Դիտել ողջ տարբերակը : կիսվելու, արածները ի ցույց դնելու, գովքի, վալիդացիայի կարիքի մասին
մարդ եղած վախտ
19.08.2023, 02:10
Թեման բացում եմ հետևյալ միջադեպից, բայց սրա օրինակները անթիվ անհամար են․․․
Ես ամեն առավոտ փորձում եմ մարզվել։ Նենց ստացվեց, որ մի օր ժամս (fitness tracker) փչացել էր ու երբ փորձում էի ինքս ինձ համոզել, վեր կենալ, կպնել էդ ռուտինին, առաջին ռեակցիաս էն էր, թե՝ ի՞նչ իմաստ ունի, եթե ժամս չի գրանցելու, թե ինչքան մարզվեցի։
Մարզվելը ժամիս վեջը չի, այլ օրգանիզմիս, բայց էն փաստը, որ աշխարհում ոչ մի այլ տեղ արածս մարզանքը չէր գրանցվելու, ու նույնիսկ անշունչ առարկան ինձ չէր ասելու ֊ ապրես, լավ մարզվեցիր ֊ էդ փորձառության բավարարվածության վրա ազդեց։
Սրա վարիացիաներից ա, երբ մարդիկ ուտելիք են սարքում ու հաճույքը լիարժեք չի լինում մինչև չնկարեն, չկիսեն։ Սիրուն բան են տեսնում՝ կիսում են, կարևոր գործ են անում, անպայման պատմում են դրա մասին։
Թվում ա՝ մարդու հաճույքը կամ բավարարվածությունը լիարժեք չի, եթե այլ մարդիկ կամ գոնե ռոբոտները չեն իմանում դրա մասին։ Եթե լավ գործ անելու հարց կա, ապա ավելի հավանական ա՝ էդ գործը կարվի, եթե նայողներ կան։
Ենթադրաբար լիքը էվոլյուցիոն պատճառներ կան սրա համար, որ սնուցում ա մարդկանց սոցիալական կապերը․ լինի դա գովքով, իրար աչք հանելով, օրինակ ծառայելով, նախանձ հարուցելով կամ այլ ձևերով։
Քանի որ թեման շատ ծավալուն ա ու ծավալը նորմալ չեմ պատկերացնում նույնիսկ, ենթադրում եմ, որ գուցե շատ ավելի բան լինի սրա մասին խոսելու, քան իմ հարցերը կարող են ծածկել ու ցանկացած միտք էս թեմայով հետաքրքիր ա։
Իսկ նեղ հարցեր, որոնց պատասխանները հետաքրքիր են, սրանք են․
Ո՞նց ա էս կիսվելու կարիքը արտահայտվում ձեր կյանքում, կամ գուցե չունե՞ք էդ կարիքը։
Կիսվելու դեպքում ինչի՞ մասին եք սիրում կիսվել, ու՞մ հետ եք սիրում կիսվել։
Ինչ դեր ա կիսվելը տանում ձեր կյանքում։ Ո՞նց ա ձեզ օգնում կամ խանգարում։
Արդյո՞ք իմաստ ունի սովորել ինքդ քո համար ինչ֊որ բաներ անել, առանց աշխարհին հայտարարելու կարիքի, թե ավելի օպտիմալ ա ամեն առանձին ոլորտի դեպքում գտնել տարածքներ/ընկերներ/խմբեր, որտեղ կիսվելը հնարավոր կլինի։
StrangeLittleGirl
19.08.2023, 11:02
Հետաքրքիր թեմա :))
Ֆիթնեսի պահով ես էլ իմ պատմությունը պատմեմ, անցնեմ առաջ :)) ես տենց թիթիզ հավելվածներ չեմ գործածում։ Հեռախոսիս մեջ կա google fit-ը, որը պիտի որ կարողանա իմ ֆիզիկական ակտիվության մի 90%-ը գրանցել (դե բացի յոգայից ու լողից, որը կարայի ձեռքով ավելացնեի)։ Ես դրանից մի այլ կարգի բավարարվածություն էի ստանում, որ առանց հատուկ մարզվելու ժամերս գրանցելու իմ սովորական միջին ինտենսիվության ֆիզիկական ակտիվությունը շաբաթական մոտ 10 ժամ ա։ Բայց հեռախոսս հին ա, սենսորները լավ չեն աշխատում ու ոչ միշտ ա գրանցում։ Տենց մի պահ նեղվել էի, tracker-ն էի միացնում գործի գնալ-գալուց, բայց հետո դադարեցրի։ Մտածեցի՝ ի վերջո, ես հատուկ ինչ-որ ջանք չեմ գործադրում, իմ սովորական առօրյա ակտիվությունն ա, գրանցելու իմա՞ստը։ Ու էդպես թարգեցի։ Հիմա հո գիտեմ գրանցեմ-չգրանցեմ, ամեն շաբաթ նույն ակտիվությունն ունեմ։
Հիմա անդրադառնամ հարցերին։
Ո՞նց ա էս կիսվելու կարիքը արտահայտվում ձեր կյանքում, կամ գուցե չունե՞ք էդ կարիքը։
Էս հարցի մասին երկար մտածեցի։ Սոցցանցերում իմ անձնական կյանքից որևէ բանով կիսվելու ցանկություն հիմնականում առաջանում ա, երբ ինչ-որ վալիդացիայի կարիք եմ ունենում, երբ երկար ժամանակ ընկերներիս հետ շփված չեմ լինում։ Իհարկե, ընդհանուր առմամբ ֆբ-ում ու ինստայում ես բավական ակտիվ եմ, բայց իմ պոստած կոնտենտի շատ փոքր մասն ա իմ մասին, ու շատ հազվադեպ ա մոտիվացիան հենց «կիսվելու կարիքից»։ Բայց նույնիսկ էդ ոչ անձնական կոնտենտը հենց «կիսվելու կարիքից» ա առաջանում, որովհետև ես լիքը ասելիք ունեմ աշխարհաքաղաքական անցուդարձի, Արցախի բլոկադայի ու սովի մասին։ Դրա համար հա էլ կիսվում եմ, հաճախ ուրիշի ստեղծած կոնտենտով։
Բայց կյանքումս մի ոլորտ կա, որի մասին անվերջ կիսվելու կարիք ունեմ։ Դրա մասին հաջորդ հարցի տակ։
Կիսվելու դեպքում ինչի՞ մասին եք սիրում կիսվել, ու՞մ հետ եք սիրում կիսվել։
Ընդհանրապես, փոքրուց ես միշտ ուզեցել եմ խոսել կարդացածս գրքերի մասին։ Ինչքան մեծացել եմ, էնքան էդ պահանջս մեծացել ա։ Առաջ եթե ուղղակի ուզում էի գրքի՝ որպես ամբողջության մասին խոսել, հիմա լինում են դեպքեր, երբ առանձին նախադասությունների կամ պարբերությունների մասին եմ ուզում խոսել։ Ու գրքերի մասին կիսվում եմ հետևյալ կերպ.
1. Սոցցանցերում. ինստայում ֆոտո, մի երկու բառով նկարագրություն, թե էդ գիրքն ինչ զգացողություններ ա առաջացնում, մեջբերումներ սքրինշոթների տեսքով, գուդրիդսում պարբերաբար ստատուսի ափդեյթ մի երկու բառով, թե ինչ եմ զգում, վերջում՝ փոքր ռիվյու։ Եթե մեր ընթերցանության ակումբի գիրք ա, նաև մի երկու բառ էնտեղի ֆորումում
2. Բլոգում ռիվյուի տեսքով։ Առաջ գրեթե բոլոր գրքերի մասին գրում էի, հիմա հազվադեպ։ Բայց տարօրինակ կերպով էդ ռիվյուների ընթերցողների թիվը թեև փոքր ա, բայց ամենահավատարիմ ընթերցողներն են։ Երևի մի տասը հոգի կլինեն, ու պարբերաբար բզում են, որ գրեմ։
3. Ամուսնուս եմ դիվադադար անում։ Իհարկե, նախ պետք ա որոշել ինքը կարդալու՞ ա էդ գիրքը, թե՞ չէ։ Եթե չէ, ուրեմն անընդհատ հատվածներ եմ բարձրաձայն կարդում իր համար (կամ էլ թարգմանում եմ, եթե հայերեն կամ ֆրանսերեն ա կարդացածս)։ Եթե հա, մի կերպ համբերում եմ, մինչև ես վերջացնեմ, ինքն էլ վերջացնի, միասին քննարկենք։ Իսկ եթե ինքն արդեն կարդացել ա (ինչը հազվադեպ ա լինում :D ), ապա ամբողջ ընթացքում ենք քննարկում
4. Ընթերցանության ակումբներ. երկու ընթերցանության ակումբի անդամ եմ, ու ամիսը մեկ հանդիպում, գրքեր ենք քննարկում։
5. Ընկերներին դիվադադար անել. երբ որևէ հետաքրքիր հատված եմ տեսնում, որ մտածում եմ՝ ընկերներիցս որևէ մեկին դուր կգա, սքրին եմ անում, ուղարկում եմ, քննարկում ենք։
6. Դե ակումբում էլ մեկումեջ պոստել :D բայց ակումբում տեսածներդ գրքերի մասին կիսվելուս երևի հազիվ 1%-ը լինի
7. Երբ հայրս դեռ կենդանի էր, իրեն էի զանգում, ինքն իր գրքերից էր խոսում, ես էլ իմ։ Հետո ինքն իմ գրքերն էր կարդում, ես էլ իր։
Արդյո՞ք իմաստ ունի սովորել ինքդ քո համար ինչ֊որ բաներ անել, առանց աշխարհին հայտարարելու կարիքի, թե ավելի օպտիմալ ա ամեն առանձին ոլորտի դեպքում գտնել տարածքներ/ընկերներ/խմբեր, որտեղ կիսվելը հնարավոր կլինի։
Ես էն կարծիքին եմ, որ մարդը որպես սոցիալական արարած արտահայտվելու, կիսվելու կարիք ունի, ու անկախ ամեն ինչից եթե ինչ-որ լավ բան ա անում, հենց իր համար լավ ա, որ իմանան դրա մասին։ Իհարկե, "I am thrilled to announce" տիպի պոստերից իմ սիրտը խառնում ա։ Ու ընդհանրապես, կարծում եմ՝ սոցցանցերում կիսվելու կարիքը հիմնականում գալիս ա իրական կյանքում սիրո, ընկերության, մտերմության, կարեկցանքի պակասից։
Ավարտեմ մի պատմությամբ։ Հունիսին մեզ մոտ Northside փառատոնն էր։ Մեր շատ ընկերներ գնացել էին։ Ընկերուհիներիցս մեկը ստուգել էր գնացած բոլոր ընկերների ինստան ու զարմացած ասել. «Ուրեմն փառատոնն էնքան լավ ա անցել, որ ոչ ոք չի՞ դրել ինստայում»։ Ասածս էն ա, որ եթե ինչ-որ բան անում ես, իսկապես բավարարվածություն ես զգում դրանից, ու հետդ մարդ կա, սոցցանցերում դրանցով կիսվելու կարիք չի առաջանում։
Ես լիքը մարդկանցից լսել եմ, որ երբ ինչ-որ բան էին սովորում համալասարանում, պատկերացնում էին, որ իրենք էդ պատմում են դասի ժամանակ կամ իրենց ծանոթ մարդկանց։
Նույնիսկ եթե տեստային քննության համար էին սովորելու ու հաստատ չէր լինելու նենց իրավիճակ, որ պատմեն, էդ իրենց մոտիվացնում էր, որ սովորեն։
Երևի նույն երևույթն ա
One_Way_Ticket
19.08.2023, 22:16
Կիսվելու ցանկությունն իրոք շատ հզոր է։ Ես ժամանակին որ անընդհատ ճանապարհորդում էի, միշտ կիսվում էի ՖԲ-ում, ու ինչ-որ բան տեսնելիս հաճախ արդեն պատկերացնում էի, թե ինչ եմ գրելու այդ մասին ՖԲ-ում։
Մի ֆիլմ կա իրական պատմության վրա հիմնված՝ into the wild: Երիտասարդ տղան որոշում է կտրվել ցիվիլիզացիայից ու միայնակ ապրել Ալյասկայի չոլերում։ Իր ոչ երկար կյանքի վերջում записка է թողնում՝ happiness is real only when shared (այդ մասը չգիտեմ իրական է, թե հորինված):
Բա գիտեք Վիշապն ինչու է այստեղ իր կառնիվորի մասին պատմում։ Եթե կիսվելը չլիներ, իրեն դա շատ պետք էր։ Թող չթվա թե հետևից խոսում եմ, պրակտիկորեն համոզված եմ, որ հյուրի հարգավիճակով սա կարդալու է։
Նաև համաձայն եմ StrangeLittleGirl-ի հետ, որ սոցցանցերում կիսվում են հիմնականում երբ իրական կյանքում չեն կարողանում։ Չկարողանալն իհարկե լայն հասկացություն է։ Երբեմն գրավոր արտահայտվելն ավելի հեշտ է, և այլն։ Պարզապես երբ իրական կյանքում ինչ-որ բան ունես, շատ լավ հասկանում ես դրա վիրտուալ տարբերակի խղճուկ լինելը։
Էս թեմայի շուրջ մի բան պատմեմ։ Հունիսից գնում եմ դաշնամուրի դասերի, ու դե հեշտ չի տրվում, բայց ինչ֊որ առաջընթաց կա։
Ամեն անգամ, երբ մտքիս մեջ ֆիքսում եմ, որ լավ ա ստացվում կամ դասախոսն ա գովում, իրար եմ խառնվում ու սկսում վատ նվագել։ Զգացել եմ, որ համ հպարտություն զգալը, համ էլ առանց պատճառի մատնանշման մեղադրանքն ու քննադատությունը խանգարում են, որ ամբողջովին պրոցեսի մեջ լինեմ ու էֆֆեկտիվ սովորեմ։
Նույնն էլ կյանքի մյուս ասպեկտներում ա՝ էքստերնալ վալիդացիան սովորաբար անառողջ ցիկլերի մեջ ա դնում, որովհետև ինքնավար ու ստեղծագործ լինելու փոխարեն, դառնում ա ինձնից, իմ կառավարումից կտրված գործողություն, որը մեխանիկորեն պիտի անեմ։ Վալիդացիան դառնում ա նպատակ ու գործողությունից սաղ համն ու հոտը տանում ա։
Կոնստրուկտիվ վալիդացիայի մի տեսակ կա, որը շատ ա օգնել ինձ համ աշխատանքում, համ հարաբերություններում, էդ էն ա, երբ կոնկրետ մասեր մատնանշելով ասում են, թե օրինակ ինչն ես լավ անում ու ինչի, կամ հակառակ՝ մատնանշում են թերացումները։
Հետաքրքիր ա, որ զուտ տվյալները ցույց տալը ինձ համար վալիդացիա չի ու ինչքան շատ տվյալներ եմ ունենում, էնքան ավելի ա հեշտանում ինչ-որ բան անելը։ Օրինակ քայլերս ծրագրով հետևում եմ, բայց պլան չեմ դնում հասնելու դրած goal-ին՝ որ հասնում եմ, հաճելի ա, բայց որ չեմ հասնում, չի ազդում բացասականորեն։ Լինում ա, որ հետևում եմ ու մի քանի օր իրար հետևից քիչ եմ ակտիվ լինում, փորձում եմ էդ շտկել ու ակտիվություն մտցնել օրվաս մեջ, բայց էլի առանց ճնշումների կամ էդ որպես նպատակ սարքելու։
Սոց. ցանցերում վերջերս ակտիվ չեմ, բայց ստատուս գրելիս հիմնականում ուրիշ մարդկանց հետ քննարկելու համար եմ գրում, իսկ ինստագրամի նկարները, որ էլի հաճախ չեմ անում, նեղ խմբի հետ կապի մեջ մնալու ու իրարից տեղյակ լինելու համար են։ Արդեն երկար ժամանակ ա, որ սոց. ցանցերը վալիդացիայի հետ կապ չունեն իմ գլխում։
Էքստերնալ վալիդացիայի սպասելը հետ նայելիս տհաճ հետևանքներ ա ունեցել, արտահայտվել people pleaser լինելով ու էքստերնալ վալիդացիայի արժանանալու համար սեփական կարիքները հետ մղելով։ Հիմա արածիս արդյունքն ա վալիդացիան, եթե օրվա մեջ անում եմ գործողություններ, որոնք իմ մտածած պլանին համապատասխան են, ապա շատ վալիդացված եմ զգում ու էդ էներգիա ա տալիս շարունակելու, իհարկե սրա հակառակն էլ ա լինում, որ մի երկու օր իմ նպատակին նպաստող գործողություններով կամ ձևով չեմ շարժվում, ծանր եմ տանում։
մարդ եղած վախտ
20.08.2023, 22:46
Մի ֆիլմ կա իրական պատմության վրա հիմնված՝ into the wild: Երիտասարդ տղան որոշում է կտրվել ցիվիլիզացիայից ու միայնակ ապրել Ալյասկայի չոլերում։ Իր ոչ երկար կյանքի վերջում записка է թողնում՝ happiness is real only when shared (այդ մասը չգիտեմ իրական է, թե հորինված):
Էս շատ ավելի լավ ա ասում էն ինչ նկատի ունեի, որ ինչ֊որ բան լիարժեք չի, եթե չես կիսում։
մարդ եղած վախտ
20.08.2023, 23:00
Նույնն էլ կյանքի մյուս ասպեկտներում ա՝ էքստերնալ վալիդացիան սովորաբար անառողջ ցիկլերի մեջ ա դնում, որովհետև ինքնավար ու ստեղծագործ լինելու փոխարեն, դառնում ա ինձնից, իմ կառավարումից կտրված գործողություն, որը մեխանիկորեն պիտի անեմ։ Վալիդացիան դառնում ա նպատակ ու գործողությունից սաղ համն ու հոտը տանում ա։
Էս էլ շատ կարևոր կետ ա, ու էս թեմայով անկեղծ հետաքրքիր ա, թե ասենք ինստագրամյան celebrity-ները, որ մի քանի տարի նկար փոստելով են զբաղված ու դա ոչ միայն վալիդացիայի այլ նաև իրանց ամբողջ իմիջի ու եկամտի աղբյուրն ա, ինչ հարաբերություն են ձևավորում կիսվելու նկատմամբ։
Ուլուանա
24.08.2023, 23:49
Կարծում եմ` ուրիշների հետ կիսվելու ցանկությունը բնական ա, քանի որ մարդն ամեն դեպքում սոցիալական էակ ա: Այլ հարց ա, թե ինչ աստիճանի ա էդ պահանջը, ու ինչքանով ա վերածվում «ապրել հանուն կիսվելու» վիճակի:
Իսկ նեղ հարցեր, որոնց պատասխանները հետաքրքիր են, սրանք են․
Ո՞նց ա էս կիսվելու կարիքը արտահայտվում ձեր կյանքում, կամ գուցե չունե՞ք էդ կարիքը:
Կիսվելու դեպքում ինչի՞ մասին եք սիրում կիսվել, ու՞մ հետ եք սիրում կիսվել։
Ինչ դեր ա կիսվելը տանում ձեր կյանքում։ Ո՞նց ա ձեզ օգնում կամ խանգարում։
Արդյո՞ք իմաստ ունի սովորել ինքդ քո համար ինչ֊որ բաներ անել, առանց աշխարհին հայտարարելու կարիքի, թե ավելի օպտիմալ ա ամեն առանձին ոլորտի դեպքում գտնել տարածքներ/ընկերներ/խմբեր, որտեղ կիսվելը հնարավոր կլինի։
Բնականաբար, ունեմ կիսվելու կարիք, ու այն արտահայտվում ա ամենատարբեր ձևերով` ընտանիքիս անդամներին, մտերիմ ընկերներիս պատմելով, հետները քննարկելով, երբեմն էլ սոցիալական կայքերում գրառում անելով: Սիրում եմ կիսվել հիմնականում իմ ստեղծագործություններով` արվեստի գործեր, ձեռքի աշխատանքներ, արածս լուսանկարներ, առողջ ապրելակերպի վերաբերյալ անձնական դիտարկումներով, կարդացած-սովորածով կամ ուղղակի ինտերնետում ինձ հանդիպած հետաքրքիր ու օգտակար նյութերով: Ընդհանրապես ցանկացած սիրուն, ինձ տպավորած բան ուրիշներին հետ կիսելու ցանկություն ա առաջացնում:
Մարզվելու ու ֆիզիկական ակտիվության հարցում կիսվելու պահանջ չեմ ունենում: Ավելի ճիշտ` մարզանքի, ֆիզիկական ակտիվության օգտակարության մասին ոգեշնչող դիտարկումներ, նյութեր սիրում եմ կիսել ուրիշների հետ: Բայց անձամբ իմ մարզվելը ոչ մի ձևով չի ֆիքսվում. ոչ մի հավելվածից, ծրագրից չեմ օգտվում, մարզվելուս միակ ու հզոր մոտիվացիան իմ լավ ինքնազգացողությունն ա ու էներգիան, էդքանն ինձ լրիվ հերիք ա, որ ուզենամ ամեն օր մարզվել, թեկուզ ոչ ոք չիմանա. մարմինս հո միշտ իմանում ա ու հաշվի առնում :))) Ճիշտ ա, լինում են օրեր, երբ հեչ հավես չի լինում մարզվելու, բայց էդ ժամանակ միշտ ինքս ինձ հիշեցնում եմ, թե մարզվելն ինձ ինչ ա տալիս, ու խելոք-խելոք անցնում եմ գործի:
Հետաքրքիր ա, որ վերջին տարիներին խնդիրներս ու դժվարություններս ուրիշների հետ կիսելու ցանկություն շատ քիչ եմ ունենում նախկինի համեմատ: Նկատի ունեմ` ինքնանպատակ` զուտ թեթևանալու համար կիսվելու ցանկություն հազվադեպ եմ ունենում: Եթե խնդրի լուծումը պատկերացնում եմ կամ` ուղղակի էնպիսի իրավիճակ ա, որ պետք ա ընդամենը սպասել կամ դիմանալ, հիմնականում նախընտրում եմ չկիսվել:
Կարծում եմ` առողջ վիճակ չի, երբ կիսվելու հնարավորության բացակայության դեպքում մոտիվացիան կորչում ա անելու էն բաները, որոնք անում ենք օգտակարության համար (մեզ կամ ուրիշների համար), ու որոնցով կիսվելուց ոչ մեկին օգուտ չի լինում: Նման դեպքերում, ըստ իս, ինքնաբավության կամ մոտիվացիայի պակասի խնդիր կա, հետևաբար պետք ա ոչ թե հատուկ սովորել անել առանց կիսվելու, այլ աշխատել բուն խնդրի` պատճառի վրա, թե չէ` պատճառը թողած` հետևանքի վրա աշխատելը լավագույն դեպքում կարող ա զուտ ժամանակավոր արդյունք տալ:
boooooooom
25.08.2023, 10:14
Չեմ սիրում երբ կիսվելու մեսիջը լինում է "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ (բոլորիցդ)"։ Տանելի ա "տեսեք ես ինչ ունեմ"֊ը, բայց էլի որ շատ ա լինում զզվացնում ա։
Նորմալ եմ վերաբերվում մտահոգությունով կիսվելը, խորհուրդ կամ կարծիք հարցնելը, ինչ որ մի օգտակար(կարևոր բան սովորեցնելը), բողոքը (մանավանդ երբ հանրային սատար ա պետք)։
Իսկ ինչ որ բան պոստել որ քեզ շնորհավորեն կամ տակը լիքը սթիքերներ ու գիֆեր լցնեն՝ ուղղակի տրաքում եմ. ոնց կարա մարդ իր ժամանակը սենց հիմարության վրա ծախսի։
Ժամանակ չունեմ երկար գրելու, ոնց որ հիմնական բողոքս հասկացվում ա։
մարդ եղած վախտ
25.08.2023, 18:06
Կարծում եմ` առողջ վիճակ չի, երբ կիսվելու հնարավորության բացակայության դեպքում մոտիվացիան կորչում ա անելու էն բաները, որոնք անում ենք օգտակարության համար (մեզ կամ ուրիշների համար), ու որոնցով կիսվելուց ոչ մեկին օգուտ չի լինում: Նման դեպքերում, ըստ իս, ինքնաբավության կամ մոտիվացիայի պակասի խնդիր կա, հետևաբար պետք ա ոչ թե հատուկ սովորել անել առանց կիսվելու, այլ աշխատել բուն խնդրի` պատճառի վրա, թե չէ` պատճառը թողած` հետևանքի վրա աշխատելը լավագույն դեպքում կարող ա զուտ ժամանակավոր արդյունք տալ:
Սենց դեպքերում օգուտի֊վնասի բալանսի հարց կա ։) ասենք՝ ժամացույցով մարզվելը գրանցելը գուցե անհեթեթ մոտիվացիա ա, բայց փաստացի օգնում ա շարունակել մարզվել։ Եթե մտածում եմ՝ ավելի լավ ա մարզվեմ անհեթեթ մոտիվացիայով, թե չմարզվեմ, քանի դեռ բավարար ինքնաբավություն ու մոտիվացիա չունեմ, ավելի լավ ա մարզվել անհեթեթ մոտիվացիայով։)
Կիսվելու մի ֆունկցիան էլ հաշվետվողականություն ավելացնելն ա գուցե։ Ասենք՝ լիքը մարդ գիտեմ, որ դուոլինգոյով շարունակում են պարապել, որ streak֊ը չկորցնեն։) Ինձ թվում ա՝ նորմալ ա լավ բաներ անել անկապ պատճառներով։)
մարդ եղած վախտ
25.08.2023, 18:15
Չեմ սիրում երբ կիսվելու մեսիջը լինում է "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ (բոլորիցդ)"։ Տանելի ա "տեսեք ես ինչ ունեմ"֊ը, բայց էլի որ շատ ա լինում զզվացնում ա։
Նորմալ եմ վերաբերվում մտահոգությունով կիսվելը, խորհուրդ կամ կարծիք հարցնելը, ինչ որ մի օգտակար(կարևոր բան սովորեցնելը), բողոքը (մանավանդ երբ հանրային սատար ա պետք)։
Իսկ ինչ որ բան պոստել որ քեզ շնորհավորեն կամ տակը լիքը սթիքերներ ու գիֆեր լցնեն՝ ուղղակի տրաքում եմ. ոնց կարա մարդ իր ժամանակը սենց հիմարության վրա ծախսի։
Ժամանակ չունեմ երկար գրելու, ոնց որ հիմնական բողոքս հասկացվում ա։
էդ "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ"֊ը իմ ներվերին էլ ա ազդում, բայց երբ մեկը ինչ֊որ գործի վրա երկար չարչարվել, հաջողության ա հասել ու կիսում ա, էդ իմ կարծիքով հավես ա կամ առնվազն ընդունելի ։)
Ուլուանա
25.08.2023, 19:41
Սենց դեպքերում օգուտի֊վնասի բալանսի հարց կա ։) ասենք՝ ժամացույցով մարզվելը գրանցելը գուցե անհեթեթ մոտիվացիա ա, բայց փաստացի օգնում ա շարունակել մարզվել։ Եթե մտածում եմ՝ ավելի լավ ա մարզվեմ անհեթեթ մոտիվացիայով, թե չմարզվեմ, քանի դեռ բավարար ինքնաբավություն ու մոտիվացիա չունեմ, ավելի լավ ա մարզվել անհեթեթ մոտիվացիայով։)
Հա, իհարկե: Ավելի լավ ա տենց միջոցներով մարզվել, քան չմարզվել, համաձայն եմ: Ուղղակի ես միշտ ամեն ինչում հակված եմ բուն պատճառին, արմատներին հասնելուն ու խնդիրը քոքից վերացնելուն: Բայց պարզ ա, որ ոչ միշտ ա դա հեշտ ու առնվազն տվյալ պահին կարող ա նույնիսկ հնարավոր չլինի, նման դեպքերում, բնականաբար, արժե գոնե ինչ-որ կերպ փորձել պահել ցանկալի վիճակը:
Կիսվելու մի ֆունկցիան էլ հաշվետվողականություն ավելացնելն ա գուցե։ Ասենք՝ լիքը մարդ գիտեմ, որ դուոլինգոյով շարունակում են պարապել, որ streak֊ը չկորցնեն։) Ինձ թվում ա՝ նորմալ ա լավ բաներ անել անկապ պատճառներով։)
Հա, Դուոլինգոյի հարցում ես էլ եմ էդ մարդկանցից, ի՞նչ մեղքս թաքցնեմ :D: Ուղղակի երևի դրա մոտիվացիաս էնքան ուժեղ չի, ինչքան, ասենք, առողջ ու էներգիայով լի լինելունը, քանի որ վերջինն ամեն դեպքում ավելի շատ եմ կարևորում:
One_Way_Ticket
25.08.2023, 22:50
էդ "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ"֊ը իմ ներվերին էլ ա ազդում, բայց երբ մեկը ինչ֊որ գործի վրա երկար չարչարվել, հաջողության ա հասել ու կիսում ա, էդ իմ կարծիքով հավես ա կամ առնվազն ընդունելի ։)
Իմ ներվերի վրա "տեսեք-տեսեք ես ինչ լավն եմ"-ը չի ազդում, համարում եմ նորմալ։ Բայց ազդում է ուրիշ բան։ Երբ մարդը իգնոր է անում մեկնաբանությունները։ Հավես չունես ամեն կոմպլիմենտի տակ գրես "մերսի", գոնե մի հատ լայք դնելը հո դժվար չէ։ Ես դա ընկալում եմ որպես "կոմպլիմենտներն ինձ համար էնքան սովորական բան են, որ եթե իմ ուշադրությանն արժանանալ ես ուզում, պիտի ավելի լուրջ ջանքեր գործադրես"։
boooooooom
26.08.2023, 00:31
էդ "տեսեք֊տեսեք ես ինչ լավն եմ"֊ը իմ ներվերին էլ ա ազդում, բայց երբ մեկը ինչ֊որ գործի վրա երկար չարչարվել, հաջողության ա հասել ու կիսում ա, էդ իմ կարծիքով հավես ա կամ առնվազն ընդունելի ։)
Ճիշտ ես, ամեն ՏՏԵԻԼԵ֊ ը չի, որ նյարդայնացնում ա, մարդ կա էնքան ուշ֊ուշ ա ինչ որ բան գրում, որ էն ամենա ստից գրառումն էլ զգացնել ա տալիս, որ կարոտել ես էդ մարդուն։
Բայց երևի բոլորիդ ընկերների մեջ էլ կլինի մեկը/մի քանիսը), որ նույնատիպ իր նկարներով բռնաբարում ա լրահոսդ (թեկուզ եթե սիրուն արտաքին ունի)։ Ու միշտ գտնվում են լիքը մարդիկ, որ էդ նկարների տակ գրում են խոսքի սենց " մեր սիրուն հարսիկ ։միքանիսմայլիկ" կամ իրար հետևից գիֆեր լիքը։ Ենթադրում եմ որ սա էն դեպքն ա, որ դժվար ա ասել հավն ա թե ձուն ա առաջինը եղել, որովհետև սենց մի բան էլ կա սոց ցանցերում՝ քո հիմարությունը լայքում են, երբ դու էլ ես լայքում իրենցը, հենց սկսում ես չլայքել, որոշ ժամանակ հետո նկատում ես, որ անգամ լայքելուն արժանի գրառումդ չեն լայքում։
One_Way_Ticket
26.08.2023, 00:46
Բայց երևի բոլորիդ ընկերների մեջ էլ կլինի մեկը/մի քանիսը), որ նույնատիպ իր նկարներով բռնաբարում ա լրահոսդ
Եթե խոսքը ՖԲ-ի մասին է, ապա հրաշալի կոճակ կա՝ unfollow: Եթե դու շարունակում ես բռնաբարվել ու դրանից հաճույք ստանալ, ապա դա արդեն քո ընտրությունն է :)
https://www.youtube.com/watch?v=OPiH_zBJTA0
boooooooom
26.08.2023, 01:11
Եթե խոսքը ՖԲ-ի մասին է, ապա հրաշալի կոճակ կա՝ unfollow: Եթե դու շարունակում ես բռնաբարվել ու դրանից հաճույք ստանալ, ապա դա արդեն քո ընտրությունն է :)
https://www.youtube.com/watch?v=OPiH_zBJTA0
Բրաատ, ես չեմ բռնաբարվում, լրահոսս ա...:D իսկ բռնաբարված լրահոսը ընդամենը արագ եմ սքրոլ անում։
Ես համբերատար կսպասեմ մինչև ինքը կհոգնի։
Իսկ էդ կոճակը շատ ծայրահեղ դեպքերում եմ օգտագործում, որովհետև ինձ միշտ սևը պետք ա, որ դրա ֆոնին սպիտակը ավել լավ տեսնեմ։ Ընդհանրապես ինձ գույնապնակի բոլոր գույները պետք են, անգամ մուգ շականակագույնը))
Անեկդոտը հիշեցի, որ տղեն հա աղջկան համոզվում ա, որ սեքսով զբաղվեն։ Աղջիկը վերջը համաձայնում ա, բայց ասում ա ոչ մեկին չպատմես։ Տղեն էլ, թե ուրեմն պետքս էլ չի :D
Ես օրինակ քաղաքի մասով որ ինչ որ բան են անում, անպայման ուզում եմ դա հանրայնացնեմ, բայց նաև հստակ գիտեմ թե խի։ Որ մարդկանց ցույց տամ, որ դա հեչ դժվար չի, ու իրանք էլ կարան անեն։ 2 օր առաջ ընկերս զանգել, պատմում էր, որ պատրուլ ա կանչել քննչականի դիմաց խախտումով կայանած մեքենաների համար, հետո էլ նրանց աշխատանքից դժգոհ էր, ու հարցնում էր, թե որտեղ ա պետք բողոքել։ Ինձ շատ լավ զգացի գիտակցումից, որ իմ շնորհիվ ա, որ ինքը սկսել ա դա անել ։)
Ու հուսով եմ, որ էլի կան մարդիկ, որ սկսել են, զուտ չեն հանրայնացնում։
Անեկդոտը հիշեցի, որ տղեն հա աղջկան համոզվում ա, որ սեքսով զբաղվեն։ Աղջիկը վերջը համաձայնում ա, բայց ասում ա ոչ մեկին չպատմես։ Տղեն էլ, թե ուրեմն պետքս էլ չի :D
Ես օրինակ քաղաքի մասով որ ինչ որ բան են անում, անպայման ուզում եմ դա հանրայնացնեմ, բայց նաև հստակ գիտեմ թե խի։ Որ մարդկանց ցույց տամ, որ դա հեչ դժվար չի, ու իրանք էլ կարան անեն։ 2 օր առաջ ընկերս զանգել, պատմում էր, որ պատրուլ ա կանչել քննչականի դիմաց խախտումով կայանած մեքենաների համար, հետո էլ նրանց աշխատանքից դժգոհ էր, ու հարցնում էր, թե որտեղ ա պետք բողոքել։ Ինձ շատ լավ զգացի գիտակցումից, որ իմ շնորհիվ ա, որ ինքը սկսել ա դա անել ։)
Ու հուսով եմ, որ էլի կան մարդիկ, որ սկսել են, զուտ չեն հանրայնացնում։
Արտ ջան, հետաքրքիր պահ նշեցիր։ Իսկապես, քո հանրայնացնելու դեպքում ահագին օգուտ ա տալիս հանրությանը։ Փաստորեն հանրայնացնելը անպայման չի որ կապված լինի անձի ինքնագովազդի հետ։ Հետաքրքիր միտք ա շատ....
Արտ ջան, հետաքրքիր պահ նշեցիր։ Իսկապես, քո հանրայնացնելու դեպքում ահագին օգուտ ա տալիս հանրությանը։ Փաստորեն հանրայնացնելը անպայման չի որ կապված լինի անձի ինքնագովազդի հետ։ Հետաքրքիր միտք ա շատ....
Հաստատ կա էս։
Ինձ մեկ֊մեկ թվում ա հասարակությունը ֆբ֊ով ա կրթվում նաև, էն ինչը ֆբ֊ում ակտիվ քննարկվում կամ քննադատվում ա նույնը սկսում ա իրական կյանքում խրախուսվել։ Օրինակ` բիչոկը գրպանդ դիր ակցիա կար, էդ դրանից հետո տաքսի նստելուց վարորդները էդ թեման շոշափում էին, որպես տգեղ արարք, որ իրանք չեն անում
...
Բա գիտեք Վիշապն ինչու է այստեղ իր կառնիվորի մասին պատմում։ Եթե կիսվելը չլիներ, իրեն դա շատ պետք էր։ Թող չթվա թե հետևից խոսում եմ, պրակտիկորեն համոզված եմ, որ հյուրի հարգավիճակով սա կարդալու է։
...
Անհասկանալի բան ես գրել, կառնիվորի մասին պատմելը կիսվելն է, որ կա, այսինքն կիսվելը ոչ թե նպատակ է, այլ գործողություն։ Նպատակների մասին ստորև։
Կիսվելու դրսևորումները իմ կարծիքով կարելի է բաժանել հետևյալ կատեգորիաների.
1. Ցուցադրություն՝ հանուն խրախուսման, դրական արձագանքների, ինքնահաստատման, փառքի
2. Գիտելիքի, կամ հմտության տարածում՝ հանուն կոլեկտիվ քննարկման, օբյեկտիվությունը գտնելու, ճանաչողության, գիտելիքի ձեռք բերման, զարգացման, գոյապաշտպանության, բարօրության
3. Սոցիալականացում՝ հանուն հարաբերություններ, կապեր, խմբավորումներ, թիմեր ստեղծելու, մենակությունը փարատելու, զուգավորվելու
4. Աննպատակ աղմուկի արտադրություն, որպես ինչ-ինչ անառողջ վիճակի ախտանիշ, կամ հետևանք, ինչպիսիք են օրինակ կոմպուլսիվ շատախոսությունը, հիպերգրաֆիայի դրսևորումները, կամ խրոնիկ բամբասանքը
One_Way_Ticket
15.09.2023, 15:30
Անհասկանալի բան ես գրել, կառնիվորի մասին պատմելը կիսվելն է, որ կա, այսինքն կիսվելը ոչ թե նպատակ է, այլ գործողություն։
Գուցե մի քիչ լավ չեմ ձևակերպել միտքս։ "Դա"-ն կառնիվոր անելն էր, ոչ թե պատմելը։ Ասել է թե՝ եթե չկարողանայիր ակումբում (աշխատավայրում, և այլն) պատմել կառնիվորի հրաշագործ հատկությունների մասին, ինքդ նույն էնտուզիազմով դիետային չէիր հետևի։
Ուլուանա
16.09.2023, 04:51
Գուցե մի քիչ լավ չեմ ձևակերպել միտքս։ "Դա"-ն կառնիվոր անելն էր, ոչ թե պատմելը։ Ասել է թե՝ եթե չկարողանայիր ակումբում (աշխատավայրում, և այլն) պատմել կառնիվորի հրաշագործ հատկությունների մասին, ինքդ նույն էնտուզիազմով դիետային չէիր հետևի։
Էն «լավ չձևակերպածդ» շատ ավելի լավ տարբերակ էր :)): Ամեն դեպքում չեմ պատկերացնում, որ դիետային հետևում ա էստեղ դրա մասին պատմելու համար: Իմ կարծիքով, ահագին ոչ հասուն ա պետք լինել տենց բան անելու համար:
One_Way_Ticket
16.09.2023, 14:17
Էն «լավ չձևակերպածդ» շատ ավելի լավ տարբերակ էր :)): Ամեն դեպքում չեմ պատկերացնում, որ դիետային հետևում ա էստեղ դրա մասին պատմելու համար: Իմ կարծիքով, ահագին ոչ հասուն ա պետք լինել տենց բան անելու համար:
Իսկ ինչի՞ համար է անում։ Առողջ մնալու՞։ Առողջ լինելն իրենով հոգևոր բավարարվածություն չի տալիս, ավելի ճիշտ՝ տալիս է միայն հիվանդությունից ապաքինվելիս անմիջապես հետո ու շատ կարճ ժամանակով։ Կառնիվորի նման խիստ դիետային անվերապահորեն հետևելու համար շատ ավելի լուրջ ստիմուլ է անհրաժեշտ։ Իսկ կիսվելու ու վալիդացիայի պահանջի downplay արվելը հենց էդ հասուն երևալ/չերևալու հետ է կապված։
Իսկ ինչի՞ համար է անում։ Առողջ մնալու՞։ Առողջ լինելն իրենով հոգևոր բավարարվածություն չի տալիս, ավելի ճիշտ՝ տալիս է միայն հիվանդությունից ապաքինվելիս անմիջապես հետո ու շատ կարճ ժամանակով։ Կառնիվորի նման խիստ դիետային անվերապահորեն հետևելու համար շատ ավելի լուրջ ստիմուլ է անհրաժեշտ։ Իսկ կիսվելու ու վալիդացիայի պահանջի downplay արվելը հենց էդ հասուն երևալ/չերևալու հետ է կապված։
Չէ, որ ամեն օր լավ տրամադրված, էներգիայով լի, սթափ ու պրոդուկտիվ լինես։ Դրա համար են մարդիկ ինչ որ սննդակարգի հետևում։
One_Way_Ticket
16.09.2023, 14:42
Չէ, որ ամեն օր լավ տրամադրված, էներգիայով լի, սթափ ու պրոդուկտիվ լինես։ Դրա համար են մարդիկ ինչ որ սննդակարգի հետևում։
Եթե դեմ չես, հարց․ ակումբից բացի որևէ տեղ պատմե՞լ ես քո նոր դիետայի մասին։
Եթե դեմ չես, հարց․ ակումբից բացի որևէ տեղ պատմե՞լ ես քո նոր դիետայի մասին։
Է հա բա, իհարկե։ Օրինակ աշխատավյրում՝ իրար հետ պերերիվ եք անում, ինչ որ բան են առաջարկում, հրաժարվում ես, ասում են խի, ասում ես։ Կամ ինչ որ պատահական խմբերում կարա նույն բանը լինի, եթե ինչ որ բանից հրաժարվես, մարդիկ հետաքրքրվեն, պատասխանես։ Հա մեկ էլ բնականաբար նեղ ընկերներիս եմ պատմել, որ սենց բան եմ փորձարկում, ինչպես նաև կպատմեի թե բիզնեսում ինչ հետաքրքիր բաներ եմ արել, կամ ծրագրավորման մեջ ինչ բաներ եմ արել, կամ օրինակ երեխես, ոնց ա բխկում կամ տռում, ու ոնց եմ ամեն տռելուց ուրախանում - չնայած դեռ սերտիֆիկացված չեմ։
Հարցիդ իմաստը կբացատրես, որովհետև լավ չեմ հասկանում։ Ես կյանքումս ինչ անում եմ իմ շատ նեղ մոտիկները, ընտանիքս ու ընկերներս տեղյակ են։ Ոչ շատ մոտիկներն էլ, եթե հարցնում են՝ պատասխանում եմ։ Ինչ որ արտառոց բան կա ըտեղ?
Եթե ուզում ես իմանաս, արդյոք առավոտյան գործի գնալուց, ինձ կանգնացրած պարեկին ասում եմ ինձ տուգանում եք, որովհետև կետո չեք անում, գնացեք կետո արեք - այսինքն ուրիշ բառերով ասած ուզում ես ճշտել դալբայոբ եմ թե չէ։ Ասեմ՝ չէ դալբայոբ չեմ։
Ուլուանա
16.09.2023, 16:04
Իսկ ինչի՞ համար է անում։ Առողջ մնալու՞։ Առողջ լինելն իրենով հոգևոր բավարարվածություն չի տալիս, ավելի ճիշտ՝ տալիս է միայն հիվանդությունից ապաքինվելիս անմիջապես հետո ու շատ կարճ ժամանակով։ Կառնիվորի նման խիստ դիետային անվերապահորեն հետևելու համար շատ ավելի լուրջ ստիմուլ է անհրաժեշտ։ Իսկ կիսվելու ու վալիդացիայի պահանջի downplay արվելը հենց էդ հասուն երևալ/չերևալու հետ է կապված։
Ո՞նց թե` ինչի համար: Այո, առողջ լինելու, մնալու, էներգիադ ավեացնելու ու դրա շնորհիվ լիարժեք ապրելու, աշխատելու ու կյանքը վայելելու համար: Քի՞չ ա: Նախ հեչ պարտադիր չի, որ հատուկ ինչ-որ առողջական խնդիրներ ունենաս, որ ուզենաս առողջ սննդակարգի հետևել ու ընդհանրապես առողջ ապրելակերպ վարել: Կարող ա, օրինակ, կոնկրետ խնդիրներ չունենաս, բայց էներգիայի պակաս ունենաս, անառողջ քուն ու նմանատիպ այլ ոչ հաճելի ու ոչ ցանկալի դրսևորումներ: Հետո առողջական խնդիրը նենց բան չի, որ մի քիչ սննդակարգ պահեցիր, անցավ, վերջ, կարելի ա վերադառնալ քո անառողջ սննդակարգին, ու ամեն ինչ հրաշալի կլինի: Եթե գիտես, որ տվյալ սննդակարգից ա առաջացել առողջական խնդիրդ, կամ առնվազն սննդակարգդ նպաստել ա տվյալ խնդրի զարգացմանը, ապա տրամաբանական ա, որ նույն սննդակարգին վերադառնալու դեպքում խնդիրդ էլ ա ամենայն հավանականությամբ վերադառնալու, հետևաբար լուրջ առողջական խնդիրների կամ թեկուզ ավելորդ քաշի դեպքում ժամանակավոր սննդակարգը ժամանակավոր էլ լուծում ա նշանակում: Իսկ եթե լուրջ ես տրամադրված առողջությունդ պահպանելու նկատմամբ, ուրեմն ոչ թե զուտ ժամանակավոր կհետևես առողջ սննդակարգի, այլ դա կդարձնես ապրելակերպիդ մաս ու առնվազն կփորձես միշտ հետևել: Եվ, ի վերջո, կարող ես ուղղակի էնքան գիտակից լինել, որ չսպասել, մինչև ինչ-որ խնդիրներ ունենաս, որ սկսես առողջ սննդակարգի հետևել, կարող ես ուղղակի համապատասխան գիտելիքներ ու տեղեկացվածություն ունենալով` փորձել կիրառել` հետագա հնարավոր առողջական խնդիրներն ու անցանկալի երևույթները կանխարգելելու համար: Համենայնդեպս, առողջ ապրելակերպի անցած ու դրա հրաշագործ ազդեցությունն իր վրա զգացած ցանկացած մարդու համար դրա թիվ մեկ ու ուրիշ ոչ մի բանի հետ չհամեմատվող ստիմուլն իր լավ ինքնազգացողությունն ա ու դրանից բխող բազմաթիվ առավելությունները: Ու չես պատկերացնի, թե էդ ամենի ֆոնին ինչ աստիճանի չնչին ու խղճուկ ա ուրիշներին պատմելուց ստացած բավարարվածության զգացումը:
One_Way_Ticket
16.09.2023, 17:45
Հարցիդ իմաստը կբացատրես, որովհետև լավ չեմ հասկանում։
Հարցի իմաստը նրանում էր, որ եթե ասեիր՝ առանց անհրաժեշտության չեմ պատմում, եթե ինչ-որ բան են առաջարկում, սկզբի համար փորձում եմ հակիրճ հրաժարվել, օրինակ՝ կուշտ եմ, կամ Վիշապի ասածի նման՝ շաքարի նկատմամբ ալերգիա ունեմ, ապա դա կհամարեի ապացույց, որ ես սխալ եմ։ Դե հո չէիր խաբի, մի բուռ ազգ ենք, վաղը Պողոսը կգար, կասեր՝ Արամ ախպեր, բա երեկ ի՞նչ էիր գլուխս տանում քո դիետայով։ Իսկ հիմա ստացվում է, որ մնում եմ իմ կարծիքին, որ կիսվելու ցանկությունը լուրջ դրդապատճառ է (գիտակցված կամ չգիտակցված) խիստ դիետայի հետևելու։ Էն, որ ուրիշ հարցերում էլ ես կիսվում, ոչ մի կերպ դրան չի հակասում։
One_Way_Ticket
16.09.2023, 17:50
Ո՞նց թե` ինչի համար: Այո, առողջ լինելու, մնալու, էներգիադ ավեացնելու ու դրա շնորհիվ լիարժեք ապրելու, աշխատելու ու կյանքը վայելելու համար: Քի՞չ ա:
Դրա համար պարտադիր չէ ֆանատիկորեն հրաժարվել մի կաթիլ մեղրից։
Հարցի իմաստը նրանում էր, որ եթե ասեիր՝ առանց անհրաժեշտության չեմ պատմում, եթե ինչ-որ բան են առաջարկում, սկզբի համար փորձում եմ հակիրճ հրաժարվել, օրինակ՝ կուշտ եմ, կամ Վիշապի ասածի նման՝ շաքարի նկատմամբ ալերգիա ունեմ, ապա դա կհամարեի ապացույց, որ ես սխալ եմ։ Դե հո չէիր խաբի, մի բուռ ազգ ենք, վաղը Պողոսը կգար, կասեր՝ Արամ ախպեր, բա երեկ ի՞նչ էիր գլուխս տանում քո դիետայով։ Իսկ հիմա ստացվում է, որ մնում եմ իմ կարծիքին, որ կիսվելու ցանկությունը լուրջ դրդապատճառ է (գիտակցված կամ չգիտակցված) խիստ դիետայի հետևելու։ Էն, որ ուրիշ հարցերում էլ ես կիսվում, ոչ մի կերպ դրան չի հակասում։
Ինչու պետք ա խաբեմ? Ինչու պետք ա ասեմ կուշտ եմ, կամ ասեմ ալերգիա ունեմ, եթե տենց չի՞։ Ու չեմ խաբի ոչ թե են պատճառով որ մի բուռ ազգ ենք, այլ որովհետև ընդհանրապես ոչ մի բարոյական ու անբորակայան պատճառ չկա խաբելու, ինչու պետք ա խաբեմ? Եթե խաբեմ կնշանակի որ ուրիշնրի հետ կիսվելու համար չեմ դիետա պահում? ՈՒ ինչու ա քո մոտ հակիրճ հրաժարվելը խաբելու հետ ասսոցացվում։ Երբ որ ինչ որ բան են առաջարկում, ասում ես, չեմ ուտում, կամ չեմ ուզում, ինչով հակիրճ չի՞։
Հետաքրքիր ա, ասենք որ մեկը հարցնի, այսօր ժամը 5-ին կգաս մի տեղ, ասեմ չէ չեմ կաևա գամ, որ հաևցնի խի, ասեմ, ֆուտբոլ եմ խաղում էդ ժամին, էլի նշանակում ա, որ ֆուտբոլ խաղալուս հիմնական դրդապատճառը սաղին ասելն ա։ Իսկ եթե օրինակ, ուղղակի ասեմ չէ, որ հարցնի խի, ասեմ, հարմար չի, որ էլի հարցնի խի ասեմ, երկրում չեմ լինելու, էդ դեպքում ֆուտբոլ խաղալը օքեյ ա՞։
Մի հատ պատճառահետևանքային կապդ պարզ կգրես հասկանամ։ Ես դեռ հասկացել եմ հետևյալը քո ասածից՝
Եթե ուրիշներին ասում ես որ դիետա ես պահում, ուրեմն հիմնական դրդապատճառը դիետա պահելու էդ ուրիշներին ասելու համար ա։
Կավելացնես կամ կուղղես էդ նախադասությանս մեջ ինչն եմ քո տրամաբանությունից բաց թողում?
One_Way_Ticket
16.09.2023, 19:07
Ինչու պետք ա խաբեմ? Ինչու պետք ա ասեմ կուշտ եմ, կամ ասեմ ալերգիա ունեմ, եթե տենց չի՞։ Ու չեմ խաբի ոչ թե են պատճառով որ մի բուռ ազգ ենք, այլ որովհետև ընդհանրապես ոչ մի բարոյական ու անբորակայան պատճառ չկա խաբելու, ինչու պետք ա խաբեմ? Եթե խաբեմ կնշանակի որ ուրիշնրի հետ կիսվելու համար չեմ դիետա պահում? ՈՒ ինչու ա քո մոտ հակիրճ հրաժարվելը խաբելու հետ ասսոցացվում։ Երբ որ ինչ որ բան են առաջարկում, ասում ես, չեմ ուտում, կամ չեմ ուզում, ինչով հակիրճ չի՞։
Մի հատ պատճառահետևանքային կապդ պարզ կգրես հասկանամ։ Ես դեռ հասկացել եմ հետևյալը քո ասածից՝
Եթե ուրիշներին ասում ես որ դիետա ես պահում, ուրեմն հիմնական դրդապատճառը դիետա պահելու էդ ուրիշներին ասելու համար ա։
Կավելացնես կամ կուղղես էդ նախադասությանս մեջ ինչն եմ քո տրամաբանությունից բաց թողում?
Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։
Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։
Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։
Ընկեր, սա կատարյալ ցնդաբանություն է, վերջին 1 ամիսը սկի չգիտեմ ում եմ ես իմ դիետաի մասին ասել, երևի ոչ մեկին է չեմ ասել։ Սկսելուց շատ էի խոսում, որովեհտև փոփոխությունն ա, մոտիկներդ շատ են հարց ու փորձ անեմ, քո համար ա նորություն դու ես ուզում աջ ու ձախ էդ նորությունը պատմես։ Հետո բնականաբար կորում ա "ակտիվությունից" ու սովորական առորյա մաս ա դառնում, չգիտեմ ոնց որ ցանկացած նոր բան որ մարդը անում ա։
Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։
Դե չգիտեմ, էդ մոտեցման տարբերություններ ա թե ինչ պետք ա անես։ Ես տենց չեմ էդ իրավիճակները handle անում։ Ես նման դեպքերում պատասխանում եմ, հենց ոնց կա։ Եթե համարում եմ զրուցակիցս սահմաններ ա անցել իմ հետ խոսելուց, ասում եմ, սահման ես անցել։ Չգիտեմ ինչ կա դրա մեջ զարմանալու կամ յուրօրինակ, որ դրան "կռուտիտ" ես վերագրում։ Քո մոտ եմ կռուտիտ լինում? Որ ինչ? Որ քեզ, սկի անունդ էլ չգիտեմ, ապացուցեմ, որ դիետա պահում եմ, որովհետև մի 100x ավելի էներգիա ունեմ, ոչ թե աջ ու ձախ սաղին ասելու համար? Թարկի ընկեր, չգիտեմ որտեղից ա նեյրոցանցդ սենց եզարակցության եկել, բայց հավաստիացնում եմ քեզ, չարաչար սխալվում ես։
Ու հա ինչպես վերևում մասամբ համաձայնվեցի հետդ, երբ որ մարդիկ նոր բան են սկսում, անհագ ցանկություն ունեն դա մնացածը հետ կիսելու (օրինակ նկարելու թեմաս նայի) ու էդ դիետայնին սպեցիֆիկ բան չի, բայց շատերը 1-2 ամիս հետո ինչ որոշել ա անի, տենց էլ թողնում ա, իսկ եթե էն ինչ անում էին, լավ մտած ա լինում առօրյաի մեջ, տենց էլ մնում ա առօրյաի մեջ սովորական բան ու ոչ խոսելու ոչ քննարկելու անհագ ցանկություն չի մնում։ էդ սկզբնական շրջանի կիսվելու ցանկությունը քեզ շփոթեցնում ա։
Ու հա, համ դիետան, համ էս քննարկումը, համ մնացածը ամենինչը իմ համար սև ու սպիտակ, միջանկյալ երանգները ոչ տեսնում եմ, ոչ հետաքրքրում ա։ Եթե բան ենք քննարկում պետք ա հստակ կոնկրետ դուրս բերենք որ պնդումն ա ճիշտ, որը սխալ, թե չէ իմ կարծիքը սենց ա, նրա կարծիքը սենց ա, թույլ տվեք չհամաձայնվեմ բան, էդ անհետաքրքիր ա ինձ։
One_Way_Ticket
16.09.2023, 19:38
Ու հա ինչպես վերևում մասամբ համաձայնվեցի հետդ, երբ որ մարդիկ նոր բան են սկսում, անհագ ցանկություն ունեն դա մնացածը հետ կիսելու (օրինակ նկարելու թեմաս նայի) ու էդ դիետայնին սպեցիֆիկ բան չի, բայց շատերը 1-2 ամիս հետո ինչ որոշել ա անի, տենց էլ թողնում ա, իսկ եթե էն ինչ անում էին, լավ մտած ա լինում առօրյաի մեջ, տենց էլ մնում ա առօրյաի մեջ սովորական բան ու ոչ խոսելու ոչ քննարկելու անհագ ցանկություն չի մնում։ էդ սկզբնական շրջանի կիսվելու ցանկությունը քեզ շփոթեցնում ա։
Էս մասի հետ ահագին համաձայն եմ, բայց ոչ կառնիվորի դեպքում։ Ավելի ճիշտ, չեմ պատկերացնում, թե դա ոնց կարող է լավ մտած լինել առօրյայի մեջ, եթե ակտիվ սոցիալական կյանքով ես ապրում։
Դրա համար իմ մոտ նենց է ստացվում, որ անընդհատ պիտի ճիգ գործադրես։ Ինչ-որ տեղ ես գնում, որտեղ ուտելիքը կառնիվոր չէ, պիտի կամ նախօրոք հարմարեցնես ուտես, կամ տեղում բավարարվես եղած ոչ այնքան շատ մսով ու սոված մնաս։
Եթե նկարելու հետ ենք զուգահեռ տանում, ապա քո մոտ նվացել է հենց կիսվելու՞ ցանկությունը։ Թե՞ նաև բուն նկարելու։
One_Way_Ticket
16.09.2023, 19:44
Ու հա, համ դիետան, համ էս քննարկումը, համ մնացածը ամենինչը իմ համար սև ու սպիտակ, միջանկյալ երանգները ոչ տեսնում եմ, ոչ հետաքրքրում ա։ Եթե բան ենք քննարկում պետք ա հստակ կոնկրետ դուրս բերենք որ պնդումն ա ճիշտ, որը սխալ, թե չէ իմ կարծիքը սենց ա, նրա կարծիքը սենց ա, թույլ տվեք չհամաձայնվեմ բան, էդ անհետաքրքիր ա ինձ։
Ընկեր, հոգեբանություն էդ ֆորմատով քննարկելը աբսուրդ է։ Սև ու սպիտակ պնդում անելու համար պիտի ապացուցել կարողանաս։ Ասենք, դու դրդապատճառ ապացուցելը ո՞նց ես պատկերացնում։
Ուլուանա
16.09.2023, 19:44
Դրա համար պարտադիր չէ ֆանատիկորեն հրաժարվել մի կաթիլ մեղրից։
Քեզ համար ֆանատիզմ ա, ինձ համար` միանգամայն արդարացված հետևողականություն: Եթե մարդը մի բանը ճիշտ ա համարում ու անընդհատ միայն համոզվում ա դրա ճիշտ լինելու մեջ, ինչի՞ պիտի էդ ճշտի հետևից անշեղորեն գնալը ֆանատիզմ պիտակվի: Օրինակ, նույն կերպ ամեն օր ատամներդ լվանալը կամ առավոտյան լվացվելը/լողանալը ֆանատիզմի դրսևորում համարո՞ւմ ես:
Ուլուանա
16.09.2023, 19:48
Դու դիետայի պես էս քննարկումն էլ ծայրահեղացնում, միայն սև ու սպիտակ ես տեսնում, առանց միջանկյալ երանգների։
Մի տեղ մի հոյակապ կանոն եմ կարդացել․ սուտը դատապարտելի չէ, եթե տրվել է ի պատասխան հարցի, որը չպիտի տրվեր։
Ասենք, ես 82 տարեկան հարևանուհի ունեմ, հաճախ եմ պադյեզդում հանդիպում։ Շատ առույգ տատի է (գուցե կառնիվոր է անում, չգիտեմ), ու ինչպես բոլոր մենակ ապրող տատիները, շփման կարիք ունի։ Ինձ որ տեսնում է, միշտ ուզում է բարևից բացի գոնե մի երկու բառ խոսել։ Մի անգամ շատ ոգևորվեց, սկսեց հարցնել, թե ինչու ամուսնացած չեմ։ Հիմա ի՞նչ անեմ, դնեմ պատմե՞մ։ Թե՞ չորեմ, որ իր գործը չէ։ Ես նախընտրեցի հնարավորինս մեղմ կերպով փոխել թեման։ Եթե պատմեի, ապա կարելի կլիներ ասել, որ սեփական ցանկությամբ եմ կիսվում։ "Պատմում եմ, որովհետև հարցնում են"-ը կռուտիտ է։ Որ չուզես, չես պատմի։ Իսկ գուցե հենց դրա համա՞ր ես կառնիվորի անցել, որովհետև գիտես, որ հարցնելու են։
Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։
Դու իրոք չես զգո՞ւմ, որ զուտ անձնական ենթադրությունդ փորձում ես ներկայացնել որպես փաստ: Իմ սննդակարգն էլ ա բավական խիստ ու շատերի համար տարօրինակ, բայց եթե նույնիսկ ոչ մի հոգու պատմելու հնարավորություն չունենայի, դա իմ սննդակարգի մեջ ոչինչ չէր փոխի: Իրականում նենց չի, որ շատերին եմ պատմում (լինում են դեպքեր, երբ նույնիսկ փորձում եմ նենց անել, որ չնկատեն, թե ինչեր չեմ ուտում, որովհետև գիտեմ, որ զահլա տանող անիմաստ խոսակցություն ա զարգանալու), բայց եթե առիթ լինում ա, ու հույս ա լինում, որ տհաճ խոսակցություն չի առաջանա, ասում եմ, չեմ թաքցնում: Երբեմն ասում եմ, որովհետև ստիպված եմ լինում, երբեմն` որովհետև ուզում եմ, որ իմանան, իրենք էլ գուցե կիրառեն ու օգուտ քաղեն: Իսկ ընդհանրապես քեզ համար կարևոր որևէ բանով կիսվելը լրիվ բնական երևույթ ա մարդ արարածի համար, ինչը բնավ չի նշանակում, որ եթե կիսվելու հնարավորություն չլիներ, չէր անի:
Ասենք, եթե ասեիր` կան մարդիկ, որոնք ուրիշներին պատմելու համար են դա անում, էլի կհասկանայի, բայց համոզված պնդել, որ միմիայն հանուն ուրիշներին պատմելու ա հնարավոր դա անել, կներես, բոլորովին չհիմնավորված ինքնավստահություն ա: Կամ էլ գուցե ուղղակի քեզնով ես չափում. գուցե դու մենակ նման դեպքում էդ տիպի հետևողականություն կդրսևորեիր, դրա համար չես պատկերացնում, որ ուրիշները կարող են այլ` ավելի կարևոր դրդապատճառներ էլ ունենալ դրա համար:
Էս մասի հետ ահագին համաձայն եմ, բայց ոչ կառնիվորի դեպքում։ Ավելի ճիշտ, չեմ պատկերացնում, թե դա ոնց կարող է լավ մտած լինել առօրյայի մեջ, եթե ակտիվ սոցիալական կյանքով ես ապրում։
Դրա համար իմ մոտ նենց է ստացվում, որ անընդհատ պիտի ճիգ գործադրես։ Ինչ-որ տեղ ես գնում, որտեղ ուտելիքը կառնիվոր չէ, պիտի կամ նախօրոք հարմարեցնես ուտես, կամ տեղում բավարարվես եղած ոչ այնքան շատ մսով ու սոված մնաս։
Եթե նկարելու հետ ենք զուգահեռ տանում, ապա քո մոտ նվացել է հենց կիսվելու՞ ցանկությունը։ Թե՞ նաև բուն նկարելու։
Նայի, զուտ սկզբի համար, կառնվիոր չեմ անում ես, կետո եմ անում։ Երկրորդ չկա, ոչ մի ցանկություն ինքս ինչ որ մարդկանց հետ դիետայից խոսալու, որովհեդտև շատ արագ բացահայտեցի, որ իրականում դիետան kind a sensitive թեմայա, ասենք չես կարա իրանով ուղղակի չիթ չաթ անես, սկզբում չէի ջոգում, որ չի կարելի գնալ ու անընդհատ դիետայից խոսալ մարդկանց հետ, որովհետև իրականում սենսիթիվ թեմայա, իմ համար չի եղել երբեք, ու ես չէի պատկերացնում որ կարա լինի։ Բայց բնականաբար պարզ ա, որ կարա լինի։ Այսինքն էլ ցանկություն չկա ընդհանրապես քննարկելու, կքքնարկեմ, երբ որ դիմացին էլ ուզենա քննարկել, օրինակ Վիշապին նամակ եմ գրել, մի երկու հարց ունեմ քննարկելու հետը Կետոյի մասով, գիտեմ որ իրան էլ ա հետաքրիքր գրել եմ։ Էդ մի կողմ։
Ու շատ կարևոր հարց ես բարձրացնում, նկատի ունեմ ճիշտ տեղ ես կպնում։ Բայց որ պատկերացնես, իրականում գրեթե ցանկացած տեղ կետո-ի ուտելիք կա, հատկապես Հայաստանում, որ սաղս քյաբաբ, խորոված ու նմանտիպ բաներով ենք հիմնականում սնվում, դրանից էլ keto-friendly բաներ։ Համրյա ցանկացած նորմալ ռեստորանում միս կա, նորմալ սարքած )) մի մեծ խնդիր չի։ Էդ մի կողմ, օրինակ ուտելիքի նկատմամբ վերաբերումնքը ընթացքում փոխվում ա, հիմա ուտելիքը շատ սոցիալական կոմպոնենտ չունի իմ մոտ էլ, մնացել ա մենակ առավոտ որ նախաճաշ եմ սարքում, ես ու կինս նստում ուտում, խոսում ենք, լավ եմ զգում որ իրա համար էլ եմ նախաճաշ սարքել բան, էդ։ Մնացած տեղերն էլ խորովածը միշտ կա, եթե չեմ հասցրել ես ինքս իմ ուտելիքի հարցերը լուծել ))
Սպասի փորձեմ մի հատ էլ հակա արգումենտ բերեմ ասածիդ։
Նայի դու ինքդ փաստում ես, որ էդ դիետաները ԱՀԱՎՈՐ դժվար ա պահելը։ Ես էլ կարող եմ կողքից ավելացնել, որ հա, ինքը հստակ էներգիա, զսպվածություն ու դիսցիպլինա ա պահաջնում, գոնե սկզբնական շրջանում։ Չե՞ս կարծում, որ սրա դիմաց ստանալ էն, որ կարաս դրա մասին ուրիշ մարդկանց հետ խոսել, խայտառակ անհավասար անհավասարում ա։ Խոմ խելառ չես քեզ էդքան տանջես, ինչ ա կարողանաս դրանից խոսել, մարդկանց պատմել դրա մասին։ Չի բռնում էլի իրար հետ, ասենք գնալ ռիսըրչ անել, լիքը տեղեր զսպել ինքդ քեզ, դիսցիպլինավորել, հասկանալ օրգանիզմդ ոնց ա աշխատում, ինչ սնունդը քո վրա ոնց ա ազդում, ինչն ա լավ ինը վատ, ֆիլտրես, վիզ դնես, ինչ ա թե ուրիշներին պատմես։ Չէ ընկեր։ Ու մարդիկ էս ամենինչը անում են, որովհետև շատ ավելի մեծ reward ունեն, քան ուրիշներին պատմենլն ա։ Ու էդ reward-ներից մի քանիսը նշվեց, էդ էն ա, որ դրամատիկ փոփոխություն կա, էրերգիայի քանակի, տրամադրության և այլնի մեջ, էդ ա քեզ մոտիվացված պահում, որ դու շարունակես դիսցիպլինան, թե չէ էդ քո ասածը մի երկու օր պատմելու ես սրան նրան, հոգնես ու ոչ մի ուժ չունենաս դիետադ շարունակես։
One_Way_Ticket
16.09.2023, 22:20
Ասենք, եթե ասեիր` կան մարդիկ, որոնք ուրիշներին պատմելու համար են դա անում, էլի կհասկանայի, բայց համոզված պնդել, որ միմիայն հանուն ուրիշներին պատմելու ա հնարավոր դա անել, կներես, բոլորովին չհիմնավորված ինքնավստահություն ա: Կամ էլ գուցե ուղղակի քեզնով ես չափում. գուցե դու մենակ նման դեպքում էդ տիպի հետևողականություն կդրսևորեիր, դրա համար չես պատկերացնում, որ ուրիշները կարող են այլ` ավելի կարևոր դրդապատճառներ էլ ունենալ դրա համար:
Ես տենց բան չեմ պնդել, էն էլ համոզված։ Ասում էի՝ կիսվելը չլիներ, նույն խստությամբ չէին հետևի։ Ինչը չի նշանակում, որ մենակ կիսվելու համար են դիետա պահում։ Ու հա, ինձնով եմ չափում, որովհետև ես միակ մարդն եմ, ում մտքերը կարող եմ կարդալ։ Ու համոզվածություն ունեմ, որ հոգու խորքում մարդիկ իրար բավական նման են։
One_Way_Ticket
16.09.2023, 22:25
Չե՞ս կարծում, որ սրա դիմաց ստանալ էն, որ կարաս դրա մասին ուրիշ մարդկանց հետ խոսել, խայտառակ անհավասար անհավասարում ա։
Չէ, չեմ կարծում։ Բայց էդ խոսելուց reward-ը իրոք մեծ է այն դեպքում, երբ ոչ թե պարզապես ճաշակների մասին զրույց է, այլ մեկը նկատում է քո արդյունքը ու հարցնում, թե ոնց ես դրան հասել։
Ասենք՝ Արամ ջան, քեզ որտեղի՞ց էդքան էներգիա։ Իյաաաա, հաճույքով պատմեմ։ Ուրեմն ամեն ինչ գալիս է դիետայից․․․
Այդ առումով ինչքան ավելի դժվար է դա քեզ տրվել, էդքան ավելի հաճելի է գլուխ գովալը։ Հիմա քեզ մեկը ասի, որ արտակարգ հայերեն ես խոսում, դա քեզ բացարձակապես չի շոյի։ Բայց գնա մի հնդիկի ասա, տես ոնց կուրախանա, կպատմի, թե ոնց է սովորել, և այլն։
Մարդիկ պարտքով փող են վերցնում, որ նոր տարվա սեղան քցեն ուրիշներին ի ցույց, դու ասում ես՝ անհավասար անհավասարում։
Գուցե մի քիչ լավ չեմ ձևակերպել միտքս։ "Դա"-ն կառնիվոր անելն էր, ոչ թե պատմելը։ Ասել է թե՝ եթե չկարողանայիր ակումբում (աշխատավայրում, և այլն) պատմել կառնիվորի հրաշագործ հատկությունների մասին, ինքդ նույն էնտուզիազմով դիետային չէիր հետևի։
Թիքեթ, քեզնից հոգեվերլուծող դուրս չի գա։ Բայց չմտածես, մոլորակի բնակչության մեծ մասը պատճառահետևանքային կապերի վերլուծության հետ խնդիր ունի:
Ախպերս, ես դիետայիս անցել եմ, որովհետև առողջական խնդիրներ ունեի։ Իսկ կառնիվորն ու կետոն սևուսպիտակ են, չես կարող ձեռի հետ մի հատ խնձոր կծել կառնիվորի ընթացքում, կամ մի հատ նաչինկայով կեքս ուտել կետոյի ընթացքում, ոնց ասենք չես կարող մի քիչ հղի լինել։
Թիքեթ, քեզնից հոգեվերլուծող դուրս չի գա։ Բայց չմտածես, մոլորակի բնակչության մեծ մասը պատճառահետևանքային կապերի վերլուծության հետ խնդիր ունի:
Ախպերս, ես դիետայիս անցել եմ, որովհետև առողջական խնդիրներ ունեի։ Իսկ կառնիվորն ու կետոն սևուսպիտակ են, չես կարող ձեռի հետ մի հատ խնձոր կծել կառնիվորի ընթացքում, կամ մի հատ նաչինկայով կեքս ուտել կետոյի ընթացքում, ոնց ասենք չես կարող մի քիչ հղի լինել։
Ի՞նչ կա մի հատ խնձորի մեջ, որն ընդհանրապես չկա ոչ մի կենդանական մթերքի մեջ
Ի՞նչ կա մի հատ խնձորի մեջ, որն ընդհանրապես չկա ոչ մի կենդանական մթերքի մեջ
Ապեր, խնձորի մեջ կա քաղցրություն, համուհոտ, դրական էմոցիաներ, հազարամյա ավանդույթ, ծիծիլյոն հատ վիտամիններ, և առհասարակ՝ խնձորը երջանկության ու կյանքի իմաստի նաչինկան ա։
Առանց խնձորի աշնան տերևների գույները կխամրեն, արևը կսառի, գիշերային անձրևի ձայնը էլ երբեք անուշ օրոր չի անի։
Առավոտյան, սարյակների դայլայլի փոխարեն կսկսես ագռավների կռկռոց լսել, ռադիոյով «Wonderful Life»-ի տեղը դիջեյը «դառնացել է այս աշխարհը»-ն ա դնելու։
Ապեր, խնձորի մեջ կա քաղցրություն, համուհոտ, դրական էմոցիաներ, հազարամյա ավանդույթ, ծիծիլյոն հատ վիտամիններ, և առհասարակ՝ խնձորը երջանկության ու կյանքի իմաստի նաչինկան ա։
Առանց խնձորի աշնան տերևների գույները կխամրեն, արևը կսառի, գիշերային անձրևի ձայնը էլ երբեք անուշ օրոր չի անի։
Առավոտյան, սարյակների դայլայլի փոխարեն կսկսես ագռավների կռկռոց լսել, ռադիոյով «Wonderful Life»-ի տեղը դիջեյը «դառնացել է այս աշխարհը»-ն ա դնելու։
Չէ, սաղ քիմիա ա խնձորը, սաղ գմո ա, հենց ուտում ես զենքիդ լիցենզիան կորում ա, ճուճուլդ մի 10 սմ-ով կարճանում ա ու մի 20 տոկոսով էլ սկսում ա տղեքի վրա կանգնել։
Ու էդ էֆեկտը դոզա կախյալ չի, հոտ քաշելուց էլ կարա լինի, խնձորի մասին մտածելուց էլ։ Աստված մի բան գիտեր էլի, որ Ադամենց ասում էր էդ քաքից հեռու մնան
Չէ, որ ամեն օր լավ տրամադրված, էներգիայով լի, սթափ ու պրոդուկտիվ լինես։ Դրա համար են մարդիկ ինչ որ սննդակարգի հետևում։
Իմ կարծիքով, մարդիկ, եթե ինչ-որ լուրջ (տեղում ուղիղ վնասող) հետևանքներով պատճառ չունեն, սննդակարգի կամ առհասարակ դիսցիպլինայի հետևելու կարիք ունեն, որովհետև ինչ-որ անհասկանալի [ներդրված] պատճառներով դժվարանում են չափի մեջ մնալ, հեշտությամբ լկստվում են ու ընկնում քաոսի մեջ։
Դրա համար պարտադիր չէ ֆանատիկորեն հրաժարվել մի կաթիլ մեղրից։
Հա։
Միայն եթե մի կաթիլը մի բոչկա չի դառնա։
Ինձ թվում ա, եթե ֆանատիկ չես, ապա էդ մի կաթիլը երդում ուտելու պես մի բան ա, հակառակ դեպքում ինքնակառավարում չես ունենա։ Ի դեպ, աշխատող տարբերակ ա, բայց, եթե էդ երդումը ձգվելու ա մինչև հավերժություն՝ ձանձրալի ու կյանքը գունաթափող պրակտիկա ա, նաև՝ ի վերջո ֆանատիզմի դրսևորման արտահայտություն։
Եթե շատ ես ուզում մաթեմատիկական ճշգրտությամբ պնդում ձևակերպեմ, ապա սենց․
Եթե մարդուն արգելես իր դիետայի մասին ուրիշներին պատմել (անկախ նրանից, հարցնում են, թե ոչ), ապա նա իր դիետային նույն խստությամբ չի հետևի։
Էս ձևակերպումը ակտուալ դարձավ հատկապես սոցիալական կայքերի մասսայականացմամբ։ Խոսքը միայն դիետային չի վերաբերում, լիքը-լիքը բաներ մարդիկ անում են՝ սոցիալական կայքերով կիսվելու (նկարներով հատկապես) համար։ Հատկապես ճամփորդությունները։ Ես վստահ եմ, որ առնվազն իմ ճանաչացած մարդկանց մեծամասնությունը լիքը թանկ ու կրակ կամ մոդայիկ ճամփորդություններ կամ միջոցառումներ չէին անի, եթե իրենց արգելեին այդ մասին կիսվել սոցիալական կայքերում։
Չէ, սաղ քիմիա ա խնձորը, սաղ գմո ա, հենց ուտում ես զենքիդ լիցենզիան կորում ա, ճուճուլդ մի 10 սմ-ով կարճանում ա ու մի 20 տոկոսով էլ սկսում ա տղեքի վրա կանգնել։
Ու էդ էֆեկտը դոզա կախյալ չի, հոտ քաշելուց էլ կարա լինի, խնձորի մասին մտածելուց էլ։ Աստված մի բան գիտեր էլի, որ Ադամենց ասում էր էդ քաքից հեռու մնան
Բժիշկ ջան, միջին խնձորը 25 գրամ ածխաջրածին է, որի մեծ մասը շաքար է, դրա համար խնձորը պրոբլեմ ա կետոգենիկ վիճակ պահելու մոմենտով էլի:
Դե կառնիվորի կոնցեպտի մեջ էլ չի մտնում, ոչ թե ճուճուլի պահով (չնայած կառնիվորը ճուճուլին օգնում ա), այլ ուղղակի, որ բույս ա խնձորը, իսկ կառնիվորը բույսերը բացառող սննդակարգ է։ Թե խի, ոնց, ասվցվել է արդեն։
Գիտենք, որ պաշտոնական բժշկությունը կառնիվորը հիմարություն է համարում, դե նույն կերպ, ոնց ասենք հաճախակի ձու, կամ հագեցած ճարպեր ուտելը, բարձր խոլեստերինի դեպքում ստատիններ, չաղանալու դեպքում՝ օզեմպիկ, կամ հիմա արդեն ուիգովի չխմելը՝ Բյուրի ականջը կանչի, ու էլի լիքը գիտական, ապացուցված ճշմարտություններ։
Չնայած, որ լավ ման գաք, ֆրուկտոզի մետաբոլիզմի վրա ազդելու պաշտոնական-գիտական հետազոտություններ էլ կգտնեք, ոչ այդքան լավատեսական։
Հիմա, կարելի՞ է, որ ես հիմարս առանց խնձորի մի կերպ յոլա գնամ, դե գոնե մինչև հաջորդ աշուն, հը, դե եթե ձգեմ․․․ Լավ, մի երկու հատ կկծեմ, ձեր խաթեր։
Թարսի պես մեր հայաթի խնձորը էս տարի չտեսավարի բերք ա տվել, էնքան էլ քաղցր ա, հաստատ գմո կլինի։ Կողքինն էլ նուռ ա՝ մի ուրիշ կետո-թշնամի :D
Ապեր, խնձորի մեջ կա քաղցրություն, համուհոտ, դրական էմոցիաներ, հազարամյա ավանդույթ, ծիծիլյոն հատ վիտամիններ, և առհասարակ՝ խնձորը երջանկության ու կյանքի իմաստի նաչինկան ա։
Առանց խնձորի աշնան տերևների գույները կխամրեն, արևը կսառի, գիշերային անձրևի ձայնը էլ երբեք անուշ օրոր չի անի։
Առավոտյան, սարյակների դայլայլի փոխարեն կսկսես ագռավների կռկռոց լսել, ռադիոյով «Wonderful Life»-ի տեղը դիջեյը «դառնացել է այս աշխարհը»-ն ա դնելու։
ես էս գրածիդ հավատում եմ։
Թարսի պես մեր հայաթի խնձորը էս տարի չտեսավարի բերք ա տվել, էնքան էլ քաղցր ա, հաստատ գմո կլինի։ Կողքինն էլ նուռ ա՝ մի ուրիշ կետո-թշնամի :D
Ինձ ավելի շատ հետաքրքրեց, թե ոնց ես վարվելու էդ "դեկորատիվ" բերքիդ հետ։ Էդ չարիքը աղքատների՞ն ես բաժանելու , թե՞ թռչուններին։
Էս ձևակերպումը ակտուալ դարձավ հատկապես սոցիալական կայքերի մասսայականացմամբ։ Խոսքը միայն դիետային չի վերաբերում, լիքը-լիքը բաներ մարդիկ անում են՝ սոցիալական կայքերով կիսվելու (նկարներով հատկապես) համար։ Հատկապես ճամփորդությունները։ Ես վստահ եմ, որ առնվազն իմ ճանաչացած մարդկանց մեծամասնությունը լիքը թանկ ու կրակ կամ մոդայիկ ճամփորդություններ կամ միջոցառումներ չէին անի, եթե իրենց արգելեին այդ մասին կիսվել սոցիալական կայքերում։
Հետո էլ ասում ես՝ արի Ավստրալիա։ Գամ դեբիլանոց, որ ի՞նչ։
Հետո էլ ասում ես՝ արի Ավստրալիա։ Գամ դեբիլանոց, որ ի՞նչ։
Իմ սոցիալական կայքի ընկերները հավասարաչափ բաշխված են աշխարհով մեկ, Վիշապ ջան։ Բայց ասեմ՝ ամերիկահայերի մոտ էդ show-off-ը հատկապես ուժգին ա, ինչի չգիտե՞ս։ Երևի ամենաթույլը ավստրալահայերի մոտ ա, դե դեբիլ են, ինչ ասես։
Ինձ ավելի շատ հետաքրքրեց, թե ոնց ես վարվելու էդ "դեկորատիվ" բերքիդ հետ։ Էդ չարիքը աղքատների՞ն ես բաժանելու , թե՞ թռչուններին։
Ընկերների ու հարևանների ջանը սաղ լինի։ Տնեցիներն էլ են ուտում մանր-մանր։ Հա, թռչուններն էլ պակաս չեն ռնդում։
Ընկերների ու հարևանների ջանը սաղ լինի։ Տնեցիներն էլ են ուտում մանր-մանր։ Հա, թռչուններն էլ պակաս չեն ռնդում։
Փաստորեն վատություն ես անում աջ ու ձախ, էս չարաբաստիկ կիսվելու փոխարեն, թռչուններին էլ չես խնայում ։
Իմ սոցիալական կայքի ընկերները հավասարաչափ բաշխված են աշխարհով մեկ, Վիշապ ջան։ Բայց ասեմ՝ ամերիկահայերի մոտ էդ show-off-ը հատկապես ուժգին ա, ինչի չգիտե՞ս։ Երևի ամենաթույլը ավստրալահայերի մոտ ա, դե դեբիլ են, ինչ ասես։
Իմ ծանոթության մեջ չկան մարդիկ, որ հենց հատուկ նկարների համար են ինչ-որ բաներ անում։ Կան որ թիթիզանում են, բայց ես չեմ կարծում, որ ասենք ֆեյբուքը չլիներ, նույն բանը չէին անի նույն էնտուզիազմով։ Այսինքն ես մոլեռանդ ցուցամոլ ծանոթներ ոնց որ շատ չունեմ։ Քո ասածն էլ մի քիչ չափազանցություն է թվում, մարիկ մինչև սմարտֆոնների հայտնվելը էլի ճանապարհոդում էին իրենց գրպանի գյորա։ Իսկ այ կառնիվոր չէին անում, բա։
Իմ ծանոթության մեջ չկան մարդիկ, որ հենց հատուկ նկարների համար են ինչ-որ բաներ անում։ Կան որ թիթիզանում են, բայց ես չեմ կարծում, որ ասենք ֆեյբուքը չլիներ, նույն բանը չէին անի նույն էնտուզիազմով։ Այսինքն ես մոլեռանդ ցուցամոլ ծանոթներ ոնց որ շատ չունեմ։ Քո ասածն էլ մի քիչ չափազանցություն է թվում, մարիկ մինչև սմարտֆոնների հայտնվելը էլի ճանապարհոդում էին իրենց գրպանի գյորա։ Իսկ այ կառնիվոր չէին անում, բա։
Ուրեմն տեխնոլոգիապես գրագետ չեն դեռ :D
Բժիշկ ջան, միջին խնձորը 25 գրամ ածխաջրածին է, որի մեծ մասը շաքար է, դրա համար խնձորը պրոբլեմ ա կետոգենիկ վիճակ պահելու մոմենտով էլի:
Դե կառնիվորի կոնցեպտի մեջ էլ չի մտնում, ոչ թե ճուճուլի պահով (չնայած կառնիվորը ճուճուլին օգնում ա), այլ ուղղակի, որ բույս ա խնձորը, իսկ կառնիվորը բույսերը բացառող սննդակարգ է։ Թե խի, ոնց, ասվցվել է արդեն։
Գիտենք, որ պաշտոնական բժշկությունը կառնիվորը հիմարություն է համարում, դե նույն կերպ, ոնց ասենք հաճախակի ձու, կամ հագեցած ճարպեր ուտելը, բարձր խոլեստերինի դեպքում ստատիններ, չաղանալու դեպքում՝ օզեմպիկ, կամ հիմա արդեն ուիգովի չխմելը՝ Բյուրի ականջը կանչի, ու էլի լիքը գիտական, ապացուցված ճշմարտություններ։
Չնայած, որ լավ ման գաք, ֆրուկտոզի մետաբոլիզմի վրա ազդելու պաշտոնական-գիտական հետազոտություններ էլ կգտնեք, ոչ այդքան լավատեսական։
Իսկ ո՞նց ես հաշվել, որ 25 գրամը շատ ա, մսի հետ քանի՞ գրամ ես ստանում ու ամեն ամիս հաշվում ե՞ս ամսվա ընթացքում 25 գրամ +- եղավ, թե չէ։
Եթե միանգամից 25 գրամն ա հարցը, կարաս մի շերտ խմձոր ուտես, որը 5 գրամ ա, ամեն միս ուտելուց հաշվում ե՞ս կոնկրետ էդ միսը իր քանակով/ածխաջրերի հարաբերությամբ կետոգենիկ վիճակի 5գ ավել (ցելյուլոզայի մեջ եղած ու դանդաղ ներծծվող, բայց էական չի) ածխաջրի տարբերություն տվեց երեկվա կերածդ մսի հետ, թե չէ։
Էս հարցերս հումորային չեն, լուրջ եմ հարցնում
Հիմա, կարելի՞ է, որ ես հիմարս առանց խնձորի մի կերպ յոլա գնամ, դե գոնե մինչև հաջորդ աշուն, հը, դե եթե ձգեմ․․․ Լավ, մի երկու հատ կկծեմ, ձեր խաթեր։
Թարսի պես մեր հայաթի խնձորը էս տարի չտեսավարի բերք ա տվել, էնքան էլ քաղցր ա, հաստատ գմո կլինի։ Կողքինն էլ նուռ ա՝ մի ուրիշ կետո-թշնամի :D
Նույնիսկ եթե ցիանիդային դիետա սկսես ու «քարոզես» ես ոչ մի սահմանափակում/տրոլլինգ/չուզողություն չեմ անի, մի անգամ ենք ապրում (երևի), ամեն մեկն իր գեյմփլեյն ա ընտրում։ Իմ մոտ էդ արտահայտվում ա նենց, որ կյանքի ընթացքը դուրդ գա, միշտ պահես բալանսն առողջություն/ապրելու ցանկություն հարաբերության մեջ։
Երբ մեր կլինիկական ֆարմակոլոգիայի ընթացքում փորձում էի հաշվել, թե որ դեղի քանակն ինչքան պիտի փոխես, եթե ալկոհոլ ես խմում՝ սկզբում դասախոսը ծիծաղում էր, ասելով, որ պետք չի ալկոհոլ խմես որոշ դեղերի հետ, բայց ի վերջո հասցրի տեղ, որ շատ հաճախ ուղղակի կարաս կարգավորես, ոչ թե մարդուն սահմանափակես, որ մի քանի տարի ավել թուղթ ստորագրի ու սնունդ-քաք շղթային մասնակցի։
Խոսքը վերաբերվում ա էն դեղերին, որոնց ազդեցությունն ուժեղանում ա ալկոհոլի պատճառով, ոչ թե վնասողներին, բայց նույնիսկ եթե հենց վնասող ազդեցություն ունեցող դեղերի վրա նստած լինեի ու ալկոհոլի պահանջ ունենայի՝ կփորձեի գտնել նենց հարաբերություն, որի դեպքում անիմաստ չի դառնում մարդկության սնունդ-քաք միսիային իմ մասնակցությունը։
Կարնիվորից էլ տեղյակ եմ շատ քիչ, որ լուրջ բանավեճ սկսեմ էդ թեմայով, ուղղակի էն, ինչը գոնե առաջի հայացքից դեմ ա մինչև հիմա ունեցածս ինֆորմացիային՝ հետաքրքրվում եմ, ոնց որ խնձորի գրամների պահը։
Հ․ Գ․ նոր նկատեցի, որ կարդանդակի մասին բան կա գրած ստորագրությանս մեջ ։Դ
Ուլուանա
18.09.2023, 18:05
Էս ձևակերպումը ակտուալ դարձավ հատկապես սոցիալական կայքերի մասսայականացմամբ։ Խոսքը միայն դիետային չի վերաբերում, լիքը-լիքը բաներ մարդիկ անում են՝ սոցիալական կայքերով կիսվելու (նկարներով հատկապես) համար։ Հատկապես ճամփորդությունները։ Ես վստահ եմ, որ առնվազն իմ ճանաչացած մարդկանց մեծամասնությունը լիքը թանկ ու կրակ կամ մոդայիկ ճամփորդություններ կամ միջոցառումներ չէին անի, եթե իրենց արգելեին այդ մասին կիսվել սոցիալական կայքերում։
Անհաջող ու անառողջ շրջապատ ունես, փոխել ա պետք: :} Իմ շրջապատում էլ տենց մարդիկ չկան: Շրջապատ ասելով, բնականաբար, ֆեյսբուքը նկատի չունեմ, ֆեյսբուքի ընկերներիս մեջ ինչ կարգի մարդ ասես որ չկա, բայց իրանց իմ շրջապատը չեմ համարում:
One_Way_Ticket
18.09.2023, 18:16
Իմ ծանոթության մեջ չկան մարդիկ, որ հենց հատուկ նկարների համար են ինչ-որ բաներ անում։ Կան որ թիթիզանում են, բայց ես չեմ կարծում, որ ասենք ֆեյբուքը չլիներ, նույն բանը չէին անի նույն էնտուզիազմով։ Այսինքն ես մոլեռանդ ցուցամոլ ծանոթներ ոնց որ շատ չունեմ։ Քո ասածն էլ մի քիչ չափազանցություն է թվում, մարիկ մինչև սմարտֆոնների հայտնվելը էլի ճանապարհոդում էին իրենց գրպանի գյորա։ Իսկ այ կառնիվոր չէին անում, բա։
Մարդիկ կիսվելու ցանկությունը հաճախ իրենք իրենց չեն խոստովանում, ուր մնաց ուրիշներին խոստովանեն։ Պատճառը հենց Ուլուանայի ասած հասուն երևալ-չերևալն է։
Նախկինում մարդիկ ճանապարհորդելուց հետո նկարները տպում, ալբոմ էին սարքում, հյուրերին ցույց տալիս։ Ի դեպ, հեչ պարտադիր չէ, որ մոլեռանդ ցուցամոլ լինես, հաճախ նույնիսկ ցույց տալու պոտենցիալ հնարավորությունն արդեն մեծ ստիմուլ է։ Ասենք, ես վերջերս տարվել եմ բնակարանումս հետաքրքիր դեկորացիաներ անելով։ Հյուրեր հաճախ եմ ունենում, բայց չէի ասի, թե շատ են ինչ-որ դետալներ նկատում, քոմմենտներ անում, կամ որ ես զոռով ինչ-որ բաներ եմ ցույց տալիս, կարծիք հարցնում։ Ըստ այդմ կողքից կարող է թվալ, որ զուտ իմ հաճույքի համար եմ անում։ Ինչ-որ չափով անշուշտ իմ համար էլ եմ անում, բայց հաստատ գիտեմ, որ եթե իմանայի՝ երբեք հյուրեր չեմ ունենալու, միանաշանակ ավելի քչով կբավարարվեի։
"О чём говорят мужчины"-ի մեջ ընտիր դրվագ կա, որ ասում է՝ ամուսնացած վիճակում նյարդայնացնում է ոչ թե ուրիշ կանանց բացակայությունը, այլ ուրիշ կանանց հնարավորության բացակայությունը։ Հնարավորությունը եթե ունենաս, կարող Է երկար ժամանակ ոչ էլ օգտագործես, կարևորը որ այն ունես։
Իսկ ո՞նց ես հաշվել, որ 25 գրամը շատ ա, մսի հետ քանի՞ գրամ ես ստանում ու ամեն ամիս հաշվում ե՞ս ամսվա ընթացքում 25 գրամ +- եղավ, թե չէ։
Եթե միանգամից 25 գրամն ա հարցը, կարաս մի շերտ խմձոր ուտես, որը 5 գրամ ա, ամեն միս ուտելուց հաշվում ե՞ս կոնկրետ էդ միսը իր քանակով/ածխաջրերի հարաբերությամբ կետոգենիկ վիճակի 5գ ավել (ցելյուլոզայի մեջ եղած ու դանդաղ ներծծվող, բայց էական չի) ածխաջրի տարբերություն տվեց երեկվա կերածդ մսի հետ, թե չէ։
Էս հարցերս հումորային չեն, լուրջ եմ հարցնում
...
Ֆրիման ջան, ես ոչինչ չեմ հաշվել, էդ դիետաների հեղինակը ես չեմ, ես մաքսիմում կարող եմ արյանս մեջ կետոնները չափելով հասկանալ, թե ասենք էրկվա կերած պուպուշիկ մրգերը, կամ մի բաժակ գինին ինձ կետոից հանել են, թե չէ։
Ըստ տարածված ինֆոի, ու իմ փորձերի էլ, օրեկան մոտավորապես 20 գրամից ավել ածխաջրերը ֆաքմեջ են անում կետոնների գեներացիան, իսկ շերտ-շերտ կտրտելու, մանր մանր գյոզերով ուտելու, կամ հետը թեփ խառնելու հավայի էքսպերիմենտների զահլա չունեմ։
Կարելի է ուղակի մրգերից հրաժարվել ինչքան հնարավոր է, ես առանց մրգերի ձեր նման ուշքից չեմ գնում, չեմ դժբախտանում, կյանքիս գույները չեն մոխրանում։
Մրգերի անփոխարինելիության ու կենսական անհրաժեշտության պոստուլատները վայթե տրամաբանորեն կաղում են։
Չնայած ամիսը մեկ կամ երկու օր խարդախություն մի երկու պատառով անում եմ, ասենք մի երկու օր առաջ աֆղանացի բարեկամներս աֆղանական սեխ էին բերել, գժական համով սեխ էր։
Բայց մաքուր, խիստ կառնիվոր արածս ժամանակ ես ինձ ամենալավն եմ զգում, էդքան բան։
Մարդիկ կիսվելու ցանկությունը հաճախ իրենք իրենց չեն խոստովանում, ուր մնաց ուրիշներին խոստովանեն։ Պատճառը հենց Ուլուանայի ասած հասուն երևալ-չերևալն է։
Նախկինում մարդիկ ճանապարհորդելուց հետո նկարները տպում, ալբոմ էին սարքում, հյուրերին ցույց տալիս։ Ի դեպ, հեչ պարտադիր չէ, որ մոլեռանդ ցուցամոլ լինես, հաճախ նույնիսկ ցույց տալու պոտենցիալ հնարավորությունն արդեն մեծ ստիմուլ է։ Ասենք, ես վերջերս տարվել եմ բնակարանումս հետաքրքիր դեկորացիաներ անելով։ Հյուրեր հաճախ եմ ունենում, բայց չէի ասի, թե շատ են ինչ-որ դետալներ նկատում, քոմմենտներ անում, կամ որ ես զոռով ինչ-որ բաներ եմ ցույց տալիս, կարծիք հարցնում։ Ըստ այդմ կողքից կարող է թվալ, որ զուտ իմ հաճույքի համար եմ անում։ Ինչ-որ չափով անշուշտ իմ համար էլ եմ անում, բայց հաստատ գիտեմ, որ եթե իմանայի՝ երբեք հյուրեր չեմ ունենալու, միանաշանակ ավելի քչով կբավարարվեի։
"О чём говорят мужчины"-ի մեջ ընտիր դրվագ կա, որ ասում է՝ ամուսնացած վիճակում նյարդայնացնում է ոչ թե ուրիշ կանանց բացակայությունը, այլ ուրիշ կանանց հնարավորության բացակայությունը։ Հնարավորությունը եթե ունենաս, կարող Է երկար ժամանակ ոչ էլ օգտագործես, կարևորը որ այն ունես։
Թիքեթ ջան, դու հնարավոր է ուշադրության ու վալիդացիայի կարիք ունես, ու դրա համար էլ լիքը խելքը գլխին երկրների փոխարեն գնացել ապրում ես աղքատ, թշվառ, բայց փափկամազիկ աղջիկներով լի երկրում։
Հիմա ես գնում եմ մարզվելու, ոչ մեկ չի իմանալու, գարմինս էլ չեմ միացնում, բայց ասեմ՝ սաղ վարժությունները ծերից ծեր, մի բան էլ ավել անելու եմ։ Ասի, կիսվեմ, որ անեմ։ Նայում եք, չէ՞ :D
One_Way_Ticket
18.09.2023, 20:50
Թիքեթ ջան, դու հնարավոր է ուշադրության ու վալիդացիայի կարիք ունես
Հնարավորը որն է, իհարկե ունեմ։ Դա երևի էվոլյուցիայի արդյունքում ձևավորված նույնքան բնական կարիք է, որքան միս ուտելը։ Բայց քո խաթր էվոլյուցիայի ընթացքում մարդը նաև հոգեբանական ինքնապաշտպանության մեթոդներ է սովորել, օրինակ՝ որոշել, որ կյանքը միևնույնն է անիմաստ է ու ավելի լավ է "խելքը գլխին" երկրում ձանձրալի գոյություն քարշ տալ։ Հուսով եմ մարզանքդ լավ անցավ։
Անհաջող ու անառողջ շրջապատ ունես, փոխել ա պետք: :} Իմ շրջապատում էլ տենց մարդիկ չկան: Շրջապատ ասելով, բնականաբար, ֆեյսբուքը նկատի չունեմ, ֆեյսբուքի ընկերներիս մեջ ինչ կարգի մարդ ասես որ չկա, բայց իրանց իմ շրջապատը չեմ համարում:
Բայց իմ շրջապատը չենք քննարկում, չէ՞, այլ նման երևույթի առկայությունը։
Բայց ամեն դեպքում նկատեմ, որ սոց֊կայքային իմ բոլոր ընկերներին ճանաչում եմ, ի տարբերություն քեզ, որոնց մեջ, ինչպես նշում ես, ինչ տեսակ մարդիկ ասես, որ չկան։
Հետաքրքիր ա, իսկ ինչու՞ ես չճանաչածդ մարդկանց ընկերացրել։ Կիսվելու ո՞ր անհրաժեշտությամբ։
Հա, մի բան էլ. Էդ երևույթի պատճառով ես մարդկանց չեմ "որակազրկում" իմ շրջապատում, անգամ ոչ֊առցանց ընկերության մեջ գտնվելու։
Անհաջող ու անառողջ շրջապատ ունես, փոխել ա պետք: :} Իմ շրջապատում էլ տենց մարդիկ չկան:
Իսկ սոց կայքում դրած գրառումներին/նկարներին տրվող լայքերը կարևորելը, դրանց առկայությամբ ուրախանալը և ոգևորվելը, ծննդյան տարեդարձի օրը սոց-կայքում հրապարակելը ու ըստ այդմ շնորհավորանքներ ակնկալելը, ու առհասարակ սեփական տարեդարձին մարդկանց արձագանքի հանդեպ զգայուն լինելը և սպասելիքներ ունենալը առո՞ղջ երևույթներ են։ Ըստ իս՝ չէ, որովհետև էգոյի անապահովության արտահայտություն են։ Բայց նորմալ մարդկային երևույթներ են ու նման հատկությունները կամ երևույթները՝ անկախ պատճառներից, դեր չեն խաղում իմ շրջապատի ընտրության հարցում։
Թեև ես չէի գրել, որ իմ շրջապատի մեծամասնությունը ճամփորդում կամ ինչ-որ բաների մասնակցում է՝ սոց-կայքերում կիսվելու գայթակղությամբ, ու եթե չլիներ էդ հնարավորությունը նույնքան ոգևորությամբ կամ առհասարակ հետամուտ չէր լինի, գրել էի՝ իմ ճանաչած մարդկանց մեծամասնությունը, ու դա էլ նշել էի, որ չկարծեք, թե ենթադրում եմ կամ հորինում։ Ու էդ ճանաչածս մարդկանց նման դրսևորումներին ծանոթ եմ, որովհետև սոց-հարթակներում եմ տեսնում։ Ի դեպ, դու ճիշտ ես, նման մարդկանցից մի երկուսը կան նաև իմ մոտ շրջապատում, ու նրանց՝ սեփական էգոյի անապահովության նմանատիպ դրսևորումները ինձ չեն խանգարում ունենալ այդ մարդկանց իմ շրջապատում և գոհանալ նրանց այլ՝ հաճելի և առողջ հատկություններով։
Ի դեպ, անառողջ երևույթ է նաև, որ երբ մարդն ինչ-որ բան նկատում ու առիթի դեպքում բարձրաձայնում է, այդ մարդուն մատնացույց են անում, թե "բա դու էլ ես տենց"։ Իսկ ո՞վ ասաց, որ զերծ ենք անառողջ դրսևորումներից, բայց դա չի զրկում այդ երևույթները նկատելու ու բարձրաձայնելու իրավունքից, հատկապես, երբ անուններ չեն տրվում։
Թիքեթի ասածը ես հասկանում եմ․ ինչ-որ բանով կիսվելու անհրաժեշտության մեջ միշտ էլ կա լատենտ ինքնագոհություն՝ հպարտանալ սեփական հաջողությամբ կամ էդ լավ բանի մեջ մաս կազմելով կամ որ այդ լավ բանը, որով ուզում ես կիսվել, դու ես հղացել/հասկացել/տեսել։ Ուղղակի այդ ինքնագոհությունը քողարկվում է օգտակար լինելու շինծու կամ հենց թեկուզ իրական ձգտմամբ, ու իմ հասկացածով՝ Թիքեթը հենց էդ քողն է փորձում բարձրացնել։
Բայց քո խաթր էվոլյուցիայի ընթացքում մարդը նաև հոգեբանական ինքնապաշտպանության մեթոդներ է սովորել, օրինակ՝ որոշել, որ կյանքը միևնույնն է անիմաստ է ու ավելի լավ է "խելքը գլխին" երկրում ձանձրալի գոյություն քարշ տալ։
"Կյանքն ինքնին անիմաստ ու ձանձրալի բան է, եկեք այդ ձանձրույթը փարատենք երկարաժամկետ ինքնազգացողության որակը բարձրացնելով՝ զրկելով մեզ աղվան հարևանների բերած համով սեխից [ինչ մեղքներս թաքցնենք՝ համով էր, հա]" - սա սոփեստություն է։
Փորձելու համար հասկանալ, թե որտեղ է հակասությունը, ես կասկածի տակ կդնեի հեղինակի առաջին պնդումը՝ "Կյանքն անիմաստ է ու ձանձրալի", այսինքն, ոչ թե հենց այդ արտահայտությունը՝ որպես չեզոք միտք, այլ հեղինակի անձնական զգացողությունը կյանքից։ Հաճախ մարդիկ կյանքից անբավարարվածությունը բարդում են կյանքի "անիմաստության ու ձանձրույթի" վրա։
"Կյանքն ինքնին անիմաստ ու ձանձրալի բան է, եկեք այդ ձանձրույթը փարատենք երկարաժամկետ ինքնազգացողության որակը բարձրացնելով՝ զրկելով մեզ աղվան հարևանների բերած համով սեխից [ինչ մեղքներս թաքցնենք՝ համով էր, հա]" - սա սոփեստություն է։
Փորձելու համար հասկանալ, թե որտեղ է հակասությունը, ես կասկածի տակ կդնեի հեղինակի առաջին պնդումը՝ "Կյանքն անիմաստ է ու ձանձրալի", այսինքն, ոչ թե հենց այդ արտահայտությունը՝ որպես չեզոք միտք, այլ հեղինակի անձնական զգացողությունը կյանքից։ Հաճախ մարդիկ կյանքից անբավարարվածությունը բարդում են կյանքի "անիմաստության ու ձանձրույթի" վրա։
Դու քո գրածից բան հասկանում ե՞ս :))
Դու քո գրածից բան հասկանում ե՞ս :))
Հա։ Այ որ օրգանիզմդ բազմասննդային վիտամիններից զրկած չլինեիր, դու էլ կհասկանայիր :))
Պարզեցնեմ՝ հատուկ կարնիվորների համար․
Կյանքից իրական ձանձրույթ ապրողները նման հետևողականությամբ չէին ձգտի բարձրացնել իրենց կյանքի որակը, ընդ որում՝ այնքան կրքոտ-հետևողական, որ րոպեական հաճույքները պատրաստ են զոհաբերել հանուն երկարատև ու անխափան առողջ կյանքի։ Նախանձելի հավեսներ՝ կյանքի հանդեպ։ Եւ դրանից հետո դու կյանքը կոչում ես ձանձրալի՞։
Այս թեմայի շրջանակում՝ եթե ես քարոզիչ լինեի, ես արժեվորում եմ "չափի մեջ" դրսևորվելու կամքը, այ դա practice անելը և դարձնելը սովորություն, հոյակապ ձեռք բերում կլիներ։
Հա։ Այ որ օրգանիզմդ բազմասննդային վիտամիններից զրկած չլինեիր, դու էլ կհասկանայիր :))
Պարզեցնեմ՝ հատուկ կարնիվորների համար․
Կյանքից իրական ձանձրույթ ապրողները նման հետևողականությամբ չէին ձգտի բարձրացնել իրենց կյանքի որակը, ընդ որում՝ այնքան կրքոտ-հետևողական, որ րոպեական հաճույքները պատրաստ են զոհաբերել հանուն երկարատև ու անխափան առողջ կյանքի։ Նախանձելի հավեսներ՝ կյանքի հանդեպ։ Եւ դրանից հետո դու կյանքը կոչում ես ձանձրալի՞։
Ստերեոտիպային ես մտածում՝ եթե մեկը համառություն ու հաստատակամություն ունի, ապա չի կարող ձանձրանալ։
Ամեն ինչից կարելի է ձանձրանալ ու ցանկացած իրավիճակում կարելի է ձանձրանալ, իմ նման ձանձրալի մարդիկ կարող ա պարզապես սիրում են ձանձրանալ ու ամեն ինչ կանխատեսել, ներառյալ խենթություններն ու «անսպասելիությունները»։
Չես կարծու՞մ, որ ձանձրացնող է իմ նման ձանձրալի մեկի հոգեվիճակը վերլուծելը :D
Հ․Գ․ Ասեմ, որտեղ է խնդիրը՝ դու նույնականացնում ես ձանձրույթն ու անգործությունը։
Ստերեոտիպային ես մտածում՝ եթե մեկը համառություն ու հաստատակամություն ունի, ապա չի կարող ձանձրանալ։
Ամեն ինչից կարելի է ձանձրանալ ու ցանկացած իրավիճակում կարելի է ձանձրանալ, իմ նման ձանձրալի մարդիկ կարող ա պարզապես սիրում են ձանձրանալ ու ամեն ինչ կանխատեսել, ներառյալ խենթություններն ու «անսպասելիությունները»։
Չես կարծու՞մ, որ ձանձրացնող է իմ նման ձանձրալի մեկի հոգեվիճակը վերլուծելը :D
Հ․Գ․ Ասեմ, որտեղ է խնդիրը՝ դու նույնականացնում ես ձանձրույթն ու անգործությունը։
Դե որ ձանձրալի լիներ քո քարոզի ակունքների վերլուծությունը փորձելը, էստեղ չէի լինի, Վիշապ ջա'ն։
Չէ, ես անգործությունն ու ձանձրույթը տարբերում եմ, ու բնավ չեմ կարծում, թե դու քանի որ անգործ չես, ուրեմն չպիտի ձանձրանաս։ Ուղղակի քո վերաբերմունքը կյանքին ձանձրույթ չէի անվանի, էդքան բան։
Ո՞նց էր ասում անգլերեն ասացվածքը. You are not bored, you are boring.
Հիմա դու ինչքան էլ ուզում ես տրտնջա քո կարծած ձանձրույթից, էս ասացվածքը քո մասին չի։ Դրա համար էլ իմ վերլուծությունն ինձ հանգեցնում ա էն մտքին, որ ներկա կյանքը քեզ պարզապես չի բավարարում, ու դու անելանելիությունից, ոչ միտումնավոր վերագրում ես դա ձանձրույթի։
Հա, մոռացա մի բան։ Համառություն և հաստատակամություն vs ձանձրանալ կյանքից ֊ նման հայեցակարգ չեմ արտահայտել։ Մեկը մյուսի հետ կապ չունի։ Հակասությունը այդ ձանձրալի կյանքը երկարաժամկետ որակով ապահովելու հանդեպ համառության, հաստատակամության ու հետևողական ձգտման մեջ է
Ուլուանա
19.09.2023, 06:32
Բայց իմ շրջապատը չենք քննարկում, չէ՞, այլ նման երևույթի առկայությունը։
Բայց ամեն դեպքում նկատեմ, որ սոց֊կայքային իմ բոլոր ընկերներին ճանաչում եմ, ի տարբերություն քեզ, որոնց մեջ, ինչպես նշում ես, ինչ տեսակ մարդիկ ասես, որ չկան։
Հետաքրքիր ա, իսկ ինչու՞ ես չճանաչածդ մարդկանց ընկերացրել։ Կիսվելու ո՞ր անհրաժեշտությամբ։
Հա, մի բան էլ. Էդ երևույթի պատճառով ես մարդկանց չեմ "որակազրկում" իմ շրջապատում, անգամ ոչ֊առցանց ընկերության մեջ գտնվելու։
Իսկ սոց կայքում դրած գրառումներին/նկարներին տրվող լայքերը կարևորելը, դրանց առկայությամբ ուրախանալը և ոգևորվելը, ծննդյան տարեդարձի օրը սոց-կայքում հրապարակելը ու ըստ այդմ շնորհավորանքներ ակնկալելը, ու առհասարակ սեփական տարեդարձին մարդկանց արձագանքի հանդեպ զգայուն լինելը և սպասելիքներ ունենալը առո՞ղջ երևույթներ են։ Ըստ իս՝ չէ, որովհետև էգոյի անապահովության արտահայտություն են։ Բայց նորմալ մարդկային երևույթներ են ու նման հատկությունները կամ երևույթները՝ անկախ պատճառներից, դեր չեն խաղում իմ շրջապատի ընտրության հարցում։
Թեև ես չէի գրել, որ իմ շրջապատի մեծամասնությունը ճամփորդում կամ ինչ-որ բաների մասնակցում է՝ սոց-կայքերում կիսվելու գայթակղությամբ, ու եթե չլիներ էդ հնարավորությունը նույնքան ոգևորությամբ կամ առհասարակ հետամուտ չէր լինի, գրել էի՝ իմ ճանաչած մարդկանց մեծամասնությունը, ու դա էլ նշել էի, որ չկարծեք, թե ենթադրում եմ կամ հորինում։ Ու էդ ճանաչածս մարդկանց նման դրսևորումներին ծանոթ եմ, որովհետև սոց-հարթակներում եմ տեսնում։ Ի դեպ, դու ճիշտ ես, նման մարդկանցից մի երկուսը կան նաև իմ մոտ շրջապատում, ու նրանց՝ սեփական էգոյի անապահովության նմանատիպ դրսևորումները ինձ չեն խանգարում ունենալ այդ մարդկանց իմ շրջապատում և գոհանալ նրանց այլ՝ հաճելի և առողջ հատկություններով։
Ի դեպ, անառողջ երևույթ է նաև, որ երբ մարդն ինչ-որ բան նկատում ու առիթի դեպքում բարձրաձայնում է, այդ մարդուն մատնացույց են անում, թե "բա դու էլ ես տենց"։ Իսկ ո՞վ ասաց, որ զերծ ենք անառողջ դրսևորումներից, բայց դա չի զրկում այդ երևույթները նկատելու ու բարձրաձայնելու իրավունքից, հատկապես, երբ անուններ չեն տրվում։
Թիքեթի ասածը ես հասկանում եմ․ ինչ-որ բանով կիսվելու անհրաժեշտության մեջ միշտ էլ կա լատենտ ինքնագոհություն՝ հպարտանալ սեփական հաջողությամբ կամ էդ լավ բանի մեջ մաս կազմելով կամ որ այդ լավ բանը, որով ուզում ես կիսվել, դու ես հղացել/հասկացել/տեսել։ Ուղղակի այդ ինքնագոհությունը քողարկվում է օգտակար լինելու շինծու կամ հենց թեկուզ իրական ձգտմամբ, ու իմ հասկացածով՝ Թիքեթը հենց էդ քողն է փորձում բարձրացնել։
Էս ի՜նչ խորանալ ես խորացել, Ան: Ինչքան հասկանում եմ, ասածս քեզ խիստ վիրավորել ա, որ էսքան խորացել ես, հետն էլ անուղղակիորեն ինձ ի պատասխան «մեղադրել» էս կամ էն անառողջ բանն անելու մեջ: Եթե վիրավորել եմ, կներես, չէի ուզենա վիրավորած լինել: Եթե իմանայի` սենց կարձագանքես, հաստատ չէի գրի: Երևի ճիշտ կլիներ` չգրեի, ընդունում եմ: Ուղղակի քո գրածից նենց տպավորություն էր, որ համատարած ու սովորական երևույթ ես համարում սեփական հնարավորությունները գերազանցող ճամփորդություններ նախաձեռնելը` հանուն դրանք Ֆեյսբուքում հրապարակելու, իմ ասածն էլ էն էր, որ, իմ կարծիքով, էնքան էլ տենց չի, որովհետև, օրինակ, շրջապատում էդպիսիք չկան, ու լավ ա, որ չկան, որովհետև ես չէի ուզենա շփվել նման մարդկանց հետ: Այնուաամենայնիվ, հուսով եմ` չնայած նշածդ օրինակներին` տարբերություն տեսնում ես լայքերի ու շնորհավորանքների համար պարզապես ուրախանալու և հատուկ Ֆեյսբուքում ցուցադրելու նպատակով սեփական գրպանին անհամապատասխան ճոխ ճամփորդությունների գնալու միջև: Իսկ նշածդ մնացած առողջ կամ անառողջ երևույթներին, որոնք թեմայի հետ կապ չունեն, չեմ ուզում անդրադառնալ:
Ուլուանա
19.09.2023, 06:46
Բայց ամեն դեպքում նկատեմ, որ սոց֊կայքային իմ բոլոր ընկերներին ճանաչում եմ, ի տարբերություն քեզ, որոնց մեջ, ինչպես նշում ես, ինչ տեսակ մարդիկ ասես, որ չկան։
Հետաքրքիր ա, իսկ ինչու՞ ես չճանաչածդ մարդկանց ընկերացրել։ Կիսվելու ո՞ր անհրաժեշտությամբ։
Հա, մի բան էլ. Էդ երևույթի պատճառով ես մարդկանց չեմ "որակազրկում" իմ շրջապատում, անգամ ոչ֊առցանց ընկերության մեջ գտնվելու։
Ճանաչելն ու շփվելը նույնը չեն: Ճիշտ ա, կան նաև մարդիկ, որոնց անձամբ չեմ ճանաչում, բայց հետաքրքիր են եղել, ընկերացել եմ: Նման դեպքերում համ ուզում եմ իրանք իմ գրառումները կարդան, համ էլ ես` իրանցը, ու դրանում ոչ մի անառողջ բան չեմ տեսնում: Ու չեմ մտաբերում, որ ասած լինեմ, թե կիսվելու պահանջ չունեմ: Կան մարդիկ, որոնց ճանաչում եմ, բայց չեմ շփվում, էդ թվում` ազգականներ, օրինակ, որոնց հայտը չընդունելն անհարմար կլիներ, բայց շփվելն արդեն իմ հայեցողությամբ ա, ու չեմ շփվում: Իմ շրջապատի մաս համարում եմ նրանց, ում հետ որ շփվում եմ: Իսկ չճանաչած, բայց հետաքրքիր մարդկանց կարելի ա նաև ճանաչել, տենց լիքը լավ ծանոթներ ու ընկերներ եմ ձեռք բերել Ֆեյսբուքում: Կոնկրետ ինձ համար Ֆեյսբուքը ոչ միայն ծանոթների հետ շփվելու հարթակ ա, այլև նոր ծանոթներ ու ընկերներ ձեռք բերելու:
Էս ի՜նչ խորանալ ես խորացել, Ան: Ինչքան հասկանում եմ, ասածս քեզ խիստ վիրավորել ա, որ էսքան խորացել ես, հետն էլ անուղղակիորեն ինձ ի պատասխան «մեղադրել» էս կամ էն անառողջ բանն անելու մեջ: Եթե վիրավորել եմ, կներես, չէի ուզենա վիրավորած լինել: Եթե իմանայի` սենց կարձագանքես, հաստատ չէի գրի: Երևի ճիշտ կլիներ` չգրեի, ընդունում եմ: Ուղղակի քո գրածից նենց տպավորություն էր, որ համատարած ու սովորական երևույթ ես համարում սեփական հնարավորությունները գերազանցող ճամփորդություններ նախաձեռնելը` հանուն դրանք Ֆեյսբուքում հրապարակելու, իմ ասածն էլ էն էր, որ, իմ կարծիքով, էնքան էլ տենց չի, որովհետև, օրինակ, շրջապատում էդպիսիք չկան, ու լավ ա, որ չկան, որովհետև ես չէի ուզենա շփվել նման մարդկանց հետ: Այնուաամենայնիվ, հուսով եմ` չնայած նշածդ օրինակներին` տարբերություն տեսնում ես լայքերի ու շնորհավորանքների համար պարզապես ուրախանալու և հատուկ Ֆեյսբուքում ցուցադրելու նպատակով սեփական գրպանին անհամապատասխան ճոխ ճամփորդությունների գնալու միջև: Իսկ նշածդ մնացած առողջ կամ անառողջ երևույթներին, որոնք թեմայի հետ կապ չունեն, չեմ ուզում անդրադառնալ:
Բացարձակ չեմ վիրավորվել, որովհետև գրածիդ մեջ վիրավորական բան չկար, բայց գրածդ երկու տարր ուներ․ նախ, անհիմն եզրակացություն, թե ում որ ճանաչում ես, ուրեմն շփվում ես կամ շրջապատդ ա (ընդամենը գրել էի՝ "իմ ճանաչած մարդկանց մեծամասնությունը"՝ ոչ ավել, ոչ պակաս), և երկրորդը՝ մարդկանց վերևից նայելու դիրքդ էր՝ թե քո շրջապատը նման "անառողջ ու անհաջող" չի։ Այ էդ երկու տարրերի հետ կապված արձագանքեցի, քանի որ էս հարթակը նաև արձագանքելու համար ա, ու ճիշտ գտա իրերն իրենց անուններով կոչել, տվյալ դեպքում։
Հ․Գ․ Գրածդ "սեփական հնարավորությունները գերազանցող ճամփորդություններ նախաձեռնելը` հանուն դրանք Ֆեյսբուքում հրապարակելու" - սեփական հնարավորությունները գերազանցել-չգերազանցելը ներկայացրածս երևույթի երկրորդական կողմն ա։ Հաճախ չի գերազանցում։ Նման ա, որ մարդիկ թանկ մեքենա են գնում, որ իրենց համապատասպան ստատուսը, իմիջը ապահովեն՝ այլոց աչքին, և էդ ձգտման մեջ՝ քեշով ա գնել, թե վարկով՝ էական չի։
Ճանաչելն ու շփվելը նույնը չեն: Ճիշտ ա, կան նաև մարդիկ, որոնց անձամբ չեմ ճանաչում, բայց հետաքրքիր են եղել, ընկերացել եմ: Նման դեպքերում համ ուզում եմ իրանք իմ գրառումները կարդան, համ էլ ես` իրանցը, ու դրանում ոչ մի անառողջ բան չեմ տեսնում: Ու չեմ մտաբերում, որ ասած լինեմ, թե կիսվելու պահանջ չունեմ: Կան մարդիկ, որոնց ճանաչում եմ, բայց չեմ շփվում, էդ թվում` ազգականներ, օրինակ, որոնց հայտը չընդունելն անհարմար կլիներ, բայց շփվելն արդեն իմ հայեցողությամբ ա, ու չեմ շփվում: Իմ շրջապատի մաս համարում եմ նրանց, ում հետ որ շփվում եմ: Իսկ չճանաչած, բայց հետաքրքիր մարդկանց կարելի ա նաև ճանաչել, տենց լիքը լավ ծանոթներ ու ընկերներ եմ ձեռք բերել Ֆեյսբուքում: Կոնկրետ ինձ համար Ֆեյսբուքը ոչ միայն ծանոթների հետ շփվելու հարթակ ա, այլև նոր ծանոթներ ու ընկերներ ձեռք բերելու:
Ես շփվելու մասին բառ անգամ չէի գրել, այլ միայն նման մարդկանց ճանաչելու (արդեն չորս տեղ սա բացատրեցի, թեև ակնհայտ էր)։ Թեև էդ նկարագրությանս համապատասխանող ճանաչածս մարդկանցից ոմանց հետ նաև շփվում եմ, որովհետև, կոնկրետ ինձ համար, էգոյի անապահովության դրսևորումները դիմացինին անվնաս անառողջություն ա, ոչ էլ առանձնապես վարակիչ, եթե իմունիտետ ունես, բայց նման անառողջության առկայությունը չի նշանակում, որ մարդը պարտադիր տհաճ ա շփման համար կամ ուրիշ հատկություններ չունի, որոնք գերադասելի են շփման դեպքում։ Ու նաև մարդիկ էլ կան, որոնք էդ հիվանդությունից չունեն, բայց շփմանը խանգարող ինձ համար տհաճ դրսևորումներ ունեն, ինչն էլ, ի դեպ, էլի ճաշակի հարց ա, ու իրենք էլ իրենց համապատասխան շրջապատն ունեն։
... Հիմա դու ինչքան էլ ուզում ես տրտնջա քո կարծած ձանձրույթից, էս ասացվածքը քո մասին չի։ Դրա համար էլ իմ վերլուծությունն ինձ հանգեցնում ա էն մտքին, որ ներկա կյանքը քեզ պարզապես չի բավարարում, ու դու անելանելիությունից, ոչ միտումնավոր վերագրում ես դա ձանձրույթի։
...
Մի քիչ մտածեցի ասածիդ մասին, քցեցի բռնեցի... ու ձանձրացա :D
Բարեկամ ջան, «ներկա կյանքը» հարաբերական բան է, ասենք իմ նեղանձնականում բեսամփ բավարարված եմ, բայց եթե մի քիչ լայնացնենք շրջանակը, ասենք՝ Հայաստան, քաղաքականություն, մոլորակի վիճակ, մարդկություն, բան, ապա թերևս անբավարարված եմ, կարող ա նույնիսկ նեղված եմ, չնայած ում տանձին եմ պետք ես, ու իմ նեղվելը։
Բայց ձանձրանալ կարելի է թե կայուն բավարարվածությունից ու թե անբավարարվածությունից, ու ինչ կլինի, թող հանգիստ, ինձ համար ձանձրանամ էլի։
Բայց եթե թեմային անդրադառնանք, ես վալիդացիայի ու քնքշության կարիք չունեմ, դա էլ է ինձ համար ձանձրալի։
Առհասարակ ինձ իմ անկախությունն ավելի թանկ է, քան մարդկանց կարծիքն ու գնահատականները, բայց հանուն փոխադարձ քաղաքավարության ու բարեսրտության, աշխատում եմ մարդկանց մեծ մասի հետ պուպուշ լինել, բայց ոնց նկատում ես՝ մեկումեջ էլ անտակտ կոտոշում եմ, հետո ուշացած զղջում եմ, եթե շատ անկեղծանանք։
Հա, կառնիվորի մասին կիսվելը պարծենկոտություն չէր, բարի խորհուրդ էր, էս մի հատ էլ հատուկ՝ հոգեվերլուծական ապարդյուն փորձեր անող ավստրալիացիներիդ համար։
Մի քիչ մտածեցի ասածիդ մասին, քցեցի բռնեցի... ու ձանձրացա :D
Բարեկամ ջան, «ներկա կյանքը» հարաբերական բան է, ասենք իմ նեղանձնականում բեսամփ բավարարված եմ, բայց եթե մի քիչ լայնացնենք շրջանակը, ասենք՝ Հայաստան, քաղաքականություն, մոլորակի վիճակ, մարդկություն, բան, ապա թերևս անբավարարված եմ, կարող ա նույնիսկ նեղված եմ, չնայած ում տանձին եմ պետք ես, ու իմ նեղվելը։
Բայց ձանձրանալ կարելի է թե կայուն բավարարվածությունից ու թե անբավարարվածությունից, ու ինչ կլինի, թող հանգիստ, ինձ համար ձանձրանամ էլի։
Բայց եթե թեմային անդրադառնանք, ես վալիդացիայի ու քնքշության կարիք չունեմ, դա էլ է ինձ համար ձանձրալի։
Առհասարակ ինձ իմ անկախությունն ավելի թանկ է, քան մարդկանց կարծիքն ու գնահատականները, բայց հանուն փոխադարձ քաղաքավարության ու բարեսրտության, աշխատում եմ մարդկանց մեծ մասի հետ պուպուշ լինել, բայց ոնց նկատում ես՝ մեկումեջ էլ անտակտ կոտոշում եմ, հետո ուշացած զղջում եմ, եթե շատ անկեղծանանք։
Հա, կառնիվորի մասին կիսվելը պարծենկոտություն չէր, բարի խորհուրդ էր, էս մի հատ էլ հատուկ՝ հոգեվերլուծական ապարդյուն փորձեր անող ավստրալիացիներիդ համար։
Այ մարդ, ես հո ձեռդ չեմ բռնում՝ ձանձրացիր ինչքան ուզում ես :D
Ընդամենը զգույշ փորձում եմ նկատել կամ լավ՝ գոնե հետևեցնել, թե եթե սա ձանձրանալն ա քեզ մոտ, բա չձանձրանալը ինչ կլիներ :))
... հոգեվերլուծական ապարդյուն փորձեր անող ավստրալիացիներիդ համար։
Էս քննարկումների շարքը հոգեվերլուծություն չի, հոգուդ մեջ էլ չեմ փորձում մտնել։ Արտահայտածդ աշխարհահայցքի, հայեցակարգի վերլուծության փորձ ա։ Չի կարելի՞։
One_Way_Ticket
19.09.2023, 13:20
Թիքեթի ասածը ես հասկանում եմ․ ինչ-որ բանով կիսվելու անհրաժեշտության մեջ միշտ էլ կա լատենտ ինքնագոհություն՝ հպարտանալ սեփական հաջողությամբ կամ էդ լավ բանի մեջ մաս կազմելով կամ որ այդ լավ բանը, որով ուզում ես կիսվել, դու ես հղացել/հասկացել/տեսել։ Ուղղակի այդ ինքնագոհությունը քողարկվում է օգտակար լինելու շինծու կամ հենց թեկուզ իրական ձգտմամբ, ու իմ հասկացածով՝ Թիքեթը հենց էդ քողն է փորձում բարձրացնել։
Ճիշտ այդպես։ Այն, որ Վիշապը ոչ թե պարզապես չի ուզում քողը բարձրացնել, այլ պնդում է, որ ոչ մի քող էլ չկա, ինքը վալիդացիայի կարիք չունի, իսկ կառնիվորի մասին բարի խորհուրդն ընդամենը բարի խորհուրդ է, ինձ համար զարմանալի է, քանզի
Արամ ջան, մենակ էս ասածդ ինձ լրիվ հերիք ա որ ես ինձ լավ զգամ, չնայած մեծ հաճույքով հետդ կծանոթանամ։
Ապրե՛ս, հոյակապ կամք ունես, ու վստահ եմ, էլ կյանքում ստից կախվածություններ չես ուզենա ունենալ, պաչեր։
Եթե սա վալիդացիայի դրսևորում չէ, ապա ես նաչինկայով կարկանդակ եմ։
Ճիշտ այդպես։ Այն, որ Վիշապը ոչ թե պարզապես չի ուզում քողը բարձրացնել, այլ պնդում է, որ ոչ մի քող էլ չկա, ինքը վալիդացիայի կարիք չունի, իսկ կառնիվորի մասին բարի խորհուրդն ընդամենը բարի խորհուրդ է, ինձ համար զարմանալի է, քանզի
Եթե սա վալիդացիայի դրսևորում չէ, ապա ես նաչինկայով կարկանդակ եմ։
Վալիդացիայի կարիք բոլորն ունեն, դա մարդու խոցելի կողմերից մեկն ա, ուղղակի երբ որ մեկի մոտ մի քիչ շատ ա, մյուսի մոտ՝ մի քիչ քիչ, էդ քիչը երկրորդին ոգևորում ա, և նա ուզում ա էդ առիթով էլ վալիդացվի՝ թեկուզ ինքն իր աչքին, որ սենց ուժեղ և անկախ մարդ ա ինքը, ի տարբերություն մարդկության ճղճիմ մեծամասնության :))
Հ․Գ․ Էս Վիշապի պատճառով, նաչինկայով կարկանդակն աչքիս փուշն ա դառել․ մի տեղ որ տեսնում եմ, թշնամու հայացքով եմ սկսում նայել, տո․․․
Եթե սա վալիդացիայի դրսևորում չէ, ապա ես նաչինկայով կարկանդակ եմ։
Վախ))) Ի՞նչ տեսնում ես վալդիացիա ա քեզ թվում? ))
Ուլուանա
19.09.2023, 17:01
Բացարձակ չեմ վիրավորվել, որովհետև գրածիդ մեջ վիրավորական բան չկար, բայց գրածդ երկու տարր ուներ․ նախ, անհիմն եզրակացություն, թե ում որ ճանաչում ես, ուրեմն շփվում ես կամ շրջապատդ ա (ընդամենը գրել էի՝ "իմ ճանաչած մարդկանց մեծամասնությունը"՝ ոչ ավել, ոչ պակաս), և երկրորդը՝ մարդկանց վերևից նայելու դիրքդ էր՝ թե քո շրջապատը նման "անառողջ ու անհաջող" չի։ Այ էդ երկու տարրերի հետ կապված արձագանքեցի, քանի որ էս հարթակը նաև արձագանքելու համար ա, ու ճիշտ գտա իրերն իրենց անուններով կոչել, տվյալ դեպքում։
Իրականում էնքան էլ անհիմն չէր, որովհետև «ճանաչածս մարդկանց մեծամասնությունը» արտահայտությունից կարելի էր ենթադրել, որ նրանցից գոնե ոմանց հետ կա նաև շփում: Բայց ամեն դեպքում ներողություն սխալ մեկնաբանելու համար: Իսկ մարդկանց վերևից նայելու դիրք չկար բոլորովին, էդ էլ դու ես սխալ մեկնաբանել, գուցե ես լավ չեմ ձևակերպել, եթե տենց ա մեկնաբանվել. ինչևէ, արդեն ասեցի, որ էդ գրածովս ընդամենը փորձել էի ցույց տալ, որ նման մարդիկ իրականում ամեն տեղ լիքը չեն, ինչպես, օրինակ, իմ շրջապատում, ու համոզված եմ` ոչ միայն իմ: Էն ա` Վիշապն էլ հաստատեց` ասելով, որ իր շրջապատում էլ չի ճանաչում էդպիսի մարդկանց:
Ուլուանա
19.09.2023, 17:08
Ճիշտ այդպես։ Այն, որ Վիշապը ոչ թե պարզապես չի ուզում քողը բարձրացնել, այլ պնդում է, որ ոչ մի քող էլ չկա, ինքը վալիդացիայի կարիք չունի, իսկ կառնիվորի մասին բարի խորհուրդն ընդամենը բարի խորհուրդ է, ինձ համար զարմանալի է, քանզի
Եթե սա վալիդացիայի դրսևորում չէ, ապա ես նաչինկայով կարկանդակ եմ։
Եթե մարդը դրանից իրան լավ ա զգում, էդ չի նշանակում, թե էդ սննդակարգին հետևելու նպատակը դրա մասին գրելն էր, կամ` դրա մասին գրելու նպատակն իրան լավ զգալն էր: Բացի դրանից, լավ զգալն էլ շատ տարբեր կարող ա լինել. կարելի ա լավ զգալ նրանից, որ քեզ գովում են, լավն են համարում (տվյալ դեպքում էգոդ ա շոյվում), նաև կարելի ա լավ զգալ էն մտքից, որ քո արածն ինչ-որ դրական արդյունքի ա բերել ինչ-որ մեկի համար, կարող ա երկուսն էլ առկա լինեն, բայց նույնիսկ էդ դեպքում, մեկ ա, դեռ չի նշանակում, որ մարդն էդ նպատակով ա անում ինչ որ անում ա:
One_Way_Ticket
19.09.2023, 17:29
Վախ))) Ի՞նչ տեսնում ես վալդիացիա ա քեզ թվում? ))
Որ ուզում ես իմանալ, էս գրածդ էլ է վալիդացիայի նպատակ հետապնդում։ Տես, Վիշապը իմ ու Բարեկամի հոգեվերլուծական հատկությունները забраковать արեց։ Ու վերջին հաշվով հենց ինքն է դատավորը։ Հիմա դու սա գրում ես, շուտով Վիշապը բուձիլնիկից շուտ կարթնանա, մի քիչ կվազի, կվերադառնա, արևածագին առանց կարկանդակի սուրճ կխմի, հետո կմտնի էս թեմա ու կասի, որ դա վալիդացիա չէր, այլ ասենք, խելքըգլխիզացիա։ Ու դու դրանից կշոյվես, որ Վիշապի հոգին կարողանում ես վերլուծել, ու որ քեզ ճիշտ ճանապարհ ցույց տված ախպորը մենակ չես թողնում էս բանավեճի մեջ։
One_Way_Ticket
19.09.2023, 17:32
Վալիդացիայի կարիք բոլորն ունեն, դա մարդու խոցելի կողմերից մեկն ա, ուղղակի երբ որ մեկի մոտ մի քիչ շատ ա, մյուսի մոտ՝ մի քիչ քիչ, էդ քիչը երկրորդին ոգևորում ա, և նա ուզում ա էդ առիթով էլ վալիդացվի՝ թեկուզ ինքն իր աչքին, որ սենց ուժեղ և անկախ մարդ ա ինքը, ի տարբերություն մարդկության ճղճիմ մեծամասնության :))
Հ․Գ․ Էս Վիշապի պատճառով, նաչինկայով կարկանդակն աչքիս փուշն ա դառել․ մի տեղ որ տեսնում եմ, թշնամու հայացքով եմ սկսում նայել, տո․․․
Կարծում եմ, սա մի քիչ ուրիշ ֆենոմեն է՝ հոգեբանական պրոյեկցիա։ Երբ մարդն ինչ-որ հատկություն ունի, որը համարում է թերություն, գտնում է ուրիշ մեկին, ում մոտ այդ "թերությունը" ավելի վառ է արտահայտված, ու սկսում է էդ մարդու մեջ դա չսիրել։ Նույնպես հոգեբանական ինքնապաշտպանության մեխանիզմ է։ Դրա համար է, որ ամենավառ նացիոնալիստները հաճախ կիսով չափ այլազգի են։
Որ ուզում ես իմանալ, էս գրածդ էլ է վալիդացիայի նպատակ հետապնդում։ Տես, Վիշապը իմ ու Բարեկամի հոգեվերլուծական հատկությունները забраковать արեց։ Ու վերջին հաշվով հենց ինքն է դատավորը։ Հիմա դու սա գրում ես, շուտով Վիշապը բուձիլնիկից շուտ կարթնանա, մի քիչ կվազի, կվերադառնա, արևածագին առանց կարկանդակի սուրճ կխմի, հետո կմտնի էս թեմա ու կասի, որ դա վալիդացիա չէր, այլ ասենք, խելքըգլխիզացիա։ Ու դու դրանից կշոյվես, որ Վիշապի հոգին կարողանում ես վերլուծել, ու որ քեզ ճիշտ ճանապարհ ցույց տված ախպորը մենակ չես թողնում էս բանավեճի մեջ։
Թիքեթ ջան, դու մի հատ վալիդացիա չափող քանոն ես ճարել, ու փորձում ես դրանով ամեն ինչ չափել ու կորելացնել ինչ-որ էմոցիոնալ երանգներով։
Բոլորը չի, որ ցածր ինքնագնահատական ու սիրո, քնքշության, ուշադրության կարիք ունեն, կամ ուզում են ինքզինքը ինքնահաստատել ուրիշների կարծիքներով ու գնահատականներով։
Ես կիսվելու մոտիվացիաների մասին մի երկու էջ առաջ արդեն գրել եմ:
Ու առհասարակ, մի փոքր, որ մտածես, իմ դիետայի, կամ ասենք՝ զինվելու մասին խորհուրդները ակումբում ավելի շատ բացասական, կամ քննադատական արձագանքներ են ստացել, քան դրական, ու իմ ընդհանուր էմոցիոնալ փոխհատուցումը ակումբի արձագանքներից բացասական է, ես էներգիա եմ կորցրել, ի՞նչ գրողի տարած վալիդացիայի մասին ես խոսում։
Էդ սաղ նեգատիվ բազարի մեջ Արամի դրական արձագանքն ա՞ աչքդ մտել։
Կառնիվոր արա ապեր։ Նաչինկայով կարկանդակը վնաս ա վալիդացիային։
One_Way_Ticket
19.09.2023, 23:03
Թիքեթ ջան, դու մի հատ վալիդացիա չափող քանոն ես ճարել, ու փորձում ես դրանով ամեն ինչ չափել ու կորելացնել ինչ-որ էմոցիոնալ երանգներով։
Բոլորը չի, որ ցածր ինքնագնահատական ու սիրո, քնքշության, ուշադրության կարիք ունեն, կամ ուզում են ինքզինքը ինքնահաստատել ուրիշների կարծիքներով ու գնահատականներով։
Ես կիսվելու մոտիվացիաների մասին մի երկու էջ առաջ արդեն գրել եմ:
Ու առհասարակ, մի փոքր, որ մտածես, իմ դիետայի, կամ ասենք՝ զինվելու մասին խորհուրդները ակումբում ավելի շատ բացասական, կամ քննադատական արձագանքներ են ստացել, քան դրական, ու իմ ընդհանուր էմոցիոնալ փոխհատուցումը ակումբի արձագանքներից բացասական է, ես էներգիա եմ կորցրել, ի՞նչ գրողի տարած վալիդացիայի մասին ես խոսում։
Էդ սաղ նեգատիվ բազարի մեջ Արամի դրական արձագանքն ա՞ աչքդ մտել։
Կառնիվոր արա ապեր։ Նաչինկայով կարկանդակը վնաս ա վալիդացիային։
Որ մի փոքր մտածեմ, մարդկանց մեծամասնությունը կյանքի տարբեր էտապներում վիրտուալ սռաչների մեջ է մտել անծանոթ մարդկանց հետ, նախապես գիտակցելով (եթե դեբիլ չէ), որ բացասական արձագանքներ է ստանալու ու էներգիա կորցնելու։ Ու ինչի՞ համար։ Նկարագրածդ 2-4 կետերից ոչ մեկը կիրառելի չէ։ Եթե մարդուն հարցնես, կասի "որովհետև չեմ կարող լռել" կամ նման մի բան։ Իսկ ինչու՞ չի կարող լռել։ Մարդիկ նախընտրում են պարզապես այդքան չխորանալ, իսկ մենք արի փորձենք։ Օրինակ, չի լռում, որ հետագայում եթե ճիշտ դուրս գա, կարողանա հայտարարել "դե ես դեռ էն ժամանակ ասում էի"։ Կամ օրինակ հույս ունի, որ իր լուման է ներդնում ճիշտ գործի մեջ, ու եթե նույնիսկ մի հոգու համոզի, ապա ծախսած էներգիան իզուր չէր։ Այսինքն, էլի բերվում է ինքնահաստատմանը։
Ի դեպ, սեփական թուլությունները գիտակցելն ու բարձրաձայնելը (թեկուզ վիրտուալ հարթակում) ոչ թե ցածր ինքնագնահատականի նշան է, այլ ճիշտ հակառակը։ Ես այն կարծիքին եմ, որ ուրիշներն էլ ունեն այդ թուլությունները, պարզապես իրենց մեջ ուժ չեն գտնում դրանց հետ համակերպվելու։ Գուցե սխալվում եմ, բայց ինքնագնահատականի մասին ենք խոսում, չէ՞։
Որ մի փոքր մտածեմ, մարդկանց մեծամասնությունը կյանքի տարբեր էտապներում վիրտուալ սռաչների մեջ է մտել անծանոթ մարդկանց հետ, նախապես գիտակցելով (եթե դեբիլ չէ), որ բացասական արձագանքներ է ստանալու ու էներգիա կորցնելու։ Ու ինչի՞ համար։ Նկարագրածդ 2-4 կետերից ոչ մեկը կիրառելի չէ։ Եթե մարդուն հարցնես, կասի "որովհետև չեմ կարող լռել" կամ նման մի բան։ Իսկ ինչու՞ չի կարող լռել։ Մարդիկ նախընտրում են պարզապես այդքան չխորանալ, իսկ մենք արի փորձենք։ Օրինակ, չի լռում, որ հետագայում եթե ճիշտ դուրս գա, կարողանա հայտարարել "դե ես դեռ էն ժամանակ ասում էի"։ Կամ օրինակ հույս ունի, որ իր լուման է ներդնում ճիշտ գործի մեջ, ու եթե նույնիսկ մի հոգու համոզի, ապա ծախսած էներգիան իզուր չէր։ Այսինքն, էլի բերվում է ինքնահաստատմանը։
Ի դեպ, սեփական թուլությունները գիտակցելն ու բարձրաձայնելը (թեկուզ վիրտուալ հարթակում) ոչ թե ցածր ինքնագնահատականի նշան է, այլ ճիշտ հակառակը։ Ես այն կարծիքին եմ, որ ուրիշներն էլ ունեն այդ թուլությունները, պարզապես իրենց մեջ ուժ չեն գտնում դրանց հետ համակերպվելու։ Գուցե սխալվում եմ, բայց ինքնագնահատականի մասին ենք խոսում, չէ՞։
Դու ինքնագնահատականից բացի ուրիշ օգուտ կամ մոտիվացիա չգիտե՞ս: Ասենք մեկին որ բռնում ես, որ ձորը չընկնի, էդ պահին ինքնագնահատականի մասին ե՞ս մտածում:
Կամ ասենք գիշերը քնած ընկերուհուդ ծածկում ես, որ չմրսի, տուտ ժէ ֆեյսբուքում դակլադ ե՞ս տալիս դրա մասին, կամ առավոտ հենց զարթնում ա, իրեն անպայման ասում ե՞ս, որ ծածկել ես։
Կամ, որ անծանոթը ուղղություն ա հարցնում, թևից բռնած տանում ցույց ես տալիս, էդ անում ես զուտ նրա համար, որ էգոդ իրեն լավ զգա՞, որ ասենք մերսի չասի, հաջորդ անծանոթին էլ ուղղություն ցույց չես տա՞։
Կամ գիտնականը սև խոռոչի ուսումնասիրություն ա անում ու արդյունքները հրապարակում ա զուտ միայն փառքի ու գնահատականի համա՞ր:
30 տարվա մաթեմի դասատուն աշակերտին մանրամասն բացատրում է խնրդի լուծումը, որ ինքն իր աչքին բարձրանա՞:
Ապեր, էս համակարգը, որը դու կյանք ես կոչում, մի քիչ ավելի բարդ է, պատճառահետևանքային կապերը տրիվիալ չեն ու մենակ կարճաժամկետ էմոցիոնալ պարգևներով չեն պայմանավորված։
Ոմանք իսկապես առաջին հերթին ինքնահաստատման կարիք ունեն ու տարված են մակերեսային փոխհարաբերություններով ու դրանց փշրանքների ու դետալների մեջ անիմաստ խորանալով, բայց լիքը այլ մարդիկ ավելի լայն են նայում աշխարհին ու տուֆտա մանրուքների մեջ չեն խորանում։
Բայց, կարող ենք համարել, որ դու ճիշտ ես։ Ես ոչ մի օգուտ չունեմ քեզ հակառակը ապացուցելուց։ Ու առհասարակ համարում եմ, որ ակումբում ծախսածս ժամանակի մեծ մասը անիմաստ է նույն կերպ, ոնց մեր կյանքը։ Ընդամենը ջուր ենք ծեծում, բայց տես, որ ոմանք ջուր ծեծոցիի մեջ ինքնագնահատականի բարձրացում են տեսնում, վալիդացիա, ֆլան ֆստան․․․ Ես էդ նաչինկայով կարկանդակ ստեղծողի․․․
... Նկարագրածդ 2-4 կետերից ոչ մեկը կիրառելի չէ։ ...
Մոռացա ասել, իմ մոտ 4-րդ կետն ա, ընկեր։ Ես ուղղակի մեկ-մեկ աննպատակ գրելու կարիք ունեմ։ Բայց երևի թարգեմ։
One_Way_Ticket
20.09.2023, 00:10
Մոռացա ասել, իմ մոտ 4-րդ կետն ա, ընկեր։ Ես ուղղակի մեկ-մեկ աննպատակ գրելու կարիք ունեմ։ Բայց երևի թարգեմ։
Թարգում ես, նորմալ թարգի, բան հասկանանք։ Թե չէ երևի, երկարաժամկետ արձակուրդ, ֆլան ֆստան։
Ասեմ, քանի արձակուրդ էիր, իմ գրելն էլ առանձնապես չէր գալիս։ Էն է, ծնող լինելու իրավունքի մասին թեմայում ոչ մի կարծիք չհնչեցրի, ոչ էլ նորություններ կարդալու թեմայով, որն ինքս էի առաջարկել։ Երևի քո հետ վիճելու կարիք ունեմ։ Բայց դու հանգիստ թարգի, չեմ կորի, մի ձև կգտնեմ ինքնահաստատվելու։
Կարծում եմ, սա մի քիչ ուրիշ ֆենոմեն է՝ հոգեբանական պրոյեկցիա։ Երբ մարդն ինչ-որ հատկություն ունի, որը համարում է թերություն, գտնում է ուրիշ մեկին, ում մոտ այդ "թերությունը" ավելի վառ է արտահայտված, ու սկսում է էդ մարդու մեջ դա չսիրել։ Նույնպես հոգեբանական ինքնապաշտպանության մեխանիզմ է։ Դրա համար է, որ ամենավառ նացիոնալիստները հաճախ կիսով չափ այլազգի են։
Հա, տենց բան կա։ Բայց էդ մասին հատկապես սիրում են արտահայտվել, երբ նախկինում են ունեցել այդ հատկությունները, հետո ինչ֊ինչ ձևով կամ պատճառներով ազատագրվել են որոշ չափով։ Այ էդ ժամանակ վալիդացիայի ցանկությունը հատկապես բուռն ա։
Օրինակ, ենթադրենք մարդկանց կարծիքից կախման մեջ ես միշտ եղել, քո վարմունքով մարդկանց գոհացնելը եղել ա կարևոր քո կյանքում, չգոհացնելը` մտահոգիչ, տխրեցնող, ու երբ աստիճանաբար կամ մի օր ազատվում ես էդ կախվածությունից ինչ֊ինչ պատճառներով, օրինակ` ձանձրույթից քո էդ վիճակից, էդ անկախությանդ մասին բարձրաձայնելը հավես ա լինում, հատկապես առիթի դեպքում։
Դու ինքնագնահատականից բացի ուրիշ օգուտ կամ մոտիվացիա չգիտե՞ս: Ասենք մեկին որ բռնում ես, որ ձորը չընկնի, էդ պահին ինքնագնահատականի մասին ե՞ս մտածում:
Կամ ասենք գիշերը քնած ընկերուհուդ ծածկում ես, որ չմրսի, տուտ ժէ ֆեյսբուքում դակլադ ե՞ս տալիս դրա մասին, կամ առավոտ հենց զարթնում ա, իրեն անպայման ասում ե՞ս, որ ծածկել ես։
Կամ, որ անծանոթը ուղղություն ա հարցնում, թևից բռնած տանում ցույց ես տալիս, էդ անում ես զուտ նրա համար, որ էգոդ իրեն լավ զգա՞, որ ասենք մերսի չասի, հաջորդ անծանոթին էլ ուղղություն ցույց չես տա՞։
Կամ գիտնականը սև խոռոչի ուսումնասիրություն ա անում ու արդյունքները հրապարակում ա զուտ միայն փառքի ու գնահատականի համա՞ր:
30 տարվա մաթեմի դասատուն աշակերտին մանրամասն բացատրում է խնրդի լուծումը, որ ինքն իր աչքին բարձրանա՞:
Ապեր, էս համակարգը, որը դու կյանք ես կոչում, մի քիչ ավելի բարդ է, պատճառահետևանքային կապերը տրիվիալ չեն ու մենակ կարճաժամկետ էմոցիոնալ պարգևներով չեն պայմանավորված։
Ոմանք իսկապես առաջին հերթին ինքնահաստատման կարիք ունեն ու տարված են մակերեսային փոխհարաբերություններով ու դրանց փշրանքների ու դետալների մեջ անիմաստ խորանալով, բայց լիքը այլ մարդիկ ավելի լայն են նայում աշխարհին ու տուֆտա մանրուքների մեջ չեն խորանում։
Բայց, կարող ենք համարել, որ դու ճիշտ ես։ Ես ոչ մի օգուտ չունեմ քեզ հակառակը ապացուցելուց։ Ու առհասարակ համարում եմ, որ ակումբում ծախսածս ժամանակի մեծ մասը անիմաստ է նույն կերպ, ոնց մեր կյանքը։ Ընդամենը ջուր ենք ծեծում, բայց տես, որ ոմանք ջուր ծեծոցիի մեջ ինքնագնահատականի բարձրացում են տեսնում, վալիդացիա, ֆլան ֆստան․․․ Ես էդ նաչինկայով կարկանդակ ստեղծողի․․․
Ինքնագնահատականի բարձրացման համար երբեմն աուդիտորիան միայն մի հանդիսատես ունի` դու, որը շատ էլ վալիդ հանդիսատես ա։ Հա, ինքդ քո աչքին բարձրանալու համար էլ կարող ես լիքը բաներ անել, այդ թվում` քնած մարդուն ծածկելը։
Մոռացա ասել, իմ մոտ 4-րդ կետն ա, ընկեր։ Ես ուղղակի մեկ-մեկ աննպատակ գրելու կարիք ունեմ։ Բայց երևի թարգեմ։
Իսկ թարգելու մասին հայտարարելը ինչի՞ արտահայտություն ա. Նեղվելու/վիրավորվելու՞, թե՞ սպառնալիք։ Երկու դեպքում էլ էգոյի վալիդացիա չի՞ դառնում։ Իսկ եթե ձանձրույթի, անիմաստության, ապա հայտարարելու կարիք սովորաբար չես ունենում. սուսուփուս թարգում ես։
Ի դեպ, Վիշապ ջան, վայ թե ձանձրույթդ փարատելու համար են ակումբի վերջին քննարկումները անցել "մարտեր առանց կանոնների" հարթակ, իսկ դու ասում ես` թարգեմ :) Գոնե մեր համատեղ ջանքերը գնահատի :))
One_Way_Ticket
22.09.2023, 20:35
Էս թեմայի հետ կապված Քանինգհեմի կատակ-օրենքը հիշեցի։ Ասում է՝ եթե ինչ-որ բան ես ուզում իմանալ ինտերնետում, առավել արդյունավետ միջոցը ոչ թե հարց տալն է, այլ սխալ պատասխան հրապարակելը։