PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Աչքից հեռու, սրտից՝ դուրս…



Մանոն
01.04.2007, 09:53
Քանի որ ռուսական ասացվածք է, այսպես քիչ ավելի լավ է հնչում.
"С глаз долой, из сердце вон..."
Ի՞նչ եք կարծում, այս տողերում կա՞ ճշմարտություն: Իսկապե՞ս ժամանակն ու տարածությունը կարող են բթացնել խոր զգացմունքները, թե՞...:think

Ուրվական
01.04.2007, 10:48
Ինչ ճիշտն ա, ճիշտն ա, դա անհնար ա, որ ժամանակն ու տարածությունը իրենց ազդեցությունը չունենան մարդու վրա, քանի որ մարդն այնպիսի էակ է, որ հարմարվում է ամեն ինչի և կարող է համակերպվել նաև այդ մտքի հետ: Սակայն սա էլ միանշանակ չէ, շատ հնարավոր է, որ լինի հակառակը, ինչքան հեռու, այնքան ավելի ցանկալի: Այնպես որ, սա կախված է կոնկրետ մարդուց, բայց մեծամասամբ տեղի ունենում առաջինը:
Հ.Գ. Այս թեման լավ կլիներ, որ բացվեր "Հոգեբանություն" բաժնում:

Cassiopeia
01.04.2007, 14:48
Ժամանակն ու տարածությունը գալիս են ապացուցելու զգացմունքների իրականությունը: Եթե սեր գոյություն ունի, ապա ժամանակի և տարածության գործոնների ազդեցության տակ այն ցավագին կերպով կտանջի սիրեցյալին ու կխորացնի զգացմունքները, իսկ եթե այն բացակայում է, ապա շատ չնչին ժամանակում ամեն ինչ շատ արագ կմոռացվի:

Ուլուանա
01.04.2007, 21:07
Ժամանակն ու տարածությունն այն գործոններն են, որոնք իսկական փորձության են ենթարկում սերը։ Իմ կարծիքով, եթե զգացմունքը չի դիմանում ժամանակի ու տարածության փորձությանը, ապա այն իսկական չէ, այսինքն՝ դա կարող է լինել հրապուրանք, սիրահարվածություն, համակրանք, բայց ոչ սեր... :think Ի դեպ, շատ մարդիկ, որոնք չեն կարողանում հստակ կողմնորոշվել իրենց զգացմունքների հարցում, հենց այդպես են հայտնաբերում՝ սիրում են տվյալ անձնավորությանը թե ոչ։

Մի աֆորիզմ հիշեցի.

Բաժանությունը սիրո համար նույնն է, ինչ քամին կրակի համար. թույլին այն հանգցնում է, իսկ ուժեղին՝ էլ ավելի բորբոքում։ :)

Ռ. Բյուսի

Արսեն
01.04.2007, 22:24
Զգացմունքները ենթարկել փորձության, իմ կարծիքով պետք է միայն այն դեպքում, երբ զգում ես, որ համոզված չես դրանց մեջ: Իսկական զգացմունքերը կարող են դիմանալ մի շարք դաժան փորձությունների, բայց ամեն ինչ էլ եթե ենթարկվում է պարբերական ու երկարատև ազդակի ներգործությանը, նրան սպասում է միայն մի վերջաբան, որը ափսոս հուսադրող չէ:
Համոզված եմ, որ հեռավորությունը կարող է շատ բան փոխել...

kiki
01.04.2007, 22:37
իմ տեղն արդեն վերևում ամեն ինչ ասվեց, հատկապես աֆորիզմով ...

StrangeLittleGirl
02.04.2007, 01:46
Իսկ ես կարծում եմ, որ ցանկացած զգացմունք բթացնում են ժամանակն ու տարածությունը: Խոսքս ոչ թե կարճ՝ օրերի, ամիսների, այլ երկար ժամանակի՝ տարիների մասին է: Ու խնդրում եմ մի ասեք, թե եթե բթացնում է, ուրեմն սեր չէ: Ես ընդհանրապես ցանկացած սիրո մասին եմ խոսում… անգամ ծնողական ու որդիական: Ու չասեք, թե այդպես չէ մինչև սեփական մաշկի վրա չզգաք:

Մելիք
02.04.2007, 02:43
Բաժանությունը սիրո համար նույնն է, ինչ քամին կրակի համար. թույլին այն հանգցնում է, իսկ ուժեղին՝ էլ ավելի բորբոքում։ :)

Ռ. Բյուսի
Չէ, ընկերս, ի վերջո ամեն ինչ էլ անցնում ա, հարցն ուղղակի ժամանակի տևողության մեջ ա: Ու հաճախ նույնիս զգացմունքների տևականությունը կապ էլ չունի դրանց ուժի հետ: Կարող ա, որոշ դեպքերում, մի զգացմունքի ծայրահեղ ուժեղ պոռթկումը ավելի արագ անցնի, քան նույնիսկ ժամանակի ընտացքում կապվացությունից առաջացաց որևէ զգացում: Բյուսիյի խոսքերն ընդհամենը սիրունիկ-միրունիկ ռոմանտիկ խոսքեր են: Իհարկե, անցնելը չի նշանակում, որ ընդհանրապես կորում են ու վերջ, ուժեղ զգացմունքը ամեն դեպքում իրա հետքը ինչ որ ձևով թողնում ա:

Mesrop
02.04.2007, 05:15
համաձայն եմ այդ մտքի հետ… :(

lili-4
02.04.2007, 17:22
Քանի որ ռուսական ասացվածք է, այսպես քիչ ավելի լավ է հնչում.
"С глаз долой, из сердце вон..."
Ի՞նչ եք կարծում, այս տողերում կա՞ ճշմարտություն: Իսկապե՞ս ժամանակն ու տարածությունը կարող են բթացնել խոր զգացմունքները, թե՞...:think


Ես կփորձեմ այս հարցին պատասխանել մեր մեծերի ստեղծագործություններից վերցրած տողերով, իսկ մեկ ուրիշ անգամ կգրեմ իմ կարծիքը::)


Թե աչքերս քեզ որոնեն,
Ես կփակեմ մութ կոպերով,
Որ աշխարհում քեզ չտեսնեն,
Որ աշխարհում քեզ չտեսնեն:

Երբ խենթ լեզուս անունդ տա,
Ես կսեղմեմ ատամներով,
Որ անունն իսկ չշշնջա,
Որ անունն իսկ չշշնջա:

Բայց երբ սիրտս, սիրտս է ուզում
Առնել քեզ ձեռքերիս մեջ,
Ինչով փակեմ սրտիս լեզուն,
Սրտիս լեզուն ինչով փակեմ…


Ինձնից հեռու էր նա՜:
Ինձնից հեռու էր նա՜:
Ում ես հազա՜ր անգամ անվանել եմ կյանքում. «Իմ
մոտիկըս»:

Մանոն
03.04.2007, 15:36
Գիտեք...Երբեմն մարդիկ այդ ասացվածքը ուղղակի որոշում են դարձնում, ճակատագրական հարցի լուծում: Դա պատահում է, երբ նրանք այլևս ելք չեն գտնում ստեղծված իրավիճակից: Իսկ վերջիններս տարբեր են լինում. օրինակ՝ անպատասխան սեր, կամ ինչ-ինչ պատճառներով՝ անհնարին սեր : Չեմ կարծում, թե զգացմունքները անհետ կորչում են, անշուշտ այդ լուծումը խոր վերք է թողնում մարդու հոգում: Բայց իրոք, այդ ասացվածք-որոշումը երբեմն միակ բանն է մնում անելու, որպեսզի նման իրավիճակում հայտնված մարդը կարողանա շարունակել ապրել...

lili-4
03.04.2007, 17:16
Հաճախ է լինում, երբ մենք ստիպած ենք հրաժեշտ տալ մեր սիրելի, հարազատ մարդուն՝բարեկամի, ազգականի, անգամ շատ սիրելի մարդու, որին ավելի շատ կուզենայինք տեսնել մեր կողքին, քան մեկ այլ տեղ, բայց… Եվ հրաժեշտից հետո երբեք չի դադարում մեր հոգում ապրել այն ջերմ զգացողությունը, որ ունենք տվյալ անձի նկատմամբ:Շարունակում ենք ապրել այդ անցած հիշողություններով, վերհուշով: Իհարկե, տարիներն անում են իրենց գործը, կամաց- կամաց այդ հիշողությունները դառնում են հուշ:Իսկ հուշերը դա այն հիշողություններն են, որոնք հիշելիս այլևս չեն հուզում քեզ:Եվ տարիների փոշին նստելով մեր հիշողության վրա, մենք դրանք հիշում ենք ավելի ուշ-ուշ , ավելի հանգիստ: Ավելի հեշտ է այդ հիշողությունից- հուշ անցումը, եթե քո կյանքում կա հետաքրքրություն, կա առաջ տանող ուժ: Բայց չեմ կարծում, որ այդ անցյալի հետ հանդիպումը լինի առանց հուզմունքի: Անգամ տարիների փոշին չի կարող փակել մեր հոգու աչքերը և թույլ չտան նորից զգալ այն, ինչ զգացել ենք անցյալում…

Մանոն
04.04.2007, 16:09
Հաճախ է լինում, երբ մենք ստիպած ենք հրաժեշտ տալ մեր սիրելի, հարազատ մարդուն՝բարեկամի, ազգականի, անգամ շատ սիրելի մարդու, որին ավելի շատ կուզենայինք տեսնել մեր կողքին, քան մեկ այլ տեղ, բայց… Եվ հրաժեշտից հետո երբեք չի դադարում մեր հոգում ապրել այն ջերմ զգացողությունը, որ ունենք տվյալ անձի նկատմամբ:…
lili-4 ջան, խոսքը հարազատ մեկի կորստի կամ նրա նկատմամբ ջերմ զգացողության մասին չէ, այլ սիրո` խոր զգացմունքի մասին: Քո խոսքերում էլ անշուշտ ճշմարտություն կա, բայց փոքր ինչ շեղում է իմ առաջ բերած թեմայի իմաստը:

Angelina
04.04.2007, 16:13
Այսպիսի թեմաներից, ես նույնպես տխրում եմ::(

Nare
13.04.2007, 11:16
Միգուցե տարորինակ թվա ասածս ,բայց ես սեփական փորձից ելնելով վստահորեն կարող եմ ասել վոր հեռավորությունը միայն ուժեղացնում է սերը կամ ավելի ճիշտ սիրո օբյեկտը դառնալով անհասանելի մեծանում է ձկտումը դեպի նա:Անձամբ ես սիրում եմ մեկին ում չեմ տեսել արդեն երկու տարի ու վստահ եմ վոր եթե հնարավորություն ունենայի այս երկու տարիների ընթացքում լինել իր կողքին հաստատ ետքան մեծ չեր լինի ձկտումը դեպի նա:

ihusik
13.04.2007, 23:48
1.Միգուցե տարoրինակ թվա ասածս ,բայց ես սեփական փորձից ելնելով վստահորեն կարող եմ ասել վոր հեռավորությունը միայն ուժեղացնում է սերը կամ ավելի ճիշտ սիրո օբյեկտը դառնալով անհասանելի մեծանում է ձկտումը դեպի նա:

2.Անձամբ ես սիրում եմ մեկին ում չեմ տեսել արդեն երկու տարի ու վստահ եմ որ եթե հնարավորություն ունենայի այս երկու տարիների ընթացքում լինել իր կողքին հաստատ այդքան մեծ չեր լինի ձկտումը դեպի նա: 1. Տա Աստված շուտ հանդիպես այդ քո սիրելի էակին, բայց ասենք եթե մարդ ոչ թե 2 այլ 10 տարի չի տեսնում իր սիրելի էակին էլի՞ սերն ու ձգտումը դեպի նա կուժեղանա, թե՞ կթուլանա:

2.Չե՞ս կարծում, որ եթե հանդիպես նրան ու կրկին ստիպված լինես բաժանվել, ապա ավելի ցավալի կլինի տանել այդ ամենը:


*****
Մի՛շտ էլ սիրածին պատահաբար են պատահում կյանքում
Ու հրաժեշտ են տալիս սիրածին անհրաժեշտաբա¯ր...
Թե՞ կուզես՝ լռիր,
Թե՞ կուզես՝ ոռնա¯,
Թե՞ կուզես՝ ծամիր սեփական լեզուդ,
Թե՞ կուզես՝ խցիր բերանդ բարձին,
Հավատացյալ ես՝ հայհոյիր Աստծուն,
Հավատացյալ չես՝ Աստծուն հավատա,
Թե՞ կուզես՝ ուզիր է՛լ չուզել-իզու¯ր,
Թե՞ կուզես՝ ուզիր էլ չապրել-իզու¯ր...
Ու, եթե կուզես, ապրելն այս է հենց,
Եվ Սերն իսկական հենց այս է որ կա
-Պատահաբար ես պատահում կյանքում,
Անհրաժեշտաբար հրաժեշտ տալիս...

Fantazy
14.04.2007, 22:44
*****
Մի՛շտ էլ սիրածին պատահաբար են պատահում կյանքում
Ու հրաժեշտ են տալիս սիրածին անհրաժեշտաբա¯ր...
Թե՞ կուզես՝ լռիր,
Թե՞ կուզես՝ ոռնա¯,
Թե՞ կուզես՝ ծամիր սեփական լեզուդ,
Թե՞ կուզես՝ խցիր բերանդ բարձին,
Հավատացյալ ես՝ հայհոյիր Աստծուն,
Հավատացյալ չես՝ Աստծուն հավատա,
Թե՞ կուզես՝ ուզիր է՛լ չուզել-իզու¯ր,
Թե՞ կուզես՝ ուզիր էլ չապրել-իզու¯ր...
Ու, եթե կուզես, ապրելն այս է հենց,
Եվ Սերն իսկական հենց այս է որ կա
-Պատահաբար ես պատահում կյանքում,
Անհրաժեշտաբար հրաժեշտ տալիս...

Պաշտում եմ Սևակի այս Բանաստեղծությունը: :good
Իսկ ժամանակն ու տարածությունը միշտ էլ անում են իրենց գործը… Թողնում են իրենց հետքը…
Բայց կասեմ միայն այն, որ ամեն մի զգացմունք իր ձևով է պայքրում բաժանության դեմ:
Մեկը դիմանում է ու հաղթահարում, իսկ մյուսը՝ ո՛չ, ու կործանվում:

ihusik
17.04.2007, 02:21
Fantazy ջան մի հարց կուզենայի քեզ տալ (կարող են պատասխանել նաև բոլոր ցանկացողները). եթե ասենք ստացվել է կյանքում հենց ճիշտ ու ճիշտ Սևակի ասածի պես՝ այսինքն հանդիպել են սիրածին պատահաբար, բայց ինչ-ինչ պատճառներով հրաժեշտ տվել նրան անհրաժեշտաբար ու էլ երբեք չեն հանդիպել նրանք իրար՝ պահելով իրենց սրտերում այդ սերը կամ գուցե հասկանալով ու գիտակցելով, որ երբեք էլ չեն հանդիպի իրենց այն սիրուն ամուսնացել են մեկ ուրիշի հետ՝ դա նշանակում է, որ նրանք պարտվե՞լ են այդպիսով... Հարցիս հետ մեկ տեղ կխնդրեի պատասխանելուց հիշեիք նաև Սևակի հետևյալ տողերը ևս. <<Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրում, սիրում են կրկի~ն...>>

ՆՈՐԻՑ ՉԵՆ ՍԻՐՈՒՄ ,
ՍԻՐՈՒՄ ԵՆ ԿՐԿԻՆ

Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրում, սիրում են կրկի~ն...

Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա~ք)
Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով,
Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում
Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն
Անքնություն է փռում սպիտակ.
Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով
Մազերդ են սանրում, իսկ դու վերստին
Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ
Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում .
Երբ օտար մեկի շարժումի, դեմքի
Նմանությունը հեռու – մոտավոր
ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ,
Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական,
Ինչպես լույսերի վետվետումներից
Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում.
Երբ անձրևներից հողն է ասես թթվում
Եվ ստիպում է ռունգո էլ զգալ,
Որ մենակ ես դու իբրև մի ... «Իգրեկ»,
Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքին
Կա մի «Իքս» ուրիշ ,առանց որի դու
Խնդիր չե~ս կազմի,ո՛չ էլ կլուծես ,-
Մի՛շտ ,ամե~ն անգամ պաշարում է քեզ
Նույն զգացումը անճեղք ու անդուռ,
Եվ հասկանում ես, որ մարդն, ի վերջո,
Նորի՛ց չի սիրում, սիրում է կրկի~ն,
Քանզի կա մթին մի կախյալություն
Ջղի և արյան, հոգու ու կրքի .
Քանզի նշանը հանման – գումարման
Այդ մե՛նք չենք դնում լուծվելիք խնդրում.
Քանզի թեպետև բախտ մենք ենք փնտրում,
Բայց բա՛խտը,
Բա՛խտը,
Բա~խտն է մեզ ընտրում ...

Ուստի մինչևիսկ սիրառատ հոգին
Նորի՛ց չի սիրում ,սիրում է կրկի~ն ...

Fantazy
17.04.2007, 11:35
Fantazy ջան մի հարց կուզենայի քեզ տալ (կարող են պատասխանել նաև բոլոր ցանկացողները). եթե ասենք ստացվել է կյանքում հենց ճիշտ ու ճիշտ Սևակի ասածի պես՝ այսինքն հանդիպել են սիրածին պատահաբար, բայց ինչ-ինչ պատճառներով հրաժեշտ տվել նրան անհրաժեշտաբար ու էլ երբեք չեն հանդիպել նրանք իրար՝ պահելով իրենց սրտերում այդ սերը կամ գուցե հասկանալով ու գիտակցելով, որ երբեք էլ չեն հանդիպի իրենց այն սիրուն ամուսնացել են մեկ ուրիշի հետ՝ դա նշանակում է, որ նրանք պարտվե՞լ են այդպիսով... Հարցիս հետ մեկ տեղ կխնդրեի պատասխանելուց հիշեիք նաև Սևակի հետևյալ տողերը ևս. <<Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում:
Նորի՛ց չեն սիրում, սիրում են կրկի~ն...>>



Ես կարծում եմ, որ ինչ-որ չափով պարտվել են, քանի որ չեն կարողացել պահպանել իրենց սերը (նկատի ունեմ իրար կողք մնալը, քանզի այդ սիրո քաղցր և դառը հուշերը մինչև կյանքի վերջ լինելու են նրանց կողքին ու ցավ են պատճառելու: Ամեն անգամ հիշելիս, թեկուզ և լավ բաներ, տխրություն ու ցավ են զգալու): Արդյոք սա պարտություն չի՞…
Ես համարում եմ, որ դա մի մեծ կռվի պարտություն է, որը կարող է շատ վճռորոշ դեր ունենալ մարդու ապագայում, և ոչ թե մի ամբողջ պատերազմի՝կյանքի: եթե նրանք կարողացել են կրկին սիրել, կարողացել են կյանքի այդպիսի հարվածից հետո ոտքի կանգնել, ուրեմն նրանք հաղթահարել են մի մեծ պայքար, որի անունն է ԿՅԱՆՔ…

Մանոն
18.04.2007, 16:05
Ես կարծում եմ, որ ինչ-որ չափով պարտվել են, քանի որ չեն կարողացել պահպանել իրենց սերը …
Իսկ ի՞նչ եք կարծում, արդարացվու՞մ է արդյոք նման պարտությունը: Եթե գտնում եք, որ այո (կամ ոչ), ապա ո՞ր դեպքում:

Fantazy
18.04.2007, 21:18
Իսկ ի՞նչ եք կարծում, արդարացվու՞մ է արդյոք նման պարտությունը: Եթե գտնում եք, որ այո (կամ ոչ), ապա ո՞ր դեպքում:

Այդպիսի պարտությունը կարող է արդարացվել միայն հենց պարտվողի կողմից ու միայն իր մեջ, որովհետև կողքից ոչ ոք չի կարող ու իրավունք էլ չունի քննադատել: Ոչ ոք չգիտի թե ինչ պատճառներ են եղել, շատ հնարավոր ա, որ զույգը գիտակցաբար բաժանվի, հաշվի առնելով ինչ-որ հանգամանքներ, որոնք թույլ չէին տալիս նրանց միասին լինել, ու երբեք էլ չեն լինի: Կարող ա նրանց տեսնկյունից դա ճիշտ էր այդ պահին, բայց ինչ գիտենք թե ինչ կլինի հետո, չէ-որ մենք չենք կարող իմանալ ապագան:
Ես այս երևույթը անվանում եմ "գիտակցաբար պարտություն", որովհետև նրանք մտածելով իրենց ապագայի մասին դիմել են այդ քայլին…

Հ.գ. Ես չեմ ասում, որ դա է ճիշտը…

Մանոն
26.04.2007, 15:09
Այդպիսի պարտությունը կարող է արդարացվել միայն հենց պարտվողի կողմից
Ես այս երևույթը անվանում եմ "գիտակցաբար պարտություն", որովհետև նրանք մտածելով իրենց ապագայի մասին դիմել են այդ քայլին…
Հ.գ. Ես չեմ ասում, որ դա է ճիշտը…
Իսկ ինչպիսի՞ն եք համարում նման որոշում ընդունած մարդուն՝ թուլակամ, որ չի պայքարել հանուն սիրո, թե՞ ընդհակառակը՝ ուժեղ կամքի տեր, որ կարողացել է հանուն ինչ-որ լուրջ պատճառների, թաքցնել իր սերն ու հեռանալ սիրելիից:

Fantazy
27.04.2007, 11:27
Եթե մարդ գիտակցաբար կարողացել է ո՛չ ասել իր զգացմունքին, կանգնել փաստի առաջ ու ճիշտ որոշում ընդունել, ապա ասում եմ "Այո՛", այդ մարդը մեծ կամքի ուժի տեր է, սակայն, ինչպես արդեն նշել եմ, մենք չենք կարող ասել, դա էր ճիշտը, թե՞ ոչ:

Vishapakah
28.04.2007, 18:26
Հեռավորությունը էլ ավելի կարող է բորբոքել սերը եթե չեք հայտնվել ավելի անհետաքրքիր շրջապատում.:)
Իսկ նոր ընկերներ, ծանոթներ՛ մի քիչ էլ գարեջուր եւ ձեզանից հայացքը չկտրող սեւահեր գեղեցկուհի...
Նման պահերից հետո, ոչ ոք՛ չի հիշում, որտեղից է եկէլ? ուր է գնում? ինչի համար?
Խնդրում ձեզ չգովեք, թէ՛ գիտեք? իմ սերը եւ նման բաներ...
Մի գուցե՛ իմ նշածը վերաբերվում է? չսիրահարված եւ չսիրահարվող մարդկանց.
Համաձայնեք՛ ծաղիկների բացատում՛ դժվար է նախապատվությունը տալ մեկին, ինչքան էլ որ վարդը գեղեցիկ լինի. Մեկի վրա այդքան հակումն էլ, մազոխիզմ է. Ինչու ձեզ տանճել? իսկ եթե դրանից հաճույք եք ստանում?:)
Կան աղջիկներ որ ուղղակի սիրում են արտասվել, նրանց բոլոր սիրային պատմություները ավարտվում են առտարոց կերպով, տղաներին՛ թողնելով չհասկացվաց վիճակում. Հիմա այդ տղան հեռանա եւ սիրի? Հետաքրքիր է ում?
Լավ համաձայնեմ:P կան աղջիկներ՛ որոնք չեն մոռացվում, անքամ ամենալավ պահերին.:love

Tigana
29.04.2007, 08:24
Մութ ու խավար ցուրտ է դրսում,
Ու անձրևն է լուռ կաթկթում,
Անձայն կանգնած ինձ ես նայում,
Ու աչքերդ են ինձ հետ խոսում,
Ժամանակն է պետք է գնաս,
Անհետանաս հեռուներում,
Բայց չգիտես ինչպես մնալ,
Քանզի թողնել ինձ չես ուզում,
Կյանքում քո կար երկու ուղի,
Եվ մի մեծ հարց,
Հարցն այդ տանում է փակուղի,
Քանզի այն շատ ծանր է դրված,
Կամ ես, կամ այն տանջանքը մեծ,
Որը վերջում հաղթեց,
Քեզ համոզեց ու հեռացրեց,
Եվ իրարից մեզ բաժանեց:
Որոշումը քոնն էր, ինչ խոսք,
Եվ դու ինքդ դա ցանկացար,
Ոչինչ ավաղ չհասկացար,
Եվ քեզանից ինձ գողացար:
Մինր ընտրելը կային շատ օրեր,
Որ կարող էին շատ բան փոխել,
Իսկ հիմա էլ չունենաս հույս,
Որ կծագի պայծառ մի լույս,
Որը հեռվից ուղեկցելով,
Քեզ կբերի իմ ուղիով:
Դեռ կհիշես օրերը այն,
Որ ապրել ենք միասին,
Սակայն այդժամ քեզ կմնան
Միայն հուշեր թանկ ու անգին,
Դեռ կհիշես աչքերս վառ,
Շուրթերս ջերմ, համբույրս տաք,
Սակայն ոչինչ էլ չես փոխի,
Եվ այն օրերը ետ չես բերի:
Լավ իմացիր, որ պարզ մի օր,
Այդ ամենը հիշելով,
Իմ կարոտն է քեզ տանջելու,
Եվ ստվերի պես հետևելու:
Գիտես, սեր իմ, այս ամենով,
Ես չեմ ուզում ցավ պատճառել,
Ուղղակի քեզ շատ սիրելով,
Կրկին ուզում եմ հիշեցնել,
Որ էլ չկամ ես քեզ համար,
Ու ստիպված ես ինձ մոռանալ,
Քանզի արդեն շատ եմ ներել
Եվ չեմ ուզւոմ նորից տանջվել:
Այս ամենը լուռ իմ սրտում,
Ես կպահեմ ինչպես մի գանձ,
Որովհետև այն օրերին,
Ես եղել եմ երջանիկ անձ:
Մութ ու խավար ցուրտ է դրսում,
Ու անձրևն է լուռ կաթկթում,
Անձայն կանգնած ինձ ես նայում,
Ավաղ արդեն էլ չես տեսնում:



Մարդիկ կարոտը հզոր բան ա ու բաժանումից հետո իհարկե շատ դժվար ա լինում:Բայց էդ ասացվածքի մեջ կա ճիշտ բան:Время лечит-սա համարյա նույնն է և ճիշտ:Նամանավանդ,եթե բաժանման պատճառը հիասթափությունն է,հեշտ է մոռանալ:եթե սիրում էս էլ բայց ասենք չես ուզում իրա հետ լինել,ամենալավ տարբերակը չտեսնելն է,բայց էս դեպքում սրտից չես հանի:
Այսինքն ինչ եմ ուզում ասեմ,որ ժամանակը շատ թույլ բան ա դրա դեմ,ու մենակ դրան օգտագործելով,սրտից չես հանի:Պետք է էլի մի լուրջ բան,օրինակ`հիասթափություն::oy

ihusik
30.04.2007, 13:24
Շատ գեղեցիկ բանաստեղծություն է. իմիջիայլոց հեղինակն ո՞վ է...

Համամիտ եմ արտահայտածդ մտքերի հետ, սակայն չե՞ս ասի, թե ինչպե՞ս է սիրած էակին սրտից հանելու համար հնարավոր հիասթափվել նրանից... խոսքս ուժեղ, ամեն ինչ ներող ու ամեն ինչին դիմացող սիրո մասին է:

Tigana
30.04.2007, 23:59
Շատ գեղեցիկ բանաստեղծություն է. իմիջիայլոց հեղինակն ո՞վ է...

Համամիտ եմ արտահայտածդ մտքերի հետ, սակայն չե՞ս ասի, թե ինչպե՞ս է սիրած էակին սրտից հանելու համար հնարավոր հիասթափվել նրանից... խոսքս ուժեղ, ամեն ինչ ներող ու ամեն ինչին դիմացող սիրո մասին է:

չե հեղինակը ես չեմ,եթե դա էր հետաքրքիր::oy
Ախր ես չեմ ասում . որ եթե ուզում ես մոռանաս` հիասթափվի:Եդ աբսուրդ ա:Ուղղակի ասում եմ,հակառակը` եթե հանկարծ մի բանում հիասթափվես,էդ քեզ շատ կոգնի,որ մոռանաս:
Օրինակ` ես պարզ ասեմ:Ինձ դուր են գալիս ինձանից մեծ աղջիկները:Ես գժվում էի մեկի համար ու շատ ուշ հայտնաբերեցի,որ դեռ չի հասունացել:ինքը երեխա էր,ամենավատ բանը,որ կարար լիներ:Հիմա ես էլի եմ ասում,թե ինքը լավիկն ա,բայց հաստատ առաջվանը չի::oy

Պանդուխտ
14.09.2007, 17:56
Բոլորդ ալ հիանալի գրողներ, շքեղ միտք արտադրողներ: Կեցցէ՛ք:
Ճիշտ է ասացուածքը. «աչքէ հեռու, սիրտէ հեռու»: Ճիշտ է նաեւ կարօտի գործած դերը սիրահար անձի մօտ: Կարօտն աւելի կը բորբոքէ սիրոյ խանդը: Իսկ եթէ ձեր սիրածը, խելագարի նման սիրած աղջիկը (կամ տղան) հեռանայ ձեզմէ, ամուսնանայ ուրիշի հետ, բայց չհեռանայ ձեր մօտէն, այսինքն բնակի ձեր տան մօտ, ձեր հարեւանը դառնայ: Մինչ դուք՝ կամայ ակամայ ստիպուիք տեսնելու զայն: Սիրե՞լ, մոռանա՞լ, հեռանա՞լ, անտեսե՞լ, տեսանե՞լ, կրկին սիրե՞լ, նորից սիրե՞լ, թէ ի՞նչ անել:

Կաթիլ
14.09.2007, 20:05
Իմ կարծիքով, որքան շատ ենք օգտագործում էդ ասացվածքը, էնքան նա կորցնումա զորությունը: Ու ընդհանրապես, իրական սերը չի մարում ո՛չ տարածության, ո՛չ էլ ժամանակի ազգեցության շնորհիվ… Բավական է միայն հանդիպել… Ու եթե զգացմունքն իրոք ՍԵՐ է եղել, անպայման կհիշեցնի իր գույության և ուժի մասին… :love

Naya
15.09.2007, 01:07
ես էլ էի տենց մտածում, որ ժամանակը կբուժի բոլոր ցավերեը, բայց հիմի արդեն չեմ հավատում,քանի որ ինկս հիմի ուզում եմ մոռանալ մեկին, մտկիցս հանեմ ու չտանջվեմ ինչպես ինքը արեց իմ հետ, բայց չեմ կարողանում: չգիտեմ գուցե անցած ժամանակը կիչա, բայց կարցում եմ որ ես երբեք չեմ կարանա մոռանալ մեկին ոին այդկան սիրում եմ::(

ivy
15.09.2007, 05:32
Իմ կարծիքով ժամանակը ու տարածությունը նպաստում են նրան, որ տվյալ մարդու հանդեպ զգացմունքներդ՝ ուժեղ սերը, ինքնամոռաց սիրահարվածությունը, ինքդ քեզանից «թաքնվեն» սրտիդ խորքում: Ու երբ չես տեսնում, չես շփվում, երկարատև տառապանքներից հետո ժամանակի հետ գալիս է մի պահ, երբ քեզ թվում է, որ «անցավ»: Դա էլ հենց այն պահն է, երբ ուժասպառ հոգիդ ուղղակի սկսում է սրտիդ մութ անկյուններում թաքցնել, իբր թե մոռացության տալ զգացմունքներդ: Եվ էդպես տարիների ընքացքում քեզ կարող է թվալ, որ ացավ գնաց, նույնիսկ արդեն չես էլ հիշում էդ մարդու մասին... Բայց եթե մի օր, թեկուզ տասը տարի հետո պատահաբար հանդիպես էդ մարդուն կյանքի խաչմերուկներում, հավատում եմ, որ ամբողջ ջանքերով «թաքցրածն ու մոռացվածը» մի վայրկյանում կհայտնվի իր նույն տեղում:

Էնպես որ, կարծում եմ, եթե մարդիկ անհրաժեշտաբար հրաժեշտ են տալիս միմյանց ու հետո էլ փորձում «բուժվել» ժամանակի ընքացքում, ճիշտ կլինի, որ էլ երբեք չտեսնեն իրար, այլապես այդ տարիների բուԺումը ոչ մի գրոշ չի արժենա ու կանհետանա մի ակնթարթում:

Lapterik
15.09.2007, 16:28
Վերջին գրառման հետ լրիվ համաձայն եմ: Կարճ ժամանակով հրաժեշտ տալու դեպքում անընդհատ ուշքդ ետ ա մնում, երբ պիտի գա, երբ պիտի տեսնես, երևի սկսում ես կարոտել, չնայած էտ բառի իմաստը ես չեմ հասկանում, բայց երկար ժամանակվա ընդմիջումից հետո կյանքի փոփոխությունների ազդեցության տակ Սեր կոչվածը սառում ա ու հնարավոր ա լիովին վերանա, հնարավո ա փշրանքներ մնա ու էտ մարդուն տեսնելուց նորից վերապրես էտ զգագմունքը ու ամեն ինչ սկսվի սկզբից: Օֆ ժողովուրդ ձևեր շատ կան: Բայց երևի էս էն դեպքում, երբ ոչ տեղեկություն, ոչ զանք ու նմանատիպ բաներ:

Anush
16.09.2007, 16:43
Ես իմ փորձի վրա կասեի ինչքան աչքից հեռու սրտին այնքան մոտ:ivy-ի հետ միանգամայն համաձայն եմ:Երբ մտածում ես որ վերջ ել չես հիշում նրան բավական է միայն 1-ի ակնթարթ տեսնես նրան հասկանում ես որ այդ բոլորը շփոթմունք է ու դու երբեք չես մոռացել նրան:

Tumbler
16.09.2007, 18:04
Ես կասեի նույնիսկ որ անպայման չէ տեսնել. Մի էակ կարող է լինել, որին դու և չտեսնելով ավելի ու ավոլի կարոտես. Նույնիսկ եթե դու մտածես որ մոռանում ես նրան, դա արդեն նշանակում է որ դու ավելի ուավելի ես կապվում իրեն

Guest
26.09.2007, 17:38
Հավես չլինելու պատճառով վօօբշե չկարդացի մնացածի գրածները, բայց անչափ մեծ ցանկություն ունեմ իմ կարծիքը գրելու/ասա ում համար վռոդի:think/

Աչքից հեռու սրտից դուրսը աշխատումա եթե մարդուն չես սիրում այլ պրոստը ահավոր կապվածությունա ստեղծվել , ու զգում ես արդեն կախվածություն էլա ստեղծվում, իսկ իսկական սիրո համար բաժանումը նույնն է ինչ քամին կրակի համար, ինչքան ուժեղ փչի կրակը այնքան վառ կվառվի, իհարկե եթե փայտ/այս դեպքում սեր/ լինի անվերջ :B

Naya
27.09.2007, 00:56
սուտա ամեն ինչ, եթե մարդուն իսկականից սիրում ես երբեք չես կարա նրան մոռանալ, քանի որ իսկական սերը ոչ սառումա (ոնց մեկ մեկ ասում են), ոչել անհայտանումա: ivy-աի հետ լռիվ համաձայն եմ:

Apsara
05.10.2007, 12:24
Այստեղ արտահայտված կարծիքները բոլորն էլ ճիշտ են, քանզի ամեն մարդու հետ մի ձև է լինում, մարդ կա մի անգամ է սիրում ու մեկինև աչքից հեռու սրտից դուրսը նրանց մոտ հակառակ ազդեցությունն է ունենում, մարդ էլ կա իր կյանքի ընթացքում հասցնում է շատերին սիրել և աչքից հեռու սրտից դուրսը նրա մոտ աշխատում է, ուղղակի 2րդ դեպքում այն մարդիք են, որոնք կարող են սիրել բայց չկապնվել անձի հետ:
Ինչ խոսք իմ կյանքի փորձը մեկ ուրիշ բան սովորեցրեց ինձ. ես սովորեցի տարանջատել ՍԵՐ-ը սիրո օբյեկտից/սուբյեկտից: Սերը ես պահեցի իմ մեջ, չթողեցի, որ այն կորի գնա կամ հիասթափվի, իսկ սուբյեկտը ինքնակամ հեռացել էր կյանքիցս: Իմ առջև 2 տարբերակ էր այն ժամանակ կամ սպանել սերս կամ սիրել ամբողջ կյանք, իսկ Աստված ինչպես միշտ տվեց ամենահիասքանչ լուծումը…
Սերը չկորավ, ոչ էլ սուբյեկտը մոռացվեց, կորավ ցավը հիասթափությունը, մնաց հավատքը և հույսը, որ ՆՈՐԻՑ կսիրեմ, այլ ոչ կրկին…

Lernci
10.01.2008, 19:50
Ինձ թվում է, որ իսկական սիրուն չեն կարող խոչընդոտել նույնիսկ այնպիսի հզոր գործոններ, ինչպիսիք են հեռավորությունն ու ժամանակ, իսկ ի՞նչ են կարծում Ակումբի մյուս անդամները:

Guest
10.01.2008, 19:58
Երբ ես հեռանում էի բավականին երկար ժամանակով իմ սիրելին ասաց, որ սերն նման է կրակին իսկ հեռավորությունն քամուն, եթե կրակն թույլ է քամին այն կհանգցի, եթե ուժեղ է, կրակն միայն կբորբոքվի… Եվ ես լրիվ համաձայն եմ այդ խոսքերի հետ:

StrangeLittleGirl
10.01.2008, 20:19
Կախված է ժամանակից ու հեռավորությունից, ինչպես նաև մի շարք այլ գործոններից: Օրինակ, եթե երկար ժամանակ կա հեռավորություն, բայց շփում չկա, տվյալ մարդն էլ հեռվում լիարժեք կյանք է ապրում, հաստատ սերը կամաց-կամաց կմարի: Եթե կա շփում, գուցե ավելի բորբոքի:
Իմ սեփական փորձից եմ ասում. ժամանակը, երկարատև անջատումը, շփման բացակայությունն ու բուռն կյանքն ինձ ստիպեցին մոռանալ սերս: Ու թող մեկը համարձակվի ասել, թե դա իսկական սեր չէր…

Ariadna
11.01.2008, 11:11
Կախված է ժամանակից ու հեռավորությունից, ինչպես նաև մի շարք այլ գործոններից: Օրինակ, եթե երկար ժամանակ կա հեռավորություն, բայց շփում չկա, տվյալ մարդն էլ հեռվում լիարժեք կյանք է ապրում, հաստատ սերը կամաց-կամաց կմարի: Եթե կա շփում, գուցե ավելի բորբոքի:
Իմ սեփական փորձից եմ ասում. ժամանակը, երկարատև անջատումը, շփման բացակայությունն ու բուռն կյանքն ինձ ստիպեցին մոռանալ սերս: Ու թող մեկը համարձակվի ասել, թե դա իսկական սեր չէր…

Լրիվ համամիտ եմ Բյուրի հետ։ Նաև մի լրացում կանեմ. եթե այդ ընթացքում էլ հայտնվի կյանքումդ մեկը, որը կսկսի քեզ հետաքրքրել, հաստատ կբուժվեն կարոտի հետ կապված բոլոր վերքերը։ Միգուցե դա ցինիկ կամ կոպիտ է հնչում, բայց դե կյանք է, ու երբեմն ստիպված ենք լինում սառը մտածել։ Իհարկե, լրիվ այլ դեպք է, երբ մարդիկ իրար սիրում են շատ, ու ասենք մեկը գնում է մի տարով աշխատելու, կամ սովորելու, վերադառնալու պայմանով, բնական է, որ եթե իսկական սեր է, կսպասեն, կկարոտեն, ավելի շատ կսկսեն սիրել։

Երկնային
17.03.2008, 16:14
Քանի որ ռուսական ասացվածք է, այսպես քիչ ավելի լավ է հնչում.
"С глаз долой, из сердце вон..."
Ի՞նչ եք կարծում, այս տողերում կա՞ ճշմարտություն: Իսկապե՞ս ժամանակն ու տարածությունը կարող են բթացնել խոր զգացմունքները, թե՞...:think

Այդքան էլ համաձայն չեմ, որ հեռավորությունը սպանում է սերը…
եթե սերն ուժգին է, հեռավորությունն ու խոչընդոտները ավելի են այն ուժեղացնում… իսկ եթե թույլ է, մոռացվում է և սառչում…
Բացի այդ չպետք է մոռանանք, որ մեր կյանքում միշտ ամենա-ամենան է մնում նա, ում չենք կարողացել հասնել… նրան անթերի ենք հիշում... ու շատ հաճախակի, երկար ժամանակ իրարից հեռու գտնվելով, կարող ենք զգալ, որ այլևս սեր չկա… բայց հերիք է մի հայացք, որ ինքդ էլ չհասկանաս` արդյոք մոռացել ես, թե՞ դեռ սիրում ես… :oy

Kuk
17.03.2008, 18:00
Եթե խոսքը գնում է սիրո մասին, այսինքն «խոր զգացմունք» ասելով տվյալ դեպքում հասկանում ենք «սեր», Ինձ թվում է, որ տարածությունն ու ժամանակը չեն կարող զգալի փոփոխության ենթարկել այն: Իսկ փոփոխության չափը կախված է նրանից, թե որքան է սիրում մարդը՝ իրենից հեռու գտնվող էակին: Այսինքն, որքան շատ է սիրում, այնքան քիչ է փոփոխությունը, կամ ընդհանրապես չկա: Ինձ կարծիքով՝ շատ սիրելու դեպքում հնարավոր է նաև, որ տարածությունն ավելի ամրապնդի և ուժեղացնի զգացմունքը:love