էլ հաճելի չէ այդպիսի մարդկանց հետ շփումը :[, ավելին ահավոր տհաճ է, լրիվ անհետաքրքիր է նման մարդկանց հետ զրուցելը, սկսում եմ զրույցի բռնվել թե չէ... գնա՜ց..........:o, ինչ ասում ես, ինքը 100 այդքան դնում ա վրեն ու իրանը դարձնում դա :angry, սկսում ա գլուխ գովալ, եթե նույնիսկ պատկերացում չի էլ ունենում տվյալ թեմայից... :fool նույնիսկ զոռով ծիծաղելի դրության մեջ դնում իրեն :D

Այդպիսի մարդկանց հանդիպելիս, ուղղակի լեզուս կուլ եմ տալիս :ok :D թե չէ, զուր տեղը գլխացավ պիտի ունենամ :8


Խղճում եմ " Մեծամիտ " մարդկանց ,քանի որ նրանք շատ թույլ , մակերեսային , ագրեսիվ , հասարակությունից մասամբ կտրված մարդիկ են ,քանի որ ոչ բոլորն են իրենց շրջապատում ընդունում այդպիսի գոռոզների :Նրանք աշխարհը յուրովի են ընկալում . իրենց թվում է , թե մարտի դաշտում են գտնվում և մեծամտության շնորհիվ փորձում եմ պաշպանվել ,նույնիսկ ինքն իրենցից ... :P

Ժող, ձեր նկարագրածը կարդալիս այնպիսի տպավորություն էր, որ խոսքը ոչ թե մարդկային մեծամտության մասին է, այլ դատարկության... :unsure
Չե՞ք կարծում, որ չափազանց նեղ տեսանկյունից եք նայում մեծամտություն երևույթին։ ;)
Միաժամանակ ասեմ, որ ես մեծամտությունն արդարացնողներից չեմ և դրա մասին կարծիքս բավական հանգամանալից կերպով արտահայտել եմ այս թեմայի նախորդ էջերում։ Ուղղակի ձեր գրածն իրոք շատ քիչ կապ ուներ մեծամտության հետ...

Vive L'Armenie
17.11.2007, 20:38
Ժող, ձեր նկարագրածը կարդալիս այնպիսի տպավորություն էր, որ խոսքը ոչ թե մարդկային մեծամտության մասին է, այլ դատարկության ... :unsure
Չե՞ք կարծում, որ չափազանց նեղ տեսանկյունից եք նայում մեծամտություն երևույթին։ ;)
Միաժամանակ ասեմ, որ ես մեծամտությունն արդարացնողներից չեմ և դրա մասին կարծիքս բավական հանգամանալից կերպով արտահայտել եմ այս թեմայի նախորդ էջերում։ Ուղղակի ձեր գրածն իրոք շատ քիչ կապ ուներ մեծամտության հետ...

Համաձայն եմ, որ մի քիչ շեղվեցի թեմայից :oy
Ուղղակի, որ հիշում եմ այդպիսի մարդկանց (նմանատիպ բնավորությամբ :angry), մի քիչ ոգևորվում եմ :oy ցավն էլ այն է, Քեզ շրջապատում են հիմնականում այդպիսի մարդիկ :(, լրիվ անտանելի է, ինչքա՜ն էլ փորձում ես անտարբեր լինել...

Էդուարդ_man
19.11.2007, 13:36
Սովորաբար մեծամիտ է այն մարդը ով իրեն վեր է դասում մնացած մարդկանցից, բայց պարտադիր չէ որ բոլորից վեր դասի :D:D:ok դրա համար էլ կան շատ մեծամիտ և:) միքիցչ մեծամիտ մարդիկ
Ընդհանրապես յուրաքանչյուր հպարտություն մեծամտություն է

Dayana
19.11.2007, 15:56
Եթե այդ մեծամտությունը ինքնավստահություն է առաջացնում , ես դրան դեմ չեմ , իսկ եթե դրա հետևանքով պիտի տեղում դոփի մեր մեծամիտը , ապա արժե նրա աչքերը բացել ;)

Empty`Tears
15.03.2008, 02:24
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մեծամտությանը։

Լինում է ժամանակ, որ մեծամտությունը պետք է գալիս...

Ինքս ինձ վրա վերցնելով նոռմալ եմ համարում, սակայն, այն որ դիմացինս մեծամիտ է.. տանել չեմ կարողանում..:angry

Kristin
16.03.2008, 11:53
Մեծ մարդը երբեք չի ասում ...... ես... ես .... նա գիտի որ նա մեծ .... իսկ մեծամիտը որ մեծ չէ. նրանից միշտ լսում ես ....... ես էս արեցի ..... ես էն արեցի...... դա եսասիրության պատճառով է... ես կարծում եմ մարդը միշտ պետք է իրեն հասարակ պահի. մի հատ լավ տողեր կան. ասվում է. դու քեզ մի գովա տող ուրիշները գովեն. դա հաճելի է

Ուլուանա
19.10.2008, 03:56
Իսկ մեծամտությունը մարդու հուսահատ կատաղությունն ա իր անկարողության հանդեպ
Ես կասեի՝ հրապարակավ ի ցույց դրվող մեծամտությունը։ Չէ՞ որ մեծամտությունը ոչ բոլոր դեպքերում է արտաքին դրսևորում ունենում. օրինակ, կան նաև այնպիսի մեծամիտներ, որոնց մեծամտության մասին ոչ ոք չի իմանում, քանի որ այն բավական հմտորեն քողարկված է ամաչկոտության կամ համեստության շղարշով, կամ էլ պարզապես մարդն այնքան ինքնաբավ է, որ ուրիշներին ցուցադրելու կարիքը չունի։ ;)

Բարեկամ
19.10.2008, 04:38
Ես կասեի՝ հրապարակավ ի ցույց դրվող մեծամտությունը։ Չէ՞ որ մեծամտությունը ոչ բոլոր դեպքերում է արտաքին դրսևորում ունենում. օրինակ, կան նաև այնպիսի մեծամիտներ, որոնց մեծամտության մասին ոչ ոք չի իմանում, քանի որ այն բավական հմտորեն քողարկված է ամաչկոտության կամ համեստության շղարշով, կամ էլ պարզապես մարդն այնքան ինքնաբավ է, որ ուրիշներին ցուցադրելու կարիքը չունի։ ;)

Եսիմ, Ան, եթե ինչ-որ արժանիքիդ համար ես մեծամիտ, ուրեմն էդ արժանիքը քոնը չի իրականում. կա՛մ պատահաբար ա մի պահ հյուր եկել, կա՛մ հանգամանքների բերումով տպավորություն ա ստեղծվել թե իբր ունես էդ արժանիքը: Բայց ավելի հետաքրքիր ա գիտե՞ս ինչը . որ երբ որ մեծամտանում ես ինչ-որ մի արժանիքովդ, որն իսկապես ունես, դա ընդամենը քեզ մխիթարելու, անզոր, հուսահատ կատաղությամբ մխիթարելու համար ա այլ բաների բացակայության դիսկոմֆորտը "մեղմելու" համար, թեև նման "մեղմումները" ֆալշ են ու տանում են դեպի ացելի մեծ դիսկոմֆորտ՝ գոռոզամտություն, ինքնատարվածություն, ինքդ քեզ երևակայելը և այլ տհաճ երևույթներ:

Բարեկամ
19.10.2008, 04:51
Ես կասեի՝ հրապարակավ ի ցույց դրվող մեծամտությունը։ Չէ՞ որ մեծամտությունը ոչ բոլոր դեպքերում է արտաքին դրսևորում ունենում. օրինակ, կան նաև այնպիսի մեծամիտներ, որոնց մեծամտության մասին ոչ ոք չի իմանում, քանի որ այն բավական հմտորեն քողարկված է ամաչկոտության կամ համեստության շղարշով, կամ էլ պարզապես մարդն այնքան ինքնաբավ է, որ ուրիշներին ցուցադրելու կարիքը չունի։ ;)

ի դեպ, մեծամիտ մարդը ներքուստ էլ, այսինքն՝ այսպես ասած անկեղծորեն մեծամիտ է, ձևեր չի թափում : Իսկ համեստությունը ասում են նույնպես մեծամտության արտահայտություններից ա: Այսինքն, մարդ հաճախ համեստ է լինում զուտ մեծամտությունից, ու էդ դեպքում, իրոք, ասածիդ պես դա գործածում ա այն քողարկելու համար: Իսկ ինքնաբավությունը երևի հենց մեծամտության ժխտումն ա. երբ ոչինչ չի պակասում, այսինքն երբ ինչ-որ բանի բացակայությունը պակաս չի ընկալվում տվյալ մարդու կողմից …

WhiteSmoke{F}
10.11.2008, 17:24
էստեղ գրառումներ կատարած մարդիկ ,կարծես բոլորը դատապարտում են մեծամտությունը:Եվ ոչ ոք էլ իրեն մեծամիտ չի համարում:Ինչ լավ է հավաքվել էնք Չմեծամիտներով:Իսկ երևի մեծամիտները ուրիշ աշխարհում են ապրում ու մարդկային կերպարանք էլ չունեն:Մարդիկ չեն կարող մեծամիտ լինել կամ չլինել:Մենք բոլորս էլ որոշ դեպքերում կարող էնք իհարկե մեծամիտ լինել և նույնիսկ չգիտակցել և չընդունել մեր մեծամտությունը:Իսկ ինչու է մեզ վիրավորում դիմացինի մեծամտությունը,քանի որ այդ պահին խոսում է մեր էության վերին մակարդակը սուպեռ էգօն,այսինքն մեզ վիրավորում է երբ դիմացինը իրեն մեզնից լավն է կարծում,և չհանդուրժելով ասում էնք մեծամիտ:Դա շուտ հասկացավ ամերիկացի տաղանդավոր դիվանագետ,նախագահ Ռուզվելտը:Նա բոլոր բնագավառներում զարգացած լինելով,կարողանում էր միջամտել բոլոր բանավեճերում,և իր գիտելիքներով կարող էր ջաղջախել ցանկացած զրուցակցի;Նա ապացուցում էր ոչ միայն իր ճշմարտացիությունը,այլև 0 ացնում էր դիմացինի համոզմունքները:Երբ հասկացավ,որ դրանով վիրավորում է մարդկանց և արժանանում նրանց հակակրանքին,լուրջ որոշում կայացրեց իր բառապաշարից մեկընդմիշտ ջնջել<<Դուք սխալ էք>> արտահայտությունը:Եվ մարդկանց համոզմունքներում փնտրել ոչ միայն ճշմարտացիություն,այլև այն թե ինչու է այդ մարդն այդպես տրամաբանում:Մարդիկ նրան սիրեցին և նա համարվում է պատմության լավագույն դիվանագետներից: Այսպիսի մի արտահայտություն կա<<Մարդու մեջ կա այնքան մեծամտություն,որքան պակասում է հասունությունն ու զարգացվածությունը>>

WhiteSmoke{F}
10.11.2008, 18:34
էստեղ գրառումներ կատարած մարդիկ ,կարծես բոլորը դատապարտում են մեծամտությունը:Եվ ոչ ոք էլ իրեն մեծամիտ չի համարում:Ինչ լավ է հավաքվել էնք Չմեծամիտներով:Իսկ երևի մեծամիտները ուրիշ աշխարհում են ապրում ու մարդկային կերպարանք էլ չունեն:Մարդիկ չեն կարող մեծամիտ լինել կամ չլինել:Մենք բոլորս էլ որոշ դեպքերում կարող էնք իհարկե մեծամիտ լինել և նույնիսկ չգիտակցել և չընդունել մեր մեծամտությունը:Իսկ ինչու է մեզ վիրավորում դիմացինի մեծամտությունը,քանի որ այդ պահին խոսում է մեր էության վերին մակարդակը սուպեռ էգօն,այսինքն մեզ վիրավորում է երբ դիմացինը իրեն մեզնից լավն է կարծում,և չհանդուրժելով ասում էնք մեծամիտ:Դա շուտ հասկացավ ամերիկացի տաղանդավոր դիվանագետ,նախագահ Ռուզվելտը:Նա բոլոր բնագավառներում զարգացած լինելով,կարողանում էր միջամտել բոլոր բանավեճերում,և իր գիտելիքներով կարող էր ջաղջախել ցանկացած զրուցակցի;Նա ապացուցում էր ոչ միայն իր ճշմարտացիությունը,այլև 0 ացնում էր դիմացինի համոզմունքները:Երբ հասկացավ,որ դրանով վիրավորում է մարդկանց և արժանանում նրանց հակակրանքին,լուրջ որոշում կայացրեց իր բառապաշարից մեկընդմիշտ ջնջել<<Դուք սխալ էք>> արտահայտությունը:Եվ մարդկանց համոզմունքներում փնտրել ոչ միայն ճշմարտացիություն,այլև այն թե ինչու է այդ մարդն այդպես տրամաբանում:Մարդիկ նրան սիրեցին և նա համարվում է պատմության լավագույն դիվանագետներից: Այսպիսի մի արտահայտություն կա<<Մարդու մեջ կա այնքան մեծամտություն,որքան պակասում է հասունությունն ու զարգացվածությունը>> Սուպեռ էգօ ի նկատի չունեմ էգօիզմ,այլ այն որ վիրավորվում է անձի Ս. Է.

Lion
10.11.2008, 18:36
Ինչպե՞ս եք վերաբերվում մեծամտությանը։

Շատ վատ: Ինչքան մարդը մեծամիտ է, այնքան դատարկ է և ես այնքան քիչ ե հարգում իրեն...:angry

Tigran1989
14.11.2008, 23:52
Ամբողջը չկարդացի, բայց կներեք ուզում եմ նորից գրել այն բառերը, որ ինձ շատ դուր եկան:

Կարելի է լինել ինքնավստահ, բայց ոչ մեծամիտ

Համեստ մարդիկ շատ ավելի խորն են մտածում քան մեծամիտները:
Ու մեկել էն, որոնք չհասկացա, չնդունեցի:

եթե դու քո մասին մեծ կարծիքի չլինես, ոչ մեկ էլ չի լինի… :)
մարդ պետքա իրա վստահ լինի, ու սամադավոլնի… ;)
դե չափի մեջ… :)

Երբ դա զգում եմ իմ մեջ .... առանձնանում եմ ու սկսում .... ինքս ինձ ծեծել ..

մեծամտությունը գոռոզության մի տեսակ է,...Գոռոզությունն էլ առաջանում է հիվանդագին ինքնասիրության/սեփական թերարժեքության բարդույթի հետևանքով:
Ժող ջան դեռ 18 թե 19-րդ դարում Դյուրին գրեց, որ մարդկային բոլոր արարքներն ունեն 2 դրդապատճառ`սեռական հակումը և մեծ լինելու ցանկությունը:Այսինքն դա մարդկանց բնազդներն են ու բոլորի մեջ էլ կան:Հիմա ինչ ա նշանակում <<մեծ լինելու ցանկություն>>:Ես ինքս դա կանվանեի նշանակալից լինելու ցանկություն,մի իրավիճակ, երբ մարդը ձգտում ա սեփական ճանաչելիության զգացողությանը:Խնդրում եմ ուշադրություն դարձրեք, որ զգացողության մասին ա խոսքը գնում, իսկ եթե էդ զգացողությունը մարդուն բնազդաբար հաճույք ա պատճառում ուրեմն բոլորն էլ կուզենան ունենան դա:

Հետո, մեծամտությունը նույնպես ինքնաարտահայտման ձև ա, իսկ ինքնաարտահայտումը մարդկային բնավորության գլխավոր պահանջն ա, դրա համար առաջարկում եմ խիստ չդատել էդ մարդկանց ու ամենակարևորը այն է, որ ինչքան էլ դիմացինը ստիպի իրա մեծամտությամբ ձեզ ներվայնանալ ու խոսել, պետք չի լեզվակռիվ տալ, որովհետև դա անիմաստ ա,տվյալ դեպքում ինչպես ասում են` վեճի մեջ հաղթողներ չեն լինում :Խոսքը գնում ա են մարդկանց մասին ում մոտ մեծամտությունը շատ ակնառու երևում ա:Ի վերջո բալորն էլ ուզում են ունենալ սեփական ճանաչելիության զգացողությունը,ու ձգտում են այդ զգացողությանը` մեկը մեծամտանալով, մյուսը պիրսինգով, մեկը ծխելով, մյուսը ուղղակի իրեն ու բոլորին ներշնչելով, որ իր նման էս աշխարհում մեկ էլ ինքն ա:
Այսինքն ես սենց եմ մտածում, որ մարդիկ ընտրում են ինքնաարտահայտման տարբեր ձևեր,եթե մեկինը ավելի քիչ արդյունավետ ա, դա չի նշանակում, որ իրանց պետք ա վանել, իսկ մյուսներինը ընդունել:Իմ համար ասենք պիրսինգ անելը,աղջիկների բաց հագնվելը նույնն ա ինչ մեծամտությունը,ոչ մի տարբերություն:

WhiteSmoke{F}
15.11.2008, 02:13
Ամբողջը չկարդացի, բայց կներեք ուզում եմ նորից գրել այն բառերը, որ ինձ շատ դուր եկան:


Ու մեկել էն, որոնք չհասկացա, չնդունեցի:



Ժող ջան դեռ 18 թե 19-րդ դարում Դյուրին գրեց, որ մարդկային բոլոր արարքներն ունեն 2 դրդապատճառ`սեռական հակումը և մեծ լինելու ցանկությունը:Այսինքն դա մարդկանց բնազդներն են ու բոլորի մեջ էլ կան:Հիմա ինչ ա նշանակում <<մեծ լինելու ցանկություն>>:Ես ինքս դա կանվանեի նշանակալից լինելու ցանկություն,մի իրավիճակ, երբ մարդը ձգտում ա սեփական ճանաչելիության զգացողությանը:Խնդրում եմ ուշադրություն դարձրեք, որ զգացողության մասին ա խոսքը գնում, իսկ եթե էդ զգացողությունը մարդուն բնազդաբար հաճույք ա պատճառում ուրեմն բոլորն էլ կուզենան ունենան դա:

Հետո, մեծամտությունը նույնպես ինքնաարտահայտման ձև ա, իսկ ինքնաարտահայտումը մարդկային բնավորության գլխավոր պահանջն ա, դրա համար առաջարկում եմ խիստ չդատել էդ մարդկանց ու ամենակարևորը այն է, որ ինչքան էլ դիմացինը ստիպի իրա մեծամտությամբ ձեզ ներվայնանալ ու խոսել, պետք չի լեզվակռիվ տալ, որովհետև դա անիմաստ ա,տվյալ դեպքում ինչպես ասում են` վեճի մեջ հաղթողներ չեն լինում :Խոսքը գնում ա են մարդկանց մասին ում մոտ մեծամտությունը շատ ակնառու երևում ա:Ի վերջո բալորն էլ ուզում են ունենալ սեփական ճանաչելիության զգացողությունը,ու ձգտում են այդ զգացողությանը` մեկը մեծամտանալով, մյուսը պիրսինգով, մեկը ծխելով, մյուսը ուղղակի իրեն ու բոլորին ներշնչելով, որ իր նման էս աշխարհում մեկ էլ ինքն ա:
Այսինքն ես սենց եմ մտածում, որ մարդիկ ընտրում են ինքնաարտահայտման տարբեր ձևեր,եթե մեկինը ավելի քիչ արդյունավետ ա, դա չի նշանակում, որ իրանց պետք ա վանել, իսկ մյուսներինը ընդունել:Իմ համար ասենք պիրսինգ անելը,աղջիկների բաց հագնվելը նույնն ա ինչ մեծամտությունը,ոչ մի տարբերություն:

կարծում եմ դու ի նկատի ունես ամերիկացի փիլիսոփա Ջոն Դյուիին ով մի փոքր այլ կերպ է վերարտադրել Ֆռեյդի խոսքերը:Նա պնդում էր,որ մարդկային կարևորագույն ձգտումն է,հատուկ իր բնությանը «« ցանկություն լինել նշանակալի»»:Իսկ Ֆռեյդը դա ասում էր ««ցանկություն լինել great»»:Իսկ Վիլյամ Ջեյմսը ասում էր«« մարդկային բնության խորագույն հատկանիշներից է,ձգտումը լինելու գնահատված համապատասխան իր ԱՐԺԱՆԻՔՆԵՐԻ»»:Տես այնքան էլ կարևոր չէ թե դա նա է ասել:Սա շատ տրամաբանական է և միանշանակ պարզ:Համապատասխան ԱՐԺԱՆԻՔՆԵՐԻ:Իսկ արդյոք կա՞ն արժանիքները:Տես մեծամտություն բառը ինքնին բացասական երանգ ունի:Մեծամտությունը ասոցացվում է ագռեսիվություն,գոռոզություն ու նման բառերի հետ:Սրանք թերարժեք մարդու հատկանիշներ են:Իսկ այս ամենով դժվար թե մարդը դրականորեն ինքնահաստատվի:Իսկ իրական բարձր մարդկային արժանիքներ ունեցողը,ագռեսիվություն չի դրսևորում,ու դրա կարիքն էլ չունի:Խնդրում եմ ագռեսիվություն ասածս միանշանակ չհասկանալ:Ագռեսիվությունը շատ այլ առումներով տեղին ու հրաշալի կարող է լինել:Հասկացողը հասկացավ

Tigran1989
15.11.2008, 15:44
Հա սխալ էի գրել:<<Մեծ լինելու ցանկություն>> ասել էր Զիգմունդ Ֆրոյդը,իսկ Դյուրին ասել էր, թե Մարդկային բնավորության ամենախոր ձգտումը նշանակալից լինելու ցանկությունն է: