Մանե
29.04.2007, 15:28
Կներեք,եթե հոգնեցնում եմ:oy
* * *
Ահա վերջանում է հերթական օրը…Ինչպես ամեն օր,այսօր էլ նրանք օտար էին և կարծես չէին նկատում միմյանց:Պարզապես անցնում են անտարբեր,ինչպես կանցնեին մի անծանոթ մարդու կողքով:) Իսկ ի՞նչ էր եղել,կամ ի՞նչ պատահեց,ոչ ոք չհասկացավ,պարզապես վիճեցին և վերջ:)
Նախկինում նրանք ընկերներ էին,անգամ այնպիսի ընկերներ,որ եթե մի օր իրար չտեսնեին,կամ չխոսեին, այդ օրը չէին կարող լուսացնել:Մի անգամ նույնիսկ Արմենը խոստովանեց,որ չի կարող ապրել առանց Անիի::love Անին նույնպես անտարբեր չէր նրա նկատմամբ,սակայն ինչպես վայել է բոլոր աղջիկներին,չնկատել էր տալիս,քանի որ համոզված չէր Արմենի զգացմունքների մեջ:Բոլորը գիտեին նրանց զգացմունքների մասին,միայն իրենք է,որ չէին խոստովանում:(
Նրանք սկզբից ատում էին միմյանց,նույնիսկ մի անգամ այնպես վիրավորեցին միմյանց,որ երկար ժամանակ չէին խոսում,սակայն հենց այդ ժամանակ էլ ամեն ինչ սկսվեց:Սակայն այնքան հպարտ էին,որ ոչ մեկ չէր ցանկանում անել առաջին քայլը:Սակայն պահը սպասեցնել չտվեց,և երկար ընդմիջումից հետո կրկին ընկերացան,և ինչքան շատ էին կռվում,այնքան ավելի էին մտերմանում:)
Քանի-քանի անգամ էր Արմենը վիճել ընկերներից մի քանիսի հետ,որպեսզի ինքը ուղեկցի Անիին ամենուր և լինի նրա կողքին,սակայն ամեն անգամ Անին Արմենին ջղայնացնելու համար խույս էր տալիս,որը ավելի էր ստիպում Արմենին նրան հետևել:
Հենց այդ ժամանակ էլ կամաց-կամաց Արմենը սկսեց ամեն ինչ հասկացնել:)
Անին անընդհատ խաղում էր Արմենի զգացմունքների մեջ և ուզում էր հերթական անգամ համոզվել;Եվ անընդհատ մեջ էր բերում ընկերուհուն,անընդհատ Արմենին համոզում էր,որ Արմենը նրան է սիրում:Իսկ այդ խոսակցությունները ավելի էին բարկացնում Արմենին: Ընկերուհին էլ,ինչպես ցանկացած տղայի ժամանակ,համոզված էր,թե Արմենն իրեն է ուզում,և ամեն անգամ Անիին այդ մասին էր ասում,իսկ Անին այլևս չէր դիմանում.Սակայն…
Մի անգամ,երբ ամեն ինչ լավ էր,ընկերներով որոշեցին մեկնել քաղաքից դուրս և այդ օրն անց կացնել բնության գրկում.Անիի սիրտը ինչ-որ բան էր գուշակում և նա չցանկացավ գնալ,սակայն ամեն ինչ հակառակ դասավորվեց…
Ամեն ինչ հիանալի էր և կարծես բնությունը նույնպես նրանց կողմից էր,բայց ինչ որ բան Անիին ներսից խեղդում էր: Եվ իզուր չէր…
Արդեն վերադառնալու ճամփին Անին զգաց,որ Արմենի և ընկերուհու միջև խոսակցություն էր ծավալվել,սակայն բանի տեղ չէր դնում …Ու հանկարծ ընկերուհին կեղծ տխուր դեմքով մոտեցավ Անիին…
* * *
Ահա վերջանում է հերթական օրը…Ինչպես ամեն օր,այսօր էլ նրանք օտար էին և կարծես չէին նկատում միմյանց:Պարզապես անցնում են անտարբեր,ինչպես կանցնեին մի անծանոթ մարդու կողքով:) Իսկ ի՞նչ էր եղել,կամ ի՞նչ պատահեց,ոչ ոք չհասկացավ,պարզապես վիճեցին և վերջ:)
Նախկինում նրանք ընկերներ էին,անգամ այնպիսի ընկերներ,որ եթե մի օր իրար չտեսնեին,կամ չխոսեին, այդ օրը չէին կարող լուսացնել:Մի անգամ նույնիսկ Արմենը խոստովանեց,որ չի կարող ապրել առանց Անիի::love Անին նույնպես անտարբեր չէր նրա նկատմամբ,սակայն ինչպես վայել է բոլոր աղջիկներին,չնկատել էր տալիս,քանի որ համոզված չէր Արմենի զգացմունքների մեջ:Բոլորը գիտեին նրանց զգացմունքների մասին,միայն իրենք է,որ չէին խոստովանում:(
Նրանք սկզբից ատում էին միմյանց,նույնիսկ մի անգամ այնպես վիրավորեցին միմյանց,որ երկար ժամանակ չէին խոսում,սակայն հենց այդ ժամանակ էլ ամեն ինչ սկսվեց:Սակայն այնքան հպարտ էին,որ ոչ մեկ չէր ցանկանում անել առաջին քայլը:Սակայն պահը սպասեցնել չտվեց,և երկար ընդմիջումից հետո կրկին ընկերացան,և ինչքան շատ էին կռվում,այնքան ավելի էին մտերմանում:)
Քանի-քանի անգամ էր Արմենը վիճել ընկերներից մի քանիսի հետ,որպեսզի ինքը ուղեկցի Անիին ամենուր և լինի նրա կողքին,սակայն ամեն անգամ Անին Արմենին ջղայնացնելու համար խույս էր տալիս,որը ավելի էր ստիպում Արմենին նրան հետևել:
Հենց այդ ժամանակ էլ կամաց-կամաց Արմենը սկսեց ամեն ինչ հասկացնել:)
Անին անընդհատ խաղում էր Արմենի զգացմունքների մեջ և ուզում էր հերթական անգամ համոզվել;Եվ անընդհատ մեջ էր բերում ընկերուհուն,անընդհատ Արմենին համոզում էր,որ Արմենը նրան է սիրում:Իսկ այդ խոսակցությունները ավելի էին բարկացնում Արմենին: Ընկերուհին էլ,ինչպես ցանկացած տղայի ժամանակ,համոզված էր,թե Արմենն իրեն է ուզում,և ամեն անգամ Անիին այդ մասին էր ասում,իսկ Անին այլևս չէր դիմանում.Սակայն…
Մի անգամ,երբ ամեն ինչ լավ էր,ընկերներով որոշեցին մեկնել քաղաքից դուրս և այդ օրն անց կացնել բնության գրկում.Անիի սիրտը ինչ-որ բան էր գուշակում և նա չցանկացավ գնալ,սակայն ամեն ինչ հակառակ դասավորվեց…
Ամեն ինչ հիանալի էր և կարծես բնությունը նույնպես նրանց կողմից էր,բայց ինչ որ բան Անիին ներսից խեղդում էր: Եվ իզուր չէր…
Արդեն վերադառնալու ճամփին Անին զգաց,որ Արմենի և ընկերուհու միջև խոսակցություն էր ծավալվել,սակայն բանի տեղ չէր դնում …Ու հանկարծ ընկերուհին կեղծ տխուր դեմքով մոտեցավ Անիին…