lili-4
19.04.2007, 12:27
Ես, որ պարզապես ես էի
Ես դասարան մտա անվստահ ու ինձ համար տեղ գտա ամենավերջում: Ես շատ էի ուզում, որ այս տարի էլ սովորեմ իմ նախկին դասարանում, հետո տեղափոխվենք նոր բնակարան: Ես շատ էի ուզում, բայց գիտեի, որ հնարավոր չի: Ու ես դասարան մտա շփոթված, անվստահ: Չգիտեմ թե ինչի, բայց ինձ թվում էր, որ աղջիկներն ինձ նայում են որպես հակառակորդի, իսկ տղաները`որպես զոհի:Եվ սա էր պատճառը, որ մի ամբողջ շաբաթ պետք եղավ, մինև որ անցավ ոտքերիս դողը և ձայնիս հուզումնախառը տոնը: Հետո հասկացա, որ բոլորն էլ ինձ նայում էին որպես սովորական մարդու, ինչպես ես կնայեի մեր դասարան եկած նորեկի ու արդեն ինձ դասարանում որպես զոհ չէի զգում:
Ես , որ հպարտ եմ իմ ես-ով
Ես միշտ եղել եմ վստահ ու համարձակ: Չեմ փայլել դպրոցում իմ գիտելիքներով, դրա կարիքն էլ չկար: Ես դեռ փոքրր հասակից եմ հասկացել, որ լավ ապրելու համար նախ հաջողություն, հետո նոր գիտելիք է պետք: Իսկ հաջողություն ինչքան ուզես: Այն, որ ապահով ընտանիքում էի ապրում, դա արդեն քիչ բան չէր նշանակում: Ունեի այն, ինչն իմ տարիքում շատերը կերազեին: Գիտեի, որ ինձ ընկեր համարող շատերը իմ փողի համար են ետևիցս վազում, բայց ես դրանից չէի նեղվում: Դա նորություն չէր ինձ համար, նույնը տեսել էի, երբ հորս էին շողոքորթում: Ես գիտեի, թե նրանից ով է իսկական ընկեր, ով գրպան դատարկող:
Ես, որ...կարծես էլի ես եմ
Հիմա ինձ ավելի վստահ էի զգում:Ես դժգոհելու ոչինչ չունեի: Լավ սովորում էի...
Ես չէի մոռանում առաջին օրը նրա տված առաջին հարցը. <Սիրունիկս, անունդ ո՞նց է>: Նա երևի չի էլ հիշում , թե ինչպես ինձ հետ ծանոթացավ, բայց նրա մասին մտածելիս ամեն մի պատմություն սկսվում էր այդ հարցով:Երբ մտածում էի նրա մասին, ես նկատում էի , որ այդ նա-ն ինձ համար դու էր դառնում:Չէ, ավելին ես չէի պատկերացնում, գիտեի, որ իր համար ես մի սովորական նա եմ:
Ես, որ....նա եմ
Ես ինչու եմ այսքան հուզվում, ինչի՞? եմ խառնվել:Սա ե՞ս եմ, թե՞ չէ:
Մնում է, որ տնեցիններն էլ նկատեն կարգին աշակերտ դառնալս: Ես հիմա ամաչում եմ իմ չիմանալուց, չսովորելուց: Փորձում եմ աչքի ընկնել, տառապում եմ այս անհասկանալի բանաձևերի, օրենքների ձեռքին: Ես այս ամենն անում եմ, որ նա նկատի ինձ, որ չլինեմ այդ սիրունիկ աղջկա համար նա, այլ լինեմ դու: Բայց նա նկատում է՞...
Ես, որ ուզում եմ լինել դու
Ես շատ էի ուզում, որ մասնակցեմ այդ միջոցառման: Չէ, բեմում փայլել չէի ուզում: Ես գիտեի, որ հետո հավաքվելու են: Դա սովորություն էր այս դպրոցում: Իսկ ես շատ էի ուզում, որ դու լինես այնտեղ, որ ես քո ներկայությունից թևեր առնեմ ու երազեմ...
Ես, որ գտել եմ իմ դու-ին
Ես ուզում էի, որ շուտ սկսվեր երեկոյան հավաքույթը: Չգիտմ, չգիտեմ, հասկանում ե՞ս: Ես չգիտեմ, թե ինչի է այդպես, բայց ես ուզում եմ, որ ամբողջ երեկոյի ընթացքում դու լինես միայն իմ կողքին, միայն ինձ հետ պարես: Ես այսպես եմ ուզում, իսկ դու՞...
Ես, որ քո ես-ով եմ արբեցած
Ես չեմ հիշում , որ մի երեկոյի ավարտը համարեի շուտ: Ես միշտ շտապել եմ, մտածել եմ, որ ուշ է, իսկ հիմա ուզում եմ,որ միայն քո կոզքին լինեմ, քո հետ պարեմ, բայց ցույց չեմ տալիս, հանգիստ մերժում եմ քո հրավերը, բայց... Բայց և չեմ պարում ոչ ոքի հետ: Ես ամբողջ երեկոյին միայն նստած եմ, բայց չեմ էլ ուզում, որ այն ավարտվի: Ու հիմա դու առաջարկում ես ինձ տուն ուղեկցել, ես սրանից ավելին երազել չէի կարող: Իհարկե, համաձայն եմ, և ուրախ եմ, որ մեր տունն այնքան էլ մոտ չի:
Ես, որ քո ասպետն եմ ինձ զգում
Ես ուղեկցում եմ քեզ ու չգիտեմ, թե ինչի, ինձ զգում եմ աշխարհի տերը, ամենահարուստը ու ամենաերջանիկը: Ես անկուշտի պես կուլ եմ տալիս քո ամեն մի բառը, վախենում եմ, որ կմնա դրսում, կլինի ուրիշինը: Իսկ ես չեմ ուզում, որ քեզանից մի մասնիկ անգամ լինի ուրիշինը:Դու , դու, իմ նուրբ, իմ քնքուշ, իմս...
Ես,որ դու-ով եմ ապրում
Ես չգիտեմ, թե ուրիշներն ինչպիսին են, երբ հայտնաբերում են իրենց դու-ին, միայն գիտեմ, որ ես դադարել եմ լինել միայն ես: Ամեն ինչում մտովի փնտրում եմ քեզ, խոսում ու խոսում քեզ հետ, իմ դու, իմ ես-ի լրացում...
Ես, որ դու-ով եմ ապրում
Ես չէի կարողանում իմ մեջ պահել իմ երջանկությունը: Թվում էր, թե սիրտս լցվել ու հիմա կպայթի: Չդիմացա, պատմեցի մորս, պատմում ու կարծես չէր սպառվում ասելիքս: Ի՞նչ էի ասում, չլինի՞ անընդհատ նույնն էի կրկնում: Բայց կարևորը, որ մայրս էլ ցանկացավ տեսնել իմ հայտնությանը:
Ես, որ դու-ով եմ տարված
Ես չգիտեի ինչ անել, համաձայնել, թե մերժել: Ինչպես գնալ այն մարդու տուն, ով իմ ես-ի լրացումն է, բայց չեմ համարձակվում բարձրաձայն ասել: Ինչպե՞ս գնալ, ինչպե՞ս ներկայանալ: Ես ի՞նչ եմ անելու, եթե դուր չգամ...
Ու հիմա եկել եմ իմ ամբողջության, իմ դու-ի տունն ու սառել: Ես չէի պատկերացնում, որ նման կարգի հարուստ են: Նստել եմ բազմոցի մի անկյունում ու ինձ զգում էի օտար: Այդ զգացումն ավելի շատացավ, երբ մի քանի րոպեով դու դուրս եկար: Ես չհասկացա, եկել էի ծանոթանալու, թե անկետա լրացնելու: Բայց հասկացա, որ քո մոր դեմքի ժպիտը սառավ, հիմա ինձ նայում էր իր սառը հայացքով:
Դու... Չէ, դու չես նկատում ու ես կլռեմ, բայց չեմ սիրում ձեր տունը, ես էլ չեմ գա այստեղ...
Ես, որ չեմ ուզում դու-ից հեռու
Ես չեմ հասկանում, թե ինչի են ինձ համառորեն ուզում ուղարկել արտասահման: Հա, ես ավարտեցի դպրոցը, հիմա անելիք չունեմ: Հե՞տո ինչ: Բոլո՞ր տղաներն են գնում տնից հեռու հանգստանալու: Ես չեմ ուզում գնալ, ես չեմ ուզում առանց քեզ: Բայց ինձ համոզում են, ինչ-որ տեղ ստիպում: Չեմ մերժում, համաձայնում եմ չուզելով...
Ես, որ չեմ ուզում առանց դու-ի
Ես զսպում եմ արցունքներս, կուլ եմ տալիս, որ դու չնկատես, բայց...Բայց էլ չեմ դիմանում: Չեմ ուզում հայացքս բարձրացնել, որ չտեսնես արցունքով լի աչքերս, բայց...Բալց չեմ դիմանում,նայում եմ քեզ: Ի՞նչ, դու էլ ե՞ս լացում: Հետո էլ ասում են տղամարդիկ չեն լացում: Ես գիտեմ, որ դժվար է լինելու առանց քեզ, բայց... Դու գրի ինձ, ես կպատասխաեմ քեզ, կգրեմ այն ամենի մասին, ինչ կա իմ հոգում, այն, որ դարձել է դու, իսկ ես-ին դարձրել է լրացում...
Ես, որ բաժանված մարմին ու հոգի եմ
Ես գնացի, բայց ինչպե՞ս: Ինչի՞ համար էր պետք ինձ, չգիտեմ, բայց չկարողացա մերժել ծնողներիս: Ե՞րբ եմ ես իմ ես-ին տեր լինելու, որ չշարունակեմ ապրել որպես բաժանված մարմին ու հոգի...
Ես, որ ապրում եմ քո կանչով
Ես չգիտեմ, թե ինչ է կատարվում ինձ հետ: Հեռախոսով լսեցի քո մոր ձայնը ու թվաց այնքն հարազատ, այնքան մտերիմ, ու ես ամաչեցի իմ նախկին մտքերի համար: Ինչպե՞ս կարող է իմ նկապմամբ սառն ու չարացած լինել մի կին, որի մի մասն ես դու:
Ես չգիտեմ, թե ինչպես հասա ձեր տուն, որոշել էի այլևս չգալ: Չգա՞լ, բայց ես քեզանից նամակ էի ստացել, ինչպես չգնայի...
... Ես ինչի գնացի, միթե կարող էի այդքան սխալված լինել, իհարկե ոչ: Գնացի այդ բառերը լսելո՞ւ: Մինչև հիմա աչքիս առաջ քո նամակն է, որ այդպես էլ չկարդացի: Իսկ դրա փոխարեն կարդացի կյանքի նամակը, այն ինձ մատուցեց քո մայրը: Ինչի՞ եմ գնացել, ի՞նչ եմ ուզում, փո՞ղ, հարստությու՞ն, հարուստ փեացո՞ւ...Ես, ես...չէ..էլ ի՞նչ ես, մի անդեմ ու անհոգի մարդ, որ դավաճանեց իր դու-ին ու խոստացավ մեկընդմիշտ հեռանալ իր ես-ի կարևոր մասից` դու-ից...
Ես, որ փնտրում եմ դու-ին
Ես չեմ հասկանում, դա սեր էր թե հրապուրանք քո կողմից: Այդքան հեշտ մոռացա՞ր ինձ, չդիմացա՞վ քո սերը հեռավորության փորձությանը: Ու՞ր մնաացին քո խոսքերը: Ես նորից մնացի միայն ես, առանց դու-ի:
Ես, որ արդեն քեզ համր պետք է լինեմ նա
Ես հասկացա, որ փախչելու,չլինելու միակ ելքը սա է: Ես կհեռանամ քո կյանքից այս ձևով, ես կլինեմ մեկ ուրիշի կյանքի լրացում: Չէ, մի փոքրիկ մաս, ես լրացում չեմ կարող լինել: Եվ ես հիմա պետք է սովորեմ լինել միայն ես, առանց դու-ի: Հիմա իմ ես-ը պարզապես մեկի կին է, ուրիշ ոչինչ, չկա ես , չկա դու, կա միայն նա:
Ես դասարան մտա անվստահ ու ինձ համար տեղ գտա ամենավերջում: Ես շատ էի ուզում, որ այս տարի էլ սովորեմ իմ նախկին դասարանում, հետո տեղափոխվենք նոր բնակարան: Ես շատ էի ուզում, բայց գիտեի, որ հնարավոր չի: Ու ես դասարան մտա շփոթված, անվստահ: Չգիտեմ թե ինչի, բայց ինձ թվում էր, որ աղջիկներն ինձ նայում են որպես հակառակորդի, իսկ տղաները`որպես զոհի:Եվ սա էր պատճառը, որ մի ամբողջ շաբաթ պետք եղավ, մինև որ անցավ ոտքերիս դողը և ձայնիս հուզումնախառը տոնը: Հետո հասկացա, որ բոլորն էլ ինձ նայում էին որպես սովորական մարդու, ինչպես ես կնայեի մեր դասարան եկած նորեկի ու արդեն ինձ դասարանում որպես զոհ չէի զգում:
Ես , որ հպարտ եմ իմ ես-ով
Ես միշտ եղել եմ վստահ ու համարձակ: Չեմ փայլել դպրոցում իմ գիտելիքներով, դրա կարիքն էլ չկար: Ես դեռ փոքրր հասակից եմ հասկացել, որ լավ ապրելու համար նախ հաջողություն, հետո նոր գիտելիք է պետք: Իսկ հաջողություն ինչքան ուզես: Այն, որ ապահով ընտանիքում էի ապրում, դա արդեն քիչ բան չէր նշանակում: Ունեի այն, ինչն իմ տարիքում շատերը կերազեին: Գիտեի, որ ինձ ընկեր համարող շատերը իմ փողի համար են ետևիցս վազում, բայց ես դրանից չէի նեղվում: Դա նորություն չէր ինձ համար, նույնը տեսել էի, երբ հորս էին շողոքորթում: Ես գիտեի, թե նրանից ով է իսկական ընկեր, ով գրպան դատարկող:
Ես, որ...կարծես էլի ես եմ
Հիմա ինձ ավելի վստահ էի զգում:Ես դժգոհելու ոչինչ չունեի: Լավ սովորում էի...
Ես չէի մոռանում առաջին օրը նրա տված առաջին հարցը. <Սիրունիկս, անունդ ո՞նց է>: Նա երևի չի էլ հիշում , թե ինչպես ինձ հետ ծանոթացավ, բայց նրա մասին մտածելիս ամեն մի պատմություն սկսվում էր այդ հարցով:Երբ մտածում էի նրա մասին, ես նկատում էի , որ այդ նա-ն ինձ համար դու էր դառնում:Չէ, ավելին ես չէի պատկերացնում, գիտեի, որ իր համար ես մի սովորական նա եմ:
Ես, որ....նա եմ
Ես ինչու եմ այսքան հուզվում, ինչի՞? եմ խառնվել:Սա ե՞ս եմ, թե՞ չէ:
Մնում է, որ տնեցիններն էլ նկատեն կարգին աշակերտ դառնալս: Ես հիմա ամաչում եմ իմ չիմանալուց, չսովորելուց: Փորձում եմ աչքի ընկնել, տառապում եմ այս անհասկանալի բանաձևերի, օրենքների ձեռքին: Ես այս ամենն անում եմ, որ նա նկատի ինձ, որ չլինեմ այդ սիրունիկ աղջկա համար նա, այլ լինեմ դու: Բայց նա նկատում է՞...
Ես, որ ուզում եմ լինել դու
Ես շատ էի ուզում, որ մասնակցեմ այդ միջոցառման: Չէ, բեմում փայլել չէի ուզում: Ես գիտեի, որ հետո հավաքվելու են: Դա սովորություն էր այս դպրոցում: Իսկ ես շատ էի ուզում, որ դու լինես այնտեղ, որ ես քո ներկայությունից թևեր առնեմ ու երազեմ...
Ես, որ գտել եմ իմ դու-ին
Ես ուզում էի, որ շուտ սկսվեր երեկոյան հավաքույթը: Չգիտմ, չգիտեմ, հասկանում ե՞ս: Ես չգիտեմ, թե ինչի է այդպես, բայց ես ուզում եմ, որ ամբողջ երեկոյի ընթացքում դու լինես միայն իմ կողքին, միայն ինձ հետ պարես: Ես այսպես եմ ուզում, իսկ դու՞...
Ես, որ քո ես-ով եմ արբեցած
Ես չեմ հիշում , որ մի երեկոյի ավարտը համարեի շուտ: Ես միշտ շտապել եմ, մտածել եմ, որ ուշ է, իսկ հիմա ուզում եմ,որ միայն քո կոզքին լինեմ, քո հետ պարեմ, բայց ցույց չեմ տալիս, հանգիստ մերժում եմ քո հրավերը, բայց... Բայց և չեմ պարում ոչ ոքի հետ: Ես ամբողջ երեկոյին միայն նստած եմ, բայց չեմ էլ ուզում, որ այն ավարտվի: Ու հիմա դու առաջարկում ես ինձ տուն ուղեկցել, ես սրանից ավելին երազել չէի կարող: Իհարկե, համաձայն եմ, և ուրախ եմ, որ մեր տունն այնքան էլ մոտ չի:
Ես, որ քո ասպետն եմ ինձ զգում
Ես ուղեկցում եմ քեզ ու չգիտեմ, թե ինչի, ինձ զգում եմ աշխարհի տերը, ամենահարուստը ու ամենաերջանիկը: Ես անկուշտի պես կուլ եմ տալիս քո ամեն մի բառը, վախենում եմ, որ կմնա դրսում, կլինի ուրիշինը: Իսկ ես չեմ ուզում, որ քեզանից մի մասնիկ անգամ լինի ուրիշինը:Դու , դու, իմ նուրբ, իմ քնքուշ, իմս...
Ես,որ դու-ով եմ ապրում
Ես չգիտեմ, թե ուրիշներն ինչպիսին են, երբ հայտնաբերում են իրենց դու-ին, միայն գիտեմ, որ ես դադարել եմ լինել միայն ես: Ամեն ինչում մտովի փնտրում եմ քեզ, խոսում ու խոսում քեզ հետ, իմ դու, իմ ես-ի լրացում...
Ես, որ դու-ով եմ ապրում
Ես չէի կարողանում իմ մեջ պահել իմ երջանկությունը: Թվում էր, թե սիրտս լցվել ու հիմա կպայթի: Չդիմացա, պատմեցի մորս, պատմում ու կարծես չէր սպառվում ասելիքս: Ի՞նչ էի ասում, չլինի՞ անընդհատ նույնն էի կրկնում: Բայց կարևորը, որ մայրս էլ ցանկացավ տեսնել իմ հայտնությանը:
Ես, որ դու-ով եմ տարված
Ես չգիտեի ինչ անել, համաձայնել, թե մերժել: Ինչպես գնալ այն մարդու տուն, ով իմ ես-ի լրացումն է, բայց չեմ համարձակվում բարձրաձայն ասել: Ինչպե՞ս գնալ, ինչպե՞ս ներկայանալ: Ես ի՞նչ եմ անելու, եթե դուր չգամ...
Ու հիմա եկել եմ իմ ամբողջության, իմ դու-ի տունն ու սառել: Ես չէի պատկերացնում, որ նման կարգի հարուստ են: Նստել եմ բազմոցի մի անկյունում ու ինձ զգում էի օտար: Այդ զգացումն ավելի շատացավ, երբ մի քանի րոպեով դու դուրս եկար: Ես չհասկացա, եկել էի ծանոթանալու, թե անկետա լրացնելու: Բայց հասկացա, որ քո մոր դեմքի ժպիտը սառավ, հիմա ինձ նայում էր իր սառը հայացքով:
Դու... Չէ, դու չես նկատում ու ես կլռեմ, բայց չեմ սիրում ձեր տունը, ես էլ չեմ գա այստեղ...
Ես, որ չեմ ուզում դու-ից հեռու
Ես չեմ հասկանում, թե ինչի են ինձ համառորեն ուզում ուղարկել արտասահման: Հա, ես ավարտեցի դպրոցը, հիմա անելիք չունեմ: Հե՞տո ինչ: Բոլո՞ր տղաներն են գնում տնից հեռու հանգստանալու: Ես չեմ ուզում գնալ, ես չեմ ուզում առանց քեզ: Բայց ինձ համոզում են, ինչ-որ տեղ ստիպում: Չեմ մերժում, համաձայնում եմ չուզելով...
Ես, որ չեմ ուզում առանց դու-ի
Ես զսպում եմ արցունքներս, կուլ եմ տալիս, որ դու չնկատես, բայց...Բայց էլ չեմ դիմանում: Չեմ ուզում հայացքս բարձրացնել, որ չտեսնես արցունքով լի աչքերս, բայց...Բալց չեմ դիմանում,նայում եմ քեզ: Ի՞նչ, դու էլ ե՞ս լացում: Հետո էլ ասում են տղամարդիկ չեն լացում: Ես գիտեմ, որ դժվար է լինելու առանց քեզ, բայց... Դու գրի ինձ, ես կպատասխաեմ քեզ, կգրեմ այն ամենի մասին, ինչ կա իմ հոգում, այն, որ դարձել է դու, իսկ ես-ին դարձրել է լրացում...
Ես, որ բաժանված մարմին ու հոգի եմ
Ես գնացի, բայց ինչպե՞ս: Ինչի՞ համար էր պետք ինձ, չգիտեմ, բայց չկարողացա մերժել ծնողներիս: Ե՞րբ եմ ես իմ ես-ին տեր լինելու, որ չշարունակեմ ապրել որպես բաժանված մարմին ու հոգի...
Ես, որ ապրում եմ քո կանչով
Ես չգիտեմ, թե ինչ է կատարվում ինձ հետ: Հեռախոսով լսեցի քո մոր ձայնը ու թվաց այնքն հարազատ, այնքան մտերիմ, ու ես ամաչեցի իմ նախկին մտքերի համար: Ինչպե՞ս կարող է իմ նկապմամբ սառն ու չարացած լինել մի կին, որի մի մասն ես դու:
Ես չգիտեմ, թե ինչպես հասա ձեր տուն, որոշել էի այլևս չգալ: Չգա՞լ, բայց ես քեզանից նամակ էի ստացել, ինչպես չգնայի...
... Ես ինչի գնացի, միթե կարող էի այդքան սխալված լինել, իհարկե ոչ: Գնացի այդ բառերը լսելո՞ւ: Մինչև հիմա աչքիս առաջ քո նամակն է, որ այդպես էլ չկարդացի: Իսկ դրա փոխարեն կարդացի կյանքի նամակը, այն ինձ մատուցեց քո մայրը: Ինչի՞ եմ գնացել, ի՞նչ եմ ուզում, փո՞ղ, հարստությու՞ն, հարուստ փեացո՞ւ...Ես, ես...չէ..էլ ի՞նչ ես, մի անդեմ ու անհոգի մարդ, որ դավաճանեց իր դու-ին ու խոստացավ մեկընդմիշտ հեռանալ իր ես-ի կարևոր մասից` դու-ից...
Ես, որ փնտրում եմ դու-ին
Ես չեմ հասկանում, դա սեր էր թե հրապուրանք քո կողմից: Այդքան հեշտ մոռացա՞ր ինձ, չդիմացա՞վ քո սերը հեռավորության փորձությանը: Ու՞ր մնաացին քո խոսքերը: Ես նորից մնացի միայն ես, առանց դու-ի:
Ես, որ արդեն քեզ համր պետք է լինեմ նա
Ես հասկացա, որ փախչելու,չլինելու միակ ելքը սա է: Ես կհեռանամ քո կյանքից այս ձևով, ես կլինեմ մեկ ուրիշի կյանքի լրացում: Չէ, մի փոքրիկ մաս, ես լրացում չեմ կարող լինել: Եվ ես հիմա պետք է սովորեմ լինել միայն ես, առանց դու-ի: Հիմա իմ ես-ը պարզապես մեկի կին է, ուրիշ ոչինչ, չկա ես , չկա դու, կա միայն նա: