Դիտել ողջ տարբերակը : Խիղճ և խղճահարություն
Խիղճ,խղճահարություն,մեղքի զգացում....
Ինչ ահավոր է այս ամենը և հաճախ է կրծում հոգիդ:
Իսկ դրա դեմ հնարավո՞ր է պայքարել:Մենակ չասեք կամքի ուժ,համառություն.....այս ամենից էլ շատ ունեմ....
Խիղճը հաղթահարելու համար պտի սառնասիրտ մարդ լինես, իսկ ամենալավ միջոցներից մեկն էն ա, որ չանես այն, որի համար գիտես, որ խիղճդ կարող ա հետագայում տանջի:
Ազգային Անվտանգություն
31.03.2007, 22:44
Խղճի դեմ պետք չի պայքարել:Նույնիսկ ես կասեի անիմաստ է:Ետ շատ լավա որ դու խղճի զգացում ունես:hands որովհետև մարդը մարդ չի արանց խղճի:Համաձայն եմ Արիսոլի հետ որ պետք չէ այնպիսի բան անել որ հետո խիղճդ խեղդի բայց դե մեկ մեկ:oy ……
Դրա համար ասում են ամենալավ դեղը ժամանակն ա բացի դրանից պետք է հիշել որ ոչ մի մարդ էլ անթերի չի ու բոլորս էլ սխալվում ենք
ԿԱՐԵՎՈՐԸ ԵՏ ՍԽԱԼՆԵՐԸ ՀԵՏԱԳԱՅՈՒՄ ՉԿՐԿՆԵՍ :think
Խիղճը հաղթահարելու համար պտի սառնասիրտ մարդ լինես, իսկ ամենալավ միջոցներից մեկն էն ա, որ չանես այն, որի համար գիտես, որ խիղճդ կարող ա հետագայում տանջի:
Երևի ես ավելի հստակ չէի ձևակերպել թեմաս:)
Ես միշտ աշխատում եմ իմ կյանքի ուղիում քայլել մտածված և պատկերացրեք ստացվում է մոտս, բայց միշտ մնում է մի բայց....:(
Ինձնից անկախ մարդկանց խղճում եմ, ամենաթույլ կողմերիցս մեկն է դառել և զգում եմ,որ ինձ խանգարում է այդ բայցը:
Երևի դու ճիշտ ես,մարդ պետք է սառնասիրտ լինի և հաճախ կյանքին նայել մատների արանքով, ամեն ինչ սրտին մոտ չընդունի, հասկանում եմ այսքանը,բայց ոչինչ անել չեմ կարող:
_____________________________
Լավը և նույնիսկ լավագույնը արագ հագեցնում է, եթե դառնում է առօրեական:
Ուլուանա
02.04.2007, 10:08
Ինչքան հասկացա, տվյալ դեպքում խոսքը ոչ թե խղճի, այլ խղճահարության զգացման մասին է։ Հուսով եմ՝ թեմայի հեղինակը դեմ չի լինի, եթե վերնագիրը խմբագրեմ՝ թեման վերանվանելով «Խղճահարություն»։ ;)
Իսկ խիղճը, ինչպես ոմանք արդեն նշեցին, խիստ կարևոր ու օգտակար բան է, և բոլորովին կարիք չկա դրանից ազատվելու։ Այն մեր բարոյական անկումը կանխող ու մեզ ճշմարիտ ուղու վրա դնող ամենահզոր ուժն է։
Վայ ինչ լավ է ազատ լինել և քո մտածելակերպը գրել այս ֆորումում,ազատություն տաս քո մտքերին:):
Ես նորից եմ ուզում վերադարնալ այս թեմային, այսքան ամիսներին շատ էի ցանկանում սառնասիրտ մարդու կերպար ստեղծեմ ինձ համար,լինել այդիսինը,հեռու վանեմ ինձանից այս ահավոր զգացմունքը,բայց ավաղ անհնարին էր,չի ստացվում պատկերացնում եք,նույնիսկ երբ կապ չունեն այդ մարդիկ ինձ հետ էլի խճում եմ,մայրս ամեն անգամ այդ նկատելիս ջղայնանում է վրես:(. Լավ բերեմ մի ռեալ օրինակ- մեզ մոտ պայմագրով աշխատանքի է ընդունվել մի հասակով մարդ,որ իբրև ծրագրեր է դնում մեր հիմնարկում,բայց պատկերացնում եք խեղճը ի վիճակի չի կատարելու իր խոստումը,իր ծրագիրը իրականություն դարձնի,անցյալ անգամ ոնց էի խղճում,թողաց գործերս նրան եմ օգնում,ախր նա իր ընտանիքի համար փող է աշխատում,նա ավելին չի կարող,բայց ձգտում է և իր <կաշվից> դուրս է գալիս: Ահա ամենասովորական օրինակներից մեկը,այդպիսին եմ և չեմ կարող անտարբեր և սառնասիրտ լինել: Ինչ անեմ ժողովուրդ ջան,պայքարել այս զացմունքի դեմ չի ստացվում,այն կարծես ուժեղ է բույն դրել ենթագիտակցությանս մեջ....:think
Sun ճիշտն ասած չեմ հասկանում, թե ի՞նչ լավ բան կա սառնասիրտ կամ որ բերածդ օրինակը հաշվի առնելով կարելի է ասել անսիրտ լինելու մեջ որ ուզում ես այդպիսին լինես... ճիշտ է դու գրել ես, որ շատ էի ցանկանում սառնասիրտ մարդու կերպար ստեղծեմ ինձ համար,լինել այդիսինը և բերածդ օրինակն էլ վկայում է, որ անտարբեր չես քեզ շրջապատող մարդկանց հոգսերին, դժվարություններին, որ գիտես կարեկցել, օգնության ձեռք մեկնել ուրիշին և դա վկայում է որ բարի սիրտ ունես ու ոչ թե խղճում ես այլ ավելի շուտ մտնում դիմացինի վիճակի մեջ, հասկանում նրան, կարեկցում ու գործնական քայլեր կատարում նրան օգնելու համար և դա հիանալի ու գովելի է, ուստի պետք չէ փոխվես:):ok
Եվ ընդհանրապես կարծում եմ պետք է տարբերել խղճահարությունը - կարեկցանքից: Կարծում եմ, կարեկցանքը դրական հատկանիշ է, իսկ խղճահարության մեջ ասես առկա է էգո-ն, գոռոզությունն ու վերևից նաելը նրան՝ ում խղճում ենք: Կարծում եմ պետք չէ ոչ ոքու խղճալ, այլ պետք է կարեկցանքից ելնելով օգնության ձեռք մեկնել նրան՝ ով դրա կարիքն ունի:;)
Մի մոռացեք երբեք աշխարհի մեծագույն գանձի՝ Սրտի մասին...:love
Vive L'Armenie
09.11.2007, 23:50
Շա՜տ դժվար բան է խղճահարությունը..., իրոք պետք է սառնասիրտ լինել..., որը շա՜տ մարդկանց մոտ ուղղակի բացակայում է...:( Իհա՛րկե այստեղ կամքի ուժն ու համառությունն ընդհանրապես ոչ մի կապ չունեն (կարծում եմ :unsure), ուստի խղճահարությունը գալիս է մարդու բնավորությունից, իսկ բնավորությունը չես փոխի, մի գուցե որոշ գծեր...:aha համենայն դեպս խղճահարության դեմ անհնար է պայքարել ...
խղճահարությունն էլ խոսում է մարդու ոչ քար սիրտ լինելու մասին..., իսկ մարդիկ քար-սիրտ չեն, բոլորն էլ ունեն սիրտ ու հոգի, բոլորն էլ օժտված են մարդկային զգացմունքներով՝ :yahoo - :cry , :angry - :love ուղղակի տարբեր մարդկանց մոտ այն տարբեր անսիճաններով է դրսևորվում :)
Մի մոռացեք երբեք աշխարհի մեծագույն գանձի՝ Սրտի մասին...:love
Համաձայն եմ հուսիկ ջան :roll
Ժամանակակիս հասարակարգում ասում են, որ «խիղճը մոդա չի»։ Ի՞նչ է խիղճը ընդհանրապես, տանջե՞լ է այն ձեզ երբևէ և կա՞ն մարդիկ, որոնք իրոք զուրկ են խղճից։
Ժամանակակիս հասարակարգում ասում են, որ «խիղճը մոդա չի»։ Ի՞նչ է խիղճը ընդհանրապես, տանջե՞լ է այն ձեզ երբևէ և կա՞ն մարդիկ, որոնք իրոք զուրկ են խղճից։
Խիղճը իմ պատկերացմամբ դա մարդու սեփական հոգեկան աշխարհի կողմից նրան այս կամ այն բանը այս կամ այն չափով թույլ տալ չտալու քանականան չափանիշն է։
Խիղճը իմ մտածելակերպով մարդու տարիքի հետ բավականին գլոբալ փոփոխություն է կրում :think երևի թե դա կապված է աշխարհայացքի /աշխարհընկալման/ փոփոխության հետ :8
Օրինակ փոքր տարիքում ես խուսափում էի ֆիզիկական ուժ կիրառել որևէ մեկի նկատմամբ անգամ երբ դա անհրաժեշտ էր լինում մեկա խիղճս չէր թույլատրում դա անել :oy սակայն հիմա անեմ ինչ փոխվել է :)
Կամ փոքր տարիքում շատ էի ազդվում երբ ինչոր անարդարություն էի տեսնում/ օրինակ կատուների նկատմամբ :D/ հիմա էլ եմ ազդվում բայց էտքան ծանր չեմ տանում :)
Դպրոցում մինչև 8-9 դասարանը խիղճս թույլ չէր տալիս որևէ առարկա արտագրել։ 9-10 ու մի քիչ փոխվեց և որոշ բաներ փորձում էի չսովորեի, իսկ հետո երևի գիտելիքների անհրաժեշտության գիտակցումը և արդարության մասին պատկերացումների փոփոխությունը ստիպեց փոխել այդ մտածելակերպս և վերադառնալ մինչև 8րդ դասարանի մտածելակերպին :think
Խիղճը մարդու մտացածին դատավորն է...կա'մ կբանտարկի, կա'մ կազատի...
Ջուզեպե Բալզամո
15.04.2008, 02:22
Բոլորս էլ ունենք մեր ներքին Ես-ը: Դա այն ես-ն է, որին մենք համառորեն թաքցնում ենք աշխարհից: Դա մեր սրբության սրբոցն է, ուր ինքներս էլ հաճախ չենք լինում: Արտաքին Ես-ով մենք շփվում ու հաղորդակից ենք լինում աշխարհին, կիսվում այլոց հետ: Բայց ժամանակ առ ժամանակ, հատկապես կարևոր քայլ անելուց առաջ (ցավալիորեն ավելի հաճախ՝ հետո), մեր երկու ես-երը նստում են խորհրդի, արդարացնում կամ դատապարտում անելիքը (արվածը), դրանով իսկ հարստացնելով իրար, կատարելագործվելով՝ ծնում երկուսին էլ հաճելի և ընդունելի որոշում: Այս պրոցեսն է, որ կոչվում է խիղճ: Համաձայնության եկած ես-երի տիրոջ խիղճն ասում են հանգիստ է, հակառակ դեպքում՝ խիղճը տանջում է:
Արդար-անարդարի մասին չէր ասածս, այլ ընդունելիի: Մի արա ուրիշին այն, ինչ չէիր ուզի որ քեզ անեն: Սա արգելք չի, սա խորհուրդ է: Խորհուրդ խիղճը հանգիստ պահելու: Խիղճը անձի էության ծնունդ պիտի լինի և ոչ հասարակության պարտադրված կարծիքի: Հրանտ Մաթևոսյանի "Ծառեր" պատմվածում են այս բառերը. Խիղճը գիտե՞ս երբ է գեղեցիկ - երբ գազանի մեջ է: :
Այո՜, առյուծի խիղճն է խիղճ. ոչխարի խիղճը՝ խեղճություն է:
քաղաքացի
16.04.2008, 02:37
Խիղճը հաղթահարելու համար պտի սառնասիրտ մարդ լինես, իսկ ամենալավ միջոցներից մեկն էն ա, որ չանես այն, որի համար գիտես, որ խիղճդ կարող ա հետագայում տանջի:
Սրանի՞ց էլ հեշտ բան: Մնում է միայն իրագործելը: Ճիշտ նկատված բան է, բայց սառնասիրտ լինելը դաստիարակվածությունից և/կամ գեներից է գալիս:
Իսկ չանել այն որի համար հետո խիղձդ քեզ կտանջի, միքիչ «արածի կամ չարածի համար փոշմանելու» թեման է ինձ հիշեցնում:
Դեռ սրա պատասխանը չունեմ:
Խիղճը ներքին ձայնն է, որ նախազգուշացնում է, թե մեզ ինչ-որ մեկը հետևում է:
Խիղճ.......
Իմ կարծիքով խիղճը և արժանապատվությունն այն բաներն են, ինչի հաշվին չի կարելի ոչինչ զիջել կամ զոհաբերել: Ես իրոք այն հավասարեցնում եմ արժանապատվությանը: Հետևաբար ամբողջովին կիսում եմ այն տեսակետը, որ եթե մարդուն հարգում ես, ապա պետք չէ խղճալ: Պատկերացրեք, որևէ մեկը Ձեզ խղճում է, լավ չի չէ?????????
Tanamasi
23.07.2008, 12:11
Մորուան ասում էր, որ այն մարդիկ, որոնք կարող են խղճի խայթ զգալ, երբեք այնպիսի բան չեն անի, որ այն իրենց հետո տանջի։
Կարծում եմ, խիղճը կա այն ժամանակ, երբ մարդը գիտակցում է, որ վատ արարք է անում, բայց անում է: Կան մարդիկ, որ չեն գիտակցում, իրենց համար անհասկանալի է, թե ինչու մեկ այլ մարդ կարող է նախատել իրենց դրա համար:
Կան մարդիկ որ գիտեն իրենց արաքների վատ լինելը, բայց իրենց մեջ ավելի ուժեղ է անելու , քան չանելու ցանկությունը:
Երբ մարդը կորցնում է խղճահարվելու ունակությունը, նմանվում է կենդանու: Կենդանիները չեն խղճում իրենց զոհերին:
hmm....Խիղճ, չեմ էլ հիշում, թե վերջին անգամ երբ եմ զգացել, բայց էդ չի նշանակում, որ անխիղճ եմ, էլի..պարզապես տարբեր են լինւմ խղճի զգացողությունները..կարողա լինի դեպի դիմացինդ, դեպի մի երևույթ, դեպի ինքդ քեզ..դեպի որևէ արարք և այլն..տարբեր մարդկանց մոտ տարբերա դրա դրսևորումը, բայց կա մի բան բոլորի համար..բայց դե էդ որնա հիմա չեմ կարող մտաբերել, մտքերս ճիշտ կառուցել, որ հիշեմ, անպայման կգրեմ…
ՀԳ» Նոր հիշեցի, որ ես ունեցա խղճի խայթի մի տեսակի դրսևորում, երբ իմացա, որ մեր ֆոռումը ջարդել են...:(:(:(:(
Խիղճ.......
Իմ կարծիքով խիղճը և արժանապատվությունն այն բաներն են, ինչի հաշվին չի կարելի ոչինչ զիջել կամ զոհաբերել: Ես իրոք այն հավասարեցնում եմ արժանապատվությանը: Հետևաբար ամբողջովին կիսում եմ այն տեսակետը, որ եթե մարդուն հարգում ես, ապա պետք չէ խղճալ: Պատկերացրեք, որևէ մեկը Ձեզ խղճում է, լավ չի չէ?????????
Հարգելիս,ես քեզ լավ հասկանում եմ,թե ինչ նկատի ունես, իհարկե լավ չի լինի տվյալ մարդու համար,եթե նա զգա, որ դիմացինդ քեզ խղճում է,ուղակի այդ զգացում ինձնից անկախ է առաջանում և ինչքան հնարավոր է թաքցնում եմ, որ չզգա այդ դիմացինս, սակայն ինձ տանջում է...
Հարգելիս,ես քեզ լավ հասկանում եմ,թե ինչ նկատի ունես, իհարկե լավ չի լինի տվյալ մարդու համար,եթե նա զգա, որ դիմացինդ քեզ խղճում է,ուղակի այդ զգացում ինձնից անկախ է առաջանում և ինչքան հնարավոր է թաքցնում եմ, որ չզգա այդ դիմացինս, սակայն ինձ տանջում է...
Ափսոս, զգում եմ, սակայն մի փոքր դժվարանում եմ ձևաերպել....... Սենց ասեմ, եթե խղճում ես, դա քո թուլությունն է, դու ունես կատարելագործվելու կարիք... Ես ամենևին կոչ չեմ անում անխղճության, այս բառերը միայն լեզվաբանորեն են հականիշներ, իրականում դրանց իմաստները բոլորովին տարբեր են....
Եթե փորձենք զուգահեռներ անցկացնենք խղճի և արժանապատվության միջև, հեշտ կլինի պատկերացնել: Օրինակ. խղճահարվել, սակայն չօգնել (չկարողանալ օգնել) նման է, ինչ մուրալ, բայց չաշխատել (չկարողանալ աշխատել): Գիտեմ, մտքի (ձևակերպման) մեջ բացեր կան, ես փորձեցի տրամաբանությանս սկզբունքը ներկայացնել: Բայց սա լավ է, դեռ ահագին կբանավիճենք:
Tanamasi
29.07.2008, 00:24
Խիղճ.......
Իմ կարծիքով խիղճը և արժանապատվությունն այն բաներն են, ինչի հաշվին չի կարելի ոչինչ զիջել կամ զոհաբերել: Ես իրոք այն հավասարեցնում եմ արժանապատվությանը: Հետևաբար ամբողջովին կիսում եմ այն տեսակետը, որ եթե մարդուն հարգում ես, ապա պետք չէ խղճալ: Պատկերացրեք, որևէ մեկը Ձեզ խղճում է, լավ չի չէ?????????
Ես քո հետ լիովին համաձայն եմ, կատաղությունս գալիս է, երբ ինձ խղճում են։
Բայց կան մարդիկ, որ լիովին հակառակ կարծիքի են։ Օր.՝ ռուսների ասացվածքը կա, չէ՞. խղճում է՝ ուրեմն սիրում է։ :o Իսկ սերը, որը ոտնահարում է սիրվողի արժանապատվությունը, արդեն սեր չէ։ Հետևաբար նրանց համար խղճալը լավ է և անգամ հավասարազոր է սիրո և հարգանքին չի խանգարում։
խղճում է՝ ուրեմն սիրում է։ :o Իսկ սերը, որը ոտնահարում է սիրվողի արժանապատվությունը, արդեն սեր չէ։
Մերկուրի ջան էս նախադասության միտքը էդքան էլ լավ չհասկացա մի հատ չես բացատրի:
Հ.Գ. խղճիդ հետ առևտուր մի' արա, վրեդ թանկ կնստի:
Խիղճ՝ ամենքին չի տրված վերուստ, իսկ ում տրվածա՝ թող չփորձի ազատվել դրանից, Աստված լավ գիտի ում ինչա տալիս, օրինակ՝ հալվան տալիսա նրանց՝ օվ ատամ չունի, իսկ խիղճ «գոյականը» տրվումա նրանց ում ...« :
Խիղճը անգամ (զարթուցիչով) արթնացնել հնարավոր չի, եթե չի տրվել:
Tanamasi
29.07.2008, 20:42
Մերկուրի ջան էս նախադասության միտքը էդքան էլ լավ չհասկացա մի հատ չես բացատրի:
Ասածս էն ա, որ եթե դու որևէ մեկին սիրում ես, ապա չես ուզի նրա արժանապատվությանը վնաս հասցնել։ Իսկ եթե կարաս սիրելով խղճաս՝ ուրեմն խղճալը նվաստացուցիչ չի խղճացվողի համար :8 :B :P
Ես քո հետ լիովին համաձայն եմ, կատաղությունս գալիս է, երբ ինձ խղճում են։
Բայց կան մարդիկ, որ լիովին հակառակ կարծիքի են։ Օր.՝ ռուսների ասացվածքը կա, չէ՞. խղճում է՝ ուրեմն սիրում է։ :o Իսկ սերը, որը ոտնահարում է սիրվողի արժանապատվությունը, արդեն սեր չէ։ Հետևաբար նրանց համար խղճալը լավ է և անգամ հավասարազոր է սիրո և հարգանքին չի խանգարում։
Խղճալը ենթադրում է ստորադասվածություն, խղճացողն իրեն զգում է դոմինանտ դիրքում: Այդ իրավիճակում գոյությություն ունեցող դրական էմոցիան ոչ թե սեր է, այլ ավելի շուտ կարեկցանք, դիմացինին խնայելու մղում... Իհարկե, դա ևս ազնիվ դրսևորում է:
իսկական, առողջ սիրո զգացմունքը դիմացինին արժանի և արժանավոր համարելու զգացում է, ուստի և չսուբօրդինացված: Ընդունում եմ, որ սահմանագիծը շատ նուրբ է, այնուամենայնիվ ես այս տեսակետի կողմնակիցն եմ:
Սովորաբար ում խղճում ես, չես պատրաստվում նրա հետ կյանք ապրել..........
Narinfinity
24.09.2008, 09:26
Խիղճ,խղճահարություն,մեղքի զգացում....
Ինչ ահավոր է այս ամենը և հաճախ է կրծում հոգիդ:
Իսկ դրա դեմ հնարավո՞ր է պայքարել:Մենակ չասեք կամքի ուժ,համառություն.....այս ամենից էլ շատ ունեմ....
Խիղճ, խղճահարություն, մեղքի զգացում, երեքն էլ բխում են առաքինությունից,
Եթե առաքինի ես, և քեզ ես ստիպում խղճալ, ապա դու հատուցում ես փնտրում անարդարության և անառաքինության, անտարբերության ու դաժանության համար,
կարծես հոգուդ գալարումները դադարեցնելու, խաղաղելու ջանքեր, աշխատանք ես գործադրում... զգում ես, որ ճիշտը դա է...
Եթե ունես խիղճ, խղճահարություն, մեղքի զգացում և ներողամտություն, բաշխելու կամք, օգնելու մղում... ապա ունես ամենայն իրավունք առաքինի ապրելու և ստեղծելու համար ... վեհ ու ասպետական զգացողությունները տրված են հանուն բոլորի բարրորության ... ;)
Խղճի խայթը սարսափելի բան է և շատ հաճախ դառնում է անվերահսկելի: Մարդ կարող է տարիներով տանջվել խղճի խայթից: Խղճի խայթ զգում է նա, ով քաջ գիտակցում է, որ կամա թե ակամա մեղք է գործել և իրավիճակն այլևս անակրող է շտկել: Մեղքի մեծ կամ փոքր լինելը կախված է բարոյական այն արժեքների համակարգից, որ ունի տվյալ անձնավորությունը` մեկի համար չնչին մի սխալն անգամ մեղք է, մյուսի համար` "դատարկ բան": Ոչինչ չի կարող մարդուն այնքան տանջել, որքան սեփական խիղճը: Այնուամենայնիվ, յուրաքնչյուր ոք պիտի գիտակցի, որ, ի վերջո, բոլորս էլ հասարակ մահկանացուներ ենք և չենք կարող զերծ մնալ սայթաքելուց ու սխալվելուց. միակ ելքն այն է, որ խոստովանենք մեր գործած սխալն ինքներս մեզ և Աստծո առաջ, աղոթենք, ապաշխարենք և հավատով նայենք առաջ` հաստատ որոշում կայցնելով երբեք այլևս չկրկնել նույն սխալը:
Դրա համար ասում են ամենալավ դեղը ժամանակն ա:
Հավատա ժամանակը երբեք չի կարող դեղ լինել… Դրանով միայն մեզ հույս ենք տալիս, որ ինչ որ ժամանակ էլ կանցնի ու սա էլ կանցնի, բայց իրականում ժամանակն անցնում է, բայց երևույթն այդպես էլ չի անցնում:
---------- Ավելացվել է՝ 07:04 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 06:45 ----------
Տարօրինակ է՝ մենք խուսափում ենք խղճից, խղճահարությունից: Այն մոդայիկ չենք համարում: Բայց ինչու՞: Որովհետև մենք ինքներս ենք խղճալի… Ինչով ենք մենք առավել, որ կարող ենք մեզ թույլ տալ դիմացինին խղճալ: Գուցե մենք ենք խղճալին, այլ ոչ թե նա ում մենք խղճում ենք: Եկենք առաջինը մենք մեզ նայենք, հետո նոր ուրիշին թերագնահատենք ու խղճանք: Բացի այդ էլ կարիքը չկա այդ զգացումը հեռացնել մեջներցդ, այն հենց այնպես քեզ տրված չէ: Ամենավտանգավոր կենդանին աշխարհում՝ մարդն է… Գոնե սրանով մեղմացնում ենք մեր վտանգավոր լինելու աստիճանը: Չէ որ ունենք այսպես կոչված խղճի խայթը, որը ոմանց «տանջում է», իսկ ոմանք էլ դրանից չունեն:
Անամնիսիս
11.07.2010, 01:50
Տարօրինակ է՝ մենք խուսափում ենք խղճից, խղճահարությունից: Այն մոդայիկ չենք համարում: Բայց ինչու՞: Որովհետև մենք ինքներս ենք խղճալի… Ինչով ենք մենք առավել, որ կարող ենք մեզ թույլ տալ դիմացինին խղճալ: Գուցե մենք ենք խղճալին, այլ ոչ թե նա ում մենք խղճում ենք: Եկենք առաջինը մենք մեզ նայենք, հետո նոր ուրիշին թերագնահատենք ու խղճանք: Բացի այդ էլ կարիքը չկա այդ զգացումը հեռացնել մեջներցդ, այն հենց այնպես քեզ տրված չէ:
Օրինակ կարող եք ասել արդյոք չեք խղճում աղբամանը փորփրող և ուտելու գեթ մի բան փնտրող կնոջը կամ էլ չէք խղճում մուրացկան երեխաններին որոնք զուրկ են այն ամենից ինչը փառք Աստծո ունենք մենք???Այսպիսի դեպքերը ցավոք շատ են և ավելի ու ավելի ցավալի…
Ամենավտանգավոր կենդանին աշխարհում՝ մարդն է… Գոնե սրանով մեղմացնում ենք մեր վտանգավոր լինելու աստիճանը: Չէ որ ունենք այսպես կոչված խղճի խայթը, որը ոմանց «տանջում է», իսկ ոմանք էլ դրանից չունեն:
Համաձայն եմ ձեզ հետ:Խիղճը այն սահմանն է որը տարանջատում է մարդուն գազանից, բայց ցավոք մեր հասարակությունում կան այնպիսի անհատներ որոնք ավելի շուտ գազան են քան մարդ:
Ինձ չի թվում որ մարդուն խղճալը սխալ է կամ եթե մեկը քեզ ինչ որ հարցում խղճում է ապա ուզում է քեզ վիրավորած լինել…
Այ վիրավորանք է խղճուկ լինելը, այսինքն լինել մի փոքր,թերի,ցածր/ասողից/ մի էակ:
Եթե մարդուն խղճում են դա չի նշանակում որ նա խղճուկ է…
Խղճուկը արդեն վիրավորանք է, որը արդեն խոցում է ցանկացած մարդու ինքնասիրությունը:
Բացի այդ էլ, երբ խղճում ես որևէ թերություն ունեցող մարդու` մենք նրան դրանով հեռացնւմ ենք հասարակությունից: Ամեն դեպքում աշխատում եմ նման բան չանել, քանի որ հակառակ երևույթը կխանգառի ինձ մասնագիտությանս մեջ հմտանալուն:
E-la Via
11.07.2010, 11:37
Խիղճ,խղճահարություն,մեղքի զգացում....
Ինչ ահավոր է այս ամենը և հաճախ է կրծում հոգիդ:
Իսկ դրա դեմ հնարավո՞ր է պայքարել:Մենակ չասեք կամքի ուժ,համառություն.....այս ամենից էլ շատ ունեմ....
Նախ խիղճը, խղճահարությունը և մեղքի զգացումը լրիվ տարբեր բաներ են…
Խիղճը, եթե լսում ես նրան, մեզ քայլ անելուց առաց հուշում է, արժե՞ այն անել, թե ոչ: Պետք չէ սպանել խիղճը, անելով դա՝ դու սպանում ես հոգիդ: Իսկ դա հրեշավոր արարք է: Հաշվի նստել է պետք խղճի հետ: Ես երբեք չեմ գնա իմ խղճին դեմ, բայց երբ դա ժամանակին արել եմ, շատ եմ փոշմանել ու զղջացել դրա համար: Խիղճն այն կողմնորոշիչն է, որ մեզ ճշմարիտ ուղին է ցույց տալիս: Իզուր չի ասված՝ "Ին խիղճն իմ Աստվածն է": Համաձայն չեմ այն կարծիքի հետ, որ խիղճը ամեն մեկին չի տված, դա բոլորն ունեն, ուղղակի ոմանք լսում են նրա ձայնին, ոմանք ոչ, ոմանք էլ կանխամտածված սպանում այն:
Խղճահարություն… Տանել չեմ կարողանում, երբ ինձ դիմացինս փորձում է խղճալ ու ես էլ չեմ խղճում: Կարող եմ կարեկից լինել, օգնության ձեռք մեկնել, բայց չեմ խղճա: Խղճալով մենք նսեմացնում ենք մեր դիմաց կանգնած մարդուն, նրան մեզանից ցածր կամ ինչ որ բանով պակաս համարում, մինչ դեռ դա այդպես չէ: Մարդուն, ինչ վիճակում էլ, որ նա լինի, որպես լիարժեք մարդ է հարկավոր վերաբերվել, ու եթե կարող ես ու անհրաժեշտ է՝ օգնության ձեք մեկնել…
Way-ը շատ ճիշտ նկատեց, որ խիղճը, խղճահարությունն ու մեքի զգացումը բոլորովին տարբեր բաներ են....
Առաջին երկուսը կարելի է ընկալել որպես միանգամայն դրական երևույթներ, չէ որ չի կարելի ապրել առանց խղճի. այն մարդն, ով առանց խղճի է ապրում կարող է համարել, որ այլևս մարդ չէ: Ինչ վերաբերում է խղճահարությանը, ապա այն իհարկե կարող է լինել տեղին և միանգամայն անտեղի` անտեղի այն դեպքում, երբ դու խղճահարությամբ ես լցվում մի մարդու հանդեպ, ով իսկապես չունի դրա կարիքը և այդ դեպքում, դու կարծես ավելի բարձր ես քեզ դասում տվյալից` փորձելով խղճալ նրան:
Երրորդը` մեղքի զգացումը միանգամայն այլ երևույթ է, որի ծայրահեղ և շարունակական դրսևորումը կարող է հանգեցնել շատ ծանր հետևանքների: Մի գուցե Ֆորումի անդամները իրենց զրույցը տանեն հենց այս ուղղությամբ` փորձելով իրենց խորհուրդներով, իրենց փորձով օգնել այն մարդկանց, ովքեր մեղքի զգացում ունեն և տառապում են խղճի խայթից:
էհ խիղճ խիղճ...
Էտ որ չլիներ, մարդիկ լրիվ կապները կթողեին, բայց շատ խղճովն էլ մի բան չի, եկեք համաձայնեք:Չգիտեմ էտ ի ծնե է մեր գենոմի մեջ դրած, թե հետո է զարգանում, գլուխ բարձրացնում ու մեզ մարդ դարձնում կամ ոմանց համար հակառակը... ;) Բայց լավ ա, որ ինքը կա:
Խղճահարություն...
Ոչ երանի նրան, ով ինչ-որ մեկի խղճահարությանն է արժանանում: Ես ահավոր կյանքի խոր հատակն ինձ ընկած կհամարեմ, եթե իմանամ, որ մեկը նման մի բան է ինչ-որ պահ մտածել իմ մասին: Ինչ իմանամ գուցե պատահի, մեծ աշխարհ ա, բայց այ մարդ ինչքան ուժ ունեք, ինչքան կարում եք հեռու տենց բաներից...