otar
11.05.2007, 21:30
---
ԵՍ
---
Ես հասարակ մի տղա եմ: Ծնվել եմ Փարիզում: Մինչև 7 տարեկան ապրել եմ այնտեղ: Ա~խ չեք էլ հավատա, թե որքա~ն գեղեցիկ քաղաք էր, եթե չեք տեսել ձեր աչքերով: Ամեն օր հայրիկիս հետ դուրս էի գալիս զբոսնելով հասնում էի Օպերային, մի քիչ նստում մոտակայքում և վերադառնում տուն:
Հիշում եմ` մի անգամ տանից փախել էի... Որոշել էի միայնակ բարձրանալ Էյֆելյան աշտարակն ու այնտեղից նկարել քաղաքը: Երբ հասա այնտեղ, պարզվեց որ երրորդ հարկ բարձրանալ չի կարելի... վերանորոգում էին: Ստիպված եղա բավարարվել քչով: Այդպես կիսահուսահատված վերադարձա տուն: Հայրս ինձ ասաց, որ պետք է մեկնենք... Հայաստան ( ճիշտն ասած ինքս չէի էլ պատկերացնում, թե ինչպիսի երկիր է, բայց հայրս այնտեղ էր ծնվել... ես էլ չէ որ կիսով չափ հայ եմ, հետաքրքիր էր ): Մտա սենյակ, մայրս հավաքում էր ճամպրուկները... նա հավաքում էր ամեն ինչ:
-Մայրիկ մենք Փարիզ չե՞նք վերադառնալու:
...
---
ՆԱ
---
Մայրս ու հայրս երկար ժամանակ մտածում էին, թե որտեղ պետք է ես սովորեմ: Չէ, ես լեզվի հետ կապված խնդիր չունեի, ուղղակի սովոր չէի այստեղ ապրել:
Մի քանի ամսվա մեջ ես դառա միանգամայն ուրիշ մարդ` ուրիշ շրջապատ, ուրիշ մթնոլորտ...ամենինչ ուրիշ էր, միայն օդն ու երկինքն էին նույնը, այն էլ Փարիզում այդ առումով նույնպես ավելի լավ էր... չէ որ անձրև շատ եմ սիրում: Փարիզում ես երջանիկ էի... Ինչու՞ ինձ բերեցին այստեղ: Հայրս էր էլի... Հայաստան... Հայրենիք: Նա էլ իմ Հայրենիքն է:
Այստեղի մարդիկ այնքան ընկերասեր էին: Ես շատ շուտ ընկերացա: Ճիշտ է որոշ ժամանակ անց ստիպված եղա վերանայել իմ սկզբնական կարծիքը, մարդիկ ամեն տեղ էլ նույնն են` թե Փարիզում, թե Ամերիկայում, թե Հայաստանում և թե ասենք... Աֆրիկայում... Ինձ այստեղ չգիտես թե ինչու պարսկահայ են ասում: Բայց իմ մեջ պարսիկի արյուն չկա... :think
---
ՄԱՅՐՍ
---
Յոթերորդ դասարանում եմ... Հայերենի ուսուցիչը հանձնարարել է սովորել անգիր Ավետիք Իսահակյանի բանաստեղծություններից մեկը...
Բոլորն ասացին իրենց բանաստեղծությունները... մնացի ես:
-Բաբկեն.
-Այո.
-Սովորե՞լ ես բանաստեղծությունդ
-Այո, Տիկին Օհանյան.
-Դե լսում եմ տղա ջան.
- Հայրենիքես հեռացել եմ,
Խեղճ պանդուխտ եմ տուն չունեմ,
Ազիզ մորես բաժանվել եմ
Տխուր տրտում քուն չունեմ...
.....
-Բաբկեն մայրիկդ Հայաստանու՞մ չէ
-Ոչ...
Մայրս 2 տարի առաջ մեկնել էր քրոջ ու մոր մոտ, որոնց վերջին անգամ տեսել էր պապիկիս թաղման որը` 15 տարի առաջ: Ազիզ մորես բաժանվել եմ...Բաժանվել եմ բայց... բաժանումը ինչ-որ երկար տևեց: Երեկ մորաքույրս զանգեց... մորս սպանել էին:
Կամա ակամա մտածում էի, ինչ ասեմ ուսուցչին: Նա Հայաստանում չէ, բայց մենք բաժանվել ենք: Ու բաժանման պատճառը հայտնի չէ, քանի դեռ հայտնի չէ սպանության պատճառը:
Դասարանում, այդ պահին, ուզում էի պայթել ու ասել, թե ոնց եմ հոգնել դաժանությունից, սպանություններից, անմեղ զոհերից, պատմերազմից... անգամ փոքրիկ վեճերից: Բայց հետո հիշեցի որ յոթերորդ դասարան եմ և իմ կողքին նստած են յոթերորդ դասարանցիներ...
Ես հասարակ մի տղա եմ: Ծնվել եմ Փարիզում:
ԵՍ
---
Ես հասարակ մի տղա եմ: Ծնվել եմ Փարիզում: Մինչև 7 տարեկան ապրել եմ այնտեղ: Ա~խ չեք էլ հավատա, թե որքա~ն գեղեցիկ քաղաք էր, եթե չեք տեսել ձեր աչքերով: Ամեն օր հայրիկիս հետ դուրս էի գալիս զբոսնելով հասնում էի Օպերային, մի քիչ նստում մոտակայքում և վերադառնում տուն:
Հիշում եմ` մի անգամ տանից փախել էի... Որոշել էի միայնակ բարձրանալ Էյֆելյան աշտարակն ու այնտեղից նկարել քաղաքը: Երբ հասա այնտեղ, պարզվեց որ երրորդ հարկ բարձրանալ չի կարելի... վերանորոգում էին: Ստիպված եղա բավարարվել քչով: Այդպես կիսահուսահատված վերադարձա տուն: Հայրս ինձ ասաց, որ պետք է մեկնենք... Հայաստան ( ճիշտն ասած ինքս չէի էլ պատկերացնում, թե ինչպիսի երկիր է, բայց հայրս այնտեղ էր ծնվել... ես էլ չէ որ կիսով չափ հայ եմ, հետաքրքիր էր ): Մտա սենյակ, մայրս հավաքում էր ճամպրուկները... նա հավաքում էր ամեն ինչ:
-Մայրիկ մենք Փարիզ չե՞նք վերադառնալու:
...
---
ՆԱ
---
Մայրս ու հայրս երկար ժամանակ մտածում էին, թե որտեղ պետք է ես սովորեմ: Չէ, ես լեզվի հետ կապված խնդիր չունեի, ուղղակի սովոր չէի այստեղ ապրել:
Մի քանի ամսվա մեջ ես դառա միանգամայն ուրիշ մարդ` ուրիշ շրջապատ, ուրիշ մթնոլորտ...ամենինչ ուրիշ էր, միայն օդն ու երկինքն էին նույնը, այն էլ Փարիզում այդ առումով նույնպես ավելի լավ էր... չէ որ անձրև շատ եմ սիրում: Փարիզում ես երջանիկ էի... Ինչու՞ ինձ բերեցին այստեղ: Հայրս էր էլի... Հայաստան... Հայրենիք: Նա էլ իմ Հայրենիքն է:
Այստեղի մարդիկ այնքան ընկերասեր էին: Ես շատ շուտ ընկերացա: Ճիշտ է որոշ ժամանակ անց ստիպված եղա վերանայել իմ սկզբնական կարծիքը, մարդիկ ամեն տեղ էլ նույնն են` թե Փարիզում, թե Ամերիկայում, թե Հայաստանում և թե ասենք... Աֆրիկայում... Ինձ այստեղ չգիտես թե ինչու պարսկահայ են ասում: Բայց իմ մեջ պարսիկի արյուն չկա... :think
---
ՄԱՅՐՍ
---
Յոթերորդ դասարանում եմ... Հայերենի ուսուցիչը հանձնարարել է սովորել անգիր Ավետիք Իսահակյանի բանաստեղծություններից մեկը...
Բոլորն ասացին իրենց բանաստեղծությունները... մնացի ես:
-Բաբկեն.
-Այո.
-Սովորե՞լ ես բանաստեղծությունդ
-Այո, Տիկին Օհանյան.
-Դե լսում եմ տղա ջան.
- Հայրենիքես հեռացել եմ,
Խեղճ պանդուխտ եմ տուն չունեմ,
Ազիզ մորես բաժանվել եմ
Տխուր տրտում քուն չունեմ...
.....
-Բաբկեն մայրիկդ Հայաստանու՞մ չէ
-Ոչ...
Մայրս 2 տարի առաջ մեկնել էր քրոջ ու մոր մոտ, որոնց վերջին անգամ տեսել էր պապիկիս թաղման որը` 15 տարի առաջ: Ազիզ մորես բաժանվել եմ...Բաժանվել եմ բայց... բաժանումը ինչ-որ երկար տևեց: Երեկ մորաքույրս զանգեց... մորս սպանել էին:
Կամա ակամա մտածում էի, ինչ ասեմ ուսուցչին: Նա Հայաստանում չէ, բայց մենք բաժանվել ենք: Ու բաժանման պատճառը հայտնի չէ, քանի դեռ հայտնի չէ սպանության պատճառը:
Դասարանում, այդ պահին, ուզում էի պայթել ու ասել, թե ոնց եմ հոգնել դաժանությունից, սպանություններից, անմեղ զոհերից, պատմերազմից... անգամ փոքրիկ վեճերից: Բայց հետո հիշեցի որ յոթերորդ դասարան եմ և իմ կողքին նստած են յոթերորդ դասարանցիներ...
Ես հասարակ մի տղա եմ: Ծնվել եմ Փարիզում: