Root
06.05.2007, 18:02
Հետաքրքիր կլիներ լսել ակումբի անդամների կարծիքը գրվածքի վերաբերյալ:
Իրականության անիրականանալիությունը…
Գորշ ամպերի տակ ՝ Երևանը թաղվել էր նրանց ստվերում:
Հորդառատ խոնավը թրջում էր 1990-ից մտախոհ դարձած երևանցիներին: Դա դեռ քիչ համարելով երկնքի գահաժառանգը էլեկտրական ՝ կայծակ հիշեցնող ջղագրգիռ շարժումներ էր անում:
Կիևյան կոչվող կամրջին , չգիտեմ ինչու, անիմաստ թափառում էր մի երիտասարդ ՝ եթե կարելի է այդպես անվանել 15-16 տարեկան սիրահարված մի պինգվինի: Տխուր էին նրա աչքերը, ինչը չէր կարելի ասել նրա շալվարից /տաբատ ասելով ես միշտ թութուն եմ հիշում/: Մտախոհ քայլերով առաջ էր գնում երիտասարդը ` շրջակա մարդկանց ապակողմնորոշելով… Բայց մի վախեցեք , նա չի պատրաստվում կամրջից ցած նետվել. նա սոսկ. միայն և լոկ մարդ էր:
Հանդիպակաց Մասիսի ստորոտներին ոչինչ չէր երևում, իսկ Մեծ Արարատի ցածրամերձին փայլփլում էին մայր մտնող լուսատուի հայրական ժառանգական շողերը:
Հասնելով Երիտասարդական երիտասարդը նստեց այն բազմաթիվ նստարաններից մեկի վրա, որոնցից Հայաստանում քիչ էին: Հանկարծ Joe Dassin-ը վազեց, անցավ նրա կողքով, և նա չկարողացավ նրան բարևել: Տխուր էր օրը ՝ մութ ու կանաչ:
Մրսել էին նաև երիտասարդի քիթն ու կոկորդը: Չնայած իր ներքին մեկուսացմանը, երիտասարդը արտաքինից զվարթ էր թվում: Նրա դեմքին քարացել ու վաղուց արդեն իսպառ ջնջվել էր մի ժպիտ ՝ կենսուրախ ու լայն: Լավ օրեր էին դրանք, սև օրերի պես անցան գնացին... Չգիտեմ ինչու, բայց հիմա էլ տխուր է նա ՝ այդ երիտասարդ գվարդիայի անդամը… Գուցե՞ անելիք չուներ: Օ՜, ոչ : Պատճառը սերն էր, այն կաթի սերը , որ այսօր առավոտյան խմել էր, բայց չէ որ խոստացել էր սրիկան այլևս չչարաշահել... Ավաղ հայերը, հատկապես մարդիկ, այդպիսին են. սիրում են գնալ-գալ, գնալ ու այլևս չվերադառնալ Մոսկվայից... Բայց կարծեմ շեղվեցի:
Ուրեմ տխուր էր այդ միայնակ ասպետը վարդի չբացված. հիշում էր, ժպտում, ոված հայացքով դես ու դեն նայում, բայց Երևանը դատարկ էր ... Այն արդեն դատարկ էր:
Գուցե մի օր նա կգտնի իր ՝ տարիներ առաջ կորցրած ժամացույցը, սակայն այն այլևս չի աշխատի, առ այն վիթխարի օրը, երբ կփոխվեն ընտրապայքարից հոգնած մարտկոցները: Ինչքա՜ն խորն էին նրա աչքերը, ասես սառը ջրով լցված մի ջրհոր լինեին: Նա Լրաբեր չէր վարում, նա միայն փափագում էր երջանկություն. երջանկություն., որ դեռ չէր տեսել ոչ մի երկնային մահկանացու: Այո՛ , տխուր էր նա ... բայց դա ինձ իսկի էլ չի հետաքրքրում . թքած այդ թիկունքային առնետների վրա, որոնք բյուրոկրատիա են քարոզում:
Իրականության անիրականանալիությունը…
Գորշ ամպերի տակ ՝ Երևանը թաղվել էր նրանց ստվերում:
Հորդառատ խոնավը թրջում էր 1990-ից մտախոհ դարձած երևանցիներին: Դա դեռ քիչ համարելով երկնքի գահաժառանգը էլեկտրական ՝ կայծակ հիշեցնող ջղագրգիռ շարժումներ էր անում:
Կիևյան կոչվող կամրջին , չգիտեմ ինչու, անիմաստ թափառում էր մի երիտասարդ ՝ եթե կարելի է այդպես անվանել 15-16 տարեկան սիրահարված մի պինգվինի: Տխուր էին նրա աչքերը, ինչը չէր կարելի ասել նրա շալվարից /տաբատ ասելով ես միշտ թութուն եմ հիշում/: Մտախոհ քայլերով առաջ էր գնում երիտասարդը ` շրջակա մարդկանց ապակողմնորոշելով… Բայց մի վախեցեք , նա չի պատրաստվում կամրջից ցած նետվել. նա սոսկ. միայն և լոկ մարդ էր:
Հանդիպակաց Մասիսի ստորոտներին ոչինչ չէր երևում, իսկ Մեծ Արարատի ցածրամերձին փայլփլում էին մայր մտնող լուսատուի հայրական ժառանգական շողերը:
Հասնելով Երիտասարդական երիտասարդը նստեց այն բազմաթիվ նստարաններից մեկի վրա, որոնցից Հայաստանում քիչ էին: Հանկարծ Joe Dassin-ը վազեց, անցավ նրա կողքով, և նա չկարողացավ նրան բարևել: Տխուր էր օրը ՝ մութ ու կանաչ:
Մրսել էին նաև երիտասարդի քիթն ու կոկորդը: Չնայած իր ներքին մեկուսացմանը, երիտասարդը արտաքինից զվարթ էր թվում: Նրա դեմքին քարացել ու վաղուց արդեն իսպառ ջնջվել էր մի ժպիտ ՝ կենսուրախ ու լայն: Լավ օրեր էին դրանք, սև օրերի պես անցան գնացին... Չգիտեմ ինչու, բայց հիմա էլ տխուր է նա ՝ այդ երիտասարդ գվարդիայի անդամը… Գուցե՞ անելիք չուներ: Օ՜, ոչ : Պատճառը սերն էր, այն կաթի սերը , որ այսօր առավոտյան խմել էր, բայց չէ որ խոստացել էր սրիկան այլևս չչարաշահել... Ավաղ հայերը, հատկապես մարդիկ, այդպիսին են. սիրում են գնալ-գալ, գնալ ու այլևս չվերադառնալ Մոսկվայից... Բայց կարծեմ շեղվեցի:
Ուրեմ տխուր էր այդ միայնակ ասպետը վարդի չբացված. հիշում էր, ժպտում, ոված հայացքով դես ու դեն նայում, բայց Երևանը դատարկ էր ... Այն արդեն դատարկ էր:
Գուցե մի օր նա կգտնի իր ՝ տարիներ առաջ կորցրած ժամացույցը, սակայն այն այլևս չի աշխատի, առ այն վիթխարի օրը, երբ կփոխվեն ընտրապայքարից հոգնած մարտկոցները: Ինչքա՜ն խորն էին նրա աչքերը, ասես սառը ջրով լցված մի ջրհոր լինեին: Նա Լրաբեր չէր վարում, նա միայն փափագում էր երջանկություն. երջանկություն., որ դեռ չէր տեսել ոչ մի երկնային մահկանացու: Այո՛ , տխուր էր նա ... բայց դա ինձ իսկի էլ չի հետաքրքրում . թքած այդ թիկունքային առնետների վրա, որոնք բյուրոկրատիա են քարոզում: