PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Հիմնական հասկացություններ



Rhayader
02.11.2020, 10:54
Ընդհանուր առմամբ, անկախ նրանից, թե ինչ ֆոտոխցիկ եք դուք օգտագործում՝ պրոֆեսիոնալ, սիրողական, թե սմարտֆոն, ժապավենով թե թվային, հայելային թե անհայելի, մի բան մնում է անփոփոխ։

Կադրը ստեղծվում է, երբ լույսն անցնում է լինզայի միջով ու հասնում լուսազգայուն մակերևույթին (մատրիցա կամ ժապավեն)։

Exposure֊ը այն պահն է, երբ այդ լույսը հասնում է ձեր ֆոտոխցիկի լուսազգայուն մակերևույթին։

Exposure ասելով մենք հաճախ նաև նկատի ունենք, թե ինչքան լույս է հասնում լուսազգայուն մակերևույթին։

Exposure-ը կախված է երեք հիմնական գործոններից։

Exposure time (shutter speed). կադրի տևողությունը։ Թե որքան ժամանակ է լուսազգայուն մակերևույթը ենթարկվում լույսի ազդեցությանը։ Պատմականորեն բազմաթիվ ֆոտոխցիկներ ունեն shutter՝ անթափանց մակերևույթ, որը փակում է լուսազգայուն մակերևույթը, ու նկարելու կոճակը սեղմելուց բացում այն կոնկրետ ժամանակով։ Ժամանակակից ֆոտոխցիկների մի մասը ֆիզիկականի փոխարեն «թվային» shutter ունի։ Exposure time-ը սովորաբար հաշվվում է վայրկյանի մասերով, օրինակ՝ 1/60։ Հետագայում ես ավելի ծավալուն կանդրադառնամ կադրի տևողությանը, բայց այս գրառման կոնտեքստում հիշեք, որ ինչքան երկար է կադրի տևողությունը, այնքան ավելի շատ լույս է մտնում ֆոտոխցիկի մեջ ու ավելի լուսավոր կադր է ստացվում։ Փոխարենը շարժումներն առաջացնում են այսպես կոչված motion blur՝ լղոզված պատկեր։ Սա վերաբերում է նաև ֆոտոխցիկի շարժումներին ձեր ձեռքում։ Որոշակի չափից բարձր տևողությամբ կադրերը մաքուր ստանալու համար պետք է ֆոտոխցիկը ֆիքսել շտատիվի վրա։ Motion blur-ը կարելի է օգտագործել որպես արտիստիկ գործիք՝ կադրի միջոցով շարժման զգացողություն փոխանցելու համար։

Մակերևույթի լուսազգայունությունը։ ISO-ն հին տերմին է, որը եկել է կոնկրետ լուսազգայունություն ունեցող ֆոտոժապավենների մակնշումից։ Թվային ֆոտոխցիկների դեպքում, օրինակ, ISO100 կարգավորումը նշանակում է, որ ձեր ֆոտոխցիկի սենսորի զգայունությունը համարժեք է ISO100 ֆոտոժապավենի լուսազգայունությանը։ Իրականում ձեր թվային ֆոտոխցիկի սենսորն ունի մեկ՝ բազային լուսազգայունություն, սովորաբար՝ ISO100։ Մնացած զգայունությունները ստացվում են, երբ ֆոտոխցիկն ուժեղացնում է ֆոտոսենսորից եկած ազդանշանը։ Դրա համար էլ որքան բարձրացնում եք ISO-ն, այնքան ուժեղանում են կադրում առկա արտեֆակտներն ու աղմուկը, մինչև կադրը դառնա անօգտագործելի։ Սրա մասին նույնպես կխոսեմ առանձին ու ավելի ծավալուն։

Aperture. գրեթե ցանկացած լինզայի ներսում կա փոփոխական չափով անցք, որը նույնպես կարգավորում է լուսազգայուն մակերևույթին հասնող լույսի քանակը։ Այն անվանում են լինզայի դիաֆրագմա։ Դիաֆրագման չափվում է f-number-ներով՝ f/2, /3.5 և այլն։ Այդ թիվը հավասար է ձեր լինզայի ֆոկուսային հեռավորությանը՝ բաժանած դիաֆրագմայի անցքի տրամագծի վրա։ Դիաֆրագման ազդում է կադրի պարզության ու ֆոկուսի վրա. լայն դիաֆրագմայով կադրերը ավելի «նեղ» տարածք են վերցնում ֆոկուսի մեջ (ֆոկուսից դուրս տարածքն անվանում են «բոկե»)։ Բացի դրանից, լայն դիաֆրագմայով կադրերում ֆոկուսը սովորաբար ավելի «փափուկ» է։ Լինզաների մեծ մասն ամենապարզ կադրերը տալիս է f/5.6֊ից f/8 միջակայքում։ Չափազանց նեղ դիաֆրագմայի (բարձր f-number-ով) դեպքում ֆոկուսը նորից սկսում է «փափուկ» դառնալ օպտիկական մի երևույթի հաշվին, որն անվանում են դիֆրակցիա։ Բոկեն ու «նեղ ֆոկուսը» նույնպես օգտագործվում են որպես արտիստիկ գործիք, որպեսզի ձեր նկարի սուբյեկտն առանձնացնեն հետին պլանից։ Բոկեի մասին նույնպես ես կգրեմ առանձին ու ավելի ծավալուն։

Այս երեք հասկացություններն են, որ որոշում են, թե ինչ exposure եք դուք ստանում։ Թե ինչպիսին կլինի ձեր կադրը՝ կախված է սրանից ու ևս մեկ գործոնից. ժապավենային ֆոտոխցիկների դեպքում դա ժապավենի տեսակն է՝ ամեն ժապավեն իր ունիկալ արձագանքն ունի լույսին, իսկ թվայինների դեպքում դա ձեր ֆոտոխցիկի թվային «միջուկն» է, որի միջով անցնում է սենսորից ստացված ինֆորմացիան ու դառնում ձեր արած կադրը։

Կոմպակտ, սիրողական ֆոտոխցիկները ձեզ հաճախ թույլ չեն տալիս ձեռքով կարգավորել exposure-ը՝ տալով այս երեք գործոնների ստանդարտ համադրություններ (scenes), որոնք ընդհանուր առմամբ օպտիմիզացված են կոնկրետ իրավիճակների համար (արևոտ օր, ամպամած օր, մակրո, սպորտ, գիշեր, հրավառություններ և այլն): Իրենք ձեր փոխարեն կարգավորում են այս երեք գործոններն (ու սպիտակի բալանսը՝ էդ էլ հետո կբացատրեմ):

Բայց եթե դուք հասկանում եք, թե ինչպես է աշխատում exposure-ը, ընդհանուր առմամբ, ձեզ ստանդարտ scene-եր պետք չեն:

Հին սիրողական ֆոտոխցիկներն օգտագործում էին Sunny 16-ի սկզբունքը՝ ընդհանուր առմամբ արևոտ օրը դրսում f/16 դիաֆրագմայով, 1/100 տևողությամբ ու 100ISO ժապավենով ճիշտ exposure-ով կադրեր են ստացվում (կամ, համենայն դեպս, բավականաչափ ճիշտ՝ սիրողական լուսանկարչության համար): Ներսում կամ ստվերում նկարելու համար ընդամենը վերցնում եք «ներսի» (ավելի բարձր ISO-ով) ժապավեն: Սիրողական ֆոտոապարատների flash-ը նույնպես օպտիմիզացված է այս սխեմայով: Կարճ ասած, ով չի ցանկանում շատ խորանալ լուսանկարչության տեխնիկական կողմերի մեջ, կարող է ընդամենը գնել ֆոտոապարատ, որի վրա ոչինչ պետք չի կարգավորել, ֆոկուս պետք չի բռնել (ամեն ինչ ֆիքսված է), ու գնի միայն «դրսի» (ISO100) ու «ներսի» (ISO400) ժապավեն, ու ավտոմատ flash, որը կարող եք միացնել, երբ լուսավորությունն օպտիմալ չի:

Ակնկալում եմ, որ սա կարդալուց հետո դուք գոնե պարզ մակարդակի վրա պատկերացնում եք, թե ինչպես են աշխատում ֆոտոխցիկներն ու ինչ է exposure-ը։

Rhayader
02.11.2020, 11:00
Հաճախ ֆոտոապարատ ընտրելիս դուք կհանդիպեք այնպիսի կարևոր հասկացությունների, ինչպիսիք են dynamic range-ը և color depth-ը։

Dynamic range-ը շատ հեշտ է հասկանալ։ Հիշեք, որ ձեր ֆոտոխցիկը ունի լուսազգայուն մակերևույթ, ու նախորդ գրառման մեջ ես պատմել էի, թե ինչպես է կարգավորում այդ լուսազգայուն մակերևույթին հասնող լույսի քանակը։

Dynamic range-ը կադրի ամենամութ կետից ամենալուսավոր կետն ընկած միջակայքն է, որն ի վիճակի է ընկալել ձեր ֆոտոխցիկի լուսազգայուն մակերևույթը։ Այն, ինչպես դիաֆրագման, չափում են f-stop-երով։

Եթե կադրում, որը դուք նկարում եք, ինչ֊որ հատված ավելի մութ է, քան ֆոտոխցիկի լուսազգայուն մակերևույթը կարող է ընկալել, այդ հատվածը նկարում սև կլինի, իսկ եթե ավելի վառ է՝ սպիտակ։ Այս երևույթն անվանում են clipping, ու դրա պատճառով դուք կամ կադրի ստվերային մասում եք դետալ կորցնում, կամ լուսավոր մասում։ Clipping-ից հաճախ հնարավոր է խուսափել exposure-ը ճիշտ կարգավորելու միջոցով։

Եթե նկարը պարունակում է միաժամանակ թե՛ չափազանց մութ հատվածներ, թե՛ չափազանց լուսավոր հատվածներ, ու exposure-ը կարգավորելու դեպքում դուք կամ ստվերում եք clipping ունենում, կամ լուսավոր հատվածում, դա անվանում են excessive dynamic range. dynamic range-ը չափազանց լայն է ձեր ֆոտոխցիկի լուսազգայուն մակերևույթի համար։

Եթե երբևէ արել եք նկարներ, որտեղ երկինքը կապույտի փոխարեն սպիտակ է դուրս եկել, դուք գործ ունեք հենց այս խնդրի մեջ։

Այս իրավիճակում երբեմն օգտագործում են այսպես կոչված High Dynamic Range (HDR) տեխնիկաներ՝ նկարում եք մի քանի exposure, որոնց մի մասը կունենա clipping ստվերում, բայց մաքսիմալ դետալներ լուսավոր մասերում, մյուս մասը՝ clipping լուսավոր մասերում, բայց մաքսիմալ դետալ ստվերում։ Հիշեք, որ ձեր համակարգչի կամ հեռախոսի էկրանն ամենավառ կետը կարող է ցույց տալ սպիտակ, ամենամութ կետը՝ սև։ Ձեր արած կադրերը մշակում եք հատուկ HDR ծրագրով (անձամբ ես օգտագործում եմ Nik HDR Efex Pro), ու ծրագիրը «սեղմում է» մի քանի կադրերի գունային ինֆորմացիան ձեր էկրանի սևից սպիտակ միջակայքում։

Ձեր հեռախոսների ու որոշ նոր ֆոտոխցիկների HDR ֆունկցիան աշխատում է լրիվ նույն կերպ։

Բնականաբար՝ HDR-ի միջոցով հարմար չի նկարել շարժվող սուբյեկտներ՝ քանի որ մի քանի կադր եք նկարելու, սուբյեկտը կշարժվի այդ կադրերի արանքում։ Լավագույն արդյունքների համար ցանկալի է նաև օգտագործել շտատիվ՝ կամերայի շարժը բացառելու համար։

Color Depth-ը, որը չափվում է բիտերով, թվային ֆոտոխցիկների հատկանիշ է։ Այն բնութագրում է, թե ձեր Dynamic Range-ի մեջ ամեն գույնի (կարմիր, կանաչ, կապույտ) քանի երանգ կարող է տեղավորել ձեր ֆոտոխցիկը։

Զուտ պրակտիկ՝ Dynamic Range-ը ցույց է տալիս, թե որքան տարբեր կարող է լինել ձեր կադրի ամենամութ ու ամենալուսավոր կետի տարբերությունը, իսկ Color Depth-ը՝ որքան փափուկ է այդ Dynamic Range-ի մեջ անցումը մի երանգից մյուսը։

Լրացուցիչ ընթերցանության համար.

https://en.wikipedia.org/wiki/Clipping_(photography)
https://www.slrlounge.com/color-depth-affects-image-quality/
https://www.dxomark.com/glossary/color-depth/
https://www.cambridgeincolour.com/tutorials/dynamic-range.htm
https://photographylife.com/landscapes/hdr-photography-tutorial
https://www.naturettl.com/a-beginners-guide-to-hdr-photography/
https://expertphotography.com/10-common-mistakes-hdr-photography/

Rhayader
02.11.2020, 11:04
Երբ ես խոսում էի Dynamic Range-ից ու Color Depth-ից, հասկացա, որ երևի կարիք կա բացատրել թվային լուսանկարչության որոշ բնութագրիչ հատկանիշներ։
Նախ՝ ինչպես են աշխատում թվային պատկերները։ Թվային պատկերները բաժանված են կետերի, որոնց անվանում են պիքսել։ Եթե դուք որոշ չափից ավելի խոշորացնեք նկարը, այդ պիքսելները տեսանելի կդառնան։
Երբ ձեզ ասում են, որ ինչ֊որ ֆոտոխցիկ տաս մեգապիքսել է, դա նշանակում է, որ ֆոտոխցիկի մատրիցայի վրա մոտ տաս միլիոն պիքսել կա։ Սա անվանում են ֆոտոխցիկի resolution։
Ֆոտոխցիկով արված կադրերը մաքսիմում կարող են ունենալ նույն resolution-ը, ինչ ֆոտոխցիկի մատրիցան։
Ձեր համակարգչի ու հեռախոսի էկրանները նույնպես ունեն resolution, օրինակ՝ 1366x768, ինչը նշանակում է 1366 կետ՝ հորիզոնական ուղղությամբ, 768 կետ՝ ուղղահայաց։ Որպեսզի ստանաք էկրանի կետերի ընդհանուր քանակը, այս թվերը պետք է բազմապատկել իրարով (մեր օրինակի դեպքում՝ 1,049,088 պիքսել, այսինքն՝ մոտ 1 մեգապիքսել)։
Մի քանի ստանդարտ resolution-ներ.


720HD - 1280×720=921,600, մոտ 0,9 մեգապիքսել
1080HD - 1920×1080=2,073,600, մոտ 2 մեգապիքսել
2K DCI - 2048×1080=2,211,840, մոտ 2,2 մեգապիքսել
4K DCI - 4096×2160=8,847,360, մոտ 8,8 մեգապիքսել
8K UHD - 7680 × 4320=33,177,600, մոտ 33,2 մեգապիքսել


Այնպես որ, եթե պատրաստվում եք ձեր լուսանկարը նայել էկրանի վրա, դեպքերի մեծ մասում 3 մեգապիքսելը լրիվ բավարար resolution է։ Բարձր resolution-ով նկարները պետք են գալիս նկարները մեծ չափսերի վրա բարձր որակով տպելիս, երբ կետերի խտությունն ավելի մեծ է։
Ի միջի այլոց՝ կետերի խտության մասին։ Դուք արդեն պատկերացրեցիք, որ ձեր էկրանի վրա կան սահմանափակ քանակությամբ պիքսելներ։ Եթե ունեք երկու էկրան, որոնք ունեն նույն resolution-ը, բայց իրենցից մեկը մյուսից երկու անգամ մեծ մակերես ունի, ապա մեծ էկրանի ամեն պիքսելը նույնպես փոքր էկրանի ամեն պիքսելից երկու անգամ մեծ է։ Ու մեծ էկրանը երկու անգամ փոքր կետերի խտություն ունի։
Կետերի խտությունը չափվում է հետևյալ միավորներով.


ppi՝ էկրանների դեպքում, pixel per inch, մի դյույմի վրա տեղավորվող պիքսելների քանակը
dpi՝ տպագրության մեջ, dot per inch, քանի որ տպագրության ժամանակ պիքսելներ չեն օգտագործվում


Հիմա, երբ դուք պատկերացնում եք, թե ինչ է պիքսելը, եկեք հասկանանք, որ պիքսելը երեք արժեք ունի՝ RGB, Red Green Blue՝ կարմիր, կանաչ, կապույտ։ Այդ արժեքները ներկայացնում են պիքսելի գույնը, որը ստացվում է նշված երեք հիմնական գույների միախառնումից։ Եթե դուք ունեք 24 բիտանոց մոնիտոր, ապա ամեն գույնը կոդավորվում է 8 բիտ հիշողության մեջ։ Եթե չգիտեք, թե ինչ են բիտերը՝ պանիկայի մեջ մի ընկեք, համակարգչի ամենափոքր հիշողության միավորն է, որի մեջ կարելի է գրել միայն մեկ կամ զրո։

Ամենավառ գույնը, որը կարող է ունենալ պիքսելը, սպիտակն է՝R=255, G=255, B=255։ Ամենախավար գույնը՝ սևը, R=0, G=0, B=0։ Մոխրագույնի բոլոր երանգների դեպքում կարմիր, կանաչ ու կապույտ գույների արժեքները նույնն են. R=127, G=127, B=127, օրինակ։ Ընդհանուր առմամբ, եթե ինչ֊որ պիքսելի երեք գունային արժեքները նույնն են, այն կամ սև է, կամ սպիտակ, կամ մոխրագույնի ինչ֊որ երանգ։

Մաքուր կարմիր գույնի արժեքը կլինի R=255, G=0, B=0։ Մաքուր կանաչինը՝ R=0, G=255, B=0։ Մաքուր կապույտինը՝ R=0, G=0, B=255։ Մնացած գույներն իրենց արանքում են. դեղինը՝ R=255, G=255, B=0։

Քանի որ տպագրության մեջ գույները վերարտադրելիս հակառակ պրոցեսն է աշխատում՝ սպիտակը թանաքի բացակայությունն է, ոչ թե պիքսելի առավելագույն պայծառությունը, ու քանի որ RGB գունային տարածությունը չի տալիս գույների ճշգրիտ վերարտադրություն տպագրության մեջ, այնտեղ հաճախ օգտագործում են CMYK գունային տարածությունը (Cyan, Magenta, Yellow, blacK՝ փիրուզագույն, մանուշակագույն, դեղին, սև)։

Լուսանկարչության մեջ հաճախ օգտագործվում է նաև HSL (Hue, Saturation, Luminosity՝ երանգ, հագեցածություն, պայծառություն) գունային տարածությունը։

Այս գունային տարածությունների մասին մենք կխոսենք ավելի ուշ։

Rhayader
03.11.2020, 13:59
Լույս և ստվեր

Եկեք հասկանանք լույսը: Տեսանելի լույս ասելով մենք հասկանում ենք էլեկտրամագնիսական սպեկտրի այն մասը, որ մեր աչքերն ի վիճակի են տեսնել.

https://8dd969e7-a-ff053077-s-sites.googlegroups.com/a/coe.edu/principles-of-structural-chemistry/relationship-between-light-and-matter/electromagnetic-spectrum/EMSpectrumcolor.jpg?attachauth=ANoY7coEjwEW_7kWGESpe9IoWUQNtjUpXtGo7Pxi_YIvgxtLeGblPIymc3mYrrV2W9ybjpZeL4gafH5rj8iSQrTNUWHIPeo8yUX8J_2OSVpe2 PS2fNNkXQO3qbsu0Cbq7f4RZ639pFL_8mRsePxUyCo_Id53DPdztvg_HByVxxZhgUJmyzb4QFzNVkm8ABxhl08U0GVvN66CzXBb-zaqqt_-YjxMwEWzPZTx_e0PPoxzZtqbKrfnSy5oogv5psAHKt2MrLXSmM6cRZziNgyyD-6ExNlmGSKkuiZRGHxBA6dRoCMG8gkt4igyAkPRuDkXhIKGoCFqaCOuqDu19QNTJMxtsvjPifxKWA%3D%3D&attredirects=1

Տեսանելի լույսից բացի մենք ունենք ինֆրակարմիր լույս (ջերմային ճառագայթում), ու ուլտրամանուշակագույն լույս: Ինֆրակարմիրից ցածր հաճախականությամբ էլեկտրամագնիսական ալիքները մենք անվանում ենք ռադիոալիքներ (ռադարային ալիքներ, միկրոալիքներ, և այլն), իսկ ուլտրամանուշակագույնից բարձր հաճախականությունները՝ ռենտգենյան ճառագայթներ, գամմա ճառագայթներ:

Ընդհանուր առմամբ, լույսն ունի մի քանի հատկանիշներ, օրինակ՝ հաճախականություն կամ էներգիա, ուղղություն ու բևեռայնացում (պոլյարիզացիա):

Սպեկտրի ներքևում, որտեղ կարմիր լույսն է, հաճախականությունն առավել ցածր է: Սպեկտրի վերևում, դեպի կապույտը շարժվելիս, հաճախականությունը բարձրանում է:

Սպիտակ լույսը գույն չի, այլ տարբեր գույների համադրություն, ու CRI-ի մասին խոսելուց ես կբացատրեմ, թե ինչի սպիտակ լույսերն իրար հավասար չեն:

Երբ լույսն ինչ-որ օբյեկտ է հանդիպում իր ճանապարհին, երեք բան կարող է տեղի ունենալ. լույսը կարող է թափանցել, անցնել օբյեկտի միջով (պատուհանների ապակի, օդ, ջուր), լույսը կարող է անդրադառնալ (հայելի), լույսը կարող է կլանվել (սև թուղթ): Երեք երևույթները փոխադարձ բացառող չեն, ու սովորաբար գոնե երկուսն ինչ-որ չափով տեղի են ունենում: Կան նաև երևույթներ, որոնք անվանում են ցրում (դիսպերսիա) ու բեկում (ռեֆրակցիա), բայց իրենք ավելի բարդ են, թափանցելու հատկանիշներ են ու երևի առանձին պիտի քննարկվեն:

Պինդ ու հեղուկ մակերևույթներն ունեն մի հատկանիշ, որն անվանում են Ֆրենելի էֆեկտ. ինչքան լույսի անկման անկյունը մակերևույթի նկատմամբ ավելի մոտ է 180 աստիճանի, այնքան մակերևույթներն ավելի իդեալական հայելու հատկանիշներ են դրսևորում (ավելի շատ լույս են անդրադարձնում): Սովորական բաժակի վրա կարող եք տեսնել էֆեկտը՝ բաժակի կոր եզրերի մոտ անդրադարձումներն ավելի ուժեղ են:

https://www.scratchapixel.com/images/upload/shading-intro/shad-fresnel1.png?

Դուք ընկալում եք ինչ-որ օբյեկտի գույնը՝ ելնելով նրանից, թե օբյեկտը տեսանելի սպեկտրի ինչ գույներ է կարողանում կլանել, ինչ գույներ՝ անդրադարձնել:

Ֆոտոթիթեղների ու ֆոտոժապավենների դեպքում տեսանելի լույսն արծաթի հալիդների հետ ֆոտոքիմիական ռեակցիա է տալիս՝ առանձնացնելով մետաղական արծաթի բյուրեղներ, որոնք ֆոտոժապավենի վրա ընկած պատկերը դարձնում են նկար:

Արծաթի հալիդները զգայուն են կապույտ ու ուլտրամանուշակագույն՝ բարձր հաճախականությամբ, բարձր էներգիայով լույսի նկատմամբ:

Ֆոտոֆիլտրերը թափանցիկ մակերևույթներ են, որոնք կլանում են լույսի կոնկրետ հաճախականություններ, ու թույլ տալիս միջով անցնել ուրիշ հաճախականությունների: Գունավոր լուսանկար ստանալու համար ֆոտոֆիլտրերի հատուկ շերտեր են ներդրվում ժապավենների մեջ:

Թվային լուսանկարչության դեպքում հատուկ լուսազգայուն կիսահաղորդչային մատրիցաներ են օգտագործվում, որոնք էլի կարողանում են գրանցել լույս ընկնում է իրենց վրա, թե չի ընկնում, ոչ թե կոնկրետ լույսի գույնը: Դրա համար իրենց վրա նույնպես միկրոսկոպիկ ֆիլտրեր են օգտագործվում, որոնց մասին մենք կխոսենք, երբ քննարկենք մարդու տեսողությունը:

Ստվերն, ընդհանուր առմամբ, լույսի բացակայությունն է՝ իդեալական դեպքում, լույսի պակասը՝ կոնտեքստային առումով: Լուսանկարի մեջ այն մասը, որն ուղղակի լուսավորվում է, առավել պայծառ է, մենք ասում ենք պայծառ մաս (highlights), որտեղ ավելի քիչ լույս է ընկնում՝ ստվերներ (shadow): Ամենալուսավորված մասը մենք անվանում ենք սպիտակներ (whites), ամենաստվերոտ մասը՝ սևեր (blacks): Լույսի ու ստվերի արանքում ընկած հատվածն անվանում են միջին տոներ (midtones):

Սա կարևոր է հասկանալ, քանի որ լուսանկարը դիտելուց մարդկանց հայացքը հակված է ձգվել նախ լուսանկարի ամենապայծառ մասին՝ սպիտակներին: Եթե լուսանկարի ուշադրության կետը, սուբյեկտը սպիտակներում չի, ապա պետք է խուսափել սպիտակներում շատ դետալներ ներառելուց, որոնք կշեղեն լուսանկարի սուբյեկտից (վերևում նկարագրած clipping-ի ու բոկեի միջոցով): Օրինակ՝ աչքերի մեջ անդրադարձած փայլերը (catchlight) օգնում են ուշադրությունը կենտրոնացնել մարդու հենց աչքերի վրա: Իրենք շատ դետալ չեն պարունակում, բայց մարդու հայացքը ձգում են դեպի իրենց, ու երբ մարդն ամբողջ ինֆորմացիան ստանում է իրենց մասին, հաջորդ բանը, որ տեսնում է՝ աչքերն են: Լույսն ու ստվերը գործիքներ են, որոնց միջոցով դուք հանդիսատեսին ինչ-որ բան եք ներկայացնում: Գումարած՝ գույնը: