Դիտել ողջ տարբերակը : Տագնապային խանգարում և հաճույքի(դոֆամին) զգացման կորուստ
Hakob9110
25.04.2022, 11:42
Բարև ձեզ ակումբցիներ ես տառապում եմ տագնապով։Ընդունում եմ հակադեպրեսանտներ,բայց անօգուտ,ինձ կարող ե՞ք ասել թե տանը բուժվելու ինչ արդյունավետ մեթոդներ կան։Բացի դրանից տագնապի առաջացման շրջանում,չգիտեմ պատահականություն էր թե չէ,ես իրար հետևից դադարեցի հաճույք ստանալ տեսախաղերից,ֆիլմերից,սերիալներից և երաշտությունից։Երբեմն հաճույքի զգացումը հայտնվում է չբալանսավորված վիճակում ու նորից անհետանում,սրա մասին էլ կուզենայի կարծիքներ լսել։Կանխավ շնորհակալություն։
Բարև ձեզ ակումբցիներ ես տառապում եմ տագնապով։Ընդունում եմ հակադեպրեսանտներ,բայց անօգուտ,ինձ կարող ե՞ք ասել թե տանը բուժվելու ինչ արդյունավետ մեթոդներ կան։Բացի դրանից տագնապի առաջացման շրջանում,չգիտեմ պատահականություն էր թե չէ,ես իրար հետևից դադարեցի հաճույք ստանալ տեսախաղերից,ֆիլմերից,սերիալներից և երաշտությունից։Երբեմն հաճույքի զգացումը հայտնվում է չբալանսավորված վիճակում ու նորից անհետանում,սրա մասին էլ կուզենայի կարծիքներ լսել։Կանխավ շնորհակալություն։
Ողջույն։
Ենթադրում եմ, որ դիգնոզն ու դեղորայքը բժշկական հիմքեր ունեն, ոչ թե ինքնաբուժման շրջանակներում են արված։
Տագնապային խանգարումների դեպքում դեղերի հետ միասին սովորաբար կոգնիտիվ վարքային հեգեթերապիան է լավ արդյունք տալիս։ Իհարկե չգիտեմ՝ որ երկրում ես, ու հոգեթարապիան ոնց է ձեզ մոտ զարգացած։ Վարքային թերապիայի ժամանակ պացիենտները սովորաբար նաև «տնային հանձնարարություններ» են ստանում, որ նաև թերապևտիկ ժամերից դուրս մնան «թերապիայում»։
Իհարկե, մի քիչ կախված է նաև նրանից, թե կոնկրետ ինչ տագնապային խանգարման մասին է խոսքը, բայց ընդհանուր առմամբ կոգնիտիվ-վարքային թերապիան կարող է լավ արդյունքների բերել։
Ընդհանրացված տագնապային խանգարման դեպքում կարող են նաև յոգան ու աուտոտրենինգը կողքից օգուտ բերել, իհարկե՝ ոչ որպես «բուժում»։
Ամեն դեպքում, չարժի ինքնագլուխ «բուժումների» անցնել, ամեն քայլից առաջ պիտի անպայմանորեն խորհրդակցել բժշկի/թերապևտի հետ։
One_Way_Ticket
25.04.2022, 16:03
Հակադեպրեսսանտները ավելի շատ վնաս են տալիս, քան օգուտ։ Լիքը հետազոտություններ կան այդ թեմայով, բայց դե բիգ ֆարմայի փողերի շնորհիվ/խաթր բժիշկները շարունակում են աջ ու ձախ նշանակել։
Sambitbaba
25.04.2022, 23:18
Հետաքրքիր է արձանագրել, թե Հակոբի ենթագիտակցությունն ինչերից է "պատահականորեն" հրաժարվել. "տեսախաղերից, ֆիլմերից, սերիալներից և երաշտությունից"։
Ինձ թվում է, որ թվարկված այս ամենից հրաժարվելը (դե, երաժշտությունը ոչ այնքան…) մեզ բոլորիս ապասվում է մոտագա ապագայում։ Սրանք այն են, ինչը կասեցնում է մարդու ուղեղի գործունեությունը, բթացնում է ստեղծագործական ունակությունները, որովհետև մարդն աշխարհը սկսում է պատկերացնել արդեն ոչ թե իր սեփական, այլ ինչ-որ մեկ ուրիշի պատկերացմամբ։
Օրինակ, Հակոբը չի գրել, որ հրաժարվել է կարդալուց։ Իհարկե, կարող է մոռացել է, կամ կարող է ուղղկի չէր էլ կարդում, բայց և այնպես կարդալը նրա ցուցակում չկա։ Իսկ երևի թե ոչ ոք չի վիճի, որ հենց կարդալն է, որ զարգացնում է մարդու ֆանտազիան, այլ ոչ հակառակը։
Գուցե սա է՞լ է "պատահականություն"… Չգիտեմ։
Փոխակերպումների մեր ժամանակաշրջանում, այն ժամանակներում, երբ մարդու հոգևոր ասպեկտը նորից սկսում է գրավել իր արդար, գերիշխող տեղը, այս ամենը լրիվ տրամաբանական է, այսինքն, լրիվ հնարավոր է, որ մեր ենթագիտակցությունը որոշել է ազատվել իրեն այլևս ոչ պիտանի, կամ նույնիսկ իր զարգացման համար վտանգ հանդիսացող անպետք բաներից։
Իսկ քանի որ այդ ամենը մեր կյանքում արդեն հասցրել է ահագին մեծ տեղ գրավել թե գիտելիքների սնանկացման և թե մեր ազատ ժամանակն իրենով լցնելու առումով, ուրեմն այդ վիճակի փոփոխումը կամ այդ ժամանակի ազատագրումը կարող է իրոք տագնապ առաջացնել։
Ինչ խոսք, որ չեմ չնդում, որ հենց այսպես է, ու ոչ էլ մասնագետ եմ։ Բայց ինձ թվում է, որ կարելի էր հարցին նման մոտեցումն էլ հաշվի առնել։
Էս ահագին ծավալուն թեմա է, ու ամենահեշտը՝ հարցեր տվողին բժշկի կամ «մասնագետի» մոտ ուղարկելն ու ձեռքերը լվանալն է ։Ճ
Ինքս երկար տարիներ խրոնիկ տագնապներ ունեցող մեկն եմ։
Տագնապային խանգարումները բավականին կոմպլեքս խնդիր են մի երկու դեղահաբով լուծվելու համար։
Ես կայուն հակակրանք ունեմ այն «բժիշկների» նկատմամբ, որ տագնապներ և/կամ դեպրեսիա ունեցողին մի 10 րոպեանոց «կոնսուլտացիայից» հետո անտիդեպրեսանտ են նշանակում ու ճամփում տուն՝ մի քանի ամսից «ստուգելու» ու դոզայի կոռեկցիայի համար։
Ես չեմ պատկերացնում, թե ինչ են էդ «բժիշկները» սովորում 10 տարի ինստիտուտներում քարշ գալով, որ ընդամենը կարողանան այսպես «բուժել» իրենց կլիենտներին։
Դրա համար, որպես հետևանք, մարդկանց մի զգալի քանակություն ստիպված լուծումներ են փնտրում ինտերնետում ու ֆորումներում։
Կարճ․ Ինձ օգնեց հետևյալը․
1. Գիտակցության ու վերաբերմունքի վրա աշխատելը՝ ընդունել իրողություններն այնպես, ինչպիսին կան ու հաշտվել, առհամարել բոլոր այն տագնապալից հանգամանքները, որոնց վրա դու մեծ ազդեցություն չունես, սա Այվիի ասած կոգնիտիվ-վարքային թերապիան է։
2. Կետոգենային դիետա (https://www.akumb.am/showthread.php/68203-%D4%BF%D5%A5%D5%BF%D5%B8%D5%A3%D5%A5%D5%B6%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%A5%D5%BF%D5%A1),
ԻՀԿ ամենաէֆեկտիվ ու արագ բուժումը տարբեր խրոնիկ երևույթների՝ ներառյալ թեմայի առարկայի համար։ Սրա մեջ մտնում է վերամշակված ու սինթետիկ սնունդից ամբողջությամբ հրաժարվելը։
3. Վիտամին D3+K2 մեծ դոզաներով (10000+ միավոր օրեկան), կամ լիքը արևի տակ կիսատկլոր զբոսանք։ Կարելի է զգուշորեն գումարել մագնեզումային հավելումներ, օրգանական հիմքով (ոչ սինթետիկ) վիտամին B կոմպլեքս, ամինաթթուներ (GABA, 5HTP, tryptophan), բայց պարտադիր ստուգել, որ հավելումները տոքսիկ նյութեր չեն պարունակում, հաճախ դժվար է պարզելը, որովհետև արտադրողներն իրենք էլ չգիտեն, լիքը անորակ ու թունավոր աղբ կա շուկայում։
4. Չափավոր ակտիվություն՝ քայլարշավներ, դանդաղ հեծանվավազք, միջին ծանրության քաշերով մարզանք – Թե պասիվ վիճակը, թե չափից շատ եռանդով վարժությունները վնասակար են։
5. Քնի ռեժիմի խիստ պահպանում։
6. Ինտերնետային հիգիենա՝ սոց ցանցերի ու լուրերի վրա անցկացվող ժամանակի խիստ կրճատում։
Կարելի է նաև գրել, թե ինչ դեպքից հետո են սկսվել տագնապները, որոնք են կոնկրետ անհանգստություններն ու մտքերը և այլն։
Հաճույքի կորստի (հատուկ տերմին կա՝ անգեդոնիա) մասին մոռացա գրել։ Դա էլ ախտանիշ ու հետևանք է, ասենք` խրոնիկ տագնապներ ունեցողների մոտ հաճույք ստանալը դժվար է, քանզի հաճույքի համար լիցքաթափված վիճակ է անհրաժեշտ, այսինքն անհրաժեշտ է վերացնել առաջնային պատճառը՝ ստրեսներն ու տագնապները։
Բացի այդ, մարսողության ու ինսուլինի վիճակը կարելի է ստուգել, համ էլ մարդուս տարիքը, քաշը, սեռը, սոցիալական դրությունն ու էլի լիքը հանգամանքներ պետք է հաշվի առնվեն էֆեկտիվ լուծում առաջարկելու համար։
Հաշվի առնելով, որ տագնապներ ու դեպրեսիա ունեցող մարդիկ համ մտավոր, համ ֆիզիկական առումով մի քիչ հալումաշ եղած են, նրանց համ էլ մի քիչ ոգի ու հավատ է պետք, որ ինքնուրույն քայլեր անեն ու գտնեն ելքը։
Սկզբի համար սննդակարգը ուղղելը վայթե ամենամեծ քայլն է, որ կարելի է անել։ Մարդուս սննդակարգի ազդեցությունը ահավոր թերագնահատված է ժամանակակից բժշկության մեջ։
Սննդակարգը մարդու վրա ազդող հաջորդ ամենամեծ գործոնն է՝ արտաքին միջավայրից հետո։ Միջին վիճակագրական մարդը օրեկան ընդունում է 1.5–ից 2.5 կգ ուտելիք, որը օրգանիզմը պիտի մշակի այս կամ այն կերպ, վերածի տարբեր սննդանյութերի ու էներգիայի ու թափոններն էլ բարեհաջող հեռացնի օրգանիզմից։
Հետևաբար էական է, թե էդ ուտելիքի յուրաքանչյուր միկրոգրամը ինչ է իրենից ներկայացնում։ Կարևոր է համ բովանդակությունը, համ քանակությունը, համ էլ ուտելու հաճախականությունը։
Ցանկացած խրոնիկ խնդիր ունեցողի կառաջարկեի սկսել մարսողությունից ու սննդակարգից, ուսումնասիրել մարսողական համակարգի ու ինսուլինի աշխատանքի սկզբունքը, հասկանալ թե ինչ բան է ինսուլինի դիմադրողականությունը, ու ոնց օրգանիզմը reset անել ու ինքնավերականգնվելու շանսերը մեծացնել։
Օրինակ, եթե մարդուս կյանքում լուրջ ստրեսներ առաջանալու ակնհայտ պատճառներ չկան, բայց առկա են տագնապային խանգարումներ, ապա կարելի է արյան մեջ շաքարը ստուգել՝ շաքարային դիաբետը տագնապների պոտենցիալ պատճառներից մեկն է։
Լավ, որ շատ եք ուզում, մի երկու բան էլ ավելացնեմ իմ սերտածից (ես հո ինքս ինձնից բաներ չեմ հնարում)։
Երբեմն, կամ գուցե հաճախ, տագնապներ ու դեպրեսիա կարող են առաջանալ երկարատև, բայց առաջին հայացքից թեթև թվացող խրոնիկ այնպիսի խնդիրներից, ինչպիսին օրինակ ալերգիաներն են, կամ ասենք սինուսիտը։
Ոչ բոլորի մտքով կարող է անցնել, որ ասենք սինուսիտից մարդուս շնչառությունը մի փոքր դժվարանում է, որից կարող է թթվածինը մի փոքր ընկնել, բացի այդ քունը մի փոքր խանգարվի ու ամենօրյա ոչ շատ մեծ անհանգստություն պատճառող խնդիրը մանր–մանր քայքայում է օրգանիզմը։
Ալերգիաների, կամ սինուսիտի համար էլ ծոմը, դիետան ու վիտամինները (D, C, B) կարող են ահագին օգտակար լինել, ինչպես նաև որոշ սպրեյներ, ասենք քսիլիտոլով ու թուրինջի սերմերի էքստրակտով։
Ուրիշ բան ասեմ․ Մարդուս մոտ ինսուլինային դիմադրողականություն, հոգնածություն, անքնություն, տագնապներ ու դեպրեսիա կարող է առաջանալ մի այնպիսի սթրեսից, ինչպիսին հարազատի կորուստն է։
Ու եթե վերականգնողական քայլեր չեն ձեռնարկվում, ապա օրգանիզմում դիսբալանսը շարունակվում ու խորանում է։
Նման պարագայում էլ լուծումը գրեթե նույնն է՝ կենոգենիկ վիճակ, ծոմեր, շնչառային վարժություններ, յոգա, քնի հիգիենա, ԿՎԹ, կպչուն մտքերից ազատում, և այլն։
Պետք է հիշել, որ սեփական առողջության մասին հոգ տանելու նվազագույն մոտիվացիան մնացած հարազատների ու այլոց համար բեռ չդառնալն է։
Ընկերներ, ինչ-որ մեկը օգտագործել ա՞ Ashwagandha ՝ դեպրեսիայի ու տագնապների դեպքում: Եթե հա՝ որևէ օգուտ տալիս ա՞:
Արդեն հավատս կորցրել եմ՝ մի օր անտիդեպրեսանտներից ազատվել:
Ընկերներս վերջերս Griffonia էին խորհուրդ տալիս, 15 օր խմելուց հետո՝ ոչ մի էֆեկտ: Նորից հիասթափություն, ոնց որ վերջին տարիների ընթացքում փորձածս բոլոր բույսերի դեպքում. Зверобой , Passiflora , Crataegus և այլն …
Հիմա էլ մեկը խորհուրդ ա տալիս Ashwagandha կամ էլ L-theanine …
բայց արդեն մի նշույլ հույս էլ չունեմ արդյունավետության …
Ընկերներ, ինչ-որ մեկը օգտագործել ա՞ Ashwagandha ՝ դեպրեսիայի ու տագնապների դեպքում: Եթե հա՝ որևէ օգուտ տալիս ա՞:
Արդեն հավատս կորցրել եմ՝ մի օր անտիդեպրեսանտներից ազատվել:
Ընկերներս վերջերս Griffonia էին խորհուրդ տալիս, 15 օր խմելուց հետո՝ ոչ մի էֆեկտ: Նորից հիասթափություն, ոնց որ վերջին տարիների ընթացքում փորձածս բոլոր բույսերի դեպքում. Зверобой , Passiflora , Crataegus և այլն …
Հիմա էլ մեկը խորհուրդ ա տալիս Ashwagandha կամ էլ L-theanine …
բայց արդեն մի նշույլ հույս էլ չունեմ արդյունավետության …
Սննդակարգդ փորձի փոխել, հավելումներն ու բույսերը ոչ մի օգուտ չեն տա, եթե ածխաջրերի վրա ես նստած:
Իսկ եթե ավելի կոնկրետ ասեմ կարծիքս՝ բուսակերությունից փորձի անցնել մսակերության՝ իհարկե սեփական ռիսկերդ գնահատելով։ Կարող ես ոգեշնչող նյութեր (https://www.youtube.com/results?search_query=depression+carnivore+diet) որոնել:
Պաշտոնական աղբյուրների մեծ մասը բացասական ֆոնի տակ են ներկայացնում կառնիվորը։ Բայց դու նստած ես անտիդեպրեսանտների վրա հենց պաշտոնական ինստիտուտների ցուցումների արդյունքում։
Իսկ եթե ավելի կոնկրետ ասեմ կարծիքս՝ բուսակերությունից փորձի անցնել մսակերության՝ իհարկե սեփական ռիսկերդ գնահատելով։ Կարող ես ոգեշնչող նյութեր (https://www.youtube.com/results?search_query=depression+carnivore+diet) որոնել:
Պաշտոնական աղբյուրների մեծ մասը բացասական ֆոնի տակ են ներկայացնում կառնիվորը։ Բայց դու նստած ես անտիդեպրեսանտների վրա հենց պաշտոնական ինստիտուտների ցուցումների արդյունքում։
Չէ, իրականում՝ բուասակերությամբ կյանքումս ընդամենը մոտ 2 տարի եմ զբաղվել (հազիվ դիմանալով. ես էլ չհասկացա, թե ոնց), բայց հիմա արդեն 3 տարի ա՝ ամենակեր եմ: Այսինքն՝ ինձ ոչնչից չեմ զրկում: Միսն էլ (ծխեցրած երշիկներ, խոզապուխտներ, լանգետներ ու բազմապիսի double whopper-ներ) եթե ոչ առօրյայիս, ապա՝ շաբաթվա մեջ 3-4 օրյա ռացիոնի մի մասն են: Գումարած՝ ձկնեղենը:
Չէ, ես հիմա է՛ն ստադիայում եմ կյանքիս, որ սննդակարգ փոխել-չփոխելու ու դրա հոգեկանիս վրա լավ ազդելու փարատանքների հանդեպ հույսս կորցրել եմ հավերժ: Ո՛չ բուսակերությունն օգնեց, ո՛չ էլ մսակերությունը: Ես էն գլխից էլ լավ մսակեր էի, դրա համար էլ հիմա բնական ճանապարհով վերադարձել եմ հին վիճակիս: Բայց հույս ունենալ, որ դա 2008-ից սկսած ինձ կեղեքող դեպրեսիայիս ու տագնապներիս վերջ կտա՝ շատ եմ ինչ-որ թերհավատ:
Ամեն ինչ փորձել եմ: Սպորտ (մուսկուլացիա, կարդիո՝ 3.5 տարի՝ ինտենսիվ), մեդիտացիա, յոգա, շնչառական վարժություններ …
Դրա հետ մեկտեղ՝ հոգեբույժս մեռավ՝ ինչ տեսակի մոլեկուլներով ասես անտիդեպրեսանտ նշանակելով … մեկ ա՝ էլի՛ մինչև վերջ չի վերացնում, կամ եթե վերացնում էլ ա՝ կողքից խանգարող ահավոր կողմնակի ազդեցություններով:
Միակ հույսս՝ հրաշքով մի տիբեթական, հնդկական, կամ չինական մի կախարդական բույս գտնելն ա (մտածում եմ՝ բռնեմ ճամփորդեմ, գնամ լամաների ու ինչ-որ կասկածելի գուռուների հետ երևի ապրեմ, ինտերակցվեմ դրանց հետ՝ սարերում ցրտին մեն-մենակ քնելով, առավոտները կարող ա չայ բերեն՝ մեջը կախարդական բույս լցրած, մեկ էլ տեսար՝ խմեցի ու էն «Հիսուս» ֆիլմի էն քոռ բիձու պես (որ Հիսուսը մատները դնում ա աչքերին ու կուրությունն անցկացնում ա, սա էլ գոռում ա՝ Տեսնում եմ, տեեե՜՜՜՜սնուում ե՜՜՜՜մմ ……) մեկ էլ գոռամ՝ անցաա՜՜՜ն տագնապներսսսս … անցաա՜՜՜վ դեպրեսիաաաաս … ապրում եմ !!! աաապրու՜՜՜՜՜մ ե՜՜՜՜մ … ու ծնկի գամ էդ լամայի սանդալները պաչեմ:
Միակ հույսս էս ա մնացել, լուրջ եմ ասում:
Չէ, իրականում՝ բուասակերությամբ կյանքումս ընդամենը մոտ 2 տարի եմ զբաղվել (հազիվ դիմանալով. ես էլ չհասկացա, թե ոնց), բայց հիմա արդեն 3 տարի ա՝ ամենակեր եմ: Այսինքն՝ ինձ ոչնչից չեմ զրկում: Միսն էլ (ծխեցրած երշիկներ, խոզապուխտներ, լանգետներ ու բազմապիսի double whopper-ներ) եթե ոչ առօրյայիս, ապա՝ շաբաթվա մեջ 3-4 օրյա ռացիոնի մի մասն են: Գումարած՝ ձկնեղենը:
Չէ, ես հիմա է՛ն ստադիայում եմ կյանքիս, որ սննդակարգ փոխել-չփոխելու ու դրա հոգեկանիս վրա լավ ազդելու փարատանքների հանդեպ հույսս կորցրել եմ հավերժ: Ո՛չ բուսակերությունն օգնեց, ո՛չ էլ մսակերությունը: Ես էն գլխից էլ լավ մսակեր էի, դրա համար էլ հիմա բնական ճանապարհով վերադարձել եմ հին վիճակիս: Բայց հույս ունենալ, որ դա 2008-ից սկսած ինձ կեղեքող դեպրեսիայիս ու տագնապներիս վերջ կտա՝ շատ եմ ինչ-որ թերհավատ:
Ամեն ինչ փորձել եմ: Սպորտ (մուսկուլացիա, կարդիո՝ 3.5 տարի՝ ինտենսիվ), մեդիտացիա, յոգա, շնչառական վարժություններ …
Դրա հետ մեկտեղ՝ հոգեբույժս մեռավ՝ ինչ տեսակի մոլեկուլներով ասես անտիդեպրեսանտ նշանակելով … մեկ ա՝ էլի՛ մինչև վերջ չի վերացնում, կամ եթե վերացնում էլ ա՝ կողքից խանգարող ահավոր կողմնակի ազդեցություններով:
Միակ հույսս՝ հրաշքով մի տիբեթական, հնդկական, կամ չինական մի կախարդական բույս գտնելն ա (մտածում եմ՝ բռնեմ ճամփորդեմ, գնամ լամաների ու ինչ-որ կասկածելի գուռուների հետ երևի ապրեմ, ինտերակցվեմ դրանց հետ՝ սարերում ցրտին մեն-մենակ քնելով, առավոտները կարող ա չայ բերեն՝ մեջը կախարդական բույս լցրած, մեկ էլ տեսար՝ խմեցի ու էն «Հիսուս» ֆիլմի էն քոռ բիձու պես (որ Հիսուսը մատները դնում ա աչքերին ու կուրությունն անցկացնում ա, սա էլ գոռում ա՝ Տեսնում եմ, տեեե՜՜՜՜սնուում ե՜՜՜՜մմ ……) մեկ էլ գոռամ՝ անցաա՜՜՜ն տագնապներսսսս … անցաա՜՜՜վ դեպրեսիաաաաս … ապրում եմ !!! աաապրու՜՜՜՜՜մ ե՜՜՜՜մ … ու ծնկի գամ էդ լամայի սանդալները պաչեմ:
Միակ հույսս էս ա մնացել, լուրջ եմ ասում:
Դու սարեր-ձորեր մի ընկի :)) Կարճ՝ փորձել ե՞ս պարզ ու զտած ածխաջրերից հրաժարվել, հացամթերք, հրուշակեղեն, մակարոնեղեն, շաքարեղեն, մրգեր մի ամսից ավել տևողությամբ ընդհանրապես չուտել:
Հ.Գ. Առավել ակնհայտության, կողմնորոշվելու ու ենթադրություններից ազատվելու համար պիտի արյանդ մեջ շաքարն ու կետոնները չափես (https://shop.eu.keto-mojo.com/):
Ashwagandha խմել եմ Lion's maneի հետ։ Օգնել ա, բայց իհարկե պետք չի գրանդիոզ էֆֆեկտ սպասել։ Նշածդ խնդիրներին ամենաշատը օգնել են սնկերը, բայց 1֊2 տարվա կտրվածքով, համատեղելով հոգեթերապիայի ու ինքնավերլուծության հետ։ Առանց սնկերի վստահ եմ, որ սենց պրոգրես չէի ունենա դեպրեսիայի, տագնապների հաղթահարման հարցում։ Իսկ ուտելիքի որակի, տեսակի տված դրական փոփոխությունը շատ սահմանափակ ա, երբ մարմինդ անընդհատ survival mode-ի տակ ա ու ուրիշ ձև չգիտի ապրելու
Հ.գ. ոչ մեկին խորհուրդ չեմ տալիս գլուխը կորցրած սնկեր փորձել։ Մանրակրկիտ ուսումնասիրել ու բոլոր ռիսկերը հաշվի առնել ա պետք, նաև հակացուցումներ ունեն ու շատ։ Ընդհանրապես լավ կլինի դրանում մասնագիտացած հոգեթերապևտի հետ անել, չնայած որտեղ որ օրինական են, լավ թանկուկրակ են։
Դու սարեր-ձորեր մի ընկի :)) Կարճ՝ փորձել ե՞ս պարզ ու զտած ածխաջրերից հրաժարվել, հացամթերք, հրուշակեղեն, մակարոնեղեն, շաքարեղեն, մրգեր մի ամսից ավել տևողությամբ ընդհանրապես չուտել:
Հ.Գ. Առավել ակնհայտության, կողմնորոշվելու ու ենթադրություններից ազատվելու համար պիտի արյանդ մեջ շաքարն ու կետոնները չափես (https://shop.eu.keto-mojo.com/):
Քաղցրից չեմ կարում հրաժարվեմ …
երևի թե գաղտնիքը դրանումն ա … :հմմ
ավելի շուտ՝ արհեստական քաղցրից կարողացել եմ, բայց էդ ընթացքում հույսս դրել եմ մրգերի վրա, որ չգժվեմ :)) …
Ընկերներ, ինչ-որ մեկը օգտագործել ա՞ Ashwagandha ՝ դեպրեսիայի ու տագնապների դեպքում: Եթե հա՝ որևէ օգուտ տալիս ա՞:
Արդեն հավատս կորցրել եմ՝ մի օր անտիդեպրեսանտներից ազատվել:
Ընկերներս վերջերս Griffonia էին խորհուրդ տալիս, 15 օր խմելուց հետո՝ ոչ մի էֆեկտ: Նորից հիասթափություն, ոնց որ վերջին տարիների ընթացքում փորձածս բոլոր բույսերի դեպքում. Зверобой , Passiflora , Crataegus և այլն …
Հիմա էլ մեկը խորհուրդ ա տալիս Ashwagandha կամ էլ L-theanine …
բայց արդեն մի նշույլ հույս էլ չունեմ արդյունավետության …
Ի դեպ L theanine էլ եմ փորձել ու լիքը ուրիշ նմանատիպ նոոտրոպիկներ (20ից ավել)։
Քիչ թե շատ արդյունավետներից եղել են` NAC֊ը, DHA (omega 3), gotu kula, vitamin d: Մնացածը կամ պլացեբո են եղել, կամ էլ մի պահ օգնելա, բայց հետո կողմնակի էֆֆեկտներ են ունեցել։ Հիմա մենակ dha եմ խմում, մեկ֊մեկ էլ վիտամին d: Մնացած էլ նոոտրոպիկներից հույսս վաղուց կտրել եմ
Քաղցրից չեմ կարում հրաժարվեմ …
երևի թե գաղտնիքը դրանումն ա … :հմմ
ավելի շուտ՝ արհեստական քաղցրից կարողացել եմ, բայց էդ ընթացքում հույսս դրել եմ մրգերի վրա, որ չգժվեմ :)) …
Դե բա ասա, որ շաքարի վրա ես նստած, թե չէ մսակե՜ր, բուսակե՜ր...
Ժամանակակից մրգերի մեծ մասը գենետիկ մոդիֆիկացիայով ավելի են քաղցրացվել փառապանծ գիտության ու արդյունաբերության կողմից, օրինակ ներկայիս բանանը կոկա կոլայից էլ շատ չի տարբերվում ու էլ ուտելու բան չի: Նույնը խնձորները, նույնը խաղողը... Չրեղենը կոնցենտրացված շաքար են:
Հայաստանի քաղցրահամ մրգերով ոգևորվածները թող մի հատ ազգային դեմոգրաֆիայի մեջ առողջ մարդկանց քանակը հաշվեն:
Էն բոլոր պնդումները, թե մրգերը առողջարար են, կատարյալ բարբաջանք են: Դրանց միջի պրոպագանդվող վիտամիններն ու միներալները չնչին ողորմելի տոկոս են մարդու օրեկան պահանջի ու պարունակած շաքարի համեմատ: Ինքներդ ման եկեք էդ աղյուսակները նայեք: Ֆրուկտոզը ամենավատ շաքարն ա մետաբոլիզմի համար:
Ու որպես աշխարհի սաղ հավելումներն ու դեղաբույսերը վրես փորձած մեկը, ասեմ, որ դրանց մեծ մասը ուղղակի փողի ու ժամանակի վատնում են: Ոչ մի սունկ, աշվագանդա, վիտամիններ, գժոտ բաղադրությունով հավելումներ չեն օգնի, եթե մարդս քաղցրամոլությամբ ա տառապում:
Շաքարը կախվածություն է առաջացնում ու կոմպլեքս մետաբոլիկ խնդիրներ, ու ներկայիս գիտության, բժշկության ու արդյունաբերության կողմից ուղղորդված ինֆորմացիան ու պրոպագանդան պայմանավորված է մենակ բիզնեսի ու կոնկրետ ոլորտի մարդկանց անձնական ու կարճատև շահերով:
Կարճ ասած՝ եթե ոչ բոլոր հիվանդությունները, ապա դրանց մեծ մասը մետաբոլիկ պատճառ ունեն, իսկ ներկայիս աշխահի մետաբոլիկ պատճառների մեծ մասը սննունդն է: Էն հիվանդությունները, որ մարդն ունի, բնության մեջ ոչ մի կենդանի չունի: Ոչ մի աղվես, կամ կոկորդիլոս, կամ կոլիբրի դեպրեսիայով չի տառապում: Դեպրեսիան մտավոր, կամ հոգեկան պրոբլեմ չի, ֆիզիոլոգիական ու հենց մետաբոլիկ խնդիր է: Որ ման գաք, որոշ «անմեղ» հետազոտություններում (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5003061/)էլ կգտնեք, ուղղակի դեպրեսիաները հսկայական համաշխարհային ինստիտուտի բիզնեսի հիմքն են, այսինքն նման հետազոտությունները զարգացում չեն ունենում դեպի լուծումներ:
Վիշապ ջան, էնքան համոզիչ ես ասում ամեն ինչ, որ իմ ներկա հուսահատ վիճակում ոնց որ թունելի վերջում մի ճրագ-լույս վառես ու ինձ մոտիվացնես:
Պիտի փորձեմ: Ուղղակի շատ-շատ եմ ձախողել ու կեսից նորից վերսկսել շաքար ուտել (գոնե մրգերով. խաղող, գիլաս …) , ուրեմն էդ ռուբիկոնը պիտի անցնեմ շատ դժվարությամբ … կհաղթահարե՞մ արդյոք՝ չգիտեմ: Հենց սկսում եմ շաքարը զրոյացնել՝ 4-րդ օրը ահավոր գլխացավ, հոգնածություն ու մտավոր աշխատանքի էֆեկտիվության նվազում ա սկսում (սկսում եմ օտար լեզուներիս տիրապետման, բանավոր խոսքի վարժությունը կորցնել … կմկմալ … նույնիսկ՝ հայերենում… ու դա իմ համար կատաստրոֆա ա) …
Միգուցե էդ ռուբիկոնը մի ամի՞ս ա տևում ու էդ մի ամիս համբերելուց ու մաքառելուց հետո՝ ուղեղը դզվում-ստաբիլանում ու հին վիճակի՞ն ա գալիս՝ ադապտացվելով …
դե արի էդքանի միջով անցի …
հեշտ ա ասելը ://
Համենայնդեպս՝ փորձելու եմ: Եթե ստացվեց՝ մաղարիչ ունես:
Համենայնդեպս՝ փորձելու եմ: Եթե ստացվեց՝ մաղարիչ ունես:
Շաքարի կախվախությունից ազատվելը լուրջ խնդիր է, վայթե կոկաինի նման: Ու ածխաջրերի վրա երկար նստելուց կետոգենիկ վիճակի անցումն էլ հեշտ չի, բայց 100% իրականացվող է։ Ուղղակի իմացի, որ որոշ դեպքերում տրանսֆորմացիան ամիսներ է քաշում, բայց անցնելուց հետո ոչ մի գրամ չես փոշմանելու, ես դրանում կասկած չունեմ։
Էս հոպարի վիդեոները (https://www.youtube.com/watch?v=uayO7EIvZHI&t) նայի, ահագին պրակտիկ ինֆո է տալիս, համենայն դեպս իմ որոնումների մեջ վայթե ամենաէֆեկտիվը։
... Հենց սկսում եմ շաքարը զրոյացնել՝ 4-րդ օրը ահավոր գլխացավ, հոգնածություն ու մտավոր աշխատանքի էֆեկտիվության նվազում ա սկսում...
Մոռացա, ուրեմն գլյուկոզայի վրա երկար նստելուց կետոգենիկ վիճակի անցումը հաճախ ուղեկցվում է կողմնակի ախտանիշներով, որի անունը դրել են «կետո-գրիպ» (https://www.healthline.com/nutrition/keto-flu-symptoms), որովհետև նման են գրիպի ախտանիշներին:
Օրգանիզմը ածխաջրերից զրկելն ու ճարպերի ու սպիտակուցների անցնելը օրգանիզմի համար խոշոր հեղափոխություն է, մասնավորապես՝ միկրոֆլորայի համար, որը տրիլիոններով մանրէներ են՝ ընդհանուր մի երկու կիլո քաշով: Էդ մանրէների համար խոշոր մակրոների փոփոխությունը՝ էդ ոնց որ համաշխարհային պատերազմ մոլորակի վրա: Բայց հեղափոխությունը թեկուզ և ցնցումներով, ի վերջո անցնում է, ու սկսվում է խաղաղությունը:
Կարելի է կարդալ (օրինակ էստեղ (https://www.doctorkiltz.com/carnivore-diet-side-effects/)) թե ոնց թուլացնել ախտանիշներն ու ավելի թեթև տանել անցումը:
Կարևորագույն որոշիչներից են ամենօրյա մաքուր-օրգանիկ՝ սննդանյութերով հարուստ մթերքի (միս, ձու, կարագ, ծովամթերք) անցնելը, աղի ու միներալների ավելացնելը, սթրեսները թուլացնելը, ինտենսիվ վարժություններից ու կենտոնացում պահանջող խնդիրներից ժամանակավոր հրաժարվելը, ավելի շատ քնելը, այսինքն ծանր տանողներին ես կառաջարկեի արձակուրդ վերցնել տրանսֆորմացիան պլանավորելուց առաջ, դժվարը առաջին 10 օրն է:
Արյան մեջ կետոններն ու գլյուկոզան ժամանակ-առ ժամանակ չափելը գոնե սկզբի համար օգտակար է օրգանիզմի վիճակն ու պահանջները հասկանալու համար, սկզբի համար հաճախ պետք է լինում որոշակի կոռեկցիաներ անել սնունդի չափաբաժինների ու սոված մնալու տևողության մեջ։
Նաև սկզբի համար երբեմն պետք են լինում հավելումներ՝ ստամոքսի թթվայնությունն ու լեղու հոսքը կարգավորելու համար, կամ ակտիվացած փայտածխի հաբեր, կամ վիտամին C-ի գերդոզաներ ընդունել՝ տոքսինները օրգանիզմից արագ հեռացնելու համար։
Մի քիչ նվիրվածություն, համառություն ու ինֆորմացվածություն, ու հանգիստ կարելի է ազատվել դեպրեսիայի կապանքներից, կախվածություն առաջացնող անիմաստ դեղերից ու հիվանդանոցների գրանցումից։
Մի քիչ նվիրվածություն, համառություն ու ինֆորմացվածություն, ու հանգիստ կարելի է ազատվել դեպրեսիայի կապանքներից, կախվածություն առաջացնող անիմաստ դեղերից ու հիվանդանոցների գրանցումից։
Որ խնդրեմ՝ երբ ժամանակ ունենաս՝ կարա՞ս սննդամթերքի մի սպառիչ ցանկ կազմես իմ համար՝ հետևե՞մ:
Ուղեղս խառն ա ահավոր ու ոչ մի վիդեո նայելու ու արտիկլ կարդալու հավես չունեմ (տարիների ընթացքում շատ եմ արել ու հիասթափությունս էնքան մեծ ա, որ էլ ոչ մոտիվացիա ունեմ, ոչ էլ հավես՝ գնալ սուպերմարկետներում ուպակովկեքի հետևները նայել՝ ինչը որն ա ու առնել:
Ահավոր երախտապարտ կլինեմ, եթե ինձ մի շաբաթյա ուտելիքների դետալային լիստ կազմես ու դնես էստեղ: Դրանով էլ սկսեմ:
Որ խնդրեմ՝ երբ ժամանակ ունենաս՝ կարա՞ս սննդամթերքի մի սպառիչ ցանկ կազմես իմ համար՝ հետևե՞մ:
Ուղեղս խառն ա ահավոր ու ոչ մի վիդեո նայելու ու արտիկլ կարդալու հավես չունեմ (տարիների ընթացքում շատ եմ արել ու հիասթափությունս էնքան մեծ ա, որ էլ ոչ մոտիվացիա ունեմ, ոչ էլ հավես՝ գնալ սուպերմարկետներում ուպակովկեքի հետևները նայել՝ ինչը որն ա ու առնել:
Ահավոր երախտապարտ կլինեմ, եթե ինձ մի շաբաթյա ուտելիքների դետալային լիստ կազմես ու դնես էստեղ: Դրանով էլ սկսեմ:
Ադամ ջան, կներես, բայց ես չունեմ կոնկրետ ցանկ ու շաբաթյա պլան ու սննդաբանի լիցենզիա էլ չունեմ թարսի պես:
Ընդամենը հնարավոր առաջարկ․ Առ ըստ քո ճաշակի թարմ միս, կարագ, յուղոտ պանիր, կարագի յուղ (ghee), ձու ու աղ ու չկպչող թավա, եթե չունես։
Թավան միջին կրակի վրա դիր, ghee լցրու, միսը թավայում շուռումուտ տալով նորմալ տժժացրու, որ բոլոր կողմերից թեթև կարմրի, նորմալ աղ արա, վրան կարող ես նաև մի քանի հատ ձու ջարդել,
թող մի քիչ սառի ու դանդաղ ծամելով կեր էնքան մինչև կշտանաս։
Հենց սովածացար, նույնը կրկնի։ Ընթացքում սովածացար՝ ձու խաշի, վրեն աղ լցրու, կարագով կծի կեր (դե առանց հացի):
Հաջորդ օրը՝ նույնը։
Էն մյուս օրը՝ նույնը:
Շաբաթ-կիրակի՝ նույնը:
Մի 10 օրից խելքդ կարող ա մի քիչ գա գլուխդ, էդ դեպքում անտիդեպրեսանտի դոզան կամաց-կամաց կքչացնես, ու կսկսես սթեյք ու համբուրգեր սարքել, վիդեոներ նայել, բան։
Դե առանց հացի իհարկե։
Մի ամսից կսկսես վառարանի մեջ կառնիվոր casserole -ներ (հայերենը չգիտեմ) սարքել, կամ տավարի կողեր շոգեխաշել, ու էլի նման կայֆեր։
Ուտում ես՝ երբ ուզում ես, ինչքան ուզում ես, կարևորը ցուցակից դուրս ոչ մի բան չուտես, չծխես, չխմես, չսրսկվես: Կամաց-կամաց ռեժիմդ կկարգավորվի ու թացն ու չորը կսկսես ջոկել: Երևի :Ճ
Տարվա մեջ ծննդյանդ օրը ու մեկ էլ նոր տարուն մի բաժակ ալկոհոլ կարող ես խմել ուտելուց մի ժամ հետո: Էդ ա:
Սննդի ցուցակը սենց մի բան ա․
https://cdn.shopify.com/s/files/1/0386/0769/files/Untitled_1200_x_700_px_1200_x_800_px_1200_x_700_px_774_x_516_px.png
Հենց սաղ դզվի, ինքդ քեզ հարց կտաս, մենք ապրում ենք ուտելու համա՞ր, թե՞ ուտում ենք ապրելու համար:
Ոչ մի սունկ, աշվագանդա, վիտամիններ, գժոտ բաղադրությունով հավելումներ չեն օգնի, եթե մարդս քաղցրամոլությամբ ա տառապում:
Շաքարը կախվածություն է առաջացնում ու կոմպլեքս մետաբոլիկ խնդիրներ, ու ներկայիս գիտության, բժշկության ու արդյունաբերության կողմից ուղղորդված ինֆորմացիան ու պրոպագանդան պայմանավորված է մենակ բիզնեսի ու կոնկրետ ոլորտի մարդկանց անձնական ու կարճատև շահերով:
Կարճ ասած՝ եթե ոչ բոլոր հիվանդությունները, ապա դրանց մեծ մասը մետաբոլիկ պատճառ ունեն, իսկ ներկայիս աշխահի մետաբոլիկ պատճառների մեծ մասը սննունդն է: Էն հիվանդությունները, որ մարդն ունի, բնության մեջ ոչ մի կենդանի չունի: Ոչ մի աղվես, կամ կոկորդիլոս, կամ կոլիբրի դեպրեսիայով չի տառապում: Դեպրեսիան մտավոր, կամ հոգեկան պրոբլեմ չի, ֆիզիոլոգիական ու հենց մետաբոլիկ խնդիր է: Որ ման գաք, որոշ «անմեղ» հետազոտություններում (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5003061/)էլ կգտնեք, ուղղակի դեպրեսիաները հսկայական համաշխարհային ինստիտուտի բիզնեսի հիմքն են, այսինքն նման հետազոտությունները զարգացում չեն ունենում դեպի լուծումներ:
Վիշապ ջան, սնկերը էդքան արագ չէի ներառի էն մնացածի հետ իրանց էֆֆեկտիվությամբ։
Ստեղ դնեմ որոշ հոդվածներ ու գիտական հետազոտություններ դրանց էֆֆեկտիվության մասին՝ հոդված 1 (https://www.independent.co.uk/news/health/magic-mushroom-depression-psychedelic-drug-mental-health-antidepressant-big-pharma-imperial-lsd-dmt-a8929796.html), հոդված/հետազոտություն 2 (https://www.hopkinsmedicine.org/psychiatry/research/psychedelics-research.html), հոդվածների ցանկ այլ փսիխոդելիկների մասին (https://www.nature.com/collections/edcbibiadj)
(https://www.independent.co.uk/news/health/magic-mushroom-depression-psychedelic-drug-mental-health-antidepressant-big-pharma-imperial-lsd-dmt-a8929796.html)
Ադամ ջան, եթե թեմայի մեջ ուզես խորանալ էս գիրքը խորհուրդ կտամ (https://www.amazon.com/Change-Your-Mind-Consciousness-Transcendence/dp/1594204225) կարդալ։
Շաքարի ու ընդհանրապես կախվածությունները, մարդու ինքն իրան վնասելու հակումները օդից չեն առաջանում, ցիկլի մեջ պահելը ու դրանց հետևանքները արդեն ուրիշ թեմա են, բայց չեմ կարծում իրատեսական ա առանց արմատական խնդիրը հասկանալու/լուծելու հաղթահարել, շատ դեպքերում զուտ մի կախվածությունը փոխարինվում ա ուրիշ կախվածությամբ, ասենք ծխելը՝ ուտելով, ուտելը՝ ինֆորմացիա սպառելով և այլ հաճույքներով ու շեղող գործողություններով, կենտրոնացումներով։
Վիշապ ջան, սնկերը էդքան արագ չէի ներառի էն մնացածի հետ իրանց էֆֆեկտիվությամբ։
Ստեղ դնեմ որոշ հոդվածներ ու գիտական հետազոտություններ դրանց էֆֆեկտիվության մասին՝ հոդված 1 (https://www.independent.co.uk/news/health/magic-mushroom-depression-psychedelic-drug-mental-health-antidepressant-big-pharma-imperial-lsd-dmt-a8929796.html), հոդված/հետազոտություն 2 (https://www.hopkinsmedicine.org/psychiatry/research/psychedelics-research.html), հոդվածների ցանկ այլ փսիխոդելիկների մասին (https://www.nature.com/collections/edcbibiadj)
(https://www.independent.co.uk/news/health/magic-mushroom-depression-psychedelic-drug-mental-health-antidepressant-big-pharma-imperial-lsd-dmt-a8929796.html)
Ադամ ջան, եթե թեմայի մեջ ուզես խորանալ էս գիրքը խորհուրդ կտամ (https://www.amazon.com/Change-Your-Mind-Consciousness-Transcendence/dp/1594204225) կարդալ։
Շաքարի ու ընդհանրապես կախվածությունները, մարդու ինքն իրան վնասելու հակումները օդից չեն առաջանում, ցիկլի մեջ պահելը ու դրանց հետևանքները արդեն ուրիշ թեմա են, բայց չեմ կարծում իրատեսական ա առանց արմատական խնդիրը հասկանալու/լուծելու հաղթահարել, շատ դեպքերում զուտ մի կախվածությունը փոխարինվում ա ուրիշ կախվածությամբ, ասենք ծխելը՝ ուտելով, ուտելը՝ ինֆորմացիա սպառելով և այլ հաճույքներով ու շեղող գործողություններով, կենտրոնացումներով։
Դասական օրինակ է, թե ոնց ենք մարդիկս հրապուրվում «հեշտ» ու «կախարդական» լուծումներով։ Էդ սաղ աղբյուրները նույն բիզնեսի խոսափողներն են, որ ժամանակին սերետոնինի ինհիբիտորներն են որպես հրաշք գովազդել, ու դեպրեսվածները սկզբի մի քանի ամիսը երջանկացել են «կախարդանքով» ու հետո նորից լռվել ու լոմկվել։ Էսօրվա թրենդով, հակադեպրեսանդների հեղինակությունը օր օրի ընկնում է էֆեկտիվության պակասի ու կողմնակի ապուշ էֆեկտների պատճառով, դրա համար բիզնեսին նոր բրենդ ա հարկավոր։
Նահանգներում մարիխուանան էլ են պաշտոնապես օգտագործում որպես հանգստացնում ու ցավազրկող, բայց դա մարդուն չի բուժում, յոլա ա տանում, դե բիզնեսի պահանջներին լրիվ համապատասխան։
Շաքարն ու էսօրվա վերամշակված աշխաջրերը տեղով նարկոտիկ են, դրանցից կախվածության համար մի քիչ էլ սթրես ու իռացիոնալ մտածելակերպ ա պետք ու վերջ։
Ես 23 տարեկանից մինչև 46 տարեկանս ամեն տարի բժիշկների դռներն էի ընկած, դրանից հետո մենակ անցած տարի շտապ օգնության եմ դիմել, որ սարից հեծանիվով իջնելուց գլխի վրա տնկվել էի (էլի ապուշ սխալի պատճառով), ու էլ ու էլ ու էլ ոչ մի բժշկի որոշել եմ չանհանգստացնել որևէ թերապեվտիկ, խրոնիկ, մարսողական խնդիրներով, որովհետև անիմաստ ա։
Կարճ ասած՝
Կառնիվորի սնունդ, որ երկրի վրա ես,
Սուրբ եղիցի միսն ու արյունը քո,
Կանաչ լինի արոտավայրը քո,
Զուլալ լինի խմելու ջուրը քո,
Հալալ լինի մորթը քո,
Medium-rare լինի սթեյքը քո ծխահամ,
Ամե՛ն։
:
https://cdn.shopify.com/s/files/1/0386/0769/files/Untitled_1200_x_700_px_1200_x_800_px_1200_x_700_px_774_x_516_px.png
Հենց սաղ դզվի, ինքդ քեզ հարց կտաս, մենք ապրում ենք ուտելու համա՞ր, թե՞ ուտում ենք ապրելու համար:
մի քիչ շա՛տ ռեստրիկտիվ ու դաժան պրոգրամա է, ախր: Այսինքն ոնց հասկանում եմ՝ նույնիսկ բանջարեղենը պիտի բացառե՞մ (վարունգ-պամիդոր, բրոկոլի, սոխ-սխտոր, գազար-բազուկ …) ու նույնիսկ պոպոք պնդուկ նուշ-բան … տենց բաներ էլ չեմ կարա ուտե՞մ …
էլ ապրելն ում ա պետք, եթե թեյի հետ դաժե նուշ ու պնդուկ, կամ goji berry չեմ կարա ուտեմ: Լավ, ասենք՝ շոկոլադից, քաղցրավենիքներից, թխվածքներից, տո դաժե մի կերպ մրգերից հրաժարվեցի … գոնե բանջարեղեն կամ նուշ ու պնդուկ ուտեմ … թե չէ՝ հենա ինքնասպան լինենք պրծնենք, էլ ինչ կյանք:
Հա, ես 70 տոկոս ապրում եմ ուտելու համար, ինչ անեմ …
Դասական օրինակ է, թե ոնց ենք մարդիկս հրապուրվում «հեշտ» ու «կախարդական» լուծումներով։ Էդ սաղ աղբյուրները նույն բիզնեսի խոսափողներն են, որ ժամանակին սերետոնինի ինհիբիտորներն են որպես հրաշք գովազդել, ու դեպրեսվածները սկզբի մի քանի ամիսը երջանկացել են «կախարդանքով» ու հետո նորից լռվել ու լոմկվել։ Էսօրվա թրենդով, հակադեպրեսանդների հեղինակությունը օր օրի ընկնում է էֆեկտիվության պակասի ու կողմնակի ապուշ էֆեկտների պատճառով, դրա համար բիզնեսին նոր բրենդ ա հարկավոր։
Նահանգներում մարիխուանան էլ են պաշտոնապես օգտագործում որպես հանգստացնում ու ցավազրկող, բայց դա մարդուն չի բուժում, յոլա ա տանում, դե բիզնեսի պահանջներին լրիվ համապատասխան։
Շաքարն ու էսօրվա վերամշակված աշխաջրերը տեղով նարկոտիկ են, դրանցից կախվածության համար մի քիչ էլ սթրես ու իռացիոնալ մտածելակերպ ա պետք ու վերջ։
Ես 23 տարեկանից մինչև 46 տարեկանս ամեն տարի բժիշկների դռներն էի ընկած, դրանից հետո մենակ անցած տարի շտապ օգնության եմ դիմել, որ սարից հեծանիվով իջնելուց գլխի վրա տնկվել էի (էլի ապուշ սխալի պատճառով), ու էլ ու էլ ու էլ ոչ մի բժշկի որոշել եմ չանհանգստացնել որևէ թերապեվտիկ, խրոնիկ, մարսողական խնդիրներով, որովհետև անիմաստ ա։
Կարճ ասած՝
Կառնիվորի սնունդ, որ երկրի վրա ես,
Սուրբ եղիցի միսն ու արյունը քո,
Կանաչ լինի արոտավայրը քո,
Զուլալ լինի խմելու ջուրը քո,
Հալալ լինի մորթը քո,
Medium-rare լինի սթեյքը քո ծխահամ,
Ամե՛ն։
Վիշապ ջան, կներես, չեմ կարծում դու քո գրածների մասին բավականաչափ տեղեկացված ես, գրածիդ շուրջ քննարկումը չեմ շարունակելու։
Ի դեպ մսի բիզնեսն էլ ա բիզնես, նենց որ կարո՞ղ ա քեզ էլ էդ են ծախել։
Վիշապ ջան, կներես, չեմ կարծում դու քո գրածների մասին բավականաչափ տեղեկացված ես, գրածիդ շուրջ քննարկումը չեմ շարունակելու։
Ի դեպ մսի բիզնեսն էլ ա բիզնես, նենց որ կարո՞ղ ա քեզ էլ էդ են ծախել։
Ոնց կուզես Էննա ջան։ Մսի բիզնեսը առողջապահական համակարգի նման ուռճացված մաֆիա չի, շատ մոնոպոլիա ու պատենտներ չկան դեղերի արտադրությունների նման ու առհասարակ էական տարբերություններ կան, չնայած բիզնեսը բիզնես է, ամեն տեղ էլ շահ կա, էդ հեչ։
Բայց եթե սնկերը այդչափ հրապուրիչ են, ու կարծում եք ավելի օգտավետ են, քան ամենօրյա սննդանյութը, ոչինչ չեմ կարող անել։ Ես ինքս սնկերն էլ եմ փորձել, մարիխուանան էլ մի անգամ ինձ լուրջ հանել ա տանգապային վիճակից, բայց մի անգամ։ Դրանք ոչ մեկն էլ իմ կարծիքով կայուն արդյունքներ չեն տալիս։ Կայուն սնունդը տալիս է կայուն արդյունք։ Մեր օրգանիզմը ավելի խելացի է մեզնից։
մարդ եղած վախտ
13.07.2023, 22:21
էլ ապրելն ում ա պետք, եթե թեյի հետ դաժե նուշ ու պնդուկ, կամ goji berry չեմ կարա ուտեմ: Լավ, ասենք՝ շոկոլադից, քաղցրավենիքներից, թխվածքներից, տո դաժե մի կերպ մրգերից հրաժարվեցի … գոնե բանջարեղեն կամ նուշ ու պնդուկ ուտեմ … թե չէ՝ հենա ինքնասպան լինենք պրծնենք, էլ ինչ կյանք:
Հա, ես 70 տոկոս ապրում եմ ուտելու համար, ինչ անեմ …
Ադամ ջան, Վիշապուս Սթեյքոս մարգարեն ասել ա՝ կարնիվորը պիտի դավանես աներկբա։ Էդ նուշ-մուշը հերետիկոսների ուտելիք ա, իսկ գոջի բերիի տեղը չայի հետ հենց գոճի փորձի։ Հա, ու միտքդ էլ պիտի մաքուր պահես ու աչք չդնես մերձավորիդ պնդուկին։ Հլը էդ սաղ արա, եթե մի երկու ամսից բան չփոխվեց, մարգարեն կարող ա դիետադ խստացնի, ստիպված լինես միայն երնջի լյարդ ուտել թեթև տապակած կովկասյան ընձառյուծի կաթից հարված կարագում։
One_Way_Ticket
13.07.2023, 23:26
Վիշապը հստակ ու հասկանալի լուծում է առաջարկում ու պատասխանատվություն է վերցնում դրա համար։ Համաձայն չե՞ք, ձեր լուծումն առաջարկեք։ Էն, որ բժշկի մոտ գնա, եթե չօգնեց, ապա ուրիշ բժշկի մոտ գնա, և այլն, դա լուծում չէ, դա կռուտիտ է։
Վիշապը հստակ ու հասկանալի լուծում է առաջարկում ու պատասխանատվություն է վերցնում դրա համար։ Համաձայն չե՞ք, ձեր լուծումն առաջարկեք։ Էն, որ բժշկի մոտ գնա, եթե չօգնեց, ապա ուրիշ բժշկի մոտ գնա, և այլն, դա լուծում չէ, դա կռուտիտ է։
Կռուծիտը ամեն ինչի լուծումը միս ուտել առաջարկելն ա, էն դեպքում, երբ մարդը հստակ ասում ա, որ իր համար էդ գրեթե անհնարին լուծում ա ու լուծում էլ չի ըսկի
Ադամ ջան, Վիշապուս Սթեյքոս մարգարեն ասել ա՝ կարնիվորը պիտի դավանես աներկբա։ Էդ նուշ-մուշը հերետիկոսների ուտելիք ա, իսկ գոջի բերիի տեղը չայի հետ հենց գոճի փորձի։ Հա, ու միտքդ էլ պիտի մաքուր պահես ու աչք չդնես մերձավորիդ պնդուկին։ Հլը էդ սաղ արա, եթե մի երկու ամսից բան չփոխվեց, մարգարեն կարող ա դիետադ խստացնի, ստիպված լինես միայն երնջի լյարդ ուտել թեթև տապակած կովկասյան ընձառյուծի կաթից հարված կարագում։
Հետաքրքիր ա, Վիշապը ու իրա սննդակարգը աչքիս լուսը չի, բայց իրա գրած "անշառ" դիետան աչքդ ծակեց, բայց որ մի գրառում վերև ասում են պսիխոդելիկներ արա, էդ տենց հե՞չ։ Էն էլ առավել ևս, եթե հենց կոնկրետ իրանից խնդրել են մանրամասնի։
Հետաքրքիր ա, Վիշապը ու իրա սննդակարգը աչքիս լուսը չի, բայց իրա գրած "անշառ" դիետան աչքդ ծակեց, բայց որ մի գրառում վերև ասում են պսիխոդելիկներ արա, էդ տենց հե՞չ։
Ոչ մեկ չի ասում փսիոխեդլիկներ արեք, զուտ ռեսուրսներ դրեցի, որ մարդը դիտարկի։ Ուշադիր կարդա նաև կնկատես, որ ի տարբերություն Վիշապի ընդհանրապես չեմ պարտադրում, թե էդ միակ հնարավոր լուծումն ա
Հա մեկ էլ ակումբում առաջին անգամ եմ փսիոխեդլիկների մասին գրել 2 գրառում, էն էլ զոիտ ուսուցողական։ Իսկ Վիշապի ամեն երկրորդ գրառումը ու անկախ թեմայից մսակերությունը առաջ բրդելն ա, որը էլի իր ա գործն ա, բայց չի դզում, երբ սաղ քննարկումները դրա մասին ա սարքում։ Ասենք հլը թեմայի վերնագիրը նայի
One_Way_Ticket
13.07.2023, 23:45
Կռուծիտը ամեն ինչի լուծումը միս ուտել առաջարկելն ա, էն դեպքում, երբ մարդը հստակ ասում ա, որ իր համար էդ գրեթե անհնարին լուծում ա ու լուծում էլ չի ըսկի
Ես Ադամի գրառումների մեջ տենց բան չտեսա։ Ասում էր, որ չի պատկերացնում (որը նույն չէ, ինչ անհնարին լինելը) բանջարեղեններից հրաժարվելը, էն էլ ոչ թե հենց սկզբից, այլ Վիշապի առաջարկից հետո։
Ադամ ջան, Վիշապուս Սթեյքոս մարգարեն ասել ա՝ կարնիվորը պիտի դավանես աներկբա։ Էդ նուշ-մուշը հերետիկոսների ուտելիք ա, իսկ գոջի բերիի տեղը չայի հետ հենց գոճի փորձի։ Հա, ու միտքդ էլ պիտի մաքուր պահես ու աչք չդնես մերձավորիդ պնդուկին։ Հլը էդ սաղ արա, եթե մի երկու ամսից բան չփոխվեց, մարգարեն կարող ա դիետադ խստացնի, ստիպված լինես միայն երնջի լյարդ ուտել թեթև տապակած կովկասյան ընձառյուծի կաթից հարված կարագում։
Ճշմարիտ խոսքերը Հարավային ծովի արքայական մարգարիտներից էլ թանկ են:
Զսիկտի՛ր արեք բույսերն սակավասնունդ եւ անբովանդակ, զի մարդս հնազանդ կենդանու մարմին մարսելու համար է ստեղծուած:
էլ ապրելն ում ա պետք, եթե թեյի հետ դաժե նուշ ու պնդուկ, կամ goji berry չեմ կարա ուտեմ: Լավ, ասենք՝ շոկոլադից, քաղցրավենիքներից, թխվածքներից, տո դաժե մի կերպ մրգերից հրաժարվեցի … գոնե բանջարեղեն կամ նուշ ու պնդուկ ուտեմ … թե չէ՝ հենա ինքնասպան լինենք պրծնենք, էլ ինչ կյանք:
Հա, ես 70 տոկոս ապրում եմ ուտելու համար, ինչ անեմ …
Ուրեմն հաշտ եղիր նարկոծիկներիդ ու գայթակղություններիդ հետ,
ու խոնարհ կրիր տառապանքդ,
և մի՛ դժգոհիր ընկճվածությունիցս, զի այդ է ճակատագիրդ։
մարդ եղած վախտ
13.07.2023, 23:53
Վիշապը հստակ ու հասկանալի լուծում է առաջարկում ու պատասխանատվություն է վերցնում դրա համար։ Համաձայն չե՞ք, ձեր լուծումն առաջարկեք։ Էն, որ բժշկի մոտ գնա, եթե չօգնեց, ապա ուրիշ բժշկի մոտ գնա, և այլն, դա լուծում չէ, դա կռուտիտ է։
Էդ ո՞ր մասում ա երևում պատասխանատվություն վերցնելու պահը, Թիքեթ ջան։ Կամ ի՞նչ տիպի պատասխանատվության մասին ա խոսքը. Լիցենզիայից ա՞ զրկվելու, թե ի՞նչ։
Էն քո փոստած կարգինը հիշեցի, որ ասում ա՝ ես հլը էնքան տարբերակներ ունեի…
Ես էլ իմ փորձով կիսվեմ։ Ես օրվա 80-90 տոկոսը ու օրերի 80-90 տոկոսը էդ ձեր ասած "տագնապային խանգառման" մեջ եմ։ Ու ինձ ընդհանրապես էդ չի հետաքրքրում։ Ես խորապես թքած ունեմ թե իմ մոտ տագնապ ա, վախենում եմ, չեմ վախենում եմ, հաճելի չի, հաճելի ա։ Ընդհանրապես հետաքրքիր չի։ Ես սրա միջով անցնում եմ սենց։ Ես հստակ "կյանքի իմաստ"-ներ ունեմ իմ համար ընտրած։ Ընտրել եմ շատ զգուշորեն, ամեն ինչ ծանր ու թեթև անելով։ Ընտրել եմ մեկընդմիշտ ու վերջնական։ Եթե աբստռակտ բնութագրեմ էդ իմաստները, ապա լինել պատասխանատու և պետքական իմ շրջապատնի նկատմամբ՝ ընտանիքիս, ընկերներիս ու մոտիկներիս նկատմամբ։ Ինչպես ասեցի, տագնապ միշտ ունենում եմ, ու եթե էդ օրվա ընթացքում "կյանքիս իմաստ"-ին contribute արած եմ լինում, միշտ դրանով կարողանում եմ ինձ հավաքած պահեմ, ինչքան շատ բաներ եմ արած լինում, էդքան էլ ավելի լավ ու հավաքված եմ լինում։ Ու երկարաժամկետում ստացվում ա սենց բան, որ դեֆոլթով պետք ա 80-90 տոկոսը տագնապի մեջ լինեի, բայց դառնում ա 5-10 տոկոսը, մնացածը 0-out ա լինում։
Ուրիշ ոչ մի բանի ես չեմ հավատում, դիետա, պսիխոդելիկ, ալկոհոլ և այլն։ Ես հավատում եմ, որ ես ինքս կարող եմ նենց անել, որ արդյունավետ ու պետքական մարդ լինեմ։ Թե հիմա դա անելու ընթացքում օրգանիզմս ինձ ինչ ա թելադրում, էդ արդեն բնական ա ստացվում։ Օրինակ էն, որ ուզած չուզած ես խայտառակ շատ միս եմ ուտում, ամեն օր, համարյա պարտադիր։ Եթե չուտեմ, զգում եմ, որ բավարար էներգիա չեմ ունենում, իմ ասածները անելու ինչպես նաև հավաքված լինելու համար։ Մի քանի մեղք էլ եմ գործում, շատ սուրճ եմ խմում ու սիգառ կամ վեյպ ծխում։
Ծխելը կոնկրետ ուզեցել եմ թարգեմ, բայց էս փուլում դժվարանում եմ։ Ինձ հավաք պահելը արդեն իսկ շատ will power ա պահանջում, հենց դրան ծխել թարգելը ավելացնում եմ, զգում եմ, որ կանտռոլը կորցնում եմ, դրա համար հլը որ չեմ պայքարում դրա դեմ։ :)
Արամ ջան, նկարագրածդ տագնապներն ու վախերը մարդկության մեծ մասն ունի, բայց ամեն մեկը չի, որ generalised anxiety disorder ունի: Վերջինս լուրջ հոգեկան հիվանդություն ա, որով շատ ու շատ մարդիկ տառապում են (էդ թվում նաև ես) ու անպայման չի՝ իրանց վրից դա երևա, կամ իրանք գժանոց ընգնեն, որ էդ հոգեկան հիվանդությունը լուրջ ընդունվի:
One_Way_Ticket
14.07.2023, 00:06
Էդ ո՞ր մասում ա երևում պատասխանատվություն վերցնելու պահը, Թիքեթ ջան։ Կամ ի՞նչ տիպի պատասխանատվության մասին ա խոսքը. Լիցենզիայից ա՞ զրկվելու, թե ի՞նչ։
Էն քո փոստած կարգինը հիշեցի, որ ասում ա՝ ես հլը էնքան տարբերակներ ունեի…
Ասենք, էս մասում․
դժվարը առաջին 10 օրն է
Մարդը կոնկրետ ժամկետ է ասում։ 10 օր հետո դժվարությունը չանցավ, արի ասա՝ Վիշապ ախպեր, պադվադիտ արիր, ոչ մի բան էլ չի հեշտացել։
Արամ ջան, նկարագրածդ տագնապներն ու վախերը մարդկության մեծ մասն ունի, բայց ամեն մեկը չի, որ generalised anxiety disorder ունի: Վերջինս լուրջ հոգեկան հիվանդություն ա, որով շատ ու շատ մարդիկ տառապում են (էդ թվում նաև ես) ու անպայման չի՝ իրանց վրից դա երևա, կամ իրանք գժանոց ընգնեն, որ էդ հոգեկան հիվանդությունը լուրջ ընդունվի:
Ադամ ջան, ես չեմ նկարագրել թե ինչ տագնապներ են։ :)
Ադամ ջան, ես չեմ նկարագրել թե ինչ տագնապներ են։ :)
Հա բայց հենց մենակ էն, որ արդեն քո ուղեղը կարում ա առանց որևէ քիմիական դեղի միջամտության «թքած ունենա» դրանց վրա՝ խոսում ա էն մասին, որ դու չունես էդ հիվանդությունից:
Ես էլ կուզեի թքած ունենայի, եթե մենակ ուզենալով լիներ …
Հա բայց հենց մենակ էն, որ արդեն քո ուղեղը կարում ա առանց որևէ քիմիական դեղի միջամտության «թքած ունենա» դրանց վրա՝ խոսում ա էն մասին, որ դու չունես էդ հիվանդությունից:
Ես էլ կուզեի թքած ունենայի, եթե մենակ ուզենալով լիներ …
Մենակ ուզենալով չի, մանրամասն բացատրել եմ թե ոնց ա։ Ճիշտն ասած չեմ ուզենա խոսել թե ինչ տագնապներ ու ինչ են, որովհետև ես չեմ ուզում իրանց ընդհանրապես կարևորություն տամ, բայց հավատա, էդ տենց ինչ որ "standard worrying" չի էլի )))
Որ լավ որոնեք, նենց թեթև գիտական ակնարկներ էլ կգտնեք առ այն, որ բուսակերները ավելի են հակված դեպրեսիայի, քան մսակերները (https://scitechdaily.com/vegetarians-more-likely-to-be-depressed-than-meat-eaters-heres-the-science-behind-it/)։
Ինչ վերաբերում է պատասխանատվությանը, ապա նույնիսկ բժիշկները որևէ պատասխանատվություն չեն վերցնում իրենց տխմար «բուժումների» հետևանքների համար, ինչի՞ մասին է խոսքը:
Իհարկե ոչ մի ինֆորմացիա պետք չի հալած կարագի տեղ ընդունել:
Ես ինքս լիք ինֆորմացիա ուսումնասիրելով ու ինքս ինձ վերլուծություններ անելով, ու վրես փորձեր անելով ինքս ինձ համար պարզել ու եկել եմ էն համոզմունքին, որ մսակերությունը ամենակազդուրիչ ու էֆեկտիվ միջոցն է խրոնիկ խնդիրներից ազատվելու համար,
ու որ մինչ օրս մսի ու ճարպի դեմոնիզացիաները ոչ մի լուրջ, գիտական հիմնավորում չունեն, այլ շառլատանների քարոզարշավի արդյունք են:
Հարյուր տոկոսանո՞ց ա, հարց կտաք դուք: Իսկ էն մնացած ալտերնատիվներից ո՞րն է հարյուր տոկոսանոցը:
Սննդանյութը մարդու ու առհասարակ բնության մեջ գոյություն ունեցող բոլոր օրգանիզմենրի համար համար մեկ գործոնն է:
Անորակ սննդանյութի պատճառով թե բույերը ու թե կենդանիները կարող են հիվանդանալ ու ոչնչանալ, իսկ որակյալ սննդանյութի շնորհիվ կարող են առողջանալ ու բարգավաճել:
Էս էնքան պարզ բան է, որ մաթեմատիկայի ու ապացույցների կարիք չկա:
Ամեն դեպքում, ես իմ փորձով էի կիսում։ Նենց չի որ հենց քո կոնկրետ դեպքի համար, քեզ խորհուրդ էի տալիս։ Աստված քեզ պահապան, հուսամ լավ կլինես։
Ես ոչ մի անգամ ստուգվելու չեմ գնացել, որ իմ վրա ինչ որ մի քանի տառանի բաներ կպցնեն։ Բայց իմ ընկերներից շատերին խայտառակ անասուն դիագնոզներ (իրանցից բխող դեղերով) են նշանակել, բայց իրանք մոտավորապես արել են էն ինչ ես եմ անում (իրականում հակառակն ա՝ շատ բաներ իրանցից եմ սովորել)
Իրանցից ոմանք օրինակ ալկոհոլ են օգտագործում, ոչ հաճախ, բայց ամեն շաբաթ պետք ա խմեն/ցխվեն։ Իմ մոտ երևի ավելի թեթև բան ա, որ ես առանց դրա կարողանում եմ։ Բայց ինչևէ, ասածս են ա, որ մենք իրականում շատ ավելի շատ պոտենցիալ ունենք, հենց մենք մեր օրգանիզմով, քան մեզ համոզում են։
մարդ եղած վախտ
14.07.2023, 00:53
Ասենք, էս մասում․
Մարդը կոնկրետ ժամկետ է ասում։ 10 օր հետո դժվարությունը չանցավ, արի ասա՝ Վիշապ ախպեր, պադվադիտ արիր, ոչ մի բան էլ չի հեշտացել։
«դժվարը առաջին 10 օրն է» - նշանակում ա պատասխանատվությու՞ն.
One_Way_Ticket
14.07.2023, 01:06
«դժվարը առաջին 10 օրն է» - նշանակում ա պատասխանատվությու՞ն.
Հա, նշանակում է։ Ընդհանրապես, ցանկացած հստակ ձևակերպում պատասխանատվություն է նշանակում։
Այ երբ պնդում են անում ու վերևը աստղանիշ դնում, հետո տակը մանր տառատեսակով գրում՝ "գոյություն ունեն հակացուցումներ, կասկածների դեպքում դիմեք բժշկի", դա նշանակում է պատասխանատվությունից խուսափել։
մարդ եղած վախտ
14.07.2023, 01:38
Հա, նշանակում է։ Ընդհանրապես, ցանկացած հստակ ձևակերպում պատասխանատվություն է նշանակում։
Այ երբ պնդում են անում ու վերևը աստղանիշ դնում, հետո տակը մանր տառատեսակով գրում՝ "գոյություն ունեն հակացուցումներ, կասկածների դեպքում դիմեք բժշկի", դա նշանակում է պատասխանատվությունից խուսափել։
Ես էդ կարծիքին չեմ։ Ամեն կոֆեի բաժակ նայող կարա ասի՝ գնա իմ ասած բաները կանես, 10 օրից մի բան փոխվելու ա։ Իմ համար էդ զրո պատասխանատվություն ա։
One_Way_Ticket
14.07.2023, 02:12
Ես էդ կարծիքին չեմ։ Ամեն կոֆեի բաժակ նայող կարա ասի՝ գնա իմ ասած բաները կանես, 10 օրից մի բան փոխվելու ա։ Իմ համար էդ զրո պատասխանատվություն ա։
Կոֆեի բաժակ նայողները հենց տենց լղոզված բաներ են ասում՝ մի բան փոխվելու է։ Կամ քո կյանքում նոր մարդ կհայտնվի (տեսականորեն իմ կյանքում ամեն օր նոր մարդիկ են հայտնվում)։ Կամ կհարստանաս, բայց չգիտեմ երբ։
Ինչևէ, ես ստեղ Վիշապի դատապաշտպանը չեմ։ Բայց իր գրածներն ինձ մոտ վստահություն են առաջացնում, որ մարդը գիտի՝ ինչ է խոսում։ Եթե մի օր լուրջ առողջական խնդիրներ ունենամ, առաջին հերթին իր ասածներն եմ փորձելու։
Անպտուղ խոսակցություն է պատասխանատվության վերաբերյալ, նույնիսկ մարդուն մեռցնող բժիշկները պատասխանատվություն չեն վերցնում, մնաց Վիշապն իր կառնիվորով:
Ես մեղմիկ առաջարկում եմ: Միս ուտելուց ոչ մեկ չի մեռել: Շաքար ուտելուց լիքը մարդ ամեն օր մեռնում ա: Ճշմարիտ-ճշմարիտ եմ ասում:
Չեք հավատում, ջհանդամին հավատաք:
Իսկ էֆեկտիվ սնունդը անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար պայման է դեպրեսիայից ազատվելու համար, երեք պայման էլ է պետք՝ ԿՎԹ, ֆիզիկական ակտիվություն ու ռեժիմով քուն:
Էս չորսը նվիրված ու կայուն կերպով անող մարդը եթե հաջողության չհասնի, ակումբով Վիշապին կարաք խաչեք էս վերևի «հայատառ քննարկումներ»-ի տակ:
Շարունակել քաղցրի ու ածխաջրերի վրա նստելն ու փսիխոդելիկներով հաջողությամբ բուժվելը ինձ մոտ ավելի ա ասոցացվում կոֆեի բաժակ նայող մորքուրի հետ:
Ընդհանրապես մարդկանց մեծ մասը հակված են հեքիաթները ճշմարտության տեղ սղցնել, ու գերադասել քաղցր սուտը դառը իրականությունից:
Բայց կարող ա՞ դա ձեր ուղեղի որոշումը չի, այլ ձեր բակտերիաներինն է:
Մի քիչ ուսումնասիրեք (https://rightasrain.uwmedicine.org/body/food/gut-microbiome-behavior), թե ոնց են ձեր շաքարով սնվող բակտերիաները ձեզ թելադրում, թե ինչ ա պետք ուտել:
Ու անկեղծ ասած՝ կետո կառաջարկեի իր ցածր ածխաջրային բանջարեղենով ու ընդեղենով, որպես կոմպրոմիս, բայց կառնիվորը լրիվ ուրիշ մակարդակ ա:
Ես երկու տարի առաջ կետո-ի տեղը միանգամից կառնիվորի կանցնեի առանց ժամանակս վատնելու, ուղղակի ձեր նման թերահավատ էի, ու համարում էի, որ էքստրիմ ա, պարզվեց հեչ էլ էքստրիմ չի՝ նորմալ սնվելու ռեժիմ է։
Դեպրեսիաները ասոցացվում են աղեստամոքսային տրակտի բորբոքումների հետ, ինքներդ որոնեք, նայեք հոդվածները։
Թեկուզ քիչ քանակությամբ ածխաջրերն ու բջջանյութը (fiber) շարունակում են սնել պաթոլոգիական մանրէներին, ու կետոն էդ առումով թեկուզ ահագին առողջացում ու լավացում է տալիս, բայց 100 տոկոսանոց չի։
Դրա համար, առաջարկվում է սկզբի համար կառնիվոր անել որպես elimination diet (https://www.healthline.com/nutrition/elimination-diet), որով բացառվում են բոլոր պոտենցիալ ալերգիկ ու բորբոքումներ առաջացնող սննդամթերքը, թողնվում է միայն միսը (նույնիսկ շատ ժամանակ ձուն էլ են բացառում, որի սպիտակուցը երբեմն ալերգիկ է, կամ միայն դեղնուցն են օգտագործում), ու սույն պարզագույն սննդակարգը (մենակ միս ու աղ) շարունակվում է մինչև մարդուս մարսողությունն ու զգացողությունները կարգավորվում են իդեալականին մոտ։ Երբեմն մինիմում երեք ամիս է պետք ծանր դեպքերի համար։
Հետո աստիճանաբար, ու հերթականությամբ ավելացվում են կաթնամթերքը, բանջարեղենն ու ընդեղենը տեսակ առ տեսակ, ու ընթացքում մարդս պարզում է, թե ինչի նկատմամբ խնդիրներ ու բացասական ռեակցիաներ ունի, որ դրա պատճառներն էլ ֆիքսի ու անցնի առաջ։
Օրինակ ակնարկներ կան (https://celiac.org/about-the-foundation/featured-news/2014/07/gluten-may-cause-depression-people-non-celiac-gluten-sensitivity/), որ հացամթերքի միջի գլյուտենը կարող է դեպրեսիա առաջացնել։
Ալերգիկ, հիսթամինային ռեակցիաները (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9537353/) կարող են դեպրեսիա առաջացնել։
Ես խրոնիկ սինուսիտ ունեի, որ ամեն աստծու գիշեր քթերս փակվում էին, չէի կարողանում շնչել։ Լրիվ բուժեցի։ Գիտե՞ք ոնց, անասունի երիկամ ուտելով։ Չորացրած երիկամի հավելումներ էլ կան։ Մեռա, մինչև գտա լուծումը, որ կոնկրետ էնզիմի պակաս (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8308327/) կա օրգանիզմումս, որ սիրասուն բժիշկների նշանակած հակաբիոտիկների հետևանքն ա, ու էդ էնզիմը օրգանիզմում վերաստեղծելու համար երիկամ է պետք ուտել։
Ես թանկանոց ինֆորմացիա եմ տալիս, որ պիտի կյանք ծախսեք, նույնը հայտնաբերելու համար, իսկ դուք դժգոհում եք։
Հետաքրքիր է, որ դեպրեսիայի դեմ պայքարի համար սննդակարգ կամ ֆիզիկական վարժություններ եք հիմնականում առաջարկում։
Թույլ տամ ինձ նկատել, որ դեպրեսիան, որը, համաձայն եմ, որ օրգանիզիմի որոշակի քիմիական վիճակ է, կասկածում եմ, որ անհետանում է ֆիզիկական բնույթի պրոցեդուրաների՝ կախարդական փայտիկի զարկով։ Հնարավոր է՝ մեղմացնեն գուցե, band-aid թերևս, բայց կասկածում եմ, թե կբուժեն ախտը հիմքից։
Իսկ բուժման համար կառաջարկեի․
- նոն-ստոպ զբաղվածություն
- սիրած գործով զբաղվելու հնարավորություն, ընդ որում, որ այդ զբաղվելն ինքնանպատակ չլինի, այլ օգտակար՝ մարդկանց համար, և այդ օգուտը տեղում արտահայտվի
- Պիտանիության զգացողություն, ընդ որում՝ առօրյա, ընթացիկ կյանքում
- սեր անձնական կյանքում, որտեղ գերիշխողը լինի "սիրված լինելու" զգացողությունը
Առայժմ այսքանը։
...
- նոն-ստոպ զբաղվածություն
- սիրած գործով զբաղվելու հնարավորություն, ընդ որում, որ այդ զբաղվելն ինքնանպատակ չլինի, այլ օգտակար՝ մարդկանց համար, և այդ օգուտը տեղում արտահայտվի
- Պիտանիության զգացողություն, ընդ որում՝ առօրյա, ընթացիկ կյանքում
- սեր անձնական կյանքում, որտեղ գերիշխողը լինի "սիրված լինելու" զգացողությունը
...
Ես էս սաղ ունեի իմ տագնապներով, դեպրեսիայով ու անքնությունով հանդերձ։
Ես էս սաղ ունեի իմ տագնապներով, դեպրեսիայով ու անքնությունով հանդերձ։
Ի դեպ, ես չէի նույնականացնի տագնապներն ու դեպրեսիան։
Իմ "դեղատոմսը" դեպրեսիայի դեմ էր, որը ուղեկցվում է ամեն ինչի անիմաստության, շուրջբոլոր և ներսում դատարկության, էդ դատարկության ու անիմաստության մեջ անելանելի լճացման և այլ մութ ու անորոշ զգացումներով։ Տագնապները ուրիշ բան են, և դրանք կարող են ծնվել ուրիշ ծայրահեղություններից ու չարաշահումներից, օրինակ՝ գերհոգնածությունից։
մարդ եղած վախտ
14.07.2023, 10:37
Կոֆեի բաժակ նայողները հենց տենց լղոզված բաներ են ասում՝ մի բան փոխվելու է։ Կամ քո կյանքում նոր մարդ կհայտնվի (տեսականորեն իմ կյանքում ամեն օր նոր մարդիկ են հայտնվում)։ Կամ կհարստանաս, բայց չգիտեմ երբ։
Ինչևէ, ես ստեղ Վիշապի դատապաշտպանը չեմ։ Բայց իր գրածներն ինձ մոտ վստահություն են առաջացնում, որ մարդը գիտի՝ ինչ է խոսում։ Եթե մի օր լուրջ առողջական խնդիրներ ունենամ, առաջին հերթին իր ասածներն եմ փորձելու։
Էս քննարկումների ամենատխուր պահը հենց էդ ա, որ Վիշապը ժեշտ ծռող վստահությամբ անում ա պսևդոբժշկական պնդումներ, որոնք ահագին համոզիչ են ձևակերպված, ու կողքից նայողի համար լավ էլ վստահելի են թվում։ Ընդ որում, իրա լիքը պնդումներ լավ հայտնի իրողություններ են, օրինակ՝ սնունդը կարևոր ա հոգեկան ու ֆիզիկական առողջության համար, ամեն տիպի զիբիլ չարժի ուտել։
Հա, մեկ էլ, էս ‘բուժման’ մեջ կարևոր բաղադրիչ ա, որ հոգ տանես ինքդ քո մասին, այդ թվում նայելով, թե ինչ ես ուտում։ Առհասարակ ինքդ քո ‘բուժումը’ լուրջ ընդունելը, սնվելու վրա ուշադրություն կենտրոնացնելը, անշուշտ, լավ պրակտիկա ա։ Դրանից հետո եկող կետո ու կարնիվոր մանիան արդեն պսևդո ա։
Հա, իսկ կետոյի ու կարնիվորի պահով… երկարաժամկետ կետոյից ու կարնիվորից հետո մարդու լյարդը, երիկամները կարան վարի գնան (մենակ սպիտակուց ու ճարպ մարսելը, հեռացնելը ահագին նագրուզկա ա օրգանիզմի համար), հետո էլ նեյրոդեգեներատիվ ախտանիշներ ունենա, որտև տարիներով իրա աղիների միկրոֆլորան վարի գնացած ա եղել։
Մի խոսքով, եթե մարդ ուզում ա նորմալ սնվի, ինչը շատ լավ միտք ա, ապա կարելի ա նաև ուղղակի գուգլել, թե ինչ ա իրանից ներկայացնում նորմալ սնունդը ու չընկնել ծայրահեղությունների գիրկը։ Spoiler alert - ժամանակակից բժշկությունը համարում ա, որ մարդու համար առողջ սնունդ ա բազմազան սնունդը՝ կենդանական ու բուսական բաղադրիչներով ու ներառում ա սպիտակուցներ, ճարպեր, ածխաջրեր
մարդ եղած վախտ
14.07.2023, 10:55
Էս քննարկումների "կայֆը" էն ա, որ Enna Adoly-ի ասած` ամեն քննարկում դառնում ա կետոյի քննարկում, հիմա էլ կարնիվորի քննարկում։ Մի խոսքով գրածս տագնապային խանգարումների հետ կապ չուներ, կներեք։ Իսկ տագնապային խանգարումների պահով ոչ փորձ ունեմ ոչ գիտելիք։
Էս քննարկումների ամենատխուր պահը հենց էդ ա, որ Վիշապը ժեշտ ծռող վստահությամբ անում ա պսևդոբժշկական պնդումներ, որոնք ահագին համոզիչ են ձևակերպված, ու կողքից նայողի համար լավ էլ վստահելի են թվում։ Ընդ որում, իրա լիքը պնդումներ լավ հայտնի իրողություններ են, օրինակ՝ սնունդը կարևոր ա հոգեկան ու ֆիզիկական առողջության համար, ամեն տիպի զիբիլ չարժի ուտել։
Է բայց ալտեռնատիվը որն ա, որ էդ նույն "բժշկությունը" ինչքան դեղ ասես կոխում ա մարդու օրգանիզմ, էդ հե՞չ - ինչ ա Վիշապը գլուխներս տանում ա, կամ ժեշտ ա ծռում, իրա առգումենտների որակը չի փոխվում։ Ասենք մի հատ համադրի էլի - նույն Ադամի խնդրի դեպքում,
1. իրան ժամանակկից բժշկությունը տվել ա՝ "ինչ անասուն դեղ ասես", որ դրանց side-effect-ներն էլ նայես, էդ մի հատ լյարդ ու երիկամի վարի գնալ չի եսիմինչ ա
2. պսիխոդելիկներ անել - եթե ասեք միս ուտելը պսեվդո ա, էսի պսեվդո^պսեվդո ա
3. ու Վիշապը ասում ա միս կերեք
Ու մենք հելել ասում ենք ախպեր դավադիտ արիր, ինչ միս ուտել։ Բայց ինքը ռեալ ինչ որ տարբերակ ա առաջարկում, դու ոչ մի բան չես առաջարկել ասում ես, բանա գնա բալանսավորված կեր, հա հասկացանք - հաստատ էդ բալանսավորված ուտելն էլ, էս էլ էն էլ, արել ա, չի աշխատում էս մարդու դեպքում։ Վիշապն էլ ինչ որ ալտերնատիվ ա խորհուրդ տվել, ռեալ քայլերով։ Էդ որ մենակ միս ուտելու խնդիրների մասին գրել ես, է բա գնա մի հատ փսիխոդելիկների սայդ էֆեկտների մասին զգուշացրա։
One_Way_Ticket
14.07.2023, 16:17
Մի խոսքով, եթե մարդ ուզում ա նորմալ սնվի, ինչը շատ լավ միտք ա, ապա կարելի ա նաև ուղղակի գուգլել, թե ինչ ա իրանից ներկայացնում նորմալ սնունդը ու չընկնել ծայրահեղությունների գիրկը։ Spoiler alert - ժամանակակից բժշկությունը համարում ա, որ մարդու համար առողջ սնունդ ա բազմազան սնունդը՝ կենդանական ու բուսական բաղադրիչներով ու ներառում ա սպիտակուցներ, ճարպեր, ածխաջրեր
Քաղաքականացված թեմաներով գուգլից օբյեկտիվ պատասխան ակնկալելն անիմաստ է։ Էն, որ մսի թեման քաղաքականացված է, դու ինձնից լավ գիտես։
Ժամանակակից բժշկության առումով Վիշապի չափ փորձ չունեմ, բայց որոշ ունեմ, ու էլի բացասական է։ Միակ բժիշկները, որոնց ես հարգում եմ, դա ատամնաբույժներն են։ Դա էլ ավելի շատ երևի շինարարություն է, քան բժշկություն։ Երևի վիրաբուժությունն էլ է էդ շարքից, բայց դեռ բարեբախտաբար առիթ չեմ ունեցել։
NHS-ը չէ՞ր, որ ասում էր օրեկան 70-90 գրամ միսը հերիք է։ Ես եթե էդքանով բավարարվեմ, ինձ պատեպատ եմ տալու։ Գուցե մեկը նույն կերպ կասի, որ դժվարը առաջին N օրն է, բայց միս ուտելը քչացնելով հիվանդություն բուժած մարդ ես չգիտեմ։ Իսկ շատացնելով էն է, առնվազն մի հոգի կա։
Ամեն դեպքում՝ շնորհակալ եմ արձագանքների ու մտահոգության համար: Իրականում՝ էն ինչի միջով շատ ու շատ հոգեկան հիվանդություններով տառապող մարդիկ անցնում են՝ իմն իրանց մոտ խաղուպար ա: Աշխատում եմ ապադրամատիզացնել (dedramatize) , ու Վիշապի ասած՝ ընդունել զիս ճակատագրոցը: Դեղ ա՝ կխմենք մինչև կյանքներիս վերջը, ինչ ա եղել: Էդ էլ մեր խաչն ա: Դեղը օգնում ա, ուղղակի առավոտները սրտխառնոց ա առաջացնում ու օրգազմի հասնելն էլ երկարացնում 3 անգամ ավելի երկար ա սարքում: Թքած, էդ էլ գինն ա, որ պիտի վճարվի: Թե չէ՝ դնեմ լացեմ՝ մի քիչ խնդալու ա՝ հաշվի առնելով, թե մարդիկ օրական ինչերի միջով են անցնում (չհաշված՝ զոհված զինվորներն ու իրանց ծնողները):
Ոչինչ, էդ էլ կյանքի ի՛մ սև գույնն ա, որը տեղ ա գտել կյանքիս ներկապնակում ու ոչինչ հնարավոր չի փոխել ու երևի թե՝ պետք էլ չի:
Փառք գիտությանը, որ գոնե էդ drug-երը ստեղծել ա՝ պրոբլեմները ժամանակավոր կամուֆլյաժ անելու համար (մթոմ յանի հավերժ ենք ապրելու, որ մի հատ էլ էս ակնթարթի մեջ դնենք արմատացած ու անհասկանալի պրոբլեմներ լուծենք):
Էդ drug-երը հենց իմ պես մարդկանց համար են, ովքեր չեն կարա զոհաբերեն իրանց ուտելու հաճույքը՝ հոգեկան խաղաղության հասնելու համար: Ես դրա հետ հաշտվել եմ: Մերսի Վիշապ եղբայր:
մարդ եղած վախտ
14.07.2023, 17:43
Նախ ասեմ, որ փսիխոդելիկները ահագին հետազոտվում են, տարբեր խնդիրների համար ահագին էֆեկտիվ են, լիքը հետազոտություններ են կատարվում հիմա էդ թեմաներով։ Հղումները վերևում դրված են, էլ չեմ ավելացնում։
Ինչ վերաբերվում ա կարնիվոր դիետային, ապա եթե առանձին մարդկանց համար էդ հոգեկան բալանսի ձև ա, ապա ուրախ եմ էդ մարդկանց համար, բայց դրանից զատ պետք են նաև հետազոտություններ, որոնք ցույց կտան, որ հենց միայն սննդակարգի գործոնը հոգեկան խնդիր ա հաղթահարում ֊ անկախ սոցիոտնտեսկան գործոններից, աշխատանքից, ինքդ քո մասին հոգ տանելուց, և այլն։ Տենց նորմալ հետազոտությունների ես դեռ չեմ պատահել։
Եթե մի մարդ երդվում ա իրա կենսակերպով, էդ դեռ չի նշանակում, որ էդ կենսակերպը մարդկանց հոգեկան ու ֆիզիկական խնդիրների ունիվերսալ լուծումն ա։ Մեր հարևան Մարգո տատն էլ ամբողջ օրը աստվածաշունչ էր կարդում ու բակում բոլոր խոտերը համարում էր դեղաբույս, ուտում։ Վստահ եմ՝ իրա հոգեկան ու ֆիզիկական առողջությունը Վիշապին չէր զիջում, բայց նաև կարանք ընդունենք, որ էդ կենսակերպը ոչ բոլոր մարդկանց ա հարմար (հիմա 92 տարեկան ա, առողջ, զվարթ)։ Հիմա էս մասնավոր դեպքում ես մենակ ուրախ եմ, որ Վիշապը իրան լավ ա զգում, բայց լիքը խնդիր ունեմ նրա հետ, որ թմբկահարում ա՝ իբր կարնիվոր դիետան ֆիզիկական ու հոգեկան առողջության միակ ճշմարիտ գրավականն ա։ Իրա ասածներից դուրս ա գալիս, որ եթե մարդ ունի խնդիր ու չի անցնում կարնիվորի, ապա իրան շանս էր տրվել միակ ճշմարիտ բուժման, որից մարդ հրաժարվում ա, ուրեմն պետք ա գլուխը կախ տառապի։ Նույն տրամաբանությամբ Մարգո տատը կասեր՝ աստվածաշունչ կարդա օրը 3 ժամ, հաստատ կանցնի տագնապներդ։ Խնդիրը էն ա, որ մարդը մասնավոր լուծումը ներկայացնում ա իբրև ունիվերսալ լուծում։
Առաջարկ անելու շուրջ էլ․․․․ եթե հարցը էն ա որ մի բան առաջարկելն ա, ապա աչքիս վրա։ Կօգնի թե չէ կամ կիրառելի ա թե չէ, ուրիշ հարց ա։ Ավելի ուշ մյուս թեմայում կգրեմ, թե իմ հոգեկան առողջության մասին ոնց եմ հոգ տանում (չնայած ցաքուցրիվ լիքը գրել եմ արդեն)։
մարդ եղած վախտ
14.07.2023, 17:52
Քաղաքականացված թեմաներով գուգլից օբյեկտիվ պատասխան ակնկալելն անիմաստ է։ Էն, որ մսի թեման քաղաքականացված է, դու ինձնից լավ գիտես։
Ժամանակակից բժշկության առումով Վիշապի չափ փորձ չունեմ, բայց որոշ ունեմ, ու էլի բացասական է։ Միակ բժիշկները, որոնց ես հարգում եմ, դա ատամնաբույժներն են։ Դա էլ ավելի շատ երևի շինարարություն է, քան բժշկություն։ Երևի վիրաբուժությունն էլ է էդ շարքից, բայց դեռ բարեբախտաբար առիթ չեմ ունեցել։
Դու կարող ես առանձին բժիշկների իհարկե չհարգել, բայց առանց ժամանակակից բժշկության ստեղ գրողների գոնե կեսը չափահասության չէին հասնի։ Ես որ հաստատ չէի հասնի։
NHS-ը չէ՞ր, որ ասում էր օրեկան 70-90 գրամ միսը հերիք է։ Ես եթե էդքանով բավարարվեմ, ինձ պատեպատ եմ տալու։ Գուցե մեկը նույն կերպ կասի, որ դժվարը առաջին N օրն է, բայց միս ուտելը քչացնելով հիվանդություն բուժած մարդ ես չգիտեմ։ Իսկ շատացնելով էն է, առնվազն մի հոգի կա։
Մարդ կա առանց [կոֆեի, սիգարետի, ծամոնի, շաքարի, ինտերնետի, ․․․] ա իրան պատեպատ տալու։ Էդ լավ արգումենտ չի։
One_Way_Ticket
14.07.2023, 18:40
Դու կարող ես առանձին բժիշկների իհարկե չհարգել, բայց առանց ժամանակակից բժշկության ստեղ գրողների գոնե կեսը չափահասության չէին հասնի։ Ես որ հաստատ չէի հասնի։
Ժամանակակից բժշկության հատկապես ի՞նչն է փրկում մարդկանց՝ չափահասության չհասնելուց։ Ծաղիկի ու կարմրուկի դեմ պատվաստման մասին չէ խոսքը, դրանք վաղուցվանից են հայտնի։ Բժշկության ոլորտում կոռուպցիան վերջին տասնամյակներում է կտրուկ աճել։ Լավ գիրք (https://www.amazon.com/Deadly-Medicines-Organised-Crime-Healthcare/dp/1846198844) այդ թեմայով, հեղինակը լուրջ դեմք է, կոնսպիրոլոգ չէ։
Վիշապի առաջարկածը` բացառապես մսի անցնելը, արտառոց է, վախենալու և մի տեսակ անպատկերացնելի։ Բայց հետաքրքիր։ Հետաքրքիր , որովհետև մխիթարական բան կա մեջը ինձ համար։ Աղջիկս երբեք միրգ, հատապտուղ չի կերել և չի ուտում, ինչ ուզում ես արա։ Ոչ էլ հյութ է խմում, միայն մաքուր ջուր։ Միս սիրում է։ Բայց քչակեր է, ավելի ճիշտ ` ավելորդակեր չի։ Ես միշտ նախանձով ու ինքնաթերացման կոմպլեքսով եմ նայել էն ծնողներին, որոնք երեխաներին ռեժիմով սնում են մրգով` վիտամիններ և այլն։ Աղջիկս արդեն 17 տարեկան է. նորմալ երեխա է, արյան անալիզներն էլ չեն տարբերվում միրգ կերած և ուտող, առողջ երեխաներինից, բայց միևնույն է` մշտապես ներքին անհանգստություն ունեմ, թե ոնց կլինի սենց, բոլորովին միրգ չուտել։ Իսկ Վիշապի տեսության համաձայն, փաստորեն դեռ մի բան էլ ճիշտը դա է։ Ի դեպ, աղջիկս դեռ փոքրուց genuine տեսակ է` ամեն հարցում. բնատուր ընտրում է ճիշտը։
Ի դեպ, ես չէի նույնականացնի տագնապներն ու դեպրեսիան։
Իմ "դեղատոմսը" դեպրեսիայի դեմ էր, որը ուղեկցվում է ամեն ինչի անիմաստության, շուրջբոլոր և ներսում դատարկության, էդ դատարկության ու անիմաստության մեջ անելանելի լճացման և այլ մութ ու անորոշ զգացումներով։ Տագնապները ուրիշ բան են, և դրանք կարող են ծնվել ուրիշ ծայրահեղություններից ու չարաշահումներից, օրինակ՝ գերհոգնածությունից։
Ոչ մեկ չի նույնականացրել, բայց դրանք շատ ժամանակ իրար հետ են հանդես գալիս (https://hartgrovehospital.com/relationship-anxiety-depression/)։
Երկրորդ հերթին, էդ «անիմաստության ու դատարկության» զգաումները ընդամենը մոդայիկ ծաղկաքաղ են բազմաթիվ սիմպտոմներից, որոնց ահռելի մասը ֆիզիոլոգիական է ու ոչ զգայական։ Երկարատև ծանրաբեռնվածությունից ու գերհոգնածությունից դեպրեսիա էլ կարող է առաջանալ։ Բոլորն էլ նյութափոխանակային մետաբոլիկ փոխադարձ պատճառահետևանքային կապեր ունեն։
Էս քննարկումների ամենատխուր պահը հենց էդ ա, որ Վիշապը ժեշտ ծռող վստահությամբ անում ա պսևդոբժշկական պնդումներ․․․
Հա, իսկ կետոյի ու կարնիվորի պահով… երկարաժամկետ կետոյից ու կարնիվորից հետո մարդու լյարդը, երիկամները կարան վարի գնան (մենակ սպիտակուց ու ճարպ մարսելը, հեռացնելը ահագին նագրուզկա ա օրգանիզմի համար), հետո էլ նեյրոդեգեներատիվ ախտանիշներ ունենա, որտև տարիներով իրա աղիների միկրոֆլորան վարի գնացած ա եղել։
․․․
Ցույց դուր մի խելքը գլխին հետազոտություն, կամ փաստեր, որ երկարաժամկետ կետոյից, կամ կարնիվորից լյարդն ու երիկամները կարող են վարի գնալ։
Լյարդն ու երիկամները վարի են գնում ածխաջրերի ու շաքարի չարաշահումից ու ասոցացվում են (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5121669/) շաքարային դիաբետի հետ:
Քո վստահությունը ժեշտ չէ, արմատուրա էլ է ծռում, բայց ես փաստերով եմ փորձում խոսել:
Դու կարող ես առանձին բժիշկների իհարկե չհարգել, բայց առանց ժամանակակից բժշկության ստեղ գրողների գոնե կեսը չափահասության չէին հասնի։ Ես որ հաստատ չէի հասնի։
Ինձ որ հարցնես, կասեմ ժամանակաից բժշկությունը քայքայեց մորս առողջությունը բուժելու տեղը, իմն էլ հետը տուֆտա խորհուրդներով ու «բուժումներով»: Իմ ողջ կյանքում միակ օգուտը, որ ժամանակակից բժշկությունից ստացել եմ, մորֆինի կոճակների նշանակումներն էին, որ մի երկու «վթարից» առաջացած ցավերը ժամանակավոր մեղմվեն մինչև լավանալը: Մնացածը վնաս էր, փողի, ժամանակի ու առողջության վատնում:
Ինձ որ հարցնես, կասեմ ժամանակաից բժշկությունը քայքայեց մորս առողջությունը բուժելու տեղը, իմն էլ հետը տուֆտա խորհուրդներով ու «բուժումներով»: Իմ ողջ կյանքում միակ օգուտը, որ ժամանակակից բժշկությունից ստացել եմ, մորֆինի կոճակների նշանակումներն էին, որ մի երկու «վթարից» առաջացած ցավերը ժամանակավոր մեղմվեն մինչև լավանալը: Մնացածը վնաս էր, փողի, ժամանակի ու առողջության վատնում:
Հաաա, ես էլ եմ էդ կոճակներից ստացել, հեծանիվից ընկնելուց հետո։ Լավ օգտակար բան ա :D
... Դեղ ա՝ կխմենք մինչև կյանքներիս վերջը, ինչ ա եղել: Էդ էլ մեր խաչն ա: ...
Էս դու չես գրել, բակտերիաներդ են գրել:
Վիշապ ջան, սնկերը էդքան արագ չէի ներառի էն մնացածի հետ իրանց էֆֆեկտիվությամբ։
Ստեղ դնեմ որոշ հոդվածներ ու գիտական հետազոտություններ դրանց էֆֆեկտիվության մասին՝ հոդված 1 (https://www.independent.co.uk/news/health/magic-mushroom-depression-psychedelic-drug-mental-health-antidepressant-big-pharma-imperial-lsd-dmt-a8929796.html), հոդված/հետազոտություն 2 (https://www.hopkinsmedicine.org/psychiatry/research/psychedelics-research.html), հոդվածների ցանկ այլ փսիխոդելիկների մասին (https://www.nature.com/collections/edcbibiadj)
(https://www.independent.co.uk/news/health/magic-mushroom-depression-psychedelic-drug-mental-health-antidepressant-big-pharma-imperial-lsd-dmt-a8929796.html)
Ադամ ջան, եթե թեմայի մեջ ուզես խորանալ էս գիրքը խորհուրդ կտամ (https://www.amazon.com/Change-Your-Mind-Consciousness-Transcendence/dp/1594204225) կարդալ։
Շաքարի ու ընդհանրապես կախվածությունները, մարդու ինքն իրան վնասելու հակումները օդից չեն առաջանում, ցիկլի մեջ պահելը ու դրանց հետևանքները արդեն ուրիշ թեմա են, բայց չեմ կարծում իրատեսական ա առանց արմատական խնդիրը հասկանալու/լուծելու հաղթահարել, շատ դեպքերում զուտ մի կախվածությունը փոխարինվում ա ուրիշ կախվածությամբ, ասենք ծխելը՝ ուտելով, ուտելը՝ ինֆորմացիա սպառելով և այլ հաճույքներով ու շեղող գործողություններով, կենտրոնացումներով։
Անկեղծ ասեմ, կոնցեպտն ինձ առանց ուսումնասիրելու էլ կատարյալ բուլշիթ ա թվում, որովհետև տրամաբանական չի կարծել, թե փսիխոդելիայի մի կամ մի քանի սեանսով մարդու մեջ հրաշքով սաղ նյութափոխանակությունը, հորմոններն ու բալանսը ընկնում են տեղը, սա հենց տեղով շառլատանություն է, որ կա:
Բայց հետաքրքրության համար մի քիչ ուսումնասիրեցի փսիլոցիբինի ինչ-որ հետազոտություն (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC9353971/) ու էֆեկտները:
Ուրեմն կողմնակի էֆեկտներից են՝ անհանգստություն, ապակողմնորոշում, վախ, վիշտ, փսիխոզ, պարանոյա և խուճապի նոպաներ, որոշ դեպքերում flashback-եր, իրականության ընկալման փոփոխություններ, վտանգավոր վարքագիծ, շիզոֆրենիայի երևույթներ...
Ու ասում ա (https://www.medicalnewstoday.com/articles/308850#risks)՝ «շատ դեպքերում, բժիշկը էս կողմնակի էֆեկտները կբուժի բենզոդիազեպիններով», էս էլ մյուս կախվածություն առաջացնող թմրանյութերն են, իրենց ընդարձակ ու «հետաքրքիր» կողմնակի էֆեկտերով:
Ես ապշած եմ, որ ինտեկելտուալ մարդը կարող է հրապուրվել նման «բուժմամբ»: Ես հարազատիս խորհուրդ չեմ տա նույնիսկ մոտենալ նման բուժում առաջարկող սպիտակ խալաթավորների, ինչքան էլ սերտիֆիկացված լինեն, հետազոտած ու հաստատված:
Մի հատ էլ ասեմ՝ դեպրեսիաները նյութափոխանակության խանգարում են, սրա մասին հազար հատ հոդված կա: Փսիխոդելիայով նոյւթափոխանակություն բուժելը շառլատանությունների շառլատանությունն ա, որը մագիայից բնավ չի տարբերվում:
Եթե կառնիվոր չեք անում, գոնե կետո արեք, ջհանդամ: Կետո չեք անում, գոնե վերամշակված սնունդից ու շաքարից փորձեք հրաժարվել:
Բոլոր բժիշկները չի, որ սրիկաներ են։ Օրինակ էս մի հոլովակում զրույցը գնում է շիզոֆրենիայի վրա կետո դիետայի էֆեկտի մասին։
Շիզոֆրենիայի։
Էդ էն դեպքն ա, որ հիվանդին շատ ժամանակ մի հաբ դեղ տալն է դժվար, մնաց՝ դիետայի վրա նստացնելը։ Բայց մարդիկ փորձում են։
Ու մարդն անկեղծ խոսում է դեղերի վնասակար ազդեցության մասին, որ մետաբոլիզմին վնաս են տալիս, շաքարախտ են առաջացնում։
https://youtu.be/ej8MvCdg4NE
Ոչ մեկ չի նույնականացրել, բայց դրանք շատ ժամանակ իրար հետ են հանդես գալիս (https://hartgrovehospital.com/relationship-anxiety-depression/)։
Երկրորդ հերթին, էդ «անիմաստության ու դատարկության» զգաումները ընդամենը մոդայիկ ծաղկաքաղ են բազմաթիվ սիմպտոմներից, որոնց ահռելի մասը ֆիզիոլոգիական է ու ոչ զգայական։ Երկարատև ծանրաբեռնվածությունից ու գերհոգնածությունից դեպրեսիա էլ կարող է առաջանալ։ Բոլորն էլ նյութափոխանակային մետաբոլիկ փոխադարձ պատճառահետևանքային կապեր ունեն։
Մոդայիկ ծաղկաքաղ կարող են թվալ նրանց, ովքեր նշածս չեն զգացել (քո ապրածը արդեն կասկածում եմ որ դեպրեսիա եղած լինի ֊ մոդայիկ ծաղկաքաղը իրականում ամեն անդուր հոգեվւճակ դեպրեսիա անվանելն ա, ինչը և անում են հաճախ), ու համաձայն չեմ, որ դեպրեսիայի հետևանքը սխալ սնունդն ու նյութափոխանակությունն ա։ Դեպրեսիա կարող են առաջացնել մեզնից կախված կամ անկախ արտաքին և ներքին իրավիճակները. կորուստը, կյանքի պայմանների փոփոխությունը, հոգեկան պահանջների անբավարարվածությունը և այլն, որտեղ սնունդը ոչ միայն դեր չունի որպես հարուցիչ, այլև դժվար թե որևէ բան փոխի։
Մոդայիկ ծաղկաքաղ կարող են թվալ նրանց, ովքեր նշածս չեն զգացել (քո ապրածը արդեն կասկածում եմ որ դեպրեսիա եղած լինի ֊ մոդայիկ ծաղկաքաղը իրականում ամեն անդուր հոգեվւճակ դեպրեսիա անվանելն ա, ինչը և անում են հաճախ), ու համաձայն չեմ, որ դեպրեսիայի հետևանքը սխալ սնունդն ու նյութափոխանակությունն ա։ Դեպրեսիա կարող են առաջացնել մեզնից կախված կամ անկախ արտաքին և ներքին իրավիճակները. կորուստը, կյանքի պայմանների փոփոխությունը, հոգեկան պահանջների անբավարարվածությունը և այլն, որտեղ սնունդը ոչ միայն դեր չունի որպես հարուցիչ, այլև դժվար թե որևէ բան փոխի։
Պատճառը երևի նկատի ունես:
Մարդուս առողջության վրա, ինչպես և ընտանի խամյակների, կամ շների վրա երկու բան են խոշոր հաշվով ազդում՝ սնունդն ու սթրեսները: Հիմա թե էդ սթրեսները «հոգեկան պահանջների անբավարարությունից» է, թե որակյալ սեքսի պակասից է, թե սիրո, փողի, երջանկության, հոգատարության, կամ տան հարմարությունների պակասից է, թե հարազատ մարդու կորուստից է, տվյալ կոնտեքստում շատ էական չի, էականն այն է, որ վնասը ի վերջո ֆիզիոլոգիական է, վերացական՝ հոգու վնաս չի, ու կոնկրետ՝ նյութափոխանակության պրոբլեմ է, օրինակ ասենք ուղեղի սնուցման խանգարում է, կամ հորմոնալ բալանսի խանգարում է, կամ ավելի հաճախ՝ մի քանի բան իրար հետ խառնված:
Վատ սնունդը, կամ նորմալ սննդի բացակայությունը կարող է լրիվ անկախ ու ինքնուրույն պատճառ լինել, կարող է և նպաստող պատճառ լինել, այսինքն տարած սթրեսից կազդուրվելուն օգնելու տեղը վնասել:
Դեպրեսիան, քամ քրոնիկ տագնապները ֆիզիոլոգիական վիճակ են, չարժի վերացական սարեր-ձորեր ընկնել:
Առողջ մարդը, որ առավոտ շուտ զարթնում է՝ միանգամից հոգեկան պահանջների ու սիրո պակասի մասին չի մտածում, ուղղակի վայելում է առավոտն ու իր գոյությունը, էդ պահին դեռ չի էլ հասցնում մտածել հոգեկան պահանջների ու կյանքի իմաստի մասին, անկախ նրանից, թե երեկ ինչ է կատարվել:
Դեպրեսիա ունեցող մարդը, որ զարթնում է (մի կերպ), արդեն իր զգացողության հետ սաղ խառնաշփոթ է, ու կարող է էդ պահին ինքը նույնիսկ չհիշի էլ հոգեկան պահանջների, կամ կորուստների մասին, կեսօրին կհիշի, բայց մինչև այդ էլ ինքը արդեն իրեն փալասի պես է զգում՝ feels like shit։
Այսինքն արդեն օրգանիզմը տակնուվրա է եղած։
Եթե սթրեսի աղբյուրը արդեն վերացել է, կամ գոնե թուլացել է, կամ ինչ-որ պատահարից հետո ժամանակ է անցել, որ նորմալ իրավիճակում մարդը պիտի համակերպվեր ու կյանքը շարունակեր, ապա էդ բոլոր դեպքերում օրգանիզմը կազդուրելու ամենաէֆեկտիվ միջոցը ադեկվատ սննդանյութով ապահովելն է ու վնասակար «սնունդից» հրաժարվելն է ու օրգանիզմի սեփական վերականգնողական հատկությունները օգտագործելը, որովհետև էլի եմ ասում՝ մեր օրգանիզմը ներկա դրությամբ մեզնից խելացի է, հաշտվեք էդ մտքի հետ:
Գիտությունը հլը որ խարխափում է, կամ էլ փսիխոդելիկների վրա ա աշխատում, որովհետև դրանից «կայֆոտ» ու յուղոտ բիզնեսի հոտ ա գալիս, ո՞վ չի ուզի համ դեպրեսիան «բուժի», համ էլ օֆիցիալ կայֆ ստանա LSD-անման նարկոտիկներից, լիքը հարիֆներ արդեն դրամապանակները բացել, անհամբեր սպասում են։
Դասական բժշկությունը հետևանքները մեղմող տարբեր քիմիական, կամ օրգանական դեղամիջոցներ է մոգոնում, որ սերոտոնինի, էստրոգենի, պրոգեստերոնի ու էլի չգիտեմինիչի մանիպուլյացիաներ անելով բարելավման իմիտացիաներ ստեղծի մարդուս մոտ, առանց արմատական խնդիրը լուծելու, կամ օրգանիզմի սեփական վերականգնողական ֆունկցիաները գործի դնելու:
Էդ ոնց որ ծառդ չորանում է, դու արմատները ջրելու տեղը փորձես տերևների մեջ ազոտ սրսկել, որ կանաչ մնան, այ դրա պես մի բան է:
Մոդայիկ ծաղկաքաղ կարող են թվալ նրանց, ովքեր նշածս չեն զգացել (քո ապրածը արդեն կասկածում եմ որ դեպրեսիա եղած լինի ֊ մոդայիկ ծաղկաքաղը իրականում ամեն անդուր հոգեվւճակ դեպրեսիա անվանելն ա, ինչը և անում են հաճախ), ու համաձայն չեմ, որ դեպրեսիայի հետևանքը սխալ սնունդն ու նյութափոխանակությունն ա։ Դեպրեսիա կարող են առաջացնել մեզնից կախված կամ անկախ արտաքին և ներքին իրավիճակները. կորուստը, կյանքի պայմանների փոփոխությունը, հոգեկան պահանջների անբավարարվածությունը և այլն, որտեղ սնունդը ոչ միայն դեր չունի որպես հարուցիչ, այլև դժվար թե որևէ բան փոխի։
Մի կարևոր ու երևի ամենահաճախ հանդիպող հարուցիչ մոռացա. Ստեղծագործական ճգնաժամը (այդ պատճառով ստեղծագործ մարդիկ ավելի հակված են դեպրեսիայի)
Մի կարևոր ու երևի ամենահաճախ հանդիպող հարուցիչ մոռացա. Ստեղծագործական ճգնաժամը (այդ պատճառով ստեղծագործ մարդիկ ավելի հակված են դեպրեսիայի)
Ինձ թվում է, դու էմոցիոնալ ընկճվածությունը, կամ նորմալ տրամադրության անկումները շփոթում ես կլինիկական դեպրեսիայի հետ։ Կան մշտապես տխուր, անբավարարված ու թթված մարդիկ, բայց նրանք բուժման կարիք չունեն, ու դրա անունը դեպրեսիա չի։
Ես կասեի ավելին՝ կառնիվորի կարիք էլ չունեն։
Հակառակը, լավ կլինի, հնարավորինս շատ աղբ սնունդ ուտեն, սինթետիկ շաքար, գենետիկ մոդիֆիկացված կուկուռուզ, լաբարատորիայում աճեցրած քաղցքեղի բջիջներից սարքած սթեյք, պլաստիկ․․․
մարդ եղած վախտ
15.07.2023, 15:31
Ժամանակակից բժշկության հատկապես ի՞նչն է փրկում մարդկանց՝ չափահասության չհասնելուց։ Ծաղիկի ու կարմրուկի դեմ պատվաստման մասին չէ խոսքը, դրանք վաղուցվանից են հայտնի։ Բժշկության ոլորտում կոռուպցիան վերջին տասնամյակներում է կտրուկ աճել։ Լավ գիրք (https://www.amazon.com/Deadly-Medicines-Organised-Crime-Healthcare/dp/1846198844) այդ թեմայով, հեղինակը լուրջ դեմք է, կոնսպիրոլոգ չէ։
Ծննդօգնությունը, նորածնային խնամքը, հազար ու մի ինֆեկցիաների բուժումը։ Բժշկության մեջ, ոնց-որ այլ ոլորտներում, լիքը կոռուպցիա կա, բայց պրոգրեսը անհամեմատելի ա բացասական հետևանքների հետ։ Հենց թեկուզ մարդկանց կյանքի տևողությունը դրա մասին ա վկայում։ Թե առանձին երկրներում առողջապահությունը ինչքանով արդյունավետ ա կազմակերպած, ու բժշկությունը ինչքանով ա մարդկանց հասնում, էդ լրիվ ուրիշ թեմա ա։
մարդ եղած վախտ
15.07.2023, 15:38
Վիշապի առաջարկածը` բացառապես մսի անցնելը, արտառոց է, վախենալու և մի տեսակ անպատկերացնելի։ Բայց հետաքրքիր։ Հետաքրքիր , որովհետև մխիթարական բան կա մեջը ինձ համար։ Աղջիկս երբեք միրգ, հատապտուղ չի կերել և չի ուտում, ինչ ուզում ես արա։ Ոչ էլ հյութ է խմում, միայն մաքուր ջուր։ Միս սիրում է։ Բայց քչակեր է, ավելի ճիշտ ` ավելորդակեր չի։ Ես միշտ նախանձով ու ինքնաթերացման կոմպլեքսով եմ նայել էն ծնողներին, որոնք երեխաներին ռեժիմով սնում են մրգով` վիտամիններ և այլն։ Աղջիկս արդեն 17 տարեկան է. նորմալ երեխա է, արյան անալիզներն էլ չեն տարբերվում միրգ կերած և ուտող, առողջ երեխաներինից, բայց միևնույն է` մշտապես ներքին անհանգստություն ունեմ, թե ոնց կլինի սենց, բոլորովին միրգ չուտել։ Իսկ Վիշապի տեսության համաձայն, փաստորեն դեռ մի բան էլ ճիշտը դա է։ Ի դեպ, աղջիկս դեռ փոքրուց genuine տեսակ է` ամեն հարցում. բնատուր ընտրում է ճիշտը։
Բարեկամ ջան, ինձ թվում ա՝ կարևորը էն ա, որ մարդ կարողանա գտնել, թե իրա համար ճիշտը որն ա, ու կարողանա տենց ապրել, սնվել։ Հեչ պարտադիր չի, որ քո ու աղջկադ համար ճիշտ սննդակարգը նույն տեսքը ունենա։
մարդ եղած վախտ
15.07.2023, 17:09
Ցույց դուր մի խելքը գլխին հետազոտություն, կամ փաստեր, որ երկարաժամկետ կետոյից, կամ կարնիվորից լյարդն ու երիկամները կարող են վարի գնալ։
Լյարդն ու երիկամները վարի են գնում ածխաջրերի ու շաքարի չարաշահումից ու ասոցացվում են (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5121669/) շաքարային դիաբետի հետ:
Վիշապ ջան, չեմ կարող ցույց տալ նենց հետազոտություններ, որն ինձ ամբողջությամբ համոզում ա էս կամ էն ուղղությամբ, բայց կան հետազոտություններ, որոնք թողնում են այսպես ասած educated guess անել։
Օրինակ՝ ստեղ խոսում ա շատ ստիպակուցային սննդի ազդեցությունը երիկամների (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC7460905/) վրա, սա case-study ա նրա մասին, որ մեկի մոտ ազոտեմիա (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC10121483/) ա սկսվել կետոյից հետո, էս հոդվածում ասում ա կետո-ն լավ ա ազդում non-alcoholic fatty liver disease(NAFLD)-ի վրա, բայց իրանց հետազոտությունն էլ 6 օր ա տևել, հարց ա, թե նյութափոխանակության ադապտացիայից հետո ինչ կլինի, ստեղ (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8844531/#:~:text=The%20analyzes%20performed%20showed%20that,%3B%20p%20value%20%3C%200.001).) նայում են կարմիր միսը ոնց ա ազդում NAFLD-ի ռիսկի վրա,ստեղ (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8001988/) էլ ցույց են տալիս, որ կետոյով սնվողների ԼԴԼ-ները(այսպես կոչված վատ խոլեստերինը) բարձրանում ա։
Էս ամենը էնքան բարդ ա, որ ով էլ միանշանակ ասի, որ ինքը հաստատ գիտի որն ա լավ, ինչքանով ա լավ, ապա հաստատ մի բան սխալ ա ասում, որտև էս պահին հնարավոր չի միարժեք իմանալ։
Քո վստահությունը ժեշտ չէ, արմատուրա էլ է ծռում, բայց ես փաստերով եմ փորձում խոսել:
Ախ փաստերով, դե լավ...
Եթե կառնիվոր չեք անում, գոնե կետո արեք, ջհանդամ: Կետո չեք անում, գոնե վերամշակված սնունդից ու շաքարից փորձեք հրաժարվել:
Սրա հետ միանշանակ համաձայն եմ։
Ինձ թվում է, դու էմոցիոնալ ընկճվածությունը, կամ նորմալ տրամադրության անկումները շփոթում ես կլինիկական դեպրեսիայի հետ։ Կան մշտապես տխուր, անբավարարված ու թթված մարդիկ, բայց նրանք բուժման կարիք չունեն, ու դրա անունը դեպրեսիա չի։
Ես կասեի ավելին՝ կառնիվորի կարիք էլ չունեն։
Հակառակը, լավ կլինի, հնարավորինս շատ աղբ սնունդ ուտեն, սինթետիկ շաքար, գենետիկ մոդիֆիկացված կուկուռուզ, լաբարատորիայում աճեցրած քաղցքեղի բջիջներից սարքած սթեյք, պլաստիկ․․․
Ասել կուզես` նման տգետները ինչքան շուտ մեռնեն, էնքան լա՞վ :D
Բարեկամ ջան, ինձ թվում ա՝ կարևորը էն ա, որ մարդ կարողանա գտնել, թե իրա համար ճիշտը որն ա, ու կարողանա տենց ապրել, սնվել։ Հեչ պարտադիր չի, որ քո ու աղջկադ համար ճիշտ սննդակարգը նույն տեսքը ունենա։
Հարցը նրանումն ա, որ երեխաները ոչ թե գիտակցաբար գտնում են, թե ինչն ա իրենց համար ճիշտ կամ սխալ, այլ սիրտը կամ քաշում ա տվյալ բանը [ ուտելը ], կամ չի քաշում։ Էդ հասուն մարդիկ են, որ ընկնում են ճիշտ֊սխալի հետևից` առաջնորդվելով պրոպագանդայով, հոդվածներով, հեղինակություններով, դաստիարակությամբ, լավագույն դեպքում` ներքին համոզմունքով (ինչը էլի ինչ֊որ դոկտրինայի արդյունք ա)
One_Way_Ticket
15.07.2023, 17:42
Ծննդօգնությունը, նորածնային խնամքը, հազար ու մի ինֆեկցիաների բուժումը։ Բժշկության մեջ, ոնց-որ այլ ոլորտներում, լիքը կոռուպցիա կա, բայց պրոգրեսը անհամեմատելի ա բացասական հետևանքների հետ։ Հենց թեկուզ մարդկանց կյանքի տևողությունը դրա մասին ա վկայում։ Թե առանձին երկրներում առողջապահությունը ինչքանով արդյունավետ ա կազմակերպած, ու բժշկությունը ինչքանով ա մարդկանց հասնում, էդ լրիվ ուրիշ թեմա ա։
Էս թունդացրած մասը տարածված ու իբր ակնհայտ պնդում է, բայց ես դրա հետ համաձայն չեմ։ Ինձ թվում է, մարդկանց կյանքի տևողությունը երկարել է ապրելու ավելի բարեկեցիկ պայմանների հաշվին, ոչ թե բժշկության։ Նույն միսը շատ ավելի հասանելի է դարձել։ Ինֆեկցիաները քչացել են սանիտարական նորմերի բարելավման շնորհիվ, ոչ թե որ դրանք բուժում են։ Ես որ փոքր էի, մսով ապուրի մասին մարդիկ անեկդոտ էին հորինում։ Ինչ զիբիլ ասես ուտում էինք, որովհետև էդ կար, բնականաբար հաճախ էլ թունավորվում։
Թերապեվտիկ բժշկության ոսկե դարը վաղուց անցել է։ Հա, ժամանակին լիքը լավ դեղեր ու վակցիններ են հորինել։ Հիմա հավայի ջուր են ծեծում, թանկարժեք դեղեր գովազդելով, որոնք հներից ոչ մի բանով լավը չեն։ Այ շինարարություն տիպի բժշկության մեջ, էլի եմ ասում, պրոգրեսը չեմ ժխտում։ Էսօրվա ատամի պլոմբները հներից հարյուր գլուխ ավելի ամուր են։
Էս թունդացրած մասը տարածված ու իբր ակնհայտ պնդում է, բայց ես դրա հետ համաձայն չեմ։ Ինձ թվում է, մարդկանց կյանքի տևողությունը երկարել է ապրելու ավելի բարեկեցիկ պայմանների հաշվին, ոչ թե բժշկության։ Նույն միսը շատ ավելի հասանելի է դարձել։ Ինֆեկցիաները քչացել են սանիտարական նորմերի բարելավման շնորհիվ, ոչ թե որ դրանք բուժում են։ Ես որ փոքր էի, մսով ապուրի մասին մարդիկ անեկդոտ էին հորինում։ Ինչ զիբիլ ասես ուտում էինք, որովհետև էդ կար, բնականաբար հաճախ էլ թունավորվում։
Թերապեվտիկ բժշկության ոսկե դարը վաղուց անցել է։ Հա, ժամանակին լիքը լավ դեղեր ու վակցիններ են հորինել։ Հիմա հավայի ջուր են ծեծում, թանկարժեք դեղեր գովազդելով, որոնք հներից ոչ մի բանով լավը չեն։ Այ շինարարություն տիպի բժշկության մեջ, էլի եմ ասում, պրոգրեսը չեմ ժխտում։ Էսօրվա ատամի պլոմբները հներից հարյուր գլուխ ավելի ամուր են։
Ամեն ինչն էլ կապ ունի ավելի առողջ ու երկար ապրելու հետ։ Թե կենսակերպի ու սանիտարական նորմերի բարելավումը (որը բժշկության հետազոտությունների հետևանք ա, ոչ թե քմահաճույք), թե հենց նեղ իմաստով բժշկությունը՝ սկսած հղիների ճիշտ սննդով, երեխայի փոքր ժամանակվա ռացիոնով, պատվաստումով, ընթացքում դեղերի ճիշտ ընտրությունից մինչև ծերերի տարիքային փոփոխությունների կոմպենսացիան։
Բժշկության մյուս դերն էլ լեգենդային սովորույթների դեմ պայքարելով էդ ամեն ինչն անելն ա, որը էս պահին ամենավատն ա ստացվում։ Օրինակ՝ երեխեքին փոքր ժամանակ տարբեր կենդանիների կաթ տալը, որևէ կոնկրետ սննդային դիետան հավայի օգտագործելն ու աջ ու ձախ խորհուրդ տալը՝ առանց խորանալու իրավիճակի մեջ, սեռական վարակի դեպքում էշի հետ սեքսով զբացվելը և այլն։
Էս պահին բժշկության մեջ ամենամեծ թերությունը որ ես տեսնում եմ բոլոր երկրներում՝ էդ անհատական բժշկությունից օրգանական բժշկությանն անցնել ա։ Բոլոր բժիշկները տարիներ շարունակ սովորում են, որ մարդուն պետք ա նայել որպես լրիվ օրգանիզմ ու բուժելուց հաշվի առնել, որ գործ ունես ոչ թե լեղապարկի հետ, այլ՝ մարդու։ Բայց գործնականում անում են հակառակը՝ բութ մատի բժիշկը նախանձելի համառությամբ բուժում ա բութ մատի հատվածը՝ հաճախ առանց հարցնելու, թե էլ որտեղ խնդիր կար։
Ու սրանից ավելի սխալ մոտեցում մենակ կարա լինի անեկդոտիկ դեպքերի հիման վրա մարդուն կիսատ-պռատ ճանաչելով խորհուրդ տալը։ Խորհուրդ, որի հիմքը սեփական Դանինգ-Կրյուգերն ա ու նույնիսկ չգիտես՝ էդ անեկդոտիկ դեպքում ինքն օգուտ տվե՞ց, թե՞ չէ։
Բժշկությունը մի կետից կառավարվող համակարգ չի, իր մեջ ներառում ա լիքը տարբեր երկրներ, տարբեր մոտեցումներով մասնագետներ, տարբեր կառույցներ, որոնք իրար աշխատանքը վերահսկում են, էս ամեն ինչը որևէ տեղից վերահսկելն ավելի դժվար ա, քան լուսնի վայրէջքը կեղծելը ու շատ-շատ են օրինակները, երբ որևէ շուկա փորձել ա բժշկությանն իր կանոնները թելադրի ու չի հաջողվել, օրինակ՝ ծխախոտի կամպանիաներն ու հազար ու մի հավելումներ/հոմեոպաթիկ միջոցներ։
Ինձ թվում ա թերապևտիկ բժշկության ոսկե դարը ոչ էլ եկել ա։ Կան շատ կարևոր ոլորտներ, որոնցում բժշկությունը դեռ ոչ էլ նորմալ զբաղվում ա, օրինակ՝ մարդու երիտասարդության երկարացման հարցը, որը թվում ա թե պիտի լիներ մարդկության առաջին խնդիրը, բայց կարելի ա ասել ոչ մի գործնական արդյունք ունեցող քայլ դեռ չկա էդ ոլորտում։
Իսկ երբ որպես յուզեր ես նայում բժշկությանը՝ պլոմբի ամրությունը շատ հեշտ ա նկատել, իսկ օրգանիզմում կուտակվող ամիլոիդի մասին իմանում ես, երբ արդեն մի քանի ամիս ա երիկամային անբավարարություն ա մոտդ։ Իսկ եթե ժամանակին բժշկի ես գնացել՝ չես էլ իմանում, որ կլիներ էդ երիկամային անբավարարությունը, երբ թոքաբորբի դեմ բուժվում ես էնքան էֆեկտիվ, որ մտքովդ չի անցնում, թե ինչ բարդությունների կբերեր էդ մի 50 տարի առաջ։
One_Way_Ticket
15.07.2023, 19:47
Իսկ եթե ժամանակին բժշկի ես գնացել՝ չես էլ իմանում, որ կլիներ էդ երիկամային անբավարարությունը, երբ թոքաբորբի դեմ բուժվում ես էնքան էֆեկտիվ, որ մտքովդ չի անցնում, թե ինչ բարդությունների կբերեր էդ մի 50 տարի առաջ։
Հլը որ մենակ էս մասին պատասխանեմ։ Ուրեմն էդ "ժամանակին բժշկի գնալու" մասին հետազոտություններ կան, ու արդյունքները բացարձակապես խրախուսող չեն։ Միջին բժիշկը քեզ overdiagnose ու overtreat է անելու, ու հանգիստ կարող է ավելի շատ վնաս տալ, քան օգուտ։ Սա իհարկե զգալիորեն կախված է երկրից, էս հետազոտություններն ԱՄՆ-ի կոնտեքստում է պետք դիտարկել, որտեղ բժշկի համար դա ավելի ապահով ստրատեգիա է հետագայում պատասխանատվությունից խուսափելու տեսանկյունից։
https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/2780614
https://jamanetwork.com/journals/jamainternalmedicine/fullarticle/2778364?guestAccessKey=84d177b3-013d-4410-97fe-7a782636e009&utm_source=silverchair&utm_medium=email&utm_campaign=article_alert-jamainternalmedicine&utm_content=etoc&utm_term=060721
Դուք բժշկության mission/vision եք խոսում։ Ոչ թե էն ինչ փաստացի տեղի ա ունենում, սովորակ "յուզեռներ"-ի հետ։ Սովորական յուզեռներին, overtreat են անում, ինչ տեսակ դեղ ասես ճխտում։ Ու սա հիմնականում համատարած ա, թե Հայաստանում, թե պուպսիկ երկրներում։
Կինս մի հարուր հատ բժշկի ստեղ փոխեց հղի լինելու ժամանակ։ Ջղայնանում եմ ասում եմ ի՞նչ ես անում, ինչ ես քեզ բժշկի տեղ դրել, ամեն օր գալիս էր, ասում էր ես ինչ տուպոյ անտրամաբանակն բան ա ասում։ Իմ ֆազերն էլ քցում էր, ասում էի ինչ ես խոսում, դու շատ ես հասկանում, որ մի հատ էլ իրանց ասածներին գնահատական ես տալիս։ Նեղանում էր։ Ենքան նեղացավ, մի օր ասեցի ինքս հասկանամ ինչ ա տեղի ունենում։
Ուրեմն իրա էդ ժամանակվա բժիշկը իրան կեստացիոն դիաբետ ա դիագնոզ արել, եկել էլի բողոքում էր, ասում էր էս ա էն ա։ Բանը հասավ նրան, որ էդ դիագնոզի պատճառով իրա բժիշկը ասեց, որ բնական չես կարա ունենաս, պետք ա կեսարյան անենք, որովհետև կեստացիոն դիաբետի դեպքում, եսիմինչ եսիմինչ։ Ուրեմն կինս էլ քթի մազ ա, երբ որ իրան դիագնոզ էին նշանակել (2 fucking չափումով), ինքը բռնել էր, օրվա ընթացքում 5 անգամ շաքարը (տարբեր ֆիքսած ժամերի) չափել ու էկզելում գրել։ Արդյունքում ստացվել էր 350 data point: Հիմա իմ կնոջը ուզում էին կեսարյան անել, էն դեպքում երբ էդ 350 data point-ից ընդամենը 10-ի դեպքում էր թիվը ՍԱՀՄԱՆԱՅԱԻՆ կամ ՍԱՀՄԱՆԱՅԻՆԻՑ 10-20% բարձր։ Պարզ ա չէ, որ բժիշկ պետք չի լինել, որ էդ դիագնոզ դնողի, հետևը համապատասխան բան կոխել։ Հիմա կինս ա, սուս ու փուս իրա համար լռված լիներ, ինչ ասեին անեին, անիմաստ տեղը կեսարյան անեին հա՞։
Ու հա բնականաբար, հեսա կգաք, կասեք էդ մի հատ դեպք, էս ա էն ա, մի հատ ձեր շրջապատում մարդկանցից հարցրեք էլի, թե ինչեր են իրանց հետ անում։ Կողքիններիդ հետ տեսեք, ինչքան անասունություններ են անում, բայց բնականաբար դուք դա չեք տեսնելու, ասելու եք, դուք ապուշ եք մի բան կա չեք ջոգում, կամ էլ ձեզ ամենագետի տեղ եք դրել, կամ էլ բժիշկները այ էէէէէս էս ռիսկն էին ծածկում, որը չեք ջոգում։
Բայց դրանից իրականությունը չի փոխվելու => բժիշկները մոտիվացված չեն քո առողջությամբ, բժիշկները մոտիվացված են ռիսկերի մինիմիզացիայով ու պռոտոկոլին հետևելով => ինչքան հանարավոր ա շատ, ինչքան հնարավոր ավելի շատ իրանց action-ներով (որպեսզի վճարես)։ Որոշ դեպքերում իրանց էդ արածը համընկնում ա "քո առողջության" հետո, մնացած դեպքերում հակառակ էֆֆեկտ ա տալիս։
Հլը որ մենակ էս մասին պատասխանեմ։ Ուրեմն էդ "ժամանակին բժշկի գնալու" մասին հետազոտություններ կան, ու արդյունքները բացարձակապես խրախուսող չեն։ Միջին բժիշկը քեզ overdiagnose ու overtreat է անելու, ու հանգիստ կարող է ավելի շատ վնաս տալ, քան օգուտ։ Սա իհարկե զգալիորեն կախված է երկրից, էս հետազոտություններն ԱՄՆ-ի կոնտեքստում է պետք դիտարկել, որտեղ բժշկի համար դա ավելի ապահով ստրատեգիա է հետագայում պատասխանատվությունից խուսափելու տեսանկյունից։
https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/2780614
https://jamanetwork.com/journals/jamainternalmedicine/fullarticle/2778364?guestAccessKey=84d177b3-013d-4410-97fe-7a782636e009&utm_source=silverchair&utm_medium=email&utm_campaign=article_alert-jamainternalmedicine&utm_content=etoc&utm_term=060721
Նախ՝ բժիշկներին ինձնից քիչ վստահող մարդ քիչ կա ։Դ
Դեռ չեմ կարդացել էդ հետազոտությունները, բայց դրանք էլ են ցույց տալիս, դե ոնց ա հսկվում բժշկությունը, որը իդեալական չի ու լիքը ուղղելու տեղեր ունի։ Բժշկության մեջ մի հատ խոսք կա, որը բառացի չեմ հիշում ոնց ա հնչում, բայց իմաստն էս ա՝ overdiagnose-ը շատ հաճախ ավելի նախընտրելի ա, քան underdiagnose-ը.
Բժշկությունը միանշանակ ունի իրա խնդիրները, որոնց թվում են՝ լիքը բժիշկների կողմից ոչ նորմալ տիրապետումը, ուշ-ուշ գիտելիքները թարմացնելը, արտաժամանկյա աշխատանքն ու գերհոգնածությունը, պացիենտին բավարար ժամանակ չտրամադրելն ու կոմպլեքս չդիտարկելը, որոնք բնականաբար պետք ա ուղղվեն, ոչ մի բժշկի ասածի կույր վստահել պետք չի, բայց մյուս մարդկանց մատից ծծած ինֆորմացիային կույր վստահելն ավելի վտանգավոր կարա լինի։
Շատ վատ ա, որ ստիպված ես լինում գնալ բժշկի մոտ, ով հոգնած ա, կիսաքուն, արձակուրդի մասին ա երազում, վերջին մի քանի տարվա մեջ ժամանակ չի ունեցել գայդերի փոփոխություններն ուսումնասիրի ու քեզ դիագնոզելու համար ունի 15 րոպե, բայց անհամեմատ ավելի վատ ա մնալ ոչ մասնագիտական խույնյա ինֆորմացիայի հույսին, կամ փորձել ինքնուրույն կողմնորոշվել մի մասնագիտության մեջ, որը երևի ամենաբարդն ա ու ոչ ժամանակ ունես, ոչ ռեսուրս ու փորձում ես մի քանի ադեկվատ երևացող հետազոտությունով ծածկել հիմնային գիտելիքների բացը։ Ու էդ անում ես էն ժամանակ, երբ դու արդեն հիվանդ ես ու եթե որևէ բժիշկ քո չափ առողջական խնդիրներ ունենար, ոչ թե մարդ կընդուներ, այլ կգնար արձակուրդի/բուժվելու։
Իսկ դրանից ավելի վատ ա, երբ ոչ թե էդ մասնագիտության մեջ ես փորձում կողմնորոշվել, այլ զուտ ինտուիտիվ գտնում ես ունիվերսալ բուժում ու հերիք չի քո վրա ես կիրառում, մի հատ էլ ուրիշ մարդկանց ես խորհուրդ տալիս։ Հետազոտություններից էլ զուտ վստահում ես նրանց, ինչը քո սկզբունքներին դեմ չէր։
Ու դրանից ավելի վատ քեյս էլ կա՝ երբ որևէ հիվանդություն սկսում ես ժխտել, կապել ուրիշ բաների հետ ու դրա համար բուժում/կենսակերպ մշակել։ Էս ոչ թե բժիշկներին կամ առողջապահական համակարգին չվստահելն ա, այլ հենց գիտությանը, նույն հաջողությամբ կարաս երկրի ձևն սկսես ժխտել, որտև լիքը դալբայոբ ֆիզիկոսներ կան, որ ամեն քայլի սխալվում են։
Որ էս սաղ գրածս կապեմ թեմայի հետ՝ դեպրեսիա ունեցող մարդուն խորհուրդ տալը, որ մենակ կենսակերպ/մտածելակերպ փոխելով աշխատի իր վրա, էդ նույնն ա, որ գրիպով հիվանդին ասես՝ մաքրի էլի էդ խլնքոտ քիթդ, ես երկու օրը մեկ մաքրում եմ, նորմալ շնչում եմ։
մարդ եղած վախտ
15.07.2023, 20:46
Սենց իրավիճակ ֊ համարենք կա մի հատ սիմպտոմ (ասենք՝ քիթը ուժեղ քոր ա գալիս), որը ունեցող մարդկանց 10%-ը ունի հիվանդություն, որից առաջիկա մեկ տարում մահանալու ա։ Էդ հիվանդության բուժումը 2 շաբաթ առաջացնում ա ուժեղ փորկապություն։ Պատկերացրեք՝ այլ թեստ չկա, որ բժիշկը ավելի վստահ իմանա՝ մարդը էդ հիվանդությունը ունի թե չէ։ Հիմա ի՞նչ անի բժիշկը էդ իրավիճակում։ Կամ պետք ա բոլորին բուժի, ու ստացվի, որ 90%֊ին գերդիագնոզ դրեց ու իզուր տեղը "բուժեց", կամ պետք ա ոչ մեկին չբուժի ու էն 10%֊ը մահանա։ Դուք ի՞նչ կանեիք էդ իրավիճակում։
Սենց իրավիճակ ֊ համարենք կա մի հատ սիմպտոմ (ասենք՝ քիթը ուժեղ քոր ա գալիս), որը ունեցող մարդկանց 10%-ը ունի հիվանդություն, որից առաջիկա մեկ տարում մահանալու ա։ Էդ հիվանդության բուժումը 2 շաբաթ առաջացնում ա ուժեղ փորկապություն։ Պատկերացրեք՝ այլ թեստ չկա, որ բժիշկը ավելի վստահ իմանա՝ մարդը էդ հիվանդությունը ունի թե չէ։ Հիմա ի՞նչ անի բժիշկը էդ իրավիճակում։ Կամ պետք ա բոլորին բուժի, ու ստացվի, որ 90%֊ին գերդիագնոզ դրեց ու իզուր տեղը "բուժեց", կամ պետք ա ոչ մեկին չբուժի ու էն 10%֊ը մահանա։ Դուք ի՞նչ կանեիք էդ իրավիճակում։
Իհարկե դիագնոզ ես դնելու։ Պարզ պատճառով՝ Եթե չդնես, ու մարդը մահանա, էդ լուրջ խնդիր ա, որովհետև փաստացի պռատակալով ա ինչով ա, գիտեիր որ տենց ռիսկ ա ու պիտի անես։ Էդ քո աշխատանքն ա։
Բայց քանի որ բժշկությունը ամբողջությամբ լուծված չի, նշանակում ա, որ են 90% դեպքերում կարող ա 11.5% շանս կա, որը դեռ բժշկությունը track down չի արել, որ մարդիկ overtreatment-ից կմահանան։ Իսկ էդ բնականաբար ոչ մի պատիժ ու հետևանք չի ենթադրում, որովհետև պռատակոլում չկա տենց բան։
Ու քանի որ նորից ինչ որ նորմալ data չկա, որովհետև ոչ մեկի էդ դատայի գոյությունը չի հետաքրքրում, բացի յուզեռներից, իսկ յուզեռները ռեսուրս չունեն նման սթադիներ անելու, ապա դա տենց էլ կմնա որ դատա չկա ՝ "էդ քո անձնական հատուկենտ վատ փորձն ա"։
Իհարկե միշտ հեշտ ա "big corp"-երին վստահել, ասել, ախպեր իրանք ճիշտը գիտեն, ոնց ասում են տենց անենք։ Էդ ամենաքիչ դիմադրություն պահանջող ուղղին ա, բայց ցանկացած big corp մի հատ նեն սև կետ ունի իրա պատմության ընթացքում, սկսած բժշկությունից, ՏՏ-ից, ավիաընկերություններից, որ ուղղակի նաիվ ա իրանց լռելյալ ուղեղը անջատած վստահելը։ Ու էդ մարդկանց պրոբլեմը չի էլի - էդ բիգ կոռպերին հատուկ բան ա, ինքը ենքան ա մեծանում, edge-case-եր ավելանում, որ արդյունքում, ինքը ենքան էֆֆեկտիվ ու "ճիշտ" չի դառնում, ինչպես իսկզբանե նախագծված էր։ Էդ զուտ նշանակում ա, որ պետք ա մաքսիմալ ուշադրությամբ ու հետևեղոականությամբ առնչվել ցանկացած big corp-ի հետ։
ՀԳ Ամեն դեպքում ասեմ, որ ես չեմ ասում, որ պետք ա գնալ ալտեռնատիվ եսիմինչ խույնյաներ անել, ընդհանրապես դրա կողմանկիցը չեմ։ Ես ասում եմ, որ բժիշկների հետ դիլ անելուց, պետք ա հասկանալ, հստակ, իրանք ոնց են շարժվում, ինչն ա իրանց մոտիվացիաները, ու ուղղակի ամեն ինչ հալած յուղի տեղ չընդունել։ Պայքարել, որ մինչև վերջ բոլոր մանրամասները ուսումնասիրվի, կամ ձեզ բացատրվի, թե ինչը ինչի համար են անում, ինչը ռիսկը ինչ ա, ինչից հետո ինչ ա գալիս։ Ուրիշ ալտեռնատիվ չկա, ուղղակի պետք ա, հասկանալ, որ էդ համակարգը բագանուտիյ ա, ու պետք ա վիզ դնել, էներգիա ծախսել, որ կոնկրետ ձեր առողջությանը ինքը վնաս չտան։ Ու քաղաքավարությանը զոհ չգնալ, մինչև վերջ պահանջել, թե ինչ որ դիագնոզը կամ ինչվորայա, ինչի համար ու ինչ հիմքով ա ձեզ տրվել։ Եթե բացատրեց, զգացիք որ չեք հասկանում կամ խուճուճում կամ կռուտիտ ա անում, նորից ասեք, ենքան մինչև հասկանաք։
Սենց իրավիճակ ֊ համարենք կա մի հատ սիմպտոմ (ասենք՝ քիթը ուժեղ քոր ա գալիս), որը ունեցող մարդկանց 10%-ը ունի հիվանդություն, որից առաջիկա մեկ տարում մահանալու ա։ Էդ հիվանդության բուժումը 2 շաբաթ առաջացնում ա ուժեղ փորկապություն։ Պատկերացրեք՝ այլ թեստ չկա, որ բժիշկը ավելի վստահ իմանա՝ մարդը էդ հիվանդությունը ունի թե չէ։ Հիմա ի՞նչ անի բժիշկը էդ իրավիճակում։ Կամ պետք ա բոլորին բուժի, ու ստացվի, որ 90%֊ին գերդիագնոզ դրեց ու իզուր տեղը "բուժեց", կամ պետք ա ոչ մեկին չբուժի ու էն 10%֊ը մահանա։ Դուք ի՞նչ կանեիք էդ իրավիճակում։
Ես կմահանայի։
․․․ ես չեմ ասում, որ պետք ա գնալ ալտեռնատիվ եսիմինչ խույնյաներ անել, ընդհանրապես դրա կողմանկիցը չեմ․․․
Ապեր, ալտերնատիվ որոշ խույնաներ հոյակապ աշխատում են, ուղղակի «գիտությունն» ու «տրամաբանությունը» դրանց հետ շահերի կոնֆլիկտ ունեն։ Ու առհասարակ մարդկանց մեծ մասին եթե ասես ընտրի՝ ճշմարտությու՞ն, թե՞ քաղցրավենիք, կընտրեն փողը: Այ տենց հիմար պարադոքս:
Դուք բժշկության mission/vision եք խոսում։ Ոչ թե էն ինչ փաստացի տեղի ա ունենում, սովորակ "յուզեռներ"-ի հետ։ Սովորական յուզեռներին, overtreat են անում, ինչ տեսակ դեղ ասես ճխտում։ Ու սա հիմնականում համատարած ա, թե Հայաստանում, թե պուպսիկ երկրներում։
Կինս մի հարուր հատ բժշկի ստեղ փոխեց հղի լինելու ժամանակ։ Ջղայնանում եմ ասում եմ ի՞նչ ես անում, ինչ ես քեզ բժշկի տեղ դրել, ամեն օր գալիս էր, ասում էր ես ինչ տուպոյ անտրամաբանակն բան ա ասում։ Իմ ֆազերն էլ քցում էր, ասում էի ինչ ես խոսում, դու շատ ես հասկանում, որ մի հատ էլ իրանց ասածներին գնահատական ես տալիս։ Նեղանում էր։ Ենքան նեղացավ, մի օր ասեցի ինքս հասկանամ ինչ ա տեղի ունենում։
Ուրեմն իրա էդ ժամանակվա բժիշկը իրան կեստացիոն դիաբետ ա դիագնոզ արել, եկել էլի բողոքում էր, ասում էր էս ա էն ա։ Բանը հասավ նրան, որ էդ դիագնոզի պատճառով իրա բժիշկը ասեց, որ բնական չես կարա ունենաս, պետք ա կեսարյան անենք, որովհետև կեստացիոն դիաբետի դեպքում, եսիմինչ եսիմինչ։ Ուրեմն կինս էլ քթի մազ ա, երբ որ իրան դիագնոզ էին նշանակել (2 fucking չափումով), ինքը բռնել էր, օրվա ընթացքում 5 անգամ շաքարը (տարբեր ֆիքսած ժամերի) չափել ու էկզելում գրել։ Արդյունքում ստացվել էր 350 data point: Հիմա իմ կնոջը ուզում էին կեսարյան անել, էն դեպքում երբ էդ 350 data point-ից ընդամենը 10-ի դեպքում էր թիվը ՍԱՀՄԱՆԱՅԱԻՆ կամ ՍԱՀՄԱՆԱՅԻՆԻՑ 10-20% բարձր։ Պարզ ա չէ, որ բժիշկ պետք չի լինել, որ էդ դիագնոզ դնողի, հետևը համապատասխան բան կոխել։ Հիմա կինս ա, սուս ու փուս իրա համար լռված լիներ, ինչ ասեին անեին, անիմաստ տեղը կեսարյան անեին հա՞։
Ու հա բնականաբար, հեսա կգաք, կասեք էդ մի հատ դեպք, էս ա էն ա, մի հատ ձեր շրջապատում մարդկանցից հարցրեք էլի, թե ինչեր են իրանց հետ անում։ Կողքիններիդ հետ տեսեք, ինչքան անասունություններ են անում, բայց բնականաբար դուք դա չեք տեսնելու, ասելու եք, դուք ապուշ եք մի բան կա չեք ջոգում, կամ էլ ձեզ ամենագետի տեղ եք դրել, կամ էլ բժիշկները այ էէէէէս էս ռիսկն էին ծածկում, որը չեք ջոգում։
Բայց դրանից իրականությունը չի փոխվելու => բժիշկները մոտիվացված չեն քո առողջությամբ, բժիշկները մոտիվացված են ռիսկերի մինիմիզացիայով ու պռոտոկոլին հետևելով => ինչքան հանարավոր ա շատ, ինչքան հնարավոր ավելի շատ իրանց action-ներով (որպեսզի վճարես)։ Որոշ դեպքերում իրանց էդ արածը համընկնում ա "քո առողջության" հետո, մնացած դեպքերում հակառակ էֆֆեկտ ա տալիս։
Ոնց ասեցի՝ բժշկության ու բժիշկների մեջ թերությունները շատ-շատ են, դրանց շատ մեծ մասը գալիս ա բժիշկների ազատ ժամանակից ու աշխատաձևից, բայց դրա ալտերնատիվը ոչ ավանդական բժշկության միզա/հոմեո/այլզրթուզիբիլաբուժությունների հետևից ընկնելը չի։ Թե չէ եթե բժշկական սխալների մասին ենք խոսում՝ ես փոքր ժամանակ սխալ բուժման արդյունքում առաջացած հետևանքը մինչև հիմա կրում եմ ու գրեթե ամեն օր էդ ինձ խանգարում ա։
Իսկ հայաստանի ու պուպսիկ երկրների բժշկությունն իրար հետ համեմատելի չի, որտև չես կարա համեմատես մի բանը, որ չկա, նենց բանի հետ, որը կա, բայց լավը չի ։Դ Էս պահին Հայաստանի ավտոմեքենաների արտադրությունն ավելի մոտ ա Գերմանիայինին, քան բժշկությունը որևէ շատից քչից զարգացած երկրի։ Հայաստանի բժիշկների ճնշող մեծամասնությունը ուղղակի գաղափար չունի, թե ինչ ա անում, համակարգը ոչ մի կերպ էդ չի հսկում ու ոչ մի փոփոխություն չկա դեպի լավը։ Համալսարանի առաջին կուրսից սկսած էս ահավոր վիճակը խորացվում ա։
Հայաստանում բժշկությունը կատաստրոֆիկ վիճակում ա գտնվում։ Բայց մյուս բոլոր երկրներում էլ էլի ամենավատ զարգացած ոլորտը սովորաբար բժշկությունն ա։ Եվս մեկ անգամ կրկնում եմ, որ հակագիտական խույնյաների հետևից ընկնելն ավելի վատ ալտերնատիվա ա։ Հաջորդ գրառմանդ պատասխանելուց հասա էն կետին, որ մոտավոր էս վերջին միտքն ես ասում ու որոշեցի չպատասխանեմ, որտև կարևորն էս ա։ Կարաս չվստահես կոնկրետ բժշկի, կարաս ստուգես հազար տեղով ու հազար բժիշկների հետ խորհրդակցելով, բայց բժշկությունը որպես համակարգ էս պահին գործնական ոչ մի ալտերնատիվ չունի։
Ամեն դեպքում մի բան էլ ասեմ՝ կա բժշկական սխալի թույլատրելի քանակ, որի դեպքում տուժած մարդիկ ուղղակի համարվում են ստատիստիկա ու գրվում ինչ-որ փաստաթղթերի մեջ, հետո փորձում ենք քչացնենք էդ ստատիստիկայի որոշ ցուցանիշներ, բայց էդ ստատիստիկան երբեք զրո չի դառնա ու միշտ բարեփոխումների ընթացքում լիքը մարդիկ կտուժեն։ Ու էդ էն գինն ա, որը մարդկությունը վճարում ա առողջապահությանը քիչ վճարելու պատճառով, իսկ էն մարդիկ, որ սկսում են դեմ գնալ ավանդական բժշկությանը՝ ավելի մեծ գին են վճարում։ Ոչ միշտ միանգամից ու ոչ միշտ էնքան ակնհայտ, որ իրենք էդ հասկանան։
Ապեր, ալտերնատիվ որոշ խույնաներ հոյակապ աշխատում են, ուղղակի «գիտությունն» ու «տրամաբանությունը» դրանց հետ շահերի կոնֆլիկտ ունեն։ Ու առհասարակ մարդկանց մեծ մասին եթե ասես ընտրի՝ ճշմարտությու՞ն, թե՞ քաղցրավենիք, կընտրեն փողը: Այ տենց հիմար պարադոքս:
Օք, ես բան չունեմ ասելու։ Վստահ եմ, որ կան դեպքեր որ աշխատում են։
Բայց ինչպես վերևը ասեցի, ես ուրիշ ալտերնատիվ չեմ տեսնում բժշկական համակարգին։ Նկատի ունեմ, եթե ինչ որ խնդիրներ լինի, հաստատ ներկա բժշկական համակարգին եմ առաջինը գնալու ու մինչև վերջ իրանց ստիպեմ, որ ինձ ոչ թե "ստատիստիկա"-ի մաս հաշվեն այլ փորձեն կոնկրետ իմ խնդրին կոնկրետ լուծում տալ։ Էդ ստիպելը թե փողով կլինի, թե սպառնալով, թե չգիտեմ ինչով։ Այ եթե էդ ամենինչից հետո լուծում չգտնեմ, բնականաբար պետք ա ուրիշ լուծում ման գալ։
Վերջը ու՞ր հասանք… սննդակա՞րգ, փսիխոդելիկնե՞ր, հակադեպրեսանտնե՞ր, գրքե՞ր, մաստուրբացիա՞․․․ Ի՞նչ անեն տառապողները:
Ինչքան հասկացա, էսօրվա բժշկությանը այլընտրանք չկա, բայց էսօրվա բժշկությունը ադեկվատ լուծում չունի դեպրեսիան ու տագնապները բուժելու համար, ունի "workaround"-ներ՝ միջակ էֆեկտիվությամբ հաբերի ու կասկածելի նարկոծիկների տեսքով ու լղոզված խորհուրդներ՝ «հետաքրքրություններ ու նպատակներ ման արի», «թեթև տար», «սրտիդ մոտ մի ընդունի», «տաք պահի՝ կանցնի»:
Ես պնդում եմ սննդակարգի վրա, ու առաջարկում եմ, որ հարդքոր կետոն, կամ կարնիվորը շատ ավելի էֆեկտիվ է, քան գերժամանակակից բժշկական նշանակումները:
Երաշխիքային կտրոնների համար սեղմեք «շնոհականություն» կոճակը ներքևում:
Եթե ուզում եք երախտագիտություն հայտնել, ապա գումարը փոխանցեք ամենափրկիչմշտնջենականճշմարտախոս@վիշապիգրպանը<շնիկ>օրգիա հասցեով:
Վերջը ու՞ր հասանք… սննդակա՞րգ, փսիխոդելիկնե՞ր, հակադեպրեսանտնե՞ր, գրքե՞ր, մաստուրբացիա՞․․․ Ի՞նչ անեն տառապողները:
Ինչքան հասկացա, էսօրվա բժշկությանը այլընտրանք չկա, բայց էսօրվա բժշկությունը ադեկվատ լուծում չունի դեպրեսիան ու տագնապները բուժելու համար, ունի "workaround"-ներ՝ միջակ էֆեկտիվությամբ հաբերի ու կասկածելի նարկոծիկների տեսքով ու լղոզված խորհուրդներ՝ «հետաքրքրություններ ու նպատակներ ման արի», «թեթև տար», «սրտիդ մոտ մի ընդունի», «տաք պահի՝ կանցնի»:
Ես պնդում եմ սննդակարգի վրա, ու առաջարկում եմ, որ հարդքոր կետոն, կամ կարնիվորը շատ ավելի էֆեկտիվ է, քան գերժամանակակից բժշկական նշանակումները:
Երաշխիքային կտրոնների համար սեղմեք «շնոհականություն» կոճակը ներքևում:
Եթե ուզում եք երախտագիտություն հայտնել, ապա գումարը փոխանցեք ամենափրկիչմշտնջենականճշմարտախոս@վիշապիգրպանը<շնիկ>օրգիա հասցեով:
Ես էլ պնդում եմ, որ մինչև ընդհանրապես ինչ որ բաներ փորձելը, պետք ա սելֆ դիսցիպլինայով հարցը լուծել։ Հա, գիտեմ հեսա կասեք, վայ դու գիտես կլինկական դեպրեսիան ինչ ա, էդ դիագնոզ ա, մարդիկ հիվանդ են դրանով, դու ասում ես դիսցիպլինա բան։ Ու կարողա ճիշտ եք չգիտեմ։ Բայց ես վստահ եմ, որ սելֆ դիսցիպլինայով ալյանդակ լավ արդյունքներ ա կարելի գրանցել, բայց իմ կարծիքով մենակով չի լինի։ Շրջապատդ պետք ա ուժեղ դիսցիպլինայով մարդիկ լինեն, որ դու իրանց օգնությամբ դուրս գաս, ինքդ քեզ դժվար կլինի հանել էդ քաքի մեջ։
․․․ բժշկությունը որպես համակարգ էս պահին գործնական ոչ մի ալտերնատիվ չունի։
․․․
Ֆրիման ջան, մեկումեջ նշիր, որ դու համ էլ բժիշկ ես, այսինքն կարծիքդ պոտենցիալ լրացուցիչ կանխակալ բաղադրիչ կարող է ունի:
Հակառակ բարի ցանկությունների, զգալի քանակով մարդիկ յան են տալիս բժշկությունից ու անցնում են յութուբյան կոնսուլտացիաների (կասկածելի, թե չկասկածելի, էական չի), ու արդեն դասական խոհուրդներին ու զգուշացումներին մարդկանց մի զգալի մասը բանի տեղ չեն դնում, որովհետև դրանց հեղինակությունն ընկնում է։
Պատճառը պարզ է՝ էսօրվա դասական բժշկական թերապևտիկ մեթոդաբանությունը մեծամասամբ անօգուտ աղբ է, մեծամասամբ՝ միայն դեղորայքային բուժման վրա հիմնված։
Հետևաբար մոտ ապագայում մի ինչ-որ տրանսֆորմացիա տեղի կունենա, չնայած ողջ համակարգի ու պետական ապարատի ահռելի դիմադրությանը։
Օրինակ էն, ինչ որ էսօրվա թերապիստներն են անում, հանգիստ կարող է ծրագիրը անել, ու անել ավելի քիչ սխալներով։
Ֆրիման ջան, մեկումեջ նշիր, որ դու համ էլ բժիշկ ես, այսինքն կարծիքդ պոտենցիալ լրացուցիչ կանխակալ բաղադրիչ կարող է ունի:
Ասեմ, որ ինձ թվում ա որ հակառակն ա։ Այսինքն պիտի որ ընդհանրապես կանխակալ չլինի (առնվազն քո նշած պատճառովՉ, որովհետև ինքը սիստեմի մարդ չի՝ եթե չեմ սխալվում, շատ քիչ ժամանակ ա մասնագիտությամբ աշխատել։ Այսինքն սիստեմի մարդ չի, բայց լավ դիթեյլներին ծանոթ ա։
Ես էլ պնդում եմ, որ մինչև ընդհանրապես ինչ որ բաներ փորձելը, պետք ա սելֆ դիսցիպլինայով հարցը լուծել։ Հա, գիտեմ հեսա կասեք, վայ դու գիտես կլինկական դեպրեսիան ինչ ա, էդ դիագնոզ ա, մարդիկ հիվանդ են դրանով, դու ասում ես դիսցիպլինա բան։ Ու կարողա ճիշտ եք չգիտեմ։ Բայց ես վստահ եմ, որ սելֆ դիսցիպլինայով ալյանդակ լավ արդյունքներ ա կարելի գրանցել, բայց իմ կարծիքով մենակով չի լինի։ Շրջապատդ պետք ա ուժեղ դիսցիպլինայով մարդիկ լինեն, որ դու իրանց օգնությամբ դուրս գաս, ինքդ քեզ դժվար կլինի հանել էդ քաքի մեջ։
Սելֆ դիսցիպլինայի մեջ սննդակարգը բարելավելը չի մտնու՞մ։
Ի՞նչ պիտի անի շաքարի վրա նստած, կամ անտիդեպրեսանտներից ֆիզիոլոգիական կախվածություն ունեցող մեկը, կոնկրետ քայլեր կա՞ն։
Ինչքան հասկանում եմ, հայերս վերացականություն շատ ենք սիրում։
Սելֆ դիսցիպլինայի մեջ սննդակարգը բարելավելը չի մտնու՞մ։
Ի՞նչ պիտի անի շաքարի վրա նստած, կամ անտիդեպրեսանտներից ֆիզիոլոգիական կախվածություն ունեցող մեկը, կոնկրետ քայլեր կա՞ն։
Ինչքան հասկանում եմ, հայերս վերացականություն շատ ենք սիրում։
Ասեմ ավելի կոնկրետ՝
Ամեն օր, առավոտյան ժամը 5-ին, հելնել ու 3-5 կմ վազել։ Անկախ թե ինչ օր ա, անձրև կա, ձյուն ա, սառույց ա, երեկ խմած ես եղել, վաղը եսիմինչ ես լինելու։ Ամեն ֆաքինգ օր։ Իմ մոտ սկսել ա արդյունք տալ, 10 օր հետո։ Հիմա դա էլ չեմ անում, որովհետև ստեղ վազելը չի կարևոր, կարևորը անկախ տրամադրությունից անել են ինչ պետք ա։ Էդ վազելու փոխարեն արդեն անում են, էն ինչը որ օրվա համար պլանավորել եմ։ Ու պլանավորելուց էլ, միշտ շատ բարդ բաներ եմ պլանավորում, հակառակ դեպքում էլի կոտրվում եմ։
Լսի, սենց սկսեցի գրել։ Ու շատ նմանություն գտա, քո դիետա մեջ։ Ու հիմա սկսեցի կասկածել, որ իհարկե ուտելիքդ դեր կատարում ա, բայց դրա արջի բաժինը էս իմ վերևի գրած դիսցիպլինան ա ավելացնում։ Որովհետև իմ գրածում վազելը կապ չունի, կարևոր ա, consistent, դժվար բանը, անկախ ամենինչից ամեն օր անել։
Ասեմ ավելի կոնկրետ՝
Ամեն օր, առավոտյան ժամը 5-ին, հելնել ու 3-5 կմ վազել։ Անկախ թե ինչ օր ա, անձրև կա, ձյուն ա, սառույց ա, երեկ խմած ես եղել, վաղը եսիմինչ ես լինելու։ Ամեն ֆաքինգ օր։ Իմ մոտ սկսել ա արդյունք տալ, 10 օր հետո։ Հիմա դա էլ չեմ անում, որովհետև ստեղ վազելը չի կարևոր, կարևորը անկախ տրամադրությունից անել են ինչ պետք ա։ Էդ վազելու փոխարեն արդեն անում են, էն ինչը որ օրվա համար պլանավորել եմ։ Ու պլանավորելուց էլ, միշտ շատ բարդ բաներ եմ պլանավորում, հակառակ դեպքում էլի կոտրվում եմ։
Լսի, սենց սկսեցի գրել։ Ու շատ նմանություն գտա, քո դիետա մեջ։ Ու հիմա սկսեցի կասկածել, որ իհարկե ուտելիքդ դեր կատարում ա, բայց դրա արջի բաժինը էս իմ վերևի գրած դիսցիպլինան ա ավելացնում։ Որովհետև իմ գրածում վազելը կապ չունի, կարևոր ա, consistent, դժվար բանը, անկախ ամենինչից ամեն օր անել։
Մի քիչ էլ որ մտածես, կջոկես, որ առանց ադեկվատ սննդի օրգանիզմդ առավոտ 5-ին չի հելնելու ֆաքինգ վազելու, որովհետև դիսցիպլինի համար պատասխանատու բջիջները սատկել են շաքարից, չիփսերից ու անտիդեպրեսանտներից։
... ստեղ (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8844531/#:~:text=The%20analyzes%20performed%20showed%20that,%3B%20p%20value%20%3C%200.001).) նայում են կարմիր միսը ոնց ա ազդում NAFLD-ի ռիսկի վրա...
Ճիշտն ասած էնքան եմ հիմար հետազոտություններ նայել, որ արդեն ենթադրում էի, որ լուրջ բան չի լինելու, բայց նոր ասի աչքի անցկացնեմ։ Ու ահագին հեշտ ա հիմարությունը, կամ կողմնակալությունը (էական չի) բացահայտելը:
Ուրեմն նայում ես Table 2-ում «պրոբլեմ ունեցողների» (կարմիրով եմ նշել) ու «նորմալների» (կանաչով) ստացած մթերքների քանակը, ու միանգամից աչք ա ծակում հետևյալը՝
․․․
Fruits (g/1,000 kcal) 222.3 ± 118.3 147.3 ± 75.4 < 0.001
․․․
Soft drinks and sweets (g/1,000 kcal) 36.7 ± 34.4 18.7 ± 18.1 < 0.001
․․․․
Simple sugar (g/day) 150.6 ± 77.3 133.3 ± 50.0 0.003
Ըստ աղյուսակի «պրոբլեմատիկները» ակնհայտ ու անհամեմատելի շատ մրգեր, քաղցրեղեն ու շաքար են ընդունել։
Fat (% of energy) 29.2 ± 5.3 33.8 ± 5.7 < 0.001
Բայց ճարպից ստացած էներգիան կասկածելիորեն մի քիչ ավելի քիչ է պրոբլեմատիկների մոտ։
Carbohydrate (% of energy) 58.2 ± 6.3 59.8 ± 13.3
Ածխաջրերից ստացած էներգիան էլի մի քիչ ցածր է, չգիտես ոնց։
Բայց էս ամենի մեջ «ուսումնասիրողները» կենտրոնացել են կարմիր մսի վրա։ Սաղ հոդվածում կարմիր միսն է ընդգծված։
Հերթական անորակ տխմարաբանությունն է։ Ոլորտն էնքան կոռումպացված ու լճացած է, որ ակնհայտ սխալները սղցվում գնում են։
ստեղ (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8001988/) էլ ցույց են տալիս, որ կետոյով սնվողների ԼԴԼ-ները(այսպես կոչված վատ խոլեստերինը) բարձրանում ա։
Ոչ մի լուրջ նույնիսկ կորելյացիա չկա (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30198808/), որ արյան մեջ LDL-ի բարձր լինելը սրտանոթային խնդիրներ է առաջացնում, որը որ կես դար անհիմն կամ հերթական խայտառակ հետազոտության հիման վրա քարոզել են։ Ցածր LDL-ունեցողների մոտ սրտանոթային հիվանդությունները, կամ աթերոսկլերոզը նույն հավանականությունն ունեն։
մարդ եղած վախտ
16.07.2023, 11:42
Ճիշտն ասած էնքան եմ հիմար հետազոտություններ նայել, որ արդեն ենթադրում էի, որ լուրջ բան չի լինելու, բայց նոր ասի աչքի անցկացնեմ։ Ու ահագին հեշտ ա հիմարությունը, կամ կողմնակալությունը (էական չի) բացահայտելը:
Ուրեմն նայում ես Table 2-ում «պրոբլեմ ունեցողների» (կարմիրով եմ նշել) ու «նորմալների» (կանաչով) ստացած մթերքների քանակը, ու միանգամից աչք ա ծակում հետևյալը՝
Ըստ աղյուսակի «պրոբլեմատիկները» ակնհայտ ու անհամեմատելի շատ մրգեր, քաղցրեղեն ու շաքար են ընդունել։
Բայց ճարպից ստացած էներգիան կասկածելիորեն մի քիչ ավելի քիչ է պրոբլեմատիկների մոտ։
Ածխաջրերից ստացած էներգիան էլի մի քիչ ցածր է, չգիտես ոնց։
Բայց էս ամենի մեջ «ուսումնասիրողները» կենտրոնացել են կարմիր մսի վրա։ Սաղ հոդվածում կարմիր միսն է ընդգծված։
Հերթական անորակ տխմարաբանությունն է։ Ոլորտն էնքան կոռումպացված ու լճացած է, որ ակնհայտ սխալները սղցվում գնում են։
Աբստրակտում ասում ա - Both these associations remained significant by implementing additional adjustments for body mass index, energy intake, dietary factors, diabetes, smoking, and physical activity (OR, 3.65; 95% CI, 1.85–7.18; p value < 0.001 and OR, 3.25; 95% CI, 1.57–6.73; p value = 0.002, respectively).
Մեթոդներում ասում ա - Logistic regression models were adjusted for gender, age, BMI, daily intakes of energy, dietary factors (including vegetables, fruits, dairy, nuts and legumes, cereals, soft drinks and sweets, total dietary fiber, MUFA/SFA and sodium), diabetes, smoking, and physical activity.
Ասում ա՝ կարմիր մսի ասոցիացիան nafld-ի հետ պահպանվում ա, եթե մոդելում ավելացնում են էդ մնացած գործոնները։ Ստեղ հնարավոր սիներգիան հաշվի առած չի, բայց գործոնների քանակը էնքան շատ ա, որ էս քանակի տվյալներով հնարավոր չի սիներգիայի բոլոր կոմբինացիաները հաշվի առնել։
Ոչ մի լուրջ նույնիսկ կորելյացիա չկա (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/30198808/), որ արյան մեջ LDL-ի բարձր լինելը սրտանոթային խնդիրներ է առաջացնում, որը որ կես դար անհիմն կամ հերթական խայտառակ հետազոտության հիման վրա քարոզել են։ Ցածր LDL-ունեցողների մոտ սրտանոթային հիվանդությունները, կամ աթերոսկլերոզը նույն հավանականությունն ունեն։
Լիքը լուրջ կորելիացիա կա, բայց էս review-ի հեղինակները մի շարք անկապ հոդվածներ են վերցրել ու ոնց ուզել տենց են ներկայացրել։ Ճիշտն ասած՝ ժամանակ չունեմ ընկնեմ հերթով գրեմ, թե ինչը ոնց են մանիպուլացրել, բայց մի օրինակ՝
Ասում ա - In another study with the same finding the authors decided to lower the patients’ LDL-C even more, but at a follow-up 3 years later, total mortality among those with LDL-C below 105 mg/dl (2 mmol/l) was twice as high compared to those with a higher LDL-C, even after adjustment for confounding variables (14.8% vs. 7.1%, p = 0.005).
Որ նայում ես էդ հոդվածը, որին հղվել են, պարզվում ա ընդամենը 500-ի շուրջ մարդկանց են հետևել, հասկանալի չի, թե ինչի են LDL-ի սահմանը ընտրել 105-ը, ու պարզվում ա՝ LDL-low խմբում ավելի շատ տղամարդիկ են ու մի քիչ ավելի ծեր։ Մահացածների թվերն են՝ 26 ու 12 ու ըստ դրա ասում են՝ LDL-low-ն հլը մի բան էլ ավելի երկար ա ապրում։ բարձր ԼԴԼ խմբում նաև մի քիչ ավելի շատ միջամտություններ են արվել։ Ու էս հոդվածը տպվել ա մի խոսքով, ու մի հատ review էլ իրան ցիտել ա։
Էս թեմայով կարող ես էս (https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/CIRCULATIONAHA.119.042134) հոդվածը նայել ու էն հետազոտություններին, որոնց հղվում ա։ Իմ համար հարց չի առաջանում վստահել սրանց թե քո բերած review-ին, որտև որակական կտրուկ տարբերություն կա։ Ասեմ, որ էս հոդվածը նրա մասին ա, որ ապոլիպոպրոտեին B-ն ա սրտանոթային հիվանդությունների ռիսկի հետ կապված հիմնական պատճառային գործոնը, ոչ թե LDL-ը, բայց էդ երկուսն էլ իրար հետ են ուժեղ կորելացված։
Ուլուանա
16.07.2023, 13:57
Էս թեմային ահագին ժամանակ ա` հետևում եմ, լիքը ասելիք ունեմ, բայց ժամանակ չեմ ունենում գրառում անելու... Ու հիմա էնքան բան ա կուտակվել, էդ թվում` տարբեր գրառումներին պատասխանելիք, որ չգիտեմ` որից սկսեմ, որը գրեմ, որը թողնեմ :think:
Ուլուանա
16.07.2023, 15:05
Ասել կուզես` նման տգետները ինչքան շուտ մեռնեն, էնքան լա՞վ :D
Նո՞ր ես իմանում: Սույն միտքը կարմիր թելի պես անցնում է Վիշապի գրեթե բոլոր գրառումներում` ուղղակիորեն կամ անուղղակիորեն :D:
Ուլուանա
16.07.2023, 15:46
Ծննդօգնությունը, նորածնային խնամքը, հազար ու մի ինֆեկցիաների բուժումը։ Բժշկության մեջ, ոնց-որ այլ ոլորտներում, լիքը կոռուպցիա կա, բայց պրոգրեսը անհամեմատելի ա բացասական հետևանքների հետ։ Հենց թեկուզ մարդկանց կյանքի տևողությունը դրա մասին ա վկայում։ Թե առանձին երկրներում առողջապահությունը ինչքանով արդյունավետ ա կազմակերպած, ու բժշկությունը ինչքանով ա մարդկանց հասնում, էդ լրիվ ուրիշ թեմա ա։
Խնդիրը գլոբալ ա, ոչ թե առանձին երկրների մեջ: Իհարկե, կան երկրներ, որոնցում ավելի լավ ա, կան` ավելի վատ, ու կան` սարսափելի, ինչպես, օրինակ, Հայաստանում: Բայց ընդհանուր առողջապահության համակարգը գլոբալ հիմքից վատն ա, ես կասեի` սխալ ա, հետևաբար ոչ մի երկրում էլ իսկապես լավը լինել չի կարող. ինքը հիմնված չի մարդուն առողջացնելու վրա, հիմնված ա խնդիրները մեծ մասամբ ժամանակավորապես թեթևացնելու կամ քողարկելու վրա` դեղերի կամ վիրահատական կամ այլ միջամտությունների միջոցով` շատ դեպքերում առանց խորանալու ու խորքային պատճառը գտնելու: Այլ կերպ ասած` հետևանքները վերացնելն ա նպատակը: Պլյուս` համապատախան դեղեր իրացնելը:
Վերջերս մի հայ բժիշկ, գուցե ինքն էլ լիովին չգիտակցելով իր ասածի ողջ դառնությունը, շատ ճիշտ բնորոշեց բժշկությանը: Ասեց` բժիշկները ձեր առողջությամբ չեն զբաղվում, բժիշկները զբաղվում են հիվանդություններով, ոչ թե առողջությամբ: Իսկ թե ոնց են զբաղվում` գիտենք: Իհարկե, էստեղ կարևոր ա նաև նկատել, որ իրականում բժշկությունը, ինչքան էլ լավը լինի, չի կարող մարդուն առողջացնել, եթե մարդ ինքը ոչինչ չի անում առողջ լինելու համար: Իսկ մարդկանց մեծ մասն իրոք ոչինչ չի անում, բայց ուզում ա առողջ լինել:
Դուք բժշկության mission/vision եք խոսում։ Ոչ թե էն ինչ փաստացի տեղի ա ունենում, սովորակ "յուզեռներ"-ի հետ։ Սովորական յուզեռներին, overtreat են անում, ինչ տեսակ դեղ ասես ճխտում։ Ու սա հիմնականում համատարած ա, թե Հայաստանում, թե պուպսիկ երկրներում։
Կինս մի հարուր հատ բժշկի ստեղ փոխեց հղի լինելու ժամանակ։ Ջղայնանում եմ ասում եմ ի՞նչ ես անում, ինչ ես քեզ բժշկի տեղ դրել, ամեն օր գալիս էր, ասում էր ես ինչ տուպոյ անտրամաբանակն բան ա ասում։ Իմ ֆազերն էլ քցում էր, ասում էի ինչ ես խոսում, դու շատ ես հասկանում, որ մի հատ էլ իրանց ասածներին գնահատական ես տալիս։ Նեղանում էր։ Ենքան նեղացավ, մի օր ասեցի ինքս հասկանամ ինչ ա տեղի ունենում։
Ուրեմն իրա էդ ժամանակվա բժիշկը իրան կեստացիոն դիաբետ ա դիագնոզ արել, եկել էլի բողոքում էր, ասում էր էս ա էն ա։ Բանը հասավ նրան, որ էդ դիագնոզի պատճառով իրա բժիշկը ասեց, որ բնական չես կարա ունենաս, պետք ա կեսարյան անենք, որովհետև կեստացիոն դիաբետի դեպքում, եսիմինչ եսիմինչ։ Ուրեմն կինս էլ քթի մազ ա, երբ որ իրան դիագնոզ էին նշանակել (2 fucking չափումով), ինքը բռնել էր, օրվա ընթացքում 5 անգամ շաքարը (տարբեր ֆիքսած ժամերի) չափել ու էկզելում գրել։ Արդյունքում ստացվել էր 350 data point: Հիմա իմ կնոջը ուզում էին կեսարյան անել, էն դեպքում երբ էդ 350 data point-ից ընդամենը 10-ի դեպքում էր թիվը ՍԱՀՄԱՆԱՅԱԻՆ կամ ՍԱՀՄԱՆԱՅԻՆԻՑ 10-20% բարձր։ Պարզ ա չէ, որ բժիշկ պետք չի լինել, որ էդ դիագնոզ դնողի, հետևը համապատասխան բան կոխել։ Հիմա կինս ա, սուս ու փուս իրա համար լռված լիներ, ինչ ասեին անեին, անիմաստ տեղը կեսարյան անեին հա՞։
Ու հա բնականաբար, հեսա կգաք, կասեք էդ մի հատ դեպք, էս ա էն ա, մի հատ ձեր շրջապատում մարդկանցից հարցրեք էլի, թե ինչեր են իրանց հետ անում։ Կողքիններիդ հետ տեսեք, ինչքան անասունություններ են անում, բայց բնականաբար դուք դա չեք տեսնելու, ասելու եք, դուք ապուշ եք մի բան կա չեք ջոգում, կամ էլ ձեզ ամենագետի տեղ եք դրել, կամ էլ բժիշկները այ էէէէէս էս ռիսկն էին ծածկում, որը չեք ջոգում։
Բայց դրանից իրականությունը չի փոխվելու => բժիշկները մոտիվացված չեն քո առողջությամբ, բժիշկները մոտիվացված են ռիսկերի մինիմիզացիայով ու պռոտոկոլին հետևելով => ինչքան հանարավոր ա շատ, ինչքան հնարավոր ավելի շատ իրանց action-ներով (որպեսզի վճարես)։ Որոշ դեպքերում իրանց էդ արածը համընկնում ա "քո առողջության" հետո, մնացած դեպքերում հակառակ էֆֆեկտ ա տալիս։
Ընդ որում` լիքը դեպքերում, երբ առողջական խնդիրը կարելի ա լուծել զուտ ապրելակերպի, սննդակարգի որոշակի փոփոխություններով, իրանք դա քեզ մեծ մասամբ չեն ասում: Ընդհանուր մոտեցումը հետևյալն ա. էս դեղերը խմի, գնա, ինչ ուզում ես` արա, ինչ ուզում ես` կեր ու խմի: Տենց լիքը մարդիկ սաղ կյանքները դեղերի վրա են գոյատևում (հենց գոյատևում, ոչ թե ապրում, որովհետև դրանք չեն ապաքինում, ընդամենը թեթևացնում կամ ճնշում են խնդիրները, որ միանգամից վարի չգնաս, այլ` աստիճանաբար)` պլյուս դեղերի բազմաթիվ կողմնակի հետևանքները, էն դեպքում, երբ ընդամենը սննդակարգի ու ապրելակերպի փոփոխություններով կարելի էր խնդիրը լուծել կամ գոնե վերահսկել` առանց կողմնակի հետևանքների, ընդամենը պետք էր մի քիչ ջանք թափել, հետևողական լինել ու անձամբ ներդրում ունենալ սեփական առողջության գործում, ոչ թե ակնկալել դրսից: Իմ պատկերացմամբ, իդեալական դեպքում, հանկարծակի վնասվածքների դեպքերը չհաշված, երբ հրատապ բժշկական միջամտություն ա պետք մարդու կյանքը փրկելու կամ լուրջ խնդիրներ կանխելու համար, մնացած դեպքերում, բացի ախտորոշում տալուց, բժիշկը պետք ա հիմնականում ուղղորդող լինի, պացիենտին դրդի առողջ ապրելակերպի, ու ընդհանրապես իր առողջ լինելու կամ առողջանալու գործը պիտի հիմնականում պացիենտի վրա լինի, ոչ թե բժշկի: Բայց փաստացի պացիենտների ճնշող մեծամասնությունն իր առողջության մեջ զրոյական կամ համարյա զրոյական ներդրում ունի, մենակ դեղ ընդունելով ա զբաղված: Բնականաբար, շատ պացիենտներ բավականաչափ գիտելիքներ չունեն, որ ինքնուրույն իմանան` ոնց առողջ ապրել, բայց եթե նորմալ բժշկություն լիներ, դա պիտի որ բժշկության հիմնական պարտականություններից մեկը լիներ, եթե ոչ ամենակարևորը:
Ես էլ պնդում եմ, որ մինչև ընդհանրապես ինչ որ բաներ փորձելը, պետք ա սելֆ դիսցիպլինայով հարցը լուծել։ Հա, գիտեմ հեսա կասեք, վայ դու գիտես կլինկական դեպրեսիան ինչ ա, էդ դիագնոզ ա, մարդիկ հիվանդ են դրանով, դու ասում ես դիսցիպլինա բան։ Ու կարողա ճիշտ եք չգիտեմ։ Բայց ես վստահ եմ, որ սելֆ դիսցիպլինայով ալյանդակ լավ արդյունքներ ա կարելի գրանցել, բայց իմ կարծիքով մենակով չի լինի։ Շրջապատդ պետք ա ուժեղ դիսցիպլինայով մարդիկ լինեն, որ դու իրանց օգնությամբ դուրս գաս, ինքդ քեզ դժվար կլինի հանել էդ քաքի մեջ։
Լրիվ համաձայն եմ, բայց էդ սելֆ դիսցիպլինան սննդակարգի վրա էլ պիտի տարածվի: Ու հա, շրջապատն իրոք մեծ նշանակություն ունի. անկախ ամեն ինչից` պետք ա քեզ ճիշտ մարդկանցով շրջապատես, որոնք կսատարեն, կոգեշնչեն, կմոտիվացնեն` բոլոր ասպեկտներում, ոչ թե հակառակը:
Ուլուանա
16.07.2023, 15:53
Հարցը նրանումն ա, որ երեխաները ոչ թե գիտակցաբար գտնում են, թե ինչն ա իրենց համար ճիշտ կամ սխալ, այլ սիրտը կամ քաշում ա տվյալ բանը [ ուտելը ], կամ չի քաշում։ Էդ հասուն մարդիկ են, որ ընկնում են ճիշտ֊սխալի հետևից` առաջնորդվելով պրոպագանդայով, հոդվածներով, հեղինակություններով, դաստիարակությամբ, լավագույն դեպքում` ներքին համոզմունքով (ինչը էլի ինչ֊որ դոկտրինայի արդյունք ա)
Էդ նույն մոտեցմամբ որ նայենք, երեխաների մեծ մասին ի սկզբանե միսը չի քաշում չեն ուզում ուտել, ծնողները զոռով կերակրում են, հետո սովորում են, շատերը սկսում են նույնիսկ սիրել: Մյուս կողմից էլ երեխաները հիմնականում մեծ հաճույքով հենց սկզբից ձգվում են դեպի քաղցրը` թեկուզ ամենաանառողջ, շաքարախեղդ, բայց ոչ մի լուրջ աղբյուր չես գտնի, որ շաքարն օգտակար կամ ոչ վնասակար համարի: Նենց որ ես չէի շտապի երեխաների սկզբնական սննդային ռեակցիաներով շատ ոգևորվել ու դրանք որպես միանշանակ ճշմարտության չափանիշ ընդունել: Էդտեղ էլ լիքը գործոններ կան: Չնայած ընդհանուր առմամբ, հաշվի առնելով, որ երեխաները դեռ չեն հասցրել շատ աղտոտվել` բոլոր առումներով, ավելի շատ են հակված ճիշտ բաների ձգվելու:
Ուլուանա
16.07.2023, 16:00
Քաղաքականացված թեմաներով գուգլից օբյեկտիվ պատասխան ակնկալելն անիմաստ է։ Էն, որ մսի թեման քաղաքականացված է, դու ինձնից լավ գիտես։
Ժամանակակից բժշկության առումով Վիշապի չափ փորձ չունեմ, բայց որոշ ունեմ, ու էլի բացասական է։ Միակ բժիշկները, որոնց ես հարգում եմ, դա ատամնաբույժներն են։ Դա էլ ավելի շատ երևի շինարարություն է, քան բժշկություն։ Երևի վիրաբուժությունն էլ է էդ շարքից, բայց դեռ բարեբախտաբար առիթ չեմ ունեցել։
NHS-ը չէ՞ր, որ ասում էր օրեկան 70-90 գրամ միսը հերիք է։ Ես եթե էդքանով բավարարվեմ, ինձ պատեպատ եմ տալու։ Գուցե մեկը նույն կերպ կասի, որ դժվարը առաջին N օրն է, բայց միս ուտելը քչացնելով հիվանդություն բուժած մարդ ես չգիտեմ։ Իսկ շատացնելով էն է, առնվազն մի հոգի կա։
Չգիտես` ասեմ, իմացի: Պապաս իր բազմաթիվ առողջական խնդիրներ, որոնք բժիշկները համարում էին անբուժելի, լուծել ա բուսակեր դառնալու միջոցով (ռևմատիզմ, տարբեր ալերգիաներ և այլն): Իհարկե, զուտ միս չուտելով չի բավարարվել, այլ ընդհանուր առողջ ապրելակերպի ա անցել, բայց փաստն էն ա, որ մսից լրիվ հրաժարվելու պայմաններում ա դրան հասել: Ես ինքս մինչև բուսակեր դառնալը հաճախ էի մարսողական խնդիրներ, ստամոքսի ցավեր ունենում, որոնք նույնպես անցել են բուսակերության անցնելուց հետո: Ու նման դեպքերը բազմաթիվ են, մենակ մենք չենք, էլի:
Իդեպ, ասեմ որ էս քննարկումների պատճառով, հասկացա, որ փաստորեն ես քաղցրը չարաշահում եմ։ Որոշել եմ, մի 15 օր կտրկանապաես բացառեմ, տեսնենք ինչ արդյունքներ կլինի՝ կգրեմ ստեղ։
Ուլուանա
16.07.2023, 18:03
Իդեպ, ասեմ որ էս քննարկումների պատճառով, հասկացա, որ փաստորեն ես քաղցրը չարաշահում եմ։ Որոշել եմ, մի 15 օր կտրկանապաես բացառեմ, տեսնենք ինչ արդյունքներ կլինի՝ կգրեմ ստեղ։
Հետաքրքիր ա, էս քանի օրը էս թեման կարդալիս մտածում էի` բայց ինչ հավես օգտակար քննարկում ա ծավալվել` չնայած անհամաձայնություններին ու կարծիքների բախումներին, ու ինչ լավ ա, որ ակտիվ շարունակվում ա, որովհետև համարում եմ, որ նման քննարկումներն, անկախ ամեն ինչից, բոլորին էլ առնվազն մտածելու տեղիք են տալիս, ու կարող ա դրդեն ապրելակերպի, սննդակարգի ինչ-ինչ դրական փոփոխությունների: Ընդ որում`որոշ դեպքերում մարդ կարող ա նույնիսկ գիտակցաբար չհամաձայնի էս կամ էն մտքին, բայց ենթագիտակցության մեջ մի տեղ նստվածք տա ու ժամանակի ընթացքում կոնկրետ գործողությունների մղի:
Էդ նույն մոտեցմամբ որ նայենք, երեխաների մեծ մասին ի սկզբանե միսը չի քաշում չեն ուզում ուտել, ծնողները զոռով կերակրում են, հետո սովորում են, շատերը սկսում են նույնիսկ սիրել: Մյուս կողմից էլ երեխաները հիմնականում մեծ հաճույքով հենց սկզբից ձգվում են դեպի քաղցրը` թեկուզ ամենաանառողջ, շաքարախեղդ, բայց ոչ մի լուրջ աղբյուր չես գտնի, որ շաքարն օգտակար կամ ոչ վնասակար համարի: Նենց որ ես չէի շտապի երեխաների սկզբնական սննդային ռեակցիաներով շատ ոգևորվել ու դրանք որպես միանշանակ ճշմարտության չափանիշ ընդունել: Էդտեղ էլ լիքը գործոններ կան: Չնայած ընդհանուր առմամբ, հաշվի առնելով, որ երեխաները դեռ չեն հասցրել շատ աղտոտվել` բոլոր առումներով, ավելի շատ են հակված ճիշտ բաների ձգվելու:
Համաձայն չեմ, որ երեխաներին ի սկզբանե չի քաշում միսը, այլ քաշում է բանջարեղենը կամ միրգը։ Կոնկրետ իմ երեխաների օրինակով կարող եմ ասել, որ աղջկաս ի սկզբանե քաշում էր մսայինը, չէր ձգում միրգն ու բանջարեղենը, իսկ տղայիս տարօրինակորեն ձգում էր սպիտակ, հում սոխը։ Չնայած իմ անխոնջ ջանքերին, ուրիշ ուտելիքի սովերցնել չհաջողվեց, այդ թվում քաղցրավենիքի, երկուսն էլ քաղցրավենիք փոքրուց ձեռք չեն տվել, որքան էլ որ դա ինձ տարօրինակ էր թվում և փորձում էի համոզել, որ ուտեն։ Աղջիկաս երբեմն շոկոլադ կարող է շատ քիչ քաշել, բայց միայն կաթնային, իսկ տղաս այդպես էլ քաղցրի հանդեմ մնաց ոչ միայն անտարբեր, այլև համն էլ չի ուզում տեսնի, փորձել է, դուրը չի գալիս, նույնիսկ ամենաանշառ, թեթև թխվածքները։
Եթե սովորությունները ու դաստիարակությունը դնենք մի կողմ, ինձ թվում է ամեն օրգանիզմ ինքն է "որոշում", թե իրեն ինչն է լավ․ ու դա այն է, ինչը ձգում է, եթե արտաքին ազդեցություններով չես միջամտում։
Էս թեմայում ահագին անորոշ հարցեր կան․ այսինքն, բաներ, որոնց որ կողմն էլ վստահությամբ պնդես, հնարավոր կթվա։
Վիշապն ասում ա, որ որոշակի սննդակարգով կարելի ա փոխել հոգեկան խանգարումներ առաջացնող քիմիական դիսբալանսը։ Շատ վստահ ա ասում։ Բացի այդ, համեմատաբար հեշտ լուծում ա առաջարկում, հեչ վատ չէր լինի, եթե իրոք էդպես լիներ։ Բայց մյուս կողմից էլ, եկեք ընդունենք, որ պարտադիր չի, որ հոգեկան խանգարումը սխալ սննդակարգի ուղղակի կամ թեկուզ անուղղակի հետևանք լինի։ Բայց, ասում ա, ճիշտ սննդակարգն ա, որ կփոխի էդ դիսբալանսը։ Դա միայն սեփական փորձով կարելի ա իմանալ (եթե հայտնվես նման իրավիճակում ու հավատաս Վիշապի փորձին)։ Իսկ եթե չաշխատի, ուրեմն կա՛մ ամեն օրգանիզիմի համար չի, որ դա աշխատում ա, կա՛մ էլ բավականաչափ հավատ չես ունեցել, որ կաշխատի, որովհետև ես չեմ բացառում նաև, որ Վիշապին օգնում և օգնել ա ոչ այնքան, թե ինչ սնունդ ա ներթափանցել իր օրգանիզմ, այլ իր հավատը առ այն, որ դա օգնում ա։ Հավատը կարևոր բան ա։
Մյուս անորոշ հարցը, որ բարձրացվեց՝ ապրել ուտելու համար, թե ուտել ապրելու համար։ Այն, որ ուտելը ապրելու հաճույքներից մեկն ա եղել ու կա ոչ միայն մարդկային, այլ կենդանական աշխարհին հատուկ երևույթ ա։ Իսկ Վիշապը, օրինակ, համաձայն կլինե՞ր, որ գիտությունը մի ձև գտներ մարդու ուտելու ֆունկցիան փոխարինելու ճիշտ սննդանյութերի ներարկմամբ, հենց իր կորնիվորային սննդանյութերի, այսինքն, ծամելու, բերանում համ զգալու ու մյուս որկրային ֆունկցիաները մեջտեղից դուրս գային։ Այդ դեպքում մարդն ընդամենը սնվեր ապրելու համար և կյանքի հաճույքներից ուտելը վերանար։ Ի՞նչ կստացվեր՝ որ կյանքի մի հաճույքի՞ց մարդը զրկվեց, թե՞ մի մեղքից՝ որկրամոլությունից ազատվեց։ Որովհետև եթե սխալ սննդակարգն ա մարդու բոլոր դժբախտությունների պատճառը, ապա ուտելու հաճույքի հետևից ընկնելը մահացու մեղք ա, իրոք։
Ուլուանա
16.07.2023, 19:18
Համաձայն չեմ, որ երեխաներին ի սկզբանե չի քաշում միսը, այլ քաշում է բանջարեղենը կամ միրգը։ Կոնկրետ իմ երեխաների օրինակով կարող եմ ասել, որ աղջկաս ի սկզբանե քաշում էր մսայինը, չէր ձգում միրգն ու բանջարեղենը, իսկ տղայիս տարօրինակորեն ձգում էր սպիտակ, հում սոխը։ Չնայած իմ անխոնջ ջանքերին, ուրիշ ուտելիքի սովերցնել չհաջողվեց, այդ թվում քաղցրավենիքի, երկուսն էլ քաղցրավենիք փոքրուց ձեռք չեն տվել, որքան էլ որ դա ինձ տարօրինակ էր թվում և փորձում էի համոզել, որ ուտեն։ Աղջիկաս երբեմն շոկոլադ կարող է շատ քիչ քաշել, բայց միայն կաթնային, իսկ տղաս այդպես էլ քաղցրի հանդեմ մնաց ոչ միայն անտարբեր, այլև համն էլ չի ուզում տեսնի, փորձել է, դուրը չի գալիս, նույնիսկ ամենաանշառ, թեթև թխվածքները։
Եթե սովորությունները ու դաստիարակությունը դնենք մի կողմ, ինձ թվում է ամեն օրգանիզմ ինքն է "որոշում", թե իրեն ինչն է լավ․ ու դա այն է, ինչը ձգում է, եթե արտաքին ազդեցություններով չես միջամտում։
Ճիշտն ասած` էնքան էլ չհասկացա, թե ինչին համաձայն չես: Նախ ես մրգի ու բանջարեղենի մասին բան չէի գրել: Իսկ կոնկրետ քո մի երեխային մսի ձգելը դեռ ոչինչ չի նշանակում: Ընդհանուր առմամբ երեխաների մեծ մասին միսը չի ձգում հենց սկզբից: Ես սրա մասին համ կարդացել եմ, համ էլ շատ ծնողներից լսել: Դե, իմ երեխաների փորձի մասին չեմ կարող խոսել, քանի որ երեխաներիս միս երբևէ չեմ էլ առաջարկել, որ իմանամ`ինչքանով կձգեր:
Ճիշտն ասած` էնքան էլ չհասկացա, թե ինչին համաձայն չես: Նախ ես մրգի ու բանջարեղենի մասին բան չէի գրել: Իսկ կոնկրետ քո մի երեխային մսի ձգելը դեռ ոչինչ չի նշանակում: Ընդհանուր առմամբ երեխաների մեծ մասին միսը չի ձգում հենց սկզբից: Ես սրա մասին համ կարդացել եմ, համ էլ շատ ծնողներից լսել: Դե, իմ երեխաների փորձի մասին չեմ կարող խոսել, քանի որ երեխաներիս միս երբևէ չեմ էլ առաջարկել, որ իմանամ`ինչքանով կձգեր:
Ես էդ մասի ոչինչ չեմ կարդացել, բայց իրական կյանքում նկատել եմ, որ հասուն տարիքում միս սիրող մարդկանց միսը քաշում էր փոքրուց, ինչպես նաև քաղցրավենիքը՝ քաղցրակերներին, և հակառակը՝ ինչը չի քաշել փոքրուց, հետո էլ չի քաշում։
...
Էս թեմայով կարող ես էս (https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/CIRCULATIONAHA.119.042134) հոդվածը նայել ու էն հետազոտություններին, որոնց հղվում ա։ Իմ համար հարց չի առաջանում վստահել սրանց թե քո բերած review-ին, որտև որակական կտրուկ տարբերություն կա։ Ասեմ, որ էս հոդվածը նրա մասին ա, որ ապոլիպոպրոտեին B-ն ա սրտանոթային հիվանդությունների ռիսկի հետ կապված հիմնական պատճառային գործոնը, ոչ թե LDL-ը, բայց էդ երկուսն էլ իրար հետ են ուժեղ կորելացված։
Օքեյ, ես էլ շատ զահլա չունեմ խորանալու (էդ հետազոտությանդ ֆինանսավորման աղբյուրներն էլ եսիմ ինչ անկողմնակալ չեն), եթե նույնիսկ ընդունենք, որ հիպերլիպիդեմիան է ողջ դժբախությունը, ապա մեր սիրելի գիտնականները պարզել են (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6024687/), որ ընդունած խոլեստերինը սնունդի տեսքով, այսինքն բոբո միսը, ձուն ու կարագը հիպերլիպիդեմիայի, կամ արյան մեջ խոլեստերինի աճի պատճառ ՉԵՆ։
To date, extensive research did not show evidence to support a role of dietary cholesterol in the development of CVD. As a result, the 2015 2020 Dietary Guidelines for Americans removed the recommendations of restricting dietary cholesterol.”
Ու առհասարակ, մարդիկս որ միիիիիի քիչ տրամաբանենք, մի պահ կտրվենք քարոզչությունից, ապա մարդ կենդանին միլիոն տարի կարմիր միս ա կերել։ Պարզվում է, էդ կարմիր միսը, որը էս հարիֆիս հիմնական ուտելիքն էր՝ վնասակար ա։ Բա։
Կարելի է մտածել նույն կերպ առյուծներն ու շնագայլերը բարձր խոլեստերին, ճնշում, այտուցներ ու գլխացավ են ունենում էդ անտեր եղնիկի մսից, ու երանի են տալիս կարտոլ ու բորոկոլի ուտել։
Չգիտես` ասեմ, իմացի: Պապաս իր բազմաթիվ առողջական խնդիրներ, որոնք բժիշկները համարում էին անբուժելի, լուծել ա բուսակեր դառնալու միջոցով (ռևմատիզմ, տարբեր ալերգիաներ և այլն): Իհարկե, զուտ միս չուտելով չի բավարարվել, այլ ընդհանուր առողջ ապրելակերպի ա անցել, բայց փաստն էն ա, որ մսից լրիվ հրաժարվելու պայմաններում ա դրան հասել: Ես ինքս մինչև բուսակեր դառնալը հաճախ էի մարսողական խնդիրներ, ստամոքսի ցավեր ունենում, որոնք նույնպես անցել են բուսակերության անցնելուց հետո: Ու նման դեպքերը բազմաթիվ են, մենակ մենք չենք, էլի:
Իսկ հետաքիքիր է, պապադ բուսակեր դառնալուց, ի՞նչ կոնկրետ փոփոխություններ է արել սննդակարգում, բացի մսից հրաժարվելուց։ Ասենք կարող է՞ նաև հացաբուլկեղենն ու քացրեղենն էլ է քչացրել, կամ հանել։ Հաճախ, բուսակերության անցնելիս, մարդկանց մի մասը վերամշակված սնունդն էլ է բացառում, ու դրանից օրգանիզմը ահագին շահում է, բայց մեղքը միևնույն է բարդում են մսի վրա։
Արտրիտներն ու ալերգիաները նույն կերպ մարդիկ բուժում են կարնիվորի անցնելով, գուգլ արա։
Ուլուանա
16.07.2023, 19:44
«Մի քիչ» էլ ընդհանուր գրեմ բուն թեմայի հետ կապված :)):
Նախ սկսեմ նրանից, որ ես հոգեկան ու ֆիզիկական առողջությունը չեմ տարանջատում իրարից, այլ դիտարկում եմ որպես մեկ ամբողջություն` որպես սերտորեն փոխկապակցված ու մշտապես փոխազդեցության մեջ գտնվող ասպեկտներ: Հետևաբար համոզված եմ, որ դրանցից ամեն մեկն առանձին` մյուսից անկախ ուսումնասիրելն ու կարգավորել փորձելը թերի ու սահմանափակ մոտեցում ա ու չի կարող լիարժեք դրական արդյունք ապահովել, ճիշտը երկուսը` որպես ամբողջի մաս, միաժամանակ ու հավասարապես ուսումնասիրելն ա` հաշվի առնելով փոխադարձ ազդեցությունները: Էստեղ «առողջ», «առողջություն» բառերը որ գործածեմ, ընդհանուր իմաստով նկատի ունեմ` և՛ հոգեկան, և՛ ֆիզիկական:
Համենայնդեպս, դժվար ա պատկերացնել անառողջ մարդու, որը հոգեպես լավ վիճակում լինի: Հակառակը երբեմն պատահում ա` շատ լավ գեների շնորհիվ, երբ մարդը հոգեպես վատ վիճակում ա, բայց ֆիզիկապես առողջ ա: Բայց նույնիսկ էդ դեպքում վատ հոգեվիճակը հաճախ ի վերջո բերում ա նաև վատ առողջական վիճակի:
Ըստ իմ դիտարկումների` կան մի շարք շատ պարզ անելիքներ ու չանելիքներ, որոնց կանոնավոր կերպով հետևելու դեպքում կարելի ա ինչպես ընդհանուր առմամբ ահագին առողջ մնալ, էնպես էլ կիրառել սկսելու դեպքում ահագին առողջանալ, եթե արդեն անառողջ ես: Մարդկանց մեծ մասը դրանք չի անում ու նախընտրում ա փոխարենը հեշտ, բայց ոչ անվնաս տարբերակը` դեղեր ընդունելը, բայց, ըստ իս, եթե լիարժեք պատկերացներ դրանց ազդեցությունը, մաշկի վրա զգար տված օգուտները, շատ դեպքերում դեղերի կարիք չէր լինի:
Մարզվել, ֆիզիկապես ակտիվ լինել, էնպես անել, որ կանոնավոր կերպով արյունդ խաղա մարմնումդ: Բազմաթիվ հետազոտություններ կան մարզանքի` հոգեվիճակի վրա դրական ազդեցությունների մասին, դեռ ֆիզիկականի վրա դրական ազդեցությունը չեմ ասում: Ոգեշնչվելու համար կարելի ա որոնել ու ուսումնասիրել:
Մարզվելը կարող ա շատ տարբեր ու բազմազան լինել` կախված մարդու ֆիզիկական վիճակից, պահանջներից, նախընտրություններից, ռեժիմից, կյանքի պայմաններից և այլն: Յոգա, վազք, լող, արագ քայլք, հեծանիվ, կարդիո, ուժային և այլն, կարելի ա նաև համատեղել` ըստ հարմարության: Կոնկրետ իմ հոգեվիճակի վրա ամենադրականն ազդում ա ակտիվ ու ինտենսիվ մարզանքը: Պետք ա գտնել, թե որն ա անձամբ քեզ համար նախընտրելի:
Անհրաժեշտ չափով ջուր խմելը նույնպես շատ կարևոր ու թերագնահատված սովորություն ա: Լիքը մարդիկ տարիներով ապրում են ջրազրկված` առանց դրա մասին տեղյակ լինելու: Մշտական թուլությունը, գլխացավերը, հոգնածությունը, էներգիայի պակասը, մաշկի չորությունը հաճախ կարող են ջրազրկվածության նշաններ լինել, որի մասին մարդ իսկի չկասկածի էլ, քանի որ մշտապես էդ վիճակում ա եղել, ու չի պատկերացնում, որ էդ վիճակը կարող ա կոնկրետ ինչ-որ բանից առաջացած լինել:
Ամեն օր գոնե մի 20-30 րոպե քայլել մաքուր օդին` անկախ մնացած մարզանքից: Ցանկալի ա` հնարավորինս բնությունոտ վայրում, եթե էդպիսին կա մոտակայքում: Ընդհանրապես բնության մեջ հնարավորինս շատ լինել: Լիքը հետաքրքիր հետազոտություններ կան մարդու թե՛ ֆիզիկականի, թե՛ հոգեկանի վրա բնության դրական ազդեցությունների վերաբերյալ: Անտառային լոգանք (թերապիա) (forest bathing (therapy) տերմինը որոնելու դեպքում ահագին հետաքրքիր նյութեր կարելի ա գտնել: Սա համեմատաբար նոր ուղղություն ա, բայց ահագին խոստումնալից ա, ու շատ տեղերում կազամակերպված թերապիաներ են անցկացվում: Բայց ինքնուրույն էլ կարելի ա իրականացնել` ուղղակի ծառաշատ վայրերում կանոնավոր կերպով ժամանակ անցկացնելով: Ես ինքս ահագին խորացել եմ էս թեմայով: Եթե հետաքրքրի, կարող եմ գրքեր խորհուրդ տալ, նաև ահագին ծավալուն գրառումներ ունեմ` կարդացածս գրքերից մեկի վրա հիմնված:
Մի շարք բաներ կան, որոնց վնասակարության հետ կապված կարծես երկրորդ կարծիք չկա կամ համարյա չկա: Օրինակ` շաքար (ոչ թե բնականորեն սննդի մեջ եղած, այլ` ավելացված), կոֆեին (սուրճն օգտակար ա, բայց մեջի կոֆեինը` վնասակար), ալկոհոլ, ծխախոտ, վերամշակված սնունդ, junk food, գազավորված ըմպելիքներ, զանազան արհեստական նյութեր, հավելումներ, արհեստական համեր և այլն, որոնք, ցավոք, առկա են բազմաթիվ պատրաստի ուտելիքների ու ըմպելիքների մեջ: Սրանք բոլորն էն բաներն են, որոնց կիրառությունը ցանկացած առողջական խնդրի կամ հիվանդության դեպքում խորհուրդ ա տրվում դադարեցնել կամ առնվազն սահմանափակել:
Անձամբ ես համարում եմ, որ «ամեն ինչ չափի մեջ» արտահայտությունն ամենավտանգավոր ու կործանարար մոտեցումներից ա, որ մարդկությունը հորինել ա, քանի որ էդ չափ կոչվածն իրականում շատ հեղհեղուկ ու առաձգական հասկացություն ա, ու մարդկանց մեծ մասը չի նկատում, թե ոնց ա այն անցնում, հետևաբար եթե գիտես, որ ինչ-որ բան վնասակար ա, ավելի ապահով ու ավելի հեշտ ա դրանից չորով հեռու մնալը, քան անընդհատ չափ պահել փորձելը, որը շատ դեպքերում չի հաջողվելու: Ի վերջո, չմոռանանք, որ բոլոր կախվածությունները չափը պահել չկարողանալու հետևանքով են առաջացել. ոչ մի քիչ թե շատ ադեկվատ մարդ չի պլանավորում կախվածություն ձեռք բերել որևէ բանից:
Շատ կարևոր ա նաև ինքդ քո նկատմամբ դրական տրամադրված լինելը` անկախ ամեն ինչից, հոգատար լինելը, ընդունելը, ուսումնասիրելը: Էս թեմայով մարդ եղած վախտը «Կենցաղային թերապիա» թեմայում շատ լավ գրել ա: Ինքնաճանաչումն էլ ա սերտորեն կապված սրա հետ: Թվում ա` ինքդ քեզ լավ ճանաչում ես, վերջիվերջո, ծնված օրվանից ինքդ քո հետ ես, չէ՞, բայց որ խորանում ես, էնքան թաքնված անկյուններ կան ամեն մեկիս մեջ, որ առանց հատուկ խորանալու հնարավոր չի բացահայտել: Ինքնաճանաչումն ընդհանրապես շատ առումներով թեթևություն ա բերում ու կյանքը հեշտացնում, թեև ինչ-որ պահերի էլ ծանր ա լինում, քանի որ ոչ բոլոր ինքնաբացահայտումներն են պուպուշ ու ինքնասիրությունդ շոյող, բայց երբ ի սկզբանե որդեգրում ես ինքդ քեզ անպայմանականորեն սիրելու, ընդունելու, հասկանալու, ներելու մոտեցումը, դա մեծ խնդիր չի դառնում: Ինքնաճանաչումը, ինքդ քեզ սիրելն ու քո մասին հոգալը նաև ինքնաբերաբար դրդում ա ինքնակատարելագործման, որը, բնականաբար, անվերջ պրոցես ա ու ընդգրկում ա կյանքի բոլոր ասպեկտները:
Ի դեպ, journaling-ն էլ ա շատ օգտակար բան ու հենց ինքնաճանաչմանն ահագին նպաստում ա: Կանոնավոր կերպով գրելու դեպքում լիքը կարևոր բաներ կարելի ա բացահայտել ինքդ քո մասին, նաև նկատել պահվածքիդ, զգացողություններիդ, մտքերիդ հետ կապված զանազան օրինաչափություններ (patterns), որոնք այլ դեպքում դժվար թե նկատեիր: Հետո շատ բաներ կան, որոնց մասին երբ գրում ես, սկսում ես այլ կերպ ընկալել, նոր հայացքով նայել, տարբեր հետաքրքիր եզրակացություններ անել: Չգրված մտքերը, որպես կանոն, ավելի վերացական են լինում, իսկ գրվածը միշտ ավելի կոնկրետ ա ու հարմար նյութ ա տալիս վերլուծելու:
Մեկ այլ խիստ կարևոր բան ա քո մեջ, կյանքումդ, շրջապատումդ եղած բոլոր դրական բաները նկատելը, գնահատելն ու դրանց համար շնորհակալ զգալը: Ընդ որում` կարելի ա սկսել ամենահասարակ բաներից, որոնք համարյա բոլորն ունեն: Հենց մենակ պատկերացնելը, որ դրանք կարող էին չլինել, ու թե ինչպիսին կլիներ կյանքը, եթե չլինեին, հերիք ա դրանց արժեքը գնահատելու համար: Ցանկացած մարդու կյանքում կան լիքը բաներ, որոնց համար կարելի ա շնորհակալ զգալ: Ես համարում եմ, որ սա էլ, ինչպես ցանկացած բան, կարելի ա սովորել վարժանքի միջոցով: Սովորություն դարձնել ամեն օր մտքումդ հիշել էն բոլոր դրական բաները, որ ունես, ու շնորհակալ լինել դրանց համար: Սկզբում դա կարող ա մեխանիկական աշխատանք լինել, բայց ի վերջո կսկսես իսկապես շնորհակալ զգալ, ու արդեն ամեն մանրուքի համար իսկապես ապրես էդ շնորհակալության զգացումը:
Հոբբիներ, համախոհ, ընդհանուր հետաքրքրություններ ունեցող ընկերներ ունենալ, աշխատել շփվել քեզ մոտիվացնող, ընդհանուր առմամբ դրական, նպատակասլաց, առողջ ապրելակերպ վարող, ինքնազարգացման ձգտող մարդկանց հետ ու հնարավորինս հեռու մնալ անընդհատ փնթփնթացող, բողոքող, ամեն ինչից դժգոհ, վնասակար սովորություններ ունեցող կամ քեզ ինքնաբերաբար դրանց դրդող մարդկանցից: Իհարկե, հասկանալի ա, որ էդպիսի մարդիկ հաճախ կարող են նաև ընտանիքի անդամներդ կամ շատ մտերիմ մարդիկ լինել, ինչը բարդացնում ա իրավիճակը, բայց եթե նկատում ես, որ վատ են ազդում վրադ, ապա հնարավորության դեպքում կարելի ա գոնե սահմանափակել շփումը: Հաճախ կարող ա թվալ, թե հետները շփվելով իրենց օգուտ ենք տալիս, թեկուզ մեզ վնասելով, բայց շատ դեպքերում իրականում օգուտ չենք տալիս, դեռ մի բան էլ մեզ ենք վնասում: Կարծում եմ` մարդու հետ շփվելիս կարելի ա ուշադրություն դարձնել, թե ինչքանով ես դու իր վրա դրական ազդում գլոբալ, ոչ թե զուտ էդ պահին ինչքանով իրեն լավ զգաց, այլ թե ինչ արմատական դրական փոփոխություններ կան կամ չկան, ու չլինելու դեպքում առանց խղճի խայթի փորձել հեռու մնալ: Շատ մարդիկ ուղղակի վամպիրի պես քաշում են մեր էներգիան` արդյունքում մեզ ուժասպառ անելով ու հոգեպես ճնշելով, բայց սովորության ուժով շարունակում ենք շփվել հետները: Նման դեպքերում միշտ արժե ինքդ քեզ հարց տալ, թե ինչքանով ա տվյալ շփումն օգտակար` թե՛ քեզ, թե՛ դիմացինի համար: Ու ընդհանրապես կարծում եմ` ցանկացած իրավիճակում շատ կարևոր ա ճիշտ գնահատել, թե տվյալ իրավիճակում դու ինչքանով ես ի վիճակի ինչ-որ բան փոխել, ու ինչքանով ես զուտ ինքդ քեզ սպառում` հանուն ոչնչի, բայց ինքնախաբեությամբ քեզ համոզում, թե օգտակար բան ես անում:
Կյանքն իմաստավորելուն օգնում ա նաև մարդկանց անշահախնդիր օգնելը, թեկուզ մանրուքներում, այսինքն` էն գիտակցումը, որ մենակ քեզ համար չես ապրում, այլ ինչ-որ օգուտ ես տալիս նաև ուրիշներին:
Էս ամենը միանգամից անելը գուցե դժվար ա, բայց մեկը կարող ա ինքնաբերաբար դրդել մյուսն անելուն, քանի որ մի արածիդ օգուտը տեսնելը մոտիվացնում ա, որ ավելին անես, ու տենց շարունակ: Ու ընդհանրապես ինչքան լավ ես քեզ զգում, էնքան ավելի շատ ես գնահատում էդ վիճակդ ու փորձում պահպանել ու զարգացնել:
Մնացածը` ավելի կոնկրետ բաներ, որ ես ինքս անում եմ, կգրեմ «Կենցաղային թերապիա» թեմայում:
Ուլուանա
16.07.2023, 19:48
Իսկ հետաքիքիր է, պապադ բուսակեր դառնալուց, ի՞նչ կոնկրետ փոփոխություններ է արել սննդակարգում, բացի մսից հրաժարվելուց։ Ասենք կարող է՞ նաև հացաբուլկեղենն ու քացրեղենն էլ է քչացրել, կամ հանել։ Հաճախ, բուսակերության անցնելիս, մարդկանց մի մասը վերամշակված սնունդն էլ է բացառում, ու դրանից օրգանիզմը ահագին շահում է, բայց մեղքը միևնույն է բարդում են մսի վրա։
Արտրիտներն ու ալերգիաները նույն կերպ մարդիկ բուժում են կարնիվորի անցնելով, գուգլ արա։
Պապաս շաքարից էլ էր հրաժարվել, հացից` չէ: Իսկ ես միայն մսից հրաժարվելով էի ազատվել ստամոքսի խնդրից:
Դե, ի՞նչ ասեմ, հավատում եմ, որ կարնիվորով մարդիկ հասել են նման արդյունքների, բայց չեմ հավատում, որ երկարաժամկետի դեպքում լուրջ առողջական խնդիրների չի հանգեցնի էդ սննդակարգը: Թող ամեն մարդ ընտրի էն սննդակարգը, որն իր համար ընդունելի ա ու արդյունավետ: Բայց մի պարտադրի միայն քոնը, երբ հակառակի դրական արդյունքներն էլ առնվազն պակաս չեն, ընդ որում` ի տարբերություն կարնիվորի, անհամեմատ ավելի վաղուց են կիրառվում:
Էս թեմայում ահագին անորոշ հարցեր կան․ այսինքն, բաներ, որոնց որ կողմն էլ վստահությամբ պնդես, հնարավոր կթվա։
Վիշապն ասում ա, որ որոշակի սննդակարգով կարելի ա փոխել հոգեկան խանգարումներ առաջացնող քիմիական դիսբալանսը։ Շատ վստահ ա ասում։ Բացի այդ, համեմատաբար հեշտ լուծում ա առաջարկում, հեչ վատ չէր լինի, եթե իրոք էդպես լիներ։ Բայց մյուս կողմից էլ, եկեք ընդունենք, որ պարտադիր չի, որ հոգեկան խանգարումը սխալ սննդակարգի ուղղակի կամ թեկուզ անուղղակի հետևանք լինի։ Բայց, ասում ա, ճիշտ սննդակարգն ա, որ կփոխի էդ դիսբալանսը։ Դա միայն սեփական փորձով կարելի ա իմանալ (եթե հայտնվես նման իրավիճակում ու հավատաս Վիշապի փորձին)։ Իսկ եթե չաշխատի, ուրեմն կա՛մ ամեն օրգանիզիմի համար չի, որ դա աշխատում ա, կա՛մ էլ բավականաչափ հավատ չես ունեցել, որ կաշխատի, որովհետև ես չեմ բացառում նաև, որ Վիշապին օգնում և օգնել ա ոչ այնքան, թե ինչ սնունդ ա ներթափանցել իր օրգանիզմ, այլ իր հավատը առ այն, որ դա օգնում ա։ Հավատը կարևոր բան ա։
Մյուս անորոշ հարցը, որ բարձրացվեց՝ ապրել ուտելու համար, թե ուտել ապրելու համար։ Այն, որ ուտելը ապրելու հաճույքներից մեկն ա եղել ու կա ոչ միայն մարդկային, այլ կենդանական աշխարհին հատուկ երևույթ ա։ Իսկ Վիշապը, օրինակ, համաձայն կլինե՞ր, որ գիտությունը մի ձև գտներ մարդու ուտելու ֆունկցիան փոխարինելու ճիշտ սննդանյութերի ներարկմամբ, հենց իր կորնիվորային սննդանյութերի, այսինքն, ծամելու, բերանում համ զգալու ու մյուս որկրային ֆունկցիաները մեջտեղից դուրս գային։ Այդ դեպքում մարդն ընդամենը սնվեր ապրելու համար և կյանքի հաճույքներից ուտելը վերանար։ Ի՞նչ կստացվեր՝ որ կյանքի մի հաճույքի՞ց մարդը զրկվեց, թե՞ մի մեղքից՝ որկրամոլությունից ազատվեց։ Որովհետև եթե սխալ սննդակարգն ա մարդու բոլոր դժբախտությունների պատճառը, ապա ուտելու հաճույքի հետևից ընկնելը մահացու մեղք ա, իրոք։
Ուտելը օրգանիզմի համար հաճույք է, որպես սնունդ ու էներգա ընդունելու արարողակարգ, կենդանիների մոտ էլ է նույնը (ասենք նայեք ոսկոր կրծող շան դեմքին), բայց որպես մշակույթի գերագույն տարր ու կուլտ, վայթե դարձել է վերջին մի երկու հազար տարում, իսկ հասել իր քաղքենիության գագաթնակետին՝ վերջին հարյուր տարվա մեջ, երբ որ սննդի արդյունաբերությունն ու բիզնեսը դառավ կապիտալիզմի հիմքերից մեկը, ու կողքից էլ աճեց ու թափ առավ մեծ քույր նորին գերազանցություն առողջապահական համակարգը։
Էսօրվա սնունդի ֆետիշի ու բազմազանության հիմնական պատճառը բիզնեսն է ու մարդկանցս հիմարությունը, մակերեսայնությունն ու ձանձրանալու հակումները, ու իմ կարծիքով էս ամենը ահագին նման է թմրանյութերի հետ կատարվողին։
Մենք հազարավոր տարիներ պարզ սնունդով ապրել ենք, ու ես կարծում եմ՝ էլի հազարավոր տարիներ նույն պարզ սնունդով կարող էինք առողջ ապրել առանց լիքը ավելորդ ֆիքստուլությունների, անիմաստ պրոբլեմների, վատնվող ռեսուսների, քիմիական թափոնների, գերնոր հիվանդությունների, ճարպակալությունների ու դեգեներատացման։ Մենք առհասարակ կենդանիներից հիմար ենք, որովհետև կենդանիները գոնե գիտեն ինչն է իրենց համար օգտակար, ինչը՝ վնասակար։
մարդ եղած վախտ
16.07.2023, 20:01
Ու առհասարակ, մարդիկս որ միիիիիի քիչ տրամաբանենք, մի պահ կտրվենք քարոզչությունից, ապա մարդ կենդանին միլիոն տարի կարմիր միս ա կերել։ Պարզվում է, էդ կարմիր միսը, որը էս հարիֆիս հիմնական ուտելիքն էր՝ վնասակար ա։ Բա։
Կարելի է մտածել նույն կերպ առյուծներն ու շնագայլերը բարձր խոլեստերին, ճնշում, այտուցներ ու գլխացավ են ունենում էդ անտեր եղնիկի մսից, ու երանի են տալիս կարտոլ ու բորոկոլի ուտել։
Վիշապ ջան, միլիոնավոր տարիներ մարդս ծնվել ա, դառել ա սեռահասուն, դոմփել, երեխա ա ունեցել, ու մի 40-50-ի շուրջ պատկառելի տարիքում մեռել ա։ Նույնն էլ առյուծներն ու շնագայլերը։ Ինչի՞ մասին ա խոսքը։
Վիշապ ջան, միլիոնավոր տարիներ մարդս ծնվել ա, դառել ա սեռահասուն, դոմփել, երեխա ա ունեցել, ու մի 40-50-ի շուրջ պատկառելի տարիքում մեռել ա։ Նույնն էլ առյուծներն ու շնագայլերը։ Ինչի՞ մասին ա խոսքը։
Ի՞նչ ես ուզում ասել։ Մենակ չասես, թե բուսակերությունն է մարդուս երկարակեցության գրավականը, ու մարդիկ շուտ ծերացել, մեռել են մսակերությունից :P
Էդ ճշմարտությունը բուսակերներիդ բիբլիայում կա գրած, գիտեմ։
մարդ եղած վախտ
16.07.2023, 20:20
Ի՞նչ ես ուզում ասել։ Մենակ չասես, թե բուսակերությունն է մարդուս երկարակեցության գրավականը, ու մարդիկ շուտ ծերացել, մեռել են մսակերությունից :P
Էդ ճշմարտությունը բուսակերներիդ բիբլիայում կա գրած, գիտեմ։
Ուզում եմ ասել՝ մարդիկ էն տարիքին չեն հասել, որ շատ միս ուտելու հետևանքները տեսնեն (ընդ որում թե ինչքան միս են կերել միայն քո ենթադրությունն ա, որտև հեչ պարզ չի)։ Ընդ որում՝ ես չեմ ասում չափավոր միս ուտելը պարտադիր վատ ա ազդում մարդու առողջության վրա։ Ասեմ ավելին՝ հեչ չեմ բացառում, որ ինչ-որ պահի նորից սկսեմ միս ուտել, նենց-որ քո ենթադրյալ ինձ վերագրվող մսատյացությունն էլ ճիշտ չի։
Թեմայի շուրջ ամփոփ կարծիքս ասեմ ու գնամ մարզանք անելու։
- Սնունդը չափազանց լուրջ ու կարևոր գործոն ա մարդուս հատկապես հոգևոր առողջության մեջ, ու էս պահին առհամարված է բժշկության կողմից։
- Սնունդը որպես դեղամիջոց օգտագործելը շատ դեպքերում հիմնավոր ալտերնատիվ է դեղորայքային բուժմանը։
- Օրգանիզմին անհնարժեշտ սննդանյութ տալը ու վնասակար սնունդից հրաժարվելը աշխատեցնում է օրգանիզմի սեփական վերականգնողական ֆունկցիաները։
- Թե բուսական, ու թե կենդանական մաքուր սնունդներով հնարավոր է բազմաթիվ հարցեր լուծել, սակայն ապացուցված փաստ է, որ կենդանական սնունդից մարդիկս ավելի էֆեկտիվ ու լայն սպեկտրով ենք ստանում անհրաժեշտ սննդանյութերը, ու շատ բույսեր հակասնուցիչներ (https://www.healthline.com/nutrition/how-to-reduce-antinutrients)են պարունակում, որոնք խոչնդոտում են սննդանյութի էֆեկտիվ մարսմանը, ու պահանջում են լրացուցիչ միջոցներ եփելու, թրջելու և այլների տեսքով։
Ուլուանա
16.07.2023, 21:16
Էս թեմայում ահագին անորոշ հարցեր կան․ այսինքն, բաներ, որոնց որ կողմն էլ վստահությամբ պնդես, հնարավոր կթվա։
Վիշապն ասում ա, որ որոշակի սննդակարգով կարելի ա փոխել հոգեկան խանգարումներ առաջացնող քիմիական դիսբալանսը։ Շատ վստահ ա ասում։ Բացի այդ, համեմատաբար հեշտ լուծում ա առաջարկում, հեչ վատ չէր լինի, եթե իրոք էդպես լիներ։ Բայց մյուս կողմից էլ, եկեք ընդունենք, որ պարտադիր չի, որ հոգեկան խանգարումը սխալ սննդակարգի ուղղակի կամ թեկուզ անուղղակի հետևանք լինի։ Բայց, ասում ա, ճիշտ սննդակարգն ա, որ կփոխի էդ դիսբալանսը։ Դա միայն սեփական փորձով կարելի ա իմանալ (եթե հայտնվես նման իրավիճակում ու հավատաս Վիշապի փորձին)։ Իսկ եթե չաշխատի, ուրեմն կա՛մ ամեն օրգանիզիմի համար չի, որ դա աշխատում ա, կա՛մ էլ բավականաչափ հավատ չես ունեցել, որ կաշխատի, որովհետև ես չեմ բացառում նաև, որ Վիշապին օգնում և օգնել ա ոչ այնքան, թե ինչ սնունդ ա ներթափանցել իր օրգանիզմ, այլ իր հավատը առ այն, որ դա օգնում ա։ Հավատը կարևոր բան ա։
Մյուս անորոշ հարցը, որ բարձրացվեց՝ ապրել ուտելու համար, թե ուտել ապրելու համար։ Այն, որ ուտելը ապրելու հաճույքներից մեկն ա եղել ու կա ոչ միայն մարդկային, այլ կենդանական աշխարհին հատուկ երևույթ ա։ Իսկ Վիշապը, օրինակ, համաձայն կլինե՞ր, որ գիտությունը մի ձև գտներ մարդու ուտելու ֆունկցիան փոխարինելու ճիշտ սննդանյութերի ներարկմամբ, հենց իր կորնիվորային սննդանյութերի, այսինքն, ծամելու, բերանում համ զգալու ու մյուս որկրային ֆունկցիաները մեջտեղից դուրս գային։ Այդ դեպքում մարդն ընդամենը սնվեր ապրելու համար և կյանքի հաճույքներից ուտելը վերանար։ Ի՞նչ կստացվեր՝ որ կյանքի մի հաճույքի՞ց մարդը զրկվեց, թե՞ մի մեղքից՝ որկրամոլությունից ազատվեց։ Որովհետև եթե սխալ սննդակարգն ա մարդու բոլոր դժբախտությունների պատճառը, ապա ուտելու հաճույքի հետևից ընկնելը մահացու մեղք ա, իրոք։
Որ հավատը մեծ դեր ունի` հաստատ:
Իսկ ուտելու հաճույքի հետ կապված ես համոզվել եմ հետևյալում. ուտելիքն ի սկզբանե նախատեսված ա օրգանիզմը սնուցելու, լիցքավորելու, այլ կերպ ասած` մարդու առողջ գոյությունն ապահովելու համար: Ու որպեսզի նաև հեշտ լինի ընդունելը, ընդհանուր առմամբ մարդու քիմքի համար հաճելի ա ստեղծված: Իսկ թե երբ ու ոնց ա վերածվել հաճույքի խիստ կարևոր աղբյուրի` Վիշապը գրել ա, լրիվ համաձայն եմ իր էդ գրառմանը, նորից չգրեմ:
Ավելացնեմ, որ, ըստ իմ դիտարկումների, ուտելիքը կարևոր ա դառնում ու վերածվում ա կյանքի ամենակարևոր հաճույքներից մեկին էն դեպքում, երբ մարդու կյանքի այլ ասպեկտներում խնդիրներ, թերացումներ կան, երբ բացակայում են որոշ այլ` ավելի առողջ ու օգտակար հաճույքներ, հիմնականում` ոչ ֆիզիկական: Այլ կերպ ասած` ուտելիքի հաճույքը կիրառվում ա որպես մխիթարող միջոց` այլ` մարդու կյանքի առավել էական, լուրջ բացերը լրացնելու, զուտ ժամանակավորապես` ուտելու պահին, հոգեկան անբավարարվածությունը բթացնելու, խնդիրները ճնշելու համար: Իսկ իդեալական դեպքում ուտելիքից ստացված հաճույքն, իմ պատկերացմամբ, պիտի որ զուտ բոնուս լինի, բայց ոչ` նպատակ: Սեփական փորձից ասեմ, որ կար ժամանակ, երբ ուտելն իմ կյանքի կարևոր հաճույքներից էր, հետո կյանքս, հոգեկանս կարգավորելուն զուգընթաց դրա դերը` որպես հաճույք, գնալով պակաս էական դարձավ: Հիմա` վերջին տարիներին, երբ լիքը առումներով ինձ կարգավորել եմ, թե՛ ֆիզիկապես, թե՛ հոգեպես զգալիորեն ավելի առողջ ու ներդաշնակ եմ ինձ ձգում, նաև կյանքումս բավականաչափ այլ` ավելի առողջ ու անվնաս հաճույքներ կան, ուտելիքը` որպես հաճույքի աղբյուր, կարելի ա ասել, դադարել ա ինձ համար գոյություն ունենալ: Ես ուտում եմ միայն սոված ժամանակ` ռեժիմով, ու միայն էն, ինչն առողջարար եմ համարում: Հա, ասեմ, որ էն ամենը, ինչ ուտում եմ, հաճույքով եմ ուտում, այսինքն` էնպես չի, որ սնվելը ծանր պարտականություն ա դարձել: Դրանից դուրս որևէ բան ուտելու կամ խմելու կարիք չեմ զգում, օրգանիզմս չի պահանջում: Կան, իհարկե, մի երկու` ինձ համար ոչ էնքան համով բաներ, որոնք աշխատում եմ կանոնավոր կերպով ստանալ` զուտ առողջարարության համար, բայց դրանք շատ փոքր մաս են կազմում, ու ինձ համար հեչ դժվար չի դրանք ուտելը կամ խմելը: Համապատասխան տրամադրվածությունն ահագին օգնում է դա անել բացարձակապես առանց տառապանքի ու ինքնախղճահարության տվայտանքների մեջ ընկնելու:
Որ հավատը մեծ դեր ունի` հաստատ:
...
Ինձ վրա հավատը բացարձակ չի ազդել ու չի ազդում, ու ես ընդհանրապես ներշնչվելուց թույլ եմ։
Մի փորձեք ծռել պատճառահետևանքային կապերը :))
Ուլուանա
17.07.2023, 01:52
Ինձ վրա հավատը բացարձակ չի ազդել ու չի ազդում, ու ես ընդհանրապես ներշնչվելուց թույլ եմ։
Մի փորձեք ծռել պատճառահետևանքային կապերը :))
Ճիշտն ասած` ես ընդհանուր նկատի ունեի, այսինքն` որ հավատը կարող ա շատ լուրջ դեր խաղալ, նկատի չունեի, թե քո դեպքում հաստատ հենց դա ա ազդել: )))
Ես էլ ամփոփեմ իմ կարծիքը։
Սննդի ընդունման հարցում ես միայն մի բանում եմ համոզված. Քչակերություն (ու կեր` ինչ սիրտդ քաշում ա, բայց քիչ (ոչ թե "չափավոր", այլ քիչ)։ Մարդը, առանց գիտակցելու, իրեն "լավ չի" զգում թե' ֆիզիկապես, թե' հոգեպես, ավելորդ սննդի առկայությունից օրգանիզմում։
Հայտնի մի անեկդոտ կա, ասում ա` Գիտնականները պարզել են, որ սննդի էն քանակը, ինչ մենք ուտում ենք, պարզվում ա` դրա 20%֊ը բավական ա, որ մենք ապրենք։ ֊ Բա ինչի՞ համար ա մնացածը 80%֊ը։ ֊ Որ բժիշկները ապրեն։
Ես էլ ամփոփեմ իմ կարծիքը։
Սննդի ընդունման հարցում ես միայն մի բանում եմ համոզված. Քչակերություն (ու կեր` ինչ սիրտդ քաշում ա, բայց քիչ (ոչ թե "չափավոր", այլ քիչ)։ Մարդը, առանց գիտակցելու, իրեն "լավ չի" զգում թե' ֆիզիկապես, թե' հոգեպես, ավելորդ սննդի առկայությունից օրգանիզմում։
Հայտնի մի անեկդոտ կա, ասում ա` Գիտնականները պարզել են, որ սննդի էն քանակը, ինչ մենք ուտում ենք, պարզվում ա` դրա 20%֊ը բավական ա, որ մենք ապրենք։ ֊ Բա ինչի՞ համար ա մնացածը 80%֊ը։ ֊ Որ բժիշկները ապրեն։
Բարեկամ ջան, դու քո ինդուլգենցիան մի տարածիր թմրամոլներիս վրա, ես հասկանում եմ, որ դու ոչ մի կերպ չես պատկերացնում կյանքդ առանց քո սիրելի կեքսերի։
Քչակերությունը լավ է հնչում, բայց մեր կախվածություն առաջնող ուտելիքի բազմազանության, վերամշակված, կամ արագ սննդի ու MSG-ի ժամանակներում պրակտիկ չի։
Ասենք, եթե մարդը ռեգուլյար վերամշակված սնունդով, կամ պարզ շաքարներով ուտել-խմելով արդեն ինսուլինի խնդիրներ ունի, դու չես կարող էդ մարդուն ասել՝ քիչ կեր, էդ մարդը արյան շաքարի անկումների ու գլխապտույտի մեջ է օրերն անցկացնելու, օրգանիզմն էլ քչակերությունից չի դզվելու, եթե նա ամեն օր նույն թխվածքաբլիթները, պիցցան, կամ կատոֆիլի պյուրեն, կամ բրնձի շիլան է ուտելու ու կոկա կոլան խմելու։
Հետևաբար պրակտիկ խորհուրդն է, կարծում եմ՝ կարևոր չի թե ինչքան ես ուտում, կարևորը՝ թե ինչ ես ուտում։
Մսից, կամ ձվից օրգանիզմը արագ հագենում է, ու դու չես կարող երկու կիլո սթեյք ուտել, եթե նույնսիկ ուզենաս էլ։
Իսկ մեշոկներով չիփս՝ ինչքան ուզես, լիտրերով կոկա կոլա, կամ հյութեր՝ ինչքան ուզես, բաժակներով պաղպաղակ, թխվածքի կտորիկներ, հետը ռոմ, վիսկի, ջին-տոնիկ․․․ Առանց կանտրոլի, որովհետև ուղեղիդ կանտրոլի բջիջները արդեն խփած ա լինում։ Կարծում ես չե՞մ անցել էդ էտապներով։
Բարեկամ ջան, դու քո ինդուլգենցիան մի տարածիր թմրամոլներիս վրա, ես հասկանում եմ, որ դու ոչ մի կերպ չես պատկերացնում կյանքդ առանց քո սիրելի կեքսերի։
Քչակերությունը լավ է հնչում, բայց մեր կախվածություն առաջնող ուտելիքի բազմազանության, վերամշակված, կամ արագ սննդի ու MSG-ի ժամանակներում պրակտիկ չի։
Ասենք, եթե մարդը ռեգուլյար վերամշակված սնունդով, կամ պարզ շաքարներով ուտել-խմելով արդեն ինսուլինի խնդիրներ ունի, դու չես կարող էդ մարդուն ասել՝ քիչ կեր, էդ մարդը արյան շաքարի անկումների ու գլխապտույտի մեջ է օրերն անցկացնելու, օրգանիզմն էլ քչակերությունից չի դզվելու, եթե նա ամեն օր նույն թխվածքաբլիթները, պիցցան, կամ կատոֆիլի պյուրեն, կամ բրնձի շիլան է ուտելու ու կոկա կոլան խմելու։
Հետևաբար պրակտիկ խորհուրդն է, կարծում եմ՝ կարևոր չի թե ինչքան ես ուտում, կարևորը՝ թե ինչ ես ուտում։
Մսից, կամ ձվից օրգանիզմը արագ հագենում է, ու դու չես կարող երկու կիլո սթեյք ուտել, եթե նույնսիկ ուզենաս էլ։
Իսկ մեշոկներով չիփս՝ ինչքան ուզես, լիտրերով կոկա կոլա, կամ հյութեր՝ ինչքան ուզես, բաժակներով պաղպաղակ, թխվածքի կտորիկներ, հետը ռոմ, վիսկի, ջին-տոնիկ․․․ Առանց կանտրոլի, որովհետև ուղեղիդ կանտրոլի բջիջները արդեն խփած ա լինում։ Կարծում ես չե՞մ անցել էդ էտապներով։
Վիշապ ջան, ես նույնքան եմ "տարածում", որքան դու, չէ, շատ ավելի քիչ, որովհետև գոնե գրել եմ, որ դա իմ կարծիքն ա, հետևաբար չի հավակնում պարտադրելու որպես բացարձակ ճշմարտություն։
Ու կեքս ընդհանրապես չեմ սիրում։ Առհասարակ չկա որևէ ուտելիք առանց որի ես իմ կյանքը չեմ պատկերացնում, բայց ինձ չի գրավում այն կյանքը, որտեղ ես պիտի ցուցակով ապրեմ` սնունդ ընդունելու հարցում։
Ցուցակով ապրելը ես կընդունեմ հիվանդությունների առկայության դեպքում։ Ի դեպ, քո գրածում էլ ինսուլինի խնդրով մարդ ես օրինակ բերել։
Մեկ էլ` մարդը ոչ մսային սննդից էլ իրականում հագենում է, էդ բկլիկությունն է հուշում` չիպսերի, անգամ մսի` եթե վերամշակված է, արհեստական համային կոմպոնենտներով հարուցվող, թե իբր չի հագեցել։
... էդ բկլիկությունն է հուշում` չիպսերի, անգամ մսի` եթե վերամշակված է, արհեստական համային կոմպոնենտներով հարուցվող, թե իբր չի հագեցել։
Քչակերությունը նաև ինքնավերահսկումն ա` գիտակցելու ու կանգ առնելու։ Բայց ստացվում ա, որ դու ասում ես` մենք թմրամոլ ենք ու լինելու ենք, միակ ձևը էդ անտերներից հեռու մնալն ա, իսկ ես` ինդուլգենցիայի միսիոներս, քարոզում եմ` կորնիվորիային հավատալու փոխարեն հավատացե՛ք ձեր կամքի ուժին։
Եթե անպայման պետք ա մի բանի հավատալով էս կյանքում առաջնորդվել, ինչ վատ առաջարկ ա՞ որ կամքի ուժին հավատալը։
Քչակերությունը նաև ինքնավերահսկումն ա` գիտակցելու ու կանգ առնելու։ Բայց ստացվում ա, որ դու ասում ես` մենք թմրամոլ ենք ու լինելու ենք, միակ ձևը էդ անտերներից հեռու մնալն ա, իսկ ես` ինդուլգենցիայի միսիոներս, քարոզում եմ` կորնիվորիային հավատալու փոխարեն հավատացե՛ք ձեր կամքի ուժին։
Եթե անպայման պետք ա մի բանի հավատալով էս կյանքում առաջնորդվել, ինչ վատ առաջարկ ա՞ որ կամքի ուժին հավատալը։
Փաստորեն իմ 100 տոկոս հրաժարվելն ու սննդակարգը ռադիկալ փոխելը կամքի ուժի հետ կապ չունի, հմմմմմ․․․
Բարեկամ ջան, մարդուս ախորժակն ու ցանկություններն ու ինքնատիրապետումը մի քիչ ավելի բարդ են, քան երկուական բկլիկությունն ու կամքի ուժը։
Լիքը հարցեր կան։ Մի խոսքով՝ դու ավելի լավ է լսիր քո 17 տարեկան աղջկան։
Հ․Գ․ Մի քիչ ավելի հասկանալի ասեմ՝ փալասությունը բուժելու համար կարնիվոր ա պետք անել։
Փաստորեն իմ 100 տոկոս հրաժարվելն ու սննդակարգը ռադիկալ փոխելը կամքի ուժի հետ կապ չունի, հմմմմմ․․․
Բարեկամ ջան, մարդուս ախորժակն ու ցանկություններն ու ինքնատիրապետումը մի քիչ ավելի բարդ են, քան երկուական բկլիկությունն ու կամքի ուժը։
Լիքը հարցեր կան։ Մի խոսքով՝ դու ավելի լավ է լսիր քո 17 տարեկան աղջկան։
Բա Վիշապ ջան, էդ հակասության վրա էլ եմ զարմանում․ համ ասում ես՝ թմրամոլ, համ էդքան կամքի ուժ ունես, որ լրիվ ես հրաժարվում։
Աղջկաս լսելով, ավելի ճիշտ՝ նայելով եմ բա քչակերություն քարոզում։ Ընդ որում, իր բախտը բերել ա, իրենից դա կամքի ուժ չի պահանջում․ իր բնական ձևն ու օրգանիզմի գործելակերպն ա։ Դե, իր բախտը նաև բերել ա նրանով, որ իրեն խորթ ա որկրամոլությունը, որ խանգարի օրգանիզմի առողջ-բնականոն թելադրանքին․ նրա օրգանիզմը հստակ ջոկում ա, թե երբ ա կշտացել (հագեցել), անգամ իր սիրելի սթեյքն ուտելիս։
Բա Վիշապ ջան, էդ հակասության վրա էլ եմ զարմանում․ համ ասում ես՝ թմրամոլ, համ էդքան կամքի ուժ ունես, որ լրիվ ես հրաժարվում։
Աղջկաս լսելով, ավելի ճիշտ՝ նայելով եմ բա քչակերություն քարոզում։ Ընդ որում, իր բախտը բերել ա, իրենից դա կամքի ուժ չի պահանջում․ իր բնական ձևն ու օրգանիզմի գործելակերպն ա։ Դե, իր բախտը նաև բերել ա նրանով, որ իրեն խորթ ա որկրամոլությունը, որ խանգարի օրգանիզմի առողջ-բնականոն թելադրանքին։
Միշտ մոռանում եմ, որ դու սարկազմի հետ չունես։ Ներողություն։
Ուրեմն հաճախ «չափավորություն», «բալանսավորված», «ինքնավերահսկում», ու նման այլ պիծի-պիծի դրույթներով ոչ մի լուրջ կամ էական փոփոխության չես հասնում, այլ ընդամենը քարշ ես տալիս քարշտալիքդ։
Դրա համար ճիշտը ռադիկալիզմն է։
Ու թեմայի կոնտեքտսում՝ ես տագնապներ, կամ դեպրեսիա, կամ իսնուլինային/մետաբոլիկ խնդիր, կամ ինչ-որ կախվածություն ունեցողներին միարժեքորեն, մեվի ասած՝ աներկբա խորհուրդ եմ տալիս ռադիկալ փոփոխություն անել ու ավելի կոնկրետ՝ կարնիվոր անել առանց որևէ վերապահումների։ Սա պարզ, կոնկրետ, իրականանալի ու էֆեկտիվ լուծում՝ է։
Ռադիկալ քայլ կյանքում, որի համար ես համոզմունք ունեմ, որ անողը չի փոշմանելու, գլխին չի տալու, քացքեղից ու սրտանոթային հիվանդություններից չի մեռնելու, հակառակը՝ օրգանիզմին երկրորդ կյանքի շանս է տալու։
Էս արդեն քանի էջ ա այս նույն բանն եմ ասում։ Գիտեմ, որ հայերս մի բանը 7 անգամից շատ արագ հասկանում ենք։ :))
Միշտ մոռանում եմ, որ դու սարկազմի հետ չունես։ Ներողություն։
Ուրեմն հաճախ «չափավորություն», «բալանսավորված», «ինքնավերահսկում», ու նման այլ պիծի-պիծի դրույթներով ոչ մի լուրջ կամ էական փոփոխության չես հասնում, այլ ընդամենը քարշ ես տալիս քարշտալիքդ։
Դրա համար ճիշտը ռադիկալիզմն է։
Ու թեմայի կոնտեքտսում՝ ես տագնապներ, կամ դեպրեսիա, կամ իսնուլինային/մետաբոլիկ խնդիր, կամ ինչ-որ կախվածություն ունեցողներին միարժեքորեն, մեվի ասած՝ աներկբա խորհուրդ եմ տալիս ռադիկալ փոփոխություն անել ու ավելի կոնկրետ՝ կարնիվոր անել առանց որևէ վերապահումների։ Սա պարզ, կոնկրետ, իրականանալի ու էֆեկտիվ լուծում՝ է։
Ռադիկալ քայլ կյանքում, որի համար ես համոզմունք ունեմ, որ անողը չի փոշմանելու, գլխին չի տալու, քացքեղից ու սրտանոթային հիվանդություններից չի մեռնելու, հակառակը՝ օրգանիզմին երկրորդ կյանքի շանս է տալու։
Էս արդեն քանի էջ ա այս նույն բանն եմ ասում։ Գիտեմ, որ հայերս մի բանը 7 անգամից շատ արագ հասկանում ենք։ :))
Սարկազմի հետ ունեմ, ինչի՞ չունեմ, ուղղակի երբեմն ուշ ա տեղ հասնում :D
Չակերտների մեջ վերցրած դրույթներդ խախտելի են, հա, ոչ ոք սուրբ չի, ռադիկալներն էլ, ի դեպ, սուրբ չեն, ուղղակի մի քիչ ավելի երկար են դիմանում :)
Ուղղակի ինձ մոտ տպավորություն էր (երևի էլի տեղ չէր հասել կամ ուշադիր չեմ կարդացել), թե դու ալամ աշխարհին ես խորհուրդ տալիս աներկբա անցնել կարնիվորին։ Իսկ Ադամն, օրինակ, ասում ա՝ բա ես ախր չայս առանց պոպոք-պնդուկի չեմ պատկերացնում, ու որոշում ա, որ ավելի լավ ա հույսը դնի դեղերի ժամանակավոր սպեղանու վրա, քան սաղ կյանք՝ առանց պոպոք-պնդուկի (մի կյանք չի՞ ապրում)։ (Տես, մոռացել էի, որ Ադամը բողոքում էր, որ խնդիրներ ունի, մեղավոր եմ): Ու դու հուշում ես՝ Ադամ ջան, պոպոք-պնդուկը էդ դու՛ չես ուզում, բակտերիաներդ են ուզում՝ քեզ մոլորեցնելով, Ադամն էլ [երևի] մտածում ա` ջանդամ թե չեն մոլորեցնում, զատո համով են, ու կյանքը տենց համով ա։ Դու էլ ասում ես՝ նենց ավելի համով ա, մի հատ փորձիր։ Ու փոխանակ Ադամը քարը փեշիցը թափ տա ու փորձի, մենք ենք ոգևորվում, շատերս (ես՝ այդ թվում) նույնիսկ մտածում ենք՝ հետաքրքիր բան ա ասում, վստահ ա ասում, կարելի ա և փորձել, երբ որ պետք լինի, ու շատերիցս շատերը նաև սկսում ենք մեր առօրյա սննդին արդեն ծուռ աչքով նայել (օրինակ, էսօր էդ չկերածս կեկքսը արդեն կանգնեց կոկորդումս կամ Արամը սկսում ա նկատել, որ երեկ քաղցրը ոնց որ մի քիչ չարաշահեց), ու էդ հեչ վատ բան չի, նենց որ հայերս մի ուրիշ լավ խոսք էլ ունենք՝ 7 անգամ չափիր, նոր կտրիր, իսկ դու ուզում ես հենց տենց՝ քո մարգարեական հեղինակությանը վստահելով, առանց չափելու աներկբա կտրեինք :))
Ուլուանա
17.07.2023, 11:44
Բա Վիշապ ջան, էդ հակասության վրա էլ եմ զարմանում․ համ ասում ես՝ թմրամոլ, համ էդքան կամքի ուժ ունես, որ լրիվ ես հրաժարվում։
Ախր դուք չեք ջոկում, որ անընդհատ վերահսկելով չափը պահելը շատ ավելի բարդ ա, ավելի շատ կամքի ուժ ու էներգիա ա պահանջում, քան կատեգորիկ հրաժարվելն ու դրանով միանգամից գլուխն ազատելը: Գիտես, որ տվյալ բանը չես ուտում/չես խմում/չես անում ու վերջ, էլ մտածելու, վրան աշխատելու կարիք չկա: Թե չէ` ո՞վ էդքան զահլա ունի ամեն ուտելուց ու խմելուց վերահսկի, չստացվելու դեպքում էլ դեպրեսվի, մեղքի զգացում ունենա: Փոխարենը չորով ռադ ես անում ու հանգիստ ապրում :D:
Ախր դուք չեք ջոկում, որ անընդհատ վերահսկելով չափը պահելը շատ ավելի բարդ ա, ավելի շատ կամքի ուժ ու էներգիա ա պահանջում, քան կատեգորիկ հրաժարվելն ու դրանով միանգամից գլուխն ազատելը: Գիտես, որ տվյալ բանը չես ուտում/չես խմում/չես անում ու վերջ, էլ մտածելու, վրան աշխատելու կարիք չկա: Թե չէ` ո՞վ էդքան զահլա ունի ամեն ուտելուց ու խմելուց վերահսկի, չստացվելու դեպքում էլ դեպրեսվի, մեղքի զգացում ունենա: Փոխարենը չորով ռադ ես անում ու հանգիստ ապրում :D:
Ես ավելի մեծ կարծիք ունեի Վիշապի հնարավորությունների մասին :D
Լրիվ հրաժարվելու ուխտ ընդունելով՝ ցանկացած ինքնահավատացյալ մարդ էլ կարող ա գլուխ գովալ, թե հասել ա արդյունքի։
Թեև հանուն արդարության՝ Վիշապը գլուխ չէր էլ գովում, ուղղակի բացահայտել էր մի անսովոր բան ու մեզ լավություն ա անում՝ կիսվելով (առանց սարկազմի)։
Ես, փաստորեն, ավելի բարդ բան եմ առաջարկում, որը Վիշապի համար էնքան անիրական ա, որ պիծ-միծի ա անվանում։ Բայց եթե հաջողվի, քչակերության ձեռքբերումներն ավելի մեծ են․
- հաճելի ուտելիքներից ինքդ քեզ չզրկելը
- ցուցակով ռեստորան չգնալը
- առհասարակ ուտելիքի վրա էդքան չկենտրոնանալը
- ֆիզիկական թեթևությունը
- պարտաճանաչության և չվատնելու մոլուցքային սինդրոմներից ազատվելը՝ ափսեդ մինչև վերջ մաքրելու, ավելորդ (թափվող) ուտելիք չթողնելը
- և վերջապես՝ ինքնակառավարման արվեստին տիրապետելը
Ուլուանա
17.07.2023, 12:49
Ես ավելի մեծ կարծիք ունեի Վիշապի հնարավորությունների մասին :D
Լրիվ հրաժարվելու ուխտ ընդունելով՝ ցանկացած ինքնահավատացյալ մարդ էլ կարող ա գլուխ գովալ, թե հասել ա արդյունքի։
Թեև հանուն արդարության՝ Վիշապը գլուխ չէր էլ գովում, ուղղակի բացահայտել էր մի անսովոր բան ու մեզ լավություն ա անում՝ կիսվելով (առանց սարկազմի)։
Ես, փաստորեն, ավելի բարդ բան եմ առաջարկում, որը Վիշապի համար էնքան անիրական ա, որ պիծ-միծի ա անվանում։ Բայց եթե հաջողվի, քչակերության ձեռքբերումներն ավելի մեծ են․
- հաճելի ուտելիքներից ինքդ քեզ չզրկելը
- ցուցակով ռեստորան չգնալը
- առհասարակ ուտելիքի վրա էդքան չկենտրոնանալը
- ֆիզիկական թեթևությունը
- պարտաճանաչության և չվատնելու մոլուցքային սինդրոմներից ազատվելը՝ ափսեդ մինչև վերջ մաքրելու, ավելորդ (թափվող) ուտելիք չթողնելը
- և վերջապես՝ ինքնակառավարման արվեստին տիրապետելը
Եթե նպատակդ առողջ լինելն ա, ակնհայտ վնասակար բանից կատեգորիկ հրաժարվելն ամեն դեպքում լավագույն լուծումն ա: Իսկ եթե կամքի ուժ կոփելը կամ այլ նմանատիպ որակներ զարգացնելը, ապա դրա համար այլ` առողջության վրա չազդող ու ավելի անվտանգ ոլորտներ կարելի ա գտնել:
Համ էլ ճիշտ մոտեցման դեպքում հնարավոր ա զրկվածության զգացողություն չունենալ:
...
- հաճելի ուտելիքներից ինքդ քեզ չզրկելը
- ցուցակով ռեստորան չգնալը
- առհասարակ ուտելիքի վրա էդքան չկենտրոնանալը
- ֆիզիկական թեթևությունը
- պարտաճանաչության և չվատնելու մոլուցքային սինդրոմներից ազատվելը՝ ափսեդ մինչև վերջ մաքրելու, ավելորդ (թափվող) ուտելիք չթողնելը
- և վերջապես՝ ինքնակառավարման արվեստին տիրապետելը
Բարեկամ ջան, էս բոլորի լուծումը ինձ համար համարյա քո գրածի ինվերսիան է․
- Մսեղենը ամենահաճելի ուտելիքներն են՝ կայուն հագեցվածություն ու էներգիա ապահովող, շաքարեղենն ու հացաբուլկեղենը ավելի շուտ թմրանյութեր են ու լցոնիչներ, քան սնունդ, նույնն է, թե ասես՝ ծխել-խմելուց մարդ պիտի իրեն չզրկի, մեկումեջ էլ դեղ անի, է ես անում էի, լավ չեղավ
- Մեր ժամանակներում ռեստորան ես կգնայի հազարից մեկ, որովհետև գերակշիռ մեծամասնությունը աղբ են մատուցում, ռեստորանը փողի, ժամանակի ու առողջության կորուստ է՝ չարչրկած բուսական ձեթերով սարքած, էժան համայնացնող հավելումներով չմո բանը սաղացնում են վրեդ որպես սնունդ
- Ուտելիքի վրա հենց կենտրոնանում են բազմազանության սիրահարներն ու իրենց «չզրկողները», «բա էսօ՞ր ուր գնանք, ինչ ուտենք, ինչ սարքենք, ինչ պատվիրենք» հավայի հարցերով, մարդ ու կնիկ մեր ուտելիքը սարքելու վրա 20 րոպեից ավել չենք ծախսում, խանութում բացարձակ մտածելու չկա, թե ինչ ա պետք առնել
- Ֆիզիկական թեթևություն:D Մտքովս չէր անցնի, որ ես 50-ին մոտ ֆիզիկապես ավելի թեթև եմ զգալու քան 30-ում
- Կարելի է առանց անիմաստ մոլուցքների ուտել մաքուր ու էական ուտելիք, հետևից շատ աղբ չթափել, մտածեք սերունդների ու միջավայրի մասին
- Ինքնակառավարման արվեստը վերացական, անօգուտ մի բան ա՝ առանց գիտելիքի ու հստակության
Մի անհամեստ հարց, Վիշապ ջան. կինդ նույն սննդակարգին ա հետևում, ինչ դու՞։
Բարեկամ ջան, էս բոլորի լուծումը ինձ համար համարյա քո գրածի ինվերսիան է․
- Մսեղենը ամենահաճելի ուտելիքներն են՝ կայուն հագեցվածություն ու էներգիա ապահովող, շաքարեղենն ու հացաբուլկեղենը ավելի շուտ թմրանյութեր են ու լցոնիչներ, քան սնունդ, նույնն է, թե ասես՝ ծխել-խմելուց մարդ պիտի իրեն չզրկի, մեկումեջ էլ դեղ անի, է ես անում էի, լավ չեղավ
- Մեր ժամանակներում ռեստորան ես կգնայի հազարից մեկ, որովհետև գերակշիռ մեծամասնությունը աղբ են մատուցում, ռեստորանը փողի, ժամանակի ու առողջության կորուստ է՝ չարչրկած բուսական ձեթերով սարքած, էժան համայնացնող հավելումներով չմո բանը սաղացնում են վրեդ որպես սնունդ
- Ուտելիքի վրա հենց կենտրոնանում են բազմազանության սիրահարներն ու իրենց «չզրկողները», «բա էսօ՞ր ուր գնանք, ինչ ուտենք, ինչ սարքենք, ինչ պատվիրենք» հավայի հարցերով, մարդ ու կնիկ մեր ուտելիքը սարքելու վրա 20 րոպեից ավել չենք ծախսում, խանութում բացարձակ մտածելու չկա, թե ինչ ա պետք առնել
- Ֆիզիկական թեթևություն:D Մտքովս չէր անցնի, որ ես 50-ին մոտ ֆիզիկապես ավելի թեթև եմ զգալու քան 30-ում
- Կարելի է առանց անիմաստ մոլուցքների ուտել մաքուր ու էական ուտելիք, հետևից շատ աղբ չթափել, մտածեք սերունդների ու միջավայրի մասին
- Ինքնակառավարման արվեստը վերացական, անօգուտ մի բան ա՝ առանց գիտելիքի ու հստակության
Որևէ սննդակարգի հետևելը արդեն կենտրոնացում ա ուտելիքի վրա, ու բազմազանություն հետապնդելն էլ ա սննդակարգ` իր կենտրոնացմամբ բազմազանության վրա։
Ես ավելի շուտ կառաջնորդվեի հետևյալ սկզբունքով. Մինչև սննդի կոմերցիալիզացիան և սպառողական հասարակություն զարգացնելը, մարդիկ ինչ պատահի կերել են` առանց կալորիաներ, վիտամիններ ու բաղադրություն հաշվելու։ Կերել են էնքան, որ սով չզգան։ Ու երևի պակաս առողջ չեն եղել։
Մի անհամեստ հարց, Վիշապ ջան. կինդ նույն սննդակարգին ա հետևում, ինչ դու՞։
Կետո է անում՝ բանջարեղենից չի հրաժարվել։
․․․ Մինչև սննդի կոմերցիալիզացիան և սպառողական հասարակություն զարգացնելը, մարդիկ ինչ պատահի կերել են` առանց կալորիաներ, վիտամիններ ու բաղադրություն հաշվելու։ Կերել են էնքան, որ սով չզգան։ Ու երևի պակաս առողջ չեն եղել։
Ճիշտ ես։ Իսկ մեծամասամբ պատահել է չվերամշակված ամբողջական սնունդ՝ միս, ձու, կարագ, պանիր, ու ինչ-որ բույսեր (յախկ․․․)։
Հիմիկվա միակ պրոբլեմն այն է, որ աղբի բազմազանության մեջ պիտի ընտրես հենց էն, ինչ-որ պիտի պատահեր մինչև սննդի կոմերցիալիզացիան և սպառողական հասարակություն զարգացնելը։ Դրան էլ անուն կա, "paleo diet" ման արի ։Ճ
մարդ եղած վախտ
17.07.2023, 19:41
Ճիշտ ես։ Իսկ մեծամասամբ պատահել է չվերամշակված ամբողջական սնունդ՝ միս, ձու, կարագ, պանիր, ու ինչ-որ բույսեր (յախկ․․․)։
Հիմիկվա միակ պրոբլեմն այն է, որ աղբի բազմազանության մեջ պիտի ընտրես հենց էն, ինչ-որ պիտի պատահեր մինչև սննդի կոմերցիալիզացիան և սպառողական հասարակություն զարգացնելը։ Դրան էլ անուն կա, "paleo diet" ման արի ։Ճ
Ի՜նչ ժամանակներ էին էլի․․․ մարդը իրա համար սավաննայով քայլում, հավաքչություն ա անում, մեկ էլ տեսնում ա մի հատ չարաճճի սկյուռիկ ինչ֊որ բան ա թաքցնում։ Գնում ուշադիր նայում ա ու տեսնի՝ ի՞նչ։ Սկյուռիկը զելանդական կարագ ա հորում՝ ժամկետն էլ վրեն խփած։ Էն ժամանակ էլ հիմիկվա նման չէր է, որ առաքիչները ժամկետները կեղծեին, չէ՜, ազնիվ֊ազնիվ ժամկետի մեջ էր։ Ընկնում մի քիչ էլ ա փորում, տեսնի՝ կողքը տո լոռի, տո չանախ․ մարդը երջանկացած հավաքում տանում ա տուն, երեխեքի հետ հալացնում են սթեյքի վրա ուտում․ բայց մարդը չգիտեր, որ մի քիչ էլ փորեր դեռ ֆետա ու ռոկֆոր էր գտնելու․․․ էխ֊էխ
Ի՜նչ ժամանակներ էին էլի․․․ մարդը իրա համար սավաննայով քայլում, հավաքչություն ա անում, մեկ էլ տեսնում ա մի հատ չարաճճի սկյուռիկ ինչ֊որ բան ա թաքցնում։ Գնում ուշադիր նայում ա ու տեսնի՝ ի՞նչ։ Սկյուռիկը զելանդական կարագ ա հորում՝ ժամկետն էլ վրեն խփած։ Էն ժամանակ էլ հիմիկվա նման չէր է, որ առաքիչները ժամկետները կեղծեին, չէ՜, ազնիվ֊ազնիվ ժամկետի մեջ էր։ Ընկնում մի քիչ էլ ա փորում, տեսնի՝ կողքը տո լոռի, տո չանախ․ մարդը երջանկացած հավաքում տանում ա տուն, երեխեքի հետ հալացնում են սթեյքի վրա ուտում․ բայց մարդը չգիտեր, որ մի քիչ էլ փորեր դեռ ֆետա ու ռոկֆոր էր գտնելու․․․ էխ֊էխ
Մեվ ջան, դու միս կեր՝ համ սարկազմ կհասկանաս, համ Նեոլիթում կարագի պատմությանը կծանոթանաս, համ էլ հումորիդ որակը կբարձրանա: :P
մարդ եղած վախտ
17.07.2023, 23:27
Մեվ ջան, դու միս կեր՝ համ սարկազմ կհասկանաս, համ Նեոլիթում կարագի պատմությանը կծանոթանաս, համ էլ հումորիդ որակը կբարձրանա: :P
Հումորիս պիկը անցել ա, Վիշապ ջան, ցավոք, էսքանով պետք ա բավարարվեմ :cry
Օր 3 առանց շաքարի՝
Մի քանի դիտարկում՝
- Առաջին 2 օրը թեթև գլխացավ ունեի
- 3-րդ օրը հասկացա, որ օրը մեկ անգամ ուտելու դիետաս չի աշխատում ու էն ժամանակ ստացվում էր տենց անել, որովհետև լիքը քաղցր էի ուտում ու էներգիաս հերիքում էր
- Քանի որ հիմնական ուտելիքներս մենակ միս են, ոնց որ դրա վրա էլ եմ double down արել, 3 օր ա 2-րդ ուտելիքս պարտադիր միս եմ ուտում
- Ահավոր ծարավում եմ, ավտոմատ սկսել եմ շատ-շատ-շատ ջուր խմել
- Քնելուց, ահավոր հոգնած եմ լինում, համարյա ավտոմատ քնում եմ
- Սուրճի համն եմ իմացել (մինչև էդ մի 3 գտալ շաքարով էի խմում)
- Առաջին օրը բացահայտեցի, որ ԽԱՅՏԱՌԱԿ կախվածություն ունեմ շաքարից, ընդհուպ մինչև "լոմկա" վիճակ էր մոտս, ինչը իրականում ավելի մոտիվացրեց, որ շարունակեմ չօգտագործելը
- Ընդհանուր ինչ որ փոփոխություններ դրական չկան։ Բացասականը թեթև գլխացավ ա։ Դրական երևի հեշտ քնելն ա։ Դե բնականաբար էսքան ընթացքում դրական արդյունք սպասելը անիմաստ ա։
Իսկզբանե որոշել էի, 15 օր պահեմ, էսօր որոշել եմ, 30 պահեմ, նոր որոշեմ շարունակում եմ թե չէ։ Մենակ խնդիրը էն ա, որ մինչև սկսելը նենց չի որ ինձ լավ չէի զգում, դժվար ա լինելու հասկանալ, ընդհանուր օգուտ ա թողնելը թե չէ։ Բայց ընթացքում հուսով եմ կհասկանամ։
Օր 3 առանց շաքարի՝
Մի քանի դիտարկում՝
- Առաջին 2 օրը թեթև գլխացավ ունեի
- 3-րդ օրը հասկացա, որ օրը մեկ անգամ ուտելու դիետաս չի աշխատում ու էն ժամանակ ստացվում էր տենց անել, որովհետև լիքը քաղցր էի ուտում ու էներգիաս հերիքում էր
- Քանի որ հիմնական ուտելիքներս մենակ միս են, ոնց որ դրա վրա էլ եմ double down արել, 3 օր ա 2-րդ ուտելիքս պարտադիր միս եմ ուտում
- Ահավոր ծարավում եմ, ավտոմատ սկսել եմ շատ-շատ-շատ ջուր խմել
- Քնելուց, ահավոր հոգնած եմ լինում, համարյա ավտոմատ քնում եմ
- Սուրճի համն եմ իմացել (մինչև էդ մի 3 գտալ շաքարով էի խմում)
- Առաջին օրը բացահայտեցի, որ ԽԱՅՏԱՌԱԿ կախվածություն ունեմ շաքարից, ընդհուպ մինչև "լոմկա" վիճակ էր մոտս, ինչը իրականում ավելի մոտիվացրեց, որ շարունակեմ չօգտագործելը
- Ընդհանուր ինչ որ փոփոխություններ դրական չկան։ Բացասականը թեթև գլխացավ ա։ Դրական երևի հեշտ քնելն ա։ Դե բնականաբար էսքան ընթացքում դրական արդյունք սպասելը անիմաստ ա։
Իսկզբանե որոշել էի, 15 օր պահեմ, էսօր որոշել եմ, 30 պահեմ, նոր որոշեմ շարունակում եմ թե չէ։ Մենակ խնդիրը էն ա, որ մինչև սկսելը նենց չի որ ինձ լավ չէի զգում, դժվար ա լինելու հասկանալ, ընդհանուր օգուտ ա թողնելը թե չէ։ Բայց ընթացքում հուսով եմ կհասկանամ։
Գրել եմ (https://www.akumb.am/showthread.php/68205-%D5%8F%D5%A1%D5%A3%D5%B6%D5%A1%D5%BA%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%AD%D5%A1%D5%B6%D5%A3%D5%A1%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B4-%D6%87-%D5%B0%D5%A1%D5%B3%D5%B8%D6%82%D5%B5%D6%84%D5%AB(%D5%A4%D5%B8%D6%86%D5%A1%D5%B4%D5%AB%D5%B6)-%D5%A6%D5%A3%D5%A1%D6%81%D5%B4%D5%A1%D5%B6-%D5%AF%D5%B8%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%BD%D5%BF?p=2614885&viewfull=1#post2614885), որ կարող ա դժվար լինի անցումը։ Ոչ ծանր դեպքերի համար, լիարժեք անցումը 3-4 շաբաթ է տևում։ Եթե ավելորդ քաշ ունես՝ ավելի երկար։
Աղը ավելացրու։ Ցանկալի է հիմալայան աղ, որ միներալների դեֆիցիտ չունենաս, շատ ջուր խմելը նաև ենթադրում է շատ միզել, որով դուրս ես հանելու օրգանիզմիդ միներալները։
Ավելի շատ քնի՝ օրգանիմզդ սթրես ա ապրելու փոփոխությունից։
Եթե առաջին 10 օրվա մեջ չկոտրվեցիր, հետո հեշտ կլինի։
Գրել եմ (https://www.akumb.am/showthread.php/68205-%D5%8F%D5%A1%D5%A3%D5%B6%D5%A1%D5%BA%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%AD%D5%A1%D5%B6%D5%A3%D5%A1%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B4-%D6%87-%D5%B0%D5%A1%D5%B3%D5%B8%D6%82%D5%B5%D6%84%D5%AB(%D5%A4%D5%B8%D6%86%D5%A1%D5%B4%D5%AB%D5%B6)-%D5%A6%D5%A3%D5%A1%D6%81%D5%B4%D5%A1%D5%B6-%D5%AF%D5%B8%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%BD%D5%BF?p=2614885&viewfull=1#post2614885), որ կարող ա դժվար լինի անցումը։ Ոչ ծանր դեպքերի համար, լիարժեք անցումը 3-4 շաբաթ է տևում։ Եթե ավելորդ քաշ ունես՝ ավելի երկար։
Աղը ավելացրու։ Ցանկալի է հիմալայան աղ, որ միներալների դեֆիցիտ չունենաս, շատ ջուր խմելը նաև ենթադրում է շատ միզել, որով դուրս ես հանելու օրգանիզմիդ միներալները։
Ավելի շատ քնի՝ օրգանիմզդ սթրես ա ապրելու փոփոխությունից։
Եթե առաջին 10 օրվա մեջ չկոտրվեցիր, հետո հեշտ կլինի։
Կոտրվելը անհնար ա։ Ես տենց կատեգորիաներին չեմ հավատում։
Իսկ մի հարց էլի, իմ խնդիրը էն ա, ես ո՞նց եմ հասկանալու որ դրական փոփոխություններ ունեմ, ինչի՞ն ուշադրություն դարձնեմ։ Որովհետև ոչ ավելորդ քաշ ունեմ, ոչ էլ ինչ որ խնդիր ունեմ հիմա, որ ուզում եմ լուծվի։ Հիմնական մոտիվացիան են ա, որ բացահայտեցի որ խայտառակ կախում ունեմ շաքարից, ինչը իրականում չի դզում։ Նկատի ունեմ, ասենք անցավ էդ 30 օրը, ի՞նչ եմ զգալու, որ ասեմ ըըը նայի ինչ լավ ա։ (բացի էն որ շաքարից կախվածություն էլ չեմ ունենա)
․․․ո՞նց եմ հասկանալու որ դրական փոփոխություններ ունեմ, ինչի՞ն ուշադրություն դարձնեմ․․․
Էներգիադ կշատանա ու կկայունանա, սովածությունը ավելի թեթև կտանես, տրամադրությունդ կկայունանա, կխաղաղվես, մտքերդ կպայծառանան, սպորտով զբաղվելիս մկանային ցավեր ու բռնվածություն առաջվա պես չես ունենա․․․
Հա, մեկ էլ կհարստանաս (էս կատակ էր, Թումանյան հիշեցի, բայց ի՞նչ իմանաս)։
․․․ հասկացա, որ օրը մեկ անգամ ուտելու դիետաս չի աշխատում ու էն ժամանակ ստացվում էր տենց անել, որովհետև լիքը քաղցր էի ուտում ու էներգիաս հերիքում էր
․․․
Եթե դու օրվա ընթացքում շաքարով սուրճ ես խմել, ապա դրա անունը օրը մեկ անգամ ուտել չի։ Օրը մի անգամ ուտել նշանակում է մնացած ժամանակ էական կալորիաներ չընդունել, մի գդալ շաքարը 20 կալորիա է։
Շաքարից հրաժարվել նշանակում է հրաժարվել բոլոր ուտելիք-խմելիքներից, որոնց մեջ շաքար կա՝ բնական, արհեստական էական չի։
Օրինակ Coca-Cola No Sugar-ի մեջ ասպարտամ կա, որը շաքարից ավելի վնասակար է։
Այսինքն նպատակը պիտի լինի նաև արհեստական հավելումներից ազատվելը։
Ստեվիան ու էրիթրիթոլն են քարոզվում որպես կետո, բայց իրականում էլի համային կախվածություն առաջացնող բուլշիթ են։
Ցանկացած քացր համով բան, բնական, թե արհեստական՝ շփոթ ա առաջացնում թե մարսողական ու թե նյարդային համակարգի մեջ։
Պարզության համար՝ պիտի նաև հրաժարվես քաղցրից։ Մեղրն էլ է դրա մեջ մտնում, մրգերն էլ։
Եթե դու օրվա ընթացքում շաքարով սուրճ ես խմել, ապա դրա անունը օրը մեկ անգամ ուտել չի։ Օրը մի անգամ ուտել նշանակում է մնացած ժամանակ էական կալորիաներ չընդունել, մի գդալ շաքարը 20 կալորիա է։
Շաքարից հրաժարվել նշանակում է հրաժարվել բոլոր ուտելիք-խմելիքներից, որոնց մեջ շաքար կա՝ բնական, արհեստական էական չի։
Օրինակ Coca-Cola No Sugar-ի մեջ ասպարտամ կա, որը շաքարից ավելի վնասակար է։
Այսինքն նպատակը պիտի լինի նաև արհեստական հավելումներից ազատվելը։
Ստեվիան ու էրիթրիթոլն են քարոզվում որպես կետո, բայց իրականում էլի համային կախվածություն առաջացնող բուլշիթ են։
Ցանկացած քացր համով բան, բնական, թե արհեստական՝ շփոթ ա առաջացնում թե մարսողական ու թե նյարդային համակարգի մեջ։
Պարզության համար՝ պիտի նաև հրաժարվես քաղցրից։ Մեղրն էլ է դրա մեջ մտնում, մրգերն էլ։
Հա հենց տենց էլ արել եմ։ Ցանկացած միրգ, քաղցր, ինչ ուզում ա լինի, ռադ եմ արել։ 3 օր ա կերել եմ մենակ միս, ձուկ, բրինձ (մի անգամ), մեկ էլ մի երկու հատ բրոկոլոի ու թեթև բիբար միբար բանջարեղեն մսի հետ։ Մեկ էլ լիքքքքքքը ջուր։ :D
Հա հենց տենց էլ արել եմ։ Ցանկացած միրգ, քաղցր, ինչ ուզում ա լինի, ռադ եմ արել։ 3 օր ա կերել եմ մենակ միս, ձուկ, բրինձ (մի անգամ), մեկ էլ մի երկու հատ բրոկոլոի ու թեթև բիբար միբար բանջարեղեն մսի հետ։ Մեկ էլ լիքքքքքքը ջուր։ :D
Արամ ջան, երևի հիմար բան եմ ասում՝ ոչ մասնագետ լինելով, բայց անհանգստացա մի ձև, ուզեցի կիսել կարծիքս։ Արդյո՞ք քո օրգանիզմի համար լավ է շաքար չընդունելը։ Էն որ օրգանիզմդ դրա պահանջն ունի, գուցե իր համար լավը դա՞ էր։ Նկատի ունեմ՝ եթե գլխացավ ես ձեռք բերել ու շատ ծարավում ես, նաև էնքան հոգնած կամ ուժասպառ ես օրվա վերջում, որ անմիջապես քնում ես, կարո՞ղ են ախտանիշներ լինեն ինչ-որ բանի, որը ձեռք ես բերում քեզ շաքարից զրկելով․․․ :think
Բարեկամ ջան, էս բոլորի լուծումը ինձ համար համարյա քո գրածի ինվերսիան է․
- Մսեղենը ամենահաճելի ուտելիքներն են՝ կայուն հագեցվածություն ու էներգիա ապահովող, շաքարեղենն ու հացաբուլկեղենը ավելի շուտ թմրանյութեր են ու լցոնիչներ, քան սնունդ, նույնն է, թե ասես՝ ծխել-խմելուց մարդ պիտի իրեն չզրկի, մեկումեջ էլ դեղ անի, է ես անում էի, լավ չեղավ
- Մեր ժամանակներում ռեստորան ես կգնայի հազարից մեկ, որովհետև գերակշիռ մեծամասնությունը աղբ են մատուցում, ռեստորանը փողի, ժամանակի ու առողջության կորուստ է՝ չարչրկած բուսական ձեթերով սարքած, էժան համայնացնող հավելումներով չմո բանը սաղացնում են վրեդ որպես սնունդ
- Ուտելիքի վրա հենց կենտրոնանում են բազմազանության սիրահարներն ու իրենց «չզրկողները», «բա էսօ՞ր ուր գնանք, ինչ ուտենք, ինչ սարքենք, ինչ պատվիրենք» հավայի հարցերով, մարդ ու կնիկ մեր ուտելիքը սարքելու վրա 20 րոպեից ավել չենք ծախսում, խանութում բացարձակ մտածելու չկա, թե ինչ ա պետք առնել
- Ֆիզիկական թեթևություն:D Մտքովս չէր անցնի, որ ես 50-ին մոտ ֆիզիկապես ավելի թեթև եմ զգալու քան 30-ում
- Կարելի է առանց անիմաստ մոլուցքների ուտել մաքուր ու էական ուտելիք, հետևից շատ աղբ չթափել, մտածեք սերունդների ու միջավայրի մասին
- Ինքնակառավարման արվեստը վերացական, անօգուտ մի բան ա՝ առանց գիտելիքի ու հստակության
Ամեն դեպքում, սրան անդրադառնամ․
- Մսեղենը հաճելի կարող է լինել, ինչպես նաև քացրեղենը, հացաբուլկեղենը, պաստաները, ընդեղենը, բանջարեղենը, մրգերը, խոտերը և այլն՝ ըստ ճաշակի։ Իսկ հաճելին հագեցվածության հետ կապելը լավ չեմ հասկանում։ Երևի նկատի ունես, որ հաճույքից մարդ կարող է չափն անցնել, շատ ուտել։ Դրա համար էլ առաջարկում էի մշակել ինքնատիրապետման հմտություններ, ջայլամի նման գլուխը մսեղենի միջից դուրս չհանելու փոխարեն, ինչը (ինքնատիրապետումը), ինչ խոսք, ավելի բարդ է, քան անձդ տոտալ անտեսման վարժեցնելը։
- Անձամբ ես բոլոր ժամանակներում էլ ռեստորան գնում եմ միայն մարդկանց հետ շփվելու առիթ որպես, ոչ ուտելու։ Շփումն ուտելիքով ընկերակցելը ֆոնային է։ Իսկ ուտելու նպատակով չգնալս պայմանավորված է ոչ թե ուտելիքի որակի հանդեպ կասկածամտությամբ, այլ պարզապես ուտելիքի պաշտպամունքից հեռու գտնվելու կամ առհասարակ սննդին այդքան ուշադրության չարժանացնելու հանգամանքներով։
- Արդեն գրել էի, որ թե՛ բազմազանության, թե՛ միազանության, թե՛ կոնկրետազանության կողմնակիցներն են, որ ավելի շատ են մտածում սննդի կազմակերպման վրա, և այն, որ միազանության հետևանքով ձեր առևտուրն ավելի կարճ է տևում, չի նշանակում, որ ավելի քիչ ռեսուրս եք հատկացնում սույն հարցին
- Խոսք չունեմ, որ ֆիզիկապես ավելի թեթև ես զգում․ քաշ ես կորցել, բայց ինչ գնով․․․
- Խոսքը ոչ թե աղբ տեսակի ուտելիքը թափել-չթափելու մասին է, այլ քանակով ավելացող ուտելիքը չթափելու մոլուցքի․ երբ քանակը գերազանցում է քո սպառման չափաբաժինը։ Կարծեմ Այվին էր մի տեղ գրել, որ ինքն էլ չի կարողանում թափել և նախընտրում է ուտել փոխարենը։ Ես էլ եմ այդպես, ցավոք (չնայած նրան, որ պաշտում եմ ապրանք թափելը՝ մինիմալիզմի մոլուցքիցս ելնելով, բայց ուտելիք նետելիս ինձ օրգանապես կամ բարոյապես հարմարավետ չեմ զգում)
- Իսկ ով ասաց, թե ինքնակառավարման արվեստում չկա գիտելիք և հստակություն։ Տոննաներով գրականություն կա, հեչ որ չլինի։
Ուլուանա
18.07.2023, 09:31
Արամ ջան, երևի հիմար բան եմ ասում՝ ոչ մասնագետ լինելով, բայց անհանգստացա մի ձև, ուզեցի կիսել կարծիքս։ Արդյո՞ք քո օրգանիզմի համար լավ է շաքար չընդունելը։ Էն որ օրգանիզմդ դրա պահանջն ունի, գուցե իր համար լավը դա՞ էր։ Նկատի ունեմ՝ եթե գլխացավ ես ձեռք բերել ու շատ ծարավում ես, նաև էնքան հոգնած կամ ուժասպառ ես օրվա վերջում, որ անմիջապես քնում ես, կարո՞ղ են ախտանիշներ լինեն ինչ-որ բանի, որը ձեռք ես բերում քեզ շաքարից զրկելով․․․ :think
Ան, շաքարը, բացի կալորիաներից, որոնց շնորհիվ էներգիա ա տալիս, ոչ մի օգտակար բան չի պարունակում, իսկ վնասները բազմաթիվ են ու անժխտելի: Իսկ էդ նույն էներգիան կարելի է ստանալ բազմաթիվ այլ` առավել առողջ աղբյուրներից: Բացի դրանից, շաքարը հստակ կախվածություն առաջացնող սննդանյութ ա, հետևաբար լրիվ նորմալ ու բնական ա, որ կտրուկ դադարեցնելու դեպքում, հատկապես եթե մինչև էդ մեծ քանակությամբ ստանում էր օրգանիզմը, մարդը նման հիվանդագին դրսևորումներ ունենա: Դա նույն «լոմկան», որը լինում ա ծխախոտի, ալկոհոլի, թմրանյութերի և այլ վնասակար բաների դադարեցման դեպքում, որոնց օրգանիզմը սովորել ա ու կախվածություն ձեռք բերել: Դա շրջան ա, որ մարդը պիտի անցնի, որ հետո դզվի: Նենց որ կոնկրետ էդ առումով հեչ անհանգստանալու բան չկա, հակառակը պետք ա ուրախանալ, որ մարդը փորձում ա իր սննդակարգը մաքրել վնասակար սննդանյութից, պլյուս` ձերբազատվել կախվածությունից:
Ուլուանա
18.07.2023, 09:57
Կոտրվելը անհնար ա։ Ես տենց կատեգորիաներին չեմ հավատում։
Իսկ մի հարց էլի, իմ խնդիրը էն ա, ես ո՞նց եմ հասկանալու որ դրական փոփոխություններ ունեմ, ինչի՞ն ուշադրություն դարձնեմ։ Որովհետև ոչ ավելորդ քաշ ունեմ, ոչ էլ ինչ որ խնդիր ունեմ հիմա, որ ուզում եմ լուծվի։ Հիմնական մոտիվացիան են ա, որ բացահայտեցի որ խայտառակ կախում ունեմ շաքարից, ինչը իրականում չի դզում։ Նկատի ունեմ, ասենք անցավ էդ 30 օրը, ի՞նչ եմ զգալու, որ ասեմ ըըը նայի ինչ լավ ա։ (բացի էն որ շաքարից կախվածություն էլ չեմ ունենա)
Շաքարը միանշանակ վնասակար բան ա, որի ոչ բոլոր վնասներն են միանգամից նկատելի, բայց ինքը բազմաթիվ առողջական խնդիրների ռիսկն ավելացնում ա, ու դրա վերաբերյալ երկու կարծիք չկա, ինչքան գիտեմ: Դրանցից շատերը դու հաստատ մի երկու օրում չես նկատի, բայց հաստատ իմացի, որ շաքարից հրաժարվելով` լուրջ ներդրում ես անում ընդհանուր առողջությանդ գործում: Ամեն դեպքում, կարծում եմ, որոշ դրական փոփոխություններ կզգաս, բայց նույնիսկ եթե ակնհայտ բաներ չզգաս, առնվազն զգալիորեն նվազեցնելու ես լիքը լուրջ առողջական ռիսկեր, որոնք տարիքի հետ մեծանում են:
Արամ ջան, երևի հիմար բան եմ ասում՝ ոչ մասնագետ լինելով, բայց անհանգստացա մի ձև, ուզեցի կիսել կարծիքս։ Արդյո՞ք քո օրգանիզմի համար լավ է շաքար չընդունելը։ Էն որ օրգանիզմդ դրա պահանջն ունի, գուցե իր համար լավը դա՞ էր։ Նկատի ունեմ՝ եթե գլխացավ ես ձեռք բերել ու շատ ծարավում ես, նաև էնքան հոգնած կամ ուժասպառ ես օրվա վերջում, որ անմիջապես քնում ես, կարո՞ղ են ախտանիշներ լինեն ինչ-որ բանի, որը ձեռք ես բերում քեզ շաքարից զրկելով․․․ :think
Դժվար Բարեկամ ջան։ Շնորհակալ եմ անհանգստության համար։ Համ էլ մի ամսում ինչ պիտի լինի հետս )) այ եթե մի ամիս հետո դրական ազդեցություն չունենամ, կթողեմ ռադ կանեմ։ :)
- Մսեղենը հաճելի կարող է լինել, ինչպես նաև քացրեղենը, հացաբուլկեղենը, պաստաները, ընդեղենը, բանջարեղենը, մրգերը, խոտերը և այլն՝ ըստ ճաշակի։ Իսկ հաճելին հագեցվածության հետ կապելը լավ չեմ հասկանում։ Երևի նկատի ունես, որ հաճույքից մարդ կարող է չափն անցնել, շատ ուտել։ Դրա համար էլ առաջարկում էի մշակել ինքնատիրապետման հմտություններ, ջայլամի նման գլուխը մսեղենի միջից դուրս չհանելու փոխարեն, ինչը (ինքնատիրապետումը), ինչ խոսք, ավելի բարդ է, քան անձդ տոտալ անտեսման վարժեցնելը։
Սիստեմատիկ կայուն հագեցնող սնունդ օգտագործելիս օրգանիզմդ սկսում է դրանցից կայուն հաճույք ստանալ, ու բնազդային հակակրանք է առաջնում անկայուն բաների նկատմամբ։
Ճարպերին հարմարված մարդը սոված ժամանակ ածխաջրերի փոխարեն սկսում է սթեյք, բեկոն, ընկուզեղեն, կամ այլ ճարպոտ բաներ ցանկանալ, այսինք մարդուս ճաշակը իրականում փոխվում է։ Դու չես կարող չափավոր կոկային օգտագործել, կամ չափավոր ծխել, որովհետև դրանց չափավորությունը նույն կերպ աբսուրդ է, ինչքան որ ասենք շաքարեղենի չափավորությունը, ինչքան էլ չափավորես, դրանցից ֆիզիոլոգիական օգուտ չկա, բացի վնասից։ Իսկ ածխաջրերից ստացած համային ու զգացողական հաճույքներն ու նարկոտիկներից ստացածը մոտավորապես նույն էֆեկտն են թողնում՝ դոֆամինային ու սերոտոնինային կարճատև ռեակցիաներ ու նարկոտիկային կախվածության դրսևորումներ։ Ասենք ածխաջրերի վրա «նստած» մարդիկ սովածությունը կարող են ծանր տանել անաշխատունակության աստիճանի, այսինքն ուտելու ժամը եկավ, պիտի ուտեն, թե չէ վատ են զգալու։ Ճարպերին հարմարված մարդիկ կարող են երկար սոված մնալ ու եռանդը շատ չկորցնել:
- Անձամբ ես բոլոր ժամանակներում էլ ռեստորան գնում եմ միայն մարդկանց հետ շփվելու առիթ որպես, ոչ ուտելու։ Շփումն ուտելիքով ընկերակցելը ֆոնային է։ Իսկ ուտելու նպատակով չգնալս պայմանավորված է ոչ թե ուտելիքի որակի հանդեպ կասկածամտությամբ, այլ պարզապես ուտելիքի պաշտպամունքից հեռու գտնվելու կամ առհասարակ սննդին այդքան ուշադրության չարժանացնելու հանգամանքներով։
Որ «անձամբ»-ին խոսքը գնաց, ես նախընտրում եմ մարդկանց հետ շփվել՝ կամ իմ տուն հրավիրելով, կամ հյուր գնալով, երկու դեպքում էլ որակյալ ուտելիքի հավանականությունն ավելի մեծ է, քան ռեստորանում: Հաշիվ փակելու ու թեյավճար տալու խնդիր էլ չի առաջանում :Ճ
Մեր մոտ էլ ամենաչմո ռեստորան այցելելու գնով հանգիստ կարելի է տանը սթեյք, կամ հայկական խորոված սարքել իր կողքի բանջարեղենով, պանրով, սոխով-կանաչիով, ու եթե կարիք կա՝ գինին էլ վրադիր, գումարած հագիստ մթնոլորտն ու հարմարավետությունը:
Սիստեմատիկ կայուն հագեցնող սնունդ օգտագործելիս օրգանիզմդ սկսում է դրանցից կայուն հաճույք ստանալ, ու բնազդային հակակրանք է առաջնում անկայուն բաների նկատմամբ։
Ճարպերին հարմարված մարդը սոված ժամանակ ածխաջրերի փոխարեն սկսում է սթեյք, բեկոն, ընկուզեղեն, կամ այլ ճարպոտ բաներ ցանկանալ, այսինք մարդուս ճաշակը իրականում փոխվում է։ Դու չես կարող չափավոր կոկային օգտագործել, կամ չափավոր ծխել, որովհետև դրանց չափավորությունը նույն կերպ աբսուրդ է, ինչքան որ ասենք շաքարեղենի չափավորությունը, ինչքան էլ չափավորես, դրանցից ֆիզիոլոգիական օգուտ չկա, բացի վնասից։ Իսկ ածխաջրերից ստացած համային ու զգացողական հաճույքներն ու նարկոտիկներից ստացածը մոտավորապես նույն էֆեկտն են թողնում՝ դոֆամինային ու սերոտոնինային կարճատև ռեակցիաներ ու նարկոտիկային կախվածության դրսևորումներ։ Ասենք ածխաջրերի վրա «նստած» մարդիկ սովածությունը կարող են ծանր տանել անաշխատունակության աստիճանի, այսինքն ուտելու ժամը եկավ, պիտի ուտեն, թե չէ վատ են զգալու։ Ճարպերին հարմարված մարդիկ կարող են երկար սոված մնալ ու եռանդը շատ չկորցնել:
Դե հենց ինքնատիրապետման արվեստն էլ էդ անկայուն բաները փոխակերպում է կայունի․ նորից ինքնավարժեցման, սովորության հարց է։
Իսկ երբևէ մտածե՞լ ես, թե մարդու մոտ կախվածությունը հաճույքից ինչու է ներդրված․ փորձությու՞ն է, թե՞ անհրաժեշտություն։ Թե՞ երկուսն էլ։
Որ «անձամբ»-ին խոսքը գնաց, ես նախընտրում եմ մարդկանց հետ շփվել՝ կամ իմ տուն հրավիրելով, կամ հյուր գնալով, երկու դեպքում էլ որակյալ ուտելիքի հավանականությունն ավելի մեծ է, քան ռեստորանում: Հաշիվ փակելու ու թեյավճար տալու խնդիր էլ չի առաջանում :Ճ
Մեր մոտ էլ ամենաչմո ռեստորան այցելելու գնով հանգիստ կարելի է տանը սթեյք, կամ հայկական խորոված սարքել իր կողքի բանջարեղենով, պանրով, սոխով-կանաչիով, ու եթե կարիք կա՝ գինին էլ վրադիր, գումարած հագիստ մթնոլորտն ու հարմարավետությունը:
Տանը հյուրընկալությունը և ռեստորանային միջավայրը շփման տարբեր տիրույթներ են, Վիշապ ջան, ես դրանք մեկը մյուսով չէի փոխարինի, նույիսկ չէի համեմատի։ Ուրիշ՝ որ մարդ կա չի սիրում դրանցից մեկը կամ մյուսը, կամ երկուսն էլ, կամ էլ սիրում է երկուսն էլ, կամ էլ ընդհանրապես անտարբեր է ու չի դիտարկում որպես շփման առիթ ու միջավայր, կամ էլ ընդհանրապես մարդկանց հետ շփում չի սիրում․ դա մարդու տեսակի հարց է։ Բայց եթե այնուամենայնիվ համեմատենք էդ երկուսը որպես շփման առիթ և միջավայր, ապա, օրինակ, տնային հյուրընկալության դեպքում պիտի եփես-թափես-սպասարկես, այսինքն տնեցիներից գոնե մեկը էնպես չի, որ էդ շփման ողջ ընթացքում հանգիստ նստած վայելում է էդ շփումը, մինչդեռ ռեստորանը դա ապահովում է։ Հետո, օրինակ, ռեստորանը դա միջավայր է՝ գտնվելու այլ մարդկանց մեջ, թեկուզ անծանոթ, կազմելու մաս ինչ-որ համայնքի, քաղաքի, ներկա-ժամանակների վայբի, ինչը տանը՝ չորս պատերի մեջ չկա։ Վերջապես, ռեստորանում կարող է պատահաբար ծանոթանաս նոր ճաշատեսակների, որ հետաքրքիր թվան։ Նաև ռեստորանը ինտերիեր է և դիզայն, արվեստի տեսակ՝ եթե կուզես, որտեղ սննդի բաղադրիչը ընդամենը մեկն է էդ արվեստի բաղադրիչներից։ Այո, ավելի թանկ է նստում տանը հյուրասիրելուց, բայց հենց էդ նշածներիս համար ես վճարում, եթե դրանք, իհարկե, քեզ համար արժեք ունեն։ Ի դեպ, էդ ձեր ամերիկաներում է թեյավճարը պարտադիր, Ավստրալիայում՝ հաճելի է, բայց պարտադիր չէ, իսկ Ճապոնիայում՝ վիրավորական - փորձիր թեյավճար թողնել, հետևիցդ ընկած կվազի փողոցով, որ վերադարձնի։
Որպեսզի չստացվի, որ ինչ-որ գովք արեցի ռեստորանների, ինչը առնվազն տարօրինակ կթվար ինձ անձամբ ճանաչողներին (մեծ հաշվով ես հակառեստորանային տեսակ եմ, արևմուտքի ռեստորանամոլությունը լավագույն դեպքում արհամարհանք է ինձ մոտ առաջացնում* - էս աստղանիշը դրեցի, որ ներքևում մի բան պատմեմ) - ուղղակի փորձում եմ օբյեկտիվորեն դատել ռեստորանային բիզնեսի անհրաժեշտության և գրավչության մասին մարդկանց բավական զգալի զանգվածի կյանքում, բայց կարող եմ spotlight-ն ուղղել նաև տնային հյուրընկալության միջավայրում շփման հրապույրների վրա․ նախ, մարդուն ավելի լավ զգում ես հենց իր տան պատերի ներսում և բնականաբար շփումն ավելի բնական, ազատ և եթե կուզես՝ խորն է ստացվում, ուտելիքն ավելի համով կարող է լինել (կամ, ի դեպ, չլինել), ամեն դեպքում՝ ավելի բազմատեսակ և անսահմանափակ (թեև սա հեչ էլ դրական հրապույր չի :) ), ավելի երկար ես մնում, տեղաշարժվելու հնարավորություն կա, ինչով ընդլայնվում է շփման ձևերի տեսակը, ֆինանսապես ավելի ճիշտ է՝ անիմաստ մեծ գումարներ չես վատնում, և վերջապես ավելի մեծ պատվի ես արժանացնում մարդուն տանդ հյուրընկալելով՝ եփել-թափելու, տնային անդորրդ խախտելու նեղությունները հանձն առնելով, մինչդեռ ռեստորան տանելով, ըստ էության, ջանք չես թափում կամ թափածդ ջանքերն այդքան ակնհայտ չեն։ Վերջինիս հետ կապված մի բան հիշեցի․ շեֆիս տուն հյուրընկալվելիս սկզբում միշտ ինչ-որ բան էի առնում-տանում, ասենք՝ շոկոլադ կամ քաղցրավենիք՝ դե, հասկանալիորեն ոչ էժան, ու մի օր շեֆիս կինը շատ զարմացավ, երբ իմացավ, որ ես թխել գիտեմ, հետո ուրիշից իմացա, որ ասել էր՝ բա եթե Բարեկամը գիտի թխել, ինչի [լայաղ չի անում] իր թխածը բերի՝ մեր տուն գալիս, փոխարենը խանութից [պետական] ինչ-որ [զիբիլ] ա բերում։ Իսկ ինձ համար թխել-տանելը թե՛ ավելի հաճելի կլիներ, թե՛ ֆինանսապես էլ ձեռնտու․ այ սենց ա, դե արի մարդկանց լավություն արա :)) Բայց դե ես հայաստանյան հոգեբանությամբ էի (որ բերածիդ արժեքը իր գնապիտակով է որոշվում), հիմա արդեն ուղղվել եմ :)
* Ուրեմն, աղջիկս փոքր ժամանակ (մի 9-10 տարեկանում) մի անգամ հյուր էր գնացել մի ավստրալիացի դասընկերուհու տուն և շատ զարմացել էր հյուրասենյակի պատին, կենտրոնական տեղում կախված մի տախտակ տեսնելով, որի վրա ամրացված (և ամրացվում) էին այդ ընտանիքի երբևէ հաճախած ռեստորանների ․․․ ուշադրությու՛ն - վճարած հաշվի կտրոնները! Ընկերուհին ասաց, որ դա իրենց ընտանեկան բարի ու պայծառ հիշողությունների տախտակն է։ Այ այդպիսի արևմտյան արժեքներ․․․
Հ․Գ․ Վիշապ ջան, ոտքս ընկնի Կալիֆորնիա, գյուղ Արևահովիտ, գալու եմ ձեր տուն հյուր՝ սթեյք ուտելու։ Խոստանում եմ հետս ավստրալիական համով գինի բերել` հատուկ սթեյքի համար, հուսով եմ՝ դիետադ մի երկու ժամով կթարգես :))
Իսկ երբևէ մտածե՞լ ես, թե մարդու մոտ կախվածությունը հաճույքից ինչու է ներդրված․ փորձությու՞ն է, թե՞ անհրաժեշտություն։ Թե՞ երկուսն էլ։
...
Հա բա ոնց չեմ մտածել։ Ինձ թվում է, էն Եվայի ու Ադամի դրախտում կերած խնձորը լուրջ մոմենտ էր ու էդ էշերը, որ լռվեին սթեյք ուտելու վրա, հիմա մարդիկս էս քաքի մեջ չէինք հայտնվի։
Հա բա ոնց չեմ մտածել։ Ինձ թվում է, էն Եվայի ու Ադամի դրախտում կերած խնձորը լուրջ մոմենտ էր ու էդ էշերը, որ լռվեին սթեյք ուտելու վրա, հիմա մարդիկս էս քաքի մեջ չէինք հայտնվի։
Չլնող բան էր։ Սթեյքի համար նախ պետք ա կենդանի կարողանային սպանել, իսկ առանց առաջնային մեղքի ձեռքբերման դա անողը չէին, դրա համար նախ խնձոր էր պետք ուտել։
Չլնող բան էր։ Սթեյքի համար նախ պետք ա կենդանի կարողանային սպանել, իսկ առանց առաջնային մեղքի ձեռքբերման դա անողը չէին, դրա համար նախ խնձոր էր պետք ուտել։
Այ տեսնում ես, դու Աստվածաշունչ չես կարդացել։ Ասում է՝
Սակայն սրտիդ բոլոր ուզածին պէս անասուններ մորթիր, եւ միս կեր, քո Եհովայ Աստուծոյ քեզ տուած օրհնութեան համեմատ քո ամեն դռներումը. Անմաքուրը եւ մաքուրը ուտեն նորան կ այծեամի եւ եղջերուի պէս։
Իսկ Ադամն ու Եվան դրախտի այգում սթեյք են կերել ու խորոված, պարտադիր չի, որ իրենք մորթած ու բաստուրմա դրած լինեն, դրախտում խոհարար ու մատուցողներ են եղել, ուղղակի էդ մանրուքը բաց է թողնված։ Իսկ խնձորը շաքար է, ու դրա կծելը հենց առաջին մեղքն է եղել։
Այ տեսնում ես, դու Աստվածաշունչ չես կարդացել։ Ասում է՝
Իսկ Ադամն ու Եվան դրախտի այգում սթեյք են կերել ու խորոված, պարտադիր չի, որ իրենք մորթած ու բաստուրմա դրած լինեն, դրախտում խոհարար ու մատուցողներ են եղել, ուղղակի էդ մանրուքը բաց է թողնված։ Իսկ խնձորը շաքար է, ու դրա կծելը հենց առաջին մեղքն է եղել։
Համոզեցիր։ Էդ դեպքում խնձորը ինչի՞ կամ ու՞մ համար էր ստեղծված։
Համոզեցիր։ Էդ դեպքում խնձորը ինչի՞ կամ ու՞մ համար էր ստեղծված։
Խնձորը, կամ արգելված քաղցր պտուղը որոգայթ էր մարդկանց սթափությունն ու ողջամտությունը պարզելու։
Մարդիկս տեստը չանցանք և ցույց տվեցինք, որ հիմար ենք։
Իսկ հիմարներին դրախտի այգուց վտարում են, որովհետև կարող ա այգին սկսեն կեղտոտել, ծաղիկները վնասել, բան․․․ էդ սաղ թանկ ա նստում Աստծու վրա։
ես էդ պատմության մեջ բոլե մենյե լեգիտիմություն ունեմ: Մենք ըտուց վտարվեցինք ոչ թե կասկածելի ինչ-որ մրգի պատճառով, այլ Լիլիթ կոչեցյալի, որի տղա լինելը չկարացա թաքցնեմ մինչև վերջ:
One_Way_Ticket
20.07.2023, 02:07
Ուտելը օրգանիզմի համար հաճույք է, որպես սնունդ ու էներգա ընդունելու արարողակարգ, կենդանիների մոտ էլ է նույնը (ասենք նայեք ոսկոր կրծող շան դեմքին), բայց որպես մշակույթի գերագույն տարր ու կուլտ, վայթե դարձել է վերջին մի երկու հազար տարում, իսկ հասել իր քաղքենիության գագաթնակետին՝ վերջին հարյուր տարվա մեջ, երբ որ սննդի արդյունաբերությունն ու բիզնեսը դառավ կապիտալիզմի հիմքերից մեկը, ու կողքից էլ աճեց ու թափ առավ մեծ քույր նորին գերազանցություն առողջապահական համակարգը։
Էսօրվա սնունդի ֆետիշի ու բազմազանության հիմնական պատճառը բիզնեսն է ու մարդկանցս հիմարությունը, մակերեսայնությունն ու ձանձրանալու հակումները, ու իմ կարծիքով էս ամենը ահագին նման է թմրանյութերի հետ կատարվողին։
Մենք հազարավոր տարիներ պարզ սնունդով ապրել ենք, ու ես կարծում եմ՝ էլի հազարավոր տարիներ նույն պարզ սնունդով կարող էինք առողջ ապրել առանց լիքը ավելորդ ֆիքստուլությունների, անիմաստ պրոբլեմների, վատնվող ռեսուսների, քիմիական թափոնների, գերնոր հիվանդությունների, ճարպակալությունների ու դեգեներատացման։ Մենք առհասարակ կենդանիներից հիմար ենք, որովհետև կենդանիները գոնե գիտեն ինչն է իրենց համար օգտակար, ինչը՝ վնասակար։
Էս կարգինը հիշեցի ։)
https://www.youtube.com/watch?v=rErcpknoD_4
Հա բա ոնց չեմ մտածել։ Ինձ թվում է, էն Եվայի ու Ադամի դրախտում կերած խնձորը լուրջ մոմենտ էր ու էդ էշերը, որ լռվեին սթեյք ուտելու վրա, հիմա մարդիկս էս քաքի մեջ չէինք հայտնվի։
Չգիտեմ, սոփեստություն կա էդ հայեցակարգիդ մեջ մի տեսակ։ Եթե ըստ Ասվտածաշնչի, խնձորը կերան՝ դարձան մեղսունակ, բա չուտելու խորհրդին դեմ գնալն արդեն մեղսունակության դրսևորում չի՞։
․․․
Վիշապի հնարավոր պատասխան․
- Ուտելուց առաջ մենակ հիմար էին, ուտելուց հետո դարձան հիմար ու մեղսունակ։
Իմ հաջորդող պատասխան․
- Չէէէ, առնվազն եվան մեղսունակ էր․ գաղթակղվելը (օձից) բա մեղքի դրսևորում չի՞։ Ադամը հիմար էր, հա, բայց ոնց որ թե հիմարությունն էլ մեղք ա, ու կարգին ծանրակշիռ մեղք, որովհետև դրա հետևանքները բազմաճյուղ-մեղսածին են։
Չգիտեմ, սոփեստություն կա էդ հայեցակարգիդ մեջ մի տեսակ։ Եթե ըստ Ասվտածաշնչի, խնձորը կերան՝ դարձան մեղսունակ, բա չուտելու խորհրդին դեմ գնալն արդեն մեղսունակության դրսևորում չի՞։
․․․
Վիշապի հնարավոր պատասխան․
- Ուտելուց առաջ մենակ հիմար էին, ուտելուց հետո դարձան հիմար ու մեղսունակ։
Իմ հաջորդող պատասխան․
- Չէէէ, առնվազն եվան մեղսունակ էր․ գաղթակղվելը (օձից) բա մեղքի դրսևորում չի՞։ Ադամը հիմար էր, հա, բայց ոնց որ թե հիմարությունն էլ մեղք ա, ու կարգին ծանրակշիռ մեղք, որովհետև դրա հետևանքները բազմաճյուղ-մեղսածին են։
Բարեկամ ջան, էսօր ի՞նչ ես կերել։ :love
Էդ ծառի պտուղը իմացության էր, մեղսունակության չէր, այսինքն Ադամն ու Եվան հա էլ մեղսունակ են եղել ու գժի թուղթ չեն ունեցել։
Եթե անմեղսունակ լինեին, ապա բարեգութ Աստված իրենց ոչ թե կվտարեր դրախտից՝ օձից գայթակղվելու համար, այլ կներեր ու կուղարկեր հոգեբանի, կամ հոգեբույժի մոտ սեանսների, իսկ ամենահավանականը՝ կնստացներ կարնիվորի վրա։
Բայց ենթադրաբար, Ադամն ու Եվան առողջ էին ու կուշտ կերած, ուղղակի օձը եկավ ու ասեց՝ սթեյքից հետո քաղցր պտուղը լավ է իմացությանը՝ պուպուլիկի ու նունուշիկի տեղերը կիմանաք, թզենու տերևով կծածկեք ու կղզղնեք իրարու։ Սրանք էլ դրանից հետո սկսեցին կոֆեն շաքարով խմել, կամ ֆտառոյից հետո միրգ մատուցել ու ծխել սեքսից հետո։ Հիմա Աստված ո՞նց վերաբերվեր էս բառադիներին։
ես էդ պատմության մեջ բոլե մենյե լեգիտիմություն ունեմ: Մենք ըտուց վտարվեցինք ոչ թե կասկածելի ինչ-որ մրգի պատճառով, այլ Լիլիթ կոչեցյալի, որի տղա լինելը չկարացա թաքցնեմ մինչև վերջ:
Լիլիթը տռանս էր, ու սատանայի կողմից պլաստիկ վիրահատությունների էր ենթարկվել: Իսկ Ադամը (դու չէ) ստրեսից ինսուլինային դիմադրողականություն էր ձեռք բերել ու տեստոստերոնի պակաս, ու դրա համար Եվայով չէր բավարարվում ու մտքի մեջ Լիլիթին էր պատկերացնում, ու էդ ժամանակ նաև ածխաջրերի վրա էր նստած ու տագնապներ ուներ։
Բարեկամ ջան, էսօր ի՞նչ ես կերել։ :love
Էսօր դեռ բարեբախտաբար ոչինչ չեմ կերել, Վիշապ ջան։
Բարեկամ ջան, էսօր ի՞նչ ես կերել։ :love
Էդ ծառի պտուղը իմացության էր, մեղսունակության չէր, այսինքն Ադամն ու Եվան հա էլ մեղսունակ են եղել ու գժի թուղթ չեն ունեցել։
Եթե անմեղսունակ լինեին, ապա բարեգութ Աստված իրենց ոչ թե կվտարեր դրախտից՝ օձից գայթակղվելու համար, այլ կներեր ու կուղարկեր հոգեբանի, կամ հոգեբույժի մոտ սեանսների, իսկ ամենահավանականը՝ կնստացներ կարնիվորի վրա։
Բայց ենթադրաբար, Ադամն ու Եվան առողջ էին ու կուշտ կերած, ուղղակի օձը եկավ ու ասեց՝ սթեյքից հետո քաղցր պտուղը լավ է իմացությանը՝ պուպուլիկի ու նունուշիկի տեղերը կիմանաք, թզենու տերևով կծածկեք ու կղզղնեք իրարու։ Սրանք էլ դրանից հետո սկսեցին կոֆեն շաքարով խմել, կամ ֆտառոյից հետո միրգ մատուցել ու ծխել սեքսից հետո։ Հիմա Աստված ո՞նց վերաբերվեր էս բառադիներին։
Հիմա Աստված ո՞նց վերաբերվեր էս բառադիներին - :))
Էդքան էլ պարզ չի (ինձ համար)։ Եթե խնձորն ուտելը առաջնային մեղքն ա եղել (original sin), այսինքն, դրանից առաջ երբեք մեղք չէին գործել (կարային, բայց չեն գործել), էդ չգործելը գիտակցաբա՞ր էր, թե՞ պատահաբար։ Որովհետև եթե "չար ու բարի"-ի մասին տեղյակ չէին մինչև խնձորն ուտելը, որտեղի՞ց պիտի իմանային մեղքն ինչ ա, այսինքն, տարբերեին մեղք գործելը չգործելուց, ու որ օրինակ, չենթարկվելը օրենքին վատ բան ա, մեղսագործություն։ Չէ՞ որ էդ իմանալու համար նախ խնձորն էր պետք ուտել՝ որ լավը վատից, չարը բարուց տարբերեն։ Փակ շղթա ա ստացվում։
Համ էլ քո ասածից ստացվում ա, որ մենակ սթեյքի վրա նստելու դեպքում վտանգ կա, որ պուպուլիկի ու նունուշիկի տեղերը մոռացվեն :))
Աշվագանդայի վրա եմ արդեն 5 օր ա: Հետաքրքիր զգացողություններ ունեմ: Չգիտեմ ինչ կտա:
Հա, մեկ էլ՝ սկսել եմ, Անահիտի խորհրդով, ոտաբոբիկ անտառում զբոսնել, ու երկար observe անել ծառերի ու տերևների երակներն ու արմատները: Մերսի խորհրդիդ համար, Ան: Տեսնենք:
Օր 5 կամ 6 առանց շաքարի
Առանց շաքար նկատի ունեմ՝ առանց շաքար, արհեստական շաքար, հաց, կամ ցանկացած բան որի վրա շաքար կա, ինչպես նաև միրգ ու նմանատիպ ցանկացած քաղցր բան։
- Գլխացավս նոր թողել ա։ Հիմա լրիվ օքեյ եմ։
- Ոչ մի էներգիայի պակաս կամ բան չեմ զգում։ Լրիվ նորմալ եմ։
- Ոչ դրական փոփոխություն կա հիմա, ոչ բացասական։
- Օրը 2 անգամ եմ ուտում՝ 1 անգամ բալանսավորված խառը բաներ՝ բանջարեղեն, բրինձ մրինց, ու սպիտակոց՝ հավի կրծքամիս։ 2-րդ անգամ, մաքուր մեծ պորցիայի միս՝ հիմալայան աղով։
Հիմա պիտի որ դրական արդյունքները սկսեն գալ, տեսնենք, կարևորը էն ծանր մասը անցած ոնց որ։
Իսկ Աշվագանդան, կարելի ա ասել, տագնապներիս 70 տոկոսը հինգ օրվա մեջ հավասարեցրեց զրոյի: Ուղղակի ուրիշ բանում ա հիմա էլ խնդիրը. տագնապ գրեթե չունեմ, նորմալ օրեկան 8 ժամս սկսել եմ քնել, բայց վեր կենալուց՝ ինչ-որ dull զգացողություն ունեմ կյանքի, ապագայիս ու առօրյայիս վերաբերյալ: Ամեն ինչ dull ա թվում ու անիմաստ, ու դա միմիայն լինում ա զարթնելուց հետո: Ինչ-որ խառըխշտիկ երազների ժայթքումների արդյունքում զարթնում եմ էդ անիմաստ աուռայով:
Դա էլ երևի դեպրեսիան ա, որին Աշվագանդան չի կարողանում հաղթել: Դեղի լավն էն ա, որ երկուսը միասին լուծում թողում էր ու կյանքիդ, առօրյայիդ ու ապագայիդ հետ կապված drive-ին ձեռք չէր տալիս (բայց ինչի հաշվին. կողքից ուրիշ այլանդակ տհաճ էֆեկտների):
Մի խոսքով, կշարունակեմ ևս 25 օր (որ գոնե ինքս ինձ ասած լինեմ՝ փորձեցի), բայց եթե dull-ության զգացողությունը persist արեց՝ կվերադառնամ դեղիս՝ ինչքան էլ, որ ներկա բույսը տագնապներիս օգնում ա: Բայց դա հերիք չի ինձ ապրելու համար:
Ուլուանա
20.07.2023, 14:15
Հա, մեկ էլ՝ սկսել եմ, Անահիտի խորհրդով, ոտաբոբիկ անտառում զբոսնել, ու երկար observe անել ծառերի ու տերևների երակներն ու արմատները: Մերսի խորհրդիդ համար, Ան: Տեսնենք:
Նենց ես գրել`Անահիտի խորհրդով, կարծես Անահիտն անձամբ քեզ խորհուրդ ա տվել անտառում ոտաբոբիկ քայլել :D: Ընդամենը անտառային թերապիայի մասին տվածս նյութում ոտաբոբիկ քայլելու մասին էլ բան կար :)): Ամեն դեպքում զգույշ քայլի: Ի դեպ, եթե դեռ չես կարդացել, 3-րդ մասն էլ կարդա ;):
Խորին շնորհակալությունս նաև enna-ին՝ իր փորձով կիսվելու համար :love
Նենց ես գրել`Անահիտի խորհրդով, կարծես Անահիտն անձամբ քեզ խորհուրդ ա տվել անտառում ոտաբոբիկ քայլել :D :
այո, դու երեկ անձամբ ինձ մեսենջերով շշնջացիր, որ հանվեմ ամբողջովին ու օրը 4 ժամ անտառում տկլոր ու խելագարված վազեմ՝ միստր բինի արջուկը ձեռս: Դու ասեցիր, որ արջուկի միջի թելերին պիտի ուշադրություն դարձնեմ վազելու ընթացքում, որ սթրեսս պակասի: Ու ասեցիր նաև, որ եթե հասարակական կարգը խախտելու համար ինձ՝ տկլորիս, բռնեն՝ ասեմ, որ կապնվեն Նյու Յորք՝ անտառային թերապիայի գծով Անահիտին:
Աշվագանդայի վրա եմ արդեն 5 օր ա: Հետաքրքիր զգացողություններ ունեմ: Չգիտեմ ինչ կտա:
Դու 4 տարի առաջ էլ էիր (https://www.akumb.am/showthread.php/2225-%D5%80%D5%A1%D6%80%D6%81%D5%A5%D6%80-%D5%A2%D5%AA%D5%AB%D5%B7%D5%AF%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%AB%D5%B6?p=2591964&viewfull=1#post2591964) ինչ-որ դեղաբույսերի հետ հույսդ կապում, փորձերից դասեր չքաղեցի՞ր:
4 տարի առաջ էլ էիր[/URL] ինչ-որ դեղաբույսերի հետ հույսդ կապում, փորձերից դասեր չքաղեցի՞ր:
լսի չեմ կարող կառնիվոր անել, դա իմ ուժերից վեր ա հասկացի :)) :ճճ
դատապարտված եմ էսպիսի turbulent կյանքի: Հա, ընդունում եմ, որ չունեմ բավականաչափ կամքի ուժ … ինչ անեմ …
քո ասած սնդդային ռեժիմները կյանքիս գույների 70 տոկոսը կվերացնեն … էլ ի՞նչ կմնա տակը ապրելու (որպես հետաքրքրություն): Հա, ընդունում եմ, որ թմրամոլ եմ (սննդի) , բայց չեմ կարողանում հրաժարվել …
լուրջ ա իմ մոտ:
Իսկ անընդհատ փորձերս էլ՝ «պայքար պայքար մինչև վերջ» սկզբունքով ա ու հույսով, որ «օգնիր ինքդ քեզ, և տիեզերքը քեզ կօգնի» ֆրազան կիրառելով կյանքումս (բույսեր ման գալով) ՝ մի բանի կհասնեմ: Բայց չեմ կարողանու՜՜՜՜՜մ քաղցրից հրաժարվել (մրգերից) … իրոք եմ ասում. ուժերիցս վեր ա … ://
հա, ընդունում եմ, որ բուլիմիայով տառապող հիվանդ եմ (գոնե ժխտման մեջ չեմ. էդ ընդունելու էտապը հաղթահարել եմ), բայց գլխավոր քայլը՝ կամքի ուժ հավաքելն ու ստոպ տալը չի ստացվում: Չեմ կարողանում, հասկացի:
լսի չեմ կարող կառնիվոր անել, դա իմ ուժերից վեր ա հասկացի :)) :ճճ
դատապարտված եմ էսպիսի turbulent կյանքի: Հա, ընդունում եմ, որ չունեմ բավականաչափ կամքի ուժ … ինչ անեմ …
քո ասած սնդդային ռեժիմները կյանքիս գույների 70 տոկոսը կվերացնեն … էլ ի՞նչ կմնա տակը ապրելու (որպես հետաքրքրություն): Հա, ընդունում եմ, որ թմրամոլ եմ (սննդի) , բայց չեմ կարողանում հրաժարվել …
լուրջ ա իմ մոտ:
Իսկ անընդհատ փորձերս էլ՝ «պայքար պայքար մինչև վերջ» սկզբունքով ա ու հույսով, որ «օգնիր ինքդ քեզ, և տիեզերքը քեզ կօգնի» ֆրազան կիրառելով կյանքումս (բույսեր ման գալով) ՝ մի բանի կհասնեմ: Բայց չեմ կարողանու՜՜՜՜՜մ քաղցրից հրաժարվել (մրգերից) … իրոք եմ ասում. ուժերիցս վեր ա … ://
Կետո արա։ Քաղցրի ու խմորների տեղը քյարաուզ կեր, պոպոք-պնդուկ, մաքսիմում՝ նուշի կարագ, եթե ուշքից գնում ես։
Մրգերից՝ չափավոր հատապտուղներով յոլա գնա։ Չես մեռնի, հակառակը՝ կյանքիդ գույները կսկսեն մի քիչ բնական ու իրական դառնալ։
1. Կինոթատրոն գնալուց առաջ, ինձ, բացի էն ֆիլմը որ պիտի նայեմ, էնտուզիազմով ա լցնում նաև պոպկոռն առնելու ու դահլիճում ֆիլմի վախտ կռծոտելու ախորժելի միտքը: Դա կինոթատրոն գնալու րիտուալի մի մասն ա: Եթե հանեցի՝ էդ experience-ը կաղքատիկանա ու գույնը կկորցնի մի տեսակ՝ ինչքան էլ, որ ֆիլմը լավն ա լինելու:
2. Բասեյն գնալուց առաջ՝ մտածում եմ, որ լողալուց հետո դուրս եմ գալու շոգին մի տեռասսայում նստեմ սառը պիվա կամ հյութ խմեմ՝ ֆիստաշկա ու չիպս կռծոտելով ու արդեն իսկ՝ բասեյն գնալու րիտուալս complete ա լինում: Եթե ֆիստաշկեն ու պիվեն, կամ տեռասսայում նստելը հանեցի՝ մի տեսակ բասեյն գնալու ու էդ ամբողջ րիտուալի գույնն աղքատիկանում ա: Ու էնտուզիամս նվազում ա:
3. Ձմեռվա բքին եթե ինչ-որ տեղ ուզում եմ գնամ սկի քշեմ՝ մտածում եմ, որ սկիից հետո՝ սարերի խորքում գողտրիկ, կորած ինչ-որ հին ռեստորան եմ գտնելու, մտնեմ՝ սթեյք պատվիրեմ՝ հալած պանիրն ու տապակած կարտոֆիլը վրան, մի բաժակ կարմիր գինի ու էդ ուտելու ընթացքում վայելելու եմ ձմեռային արձակուրդս՝ խարույկով մի գողտրիկ կորած-մոլորած ռետրո ռեստորանում: Եթե սթեյքը, հետը մատուցվող ընտիր թխած հացը, փոքրիկ ամանչիկի մեջ լցված մայոնեզը, վրան լցված հալած պանիրն ու տապակած կարտոֆիլը ու գինին հանում եմ՝ էդ սկի քշելու experience-ը դառնում ա անկապ մի բան ու կորցնում ա իր գույնը ու էլ ինձ էնտուզիազմ չի տալիս:
4. Ասենք առավոտ շուտ լավ աշնանային, հով, կիսացրտոտ, տերյանական մի հատ աշուն ա, ու պիտի առավոտը վեր կենամ ու գնամ կայարան՝ մեկին դիմավորեմ: Դզում ա: Կայֆ ա: Նամանավանդ՝ աշունն էլ իմ սիրած սեզոնն ա: Բայց … !!!
Կայարանում էդ մարդուն սպասելուց՝ իմ հեքիաթային րիտուալի մեջ մտնում ա կողքի բուլկիանոցից ցրտին մի հատ տաք կապուչինո վերցնել՝ խնձորի պյուրեի նաչինկայով մի հատ հացաբուլկեղենի ընկերակցությամբ, նստել , վայելել մաքուր օդն ու գնացքների գնալ-գալը՝ խմելով կապուչինոս ու կռծոտելով հացաբուլկեղենս: Եթե վերջիններս ջնջում եմ՝ էդ աշնանային իմ զով experience-ը իր համնուհոտը կորցնում ա:
5. Աուշվից էի գնացել՝ կոնցենտրացիոննի լագերները վիզիտ անելու: Առաջին հարկում տուրիստների համար բուֆետ են սարքել (շատ ամմառալնի, ի դեպ. բա տենց բան անում ե՞ն. լեհերն են էլի … ոնց որ լագերի ճաշարանում քեզ զգաս՝ վառված մարդկանց միսը ուտելով: Հետո տուն գալուց էի հասկացել ՝ ինչ ամմառալնի բան ա տենց memorial-ներում նմանատիպ ճաշարանների առկայությունը: Մի խոսքով, Աուշվիցի իմ վիզիտը նաև գունավորեց էդ ճաշարանում նստելը ու հավեսով հաց ուտելը: Եթե դա հանեի՝ մի տեսակ էն չէր լինի:
7. Ան Ֆրանկի տունը վիզիտ անելու վախտ՝ մտածում էի 2 ժամ հետո երբ ենք վերջը էդ անտեր պիցցայանոցը գնալու՝ մի քիչ թեթևանանք ու էս անտեր Ամստերդամի վիզիտիցս մի բան հասկանամ գոնե:
Հա, ես հիվանդ եմ: Դա արդեն ընդունել եմ:
Երկրորդ էտապը բուժվելն ա, բայց կամքի ուժս չի հերիքում:
1. Կինոթատրոն գնալուց առաջ, ինձ, բացի էն ֆիլմը որ պիտի նայեմ, էնտուզիազմով ա լցնում նաև պոպկոռն առնելու ու դահլիճում ֆիլմի վախտ կռծոտելու ախորժելի միտքը: Դա կինոթատրոն գնալու րիտուալի մի մասն ա: Եթե հանեցի՝ էդ experience-ը կաղքատիկանա ու գույնը կկորցնի մի տեսակ՝ ինչքան էլ, որ ֆիլմը լավն ա լինելու:
2. Բասեյն գնալուց առաջ՝ մտածում եմ, որ լողալուց հետո դուրս եմ գալու շոգին մի տեռասսայում նստեմ սառը պիվա կամ հյութ խմեմ՝ ֆիստաշկա ու չիպս կռծոտելով ու արդեն իսկ՝ բասեյն գնալու րիտուալս complete ա լինում: Եթե ֆիստաշկեն ու պիվեն, կամ տեռասսայում նստելը հանեցի՝ մի տեսակ բասեյն գնալու ու էդ ամբողջ րիտուալի գույնն աղքատիկանում ա: Ու էնտուզիամս նվազում ա:
3. Ձմեռվա բքին եթե ինչ-որ տեղ ուզում եմ գնամ սկի քշեմ՝ մտածում եմ, որ սկիից հետո՝ սարերի խորքում գողտրիկ, կորած ինչ-որ հին ռեստորան եմ գտնելու, մտնեմ՝ սթեյք պատվիրեմ՝ հալած պանիրն ու տապակած կարտոֆիլը վրան, մի բաժակ կարմիր գինի ու էդ ուտելու ընթացքում վայելելու եմ ձմեռային արձակուրդս՝ խարույկով մի գողտրիկ կորած-մոլորած ռետրո ռեստորանում: Եթե սթեյքը, հետը մատուցվող ընտիր թխած հացը, փոքրիկ ամանչիկի մեջ լցված մայոնեզը, վրան լցված հալած պանիրն ու տապակած կարտոֆիլը ու գինին հանում եմ՝ էդ սկի քշելու experience-ը դառնում ա անկապ մի բան ու կորցնում ա իր գույնը ու էլ ինձ էնտուզիազմ չի տալիս:
4. Ասենք առավոտ շուտ լավ աշնանային, հով, կիսացրտոտ, տերյանական մի հատ աշուն ա, ու պիտի առավոտը վեր կենամ ու գնամ կայարան՝ մեկին դիմավորեմ: Դզում ա: Կայֆ ա: Նամանավանդ՝ աշունն էլ իմ սիրած սեզոնն ա: Բայց … !!!
Կայարանում էդ մարդուն սպասելուց՝ իմ հեքիաթային րիտուալի մեջ մտնում ա կողքի բուլկիանոցից ցրտին մի հատ տաք կապուչինո վերցնել՝ խնձորի պյուրեի նաչինկայով մի հատ հացաբուլկեղենի ընկերակցությամբ, նստել , վայելել մաքուր օդն ու գնացքների գնալ-գալը՝ խմելով կապուչինոս ու կռծոտելով հացաբուլկեղենս: Եթե վերջիններս ջնջում եմ՝ էդ աշնանային իմ զով experience-ը իր համնուհոտը կորցնում ա:
5. Աուշվից էի գնացել՝ կոնցենտրացիոննի լագերները վիզիտ անելու: Առաջին հարկում տուրիստների համար բուֆետ են սարքել (շատ ամմառալնի, ի դեպ. բա տենց բան անում ե՞ն. լեհերն են էլի … ոնց որ լագերի ճաշարանում քեզ զգաս՝ վառված մարդկանց միսը ուտելով: Հետո տուն գալուց էի հասկացել ՝ ինչ ամմառալնի բան ա տենց memorial-ներում նմանատիպ ճաշարանների առկայությունը: Մի խոսքով, Աուշվիցի իմ վիզիտը նաև գունավորեց էդ ճաշարանում նստելը ու հավեսով հաց ուտելը: Եթե դա հանեի՝ մի տեսակ էն չէր լինի:
7. Ան Ֆրանկի տունը վիզիտ անելու վախտ՝ մտածում էի 2 ժամ հետո երբ ենք վերջը էդ անտեր պիցցայանոցը գնալու՝ մի քիչ թեթևանանք ու էս անտեր Ամստերդամի վիզիտիցս մի բան հասկանամ գոնե:
Հա, ես հիվանդ եմ: Դա արդեն ընդունել եմ:
Երկրորդ էտապը բուժվելն ա, բայց կամքի ուժս չի հերիքում:
Ալկոհոլիկի, կամ ծխելը թարկել չկարողացողի հոգեբանություն է, որ իր կյանքի սաղ իրադարձությունները ասոցացնում ու գունավորում է ծխելով կամ խմելով, ասենք առավոտ բալկոնում կոֆեով ծխելը, էսինիչի ժամանակ, էնիչից հետո/առաջ ծխելը, կամ խմելը ու նման այլ տափակաբանություններ: Զարմանալիորեն, լիքը մարդ էդ սաղ կայֆերն անում է առանց ծխելու ու խմելու, տեսնես ո՞նց են ապրում իրենց սևուսպիտակ կյանքով ու ձանձրույթից չեն մեռնում:
Իրականում, նման չնչինությունների, մասնավորապես ուտելիքի/խմելիքի մեջ կյանք ներդնելը դեպրեսիայի ախտանիշներից մեկն է վայթե, ու էդ ռիտուալների պահանջը շաքարի չարաշահման ու դոֆամինային կախվածության հետևանք է, ու ոչ թե «հոգևոր պահանջ», այսինքն էդ «արժեքները» քո ստերեոտիպային իլյուզիաներն են ավելի շատ ստեղծված բակտերիաներիդ կողմից, քան թե ուղեղիդ։
Որոշ պուպուշ հոգեբույժներ կան, որոնց կարելի է լսել.
https://youtu.be/UyoysEgln78
https://youtu.be/-_K4Uf9smi8
Իսկ անտիդեպրեսանտներ պարբերաբար ընդունելս 2008 թվից՝ մեկ էլ տեսար՝ մոտակա տարիներին տվեց ու լյարդիս հերը անիծեց (միշտ դրանից եմ վախեցել) ու ասենք ցեռոզ բան …
բայց դե ինչ անեմ … բանը բանից անցել ա արդեն:
Դրա համար՝ տարիների ընթացքում ստավկեն անընդհատ ավոկադոյի վրա եմ դրել (ասում են՝ լյարդը մաքրում ա) , որ ինչ-որ counterbalance անեմ՝ լյարդս պաշտպանելով …
բայց դե գիտակցում եմ, որ ամեն պահի ամեն մի հատ քաք կարա ջրի երես դուրս գա: 15 տարի քիմիա ընդունելը լյարդի համար՝ հանաք բան չի:
Էհ …
Ուրեմն անցած տարի որ Հայաստան էինք գնացել, պլանավորել էիք, որ անպայման պոնչիկանոց գնանք ու պոնչիկ ուտենք կակաոյով, նախկինում իմ սիրած բաներից էր։
Մոռացանք։:pardon
Բայց Գերմանիայում մի երկու անգամ ինձ թույլ տվեցի Թիքեթի սիրած հոֆբրայ խմել։
Մեկը խմել եմ սարերում արշավի ժամանակ՝ առանց որևէ չիփսի, կամ բուրգերի՝
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AIL4fc9Y1GyCuyh3OcdlDz_r9RhBfXX3RKc5zRcZVzhLc-zeiIJ0LXGzN0alGecN1lN86wgpHxoiacJVmdJTY2yOkL-OZlCCmLQqq9Zb75UZgpzPPsZUzGEkuXYudFPckYha0Zboexg05TdJrmm0kj_qLGnGWA=w3443-h1937-s-no?authuser=0
Մեհ․․․ Որ խմած չլինեի էլ, աշխարհի վերջը չէր լինի, բայց էդ օրը 12կմ քայլել էինք սարերով, կարելի էր։
Ձմռանը, Կանադայում ձների մեջ քարշ գալուց հետո ուզում էինք էդ սարի գլխի կաֆեում մեր ժամանակին սիրած սպանախով թխվածքաբլիթներից ուտեինք ու տաք շոկոլադ խմեինք, բայց յեքյա հերթ էր։
Մարդուկնիկ իրար նայեցինք, ասինք՝ հավես կա՞ հերթ կանգնելու, ու հանգիստ թողինք գնացինք տուն, առանց ափսոսանքների։
Ու առհասարակ չմո կախվածություններից ու պայմանականություններից ազատվելը հոյակապ զգաղոցություն է, իրական ազատության զգացողություն, որ չես փոխի ոչ մի տուֆտա բուլկու ու պոպկոռնի հետ։
Իսկ անտիդեպրեսանտներ պարբերաբար ընդունելս 2008 թվից՝ մեկ էլ տեսար՝ մոտակա տարիներին տվեց ու լյարդիս հերը անիծեց (միշտ դրանից եմ վախեցել) ու ասենք ցեռոզ բան …
բայց դե ինչ անեմ … բանը բանից անցել ա արդեն:
Դրա համար՝ տարիների ընթացքում ստավկեն անընդհատ ավոկադոյի վրա եմ դրել (ասում են՝ լյարդը մաքրում ա) , որ ինչ-որ counterbalance անեմ՝ լյարդս պաշտպանելով …
բայց դե գիտակցում եմ, որ ամեն պահի ամեն մի հատ քաք կարա ջրի երես դուրս գա: 15 տարի քիմիա ընդունելը լյարդի համար՝ հանաք բան չի:
Էհ …
Ընկեր, ավոկադոն լյարդը մաքրում է, եթե լյարդը վնասող սնունդը, կամ դեղը փոխարինում ես ավոկադոյով։
Չկա միջոց, որ ընդունես, կամ ուտես ու լյարդդ մաքրի միարժամանակ լյարդը վնասող բան ընդունելու հետ։
Լյարդը վերականգնելու ամենաէֆեկտիվ միջոցը սննդակարգը փոխելն ու վնասողներից հրաժարվելն է։
https://www.youtube.com/watch?v=3v1IhsdrOCU
:
Հա, ես հիվանդ եմ: Դա արդեն ընդունել եմ:
Երկրորդ էտապը բուժվելն ա, բայց կամքի ուժս չի հերիքում:
Ուտելիքը քեզ համար ի՞նչ դեր ա տանում։ Նկատի ունեմ երբ ուտելիքի մասին մտածում ես, ի՞նչ ես զգում։ Մի տեսակ նենց ծանոթ բաներ նկարագրեցիր, ամուսնուս մոտ տենց խնդիր կար, որ ուտելիքը միակ երջանկության աղբյուրն էր, ուր գնում էինք վերջը մեկա ուտուշ խմուշի շուրջ էր դառնում, ոչ թե մեր նպատակի։ Ոնց որ ինքն իրեն պարգևատրեր ուտելիքով ամենափոքր թափած ջանքի համար։ Տարբեր դիետաներ էինք փորձել, այդ թվում կետոն ու ոչ մեկը էֆֆեկտիվ չէր, ժամանակավոր էր օգնում ու էներգիա քամում։ Հետո ստրատեգիան փոխեցինք` ուտելիքը դարձնել ամեն ինչի կենտրոնը նայեցինք որպես ներքին կոնֆլիկտների հետևանք։
Զուգահեռ համ ուտելիքի վրա սկսեց աշխատել, համ հասկանալու համար, թե ուտելիքով ինչ կարիք ա իր մոտ փոխարինում։ Պարզվեց, որ դժվարանում ա ցանկություններ ունենալ, այսինքն ուտելիքը միակ հստակ բանն էր, որի շուրջ էմոցիա էր զգում ու հաճույք, մնացածը աչքին պարտականություն ու պարտադրանք էր։
Էդ ներքին կոնֆլիկտների մեջ խորանալուն զուգահեռ կետոյի անցավ ու հիմա ոնց որ ուտելիքի հանդեպ բուռն էմոցիաներն ու հաճույքի ձգտումը փոխարինվել ա կյանքի ուրիշ ասպեկտների հանդեպ հետաքրքրասիրությամբ, դժվաիություններից, ջանք թափելուց չի խուսափում, ասենք հիմա ակտիվ սովորում ա իրան հետաքրքիր թեմաներով ու ընդհանուր ավելի engaged ա իր ամենօրյա գործողությունների մեջ, որովհետև եթե առսջ մտածում էր պարտադրանք ա սաղ, ոչ թե իր ցանկությամբ ա անում, հիմա էդ ընտրության գաղափարն ա։ Իհարկե էս շատ սուբյեկտիվ օրինակ ա ու քեզ մոտ ուրիշ պատճառներ կարան լինեն, ամեն դեպքում կարծում եմ զուգահեռ պետքա անել։
թե «հոգևոր պահանջ», այսինքն էդ «արժեքները» քո ստերեոտիպային իլյուզիաներն են ավելի շատ ստեղծված բակտերիաներիդ կողմից, քան թե ուղեղիդ։
Որոշ պուպուշ հոգեբույժներ կան, որոնց կարելի է լսել.
https://youtu.be/UyoysEgln78
https://youtu.be/-_K4Uf9smi8
Իսկ ես հակված եմ մտածելու, որ մարդիկս դատապարտված ենք կարմայի գծած և ճամփին գծվող էս կամ էն ճանապարհի:
Դու որ տենց արխային խոսում ես՝ կետո, կառնիվոր բան … ուրեմն քեզ կարման ի սկզբանե (կամ էլ կյանքիդ որոշակի փուլից սկսած) կանաչ լույս ա տվել՝ էդ կարնիվորային հանգիստ վիճակին հասնելու համար:
Սա իմ սեփական համոզմունքն ա, բայց հլը թող տիեզերքը չուզենար, որ դու կետոյից անցնեիր կարնիվորի (կամ էլ հակառակը), ու «ուժեղ կամքի ուժ» ցուցաբերելով՝ հասնեիր էսօրվա նիհարությանդ ու խաղաղությանդ՝ տեսնեմ ոնց էիր դա անելու:
Ուրիշին դատելը հեշտ ա, ու ամեն ինչ վերագրել սեփական կամքի ուժին ու ասել՝ ամեն ինչ քո ձեռքում ա էս կյանքում, արա էն, ինչ ուզում ես՝ լսածս ամենամեծ բուլշիթերից մեկն ա:
Տիեզերքն ա, որ կողքից պայմաններ ա ստեղծում ու նենց ա սիտուացիան (հոգեբանական, սոցիալ, ընտանեկան, սիրային, պրոֆեսիոնալ) provoke անում՝ նպաստելով կառնիվոր անելուդ հաջողացնելուն՝ ստեղծելով էն իլյուզիան, իբր թե՝ «դու ինքդ հասար էդ ամեն ինչին» ՝ երկու ոտքդ մի կոշիկի մեջ դնելով:
Իսկ ես կասեմ, որ դա խաբկանք ա:
‘’Accept whatever may come to pass’’.
Ոչինչ մեր ձեռքում չի: Կամ եթե ինչ-որ բան մեր ձեռքում էլ ա՝ առանց «իրա» վալիդացիայի ու կանաչ լույսի ուզում ես՝ 70 տարի կետո արա՝ մեկ ա ոչ մի բանի չես հասնի:
Քո էսօրվա խաղաղ ու առողջ վիճակը քո ջանքերի վաստակը չի, այլ որ ինչ-որ պահից սկսած՝ ինքն ա տենց ուզել:
ԻՀԿ:
ամենափոքր թափած ջանքի համար։ Տարբեր դիետաներ էինք փորձել ու ոչ մեկը էֆֆեկտիվ չէր, ժամանակավոր էր օգնում ու էներգիա քամում։ Հետո ստրատեգիան փոխեցինք` ուտելիքը դարձնել ամեն ինչի կենտրոնը նայեցինք
Ինչքան էլ անտիդեպրեսանտները բերենք ասոցացնենք drug use -ի հետ ու self-destructive համարենք ՝ իմ կյանքում ջանքերի ու էներգիայի առումով իրենք ինձ օգնելուց բացի՝ ոչ մի այլ բան չեն արել: Կողքի պաբոչնի էֆեկտները չլինեին՝ ես հավերժ կխմեի դրանք ՝ առանց նույնիսկ էս թեմայով գրառում կատարելու:
Եթե կլասիկ թմրամոլությունը տանում ա ինքնակործանման, ապա իմ դեպքում ՝ անտիդեպրեսանտները մեծ դեր են ունեցել ինձ ավելի մոտիվացնելու, ավելի ջանք ու եռանդ թափելու, սովորելու, պրպտելու, ձեռնարկելու ու էդ ամեն ինչին եռապատիկ արագություն ու էներգիա տալուն:
Բայց դրա գինը եղել են պաբոչնի էֆեկտները:
Իսկ եթե խմած չլինեի դրանք՝ համոզված եմ, որ ինձ 20 անգամ ավելի miserable էի զգալու ու կյանքումս ոչինչ արած չէի լինելու (էն քչագույն տոկոս բանն էլ, որ արել եմ):
Հիմա որն ա լավ:
Անլուծելի պարադոքս ա:
Էդ նույն բանն ա, ոնց որ՝ ասես «գնա ու պայքարի էդ տղու կամ աղջկա համար, գնա ու ջանք գործադրի, ամեն ինչ քո ձեռքերում ա , մի օր ինքը քոնը կլինի: Դու ուղղակի մի դադարիր ջանալ»:
Է, բայց ինքը քեզ չի սիրում ու ինչքան էլ ուզում ես գնա ջիմ պարապի 10 տարի, 150 հազար հատ գիրք կարդա ու կինո նայի, խոսա 32 լեզուներով, մեծն էրուդիցիադ ի ցույց դիր, սթայլով հագնվի, որ աչքը մտնես, հումորիդ լեվելը բարձրացնելու վճարովի կուրսերի գնա ՝ իրան ավելի շատ ժպիտ պարգևելու համար, խոհարարություն սովորի ու բազմագույն ճաշատեսակներ սկսի պատրաստել, որ իրա աչքում cool սկսես երևալ՝ մեկ ա ԻՆՔԸ ՔԵԶ ՉԻ ՍԻՐԵԼՈՒ !!!
Դա կարման ա որոշել:
If it’s meant to be, it’ll be.
հիմա ինչի՞ չպիտի էս համեմատականը անցկացնեմ դեպրեսիայիս ու առողջական որևէ խնդրից ազատվելու հե՞տ: Չէ՞ որ նշածս բոլոր ֆենոմեններն էլ կարմայի ստեղծած տիեզերքում գործող կանոնների ու իրա ռուլիտ անելու արդյունքում եղող իրադարձությունների արդյունքներն են:
Եթե դու կարնիվոր ես սկսել անել ու երջանկության բանալին գտել ես էս կյանքում՝ միմիայն շնորհավորում եմ քեզ, այլ ոչ թե գովաբանում (գովաբանում են ջանքով հասած ինչ-որ բանի համար): Ուրեմն քո եվրոմիլիոնի թիքեթի 5 թիվն ու էրկու աստղը բռնել ա: Ի՛նքը provoke արեց, որ բռնի:
Մեկա իմ ոչ կոմպետենտ կարծիքով անտիդեպրեսանտները չպիտի դիտվեն որպես երկարաժամկետ լուծում։
Մի քիչ կարողա էնքան էլ նույն բանը չեն, բայց պատմեմ։ Մի երեք տարի առաջ լսդ էի microdose անում շաբաթը 2 օր, ու սենց հիասքանչ ձևով սաղ պլանավորածներս անում էի, ոնց որ super human լինեի, ասենք 3 տեղ էի աշխատում ոի զուգահեռ սովորում, բայց մեկա արածներս արժեք չէին ձեռք բերում իմ աչքերում, էներգիա չէին տալիս ու ընդհանուր ոնց որ ես չապրեի, այլ իմ փոխարեն մեկը աներ սաղ։ Ինչ֊որ պահի թարգեցի ու հետ գնացի հին դեպրեսիաների, անկայուն տրամադրության, թուլությանն ու մնացած ապրումներիս։ Միանշանակ էդ դանդաղեցրեց լիքը բաներ, ծանր էր, լիքը էներգիա տարավ նորից էդ ապրումների հետ յոլա գնալը, բայց հիմա քիչ թե շատ լավ եմ պատկերացնում, որ պահին հետս ինչ ա կատարավում, ինչ կարամ անեմ ու ընդհանրապես ինչ եմ ուզում, այսինքն էն արհեստական շերտը ընկել ա։ Մի երկու տարուց ավել պահանջվեց, որ ինքս ինձ կայուն լավ զգամ, հիմա էլ կրիզիսներ լինում են կողքիս, բայց արդեն գիտեմ հնարավոր պատճառները, գործիքներն ունեմ համ հասկանալու, համ լուծելու։
Եթե էդ ժամանակը չծախսեի, միշտ ամենափոքր բանը կարար հետ բերեր էն հին state-երը, ինքս ինձ համար կմնայի մութ, անկառավարելի կենդանի։
Իսկ ես հակված եմ մտածելու, որ մարդիկս դատապարտված ենք կարմայի գծած և ճամփին գծվող էս կամ էն ճանապարհի:
Դու որ տենց արխային խոսում ես՝ կետո, կառնիվոր բան … ուրեմն քեզ կարման ի սկզբանե (կամ էլ կյանքիդ որոշակի փուլից սկսած) կանաչ լույս ա տվել՝ էդ կարնիվորային հանգիստ վիճակին հասնելու համար:
Սա իմ սեփական համոզմունքն ա, բայց հլը թող տիեզերքը չուզենար, որ դու կետոյից անցնեիր կարնիվորի (կամ էլ հակառակը), ու «ուժեղ կամքի ուժ» ցուցաբերելով՝ հասնեիր էսօրվա նիհարությանդ ու խաղաղությանդ՝ տեսնեմ ոնց էիր դա անելու:
Ուրիշին դատելը հեշտ ա, ու ամեն ինչ վերագրել սեփական կամքի ուժին ու ասել՝ ամեն ինչ քո ձեռքում ա էս կյանքում, արա էն, ինչ ուզում ես՝ լսածս ամենամեծ բուլշիթերից մեկն ա:
Տիեզերքն ա, որ կողքից պայմաններ ա ստեղծում ու նենց ա սիտուացիան (հոգեբանական, սոցիալ, ընտանեկան, սիրային, պրոֆեսիոնալ) provoke անում՝ նպաստելով կառնիվոր անելուդ հաջողացնելուն՝ ստեղծելով էն իլյուզիան, իբր թե՝ «դու ինքդ հասար էդ ամեն ինչին» ՝ երկու ոտքդ մի կոշիկի մեջ դնելով:
Իսկ ես կասեմ, որ դա խաբկանք ա:
‘’Accept whatever may come to pass’’.
Ոչինչ մեր ձեռքում չի: Կամ եթե ինչ-որ բան մեր ձեռքում էլ ա՝ առանց «իրա» վալիդացիայի ու կանաչ լույսի ուզում ես՝ 70 տարի կետո արա՝ մեկ ա ոչ մի բանի չես հասնի:
ԻՀԿ:
Ադամ, ճիշտն ասած ինձ թվում ա, որ քո ասածներն են բուլշիթ։ Դու քո կյանքի պատասխանատվությունը քո վրից քցում ես։ Դա ա բուլշիթ։ Ասում ես, ախպեր ես ինչ անեմ չանեմ, մեկա տիեզեքր ֆլան ֆստան։ Գիտես, իրականում ինչ որ չափով ճիշտ ես, կյանքը ամբողջությամբ քո ձեռքում չի, ինչ ասես կարա լինի, տիզերք, կառմա, արտաքին պայմաներ, բախտ, ֆլան ֆստաններ։ Բայց ինչ որ չափն էլ քո ձեռքերում ա։ Հիմա դու փոխանական կենտրոնանանս էն մասի վրա ինչը քո ձեռքերում ա, ասում ես, չէ ընգեր, ոչ մի բան իմ ձեռքերում չի, ամեն ինչ տիեզերքի ձեռն ա, ես ոչ մի բան չեմ կարա անեմ։ Կներես, բայց էդ լուզեռի հոգեբանություն ա, թե էն ինչ տիեզերքն ա քեզ տալիս, դրա վրա կենտրոնանալ պետք չի ընդհանրապես, կտա կտա, չի տա չի տա, էդ պետք ա քո գիտակցությունից ազատ լինի, քո գիտակցությունը պիտի ամբողջությամբ լցված լինի ՄԵՆԱԿ են բաներով ինչը քո կանտռոլի տակ ա։
Կներես, եթե մի քիչ կոպիտ ա ստացվել, ուղղակի սիրտս ցավում ա քո գրածները կարդալուց, որովհետև ինչ որ չափով ինձ եմ տեսնում, իմ էն կողմը, որին ամեն օր սատկացնում եմ։ Անձնական ոչ մի բան չկա, ես ինքս իմ էն մասին եմ գրել։
Չեմ ուզում դիսկուսիայի մեջ մտնել էդ թեմայով, Արամ ջան: Համաձայն չեմ քեզ հետ: Փակենք թեման իմ մասով: Քեզ լավ օր:
Իսկ ես հակված եմ մտածելու, որ մարդիկս դատապարտված ենք կարմայի գծած և ճամփին գծվող էս կամ էն ճանապարհի:
Դու որ տենց արխային խոսում ես՝ կետո, կառնիվոր բան … ուրեմն քեզ կարման ի սկզբանե (կամ էլ կյանքիդ որոշակի փուլից սկսած) կանաչ լույս ա տվել՝ էդ կարնիվորային հանգիստ վիճակին հասնելու համար:
Սա իմ սեփական համոզմունքն ա, բայց հլը թող տիեզերքը չուզենար, որ դու կետոյից անցնեիր կարնիվորի (կամ էլ հակառակը), ու «ուժեղ կամքի ուժ» ցուցաբերելով՝ հասնեիր էսօրվա նիհարությանդ ու խաղաղությանդ՝ տեսնեմ ոնց էիր դա անելու:
Ուրիշին դատելը հեշտ ա, ու ամեն ինչ վերագրել սեփական կամքի ուժին ու ասել՝ ամեն ինչ քո ձեռքում ա էս կյանքում, արա էն, ինչ ուզում ես՝ լսածս ամենամեծ բուլշիթերից մեկն ա:
Տիեզերքն ա, որ կողքից պայմաններ ա ստեղծում ու նենց ա սիտուացիան (հոգեբանական, սոցիալ, ընտանեկան, սիրային, պրոֆեսիոնալ) provoke անում՝ նպաստելով կառնիվոր անելուդ հաջողացնելուն՝ ստեղծելով էն իլյուզիան, իբր թե՝ «դու ինքդ հասար էդ ամեն ինչին» ՝ երկու ոտքդ մի կոշիկի մեջ դնելով:
Իսկ ես կասեմ, որ դա խաբկանք ա:
‘’Accept whatever may come to pass’’.
Ոչինչ մեր ձեռքում չի: Կամ եթե ինչ-որ բան մեր ձեռքում էլ ա՝ առանց «իրա» վալիդացիայի ու կանաչ լույսի ուզում ես՝ 70 տարի կետո արա՝ մեկ ա ոչ մի բանի չես հասնի:
Քո էսօրվա խաղաղ ու առողջ վիճակը քո ջանքերի վաստակը չի, այլ որ ինչ-որ պահից սկսած՝ ինքն ա տենց ուզել:
ԻՀԿ:
Փաստորեն էս իմ երկար-բարակ տառապանքներն ու վիզ դնելը բախտ ու կարմա էր, մալադեց ։Ճ
Դու Թումանյանի «Անխելք մարդը» (https://hy.wikisource.org/wiki/%D4%B1%D5%B6%D5%AD%D5%A5%D5%AC%D6%84_%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%A8) մի հատ էլ կարդա։
Տիեզերքն ու կարման քեզ Ակումբի ինչ-որ մեկի գրածով հուշում են, թե ինչ անես։ Դրանից ավելի ի՞նչ պայման ու սիտուացիա ես ուզում։
Փաստորեն էս իմ երկար-բարակ տառապանքներն ու վիզ դնելը բախտ ու կարմա էր, մալադեց ։Ճ
Դու Թումանյանի «Անխելք մարդը» (https://hy.wikisource.org/wiki/%D4%B1%D5%B6%D5%AD%D5%A5%D5%AC%D6%84_%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%A8) մի հատ էլ կարդա։
Տիեզերքն ու կարման քեզ Ակումբի ինչ-որ մեկի գրածով հուշում են, թե ինչ անես։ Դրանից ավելի ի՞նչ պայման ու սիտուացիա ես ուզում։
ես շատ իմոցիոնալ մարդ եմ: Էս ի՞նչ արիր ինձ հետ: Հիմա ես էս անխելք մարդը կարդալուց հետո վաղը ո՞ր էգոյով եմ փողոց դուրս գալու՝ մարդկանց աչքերի մեջ նայեմ (ըը… ավելի շուտ՝ դեղատան աշխատողների …)
Ուլուանա
21.07.2023, 21:44
Ի դեպ, երբեք չեմ լսել դեպք, որ հակադեպրեսանտների շնորհիվ մարդը դեպրեսիայից դուրս եկած լինի. համենայնդեպս, իմ իմացած բոլոր էն մարդիկ, որոնց դեպրեսիա են ախտորոշել, տարիներով հակադեպրեսանտներ խմելով` ոնց դեպրեսված ու կյանքի իմաստը կորցրած կային, տենց էլ մնացել են, լավագույն դեպքում հակադեպրեսանտների միջոցով զուտ ինքնասպանության մտքերն են ինչ-որ չափով նահանջել, բայց կյանքի իմաստը (վերա)գտնելու գործում` ոչ մի օգուտ: Դեռ մարդ գիտեմ` դրանք խմելով հանդերձ` էլի նման մտքեր էր ունենում: Ընդհանրապես մեր ժամանակներում էնքան հետաքրքիր ու բազմազան հետազոտություններ են արվում ուղեղի աշխատանքի, դրա վրա ազդող գործոնների և այլնի վերաբերյալ, ու էնքան նորանոր բնական ու անվնաս մեթոդներ են ի հայտ գալիս հոգեկան առողջությունը պահպանելու ու կարգավորելու համար, որ կարծում եմ` տխրահռչակ հակադեպրեսանտներն` իրենց կայուն անկում ապրող հեղինակությամբ, շուտով բարով-խերով հետևում կմնան:
Հազար ներողություն եմ խնդրում, բայց պիտի գրեմ, ու իմ բարեկամներիս մեջ էլ կան անտիդեպրեսանտների վրա նստածներ, որոնց հետ ես՝ «փրկիչս» «աշխատում եմ» :Ճ
Ուրեմն, անտիդեպրեսանտները մարդուն խոտ են սարքում, խո՛տ… Ոնց ասեմ․․․ բանջա՛ր:
Հա ներկայիս իրականության մեջ դեպքերի մեծամասնությունում էդ ա լուծումը, որ մարդս չքայքայվի: Բայց էս լուծումը մեկ է բուժում չի, workaround ա։
Ան ջան, բոլորովին համամիտ չեմ:
Խրոնիկ դեպրեսիան չի բուժվում: Ով էլ կասի՝ կարողացել ա դուրս գալ դրա ճիրաններից՝ խաբում ա, կամ էլ իրան թվացե՛լ ա, որ ինքը դեպրեսիայի մեջ ա եղել, այլ ինչ՝ ինքը սեզոնային էպիզոդիկ déprime-ներ ա ունեցել:
Ֆրանսերեն լեզվում էդ երևույթի ճիշտ սահմանումը կա՝ երկու տարբեր բառերի շնորհիվ. Déprime և dépression.
Վերջիններս նույնը չեն: Դեպխիմը կարա լինի սեզոնային/ժամանակավոր/էպիզոդիկ (կարող ա՝ տևի նաև տարիներ. չի բացառվում), իսկ dépression-ը դա պաթոլոգիկ վիճակ ա (խրոնիկ դեպրեսիա) ՝ տառապողի կյանքում տեղի ունեցած ոչ մի իրադարձությամբ ակնհայտորեն չպայմանավորված:
Անտիդեպրեսանտները երբեք էլ վոկացիա ու միսիա չեն ունեցել դեպրեսիան բուժելու: Ինչքան էլ Վիշապը համարի, որ անխելք եմ ու տուֆտում եմ թոքերիս ողջ ուժով՝ ինքը կյանքում չի կարա հասկանա chronic depression-ը, որը որ ի ծնե դիաբետ ունենալու պես բան ա. պիտի ամեն օր, հաց ուտելուց առաջ ինսուլին սրսկվես, որ չմեռնես: Իսկ ոչ մի դեղատան աշխատող, կամ բժիշկ երբևիցե խրոնիկ դիաբետով տառապող հիվանդին ինսուլին նշանակելուց հույսեր չի տալիս ու հավակնություններ չունի, որ էդ ինսուլինն իր դիաբետը բուժելու ա: Դա ուղղակի crutch ա՝ մարդուն օգնել ապրելու ու հաշտվելու իր վիճակի հետ:
Նույն ձևով էլ՝ ոչ մի բժիշկ, հոգեբույժ կամ հոգեթերապևտ կյանքում անտիդեպրեսանտ չի նշանակում իր հիվանդին՝ վերջինիս «երազ վաճառելով» ու ասելով՝ սրանք քեզ կբուժեն: Չէ:
Իրանք ասում են (ու ես դա հարգում եմ. իրանք չեն խաբում ու էսքան վախտ ինձ ոչ մի բժիշկ չի խաբել, որի համար շնորհակալ եմ), որ մենք քեզ կնշանակենք ժամանակավոր crutch (որի անունն ա անտիդեպրեսանտ)՝ ժամանակավոր յոլա գնալու համար:
Ու դա ևս թյուր կարծիք ա, որ բժիշկները անկապ բուժելու խոստումներ են տալիս: Ոնց մենք՝ նենց էլ իրանք (հետո՛ ինչ անենք, որ 10 տարի սովորել ա. դա իրեն կախարդական փայտիկ չի տալիս՝ հասկանալու համար, թե մարդու ուղեղն ինչի ա խախտվում ու ինքը chronic depression ձեռք բերում, կամ էլ ծնվում դրանով): Իր միսիան՝ հենակ նշանակելն ա ու օգնել, որ մարդը գոնե push through անի: Բայց բուժել՝ երբեք: Ինչի մասին ա խոսքը:
Հա, համարեք, որ անխելք եմ ու տուֆտող մեծամիտ: Բայց ստեղ գրողներիցդ ոչ մեկը, համոզված եմ, իր կյանքում խրոնիկ դեպրեսիայի հետ չի առերեսվել (մաքսիմում երևի՝ դեպխիմ եք ունեցել, որի տարբերությունը սար ու ձոր ա) ու երբեք չի կարա հասկանա ու մտնի «իմ կոշիկների մեջ»:
Ուլուանա
21.07.2023, 23:24
Ան ջան, բոլորովին համամիտ չեմ:
Խրոնիկ դեպրեսիան չի բուժվում: Ով էլ կասի՝ կարողացել ա դուրս գալ դրա ճիրաններից՝ խաբում ա, կամ էլ իրան թվացե՛լ ա, որ ինքը դեպրեսիայի մեջ ա եղել, այլ ինչ՝ ինքը սեզոնային էպիզոդիկ déprime-ներ ա ունեցել:
Ֆրանսերեն լեզվում էդ երևույթի ճիշտ սահմանումը կա՝ երկու տարբեր բառերի շնորհիվ. Déprime և dépression.
Վերջիններս նույնը չեն: Դեպխիմը կարա լինի սեզոնային/ժամանակավոր/էպիզոդիկ (կարող ա՝ տևի նաև տարիներ. չի բացառվում), իսկ dépression-ը դա պաթոլոգիկ վիճակ ա (խրոնիկ դեպրեսիա) ՝ տառապողի կյանքում տեղի ունեցած ոչ մի իրադարձությամբ ակնհայտորեն չպայմանավորված:
Անտիդեպրեսանտները երբեք էլ վոկացիա ու միսիա չեն ունեցել դեպրեսիան բուժելու: Ինչքան էլ Վիշապը համարի, որ անխելք եմ ու տուֆտում եմ թոքերիս ողջ ուժով՝ ինքը կյանքում չի կարա հասկանա chronic depression-ը, որը որ ի ծնե դիաբետ ունենալու պես բան ա. պիտի ամեն օր, հաց ուտելուց առաջ ինսուլին սրսկվես, որ չմեռնես: Իսկ ոչ մի դեղատան աշխատող, կամ բժիշկ երբևիցե խրոնիկ դիաբետով տառապող հիվանդին ինսուլին նշանակելուց հույսեր չի տալիս ու հավակնություններ չունի, որ էդ ինսուլինն իր դիաբետը բուժելու ա: Դա ուղղակի crutch ա՝ մարդուն օգնել ապրելու ու հաշտվելու իր վիճակի հետ:
Նույն ձևով էլ՝ ոչ մի բժիշկ, հոգեբույժ կամ հոգեթերապևտ կյանքում անտիդեպրեսանտ չի նշանակում իր հիվանդին՝ վերջինիս «երազ վաճառելով» ու ասելով՝ սրանք քեզ կբուժեն: Չէ:
Իրանք ասում են (ու ես դա հարգում եմ. իրանք չեն խաբում ու էսքան վախտ ինձ ոչ մի բժիշկ չի խաբել, որի համար շնորհակալ եմ), որ մենք քեզ կնշանակենք ժամանակավոր crutch (որի անունն ա անտիդեպրեսանտ)՝ ժամանակավոր յոլա գնալու համար:
Ու դա ևս թյուր կարծիք ա, որ բժիշկները անկապ բուժելու խոստումներ են տալիս: Ոնց մենք՝ նենց էլ իրանք (հետո՛ ինչ անենք, որ 10 տարի սովորել ա. դա իրեն կախարդական փայտիկ չի տալիս՝ հասկանալու համար, թե մարդու ուղեղն ինչի ա խախտվում ու ինքը chronic depression ձեռք բերում, կամ էլ ծնվում դրանով): Իր միսիան՝ հենակ նշանակելն ա ու օգնել, որ մարդը գոնե push through անի: Բայց բուժել՝ երբեք: Ինչի մասին ա խոսքը:
Հա, համարեք, որ անխելք եմ ու տուֆտող մեծամիտ: Բայց ստեղ գրողներիցդ ոչ մեկը, համոզված եմ, իր կյանքում խրոնիկ դեպրեսիայի հետ չի առերեսվել (մաքսիմում երևի՝ դեպխիմ եք ունեցել, որի տարբերությունը սար ու ձոր ա) ու երբեք չի կարա հասկանա ու մտնի «իմ կոշիկների մեջ»:
Պաշտոնական բժշկությունը շատ բաներ ա անբուժելի համարում, բայց կյանքը բազմիցս ցույց ա տվել, որ բժշկության կողմից անբուժելի համարվող բազմաթիվ հիվանդություններ բուժվել են, երբ մարդն իր առողջության պատասխանատվությունն իր ձեռքն ա վերցրել ու սկսել գործել, արդյունքում` լիովին ապաքինվել դրանցից` բնականաբար, ոչ դեղերով: Էստեղ երևի մեր համոզմունքներն արմատապես տարբեր են, ու Ակումբում լիքը մարդիկ կարող ա թռնեն դեմքիս էս ասածներիս համար, բայց դե թեման քննարկվում ա, ես էլ իմ տեսակետն ասեմ. ես էն համոզման եմ, որ չեն լինում լինում անբուժելի հիվանդություններ, լինում են անբուժելի հիվանդներ (էստեղ լխկած լոլիկները շպրտվեցին վրաս): Ցանկացած հիվանդություն ունենում ա պատճառ. ոչ մի բան օդից չի լինում էս կյանքում: Որևէ հիվանդություն բուժելու համար նախ և առաջ դրա պատճառն ա պետք գտնել, իսկ բժշկությունը շատ դեպքերում ուղղակի չի կարողանում գտնել պատճառը (էլ չասած, որ շատ բժիշկներ բոլորովին հետաքրքրված էլ չեն պատճառը գտնելով, իրենց պարտականությունը մենակ դիագնոզ դնելն ու դեղ նշանակելն ա), իսկ պատճառը չգտնելու դեպքում, բնականաբար, չի էլ կարող բուժել, հետևաբար տվյալ հիվանդության վրա կպցնում ա «անբուժելի» պիտակը ու բուժելու փոխարեն փորձում ա հետևանքները ժամանակավորապես խլացնել, քողարկել, մեղմացնել սիմպտոմները: Էս ամենը հաշվի առնելով` «անբուժելի հիվանդություն» ասելով ճիշտ կլինի հասկանալ հիվանդություն, որը ժամանակակից պաշտոնական բժշկությունն ի վիճակի չի բուժել: Բայց, փառք աստծո, կան մարդիկ, որ գիտեն, որ պաշտոնական բժշկության ասածը հիմք չի, ախտորոշումն էլ դատավճիռ չի, որ դրա հետ հաշտվեն ու ապրելու փոխարեն խղճուկ գոյություն պահպանեն: Ընդհանրապես մարդու պոտենցիալն էնքան թերագնահատված ա թե՛ պացիենտի, թե՛ բժշկի կողմից, որ շատ դեպքերում նույնիսկ փորձ չի արվում պացիենտին սեփական բուժման գործի մեջ ներառելու, դե, պացիենտի մտքով էլ հիմնականում չի անցնում, որ իրենից որևէ բան կախված ա, ու սա ամենատխուր փաստն ա:
Իսկ էն պնդումը, որ եթե բուժվել ա, ուրեմն դեպրեսիա չէր, ոնց որ բժշկության` սեփական իմպոտենտությունն ամեն գնով արդարացնելու ողորմելի ու ծիծաղելի փորձ լինի, ոչ ավելին: Որովհետև դրանով ինքը չորով բացառում ա տվյալ հիվանդության` երբևէ բուժվելու հավանականությունը, իսկ էդ համոզմունքն ինքնին աբսուրդ ա: Այսինքն` նման պնդումից կարելի ա եզրակացնել, որ ինչ որ հնարավոր էր անել ու փորձել` տվյալ հիվանդությունը բուժելու համար, արդեն արվել ա, ու հաստատ պարզվել, ապացուցվել, որ բուժումն անհնար ա ու անհնար ա լինելու միշտ: Բայց չէ՞ որ նույն բժշկությունը շարունակում ա փորձեր անել, օրինակ, քաղցկեղի, Ալցհայմերի և այլ` ներկայումս անբուժելի համարվող հիվանդությունների բուժումները գտնելու: Ցանկացած հիվանդության դեպքում պնդելը, որ անբուժելի ա, հետևաբար եթե անցել ա, ուրեմն էդ չէր, չգիտեմ` ինչ աստիճանի սահմանափակ ու կործանարար մոտեցում ա: Ասենք, ինչի՞ ա տենց չորով բացառվում, որ գուցե ինչ-որ մեկը բուժման ձև ա գտել, որը դու չես կարողացել գտնել:
Խրոնիկ դեպրեսիան չի բուժվում: Ով էլ կասի՝ կարողացել ա դուրս գալ դրա ճիրաններից՝ խաբում ա, կամ էլ իրան թվացե՛լ ա, որ ինքը դեպրեսիայի մեջ ա եղել, այլ ինչ՝ ինքը սեզոնային էպիզոդիկ déprime-ներ ա ունեցել:
...
Որ կոնկրետ ասեմ՝ ինձ մի 5 անգամ տարբեր բժիշկներ անտիդեպրեսանտներ են նշանակել խրոնիկ տագնապների համար, ու ինձ թվում է, ես զուգահեռ դեպրեսիա էլ ունեի, թեպետ աշխատունակությունս երբեք չեմ կորցրել, բայց աշխատանքիս ու կյանքիս որակի հետ լուրջ խնդիրներ եմ ունեցել, ընդհուպ՝ մինչև անադեկվատության դրսևորումներ։
Հիմնական մղումները, որ ինձ հետ են պահել անտիդեպրեսանտների վրա նստելուց, հետևյալ 2-ն են․
1․ Երբեք չեմ համակերպվել երկարաժամկետ դեղ խմելու հետ, դա ինձ համար կախվածության ու ստրկության պես բան ա եղել, մի երկու անգամ կամուկացի մեջ սկսել եմ անտիդեպրեսանտները, մի երկու շաբաթից դեն եմ շպրտել, ու էլ էդ բժշկի մոտ չեմ գնացել։
2․ Չեմ վստահել բժիշկներին, ոչ մի բժիշկ ինձ խելացի չի թվացել, ինձ բավարար չափով չի հարցուփորձ արել ու հետազոտել, այլ արագի մեջ դեղատոմս ա գրել ճամփու դրել։
ՈՒ չեմ կարողացել հասկանալ, թե ինչու են միարժեքորեն դեղեր նշանակում առանց որևէ ապրելակերպի ու պատճառների մեջ խորանալու, ու միշտ մտածել եմ, որ դեղը ընդամենը սիմպտոմները թուլացնելու համար է, ու դեղը երբեք քեզ չի
բուժելու։
Հիմա, որ հետ եմ նայում, եթե իմ փոխարեն մի քիչ պակաս համառությամբ, կամ չորագլխությամ մարդ լիներ, հիմա «պլոտնի» կոճկված էր լինելու դեղերին։
Հա՜, ես բարձր ճնշում էլ ունեի (>150մմ), ու նեֆրոլոգը ինձ մշտական ճնշում իջեցնող դեղ էր նշանակել։ 25 տարեկանում, յոբտվայումած։ Մի երկու շաբաթ խմեցի, հետո լիքը գործերով ընկա մոռացա (ահավոր շշմած էի, իրականության զգացումը կորցրած, ու էդ նշանակած դեղը ավելի էր շշմեցնում), մի քանի ամիս հետո պանիկայի մեջ հիշեցի ճնշմանս մասին, չափեցի, 130իշ էր, ասի՝ թքած, սրա համար խո մշտական դեղ չեմ խմելու։
Կարճ պատասխան․ Խրոնիկ դեպրեսիան բուժվում է դիետայով, ԿՎԹ-ով, ռեժիմով մարզանքով ու քնելով։
Մի քիչ երկար պատասխան․ Երկա՜ր ա բուժվում, կոնկրետ ինձ համար, որ վատ վիճակից օբյեկտիվորեն նորմալ վիճակի անցումը տևեց 2․5 տարի։
Բայց։ Եթե ես մի քիչ ինֆորմացված լինեի, ու փորձարկումների փոխարեն ճիշտ լուծումը կիրառեի՝ որն էր
- կետոնները չափելն ու կետոզիսի մեջ երկար մնալու համար սննդի համապատասխան կոռեկցիաներն անելը, սխալ բաներից ազատվելն ու ճիշտ բաներ ուտելը,
- ամեն Աստծու օր կարճատև (10-15 րոպե) ու ինտենսիվ ու դինամիկ մարզանք անելը, երկար տանջալից մարզանքի փոխարեն,
ապա, կարծում եմ 2․5 տարին կարող էր 1 տարի տևել, կամ գուցե 6 ամիս, չգիտեմ։
Հ․Գ․ Էս ինքս ինձ կրկնում եմ արդեն եսիմորերրորդ անգամ, բայց մենք հայերս էնքան դժվար ենք հասկանում, հորս արև։
Ուրեմն սե՛նց break down անեմ, որ ավելի պարզ լինի նկարագիրը:
Խրոնիկ դեպրեսիայով (դեպխիմի հետ չշփոթել !!!) տառապող մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը գերզգայուն մարդիկ են (այլ կերպ լինել չի կարող) ու իրանց վրա փոքր հասակից ամեն ինչ (պատկեր, եղելություն, խոսք, շփում) ազդում ա, որտև իրանք ունեն hypersensitivity: Ես չգիտեմ՝ դա ինչի ա տենց, բայց դա իրանց (իմ) էության ու personality-ի մի սերտ / intrinsic մասն ա:
Իրանք (ես) էդպես են ընկալում աշխարհը: Ու իրանց մոտ կա բնական inclination ՝ խրոնիկ դեպրեսիայի:
Հիմա եթե ուզում ես իմ խրոնիկ դեպրեսիան բուժես՝ առաջին հերթին պիտի փոխես իմ personality-ն ու իմ աշխարհին նայելու գունային համակարգը: Հնարավոր ա՞ տենց բան ? … չեմ լսել (Cognitive Behavioural Therapy-ի մասին չեմ խոսում, քանզի դա նույն բանը չի, ինչ մարդու գերզգայունությունը փոխելը): Եթե հնարավոր լիներ էլ՝ ես խիստ կասկածում եմ, որ ես կուզեի փոխել բնավորությունս (քանզի դա էությանս մի մասն ա ու աշխարհին նայելու գունահամակարգս՝ ծնված օրվանից, ու ինչ-որ տեղ արդեն արմատացել ու դարձել ա իմ identity-ի մի մասը:
Խրոնիկ դեպրեսիան բուժել մարդու մոտ՝ նշանակում ա՝ առաջին հերթին վերացնել իր մոտ դրան նպաստող օջախը (inclination-ը), որը ուղիղ կապ ունի իր hypersensitivity -ի հետ:
Մեկնումեկդ hypersensitivity բուժելու ռեցեպտ գիտե՞ք: Կամ որևէ քուրմ կամ բժիշկ, որ բուժում ա: Խիստ կասկածում եմ:
Գրածս պարադոքսների մի մեծ շղթա ա, բայց հավատացեք, որ դա տենց ա: !!
Դու իմ մանուկ հասակից (կամ՝ ի ծնե, չգիտեմ) ձևավորված գերզգայունությունը կետո-մետոներով չես կարա բուժես ու ոչ էլ՝ ոտաբոբիկ ինձ անտառում վազացնելով՝ թաց հողի վրա: Առավելևս՝ տերևների նախշերն ու հյուսվածքները ժամերով observe անել տալով, կամ էլ՝ մինչև մահ սթեյք ու շեդառ պանիր ուտացնելով:
Դա տենց չի աշխատում:
Գերզգայուն մարդն ի ծնե inclined ա խրոնիկ դեպրեսիայի: Դա inclination ա, ոնց որ հոմոսեքսուալ տենդենցիան:
Մի քանի օրինակներ բերեմ, ու թեկուզ՝ իրենք տեղ-տեղ կլինեն պարադոքսալ, ու կարող ա նաև՝ ծիծաղելի, բայց ես իրանց միջև շատ հանգիստ ընդհանուր համեմատական եմ անցկացնում:
Ոչ գերզգայուն մարդուն ուզում ես՝ ընտանիքի բոլոր անդամներին իր աչքի առաջ ագնեմյոտով վառի ու հետո էլ իրան տար ու նստացրու բանտ ու 10 տարի օրական հատուկ ռեժիմով կտտանքների ենթարկի: Ինքը դրանից հետո, մաքսիմում՝ բերթից դուրս գա՝ աշխարհի վրա չարացած, խելագարված գնա ստեղ-ընդեղ մի երկու ընտանիք սպանի, որ իրա հետ տեղի ունեցած տրավմաների ու ողբերգության վրեժը դաժանաբար լուծի, ու վերջում էլ ինքնասպան կլինի ու տենց տրագիկ ձևով կգնա էս աշխարհից:
ԲԱՅՑ … !!!
Ինքը էդ ընթացքում խրոնիկ դեպրեսիայով չի տառապի՝ ինչքան էլ ճակատագիրն իրան արժանացրեց նմանատիպ սև բախտի:
Խի՞: Որտև ինքը չունի դեպրեսիայի հանդեպ natural inclination.
Հետերոսեքսուալ տղային (որը ոչ մի նշույլ անգամ հոմոսեքսուալության տենդենցիա չունի իր մեջ) ուզում ես՝ տար քցի բերթ ու 10 տարի շարունակ, ուղիղ ռեժիմով, օրական 3 անգամ բռնաբարի:
Ինքը 10 տարի հետո բերթից դուրս կգա ու կշարունակի նորից աղջիկ սիրել:
Խի՞: Որտև ինքն իր մեջ չունի հոմոսեքսուալ հակում:
Հիմա խրոնիկ դեպրեսիան դա հակում ա, որն ունեն բոլոր hypersensitive մարդիկ: Ոմանց մոտ դառնում ա խրոնիկ դեպրեսիա (ինչպես ինձ մոտ), ոմանց մոտ էլ մնում ա էդպես կիսածպտյալ վիճակում՝ ամեն պահի պատրաստ լինելով ջրի երես դուրս գալ:
Նույնն էլ հոմոսեքսուալ հակում ունեցողը: (Իմ մասին չեմ խոսում, որտև ես 100 տոկոսանոց հոմոսեքսուալ եմ. դա իմ մոտ զուտ հակում չի). ինքը կարա ամուսնանա կնոջ հետ, երեխեք ունենա, ապրի իր պսևդո հետերոսեքսուալ կյանքը, ու կյանքի ինչ-որ պահից սկսած իր ներքին, ծպտված հոմոսեքսուալ հակումը գլուխ բարձրացնի (տարբեր հանգամանքներում. կլինի բանտում բռնաբարվելու, աղջկա կողմից ահավոր հիասթափություն ապրելու արդյունքում և այլն):
Խի՞: Որտև ինքը ի սկզբանե ուներ էդ հոմոսեքսուալ inclination-ը իր մեջ, որը կյանքի բերումով trigger եղավ:
Ադսմ, սաղ ծերից ծեր սուբյեկտիվ ու անհիմն պնդումներ ես անում, այսինքն պնդում ես էն, ինչ որ կուզենայիր ճշմարտություն լիներ, էնքան որ քեզ քո նկատմամբ պատասխանատվությունից ազատես, ծանոթ սինդրոմ ա։
Նորից՝ դեպրեսիան ու գերզգայունությունը ֆիզիոլոգիական են, ու գերզգայունությունը հաճախ դեպրեսիայի ախտանիշ է, ու ոչ թե դեպրեսիայի պատճառ:
Հոգեկան, կամ ֆիզիկական կտտանքների միջոցով աշխարհի ամենակուռ մարդուն հնարավոր է սարքել փալաս, իսկ նորմալ սննդի ու կոփելու միջոցով կարելի է ողորմելի, գերզգայուն ու հիվանդոտ մարդուն սարքել սառնասիրտ զինվոր, կամ գուցե գեներալ։
Ու առհասարակ, մարդու գեներն էլ են դիետայով փոխվում (https://www.scientificamerican.com/custom-media/science-for-life/how-diet-can-change-your-dna/):
գեներն էլ են դիետայով փոխվում (https://www.scientificamerican.com/custom-media/science-for-life/how-diet-can-change-your-dna/):
Այսինքն՝ քո ասածից դուրս ա գալիս, որ կետո ու կառնիվոր անելով՝ հնարավոր ա նաև մի օր սեքսուալ օրիենտացիաս էլ կարանամ փոխեմ (''դզեմ'') մի օր:
Ես փաս: Գնամ ավելի լավ ա Անխելք մարդը վերջացնեմ:
Բարի գիշեր: :Ճճճճ
Այսինքն՝ քո ասածից դուրս ա գալիս, որ կետո ու կառնիվոր անելով՝ հնարավոր ա նաև մի օր սեքսուալ օրիենտացիաս էլ կարանամ փոխեմ (''դզեմ'') մի օր:
Բա տենց բոմբ հետաքրքությունները թողած ընկել ես ինչ-որ պոպկոռնի, խնձորի նաչինկայով կոռժիկի, չամիչով բուլկու հետևից։
Բա տենց բոմբ հետաքրքությունները թողած ընկել ես ինչ-որ պոպկոռնի, խնձորի նաչինկայով կոռժիկի, չամիչով բուլկու հետևից։
Իսկ հերմոֆրոդիտը, որը ծնվել ա արգանդով, որի միջից առնանդամ ա աճում, իրան է՞լ խորհուրդ կտաս կետո/կառնիվոր անել: Միգուցե՝ առնանդամը դրա արդյունքում չորանա թափի, կամ հետ մտնի ու սույն օբյեկտը վայելի իր նորմալ միասեռ վիճակը :))
Իսկ սիամական երկվորյակները, որ կետո անեն՝ գլուխները իրարից կանջատվե՞ն:
Էսօրվա գիշերային մղձավանջներս ապահովեցիր:
Իսկ հերմոֆրոդիտը, որը ծնվել ա արգանդով, որի միջից առնանդամ ա աճում, իրան է՞լ խորհուրդ կտաս կետո/կառնիվոր անել: Միգուցե՝ առնանդամը դրա արդյունքում չորանա թափի, կամ հետ մտնի ու սույն օբյեկտը վայելի իր նորմալ միասեռ վիճակը :))
Իսկ սիամական երկվորյակները, որ կետո անեն՝ գլուխները իրարից կանջատվե՞ն:
Էսօրվա գիշերային մղձավանջներս ապահովեցիր:
Սիամական երկվորյակները վստահ չեմ, բայց դեպրեսիա ունեցող գեյը բրենդ ա, ու բուժման կարիք չունի, համոզեցիր։
Եվս մի բուլշիթ:
Այսինքն՝ դու կարծում ես, որ էդ «սառնասիրտ զինվորների» ու «գեներալների» մեջ գերզգայուն մարդիկ չկա՞ն:
Ասածդ լրիվ մոտենում ա հայկական ավանդական պառավական բարքերին, որ «իսկական տղամարդը պիտի ունենա ճաքճքած ձեռքեր, գլխի վրա 3 հատ շռամ, էրեխա վախտ էլ գոնե պիտի մի 3 հատ անմեղ հայաթի կատու քարով սպանած լինի ու «ձեռից ամեն ինչ» էլ գա:
- Գյաջ քսել չգիտե՞ս ՝ տղամարդ չես: Կառնիվոր արա:
- Տանդ սառնարանը փչացել ա, իսկ դու, այն սարքելու փոխարեն, վճարովի վարպետ ես տուն կանչու՞մ: Տղամարդ չես, այ փալաս: Կետո արա:
- Տանդ լամպչկեն չես կարում փոխե՞ս: Խայտառակություն … էս ինչ ղզիկ ես դու: Կառնիվոր արա, այ թույլիկ:
- Բանակում պատրաստվում ես ծառայես, հայրենիք պաշտպանե՞ս: Առաջին հերթին կարնիվոր արա, նոր գնա հավաքագրվի:
Պատերազմ վարելու, երկրներ գրավելու կոնտեքստում, աշխարհը ինչ լիդեռ ասես , որ չի տեսել: Մակեդոնացուց բռնած՝ Բոնապարտով վերջացրած:
Իրանք բոլորը կարնիվոր էին արե՞լ, ու պիտի ասես՝ դրանցից ոչ մեկը գերզգայուն չի եղե՞լ, կամ՝ հոմոսեքսուալ:
Ի՞նչ գիտես՝ Մակեդոնացին ում հետ ա սեքս արել ու տղա չի նախընտրել (ավելին ասեմ՝ պասիվ չի եղե՞լ) … բայցևայնպես՝ երկրներ գրավե՞լ …
Կամ՝ Հռոմում բոլոր կայսրերը հետերոսեքսուալ , կետո արած մուժիկներ են եղե՞լ:
Կամ գերզգայունությունն ի՞նչ կապ ունի պատերազմ վարելու հետ:
Իշխանություն տուր ինձ հենց վաղը՝ տես թե ոնց եմ Նիկոլին ու Քոչարյանին Հրապարակում գելիոտինի տակ կոխում՝ իրանց ընտանիքների հետ՝ Հ1-ով ուղիղ եթեր տալով էդ ամեն ինչը՝ իմ գերզգայունության հետ համատեղ:
Կամ վերջին պատերազմում զոհված 5000 զինվորներից անխտիր բոլորը հետերոսեքսուալ, աղջիկ սիրող տղեք են եղե՞լ: Բոլորն անխտի՞ր: Առանց բացառությա՞ն:
Դու էդ 5000-ից ամեն մեկի մտքում եղել ե՞ս էդ վախտ, որ իրանց ուղեղները scanner-ի միջով անցկացնես՝ իմանալու համար, թե իրանք իրանց կազառմայում մաստուրբացիա անելուց տղայի մասին էին մտածու՞մ թե՞ աղջկա …
Էհ ……
Շատ ես ժպտացում:
Դու մի քանի բան խառնում ես իրար, մասնավորապես՝ սեքսուալ օրիենտացիան ու զգայունությունը իրար հետ վայթե հեչ կապ չունեն, ու չգիտեմ, թե ինչի ես ամեն երկրորդ խոսքում հոմոսեքսուալությունը առաջ բերում, որը էս թեմայի հետ ֆֆֆֆֆֆաաաապշե կապ չունի:
Ու այո, հին Հռոմում եղել են ոչ հետերոսեքսուալներ ևս, բայց դրանց մեծ մասը ըստ երևույթին եղել են սովորական պիդառաստներ, այսինքն գերզգայուն ու նրբանկատ արվեստագետներ ու քնարերգուներ չեն եղել: Բայց դա ինչ կապ ունի դեպրեսիայի հետ, այ դա չեմ հասկանում:
Հիմա մի քիչ եթե շատ խորանայի՝ կասեիր.
- Էդ բակտերիաներդ են քեզ ստիպում՝ տղա սիրել: Դու իլյուզիայի ու alternate reality -ի մեջ ես: Կարնիվոր արա՝ տես՝ ոնց ես սկսելու աղջկեքից ղզղնել:
Հիշացնում ա 2008 թվին, Երևանի կենտրոնում հաճախածս հոգեբանական կենտրոնի հոգեբան Արմանի խոսքերը.
- Քո մոտ տղա սիրելը նեվրոզի արդյունք ա: Քեզ թերապիա ա պետք, դեղեր ու կյանքի ոճի փոփոխություն ու եթե պետք եղավ նաև՝ conversion therapy. Կտեսնես, թե ոնց ես մի օր առավոտը զարթնելու ու հո՛պ՝ աղջիկ սիրելու:
Խի եմ բերում անընդհատ հոմոսեքսուալության օրինակը՞ :))
նոր ասեցիր՝ դիետայով գեներ կարելի ա փոխել, որին արձագանքեցի ասեցի՝ կարող ա՞ սեռական օրիենտացիա էլ ?? , որին շատ միստիկ պատասխան տվեցիր՝ ակնարկելով, որ չի բացառվում:
Դրա համար:
Թռա քնելու , հոգնել եմ: Մեկ ա՝ ոչ մեկս ոչ մեկիս ոչնչում չենք համոզի:
Ես մոռացել էի, որ ինքս ինձ խոսք էի տվել՝ ակումբ մտնել ոչ դիսկուսիոն նկատառումներով ու օրագրային գրառումներ անեի միմիայն ու կարդայի ուրիշների գրածները:
Դիսկուսիան անիմաստ ա, քանզի ոչ մի տեղ չի տանում:
Most people don’t change their minds , they just die (c) Elon Musk
Մենք հավասարապես մեր կարծիքները երբեք չենք փոխի: Մեզ մեռնել ա պետք:
Էս հարցերով թող զբաղվեն մեր սերունդները:
Ու էս 10 էջանոց իրարանցումը սկսվեց ընդամենը մի հատ անարատ, կույս գրառումից. ուզում էի իմանայի՝ աշվագանդա փորձողներ եղել էի՞ն ու ի՞նչ կարծիքի էին: Բերիք սարքիք հոռոմի տեռը (The fart of Horom).
Հիսուս, ներիր ինձ՝ ոռիս ծակը կորցրած այլասերվածիս, ակումբում անիմաստ պրովոկացիաներ շաղ տալու և տուֆտա հարցեր բարձրացնելու համար:
Խոստանում եմ՝ լեզուս դնել ջեբս և ցայսօր կատարած բոլոր վիրտուալ մեղքերիս համար պահն էկած տեղը վճարել պատշաճ կերպով: Քանզի քո արքայությունն է, որ տառապյալ հոգուս ու այրված հետույքիս միակ փրկության երաշխիքն է, Չ'Ամեն:
Ուլուանա
22.07.2023, 08:37
Ու էս 10 էջանոց իրարանցումը սկսվեց ընդամենը մի հատ անարատ, կույս գրառումից. ուզում էի իմանայի՝ աշվագանդա փորձողներ եղել էի՞ն ու ի՞նչ կարծիքի էին: Բերիք սարքիք հոռոմի տեռը (The fart of Horom).
Հիսուս, ներիր ինձ՝ ոռիս ծակը կորցրած այլասերվածիս, ակումբում անիմաստ պրովոկացիաներ շաղ տալու և տուֆտա հարցեր բարձրացնելու համար:
Խոստանում եմ՝ լեզուս դնել ջեբս և ցայսօր կատարած բոլոր վիրտուալ մեղքերիս համար պահն էկած տեղը վճարել պատշաճ կերպով: Քանզի քո արքայությունն է, որ տառապյալ հոգուս ու այրված հետույքիս միակ փրկության երաշխիքն է, Չ'Ամեն:
Նախ քեզ ոչ ոք չի մեղադրել անիմաստ պրովոկացիաներ շաղ տալու ու տուֆտա հարցեր բարձրացնելու համար, ու ոչ մի իրարանցում էլ չկա: Դու քեզ հուզող հարցը բարձրացրել ես, որից էլ կոնկրետ քննարկում ա ծավալվել, ինչը, կարծում եմ, ամեն դեպքում օգտակար ա` անկախ ամեն ինչից: Նեղվել պետք չի: Բացի դրանից, էսքան որ գրում ենք, նպատակը ոչ թե ցույց տալը կամ ապացուցելն ա, որ դու թույլ ես կամ վատն ես, այլ օգնելը, որ գիտակցես քո հնարավորություններն ու փորձես էդ վիճակից դուրս գալ: Ես որ միայն օգնելու նպատակով եմ գրել, համոզված եմ` մյուսերն էլ: Համենայնդեպս, կներես, եթե գրածներովս որևէ կերպ դիսկոմֆորտ եմ պատճառել, հաստատ չէի ուզում:
Ուլուանա
22.07.2023, 09:12
Ուրեմն սե՛նց break down անեմ, որ ավելի պարզ լինի նկարագիրը:
Խրոնիկ դեպրեսիայով (դեպխիմի հետ չշփոթել !!!) տառապող մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը գերզգայուն մարդիկ են (այլ կերպ լինել չի կարող) ու իրանց վրա փոքր հասակից ամեն ինչ (պատկեր, եղելություն, խոսք, շփում) ազդում ա, որտև իրանք ունեն hypersensitivity: Ես չգիտեմ՝ դա ինչի ա տենց, բայց դա իրանց (իմ) էության ու personality-ի մի սերտ / intrinsic մասն ա:
Իրանք (ես) էդպես են ընկալում աշխարհը: Ու իրանց մոտ կա բնական inclination ՝ խրոնիկ դեպրեսիայի:
Հիմա եթե ուզում ես իմ խրոնիկ դեպրեսիան բուժես՝ առաջին հերթին պիտի փոխես իմ personality-ն ու իմ աշխարհին նայելու գունային համակարգը: Հնարավոր ա՞ տենց բան ? … չեմ լսել (Cognitive Behavioural Therapy-ի մասին չեմ խոսում, քանզի դա նույն բանը չի, ինչ մարդու գերզգայունությունը փոխելը): Եթե հնարավոր լիներ էլ՝ ես խիստ կասկածում եմ, որ ես կուզեի փոխել բնավորությունս (քանզի դա էությանս մի մասն ա ու աշխարհին նայելու գունահամակարգս՝ ծնված օրվանից, ու ինչ-որ տեղ արդեն արմատացել ու դարձել ա իմ identity-ի մի մասը:
Խրոնիկ դեպրեսիան բուժել մարդու մոտ՝ նշանակում ա՝ առաջին հերթին վերացնել իր մոտ դրան նպաստող օջախը (inclination-ը), որը ուղիղ կապ ունի իր hypersensitivity -ի հետ:
Մեկնումեկդ hypersensitivity բուժելու ռեցեպտ գիտե՞ք: Կամ որևէ քուրմ կամ բժիշկ, որ բուժում ա: Խիստ կասկածում եմ:
Գրածս պարադոքսների մի մեծ շղթա ա, բայց հավատացեք, որ դա տենց ա: !!
Դու իմ մանուկ հասակից (կամ՝ ի ծնե, չգիտեմ) ձևավորված գերզգայունությունը կետո-մետոներով չես կարա բուժես ու ոչ էլ՝ ոտաբոբիկ ինձ անտառում վազացնելով՝ թաց հողի վրա: Առավելևս՝ տերևների նախշերն ու հյուսվածքները ժամերով observe անել տալով, կամ էլ՝ մինչև մահ սթեյք ու շեդառ պանիր ուտացնելով:
Դա տենց չի աշխատում:
Գերզգայուն մարդն ի ծնե inclined ա խրոնիկ դեպրեսիայի: Դա inclination ա, ոնց որ հոմոսեքսուալ տենդենցիան:
Մի քանի օրինակներ բերեմ, ու թեկուզ՝ իրենք տեղ-տեղ կլինեն պարադոքսալ, ու կարող ա նաև՝ ծիծաղելի, բայց ես իրանց միջև շատ հանգիստ ընդհանուր համեմատական եմ անցկացնում:
Ոչ գերզգայուն մարդուն ուզում ես՝ ընտանիքի բոլոր անդամներին իր աչքի առաջ ագնեմյոտով վառի ու հետո էլ իրան տար ու նստացրու բանտ ու 10 տարի օրական հատուկ ռեժիմով կտտանքների ենթարկի: Ինքը դրանից հետո, մաքսիմում՝ բերթից դուրս գա՝ աշխարհի վրա չարացած, խելագարված գնա ստեղ-ընդեղ մի երկու ընտանիք սպանի, որ իրա հետ տեղի ունեցած տրավմաների ու ողբերգության վրեժը դաժանաբար լուծի, ու վերջում էլ ինքնասպան կլինի ու տենց տրագիկ ձևով կգնա էս աշխարհից:
ԲԱՅՑ … !!!
Ինքը էդ ընթացքում խրոնիկ դեպրեսիայով չի տառապի՝ ինչքան էլ ճակատագիրն իրան արժանացրեց նմանատիպ սև բախտի:
Խի՞: Որտև ինքը չունի դեպրեսիայի հանդեպ natural inclination.
Հետերոսեքսուալ տղային (որը ոչ մի նշույլ անգամ հոմոսեքսուալության տենդենցիա չունի իր մեջ) ուզում ես՝ տար քցի բերթ ու 10 տարի շարունակ, ուղիղ ռեժիմով, օրական 3 անգամ բռնաբարի:
Ինքը 10 տարի հետո բերթից դուրս կգա ու կշարունակի նորից աղջիկ սիրել:
Խի՞: Որտև ինքն իր մեջ չունի հոմոսեքսուալ հակում:
Հիմա խրոնիկ դեպրեսիան դա հակում ա, որն ունեն բոլոր hypersensitive մարդիկ: Ոմանց մոտ դառնում ա խրոնիկ դեպրեսիա (ինչպես ինձ մոտ), ոմանց մոտ էլ մնում ա էդպես կիսածպտյալ վիճակում՝ ամեն պահի պատրաստ լինելով ջրի երես դուրս գալ:
Նույնն էլ հոմոսեքսուալ հակում ունեցողը: (Իմ մասին չեմ խոսում, որտև ես 100 տոկոսանոց հոմոսեքսուալ եմ. դա իմ մոտ զուտ հակում չի). ինքը կարա ամուսնանա կնոջ հետ, երեխեք ունենա, ապրի իր պսևդո հետերոսեքսուալ կյանքը, ու կյանքի ինչ-որ պահից սկսած իր ներքին, ծպտված հոմոսեքսուալ հակումը գլուխ բարձրացնի (տարբեր հանգամանքներում. կլինի բանտում բռնաբարվելու, աղջկա կողմից ահավոր հիասթափություն ապրելու արդյունքում և այլն):
Խի՞: Որտև ինքը ի սկզբանե ուներ էդ հոմոսեքսուալ inclination-ը իր մեջ, որը կյանքի բերումով trigger եղավ:
Ադամ ջան, ես ինձնից ավելի գերզգայուն մարդու երբևէ չեմ ճանաչել, լրիվ լուրջ եմ ասում (հիշեցի, որ տարիներ առաջ մի անգամ գրել էիր, որ քեզ վրա անզգացմունք մարդու տպավորություն եմ թողել, ես էլ մտածեցի` երանի չէ՞ր` գոնե մի պուճուր իրականության հետ կապ ունենար էդ տպավորությունդ): Եթե հետաքրքիր ա, ես կարող եմ ահագին մանրամասն ու հետաքրքիր պատմել իմ գերզգայնության խայտառակ դրսևորումների, դրանց դաժան հետևանքների ու իմ անտանելի ծանր կյանքի մասին` վաղ մանկությունից մինչև երիտասարդություն, որի ընթացքում ես մի կերպ գոյատևել եմ, քանի որ ծնված օրվանից միշտ զգացել եմ, որ էս աշխարհն ինձ համար չափից դուրս դաժան ա: Որ պատմեմ, կարող ա` դրա ֆոնին ինքդ քեզ ահագին պինդ ու անզգա թվաս: Իհարկե, եթե որպես աքսիոմ ընդունենք էն տխմար պնդումը, որ, իբր, իսկական դեպրեսիան միայն էն ա, որը պարտադիր պարբերաբար հետ ա գալիս, ապա պիտի համարենք, որ ես դեպրեսիա չեմ ունեցել ու գաղափար չունեմ, թե դա որն ա: Բայց, էլի եմ ասում, նման պնդումն ինքնին աբսուրդ ա ու փակուղի տանող: Համենայնդեպս, էն ամենը, ինչ կարդացել եմ դեպրեսիա ախտորոշված մարդկանց մասին, ես էլ եմ ունեցել տարիներով: Բայց ինչ ա թե ի վերջո անցել ա, համարվում ա, որ դա դեպրեսիա չէր, ու ես իրավունք չունեմ իմ «անհոգ» բարձունքից խոսելու դեպրեսիայի մասին, հա՞:
Կամ էլ սուրբ «Դոգ»-ն ա հայ, առնական, ձեռից ամեն ինչ եկող մուժիկ, ով չորս կողմը միմիայն խլեշում ա ու ''ծըսցընում'' ՝ հանդիսանալով հայկական տղամարդկության դուխ-ի ու քաջության կատարյալ մարմնացում:
Բայց իրիկունները մտնում ա սեղանի տակ ու չոքած մինետ ա անում:
Մենք հավասարապես մեր կարծիքները երբեք չենք փոխի:
Սխալվում ես։ Պրիմիտիվ օրինակ, որ դա հենց քո աչքի առաջ ա եղել։ Մինչև էս թեմայում քո գրառում անելը, որից ընդհանուր քննարկումները ծավալվեց։ Ես կարծում էի, որ շաքարը դա խայտառակ կարևոր բան ա։ Ես էլ շատ brain-power consume անող աշխատանք եմ անում, ուրեմն իմ ուղեղին շաքար ա պետք, ու ինչքան հանարավոր ա շատ էի ուտում։ Մինչև նույն Վիշապի, Ուլու-ի, Մարդ Եղածի, քո, էննայի քննարկումները կարդալը, որ ստիպեցին ինձ մի քիչ նորից նայեմ իրավիճակին։ Ու առնվազն հիմա կարծիքս փոխել եմ։
Btw 9-րդ օրն ա ոնց որ առանց շաքարի՝
Ամեն ինչ նորմալ ա, էն սկզբի գլխացավարը լրիվ վերացել են, "զուգարան" գնալս կարգավորվել ա, 4-5 օրա միշտ նույն ժամին եմ գնում։ Սոված լինելուս ցանկությունն էլ ա ոնց որ կարգավորել, էս մի քիչ զարմանալի ա ինձ համար։ Ասենք էդ 2 անգամը ուտում եմ, ու վերջ, օրվա ընթացքում էլ չեմ սովածանում, իսկ էն ժամանակ ես միշտ սովածանում էի, մի սնեք ուտում ըթնացքում։ Իրականում զգում եմ նաև, որ 2 անգամը քիչ ա, պետք ա մի հատ էլ նախաճաշ ավելացնել։ Մի 2-3կգ նիհարել եմ, չնայած նրան, որ համեմատաբար խայտառակ շատ եմ ուտում, ասենք մի 5X: Մի բան էլ, ընդհանուր էներգիայից մակարդակը նույնը չի ինչ շաքար ուտելուց, այսինքն զգալիորեն ցածր ա, բայց consistent ա, այսինքն նենց չի լինում, որ մեկ էլ ցերեկը սկսկի քունս տանել, կամ նման բան, արթուն ընթացքում համարյա միշտ նույն էներգիայի մակարդակը ունեմ։
Մի հատ էլ հոգեբանական բան եմ նկատել ոնց որ։ Ուզում եմ ավելի շատ բան անեմ։ Փաստորեն ինձ թվում ա, որ էդ շաքար ուտելով, իմ կարիքը ինչ որ բաներ անելու, բավարարվում էր, ուտում էի ու էլ չէի ուզում անեմ։ Հիմա քանի որ էդ չկա, ու փոխարնիող բան էլ չկա, լիքը նոր բաներ եմ հավեսով անում, որ բարարվածություն ստանամ։ Ինչը լավ ա։ Բայց չգիտեմ էսի ինչքան ներշնչանքի արդյունք ա, թե հենց որ շաքարը բացառել եմ։ Բայց ինչ որ ձև կապված ա։
Մնաց 20 oր, եթե սենց շարունակվի, ամենայն հավանականությամբ չեմ էլ վերսկսելու։ Մենակ երևի ինչ որ հատպտուղներ/մրգեր կուտեմ մի ամիս հետո։
Դոնարա Մկրտչյանը (Ֆրունզիկի կինը) երևի կետո պիտի աներ, շնչառական վարժություններ (Նիագարայի կողքը), quinoa -ով բրինձ ուտեր՝ ամեն օր գազարի ֆռեշ խմելով ու սարերում hiking անելով, որ խրոնիկ շիզոֆրենիան անցներ, ինքը գժանոցից տուն գար, տղուն նույնպես շիզոֆրենիայից բուժեր ու գժանոցից տուն բերեր, որ խեղճ Ֆրունզս իր նախադեպը չունեցող տրագիկ կյանքը չապրեր ու տենց մանթո չհեռանար էս աշխարհից:
Սաղ կետո չանելն էր մեղավոր:
Ա՜՜խխ, եթե էդ ամենն իրանք հասկանային մի քիչ …
Բայց դե՝ իրանք հայեր էին, ու ուշ էին հասկանում, ու ակումբն էն ժամանա՛կ էր պետք ստեղծել, որ մեր խորհուրդներով իրանց տրագիկ կյանքերը կանխեինք:
Բա տենում ես՝ ինչ մեղքերի մեջ ենք մենք, որ էդ մարդկանց չկարացանք փրկենք:
Վիշապին մի հարց.
Երբևիցե որև սպիտակ խալաթավոր ատամնաբույժի մոտ եղել ե՞ս (իմաստության ատամ հանել-բան, պլոմբ անել, տեղային նարկոզով մեծ բացված խոռոչ մաքրել տալ կամ caries բուժել/մաքրել տալ:
Չես գնացել ու չես գնալու՞: Կամ գնացել ես առաջ, հիմա որոշել ես, որ էլ չես գնալու՞՝ ինչքան էլ դժոխային ատամնացավ սկսի մոտդ:
Ի՞նչ ես անելու էդ ժամանակ:
Նախամարդու պես գնալու ես ժայռերում ու անտառներում քարեր ճարես, տաս ու ինքդ քո ատամը քարով անդազահան անես ջարդես հանես՝ էդ ընթացքում ցավից ուշքդ համարյա գնալո՞վ: Հետո ուշքի ես գալու, տենց ցավերի մեջ գնալու ես վերքի վրա անտառից քաղած բույսեր դնես ու գիշերը կապույտ երկնքի տակ տենց ինքդ քո ատամը բուժած քնելու ե՞ս՝ երազումդ փրփրակալած ու արնաշաղախ բերանովդ զառանցելով՝ «կետո կետո … միմիայն կետո»:
Հա՞: Եթե հա՝ ուրեմն RESPECT !!!
Հիմա կասես՝ եթե ես նորմալ hygiene ունեմ ու ատամներս էլ օրը 4 անգամ լվանում եմ, ինչի՞ պիտի ինձ մոտ ատամի ցավ լինի ու ընդհանրապես՝ որևէ պրոբլեմ …
Դե, եսիմ …
միս-բան ա, որ ուտում ես տենց ռեգուլյար՝ բա որ մեկ էլ տեսար՝ մի օր ատամներիցդ մեկը չդիմացավ էդքան չոր մսեղեն անընդմեջ ծամելուն , եսիմ …
Հիմա էլ կասի «ապեր, հենց էդ ա՝ կարնիվո՛րն ա, որ մարդու լնդերը պնդացնում ա ու Դոդի Գագոյի տան միջի առյուծներից մեկի պես ժանիքդ նենց ա ամրանում ու սրվում ՝ գնա-գալիս եմ, ի՞նչ ատամի ցավ, ինչ բան: Մեր՝ ի ծնե դոմինանտ լայըններիս ատամներին բնածին կերպով միս ա պետք ու շեդառ պանիր:
Կարնիվոոոո՜՜՜՜՜ր , հալելույաաաաաա՜՜՜՜՜՜՜՜
Օֆֆֆ , ինչ եմ յուղ վառում: Ինքս գրում, ինքս պատասխանում:
Սա իմ էս թեմայի վերջին գրառումն էր, լյուցիֆերը վկա:
Խոստումս դրժողին ՝ բռնեք ու հավերժ burger king ու Tacos գնալու հնարավորություններիս զրկեք՝ թո գնա կախվի:
Ինչ էս թեման բացվել ա, սպասում եմ ivy-ն գա կարծիք գրի էս թեմաների շուրջ
Մեկ ա գալու ա ասի՝ տուֆտածռտում ես, գնա Անբան Հուռին կարդա, ով լեզբուհի էր, բայց կետոյով մի օր վեր կացավ ու սկսեց ամորձի սիրել:
ՀԱՎԵՐԺ ԼՔՈՒՄ ԵՄ ԷՍ ԹԵՄԱՆ:
հերիք ա, ազարտի մեջ եմ ընգել:
Մի հատ սաստվի հլը շուտ Ադամ, իյա, ու էլ ստեղ մի մտի:
One_Way_Ticket
22.07.2023, 14:29
Համենայնդեպս՝ փորձելու եմ: Եթե ստացվեց՝ մաղարիչ ունես:
Իսկ ամեն ինչ այնքան լավ էր սկսվել․․․
Սխալվում ես։ Պրիմիտիվ օրինակ, որ դա հենց քո աչքի առաջ ա եղել։ Մինչև էս թեմայում քո գրառում անելը, որից ընդհանուր քննարկումները ծավալվեց։ Ես կարծում էի, որ շաքարը դա խայտառակ կարևոր բան ա։ Ես էլ շատ brain-power consume անող աշխատանք եմ անում, ուրեմն իմ ուղեղին շաքար ա պետք, ու ինչքան հանարավոր ա շատ էի ուտում։ Մինչև նույն Վիշապի, Ուլու-ի, Մարդ Եղածի, քո, էննայի քննարկումները կարդալը, որ ստիպեցին ինձ մի քիչ նորից նայեմ իրավիճակին։ Ու առնվազն հիմա կարծիքս փոխել եմ։
Btw 9-րդ օրն ա ոնց որ առանց շաքարի՝
Ամեն ինչ նորմալ ա, էն սկզբի գլխացավարը լրիվ վերացել են, "զուգարան" գնալս կարգավորվել ա, 4-5 օրա միշտ նույն ժամին եմ գնում։ Սոված լինելուս ցանկությունն էլ ա ոնց որ կարգավորել, էս մի քիչ զարմանալի ա ինձ համար։ Ասենք էդ 2 անգամը ուտում եմ, ու վերջ, օրվա ընթացքում էլ չեմ սովածանում, իսկ էն ժամանակ ես միշտ սովածանում էի, մի սնեք ուտում ըթնացքում։ Իրականում զգում եմ նաև, որ 2 անգամը քիչ ա, պետք ա մի հատ էլ նախաճաշ ավելացնել։ Մի 2-3կգ նիհարել եմ, չնայած նրան, որ համեմատաբար խայտառակ շատ եմ ուտում, ասենք մի 5X: Մի բան էլ, ընդհանուր էներգիայից մակարդակը նույնը չի ինչ շաքար ուտելուց, այսինքն զգալիորեն ցածր ա, բայց consistent ա, այսինքն նենց չի լինում, որ մեկ էլ ցերեկը սկսկի քունս տանել, կամ նման բան, արթուն ընթացքում համարյա միշտ նույն էներգիայի մակարդակը ունեմ։
Մի հատ էլ հոգեբանական բան եմ նկատել ոնց որ։ Ուզում եմ ավելի շատ բան անեմ։ Փաստորեն ինձ թվում ա, որ էդ շաքար ուտելով, իմ կարիքը ինչ որ բաներ անելու, բավարարվում էր, ուտում էի ու էլ չէի ուզում անեմ։ Հիմա քանի որ էդ չկա, ու փոխարնիող բան էլ չկա, լիքը նոր բաներ եմ հավեսով անում, որ բարարվածություն ստանամ։ Ինչը լավ ա։ Բայց չգիտեմ էսի ինչքան ներշնչանքի արդյունք ա, թե հենց որ շաքարը բացառել եմ։ Բայց ինչ որ ձև կապված ա։
Մնաց 20 oր, եթե սենց շարունակվի, ամենայն հավանականությամբ չեմ էլ վերսկսելու։ Մենակ երևի ինչ որ հատպտուղներ/մրգեր կուտեմ մի ամիս հետո։
Մենակ շաքա՞րն ես բացառել, որի մեջ մտնում են նաև որևէ տեսակի մրգե՞րը։
Մենակ շաքա՞րն ես բացառել, որի մեջ մտնում են նաև որևէ տեսակի մրգե՞րը։
Հա շաքարը, որր մեջ մտնում ա, ցանկացած քաղցր բան, մրգեր, բանջարեղեն, հաց, մաց ու նմանատիպ ցանկացած բան։ 30 օր հետո, մրգեր կսկսեմ ուտեմ, բայց ոնց հասկացա տրամաբանությունը հիմա, կախվածությունից ազատվելն ա, որ չբռնեմ հիմա էլ քաղցրի կախվածությունը մրգով լրացնեմ։
Ուտում են մի 10% ածխաջուր՝ բրինձ, ինչ որ կանաչի մանաչի, ու 90% raw միս։
Ինչ էս թեման բացվել ա, սպասում եմ ivy-ն գա կարծիք գրի էս թեմաների շուրջ
Էս թեմայի ամենասկզբում գրառում ունեմ։
Վերջին քննարկումները չեմ կարդացել, մենակ մի պահ աչքովս ընկավ, որ դիետաներից եք խոսում։
Մի քիչ հիմա էլ կարող եմ գրել, քանի ժամանակ եմ գտել։
Տագնապային խանգարում ասելով՝ երևի նկատի ունեք ընդհանրացված տագնապային խանգարումը (Generalized Anxiety Disorder - ICD10 - F4.1):
Ըստ արտահայտման ուժգնության՝ որոշվում է դեղորայքային բուժում նշանակել (հիմնականում՝ անտիդեպրեսանտներ), թե ոչ։
Դիագնոզը դրվում է հոգեբույժի կամ հոգեթերապևտի կողմից, թեև դեղորայք միայն հոգեբույժը կարող է նշանակել։
Եթե անգամ նշանակվում է դեղորայք, միայն դրանով բուժումը չի սահմանափակվում։
Ինչպես թեմայի սկզբում գրել եմ, կոգնիտիվ-վարքային թերապիայով շատ լավ արդյունքների է հնարավոր հասնել տագնապային խանգարումների դեպքում։
Ու վարքային թերապիայի շրջանակներում՝ նաև մեծ շեշտ է դրվում ապրելակերպում առողջ սովորություններ ձևավորելու վրա։ Սրա մեջ մտնում է նաև սննդակարգը։ Ու առողջ ասելով՝ նկատի ունեմ, որ մարդը սկսի թարմ սննդամթերք օգտագործել, ոչ թե ինչոր զիբիլ ֆասթֆուդ, որ ժամանակ հատկացնի ռացիոնալ ձևով սննդամթերք ձեռք բերելու և ուտելիք պատրաստելուն, որ ուտելիքի հետ կապված որոշակի առողջ ռիտուալներ ձևավորի։ Բայց ոչ մի թերապևտ չի ասի՝ վեգան դարձի, բուսակերության անցի, կամ մենակ միս կեր կամ էլ մի կոնկրետ ուրիշ դիետա արա։ Ու յոթգլխանի վիշապներ էլ էստեղ հայտնվեն, միևնույն է չեն համոզի, որ մենակ միս ուտելը առողջարար է (դիսկուսիայի մեջ մտնել չեմ պատրաստվում, դուք՝ ձեր օրգանիզմը, ինչ էքսպերիմենտ ուզում եք արեք)։
Ու դե առողջ սովորությունների մեջ միայն սննադակերգը չի մտնում, նաև՝ ֆիզիկական ակտիվությունը, սոցիալական կապերը և այլն։
Էստեղ նորից կարևոր է, թե ինչքանով է արտահայտված հոգեկան խանգարումը՝ տագնապային խանգարում լինի, թե ուրիշ բան։
Ասենք՝ ծանր դեպրեսիվ էպիզոդի դեպքում (ICD 10 - F32.2) մինչև առողջ ապրելակերպի թեմային հասնելը էդ մարդուն անպայմանորեն դեղորայք է պետք ու սուիցիդալության կանխարգելում․ էստեղ առանց ստացիոնար բուժման դժվար կլինի առաջ գնալ։ Իսկ եթե ծանր դեպրեսիվ էպիզոդը նաև պսիխոտիկ սիմպտոմներով է անցնում (ICD 10 - F32.3), ապա նույնիսկ անտիդեպրեսանտները կարող է բավարար չլինեն և նեյրոլեպտիկայի անհրաժեշտություն առաջանա․ էստեղ արդեն ապրելակերպի թեմաները ահագին հեռանում են առաջին հորիզոնականից։ Պիտի մարդը սկզբում ստաբիլանա, մինչև կարողանաս անցնել մյուս թեմաներին։ Դու չես կարող մարդուն ասել՝ պիտի ամեն օր զբոսանքի գնաս, երբ նա նույնիսկ անկողնուց վեր կենալ չի կարող։
Այսինքն՝ ընդհանուր առմամբ, առողջ ապրելակերպը կարևոր է, բայց պիտի տեսնել, թե ինչ տեսակի խանգարման հետ գործ ունենք, ինչից է պետք սկսել բուժումը։
Ու սա պետք չի անել ինքնագլուխ։ Աշխարհում լիքը լավ մասնագետներ կան՝ թե հոգեբույժներ, թե հոգեթերապևտներ։
Ձեզ ինքնագլուխ դիագնոզներ ու դեղեր մի նշանակեք։
Գուցե նույնիսկ չունեք տագնապային խանգարման կլինիկական դիագնոզ ու ոչ մի դեղ էլ անհրաժեշտ չի։
Կամ գուցե ուրիշ պատճառներ կան ձեր տագնապների համար։ Լիքը ֆիզիկական-օրգանական հիվանդություններ (որոնք գուցե ախտորոշված չեն) կարող են պատճառ հանդիսանալ հոգեկան շեղումների համար։ Օրինակ՝ վահանաձև գեղձի ֆունկցիայի խանգարման դեպքում դեպրեսիայի նման սիմպտոմներ են առաջանում, ու եթե իրական պատճառը չհայտնաբերվի, կսկսեք «դեպրեսիան» անօգուտ բուժել, էն դեպքում, երբ պատճառն օրգանական է։
Այսինքն՝ ցանկացած հոգեկան խանգարման դեպքում պիտի առաջին հերթին նայել, թե չկա՞ն արդյոք օրգանական պատճառներ։ Էստեղ առանց բժշկի հնարավոր չի առաջ գնալ։
Ինքնագլուխ բաներ մի արեք։
Ձեզ ինքնագլուխ դիագնոզներ ու դեղեր մի նշանակեք։
Գուցե նույնիսկ չունեք տագնապային խանգարման կլինիկական դիագնոզ ու ոչ մի դեղ էլ անհրաժեշտ չի։
Կամ գուցե ուրիշ պատճառներ կան ձեր տագնապների համար։ Լիքը ֆիզիկական-օրգանական հիվանդություններ (որոնք գուցե ախտորոշված չեն) կարող են պատճառ հանդիսանալ հոգեկան շեղումների համար։ Օրինակ՝ վահանաձև գեղձի ֆունկցիայի խանգարման դեպքում դեպրեսիայի նման սիմպտոմներ են առաջանում, ու եթե իրական պատճառը չհայտնաբերվի, կսկսեք «դեպրեսիան» անօգուտ բուժել, էն դեպքում, երբ պատճառն օրգանական է։
Այսինքն՝ ցանկացած հոգեկան խանգարման դեպքում պիտի առաջին հերթին նայել, թե չկա՞ն արդյոք օրգանական պատճառներ։ Էստեղ առանց բժշկի հնարավոր չի առաջ գնալ։
Ինքնագլուխ բաներ մի արեք։
Այվի ջան, կներես, բայց դու biased ես՝ միանշանակ։ Դու համակարգի մարդ ես, բնականաբար պնդելու ես որ ճիշտը համակարգն ա։ Ինչում իհարկե չեմ մեղադրում, դա քո գործունեության ոլորտն ա։ Նույնը անում են բժիշկները, նույնը անում են ծրագրավորողները, նույնը անում են բոլոր ցանկացած տեսակի մասնագիտության մարդիկ, երբ բանը իրանց մասնագիտությանն ա հասնում։
Շատ հեռու չգնամ, ասենք նույն ծրագրավորողները ինչ են անում։ Ասենք գնում են մի հատ "ֆիռմա", նայում են, ասում են այ ախպեր էդ դուք ինչ հնադար եք, խի էս տեխնոլոգիան չեք օգտագործում, խի էսի սենց չեք ավտոմատացնում, ստեղ կարաք AI դնենք, ստեղ կարաք են դնեք, էս մյուս տեղը պրոցեսը կարաք սենց անեք, որ հեշտ լինի։ Ասում, ասում, ասում են, համոզում են։ Գիտությւոնը շուտվանից գտել ա սաղ լուծումները, էս ա best practicne-երը սենց ա պետք անել, նայի ինչ սթադիներ կա, ինչ փորձ կա, Մայքրոսոֆտ ֆլան ֆստան, սենց-նենց, մենք պրոֆեսիոնալ ենք կանենք։ Համոզում են, վերջը անել տալիս ու սաղ քաք մեջ անում։ Հիմա դու կաես, էդ եզակի դեպք ա, իսկ ես ռիսկ կանեմ ու կասեմ էս վերևի գրածները ունակ ա իրականում իրագործել, մենակ մի 5-10%-ը, մնացածը 90% լսել էն որ party ա, չգիտեն որտեղ։
Նույն, լրիվ նույն բանը Ստարտափները դեպքում։ Ամեն տռան ֆսան, ով մի հատ landing page ա սարքել, համարում ա, որ ինքը "գործարար" ա, ոնց որ կասեն "էնտեռփռյունուռ", մի 10 հատ գիրք ա կարդացել ու ամեն ցանկացած պահի կարա սաղին բեսթ փռաքթիսները ճխտի առաջ, ասի սենց ա ձևը նենց ա ձևը, սենց են աճում, սենց մեծանում և այլն ու էլի նույն համամասանություն ա 10-90%:
Նույնը ասենք տունը ռեմոնտ անելուց ա։ Գնում ես, իդեալական սաղ, թույն կանենք, սենց ա ձևերը, նենց ա ձևերը, էս պատը սենց ա պետք դնել, էս դուռը ստանդարտներին համապտասխան պիտի արևի, որ սենց լինի։ Հասնում ես տեղ, գնում նայում ես, նենց պրիմիտիվ սխալներ ես տեսնում էդ արածի մեջ, որ աչքերդ թռնում ա օդերով։
Հիմա ինչ պատճառ կա, որ բժշկությունում ու քո մասնագիտությունում նույն բանը չի կատարվում։
Աշխարհս սենց ա, մարդիկ հիմնականում "պիզդյոժնիկ" են կամ, "ուղեղը անջատած" - պրոցեսով շարժվողներ, շատ քիչ տոկոսն ա մարդկանց, որ commited ա ուղնուծուծով, իրա աշխատանքին ու խոսում ա էն ինչը անում ա։
Ու ստեղ ոչ թե challange ա արվում, էդ "best practice"-ները, ինչը օրինակ դու գրել ես - այլ ստեղ չելինջ ա արվում, էդ "best-practice"-ները implement անողի կոմպետետությունը։ Ու իմ միակ պնդումը էն ա, որ դեպքերի ԽԻՍՏ մեծամասնությունում, էդ "best-practice"-ները իմպլեմենտ անողը բավարարաչափ կոմպետենտ չի լինելու էդ "best-practice"-ների համար։ Ցանկացած ոլորտում, որտեղ որ ինչ որ առնչություն եմ ունեցել - 10-ից մեկն ա կոմպետենետ, բայց 10-ից 100-ը խոսալով սարեր ա շուռ տալիս։
One_Way_Ticket
24.07.2023, 16:51
Այվի ջան, կներես, բայց դու biased ես՝ միանշանակ։ Դու համակարգի մարդ ես, բնականաբար պնդելու ես որ ճիշտը համակարգն ա։ Ինչում իհարկե չեմ մեղադրում, դա քո գործունեության ոլորտն ա։ Նույնը անում են բժիշկները, նույնը անում են ծրագրավորողները, նույնը անում են բոլոր ցանկացած տեսակի մասնագիտության մարդիկ, երբ բանը իրանց մասնագիտությանն ա հասնում։
Շատ հեռու չգնամ, ասենք նույն ծրագրավորողները ինչ են անում։ Ասենք գնում են մի հատ "ֆիռմա", նայում են, ասում են այ ախպեր էդ դուք ինչ հնադար եք, խի էս տեխնոլոգիան չեք օգտագործում, խի էսի սենց չեք ավտոմատացնում, ստեղ կարաք AI դնենք, ստեղ կարաք են դնեք, էս մյուս տեղը պրոցեսը կարաք սենց անեք, որ հեշտ լինի։ Ասում, ասում, ասում են, համոզում են։ Գիտությւոնը շուտվանից գտել ա սաղ լուծումները, էս ա best practicne-երը սենց ա պետք անել, նայի ինչ սթադիներ կա, ինչ փորձ կա, Մայքրոսոֆտ ֆլան ֆստան, սենց-նենց, մենք պրոֆեսիոնալ ենք կանենք։ Համոզում են, վերջը անել տալիս ու սաղ քաք մեջ անում։ Հիմա դու կաես, էդ եզակի դեպք ա, իսկ ես ռիսկ կանեմ ու կասեմ էս վերևի գրածները ունակ ա իրականում իրագործել, մենակ մի 5-10%-ը, մնացածը 90% լսել էն որ party ա, չգիտեն որտեղ։
Նույն, լրիվ նույն բանը Ստարտափները դեպքում։ Ամեն տռան ֆսան, ով մի հատ landing page ա սարքել, համարում ա, որ ինքը "գործարար" ա, ոնց որ կասեն "էնտեռփռյունուռ", մի 10 հատ գիրք ա կարդացել ու ամեն ցանկացած պահի կարա սաղին բեսթ փռաքթիսները ճխտի առաջ, ասի սենց ա ձևը նենց ա ձևը, սենց են աճում, սենց մեծանում և այլն ու էլի նույն համամասանություն ա 10-90%:
Նույնը ասենք տունը ռեմոնտ անելուց ա։ Գնում ես, իդեալական սաղ, թույն կանենք, սենց ա ձևերը, նենց ա ձևերը, էս պատը սենց ա պետք դնել, էս դուռը ստանդարտներին համապտասխան պիտի արևի, որ սենց լինի։ Հասնում ես տեղ, գնում նայում ես, նենց պրիմիտիվ սխալներ ես տեսնում էդ արածի մեջ, որ աչքերդ թռնում ա օդերով։
Հիմա ինչ պատճառ կա, որ բժշկությունում ու քո մասնագիտությունում նույն բանը չի կատարվում։
Աշխարհս սենց ա, մարդիկ հիմնականում "պիզդյոժնիկ" են կամ, "ուղեղը անջատած" - պրոցեսով շարժվողներ, շատ քիչ տոկոսն ա մարդկանց, որ commited ա ուղնուծուծով, իրա աշխատանքին ու խոսում ա էն ինչը անում ա։
Ու ստեղ ոչ թե challange ա արվում, էդ "best practice"-ները, ինչը օրինակ դու գրել ես - այլ ստեղ չելինջ ա արվում, էդ "best-practice"-ները implement անողի կոմպետետությունը։ Ու իմ միակ պնդումը էն ա, որ դեպքերի ԽԻՍՏ մեծամասնությունում, էդ "best-practice"-ները իմպլեմենտ անողը բավարարաչափ կոմպետենտ չի լինելու էդ "best-practice"-ների համար։ Ցանկացած ոլորտում, որտեղ որ ինչ որ առնչություն եմ ունեցել - 10-ից մեկն ա կոմպետենետ, բայց 10-ից 100-ը խոսալով սարեր ա շուռ տալիս։
Շատ լավ ասիր, բայց մի կարևոր բան բաց թողեցիր։ Եթե բերածդ օրինակներից ռեմոնտը վերցնենք, տունը ինքն իրեն ռեմոնտ չի անի։ Ստիպված ես համակերպվել էդ ոլորտի մարդկանց անկատարությունների հետ։ Տունը կարողանար ինքն իրեն ռեմոնտ անել, լրիվ ուրիշ պատմություն կլիներ։ Իսկ օրգանիզմն իրեն վերականգնել գիտի։ Էս անհարմար փաստը շատերին դուր չի գալիս։ Բժիշկներին՝ հասկանալի պատճառներով։ Բայց ոչ բժիշկ մարդիկ էլ գիտեմ, ընդ որում շատ էլ խելացի, որ ցանկացած դեղի ավելի շատ կվստահեն, քան օրգանիզմին։ Հեռու չգնանք, կովիդի նկատմամբ բնական իմունիտետը երկար ժամանակ downplay անելը։ Չէ որ չէ, օրգանիզմը վիրուսով հիվանդանալուց հետո ձևը չգիտի, թե ոնց լավ իմունիտետ ձևավորել։ Միայն վակցինը գիտի։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 17:02
Շատ լավ ասիր, բայց մի կարևոր բան բաց թողեցիր։ Եթե բերածդ օրինակներից ռեմոնտը վերցնենք, տունը ինքն իրեն ռեմոնտ չի անի։ Ստիպված ես համակերպվել էդ ոլորտի մարդկանց անկատարությունների հետ։ Տունը կարողանար ինքն իրեն ռեմոնտ անել, լրիվ ուրիշ պատմություն կլիներ։ Իսկ օրգանիզմն իրեն վերականգնել գիտի։ Էս անհարմար փաստը շատերին դուր չի գալիս։ Բժիշկներին՝ հասկանալի պատճառներով։ Բայց ոչ բժիշկ մարդիկ էլ գիտեմ, ընդ որում շատ էլ խելացի, որ ցանկացած դեղի ավելի շատ կվստահեն, քան օրգանիզմին։ Հեռու չգնանք, կովիդի նկատմամբ բնական իմունիտետը երկար ժամանակ downplay անելը։ Չէ որ չէ, օրգանիզմը վիրուսով հիվանդանալուց հետո ձևը չգիտի, թե ոնց լավ իմունիտետ ձևավորել։ Միայն վակցինը գիտի։
Սա ոնց֊որ ասես՝ եթե հիվանդը չմեռնի, ուրեմն հաստատ կապրի ։) է հա, իհարկե, դեպրեսիայով մարդը կամ սուիցիդ կանի կամ դեպրեսիայից դուրս կգա, կովիդով հիվանդը կամ կմեռնի, կամ իմունիտետ ձեռք կբերի․ արժի՞ թողնել֊տեսնել՝ մարդը մեռնում ա՞ թե իմունիտետ ա ձեռք բերում :think
One_Way_Ticket
24.07.2023, 17:06
Սա ոնց֊որ ասես՝ եթե հիվանդը չմեռնի, ուրեմն հաստատ կապրի ։) է հա, իհարկե, դեպրեսիայով մարդը կամ սուիցիդ կանի կամ դեպրեսիայից դուրս կգա, կովիդով հիվանդը կամ կմեռնի, կամ իմունիտետ ձեռք կբերի․ արժի՞ թողնել֊տեսնել՝ մարդը մեռնում ա՞ թե իմունիտետ ա ձեռք բերում :think
Չէ, դու ճիշտ չհասկացար իմ ասածը։ Խոսքը արդեն բարեհաջող չմեռած մարդկանց մասին է, ում ասում էին, որ քո բնական իմունիտետը բավականաչափ լավը չէ, գնա պատվաստվի։ ԱՄՆ-ում ընդհուպ մինչև աշխատանքից հեռացնելու սպառնալիքով։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 17:16
Չէ, դու ճիշտ չհասկացար իմ ասածը։ Խոսքը արդեն բարեհաջող չմեռած մարդկանց մասին է, ում ասում էին, որ քո բնական իմունիտետը բավականաչափ լավը չէ, գնա պատվաստվի։ ԱՄՆ-ում ընդհուպ մինչև աշխատանքից հեռացնելու սպառնալիքով։
դե դա մասսայական բնույթ չի կրել․ լիքը տեղեր ասում էին՝ պետք ա հիվանդացած լինել կամ պատվաստված․ ընդ որում ես "խելացի" մարդկանց գիտեմ, որ գնացել պատվաստումի թուղթ են առել, կարային նույն ձև էլ հիվանդանալու թուղթ առնեին․ մի խոսքով, ամեն կողմից էլ ինֆորմացիային լիքը չհավատալու առիթ կա
One_Way_Ticket
24.07.2023, 17:29
դե դա մասսայական բնույթ չի կրել
Յա, բարով եկար։ Եվրոպայում էլ հիվանդացածի իմունիտետը համարվում էր 6 ամիս, իսկ վակցինինը սկզբում՝ անսահմանափակ։ Հայաստանում կարծեմ նույնիսկ երեք ամիս էր։ Ոչ մի mainstream աղբյուր ռիսկ չէր անում պնդել, որ բնական իմունիտետը առնվազն նույնքան լավն է, չնայած դա շատ բնական պրեզումպցիա պիտի լիներ։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 17:39
Յա, բարով եկար։ Եվրոպայում էլ հիվանդացածի իմունիտետը համարվում էր 6 ամիս, իսկ վակցինինը սկզբում՝ անսահմանափակ։ Հայաստանում կարծեմ նույնիսկ երեք ամիս էր։ Ոչ մի mainstream աղբյուր ռիսկ չէր անում պնդել, որ բնական իմունիտետը առնվազն նույնքան լավն է, չնայած դա շատ բնական պրեզումպցիա պիտի լիներ։
տես, դու վերցնում ես շատ առանձին դեպքեր, երբ ինչ֊որ սխալ բան ա հանրայինացվել, հետո էդ ուղղվել ա ավելի շատ տվյալների հավաքվելու, փորձեր են անելու շնորհիվ, բայց դու ասում ես՝ մեդիան ու առողջապահական համակարգը խաբում են։
One_Way_Ticket
24.07.2023, 17:51
տես, դու վերցնում ես շատ առանձին դեպքեր, երբ ինչ֊որ սխալ բան ա հանրայինացվել, հետո էդ ուղղվել ա ավելի շատ տվյալների հավաքվելու, փորձեր են անելու շնորհիվ, բայց դու ասում ես՝ մեդիան ու առողջապահական համակարգը խաբում են։
Ես չեմ ասում՝ խաբում են։ Այսինքն, շատ վերևը կանգնած քաղաքական գործիչներ ու բիգ ֆարմայի CEO-ներ իհարկե կանոնավոր կերպով խաբում են (ապացույց (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_largest_pharmaceutical_settlements))։ Շարքային բժիշկները պարզապես ներքին bias ունեն օրգանիզմի ինքնավերականգնմանը չվստահելուն (բա էդքան տարիներ սովորելը հո իզուր չէ՞ր), ինչպես նաև բժշկության հետ կապ չունեցող շարքային մարդիկ, որպես կանոն ֆիզմաթ ուղղվածության, ովքեր սիրում են պրոցեսների նկատմամբ control ունենալ։ Իրենց աշխարհամակարգում մարդը դա մեխանիզմ է, հիվանդությունը՝ փչացած դետալ, իսկ բուժելու ձևը՝ այդ դետալը վերականգնող դեղամիջոց։ Իդեալական գիտելիքների դեպքում դա երևի շատ էլ ճիշտ մոտեցում է, բայց էդ իդեալական գիտելիքներն ունենալուց մենք դեռ շատ հեռու ենք։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 18:03
Ես չեմ ասում՝ խաբում են։ Այսինքն, շատ վերևը կանգնած քաղաքական գործիչներ ու բիգ ֆարմայի CEO-ներ իհարկե կանոնավոր կերպով խաբում են (ապացույց (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_largest_pharmaceutical_settlements))։ Շարքային բժիշկները պարզապես ներքին bias ունեն օրգանիզմի ինքնավերականգնմանը չվստահելուն (բա էդքան տարիներ սովորելը հո իզուր չէ՞ր), ինչպես նաև բժշկության հետ կապ չունեցող շարքային մարդիկ, որպես կանոն ֆիզմաթ ուղղվածության, ովքեր սիրում են պրոցեսների նկատմամբ control ունենալ։ Իրենց աշխարհամակարգում մարդը դա մեխանիզմ է, հիվանդությունը՝ փչացած դետալ, իսկ բուժելու ձևը՝ այդ դետալը վերականգնող դեղամիջոց։ Իդեալական գիտելիքների դեպքում դա երևի շատ էլ ճիշտ մոտեցում է, բայց էդ իդեալական գիտելիքներն ունենալուց մենք դեռ շատ հեռու ենք։
Ճիշտն ասած՝ մի տեսակ լավ չեմ հասկանում, թե քո վերջնական արգումենտը որն ա։ Համարենք, որ քո ասածները լրիվ ճիշտ են։ Ի՞նչ ա բխում դրանից։
Էս էլ ընդհանուր թեմայի շուրջ ճշգրտեմ ֊ ուզում եմ հասկանալ՝ ինչ ենք քննարկում կամ ինչի շուրջ չենք գալիս համաձայնության։
Հարցը էն ա, որ բժիշկները դեղ են նշանակում, ու ակումբում մարդկանց մի խումբ պնդում ա, որ էդ սխալ մոտեցում ա՞։ Թե առհասարակ, որ բժիշկները ընդհանուր առմամբ մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն ու ընդամենը ֆարմայի հետ գաղտնի համաձայնությամբ փորձում են մարդկանց ստիպել ավելի շատ դեղ առնել։
Ես չեմ ասում՝ խաբում են։ Այսինքն, շատ վերևը կանգնած քաղաքական գործիչներ ու բիգ ֆարմայի CEO-ներ իհարկե կանոնավոր կերպով խաբում են (ապացույց (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_largest_pharmaceutical_settlements))։ Շարքային բժիշկները պարզապես ներքին bias ունեն օրգանիզմի ինքնավերականգնմանը չվստահելուն (բա էդքան տարիներ սովորելը հո իզուր չէ՞ր), ինչպես նաև բժշկության հետ կապ չունեցող շարքային մարդիկ, որպես կանոն ֆիզմաթ ուղղվածության, ովքեր սիրում են պրոցեսների նկատմամբ control ունենալ։ Իրենց աշխարհամակարգում մարդը դա մեխանիզմ է, հիվանդությունը՝ փչացած դետալ, իսկ բուժելու ձևը՝ այդ դետալը վերականգնող դեղամիջոց։ Իդեալական գիտելիքների դեպքում դա երևի շատ էլ ճիշտ մոտեցում է, բայց էդ իդեալական գիտելիքներն ունենալուց մենք դեռ շատ հեռու ենք։
* իդեալական գիտելիքներ + իդեալական պրոցեսներ։ Մենակ գիտելիքը հերիք չի, էդ գիտելիքը իրագործել կարողանալը, առանձին գիտելիք ա + կամք + ճիշտ/aligned incentive-ներ
Ճիշտն ասած՝ մի տեսակ լավ չեմ հասկանում, թե քո վերջնական արգումենտը որն ա։ Համարենք, որ քո ասածները լրիվ ճիշտ են։ Ի՞նչ ա բխում դրանից։
Էս էլ ընդհանուր թեմայի շուրջ ճշգրտեմ ֊ ուզում եմ հասկանալ՝ ինչ ենք քննարկում կամ ինչի շուրջ չենք գալիս համաձայնության։
Հարցը էն ա, որ բժիշկները դեղ են նշանակում, ու ակումբում մարդկանց մի խումբ պնդում ա, որ էդ սխալ մոտեցում ա՞։ Թե առհասարակ, որ բժիշկները ընդհանուր առմամբ մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն ու ընդամենը ֆարմայի հետ գաղտնի համաձայնությամբ փորձում են մարդկանց ստիպել ավելի շատ դեղ առնել։
Բժիշկները մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն։ Ոնց որ օրինակ ծրագրավորողները հետաքրքրված չեն բիզնեսի success-ով, լրիվ նույն ձև։ Իրանց աշխատանքը "guidline"-ներին, "best-practice"-ներին, "protocol"-ներին հետևելն ա։
One_Way_Ticket
24.07.2023, 18:09
Հարցը էն ա, որ բժիշկները դեղ են նշանակում, ու ակումբում մարդկանց մի խումբ պնդում ա, որ էդ սխալ մոտեցում ա՞։
Հա, ես էդ կարծիքին եմ, որ ընդհանուր առմամբ դեղերն ավելի շատ վնաս են տալիս, քան օգուտ։
Թե առհասարակ, որ բժիշկները ընդհանուր առմամբ մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն ու ընդամենը ֆարմայի հետ գաղտնի համաձայնությամբ փորձում են մարդկանց ստիպել ավելի շատ դեղ առնել։
Էս պնդման տակ էլ կարող եմ ստորագրել մի փոքր ճշգրտումից հետո։ Ոչ թե գաղտնի համաձայնությամբ, այլ գիտակցելով, որ դա լավ է իրենց կարյերայի համար։
դե դա մասսայական բնույթ չի կրել․ լիքը տեղեր ասում էին՝ պետք ա հիվանդացած լինել կամ պատվաստված․ ընդ որում ես "խելացի" մարդկանց գիտեմ, որ գնացել պատվաստումի թուղթ են առել, կարային նույն ձև էլ հիվանդանալու թուղթ առնեին․ մի խոսքով, ամեն կողմից էլ ինֆորմացիային լիքը չհավատալու առիթ կա
Չէէ, էն էլ ինչքան ու ինչ մակարդակով էր մասսայական։ Կոնկրետ Ավստրալիայում սկզբում բավական ժամանակ (ամիսներ) արգելված էր մտնել որևէ խանութ, եթե պատվաստված չես։ Հենց դռների մոտ ստուգում էին։ Կրթության և առողջապահության հետ կապված ԲՈԼՈՐ հաստատություններում կրկնապատվաստումը խստիվ պարտադիր եղավ բոլոր ժամանակներում, հակառակ դեպքում՝ գործից դուրս արի (այդպես էլ անում էին, բայց շատ չնչին տոկոսը)։ Դե իսկ ճամփորդել, երբ սահմաններն ի վերջո բացեցին, երկար ժամանակ առանց կրկնապատվաստման անհնար էր․ ոչ կարող էիր դուրս գալ, ոչ ներս մտնել։ Եվ որևէ փուլում չեն ասել, թե երբ այդ պահանջները կհանվեն կամ թե կհանվեն արդյոք երբևէ, որ մարդ իմանար ինչ անի․ թվում էր՝ ընդմիշտ է ու վերջնական, ու մարդիկ ստիպված գնում, խելոք պատվաստվում էին, հո ամբողջ կյանք չէին գամվելու չորս պատերի մեջ։ Եթե կարողանային, շատերը պատվաստված լինելու կեղծ թուղթ կգնեին, բայց կոնկրետ Ավստրալիայում դա անհնար էր, չկար նման հնարավորություն
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 18:19
Բժիշկները մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն։ Ոնց որ օրինակ ծրագրավորողները հետաքրքրված չեն բիզնեսի success-ով, լրիվ նույն ձև։ Իրանց աշխատանքը "guidline"-ներին, "best-practice"-ներին, "protocol"-ներին հետևելն ա։
Բժիշկները պետք ա best practice-ների ու պրոտոկոլներին հետևեն, բայց դրանից չի բխում, որ մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն։ Իրականում՝ շատ հետաքրքիր ա, ոնց կվերաբերվեիր, որ ամեն բժիշկ ամեն պացիենտի հետ էքսպերիմենտներ աներ։ Դու գնայիր բժշկի ու իմանայիր, որ քո հիվանդության դեպքում կան ինչ֊որ best practice֊ներ, բայց քո բժիշկը վերցնելու ա ու մի շրջան քո վրա փորձարկում անի, ինքն իրա գլխու տեսնի՝ ինչն ա աշխատում, ինչը՝ չէ։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 18:20
Հա, ես էդ կարծիքին եմ, որ ընդհանուր առմամբ դեղերն ավելի շատ վնաս են տալիս, քան օգուտ։
Էս պնդման տակ էլ կարող եմ ստորագրել մի փոքր ճշգրտումից հետո։ Ոչ թե գաղտնի համաձայնությամբ, այլ գիտակցելով, որ դա լավ է իրենց կարյերայի համար։
Շատ լավ։ Էս քննարկման մեջ չեմ մտնի։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 18:23
Չէէ, էն էլ ինչքան ու ինչ մակարդակով էր մասսայական։ Կոնկրետ Ավստրալիայում սկզբում բավական ժամանակ (ամիսներ) արգելված էր մտնել որևէ խանութ, եթե պատվաստված չես։ Հենց դռների մոտ ստուգում էին։ Կրթության և առողջապահության հետ կապված ԲՈԼՈՐ հաստատություններում կրկնապատվաստումը խստիվ պարտադիր եղավ բոլոր ժամանակներում, հակառակ դեպքում՝ գործից դուրս արի (այդպես էլ անում էին, բայց շատ չնչին տոկոսը)։ Դե իսկ ճամփորդել, երբ սահմաններն ի վերջո բացեցին, երկար ժամանակ առանց կրկնապատվաստման անհնար էր․ ոչ կարող էիր դուրս գալ, ոչ ներս մտնել։ Եվ որևէ փուլում չեն ասել, թե երբ այդ պահանջները կհանվեն կամ թե կհանվեն արդյոք երբևէ, որ մարդ իմանար ինչ անի․ թվում էր՝ ընդմիշտ է ու վերջնական, ու մարդիկ ստիպված գնում, խելոք պատվաստվում էին, հո ամբողջ կյանք չէին գամվելու չորս պատերի մեջ։ Եթե կարողանային, շատերը պատվաստված լինելու կեղծ թուղթ կգնեին, բայց կոնկրետ Ավստրալիայում դա անհնար էր, չկար նման հնարավորություն
Իրականում հենց միայն էս կետից ելնելով, ինձ համար ա լրիվ արդարացված ա լիքը հաստատությունների կողմից պատվաստումները պարտադիր սարքելը։
Մարդիկ առահասարակ չեն հասկանում ինչն ա իրանց լավ, ինչը՝ վատ։ (ստեղ կարող էր լինել Վիշապի ապոկալիպտիկ գրառումների կարգի rant, որը չեմ դնում բոլորիս նյարդերը խնայելու նպատակով)
Իրականում հենց միայն էս կետից ելնելով, ինձ համար ա լրիվ արդարացված ա լիքը հաստատությունների կողմից պատվաստումները պարտադիր սարքելը։
Մարդիկ առահասարակ չեն հասկանում ինչն ա իրանց լավ, ինչը՝ վատ։ (ստեղ կարող էր լինել Վիշապի ապոկալիպտիկ գրառումների կարգի rant, որը չեմ դնում բոլորիս նյարդերը խնայելու նպատակով)
Հանուն արդարության ասեմ, որ մեծամասնությունն այնուամենայնիվ հավատում էր ու շտապում պատվաստումների, այդ թվում և ավելի ուշ ներմուծված, բայց ոչ պարտադիր եռապատվաստման։
One_Way_Ticket
24.07.2023, 18:41
Իրականում հենց միայն էս կետից ելնելով, ինձ համար ա լրիվ արդարացված ա լիքը հաստատությունների կողմից պատվաստումները պարտադիր սարքելը։
Մարդիկ առահասարակ չեն հասկանում ինչն ա իրանց լավ, ինչը՝ վատ։ (ստեղ կարող էր լինել Վիշապի ապոկալիպտիկ գրառումների կարգի rant, որը չեմ դնում բոլորիս նյարդերը խնայելու նպատակով)
Դա կոչվում է Enlightened absolutism (https://en.wikipedia.org/wiki/Enlightened_absolutism)։ Մոտեցում է, բան չասի, բայց պետք չէ զարմանալ հակազդեցությանը, ինչն արտահայտվում է Եվրոպայում ավելի ու ավելի շատ աջերին ընտրելով։
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 18:43
Հանուն արդարության ասեմ, որ մեծամասնությունն այնուամենայնիվ հավատում էր ու շտապում պատվաստումների, այդ թվում և ավելի ուշ ներմուծված, բայց ոչ պարտադիր եռապատվաստման։
ալելո՜ւյա
մարդ եղած վախտ
24.07.2023, 19:03
Դա կոչվում է Enlightened absolutism (https://en.wikipedia.org/wiki/Enlightened_absolutism)։ Մոտեցում է, բան չասի, բայց պետք չէ զարմանալ հակազդեցությանը, ինչն արտահայտվում է Եվրոպայում ավելի ու ավելի շատ աջերին ընտրելով։
Թիքեթ ջան, ճգնաժամային շրջանները, ոնց֊որ օրինակ՝ պանդեմիան ա կամ պատերազմը, դեմոկրատիայի ծաղկման ամենահարմար շրջանները չեն, կարծում եմ։ Բայց նաև կարող ես ինձ քաղաքական դիրքորոշումներ վերագրել, ուղղակի ես երևի թե չհամաձայնվեմ։
Իսկ առհասարակ, հակազդեցությունը նորմալ ա։ Նորմալ ա նաև գաղափարների զարգացումը ու դեգրադացիան։ Աշխարհը ընդհանրապես շատ ցիկլիկ ձևով ա զարգանում, նենց որ չենք ձանձրանա։
Բժիշկները պետք ա best practice-ների ու պրոտոկոլներին հետևեն, բայց դրանից չի բխում, որ մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն։ Իրականում՝ շատ հետաքրքիր ա, ոնց կվերաբերվեիր, որ ամեն բժիշկ ամեն պացիենտի հետ էքսպերիմենտներ աներ։ Դու գնայիր բժշկի ու իմանայիր, որ քո հիվանդության դեպքում կան ինչ֊որ best practice֊ներ, բայց քո բժիշկը վերցնելու ա ու մի շրջան քո վրա փորձարկում անի, ինքն իրա գլխու տեսնի՝ ինչն ա աշխատում, ինչը՝ չէ։
Ես չեմ ասել որ դրանից հետևում ա։ Ես բնութագրել եմ իրանց աշխատանքի մեխանիզմը։ Որի արդյունքում ոմանք կարան հետաքրքրված լինեն իմ առողջությամբ ոմանք չէ։ Բայց էդ իրանց գործի մաս չի կազմում։ Իդեպ հենց նոր խոսում էի մի հատ բժշկի հետ, իմ մի քանի հարցից հետո, որ խնդրում էի ամբողջությամբ պարզաբանել իրավիճակը։ Մի կես ժամ խոսելուց հետո, ասեցի չեմ հասկանում՝ նորից բացատրեք, ոնց կարա սենց-նենց լինի։ Ինքը ասեց, նայեք ստեղ նաև բժշկի պատասխանատվության հարց կա, ինքը առաջնայինը ինչ ուզում ա լինին, իրան ա ապահավագրում։ Ինչը սիստեմի մաս ա էլի։ Այսինքն էն որ ասում ես, բժիշկը իմ առողջությամբ ա հետաքրքրված, էդ "շատ պոզիտիվ" մինի-անկյան տակ ես նայում, խորքային բժիշկը զբաղված ա իրան ապահաովագրելով ու պրոտոկոլին հետևելով։ Արդյոք ասում եմ ես, որ ալտերնատիվ չկա՞։ Չեմ կարծում։ Իմ համար ալտերնատիվը էս ա՝ աշխատել էդ համակարգի հետ, բայց չթողնել որ քեզ մատերի արանքով նայեն, հասկանան, որ իրանց ապահավոգրելու համար, նաև ինձ պետք ա հստակ սպեցիֆիկ թռիթ անել, եթե չէ, կարող ա էլ ավելի վատ հետևանքներ ունենա։
Օրինակ էն կնոջս դեպքը որ պատմեցի, էդ կլինիկային հիմա դատի ենք տալիս։ Թղթաբանությունն ենք հիմա կազմում, հետաքրքիր ա ինչ կլինի։ :)
One_Way_Ticket
24.07.2023, 19:26
Թիքեթ ջան, ճգնաժամային շրջանները, ոնց֊որ օրինակ՝ պանդեմիան ա կամ պատերազմը, դեմոկրատիայի ծաղկման ամենահարմար շրջանները չեն, կարծում եմ։ Բայց նաև կարող ես ինձ քաղաքական դիրքորոշումներ վերագրել, ուղղակի ես երևի թե չհամաձայնվեմ։
Իսկ առհասարակ, հակազդեցությունը նորմալ ա։ Նորմալ ա նաև գաղափարների զարգացումը ու դեգրադացիան։ Աշխարհը ընդհանրապես շատ ցիկլիկ ձևով ա զարգանում, նենց որ չենք ձանձրանա։
Կամ ոնց որ կլիմայի փոփոխությունը :) Դիկտատուրան, որպես կանոն, հենց ինչ-որ արտակարգ agenda-ի շուրջ էլ առաջանում է, ոչ թե հենց այնպես։
Հա, ես էդ կարծիքին եմ, որ ընդհանուր առմամբ դեղերն ավելի շատ վնաս են տալիս, քան օգուտ։
21-րդ դար․․․ Հլը սենց մտածող մարդիկ կան։
Էն որ մարդկությունը բժշկության զարգացման շնորհիվ երկարակյաց է դարձել, էն որ նախկինում մահացու լիքը հիվանդություններ կանխարգելվում կամ բուժվում են, էդ սաղ հեչ։
Դե ինչ ասեմ, հեքիմներն ու վիշապները շամանները ձեզ օգնական։
One_Way_Ticket
24.07.2023, 19:39
21-րդ դար․․․ Հլը սենց մտածող մարդիկ կան։
Էն որ մարդկությունը բժշկության զարգացման շնորհիվ երկարակյաց է դարձել, էն որ նախկինում մահացու լիքը հիվանդություններ կանխարգելվում կամ բուժվում են, էդ սաղ հեչ։
Դե ինչ ասեմ, հեքիմներն ու վիշապները շամանները ձեզ օգնական։
Էս մասն արդեն քննարկվել է, դու երևի բաց ես թողել։ Կարճ՝ հենց 21-րդ դարում է պետք տենց մտածել։ 20-րդի կեսերին բժշկությունն ավելի լավ վիճակում էր։ Էդ քո ասած մահացու հիվանդությունների կանխարգելիչներն ու դեղերը հենց էդ ժամանակվանից են, ոչ թե 21-րդ դարից։
Շատ լավ ասիր, բայց մի կարևոր բան բաց թողեցիր։ Եթե բերածդ օրինակներից ռեմոնտը վերցնենք, տունը ինքն իրեն ռեմոնտ չի անի։ Ստիպված ես համակերպվել էդ ոլորտի մարդկանց անկատարությունների հետ։ Տունը կարողանար ինքն իրեն ռեմոնտ անել, լրիվ ուրիշ պատմություն կլիներ։ Իսկ օրգանիզմն իրեն վերականգնել գիտի։ Էս անհարմար փաստը շատերին դուր չի գալիս։ Բժիշկներին՝ հասկանալի պատճառներով։ Բայց ոչ բժիշկ մարդիկ էլ գիտեմ, ընդ որում շատ էլ խելացի, որ ցանկացած դեղի ավելի շատ կվստահեն, քան օրգանիզմին։ Հեռու չգնանք, կովիդի նկատմամբ բնական իմունիտետը երկար ժամանակ downplay անելը։ Չէ որ չէ, օրգանիզմը վիրուսով հիվանդանալուց հետո ձևը չգիտի, թե ոնց լավ իմունիտետ ձևավորել։ Միայն վակցինը գիտի։
Մի հատ ուրիշ վառ օրինակ է արյան մեջ բարձր խոլեստերինը ստատիններով իջեցնելը, այսինքն լյարդին դեղերով ճնշում ես, որ խոլեստերին քիչ արտադրի, որովհետև օրգանիզմը հիմար-հիմար բարձր խոլեստերին ա արտադրում։
Կամ, վնասվածքի վրա սառույց դնելը, որ շատ չուռի, որովհետև օրգանիզմը հիմար-հիմար ուռացնում ա վնասվածքը: Էս վերջերս են պարզել (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8173427/), որ իրականում սառույց դնելը երկարաձգում է վնասվածքի ինքնավերականգնումը։
21-րդ դար․․․ Հլը սենց մտածող մարդիկ կան։
Էն որ մարդկությունը բժշկության զարգացման շնորհիվ երկարակյաց է դարձել, էն որ նախկինում մահացու լիքը հիվանդություններ կանխարգելվում կամ բուժվում են, էդ սաղ հեչ։
Դե ինչ ասեմ, հեքիմներն ու վիշապները շամանները ձեզ օգնական։
21-րդ դարում բժիշկներին նոր սերունդները շուտով cancel կանեն ։Ճ
Մի հատ լավ խոսք կա՝ «Եթե հիվանդն ուզում է ապրել, ապա բժիշկներն անզոր են»:
... Թե առհասարակ, որ բժիշկները ընդհանուր առմամբ մարդկանց առողջությամբ հետաքրքրված չեն ու ընդամենը ֆարմայի հետ գաղտնի համաձայնությամբ փորձում են մարդկանց ստիպել ավելի շատ դեղ առնել։
Էս մոլորակի վրա մարդկանց գերակշիռ մեծամասնությունը՝ դե մոտավորապես 100%-ը իրենց սեփական շահը միշտ գերադասում են մյուսների շահերից, դա բոլոր ոլորտներին է վերաբերում, ներառյալ բժշկությանը։
Ժամանակակից բժշկի համար բժշկությունը առաջին հերթին մասնագիտություն է, աշխատանք է, կարիերա է, եկամուտ է, բիզնես է, զբաղմունք է, իսկ մարդուն բուժելը դա արդեն չորրորդական կարևորություն է։
Մեծ ծախսերով ժամանակավոր, կարճաժամկետ լավացում ապահովելը առաջնայնությունների տեսակետից հազար տոկոս գերադասելի է էժան, հիմնավոր, բայց երկարաժամկետ լուծումներից, որտեղ բժիշկը բացարձակ քյար չունի թե նյութական, ու թե հոգեկան բավարարվածության տեսակետներից, չնայած որ հիվանդի համար երկրորդն է ձեռնտու, բայց դեպքերի մեծամասնությունում հիվանդներն էլ չեն գիտակցում այդ նույն իրողությունը, ու դրա համար ունենք էն, ինչ որ ունենք։
Էս մոլորակի վրա մարդկանց գերակշիռ մեծամասնությունը՝ դե մոտավորապես 100%-ը իրենց սեփական շահը միշտ գերադասում են մյուսների շահերից, դա բոլոր ոլորտներին է վերաբերում, ներառյալ բժշկությանը։
Մի քիչ թեմայից շեղվենք։ Բայց լավ կլիներ որ 100%-ը տենց լիներ։ Որ մարդը հստակ իրա սեփական շահը հասկանար ու գերադասար մնացածից ու կոնկրետ քայլեր աներ իրա շահից ելնելով։ Ցավը էն ա, որ որոշ մարդիկ, սեփական շահը չգիտեմ ինչ ա, ինչ որ հիմար իդեաներով են տարված, ու unpredictable են, ոչ հնարավոր ա իրանց հետ լեզու գտնել, հասկանալ ինչ են ուզում, ինչ չեն ուզում։ Ես էլ եմ ինչ որ ժամանակ էդ կատեգորիայի մեջ եղել, որովհետև մտածել եմ, ախպեր սեփական շահի հետևից գնացողը էգոիստ ա, բայց փորձը ցույց ա տվել, հեչ էլ տենց չի։ Երբ որ մարդիկ իրանց շահերը հստակ գիտեն ու կոնկրետ քայլեր են անում իրանց շահից ելնելով, շատ ավելի հեշտ են գալիս կոնսենսուսի, քան ինչ որ մեկը ով անհասկանալի ա ինչ շահեր ունի, ինչ ա ուզում կամ ինչ չի ուզում։
մարդ եղած վախտ
25.07.2023, 00:30
Մի հատ ուրիշ վառ օրինակ է արյան մեջ բարձր խոլեստերինը ստատիններով իջեցնելը, այսինքն լյարդին դեղերով ճնշում ես, որ խոլեստերին քիչ արտադրի, որովհետև օրգանիզմը հիմար-հիմար բարձր խոլեստերին ա արտադրում։
Կամ, վնասվածքի վրա սառույց դնելը, որ շատ չուռի, որովհետև օրգանիզմը հիմար-հիմար ուռացնում ա վնասվածքը: Էս վերջերս են պարզել (https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC8173427/), որ իրականում սառույց դնելը երկարաձգում է վնասվածքի ինքնավերականգնումը։
Վիշապ ջան, ախր ո՞րտեղից ես էդ հանճարեղ եզրակացությունները, էդ բժշակական գոհարները պեղում էլի։ Ասենք քո գրածները կոնկրետ հանցավոր տգիտություն ա տարածում, որտև քո գրածից կարող ա մեկը վաղը որոշում ա իրա խոլեստերինը չիջացնի ու մի քանի տարուց մեռնում ա սրտի կանգից։ Ինչքա՞ն անպատասխանատու ա կարելի լինել։
Էդ հոդվածն էլ որ ցիտել ես, կարդացել ե՞ս։ Բառ֊բառ գրած ա հենց աբստրակտում՝ "Traditional cold therapy still has beneficial effect especially when injuries are severe and swelling is the limiting factor for recovery after soft-tissue injuries, and therefore no need to be entirely put out to pasture in the rehabilitation practice." Անկեղծ չեմ ջոկում, էսքան դեզինֆորմացիա տարածելու նպատակը ո՞րն ա։
մարդ եղած վախտ
25.07.2023, 00:33
Էս մասն արդեն քննարկվել է, դու երևի բաց ես թողել։ Կարճ՝ հենց 21-րդ դարում է պետք տենց մտածել։ 20-րդի կեսերին բժշկությունն ավելի լավ վիճակում էր։ Էդ քո ասած մահացու հիվանդությունների կանխարգելիչներն ու դեղերը հենց էդ ժամանակվանից են, ոչ թե 21-րդ դարից։
Դու մասնագետ ե՞ս, թիքեթ ջան։ Բժշկության պատմություն ե՞ս սովորել, ինչի՞ց ա էս եզրակացություններդ։
Մի քիչ թեմայից շեղվենք։ Բայց լավ կլիներ որ 100%-ը տենց լիներ։ Որ մարդը հստակ իրա սեփական շահը հասկանար ու գերադասար մնացածից ու կոնկրետ քայլեր աներ իրա շահից ելնելով։ Ցավը էն ա, որ որոշ մարդիկ, սեփական շահը չգիտեմ ինչ ա, ինչ որ հիմար իդեաներով են տարված, ու unpredictable են, ոչ հնարավոր ա իրանց հետ լեզու գտնել, հասկանալ ինչ են ուզում, ինչ չեն ուզում։ Ես էլ եմ ինչ որ ժամանակ էդ կատեգորիայի մեջ եղել, որովհետև մտածել եմ, ախպեր սեփական շահի հետևից գնացողը էգոիստ ա, բայց փորձը ցույց ա տվել, հեչ էլ տենց չի։ Երբ որ մարդիկ իրանց շահերը հստակ գիտեն ու կոնկրետ քայլեր են անում իրանց շահից ելնելով, շատ ավելի հեշտ են գալիս կոնսենսուսի, քան ինչ որ մեկը ով անհասկանալի ա ինչ շահեր ունի, ինչ ա ուզում կամ ինչ չի ուզում։
Արամ ջան, մի քիչ փիլիսոփայության բաղերն ենք ընկնում, բայց սեփական շահը դա հենց այն շահն է, որը տվյալ սուբյեկտը ընկալում է որպես սեփական շահ, տավտալոգիա ա ստացվում, բայց էդ ա ։Ճ
Օրինակ ասենք, եթե մեկը գերադասում է դեպրեսիայով ու պոպկոռնով կինո նայել, քան թե ինչ-որ ապուշ մսեր ուտել ու ամեն ֆաքինգ առավոտ գիշերով գնալ վազելու, ապա դա նշանակում է, որ հենց դրանք են այդ մեկի շահերից՝ նույնն է թե պահանջմունքների բավարարելուց բխող քայլերը, այսինքն պոպկոռնն ա տվյալ պարագայում շահավետը, ու ոչ թե միսը։
Էն որ դու կարծում ես, թե դա առողջարար չի, ֆլան ֆստան, իսկ ո՞վ ասեց, որ առողջությունն է մարդկանց մեծամասնության պահանջմունքները։ Մարդկանց մեծամասնության պահանջմունքերը մարմնական ու նյութական կարճաժամկետ կայֆերն են։
Վիշապ ջան, ախր ո՞րտեղից ես էդ հանճարեղ եզրակացությունները, էդ բժշակական գոհարները պեղում էլի։ Ասենք քո գրածները կոնկրետ հանցավոր տգիտություն ա տարածում, որտև քո գրածից կարող ա մեկը վաղը որոշում ա իրա խոլեստերինը չիջացնի ու մի քանի տարուց մեռնում ա սրտի կանգից։ Ինչքա՞ն անպատասխանատու ա կարելի լինել։
Էդ հոդվածն էլ որ ցիտել ես, կարդացել ե՞ս։ Բառ֊բառ գրած ա հենց աբստրակտում՝ "Traditional cold therapy still has beneficial effect especially when injuries are severe and swelling is the limiting factor for recovery after soft-tissue injuries, and therefore no need to be entirely put out to pasture in the rehabilitation practice." Անկեղծ չեմ ջոկում, էսքան դեզինֆորմացիա տարածելու նպատակը ո՞րն ա։
Ուրեմն մի ամսվաս կարնիվորից իմ LDL-C-ն 200-ic թռել ա 400: Բայց, նույն ժամանակ տրիգլիցերիդները 200-ից իջել են 100: Դրանից բխում է, որ ընդամենը մի ամսվա ֆաքինգ դիետա փոխելով հնարավոր է լա՜յն դիապազոններով փոփոխել լիպիդների վիճակը։
Հիմա որոնենք, թե ինչ է ասում գիտական, հիմնավորված ու մշակված մեյնսթրիմը, խոսքի որնում եմ "how long to take statins", առաջին բերածը NHS.uk-ն ա․
Check with your doctor whether there's a particular time of day you should take your statin. You usually have to continue taking statins for life because if you stop taking them, your cholesterol will return to a high level.
Արի ես սրտի կանգից մեռնեմ, համ ես դեբիլներից կպրծնեմ, համ դուք կպրծնեք իմ նման տգիտություններ տարածող ախմախից։