Դիտել ողջ տարբերակը : Մայրություն...
Վերջերս թերթերից մեկում մի հոդված կարդացի, որտեղ շատ հետաքրքիր ու ինձ համար քիչ հասկանալի երույթի մասին էր գրված, այսինքն այդ հարցով դիմել էր մի կին հոգեբանի:Ինձ հետաքրքիր կլիներ լսել ակումբականների կարծիքը, ուստի մեջբերեմ հոդվածից այդ կնոջ նամակը.
«25-ամյա հղի կինեմ: Ամուսնացել եմ կես տարի առաջ: Մայրանալ չեմ ցանկանում, միաժամանակ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչու: Ասեմ, որ հիմա շատ ընկճված եմ, նյարդային, դյուրագրգիռ: Ի՞նչ պատճառներ կարող են լինել այս ամենի հիմքում»:
Մինչ այ հոդվածը կարդալը միշտ կարծել եմ, որ մայրանալու ցանկությունը կնոջ մեջ ի ծնե է դրված, յուրաքանչյուրն էլ երջանիկ պիտի զգա , որ շուտով ինքը նոր կյանք է լույս աշխարհ բերելու, որն իր սիրո և ամուսնության պտուղը կլինի , բայց այս տողերը կարդալով՝ զարմացա:o
Ինչ-որ տեղ կհասկանայի, եթե աղջիկը լիներ 18-20 տարեկանի սահմաններում, բայց 25-ը աղջկա, ավելի ճիշտ տվյալ դեպքում՝ կնոջ համար քիչ չի:
Որոշ քննարկումից հետո կգրեմ նաև հոգեբանի պատասխանը:
Հ.Գ» Եթե բաժնի մոդերատորը հարկ կհամարի, ապա կարելի է առանձին թեմա բացել: Առայժմ նման պատասխանատվություն ես ինձ վրա չվերցրեցի:)
Philosopher
12.04.2007, 22:50
Այդպես է լինում սովորաբար այն դեպքերում, երբ կինը ակնհայտ, զզվանքի հասնող հակակրանք ունի ամուսնու նկատմամբ, ընդ որում այդ հակակրանքը կարող է լինել պարզապես մարդու նկատմամբ՝ որպես ընդհանրական վերաբերմունք, կարող է նաև առաջացած լինել սեռական կյանքում տղամարդու կոպիտ վերաբերմունքի և այլ նմանատիպ, ըստ էության, պաթոլոգիկ դրսևորումների արդյունքում, ինչն էլ հենց դառնում է պտղի նկատմամբ զզվանքի ունրա հետ օրգանական անհամատեղելիության զգացման առաջացման պատճառ։
Ընդամենը կես տարի ամուսնացածի համար մայրանալ չցանկանալը բնական է: Ամուսնությունը և մայրանալը պիկային փուլեր են, որոնք հոգեբանական տեսակետից չեն համընկնում, եթե իհարկե կինը չի ամուսնացել մայրանալու նպատակով: Ամուսնությունը կնոջ կյանքում շրջադարձային կետ է՝ իր բոլոր չկանխատեսված երևույթներով ու հայտնագործություններով: Պետք է դեռ այդ ամենը մարսել ;)
Իսկ երբ արդեն լիովին ինտեգրվում ես, ու դառնում ա սովորական, նորմալ կենսաձև, մայրանալու բնազդը գալիս է իր ճիշտ ժամանակին:
Դժբախտություն է, երբ ժամանակային անհամատեղություն է. օրինակ, վերը նշված դեպքը, կամ հակառակը՝ երբ կնոջ մոտ արթնանում է մայրանալու բնությունը, բայց կինը դեռ սկի ամուսնացած էլ չի: Բայց դա արդեն ուրիշ տխուր պատմություն է:
Մայրություն... ահա այս թեմայի շուրջ կցանկանայի, որ այստեղ ձեր կարծիքներն արտահայտեիք ու ինքներդ կարող եք դրա հետ կապված բազմաթիվ հարցեր առաջ քաշեք ու քննարկեք, իսկ իմ կողմից կնշեմ մի քանի հարցեր, որով և կարող ենք սկսել ու հետագայում զարգացնել այս թեմայի քննարկումը.
1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...
2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...
3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)
4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...
--------------------------------------
Թեմային կցում եմ "Հարցեր հոգեբանության և փիլիսոփայության բնագավառներից" թեմայից վերցված մի հատված այս թեմային վերաբերող և շնորհակալություն հայտնում Selene-ին այս թեմայի գաղափարն հուշելու համար;)
Հ.Գ. Խնդրում եմ չսահմանափակվել Selene-ի ու իմ կողմից առաջ քաշած հարցերով, այլ փորձել այս երևույթն բազմակողմանի քննարկել՝ հիմնականում նրա հոգեբանական կողմերն իհարկե...
Cassiopeia
13.04.2007, 13:43
Միայն այն հանգամանքը, որ աղջիկ երեխաները մանկությունից սկսած խաղում են տիկնիկներով, փայփայում ու գուրգուրում են իրենց տիկնիկներին, գալիս է ապացուցելու այն հանգամանքը, որ մայրությունը, ավելի ճիշտ մայրության բնազդը առկա է իգական սեռի արյան մեջ: Իսկ այն հանգամանքը, որ ոմանք չեն ուզում երեխա ունենալ... կարծում եմ դա պարզապես զուտ հոգեբանական պատրաստվածության հետ է կապված, վախ, որ նա կարող է իրեն չարդարացնել մոր դերում: Պարզապես այդ վախը արտահայտվում է հենց երեխա ունենալու ցանկության բացակայությամբ:
Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...
Այս հարցին միանշանակ չեմ կարող պատասխանել: Անձամբ իմ մեջ մայրանալու ցանկությունը խիստ մեծ է: Չգիտեմ, կկարողանամ այդ արգելքը հաղթահարել, երեխա չունենալ այլ պարզապես երեխա որդեգրել: Քանզի մայրանալ չի նշանակում միայն երեխա ծնել, այդ մայրանալու գաղափարը երեխային կրծքով կերակրելն է նաև, նրան մայրական կաթով ինֆորմացիա փոխանցելը: Կրծքով կերակրելն ինքը մայրության մեծագույն հատկանիշն է, և հենց դա է մորն ու երեխային ավելի սերտ կապում, քանի մոր արգանդում երեխայի 9 ամիսների կյանքը…
Selene-ի գրածի վերաբերյալ արտահայտեմ իմ կարծիքը:
Կարծում եմ այն, որ չնայած իր տարիքին, այդ 25 ամյա աղջիկը հոգեպես դեռ չի զարգացել ու չի կարողանում հարմարվել այն մտքի հետ, որ նոր կյանք ա պարգևելու, որ իր շնորհիվ լույս աշխարհ պիտի գա մի նոր անձնավորություն, որի մեջ լինելու ա իր մասնիկը:
Հնարավոր ա նաև Վեռայի նշած վախը. վախ, որ չի արդարացնի իր ամուսնու և հարազատների սպասումները, որ չի կարող լինել այնպիսի մայր, ինչպիսին կցանկանար լինել, վախ, որ այսուհետ նա պատասխանատվություն ա տանելու այլ անձի համար, որ իր ձեռքերում ա լինելու այդ փոքրիկի կյանքը ու ամեն մի քայլ անելուց նա բացի իրենից նաև իր մանկիկի մասին պիտի մտածի ու շատ նման այլ բաներ…
Կա նաև այլ բան. խանդ… Հնարավոր ա, որ այդ աղջիկը վախենում ա, որ իր ամուսինն ավելի շատ ուշադրություն ա ցուցաբերելու մանկիկին, ոչ թե իրեն:think , չնայած սա արդեն կապված ա էգոիզմի հետ…
Ասեմ, որ հիմա շատ ընկճված եմ, նյարդային, դյուրագրգիռ:
Մայր դառնալը հոգեբանական պատրաստվածություն է պահանջում կնոջից, Selene ջան: Դա մի քայլ է, որով մարդն ընդհանրապես արտահայտում է իր վերաբերմունքը կյանքի ու մարդկության նկատմամբ: Եթե մարդը սիրում է կյանքն այնքան, որ որոշում է կյանք պարգևել մեկ այլ արարածի, նա երբեք չի ընկրկի դժվարություններից, ու կներդնի իր սրտի տակ զարգացող պտղի մեջ այդ սերն ու քնքշանքը: Բայց կան մարդիկ էլ, որոնք խորապես հիասթափված են ներկա իրականությունից, իրենց ապրելակերպից, այլ խոսքերով ասած՝ չեն գտնում աշխարհն բավականաչափ լավը, որտեղ կարելի լիներ զավակներ ունենալ ու դաստիարակել: Այդ կինը կարծես թե պատասխանել է ինքն իր հարցին՝ ընկճված լինելը : Դա հենց հիասթափության նշան է, որի պատճառների մասին Philosopher արդեն ասեց: Այսինքն այդ կինը առաջին հերթին ինքը պիտի սիրի ու գնահատի կյանքը , որ կամենա մանկիկին էլ կյանք պարգևի:
Ուլուանա
13.04.2007, 21:30
1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...
Կարծում եմ, որ ի ծնե է։
2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...
Ընդհանրապես կարծում եմ, որ, ինչպես Cassiopeia-ն ասաց, աղջիկների մեջ դա ի սկզբանե լինում է (անգիտակցական մակարդակով), որով էլ պայմանավորված է աղջիկների՝ տիկնիկների նկատմամբ սերն ու հետաքրքրւությունը, բայց կոնկրետ իմ դեպքում մայրական բնազդը (արդեն մարդկանց, ոչ թե տիկնիկների նկատմամբ :P :D ) բավական շուտ է սկսվել, կոնկրետ չեմ կարող ասել, թե երբվանից, միայն գիտեմ, որ մայրական բնազդն իմ մեջ նույնիսկ չափից դուրս ուժեղ է զարգացած, որովհետև քրոջս, եղբորս ու ընդհանրապես ինձ համար սիրելի ու հարազատ շատ մարդկանց նկատմամբ մայրական զգացմունքներ եմ տածում... :oy Դրա մասին մի անգամ մեկ ուրիշ ֆորումում գրել էի, Բյուրն էլ դա բացատրեց նրանով, որ դա մայրության հորմոնների մեծ քանակի հետ է կապված, այսինքն՝ որոշ մարդկանց մոտ մայրության հորմոնները նորմայից շատ են արտադրվում, որի հետևանքով այդ մարդիկ մի տեսակ «մամայական» են լինում :D նույնիսկ իրենց հասակակիցների հետ... :think
3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)
1. սպասվելիք մեծ պատասխանատվության գիտակցումն ու դրանից հաջողությամբ գլուխ չհանելու վախը (հոգեբանական)
2. ամուսնու նկատմամբ բացասական կամ սառը (որը վաղ թե ուշ էլի բացասականի է վերածվելու) վերաբերմունքը
3. երեխային անհրաժեշտ չափով նյութապես ապահովելու անկարողության գիտակցումը
4. թեթևամտությունն ու կյանքը զուտ որպես հաճույք ընկալելը, որտեղ երեխան ավելորդ բեռ ու խանգարող հանգամանք կարող է լինել
5. ընդհանրապես երեխաների նկատմամբ անտարբերությունը կամ մինչև անգամ հակակրանքը (այս մեկը շատ դեպքերում նույնանում է նախորդ պատճառի հետ, բայց ոչ միշտ)
այս պահին ուրիշ պատճառ մտքիս չի գալիս... :think
4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...
Ես կամուսնանայի։ :love Եթե ամուսնուս սիրում եմ, ապա նրանից երեխա ունենալու անկարողությունը չի կարող ինձ ստիպել հրաժարվել նրանից։ Ճիշտ է, ցավալի կլիներ սեփական միս ու արյունից երեխա ունենալուց զրկվելը, բայց, ի՞նչ արած, կորդեգրեինք։ :)Գրեթե համոզված եմ, որ մայրական զգացմունքներս դրանից չէին պակասի։ ;)
1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...
2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...
Ինձ թվում է, որ մայրանալը ի ծնե դրված բնազդ է, պարզապես որոշակի տարիքում այն տեղափոխվում է աղջկա գիտակից էություն:
Ընդհանրապես մեծամասնության մոտ դեռ մանկուց աղջիկների մոտ հատուկ հոգատարություն է նկատվում հանդեպ փոքրիկ երեխաները: Ես անձամբ դեռ դպրոց էլ չէի գնում, երբ մեծ հոգատարությամբ գրկում էի ու օօրելով քնացնում հորեղբորս նորածին տղային, շշով կաթ էի տալիս, երբեմն ծիծաղելով ինձ ասում էին՝ փոքրիկ մայրիկ:) Ու ոնց էի վիրավորվում, երբ հանկարծ չէին ուզում փոքրիկին վստահել ինձ:(
Ընդհանրապես բազմիցս եմ նկատել, որ փոքրիկների նկատմամբ հազարից մի աղջիկ, որ անտարբեր կլինի, լինի դա փողոցում, երթուղայինի մեջ թե խանութում: Սա էլ է իր հերթին վկայում աղջկա մեջ մայրանալու բնազդի առկայության մասին:
2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...
3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)
Որպես հիմնական հոգեբանական պատճառ ըստ իս կարող է լինել այն, որ մանուկ հասակում այդ աղջկա կյանքում ինչ-որ պատահր է եղել, որն էլ նրան հիասթափեցրել է, մայրանալու ցանկությունից ետ պահել: Կա նաև այն հանգամանքը, որ ինչպես նշել է արդեն Philosopher-ը, կինը բացահայտ հակակրանք ունի իր ամուսնու հանդեպ, ինչն էլ պատճառ է հանդիսանում , որ նա չցանկանա լույս աշխարհ բերել նման ամուսնուց երեխա: Մի շատ կարևոր պատճառ էլ կա. երբ երեխա ես ունենում, ինձ թվում է, բացի այն, որ մեծ պատասխանատվություն ես ստանձնում դրանով, քանի որ անօգնական ու թույլ արարած միշտ քո հոգատարության կարիքը ունի, դու միշտ պետք է ամեն կերպ խնամես, հոգաս նրա մասին, կա նաև մեկ այլ բան. ամեն անգամ այդ փոքրիկին տեսնելիս դու հասկանում ես, որ մայր ես դարձել, որ մեծացել ես, հոգեբանորեն ես մեծացել, իսկ դա նշանակում է, արդեն որոշակի երեխայություններ ու կամակորություններ իրավունք չունես քեզ թույլ տալու: Իսկ այս հանգամանքի հետ շատ աղջիկներ դծվարությամբ են հարմարվում, երբեմն մի քանի անգամ մայրանալուց հետո էլ չեն հասկանում այս ամենը:
4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...
Միանշանակ՝ այո:love : Եթե սիրում ես, ապա ամեն ինչ էլ կարող ես զոհել հանուն սիրո, անգամ մայրանալու նման մեծ ու հրաշք ցանկությունը:
Կան, բազմաթիվ երեխաներ, որոնք իսկական մայրերի հոգատարության ու նվիրվածության կարիք ունեն, ու ես դա իրենց կտամ:oy
Նախ ասեմ, որ շատ ուրախալի է երբ մեր գեղեցիկ մասն աշխարհի այսպես ակտիվ մասնակցում է թեմայի քննարկումներին ու անկեղծ պատասխաններ տալիս և կրկնակի ուրախալի է ինձ համար, երբ հանդիպում եմ նմանատիպ սրտանց կատարված հոգատար ու մտածված գրառումների:
Ինչպես ասում են. հարցից հարց առաջացավ ինձ մոտ.
Արդյո՞ք նույն բանն է "մայրական բնազդը" և "մայրանալու բնազդը"...
Որովհետև, որքան հասկացա, մեր մասնակիցները նույնացրել էին այդ երկուսը, բայց կարծում եմ որոշակի տարբերություններ կան այս երկուսի մեջ, կամ գուցե սխալվու՞մ եմ: Մանկական հասակից աղջիկների մոտ նկատվող դերային խաղերը, ինչպիսիք են՝ նախ տիկնիկների հետ հետո հասակակիցների հետ "մայր-երեխա" խաղը կամ վերաբերմունքը շրջապատի հանդեպ, ինչը գեղեցիկ ներկայացրել էր Ուլուանա-ն և մյուս մասնակիցները ևս, վառ ցույց է տալիս "մայրական բնազդի" առկայությունն աղջիկների մեջ:
Գուցե հենց դա՞ է արդեն հասունացման ժամանակ պատջառ հանդիսանում նաև, որ՝ չնայած բոլոր դժվարություններին, կանայք կյանք տան ու լույս աշխարհ բերեն մեկ այլ էակի կամ գուցե դրա հիմքում բոլորովին էլ բնազդը՞ չի ընկած, այլ մե՞կ այլ բան. օրինակ ասենք սիրո զգացմունքն ու սեփական կերպարով ու նմանությամբ (ինչպես Աստված) մեկին ստեղծելու ու կյանք պարգևելու ցանկությու՞նը կամ գուցե այդպիսով անմահանալու՞՞ ձգտումը՝ ինչպես պնդում էր մեծ Շեքսպիրը (կներեք ռուսերեն է).
Вильям Шекспир. Сонеты (в переводе Маршака)
1
Мы урожая ждем от лучших лоз,
Чтоб красота жила, не увядая.
Пусть вянут лепестки созревших роз,
Хранит их память роза молодая.
А ты, в свою влюбленный красоту,
Все лучшие ей отдавая соки,
Обилье превращаешь в нищету, -
Свой злейший враг, бездушный и жестокий.
Ты - украшенье нынешнего дня,
Недолговременной весны глашатай, -
Грядущее в зачатке хороня,
Соединяешь скаредность с растратой.
Жалея мир, земле не предавай
Грядущих лет прекрасный урожай!
2
Когда твое чело избороздят
Глубокими следами сорок зим,
Кто будет помнить царственный наряд,
Гнушаясь жалким рубищем твоим?
И на вопрос: "Где прячутся сейчас
Остатки красоты веселых лет?" -
Что скажешь ты? На дне угасших глаз?
Но злой насмешкой будет твой ответ.
Достойней прозвучали бы слова:
"Вы посмотрите на моих детей.
Моя былая свежесть в них жива,
В них оправданье старости моей".
Пускай с годами стынущая кровь
В наследнике твоем пылает вновь!
3
Прекрасный облик в зеркале ты видишь,
И, если повторить не поспешишь
Свои черты, природу ты обидишь,
Благословенья женщину лишишь.
Какая смертная не будет рада
Отдать тебе нетронутую новь?
Или бессмертия тебе не надо, -
Так велика к себе твоя любовь?
Для материнских глаз ты - отраженье
Давно промчавшихся апрельских дней.
И ты найдешь под, старость утешенье
В таких же окнах юности твоей.
Но, ограничив жизнь своей судьбою,
Ты сам умрешь, и образ твой - с тобою.
StrangeLittleGirl
14.04.2007, 13:57
Հետաքրքիր թեմա է: Սկզբում, երբ տեսա վերնագիրը, կարծեցի, թե մայրերի հասցեին եսիմինչ գովասանքներ են լինելու: Լավ, հիմա փորձեմ արտահայտել իմ կարծիքը՝ պատասխանելով Հուսիկի հարցերին:
1.Մայրանալը կանանց մոտ ի ծնե՞ դրված բնազդ է, թե՞ այն ձեռք է բերվում ու գիտակցվում որոշակի տարիքում...
Ստեղծելն ընդհանրապես գրված է մարդու գեների մեջ, մարդու յուրահատուկ հատկանիշներից է: Կանանց մոտ այն դրսևորվում է մայրանալով, իսկ տղամարդկանց մոտ՝ գիտությամբ, արվեստով զբաղվելով (մասամբ դրանով է բացատրվում, որ կին գիտնականներն ու արվեստագետներն ավելի քիչ են): Կնոջ մոտ նախոօրոք ծրագրավորված է մայրանալը, նրա օրգանիզմը դրան է պատրաստված:
2.Ո՞ր տարիքում է առաջանում կամ գիտակցվում կնոջ կողմից մայր լինելու ցանկությունը...
Սա կախված է կնոջ օրգանիզմում տեղի ունեցող փոփոխություններից: Կան աղջիկներ, որոնց մոտ 15-16 տարեկանից էլ լավ արտահայտված է լինում մայրական զգացումը: Կնոջ օրգանիզմում արտադրվում է պրոլակտին հորմոնը, որը պատասխանատու է մայրության զգացումի, կաթնարտադրության և այլնի համար: Այն շատանում է հղիության ժամանակ, իսկ ծննդաբերությունից հետո նույնիսկ ավելի է շատանում: Հետևաբար կարելի է ասել, որ կնոջ մոտ մայրանալու ցանկությունն ուժեղանում է հղիության ժամանակ: Selene-ի բերած օրինակում չի բացառվում, որ կնոջ մոտ պրոլակտինի անբավարարություն է ինչ-ինչ պատճառներով (սթրեսներ, անցանկալի հղիություն, ինչքան էլ ամուսնացած լինի, առաջնային ներզատիչ խանգարումներ և այլն):
3.Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները)
Զուտ հոգեբանակա՞ն… Ես արդեն ուզում էի բժշկության մեջ խորանալ :D
Նախ կարևոր է կնոջ հասունությունը: Եթե օրգանիզմը ֆիզիոլոգիապես պատրաստ չէ երեխա ունենալու, հոգեբանորեն էլ պատրաստ չի լինում: Հետո, վախը ծննդաբերությունից, մանավանդ նրանց համար, ովքեր տեսել են, թե դա ինչ մեծ փորձություն է: Ամեն դեպքում այս վերջինը նույնպես կապ ունի հասունության հետ: Կապ ունի նաև պատասխանատվությունից վախենալը: Իսկ ամուսնուն չսիրելը, կարծում եմ, այնքան էլ մեծ դեր չունի:
4.Եթե իսկզբանե կինն իմանա, որ իր ապագա ամուսնուց չի կարողանա երեխա ունենալ, ապա կամուսնանա՞ նրա հետ...
Չգիտեմ մյուսներն ինչպես, բայց ես կամուսնանայի… Բացատրեմ: Ես առանձնապես իմ սեփական երեխան ունենալու ցանկություն էլ չունեմ: Գուցե հասուն չեմ, չգիտեմ: Ամեն դեպքում ես սարսափում եմ հղիություն ու ծննդաբերություն կոչվածներից, մանավանդ որ գիտեմ, որ ինչ ասես կարող է պատահել այդ ժամանակ: Չգիտեմ, թե ինչքան շատ պետք է սիրեմ ամուսնուս, որ ուզենամ երեպա ունենալ նրանից:
Բայց ես գիտեմ նաև, որ ամուսնանամ, թե չամուսնանամ. կապ չունի: Ես երեխաներ եմ որդեգրելու:
Աշխարհում կին արարածի համար ավելի գեղեցիկ ու աննկարագրելի բերկրանք չկա, քան մայրությունը: Եվ դա ոչ թե սովորելու կամ դաստիարակության արդյունք է, այլ բնազդ, որ կա ի ծնե: Այդ բնազդը մայրության բնազդն է, ոչ թե մայրանալու: Հետևեք ցանկացած աղջնակի խաղ, նա երբեք չի խաղում հղի կին, նա արդեն մայր է՝ տիկնիտ- երեխայի հետ: Այսինքն կնոջ մեջ ավելի շատ այդ խնամակալի, ապավեն լինելու բնազդն է նստած: Ու դա ոչ միայն մարդ էակի մոտ:Վերցրեք բնությունը: Ինձ ավելի լավ կհասկանան այն մարդիկ, ովքեր տանը կենդանի ունեն: Գուցե ծիծաղելի թվա համեմատությունս, բայց չհիշել չեմ կարող:Արդեն 9 տարի է անցել,բայց չեմ մոռանում, թե իմ կատուն առաջին անգամ ձագեր ունենալուց հետո ինչպես էր վարվում: Ուղիղ երկու օր ես չէի կարողանում հանել իր բնից, որ մի բան ուտի: Իսկ մարդը…
Իմ կարծիքով մայր լինելու ցանկությունը դա մի պահ չի, մի ժամանակ, այլ ծնվում է աղջկա հետ, միայն թե տարիների ընթացքում հասունանում է, դառնում իրական ցանկություն;
Ի՞նչը կարող է պատճառ հանդիսանալ, որ կինը չցանկանա երեխա ունենալ... (դրանց զուտ հոգեբանական պատճառները
Սա շատ բարդ իրավիճակ է, ծայրահեղ, բայց չի բացառվում: Իմ կարծիքով այստեղ կարող է լինել երկու հիմնական պատճառ.
1. Վախ…
Սա էլ իր հերթին երկուսն է լինում.
ա.Մենք երբեք ուշադիր չենք, բայց փորձեք հիշել , երբ Ձեր շրջապատում ունեք ծանոթ հղի կին, նրա հարազատներից որևէ մեկին տեսնելիս հարցնում եք.«Ազատվե՞ց»: Ինչի՞ց, երեխայի՞ց: Ո՛չ, Երկունքը դա պայքար է կյանքի ու մահվան: Ամեն մի կին երեխային կյանք է տալիս, լույս աշխարհ է բերում մահի հետ կռիվ տալով: Եվ չցանկանալ երեխային կարող է միայն այն կինը, որը հաճախ է լսել կամ էլ ականատես եղել, կամ էլ, վատթարագույնը, ինքը լույս աշխարհ եկել իր մոր կյանքի գնով: Եվ այստեղ արդեն խոսում է վախը նման պատմության կրկնվելուց, վախ մահից:
բ.Քիչ չեն մեր շրջապատում այնպիսի դեպքեր, երբ ծնվում են ոչ առողջ երեխաներ, դա կախված գեներից կամ , ինչու չէ, մեր այսօրվա միջավայրից: Եվ հնարավոր է վախ նման երեխա ունենալուց: Մայրը գերադասում է չունենալ, քան կյանք տալ նման մարդու, որի տառապանքին է ականատես լինելու:
2.Երեխա անցանկալի, չսիրած ամուսնուց: Սա ես համարում եմ մեղմ տարբերակ, մի քիչ անհավանական: Իմ կարծիքով, նման դեպքում կինը կգերադասեր այդ երեխային, որ իր կյանքում մի լուսավոր շող ունենար: Կարծում եմ, որ կինը երեխային չի ցանկանա այն դեպքում, երբ դարձել է թրաֆիկինգի զոհ և առաջին հերթին ,կա ատելություն կյանքի, տղամարդկանց և ողջ շրջապատի նկատմամբ:Սա արդեն կյանքից հիասթափված, մարդկանցից լքված ու ստորացված անձի որոշում է, ոչ թե ապագա մոր…
StrangeLittleGirl
15.04.2007, 11:43
Մենք երբեք ուշադիր չենք, բայց փորձեք հիշել , երբ Ձեր շրջապատում ունեք ծանոթ հղի կին, նրա հարազատներից որևէ մեկին տեսնելիս հարցնում եք.«Ազատվե՞ց»: Ինչի՞ց, երեխայի՞ց: Ո՛չ, Երկունքը դա պայքար է կյանքի ու մահվան: Ամեն մի կին երեխային կյանք է տալիս, լույս աշխարհ է բերում մահի հետ կռիվ տալով: Եվ չցանկանալ երեխային կարող է միայն այն կինը, որը հաճախ է լսել կամ էլ ականատես եղել, կամ էլ, վատթարագույնը, ինքը լույս աշխարհ եկել իր մոր կյանքի գնով: Եվ այստեղ արդեն խոսում է վախը նման պատմության կրկնվելուց, վախ մահից:
Այդ ամենից առաջին հերթին պետք է բժիշկները վախենան (որ հիշում եմ, թե ինչպես էին ծննդաբերները ցավից տանջվում, չեմ էլ ուզում մտածել երեխա ունենալու մասին: Իսկ տեսականորեն ինչե՜ր ենք սովորում հղիության ընթացքի մասին): Բայց մյուս կողմից, ժամանակակից մեթոդները թույլ են տալիս հնարավորինս կրճատել ծննդկանների մահացությունը: Մի այլ սարսափելի բան էլ կա: Դա պտղի մահացությունն է: Հղիության ընթացքում դա կարելի է կանխատեսել, պտղի կյանքը փրկելու համար ուղարկել կեսարյան հատման, բայց ամենասարսափելին այն է, երբ ծննդաբերությունն արդեն սկսվել է, և երեխան ախտաբանական առաջադրությամբ է ծնվում (նայած ինչ դիրք, կարող է տարբեր տոկոսներով մահացություն տալ): Այդ դեպքում կենդանի պտուղը կտոր-կտոր են անում, որ մայրը փրկվի: Անձամբ ես ամենաշատը սրանից եմ վախենում:
Ուլուանա
15.04.2007, 12:54
Դե լավ, Բյուր, դու էլ հերիք է վախենալու բաներ պատմես... :bl :unsure
Իմ կարծիքով, մայրության բերկրանքն ու պտուղներն, այնուամենայնիվ, արժեն, որ հանուն դրանց անցնենք նկարագրածդ դժվարությունների միջով։ Դե, բնականաբար, ամեն մարդ ինքն է իր համար որոշում, բայց կյանքը ցույց է տալիս, որ կանայք, չնայած հղիության հետ կապված հնարավոր բարդություններին ու անգամ վտանգներին, հիմնականում ընտրում են երեխա ունենալը։ ;)
Համաձայն եմ Ուլուանա-ի հետ ու եկեք այդքան մռայլ գույներով չպատկերենք ամեն բան և չմոռանանք, որ Բյուրակն-ի նկարագրած ծանր դեպքերն որոշ ցածր տոկոս է կազմում համեմատած նորմալ ծնունդների հատ, բայց իհարկե մարդ ոչնչից ապահովագրված չէ. կարող է տանից դուրս գա ու ետ չվերադառնա, բայց դա չի նշանակում, թե էլ տնից մարդիկ դուրս չեն գալու;) իսկ մայրանալու հետ մի ավելի մեծ ու գեղեցիկ զգացմունք է կապված ու եթե 1000 անգամ ավելի էլ վախեցնենք կանանց թե ինչ դժվարություններ կան ծննդաբերության հետ կապված՝ միևնույն է նրանք կգնան այդ ամեն դժվարությունները հաղթահարելու ու դեպի բարին հուսալու ճանապարհով և մի նոր հրաշքի իրագործողները կհանդիսանան ու մի հրեշտակ կբերեն աշխարհ:) Եթե նույնիսկ ոչինչ ավելին չանեին կանայք՝ միակ այդ հրաշքի ու կյանքը շարունակելու համար կինը, մայրն արժանի է երկրպագության ու այնպիսի քնքուշ վերաբերմունքի, որ այս կյանքում կարողանա նա ուրախ ու երջանիկ լինի::oy :love
Կարդալով վերին գրառումները, նկատեցի, որ շատերի մոտ է շոշափվում վախենալ բառը: Մի՞թե փոքրիկ մի արարածի կյանք պարգևելը շատ ավելի վեհ չէ, քան վախը մահից, որը մեզ հետապնդում է ամեն քայլափոխի: Եվ մի՞թե հենց կյանք արարելով չենք հաղթում մահվան: Թերևս, կնոջ առաքելությունը կայանում է հենց նրանում, որ կարողանում է վեր լինել ամեն տեսակի վախերից, ու հաղթահարելով մահվան մասին մտքերը՝ գիտակցաբար կյանք է տալիս իր նմանին: Մայր դառնալու բերկրանքը աննկարագրելի է, խոսքերը քիչ են փոխանցելու այն թրթիռը, որն զգում է մայրն՝ առաջին անգամ գրկելով նորածնին… Երբ ծնվեց իմ փոքրիկը, ես ինձ արարիչ…աստվածուհի էի զգում: Ու այդ վայրկյանից, ամեն տեսակի զգացողություններ խոնարհաբար նահանջեցին մայրության ու անպաշտպան մանկիկի մասին կյանքի գնով հոգ տանելու խոր և իմաստալից զդացողության առջև: Մայր լինելը՝ դա կոչում է , որն ավաղ շատերը չեն հասկանում…
Իմ կարծիքով, մայրության բերկրանքն ու պտուղներն, այնուամենայնիվ, արժեն, որ հանուն դրանց անցնենք նկարագրածդ դժվարությունների միջով։ Դե, բնականաբար, ամեն մարդ ինքն է իր համար որոշում, բայց կյանքը ցույց է տալիս, որ կանայք, չնայած հղիության հետ կապված հնարավոր բարդություններին ու անգամ վտանգներին, հիմնականում ընտրում են երեխա ունենալը։ ;)
Համամիտ եմ քեզ հետ Ուլուանա ջան:)
Ընդհանրապես ես կարծում եմ, որ զուր չէ բնության կողմից հենց կնոջը տրված այդ հրաշքը՝ նոր կյանքի պարգևումը, որովհետև ըստ իս կանայք ավելի համարձակ են, ունեն ավելի մեծ ներքին ուժ, նաև ռիսկի գնալու հակվածությունն է կանանց մոտ ավելի շատ, քան տղամարդկանց: Ամեն կին էլ, եթե ոչ ամբողջ խորությամբ, ապա գոնե մասամբ, գիտակցում է երեխա ունենալու հետ կապված հավանական վտանգներն ու դրանց տխուր հետևանքները, բայց այնուամենայնիվ նա ամեն ինչից վեր է գնահատում մայրանալու ցանկությունը: Քիչ չեն դեպքերը, երբ կինը, գիտակցելով որ երեխայի ծնունդը իր կյանքի ավարտն է լինելու, ընտրում է երեխային: Չգիտեմ որքանով է արդարացվում նման ձևով վարվող կանաց պահվածքը իր բարեկամների, շրջապատի մոտ, բայց ինձ թվում է, որ նրանք պարզապես ցանկանում են թեկուզ վայրկյանների տևողությամբ մայր զգալ իրենց…
Նամակը՝
«25-ամյա հղի կինեմ: Ամուսնացել եմ կես տարի առաջ: Մայրանալ չեմ ցանկանում, միաժամանակ չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչու: Ասեմ, որ հիմա շատ ընկճված եմ, նյարդային, դյուրագրգիռ: Ի՞նչ պատճառներ կարող են լինել այս ամենի հիմքում»:
Որոշ քննարկումից հետո կգրեմ նաև հոգեբանի պատասխանը:
Կատարեմ խոստումս:) Ահա և հոգեբանի պատասխանը այդ նամակին՝
«Չնայած որ Դուք ամուսնացել եք, բայց Ձեր մեջ դեռ ապրում է աղջնակը, կույսը: Դուք ամուսնանալիս հոգեպես պատրաստ չեք եղել մայր դառնալու: Ժամանակ է պետք: Խորհուրդ կտամ ձեր ամուսնու հետ հաճախ խոսեք երեխայի մասին, թերթեք ձեր մանկական լուսանկարնեի ալբոմները: Այս ամենը կնպաստի, որ Ձեր մեջ արթնանան մայրական զգացումներ: Կարևորն այնն է, որ երեխան ծնվի առողջ ու սիրված. նա ներարգանդային վիճակում էլ զգում է ձեր վերաբերմունքը:»
StrangeLittleGirl
16.04.2007, 00:00
Կարդալով վերին գրառումները, նկատեցի, որ շատերի մոտ է շոշափվում վախենալ բառը: Մի՞թե փոքրիկ մի արարածի կյանք պարգևելը շատ ավելի վեհ չէ, քան վախը մահից, որը մեզ հետապնդում է ամեն քայլափոխի: Եվ մի՞թե հենց կյանք արարելով չենք հաղթում մահվան: Թերևս, կնոջ առաքելությունը կայանում է հենց նրանում, որ կարողանում է վեր լինել ամեն տեսակի վախերից, ու հաղթահարելով մահվան մասին մտքերը՝ գիտակցաբար կյանք է տալիս իր նմանին: Մայր դառնալու բերկրանքը աննկարագրելի է, խոսքերը քիչ են փոխանցելու այն թրթիռը, որն զգում է մայրն՝ առաջին անգամ գրկելով նորածնին… Երբ ծնվեց իմ փոքրիկը, ես ինձ արարիչ…աստվածուհի էի զգում: Ու այդ վայրկյանից, ամեն տեսակի զգացողություններ խոնարհաբար նահանջեցին մայրության ու անպաշտպան մանկիկի մասին կյանքի գնով հոգ տանելու խոր և իմաստալից զդացողության առջև: Մայր լինելը՝ դա կոչում է , որն ավաղ շատերը չեն հասկանում…
Երբեմն ես էլ եմ երազում իմ սեփական նորածնին գրկելու մասին: Երբ մի անգամ տեսա, թե ինչպես ժամերով տանջվելուց հետո մի կին գրկեց նորածնին, լացս եկավ: Ես իմ սեփական մահվանից չեմ վախենում: Ես վախենում եմ, ինչպես ասացի, պտղին կենդանի կտոր-կտոր անելուց: Դա հազվադեպ հանդիպող երևույթ է, բայց սարսափում եմ, ահավոր վախենում:
Այդ վախի զգացումդ եթե փոխես սիրո զգացմունքով, ապա հավատա ոչինչ էլ չի պատահի Բյուրակն ջան ու տա Աստված մի օր ուրախությամբ քեզ շատ սիրող մի տղամարդուց՝ քո ամուսնուցդ որոշես ու լույս աշխարհ բերես քեզ պես լավ ու բարի մի հրեշտակի:angel :erexa
Selene ջան որքան հասկացա այդ կինը հոգեբանին էր դիմել թերթի օգնությամբ ու ստացել պատասխան և բնականաբար հոգեբանն էլ ընդհանուր պատասխան է տվել, այլ կերպ չէր էլ կարող լիներ, քանզի ավելի կոնկրետ պատասխան ստանալու համար պետք էր լուրջ ու բազմակողմանի մի հոգեբանական հետազոտություն ու հնարավոր կլիներ մանրամասն նշել հոգեբանական այն խնդիրները, որնոք կարող էին հանգեցնել երեխա ունենալ չցանկանալուն կամ դրա հանդեպ վախին, ինչի մասին այս թեմայում մեր ակումբցիներն արտահայտվել են...:)
Ինչ վերաբերում ա նրան, թե որ տարիքում են աղջիկների մոտ ցանկություն առաջանում երեխա ունենալու, ապա ասեմ, որ իմ մոտ այդ ցանկությունն այս վերջերս ա առաջացել, այսինքն 17 տարեկանոււմ: Մի պահ կար, երբ պատկերացնում էի, որ սեփական երեխա ունեմ, որ նա իմ ու իմ սիրած մարդու պտուղն ա, նրանում կա մեզնից երկուսից էլ որոշ բաներ: Ցանկություն էր առաջանում դայակություն անել, սիրել, գուրգուրել, դաստիարակել…
Բայց սրանք միայն մտքեր էին, իսկ հոգեպես ես դեռ պատրաստ չեմ երեխա ունենալու, որովհետև ես դեռ ինքս ինձ համար չեմ կարողանում պատասխանատվություն կրել, ուր մնաց մեկ այլ անպաշտպան էակի համար պատասխանատվություն կրեմ, երկրորդն էլ կարծում եմ, որ վաղ հասակում երեխա ունենալ պետք չէ:
Մարդ սկզբում պիտի ինքը տեղավորվի էս կյանքում, պիտի ինքը ապրի իր կյանքով, որ հետո արդեն իր վրա վերցնի այդ մեծ պատասխանատվությունն ու նվիրվի մանկիկին:
Եթե իմանամ, որ իմ ապագա ամուսնուց երեխա չեմ կարող ունենալ, ապա այնուամենայնիվ կամուսնանամ նրա հետ: Համ էլ ինչի՞ց ենք խոսում, ժողովուրդ ջան, ո՞ր դարում ենք ապրում, որ նման խնդիրներից ենք խոսում: Հիմա գիտությունն ու բժշկությունն էնքան են զարգացել, որ էդ ամեն ինչի բուժելի ա ու հնարավոր ա տարբեր միջոցներով երկու հակառակ սեռի ներկայացուցիչներից երեխա ստեղծել (էլ չխորանամ էլի) ;) :
Cassiopeia
16.04.2007, 13:55
Այ ինձ լրիվ հակառակ հարցը հետաքրքրեց… Եթե տղան իմանա, որ իր ապագա կինն ի վիճակի չէ մայրանալ ու իրեն ժառանգ թողել, կամուսնանա արդյոք այդ աղջկա հետ…:think
Ուլուանա
16.04.2007, 18:21
Այ ինձ լրիվ հակառակ հարցը հետաքրքրեց… Եթե տղան իմանա, որ իր ապագա կինն ի վիճակի չէ մայրանալ ու իրեն ժառանգ թողել, կամուսնանա արդյոք այդ աղջկա հետ…:think
Վեր, դրա համար երևի մի հատ նոր թեմա է պետք բացել՝ «Հայրություն» վերնագրով։ :D
Միանշանակ այո...
Եթե իրական ու մեծ սեր կա, ապա ոչ մի նման խնդիր չպետք է առաջանա, նկատի ունեմ որ նման հարցերն արդեն երկրորդային են դառնում: Եվ բացի դա էլ, իսկական սերը հրաշքներ է գործում, որին դեռ ոչ մի գիտություն հասու չէ...;) Ես նույնպես լույս աշխարհ եմ եկել ծնողներիս ամուսնությունից 5 տարի անց, այնպես որ բժիշկների ասածը դեռ վերջը չէ ու պետք է հավատալ, որ իրոք հրաշքներ լինում են, եթե կնոջ մոտ այնպես չէ, որ իրոք հնարավոր չէ, որ նա կարողանա երեխա ունենալ, բայց այդ դեպքում էլ հնարավոր է երեխա(ներ) որդեգրել ու սիրել ոչ պակաս, քան քո սեփական երեխային: "Սեփական երեխա" - այս բառը չեմ սիրում՝ մանավանդ այս կոնտեքստում:
Սրանից մոտ 7-8 տարի առաջ հավանաբար ուսանողուհի մի սոցիոլոգ մեր տուն եկավ ու հարցում էր անցկացնում և հարցերի մեջ կար նաև այսպիսի հարց. <<Երեխաներ ունե՞ք>>. այդ հարցն հնչելուց հետո ես մտածում էի ինքս ինձ, որ բոլոր երեխաներն էլ իմն են ի՞նչ նշանակություն ունի թե ով է աշխարհ բերել, եթե նա փոքր է, օգնության կարիք ունի մի՞ թե մարդ կարող է սրտանց նրան չսիրել, չօգնել այդ հրեշտակներին՝ մտածելով, որ դա իր երեխան չէ, այլ մեկ ուրիշի: Մինչ ես այսպես մտածում էի այդ աղջիկ սոցիոլոգն որպեսզի արագ ավարտի իր գործն ու ընդհատի իմ մտածմունքներից առաջացած ու երկար տևած դադարը որոշեց հարց տա ասելով, որ <<գուցե ինչ-ինչ պատճառներով չգիտե՞ք թե երեխայի հայր դարձել ե՞ք, թե՞ ոչ>> - այդ հարցից ես ծիծաղեցի, նա էլ ինձ հետ ու այդպես էլ անհայտ մնաց նրան թե ինչ էի մտածում ես...:D
Cassiopeia-ի խոսքերից
Այ ինձ լրիվ հակառակ հարցը հետաքրքրեց… Եթե տղան իմանա, որ իր ապագա կինն ի վիճակի չէ մայրանալ ու իրեն ժառանգ թողել, կամուսնանա արդյոք այդ աղջկա հետ… Վեր, դրա համար երևի մի հատ նոր թեմա է պետք բացել՝ «Հայրություն» վերնագրով։ Այնպես որ մեծ տարբերություն չկա մայրության ու հայրության միջև, ինչպես այն ռուսական ֆիլմում, երբ մի հղի կին բարձրանում է ավտոբուս իսկ մի տղամարդ էլ նստած տեղից չի ուզում վեր կենա որպեսզի տեղը զիջի հղի կնոջն մարդիկ ասում են այդ տղամարդին - <<չե՞ք ամաչում, տեսնում եք հղի կին է, պատրաստվում է մայր դառնալ>> - տղամարդն էլ չզիջելով տեղը պատասխանում է - <<ի՞նչ անենք, ես էլ պատրաստվում եմ հայր դառնալ>>:)
Ուլուանա
16.04.2007, 19:02
Չէ, Հուսիկ, համաձայն չեմ։ Կներես, բայց իմ կարծիքով, հայրությունը մայրության հետ համեմատել չի կարելի։ ;) Բավական է միայն համեմատել իրենց երեխաներին լքող մայրերի ու հայրերի քանակը... Հայրերն անհամեմատ ավելի հաճախ են հեռանում ընտանիքից ու հաճախ մինչև կյանքի վերջ չեն էլ հիշում իրենց երեխաների գոյության մասին, իսկ նման ձևով վարվող մայրեր, խոստովանիր, որ հազվադեպ են հանդիպում։ Եվ ընդհանրապես տղամարդկանց պատասխանատվության զգացումն, իմ խորին համոզմամբ, զգալիորեն զիջում է կանանց։ Բացի դրանից, երբեք չեմ լսել «հայրական բնազդ» արտահայտության մասին... :esim Դու լսե՞լ ես։ :P
:think դե լավ կատակ էի անում :roll ափսոս այստեղ ձեռքերը վեր (հենդը հոխ - Hände hoch) սմայլիկը չկար, թե չէ սիրով կընտրեի այս դեպքի համար:D :P
Չեմ հասկանում, էս մեր տղամարդիկ ինչի՞ են այսքան պասիվ: Չլինի՞ թե մտածում են, որ հղիությունը կանացի հիվանդություն է, իսկ մայրությունն էլ կանացի պարտականություն:Սա իհարկե կատակ է, բայց ես հիշեցի Ֆրոմի այն միտքը, որ կնոջ մոտ մայրական սերը ծնվում է դեռ մինչև երեխայի լույս աշխարհ գալը, իսկ տղամարդու մոտ՝ երբ արդեն մեծացող երեխայի մեջ տեսնում է այն անձին, որը կլինի իր հույսերի, երազների իրականացնողը:
Ես կցանկանայի,որ այստեղ քննարկենք մի այսպիսի հարց:Խոսքս արևմուտքում արդեն տարածում գտած երևույթի մասին է, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Ի՞նչ եք կարծում, դա անհրաժեշտություն է, թե ավելորդություն: Եվ տղամարդու ներկայությունը տվյալ դեպքում օգնությու՞ն է կնոջը:Կամ նման ձևով ավելի շուտ չի առաջանա ջերմություն հոր մոտ երեխայի նկատմամբ: Հուսով եմ, որ տղամարդիկ կակտիվանան այս հարցը քննարկելիս:
StrangeLittleGirl
21.04.2007, 23:26
Ես կցանկանայի,որ այստեղ քննարկենք մի այսպիսի հարց:Խոսքս արևմուտքում արդեն տարածում գտած երևույթի մասին է, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Ի՞նչ եք կարծում, դա անհրաժեշտություն է, թե ավելորդություն: Եվ տղամարդու ներկայությունը տվյալ դեպքում օգնությու՞ն է կնոջը:Կամ նման ձևով ավելի շուտ չի առաջանա ջերմություն հոր մոտ երեխայի նկատմամբ: Հուսով եմ, որ տղամարդիկ կակտիվանան այս հարցը քննարկելիս:
Լիլի ջան, այս հարցն ինձ էլ էր հուզում, ուզում էի նույնիսկ առանձին թեմա բացել :hands Բայց մեր արական սեռն աչքիս շատ պասիվ է, երևի վախենում է պատասխանատվությունից :D
Ինչևէ… այս ամառ Աղվերանում, երբ բժշկական-քրիստոնեական ճամբար-կոնֆերանս էի գնացել, մի անգամ լսեցի, որ տղաներն են նման հարց քննարկում կնոջ տեսանկյունից, այսինքն՝ թե որքանով է լավ կնոջ համար, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Նրանցից մեկը նույնիսկ ամուսնացած էր, երեխա ուներ: Երկար վեճեր ծավալվեցին, իսկ հետո մոտեցան աղջիկներին ու նրանց կարծիքը հարցրեցին: Նրանք պարզապես ապշել էին, երբ աղջիկներից ամեն մեկը մյուսից տարբերվող պատասխան տվեց: Եվ իրոք, դա կախված է կնոջ տեսակից: Ոմանք նախընտրում են մեն-մենակ հաղթահարել դժվարությունը՝ չուզենալով, որ որևէ մեկը տեսնի իր տանջանքը, մյուսները չէին պատկերացնում, ասում էին, որ պահը գա, այդ ժամանակ կորոշեն: Մի երրորդ խումբ էլ պնդում էր, որ ամուսնու հոգեբանական աջակցության կարիքն ունի: Հա՛, մի խումբ էլ կար, որ ասում էր, որ ավելի լավ կլինի, եթե մայրը ներկա գտնվի: Ի դեպ, այս զրույցին մասնակցողները բժիշկներ էին և շատ լավ գիտեին, թե ինչ է ծննդաբերությունը:
Եթե նայեմ ինքս ինձ, ապա ես շատ կուզենայի, որ ամուսինս կողքս լիներ այդ պահին… ուղղակի հիշում եմ մի կնոջ, որի ծննդաբերության ժամանակ ո՛չ ծնարանում, ո՛չ նույնիսկ միջանցքում ոչ ոք նրան չէր սպասում: Նա մենակ էր քաշում էդ բոլոր ցավերը: Նույնիսկ մանկաբարձուհին սենյակում չէր: Իսկ կինը ճչում էր: Ստիպված մենք՝ ուսանողներս, ներս մտանք, սկսեցինք զրուցել նրա հետ, հոգեբանական օգնություն ցույց տալ, որ գոնե մի քիչ թեթև տանի… Էլ չեմ ասում, որ երբ եկավ ծննդաբերության արտամղման փուլը (երեխայի ծնվելու պահը), բժիշկը եկավ, պատվիրեց, որ մի քիչ երկարացնեն՝ մինչև կեսարյան հատումը անի, գա: Ես ինձ մի պահ էդ կնոջ տեղը դրեցի: Նույնիսկ երազեցի, որ ամուսինս մանկաբարձ լինի, իմ ծնունդը հենց ինքը ընդունի, որ ոչ ոք չհամարձակվի տանջանքներս արհեստականորեն երկարաձգել… Իսկ հետո հաստատ որոշեցի. ոչ մի ծննդաբերություն առանց ամուսնու ներկայության: Չէ՞ որ ամուսնուց լավ ոչ ոք չի կարող հոգեբանական աջակցություն ցույց տալ, ոչ ոք չի կարող թեթևացնել ցավերը ու արգելել բուժանձնակազմի կողմից վատ վերաբերմունքը: Բացի դրանից, թող տեսնի, թե ինչ է հաղթահարում կինը երկունքի ժամանակ… թող իմանա, թե ինչից է փրկվել՝ հորից ժառանգելով Y քրոմոսոմը:
Ինչ վերաբերում է հայրական սիրուն, ինձ թվում է, որ դրա հիմքը, ի տարբերություն մայրականի, բնազդը չէ, այն ավելի գիտակցական է: Դրա համար մի կողմից այն ավելի… ո՞նց ասեմ… ավելի ընկերական սեր է: Հետո, կարծում եմ, որ հայրերն ավելի օբյեկտիվ են գնահատում իրենց երեխաներին: Բայց մյուս կողմից էլ, ավելի հաճախ կարող է պատահել, որ հայրերն իրենց երեխաներին չսիրեն կամ քիչ ու շատ սիրեն: Իսկ մայրական սերն ուրիշ բան է. չափ չունի, գնահատական չունի: Բոլոր մայրերն էլ նույն կերպ են սիրում իրենց բոլոր երեխաներին (եթե չհաշվենք ախտաբանությունները):
Ես նոր մարդ եմ » ԱԿՒՄԲՈՒՄ՞, առայժմ կարդում և ուսումնասիրում եմ,շատ գրա
ռումներ չեմ անում, բայց կփորձեմ իմ տեսակետը արտահայտել այս հարցում:
lili-4
Չեմ հասկանում, էս մեր տղամարդիկ ինչի՞ են այսքան պասիվ: Չլինի՞ թե մտածում են, որ հղիությունը կանացի հիվանդություն է, իսկ մայրությունն էլ կանացի պարտականություն:
Չէ, Լիլի ջան, մենք այդքան էլ պասիվ չենք, երևի թե ավելի շատ կանացի թեմա է: Ցանկացած տղամարդու համար իր կնոջը տեսնել հղի վիաճկում դա անբացատրելի մի զգացմունք է տղամարդու համար, մի զգացմունք, որը կարելի է վեր դասել բոլոր զգացմունքներից՝հավասարեցնելով սիրո զգացմունքին:
Քայլել հղի կնոջ կողքից՝ դա վեր է ամեն ինչից: Հղիությունը դա հիվանդություն չի, այլ սրբություն, աստվածային վեհություն: Իսկ մայրությունը դա պարտականություն չէ, այլ պարտքի զգացմունք իրեն կողմից լույս աշխարհ եկած փոքրիկ մարդուկի հանդեպ:
Ես կցանկանայի,որ այստեղ քննարկենք մի այսպիսի հարց:Խոսքս արևմուտքում արդեն տարածում գտած երևույթի մասին է, երբ ամուսինը ներկա է գտնվում ծննդաբերությանը: Ի՞նչ եք կարծում, դա անհրաժեշտություն է, թե ավելորդություն: Եվ տղամարդու ներկայությունը տվյալ դեպքում օգնությու՞ն է կնոջը:Կամ նման ձևով ավելի շուտ չի առաջանա ջերմություն հոր մոտ երեխայի նկատմամբ: Հուսով եմ, որ տղամարդիկ կակտիվանան այս հարցը քննարկելիս:
Ես կողմ եմ, որ ամուսինը ներկա գտնվի ծննդաբերություն ժամանկ, լինի կնոջ կողքին, նույնիսկ ոչ թե պասիվ, այլ ինչի չէ, ձեռքը բռնած: Զգալով կնոջ երկունքի ցավը, երևի թե նա կվերցնի ցավի մի մասը:Այդքանից հետո տղամարդ- կին- զավակ կապը կամրանա մի քանի անգամ առավել ևս: Եվ ընտանիքը կդրվի ամուր հիմքերի վրա: