Դիտել ողջ տարբերակը : Օրագրային զրույցներ
StrangeLittleGirl
21.06.2023, 20:11
Հայաստանում ապրել կամ չապրելը շատ անձնական որոշում ա, ու կողքից ոչ մեկի գործը չի, բացի տվյալ անձից։ Ցանկացած անձին պատկերացրած «պետք ա» ու «չպետք ա»-ն էլ ունի լիքը բացառություններ, որոնք գուցե տվյալ անձի ընկալումներում չտեղավորվեն, բայց կան, գոյություն ունեն։ Ու ոչ մնալն ա վատ, ոչ գնալը, ոչ հեռվից օգնելը, ոչ չօգնելը։ Ամեն մարդ մենակ կարա որոշի, թե որն ա հենց իրա համար լավ, ուրիշ ոչ ոք։ Ու էն, ինչ իրա համար լավ ա, անուղղակիորեն երկրի համար էլ ա լավ, որովհետև եթե մարդը լավ ա, կարա ավելի շատ տա ու լավագույնս իրան դրսևորի։
Բայց մեր հասարակության ամենամեծ թերություններից մեկն էլ էն ա, որ իրենցից տարբերվողին ավտոմատ կա՜մ ավելի վատն են համարում, կա՜մ կարծում են, թե էդ անձն իրան իրանցից ավելի լավն ա համարում։ Իհարկե, էս սիմպտոմից գրեթե բոլոր հասարակություններն ունեն. մարդկային հատկանիշ ա տարբերին կասկածանքով վերաբերվելը։ Բայց Հայաստանում դա մի ուրիշ ծայրահեղության ա հասնում։ Հենց մենակ էդ մի գրառումս, որ էսքան գզվռտոց առաջացրեց, դրա ապացույցն ա. մի բան, որ նշում էի որպես տարբերություն, շատերն ընկալեցին, որ ինքս ինձ իրենցից լավն եմ համարում։
Հետաքրքիրն էն ա, որ հատկապես ժամանակային ընկալման մասին տարբերությունս ես միշտ շետում եմ, որ մշակութային ա, լավ ու վատի հարց չի (ի տարբերություն այլ անձանց, որոնք ժամանակի՝ իմ տիպի ընկալում ունեն), որ լիքը մարդիկ կան, որ ծլում-ծաղկում-բարգավաճում են հենց ժամանակային քաոսում, ու օրացույցներն ու դեդլայններն էլ իրենց են դիսֆունկցիոնալ դարձնում, բայց դե մեկ ա, մարդիկ եղան, որ դրանից շատ ուժեղ նեղվեցին։ Նորից եմ ասում. ինքներդ ձեզ հարցրեք, թե ինչու ա տենց։ Ինքներդ ձեզ հարցրեք, թե ինչու Հայաստանից գնացողների ու մնացողների համար «պիտիներ» ունեք, ինչու չեք կարողանում սահմանափակվել ձեր սեփական որոշումներով, ինչու եք անպայման ուզում ուրիշներին ձեր «ճիշտը» պարտադրել ու ինչու եք ներվայնանում իմ գրառումներից։ Եթե նույնիսկ ենթադրենք թե էդպես էլ կա. ես ինձ փորձում եմ ձեզնից լավը ներկայացնել, ձեզ ի՞նչ, ինչու՞ եք դրանից էդքան ներվայնանում։
Բեռի մասով էլ ասեմ. որ այո, ես դրսում ապրելով ավելի շատ եմ Հայաստանի բեռը թեթևացնում, քան եթե Հայաստանում ապրեի. էնտեղ ես ներվային, դիսֆունկցիոնալ մեկն էի, ճկռում էի երեք աշխատատեղերում ու անընդհատ կոնֆլիկտների մեջ էի (ի դեպ, ես բացարձակապես կոնֆլիկտային մարդ չեմ, իմ կոնֆլիկտները բացառապես հայկական միջավայրերում են լինում, առավելապես ժամանակային ընկալման տարբերությունների պատճառով, երբեմն նաև այլ մշակութային տարբերությունների), ինչի արդյունքում իմ նեղ շրջանակից դուրս գալ, երկրին օգուտ տալ ու այլ վեհ բաներով զբաղվելու ժամանակ ու էներգիա ընդհանրապես չէր մնում։ Նմանապես, մի ուրիշի համար շատ ավելի հեշտ ա բեռը թեթևացնել Հայաստանում ապրելով (օրինակ՝ հենց հարազատ եղբորս), իսկ երրորդն ընդհանրապես բեռ թեթևացնելու մտադրություն չունի։ Էս բոլորը կան, բոլորը ճիշտ են, բոլորը հավասարապես լավ ու վատ են։
Ու էն, ինչ իրա համար լավ ա, անուղղակիորեն երկրի համար էլ ա լավ, որովհետև եթե մարդը լավ ա, կարա ավելի շատ տա ու լավագույնս իրան դրսևորի։
Բեռի մասով էլ ասեմ. որ այո, ես դրսում ապրելով ավելի շատ եմ Հայաստանի բեռը թեթևացնում, քան եթե Հայաստանում ապրեի
բոլորը հավասարապես լավ ու վատ են
Խնդրեմ, էն ինչի մասին խոսում եմ։ Այսինքն ուզում ես ասես, էն որ ինչ որ մեկը Հայաստանում ա ապրում, բոլոր դժվարությունների միջով անցնում ա, պայքարում ա Հայաստանը ավելի լավ տեղ լինի, ֆիզկապես իրան ու իրա ընտանիքին քըմիթ ա անում երկրին, նույնն ձև լավ ու վատ ա, ինչ մեկը որ գնացել ա Գռելանդիա՝ տաք փորի համար, ու ամիսը հազար դոլար փող ա ուղարկում ստե՞ղ։ Չէ՞ լուրջ։
Ինքներդ ձեզ հարցրեք, թե ինչու Հայաստանից գնացողների ու մնացողների համար «պիտիներ» ունեք, ինչու չեք կարողանում սահմանափակվել ձեր սեփական որոշումներով, ինչու եք անպայման ուզում ուրիշներին ձեր «ճիշտը» պարտադրել ու ինչու եք ներվայնանում իմ գրառումներից։
Մի հարյուր տեղ նշել եմ, որ ես չեմ որոշող կայացնողը ուրիշների փոխարեն։ Ես հենց իմ համար եմ որոշում կայացնում, որ էդ Սփյուռք կոչեցյալին տամ հենց էն անվանումը ինչը որ կա, ոչ թե "վայ մեզ տեպլավիզռ են ղրգում" կամ "բռոնի կասկա" են ուղարկում։ Նաֆիգ պետք չի դա, էդքան խելքներդ տեղն ա, էդքան կամքից ուժեղ եք, եկեք ստեղ իրար հետ խելք խելքի տակ մի բան ստանանք։ Թե չէ, վայ հոգեբանորեն/մշակութորեն չեմ կարում Հայաստանում ապրեմ, որովհետև ժամանակի նկատմամբ լավ վերաբեմունք չունեն։
Տենց միլիոն հատ պսեվդո-ռացիոնալ պատճառ կա, սեփական անկարողությունը հիմնավորելու ու թողել գնալու, հետու էլ չընդունելու որ երկրին բանի պետք չեք, այլ սենց վիրտուալ գաղափարներով պետքական եք։
Էս վերջերս մի հատ տենց կազմակերպության հետ գործ բռնեցի։ Ուրեմն հիմնադիրները բոլորը ԱՄՆ-ից էին, մի հոգի Շվեցայարից էր, մի հոգի էլ ոնց որ Դանիայից կամ Շվեդյաից էլ չեմ հիշում։ Սկզբում չգիտեի, որ իրանք ընդհանրապես ստեղ չեն ապրում, սկզբնական միթինգներին դե դուրսն էին, մտածում էի գործուղման են կամ նմանատիպ մի բան։ Էդ հիմանդիրներից մեկն էլ իմ կնոջ, քրոջ ամուսինն էր, մենակ ինքն էր որ հայաստանում էր ապրում (էն էլ արդեն էլ չի ապրում, ինքն էլ ա թռել դրական էմոցիաների գիրկը).
Ինչ գլուխներդ տանեմ, կրթական ինչ որ նախագիծ ունեին, որ իմ դուրը եկել էր ու որոշել էի ֆինանսավորել որ առաջ գնան։ Իրանց ֆինանսավորեցի ընկերությունից ու սկսեցինք աշխատել։ Նաև բոռդի անդամ էի ու մի քանի ամիս հետո, որ սկսեցինք միթինգներ անել, սկսեցի հասկանալ, որ էս մարդիկ Հայաստանից ոչ թե կտրված են էլ, այլ վապշե սաղ աշխարհից են ով գիտի կտրված։ Ասում եմ ժող, դա Հայաստանում չի աշխատելու, չի կարա տենց բան լինի, ասում են չէ ախպեր, էն որ մենք ստեղ ենք էդ չի նշանակում, որ մենք տեղյակ չենք ըտեղ ինչ ա կատարվում, ամեն օր բարեկամների հետ խոսում ենք տեղյակ ենք ու շարունակում ա խայտառակ մի ապուշություն դուրս տալ։ Ասեցի լավ, ես կրթության մեջ շատ փորձ չունեմ, արեք ոնց ճիշտ եք գտնում (ճիշտ ա իմ ֆինանսներն էին մսխում) բայց ամեն դեպքում համաձայնվեցի իրանց չխանգառել, որպեսզի իրագործեն, կարող ա ես էի ինչ որ տեղ սխալվում։ Կարճ ասած մի քանի ամսվա մեջ, էն տիպի մսխեցին էս փողը ու ոչ մի արդյունք չստացան։ Ուսանողների կեսից շատը հրաժարվեց իրանց հետ գործ անի։ Արդյունքում եկան էլի ասում են ախպեր շարունակի ֆինանսավորել։ Ու ես ստեղ հասկացա, որ մեջների էշը ես եմ։ Էդ հիմնադիրներից ամեն մեկը դրսում առնվածն 6 figure sallary-ով լռված ա, ամիսը մի $500 փող ա դնում, ամիսը մի երեք անգամ միթնիգ մտնում, ու մտածում ա, որ փրկում ա մեր երկիրը։ Էդ դեպքից հետո, մի անգամ էլ էլի չխերվա, էլի դրսի պրոգրեսիվ հայաստանին օգնող խմբի հետ էլի համագործակեցի, ԷԼԻ ՆՈՒՅՆ ՍՑԵՆԱՐԸ, ու ընդհանրապես ովքեր որ երկրից դուրս են ու համարում են որ ՀՀ-ին օգնում են, իրանց մեծամասնությունը նույն բանն ա խոսում՝ էդ մշակույթային մաթչ չլինելը ու մեծամասնությունը ուղղակի վիրտուլ աբստրակտ օգնություն ա տալիս, եսիմինչ հիմնադրամներ են բացում, եսիմինչ նախաձեռնությոուններ են ստեղծում, ինչ որ թռուցիկ, հպանցիկ բաներ, ու դրա նպատակը ոչ թե իրական արդյունքի հասնելն ա (չնայած կարող ա ենքան նաիվ են, որ մտածում են տենց լուրջ նպատակի են հասնում), այլ որ իրենք իրանց արդարացնեն, երկրից թռնելու մեջ, որովհետև մեջները մի բան կա, որ ասում ա գիտես ինչ կա էս սխալ ա - դրա համար պատասխաններ են ստեղծում իրանք իրանց համար։
Մի անգամ էլ շեշտեմ էլի, ես էն մարդկանց, ովքեր թքած ունեն Հայաստանի վրա, ու թողել գնացել են, իրանց հետ խնդիր չունեմ, իրանք թքած ունեն իմ վրա, ես թքած ունեմ իրանց վրա։ Ոչ իրանք են իլուզիաների մեջ, ոչ ես։
Ես կարծում եմ, Հայաստանում ապրել-չապրելը, արտագաղթել-վերադառնալը, օգնել-չօգնելը, Հայաստանի ու գժական երկրների մշակույթային տարբերությունները, հոյակապություններն ու էշությունները կարելի է հանգիստ ընդունել ու էմոցիոնալ զեղումներին շատ տուրք չտալ, որովհետև վերջիններից ոչ մի օգուտ չկա բացի վնասից։
Օրինակ Բյուրակնի նշած ժամանակի ու պատասխանատվության զգացողությունը լուրջ խնդիր է հայերիս մոտ, ու դա գալիս է աղքատությունից, համընդհանուր բարդակից, դաստիարակությունից, իրար նկատմամբ վերաբերմունքից, ու իմ կարծիքով դա պետականության խնդիր է, ու ոչ թե գենետիկ, կամ ազգային, ու հենց պետական մակարդակով էլ պիտի լուծվի ասենք կրթական արդիականացումներով ու դրա համար կառավարության ու ԱԺ-ի մեջ ավանտյուրիստների ու ձրիակերների փոխարեն պիտի լինեն գաղափարախոսություն ունեցող կազմակերպված մարդիկ ու պետք է ժամանակ, որի վրա թքած ունի Հայ ժողովուրդը :))
StrangeLittleGirl
21.06.2023, 22:20
Խնդրեմ, էն ինչի մասին խոսում եմ։ Այսինքն ուզում ես ասես, էն որ ինչ որ մեկը Հայաստանում ա ապրում, բոլոր դժվարությունների միջով անցնում ա, պայքարում ա Հայաստանը ավելի լավ տեղ լինի, ֆիզկապես իրան ու իրա ընտանիքին քըմիթ ա անում երկրին, նույնն ձև լավ ու վատ ա, ինչ մեկը որ գնացել ա Գռելանդիա՝ տաք փորի համար, ու ամիսը հազար դոլար փող ա ուղարկում ստե՞ղ։ Չէ՞ լուրջ։
Հա լուրջ, Արամ ջան։ Ամեն ինչից առաջ նախ արի հասկանանք, որ Գրենլանդիայում ահավոր ցուրտ ա, շա՜տ ցուրտ ա, ու շա՜տ դժվար ա էնտեղ ապրելը, Հայաստանից շատ ավելի դժվար, նենց որ օրինակդ հեչ լավը չէր։
Իսկ հետո «տաք փորի համար» գնալը քո գնահատականն ա։ Դու ոչինչ չգիտես մարդու մոտիվացիայի, ինչից դրդված ա գնացել, ի վերջո ինչ դժվարությունների միջով ա անցել ու անցնում։ Դու բացարձակապես տեղյակ չես ու գնահատականներ ես տալիս։ Օրինակ ես քո պատկերացմամբ ես «տաք փորի համար» գնացած «հազար դոլար ուղարկող» եմ։ Չնայած իմ համեմատաբար բարձր եկամուտը զուտ կողմնակի էֆեկտ ա իմ արած քայլերի, որտև դա երբեք առաջնային նպատակ չի եղել, բայց դու գիտե՞ս, թե վերջին մի քանի տարում ինչքան հիվանդանոցային վճարումներ եմ արել Հայաստանում ու շարունակում անել (խոսքս մենակ իմ ընտանիքի մասին ա, ոչ թե զանազան դրամահավաքների)։ Գիտե՞ս ինչ կլիներ, եթե էդ գումարները չլինեին։ Ես չեմ ուզում իմանալ ու չեմ ուզում պատկերացնել։
Էնպես որ ամեն մարդ իրա պատմությունն ունի ու իրա մոտիվացիան։ Ինչը քո համար «տաք փորի համար ա», կարող ա ուրիշի համար կյանքի ու մահվան հարց ա։ Մեկի մոտ Հայաստանում ապրել ու մինչև վերջ նվիրվելն ա լավ ստացվում, մյուսի մոտ ամիսը հազար դոլար ուղարկելը, մի երրորդի մոտ էլ գիտելիքներով Հայաստանին օգնելը։ Հայաստանին էս բազմազանությունը շատ պետք ա, ու կարա լիքը շահի, եթե կարանա օգտվել, բայց հակառակը՝ տարբեր մարդկանց քենսըլ են անում (լինի Հայաստանից գնացած, թե Հայաստանում ապրող, բայց այլ հատկանիշներով տարբերվող) ու հենց էդպիսով սեփական բեռը ծանրացնում։
Մի հարյուր տեղ նշել եմ, որ ես չեմ որոշող կայացնողը ուրիշների փոխարեն։ Ես հենց իմ համար եմ որոշում կայացնում, որ էդ Սփյուռք կոչեցյալին տամ հենց էն անվանումը ինչը որ կա, ոչ թե "վայ մեզ տեպլավիզռ են ղրգում" կամ "բռոնի կասկա" են ուղարկում։ Նաֆիգ պետք չի դա, էդքան խելքներդ տեղն ա, էդքան կամքից ուժեղ եք, եկեք ստեղ իրար հետ խելք խելքի տակ մի բան ստանանք։ Թե չէ, վայ հոգեբանորեն/մշակութորեն չեմ կարում Հայաստանում ապրեմ, որովհետև ժամանակի նկատմամբ լավ վերաբեմունք չունեն։
Արամ ջան, արխային, ում հետ պետք ա ու ինչքան պետք ա ես խելք խելքի տալիս եմ ու լիքը բաներ ստանում։ Ֆինանսականը ամենափոքր ներդրումն ա, որ անում եմ Հայաստանում։ Ու հաստատ գիտեմ, որ եթե Հայաստանում լինեի, էդ խելք խելքի տալը չէր ստացվի, որովհետև ուղղակի ժամանակ չէր լինի։ Ես երբ Հայաստանում էի ապրում, Հայաստանին շատ ավելի քիչ օգուտ էի տալիս, որովհետև երեք տեղ ճկռում էի, որ էնքան փող աշխատեմ, որ գոնե ջեբի փող ունենամ, ծնողներիս վզին չնստեմ, պլյուս անընդհատ կռիվների մեջ ժամանակային ու այլ մշակութային տարբերությունների պատճառով։ Երկրի մասին մտածելու ու այլ վեհ գործերի էներգիա ու ժամանակ ուղղակի չէր մնում։ Էլ չասեմ, որ էն ժամանակ չունեի էն կրթությունը, գիտելիքներն ու փորձը, որն ահագին կարևոր ա տարբեր մտավոր ծրագրեր անելու համար։
Տենց միլիոն հատ պսեվդո-ռացիոնալ պատճառ կա, սեփական անկարողությունը հիմնավորելու ու թողել գնալու, հետու էլ չընդունելու որ երկրին բանի պետք չեք, այլ սենց վիրտուալ գաղափարներով պետքական եք։
Այ քո նմանների պատճառով ա նաև, որ թողնում-գնում ենք, որովհետև հասկանալ փորձելու փոխարեն մենակ ցեխ շպրտեք։ Ու քո նմանների պատճառով ա, որ հազար անգամ մարդ ասում ա՝ պե՞տք ա ինձ, ինչու՞ եմ իմ ամբողջ ազատ ժամանակը տրամադրում էս երկրին, եթե պետք չեմ։ Բարեբախտաբար, գործ բռնելուց քո հետ չենք գործ բռնում, այլ նենց մարդկանց, որ էս ամենը լավ հասկանում են։
ու դրա համար կառավարության ու ԱԺ-ի մեջ ավանտյուրիստների ու ձրիակերների փոխարեն պիտի լինեն գաղափարախոսություն ունեցող կազմակերպված մարդիկ ու պետք է ժամանակ, որի վրա թքած ունի Հայ ժողովուրդը :))
Բա ուրդուց են է էդ մարդիկ գալու ԱԺ։ Եթե Բյուրակնի նման մարդիկ, ում խոսալուց պարզ ա, որ ինքը թքած չունի Հայաստանի վրա, ռեալ անհանգստացած ա ու լավն ա ուզում, գնում են, մենք էլ ու իրա շրջապատն էլ նայում ծափ ա տալիս ասում ա հա լավա գնա։ Բա ստեղ էդ քո ասած տեղերը ովքեր պետք ա զբաղացնե՞ն։ Ո՞վ ա մնալու։ Ու թարսի պես էլ ասենք հենց էն մարդիկ հիմնականում հնարավորություն ունեն երկրից գնալու, ում կարիքը մենք ամենաշատը ունենք։
Հա լուրջ, Արամ ջան։ Ամեն ինչից առաջ նախ արի հասկանանք, որ Գրենլանդիայում ահավոր ցուրտ ա, շա՜տ ցուրտ ա, ու շա՜տ դժվար ա էնտեղ ապրելը, Հայաստանից շատ ավելի դժվար, նենց որ օրինակդ հեչ լավը չէր։
Իսկ հետո «տաք փորի համար» գնալը քո գնահատականն ա։ Դու ոչինչ չգիտես մարդու մոտիվացիայի, ինչից դրդված ա գնացել, ի վերջո ինչ դժվարությունների միջով ա անցել ու անցնում։ Դու բացարձակապես տեղյակ չես ու գնահատականներ ես տալիս։ Օրինակ ես քո պատկերացմամբ ես «տաք փորի համար» գնացած «հազար դոլար ուղարկող» եմ։ Չնայած իմ համեմատաբար բարձր եկամուտը զուտ կողմնակի էֆեկտ ա իմ արած քայլերի, որտև դա երբեք առաջնային նպատակ չի եղել, բայց դու գիտե՞ս, թե վերջին մի քանի տարում ինչքան հիվանդանոցային վճարումներ եմ արել Հայաստանում ու շարունակում անել (խոսքս մենակ իմ ընտանիքի մասին ա, ոչ թե զանազան դրամահավաքների)։ Գիտե՞ս ինչ կլիներ, եթե էդ գումարները չլինեին։ Ես չեմ ուզում իմանալ ու չեմ ուզում պատկերացնել։
Էնպես որ ամեն մարդ իրա պատմությունն ունի ու իրա մոտիվացիան։ Ինչը քո համար «տաք փորի համար ա», կարող ա ուրիշի համար կյանքի ու մահվան հարց ա։ Մեկի մոտ Հայաստանում ապրել ու մինչև վերջ նվիրվելն ա լավ ստացվում, մյուսի մոտ ամիսը հազար դոլար ուղարկելը, մի երրորդի մոտ էլ գիտելիքներով Հայաստանին օգնելը։ Հայաստանին էս բազմազանությունը շատ պետք ա, ու կարա լիքը շահի, եթե կարանա օգտվել, բայց հակառակը՝ տարբեր մարդկանց քենսըլ են անում (լինի Հայաստանից գնացած, թե Հայաստանում ապրող, բայց այլ հատկանիշներով տարբերվող) ու հենց էդպիսով սեփական բեռը ծանրացնում։
Արամ ջան, արխային, ում հետ պետք ա ու ինչքան պետք ա ես խելք խելքի տալիս եմ ու լիքը բաներ ստանում։ Ֆինանսականը ամենափոքր ներդրումն ա, որ անում եմ Հայաստանում։ Ու հաստատ գիտեմ, որ եթե Հայաստանում լինեի, էդ խելք խելքի տալը չէր ստացվի, որովհետև ուղղակի ժամանակ չէր լինի։ Ես երբ Հայաստանում էի ապրում, Հայաստանին շատ ավելի քիչ օգուտ էի տալիս, որովհետև երեք տեղ ճկռում էի, որ էնքան փող աշխատեմ, որ գոնե ջեբի փող ունենամ, ծնողներիս վզին չնստեմ, պլյուս անընդհատ կռիվների մեջ ժամանակային ու այլ մշակութային տարբերությունների պատճառով։ Երկրի մասին մտածելու ու այլ վեհ գործերի էներգիա ու ժամանակ ուղղակի չէր մնում։ Էլ չասեմ, որ էն ժամանակ չունեի էն կրթությունը, գիտելիքներն ու փորձը, որն ահագին կարևոր ա տարբեր մտավոր ծրագրեր անելու համար։
Այ քո նմանների պատճառով ա նաև, որ թողնում-գնում ենք, որովհետև հասկանալ փորձելու փոխարեն մենակ ցեխ շպրտեք։ Ու քո նմանների պատճառով ա, որ հազար անգամ մարդ ասում ա՝ պե՞տք ա ինձ, ինչու՞ եմ իմ ամբողջ ազատ ժամանակը տրամադրում էս երկրին, եթե պետք չեմ։ Բարեբախտաբար, գործ բռնելուց քո հետ չենք գործ բռնում, այլ նենց մարդկանց, որ էս ամենը լավ հասկանում են։
Առաջին ուրախացողը ես կլինեմ, եթե դու իսկապես երկրից դուրս ապրելով կարողանում ես ռեալ օգուտ տալ, ոչ թե իլուզիաներում ապրես։ Ես չեմ հավատում, ու իմ տեսած մեծամասնությունն էլ տենց չի։ Կարող ա դու էն եզակի դեպքն ես, որ պետք ա արձան կանգնացնել Երևանում։ Բայց մեծամասնությունը նույնն ա ասում ինչ դու ու կատարյալ բուլշիթ ա ասում, իրականությանը չհամապտասխանող։ Աստված տա, դու քեզ չես խաբում, աստված տա, որ ասածներդ ճշմարտությունն են ու մեր երկիրը շահում ա դրանից։
Թողում գնում եք, իմ նմանները չեն հասկանում, դրա համար թողում գնում եք։ Circular dependecy ա ոնց որ։
StrangeLittleGirl
21.06.2023, 22:32
Էս վերջերս մի հատ տենց կազմակերպության հետ գործ բռնեցի։ Ուրեմն հիմնադիրները բոլորը ԱՄՆ-ից էին, մի հոգի Շվեցայարից էր, մի հոգի էլ ոնց որ Դանիայից կամ Շվեդյաից էլ չեմ հիշում։ Սկզբում չգիտեի, որ իրանք ընդհանրապես ստեղ չեն ապրում, սկզբնական միթինգներին դե դուրսն էին, մտածում էի գործուղման են կամ նմանատիպ մի բան։ Էդ հիմանդիրներից մեկն էլ իմ կնոջ, քրոջ ամուսինն էր, մենակ ինքն էր որ հայաստանում էր ապրում (էն էլ արդեն էլ չի ապրում, ինքն էլ ա թռել դրական էմոցիաների գիրկը).
Ինչ գլուխներդ տանեմ, կրթական ինչ որ նախագիծ ունեին, որ իմ դուրը եկել էր ու որոշել էի ֆինանսավորել որ առաջ գնան։ Իրանց ֆինանսավորեցի ընկերությունից ու սկսեցինք աշխատել։ Նաև բոռդի անդամ էի ու մի քանի ամիս հետո, որ սկսեցինք միթինգներ անել, սկսեցի հասկանալ, որ էս մարդիկ Հայաստանից ոչ թե կտրված են էլ, այլ վապշե սաղ աշխարհից են ով գիտի կտրված։ Ասում եմ ժող, դա Հայաստանում չի աշխատելու, չի կարա տենց բան լինի, ասում են չէ ախպեր, էն որ մենք ստեղ ենք էդ չի նշանակում, որ մենք տեղյակ չենք ըտեղ ինչ ա կատարվում, ամեն օր բարեկամների հետ խոսում ենք տեղյակ ենք ու շարունակում ա խայտառակ մի ապուշություն դուրս տալ։ Ասեցի լավ, ես կրթության մեջ շատ փորձ չունեմ, արեք ոնց ճիշտ եք գտնում (ճիշտ ա իմ ֆինանսներն էին մսխում) բայց ամեն դեպքում համաձայնվեցի իրանց չխանգառել, որպեսզի իրագործեն, կարող ա ես էի ինչ որ տեղ սխալվում։ Կարճ ասած մի քանի ամսվա մեջ, էն տիպի մսխեցին էս փողը ու ոչ մի արդյունք չստացան։ Ուսանողների կեսից շատը հրաժարվեց իրանց հետ գործ անի։ Արդյունքում եկան էլի ասում են ախպեր շարունակի ֆինանսավորել։ Ու ես ստեղ հասկացա, որ մեջների էշը ես եմ։ Էդ հիմնադիրներից ամեն մեկը դրսում առնվածն 6 figure sallary-ով լռված ա, ամիսը մի $500 փող ա դնում, ամիսը մի երեք անգամ միթնիգ մտնում, ու մտածում ա, որ փրկում ա մեր երկիրը։ Էդ դեպքից հետո, մի անգամ էլ էլի չխերվա, էլի դրսի պրոգրեսիվ հայաստանին օգնող խմբի հետ էլի համագործակեցի, ԷԼԻ ՆՈՒՅՆ ՍՑԵՆԱՐԸ, ու ընդհանրապես ովքեր որ երկրից դուրս են ու համարում են որ ՀՀ-ին օգնում են, իրանց մեծամասնությունը նույն բանն ա խոսում՝ էդ մշակույթային մաթչ չլինելը ու մեծամասնությունը ուղղակի վիրտուլ աբստրակտ օգնություն ա տալիս, եսիմինչ հիմնադրամներ են բացում, եսիմինչ նախաձեռնությոուններ են ստեղծում, ինչ որ թռուցիկ, հպանցիկ բաներ, ու դրա նպատակը ոչ թե իրական արդյունքի հասնելն ա (չնայած կարող ա ենքան նաիվ են, որ մտածում են տենց լուրջ նպատակի են հասնում), այլ որ իրենք իրանց արդարացնեն, երկրից թռնելու մեջ, որովհետև մեջները մի բան կա, որ ասում ա գիտես ինչ կա էս սխալ ա - դրա համար պատասխաններ են ստեղծում իրանք իրանց համար։
Մի անգամ էլ շեշտեմ էլի, ես էն մարդկանց, ովքեր թքած ունեն Հայաստանի վրա, ու թողել գնացել են, իրանց հետ խնդիր չունեմ, իրանք թքած ունեն իմ վրա, ես թքած ունեմ իրանց վրա։ Ոչ իրանք են իլուզիաների մեջ, ոչ ես։
Իսկ չե՞ս կարծում, որ կարող ա դու ուղղակի միջմշակութային հաղորդակցության հմտություններ չունես։ Լիքը մշակութային-կրթական-կամավորական ծրագրեր են անցկացվում սփյուռքի մասնակցությամբ։ Մեկը ես ամիսներով մի էրեխու հետ տնայիններ էի անում, մի ուրիշին ամիսներով մենթորություն էի անում, որ մասնագիտության հարցում կողմնորոշվի։ Մի ուրիշի հետ շատ թույն կրթական ծրագրի գրանտ ենք գրել, ամբողջ նախաձեռնությունն ու ֆորմատը Հայաստանից, եթե գրանտը լինի, ես պիտի մենակ դասավանդեմ։ Մի ուրիշի հետ արվեստի նախագծեր ենք անում։ Էլի ու էլի լիքը պրոյեկտներ, բոլորը չթվարկեմ։
Իհարկե էղել են նաև անհաջող դեպքեր, երբ էդ նույն մշակութային անհամապատասխանության պատճառով դուրս եմ էկել պրոյեկտից կամ առնվազն կոնֆլիկտներ ունեցել, որոնք հարթվել են։ Բայց բարեբախատաբար Հայաստանում բոլորը քեզ նման չեն, կան միջմշակութային հաղորդակցության հմտություններ ունեցողներ ու հասկանում են, որ եթե ասվում ա ուրբաթ ժամը վեցին, ուրեմն ուրբաթ ժամը վեցին, ոչ թե շաբաթ ժամը ութանցկես։
Ու չէ, ես ինքս ինձ հանգստացնելու համար չեմ անում էս ամենը։ Ինձ դուր ա գալիս Հայաստանին սենց օգտակար լինելը։ Ես փորձել եմ ֆիզիկապես լինելով, չի ստացվել։ Սենց օպտիմալ ա բոլորի համար։ Ու դու կարաս գաս, երկար-բարակ ենթադրություններ անես, թե ես ինչ եմ զգում կամ ինչ եմ մտածում, բայց դու երբեք չես կարա ճիշտ լինես, որովհետև դու չես իմ մարմնի մեջ ու դու չունես իմ փորձառությունը, չես զգում էն, ինչ ես եմ զգում։
Հ.Գ. Հիշեցի հին ու բարի ժամանակները, երբ ասում էի՝ երջանիկ եմ, մի ակումբցի ասում էր՝ ինքնախաբեություն ա։ Էրնե՜կ ձեր ինքնավստահությանը, որ տենց վստահ-վստահ ասում եք դիմացինն ինչ ա զգում։
Իսկ չե՞ս կարծում, որ կարող ա դու ուղղակի միջմշակութային հաղորդակցության հմտություններ չունես։
Չէ Բյուր, ցավոք սրտի տենց չեմ կարծում։ Որովհետև ստեղ կարծիք, կամ ոչ կարծիքի հարց չի։ Ես ՀՀ-ում հիմանդրած կազմակերպության հիմնադիր ու ղեկավար եմ, շատ տարբեր մշակույթներից մարդկանց հետ համագործակցություններ եմ ստեղծել, միլիոնավոր դոլլարների համագործակցություններ, որոնց արդյունքում, էդ ընկերությունը ՀՀ-ում ՏՏ-ի թոփ հարկատուներից ա։ Դժվար չէ՞ միջմշակույթային հաղորդակցման հմտություններ չունենամ, բայց նմանատիպ բարդ համագործակցություններ ստեղծած լինեմ։
Մեկը ես ամիսներով մի էրեխու հետ տնայիններ էի անում, մի ուրիշին ամիսներով մենթորություն էի անում, որ մասնագիտության հարցում կողմնորոշվի։ Մի ուրիշի հետ շատ թույն կրթական ծրագրի գրանտ ենք գրել, ամբողջ նախաձեռնությունն ու ֆորմատը Հայաստանից, եթե գրանտը լինի, ես պիտի մենակ դասավանդեմ։ Մի ուրիշի հետ արվեստի նախագծեր ենք անում։ Էլի ու էլի լիքը պրոյեկտներ, բոլորը չթվարկեմ։
Ցավդ տանեմ, ես էլ եմ էդ ասում էլի, ապրես որ անում ես, բայց քո ծախսած էներգիան, էն արդյունքը չի ունենալու ինչը ուզում ես։ Էդ քո արածները, հազար ներեղություն ուղիղ խոսելու համար, բայց ոչ մի ֆունդամենտալ խնդիր չեն լուծելու, ավելի շատ մինի օգտակար ու սրտի հանգստության համար բաներ են։
StrangeLittleGirl
21.06.2023, 22:37
Առաջին ուրախացողը ես կլինեմ, եթե դու իսկապես երկրից դուրս ապրելով կարողանում ես ռեալ օգուտ տալ, ոչ թե իլուզիաներում ապրես։ Ես չեմ հավատում, ու իմ տեսած մեծամասնությունն էլ տենց չի։ Կարող ա դու էն եզակի դեպքն ես, որ պետք ա արձան կանգնացնել Երևանում։ Բայց մեծամասնությունը նույնն ա ասում ինչ դու ու կատարյալ բուլշիթ ա ասում, իրականությանը չհամապտասխանող։ Աստված տա, դու քեզ չես խաբում, աստված տա, որ ասածներդ ճշմարտությունն են ու մեր երկիրը շահում ա դրանից։
Թողում գնում եք, իմ նմանները չեն հասկանում, դրա համար թողում գնում եք։ Circular dependecy ա ոնց որ։
Ես բացառություն չեմ, շատ-շատ են, դեռ ինձնից շատ բան անողներ էլ կան։ Ասենք գուգլի հլը Աննա Աստվածատուրյան։ Բաքվի փախստական, Հայաստանում շատ վատ են վերաբերվել իրան։ Ընտանիքով տեղափոխվել են ԱՄՆ, իրա ամբողջ կյանքը նվիրված ա Հայաստանին ու Արցախին։ Միջազգային դատարաններում հայերի համար դոշ տալուց սկսած մինչև Արցախի ամեն նորածնի մոր նորածնային բոլոր պարագաներով ապահովելով։ Իհարկե ինքը շատ բացառիկ դեմք ա։ Բայց ամեն դեպքում լիքն են տենց մարդիկ։
էս քո բնութագրած օգնությունները նման են սրան - տունը կանկետնի պաժառ ա ընգել, բայց ոչ մեկ չի ուզում ձեռքերը կեխտոտի, մեջքին մի քիչ նագռուզկա տա, գա ջուր լցնի հանգցնի էդ կրակը, բայց փոխարենը էդ տան համար նոր աթոռ են ուղարկում, որ վառված աթոռի տեղը, թազեն դնեն։ Օգնություն ա ասենք նոր աթոռ ուղարկելը, իհարկե օգնություն ա, էֆֆեկտիվ ա, իհարկե ոչ։
StrangeLittleGirl
21.06.2023, 23:44
Չէ Բյուր, ցավոք սրտի տենց չեմ կարծում։ Որովհետև ստեղ կարծիք, կամ ոչ կարծիքի հարց չի։ Ես ՀՀ-ում հիմանդրած կազմակերպության հիմնադիր ու ղեկավար եմ, շատ տարբեր մշակույթներից մարդկանց հետ համագործակցություններ եմ ստեղծել, միլիոնավոր դոլլարների համագործակցություններ, որոնց արդյունքում, էդ ընկերությունը ՀՀ-ում ՏՏ-ի թոփ հարկատուներից ա։ Դժվար չէ՞ միջմշակույթային հաղորդակցման հմտություններ չունենամ, բայց նմանատիպ բարդ համագործակցություններ ստեղծած լինեմ։
Ուրեմն առավելևս պիտի հասկանաս, որ միջմշակութային հաղորդակցությունը բարդ ա, ու կարա տեղ-տեղ արդյունք չտա։ Դու բերեցիր մի ձախողված օրինակ։ Ես էլ կարամ հազար հատ ձախողված օրինակ բերեմ, բայց հետն էլ մի քսան հատ հաջողված։ Ու հանուն էդ քսան հաջողվածի արժե էդ ձախողվածներն ունենաս։
Ցավդ տանեմ, ես էլ եմ էդ ասում էլի, ապրես որ անում ես, բայց քո ծախսած էներգիան, էն արդյունքը չի ունենալու ինչը ուզում ես։ Էդ քո արածները, հազար ներեղություն ուղիղ խոսելու համար, բայց ոչ մի ֆունդամենտալ խնդիր չեն լուծելու, ավելի շատ մինի օգտակար ու սրտի հանգստության համար բաներ են։
Ես չգիտեմ՝ դու ինչ ֆունդամենտալ լուծում ես սպասում շարքային քաղաքացուց, բայց ես հաստատ կարամ ասեմ, որ էս ամենն ավելի շատ բան հարց ա լուծում, քան օրը ութ ժամ ձեռով հիվանդության պատմություն գրող, երեկոյան ժամերին թարգմանություն անող, շաբաթը մեկ կոռումպացված բուհում լսարան մտնող, էս ամենի ընթացքում արանքներում լիքը կռիվ անող, ոչ մի վայրկյան ազատ ժամանակ չունեցող իմ՝ 2013-ի տարբերակը։ Տես, դու ՀՀ-ում կազմակերպության հիմնադիր ես, դրանով կարողանում ես ասել, որ մեծ բան ես անում։ Բայց դու չես կարա բոլորից սպասես, որ իրանք էլ նույնն անեն։
էս քո բնութագրած օգնությունները նման են սրան - տունը կանկետնի պաժառ ա ընգել, բայց ոչ մեկ չի ուզում ձեռքերը կեխտոտի, մեջքին մի քիչ նագռուզկա տա, գա ջուր լցնի հանգցնի էդ կրակը, բայց փոխարենը էդ տան համար նոր աթոռ են ուղարկում, որ վառված աթոռի տեղը, թազեն դնեն։ Օգնություն ա ասենք նոր աթոռ ուղարկելը, իհարկե օգնություն ա, էֆֆեկտիվ ա, իհարկե ոչ։
Փաստորեն, դու ունես կոնկրետ քո պատկերացումը, թե ինչ պետք ա արվի, ու ով քո պատկերացրածը չի անում, օգուտ չի տալիս, սխալ ա անում, անիմաստ ա, պաժառի ժամանակ աթոռ ա ուղարկում։ Իսկ դու հարցրե՞լ ես էն մարդկանց, որոնց հասնում ա դա։ Հիմա ես էլ քե՞զ ասեմ, որ քո այթի ընկերությունով դու ֆունդամենտալ օգուտ չես տալիս, փող չունեցող մարդը էլի մեկ ա քաղցկեղից մեռնում ա։ Չեմ ասի, որտև դու քո կարողացածով ու գիտելիքներով անում ես էն, ինչ պետք ա։
Ես կարծում եմ՝ ամեն մարդ իրա կարողացածն ա անում, ու ոչ դու, ոչ էլ ես որոշելու իրավունք չունենք իրա փոխարեն անիմաստ ա իրա արածը, թե չէ։ Շատերի դեպքում հենց ոչ մի բան չանելն ա իրանց տված ամենամեծ օգուտը։
Հիմա ես էլ քե՞զ ասեմ, որ քո այթի ընկերությունով դու ֆունդամենտալ օգուտ չես տալիս
Էլ ավել պակաս ջուր չծեծենք, սրան մենակ անդրադառնամ։ Ասա է ասա։ Ու շատ էլ ճիշտ կասես, ես չեմ ասել, որ դրանով ֆունդամենտալ օգնություն եմ տալիս։ Հենց էդ ա, ես ասել եմ որ ֆունդամենտալ օգնության տալու առաջին ու պարտադիր նախապայմանը commitment-ն ա՝ երկրին comiitment-ի առաջին քայլը, էդ երկրում բնակվելն ա։
Ու էս ռոքեթ սայնս չի էլի, եթե մի բանին քըմիթմենթ չկա, արդյունքը միշտ բուլշիթ ա, արհետստական ձևական, անպետք, կարողա սիրտ հովացնող։ Իսկ երկրի դեպքում, ես վստահ եմ, որ առաջին քըմիթմենթը, երկրում ապրելն ա։ Հիմա եթե սա չկա, մնացածը համարում եմ անիմաստ թռվռոցի ու սրտահովացում։
Էսքան ժամանակ մի հատ պրոյեկտ չեմ տեսել, Սփույռքի կողմից իրագործված, որ ռեալ փաստացի մեր առջև կանգնած խնդիր ա լուծել։ Ոչ թե ինչ որ աբստռակ, վայ մշակույթը չլինի էս չի լինի և այլն։ Որ խնդրեմ ցույց կտա՞ս։
Ես քեզ կարամ պրոյեկտներ օրինակներ բերել, որոնք որ ստեղ հիմանդրված են ու ֆունդամենտալ խնդիրներին օգուտ են տալիս։ Օրինակ ՀՀ-ում հիմանդրված ստարտափները, պոտենցիալ են ստեղծում ՀՀ տնտեսության զարգացմանը։ Օրինակ ռազմա-մարզական կառույցները, ովքեր ռեալ բարձրացնում են հասարակության մարտունակությունը։ Նույն Ազատազենի հրաձգարանաը։
Ու քեզ լրիվ հակառակ օրինակ ցույց տամ, որտեղ ոչ ՀՀ-ում բնակվող ՏՏ ստարտափը, Հայաստանում օֆիս ա բացել ու հայաստանի շուկայի մաման լացացրել 5 տարի, սաղ խառնաշփոթ արել, հիմա էլ մարդկանց կրճատում ա։
Ինչ որ բանին օգտակար լինելու համար, ՄԻՇՏ ֆըրսթ հենդ ինֆոյա պետք, եթե ինֆոն ինչ որ մեկի միջոցով ա անցնում, էդ արդեն ճմռթաց, հիմնականում իրականությանը շատ հեռու, մեկ-մեկ կարողա մոտիկ լինի, բայց հիմնականում նեղ պրիզմայի միջով ա։ Ուզում ա 10 տարբեր տեղից լսես։ Երբ որ ստեղ ես, էդ ինֆոն, նախ քո աչքերով ես տեսնում, հետո 10000 տեղից ես լսում։
StrangeLittleGirl
21.06.2023, 23:56
Էլ ավել պակաս ջուր չծեծենք, սրան մենակ անդրադառնամ։ Ասա է ասա։ Ու շատ էլ ճիշտ կասես, ես չեմ ասել, որ դրանով ֆունդամենտալ օգնություն եմ տալիս։ Հենց էդ ա, ես ասել եմ որ ֆունդամենտալ օգնության տալու առաջին ու պարտադիր նախապայմանը commitment-ն ա՝ երկրին comiitment-ի առաջին քայլը, էդ երկրում բնակվելն ա։
Ու էս ռոքեթ սայնս չի էլի, եթե մի բանին քըմիթմենթ չկա, արդյունքը միշտ բուլշիթ ա, արհետստական ձևական, անպետք, կարողա սիրտ հովացնող։ Իսկ երկրի դեպքում, ես վստահ եմ, որ առաջին քըմիթմենթը, երկրում ապրելն ա։ Հիմա եթե սա չկա, մնացածը համարում եմ անիմաստ թռվռոցի ու սրտահովացում։
Էսքան ժամանակ մի հատ պրոյեկտ չեմ տեսել, Սփույռքի կողմից իրագործված, որ ռեալ փաստացի մեր առջև կանգնած խնդիրներին լուծում ա։ Մի քանի բան ցույց կտա՞ս։
Բացարձակ։ Commitment կարա լինի երկրում չբնակվելով ու կարա լինի բնակվելով, բայց առանց commitment-ի։ Քեզ համար երկրում ապրելով commitment-ն աշխատող բանաձև ա, ինձ համար՝ չէ։ Երկուսն էլ իրավունք ունեն գոյություն ունենալու։
Էսքան ժամանակ մի հատ պրոյեկտ չեմ տեսել, Սփույռքի կողմից իրագործված, որ ռեալ փաստացի մեր առջև կանգնած խնդիրներին լուծում ա։ Մի քանի բան ցույց կտա՞ս։
Դե ինչ օրինակ բերում եմ, քո համար փաստացի լուծում չի, որտև դու լուծումների քո պատկերացումն ունես, բայց իրականում լուծում ա, մի կաթիլ ա օվկիանոսում։ Իսկ ամեն մարդ հեղափոխական չի ծնվել, որ իրա կյանքով մեծ-մեծ խնդիրներ միանգամից լուծի
Դու ինձ էն ասա՝ էդ ի՞նչ ես ուզում լուծել, որ չի լուծվում։
Բացարձակ։ Commitment կարա լինի երկրում չբնակվելով ու կարա լինի բնակվելով, բայց առանց commitment-ի։ Քեզ համար երկրում ապրելով commitment-ն աշխատող բանաձև ա, ինձ համար՝ չէ։ Երկուսն էլ իրավունք ունեն գոյություն ունենալու։
Կներես, պատասխանելուցդ հետո, գրառումը edit եմ արել։
StrangeLittleGirl
22.06.2023, 00:09
Ինչ որ բանին օգտակար լինելու համար, ՄԻՇՏ ֆըրսթ հենդ ինֆոյա պետք, եթե ինֆոն ինչ որ մեկի միջոցով ա անցնում, էդ արդեն ճմռթաց, հիմնականում իրականությանը շատ հեռու, մեկ-մեկ կարողա մոտիկ լինի, բայց հիմնականում նեղ պրիզմայի միջով ա։ Ուզում ա 10 տարբեր տեղից լսես։ Երբ որ ստեղ ես, էդ ինֆոն, նախ քո աչքերով ես տեսնում, հետո 10000 տեղից ես լսում։
Էս մասով էլ էդքան էլ միանշանակ չի։ Դու գիտե՞ս, որ Հայաստանում կան մարդիկ, որ բացարձակապես տեղյակ չեն, որ օրինակ Արցախը վեց ամիս ա բլոկադայի մեջ ա, ու էդ մարդիկ քիչ չեն։ Դու գիտե՞ս, որ Երևանում կան մարդիկ, որ Սյունիքի վիճակից տեղյակ չեն։ Երբ անցյալ տարի գնացի, իմ աչքով տեսա, հետ էկա Երևան ու պատմում էի «ֆըրսթ հենդ» ինֆո ունեցողներին, էշացած ինձ էին նայում։
Հետո, ինֆոն էլ ա տարբեր ձևի։ Ես միշտ մեր դեղերի արտադրության օրինակն եմ բերում էս թեմայով. երբ արտադրությունում մի բան էն չի լինում, դրսից աչքը, որը արտադրությունը մոտիկից չի տեսնում, հաճախ ավելի լավ ա տեսնում մեծ պատկերը, թե որտեղից ա խնդիրն առաջացել, բայց արտադրության մեջ աշխատողը մոտիկից ու խորությամբ գիտի իրա շատ կոնկրետ պրոցեսը։ Խնդիրը ոչ արտադրության ներսի մարդն ա լուծում, ոչ էլ դրսից նայողը, այլ երկուսով միասին խորհրդակցելով ու քննարկելով։ Նույնն էլ Հայաստան-սփյուռք համագործակցությունը կարա լինի, ու տենց էլ լինում ա։
Ի դեպ, ինֆոյի պահով էլ։ Ախպերս մինչև ուղնուծուծը Հայաստանի խնդիրների մեջ ա, ինքն էլ Հայաստանում ա ապրում, պատերազմ էլ ա գնացել։ Ամենաշատը իրա հետ եմ համագործակցում տարբեր պրոյեկտներում ու ամենաշատն ինքն ա ասում, որ ես հետ չգամ, որտև սենց ավելի շատ օգուտ եմ տալիս :D Հենց էդ ա հարցը, թե օգուտ տալ ասելով ինչ ես հասկանում։ Թե այթի ընկերություն հիմնադրել ու պահելն ա, ներող, դա իմ պլանների մեջ չի մտնում։
Էս մասով էլ էդքան էլ միանշանակ չի։ Դու գիտե՞ս, որ Հայաստանում կան մարդիկ, որ բացարձակապես տեղյակ չեն, որ օրինակ Արցախը վեց ամիս ա բլոկադայի մեջ ա, ու էդ մարդիկ քիչ չեն։ Դու գիտե՞ս, որ Երևանում կան մարդիկ, որ Սյունիքի վիճակից տեղյակ չեն։ Երբ անցյալ տարի գնացի, իմ աչքով տեսա, հետ էկա Երևան ու պատմում էի «ֆըրսթ հենդ» ինֆո ունեցողներին, էշացած ինձ էին նայում։
Բնականաբար դու ես ընտրում ինչի հետ համեմատվես։ Կարաս համեմատես բիոմասայի հետ, որ հավայի բրախած են, սկի խաբար չեն իրանց միջանցքից ենկողմ ինչ ա կատարվում ու ասես որ ես իրանցից շատ օգուտ եմ տալիս։ Բայց ես չեմ ասում եթե Հայաստանում ապրես ուրեմն վսյո էդքանը բավարար ա։ Հայաստանում ապրելը անհրաժեշտ բայց ոչ բավարար պայման ա։
Հետո, ինֆոն էլ ա տարբեր ձևի։ Ես միշտ մեր դեղերի արտադրության օրինակն եմ բերում էս թեմայով. երբ արտադրությունում մի բան էն չի լինում, դրսից աչքը, որը արտադրությունը մոտիկից չի տեսնում, հաճախ ավելի լավ ա տեսնում մեծ պատկերը, թե որտեղից ա խնդիրն առաջացել, բայց արտադրության մեջ աշխատողը մոտիկից ու խորությամբ գիտի իրա շատ կոնկրետ պրոցեսը։ Խնդիրը ոչ արտադրության ներսի մարդն ա լուծում, ոչ էլ դրսից նայողը, այլ երկուսով միասին խորհրդակցելով ու քննարկելով։ Նույնն էլ Հայաստան-սփյուռք համագործակցությունը կարա լինի, ու տենց էլ լինում ա։
Շատ վատ օրինակ ա։ Էդ դրսից աչքը ո՞վ ա։ Էդ լավ էլ ներսի աչք ա։ Ես չեմ պատկերացնում մի արտադրություն, որտեղ տենց դրսից աչք կարա նայի ու ասի ստեղ խնդիր կա։ Հլը ինչ արտադրություն ավելի պրիմիտիվ ծրագրերի դեպքում, դրսից աչքը միայն քասթըմեռն ա, որ կարա օգուտ տա։ Այսինքն Սփյուռքը էդ քասթըմեռի դերում ա հա՞։ Ու նորից, ես նորմալ օրինակ եմ ուզում էդ համագործակցության, որը ռեալ օգուտ ա տալիս մեր Երկրին։
Ի դեպ, ինֆոյի պահով էլ։ Ախպերս մինչև ուղնուծուծը Հայաստանի խնդիրների մեջ ա, ինքն էլ Հայաստանում ա ապրում, պատերազմ էլ ա գնացել։ Ամենաշատը իրա հետ եմ համագործակցում տարբեր պրոյեկտներում ու ամենաշատն ինքն ա ասում, որ ես հետ չգամ, որտև սենց ավելի շատ օգուտ եմ տալիս :D Հենց էդ ա հարցը, թե օգուտ տալ ասելով ինչ ես հասկանում։ Թե այթի ընկերություն հիմնադրել ու պահելն ա, ներող, դա իմ պլանների մեջ չի մտնում։
Է իրա ցավն էլ տանեմ, որ գնացել ա, բա ի՞նչ պիտի աներ։ Բյուր, ես էլ իմ քրոջը տենց խորհուրդ կտաի։
Ու նորից, օգուտը ինչ որ վերացական բան չի - շատ հեշտ ա գնահատել, ինչն ա էֆֆեկտիվ ինչը չէ, ես մի հատ էֆֆեկտիվ Սփյուռք-ՀՀ համագործակցություն չեմ տեսել, որը էդ պաժառ տված տունը փորձում ա դզել։ Էդ առանց ձեռքերը կեխտոտելու օգուտները մենակ հեքիաթներում են, իրական կյանքում, ցանկացած պրոգրես, կեխտոտ ձեռքերի, զոհաբերությունների ու տանջանքի արդյունք ա։
Ու նորից խնդրում եմ չխառնես էս խոսակցություն նրա հետ, թե իբր ես ուզում քո տեղը բաներ որոշել, ասել թե ինչ անես, որտեղ անես, ոնց կյանքդ ապրես։ Իմ խոսակցության մեջ ներկա լինելու միակ պատճառը էս ա՝ ես չեմ հավատում, որ Սփյուռքը պետքական բան ա, ավելին երևի վնասակար էլ ա, չգիտեմ, երբ որ ինձ ասում են Սփյուռքից օգուտ են տալիս, ես էդ չելինջ եմ անում, հիմնավորումներ եմ ուզում։ Կարող ա ռեալ օգուտ կա ախպեր ես չեմ տեսնում, սօ ֆար էն ինչև որ դու ասել ես, էդ դու էլ գիտես, ու դու էլ ես ասում կաթիլ ա օվկիանոսում - յա եղած, յա չեղած նույն բանն ա։ Բայց քո ախպոր պատերազմ գնալը, կաթիլ չի օվկանիոսում, ու յա գնար, յա չգնար նույն բանը չի։
Բա ուրդուց են է էդ մարդիկ գալու ԱԺ։ Եթե Բյուրակնի նման մարդիկ, ում խոսալուց պարզ ա, որ ինքը թքած չունի Հայաստանի վրա, ռեալ անհանգստացած ա ու լավն ա ուզում, գնում են, մենք էլ ու իրա շրջապատն էլ նայում ծափ ա տալիս ասում ա հա լավա գնա։ Բա ստեղ էդ քո ասած տեղերը ովքեր պետք ա զբաղացնե՞ն։ Ո՞վ ա մնալու։ Ու թարսի պես էլ ասենք հենց էն մարդիկ հիմնականում հնարավորություն ունեն երկրից գնալու, ում կարիքը մենք ամենաշատը ունենք։
Բազմապիսի պատասխաններ գեներացնող բարդ հարցեր ես տալիս, օրինակի համար մի հատ պատասխան ասեմ՝ եթե Հայաստանում ապրող մարդկանց մեծամասնությունը գիտակցի սեփական պատասխանատվությունը ու հույսը դնի իր վրա, ապա ավելի լավ կլինի, իսկ եթե մեծամասնությունը պատասխանատվությունը անընդհատ գցի այլոց վրա (ասենք՝ արտագաղթողների), ապա կշարունակի վատ լինել։ Ինչ անել, որ մարդիկ գիտակցեն սեփական պատասխանատվությունը՞։ Ոչ մի բան, եթե էսքան ժամանակ մենք չենք գիտակցել, ապա դժվար էլ գիտակցենք, բայց կարող է նոր սերուդները գիտակցեն։ Համենայն դեպս մեր սերունդը համարյա սաղս դեգեներատներ ենք, էգոիստներ, սեփական քթի ծերից էն կողմ չտեսնողներ, առատ արոտավայրեր փնտրողներ, լեն օրվա ընկերներ, հեշտ ու ուրախ կյանքի ձգտողներ, իրարից պատառ փախցնողներ, դե ոնց որ մոլորակի բնակչության մեծ մասը :P
StrangeLittleGirl
22.06.2023, 09:35
Շատ վատ օրինակ ա։ Էդ դրսից աչքը ո՞վ ա։ Էդ լավ էլ ներսի աչք ա։ Ես չեմ պատկերացնում մի արտադրություն, որտեղ տենց դրսից աչք կարա նայի ու ասի ստեղ խնդիր կա։ Հլը ինչ արտադրություն ավելի պրիմիտիվ ծրագրերի դեպքում, դրսից աչքը միայն քասթըմեռն ա, որ կարա օգուտ տա։ Այսինքն Սփյուռքը էդ քասթըմեռի դերում ա հա՞։ Ու նորից, ես նորմալ օրինակ եմ ուզում էդ համագործակցության, որը ռեալ օգուտ ա տալիս մեր Երկրին։
Արամ ջան, դրսի աչքը էն աչքն ա, որը ֆիզիկապես արտադրությունում չի, այսինքն՝ ֆիզիկապես գործարան չի մտնում ամեն օր (մենակ երբեմն), բայց պրոցեսներից տեղյակ ա ու տեղյակ ա շատ ուրիշ կերպ արտադրությունում ամեն օր եղած մարդու համեմատ։ Ավելի լավ կամ վատ չէ, այլ ուրիշ, ու երբ էդ երկուսի ինֆոն համադրում ես, լիքը խնդիրներ են լուծվում։ Ու սա տենց ա, հաճախորդը դեղի արտադրության հետ ոչ մի կապ չունի ու պրոցեսներից տեղյակ չի, սփյուռքն էլ հաճախորդ չի, այլ «արտադրության» մասին ուրիշ տեսակի ինֆո ունեցող։
Աննա Աստվածատուրյանի օրինակը բերեցի, հավան չեղար։ Բայց կոնկրետ էդ ծրագրի շնորհիվ (որն էլի ներսի ու դրսի համագործակցության արդյունք ա) արցախցիներին խրախուսվում ա Արցախում երեխա ունենալ, Արցախը ռեկլամ ա անում, հայ փոքր արտադրողի արտադրանքն ա սպառվում, նաև դուրս գալիս միջազգային շուկա։
Կա արևային պանելների ծրագիրը Արցախում, որը փորձում ա Արցախի էներգետիկ աղբյուրներն անկախ դարձնել մյուսներից։ Իհարկե էս դեպքում սփյուռքահայը հենց «դաշտում» ա՝ Արցախում, բայց սփյուռքից մեծ աջակցություն ունի էդ ծրագիրը։ Հա, բայց եթե Արցախը քո համար մեր երկիրը չի, էդ էլ ասա, էլ անիմաստ չշարունակենք։
Մի քանի օրինակներ էլ կան բուժհաստատությունների, որ Հայաստան-սփյուռք համագործակցության շնորհիվ են գործում, օրինակ հայ-ֆրանսիական ուռուցքաբանական կենտրոնը, որի շնորհիվ լիքը մարդկանց կյանք ա փրկվել։
Լիքը ծրագրեր կան, կարամ թվարկեմ, բայց որն ասեմ, դու ասելու ես ռեալ օգուտ չեն տալիս, որտև դու ռեալ օգուտի ինչ-որ պատկերացում ունես։ Ուզում ես պետական համակարգն իրա ուղնուծուծով փոխվի՞։ Բա այ սենց ծրագրերն են, որ կաթիլ-կաթիլ էդ փոփոխության սկիզբը դնում են։ Հայաստանի ներսում ապրողը մենակով չի կարա մեծ փոփոխություն բերի։ Դե դու էլ ինձ օրինակ բեր, թե դու էդ ինչ մեծ փոփոխություն ես բերել։
Ու նորից, օգուտը ինչ որ վերացական բան չի - շատ հեշտ ա գնահատել, ինչն ա էֆֆեկտիվ ինչը չէ, ես մի հատ էֆֆեկտիվ Սփյուռք-ՀՀ համագործակցություն չեմ տեսել, որը էդ պաժառ տված տունը փորձում ա դզել։ Էդ առանց ձեռքերը կեխտոտելու օգուտները մենակ հեքիաթներում են, իրական կյանքում, ցանկացած պրոգրես, կեխտոտ ձեռքերի, զոհաբերությունների ու տանջանքի արդյունք ա։
Պաժառ տված տան պահով էլ էսօր սփյուռքն ա միջազգային ատյաններում դոշ տալիս Հայաստանի ու Արցախի համար, մի բան, որից հենց պետությունը ձեռները լվացել ա։ Իհարկե դրա տված օգուտը շատ դժվար ա չափել ու շատ դժվար ա հասկանալ, թե սփյուռքն ինչ աստիճանի ազդեցություն ունի աշխարհաքաղաքականության վրա, բայց փաստն էն ա, որ քո պետության ներսում ապրող իշխանություններդ միջազգային ատյաններում Արցախ են հանձնում, իսկ իրանց փոխարեն սփյուռքն ա դոշ տալիս Արցախի համար։
Ու նորից խնդրում եմ չխառնես էս խոսակցություն նրա հետ, թե իբր ես ուզում քո տեղը բաներ որոշել, ասել թե ինչ անես, որտեղ անես, ոնց կյանքդ ապրես։ Իմ խոսակցության մեջ ներկա լինելու միակ պատճառը էս ա՝ ես չեմ հավատում, որ Սփյուռքը պետքական բան ա, ավելին երևի վնասակար էլ ա, չգիտեմ, երբ որ ինձ ասում են Սփյուռքից օգուտ են տալիս, ես էդ չելինջ եմ անում, հիմնավորումներ եմ ուզում։ Կարող ա ռեալ օգուտ կա ախպեր ես չեմ տեսնում, սօ ֆար էն ինչև որ դու ասել ես, էդ դու էլ գիտես, ու դու էլ ես ասում կաթիլ ա օվկիանոսում - յա եղած, յա չեղած նույն բանն ա։ Բայց քո ախպոր պատերազմ գնալը, կաթիլ չի օվկանիոսում, ու յա գնար, յա չգնար նույն բանը չի։
Շատ լավ, օգուտ չես տեսնում, ուրեմն կիմանամ, քեզ հետ երբևէ գործ չեմ բռնի :)
Իսկ օվկիանոսը բաղկացած ա բազմաթիվ կաթիլներից։ Ու կուզեի մի օր սփյուռքը «գործադուլ» աներ, բոլոր ծրագրերը, որոնց մեջ սփյուռքը թեկուզ մի պուճուր ներդրում ունի, դադարեցվեին, տեսնեմ էդ տեսքով Հայաստանին ի՞նչ կասեիր։
StrangeLittleGirl
22.06.2023, 09:39
Բազմապիսի պատասխաններ գեներացնող բարդ հարցեր ես տալիս, օրինակի համար մի հատ պատասխան ասեմ՝ եթե Հայաստանում ապրող մարդկանց մեծամասնությունը գիտակցի սեփական պատասխանատվությունը ու հույսը դնի իր վրա, ապա ավելի լավ կլինի, իսկ եթե մեծամասնությունը պատասխանատվությունը անընդհատ գցի այլոց վրա (ասենք՝ արտագաղթողների), ապա կշարունակի վատ լինել։ Ինչ անել, որ մարդիկ գիտակցեն սեփական պատասխանատվությունը՞։ Ոչ մի բան, եթե էսքան ժամանակ մենք չենք գիտակցել, ապա դժվար էլ գիտակցենք, բայց կարող է նոր սերուդները գիտակցեն։ Համենայն դեպս մեր սերունդը համարյա սաղս դեգեներատներ ենք, էգոիստներ, սեփական քթի ծերից էն կողմ չտեսնողներ, առատ արոտավայրեր փնտրողներ, լեն օրվա ընկերներ, հեշտ ու ուրախ կյանքի ձգտողներ, իրարից պատառ փախցնողներ, դե ոնց որ մոլորակի բնակչության մեծ մասը :P
Վիշապի վիրավորական որակումները հանած մնացածի հետ համաձայն եմ։ Հարցն էն ա, որ եթե Հայաստանում ապրողը հույսը դնի իրա վրա, սփյուռքի հետ էլ նորմալ համագործակցի ըստ անհրաժեշտության, ոչ թե այ սենց գա, ասի անօգուտ ա, դու գնացել ես, դրա համար ես բան չեմ կարում անել, շատ ավելի մեծ արդյունքների կարելի ա հասնել։
Կորպորատիվ լեզվում մի լավ բառ կա՝ opportunity (հնարավորություն), որ ինչ քաք լինում ա, անունը դնում են հնարավորություն։ Այ, կարելի ա արտագաղթն էլ որպես հնարավորություն դիտարկել մնացողների համար, կարելի ա անունը դնել քաք, արտագաղթողների վրա խաչ քաշել ու մենակ տրտնջալ, թե մարդիկ գնացին, դրա համար բան չի լինում անել։
Ապ հենց ցավը էն ա, որ իրականում ամեն ինչ մեծամասամբ սև ու սպիտակ ա, բնականաբար կան բառաություններ որոնք որ գույներ են տալիս, բայց դրանք միշտ բացառություններ են։ Իսկ սև ու սպիտակը, մասայական գունավոր հիմնականում պատասխանատվությունից խուսափելու համար են սարքում։
Սև ու սպիտակով հնարավոր չի ադեկվատ վերլուծություն անել։ Օրինակ՝ Մարդը մնացել ա հայաստանում, բայց չի գնացե՞լ պատերազմի՝ դավաճան ա, որովհետև էնտեղ ավելի շատ օգուտ կգնար։ Գնացել ա, բայց հիմնադրամին գումար չի՞ փոխանցել՝ դավաճան ա, գնացել ա, բայց կարար չգնար ու չզոհվեր, հետո լուրջ կամպանիա հիմներ ու երկրին էնքան օգուտ տար, որ հետո նորմալ զենքեր գնեինք՝ դավաճան ա։ Մնացել ա, գնացել ա պատերազմի, հետո հետ ա եկել ու էդ կամպանիան սարքել ա, բայց ցույցերին չի մասնակցում, որևէ հանրային քննարկման մեջ չկա, ընտրություններից առաջ որևէ նորմալ ուժի պրոպագանդա չի՞ անում՝ դավաճան ա, որտև հենց կառավարումն ա ամենակարևոր բանը երկրում, եթե դրան չես խառնվում ու քո գործն ես անում՝ ում ա պետք քո բերած փոփոխությունը որ հիմնականում մսխվելու ա մի քանի հոգու ավելի լավ ապրելու համար։
Լիքը նրբություններ կան, որ երբ հաշվի չես առնում, կարաս բոլորին մեղադրես, հիմանականում հենց իրականությունը սև ու սպիտակ դարձնելն ա արհեստական, ոչ թե հակառակը, որտև էդ օգնում ա առանց երկար բարակ մտածելու ինչ-որ մարդկանց մեղադրես ու անցնես առաջ։ Դրանից հեշտ բա՞ն։
Ի՞նչ դրական էմոցիաից կարևոր բան, այ հենց ստեղ ա հիմնական խնդիրը։ Դա երբեք չի կարա դիտարկվի որպես նպատակ։ Դրական էմոցիան հետևանք ա, ոչ թե նպատակ։ Դրական էմոցիան էդ ընդամենը հետևանք ա, որը որ կարաս նույնիսկ ստանաս, շատ դաժան ու դժվար բաների մեջ։ Ըտեղ առգումենտ չկա։ Ըտեղ դրական էմոցիաների մասին չի խոսքը, ստեղ պատասխանատվությունից խուսափելու, դժվարություններին չառերեսվելու մասին ա, ոչ թե դրական էմոցիաների։ Ինչը բնականաբար ինքնախաբեության դեպքում իդեալական տեղավորվում ա, "լավ կյանք" ապրելու ու երջանիկ զգալու տակ։
Էս մասը շատ հեռու թեմա կգնա, որ պատասխանեմ, դրա համար էս պահին՝ փաս
Լիքը նրբություններ կան, որ երբ հաշվի չես առնում, կարաս բոլորին մեղադրես, հիմանականում հենց իրականությունը սև ու սպիտակ դարձնելն ա արհեստական, ոչ թե հակառակը, որտև էդ օգնում ա առանց երկար բարակ մտածելու ինչ-որ մարդկանց մեղադրես ու անցնես առաջ։ Դրանից հեշտ բա՞ն։
Նախ, ստեղ մեղադրել չմեղադրելու մասին ընդհանրապես խոսք չկա։ Խոսքը գնահատականի մասին ա։ Ես ոնց որ թե ոչ մեկի ոչ մի բանի մեջ չեմ մեղադրել։ Երկրորդ, պարտադիր ա, գծեր ունենալ, որպեսզի կարողանալ գնահատական տաս, էս քո մոտեցումով, նստելու ես, ու ասես ես բան չեմ հասկանում, չգիտեմ, խառն ա սաղ։
Քանի որ երբ որ կարգ ու կանոնը նորմալ կազմակերպված չի, էս քո վերևում բերած բոլոր վարդագույն կռուտիտները դուրս են պրծնում ու սկսում խեղաթյուրել ամեն ինչ։ Դրա համար կարգ ու կանոն կա, օրենք կա՝ ցանկալի ա գրված, բայց նաև չգրվածները, որպեսզի կարգավորեն էդ, ոչ թե ասեն, վայ ես չեմ գնացել պատերազմ, որովհետև ես ենքան խելոք եմ, որ հեսա ՏՏ ֆիռմա եմ բացելու էլ ավելի օգուտ տամ։ Դրա համար էդ գրված/չգրված օրենքները կարգավորում են, որ ամեն խոտի գլուխ նման կռուտիտներ/պսեվդո-ռացիոնալ արդարացումներ չհնարեն։ Կա կարգ, եթե էս, էս, էս էս պիտի գնաս, եթե չէ, ուղիղ վզակոթիդ։ Էդ կարգը եթե պետությունը նորմալ չի կարողանում ապահովի, ապա մենք որպես հասարակություն գոնե պիտի ինչ որ ձև գնահատականներ տանք։
Զարմանալի ա, որ ասում ես սև ու սպիտակն ա հեշտ։ Ընկեր հլը գրածիդ նայի, գրածդ ի՞նչ ա իրանից, ենթադրում, ի՞նչ ա իրա միսը, ինչ ես ասու՞մ։ Ինչի՞ համար ես կանգնած, ի՞նչ նպատկաներ ունես։ Ոչ մի ախպեր, գրածդ ուղղակի գրած ա, վայ կարա սենց լինի, վայ կարա նենց լինի, վայց էսի կարողա սենց ա, վայ էնի կարողա սենց, է հետո՞, ոնց ա դա ինչ որ պետքական action-ի բերելու։ Հենց էս քո մոտեցումն ա ամենահեշտը, ասել որ սաղ ամենինչ խառն ա, բարդ ա, ես ձեռներս լվանում եմ, չեմ կարում բան անեմ, հաջող ձեզ։
Արամ ջան, դրսի աչքը էն աչքն ա, որը ֆիզիկապես արտադրությունում չի, այսինքն՝ ֆիզիկապես գործարան չի մտնում ամեն օր (մենակ երբեմն), բայց պրոցեսներից տեղյակ ա ու տեղյակ ա շատ ուրիշ կերպ արտադրությունում ամեն օր եղած մարդու համեմատ։ Ավելի լավ կամ վատ չէ, այլ ուրիշ, ու երբ էդ երկուսի ինֆոն համադրում ես, լիքը խնդիրներ են լուծվում։ Ու սա տենց ա, հաճախորդը դեղի արտադրության հետ ոչ մի կապ չունի ու պրոցեսներից տեղյակ չի, սփյուռքն էլ հաճախորդ չի, այլ «արտադրության» մասին ուրիշ տեսակի ինֆո ունեցող։
Աննա Աստվածատուրյանի օրինակը բերեցի, հավան չեղար։ Բայց կոնկրետ էդ ծրագրի շնորհիվ (որն էլի ներսի ու դրսի համագործակցության արդյունք ա) արցախցիներին խրախուսվում ա Արցախում երեխա ունենալ, Արցախը ռեկլամ ա անում, հայ փոքր արտադրողի արտադրանքն ա սպառվում, նաև դուրս գալիս միջազգային շուկա։
Կա արևային պանելների ծրագիրը Արցախում, որը փորձում ա Արցախի էներգետիկ աղբյուրներն անկախ դարձնել մյուսներից։ Իհարկե էս դեպքում սփյուռքահայը հենց «դաշտում» ա՝ Արցախում, բայց սփյուռքից մեծ աջակցություն ունի էդ ծրագիրը։ Հա, բայց եթե Արցախը քո համար մեր երկիրը չի, էդ էլ ասա, էլ անիմաստ չշարունակենք։
Մի քանի օրինակներ էլ կան բուժհաստատությունների, որ Հայաստան-սփյուռք համագործակցության շնորհիվ են գործում, օրինակ հայ-ֆրանսիական ուռուցքաբանական կենտրոնը, որի շնորհիվ լիքը մարդկանց կյանք ա փրկվել։
Լիքը ծրագրեր կան, կարամ թվարկեմ, բայց որն ասեմ, դու ասելու ես ռեալ օգուտ չեն տալիս, որտև դու ռեալ օգուտի ինչ-որ պատկերացում ունես։ Ուզում ես պետական համակարգն իրա ուղնուծուծով փոխվի՞։ Բա այ սենց ծրագրերն են, որ կաթիլ-կաթիլ էդ փոփոխության սկիզբը դնում են։ Հայաստանի ներսում ապրողը մենակով չի կարա մեծ փոփոխություն բերի։ Դե դու էլ ինձ օրինակ բեր, թե դու էդ ինչ մեծ փոփոխություն ես բերել։
Պաժառ տված տան պահով էլ էսօր սփյուռքն ա միջազգային ատյաններում դոշ տալիս Հայաստանի ու Արցախի համար, մի բան, որից հենց պետությունը ձեռները լվացել ա։ Իհարկե դրա տված օգուտը շատ դժվար ա չափել ու շատ դժվար ա հասկանալ, թե սփյուռքն ինչ աստիճանի ազդեցություն ունի աշխարհաքաղաքականության վրա, բայց փաստն էն ա, որ քո պետության ներսում ապրող իշխանություններդ միջազգային ատյաններում Արցախ են հանձնում, իսկ իրանց փոխարեն սփյուռքն ա դոշ տալիս Արցախի համար։
Շատ լավ, օգուտ չես տեսնում, ուրեմն կիմանամ, քեզ հետ երբևէ գործ չեմ բռնի :)
Իսկ օվկիանոսը բաղկացած ա բազմաթիվ կաթիլներից։ Ու կուզեի մի օր սփյուռքը «գործադուլ» աներ, բոլոր ծրագրերը, որոնց մեջ սփյուռքը թեկուզ մի պուճուր ներդրում ունի, դադարեցվեին, տեսնեմ էդ տեսքով Հայաստանին ի՞նչ կասեիր։
Սփյուռքը անում ա հետևյալը՝
- Բալիում նստած, Արցախցի մայրերին խրախուսում ա երեխա ունենալ, բայց ինքը ոչ երեխա ա ուզում, ոչ էլ առավել ևս Արցախում։ Կարողա պամպեռս առնելու փոխարեն, ավելի լավ օգնություն ա, գալ ու հենց Արցախում բալիկ ունենալ, ու սեփական օրինակով օգնե՞լ։
- Էդ արևային պանելները ի՞նչ աջակցություն ունեն Սփյուռքից։ Փո՞ղ։ Փողը ամենահեշտ բանն ա էս աշխարհում։ Հենց Սփյուռքը անջատեն, եթե էդ պրոյեկտը անողին ճանաչում ես, իմ հետ կապի, ես իրա համար գումար ստեղից կհայթայթեմ - ինչպես անում եմ խայտառակ լիքը ծրագրերի համար։
- Միջազգային ատյաններում դոշ են տալիս։ Ի՞նչ դոշ են տալիս, ինչ արդյունք ունի իրանց դոշ տվածը։ Մի հատ բլին օրինակ բեր էլի, կոնկրետ ախպեր, ի՞նչ են անում։ Դրոշով կանգնում են դեսպանատան դեմ, ի՞նչ ա լինում, ի՞նչ արդյունք ա բերում։ Կոնկրետ բան ասա։
Շատ լավ ես ասում, իմ պետության։ Լավ ա գոնե ազնվություն ունես, ընկակելու, որ սա քո պետությունը չի։ Ու էն որ իշխանությունները ոռի գլուխ են, դա քննարկման հարց չի, բայց որ ասում ես Սփոյւռքն ա իրանց տեղը գործ անում, տապչկեքս ծիծաղելով փախան տակիցս։
Մեկ էլ, էդ որ Վիշապի հետ ձեն-ձենի տվիեք, թե բա մեղադրում են որ էս ամենինչը մեղավորը Սփյուռքն ա։ Լա՞վ եք։ Էդ ում հետ եք բանավիճում, կարող ա, էս գրառումների արանքը ինչ որ ոյրիշ գրառումներ կան, իմ համար անտեսանելի։ Ո՞վ ա նման բան ասել։
Բյուր ջան, իմ հետ գործ մի բռնի ցավդ տանեմ, ճիշտ ա նեղվեցի, որովհետև գիշերները չեմ քնում, երազում եմ, որ դու կամ Սփյուռքը իմ հետ գործ բռնի։
Սփյուռքը գործադուլ աներ։ Ահահահահա, բա ի՞նչ ա անում։ Իրանք հենց էս երկրից թռել են, տոտալ գործադուլի մեջ են, հիմա գործ անելու իմիտացիայի մեջ են։ Այ հենց էդ իմիտացիան գործադուլ անեն, կարողա շատերը, էլ չկարանան իրանց սիրտը արհեստական հովացնեն, ու այ դրանից կարողա իրական օգուտներ սկսեն։
Նախ, ստեղ մեղադրել չմեղադրելու մասին ընդհանրապես խոսք չկա։ Խոսքը գնահատականի մասին ա։ Ես ոնց որ թե ոչ մեկի ոչ մի բանի մեջ չեմ մեղադրել։ Երկրորդ, պարտադիր ա, գծեր ունենալ, որպեսզի կարողանալ գնահատական տաս, էս քո մոտեցումով, նստելու ես, ու ասես ես բան չեմ հասկանում, չգիտեմ, խառն ա սաղ։
Իմ մոտեցումն էն չի, որ ասես՝ սաղ բարդ ա, բեր չմտածենք, այլ էն ա, որ չասես՝ մի քանի միլիոն մարդ ա արտագաղթել, արի մի հատ սկզբունք վերցնենք ու էդ մի քանի միլիոնին գնահատենք։ Դաժե եթե չես մեղադրում, այլ գնահատական ես տալիս։
Քանի որ երբ որ կարգ ու կանոնը նորմալ կազմակերպված չի, էս քո վերևում բերած բոլոր վարդագույն կռուտիտները դուրս են պրծնում ու սկսում խեղաթյուրել ամեն ինչ։ Դրա համար կարգ ու կանոն կա, օրենք կա՝ ցանկալի ա գրված, բայց նաև չգրվածները, որպեսզի կարգավորեն էդ, ոչ թե ասեն, վայ ես չեմ գնացել պատերազմ, որովհետև ես ենքան խելոք եմ, որ հեսա ՏՏ ֆիռմա եմ բացելու էլ ավելի օգուտ տամ։ Դրա համար էդ գրված/չգրված օրենքները կարգավորում են, որ ամեն խոտի գլուխ նման կռուտիտներ/պսեվդո-ռացիոնալ արդարացումներ չհնարեն։ Կա կարգ, եթե էս, էս, էս էս պիտի գնաս, եթե չէ, ուղիղ վզակոթիդ։ Էդ կարգը եթե պետությունը նորմալ չի կարողանում ապահովի, ապա մենք որպես հասարակություն գոնե պիտի ինչ որ ձև գնահատականներ տանք։
Էլի գնահատականներ տանք, բայց քանի դեռ գործոնների մեծ մասը որակավորում ենք կրուտիտ ու պիզդաբոլություն, օբյեկտիվ գնահատականից կարանք հույս կտրենք որտև պսևդոռացիոնալ արդարացումներից անցնելու ենք պսևդոռացիոնալ գնահատականների
Զարմանալի ա, որ ասում ես սև ու սպիտակն ա հեշտ։ Ընկեր հլը գրածիդ նայի, գրածդ ի՞նչ ա իրանից, ենթադրում, ի՞նչ ա իրա միսը, ինչ ես ասու՞մ։ Ինչի՞ համար ես կանգնած, ի՞նչ նպատկաներ ունես։ Ոչ մի ախպեր, գրածդ ուղղակի գրած ա, վայ կարա սենց լինի, վայ կարա նենց լինի, վայց էսի կարողա սենց ա, վայ էնի կարողա սենց, է հետո՞, ոնց ա դա ինչ որ պետքական action-ի բերելու։ Հենց էս քո մոտեցումն ա ամենահեշտը, ասել որ սաղ ամենինչ խառն ա, բարդ ա, ես ձեռներս լվանում եմ, չեմ կարում բան անեմ, հաջող ձեզ։
Ոնց ասեցի՝ գրածիս իմաստն էն ա, որ չի կարելի վերցնել մի հատ սկզբունք ու մի քանի միլիոն մարդու գնահատական տալ։ Իհարկե ավելի հեշտ ա սև ու սպիտակը, քան նստել երկար մտածել ու հասկանալ որ էն մի սկզբունքից ավելի սկզբունքներ կան ու եթե մի քանի միլիոն մարդու մարդու դեպքում ամեն ինչ անհատական չի, գոնե մեկից ավել խմբեր կան էդ մի քանի միլիոնի մեջ։
Հայաստանում մարդ կար, տնեցիք չէին էլ թողնում աշխատի, հիմա դրսից ահագին օգնում ա էդ նույն տնեցիքին, արի ասենք, որ ինքը գնացել ա, որ տաք տեղից պիզդաբոլություն անի։ Մարդ կար, որ անիմաստ հետևից ընկել էին ու լիցենզիայից ուզում էին զրկեին, կաշառքով փրկվեց ու հիմա էլի դրսից տնեցիքին օգնելով գումար ա ուղարկում Հայաստան, արի իրան էլ գնահատենք պիզդաբոլ, որտև կարար մնար հող մշակեր։
Հենց էս քո մոտեցումն ա ամենահեշտը, ասել որ սաղ ամենինչ խառն ա, բարդ ա, ես ձեռներս լվանում եմ, չեմ կարում բան անեմ, հաջող ձեզ։
Եթե սևուսպիտակ ենք գնահատում՝ հնարավոր ա տենց էլ կա։ Բայց բեր տենց չանենք, որովհետև ձեռքերը լվանալուն էլ լիքը պատճառներ կան, որ կողքից կարաս չտենաս։
Քանի որ գրածիցս կարա տպավորություն ստեղծվի, որ գովում եմ սփյուռքին ու ասում, որ սփյուռքը մեր նավթն ա, մի հատ էլ նշեմ, որ չէ։ Ես էլ եմ մտածում որ եթե ուզում ես երկրին օգուտ տաս, հիմնականում առաջին քայլը հենց էնտեղ ապրելն ա, բայց՝ բացառություններով ու որ սփյուռքի դերը Հայաստանի զարգացման ու հատկապես ինքնապաշտպանության վրա խիստ գերագնահատված ա, ազգային լեգենդ ա դարձել սփյուռքը, նույնիսկ հիմա, որ սպասելիքները էնքան շատ չեն, ինչքան առաջ էին։ Ու ինձ էլ են նեռվայնացնում դրսից արվող գերհայրենասիրական կուրարաքսյան կոչերը։
Իմ մոտեցումն էն չի, որ ասես՝ սաղ բարդ ա, բեր չմտածենք, այլ էն ա, որ չասես՝ մի քանի միլիոն մարդ ա արտագաղթել, արի մի հատ սկզբունք վերցնենք ու էդ մի քանի միլիոնին գնահատենք։ Դաժե եթե չես մեղադրում, այլ գնահատական ես տալիս։
Էլի գնահատականներ տանք, բայց քանի դեռ գործոնների մեծ մասը որակավորում ենք կրուտիտ ու պիզդաբոլություն, օբյեկտիվ գնահատականից կարանք հույս կտրենք որտև պսևդոռացիոնալ արդարացումներից անցնելու ենք պսևդոռացիոնալ գնահատականների
Ոնց ասեցի՝ գրածիս իմաստն էն ա, որ չի կարելի վերցնել մի հատ սկզբունք ու մի քանի միլիոն մարդու գնահատական տալ։ Իհարկե ավելի հեշտ ա սև ու սպիտակը, քան նստել երկար մտածել ու հասկանալ որ էն մի սկզբունքից ավելի սկզբունքներ կան ու եթե մի քանի միլիոն մարդու մարդու դեպքում ամեն ինչ անհատական չի, գոնե մեկից ավել խմբեր կան էդ մի քանի միլիոնի մեջ։
Հայաստանում մարդ կար, տնեցիք չէին էլ թողնում աշխատի, հիմա դրսից ահագին օգնում ա էդ նույն տնեցիքին, արի ասենք, որ ինքը գնացել ա, որ տաք տեղից պիզդաբոլություն անի։ Մարդ կար, որ անիմաստ հետևից ընկել էին ու լիցենզիայից ուզում էին զրկեին, կաշառքով փրկվեց ու հիմա էլի դրսից տնեցիքին օգնելով գումար ա ուղարկում Հայաստան, արի իրան էլ գնահատենք պիզդաբոլ, որտև կարար մնար հող մշակեր։
Եթե սևուսպիտակ ենք գնահատում՝ հնարավոր ա տենց էլ կա։ Բայց բեր տենց չանենք, որովհետև ձեռքերը լվանալուն էլ լիքը պատճառներ կան, որ կողքից կարաս չտենաս։
Լավ արի ես չգնահատեմ։ Դու գնահատակն տու ես լսեմ։ Էս քննարկումը նման ա սրան, որ ես գնահատակններ եմ տալիս, դու ասում ես, վայ բա ես դեպքը, վայ էն դեպքը, բա էս, բա էն։ Հարց չկա։ Ես լսում, դու գնահատակ տու, հասկանանք մի հատ։ Հիմա կա երևույթ, որը էս ամբողջ քննարկման անկյունաքարն ա։ Մարդիկ երկրից գնում են ու ասում են, որ ես թքած չունեմ, հակառակը ես գնում եմ, որ ավելի լավ լինի երկրի համար - ինչ-ինչ-ինչ պատճառներով։ Հիմա կա էս երևույթը, համատարած։ Առանց անձերին հասնելու, կոնկրետ երևույթին կարում ես գնահատական տա՞ս։
Թե չէ, է կարաս ասես, ախպեր էս մարդը գեյ ա, եքա ուզում ա պետությանը օգուտ տա, բայց քանի որ իրան աջ ու ձախ սաղ կողմերից նեղացնում են, հայաստանում չի կարում գործի, դրա համար գնում ա, ու ընդեղից ա օգուտ տալիս։ Հասկացանք ախպեր, կան բացառություններ, բայց նորից, համատարած երևույթ կա, պետք ա դրան գնահատական տրվի, պետք ա հասկացվի, մենք դրանք որպես երևույթ ունց ենք վերաբերվում։
Թե չէ, տենց որ քո նման խորանաս, վարդագույն կյանքի մեջ, մարդասպաններին, գողերին, պեդոֆիլներին, ինչքան անասուն երևույթ գոյություն ունի կարաս անհատների մեջ խորանաս, ես ասեմ դա վատ, դու ասես վայ դու իրա իրավիճակը չես հասկանում։ (կներեք, վատ օրինակ եմ բերում, բնավ չեմ ուզում էս ամենինչը համեմատել արտագաղթելու հետ, զուտ ծայրահեղ օրինակ ա)
Սփյուռքը անում ա հետևյալը՝
- Բալիում նստած, Արցախցի մայրերին խրախուսում ա երեխա ունենալ, բայց ինքը ոչ երեխա ա ուզում, ոչ էլ առավել ևս Արցախում։ Կարողա պամպեռս առնելու փոխարեն, ավելի լավ օգնություն ա, գալ ու հենց Արցախում բալիկ ունենալ, ու սեփական օրինակով օգնե՞լ։
- Էդ արևային պանելները ի՞նչ աջակցություն ունեն Սփյուռքից։ Փո՞ղ։ Փողը ամենահեշտ բանն ա էս աշխարհում։ Հենց Սփյուռքը անջատեն, եթե էդ պրոյեկտը անողին ճանաչում ես, իմ հետ կապի, ես իրա համար գումար ստեղից կհայթայթեմ - ինչպես անում եմ խայտառակ լիքը ծրագրերի համար։
- Միջազգային ատյաններում դոշ են տալիս։ Ի՞նչ դոշ են տալիս, ինչ արդյունք ունի իրանց դոշ տվածը։ Մի հատ բլին օրինակ բեր էլի, կոնկրետ ախպեր, ի՞նչ են անում։ Դրոշով կանգնում են դեսպանատան դեմ, ի՞նչ ա լինում, ի՞նչ արդյունք ա բերում։ Կոնկրետ բան ասա։
Շատ լավ ես ասում, իմ պետության։ Լավ ա գոնե ազնվություն ունես, ընկակելու, որ սա քո պետությունը չի։ Ու էն որ իշխանությունները ոռի գլուխ են, դա քննարկման հարց չի, բայց որ ասում ես Սփոյւռքն ա իրանց տեղը գործ անում, տապչկեքս ծիծաղելով փախան տակիցս։
Մեկ էլ, էդ որ Վիշապի հետ ձեն-ձենի տվիեք, թե բա մեղադրում են որ էս ամենինչը մեղավորը Սփյուռքն ա։ Լա՞վ եք։ Էդ ում հետ եք բանավիճում, կարող ա, էս գրառումների արանքը ինչ որ ոյրիշ գրառումներ կան, իմ համար անտեսանելի։ Ո՞վ ա նման բան ասել։
Բյուր ջան, իմ հետ գործ մի բռնի ցավդ տանեմ, ճիշտ ա նեղվեցի, որովհետև գիշերները չեմ քնում, երազում եմ, որ դու կամ Սփյուռքը իմ հետ գործ բռնի։
Սփյուռքը գործադուլ աներ։ Ահահահահա, բա ի՞նչ ա անում։ Իրանք հենց էս երկրից թռել են, տոտալ գործադուլի մեջ են, հիմա գործ անելու իմիտացիայի մեջ են։ Այ հենց էդ իմիտացիան գործադուլ անեն, կարողա շատերը, էլ չկարանան իրանց սիրտը արհեստական հովացնեն, ու այ դրանից կարողա իրական օգուտներ սկսեն։
Արամ ջան, չեմ հասկանում ծայրահեղացված գնահատականներդ ու թե ինչ է ուզածդ։
1. Միգրացիան աշխարհում նորմալ երևույթ է, հայերս էլ ոչ մի բանով չենք տարբերվում ասենք միջին վիճակագրական բանգլադեշցիներից, կամ աֆղանացիներից, կամ հնդիկներից, կամ չինացիներից, կամ մնացած զգալի թվող արտագաղթ ունեցող երկրներից
2. Ներգաղթ էլ կա, մենակ արտագաղթ չի
3. Սփյուռքի դերը ՀՀ քաղաքականության ու տնտեսության վրա շատ ժամանակ գերագնահատվում է, բայց էական ազդեցություն այնուամենայնիվ կա, իմ կարծիքվ ավելի շատ դրական, քան թե բացասական, ու սփյուռքի դերը մոտավորապես մկան շեռ ա ջաղացին
4. Էլի եմ ասել, մի հատ էլ ասեմ՝ Հայաստանի իրավիճակի, ճակատագրի, քաղաքական կուրսի, տնտեսության, անվտանգության, կարգուկանոնի, էկոլոգիայի, վերաբերմունքի, ապրելակերպի ու մնացած բաների վրա տենց մի 95 տոկոսով ազդում են Հայաստանում ապրող-գտնվող քաղաքացիները, որոնց մի փոքր մասն էլ ներգաղթողներն են, ու իրենցից որոշներն էլ կարող է զգալի ազդեցություն ունեն
5. Անկախ ամեն ինչից մարդիկ պիտի հույսները դնեն միայն իրենց վրա, ու պետություն կայացնելը դա կարելի է ասել ամբողջությամբ էդ պետության մեջ ապրող քաղաքացիների վզին ա, ու էլի էդ քաղաքացիների ձեռն ա՝ թե ոնց օգտագործեն դրից էկած օգնությունը, ուղղորդումները, խորհուրդները, կամ ոնց պաշտպանվեն դրսից էկող վնասներից, կամ ոնց ընկալեն էկածը օգուտ ա թե վնաս։ Էդ ամեն ինչը տեղի ժողովրդի ու իշխանությունների ձեռքին ա։
Իսկ ես ստեղ խնդիրը լրիվ ուրիշ տեղ եմ տեսնում։ Չգիտեմ էլ որտեղ, բայց հաստատ ավելի խւորն ա, քան պարզապես այլ երկներ միգրացիան։
Բացատրեմ։ Հեռու չգնանանք։ Միշտ էլ սենց են մտածել։
Երևանի Արաբկիր թաղամասը կառուցվել է հենց էն զզվելի, դավաճան, սփյուռքի ներկայացուցիչների կողմից, հատկապես Ֆրանսիայից հետ եկածների, որոնք ռոմանտիկ սիրուց դրդված հետ եկան իրան սիրելի հայրենիք, որտեղ իրանք ԱԽՊԱՐ էին ու ավելի վատ են նայվում էսօր։ Թե ինչպիսի դժողքի վերածեցին իրանց կյանքը բնիկ, մաքուր հայերը՝ գաղտնիք չէ։ Կարող եք էդ ԱԽՊԱՐ սև սփյուռքահայերի սերունդներից հարցնել։
Առաջ էդ վատ վերաբերմունքը, թշնմաանքը կապում էին Ստալինի ու Սովետական Միության հետ, բայց էսօր պարզ երևում է, որ խնդիրը (ու ոչ միայն էս հարցում) միշտ մեր մեջ ա եղել, ոչ թե արտաքին գործոնների։
Մարդիկ իրանց Հայաստանում ապրելը արդեն ձեռքբերում են համարում։ Կապ չունի Հայաստանում ապրելով ինքը ԻՆՉ ՈՐԱԿԻ մարդ է, ինչ մասնագետ է, ինչով է ԿԱՌՈՒՑՈՒՄ իր երկիրը։ Եթե ինքը տեղացի է, «մնացել է», ուրեմն ապրիորի հազար գլուխ բարձր ա։ Նույն ֆիդայինական շարժման պես, որ պատերազմից հետո երկրի հերը անիծեցին։ Իսկ սա թունավոր մտածելակերպ ա։ Պետք ա ուղղակի նայել թե ով ինչով ա զբաղվում ու վերջ։ Ով ինչ ա անում։
Էդ ԱԽՊԱՐ-ներից շատերը երկրորդ երրորդ սերնդի Ֆրանսիայում ապրող մարդիկ էին, որոնք էնքան հայրենասեր էին, որ էնտեղի կյանքը թողեցին ու հետ եկան անապատ, որտեղ օձեր ու կարիճներ էին (խոսքս կրկին Արաբկիրի մասին է)։ Ու էդ ահավոր կանտրաստը ընդունեցին, ստեղծեցին քաղաք, որ էսօր իրանք համարվեն ԱԽՊԱՐ, սփյուռք ու դավաճան։
Ու հարց ա առաջանում. իրանց տենց անվանող քանի՞ հոգի պատրաստ կլիներ գնալ էդ քայլին։ Սա իսկապես լուրջ հարց է։ Էդպես խոսացողներից քանի՞ հայաստանաբնակ պատրաստ կլիներ թողնել ու գալ։ Եթե հարցը մի քիչ փոխենք՝ էսօր Երևանում ապրող ու մեծ մեծ խոսացող քանի՞ հոգի է պատրաստ գնալ ու ապրել Արցախում։ Այ էս հարցի պատասխանը շատ բան ցույց կտա։
Ես անկեղծ ահավոր վատ եմ զգում, որ էս զարգացած, առաջ գնացած դարում, մարդիկ էս կարգի հարց կարան բարձրացնեն։ Ու լուրջ լուրջ վերլուծություններ անեն ՆՈՒՅՆ ազգի, իրանց քույր ու եղբայրների մասին նրանց հանվելով հերձված, իզգոյ ինչ որ անդեմ երևույթ։ Կարծես թե մրցույց լինի ով ա ավելի շատ սիրում Հայաստանը։
Ժառ ջան, իմ կարծիքով ահագին իրավիճակը փոխվել է, ու հայաստանցիները առաջվա նման չեն վերաբերվում «դրսից եկածներին», կամ «գնացածներին», ու հիմա ահագին ներսուդուրս կա, դրան գումարենք նաև մեր «ոխերիմ բարեկամ» երկրից ներգաղթածների նկատմամբ վերաբերմունքը:
Ինձ նույնիսկ թվում է, որ ԼԳԲՏ-ի նկատմամբ վերաբերմունքն էլ է մի փոքր լավացել Հայաստանում, համենայն դեպս ամեն տարի Հայաստան գալիս ավելի շատ եմ բազմազանություն տեսնում, ու վաղուց էլ սովետական միօրինակությունը չկա առնվազն գոնե մայրաքաղաքում, ուստի առաջարկում եմ հին մեռելներին չարթնացնել։
Մեր Արամն ա մի քիչ նեղսրտում, էն էլ կետո, կամ կառնիվոր դիետա կպահի, սաղ կընկնի տեղը։
StrangeLittleGirl
23.06.2023, 10:29
Էս թեմայով մի երկու բան էլ ավելացնեմ ու ոնց որ թե ասելիքս էդքանով սահմանափակվի։
Սփյուռքը հսկայական պոտենցիալ ունի։ Ես դա շարունակելու եմ կրկնել։ Բայց էս պահին դրա 1%-ը հազիվ ա օգտագործվում։ Մի կողմից որովհետև Արամի վերաբերմունքից շատ-շատերն ունեն։ Մյուս կողմից, Հայաստանից չկա նախաձեռնողականություն ու, ի դեպ, պետական մակարդակով հետևողականորեն քարոզ ա տարվում սփյուռքի դեմ։ Ավելացնեմ նաև, որ հայկական սփյուռքից մեկ էլ այ տենց զզվում ա Թուրքիան։ Ոչ միայն զզվում, այլև վախենում։ Էս էլ ի գիտություն։
Ու վերջապես ոնց որ Վիշապը նշեց, Հայաստանի խնդիրներից շատերը հենց երկրի ներսում ապրող մարդիկ են ստեղծում։ Օրինակ վերցնենք Երևանի օդը։ Այ Երևանի օդը շատ վատն ա, ուղղակի անտանելի (ստեղ չեմ ասում տարբեր, ասում եմ վատն ա, որովհետև վատն ա)։ Որ սրա մասին ասում եմ, երևանցիները վիրավորվում են շատ ուժեղ, դե շատերը չեն էլ նկատում (որտեղի՞ց նկատեն, եթե ուրիշ օդ չեն շնչել)։ Բայց սա նաև էն հարցերից ա, որ կարելի ա լուծել քաղաքական կառավարման մակարդակում ու կարելի ա սփյուռքի փորձն օգտագործել։ Օրինակ, վերցնում ես սփյուռքում Երևանի չափ, բայց ավելի մաքուր օդով քաղաքներում ապրողների, ուղղակի լսում իրանց, թե ոնց ա ստացվում, որ օդն ավելի մաքուր ա մնում։ Հավաքում ես էդ փորձը, համադրում Երևանի իրականության հետ, նախագիծ գծում ու փորձում իրագործել։ Կամ սփյուռքում կան քաղաքային կառավարման հրաշալի մասնագետներ, հրավիրում ես մի քանի ամսով Հայաստան, գալիս, նախագիծ են գծում, մնում ա իրագործել։
Բայց չէ, սփյուռքը քըխ ա, սփյուռքը չի հասկանում Հայաստանի իրականությունը, Երևանի օդն էլ մաքուր ա, ի՞նչ եք խոսում ընդհանրապես, էկեք ընդհանրապես էղած ծառերն էլ կտրենք, որ օդն ավելի մաքուր դառնա, տեղը սակուրա տնկենք։
Լավ արի ես չգնահատեմ։ Դու գնահատակն տու ես լսեմ։ Էս քննարկումը նման ա սրան, որ ես գնահատակններ եմ տալիս, դու ասում ես, վայ բա ես դեպքը, վայ էն դեպքը, բա էս, բա էն։ Հարց չկա։ Ես լսում, դու գնահատակ տու, հասկանանք մի հատ։ Հիմա կա երևույթ, որը էս ամբողջ քննարկման անկյունաքարն ա։ Մարդիկ երկրից գնում են ու ասում են, որ ես թքած չունեմ, հակառակը ես գնում եմ, որ ավելի լավ լինի երկրի համար - ինչ-ինչ-ինչ պատճառներով։ Հիմա կա էս երևույթը, համատարած։ Առանց անձերին հասնելու, կոնկրետ երևույթին կարում ես գնահատական տա՞ս։
Թե չէ, է կարաս ասես, ախպեր էս մարդը գեյ ա, եքա ուզում ա պետությանը օգուտ տա, բայց քանի որ իրան աջ ու ձախ սաղ կողմերից նեղացնում են, հայաստանում չի կարում գործի, դրա համար գնում ա, ու ընդեղից ա օգուտ տալիս։ Հասկացանք ախպեր, կան բացառություններ, բայց նորից, համատարած երևույթ կա, պետք ա դրան գնահատական տրվի, պետք ա հասկացվի, մենք դրանք որպես երևույթ ունց ենք վերաբերվում։
Թե չէ, տենց որ քո նման խորանաս, վարդագույն կյանքի մեջ, մարդասպաններին, գողերին, պեդոֆիլներին, ինչքան անասուն երևույթ գոյություն ունի կարաս անհատների մեջ խորանաս, ես ասեմ դա վատ, դու ասես վայ դու իրա իրավիճակը չես հասկանում։ (կներեք, վատ օրինակ եմ բերում, բնավ չեմ ուզում էս ամենինչը համեմատել արտագաղթելու հետ, զուտ ծայրահեղ օրինակ ա)
Էս պահով ընդհանրական գնահատական երևի տվել եմ նախորդ գրածներիս մեջ՝ մեծ մասի դեպքում էդ պիզձյոժ ա, կամ ոնց Վիշապն էս գրառման հաջորդում գրեց՝ լավագույն դեպքում մկան շեռ ա ջրաղացին։ Եթե անձնականացնենք՝ եթե իմ ամենակարևոր սկզբունքը լիներ Հայաստանին օգուտ տալը, կմնայի էդտեղ, որտև գտնում եմ, որ ամենաէֆեկտիվ ձևն էդ ա։
Բայց էդ մեծ մասի վրա կենտրոնանալու պատճառով էն փոքր մասին էլ գնահատական տալը չեմ կարծում, թե ճիշռ ա։ Որովհետև կարաս գնահատես, անցնես առաջ, կարաս փորձես էդ մկան շեռը ճիշտ աշխատացնել ու բոլորին նույն արշինով չափելու փոխարեն առավելագույն արդյունք ստանաս նրանից, որ լիքը մարդ դրսում ա ու որոշ բաների ա հասել։ Ինչքան էլ որ իրենց մեծ մասը խոսքից գործ անցնելու կետում կորելու ա՝ առանց էդ փոքր մասին հաշվի առնելու ընդհանուր գնահատական տալն ինչո՞վ ա օգնելու։
Արի վարդագույնը հանենք ու տենց չոր ընդհանուր գնահատական տանք բոլոր էն մարդկանց, ովքեր հիմա Հայաստանում են, բայց ակտիվ քաղաքականության մեջ չեն։ Ինչով էլ ուզում ա զբաղվես ամենակարևոր բանը քաղաքականությունն ա, որովհետև ամենակարևոր բանը ճիշտ կառավարումն ա։ Հիմա եթե մարդը կոնկրետ սրանցով չի ուզում զբաղվի ու որևէ նորմալ քաղաքական գործիչի պրոպագանդա չի անում, ինչքա՞ն դրական ես գնահատում իրա ազդեցությունը, ռեալ օգուտ կա՞ մնացած ամեն ինչից եթե կառավարումը քաքի մեջ ա, թե՞ էլի մկան շեռ ենք լցնում (մի քիչ ավելի մեծ մկան)։
Արի վարդագույնը հանենք ու տենց չոր ընդհանուր գնահատական տանք բոլոր էն մարդկանց, ովքեր հիմա Հայաստանում են, բայց ակտիվ քաղաքականության մեջ չեն։ Ինչով էլ ուզում ա զբաղվես ամենակարևոր բանը քաղաքականությունն ա, որովհետև ամենակարևոր բանը ճիշտ կառավարումն ա։ Հիմա եթե մարդը կոնկրետ սրանցով չի ուզում զբաղվի ու որևէ նորմալ քաղաքական գործիչի պրոպագանդա չի անում, ինչքա՞ն դրական ես գնահատում իրա ազդեցությունը, ռեալ օգուտ կա՞ մնացած ամեն ինչից եթե կառավարումը քաքի մեջ ա, թե՞ էլի մկան շեռ ենք լցնում (մի քիչ ավելի մեծ մկան)։
Փաստորեն որ ուզում ես մտածում ես :D Հա, հա' ու հա ախպեր ջան։ Ես մի կես տարի ա էս նույն բանն եմ ինձ ասում ու ինձ քլնգում։ Ճիշտ ա դեռ լուծում չեմ գտել, բայց ամեն դեպքում, գնահտականդ լրրիվ ճիշտ ա։
Նախորդ գրառումիցդ էր իրականում իմ համար պարզ, որ նույն բանն եք ասում։ Ստեղ ձևակերպման մեջ ա խնդիրը։ Դու ինչ որ դիպլոմատիկ, որ ծայրահեղ ձևով ես ասում նույն բանը ինչ ես ասում եմ, ծայրահեղ ու տապոռ ձևով։ Հետո դու ասում ես "մարդկանց" գնահատական տանք, ես ասում եմ, արի մարդկանց գնահատակն չտանք, արի երևույթը գնահատակն տանք, որ խիստ լինի։
Փաստորեն որ ուզում ես մտածում ես :D
Ինչ մեղքս թաքցնեմ, էլի են ասել ։Դ
Մի հատ բան կա ժող, որ էլի բաց ենք թողում:
Եթե էս պահին հարուստ ձաձաները մեզ մի քանի պարկ փող տան, մենք շատ կարճ ժամանակ անց էլի նույն զիբիլ վիճակում ենք լինելու: Խի՞, որտև միջին վիճակագրական հայ մարդը քցող ա, գողացող ա, ջարդող ա և այլն: Չվաստակած հարստությունը չի դառնում երջանկության աղբյուր: Հայաստանից դուրս եկած մարդկանց մեծ մասը միջին վիճակագրականից բարձր մարդիկ են, այսինքն ստեղ մնալով բարձրացնելու էին էդ ցուցանիշը:
10 մարդու մեջ հոգևոր մեծ ուժ ունեցող ու երկրի ընդհանուր վիճակը փոխակերպելու ունակ մարդու ձևավորման հավանականությունը ավելի փոքր ա, քան 100 մարդու մեջ: Ոնց կարելի ա էդ պարզ բանը չտեսնել ախր:
...Հայաստանից դուրս եկած մարդկանց մեծ մասը միջին վիճակագրականից բարձր մարդիկ են, այսինքն ստեղ մնալով բարձրացնելու էին էդ ցուցանիշը:
...
Ապեր, ես որպես արտագաղթող ու արտագաղթողների հետ շփվող, ասեմ, դու ու էլի շատերը ահագին գերագնահատում եք արտագաղթողների պոտենցիալը, համարելով, որ իրենք եթե մնային երկրում, լուրջ բան էին փոխելու։ Էնպես չի, որ Հայաստանից գնացողները շառլ դը գոլեր ու ուինսթոն չերչիլներ են, կամ էլ գերռացիոնալ ու գերադեկվատ մարդիկ են։ Արտագաղթողների մի փոքր մասը խելոք սուսուփուս գիտնականներ են, կամ գիտնականիկներ են, մի քիչ ավել մասը միջին կլասի, մեծամասամբ քաղաքականապես պասիվ մասնագետներ են, ու մեծ մասը էլի քյառթուներ են, այսինքն հարաբերական իմաստով ես չեմ կարծում, որ Հայաստանում լուրջ քաղաքական որակ է փոխվում արտագաղթի պատճառով, որովհետև քաղաքական դվիժենին մեկ է քյառթուների ու զոռբաների ձեռին է։
Եթե սփյուռքի քյառթու մասսան գա լցվի Հայաստան, ավելի վատ ա լինելու, դուք պիտի փառք տաք աստծուն, որ ոմանք արտագաղթել են, ասածս ինչ է՝ միշտ բացասականը մի տեսեք, դրականը տեսեք նաև։
Մյուս կողմից էլ, էլի գալիս ենք սեփական պատասխանատվությունը մեկ ուրիշի վրա բարդելուն, կամ էլ հիպոթետիկ պատճառահետևանքային կապեր ստեղծելուն։
Հայաստանի արմատական պրոբլեմը արտագաղթը չի կարճ ասած, արտագաղթը կողմնակի էֆեկտ ա ընդամենը: Հայաստանի հարցեր լուծող միջուկը հենց մնացող ժողովուրդն ա։
Ապեր, ես որպես արտագաղթող ու արտագաղթողների հետ շփվող, ասեմ, դու ու էլի շատերը ահագին գերագնահատում եք արտագաղթողների պոտենցիալը, համարելով, որ իրենք եթե մնային երկրում, լուրջ բան էին փոխելու։ Էնպես չի, որ Հայաստանից գնացողները շառլ դը գոլեր ու ուինսթոն չերչիլներ են, կամ էլ գերռացիոնալ ու գերադեկվատ մարդիկ են։ Արտագաղթողների մի փոքր մասը խելոք սուսուփուս գիտնականներ են, կամ գիտնականիկներ են, մի քիչ ավել մասը միջին կլասի, մեծամասամբ քաղաքականապես պասիվ մասնագետներ են, ու մեծ մասը էլի քյառթուներ են, այսինքն հարաբերական իմաստով ես չեմ կարծում, որ Հայաստանում լուրջ քաղաքական որակ է փոխվում արտագաղթի պատճառով, որովհետև քաղաքական դվիժենին մեկ է քյառթուների ու զոռբաների ձեռին է։
Եթե սփյուռքի քյառթու մասսան գա լցվի Հայաստան, ավելի վատ ա լինելու, դուք պիտի փառք տաք աստծուն, որ ոմանք արտագաղթել են, ասածս ինչ է՝ միշտ բացասականը մի տեսեք, դրականը տեսեք նաև։
Մյուս կողմից էլ, էլի գալիս ենք սեփական պատասխանատվությունը մեկ ուրիշի վրա բարդելուն, կամ էլ հիպոթետիկ պատճառահետևանքային կապեր ստեղծելուն։
Հայաստանի արմատական պրոբլեմը արտագաղթը չի կարճ ասած, արտագաղթը կողմնակի էֆեկտ ա ընդամենը: Հայաստանի հարցեր լուծող միջուկը հենց մնացող ժողովուրդն ա։
Գրածիդ նախորդ գրառման մեջ արդեն պատասխանել եմ:
10 մարդու մեջ հոգևոր մեծ ուժ ունեցող ու երկրի ընդհանուր վիճակը փոխակերպելու ունակ մարդու ձևավորման հավանականությունը ավելի փոքր ա, քան 100 մարդու մեջ: Ոնց կարելի ա էդ պարզ բանը չտեսնել ախր:
Մնացողները գիտե՞ս ովքեր են, մի փոոոոքր մասը նրանք, ովքեր գիտակցում են հայրենիք ունենալու ու էդ հայրենիքին ծառայելու կարևորությունը ու հիմնական մասը նրանք, ովքեր չեն կարա գնան, որտև հնարավորություն չունեն: Միջին վիճակագրական հնարավորություն ունեցողը չի կարա ցածր լինի միջին վիճակագրական հնարավորություն չունեցողից:
Գրածիդ նախորդ գրառման մեջ արդեն պատասխանել եմ:
Մնացողները գիտե՞ս ովքեր են, մի փոոոոքր մասը նրանք, ովքեր գիտակցում են հայրենիք ունենալու ու էդ հայրենիքին ծառայելու կարևորությունը ու հիմնական մասը նրանք, ովքեր չեն կարա գնան, որտև հնարավորություն չունեն: Միջին վիճակագրական հնարավորություն ունեցողը չի կարա ցածր լինի միջին վիճակագրական հնարավորություն չունեցողից:
Դու ու էլի շատերը ճոռոմացնում եք մնացողների ու գնացողների «գիտակցությունն» ու մոտիվացիաները։ Իրականությունն այն է, որ ոչ գնացողներն էն «հայրենիքը լքելու» հատուկ նպատակով գնում, ոչ էլ մնացողներն են «հայրենիքը փրկելու» հատուկ նպատակով մնում։ Երկու խմբերն էլ իրենց նեղանձնական դարդերով են։
«Հայրենիքին ծառայելը» սովետից մնացած բուլշիթ ա։ Պետության որակի վրա տենց ամպագոռգոռ լոզունգները չեն ազդում, այլ ազդում են քաղաքացիների վերաբերմունքն ու մոտեցումը իրենց առօրեական խնդիրներին ու մանրումեծ հարցերին։ Կարճ ասած՝ պրոբլեմները առողջ գնահատելու ու ադեկվատ լուծումներ տալու կարողությունները։ Իմ կարծիքով, դրանք թե միջին վիճակագրական մնացող, թե միջին վիճակագրական գնացող հայերի մոտ նույնն են։
StrangeLittleGirl
23.06.2023, 21:40
Մնալը դիֆոլթ վիճակ ա, ակտիվ գործողություն ու քայլեր, մտածել, ծանրութեթև անել չի պահանջում։ Մարդկանց շատ ավելի մեծ մասը միշտ մնում են։
Գնալը գործողություն ա, քայլ ա։ Համեմատաբար փոքր թվով մարդիկ են էդ գործողությանը դիմում։
Հետ գալն էլ ա գործողություն ու քայլ։ Շատ ավելի փոքր թվով են դիմում էդ գործողությանը։
Բայց հա, էս վերջին երկուսը նեղ անձնական որոշման արդյունք ա հիմնականում, ոչ ոք վեհ գաղափարներից դրդված չի գնում կամ վերադառնում։
...
Գնալը գործողություն ա, քայլ ա։ Համեմատաբար փոքր թվով մարդիկ են էդ գործողությանը դիմում։
...
Ավելացնեմ, որ էդ քայլն ու գործողությունը միշտ չի որ պայծառ ու ձգտող մարդիկ են անում, անում են նաև ընտրությունները կեղծող տասովշիկները, երկրի ռեսուրսները թալանած վաշխառուների լակոտները, ամենատարբեր ավանտյուրիստներ, սրիկաներ, ավազակներ, պորտաբույծներ, դիսիդենտներ, քմահաճներ և այլն…
Այսինքն դնել ու բոլոր արտագաղթողներին սարքել որպես պոտենցիալ երկրին օգուտ տվող մարդիկ, իմ կարծիքով ողջամիտ չի:
Ու առհասարակ միգրացիան որպես Հայաստանի լուրջ պրոբլեմ առաջ քաշելը իմ կարծիքով անիմաստ է ու անպտուղ:
Պետք է հաշվի առնել, որ մարդկանց վերաբերմունքն էլ կարող է արտագաղթի պատճառներից մեկը լինել, ասենք չափից շատ հայրենասիրական ճոռոմաբանություններն ու եղած խնդիրները լուծելու տեղը իրար գլուխ հարթուկելը ինձ հերիք է, որ զահլես գնա, արտագաղթեմ :))
Մնալը դիֆոլթ վիճակ ա, ակտիվ գործողություն ու քայլեր, մտածել, ծանրութեթև անել չի պահանջում։ Մարդկանց շատ ավելի մեծ մասը միշտ մնում են։
Մնալ ենթադրում ա, էն բոլոր խնդիրներին ինչ պետությունդ առճակատվել ա, անձնապես առճակատվել, ամեն օր մտածել, թե դրանք լուծելու ինչ ճանապարհներ կան, նրանաք որ արագ լուծելի են, լուծել ու տենց մի հարյուր բան։ Էդ ո՞նց ա որ ոչ մի գործողություն ու ակտիվ քայլեր չի պահանջում?
Ու մի բան էլ ասեմ։
Չգիտեմ, թե որտեղից է էս սարսափ-պրոպագանդան գալիս, թե Հայաստանը դեմոգրաֆիայի լուրջ խնդիր ունի։
Օրինակ նայենք մերձբալթյան երկրները՝ ընդարձա՜կ, հա՜րթ, կանա՜չ, Էստոնիան՝ 1.3 միլիոն են 45 հազար քառակուսու վրա, լատվիացիք՝ 1.9 միլիոն են 65 հազար քառակուսու վրա, լիտվացիք՝ 2.8 միլիոն են էլի 65 հազար քառակուսու վրա։ Տեսնես ինչի՞ են էս երկրները հանգիստ իրենց համար լռված, Հայաստանը հիսթերիայի մեջ ա։
Երևանում ասեղ գցելու ու շարժվելու տեղ չկա անտերը, բայց գյուղերը դատարկ են, խի՞։ Արտագաղթողները ստացվում է գյուղացիներն ե՞ն։
Կամ, արտագաղթողները պիտի հետ գան, ու Հայաստանի գյուղերում ապրեն ու գյուղտնտեսությունը զարգացնե՞ն, թե՞ լցնեն առանց էլ էլ լցված Երևանը։
Իսկապես կարիք կա՞։
Էդ արտագաղթողները որ չգնային, մնալու էին ու մարզերի ինֆրաստրուկտուրաները զարգացնեի՞ն, իյա, իրո՞ք։
Ու ճիշտ չի համեմատվել մուսուլմանական երկրների հետ, բայց եթե շատ եք ուզում, ապա պիտի կրոնափոխ լինեք, բազմակնություն ընդունեք, նոր համեմատվեք։
Կարճ ասած՝ Հայաստանը դեմոգրաֆիայի լուրջ խնդիր չունի, ուրիշ տեղ ա պրոբլեմը՝ գեներ, անճարություն, սխալ սնունդ, դանդալոշ ապրելակերպ ու մշակույթ, սրանցից բխող՝ ինքնաքննադատության ու կառուցողական մտածելակերպի բացակայություն։
StrangeLittleGirl
23.06.2023, 23:58
Մնալ ենթադրում ա, էն բոլոր խնդիրներին ինչ պետությունդ առճակատվել ա, անձնապես առճակատվել, ամեն օր մտածել, թե դրանք լուծելու ինչ ճանապարհներ կան, նրանաք որ արագ լուծելի են, լուծել ու տենց մի հարյուր բան։ Էդ ո՞նց ա որ ոչ մի գործողություն ու ակտիվ քայլեր չի պահանջում?
Արցախը կես տարի բլոկադայի մեջ ա, մի շաբաթից ավել սնունդ ու դեղեր չեն մտնում, էսօր Ադրբեջանը բետոնից պատ սկսեց կառուցել։ Ու՞ր ա կոնկրետ քայլ կամ գործողություն։ Իհարկե, կան փոքրաթիվ մարդիկ, որոնք ինչ-որ բաներ անում են, էդ թվում՝ մեն-մենակ բողոքի ակցիաներ, բայց դա մնալուց բխող գործողություն չի, այլ մնացողների մի փոքր մաս, որը կոնկրետ գործողություն ա անում, բայց դա գնալ-մնալու հետ ընդհանրապես կապ չունի։
Մնալ ընդամենը նշանակում ա մնալ էնտեղ, որտեղ ճակատագիրը քեզ բաժին ա հանել։ Դրա մեջ լավ ու վատ բան չկա, բայց դա դիֆոլթն ա, իսկ գնալը ջանք ա պահանջում, ընդ որում՝ ջանքը կարա լինի թե՜ լեզու սովորել, լավ սովորել, մասնագետ լինել, թե՜ ավանծյուրիստ լինել ու զանազան ստեր դասավորել, խաբել-գցել, թե՜ ուղղակի հանդիպել օտարերկրացու/օտար երկրում բնակվողի, սիրահարվել, ամուսնանալ, թե՜ լինել որոշակի կրոնական կամ սեռական փոքրամասնության ներկայացուցիչ, թե՜ լիքը ուրիշ բաներ։ Բայց ենթադրում ա կոնկրետ քայլեր ձեռնարկել, գնալն օդից չի ընկնում։
Արցախը կես տարի բլոկադայի մեջ ա, մի շաբաթից ավել սնունդ ու դեղեր չեն մտնում, էսօր Ադրբեջանը բետոնից պատ սկսեց կառուցել։ Ու՞ր ա կոնկրետ քայլ կամ գործողություն։ Իհարկե, կան փոքրաթիվ մարդիկ, որոնք ինչ-որ բաներ անում են, էդ թվում՝ մեն-մենակ բողոքի ակցիաներ, բայց դա մնալուց բխող գործողություն չի, այլ մնացողների մի փոքր մաս, որը կոնկրետ գործողություն ա անում, բայց դա գնալ-մնալու հետ ընդհանրապես կապ չունի։
Ինչի ես դու մնալուց բխող գործողություն փնտրում։ Իսկ ցանկացած գործողությունը ինչ ստեղ կատարվում ա, հենց "մնացած" մարդիկ են անում։ Մնալը անհրաժեշտ պայման ա, դու էլի ֆռցնում ես, ասում հլը ընդե նայի ինքան մարդ կա որ մնացել ա, էշությամբ ա զբաղված, խի ենք վապշե դա քննարկում։ Ես ասում եմ, պետք ա մնալ ու էշությամբ չզբաղվել։ Ու հենց էդ փոքրաթիվ մարդկանց հետ ա պետք համեմատվել, ոչ թե մնացածի։
Թե չէ են ա կարամ ասեմ, այ ախպեր խի եմ էս անում էն անում, 99.99%-ից շատ ավելի բան եմ արել, թող հլը մի հատ իրանք հասնեն ինձ նոր ես էլի կանեմ։ Էդ ինչ որ անհասկանալի տրամաբանություն ա։ Եթե խնդիրը դրված ա մաքսիմալ օգտակար լինել, կարևոր չի թե մնացածը ինչ են անում, կարևոր ա թե դու ինչ ես անում։ Հիմա ոչ մեկ չի ասում, որ դա հաստատ բերելու ա լավ բանի, բայց դա չանելը, հաստատ լավ բանի չի բերելու։
StrangeLittleGirl
24.06.2023, 00:34
Ինչի ես դու մնալուց բխող գործողություն փնտրում։ Իսկ ցանկացած գործողությունը ինչ ստեղ կատարվում ա, հենց "մնացած" մարդիկ են անում։ Մնալը անհրաժեշտ պայման ա, դու էլի ֆռցնում ես, ասում հլը ընդե նայի ինքան մարդ կա որ մնացել ա, էշությամբ ա զբաղված, խի ենք վապշե դա քննարկում։ Ես ասում եմ, պետք ա մնալ ու էշությամբ չզբաղվել։ Ու հենց էդ փոքրաթիվ մարդկանց հետ ա պետք համեմատվել, ոչ թե մնացածի։
Թե չէ են ա կարամ ասեմ, այ ախպեր խի եմ էս անում էն անում, 99.99%-ից շատ ավելի բան եմ արել, թող հլը մի հատ իրանք հասնեն ինձ նոր ես էլի կանեմ։ Էդ ինչ որ անհասկանալի տրամաբանություն ա։ Եթե խնդիրը դրված ա մաքսիմալ օգտակար լինել, կարևոր չի թե մնացածը ինչ են անում, կարևոր ա թե դու ինչ ես անում։ Հիմա ոչ մեկ չի ասում, որ դա հաստատ բերելու ա լավ բանի, բայց դա չանելը, հաստատ լավ բանի չի բերելու։
Չեմ ֆռցնում, ասում եմ, որ մնալն ինքն իրանով հերոսություն չի, որոշում չի, գործողություն չի, այլ պասիվ, դիֆոլթ վիճակ։ Իհարկե մնացողների մի փոքր տոկոս գործողություն անում են, բայց մեծ մասը չեն անում, որովհետև մեծ մասը պասիվ, դիֆոլթ վիճակում են, ինչպես և ցանկացած հասարակության մեծ մաս ա։
StrangeLittleGirl
24.06.2023, 00:39
Ու մի բան էլ ասեմ։
Չգիտեմ, թե որտեղից է էս սարսափ-պրոպագանդան գալիս, թե Հայաստանը դեմոգրաֆիայի լուրջ խնդիր ունի։
Օրինակ նայենք մերձբալթյան երկրները՝ ընդարձա՜կ, հա՜րթ, կանա՜չ, Էստոնիան՝ 1.3 միլիոն են 45 հազար քառակուսու վրա, լատվիացիք՝ 1.9 միլիոն են 65 հազար քառակուսու վրա, լիտվացիք՝ 2.8 միլիոն են էլի 65 հազար քառակուսու վրա։ Տեսնես ինչի՞ են էս երկրները հանգիստ իրենց համար լռված, Հայաստանը հիսթերիայի մեջ ա։
Երևանում ասեղ գցելու ու շարժվելու տեղ չկա անտերը, բայց գյուղերը դատարկ են, խի՞։ Արտագաղթողները ստացվում է գյուղացիներն ե՞ն։
Կամ, արտագաղթողները պիտի հետ գան, ու Հայաստանի գյուղերում ապրեն ու գյուղտնտեսությունը զարգացնե՞ն, թե՞ լցնեն առանց էլ էլ լցված Երևանը։
Իսկապես կարիք կա՞։
Էդ արտագաղթողները որ չգնային, մնալու էին ու մարզերի ինֆրաստրուկտուրաները զարգացնեի՞ն, իյա, իրո՞ք։
Ու ճիշտ չի համեմատվել մուսուլմանական երկրների հետ, բայց եթե շատ եք ուզում, ապա պիտի կրոնափոխ լինեք, բազմակնություն ընդունեք, նոր համեմատվեք։
Կարճ ասած՝ Հայաստանը դեմոգրաֆիայի լուրջ խնդիր չունի, ուրիշ տեղ ա պրոբլեմը՝ գեներ, անճարություն, սխալ սնունդ, դանդալոշ ապրելակերպ ու մշակույթ, սրանցից բխող՝ ինքնաքննադատության ու կառուցողական մտածելակերպի բացակայություն։
Հա, ընդհանրապես հետաքրքիր ֆենոմեն ա, երբ մարզերից Երևան տեղափոխված մարդիկ արտագաղթողների վրա մաղձ են թափում։
Ուլուանա
27.06.2023, 16:20
2005 թիվ, Նոյեմբեր, Երևան:
14 տարեկան եմ:
Ակումբի ստեղծմանը հլը դեռ կես տարի կա:
Անահիտ (Uluana), lightsonshore (Բյուր), Արտակ (Chuk), Արթուր (Artgeo), Վահե (Poet), Բայանդուր (SongofFall) և այլոք …
Ճանաչում էինք իրար ուրիշ ֆորումից:
Ես ամաչում էի ու ոչինչ չէի խոսում:
Սաղին հրավիրել էի «տատիկիս թատրոն»(Պատանի Հանդիսատես)՝ Հրեշը Լուսնի Վրա-ն նայելու:
Ձյուն էր գալիս …
Արթուրի-ի sony ericsson 910 -ի լույսն եմ հիշում՝ մթության մեջ, փողոցում, ներկայացումից հետո:
բջջայինները նոր-նոր էին գալիս Հայաստան: Քչերն էին կարողանում թույլ տալ իրանց:
2 ամսից 15 ամյակս ա: Մեծանում եմ …
Չափահաս դառնալուս մնաց 3 տարի: Ի՞նչ եմ անելու հետո՝ անհայտ ա …
Կարևորը՝ դեմը Նոր Տարի ա, դրսում հեքիաթային ձյուն ա, ես էլ ինձ կարևոր եմ զգում. սաղին հրավիրել եմ թատրոն:
Ա՜խ, նոստալգիա... :love
Էդ օրը Surprise ֆորումի իմ առաջին հանդիպումն էր: Դե, ես շատերից ավելի ուշ էի գրանցվել էնտեղ: Մինչև էդ Vision-ից Չուկին ու Արտգեոյին գիտեի, PoeT-ին էլ վիրտուալ: Հետաքրքիր ա, որ ներկայացումը բացարձակապես չի տպավորվել մեջս, մենակ մարդկանց հետ շփումն ա տպավորվել: Իսկ դու տակավին մանչուկ էիր, ինչ խոսք :)): Մեկ էլ հիշում եմ, որ ես, Չուկն ու Արտգեոն թատրոնի դիմաց կանգնած սպասում էինք, որ հավաքվեին մյուս ֆորումցիները, ով գալիս էր, պոճուր էր, սկզբում մտածում էինք` էս ինչ մանկապարտեզ ենք ընկել, կարո՞ղ ա` արժե ցվրվել, քանի շատ մարդ չի եկել: :D Բայց լավ ա` չգնացինք, պարզվեց` մանկապարտեզը հեչ էլ վատիկը չէր :D: Մեկ էլ հիշում եմ, որ էդ հանդիպումից հետո ֆորումում բոլորս իրար մասին առաջին տպավորությունները գրեցինք: Ահագին հետաքրքիր, խառըխշտիկ ու բազմազան տպավորություններ կային: :)))
Յոհաննես
30.06.2023, 16:10
Գեա ջան, տղա՞ ես, թե՞ աղջիկ
Յոհան ջան, ոնց անենք, որ դու էս մի բանը սովորես, որ անձնական օրագրերում չեն զրուցում․ դրա համար էս թեման կա։
Գեա ջան, տղա՞ ես, թե՞ աղջիկ
բարձր ձայնով ծիծաղում եմ։
Գեան Երկրի արգասաբեր աստվածուհին է, որից նաև ծնվել է Կետոն (https://hy.wikipedia.org/wiki/%D4%BF%D5%A5%D5%BF%D5%B8)՝ կետոգենիկ դիետայի աստվածությունը։ Ասածս ինչ ա՝ կառնիվոր արեք, Աթենաս-Պալլասի արև։
մարդ եղած վախտ
03.07.2023, 12:12
Ակտիվներն ինձ չեն սիրում (վանում եմ՝ երկու մագնիսի նույն բևեռներն իրար մոտիկացնելու պես) … իրանք իմ մեջ պասիվ չեն տեսնում, որ ես իրանց քաշեմ …
ինձ թվում ա՝ եթե ես տղա լինեի (էլի հաստատ բի կլինեի) ու մի ենթադրաբար ակտիվ գար ասեր՝ ինչ կուզի իրա հետ անեմ, ոգևորությունից ուշքս կգնար... ու դե ուրիշ հետաքրքիր բաներ
ինձ թվում ա՝ եթե ես տղա լինեի (էլի հաստատ բի կլինեի) ու մի ենթադրաբար ակտիվ գար ասեր՝ ինչ կուզի իրա հետ անեմ, ոգևորությունից ուշքս կգնար... ու դե ուրիշ հետաքրքիր բաներ
Երանի քեզ, որ բի ես :))
Ջեքփոթ ես խփել էս կյանքում:
Երանի քեզ, որ բի ես :))
Ջեքփոթ ես խփել էս կյանքում:
Ասեքսուալներն են ջեքփոթ խփել, խախանդ ապրում են անդրամա ։դ
Ասեքսուալներն են ջեքփոթ խփել, խախանդ ապրում են անդրամա ։դ
Սրա հետ կապված մի բան հիշեցի :))
Կոլեգաներիցս մեկը ակվարիում էր առել, մեջը՝ մի արու ձուկ։
Ասում էինք՝ բա մե՞ղք չի էդ ձուկը, մի ընկեր-ընկերուհի բեր, մենակ չլինի։
Տեղյակ չեմ, թե դա կոնկրետ ինչ ձուկ էր, բայց կոլեգայիս ասելով՝ խորհուրդ էին տվել, որ մենակ լինի՝ առանց սեռական զուգընկերոջ, որովհետև դա կարճացնելու էր իր կյանքը։
Թե բա՝ էդ սիրախաղերի ու սեռական ջանքերի սթրեսից երկար կյանք չի ունենա։
Հետևությունները՝ ձեզ :))
One_Way_Ticket
10.07.2023, 19:58
Չգիտեմ՝ ով ոնց, ես չէի ուզի ասեքսուալ լինել։
Չգիտեմ՝ ով ոնց, ես չէի ուզի ասեքսուալ լինել։
Ասեքսուալ լինել չուզենալլը բնական է նրանց համար, ովքեր սեռական պահանջներ ունեն ու սեռական փորձ, ասել է թե՝ հեչ ասեքսուալ չեն, ու պատկերացնում են՝ ինչից էին զրկվելու։
Բայց եթե նայենք ասեքսուալի հայացքով՝ չես կարող կարոտել էն, ինչը չես ունեցել ու չես կարող ուզենալ մի բան, ինչի պահանջն անգամ զգացած չկաս։
Լրիվ օքեյ կյանք՝ լիքը գլխացավանքից հեռու :))
Յոհաննես
10.07.2023, 20:22
Ասեքսուալ լինել չուզենալլը բնական է նրանց համար, ովքեր սեռական պահանջներ ունեն ու սեռական փորձ, ասել է թե՝ հեչ ասեքսուալ չեն, ու պատկերացնում են՝ ինչից էին զրկվելու։
Բայց եթե նայենք ասեքսուալի հայացքով՝ չես կարող կարոտել էն, ինչը չես ունեցել ու չես կարող ուզենալ մի բան, ինչի պահանջն անգամ զգացած չկաս։
Լրիվ օքեյ կյանք՝ լիքը գլխացավանքից հեռու :))
Մի խոսքով չծխող մարդա լռիվ
One_Way_Ticket
10.07.2023, 20:22
Ասեքսուալ լինել չուզենալլը բնական է նրանց համար, ովքեր սեռական պահանջներ ունեն ու սեռական փորձ, ասել է թե՝ հեչ ասեքսուալ չեն, ու պատկերացնում են՝ ինչից էին զրկվելու։
Բայց եթե նայենք ասեքսուալի հայացքով՝ չես կարող կարոտել էն, ինչը չես ունեցել ու չես կարող ուզենալ մի բան, ինչի պահանջն անգամ զգացած չկաս։
Լրիվ օքեյ կյանք՝ լիքը գլխացավանքից հեռու :))
Հա էլի, եթե համեմատենք ծխելու հետ ու ենթադրենք, որ լրիվ անվնաս բան է, ես մեկ է չէի ուզի ծխել (երբեք չեմ ծխել)։ Ինքնաթիռով մի տեղ թռնելիս պիտի դիմանաս, պիտի փող ծախսես, և այլն։ Բայց ծխողները երևի հաճույքով շարունակեին ծխել ու չպատկերացնեին կյանքը առանց դրա։
մարդ եղած վախտ
10.07.2023, 23:44
Աչքիս ճիշտը իրոք ասեքսուալությունն ա :blin
Դեռ լավ ա սեռական կյանքը հաճույքից բացի էլի լիքը ֆունկցիաներ ունի, թե չէ կարելի էր լրիվ բրախել :/
Կյանքում սեքսից ու սեռական կյանքից բացի լիքը այլ հաճելի զբաղմունքներ կան։ Օրինակ՝ քա․․․ էհ․․․ օրինակ՝ բնության մեջ մերկ քարշ գալն ու փիլիսոփայելը, կամ ասենք էրոտիկ կերպարվեստով զբաղվելը։
Էս զրույցն ինձ հիշեցրեց Միշել Ուելբեքի "Կղզու հնարավորություն" ("The possibility of an island") աղմուկ հանած վեպը, որը շատ հեռավոր մի ապագայի մասին է, ուր մարդիկ փոխարինված են իրենց կլոններով (չհաշված մարդ մնացած հատուկենտ ցեղախմբերի, որոնք թափառում էին կլոնային գերիշխող հասարակության փակ հաստատություններից դուրս, և որոնց կլոններն անվանում էին վայրենիներ)։
Ընդ որում ամեն մի պրոտոտիպային մարդու հաջորդել են կլոնների հաջորդական շարք՝ մեկը մյուսի հանդեպ ավելի կատարելագործված, որն արվում էր այսպես․ հերթական կլոնը ուսումնասիրում էր նախորդ կլոնի կյանքը (կլոններն օրագիր են պահում իրենց կյանքի ընթացքում) և ստեղծում իրեն հաջորդող կլոնին՝ ավելի կատարելագործված՝ տվյալ պրոտոտիպային մարդու կլոնաշարքում։ Կատարելագործման չափանիշը երջանկության հասնելու ձգտումն էր․ հերթական կլոնը փորձում է հասկանալ, թե նախորդ կլոնն ինչու երջանիկ չէր, ինչն էր խանգարում, և վերացնում էր այդ խանգարող գործոնը (ինչ-որ մի կամ մի քանի մարդկային կամ կլոնամարդկային հատկություն, որը խանգարում էր երջանիկ լինել)։
Գիրքը սկսվում է նրանով, որ հերթական կլոնը հանկարծ որոշում է ուսումնասիրել իր նախատիպ մարդու օրագիրը՝ հասկանալու համար, թե ինչն էր սխալ այդ մարդու կյանքում և թե ինչու, այդ սխալները վերացնելով, հերթական կլոնները, այնուամենայնիվ, ավելի երջանիկ չէին ստացվում։ Ապա գիրքը մեզ տանում է նախատիպ մարդու կյանքի միջով՝ հետևելով իր օրագրին, որից բացահայտում ենք, որ մարդու երջանկությանը, ըստ էության, խանգարում է մարդու հենց սեքսուալությունը, ավելի ճիշտ՝ դրա հետևանքները, օրինակ՝ ցանկությունների անբավարարվածությունը, մերժվելը, մրցակցությունը, տարիքի հետ գրավչության կորուստն ու ինքնագնահատականի անկումը և այլն։ Այդ ամենից եզրակացրել էին, որ ի վերջո մարդու ապերջանկության ուղղակի կամ անուղղակի պատճառը միմիայն մարդուս սեքսուալությունն է, և լուծելու համար այդ հարցը՝ փոխարինել էին մարդուն իր ասեքսուալ կլոնով, այսինքն՝ ամեն ինչ նույնն էր, տվյալ նույն մարդն էր, միայն ասեքսուալ։ Ու դրանով հանդերձ, ասեքսուալ կլոնը նորից երջանիկ չէր, և հաջորդող կլոններին փորձում էին հասկանալ, թե ինչու, մինչև որ գրքի հերոս հերթական կլոնը, ուսումնասիրելով նախատիպ մարդու օրագիրը, սկսում է "կարոտել" սեքսուալության զգացումը, ավելի ճիշտ՝ փորձում էր հասկանալ այն, ինչն ինքը չունի, ինչից եզրակացնում ես, որ երջանկությունը երևի ոչ այնքան երջանկությանը խանգարող բաների բացակայության մեջ է, այլ երջանկություն պարգևող բաների առկայության մեջ։
Ուլուանա
20.07.2023, 14:32
Վերջին ընկերուհիս ինձ սովորացրեց ժպտալ․․․ բառիս բուն իմաստով։ Էդ մոտավորապես սենց ստացվեց։ Մի օր դինջ նստած էինք, իրան նայեցի, ժպտացի։
֊ փաստորեն դու կարում ես ժպտաս ֊ ասեց։
֊ հա բա ի՞նչ։
֊ բա ինչի՞ նկարվելուց չես ժպտում։
֊ ո՞նց չեմ ժպտում։
֊ հա, չգիտեմ ինչ ես անում բերանիդ հետ, բայց էդ ժպիտ չի։
֊ ը՞․․․
֊ հլը ժպտա։
Մի հատ “լ”ավ ժպտացի։
֊ հա․․ հա․․․ հենց տենց ես անում։ Բերանդ չգիտեմ ոնց ձգում ես․․․
Ավելի “լ”ավ ժպտացի։
֊ չէ, չէ։ Հլը մի ժպտա։
Լրջացա։
֊ հիմա բերանիդ ծայրերը բարձրացրու վերև։
֊ ը՞։
Էդ ո՞ր մկաններն էին, լավ չէի էլ պատկերացնում։
Հետո մի քանի անգամ հայելու դիմաց փորձեցի։ Սկսեցի զգալ, թե որ մկաններն են բերանի ծայրերը բարձրացնում, մի քիչ անվստահ, դողդողալով սկսեցի ձգել էդ մկանները․․․ հա էլի, երբեմն բարձրանում էին եզրերը, դեմքիս արտահայտությունը փոխվում էր։
Նկարներիցս նայեցի, ու իսկապես, ոչ մի տեղ նորմալ, ուրախ չէի ժպտում, ժպիտներիցս դրական էներգիա չէին արտահայտում, այլ լարվածություն։ Ընկերուհիս, հակառակը, անկախ տրամադրությունից, եղանակից, օրվա ժամից, որ պահին կամերան միացնեի, շողշողուն ժպիտ էր հայտնվում դեմքին։ Ինքը մի երկու բան գիտեր ժպտալու մասին։
Ո՞նց ա հնարավոր, որ մարդ չիմանա ժպտալ։
Հետո մի օր մեր գերդաստանի մի նկար հայտնվեց ձեռքիս տակ հեռավոր 90-ականներից` լիքը ճիժ ու պիժով, ու 2֊ից 70 տարեկան բոլորի դեմքից էգնահող էր կաթում։ Սաղ ընկավ տեղը։ Դեռ մեկ֊մեկ ուրախ ժպտալուց խղճի խայթ եմ ունենում, թե ոնց եմ տենց հեշտ ուրանում ինձ էդքան հարազատ հայրենական սգավորությունը։
Ես էլ եմ շատ ուշ սովորել ժպտալ, բայց իմն առնվազն անմիջական ընտանիքիցս չի գալիս, կարծում եմ. մամաս էլ, քույրս ու եղբայրս էլ նորմալ ժպտում են: Ավելի ճիշտ` քույրս փոքր ժամանակ չէր ժպտում, բայց պատանեկության տարիքից սկսել ա ժպտալ ու դրանից հետո միշտ շատ լավ ժպտացել ա: ))) Իսկ ես ահագին ուշ եմ սովորել: Նախ ահագին ուշ եմ լիովին գիտակցել, որ ես ժպտալ չգիտեմ, ու նույնիսկ երբ ինձ թվացել ա, թե ժպտում եմ, ուղղակի ինչ-որ լարված, պարտադրված ծամածռություն եմ սարքել բերանովս, որը ջերմություն ու պայծառություն չէր արտահայտում, բնականաբար: Օրինակ, շատ դեպքերում, երբ համոզված եմ եղել, որ ժպտում եմ, մեկ էլ ինչ-որ մեկն ասել ա` ինչի՞ ես տենց դժգոհ/մռայլ, տխուր: Ու հետո տարիներ շարունակ փորձել եմ ժպտալ սովորել, բայց շատ ուշ ու շատ դժվարությամբ ա հաջողվել: Չնայած հիմա էլ ընդունված նորմայից երևի քիչ եմ ժպտում ու ոչ միշտ բավականաչափ լայն, բայց դե, ոչինչ, գոհ եմ, ինձ էսքանն էլ ա հերիք :)):
Սա էլ էդ 3 տարուց ևս 3 տարի անց ա։:))
Ես վախենում էլ եմ արդեն::)) Վախենում եմ նայել հիմա, թե քանի էջ ա պետք հետ գնալ ու գտնել իմ դիտած ամենավերջին թեման։ 6 տարվա վաղեմությա՞ն թեմաներ։ ԵՒ ու՞մ ա իմ կարդալը պետք լինելու հիմա։ Նույնիսկ ինձ պետք չի լինի, կնայեմ թե որտեղ էի հասել ու էլի կողքի կդնեմ, չեմ կարդա։ Ժամանակների փոխվելու հետ ես պիտի դեպի անցյալ գնա՞մ։
Բացթողումները և տխուր են և ժամանակի ընթացքում դառնում են նորմալ։
Օրագրերը։:roll Ամենասիրածս բաժինն էր (իսկ էս վերջինը ամենասիրածս ակումբային սմայլիկը) ու հիմա իմ մոտ էլ են հատորներով կուտակված էնպես, ոնց Սամն էր կարդում։:))
Իմ հետ ամեն ինչ նորմալ ա ու լավ։ Նույնն էլ ձեզ, բոլորիդ եմ մաղթում։:hi
Ուրախ եմ, որ լավ ես:
Մեր հարցազրույցը հիշեցի :love
Լավ եղիր ու գրիր եթե ուզում ես՝ առանց ակնհայտ «շնորհակալություններ» ու «վարկանիշներ» սպասելու:
Մարդիկս բոլորս էլ բոլորովս հետաքրքրված ենք, բայց երբեմն էգո-ից ելնելով՝ ոչ միշտ ենք արձագանքում սրան-նրան:
Կարևորը՝ ակումբը կա, որը հրաշալի մի հոգեթերապիայի բանալի ա: Գրել … գրել, ասածդ ասել՝ ով կկարդա, կկարդա, կարձագանքի՝ կարձագանքի:
Ակումբը ինչպես և իմ սեփականությունն ա, էնպես էլ քո ու մյուսների՝ ինդիվիդուալ կերպով:
Լավ եղի:
մարդ եղած վախտ
20.07.2023, 19:36
Ես էլ եմ շատ ուշ սովորել ժպտալ, բայց իմն առնվազն անմիջական ընտանիքիցս չի գալիս, կարծում եմ. մամաս էլ, քույրս ու եղբայրս էլ նորմալ ժպտում են: Ավելի ճիշտ` քույրս փոքր ժամանակ չէր ժպտում, բայց պատանեկության տարիքից սկսել ա ժպտալ ու դրանից հետո միշտ շատ լավ ժպտացել ա: ))) Իսկ ես ահագին ուշ եմ սովորել: Նախ ահագին ուշ եմ լիովին գիտակցել, որ ես ժպտալ չգիտեմ, ու նույնիսկ երբ ինձ թվացել ա, թե ժպտում եմ, ուղղակի ինչ-որ լարված, պարտադրված ծամածռություն եմ սարքել բերանովս, որը ջերմություն ու պայծառություն չէր արտահայտում, բնականաբար: Օրինակ, շատ դեպքերում, երբ համոզված եմ եղել, որ ժպտում եմ, մեկ էլ ինչ-որ մեկն ասել ա` ինչի՞ ես տենց դժգոհ/մռայլ, տխուր: Ու հետո տարիներ շարունակ փորձել եմ ժպտալ սովորել, բայց շատ ուշ ու շատ դժվարությամբ ա հաջողվել: Չնայած հիմա էլ ընդունված նորմայից երևի քիչ եմ ժպտում ու ոչ միշտ բավականաչափ լայն, բայց դե, ոչինչ, գոհ եմ, ինձ էսքանն էլ ա հերիք :)):
Թխի ։) ինձ ահագին զարմանալի էր, որ ժպտալն էլ ա ինչ֊որ բան, որ հնարավոր ա սովորել։ Իմ ժպիտն էլ դեռ ահագին աճելու տեղ ունի ։D
One_Way_Ticket
20.07.2023, 19:56
Ցիտելով ինձ ծանոթ մի պրոֆեսիոնալ դերասանի․
- Մի ժպտացեք ամերիկավարի՝ բերանով։ Ժպտացեք աչքերով, բերանը ինքնին կհետևի։
Ոնց հասկանամ, ես ճիշտ եմ ժպտում թե չէ :D
մարդ եղած վախտ
20.07.2023, 20:49
Ոնց հասկանամ, ես ճիշտ եմ ժպտում թե չէ :D
տես ժպիտդ ինչ ա արտահայտում․ եթե արտահայտում ա էն, ինչ կուզես՝ արտահայտի, ուրեմն ճիշտ ես ժպտում ։)
Էն, որ մսակերն ու բուսակերը նույն ճամբարից են։
Ես էլ նկատեցի էդ անոմալիան :))
Ուլուանա
22.07.2023, 08:20
Ես էլ նկատեցի էդ անոմալիան :))
:)) Իրականում էնքան էլ անոմալիա չի: Ես ու Վիշապը ռազմավարական առումով ահագին ընդհանուր մոտեցումներ ունենք, մեր տարակարծությունները մարտավարական մակարդակում են: Օրինակ, երկուսս էլ համարում ենք, որ մարդ ինքն ա պատասխանատու իր առողջության ու ընդհանրապես բարօրության համար, ու որ լիքը խնդիրներ հնարավոր ա ինքնուրույն լուծել առողջ ապրելակերպի, առողջ սննդակարգի միջոցով: Այ, թե որն ա առողջ սննդակարգը` ամեն մեկս մի ձևով ենք պատկերացնում` լինելով, կարելի ա ասել, բևեռայնորեն հակառակ սննդակարգերի հետևողներ :)): Բայց նույնիսկ սննդակարգի հարցում էլի որոշակի ընդհանուր մոտեցումներ, այնուամենայնիվ, ունենք, օրինակ` շաքարի, վերամշակված սննդի, շատակերության, անկանոն սնվելու ու վնասակար բաները «չափավոր» օգտագործելու հետ կապված:
Էն որ էս վերջերս ակումբում բժշկության մասին գրառումներ կարդալուց մտածում եմ՝ ինչ լավ կլիներ, որ բժշկությունն էնքան պարզ բան լիներ, ոնց մարդիկ մտածում են ու ափսոս որ տենց չի ։դ
Բժշկությունը ահագին պարզ բան էր, մինչև համաշխարհային բիզնես-էկոնոմիկայի մաս դառնալն ու շաքարի ու վերամշակված սննդի արդյունաբերության հետ համագործակցելը։
https://youtu.be/b2taSMx6394
Բժշկությունը ահագին պարզ բան էր, մինչև համաշխարհային բիզնես-էկոնոմիկայի մաս դառնալն ու շաքարի ու վերամշակված սննդի արդյունաբերության հետ համագործակցելը։
https://youtu.be/b2taSMx6394
Վիդեոն չի բացում, ես կասեի՝ ահագին պարզ բան էր, մինչև միլիոնավոր հոդվածները, հետազոտությունները, սխալների վրա սովորելն ու ամեն քայլի վրա լիքը մարդկանց կյանք վարի տալու շնորհիվ սկզբունքներ մշակելը (որը ցավոք դեռ շարունակվում ա)
Վիդեոն չի բացում, ես կասեի՝ ահագին պարզ բան էր, մինչև միլիոնավոր հոդվածները, հետազոտությունները, սխալների վրա սովորելն ու ամեն քայլի վրա լիքը մարդկանց կյանք վարի տալու շնորհիվ սկզբունքներ մշակելը (որը ցավոք դեռ շարունակվում ա)
Հիվանդությունները ըստ օրգանների, կամ ֆունկցիոնալ համակարգերի ստորաբաժանելն ու ըստ դրանց բժշկական մասնագիտացումները առանձնացնելը (ասենք գաստրոլոգ, ուրոլոգ, նեֆրոլոգ, սեքսապաթոլոգ) ժամանակակից բժշկության տխմարագույն կոնցեպտն ա, որից բխող բազմաթիվ նեղ-սպեցիֆիկ հետազոտությունները բաց են թողնում ամբողջական պատկերն ու անտեսում լիքը էական պատճառահետևանքային կապեր, ու հենց դրանով էլ վարի տալիս կյանքեր ու մատնվում անհաջողության։ Ժամանակին, Հիպոկրատն իր հոլիստիկ փիլիսոփայությամբ շատ ավելի խելոք էր։
Հիվանդությունները ըստ օրգանների, կամ ֆունկցիոնալ համակարգերի ստորաբաժանելն ու ըստ դրանց բժշկական մասնագիտացումները առանձնացնելը (ասենք գաստրոլոգ, ուրոլոգ, նեֆրոլոգ, սեքսապաթոլոգ) ժամանակակից բժշկության տխմարագույն կոնցեպտն ա, որից բխող բազմաթիվ նեղ-սպեցիֆիկ հետազոտությունները բաց են թողնում ամբողջական պատկերն ու անտեսում լիքը էական պատճառահետևանքային կապեր, ու հենց դրանով էլ վարի տալիս կյանքեր ու մատնվում անհաջողության։ Ժամանակին, Հիպոկրատն իր հոլիստիկ փիլիսոփայությամբ շատ ավելի խելոք էր։
Մարդը մեր իմացած ամենաբարդ համակարգերից մեկն ա, եթե ոչ հենց ամենաբարդը, անհնար ա մի հոգու համար էդ սաղ պատկերացնել, դրա համար հետազոտությունը կատարվում ա փուլերով (պասերով՝ հայերեն ասած ։դ)
Մենք դաժե կակոյ նիբուձ սոցիալական ցանցերն արդեն էնքան բարդ ենք սարքում, որ տարբեր մասերի համար տարբեր մասնագետներ են պետք։ Ու եթե էստեղ գոնե երբեմն հնարավոր ա, որ մի հոգին իդեալական սաղ պատկերացնի՝ բժշկության մեջ էդ տեսականորեն էլ հնարավոր չի։
Էդ կոնցեպտը տխմարություն չի, եթե ճիշտ օգտագործվի։ Ո՞վ ա ասում, որ աչքաբանը մենակ կոնկրետ աչքից պիտի հարցեր տա, անցնի առաջ։ Ոչ մի նորմալ գայդի/գրքի մեջ տենց չի գրված, բժշկությունն էդ չի, ուղղակի մարդիկ են սխալ օգտագործում։
Մի հոգու համար մի քանի օրգանի տարբեր հիվանդություններից գլուխ հանել անհնար ա, երբ մակերեսային ինֆորմացիայից մի քիչ խորանում ես։
Մասնագիտական բաժանումն էլ օդից չի բժշկության մեջ, նենց ա բաժանված, որ պաթոլոգիաներից գլուխ հանես, տարբեր օրգանների հիվանդությունները իրար հետ կարողանա կապի մի մասնագետը։ Շատ լայն հիվանդությունների համար էլ կան առանձին էդ հիվանդության մասնագետները։ Իդեալական ա՞ էս բաժանումը՝ չէ։ Կարա՞նք ավելի լավ մեխանիզմ մտածենք, որը գործնականում կաշխատի՝ չեմ կարծում։
Բժշկությունը պետք ա օգտագործել նենց, ոնց կա տեսականորեն՝ ամեն մեկն անի իր մասի հետազոտությունները, բայց իմանա, որ մարդը կոմպլեքս ամբողջական բան ա, պատկերացում ունենա մնացած օրգաններից էնքան, որ կարանա ուրիշ մասնագետի մոտ ճիշտ ժամանակին ուղարկի ու ճիշտ մեկնաբանի մյուսի խորհուրդը։ Էլ չասեմ որ անամնեզի մեջ ամեն անգամ ամեն ինչ պիտի ներառվի, բայց բժիշկը որ իր ոլորտից մի քանի ճիշտ հարց ա տալիս անամնեզի ժամանակ՝ արդեն հիանում եմ ։դ
Ուրիշ հարց ա էն, որ հիմնականում տենց չի արվում, բայց էդ արդեն համակարգի խնդիրը, չի այլ մարդկանց, որովհետև ամեն ինչն էլ մարդիկ սխալ օգտագործելու ձև գտնում են։ Էս էլ կարար լուծվեր հավելյալ քննություններով ու պարբերական սերտիֆիկացիաներով, բայց բժշկական կրթությունը տեղով էլ էնքան բարդ ու ծախսատար բան ա, որ հազիվ մարդկանց կտում ենք էդ տաս տարին սովորեն, որ մի հատ էլ արանքում էս ավելացնենք, ոչ մեկ չի գնա դառնա բժիշկ ։դ Ես էստեղ լուծում չեմ տեսնում ճիշտն ասած, անհատական մակարդակով տեսնում եմ նորմալ բժիշկ գտնել, իր մոտ գնալը, բայց հասարակության մակարդակով չգիտեմ ինչ ա պետք անել, տեղից էլ ուրիշ լիքը խնդիրներ ունի բժշկությունը։
Մի խոսքով, լուծումը երևի կլինի AI բժիշկը, որին դժվար տենանք, մինչև էդ զուտ բախտներս պիտի բերի գնանք նորմալ բժշկի մոտ կամ չհիվանդանանք։
Մարդկանց մոտ փորձել ինչ-որ համոզմունքներ փոխել՝ աշխարհի ամենաապուշագույն բաներից մեկն ա: Բան, որով երբեմն գայթակղվում եմ, ազարտի մեջ եմ ընկնում: Բայց դա փակուղի ա տանում ու էգո-ների պատերազմի:
Ամեն մարդ իր ճիշտն ա առաջ տանում մինչև գերեզման: «Կուզիկին միայն գերեզմանը կուղղի»:
Իմ համար լիքը մարդ կուզիկ ա: Ու համոզված եմ, որ մի էդքան էլ ե՛ս եմ կուզիկ ՝ լիքը մարդկանց համար:
Ճշմարտությունը մի հատ ա: (արտահայտություն՝ զատ քյարթ էթիմոլոգիայից)
Ադամ ջան, ինձ թվում է գրածդ open-mindedness-ի հականիշն ա․ երբ մադն այնքան համոզված է իր սեփական համոզմունքների մեջ, որ ձգտում է դա դարձնել ուրիշների համոզմունքը։ Ունենալով սեփական համոզմունքներ՝ այնուամենայնիվ խելացի կլիներ փորձել հասկանալ, թե որտեղից են գալիս ուրիշների հակառակ համոզմունքները, գուցե մի տեղից, ուր դու չես եղել, գաղափար չունես, որ այդպիսի տեղ էլ կա՝ ոչ պակաս վալիդ, քան էն տեղը, որտեղ դու ես եղել։
Մարդը մեր իմացած ամենաբարդ համակարգերից մեկն ա, եթե ոչ հենց ամենաբարդը, անհնար ա մի հոգու համար էդ սաղ պատկերացնել, դրա համար հետազոտությունը կատարվում ա փուլերով (պասերով՝ հայերեն ասած ։դ)
Մենք դաժե կակոյ նիբուձ սոցիալական ցանցերն արդեն էնքան բարդ ենք սարքում, որ տարբեր մասերի համար տարբեր մասնագետներ են պետք։ Ու եթե էստեղ գոնե երբեմն հնարավոր ա, որ մի հոգին իդեալական սաղ պատկերացնի՝ բժշկության մեջ էդ տեսականորեն էլ հնարավոր չի։
Էդ կոնցեպտը տխմարություն չի, եթե ճիշտ օգտագործվի։ Ո՞վ ա ասում, որ աչքաբանը մենակ կոնկրետ աչքից պիտի հարցեր տա, անցնի առաջ։ Ոչ մի նորմալ գայդի/գրքի մեջ տենց չի գրված, բժշկությունն էդ չի, ուղղակի մարդիկ են սխալ օգտագործում։
Մի հոգու համար մի քանի օրգանի տարբեր հիվանդություններից գլուխ հանել անհնար ա, երբ մակերեսային ինֆորմացիայից մի քիչ խորանում ես։
Մասնագիտական բաժանումն էլ օդից չի բժշկության մեջ, նենց ա բաժանված, որ պաթոլոգիաներից գլուխ հանես, տարբեր օրգանների հիվանդությունները իրար հետ կարողանա կապի մի մասնագետը։ Շատ լայն հիվանդությունների համար էլ կան առանձին էդ հիվանդության մասնագետները։ Իդեալական ա՞ էս բաժանումը՝ չէ։ Կարա՞նք ավելի լավ մեխանիզմ մտածենք, որը գործնականում կաշխատի՝ չեմ կարծում։
Բժշկությունը պետք ա օգտագործել նենց, ոնց կա տեսականորեն՝ ամեն մեկն անի իր մասի հետազոտությունները, բայց իմանա, որ մարդը կոմպլեքս ամբողջական բան ա, պատկերացում ունենա մնացած օրգաններից էնքան, որ կարանա ուրիշ մասնագետի մոտ ճիշտ ժամանակին ուղարկի ու ճիշտ մեկնաբանի մյուսի խորհուրդը։ Էլ չասեմ որ անամնեզի մեջ ամեն անգամ ամեն ինչ պիտի ներառվի, բայց բժիշկը որ իր ոլորտից մի քանի ճիշտ հարց ա տալիս անամնեզի ժամանակ՝ արդեն հիանում եմ ։դ
Ուրիշ հարց ա էն, որ հիմնականում տենց չի արվում, բայց էդ արդեն համակարգի խնդիրը, չի այլ մարդկանց, որովհետև ամեն ինչն էլ մարդիկ սխալ օգտագործելու ձև գտնում են։ Էս էլ կարար լուծվեր հավելյալ քննություններով ու պարբերական սերտիֆիկացիաներով, բայց բժշկական կրթությունը տեղով էլ էնքան բարդ ու ծախսատար բան ա, որ հազիվ մարդկանց կտում ենք էդ տաս տարին սովորեն, որ մի հատ էլ արանքում էս ավելացնենք, ոչ մեկ չի գնա դառնա բժիշկ ։դ Ես էստեղ լուծում չեմ տեսնում ճիշտն ասած, անհատական մակարդակով տեսնում եմ նորմալ բժիշկ գտնել, իր մոտ գնալը, բայց հասարակության մակարդակով չգիտեմ ինչ ա պետք անել, տեղից էլ ուրիշ լիքը խնդիրներ ունի բժշկությունը։
Մի խոսքով, լուծումը երևի կլինի AI բժիշկը, որին դժվար տենանք, մինչև էդ զուտ բախտներս պիտի բերի գնանք նորմալ բժշկի մոտ կամ չհիվանդանանք։
Մի քիչ էլ մտածեցի, ավելացնեմ կամ ընդհանրացնեմ գրածս՝ հա, էդ տխմարագույն կոնցեպտ ա, բայց էդ էս պահին տեխնիկապես հնարավոր լուծումներից օպտիմալն ա ։Դ
One_Way_Ticket
01.08.2023, 18:43
Hi. I’ve never thought about creating my diary before.
Ո՞րն է իմաստը անգլերեն օրագիր գրել մի ֆորումում, որի մոտտոն "հայատառ քննարկումներն" է։
Ո՞րն է իմաստը անգլերեն օրագիր գրել մի ֆորումում, որի մոտտոն "հայատառ քննարկումներն" է։
առաջարկում եմ՝ անձնական օրագրերում բացառության կարգով թույլատրել օտար լեզուներով գրառումները (օրագրային): Հետաքրքիր կլինի կարդալ:
Էն, որ Ակումբում հենց միայն նոր գրառումները կարդալն արդեն սկսել ա ահագին ժամանակ տանել: Վերջին տարիների համար բավական անսովոր իրավիճակ: )))
Էս բողոք է՞ր (իյա) :))
Ուլուանա
02.08.2023, 08:34
Էս բողոք է՞ր (իյա) :))
Չէ, զուտ փաստի արձանագրում :)): Մի կողմից շատ հավես ա, ուրախ եմ, որ սենց ակտիվացել ա Ակումբը, մյուս կողմից էլ շատ ժամանակատար ա դառել. հազիվ հասցնում եմ կարդալ, լիքը թեմաներում ասելիք ունեմ, բայց դեռ չի ստացվում ժամանակ գտել գրառում անելու համար: )))
Չէ, զուտ փաստի արձանագրում :)): Մի կողմից շատ հավես ա, ուրախ եմ, որ սենց ակտիվացել ա Ակումբը, մյուս կողմից էլ շատ ժամանակատար ա դառել. հազիվ հասցնում եմ կարդալ, լիքը թեմաներում ասելիք ունեմ, բայց դեռ չի ստացվում ժամանակ գտել գրառում անելու համար: )))
Բայց պետք ա արձանագրել նաև, որ էդ ակտիվացումը ապահովում են ընդամենը 5-6 անդամ, ու եթե նրանցից մեկը կորի, ակտիվացումը զգալիորեն կնվազի։
Բայց պետք ա արձանագրել նաև, որ էդ ակտիվացումը ապահովում են ընդամենը 5-6 անդամ, ու եթե նրանցից մեկը կորի, ակտիվացումը զգալիորեն կնվազի։
Ես 11-12 հաշվեցի :))
Բարեկամ
Freeman
մարդ եղած վախտ
StrangeLittleGirl
Ուլուանա
Վիշապ
One_Way_Ticket
Արամ
Վիշապ
Sambitbaba
ivy
+
(Նաիրուհի՝ մեկումեջ)
Ուլուանա
02.08.2023, 09:05
Ես 11-12 հաշվեցի :))
Բարեկամ
Freeman
մարդ եղած վախտ
StrangeLittleGirl
Ուլուանա
Վիշապ
One_Way_Ticket
Արամ
Վիշապ
Sambitbaba
ivy
+
(Նաիրուհի՝ մեկումեջ)
enna-ին ես մոռացել:
enna-ին ես մոռացել:
Հա՜ ու Ադամին, եղավ 14 :aha
Աթեիստին էլ, չնայած հիմա ամենաակտիվներից չի։
Մի 15 հոգի կանք։
Մի կարգին խումբ :)
Կողքից էլ դեռ մեկումեջ ուրիշ մարդիկ են հայտնվում-կորչում․ ահագին ակտիվություն ա լինում։
Ավելի շատը լրիվ շուխուռ կդառնար․ կարող ա էդպես էլ վատ չլիներ, բայց հիմա էլ վատ չի :aha
Ես 11-12 հաշվեցի :))
Բարեկամ
Freeman
մարդ եղած վախտ
StrangeLittleGirl
Ուլուանա
Վիշապ
One_Way_Ticket
Արամ
Վիշապ
Sambitbaba
ivy
+
(Նաիրուհի՝ մեկումեջ)
Ու Վիշապն, այո, կրկնակի ակտիվ է։
Ու Վիշապն, այո, կրկնակի ակտիվ է։
Երկուգլխանի Վիշապ :)
Ուլուանա
02.08.2023, 09:42
Հա՜ ու Ադամին, եղավ 14 :aha
Լավ էլ շատ ենք, ի՞նչ եք ուզում :)):
Ակումբը շատ ավելի «լավատեսական» հաշվարկներ ունի․
Ակտիվ անդամներ 47
Երևի «կիսաակտիվներին» էլ ա հաշվում՝
Jarre, John, Արէա, Մուշու, Lion, Յոհաննես․․․
Ու հետն էլ երևի ընդհանրապես որոշակի հաճախականությամբ ներս մտնողներին՝ թեկուզ առանց գրառումների, թե չէ որտեղից պիտի էդ թվին գար։
Ուլուանա
02.08.2023, 12:10
Ակումբը շատ ավելի «լավատեսական» հաշվարկներ ունի․
Երևի «կիսաակտիվներին» էլ ա հաշվում՝
Jarre, John, Արէա, Մուշու, Lion, Յոհաննես․․․
Ու հետն էլ երևի ընդհանրապես որոշակի հաճախականությամբ ներս մտնողներին՝ թեկուզ առանց գրառումների, թե չէ որտեղից պիտի էդ թվին գար։
Հա, իրականում լիքը ակումբցիներ կան, որ կանոնավոր կերպով թաքնված մտնում են ու իրենց ներկայությունը որևէ կերպ չեն մատնում: Այլ կերպ ասած` ուրվական ակումբցիներ :)):
Ուլուանա
02.08.2023, 12:15
Ներկայումս ակումբցիներին, ըստ ակտիվության, կարելի ա դասակարգել հետևյալ կերպ.
1. ակտիվ ակումբցիներ, որոնք կանոնավոր կերպով գրառումներ են անում
2. կիսաակտիվ ակումբցիներ, որոնք երբեմն գրառումներ են անում
3. պասիվ ակումբցիներ, որոնք հազվադեպ են գրառումներ անում
4. կիսաուրվական ակումբցիներ, որոնք երբեմն շնորհակալություններ են տալիս, բայց գրառումներ չեն անում
5. ուրվական ակումբցիներ, որոնք մշտապես Ակումբ մտնում են թաքնված, բայց ո՛չ գրառումներ են անում, ո՛չ էլ շնորհակալություններ են տալիս :)):
Աթեիստին էլ, չնայած հիմա ամենաակտիվներից չի։
Մի 15 հոգի կանք։
Մի կարգին խումբ :)
Կողքից էլ դեռ մեկումեջ ուրիշ մարդիկ են հայտնվում-կորչում․ ահագին ակտիվություն ա լինում։
Ավելի շատը լրիվ շուխուռ կդառնար․ կարող ա էդպես էլ վատ չլիներ, բայց հիմա էլ վատ չի :aha
Այ որ կարողանայինք էլ հաշվել, թե լուռումունջ գոյակցող աներևույթ հանդիսատեսը քանի մարդ ա, մեզ մի քիչ ավելի․․․ խմ․․․ կոռեկտ կպահեինք երևի :))
Լավ էլ շատ ենք, ի՞նչ եք ուզում :)):
Հա, լրիվ օպտիմալ քանակ միմյանց լսելի լինելու համար։
Իսկ ես կարծում եմ, որ ակումբ երբևիցե մտած (ստեղծման օրվանից) բոլոր մարդիկ էլ պարբերաբար մտնում ու հյուրով կարդում են ամեն ինչ :))
Չեմ կարծում՝ էն օրեկան 386 , կամ շաբաթական մի երկուսից երեք անգամ 617 դարձող հյուրերի զգալի մասը բոտեր լինեն կամ՝ ինչ-որ նոր մարդիկ, որ երբեք ակումբի հետ որևէ առնչություն չեն ունեցել:
Դրանք էն հին անդամներն են, որ էն վախտվանից սկսած մինչև էսօր հա՛ մտնում նայում են: Որտև ինչքան էլ ակումբից «նեղացած» լինեն, կամ մտածեն՝ «ինչ իմաստ կա ըտեղ վաբշե գրելու կամ էդ մեծամիտների հետ ինտերակցվելու» , մեկ ա՝ հետաքրքրությունից ելնելով մտնում կարդում են:
Իսկական «ակումբից նեղացողը» ակումբ նույնիսկ հյուրով դաժե չպիտի մտնի ու պիտի մոռանա էս էջի գոյության մասին: Ոնց որ շատերս ադնակլասնիկի սայթի մասին մոռացանք 2011-ից սկսած:
Իսկ ես կարծում եմ, որ ակումբ երբևիցե մտած (ստեղծման օրվանից) բոլոր մարդիկ էլ պարբերաբար մտնում ու հյուրով կարդում են ամեն ինչ :))
Չեմ կարծում՝ էն օրեկան 386 , կամ շաբաթական մի երկուսից երեք անգամ 617 դարձող հյուրերի զգալի մասը բոտեր լինեն կամ՝ ինչ-որ նոր մարդիկ, որ երբեք ակումբի հետ որևէ առնչություն չեն ունեցել:
Դրանք էն հին անդամներն են, որ էն վախտվանից սկսած մինչև էսօր հա՛ մտնում նայում են: Որտև ինչքան էլ ակումբից «նեղացած» լինեն, կամ մտածեն՝ «ինչ իմաստ կա ըտեղ վաբշե գրելու կամ էդ մեծամիտների հետ ինտերակցվելու» , մեկ ա՝ հետաքրքրությունից ելնելով մտնում կարդում են:
Իսկական «ակումբից նեղացողը» ակումբ նույնիսկ հյուրով դաժե չպիտի մտնի ու պիտի մոռանա էս էջի գոյության մասին: Ոնց որ շատերս ադնակլասնիկի սայթի մասին մոռացանք 2011-ից սկսած:
Ադամ ջան, միանշանակ չի դա։ Ես, օրինակ, մի քանի տարի բոլորովին չէի մտնում, ու ոչ թե նրա համար, որ նեղացած էի, այլ հոգնել էի երևի ու կորցրել էր ակտուալությունը, ու հետո ընդհանրապես մոռացա Ակումբի մասին, ու երբ որ, տարիներ հետո, հիշեցի ու մտա, զարմացա, թե ինչ ամայի տեղ էր դառել (ջարդված պատուհաններ, սվսվացող սկվազնյակ․․․)։ Իսկ հիմա ինձ շատ դուր է գալիս, որ նախնիներով հարություն ենք առել ու եկել՝ սարդոստայններն ենք մաքրում, ճոճվող սեղանների ոտքերը վերանորոգում, ու ամենակարևորը՝ օգտակար քննարկումներ ծավալում (ինձ համար՝ օգտակար են)։
Ես 11-12 հաշվեցի :))
Բարեկամ
Freeman
մարդ եղած վախտ
StrangeLittleGirl
Ուլուանա
Վիշապ
One_Way_Ticket
Արամ
Վիշապ
Sambitbaba
ivy
+
(Նաիրուհի՝ մեկումեջ)
Բա Ծլնգը :)
Էն որ տաք-տաք ղալմաղալների կողքից՝ ինչ-որ պոեզիայից մի կտոր ա նետում հպանցիկ ու անհետանում նույն անվրդով անտարբերությամբ :))
Չէ, զուտ փաստի արձանագրում :)): Մի կողմից շատ հավես ա, ուրախ եմ, որ սենց ակտիվացել ա Ակումբը, մյուս կողմից էլ շատ ժամանակատար ա դառել. հազիվ հասցնում եմ կարդալ, լիքը թեմաներում ասելիք ունեմ, բայց դեռ չի ստացվում ժամանակ գտել գրառում անելու համար: )))
Ես մեծամասամբ մենակ հասցնում եմ նայել, թե որ թեմաներն են ակտիվ. ընդհանուր երևի մի 20%-ն եմ կարդում:
Բայց հավես ա, որ սենց ակտիվ քննարկումներ են ծավալվում :)
Յոհաննես
04.08.2023, 13:12
Յոհաննես․․․
Հազարավոր բառերի փոխարեն
էն որ երկու կարևոր էլ-նամակի ես սպասում, որ ահռելի ազդեցություն են ունենալու մոտակա առնվազն մի կես տարվա-մի տարվա համար, ու դրանից ուշադրությունդ ցրված ա գործի նկատմամբ, ասում ես մտնեմ ակումբ՝ գրեմ-մրեմ, էն էլ թեմայից թեմա ցատկոտելով հասկանում ես, որ ասելու բան էլ չունես․․․
Ծլնգ, քանի պարապ ես, կարնիվոր արա։
Ծլնգ, քանի պարապ ես, կարնիվոր արա։
կյանքը շատ կարճ ա _դիետիկ_նախասիրության_անուն_ անելու համար, Վիշապ ջան, երջանկությունը չափովարութան մեջ ա, ոչ թե (սննադային) խտրականության
Հետաքրքիր ա, որ Վիշապը պրագմատիկությունից ա խոսում, նրանից, որ մենք հոգի չունենք ու տենց անկապ ճանճատիպ արարածներ ենք, որ ոչ միսիա ունենք, ոչ էլ եսիմ ինչ, ու դրա հետ մեկտեղ՝ ինքը ահավոր կառչած ա կյանքից: Ինքը ուզում ա առողջ ապրի, էներգիայով լեցուն: Իր էքստրեմալ ռեժիմներով՝ փորձում ա կյանքից մաքսիմալ հաճույք քամի:
Ասա՝ իբրև ի՞նչ յանի: Եթե դու կարծում ես, որ մենք ճանճատիպ արարածներ ենք ու առանց նպատակի, ուրեմն կեր-խմի-քեֆ արա: Ի՞նչ ես ընկել ռեժիմների գիրկը: Որ 4 տարի ավել ապրեցիր, յանի որ ինչ …
Ոչ մի կենդանի (բացի մարդուց) իր գլուխը չի ցավացնում՝ մտածելով՝ 3 տարի ավել կարող ա ապրի, ու բռնում ռեժիմով իր կերը ուտում, կամ սկսում հաշվել իր երեկոյան ուտելիք վիսկասի կալորիաները:
Դե եթե մենք էլ իրա ասածի պես՝ չենք տարբերվում կենդանիներից (նպատակային առումով. ինտելեկտը նկատի չունեմ) ուրեմն էլ ինչու՞մ ա կայանում Վիշապի ջանքերը՝ ավելի առողջ ապրելու համար:
Ավելի առողջ ապրեցիր որ ի՞նչ: Մեկ ա մենք ճանճեր ենք, որ ամեն պահի հանգելու ենք ու ոչ իմաստ կա էս ամենին, ոչ էլ:
Ադամ ջան, միանշանակ չի դա։ Ես, օրինակ, մի քանի տարի բոլորովին չէի մտնում, ու ոչ թե նրա համար, որ նեղացած էի, այլ հոգնել էի երևի ու կորցրել էր ակտուալությունը, ու հետո ընդհանրապես մոռացա Ակումբի մասին, ու երբ որ, տարիներ հետո, հիշեցի ու մտա, զարմացա, թե ինչ ամայի տեղ էր դառել (ջարդված պատուհաններ, սվսվացող սկվազնյակ․․․)։ Իսկ հիմա ինձ շատ դուր է գալիս, որ նախնիներով հարություն ենք առել ու եկել՝ սարդոստայններն ենք մաքրում, ճոճվող սեղանների ոտքերը վերանորոգում, ու ամենակարևորը՝ օգտակար քննարկումներ ծավալում (ինձ համար՝ օգտակար են)։
Էն, որ ակումբով հետաքրքրված են միմիայն 40-ին մոտ մարդիկ, ու որ մեզնից հետո էս հարթակն իր ջարդված պատուհաններով ու սվսվացող քամով հազիվ թե ինչ-որ մեկին պետք գա:
Էս ջարդած պատուհանների համեմատությունը հետաքրքիր է կարդալ․ ինձ մոտ երբևէ էսպիսի զգացողություն չի եղել Ակումբում։
Եղել է լուռ, մաքուր, կոկիկ ու մի քիչ հնաոճ գրադարանի զգացողություն, որտեղ հազվադեպ են մարդիկ լինում, բայց պատուհանները մաքուր են, պատուհանագոգին էլ փոքրիկ բույսեր են դրված, որոնք խնամքով ջրվում են, անգամ երբ օրեր են լինում, երբ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չկա անելու՝ այցելուների բացակայության պատճառով։
Իսկ ջարդած պատուհաններ, սարդոստայն, քանդրտված կահույք ու էդ տիպի հետապոկալիպտիկ ասոցիացիաներ երբեք չեմ ունեցել։
Մեկ էլ ինձ համար էստեղի լռությունը երբևէ ճնշող չի եղել, այլ ավելի շուտ հանգստություն բերող։ Էն որ գրադարաններում կարող ես ժամերով նստել մի անկյունում ու գիրք կարդալ, կամ հին մամուլի էջեր թերթել կամ ուղղակի մտածել տարբեր բաների մասին, ծոցատետրում նշումներ անել։ Ու գրադարանները ինչ-որ սպեցիֆիկ հոտ ունեն՝ ոնց որ լռության, հնության ու գիտելիքի խառնուրդ լինի։ Ակումբն էլ էդպիսի հոտ ունի։
Էնպես որ, եթե էս վերջին ժամանակների աժեոտաժը ջարդուխուրդ պատուհաններ վերանորոգելու կամ նման միսիա ունի ու հատուկ է արվում, ինչ-որ արհեստական ձևով, ապա դա իմ ընկալումից ու իմ ակումբային ինքնազգացողությունից շատ-շատ հեռու է։
Ուլուանա
07.08.2023, 12:57
Էս ջարդած պատուհանների համեմատությունը հետաքրքիր է կարդալ․ ինձ մոտ երբևէ էսպիսի զգացողություն չի եղել Ակումբում։
Եղել է լուռ, մաքուր, կոկիկ ու մի քիչ հնաոճ գրադարանի զգացողություն, որտեղ հազվադեպ են մարդիկ լինում, բայց պատուհանները մաքուր են, պատուհանագոգին էլ փոքրիկ բույսեր են դրված, որոնք խնամքով ջրվում են, անգամ երբ օրեր են լինում, երբ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չկա անելու՝ այցելուների բացակայության պատճառով։
Իսկ ջարդած պատուհաններ, սարդոստայն, քանդրտված կահույք ու էդ տիպի հետապոկալիպտիկ ասոցիացիաներ երբեք չեմ ունեցել։
Մեկ էլ ինձ համար էստեղի լռությունը երբևէ ճնշող չի եղել, այլ ավելի շուտ հանգստություն բերող։ Էն որ գրադարաններում կարող ես ժամերով նստել մի անկյունում ու գիրք կարդալ, կամ հին մամուլի էջեր թերթել կամ ուղղակի մտածել տարբեր բաների մասին, ծոցատետրում նշումներ անել։ Ու գրադարանները ինչ-որ սպեցիֆիկ հոտ ունեն՝ ոնց որ լռության, հնության ու գիտելիքի խառնուրդ լինի։ Ակումբն էլ էդպիսի հոտ ունի։
Էնպես որ, եթե էս վերջին ժամանակների աժեոտաժը ջարդուխուրդ պատուհաններ վերանորոգելու կամ նման միսիա ունի ու հատուկ է արվում, ինչ-որ արհեստական ձևով, ապա դա իմ ընկալումից ու իմ ակումբային ինքնազգացողությունից շատ-շատ հեռու է։
Իմ զգացողություններն էլ են լրիվ քո նկարագրածի պես: Ուղղակի ինձ թվում ա` Ադամի նկարագրածը վերաբերում էր ապագային, երբ մենք այլևս չենք լինի, ու Ակումբը ապագայի մարդկանց էդպիսին կթվա:
Իմ զգացողություններն էլ են լրիվ քո նկարագրածի պես: Ուղղակի ինձ թվում ա` Ադամի նկարագրածը վերաբերում էր ապագային, երբ մենք այլևս չենք լինի, ու Ակումբը ապագայի մարդկանց էդպիսին կթվա:
Ակումբը կլինի ենքան ժամանակ, ինչքան իրա հոսթինգի համար վճարողը լինի։ Եթե հիմա Չուկն ա, ապա Չուկը մեռնելուց հաստատ, տվյալները չի հիշելու տվյալները փոխանցի ուրիշին։ Այսինքն կարելի ա մոտավորապես փաստել, որ մի 60-80 տարի հետո ակումբ հաստատ չի լինի։ Եթե իհարկե կետո ա անում, եթե կետո չի անում, մի 30-40 տարի հետո։
Ուլուանա
07.08.2023, 14:13
Ակումբը կլինի ենքան ժամանակ, ինչքան իրա հոսթինգի համար վճարողը լինի։ Եթե հիմա Չուկն ա, ապա Չուկը մեռնելուց հաստատ, տվյալները չի հիշելու տվյալները փոխանցի ուրիշին։ Այսինքն կարելի ա մոտավորապես փաստել, որ մի 60-80 տարի հետո ակումբ հաստատ չի լինի։ Եթե իհարկե կետո ա անում, եթե կետո չի անում, մի 30-40 տարի հետո։
Բայց ինչի՞ ես տենց համոզված, որ չի փոխանցելու ուրիշին: Ամեն դեպքում խնդիրն էստեղ դա չի, իմ կարծիքով, այլ էն, թե ապագայի մարդկանց ինչքանով կհետաքրքրի Ակումբը, որ մտնեն:
Բայց ինչի՞ ես տենց համոզված, որ չի փոխանցելու ուրիշին: Ամեն դեպքում խնդիրն էստեղ դա չի, իմ կարծիքով, այլ էն, թե ապագայի մարդկանց ինչքանով կհետաքրքրի Ակումբը, որ մտնեն:
Որովհետև ում որ փոխանցելու լինի, լինելու են Gen ZZZZZZ-երը, իսկ իրանք խորապես թքած են ունենալու, սենց մեռելի վրա, տիկտոկ միկտոկը թողած։
Էս ջարդած պատուհանների համեմատությունը հետաքրքիր է կարդալ․ ինձ մոտ երբևէ էսպիսի զգացողություն չի եղել Ակումբում։
Եղել է լուռ, մաքուր, կոկիկ ու մի քիչ հնաոճ գրադարանի զգացողություն, որտեղ հազվադեպ են մարդիկ լինում, բայց պատուհանները մաքուր են, պատուհանագոգին էլ փոքրիկ բույսեր են դրված, որոնք խնամքով ջրվում են, անգամ երբ օրեր են լինում, երբ բացի դրանից ուրիշ ոչինչ չկա անելու՝ այցելուների բացակայության պատճառով։
Իսկ ջարդած պատուհաններ, սարդոստայն, քանդրտված կահույք ու էդ տիպի հետապոկալիպտիկ ասոցիացիաներ երբեք չեմ ունեցել։
Մեկ էլ ինձ համար էստեղի լռությունը երբևէ ճնշող չի եղել, այլ ավելի շուտ հանգստություն բերող։ Էն որ գրադարաններում կարող ես ժամերով նստել մի անկյունում ու գիրք կարդալ, կամ հին մամուլի էջեր թերթել կամ ուղղակի մտածել տարբեր բաների մասին, ծոցատետրում նշումներ անել։ Ու գրադարանները ինչ-որ սպեցիֆիկ հոտ ունեն՝ ոնց որ լռության, հնության ու գիտելիքի խառնուրդ լինի։ Ակումբն էլ էդպիսի հոտ ունի։
Էնպես որ, եթե էս վերջին ժամանակների աժեոտաժը ջարդուխուրդ պատուհաններ վերանորոգելու կամ նման միսիա ունի ու հատուկ է արվում, ինչ-որ արհեստական ձևով, ապա դա իմ ընկալումից ու իմ ակումբային ինքնազգացողությունից շատ-շատ հեռու է։
Գրադարանային լռությունն ինձ համար էլ ընտիր կոմֆորտ ա, բայց երբևէ չեմ մտածել Ակումբը որպես գրադարան ընկալել, այն է՝ բացել հին գրառումային շարքեր ու կարդալ։
Էստեղ, երբ որ լռություն ա, նշանակում ա անելիք չկա (դե, կոնկրետ ինձ համար), որովհետև [նոր] կարդալիքներ չկան, իսկ էդ լռության մեջ պատուհանագոգի ծաղիկներ ջրելը ճիշտն ասած չեմ պատկերացնում, թե որ գործողությունն ա :think
Էն, որ գրառում ես անում, բայց էնքան ա երկարում, որ արդեն հարց ա առաջանում` հրապարակել, թե չէ: Ընդ որում` արդեն երկրորդ էդպիսի գրառումն ա, որ օրերով քիչ-քիչ գրել եմ, բայց հիմա մտածում եմ` գուցե չարժե Ակումբում տեղադրել. ո՞վ ա էդքան զահլա անելու կարդա, առանց էդ էլ վերջերս գրառումները շատ են :)):
Հեչ համակարծիք չեմ էս մոտեցման հետ։ Ի՞նչ ա նշանակում՝ արժե՞, թե՞ չարժե դնել՝ աուդիտորիայի հանդեպ սպասելիքներով։
Եթե մի հոգի էլ օրերից մի օր կարդա, ուրեմն արժեր, էդ մի հոգու համար։ Իսկ էդ մի հոգու հայտնվելու մասին դու կարող ա և չիմանաս։
Վերջապես, եթե ասելիք ունես, ուրեմն արժե ասել։ Բայց եթե էդ ասելիքը սեփական անձի հանդեպ ուշադրության գնահատականով ա պայմանավորված՝ քանի հոգի կարդացին, շնորհակալեցին թե չէ, ուրեմն ավելի շատ լսվելու կարիքի արտահայտություն ա, քան ասելու։
Ուլուանա
09.08.2023, 23:13
Հեչ համակարծիք չեմ էս մոտեցման հետ։ Ի՞նչ ա նշանակում՝ արժե՞, թե՞ չարժե դնել՝ աուդիտորիայի հանդեպ սպասելիքներով։
Եթե մի հոգի էլ օրերից մի օր կարդա, ուրեմն արժեր, էդ մի հոգու համար։ Իսկ էդ մի հոգու հայտնվելու մասին դու կարող ա և չիմանաս։
Վերջապես, եթե ասելիք ունես, ուրեմն արժե ասել։ Բայց եթե էդ ասելիքը սեփական անձի հանդեպ ուշադրության գնահատականով ա պայմանավորված՝ քանի հոգի կարդացին, շնորհակալեցին թե չէ, ուրեմն ավելի շատ լսվելու կարիքի արտահայտություն ա, քան ասելու։
Հարցն ինքս ինձ էր ուղղված, ոչ թե աուդիտորիային, այսինքն` բարձրաձայն մտածում էի ուղղակի, ոչ թե ակումբցիներից պատասխանն ակնկալում: Իսկ արժե-չարժեն վերաբերում էր նրան, թե ինչքանով եմ հարմար գտնում հրապարակելը: Երբ երկար ես գրում, դա զուտ ուրիշների համար կարդալիքի ծավալի հարցը չի, չնայած գրել եմ զահլա չանելու մասին, բայց իրականում դա չի հարցը :)): Երկար գրառումը սովորաբար ավելի շատ մանրամասներ ա ենթադրում, ավելի շատ բացահայտումներ, որոնք, հարց ա, թե ինչքանով կուզենայիր հրապարակել:
Հարցն ինքս ինձ էր ուղղված, ոչ թե աուդիտորիային, այսինքն` բարձրաձայն մտածում էի ուղղակի, ոչ թե ակումբցիներից պատասխանն ակնկալում: Իսկ արժե-չարժեն վերաբերում էր նրան, թե ինչքանով եմ հարմար գտնում հրապարակելը: Երբ երկար ես գրում, դա զուտ ուրիշների համար կարդալիքի ծավալի հարցը չի, չնայած գրել եմ զահլա չանելու մասին, բայց իրականում դա չի հարցը :)): Երկար գրառումը սովորաբար ավելի շատ մանրամասներ ա ենթադրում, ավելի շատ բացահայտումներ, որոնք, հարց ա, թե ինչքանով կուզենայիր հրապարակել:
Ան, ես ոչ թե քո հռետորական կամ ինքդ քեզ ուղղված հարցին եմ պատասխանել, այլ արձագանքել եմ քո արտահայտած մոտեցմանը, որը բառացիորեն հետևյալն էր.
... գուցե չարժե ակումբում տեղադրել. ո՞վ ա էդքան զահլա ունենալու կարդալու, առանց էդ էլ վերջերս ակումբում գրառումները շատ են։
․․․ ուրեմն ավելի շատ լսվելու կարիքի արտահայտություն ա, քան ասելու։
Ուրեմն, առանց որակելու մարդկային էդ երկու կարիքները - ստանալ (լսվելու կարիքը) և տալ (ասելու կարիքը) - թե "որն է հոգեպես ավելի ազնիվ" ((c) Շեքսպիր), էդ երկար գրառմանդ բովանդակությունը (որը ես հետաքրքրությամբ և հաճույքով կարդացի, ի դեպ) զարմանալիորեն հակասում է բացահայտվելու զգուշավորության հանդեպ հակվածությանդ, որը, ինչպես ասում ես, հիմնական պատճառն էր տատանվելու՝ թե արժե՞ արդյոք գրել ու կիսել հրապարակավ։
Բովանդակության հետևյալ մասը նկատի ունեի․
Ալիկին կարելի է ճանաչել և՛ իր աշխաանքներով, որոնք իր պես բազմազան են, և՛ իր կյանքի պատմություններով: Դրանք, որպես կանոն, հետաքրքրաշարժ են, մաքսիմալ անկեղծ ու հումորով համեմված ու հաճախ` նաև ուսանելի: Դրանցում անկեղծությունն ու անմիջականությունը երբեմն էնպիսի աներևակայելի չափերի է հասնում, որ ուղղակի հավատդ չի գալիս, որ մարդ ընդունակ է իր մասին էդ աստիճանի անկեղծ ու անպաշտպան ձևով պատմելու («անպաշտպան» բառը մի քիչ տարօրինակ է հնչում, բայց ավելի հարմար բառ չգտա). մարդիկ էդպես միայն ուրիշների մասին են պատմում սովորաբար: Իսկ Ալիկի համար կարծես անձնական ոչինչ չկա. ամեն ինչ բաց է բոլորի առաջ: Էդպիսի մարդկանց հետ ընկեր լինելը շատ հավես է ու հեշտ, բայց ընտանիքի անդամ լինելը պիտի որ շատ բարդ լինի, նույնիսկ` անհնար:
Ուլուանա
10.08.2023, 07:56
Ան, ես ոչ թե քո հռետորական կամ ինքդ քեզ ուղղված հարցին եմ պատասխանել, այլ արձագանքել եմ քո արտահայտած մոտեցմանը, որը բառացիորեն հետևյալն էր.
... գուցե չարժե ակումբում տեղադրել. ո՞վ ա էդքան զահլա ունենալու կարդալու, առանց էդ էլ վերջերս ակումբում գրառումները շատ են։
Հա, դրա համար էլ պարզաբանել էի` ասելով, որ իրականում հարցը դա չէր հիմնականում, չնայած դա էլ էի նշել:
Ուրեմն, առանց որակելու մարդկային էդ երկու կարիքները - ստանալ (լսվելու կարիքը) և տալ (ասելու կարիքը) - թե "որն է հոգեպես ավելի ազնիվ" ((c) Շեքսպիր), էդ երկար գրառմանդ բովանդակությունը (որը ես հետաքրքրությամբ և հաճույքով կարդացի, ի դեպ) զարմանալիորեն հակասում է բացահայտվելու զգուշավորության հանդեպ հակվածությանդ, որը, ինչպես ասում ես, հիմնական պատճառն էր տատանվելու՝ թե արժե՞ արդյոք գրել ու կիսել հրապարակավ։
Բովանդակության հետևյալ մասը նկատի ունեի․
Հակասություն չկա, ճիշտ հակառակը` հենց էն ա, ինչը և պահանջվում էր ապացուցել :)): Ուղղակի տվյալ դեպքում զգուշավորությունս մի կողմ եմ դրել ու հրապարակել: Չնայած որ ճիշտն ասեմ, էնքան էլ չհասկացա, թե հենց տվյալ հատվածն ինչով էր տենց բացահայտող, բայց դե չեմ էլ ուզում էդ հարցն էստեղ քննարկել:
Հա, դրա համար էլ պարզաբանել էի` ասելով, որ իրականում հարցը դա չէր հիմնականում, չնայած դա էլ էի նշել:
Հակասություն չկա, ճիշտ հակառակը` հենց էն ա, ինչը և պահանջվում էր ապացուցել :)): Ուղղակի տվյալ դեպքում զգուշավորությունս մի կողմ եմ դրել ու հրապարակել: Չնայած որ ճիշտն ասեմ, էնքան էլ չհասկացա, թե հենց տվյալ հատվածն ինչով էր տենց բացահայտող, բայց դե չեմ էլ ուզում էդ հարցն էստեղ քննարկել:
Ան, բացահայտող չէ, ասում ես՝
Երկար գրառումը սովորաբար ավելի շատ մանրամասներ ա ենթադրում, ավելի շատ բացահայտումներ, որոնք, հարց ա, թե ինչքանով կուզենայիր հրապարակել:
Բայց մյուս կողմից էլ հիանում ես Ալիկով, որ ինքնաբացահայտման սահմանափակումներից զերծ ա։
Ուլուանա
10.08.2023, 08:04
Ան, բացահայտող չէ, ասում ես՝
Բայց մյուս կողմից էլ հիանում ես Ալիկով, որ ինքնաբացահայտման սահմանափակումներից զերծ ա։
Հա՜, էդ նկատի ունեի՞ր :D: Է հա, հիանում եմ, քանի որ ինքս չունեմ դա: Կուզենայի ունենալ, բայց դե ինչ կա` էդ ա, ի՞նչ ես ուզում ինձնից :)):
Հա՜, էդ նկատի ունեի՞ր :D: Է հա, հիանում եմ, քանի որ ինքս չունեմ դա: Կուզենայի ունենալ, բայց դե ինչ կա` էդ ա, ի՞նչ ես ուզում ինձնից :)):
Բան չեմ ուզում, Ան ջան, ասում-խոսում ենք, էլի :))
Էս խաբելու կամ առհասարակ ոչ ամբողջ էական ինֆորմացիան ասելու հարցը ահագին հետաքրքրական ա։
Մի կողմից կատաղում եմ, մյուս կողմից մտածում եմ` մեղադրելու ա՞:
Ուզում եմ վերը նշված երևույթի մասին գրել, համ էլ օգտվելով առիթից, որ «փակ գրառման նախաբան» չկար գրառման մեջ, չնայած գրածս ընդհանուր երևույթին է վերաբերվելու, ոչ թե կոնկրետ դեպքին։
Ինձ թվում է, ընդհանուր առմամբ արժի մարդկային վարքի մեջ «սխալ» ու «մեղավոր» հասկացություններն իրարից տարանջատել։
Ինքներս մեզ լիքը հոգեկան խարազանումներից կազատենք, եթե մարդկանց վարքում սխալները ուղղակի որպես սխալ ընկալենք՝ առանց դրա հանդեպ էմոցիոնալ ռեակցիաների, որը տանում է արդեն մեղադրել-չմեղադրելու դաշտ։
Եթե վերցնենք սեռական/ռոմանտիկ հանդիպումից առաջ դրա հետ կապված ամբողջ ինֆորմացիան հանդիպման կանչվող անձին չասելուն, ապա ինձ համար սա առանց կասկածի «սխալ» կատեգորիայի մեջ է․ ես ինքս երբևէ էդպես չեմ անի։ Հիմա եթե դրան նաև էմոցիոնալություն ավելացնեմ, ապա կասեմ, որ անողի կողմից շանտղություն է (տղա-ն կարող ենք աղջիկ-ով փոխարինել), ու սրանով արդեն անցնում եմ մեղադրելու դաշտ։
Փաստն էն է, որ մենք բոլորս սխալներ ենք գործում՝ գիտակցված, թե չգիտակցված, ու դրա մեջ միայն շատ քիչ մասն է ուղղված ուրիշին մտադրաբար վնասելուն։ Իրականում իսկապես շատ-շատ քիչ մասը, իմ կարծիքով։ Որ վնասելու մտադրություն չի եղել, բայց մարդիկ դրանից միևնույն է վնասվում են, պատահում է, բայց դե երբեմն սա է մարդկային հարաբերությունների գինը։
Ու սեփական հոգեկանը պաշտպանելու մեխանիզմներից մեկը, իմ կարծիքով, մարդկանց սխալները հենց սխալության դաշտում թողնելն է (սխալ անելուց ոչ մեկս զերծ չենք), իսկ մեղադրելն արդեն շատ ծանր զգացմունք է ու արժի կանխել դա, առնվազն գոնե էն դեպքերում, երբ չի եղել մտադրաբար վնասելու մղում։ Ու հենց էս մտքերը՝ «սխալն իմ անձի դեմ ուղղված չէր», «դրանով մտադրված չի եղել ինձ վնասել» արդեն իսկ կարող են օգնել՝ հեռու մնալ մեղադրելուց, իսկ դե սխալի պատճառները շատ ու շատ ուրիշ կարող են լինել, հենց թեկուզ՝ փորձի բացակայությունը։
մարդ եղած վախտ
08.09.2023, 16:46
Ուզում եմ վերը նշված երևույթի մասին գրել, համ էլ օգտվելով առիթից, որ «փակ գրառման նախաբան» չկար գրառման մեջ, չնայած գրածս ընդհանուր երևույթին է վերաբերվելու, ոչ թե կոնկրետ դեպքին։
Ինձ թվում է, ընդհանուր առմամբ արժի մարդկային վարքի մեջ «սխալ» ու «մեղավոր» հասկացություններն իրարից տարանջատել։
Ինքներս մեզ լիքը հոգեկան խարազանումներից կազատենք, եթե մարդկանց վարքում սխալները ուղղակի որպես սխալ ընկալենք՝ առանց դրա հանդեպ էմոցիոնալ ռեակցիաների, որը տանում է արդեն մեղադրել-չմեղադրելու դաշտ։
Եթե վերցնենք սեռական/ռոմանտիկ հանդիպումից առաջ դրա հետ կապված ամբողջ ինֆորմացիան հանդիպման կանչվող անձին չասելուն, ապա ինձ համար սա առանց կասկածի «սխալ» կատեգորիայի մեջ է․ ես ինքս երբևէ էդպես չեմ անի։ Հիմա եթե դրան նաև էմոցիոնալություն ավելացնեմ, ապա կասեմ, որ անողի կողմից շանտղություն է (տղա-ն կարող ենք աղջիկ-ով փոխարինել), ու սրանով արդեն անցնում եմ մեղադրելու դաշտ։
Փաստն էն է, որ մենք բոլորս սխալներ ենք գործում՝ գիտակցված, թե չգիտակցված, ու դրա մեջ միայն շատ քիչ մասն է ուղղված ուրիշին մտադրաբար վնասելուն։ Իրականում իսկապես շատ-շատ քիչ մասը, իմ կարծիքով։ Որ վնասելու մտադրություն չի եղել, բայց մարդիկ դրանից միևնույն է վնասվում են, պատահում է, բայց դե երբեմն սա է մարդկային հարաբերությունների գինը։
Ու սեփական հոգեկանը պաշտպանելու մեխանիզմներից մեկը, իմ կարծիքով, մարդկանց սխալները հենց սխալության դաշտում թողնելն է (սխալ անելուց ոչ մեկս զերծ չենք), իսկ մեղադրելն արդեն շատ ծանր զգացմունք է ու արժի կանխել դա, առնվազն գոնե էն դեպքերում, երբ չի եղել մտադրաբար վնասելու մղում։ Ու հենց էս մտքերը՝ «սխալն իմ անձի դեմ ուղղված չէր», «դրանով մտադրված չի եղել ինձ վնասել» արդեն իսկ կարող են օգնել՝ հեռու մնալ մեղադրելուց, իսկ դե սխալի պատճառները շատ ու շատ ուրիշ կարող են լինել, հենց թեկուզ՝ փորձի բացակայությունը։
Մերսի արձագանքի համար։
Համաձայն եմ։ Միայն թե երբ մարդուն վնասում են, դրանից ուժեղ էմոցիաներ են առաջանում (ասենք՝ զայրույթ) ու ինչ֊որ բան պետք ա լինում անել էդ էներգիայի հետ։ Մեղավոր փնտրելը ու էդ էներգիան մի մարդու՝ մեղավորի ուղղությամբ ուղարկելը հեշտ լուծում ա ստացվում, չնայած՝ մի կարգին լուծում էլ չի։ Քո առաջարկած մոտեցման հետ էլ ֊ ինչ֊որ տիպի ընդունում, որ էդ վնասելու մեջ նպատակաուղղվածություն չկա ֊ համաձայն եմ։ Ցավոք, մեղադրելը էնքան ավտոմատ ա թվում, որ ինքդ քեզ մեղադրելուց հետ պահելը լիքը ջանք ա տանում։ Ամեն դեպքում էս իրավիճակում փորձում էի չմեղադրել։
Հա, մի հարցն էլ էն ա, որ մեր՝ մարդկանց գլխի եսակենտրոն աշխարհում (կամ միայն իմ եսակենտրոն աշխարհում) շատ դժվար ա հաշտվել էն մտքի հետ, որ դու այլ մարդու կյանքում ինչ֊որ կողմնակի, անէական պերսոնաժ ես։ Ո՞նց թե՝ քեզ վնասել են հենց նենց, առանց քո մասին նույնիսկ մտածելու։ Ինձ թվում ա ահագին բարդ ա իսկապես ընդունել ինքդ քո անէականությունը։ Էկզիստենցիալ առումով ավելի հեշտ ա համարել, որ ուրիշ մեկը չար ա, ուզել ա քեզ վնասի, քան ընդունել, որ քո մասին չեն էլ մտածել։
Հա, մի հարցն էլ էն ա, որ մեր՝ մարդկանց գլխի եսակենտրոն աշխարհում (կամ միայն իմ եսակենտրոն աշխարհում) շատ դժվար ա հաշտվել էն մտքի հետ, որ դու այլ մարդու կյանքում ինչ֊որ կողմնակի, անէական պերսոնաժ ես։ Ո՞նց թե՝ քեզ վնասել են հենց նենց, առանց քո մասին նույնիսկ մտածելու։ Ինձ թվում ա ահագին բարդ ա իսկապես ընդունել ինքդ քո անէականությունը։ Էկզիստենցիալ առումով ավելի հեշտ ա համարել, որ ուրիշ մեկը չար ա, ուզել ա քեզ վնասի, քան ընդունել, որ քո մասին չեն էլ մտածել։
«Քո մասին չեն մտածել»-ը հիպոթեզ է, որը հնարավոր է իրականությանը չի համապատասխանում։
Հարցն էն է, որ մենք ուզում ենք՝ մարդիկ ամեն ինչ իմանան մեր պոտենցիալ հուզական ռեակցիաների, խոցելիության ու եսիմ ինչերի մասին, բայց մարդիկ դրա մասին մեծամասամբ գաղափար չունեն։ Հաճախ սկի իրենք իրենց մասին գաղափար չունեն, ուր մնաց՝ անծանոթ-կիսածանոթ-կամ էլ անգամ լավ ծանոթ մարդու հեգականը՝ իր բոլոր մութ անկյուններով։
Մենք լիքը պատասխանատվություն ենք դնում մարդկանց վրա՝ մեր «ոնց զգալու» համար։
Հիմա տվյալ իրավիճակում հնարավոր է մարդը լավ էլ մտածել է դիմացինի մասին, բայց դե իր մտածելը իրեն չի բերել տվյալ մարդու բացասական ռեակցիաների / վնասների մտքին։
Կարող ենք նույնիսկ նոր հիպոթեզ կառուցել՝ գուցե մտածել է, որ ինքն ու իր հետ կապված էպիզոդն էնքան կարևոր չեն տվյալ մարդու համար, որ էդ ինֆորմացիան ընդհանրապես ինչ-որ նշանակություն ունենա։
մարդ եղած վախտ
08.09.2023, 18:52
«Քո մասին չեն մտածել»-ը հիպոթեզ է, որը հնարավոր է իրականությանը չի համապատասխանում։
Հա, թերևս սա էն դեպքն ա, որ եթե կարող ես իրավիճակի մասին ունենալ տարբեր ինտերպրետացիաներ, ապա դրանցից հաստատ ընտրում ես ամենացավոտը ։) (չնայած՝ դա չի փոխում էն փաստը, որ մարդիկ իսկապես իրար հաճախ նշանակություն չեն տալիս, ու երբեմն էդ լրիվ նորմալ ա)
Հարցն էն է, որ մենք ուզում ենք՝ մարդիկ ամեն ինչ իմանան մեր պոտենցիալ հուզական ռեակցիաների, խոցելիության ու եսիմ ինչերի մասին, բայց մարդիկ դրա մասին մեծամասամբ գաղափար չունեն։ Հաճախ սկի իրենք իրենց մասին գաղափար չունեն, ուր մնաց՝ անծանոթ-կիսածանոթ-կամ էլ անգամ լավ ծանոթ մարդու հեգականը՝ իր բոլոր մութ անկյուններով։
Մենք լիքը պատասխանատվություն ենք դնում մարդկանց վրա՝ մեր «ոնց զգալու» համար։
Հիմա տվյալ իրավիճակում հնարավոր է մարդը լավ էլ մտածել է դիմացինի մասին, բայց դե իր մտածելը իրեն չի բերել տվյալ մարդու բացասական ռեակցիաների / վնասների մտքին։
Ուզելուց էլ զատ, թվում ա տենց էլ կա․ եթե ինչ֊որ մեկը քեզ հաշվի առներ՝ պիտի որ ճշգրիտ իմանար, թե ինչ ես զգալու/մտածելու․ բայց իհարկե, էդ հեչ միանշանակ չի (գուցե դու այլ բան նկատի ունեիր)
Ահագին մտածելու տեղ տվեցիր, մերսի ։)
Յոհաննես
11.09.2023, 00:55
Դիլիջանից 3 ռուս վերցրեցի, Երևան էին գալիս: հեռավար աշխատող այթիշնիկներ:
Ի սկզբանե հարցրեցին ռուսերեն թե անգլերեն եմ նախընտրում խոսալ: Ասում էին՝ ռուսները բնական են համարում հայերի հետ ռուսերենով շփվելը
Հետո, հարցրեցին, թե Դիլիջանի կողմերը վրաններով լռվցնելու ինչ տեղ խորհուրդ կտամ:
Հետո, թե բա «մենք, որպես միգրանտներ էս, էս ու էս խնդիրներին ենք բախվում»: Ասում էին, ռուսներն ՀՀում իրենց միգրանտ չեն համարում, այլ ռելոկանտ
Հետո սկսեցին հարցեր տալ, որոնց պատասխանները չիմանալն ինձ ամաչեցրեց. Տավուշ ու Դիլիջան տեղանունների ստուգաբանությունն էին հարցնում մարդիկ:
Հետո քաղաքական հարցեր սկսեցին տալ, Երևանի ընտրությունների մասով, Ավինյանի, Մարությանի ու Թանդիլյանի մասին էին հատկապես հետաքրքրվում:
Հետո ռուսերեն բառերի թարգմանություններ սկսեցին հարցրել, ու որոշ բառերի արտասանությունը հայերենով:
Հետո արտաքին քաղաքական հարցերից սկսեցին խոսել, ահագին տեղյակ էին Արցախի խնդրին, խնդրի ակունքներին: Ավելի շատ, քան ՀՀ բնակչության 80%ը հատկապես 2019թ.ին ու երևի հիմա էլ:
Ասեցին, որ Ռեինկարնացիային ու Բամբիռին շատ են հավանում, ափսոս դեռ չի ստացվել համերգներին ներկա լինել: Հարցրեցին, թե հայկական ի՞նչ ռոք խմբերի խորհուրդ կտամ լսել:
Ասեցի, որ ամսի 16ին Լոռիում ուժեղ իվենթ (https://www.facebook.com/events/829595471752014) կա, Բամբիռն էլ նվագելու ա, ու, եթե որոշեն այցելել՝ կարող եմ իրենց էլ տանել գնալիս: Ուրախացան: Ուրախացա:
Ախպեր, եթե մեջները սիրուն աչոն կա, ես էլ կգամ :D
Ախպեր, եթե մեջները սիրուն աչոն կա, ես էլ կգամ :D
տղեքից մեկն էր շատ սիրուն, Վլադիսլավը :D
մարդ եղած վախտ
13.09.2023, 15:00
Կուռտկայիս թևատակը պատռվել էր։ Քանի որ մնացած առումներով դեռ լավ վիճակում է ու ինձ դուր է գալիս, որոշեցի տանել ատելյե կարելու։ Հանում եմ տոպրակից, ասում եմ՝ "подмышка порвалась" ու պատռված տեղն եմ փնտրում, որ ցույց տամ։ Դերձակը սակայն լսում է "подружка порвалась" ու զարմանում է, թե էս ինչ ռոմանտիկ զգացմունքներ ունեմ կուռտկայիս նկատմամբ։ Իսկ դուք ձերինի հետ ի՞նչ հարաբերությունների մեջ եք։
Հագուստեղենիս հետ՝ ոչ մի տիպի, բայց հեծանիվիս հետ՝ ընկերական ^.^
One_Way_Ticket
25.12.2023, 02:45
Մի սերիալ եմ նայում, կոչվում է Слово пацана, չգիտեմ հայերեն ճիշտ ոնց թարգմանել։ Երևի թե բոլորդ էլ դիտում եք կամ գոնե լսել եք սերիալի մասին, քանի որ բոլոր սոց ցանցերում ամեն երրորդ պոստը էս սերիալի մասին է։ Էնքան ուժեղ էմոցիաներ ունեմ ֆիլմի հետ կապված, որ արտահայտվելու տեղ էի փնտրում, թեև արդեն մի քանի օր է՝ խոսում եմ դրա մասին, տանը քննարկում ենք, բայց միևնույն է, ուզեցի հին ու բարի մի տեղ էլ գրել, մանավանդ, որ հիմա բոլորը քնած են, իսկ ես՝ ոչ։
Չեմ պատմի, սփոյլ չեմ անի, ուղղակի կուզեի իմանալ, եթե կա ինչ-որ մեկը, ով դիտել է ու ասելիք ունի, գուցե չալարի, թեմա բացի, ես էլ գուցե չալարեմ, գամ քննարկման։ Ուղղակի էնքան ժամանակ էստեղ չեմ եղել, որ թեմա ստեղծելը ինձ հիմա մի տեսակ չթույլատրված արտոնություն է թվում։
Սերիալում խոսքը գնում է Կազանում գոյություն ունեցող հանցագործ խմբավորումների մասին, որոնց մասնակիցների ճնշող մեծամասնությունը անչափահասներ են։ Կան իրական կերպարներ, որոնց իրական ճակատագրի մասին էսօր կարդացի ու երևի թե շատը հենց էդ պատճառով էլ քունս չի տանում։
Լինում են կյանքում մանր-մունր տարօրինակ զուգադիպություններ, որոնց վրա այլ դեպքերում գուցե ուշադրություն չդարձնես, բայց նաև լինում է այնպես, որ անգամ անծանոթ երգի բառերից ես կառչում, եթե երգն առնչվում է քեզ էդ պահին հուզող թեմայի, ու փառք տալով ինտերնետին, ընկնում ես փնտրտուքների մեջ՝ ավել ինֆորմացիա ստանալու համար։ Իմ այսօրվա փնտրտուքը Սև դելֆինն էր։
Չգիտեմ՝ դուք գիտեիք, թե ոչ, բայց Սև դելֆինը աշխարհի ամենադաժան վայրերից մեկն է՝ ի հեճուկս իր ռոմանտիկ անվանը։ Այդպես է կոչվում ամենախիստ ռեժիմի գաղութներից մեկը, որտեղ պահվում են առանձնակի դաժանությամբ հանցագործություն կատարած մարդիկ՝ սերիական մարդասպաններ, բռնաբարողներ, մանկապիղծներ ու անգամ հաննիբալներ։ Սև դելֆինը հայտնի է նրանով, որ էնտեղից դուրս չեն գալիս։
Մի քանի բան նայեցի Youtube-ում, ու փոշմանեցի, որ նայեցի։ Չեմ ուզում Սև դելֆինի մասին պատմել, Youtube-ի տեղը բոլորս էլ գիտենք, այլ ուզում եմ խոսել էդ զուգադիպության մասին։ Մի քանի օր է՝ ես էդ սերիալով եմ շնչում, ու էսօր մի երգ էր միացրած, որտեղ լսեցի էդ Սև դելֆին արտահայտությունն ու անմիջապես փորձեցի հասկանալ, թե խոսքն ինչի մասին է։ Ես սպասում էի ռոմանտիկ մի բան, բայց գտա աշխարհի ամենադաժան ու տխուր տեղը, որը, տարօրինակ կերպով, թեմատիկ կապ ուներ սերիալի հետ։ Իսկ Սև դելֆինի մասին մի քանի բան նայելուց հետո, երբ որոշեցի, որ էլ վերջ, մոռանում եմ դրա գոյության մասին, ու սկսեցի էլի բութ մատս մարզել սքրոլլի առաջնությունում, մեկ էլ մատս կանգ առավ մի ռիլի վրա, ուր պատմում էին, որ սերիալի հերոսներից մեկը, ով իրական կերպար էր, վերջում հայտնվում է հենց Սև դելֆինում։
Հիմա հասկանում եմ, որ կասեք՝ ինչ էլ դարդ ես գտել քեզ, գնա ապրի էլի։ Իրականում ես էլ չեմ ընկալում, թե ինչի եմ սենց ազդվել էս ամենից, բայց քանի որ իմ մոտակա ժամերը փչացան, արթուն մարդ էլ չկա՝ հետը շփվեմ, էկա ստեղ։ Ներող կլինեք, դուրս եմ գալիս, դուրս եմ գալիս։
Թեմա բացելու ցանկություն ես էլ չունեմ։ Առաջին երեք սերիան եմ դեռ նայել։ Ընդհանուր տպավորությունները՝ շատ դրական։ Որոշ պահեր, իստ իս, переигрывают, բայց աննշան, մնալով ռեալիզմի ժանրի մեջ։ Ժամանակակից ռուս ռեժիսյորներից սենց կինոներ մենակ Խլեբնիկովից էի տեսել։ Պետք է էս ռեժիսյորի մասին քչփորել, ակնհայտ տաղանդ ունի։
Ճապոնական ամեն ինչը զուտ հավայի տուֆտա գովազդա։ Ճապոնացիք էլ տուֆտա ազգ են, 3-4 սորտի դեմքեր են։ (Նենց չի մենք 1-ին 2-րդ սորտ ենք) ու հա Նոլան ձյան Ճապոնացիքի վրով սաղ ասեց էս տարի
Ազգերը սորտերի բաժանելն էլ ա տուֆտություն։
Յոհաննես
30.12.2023, 12:33
Ազգերը սորտերի բաժանելն էլ ա տուֆտություն։
Խի՞ Բարեկամ տան, թե՞ սաղ նույնն են։
Հուսամ հիմնավոր պատասխան կտաս
Ազգերը սորտերի բաժանելն էլ ա տուֆտություն։
Ու տուֆտության էդ ձևը հատուկ անուն էլ ունի՝ ռասիզմ:
Յոհաննես
30.12.2023, 14:09
Ու տուֆտության էդ ձևը հատուկ անուն էլ ունի՝ ռասիզմ:
Սիրելի Այվի, ռասիզմը ինչա՞
Կամ հայը ո՞նց կարա ռասիստ լինի
Դու Գերմանիայում ես ապրում, խոսքի շուրջդ նայի, ես ի՞նչ ռասիստ
Սիրելի Այվի, ռասիզմը ինչա՞
Կամ հայը ո՞նց կարա ռասիստ լինի
Դու Գերմանիայում ես ապրում, խոսքի շուրջդ նայի, ես ի՞նչ ռասիստ
Մարդկանց ըստ ազգային (կրոնական և այլ) պատկանելության «ցածրակարգ ու բարձրակարգ սորտերի» բաժանելը ռասիզմ է:
Մնացածը՝ դու գիտես, գլուխ դնելու հավես չկա:
One_Way_Ticket
30.12.2023, 17:38
Բարեկամ ջան, մերսի գրառման համար, շատ հետաքրքիր դիտարկումներ են։ Անգլերենի հետ կապված իմ հիշելով բավական էլ նորմալ լինում էր հաղորդակցվել։ Ի դեպ, ժամանակին մի հետաքրքիր բլոգ էի գտել գերմանացի էքսպատի, ով Ճապոնիայում է ապրում։ Ասում է՝ բավական սահուն տիրապետում է ճապոներենին, բայց մարդիկ համառորեն հետը անգլերեն են փորձում խոսել։
https://zoomingjapan.com/life-in-japan/speaking-japanese/
Խի՞ Բարեկամ տան, թե՞ սաղ նույնն են։
Հուսամ հիմնավոր պատասխան կտաս
Իհարկե նույնը չեն․ ազգերն ունեն նմանություններ, տարբերություններ և առանձնահատկություններ։ Բայց էդ նմանությունները, տարբերություններն ու առանձնահատկությունները սորտավորելը՝ առաջին, երկրորդ, ․․․, վեցերորդ կարգ, ես չեմ հասկանում։ Սորտավորում ես (նշածդ կարգերով) ապրանքը կամ ծառայությունը՝ ըստ որակի․ առաջին սորտի սաղմոն, երկրորդ կարգի վագոն․․․ Հիմա ըստ քեզ, ովքե՞ր են առաջին սորտի ազգերը, ո՞ր չափանիշով ու դա ոնց ես "համտեսում" կամ "զգում"։
Բարեկամ ջան, մերսի գրառման համար, շատ հետաքրքիր դիտարկումներ են։ Անգլերենի հետ կապված իմ հիշելով բավական էլ նորմալ լինում էր հաղորդակցվել։ Ի դեպ, ժամանակին մի հետաքրքիր բլոգ էի գտել գերմանացի էքսպատի, ով Ճապոնիայում է ապրում։ Ասում է՝ բավական սահուն տիրապետում է ճապոներենին, բայց մարդիկ համառորեն հետը անգլերեն են փորձում խոսել։
https://zoomingjapan.com/life-in-japan/speaking-japanese/
Ես էլ շնորհակալ եմ, որ կարդացիր ու հետաքրքիր էր։ Անգերենի հետ կապված, դե, այնպես չէր, որ բոլորովին իմացող չկար, բայց ճնշող մեծամասնությունը կա՛մ հազիվ էր էշը ցեխից հանում, կա՛մ բոլորովին չգիտեր, նույնիսկ սպասարկման ոլորտի աշխատողները։ Բայց ավելի հետաքրքիր էր, որ դրանից ոչ մեկ չէր նեղվում, ու կարծես դա չափանիշ չէր անգամ տուրիստների հետ կապված ոլորտում աշխատանքի ընդունվելու համար (օրինակ, արագընթաց գնացքների տոմսավաճառները), քանի որ հանգիստ ու անվրդով օգտվում էին էլեկտրոնային թարգմանիչներից այնպես, ասես՝ ուղիղ հաղորդակցվում էին քեզ հետ։
Մինչ ճամփորդությունս լսել կամ կարդացել էի, որ լավ կլինի սովորել մի քանի կիրառական արտահայտություններ ճապոներենով (բարև, շնորհակալություն)՝ օգտագործելու համար, որովհետև դա դուր կգա ճաապոնացիներին։ Թեև ողջունելու ու շնորհակալության խոսքերը գիտեի ճապոներեն, բայց լեզուս այդպես էլ չպտտվեց դրանք արտասանել․ դա անելը մի տեսակ ծամածռություն էր ինձ թվում, երբ իրականում լեզվին չես տիրապետում։ Եվ այնուամենայնիվ, ճապոնացիները (խանութում, ռեստորանում) շարունակում էին քո անգլերենին, այդ թվում բարևին ու շնորհակալությանը, պատասխանել ճապոներեն, ու դա ինձ ավելի արժանապատիվ էր թվում թե՛ իմ, թե՛ իրենց դիրքերից․ յուրաքանչյուրս՝ մեր լեզվով, ու հարգում ենք մեզ ու միմյանց, ու կոտրտվելու կարիք չկա։
Անկապ օրագրում դրած դիտարկումներս քաղվածք էին օրագրային ավելի մեծ գրառումիցս, որտեղ օր առ օր գրանցել եմ այցերս տարբեր տեղեր՝ իմ գնահատականներով և տպավորություններով։ Եթե թեկուզ մի հոգու այստեղ հետաքրքիր կլինեն նման գրառումները, կտեղադրեմ Ակումբի անձնական օրագրումս։
տղեքից մեկն էր շատ սիրուն, Վլադիսլավը :D
Վլադիսլավը խնդրել էր մարզերում ուժեղ իվենթ հանդիպելու դեպքում տեղեկացնել: Գրեցի էսօր, ասի ամսի 3ին Թեժ Լեռում Լոռվա ձմեռ են նշում՝ գնա, վայելի: Ձեռի հետ էլ հարցրեցի ո՞նց ա, ընկերները ոնց են: Ասեց էդ երեքից ինքն ա մնացել Հայաստանում: Ինքն էլ մայիսին թռնում ա Ավստրալիա:
Հետաքրքիր տառ ա «ծ»-ն: Կարաս կամայական կոնտեքստում ասես «ծը», պաուզա տաս, ու դիմացինիդ երևակայությունը ուր ասես կարա տանի: «Ք»-ն էլ ունի էդ հատկությունն իհարկե: Ավելի քիչ, բայց «կ»-ն էլ ունի, «ս»-ն էլ: Իսկ օրինակ «տ»-ն վաբշե խարիզմա չունի. հավայի տառ ա:
Հետաքրքիր բան ես գրել։ Ինձ ամենաշատը հետաքրքրեց, թե որտեղից գիտես, որ դիմացինի երևակայությունը հենց էդ տառերի դեպքում է սկսում փայլատակել։
Ու մոտս միտք առաջացավ, որ դիմացինի մասին գրածդ գուցե ավելի շուտ քո սեփական փորձի վրա է հիմնված, որ էդ տառերը քո երևակայության վրա են առանձնահատուկ ուժեղ ազդում :think
Իսկ եթե ես լինեի «դիմացինդ», ինձ մոտ ամեն տառից հետո արված պաուզան էլ (նաև քո նշած «ոչ խարիզմատիկ» տ-ից հետո) ինչ-որ երևակայական խաղեր կառաջացներ։
Ասենք՝ մեկը մտնում է սենյակ, նայում վրաս ու ասում՝ «տը´», ինչ ասես մտքովս կանցնի :))
Հետաքրքիր բան ես գրել։ Ինձ ամենաշատը հետաքրքրեց, թե որտեղից գիտես, որ դիմացինի երևակայությունը հենց էդ տառերի դեպքում է սկսում փայլատակել։
Ու մոտս միտք առաջացավ, որ դիմացինի մասին գրածդ գուցե ավելի շուտ քո սեփական փորձի վրա է հիմնված, որ էդ տառերը քո երևակայության վրա են առանձնահատուկ ուժեղ ազդում :think
Իսկ եթե ես լինեի «դիմացինդ», ինձ մոտ ամեն տառից հետո արված պաուզան էլ (նաև քո նշած «ոչ խարիզմատիկ» տ-ից հետո) ինչ-որ երևակայական խաղեր կառաջացներ։
Ասենք՝ մեկը մտնում է սենյակ, նայում վրաս ու ասում՝ «տը´», ինչ ասես մտքովս կանցնի :))
Իհարկե ոչ մի տեղից էլ չգիտեմ Այվի ջան :D
Ու ընդհանրապես ուրիշ բան գրելու համար էի մտել, հետո զգացի որ ոնց գրում եմ՝ քֆուր ա դառնում: Դե ես էլ չեմ սիրում հանրային վայրերում հայհոյախառը արտահայտվել, տենց առաջին տառերը թողեցի: Հետո քցեցի-բռնեցի, որ կարա երկիմաստ, եռիմաստ հնչի, ջնջեցի սաղ ու գրեցի էն՝ ինչ գրեցի :Ճ Իհարկե առանց խորանալու ու լուրջ հետազոտություններ էդ թեմայով անցկացնելու :Ճ
Իհարկե ոչ մի տեղից էլ չգիտեմ Այվի ջան :D
Ու ընդհանրապես ուրիշ բան գրելու համար էի մտել, հետո զգացի որ ոնց գրում եմ՝ քֆուր ա դառնում: Դե ես էլ չեմ սիրում հանրային վայրերում հայհոյախառը արտահայտվել, տենց առաջին տառերը թողեցի: Հետո քցեցի-բռնեցի, որ կարա երկիմաստ, եռիմաստ հնչի, ջնջեցի սաղ ու գրեցի էն՝ ինչ գրեցի :Ճ Իհարկե առանց խորանալու ու լուրջ հետազոտություններ էդ թեմայով անցկացնելու :Ճ
Alles klar :))
(ոչ հայատառ գրառում)
Ինչ էլ հավես ունեի այ մարդ, էս ինչքան եմ ես էստեղ գրել։ Որ ամբողջն իրար գլուխ հավաքես՝ կարգին էլ խարույկ կստացվի։ Ու որ կարդում եմ՝ վատ չի, ես համեստությունից չեմ մեռնի, բայց դե հիմա էդ ա, իսկապես վատ չի, լիքը բաներ մոռացել էի ու կարդում էի առաջին անգամվա նման ու ինձ դուր էր գալիս։ Պետք չէր էդքան կոտրել էդ գրելու սերը իմ մեջ։ Հիմա սկի երկու նախադասություն չի գրվում, ոնց որ դիսլեկսիկ լինեմ։ Իսկ առաջ՝ դու՝ երկու տա՜ռ, դու՝ հասարակ մի դերանու՜ն․․․ ա չէ, էդ ես չէի գրել։ ;)
Պետք ա նորից սկսել։
Նոր իմպո, հին տաղանդ, հին տեղ․․․
Գրելու հմտություններդ աստիճանաբար կբացվեն, ոնց գրտնակի տակից։
Ակումբում եթե սկսես գրել (կապ չունի, թե ինչ), խոսք եմ տալիս՝ ամեն օր մտնելու եմ կարդալու։
Sambitbaba
28.03.2025, 18:45
հանկարծ ազգի ետամնաց մասսան կարող ա դա չընդունի
Եթե նա, ով քֆուր տալ չի սիրում, առավել ևս քֆուր լսել չի սիրում, և որ ամենաողբերգալին ա երևի քեզ համար, որ չի պատկերացում, թե ինչպես իր կնոջ ու աղջկա հետ կնստի ու կնայի քո պատկերացրած գերժամանակակից ֆիլմը, - հետամնաց ա, ուրեմն ես սուպեր հետամնաց եմ։
Ու որպես հետամնաց կասեմ, որ եթե դու էս բուլշիթը գրելուց ինչ-որ բան ծխած կամ լակած չես եղել հետանցքդ կորցնելու աստիճան, ուրեմն յախկ քեզ էլ, քո պատկերացրած առաջադեմ հասարակությանն էլ, քո երազած Հայաստանին էլ։
Եթե նա, ով քֆուր տալ չի սիրում, առավել ևս քֆուր լսել չի սիրում, և որ ամենաողբերգալին ա երևի քեզ համար, որ չի պատկերացում, թե ինչպես իր կնոջ ու աղջկա հետ կնստի ու կնայի քո պատկերացրած գերժամանակակից ֆիլմը, - հետամնաց ա, ուրեմն ես սուպեր հետամնաց եմ։
Ու որպես հետամնաց կասեմ, որ եթե դու էս բուլշիթը գրելուց ինչ-որ բան ծխած կամ լակած չես եղել հետանցքդ կորցնելու աստիճան, ուրեմն յախկ քեզ էլ, քո պատկերացրած առաջադեմ հասարակությանն էլ, քո երազած Հայաստանին էլ։
Պարոն, ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում՝ իմ նկատմամբ զզվանք կտածես, թե հիացմունք: Ես էդ էտապը վաղուց եմ անցել: Անկապ օրագրում գրելս ոչ մի դիսկուսիա հրահրելու նպատակ չունի: Ես իմ մտքերն եմ շարադրում, ու նույնիսկ եթե 11 միլիոն մարդ կանգնի ու ասի՝ սխալ ես, կամ զզվում ենք քեզնից, ես եթե ուզեցա՝ կարտահայտեմ մտացածս մինչև կյանքիս վերջ ու իմ ճիշտն առաջ կտանեմ մինչև շունչս փչելը (եթե ցանկացա): Քեզ հաջողություն:
Պարոն, ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում՝ իմ նկատմամբ զզվանք կտածես, թե հիացմունք: Ես էդ էտապը վաղուց եմ անցել: Անկապ օրագրում գրելս ոչ մի դիսկուսիա հրահրելու նպատակ չունի: Ես իմ մտքերն եմ շարադրում, ու նույնիսկ եթե 11 միլիոն մարդ կանգնի ու ասի՝ սխալ ես, կամ զզվում ենք քեզնից, ես եթե ուզեցա՝ կարտահայտեմ մտացածս մինչև կյանքիս վերջ ու իմ ճիշտն առաջ կտանեմ մինչև շունչս փչելը (եթե ցանկացա): Քեզ հաջողություն:
Գռեհիկ հայհոյանքները կինոյում նույնքան «բավականություն» է տալու դիտորդին, որքան իրականում՝ լսողին, այսինքն էդ «բնականությունը» ընդգծելը ոչ արվեստի ու ոչ էլ բիզնեսի տեսակետից շահեկան չեն:
Նույնիսկ տարածված F* բառը ամերիկացիք վերջերս ահագին պակասեցրել են կինոներում ու եթերում առհասարակ, ու որ ուշադրություն դարձնենք, քաղաքակիրթ իրականության մեջ հայհոյանքներն ահագին պակասել են։
Եթե ցածրակարգ հայհոյանքները քեզ մոտ լեզվամտածողության հետ են ասոցածվում, ու հայհոյանքների բնականությունն ես կարևորագույն չափանիշ համարում, ուրեմն ճիշտ նաչինկայով կարկանդակ չես կերել վերջերս:
Գռեհիկ հայհոյանքները կինոյում նույնքան «բավականություն» է տալու դիտորդին, որքան իրականում՝ լսողին, այսինքն էդ «բնականությունը» ընդգծելը ոչ արվեստի ու ոչ էլ բիզնեսի տեսակետից շահեկան չեն:
Նույնիսկ տարածված F* բառը ամերիկացիք վերջերս ահագին պակասեցրել են կինոներում ու եթերում առհասարակ, ու որ ուշադրություն դարձնենք, քաղաքակիրթ իրականության մեջ հայհոյանքներն ահագին պակասել են։
Եթե ցածրակարգ հայհոյանքները քեզ մոտ լեզվամտածողության հետ են ասոցածվում, ու հայհոյանքների բնականությունն ես կարևորագույն չափանիշ համարում, ուրեմն ճիշտ նաչինկայով կարկանդակ չես կերել վերջերս:
Ըհը՜՜ … սկսվե՜ց ազարտը: Չի լինում, հո զոռով չի, խուսափել չի լինում:
Ես չեմ ասում՝ ինձ քֆուրները հաճույք են պատճառում, կամ՝ կինոն անպայման քֆուրներով պիտի լինի:
Եթե պերսոնաժը քֆուրներով ա խոսում՝ պիտի ներկայացվի քֆուրները նենց, ոնց որ իրական կյանքում: Դա ա բավականություն պատճառողը: Որ իրական կերպարի (կամ էլ՝ պատմական եղելության) ռեալ ու բնական ինտերպրետացիա ես տեսնում էկրանին:
Հիմա՝ մի օր եթե Լֆիկ Սամոյի կամ Նեմեց Ռուբոյի մասին ֆիլմ նկարվի, ես չեմ նայի էդ ֆիլմը, եթե կերպարներն օգտագործեն «շան քած, սրիկա կամ հերդ անիծեմ» արտահայտությունները:
Հենց էդ ա՝ տենց կերպարների գեղարվեստական ներկայացումն ու իրար միջի շփումներն ու լեզվամտածողությունն ինչքան հում ու իրական լինի՝ էնքան էդ գործը նայելու կայֆն ավելի շատ կլինի, քանի որ շինծույության հոտ չի գա: Մարդը ռեալ ինտերակցիա ա փնտրում նմանատիպ կինոներում՝ հիմնված իրական կյանքում գոյություն ունեցող կերպարների վրա:
Սլավնիե պառնի ֆիլմում Ջո Պեշիի կերպարի շառմն ու կայֆը իրա քֆուրչիության ու վուլգարության մեջ ա, քանի որ ներկայացվող էդ նսեմ խուլիգանների աշխարհում իրենք իրենց արիշվերիշները էդ լեզվով ու խոսելաոճով են լուծում:
Եթե մի 20 տարի հետո, (երբ Պուծինն ու իր հայ ագենտները մեռած կլինեն) մեկը դուխ ունենա՝ գեղարվեստական ֆիլմ նկարի Հոկտեմբերի 27-ի մասին, ու Նաիրի Հունանյանի ու իր խմբի դահլիճ մտնելու տեսարանը բեմադրի
«այ արնախում շներ, փչեք շունչներդ, մարդակերներ: Ոչ մեկդ չշարժվի հանկարծ, անիծյալներ»
արտահայտություններով՝ ես էդ ֆիլմից հաճույք չեմ ստանա:
... գեղարվեստական ֆիլմ նկարի Հոկտեմբերի 27-ի մասին, ու Նաիրի Հունանյանի ու իր խմբի դահլիճ մտնելու տեսարանը բեմադրի
«այ արնախում շներ, փչեք շունչներդ, մարդակերներ: Ոչ մեկդ չշարժվի հանկարծ, անիծյալներ»
...
Դրա անունը վավերագրական ֆիլմ է՝ իրական կերպարներով ու իրական քֆուրներով, եթե այդպիսիք կան: Դու առնվազն «գեղարվեստական» բառի իմաստի մասին չես մտածել, ու իրականության ու արվեստի տարբերություններում չգիտես ինչու կենտրոնանում ես հատկապես հայհոյանքների վրա: Նման «հաճույքաբանությունը» նույնքան կապ ունի ռացիոնալիզմի հետ, ինչքան որ մնացած արատավոր երևույթները, որ կարելի է տարբեր ցնդաբանական «հիմնավորումներով» արդարացնել:
One_Way_Ticket
07.04.2025, 22:02
Էն որ համարյա դատարկ օֆիսում նստած կոդեր եմ գրում` արհեստական բանականությունը միացրած, ու սա իմ քոմենթներից ու սևագրերից ելնելով ինձնից առաջ ընկած առաջարկում է այն ապագա կոդերն՝ ինչ պետք են, ու ես վախենում եմ։
Ինձ արդեն թվում է, որ արհեստական բանականությունը կարդում է ոչ միայն սևագրերս, այլ նաև մտքերս, հույզերս, գիտի ամեն ինչ, սկսած՝ հեծանվի կոշիկից առաջացած ոտքիս տակի մազոլից, մինչև կյանքիս կարևորությունները, ու այսուհետ սկսելու է հետևել, որ գլուխ չպահեմ ու գործս կատարեմ ճշտապահությամբ։ Վախենում եմ, հարցնել՝ կարող ե՞մ գնալ սուրճ խմելու․․․
Թարսի պես մռայլ մտքերս զուգակցվում են ականջակալներումս հնչող ինչ-որ ֆուտուրիստական մելամաղձոտ մեղեդու հետ, որն էլ համապատասխան ծրագրի արհեստական բանականությունը ընտրել է՝ ըստ իմ ճաշակի։
Մտածում եմ՝ սովորաբար մարդիկ խելագարվում են անհաղաթահարելի խնդիրներից ու դժվարություններից, իսկ հնարավո՞ր է խելագարվել, երբ բոլոր խնդիրները հաղթահարված են, պահանջները՝ բավարարված։
***
«Հանգստացիր», ասում է ականջակալներիս մեջ հնչող երգը, ու թեթև իսպանական կլկլոց ավելացնում էլեկտրոնային հնչյուններին, որ կոդերս գրեմ ու չշեղվեմ:
Էսօր մեկի հետ վիճում էի, որ սերբերենն ու խորվատերենը նույն լեզուն են, հետս չէր համաձայնվում, վրաս chatgpt բերեց։
https://traveller.id.au/misc_photos/srb_hrv_lang.jpg
Ասում եմ՝ դու քո բերածը կարդացե՞լ ես։ Արտահայտությունների կեսից ավելը տառ առ տառ համընկնում են։ Ես չգիտեմ, ոնց կարելի է սրան կոդ գրել վստահել։
...Ես չգիտեմ, ոնց կարելի է սրան կոդ գրել վստահել։
Իմը ChatGPT չի, GitHub Copilot Enterprise է, հատուկ ծրագրեր գրելու համար հարմարեցրած։ Արդեն հանգիստ խղճով կարող եմ սրան բանականություն ասել, լուրջ բան է։
Ձրի վերսիան VS Code-ի հետ կարող ես փորձել։
Ու ChatGPT պետք չի, գուգլի ԱԲ-ն վերջերս լավ էլ խելացիացել է, չնայած աղոտ կասկածներ ունեմ, որ ամերիկյան վերսիան կարող է տարբերվել արտա-ամերիկյան վերսիաներից քաղաքական նպատակներով (իրականում սա լուրջ ու ծավալուն թեմա է), ահավասիկ իմ սովորական Գուգլ սրչի արդյունքը՝
is serbian and croatian the same language?
It's a complex question with a nuanced answer, but here's a breakdown of the linguistic and political factors:
1. Linguistic Perspective: Highly Similar and Mutually Intelligible
Mutual intelligibility: Serbian and Croatian, along with Bosnian and Montenegrin, are generally considered to be mutually intelligible, meaning that speakers of one can understand the others without much difficulty.
Shared roots: All four languages are based on the same dialect (Shtokavian) and subdialect (Eastern Herzegovinian) of the former Serbo-Croatian language.
Grammar and structure: They share a largely identical grammatical structure and phonetic system.
Vocabulary: While some differences exist in vocabulary, the vast majority of words are the same or very similar.
2. Political and Social Perspective: Separate Languages
National identities: Following the breakup of Yugoslavia, each of these languages is associated with a separate nation (Serbia, Croatia, Bosnia, Montenegro).
Standardization: Each has its own standard form, regulated by its respective national institutions.
Purism and distinctiveness: There is sometimes an effort to emphasize differences and establish distinct vocabulary to further separate the languages.
Controversy: The question of whether they are one or multiple languages is still politically sensitive, especially among some Croatian and Serbian linguists and speakers.
In summary:
Linguistically, Serbian and Croatian are extremely similar and highly mutually intelligible, leading many to consider them variants of the same language.
մարդ եղած վախտ
15.04.2025, 23:31
Եթե ուզում ես վերջապես քայքայել ընկերներիդ առողջությունն ու նրանց օրը փչացնել, ապա քեզ շռայլ նվեր առ ու կիսվիր այդ մասին, ցանկալի է ինքասիրահարված տոնով, խրախճանքը երաշխավորված է։
Ինձ ընդհանրապես դուր է գալիս մարդկանց ամենաթույլ լարերին կպնելը՝ նախանձախնդրություն, կախվածություններ, տարբեր թուլամորթության դրսևորումներ, որոնցից ես էլ ունեմ։ Բնավորություն է, ինչ կարող ես անել։
Բայց էդ սաղ ջհանդամ, կարևորը՝ կարող եմ հանգիստ խղճով ինքս ինձ հայտարարել, որ սույն կյանքում ես որևէ հիմնավոր նյութական պահանջ այլևս չունեմ։
Իմ նման խրոնիկ անբավարարվածությամբ տառապող սրիկայի համար սա այն նշաձողն է, որից հետո կարելի է միայն անկումներ սպասել, ու ես հաշտ եմ այդ մտքի հետ։
Հա, ուրեմն վերջերս հերթական հոգնատանջ աշխատանքային օրվա վերջում րոպեական պոռթկման մեջ վերջապես պարգևատրեցի ինքս ինձ՝ առա բաղձալի աստղադիտակը։
Տե՜ր Աստված, գիտության ու տեխնիկայի զարգացման թերևս ամենագնահատելի ու երջանկացնող ձեռքբերումներից։
Թարսի պես օրեր շարունակ երկինքն անընդհատ մշուշոտ էր, էրեկ մի փոքր եղանակային բարելավումից օգտվելով նկարեցի երկնքի ամենահայտնի ու հեշտ օբյեկտներից՝ Օրիոնի միգամածությունը, թերևս մի քիչ փնթի ու արագ:
Չգիտես ինչու, տգետս կարծում էր, որ սա հեռավոր գալակտիկա է, այնինչ մեզ ահագին մոտիկ աստղագոյացման տիրույթ է, այստեղ են ծնվում աստղեր, հավանաբար ներգալակտիկական սեքսից հետո։
Ճիշտն ասած, ես էլ եմ ինձ նախանձում, շատ ստոր, գարշելի նախանձով։
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczN3UUdD6XUs1QuPRcet83PpzjAtfDpJc6zg8bCWeyXBGXwaRYm_S3j-M04wpaYpADyzVXSw_nPY7cltOVNz9Eg0LIXMy3Vn7_vsMkAjUayqgYVytsURnyyl7_F06qbm7t82orp_WtkWVKt7EkOJ5t0IYg=w2952-h1958-s-no-gm
վայ, Վիշապ, էս ինչ արիր... :Դ չկա չկա, հլը ասա տեսնենք քանի՞ մանեթ ես տվել էդ երջանկությանը
(մեկ էլ որ մի օր Յուպիտերին իրա արբանյակներով բռնացնես, բեր տեսնենք դրանք ինչ օրի են)
վայ, Վիշապ, էս ինչ արիր... :Դ չկա չկա, հլը ասա տեսնենք քանի՞ մանեթ ես տվել էդ երջանկությանը
(մեկ էլ որ մի օր Յուպիտերին իրա արբանյակներով բռնացնես, բեր տեսնենք դրանք ինչ օրի են)
Ամաչում եմ ասել, մի երկու ընկերոջ, որ ասեցի, ինձ անպատվեցին ամենավերջին հայհոյանքներով։ Հեծանվիցս էժան է համենայն դեպս։
Մոլորակներ նայելու հարմար չի, որովհետև կարճ ֆոկուս ունի ու օկուլյար էլ չունի, այսինքն կամերա եմ իրականում առել :))
Մեր խիտ բնակեցված ու լուսային աղտոտմամբ թաղերից մի բան նայելու համար իրականում երկար նկարող բան է պետք, եթե սև ու խորը երկինք ունենայինք, ապա դոբսոնյան կառնեի։
Ու ես այդ նույն օրը իհարկե Յուպիտերն էլ եմ փորձել նկարել, ահա այս է ստացվել․
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczO6LRRBcYJpwUysXLxXx8uH_XbKJpXR11K__7iIubpw-lWwrIF7KI2rXpac8n8E0JLzAq-yd1hSuafQu4dtaHudmHJ_hm_tqy1hQKKgvCFzLGt-WJyd0udAp_mK_l4h7SbD9Bt_2pCHtWjqGBb58kj62w=w2952-h1958-s-no-gm
Վայթե համապատասխան ֆիլտրով հետաքրքիր կստացվի, դեռ ֆիլտր եմ ման գալիս։
Բայց ահա Բետելհեյզեն, ավելի գեղեցիկ է ոնց որ․
https://lh3.googleusercontent.com/pw/AP1GczMXFJux-9P80Ho3687GK0R_glmZM4sYIZcEpOAnUCDdb-eh3KnoIgBQWiiOdssKx5UkLBEMrM1UhQK-vVquyVW2Nutjgfifmq2qbIJkE5IMI1XraadDPn1XhrKSxKjhKDyAOvI539JT4nAFLDvofB95rQ=w2952-h1958-s-no-gm
Լավագույն երկինքը չէր, ու ես սպասում եմ պարզ օրերի, հերթի մեջ առաջինը ձիու գլուխն է նույն Օրիոնից, դե ես ուրիշ հերոսի անուն չգիտեմ։
մարդ եղած վախտ
16.04.2025, 11:49
Տեխնիկական դետալներից շատ չեմ հասկանում, բայց հրաշք ա։ Յուպիտերի 3 արբանյակ ոնց-որ երևում ա՞: Բա նկարները ու՞ր ես տանելու, գանք նայենք։
boooooooom
16.04.2025, 12:12
Ես միշտ սենց նկարները նայելուց նեղվում եմ, որ նկարի մեջ որևէ ինձ հայտնի մեծության օբյեկտ չկա, որ համեմատեմ ու պատկերացնեմ նկարում երևացողի ահռելի չափսերը։
Ամաչում եմ ասել, մի երկու ընկերոջ, որ ասեցի, ինձ անպատվեցին ամենավերջին հայհոյանքներով։ Հեծանվիցս էժան է համենայն դեպս։
Ձեռի փորձեցիր նաև նախանձեցնել հեծանիվիդ բարձր արժեքով։
Ձեռի փորձեցիր նաև նախանձեցնել հեծանիվիդ բարձր արժեքով։
Բարեկամ ջան, հեծանիվս միջին գնանոց է, բայց ես ճոխացնել սիրում եմ։ Ասեցի, թե ինչու :))
«Փոքրիկ Իշխանը» հիշու՞մ ես, որ ասում է՝ «մեծահասակները թվեր շատ են սիրում»։
Մարդկանց ոչ թե իրական արժեքն է հետաքրքրում, այլ դոլարային արժեքը։
Տեխնիկական դետալներից շատ չեմ հասկանում, բայց հրաշք ա։ Յուպիտերի 3 արբանյակ ոնց-որ երևում ա՞: Բա նկարները ու՞ր ես տանելու, գանք նայենք։
մարդ եղած վախտ ջան, Յուպիտերի արբանյակները հեռադիտակով էլ կարելի է հեշտ նշմարել։ Հիանալի նկարներ ինտերնետում էնքան կան, որ էս տելեսկոպը առհասարակ չարժեր առնել :D
մարդ եղած վախտ
16.04.2025, 19:36
մարդ եղած վախտ ջան, Յուպիտերի արբանյակները հեռադիտակով էլ կարելի է հեշտ նշմարել։ Հիանալի նկարներ ինտերնետում էնքան կան, որ էս տելեսկոպը առհասարակ չարժեր առնել :D
Վիշապ ջան, ուզում եմ "ծանոթ" մարդ տեսած լինի :D թե չէ ինտերնետի նկարների հույսով կարող էիր էդ աստղադիտակը դու էլ չառնեիր :P
Վիշապ ջան, ուզում եմ "ծանոթ" մարդ տեսած լինի :D թե չէ ինտերնետի նկարների հույսով կարող էիր էդ աստղադիտակը դու էլ չառնեիր :P
Բա ես հենց իմ մասին եմ ասում, անիմաստ բան եմ առել թիթիզանալու համար :)) Եթե լուրջ, հետաքրքիր ու խելքը գլխին նկարներ, որ կարողացա ստանալ, ու ընթացքում չոռը ինձ չտարավ, կկիսվեմ:
մարդ եղած վախտ ջան, Յուպիտերի արբանյակները հեռադիտակով էլ կարելի է հեշտ նշմարել։ Հիանալի նկարներ ինտերնետում էնքան կան, որ էս տելեսկոպը առհասարակ չարժեր առնել :D
Ինչքան էլ որ նկարներ կան ինտերնետում /իսկ ինտերնետում ինչ սուտուճիշտ ասես չկա/, ես, կարծում եմ, կարգին կապշեի ու կհիանայի, եթե էդ դրածդ միագամածությունը սեփական աչքովս /աստղադիտակով/ տեսնեի: Ավելին, կսկսեի ընկալել կամ ավելի ճիշտ՝ բանի տեղ դնել տիեզերքը, որը առօրյա կյանքում ոչ զգում ես, ոչ ընկալում որպես իրականություն, ոչ էլ հաշվի ես առնում:
Ինչքան էլ որ նկարներ կան ինտերնետում /իսկ ինտերնետում ինչ սուտուճիշտ ասես չկա/, ես, կարծում եմ, կարգին կապշեի ու կհիանայի, եթե էդ դրածդ միագամածությունը սեփական աչքովս /աստղադիտակով/ տեսնեի: Ավելին, կսկսեի ընկալել կամ ավելի ճիշտ՝ բանի տեղ դնել տիեզերքը, որը առօրյա կյանքում ոչ զգում ես, ոչ ընկալում որպես իրականություն, ոչ էլ հաշվի ես առնում:
Ճիշտ ես ասում։ Մի հատ պուճուր խնդիր կա՝ երբ որ թույլ լուսատվությամբ հեռավոր գալակտիկա ես ուզում տեսնել, ապա անմիջապես աչքով չես տեսնում, այլ ստիպված ես երկար (ժամերով) նկարել, ու ստացած պատկերի թվային մշակումներ անել, որ մարդկային աչքի համար տեսանելի պատկեր ստացվի։
Այ էդտեղ մի քիչ ռեալիզմի զգացումը թուլանում է, բայց ինտերնետից ստացած նկարից միշտ ավելի լավ է, այո։
Եթե իսկապես տիեզերական օբյեկտներ նկարելու ցանկություն ունեցողներ կան, ասեմ, որ վերջերս ի հայտ են եկել այսպես կոչված սմարթ աստղադիտակներ, ու որոշները հեռախոսից էժան են ու բավականին էֆեկտիվ՝ բավարարիչ պատկերներ ու էմոցիաներ ունենալու համար։
Ըստ իմ երկար-բարակ ռեվյուներ կարդալու ու լսելու ու փորձարկելու արդյունքների, կարող եմ առաջարկել ասենք՝ Seestar S30 (https://store.seestar.com/products/seestar-s30-all-in-one-smart-telescope) (S50-ի օբբյեկտիվն ու արտադրողականությունն ավելի լավ է մեծության ու ծանրության ու գնի հաշվին)։
Չինաստանից առաքում են ամենուրեք, կախված ձեր երկրից՝ կարելի է տեղական կայքերում էլ գտնել։
Ես ինձ առել եմ Celestron Origin, որը գոյություն ունեցողների մեջ բարձր գնային սահմաններում է, ու ոչ բոլորի ցանկությունների ու բյուջեյի մեջ կտեղավորվի։
Գնացել էի Գերմանիա մեքենա գնելու։ Ավելի ճիշտ՝ տանելու, գործարքն արդեն կնքած էր։
․․․
Քաղքենիական հետաքրքրություն էր առաջացավ, թե Գերմանիայից ինչ մեքենա կարելի է առնել Լատվիայում քշելու համար։
Թիքեթը համեստ տղա է, ինձ թվում է առել է Volkswagen t-roc, կամ դրա պես մի բան։
Ես ֆիքստուլ եմ, ուստի կառնեի Audi Q3 կամ BMW X2:
One_Way_Ticket
21.04.2025, 09:39
Քաղքենիական հետաքրքրություն էր առաջացավ, թե Գերմանիայից ինչ մեքենա կարելի է առնել Լատվիայում քշելու համար։
Թիքեթը համեստ տղա է, ինձ թվում է առել է Volkswagen t-roc, կամ դրա պես մի բան։
Ես ֆիքստուլ եմ, ուստի կառնեի Audi Q3 կամ BMW X2:
Audi TT կուպե։
Համեստ մեքենա ուզեի, չէի գնա Գերմանիա, Լատվիայից մի բան կառնեի։ Ու ընդհանրապես ոչ մի բան էլ չէի առնի, տաքսին ու carsharing-ն ավելի էժան ու պրակտիկ են։
Էս մեքենան ես հաճույքի համար եմ առել։ Մեկ էլ որ քայքայեմ ընկերներիս առողջությունն ու իրենց օրը փչացնեմ :D
Audi TT կուպե։
Համեստ մեքենա ուզեի, չէի գնա Գերմանիա, Լատվիայից մի բան կառնեի։ Ու ընդհանրապես ոչ մի բան էլ չէի առնի, տաքսին ու carsharing-ն ավելի էժան ու պրակտիկ են։
Էս մեքենան ես հաճույքի համար եմ առել։ Մեկ էլ որ քայքայեմ ընկերներիս առողջությունն ու իրենց օրը փչացնեմ :D
Բարով մաշես: Ինձ թվում էր՝ Լատվիայի ջարդուխուրդ փողոցների համար մի քիչ բարձր տակերով բան կառնես:
Բայց ինձ թվում է՝ ավելի շուտ կողքդ փափլիկ ընկերուհի նստեցնելու համար ես առել :P
Մեր կյանքը կինո է։ Ես կինո շատ եմ սիրում։ Հատկապես՝ կոմեդիաներ, թրիլլերներ ու դետեկտիվներ։ Բայց իմ կյանքի կինոն մի ախմախ դրամա է ստացվել, ու ինչքան էլ փորձում եմ էս հիմար սցենարին համուհոտ տալ հումորներով ու կատարվածին չնախատեսված ռեակցիա տալով, տակից դուրս գալով կամ չգալով, մեկ է, էն կարմիր գիծը (դուդուկի սաունդթրեքով) մնում է նույնը՝ ախմախ դրամա։ Եթե մի քիչ ազնիվ լինեի ինքս իմ հանդեպ, կասեի՝ ախմախ մելոդրամա, բայց ես էդքան անկեղծ չեմ։ Ու ինձ հա թվում է, թե ես սխալ տոմս եմ վերցրել ու ուրիշի կինոն եմ նայում, չեմ ուզում ընդունել, որ սա է, էսքանն է նախատեսված։
Մենք մեր կինոյի համ սցենարի հեղինակն ենք, համ ռեժիսյորը, համ էլ քասթինգ անողը։
Նենց չի, որ մեկը վերևից էդ տոմսը տալիս է ձեռքներիս, թե բա՝ ուզես, չուզես էս է քո կինոն։
Դուրդ չի գալիս, փոխիր։ Բայց սաղ հարցն էն է, որ մենք հաճախ ուրիշ կինո սարքելու ոչ հավես ունենք, ոչ իդեա, ոչ էլ երևի ուժ, մնում է մենակ ինքներս մեզ հանգստացնել, որ մեզ դե էս կինոյի տոմսն են «տվել»։
Տենց չի։
Ու ես համոզված եմ, որ դու կարող ես լրիվ ուրիշ կինո ունենալ։ Եթե հավես անես ;)
Լոշկա ջան :)
Կուզեի, որ այս 4 հազար բոտերը աստիճանաբար սկսեին գրել սովորել, ու դրանցից մի քանիսը վերամբարձ բարբաջեին քաղաքականությունից, գիտությունից, փիլիսոփայությունից, երաժշտությունից, սթեյքից, հոգեբանությունից․․․ սեքսից էլ չէր խանգարի:
Կուզեի բոտերի հոգեբանությունն հասկանալ ու պարզել, թե ինչով են բոտերն ու մարդիկ իրարից տարբերվում: Ես իմ ու բոտի տարբերությունն այլևս չեմ հասկանում, մանավանդ այն պահերին, երբ լուռումունջ թերթում եմ ակումբի էջերը...
Վիշապ ջան, քո՝ Ակումբով, միջի բոթերով ու մնացած ամեն ինչով զբաղվելու հարցն ի՞նչ եղավ:
Վիշապ ջան, քո՝ Ակումբով, միջի բոթերով ու մնացած ամեն ինչով զբաղվելու հարցն ի՞նչ եղավ:
Չուկին առաջարկեցի ծախել, ասեց՝ բացառվում է, առաջարկեցի թարմացնել, կամ փոխել պլատֆորմի ծրագիրը, ասեց՝ չլինող է:
Միակ այլընտրանքը մնում է մեկ այլ նոր ֆորում սարքել, որի շուրջ մի պահ մտածում էի, բայց 6-7 հոգու վալիդացիայի խնդիրները լուծելու համար վայթե չափազանց կլինի :))
Հայ ժողովուրդը ֆեյսբուքով կարծես ամբողջովին բավարարված է, ներառյալ՝ սույն ֆորումի սեփականատերը, այսինքն՝ նորագույն ֆորումի անհրաժեշտությունը փոքրաթիվ ռոմանտիկներ են միայն տեսնում, ըստ երևույթին՝ սենտիմենտալ ցանկություններից դրդված:
Որևէ նոր բան քննարկելու անհրաժեշտություն կարծես չկա, այն ինչ տեղի է ունենում շուրջբոլորը, արդեն կանխատեսելի, կանխորոշված, ձանձրալի իրադարձություններ են՝ պայմանավորված ձանձրալի ու մակերեսային մարդկանցովս:
Հաշտվեք և ըմբոշխնեք իրականությունը, քանի այն կեղծ չի թվում: :pardon
impression
30.05.2025, 02:31
Ես իմ կյանքից շատ գոհ եմ, ուղղակի ադրենալինի պակաս կա, միշտ ասել եմ, հիշու՞մ ես՝ մի սերիական մարդասպանի էղածն ինչ ա, չունենք։ Պոշկա ջան :)
Ես իմ կյանքից շատ գոհ եմ, ուղղակի ադրենալինի պակաս կա, միշտ ասել եմ, հիշու՞մ ես՝ մի սերիական մարդասպանի էղածն ինչ ա, չունենք։ Պոշկա ջան :)
Ադրենալինը կյանքում ահագին գրգռիչ է ու հրապուրիչ, բայց հաճախ համը դուրս է գալիս այնպես, որ գերադասում ես դիտորդ լինել, ու ոչ թե կինոյի հերոս․
https://www.youtube.com/watch?v=6dRhPPRv5z4
Sambitbaba
30.05.2025, 04:51
Չեմ հիշում, Անկապում քոմենթ գրել կարելի՞ էր, թե չէ։
Եթե կարելի լիներ, Վիշապին կհարցնեի, թե օրագիր պահող Սամը ո՞վ ա...:think
Չեմ հիշում, Անկապում քոմենթ գրել կարելի՞ էր, թե չէ։
Եթե կարելի լիներ, Վիշապին կհարցնեի, թե օրագիր պահող Սամը ո՞վ ա...:think
20 տարի հոգնեցինք էս մի բանը կրկնելով, բայց դե տենց էլ չի մնում հիշողության մեջ, ինչ արած։
Ես էլ ամեն անգամ մտածում եմ՝ էլ չմտնեմ էս անմխիթար տարածքը, բայց քանի դեռ Անկապից՝ Օրագրային զրույցներ տեղափոխելու գրառում կա, երևի ես էլ դեռ անելիք ունեմ :))
Չուկին առաջարկեցի ծախել, ասեց՝ բացառվում է, առաջարկեցի թարմացնել, կամ փոխել պլատֆորմի ծրագիրը, ասեց՝ չլինող է:
Միակ այլընտրանքը մնում է մեկ այլ նոր ֆորում սարքել, որի շուրջ մի պահ մտածում էի, բայց 6-7 հոգու վալիդացիայի խնդիրները լուծելու համար վայթե չափազանց կլինի :))
Հայ ժողովուրդը ֆեյսբուքով կարծես ամբողջովին բավարարված է, ներառյալ՝ սույն ֆորումի սեփականատերը, այսինքն՝ նորագույն ֆորումի անհրաժեշտությունը փոքրաթիվ ռոմանտիկներ են միայն տեսնում, ըստ երևույթին՝ սենտիմենտալ ցանկություններից դրդված:
Հայաստանցիները ֆեյսբուքում նստած՝ իշխանություններն են քլնգում։
Մեկը հարցնի՝ իսկ դուք ամեն մեկդ ձեր «ղեկավարման դաշտում» մի բան անո՞ւմ եք, ներառյալ քո ասած «սույն ֆորումի սեփականատերը», օրինակն էլ՝ Ակումբը։
Էն մեկն իր տեղում նստած է յուղ վառում, դուք էլ՝ ձեր։
Էս է Հայաստանի պատկերը, ու հազար հարգանք նրանց, ովքեր բացառություն են կազմում։
Հայաստանցիները ֆեյսբուքում նստած՝ իշխանություններն են քլնգում։
Մեկը հարցնի՝ իսկ դուք ամեն մեկդ ձեր «ղեկավարման դաշտում» մի բան անո՞ւմ եք, ներառյալ քո ասած «սույն ֆորումի սեփականատերը», օրինակն էլ՝ Ակումբը։
Էն մեկն իր տեղում նստած է յուղ վառում, դուք էլ՝ ձեր։
Էս է Հայաստանի պատկերը, ու հազար հարգանք նրանց, ովքեր բացառություն են կազմում։
Հանուն արդարության, կամ էլ իմ կարծիքով՝ մենակ Հայաստանի պատկերը չի, ողջ աշխարհինն է, մարդկանց մեծամասնությունը յուղ վառող ենք, ու յուղի քանակը գնալով շատանում է։ :))
Սեփական աչքի գերանը չտեսնելն ու այլոց քննադատելը թուլության դրսևորում է, բայց բոլորս էլ թույլ ենք ու ողորմելի։
Բայց սույն ֆորումի սեփականատերը ժամանակին ստեղծել ու կառավարել է սույն ֆորումը, որտեղ մենք բոլորս ահագին յուղ ենք վառել, շատ անշնորհակալ չլինենք։
Հիմա մարդ է, առաջվա տրամադրությունն ու էնտուզիազմը չունի, կարելի է հասկանալ։
Ու այո, սաղ իշխանություններն են մեղավոր։ Մեզնից յուրաքանչյուրը շատ ավելի լավ վարչապետ կլիներ՝ արդար, հմուտ, աշխատասեր, դիվանագետ, ճարտարախոս, ծովից ծով Հայաստան, հզոր բանակ, առողջ տնտեսություն, լուսավոր կրթություն, երջանիկ մարդիկ․․․
Հլը պատկերացրեք ինքան ավելի ձանձրալի կլիներ, քան հիմա է :D
Չեմ հիշում, Անկապում քոմենթ գրել կարելի՞ էր, թե չէ։
Եթե կարելի լիներ, Վիշապին կհարցնեի, թե օրագիր պահող Սամը ո՞վ ա...:think
Ափոս, եթե կարելի լիներ, ես էլ հարցին երևի կպատասխանեի։ Բա․․․
Բայց սույն ֆորումի սեփականատերը ժամանակին ստեղծել ու կառավարել է սույն ֆորումը, որտեղ մենք բոլորս ահագին յուղ ենք վառել, շատ անշնորհակալ չլինենք։
Հիմա մարդ է, առաջվա տրամադրությունն ու էնտուզիազմը չունի, կարելի է հասկանալ։
Խոսքը բացարձակապես նրա մասին չի, որ մարդ ոչ հավես, ոչ ժամանակ, ոչ տրամադրություն ունի Ակումբով զբաղվելու, այլ նրա մասին, որ ավելի հարմար է գտնում՝ տարածքը հանգչի, քան մեկ ուրիշը դրանով զբաղվի։
«Բացառվում է», «չլինող է» ո՞րն է, եղածը մի կայք է, որով հասկացող մեկը կարող էր զբաղվել։
Ափոս, եթե կարելի լիներ, ես էլ հարցին երևի կպատասխանեի։ Բա․․․
Գրառումն արդեն Անկապից տեղափոխել եմ էստեղ, նենց որ՝ հանգիստ պատասխանիր :))
... նրա մասին, որ ավելի հարմար է գտնում՝ տարածքը հանգչի, քան մեկ ուրիշը դրանով զբաղվի։
«Բացառվում է», «չլինող է» ո՞րն է, եղածը մի կայք է, որով հասկացող մեկը կարող էր զբաղվել։
...
Թեմա բաց, քննարկենք :))
Տիրապետման էֆեկտն (https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8F%D5%AB%D6%80%D5%A1%D5%BA%D5%A5%D5%BF%D5%B4%D5%A1%D5%B6_%D5%A7%D6%86%D5%A5%D5%AF%D5%BF) է, որ մարդը դժվարանում է ազատվել մանավանդ այն ունեցվածքից, որ փայփայել է երկար տարիներ։ Էդ էֆեկտը ես իմ աշխատանքային փորձում եմ զգացել, երբ իմ ստեղծած ու կատարելագործած նախագծերը դժվարանում էի փոխանցել այլ գործընկերների, որովհետև կապվածություն էի զգում, ու չէի ուզում որ «օտարները փչացնեն իմ գյոզալական նախագծերը»: Որոշ ժամանակ պահանջվեց, որ ազատվեմ էդ անիմաստ բարդույթից: Բայց ասենք նախորդ մեր տան ու բակի վրա, որ մարդուկնիկ ահագին տառապալից մեր ձեռքով աշխատանք էինք թափել կատարելագործելու, մի շաբաթվա մեջ հանգիստ ծախեցինք իդեալական վիճակում, առանց խղճի խայթի: Ներկա տնիցս էլ վաղ թե ուշ հանգիստ կազատվեմ։ Մարմնիցս էլ․․․ Էգոյի պաշտպանական մեխանիզմը մարդկանցս խանգարում է հիշել, որ մենք անմահ չենք: