lili-4
24.03.2007, 15:19
Նրբաքանդակ, սպիտակամարմին ու անուշաբույր մոմը վառվում ու փորձում էր իր լույսով ճեղքել սենյակի խավարը:
Չարչարվում ու ուժասպառ էր լինում, բայց չէր դադարում լուսավորել, անձնատուր չէր լինում: Ի՞նչն էր նրան ստիպում գնալ այդ քայլին, ցանկանում էր ի տես բոլորի ցուցադրե՞լ իր մարմնի գեղեցկությունը՝գերելով իր արձակած բույրով:Էլ ինչի՞ էր թեքվել, ինչի՞ չի իրեն լուսավորում:
Ահա թե ինչ, փորձում է լուսավորել ու ջերմացնել զարդաքանդակ ոտքի վրա կանգնած գինով լի բյուեղապակյա բաժակին:Ի՜նչ գեղեցիկ էր այդ բաժակը, բարակ ու սլացիք: Բայց երևում էր, թե որքան ուժ ու առնականություն կա նրա մեջ, ի՜նչ հպարտ կեցվածք: Իսկ դրա լրացումն է կարծես լայնաթիկունք, ուժեղ ուսերի նմանվող ոսկեզօծված եզրը:
Վառվում էր մոմը, լուսավորում, ջերմացնում բյուրեղապակյա, հպարտ բաժակին:
Իսկ նա, անտարբեր, իրենից ճառագող լույսի ցոլցլանքով էր հիանում:
Հուզվում էր մոմը, վշտանում, աչցունքները եկել ու գունգ- գունգ կուտակվել էին փակ կոպերիտակ, շարվել կոկորդին ու կարծես ցանկանում էին խեղդել, կրակը մարել…
…Ու հոսեց արցունքի առաջին կաթիլը, տեղ բացելով հաջորդների համար, հոսեց այտն ի վար, ուսն ի վար, սահեց, կաթեց սեղանի սառը ապակուն, սահեց դեպի բաժակի զարդաքանդակոտքը, հպվեց ու… սառավ…
Սառն ու անտարբեր էր իր այդ հրին, իր կրակին այդ գեղեցիկ ու սլացիկ պատանին:
Չէր ուզում զգալ այն ջերմությունը, որ արցունքի տեսքով հոսու ու փարվու էր իր ոտքերի, փաթաթվում սպասում…
…Բայց , ով հրաշք, հալվեց քար սիրտը այդ հպարտ բաժակի, սառույցը հա:վեց, դարձավ մի կաթիլ:Պատրանք է թե՞ իրականություն: Օ, ոչ, հրաշք է, հրաշք…
Կաթիլն այդ կա ու ավելի է մեծանում, ծանրանում, և, չդիմանալով իր իսկ ծանրությանը, իր մեջ ծնված ջերմությանը, սահեց ներքև, փարվեց մոմե արցունքին ու… ժպտաց:
Ժպտաց մոմից ճառագող լույսին, ժպտաց բաժակից անդրադարջող ցոլքերին, որոնք փաթաթվել, միախառնվել ու, կարծես, գուրգուրում էին միմյանց…
Եվ նրանց լույսից խինդ էր ճառագում, չզգալով անգամ, որ մոմը հալվել, սպառվել ու շուտով կմարի:
Կարծես լուսային մի հրաշք հեքիաթ լիներ, որ ջերմություն ու անուշաբուրություն էր տարածում:, և սենյակում ասես խավար էլ չկար….
Սերը, իսկական սերը արտահայտվում է միայն զոհաբերության մեջ:
Ա.Ի.
Չարչարվում ու ուժասպառ էր լինում, բայց չէր դադարում լուսավորել, անձնատուր չէր լինում: Ի՞նչն էր նրան ստիպում գնալ այդ քայլին, ցանկանում էր ի տես բոլորի ցուցադրե՞լ իր մարմնի գեղեցկությունը՝գերելով իր արձակած բույրով:Էլ ինչի՞ էր թեքվել, ինչի՞ չի իրեն լուսավորում:
Ահա թե ինչ, փորձում է լուսավորել ու ջերմացնել զարդաքանդակ ոտքի վրա կանգնած գինով լի բյուեղապակյա բաժակին:Ի՜նչ գեղեցիկ էր այդ բաժակը, բարակ ու սլացիք: Բայց երևում էր, թե որքան ուժ ու առնականություն կա նրա մեջ, ի՜նչ հպարտ կեցվածք: Իսկ դրա լրացումն է կարծես լայնաթիկունք, ուժեղ ուսերի նմանվող ոսկեզօծված եզրը:
Վառվում էր մոմը, լուսավորում, ջերմացնում բյուրեղապակյա, հպարտ բաժակին:
Իսկ նա, անտարբեր, իրենից ճառագող լույսի ցոլցլանքով էր հիանում:
Հուզվում էր մոմը, վշտանում, աչցունքները եկել ու գունգ- գունգ կուտակվել էին փակ կոպերիտակ, շարվել կոկորդին ու կարծես ցանկանում էին խեղդել, կրակը մարել…
…Ու հոսեց արցունքի առաջին կաթիլը, տեղ բացելով հաջորդների համար, հոսեց այտն ի վար, ուսն ի վար, սահեց, կաթեց սեղանի սառը ապակուն, սահեց դեպի բաժակի զարդաքանդակոտքը, հպվեց ու… սառավ…
Սառն ու անտարբեր էր իր այդ հրին, իր կրակին այդ գեղեցիկ ու սլացիկ պատանին:
Չէր ուզում զգալ այն ջերմությունը, որ արցունքի տեսքով հոսու ու փարվու էր իր ոտքերի, փաթաթվում սպասում…
…Բայց , ով հրաշք, հալվեց քար սիրտը այդ հպարտ բաժակի, սառույցը հա:վեց, դարձավ մի կաթիլ:Պատրանք է թե՞ իրականություն: Օ, ոչ, հրաշք է, հրաշք…
Կաթիլն այդ կա ու ավելի է մեծանում, ծանրանում, և, չդիմանալով իր իսկ ծանրությանը, իր մեջ ծնված ջերմությանը, սահեց ներքև, փարվեց մոմե արցունքին ու… ժպտաց:
Ժպտաց մոմից ճառագող լույսին, ժպտաց բաժակից անդրադարջող ցոլքերին, որոնք փաթաթվել, միախառնվել ու, կարծես, գուրգուրում էին միմյանց…
Եվ նրանց լույսից խինդ էր ճառագում, չզգալով անգամ, որ մոմը հալվել, սպառվել ու շուտով կմարի:
Կարծես լուսային մի հրաշք հեքիաթ լիներ, որ ջերմություն ու անուշաբուրություն էր տարածում:, և սենյակում ասես խավար էլ չկար….
Սերը, իսկական սերը արտահայտվում է միայն զոհաբերության մեջ:
Ա.Ի.