Դիտել ողջ տարբերակը : Ինքնություն և պատկանելություն
Ամեն անգամ երբ ցանկություն է առաջանում օրագրային գրառում անել, մտածում եմ, թե Ակումբում գոյություն ունեցող թեմաներից որ մեկում դա կսազեր, որ թեման թարմացնեմ գրառմամբ՝ օրագրում գրելու փոխարեն, կամ եթե չկա հարմար թեմա, նորը բացեմ, գուցե ուրիշներն էլ ուզեն կարծիք արտահայտել։
Մի խոսքով, սա էլ կարող էր օրագրային գրառում լինել, բայց փոխարենը մտածեցի նոր թեմա բացել, որովհետև ձեր կարծքիներն էլ են հետաքրքիր։
Ինչքան փնտրեցի, «պատկանելություն» բառի փոխարեն ավելի հարմար բառ չգտա, թեև «պատկանելը» ճիշտ իմաստը չի, ավելի շուտ նկատի ունեմ՝ ինչ-որ բանի մաս լինելը։
Ու թե սա ինչքանով է կարևոր մեր ինքնության համար։
Վերջերս օրագրերից մեկում արծածվել էր էս թեման՝ հեղինակն ուզում էր իրեն ինչ-որ համայնքի մաս զգալ։
Անկախ էդ գրառումից՝ ես ինքս էլ հաճախ եմ մտածում ինչ-որ խմբի մաս լինելու կամ չլինելու մասին, ու թե դա որքանով է անդրադառնում իմ ինքնության վրա։
Հարցն էն է, որ ես ինձ ոչ մի խմբի մաս չեմ զգում։ Ու ինչքան էլ նոր խմբեր ու համայնքներ են հայտնվում կյանքումս, ես ինձ ամեն տեղ outsider եմ զգում։ Սա երբեմն ընդունում եմ հանգիստ, որպես փաստ, բայց երբեմն անհանգստացնում է, որովհետև ինչ-որ ձևով ազդում է ինքնությանս վրա։ Խոսքը բոլոր տեսակի «պատկանելությունների» մասին է՝ ազգային, ընտանեկան, թիմային և այլն։
Երևի Ակումբը կարելի է բացառություն համարել, բայց դե սա էլ ավելի շուտ «տարածք» է ինձ համար, քան «խումբ»։
Մեկ-մեկ նաև խորը տխրություն եմ ապրում «չպատկանելու» զգացումից։ Ու մենակություն։ Բայց դե սա նաև ազատության լայն զգացողություն է տալիս՝ բոլոր տեսակ կապվածություններից դուրս հանող։ Նաև երևի ինչ-որ չափով ազատում է պատասխանատվության զգացումից որոշակի խմբի արածների-չարածների համար․ «ես միևնույն է դրա մասը չեմ»։
Ամեն դեպքում, մտածում եմ, թե ինչքանով է ինչ-որ բանի մաս լինելը, էս դեպքում՝ չլինելը, ազդում իմ ինքնության վրա։ Ու գուցե նաև իմ գոյությանն իմաստի վրա։ Ի՞նչ ես դու մենակ՝ միլիարդների մեջ։ Փոշու հատիկ։ Անիմաստ սպառող։ Ինչի համար ես ընդհանրապես ապրում, հանգիստ կարող էիր և չլինել։ Ու էստեղից գալիս է նորից իմ կյանքում անընդհատ պտտվող էքզիստենցիալ ճգնաժամն ու գոյության անիմաստությունը։
Մարդիկս սոցիալական կենդանիներ ենք, ու խմբավորումները պաշտպանական ու գոյատևման միջոցներ են, որոնցում մենք մեզ ավելի պաշտպանված ու ապահով ենք զգում։
Պայծառ օրինակ է պետությունը։ Լավ է, երբ քաղաքացիները իրենց պետության մաս են զգում, վատ է, որ չեն զգում։ Էն դեպքերում, երբ որ պետության մեջ որոշ վերին արտի ցորեններ ավելի փոքր խմբավորումներ են կազմում ու տրորում են մյուսներին, ապա մյուսների պատկանելիության զգացումը թուլանում է, ու թուլանում է պետությունը։
Բացարձակ առումով որևէ բանի չպատկանելը կարող է լավ հնչել, թե իբր ազատությունն է գլխավորը, բայց դա ինքնախաբեություն է, մենք բոլորս իրար հետ կապված ենք բազմաթիվ ազդեցություններով, ընհանուր շահերով, բնական ու արհեստածին գործոններով; Օրինակ մինիմում բոլոր մարդկանց մոլորակի վրա միավորում է երկրի ձգողականության ուժը։ Օրինակ հենց հիմա ես մեջքով բազմոցին նստած կարող եմ պատկերացնել, որ զգում եմ 8 միլիարդ կենդանի մարդկանց մեջքերը, ոտքերը, ու էլի ինչ-որ վերջույթներ, ու մեջքս տաքանում է․․․ Ա՜խ, կամա՛ց ըտեղ․․․
Բայց կյանքի ու գոյության իմաստի հետ ես պատկանելությունը չէի կապի։ Էդ պետք է հարցնել ծրագիրը գրողին։ Իսկ ես որպես ինժեներ, կարծում եմ, որ պատահականությունից ծրագիր չի կարող առաջանալ, բայց էս ուրիշ թեմա է։
Բայց կյանքի ու գոյության իմաստի հետ ես պատկանելությունը չէի կապի։
Ինձ համար էս թեմաներն էնքանով են կապված, որ ինչ-որ բանի մաս լինելով՝ կարող ես զգալ քեզ մի ընդհանուր գործի պիտանի օղակ, ինչ-որ «միսիայի» բաղադրիչ մաս, ինչը ահագին իմաստալից կարող է դարձնել գոյությունը։
մարդ եղած վախտ
27.03.2023, 00:43
Մի քիչ մտածեցի՝ ինչ գրել էս թեմայով ու որոշեցի ուղղակի տեսնել ինչ մտքեր են հոսում էս տեքստը կարդալուց ու էդ հոսքը փոխանցել առանց կոնկրետ կառուցվածք պարտադրելու։
Նախ հետաքրքիր էր, որ երբ փորձեցի մտածել թե պատկանելիություն ու ինքնություն հասկացությունները ինձ համար ոնց են առնչվում, զգացի, որ էս պահին առերևույթ էդքան էլ կապված չեն։ Ինչ-որ բանի մաս լինելու կարիքը ինձ մոտ կարծես թե նախ ապահովության կարիքի հետ ա կապված։ Ուզում եմ լինեմ համայնքի մաս, որտեղ մարդիկ իրար մասին հոգ են տանում ու ուզում եմ ինչ-որ տիպի ապահովության ցանց ունենամ շուրջս։
Տարիներ շարունակ համայնքի պատկանելու հետ ես էլ եմ խնդիրներ ունեցել ու լրիվ կիսում եմ էդ outsider լինելու զգացողությունը։ Հաճախ համայնքի մաս լինելու կոնֆլիկտի մաս էր էն, որ համայնքի հետ էդքան էլ համաձայն չէի, կամ թվում էր համայնքի մաս լինելով կորում եմ համայնքում, կամ հա, համայնքի սխալ որոշումների, գործողությունների համար ես էլ եմ պատասխանատու դառնում։ “Սխալ” լինելը ինձ համար անընդունելի էր։ Ավելի լավ էր մեռնեի, քան սխալ լինեի/սխալ բան անեի։ Հիմա էլ նախընտրում եմ անել ճիշտ բաներ, բայց “սխալ”ի նկատմամբ վերաբերմունքս ահագին փոխվել ա։ Վերջերս ղեկավարիս հետ մի հատ քննարկում ունեցանք, որտեղ ինքը ասեց, որ իրա համար կյանքում ամենակարևոր բանը ճիշտ լինելն ա, թեկուզ եթե դրա պատճառով իրա կյանքը տառապանքի վերածվի. ես ասեցի, որ իմ համար հիմա ամենակարևորը երջանիկ լինելն ա. եթե կարամ ընտրեմ, երջանկությունը կնախընտրեմ ցանկացած այլ արժեքի համեմատ (գիտեմ, որ ըտեղ վեհություն չկա)։ Մենակ լինելով ես ունեմ ազատություն ճշտի շուրջ չբանակցելու, բայց հիմա ավելի շուտ կարիք ունեմ մենակ չլինելու, դրա համար ինձ թվում ա պատրաստ եմ նաև թևերս քշտելու ու նստելու “ճշտի” քննարկումների։
Կարծեմ հասա ինքնության հետ ինչ-որ չափով առնչվող մտքերի (կամ էլ չէ)։ Համայնքի հետ կոֆլիկտի մաս էր նաև էն, որ ինձ թվում էր մեծ թվով մարդկանց մեջ կկորեմ, իմ կարծիքը կկորի ու ես գուցե թույլտվություն չեմ ունենա ըտեղ լինելու եթե ինձ ամբողջությամբ չնվիրեմ համայնքին, կամ եթե շատ տարբեր լինեմ։ Դրա հետ լիքը վախեր էին գալիս կարծեմ - մի կողմից մերժվելու, մյուս կողմից կորելու: Հիմա սենց հեռվից էդ վախերը շատ պակասած են (կարող ա փոխվի համայնքի ներսում լինելուց). ավելի հանգիստ եմ մտքերս կիսելու հետ ու մերժվելն ու համայնքը կորցնելն էլ կարամ տանեմ։
Նաև հիմա ավելի բաց եմ ինքնության հետ խաղերի նկատմամբ։ Այսինքն եթե համայնքի մաս եմ, պակաս վախենալու ա էդ կպցնել իմ ինքնությանը մի օր ու հանել ինքնությունից մի ուրիշ օր։ Փոխարենը, ինձ թվում ա ես համայնք ունենալու վիճակից վերցնելու բաներ ունեմ, ու ուզում եմ կարողանամ էդ բաները վերցնել։
Ու վերջում իմաստի մասին… ամենախորքում իմ համոզմունքը էն ա, որ իմաստ չկա (որտև բացարձակապես ամեն ինչ մի օր վերանալու ա՞). բայց նաև պարբերաբար պատահում ա, որ երբ ինձ լավ եմ զգում էդ անիմաստությունը պակաս էական ա դառնում։ Ու տենց տաֆտալոգիայով կարող ա իմաստը էդ պահերն են, երբ ամեն ինչ նույն ձև անիմաստ ա, բայց ես ինձ լավ եմ զգում : ) #ԼալայԴամա (բայց աչքիս դու այլ իմաստի մասին էիր խոսում)
Ինձ համար էս թեմաներն էնքանով են կապված, որ ինչ-որ բանի մաս լինելով՝ կարող ես զգալ քեզ մի ընդհանուր գործի պիտանի օղակ, ինչ-որ «միսիայի» բաղադրիչ մաս, ինչը ահագին իմաստալից կարող է դարձնել գոյությունը։
Հա, դե դրա ամենաէֆեկտիվ ձևը կրոնն է։ Գնում ու դառնում ես Եհովայի վկա, կամ միանում ես մորմոններին: Երկրորդ տարբերակը քաղաքականության մեջ մտնելն ու մաֆիային միանալն է:
Իրականում ավելի շատ մարդուն երևի սոցիալացվելն է օգնում, քան թե կոլեկտիվ աշխատանքն ու ընդհանուր նպատակները, այսինքն ժամանակ առ ժամանակ անհրաժեշտ է մտերիմներով խմբվել ու լիցքաթափվել, որովհետև ընդհանուր գործերը շատ ժամանակ հոգնեցնող են ու ձանձրալի, ու միսիաների կարևորությունն էլ կասկածելի։
Ասենք, ես ավելի շուտ կգերադասեմ հեծանվով գնալ ու հեծանվորդ ընկերներիս հետ առավոտ մի ժամ սուրճ խմել ու ամբաղ-զամբաղ թեմաներից զրուցել, քան թե նույն ժամանակ ինչ-որ կոլեկտիվի հետ միսիաներ իրականացնել։ Իմ գործի տեղի սեփական խնդիրներս լուծելն արդեն ինձ բավարար է։ Որ սաղ մնացի, թոշակային տարիքում լիքը կամավորական գործեր կան, որոնց կմասնակցեմ, երևի ճիշտը ֆիզիկական գործերն են, առանց կարևորությանը մեծ նշանակություն տալու։ Շատ բաներ վայթե իրականում էդքան կարևոր չեն, ինչքան որ մարդիկս ենք փորձում ֆետիշացնել։ Օրինակ կյանքը էդքան կարևոր չի։ Ասենք ես որ չլինեի, էլի ամեն ինչ օքեյ կլիներ, ես էլ օքեյ կլինեի :)) Հետևաբար մնացած բաներն էլ էս մեծ տիեզերքում առանձնապես կարևոր չեն, հանգիստ է պետք ընդունել ու ընբոշխնել ներկան։ Ապագայի մասին չափից ավելի մտածելը տագնապներ է առաջացնում, ոնց որ ասենք անցյալի մասին չափից ավելի մտածելը՝ դեպրեսիա։
StrangeLittleGirl
27.03.2023, 09:51
Ինքնության ու պատկանելության հարցերն ինձ շատ վաղուց ու շատ երկար են հուզել։ Հատկապես Հայաստանում չապրող հայերի մոտ անհնար ա, որ էս հարցերը չլինեն՝ լինի դա Հայաստանից գնացած մեկը, թե դրսում ծնված-մեծացած։ Իմ դեպքում հատկապես սուր էր, երբ մի քաղաքում ապրում էի, մյուսում՝ աշխատում։ Ոնց որ ոչ մի տեղ չլինեի։ Ու մինչև էդ չգիտեի, թե տեղն ինչքան ուժեղ կապ ունի ինքնության հետ։ Բայց ինքնությունն ու պատկանելությունն իրար հետ շատ ուղղակի չէի կապի, որովհետև կյանքիս հենց էդ նույն հատվածում եմ ամենաուժեղ պատկանելությունը զգացել։
Ընդհանրապես, կյանքումս ուր գնացել եմ, միշտ էլ պատկանելություն զգացել եմ, ավելի ճիշտ՝ եթե էնպիսի խմբեր չեն էղել, որոնց պատկանելիության զգացում եմ ունեցել, ուղղակի ստեղծել եմ էդ խմբերը՝ լինի օնլայն, թե իրական կյանքում։ Ու սովորաբար էդ խմբերը ստեղծվել են ըստ ինքնությանս կոնկրետ ասպեկտի պահանջի։ Ստեղծելով խմբեր՝ արդեն պատկանելության կանոնները ես եմ թելադրում, ես եմ որոշում, որ էս խմբին պատկանում եմ։
Պատկանելության մասով ու ինքնությանս ամենամեծ հարված հասցնողը Հայաստանն ա։ Համալսարանս, ընտանիքս ու ուսանողական միությունս չհաշված՝ Հայաստանում երբեք պատկանելություն չեմ զգացել ո՜չ դպրոցում, ո՜չ ակումբում, ո՜չ շատ կարճաժամկետ աշխատավայրերում։ Շատ եմ մտածել, թե ինչու ա տենց, եկել եմ էն եզրակացության, որ հայերս շատ լավ ենք մարդկանց մի փոքր տարբերության համար out-group անելու ու ամեն առիթ-անառիթ էդ տարբերությունն աչք խոթելու։ Ու սա հատկապես անտանելի ա դարձել պատերազմից հետո։ Բայց նույնիսկ էս դեպքում էլ, քանի որ հայկական ինքնությունս էր ճգնաժամի մեջ, ուղղակի ստեղծեցի կամ մասնակցեցի հայերից բաղկացած մի քանի խմբերի ստեղծմանը, որտեղ շատ լայն իմաստով իրար նման մարդկանցով ենք հավաքվում։ Հետաքրքիր ա, որ էդ խմբերից մեկում էլ ենք շատ քննարկումներ ունենում ինքնության մասին։ Օրինակ, շատերը չեն ուզում սփյուռքահայ կոչվել տարբեր պատճառներով, որոնցից մի երկուսն իրանք իրանց ընկալում են որպես «Հայաստանում ապրող», չնայած արդեն ուրիշ երկրի քաղաքացիություն ունեն։
Հայկական իրականության մեջ նաև տաբու ա մի քանի ազգային ինքնություն ունենալը։ Ես իմ ինքնությունների հետ պատերազմներում վերջը հանգել էի էն եզրակացության, որ հեչ պարտադիր չի որոշել, թե որ մի քաղաքում եմ ապրում ու ինչ մի ազգային ինքնություն ունեմ. կարող եմ ապրել մի քանիսում ու ունենալ մի քանի ինքնություն։ Բայց հայկական միջավայրերում եթե հանկարծ ասեմ, որ ես հավասարապես հայ ու դանիացի եմ ինձ համարում, կռիվ կդառնա։
Ընդհանրապես, որպես գրող ինքնության ու պատկանելության հարցերն ինձ շատ հոգեհարազատ են, ու ինչ էլ գրում եմ, լայն իմաստով ինքնության ու պատկանելության մասին են, նույնիսկ երբ որոշում եմ վերջ, հաջորդն ուրիշ թեմայով ա լինելու։ Ու մի հատ էլ շատ լավ գիրք խորհուրդ տամ էս թեմաներով. Միլան Կունդերայի «Անտեղյակությունը»։ Վերջերս վերընթերցեցի, գլխիցս դուրս չի գալիս։
Ուլուանա
27.03.2023, 20:45
Ես էլ ինքնությունն ուղղակիորեն չէի կապի պատկանելության հետ: Իհարկե, կապ կա, բայց ոչ էնքան, որ միանշանակ մեկը մյուսով պայմանավորվի: Ես, օրինակ, ինչ ինձ հիշում եմ, ինքնության խնդիր չեմ ունեցել, բայց պատկանելության խնդիրը միշտ եղել ա:
Եթե պատկանելության զգացումը դիտարկենք բացարձակ իմաստով, ապա ես ոչ մի միջավայրում էլ, բացի ընտանիքիցս (և՛ հայրական, և՛ իմ ստեղծած), էդ զգացումը լիարժեք չեմ ունեցել: Դեռ որ շատ խորանանք, նույնիսկ ընտանիքում դա բացարձակ (100 %-անոց) չի եղել, ու դա լրիվ նորմալ եմ համարում: Ընտանիքիցս դուրս, կյանքումս երկու համայնք եմ մտաբերում, որոնցում զգալի չափով ունեցել եմ պատկանելության զգացում, թեև հեռու է եղել բացարձակ լինելուց, բայց դա չի խանգարել, որ ինձ լավ զգամ դրանցում ու ինձ համայնքի մաս զգամ: Դրանցից մեկում ժամանակավոր եմ եղել (Եղվարդում, որտեղ սովորել եմ միայն 10-րդ դասարանում, ընդ որում` առաջին հայացքից փաստացի լքիը խանգարող բան կար իմ` տվյալ համայնքում պատկանելության զգացում ունենալուն, ու համոզված եմ, որ ավելի երկար մնալուս դեպքում էդ պատկանելության զգացումից շատ բան չէր մնա), մյուսում էլ պատկանելությանս զգացումն է ժամանակավոր եղել (Ակումբը` առաջին 2 տարիներին), ավելի ճիշտ` ժամանակի ընթացքում գնալով նվազել է:
Մնացած համարյա ամեն տեղ պատկանելության զգացում շատ ավելի քիչ է եղել: Օրինակ, ինձ հավատացյալ, հոգևոր (spiritual) մարդ համարելով ` ոչ մի կրոնի կամ ուսմունքի հետևորդ չեմ ու երբևէ չեմ եղել, ոչ մեկը մինչև վերջ իմը չի, որ ինձ դրա մաս համարեմ կամ զգամ, թեև կան կրոններ ու ուսմունքներ, որոնք բավական մոտ են իմ ընկալումներին: Նույն կերպ սոցիալական ցանկացած համայնքում: Ցանկացած տեղ, ինչքան էլ լավ զգամ ինձ, outsider լինելու գիտակցումը առնվազն պարբերաբար այցելում է (իրականում տարբեր համայնքներ կան, որոնց մաս եմ ու ընդհանուր առմամբ ինձ լավ եմ զգում դրանցում): Ուղղակի ես հիմա նորմալ եմ վերաբերվում էն փաստին, որ ոչ մի համայնքում էլ 100 %-անոց պատկանելության զգացում չեմ ունենում, ու չեմ ակնկալում, որ ընտանիքիցս դուրս պիտի ունենամ: Մի ժամանակ շատ ծանր էի տանում, տառապում էի ամեն տեղ outsider լինելու գիտակցումից, բայց հիմա` չէ:
Ընդհանուր առմամբ համայնքները կարևորում եմ ու համարում եմ, որ առողջ գոյատևման համար արժե, որ մարդ գոնե ինչ-որ համայնքների մաս լինի` թեկուզ լիարժեք պատկանելության զգացում չունենալով: Կարծում եմ` արժեքների ու հետաքրքրությունների որոշակի տոկոսի համընկնումը պետք է բավարար համարել ու բացարձակ համընկնում չակնկալել: Համենայնդեպս, ես հիմա էդպես եմ նայում էդ հարցին, ավելի շուտ փորձում եմ կենտրոնանալ էն ամենի վրա, ինչն ինձ միավորում է էդ համայնքի մյուս անդամների հետ` ընդհանուր արժեքներ, հետաքրքրություններ, մոտեցումներ, ստեղծվող համընդհանուր օգուտ, իսկ չհամընկնող բաները փորձում եմ թեթև տանել:
Ուլուանա
27.03.2023, 21:13
...“Սխալ” լինելը ինձ համար անընդունելի էր։ Ավելի լավ էր մեռնեի, քան սխալ լինեի/սխալ բան անեի։ Հիմա էլ նախընտրում եմ անել ճիշտ բաներ, բայց “սխալ”ի նկատմամբ վերաբերմունքս ահագին փոխվել ա։ Վերջերս ղեկավարիս հետ մի հատ քննարկում ունեցանք, որտեղ ինքը ասեց, որ իրա համար կյանքում ամենակարևոր բանը ճիշտ լինելն ա, թեկուզ եթե դրա պատճառով իրա կյանքը տառապանքի վերածվի. ես ասեցի, որ իմ համար հիմա ամենակարևորը երջանիկ լինելն ա. եթե կարամ ընտրեմ, երջանկությունը կնախընտրեմ ցանկացած այլ արժեքի համեմատ (գիտեմ, որ ըտեղ վեհություն չկա)։ Մենակ լինելով ես ունեմ ազատություն ճշտի շուրջ չբանակցելու, բայց հիմա ավելի շուտ կարիք ունեմ մենակ չլինելու, դրա համար ինձ թվում ա պատրաստ եմ նաև թևերս քշտելու ու նստելու “ճշտի” քննարկումների։
Ինձ համար էլ ա միշտ «ճիշտ» լինելն ամենակարևորը եղել, ու դրան խանգարող ցանկացած բան` անընդունելի ու քննարկման ոչ ենթակա: Բայց ժամանակի ընթացքում «ճշտի» նկատմամբ վերաբերմունքս ինչ-որ չափով փոխվել ա: Նենց չի, որ հիմա պատրաստ եմ արժեքներիս վրայով անցնելու հանուն երջանկության, չէ, իհարկե, ուղղակի հիմա գիտակցում եմ, որ էդ «ճիշտ» լինելու ձգտման հիմքում շատ դեպքերում հիվանդագին, անառողջ ընկալումներ են եղել ընկած: Ճշտի «բզիկից» հիմա էլ լրիվ չեմ ձերբազատվել, բայց հիմա էլ մոլուցք չի, կատեգորիկ չի, քննարկման ենթակա ա, ու հա, երջանիկ լինելը, եթե դրա համար ուրիշին չես վնասում, ճիշտ լինելուց ավելի կարևոր ա, ըստ իս:
One_Way_Ticket
28.03.2023, 00:26
Ես դեռ 15 տարի առաջ եմ հասկացել, որ ինձ միայն ռուսալեզու համայնքի մաս կարող եմ զգալ, ու այդ ժամանակվանից շատ բան չի փոխվել։
Հայերի մեջ ես ինձ երբեք հարմարավետ չեմ զգացել։ Դրա համար տարբեր պատճառներ կան, խորանալու հավես չկա։ Սա բնականաբար չի վերաբերվում առանձին վերցրած մարդկանց։
Դե իսկ անգլերենը չափազանց օտար լեզու է։ Կողքից երբեմն երբ անգլերեն խոսակցություն եմ լսում, որտեղ ակնհայտ է, որ զրուցակիցներից գոնե մեկի համար անգլերենը հեռու է մայրենի լինելուց, միշտ նույն թեթև թեմաներն են․ ճամփորդություն, մշակույթների տարբերություն, և այլն։ Նման թեթև թեմաներով խորը հոգևոր կապ չես ստեղծի։
Մելբուրնի ռուսալեզու համայնքը երևի ամենամոտն է եղել, որտեղ պատկանելիություն եմ զգացել։ Հոյակապ ընկերներ ունեի, իրենց շրջապատում կարող էի ինձ թույլ տալ լինել այնպիսին, ինչպիսին կամ։ Այսինքն, հիմա էլ ունեմ, բայց ցրվեցինք տարբեր քաղաքներով ու երկրներով։ Կապ պահպանում ենք, ամեն տարի որոշում ենք հանդիպել, բայց դե արդեն ահագին իրարից հասցրել ենք կտրվել, ինչն օրինաչափ է։
Լեզվից բացի ևս մեկ ֆակտոր, որ վերջին տարիներին կարևոր դարձավ, ու ծայրը դեռ չի երևում, քաղաքականությունն է։ Ինձ անհնար է գտնվել ուլտրաձախերի շրջապատում, իրենց համար էլ էրևի ես եմ անտանելի՝ տատիկ սպանող (կովիդից չպատվաստված) ու մոլորակ կործանող (միս շատ ուտող)։ Լատվիայում՝ անգլալեզու էքսպատների հետ շփումը դադարեցնելն ու ֆեյսբուքյան բոլոր խմբերից հեռանալու պատճառը ոչ թե լեզուն էր, այլ քաղաքականությունը։ Եթե պայմանական Ֆաուչին ասեր, որ կովիդի տարածումը կանխելու համար պետք է տրնգի պարել, բոլոր չպարողներին նենց bullying-ի կենթարկեին, որ քիչ չէր թվա։
Եվ վերջապես, ֆինանսական գործոնն էլ իր դերն ունի։ Ռիգայում իմ եկամուտը միջինից այնքան բարձր է, որ դա անհնար է թաքցնել։ Ես չեմ էլ փորձում թաքցնել, ու այդ թեմայով ակնհայտ ակնարկներ իրականում այդքան էլ շատ չեն արվում, բայց դե թեկուզ պրակտիկ դժվարություններ՝ համայնքի մաս զգալու համար ստեղծում է։ Ասենք, լիքը մարդու չեմ կարող ասել․ "էսօր երեկո արի մի տեղ նստենք"՝ գիտենալով, որ իր համար դա լուրջ բեռ է լինելու։ Ավստրալիայում այդ խնդիրը չկար։
StrangeLittleGirl
28.03.2023, 00:35
Ես դեռ 15 տարի առաջ եմ հասկացել, որ ինձ միայն ռուսալեզու համայնքի մաս կարող եմ զգալ, ու այդ ժամանակվանից շատ բան չի փոխվել։
Հայերի մեջ ես ինձ երբեք հարմարավետ չեմ զգացել։ Դրա համար տարբեր պատճառներ կան, խորանալու հավես չկա։ Սա բնականաբար չի վերաբերվում առանձին վերցրած մարդկանց։
Դե իսկ անգլերենը չափազանց օտար լեզու է։ Կողքից երբեմն երբ անգլերեն խոսակցություն եմ լսում, որտեղ ակնհայտ է, որ զրուցակիցներից գոնե մեկի համար անգլերենը հեռու է մայրենի լինելուց, միշտ նույն թեթև թեմաներն են․ ճամփորդություն, մշակույթների տարբերություն, և այլն։ Նման թեթև թեմաներով խորը հոգևոր կապ չես ստեղծի։
Մելբուրնի ռուսալեզու համայնքը երևի ամենամոտն է եղել, որտեղ պատկանելիություն եմ զգացել։ Հոյակապ ընկերներ ունեի, իրենց շրջապատում կարող էի ինձ թույլ տալ լինել այնպիսին, ինչպիսին կամ։ Այսինքն, հիմա էլ ունեմ, բայց ցրվեցինք տարբեր քաղաքներով ու երկրներով։ Կապ պահպանում ենք, ամեն տարի որոշում ենք հանդիպել, բայց դե արդեն ահագին իրարից հասցրել ենք կտրվել, ինչն օրինաչափ է։
Լեզվից բացի ևս մեկ ֆակտոր, որ վերջին տարիներին կարևոր դարձավ, ու ծայրը դեռ չի երևում, քաղաքականությունն է։ Ինձ անհնար է գտնվել ուլտրաձախերի շրջապատում, իրենց համար էլ էրևի ես եմ անտանելի՝ տատիկ սպանող (կովիդից չպատվաստված) ու մոլորակ կործանող (միս շատ ուտող)։ Լատվիայում՝ անգլալեզու էքսպատների հետ շփումը դադարեցնելն ու ֆեյսբուքյան բոլոր խմբերից հեռանալու պատճառը ոչ թե լեզուն էր, այլ քաղաքականությունը։ Եթե պայմանական Ֆաուչին ասեր, որ կովիդի տարածումը կանխելու համար պետք է տրնգի պարել, բոլոր չպարողներին նենց bullying-ի կենթարկեին, որ քիչ չէր թվա։
Եվ վերջապես, ֆինանսական գործոնն էլ իր դերն ունի։ Ռիգայում իմ եկամուտը միջինից այնքան բարձր է, որ դա անհնար է թաքցնել։ Ես չեմ էլ փորձում թաքցնել, ու այդ թեմայով ակնհայտ ակնարկներ իրականում այդքան էլ շատ չեն արվում, բայց դե թեկուզ պրակտիկ դժվարություններ՝ համայնքի մաս զգալու համար ստեղծում է։ Ասենք, լիքը մարդու չեմ կարող ասել․ "էսօր երեկո արի մի տեղ նստենք"՝ գիտենալով, որ իր համար դա լուրջ բեռ է լինելու։ Ավստրալիայում այդ խնդիրը չկար։
Հա, քաղաքականը կարևոր ա։ Ես էլ օրինակ ուլտրանեոլիբերալ խմբերում ինձ չեմ պատկերացնում ու չեմ պատկանում, ու դրանից ա, որ ակումբում էլ, Երևանի միջին խավի հետ էլ լեզու չեմ գտնում շատերի հետ։ Ցանկացած այլ հայացքի տեր անձի հետ կարամ լեզու գտնեմ ու պատկանելություն զգամ։
Բայց որ խորանում եմ, քաղաքական հողի վրա կազմավորված ոչ մի խմբի հետ էլ պատկանելության զգացում չունեմ (բացի մեր Ճառագայթից (https://www.jaragayt.com/) :)) , որն իրականում հենց օրինակ ա նրա, երբ քո ուզած խումբը չկա, ինքդ ես ստեղծում կամ մասնակցում կազմավորմանը)։
Պատկանելիությունը մարդկանց հետ շփման մեջ շատ օգտակար ու հաճելի կողմեր ունի։ Օրինակ խմբի ներսում մարդիկ իրար աջակցում են /ինչքան էլ առևտուրի ա նմանվում մեկ-մեկ/ կամ հնարավորություն ա ավելի խորը կապվելու կողքիդ մարդկանց հետ։ Թերությունը էն ա, որ հիմնականում ինչ-որ պարտականություն ա ենթադրում, օրինակ գաղափարներ ընդունելու տեսքով կամ հենց կոնկրետ գործառույթներ անելով ու քանի որ միշտ չի, որ ինքնության հետ համահունչ են, վերջ ի վերջո ազատության սահմանափակման ա վերածվում։ Առանց ինչ-որ տեղին պատկանելն էլ իզոլացված, օտար լինելու, որոշ տեղերում նույնիսկ վտանգի զգացում ա ստեղծում։ Ամենացավոտը ընտանիքի պատկանելիության ու ինքնության պայքարն ա, երբ ընտանիքի հայացքները ծայրահեղ տարբեր են, ու պարտավորված ես չհակադարձել, հակառակ դեպքում դավաճան ես դառնում։ Հայաստանում բավական տարածված ա, ոչ միայն ընտանիքներում, այլև տարբեր միջավայրերում ինչ-որ բանով տարբեր լինելը նշանակում ա ավտոմատ խմբից դուրս մնալ։ Ընդհանրապես էս թեման որոշ առումով սահմանների մասին ա, թե ինչքանով կարելի ա կցված լինել ինչ-որ գաղափարի կամ խմբի ու միաժամանակ ստիպված չլինել անտեսել ինքդ քեզ, սկզբունքներդ ու կարիքներդ։
Պատկանելությունը ինչ-որ խմբի, կազմակերպության, ուղղության, թրենդի, մարդկային տեսակի՝ ինձ միշտ խորթ ա եղել, երևի ի ծնե, որովհետև էդ խորթության դրսևորումները եղել են նաև մանկուց․ գիտակցաբար ու ենթագիտակցաբար մերժել եմ պատկանելության առիթներն ու հատկապես պահանջները։ Երևի որովհետև իմ անհատականությունն ինձ համար թանկ ա այնքանով, որ ադապտացնել այն ինչ-որ ձևի ու կաղապարի, ինքս ինձ դավաճանելու, ինքս ինձ ոչնչացնելու պես մի բան ա թվում։ Դա մի կողմից։ Մյուս կողմից էլ, երևի ուղղակի դեռ չեմ առնչվել էն համայնքին, որտեղ ինձ լիովին պատկանելի զգայի․ դրա պատճառը նաև ինձ հատուկ որոշակի չորությունն ա, կարծրությունը։
Այդ ամենով հանդերձ, բավական մարդամոտ եմ՝ սոցիալական ասպեկտում, մարդկանց սիրում եմ՝ որպես առաջին ու նույնիսկ վերջին մոտեցում, և մարդկանց հետ ակտիվ շփման կարիք շատ ավելի շատ ու հաճախ եմ ունենում, քան չեմ ունենում։
Բայց վերջերս մի պատկանելության ոլորտ եմ հայտնաբերել, որն ինձ մի տեսակ հարմարավետության, ներդաշնակության զգացում ա ներշնչում։ Հայերենն ա էդ ոլորտը, իմ մայրենի լեզուն։ Զուտ մայրենի լեզվով արտահայտվելու ընդհանրությունը հայերենի լեզվակիրների հետ երևի էն միակ պատկանելության ոլորտն ա, որն ինձ ջերմացնում ա մի տեսակ, էդ մարդկանց ավելի ընդունելի, հարազատ ու սրտամոտ դարձնում, քան մյուսներին։
Ի դեպ, լեզուն զգալն ու ապրելը բավական հզոր պատկանելության ազդակ ա։ Օրինակ, բազմազգ ամբոխի մեջ, նկատել եմ, որ ավելի շուտ ռուսներին եմ նախընտրում ու հաղորդակցվում, քան մնացած ազգերին․ նրանք ինձ ավելի հասկանալի են մարդկային կամ հոգեբանության առումով, քան մյուսները։
Իսկ, օրինակ, անգլերենը, որը բոլորի լեզվին ա՝ այս կամ այն չափով, ինքնության լեզու չեմ համարում, զգում կամ ընկալում․ այն ինձ համար պատկանելություն իդենտիֆիկացնող արժեք չի։
Overdose
01.04.2023, 15:02
Ժողովուրդ, ես էս թեմայի գրառումները որ կարդում եմ, սկսում եմ հասկանալ, թե ինչու Ակումբը համ միաժամանակ սիրում եմ, համ էլ ատում ու արհամարհում։
Սիրելը դե պարզ ա, հարմար միջավայր ա, հետաքրքիր քննարկումներ եւ այլն եւ այլն։
Էս դե էն մյուս կողմը մարդկանցով ա պայմանավորված։ Էդ մարդկանց մեծ մասը եսասեր ա, եսակենտրոն ու վերցնող։ Նայում եմ վերեւի քննարկումը, գրեթե բոլոր գրառումներում տոնայնությունը էն ա, որ "իմ ուզած բանը խմբից/ինքնությունից/պատկանելությունից էլ չէի ստանում/չէի կարողանում ստանալ, դրա համար էլ թողեցի գնացի խմբից"։
Բայց ոչ մի բառ չկա էն մասին, թե ինչ եք տվել, կամ պատրաստ տալ էն խմբին, որի մասը ուզում եք լինեք։ Չէ՞ որ ցանկացած խումբ գոյություն ունի խմբի անդամների տվածների հաշվին։ Եթե դուք պատրաստ չեք տալու, այլ միայն վերցնողի դերում եք, ուրեմն բնական է, որ ոչ մի խմբի/ինքնության/պատկանելության չեք կարողանա անդամակցել։
Քանի որ էս թեմայում գրառում արեցի, բուն թեմայով էլ մի երկու բան ասեմ։ Ես իմ պատկանելիությունները հստակ գիտեմ։ Նախ եւ առաջ հայ եմ/հայաստանցի եմ։ Ճիշտ ա, էս վերջերս էս խումբը սկսել ա չդզել, որովհետեւ պարզվեց խմբի անդամների մեծ մասը որդնած խնձորներ են, բայց մեկ ա, չեմ պատրաստվում հրաժարվել էդ ինքնությունից, թեկուզ մենակ նրա համար, որ փախչելը, դասալքելը իմը չի, դժվար վախտեր են, կանցնեն, ջրերը կմաքրվեն, էլի ինձ լիարժեք ու երջանիկ խմբի անդամ կզգամ։
Մյուս պատկանելությունս սեռն ա, որը ոչ պատրաստվում եմ փոխեմ, ոչ բի դառնամ, ոչ էլ սի։ Ինձ դզում ա տղամարդ լինելը, բոլոր թերություններով ու առավելություններով հանդերձ։
Երրորդ պատկանելիությունս հականիկոլ լինելն ա, քանի մեր թագավորն ապրած ա կենում, ես երեւի էդ խմբում կմնամ։
Էլ տենց մեծոտ պատկանելիություններ մտքիս չեն գալիս, մնացածը մանր մունր բաներ են։ Կարճ ասած՝ կյանքի կոորդինատային հարթության վրա տեղս գտել եմ, կամ էլ ինձ թվում ա որ գտել եմ, ու դրանով ահագին ուրախ եմ։
... Էդ մարդկանց մեծ մասը եսասեր ա, եսակենտրոն ու վերցնող։ ...
Ապեր, վայթե աշխարհի մարդկանց գերակշիռ մեծամասնությունը բնույթով եսասեր ա, եսակենտրոն ու վերցնող: Հոժարակամ տվողները անհամեմատ ավելի քիչ են, քան կարող է թվալ: Ու որպեսզի մարդիկս իրար չուտենք, ու բալանսը ապահովենք, մոգոնել ենք տարբեր խմբավորումներ ու կազմակերպման ձևեր, սկսած ընտանիքից, վերջացրած պետություններով ու պետությունների միավորումներով, որտեղ ամենատարբեր մշակութային, կառավարող ու վերահսկող ձևերով եսասեր մարդիկս հարկադրաբար, կամ փոխադարձ պայմանավորվածությամբ դառնում ենք տվող-առնողներ, ու ոնց տեսնում ես, էլի լիքը բախումներ ու պրոբլեմներ կան, սկսած ընտանիքների ներսերից, վերջացրած՝ միջազգային հարաբերություններով։ Եթե մարդկանց մեծամասնությունը եսասեր չլինեին, ապա մենք էսօրվա բազմաստիճան ու բազմազան խմբավորումները չէինք ունենա, ու երևի չէին լինի պետություններ, սահմաններ, օրենքներ, ամեն մեկս մեր դերը կկատարեինք բնազդով, սիրով, հոժարակամ, ով ասես, ում կնկա, կամ մարդու հետ ասես կքներ․․․ էհ թու՜, էս ինչ ասի․․․
Պատկանելիության մասով, հետաքրքրության համար ԴՆԹ տեստ էի արել, արդյունքը էսօր եկավ (https://you.23andme.com/published/reports/ad5caed1b0c245658ab1113a868f7bea/?share_id=f8c8e2f483e446a7)` 100% իրանցի, կովկասցի, միջագետքցի, ձեռի հետ էլ ասում է՝ կարող ա Հայաստան։ Մեր մեջ ասած կուզեի մի երկու տոկոս դեսից դենից լիներ հանուն հետաքրքրության ու բազմազանության, թե չէ սենց մոնոէթնիկ, միապաղաղ․․․ Բիթլիս, մի խոսքով։
մարդ եղած վախտ
03.04.2023, 14:48
մի գիրք եմ սկսել կարդալ (The Worm at the Core), որը մահվան վախի մասին ա, ու ըստ դրա պատկանելիության ձգտումն էլ մահվան վախի հաղթահարման ձև ա։ Մեր գլխում մեծ խմբի պատկանելով, մեծ գործի ծառայելով էդքան էլ լրիվ չենք մահանում էլի։ Գործն է անմահ, բան֊ման․․․
մարդ եղած վախտ
29.07.2023, 00:00
Ի՞նչը կարող է փոխարինել կրոնին 21րդ դարում (ուզում էի նոր թեմա բացել, բայց էս թեմային էլ ահագին մոտ ա, բերում եմ ստեղ)
Դարեր շարունակ քրիստոնյա աշխարհում կրոնը եղել ա համայնք կառուցող, մարդկանց իրար գլխի հավաքող գործոն։ Մարդիկ ամեն կիրակի հավաքվել են եկեղեցում, տարբեր սերունդներ միասին պատարագ են լսել, աղոթել, երգել են, հետո էլ եկեղեցու բակում իրար հետ վերջին բամբասանքներն են փոխանակել, երեւի կռվել, բարիշել, գնացել են տներով։ Ինչքան էլ կրոնը համարենք դարը անցած, միֆերի վրա հիմնված աշխարհայացք, և այլն, երևի բոլորը կհամաձայնեն, որ կրոնի ահռելի դեր է խաղացել մարդկանց կյանքի կազմակերպման գործերում։
Էս գրառման մեջ ինձ հատկապես հետաքրքիր ա համայնք կառուցելու գործում կրոնին պոտենցիալ փոխարինող երևույթներին, բայց ազատ զգացեք անդրադառնալ նաև այլ հարցերի։
Հարցի միտքը թարմացավ, երբ մի քանի օր առաջ այվին Լուիս Կապալդիի համերգից հատված տեղադրեց, որտեղ ամբոխը երգում ա, երբ վերջինս առողջական խնդրի պատճառով չի կարողանում։ Գրեթե վստահ եմ, որ համերգին ներկա մարդկանց համար էլ էդ հոգևոր փորձառություն էր՝ բոլորով երգելու, բարի լինելու, մարդկային ցեղի մաս լինելու ու դրանով հպարտ զգալու։
Սա օրինակ ա նրա, որ համերգները, ֆեստիվալները մասամբ փոխարինում են կրոնին։ Ջահելները գնում են մի քանի օր պրակտիկորեն ուխտագնացության՝ ֆեստիվալի։ Հազարներով հավաքվում են, միասին երգում, պարում, իրար հետ էներգիա կիսում…
Ես ոնց-որ թե պարելով եմ էդ համայնքային կարիքները էս օրերին հոգում (շատ քձիփ եմ համերգների համար ու ֆեստիվալների գնացող կռուգներում չկամ)։
Էս հարցը պարբերաբար alain de botton-ն է բարձրացնում ու պնդում ա, որ արվեստը պետք ա փոխարինի կրոնին։
Կուզեի ձեր կարծիքը լսել հարցի շուրջ։ Ի՞նչ լուծումներ եք պատկերացնում, որ կրոն չեն, բայց էդ ֆունկցիաները իրենց վրա կվերցնեին։ Օրինակ՝ տարբեր սերունդներ իրար գլխի էս պահին ոնց-որ թե շատ քիչ տեղերում են հավաքվում, թե՞ ինչ-որ բան բաց եմ թողնում։
StrangeLittleGirl
29.07.2023, 00:25
մարդ էղած ջան, մեկը մեկի հետևից շատ հետաքրքիր թեմաներ ես առաջ քաշում :))
Էս թեման ինձ էլ ա շատ հետաքրքրում, հատկապես որ նկատում եմ, որ ինչքան սերունդը երիտասարդանում ա, էնքան սոցիալական կապերը թուլանում են, ու կենտրոնացումը սեփական անձի վրա ա լինում, դրան էլ գումարած, որ քո ասած կրոնական կամ դրան փոխարինող տեղերը պակասում են։ Արդյունքում՝ համայնքային վարքը, փորձը, բոլորով ինչ-որ մեծ բանի մաս կազմելու զգացողությունը չի ձևավորվում։
Հա, համերգներն ու փառատոնները տենց տեղեր են, որ բոլորով միասին եթե նույնիսկ չեք երգում, մեկ ա նույն բանն եք զգում։ Շատ երաժիշտներ նույնիսկ խոսում են հանդիսատեսի հավաքական էմոցիաների մասին, ու թե դա ոնց ա իրանց առաջնորդում բեմի վրա։ Հարյուրավոր-հազարավոր այլ (հաճախ անծանոթ) մարդկանց հետ նույն հույզերը կիսելն աննկարագրելի մի բան ա։ Ու ես ամենաշատն էդ էներգիան համերգներից եմ ստանում։
Ընդ որում, էդ հույզերը հեչ պարտադիր չի դրական լինեն։ Ասենք մի քանի օր առաջվա Երևան-Ստեփանակերտ կամուրջը մի էդպիսի երևույթ էր, երբ հազարավոր մարդիկ նույն տրավման էին ապրում միասին։ Մի մեծ բանի մաս կազմելու մեջ ինչ-որ գերմարդկային բան կա, ինչ-որ թերապևտիկ բան կա։ Ու կարծում եմ՝ շատերի հոգեկան խնդիրները կլուծվեին, եթե ժամանակ առ ժամանակ իրենց թույլ տային էդպիսի մեծ բանի մաս կազմել կամ սահմանային էն մեծ բաները, որոնց պատկանում են, ոչ թե սևեռվեին իրանց անձի վրա ու դրանից դուրս չգային։
Ու պարտադիր չի, որ դա ինչ-որ հատուկ առիթով հավաքատեղի լինի։ Ցանկացած հավաքականության մասին ա խոսքը։ Ասենք եթե զգում ես, որ դու մի քաղաքի ես պատկանում կամ մի ազգության կամ որևէ հայացքի ու զգում ես դա ուրիշ մարդկանց հետ, որոնք էդ նույն պատկանելության զգացումն ունեն։ Օրինակ ես Կոպենհագենով ամեն անգամ քայլելիս կամ հեծանիվ քշելիս զգում եմ, որ ես էդ մեծ բանի մասն եմ։ Կամ երբ իմ հայ ընկերների հետ հավաքվում ենք մի տեղում, էլի նույն ավելի մեծ բանի պատկանելու զգացողություն եմ ունենում, ու դա ահագին ուժ ա տալիս։
Կարծում եմ՝ նեոլիբերալ աշխարհը հասկացել ա համայնքի հզորությունը, որ մարդիկ հավաքվելով ու մեծ բանի պատկանելով շատ բան կարան փոխեն։ Ու դրա համար ամբողջ պրոպագանդա սեփական անձի, հույզերի, զգացողությունների վրա ա ֆիքսվում, որ մարդ ինքն իրենից դուրս չգա։ Ինքնաճանաչումն իրականում հրաշալի բան ա, բայց երբ դա առանց համայնքի ա լինում, կարա նաև կործանարար լինի։
Հ.Գ. Մոռացա ասել, որ էս համայնքային էմոցիաները կարան նաև մանիպուլացվեն զանազան կրոնական, քաղաքական ու այլ ծուռ նպատակներով առաջնորդների կողմից ու ահավոր հետևանքներ ունենան։
One_Way_Ticket
29.07.2023, 00:27
Կովիդիանիզմը տեղով կրոն էր իր բոլոր ատրիբուտներով։ Առաքյալներին անվերապահորեն հավատալով, ռիտուալներով (դիմակ կրել ու 2 մետր դիստանցիա պահել), աստծուն զոհաբերություններ անելով (սկզբում փոքր զոհաբերություն ենք անում՝ խանութները փակելով, եթե աստված դեռ ջղայինացած է, երեխաների կրթությունն ենք զոհաբերում, և այլն), հերետիկոսներին հալածելով, հոգու փրկությամբ (պատվաստվել)։ Աստծու անունն էլ "The Science" էր (չշփոթել science-ի հետ)։
Հիմա էլ "կանաչ կուրսն" է թափ հավաքում, ու ինձ թվում է՝ պրոպագանդայի էֆեկտիվության գլխավոր պատճառը հենց դա է, որ մարդիկ կրոնի կարիք ունեն։
Անցյալ ձմռանը Վանկուվերում ԼԳԲՏ կրոնն էր ամենուրեք թևածում՝ բոլոր փողոցներում ամեն 50 մետրը ծիածանագույնը կախած, տուֆտա լոզունգներով, ծափերով, փուչիկներով։ Ոչ մի պրոբլեմ չունեմ որևէ մեկի սեռականության հետ (ավելի շուտ՝ թքած ունեմ), բայց որ սեռականությունը դառնում ա կրոն, ապա տատուս խոսքերն եմ հիշում՝ ինչ լավ ա, որ աշխարհում մեռնել կա։ Առհասարակ կարծում եմ, որ կրոնն ու պաշտամունքները մոլորվածության, մակերեսայնության, այսինքն՝ նեղ աշխարհայացքի արդյունք են, դասական փարիսեցիության ու ճիզվիտության դրսևորումներ։
մարդ եղած վախտ
29.07.2023, 01:18
Օրինակ ես Կոպենհագենով ամեն անգամ քայլելիս կամ հեծանիվ քշելիս զգում եմ, որ ես էդ մեծ բանի մասն եմ։ Կամ երբ իմ հայ ընկերների հետ հավաքվում ենք մի տեղում, էլի նույն ավելի մեծ բանի պատկանելու զգացողություն եմ ունենում, ու դա ահագին ուժ ա տալիս։
Սա քաղաքային մարաթոնները հիշացրեց, որտեղ ինչքան վազող կա, մի էդքան էլ քաղաքի բնակիչ գալիս, բալետ ա անում։) Ոնց-որ քաղաքը բոլորով կիսելու, քաղաքում տեղաշարժվել կարողանալու տոն լինի։
StrangeLittleGirl
29.07.2023, 01:24
Սա քաղաքային մարաթոնները հիշացրեց, որտեղ ինչքան վազող կա, մի էդքան էլ քաղաքի բնակիչ գալիս, բալետ ա անում։) Ոնց-որ քաղաքը բոլորով կիսելու, քաղաքում տեղաշարժվել կարողանալու տոն լինի։
Ահա, մարաթոններն էլ են հրաշալի օրինակ։ Նույնիսկ եթե չես վազում, էդ ամբողջ մթնոլորտի մաս ես կազմում։ Կամ կորոնայի լոքդաունների ժամանակ պատշգամբներից երգելը։ Կամ էդ նույն լոքդաունների ժամանակ այգիներում հավաքվելը, երբ ամեն մեկը մի բանով ա զբաղվում, բայց մեկ ա սաղովի նույն բանի մեջ եք։
Ահա, մարաթոններն էլ են հրաշալի օրինակ։ Նույնիսկ եթե չես վազում, էդ ամբողջ մթնոլորտի մաս ես կազմում։ Կամ կորոնայի լոքդաունների ժամանակ պատշգամբներից երգելը։ Կամ էդ նույն լոքդաունների ժամանակ այգիներում հավաքվելը, երբ ամեն մեկը մի բանով ա զբաղվում, բայց մեկ ա սաղովի նույն բանի մեջ եք։
Մարաթոնները խնդրում եմ կրոնի, կամ համայնավարությունների հետ չխառնել։ Դրանք ընդհանրապես իրար հետ կապ չունեն։
Ու վազողները թամաշա անողներից ահագին տարբերվում են․ Առաջինների համար մարաթոնը սպորտ ա ու մրցակցություն, որի համար երկար ժամանակ լուրջ պատրաստվել են, երկրորդի համար՝ տվյալ պահի շոու ու զվարճանք։
․․․
Կարծում եմ՝ նեոլիբերալ աշխարհը հասկացել ա համայնքի հզորությունը, որ մարդիկ հավաքվելով ու մեծ բանի պատկանելով շատ բան կարան փոխեն։ ․․․։
Բյուրակն ջան, նախ էս մենակ նեոլիբերալ աշխարհը չի հասկացել, համայնքի զորավոր լինելը կար թե կղերականության ու թե կոմունիզմի ժամանակ, երկուսն էլ ճահիճ էին։ Նեոլիբերալիզմն էլ ա ճահիճ տոշնի կոմունիզմի նման՝ հոյակապ հնչող նպատակներ ու լոզունգներ, բայց արդյունքը՝ քաք, մասնավորապես՝ մոնոպոլիաներ, փողի իշխանություն, ռեսուրսների վատնում, կոռումպացված մեգացանցեր, ու լիքը մանիպուլյացիա, այսինքն էն, ինչ որ ունենք: Մարդկությանը ոչ մի «իզմ» չի փրկելու, քանի հույզերն ու կույր հավատը գերիշխում են մտքին ու տրամաբանությանը:
Սա օրինակ ա նրա, որ համերգները, ֆեստիվալները մասամբ փոխարինում են կրոնին։ Ջահելները գնում են մի քանի օր պրակտիկորեն ուխտագնացության՝ ֆեստիվալի։ Հազարներով հավաքվում են, միասին երգում, պարում, իրար հետ էներգիա կիսում…
Սա ինձ համար բացատրում է, թե ինչու ես չեմ սիրում հաճախել նման միջոցառումների (բացառությամբ, եթե ինձ համար նորություն է և ինձ հետաքրքիր է զուտ ճանաչողության տեսակետից, մի անգամ կհաճախեմ)․ ինչ-որ գաղափարական կամ այլ հիմքով խմբի կամ համայնքի պատկանելության զգացումն ինձ խորթ է, մերժողական, որի պատճառների մասին պատմել եմ (https://www.akumb.am/showthread.php/68231-%D4%BB%D5%B6%D6%84%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%A5%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6?p=2613714&viewfull=1#post2613714) այս թեմայի մեջ։
Մի պատճառ էլ, որը երևի թե իմ նկարագրած պատճառի պատճառն է, Բյուրակնը տվել է․
Հ.Գ. Մոռացա ասել, որ էս համայնքային էմոցիաները կարան նաև մանիպուլացվեն զանազան կրոնական, քաղաքական ու այլ ծուռ նպատակներով առաջնորդների կողմից ու ահավոր հետևանքներ ունենան։
Համայնավարական ուղղությունները հիմնականում հենց ժողովրդին մանիպուլացնելու նպատակներով էլ ստեղծվում են։
մարդ եղած վախտ
29.07.2023, 09:17
Քանի որ մարդ կա գրառմանս հիմնական միտքը սխալ ա հասկացել, մի հատ էլ ձևակերպեմ։
Ասում եմ` մարդիկ ունեն համայնքի զգացում ապրելու կարիք, ավելի մեծ բանի մաս լինելու կարիք, որը կրոնը նախկինում լրացրել ա։ Ի՞նչն ա հիմա լրացնում էդ կարիքը։ Ի՞նչը կարող ա լրացնել էդ կարիքը։
Եթե կարծում եք, որ տենց կարիք մարդը առհասարակ չունի, որ մի հատ էլ տենց հարց քննարկենք, ապա շնորհակալություն կարծիքի համար, բայց մեր դրույթները լրիվ տարբեր են, կարող ենք մարդու ֆունդամենտալ կարիքների ցանկը քննարկել ուրիշ թեմայում։
Գրառումս նաև կրոնի քննարկում չի։
Ուլուանա
29.07.2023, 10:10
Քանի որ մարդ կա գրառմանս հիմնական միտքը սխալ ա հասկացել, մի հատ էլ ձևակերպեմ։
Ասում եմ` մարդիկ ունեն համայնքի զգացում ապրելու կարիք, ավելի մեծ բանի մաս լինելու կարիք, որը կրոնը նախկինում լրացրել ա։ Ի՞նչն ա հիմա լրացնում էդ կարիքը։ Ի՞նչը կարող ա լրացնել էդ կարիքը։
Եթե կարծում եք, որ տենց կարիք մարդը առհասարակ չունի, որ մի հատ էլ տենց հարց քննարկենք, ապա շնորհակալություն կարծիքի համար, բայց մեր դրույթները լրիվ տարբեր են, կարող ենք մարդու ֆունդամենտալ կարիքների ցանկը քննարկել ուրիշ թեմայում։
Գրառումս նաև կրոնի քննարկում չի։
Բայց հետաքրքիր ա, թե ինչի ես կրոնը տենց անցած էտապ համարում, կարծես մի ժամանակ կար, հիմա չկա, ու դրա համար պետք ա փոխարինիչ գտնել :)): Հիմա էլ կա շատերի համար, ու լավ էլ միավորում ա, այսինքն` նույն դերը շարունակում ա տանել էն մարդկանց համար, որոնք կոնկրետ կրոնների են դավանում: Ուրիշ բան, եթե ասեիր` իսկ էն մարդկանց համար, որոնք կրոնավոր չեն, ի՞նչ կարող ա նույն միավորող դերը կատարել:
Իսկ բուն թեմայի վերաբերյալ կգրեմ շուտով:
մարդ եղած վախտ
29.07.2023, 13:49
Բայց հետաքրքիր ա, թե ինչի ես կրոնը տենց անցած էտապ համարում, կարծես մի ժամանակ կար, հիմա չկա, ու դրա համար պետք ա փոխարինիչ գտնել :)): Հիմա էլ կա շատերի համար, ու լավ էլ միավորում ա, այսինքն` նույն դերը շարունակում ա տանել էն մարդկանց համար, որոնք կոնկրետ կրոնների են դավանում: Ուրիշ բան, եթե ասեիր` իսկ էն մարդկանց համար, որոնք կրոնավոր չեն, ի՞նչ կարող ա նույն միավորող դերը կատարել:
Իսկ բուն թեմայի վերաբերյալ կգրեմ շուտով:
Հիմա էլ կա, բայց ոնց-որ թե հասարակության մարգինալ շերտերի համար ա դեռ էդ դերը տանում։ Իսկ ինձ հետաքրքիր ա՝ հասարակության հիմնական շերտերին, որոնք կրոնից մասնակի կամ ամբողջությամբ հրաժարվել են, ինչ տարբերակներ են հասանելի։
Կովիդիանիզմը տեղով կրոն էր իր բոլոր ատրիբուտներով։ Առաքյալներին անվերապահորեն հավատալով, ռիտուալներով (դիմակ կրել ու 2 մետր դիստանցիա պահել), աստծուն զոհաբերություններ անելով (սկզբում փոքր զոհաբերություն ենք անում՝ խանութները փակելով, եթե աստված դեռ ջղայինացած է, երեխաների կրթությունն ենք զոհաբերում, և այլն), հերետիկոսներին հալածելով, հոգու փրկությամբ (պատվաստվել)։ Աստծու անունն էլ "The Science" էր (չշփոթել science-ի հետ)։
Հիմա էլ "կանաչ կուրսն" է թափ հավաքում, ու ինձ թվում է՝ պրոպագանդայի էֆեկտիվության գլխավոր պատճառը հենց դա է, որ մարդիկ կրոնի կարիք ունեն։
Կովիդի ժամանակ դավադրության տեսություններին հավատացողներին ու հակապատվաստային չիպավորվող մասսային մոռացար. ամենամեծ դեմոնստրացիաներն ու համայնքային միահամուռ աղմուկ-աղաղակն իրենցն էր :B
Ընդհանրապես, դավադության տեսությունների շուրջ ձևավորվող համայնքներն իրենց դինամիկայով կրոնական սեկտաներից շատ չեն տարբերվում:
Պատկանելիության առումով քաղաքակիրթ մարդիկ պիտի առաջին հերթին պետության մաս իրենց զգային ու ակտիվ զբաղվեին քաղաքականությամբ ու մնացած անհրաժեշտ գործերով, որ քաղաքականությունը իրենցով չզբաղվեր։ Բայց բոլոր դարերում «հաց և տեսարաններ»-ը եղել է մարդկանց մեծամասնության պահանջմունքը, ու հազարից մեկ մարդիկ ապստամբում են, երբ դանակը հասնում է ոսկորին։
Այդ առումով հի՜ն առակ․
Մի անգամ հռետոր Դեմադեսը Աթենքում ելույթ է ունենում բազմության առաջ, բայց մարդիկ նրան անուշադիր են լսում:
Դեմադեսը ելույթն ընդհատում է ու թույլտվություն է խնդրում պատմելու Եզոպոսի առակներից մեկը, բոլորը համաձայնվում են, ու նա սկսում է պատմել.
«Դեմետրան, ծիծեռնակն ու օձաձուկը գնում էին ճանապարհով ու հանդիպեցին գետի, ծիծեռնակը թռավ գետի վրայով, օձաձուկը սուզվեց...», ու կանգ է առնում:
«Իսկ Դեմետրա՞ն, իսկ Դեմետրա՞ն», բոլորը սկսում են հացնել:
«Իսկ Դեմետրան կանգնել ու բարկանում է ձեր վրա, որովհետև Եզոպոսի առակներն ուզում եք լսել, բայց պետական հարցերով չեք ուզում զբաղվել»:
Այսպես, անխոհեմ են նրանք, որվքեր անտեսում են անհրաժեշտ գործերը և նախընտրում են հաճելի գործերը:
One_Way_Ticket
29.07.2023, 23:07
Կովիդի ժամանակ դավադրության տեսություններին հավատացողներին ու հակապատվաստային չիպավորվող մասսային մոռացար. ամենամեծ դեմոնստրացիաներն ու համայնքային միահամուռ աղմուկ-աղաղակն իրենցն էր :B
Ընդհանրապես, դավադության տեսությունների շուրջ ձևավորվող համայնքներն իրենց դինամիկայով կրոնական սեկտաներից շատ չեն տարբերվում:
Եթե կովիդից ու դավադրությունների տեսությունից ենք խոսում, ապա այն, որ վիրուսը լաբորատորային ծագում ունի, նույնպես երկար ժամանակ համարվում էր դավադրության տեսություն։ Հիմա էդ տխրահռչակ հոդվածի հեղինակները կռուտիտներ են փնտրում, քանի որ FOI պահանջով լույս տեսնված հաղորդագրություններից երևում է, որ նույնիսկ այդ հոդվածից հետո իրենք իրար մեջ դեռ բնավ չէին բացառում վիրուսի արհեստական լինելը։
One_Way_Ticket
29.07.2023, 23:22
Բայց ընդհանուր առմամբ հա, հակակովիդային միջոցառումների նկատմամբ սկեպտիկները նույնպես համայնք էին կազմել, ու այդ համայնքի մաս լինելն ինձ ուժ էր տալիս տոտալ դեբիլությունից չխելագարվելու։
Քանի որ մարդ կա գրառմանս հիմնական միտքը սխալ ա հասկացել, մի հատ էլ ձևակերպեմ։
Ասում եմ` մարդիկ ունեն համայնքի զգացում ապրելու կարիք, ավելի մեծ բանի մաս լինելու կարիք, որը կրոնը նախկինում լրացրել ա։ Ի՞նչն ա հիմա լրացնում էդ կարիքը։ Ի՞նչը կարող ա լրացնել էդ կարիքը։
Այդ հարցին ես այսպես կպատասխանեմ․ կրոնին փոխարինելու են եկել՝
Բնապահպանական ակտիվիզմը
Կենդանիների պաշտպանության ակտիվիզմը՝ ընդդեմ բնական մորթիների ու տենց բաներ
Բուսակերությունը
Վեգանիզմը
Գլոբալ տաքացման դեմ ակտիվիզմը
Ֆեմինիզմը
Ու այդ կարգի ներկայումս թրենդի իզմներ
Հիշում եմ, մի անգամ անցնում էի Սիդնեյի կենտրոնական զբոսայգիներից մեկի միջով, գունավոր կավիճներով մի բաց տեղ վեգանիզմի ակտիվիստները մեծ-մեծ գրել էին՝ "Հավի ձուն ձեզ համար չի, ձուն հավի սեփականությունն է և միմիայն հավի համար է, ձեռքերդ հեռու՛ հավի ձվից"։
մարդ եղած վախտ
31.07.2023, 14:27
Այդ հարցին ես այսպես կպատասխանեմ․ կրոնին փոխարինելու են եկել՝
Բնապահպանական ակտիվիզմը
Կենդանիների պաշտպանության ակտիվիզմը՝ ընդդեմ բնական մորթիների ու տենց բաներ
Բուսակերությունը
Վեգանիզմը
Գլոբալ տաքացման դեմ ակտիվիզմը
Ֆեմինիզմը
Ու այդ կարգի ներկայումս թրենդի իզմներ
Հիշում եմ, մի անգամ անցնում էի Սիդնեյի կենտրոնական զբոսայգիներից մեկի միջով, գունավոր կավիճներով մի բաց տեղ վեգանիզմի ակտիվիստները մեծ-մեծ գրել էին՝ "Հավի ձուն ձեզ համար չի, ձուն հավի սեփականությունն է և միմիայն հավի համար է, ձեռքերդ հեռու՛ հավի ձվից"։
էս թեմայի խոսակցություններից պարզ ա, որ նշածդ տարբերակները քո համար ընդունելի չեն։ Իսկ ի՞նչը կարող էր լինել ընդունելի։
Ի՞նչը կարող է փոխարինել կրոնին 21րդ դարում (ուզում էի նոր թեմա բացել, բայց էս թեմային էլ ահագին մոտ ա, բերում եմ ստեղ)
...
Կուզեի ձեր կարծիքը լսել հարցի շուրջ։ Ի՞նչ լուծումներ եք պատկերացնում, որ կրոն չեն, բայց էդ ֆունկցիաները իրենց վրա կվերցնեին։ Օրինակ՝ տարբեր սերունդներ իրար գլխի էս պահին ոնց-որ թե շատ քիչ տեղերում են հավաքվում, թե՞ ինչ-որ բան բաց եմ թողնում։
Նախ ասեմ, որ չեմ կարծում, թե կրոնի համայնքային-համախմբող դերը թուլանալու միտում ունի։
Ինչքան էլ ինքս կրոնի հանդեպ բացասական վերաբերմունք ունենամ, կարծում եմ, ինքն այնուամենայնիվ ամենամեծ համայնքային ուժերից մեկն է, ու եթե ռադիկալության չի գնում, ագրեսիայի չի մղում, ապա ահագին կարևոր ռեսուրս կարող է լինել դրանցում ներգրավված մարդկանց համար։
Իսկ թե ինչ ուրիշ ինչ համայնքներ կարող են նույն ֆունկցիաները կրել, ապա էստեղ էլ ահագին ընտրություն կա, երբ շորջբոլորդ ես նայում։
Քաղաքականություն, բնապահպանություն, սոցիալական խմբերի հավասար իրավունքներ (ԼԳԲՏՔ+, ֆեմինիստական շարժումներ, հակառասիստական խմբավորումներ, ․․․), կենդանիների իրավունքներ (բուսակերություն, վեգանիզմ և այլն), դավադրական տեսությունների շուրջ խմբավորված համայնքներ (հենց մենակ «հարթ երկիր» տեսության (https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D0%B1%D1%89%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B2%D0%BE_%D0%BF%D0%BB%D0%BE%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%B9_%D0%97%D0%B5%D0%BC%D0%BB%D0%B8)հավատացո� �ները մի հսկայական համայնք ունեն), էլ ինչ կա՝ ասենք հոբբիների, հետաքրքրությունների ու նախասիրությունների վրա հիմնված լիքը բազմատեսակ համայնքներ։ Վերջինիս մեջ կարելի է նաև քո նշած ֆառատոններն ու արվեստի ճյուղերը ներառել։
Իմ կարծիքով, համայնքի դերը շատ կարևոր է՝ ինչ ոլորտից էլ լինի, ու թեև ինքս ինձ ոչ մի համայնքի մաս չեմ զգում, այնուամենայնիվ՝ դրա ինտեգրող, օժանդակող ֆունկցիան չեմ կարող ժխտել։
Ու եթե համայնքը չի վերածվում ռադիկալ-խելագար-ագրեսիվ-ապակողմնորոշող-ապատեղեկատվական հիվանդ օրգանիզմի, ապա թող աճեն, մեծանան ու բազմանան․ մարդկային մենակության դեմ աշխատող հսկայական ռեսուրս է ու նաև լիքը արդյունավետ գործերի աղբյուր։
Վերջերս էս տեսանյութից ահագին ոգեշնչվել էի, մարդիկ այ սենց հավաքվում երգում-պարում են Կասկադում, ինչ հավես մթնոլորտ պիտի որ լինի ու միասնության ուժեղ զգացում․
https://www.youtube.com/watch?v=oyPA7iFW7W0
էս թեմայի խոսակցություններից պարզ ա, որ նշածդ տարբերակները քո համար ընդունելի չեն։ Իսկ ի՞նչը կարող էր լինել ընդունելի։
Հարցն ընդունելի-չընդունելին չի։ Ընդունելի չի լինի, եթե ուղիղ կամ անուղղակի իրական վնասներ կան կամ կարող են լինել այդ համայնքավարությունից, վտանգավոր եմ համարում, եթե առաջնորդվում է "ով մեզ հետ չէ, պետք է պայքարել դրանց դեմ" սկզբունքով, իսկ ընդհանրապես ես դեմ եմ մոլագարությանը առհասարակ՝ ինչ համայնք էլ ուզում է լինի։
Իսկ թե ինչ համայքների եմ դրական վերաբերվում, թեև մաս չեմ կազմում ու ցանկություն էլ չունեմ, օրինակ՝ դա կարող է լինել ձկնորսության, լեռնագնացության, սըրֆինգի սիրահարների ու նման համայնքներ, ուր մարդկանց միավորում է բուռն սերն ու հետաքրքրությունը ինչ-որ զբաղմունքի հանդեպ, բայց ոչ publicity-ն կամ յուրօրինակ դրևորվելը։ Բացասական եմ վերաբերվում այն համայնքավարությանը, որի իրական հիմքն ու մոտիվացիան իրենց վրա ուշադրություն գրավելու մարդկային ամբիցիաներն են, այլ կերպ ասած՝ փառասիրությունը՝ սնվող ինչ-որ գործում ինչ-որ բանի հասնելու հիմքով այլոց recognition-ից։
Ի դեպ, այս կիրակի առավոտյան, երբ դուրս էր եկել զբոսանքի, մտա մեր թաղամասի գրադարանը, ուր հարյուր տարի չէի եղել, երևի երեխաներիս մանկությունից ի վեր, տեսա սեղանների մոտ սիրուն նստած բարձր դասարանցիների, որ բերել իրենց դասերը կամ քննություններին պարապելը գրադարանում էին անում, ինչն, ի դեպ, սովորական երևույթ է, բայց դրականությամբ լցվեցի, ու հիշեցի համայնքի մասին մեր քննարկումները, ու որ նման համայնքի ես, թեև չեմ պատկանում, բայց ըստ էության կպատկանեի։
One_Way_Ticket
31.07.2023, 17:25
Ժող, ինձ թվում է՝ հոբբիների շուրջ ձևավորված համայնքը կրոնին չի կարող փոխարինել։ Դա ինքնախաբեության է նման, որ ժամանակդ ինչ-որ բանով լցնում ես ու ներսում ոռնացող դատարկության զգացմանը սաստում՝ թե բա էսքան հետաքրքիր բաներ եմ անում, էլ ինչ ես ինձնից ուզում։
Այ, ասենք, փոքրամասնությունների իրավունքների համար պայքարելը վեհ նպատակ է։ Այդ առումով մի հետաքրքիր դիտարկում ունեմ։ Թե Հայաստանում, թե Լատվիայում միասեռական ամուսնություններն անօրինական են։ Ու օրինականացնելու կողմնակիցները հաճախ բավական տարօրինակ արգումենտ են բերում (էս ֆորումում էլ է հնչել), իբր հիվանդանոցում հիվանդին միայն ընտանիքի անմիջական անդամները կարող են տեսակցել։ Ոչ ոք չի ասում, որ էդ օրենքն է հիմար օրենք։ Ասենք, մեկն էլ ընտանիք չունի, բայց մոտ ընկեր ունի, ինչու պիտի ընկերը չկարողանա այցելել։ Այսինքն, դա ընդամենը պատրվակ է, պայքարողների իրական նպատակը աբստրակտ արդարությունն է, ոչ թե տենց պրակտիկ մանրուքները։ Վերջիններս ընդամենը գործիք են արդարության ճանապարհին։
Իսկ ընդհանրապես, господин Би-ն մի լավ խոսք ունի, ափսոս կիսատ է մնում․
https://www.youtube.com/watch?v=gcOXSSfODQc
մարդ եղած վախտ
02.08.2023, 13:58
Ժող, ինձ թվում է՝ հոբբիների շուրջ ձևավորված համայնքը կրոնին չի կարող փոխարինել։ Դա ինքնախաբեության է նման, որ ժամանակդ ինչ-որ բանով լցնում ես ու ներսում ոռնացող դատարկության զգացմանը սաստում՝ թե բա էսքան հետաքրքիր բաներ եմ անում, էլ ինչ ես ինձնից ուզում։
Համաձայն եմ, որ հոբբիները գուցե իմաստի զգացում չեն տալիս, բայց ոնց֊որ թե պատկանելիության զգացում տալիս են։
Այ, ասենք, փոքրամասնությունների իրավունքների համար պայքարելը վեհ նպատակ է։ Այդ առումով մի հետաքրքիր դիտարկում ունեմ։ Թե Հայաստանում, թե Լատվիայում միասեռական ամուսնություններն անօրինական են։ Ու օրինականացնելու կողմնակիցները հաճախ բավական տարօրինակ արգումենտ են բերում (էս ֆորումում էլ է հնչել), իբր հիվանդանոցում հիվանդին միայն ընտանիքի անմիջական անդամները կարող են տեսակցել։ Ոչ ոք չի ասում, որ էդ օրենքն է հիմար օրենք։ Ասենք, մեկն էլ ընտանիք չունի, բայց մոտ ընկեր ունի, ինչու պիտի ընկերը չկարողանա այցելել։ Այսինքն, դա ընդամենը պատրվակ է, պայքարողների իրական նպատակը աբստրակտ արդարությունն է, ոչ թե տենց պրակտիկ մանրուքները։ Վերջիններս ընդամենը գործիք են արդարության ճանապարհին։
Իսկ այ դիտարկմանդ հետ չեմ կարող ոչ մի ձև համաձայնվել։ ԼԳԲՏ համայնքը ասում ա (ես ինքս էլ էդ խնդիր եմ համարում, չնայած համայնքային ակտիվություն չունեմ), որ իրանց համայնքի անդամների համար կա սենց խնդիր, ու բարձրաձայնում ա։ Իսկ դու ասում ես ֊ հո աշխարհում մենակ էդ խնդիրը չի․․․ բա մենակ մարդիկ, բա մենակ մարդկանց խնդիրները։ Ու համարում ես, որ եթե ԼԳԲՏ համայնքը էդ խնդիրը չի բարձրացնում, ուրեմն ընդհանուր առմամբ ջուր են ծեծում․․․ բայց չէ, եթե մենակ մարդիկ ունեն խնդիր, պետք ա իրանք էլ բարձրաձայնեն։ Ընդհանրապես համայնքների քննադատման էդ տակտիկան ահագին հաճախ ա պատահում, որ մի հարց բարձրացնելուց ասում են բա էս մյուս կարևոր հարցը, բա էն մյուս կարևոր հարցը․․․ ու տենց արժեզրկում են համայնքի գործը։ Բայց դրա լուծումը էն ա, որ եթե մի հարց համարում ես կարևոր, պետք ա գտնես ձևեր դրանք բարձրաձայնելու։
Էդ թեմայով մտածեցի՝ թող օրինակ ինսելների համայնքը բարձրաձայնի մենակ մարդկանց տեսակցության հարցը (կակ ռազ հազիվ մի օգտակար բան արած կլինի):
Գրառման մնացած մասը ինսելների համայնքի մասին ա։
Հասկացա, որ էդ համայնքի մասին իրականում շատ քիչ բան գիտեմ, ու այսպես ասած ընկա նապի ծակը (rabbit hole): Տերմինից ոչ տեղյակ մարդկանց համար ասեմ, որ ինսել (incel) նշանակում ա մարդ, ով իրա կամքից անկախ սեռական հարաբերություն չի ունենում (involuntary celibate)։ Էս բավականին տխրահռչակ համայնքը ա, բավականին ակտիվ ա եղել ռեդդիթում (մեծ ալիքները փակվել են), երևի հիմա էլ դեռ ակտիվ են 4չանում։ Ինսելների քննարկումները առանձնակի ջղայն, միզոգինիստ ու բռնություն պարունակող են (հայերեն ասած՝ աբիժնիկ), նաև ինչ֊որ անդամներ մասսայական կրակոցների, սպանությունների հեղինակներ են (այդ թվում նաև մեր ազգակիցը Alek_Minassian (https://incels.wiki/w/Alek_Minassian))։ Էսքանով հանդերձ ինձ ահագին տպավորեց, որ մարդիկ ահագին էլ ինքնակազմակերպվել են, իրանց համայնքի համար վիկի են սարքել։ Օրինակ՝ իմացա, որ ոչ ինսելներին, հատկապես սեռական հմայչություն ունեցողներին համայնքում հղվում են որպես Չադ (https://incels.wiki/w/Chad)֊եր ու Ստեյսի (https://incels.wiki/w/Stacy)֊ներ ու սրանք ինչ֊որ կարծրատիպեր են՝ իրենց հատկացված հատուկ վիկի էջերով ու էլի լիքը տերմիններ ու բացատրություններ աշխարհի մասին բռնի ու հիվանդ պատկերացումների շուրջ։ Մի խոսքով տպավորված եմ բառի ոչ լավ իմաստով։
ով իրա կամքից անկախ սեռական հարաբերություն չի ունենում
Աստված ջան, էս ինչ բարդ նախադասություն ա։
1. Իսկ ո՞վ ա ընդհանրապես իրա կամքից անկախ սեռական հարաբերություն ունենում?
2. Ու ի՞նչ ա էդ համայնքը ընդհանրապես ուզում, որ էդ հերիք չի, բռնության ա հասել
մարդ եղած վախտ
02.08.2023, 14:38
Աստված ջան, էս ինչ բարդ նախադասություն ա։
1. Իսկ ո՞վ ա ընդհանրապես իրա կամքից անկախ սեռական հարաբերություն ունենում?
2. Ու ի՞նչ ա էդ համայնքը ընդհանրապես ուզում, որ էդ հերիք չի, բռնության ա հասել
Երևի լավ չձևակերպեցի։ Ավելի պարզ ասած՝ կուզեին սեռական հարաբերություն ունենալ, բայց չեն ունենում, որտև իրանց մերժում ե(՞)ն։ Կամ չեն էլ փորձում "մոտիկանալ", որտև արդեն շատ են մերժել։ Խոսքը նրա մասին ա, որ մարդը չի որոշել սեռական հարաբերություն չունենալ, այլ տենց ա ստացվել։
1. Մարդը, ով իրա կամքից անկախ սեռական հարաբերություն ա ունենում սեռական բռնության զոհ ա։ Լիքը տենց մարդիկ կան, ցավոք։ Բայց դու երևի ուրիշ բան նկատի ունեի՞ր։
2. Չգիտեմ ինչ ա ուզում էդ համայնքը, Արամ ջան։ Երևի սեռական հարաբերություն։ Իսկ բռնության հասնում են էն արգումենտով, որ եթե կանայք իրանց հետ չեն ուզում հարաբերվել (համարվում ա, որ ինսելները ավելի շատ հետերոսեքսուալ են) ապա կարելի ա բռնությամբ հարաբերվել։ Բռնության մյուս կողմն էլ էն ա, որ եթե մեկը համարում ա՝ իրա կյանքը չի ստացվել, ապա կարելի ա գնալ փողոց ու նենց անել, որ մի քանի տասնյակ մարդու կյանք էլ չստացվի։ Չգիտեմ։
Ոնց ասեցի՝ նորմալ տեղյակ չեմ, եթե ավելի գիտակ մարդ կա, հուսով եմ կարձագանքի։
One_Way_Ticket
02.08.2023, 14:43
Իսկ այ դիտարկմանդ հետ չեմ կարող ոչ մի ձև համաձայնվել։ ԼԳԲՏ համայնքը ասում ա (ես ինքս էլ էդ խնդիր եմ համարում, չնայած համայնքային ակտիվություն չունեմ), որ իրանց համայնքի անդամների համար կա սենց խնդիր, ու բարձրաձայնում ա։ Իսկ դու ասում ես ֊ հո աշխարհում մենակ էդ խնդիրը չի․․․ բա մենակ մարդիկ, բա մենակ մարդկանց խնդիրները։ Ու համարում ես, որ եթե ԼԳԲՏ համայնքը էդ խնդիրը չի բարձրացնում, ուրեմն ընդհանուր առմամբ ջուր են ծեծում․․․ բայց չէ, եթե մենակ մարդիկ ունեն խնդիր, պետք ա իրանք էլ բարձրաձայնեն։ Ընդհանրապես համայնքների քննադատման էդ տակտիկան ահագին հաճախ ա պատահում, որ մի հարց բարձրացնելուց ասում են բա էս մյուս կարևոր հարցը, բա էն մյուս կարևոր հարցը․․․ ու տենց արժեզրկում են համայնքի գործը։ Բայց դրա լուծումը էն ա, որ եթե մի հարց համարում ես կարևոր, պետք ա գտնես ձևեր դրանք բարձրաձայնելու։
Էդ թեմայով մտածեցի՝ թող օրինակ ինսելների համայնքը բարձրաձայնի մենակ մարդկանց տեսակցության հարցը (կակ ռազ հազիվ մի օգտակար բան արած կլինի):
Չէ, ես դա չեմ ասում։ Խնդիրն ընդունում եմ, ես միասեռական ամուսնություններն օրինականացնելով էդ խնդիրը լուծելն եմ տարօրինակ համարում։ Հիմա մեկը գեյ է, մյուսն ինսել է, երրորդը ամուսնու հետ վիճել է ու սիրեկանի հետ է ապրում, և այլն։ Ավելի հեշտ ու ռացիոնալ չէ՞, որ մարդը պարզապես emergency կոնտակտ գրանցի ինչ-որ ռեգիստրում, ու հարցը փակված է։ Պարզապես այդ լուծումը նույնքան էմոցիոնալ բավարարվածություն չի պարգևի պայքարողներին։
մարդ եղած վախտ
02.08.2023, 14:48
Չէ, ես դա չեմ ասում։ Խնդիրն ընդունում եմ, ես միասեռական ամուսնություններն օրինականացնելով էդ խնդիրը լուծելն եմ տարօրինակ համարում։ Հիմա մեկը գեյ է, մյուսն ինսել է, երրորդը ամուսնու հետ վիճել է ու սիրեկանի հետ է ապրում, և այլն։ Ավելի հեշտ ու ռացիոնալ չէ՞, որ մարդը պարզապես emergency կոնտակտ գրանցի ինչ-որ ռեգիստրում, ու հարցը փակված է։ Պարզապես այդ լուծումը նույնքան էմոցիոնալ բավարարվածություն չի պարգևի պայքարողներին։
ԼԳԲՏ հայանքը ամուսնության օրինականացում ուզում ա ոչ միայն հիվանդանոցի այցելության համար։ Ամուսնության ինստիտուտը լիքը կոմպոնենտներ ունի, որոնցից միայն մեկն ա հիվանդանոցի այցելությունը։ Մյուսներն են, օրինակ՝ միասին տուն առնելու, երեխեք մեծացնելու, երեխեքի նկատմամբ իրավունքների, վիզաների, ժառանգության ու հազար ու մի այլ հարցեր։
Իսկ հիվանդանոց այցելելու մասնավոր դեպքում, իհարկե, ավելի լավ ա կարողանալ օրենքով ունենալ emergency կոնտակտ։
:ճճճ
ընդհանրապես՝ լգբտք+xyz&*>${} համայնքն ու իր գործունեությունները ինձ ահավոր ձևի բացում են:
ես կարծում եմ՝ էդ համայնքի խորխորատներում էլի՛ փողն ու ազդեցությունն ա, որ իրենց պարագլուխներին ստիպում ա որևէ միջոցառում կազմակերպել:
Գեյ, տրանս պարադներին, գունավոր շորերով ու փայլերով դեբիլություններին դեմ եմ, որտև անիմաստ կլոունություն եմ համարում ու անիմաստ աշխատանք՝ հոմոֆոբիան ավելի՛ գրգռելու ու կոնսերվատիվներին ավելի՛ ներվայնացնելու համար:
ԼԳԲՏ համայնքը, ըստ իս, միմիայն պիտի օգնի էս կամ էն ծեծված գեյին կամ տրանսին մի վատ երկրից հանի ու տեղափոխի մի լավ երկիր: Դրա համար, հա, համաձայն եմ՝ ինքը կարա օգտակար լինի՝ դեսպանատներում կապեր հաստատելով ու մարդկանց ստեղից-ընդեղից քաշել հանելով ու տանելով ուրիշ տեղ: Թե չէ՝ մնացածն անկապ գրանտակերություն եմ համարում՝ որ երկրում ուզում ա, որ լինի:
Իսկ հարաբերության մասով՝ կան app-եր ու բարեր, որտեղ տվյալ կամայական գեյը կամ տրանսը կարա գնա , հանդիպի ու բավարարվի: Եթե չի ստացվում՝ թող էսքորթ բոյ կամ տատի զանգի. էսօրվա դարում էլ կմտածեն անբավարարվածության մասի՞ն: Չկա տենց բան: ԼԳԲՏ համայնքը չի կարա էդ հարցը լուծի: Դա տվյալ մարդու նեղ անձնական պրոբլեմներն են, թե ինքը դուր գալիս ա մարդկանց, թե չէ, կամ էլ՝ իրանից գրգռվում են, թե ոչ: Թող գնա նիհարի մի քիչ, փորի կուբիկ հավաքի ու հանգիստ սթրվի տեղը: Աղջիկն էլ նույնը (առանց կուբիկի, իհարկե): Վախենամ՝ հետերոները ավելի շա՛տ ունեն հարաբերվելու ու անբավարարվածության խնդիր, քան ԼԳԲՏ որևէ անդամ:
One_Way_Ticket
02.08.2023, 15:07
ԼԳԲՏ հայանքը ամուսնության օրինականացում ուզում ա ոչ միայն հիվանդանոցի այցելության համար։ Ամուսնության ինստիտուտը լիքը կոմպոնենտներ ունի, որոնցից միայն մեկն ա հիվանդանոցի այցելությունը։ Մյուսներն են, օրինակ՝ միասին տուն առնելու, երեխեք մեծացնելու, երեխեքի նկատմամբ իրավունքների, վիզաների, ժառանգության ու հազար ու մի այլ հարցեր։
Իսկ հիվանդանոց այցելելու մասնավոր դեպքում, իհարկե, ավելի լավ ա կարողանալ օրենքով ունենալ emergency կոնտակտ։
Ճիշտն ասած՝ ԼԳԲՏ համայնքի հետ իմ ծանոթությունը (թեկուզ վիրտուալ) սահմանափակվում է քեզնով ու Ադամով :)
Իսկ այ հետերո ակտիվիստների էդ հարցում գիտեմ, ու հենց հիվանդանոցում այցելության օրինակն են միշտ բերում։ Կամ վերջերս մեկը յոթերորդ երկնքում էր, երբ Լատվիայում գեյ նախագահ ընտրեցին։ Պստլիկ Սան Մարինոն չհաշված՝ աշխարհի առաջին այդպիսի երկիրն ենք, կաաաաայֆ։ Մի րոպե, խոսքը երկրի նախագահի մասին է գնում, ով թեկուզ ավելի շատ ռեպրեզենտատիվ ֆունկցիաներով է օժտված (ինչպես Հայաստանում), բայց միևնույնն է՝ որոշակի լծակներ ունի, ուղիղ ու անուղղակի կերպով ազդում է երկրի քաղաքական գործընթացների վրա։ Էդ ամենը հեչ, կարևորը՝ գեյ է։ Բա ոնց դա կրոնի չնմանեցնես։
Ուլուանա
02.08.2023, 18:08
Քանի որ առողջության թեման իմ գլխավոր հետաքրքրություններից ա, վերջին տարիներին ահագին ուսումնասիրել եմ նաև երկարակեցության թեման: Ե՛վ կարդացածս գրքում, և՛ երկարակեցության թեմային նվիրված ամսագրում պատմվում էր աշխարհի տարբեր մասերում գտնվող էն բնակավայրերի մասին, որոնցում ապրողները հիմնականում երկարակյաց են, այսինքն` մեծ մասն ապրում է միջինում մոտ 100 տարի: Ուսումնասիրվել են նրանց կյանքը, կենցաղը, հետաքրքրությունները, կյանքի նկատմամբ վերաբերմունքը, սննդակարգը և այլն, ու դրանց հիման վրա փորձ է արվել ընդհանրություններ գտնել բոլոր էդ երկարակյացների միջև` պարզելու համար, թե ինչ հանգամանքներ կան նրանց կյանքում, որ նպաստում են երկարակեցությանը: Բոլոր գործոնների մեջ հիմա չխորանամ, միայն տվյալ թեմային վերաբերող գործոնի մասին նշեմ. ուսումնասիրված բոլոր երկարակյացների կյանքում շատ մեծ դեր ունեցող գործոններից մեկը հենց համայնքն էր ու պատկանելությունն ինչ-որ խմբի:
մարդ եղած վախտ
02.08.2023, 18:28
ԼԳԲՏ համայնքը, ըստ իս, միմիայն պիտի օգնի էս կամ էն ծեծված գեյին կամ տրանսին մի վատ երկրից հանի ու տեղափոխի մի լավ երկիր: Դրա համար, հա, համաձայն եմ՝ ինքը կարա օգտակար լինի՝ դեսպանատներում կապեր հաստատելով ու մարդկանց ստեղից-ընդեղից քաշել հանելով ու տանելով ուրիշ տեղ: Թե չէ՝ մնացածն անկապ գրանտակերություն եմ համարում՝ որ երկրում ուզում ա, որ լինի:
Ադամ ջան, մարդու իրավունքը մենակ ծեծ չուտելը չի։ Ինձ հերիք չի, որ ինձ չծեծեն։ Ինձ համար կարևոր ա կարողանալ օրինական միություն գրանցել ում հետ ուզեմ, կարողանալ հասարակության մեջ հանգիստ խոսել իմ զուգընկերոջ/ուհու մասին, աշխատավայրում իմ սեռական կողմնորոշման պատճառով խնդիրներ չունենալ, և այլն։ Էդ հավասարություններին հասնելը օդից չի ընկել, այլ պարադներով, աղմուկով, ծեծ ու ջարդով (հիմա էլ գունավոր շերերով ու փայլերով դեբիլություններով կարելի ա տոնել էդ իրավունքներն ու ազատությունները)։
Իսկ հարաբերության մասով՝ կան app-եր ու բարեր, որտեղ տվյալ կամայական գեյը կամ տրանսը կարա գնա , հանդիպի ու բավարարվի: Եթե չի ստացվում՝ թող էսքորթ բոյ կամ տատի զանգի. էսօրվա դարում էլ կմտածեն անբավարարվածության մասի՞ն: Չկա տենց բան: ԼԳԲՏ համայնքը չի կարա էդ հարցը լուծի: Դա տվյալ մարդու նեղ անձնական պրոբլեմներն են, թե ինքը դուր գալիս ա մարդկանց, թե չէ, կամ էլ՝ իրանից գրգռվում են, թե ոչ: Թող գնա նիհարի մի քիչ, փորի կուբիկ հավաքի ու հանգիստ սթրվի տեղը: Աղջիկն էլ նույնը (առանց կուբիկի, իհարկե): Վախենամ՝ հետերոները ավելի շա՛տ ունեն հարաբերվելու ու անբավարարվածության խնդիր, քան ԼԳԲՏ որևէ անդամ:
Ստեղ երևի ինսելներին էի՞ր արձագանքում։ Իրանք հենց հետերո են սովորաբար։ ԼԳԲՏ համայնքից շատ հեռու համայնք։
մարդ եղած վախտ
02.08.2023, 18:37
Ճիշտն ասած՝ ԼԳԲՏ համայնքի հետ իմ ծանոթությունը (թեկուզ վիրտուալ) սահմանափակվում է քեզնով ու Ադամով :)
Իսկ այ հետերո ակտիվիստների էդ հարցում գիտեմ, ու հենց հիվանդանոցում այցելության օրինակն են միշտ բերում։ Կամ վերջերս մեկը յոթերորդ երկնքում էր, երբ Լատվիայում գեյ նախագահ ընտրեցին։ Պստլիկ Սան Մարինոն չհաշված՝ աշխարհի առաջին այդպիսի երկիրն ենք, կաաաաայֆ։ Մի րոպե, խոսքը երկրի նախագահի մասին է գնում, ով թեկուզ ավելի շատ ռեպրեզենտատիվ ֆունկցիաներով է օժտված (ինչպես Հայաստանում), բայց միևնույնն է՝ որոշակի լծակներ ունի, ուղիղ ու անուղղակի կերպով ազդում է երկրի քաղաքական գործընթացների վրա։ Էդ ամենը հեչ, կարևորը՝ գեյ է։ Բա ոնց դա կրոնի չնմանեցնես։
Թիքեթ ջան, երբ մի գեյ մի տեղ հաջողության ա հասնում, ես ոգևորվում եմ նենց, ոնց կոգևորվեմ, երբ մի տեղ տեսնում եմ Հայաստանի դրոշ կախված, կամ մի տեղ հայի ազգանուն եմ տեսնում։ Ամեն անգամ գուգլում եմ էդ հային ուղն ու ծուծով, որ տեսնեմ՝ ոնց ա հայտվել էդ կոնտեքստում, նոր ուրախ֊ուրախ անցնում եմ գործերիս։ Անմեղ ուրախություն ա, բայց հաճելի ա ու հեչ էլ կրոնի նման չի։
Ուլուանա
02.08.2023, 18:43
Ինչպես նշել էի էս թեմայում նախորդ գրառմանս մեջ, ես հիմա լրիվ նորմալ եմ նայում էն փաստին, որ ոչ մի համայնքի լիարժեք չեմ պատկանում ու չեմ էլ ակնկալում, որ երբևէ պիտի պատկանեմ: Փոխարենը լիքը մանր ու միջին համայնքներ կան, որոնց ինչ-որ չափով պատկանում եմ, ու դրանք թեկուզ ոչ բոլորն էական, բայց դրական մասնիկներ եմ համարում կյանքումս: Դրանցից մեկը Նյու Յորքում մեր բնակավայրից ոչ շատ հեռու գտնվող եկեղեցու շուրջ համախմբված հայկական համայնքն ա: Մեր ընտանիքը թերևս ամենաքիչ ընդհանրություններն ունի էդ համայնքի առնվազն մեզ ծանոթ մյուս անդամների հետ (ու ոչ միայն էն պատճառով, որ քրիստոնյա չենք), բայց, մեկ ա, ուրախ եմ, որ էդպիսի համայնք կա, ու մենք դրա մաս ենք: Ինչ-որ չափով պատկանելության զգացում ունեմ նաև մի շարք վիրտուալ համայնքներին, որոնց մեջ մեծ տեղ ունեն նաև Ֆեյսբուքյան խմբերը: Դրանք ահագին բազմազան են ու ընդգրկում են, կարելի է ասել, էն բոլոր ոլորտները, որոնցով հետաքրքրվուն եմ ու որոնք կարևորում եմ, ու դրանցից շատերը ռեալում շատ բարդ ա գտնելը: Մի մասը զուտ ժամանցային են` հոբբիների, հետաքրքրությունների վրա հիմնված, մի մասը` գաղափարական, ապրելակերպային, մասնագիտական և այլն: Դրանց մեջ էնպիսի մանր ու «անէական» բաների մասին խմբեր կան, որոնց մասին լսելիս տվյալ հետաքրքրությունը չկիսողը հիմարություն ու անիմաստություն կհամարի, բայց էդ համայնքին պատկանող մարդուն դրական լիցքեր են տալիս: Մի օրինակ բերեմ. Moss Appreciation Society անունով մի խմբի եմ անդամակցում, որն, ինչպես անունն է հուշում, մամուռ սիրող ու գնահատող մարդկանց խումբ է. սիրուն մամուռի նկարներ ենք դնում ու քննարկում, ու շատ հավես ա: Ասենք, մինչև էդ խումբը հայտնաբերելը ես չէի ճանաչում մարդկանց, որոնց համար մամուռը բնության ամենասիրուն ու հրաշք դրսևորումներից ա: Ու էն միտքը, որ ուրիշ հազարավոր մարդիկ դրա նկատմամբ ճիշտ նույն վերաբերմունքը, նույն զգացողություններն ունեն, սիրուն մամուռ տեսնելիս նույն կերպ հիանում ու հալվում են, ինչպես ես, ահագին ջերմացնող ա, թեև շատ կարևոր բան չի: ))) Այ սենց անլուրջ համայնքների պատկանելություն: Սրա կարգի էլի որոշ խմբերի եմ անդամակցում ու ինձ մաս զգում, բայց դե գլուխներդ շատ չտանեմ: Լուրջերի մասին հատուկ չեմ գրում, որ չխորանաք ու թեման չշեղեք, հավես չկա :)):
Մարդ եղած վախտի վերջին հարցադրմանն ի պատասխան էլ ասեմ, որ իմ կարծիքով, կրոնը փոխարինելու կարիք ու իմաստ չկա, որովհետև այն միշտ եղել ա, երևի դեռ երկար կլինի, բայց դրան զուգահեռ կան ու միշտ էլ լինելու են նաև լիքը ուրիշ համախմբող գաղափարներ, երևույթներ, հետաքրքրություններ, ու դա նորմալ ա:
Ուլուանա
02.08.2023, 18:54
Ինչպես նշել էի էս թեմայում նախորդ գրառմանս մեջ, ես հիմա լրիվ նորմալ եմ նայում էն փաստին, որ ոչ մի համայնքի լիարժեք չեմ պատկանում ու չեմ էլ ակնկալում, որ երբևէ պիտի պատկանեմ: Փոխարենը լիքը մանր ու միջին համայնքներ կան, որոնց ինչ-որ չափով պատկանում եմ, ու դրանք թեկուզ ոչ բոլորն էական, բայց դրական մասնիկներ եմ համարում կյանքումս: Դրանցից մեկը Նյու Յորքում մեր բնակավայրից ոչ շատ հեռու գտնվող եկեղեցու շուրջ համախմբված հայկական համայնքն ա: Մեր ընտանիքը թերևս ամենաքիչ ընդհանրություններն ունի էդ համայնքի առնվազն մեզ ծանոթ մյուս անդամների հետ (ու ոչ միայն էն պատճառով, որ քրիստոնյա չենք), բայց, մեկ ա, ուրախ եմ, որ էդպիսի համայնք կա, ու մենք դրա մաս ենք: Ինչ-որ չափով պատկանելության զգացում ունեմ նաև մի շարք վիրտուալ համայնքներին, որոնց մեջ մեծ տեղ ունեն նաև Ֆեյսբուքյան խմբերը: Դրանք ահագին բազմազան են ու ընդգրկում են, կարելի է ասել, էն բոլոր ոլորտները, որոնցով հետաքրքրվուն եմ ու որոնք կարևորում եմ, ու դրանցից շատերը ռեալում շատ բարդ ա գտնելը: Մի մասը զուտ ժամանցային են` հոբբիների, հետաքրքրությունների վրա հիմնված, մի մասը` գաղափարական, ապրելակերպային, մասնագիտական և այլն: Դրանց մեջ էնպիսի մանր ու «անէական» բաների մասին խմբեր կան, որոնց մասին լսելիս տվյալ հետաքրքրությունը չկիսողը հիմարություն ու անիմաստություն կհամարի, բայց էդ համայնքին պատկանող մարդուն դրական լիցքեր են տալիս: Մի օրինակ բերեմ. Moss Appreciation Society անունով մի խմբի եմ անդամակցում, որն, ինչպես անունն է հուշում, մամուռ սիրող ու գնահատող մարդկանց խումբ է. սիրուն մամուռի նկարներ ենք դնում ու քննարկում, ու շատ հավես ա: Ասենք, մինչև էդ խումբը հայտնաբերելը ես չէի ճանաչում մարդկանց, որոնց համար մամուռը բնության ամենասիրուն ու հրաշք դրսևորումներից ա: Ու էն միտքը, որ ուրիշ հազարավոր մարդիկ դրա նկատմամբ ճիշտ նույն վերաբերմունքը, նույն զգացողություններն ունեն, սիրուն մամուռ տեսնելիս նույն կերպ հիանում ու հալվում են, ինչպես ես, ահագին ջերմացնող ա, թեև շատ կարևոր բան չի: ))) Այ սենց անլուրջ համայնքների պատկանելություն: Սրա կարգի էլի որոշ խմբերի եմ անդամակցում ու ինձ մաս զգում, բայց դե գլուխներդ շատ չտանեմ: Լուրջերի մասին հատուկ չեմ գրում, որ չխորանաք ու թեման չշեղեք, հավես չկա :)):
Նոր զգացի, որ մի քիչ սխալ եմ արտահայտվել մանր-մունր բաների թեմայով համայնքների հետ կապված. քանի որ դրանցում մի շատ կոնկրետ բանի շուրջ են մարդիկ համախմբված, պատկանելության զգացումը ոչ թե մասնակի ա, այլ լավ էլ լիարժեք: Այսինքն` ինչքան անէական ու նեղ ա համախմբող բանը, էնքան պատկանելության զգացումը լիարժեք ա:
Քանի որ սենց ինտիմացաք սեռականության, կրոնի ու բզիկների շուրջ համախմբան ու պատկանելիության մանրամասներով, ապա ես էլ անկեղծանամ․
Փոքր ժամանակ ես ինձ մոլորակի ու բնության մասն էի զգում ու հաճելի էր կյանքը:
Ժամանակի ընթացքում որ մարդիկս բնությունը ահագին ավիրեցինք ու 10 անգամ գերազանցեցինք շների քանակը, ու նյութապաշտությունը դարձավ ամենահզոր կրոնը, ես կորցրեցի պատկանելիությանս զգացումը:
Հիմա ես ինձ խորթ եմ զգում, ուղղակի քարշ եմ տալիս գոյությունս՝ ռուտինային գործողություններով ու կարճաժամկետ պլաններով լցնելով կյանքս, որ ձանձրույթից չմեռնեմ։
Ինձ համար ձանձրալի է շուրջբոլորի տեխնոլոգիական զարգացւմները, ապուշ կոնֆլիկտները, արհեստական բանականությունը, էլեկտրական մեքենաները, մարդկության դատարկաբանությունները սեռականության, բիզնեսի, երկարակեցության, սնունդի, հագուստի ու մնացած ֆլան-ֆստանի շուրջ...
Միակ մխիթարանքս այն է, որ հեսա նորից աշուն է գալու, ամպեր կլինեն ու անձրևներ:
Քանի որ սենց ինտիմացաք սեռականության, կրոնի ու բզիկների շուրջ համախմբան ու պատկանելիության մանրամասներով, ապա ես էլ անկեղծանամ․
Փոքր ժամանակ ես ինձ մոլորակի ու բնության մասն էի զգում ու հաճելի էր կյանքը:
Ժամանակի ընթացքում որ մարդիկս բնությունը ահագին ավիրեցինք ու 10 անգամ գերազանցեցինք շների քանակը, ու նյութապաշտությունը դարձավ ամենահզոր կրոնը, ես կորցրեցի պատկանելիությանս զգացումը:
Հիմա ես ինձ խորթ եմ զգում, ուղղակի քարշ եմ տալիս գոյությունս՝ ռուտինային գործողություններով ու կարճաժամկետ պլաններով լցնելով կյանքս, որ ձանձրույթից չմեռնեմ։
Ինձ համար ձանձրալի է շուրջբոլորի տեխնոլոգիական զարգացւմները, ապուշ կոնֆլիկտները, արհեստական բանականությունը, էլեկտրական մեքենաները, մարդկության դատարկաբանությունները սեռականության, բիզնեսի, երկարակեցության, սնունդի, հագուստի ու մնացած ֆլան-ֆստանի շուրջ...
Միակ մխիթարանքս այն է, որ հեսա նորից աշուն է գալու, ամպեր կլինեն ու անձրևներ:
Ինչ հետաքրքիր պարադոքսալ երևույթ ա մարդը։
Դատելով դրսևորումներիցդ, Վիշապ, ես երևի թե չգիտեմ ուրիշ որևէ մեկի, ով էդ նշածներիդ ճանաչողության մեջ ավելի ներգրաված լինի, քան դու, նկատի ունեմ էդ բոլորը մի տեղում՝ մի մարդու գլխի ու հետաքրքրվածության մեջ։
Իսկ պարադոքսը հենց "պարադոքս" կոչվող երևույթի էության մեջ ա․ էն, որ ձևակերպման մեջ մոլորեցնող, աներևույթ սխալ կա։
Իսկ սխալն իմ կարծիքով հետևյալում ա․ աշխարհիս ներկայիս վիճակի հանդեպ անբավարարվածությունդ կամ մերժումդ անվանում ես ձանձրույթ։
Թիքեթ ջան, երբ մի գեյ մի տեղ հաջողության ա հասնում, ես ոգևորվում եմ նենց, ոնց կոգևորվեմ, երբ մի տեղ տեսնում եմ Հայաստանի դրոշ կախված, կամ մի տեղ հայի ազգանուն եմ տեսնում։ Ամեն անգամ գուգլում եմ էդ հային ուղն ու ծուծով, որ տեսնեմ՝ ոնց ա հայտվել էդ կոնտեքստում, նոր ուրախ֊ուրախ անցնում եմ գործերիս։ Անմեղ ուրախություն ա, բայց հաճելի ա ու հեչ էլ կրոնի նման չի։
Իսկ ինձ մոտ ուրիշ մտքեր են առաջանում, երբ մի տեղ տեսնում/լսում եմ, որ գեյ են նշանակել․ առաջին միտքը՝ նշանակել են, որովհետև գեյ ա (այսինքն, նշանակումը ներկայիս թափ հավաքող քաղաքականության մաս եմ դիտարկում, որպես առաջին մոտեցում )։
Ինչ հետաքրքիր պարադոքսալ երևույթ ա մարդը։
Դատելով դրսևորումներիցդ, Վիշապ, ես երևի թե չգիտեմ ուրիշ որևէ մեկի, ով էդ նշածներիդ ճանաչողության մեջ ավելի ներգրաված լինի, քան դու, նկատի ունեմ էդ բոլորը մի տեղում՝ մի մարդու գլխի ու հետաքրքրվածության մեջ։
Իսկ պարադոքսը հենց "պարադոքս" կոչվող երևույթի էության մեջ ա․ էն, որ ձևակերպման մեջ մոլորեցնող, աներևույթ սխալ կա։
Իսկ սխալն իմ կարծիքով հետևյալում ա․ աշխարհիս ներկայիս վիճակի հանդեպ անբավարարվածությունդ կամ մերժումդ անվանում ես ձանձրույթ։
Ոչ մի սխալ չեմ նկատում, իրերը կոչում ենք իրենց անուններով։ Հենց հիմա լիքը «հետաքրքիր» գործ ունեմ անելու ու նոր «հետաքրքիր» իդեաներ են արթնացել իմպլեմենտացիա անելու, ու լիքը խոստումներ եմ տվել, բայց էնքան ձանձրալի է, որ ինձ ահավոր ստիպելով եմ աշխատեցնում։ Թերևս ուրիշ ավելի հետաքրքիր բան չկա անելու, բացի նոր պրոբլեմներ ստեղծելուց։
Կյանքի մեծագույն պրոբլեմը անիմաստությունն է, քաոսի ընդլայնումը, էնտրոպիայի աճը, որի մասնակիցներն ենք մարդիկս։
Ոչ մի սխալ չեմ նկատում, իրերը կոչում ենք իրենց անուններով։ Հենց հիմա լիքը «հետաքրքիր» գործ ունեմ անելու ու նոր «հետաքրքիր» իդեաներ են արթնացել իմպլեմենտացիա անելու, ու լիքը խոստումներ եմ տվել, բայց էնքան ձանձրալի է, որ ինձ ահավոր ստիպելով եմ աշխատեցնում։ Թերևս ուրիշ ավելի հետաքրքիր բան չկա անելու, բացի նոր պրոբլեմներ ստեղծելուց։
Կյանքի մեծագույն պրոբլեմը անիմաստությունն է, քաոսի ընդլայնումը, էնտրոպիայի աճը, որի մասնակիցներն ենք մարդիկս։
Ու դրանով հանդերձ, նոր իդեաներն արթնացել են [ ինչ-որ բանից մղված ], բայց դու քեզ ստիպում ես դրանք աշխատեցնել։ Հակասություն ա։
Ու դրանով հանդերձ, նոր իդեաներն արթնացել են [ ինչ-որ բանից մղված ], բայց դու քեզ ստիպում ես դրանք աշխատեցնել։ Հակասություն ա։
Նոր իդեաներ արթնացնելն էլ ձանձրույթը փարատելու ձև է, ինչի՞ է էդքան անհասկանալի… Եթե ձանձրացող մարդ մենակ հասկանում ես անկյալ ու անբան մեկին, որ սենց գլուխը կախ նստած նվնվում ա, դա ես չեմ:
Նոր իդեաներ արթնացնելն էլ ձանձրույթը փարատելու ձև է, ինչի՞ է էդքան անհասկանալի… Եթե ձանձրացող մարդ մենակ հասկանում ես անկյալ ու անբան մեկին, որ սենց գլուխը կախ նստած նվնվում ա, դա ես չեմ:
Նախ, իմ հասկացածով՝ ոչ թե արթնացրել ես, այլ արթնացել են, բայց տարբերությունը մեծ չի, որովհետև ինչ-որ բան քեզ մղել է արթնացնելու էդ իդեաները։ Ձանձրույթից չմեռնելու ձգտու՞մը։ Ուրեմն բավականաչափ ձանձրացած չես, եթե ունես նման ձգտումներ։
Ինչ էլ ասես, ոնց էլ փորձես համոզել, ես գործի մեջ ասածիդ հակառակն եմ տեսնում․ էդքան կենսականություն, որ դու ունես, ձանձրույթին մենակ անունով ես ճանաչում։
մարդ եղած վախտ
03.08.2023, 11:13
Իսկ ինձ մոտ ուրիշ մտքեր են առաջանում, երբ մի տեղ տեսնում/լսում եմ, որ գեյ են նշանակել․ առաջին միտքը՝ նշանակել են, որովհետև գեյ ա (այսինքն, նշանակումը ներկայիս թափ հավաքող քաղաքականության մաս եմ դիտարկում, որպես առաջին մոտեցում )։
Ինչի՞, կարծում ես գեյը չէր կարո՞ղ իսկապես կոմպետենտ լինել մի ինչ-որ պաշտոնի համար։ Իսկ կինը՞, իսկ սևամորթը՞։
մարդ եղած վախտ
03.08.2023, 11:25
Քանի որ սենց ինտիմացաք սեռականության, կրոնի ու բզիկների շուրջ համախմբան ու պատկանելիության մանրամասներով, ապա ես էլ անկեղծանամ․
Փոքր ժամանակ ես ինձ մոլորակի ու բնության մասն էի զգում ու հաճելի էր կյանքը:
Ժամանակի ընթացքում որ մարդիկս բնությունը ահագին ավիրեցինք ու 10 անգամ գերազանցեցինք շների քանակը, ու նյութապաշտությունը դարձավ ամենահզոր կրոնը, ես կորցրեցի պատկանելիությանս զգացումը:
Հիմա ես ինձ խորթ եմ զգում, ուղղակի քարշ եմ տալիս գոյությունս՝ ռուտինային գործողություններով ու կարճաժամկետ պլաններով լցնելով կյանքս, որ ձանձրույթից չմեռնեմ։
Ինձ համար ձանձրալի է շուրջբոլորի տեխնոլոգիական զարգացւմները, ապուշ կոնֆլիկտները, արհեստական բանականությունը, էլեկտրական մեքենաները, մարդկության դատարկաբանությունները սեռականության, բիզնեսի, երկարակեցության, սնունդի, հագուստի ու մնացած ֆլան-ֆստանի շուրջ...
Միակ մխիթարանքս այն է, որ հեսա նորից աշուն է գալու, ամպեր կլինեն ու անձրևներ:
Վիշապ ջան, անկեղծ նենց տխրացնում ա էս մտքերիդ ցիկլը։ Դու մարդկանց մեղադրում ես (նյութապաշտության, դեբիլության, էմոցիաներին տրվելու, և այլնի մեջ), մարդկանցից հեռանում ես, հետո էլ՝ թե բա մարդիկ քեզ խանգարում են, շատ են։ Բայց հակառակ պրոցեսը - դեպի մարդիկ գնալը, ոչ թե օտարություն այլ հարազատություն փնտրելը լիքը հարցեր կլուծեր։
Գիտեմ, էդքան էլ քուլ չի մարդկանից չզզվելը, ոչ էլ պատվաբեր ա ՛դեբիլների՛ հետ հարազատությունը, բայց եսիմ… մարդկանց հետ կապ զգալը երկարաժամկետ ավելի շատ ֆիզիոլոգիական դրական փոփոխություններ ա խոստանում քան քուլ, խելացի լինելը, կամ թող համարձակվեմ ասել՝ կարնիվորը (ամա՜ն էս ինչ ասի)
Ինչի՞, կարծում ես գեյը չէր կարո՞ղ իսկապես կոմպետենտ լինել մի ինչ-որ պաշտոնի համար։ Իսկ կինը՞, իսկ սևամորթը՞։
Գեյը կարող ա հոյակապ մասնագետ լինել իր գործում, կամ չլինել, ինչպես հետերոն, սևամորթը, սպիտակամորթը, կինը, տղամարդը, կոլոտը, բոյովը, խուճուճը, քաչալը․․․
Բայց ներկայիս թրենդներն ու վարվող քաղաքականությունը կասկածի տակ են գցում գեյի՝ պաշտոնում նշանակման շարժառիթները․ արդյո՞ք կոմպետենտությունն ա պատճառը, թե՞ որովհետև գեյ ա՝ իրենց չպետք է մերժել, որ խտրականություն չդիտվի, կամ առաջադեմ ա դիտվում գեյին նշանակելը, կամ տոլերանտության բարձրագույն դրսևորում, որը պատիվ կբերի։
Գեյը կարող ա հոյակապ մասնագետ լինել իր գործում, կամ չլինել, ինչպես հետերոն, սևամորթը, սպիտակամորթը, կինը, տղամարդը, կոլոտը, բոյովը, խուճուճը, քաչալը․․․
Բայց ներկայիս թրենդներն ու վարվող քաղաքականությունը կասկածի տակ են գցում գեյի՝ պաշտոնում նշանակման շարժառիթները․ արդյո՞ք կոմպետենտությունն ա պատճառը, թե՞ որովհետև գեյ ա՝ իրենց չպետք է մերժել, որ խտրականություն չդիտվի, կամ առաջադեմ ա դիտվում գեյին նշանակելը, կամ տոլերանտության բարձրագույն դրսևորում, որը պատիվ կբերի։
Ես վերջերս պարզել եմ՝ տարօրինակ սեռի մարդիկ թույն էլեկտրոնային միքսեր են կատարում։
Օրինակ էս մարդը չեմ ջոկում, աղջիկ է, տղա է, խառն է (էական էլ չի), բայց ստկցնում ա.
https://youtu.be/OeXPt8zebJA
Գեյը կարող ա հոյակապ մասնագետ լինել իր գործում, կամ չլինել, ինչպես հետերոն, սևամորթը, սպիտակամորթը, կինը, տղամարդը, կոլոտը, բոյովը, խուճուճը, քաչալը․․․
Բայց ներկայիս թրենդներն ու վարվող քաղաքականությունը կասկածի տակ են գցում գեյի՝ պաշտոնում նշանակման շարժառիթները․ արդյո՞ք կոմպետենտությունն ա պատճառը, թե՞ որովհետև գեյ ա՝ իրենց չպետք է մերժել, որ խտրականություն չդիտվի, կամ առաջադեմ ա դիտվում գեյին նշանակելը, կամ տոլերանտության բարձրագույն դրսևորում, որը պատիվ կբերի։
Անհամեմատ ավելի շատ գեյ պաշտոնի չի նշանակվում անկախ մասնագիտական որակների զուտ գեյ լինելու պատճառով, քան հակառակը։ Դրա համար որ մի տեղ տեսնում եմ գեյ ա նշանակված, առաջին ռեակցիաս դրական ա, որտև էդ նշանակում ա, որ էն ավելի մեծ խնդիրն արդեն լուծված ա էդտեղ։
Հնարավոր չի մարդկության որևէ վատ սովորություն վերացնել միանգամից նենց, որ կատարյալ բալանսի գա ամեն ինչ, դրա համար էդ անհանդուրժողականության անցկացման արանքում առաջացող բացթողումները, քանի դեռ անհավասարությունը մյուս կողմ չի շրջվել, շատ ավելի փոքր խնդիր եմ համարում, քան էն, ինչի դեմ էդ առաջացել ա։
StrangeLittleGirl
03.08.2023, 21:32
Իմ գործի տեղի կոնկրետ մեր բաժինը բաղկացած ա Դանիայի «ամենանորմալ» մարդկանցից, որ ապրում են իրենց համար ուղիղ գծած կյանքով. սպիտակ դանիացի, ծնվում, մեծանում են փոքր քաղաքում, գալիս մեծ քաղաք սովորելու, հետերոսեքսուալ զուգավորվում, ընդունվում մեր ընկերությունում աշխատելու, արվարձանում տուն առնում, էրեխեք ունենում ու մինչև թոշակի տարիքը մեր ընկերությունում աշխատում։ Ապրում են լրիվ նորմալ կյանքով. գործի-տուն, տուն-գործի, հոբբիներ չունեն, իսկ երբ հարցնում ես հոբբիներից, ասում են, որ սիրում են իրենց ընտանիքով ու տնով զբաղվել։
Էս միջավայրում հատկանշական է, որ միջին ու բարձր-միջին մենեջմենթի շատ մեծ տոկոսը կանայք են։ Բայց դանիացի կանայք։ Էս վերևի նշած կյանքով ապրող կանայք։ Ու գրեթե բոլորը շատ կոմպետենտ են։ Գործի ընդունվել են ոչ թե նրա համար, որ կին են, այլ որովհետև մեր բաժինը, իր մեջ ունենալով «սըփորթ» բառը, հիմնականում կանանց է ձգում ու առավել համագործակցող ու էմպաթիկ տղամարդկանց։
Դրա համար ինձ գործի ընդունելն ահագին տարօրինակ էր. դանիացի չէի, սպիտակ չէի, արևմուտքից չէի, ոչ էլ էդ գծած կյանքով ապրել էի։ Հետո իհարկե հասկացա, որ իմ շեֆի քաղաքականությունն է մեր բաժին բազմազանություն բերելը. չնայած գծած կյանքով ապրելուն, բավական լայնախոհ էր։
Իմ շեֆը գնաց, բայց մինչ գնալը նոր շեֆի գործի ընդունելու համար երկու հոգու շորթլիսթեց, վերջնական ընտրությունը թողեց ենթաբաժնի ղեկավարի վրա, որը էլի նույն գծած կյանքով ա ապրում, բայց ի տարբերություն նախկին շեֆիս, նույն լայնախոհությունը չունի։ Էդ երկու շորթլիսթվածներից մեկը հարավամերիկացի կին էր՝ ղեկավարության տասնչորս տարվա փորձով, երկրորդը՝ սպիտակ դանիացի տղամարդ ղեկավարության զրո փորձով։ Ենթաբաժնի ղեկավարն ուզում էր տղամարդուն գործի ընդունել, բայց մենք ամբողջ թիմով ունքերից կախվեցինք, պնդեցինք, որ մենք փորձաճագար չենք, որ մեզ վրա ղեկավարել սովորեն, կնոջը գործի ընդունեն։
Ու կնոջն ընդունեց։ Կինը եկավ գործի, պարզվեց, որ հարավամերիկացի կին լինելուց բացի նաև գեյ ա։ Մեր էս տրադիցիոնալ բաժնում հայտնվել ա մեկը, որ իրանց տրադիցիոնալ պատկերացումներին չի համապատասխանում։ Բայց առաջին օրվանից էլ տեսնում ես, որ մարդը ընտիր անում ա գործը։
Հետո հայտնվում են էս թեմայի ակումբցիները ու հայտարարում, որ գործի ընդունել են, որովհետև գեյ ա։ Ու ոչ ոք չի մտածի, որ այլընտրանքն իրանից շատ ավելի պակաս փորձառու ու կոմպետենտ մեկն էր։
Անհամեմատ ավելի շատ գեյ պաշտոնի չի նշանակվում անկախ մասնագիտական որակների զուտ գեյ լինելու պատճառով, քան հակառակը։ Դրա համար որ մի տեղ տեսնում եմ գեյ ա նշանակված, առաջին ռեակցիաս դրական ա, որտև էդ նշանակում ա, որ էն ավելի մեծ խնդիրն արդեն լուծված ա էդտեղ։
Հնարավոր չի մարդկության որևէ վատ սովորություն վերացնել միանգամից նենց, որ կատարյալ բալանսի գա ամեն ինչ, դրա համար էդ անհանդուրժողականության անցկացման արանքում առաջացող բացթողումները, քանի դեռ անհավասարությունը մյուս կողմ չի շրջվել, շատ ավելի փոքր խնդիր եմ համարում, քան էն, ինչի դեմ էդ առաջացել ա։
Աշխարհի մակարդակով՝ այո, բայց կոնկրետ երկրների օրինակով այդպես չի։ Խոսքն այսպես կոչված առաջադեմ արևմուտքի այն երկրների մասին է, որոնք վարում են սեռականության հատուկ շեշտված քաղաքականություն՝ ինչ-ինչ պատճառներով։ Դրանցից մեկն, օրինակ, Ավստրալիան է։ Ուսուցչական պրակտիկայի էի մի ավստրալիական դպրոցում, որտեղ ուսուցիչներից մեկն ակնհայտորեն ադեկվատ չէր այդ պաշտոնին, ու կամացուկ հարցիս, թե ինչպես է դպրոցը դա անտեսում, ուսուցիչներից մեկն ինձ [նույնպես կամացուկ] մի բացահայտում արեց․ որովհետև լեսբի է, դպրոցը ռիսկ չի անոմ բան ասի։ Ու հաջորդ հարցիս, թե ինչու են ընդունել ուրեմն, ո՞ր արժանիքների համար, պատասխանը՝ դպրոցի իմիջի համար լավ է։ Հանուն արդարության, ասեմ, որ նույն դպրոցում դրամայի ուսուցիչը, որը մոդելային արտաքինով մի գեյ տղա էր, շատ լավ ուսուցիչ էր, ինձ դուր եկավ իր դասավանդումը, մոտեցումը աշխատանքին և աշակերտներին։
Ըստ իս, դպրոցն, օրինակ, էն ոլորտն է, որտեղ քաղաքականությամբ պայմանավորված նման "բացթողումներն" անթույլատրելի պիտի լինեն։
Իսկ առհասարակ, ես չեմ կարծում, որ նման քաղաքականությունը կնպաստի հոմոուղղվածությամբ մարդկանց հանդեպ խտրական վերաբերմունքի նվազմանը։ Ինձ թվում է, հակառակը՝ ավելի կբորբոքի։
Վիշապ ջան, անկեղծ նենց տխրացնում ա էս մտքերիդ ցիկլը։ Դու մարդկանց մեղադրում ես (նյութապաշտության, դեբիլության, էմոցիաներին տրվելու, և այլնի մեջ), մարդկանցից հեռանում ես, հետո էլ՝ թե բա մարդիկ քեզ խանգարում են, շատ են։ Բայց հակառակ պրոցեսը - դեպի մարդիկ գնալը, ոչ թե օտարություն այլ հարազատություն փնտրելը լիքը հարցեր կլուծեր։
Գիտեմ, էդքան էլ քուլ չի մարդկանից չզզվելը, ոչ էլ պատվաբեր ա ՛դեբիլների՛ հետ հարազատությունը, բայց եսիմ… մարդկանց հետ կապ զգալը երկարաժամկետ ավելի շատ ֆիզիոլոգիական դրական փոփոխություններ ա խոստանում քան քուլ, խելացի լինելը, կամ թող համարձակվեմ ասել՝ կարնիվորը (ամա՜ն էս ինչ ասի)
Մեվ ջան, նայի, ես օրինակ «զզվել», կամ «դեբիլներ», կամ «ինձ խանգարում են» արտահայտությունները չեմ օգտագործել, ընդամենը ասել եմ, որ ձանձրանում եմ, բայց դու հավեսով ինտերպրետացիաներ ես արել։
Հիմա ես ո՞նց փորձեմ քեզ հետ կապ զգալ, որ դրական ֆիզիոլոգիական փոփոխություններ ունենամ, եթե ոչ ինձ հասկանում ես, ու գոնե կարնիվոր էլ չես անում։
Ես վերջերս պարզել եմ՝ տարօրինակ սեռի մարդիկ թույն էլեկտրոնային միքսեր են կատարում։
Օրինակ էս մարդը չեմ ջոկում, աղջիկ է, տղա է, խառն է (էական էլ չի), բայց ստկցնում ա.
https://youtu.be/OeXPt8zebJA
Բան ասիր։ Լավագույն դիզայներները գեյ են, վարսավիրները բա, իսկ դիմահարդարման որևէ բանի իմ հազվադեպ գնումների ժամանակ ես կոնսուլտացիայի համար ողջ բաժնով մեկ հայացքով փնտրում եմ գեյ երիտասարդի․ իր չափ ոչ մի հետերո լավատեղյակ չի լինում արտադրանքին ու թե ինձ ինչը կհամապատասխանի։
Հ․Գ․ Նախորդ բաժիններից մեկում՝ "Խորհուրդ եմ տալիս դիտել", էս թեմայով մի շատ լավ ֆիլմ եմ առաջարկել, էլի եմ խորհուրդ տալիս․ Tár. Նայեք, քննարկենք, էլի, բարդ շերտեր ունի։
StrangeLittleGirl
04.08.2023, 11:23
Հ․Գ․ Նախորդ բաժիններից մեկում՝ "Խորհուրդ եմ տալիս դիտել", էս թեմայով մի շատ լավ ֆիլմ եմ առաջարկել, էլի եմ խորհուրդ տալիս․ Tár. Նայեք, քննարկենք, էլի, բարդ շերտեր ունի։
Տեսել եմ շատ վաղուց, քննարկել եմ ում հետ որ հետաքրքիր ա քննարկելը, էդ թվում՝ լեսբիների հետ։ Ակումբում քննարկելու անհրաժեշտություն չեմ տեսնում։
Տեսել եմ շատ վաղուց, քննարկել եմ ում հետ որ հետաքրքիր ա քննարկելը, էդ թվում՝ լեսբիների հետ։ Ակումբում քննարկելու անհրաժեշտություն չեմ տեսնում։
Էս գրելուդ նպատակը ո՞րն էր․ որ իմանանք, որ Ակումբի հետ էդ ֆիլմը քննարկել քեզ հետաքրքիր չի՞։
մարդ եղած վախտ
04.08.2023, 13:16
Մեվ ջան, նայի, ես օրինակ «զզվել», կամ «դեբիլներ», կամ «ինձ խանգարում են» արտահայտությունները չեմ օգտագործել, ընդամենը ասել եմ, որ ձանձրանում եմ, բայց դու հավեսով ինտերպրետացիաներ ես արել։
Հիմա ես ո՞նց փորձեմ քեզ հետ կապ զգալ, որ դրական ֆիզիոլոգիական փոփոխություններ ունենամ, եթե ոչ ինձ հասկանում ես, ու գոնե կարնիվոր էլ չես անում։
Էդքան չհասկացված, որ դու ես․․․ էդքան խոսքերդ խեղաթյուրող, որ ես եմ․․․ անհնար ա։ Բայց իմ հերն էլ անիծած, էս 8մլրդի մեջ գոնե մի 10 հոգի չլինե՞ր քեզ հասկացող, որ կապ զգայիր․․․ Խե՜ղճ, Վիշապ ջան։
Էս գրելուդ նպատակը ո՞րն էր․ որ իմանանք, որ Ակումբի հետ էդ ֆիլմը քննարկել քեզ հետաքրքիր չի՞։
Էն մի անեկդոտ կա է, որ ասում ա՝ զանգել եմ ասեմ, որ իմ վրա հույս չդնեք :D
Հ․Գ․
Կարծում եմ «փոքրամասնությունը էս ինչ բանից լավ ա» երևի նույնքան (եթե ոչ ավել) խտրականություն ա, քան «փոքրամասնությունը էս ինչ բանից վատ ա»-ն։
Հ․Հ․Գ․
Ֆիլմի համար մեծ հույսեր ունեի, ու ահագին սպասում էի դուրս գալուն, էն էլ պարզվեց անկապ էժաննոց դրամա էր․․․ բայց հայ-հայ ա գրելու է, որ ֆիլմը քննարկել եմ ում հետ որ հետաքրքիր ա քննարկելը, էդ թվում՝ երաժշտության ոլորտում բարձր դիրքի ու պաշտոնների հասած մարդկանց հետ, ու ակումբում քննարկելու անհրաժեշտություն չեմ տեսնում, էն էլ Բյուրը սաղ շորշորս տարավ։ :P
One_Way_Ticket
04.08.2023, 14:37
Էս գրելուդ նպատակը ո՞րն էր․ որ իմանանք, որ Ակումբի հետ էդ ֆիլմը քննարկել քեզ հետաքրքիր չի՞։
Ինչու՞ են որոշ ակումբցիներ ակտիվ ակումբում, եթե իրենց այստեղ հետաքրքիր չէ։ Առաջարկում եմ թեմա բացել այդ մասին, հատուկ հոգեբանություն և փիլիսոփայություն բաժնում։
Ruby Rue
04.08.2023, 15:19
Աշխարհի մակարդակով՝ այո, բայց կոնկրետ երկրների օրինակով այդպես չի։ Խոսքն այսպես կոչված առաջադեմ արևմուտքի այն երկրների մասին է, որոնք վարում են սեռականության հատուկ շեշտված քաղաքականություն՝ ինչ-ինչ պատճառներով։ Դրանցից մեկն, օրինակ, Ավստրալիան է։ Ուսուցչական պրակտիկայի էի մի ավստրալիական դպրոցում, որտեղ ուսուցիչներից մեկն ակնհայտորեն ադեկվատ չէր այդ պաշտոնին, ու կամացուկ հարցիս, թե ինչպես է դպրոցը դա անտեսում, ուսուցիչներից մեկն ինձ [նույնպես կամացուկ] մի բացահայտում արեց․ որովհետև լեսբի է, դպրոցը ռիսկ չի անոմ բան ասի։ Ու հաջորդ հարցիս, թե ինչու են ընդունել ուրեմն, ո՞ր արժանիքների համար, պատասխանը՝ դպրոցի իմիջի համար լավ է։ Հանուն արդարության, ասեմ, որ նույն դպրոցում դրամայի ուսուցիչը, որը մոդելային արտաքինով մի գեյ տղա էր, շատ լավ ուսուցիչ էր, ինձ դուր եկավ իր դասավանդումը, մոտեցումը աշխատանքին և աշակերտներին։
Ըստ իս, դպրոցն, օրինակ, էն ոլորտն է, որտեղ քաղաքականությամբ պայմանավորված նման "բացթողումներն" անթույլատրելի պիտի լինեն։
Իսկ առհասարակ, ես չեմ կարծում, որ նման քաղաքականությունը կնպաստի հոմոուղղվածությամբ մարդկանց հանդեպ խտրական վերաբերմունքի նվազմանը։ Ինձ թվում է, հակառակը՝ ավելի կբորբոքի։
Չգիտեմ` Ավստրալիայում ամեն ինչ ոնց ա, բայց ասենք Շվեդիայում, որն ի դեպ, նույն հավասարության ինդեքսն ունի (https://www.equaldex.com/equality-index), ինչ Ավստրալիան, երբևէ նման դեպքեր չեմ տեսել կամ լսել, որ ինչ-որ հաստատություն մարդկանց ընդունի՝ զուտ իմիջի համար։ Ոնց արդեն թեմայում նշվել ա, քուիր համայնքի բարձրացրած աղմուկը նրա համար ա, որ հավասար իրավունքներ ունենանք։ Բազմաթիվ հետազոտություններ կան, որ լրիվ նույն որակավորումներն ունենալու պարագայում գործատուները շատ ավելի հակված են ընդունել ցիսգենդեր, արևմտյան անունով ու աչքունքով տղամարդկանց՝ գիտակցված կամ չգիտակցված կանխակալ կարծիքի պատճառով։ Մարգինալացված խմբերը՝ ԼԳԲՏՔ անձինք (հատկապես՝ տրանս մարդիկ), աֆրիկյան կամ հարավ-ասիական ծագումով մարդիկ ու լիքը այլ խմբեր պատմականորեն խտրականացվել են մեծամասամբ սպիտակ երկրներում։ Ու շարունակում են խտրականացվել հասարակության ու լեգալ համակարգի կողմից։ Նույն բարձր ինդեքս ունեցող Շվեդիայում դեռ իրավական ու բժշկական հարցերում լիքը բացեր կան։ Բացահայտ քուիր լինելը դեռ մարտահրավեր ա համակարգին, ու դեռ բարձր պաշտոններում շատ քիչ քուիրներ, կանայք ու ոչ սպիտակ մարդիկ կան։
Էստեղ մի ուրիշ հարց էլ կա։ Մենք չենք կարա միջակ լինենք, մենք չենք կարա մի քիչ վատ անենք մեր գործը․ բազմաթիվ ոչ գեյ մարդիկ իրանց գործը վատ են անում, բայց ոչ մեկ չի ասում, օ՜հ, նա նորվեգացի տղամարդ ա, դրա համար ա վատ աշխատակից։ Իսկ մարգինալացված համայնքների դեպքում առաջինը մարդիկ տեսնում են սեռականությունն ու մաշկի գույնը։
Վերադառնալով թեմային՝ ինքնության ու պատկանելիության մասին, երբևէ չե՞ք մտածել, որ էդ լեսբի ուսուցչի կամ ասենք տրանսգենդեր իրավաբանի գոյությունը լիքը մարդկանց համար մեծ բան ա՝ պատկանելիության առումով։ Լիքը մարդիկ տեսնում են, որ սեռականությունը խարազան չի, որ հնարավոր ա հասնել հաջողությունների տարբեր ոլորտներում, որ տրանս կանայք այլ տարբերակներ էլ ունեն, քան ասենք սեքս աշխատանքը։ Ցանկացած մարգինալացված համայնքի տեսանելիությունն ու ակտիվությունը ստեղծում ա միջավայր, որն օգնում ա համայնքի այլ ներկայացուցիչներին։
Էն մի անեկդոտ կա է, որ ասում ա՝ զանգել եմ ասեմ, որ իմ վրա հույս չդնեք :D
Հ․Գ․
Կարծում եմ «փոքրամասնությունը էս ինչ բանից լավ ա» երևի նույնքան (եթե ոչ ավել) խտրականություն ա, քան «փոքրամասնությունը էս ինչ բանից վատ ա»-ն։
Հ․Հ․Գ․
Ֆիլմի համար մեծ հույսեր ունեի, ու ահագին սպասում էի դուրս գալուն, էն էլ պարզվեց անկապ էժաննոց դրամա էր․․․ բայց հայ-հայ ա գրելու է, որ ֆիլմը քննարկել եմ ում հետ որ հետաքրքիր ա քննարկելը, էդ թվում՝ երաժշտության ոլորտում բարձր դիրքի ու պաշտոնների հասած մարդկանց հետ, ու ակումբում քննարկելու անհրաժեշտություն չեմ տեսնում, էն էլ Բյուրը սաղ շորշորս տարավ։ :P
Էն որ նայողները եկել են ասեն, որ դուք էնքան չկաք, որ ձեզ հետ քննարկենք, հենց էդ ֆիլմի բովանդակության ոլորտից ա, նենց որ համարենք, որ ձեզ հետ քննարկումը ինչքան ունակ էիք, էնքան էլ ստացվեց ;)
Էն մի անեկդոտ կա է, որ ասում ա՝ զանգել եմ ասեմ, որ իմ վրա հույս չդնեք :D
Հ․Գ․
Կարծում եմ «փոքրամասնությունը էս ինչ բանից լավ ա» երևի նույնքան (եթե ոչ ավել) խտրականություն ա, քան «փոքրամասնությունը էս ինչ բանից վատ ա»-ն։
Հ․Հ․Գ․
Ֆիլմի համար մեծ հույսեր ունեի, ու ահագին սպասում էի դուրս գալուն, էն էլ պարզվեց անկապ էժաննոց դրամա էր․․․ բայց հայ-հայ ա գրելու է, որ ֆիլմը քննարկել եմ ում հետ որ հետաքրքիր ա քննարկելը, էդ թվում՝ երաժշտության ոլորտում բարձր դիրքի ու պաշտոնների հասած մարդկանց հետ, ու ակումբում քննարկելու անհրաժեշտություն չեմ տեսնում, էն էլ Բյուրը սաղ շորշորս տարավ։ :P
Քեզնից չէի սպասում, որ երաժշտության ոլորտում բարձր դիրքի ու պաշտոնների հասած մարդկանց հետ էժաննոց դրամաներ քննարկես, հա՜։
Աշխարհի մակարդակով՝ այո, բայց կոնկրետ երկրների օրինակով այդպես չի։ Խոսքն այսպես կոչված առաջադեմ արևմուտքի այն երկրների մասին է, որոնք վարում են սեռականության հատուկ շեշտված քաղաքականություն՝ ինչ-ինչ պատճառներով։ Դրանցից մեկն, օրինակ, Ավստրալիան է։ Ուսուցչական պրակտիկայի էի մի ավստրալիական դպրոցում, որտեղ ուսուցիչներից մեկն ակնհայտորեն ադեկվատ չէր այդ պաշտոնին, ու կամացուկ հարցիս, թե ինչպես է դպրոցը դա անտեսում, ուսուցիչներից մեկն ինձ [նույնպես կամացուկ] մի բացահայտում արեց․ որովհետև լեսբի է, դպրոցը ռիսկ չի անոմ բան ասի։ Ու հաջորդ հարցիս, թե ինչու են ընդունել ուրեմն, ո՞ր արժանիքների համար, պատասխանը՝ դպրոցի իմիջի համար լավ է։ Հանուն արդարության, ասեմ, որ նույն դպրոցում դրամայի ուսուցիչը, որը մոդելային արտաքինով մի գեյ տղա էր, շատ լավ ուսուցիչ էր, ինձ դուր եկավ իր դասավանդումը, մոտեցումը աշխատանքին և աշակերտներին։
Ըստ իս, դպրոցն, օրինակ, էն ոլորտն է, որտեղ քաղաքականությամբ պայմանավորված նման "բացթողումներն" անթույլատրելի պիտի լինեն։
Իսկ առհասարակ, ես չեմ կարծում, որ նման քաղաքականությունը կնպաստի հոմոուղղվածությամբ մարդկանց հանդեպ խտրական վերաբերմունքի նվազմանը։ Ինձ թվում է, հակառակը՝ ավելի կբորբոքի։
Ռուբիի հետ ահագին համաձայն եմ էս թեմայով, բայց իմ ասածի կոնտեքստում պատասխանեմ՝ Եթե նույնիսկ Ավստրալիայում գրեթե ոչ մի գեյ խտրականության պատճառով չի զրկվում աշխատանքից ու ոմանք խտրականութւան պատճառով նշանակվում են աշխատանքի՝ ես ավելի շատ ուրախ եմ մարդկության համար, որ էն ավելի մեծ խնդիրը հաղթահարում են։ Երբ ատելության պատճառով մարդկանց վնասելը կթողնենք անցյալում ու զուտ թիթիզության կամ պռադվինուտի երևալու հետևանքները կմնա՝ նույն ձևով սրա դեմ պետք կլինի պայքարել, բայց հիմա հազիվ դուրս ենք գալիս էն ավելի մեծ խնդրի տակից ու չէի ուզի որ հակառակ ծայրահեղությունից էնքան վախենանք, որ հետ գնանք։
Ոչ մի բան էլ արդար չի էս աշխարհում, բայց կան անարդարության տարբեր մակարդակներ ։Դ
Էն որ նայողները եկել են ասեն, որ դուք էնքան չկաք, որ ձեզ հետ քննարկենք, հենց էդ ֆիլմի բովանդակության ոլորտից ա, նենց որ համարենք, որ ձեզ հետ քննարկումը ինչքան ունակ էիք, էնքան էլ ստացվեց ;)
Քեզնից չէի սպասում, որ երաժշտության ոլորտում բարձր դիրքի ու պաշտոնների հասած մարդկանց հետ էժաննոց դրամաներ քննարկես, հա՜։
Իսկ ես էդ գրածը որպես կատակ ընկալեցի, նույնիսկ մի կարգին ժպտացրեց :)
Էն որ նայողները եկել են ասեն, որ դուք էնքան չկաք, որ ձեզ հետ քննարկենք, հենց էդ ֆիլմի բովանդակության ոլորտից ա, նենց որ համարենք, որ ձեզ հետ քննարկումը ինչքան ունակ էիք, էնքան էլ ստացվեց ;)
Թեթև տար, Բարեկամս, զուտ թեթև стёб էր Բյուրի նկատմամբ, որովհետև կարոտել էի իրեն իր ամբողջ ակումբային Բյուրակնությամբ:oy
Իսկ ֆիլմի մասին արդեն ասեցի էլի․․․ շատ քիչ ֆիլմերից ա, որ նայելուց հետո մտածեցի՝ էլ կյանքիս էս ժամանակը հետ չեմ բերի, նենց որ դրա քննարկումը ավելի շատ լինելու ա նրա մասին թե ինչ այդ ֆիլմը չէր, ինչը, եսիմ, իմաստ ունի՞։
Իսկ ես էդ գրածը որպես կատակ ընկալեցի, նույնիսկ մի կարգին ժպտացրեց :)
Ես էլ եմ որպես կատակ արձագանքել ;)
Թեթև տար, Բարեկամս, զուտ թեթև стёб էր Բյուրի նկատմամբ, որովհետև կարոտել էի իրեն իր ամբողջ ակումբային Բյուրակնությամբ:oy
Իսկ ֆիլմի մասին արդեն ասեցի էլի․․․ շատ քիչ ֆիլմերից ա, որ նայելուց հետո մտածեցի՝ էլ կյանքիս էս ժամանակը հետ չեմ բերի, նենց որ դրա քննարկումը ավելի շատ լինելու ա նրա մասին թե ինչ այդ ֆիլմը չէր, ինչը, եսիմ, իմաստ ունի՞։
Իսկ ես էդ ֆիլմի մասին ոչ լսել էի, ոչ էլ սպասելիքներ ունեի, անկապ բերեց netflix-ը, երբ օրվա վերջում հոգնած, ալարում ես գնալ քնելու, իսկ ես հազարից մեկ եմ կինո նայում։ Իսկ ֆիլմը լավ նայվեց, ինչից բացի (լավ նայվելուց) ես ֆիլմերից ուրիշ սպասելիքներ չեմ ունենում։ Նենց որ` ավելի քան թեթև եմ նայում, ֆիլմերը ներառյալ, Ծլնգ ջա 'ն։
Էստեղ մի ուրիշ հարց էլ կա։ Մենք չենք կարա միջակ լինենք, մենք չենք կարա մի քիչ վատ անենք մեր գործը․ բազմաթիվ ոչ գեյ մարդիկ իրանց գործը վատ են անում, բայց ոչ մեկ չի ասում, օ՜հ, նա նորվեգացի տղամարդ ա, դրա համար ա վատ աշխատակից։ Իսկ մարգինալացված համայնքների դեպքում առաջինը մարդիկ տեսնում են սեռականությունն ու մաշկի գույնը։
Ոգևորող է, երբ մարդիկ ինչ-որ համայնքի մասին խոսելիս «մենք» դերանունն են օգտագործում, պատկանելություն ինչ ուժեղ զգացում պիտի որ լինի։
One_Way_Ticket
04.08.2023, 18:09
բազմաթիվ ոչ գեյ մարդիկ իրանց գործը վատ են անում, բայց ոչ մեկ չի ասում, օ՜հ, նա նորվեգացի տղամարդ ա, դրա համար ա վատ աշխատակից։ Իսկ մարգինալացված համայնքների դեպքում առաջինը մարդիկ տեսնում են սեռականությունն ու մաշկի գույնը։
Ստերեոտիպներ եղել են, կան ու կլինեն։ Այդպիսին ենք մենք մարդիկս ստեղծված։ Էն, որ սպիտակ մարդկանց մասին քիչ են վատ ստերեոտիպները, գալիս է նրանից, որ (շուտ եմ ասել, դեմքիս թռնել չկա) քիչ են դրա համար առիթ տվել։ Ինչը չի նշանակում, որ դրա նկատմամբ լրիվ immune են։
Օրինակ, Ռիգայում ուտելիքի լավագույն առաքիչները հնդիկներն են։ Խելոք իրենց հեծանիվներով բարեխղճորեն կատարում են իրենց գործը։ Տեղացի սպիտակները (լատվիացի կամ ռուս, Ռիգայում 50/50) հիմնականում չեն ուզում անել այդ գործը, քանի որ վարձատրությունը շատ քիչ է։ Եթե անում են, ապա կամ ընդհանրապես ուրիշ ոչ մի բանի ունակ չեն, կամ ինչ-որ տրանսպորտային միջոց ունեն, որով քաղաքում շրջագայելուց հաճույք են ստանում, իսկ գործն այդտեղ երկրորդական է։ Ու ինչ-որ խնդիր որ առաջանում է (ասենք, ուշանալ, նագլի կերպով թեյավճար ուզել կամ պիցցան պայուսակի մեջ ուղղահայաց դնել), հիմնականում իրենց հետ է։ Ու իմ մոտ արդեն ենթագիտակցորեն միտք է առաջանում՝ թուուու, էլի էս սպիտակները։
Փոխարենը, այլ կոնտեքստներում ես իրենց կարող է շատ էլ լավ վերաբերվեմ։ Օրինակ, վերջերս Etsy-ով Բուլղարիայից լամպի ապակե shade էի պատվիրել։ Անուն-ազգանունից երևում էր, որ լատվիացի է վաճառողը։ Ուրախացա, մտածեցի՝ լատվիական պեդանտությամբ նենց տեղը տեղին ուպակովկա կանի, որ ճանապարհին չի ջարդվի։ Ու իրոք։ Երևի ճանապարհին նույնիսկ եթե վերցնեին ու դիտմամբ գետնով տային, էլի բան չլիներ։
...
Էստեղ մի ուրիշ հարց էլ կա։ Մենք չենք կարա միջակ լինենք, մենք չենք կարա մի քիչ վատ անենք մեր գործը․ բազմաթիվ ոչ գեյ մարդիկ իրանց գործը վատ են անում, բայց ոչ մեկ չի ասում, օ՜հ, նա նորվեգացի տղամարդ ա, դրա համար ա վատ աշխատակից։ Իսկ մարգինալացված համայնքների դեպքում առաջինը մարդիկ տեսնում են սեռականությունն ու մաշկի գույնը։
...
Դուք կարո՛ղ եք միջակ լինել, ու ձեր մեջ լիքը միջակություններ կան: Օրինակ նշվածը գրական հայերեն չի, ու կարդալուց միանգամից մտածեցի, որ հաստատ գեյ է գրողը:
Ստերեոտիպներ եղել են, կան ու կլինեն։ Այդպիսին ենք մենք մարդիկս ստեղծված։ Էն, որ սպիտակ մարդկանց մասին քիչ են վատ ստերեոտիպները, գալիս է նրանից, որ (շուտ եմ ասել, դեմքիս թռնել չկա) քիչ են դրա համար առիթ տվել։ Ինչը չի նշանակում, որ դրա նկատմամբ լրիվ immune են։
Օրինակ, Ռիգայում ուտելիքի լավագույն առաքիչները հնդիկներն են։ Խելոք իրենց հեծանիվներով բարեխղճորեն կատարում են իրենց գործը։ Տեղացի սպիտակները (լատվիացի կամ ռուս, Ռիգայում 50/50) հիմնականում չեն ուզում անել այդ գործը, քանի որ վարձատրությունը շատ քիչ է։ Եթե անում են, ապա կամ ընդհանրապես ուրիշ ոչ մի բանի ունակ չեն, կամ ինչ-որ տրանսպորտային միջոց ունեն, որով քաղաքում շրջագայելուց հաճույք են ստանում, իսկ գործն այդտեղ երկրորդական է։ Ու ինչ-որ խնդիր որ առաջանում է (ասենք, ուշանալ, նագլի կերպով թեյավճար ուզել կամ պիցցան պայուսակի մեջ ուղղահայաց դնել), հիմնականում իրենց հետ է։ Ու իմ մոտ արդեն ենթագիտակցորեն միտք է առաջանում՝ թուուու, էլի էս սպիտակները։
Փոխարենը, այլ կոնտեքստներում ես իրենց կարող է շատ էլ լավ վերաբերվեմ։ Օրինակ, վերջերս Etsy-ով Բուլղարիայից լամպի ապակե shade էի պատվիրել։ Անուն-ազգանունից երևում էր, որ լատվիացի է վաճառողը։ Ուրախացա, մտածեցի՝ լատվիական պեդանտությամբ նենց տեղը տեղին ուպակովկա կանի, որ ճանապարհին չի ջարդվի։ Ու իրոք։ Երևի ճանապարհին նույնիսկ եթե վերցնեին ու դիտմամբ գետնով տային, էլի բան չլիներ։
Գրածդ ոչ թե ստերետիպային թյուրիմացության մասին ա, այլ փաստերի, իսկ անտեսելը, որ ազգային, սեռային, սեռական կողմնորոշման հատկանիշներով պայմանավորված մարդկային որոշակի դրսևրումներ այնուամենայնիվ կան, արհեստածին հասարական կառույցների հիմքն է դնում, կառույցներ, որոնք խոսքերով են հիմնականում աշխատելու, որովհետև փաստերը ավելի զորավոր են։
One_Way_Ticket
05.08.2023, 00:14
Գրածդ ոչ թե ստերետիպային թյուրիմացության մասին ա, այլ փաստերի, իսկ անտեսելը, որ ազգային, սեռային, սեռական կողմնորոշման հատկանիշներով պայմանավորված մարդկային որոշակի դրսևրումներ այնուամենայնիվ կան, արհեստածին հասարական կառույցների հիմքն է դնում, կառույցներ, որոնք խոսքերով են հիմնականում աշխատելու, որովհետև փաստերը ավելի զորավոր են։
Ես չեմ էլ ասում, որ թյուրիմացություն է։ Ստերեոտիպները ձևավորվում են կյանքի փորձի և/կամ ուղղորդված պրոպագանդայի արդյունքում։ Երկրորդը հիվանդ դեպք է, ու դրա դեմ ես լրիվ կողմ եմ պայքարելուն, իսկ առաջինը նորմալ երևույթ է։
Իսկ ինձ կբացատրեք, թե ոնց էն հետազոտություններ անում տենց։ Ոնց են ընտրում լրիվ նույն մասնագիտական կարողություններ ունեցող մարդկանց, հետո սկսում ուրիշ ֆակտորներ չափել։
Ոգևորող է, երբ մարդիկ ինչ-որ համայնքի մասին խոսելիս «մենք» դերանունն են օգտագործում, պատկանելություն ինչ ուժեղ զգացում պիտի որ լինի։
Խոսելուց՝ հա՛, բանավիճելուց՝ ահագի՜ն վանող ա․․․․ Ռուբիի մտքերը խորապես հարգելով ու իրեն վիրտուալ շատ-շատ սիրելով, մեկն ինձ այդ «մենք»-ն ասում ա, որ ինքը չի փնտրում զրույց, այլ ասում ա՝ ես դա ապրում եմ, իսկ դուք միայն փիլիսոփայում, ինչը լրիվ տեղին դիրքորոշում ա, ու ակումբում ես էլ եմ արել այն թեմաներով, որոնց շուրջ մարդկանց փորձի բացակայությունն ու փիլիսոփայականին տանելն ինձ անհետաքրքիր են եղել։ Բայց դե պատճառ կա, որ գիտա-ակադեմիական դիսկուրսում առաջին դեմքով շարադրանքը բացարձակ գոյություն չունի։
Վերջին երկու տարում, երբ կլիենտներիս (իսկ հիմա նաև՝ պացիենտներիս) մեծ մասը գերմանացիներ են, էս հասարակության մեջ իմ (չ)պատկանելության հարցը սկսել է կոկորդս խեղդել։
Հոգնել եմ ինձ տնտղող, կասկածող հայացքներից ու անկապ ռեպլիկներից։
Երբ միգրացիոն աշխատանքի մեջ ես, բնիկները կամ ընդհանրապես տեղյակ էլ չեն էդ «ենթամշակույթից» կամ քեզ լրիվ քո տեղում են ընկալում՝ միգրանտները միգրանտների համար, թող իրար օգնեն։
Բացի դրանից կարող ես նաև ինչ-որ միջազգային կազմակերպությունում աշխատել, որտեղ լեզուն հիմնականում անգլերեն է, և մարդիկ են աշխատում՝ աշխարհի բոլոր կողմերից եկած։ Հավանաբար էլի քեզ կզգաս՝ ինչ-որ մի ենթամշակույթի մեջ, որտեղ բոլորն ինչ-որ ձևով քեզ նման են։
Կարող ես նաև քո պստիկ խանութը բացել կամ ռեստորանը կամ եղունգներ սարքելու / կոսմետիկայի / մերսման կենտրոն կամ էլ մի տեղ մաքրություն անել, երեխա պահել, սանիտար լինել կամ խնամող․ էլի քեզ կնայեն՝ որպես «քո տեղում»։ Ու սրանք բնավ էլ վատ գործեր չեն, բայց դրանից դուրս հասարակությունը քեզ չի ընկալում։
Հլը փորձիր մտնել առողջապահական-թերապևտիկ ոլորտ, որտեղ աշխատողները համարյա առանց բացառության գերմանացիներ են կամ առնվազն Գերմանիայում ծնված-մեծացածներ, կզգաս միանգամից, թե այցելուները քեզ ոնց են նայում, ոնց որ երկնքից իջածի։ Անթաքույց զարմացած աչքերով, համարյա ապշահար՝ խառնված անվստահության հետ։ Իրականում չեմ մեղադրում իրենց․ ինքս էլ ինձ սպիտակ ագռավ եմ զգում՝ էս բոլոր գերմանացիների մեջ։
Բայց ինձ տանջում է էն հարցը, թե արժի՞ արդյոք ջանալ՝ պատկանելության համար, թե թքած էդ ամենի վրա, ուղղակի պետք է մաշկը հաստացնել ու ինքնավստահ մնալ՝ բոլոր տեսակի հայացքների-ռեպլիկների մեջ։
Մտածում եմ՝ ես էնքան եմ ամեն ինչ արել, որ էս հասարակության լիարժեք մաս լինեմ։ Կրթություն եմ ստացել, լեզուն եմ սովորել ու միշտ աշխատել եմ, երբևէ պետության հաշվին չեմ ապրել, հարկերս վճարել եմ, հասարակության բոլոր կանոններին-օրենքներին հետևել եմ։ Էլ ի՞նչ անեմ։ Ազգանունս փոխե՞մ (անունս արդեն կրճատել եմ, որ արտաբերելի լինի), ակցենտս իսպառ վերացնելու համար արտասանական թրեյնինգների գնա՞մ (դերասաններն են սովորաբար էդպիսի թրեյնինգներ անցնում), արտաքինս էլ փոխե՞մ, էլ ի՞նչ ու ինչքա՞ն։ Թե՞ նորից վերադառանամ էն ոլորտ, որտեղ ինձ ոչ մեկ թարս չէր նայում (միգրացիոն աշխատանքի)։ Կամ էլ ընդհանրապես վերադառնամ Հայաստան։
Ի դեպ վերջինս երևի թե սկի հարցի լուծում էլ չլիներ, որովհետև ես Հայաստանում էլ միշտ (չ)պատկանելության խնդիր եմ ունեցել, որը հիմա դեռ ավելի է սրված լինելու։
Ու դրա արդյունքում մտածում եմ՝ գուցե էս ամենն իմ գլխի տառականներն են ուղղակի, ու կապ չունի, թե որտեղ ապրեմ, ոնց կոչվեմ, ինչ լեզվով խոսեմ, ամեն տեղ էլ ինձ խորթ եմ զգալու։
Վերջին երկու տարում, երբ կլիենտներիս (իսկ հիմա նաև՝ պացիենտներիս) մեծ մասը գերմանացիներ են, էս հասարակության մեջ իմ (չ)պատկանելության հարցը սկսել է կոկորդս խեղդել։
Հոգնել եմ ինձ տնտղող, կասկածող հայացքներից ու անկապ ռեպլիկներից։
Հլը փորձիր մտնել առողջապահական-թերապևտիկ ոլորտ, որտեղ աշխատողները համարյա առանց բացառության գերմանացիներ են կամ առնվազն Գերմանիայում ծնված-մեծացածներ, կզգաս միանգամից, թե այցելուները քեզ ոնց են նայում, ոնց որ երկնքից իջածի։ Անթաքույց զարմացած աչքերով, համարյա ապշահար՝ խառնված անվստահության հետ։ Իրականում չեմ մեղադրում իրենց․ ինքս էլ ինձ սպիտակ ագռավ եմ զգում՝ էս բոլոր գերմանացիների մեջ։
Ի դեպ վերջինս երևի թե սկի հարցի լուծում էլ չլիներ, որովհետև ես Հայաստանում էլ միշտ (չ)պատկանելության խնդիր եմ ունեցել, որը հիմա դեռ ավելի է սրված լինելու։
Ու դրա արդյունքում մտածում եմ՝ գուցե էս ամենն իմ գլխի տառականներն են ուղղակի, ու կապ չունի, թե որտեղ ապրեմ, ոնց կոչվեմ, ինչ լեզվով խոսեմ, ամեն տեղ էլ ինձ խորթ եմ զգալու։
Հմ, իսկ ինչի՞ ես բացասաբար ինտերպրետացնում իրենց հայացքները։ Տարբեր ես մեծամասնությունից նայում են, էդ չի նշանակում չէ՞, որ իրենք ուզում են դու ընդեղ չգտնվես կամ համարում են, որ ավելորդ ես տեղ, չպիտի լինեիր։
Հմ, իսկ ինչի՞ ես բացասաբար ինտերպրետացնում իրենց հայացքները։ Տարբեր ես մեծամասնությունից նայում են, էդ չի նշանակում չէ՞, որ իրենք ուզում են դու ընդեղ չգտնվես կամ համարում են, որ ավելորդ ես տեղ, չպիտի լինեիր։
Դե վերջում գրեցի՝ հնարավոր է տառականներն իմն են, ես եմ ինձ ուղղակի էդպես զգում։
Բայց դե մյուս կողմից էլ, ես գիտեմ ինչի եմ էս մասնագիտության մեջ, ու լավ արտահայտված էմպատիան դրա մի մասն է, էդ թվում նաև՝ մարդկանց հայացքներն ու էմոցիաները գոնե մի փոքր հասկանալու կարողությունը։ Ինչը իհարկե չի բացառում, որ երբեմն ու գուցե նաև հաճախ սխալվում եմ, բայց դե մենակ հայացքները չեն, կան նաև բառեր և վարք, ու դե հա, դրանք էլ կարելի է տարբեր ձևերով մեկնաբանել :)
Որ ինքս թերապիա անցնեի, էսպես էլ հետս կոգնիտիվ-վարքային թերապիա էին անելու՝ «փորձենք իրավիճակին այլ կերպ նայել և օգտակար մտքեր ձևավորել» :)
Էս վերջերս մտածում եմ՝ հնարավոր էլ չի գտնել մի տեղ, որտեղ միշտ պատկանելիության զգացում կա ու տարբեր-չինտեգրված լինելու սուր զգացում գոնե ժամանակ առ ժամանակ չի առաջանում։ Մտածում եմ՝ պատկանելիության ճնշող զգացումները կողքինների հայացքների հետ կապ էլ չունեն, ավելի ճիշտ գուցե պարտադիր չի դրանից ազդվել, օրիինակ՝ դիմացինիս դեմքին պատահական հայտնվող շփոթմունքն էլ կարամ կապեմ իմ տեղում չգտնվելու հետ, այն ինչ մարդը չի ճանաչում ինձ ու նոր ա ծանոթանում։ Մենակ տարբերությունների վրա եմ սկսում կենտրոնանալ ու ավելի իզոլացված զգում։ Փոխարեն ակտիվ շարունակեմ անել էն ինչ անում էի, որ դիմացինս ժամանակի ընթացքում սկսի ճանաչել, սկսում եմ չհասկացված ու տարբեր զգալ, որը ազդում ա աուտենտիկության վրա, սկսում եմ խիստ կառավարել իմ անձից գնացած ցանկացած սիգնալ, արարքներս/մտքերս խցկել դիմացինիս պատկերացումների մեջ, որ հանկարծ նորից չհասկացված չլինեմ։ Բայց դե էս հարաբերություն կառուցելու երկարաժամկետ օգտակար լուծում չի, որովհետև ներքուստ հեչ հաճելի չի անընդհատ կտրատելը, որ մտնեմ պատկերացումների մեջ ու կանխատեսելի լինեմ, դրանից բացի ցանկացած համայնքում էլ մարդիկ մենակ մակերեսից են իրար նման թվում ու հենց էդ տարբերություններով հանդերձ ա, որ հարաբերությունը կարողանում ա զարգանալ ու երկու կողմն էլ աճ են ունենում
Դե վերջում գրեցի՝ հնարավոր է տառականներն իմն են, ես եմ ինձ ուղղակի էդպես զգում։
Բայց դե մյուս կողմից էլ, ես գիտեմ ինչի եմ էս մասնագիտության մեջ, ու լավ արտահայտված էմպատիան դրա մի մասն է, էդ թվում նաև՝ մարդկանց հայացքներն ու էմոցիաները գոնե մի փոքր հասկանալու կարողությունը։ Ինչը իհարկե չի բացառում, որ երբեմն ու գուցե նաև հաճախ սխալվում եմ, բայց դե մենակ հայացքները չեն, կան նաև բառեր և վարք, ու դե հա, դրանք էլ կարելի է տարբեր ձևերով մեկնաբանել :)
Որ ինքս թերապիա անցնեի, էսպես էլ հետս կոգնիտիվ-վարքային թերապիա էին անելու՝ «փորձենք իրավիճակին այլ կերպ նայել և օգտակար մտքեր ձևավորել» :)
Ինձ չի թվում էդ հայացքները չկան, հակառակ` մտածում եմ, որ հաստատ էդ հայացքները կան, բայց մտածում եմ, որ էդ հայացքները չպիտի փոխեն մեր վարքագիծը ու ստիպեն մենք մեզ adjust անել։
Իհարկե էս մասերով դու շատ ավելի շատ տվյալ կունենաս, բայց ես էդ վերաբերմունք փոխելու կոնցեպտի հետ էնքան էլ համաձայն չեմ, մեկ կամ երկու անգամ կփոխես, բայց վերջում էդ հանգուցալուծման չի բերում, եթե հետևանքը առաջացնող խնդիրը մեկա մնումա չհասկացված ու չլուծված։
Ինչ վերաբերվում ա, թե որ պահից են տարբերությունները սկսում անհանդուրժելի լինել, որ պետք ա հրաժարվել ու փոխել էդ միջավայրը, այ դրա շուրջ վերջերս շատ եմ մտածում, թե որն ա սահմանը ադապտացիայի ու էդ համայնքից հրաժարվելու
One_Way_Ticket
07.08.2023, 16:01
գուցե էս ամենն իմ գլխի տառականներն են ուղղակի
Չեմ կարծում, որ դա ընդամենը քո գլխի տառականներն են։ Ինձ թվում է՝ իրեն տիտուլային ազգի ներկայացուցիչ համարողի ու օտարազգիի միջև միշտ էլ ինչ-որ բարյեր լինելու է։ Ուրիշ հարց, որ անընդհատ նման իրավիճակում գտնվելիս կարող ես նույնիսկ այն բաները դրան վերագրել, որոնք դրա հետ իրականում կապ չունեին։ Ռիգայում մի ծանոթ ունեմ, գեղեցիկ շիկահեր աղջիկ, ով ասում է, որ ավտոբուսում երբեք իր կողքը չեն նստում (միայն եթե ուրիշ ազատ տեղ ընդհանրապես չի մնացել)։ Հիմա իր տեղը ես լինեի, հաստատ մտածելու էի, որ քսենոֆոբիայի ու ռասիզմի դրսևորում է։
Չեմ կարծում, որ դա ընդամենը քո գլխի տառականներն են։ Ինձ թվում է՝ իրեն տիտուլային ազգի ներկայացուցիչ համարողի ու օտարազգիի միջև միշտ էլ ինչ-որ բարյեր լինելու է։ Ուրիշ հարց, որ անընդհատ նման իրավիճակում գտնվելիս կարող ես նույնիսկ այն բաները դրան վերագրել, որոնք դրա հետ իրականում կապ չունեին։ Ռիգայում մի ծանոթ ունեմ, գեղեցիկ շիկահեր աղջիկ, ով ասում է, որ ավտոբուսում երբեք իր կողքը չեն նստում (միայն եթե ուրիշ ազատ տեղ ընդհանրապես չի մնացել)։ Հիմա իր տեղը ես լինեի, հաստատ մտածելու էի, որ քսենոֆոբիայի ու ռասիզմի դրսևորում է։
Ու ոչ էլ ուզում եմ սա գիտակցված խտրականություն կոչել, ինձ թվում է՝ սա մարդկային էությունն է, օտար ամեն ինչի հանդեպ զգուշավորություն/անվստահություն ցուցաբերել։
Փորձում եմ պատկերացնել, թե ես ինձ ոնց կզգայի, եթե Հայաստանում ապրեի, գնայի հոգեթերապևտի կամ ընտանեկան հարցերով զբաղվող հոգեբանի մոտ, ու ինքը այլազգի լիներ, չէ՞ի մտածելու, որ նա իմ իրավիճակը երևի ամբողջովին չկարողանա հասկանալ կամ գնայի հոգեբուժական հաստատություն ու իմ դիագոնստիկան օտարազգի մարդ անցկացներ, չէ՞ի մտածելու, որ արդյունքները կարող է ճշգրիտ չլինեն, ինչ-որ մշակութային նյուանսներ հաշվի չառնելու կամ այլ մշակույթի ակնոցների միջով նայելու պատճառով։
Չունեմ էս հարցերի պատասխանը, որովհետև չուենմ էդ փորձը ու հաստատ չեմ կարող ասել։ Դրա համար ոչ էլ ուզում եմ դատել ուրիշներին։
Զարմանալիորեն ուրիշ մշակույթի ոչ գերմանացիները շատ արագ վստահություն են ցուցաբերում իմ հանդեպ ու հավեսով գալիս են մոտս, էստեղ մշակութային տարբերությունների հարցը մղվում է հոտին ֆոն, քանի որ իրենց ավելի կարևոր է, որ մեկը կա, ով իրենց «օտար» լինելու փորձը լավ կարող է հասկանալ։
Էսպիսով մտածում եմ, որ ոնց էլ պտտվեմ, իմ հիմնական կլիենտները միգրանտներն են մնալու, իսկ դե գերմանացիներն էլ՝ թող իրենք որոշեն, ես իրենց ինչ-որ բան ապացուցելու կարիք չունեմ։ Իսկ որ պատահաբար են մոտս հայտնվում (դե հիմա հոգեբուժական կլինիկայում էլ եմ աշխատում), պիտի մի կերպ ընդունեն իրենց բախտը, մինչև գիտակցեն, որ կարող է նույնիսկ բախտները բերել է։ Ըհն, կոգնիտիվ թերապիա էլ անցկացրեցի ինքս իմ հետ :))
․․․
Հոգնել եմ ինձ տնտղող, կասկածող հայացքներից ու անկապ ռեպլիկներից։
․․․․
Ինձ համար մի քիչ տարօրինակ է, որ փորձառու հոգեբանը բավարար իմունիտետ չունի «տնտղող, կասկածող հայացքների ու անկապ ռեպլիկների» նկատմամբ։
Այվի ջան, դու պիտի դրանք էնքան բնական ու հանգիստ ընկալեիր, ոնց ասենք ծառերի կանաչելը գարնանը ու դեղնելը՝ աշնանը։
Բայց երկու լուծում առաջարկեմ․
1․ Տեղափոխվիր Կալիֆոռնիա։ Էստեղ դու քեզ ավելի եվրոպացի կզգաս, քան եվրոպացիք եվրոպայում։ Օրինակ մի երկու օր առաջ մի ամերիկացի կին ինձ՝ արտահայտված մերձավոր արևելքցուս հարցրեց՝ իտալացի ե՞ս։ Այսինքն հնդիկից ու չինացուց տարբերվելը արդեն քեզ ավտոմատ եվրոպացի է սարքելու։ Ու էստեղ դու կլինես տնտղող, կասկածող հայացքով ու «բառադի ազգերի» ուղղությամբ ռեպլիկներ շպրտող մեկը, ու քեզ ավելի նեյթիվ կզգաս, քան նեյթիվ ամերիկացիները :))
2․ Կառնիվոր արա։ Ածխաջրերից հրաժարվելը կչեզոքացնի քո մարմնում ու հոգում անհանգստություն ու տագնապներ պատճառող բոլոր պաթոգեն երևույթները ու կդառնաս հրեշտակի նման հանգիստ, ժպտերես ու հանդուրժող բոլոր տեսակի հայացքների, խոսքերի ու ելևէջների նկատմամբ։ Ինչքան էլ ԿՎԹ-ով փորձես քեզ հավասարակշռել, լուրջ արդյունքի դժվար կհասնես առանց ֆիզիոլոգիական բաղադրիչի վրա աշխատելու։ Ու ինձ թվում է՝ էս հանգամանքը լուրջ չես ընկալի ու չես հասկանա, մինչև ինքդ քեզ վրա չփորձես։ Ահագին հետաքրքիր էֆեկտ կարող է առաջացնել քո մասնագիտական մտքերի ու վերաբերմունքի վրա ևս։ Բայց ինձ թվում է, որ չես ընդունելու ասածս, որովհետև քո սեփական «կասկածող հայացքներդ» խանգարելու են :P
Ինձ համար մի քիչ տարօրինակ է, որ փորձառու հոգեբանը բավարար իմունիտետ չունի «տնտղող, կասկածող հայացքների ու անկապ ռեպլիկների» նկատմամբ։
Այվի ջան, դու պիտի դրանք էնքան բնական ու հանգիստ ընկալեիր, ոնց ասենք ծառերի կանաչելը գարնանը ու դեղնելը՝ աշնանը։
Բայց երկու լուծում առաջարկեմ․
1․ Տեղափոխվիր Կալիֆոռնիա։ Էստեղ դու քեզ ավելի եվրոպացի կզգաս, քան եվրոպացիք եվրոպայում։ Օրինակ մի երկու օր առաջ մի ամերիկացի կին ինձ՝ արտահայտված մերձավոր արևելքցուս հարցրեց՝ իտալացի ե՞ս։ Այսինքն հնդիկից ու չինացուց տարբերվելը արդեն քեզ ավտոմատ եվրոպացի է սարքելու։ Ու էստեղ դու կլինես տնտղող, կասկածող հայացքով ու «բառադի ազգերի» ուղղությամբ ռեպլիկներ շպրտող մեկը, ու քեզ ավելի նեյթիվ կզգաս, քան նեյթիվ ամերիկացիները :))
2․ Կառնիվոր արա։ Ածխաջրերից հրաժարվելը կչեզոքացնի քո մարմնում ու հոգում անհանգստություն ու տագնապներ պատճառող բոլոր պաթոգեն երևույթները ու կդառնաս հրեշտակի նման հանգիստ, ժպտերես ու հանդուրժող բոլոր տեսակի հայացքների, խոսքերի ու ելևէջների նկատմամբ։ Ինչքան էլ ԿՎԹ-ով փորձես քեզ հավասարակշռել, լուրջ արդյունքի դժվար կհասնես առանց ֆիզիոլոգիական բաղադրիչի վրա աշխատելու։ Ու ինձ թվում է՝ էս հանգամանքը լուրջ չես ընկալի ու չես հասկանա, մինչև ինքդ քեզ վրա չփորձես։ Ահագին հետաքրքիր էֆեկտ կարող է առաջացնել քո մասնագիտական մտքերի ու վերաբերմունքի վրա ևս։ Բայց ինձ թվում է, որ չես ընդունելու ասածս, որովհետև քո սեփական «կասկածող հայացքներդ» խանգարելու են :P
Վիշապ ջան, ոնց հասկանում եմ՝ դու կարծում ես, թե հոգեբանները սեփական հոգեկանի կամ կյանքի հետ խնդիրներ պիտի որ չունենան, այ դու միամիտ։ Shrinking (https://www.imdb.com/title/tt15677150/)-ը նայե՞լ ես։
Իհարկե կարող եմ դրանք հանգիստ կոծկել, ոնց որ դրսում եմ անում, բայց դե էստեղ էն տարածքն է, որտեղ ես հանգիստ ցույց եմ տալիս թե իմ թույլ կողմերը, թե խնդիրները։
Դու էլ սովորականի պես գալիս խորհուրդ ես տալիս։
Իմ կլիենտներից սովորած բաներից մեկն էն է, որ մարդ իր դարդերը լացելուց միանգամից լուծում չի ուզում ստանալ, այլ սկզբում մենակ լսված ու հասկացված լինել է ուզում։ Մարդիկ ահագին ջերմ հարաբերությունների մեջ են սեփական դարդերի հետ, չարժի միանգամից լուծումներով առաջ գալ․ դրանցից բաժանվելը հեշտ բան չի, կարող է քեզ ատեն էդ լուծումների համար։
Խորհուրդներդ էլ մի ժամանակ գոնե բազմազանություն ունեին․ հիմա ամբողջ բազմազանությունը սահմանափակվում է մի «կ»-ից մյուս «կ»-ին թռչկոտելով, էհ․․․
Կալիֆորնիա գալու ցանկություն չկա, մի ժամանակ երազանքներիս գագաթնակետը Նյու Յորքն էր, էն էլ մեծացա, էդ էլ անցավ․ էլ նոր երկիր տեղափոխվող չկա, եթե ևս մի անգամ տեղափոխվել, ապա միայն՝ հետ։
Վիշապ ջան, ոնց հասկանում եմ՝ դու կարծում ես, թե հոգեբանները սեփական հոգեկանի կամ կյանքի հետ խնդիրներ պիտի որ չունենան, այ դու միամիտ։ Shrinking (https://www.imdb.com/title/tt15677150/)-ը նայե՞լ ես։
Սերիալը հետաքրքիրն ա երևում, գնամ նայեմ, մերսի <3
StrangeLittleGirl
07.08.2023, 22:29
Վերջին երկու տարում, երբ կլիենտներիս (իսկ հիմա նաև՝ պացիենտներիս) մեծ մասը գերմանացիներ են, էս հասարակության մեջ իմ (չ)պատկանելության հարցը սկսել է կոկորդս խեղդել։
Հոգնել եմ ինձ տնտղող, կասկածող հայացքներից ու անկապ ռեպլիկներից։
Երբ միգրացիոն աշխատանքի մեջ ես, բնիկները կամ ընդհանրապես տեղյակ էլ չեն էդ «ենթամշակույթից» կամ քեզ լրիվ քո տեղում են ընկալում՝ միգրանտները միգրանտների համար, թող իրար օգնեն։
Բացի դրանից կարող ես նաև ինչ-որ միջազգային կազմակերպությունում աշխատել, որտեղ լեզուն հիմնականում անգլերեն է, և մարդիկ են աշխատում՝ աշխարհի բոլոր կողմերից եկած։ Հավանաբար էլի քեզ կզգաս՝ ինչ-որ մի ենթամշակույթի մեջ, որտեղ բոլորն ինչ-որ ձևով քեզ նման են։
Կարող ես նաև քո պստիկ խանութը բացել կամ ռեստորանը կամ եղունգներ սարքելու / կոսմետիկայի / մերսման կենտրոն կամ էլ մի տեղ մաքրություն անել, երեխա պահել, սանիտար լինել կամ խնամող․ էլի քեզ կնայեն՝ որպես «քո տեղում»։ Ու սրանք բնավ էլ վատ գործեր չեն, բայց դրանից դուրս հասարակությունը քեզ չի ընկալում։
Հլը փորձիր մտնել առողջապահական-թերապևտիկ ոլորտ, որտեղ աշխատողները համարյա առանց բացառության գերմանացիներ են կամ առնվազն Գերմանիայում ծնված-մեծացածներ, կզգաս միանգամից, թե այցելուները քեզ ոնց են նայում, ոնց որ երկնքից իջածի։ Անթաքույց զարմացած աչքերով, համարյա ապշահար՝ խառնված անվստահության հետ։ Իրականում չեմ մեղադրում իրենց․ ինքս էլ ինձ սպիտակ ագռավ եմ զգում՝ էս բոլոր գերմանացիների մեջ։
Բայց ինձ տանջում է էն հարցը, թե արժի՞ արդյոք ջանալ՝ պատկանելության համար, թե թքած էդ ամենի վրա, ուղղակի պետք է մաշկը հաստացնել ու ինքնավստահ մնալ՝ բոլոր տեսակի հայացքների-ռեպլիկների մեջ։
Մտածում եմ՝ ես էնքան եմ ամեն ինչ արել, որ էս հասարակության լիարժեք մաս լինեմ։ Կրթություն եմ ստացել, լեզուն եմ սովորել ու միշտ աշխատել եմ, երբևէ պետության հաշվին չեմ ապրել, հարկերս վճարել եմ, հասարակության բոլոր կանոններին-օրենքներին հետևել եմ։ Էլ ի՞նչ անեմ։ Ազգանունս փոխե՞մ (անունս արդեն կրճատել եմ, որ արտաբերելի լինի), ակցենտս իսպառ վերացնելու համար արտասանական թրեյնինգների գնա՞մ (դերասաններն են սովորաբար էդպիսի թրեյնինգներ անցնում), արտաքինս էլ փոխե՞մ, էլ ի՞նչ ու ինչքա՞ն։ Թե՞ նորից վերադառանամ էն ոլորտ, որտեղ ինձ ոչ մեկ թարս չէր նայում (միգրացիոն աշխատանքի)։ Կամ էլ ընդհանրապես վերադառնամ Հայաստան։
Ի դեպ վերջինս երևի թե սկի հարցի լուծում էլ չլիներ, որովհետև ես Հայաստանում էլ միշտ (չ)պատկանելության խնդիր եմ ունեցել, որը հիմա դեռ ավելի է սրված լինելու։
Ու դրա արդյունքում մտածում եմ՝ գուցե էս ամենն իմ գլխի տառականներն են ուղղակի, ու կապ չունի, թե որտեղ ապրեմ, ոնց կոչվեմ, ինչ լեզվով խոսեմ, ամեն տեղ էլ ինձ խորթ եմ զգալու։
Ինքնությունն ու պատկանելությունը միգրանտների հավերժ խնդիրներից ա, նույնիսկ երկրորդ, երրորդ սերնդի։ Իսկ դու փորձե՞լ ես մտածել, որ քո տարբերությունները քեզ առավելություն են տալիս։ Այսինքն, դու առնվազն երկմշակույթ ես, խորը գիտելիքներ ունես երկու տարբեր մշակույթների մասին։ Ակցենտդ նշանակում ա, որ դու առնվազն ևս մեկ լեզվով վարժ խոսում ես (բայց իրականում ավելի շատ)։ Իսկ կասկածամտությունը գալիս ա նրանից, որ կլիենտներդ էդ բոլորը չունեն, հետևաբար դժվարությամբ են դա հասկանում։ Ու էդ նորմալ ա։
Վիշապ ջան, ոնց հասկանում եմ՝ դու կարծում ես, թե հոգեբանները սեփական հոգեկանի կամ կյանքի հետ խնդիրներ պիտի որ չունենան, այ դու միամիտ։ Shrinking (https://www.imdb.com/title/tt15677150/)-ը նայե՞լ ես։
...
Ոչ, ես ընդամենը փորձում եմ քաղաքավարի ձևանալ:
Իրականում, սովոր եմ, որ հոգեբանները հոգեբանի կարիք ունեն, բժիշկները՝ բժշկի, կոշկակարները՝ կոշկակարի և շատ ինժեներներ էլ ինժեների կարիք ունեն, որ իրենց պատասխանատվության տակ գտնվող ինժեներական խնդիրները լուծի:
Ես հո ամեն Աստծու օր առնչվում եմ մարդկային անկատարելիության դրսևորումների հետ:
Խորհուրդներդ էլ մի ժամանակ գոնե բազմազանություն ունեին․ հիմա ամբողջ բազմազանությունը սահմանափակվում է մի «կ»-ից մյուս «կ»-ին թռչկոտելով, էհ․․․
Դու հոգեբան լինելով, պիտի իմանայիր, որ աշխատող լուծումները պարզ ու կոնկրետ լուծումներ են, այսինքն մարդկանց բազամազան ընտրություններ տալով, դու նոր խնդիր ես ավելացնում, լուծումներ տալու փոխարեն:
Իսկ եթե դու բազմազանություն ես որոնում, ապա դա վկայում է, որ դու մոլորված ես, ու չգիտես, թե ինչ ես ուզում: Ու մի հատ էլ «էհ» քեզ նվեր: :kiss
StrangeLittleGirl
07.08.2023, 22:52
Ռիփի գրառումը մի հատ ուրիշ հարցի շուրջ ստիպեց մտածել՝ աշխատանքում ինքնության ու պատկանելության մասին։
Շաբաթ օրը մի ամերիկացի ծանոթ կնոջ հետ սուրճ էինք խմում։ Չնայած որ մի 20+ տարի Դանիայում ա ապրում, ամուսինը դանիացի, էրեխեքը դանիացի, ասեց՝ երբեք լիարժեք պատկանելություն չի զգա Դանիայում, ոչ էլ ԱՄՆ-ում։ Ես էլ պատասխանեցի, որ Կոպենհագենում ես լրիվ լիարժեք պատկանելություն եմ զգում, լրիվ իմ քաղաքն ա ամեն ինչով, ես իրա մաս եմ զգում, բայց այ որ Կոպենհագենից դուրս եմ գալիս...
Որ Կոպենհագենից դուրս եմ գալիս, աշխատանքի եմ գնում, որտեղ մեր կլիենտներն են ինձ կասկածամտորեն մոտենում, ու ահագին ժամանակ ա անցնում, մինչև ընդունում են, որ ես գործս նորմալ անում եմ։ Իսկ ավելի հաճախ էնպես են անում, որ հաջորդ անգամ դանիացի անի աշխատանքը, չնայած որ մեր թիմի առնվազն չորս դանիացիներից ավելի արագ ու որակով եմ անում նույն աշխատանքը, ու էդ նույն դանիացիներից երեքը հաճախ գալիս են, ինձնից խորհուրդ հարցնում, թե ինչը ոնց անեն։
Իհարկե, բավական անդուր զգացողություն ա դա։ Ու ահագին երկար ժամանակ անցավ, մինչև հասկացա, որ դա ա պատճառը. շեֆիս ականջներից էի կախվում, հարցնում ինչն եմ սխալ անում։ Մեր թիմի specialist-ի ականջներից էի կախվում, հարցեր տալիս։ Ու ամեն ինչ շատ ընտիր ա, ես գործս շատ լավ եմ անում, բայց մեկ ա, կլիենտները գնում են դանիացիների մոտ։ Ու էստեղ կա նաև հարցի շատ բարդ կողմը. մեր կլիենտների մի 95%-ը դանիացիներ են, մնացած 4%-ն էլ շվեդ ու երևի 1%-ը այլազգի։ Ու տեսնում էի ինձ մոտ եղած նախկին կլիենտներին դանիացիների հետ ազատ զրուցելիս ու հասկանում, որ էս մարդիկ ուղղակի չեն ուզում անգլերեն խոսել. լրիվ բնական, նորմալ պահանջ։
Ու ստեղ կարևոր նկատառում. միջազգային ընկերությունների՝ միջազգային լինելը միֆ ա։ Այսինքն, նույնիսկ եթե աշխատանքային լեզուն անգլերենն ա, մեկ ա, աշխատողների ճնշող մեծամասնությունը տվյալ երկրից են։ Իհարկե, կախված ընկերության կենտրոնական ու լոկալ քաղաքականությունից, տեղացիների տոկոսը կարա տատանվի, բայց մեկ ա, զուտ էղած ռեսուրսներով պայմանավորված տեղացիներն աշխատողների մեծամասնությունն են կազմում։
Էսքան գրեցի, որ հասնեմ բուն թեմային։ Ես ինձ բռնացրեցի, որ էս երևույթը շատ բացասաբար չի ազդում վրաս, ինչքան ազդում էր ակադեմիական միջավայրում։ Ու հասկացա մի բան. էս աշխատանքս ես լրիվ կտրել եմ իմ ինքնությունից, իսկ ակադեմիական աշխատանքը շատ միահյուսված ա մարդու ինքնությանը (ու նաև պատճառը, թե ինչու տարիների շահագործումից հետո շատ քչերն են համարձակվում ասել՝ հերիք ա, ես գնացի ուրիշ տեղ), իրա ամբողջ աշխարհն ա։ Եթե նույնիսկ տենց չի մեկի համար, իրանից ակնկալվում ա, որ տենց լինի, ու էդտեղից էլ պատկանելության խնդիրներ են սկսում ծագել։ Իսկ ներկայիս աշխատանքս ինձ համար ամեն ինչից, էդ թվում՝ իմ ով լինելուց կտրվելու տեղ ա։ Էնտեղ ես ուրիշ մարդ եմ խաղում, լրիվ դերի մեջ։
Բայց հետո կա մի ուրիշ հարց։ Մեծ ընկերությունները վաղուցվանից DEI քաղաքականություն են որդեգրել (diversity, equity and inclusion)։ Ու սա իհարկե նրանից չի, որ իրենք թույն տոլերանտ են կամ մտածում են բազմազան մարդկանց մասին, այլ որովհետև հայտնաբերել են, որ բազմազան թիմերը շատ ավելի արդյունավետ են ու շատ ավելի նորարար (ինձ էլ հավանաբար էդ հողի վրա են գործի ընդունել :D ու հաստատ գիտեմ, որ կողքից նման բաներ փսփսացողներ կլինեն, թե՝ շշշշ, ինքը մեր diversity-ն ա)։
Հիմա որոշ ընկերություններ (բայց ոչ մերը) անցել են DEIB-ի (վերջինը belonging)։ Իրականում դրանից ես վատանում եմ, որովհետև էս պատկանելության ամբողջ իմաստն էն ա, որ դու նաև գործի ժամերից դուրս պատկանելություն զգաս, կոլեգաներիդ հետ ընկերություն անես, քո ամբողջ սոցիալական կյանքը, հոբբիները ընկերության հետ կապված լինեն։ Իհարկե դա սիրուն բառերով ա փաթեթավորված, բայց փաստացիորեն քեզ կտրում ա քո մյուս պատկանելություններից։ Մեր ընկերությունում ես պատկանելություն չեմ զգում, ու դա ազատագրող ա, դա նշանակում ա, որ երբ ուզեմ, ուրիշ տեղ գնամ, որ լիքը բաներ կարամ շատ ավելի թեթև տանել, քան կտանեի, եթե ունենայի պատկանելության զգացում։
Ինչևէ, էսքան երկար գրեցի, որ հարցնեմ. իսկ դուք ի՞նչ կարծիքի եք աշխատավայրում ինքնություն և պատկանելություն թեմաներից։
Բայց հետո կա մի ուրիշ հարց։ Մեծ ընկերությունները վաղուցվանից DEI քաղաքականություն են որդեգրել (diversity, equity and inclusion)։ Ու սա իհարկե նրանից չի, որ իրենք թույն տոլերանտ են կամ մտածում են բազմազան մարդկանց մասին, այլ որովհետև հայտնաբերել են, որ բազմազան թիմերը շատ ավելի արդյունավետ են ու շատ ավելի նորարար (ինձ էլ հավանաբար էդ հողի վրա են գործի ընդունել :D ու հաստատ գիտեմ, որ կողքից նման բաներ փսփսացողներ կլինեն, թե՝ շշշշ, ինքը մեր diversity-ն ա)։
Ո՞վ ա ասել։ Ո՞նց են տենց բան հայտնաբերել։ Երբ որ SpaceX-ի ու Tesla-ի աշխատողները խիստ/խիստ ամերիկացի են, էդ ոնց որ իրանց արդյունավետության ու նորարարության վրա չի ազդում։ Ու էդ քո ասածը իրականում որդեգրում են ընկերությունները, որոնք որ հակառակը, հեչ արդյունավետության ու նորարարության խնդիր չունեն, ինչ որ ստանդարտ պրոցեսններ ունեն, դրանցով առաջնորդվում են։ Ընդհանրապես rule of thumb կա, ցանկացած "միջազգային" մեծ կառույց, խայտառակ անարդյունավետ ա, որ մաքսիմալ ՈՉնորարար։ Դա նորություն չի։ Հիմա հարց ա առաջանում, բա ինչի՞ են էդ որդեգրել?։ Ըստ իս, պետություն/հկ-ներ pressure + մարկետինգ/շմարկետինգ, թե բա մեքն գիգանտ դայվեռս ընկերություն ենք։
Հավես անեք գուգլ արեք, Microsoft-ի լիքը դոկեր leak էին եղել, էդ իրանց DEI-շմեի խաղալուց։ Լրիվ բնութագրում ա, թե էդ ինչի համար են անում, խի են անում, ու ՈՆՑ են անում։ Ասենք եթե ընկերությունը policy ունի, որ եկող տարվա ծրագրավորողների hiring-ի 20%-ը պետք ա սև լինեն, դրանից էնյան ռասիզմ գոյություն չունի։ Նույն կանոնի նաև LGBT-ին ունեին և այլն և այլն։ Ու կարծել թե էդ ինքը դնում ա, նրա համար որ "արդյունավետություն" բարձրացնի, իմ կարծիքով ընդամենը "wishfull thinking" ա։ Չկա տենց բան։
StrangeLittleGirl
07.08.2023, 23:30
Ո՞վ ա ասել։ Ո՞նց են տենց բան հայտնաբերել։ Երբ որ SpaceX-ի ու Tesla-ի աշխատողները խիստ/խիստ ամերիկացի են, էդ ոնց որ իրանց արդյունավետության ու նորարարության վրա չի ազդում։ Ու էդ քո ասածը իրականում որդեգրում են ընկերությունները, որոնք որ հակառակը, հեչ արդյունավետության ու նորարարության խնդիր չունեն, ինչ որ ստանդարտ պրոցեսններ ունեն, դրանցով առաջնորդվում են։ Ընդհանրապես rule of thumb կա, ցանկացած "միջազգային" մեծ կառույց, խայտառակ անարդյունավետ ա, որ մաքսիմալ ՈՉնորարար։ Դա նորություն չի։ Հիմա հարց ա առաջանում, բա ինչի՞ են էդ որդեգրել?։ Ըստ իս, պետություն/հկ-ներ pressure + մարկետինգ/շմարկետինգ, թե բա մեքն գիգանտ դայվեռս ընկերություն ենք։
Հավես անեք գուգլ արեք, Microsoft-ի լիքը դոկեր leak էին եղել, էդ իրանց DEI-շմեի խաղալուց։ Լրիվ բնութագրում ա, թե էդ ինչի համար են անում, խի են անում, ու ՈՆՑ են անում։ Ասենք եթե ընկերությունը policy ունի, որ եկող տարվա ծրագրավորողների hiring-ի 20%-ը պետք ա սև լինեն, դրանից էնյան ռասիզմ գոյություն չունի։ Նույն կանոնի նաև LGBT-ին ունեին և այլն և այլն։ Ու կարծել թե էդ ինքը դնում ա, նրա համար որ "արդյունավետություն" բարձրացնի, իմ կարծիքով ընդամենը "wishfull thinking" ա։ Չկա տենց բան։
Հենց Տեսլայի DEI ռիփորթը (https://www.tesla.com/sites/default/files/downloads/2020-DEI-impact-report.pdf):
Ու ինչպես վերևում արդեն ասեցի, ցանկացած միջազգային ընկերությունում ոնց էլ անես, մեկ ա, տեղացիներն են գերակշռելու։ Ու նույն ամերիկացի հասկացությունը լիքը շերտեր ունի. ի՞նչ ռասսայից ա, ի՞նչ էթնիկ պատկանելություն ունի, ո՞ր նահանգից ա, ի՞նչ խավից ա, ի՞նչ կրթություն ունի, ի՞նչ տարիքի ա, ի՞նչ սեռական կողմնորոշում ունի, ի՞նչ միջազգային փորձ ունի, ի՞նչ խառնվածք ունի։ Եվ այլն, և այլն։
Ու այո, արդյունավետությունն ու նորարարությունը բարձրանում ա բազմազանությունից, որովհետև թիմ ա մտնում ուրիշ տեսանկյուն, խնդրի ուրիշ լուծումներ են առաջարկվում։ Նույն մեր ընկերության մեր հատվածը խայտառակ լճացած վիճակում էր տարիներ շարունակ, որովհետև ոչ միայն աշխատակիցների շատ մեծ մասը սպիտակ դանիացիներ էին, այլև էդ սպիտակ դանիացիներն ինչ համալսարան էին ավարտել, ուրիշ տեղ չէին աշխատել։ Ու դրա համար ընկերությունը բազմազանությունը մեծացնելու համար ուղղակի ստիպեց աշխատողներին վեց ամսով գնալ, ուրիշ հատվածներում աշխատել, որ գոնե մի՜ քիչ ուրիշ կերպ մտածեն։ Ու հիմա նաև լայնացրել են բազմազանությունը ու տեսնում են, թե ինչքան են շահում. մեր ընկերությունը շուկա մտցրել ա մի դեղ, որը նախկինում գոյություն չի ունեցել, ու հիմա չի հասցնում արտադրել, պահանջարկն էնքան մեծ ա։
Իսկ Մայքրոսոֆթի, Գուգլի, թե չգիտեմինչի միզոգին տղամարդկանց տարածած փաստաթղթերից լավ տեղյակ եմ։ Ու անկեղծ ասած, քեզ հետ, ոչ էլ որևէ մեկի հետ չեմ ուզում բազմազանության մասին բանավեճի մեջ մտնել, որովհետև ձեր կարծիքն էլ, ասելիքն էլ, ստերեոտիպային մտածելակերպն էլ անգիր գիտեմ։
Ոչ, ես ընդամենը փորձում եմ քաղաքավարի ձևանալ:
Իրականում, սովոր եմ, որ հոգեբանները հոգեբանի կարիք ունեն, բժիշկները՝ բժշկի, կոշկակարները՝ կոշկակարի և շատ ինժեներներ էլ ինժեների կարիք ունեն, որ իրենց պատասխանատվության տակ գտնվող ինժեներական խնդիրները լուծի:
Ես հո ամեն Աստծու օր առնչվում եմ մարդկային անկատարելիության դրսևորումների հետ:
Դու հոգեբան լինելով, պիտի իմանայիր, որ աշխատող լուծումները պարզ ու կոնկրետ լուծումներ են, այսինքն մարդկանց բազամազան ընտրություններ տալով, դու նոր խնդիր ես ավելացնում, լուծումներ տալու փոխարեն:
Իսկ եթե դու բազմազանություն ես որոնում, ապա դա վկայում է, որ դու մոլորված ես, ու չգիտես, թե ինչ ես ուզում: Ու մի հատ էլ «էհ» քեզ նվեր: :kiss
Թող ես մոլորվածը լինեմ, դու՝ մեսիան, թող ես խնդիրներ ավելացնողը լինեմ, դու՝ լուծումներ տվողը: Ամեն մեկին՝ իր կարողությունների չափով :kiss
Ո՞վ ա ասել։ Ո՞նց են տենց բան հայտնաբերել։ Երբ որ SpaceX-ի ու Tesla-ի աշխատողները խիստ/խիստ ամերիկացի են, էդ ոնց որ իրանց արդյունավետության ու նորարարության վրա չի ազդում։ Ու էդ քո ասածը իրականում որդեգրում են ընկերությունները, որոնք որ հակառակը, հեչ արդյունավետության ու նորարարության խնդիր չունեն, ինչ որ ստանդարտ պրոցեսններ ունեն, դրանցով առաջնորդվում են։ Ընդհանրապես rule of thumb կա, ցանկացած "միջազգային" մեծ կառույց, խայտառակ անարդյունավետ ա, որ մաքսիմալ ՈՉնորարար։ Դա նորություն չի։ Հիմա հարց ա առաջանում, բա ինչի՞ են էդ որդեգրել?։ Ըստ իս, պետություն/հկ-ներ pressure + մարկետինգ/շմարկետինգ, թե բա մեքն գիգանտ դայվեռս ընկերություն ենք։
Հավես անեք գուգլ արեք, Microsoft-ի լիքը դոկեր leak էին եղել, էդ իրանց DEI-շմեի խաղալուց։ Լրիվ բնութագրում ա, թե էդ ինչի համար են անում, խի են անում, ու ՈՆՑ են անում։ Ասենք եթե ընկերությունը policy ունի, որ եկող տարվա ծրագրավորողների hiring-ի 20%-ը պետք ա սև լինեն, դրանից էնյան ռասիզմ գոյություն չունի։ Նույն կանոնի նաև LGBT-ին ունեին և այլն և այլն։ Ու կարծել թե էդ ինքը դնում ա, նրա համար որ "արդյունավետություն" բարձրացնի, իմ կարծիքով ընդամենը "wishfull thinking" ա։ Չկա տենց բան։
Բազմազանությունը, այո, ընդհանուր արդյունավետությունը բարձրացնում է, դա տրամաբանական էլ է, որովհետև տարբեր մշակույթի ու մտածելակերպի մարդիկ թե իդեաների ու թե հենց մշակույթների մրցակցություն են առաջանցում դրանով կոտրելով միօրինակություն ու լճացումը: Բայց հիմա Սիլիկոնային Հովտում ու արդեն նաև կողքերը հակառակ թրենդն ա՝ աշխատանքի շուկան գրավել են հնդիկներն ու չինացիները, ու մեր ֆիրմայում արդեն կոնկրետ լճացում է, որովհետև հնդիկները իրենց կաստայական մշակույթի համաձայն խորացրել են վերտիկալ մենեջմենտը ու հիմա ընկերությունում ամեն մի 3 ինժեների մի դիրեկտոր ա հասնում, ու գերակշիռ մասը՝ հնդիկ։
Ափսոս, լավ երկիր էր Ամերիկան :D
Ու այո, արդյունավետությունն ու նորարարությունը բարձրանում ա բազմազանությունից, որովհետև թիմ ա մտնում ուրիշ տեսանկյուն, խնդրի ուրիշ լուծումներ են առաջարկվում։ Նույն մեր ընկերության մեր հատվածը խայտառակ լճացած վիճակում էր տարիներ շարունակ, որովհետև ոչ միայն աշխատակիցների շատ մեծ մասը սպիտակ դանիացիներ էին, այլև էդ սպիտակ դանիացիներն ինչ համալսարան էին ավարտել, ուրիշ տեղ չէին աշխատել։ Ու դրա համար ընկերությունը բազմազանությունը մեծացնելու համար ուղղակի ստիպեց աշխատողներին վեց ամսով գնալ, ուրիշ հատվածներում աշխատել, որ գոնե մի՜ քիչ ուրիշ կերպ մտածեն։ Ու հիմա նաև լայնացրել են բազմազանությունը ու տեսնում են, թե ինչքան են շահում. մեր ընկերությունը շուկա մտցրել ա մի դեղ, որը նախկինում գոյություն չի ունեցել, ու հիմա չի հասցնում արտադրել, պահանջարկն էնքան մեծ ա։
Էս ոչ մի ձև իմ ասածին չի պատասխանում։ Նույն ձև ես կարամ ասեմ, տարբեր cultrue-ի մարդկանց բերել իրար գլխի լցնելը, communication-ի ու missunderstanding-ի բուն ա, ինչը ուղիղ ազդելու ա արդյունավետության վրա։ Է հետո՞։ Հիմա ոնց հասկանաք, էդ ընկերությունները ինչի համար են դա անում, ես եմ ճիշտ թե դու։ Իսկ էդ որ ասում ես, հայտնաբերել են, ո՞նց են հայտնաբերել, էդ ի՞նչ ա, ոնց ա աշխատում, նորմալ ապացույցներ կա, թե տենց ուղղակի ուզում ես որ տենց լինի։
Հ։Գ։ Ճիշտ ես, Տեսլան սխալ եմ ասել։ Ես SpaceX-ի մասով գիտեի, թվում էր թե նույն սահմանափակումը նաև Tesla-ի համար ունեն։ Իրանց չեն թողում, "դրսից" մարդկանց գործի ընդունել, բայց ոնց որ թե դա հեեեեչ չի ազդում արդյունավետության ու նորարարության վրա, բա դա ոնց ա լինում։
One_Way_Ticket
07.08.2023, 23:45
Մարդիկ ահագին ջերմ հարաբերությունների մեջ են սեփական դարդերի հետ, չարժի միանգամից լուծումներով առաջ գալ․ դրանցից բաժանվելը հեշտ բան չի, կարող է քեզ ատեն էդ լուծումների համար։
Էս մասը հոյակապ էր։ Չգիտես ինչու՝ չէի մտածել այդ մասին, իսկ հիմա որ մտածում եմ, makes perfect sense:
Էս ոչ մի ձև իմ ասածին չի պատասխանում։ Նույն ձև ես կարամ ասեմ, տարբեր cultrue-ի մարդկանց բերել իրար գլխի լցնելը, communication-ի ու missunderstanding-ի բուն ա, ինչը ուղիղ ազդելու ա արդյունավետության վրա։ Է հետո՞։ ․․․
Մի հատ կոնկրետ օրինակ բերեմ․ Հարավային Կորեայում Samsung-ը նկատելի պատրաստակամությամբ հայ ինժեներների էր ու է աշխատանքի ընդունում, ու Հարավային Կորեան ահագին ժամանակ Հայաստանից աշխատանքային միգրացիայի ուղղություններից էր հենց կոնկրետ Samsung-ում աշխատելու համար։ Ի՞նչն էր պատճառը․ Կորեացաիների մշակույթում ընդունված չի բանավիճել մենեջերի ու առհասարակ դիրքով բարձրի հետ, այսինքն մարդիկ խելոք ու սուսուփուս համաձայնվում են մենեջերի բոլոր ասածների հետ։ Իսկ այ հայերը էդպիսի խնդիր չունեն, ու մենակ էս գործոնը զգալի մեծ դրական ազդեցություն է թողել արդյունավետության ու գործի վրա։
...
Իմ կլիենտներից սովորած բաներից մեկն էն է, որ մարդ իր դարդերը լացելուց միանգամից լուծում չի ուզում ստանալ, այլ սկզբում մենակ լսված ու հասկացված լինել է ուզում։ Մարդիկ ահագին ջերմ հարաբերությունների մեջ են սեփական դարդերի հետ, չարժի միանգամից լուծումներով առաջ գալ․ դրանցից բաժանվելը հեշտ բան չի, կարող է քեզ ատեն էդ լուծումների համար։
...
Էս մասը հոյակապ էր։ Չգիտես ինչու՝ չէի մտածել այդ մասին, իսկ հիմա որ մտածում եմ, makes perfect sense:
Էդ նույն «հարմարավետության գոտին» է, որից մարդը չի ուզում դուրս գալ, որովհետև կախվածություն ունի՝ իր վանդակին արդեն վաղուց սովորած դեղձանիկի պես, որն ազատություն այլևս չի ուզում։
Թող ինձ Ադամը ների, բայց ես դրան թարմ անուն ունեմ՝ «նաչինկայով կարկանդակի սինդրոմ»։
One_Way_Ticket
08.08.2023, 00:11
Չնայած որ մի 20+ տարի Դանիայում ա ապրում, ամուսինը դանիացի, էրեխեքը դանիացի, ասեց՝ երբեք լիարժեք պատկանելություն չի զգա Դանիայում
Ես Ռիգայում անգլալեզու էքսպատների խոսակցություններ որ կողքից լսում եմ, էլի էդ վիճակն է։ Ընդ որում էս դեպքում, քանի որ իրենք ավելի զարգացած երկրից են եկել, ապա հաճախ դա նաև մեծամտության արդյունք է։ Ոչ թե իրենք պիտի հարմարվեն տեղի մշակույթին, այլ տեղի մշակույթը պիտի հարմարվի իրենց։
իսկ դուք ի՞նչ կարծիքի եք աշխատավայրում ինքնություն և պատկանելություն թեմաներից
Ես նույն աշխատանքն եմ անում արդեն գրեթե 15 տարի, ու իմ գրած կոդերը ոնց որ իմ մարմնի մասը լինեն։ Եթե մի բան սխալ է աշխատում, ոնց որ ձեռքս ցավա։ Ես չեմ կարող կիսատ-պռատ գործ հանձնել, ոչ թե որովհետև դրա համար ինձ կարող է նկատողություն անեն, կամ եթե կլիենտի մոտ դա սխալ աշխատի, ընկերությունը դրանից տուժի, ու իմ վրա էլ դա վատ անդրադառնա։ Չեմ կարող, որովհետև դա նույնն է, ինչ չլվացած նասկիներ հագնեմ։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 00:16
Էս ոչ մի ձև իմ ասածին չի պատասխանում։ Նույն ձև ես կարամ ասեմ, տարբեր cultrue-ի մարդկանց բերել իրար գլխի լցնելը, communication-ի ու missunderstanding-ի բուն ա, ինչը ուղիղ ազդելու ա արդյունավետության վրա։ Է հետո՞։ Հիմա ոնց հասկանաք, էդ ընկերությունները ինչի համար են դա անում, ես եմ ճիշտ թե դու։ Իսկ էդ որ ասում ես, հայտնաբերել են, ո՞նց են հայտնաբերել, էդ ի՞նչ ա, ոնց ա աշխատում, նորմալ ապացույցներ կա, թե տենց ուղղակի ուզում ես որ տենց լինի։
Հ։Գ։ Ճիշտ ես, Տեսլան սխալ եմ ասել։ Ես SpaceX-ի մասով գիտեի, թվում էր թե նույն սահմանափակումը նաև Tesla-ի համար ունեն։ Իրանց չեն թողում, "դրսից" մարդկանց գործի ընդունել, բայց ոնց որ թե դա հեեեեչ չի ազդում արդյունավետության ու նորարարության վրա, բա դա ոնց ա լինում։
Ուրեմն քեզ ասեմ, որ երբ տարբեր մշակույթներին (culture-ը հայերեն մշակույթ ա) բերում ես իրար գլխի, հաղորդակցման (communication-ը հաղորդակցություն ա) ու իրար սխալ հասկանալու (misunderstanding-ն էլ մի s-ով ա գրվում), այո, էդպիսի խնդիրներ լինում են, բայց դրանք շատ արագ լուծվում են, ու աշխատողների հաղորդակցման հմտություններն ավելի են լավանում։ Ավելին՝ կան զանազան դասընթացներ, որոնց կարելի ա ուղարկել աշխատողներին, որ սովորեն բազմազանության հետ գլուխ դնել։ Շատ հեշտ, կարճ թրեյնինգներ են ու շատ անհրաժեշտ, որ կարելի ա գործից դուրս կյանքի այլ ոլորտներում էլ կիրառել։
Ապացույցների մասով. արի սա կարդա օրինակ (https://www.cio.com/article/189194/5-ways-diversity-and-inclusion-help-teams-perform-better.html#:~:text=With%20diversity%20comes%20multiple%20perspectives,better%20decisions%20based%20on%20facts.)։ Մի օրինակ էլ հենց մեր թիմից բերեմ։ Մեր թիմը մինչև հիմա աշխատում էր SAS լեզվով, ու երբևէ հարցականի տակ չէր դրել, թե ոնց ա հնարավոր ուրիշ լեզվով կոդ գրել։ Ով գիտի SAS, գիտի նաև թե ինչ անասուն լեզու ա, թե ոնց R-ի կամ Python-ի մի տող կոդը կարա 30-40 լինի SAS-ում, դե էլ չասեմ խայտառակ դանդաղության մասին։ Ու որ մեկը բողոքում ա, ասում են՝ տենց ա, չեն թողնում ուրիշ լեզվով։ Ես ու իմ լեհ կոլեգան կտրուկ հարց ենք դրել, որ R-ի կամ Python-ի անցնենք։ Ու «տենց ա, չեն թողնում» մեր համար պատասխան չի։ Գնացել, փորփրել, ճշտել ենք, որ էդ անցումը հնարավոր ա, հիմա պրոցեսի մեջ ենք, որ թույլտվություն ստանանք։ Իսկ դա մեր կոդ գրելու վրա ծախսած ժամանակը 30-40%-ով կկրճատի, իսկ մեր ներվերի խախտվելը՝ շատ ավելի շատ։
Հիմա բարդ ա ասելը, թե մեր որ հատկանիշի շնորհիվ ա, որ մենք տենց վիզ դրած լեզուն փոխել ենք տալիս։ Բայց փաստը մնում ա փաստ, որ դանիացիները գնացել-էկել են, ոչ ոք հարցականի տակ չի դրել SAS-ով աշխատելը։
Էս էլ SpaceX-ը (https://ts2.space/en/spacexs-efforts-to-promote-diversity-and-inclusion-in-space/)։ Էլի եմ ասում. նույնիսկ եթե մենակ ԱՄՆ քաղաքացիների են գործի ընդունում, էդ քաղաքացին իրա մեջ ահռելի բազմազանություն կարա պարունակի, հատկապես ԱՄՆ-ի նման մեծ ու բազմազան պետության համար։
Իսկ մենակ քաղաքացիների գործի ընդունելը պայմանավորված ա նաև լրացուցիչ ծախսերով ու բյուրոկրատիայով, որ ուրիշ երկրի քաղաքացուն բերում են։ Ընկերությունները շատ տարբեր մոտեցումներ ունեն էս հարցում։ Օրինակ մեր ընկերությունը չնայած բազմազանության խիստ քաղաքականություն ունի, առաջին հերթին ինտերվյուի կանչում ա երկրի ներսում գտնվողներին (քաղաքացիությունը կապ չունի)՝ բայց միաժամանակ հավատարիմ մնալով բազմազանության քաղաքականությանը։
...
Էս էլ SpaceX-ը (https://ts2.space/en/spacexs-efforts-to-promote-diversity-and-inclusion-in-space/)։ Էլի եմ ասում. նույնիսկ եթե մենակ ԱՄՆ քաղաքացիների են գործի ընդունում, էդ քաղաքացին իրա մեջ ահռելի բազմազանություն կարա պարունակի, հատկապես ԱՄՆ-ի նման մեծ ու բազմազան պետության համար։
...
Ավելացնեմ՝ միայն ԱՄՆ քաղաքացիների գործի ընդունելը տվյալ պարագայում բազմազանության հետ կապ չունի, SpaceX-ը ու էլի ստրատեգիական նշանակության ընկերություններ, ասենք՝ Boeing-ը, Raytheon-ը, Boston Dynamics-ը ԱՄՆ քաղաքացիների են ընդունում ինֆորմացիոն գաղտնիությունը երկրի ներսում պահելու համար, ու էդ ընկերությունում աշխատողները լրացուցիչ ճամփորդության սահմանափակումներ են նաև ունենում։
Մի հատ կոնկրետ օրինակ բերեմ․ Հարավային Կորեայում Samsung-ը նկատելի պատրաստակամությամբ հայ ինժեներների էր ու է աշխատանքի ընդունում, ու Հարավային Կորեան ահագին ժամանակ Հայաստանից աշխատանքային միգրացիայի ուղղություններից էր հենց կոնկրետ Samsung-ում աշխատելու համար։ Ի՞նչն էր պատճառը․ Կորեացաիների մշակույթում ընդունված չի բանավիճել մենեջերի ու առհասարակ դիրքով բարձրի հետ, այսինքն մարդիկ խելոք ու սուսուփուս համաձայնվում են մենեջերի բոլոր ասածների հետ։ Իսկ այ հայերը էդպիսի խնդիր չունեն, ու մենակ էս գործոնը զգալի մեծ դրական ազդեցություն է թողել արդյունավետության ու գործի վրա։
Ի դեպ իմացած լեզուների կառուցավծային տարրերն էլ կարող են ազդեցություն ունենալ մշակութային ընկալումների վրա, ինչի պատճառով երկլեզվայնությունը ահագին դրական դիվերսիֆիկացնող արժանիք ա։ Լեզվական հարաբերականությունը հավես տեսություն ա, ու սրա մասին հետաքրքրություն ունեցողներին խորհուրդ կտամ Ջեք Վենսի «Languages of Pao» գործը, դե համ էլ «Arrival» ֆիլմը, եթե դեռ չեք տեսել։
Վերջին երկու տարում, երբ կլիենտներիս (իսկ հիմա նաև՝ պացիենտներիս) մեծ մասը գերմանացիներ են, էս հասարակության մեջ իմ (չ)պատկանելության հարցը սկսել է կոկորդս խեղդել։
Հոգնել եմ ինձ տնտղող, կասկածող հայացքներից ու անկապ ռեպլիկներից։
․․․․
Ու դրա արդյունքում մտածում եմ՝ գուցե էս ամենն իմ գլխի տառականներն են ուղղակի, ու կապ չունի, թե որտեղ ապրեմ, ոնց կոչվեմ, ինչ լեզվով խոսեմ, ամեն տեղ էլ ինձ խորթ եմ զգալու։
Միգուցե սխալվում եմ, բայց կարծես impostor syndrome-ի հոտ էլ ա գալիս մտքերիցդ։ Հնարավո՞ր է, որ ձևավորվող աշխատանքային պատկանելիության չափողականություն էլ կա այստեղ։
Նայեք, տարբեր ակնյունների տակ են ենք նայում։
Նայի Բյուր, քո ոլորտը, եթե ճիշտ եմ հասկացել (clinical study-ներ, statistical programming և այլն) դա ամենաՈՉկրեատիվ ոլորտներից ա։ Ինչպես նաև, ամենաոչ "արագընթաց"/"պրոդուկտիվ" ոլորտներից ա։ Ես սրանով չեմ ուզում ինչ որ ձև աշխատանքին կպած լինեմ, ձեր ոլորտն ա այդպիսին, որովհետև բավականին լուրջ, ծանր բյուրոկրատ մեխանիզմ ա աշխատում։ Հիմա երբ որ դու ասում ես, որ էդ ոլորտում RACIAL diversity են անում, որովհետև դա կրեատիվությունն ա բարձրացնում, անհիմն պնդում ա։ Ավելի շուտ դա անում են, քաղաքական/հասարական դիվիդետների համար, քան թե ձեր կրեատիվությունը բարձրացնելու վրա։ Էդ ոլորտի հետ ես լիքը առնչվել եմ, հատկապես էդ CRO են ասում ինչ եք ասւոմ, դրա նման կազմակերպությունների CEO-ների ու հիմնադիրների հետ։ Էդ ոլորտի մեծամասնությունը "սաբ-կոնտռակտների" վրա ա, պրոյեկտները վերցնում ա, ղրգում ա էժանով դրսերը անում, in-house-ներն էլ մանր-մանր իրանց համար բզբզում են։ Իրանց էլ լոլո-ներ են պատմում թե բա մենք սենց բարձր արժեքներով ենք առաջնորդվում, բայց նույն գործ անող հնդիկի հետևից մուխ են անում, ձեզ գալիս դայվեռսիթի ասում։
Ու հա, ես համաձայն եմ, որ diversity-ն պետքական բան ա։ Բայց դուք շատ ուռճացնում եք, թե բա racial diversity-ն օգնում ա պրոդուկտիվությանը։ Էս ենքան աբստռակտ սահմանում ա, որ սկի իմաստ էլ չկա սրա մասին մտածելու։ Եթե օրինակի համար ասես, diversity of opinions, ես սուս ու փուս կասեմ, որ համաձայն եմ, էդ ավելի grounded սահմանում ա ու ամենայն հավանկանությամբ ճիշտ - առնվազն իմ փորձով, չնայած որ դրան էլ սահման կա, թե ինչքան։
Ու ընդհանրապես պորդուկտիվության/կրեատիվությունը շատ ձգվող գաղափար ա։ Հիմա ձեզ կարող ա թվա որ դուք պրոդուկտիվ եք աշխատում, բայց իրականում, ուրիշ թմի մեջ տնանեն, պարզվի որ դուք ընդհանրապես չեք աշխատել։ Ես տարիներով՝ համ ստեղծել, համ ղեկավարել, համ մասնակցել եմ տարբեր high-productivity թմերի հետ, ու դա անհամեմատելի երևույթ ա։ Higly productive թմերը նախ շատ փոքր են, օրինակ 5-6 հոգի, ու իրանք կարող ա մի Ֆաստառի չափ գործ անեն (ծրագրավորման-ծավալային)։ Սա ռեալ իմ անձնական փորձից ա։ Ես իմ մոտ թիմ ունեմ 3 հոգանոց, որ աշխարհում ամենամրցակցային ոլորտում, որտեղ խայտառակ մեծ գումարներով ընկերություներ ու մրցակիցներ կան, 3-ով միշտ օutsmart են անում, բոլորին։
Ու նկատի չունեմ, որ ես ճիշտ եմ դուք սխալ։ Նորից ձեր բերած ընկերությունը, իմ համար շաատ-շատ հեռու են իմ պատկերացրած պորդուկտիվություննից։ Իրանք խայտառակ մեծ մեքենաններ են, լիքը բյուրոկռատիայով, ավանդույթներով, պորցեսներով։ Ու իհարկե էդ կազմակերոպթւոյւնները պետք ա լինեն ու ամենայան հավանականությամբ իրանց ձև հենց էդ պետք ա լինի, բայց պրոդուկտիվության ու կրեածիվության հետ իրանք շատ կապ չունեն։
Բյուր, ջոգիր չէ՞, անպռադուկծիվ ու ոչկռեածիվ գոյություն ես գլորում :D բարդ ա, բարդ ա ձեր դանիաներում, նույնիսկ մի 3-հոգանոց համաշխարհային մասշտաբով մրակցությանը կզցրած թիմ էլ չես կարա հավաքես․․․․ չէ ընկեր, Հայաստան տեղափոխվելուդ ժամանակն ա էկել, թե չէ ընգել ես ռասա-սեռական դիվեռսիթի-միթի, բայց իտոգում՝ ոչ այնքան բիթի գաղափարների հետևից։
Հ․Գ․
Ասում են Թոնի Մորիսոնը միշտ արգելում էր իր ստեղծագործական գրության ուսանողներին իրենց կենսափորձի վրա հիմնված գործեր գրել, պայմանավորելով դա նրանով, որ «you haven't seen anything interesting in your pathetic short lives», կամ դրա նման մի բան․․․
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 16:13
Բյուր, ջոգիր չէ՞, անպռադուկծիվ ու ոչկռեածիվ գոյություն ես գլորում :D բարդ ա, բարդ ա ձեր դանիաներում, նույնիսկ մի 3-հոգանոց համաշխարհային մասշտաբով մրակցությանը կզցրած թիմ էլ չես կարա հավաքես․․․․ չէ ընկեր, Հայաստան տեղափոխվելուդ ժամանակն ա էկել, թե չէ ընգել ես ռասա-սեռական դիվեռսիթի-միթի, բայց իտոգում՝ ոչ այնքան բիթի գաղափարների հետևից։
Հ․Գ․
Ասում են Թոնի Մորիսոնը միշտ արգելում էր իր ստեղծագործական գրության ուսանողներին իրենց կենսափորձի վրա հիմնված գործեր գրել, պայմանավորելով դա նրանով, որ «you haven't seen anything interesting in your pathetic short lives», կամ դրա նման մի բան․․․
Հա, լրիվ :D ասենք, առաջին տիպի դիաբետը մահացու հիվանդությունից քրոնիկի վերածած, ինսուլինի ասեղը հայտնաբերած ու միլիոնավոր կյանքեր փրկած, իսկ էս պահին նաև երկրորդ տիպի դիաբետն արդյունավետ բուժող ու ճարպակալման շուկան գրեթե մոնոպիլզացրած հարյուրամյա ընկերությունը (որովհետև առաջինն ա հայտնաբերել մի դեղ, որը ոչ մի ուրիշ ընկերություն չի արել) ոչ մի ձև չի կարում համաշխարհային մասշտաբով մրցակցային թիմ հավաքի, դե որտև մոռացել ա Արամին հարցնի :D
Թոնի Մորիսոնն էլ ճիշտ ա։
Հ.Գ. Արամ ջան, ներող, բայց գրածիդ չեմ կարա պատասխանեմ։ Անլուրջ ա լրիվ, երբ դու քո փոքր Հայաստանից նստած համաշխարհային ֆարմագիգանտին դասեր ես տալիս։
Բյուր, ջոգիր չէ՞, անպռադուկծիվ ու ոչկռեածիվ գոյություն ես գլորում :D բարդ ա, բարդ ա ձեր դանիաներում, նույնիսկ մի 3-հոգանոց համաշխարհային մասշտաբով մրակցությանը կզցրած թիմ էլ չես կարա հավաքես․․․․ չէ ընկեր, Հայաստան տեղափոխվելուդ ժամանակն ա էկել, թե չէ ընգել ես ռասա-սեռական դիվեռսիթի-միթի, բայց իտոգում՝ ոչ այնքան բիթի գաղափարների հետևից։
Հ․Գ․
Ասում են Թոնի Մորիսոնը միշտ արգելում էր իր ստեղծագործական գրության ուսանողներին իրենց կենսափորձի վրա հիմնված գործեր գրել, պայմանավորելով դա նրանով, որ «you haven't seen anything interesting in your pathetic short lives», կամ դրա նման մի բան․․․
Ծլնգ ջան, էդ ինչն ա տենց քեզ անհանգստացրել գրածներիցս, որ սենց h.գ.-ներով, հեգնանքներով գրառում ես արել։
- Իսկ էն որ CRO-ները (կամ էդ study-ների ոոլորտի կազմակերպությունները) պրոդուկտիվ ու կրեատիվ գործեր չեն ՏՏ ոլորտում, դա երևի թե շատ վիճելի հարց չի էլի։ Չգիտեմ խի ես էդ գրածս վերագրել, որ Բյուրի կյանքն եմ ինչ որ ձև բնութագրում, կամ իրա գոյությանն ես վերագրել։ Թե ուղղակի ուզում ես կողքից ֆիթ տված լինես, որ եթե գրածիցս չվիրավորվեր, նավսյակի քո գրածը կարդալուց, վիրավորվեր?
- Ինչը վերաբերվում ա, բերածս օրինակներին, որոնց հեգնանքով ես վերաբերվել՝ հեշտ provable են։ Եթե ուսումանսիրելու հավես ունես, ասա բացատրեմ, ոնց ու ինչ ենք անում, ոնց ա ինչ որ բաներ ստացվում, ինչ չի ստացվում։ Բայց գրածիցդ խիստ կասկածներ են մոտս առաջացել, որ երևի թե քեզ չի հետաքրքրում։ Ամեն դեպքում, ուրախ կլինեմ պատմեմ, թե ոնց ենք մեք վերաբերվում պրոդուկտիվությանը, ինչ մեթոդներ ու ինչ գործիքներ ունենք, ու ինչ արդյունքներ ա դա տալիս։
Ամեն դեպքում, ոնց հասկանում եմ, սուս ու փուս լիքը ուրիշ գրառումներս ես կարդացել, ըտեղ եմ ինչ որ տեղերդ ցավացրել։ Թե չէ չգիտեմ էլի, էս գրառումը էդ ինչ էր, որ սենց վարի գնացիր։
Ապեր/Ընգեր/Դհեյ/Դհեմ/Քուրս/../ թեթև տար, եթե էշություններ եմ գրել, էշություն ա էլի, անցի առաջ, պետք չի սենց տրամադրված լինել իմ նկատմամբ։
Հ.Գ. Արամ ջան, ներող, բայց գրածիդ չեմ կարա պատասխանեմ։ Անլուրջ ա լրիվ, երբ դու քո փոքր Հայաստանից նստած համաշխարհային ֆարմագիգանտին դասեր ես տալիս։
Դու քո փոքր Հայաստանից նստած։ Վախ Բյուր-բյուր։ Բա սենց բան կլինի. դիմացինին սենց բան կասեիր դու, էդ ինչքան եմ բզբզացել, որ չես դիմացել։ Բայց լուրջ, դա ասելու բան ա՞։
Եթե ասելու բան ա, ապա շատ ավելի վատ ա, որ ես իմ փոքր նստած Հայաստանից, պրմիտիվ ենքան փող եմ կարում generate անեմ Հայաստանի համար, որ դուք էդ ձեր մեծ դրսերում, ինչ որ գիգանտ համակարգի ոտի ճկույթի ծայրը վրա հավատցյալի նման գործ անելով, իրար հետ կպնեք, պրիմիտվ էդքան հարկ չեք գենեռացնի։ Բա դա ոնց ա լինում է։
Իդեպ, դաս չեմ տվել, ասել եմ, որ կոնկրետ ծրագրավորման պրոդիկտվության մասով, իրանք շատ-շատ-շատ հետ (ուրիշ) են, ու էդ ընկերությունները "պրոդուկտիվության ու կրեատիվության" հաշվին չեն հաղթում։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 16:32
Բյուր ջան, դաս չեմ տվել, ասել եմ, որ կոնկրետ ծրագրավորման պրոդիկտվության մասով, իրանք շատ-շատ-շատ հետ (ուրիշ) են, ու էդ ընկերությունները "պրոդուկտիվության ու կրեատիվության" հաշվին չեն հաղթում։
Չէ, սխալ ես հասկացել, ես դեղերի արտադրությանը կից կառույցում եմ աշխատում, կապ չունեմ clincal trials-ի հետ։ Ու լիքը կրեատիվություն պահանջող գործ ա, որտև ամեն անգամ դատան մի ձևի ա գալիս, ստանդարտից դուրս մի թերությունով, ու դու պիտի գնաս, դրա համար լուծում ման գաս։
Ու պլյուս արտադրության օպտիմիզացիայի ու նոր մեթոդների ներդրման հաշվարկների որոշակի մասն էլ ա մեր թիմի վրա։ Կոդ գրելը մեր ամբողջ գործը չի, կոդն ընդամենը գործիք ա, որը ծառայում ա զանազան բարդ ստատիստիկ հաշվարկներ անելու ու սիմուլյացիաների համար։ Մնացածը լիքը մտածել, հաղորդակցվել ու լուծումներ փնտրել ա։ Կոպիտ ասած՝ կոդ գրելը մեր կալկուլյատորն ա, դրա համար պետք ա հնարավորինս արագ լինի, որ մեր կրեատիվ ժամանակից չգնա վրան։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 16:35
Դու քո փոքր Հայաստանից նստած։ Վախ Բյուր-բյուր։ Բա սենց բան կլինի. դիմացինին սենց բան կասեիր դու, էդ ինչքան եմ բզբզացել, որ չես դիմացել։ Բայց լուրջ, դա ասելու բան ա՞։
Աաաաա, Արամ, հերիք ա խմբագրես։ Բա ի՞նչ ասեմ, երբ շատ ծիծաղելի բովանդակությամբ լավաշ տեքստեր ես գրում բաների մասին, որոնցից էրևում ա՝ զրո գաղափար ունես։
Չէ, սխալ ես հասկացել, ես դեղերի արտադրությանը կից կառույցում եմ աշխատում, կապ չունեմ clincal trials-ի հետ։ Ու լիքը կրեատիվություն պահանջող գործ ա, որտև ամեն անգամ դատան մի ձևի ա գալիս, ստանդարտից դուրս մի թերությունով, ու դու պիտի գնաս, դրա համար լուծում ման գաս։
Ու պլյուս արտադրության օպտիմիզացիայի ու նոր մեթոդների ներդրման հաշվարկների որոշակի մասն էլ ա մեր թիմի վրա։
Հա, հենց իրանց էլ նկատի ունեմ։ Չգիտեմ, օրինակ Ֆաստառին գիտե՞ս։ Իրենց հետ երկար բանակցությունների մեջ եմ եղել, Հայաստանում կոնկրետ SAS ծրագրավորողների օֆիս բացելու։ Ես շատ լավ մանրամասն գիտեմ, իրանք ինչ են անում։ Էդ գործը շատ քիչ կրեատիվ տարրեր ունի։
Իդեպ, էդ բանկացություններս չստացվեց, որովհետև շատ շատ քանակի մարդ էին ուզում, ես մի 100-150 զոռով կարաի հավաքեի, իրանք առնվազն մի 500-ի ախորժակ ունեին։ Եթե էդ ոլորտից ես, կարող ա ամեն դեպքում, օգնե՞ս ստեղ մի բան անեք։ Որովհետև ստեղ Հայաստանում մի քանի փոքր-մոքր ընկերություններ կան, ովքեր հենց SAS-ով են զբաղվում։ Դրանցից մի քանիսի հետ լավ ծանոթ եմ, արդար գործ են անում, բայց մի քանիսն էլ, կլիենտներին խափելով են զբաղված, junior-ների senior-ների տակ ծախում են և այլն։ Ամեն դեպքում, եթե ուզենաս ստեղ ինչ որ բան անել, գրի, մի քանի հոգու հետ ովքեր նորմալ ստեղ ինչ որ բան են անում, ծանոթացնեմ։
Աաաաա, Արամ, հերիք ա խմբագրես։ Բա ի՞նչ ասեմ, երբ շատ ծիծաղելի բովանդակությամբ լավաշ տեքստեր ես գրում բաների մասին, որոնցից էրևում ա՝ զրո գաղափար ունես։
Դե ցավոք սրտի, էդ քո կարծիքն ա, որ համարում ես զրո գաղափար ունեմ։ Ես չեմ կարա դրա հետ բան անեմ, չեմ կարա քեզ ապացուցեմ, որ շատ լուրջ փորձ ունեմ ղեկավարման, պրոդուկտիվ թմեր սարքելու մեջ։ Ասում եմ, բայց պարզ ա դու էդ կարդում ես, ասում ես մեծ-մեծ/էշ-էշ խոսում ա, դուրս ա տալիս։ Ես ձև չունեմ քեզ ապացուցելու, որ ճիշտ եմ ասում։ Մինչև անձամբ չգաս, չտենաս ինչ եմ անում, ոնց եմ անում, ու ինչեր ա հնարավոր անել։ Ինչը մեծ հաճույքով պատրաստ եմ անել, որ գաս Հայաստան։
Իդեպ քեզ թվում ա նաև որ զրո գաղափար ունեմ, որովհետև ներքևից-վերև ես նայում, էդ երևույթներին, նայում ես որպես ծրագրավորղից -> ընկերություն։ Ես էլ տենց երկար ժամանակ եղել, բայց երբ որ հնարավորություն ես ունենում հակառակը նայելու, մի քիչ պատկերը փխովում ա։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 17:07
Հա, հենց իրանց էլ նկատի ունեմ։ Չգիտեմ, օրինակ Ֆաստառին գիտե՞ս։ Իրենց հետ երկար բանակցությունների մեջ եմ եղել, Հայաստանում կոնկրետ SAS ծրագրավորողների օֆիս բացելու։ Ես շատ լավ մանրամասն գիտեմ, իրանք ինչ են անում։ Էդ գործը շատ քիչ կրեատիվ տարրեր ունի։
Իդեպ, էդ բանկացություններս չստացվեց, որովհետև շատ շատ քանակի մարդ էին ուզում, ես մի 100-150 զոռով կարաի հավաքեի, իրանք առնվազն մի 500-ի ախորժակ ունեին։ Եթե էդ ոլորտից ես, կարող ա ամեն դեպքում, օգնե՞ս ստեղ մի բան անեք։ Որովհետև ստեղ Հայաստանում մի քանի փոքր-մոքր ընկերություններ կան, ովքեր հենց SAS-ով են զբաղվում։ Դրանցից մի քանիսի հետ լավ ծանոթ եմ, արդար գործ են անում, բայց մի քանիսն էլ, կլիենտներին խափելով են զբաղված, junior-ների senior-ների տակ ծախում են և այլն։ Ամեն դեպքում, եթե ուզենաս ստեղ ինչ որ բան անել, գրի, մի քանի հոգու հետ ովքեր նորմալ ստեղ ինչ որ բան են անում, ծանոթացնեմ։
Հասկացա։ Փաստորեն տվյալ ընկերությունը որոշել էր օպտիմիզացնել իրա աշխատանքը, կոդ գրելու ոչ կրեատիվ մասն ուզում էր աութսորսեր Հայաստան, որ իրա վիճակագիրները/տվյալագետներն ավելի հետաքրքիր բաներով զբաղվեն։ Ասեմ քեզ, նույնիսկ clinical trials-ում, որը մեր գործից շատ ավելի ռիգիդ ա, որովհետև ամեն ինչ պիտի նախապես կոնկրետ ծրագրվի հազար ու մի պրոտոկոլների հիման վրա, կոդ գրելը էլի փոքր մաս ա կազմում։ Ես պատկերացնում եմ՝ սաղ կրեատիվ, ոչ կոդային մասը, էդ թվում՝ հետազոտությունների դիզայնը, որն իրականում ահագին կրեատիվ պրոցես ա, անում են դրսում, Հայաստան ուղարկում չոր կոդ գրելու մասը, ստանում արդյունքները, իրանք անում կրեատիվ, եզրակացությունների պրոցեսը։
Չէ, կներես, ես Հայաստանում SAS-ով զբաղվող ոչ մեկի հետ չեմ ուզում ծանոթանալ։ Հարցն էն ա, որ SAS-ով կոդ գրելը շատ մինիմալ հմտություն ա։ Մեզ մոտ գործի են ընդունում մարդկանց, ովքեր կյանքում մատով կպած չկան SAS-ին, որտև դա գործի ամենահեշտ կողմն ա, որ կարելի ա մի քանի օրում սովորել։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 17:12
Դե ցավոք սրտի, էդ քո կարծիքն ա, որ համարում ես զրո գաղափար ունեմ։ Ես չեմ կարա դրա հետ բան անեմ, չեմ կարա քեզ ապացուցեմ, որ շատ լուրջ փորձ ունեմ ղեկավարման, պրոդուկտիվ թմեր սարքելու մեջ։ Ասում եմ, բայց պարզ ա դու էդ կարդում ես, ասում ես մեծ-մեծ/էշ-էշ խոսում ա, դուրս ա տալիս։ Ես ձև չունեմ քեզ ապացուցելու, որ ճիշտ եմ ասում։ Մինչև անձամբ չգաս, չտենաս ինչ եմ անում, ոնց եմ անում, ու ինչեր ա հնարավոր անել։ Ինչը մեծ հաճույքով պատրաստ եմ անել, որ գաս Հայաստան։
Իդեպ քեզ թվում ա նաև որ զրո գաղափար ունեմ, որովհետև ներքևից-վերև ես նայում, էդ երևույթներին, նայում ես որպես ծրագրավորղից -> ընկերություն։ Ես էլ տենց երկար ժամանակ եղել, բայց երբ որ հնարավորություն ես ունենում հակառակը նայելու, մի քիչ պատկերը փխովում ա։
Արամ ջան, հարգելիս, նախ ես ծրագրավորող չեմ, երկրորդ աշխարհը չի սկսվում ու վերջանում ՏՏ-ով ու առավելևս ՀՀ-ում, երրորդ կներես, բայց բազմազանության մասին, այո, չեմ վախենում ասել, սենց անգրագետ մտքեր արտահայտողի մասին, երբ քո սիրելի գիգանտ ընկերությունները վաղուց են որդեգրել բազմազանության քաղաքականություն, իսկ դու քո էշն ես քշում, ուրիշ կարծիք ունենալ չեմ կարող։ Դու կարաս լիքը փորձ ունենաս, բայց լայնախոհություն չունենաս թիմերդ էլ ավելի լավը դարձնելու։ Ոնց որ մեր ժամանակավոր շեֆը 21 տարվա փորձ ուներ, բայց զրո լայնախոհություն, իրա թիմն էլ տեղում դոփող անհետաքրքիր թիմ, որ իրա առօրյա հանձնարարությունները կատարյալ անում էր, բայց ոչ դրանից ավելին։ Իսկ թիմերից մեկ-մեկ պահանջվում ա նաև ավելին անել։ Օրինակ, էդ անտեր SAS-ն աղբարկղը գցել։
Ծրագրավորղ բառի տեղը կարաս, աշխատող -> ընկերություն դնես։ Ծրագրավորողը կարևոր բառ չէր, կարևորը աշխատողն էր։
Օկ լավ, ես անգրագետ եմ, իսկ դուք խելացի, սուպեր արդյունավետ դատա ֆոռմատներ եք aggregate անում, կրեատիվ ձևերով, մեկ-մեկ էլ, մտածում, կարելի ա սա սրա հետ կպցնել թե չէ։
Ես պատկերացնում եմ՝ սաղ կրեատիվ, ոչ կոդային մասը, էդ թվում՝ հետազոտությունների դիզայնը, որն իրականում ահագին կրեատիվ պրոցես ա, անում են դրսում, Հայաստան ուղարկում չոր կոդ գրելու մասը, ստանում արդյունքները, իրանք անում կրեատիվ, եզրակացությունների պրոցեսը։
Սխալվում ես, Հայաստանում էլ են եզրակացությունների պրոցեսը անում, ու բնականաբար էդ տուպոյ բան չի, բայց էդ քո ասած "կրեատիվ"-ն էլ չի էլի, մի քիչ քթացակ գործ ա ու վերջ, եղացած գործիքներ, եղացած մեթոդոլոգիայով, եղած ամեն ինչով, 99% դեպքերում կսարքես ամենինչը։
Ես շատ նման ա մի բանի, որ ցանկացած նեղ մասնագիտության մարդ գա, գլուխ տանի, թե բա էսի սուպեռ կռեատիվ գործ ա, 10 հոգի տարբեր ռասաներից ու սեռերից ենք հավաքվել որ ավելի կռեատիվ ու պրոդուկտիվ լինենք։ Ըհը բա ոնց։ Կռեատիվ ու պրոդուկտիվություն պահանջող գործեր շատ-շատ քիչ կան։ Խայտառակ եզակի են ու էդ մարդկանց քանակն էլ ա խայտառակ եզակի։ Ու չէ, որ հետևներդ շատ չմռմռա, նենց չի որ ես իմ աշխատանքը կամ ինձ դրա մեջ եմ համարում։ Արագության մասով իմը կարևոր ա, բայց ըտեղ էլ ինչ որ "կռեատիվության" կարիք չկա, որ սևերի, կարմիրների, սպիտակների ու տռանսերի բերեմ, որ կրեատիվություն բուսթ անեմ։ Անիմաստ որ աշխատանքը չուռճացնենք չի լինի։
Լավ ինչևէ, ես էս թեմայով էլ ասելու բան չունեմ։
StrangeLittleGirl
08.08.2023, 18:20
Ծրագրավորղ բառի տեղը կարաս, աշխատող -> ընկերություն դնես։ Ծրագրավորողը կարևոր բառ չէր, կարևորը աշխատողն էր։
Օկ լավ, ես անգրագետ եմ, իսկ դուք խելացի, սուպեր արդյունավետ դատա ֆոռմատներ եք aggregate անում, կրեատիվ ձևերով, մեկ-մեկ էլ, մտածում, կարելի ա սա սրա հետ կպցնել թե չէ։
Արամ ջան, ինչ կլինի, մի շարունակի։ Ինչքան շատ ես գրում, էնքան ավելի ես ցույց տալիս, որ դու բացարձակ գաղափար չունես մեր գործի բնույթից։ Դատա ֆորմատներ aggregate անելը մենք մեր առաջին կուրսի ուսանող օգնականներին ենք տալիս։
Ու չէ, ծրագրավորողը ստեղ բանալի բառ էր, որովհետև քո պատկերացմամբ (դու մեղք չունես, Հայաստանում ա էդպես) ցանկացած կոդ գրող ծրագրավորող ա կամ կոդ գրելն ինքն իրանով մասնագիտություն ա, աշխատանք։ Բայց աշխարհում հիմա շատ բան ա փոխվել։ Կոդ գրելը բնական հմտություն ա կոմպի հետ աշխատել կամ խոսել իմանալու նման, որը շատ տարբեր մասնագետների աշխատանքի որոշակի մասն ա. կենսաբան, քիմիկոս, ֆիզիկոս, լեզվաբան, մատենագետ, հասարակագետ և այլն։ Էսօր աշխարհում գրեթե ցանկացած օֆիսային աշխատանք անող անձ և ոչ միայն կոդ ա գրում։ Իսկ եթե չի գրում, էդ գրելու մասն ուղարկում են, Հայաստանի նման երկրներում են գրում։
Սխալվում ես, Հայաստանում էլ են եզրակացությունների պրոցեսը անում, ու բնականաբար էդ տուպոյ բան չի, բայց էդ քո ասած "կրեատիվ"-ն էլ չի էլի, մի քիչ քթացակ գործ ա ու վերջ, եղացած գործիքներ, եղացած մեթոդոլոգիայով, եղած ամեն ինչով, 99% դեպքերում կսարքես ամենինչը։
Ես շատ նման ա մի բանի, որ ցանկացած նեղ մասնագիտության մարդ գա, գլուխ տանի, թե բա էսի սուպեռ կռեատիվ գործ ա, 10 հոգի տարբեր ռասաներից ու սեռերից ենք հավաքվել որ ավելի կռեատիվ ու պրոդուկտիվ լինենք։ Ըհը բա ոնց։ Կռեատիվ ու պրոդուկտիվություն պահանջող գործեր շատ-շատ քիչ կան։ Խայտառակ եզակի են ու էդ մարդկանց քանակն էլ ա խայտառակ եզակի։ Ու չէ, որ հետևներդ շատ չմռմռա, նենց չի որ ես իմ աշխատանքը կամ ինձ դրա մեջ եմ համարում։ Արագության մասով իմը կարևոր ա, բայց ըտեղ էլ ինչ որ "կռեատիվության" կարիք չկա, որ սևերի, կարմիրների, սպիտակների ու տռանսերի բերեմ, որ կրեատիվություն բուսթ անեմ։ Անիմաստ որ աշխատանքը չուռճացնենք չի լինի։
Լավ ինչևէ, ես էս թեմայով էլ ասելու բան չունեմ։
Էլի պատկերացում չունես էդ ամբողջ պրոցեսից։ Ես խիստ կասկածում եմ, որ Հայաստանում SAS-ով կոդ գրողին, ով չունի համապատասխան որակավորում, կուղարկեն FDA-ներում ու այլ կառույցներում իր արած անալիզի համար կռիվ տալու։ Ու առավելևս կասկածում եմ, որ Հայաստանում SAS-ով կոդ գրողը շատ մոտիկից աշխատում ա հետազոտություններ անող տարբեր տեսակի գիտնականների, ինժեներների ու այլ մասնագետների հետ ու իրար հետ որոշումներ ընդունում, թե ինչը որից հետո ու ոնց պիտի արվի։ Մենակ էն, որ քեզ համար SAS-ով կոդ գրելն առանձին մասնագիտություն ա, արդեն ահագին բան ա ասում։
Իսկ ստեղծագործականության մասով. խնդրում եմ էլի, ինձ ստեղծագործականության դասեր մի տուր ու առավելևս իմ աշխատանքի մասով։ Ես ինքս իմ սաղ կյանքում հենց ստեղծագործ աշխատանք եմ արել, էս գործս էլ բացառություն չի։
Ու ավելին. խորհուրդ կտայի Հայաստանից գնալ մի տարով, ուրիշ երկրում ապրել-աշխատել, մի քիչ աշխարհ տեսնել, որ էլ սենց տափակ մտքեր չարտահայտես։
Ծլնգ ջան, էդ ինչն ա տենց քեզ անհանգստացրել գրածներիցս, որ սենց h.գ.-ներով, հեգնանքներով գրառում ես արել։
․․․․
Ամեն դեպքում, ոնց հասկանում եմ, սուս ու փուս լիքը ուրիշ գրառումներս ես կարդացել, ըտեղ եմ ինչ որ տեղերդ ցավացրել։ Թե չէ չգիտեմ էլի, էս գրառումը էդ ինչ էր, որ սենց վարի գնացիր։
Ապեր/Ընգեր/Դհեյ/Դհեմ/Քուրս/../ թեթև տար, եթե էշություններ եմ գրել, էշություն ա էլի, անցի առաջ, պետք չի սենց տրամադրված լինել իմ նկատմամբ։
Արամ ջան, կոնկրետ քո գրածներից ոչինչ էլ չի անհանգստացրել․ գրածս Բյուրին էր ուղղած, ինչը կարծում եմ ի սկզբանե էլ պիտի պարզ լիներ։ Բայց հա, հիմնական իմաստը իրեն ընկերական ձեռ առնելն էր, որ հետդ այս թեմայով զրույցի էր բռնվել, քանի որ շատ հեռվից էլ երևում էր, որ լրիվ տարբեր մտածելակերպեր ու մոտեցումներ ունեք այս հարցին, ինչը սովորաբար ի վերջո բերում է նրան, որ մեկը մյուսին սկսում են տգիտության ու ամբախ-զամբախ խոսելու մեջ մեղադրել, ինչը կարծես և եղավ։
Բայց բարի խորհուրդ կտամ, որ «ոնց հասկանում եմ․․․» տիպի ենթադրություններ չանես։ Թող մեծամիտ չհնչի, բայց քո ակումբում գրածներն ինձ ոչ էս կողմից են տաքացնում, ոչ էլ էն կողմից սառեցնում, շատ ժամանակ ոչ էլ կարդում եմ,քանի որ ակումբում ուշ-ուշ ու քիչ ժամակով եմ լինում։ Նենց որ սիրտդ լայն պահի, ես քո գրառումների թիրախային ընթերցողներից չեմ, կարծիքներս էլ դրանց նկատկամբ չեմ կարծում թե պիտի քեզ հուզեն։
Հա, լրիվ :D ասենք, առաջին տիպի դիաբետը մահացու հիվանդությունից քրոնիկի վերածած, ինսուլինի ասեղը հայտնաբերած ու միլիոնավոր կյանքեր փրկած, իսկ էս պահին նաև երկրորդ տիպի դիաբետն արդյունավետ բուժող ու ճարպակալման շուկան գրեթե մոնոպիլզացրած հարյուրամյա ընկերությունը (որովհետև առաջինն ա հայտնաբերել մի դեղ, որը ոչ մի ուրիշ ընկերություն չի արել) ոչ մի ձև չի կարում համաշխարհային մասշտաբով մրցակցային թիմ հավաքի, դե որտև մոռացել ա Արամին հարցնի :D
...
Եթե Eli Lilly-ի մասին է խոսքը, ապա ես քո փոխարեն առանձնապես չէի հպարտանա հերթական կեղտոտ բիզնես անող ամերիկյան դեղագործական ընկերությունով:
Երկրորդ տիպի դիաբետի համար չարժի ամիսը հազար դոլար դեղերին տալ, ճիշտ սննդակարգով կարելի է լրիվ ռեվերս անել հաշված ամիսների ընթացքում:
Օլանզապինն էլ տականքագույն դեղերից է կարճաժամկետ էֆեկտով ու երկարաժամկետ ծանր հետևանքներով, մերս դրանից խմում էր:
Իսկ եթե Novo Nordisk-ի մասին է խոսքը, ապա նույնը կասեմ օզեմպիկի մասին։
Դե ցավոք սրտի, էդ քո կարծիքն ա, որ համարում ես զրո գաղափար ունեմ։ Ես չեմ կարա դրա հետ բան անեմ, չեմ կարա քեզ ապացուցեմ, որ շատ լուրջ փորձ ունեմ ղեկավարման, պրոդուկտիվ թմեր սարքելու մեջ։ Ասում եմ, բայց պարզ ա դու էդ կարդում ես, ասում ես մեծ-մեծ/էշ-էշ խոսում ա, դուրս ա տալիս։ Ես ձև չունեմ քեզ ապացուցելու, որ ճիշտ եմ ասում։ Մինչև անձամբ չգաս, չտենաս ինչ եմ անում, ոնց եմ անում, ու ինչեր ա հնարավոր անել։ Ինչը մեծ հաճույքով պատրաստ եմ անել, որ գաս Հայաստան։
Իդեպ քեզ թվում ա նաև որ զրո գաղափար ունեմ, որովհետև ներքևից-վերև ես նայում, էդ երևույթներին, նայում ես որպես ծրագրավորղից -> ընկերություն։ Ես էլ տենց երկար ժամանակ եղել, բայց երբ որ հնարավորություն ես ունենում հակառակը նայելու, մի քիչ պատկերը փխովում ա։
Ապե՜ր, Բյուրենց կոմպանիայի ստոկերը հենց էսօր թռել են երկինք (https://www.cnbc.com/2023/08/08/wegovy-novo-nordisk-shares-pop-after-trial-data-exceeds-expectations.html), որովհետև իրենց գժական, ինովեյթիվ ու գերխելացի հետազոտությունների շնորհիվ պարզել են, որ մի ամբոոոոոոոո՜ղջ 20 տոկոսով կրճատում են ինֆարկտի ու ինսուլտի ռիսկերը, ու լուրերը թնդում են, բիզնեսը ծփում ա, տժժում են բոլորը… Դու քո չմո Հայաստանով, դու ոչինչ ես, դու 0 ես, իսկ Բյուրը համաշխարհային, համամարդկային, իրենք սաղ աշխարհը փրկում են ինֆարկտից ու ինսուլտից, միլիոնավոր մարդկանց կյանքեր, ամեն օր, ամեն վայրկեան, ինովացիոն, սենսացիոն, նմանը չունեցող, մրցակից չունեցող, միակը, անկրկնելին, մարդկության ողջ պատմության ընթացքում, ու Բյուրը հենց ընտեղ պիտի աշխատի, ուրիշ էլ ու՞ր, էդ դու ում հետ ես համարձակվում ոտ պարզես, կամ ու՞մ ես ասում, ինովեյթիվ չեն, ընկե՜ր, հլը ստոկերին նայի, մի հատ աչքերդ լայն բաց…
Ինչ են անու՞մ՝ ախորժակը թուլացնող դեղը նոր բրենդային անունով ու ֆանտաստիկ գներով տուլիտ են անում էշ ու թուլամորթ մարդկանց վրա, որ աղբ սնունդից կախվածություն են ձեռք բերել:
Ես կասեի՝ լավ էլ անում են, տուֆտա մարդկությանը հասնում ա:
Ես որ ասում եմ՝ ձանձրալի է կյանքը, ոմանք խրատներ են տալիս, թե բա մարդիկ սենց, մարդիկ նենց...
Վերջին երկու տարում, երբ կլիենտներիս (իսկ հիմա նաև՝ պացիենտներիս) մեծ մասը գերմանացիներ են, էս հասարակության մեջ իմ (չ)պատկանելության հարցը սկսել է կոկորդս խեղդել։
․․․ (https://www.akumb.am/showthread.php/68231-%D4%BB%D5%B6%D6%84%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%A5%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6?p=2615699&viewfull=1#post2615699)
Փաստորեն էս թեմայում էր օգոստոսյան գրառումս։ Հիշում էի, որ գրել եմ սա, բայց չէի հիշում, թե որ թեմայում էր։ Գտա վերջը։
Ամռանը էդքան էլ լավ չէի՝ էս բոլոր թեմաների պատճառով։
Սրա մասին էլ ահագին մտածեցի․
Միգուցե սխալվում եմ, բայց կարծես impostor syndrome-ի հոտ էլ ա գալիս մտքերիցդ։ Հնարավո՞ր է, որ ձևավորվող աշխատանքային պատկանելիության չափողականություն էլ կա այստեղ։
Ի վերջո եկա նրան, որ impostor syndrome-ի հետ կապված չեն խնդիրներս։
Պատկանելության հարցն էր, «ուրիշ լինելու» ու «չընդունվելու» ծանր զգացողությունը։
Գնացի սփիչ թերափիստի մոտ։ Ուզում էի՝ մեկը կողքից ինձ ասի, թե ոնց եմ ես հնչում։ Ու մեկը, ով դրա մասնագետն է։
Թեսթեր-մեսթեր անցկացրեց հետս, ահագին խոսեցինք։ Ասեց՝ չգիտեմ դու ինչ խնդիրներ ունես աշխատանքում, բայց դա լեզվի հետ կապված չի։ Ու որ խոսելիս օտարության զգացողություն չի զգում կամ էնպիսի տպավորություն չի ստանում, որ ինչ-որ սահմանափակումներ կան մոտս։ Ասեց, թե որ հնչյուններն եմ մի քիչ ուրիշ ձևով արտասանում՝ որպես ոչ լեզվակիր, ու որ դրանք հնարավոր է շտկել, եթե շատ եմ ուզում (ու ժպիտով՝ բայց ինչի՞դ է պետք)։
Էնքան հանգստացա էդ մի հանդիպումից։ Ֆլորիանն էլ թե՝ ես էդքան ասում եմ, ուրեմն հեչ, պիտի գնաս եսիմ ում մոտ, որ հավատաս։ Դե իմ կարծիքով սիրահարվածները օբյեկտիվ չեն։
Հետո գնացի մասնագիտական քոուչինգի՝ մեկի մոտ, ով նաև հոգեվերլուծությամբ էր զգաղվում։ Անպայման ուզում էի, որ հոգեվերլուծող լինի մասնագիտությամբ։ Ուրիշ ուղղություններով հոգեբանները մոտավորապես պատկերացնում էի՝ ինչ մոտեցում կցուցաբերեին, ինքս էլ CBT-ի մեջ եմ։
Ուշադիր լսեց ասածներս։ Ինձ կարևոր էր, որ մեկն ինձ վերջապես ասի՝ հա, էդպես է, դու չես մտնում էստեղի պատկերացրած ստանդարտների մեջ՝ որպես թերապևտ, ոչ թե փորձեր հանգստացներ, որ գուցե ինձ է թվում։
Ու ինքն էդ մեկն էր։ Ասեց, որ լրիվ հասկանում է ասածներս, ու որ էդպես է՝ տեղացիները որոշակի պատկերացում ունեն, երբ դիմում են թերապիայի, ու ես տարբերվում եմ իրենց պատկերացումից, ու որ արվարձաններում սա նույնիսկ ավելի մեծ խնդիր է, և եթե Մյունխենի կենտրոնում աշխատեի, գուցե ավելի քիչ կզգայի նկարագրածս վերաբերմունքը։ Հետո կատակով պատմեց, որ իր ամերիկացի ընկերուհիներից մեկը, ով մուգ մաշկ ունի, չի սիրում իրեն հյուր գալ՝ պատճառաբանելով, որ էստեղ իրեն ուղղված հայացքներում ամենուր «դայակ» բառն է տեսնում։ Մարդկանց հայացքներում քեզ ուղղված կոնկրետ բառեր տեսնելը՝ ըստ իրենց կլիշեների, ոչ մեկին էլ հաճելի չի։
Հետո ուրիշ հետաքրքիր բաներ էլ ասեց։ Ամենատպավորվածներից մեկն էն էր (ու սա մենակ հոգեվերլուծողը կասեր), թե ոնց է իմ ամբողջ ձայնն ու կեցվածքը փոխվում, երբ իմ մասնագիտության մասին խոսելիս «իմ տեսահորիզնորից» անցնում եմ «կլիենտների տեսահորիզոնին», ու որ առաջինի ժամանակ էնքան ջերմություն ու վստահություն է զգում, և դա ռադիկալ փոխվում է, երբ տեղափոխվում եմ կլիենտների տեսակետին։ Ասեց՝ մնա քո տեսահորիզոնում, երբ խոսքը քո մասնագիտության հանդեպ վերաբերմունքի մասին է, մի նայիր քեզ ու քո գործին կլիենտներիդ հայացքով։ Մնա քո մեջ։
Հարցրեցի, թե ոնց սովորեմ «մնալ իմ մեջ», գուցե արժի թերապիա անցնե՞լ։ Ասեց՝ պետք չի թերապիա, ընդամենը ավելի շատ փորձ է պետք, շարունակիր անել քո գործը ու շարունակիր ապրոբացիայի ճանապարհը (անգամ եթե հետո որոշես չմտնել բժշկական ապահովագրություններով ապահովվող հոգեթերապիայի ոլորտ), էս ճանապարհին լիքը հմտություններ կհավաքես։
Հետո ասեց՝ մենք՝ թերապևտներս, ունենք մի կողմ, որն ուզում է «սիրված լինել» կլիենտների կողմից (երևի ոչ միայն թերապևտներն ունեն էդ կողմը, հը՞ն), բայց դրանով չպիտի որոշվի մեր վերաբերմունքը մեր գործի հանդեպ։ Եթե ինչ-որ տեղացու համար ես իմ ամեն ինչով էնքան խորթ եմ, որ չի ուզում մոտս լինել, պիտի հանգիստ բաց թողնեմ իրեն, հաջորդն արդեն կանգնած է լինելու դռան մոտ։ Ու որ հոգեկան առողջության ոլորտում պահանջարկը էնքան մեծ է, որ դա ի վերջո կլիենտի խնդիրն է՝ ուրիշ մեկին գտնելը, ոչ թե իմը՝ իրեն կորցնելը։ Վերջինը ինքս էլ գիտեմ, բայց լավ էր՝ դա մեր ոլորտում աշխատող մեկից էլ լսել։
Էդ մի ժամվա քոուչինգն էնքան օգնեց ինձ։ Ընդամենը լսել էն, ինչ ինքս էլ եմ մտածում։ Բացի դրանից, «մնա քո մեջ»-ը ինչ-որ կարևոր կոճակ սեղմեց մոտս։ Նաև «սիրված լինելու» ցանկության մասին ասվածն էր լրիվ տեղին։ Սա քույրիկս էլ էր հա ասում՝ «բայց ինչի՞ ես մտածում, որ պիտի սիրեն քեզ»։
Հիշեցի, թե ոնց էր քսանհինգ տարվա փորձ ունեցող մի հոգեբան պատմում, որ իր աշխատանքի ընթացքում՝ ինչ վերաբերմունք ասես չի ստացել կլիենտներից, ընդհուպ՝ մինչև իր դեմքին թքելը (բառացիորեն, ոչ թե փոխաբերական իմաստով)։ Իսկ ես դարդ եմ անում, որ ինչ-որ գերմանացի վրաս հարցականներով է նայում։
Ամեն դեպքում, կարծում եմ, կլինետներից ստացած ֆիդբեքը կարևոր է, ու դրանից լիքը բան է հնարավոր սովորել, բայց, հա, սրանով չպիտի որոշվի իմ սեփական վերաբերմունքն իմ մասնագիտության հանդեպ։
Հետո մտածեցի, որ ինչքան էլ «ուրիշ» լինեմ, սա մենակ ազգանունը, ակցենտը ու օտար տեսքը չի, դրան գումարվում է նաև իմ անհատականությունը, անձը (երևի սա էլ է մի քիչ ստանդարտից դուրս), ու լրիվ հասկանալի է, որ ինչ-որ մեկին հարմար եմ լինելու, ինչ-որ մեկին՝ չէ։
Էն, որ միգրանտները հենց սկզբից ևեթ ուզում են մոտս լինել, էլի հասկանալի է․ ոնց որ գերմանացիներն են ուզում իրենց «թաղի մարդ», էնպես էլ միգրանտներն են ինձ ընկալում որպես «իրենցից մեկը»։
Էս ամենից հետո աշնանը ահագին հանգստացա, նաև զգացի, թե դրանից ոնց կեցվածքս փոխվեց աշխատանքում։ Գերմանացիների հետ աշխատանքում ներքին ճնշումն անցավ․ ես էն եմ, ինչ կամ, take it or leave it։ Ինչպիսի անակնկալ, սկսեցին ավելանալ գերմանացի կլիենտները, ում ես «հարմար էի»։
Աշխատանքի հնարավորությունների հարցում վերջին ամիսներին պարզ դարձավ, որ էս իմ բոլոր վերապատրաստումներն ու ամբողջ մասնագիտական փորձը լիքը դռներ են ինձ համար բացել․ կարող եմ աշխատել թե հոգեբուժական/բժշկական հաստատություններում (հատկապես մանկահասակների դիագնոստիկայում զգում եմ ինձ ինչպես ձուկը ջրում), թե սոցիալական ծառայություններում՝ որպես հոգեբան-խորհրդատու, թե մասնավոր հոգեթերապիայի ոլորտում՝ որպես թերապևտ։ Սա մենակ իմ ներքին զգացողությունը չէր, այլ փաստը, որ ցանկացած տեղ դիմելիս, քեզ միանգամից վերցնում են, ու դու ես դառնում որոշողը՝ ուզում ես, թե չէ։ Հասկացա, որ իմ անձի-փորձի-գիտելիքների խայտաբղետ փաթեթն իրականում լիքը առավելություններ ունի։
Փետրվարից հիմնական աշխատանքիս ու ապրոբացիոն արկածների հետ միասին նաև անցնում եմ հոգեթերապիայի՝ մասնավոր կլինետների հետ, 50 րոպեն՝ 130-150 եվրո։ Դեռ որ սեփական աշխատասենյակը չեմ բացում, այլ միանում եմ Մյունխենի կենտրոնում գործող մի թիմի, որն արդեն մի քանի տարի է զբաղվում է դրանով։ Հետաքրքրությամբ սպասում եմ փետրվարին։
Գիտեմ, որ պատկանելության հարցը էստեղ դեռ ավելի հաճախ է թեմա լինելու․ բոլորն են գերմանացի՝ թե թիմակիցները, թե կլիենտները։ Բայց զգում եմ, որ հիմա ավելի հանգիստ եմ վերաբերվում իմ «ուրիշ լինելուն», ու եթե մի քանի ամսից զգամ, որ սա իմը չի, հանգիստ կանցնեմ ուրիշ ոլորտ․ հնարավորությունները շատ են։
Էնքան հավես է էս ճանապարհն անցնելը՝ հետն էլ շրջապատված լինելով մարդկանցով, ովքեր սատարում են քեզ քո ամեն քայլին։ Խորը շնորհակալության զգացումը ահագին ուժ տվող ռեսուրս է՝ ոչ պակաս, քան աճող ինքնավստությունը։