Goga
12.04.2007, 17:49
Մանկության ընկերուհիներ էին, այժմ էլ սովորում էին նույն դասարանում արդեն 8 տարի:Ունեին նույն անունն ու միմյանց շատ էին նման, սովորում էին գերազանց առաջադիմությամբ ու երկուսն էլ համարվում էին դասարանի պարծանքը:
Շատ տղաներ էին հմայվել նրանցով, բայց որ ոքի չէր հաջողվել գրավել նրանց սրտերը:
Մի օր ընկերուհիներից մեկը խոստովանեց, որ սիրահարվել է իրենց համադասարանցի Արսենին, իսկ այդ տղան այն սակավաթիվ տղաներից էր, որին երբեք չէին հետաքրքրել այդ աղջիկները:
Ընկերուհին որոշեց` ինչ գնով էլ լինի, այնպես կանի, որ իր ընկերուհու սերը փոխադարձ լինի:Սկսեց համապատասխան քայլեր ձեռնարկել, մտերմացավ Արսենի հետ` շարժելով մյուս տղաների նախանձն ու զայրույթը:Այսպես երկու տարի տևեց այս եռյակի մտերմությունը, կարծես ամեն ինչ լինելու էր այնպես, ինչպես մտածել էր այն օրվանից, երբ ընկերուհին խոստովանել էր իրեն Արսենի մասին:
Հրաժեշտի երեկույթի էին պատրաստվում, շտապողականությունն ու հուզմունքը հաջորդում էին միմյանց, ու ընկերուհիները, երազների գիրկն ընկած, պատկերացնում էին` ինչպես է երեկոն ընթանալու, թե ինչքան հաճելի պահեր պիտի ունենա իրենցից յուրաքանչյուրը:Բոլորի տրամադրությունը տոնական էր:Մեկը նրանցից շարունակ առանձնանում էր, այդ մեկը Արսենն էր, կարծես այդ օրը նա տեղը չէր գտնում:Եվ ճիշտ էին նկատել, Արսենը վերջապես որոշել էր խոստովանել իր սերը, ասել, որ նրան առաջին հայացքից էր սիրել, շարունակ նրա մասին է մտածել` երազների գիրկն ընկած, սակայն…Եղավ այնպես, որ խոստովանեց, բայց ոչ նրան, ով սիրել էր իրեն, այլ նրան, ով այսքան տարի մտերմություն էր արել Արսենի հետ, որպեսզի ընկերուհու սերը միակողմանի չմնա…
Աշխարհում ամենաճիշտ հույզը սրտի թելադրանքով զգացածն է:Պահեր կան, երբ միտքը նույնիսկ խանգարում է ճիշտ կողմնորոշվելուն:Այստեղ էլ հաղթեց սրտի թելադրանքը ու, պարտված մտքին ստիպեց Արսենի սերը դարձնել փոխադարձ:
Իսկ ընկերուհի՞ն, մի՞թե պետք է կորցնի Արսենին հանուն ընկերուհու:
Երեկոն իրոք հրաժեշտի էր, հրաժեշտ մանկությանն ու դպրոցական տարիներին, հաժեշտ դասընկերներին ու սիրելի ընկերուհուն:
Շատ տղաներ էին հմայվել նրանցով, բայց որ ոքի չէր հաջողվել գրավել նրանց սրտերը:
Մի օր ընկերուհիներից մեկը խոստովանեց, որ սիրահարվել է իրենց համադասարանցի Արսենին, իսկ այդ տղան այն սակավաթիվ տղաներից էր, որին երբեք չէին հետաքրքրել այդ աղջիկները:
Ընկերուհին որոշեց` ինչ գնով էլ լինի, այնպես կանի, որ իր ընկերուհու սերը փոխադարձ լինի:Սկսեց համապատասխան քայլեր ձեռնարկել, մտերմացավ Արսենի հետ` շարժելով մյուս տղաների նախանձն ու զայրույթը:Այսպես երկու տարի տևեց այս եռյակի մտերմությունը, կարծես ամեն ինչ լինելու էր այնպես, ինչպես մտածել էր այն օրվանից, երբ ընկերուհին խոստովանել էր իրեն Արսենի մասին:
Հրաժեշտի երեկույթի էին պատրաստվում, շտապողականությունն ու հուզմունքը հաջորդում էին միմյանց, ու ընկերուհիները, երազների գիրկն ընկած, պատկերացնում էին` ինչպես է երեկոն ընթանալու, թե ինչքան հաճելի պահեր պիտի ունենա իրենցից յուրաքանչյուրը:Բոլորի տրամադրությունը տոնական էր:Մեկը նրանցից շարունակ առանձնանում էր, այդ մեկը Արսենն էր, կարծես այդ օրը նա տեղը չէր գտնում:Եվ ճիշտ էին նկատել, Արսենը վերջապես որոշել էր խոստովանել իր սերը, ասել, որ նրան առաջին հայացքից էր սիրել, շարունակ նրա մասին է մտածել` երազների գիրկն ընկած, սակայն…Եղավ այնպես, որ խոստովանեց, բայց ոչ նրան, ով սիրել էր իրեն, այլ նրան, ով այսքան տարի մտերմություն էր արել Արսենի հետ, որպեսզի ընկերուհու սերը միակողմանի չմնա…
Աշխարհում ամենաճիշտ հույզը սրտի թելադրանքով զգացածն է:Պահեր կան, երբ միտքը նույնիսկ խանգարում է ճիշտ կողմնորոշվելուն:Այստեղ էլ հաղթեց սրտի թելադրանքը ու, պարտված մտքին ստիպեց Արսենի սերը դարձնել փոխադարձ:
Իսկ ընկերուհի՞ն, մի՞թե պետք է կորցնի Արսենին հանուն ընկերուհու:
Երեկոն իրոք հրաժեշտի էր, հրաժեշտ մանկությանն ու դպրոցական տարիներին, հաժեշտ դասընկերներին ու սիրելի ընկերուհուն: