Դիտել ողջ տարբերակը : Ո՞նց եք դիմանում
Շին ջան, ինչ կլինի, դու մի ջնջիր գրածներդ:
Մի քիչ հասցրեցի կարդալ... Գրկում եմ:
Եթե հստակեցնես, թե կոնկրետ ինչին, ավելի հեշտ կլնի պատասխանելը։
Իմ կողմից մի քանի կետով պատասխանեմ
Զոհերի մեծ թվին հանգիստ, որտև կարծես ոչ մի հարազատ չեմ կորցրել։
Տարածքների կորստին ավելի հանգիստ, որտև երբեք չեմ եղել, որևէ կապվածություն չի եղել։
Պարտվելուն էլի հանգիստ, որտև օրինաչափ էր։ Ինչքան էլ ընթացքում իրար դուխ էինք տալիս, բայց արդյունքը սպասելի էր։
Իմ շրջապատում լիքը մարդ ծանր ա տանում, բայց ես փորձում եմ բացատրել, որ դրանից մենակ իրա առողջությունն ա տուժում։
Միակ բանը ինչին ծանր եմ նայում, երկրի տնտեսության վիճակն ու քաղաքական անորոշ ապագան, որն իրա հերթին սպառնում ա տնտեսությանը։
Բայց դե եթե չդիմանանք, ի՞նչ պտի անենք ։)
Հույսով, որ 30 տարուց ավել տևող մղձավանջն ավարտվեց։
Մի քանի տարի դեռ դժվար է լինելու քայքայված տնտեսության պատճառով, բայց դա հաղթահարելն ավելի հեշտ կլինի, ու շուտով սկսելու է տարեցտարի շատ ավելի լավ լինել, քան մինչև հիմա էր։
Գլխավոր խնդիրը՝ չթողնել իշխանության գալ ռադիկալ, ռևանշիստական ուժերի, փակել էս մի էջը, ու սկսել բարիդրացիական հարաբերություններ զարգացնել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ։
StrangeLittleGirl
25.11.2020, 12:15
***
Չեմ դիմանում...
Sambitbaba
25.11.2020, 12:35
Հույսով, որ 30 տարուց ավել տևող մղձավանջն ավարտվեց։
Մի քանի տարի դեռ դժվար է լինելու քայքայված տնտեսության պատճառով, բայց դա հաղթահարելն ավելի հեշտ կլինի, ու շուտով սկսելու է տարեցտարի շատ ավելի լավ լինել, քան մինչև հիմա էր։
Գլխավոր խնդիրը՝ չթողնել իշխանության գալ ռադիկալ, ռևանշիստական ուժերի, փակել էս մի էջը, ու սկսել բարիդրացիական հարաբերություններ զարգացնել Թուրքիայի ու Ադրբեջանի հետ։
Ինձ թվում է, որ Թուրքիայի ու Ադրբեջանի դեպքում անհնար է բարիդրացիական հարաբերությունների զարգացումը: Վիսոցկին երգում էր. Ինչքան էլ գայլին կերակրես, մեկ է, նա անտառի կողմն է նայում:
Այս երկուսի մտքին մի բան կա միայն. քեզ հոշոտել: Իսկ դու էլ չես կարող ամբողջ կյանքդ նստել և ուրախանալ նրանով, որ նրանք տունդ խլել են:
Մարդու բնույթն է սա:
Մի ուրիշ հանգամանք էլ կա: Ըստ իս, այդ խնդիրը շուտով ընդհանրապես չի լինելու:
Ինձ չի լքում զգացումը, որ տեղի է ունենում մի կատարյալ խաղացված շախմատային գամբիտ ու որ շուտով ամեն ինչ տեսանելի է դառնալու լրիվ այլ լույսի տակ:
Համարյա համոզված եմ, որ շուտով Ադրբեջանը չի լինելու: Սրանում ես համամիտ եմ լիքը ադրբեջանցի պրոգնոզ անողների հետ, բայց ինքս այս մասին ասել եմ արդեն մի ամիս առաջ, իմ "Մուհամմեդն ու հայերը" թողարկման մեջ: Արցախը կհասնի Ռուսաստանի սահմանին ու մինչև Քուռ, Քռից այն կողմ կլինեն չորս-հինգ ավտոնոմ մարզեր (մեկը՝ Արդբեջանական կամ կովկասյան թաթարների), բոլորը Ռուսաստանի կազմի մեջ: Հետո Նախիջևանը կմիանա Հայաստանին: Հետո, հնարավոր է, նաև Արարատն ու Վանը:
Եվ սակայն, եթե անգամ էս ամբողջ ծիածանագույնը իրականություն դառնա, մեկ է, մեր գլխավոր խնդիրները չեն լուծվելու:
Չեն լուծվելու այնքան ժամանակ, քանի դեռ մենք չենք բարձրացրել մեր ինքնագնահատականը: Քանի դեռ մենք մեզ չենք սիրել: Իսկ մենք մեզ չենք սիրում: Ավելին. մենք մեզ արտում ենք: Մեզանից ամաչում ենք:
Նախ, մեզ պետք է բարձրացնել մեր ինքնագնահատականը որպես մարդու: Մենք էս մասին խոսել ենք արդեն ժամանակին, ահագին կռիվ ենք տվել "Ով է մարդն իրականում" թեմայում: Գնացեք-նայեք: Ժամանակը ցույց է տալիս, որ ես այնուհանդերձ ճիշտ էի ու ճիշտ եմ հիմա. պետք է բարձրացնել մեր միջի մարդու ինքնագնահատականը:
Պետք է բարձրացնել մեր միջի հայի ինքնագնահատականը:
Ճոռոմ հպարտությունն այստեղ բացարձակապես կապ չունի: Այստեղ խոսքն ավելի շուտ պատասխանատվության մասին է:
Էս առիթով ես նույնիսկ դեվիզի պես մի բան ունեմ սարքած. "Հայ լինելը՝ հպարտություն չի, հայ լինելը՝ պատասխանատվություն է": Հիմա ժամանակ չկա, հետո, հնարավոր է, ավելի շատ խոսեմ այս մասին: Բայց յուրաքանչյուրն էլ, մի քիչ լուրջ հարցին նայելու դեպքում ինքն էլ իր եզրակացությունները կանի:
Ու լավ կլիներ նաև վերարժեքավորել որոշ կարևոր հասկացություններ.
Պատասխանատվություն;
Պարտավորություն;
Ճշմարտություն;
Ազնվություն;
Հավատարմություն;
Սեր;
Հավատ;
Կրթություն և այլն:
Նայել այս ամենին շատ ավելի խորն ու լրջորեն և փորձել պարզել, թե ի՞նչ կարևոր բաներ կան այս հասկացությունների մեջ, որոնք մինչը օրս հաշվի չէինք առել:
Եվ մեր ամենամեծ խնդիրներից մեկը. վերաներմուծել մեր կյանք հոգևորը: Ոչ թե կրոնը: ՀՈԳԵՎՈՐԸ: Հիշել և ընդունել, որ հոգևորը կրոնի հետ ոչ մի կապ չունի: Վերաիմաստավորել հոգևորի գաղափարը և վերադարձնել մեր առօրեականություն: Հազարամյակների փորձը ցույց տվեց, որ առանց հոգևորի մենք ոչնչի չենք հասնում:
Ընդ որում սա առավելապես կարևոր է հենց մեր՝ հայերիս համար, որովհետև հենց մենք ենք հոգևորի կրողն այս մոլորակի վրա: Եվ երբ վերևում ասացի, որ հայ լինելը պատասխանարվություն է, սրան էլ էր վերաբերվում:
Յոհաննես
25.11.2020, 17:07
Նոր տառապանքի ու ցավի թեմա էր պետք մեր ազգին, դե ո՞նց կլիներ մի քանի վախտա առիթ չունեինք։ Իհարկե էս չի վերաբերվում որդեկորույս ծնողներին, որոնց վիշտը պատկերացնելը ահնար գործա, բայց ստեղ գալ ու թնգռտալը էս պահին էնքան տհաճա։
Մենք պարտվել ենք ու էս կարա ահագին ծանր ազդեցություն ունենա մեր երկրի վրա ու կունենա, եթե շարունակենք էս ոճով ցավ ման գանք, որ շարունակենք մեր տառապանքը։
Ինչի՞ն չեք դիմանում, շա՞տ ծանրա,թե՞ ձեր մեղքի բաժինն եք զգում։ Բանակից թռնելու համար երկրից գնացե՞լ եք, թե՞ սաղ ընթացքում ասել եք․ օհ, փուֆ ա Հայաստանը, ապրելու տեղ չի։
ՎիՃակը շատ ծանր է, բայց կարելիա պատվով դուրս գալ էս ամենից, եթե իհարկե զուտ գլուխներս կախ գործ անենք, տառապանքի ժամանակ կգտնենք դեռ։
Ես ու վստահ եմ իմ պես հազարովր մարդիկ չգիտեն ի՞նչ անել ու ինչի՞ց սկսել, բայց ինչպես պատերազմի վախտ կան մեզնից շատ ավելի լավ տղեք, որոնք էդ ճամփեն ցույց կտան ու վստահ եմ հաջողություններ կունենանք։
Ես ինքս չեմ կամավորագրվել ու պատերազմ գնալս թողել եմ զինկոմին, իմ որոշման համար ինձ մեղավոր եմ զգում ու շարունակելու եմ զգալ, բայց էդ ոչ մի տեղ չտանող ճամփա է, հիմա լուրջ մարտահրավերների առաջ են կանգնած։
Իսկ դուք կարաք հավաքեք ձեզ ու սկսեք երկրի համար մի բան անել, եթե չգիտեք ի՞նչ անել ,ամոթ բան չկա, գտեք ձեր շրջապատում էն մարդկանց ովքեր գիտեն ու գլուխները կախ ինչ որ բան անում են ու օգնենք իրանից։
StrangeLittleGirl
25.11.2020, 17:19
Նոր տառապանքի ու ցավի թեմա էր պետք մեր ազգին, դե ո՞նց կլիներ մի քանի վախտա առիթ չունեինք։ Իհարկե էս չի վերաբերվում որդեկորույս ծնողներին, որոնց վիշտը պատկերացնելը ահնար գործա, բայց ստեղ գալ ու թնգռտալը էս պահին էնքան տհաճա։
Մենք պարտվել ենք ու էս կարա ահագին ծանր ազդեցություն ունենա մեր երկրի վրա ու կունենա, եթե շարունակենք էս ոճով ցավ ման գանք, որ շարունակենք մեր տառապանքը։
Ինչի՞ն չեք դիմանում, շա՞տ ծանրա,թե՞ ձեր մեղքի բաժինն եք զգում։ Բանակից թռնելու համար երկրից գնացե՞լ եք, թե՞ սաղ ընթացքում ասել եք․ օհ, փուֆ ա Հայաստանը, ապրելու տեղ չի։
ՎիՃակը շատ ծանր է, բայց կարելիա պատվով դուրս գալ էս ամենից, եթե իհարկե զուտ գլուխներս կախ գործ անենք, տառապանքի ժամանակ կգտնենք դեռ։
Ես ու վստահ եմ իմ պես հազարովր մարդիկ չգիտեն ի՞նչ անել ու ինչի՞ց սկսել, բայց ինչպես պատերազմի վախտ կան մեզնից շատ ավելի լավ տղեք, որոնք էդ ճամփեն ցույց կտան ու վստահ եմ հաջողություններ կունենանք։
Ես ինքս չեմ կամավորագրվել ու պատերազմ գնալս թողել եմ զինկոմին, իմ որոշման համար ինձ մեղավոր եմ զգում ու շարունակելու եմ զգալ, բայց էդ ոչ մի տեղ չտանող ճամփա է, հիմա լուրջ մարտահրավերների առաջ են կանգնած։
Իսկ դուք կարաք հավաքեք ձեզ ու սկսեք երկրի համար մի բան անել, եթե չգիտեք ի՞նչ անել ,ամոթ բան չկա, գտեք ձեր շրջապատում էն մարդկանց ովքեր գիտեն ու գլուխները կախ ինչ որ բան անում են ու օգնենք իրանից։
Թարսի պես անում ենք, լիքը անում ենք, ցանկացած ազատ րոպե հատկացնում ենք Հայաստանին մի բանով ավել օգնելուն։ Բայց ինչքան էլ անես, երբ պետությանդ ներսում ինտելեկտուալ կոչվող մարդկանց մի ստվար զանգված արդեն իրան ահագին լավ ա զգում, որ պատերազմը վերջացավ, հեսա սահմանները կբացվեն, երբ պետությանդ ղեկին նստած են մարդիկ, որոնք լավագույն դեպքում ինկոմպետենտ են, իսկ վատագույն դեպքում ուրիշի շահերն են ներկայացնում, դու որպես անձ ինչքան ուզում ես, փող ուղարկի Հայաստան, ինչքան ուզում ես, հոգեբուժական օգնություն տրամադրի զինվորներին, ինչքան ուզում ես մեջտեղից ճղվի ու դրսից կամ ներսից կարողացածդ ու չկարողացածդ արա, մեկ ա, արդյունք չի լինելու, որտև համակարգային արդեն նենց ա դրվածքը, որ արդյունք չլինի։
Ու հա, սա լուրջ տառապանքի ու ցավի թեմա ա նաև նրանց համար, ովքեր տուն ու հարազատ չեն կորցրել, որտև սա ընդամենը ամեն ինչի սկիզբն ա, շարունակության դեմը պետք ա առնել, բայց ինչ-որ հեռանկար չի էրևում, գերագույն գլխավոր սրիկան օրումեջ պաշտոնյա ա փոխում՝ առանց հասկանալու, որ գլխավոր խնդիրն ինքն ա։
Ու մեկ էլ ի վերջո հասկացեք, որ ազգը տրավմա ա տանում, բավական սուր ու ահավոր տրավմա։ Եթե դուք էդ տրավմայից չեք տանում, շնորհավոր, ուրեմն դուք ոչ մի բան չեք կորցրել էստեղ, բայց թողեք թող ովքեր որ կորցրել են, իրանց տրավմայի միջով անցնեն։
Յոհաննես
25.11.2020, 17:43
Թարսի պես անում ենք, լիքը անում ենք, ցանկացած ազատ րոպե հատկացնում ենք Հայաստանին մի բանով ավել օգնելուն։
Իմ արև էս ընթացքում պատերազմից էկած ընկերներիս ու ծանոթներիս եմ տեսել, ոչ մեկ սենց բան չէր ասում, բայց մեր Բյուրը, ով որ դրսում չի դիմանում, սենց վստահ ասումա։
Էս մառազմա Բյուր ջան, մառազմ։
Բայց ինչքան էլ անես, երբ պետությանդ ներսում ինտելեկտուալ կոչվող մարդկանց մի ստվար զանգված արդեն իրան ահագին լավ ա զգում, որ պատերազմը վերջացավ,
Մարդիկ ուրախանում են, քանի որ նոր զոհեր, գերիներ, անհայտ կորածներ էս պահին չեն լինի, քանի որ հաջորդը կարար ինքը լիներ, կամ իրա տղեն, բայց դու կարաս չդիմանաս։
հեսա սահմանները կբացվեն, երբ պետությանդ ղեկին նստած են մարդիկ, որոնք լավագույն դեպքում ինկոմպետենտ են, իսկ վատագույն դեպքում ուրիշի շահերն են ներկայացնում, դու որպես անձ ինչքան ուզում ես, փող ուղարկի Հայաստան, ինչքան ուզում ես, հոգեբուժական օգնություն տրամադրի զինվորներին, ինչքան ուզում ես մեջտեղից ճղվի ու դրսից կամ ներսից կարողացածդ ու չկարողացածդ արա, մեկ ա, արդյունք չի լինելու, որտև համակարգային արդեն նենց ա դրվածքը, որ արդյունք չլինի։
Հեղափոխության էյֆորիայի ժամանակ ստեղ ես էի սթափության կոչեր անում ու վտանգներից խոսում, իսկ դու ուրախացել էիր, որ մամուլը ազատ կլինի, փոքրամասնությունների իրավունքները պաշտպանված կլինեն։ Լավ ախպեր, էս ի՞նչ եք անում, համենայնդեպս կակ մինիմում դաժը տգետ մարդը ջոգումա, որ էս իշխանությունները ինչքան էլ սխալ թույլ տված լինեին, մեկա իրանցից շատ բան կախված չէին, գործընթացների հասունացումը տանում էր սրան ու էդ կանխել ոնց որ իրանք չէին կարա։ Պատճառները հազարավոր են, հիմա զահլա չկա դրանց մասին խոսել։
Ու հա, սա լուրջ տառապանքի ու ցավի թեմա ա նաև նրանց համար, ովքեր տուն ու հարազատ չեն կորցրել, որտև սա ընդամենը ամեն ինչի սկիզբն ա, շարունակության դեմը պետք ա առնել, բայց ինչ-որ հեռանկար չի էրևում, գերագույն գլխավոր սրիկան օրումեջ պաշտոնյա ա փոխում՝ առանց հասկանալու, որ գլխավոր խնդիրն ինքն ա։
Այ հենց էդա էլի, որ խնդիրը մի մարդու մեջ ենք տեսնում, չնայած ստեղ շուտվանից ասել եմ, խնդիրը ոչ Ռոբի, ոչ Սերժի, որ էլ Նիկոլի մեջ չէր, բայց Բյուր ջան, տենց ավելի հեշտա, պատասխանատվություն չունենք, ֆսյո ինքնա մեղավոր հանենք ռադ անենք, հետո հաջորդ մեղավորը գա։
Իսկ ինչ մնում է ապագային, եթե ադրբեջանը կարողանա բալանսավորված քաղաքականությունը պահել, ապա հինգ տարի հետո էնքան սուվերեն ու հզոր պետություն կդառնա, որ պիզդեյս
boooooooom
25.11.2020, 17:45
Ծախսերը հասցրել ենք մինիմումին, հազիվ աշխատվող գումարն էլ ծերը ծերին զոռով հերիքացնում ենք սնվելուն, կոմունալին ու բանկի հետվճարներին։ Տանը ցուրտ ա, բայց ջեռուցումը դեռ չենք միացնում, մի սենյակ հոսանքով տաքացրել ենք ու հիմնականում էդտեղ ենք լինում, որ գոնե նոյեմբեր ամսվա վրա գազի վճար չգա։
Բայց ես չեմ ընկճվում, պատրաստ եմ կրկնակի եռանդով աշխատել, ստեղծել նորը ավելի լավը (հենց էս պահին էլ աշխատավայրում եմ)։
StrangeLittleGirl
25.11.2020, 18:01
Իմ արև էս ընթացքում պատերազմից էկած ընկերներիս ու ծանոթներիս եմ տեսել, ոչ մեկ սենց բան չէր ասում, բայց մեր Բյուրը, ով որ դրսում չի դիմանում, սենց վստահ ասումա։
Էս մառազմա Բյուր ջան, մառազմ։
Հերիք դրսում լինելս դրոշակ սարքեք։ Իմ հարազատ ախպերն էլ ա պատերազմից էկել, իմ ընկերներից շատերն անտուն են մնացել (հա, պատկերացնու՞մ ես, ես նույնիսկ ղարաբաղցի ընկերներ ունեմ), պլյուս ես ստեղ նստած հենց ՀՀ-ից ու ՀՀ-ի վերաբերյալ ուրիշ տեղերից էկող ինֆոն եմ տոննաներով սպառում։ Պատերազմի ժամանակ էլ որ ասում էի՝ վիճակը ոռի ա, Շուշին վերցրել են, գնում են Ստեփանակերտ և այլն, ինձ ասում էին՝ դու դրսում նստած ինչ գիտես։ Դե փաստորեն դրսում նստած ավելի շատ բան գիտեի, քան ձեր քթի տակ էր կատարվում, ինչ ասեմ։
Մարդիկ ուրախանում են, քանի որ նոր զոհեր, գերիներ, անհայտ կորածներ էս պահին չեն լինի, քանի որ հաջորդը կարար ինքը լիներ, կամ իրա տղեն, բայց դու կարաս չդիմանաս։
Իսկ արդեն էղածնե՞րը, որոնցով պատշաճ չեն զբաղվում։ Մարդիկ վա՞տ են հասկանում, որ էս ամենը պարարտ հող ա նախապատրաստել էլ ավելի շատ զոհերի, գերիների ու անհայտ կորածների։ Ի՞նչ աստիճանի միամիտ պիտի լինի մարդ։
Հեղափոխության էյֆորիայի ժամանակ ստեղ ես էի սթափության կոչեր անում ու վտանգներից խոսում, իսկ դու ուրախացել էիր, որ մամուլը ազատ կլինի, փոքրամասնությունների իրավունքները պաշտպանված կլինեն։ Լավ ախպեր, էս ի՞նչ եք անում, համենայնդեպս կակ մինիմում դաժը տգետ մարդը ջոգումա, որ էս իշխանությունները ինչքան էլ սխալ թույլ տված լինեին, մեկա իրանցից շատ բան կախված չէին, գործընթացների հասունացումը տանում էր սրան ու էդ կանխել ոնց որ իրանք չէին կարա։ Պատճառները հազարավոր են, հիմա զահլա չկա դրանց մասին խոսել։
Ճիշտ էիր անում։ Հեղափոխությանն աջակցելն իմ կերած ամենամեծ քաքն ա էղել, ես դա չեմ վախենում ասել։ Էրնեկ ես էլ սթափ մնայի։
Այ հենց էդա էլի, որ խնդիրը մի մարդու մեջ ենք տեսնում, չնայած ստեղ շուտվանից ասել եմ, խնդիրը ոչ Ռոբի, ոչ Սերժի, որ էլ Նիկոլի մեջ չէր, բայց Բյուր ջան, տենց ավելի հեշտա, պատասխանատվություն չունենք, ֆսյո ինքնա մեղավոր հանենք ռադ անենք, հետո հաջորդ մեղավորը գա։
Իսկ ինչ մնում է ապագային, եթե ադրբեջանը կարողանա բալանսավորված քաղաքականությունը պահել, ապա հինգ տարի հետո էնքան սուվերեն ու հզոր պետություն կդառնա, որ պիզդեյս
Մի մեղավոր չի, կոնկրետ մի մարդու ղեկավարություն ա, իրա ամբողջ քաղաքական թիմն առանց իրա ոչինչ ա, դրա համար էլ սենց ատամներով պահում են։ Ու հա, խոշորագույն խնդիրն էն ա, որ քաղաքական միտք չկա Հայաստանում, մեկից դժգոհ ենք, մյուսով ենք փոխարինում, բայց հենց դրա արդյունքում էլ հասանք էս օրին, դրա համար պետք ա օր առաջ ազատվել սրանցից, տեղը բերել քաղաքական միտք։ Ու որ ասում են ո՞վ, այ հենց էդ ա, էս դեպքում ով չի, միտքն ա շրջանառվում, թե կոնկրետ ինչ օրակարգով, ինչ իշխանություն կարա գա, իսկ օրակարգն ու քաղաքական միտքը եթե կան, դրա միջի մարդիկ լինեն դաշնակ, թե հնչակ, զուտ քաղաքական գաղափարի համար են աշխատելու, ոչ թե իրանց ոռն աթոռին պինդ կպած պահելու։
Ինչ վերաբերում ա Ադրբեջանին, իրանք սկի հինգ տարի չեն էլ սպասելու, նոր պատերազմը սարի հետևում չի, մեր վերջն էլ կամ Թուրքիայի, կամ Ռուսաստանի ռեգիոն դառնալն ա, որտև էլ ուրիշ ձև չի լինելու
Պատերազմի ժամանակ շատ ծանր հոգեվիճակում էի, հենց մենակ մահերի պատճառով․ մարդու կյանքից ավելի կարևոր ոչինչ չկա։ Ինչի՞ պիտի մարդիկ զոհվեն, հանուն ինչի՞։ Ինչի՞ հնարավոր չի վերջ դնել էս կոնֆլիկտին։ Ոչ մի հող չարժի արյունահեղության։ Շատ վատ էի, գիշերները չէի կարողանում քնել, համ էլ էդ ընթացքում մամաս էր հիվանդանոցում կորոնայով։ Անտանելի էր։ Հա մտածում էի՝ գնամ Հայաստան, ոնց գնամ, բա Սոնյային ինչ անեմ։ Ծնողներիս համար շատ անհանգիստ էի։
Բայց դե կոնկրետ իմ կամ Պողոսի էմոցիաները էս դեպքում էդքան էլ կարևոր չեն, երբ հարյուրավոր մարդիկ իրենց կյանքն են կորցնում, մյուսներն էլ էդ կորուստի պատճառով սարսափելի վիճակում են։
Ամեն դեպքում ասեմ, որ ինձ ամենաշատը խոսելն էր օգնում՝ Հայաստանում գտնվող հարազատներիս ու ընկերներիս հետ։ Մեկ էլ քրոջս հետ։ Էս երկրում չունեմ էդպիսի մարդիկ, որոնց հետ կարող եմ էս թեմայով խոսել ու լիովին հասկացված լինել, դրա համար բոլոր խոսակցություններս դրսի հետ էր։
Պիտի խոստովանեմ, որ պատերազմի ավարտից կամ հրադադարից հետո (անվանեք ոնց կուզեք) էլ էդ վիճակում չեմ․ մենակ սկզբի օրերն էր ծանր, երբ տեսնում էիր հայաստանաբնակների (ներառյալ՝ արցախցիների) վիճակը։
Ճիշտ է, մարդկանց վիճակում գուցե շատ բան չի փոխվել, բայց հիմա ավելի թեթև եմ շնչում։ Ինչքան էլ գուցե նաիվ ընկալվի շատերի կողմից, ինձ համար էն ամենամեծ սարսափը հետևում է մնացել։
Իսկ դուք կարաք հավաքեք ձեզ ու սկսեք երկրի համար մի բան անել, եթե չգիտեք ի՞նչ անել ,ամոթ բան չկա, գտեք ձեր շրջապատում էն մարդկանց ովքեր գիտեն ու գլուխները կախ ինչ որ բան անում են ու օգնենք իրանից։
Բացի ֆինանսական օգնություն հասցնելուց՝ թե հիմնադրամին, թե առանձին անհատներին, օգնող խմբերին, ուրիշ բանով չգիտեմ, թե կոնկրետ ես ինչով կարող եմ օգնել։ Դեմոների ու նման ակցիաների չեմ մասնակցում, զանգվածներից հեռու եմ միշտ, էստեղի հայկական համայնքի հետ էլ որևէ կապ չունեմ։
Առաջինը հիմնադրամին եմ փոխանցում արել, բայց հետո մտածեցի, որ հիմնադրամի մի մասը հավանաբար զենք-զինամթերքի վրա է ծախսվելու, ու դադարեցի հիմանդրամին աջակցելը։ Կարծում եմ, ավելի ճիշտ է ուղղակի օգնող խմբերի ու անհատներին փոխանցել, որ հաստատ գիտես՝ էդ գումարով մի լավ գործ է արվելու, կամ ընկերներիդ օգնես, որոնք Հայաստանում ֆինանսապես ծանր վիճակում են։
Sambitbaba
25.11.2020, 21:45
Խոհական թեման նորից բերիք-սարքիք քաղաքականություն: Որ ի՞նչ:
Էլ նոր թեմա բացելը ո՞րն էր: Քիչ քաղաքական թեմա կա՞ր էս շան տղի ակումբում...
Sambitbaba
25.11.2020, 22:43
Դուք այլ կերպ ի վիճակի՞ եք մտածել...
Ուլուանա
26.11.2020, 20:15
Մոդերատորական. վերջին 12 գրառումները տեղափոխվել են «Արցախի հիմնախնդիրը» (https://www.akumb.am/showthread.php/32865-%D4%B1%D6%80%D6%81%D5%A1%D5%AD%D5%AB-%D5%B0%D5%AB%D5%B4%D5%B6%D5%A1%D5%AD%D5%B6%D5%A4%D5%AB%D6%80%D5%A8/page312) թեմա: Խնդրում եմ այս թեման չքաղաքականացնել ու մնալ թեմայի սահմաններում` պատասխանելով վերնագրի հարցին:
Ուլուանա
26.11.2020, 20:20
Պատերազմի օրերին ահագին լավ էի դիմանում. իհարկե, կար որոշակի անհանգստություն, բայց ընդհանուր առմամբ տրամադրությունս լատավեսական ու հաղթական էր, նաև ներքին համոզվածություն ունեի, որ ի վերջո ամեն ինչ լավ է լինելու, դե, ես էլ ինձնից կախվածն անում էի` թե՛ գումարներ ուղարկելով տարբեր հիմնադրամների, թե՛ սոցիալական հարթակներում որոշակի գործողություններ անելով (ինչ-որ գրառումներ լայքել, քոմենթել, տարածել և այլն): Իհարկե, ամեն ինչ քիչ էր թվում, ամենաշատը կուզենայի էդ օրերին Հայաստանում լինել ու նաև ֆիզիկապես օգնել` կամավորական աշխատանքների մասնակցելով, բայց դե դրա հնարավորությունը չկար, ցավոք: Զոհերի պահն էի շատ ծանր տանում, բայց փորձում էի ընկալել որպես անխուսափելի բան վերջնական հաղթանակին հասնելու համար: Չնայած ամեն օր առանց բացառության թե՛ զոհերի ցուցակները տեսնելիս, թե էս կամ էն գրառումից լացել եմ բազմաթիվ անգամներ, այնուամենայնիվ, էդ պահերը չեն ազդել ընդհանուր դրական տրամադրվածությանս վրա:
Չարաբաստիկ փաստաթղթի ստորագրումից հետո, ինչպես երևի համարյա բոլորի դեպքում, ես էլ էի շոկի մեջ: Ուղեղիս մեջ չէր տեղավորվում նման ավարտը, ես ախր ներքին զգացողություն ունեի, որ ամեն ինչ լավ է լինելու: Ու քանի որ իմ ներքին զգացողությունները սովորաբար ճիշտ են լինում, հիմա էլ, չնայած ներկա պահին դրա համար հիմքերի գրեթե բացակայությանը, էլի շարունակում եմ հավատալ, որ ի վերջո լավ է լինելու, իսկ թե ինչեր կլինեն մինչև էդ «ի վերջո»-ն` այլ հարց է: Ժամանակ առ ժամանակ մտքովս անցնում է, որ մի օր կարթնանամ, ու կպարզվի` էս ամենն ընդամենը վատ, շատ վատ երազ էր: Հիմա ավելի դժվարությամբ եմ դիմանում, քան պատերազմի շրջանում, հատկապես զոհվածների ընտանիքների, վիրավորների, իրենց տուն ու տեղը կորցրած ընտանիքների մասին մտածելիս, ու էլի միակ մխիթարանքը մնում է գումարով օգնել փորձելը, որն էլի քիչ ու անվերջ քիչ է թվում, էդ անզորությունից հաճախ էլի լացում եմ, բայց միաժամանակ ինչ-որ կերպ հաջողացնում եմ պահի տակ վերանալ ներկայից ու գիտակցել, որ էս մղձավանջը զուտ էս պահին է, որ սա էլ մի օր կանցնի, ու մի օր իսկապես լավ կլինի: Ինչ-որ ներքին զգացողություն ունեմ, որ լրիվ անսպասելի, ոչ մեկիս մտքով չանցնող շրջադարձներ ու զարգացումներ են լինելու, հնարավոր է` սկզբում խիստ բացասական, բայց ի վերջո` մեր օգտին:
Ընդհանուր առմամբ լավ եմ դիմանում, արդեն քանի օր է` վերադարձել եմ բնականոն կյանքիս (մինչև էդ օրվա մեծ մասը կոմպից կամ հեռախոսից կպած էի), այ, որ կարողանամ ինձ ստիպել Ֆեյսբուք ընդհանրապես չմտնել էս օրերին, շատ ավելի լավ կդիմանամ: Պատերազմի հետևանքներից ոչ պակաս ծանր եմ տանում հայրենակիցներիցս շատերի ագրեսիվ, գերէմոցիոնալ ռեակցիաներն ու իրավիճակից կախված` պահվածքների փոփոխությունները: Չնայած կարծես ամենաշատ ագրեսիվ ու լալահառաչ գրառումներ անողներին սնուզ եմ արել, բայց ներկայումս նրանք էնքան շատ են, որ միակ ելքն ուղղակի չմտնելն է: Հուսով եմ` դա էլ կկարողանամ անել շուտով:
Ու ընդհանրապես երբ պատկերացնում եմ, թե լիքը մարդիկ ինչեր են կորցրել էս պատերազմի հետևանքով, ինչերի միջով են անցել ու անցնում, ու նրանցից շատերն, էդքանով հանդերձ, դեռ լավ էլ դիմանում են, մտածում եմ` ախր ես ո՞վ եմ, որ չդիմանամ, ի՞նչ իրավունք ունեմ չդիմանալու:
Հա, մի բան էլ ասեմ. ստեղծագործական աշխատանքն ու մարզանքը ահագին օգնում են դիմանալուն:
Rhayader
27.11.2020, 00:06
1. Չտրվելով մասսայական հիստերիային, չմասնակցելով ու չնպաստելով իրեն: Սպասելով, լսելով: Միգուցե ինչ-որ պահի կարողանամ կոնստրուկտիվ ներդրում ունենալ իրավիճակի մեջ: Միգուցե չունենամ: Բայց եղած վիճակն ավելի վատացնել չեմ ուզում:
2. Կոնստրուկտիվ ներդրման մասին: Վաղը հարցազրույցներ պիտի ունենամ Արցախից փախստականների հետ՝ Ադրբեջանի ռազմական հանցագործությունների փաստագրման ծրագրի շրջանակներում:
3. Ինչքան ավելի երկար հերքես տեղի ունեցածն ու դեպրեսիայի մեջ լինես, էնքա երկար քեզ կկարողանան անպատիժ տշել:
4. Զուգահեռ կովիդ տարանք ընտանիքով, մի պահ մտածում էինք՝ մամաս վսյո, բայց հիմա ավելի լավ է:
5. Հարևաններից մեկն իրեն պատուհանից գցեց: Ասում են՝ երկար ժամանակ հիվանդ էր, արդեն չէր քայլում: Էդ իրա տարօրինակ դիրքն ասֆալտի վրա, կողքի կնոջ լացը: Կուզեի մոռանալ, չեմ կարողանա: Բայց Ղարաբաղի մարդկանց համար դրանից բեթար տեսարաններն էին առօրյա բան, բողոքելս չի գալիս:
6. Մասսայական հիստերիայի առումով՝ ինձ իզոլացնելով մարդկանցից:
7. Ֆոտոյի մասին լիքը գրառումներ եմ արել Ակումբում:
Sambitbaba
27.11.2020, 01:48
Ինձ համար ամենածանրն էր էն պահը, երբ հեռուստավարուհին կարդում էր զոհվածների անուններն ու սկսեց լաց լինել: Հուզմունքից շունչս կտրվում էր: Ստիպված էի վալերյանկա խմել:
Հետո, չնայած ամեն ինչ շատ ավելի ծանր էր, բայց պատերազմի ըմբռնումն արդեն կար:
Մեծ-մեծ դժվարությամբ, բայց առայժմ դիմադրում եմ Նիկոլին դավաճանի դերում տեսնելուն: Ահավոր դժվար է դա օրեցօր ահագնացող բացասականի ծանրության տակ ու գիտեմ, որ ավելի է ծանրանալու: Իմ խնդիրն այն է, որ այսօրվա իրավիճակի մեջ ոչ մի կերպ չեմ կարողանում տրամաբանություն տեսնել, ոնց որ "Կազանովա Ֆելինի" ֆիլմի մեջի վենետիկյան կառնավալը լինի, ժանտախտի ժամանակ: Եվ այդ պատճառով իմ եզրահանգումները, որ արել էի արդեն մոտ երկու ամիս առաջ, ավելի ամրապնդվեցին էդ աբսուրդ թուղթը ստորագրելուց հետո, դեռևս շարունակում են իմ համար ավելի տրամաբանական լինել, քան էսօրվա տեսանելի իրականությունը:
Ոնց գցում-բռնում եմ, էսօր շատերի համար դավաճան եմ դարձել նիսյա տեղը: Բայց դա ոչինչ: Վերջն էլ կամ ամենահիասթափվածն էմ լինելու, կամ անենամարգարեն...
Երկու օր առաջ երկու ամիս դադարից հետո փորձեցի վերսկսել թարգմանություննրը: Ծանր է շատ: Բրոդսկին ընդհանրապես սպանեց: Բայց Անուկը ճիշտ է. պետք է վերադառնալ կյանք:
Ռային էնքան վաղուց Ակումբում չէի տեսել...
Ու գիտե՞ք ինչ հիշեցի: "Նվագախմբի տղաներ" ֆիլմը: Էն, որ վերջում, երբ ամեն զիբիլ պրծնում է, Ճուտոն մենակ դուրս է գալիս իր շվիով, ու հետո նրա հետևից կամաց-կամաց բոլորը սկսում են հավաքվել:
Մի քիչ աբսուրդ է Ակումբի ամենաբիձա դեմքերից մեկին Ճուտոյի դեերում տեսնելը, բայց էսօր ի՞նչն աբսուրդ չի...
Կներես, Ռայ ջան, բայց որ էդ ռոբոտդ տեսա, էնքան ուրախացա, որ հետդ մի լավ կհարբեի էս ամենից հետո: Համ էլ ուրախ եմ շար, որ բարով-խերով դուրս եկաք կովիդից:
Շին ջան, ինչ կլինի, դու մի ջնջիր գրածներդ:
Մի քիչ հասցրեցի կարդալ... Գրկում եմ:
Իմ անձնական խնդիրների մասին ուղղակի պետք չէր գրեի։ Անկեղծանալ ու էմոցիաներին ազատություն տալ արժե միայն մեր ամենամտերիմների հետ։
Sambitbaba
29.11.2020, 00:05
Մի բան, որ հաստատ գիտեմ, սա քաղաքականություն չի: Բայց թե ինչ է, ինքս էլ չգիտեմ, էնպես որ ավելի հարմար տեղ չգտա... Ճիշտ է, իմ օրագրում դրեցի, բայց թե էնտեղ գնացողն ով է:
Իսկ կուզենայի, որ հնարավորինս շատերը կարդային, որովհետև ինքս շատ առաջնահերթային եմ համարում սա մեզ համար: Այդ պատճառով ՖԲ-ում էլ եմ դրել:
* * *
ՀՐԵՂԵՆ ՀՈԳՈՒ ՈՒՍՄՈՒՆՔԻ ԽՈՐՀՈՒՐԴԸ ՏԱՆԵԼՈՎ ՆԵՐԴԻՏԱՐԿՄԱՆ ԱՇԽԱՐՀ
Մեր քաղաքակրթության նպատակն ամենայն հավանականությամբ պետք է լիներ հոգևորի և նյութականի ներդաշնակությունը: Այսինքն, հոգևորը և նյութականը պետք է զարգանային հավասարապես հզոր:
Բայց մարդիկ հերքեցին այդ հավասարակշռությունը և սկիզբ դրեցին տարակշռության: Ու երբ դրվեց տարակշռության սկիզբը, հաստատվեց ինքնաոչնչացման սկզբունքը: Եվ այդ սխալը կարելի է ուղղել միայն նորից հավասարակշռությունը վերականգնելով:
Իհարկե, գոյություն ունի նաև զարգացման այն տարբերակը, երբ երկու սկզբունքներից մեկը հնազանդեցվում է մյուսին, ցածրը հնազանդվում է բարձրին: Բայց դա նորմալ է այն հասարակարգի համար, որը դեռևս գտնվում է իր փոխակերպման պրոցեսում: Ընդ որում, թե սկզբունքներից որը կդառնա բարձրագուն, իսկ որը ցածրագույն, դա ընտրում է կոնկրետ քաղաքակրթությունը, իսկ մեր դեպքում մենք ընտրել ենք, ցավոք, նյութականը որպես բարձրագույն:
Բայց ամենացավալին այն է, որ մենք արդեն այն քաղաքակրթությունը չենք, որը գտնվում է իր փոխակերպման պրոցեսում՝ այդ պրոցեսը մենք արդեն անցել ենք: Մենք անցել ենք զարգացման այդ փուլը և մտել ենք բարեշարջական հաջորդ փուլի մեջ, որտեղ ամենակարևորն է երկու Սկիզբների՝ հոգևորի և նյութականի հավասարակշռությունը, ներդաշնակությունը, բալանսը: Եվ եթե մեր իսկ ստեղծած տարակշռությունը մենք չենք փոխարինում հավասարակշռությամբ, ուրեմն մենք մեզ ենթարկում ենք ինքնաոչնչացման:
Միայն հոգևորի և նյութականի ներդաշնակությունն է թույլ տալիս մեզ ստեղծագործել, արարել մեր նոր, բարեշրջված վաղը: Սա է Գոյության հիմքը ամբողջ Տիեզերքի համար և մենք նույնպես այն խախտել չենք կարող: Մենք այլ տարբերակ չունենք, բացի երկու Սկիզբների՝ հոգևորի և նյութականի ներդաշնակ ու համատեղ գործունեության հնարավորությունն ընդունել ու դա մեզ համար օրենք դարձնելը:
Եթե դա ընդունենք, ուրեմն բարեշրջման շղթայի մեջ մեզ մեծ առաջընթաց է սպասվում:
Եթե չընդունենք, ուրեմն դատապարտելու ենք մեզ ինքնաոչնչացման:
Այլ տարբերակ չկա:
Մարդը չի կարող խախտել Տիեզերքի Օրենքները:
Հ.Գ.
Ու մի բան էլ: Կարևոր բան:
Ներկայիս քաղաքակրթության գիտակցական մակարդակի փոխակերպման պրոցեսը խթանել է հայը: Բայց այս մասին մենք հիմա չենք խոսելու, սա շատ երկար պատմություն է: Ձեր ընտրությունն է՝ հավատալ սրան կամ անվանել անհեթեթություն ու շրջանցել, ես ձեզ օգնել չեմ կարող:
Բայց եթե այնուամենայնիվ թույլ տաք դրա հնարավորությունը, ուրեմն ավելի լավ կհասկանաք, թե ինչու ենք այսօր այս վիճակի մեջ:
Քանզի մեր օրինակով մենք ցույց ենք տալիս ամբողջ մարդկությանը սպասվելիքը: Ինչ այսօր տեղի է ունենում մեզ հետ, վաղը տեղի է ունենալու մարդկության հետ: Մտածեք այս մասին լրջորեն, և կդադարեք մեղավորներին փնտրել ուրիշների մեջ:
Որպես հուշում, կրկնեմ իմ նշանաբանը.
ՀԱՅ ԼԻՆԵԼԸ ՀՊԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ ՉԷ: ՀԱՅ ԼԻՆԵԼԸ՝ ՊԱՏԱՍԽԱՆԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆ Է:
Շատ ծանր եմ տանում Տրիբունի անհետանալը ակումբից...
Overdose
03.12.2020, 18:35
Իմ կողմից մի քանի կետով պատասխանեմ
Զոհերի մեծ թվին հանգիստ, որտև կարծես ոչ մի հարազատ չեմ կորցրել։
Տարածքների կորստին ավելի հանգիստ, որտև երբեք չեմ եղել, որևէ կապվածություն չի եղել։
Պարտվելուն էլի հանգիստ, որտև օրինաչափ էր։ Ինչքան էլ ընթացքում իրար դուխ էինք տալիս, բայց արդյունքը սպասելի էր։
Իմ շրջապատում լիքը մարդ ծանր ա տանում, բայց ես փորձում եմ բացատրել, որ դրանից մենակ իրա առողջությունն ա տուժում։
Ես նախանձում եմ քեզ, ազգակից, անկեղծ եմ ասում․․․․