PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Ջոնի վիրտուալ օրագիրը



John
09.04.2007, 16:38
Ինչպե՞ս են ծնվում համաշխարհային գրականության գլուխգործուցները… չգիտեմ… չեմ էլ փորձի իմանալ՝ իզուր է… ինչու՞ եմ գրում… ու՞մ համար… ինչու՞ եմ այսքան անկեղծ… մի՞թե պետք է մինչև վերջ անկեղծանալ մի վայրում՝ որտեղ կան ոչ միայն ինձ հոգեհարազատ ու հաճելի մարդիկ՝ իմ ընկերներն ու ընկերուհիները, այլ նաև որոշ մեղմ ասած տհաճ մարդիկ… սիրում եմ անկեղծությունը: Հարգում եմ անկեղծ մարդկանց: Ատում եմ կեղծիքը, սուտը, դավաճանությունը: Ատում եմ ատող մարդկանց… եթե մարդ ունակ է ատելու, ուրեմն արժանի է ատվելու… ինչպե՞ս կարելի է ատել որևէ մարդու… ատել որևէ երևույթ՝ նորմալ եմ համարում, բայց ատել մարդու… դա նշանակում է անիմաստ տառապել… Սիրեք այնքան, որ դրանից ավելի շատ հնարավոր չէ… ատեք այնքան, որ դրանից ավելի քիչ հնարավոր չէ… ապրեք այնպես, որ չզղջաք… ի՞նչ է մտածում ամբողջ կյանքում ուրիշների առողջության ու կյանքի հաշվին անսահման կապիտալ կուտակած մարդը մահվանից առաջ… եթե գոնե իր սրտի ամենա-ամենախորը անկյունում կա թեկուզ փոշոտված ու անտեսված մի պատառ մարդկություն՝ նա զղջում է… Միայն հանգիստ խղճով մեռնելու համար արժե ապրել առանց ատելու… Կա՞ արդյոք արդարություն… կա, բայց որտե՞ղ… չգիտեմ… Ինչու՞ են որոշ ընտանիքներ արդեն շուրջ 20 տարի ապրում տնակներում այն դեպքում, երբ մեր մեծահարուստների մեկ օրվա եկամտով կարելի է գրել բնակարան այդ ընտանիքի համար…
Ինչու՞ են մարդիկ բաց թողնում իրենց կողքով սլացող երջանկությունը, իսկ հետո՝ ամբողջ կյանքում ապարդյաուն վազում վերջինիս հետևից… տարօրինակ է մարդ արարածը… Ահավոր ներքին ցավ եմ զգում… Ինչ-որ բան փորձում է դուրս ցայտել իմ ներսից ու տարածվել ամբողջ աշխարհով մեկ… գիտե՞ք ինչ է դա… սեր… Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչքան հեշտ է ատել այն՝ ինչ սիրում ես և սիրել այն՝ ինչ ատում ես… մտածի՛ր ու խորհի՛ր այդ հարցի շուրջ… Վերջում կհասկանաս, որ ավելի հեշտ է սիրելը,, քան ատելը… իսկ ինչու՞ ատել, եթե կարելի է սիրել… ինչու՞ դժոխքի վերածել մեր կյանքի եզակի ակնթարթները, եթե կարելի է նույն ակնթարթները ապրել դրախտի նման՝ սիրելով… Չեմ հասկանում մարդկային հոգեբանությունը… իսկ ինչու՞ հասկանամ… ինչի՞ս է պետք… եթե գոնե ինքս ինձ հասկանամ՝ դա արդեն իսկ մեծ նվաճում կլինի… Կանխազգում եմ, որ մոտ ապագայում խաբվելու եմ… նույնիսկ մտածելիս սարսռացի… Իմ մեջ կուտակված անսահման սերը, որն ինչքան ավելի եմ նվիրում շրջապատին՝ այնքան ավելի է շատանում՝ ԱՄԲՈՂՋՈՒԹՅԱՄԲ նվիրեմ մեկին, ով իրականում արժանի չէ դրան, բայց ավա՜ղ ես՝ կուրորեն սիրահարվածս այդ մասին շատ ուշ եմ իմանում… Ինչքան որ պարզ են ու հասարակ արտահայտածս մտքերը՝ այդքան էլ բարդ են ու ոչ հեշտ ընկալելի… Ինչքան որ պարզ եմ ու հասարակ արտահայտածս մտքերի նման՝ այնքան էլ բարդ եմ ու անկանխատեսելի եթե խաբվեմ… մի փորձեք խաբել դիմացինին, բայց առավել ևս մի փորձեք խաբել ինքներդ ձեզ… Եթե հանկարծ պարզեք, որ սկսել եք հավատալ ձեր իսկ հորինած ստին՝ անմիջապես հետ կանգնեք ձեր հորինվածքը ուրիշներին որպես ճշմարտություն մատուցելու մտքից ու ստիպեք ինքներդ ձեզ՝ Չհավատալ դրան… Հավատացյալ… զզվում եմ էդ բառից… ի՞նչ է իրենից ներկայացնում հավատքը՝ կրոնը, և ո՞վ է հավատացյալը՝ կրոնավորը… Նա ինքնախաբեյությամբ զբաղվող բժբախտ մարդ է… ո՞վ է քարոզիչը… ինքն իր ստին հավատացող ու դիմացինին ճիշտ ուղուց շեղել ձգտող մի հավատացյալ… Ինչի՞ համար է կրոնը… Կրոնի միջոցով մարդուն շեղում են ճիշտ ուղուց ու հետո շատ ավելի հեշտությամբ կառավարում… հասարակ օրինակ բերեմ՝ գնում եք մի քաղաք, որը ձեզ անծանոթ է ու այնտեղ պետք է գտնեք ԻՔՍ փողոցի ԻԳՐԵԿ համարի տան բնակչին… ԻՔՍ փողոցի գտնվելու վայրի մասին հարցնում եք ինչ-որ անծանոթի: Եթե նա ձեզ ուղեկցի դեպի ԻՔՍ փողոց՝ հետո չի կարողանա ձեզ համոզել, որ ԻՔՍ փողոցի ԻԳՐԵԿ տունը գտնվում է քաղաքի մյուս ծայրին… Իսկ եթե նա ձեզ տանի սղալ ճանապարհով, այսինքն շեղի ձեզ ճիշտ ուղուց, ու տանի ԶԵՏ փողոց՝ շա՜տ հեշտությամբ կարող է ձեզ համոզել, որ ձեր փնտրած հասցեն քաղաքի մյուս ծայրին է, ու այնտեղ հասելու համար շա՜տ ժամանակ է հարկավոր… Կրոնը մարդուն «առաջնորդում» է դեպի «դրախտ»՝ ցույց տալով «ճշմարիտ» ուղի ու մինչև «դրախտ հասնել» նրան կառավարում է ինչպես սիրտը կուզի, չէ՞ որ մարդը չգիտի դրախտի տեղը…որպեսզի գնաս դրախտ՝ մի՛ գողացիր, մի՛ սպանիր, մի՛ շնացիր… ե՞րբ սա կլիներ ճշմարիտ ուղին… այն ժամանակ, երբ այդ ուղով կգնային ԲՈԼՈՐԸ… հակառակ դեպքում դա չէ ճշմարիտ ուղին… ինչպե՞ս կարող է մարդը ԳՈՅԱՏԵՎԵԼ (ոչ թե ապրել) ամբողջ կյանքում այն հույսով, որ դրախտում նորմալ է ապրելու… չեմ ջոգում մարդկանց հոգեբանությունը… ունեն երկու տարբերակ՝ ա)զրկվել բոլոր հաճույքներից ու գնալ դրախտ բ) օգտվել բոլոր հաճույքներից ու գնալ… դժոխք… ի՞նչ է դրախտը՝ վայր, որտեղ կարելի է օգտվել բոլոր հաճույքներից… ի՞նչ է դժոխքը… վայր, որտեղ զրկված կլինես բոլոր տեսակի հաճույքներից… ու կրոնապաշտ մարդիկ ընտրում են ա) տարբերակը այն դեպքում, որ ա) տարբերակի լավ մասի լինել-չլինելը ՈՉ ՄԵԿԻՆ հայտնի չէ, և չեն ընդունում բ) տարբերակը, որի լավ մասի լինելը 100% ապացուցված է, իսկ վատ մասի լինել-չլինելը ՈՉ ՄԵԿԻՆ հայտնի չէ…
Կարդացեք այս ամենը ու խորհեք իմ բարձրացրած հարցերի շուրջ… Ձեզ համար իր մտքերը մոնիտորին հանձնեց ՀԱՎԵՐԺ Ակումբցի Հովսեփ Խաչատրյանը՝ Ջոն Շիրակացի գրական անունով ու Արիստոկրատ ծածկանունով… հիշու՞մ եք տարիքս… ԱՅՈ՛, չեք սխալվում՝ 15 տարեկան եմ…
Հ.Գ.
Սիրում եմ ԱԿՈՒՄԲԸ …

ihusik
09.04.2007, 18:44
Հովսեփ ջան տարիքիդ առումով շատ լավ է, որ մտածում ես արդեն նմանատիպ հարցերի շուրջ ու լիովին հասկանում ու կիսում եմ մտքերդ սիրո ու ատելության մասին, բայց հետո ինչու՞ վերջում այն ինչ որ բնական ու նորմալ էր մարդու համար (սերն) հանկարծ այդպիսին չի լինում նաև մնացած զգացմունքների ու բարոյական նորմերի հետ: Այդպես է միայն նրա՞ համար, որ ատում ես կրոնն ու տեսնում ես ինչ գրված է նմանատիպ գրականության մեջ ուզում ես դրան հակառակ գնաս առանց լուրջ այդ մասին խորհելու՞, թե ինչու՞: Եթե գտնում ես, որ չգողանալը, չսպանելը, չշնանալը ճիշտ ուղին չէ, ապա ինչու՞ ես գտնում որ սիրելը ճիշտ է, չէ որ սիրելն էլ է պատկանում վերը նշածդ հատկությունների կիսագնդին, որոնք դու մերժում ես. կասեմ ավելին՝ գողանալը, սպանելը, շնանալը՝ սիրո դեմ արված քայլեր են ու նա է դրանք անում՝ ով չունի իր սրտում սեր ու այստեղ ոչ մի կապ չունի, թե ի՜նչ է ասում կրոնը:

Ուղղակի որպես ավագ ընկեր կարող եմ ասել, որ աշխարհայացքային որոշ հիմնաքարեր դեռ ճիշտ տեղում դրված չեն քեզ մոտ ու փորձում ես ավազի վրա կառուցես քո ամրոցն՝ ինչը խորհուրդ չէի տա: Իսկ ավազի վրա է, քանի որ կեղծ ու սխալ հավատացյալների ու կրոնական մեկնաբանությունների վրա ես փորձում կառուցել քո կյանքի մասին պատկերացումները՝ նրանց ասածն որպես հիմք ընդունելով ու բնականաբար դրանից առաջացած ատելությունը ստիպում է քեզ դրան հակառակ գնալ, ընդվզել՝ առանց կասկածելու քեզ մատուցվածի ճշմարտալիության վրա ու առանց խոր վերլուծություններ կատարելու՝ ինչը կանես, հուսով եմ, ավելի մեծ տարիքում ու կտեսնես, որ ինչպես սիրելն է բնական զգացմունք, այնպես էլ (այդ սիրուց նեև ելնելով) չգողանալը, չսպանելը, չշնանալը... ու այստեղ կապ չունի թե եթե չգողանաս, չսպանես, չշնանաս... դրա՞խտ կընկնես, թե՞ դժողք կամ ընդհանրապես կա՞ դրախտ կամ դժողք, այլ չես ատի, չես գողանա, չես սպանի, չես շնանա... որովհետև դա սրտիդ բնական ցանկությունն ու վիճակը կլինի՝ ինչը անկախ կրոնից քեզ համար կլինի ճիշտ ու բնական՝ քանզի ունես գլխավորը՝ սիրելու ունակությունը՝ ինչը տեսա քո մեջ:

John
10.04.2007, 17:29
Նախ՝ շնորհակալ եմ կարծիքի համար: Ասեմ, որ իմ գրածները Ակումբում դնելուց առաջ չեմ կարդում ու դրա պատճառով իմ արտահայտած որոշ մտքեր՝ որոնք ոչ այնքան ճիշտ եմ ձևակերպել՝ չեն հասկացվում այնպես, ինչպես ես ի նկատի ունեցել եմ գրելու ընթացքում… Հենց նոր կարդացի գրածս… սխալ ձևակերպումներ կային, որոնց պատճառով գրածիս մասին թյուր կարծիք է ձևավորվել… Փորձեմ ավելի հասկանալի բացատրել՝

բայց հետո ինչու՞ վերջում այն ինչ որ բնական ու նորմալ էր մարդու համար (սերն) հանկարծ այդպիսին չի լինում նաև մնացած զգացմունքների ու բարոյական նորմերի հետ: Այդպես է միայն նրա՞ համար, որ ատում ես կրոնն ու տեսնում ես ինչ գրված է նմանատիպ գրականության մեջ ուզում ես դրան հակառակ գնաս առանց լուրջ այդ մասին խորհելու՞, թե ինչու՞ Ես երբեք էլ չեմ գնա գողանալու, սպանելու ու շնանալու ուղով միայն այն բանի համար, որ կրոնը քարոզում է չանել այդ բաները՝ այդքան էլ հիմար չեմ :)

Եթե գտնում ես, որ չգողանալը, չսպանելը, չշնանալը ճիշտ ուղին չէ, ապա ինչու՞ ես գտնում որ սիրելը ճիշտ է, չէ որ սիրելն էլ է պատկանում վերը նշածդ հատկությունների կիսագնդին, որոնք դու մերժում ես. կասեմ ավելին՝ գողանալը, սպանելը, շնանալը՝ սիրո դեմ արված քայլեր են ու նա է դրանք անում՝ ով չունի իր սրտում սեր ու այստեղ ոչ մի կապ չունի, թե ի՜նչ է ասում կրոնը: Սխալ եմ հասկացվել… իրականում ուզեցել եմ ասել, որ ՃԻՇՏ ուղով գնալու համար պարտադիր չէ հավատալ ինչ-որ գրքի, ինչ-որ մարդկանց կամ Աստծուն… 10 պատվիրանների հետ հիմնականում համաձայն եմ, բայց ո՞րն է ասելիքս. շատ մարդիկ լինելով քրիսոնյա ու գովաբանելով քրիստոնեական կրոնը՝ չեն ապրում Աստծո պատվիրաններով, մինչդեռ մի ուրիշ խումբ մարդիկ (ես էս խմբին եմ պատկանում) չդավանելով որևէ կրոն՝ ապրում են ավելի ՃԻՇՏ ու ՄԱՔՈՒՐ, քան վերը նշված տիպի մարդիկ… այսինքն՝ ես չդավանելով ՈՐԵՎԷ կրոն՝ ԻՄ ԿԱՐԾԻՔՈՎ ճիշտ եմ ապրում ու ստացվել է այնպես, որ իմ սկզբունքերի մեծ մասը պատվիրանների տեսքով քարոզվում է Աստվածաշնչում… բայց ո՞րն է այստեղ գլխավոր հարցը՝ ես «ԻՄ ՃՇՏԻՆ» հանգել եմ Չհիմնվելով որևէ կրոնի պատվիրանների… Ի՞նչի համար է կրոնը: Մարդկանց ճիշտ ուղու վրա դնելու՞… բայց եթե շատ հավատացյալներ միայն ձևականորեն են «ճիշտ ուղու վրա դրվում» և շատ Չհավատացյալներ առանց կրոնի ազդեցության՝ ինքնստինքյան «դրվել են ճիշտ ուղու վրա», հետևաբար կրոնները չեն ծառայում այն նպատակին՝ որին պետք է ծառայեին: Այս ամենի վրա հիմնվելով էլ չեմ ընդունում որևէ կրոն… Կարծում եմ՝ արտահայտածս մտքերը հասկանալի դարձան :)

Ուղղակի որպես ավագ ընկեր կարող եմ ասել, որ աշխարհայացքային որոշ հիմնաքարեր դեռ ճիշտ տեղում դրված չեն քեզ մոտ ու փորձում ես ավազի վրա կառուցես քո ամրոցն՝ ինչը խորհուրդ չէի տա: Իսկ ավազի վրա է, քանի որ կեղծ ու սխալ հավատացյալների ու կրոնական մեկնաբանությունների վրա ես փորձում կառուցել քո կյանքի մասին պատկերացումները՝ նրանց ասածն որպես հիմք ընդունելով ու բնականաբար դրանից առաջացած ատելությունը ստիպում է քեզ դրան հակառակ գնալ, ընդվզել՝ առանց կասկածելու քեզ մատուցվածի ճշմարտալիության վրա ու առանց խոր վերլուծություններ կատարելու՝ ինչը կանես, հուսով եմ, ավելի մեծ տարիքում ու կտեսնես, որ ինչպես սիրելն է բնական զգացմունք, այնպես էլ (այդ սիրուց նեև ելնելով) չգողանալը, չսպանելը, չշնանալը...
Հույս ունեմ՝ վերևում գրածս կարդալուց հետո փոխեցիք ձեր կարծիքը այս պահով…

այստեղ կապ չունի թե եթե չգողանաս, չսպանես, չշնանաս... դրա՞խտ կընկնես, թե՞ դժողք կամ ընդհանրապես կա՞ դրախտ կամ դժողք, այլ չես ատի, չես գողանա, չես սպանի, չես շնանա... որովհետև դա սրտիդ բնական ցանկությունն ու վիճակը կլինի՝ ինչը անկախ կրոնից քեզ համար կլինի ճիշտ ու բնական՝ քանզի ունես գլխավորը՝ սիրելու ունակությունը՝ ինչը տեսա քո մեջ:
Համոզված եղեք՝ ինձ համար միշտ էլ ճիշտ ու բնական է եղել ու կլինի չգողանալը, չսպանելը և չատելը: Իսկ սիրելը ինձ համար եղել է, կա ու կլինի ամենաբնական երևույթը… միայն ափսոսում եմ, որ ոչ բոլորին է տրված սիրելու ունակությունը…

ihusik
10.04.2007, 18:42
Շնորհակալ եմ, որ անդրադարձել ես (սխալ ընկալված) կարծիքիս և ասեմ, որ ուրախ եմ, որ սխալ դուրս եկավ կարծիքս:) Հիմա հասկանում եմ քեզ ու համամիտ եմ քեզ հետ, ուղղակի մի հարցում կարճ իմ կարծիքն ասեմ.

Ճշմարտությունն ու այն Մեծ Ուսուցիչները, որոնք տալիս են դրանք աշխարհին, մեղավոր չեն, որ մարդիկ մեծամասամբ սխալ են հասկանում դրանք ու չեն հետևում այդ Ճշմարտություններին ու Բնությունը ստիպված է լինում կյանքի դասերի՝ տառապանքների շնորհիվ նրանց շեղի սխալ ուղուց և դարձի բերի ի օգուտ հենց իրենց՝ մարդկանց***, որպեսզի գտնեն մարդիկ վերջապես դարերով իրենց տրված Աստվածային Ճշմարտությունն ու լինեն նրանց սերտերը սիրով ու ուրախությամբ լի:
-------------------------
***Ռուսական մի ասացվածք կա. "Не было счастья, да несчастье помогло". Դրա համար էլ կա Տիեզերական Օրենքներ. գիտենք մենք դրանց գոյության մասին, թե ոչ՝ դա չի ազդում այդ Օրենքի վրա, միևնույն է այն անխափան գործում է և օրենքի չիմացությունն էլ չի ազատում օրենքի առջև պատասխան տալուց, եթե մարդ խախտել է այն: Բայց այդ Օրենքները ստեղծված են հենց մարդուն օգնելու համար, որ նա չհեռանա իր ճշմարիտ ուղուց, այլապես պատկերացնում ես ինչ ահավոր վիճակ կլիներ, որ մարդ սխալ ապրեր ու չպատժվեր ոչ մի կերպ. դրանից ահավոր ու անընդունելի վիճակ դժվար էր պատկերացնել նույնիսկ: Դրա համար մարդկանց տրվում է Ճշմարտությունը՝ աշխարհայացքի ու բարոյական նորմերի տեսքով, որպեսզի նա բարի սերմեր ցանի ու բարի ու ուրախալի բերք հնձի ու ստիպված չլինի մեր մեկ այլ Ուսուցիչը՝ Տիեզերական Օրենքներն, ուղղի մեր սխալները՝ մեր տառապանքի գնով:

Սա չեմ գրում, որ ինչ որ մի կրոնի հավատաս:) երբեք, ուղղակի ուզում եմ, որ իրերի իրական պատկերը տեսնես John ջան:) Հուսով եմ մեծամիտ չես համարի ինձ, որ այսպես եմ ասում:oy ;) :)

John
11.04.2007, 15:18
Ինչու՞ են մարդիկ փորձում երևալ ավելին՝ քան կան… չգիտեմ…բայց որ դա վատ է՝ հաստատ համոզված եմ… գուցե կարող եմ օգնե՞լ նրանց… չեմ կարծում, որ նրանց որևէ բան կօգնի, բայց փորձեմ…
-Հարգելի' XXX, ինչու՞ ես ուզում երևալ ավելին՝ քան կաս…
-Պատասխանեմ անկեղծորեն՝ ուզում եմ, որ ինձ հավանեն…
-Իսկ գուցե քեզ ավելի շա՞տ հավանեն, եթե փորձես երևալ հենց այնպիսին՝ ինչպիսին կաս…
-Չեմ կարծում… Ես այնքան էլ լավը չեմ, որ ինձ հավանեն…
-Իսկ քո՝ ավելին երևալու ձգտումից խիղճդ չի՞ տանջում…
-Նպատակն արդարացնում է միջոցները…
-Ո՞վ է ասել… հեղինակի անունը գիտե՞ս…
-Չգիտեմ, բայց համաձայն եմ էդ խոսքերի հետ…
-Այդ խոսքերն 1-ինը ասողը փորձել է արդարանցել իր մեղքերը ճարտասանության շնորհիվ, իսկ այդ խոսքերը հաճախ օգտագործողները կախվում են փրփուրներից… այդպես չէ՞
-Եսիմ…
-Գուցե ավելի լա՞վ կլինի ամեն տեղ ցույց տալ քո իսկական դեմքը՝ չէ՞ որ նույնիսկ մեր օրերում ազնվությունն ու անկեղծությունը գնահատողներ կան…
-Իսկ ինչու՞ չփորձեմ լավը երևալ… հնարավոր է՝ ժամանակի ընթացքում անկախ ինձանից սկսեմ սովորել լավը լինելու դերին ու իսկապես լավը դառնամ…
-Ափսոս չես կարող ինքդ քեզ կողքից տեսնել… այնքա՜ն ծիծաղելի ես, երբ փորձում ես անհաջող դիմակավորվել… Իհարկե պետք է ձգտել դառնալ ավելի լավը, բայց թույլ տուր շրջապատողներդ քո մասին կարծիք կազմեն ու մի փորձիր ազդել այդ կարծիքի վրա քո սուբյեկտիվ կարծիքը արտահայտելով կամ ավելին երևալու ձգտումով… հավատա՛ դրանով դու հաստատ հաջողության չես հասնի… մի՛ փորձիր գրավել դիմացինիդ լավը երևալու ձգտումով… եթե նույնիսկ դիմացինդ «կուտը ուտի»՝ միևնույն է՝ վաղ թե ուշ նա կհասկանա քո ով լինելն ու դու՝ զգալով սխալդ՝ կզղջաս կեղծավորություն անելուդ համար, բայց ուշ կլինի… մի՛ փորձիր բոլորի մոտ տպավորություն թողնել… մի՛ փորձիր երևալ ռաբիզ, քյարտու կամ ինտելեգենտ, կամ այդ բոլորը հավասարապես՝ տարբեր միջավայրերում… Իմ ասածներից որևէ հետևություն կանե՞ս…
-Դու քո ճիշտն ունես՝ ես իմը ու դրանք չեն համընկնում… մի՛ փորձիր ինձ դարձնել այնպիսին՝ ինչպիսին դու ես… ես չեմ ուզում նմանվել քեզ…
-Ապրես :) տես, դու խոստովանեցիր, որ չես ուզում ինձ նմանվել… ցույց տուր քեզ այնպիսին՝ ինչպիսին կաս… շատ ուրախ եմ քեզ համար… ես բարի գործ կատարեցի…
-Շնորհակալ եմ օգնության համար՝ դրա կարիքն իսկապես ունեի…
Հ.Գ.
Հիշու՞մ եք իմ կյանքի նպատակը…չհիշեցի՞ք… լավ, հիշեցնեմ՝ «Ապրել ու վայելել կյանքի յուրաքանչյուր վայրկյանը, ու հետագայում չզղջալ արածներիս ու չարածներիս համար, ինչպես նաև հնարավորինս շատ օգնել մարդկանց»…
Հավերժ Ակումբցի՝
Միսթր Ջոն Շիրակացի…
10.04.07 23.05.55

Ուլուանա
11.04.2007, 20:42
Վայ, Հովսեփ, ինչ հետաքրքիր է :) , ճիշտ նույն ոճի երկխոսություններ ես ինքս էի հաճախ օրագրումս գրում... :) Դե, պարզ է, հորինում էի, էլի :D ուղղակի պահի տակ մտքումս էդպիսի խոսակցություն էր ծնվում, իսկ ես կարծես կողքից հետևում էի դրա ընթացքին ու գրի առնում։ :P Ճիշտ է, խոսակիցներից առնվազն մեկը ես էի լինում :D , բայց էնքան հանպատրաստից էր ստացվում խոսակցությունը, որ ես միաժամանակ կարծես դիտորդի դերում լինեի... :oy

Բայց հաճախ երկխոսության երկու կողմն էլ ես էի լինում... իմ երկվորյակ էության երկու հակադիր բևեռները, որոնք հաճախ կռվում էին, ամեն մեկն իրենն էր պնդում, ու ամենահետաքրքիրն այն էր, որ երկուսն էլ բավական համոզիչ էին խոսում։ :D

Լավ, ինչ-որ շատ բլբացի, ախր սա քո օրագիրն էր, ոչ թե իմ... :sorry :oy

Հովսեփ ջան, լավ ես գրում, այդպես էլ շարունակիր։ ;)

Lionne_en_Chasse
11.04.2007, 21:24
Շատ հնեչեղ գրական կեղծանուն ունես, բայց Հովսեփ Շիրակացին էլ ավելի երգեցիկ ու հայեցի է հնչում, ըստ իս
Ինձ համար զարմանալի չէր կարդալ քո նմանատիպ մտորումները: Ես վաղուց էի նկատել, որ դու, ի տարբերություն քո հասակակիցների, շատ հասուն անձնավորություն ես: Տարիքդ էլ միշտ հիշել եմ, և հենց քո շնորհիվ, մեկ անգամ ևս համոզվեցի, որ հասունությունը տարիքի հետ չեն ձեռք բերում: Ի՞նչ ասեմ Հովսեփ ջան... ոչ, թույլ տուր այստեղ քեզ Միսթր Ջոն Շիրակացի անվանել. Ի՞նչ ասեմ Միսթր Ջոն Շիրակացի ջան, քո ոչ բոլոր մտքերի հետ եմ համաձայն, կարիք էլ չեմ գտնում նշելու հատկապես որ մտքերի հետ: Դու դեռ փնտրտուքների մեջ ես ( կյանքի իմաստի, արդարության, ճշմարտության, գեղեցիկի...) , իսկ փտնրող մարդը միշտ էլ գտնում է: Բայց որպես քեզ շատ հավանող ոմն ակումբցի ( ոչ քեզ պես նվիրյալ ու հավերժ) ինձ իրավունք կվերապահեմ քեզ մի խորհուրդ տալ: Դատիր ինքդ, փնտրիր ինքդ, թույլ մի տուր որ ինչ-որ մեկը քեզ ճանապարհ ցույց տա, կամ էլ ազդի քեզ վրա: Գուցե սխալվում եմ ( շատ կցանկանայի), բայց նկատեցի, որ հիմա մոդայիկ դարձած ու շատ տարածված քարոզը՝ որը դու այդքան ատում ես, քեզ վրա էլ է ազդեցություն գործել: Ես համոզված եմ, որ դու ի վիճակի ես միայնակ գտնելու կյանքի իմաստն էլ, արդարությունն էլ, ճշմարիտն էլ, գեղեցիկն էլ... Համենայն դեպս գտածն էլ ՔՈՆԸ կլինի :)
Good luck :)

Cassiopeia
14.04.2007, 14:54
Անկեղծ ասած խիստ զարմացած եմ, Հովսեփից չէի սպասում նման գրական ձիրք: Չնայած հաճախ եմ լսել, որ ֆիզիկայով ու մաթեմատիկայով տարված մարդկանց մոտ գրական մեծ ձգտումներ կան:
Ապրես հոյակապ էր:)

Մանոն
14.04.2007, 16:23
Սիրելի John, միշտ հետաքրքրությամբ եմ հետևում քո գրառումներին: Թերևս կկրկնվեմ ասելով, որ հասակակիցներիդ մի քանի գլուխ գերազանցում ես քո աշխարհընկալմամբ, մտածելակերպով ու գրագիտությամբ: Բայց գիտես ինձ հատկապես ինչն է դուր գալիս քո մեջ…քո աներևակայելի համարձակությունը: Ամեն մարդ չէր հանդգնի իր օրագրից մեջբերումներ անել հանրության համար: Դա ապացույցն է քո ուժեղ կամքի և մաքուր հոգու: Այն ինչ կատարվում է քո ներքնաշխարհում շատ բնական է: Դու անցնում ես հակասություններով լի մի ճանապարհով, որը քեզ ճշմարտության ու իմաստնության է բերելու: Կուզենայի այդ ճանապարհին քո այդ լուսավոր գլխում երբեք բույն չդնեն հուսահատությունն ու անտարբերությունը, ու մնաս այնպիսին՝ ինչպիսին կաս:

John
16.04.2007, 19:28
Շնորհակալ եմ բոլոր կարծիքների համար… իսկ հիմա անդրադառնամ բոլորին առանձին-առանձին…
Ուլուանա ջան շնորհակալ եմ ոգեշնչելու համար… կշարունակեմ գրել այն՝ ինչ մտածում եմ…

ոմն ակումբցի ( ոչ քեզ պես նվիրյալ ու հավերժ)
Arm_Lionne ջան էս բառերը կարդալիս փշաքաղվեցի…
Դատիր ինքդ, փնտրիր ինքդ, թույլ մի տուր որ ինչ-որ մեկը քեզ ճանապարհ ցույց տա, կամ էլ ազդի քեզ վրա: Գուցե սխալվում եմ ( շատ կցանկանայի), բայց նկատեցի, որ հիմա մոդայիկ դարձած ու շատ տարածված քարոզը՝ որը դու այդքան ատում ես, քեզ վրա էլ է ազդեցություն գործել
Շնորհակալ եմ խորհրդի համար: Մի քիչ կասկածում եմ՝ գուցե իսկապես ազդեցության տակ ընկնո՞ղ եմ… հնարավոր է… այսուհետև կաշխատեմ խուսափել որևէ մեկի ազդեցության տակ ընկնելուց:
Cassiopeia ջան ես գրական ձի՞րք ունեմ… մտքովս երբեք չէր անցնի… գրում եմ, որովհետև գրելու պահանջ եմ զգում, բայց որ որոշակի տաղանդ ունեմ գրելու բնագավառում՝ չեմ պատկերացնում…

հասակակիցներիդ մի քանի գլուխ գերազանցում ես …,…, գրագիտությամբ
Հայոց լեզվից չորս համարյա չեմ ստանում, իսկ հիմնական գնահատականս հայոց լեզվից երեքն է… Հայոց լեզվիս ուսուցչուհին գտնում է, որ ես անգրագետ եմ գրում… ի՞նչ անեմ… կարևորը, որ գիտեմ՝ իսկ գնահատականներով գիտելինքերի մասին պատկերացում կազմելը անիմասա… Շատ շնորհակալ եմ ջերմ խոսքերի ու բարեմաղթանկների համար Manon ջան:

John
16.04.2007, 19:51
Մի առիթով կարծեմ նշել եմ, որ մեղմ ասած չեմ ընդունում գերավանդական մտածություն ունեցող հայ տղու մտածելակերպը… ուզում եմ էդ թեմայի բերաբերյալ մտքերս գրեմ… Նախ ուզում եմ գրել հայ տղեքու կերպարին համապատասխանող, քյատրուական մտածողություն ունեցող տղեքի արտահայտած մի քանի մտքեր, որ ավելի պարզ լինի, թե ինչի մասին եմ ուզում գրել…
-Ախպե՛ր, հլը քրոջս տարքիը չի, որ ընկեր պահի:
Ես միտքը արահայտող տղայի քրոջ տարիքը կարող է լինել 13-17, 18, իսկ երբեմն նույնիսկ ավելի մեծ… փոխարենը էդ նույն տղեն 13-17, 18 ու ավելի մեծ տարիքներում միշտ էլ ունեցել է ընկերուհի… հիմա եթե ինչ-որ աղջիկ Ճ-ի քուրն ա, իսկ Ճ-ն իրանց քուչում հայտնի դեմք ա, ուրեմն էդ աղջկան ոչ մեկ չի կարա սիրի… ջոգա՞ր արա…
-Ապե էդ աղջիկը պարյադչնի աղջիկ չի՝ մինչև քո հետ ընկերություն անելը 5-6 հատ ընկերա ունեցել ու սաղին էլ թույլա տվել, որ իրա հետ կայֆավատ լինեն: Էդ մեկի հետ դաժե դիսկոյա գնացել…
Եթե աղջիկը դիսկո է գնացել, ուրեմն «լավ աղջիկ» չի… մենակ հայ տղու մտքով տենց հիմարություն կանցնի…
Հարց հայ տղեքին.
-Կամուսնանաք ոչ կույս աղջկա հետ, եթե իրան շա՜տ սիրեք ու ձեր սերն էլ փոխադարձ լինի:
-Արա հո խելքս հացի հետ կուլ չեմ տվել… կարմիր խնձորա, բանա՝ հարևանները ի՞նչ կխոսան… սաղ քաղաքով կայտառակ կլինեմ… ովա՞ տեսել հայի ընտանիք մտնի ոչ կույս հարս…
-Եթե նույնիսկ նրան կուսությունից դու՞ք եք զրկել…
-Ապե եթե աղջիկը ամուսնանալուց աաջ սեքս արեց՝ ուրեմն ինքը ուժե մաքուր աղջիկ չի… եթե մի հատ աղջկա հետ ընկերություն անեմ՝ իրան առաջարկեմ որ հետս սեքս անի մինչև ամուսնանալը ու ինքը համաձայնվի՝ մի երկու ամիս լա՜վ կայֆավատ կլինեմ հետը ու յան կտամ՝ թող գնա մի հատ հարիֆ ճարի հետը պսակվի…
Փաստորեն եթե աղջիկը սիրում է մի տղայի, էդ տղան էլ իրանա սիրում, իրանց հարաբերությունները հոյակապ են, իրանք արդեն իրենց հարսանիքի ու մեղրամիսի ժամկետներն են որոշում՝ այսինքն ամեն ինչ լավա, ու էդ աղջիկը հանկարծ տրվի իրա սիրած տղային… ուրեմն ինքը «մաքուր աղջիկ» չի…
Ինչպիսի՞ն են հայ տղեքի մոտ «մաքուր աղջկա» մասին պատկերացումները…
«Մաքուր աղջիկը» պետքա մութը ընկնելուց 10 րոպե առաջ արդեն տանը լինի, իսկ մինչև էդ էլ մաքսիմում կարա դասի կամ պարապմունքի լինի: Ընկերուհին ախպեր ունի՞: Ուրեմն էդ ընկերուհու տուն չպետք է գնա… Ընկերուհու ծնունդա՞: Լավ, թող գնա, բայց մի ժամ հետո արդեն տունը պետքա լինի: Քաղաքա ուզում իջնի՞: Ու՞մ հետ: Կուրսեցիների՞: Տղա կա՞ հետները: Հա՞: Բա էլ ինչու՞ է անիմաստ տեղը հարցնում… էսքան վախտ չի ջոգել, որ չի կարելի… թե՞ ստե կես դրույքով ռադիւ ենք աշխատում… Մաքուր աղջիկը պետքա ընկեր ունեցած չլինի, կամ էլ մաքսիմում մի հատ պտի ունեցած լինի՝ էն էլ իրա հետ սաղ խոսացածա՝ պրոբլեմ չկա՝ իրանց միջև ոչ մի բան չի եղել՝ մենակ մի անգամ էդ տղեն ուզեցելա պաչի՝ էն էլ լավա՝ աղջիկը չի թողել՝ կարգին, պարյադչնի աղջիկա փաստորեն…
Տեսնես ե՞րբ այս հարցերը կդառնան կարևոր այնքան, որքան հիմա կարևոր է ասենք թե այն, թե էդ աղջկա մայրը քանի՞ հատ ընկերա ունեցեկ մինչև աղջկա հոր հետ ծանոթանալը…
Այնքան ուրախ եմ, որ հայ տղու կերպարի մեջ նկատում եմ որոշակի փոփոխություններ դեպի լավը՝ դեպի առաջ… քիչ-քիչ փոխվում են հայկական մենթալիտետին բնորոշ հիմնական բացասական հատկանիշները… ափսոս միայն, որ այդ փոփոխությունները շատ աննշան են՝ «անզեն աչքով» չեն երևում…
Աղջիկներին խորհուրդ եմ տալիս խուսափել իրանց ազատությունները սահմանափակել ձգտող տղաների հետ ընկերություն անելուց, առավել ևս ամուսնանալուց… ԿՅԱՆՔԸ ՏՐՎՈՒՄ Է ՄԵԿ ԱՆԳԱՄ: ԵԿԵՔ ԱՊՐԵՆՔ ԱՅԴ ԿՅԱՆՔԸ՝ ՎԱՅԵՅԵԼՈՎ ԲԱԼԱՐԻՆ ՏՐՎԱԾ ԱԶԱՏՈՒԹՅՈՒՆԸ: Բայց դրա հետ մեկտեղ պետք չէ նաև չարաշահել այդ ազատությունը ու չմտածել, որ ապրել ազատ՝ նշանակում է անել ամեն հիմարություն ցույց տալու համար, որ ազատ ես…
Տղաներին խորհուրդ եմ տալիս ցույց չտալ ընկերուհուն, որ խանդում ես, քանի որ դա կընկալվի որպես թուլություն (իմ կարծիքով հենղ տենց էլ կա)… Թույլ տվեք ձեր ընկերուհիներին ազատ վայելել կյանքը միաժամանակ թույլ չտալով, որ նրանք չարաշահեն ազատությունը: Բայց դա պետք է անել այնպես, որ ձոր ընկերուհին չնկատի, որ իր ազատությունների վրա սահմանափակումներ եք դնում…

Մանե
17.04.2007, 17:03
Հովսեփ ջան շաաաատ լավ ես նկարագրում.
Հատկապես էս մասը սպանում էր:) Ապրես:hands :)

Ընկերուհու ծնունդա՞: Լավ, թող գնա, բայց մի ժամ հետո արդեն տունը պետքա լինի: Քաղաքա ուզում իջնի՞: Ու՞մ հետ: Կուրսեցիների՞: Տղա կա՞ հետները: Հա՞: Բա էլ ինչու՞ է անիմաստ տեղը հարցնում… էսքան վախտ չի ջոգել, որ չի կարելի… թե՞ ստե կես դրույքով ռադիւ ենք աշխատում…
Համաձայն եմ խոսքերիդ հետ:)

Cassiopeia
17.04.2007, 19:01
Ապրես Հովսեփ ջան…Լավ էր: Ուրախ եմ, որ դու նման մտածելակերպ ունես:

Fantazy
18.04.2007, 22:30
Շոտ ուրախ եմ, որ նման մտածելկերպով մարդիկ ել կան:
Հիմա սկսում եմ հավատալ որ դեռ ամեն ինչ կորած չէ:
Մեր հասարակությանը իսկապես պետք են քեզ պես մտածող մարդիկ ու ամենակրևորը անկեղծ:

Mesrop
18.04.2007, 22:48
ախպեր բայց ինչ նագլի հավես ունես էսքան գրելու…
համ պարապում ես, համել… :)
Արշակ, ԲԵՆ արա Ջոնին! :D

John
03.05.2007, 21:38
Շնորհակալ եմ կարծիքների համար :)

Ավելացվել է 47 վայրկյան անց
Դժվար է ճիշտ ապրելը… ՄԱրդկանց մեծ մասը ամբողջ կյանքում այդպես էլ չի սովորում ճիշտ ապրել… ցավալին այն է, որ մարդիկ գիտեն, թե ո՞րն է ճիշտը, բայց սխալ են անում… Իմ օրինակով եմ ասում… Գիտեմ, որ պետք է դաս սովորեմ, լրացուցիչ պարապեմ տարեվերջյան քննությունների համար… բայց… անկապ օրեր եմ գլորում… օրեր՝ որոնք երբեք հետ չեն դառնա և կորցրած ամեն օրվա համար կրկնակի, եռակի ավելի օրեր են անհրաժեշտ…

Տխուր վիճակ է… ավելին՝ ահավոր… ամաչում եմ ծնողներիցս փող խնդրել հերթական ժամանցս անցկացնելու համար, որովհետև քաջ գիտակցում եմ, որ արժանի չեմ… որովհետև Ակումբի հերթական հանդիպմանը կամ դասընկերներից մեկի ծնունդին գնալու փոխարեն կարող եմ դաս սովորել… բայց ցավալին այն է, որ Ակումբի հանդիպման չգնալը ոչ միայն չի երաշխավորում դրա փոխարեն դաս անելը, այլ նաև հաստատ կարող եմ ասել, որ էդ ժամանակը կծախսեմ TV-ի դիմաց նստած լոքշից մեռնելով…

Ի՞նչ անեմ… ենթադրում եմ, որ այս հոգեվիճակը շատերիդ է ծանոթ… իսկ գուցե դուք գտե՞լ եք լուծումը… եթե այո, ապա ինձ ու իմ նման մյուսներին էլ ասեք, թե ինչպե՞ս վարվել… Ես ունեմ մեծ պոտենցիալ, բայց չեմ օգտագործում այն… ափսոս չե՞մ… շա՜տ բաների կարող եմ հասնել, բայց ոչ այն դեպքում, եթե շարունակեմ նույն տեմպերով, այսինքն՝ մի կերպ յոլա գնալով, վերաքննության չմնալով, կամ մնալով ու մի կերպ երեք ստանալով… դժվար է ճիշտ ապրելը, բայց ոչ անհնար…

John
08.05.2007, 15:44
իսկ ես խորհրդի եմ սպասում… ձեր լռությունը կարող է 3 բան նշանակել
1.ձեր մոտ տենց բան չի եղել ինչ որ իմ մոտա հիմա կատարվում
2.ձեր մոտ էլ է եղել նման բան ու գուցե շարունակվում է, բայց լուծումը չգիտեք
3.ձեր մոտ էլ է եղել նման բան, լուծումը գիտեք, բայց ինձ չեք ասի՝ գաղտնիքա…
իսկ գուցե ինչ-որ 4-րդ բան կա, որը մտքովս չի անցնում… ի՞նչ իմանամ…

Ուլուանա
08.05.2007, 16:09
Հովսեփ ջան, ինձ թվում է՝ դու լավ գիտես, թե ինչ պետք է անես այդ վիճակից դուրս գալու համար։ ;) Քո գրածից դա պարզ երևում էր։ Ասե՞մ ինչից։ Նայիր. եթե դու գիտակցում ես, որ սխալ ես քեզ պահում, ավելին՝ գիտակցում ես նաև, թե ինչ ես կորցնում այդպես վարվելով, ապա քեզ ի՞նչ է մնում անել։ Ընդամենը ինքդ քեզ մի լավ թափ տալ, կամքիդ ուժը լարել ու գործել։ Դրա համար ահա թե ինչ կարելի է անել.

1. Գոնե ընդհանուր առմամբ պատկերացնելով քո ոչ այնքան հեռավոր նպատակը կամ նպատակները՝ ըստ այդմ էլ հստակ որոշում ես անելիքներդ։
2. Իմանալով անելիքներդ՝ որոշակի պլան ես կազմում ամեն օրվա համար (ասենք, հատուկ այդ նպատակի համար նախատեսված տետրի կամ նոթատետրի մեջ)։
3. Անելիքներիդ նկատմամբ պատասխանատվությունդ մեծացնելու համար գրի ես առնում, թե տվյալ օրը ինչեր պետք է անես։
4. Յուրաքանչյուր գործն անելուց հետո ջնջում ես կամ քեզ դուր եկած որևէ այլ ձևով նշում ես, որ տվյալ կետն արդեն կատարել, վերջացրել ես (փորձը ցույց է տալիս, որ ջնջելը լավագույն ձևն է, որովհետև ջնջելուց հետո հոգեբանական առումով մարդը մեծ թեթևություն է զգում։ :P )։
5. Ամեն օրվա վերջում վերցնում ես տետրդ ու ըստ կատարածիդ արդյունավետության՝ գնահատում ես ինքդ քեզ (առանց հաշվի առնելու մտերմագույն ծանոթի կարգավիճակը :roll :D )

Էդպես։ Իսկ ամեն ամսվա վերջում կարելի է արդյունքներն ամփոփել։ ;)

Փորձիր, ինձ որ օգնել է այս մեթոդը։ Կարծում եմ՝ քեզ էլ կօգնի :)

Մանոն
08.05.2007, 16:49
իսկ ես խորհրդի եմ սպասում…
իսկ գուցե ինչ-որ 4-րդ բան կա, որը մտքովս չի անցնում… ի՞նչ իմանամ…
Գուցե նրանից, որ որոշակիորեն ինքդ քեզ հուշել ես պատասխանը՝

...դժվար է ճիշտ ապրելը, բայց ոչ անհնար…

Cesare
14.05.2007, 22:08
Արա դու վերջն ես… մենակ էն չեմ ջոգում՝ թե շարադրություններից ո՞նց ես 3 ստանում…

John
17.05.2007, 21:47
Շնորհակալ եմ ճակատագրից, որ ինձ Ակումբը հայտնաբերելու ու այնտեղ հույս ունեմ մշտական բնակություն հաստատելու հաճույքը պատճառեց… Սիրում եմ Ակումբը այնքան, ինչքան իմ ծննդավայրը՝ Գյումրին… այսինքն՝ շա՜տ-շա՜տ…

John
01.06.2007, 09:51
Ո՞վ կլինեի ես, եթե չլիներ Ակումբը… ինչպիսի՞ն կլինեի… արդյո՞ք կունենայի նույն մտածելակերպը, ինչ հիմա… արդյո՞ք ինձ կզգայի այնքան երջանիկ, ինչքան հիմա… կսիրեի՞ կյանքը այնքան շատ, ինչքան հիմա… միանշանակ Ո՛Չ… Ի՞նչ է փոխել իմ կյանքում Ակումբը… Ակումբի շնորհիվ ես ծանոթացել եմ շա՜տ լավ մարդկանց հետ… մարդիկ՝ առանց որոնց հետ շփման՝ իմ օրերը կանցնեին միօրինակ, իրարից ոչնչով չտարբերվող… Ակումբում ես առաջին հերթին բացահայտեցի ու բնավորության թաքնված գծերը, որոնց գոյության մասին չէի էլ մտածում…

Ո՞վ էի ես Ակումբ մտնելուց առաջ՝ ինքնամփոփ, չշփվող, ամաչկոտ, միայն պարտականություններ ու իրավունքներ ունեցող, իսկական ընկերներ չունեցող մի պատանյակ…Ո՞վ եմ ես հիմա՝ շփվող, կենսուրախ, ահագին լավ ընկերներ ունեցող մի մարդ… Ինչպե՞ս էի անցկացնում ազատ ժամանակս մինչ Ակումբ մտնելը՝ ամբողջ օրը «թափառում էի» տարբեր չատերում, սերիալներ :o էի նայում… իսկ համեմատաբար հաճելի օրերս անցկացրել եմ ամառային արձակուրդներիս՝ Գյումրիում, բայց ախր այդ հաճելի օրերը տարվա ընթացքում ընդամենը մի քանիսն էին, իսկ մնացած օրերին ոչ մի նոր բան չէի տեսնում, չէի սովորում… մի խոսքով կյանքից բան չէի հասկանում…

Ակումբի շնորհիվ ազատվեցի բազմաթիվ կոմպլեքսներից, հասկացա, որ պետք չէ խուսափել աղջիկների հետ շփվելուց՝ նրանք այնքան էլ վատը չեն, ավելին՝ նրանց մի մասը շատ ավելի լավ ընկերներ են, քան մինչ այդ ունեցածս իսկակակ (այդ ժամանակվա չափանիշով) տղա-ընկերների 90%-ը… Ակումբի շնորհիվ կյանքս իմաստավորվեց… հասկացա, որ ես այքան էլ վատը չեմ և միակ մարդը չեմ աշխարհում, որ այս կամ այն հարցի շուրջ ունեմ շատերից տարբեր կարծիք…

Դժվար է նկարագրել, թե ինչքա՜ն շնորհակալ եմ բոլորիցդ… չեմ էլ փորձի՝ բառերեվ անհնար է նկարագրել այն՝ ինչ զգում եմ…երբեմն պետք չէ բառեր փնտրել արտահայտվելու համար… ե՞րբ է այդպես լինում՝ երբ սիրում ես :) ուրեմն ես սիրում եմ Ակումբին :) իսկ Ակումբը, դա դու՛ք եք :) ես ձեզ բոլորիդ շա՜տ եմ սիրում :love Շնորհակալ եմ, որ դուք կաք:
Մինչ դուք կարդում եք իմ օրագիրը՝ ես ֆիզիկա եմ պարապում :)

John
06.06.2007, 15:05
Զզվանք եմ զգում… սրտխառնոց… որքա՜ն կույր կարող են լինել մադրիկ ու չնկատել, թե ինչե՜ր են կատարվում իրենց իսկ աչքի առաջ… զզվում եմ քողարկված սրիկաներից, ովքեր իրենց շրջապատում հայտնի են որպես անմեղ հրեշտակներ… ահավոր է պատկերացնելը, որ ես էլ եմ երբևէ եղել մի շարքային կույր, ով չի տեսնում այն՝ ինչ պարտավոր է տեսնել իրեն հարգող ցանկացած մարդ…

աննկարագրելի զգացողություններ ունեմ… ափսոս միայն, որ երբեմն բացահայտվում են կեղծիքներն ու բոլորովին անմեղ մարդիկ ամաչում են կեղծիքներն իրականացնողների փոխարեն… ափսոս, հազար ափսոս… անսահման է ոմանց կեղծավորություն անելու ընդունակությունը… ամաչում եմ նրանց փոխարեն… սառնասրտորեն իրականացվող ու վերջ չունեցող ստորություն անողը իրավունք չունի ապրելու ԼԱՎ մարդկանց շրջապատում, շնչելու նույն օդը՝ ինչ նրանք ու ձևացնելու, թե նրանցից մեկն է…

Կյանքը դաժան է ու լի բոլորովին էլ ոչ ցանկալի անակնկալներով… բայց իմ մեջ ԿԱ այնքան ուժ, որ ես թքած ունենամ ստոր մարդկանց ու իրանց արածների վրա… ափսոս միայն, որ այս տարիքում արդեն ճաշակեցի կյանքի մեծագույն դառնություններից մեկը՝ խաբվածությունը… ոչինչ, ժամանակն է հասկանալու, որ ամեն ինչ այնքան էլ լավ չէ՝ ինչքան թվում է… Ես ուժեղ եմ ու կառհամարեմ նրանց՝ ովքեր արժանի են դրան…

Մանոն
08.06.2007, 20:52
Սիրելի Հովսեփ, ինչ լավ է, որ կարողանում ես վերլուծություններ անել, զրուցել ինքդ քեզ հետ, որոշումներ ընդունել…Դու բախվել ես կյանքի հերթական դժվարության հետ, ու դա անդրադարձել է քո հոգեկան աշխարհի վրա: Ավաղ կյանք կոչվածը բոլորովին նման չէ վարդագույն այն հեքիաթին, որը մենք ունենում ենք մանկական մեր երազներում: Այդ անցումներն ու աշխարհընկալումները դեռ շատ հիասթափությունների կբերեն…Բայց դու մի բան իմացի՛ր, որ ո՛չ թէ
«...սառնասրտորեն իրականացվող ու վերջ չունեցող ստորություն անողը իրավունք չունի ապրելու ԼԱՎ մարդկանց շրջապատում, շնչելու նույն օդը՝ ինչ նրանք ու ձևացնելու, թե նրանցից մեկն է…», այլ դու պիտի կարողանաս սովորել ապրել նմանների մեջ` մնալով այնպիսին` ինչպիսին կաս: Որովհետև չարն ու բարին միախառնված են, հասկանու՞մ ես, դրանց հնարավոր չէ տարանջատել: Պարզապես կարողացիր պահպանել քո ինքնությունը, քո ճշմարիտը, քո հոգու լույսը…Ու տա Աստված, որ անարդարությունների մեջ շաղախված այս կյանքում դա քեզ հաջողվի:
Շարունակի՛ր պարապել քո ֆիզիկան,:) ու չընկրկես ոչ մի դժվարության առաջ, դու շատ ուժեղ կամք ունես:

John
13.06.2007, 21:18
Շատ շնորհակալ եմ, հարգելի՛ Manon :) Ձեր գրածները իսկապես արժեքավոր են ինձ համար :) իսկ ֆիզիկայիս քննությունը բարեհաջող կերպով հանձնել եմ արդեն :)

Ավելացվել է 30 վայրկյան անց
Հոգումս ամեն ինչ խառնված է… Հերթով հանդիպում եմ կյանքի դժվարություներին ու ամեն դժվարությունից հետո հույս փայփայում, որ սա վերջինն էր, կամ սրանից ավելի մեծ փորձության չեմ ենթարկվի… ավա՜ղ… Երբեք չփորձեք մտածել, թե արդեն հաղթահարել եք ձեր կյանքի ամենադժվարին խոչընդոտը… Կգա մի պահ, երբ կհասկանաք, որ սխալվել եք… է՜հ… դաժան է կյանքը… դաժան ու լի ամեն տեսակ անհասկանալի ու տարօրինակ մարդկանցով… մարդիկ՝ ում թվում է, թե ճանաչում ես… բայց գալիս է պահը, երբ հասկանում ես, որ Ո՛Չ, նա բոլորովին էլ այն մարդը չէ, ում դու ճանաչում ես… նրա ու քո ճանաչած մարդկանց միակ նմանությունը արտաքին տեսքն է…

Դժվար է կողմնորոշվելը այս կյանքում… ի՞նչն է ավելի ճիշտ, ի՞նչն է ավելի լավ, ո՞վ է ավելի լավ ընկեր… այս բոլոր հարցերից առավել ինձ տանջում է հետևյալ հարցերը՝ ո՞վ եմ ես… ո՞ւմ պետք… արդյո՞ք ճիշտ եմ ապրում… Եվ վերջապես հարցերի հարցը՝ ե՞րբ կիմանամ այս և մյուս բոլոր հարցերի պատասխանները… ենթադրում եմ, որ այս հարցերիս շատերի պատասխանը երբեք էլ չեմ իմանա… բայց ոչ իմ մեղքով… պարզապես այդպես է պետք… եթե իմանամ ինձ հուզող բոլոր հարցերի պատասխանները՝ կյանքը կկորցնի իր իմաստը… ո՞մ է պետք ամեն ինչ գիտեցող մարդը կամ ի՞նչ է պետք այդ մարդուն…

Ի՞նչի համար են մարդուն տրված պարտականություններն ու իրավունքերը , եթե կարող ես կատարել դրանք, կամ չկատարել, կարող ես օգտվել դրանցից, կամ ոչ…

զզվել եմ ամեն ինչից… կեղծ ու «անկեղծ» մարդկանցից, անիմաստ հանձնարարությունններից, հիմարներից ու իրենց հիմարի տեղ դնող մարդկանցից… ինչու՞ եմ ամեն անգամ գրում ինչ-որ բան ու միշտ հանգում նույն եզրակացությանը՝ ԱՆԻՄԱՍՏ եմ գրում… ոչ ես եմ գրածիցս օգուտ ստանում, ոչ էլ ուրիշները… իսկ ինչու՞ եմ գրում… կամ Դուք ինչու՞ եք կարդում… ՉԳԻՏԵՄ… հիշեցի չգիտեմ, թե մեծերից ում, խոսքերը. «Ես գիտեմ, որ ոչինչ չգիտեմ»… Ի՞նչ կուզենայի ասել այս խոսքերի հեղինակին… գուցե այստե՞ղ գրեմ՝ հնարավոր է նա երբևէ կարդա… «Ախպե՛րս, լրիվ ճիշտ ես ասում, ոչ միայն դու՝ այլ նաև մյուս բոլոր մարդիկ ոչ մի բան չգիտեն, բայց ի տարբերտություն ինձ ու քեզ նրանք նույնիսկ դա չգիտեն…»:

John
14.06.2007, 18:47
Ո՜ւֆ, հոգնել եմ ամեն ինչից… ի՞նչ անեմ… չգիտեմ՝ ինչ անեմ, բայց որ ամբողջ օրը կոմպի դեմը չի կարելի նստել՝ դա հաստատ է… Ի՞նչ անել… բոլոր նորմալ մարդիկ ծրագրավորում են իրենց արձակուրդը… իսկ ե՞ս… վերաքննության մնալու հույն ունեի՝ գոնե զբաղմունք կունենայի… իսկ հիմա՞… ոչինչ չունեմ անելու… է՜հ, ի՞նչ ասեմ… ես եմ մեղավոր… կարող էի այնպես անել, որ հիմա նորմալ առօրյա ունենայի… գիտեմ, թե ինչ է ինձ պետք… բայց ո՞ւմ է պետք, որ գիտեմ, բայց… մի խոսքով՝ ամեն մարդ ունի այն, ինչին արժանի է… ուրեմն ես արժանի եմ լոքշից մեռնելու…

John
17.06.2007, 09:36
Կան այնպիսի զգացողություններ, որոնք ոչ բոլորին են հասու… Դրանցից մեկը աշխարհից կտրվելու զգացողությունն է… սեփական փորձից եմ ասում՝ դրանից ավելի հաճելի բան երբևէ չեմ փորձել (բայց ասում են, որ ԿԱ դրանից ավելի հաճելի բան: Դե ոս որտեղի՞ց իմանամ՝ դեռ 16 տարեկան էլ չկամ:oy ):

Ակումբի հերթական հանդիպումներից մեկից հետո երթուղայինով տուն եմ վերադառնում… Նստած եմ դռանը ամենամոտ նստարանին, պատուհանը բաց է, քամի է փչում… ժամը երեկոյան 12-ի կողմերն է… ահագին հոգնած եմ… Քամին ու երթուղայինի ձայնը քնաբեր ազդեցություն են թողնում վրաս… հասկացա, որ ճիշտ պահն է կտրվելու աշխարհից և վայելելու… … այնքա՜ն հաճելի էր այդ պայմաններում մնալ 10-15 րոպե… (եթե երբևէ բարենպաստ պայմաններ լինեն՝ անպայման փորձեք՝ չեք փոշմանի) Ուղեղս ինքնսինքյան անջատվեց, աչքերս քիչ-քիչ սկսեցին փակվել, գլուխս ծանրացավ ու ես կտրվեցի աշխարհից… չէի լսում ավտոմեքենաների աղմուկը, չէի զգում երթուղայինի տատանումներն ու չէի տեսնում ոչինչ… Միայն զգում էի, որ հետզհետե հեռանում եմ աշխարհից… կա՜յֆ եր… երթուղայինից իջնելուց հետո էլ «գլորվելով» , «լողալով» ու «սուզվելով» (երեքն էլ ֆուտբոլայի տերմիններ են) հասա տուն…

John
21.06.2007, 12:41
Տխուր եմ… էն կարգի տխուր, որ քիչա մնում լացեմ… վատը էնա՝ որ պատճառ չկա… ի՞նչ եմ ուզում կյանքից… ինչի՞ց եմ դժգոհ… չգիտեմ… եթե վերաքննության մնացած լինեի՝ սաղ մեղքը դրա վրա կբարդեի, իսկ հիմա՞… վերաքննության չեմ մնացել… բայց էն կարգի տրամադրությունա մոտս, որը լինում էր քննության պատրաստվել փորձելու ընթացքում… չունեմ որևէ հստակ զբաղմունք, որի պատճառով էլ ամբողջ օրս անկապ ու աննպակատ է անցնում… գիրք եմ կարդում, Ակումբ եմ մտնում, երաժշտություն եմ լսում, մեկ-մեկ քաղաք եմ իջնում, երբեմն ստեղծագործում եմ, բայց ախր չէ՞ որ այդպես նորմալ չէ… Պետք է ունենալ որևէ հստակ զբաղմունք, իսկ իմ նշած բաներով զբաղվել հստակ զբաղմունքից ազատ ժամանակ… է՜հ, ի՞նչ անեմ… ուրեմն սրան եմ արժանի… Ավելի վատ էլ է լինում… պետք է գոհանալ եղածով :)

Աբելյան
21.06.2007, 17:56
իմ օրի ես :)

John
23.07.2007, 11:44
Ողջույն օրագրիկ :) Ո՞նց ես… կներես, որ չէի այցելում քեզ արդեն մոտ մեկ ամիս: Ուղղակի չէր հարմարվում: Գիտես, ինձ շատերը չեն սիրում: Հա, հենց քո մտածած պատճառով :) Բայց դե առանց իրանց սիրո էլ յոլա կգնանք :) Չէ, սիրելի՛ս, սխալ ես հասկացել :) Իրականում ինձ չեն սիրում, որովհետև շատ լավն եմ: Շատերից ավելի լավն եմ :) Նախանձում են :) Ոչինչ, ինձ չեն վնասում դրանից: Ես որ ինձ երջանիկ եմ համարում՝ գիտեն թե իրանցից ավելի լավ պայմաններում եմ… Չեն հասկանում, որ ուղղակի գտել եմ հեշտ ապրելու ձևը՝ երջանի, լինել: Գիտես, օրագի՛ր, ես սիրում եմ կյանքը: Գոհ եմ ամեն ինչից, առանց բացառության: Շատ բաներ եմ երազում, բայց դրանց բացակայությունը չի խանգարում իմ երջանկությանը :) Օրագիր ջան, դու էլ իմ նման ճիշտ ապրի՝ քեզ երջանիկ զգա :) Թքած ունեցի մարդկանց կարծիքների վրա: Շատ մի լոմկի հիմար մարդկանց: Ու շատ մի լոմկվի, երբ այն մարդկանցից մեկը, ում հարազատներիցդ մեկն ես համարում, քեզ լոմկում է :) Սիրի՛ր կյանքը, վայելիր կյանքիդ յուրաքանչյուր օրը: Ես քեզ սիրում եմ … :love

John
25.07.2007, 13:26
Այո՜: Ոչ մի բանից հետ չեմ մնում… Ճաշակում եմ կյանքի բոլոր հաճույքներն ու դառնությունները: Դժվար է ասել, թե որը ավելի շատ, բայց երկուսն էլ ահագին շատ: Ինչո՞ւ եմ ես այսպիսին… Ինչո՞ւ չեմ ընդունում, որ այնպիսին է կյանքը, ինչպիսին կա ու ես չեմ կարող այն փոխել… Ո՞ւմ եմ պետք: Ինչի՞ համար: Չեմ ուզում որևէ մեկի խաղալիքը լինել: Ինչո՞ւ են ծնողներս ինձնով հպարտոանում: Ո՞ր արժանիքիս համար: Ինձ օգտագորխում են… Տարբեր նպատակների համար… Տարբեր մարդիկ… Ի՞նչ եմ ես: Ինչո՞ւ եմ ծնվել ու ինչո՞ւ եմ ապրում: Ապրո՞ւմ եմ: Խիստ կասկածում եմ, որ այն, ինչ ես անում եմ, իսկապես ապրելն է: Ինչո՞ւ «ուժեղի մոտ միշտ էլ թույլն է մեղավոր» ասացվածքի թույլն եմ միշտ լինում… Ինչո՞ւ է ոմանց խոսքն ավելի ծանրակշիռ, քան իմը, որովհետև ես տարիքով փոքր եմ: Ինչո՞ւ է ավելի շատ գնահատվում շողոքորթությունը, քան ազնվությունը: Ինչո՞ւ է կյանքը հաճախ թքում իմ վրա, տրորում ինձ, անցնում իմ վրայով, մի պահ անգամ չվարանելով… Սխալ եմ ապրում… Պարտավոր եմ լինել ավելի վատը… Պետք է չհարգեմ ուրիշի անձը: Պետք է ապրեմ ՄԻԱՅՆ ինձ համար, ԻՄ կյանքով… Ուզում եմ մի քանի օրով կորել աշխարհից… Չզգալ ու Չտեսնել ոչինչ: Մոռանալ ֆիզիկայի ու անգլերենի, Ակումբի ու Ակումբցիների, ծնողներիս, ընկերներիս, հարազատներիս մասին: ՈՉԻՆՉ չանել…

Ես կործանված եմ… Մարդ՝ ով ունի պոտենցիալ ցանկացած բնագավառում, բայց համառորեն սպանում է իր մեջ ապագա ծրագրավորողին… Եվ որ ամենակարևորն է՝ ապագա Մարդուն: Մարդ՝ ով իրավունք ունի կրելու այդ ՏԻՏՂՈՍԸ: Մարդ չեն ծնվում, այդպիսին դառնում են, կամ էլ փորձում են, բայց չի ստացվում: Ո՞վ եմ ես: Մի հիմար պատանի, ով դեռ շատ կզղջա արածների ու հատկապես Չարածների համար: Ինչո՞ւ է նա հիմար: Նրան այդպիսին դարձրել են: Եթե նրան սովորեցնում են, որ եթե նույնիսկ տեսնում ես, որ մեծը (ծնող, ուսուցիչ, անցորդ) սխալ է, նույնիսկ այդ դեպքում պետք է լռես, որովհետև նա ՄԵԾ է: Ինձ հիմարացրել են սուտ հավատացյալները, ճիշտն ու սխալը որոշող լավ տղեքը, Հայկական էստրադայի գլուխգործոցները, րաբիզ ու քյարթ մարդիկ, պարապ բամբասկոտները, սերիալ ստեղծողներն ու դրանք դիտող միլիոնավոր մարդիկ, ԱԼՄն, իրա հարգարժան նախագահի հետ միասին, Հ1ը, Հ1ը, Արմենիան, սուտասանները, կեղծավորները, փուչ մարդիկ… Այո՜: Ես եմ մեղավոր: Պետք է ամեն ինչի հետ համակերպվեմ: Ուրիշի վայրկյանական սխալի պատճառի հետ ՊԱՐՏԱՎՈՐ եմ համակերպվել ու էդ սխալի պատճառով անընդհատ տուժվել: Ինչո՞ւ եմ պարտավոր: Պատասխանը շատ պարզ է. որովհետև սխալի հեղինակը ՄԵԾ է: Նրան ամեն ինչ կարելի է: Չէ՞ որ նա ՄԵԾ է: Անհրաժեշտություն եմ տեսնում խմբագրելու հայտնի ասացվածքը. «Մեծի մոտ միշտ էլ փոքրն է մեղավոր»:

Ավելին կասեմ. «Ծնողի մոտ միշտ երեխան է մեղավոր»: Փորձե՛ք բերել օրինակ, երբ ծնողն ընդունում է, որ մեղավոր է երեխայի առջև: ՉԿԱ այդպիսի օրինակ: Ինչո՞ւ: Շատ պարզ պատճառով. ոչ մի երեխա չի փորձի վիճել ծնողի որոշման հետ: Եթե նույնիսկ փորձի էլ ի՞նչ օգուտ: Չէ՞ որ
«Մեծի մոտ միշտ էլ փոքրն է մեղավոր»: Անազնիվ են ՄԵԾԵՐԸ: Նրանք միշտ ունենում են սուբյեկտիվ կարծիք, որի հետ ԲՆԱԿԱՆԱԲԱՐ համամիտ են ԲՈԼՈՐ մյուս ՄԵԾԵՐԸ, իսկ այդտեղ արդեն ո՞վ է «ՄԵԾԵՐԻՑ մեկի փոքրը», որ հակառակ կարծիք ունենա: Եվ այդ նույն ՄԵԾԵՐԸ բողոքում են… «Բա էսի պետությունա՞», «Է՜, կոմունիստների վախտով…», «Երիտասարդությունը փչացել է…», «Մեր ժամանակ ո՞վ ծնողին կհակառակվեր» :o … Ապրե՛ք: Այդպես մտածեք: Դա՛ է ճիշտը: Ձեր ՄԵԾԵՐՆ էլ ժամանակին այդպես արտահայտվել են ձեր ու ձեր ժամանակների մասին… Այսօրվա փոքրերն էլ վաղը ՄԵԾ դառնալով, կմոռանան, թե ո՞վ էին իրանք… Կմոռանանան այն բոլոր դառնությունները, որոնց հանդիպել են միայն այն պատճառով, որ փոքր են եղել և շատ ավելի դաժան կվերաբերվեն իրենց ժամանակվա փոքրերին: Ինչո՞ւ: Որովհետև
«Երիտասարդությունը փչացել է…», «Մեր ժամանակ ո՞վ ծնողին կհակառակվեր» :o «Այսպիսին է կյանքը: Մենք չենք կարող որևէ բան փոխել, ստիպված ենք համակերպվել…»: Էս կարգի արտահայտություններ կարելի է լսել ամեն քայլափոխի: Հազիվ եմ ինձ զսպում, որ չգոռամ, «Արա՛, այ թուլամորթների հոտ, ինչի՞ց եք բողոքում: Կորե՛ք աչքիցս: Չե՛մ ուզում ձեզ տեսնել»: Աշխարհը այն է, ինչ մենք բոլորս նրան դարձնում ենք: Ցավոք չի կարելի միայնակ այն ավելի լավը դարձնել: Ուզում եմ ուրիշ աշխարհ ստեղծել… Աշխարհ, որտեղ ամեն մարդ ու ամեն ինչ տրամաբանված կլինի :
3 անգամ ավելին էի գրել… ջնջվեց մնացածը: Գուցե դա էր ճիշտ: Չգիտեմ, աշխարհ ստեղծելու մենաշնորհի մասին գրածս մնացել է, թե ոչ, բայց եթե չի մնացել՝ ուրեմն հենց աշխարհ ստեղծելու մենաշնորհ ունեցողը ջնջեց գրածս, ևս մեկ անգամ ապացուցելով, որ ես ոչինչ եմ նրա համեմատությամբ:

Հիմար եմ ես… Տեղնիկական թերության պատճառով գրածս ջնջվեց: Ահավոր ափսոսում եմ… մոնիտորին էի հանձնել մտքեր, որոնք ջնջվեցին ուղեղիցս, իսկ այնուհետև նաև մոնիտորից: Շա՜տ եմ ափսոսում: Լավ, ամեն դեպքում փորձեմ համառոտ ձևով կրկին անգամ գրել այն, ինչ դեռ հիշում եմ: Չէ՜, չեմ գրի… Ավելի լավ է լռեմ: Չէ՛, կգրեմ, բայց մի քիչ ավելի ուշ:

John
25.08.2007, 11:13
: Արդեն սովորական է դարձել, որ լսում ենք “Սպանվել է 45, վիրավորվել 100 մարդ, որոնցից մեծ մասը կանայք ու երեխաներ”, կամ “ավտովթարի հետևանքով զոհվել են ավտոբուսի բոլոր ուղևորները, այդ թվում 15 երեխա”… Էլ չեմ ասում, որ լիքը մարդիկ էլ մահանում են տարբեր անբուժելի ու բուժելի, բայց չբուժված հիվանդություններից… Մեր հասակակակիցներից քանի՞սն են մահանում, այդպես էլ չիմանալով, թե ի~նչ կա աշխարհում… Մենք դրան նորմալ ենք վերաբերվում, որ գազի պայթյունից 18 ամյա պատանի է զոհվում, կամ էլ 19 ամյա մի տղա բաժանելու նպատակով խառնվում է լակոտական կռիվների մեջ ու դանակի հարված ստանալով մեռնում… Գուցե մեզ վատ զգանք նման բան լսելով, բայց միայն մի պահ… դրանից հետո մոռանում ենք այդ մասին ու էլի խորանում մեր պրոբլեմների մեջ… Փորձեք պատկերացնել. Մահացողները բոլորն էլ մեր նման մարդիկ են…

Նրանցից ՈՉ ՄԵԿԻ մտքով չէր անցնի, որ մահանալու է ավտովթարից, գազի պայթյունից, դանակի հարվածից … Մեր մտքով էլ չի անցնում, որ գուցե մենք էլ ենք այդ բախտին արժանանալու: Փորձեք պատկերացնել, որ վաղը դուք էլ չեք լինի այս երկրի վրա… Էդ փաստը ծանր չտանելու համար պատկերացրեք, որ ուրիշ տեղ եք գնում… Ի՞նչ կխոսեն ձեր մասին… Ծնողներն ու հարազատները բնականաբար կվշտանան, հարևանները կեղծ կամ անկեղծ կափսոսան… Մի քանի հոգի գուցե կուրախանան… Մի քանիսը լուրը լսելով “կգժվեն”… Ու էդ կարգի էլի… Բայց քեզ ի՞նչ օգուտ կամ ինչ վնաս այդ ամենից… Ի՞նչ է լինելու մեր հետ, մահից հետո… Լավագույն դեպքում հայտնվելու ենք մի վայրում, որտեղ սակայն չենք կարողանա անել այն ամենը, ինչ կարող ենք անել այստեղ՝ երկրային կյանքում: Այլապես ի՞նչ իմաստ կունենար մահը, եթե մահից հետո էլ կարող ենք տեսնել, զգալ, շոշափել, սիրել, խաբել… Կարող եք ընդունել ասածներս, կարող եք չհամաձայնել, բայց եթե մի պահ մոռանաք, թե ում եք պաշտում, ում եք հավատում, ով է ձեր աստվածը, դրախտ, դժոխք և այլն ու մտածեք գրածներիս շուրջ, կհասկանաք, որ ճիշտ եմ ասում: Ես շարունակեմ իմ դիտարկումները, իսկ դուք հավատացեք ինձ, կամ ոչ: Համոզված եմ ասածներիս ճշմարտացիության վրա: Մենք չենք կարող անել այն, ինչ կարողն ենք անել այս կյանքում, բայց չենք հասցնի անել:

Հետևություն՝ պետք է փորձել այն ամենը, ինչ կարող ենք անել: Այն բոլոր մարդիկ, ովքեր չեն հասցրել երկրի վրա ճաշակել սիրո քաղցրությունը, դավաճանության, խաբեության ու կեղծիքի ցավը, երբեք էլ չեն իմանա, թե ինչ զգացողություններ են դրանք… Եթե մեզ տրված է ՈՐԵՎԷ բանի հնարավորություն՝ մենք ՊԵՏՔ է օգտվենք այդ հնարավորությունից… Պետք է առաջնորդվել “Վաղը գուցե ուշ կլինի” կարգախոսով… Կամ “Կյանքը կարճ է, զգա այն, քանի դեռ կարող ես”: Մարդ կա, որ սովորում է 15, 20 տարի ու երբ գալիս է վայելելու պահը… այդ մարդն արդեն չկա… Ավելի լավ չէր լինի, եթե այդ մարդն ապրեր ուրիշ կյանքով՝ սաղ կյանքը կայֆավատ լիներ, որ մահից առաջ էլ Նյուտոնի երրորդ օրենքի փոխարեն աչքերի առաջ անմոռանալի գիշերներից մեկը գար… Մարդ էլ կա, որ 10 տարեկանից ընկերուհի է պահում, 13-ից կայֆերի մեջ է, 20-ից մի այլ կարգի կայֆերի մեջ է, 25-ում գալիս է պահը, որ մենակ պետք է իր գլուխը պահի ու … էդ մարդը կործանված է կյանքով մեկ… Ո՞նց պետք է գլուխը պահի… Մի ձև… Եթե 90 տարի էլ ապրի՝ դժվար թե իրա կյանքից գոհ լինի… Եթե իհարկե հարուստ զոքանչ չճարի ու կայֆերը շարունակի….

Ոնց ջոգում եմ՝ ահագին շեղվեցի թեմայից… Ու սկսել եմ բեսամթ տուֆտել… Բայց խոստովանեք, որ ճիշտ բաներ էլ կար գրված… Միայն էդ մասերը հիշեք, իսկ մնացածով ուղեղներդ մի ծանրաբեռնեք: Ձեր ցավը տանեմ, բոլորիդ շատ եմ սիրում: Որպես ձեր կրտսեր ընկեր, ինձ իրավունք եմ վերապահում ձեզ խորհուրդներ տալ: Կայֆավատ եղեք ինչքան կարաք: Իսկ էդ “կայֆավատ” բառի տակ հասկացեք այն, ինչ ուզում եք: Երբեք մի արեք այն, ինչ չեք ուզում անել ու երբեք մի խուսափեք անել այն, ինչ ուզում եք: Թքած ունեցեք Չամուռի, Կյաժի, Ծյոմի, Ճստի, Մենչի ու իրանց նմանների կարծիքի վրա: “Իրանց նմանների” մեջ մտնում են իրանց պապաները, մամաները, հարևաններն ու հարևանուհիները:

John
31.12.2007, 14:02
Նենց կայֆա կարդալ, թե ինչեր եմ գրել տարվա ընթացքում… ափսոս, որ քիչ եմ գրել… բայց ոչինչ, կարևորը՝ իմաստ կա գրածներիս մեջ :)

Արամ
31.12.2007, 14:30
Ո՜ւֆ, հոգնել եմ ամեն ինչից… ի՞նչ անեմ… չգիտեմ՝ ինչ անեմ, բայց որ ամբողջ օրը կոմպի դեմը չի կարելի նստել՝ դա հաստատ է… Ի՞նչ անել… բոլոր նորմալ մարդիկ ծրագրավորում են իրենց արձակուրդը… իսկ ե՞ս… վերաքննության մնալու հույն ունեի՝ գոնե զբաղմունք կունենայի… իսկ հիմա՞… ոչինչ չունեմ անելու… է՜հ, ի՞նչ ասեմ… ես եմ մեղավոր… կարող էի այնպես անել, որ հիմա նորմալ առօրյա ունենայի… գիտեմ, թե ինչ է ինձ պետք… բայց ո՞ւմ է պետք, որ գիտեմ, բայց… մի խոսքով՝ ամեն մարդ ունի այն, ինչին արժանի է… ուրեմն ես արժանի եմ լոքշից մեռնելու…
Այ ես վերջին տողերը....;) շատ լավն էին:

John
02.02.2008, 12:24
Էլի սկսեցի եմ գրել… Բայց ի՞նչ… Մի բան կգրեմ էլի :) էդքան սահմանափակ չեմ, որ չկարողանամ մի բան հորինել… Թու, ի՞նչ հորինել, արտահայտվել:

Բայց դե օրագրիս նկատմամտբ հետաքրքրությունը կորել է… Հավանաբար «Նոր գրառումներ»-ի մեջ «Հովսեփի վիրտուալ օրագիրը» տեսնելով մտածում են «Էլի էս տղեն դասերը թողած անկապ բաներա գրում»: Ու կգերադասեն մտնել ինչ-որ հավայի ժամանցային թեմա,… Գուցե և նրանք ճիշտ են վարվում, բայց չէ՞ որ Դու նրանցից չես :) Ես էլ նրանցից չեմ :) Քանի դեռ կաս Դու և կարդում ես իմ մտքերը, ուրեմն ես դեռ կգրեմ:

Եթե Դու էլ չլինես, միևնույն է՝ կգրեմ… Ուղղակի գրածներս կմնան կոմպիս «My documents»-ի մեջ ու fotmat անելուց կջնջվեն… Բայց ես հույս ունեմ, որ իմ գրածները գոնե մեկին պետք են…

Նայում եմ հայելուն և զարմանում եմ… Ինձ նայող աչքեր… Ի՞նչ կա նրանց մեջ… Չգիտեմ… Չէ՞ որ այդ աչքերը միակն են, ում կարող եմ ուղիղ, անթարթ նայել… Չեմ տարբերում աչքերի արտահայտությունները… Բայց զգում եմ, որ այնպիսի աչքերը, ինչպիսին իմն են այս պահին, ստեղծված են սիրելու համար: Թաքնված ժպիտ կա նրանց մեջ… Հիմար ժպիտ… Իրականում ինձ միայն թվում է, թե այդպես է… Որովհետև նրանք ուղղված են Մեկին, ով չի էլ կասկածում դրանում… Եվ քանի որ այդ ժպիտի հասցեատերը ես չեմ, դա ինձ հիմար է թվում…

Կասկածում եմ, որ որևէ մեկը կկարդա այս ամենը, ինչ ես գրել եմ… Մի՞թե Դու էլ ես ձանձրացել իմ գրածներիս… Որևէ ձևով իմաց տուր, որ Դու այստեղ եղել ես…

Ամբողջ օրը փակված եմ սենյակումս ու դաս եմ անում… Մաթեմի ու ֆիզիկայի հետ միասին սովորում եմ նաև ապրել… Դրա համար օգտագործում եմ ինձ հասանելի շփման ամենաօպտիմալ միջոցը՝ ԱյՍիՔյու-ն:

Շատերի հետ չեմ շփվում, 20-25 հոգու հետ ընդամենը: Հենց այդքան է այն մարդակնց թիվը, ում հետ շփվելու հնարավորություն ունեմ ԱյՍիՔյու-ով: Էլի շատ մարդիկ կան, ում հետ կուզենայի շփվել, բայց, ցավոք չեմ շփվում: Նրանց թիվն այնքան մեծ է, որ դժվար թե Դու՝ իմ օրագիրը կարդացողդ, նրանցից մեկը չլինես: Ձեռի հետ համարս էլ գրեմ, եթե ցանկություն ունեք հետս շփվելու՝ ուրախ կլինեմ 447-084-805:

Dayana
02.02.2008, 12:32
Հովսեփ գիտես որ քեզ հանդիպեցի Չուկի ծննդյան օրը, մի տեսակ բարի ու տարիքով փոքր տղա տեսա, բայց հիմա հասկանում եմ որ ավելի մեծ ես գիտակցական տեսանկյունից, քան ես :oy կարդացել եմ գրեթե բոլոր գրառումներդ քո Օրագրում, ու հուսով եմ դա չես համարի անձնական կյանքիդ խառնվել, բայց հիանում եմ քեզնով :love Օրագրիդ էջերից մեկում գտա մի մաս, որ ինձ շատ բան սովորեցրեց, դա այն էր, որ չպիտի փորձեմ լավը թվալ, եթե լավը չեմ, իսկ եթե լավն եմ դա կզգան մնացածները :oy
Հուսով եմ քեզ մոտ շատ բացասական տպավորություն չեմ թողել :oy

John
03.02.2008, 21:25
Շնորհակալ եմ :) Հասկացա, որ գրելս անիմաստ չէ: Կգրեմ հաճախ :)

Դեկադա
03.02.2008, 22:29
Լռիվ չեմ կարդացել, բայց ասեմ լավն են գրվածքներտ: Ակամայից սկսեցի մտածել չլինի թե՞ ես էլ եմ ուզում լավը թվալ:)



Ավելին կասեմ. «Ծնողի մոտ միշտ երեխան է մեղավոր»: Փորձե՛ք բերել օրինակ, երբ ծնողն ընդունում է, որ մեղավոր է երեխայի առջև: ՉԿԱ այդպիսի օրինակ: Ինչո՞ւ: Շատ պարզ պատճառով. ոչ մի երեխա չի փորձի վիճել ծնողի որոշման հետ: Եթե նույնիսկ փորձի էլ ի՞նչ օգուտ: Չէ՞ որ
Մեջբերում:«Մեծի մոտ միշտ էլ փոքրն է մեղավոր»:

Անազնիվ են ՄԵԾԵՐԸ: Նրանք միշտ ունենում են սուբյեկտիվ կարծիք, որի հետ ԲՆԱԿԱՆԱԲԱՐ համամիտ են ԲՈԼՈՐ մյուս ՄԵԾԵՐԸ, իսկ այդտեղ արդեն ո՞վ է «ՄԵԾԵՐԻՑ մեկի փոքրը», որ հակառակ կարծիք ունենա: Եվ այդ նույն ՄԵԾԵՐԸ բողոքում են… «Բա էսի պետությունա՞», «Է՜, կոմունիստների վախտով…», «Երիտասարդությունը փչացել է…», «Մեր ժամանակ ո՞վ ծնողին կհակառակվեր» … Ապրե՛ք: Այդպես մտածեք: Դա՛ է ճիշտը: Ձեր ՄԵԾԵՐՆ էլ ժամանակին այդպես արտահայտվել են ձեր ու ձեր ժամանակների մասին… Այսօրվա փոքրերն էլ վաղը ՄԵԾ դառնալով, կմոռանան, թե ո՞վ էին իրանք… Կմոռանանան այն բոլոր դառնությունները, որոնց հանդիպել են միայն այն պատճառով, որ փոքր են եղել և շատ ավելի դաժան կվերաբերվեն իրենց ժամանակվա փոքրերին: Ինչո՞ւ: Որովհետև
Մեջբերում: «Երիտասարդությունը փչացել է…», «Մեր ժամանակ ո՞վ ծնողին կհակառակվեր»

Այս տողերը աչքովս ընկան: Չգիտեմ համաձայնվեմ թե՞ չէ: Կա ճշմարտություն: Սակայն անձնական օրինակից ելնելով կասեմ ինչ-որ տեղ ճիշտ չես: Հիմա երեխաները շատ ավելի են կարողանում պաշտպանեն իրենց շահերը, քան ասենք դա կանեի ես իմ ծնողների մոտ: Եվ սա գովելի է ըստ իս, քանզի իրեն պաշտպանել չկարողացող երիտասարդը չի կարողանալու հետագայում պաշտպանի ընտանիքի շահերը:

Հետաքրքիր մտքեր ունես :love

Chilly
05.02.2008, 13:56
Օրագիրդ լրիվ կարդացի, նախանձում եմ քեզ, որ գրել ես այդքանը այդ տարիքում: Կարծում եմ յուրաքանչյուրն էլ քո օրագիրը կարդալիս հիշում է իր այդ տարիքն ու իր նմանատիպ մտքերը, այնպես որ դու մի մտածիր, թե դու միայնակ ես այդպիսին, օրինակ՝ ես էլ էի համարյա նույն կյանքով ապրում, ուղղակի այն ժամանակ իմ կյանքում Ակումբ չկար ու դրա տեղը լրացնում էի ամեն տեղից ճարած գրքեր կարդալով ու ամիսը մի անգամ խելագարի պես սիրահարվելով ինչ-որ Լիլիթի, Արմինեի, Հայկուշիկի կամ Հոռոմսիմի, ու հիմա իմ այդ կյանքին մի քիչ ավելի հեռվից նայելով՝ կասեմ. «ԴՈՒ ՃԻՇՏ ՈՒՂՈՒ ՎՐԱ ԵՍ ԵՂԲԱՅՐ»: Հրաշալի է, ունես գրելու տաղանդ, կարողանում ես հոգիդ տալ թղթին (կամ քիբորդին ;)), դա գլխավորն է: Շատ ուշադիր հետեւելու եմ օրագրիդ ընթացքին (եթե չալարես էլի գրել):
Հ.Գ. Ախպերո, My Documents-դ move արա D:/ դիսկի վրա, որ ֆորմատի ժամանակ չմաքրվի :D ;)

John
24.10.2008, 19:06
Իմ վերջին գրառումը Ակումբում… հաճելի էր, ուրախ էի… շուխուռ չանելու համար եմ ստեղ գրում, մեկ ա կարդացող չկա համարյա… շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար

Dayana
24.10.2008, 19:11
Իմ վերջին գրառումը Ակումբում… հաճելի էր, ուրախ էի… շուխուռ չանելու համար եմ ստեղ գրում, մեկ ա կարդացող չկա համարյա… շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար

մի գնա էլի :( ես կարդում եմ, նույնսկ հետևում եմ , թե եչբ օնլայն եկար, որ թեման ես կարդում, ինչ գրեցիր, գնացիր հանդիպման թե չէ? :(

Երկնային
24.10.2008, 19:33
Հովսեփ, ի՞նչ ա եղել… :8

Մարկիզ
24.10.2008, 19:34
Իմ վերջին գրառումը Ակումբում… հաճելի էր, ուրախ էի… շուխուռ չանելու համար եմ ստեղ գրում, մեկ ա կարդացող չկա համարյա… շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար
Դաժան կատակներ մի արա, խնդրում եմ…

Մեկ ա, հետ ես գալու մեր մանկապարտեզ… ;)

Արամ
24.10.2008, 21:01
Հո՞վ գիտեմ որ ինչ էլ ասեմ մեկա քո համար....բայց դե գրում եմ որ իմանաս քեզ չեմ մոռացել

Belle
25.10.2008, 12:12
Իմ վերջին գրառումը Ակումբում… հաճելի էր, ուրախ էի… շուխուռ չանելու համար եմ ստեղ գրում, մեկ ա կարդացող չկա համարյա… շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար

էս ի՞՞՞՞նչ նորություն էր
գյվել ես՞

Amaru
25.10.2008, 21:07
Հո՛վ, լավ ես արել. էտքան բան: :)

John
25.01.2009, 02:01
Բարև օրագրիկ: ես նորից վերադարձա. Վերջին անգամ: Գիտե՞ս, դու միակ ՄԱՐԴն ես, ում հետ լիովին անկեղծ եմ: Դու ինձ հասկացար չէ՞;-) իհարկե ամեն ինչ չէ, որ գրում եմ, բայց դա բնական է' եթե գրեմ' բոլորն էլ կկարդան, իսկ ամենանվիրական գաղտնիքներս չեմ գրում' ասում եմ: Որ միայն դու իմանաս:-) շարունակելի . . .

John
25.01.2009, 02:14
մոտ 1 տարի է անցել մեր վերջին զրույցից. Այս յնտացքում շատ բան է փոխվել, բայց ես ու դու չենք փոխվել' մեզ ոչ մի բան չի փոխի;-) երեկ մի բան իմացա . . . Ի՞նչ: Լավ, դե ասեմ իմացի' պապա եմ դառնալու . . . Շարունակելի . . .

John
25.01.2009, 02:20
Չե՞ս հավատում: Քիթս կտրեմ թե խաբում եմ! Ես էլ էի շոկի մեջ երբ որ իմացա . . . Բայց հետո հարմարվեցի էդ մտքի հետ' սաղ կարգին տղեքն ել եկել ա մի պահ, որ ՊԱՊԱ են դառել: Չունենք վախենալու: Մենք վախկոտ տղեք չենք:

John
25.01.2009, 02:24
Մանավանդ որ մի 8 տարի գոնե ունենք նախապատրաստվելու համար: վախեցե՞լ էիր գիժ: Գիտեիր, թե մոտ ապագայու՞մ է մեր ախպերության շարքերը համալրվելու: Չէ~ աբեր, արխային ես էդ տղեն չեմ' դու էլ գիտես;-) վա~յ քնելուս ժամն ա. Բարի գիշեր:-)
հ.գ. Լիմիտ կա դրված գրառման չափի վրա, դրա համար եմ կես-կես դնում

Քամի
25.01.2009, 02:31
մոտ 1 տարի է անցել մեր վերջին զրույցից. Այս յնտացքում շատ բան է փոխվել, բայց ես ու դու չենք փոխվել' մեզ ոչ մի բան չի փոխի;-) երեկ մի բան իմացա . . . Ի՞նչ: Լավ, դե ասեմ իմացի' պապա եմ դառնալու . . . Շարունակելի . . .

:drinks շնորհավո՜ր

Dorian
25.01.2009, 03:31
Դեռ ամբողջությամբ չեմ կարդացել, բայց չեմ համբերում ասեմ: Շատ տաղանդավոր ես: Հիմա կասես գրածս ի՞նչ ա` սաղ-սաղ օրագիր: Շատ իզուր էլ կասես: Սաղ-սաղ օրագիր չի: Մի քանի նախադասությունից էլ ջոգնվում ա, թե գրողն ինչի ա ընդունակ: Թե էս կայքում, թե ռեալում գրող կոչվող շատ-շատերից ավելի մեծ հնարավորություններ ունես: Մի խոսքով` ապրես: :hands

John
27.01.2009, 23:08
5 ամիս մնաց քաղաքացիական կյանքիս. . . 29.06.09ից գրանցումս փոխվում ա 2 տարով. . . Մարդ կա կմոռանա ինձ, մարդ կա որ հետո հանդիպելուց չի ել զգա, որ 2 տարի ա չէր տեսել . . . Ասածս որն ա' սիրում եմ սաղիդ!
Հ.Գ.
Ս.Հ. դու ամենալավ գիժն ես: Մնացածը բանակից հետո կասեմ;-)

Amaru
27.01.2009, 23:10
5 ամիս մնաց քաղաքացիական կյանքիս. . . 29.06.09ից գրանցումս փոխվում ա 2 տարով. . . Մարդ կա կմորանա ինձ, մարդ կա որ հետո հանդիպելուց չի ել զգա, որ 2 տարի ա չեր տեսել . . . Ասածս որն ա' սիրում եմ սախիդ.
Հ.Գ.
Ս.Հ. դու ամենալավ գիժն ես: Մնացածը բանակից հետո կասեմ;-)

Ախպե՞ր :o

Ներսես_AM
27.01.2009, 23:18
:o Բայց ինչի՞ տենց

John
27.01.2009, 23:42
:o Բայց ինչի՞ տենց
էս գրածս պահի տակ ստացվեց, գնալուց առաջ մանրամասն կբացատրեմ սաղ;-)

John
03.02.2009, 13:57
Կոշին, Բոլցանոն, Վաերշտրասն ու Ֆիխտենգոլցը արդեն ինձ գիտեն դեմքով, բայց փաստորեն էդ էլ ա քիչ մաթ.անալիզի լիկվիդ ստանալու համար . . . Պետքա ա Ֆերմայի, Ռոլի ու Լայպցիգի հետ էլ ա պետք մտերմանալ . . . Սաղն ել ախպոր ախպեր են Ֆիխտենգոլցի միջոցով, նենց որ կարծում եմ' պրոբլեմ չի լինի . . . Մհ խոսքով' Բարի գալուստ կեղտի աշխարհ:-)

Chilly
03.02.2009, 16:10
Կոշին, Բոլցանոն, Վաերշտրասն ու Ֆիխտենգոլցը արդեն ինձ գիտեն դեմքով, բայց փաստորեն էդ էլ ա քիչ մաթ.անալիզի լիկվիդ ստանալու համար . . . Պետքա ա Ֆերմայի, Ռոլի ու Լայպցիգի հետ էլ ա պետք մտերմանալ . . . Սաղն ել ախպոր ախպեր են Ֆիխտենգոլցի միջոցով, նենց որ կարծում եմ' պրոբլեմ չի լինի . . . Մհ խոսքով' Բարի գալուստ կեղտի աշխարհ:-)

:D:D փաստորեն դու էլ փչացար էլի ախպերո ջան :D;)

John
16.02.2009, 19:28
Ֆու, ստացա մաթ. անալիզը . . . Քիթս կտրեմ թե դ ժվար էր: Բայց կա~յֆ եր:-) տխուր ա էն ուսանողի կյանքը, ով երբեք չի զգացել ԼԻՔՎԻԴ ստանալու կայֆը . . . Շնորհակալ եմ պրն. Պետրոսյան:-)

John
19.02.2009, 09:34
Ես սիրում էի նրան: Սիրում էի այնպես, որ թվում էռ ամբողջ կյանքի համար է այն . . . Բայց ցանկացած զգացմունք, համապատասխան պատասխան չստանալու դեպքում քիչ-քիչ մարում է, եվ գալիս է մի պահ' երբ գիտակցում ես, որ սիրում ԷԻՐ նրան: Էս կենացով ուզում եմ խմեմ էն տղեքի կենացը, ովքեր ժամանակին են գիտակցում որ սիրում ԷԻՆ ու հավայի չեն տանջվում: Լավ կլնի, լուրջ եմ ասում ;-)

Chilly
19.02.2009, 10:02
Լավ կլնի, լուրջ եմ ասում ;-)

այ էսքանը լավ ասիր, խմեցինք ախպեր ջան :drinks

Ներսես_AM
19.02.2009, 10:02
Լավ կլինի Հով ջան, չմտածես: Ինչ լինումա, լավա լինում: ;)

John
13.03.2009, 03:56
Մի հատ թեմա կա Ակումբում' 'ի՞նչ կարելի է գնել հարյուր դրամով': Էս պահին իմ մոտ ավելի արդիական է 'ի՞նչ կարելի է անել հարյուր դրամով' թեման:
Հանդիպման հայտարարություն տեսա էսոր, հիշեցի, որ մոտ մի ամիս ա չեմ երևացել եդ կողմերում, որոշեցի գնամ . . .
100 դրամ ծաղսեցի, գնալու վրա, ու մի 100.000ի կայֆ ժամանակ անցկացրեցի:-) եսորվա ուրբաթ 13ը ախպերության հետ դիմավորեցի' կայֆա-ղժժա-բոց միջավայրում, իսկ հետո~ Կոմիտաս - Քոչար - Բաղրամյան - Սայաթ - Նովա - Չարենց - Նար-Դոս - Սարի թաղ երթուղով, ովքով եկա տուն, 92 րոպեում ի դեպ;-) նենց կայֆ էր միայնակ գիշերային խաղաղ փողոցներով քայլելը . . . Լուրջ դ զեց, բեսամտ! Ահա թե ինչ կարելի է անել հարյուր դրամով . . .

John
14.03.2009, 10:30
Ո~նց եմ ներվայնանում քյարթերի~ց . . . Դավադիտ արեցին ուժե . . . Նայում ես' տուֆտա դեմք ա, դաժե տղա չկա իրա շորերի մեջ, ինչ-որ մարդանման ապրանք ա փոխարենը . . . Բայց ինքը ոչնչություն լինելուն զուգահեռ, կարա հարամ անի սաղ օրդ, կարա հանուն ԱՂՋԻԿ ԿՊՑՆԵԼՈւ մոլուցքի սկսի քո ծանոթ աղջկան, ում հետ ծանոտացնելուց էդ գյադուն որպես ընկեր ես ներկայացրել, խոսացնել ու մի 5 րոպեից արդեն կփորձի հեռախոսի համարն իմանալ, կառաջարկի հաջորդ օրը հանդիպել ու տենց . . . Արի հետո էդ աղջկան բացատրի . . . Օ~ֆ, ինչքան ասում եմ մարդու տեղ դնեմ քյարթիկներին, հետները շփվեմ մեկ-մեկ, կարող ա մի բանով կարանամ օգնեմ, մի քիչ փոխվեն դեպի լավըհ մեկ ա ներվայնանում եմ հավայի, օգուտ ելլ' զրո . . . Տենց էլ չեմ ուզում հավատամ, որ դրանք չեն փոխվի' ոնց . . . կային, տենց . . . էլ կմնան:
2շաբթի կայֆ օր ա լինելու~, ջա~ն

John
12.06.2009, 05:03
Արա~, ժամը 6ն ա արդեն, իսկ ես դեռ քնած չեմ . . . Ու գիտե՞ս ինչու . . . Որովհետև մտածում եմ . . . Ոչ մի կոնկրետ հարցի շուրջ, այլ ընդհանուր . . . Մարդ կա բլոգ ունի, մարդ էլ կա բլոգի հնար չունի, բայց մոռացված օրագիր ունի . . . 17 օր մնաց քաղաքացիական կյանքիս 1ին ' նախաբանակային փուլի ավարտին . . . Եսիմորերորդ անգամ օրագիրս սկզբից վերջ կարդացի . . . Էդ ինչ հախուռն եմ արտահայտում մտքերս ' հազիվ եմ հասկանում որտեղ ինչ ա գրված . . . Արա 12 ժամ ա հաց չեմ կերել . . . Համ էլ մարդ կա մարդ ա, մարդ էլ կա տունը մարդ չկա . . . Հիմա որ չքնեմ ' առաոտ տունս մարդ չի լինի ' քնած կմնամ, լավ չի լինի . . . Ուղեղիս մեջ ապրող մարդուկը լարեց սովետական զարթուցիչն ու գնաց քնելու . . . Ես էլ քնեմ ' ծանր օր ե սպասվում . . .

Manya
13.06.2009, 11:59
Ինչպե՞ս են ծնվում համաշխարհային գրականության գլուխգործուցները… չգիտեմ… չեմ էլ փորձի իմանալ՝ իզուր է… ինչու՞ եմ գրում… ու՞մ համար… ինչու՞ եմ այսքան անկեղծ… մի՞թե պետք է մինչև վերջ անկեղծանալ մի վայրում՝ որտեղ կան ոչ միայն ինձ հոգեհարազատ ու հաճելի մարդիկ՝ իմ ընկերներն ու ընկերուհիները, այլ նաև որոշ մեղմ ասած տհաճ մարդիկ… սիրում եմ անկեղծությունը: Հարգում եմ անկեղծ մարդկանց: Ատում եմ կեղծիքը, սուտը, դավաճանությունը: Ատում եմ ատող մարդկանց… եթե մարդ ունակ է ատելու, ուրեմն արժանի է ատվելու… ինչպե՞ս կարելի է ատել որևէ մարդու… ատել որևէ երևույթ՝ նորմալ եմ համարում, բայց ատել մարդու… դա նշանակում է անիմաստ տառապել… Սիրեք այնքան, որ դրանից ավելի շատ հնարավոր չէ… ատեք այնքան, որ դրանից ավելի քիչ հնարավոր չէ… ապրեք այնպես, որ չզղջաք… ի՞նչ է մտածում ամբողջ կյանքում ուրիշների առողջության ու կյանքի հաշվին անսահման կապիտալ կուտակած մարդը մահվանից առաջ… եթե գոնե իր սրտի ամենա-ամենախորը անկյունում կա թեկուզ փոշոտված ու անտեսված մի պատառ մարդկություն՝ նա զղջում է… Միայն հանգիստ խղճով մեռնելու համար արժե ապրել առանց ատելու… Կա՞ արդյոք արդարություն… կա, բայց որտե՞ղ… չգիտեմ… Ինչու՞ են որոշ ընտանիքներ արդեն շուրջ 20 տարի ապրում տնակներում այն դեպքում, երբ մեր մեծահարուստների մեկ օրվա եկամտով կարելի է գրել բնակարան այդ ընտանիքի համար…
Ինչու՞ են մարդիկ բաց թողնում իրենց կողքով սլացող երջանկությունը, իսկ հետո՝ ամբողջ կյանքում ապարդյաուն վազում վերջինիս հետևից… տարօրինակ է մարդ արարածը… Ահավոր ներքին ցավ եմ զգում… Ինչ-որ բան փորձում է դուրս ցայտել իմ ներսից ու տարածվել ամբողջ աշխարհով մեկ… գիտե՞ք ինչ է դա… սեր… Երբևէ մտածե՞լ եք, թե ինչքան հեշտ է ատել այն՝ ինչ սիրում ես և սիրել այն՝ ինչ ատում ես… մտածի՛ր ու խորհի՛ր այդ հարցի շուրջ… Վերջում կհասկանաս, որ ավելի հեշտ է սիրելը,, քան ատելը… իսկ ինչու՞ ատել, եթե կարելի է սիրել… ինչու՞ դժոխքի վերածել մեր կյանքի եզակի ակնթարթները, եթե կարելի է նույն ակնթարթները ապրել դրախտի նման՝ սիրելով… Չեմ հասկանում մարդկային հոգեբանությունը… իսկ ինչու՞ հասկանամ… ինչի՞ս է պետք… եթե գոնե ինքս ինձ հասկանամ՝ դա արդեն իսկ մեծ նվաճում կլինի… Կանխազգում եմ, որ մոտ ապագայում խաբվելու եմ… նույնիսկ մտածելիս սարսռացի… Իմ մեջ կուտակված անսահման սերը, որն ինչքան ավելի եմ նվիրում շրջապատին՝ այնքան ավելի է շատանում՝ ԱՄԲՈՂՋՈՒԹՅԱՄԲ նվիրեմ մեկին, ով իրականում արժանի չէ դրան, բայց ավա՜ղ ես՝ կուրորեն սիրահարվածս այդ մասին շատ ուշ եմ իմանում… Ինչքան որ պարզ են ու հասարակ արտահայտածս մտքերը՝ այդքան էլ բարդ են ու ոչ հեշտ ընկալելի… Ինչքան որ պարզ եմ ու հասարակ արտահայտածս մտքերի նման՝ այնքան էլ բարդ եմ ու անկանխատեսելի եթե խաբվեմ… մի փորձեք խաբել դիմացինին, բայց առավել ևս մի փորձեք խաբել ինքներդ ձեզ… Եթե հանկարծ պարզեք, որ սկսել եք հավատալ ձեր իսկ հորինած ստին՝ անմիջապես հետ կանգնեք ձեր հորինվածքը ուրիշներին որպես ճշմարտություն մատուցելու մտքից ու ստիպեք ինքներդ ձեզ՝ Չհավատալ դրան… Հավատացյալ… զզվում եմ էդ բառից… ի՞նչ է իրենից ներկայացնում հավատքը՝ կրոնը, և ո՞վ է հավատացյալը՝ կրոնավորը… Նա ինքնախաբեյությամբ զբաղվող բժբախտ մարդ է… ո՞վ է քարոզիչը… ինքն իր ստին հավատացող ու դիմացինին ճիշտ ուղուց շեղել ձգտող մի հավատացյալ… Ինչի՞ համար է կրոնը… Կրոնի միջոցով մարդուն շեղում են ճիշտ ուղուց ու հետո շատ ավելի հեշտությամբ կառավարում… հասարակ օրինակ բերեմ՝ գնում եք մի քաղաք, որը ձեզ անծանոթ է ու այնտեղ պետք է գտնեք ԻՔՍ փողոցի ԻԳՐԵԿ համարի տան բնակչին… ԻՔՍ փողոցի գտնվելու վայրի մասին հարցնում եք ինչ-որ անծանոթի: Եթե նա ձեզ ուղեկցի դեպի ԻՔՍ փողոց՝ հետո չի կարողանա ձեզ համոզել, որ ԻՔՍ փողոցի ԻԳՐԵԿ տունը գտնվում է քաղաքի մյուս ծայրին… Իսկ եթե նա ձեզ տանի սղալ ճանապարհով, այսինքն շեղի ձեզ ճիշտ ուղուց, ու տանի ԶԵՏ փողոց՝ շա՜տ հեշտությամբ կարող է ձեզ համոզել, որ ձեր փնտրած հասցեն քաղաքի մյուս ծայրին է, ու այնտեղ հասելու համար շա՜տ ժամանակ է հարկավոր… Կրոնը մարդուն «առաջնորդում» է դեպի «դրախտ»՝ ցույց տալով «ճշմարիտ» ուղի ու մինչև «դրախտ հասնել» նրան կառավարում է ինչպես սիրտը կուզի, չէ՞ որ մարդը չգիտի դրախտի տեղը…որպեսզի գնաս դրախտ՝ մի՛ գողացիր, մի՛ սպանիր, մի՛ շնացիր… ե՞րբ սա կլիներ ճշմարիտ ուղին… այն ժամանակ, երբ այդ ուղով կգնային ԲՈԼՈՐԸ… հակառակ դեպքում դա չէ ճշմարիտ ուղին… ինչպե՞ս կարող է մարդը ԳՈՅԱՏԵՎԵԼ (ոչ թե ապրել) ամբողջ կյանքում այն հույսով, որ դրախտում նորմալ է ապրելու… չեմ ջոգում մարդկանց հոգեբանությունը… ունեն երկու տարբերակ՝ ա)զրկվել բոլոր հաճույքներից ու գնալ դրախտ բ) օգտվել բոլոր հաճույքներից ու գնալ… դժոխք… ի՞նչ է դրախտը՝ վայր, որտեղ կարելի է օգտվել բոլոր հաճույքներից… ի՞նչ է դժոխքը… վայր, որտեղ զրկված կլինես բոլոր տեսակի հաճույքներից… ու կրոնապաշտ մարդիկ ընտրում են ա) տարբերակը այն դեպքում, որ ա) տարբերակի լավ մասի լինել-չլինելը ՈՉ ՄԵԿԻՆ հայտնի չէ, և չեն ընդունում բ) տարբերակը, որի լավ մասի լինելը 100% ապացուցված է, իսկ վատ մասի լինել-չլինելը ՈՉ ՄԵԿԻՆ հայտնի չէ…
Կարդացեք այս ամենը ու խորհեք իմ բարձրացրած հարցերի շուրջ… Ձեզ համար իր մտքերը մոնիտորին հանձնեց ՀԱՎԵՐԺ Ակումբցի Հովսեփ Խաչատրյանը՝ Ջոն Շիրակացի գրական անունով ու Արիստոկրատ ծածկանունով… հիշու՞մ եք տարիքս… ԱՅՈ՛, չեք սխալվում՝ 15 տարեկան եմ…
Շատ ճիշտ մտքեր էին ասված քո տարիքի համեմատ ես ուղղակի զարմացա շատ ապրես ողջ ճշմարտությունն էր:hands:hands:good:good:)):bye

քաղաքացի
30.06.2009, 19:22
Եկել եմ բոլորին կամ շատերին, գոնե, ուրախացնելու:
Ջոնի մոր հետ խոսեցի ու պարզվե գը օր մեր տղեն ԼենաԳան է ընԳել։

"Դաթոյի" չաստ :)
Ուրախանանք մեր Ջոնի համար, որ պատահական ընկել է մի տեղ, ուր իսկապես իր համար ցանկալի էր։

Սպասենք պրիսյագի օրվան։

:)

Ներսես_AM
30.06.2009, 21:15
Հովսեփի պապային զանգեցի, ասեց չես հավատա, տարել են Գյումրի :) հորեղբայրն էլ արդեն տեսել էր իրեն զանգել էր տուն, ինքը լավա :hands

Որոնումով թեման գտնելն էլ էսա, չտեսա որ քաղաքացին գրելա :D

Ռուֆուս
30.06.2009, 22:20
Եկել եմ բոլորին կամ շատերին, գոնե, ուրախացնելու:
Ջոնի մոր հետ խոսեցի ու պարզվե գը օր մեր տղեն ԼենաԳան է ընԳել։

"Դաթոյի" չաստ :)
Ուրախանանք մեր Ջոնի համար, որ պատահական ընկել է մի տեղ, ուր իսկապես իր համար ցանկալի էր։

Սպասենք պրիսյագի օրվան։

:)

Ուխ, ինչ լավա, հեսա որ հելնեմ կգնամ Լեննագան շուտ շուտ կտենամ: Դուք էլ կգաք մեզ տենալու :)

Kuk
01.07.2009, 00:29
http://www.akumb.am/showpost.php?p=1727673&postcount=8777
:P

Ambrosine
01.07.2009, 00:35
http://www.akumb.am/showpost.php?p=1727673&postcount=8777
:P
բաաա, երեխեք:P
մենք Կուկի շնորհիվ առավոտից գիտենք:))

John
11.07.2009, 12:47
Ու մենք կանգնած պլացի վրա,
Արևը ժեշտ է ծռում,
Երգում եմ երգ ես քթիս տակ,
Լեյտենանտն է նկատում . . .

Ժիմի դիրքում ուստավ կարդում,
Քֆրտում եմ քթիս տակ,
Լեյտենանտն է նկատում '
Կապտել է աչքերիս տակ . . .
Պլաց-հրապարակ
լեյտենանտ-աֆիցեռ
ուրսավ-զին. օրենսդրություն
քֆուր-հայհոյանք . . .
Էս բանաստեղծության համար մի հատ աֆիցեռ . . . Ինձ . . . Խփեց ;-)

Kuk
11.07.2009, 12:51
Ջոն ջան, բա ո՞ւմ քֆրտես, չի խփի, ապեր:)) Բայց աշխատի չքֆրտես, բռատ, միայն խիստ անհրաժեշտության դեպքում;)

Dayana
11.07.2009, 12:54
Հոս, պաչ :love քեզ լավ նայի ջան ու զգույշ եղի ;)

Cassiopeia
11.07.2009, 12:55
Հոս ջան, կներես որ էսօր չկարողացանք գալ, քեզ լիքը պաչիկներ իմ ու Կորյունի կողմից։

Ձայնալար
11.07.2009, 13:10
Հով ջան, չդնես ախպերս :)

Գալաթեա
11.07.2009, 13:16
Պաչ, ջանա:
Հետդ ենք:

Փոքրիկ
11.07.2009, 14:06
:)Հոս, քեզ խելոք պահի, իիի, կարոտել եմ

John
26.07.2009, 19:15
Մի երկու հատ բլթ ունեմ, ասի ստեղ էլ դնեմ . . . ;-)

Ու հենց նորից ընկնի մութը '
Երազներում կտեսնեմ քեզ,
Բայց հենց նորից բացվի լույսը'
Կանհետանաս լուսնի պես . . .

Խոսկի էս կարգի մի բան . . . Կամ . . .

Ու սպասում եմ հենց այն օրվան '
Երբ հասկանաս, երբ ընդունես, որ սիրում ես,
Հենց այն օրվան, երբ կլսես իմ խոսքերն
Ու . . . կժպտաս. կ հասկանամ, որ դու իմն ես . . . :-)

John
29.07.2009, 22:13
Նորից շնչում եմ օդը Գյումրվա,
Ու խմում ջուրը մեր Ղազանչըվա,
Բայց զգում եմ ինձ ինչպես ձուկը ծովափին '
Քսան մետր այն կողմ քաղաքն է ապրում '
Ժպտում, տխրում կամ ուրախանում,
Իսկ ես նստած եմ ՊՆ տարածքում,
Ուր նույնիսկ ջուրն է,
Ուր նույնիսկ օդն է . . . ՊՆ-Գյումրվա

Ղազանցի - տեղանուն է կարծեմ, որտեղից գալիս է հարազատ ջուրս
ՊՆ-պաշտպանության նախարարություն :-)

Ֆրեյա
29.07.2009, 22:33
Ջոոոոոնննն :love :love :love
Ոնց ես, այ տղա :love

Ուրվական
18.12.2009, 23:13
Ում որ հետաքրքում ա, Հովսեփի հետ երեկ խոսացել եմ, ամեն ինչ նորմալ ա: Բարևները փոխանցում եմ:

John
03.01.2010, 12:38
Բարի լույս հայեր: Շնորհավորում եմ բոլորիդ Նոր Տարին: Իմ մոջ սաղ լավ ա, մանրամասների համար էլ փորձեք զանգել իմ համարով, որը չի փոխվել:

Ambrosine
04.01.2010, 16:55
Բարի լույս հայեր: Շնորհավորում եմ բոլորիդ Նոր Տարին: Իմ մոջ սաղ լավ ա, մանրամասների համար էլ փորձեք զանգել իմ համարով, որը չի փոխվել:

Հովսեփ ջան, քոնն էլ շնորհավոր: Լավ մնա:)

John
05.01.2010, 12:34
Ժող, մի փորձեք էլ զանգել, վերցրել են հեռախոսս

Փոքրիկ
05.01.2010, 15:47
Ժող, մի փորձեք էլ զանգել, վերցրել են հեռախոսս

Իիի:cry2

John
04.08.2010, 01:14
բայլուս ձեզ... Հոսոն ա, թու, մոռացել էի, Ջոնն ա) ուրեմն հետաքրքրվողների համար ասեմ, որ ընդհանուր չեմ փոխվել, մի քիչ մտածելակերպս ա փոխվել, էդ փոփոխությունը ուվալնյատից հետո կտեսնեք… Բայց մի բան կա, չի փոխվել ու չի էլ փոխվի՝ դա իմ սկզբունքներն են հավանած աղջկա սիրտը շահելու գործում ))) ու թող ոչ մի աղջկա երբեք չթվա, որ ինքն ավելիին էր արժանի, քան ես էի պատրաստվում իրան տայի )))) սենց մի փոքր գրառումատիպ բան ստացվեց)))

John
31.01.2011, 13:19
5 ամիս մնաց քաղաքացիական կյանքիս. . . 29.06.09ից գրանցումս փոխվում ա 2 տարով. . . Մարդ կա կմոռանա ինձ, մարդ կա որ հետո հանդիպելուց չի ել զգա, որ 2 տարի ա չէր տեսել . . . Ասածս որն ա' սիրում եմ սաղիդ!
Հ.Գ.
Ս.Հ. դու ամենալավ գիժն ես: Մնացածը բանակից հետո կասեմ;-)

Արա ես ոնց սիրեցի էս գրածս ) սրա հակա-գրառումն եմ ուզում անեմ )
5 ամիս մնաց զինվորական կյանքիս ) 5 ամսից ընդմիշտ քաղաքացիական եմ դառնում) ասածս որն ա' սիրում եմ սաղիդ )
հ.գ.
Ս.Հ. դու մեկ ա ամենալավ գիժն ես ու 5 ամսից ... Սաղ լավ ա լինելու ;)

John
29.06.2011, 20:57
ֆսյո ապեր... կյանքիս մի փուլն էլ ավարտվեց... ու ի՞նչ ... էլի էս փոշոտ ու կեղտոտ ամբոխի մի մասն եմ... քրտինքը կաթում ա իրանց վրայից, բայց էտի աշխատելուց չի, այլ լոքշից, հավայի քաղաքում շամերով քայլելուց, համալսարանի դեմը սիրած աղջկան սպասելուց, ընկերոջ պահերով զրուցի գնալուց, մուֆթած սիգարետ ծխելուց ու մեկ էլ ամեն մեկի հետևից էշ-էշ երկար նայելուց... արա լավ է, չեմ ջոգում որը ինչ ա... հույս ունեմ՝ ընթացքում կջոգեմ )))) սկզբի համար լավ ա սաղ, եկա հասա տուն, ու ամենակարևորը՝ ՊԱՏՎՈՎ ;)

John
05.07.2011, 17:04
տպավորություններս Երևանի մասին ... փոխվել է քաղաքը... գեղեցկացել է մի քիչ... մարդիկ… նույնն են... մի քիչ ավելի են էշացել՝ ռոբոտացել ի նկատի ունեմ… աղջիկները… ներվերիս ազդւմ են… բանակում լավ էր էլի՝ մենակ Նունեն ու Քիսոն էին՝ էն էլ օրը 2-3 անգամ տեսնեիք կամ էլ չէ… մի տեսակ ինձ ավելորդ եմ զգում… ներվերս էլ մի կողմից … համ էլ զգում եմ, որ մեծացել եմ արդեն… էլ ոչ ոք ինձ որպես երեխա չի նայում… նույնիսկ երեկ մի երեխա ինձ «ձյաձյա» անվանեց… շոկի մեջ էի... հետո հասկացա, որ տենց էլ կա... չեմ կողմորոշվում … ոչ մի հարցում ուղեղիս մոտ արգելակում ա… բայց մեկ ա ՍԱՂ ԼԱՎ Ա ԼԻՆԵԼՈՒ ))))

John
19.07.2011, 12:47
Տեսնես մենակ ե՞ս եմ սենց բաներ մտածում… չէ բայց երևի մենակ չեմ սենց… ուրեմն մինչև վերջերս ինձ թվում էր՝ որ լավ, հաճելի, անմիջական, հավեսով աղջիկը պարտադիր պետք ա տարիքով մեծ լինի ))) դե ես մեղավոր չեմ, որ միշտ այդպես է եղել))) բայց ես վերջերս հայտնագործեցի, որ իմ հասակակիցների մեջ էլ կան այդպիսիք) լուրջ մտքովս չէր անցնում… :D բայց մեկ ա իրանք բոլորը ներվայնացնում են ինձ, չեմ ուզում իրանց տեսնել, լսել… լուրջ ազդում են) փողոցով քայլում եմ, նայում եմ շուրջս, զգում եմ, որ ազդում են՝ իրանց քայլվացքով, պահվածքով, կիսալացկան ձենով, թարս նայվացքով, հագնվածով կամ առավել ևս չհագնվածով… չգիտեմ… լուրջ չգիտեմ…

John
19.08.2011, 00:59
գիտես, երևի էլ չգրեմ այստեղ… ուղղակի հասկացել եմ, որ պետք չէ այս աստիճան բացվել… դա սխալ է հասկացվում… ու ի վնաս ինձ է))) բայց ես քեզ սիրում եմ, դու ինձ շատ ես օգնել ու ես երբեք չեմ մոռանա քեզ… ու երբեմն կայցելեմ, կկարդամ))) որ զգաս՝ չեմ մոռացել)))

John
13.12.2011, 16:37
բայլուս հարազատ...
ծո ապ ջան, բանըմ էրա, էս ի՞նչ է վիճակդ, խո աշխարհի վերջը չէ՞...
սպասում եմ զանգիդ, բայց եթե անգամ այն չհնչի՝ կկորցնենք երկուսս էլ, կշահի ոչ ոք... մտածիր էդ մասին :)

John
20.12.2011, 19:12
սպասում եմ զանգիդ, բայց եթե անգամ այն չհնչի՝ կկորցնենք երկուսս էլ, կշահի ոչ ոք
մի փոքր ուղղում՝ կորցրեցիր՝ դու, շահեց՝ ո՞վ ա շահել, այ հենց էդ հարցն ա ինձ հուզում :)

John
15.01.2014, 15:15
Բարի լույս իմ պատանեկան տարիների ընկեր: Չեմ հարցնում որպիսությունդ, քանի որ վրեդ դրված փոշուց արդեն երևում է, որ քեզ զգում ես ինչպես նկուղի մի անկյունում մոռացված շախմատը: Ի դեպ, շախմատի մասին.
Զգացե՞լ ես, թե ինչպիսի իդեալական խաղ է շախմատը… Նրա ամեն մի քառակուսին, անկախ նրանից սև է թե սպիտակ, հավասարապես կարևոր է… Նրա ամեն մի խաղաքարը, անկախ գույնից ու հնարավորություններից, նույնպես ավելի քան կարևոր է: Իսկ գիտե՞ս, թե որն է իմ սիրելի խաղաքարը… Զինվորը: Ո՞րը հատկապես: Այն, որ սպիտակ թագավորի առջևում է և առաջին քայլը հենց ինքն է կատարում, եթե սպիտակներով ես եմ խաղում: Իհարկե նրա կյանքը երկար չէ, բայց նրա խիզախությունը… մեղմ ասած տպավորիչ է:
Ու ինչքա՜ն նման է շախմատն իրական կյանքին… ամբողջ կյանքը տեղավորել 64 վանդակի մեջ. հանճար է եղել սրա ստեղծողը: Թագավոր, որ կաշին փրկելու համար պատրաստ է նույնիսկ կնոջը մի հասարակ զինվորի հետ փոխել… Սիրում եմ շախմատը: Ավելի շատ, քան ցանկացած այլ խաղ, նույնիսկ… ֆուտբոլը

John
14.10.2016, 01:19
Էս քանի օր ա հին թեմաներ եմ փորփրում։ Էդ ինչքա՜ն մարդ ա էղել Ակումբում, որ մտքովս չէր անցնի, թե մի օր կթարգեն ԱԿումբ մտնելն ու կապրեն նենց, ոնց որ երբեք չեն էլ էղել ԱԿումբի մի մասը։ Չնայած դժվար թե հնարավոր լինի մոռանալ Ակումբն ու Ակումբում անցկացրած ժամանակները, անկախ ամեն ինչից։
Անգելինային էի հիշել էս վերջերս էլ։ Ինչ թույն ծիտ էր բայց։ Էնքան թռոլլինգ արեցիք՝ թողեց-գնաց։ Խի՞ էլի ախպեր, ո՞ւմ էր վնաս տվել էդ մարդը․ սաղի հետ համամիտ էր, սաղին ոգևորում էր ու հույս տալիս, որ հերթական ախմախ միտքն իրականում լավն ա, արժի զարգացնել, իրագործել։ Մեկը ինձ շատ ա դուխ տվել։ Առաջարկում էր ֆիլմ նկարել գրածս պատմվածքներից մեկի սցենարով։ Իսկ դո՞ւք։ Է՜հ, ասա ում ինչ ես ասում։
Ակումբը ոնց որ ոսկու կարաս լինի։ Բաց։ Կարող ես գալ, վերցնել ինչ պետք է, շնորհակալություն հայտնել կամ չհայտնել ու գնալ։ Քեզ ոչ ոք (մի անգամ շարադրության մեջ գծիկով էի գրել, արի բացատրի դասատուին, որ ֆուտբոլում կա տենց տերմին՝ ոչ-ոքի, ու ինքը գրվում ա գծիկով) ոչ մի բանում չի մեղադրի։ Բայց մի տեսակ արդար չի էլի տենց։ Ում գործերը դեպի լավն են գնում՝ որպես կանոն կորում ա Ակումբից։ Հա, պարզ ա, զբաղվածություն, ընտանիք, երեխեք։ Բայց դե եսիմ։

Եկեք մեկ-մեկ, երևացեք, ասենք-խոսանք, տեսնենք ինչ կա-չկա։

Վաղը ուրբաթ ա։ Հանդիպման օր։ Ես եմ լինելու, Յոհանը։ Տենց։ Անցած հանդիպումը կայֆ անցավ։ Բայց մեկ ա էդ հիմք չի, որ վաղը մարդիկ պլանավորեն գործերը նենց, որ երեկոն անցկացնեն գարեջրի ու Յոհանի անեկդոտների ներքո։ Իսկ ով չի լսել, թե ոնց ա Յոհանը տանջվում անեկդոտ պատմելուց՝ ահագին բան ա կորցրել, ոչ մի բանի հետ չի համեմատվի էդ զվարճալի տեսարանը։ Անկախ անեկդոտից։

2 տարի ու 9 ամիս առաջ էի վերջին անգամ էս թեմայում գրել։

Թռնում ա կյանքը։ Հասցնենք ապրել։

John
26.11.2016, 04:42
Ահագին ժամանակ է, որ ուշ եմ քնում։ Շատ ուշ։ Մի քանի ճշմարտության մասին եմ ուզում գրել։ Ոչինչ չէ՞, որ չնշեմ աղբյուր ;)

1․ «Սիրիր մերձավորիդ»։ Ցույց տվեք ձեր ծնողներին, զավակներին, հարազատնեին, ընկերներին ու մյուսներին ձեր սերն իրենց նկատմամբ։ Ձեր պահվածքով, վերաբերմունքով։ Հա, ծեծված խոսքեր են, հարց չկա, բայց ես էլ հաճախ կարդացել-լսել եմ ու չեմ խորացել։ Եկեք գնահատենք էն մարդկանց, որ մեր կողքին են, անկախ նրանից, թե ով ենք մենք։ Էն մարդկանց, ովքեր մեր համար պատրաստ են ու անում են ամեն հնարավորն ու անհնարինը։ Որոնցից ամեն մեկի գոյությունը հրաշք է մեր կյանքում։ Կամ տրամաբանություն։ Հիշեք ինչ ա փողը, ու մի ափսոսացեք այն վերածել ինչ-որ նվերի, հետաքրքիր գաղափարի իրագործման, գարեջրի կամ գինու։ Էս ամեն ինչը ես ինձ եմ ասում առաջին հերթին։

2․ «Այսօրվա գործը վաղվան մի թող»։ Էս միայն գործին չի վերաբերում։ Ամեն ինչին։ Եսիմորտեղ եմ կարդացել կամ լսել, որ ինչ-որ բան, որ պետք է անել՝ դրա ամենափոքր ձգձգումն անգամ սթրեսային ազդեցություն է թողնում։ Պե՞տք է անել, շուտ արեք, էդ մի բանից էլ գլուխներդ ազատեք։ Թե չէ մնում են անելիքները, կուտակվում, հետո էլ՝ թե բա «դեպրեսվում եմ»։ Է, հա բա ի՞նչ կանես որ չես դեպրեսվի։ Պարապությունից։ Հավայի մտածելուց։ Գործերը կուտակելուց։

3․ «Ով ռիսկի չի դիմում՝ շամպայն չի խմում»։ Ռիսկը լավ բան է։ Երբ արդարացված է։ Այ, իսկ թե ի՞նչ բան է արդարացված ռիսկը՝ դժվար է սահմանել։ Կարևորը՝ էդ ուղղությամբ մտածելն է․ սեփական ռիսկի համար «շեմ» սահմանելը։ Սենց մտքեր մեկ էլ առաջին բուքմեյքերական ընկերության հիմնադրի ուղեղում են վխտացել։ Ի տարբերություն խաղադրույքների՝ կյանքում շատ հաճախ ոչ մի բան չես դնում նժարին։ Բայց հաղթելու շանս կա։ Պարտվելիս բան չես կորցնում։ Ու քանի դեռ էս պահը լավ չես ըմբռնել՝ դժվար է ռիսկի դիմել։ Ասենք ի՞նչն է խանգարում պարապ նստելու տեղը մտնել մոտակա սուպերմարկետ ու հարցնել, թե արդյո՞ք հավաքարարի թափուր աշխատատեղ ունեն։ Եթե ունենամ ու ընդունեն քեզ՝ դու շահում ես։ Եթե չունենան-չընդունեն՝ բան չես կորցնում, եղբայր։ Դու էլի նույն պարապն ես, մեկ էլ էդ սուպերմարկետի ծտոտ մենեջերը ոտից գլուխ չափեց քեզ ու քմծիծաղեց։ Էհ, հետո՞։ Փոշի նստեց ուսադիրների՞դ, թե՞ ոնց։ Լավ մտածի։ Կարող ես չպատասխանել։ Հա, ավելի լավ օրինակ կարելի էր բերել։ Բայց պետք չի։ Ամեն քայլափոխին կան անվճար խաղադրույքներ։ Վատագույն դեպքում չես հաղթելու։ Բայց եթե պարբերաբար խաղաս՝ միշտ էլ դրական ա լինելու հաշվեկշիռդ կյանքի հետ։ Շամպայնը սեղանիցդ անպակաս կլնի։

Մի ծտեղեն արարած (https://www.youtube.com/watch?v=OpY53_agpDk) ամբոջ ընթացքում կողքի մոնիտորից փորձում էր շեղել ուշադրությունս։
Գիրք կարդալու պահանջ է սկսվել մոտս․ վաղուց չկար։ Ու խի՞ էս ժամին էլի:

John
27.01.2017, 04:59
Բան չէ։

John
03.02.2017, 05:24
Բարի օր Բրո։ Էնքան դժվար ա խոսալը։ Երևի բան էլ չունեմ քեզ ասելու, ուղղակի երբ գնալու տեղ չեմ ունենում՝ գալիս եմ մոտդ։ Լսի, լավն ա ;)


https://www.youtube.com/watch?v=faMJib1R3D4