Դիտել ողջ տարբերակը : Ջոկեր (2019)
բարև ձեզ :) ասեցի մի բան էլ ես ասեմ սերիալների մասին
վերջին նայածս ամենախփած ու թերևս ամենալավ սերիալներից մեկը Fleabag-ն էր
շատ սյուռ ու հումորային ա, հետն էլ ուժեղ դրամա կա մեջը, որը չի շեշտվում, բայց զգում ես դա միանշանակ, ու նենց ես զգում, որ աչքերդ լցվում ա
ուժեղ ֆեմինիստական միտում ունի, բայց դա էլ չի ծանրաբեռնում դիտողին, նույնիսկ կարողանում ես չֆիքսվել դրա վրա, ես էնքան էլ չեմ սիրում -իզմերն ու -իստերը սերիալներում, էս մեկից իրոք շատ ուժեղ ֆեմինիզմի հոտ ա գալիս, բայց ինձ որ չխանգարեց ահավոր մեծ հաճույքով դիտել
էսօր էլ գնալու եմ Joker-ը նայելու, գիտեմ, սերիալների հետ կապ չունի, բայց մի շաբաթ ա անհամբեր սպասում էի էսօրվան, ասեցի կիսվեմ ուրախությամբ :)
Ինչ-որ մեկը նայել ա՞ Ջոկերը։ Աղջիկս (14 տարեկան) ուզում ա գա հետս, բայց ասում են հեչ appropriate չի․․․
Իրոք տենց տրավմատիկ ա՞
Ինչ-որ մեկը նայել ա՞ Ջոկերը։ Աղջիկս (14 տարեկան) ուզում ա գա հետս, բայց ասում են հեչ appropriate չի․․․
Իրոք տենց տրավմատիկ ա՞
Ես նայել եմ: Հա, 14 տարեկանի համար շատ ա, թող չնայի, բան չի կորցնի:
Բուն ֆիլմի մասին կարծիքս հակասական ա. ուժեղ դերասանական խաղ ա, բան չունեմ ասելու, բայց սյուժեն հեչ սրտովս չեր, ու Ջոկերի կերպարը լավ շեղված ա էն ջոկերից, որին գիտենք .... ըստ իս, չասել ասողի:
Ես նայել եմ: Հա, 14 տարեկանի համար շատ ա, թող չնայի, բան չի կորցնի:
Բուն ֆիլմի մասին կարծիքս հակասական ա. ուժեղ դերասանական խաղ ա, բան չունեմ ասելու, բայց սյուժեն հեչ սրտովս չեր, ու Ջոկերի կերպարը լավ շեղված ա էն ջոկերից, որին գիտենք .... ըստ իս, չասել ասողի:
Առանց սփոյլերի (իմ համար, որ դեռ չեմ նայել), կոնկրետ ինչո՞վ չարժի 14 տարեկանի համար։
Տղաս, 18 տարեկան, նայել ա ու զարմանալիորեն խորհուրդ չտվեց, որ քույրը նայի։
Առանց սփոյլերի (իմ համար, որ դեռ չեմ նայել), կոնկրետ ինչո՞վ չարժի 14 տարեկանի համար։
Տղաս, 18 տարեկան, նայել ա ու զարմանալիորեն խորհուրդ չտվեց, որ քույրը նայի։
Դե ինքը տեղով neo noir ա: Սաղ կինոն ծերից ծեր dark ա, որտեղ կյանքից ամեն տեսակի հարվածներ ստացած, դեֆորմացված մարմնով ու հոգեվիճակով փողոցային ծաղրածուն ռեսկի սկսում ա աջ ու ձախ, առանց մի վարկյան մտածելու բռնություն կիրառել ու կայֆ ա ստանում դրանից:
https://i2.wp.com/batman-news.com/wp-content/uploads/2019/04/Joker-Trailer-1-61.jpg?resize=696%2C375&quality=80&strip=info&ssl=1
Քանի որ էս տարի մեծ էկրաններին բարձրացած «Ջոկեր»-ը շատ բաներով տարբերվում էր կարծրատիպային կոմիքսներից, կարծում եմ արժի դրան նվիրված մի թեմա ունենալ։
Ինքս դիտել եմ, շատ բաներ իսկապես շշմեցնող էին, շատ բաներ էլ իմացա ֆիլմից հետո տարբեր հոդվածներ ու վիդեոներ նայելով։
Դրանց հղումերը կդնեմ հաջորդ գրառումներում։
Այս հոդվածում (https://meduza.io/slides/chto-zhe-vse-taki-sluchilos-s-dzhokerom) ներկայացվում էն ֆիլմի սյուժեի 3 տարբեր վարկածներ, որոնք էլ հիմնականում քննարկվում են ինտերնետում։
Դրանք համառոտ ներկայացնեմ, բայց հոդված ամեն դեպքում կարդացեք ։)
1. Ամեն ինչ եղել է հենց այնպես, ինչպես ցուցադրված է։
2. Արթուր Ֆլեկն իրականում հիվանդանոցում պառկած է, իսկ ֆիլմի դեպքերն ամբողջությամբ նրա հորինածն են։
3. Ջոկերն իրականում մահացել է ֆիլմի կեսից (թեթև սպոյլեր՝ սառնարանում), իսկ շարունակությունն արդեն նրա մահամերձ ուղեղի հորինածն է։
Դերասանն ու ռեժիսյորը ինտրիգը պահելու համար ոչ մի հստակ բան չեն ասում ։)
Էս տեսահոլովակում պրոֆեսինալ հոգեբույժը վերլուծում ա դերասանի խաղն ու ֆիլմի հերոսի հոգեվիճակը։ Էլի շատ հետաքրքիր ա լսելը։ ivy, էս քեզ կարծում եմ դուր կգա։
https://www.youtube.com/watch?v=Hxwb0VeUkKQ
Յոհաննես
25.10.2019, 01:08
Քանի որ էլ դժվար կարենամ երկար բարակ գրեմ ու քանի Ջոկերից խոսք գնաց մի երկու բառ ասեմ ու գնամ ։Ճ
Որպես առանձին ֆիլմ հավանել եմ,Խոակինը խզարաշվիլի էր անում,ցնդելու դրվագներ կային,հետն էլ Taxi Driver-ի տակն էին մնացել ։Դ Իսկ որպես Ջոկեր մեղմ ասած չդզեց ինձ,քանի որ Ջոկերը կարար ունենար 8մլդ նախապատմություն,բայց երբ իրեն վերագրում ես կոնկրետ մեկը ինքը նվաստանում դառնում է չոր ու ցամաք քաք,իհարկե էս առաջին Ջոկերը չի նախապատմությամբ,բայց ինձ համար նախապատմությամբ Ջոկերը կորցնումա սաղ գաղափարը էդ թույն կերպարի,եթե Ջոկերի մասին չլիներ միգուցե ավելի շատ հավանեի ֆիլմը,իսկ Հիթի Ջոկերի հետ համեմատություն չարժի անել,էն վաշյէ ուրիշ գործ է ու անգերազանցելի )
Կայֆը հենց էդ ա, որ սա չեն ներկայացնում որպես ՃԻՇՏ նախապատմություն։ Սա նախապատմություններից մեկն ա, ու նենց ա ներկայացված, որ կարող ա սկի ոչ էլ նախապատմություն ա։ Այլ լրիվ մի հիվանդի երևակայության արդյունք ա, որը ընդամենը զուգահեռներ ունի կոմիքսային Ջոկերի հետ։ Ոնց ուզենք կարանք ընկալենք։ Հիթի Ջոկերը հենց կոմիքսայինն ա, ընտեղ ոչ մի այլակարծության տեղ թողած չի։ Իսկ ստեղ քո ձեռն ա։
Առանց սփոյլերի (իմ համար, որ դեռ չեմ նայել), կոնկրետ ինչո՞վ չարժի 14 տարեկանի համար։
Տղաս, 18 տարեկան, նայել ա ու զարմանալիորեն խորհուրդ չտվեց, որ քույրը նայի։
Տար թող Մալիֆիսենտա 2-ը նայի․ 14 տարեկանի համար հազար անգամ ավելի լավ կինոյա :love
Տար թող Մալիֆիսենտա 2-ը նայի․ 14 տարեկանի համար հազար անգամ ավելի լավ կինոյա :love
Այ հիմա, որ ասել եմ չեմ տանելու, որովհետև "բլա-բլա-բլա", էլ ավելի ա ուզում։ Ի դեպ, ինքը սարսափ կինոներ նայում ա, նույնիսկ՝ եթե չասեմ հաճույքով, ապա հետաքրքրությամբ, բայց ինչքան հասկանում եմ՝ սա սարսափ չի, այլ ինչ-որ ուրիշ բան, որ ինձ էլ սկսեց ավելի հետաքրքրել։ Երևի կգնամ էս շաբաթվա մեջ ու եթե տպավորի, կգրեմ տպավորությունս էստեղ։
Չգիտեմ՝ 14 տարեկանին ինչքանով արժի սա նայել: Տարիքային ռեյտինգները մի կողմ․ կինոն հետաքրքիր ա երկու տեսակի մարդկանց․
1. Շատ լավ դերասանական խաղն ու սինեմատոգրաֆիան գնահատող կինոսիրողներին, ովքեր նաև հեռու չեն կերպարի խորքային վերլուծություններից ու կարող են զուգահեռներ տանել էսօրվա աշխարհի հետ:
2. (սա իրականում հենց էս կինոյի իսկական աուդիտորիան ա)․ DC-ի ու հենց Ջոկերի իսկական ֆանատներին, ում համար էս կինոն գանձ ա: Պետք ա ահագին լուրջ բեքգրաունդ ունենալ՝ կինոն լրիվ գնահատելու համար: Մեջը լիքը հղումներ ու ակնարկներ կան: Առանց իմանալու, թե նույնիսկ Թոմաս Ուեյնն ով ա, Գոթեմն ինչ ա, Ջոկերը հետո ինչ ա անում ու դառնում ու էլի լիքը սենց բաներ, լիքը բան եք կորցնելու կինոյում:
Եթե DC-ի ֆան ա ու լիքը կոմիքս ա կարդացել, կինո, մուլտ ու սերիալ նայել, գուցե դուր գա:
Իրականում ահագին բան ունեմ ասելու էս կինոյի մասին, ժամանակ չեմ գտնում: Ինձ համար 10/10 կինո էր: Չեմ հասկանում էն մարդկանց, ովքեր գնացել են՝ ինչ-որ «ուժեղ» հոգեբանական դրամա, արթհաուզ, դարի գլուխգործոց կամ եսիմինչ նայելու, տվայտվելու ու հուզվելու ակնկալիքով ու հետո ասել են «դե՜, եսիմ, թույլ էր մի տեսակ, ինձ բան չասեց»: Եթե չի ասել, ուրեմն քեզ չի ուղղված ասելիքը:
Նույն կերպ չեմ հասկանում էն մարդկանց, ովքեր գնացել են՝ հերթական սուպերհերոսական բլոկբաստեր նայելու ակնկալիքով ու դժգոհ են մնացել: Էս տենց կինո չի, բացարձակ: Ստեղ թիկնոցով աստվածներ չկան, օդում թռնելով չեն ծեծում իրար: Եթե ակնկալում եք, որ սուպերհերոսների ատրակցիոն եք նայելու, էլի հիասթափվելու եք, մի գնացեք:
Մի օր չեմ ալարի, կգրեմ՝ Ջոկերը ինչու ա էդքան հետաքրքիր կերպար, ու ինչ հետաքրքիր էր իր օրիջինի հենց էս մի տարբերակը:
Խոակին Ֆենիքսը իդեալական ա խաղում: Սատկացնում ա ուղղակի:
Կայֆը հենց էդ ա, որ սա չեն ներկայացնում որպես ՃԻՇՏ նախապատմություն։ Սա նախապատմություններից մեկն ա, ու նենց ա ներկայացված, որ կարող ա սկի ոչ էլ նախապատմություն ա։ Այլ լրիվ մի հիվանդի երևակայության արդյունք ա, որը ընդամենը զուգահեռներ ունի կոմիքսային Ջոկերի հետ։ Ոնց ուզենք կարանք ընկալենք։ Հիթի Ջոկերը հենց կոմիքսայինն ա, ընտեղ ոչ մի այլակարծության տեղ թողած չի։ Իսկ ստեղ քո ձեռն ա։
Կանոնն էն ա, որ Ջոկերը կոնկրետ մի նախապատմություն չունի: Ջոկերի դեպքում անցյալը կարևոր չի: Ու էդ էնքան հետաքրքիր մեկնաբանությունների տեղ ա թողնում, մի օր էդ էլ կգրեմ :)): «Կոմիքսային» Ջոկերն էլ ա հարաբերական հասկացություն, էնքան տարբերակներ ու մեկնաբանություններ կան: Նույն Հիթ Լեջերի Ջոկերը, ամենայն հավանականությամբ, պատերազմի վետերան ա, ոչ թե, օրինակ, թունաքիմիկատներով լի լիճն ընկած ինժեներ:
Նայեցի վերջապես, ու հավանեցի շատ, ճիշտն ասած՝ բլեք և նուար տրամադրություններ բոլորովին չներշնչեց, բայց լիքը բաներ արձագանքեց մեջս, որոնք միշտ մտածել եմ, բայց աշխատել եմ շատ չարտահայտել, որովհետև մարդկանց դուր չէր գալիս ու սկսում էին հակադարձել։
Չգիտեմ, եթե երբևէ եղել եք Նյու Յորքում, ինչպիսին է եղել ձեր տպավորությունը, երբ առաջին անգամ ոտք եք դրել։ Էս ֆիլմն ավելի լավ չէր կարող ամբողջացնել այն առաջին տպավորությունը, որ թողել է այդ քաղաքն ինձ վրա, իսկ առաջին տպավորություններն ինձ մոտ ամենաճիշտն են լինում (դրանք կարող են այլ ազդեցություններ կրել ու փոխվել հետագայում, բայց հետաքրքիր ձևով, ի վերջո, վերադառնում են առաջինին)։
Ֆիլմն, իհարկե, Նյու Յորքի մասին չէր, բայց այն բազմաշերտ մեսիջը, որ տանում էր ֆիլմը բարձր կինեմատոգրաֆիական մակարդակով, պատահական չէր, որ խտացված ու տեղայնացված էր հենց նյույորքյան նախատիպային քաղաքում։
Մի քանի տարի առաջ երբ գնացքի կայարանից դուրս գալով առաջին անգամ ոտք դրեցի Մանհեթըն, երեկոյան հինգի կողմերն են, ես ճամպրուկս քարշ էի տալիս գործից տուն շտապող մադկանց հորձանուտի միջով, ու մարդկային դեմքերի մի տարօրինակ հեղեղ էր որպիսին երբեք չէի տեսել այդպիսի միատոն քանակությամբ․ անուրախ, անտարբեր, որոշակի զսպված ագրեսիա, իսկ մեկումեջ՝ խելագարներ։ Ես երբեք ոչ մի քաղաքում չեմ տեսել այդքան շատ խելագարներ՝ կլինիկական իմաստով։ Եվ նրանք ստեղծում են մթնոլորտ։ Քաղաքի մթնոլորտը։
Հետագայում ինձ պիտի ասեին՝ ինչպես կարելի է չսիրել Նյու Յորքը, քաղաքի վայբը, heartbeat-ը, ու ասողների աչքերի վառվում էին, իսկ ինձ երևի համարում էին գավառական, որ ունակ չի ընկալելու այդ մեծ քաղաքի հոգին։ Մի տարի հետո, երկրորդ այցիս ես անկեղծորեն փորձում էի ընկալել այյն հոգին, որ պարտադիր պիտի սիրվեր, եթե զգում ես քաղաքը, բայց փոխարենը գորշ ու խելագար քաղաքի տպավորություններս էլ ավելի հաստատվեցին։ Ու ես ինձ համար որոշեցի, որ մարդիկ, ովքեր առնչվել են Նյու Յորքին, կա՛մ մերժում այն, կա՛մ պաշտում են կրքոտ․ միջանկյալ երևի թե չկա։
Ջոկեր-ն ինձ համար բացատրեց, թե ովքեր էին այդ խելագարները, ու ես սկսեցի ցավալ նրանց համար (feel for them - ավելի ճշգրիտ): Ես ուրախ եմ որ այդ մասին ֆիլմ են նկարել, որ ինչ-որ մեկը քողազերծել է այն, ինչ շատերը չեն նկատում։
Իսկ դերասանական խաղը մի ուրիշ բարձունքի էր, ու նույնիսկ չգիտեմ ո՛ր էպիզոդները հատկապես առանձնացնեմ․ ջոկերի պարն աստիճանների վրա, թե Դե Նիրոյի հետ հարցազրույցը, թե դռան մոտ հրաժեշտի պահը թզուկի հետ․․․
կինոն հետաքրքիր ա երկու տեսակի մարդկանց․
1. Շատ լավ դերասանական խաղն ու սինեմատոգրաֆիան գնահատող կինոսիրողներին, ովքեր նաև հեռու չեն կերպարի խորքային վերլուծություններից ու կարող են զուգահեռներ տանել էսօրվա աշխարհի հետ:
2. (սա իրականում հենց էս կինոյի իսկական աուդիտորիան ա)․ DC-ի ու հենց Ջոկերի իսկական ֆանատներին, ում համար էս կինոն գանձ ա: Պետք ա ահագին լուրջ բեքգրաունդ ունենալ՝ կինոն լրիվ գնահատելու համար: Մեջը լիքը հղումներ ու ակնարկներ կան: Առանց իմանալու, թե նույնիսկ Թոմաս Ուեյնն ով ա, Գոթեմն ինչ ա, Ջոկերը հետո ինչ ա անում ու դառնում ու էլի լիքը սենց բաներ, լիքը բան եք կորցնելու կինոյում:
Ես առաջին կատեգորիայի մեջ եմ փաստորեն, բայց ինձ մի քիչ հուշել էին նախա և հետպատմությունների մասին (որոնք չեմ նայել երբեք, տեղյակ չէի), ու հղումային լուծումներն ահագին հետաքրքիր էին։
Ի դեպ, մի հարց․ Ջոկերի վերջին խոսքը հոգեբույժին, իր արած հումորի հետ կապված՝ "you wouldn't get it", դուք ո՞նց եք հասկացել։
Մի երկու օր առաջ եմ նայել, դեմքություն էր։
Չէի ասի թե ջոկերի ամենալավ տարբերակն էր, բայց ֆիլմ ունենալու իրավունք ուներ ։Դ
https://i.imgur.com/1zU79Sx.jpg
Քիչ առաջ ես էլ նայեցի․ լավ մեսիջ ուներ ֆիլմը։
Ինձ համար ֆիլմի գլխավոր ուղերձը հասարակության անտարբեր, դաժան ու ծաղրական վերաբերմունքն է մարդկանց հանդեպ, ովքեր ինչ-որ կերպ ներգրավված չեն մեյնսթրիմի մեջ, ու թե ինչ հետևանքների դա կարող է բերել։ Կամ նույնիսկ ավելի լայն իմաստով վերցրած՝ մարդկանց ահավոր վերաբերմունքը իրար հանդեպ։ Մենք նույնիսկ չգիտենք՝ ինչ-որ մեկն ինչի է ծիծաղում, երբ ծիծաղում է, բայց պատրաստ ենք շատ արագ դատողություններ անելու ու ամեն առիթ օգտագործելու, որ դիմացինի հանդեպ մեր գերադասությունը ցուցադրենք։ Մենք իրականում ոչինչ չգիտենք ուրիշների մասին․ ինչ պատմություններ ունեն իրենց հետևում, ինչի են իրենց էնպես պահում, ինչպես պահում են։ Բայց դե ոտնահարել միշտ էլ կարելի է։
Բարեկամը Նյու Յորքի փողոցներում ապրող հոգեկան հիվանդ մարդկանց մասին էր գրել։ Ինչի մենակ Նյու Յորքում ու ինչի մենակ հոգեկան հիվանդ․ հասարակությունից դուրս մնացած ու անընդհատ տրորվող մարդիկ ամենուր են, և էնքան հեշտ է իրենց չնկատել կամ չնկատելու տալ։
Կարող է և ուրիշ բանի մասին էր ֆիլմը, բայց ես ամենաշատը դա տեսա։
Վերջերս Մելի մասին ֆիլմը որ շատ ա քննարկվում ՖԲ-ում, քննադատելով, թե խի՞ եք Հայաստանը լքած, քաղաքացիությունից էլ հրաժարված մարդու մասին նկարում, ես հենց էս ֆիլմին եմ հղում անում։
Գլխավոր «հերոսը» հենց հասարակությունն ա, որը որոշակի խնդիրներ ունեցող մարդուն դրդում ա քայլերի, որոնք հետո նույն հասարակությունը խիստ քննադատում ա։
Թեև Մելը գնացել ա, հասարակությունը նույն տեղում ա, նույն մոտեցումներով։ Ֆիլմը շատ համար պահի հելավ։
Քիչ առաջ ես էլ նայեցի․ լավ մեսիջ ուներ ֆիլմը։
Ինձ համար ֆիլմի գլխավոր ուղերձը հասարակության անտարբեր, դաժան ու ծաղրական վերաբերմունքն է մարդկանց հանդեպ, ովքեր ինչ-որ կերպ ներգրավված չեն մեյնսթրիմի մեջ, ու թե ինչ հետևանքների դա կարող է բերել։ Կամ նույնիսկ ավելի լայն իմաստով վերցրած՝ մարդկանց ահավոր վերաբերմունքը իրար հանդեպ։ Մենք նույնիսկ չգիտենք՝ ինչ-որ մեկն ինչի է ծիծաղում, երբ ծիծաղում է, բայց պատրաստ ենք շատ արագ դատողություններ անելու ու ամեն առիթ օգտագործելու, որ դիմացինի հանդեպ մեր գերադասությունը ցուցադրենք։ Մենք իրականում ոչինչ չգիտենք ուրիշների մասին․ ինչ պատմություններ ունեն իրենց հետևում, ինչի են իրենց էնպես պահում, ինչպես պահում են։ Բայց դե ոտնահարել միշտ էլ կարելի է։
Բարեկամը Նյու Յորքի փողոցներում ապրող հոգեկան հիվանդ մարդկանց մասին էր գրել։ Ինչի մենակ Նյու Յորքում ու ինչի մենակ հոգեկան հիվանդ․ հասարակությունից դուրս մնացած ու անընդհատ տրորվող մարդիկ ամենուր են, և էնքան հեշտ է իրենց չնկատել կամ չնկատելու տալ։
Կարող է և ուրիշ բանի մասին էր ֆիլմը, բայց ես ամենաշատը դա տեսա։
Անտարբեր, դաժան ու ծաղրականի շարքին կավելացնեի նաև վախը, զգուշավորությունը, անվստահությունը։ Ֆիլմում դրա օրինակը ավտոբուսի կնոջ ռեակցիան էր, երբ նրա երեխային Ջոկերը զվարճացնում էր։ Սա երևի ամենատարածված վերաբերմունքն է մեյնսթրիմի մեջ չմտնող մարդկանց հանդեպ։
Վերջին անգամ ֆիլմից էս աստիճան տպավորվել էի mother!-ը նայելուց հետո։
1. Գեղարվեստական մասը ահավոր հզոր ա հանած
2. Գույները սպանող են
3. Ռեժիսորական աշխատանքը շաբլոնային ա, բայց նորմալ մակարդակի
4. Սցենարը համարում եմ հզոր
5. Դերասանական խաղը 10.000.000.000.000 / 10։ Այսինքն միլիարդ անգամ բարձր ամենաբարձր ակնկալիքներից ու գնահատականներից
6. Իսկ հիմա ամենաչսիրածս մասը՝ այսպես կոչված սյուժեն, պատմությունը.... Կարծում եմ, որ շատ հզոր գաղափարներ ա առաջ տանում։ Իմ համար սա հոգեբանական թրիլեր է։ Փիլիսոփայական ֆիլմ։
Ու վերջում... Իմ համար սա լրիվ այլ կինո է ու ոչ մի կապ չունի Ջոկերի հետ։ Էս ֆիլմի որակը իրան դարձնում ա բարձր մշակույթ, շատ ավելի բարձր քան Մարվել, DC և այլն։
5. Դերասանական խաղը 10.000.000.000.000 / 10։ Այսինքն միլիարդ անգամ բարձր ամենաբարձր ակնկալիքներից ու գնահատականներից
Դերասանական խաղի հետ կապված համաձայն եմ, ընդհանրապես ինքը շատ լավ դերասան է ու ահագին տարբերվող մարդ, ինչքանով որ կարող եմ դատել իր հարցազրույցներից։
Ի դեպ դերի համար ստիպված է եղել մի երկու-երեք ամսում մոտ 25 կգ նիհարել ու ամբողջ նկարահանման ընթացքում էդ քաշը պահել։ Ու պատմում էր, որ երբ կարճ ժամանակահատածում էդ քանակությամբ քաշ ես գցում, սկսում ես քիչ-քիչ ցնդել, դե պատկերացրեք, ինքը ամբողջ ժամանակ կարելի է ասել սոված է եղել։ Էդ հոգեվիճակն էլ է երևի իր դերակատարման վրա ինչ-որ ձևով ազդել է։ Դե տվյալ դեպքում, դրական ձևով :)
Յոհաննես
21.11.2019, 21:46
Դերասանական խաղի հետ կապված համաձայն եմ, ընդհանրապես ինքը շատ լավ դերասան է ու ահագին տարբերվող մարդ, ինչքանով որ կարող եմ դատել իր հարցազրույցներից։
Ի դեպ դերի համար ստիպված է եղել մի երկու-երեք ամսում մոտ 25 կգ նիհարել ու ամբողջ նկարահանման ընթացքում էդ քաշը պահել։ Ու պատմում էր, որ երբ կարճ ժամանակահատածում էդ քանակությամբ քաշ ես գցում, սկսում ես քիչ-քիչ ցնդել, դե պատկերացրեք, ինքը ամբողջ ժամանակ կարելի է ասել սոված է եղել։ Էդ հոգեվիճակն էլ է երևի իր դերակատարման վրա ինչ-որ ձևով ազդել է։ Դե տվյալ դեպքում, դրական ձևով :)
Եթե քաշ քցելով մարդ ցնդեր,ուրեմն Բեյլը հիմա Սևանի հոգեբուժարանում պառկած կլիներ :D
Եթե քաշ քցելով մարդ ցնդեր,ուրեմն Բեյլը հիմա Սևանի հոգեբուժարանում պառկած կլիներ :D
Բեյլն էլ է էդ առումով դեմք։ Իսկ սոված լինելը էսպես թե էնպես ազդում է հոգեվիճակի վրա, դե տվյալ դեպքում ասածս Joaquin Phoenix-ի պատմածներից էր, որը հարցազրույցներից եմ լսել։
Quyr Qery
22.11.2019, 04:48
Joaquin Phoenix-ը միշտ իմ սիրելի դերասանների շարքում է եղել, դեռ մանկության Գլադիատորից սկսած:
Ինձ թվում էր՝ Ջոկերը նայելիս, կարող եմ էդ ֆիլմը անընդհատ առանց տեղիցս վեր կենալու նայել ու նայել ու նայել: Վերջում պարել էի ուզում:
Ինձ էի տեսնում իր մեջ, իմ քաղաքն էի տեսնում, էն հասրակությանը, որ իրենից մի քիչ տարբերին անպայման պիտի նվաստացներ:
Ու ես էդպես էլ չեմ հասկանում՝ արդյոք ես արդարացնում եմ Ջոկերին իմ մեջ, թե՝ ոչ:
Quyr Qery
23.11.2019, 07:43
Չգիտեմ նման թեմա կա, թե՝ չէ, բայց ինձ ահավոր հետաքրքրիր է էդ պահը, երբ հասարակությունը մարդուն սպանում է, կոտրում, նվստացնում, հայհոյում, արդյո՞ք տվյալ անձի պատիժն առ հասարակություն կամ անհատներ արդարացված է:
Quyr Qery, ուզում եմ երկու կետ առանձնացնել։
1) Մեր թաքնված մտքերը
իմ խորին համոզմամբ մենք ինքներս մեզ չենք ճանաչում, քանի որ կյանքում կան ահավոր շատ ֆակտորներ, որոնք մեզ գերի են պահում իրանց կապանքներում ու մենք էնքան հետ ենք սովորել մտածելուց, որ ավտոմատ մտածում ենք այնպես, ինչպես մեզ ձևավորում է դաստիարակությունը, դպրոցը, հասարակությունը և այլն։ Ես միշտ մտածում եմ, որ եթե օրինակ ես XXX արարքը կատարեմ վստահ լինելով, որ ոչ մեկ չի իմանա, չի քննադատի և պատասխանատվություն չեմ կրի, ես դա կանե՞մ թե ոչ։ Ու կան դեպքեր, երբ ես վստահ եմ, որ ես կգնայի այդ քայլերին առանց խղճի խայթի, որովհետև վստահ եմ, որ ես ճիշտ եմ։ Երևի դիկտատորները բոլորը տենց պսիխոպատներ են եղել, որոնք ստացել են հնարավորություն գոնե որոշ ժամանակ անպատիժ անել իրանց հիվանդ ուղեղի երազանքները։
Ես վստահ եմ, որ եթե օրինակ Հիտլերը զբաղվեր ճարտարապետությամբ կամ նկարչությամբ մենք կունենայինք հերթական տաղանդավոր արվեստագետին, բայց միևնույն ժամանակ Վան Գոգը կլիներ բոլոր ժամանակների ամենադաժան դիկտատորներից մեկը։ Միտքը իմը չէ։
Ասածս ի՞նչ ա։ Որ մեր կողմից հարգված շատ արվեստագետներ և գրողներ, չէին լինի այդքան սիրելի եթե հայտնվեին հանգամանքներում երբ ունեն անսահման իշխանություն, ազատություն և հնարավորություններ։
2) Արվեստը և «բառացի»-ությունը
Մի անգամ իր ինտերվյուներից մեկի ժամանակ Լարս ֆոն Տրիերը ասաց, որ արվեստը ինքնին ամենաուժեղ դիկտատուրայի տեսակն է։ Եթե խորանաս էս մտքի մեջ դա շատ ճիշտ նկարագրություն է, քանի որ ստեղծագործողը ինքն է ստեղծում իր աշխարհը ու թելադրում բոլոր կանոնները։ Նա Աստված է։ Բայց դա չի նշանակում որ նա նկատի ունի այն ինչ դու տեսնում ես, կամ որ համաձայն է նրա հետ ինչ ցույց է տալիս։ Ու շատ միամիտ է այն մոտեցումը երբ մարդիկ փորձում են արվեստը բացատրել ռացիոնալ լեզվով։ Մանավանդ ֆիլմերը։ Էսօր ֆիլմերի մասին ինսունինը տոկոս գրառումները և պոստերը սյուժեի մասին են։ Դե հիմա փորձիր Դեյվիդ Լինչի ֆիլմերի սյուժեն պատմել։ Կամ Բունյուելի։ Դրանք փիլիսոփայական աշխատանքներ են։ Մեդիտացիայի մի ձև։ Արվեստի իսկական նմուշ։ Դրա համար երբ ինչ որ մեկը վստահությամբ պնդում և պատմում է ֆիլմի «սյուժեն» կամ «իմաստը», ես իսկապես ուզում եմ դառնալ Ջոկեր և վերացնել այդ մարդկանց, որովհետև իրանք դրանով սպանում են կինոարվեստը։ Իհարկե խոսքս չի գնում էժանագին սյուժեով ֆիլմերի մասին, որոնց ՄԻԱԿ իմաստը այն է, ինչ տեսնում ես։ Օրինակ տերորիստները հարձակվեցին սպիտակ տան վրա ու մեր հերոսը ամբողջ աշխարհը փրկեց։
Դրա համար էլ կարծում եմ, որ նայելով արվեստի գործ դու կարաս լինես և՛ Հանիբալ Լեկտոր, և՛ Ջոկեր, և՛ Դեքստեր, և Ջեք, որը սարքեց իր գեղեցիկ տունը։ Դա է արվեստը դարձնում անգնահատելի։ Երբ դու խորանում ես քո մեջ և քեզ տեսնում տարբեր իրականություններում։ Դա ինքնաքննության մի ձև է։
Այնպես որ, այո՛, ֆիլմը նայելու ընթացքում դու լիովին կարող ես լինել Ջոկեր և վայելել քեզ էդ վիճակում։ Բայց դա չի նշանակում, որ դու իրական կյանքում այդպես կվարվես, որովհետև դու այդպես չես մտածում։ Հանիբալ Լեկտորը իմ համար, և երևի շատ շատերի համար դրական կերպար է և նայելուց երևի շատերն են պատկերացնում, թե ում նման բարձր մակարդակով ու ճաշակով կպատրաստեին իրենց ընթրիքի համար։ Բայց դա միայն այդ ֆիլմի ընթացքում է։ Ու դու երբեք քո կյանքում այդպես չես վարվի, թեև հնարավոր է, որ երբեմն կունենաս մեծ ցանկություն։ Բայց այդ ցանկությունը երբեք այնքան մեծ ու լուրջ չէ, որ դու գնաս նման քայլի։
Էնպես որ էդ ֆիլմի ընթացքում դու էլ ես Ջոկեր, ես էլ ու մեր պես շատ շատերը։