vartabooyr
16.05.2007, 11:07
Բարսեղ Կանաչյան
(1885-1967)
Հայ երաժշտական արեւմտյան հատվածի ականվոր գործիչներից է Բարսեղ Կանաչյանը։
Ծնվել է 1885-ին Ռոդոստոյում, համեստ արհեստվորի՝ կոշկակարի ընտանիքում։ Երեք տարուց հետո ընտանիքը տեղափոխվում է կ. Պոլիս։ Շուտով Բարսեղն սկսում է սովորել Կետիկ-Փաշա թաղի ազգային վարժարանում։ Սակսյն 90-ական թվական-ների դեպքերը Կանաչյաններին եւս ստիպում են լքել հայրենական տունը։ Նրանք մեկնում են Բուլզարիա, սկզբում Ալեվեն, հետո՝ Վառնա։ Պատանին ուսումն ավար-տում է եւ հետո մի Վանեցի վաճառականի մոտ գրագրություն է անում, իսկ ազատ ժամերին զբաղվում է ինքնաստեղծ ջութակն ինքնուս նվագելով։
Լրջորեն երաժշտությամ պարապելու հնարավորությունը պատահաբար է ստեղծվում։ Վաճառատուն է այցելում մի մարդ՝ իսկական ջութակ վաճառելու։ Հայրը նկատել էր տղայի՝ իսկական ջութակ ձեռք բերելու ջերմ փափագը։ Նոյն օրն իրենց տանը Բարսեղը գտնում է այդ ջութակը եւ այնուհտեւ ամբողջ հոգով նվիրվում է դրան։
Բեռլինի Արքայական կոնսերվատորիան ավարտած Նաթան-բեկ Ամիրխանյանից, նվագի, երաժշտության տեսության եւ սոլֆեջի դասեր է վերցնում, երգում է նրա խմբում, սովորում նաեւ նվագախումբ վարել։ Մինչ ընտանիքը դարձյալ տեղափոխ-վում է՝ Ռումանիա Շարունակում է դասեր առնել՝ ջութակի, ներդաշնակության։
1905 թվականի ռուսական առաջին հեղափոխության օրերին ցարական ոստիկան-ները Բուխարեստում պատհաբար ձերբակալում են երիտասարդ ջութակահարին: Ստիպված է հեռանալ Բուխարեստից` նորից Բուլղարիա: Աշխատում է նվագա-խըմբում, մեկնում շրջագայությունների, ստեղծագործելու փորձեր անում: Վառնայում հանդիպում է Չուխաջյանի «Լեբլեբիջի»-ն բեմադրելու եկած Պենլյանին եւ նրա հետ իբրեւ նվագավար մեկնում Կոնստանցա:
1908-ի Օսմանյան սահմանադրությունից հետո բազմաթիվ հայ մտավորակններ կարոտով եւ ապագայի ակնկալություններով վերադառնում են Պոլիս: Կանաչյանն էլ նրանց հետ է: Այժմ ինքն է երաժշտության դասեր տալիս, իր ղեկավարությամբ կազմվում է «Քնար» հայկական փողավոր խումբը, որն արվարձանից արվարձան շրջելով, սպասարկում է բազմաթիվ ունկնդիրների: Նվագախմբի համար հորինում է երաժշտական մի քանի կտորներ, մեկը` «Մասիս-Վալս»-ը, նույնիսկ տպագրվում է: Այսպես` մինչեւ հանդիպումը Կոմիտասի հետ:
1910-ին լսած Կոմիտասյան առաջին համերգի տպավորությունը խորապես ցնցում է նրան: «Երբ համերգը վերջացավ, երբ վերադարձա անձիս, շրջապատիս, առաջին շարժումս եղավ բեմ վազել, _ պատմել է Կանաչյանը:
-Այս եղանակները ո՞վ գրած է, վարդապետ, -շնչասպառ հարցրել է դժգույն երիտասարդը, բոցավառված աչքերը սեւեռելով «հրաշագործ» վարդապետի հոգնած դեմքին:
-Վա՛յ, քերթենքելե, ո՞վ պիտի գրեր, -պատասխանել է Կոմիտասը ծիծաղելով, սեղմած բռունցքն իջեցնելով արմացած երիտասարդի կռնակին:
-Վարդապե՛տ, կուզեմ դասեր առնել, -խոնարհ, ամեն զոհողության պատրաստ, ավելացրել է «Կանաչյանը» : Այդ օրը Կանչյանը գտավ ե´ւ՛ իր կոչումը, -ե´ւ՛ իր ուսուցչին, ե´ւ՛ իր ժողովրդին` ի դեմս նրա արվեստի: Այո՛, Կանաչյանը գտավ իր հարազատ երաժշտությունը` անարատ, անխառն հայ ժողովրդական երգը:
Բարսեղ Կանաչյանը «Կոմիտաս վարդապետի հինգ սաներից» ավագն էր: Բացի Կոմիտասի «Գուսան» երգչախմբում երգելուց, մյուսների հետ նա էլ ընդհանուր ներ-դաշնակության եւ հայ ժողովըրդական երգերը ներդաշնակելու առանձին դասեր էր առնում Կոմիտասից, հետեւում նաեւ նրա խմբավարական արվեստին: Այս պարապ-մունքները, բայց առավելապես մոտ երեք տարվա երգեցողությունը երգչախմբում (բաս) եւ այնտեղ ունկնդրած նյութը` Կոմիտասի ստեղծագործությունների նշանա-կալից բաժինը` լավագույն դպրոց հանդիսա-ցան Կանաչյանի համար:
Գործնական հաջողությունները, սակայն, համեմատաբար ուշ եկան:
Վրա է հասնում համաշխարային պատերազմը, նրա հետեւից էլ` Մեծ Եղեռնը:
Ձերբակալությունից ու աքսորից մի կերպ խուսափած` Կանաչյանը կանչվում է թուրքական բանակ: Բնորոշ է` անբաժան ջութակն հետն է վերցնում, իսկ դա երբեմն, դժվարին կացությունների մեջ նրան օգնում է: Նշանակվում է զինվորական հիվան-դանոցում որպես բուժակ աշխատելու: Հետո, այնուամենայնիվ, ուղարկվում է ճակատ, բայց որպես հայ այնտեղ հալածանքի ենթարկվում եւ ի վերջո աքսորվում` Տիգրանակերտ, ապա հիվանդանալու պատճառով մեկնում է Հալեպ: Այստեղ Կանա-չյանի համար ավարտվում է պատերազմը եւ իր մասնակցությունը դրան:
Հալեպում հայ աքսորականներից շուտափութ կազմած խմբով տալիս է իր առաջին երկու հայկական խմբական համերգները: Սրանք մեծ մխիթարություն են դառնում տեղահանված ժողովրդի համար, նույնիսկ ոգեւորությւն առաջ բերում: Հետո` դեպի Կիլիկիա, դեպի Ադանա: Նորից երկու արժանահիշատակ համերգներ, եւ վերջապես մեկնում է Պոլիս, որտեղ` Կոմիտասն արդեն չկար:
Շուտով հավաքվում են եւ մյուս սաները` Վարդան Սարգսյան, Միհրան Թումաճայան, Վաղարշակ Սրվանձտյան եւ Հայկ Սեմերճյան: 1919-ին Բերայում 300 հոգիանոց միացյալ խմբով Կոմիատասյան սաների համերգը մեծ հաջո-ղությամբ պսակվում եւ կրկնվում է այլ թաղերում: Նրանք նաեւ հրատարակում են «Հայ գուսան» երգաշարը երեք պրակներով (40 անուն), որոնց մեջ կան Կանաչյանի, Սարգսյանի եւ Սրվանձտյանի դաշնակած, այն օրերին սիրված, հայկական կամ հայկականացված երգեր, նաեւ մի քանի ինքնուրույն մեղեդի-ներ: Ի` դեպ երգաշարի 2-րդ պրակի մեջ տեղ է գտել նույն ժամանակ հորինած «Օրոր»-ը, որն հետագայում այնքան պետք է տարածվեր ու ճանաչում բերեր Կանաչյանին:
Կոմիտասյան սաներին անհրաժեշտ էր շարունակել թերի մնացած երաժշտական ուսումը: Մյուսների հետ Կանաչյանն եւս մեկնում է Փարիզ, որոշ ժամանակ սովորում Ռենե Լ'նորմանի դասընթացքներում եւ 1921-ի աշնանը արդեն Եգիպտոս է, հայկական գաղութում վերսկսում է իր երգչախըմբային գործը, այնուհետեւ եոթը տարի պաշտոնավարում է Կիպրոսի Մելքոնյան վարժարանում որպէս երաժշտության դասատու: 1933-ին, ակամա թափառումներից արդեն լիովին հոգնած, Կանաչյանը վերջնականապես հաստատվում է Բեյրութում:
Երկարատեւ ու անհանգիստ այս դեգերումները տարագիր հայի ճակատագիրն էր, բայց նա ինքն էլ բազմաթիվ նույնաբախտ տարագիրների հետ շըփվելու, նրանց հայրենական երգին հաղորդ անելու բնական ձգտում ուներ: Ստեղծագործական աշխատանքին միայն այդ գեգերումները նպաստել չէին կարող, մինչդեռ այդպիսի աշխատանքի ծարավն էլ մեծ էր: Այս է պատճառը, որ «նստակյած» կյանքն առաջին իսկ տարիներից շոշափելի արդյունք բերեց նաեւ ստեղծագործական բնագավառում:
Ինչ խոսք` «նստակեցությունը» բավարար գրավական չէ դեռ: Ուրիշ հանգամանքներ եւս անհրաժեշտ էին` նյութական ապահովություն, վերջապես` ամենակարեւորը` հորինածը կատարելու հնարավորություն:
Բեյրութը, ուր շատ հայություն է կուտակված, սփյուռքահայ գաղութներից ամենանպաստավորն եղավ Կանաչյանի երգչախմբային գործունեության համար: Նոր կազմված խմբի համերգները հաջողություն գտան թե՛ հայերի, թե՛ օտարների մոտ. եւ Բեյրութում, եւ՛ հեռուներ: Երկու տարվա ընթացքում Կանաչյանի խումբը Բեյրութից բացի, համերգներ տվեց Դամասկոս, Տրիպոլի, Զահլե, Լաթաքիա, Ալեքսանդրետ, Հալեպ եւ այլ վայրերում: 1936-ին կազմվում է մշտական երգչախումբ, որն անվանվում է Կոմիտասի երգչախմբի օրինակով` «Գուսան»: Դա արվեստին ու ղեկավար արվեստագետին անսահմանորեն նվիրված երիտասարդ սիրող երգիչ-երգչուհիների ստվար խումբ էր, որ իր վրա վերցրել էր ոչ միայն գեղարվեստական, այլեւ զանազան կազմակերպչական խնդիրներ: Ահա այդ խումբն ունենալով է, որ Կանչյանը ստեղծագործական աշխատանք է ծավալում:
Մի շարք մեներգեր եւ խմբերգեր հորինվել էին դեռեւս Կիպրոսում, ուսուցչական գործի անհրաժեշտությունից բխած: Դրանց թվումն էին` «Հոյնար», «պճինկո», «Լուսնյակն ելավ», «Ուռին» (Հ. Թումանյանի «Անուշ»-ից): Այժմ երեւան են գալիս` «Ռազմերգ» եւ «Վարդերին հետ», «Նանոր» եւ «Ալվարդի երազը» (Վահան Միրաքյանի «Լալվարի որս»-ից): 1938-ին Կանաչյանը գրում է «Աբեղա» երեք արարով օպերան (ըստ Լեւոն Շանթի «Հին աստվածներ» դրամայի):
Նրա մեներգերն ու խմբերգերը, Կոմիտասի երգերը եւ Սովետական Հայաստանի Կոմպոզիտորների մի շարք հեղինակություններ Կազմում են նոր «Գուսան» երգչախմբի երգացանկը: Երգչախումբն ունենալով հմուտ եւ ստեղծագործ ղեկավար, իր բազմաթիվ համերգներով հսկայական գործ է կատարում Լիբանանի եւ Սիրիայի հայության գեղարվեստական սպասարկման, նրանց ազգապահպանության համար: Կանաչյանի երգչախմբի ամեն մի համերգը այդ երկրներում բնակվող բազմահազար հայության համար դառնում է ազգային կյանքի նշանավոր երեւույթ:
Հավասարպես կարեւոր գործ է կատարում «Գուսան» խումբը նաեւ տեղի արաբական մշակույթի համար:
Կանաչյանը գրի առել եւ ուսոմնասիրել է արաբական ժողովրդական երաժշտություն, բազմաձայն երգչախմբի համար մշակել է նաեւ տեղացի արաբ երաժիշտների միաձայն երգերը (մասնավորապես` Սաբրայի «Լիբանանյան քայլերգը»), ապա նաեւ բուն ժողովրդական երգեր: Կանաչյանի ստեղծած արաբ երաժշտական կտորները մեծագույն հիացմունքով ընդունվել են որպես ազգային ճիշտ նկարագիր ունեցող բարձրավեստ գործեր: Այս միջոցով Կանաչյանը նպաստել է արաբական երաժշտական կենցաղում բազմաձայ-նություն արմատավորելու գործին: «Առաջին անգամն է, որ կլսենք արաբ երգը այդքան հուզիչ եւ առինքնող ձեւով մը տրված», -գրել է Լիբանանի խոշորագույն «Լ'Օրիենտ» լրագրի երաժշտական քննադատը: Արաբական մշակույթի զարգացմանը նպաստող գործունեության համար Կանաչյանը պարգեւատըրվել է տեղական եւ Ֆրանսիական շքանշաններով:
(ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ)
(1885-1967)
Հայ երաժշտական արեւմտյան հատվածի ականվոր գործիչներից է Բարսեղ Կանաչյանը։
Ծնվել է 1885-ին Ռոդոստոյում, համեստ արհեստվորի՝ կոշկակարի ընտանիքում։ Երեք տարուց հետո ընտանիքը տեղափոխվում է կ. Պոլիս։ Շուտով Բարսեղն սկսում է սովորել Կետիկ-Փաշա թաղի ազգային վարժարանում։ Սակսյն 90-ական թվական-ների դեպքերը Կանաչյաններին եւս ստիպում են լքել հայրենական տունը։ Նրանք մեկնում են Բուլզարիա, սկզբում Ալեվեն, հետո՝ Վառնա։ Պատանին ուսումն ավար-տում է եւ հետո մի Վանեցի վաճառականի մոտ գրագրություն է անում, իսկ ազատ ժամերին զբաղվում է ինքնաստեղծ ջութակն ինքնուս նվագելով։
Լրջորեն երաժշտությամ պարապելու հնարավորությունը պատահաբար է ստեղծվում։ Վաճառատուն է այցելում մի մարդ՝ իսկական ջութակ վաճառելու։ Հայրը նկատել էր տղայի՝ իսկական ջութակ ձեռք բերելու ջերմ փափագը։ Նոյն օրն իրենց տանը Բարսեղը գտնում է այդ ջութակը եւ այնուհտեւ ամբողջ հոգով նվիրվում է դրան։
Բեռլինի Արքայական կոնսերվատորիան ավարտած Նաթան-բեկ Ամիրխանյանից, նվագի, երաժշտության տեսության եւ սոլֆեջի դասեր է վերցնում, երգում է նրա խմբում, սովորում նաեւ նվագախումբ վարել։ Մինչ ընտանիքը դարձյալ տեղափոխ-վում է՝ Ռումանիա Շարունակում է դասեր առնել՝ ջութակի, ներդաշնակության։
1905 թվականի ռուսական առաջին հեղափոխության օրերին ցարական ոստիկան-ները Բուխարեստում պատհաբար ձերբակալում են երիտասարդ ջութակահարին: Ստիպված է հեռանալ Բուխարեստից` նորից Բուլղարիա: Աշխատում է նվագա-խըմբում, մեկնում շրջագայությունների, ստեղծագործելու փորձեր անում: Վառնայում հանդիպում է Չուխաջյանի «Լեբլեբիջի»-ն բեմադրելու եկած Պենլյանին եւ նրա հետ իբրեւ նվագավար մեկնում Կոնստանցա:
1908-ի Օսմանյան սահմանադրությունից հետո բազմաթիվ հայ մտավորակններ կարոտով եւ ապագայի ակնկալություններով վերադառնում են Պոլիս: Կանաչյանն էլ նրանց հետ է: Այժմ ինքն է երաժշտության դասեր տալիս, իր ղեկավարությամբ կազմվում է «Քնար» հայկական փողավոր խումբը, որն արվարձանից արվարձան շրջելով, սպասարկում է բազմաթիվ ունկնդիրների: Նվագախմբի համար հորինում է երաժշտական մի քանի կտորներ, մեկը` «Մասիս-Վալս»-ը, նույնիսկ տպագրվում է: Այսպես` մինչեւ հանդիպումը Կոմիտասի հետ:
1910-ին լսած Կոմիտասյան առաջին համերգի տպավորությունը խորապես ցնցում է նրան: «Երբ համերգը վերջացավ, երբ վերադարձա անձիս, շրջապատիս, առաջին շարժումս եղավ բեմ վազել, _ պատմել է Կանաչյանը:
-Այս եղանակները ո՞վ գրած է, վարդապետ, -շնչասպառ հարցրել է դժգույն երիտասարդը, բոցավառված աչքերը սեւեռելով «հրաշագործ» վարդապետի հոգնած դեմքին:
-Վա՛յ, քերթենքելե, ո՞վ պիտի գրեր, -պատասխանել է Կոմիտասը ծիծաղելով, սեղմած բռունցքն իջեցնելով արմացած երիտասարդի կռնակին:
-Վարդապե՛տ, կուզեմ դասեր առնել, -խոնարհ, ամեն զոհողության պատրաստ, ավելացրել է «Կանաչյանը» : Այդ օրը Կանչյանը գտավ ե´ւ՛ իր կոչումը, -ե´ւ՛ իր ուսուցչին, ե´ւ՛ իր ժողովրդին` ի դեմս նրա արվեստի: Այո՛, Կանաչյանը գտավ իր հարազատ երաժշտությունը` անարատ, անխառն հայ ժողովրդական երգը:
Բարսեղ Կանաչյանը «Կոմիտաս վարդապետի հինգ սաներից» ավագն էր: Բացի Կոմիտասի «Գուսան» երգչախմբում երգելուց, մյուսների հետ նա էլ ընդհանուր ներ-դաշնակության եւ հայ ժողովըրդական երգերը ներդաշնակելու առանձին դասեր էր առնում Կոմիտասից, հետեւում նաեւ նրա խմբավարական արվեստին: Այս պարապ-մունքները, բայց առավելապես մոտ երեք տարվա երգեցողությունը երգչախմբում (բաս) եւ այնտեղ ունկնդրած նյութը` Կոմիտասի ստեղծագործությունների նշանա-կալից բաժինը` լավագույն դպրոց հանդիսա-ցան Կանաչյանի համար:
Գործնական հաջողությունները, սակայն, համեմատաբար ուշ եկան:
Վրա է հասնում համաշխարային պատերազմը, նրա հետեւից էլ` Մեծ Եղեռնը:
Ձերբակալությունից ու աքսորից մի կերպ խուսափած` Կանաչյանը կանչվում է թուրքական բանակ: Բնորոշ է` անբաժան ջութակն հետն է վերցնում, իսկ դա երբեմն, դժվարին կացությունների մեջ նրան օգնում է: Նշանակվում է զինվորական հիվան-դանոցում որպես բուժակ աշխատելու: Հետո, այնուամենայնիվ, ուղարկվում է ճակատ, բայց որպես հայ այնտեղ հալածանքի ենթարկվում եւ ի վերջո աքսորվում` Տիգրանակերտ, ապա հիվանդանալու պատճառով մեկնում է Հալեպ: Այստեղ Կանա-չյանի համար ավարտվում է պատերազմը եւ իր մասնակցությունը դրան:
Հալեպում հայ աքսորականներից շուտափութ կազմած խմբով տալիս է իր առաջին երկու հայկական խմբական համերգները: Սրանք մեծ մխիթարություն են դառնում տեղահանված ժողովրդի համար, նույնիսկ ոգեւորությւն առաջ բերում: Հետո` դեպի Կիլիկիա, դեպի Ադանա: Նորից երկու արժանահիշատակ համերգներ, եւ վերջապես մեկնում է Պոլիս, որտեղ` Կոմիտասն արդեն չկար:
Շուտով հավաքվում են եւ մյուս սաները` Վարդան Սարգսյան, Միհրան Թումաճայան, Վաղարշակ Սրվանձտյան եւ Հայկ Սեմերճյան: 1919-ին Բերայում 300 հոգիանոց միացյալ խմբով Կոմիատասյան սաների համերգը մեծ հաջո-ղությամբ պսակվում եւ կրկնվում է այլ թաղերում: Նրանք նաեւ հրատարակում են «Հայ գուսան» երգաշարը երեք պրակներով (40 անուն), որոնց մեջ կան Կանաչյանի, Սարգսյանի եւ Սրվանձտյանի դաշնակած, այն օրերին սիրված, հայկական կամ հայկականացված երգեր, նաեւ մի քանի ինքնուրույն մեղեդի-ներ: Ի` դեպ երգաշարի 2-րդ պրակի մեջ տեղ է գտել նույն ժամանակ հորինած «Օրոր»-ը, որն հետագայում այնքան պետք է տարածվեր ու ճանաչում բերեր Կանաչյանին:
Կոմիտասյան սաներին անհրաժեշտ էր շարունակել թերի մնացած երաժշտական ուսումը: Մյուսների հետ Կանաչյանն եւս մեկնում է Փարիզ, որոշ ժամանակ սովորում Ռենե Լ'նորմանի դասընթացքներում եւ 1921-ի աշնանը արդեն Եգիպտոս է, հայկական գաղութում վերսկսում է իր երգչախըմբային գործը, այնուհետեւ եոթը տարի պաշտոնավարում է Կիպրոսի Մելքոնյան վարժարանում որպէս երաժշտության դասատու: 1933-ին, ակամա թափառումներից արդեն լիովին հոգնած, Կանաչյանը վերջնականապես հաստատվում է Բեյրութում:
Երկարատեւ ու անհանգիստ այս դեգերումները տարագիր հայի ճակատագիրն էր, բայց նա ինքն էլ բազմաթիվ նույնաբախտ տարագիրների հետ շըփվելու, նրանց հայրենական երգին հաղորդ անելու բնական ձգտում ուներ: Ստեղծագործական աշխատանքին միայն այդ գեգերումները նպաստել չէին կարող, մինչդեռ այդպիսի աշխատանքի ծարավն էլ մեծ էր: Այս է պատճառը, որ «նստակյած» կյանքն առաջին իսկ տարիներից շոշափելի արդյունք բերեց նաեւ ստեղծագործական բնագավառում:
Ինչ խոսք` «նստակեցությունը» բավարար գրավական չէ դեռ: Ուրիշ հանգամանքներ եւս անհրաժեշտ էին` նյութական ապահովություն, վերջապես` ամենակարեւորը` հորինածը կատարելու հնարավորություն:
Բեյրութը, ուր շատ հայություն է կուտակված, սփյուռքահայ գաղութներից ամենանպաստավորն եղավ Կանաչյանի երգչախմբային գործունեության համար: Նոր կազմված խմբի համերգները հաջողություն գտան թե՛ հայերի, թե՛ օտարների մոտ. եւ Բեյրութում, եւ՛ հեռուներ: Երկու տարվա ընթացքում Կանաչյանի խումբը Բեյրութից բացի, համերգներ տվեց Դամասկոս, Տրիպոլի, Զահլե, Լաթաքիա, Ալեքսանդրետ, Հալեպ եւ այլ վայրերում: 1936-ին կազմվում է մշտական երգչախումբ, որն անվանվում է Կոմիտասի երգչախմբի օրինակով` «Գուսան»: Դա արվեստին ու ղեկավար արվեստագետին անսահմանորեն նվիրված երիտասարդ սիրող երգիչ-երգչուհիների ստվար խումբ էր, որ իր վրա վերցրել էր ոչ միայն գեղարվեստական, այլեւ զանազան կազմակերպչական խնդիրներ: Ահա այդ խումբն ունենալով է, որ Կանչյանը ստեղծագործական աշխատանք է ծավալում:
Մի շարք մեներգեր եւ խմբերգեր հորինվել էին դեռեւս Կիպրոսում, ուսուցչական գործի անհրաժեշտությունից բխած: Դրանց թվումն էին` «Հոյնար», «պճինկո», «Լուսնյակն ելավ», «Ուռին» (Հ. Թումանյանի «Անուշ»-ից): Այժմ երեւան են գալիս` «Ռազմերգ» եւ «Վարդերին հետ», «Նանոր» եւ «Ալվարդի երազը» (Վահան Միրաքյանի «Լալվարի որս»-ից): 1938-ին Կանաչյանը գրում է «Աբեղա» երեք արարով օպերան (ըստ Լեւոն Շանթի «Հին աստվածներ» դրամայի):
Նրա մեներգերն ու խմբերգերը, Կոմիտասի երգերը եւ Սովետական Հայաստանի Կոմպոզիտորների մի շարք հեղինակություններ Կազմում են նոր «Գուսան» երգչախմբի երգացանկը: Երգչախումբն ունենալով հմուտ եւ ստեղծագործ ղեկավար, իր բազմաթիվ համերգներով հսկայական գործ է կատարում Լիբանանի եւ Սիրիայի հայության գեղարվեստական սպասարկման, նրանց ազգապահպանության համար: Կանաչյանի երգչախմբի ամեն մի համերգը այդ երկրներում բնակվող բազմահազար հայության համար դառնում է ազգային կյանքի նշանավոր երեւույթ:
Հավասարպես կարեւոր գործ է կատարում «Գուսան» խումբը նաեւ տեղի արաբական մշակույթի համար:
Կանաչյանը գրի առել եւ ուսոմնասիրել է արաբական ժողովրդական երաժշտություն, բազմաձայն երգչախմբի համար մշակել է նաեւ տեղացի արաբ երաժիշտների միաձայն երգերը (մասնավորապես` Սաբրայի «Լիբանանյան քայլերգը»), ապա նաեւ բուն ժողովրդական երգեր: Կանաչյանի ստեղծած արաբ երաժշտական կտորները մեծագույն հիացմունքով ընդունվել են որպես ազգային ճիշտ նկարագիր ունեցող բարձրավեստ գործեր: Այս միջոցով Կանաչյանը նպաստել է արաբական երաժշտական կենցաղում բազմաձայ-նություն արմատավորելու գործին: «Առաջին անգամն է, որ կլսենք արաբ երգը այդքան հուզիչ եւ առինքնող ձեւով մը տրված», -գրել է Լիբանանի խոշորագույն «Լ'Օրիենտ» լրագրի երաժշտական քննադատը: Արաբական մշակույթի զարգացմանը նպաստող գործունեության համար Կանաչյանը պարգեւատըրվել է տեղական եւ Ֆրանսիական շքանշաններով:
(ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ)