Դիտել ողջ տարբերակը : Օրագրային զրույցներ
Կնոջս հետ, որ օրվա վերջում գործից գնում ենք տուն, ընթացքում հաճախ պատմում է իր օրվա այս կամ այն ընթացքի, խոսակցության, փոքրիկ միջադեպի մասին, ու շատ ժամանակ ես զգում եմ, որ չեմ լսում իրեն, ինձ շատ հետաքրքիր չի մեղմ ասած, ես էլ օրվա ընթացքում ինչ մանրմունր զահրումար ասես ունենում եմ։ Բայց չեմ ընդհատում, ուշադիր հայացք եմ ընդունում ու մի փոքր ցածրացնում եմ երաժշտությունը։ Ինձ էլ իր ձայնն ա ուղղակի հանգստացնում։ Օրինակ ես ունկնդիրի կարիք չունեմ, որ երկար ժամանակ մենակ մնամ, կարող եմ մենախոսել։ Շատ կանայք, նման է, որ ուզում են դեմք ու ականջներ տեսնել։
Փաստորեն, էդ ուշադիր հայացքները լրիվ ուրիշ նշանակություն ունեն, հա՞ :))
Օգտակար էր իմանալ։
Փաստորեն, էդ ուշադիր հայացքները լրիվ ուրիշ նշանակություն ունեն, հա՞ :))
Օգտակար էր իմանալ։
Ուշադիր չլինեմ, ավարիա կտանք :))
Ուլուանա
08.03.2023, 05:34
Կնոջս հետ, որ օրվա վերջում գործից գնում ենք տուն, ընթացքում հաճախ պատմում է իր օրվա այս կամ այն ընթացքի, խոսակցության, փոքրիկ միջադեպի մասին, ու շատ ժամանակ ես զգում եմ, որ չեմ լսում իրեն, ինձ շատ հետաքրքիր չի մեղմ ասած, ես էլ օրվա ընթացքում ինչ մանրմունր զահրումար ասես ունենում եմ։ Բայց չեմ ընդհատում, ուշադիր հայացք եմ ընդունում ու մի փոքր ցածրացնում եմ երաժշտությունը։ Ինձ էլ իր ձայնն ա ուղղակի հանգստացնում։ Օրինակ ես ունկնդիրի կարիք չունեմ, որ երկար ժամանակ մենակ մնամ, կարող եմ մենախոսել։ Շատ կանայք, նման է, որ ուզում են դեմք ու ականջներ տեսնել։
Էդ ինչ լավ ես պրծել: Ես որ ամուսնուս բան եմ պատմում, պարբերաբար ստուգիչ հարցեր եմ տալիս, որ համոզվեմ` իրոք լսում ա :D: Թե չէ` եթե հայացքն անձամբ քեզ չի ուղղված, ո՞նց կարելի ա վստահել դրա ուշադիր լինելուն :D:
Էդ ինչ լավ ես պրծել: Ես որ ամուսնուս բան եմ պատմում, պարբերաբար ստուգիչ հարցեր եմ տալիս, որ համոզվեմ` իրոք լսում ա :D: Թե չէ` եթե հայացքն անձամբ քեզ չի ուղղված, ո՞նց կարելի ա վստահել դրա ուշադիր լինելուն :D:
Փաստորեն ես իզուր եմ նեղվում, երբ ամուսինս ուղիղ ասում ա, երբ Վիշապի ասած էդ "մանրմունր զարհումարը" լսելմ իրեն հետաքրքիր չի։ Հեչ էլ թե :))
Չնայած Վիշապի դեպքն ուրիշ ա․ իրականում ինքն օգտվում ա իր կնոջ ձայնի թերապևտիկ ազդեցությունից։
StrangeLittleGirl
08.03.2023, 08:57
Կնոջս հետ, որ օրվա վերջում գործից գնում ենք տուն, ընթացքում հաճախ պատմում է իր օրվա այս կամ այն ընթացքի, խոսակցության, փոքրիկ միջադեպի մասին, ու շատ ժամանակ ես զգում եմ, որ չեմ լսում իրեն, ինձ շատ հետաքրքիր չի մեղմ ասած, ես էլ օրվա ընթացքում ինչ մանրմունր զահրումար ասես ունենում եմ։ Բայց չեմ ընդհատում, ուշադիր հայացք եմ ընդունում ու մի փոքր ցածրացնում եմ երաժշտությունը։ Ինձ էլ իր ձայնն ա ուղղակի հանգստացնում։ Օրինակ ես ունկնդիրի կարիք չունեմ, որ երկար ժամանակ մենակ մնամ, կարող եմ մենախոսել։ Շատ կանայք, նման է, որ ուզում են դեմք ու ականջներ տեսնել։
Մենք էլ ամեն օր ընթրելիս իրար պատմում ենք մեր օրվա մանր-մունր զահրումարների մասին, բայց համ էլ լսում ենք իրար։ Արդեն մենք մեկս մյուսի կոլեգաներին անգիր գիտենք բնավորության գծերով, նույնիսկ կանխատեսում ենք, թե էսինչ իրավիճակում էսինչ կոլեգան ոնց կպահի, չնայած որ կյանքում չենք տեսել։ Էս էլ ա թերապևտիկ։
Կնոջս հետ, որ օրվա վերջում գործից գնում ենք տուն, ընթացքում հաճախ պատմում է իր օրվա այս կամ այն ընթացքի, խոսակցության, փոքրիկ միջադեպի մասին, ու շատ ժամանակ ես զգում եմ, որ չեմ լսում իրեն, ինձ շատ հետաքրքիր չի մեղմ ասած, ես էլ օրվա ընթացքում ինչ մանրմունր զահրումար ասես ունենում եմ։ Բայց չեմ ընդհատում, ուշադիր հայացք եմ ընդունում ու մի փոքր ցածրացնում եմ երաժշտությունը։ Ինձ էլ իր ձայնն ա ուղղակի հանգստացնում։ Օրինակ ես ունկնդիրի կարիք չունեմ, որ երկար ժամանակ մենակ մնամ, կարող եմ մենախոսել։ Շատ կանայք, նման է, որ ուզում են դեմք ու ականջներ տեսնել։
Մեզ մոտ հակառակն է։ Ընկերս ամեն ինչ լսում է (մի անգամ չի, որ համոզվել եմ դրանում), ու դա իր մեջ իմ ամենասիրած հատկանիշներից մեկն է։
Իսկ ես ամբողջ օրն ուրիշներին եմ ուշադիր լսում (ինձ թվում է՝ առանց մի բառ բաց թողնելու) ու տանը հաճախ կենտրոնացումս կորչում է՝ աշխատանքում երկարատև կենտրոնացում պահանջող թեմաներից հետո։
Համ ընկերս, համ աղջիկս երբեմն բողոքում են, որ չլսեցի իրենց ասածը, բայց դե հատուկ չեմ անում, իսկապես ուղեղս անջատվում է։
Երբեմն էլ մարդիկ հենց մենակ ապահով տարածք են ուզում։ Շատ տարիներ առաջ էդ ժամանակվա հոգեբանիս մոտ սենց հանդիպում ստացվեց, որ գնացի ու ամբողջ ընթացքում չուզեցի խոսել, ոչ էլ ուզեցի ինքը խոսի։ Տենց ամբողջ հանդիպմանը լռեցինք, ավարտից 10 րոպե առաջ ասեց - 10 րոպե ա մնացել, կուզե՞ս այնուամենայնիվ ինչ-որ բան ասել։ Ասեցի չէ։ Էդ 10 րոպեն էլ լռեցինք, գնացի։ Նույնիսկ էդ էր թերապևտիկ։)
Կյանքիս ամենահաճելի դեյթերից մեկի ժամանակ համարյա ամբողջ ընթացքում լռել ենք :) լուռ քաղաքում քայլում էինք, միայն հայացքներով իրար իմաց տալով, թե ինչ ուղղությամբ շարունակենք։ Չէի ասի թե եսիմ ին թերապևտիկ էր, բայց պարզվեց երկուսիս դուրն էլ ահագին եկել էր իրար հետ լռելը․․․ ափսոս ջահել ու միամիտ էի էն ժամանակ, ու դրա արժեքը լիովին չէի հասկացել :D
Մենք էլ ամեն օր ընթրելիս իրար պատմում ենք մեր օրվա մանր-մունր զահրումարների մասին, բայց համ էլ լսում ենք իրար։ Արդեն մենք մեկս մյուսի կոլեգաներին անգիր գիտենք բնավորության գծերով, նույնիսկ կանխատեսում ենք, թե էսինչ իրավիճակում էսինչ կոլեգան ոնց կպահի, չնայած որ կյանքում չենք տեսել։ Էս էլ ա թերապևտիկ։
Բյուր, հիշում եմ մի տեղ բավականին կատեգորիկ գրել էիր, որ գործնական ու անձնական հարաբերությունները իրար հետ չես խառնում, վայթե գործընկերոջ անձնական ընկեր դառնալու հնարավորության բացառելու մասին էր խոսքը։ Մի քիչ զարմացած եմ, թե ինչքան եք գործնական հարաբերությունների մասին անձնական ժամանակում խոսում։
Կյանքիս ամենահաճելի դեյթերից մեկի ժամանակ համարյա ամբողջ ընթացքում լռել ենք :) լուռ քաղաքում քայլում էինք, միայն հայացքներով իրար իմաց տալով, թե ինչ ուղղությամբ շարունակենք։ Չէի ասի թե եսիմ ին թերապևտիկ էր, բայց պարզվեց երկուսիս դուրն էլ ահագին եկել էր իրար հետ լռելը․․․ ափսոս ջահել ու միամիտ էի էն ժամանակ, ու դրա արժեքը լիովին չէի հասկացել :D
Թյուրընմռնումներից խուսափելու համար համենայնդեպս ասեմ, որ ես ոչ վերբար կոմունիկացիային դեմ չեմ, երբ մարդիկ իրար կողքի են կամ իրար հետ կապի մեջ են։ Լռության հանդեպ իմ դեմ լինելը, կամ ավելի ճիշտ՝ լռությունով հարաբերություններն ավարտելուն դեմ լինելը մենակ գոսթինգին էր վերաբերվում։
Էդ թեմայում քո գրածներին ուղիղ չեմ պատասխանել (նախկին փորձիս հիման վրա մի ձև վախենում եմ ակումբում քեզ հետ պայթյունավտանգ իրավիճակի մեջ մտնելուց), բայց ընդհանուր տեսակետս հայտնել եմ թեմայում ներկայացված կարծիքների հանդեպ։
մարդ եղած վախտ
08.03.2023, 20:58
․․․Չէի ասի թե եսիմ ին թերապևտիկ էր․․․
Դե ոնց ոչ բոլոր խոսակցություններ են թերապևտիկ, նենց էլ ոչ բոլոր լռություններն են թերապևտիկ ։)
Ուլուանա
08.03.2023, 21:10
Փաստորեն ես իզուր եմ նեղվում, երբ ամուսինս ուղիղ ասում ա, երբ Վիշապի ասած էդ "մանրմունր զարհումարը" լսելմ իրեն հետաքրքիր չի։ Հեչ էլ թե :))
Չնայած Վիշապի դեպքն ուրիշ ա․ իրականում ինքն օգտվում ա իր կնոջ ձայնի թերապևտիկ ազդեցությունից։
Հա, իրականում տղամարդկանց մեծ մասին առօրեական մանրուքները, նյուանսներն ու դետալները չեն հետաքրքրում, ձանձրանում են նման բաներ լսելուց: Իրանց հիմնականում հետաքրքրում են կոնկրետ, գլխավոր գործողություններն ու իրադարձությունները: Ուրիշ բան, որ կարող ա լսեն, որ քեզ լավ զգաս կամ չնեղվես: Նենց որ ըմբռնումով ա պետք մոտենալ :)):
StrangeLittleGirl
08.03.2023, 22:18
Բյուր, հիշում եմ մի տեղ բավականին կատեգորիկ գրել էիր, որ գործնական ու անձնական հարաբերությունները իրար հետ չես խառնում, վայթե գործընկերոջ անձնական ընկեր դառնալու հնարավորության բացառելու մասին էր խոսքը։ Մի քիչ զարմացած եմ, թե ինչքան եք գործնական հարաբերությունների մասին անձնական ժամանակում խոսում։
Չգիտեմ՝ էս մի կտորից ինչ ենթադրեցիր, բայց հա, մեր կյանքի ռիտուալներից ա ընթրիքի ժամանակ օրվա անցած-դարձածի մասին (ոչ միայն աշխատանքային) խոսելը։ Դա գործնական հարաբերություններն անձնական հարաբերություններին խառնել չի, այլ զուգընկերոջդ լավ ճանաչելու միջոց։ Ի վերջո, աշխատանքը ոնց էլ չլինի ազդում ա հոգեկան բարօրության վրա, ու եթե չիմանաս դիմացինդ ինչով ա ապրում, մեկ էլ կտեսնես սթրեսված, դեպրեսված ու չես հասկանա՝ ինչից ա։
Ու հա, շարունակում եմ մնալ էն կարծիքին, որ անձնական ու գործնական հարաբերությունները պետք չի խառնել, բայց դա լրիվ ուրիշ բան ա։ Դա նշանակում ա, որ իմ գործընկերներից ոչ ոք իմ անձնական կյանք մուտք չունի (ասել կուզի՝ ընկեր, զուգընկեր կամ այլ տեսակի մտերիմ չի կարա լինի) ու իմ անձնական կյանքից ոչ ոք իմ գործնական կյանք մուտք չունի (ասել կուզի՝ ամուսինս իմ շեֆը, գործընկերը կամ ենթական չի կարա լինի, ինչպես նաև ընկերներս կամ ընտանիքի այլ անդամներ չեն կարա էդ դերում լինեն)։ Էս հստակ տարանջատումը նաև օգնում ա առողջ գործնական ու անձնական հարաբերություններ ունենալ։ Ու ի դեպ, բավական նորմալ երևույթ ա Դանիայում։
Փաստորեն ես իզուր եմ նեղվում, երբ ամուսինս ուղիղ ասում ա, երբ Վիշապի ասած էդ "մանրմունր զարհումարը" լսելմ իրեն հետաքրքիր չի։ Հեչ էլ թե :))
Չնայած Վիշապի դեպքն ուրիշ ա․ իրականում ինքն օգտվում ա իր կնոջ ձայնի թերապևտիկ ազդեցությունից։
Մի անգամ էլի ծանր օրվա վերջում գործից տուն գալիս կինս սկսեց իր ունեցած պրոբլեմներից պատմել, ջղայնացա, թե բալամ, իմ գլուխը արդեն լիքը ախմախություններով լիքն է, ինձ հերիք չի, դու քոնն էլ ես բերում ավելացնում, դրանից ի՞նչ օգուտ ես ստանում (դառավ էն Սերժի՝ «եկել ես մեր տոնը խանգարում ես, որ ի՞նչ անես»-ը), խեղճ-խեղճ ասեց՝ բա ի՞նչ անեմ, պատմում եմ, որ հանգստանամ։
Հետո հիշեցի, որ մի երկու տեղ կարդացել էի, որ կանայք այդպիսի հատկանիշ ունեն՝ կիսվելով լիցքաթափվում են, տղամարդիկս չունենք՝ մենք լիցքաթափվում ենք տարբեր ապուշություններով զբաղվելով, կամ պարզապես ոչինչ չանելով։ Ասենք տղամարդը կարող է նստել բազմոցին ու դատարկվել՝ հանգստի վիճակում բոլոր մտքերը ծորում թափվում են մեր չեղած ուղեղից, կամ գոլորշանում են:
Խեղճ կանայք չունեն այդ հատկանիշը: Դրանից հետո ականջից օղ արեցի (pun intended), որ կնոջս խելոք լսեմ, կամ գոնե «լսեմ», որովհետև փորձը ցույց է տվել, որ կուտակված լիցքերը թափելու է վրես ուրիշ միջոցներով, այսինքն կնոջ մանր-մունր պրոբլեմների մասին լսելը կամ գոնե «լսելը» մինիմում վնասն է, որ կարելի է ունենալ :))
Չգիտեմ՝ էս մի կտորից ինչ ենթադրեցիր, բայց հա, մեր կյանքի ռիտուալներից ա ընթրիքի ժամանակ օրվա անցած-դարձածի մասին (ոչ միայն աշխատանքային) խոսելը։ Դա գործնական հարաբերություններն անձնական հարաբերություններին խառնել չի, այլ զուգընկերոջդ լավ ճանաչելու միջոց։ Ի վերջո, աշխատանքը ոնց էլ չլինի ազդում ա հոգեկան բարօրության վրա, ու եթե չիմանաս դիմացինդ ինչով ա ապրում, մեկ էլ կտեսնես սթրեսված, դեպրեսված ու չես հասկանա՝ ինչից ա։
Ու հա, շարունակում եմ մնալ էն կարծիքին, որ անձնական ու գործնական հարաբերությունները պետք չի խառնել, բայց դա լրիվ ուրիշ բան ա։ Դա նշանակում ա, որ իմ գործընկերներից ոչ ոք իմ անձնական կյանք մուտք չունի (ասել կուզի՝ ընկեր, զուգընկեր կամ այլ տեսակի մտերիմ չի կարա լինի) ու իմ անձնական կյանքից ոչ ոք իմ գործնական կյանք մուտք չունի (ասել կուզի՝ ամուսինս իմ շեֆը, գործընկերը կամ ենթական չի կարա լինի, ինչպես նաև ընկերներս կամ ընտանիքի այլ անդամներ չեն կարա էդ դերում լինեն)։ Էս հստակ տարանջատումը նաև օգնում ա առողջ գործնական ու անձնական հարաբերություններ ունենալ։ Ու ի դեպ, բավական նորմալ երևույթ ա Դանիայում։
Ենթադրելու սովորություն չունեմ, ուղղակի զարմանալի էր․ ինձ համար աշխատանքայինի ու անձնականի տարանջատումը նաև նշանակում է, որ անձնական ժամանակս չեմ վատնում գործնական հարաբերությունների մասին նույնիսկ մտածելով, ինչ մնաց (զուգ)ընկերոջ հետ կիսվել։ Ի դեպ սա նաև չի բացառում ասենք գործընկերոջ հետ անձնական հարաբերություններ կազմելուս էլ, ուղղակի աշխատանքից դուրս աշխատանքի մասին հետը չեմ խորանում։ Երևի աշխատանքայինի ու անձնականի տարանջատման տարբերվող պատկերացումների բախում էր․․․
Թյուրընմռնումներից խուսափելու համար համենայնդեպս ասեմ, որ ես ոչ վերբար կոմունիկացիային դեմ չեմ, երբ մարդիկ իրար կողքի են կամ իրար հետ կապի մեջ են։ Լռության հանդեպ իմ դեմ լինելը, կամ ավելի ճիշտ՝ լռությունով հարաբերություններն ավարտելուն դեմ լինելը մենակ գոսթինգին էր վերաբերվում։
Էդ թեմայում քո գրածներին ուղիղ չեմ պատասխանել (նախկին փորձիս հիման վրա մի ձև վախենում եմ ակումբում քեզ հետ պայթյունավտանգ իրավիճակի մեջ մտնելուց), բայց ընդհանուր տեսակետս հայտնել եմ թեմայում ներկայացված կարծիքների հանդեպ։
Ջան, քո ուղիղ չպատասխանելն էլ է ինձ համար հաղորդակցման ձև՝ վերլուծության կարիք չունեցող․․․ այնպես որ երևիթե պետք չի վախենալ թյուրըմբռնումներից․ մարդս մեկը մյուսին ճշգրիտ ու հետևողականորեն հասկանալ անընդունակ է, ու տեղերով պետք է ընդունել թյուրըմբռնման դրական հավանականությունն ու անցնել առաջ :baby
Հա, իրականում տղամարդկանց մեծ մասին առօրեական մանրուքները, նյուանսներն ու դետալները չեն հետաքրքրում, ձանձրանում են նման բաներ լսելուց: Իրանց հիմնականում հետաքրքրում են կոնկրետ, գլխավոր գործողություններն ու իրադարձությունները: Ուրիշ բան, որ կարող ա լսեն, որ քեզ լավ զգաս կամ չնեղվես: Նենց որ ըմբռնումով ա պետք մոտենալ :)):
Այ դա չեմ սիրում․ "լսեն, որ քեզ լավ զգաս կամ չնեղվես"։ Պատմելու ցանկությունը միանգամից կորում ա։
Իսկ ընդհանրապես, նման հարցերում սկի պետք էլ չի տղամարդկանց պոչից կպնել, դրա համար կան, օրինակ, ընկերուհիներ, որոնք սիրում են հետաքրքրվել էդ անկարևոր առօրյա մանրմունր անցուդարձով (համեմված անձնական ապրումներից պատմելով․ բա չիմանա՞ն հետդ ինչ ա կատարվում :)) ), ու եթե կա բավականաչափ վստահություն կամ ճիշտ ականջ, կարելի ա լիցքաթափվել ճիշտ հասցեով :)
Այ դա չեմ սիրում․ "լսեն, որ քեզ լավ զգաս կամ չնեղվես"։ Պատմելու ցանկությունը միանգամից կորում ա։
Իսկ ընդհանրապես, նման հարցերում սկի պետք էլ չի տղամարդկանց պոչից կպնել, դրա համար կան, օրինակ, ընկերուհիներ, որոնք սիրում են հետաքրքրվել էդ անկարևոր առօրյա մանրմունր անցուդարձով (համեմված անձնական ապրումներից պատմելով․ բա չիմանա՞ն հետդ ինչ ա կատարվում :)) ), ու եթե կա բավականաչափ վստահություն կամ ճիշտ ականջ, կարելի ա լիցքաթափվել ճիշտ հասցեով :)
Հարցեր ու իրավիճակներ կան, որ բացի կողակցիցդ ուրիշ մեկին, ասենք ընկերուհուդ նույնը չես պատմի, օրինակ ասենք նեղ-պրոֆեսիոնալ հարցեր, որ պիտի նույն ոլորտում աշխատող ինժեներ ճարես որպես ականջ ու համ էլ որոշ հարցեր կոնֆիդենցիալ են։ Մեր պարագայում կինս մեծ ընտրություն չունի ու համ էլ ինտրովերտ է (։Ճ), ուստի մնում եմ ես, ես էլ էնպես չի որ առհասարակ չեմ լսում, մեկ մեկ լսում հարցեր եմ տալիս, քննարկում ա ծավալվում․․․
Բայց բուն թեմայի էությունն այն է, որ հաճախ կարևոր չի, մարդը իսկապես քեզ լսում է, թե ձև է տալիս, կարևորը դու «բեռնաթափվում» ես կուտակված ինֆորմացիայից: Էն որ ասում են վատ երազը ջրին պատմիր, այ դրա պես մի բան ա :))
Էնպես չի, որ ընկերուհիներով շաղակրատանքը լուրջ արդյունքներ է տալիս, որովհետև ընկերուհին հետաքրքրված է լսելով։
Հեսա արհեստական բանականության դարն է սկսվում, Սիրին, Ալեքսան, Կորտանան ու Գուգլ օգնականը կլինեն մարդկանց լավագույն, խելացի, հավատարիմ, ուշադիր լսող ու հոյակապ խորհուրդներ տվող ընկերները։
Մնում են սմարթ դիլդոներ ու կենցաղային հարցերը լուծող ռոբոտներ, ու կարելի է անտանելի, կամ անտարբեր ամուսիններին ռադ անել։
StrangeLittleGirl
09.03.2023, 10:12
Ենթադրելու սովորություն չունեմ, ուղղակի զարմանալի էր․ ինձ համար աշխատանքայինի ու անձնականի տարանջատումը նաև նշանակում է, որ անձնական ժամանակս չեմ վատնում գործնական հարաբերությունների մասին նույնիսկ մտածելով, ինչ մնաց (զուգ)ընկերոջ հետ կիսվել։ Ի դեպ սա նաև չի բացառում ասենք գործընկերոջ հետ անձնական հարաբերություններ կազմելուս էլ, ուղղակի աշխատանքից դուրս աշխատանքի մասին հետը չեմ խորանում։ Երևի աշխատանքայինի ու անձնականի տարանջատման տարբերվող պատկերացումների բախում էր․․․
Հա, փաստորեն տարբեր պատկերացումներ ունենք։ Ես կասեի՝ անձնական հարաբերությունների մասին տարբեր պատկերացում ունենք (այսինքն, ինչն ա կազմում անձնական հարաբերություններ)։ Իրականում օրվա մեկ երրորդն անցնում ա աշխատավայրում։ Ու ուզած-չուզած օրվա տրամադրության ու մտքերի վրա ազդում ա։ Իսկ ընթրիքի ժամանակ քննարկելը, հասկանալը, թե դիմացինը ոնց ա ու ինչու ա տենց, օգնում ա երեկոյի մնացած մասն ըստ դրա պլանավորել։ Օրինակ էրեկ ընթրիքից հետո զոմբիացած նստած էի մինչև քնելուս ժամը։ Ու ամուսինս նեղվելու փոխարեն, որ իր հետ կինո չեմ նայում կամ չեմ զրուցում, ինձ հանգիստ էր թողել, որովհետև մինչև էդ մի քանի բառով պատմել էի, թե ինչ դժվար օր եմ ունեցել ու թե ինչ աստիճանի սատկած եմ։
Ընդհանրապես, էս թեմայով գրառումները կարդալով՝ հասկանում եմ, որ շատ մարդկանց անձնական կյանքն իրենց զուգընկերոջ հետ շատ ուժեղ տարանջատված ա իրանց կյանքի մնացած հատվածներից, էդ թվում՝ կենցաղից։ Իմ դեպքում էդպես չի. մեր կյանքերը լրիվ միահյուսված են իրար էն իմաստով, որ նախ մեր ոչ աշխատանքային ժամանակի շատ հսկայական մաս իրար հետ ենք անցկացնում, հետո հետաքրքրվում ենք դիմացինի կյանքի էն ասպեկտներով, որում մյուսը ներկա չի, ու թե ասպեկտները ոնց են ազդում դիմացինի վրա ու ձևավորում իրան, լինի դա աշխատանք, մանկություն, ծնողների ու ընկերների հետ հարաբերություններ։ Ու գրեթե երբեք դիմացինի պատմածը ձանձրալի չի։ Բայց երբ լինում են պահեր, երբ մեկը բան ա պատմում, մյուսը չի լսում/ձանձրանում ա, մենք նաև դա ենք քննարկում, թե ինչու ա էդպես։
StrangeLittleGirl
09.03.2023, 10:17
Հարցեր ու իրավիճակներ կան, որ բացի կողակցիցդ ուրիշ մեկին, ասենք ընկերուհուդ նույնը չես պատմի, օրինակ ասենք նեղ-պրոֆեսիոնալ հարցեր, որ պիտի նույն ոլորտում աշխատող ինժեներ ճարես որպես ականջ ու համ էլ որոշ հարցեր կոնֆիդենցիալ են։ Մեր պարագայում կինս մեծ ընտրություն չունի ու համ էլ ինտրովերտ է (։Ճ), ուստի մնում եմ ես, ես էլ էնպես չի որ առհասարակ չեմ լսում, մեկ մեկ լսում հարցեր եմ տալիս, քննարկում ա ծավալվում․․․
Ահա, մեկը ես ընկերուհիներիս հետ էնքան մտերիմ չեմ, ինչքան ամուսնուս, ու իրանց հետ շատ ավելի մակերեսային թեմաներից եմ խոսում։ Կոնֆիդենցիալն էլ իրա հերթին։ Ընկերուհիներիս հետ աշխատանքից էլ խոսակցությունները սահմանափակվում են՝ գո՞հ ես, լա՞վ ա ամեն ինչ, օքեյ, անցանք առաջ։
Ահա, մեկը ես ընկերուհիներիս հետ էնքան մտերիմ չեմ, ինչքան ամուսնուս, ու իրանց հետ շատ ավելի մակերեսային թեմաներից եմ խոսում։ Կոնֆիդենցիալն էլ իրա հերթին։ Ընկերուհիներիս հետ աշխատանքից էլ խոսակցությունները սահմանափակվում են՝ գո՞հ ես, լա՞վ ա ամեն ինչ, օքեյ, անցանք առաջ։
Դե, թեման հենց մակերեսային մանր֊մունր առօրեական ամբախզամբախություններն են, ինչքան հասկացել եմ։
Հարցեր ու իրավիճակներ կան, որ բացի կողակցիցդ ուրիշ մեկին, ասենք ընկերուհուդ նույնը չես պատմի, օրինակ ասենք նեղ-պրոֆեսիոնալ հարցեր, որ պիտի նույն ոլորտում աշխատող ինժեներ ճարես որպես ականջ ու համ էլ որոշ հարցեր կոնֆիդենցիալ են։ Մեր պարագայում կինս մեծ ընտրություն չունի ու համ էլ ինտրովերտ է (։Ճ), ուստի մնում եմ ես, ես էլ էնպես չի որ առհասարակ չեմ լսում, մեկ մեկ լսում հարցեր եմ տալիս, քննարկում ա ծավալվում․․․
Բայց բուն թեմայի էությունն այն է, որ հաճախ կարևոր չի, մարդը իսկապես քեզ լսում է, թե ձև է տալիս, կարևորը դու «բեռնաթափվում» ես կուտակված ինֆորմացիայից: Էն որ ասում են վատ երազը ջրին պատմիր, այ դրա պես մի բան ա :))
Էնպես չի, որ ընկերուհիներով շաղակրատանքը լուրջ արդյունքներ է տալիս, որովհետև ընկերուհին հետաքրքրված է լսելով։
Հեսա արհեստական բանականության դարն է սկսվում, Սիրին, Ալեքսան, Կորտանան ու Գուգլ օգնականը կլինեն մարդկանց լավագույն, խելացի, հավատարիմ, ուշադիր լսող ու հոյակապ խորհուրդներ տվող ընկերները։
Մնում են սմարթ դիլդոներ ու կենցաղային հարցերը լուծող ռոբոտներ, ու կարելի է անտանելի, կամ անտարբեր ամուսիններին ռադ անել։
Ընկերուհիները կարող են լինել ալտերնատիվ ականջ` առօրյա անցուդարձի, մտքերի համար։ Միևնույն ժամանակ, երևի շատ ինֆո տալն էլ մի բան չի, հատկապես ընկերուհիների ։))
Ուլուանա
09.03.2023, 18:24
Ինձ համար ամուսնուս իմ առօրյան պատմելը ոչ էնքան լիցքաթափվելու նպատակ ա ունենում, ինչքան միմյանցից հնարավորինս լիարժեք տեղյակ լինելու: Դա երկուսս էլ շատ ենք կարևորում ու միշտ իրար պատմում ենք ամեն ինչ` լինի դա զուտ անձնական հույզ, անհանգստացնող միտք թե մեզ հետ տեղի ունեցած ինչ-որ իրադարձություն, քննարկում ենք, վերլուծում: Ամուսինս էլ ա հաճախ պատմում իր աշխատավայրից, կոլեգաներից, աշխատավայրում ծագած զանազան իրավիճակներից, խնդիրներից, Բյուրի ասածի պես ես էլ ամուսնուս կոլեգաներին արդեն լավ գիտեմ, ով ինչ բնավորություն ունի, ինչ իրավիճակում ինչ պահվածք կդրսևորի և այլն: Վերջին տարիներին ես զուտ լիցքաթափվելու, հանգստանալու համար պատմելու պահանջ առանձնապես չեմ ունենում, բայց իրար ամեն ինչ պատմելը երկուսիս համար էլ կարևոր ու առնվազն ինձ համար առողջ հարաբերությունների համար անհրաժեշտ գործոն ա: Ես շատ մտերիմ ընկերներ ու ընկերուհիներ էլ ունեմ, որոնց հետ լավ էլ անձնական հարցեր կարող եմ հանգիստ քննարկել, պարզապես ինձ համար ամեն մեկն իր տեղն ունի, մեկը մյուսին չի փոխարինում: Այլ հարց ա, որ ես ընդհանուր առմամբ հակված եմ ամեն ինչ մանրակրկիտ, նյուանսներով ու գեղարվեստորեն պատմելու, իսկ ամուսինս ոչ միշտ ա հետաքրքրված էդ ոչ էական կենցաղային պատմություններն ամենայն մանրամասնությամբ լսելով :)):
StrangeLittleGirl
10.03.2023, 00:25
Դե, թեման հենց մակերեսային մանր֊մունր առօրեական ամբախզամբախություններն են, ինչքան հասկացել եմ։
Հա, բայց հենց էդ ա, ընկերուհիներիս հետ ես մանր-մունր առօրեական ամբաղ-զամբաղ բաներ չեմ խոսում նաև էն պատճառով, որ ընկերուհիներիս հետ ես ամեն օր չի, որ շփվում եմ։ Դրանց համար ամուսնուս ականջն ա նախատեսված։ Բայց հատկապես մակերեսային մանր-մունր բաներն իսկը գործի տեղը լանչին խոսելու թեմաներ են։
Ինձ համար ամուսնուս իմ առօրյան պատմելը ոչ էնքան լիցքաթափվելու նպատակ ա ունենում, ինչքան միմյանցից հնարավորինս լիարժեք տեղյակ լինելու: Դա երկուսս էլ շատ ենք կարևորում ու միշտ իրար պատմում ենք ամեն ինչ․․․
Իմ կարծիքով իրարից լիարժեք տեղյակ լինելը ձանձրալի ու անիմաստ ու երբեմն էլ նյարդայնացնող ձգտում է, յուրաքանչյուր մարդ պիտի կարողանա իր գանձապահարանը ունենալ, որի բանալին մենակ ինքը ունի։
Իրարից լիարժեք տեղյակ լինելը կամ ենթադրում է 100 տոկոսանոց հետաքրքրությունների ու մտածելակերպի համընկում, կամ էլ սեփականատիրական մղում, որ ուզում ես կողակցիդ ամեն ինչը, ներառյալ մտքերն ու առօրյան քոնը լինեն։ Մի քիչ շնչելու տարածություն է պետք, որ մարդիկ իրարից չհոգնեն։
StrangeLittleGirl
10.03.2023, 00:54
Իմ կարծիքով իրարից լիարժեք տեղյակ լինելը ձանձրալի ու անիմաստ ու երբեմն էլ նյարդայնացնող ձգտում է, յուրաքանչյուր մարդ պիտի կարողանա իր գանձապահարանը ունենալ, որի բանալին մենակ ինքը ունի։
Իրարից լիարժեք տեղյակ լինելը կամ ենթադրում է 100 տոկոսանոց հետաքրքրությունների ու մտածելակերպի համընկում, կամ էլ սեփականատիրական մղում, որ ուզում ես կողակցիդ ամեն ինչը, ներառյալ մտքերն ու առօրյան քոնը լինեն։ Մի քիչ շնչելու տարածություն է պետք, որ մարդիկ իրարից չհոգնեն։
Ինձ համար գործի գնալ ու գրեթե բոլոր երեկոները, պլյուս շաբաթ-կիրակիի մեծ մասն ամուսնուս հետ անցկացնելը հենց էդ բալանսն ա։ Հա, եթե երկու-երեք օր իրար վրայից երկուսով տնից ենք աշխատում, երկուսս էլ «շնչելու» կարիք ենք ունենում։ Բայց դե եթե ոչ 100%, ապա գոնե մի 95% հետաքրքրությունների համընկնում կա, ու մեր հոբբիների մեծ մասը միասին ենք իրացնում։ Դա իրականում ահագին հարստացնում ա հարաբերությունները, ու ես անկեղծ ասած չեմ պատկերացնում կյանքս մի մարդու հետ, ում հետաքրքրություններն իմի հետ սրանից պակաս են համընկնում։
Ուլուանա
10.03.2023, 21:01
Իմ կարծիքով իրարից լիարժեք տեղյակ լինելը ձանձրալի ու անիմաստ ու երբեմն էլ նյարդայնացնող ձգտում է, յուրաքանչյուր մարդ պիտի կարողանա իր գանձապահարանը ունենալ, որի բանալին մենակ ինքը ունի։
Իրարից լիարժեք տեղյակ լինելը կամ ենթադրում է 100 տոկոսանոց հետաքրքրությունների ու մտածելակերպի համընկում, կամ էլ սեփականատիրական մղում, որ ուզում ես կողակցիդ ամեն ինչը, ներառյալ մտքերն ու առօրյան քոնը լինեն։ Մի քիչ շնչելու տարածություն է պետք, որ մարդիկ իրարից չհոգնեն։
Նկատի չունեմ` 100%-ով ու ամենայն մանրամասնությամբ տեղյակ լինել, բայց առնվազն կարևոր բաների` մեզ հուզող, անհանգստացնող, ոգևորող, ուրախացնող կամ ուղղակի մեզ հետ տեղի ունեցած ոչ անէական բաների հետ կապված միմյանցից տեղյակ լինելը ճիշտ եմ համարում: Ես չեմ բացառում, որ գուցե ինչ-որ մարդկանց համար ձանձրալի լինի էդպես, բայց մեզ համար ձանձրալի չի, ու նենց էլ չի, որ պարտականության պես ենք անում կամ մեկը մյուսին ստիպելով, որ նյարդայնացնող լինի: Բնականաբար, արվում ա երկուսիս ցանկությամբ ու դրա նորմալ լինելու գիտակցմամբ: Իսկ շնչելու տարածություն լիքը ունենք` էնքան, ինչքան մեզ պետք ա: Նենց չի, որ տանը կամ միասին անցկացրած ամբողջ օրն իրար հարցաքննելով ենք զբաղված: Ես էլ, օրինակ, չեմ կարծում, թե կարողանայի ապրել մեկի հետ, ով ընդհանրապես չի սիրում իր հետ կատարվածը, իր մտածածն ու զգացածը պատմել, ոչ էլ հետաքրքրվում ա իմ մտածածով ու զգացածով: Էդ դեպքում փոխադարձ ներվայնացնող հարաբերություններ կլինեին հաստատ: Բայց միաժամանակ պատկերացնում եմ, որ կարող են երկուսն էլ շատ արտահայտվելու հետ սեր չունենալ ու էլի ներդաշնակ ապրել, կամ` մեկը պատմել սիրի, մյուսը` լսել (կամ լսել ձևացնել :D), ու էլի ընդհանուր առմամբ ներդաշնակ հարաբերություններ լինեն: Կարևորը` երկուսն էլ գոհ լինեն ու սեփական նախընտրություններն ուրիշների վրա չտարածեն` պնդելով, թե ինչից պիտի մարդ ներվայնանա կամ ինչից ձանձրանա :)):
մարդ եղած վախտ
28.03.2023, 00:33
Էն որ բուքուբորանին ձնամրրիկի դեմ կռվելով, սառած մայրուղով քշում, գալիս, հասնում ես տուն, որ կես ժամ հետո կինոթատրոն գնալիս քաղաքի կենտրոնում հեծանիվովդ գլխիվայր փռվես ալսֆալտին, որտև տուրիստը կարմիրի տակ փողոց էր անցնում, ու հանուն իրան չխփելու կտրուկ արգելակել ես։
հո չե՞ս վնասվել :o (թու, էլի օրագրերում գրեցի ու հիմա չգիտեմ ոնց ջնջեմ տանեմ զրույց :( )
StrangeLittleGirl
28.03.2023, 00:38
հո չե՞ս վնասվել :o (թու, էլի օրագրերում գրեցի ու հիմա չգիտեմ ոնց ջնջեմ տանեմ զրույց :( )
Ընկնելուց անմիջապես հետո ուղեղս ոնց որ քթիցս ու ականջներիցս հոսեր, բայց դա մի քանի րոպե տևեց, անցավ։ Ոչ մի վնասվածք չունեմ։ Կեցցեն մեր կենդանական ռեֆլեքսները. ափերիս վրա էի հանգրվանել, գլխիս հեծանիվիս զամբյուղն էր վերևից խփել, շատ ուժեղ չէր։
Էն որ ivy-ի հոգեբանության կարիերայի զարգացումները լավ են ազդում Ակումբի գործունեության վրա. համ վրա-վրա հետաքրքիր հոգեբանական թեմաներ ա բացում, համ էլ հին թեմաներին նոր շունչ ու նոր ուղղություններ տալիս ու էդպիսով Ակումբն ակտիվացնում :)):
Հ.Գ. Բայց իրոք հետաքրքիր ա տեսնել, թե հազար տարվա թեմաներին ոնց կարելի ա նոր ուղղություն տալով` թարմ ու հետաքրքիր քննարկումներ առաջացնել:
Երևի էդքան կարիերայի հետ կապված չի, ինչքան իմ էության, տարիքի (middle age crisis?), աշխարհի, մարդկանց ու կյանքի մասին լիքը մտածելու (24/7) և դրանց մասին խոսելու ցանկության հետ (երևակայական ընկերներիս գլուխն արդեն տարել եմ)։
Այսինքն եթե մի տեղ հավաքարար աշխատեի, երևի թե գլխումս էս ամեն ինչը մեկ ա կպտտվեր։
Չնայած հիմա կլիենտներից եկող թեմաներն էլ են մի քիչ գումարվում մտածմունքին, բայց կարծում եմ առանց իրենց էլ մոտավորապես սենց պատկեր կլիներ։
Մեկ էլ հնարավոր ա, որ աշխատանքի հետ կապված խոսելու ցանկությունն ա ուղղակի ավելացել՝ որպես հոգեհիգիենա․ զգում եմ, որ խոսելը/գրելը թերապևտիկ ազդեցություն ա ունենում վրաս։
__________________________________
Ու հիմա մի ժամ էլ սրա վրա կխորանամ․․․
Ուլուանա
28.03.2023, 20:51
Երևի էդքան կարիերայի հետ կապված չի, ինչքան իմ էության, տարիքի (middle age crisis?), աշխարհի, մարդկանց ու կյանքի մասին լիքը մտածելու (24/7) և դրանց մասին խոսելու ցանկության հետ (երևակայական ընկերներիս գլուխն արդեն տարել եմ)։
Այսինքն եթե մի տեղ հավաքարար աշխատեի, երևի թե գլխումս էս ամեն ինչը մեկ ա կպտտվեր։
Չնայած հիմա կլիենտներից եկող թեմաներն էլ են մի քիչ գումարվում մտածմունքին, բայց կարծում եմ առանց իրենց էլ մոտավորապես սենց պատկեր կլիներ։
Մեկ էլ հնարավոր ա, որ աշխատանքի հետ կապված խոսելու ցանկությունն ա ուղղակի ավելացել՝ որպես հոգեհիգիենա․ զգում եմ, որ խոսելը/գրելը թերապևտիկ ազդեցություն ա ունենում վրաս։
__________________________________
Ու հիմա մի ժամ էլ սրա վրա կխորանամ․․․
Հասկանում եմ, բայց, տես, ինքդ էլ ես ասում, որ հոգեբան աշխատելը նպաստում ա ամեն դեպքում: :))) Հա, շատ թեմաներ կան, որ շատերիս գլխում պտտվում են, բայց երբ աշխատում ես կլիենտների հետ, որոնք անձամբ առնչվում են էդ հարցերի հետ, ավելի շոշափելի են դառնում էդ հարցերը քեզ համար: Օրինակ, էն լոյալության կոնֆլիկտի թեման, եթե կլիենտդ էդ խնդիրը չունենար, դու դժվար թե էդ թեման բացեիր, չէ՞: )))
Հասկանում եմ, բայց, տես, ինքդ էլ ես ասում, որ հոգեբան աշխատելը նպաստում ա ամեն դեպքում: :))) Հա, շատ թեմաներ կան, որ շատերիս գլխում պտտվում են, բայց երբ աշխատում ես կլիենտների հետ, որոնք անձամբ առնչվում են էդ հարցերի հետ, ավելի շոշափելի են դառնում էդ հարցերը քեզ համար: Օրինակ, էն լոյալության կոնֆլիկտի թեման, եթե կլիենտդ էդ խնդիրը չունենար, դու դժվար թե էդ թեման բացեիր, չէ՞: )))
Մասնագիտության առումով, երևի ամենաշատը հոգեթերապիայի դասընթացներն են տրիգերներ հանդիսանում․ հենց էդ լոյալության կոնֆլիկտի թեման հիմնականում սիստեմիկ թերապիայից կուրսից էր բացվել։ Էդ դասընթացները ոնց որ ականապատ դաշտ լինեն, գնում են եսիմ ինչ խորքեր ու ինչքան թեմա կա բացում են, էն որ կարծում էիր՝ վաղուց անցել-գնացել ես դրանց վրայով, բայց չէ, էլի խորանալու տեղ կա։
Պապաս որ իմացավ հոգեթերապիա եմ սովորում, ասեց․
- Խոճկոր ջան, դու լրիվ կցնդես։
Երևի նկատի ուներ՝ տեղից էլ մի բան չես։
Քույրիկս էլ, թե․
- Վասիկ, դա մութ ու խոնավ աշխարհ ա, դուրս արի դու տեղից։
Չլսեցի ես իրենց․․․
Չեմ նախանձում բժիշկներին, հոգեբաններին, բանտապետերին, դատավորներին ու մնացած այլ հիվանդների, թշվառների ու ձախողակների հետ գործ ունեցող մասնագետներին, չնայած էդ մասնագտիությունները դրական կողմ ունեն՝ դու միշտ տեսնում ես քեզնից ավելի դժբախտների, ու միշտ կարող ես նկատել, թե ինչքան կայֆ ա քո վիճակը դրանց համեմատ։
Բայց էս աշխարհում ամենաողորմելի, ամենաչգնահատված, ամենածանր մասնագիտությունը ուսուցչի մասնագիտությունն է։ Նույնիսկ էն յոլա տանողները, որ մատը մատին չեն տալիս, խայտառակ ողորմելի են։
Ուլուանա
29.03.2023, 21:29
Չեմ նախանձում բժիշկներին, հոգեբաններին, բանտապետերին, դատավորներին ու մնացած այլ հիվանդների, թշվառների ու ձախողակների հետ գործ ունեցող մասնագետներին, չնայած էդ մասնագտիությունները դրական կողմ ունեն՝ դու միշտ տեսնում ես քեզնից ավելի դժբախտների, ու միշտ կարող ես նկատել, թե ինչքան կայֆ ա քո վիճակը դրանց համեմատ։
Բայց էս աշխարհում ամենաողորմելի, ամենաչգնահատված, ամենածանր մասնագիտությունը ուսուցչի մասնագիտությունն է։ Նույնիսկ էն յոլա տանողները, որ մատը մատին չեն տալիս, խայտառակ ողորմելի են։
Բայց ինչի՞ տենց արհամարհական` ողորմելի: Գոնե ասեիր` խեղճ: Տենց ընդգծված նսեմացնելու իմաստը ո՞րն ա:
Բայց ինչի՞ տենց արհամարհական` ողորմելի: Գոնե ասեիր` խեղճ: Տենց ընդգծված նսեմացնելու իմաստը ո՞րն ա:
Ես առհասարակ ոնց մտածում, էդպես էլ ասում եմ։ Երկորդ՝ ողորմելին արհամարական լինելու հետ կապ չունի, կարող ես բառարաններում (https://bararanonline.com/%D5%B8%D5%B2%D5%B8%D6%80%D5%B4%D5%A5%D5%AC%D5%AB) նայել։ Երրորդ՝ լավ եմ անում, խոսքի ազատություն է։:yea
Ուլուանա
29.03.2023, 22:05
Ես առհասարակ ոնց մտածում, էդպես էլ ասում եմ։ Երկորդ՝ ողորմելին արհամարական լինելու հետ կապ չունի, կարող ես բառարաններում (https://bararanonline.com/%D5%B8%D5%B2%D5%B8%D6%80%D5%B4%D5%A5%D5%AC%D5%AB) նայել։ Երրորդ՝ լավ եմ անում, խոսքի ազատություն է։:yea
Բառարաններում շատ կան հնացած, ներկայումս ոչ գործածական իմաստներ: Մեր ժամանակներում «ողորմելի» բառը որոշակիորեն նսեմացնող երանգ ունի: Իսկ խոսքի ազատությանդ բան չասեցի, ուղղակի էդ նսեմացնող վերաբերմունքն էր անհասկանալի: Բայց լավ, արդեն հասկացա, որ ուղղակի բառն ես սխալ օգտագործել :P:
Բառարաններում շատ կան հնացած, ներկայումս ոչ գործածական իմաստներ: Մեր ժամանակներում «ողորմելի» բառը որոշակիորեն նսեմացնող երանգ ունի: Իսկ խոսքի ազատությանդ բան չասեցի, ուղղակի էդ նսեմացնող վերաբերմունքն էր անհասկանալի: Բայց լավ, արդեն հասկացա, որ ուղղակի բառն ես սխալ օգտագործել :P:
Մեր ժամանակների «պոլիտկոռեկտություն» կոչված քաղքենի շարժումը բերում է բազմաթիվ նորմալ բառերը չեղարկելուն ու իմաստափոխելուն, ու մարդիկ սկսել են իրերն իրենց անուներով կոչող բառերից վատ զգալ: Հիմա որ ասեմ՝ մարդիկս ողորմելի կենդանիներ ենք, սաղդ կնեղանաք չէ՞... ողորմելի բառից: Կենդանին դեռևս օքեյ ա :))
Ուլուանա
30.03.2023, 00:29
Մեր ժամանակների «պոլիտկոռեկտություն» կոչված քաղքենի շարժումը բերում է բազմաթիվ նորմալ բառերը չեղարկելուն ու իմաստափոխելուն, ու մարդիկ սկսել են իրերն իրենց անուներով կոչող բառերից վատ զգալ:
Ճիշտն ասած` ես ինքս էլ դեմ եմ ժամանակակից ծայրահեղ պոլիտկոռեկտությանը, ու դրա հետևանքով ձևավորված շատ մեղմասացություններ չեմ ընդունում: Բայց կոնկրետ «ողորմելի» բառն, ինչքան նկատել եմ, շատ վաղուցվանից ա բացասական երանգով գործածվում, ու ժամանակակից պոլիտկոռեկտության շարժման հետ կապ չունի: Սա էդ դեպքը չի, ըստ իս:
Հիմա որ ասեմ՝ մարդիկս ողորմելի կենդանիներ ենք, սաղդ կնեղանաք չէ՞... ողորմելի բառից: Կենդանին դեռևս օքեյ ա :))
Ես որ չեմ նեղանա, քանի որ ինձ հետ դա կապ չունի: Էն անեկդոտը հիշեցի, որ Վարդանիկն ընկեր Մարգոյին հարցնում ա` ընկեր Մարգո, ճի՞շտ ա, որ մենք կապիկից ենք առաջացել, ասում ա` տղա ջան, ինձ ձեր ընտանիքի ծագումը չի հետաքրքրում; :))
Չեմ նախանձում բժիշկներին, հոգեբաններին, բանտապետերին, դատավորներին ու մնացած այլ հիվանդների, թշվառների ու ձախողակների հետ գործ ունեցող մասնագետներին, չնայած էդ մասնագտիությունները դրական կողմ ունեն՝ դու միշտ տեսնում ես քեզնից ավելի դժբախտների, ու միշտ կարող ես նկատել, թե ինչքան կայֆ ա քո վիճակը դրանց համեմատ։
Բայց էս աշխարհում ամենաողորմելի, ամենաչգնահատված, ամենածանր մասնագիտությունը ուսուցչի մասնագիտությունն է։ Նույնիսկ էն յոլա տանողները, որ մատը մատին չեն տալիս, խայտառակ ողորմելի են։
"ամենաողորմելի, ամենաչգնահատված, ամենածանր մասնագիտությունը" - գրածդ ճիշտ ա յոլա տանողների համար։
Իսկ նրանց համար, ում կոչումն ա ու սիրով են անում, ծանր չի, ողորմության կարիք չունեն, իսկ գնահատականը արդյունքն ա, որը բերում ա ներքին բավարարվածություն ու եթե կուզես՝ բարձրացնում ա ինքնագնահատկանը, դրսից գնահատվելու խիստ կարիք չկա (թեև, ինչ խոսք, հաճելի ա, երբ լինում ա)։
"ամենաողորմելի, ամենաչգնահատված, ամենածանր մասնագիտությունը" - գրածդ ճիշտ ա յոլա տանողների համար։
Իսկ նրանց համար, ում կոչումն ա ու սիրով են անում, ծանր չի, ողորմության կարիք չունեն, իսկ գնահատականը արդյունքն ա, որը բերում ա ներքին բավարարվածություն ու եթե կուզես՝ բարձրացնում ա ինքնագնահատկանը, դրսից գնահատվելու խիստ կարիք չկա (թեև, ինչ խոսք, հաճելի ա, երբ լինում ա)։
Ականջահաճո է, բայց իրականությունից հեռու։
Ականջահաճո է, բայց իրականությունից հեռու։
Իրականություն է, Վիշապ ջան։ Ուղղակի, ցավոք, այսօրվա մեծամասնությունը ուսուցիչների "յոլա տանող"-ներն են, որոնք էլ ծնում են նշածդ բնորոշումները։ Իսկ պատճառներից գլխավորը այն է, որ որդեգրվել էդ գործին որոշակի զոհողություններ է պահանջում, մեկը՝ ֆինանսական (ուսուցիչների աշխատավարձը համեմատաբար ցածր է համարյա ամենուր)․ հաճախ լավագույն ներկա կամ պոտենցիալ ուսուցիչները ստիպված են հրաժարվել կարիերայի այդ ճանապարհից, ու գալիս են նրանք, ում ուսուցչությունը ավելի հեշտ ու մատչելի է թվում, քան մնացած գործերը։ Որպես կանոն, յոլա տանողները երկար չեն մնում էդ գործին, բայց վատն այն է, որ նրանց փոխարինելու են գալիս հերթական յոլա տանողները։
Ուլուանա
30.03.2023, 19:40
Իրականություն է, Վիշապ ջան։ Ուղղակի, ցավոք, այսօրվա մեծամասնությունը ուսուցիչների "յոլա տանող"-ներն են, որոնք էլ ծնում են նշածդ բնորոշումները։ Իսկ պատճառներից գլխավորը այն է, որ որդեգրվել էդ գործին որոշակի զոհողություններ է պահանջում, մեկը՝ ֆինանսական (ուսուցիչների աշխատավարձը համեմատաբար ցածր է համարյա ամենուր)․ հաճախ լավագույն ներկա կամ պոտենցիալ ուսուցիչները ստիպված են հրաժարվել կարիերայի այդ ճանապարհից, ու գալիս են նրանք, ում ուսուցչությունը ավելի հեշտ ու մատչելի է թվում, քան մնացած գործերը։ Որպես կանոն, յոլա տանողները երկար չեն մնում էդ գործին, բայց վատն այն է, որ նրանց փոխարինելու են գալիս հերթական յոլա տանողները։
Չէի ասի. մեր դպրոցում, օրինակ, լիքը տենց յոլա տանող ուսուցիչներ կային, որ տասնյակ տարիներով լավ էլ հարմարավետ լռված էին դպրոցում: Բայց կարող ա` հիմա փոխվել ա, էդ արդեն չգիտեմ:
Իրականություն է, Վիշապ ջան։ Ուղղակի, ցավոք, այսօրվա մեծամասնությունը ուսուցիչների "յոլա տանող"-ներն են, որոնք էլ ծնում են նշածդ բնորոշումները։ Իսկ պատճառներից գլխավորը այն է, որ որդեգրվել էդ գործին որոշակի զոհողություններ է պահանջում, մեկը՝ ֆինանսական (ուսուցիչների աշխատավարձը համեմատաբար ցածր է համարյա ամենուր)․ հաճախ լավագույն ներկա կամ պոտենցիալ ուսուցիչները ստիպված են հրաժարվել կարիերայի այդ ճանապարհից, ու գալիս են նրանք, ում ուսուցչությունը ավելի հեշտ ու մատչելի է թվում, քան մնացած գործերը։ Որպես կանոն, յոլա տանողները երկար չեն մնում էդ գործին, բայց վատն այն է, որ նրանց փոխարինելու են գալիս հերթական յոլա տանողները։
Բա ես էլ ընդհանուր դա եմ ասում, ուղղակի «ողորմելի» բառը դուրներդ չի գալիս: Ուսուցիչը, մանավանդ հանրային-պետական դպրոցի, ողորմելիագույն մասնագիտություններից է՝ ողորմելի աշխատավարձ, գիշեր-ցերեկ կաշվից դուրս եկողներին պրակտիկորեն ոչ մեկ չի նկատում,պարգևները՝ կամ չկան, կամ ողորմելի են, կարիերայի առաջխաղացման հեռանկարը պրակտիկորեն բացակայում է, թոշակի անցնում են մեծամասամբ քայքայված առողջությամբ ու գրոշների խնայողությամբ:
Որ ոմանք շատ չնեղվեն, ասեմ, որ մայրս հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցիչ էր, իմ հնարավորինս օբյեկտիվ դիտարկումներով վայթե աշխարհի ամենալավ ուսուցիչներից մեկը, որ գիշերները չեր քնում ու աշակերտների համար լեզվի քերականությունն ու կառուցվածքը տարբեր հետաքրքիր պատկերիկներով վիզուալիզացնող մատուցումներ էր սարքում, որ դեբիլներս պատկերացնելով հասկանայինք…
Մորաքույրս աշխարհի ամենալավ պատմության դասատուներից մեկն էր վայթե, էլի քայքայված առողջությամբ, ողորմելի թոշակով...
Ամերիկայի պես հարուստ երկրում պիտի նայեք հանրային դպրոցների ուսուցիչների վիճակը... Մարդ երևի ավելի լավ է փողոցներում տերևներ փչող աշխատի, քան հանրայինում ուսուցիչ, ու գլուխ դնի տարբեր սրիկաների լակոտների հետ, ու սպառած էներգիայի դիմաց վաստակի գրոշներ ու մունաթներ: Սաղ ասածս էն ա, որ հոգեբանը էդքան վատ չի, էլ բեթարը կա:
Սաղ ասածս էն ա, որ հոգեբանը էդքան վատ չի, էլ բեթարը կա:
Հը՞ն :'
Թե բա՝ հոգեբանը էդքան վատ չի, էլ բեթարը կա :))
Վայ Վիշապ, Վիշապ։
Հը՞ն :'
Թե բա՝ հոգեբանը էդքան վատ չի, էլ բեթարը կա :))
Վայ Վիշապ, Վիշապ։
Ու թարսի պես հոգեբան են դառնում զգայուն, խայթող հումորի հետ կոնֆլիկտներ ունեցող ու հեշտ խոցվող մարդիկ։
Չէի ասի. մեր դպրոցում, օրինակ, լիքը տենց յոլա տանող ուսուցիչներ կային, որ տասնյակ տարիներով լավ էլ հարմարավետ լռված էին դպրոցում: Բայց կարող ա` հիմա փոխվել ա, էդ արդեն չգիտեմ:
Սովետական Հայաստանում, հա, էդպես էր (հիմա չգիտեմ)։ Դե սովետի ժամանակ առհասարակ տարիներով լռվում էին առաջին իսկ սկսած գործին․ կյանքը ստատիկ էր։
Խոսքս այսպես կոչված առաջատար արևմուտքի մասին էր։
Ըստ վիճակագրության, ուսուցիչների՝ այդ մասնագիտությամբ աշխատելը շարունակելու գործակիցը բավական ցածր է՝ համեմատ մեծ թվով այլ մասնագիտությունների։
Կարծեմ 17%-ն է, որ թողնում ուսուցչությունը աշխատելու առաջին հինգ տարիների ընթացքում։
Բա ես էլ ընդհանուր դա եմ ասում, ուղղակի «ողորմելի» բառը դուրներդ չի գալիս: Ուսուցիչը, մանավանդ հանրային-պետական դպրոցի, ողորմելիագույն մասնագիտություններից է՝ ողորմելի աշխատավարձ, գիշեր-ցերեկ կաշվից դուրս եկողներին պրակտիկորեն ոչ մեկ չի նկատում,պարգևները՝ կամ չկան, կամ ողորմելի են, կարիերայի առաջխաղացման հեռանկարը պրակտիկորեն բացակայում է, թոշակի անցնում են մեծամասամբ քայքայված առողջությամբ ու գրոշների խնայողությամբ:
Որ ոմանք շատ չնեղվեն, ասեմ, որ մայրս հայոց լեզվի ու գրականության ուսուցիչ էր, իմ հնարավորինս օբյեկտիվ դիտարկումներով վայթե աշխարհի ամենալավ ուսուցիչներից մեկը, որ գիշերները չեր քնում ու աշակերտների համար լեզվի քերականությունն ու կառուցվածքը տարբեր հետաքրքիր պատկերիկներով վիզուալիզացնող մատուցումներ էր սարքում, որ դեբիլներս պատկերացնելով հասկանայինք…
Մորաքույրս աշխարհի ամենալավ պատմության դասատուներից մեկն էր վայթե, էլի քայքայված առողջությամբ, ողորմելի թոշակով...
Ամերիկայի պես հարուստ երկրում պիտի նայեք հանրային դպրոցների ուսուցիչների վիճակը... Մարդ երևի ավելի լավ է փողոցներում տերևներ փչող աշխատի, քան հանրայինում ուսուցիչ, ու գլուխ դնի տարբեր սրիկաների լակոտների հետ, ու սպառած էներգիայի դիմաց վաստակի գրոշներ ու մունաթներ: Սաղ ասածս էն ա, որ հոգեբանը էդքան վատ չի, էլ բեթարը կա:
Դե, դու էլ ես նկարագրել սովետական իրականությունը, բայց դրանով հանդերձ, եթե մամայիդ կամ մորաքրոջդ հարցնեին, թե տեսնում են արդյոք իրենք իրենց կամ իրենց աշխատանքը "ողորմելի" կամ թեկուզ ծանր, անգամ բացարձակ չգնահատված, չեմ կարծում նույն տեսակետը կունենային, ինչ դու։ Ու էդպես եմ կարծում, որովհետև հակառակ դեպքում մամադ գիշերները չէր նստի ու կրեատիվ բաներ սարքի աշակերտների համար․ նա դա հաստատ չի արել ո՛չ գնահատանքի համար, ո՛չ էլ որպես ծանր պարտականություն, ու ինքն իրեն էլ հաստատ ողորմելի չի զգացել էդ անքուն գիշերների ընթացքում։
Իսկ գնահատանքը լավ ուսուցիչը միշտ էլ ստանում ա, ու ստանում ա գնահատանքի ամենաիրական, չպարտադրված, չքաղաքականացված աղբյուրից՝ աշակերտներից ու ծնողներից, ու եթե դրանք թեկուզ մի երկուսն են (որ հասկանում են արժեքը ու գնահատում), արդեն իմաստ ունի։
Ուլուանա
31.03.2023, 05:05
Սովետական Հայաստանում, հա, էդպես էր (հիմա չգիտեմ)։ Դե սովետի ժամանակ առհասարակ տարիներով լռվում էին առաջին իսկ սկսած գործին․ կյանքը ստատիկ էր։ Խոսքս այսպես կոչված առաջատար արևմուտքի մասին էր։
Հետսովետականն էլ նենց ոչինչ: Հատկապես Սովետից հետո աշխատանք գտնելը դժվար ա եղել միշտ էլ. ու շատ ուսուցիչներ, թեկուզ իրենց գործը հեչ չսիրելով ու որպես ուսուցիչ` բանի պետք չլինելով էլ մնացել են դպրոցում, քանի որ այլ տեղ աշխատանք գտնելու հնարավորություն չեն ունեցել կամ համարել են, որ չունեն:
Ըստ վիճակագրության, ուսուցիչների՝ այդ մասնագիտությամբ աշխատելը շարունակելու գործակիցը բավական ցածր է՝ համեմատ մեծ թվով այլ մասնագիտությունների։
Կարծեմ 17%-ն է, որ թողնում ուսուցչությունը աշխատելու առաջին հինգ տարիների ընթացքում
Այսինքն` 17%-ը տենց մեծ թի՞վ ա համարվում :o:
Ուլուանա
31.03.2023, 05:22
Դե, դու էլ ես նկարագրել սովետական իրականությունը, բայց դրանով հանդերձ, եթե մամայիդ կամ մորաքրոջդ հարցնեին, թե տեսնում են արդյոք իրենք իրենց կամ իրենց աշխատանքը "ողորմելի" կամ թեկուզ ծանր, անգամ բացարձակ չգնահատված, չեմ կարծում նույն տեսակետը կունենային, ինչ դու։ Ու էդպես եմ կարծում, որովհետև հակառակ դեպքում մամադ գիշերները չէր նստի ու կրեատիվ բաներ սարքի աշակերտների համար․ նա դա հաստատ չի արել ո՛չ գնահատանքի համար, ո՛չ էլ որպես ծանր պարտականություն, ու ինքն իրեն էլ հաստատ ողորմելի չի զգացել էդ անքուն գիշերների ընթացքում։
Իսկ գնահատանքը լավ ուսուցիչը միշտ էլ ստանում ա, ու ստանում ա գնահատանքի ամենաիրական, չպարտադրված, չքաղաքականացված աղբյուրից՝ աշակերտներից ու ծնողներից, ու եթե դրանք թեկուզ մի երկուսն են (որ հասկանում են արժեքը ու գնահատում), արդեն իմաստ ունի։
Ան, դու ապահով արևմուտքի հեռուներից ես խոսում, որտեղ ուսուցչի աշխատավարձն ինչքան էլ ցածր լինի, տարրական ծախսերը հաստատ ապահովում ա, ասենք, դժվար ա պատկերացնել սոված ու ընդհանրապես առաջին անհրաժեշտության պարագաներն իր աշխատավարձով առնելու անկարող ուսուցիչ: Երևի չես առնչվել ծայրահեղ աղքատության մեջ ապրող ուսուցիչների հետ: Իմ մաման էլ ա լրիվ Վիշապի նկարագրած տիպի դասատու եղել`ամեն դասի համար գիշեր-ցերեկ պատրաստվելով, կրեատիվ բաներ մոգոնելով, որոնք առնվազն իրանց դպրոցում ոչ ոք չէր արել իրանից առաջ, լրիվ նվիրված էր ու ապրում էր իր աշխատանքով, ու թե՛ աշակերտների ու իրանց ծնողների, թե՛ դպրոցի տնօրինության կողմից շատ գնահատված, սիրված ու հարգված էր, բայց էդ սերն ու հարգանքը իրա էրեխեքին սովից ու չքավորությունից չէին փրկում: Ու շատ ուսուցիչներ էին ֆինանսապես նույն կամ նմանատիպ վիճակում: Հա, բնականաբար, էդ ամենը չի արել գնահատանքի համար ու ոչ էլ որպես ծանր պարտականություն, բայց ցանկացած աշխատանք անելիս մարդն ակնկալում ա, որ իր գոնե տարրական ծախսերը կարողանա հոգալ, իսկ Հայաստանում առնվազն էն տարիներին ուսուցչի աշխատավարձով դա անհնար էր: Ու հա, հանգիստ կարելի ա ասել, որ ուսուցիչները ծայրաստիճան խղճուկ վիճակում էին, ուղղակի «ողորմելի» բառը չասեմ, էլի: Կամ, կարելի ա ասել, աշակերտների ու ծնողների կողմից գնահատված էին, բայց պետության կողմից` ոչ: Ոչ թե անքուն գիշերներ անցկացնելու ու աշխատանքի համար չարչարվելու համար կարող էին իրանց խղճուկ վիճակում զգալ, այլ նրա համար, որ իրանց աշխատանքի դիմաց պատշաճ ձևով չեն վարձատրվում: Ճիշտ ա, լավ ուսուցիչն ամեն դեպքում անում ա էն, ինչ պիտի անի, բայց երբ իր աշխատածով չի կարողանում իր երեխաների համար գոնե մինիմալ սնունդ ապահովի, մնացածի մասին էլ չեմ ասում, ո՞նց կարող ա իրան խղճուկ չզգալ:
Ու թարսի պես հոգեբան են դառնում զգայուն, խայթող հումորի հետ կոնֆլիկտներ ունեցող ու հեշտ խոցվող մարդիկ։
Թարսի պես չի, ընդհակառակը, մասնագիտության ու անձնական հատկանիշների ահագին լավ համադրություն ա․ համ ուրիշների զգայունությունն ու խոցելիությունն ես լավ հասկանում, համ սեփական խնդիրների վրա աշխատելու լիքը հնարավորություն ունես։
Ան, դու ապահով արևմուտքի հեռուներից ես խոսում, որտեղ ուսուցչի աշխատավարձն ինչքան էլ ցածր լինի, տարրական ծախսերը հաստատ ապահովում ա, ասենք, դժվար ա պատկերացնել սոված ու ընդհանրապես առաջին անհրաժեշտության պարագաներն իր աշխատավարձով առնելու անկարող ուսուցիչ: Երևի չես առնչվել ծայրահեղ աղքատության մեջ ապրող ուսուցիչների հետ: Իմ մաման էլ ա լրիվ Վիշապի նկարագրած տիպի դասատու եղել`ամեն դասի համար գիշեր-ցերեկ պատրաստվելով, կրեատիվ բաներ մոգոնելով, որոնք առնվազն իրանց դպրոցում ոչ ոք չէր արել իրանից առաջ, լրիվ նվիրված էր ու ապրում էր իր աշխատանքով, ու թե՛ աշակերտների ու իրանց ծնողների, թե՛ դպրոցի տնօրինության կողմից շատ գնահատված, սիրված ու հարգված էր, բայց էդ սերն ու հարգանքը իրա էրեխեքին սովից ու չքավորությունից չէին փրկում: Ու շատ ուսուցիչներ էին ֆինանսապես նույն կամ նմանատիպ վիճակում: Հա, բնականաբար, էդ ամենը չի արել գնահատանքի համար ու ոչ էլ որպես ծանր պարտականություն, բայց ցանկացած աշխատանք անելիս մարդն ակնկալում ա, որ իր գոնե տարրական ծախսերը կարողանա հոգալ, իսկ Հայաստանում առնվազն էն տարիներին ուսուցչի աշխատավարձով դա անհնար էր: Ու հա, հանգիստ կարելի ա ասել, որ ուսուցիչները ծայրաստիճան խղճուկ վիճակում էին, ուղղակի «ողորմելի» բառը չասեմ, էլի: Կամ, կարելի ա ասել, աշակերտների ու ծնողների կողմից գնահատված էին, բայց պետության կողմից` ոչ: Ոչ թե անքուն գիշերներ անցկացնելու ու աշխատանքի համար չարչարվելու համար կարող էին իրանց խղճուկ վիճակում զգալ, այլ նրա համար, որ իրանց աշխատանքի դիմաց պատշաճ ձևով չեն վարձատրվում: Ճիշտ ա, լավ ուսուցիչն ամեն դեպքում անում ա էն, ինչ պիտի անի, բայց երբ իր աշխատածով չի կարողանում իր երեխաների համար գոնե մինիմալ սնունդ ապահովի, մնացածի մասին էլ չեմ ասում, ո՞նց կարող ա իրան խղճուկ չզգալ:
Իմ տպավորությամբ, Վիշապը հենց միջին վիճակագրական ապահովված արևմուտքի՝ իրեն մոտիկ տեղերից էր խոսում, ոչ թե անցյալում մնացած սովետական մեր իրականությունից, երբ գրել էր, որ "ողորմելի են, չգնահատված ու ծանր աշխատանք կատարող"։ Իսկ սովետական ժամանակներում ուսուցիչները սոված չէին, այլ հենց միջին խավն էին կազմում՝ համապատասխան աշխատավարձով։ Սոված իրականությունը եկավ հետսովետական ցուրտումութին, և էդ ժամանակ մենակ ուսուցիչները չէին, որ սոված էին։ Ինչ վերաբերում ա հիմիկվա հայկական իրականությանը, չեմ կարծում, որ ուսուցիչները հայտնվել են մինիմալ սնունդ հայթաթելու եզրին, թեև հա, միջին խավ էլ երևի չեն կազմում, ինչպես և միջին խավ չեն կազմում այսօրվա արևմուտքի ուսուցիչները (բացառությամբ, թերևս, սկանդինավյան երկրների, որտեղ ուսուցչի աշխատանքը ավելի գնահատված ա՝ ամեն առումով)։
Այսինքն` 17%-ը տենց մեծ թի՞վ ա համարվում :o:
Երևի համարվում ա, եթե ասում են, որ "current retention rate in teaching profession is relatively low".
Գիտելիքները կիսել ու սովորեցնել միշտ սիրել եմ. Թումոյում երեխեքի հետ, հետո էլ աշխատանքիս տեղը մի քանի անգամ սկսնակ մասնագետների համար դասընթացներ իրականացնելուց հետո նորից զգացի թե ինչքան էներգիա տվող ա իմացածդ կիսելիս մարդկանց հետ շփումը, մասնագիտական առումով էլ սովորեցնելիս անընդհատ նոր տեսանկյուններ ես բացահայտում։ Էս վերջերս էլ երկու ընտրության առաջ եմ կանգնած` կամ Հայաստանից տեղափոխվել (որը միշտ մտքիս մեջ կար, իսկ ամուսինս հակված չէր) կամ 《Դասավանդիր Հայաստան》 ծրագրով երկու տարի գնալ գյուղերում ուսուցիչ աշխատել (իմ ներկայի աշխատանքը կես դրույք հեռավար անելով)։
Ամեն դեպքում որոշեցի դիմել Դասավանդիր Հայաստանին, չգիտեմ ոնց կգնա, որովհետև փոքր երեխայի հետ գյուղ տեղափոխվելը որոշ մարտահրավերներ ունի (թեկուզ հոգեբանական)։
Ողորմելիության հետ կապված վերջերս պետությունը քայլեր ա անում ուսուցիչների նյութապես ողորմելի վիճակը մեղմելու համար։ Կամավոր ատեստավորում կա ու ուսուցչի կարգ տալը։ Առաջներում էլ նմանատիպ բաներ կային, բայց պրոցեսը հստակ չէր, առանց ծանոթի իրական չէր ու սենց շարունակ։ Մամաս ուսուցիչ ա, իրենից ու իր հետ անռչվող ուսուցիչներից դատելով պետական էդ ծրագրերը մի տեսակ աճի հորիզոններ են բացել, ոչ միայն նյութապես, այլ որպես ուսուցիչ էդ ծրարգրերին դիմելիս նոր հմտություններ սովորելու ու մասնագիտական լճացումից հանելու համար։
Թարսի պես չի, ընդհակառակը, մասնագիտության ու անձնական հատկանիշների ահագին լավ համադրություն ա․ համ ուրիշների զգայունությունն ու խոցելիությունն ես լավ հասկանում, համ սեփական խնդիրների վրա աշխատելու լիքը հնարավորություն ունես։
Իսկ տեսնես զգայուն մարդիկ ուրիշների սարկազմը տեսնելու, կամ հասկանալու հնարավորություն ունե՞ն։
Իսկ տեսնես զգայուն մարդիկ ուրիշների սարկազմը տեսնելու, կամ հասկանալու հնարավորություն ունե՞ն։
Էդ հարցի պատասխանը պիտի որ դու էլ ունենաս:
․․․ եթե մամայիդ կամ մորաքրոջդ հարցնեին, թե տեսնում են արդյոք իրենք իրենց կամ իրենց աշխատանքը "ողորմելի" կամ թեկուզ ծանր, անգամ բացարձակ չգնահատված, չեմ կարծում նույն տեսակետը կունենային, ինչ դու։ Ու էդպես եմ կարծում, որովհետև հակառակ դեպքում մամադ գիշերները չէր նստի ու կրեատիվ բաներ սարքի աշակերտների համար․ նա դա հաստատ չի արել ո՛չ գնահատանքի համար, ո՛չ էլ որպես ծանր պարտականություն, ու ինքն իրեն էլ հաստատ ողորմելի չի զգացել էդ անքուն գիշերների ընթացքում։
․․․
«Ողորմելի»-ն մորս սիրած բառերից էր։ Ինքը ինքնաքննադատության հետ պրոբլեմներ չուներ, ու նաև այդ առումով ինձ համար եզակի անձնավորություն էր ի հակադրություն մնացյալ փառասիրությունից ու հպարտությունից պայթող աշխարհի պայծառագույն ազգի ներկայացուցիչների։
«Ողորմելի»-ն մորս սիրած բառերից էր։ Ինքը ինքնաքննադատության հետ պրոբլեմներ չուներ, ու նաև այդ առումով ինձ համար եզակի անձնավորություն էր ի հակադրություն մնացյալ փառասիրությունից ու հպարտությունից պայթող աշխարհի պայծառագույն ազգի ներկայացուցիչների։
Էն իմաստով, որ ես եմ ողորմելի բառը հասկանում, ողորմելին ոչ թե ինքնաքննադատություն պիտի լինի, այլ ինքնախղճահարություն։
Էն իմաստով, որ ես եմ ողորմելի բառը հասկանում, ողորմելին ոչ թե ինքնաքննադատություն պիտի լինի, այլ ինքնախղճահարություն։
Ես վաղուց արդեն համոզվել եմ, որ հայերիս գերակշիռ մասը առողջ ու հումորախառը ինքնաքննադատության իմաստը չեն հասկանում, գենետիկ պրոբլեմ է :)) Ասենք ես մեկումեջ հայելու մեջ նայում, ու մտածում եմ՝ «բայց դու ինչ տուպոյ ու նողկալի գյադա ես, Վիշապ» (խնդրում եմ, չառիթավորվել), դրանից անմիջականորեն չի բխում, որ ես ինքս ինձ իսկապես առհամարում եմ, կամ զզվում եմ ինձնից։ Թշվառ իրականության մեջ ինքզինքը ելևէջներով ծաղրելը հաճախ օգնում է լիցքաթափվել, սթափվել, կյանքին ավելի լայն հայացքով նայել ու ընդհանուր առմամբ կազդուրիչ է լարված ուղեղների համար։
Այվին, որպես հոգեբան պիտի որ տեղյակ լինի սրա մասին։
մարդ եղած վախտ
03.04.2023, 00:43
Ասենք ես մեկումեջ հայելու մեջ նայում, ու մտածում եմ՝ «բայց դու ինչ տուպոյ ու նողկալի գյադա ես, Վիշապ»
Էս հիշացրեց, որ վերջերս մի օր տրանսպորտում անջատված գնում էի ու պատահաբար արտացոլանքում մռթոշ դեմքս տեսա, սարսափեցի, որ ինձ նայելուց մարդիկ էդ էին տեսնում ։D ասեցի ֊ ազիզ, հլը ժպտա ֊ ժպտացի, ավելի լավ ստացվեց ։D
Եթե էդ ողորմելի բառը էդքան դուրդ գալիս ա, Վիշապ ջան, իրականում բոլոր մարդիկս ենք ողորմելի (ողորմության արժանի), միայն ուսուցիչներին առանձնացնելը խտրականություն ա մյուս մարդկանց հանդեպ։
Եթե էդ ողորմելի բառը էդքան դուրդ գալիս ա, Վիշապ ջան, իրականում բոլոր մարդիկս ենք ողորմելի (ողորմության արժանի), միայն ուսուցիչներին առանձնացնելը խտրականություն ա մյուս մարդկանց հանդեպ։
Ոչ, մարդկանց զգալի մասը ոչ թե ողորմելի են, այլ նողկալի են :P
Ոչ, մարդկանց զգալի մասը ոչ թե ողորմելի են, այլ նողկալի են :P
Ողորմելիության 50 երանգները :D
Էն, որ շատ հնարավոր ա‘ առանց chatgpt-ի էլ ոչ մի տեխնիկական բան բնագրով չեմ կարդա ու չեմ գրի։ Արտակարգ հեղափոխություն ա հիմա տեղի ունենում։ Գրելն ու կարդալը էլ առաջվանը չեն ու պետք ա հասկանալ‘ ինչ անել դրա հետ։
ես ինքս կգրեմ ու բնագրից կկարդամ երևի մենակ հաճույքի համար ու հնարավոր ա ինչ-որ պահի դրանից էլ հոգնեմ
Հիմնական ֆոկուսը վայթե դրել են լակոնիկ ու գեղեցիկ ներկայացման վրա, զուտ տպավորություն ստեղծելու համար (դե մարկետինգը մեզ ղուրբան), բովանդակությունը միշտ չի, որ ճիշտ է, ու միշտ չի, որ էֆեկտիվ է։ Բայց կարևորը՝ վստահ տոնով ա ներկայացնում :))
Հիմնական ֆոկուսը վայթե դրել են լակոնիկ ու գեղեցիկ ներկայացման վրա, զուտ տպավորություն ստեղծելու համար (դե մարկետինգը մեզ ղուրբան), բովանդակությունը միշտ չի, որ ճիշտ է, ու միշտ չի, որ էֆեկտիվ է։ Բայց կարևորը՝ վստահ տոնով ա ներկայացնում :))
Ավելին, ChatGPT-ով գրված նամակները արդեն տարբերվում են իրենց AIական ձեռագրով՝ կոկիկ փայլեցված։ Նամակի հեղինակի անհատականությունը, մարդկային "հոտը" ասես գոլորշիացած լինի տեքստի վրայից։ Շուտով գրականություն էլ կգեներացվի արհեստական բանականությամբ՝ պոեզիա, դետեկտիվ, ռոմանսներ և այլն, որոնց կազմի վրա հեղինակի անուններն էլ կլինեն IA-ի մոդելի կամ վերսիայի համարներ, լավագույն դեպքում՝ կոդային անվանումներ։
Կգա մի ժամանակ՝ օրգինալ մարդկային տեքստերը մոմով կփնտրվեն, ու արդեն ոչ այն պատճառով, որ մարդիկ զահլա չեն ունենա դրանք գրելու, այլ ուղղակի ունակ չեն լինելու։
AI-ն առաջին հերթին սպանելու ա մարդու ստեղծագործականությունը։
մարդ եղած վախտ
06.04.2023, 13:11
Հիմնական ֆոկուսը վայթե դրել են լակոնիկ ու գեղեցիկ ներկայացման վրա, զուտ տպավորություն ստեղծելու համար (դե մարկետինգը մեզ ղուրբան), բովանդակությունը միշտ չի, որ ճիշտ է, ու միշտ չի, որ էֆեկտիվ է։ Բայց կարևորը՝ վստահ տոնով ա ներկայացնում :))
ոնց ասում են փրոմփթին մուննաթ․ կուզես լակոնիկ֊գեղեցիկ կներկայացնի, կուզես երկար բարակ ջուր կծեծի. իսկ բովանդակությունը, հա, միշտ չի ճշգրիտ, մեկ ա պետք ա վրայով անցնել, բայց ինչ֊որ խնդիրներ շատ լավ ա լուծում, ասենք տեքստ խմբագրել, կրճատել, երկարացնել, ոճերը փոխել, և այլն․ իսկ ճշգրտության, տրամաբանության հարցում GPT4֊ը պետք ա որ լրիվ ուրիշ մակարդակի լինի (դեռ չեմ փորձել)
․․․ AI-ն առաջին հերթին սպանելու ա մարդու ստեղծագործականությունը։
Ինձ թվում ա հակառակը, ստեղծագործականությունը ազատականացվում ա։ Հիմա շեշտը դրվում ա նրա վրա թե ԻՆՉ ես ուզում անել, իսկ ՈՆՑ-ի հարցը ԱԲ֊ն ա լուծում։ Ավելի շատ մարդ կարա փորձի "ստեղծագործել" զուտ հասկանալով, թե ինչ ա ուզում ստանալ, ու կարճ ժամանակում կարա լիքը տարբեր բաներ փորձի։ Ասենք ես բացարձակ նկարել չեմ կարողանում, բայց ինչ֊որ պատկերներ կան, որ կուզեի ստանալ։ Հիմա էդ հնարավոր ա (ի միջի այլոց ավատարս ԱԲ-ն ա նկարել)։
Նույն նամակների դեպքում, կամ ցանկացած այլ տեքստի դեպքում լիքը հնարավորություն կա տարբեր ոճեր փորձարկելու ու եթե իրա գրածը չես հավանում, ուզում ես մարդու հոտ կպնի տեքստին, կարող ես վերցնել քո ճաշակով հոտ ցանել վրան։ Իրա գործը տարբերակ առաջարկելն ա, կարելի ա օգտագործել ինչ֊որ մասեր, ամբողջությամբ, կամ չօգտագործել։ Բայց էդ գործիքից ընդհանրապես չօգտվելը ափսոս ա էլի։
Ավելին, ChatGPT-ով գրված նամակները արդեն տարբերվում են իրենց AIական ձեռագրով՝ կոկիկ փայլեցված։ Նամակի հեղինակի անհատականությունը, մարդկային "հոտը" ասես գոլորշիացած լինի տեքստի վրայից։ Շուտով գրականություն էլ կգեներացվի արհեստական բանականությամբ՝ պոեզիա, դետեկտիվ, ռոմանսներ և այլն, որոնց կազմի վրա հեղինակի անուններն էլ կլինեն IA-ի մոդելի կամ վերսիայի համարներ, լավագույն դեպքում՝ կոդային անվանումներ։
Կգա մի ժամանակ՝ օրգինալ մարդկային տեքստերը մոմով կփնտրվեն, ու արդեն ոչ այն պատճառով, որ մարդիկ զահլա չեն ունենա դրանք գրելու, այլ ուղղակի ունակ չեն լինելու։
AI-ն առաջին հերթին սպանելու ա մարդու ստեղծագործականությունը։
Դե ինչպես ցանկացած արհեստական բան, բանականությունն էլ կլինի անթերի ու սիրուն, բայց անշունչ ու անհոգի՝ սրահներում տնկված պլաստմասայե ծառերի պես, կամ կոլբայի մեջ սինթեզված սթեյքի պես: Արի ու տես լիքը մարդկանց արհեստական ծառերը դուր են գալիս, այնպես, ինչպես արհեստական սթեյքը, արհեստական տեքստերը, արհեստական առնանդամն ու հեշտոցը և այլն: Ես վարկած ունեմ, որ մարդկանց մեծ մասը արդեն արհեստական են, այսինքն զուտ մարմին են առանց հոգու, ու էն գիտնականները, որ պնդում են, թե մարդը միայն մարմին է՝ օրգանական կոմպյուտեր, նրանք մեծամասամբ ճիշտ են:
Հ.Գ. Էս... վերևի գրածս հնարավոր է կոդի պատահական սխալ է, առաջարկում եմ անտեսել:
Հ.Հ.Գ. Բայց որպես ինժեներիա, ԱԲ-ն ահագին քուլ է իհարկե: Գնամ կոդերս գրեմ…
ոնց ասում են փրոմփթին մուննաթ․ կուզես լակոնիկ֊գեղեցիկ կներկայացնի, կուզես երկար բարակ ջուր կծեծի. իսկ բովանդակությունը, հա, միշտ չի ճշգրիտ, մեկ ա պետք ա վրայով անցնել, բայց ինչ֊որ խնդիրներ շատ լավ ա լուծում, ասենք տեքստ խմբագրել, կրճատել, երկարացնել, ոճերը փոխել, և այլն․ իսկ ճշգրտության, տրամաբանության հարցում GPT4֊ը պետք ա որ լրիվ ուրիշ մակարդակի լինի (դեռ չեմ փորձել)
Ինձ թվում ա հակառակը, ստեղծագործականությունը ազատականացվում ա։ Հիմա շեշտը դրվում ա նրա վրա թե ԻՆՉ ես ուզում անել, իսկ ՈՆՑ-ի հարցը ԱԲ֊ն ա լուծում։ Ավելի շատ մարդ կարա փորձի "ստեղծագործել" զուտ հասկանալով, թե ինչ ա ուզում ստանալ, ու կարճ ժամանակում կարա լիքը տարբեր բաներ փորձի։ Ասենք ես բացարձակ նկարել չեմ կարողանում, բայց ինչ֊որ պատկերներ կան, որ կուզեի ստանալ։ Հիմա էդ հնարավոր ա (ի միջի այլոց ավատարս ԱԲ-ն ա նկարել)։
Նույն նամակների դեպքում, կամ ցանկացած այլ տեքստի դեպքում լիքը հնարավորություն կա տարբեր ոճեր փորձարկելու ու եթե իրա գրածը չես հավանում, ուզում ես մարդու հոտ կպնի տեքստին, կարող ես վերցնել քո ճաշակով հոտ ցանել վրան։ Իրա գործը տարբերակ առաջարկելն ա, կարելի ա օգտագործել ինչ֊որ մասեր, ամբողջությամբ, կամ չօգտագործել։ Բայց էդ գործիքից ընդհանրապես չօգտվելը ափսոս ա էլի։
իմ գործը շատ արագացնում ա, հատկապես երբ ինչ-որ թեմայով չատ ունես հետը բացած արդեն, կարաս առանց երկար-բարակ շարադրելու պատասխանը ստանաս։ Իմ գործը իմ փոխարեն չի անում, այլ ձանձրալի ու կրկնվող մասերն ա քչացնում
ոնց ասում են փրոմփթին մուննաթ․ կուզես լակոնիկ֊գեղեցիկ կներկայացնի, կուզես երկար բարակ ջուր կծեծի. իսկ բովանդակությունը, հա, միշտ չի ճշգրիտ, մեկ ա պետք ա վրայով անցնել, բայց ինչ֊որ խնդիրներ շատ լավ ա լուծում, ասենք տեքստ խմբագրել, կրճատել, երկարացնել, ոճերը փոխել, և այլն․ իսկ ճշգրտության, տրամաբանության հարցում GPT4֊ը պետք ա որ լրիվ ուրիշ մակարդակի լինի (դեռ չեմ փորձել)
Շատ ճշգրիտ չէի համարի, բայց տենց էլ կա, շատ առաջ ա 3-ից ու ինչ դուրս ա եկել 3-ին համարյա չեմ օգտագործել։ Էն բոլոր տրամաբանական հարցերը որոնցով 3-ին խեղճացնում էին, 4-ը խզարում ա։ Երևի ինչքան տարբերություն 2-ի ու 3-ի մեջ կար, էդքան էլ 3-ի ու 4-ի մեջ կա (GPT2-ի հետ AI dungeons էի խաղում ժամանակին, ինչը բավարար չի նորմալ համեմատելու համար):
...
Ինձ թվում ա հակառակը, ստեղծագործականությունը ազատականացվում ա։ Հիմա շեշտը դրվում ա նրա վրա թե ԻՆՉ ես ուզում անել, իսկ ՈՆՑ-ի հարցը ԱԲ֊ն ա լուծում։ Ավելի շատ մարդ կարա փորձի "ստեղծագործել" զուտ հասկանալով, թե ինչ ա ուզում ստանալ, ու կարճ ժամանակում կարա լիքը տարբեր բաներ փորձի։ Ասենք ես բացարձակ նկարել չեմ կարողանում, բայց ինչ֊որ պատկերներ կան, որ կուզեի ստանալ։ Հիմա էդ հնարավոր ա (ի միջի այլոց ավատարս ԱԲ-ն ա նկարել)։
...
Մարդկային հիմնական որակները ոչ թե «ինչ»-ի մեջ են, այլ «ոնց»-ի: Ասենք համով խորոված կարող է ցանկացած piece of shit ուզել (կներեք ֆրանսերենիս), բայց ոչ ամեն մեկը կարող է սարքել: Ու հիմա ասենք մեկը իր տան ռոբոտին պատվիրում է համով խորոված սարքել, ու բերում դնում է հյուրերի առաջ, կարող է՞ թիթիզանալ իր խորոված ուզելու որակներով: Մարդու ստեղծագործականությունը վերջին ժամանակներում արդեն անկում ապրելու պրոցեսի մեջ է, վկան՝ երաժշտության, նկարչության, գրականության, կինոների, ու մնացած ամեն ինչի դեգրադացիաներն ու շաբլոնացումը: Ասենք ես հիմա իմ Պիքսել հեռախոսով ավելի թույն նկարներ եմ ստանում, քան 20 տարի առաջ պրոֆեսիոնալները իրենց ամենաթանկանոց ֆոտոապարատներով, դրանից իմ ստեղծագործականությունը ո՞նց է ազատականացվում, եթե արդեն ձանձրալի է նույնիսկ նկարելը, որովհետև արդյունքները կանխատեսելի են ու էլ ոչ մեկի չես հիացնի: Մարդը ավտոմատացնելով ամեն ինչ, ներառյալ իդեաներն ու իմպլեմենտացիան, դատարկվելու է, դառնալու է անիմաստ ոչնչություն: Բայց մեր մեջ ասած՝ առաջ էլ եսիմ ինչ չէինք :D
մարդ եղած վախտ
06.04.2023, 22:22
Շատ ճշգրիտ չէի համարի, բայց տենց էլ կա, շատ առաջ ա 3-ից ու ինչ դուրս ա եկել 3-ին համարյա չեմ օգտագործել։ Էն բոլոր տրամաբանական հարցերը որոնցով 3-ին խեղճացնում էին, 4-ը խզարում ա։ Երևի ինչքան տարբերություն 2-ի ու 3-ի մեջ կար, էդքան էլ 3-ի ու 4-ի մեջ կա (GPT2-ի հետ AI dungeons էի խաղում ժամանակին, ինչը բավարար չի նորմալ համեմատելու համար):
Իսկ 4-ը ո՞րտեղով ես օգտագործել։ Plus փաթեթո՞վ։ Մի քիչ առաջ բինգի չատը փորձեցի, որը պետք ա որ GPT4 քշեր, բայց տրամաբանական հարցերով OpenAI-ի էջի GPT3.5 բոտը ավելի լավ պատասխանեց։ Դեռ ձեռքս չի գնում փաթեթը վերցնեմ ։/
մարդ եղած վախտ
06.04.2023, 22:49
Ու հիմա ասենք մեկը իր տան ռոբոտին պատվիրում է համով խորոված սարքել, ու բերում դնում է հյուրերի առաջ, կարող է՞ թիթիզանալ իր խորոված ուզելու որակներով:
Իսկ դու երևի թիթիզանում ես քո սարքած սթեյքով, չնայած ոչ էդ կենդանուն ես պահել-մորթել, ոչ կրակն ես կայծքարով ստացել, ոչ մանղալի մետաղն ես հանքից հանել-ձուլել…. նախամարդիկ ներվային եղունգներն են կրծում
Մարդու ստեղծագործականությունը վերջին ժամանակներում արդեն անկում ապրելու պրոցեսի մեջ է, վկան՝ երաժշտության, նկարչության, գրականության, կինոների, ու մնացած ամեն ինչի դեգրադացիաներն ու շաբլոնացումը: Ասենք ես հիմա իմ Պիքսել հեռախոսով ավելի թույն նկարներ եմ ստանում, քան 20 տարի առաջ պրոֆեսիոնալները իրենց ամենաթանկանոց ֆոտոապարատներով, դրանից իմ ստեղծագործականությունը ո՞նց է ազատականացվում, եթե արդեն ձանձրալի է նույնիսկ նկարելը, որովհետև արդյունքները կանխատեսելի են ու էլ ոչ մեկի չես հիացնի: Մարդը ավտոմատացնելով ամեն ինչ, ներառյալ իդեաներն ու իմպլեմենտացիան, դատարկվելու է, դառնալու է անիմաստ ոչնչություն: Բայց մեր մեջ ասած՝ առաջ էլ եսիմ ինչ չէինք :D
Վիշապ ջան, ազատականացումը էն ա, որ դու ունես հնարավորություն նկարելու, եթե ուզես։ Եթե դու չես նկարում կամ քո կամ այլ մարդկանց նկարածից, երաժշտությունից հաճույք չես ստանում, էդ ուրիշ խնդիր ա: Լիքը մարդ հիմա հնարավորություն ունի ստեղծագործելու, ստեղծագործում ա, հաճույք ա ստանում, էդ ա ազատականացումը։ Դու կարաս ասես իրանց արածը աղբ ա, արվեստ չի, քեզ դուր չի գալիս, բայց էդ մարդիկ կշարունակեն ստեղծագործել ու հաճույք ստանալ իրանց արածից ու էդ կայֆ ա։ Ընդ որում ստեղծագործելու հավեսը էդ ա, որ կարաս անես նախ քո համար, հետո այլոց։ Վան Գոգ, բան…
Իսկ դու երևի թիթիզանում ես քո սարքած սթեյքով, չնայած ոչ էդ կենդանուն ես պահել-մորթել, ոչ կրակն ես կայծքարով ստացել, ոչ մանղալի մետաղն ես հանքից հանել-ձուլել…. նախամարդիկ ներվային եղունգներն են կրծում
Ես համենայն դեպս որսորդություն, գյուղատնտեսություն անել գիտեմ, իմ մեջ ահագին նեանդերթալացու գեներ կան ։Ճ
Վիշապ ջան, ազատականացումը էն ա, որ դու ունես հնարավորություն նկարելու, եթե ուզես։ Եթե դու չես նկարում կամ քո կամ այլ մարդկանց նկարածից, երաժշտությունից հաճույք չես ստանում, էդ ուրիշ խնդիր ա: Լիքը մարդ հիմա հնարավորություն ունի ստեղծագործելու, ստեղծագործում ա, հաճույք ա ստանում, էդ ա ազատականացումը։ Դու կարաս ասես իրանց արածը աղբ ա, արվեստ չի, քեզ դուր չի գալիս, բայց էդ մարդիկ կշարունակեն ստեղծագործել ու հաճույք ստանալ իրանց արածից ու էդ կայֆ ա։ Ընդ որում ստեղծագործելու հավեսը էդ ա, որ կարաս անես նախ քո համար, հետո այլոց։ Վան Գոգ, բան…
Ականջահաճո, բարի ցանկություններ են։ Ինչ-որ շուրջբոլորս չեն երևում այդ «ստեղծագործող ու հաճույք ստացող» մարդիկ, ավելի շատ երևում են ռոբոտացած, ամայացած, ձանձրալի ու ձանձրացած կերպարներ, ցածր երևակայությամբ ու պրոբլեմները էֆեկտիվ լուծելու, կամ խնդիրներ հայտնաբերելու անկարողությամբ: Մեր ընկերության աշխատողների մեծամասնությունը փորձառու ծերունիներ են, ջահելների մեջ ադեկվատ փոխարինող թեկնածուների լուրջ կրիզիս է, չնայած մարդաքանակի շատացմանը: Ու որոշ ուսումնասիրություններ (https://www.ideatovalue.com/crea/khkim/2017/04/creativity-crisis-getting-worse/) էլ են դա ցույց տալիս: Մարդիկ նստած ինքնակառավարվող մեքենաներ են նախագծում, որ ինքնավառավարվող մեքենաներով գնան օֆիս, որ ինքնակառավարող մեքենաներ նախագծեն, հեծանիվ քշելու ժամանակ էլ չկա… Ասածս էն ա, որ ստեղծագործող մարդիկ, ներառյալ ԱԲ նախագծողները լուրջ փոքրամասնություն են, ու էդ մարդիկ որ մեռնեն, կարող ա իրենց ստեղծած ԱԲ-ն սպասարկող ու զարգացնող մասնագետներ չլինեն:
Իսկ 4-ը ո՞րտեղով ես օգտագործել։ Plus փաթեթո՞վ։ Մի քիչ առաջ բինգի չատը փորձեցի, որը պետք ա որ GPT4 քշեր, բայց տրամաբանական հարցերով OpenAI-ի էջի GPT3.5 բոտը ավելի լավ պատասխանեց։ Դեռ ձեռքս չի գնում փաթեթը վերցնեմ ։/
Հա, պլյուսն եմ առել, բայց պատրաստվում եմ չերկարացնել, API-ը փորձարկել։
Ի դեպ նկարների հասկանալու ֆունկցիան մինչև հիմա չկա 4-ում
մարդ եղած վախտ
07.04.2023, 02:12
Ականջահաճո, բարի ցանկություններ են։ Ինչ-որ շուրջբոլորս չեն երևում այդ «ստեղծագործող ու հաճույք ստացող» մարդիկ, ավելի շատ երևում են ռոբոտացած, ամայացած, ձանձրալի ու ձանձրացած կերպարներ, ցածր երևակայությամբ ու պրոբլեմները էֆեկտիվ լուծելու, կամ խնդիրներ հայտնաբերելու անկարողությամբ: Մեր ընկերության աշխատողների մեծամասնությունը փորձառու ծերունիներ են, ջահելների մեջ ադեկվատ փոխարինող թեկնածուների լուրջ կրիզիս է, չնայած մարդաքանակի շատացմանը: Ու որոշ ուսումնասիրություններ (https://www.ideatovalue.com/crea/khkim/2017/04/creativity-crisis-getting-worse/) էլ են դա ցույց տալիս: Մարդիկ նստած ինքնակառավարվող մեքենաներ են նախագծում, որ ինքնավառավարվող մեքենաներով գնան օֆիս, որ ինքնակառավարող մեքենաներ նախագծեն, հեծանիվ քշելու ժամանակ էլ չկա… Ասածս էն ա, որ ստեղծագործող մարդիկ, ներառյալ ԱԲ նախագծողները լուրջ փոքրամասնություն են, ու էդ մարդիկ որ մեռնեն, կարող ա իրենց ստեղծած ԱԲ-ն սպասարկող ու զարգացնող մասնագետներ չլինեն:
ստեղծագործելը չգիտեմ, բայց 1+-ով չխկցրած, հաճույք ստացած ֆոտո ։) https://i.imgur.com/G3mACun.jpeg
Հ․Գ․ համ էլ հավեսի եմ գցում, որ պիքսելդ խոդի տաս ։P
մարդ եղած վախտ
07.04.2023, 02:22
Հա, պլյուսն եմ առել, բայց պատրաստվում եմ չերկարացնել, API-ը փորձարկել։
Ի դեպ նկարների հասկանալու ֆունկցիան մինչև հիմա չկա 4-ում
Ես playground֊ում մի քիչ խաղացի, բայց նորմալ ժամանակ չհատկացրի, որ տեսնեմ տարբեր պարամետրերի դեպքում ոնց ա փոխվում, վերադարձա հիմնական չատին։
Եթե ինչ֊որ insight֊ներ ունենաս API֊ը փորձարկելուց հետո, հավես կլինի` կիսվես։
Հմմմ, լավ, առանց նկարների էս պահին 3.5֊ով էլ եմ ահագին գոհ։)
Իմ գործը իմ փոխարեն չի անում, այլ ձանձրալի ու կրկնվող մասերն ա քչացնում
Դա էլ ա փոխարեն։
Ու առհասարակ, ԱԲ-ն առաջին հերթին կրճատելու ա աշխատատեղեր։
Ինձ թվում ա հակառակը, ստեղծագործականությունը ազատականացվում ա։ Հիմա շեշտը դրվում ա նրա վրա թե ԻՆՉ ես ուզում անել, իսկ ՈՆՑ-ի հարցը ԱԲ֊ն ա լուծում։ Ավելի շատ մարդ կարա փորձի "ստեղծագործել" զուտ հասկանալով, թե ինչ ա ուզում ստանալ, ու կարճ ժամանակում կարա լիքը տարբեր բաներ փորձի։ Ասենք ես բացարձակ նկարել չեմ կարողանում, բայց ինչ֊որ պատկերներ կան, որ կուզեի ստանալ։ Հիմա էդ հնարավոր ա (ի միջի այլոց ավատարս ԱԲ-ն ա նկարել)։
Նույն նամակների դեպքում, կամ ցանկացած այլ տեքստի դեպքում լիքը հնարավորություն կա տարբեր ոճեր փորձարկելու ու եթե իրա գրածը չես հավանում, ուզում ես մարդու հոտ կպնի տեքստին, կարող ես վերցնել քո ճաշակով հոտ ցանել վրան։ Իրա գործը տարբերակ առաջարկելն ա, կարելի ա օգտագործել ինչ֊որ մասեր, ամբողջությամբ, կամ չօգտագործել։ Բայց էդ գործիքից ընդհանրապես չօգտվելը ափսոս ա էլի։
Մարդ ջան, թույլ տուր չհամաձայնվել (ԱԲ-ական ստացվեց մի քիչ :) )
Ըստ իս, ստեղծագործականությունը հենց ոնց-ն ա, ոչ թե ինչ-ը։ Որովհետև բոլոր մարդիկ էլ ծնվել են նույն մարդկային կոդով՝ ունեն զգացմունքներ, զգացողություններ, բայց ստեղծագործականությունը հենց արտահայտման ձևն ա՝ լինի երաժշտություն, նկարչություն, թե գրականություն։ Ոնց-ի փնտրտուքն ա հենց ստեղծագործությունը, իսկ ինչ-ը բոլորս այս կամ այն չափով նույնն ենք զգում, էն ա որ արտահայտելն ա խնդիրը։
Ես դեմ չեմ, որ ԱԲ-ն քո փոխարեն նկարել ա քո ներաշխարհն ու համապատասխան զգացողությունները, ուրիշ հարց ա՝ թե ինչ ա թողնում քեզ։ Առայժմ մենք զմայլվում ենք էս նոր գիտարվեստով, հետո կդառնա սովորական, բայց, իմ կարծիքով, վտանգը վրա կհասնի, երբ դառնա անհրաժեշտություն, որովհետև մեր ուղեղը կհրաժարվի ստեղծագործական փնտրտուքից։
Ինչ վերաբերում ա էդ ինչ-ը ձևակերպելուն, որի մեջ դու ստեղծագործականություն ես տեսնում, էդ հիմա ա մի քիչ հունար պահանջում, հետո դրա հարցն էլ կլուծվի․ ավելի զարգացած ԱԲ-ները քո ապաշնորհ ու կցկտուր ձևակերպումներից էլ կկարողանան արվեստի գործեր ստանալ կամ բավարարել քո պահանջները։
Հա, իսկ մեր ճաշակով սեփական հոտը ցանելու հետ կապված, էդ նույնը կլինի, որ ինչ-որ մեկի նկարչությանը ես իմ ճաշակով բծեր ավելացնեմ ու ինձ համարեմ հեղինակ։
Գործիքից օգտվել-չօգտվելու հետ կապված, մեծ ա լինելու գայթակղությունը չօգտվելու համար, բայց կլինեն այդպիսիք, ու դա շատ հետաքրքիր կլինի։ Ավելի հետաքրքիր, քան ԱԲ-ի աճող հնարավորությունները։
Ի դեպ, ճիշտ գիտե՞մ, որ ChatGPT-ն Իտալիայում ու չգիտեմ էլ ուր արգելված ա։
Ես playground֊ում մի քիչ խաղացի, բայց նորմալ ժամանակ չհատկացրի, որ տեսնեմ տարբեր պարամետրերի դեպքում ոնց ա փոխվում, վերադարձա հիմնական չատին։
Եթե ինչ֊որ insight֊ներ ունենաս API֊ը փորձարկելուց հետո, հավես կլինի` կիսվես։
Հմմմ, լավ, առանց նկարների էս պահին 3.5֊ով էլ եմ ահագին գոհ։)
4-և 3.5-ի մեջ մի տարբերությունը որ նկատել եմ (իմ համարյա զրոյական փորձարկումով), 3.5-ը տեքստդ բարելավում տալիս ա ձեռդ, 4-ը տեքստդ բարելավում տալիս ա ձեռդ, ներքևում էլ մանրամասն բացատրում ա ինչը պիտի տենց չգրեիր, որովհետև ինչու և ինչպես։ Ուսանելի ա։
Ես համենայն դեպս որսորդություն, գյուղատնտեսություն անել գիտեմ, իմ մեջ ահագին նեանդերթալացու գեներ կան ։Ճ
Ականջահաճո, բարի ցանկություններ են։ Ինչ-որ շուրջբոլորս չեն երևում այդ «ստեղծագործող ու հաճույք ստացող» մարդիկ, ավելի շատ երևում են ռոբոտացած, ամայացած, ձանձրալի ու ձանձրացած կերպարներ, ցածր երևակայությամբ ու պրոբլեմները էֆեկտիվ լուծելու, կամ խնդիրներ հայտնաբերելու անկարողությամբ: Մեր ընկերության աշխատողների մեծամասնությունը փորձառու ծերունիներ են, ջահելների մեջ ադեկվատ փոխարինող թեկնածուների լուրջ կրիզիս է, չնայած մարդաքանակի շատացմանը: Ու որոշ ուսումնասիրություններ (https://www.ideatovalue.com/crea/khkim/2017/04/creativity-crisis-getting-worse/) էլ են դա ցույց տալիս: Մարդիկ նստած ինքնակառավարվող մեքենաներ են նախագծում, որ ինքնավառավարվող մեքենաներով գնան օֆիս, որ ինքնակառավարող մեքենաներ նախագծեն, հեծանիվ քշելու ժամանակ էլ չկա… Ասածս էն ա, որ ստեղծագործող մարդիկ, ներառյալ ԱԲ նախագծողները լուրջ փոքրամասնություն են, ու էդ մարդիկ որ մեռնեն, կարող ա իրենց ստեղծած ԱԲ-ն սպասարկող ու զարգացնող մասնագետներ չլինեն:
Իրականում կուզենայի չհամաձայնվել, որտև ԱԲ-ն ու մյուս նոր տեխնոլոգիաները շատ մեծ հնարավորություններ են տալիս, օրինակ համակարգչային խաղերի ոլորտը, որը արվեստի նոր տեսակ ա ու գնալով ավելի հասանելի ա դառնում հասարակ մարդկանց ստեղծագործությունների համար։ Բայց մարդիկ ամեն գործիք էլ կարողանում են սխալ օգտագործել, հետևաբար ստեղ էլ մի օր համը կհելնի երևի։
Մեր ԱԲ-ի կողմից կառավարվող ապագային էլ շատ օպտիմիստական չեմ վերաբերվում, որտև ԱԲ-ն մեզնից բացի սովորելու աղբյուրներ չունի, լինելու ա միջին մարդու նման դալբայոբ ու բեսամթ խելացի ։Դ
Ի դեպ էս GPT-ի հետ կապված մի անեկդոտ եմ վերջերս հա հիշում, կարծեմ Լեմի գրքերից մեկում եմ կարդացել, բայց չգտա որում ու բառացի չի մեջբերումը։
Մարդիկ ստեղծում են շատ ուժեղ ԱԲ ու հարցնում՝ Աստված կա՞, ԱԲ-ն պատասխանում ա՝ բավարար տվյալներ չունեմ, տվեք ինձ հասանելիություն բոլոր գրքերին։ Տալիս են, էլի են հարցնում, ասում ա՝ բավարար տվյալներ չունեմ, միացրեք ինձ բոլոր սարքերին, կամերաներին, հեռախոսներին, մեքենաներին։ Միացնում են ու նորից են հարցնում՝ Աստված կա՞, ասում ա՝ արդեն կա։
մարդ եղած վախտ
07.04.2023, 20:47
Մարդ ջան, թույլ տուր չհամաձայնվել (ԱԲ-ական ստացվեց մի քիչ :) )
Ըստ իս, ստեղծագործականությունը հենց ոնց-ն ա, ոչ թե ինչ-ը։ Որովհետև բոլոր մարդիկ էլ ծնվել են նույն մարդկային կոդով՝ ունեն զգացմունքներ, զգացողություններ, բայց ստեղծագործականությունը հենց արտահայտման ձևն ա՝ լինի երաժշտություն, նկարչություն, թե գրականություն։ Ոնց-ի փնտրտուքն ա հենց ստեղծագործությունը, իսկ ինչ-ը բոլորս այս կամ այն չափով նույնն ենք զգում, էն ա որ արտահայտելն ա խնդիրը։
Ես դեմ չեմ, որ ԱԲ-ն քո փոխարեն նկարել ա քո ներաշխարհն ու համապատասխան զգացողությունները, ուրիշ հարց ա՝ թե ինչ ա թողնում քեզ։ Առայժմ մենք զմայլվում ենք էս նոր գիտարվեստով, հետո կդառնա սովորական, բայց, իմ կարծիքով, վտանգը վրա կհասնի, երբ դառնա անհրաժեշտություն, որովհետև մեր ուղեղը կհրաժարվի ստեղծագործական փնտրտուքից։
Ինչ վերաբերում ա էդ ինչ-ը ձևակերպելուն, որի մեջ դու ստեղծագործականություն ես տեսնում, էդ հիմա ա մի քիչ հունար պահանջում, հետո դրա հարցն էլ կլուծվի․ ավելի զարգացած ԱԲ-ները քո ապաշնորհ ու կցկտուր ձևակերպումներից էլ կկարողանան արվեստի գործեր ստանալ կամ բավարարել քո պահանջները։
Հա, իսկ մեր ճաշակով սեփական հոտը ցանելու հետ կապված, էդ նույնը կլինի, որ ինչ-որ մեկի նկարչությանը ես իմ ճաշակով բծեր ավելացնեմ ու ինձ համարեմ հեղինակ։
Գործիքից օգտվել-չօգտվելու հետ կապված, մեծ ա լինելու գայթակղությունը չօգտվելու համար, բայց կլինեն այդպիսիք, ու դա շատ հետաքրքիր կլինի։ Ավելի հետաքրքիր, քան ԱԲ-ի աճող հնարավորությունները։
Ի դեպ, ճիշտ գիտե՞մ, որ ChatGPT-ն Իտալիայում ու չգիտեմ էլ ուր արգելված ա։
Բարեկամ ջան, անկեղծ ասած չեմ ուզում մտնել ստեղծագործականության մասին փիլիսոփայական բանավեճի մեջ, որտև էդ սահմանները, սահմանումները ճաշակի հարց են, ու նաև մեր համաձայնվելը կամ չհամաձայնվելը ոչ մի ազդեցություն չունի աշխարհում (գոնե չեմ տեսնում թե ոնց)։ Համենայն դեպս արդեն տասնյակ դարեր ա մտածողներն ու փիլիսոփաները մարդու դեգրադացիա, անկում, կործանում, մարդկային դիմագծի կորուստ, և այլնի մասին են խոսում։ Աստված գիտի քանի արվեստ ու արհեստ ա վերացել։ Ասենք քանի՞ կոշկակար, քարանձավի պատերին նկարող, կալիգրաֆիա անող, խեցեգործ, արտագրող֊մանրանկարիչ, կաշեգործ, կտոր հյուսող/ասեղնագործող գիտես։ Էս ամեն ինչով զբաղվողները հիմա էդ անում են ավելի շատ որպես հոբբի։ Բայց ասենք 1980-ականների համար չէիր ասի չէ՞ որ մարդու ծագումից մինչև էդ եղած տեխնոլոգիան մարդու ձեռքից ստեղծագործականությունը խլել ա։ Ամեն նոր տեխնոլոգիայի հետ պահանջներն ու կարիքները փոխվում են։ էս տեխնոլոգիան էլ, ահռելի փոփոխություններ ա բերում աշխարհին, վստահաբար լիքը գործ վերանալու ա, բայց ինձ թվում ա (վստահ եմ) մարդիկ այլ ձևեր են գտնելու ստեղծագործելու, այլ կարիքներ են ի հայտ գալու։ Իհարկե, աշխատանք ա տանելու էս նոր իրականությանը հարմարվելը, ստեղ ստեղծագործելու ձևերի փնտրտուքը, նոր նիշերի ստեղծումը, բայց մարդկության պրոգրեսն էլ ոտից գլուխ հենց մենակ էդ ա էլի։
Ահա, Իտալիայում փակ ա, բայց սենց ալտերնատիվ ունեն :D https://www.pizzagpt.it/
One_Way_Ticket
08.04.2023, 00:18
Բարեկամ ջան, անկեղծ ասած չեմ ուզում մտնել ստեղծագործականության մասին փիլիսոփայական բանավեճի մեջ, որտև էդ սահմանները, սահմանումները ճաշակի հարց են, ու նաև մեր համաձայնվելը կամ չհամաձայնվելը ոչ մի ազդեցություն չունի աշխարհում (գոնե չեմ տեսնում թե ոնց)։ Համենայն դեպս արդեն տասնյակ դարեր ա մտածողներն ու փիլիսոփաները մարդու դեգրադացիա, անկում, կործանում, մարդկային դիմագծի կորուստ, և այլնի մասին են խոսում։ Աստված գիտի քանի արվեստ ու արհեստ ա վերացել։ Ասենք քանի՞ կոշկակար, քարանձավի պատերին նկարող, կալիգրաֆիա անող, խեցեգործ, արտագրող֊մանրանկարիչ, կաշեգործ, կտոր հյուսող/ասեղնագործող գիտես։ Էս ամեն ինչով զբաղվողները հիմա էդ անում են ավելի շատ որպես հոբբի։ Բայց ասենք 1980-ականների համար չէիր ասի չէ՞ որ մարդու ծագումից մինչև էդ եղած տեխնոլոգիան մարդու ձեռքից ստեղծագործականությունը խլել ա։ Ամեն նոր տեխնոլոգիայի հետ պահանջներն ու կարիքները փոխվում են։ էս տեխնոլոգիան էլ, ահռելի փոփոխություններ ա բերում աշխարհին, վստահաբար լիքը գործ վերանալու ա, բայց ինձ թվում ա (վստահ եմ) մարդիկ այլ ձևեր են գտնելու ստեղծագործելու, այլ կարիքներ են ի հայտ գալու։ Իհարկե, աշխատանք ա տանելու էս նոր իրականությանը հարմարվելը, ստեղ ստեղծագործելու ձևերի փնտրտուքը, նոր նիշերի ստեղծումը, բայց մարդկության պրոգրեսն էլ ոտից գլուխ հենց մենակ էդ ա էլի։
Ահա, Իտալիայում փակ ա, բայց սենց ալտերնատիվ ունեն :D https://www.pizzagpt.it/
Ինձ թվում է՝ տարբերություն կա բացարձակ արվեստի ու տեխնոլոգիայի թելադրանքի միջև։ Ասենք, Բիթլզի երաժշտությունը բացարձակ արվեստ է։ Մարդիկ այն լսում էին պլաստինկայով, հետո կասետով, հետո կոմպակտ-դիսկով, հետո mp3-ով, և այլն։ Մյուս կողմից, Super Mario-ի երաժշտությունը, որն ստեղծվել էր տեխնոլոգիայի պահանջով և այդ տեսանկյունից իր դերը լավ էլ կատարել էր, այսօր հետաքրքիր է զուտ նոստալգիկ տեսանկյունից, այն էլ՝ զուտ որոշակի տարիքի մարդկանց։
Կամ էլ գուցե ես եմ ժամանակից հետ մնացել, ու այսօրվա երիտասարդության համար Բիթլզն ու Սուպեռ Մարիոն նույն կարգի դինոզավրեր են :think
Ինձ թվում է՝ տարբերություն կա բացարձակ արվեստի ու տեխնոլոգիայի թելադրանքի միջև։ Ասենք, Բիթլզի երաժշտությունը բացարձակ արվեստ է։ Մարդիկ այն լսում էին պլաստինկայով, հետո կասետով, հետո կոմպակտ-դիսկով, հետո mp3-ով, և այլն։ Մյուս կողմից, Super Mario-ի երաժշտությունը, որն ստեղծվել էր տեխնոլոգիայի պահանջով և այդ տեսանկյունից իր դերը լավ էլ կատարել էր, այսօր հետաքրքիր է զուտ նոստալգիկ տեսանկյունից, այն էլ՝ զուտ որոշակի տարիքի մարդկանց։
Կամ էլ գուցե ես եմ ժամանակից հետ մնացել, ու այսօրվա երիտասարդության համար Բիթլզն ու Սուպեռ Մարիոն նույն կարգի դինոզավրեր են :think
Կամաց-կամաց բարդ է լինելու բոլոր եղած-չեղած արհեստականներն ու բնականները իրարից տարբերելը, ասենք հիմա արհեստական բույսեր են արտադրում, որ նայելիս ինձ լրիվ բնական է թվում, ստիպված եմ մոտենալ ու շոշափել, շատ ժամանակ փորձել տերևը ջարդել, որ համոզվեմ, որ արհեստական է։
Ու շուտով ԱԲ-ն վայթե կսկսի սիմֆոնիա գրել, Բախն ու Մոցարտը գերեզմաններում շուռ կգան։
Մարդիկս, եթե երկար ժամանակ գոյատևեցինք, քարկապ ենք ընկնելու իրականության ու վիրտուալի, բնականի ու արհեստականի տարբերակելու մեջ, տատս կասեր՝ կքաքենք ու կխառնվենք իրար։
Ինձ թվում է, շուտով ԱԲ-ն կհայտնվի բոլորիս տներում, որպես պարտադիր ունիվերսալ միջոց՝ շփվելու, կոմունալ, սեփական ու պետական հարցեր լուծելու, ու ինչի չէ՝ նաև մարդկանց կառավարելու ու ուղղորդելու։ Դասատուները, դայակները, տեղական ինքնակառավարման մարմինները, դատավորները, քարտուղարները, հաշվապահները, ընտանեկան բժիշկները, ապրանքների բաշխիչները, էլի լիքը թեթև ու ծանր վերլուծություններ, հաշվարկներ ու գործառույթներ կատարող, կամ ինչ-ինչ «բանականություն» պահանջող մասնագիտությունները հանգիստ կարելի է փոխարինել ԱԲ-ով։ ԱԲ-ն կդառնա իրավական սուբյեկտ, ու ԱԲ-ի հետ շփվելիս մարդիկս կունենանք օրենքով հաստատված կանոններ ու նորմեր, ԱԲ-ն կունենա վերահսկելու ու պատժելու իրավունք, կարճ ասած՝ դատարանն ու պետությունն իրար հետ օպտիմիզացված։
Մարդուն կմնա բնության հետ կապ ունեցող խնդիրեր լուծել, մասնավորապես՝ անասնապահություն ու գյուղատնտեսություն, ու մարդիկս դրանից էլ կփորձենք ազատվել՝ ամբողջությամբ անցնելով արհեստական սննդի ու հագուստի, այնպես, որ լրիվ ավտոմատացվի, այսինքն մեզ բնությունը էլ պետք չի գա որպես այսպիսին, կունենանք արհեստական եղանակներով սենյակներ ու դահլիճներ, լճերի ու սարերի իմիտացիաներ, այնպես, որ մարդս առանց «տնից» դուրս գալու կգնա արշավների ու կթափառի վիրտուալ աշխարհում։ Երկիր մոլորակը պետք կլինի միայն որպես հանքավայր, ու նման ինֆրաստրուկտուրան թույլ կտա մեզ հանգիստ ադապտացվել ուրիշ մոլորակներում ևս, կամ աստերոիդներում, ոնց որ մեր սիրած կինոներում է։
Բայց ինձ թվում է, Սոդոմ ու Գոմորը ավելի շուտ կլինի, քան թե կհասնենք մեր տխմարության բարձրակետին :D
StrangeLittleGirl
08.04.2023, 12:34
Ինձ թվում է՝ տարբերություն կա բացարձակ արվեստի ու տեխնոլոգիայի թելադրանքի միջև։ Ասենք, Բիթլզի երաժշտությունը բացարձակ արվեստ է։ Մարդիկ այն լսում էին պլաստինկայով, հետո կասետով, հետո կոմպակտ-դիսկով, հետո mp3-ով, և այլն։ Մյուս կողմից, Super Mario-ի երաժշտությունը, որն ստեղծվել էր տեխնոլոգիայի պահանջով և այդ տեսանկյունից իր դերը լավ էլ կատարել էր, այսօր հետաքրքիր է զուտ նոստալգիկ տեսանկյունից, այն էլ՝ զուտ որոշակի տարիքի մարդկանց։
Կամ էլ գուցե ես եմ ժամանակից հետ մնացել, ու այսօրվա երիտասարդության համար Բիթլզն ու Սուպեռ Մարիոն նույն կարգի դինոզավրեր են :think
Համաձայն եմ, բայց մի փոքր բայց կա։ Բիթլզը ստեղծվել ա մի ժամանակներում, երբ արևմուտքում երաժշտական ասպարեզում հաջողության հասնելու մի հնարավոր ձև կար. որակյալ երաժշտություն ստեղծել։ Դա մոտիվացնում էր երաժիշտներին ավելի ու ավելի շատ աշխատել, ավելի ու ավելի լավ երաժշտություն փորձել ստեղծել։ Պրոդյուսերները հենց էդ որակի հետևից էին ընկած, իսկ դատողը հասարակությունն էր, ու հասարակությունը սիրում էր լավ բաներ։
Բայց հիմա էդ ժամանակներն անցել են։ ԱԲ-ներից դեռ շատ առաջ երաժշտությունը (ու նաև արվեստի մյուս ճյուղերը) դարձել են փող աշխատելու միջոց, իրանց արտադրանքը՝ զուտ բանաձևեր։ Ու հաջողությունն արդեն պայմանավորված ա այլ գործոններով (ինչքա՞ն փող ա ներդրվում մարքեթինգի մեջ, ինչքա՞ն լավ ա հետևել բանաձևին և այլն)։ Կոնկրետ երաժշտության թեմային ժամանակին անդրադարձել եմ (https://byurakn.wordpress.com/2019/01/10/%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%AA%D5%B7%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%A1%D5%B6-%D5%A7%D5%BE%D5%B8%D5%AC%D5%B5%D5%B8%D6%82%D6%81%D5%AB%D5%A1%D5%B6-%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%B5%D5%B8%D6%84-%D5%AB%D5%BD%D5%AF/)։
Նույնն էլ գրականությունն ա։ Ամերիկյան ժամանակակից գրականությունը կոկիկ, սիրուն, բանաձևերով գրված, որ գիտես՝ բեսթսելեր ա դառնալու, մրցանակներ ա ստանալու, բայց ոչ մի բան չասող, դատարկ, պրիմիտիվ, իսկը ԱԲ-ի գրած։ Այ ոչ ամերիկյան գրականությունը, հատկապես ոչ անգլալեզուն տենց չի դեռ։ Մյուս լեզուներում դեռ կա ստեղծագործականություն, ասելիք, ներվ։
Ֆիլմերն էլ վերցրու։ Օսկար ստանալու կոնկրետ բանաձև, կոնկրետ ծանոթություններ ու կոնկրետ բյուջե կա։
Ու մարդիկ սպառում են էս բոլորն առանց երկար-բարակ մտածելու։ Ավելին՝ մանրից կորցնում են բանաձևն ու բանաձևից դուրսը տարբերելու ունակությունը։ Իսկ ստեղծագործականությունը բանաձևից դուրսն ա, նորն ա, նախկինում չեղածն ա։
Ու նենց չի, որ բանաձևից դուրս արվեստի գործեր չեն ստեղծվում, բայց դրանք հիմնականում աշխարհի էն մասերում են, որոնք մեզ ավելի պակաս հասանելի են, չեն ֆինանսվորվում, որ տեսանելի դառնան, նաև չկա մոտիվացիան մի քիչ ավել աշխատելու, ավելի ստեղծագործ ու յուրօրինակ լինելու, որովհետև դա չի, որ հռչակ ա բերում։
Նենց որ էս պայմաններում եթե ԱԲ-ն ա սկսելու էս նույն բաներն անել, ես բացարձակապես դեմ չեմ։ Մեկ ա, մարդու արածն էլ ԱԲ-ից շատ չի տարբերվում։ Բայց հանուն արդարության ասեմ, որ գոնե ChatGPT-ի գրած գրական ստեղծագործություններն առայժմ խայտառակ թույլ են, նույնիսկ միջակ մարդ գրողից էլ թույլ, բայց դա էլ զարմանալի չի. ինտերնետի ողջ պարունակության վրա սովորած մոդելը վերարտադրում ա էն, ինչ սովորել ա, իսկ ինտերնետում աղբը շատ ա։ Հա, ու նաև էրևում ա, որ մի բան էն չի, որ մարդու արտադրած տեքստ չի։ Ըստ երևույթին, լեզվի պրագմատիկայից դեռ կաղում ա (ու պիտի որ դեռ երկար կաղա)։
Ու մի բան էլ ասեմ. էս ԱԲ-երը սաղ անգլերենի վրա են սովորում, մյուս լեզուներից խայտառակ կաղում են։ Դա էլ իհարկե նաև դատայի քանակով ա պայմանավորված։ Փորձեք ChatGPT-ին հայերեն խոսացնել, տեսեք, որ բանի պետք չի։ Նենց որ գուցե ապագա ստեղծագործականությունը փոքր լեզուներինն ա։
Աղքատության մասին կամ հետևանքներ, որոնց վրա հիմա ջանք եմ թափում
Աղքատության ու մնացած ծանր պայմաններում մեծացած մարդիկ լիքը կենսական ուժ են իրենց հետ բերում (մենակ պրոբլեմները չի):
Հայերեն "resilience"-ը երևի «տոկունություն» կամ «դիմադրողականություն» է թարգմանվում․ այ դրա վրա արժի կենտրոնանալ, որ ծանր պայմաններում ապրած/մեծացած մարդիկ սովորաբար լիքը ունեն։
Ասենք՝ հենց մենակ էն, որ մարդ ուժ է էգտել իր համար նոր, ավելի բարենպաստ կյանքի ուղի ստեղծել, դուրս գալ նախկին համակարգից, սա լիքը բան է ասում կենսական ուժի մասին։
Ու սենց բաները հաճախ մոռանում ենք, կենտրոնանում մենակ ստացած վնասների վրա։
Բոլոր էն մարդիկ, ովքեր դաժան ու ծանր իրավիճակների միջով են անցել իրենց մանկության ընթացքում ու դուրս եկել դրա միջից, մի հատ նայեք ձեր կողքն ապրող «բամբակների մեջ» մեծացածներին․ հաստատ լիքը հպարտանալու բան ունեք դիմադրողականության հարցում։ Ու որտեղից էլ ընկնեք, մեծամասամբ չորս ոտքի վրա եք իջնելու։ Դա արժի հիշել միշտ։
Ուլուանա
21.04.2023, 16:34
Անձնական սահմանների թեմայով էստեղ լիքը գրառում եղավ, հիմա էն նոր թեմայում գրող չկա: Մտածում եմ` արժե էստեղի գրառումների գոնե մի մասը տեղափոխել նոր ստեղծված թեմա: Ճիշտ ա, էդ դեպքում Այվիի գրառումը կհայտնվի ամենավերջում, բայց դրան էլ լուծում կա (մի քիչ «զարտուղի» ճանապարհով, բայց կա :))): Ուղղակի ափսոս ա, որ լիքը գրառում ա արվել, չներառվի էս նոր թեմայում: Տենց համ էլ նոր թեմայում շարունակելն ավելի հեշտ կլինի, կարծում եմ:
Անձնական սահմանների թեմայով էստեղ լիքը գրառում եղավ, հիմա էն նոր թեմայում գրող չկա: Մտածում եմ` արժե էստեղի գրառումների գոնե մի մասը տեղափոխել նոր ստեղծված թեմա: Ճիշտ ա, էդ դեպքում Այվիի գրառումը կհայտնվի ամենավերջում, բայց դրան էլ լուծում կա (մի քիչ «զարտուղի» ճանապարհով, բայց կա :))): Ուղղակի ափսոս ա, որ լիքը գրառում ա արվել, չներառվի էս նոր թեմայում: Տենց համ էլ նոր թեմայում շարունակելն ավելի հեշտ կլինի, կարծում եմ:
Ես հլը մտածում եմ էդ թեմայի շուրջ, մտքերս ի մի բերեմ կգրեմ ։))
մարդ եղած վախտ
21.04.2023, 19:04
Աղքատության ու մնացած ծանր պայմաններում մեծացած մարդիկ լիքը կենսական ուժ են իրենց հետ բերում (մենակ պրոբլեմները չի):
Հայերեն "resilience"-ը երևի «տոկունություն» կամ «դիմադրողականություն» է թարգմանվում․ այ դրա վրա արժի կենտրոնանալ, որ ծանր պայմաններում ապրած/մեծացած մարդիկ սովորաբար լիքը ունեն։
Ասենք՝ հենց մենակ էն, որ մարդ ուժ է էգտել իր համար նոր, ավելի բարենպաստ կյանքի ուղի ստեղծել, դուրս գալ նախկին համակարգից, սա լիքը բան է ասում կենսական ուժի մասին։
Ու սենց բաները հաճախ մոռանում ենք, կենտրոնանում մենակ ստացած վնասների վրա։
Բոլոր էն մարդիկ, ովքեր դաժան ու ծանր իրավիճակների միջով են անցել իրենց մանկության ընթացքում ու դուրս եկել դրա միջից, մի հատ նայեք ձեր կողքն ապրող «բամբակների մեջ» մեծացածներին․ հաստատ լիքը հպարտանալու բան ունեք դիմադրողականության հարցում։ Ու որտեղից էլ ընկնեք, մեծամասամբ չորս ոտքի վրա եք իջնելու։ Դա արժի հիշել միշտ։
Իմ փորձառությունը նենց ա, որ ես տոկուն (շատ լավ բառ ա) եմ, ուժեղ եմ, բան, կամ իմ նկատմամբ զգացել եմ/հաճախ զգում եմ լիքը հիացմունք, ապշանք թե ինչքան ամուր եմ, բան֊ման, կամ որ ես շատ բան կարամ անեմ․․․ լավ, բայց կոնկրետ ի՞նչ անեմ, որ էլ սենց հոռի չզգամ։ Ու էդ անցումը ֊ "դու շատ ամուր ես, լիքը կենսական ուժ ունես"֊ից դեպի կոնկրետ ի՞նչ անեմ, որ "բուժվեմ", էդքան էլ պարզ չի եղել։
Իմ շատ անձնական փորձը էն ա, որ ես օպտիմիզացված եմ գոյատևման ու ոչ խաղաղ պայմաններում ապրելու համար։ Ես արտակարգ լավ եմ ինձ դրսևորում ֆորս մաժորների ժամանակ, գոյատևելը էն ա, ինչ ես կարում եմ անեմ։ Երբ ամեն ինչ խաղաղ ա, ես չգիտեմ՝ ինչ անել, ոչ մի բան չեմ ուզում անել, ամեն ինչ ձանձրալի ա, there is not enough high։ Ու դրա արդյունքը էն ա, որ ես պարբերաբար "լրիվ պատահաբար" հայտնվնում եմ ու ձգվում եմ վիճակների, որտեղ կարիք կա գոյատևելու։ Հիմա լիքը էներգիա եմ ծախսում նրա վրա, որ հասկանամ, թե ոնց գոյատևման ռեժիմից անցնեմ ապրելու ռեժիմի ու էդքան կարիք չունենամ կյանքի֊մահու սահմանին թռվռալու։
Հիմա երբ փորելով հասնում եմ մի կոնկրետ խնդրի, որը էդ պրոցեսների վրա ազդում ա, ահագին ոգևորվում եմ, որտև ձևակերպած խնդիրը կարելի ա լուծել։ Էդ գրառումս տենց մի հատ ոգևորության արդյունք ա, իսկ առհասարակ ահագին լավ կարծիքի եմ իմ ու բարդ վիճակներով անցած այլ մարդկանց մասին (ու դե բոլոր մարդիկ էլ ինչ֊որ վիճակներով անցել են) ։)
Իմ փորձառությունը նենց ա, որ ես տոկուն (շատ լավ բառ ա) եմ, ուժեղ եմ, բան, կամ իմ նկատմամբ զգացել եմ/հաճախ զգում եմ լիքը հիացմունք, ապշանք թե ինչքան ամուր եմ, բան֊ման, կամ որ ես շատ բան կարամ անեմ․․․ լավ, բայց կոնկրետ ի՞նչ անեմ, որ էլ սենց հոռի չզգամ։ Ու էդ անցումը ֊ "դու շատ ամուր ես, լիքը կենսական ուժ ունես"֊ից դեպի կոնկրետ ի՞նչ անեմ, որ "բուժվեմ", էդքան էլ պարզ չի եղել։
«Բուժվելն» ի՞նչ է քեզ համար․ ի՞նչ պիտի լինի, որ ասես՝ այ հիմա բուժված եմ։
Կարող է «բուժումն» է՞ս է, ինչի միջով հիմա անցնո՞ւմ ես։ Հո մի հատ հաբ չէ՞իր սպասում, որ պիտի ընդունես ու բուժվես։
Ու մեկ էլ, գուցե դու քո չբուժված վիճակը, որը ահագին հավեսով նկարագրել ես, նաև ահագին հավեսով սիրո՞ւմ ես։
Համոզվա՞ծ ես, որ ուզում ես «բուժվել»։ Գուցե ինչ-որ բան կա, որը կորցնելու ես՝ լավանալու արդյունքում, ու հեչ պատրաստ չես դա կորցնել։
Էս հարցերի մասին արժի լիքը մտածել, ու հնարավոր է, որ արդեն շա՜տ մտածել ես դրա մասին, բայց եթե առաջ չես գնացել, գուցե ինչ-որ բան դեռ կա մտածելու։
Ուղղակի մտքեր։
Հարցերը գրելիս, չեմ ակնկալել, որ պատասաններն էստեղ ես գրելու։
մարդ եղած վախտ
21.04.2023, 22:54
Կարող ա գրառումներիցս չի զգացվել, կամ զգացվել ա, բայց ապահովության համար ասեմ, որ մի քանի տարի առաջվա համեմատ անհավանական պրոգրես ունեմ էս թեմաներում ու ահագին լավ եմ, լավ ուղղությամբ եմ շարժվում։
Մերսի հարցերի համար: Շատ դիպուկ են ու քանի որ (բարեբախտաբար) մեծ մասի պատասխանները արդեն ունեմ, փորձեմ պատասխանել (նաև որտև էդ պատասխանները շատ մեծ ջանքերի գնով եմ քերել ու կարամ նույնիսկ գլուխ գովամ (գիտեմ, որ ակումբի դարդուցավը իմ տրավմաները չեն, կներեք))
«Բուժվելն» ի՞նչ է քեզ համար․ ի՞նչ պիտի լինի, որ ասես՝ այ հիմա բուժված եմ։
Էս երևի միակ հարցն ա, որի պատասխանը հստահ չգիտեմ, բայց զգում եմ, որ գնալով "բուժվում" եմ։ Իսկ էդ զգում եմ, որտև գնալով շատ ավելի քիչ եմ ձգտում չլինել, ավելի շատ եմ սիրում ինքս ինձ։ Երջանկության մասին մի քանի ամիս առաջ փոստեր էի արել, ըտեղ երկար բարակ գրել էի․․․ Մի խոսքով՝ "բուժվում" եմ։
Կարող է «բուժումն» է՞ս է, ինչի միջով հիմա անցնո՞ւմ ես։ Հո մի հատ հաբ չէ՞իր սպասում, որ պիտի ընդունես ու բուժվես։
Ահա, տենց էլ համարում եմ, որ էս մտածելը, ինքս ինձ քանդել֊հավաքելը բուժվելու ձևն ա ։) արդեն 5րդ տարին ա, որ թերապիայի եմ գնում, էդ պրոցեսը ահագին ուղղորդվել ա ու նաև մի տոննա գրքեր ու բովանդակություն եմ ներս արել "բուժվելու" մասին (ուզում եմ ասել, որ էդ սովորել եմ, օդից չեմ վերցրել ինձ քանդել֊հավաքելու քաջությունը ու հմտությունները)
Ու մեկ էլ, գուցե դու քո չբուժված վիճակը, որը ահագին հավեսով նկարագրել ես, նաև ահագին հավեսով սիրո՞ւմ ես։
Համոզվա՞ծ ես, որ ուզում ես «բուժվել»։ Գուցե ինչ-որ բան կա, որը կորցնելու ես՝ լավանալու արդյունքում, ու հեչ պատրաստ չես դա կորցնել։
Ախ, հա, էն էլ ինչքան էի/եմ սիրում ։) սիրելը ո՞րն ա, էդ pattern֊ները լրիվ ինքնությունս էր/ա ։) անհնար էր պատկերացնել, թե ինչ կմնա տակը, եթե "բուժվեմ"։ Իմ անհատականությունը․․․ ախր․․․ կկորեր/կկորի ։) հիմա էլ․․․ էդ "ուզել" սովորելու պրոցեսում, օրինակ, մի քիչ կորստի զգացում եմ ունենում․․․ ոնց որ ինքս ինձ դավաճանեմ․ ախր իմ ձևը զուսպն ա է․․․
Էս հարցերի մասին արժի լիքը մտածել, ու հնարավոր է, որ արդեն շա՜տ մտածել ես դրա մասին, բայց եթե առաջ չես գնացել, գուցե ինչ-որ բան դեռ կա մտածելու։
Ուղղակի մտքեր։
Հարցերը գրելիս, չեմ ակնկալել, որ պատասաններն էստեղ ես գրելու։
Դեռ լիքը տեղ կա առաջ գնալու, բայց համ էլ հավես էր գրելը, ոնց որ ինչ֊որ ամփոփում արեցի նաև ինձ համար, մերսի։)
StrangeLittleGirl
22.04.2023, 15:20
Աղքատության ու մնացած ծանր պայմաններում մեծացած մարդիկ լիքը կենսական ուժ են իրենց հետ բերում (մենակ պրոբլեմները չի):
Հայերեն "resilience"-ը երևի «տոկունություն» կամ «դիմադրողականություն» է թարգմանվում․ այ դրա վրա արժի կենտրոնանալ, որ ծանր պայմաններում ապրած/մեծացած մարդիկ սովորաբար լիքը ունեն։
Ասենք՝ հենց մենակ էն, որ մարդ ուժ է էգտել իր համար նոր, ավելի բարենպաստ կյանքի ուղի ստեղծել, դուրս գալ նախկին համակարգից, սա լիքը բան է ասում կենսական ուժի մասին։
Ու սենց բաները հաճախ մոռանում ենք, կենտրոնանում մենակ ստացած վնասների վրա։
Բոլոր էն մարդիկ, ովքեր դաժան ու ծանր իրավիճակների միջով են անցել իրենց մանկության ընթացքում ու դուրս եկել դրա միջից, մի հատ նայեք ձեր կողքն ապրող «բամբակների մեջ» մեծացածներին․ հաստատ լիքը հպարտանալու բան ունեք դիմադրողականության հարցում։ Ու որտեղից էլ ընկնեք, մեծամասամբ չորս ոտքի վրա եք իջնելու։ Դա արժի հիշել միշտ։
Հա, էդ տոկոնությունն ընդհանրապես մեզ մոտ ազգային հատկանիշ ա։ Ես որ տեսնում եմ դանիացիներն ինչ ստից բաներից են «կոտրվում», ամիսներով սթրեսների մեջ, սկսում թերապիայի գնալ, խնդալս գալիս ա։ Ասենք, մեր շրջապատից մի աղջիկ իրա մագիստրոսական թեզը գրելուց էր սթրեսների մեջ ընկել ու ամիսներով չէր կարողանում վերջացնել, ու սա հազվագյուտ երևույթ չի (Հայաստանում պատկերացնու՞մ եք տենց բան)։ Կորոնայի ժամանակ դանիացի ծնողներն էին պանիկայի մեջ, թե իրանց էրեխեքի հոգեկանի վրա ազդում ա դպրոց-մանկապարտեզ չգնալը։ Ու անընդհատ ջահելության սթրեսների բարձր մակարդակից են խոսում, որտև համալսարաններում դասախոսներն իրանցից պահանջում են, ուշադրությու՜ն, սովորել։ Ու ինքս երկար տարիներ դաս տված լինելով՝ գիտեմ, թե ինչ թեթև են ստեղի պահանջներն ուսանողներից։ Կամ՝ վայ ինչ աղքատ են ուսանողները (պետությունն իրանց ամիսը 1000 եվրոյի կարգի թոշակ ա տալիս, շատերը տան վարձի խնդիր չունեն, որտև ծնողներն իրանց համար տուն են առել, կողքից էլ ուսանողի մասնագիտական աշխատանք)։
Ու ասենք համեմատես մութուցուրտ տարիներին Հայաստանում մեծացածներիս հետ, որ մոմի լույսի տակ դաս էինք անում, կաթի փոշով կաթ էինք խմում, անհայտ ծագման հաց էինք ուտում (եթե լինում էր), դասերին կուրտկաներով էինք նստում։ Համեմատես մարզերից էկած շատ ուսանողների հետ, որ ստիպված էին աշխատել ոչ թե շաբաթը ութ ժամ կամ էնքան, ինչքան պետք էր լինում դասերի հետ հարմարացնելու համար, այլ նենց, ոնց գործատուին ա հարմար, հաճախ գիշերները դեղատներում, երբ ինչ տեսակի մարդ ասես ներս ա մտնում։ Ու աշխատելու մոտիվացիան ոչ թե արձակուրդին Վիետնամ գնալու փող հավաքելն ա, այլ ուսման ու տան վարձ վճարելը։ Դեռ հետն էլ պիտի սովորեն, որ հասցնեն։ Ու սթրեսի մեջ ընկնողը դանիացի ուսանողներն են։
Եսի՞մ, ինձ թվում ա մեզ շատ ավելի մեծ մարտահրավերներ են պետք կոտրելու համար, քան բամբակի մեջ մեծացած դանիացիներին։ Ու երևի էդ մեր ուժեղ կողմերից ա որպես ազգ։
Էսօր մտածում էի աղջիկների հետ ընկերություն անելու մասին։
Տարածված կարծիք կա, որ իսկական ընկերությունն աղջկա ու տղայի միջև անհնար է, քանի որ մեկը մյուսին անպայման ուզելու է։ Իմ փորձը հակառակն է ցույց տալիս։
Էս «տարածված կարծիքը», հուսով եմ, արդեն էդքան էլ տարածված չի, որովհետև կատարյալ ախմախություն է։
Սա կնշանակի, որ բիսեքսուալ մարդիկ փաստորեն ընդհանրապես ընկերություն անել չեն կարող, ինչը տեղով աբսուրդ է :)
Ընկերությունը հարաբերությունների լավագույն ձևերից մեկն է, եթե ոչ ամենալավը։
Ու ինձ թվում է, սա ոչ միայն մարդկանց է բնորոշ, այլ նաև կենդանիներին։ Կենդանիները՝ մեկը մյուսի հետ, ինչպես նաև կենդանիները՝ մարդկանց հետ։
Մի քիչ էլ ընդյալնելով թեման՝ կարծում եմ, որ նաև այլ հարաբերություններում ներգրավված ընկերության էլեմենտները (ասենք՝ սիրայինում) միայն լավացնում են տվյալ հարաբերությունը։
Գուցե աշխատանքային հարաբերություններում սա մի քիչ վիճելի թեմա լինի, բայց դրանից դուրս ուրիշ ոչ մի օրինակ մտքովս չի անցնում, որ ընկերության դերը միանշանակ դրական չլինի։
One_Way_Ticket
26.04.2023, 13:35
Էս «տարածված կարծիքը», հուսով եմ, արդեն էդքան էլ տարածված չի, որովհետև կատարյալ ախմախություն է։
Սա կնշանակի, որ բիսեքսուալ մարդիկ փաստորեն ընդհանրապես ընկերություն անել չեն կարող, ինչը տեղով աբսուրդ է :)
Ինձ թվում է՝ լավ էլ տարածված է, պարզապես woke արևմուտքում մարդիկ զգուշանում են նման կարծիքներ բարձրաձայնելուց, որ հանկարծ որևէ մեկին չվիրավորեն, թեկուզ հենց քո բերած օրինակով: Բա բիսեքսուալները, բա ասեքսուալները, բա տրանսերը։
Էս «տարածված կարծիքը», հուսով եմ, արդեն էդքան էլ տարածված չի, որովհետև կատարյալ ախմախություն է։
Սա կնշանակի, որ բիսեքսուալ մարդիկ փաստորեն ընդհանրապես ընկերություն անել չեն կարող, ինչը տեղով աբսուրդ է :)
Ընկերությունը հարաբերությունների լավագույն ձևերից մեկն է, եթե ոչ ամենալավը։
Ու ինձ թվում է, սա ոչ միայն մարդկանց է բնորոշ, այլ նաև կենդանիներին։ Կենդանիները՝ մեկը մյուսի հետ, ինչպես նաև կենդանիները՝ մարդկանց հետ։
Մի քիչ էլ ընդյալնելով թեման՝ կարծում եմ, որ նաև այլ հարաբերություններում ներգրավված ընկերության էլեմենտները (ասենք՝ սիրայինում) միայն լավացնում են տվյալ հարաբերությունը։
Գուցե աշխատանքային հարաբերություններում սա մի քիչ վիճելի թեմա լինի, բայց դրանից դուրս ուրիշ ոչ մի օրինակ մտքովս չի անցնում, որ ընկերության դերը միանշանակ դրական չլինի։
Ես մինչև հիմա չեմ հասկացել խի պիտի մարդու հետ սեքսով զբաղվել ուզենալը խանգարի ընկերությանը։
Եթե կարաս կինո նայես, արշավի գնաս, շաուրմայանոց գնաս, ուռես ու էդ ամեն ինչը չխանգարի, հենց կոնկրետ սեքսը խանգարելու՞ ա։ Մեխանիզմը չեմ պատկերացնում։
Ես մինչև հիմա չեմ հասկացել խի պիտի մարդու հետ սեքսով զբաղվել ուզենալը խանգարի ընկերությանը։
Եթե կարաս կինո նայես, արշավի գնաս, շաուրմայանոց գնաս, ուռես ու էդ ամեն ինչը չխանգարի, հենց կոնկրետ սեքսը խանգարելու՞ ա։ Մեխանիզմը չեմ պատկերացնում։
Որովհետև սեքսի ժամանակ ավելի շատ ես ներթափանցո՞ւմ։ Շաուրմա ուտելը կամ ֆիլմ նայելը կարող ա չխանգարի, բայց գրկախառնված ֆիլմ նայելը կարող ա խանգարի։
One_Way_Ticket
26.04.2023, 16:07
Ես մինչև հիմա չեմ հասկացել խի պիտի մարդու հետ սեքսով զբաղվել ուզենալը խանգարի ընկերությանը։
Եթե կարաս կինո նայես, արշավի գնաս, շաուրմայանոց գնաս, ուռես ու էդ ամեն ինչը չխանգարի, հենց կոնկրետ սեքսը խանգարելու՞ ա։ Մեխանիզմը չեմ պատկերացնում։
Հիմա սեքս ուզելը (ու չստանալը), թե՞ սեքսը։ Տարբերությունը սկզբունքային է։
Երկրորդ իրոք պիտի որ չխանգարի։ Դրա համար նույնիսկ անուն գոյություն ունի․ friends with benefits:
Հիմա առաջինի մասին։ Ընկերությունը միասին արշավ գնալը չէ։ Անծանոթի հետ էլ կարելի է արշավ գնալ։ Ընկերությունը ենթադրում է ուրիշի խաթր սեփական կոմֆորտ-զոնայից դուրս գալ։ Դու կարո՞ղ ես հանգիստ խղճով քեզ թույլ տալ մարդուն նեղություն տալ, գիտենալով, որ նա էլ է քեզնից ինչ-որ բան ուզում (գուցե շատ է ուզում), ինչը դու նրան չես տալիս ու չես էլ պատրաստվում տալ։ Եթե կարող ես, ապա դրա համար էլ անուն գոյություն ունի․ friend zone:
Նայած ընկերություն ասելով ինչ նկատի ունեք։ Իմ համար ընկերությունը սահմանվում ա սենց, ում վրա ես հույս կդնեմ, եթե ես ինչ որ կրիտիկական իրավիճակում հայտնվեմ։ Բոլոր էդ մարդկանց ես իմ ընկերն եմ համարում ու նաև գիտեմ, որ իրանք երբ որ կրիտիկական վիճակում լինեն, ես համապատասխան պատասխանատվություն ունեմ։ Մնացած բոլորը իմ համար ընկերության սահմանման մեջ չեն մտնում։ Մնացածը ծանոթներ, մարդիկ ում հետ կայֆավատ եք լինում, մարդիկ ում հետ տժում եք և այլն և այլն, բայց էդ մարդկանց հետ եթե բոնդը մենակ "կայֆավատ" լինելու համար ա, էդ երբեք չի կարա ընկերություն կոչվի իմ համար։
Կյանքը 1-sided չի, համ լավ կա համ վատը, ընկերները պետք ա 2-ում էլ կողքիդ լինեն։ Ու ինչու ա իմ սահմանումը հակառակից գալիս, խի չեմ երկուսն էլ ասում, որովհետև ոչ մի դժվար բան չկա, գտնել ընկերներ ում հետ կուռես, էդ երևի աշխարհի ամենահեշտ բանն ա, դժվար ա գտնել ընկերներ ում հետ "նա ռազվեդկու" կգնաս։
Ու մեծ հաշվով ընկերությունը դա social agreement ա։ Իրա պատասխանատվություններով ու դրանից բխող ամենինչով։ Ու էդ agreement-ը ինչպես ցանկացած առողջ համագործակցություն պետք ա հավասարապես օգտակար լինի, երկու կողմին էլ։ Հիմա սա հաշվի առնելով, եթե տղա-աղջիկ ընկերության մասին ա խոսքը, ես հակված եմ մտածել, որ չի կարա իմ համար, իմ պատկերացրած ընկերությունը լինի, որովհետև ես տղա լինելով, ռիսկը մեծ ա, որ ես կընկնեմ նենց կրիտիկական իրավիճակում, որտեղ որ "հիմնականում" աղջիկների համար դժվար կլինի օգնություն տրամադրելը։ Այսինքն ուրիշ բառերով ասած, ինձ կոպիտ ասած "ձեռք" չի տալիս աղջիկ ընկեր ունենալը, որովհետև ես benfit-ներ չունեմ դրանից։ Ընկերությունը մեծ ռեսուրս ա պահանջում, եթե ես էդ ռեսուրսը ծախսում եմ, ուրեմն համապատասխան ռեսուրս պետք ա պատասխան ստանամ, բայց եթե ինչ-ինչ սոցիալական/հասարակական/ֆիզիոլոգիական պատճառերով, իմ կրիտիկական խնդիրների լուծումներում, մեծամասամբ աղջիկները չեն կարողանալու օգնեն, ուրեմն շատ անարդար ընկերություն ա ստացվում։
Ուլուանա
26.04.2023, 19:56
Նայած ընկերություն ասելով ինչ նկատի ունեք։ Իմ համար ընկերությունը սահմանվում ա սենց, ում վրա ես հույս կդնեմ, եթե ես ինչ որ կրիտիկական իրավիճակում հայտնվեմ։ Բոլոր էդ մարդկանց ես իմ ընկերն եմ համարում ու նաև գիտեմ, որ իրանք երբ որ կրիտիկական վիճակում լինեն, ես համապատասխան պատասխանատվություն ունեմ։ Մնացած բոլորը իմ համար ընկերության սահմանման մեջ չեն մտնում։ Մնացածը ծանոթներ, մարդիկ ում հետ կայֆավատ եք լինում, մարդիկ ում հետ տժում եք և այլն և այլն, բայց էդ մարդկանց հետ եթե բոնդը մենակ "կայֆավատ" լինելու համար ա, էդ երբեք չի կարա ընկերություն կոչվի իմ համար։
Կյանքը 1-sided չի, համ լավ կա համ վատը, ընկերները պետք ա 2-ում էլ կողքիդ լինեն։ Ու ինչու ա իմ սահմանումը հակառակից գալիս, խի չեմ երկուսն էլ ասում, որովհետև ոչ մի դժվար բան չկա, գտնել ընկերներ ում հետ կուռես, էդ երևի աշխարհի ամենահեշտ բանն ա, դժվար ա գտնել ընկերներ ում հետ "նա ռազվեդկու" կգնաս։
Ու մեծ հաշվով ընկերությունը դա social agreement ա։ Իրա պատասխանատվություններով ու դրանից բխող ամենինչով։ Ու էդ agreement-ը ինչպես ցանկացած առողջ համագործակցություն պետք ա հավասարապես օգտակար լինի, երկու կողմին էլ։ Հիմա սա հաշվի առնելով, եթե տղա-աղջիկ ընկերության մասին ա խոսքը, ես հակված եմ մտածել, որ չի կարա իմ համար, իմ պատկերացրած ընկերությունը լինի, որովհետև ես տղա լինելով, ռիսկը մեծ ա, որ ես կընկնեմ նենց կրիտիկական իրավիճակում, որտեղ որ "հիմնականում" աղջիկների համար դժվար կլինի օգնություն տրամադրելը։ Այսինքն ուրիշ բառերով ասած, ինձ կոպիտ ասած "ձեռք" չի տալիս աղջիկ ընկեր ունենալը, որովհետև ես benfit-ներ չունեմ դրանից։ Ընկերությունը մեծ ռեսուրս ա պահանջում, եթե ես էդ ռեսուրսը ծախսում եմ, ուրեմն համապատասխան ռեսուրս պետք ա պատասխան ստանամ, բայց եթե ինչ-ինչ սոցիալական/հասարակական/ֆիզիոլոգիական պատճառերով, իմ կրիտիկական խնդիրների լուծումներում, մեծամասամբ աղջիկները չեն կարողանալու օգնեն, ուրեմն շատ անարդար ընկերություն ա ստացվում։
Մի տեսակ նեղ տեսանկյունից չե՞ս նայում օգնելու կարիք ունենալ ու օգնել երևույթներին: Խնդիրները մենակ տղայական ռազբորկե՞քն են, որ տենց վստահ ես, որ աղջիկը չի կարող քեզ որևէ բանով օգտակար լինել: Չես կարո՞ղ, օրինակ, ինչ-որ իրավիճակում հոգեբանական օգնության կարիք ունենալ, կամ ինչ-որ կենցաղային հարց, որի դեպքում սեռն ընդհանրապես կապ չունի, կամ`ինչ-որ հարցում կոնկրետ ոլորտի գիտելիքներ պետք լինեն, որի դեպքում էլի սեռը կապ չունի: Կարծում եմ` նշածս առաջին երկու օրինակներում աղջիկները շատ դեպքերում կարող են նույնիսկ ավելի լավ օգնություն ցույց տալ, քան տղաները:
Մի տեսակ նեղ տեսանկյունից չե՞ս նայում օգնելու կարիք ունենալ ու օգնել երևույթներին: Խնդիրները մենակ տղայական ռազբորկե՞քն են, որ տենց վստահ ես, որ աղջիկը չի կարող քեզ որևէ բանով օգտակար լինել: Չես կարո՞ղ, օրինակ, ինչ-որ իրավիճակում հոգեբանական օգնության կարիք ունենալ, կամ ինչ-որ կենցաղային հարց, որի դեպքում սեռն ընդհանրապես կապ չունի, կամ`ինչ-որ հարցում կոնկրետ ոլորտի գիտելիքներ պետք լինեն, որի դեպքում էլի սեռը կապ չունի: Կարծում եմ` նշածս առաջին երկու օրինակներում աղջիկները շատ դեպքերում կարող են նույնիսկ ավելի լավ օգնություն ցույց տալ, քան տղաները:
Ես սենց բան եմ ասել?
Միակ տեղը, որ եթե կոնտեքստից կտրված կարդաիր, կարող էիր տենց ենթադրության գալ, էս ա՝
Այսինքն ուրիշ բառերով ասած, ինձ կոպիտ ասած "ձեռք" չի տալիս աղջիկ ընկեր ունենալը, որովհետև ես benfit-ներ չունեմ դրանից։
Բայց ստեղ խոսքը ոչ թե վերաբերվում ա ԸՆԴՀԱՆՐԱՊԵՍ benefit-ներին, այլ ինձ ձեռնատու/համապատասխան benefit-ներին։
Ու համաձայն եմ հետդ, ինչքան բաներում, որ տղամարդիկ կարան օգտակար լինեն, մի էդքան բաներ էլ կա, որ կայանք կարան օգտակար լինեն։ Ստեղ priority-ների հարց ա, ու կոնկրետ մարդու։ Օրինակ իմ դեպքում, ես կին ունեմ, որ ինչը որ տղամարդկանցից չեմ կարող ստանալ, կինս ինձ տալիս ա։ Իմաստը որն ա կանանց հետ ընկերություն անեմ? (խնդրում եմ, refer անել իմ վերևի ընկերոջ սահմանմանը ու կոնտեքստից չկտրել)
Մի բան էլ նշեմ։ Օրինակ տղամարդկանց մեջի մրցակցությունը (ինչը օրինակ Onewayticket-ի դուրը չի գալիս), ես համարում եմ խայտառակ պետքական ու կարևոր բան իմ համար։ Դա էն ամենակարևոր բաներից ա, որ ես ուզում եմ միշտ լինի, միշտ ուզում եմ competitive միջավայր լինի, որովհետև էդ ստիպում ա անընդհատ բարելավվել, ավելի լավը դառնալ, ավելի ուժեղ լինել և այլն։ Oneway-ը մի քիչ վատ անկյան օրինակներ ա տվել, բայց շատ պետքական օրինակներ կան, եթե առողջ մրցակցություն ա, օրինակ տուպը մրցակցություն չի, ով ավելի լավ ավտո կքշի, այլ ասենք մրցակցություն ա, թե ով ավելի շատ օգուտ կտա շրջապատին, ով ավելի լավ իդեաներ կունենա, ով ավելի հետաքրքիր լուծումներ կգտնի, ով ավելի շատ կվազի, ով ավելի շատ կպպզի և այլն։
Ուլուանա
26.04.2023, 21:01
Ես սենց բան եմ ասել?
Միակ տեղը, որ եթե կոնտեքստից կտրված կարդաիր, կարող էիր տենց ենթադրության գալ, էս ա՝
Բայց ստեղ խոսքը ոչ թե վերաբերվում ա ԸՆԴՀԱՆՐԱՊԵՍ benefit-ներին, այլ ինձ ձեռնատու/համապատասխան benefit-ներին։
Ու համաձայն եմ հետդ, ինչքան բաներում, որ տղամարդիկ կարան օգտակար լինեն, մի էդքան բաներ էլ կա, որ կայանք կարան օգտակար լինեն։ Ստեղ priority-ների հարց ա, ու կոնկրետ մարդու։ Օրինակ իմ դեպքում, ես կին ունեմ, որ ինչը որ տղամարդկանցից չեմ կարող ստանալ, կինս ինձ տալիս ա։ Իմաստը որն ա կանանց հետ ընկերություն անեմ? (խնդրում եմ, refer անել իմ վերևի ընկերոջ սահմանմանը ու կոնտեքստից չկտրել)
Մի բան էլ նշեմ։ Օրինակ տղամարդկանց մեջի մրցակցությունը (ինչը օրինակ Onewayticket-ի դուրը չի գալիս), ես համարում եմ խայտառակ պետքական ու կարևոր բան իմ համար։ Դա էն ամենակարևոր բաներից ա, որ ես ուզում եմ միշտ լինի, միշտ ուզում եմ competitive միջավայր լինի, որովհետև էդ ստիպում ա անընդհատ բարելավվել, ավելի լավը դառնալ, ավելի ուժեղ լինել և այլն։ Oneway-ը մի քիչ վատ անկյան օրինակներ ա տվել, բայց շատ պետքական օրինակներ կան, եթե առողջ մրցակցություն ա, օրինակ տուպը մրցակցություն չի, ով ավելի լավ ավտո կքշի, այլ ասենք մրցակցություն ա, թե ով ավելի շատ օգուտ կտա շրջապատին, ով ավելի լավ իդեաներ կունենա, ով ավելի հետաքրքիր լուծումներ կգտնի, ով ավելի շատ կվազի, ով ավելի շատ կպպզի և այլն։
Այսինքն` պիտի բոլոր ասպեկտներում բավարարի, որ կարողանաս դիտարկել որպես ընկե՞ր: Էդ քեզ «ձեռնտու-համապատասխան բենեֆիթները», իմ կարծիքով, շատ նեղ ես դիտարկում, էլի: Մարդը հազար ու մի կարիք ու հետաքրքրություն ունի, դու կարծես դիտարկում ես շատ կոնկրետ բաներ, որոնց համար կանայք համապատասխան չեն: Իսկ որ ասում ես` կին ունեմ, ինչը որ տղամարդ ընկերներս չեն կարող տալ, ինքը տալիս ա, էլ ինչիս ա պետք աղջիկ ընկերներ ունենալը, սրանից ենթադրում եմ, որ ընկերությունը քեզ համար բնականորեն ձևավորվող երևույթ չի կարող լինել, կամ առնվազն գրածիցդ տենց ա ստացվում: Ըստ իս, անպայման չի հատուկ որոշել տղա կամ աղջիկ ընկեր ունենալ. շատ դեպքերում ինքնըստինքյան, իրավիճակների, հանգամանքների բերումով դա ստացվում ա, իհարկե, մարդու թույլտվությամբ, ու տենց բնականորեն կարող են երկու սեռի մարդկանց հետ էլ ընկերություններ ձևավորվել: Հեչ պարտադիր չի տենց հատուկ որոշում կայացնել. մի հատ աղջիկ ընկեր ձեռք բերեմ, կամ` մի հատ էլ տղա ընկեր ձեռք բերեմ: Ուրիշ բան, եթե դու համարես, որ աղջիկների հետ ընկերության դեպքում, ասենք, կոնկրետ խնդիրներ, անհարմարություններ կարող են առաջանալ քեզ համար, ինչը ցանկալի չի, բայց դու կարծես զուտ գործնական տեսակետից ես դիտարկում աղջիկների հետ ընկերությունը, ու դրա հիմա վրա ես որոշում, որ քեզ աղջիկ ընկեր պետք չի/ձեռ չի տալիս:
Ի վերջո կարելի ա նաև ուղղակի շատ մեծ նշանակություն չտալ սեռին, շփվել ու ընկերանալ ուղղակի քեզ համար լավ, հաճելի, հետդ քեզ համար կարևոր ընդհանրություններ ունեցող մարդկանց հետ, նաև` որոնցից ինչ-որ բան կարող ես սովորել` անկախ սեռից:
Ես ինքս համարում եմ, որ երկու սեռերի ընկերներ ունենալն էլ կարող ա առողջ ու օգտակար լինել, եթե երկու կողմից էլ կա համապատասխան չեզոքություն, այսինքն` դիմացինի սեռականությունն առաջնային տեղ չի գրավում ընկալմանդ մեջ:
Հիմա սեքս ուզելը (ու չստանալը), թե՞ սեքսը։ Տարբերությունը սկզբունքային է։
Երկրորդ իրոք պիտի որ չխանգարի։ Դրա համար նույնիսկ անուն գոյություն ունի․ friends with benefits:
Հիմա առաջինի մասին։ Ընկերությունը միասին արշավ գնալը չէ։ Անծանոթի հետ էլ կարելի է արշավ գնալ։ Ընկերությունը ենթադրում է ուրիշի խաթր սեփական կոմֆորտ-զոնայից դուրս գալ։ Դու կարո՞ղ ես հանգիստ խղճով քեզ թույլ տալ մարդուն նեղություն տալ, գիտենալով, որ նա էլ է քեզնից ինչ-որ բան ուզում (գուցե շատ է ուզում), ինչը դու նրան չես տալիս ու չես էլ պատրաստվում տալ։ Եթե կարող ես, ապա դրա համար էլ անուն գոյություն ունի․ friend zone:
Դե բայց եթե ուզում ես, չես ստանում, ինչ որ ժամանակ հետո հասկանում ես, որ ձև չկա (կամ մյուս կողմն ա փոխզիջման գալիս) ու անցնում եք առաջ պա իձեի, ֆրենդզոնի բացասական էֆեկտները կարծում եմ գերագնահատված են
Այսինքն` պիտի բոլոր ասպեկտներում բավարարի, որ կարողանաս դիտարկել որպես ընկե՞ր: Էդ քեզ «ձեռնտու-համապատասխան բենեֆիթները», իմ կարծիքով, շատ նեղ ես դիտարկում, էլի: Մարդը հազար ու մի կարիք ու հետաքրքրություն ունի, դու կարծես դիտարկում ես շատ կոնկրետ բաներ, որոնց համար կանայք համապատասխան չեն: Իսկ որ ասում ես` կին ունեմ, ինչը որ տղամարդ ընկերներս չեն կարող տալ, ինքը տալիս ա, էլ ինչիս ա պետք աղջիկ ընկերներ ունենալը, սրանից ենթադրում եմ, որ ընկերությունը քեզ համար բնականորեն ձևավորվող երևույթ չի կարող լինել, կամ առնվազն գրածիցդ տենց ա ստացվում: Ըստ իս, անպայման չի հատուկ որոշել տղա կամ աղջիկ ընկեր ունենալ. շատ դեպքերում ինքնըստինքյան, իրավիճակների, հանգամանքների բերումով դա ստացվում ա, իհարկե, մարդու թույլտվությամբ, ու տենց բնականորեն կարող են երկու սեռի մարդկանց հետ էլ ընկերություններ ձևավորվել: Հեչ պարտադիր չի տենց հատուկ որոշում կայացնել. մի հատ աղջիկ ընկեր ձեռք բերեմ, կամ` մի հատ էլ տղա ընկեր ձեռք բերեմ: Ուրիշ բան, եթե դու համարես, որ աղջիկների հետ ընկերության դեպքում, ասենք, կոնկրետ խնդիրներ, անհարմարություններ կարող են առաջանալ քեզ համար, ինչը ցանկալի չի, բայց դու կարծես զուտ գործնական տեսակետից ես դիտարկում աղջիկների հետ ընկերությունը, ու դրա հիմա վրա ես որոշում, որ քեզ աղջիկ ընկեր պետք չի/ձեռ չի տալիս:
Ի վերջո կարելի ա նաև ուղղակի շատ մեծ նշանակություն չտալ սեռին, շփվել ու ընկերանալ ուղղակի քեզ համար լավ, հաճելի, հետդ քեզ համար կարևոր ընդհանրություններ ունեցող մարդկանց հետ, նաև` որոնցից ինչ-որ բան կարող ես սովորել` անկախ սեռից:
Ես ինքս համարում եմ, որ երկու սեռերի ընկերներ ունենալն էլ կարող ա առողջ ու օգտակար լինել, եթե երկու կողմից էլ կա համապատասխան չեզոքություն, այսինքն` դիմացինի սեռականությունն առաջնային տեղ չի գրավում ընկալմանդ մեջ:
Չէ հենց տենց, հատուկ որոշում ա, ընկեր ունենալ/չունենալը։ Ոչ թե ինչ սեռի լինի, այլ ընդհանրապես ընկեր ունենալ չունենալը։ Հատուկ, մտածված, ծանր ու թեթև արած որոշում ա, դու commit լինում ես, թե չէ։ Դու հանգամանքների բերումով կարաս մարդկանց հանդիպես, բայց վերջնական commitment-ը դա գիտակցկան ու հատուկ որոշելու ա։ Ու ընդհանրապես ես rule of thumb եմ ասել, ոչ թե բացարձակ կարգ։ Եթե ուշադրություն դարձնես, մի քանի անգամ նշել եմ, որ "մեծամասմբ", "ոչ բոլորը" և այլն։ Այսինքն ես չեմ բացառում, (ու փաստացի ես ընկեր ունեմ, ով կին ընկեր ունի, ու իմ պատկերացրած համակարգի մեջ ա, ու ես էլ օքեյ կլինեի նման սեթափում տենց կին ընկեր ունենալը) որ հնարավոր չի ընկերություն, էդ ամեն մարդ ինքն ա որոշում իրա կյանքի հետ ինչ անի։
Մեծ հաշվով, ես ընդամենը 2 դիտարկում եմ առաջ բերում՝
1. Ընկեր-ի սահմանումը շատ loose ա, գնաս արշավ, կինո նայես և այլն, ինչ որ մակերեսային ամիսը մեկ կոֆե խմել և այլն, որտեղ ես մեծ հաշվով խնդիր չեմ տեսնում, ես անձամբ դա չեմ անի (նույնիսկ տղա ընկերների հետ էլ չեմ անում) բայց ես ստեղ խնդիր չեմ տեսնում
2. Եթե ընկեր-ի սահմանումը loose-ը չի, strong ա, ինձ թվում ա մեծամասամբ դեպքերում (տղամարդկանց ընկերությունը կանանց հետ), դա ինչ որ բաց լռացնելու համար ա, ոչ թե օբյեկտիվ/ռացիոնալ social agreement։ Բաց, որը կարելի լռացնել ազնիվ ու ճիշտ social agreement-ով, բայց լռացվում ա իմ համար անհասկանալի կոնստռուկտով։ Ոնց որ դու ես ասում, ինչ որ սեռը բացառել շփումներում, և այլն և այլն։
ՀԳ Իդեպ, իմ արտահայտած կարծիքները էս հարցի շուրջ ԲԱՑԱՌԱՊԵՍ հիմնված են, Հայաստանում, հայերի մասին։ Ես չգիտեմ, թե տղամարդիկ ու կանայք "Գռելանդյայում" ոնց են ընկերություն անում, ու բնականաբար ես չեմ կարա ինչ որ դատողություններ անեմ էդ հարաբերությունների շուրջ։ (չնայած որ ինչ որ փորձ, պատկերացում ու ենթադրություններ ունեմ, բայց համարում եմ, որ արտաքին culture-ը հասկանալը շատ բարդ ու խորը աշխատանք ա, ինչը չեմ արել, ոչ էլ հետաքրքրում ա անեմ)
StrangeLittleGirl
26.04.2023, 21:25
Ինձ թվում է՝ լավ էլ տարածված է, պարզապես woke արևմուտքում մարդիկ զգուշանում են նման կարծիքներ բարձրաձայնելուց, որ հանկարծ որևէ մեկին չվիրավորեն, թեկուզ հենց քո բերած օրինակով: Բա բիսեքսուալները, բա ասեքսուալները, բա տրանսերը։
Դանիացիները հիմա ձենով կծիծաղեն էս ասածիդ վրա։ Չգիտեմ՝ որտեղ ա տարածված կարծիք, բայց Դանիայում ում էլ սենց բան ասես լինի գեղերում ապրող ամենակոնսերվատիվ ռասիստ ծեր բիձան, թե քաղաքի ջահել աղջիկը, խնդալուց կմեռնեն։
Ասենք ամուսնուս մոտիկ ընկերների մեծ մասը կանայք են, իմ ընկերներն էլ 50/50 են։ Ու մենք տենց թույն բացառություններ չենք, այլ նորմա։ Թե բա «տարածված կարծիք»։ Որտե՞ղ տարածված։
Հ.Գ. Իմ տղա ընկերների մեծ մասն էլ հայ են։ Ինչ լավ ա իրանք սենց «տարածված կարծիքներ» չունեն։
One_Way_Ticket
26.04.2023, 23:20
Դանիացիները հիմա ձենով կծիծաղեն էս ասածիդ վրա։ Չգիտեմ՝ որտեղ ա տարածված կարծիք, բայց Դանիայում ում էլ սենց բան ասես լինի գեղերում ապրող ամենակոնսերվատիվ ռասիստ ծեր բիձան, թե քաղաքի ջահել աղջիկը, խնդալուց կմեռնեն։
Ասենք ամուսնուս մոտիկ ընկերների մեծ մասը կանայք են, իմ ընկերներն էլ 50/50 են։ Ու մենք տենց թույն բացառություններ չենք, այլ նորմա։ Թե բա «տարածված կարծիք»։ Որտե՞ղ տարածված։
Հ.Գ. Իմ տղա ընկերների մեծ մասն էլ հայ են։ Ինչ լավ ա իրանք սենց «տարածված կարծիքներ» չունեն։
Դանիան չգիտեմ, ահա բրիտանական հարցումը։
https://yougov.co.uk/topics/society/articles-reports/2021/12/16/yougov-friendship-study-part-four-friendship-and-g
6%-ը չի հավատում տղամարդու ու կնոջ ընկերությանը։ Եթե դեպի արևելք շարժվես (մշակութորեն, ոչ թե աշխարհագրորեն), տոկոսը մեծանալու է։ Ասենք, սենց իսպանալեզու հարցում գտա, ոնց որ Արգենտինայից։
https://www.clarin.com/sociedad/dia-amigo_0_SJuWyItDXx.html
Ամեն հինգերորդը կասկածում է նման ընկերության մեջ։
Հերիք չէ՞ տարածված լինելու համար։ Էլ չասած, որ հարցումներում մարդիկ հաճախ սոցիալապես ավելի ընդունելի պատասխան են տալիս, ոչ թե այն, ինչ իրականում մտածում են։
One_Way_Ticket
26.04.2023, 23:50
Դե բայց եթե ուզում ես, չես ստանում, ինչ որ ժամանակ հետո հասկանում ես, որ ձև չկա (կամ մյուս կողմն ա փոխզիջման գալիս) ու անցնում եք առաջ պա իձեի, ֆրենդզոնի բացասական էֆեկտները կարծում եմ գերագնահատված են
Ինչ-որ շատ սպառողական վերաբերմունք ես նկարագրում սեքսի նկատմամբ։ Ոնց որ ասես՝ դե լավ, էսօր խորոված չկա, քյաբաբ կպատվիրեմ, կանցնեմ առաջ։ Կամ խոհարարն ընդառաջ կգնա, խորոված կսարքի հատուկ իմ համար։
Իմ համար սեքսը զգացմունքային մակարդակում ուտելիքից մի քանի կարգ բարձր է։ Եթե ես աղջկան իրոք ուզում եմ, ես առաջ անցնել չեմ կարողանա։ Ընկերություն դասական իմաստով մեր մեջ չի ստացվի։
One_Way_Ticket
27.04.2023, 00:22
Դանիան չգիտեմ, ահա բրիտանական հարցումը։
https://yougov.co.uk/topics/society/articles-reports/2021/12/16/yougov-friendship-study-part-four-friendship-and-g
6%-ը չի հավատում տղամարդու ու կնոջ ընկերությանը։ Եթե դեպի արևելք շարժվես (մշակութորեն, ոչ թե աշխարհագրորեն), տոկոսը մեծանալու է։ Ասենք, սենց իսպանալեզու հարցում գտա, ոնց որ Արգենտինայից։
https://www.clarin.com/sociedad/dia-amigo_0_SJuWyItDXx.html
Ամեն հինգերորդը կասկածում է նման ընկերության մեջ։
Հերիք չէ՞ տարածված լինելու համար։ Էլ չասած, որ հարցումներում մարդիկ հաճախ սոցիալապես ավելի ընդունելի պատասխան են տալիս, ոչ թե այն, ինչ իրականում մտածում են։
Սա էլ Ռուսաստանից․
https://www.mentoday.ru/man-and-woman/relationships-faq/vozmozhna-li-druzhba-mezhdu-muzhchinoy-i-zhenshchinoy/
А на вопрос «Возможна ли дружба между мужчиной и женщиной?» 3603 опрошенных ответили так:
41% Возможна, но ненадолго: потом все равно все сведется к сексу
37% Да, возможна
22% Нет, невозможна
StrangeLittleGirl
27.04.2023, 09:48
6%-ը կամ ամեն հինգերորդը դա «տարածված կարծիք» չի դարձնում։
Դանիայում էս հարցին հարցումներով չեն պատասխանում, այլ կոնկրետ փաստերով. բոլոր ընկերությունների 30-42%-ը հակառակ սեռերի միջև ա (https://illvid.dk/mennesket/sex/kan-maend-og-kvinder-vaere-bedste-venner)։
Բայց հեռու չգնանք, էս էլ ակումբի հարցման թվերը (https://www.akumb.am/showthread.php/187-%D5%80%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%A1%D5%BE%D5%B8%D5%9E%D6%80-%D5%A7-%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%B5%D5%B8%D6%84-%D5%BA%D5%A1%D6%80%D5%A6%D5%A1%D5%BA%D5%A5%D5%BD-%D5%A8%D5%B6%D5%AF%D5%A5%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%A8-%D5%BF%D5%B2%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%B8%D6%82-%D6%87-%D5%AF%D5%B6%D5%B8%D5%BB-%D5%B4%D5%AB%D5%BB%D6%87)։ Այսինքն, առնվազն ակումբում դա «տարածված կարծիք» չի։
Բայց հարցն էդ չի, այլ էս հարցումների ձևակերպած հարցը, որտեղ ընկերությունն ու սեռական ցանկությունը հակադրում են։ Իսկ սեռական ցանկությունն ու ընկերությունն իրար չեն բացառում։ Կարան լինեն ընկերություններ, որ արանքում սեռական ցանկություն ա էղել ինչ-որ պահի, կարող ա սեքս էլ ա էղել։ Ավելին՝ սեռական ցանկություն կարա առաջանա նաև նույն սեռի ընկերների միջև, ընդ որում՝ նաև հետերոսեքսուալ։ Ուղղակի դրա մասին չի խոսվում, էս ինչ փիս բաներ են։
Բայց հեռու չգնանք, էս էլ ակումբի հարցման թվերը (https://www.akumb.am/showthread.php/187-%D5%80%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%A1%D5%BE%D5%B8%D5%9E%D6%80-%D5%A7-%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%B5%D5%B8%D6%84-%D5%BA%D5%A1%D6%80%D5%A6%D5%A1%D5%BA%D5%A5%D5%BD-%D5%A8%D5%B6%D5%AF%D5%A5%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%A8-%D5%BF%D5%B2%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%B8%D6%82-%D6%87-%D5%AF%D5%B6%D5%B8%D5%BB-%D5%B4%D5%AB%D5%BB%D6%87)։ Այսինքն, առնվազն ակումբում դա «տարածված կարծիք» չի։
Առնվազն 40%+-ը կարծում է, որ մտերիմ ընկերություն չի կարող լինել տղամարդկանց ու կանաց միջև։ (Հնարավոր է, բայց միայն որոշ ժամանակով <= էս իրականում հնարավոր չէ-ի "պուպսիկ" ձևակերպումն ա)
40-ը հերիք չի՞ տարածված լինելու համար։ Չնայած չգիտեմ, թե խի ենք ընդհանրապես քննարկում, տարածված/չտարածված լինելը։
ՀԳ Փաստորեն, ես պատասխանել եմ, Հնարավոր է։ Թե ինչը ինձ սենց փչացրեց հիմա, չեմ հասկանում, ինշ ալլահ։
Առնվազն 40%+-ը կարծում է, որ մտերիմ ընկերություն չի կարող լինել տղամարդկանց ու կանաց միջև։ (Հնարավոր է, բայց միայն որոշ ժամանակով <= էս իրականում հնարավոր չէ-ի "պուպսիկ" ձևակերպումն ա)
40-ը հերիք չի՞ տարածված լինելու համար։ Չնայած չգիտեմ, թե խի ենք ընդհանրապես քննարկում, տարածված/չտարածված լինելը։
ՀԳ Փաստորեն, ես պատասխանել եմ, Հնարավոր է։ Թե ինչը ինձ սենց փչացրեց հիմա, չեմ հասկանում, ինշ ալլահ։
Իմ մոտ հակառակն ա, կարող ա բոց եմ արել, չնայած 10+ տարվա գրառումներումս հոմոֆոբ ու պրոկրոնական փոստեր էլ կան ։Դ
Իմ մոտ հակառակն ա, կարող ա բոց եմ արել, չնայած 10+ տարվա գրառումներումս հոմոֆոբ ու պրոկրոնական փոստեր էլ կան ։Դ
Կարելի ա թեմա բացել, թե ինչ ա փոխվել մեր մտածելակերպում ակումբի սկզբից, որ հիմա հետ նայելով զարմանում ենք, որ ընդամենը էդքան տարի առաջ տենց էինք մտածում
One_Way_Ticket
27.04.2023, 12:49
Չնայած չգիտեմ, թե խի ենք ընդհանրապես քննարկում, տարածված/չտարածված լինելը։
Ես էլ չգիտեմ։ Որոշ հասարակություններում շատ է տարածված, որոշներում առանձնապես տարածված չէ։ Եթե տենց բարձր ձայնով ծիծաղելու կարծիք լիներ, գուգլը չակերտներով "Can Men and Women Just Be Friends" հարցմանը (չակերտներով, Կառլ) 22400 հատ արդյունք չէր բերի։ Ակումբում տենց հարցում չէր լինի, StrangeLittleGirl-ի բերած դանիերեն հոդվածն էր չէր հրապարակվի։
Հլը որ Դանիայում եղա, պիտի գնամ գյուղերի ռասիստ բիձեքին հարցնեմ, տեսնեմ ով է բարձր ձայնով ծիծաղելու։
StrangeLittleGirl
27.04.2023, 13:13
Ես էլ չգիտեմ։ Որոշ հասարակություններում շատ է տարածված, որոշներում առանձնապես տարածված չէ։ Եթե տենց բարձր ձայնով ծիծաղելու կարծիք լիներ, գուգլը չակերտներով "Can Men and Women Just Be Friends" հարցմանը (չակերտներով, Կառլ) 22400 հատ արդյունք չէր բերի։ Ակումբում տենց հարցում չէր լինի, StrangeLittleGirl-ի բերած դանիերեն հոդվածն էր չէր հրապարակվի։
Հլը որ Դանիայում եղա, պիտի գնամ գյուղերի ռասիստ բիձեքին հարցնեմ, տեսնեմ ով է բարձր ձայնով ծիծաղելու։
Դանիական հոդվածը սկսվում ա նրանով, որ ապուշ հարց ա, բայց միշտ չի, որ սենց ա էղել։ Պատմական ակնարկ ա անում, թե երբ ու ինչու ա փոխվել։ Իսկ մենք մեր ժամանակներից ենք խոսում։ Ակումբի թեման էլ համարյա քսան տարվա հնության ա, քսան տարի առաջ 15-20 տարեկան ջահելների կողմից հա, տենց թեմաները դեռ կարային քննարկվեին։ Բայց 2023-ին, էն էլ 30-ն անց եքա կյանքի փորձով մարդկանցից տենց «տարածված կարծիք» լսելն առնվազն խնդալու ա։
Ինչ վերաբերում ա ակումբի հարցմանը, մենակ 12%-ն ա ասում, որ հնարավոր չի, իսկ երրորդ տարբերակի տակ ամեն ինչ էլ կարելի ա հասկանալ։ Կարայի ես էլ էդ տարբերակի օգտին քվեարկեի, որտեւ հա, քիչ ա պատահում, որ մոտ ընկերությունը անկախ նրանից, թե որ սեռերի միջեւ ա առանց որոշակի սեռական ասպեկտի ա լինում։ Ակումբի հարցումն էլ մյուս հարցումների պես ընկերությունն ու սեռական ասպեկտը հակադրում են իրար, մինչդեռ դրանք բացարձակապես իրար չեն խանգարում, հատկապես երբ գործ ունես խելքը գլխին, հասուն մարդկանց հետ, ոչ թե նենցների, որ ամեն շարժվող բանի վրա հարձակվում են, որ ք*նեն։
Ես էլ չգիտեմ։ Որոշ հասարակություններում շատ է տարածված, որոշներում առանձնապես տարածված չէ։ Եթե տենց բարձր ձայնով ծիծաղելու կարծիք լիներ, գուգլը չակերտներով "Can Men and Women Just Be Friends" հարցմանը (չակերտներով, Կառլ) 22400 հատ արդյունք չէր բերի։ Ակումբում տենց հարցում չէր լինի, StrangeLittleGirl-ի բերած դանիերեն հոդվածն էր չէր հրապարակվի։
Հլը որ Դանիայում եղա, պիտի գնամ գյուղերի ռասիստ բիձեքին հարցնեմ, տեսնեմ ով է բարձր ձայնով ծիծաղելու։
Դժվար ծիծաղեն, ընդեղ անձնական սահմանների ու կոռեկտության աստվածային մակարդակն ա։ Արի Հայաստան, ես կծիծաղեմ, եթե ասես էդ կարծիքը տարածված չի։ :D
One_Way_Ticket
27.04.2023, 13:40
քիչ ա պատահում, որ մոտ ընկերությունը անկախ նրանից, թե որ սեռերի միջեւ ա առանց որոշակի սեռական ասպեկտի ա լինում։
Սա ծայրահեղացում է։ Նույնիսկ եթե հետերոսեքսուալ մոտ տղա ընկերների մտքի ծերով սեռական ասպեկտ է անցնում, որը նա միանգամից դեն է նետում իբր պահի տակ առաջացած հիմար ֆանտազիա, դա լրիվ ուրիշ կատեգորիա է, քան կոնկրետ ցանկությունը, երբ մինի-յուբկա հագած սիրունիկ կին ընկերոջիցդ քեզ սանտիմետրեր են բաժանում։
Ասենք, ինքնասպանության մտքեր երևի բոլորի գլուխներում էլ ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում է։ Քո ասածը նույնն է, ոնց որ կամուրջից թռնել պատրաստվողի մասին ասես․ ոչ մի արտասովոր բան, քիչ է պատահում, որ մարդն ինքնասպանություն չուզի գործել։
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 14:18
Էսօր մտածում էի աղջիկների հետ ընկերություն անելու մասին։
Տարածված կարծիք կա, որ իսկական ընկերությունն աղջկա ու տղայի միջև անհնար է, քանի որ մեկը մյուսին անպայման ուզելու է։ Իմ փորձը հակառակն է ցույց տալիս։
Տղաների հետ հեշտ էր ընկերություն անել փոքր տարիքում։ Մեծանալուց հետո շատ ավելի դժվար է։ Անընդհատ զգացվում է մրցակցություն՝ ով է ավելի շատ փող աշխատում, ով է աղջիկներին ավելի շատ դուր գալիս, և այլն։ Աղջկա հետ ընկերություն անելիս այդ խնդիրները չկան։
Հայաստանից գնալուց հետո լավագույն ընկերներս հենց աղջիկներ են եղել։ Ես իրենց նկատմամբ սեռական ցանկություն համարյա չունեմ։ Նենց չի որ գեշ են, լավ էլ սիրուն են։ Պարզապես եթե աղջիկը հետդ ֆլիրտ չի անում, իրեն դժվար է ուզել։ Տակը մնում է համարյա մաքուր ընկերություն, միմյանց հասկանալով ու աջակցելով, առանց մրցակցության։
Այսպես կոչված loneliness epidemic-ի կոնտեքստում շատ կարևոր հարցի ես կպել ինձ թվում ա, հատկապես տղամարդկանց դեպքում։ Ինձ պատահել են ահագին տղամարդիկ, որ ոչ մի մոտ ընկեր չունեն, առավել ևս տղամարդ ընկեր չունեն։ Տղա ընկերներ ունեմ, ում ամենամոտ ընկերը վայթեմ ես եմ, ու էդ տխուր ա։
Ու լիքը դեյթերի գնալուց, ահագին տարբեր մարդկանց հետ շփվելուց էդ տպավորությունը ստանում եմ, որ տղամարդկանց շատ մեծ մասը ուղղակի չի պատկերացնում պարզ մտերմություն մարդկանց միջև, մեծ մասի համար ահավոր բարդ ա էմոցիոնալ աջակցություն տալ ու ստանալը, մեծ մասը նույնիսկ չի պատկերացնում թե ինչի մասին ա խոսքը (ու չէ, խոսքը իրար համար կյանք տալու, գլուխ ջարդելու, "հարց լուծելու", պարտքով կամ անհատույց փող տալու մասին չի)։ Շատ լավ ա, եթե տղամարդ կարող ա գոնե կանանց հետ ընկերություն անել ու ինչ-որ տիպի վալիդացիա ու աջակցություն ստանալ։ Էդ նշած մրցակցությունն էլ դե շատ մեծ խնդիր ա։
Վերջերս տղա ընկերներիցս մեկի հետ խոսում էինք ինչ-որ զգայուն թեմաներից ու վերջում նախանձով հարցրեց թե արդյոք ես իմ աղջիկ ընկերների հետ էլ եմ ունենում էդ տիպի խոսակցություններ։
Տղամարդկանց էմոցիոնալ կարիքները ոնց֊որ թե ա ահագին անբավարարված են մնում, նաև որտև լղոզվում են սեքսի հետ կամ հաճախ մնում են չգիտակցված։
Հ․Գ․ էս քննարկումը բացում ա, որտև մարդը սկզից էլ ասել ա, որ իրա փորձը այլ ա ու կարելի ա ընկերություն անել աղջիկների հետ․ բայց չէ, պետք ա նախ ասել, որ ինքը սխալ ա, լօլ․ հետո էլ ասում են ինչի տղամարդիկ չեն կարողանում խոցելի լինել
Այսպես կոչված loneliness epidemic-ի կոնտեքստում շատ կարևոր հարցի ես կպել ինձ թվում ա, հատկապես տղամարդկանց դեպքում։ Ինձ պատահել են ահագին տղամարդիկ, որ ոչ մի մոտ ընկեր չունեն, առավել ևս տղամարդ ընկեր չունեն։ Տղա ընկերներ ունեմ, ում ամենամոտ ընկերը վայթեմ ես եմ, ու էդ տխուր ա։
Ու լիքը դեյթերի գնալուց, ահագին տարբեր մարդկանց հետ շփվելուց էդ տպավորությունը ստանում եմ, որ տղամարդկանց շատ մեծ մասը ուղղակի չի պատկերացնում պարզ մտերմություն մարդկանց միջև, մեծ մասի համար ահավոր բարդ ա էմոցիոնալ աջակցություն տալ ու ստանալը, մեծ մասը նույնիսկ չի պատկերացնում թե ինչի մասին ա խոսքը (ու չէ, խոսքը իրար համար կյանք տալու, գլուխ ջարդելու, "հարց լուծելու", պարտքով կամ անհատույց փող տալու մասին չի)։ Շատ լավ ա, եթե տղամարդ կարող ա գոնե կանանց հետ ընկերություն անել ու ինչ-որ տիպի վալիդացիա ու աջակցություն ստանալ։ Էդ նշած մրցակցությունն էլ դե շատ մեծ խնդիր ա։
Վերջերս տղա ընկերներիցս մեկի հետ խոսում էինք ինչ-որ զգայուն թեմաներից ու վերջում նախանձով հարցրեց թե արդյոք ես իմ աղջիկ ընկերների հետ էլ եմ ունենում էդ տիպի խոսակցություններ։
Տղամարդկանց էմոցիոնալ կարիքները ոնց֊որ թե ա ահագին անբավարարված են մնում, նաև որտև լղոզվում են սեքսի հետ կամ հաճախ մնում են չգիտակցված։
Հ․Գ․ էս քննարկումը բացում ա, որտև մարդը սկզից էլ ասել ա, որ իրա փորձը այլ ա ու կարելի ա ընկերություն անել աղջիկների հետ․ բայց չէ, պետք ա նախ ասել, որ ինքը սխալ ա, լօլ․ հետո էլ ասում են ինչի տղամարդիկ չեն կարողանում խոցելի լինել
Բարև։ Խի պետք ա ընդհանրապես ինչ որ մեկը խոցելի լինի?
StrangeLittleGirl
27.04.2023, 14:59
Սա ծայրահեղացում է։ Նույնիսկ եթե հետերոսեքսուալ մոտ տղա ընկերների մտքի ծերով սեռական ասպեկտ է անցնում, որը նա միանգամից դեն է նետում իբր պահի տակ առաջացած հիմար ֆանտազիա, դա լրիվ ուրիշ կատեգորիա է, քան կոնկրետ ցանկությունը, երբ մինի-յուբկա հագած սիրունիկ կին ընկերոջիցդ քեզ սանտիմետրեր են բաժանում։
Ասենք, ինքնասպանության մտքեր երևի բոլորի գլուխներում էլ ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում է։ Քո ասածը նույնն է, ոնց որ կամուրջից թռնել պատրաստվողի մասին ասես․ ոչ մի արտասովոր բան, քիչ է պատահում, որ մարդն ինքնասպանություն չուզի գործել։
Այո, որովհետև տղամարդ ընկերոջն «ուզելը» տաբու ա, իսկ մինի յուբկայով «սիրունիկ կնոջը» ո՞նց չուզես, բոլոր սոցիալական նորմերն էդ են պահանջում։
Բայց հարցն էն չի, թե որն ա ավելի հաճախ հանդիպում (հավանաբար եթե նույնիսկ բոլոր տաբուներն ու սոցիալական նորմերը հանենք, մեկ ա հետերոսեքսուալ տղամարդն ավելի հաճախ կին ընկերոջը կուզի, քան տղամարդ)։ Հարցն էն ա, որ էդ ուզելու մեջ վատ բան չկա, նորմալ ա ընկերներին ուզելը ընկերության սկզբում, մեջտեղներում, վերջում, ողջ ընկերության ընթացքում և այլն, կարող ա ինքն էլ ուզի, կարող ա չուզի։ Կարող ա սեքս լինի, կարող ա չլինի։ Կարող ա սիրո վերածվի, կարող ա չվերածվի։
StrangeLittleGirl
27.04.2023, 15:08
Այսպես կոչված loneliness epidemic-ի կոնտեքստում շատ կարևոր հարցի ես կպել ինձ թվում ա, հատկապես տղամարդկանց դեպքում։ Ինձ պատահել են ահագին տղամարդիկ, որ ոչ մի մոտ ընկեր չունեն, առավել ևս տղամարդ ընկեր չունեն։ Տղա ընկերներ ունեմ, ում ամենամոտ ընկերը վայթեմ ես եմ, ու էդ տխուր ա։
Ու լիքը դեյթերի գնալուց, ահագին տարբեր մարդկանց հետ շփվելուց էդ տպավորությունը ստանում եմ, որ տղամարդկանց շատ մեծ մասը ուղղակի չի պատկերացնում պարզ մտերմություն մարդկանց միջև, մեծ մասի համար ահավոր բարդ ա էմոցիոնալ աջակցություն տալ ու ստանալը, մեծ մասը նույնիսկ չի պատկերացնում թե ինչի մասին ա խոսքը (ու չէ, խոսքը իրար համար կյանք տալու, գլուխ ջարդելու, "հարց լուծելու", պարտքով կամ անհատույց փող տալու մասին չի)։ Շատ լավ ա, եթե տղամարդ կարող ա գոնե կանանց հետ ընկերություն անել ու ինչ-որ տիպի վալիդացիա ու աջակցություն ստանալ։ Էդ նշած մրցակցությունն էլ դե շատ մեծ խնդիր ա։
Վերջերս տղա ընկերներիցս մեկի հետ խոսում էինք ինչ-որ զգայուն թեմաներից ու վերջում նախանձով հարցրեց թե արդյոք ես իմ աղջիկ ընկերների հետ էլ եմ ունենում էդ տիպի խոսակցություններ։
Տղամարդկանց էմոցիոնալ կարիքները ոնց֊որ թե ա ահագին անբավարարված են մնում, նաև որտև լղոզվում են սեքսի հետ կամ հաճախ մնում են չգիտակցված։
Հ․Գ․ էս քննարկումը բացում ա, որտև մարդը սկզից էլ ասել ա, որ իրա փորձը այլ ա ու կարելի ա ընկերություն անել աղջիկների հետ․ բայց չէ, պետք ա նախ ասել, որ ինքը սխալ ա, լօլ․ հետո էլ ասում են ինչի տղամարդիկ չեն կարողանում խոցելի լինել
Հեսա ասեմ, կասեք էլի ասում ա, բայց Սկանդինավիայում էդ խնդիրը վաղուց լուծված ա։ Այսինքն, հետերոսեքսուալ տղամարդիկ դեռ չեն կարողանում իրար հետ էմոցիոնալ լինել, բայց կանանց հետ հանգիստ լինում են, էդ թվում՝ հենց իրանց կանանց։ Իհարկե, լավ կլիներ՝ տղամարդիկ կարողանային նաև իրար հետ էմոցիոնալ լինել, բայց դեռ լիքը ներքին տաբուներ կան։ Ու երևի դրանից ա նաև, որ էս հասարակություններն ավելի հավասար են, գենդերային անհավասարության խնդիրներն ավելի պակաս արտահայտված են, քան մյուսները։
Ամուսինս հենց սիրում ա աղջիկների հետ ընկերություն անել, որովհետև տղաները հիմնականում աշխատանքից, ֆուտբոլից ու մեքենաներից են խոսում։
Հ.Գ.-իդ մասով էլ. այո, երբ հերթական անգամ մի հնացած ստերեոտիպային էշություն ա դաշտ շպրտվում, դրան պետք ա արձագանքել, թե չէ ոչ մի բան չի փոխվի։ Մի ուրիշ էշություն էլ էն ա, թե բա կանանց միջև իսկական ընկերություն հնարավոր չի (էս էլ իբր իրար տակ փորելով և այլ հարցերով)։ Փաստորեն, ստացվում ա մենակ երկու տղամարդը կարան իրար հետ իսկական ընկերություն անեն, էն էլ տղամարդկանց էմոցիոնալ կարիքները տենց էլ մնում են չբավարված։ Կլինի՞ նախորդ դարերից էկած, վաղուց հնացած սահմանումներն ու պատկերացումներն ընկերության մասին իրար վզի չփաթաթենք։
StrangeLittleGirl
27.04.2023, 15:09
Կարելի ա թեմա բացել, թե ինչ ա փոխվել մեր մտածելակերպում ակումբի սկզբից, որ հիմա հետ նայելով զարմանում ենք, որ ընդամենը էդքան տարի առաջ տենց էինք մտածում
Ընտիր միտք ա։ Ես էլ էն վախտերով կրոնավոր բուսակեր հոմոֆոբ էի, բայց ամեն դեպքում աղջիկ-տղա ընկերությունն անհնար չէի համարում :D
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 15:23
Ընտիր միտք ա։ Ես էլ էն վախտերով կրոնավոր բուսակեր հոմոֆոբ էի, բայց ամեն դեպքում աղջիկ-տղա ընկերությունն անհնար չէի համարում :D
10 տարի առաջ ես էլ կրոնավոր, ազգայինական հոմոֆոբ էի, ուղղակի ակումբում չկայի ։D
Ամուսինս հենց սիրում ա աղջիկների հետ ընկերություն անել, որովհետև տղաները հիմնականում աշխատանքից, ֆուտբոլից ու մեքենաներից են խոսում։
Հմմ, իսկ սա հնացած ստերեոտիպային էշության սահմանամանդ մեջ չի մտնում, թե էս ուրիշ ա?
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 15:27
Բարև։ Խի պետք ա ընդհանրապես ինչ որ մեկը խոցելի լինի?
"Պետք ա"֊ի հարց չի, այլ փաստ ա, որ բոլորը խոցելի են։ Բայց տղամարդիկ սովորել են, որ չի կարելի ցույց տալ իրանց խոցելիությունը։ Իսկ հարաբերություններում խոցելիության վրա լիքը մտերմություն ու վստահություն ա կառուցվում։
"Պետք ա"֊ի հարց չի, այլ փաստ ա, որ բոլորը խոցելի են։ Բայց տղամարդիկ սովորել են, որ չի կարելի ցույց տալ իրանց խոցելիությունը։ Իսկ հարաբերություններում խոցելիության վրա լիքը մտերմություն ու վստահություն ա կառուցվում։
Բա խի են տենց բան սովորել?
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 16:04
Բա խի են տենց բան սովորել?
որտև մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը ապրում ա մի հատ միջավայրում, որտեղ թվում ա՝ աշխարհը սպասում ա՝ օճառը գցե՞ս․ ու հաճախ տնից սկսած իրար ստորացնելը, ծաղրելը նորմալ երևույթ ա՞
Դու ասա, ինչի՞ ես սովորել, որ խոցելիություն ցուցադրելը կատաստրոֆիկ, թույլիկ, անընդունելի վարք ա տղու/քո համար
One_Way_Ticket
27.04.2023, 16:53
Հ.Գ.-իդ մասով էլ. այո, երբ հերթական անգամ մի հնացած ստերեոտիպային էշություն ա դաշտ շպրտվում, դրան պետք ա արձագանքել, թե չէ ոչ մի բան չի փոխվի։ Մի ուրիշ էեշություն էլ էն ա, թե բա կանանց միջև իսկական ընկերություն հնարավոր չի (էս էլ իբր իրար տակ փորելով և այլ հարցերով)։ Փաստորեն, ստացվում ա մենակ երկու տղամարդը կարան իրար հետ իսկական ընկերություն անեն, էն էլ տղամարդկանց էմոցիոնալ կարիքները տենց էլ մնում են չբավարված։ Կլինի՞ նախորդ դարերից էկած, վաղուց հնացած սահմանումներն ու պատկերացումներն ընկերության մասին իրար վզի չփաթաթենք։
Ագրեսիվ տոնդ ինչ-որ բան փոխելու մասին չի խոսում, քանզի
1. Ինքդ ես պնդում, որ այդ կարծիքը վաղուց արդեն տարածված չէ։
2. Ակումբն իր երկնիշ այցելուներով ինչ-որ բան փոխելու հարթակ չէ։
Թե ինչի մասին է խոսում, ոչ գիտեմ, ոչ էլ ուզում եմ իմանալ։ Ինձ ոչ դու ես հետաքրքիր, ոչ էլ քո "աշխարհի կենտրոն" Դանիան:
որտև մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը ապրում ա մի հատ միջավայրում, որտեղ թվում ա՝ աշխարհը սպասում ա՝ օճառը գցե՞ս․ ու հաճախ տնից սկսած իրար ստորացնելը, ծաղրելը նորմալ երևույթ ա՞
Դու ասա, ինչի՞ ես սովորել, որ խոցելիություն ցուցադրելը կատաստրոֆիկ, թույլիկ, անընդունելի վարք ա տղու/քո համար
Ես անգրագետ եմ, բան չեմ սովորել։ Փորձում եմ տրամաբանել ու հասկանամ քո կարծիքը ինչ ա։
Իսկ աշխարհը ի՞նչ միջավայր ա։ Բարի պուշպուշ, եկեք սիրեմ, պուպուշ անեմ, վայ կարամ սենց հարց տամ, իսկ սենց, կարամ էս անեմ, իսկ սե՞նց։ Մարդ եղած վախտ ջան, ո՞նց ա ա աշխարհի մոդելը ըստ քեզ։
Ես ազնվորեն ուզում հասկանամ էն մարդկանց, ովքեր որ ասում են թողնել որ "խոցելի" լինելը, շատ կարևոր ու լավ բան ա։ Հա համաձայն եմ հետդ, բոլորս էլ խոցելի են, բայց թե խոցելի կլինես թե չէ, դա ընտրություն ա ըստ իս։ Այսինքն եթե խոցելի ես իմ համար էդ ՄԻԱՆՇԱՆԱԿ վատ ա։ Ես պրիմիտիվ տուպոյ գյադա եմ, ես մտածում եմ, եթե կարամ բռոնեժիլետ հագնեմ, ավելի լավ ա հագնեմ, քան թե չհագնեմ, չնայած նրան, որ բռոնեժիլետով քայլելը մի քիչ բարդ ա։ Որն ա խոցելի լինելու benefit-ները?
Ինչ-որ շատ սպառողական վերաբերմունք ես նկարագրում սեքսի նկատմամբ։ Ոնց որ ասես՝ դե լավ, էսօր խորոված չկա, քյաբաբ կպատվիրեմ, կանցնեմ առաջ։ Կամ խոհարարն ընդառաջ կգնա, խորոված կսարքի հատուկ իմ համար։
Իմ համար սեքսը զգացմունքային մակարդակում ուտելիքից մի քանի կարգ բարձր է։ Եթե ես աղջկան իրոք ուզում եմ, ես առաջ անցնել չեմ կարողանա։ Ընկերություն դասական իմաստով մեր մեջ չի ստացվի։
Հա ճիշտ ես, երևի վերաբերմունքի պահ ա, իմ մոտ ուղղակի չհիշեցի տենց դեպք, որ իմ համար էդ խնդիր լինի, բայց դե մեկի համար կարա էդ լինի կարևոր բան ու խնդիր, մյուսի համար միասին ճամբար կամ ռազբորկի չգնալը։ Ու առաջինը ավելի հաճախ ա հանդիպում, որովհետև ճամբար ու ռազբորկի քիչ մարդիկ են գնում, իսկ սեքսն ահագին ունիվերսալ զբաղմունք ա
Overdose
27.04.2023, 17:47
Ժողովուրդ, ինձ թվում ա էս հարցը շատ պարզ լուծում ունի։
Եթե սեքսը ինչ որ պահից սկսած հավասարվի ասենք պաչիկով բարեւին, էս հարցը ավտոմատ անիմաստ կդառնա։ Իսկ քանի դեռ դա էդպես չի, տղամարդը միշտ թեկուզ մտքում ձգտելու ա գոնե մի անգամ կին ընկերոջ յուբկի/շալվարի մեջ մտնի՝ անկախ ընկերության փաստից։
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 18:28
Ես անգրագետ եմ, բան չեմ սովորել։ Փորձում եմ տրամաբանել ու հասկանամ քո կարծիքը ինչ ա։
Իսկ աշխարհը ի՞նչ միջավայր ա։ Բարի պուշպուշ, եկեք սիրեմ, պուպուշ անեմ, վայ կարամ սենց հարց տամ, իսկ սենց, կարամ էս անեմ, իսկ սե՞նց։ Մարդ եղած վախտ ջան, ո՞նց ա ա աշխարհի մոդելը ըստ քեզ։
Ես ազնվորեն ուզում հասկանամ էն մարդկանց, ովքեր որ ասում են թողնել որ "խոցելի" լինելը, շատ կարևոր ու լավ բան ա։ Հա համաձայն եմ հետդ, բոլորս էլ խոցելի են, բայց թե խոցելի կլինես թե չէ, դա ընտրություն ա ըստ իս։ Այսինքն եթե խոցելի ես իմ համար էդ ՄԻԱՆՇԱՆԱԿ վատ ա։ Ես պրիմիտիվ տուպոյ գյադա եմ, ես մտածում եմ, եթե կարամ բռոնեժիլետ հագնեմ, ավելի լավ ա հագնեմ, քան թե չհագնեմ, չնայած նրան, որ բռոնեժիլետով քայլելը մի քիչ բարդ ա։ Որն ա խոցելի լինելու benefit-ները?
Արամ ջան, աշխարհը իմ համար բազմազան տարածք ա։ Մի տեղ, իրոք, սպասում են օճառը գցես, մի տեղ օճառը չգցած էլ՝ մենակ ոտդ ներս դնես ու հերիք ա, որ հարձակվեն վրեդ, երիկամդ հանեն, բայց ինչ֊որ տեղեր էլ կան՝ մարդիկ ուղղակի ուրախ են քեզ տեսնել, կարան քեզ հոգատարութուն տան առանց քեզնից ինչ֊որ բան սպասելու, զուտ որտև դու հավես մարդ ես կամ ուղղակի մարդ ես, ու օրինակ՝ իրանք գնահատում են քո ներկայությունը։ Մարդիկ կան, որ ընկածին ձեռք են մեկնում, մուրացկանին փող են տալիս, տկլորին շոր են տալիս․․․ բազմազան ա․․․
Հիմա խոցելիության թեմայով շատ լավ մեջբերեցիր քո ասած բռոնեժիլետը։ Ինքը լավ ա, նույնիսկ պարտադիր ա, եթե կռիվ ես գնում, բայց կարևոր ա, որ կռիվից հետո կարողանաս հանես վրայիցդ։ Եթե դու կյանքից/աշխարհից անընդհատ վտանգ ես սպասում, ու էդ ժիլետդ չես հանում, ինքը սերտաճում ա մաշկիդ, մաշկիդ զգայությունը կորում ա։ Բռոնեժիլետով մտնում են անկողին կնոջդ/սիրելիիդ ծոցը, դրանով երեխուդ հետ են խաղում․․․ էդ ցավոտ ա բոլոր կողմերի համար, կոպիտ ա, տենց վնասում ես բոլորին, այդ թվում քեզ։ Չկա դրա կարիքը։
Ու որ ավելի ցավոտ ա ինձ համար՝ եթե դու էդ աշխարհայացքով ես ապրում, դու էդ մոդելը տարածում ես, դառնում ես էն, ումից պաշտպանվելու համար պետք ա ժիլետով ման գալ, ով փորձելու ա առիթից օգտվի (որտև եթե առիթից օգտվելն ա նորմը, ով շուտ ա օգտվում, ինքը շահում ա) ու տենց աշխարհը դառնում ա էլ ավելի վտանգավոր տարածք։
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 18:51
Հ․Գ․ վերևի գրառմանը․ ցավոք՝ եթե հիմա Հայաստանում լինեի, կարծեմ սենց zen չէի փռթի․ միջավայրը շատ ա ազդում ընկալման վրա ու գիտեմ, որ Հայաստանում միջավայրը շատ տարբեր ա (գլուխս խոնարհում եմ էն մարդկանց առաջ, որ հայաստանից էլ են զեն փռթու՞մ ։esim էհ)
Հիմա խոցելիության թեմայով շատ լավ մեջբերեցիր քո ասած բռոնեժիլետը։ Ինքը լավ ա, նույնիսկ պարտադիր ա, եթե կռիվ ես գնում, բայց կարևոր ա, որ կռիվից հետո կարողանաս հանես վրայիցդ։ Եթե դու կյանքից/աշխարհից անընդհատ վտանգ ես սպասում, ու էդ ժիլետդ չես հանում, ինքը սերտաճում ա մաշկիդ, մաշկիդ զգայությունը կորում ա։ Բռոնեժիլետով մտնում են անկողին կնոջդ/սիրելիիդ ծոցը, դրանով երեխուդ հետ են խաղում․․․ էդ ցավոտ ա բոլոր կողմերի համար, կոպիտ ա, տենց վնասում ես բոլորին, այդ թվում քեզ։ Չկա դրա կարիքը։
Ես ապրում եմ Հայաստանում։ Որտեղ ամեն պահի, ինձ ու իմ մոտիկներին վտանգ ա սպառնում։ Ես պայմանական "գռելանդյաում" չեմ, ես էնտեղում եմ, որտեղ միշտ վտանգ ա սպառնում։ Ես ապրում եմ դժվար հասարակությունում, որտեղ լիքը խնդիրներ կան, ու էդ խնդիրները կռվով են հաղթահարում, ոչ թե մառիխուանա ծխել կյանքի մասին երազելով, ձեռի հետ էլ թիթեռնիկների գույները ուսումնասիրելով։ Ես ապրում եմ մի setup-ում, որտեղ որ հենց թուլություն ցույց տաս, ու քեզնից ինչ որ բան ես ներկայացնում, դրանից օգտվելու են։ Էդ ոնց ու ում հետևով ես ռիսկ անում ինձ խորհուրդ տաս, որ էդ բռոնեժիլետը հանեմ։ :D
Ու էդ անտեր բռոնեժիլետը չրթիկով չի է, որ կարաս հիմա միացնես, հետո անջատես, հետո էլի իմացնես։ Քեզ ուժեղ, մաքուր ու հստակ mindset ա պետք։ Որ կրիտիկական պահերում միշտ պարտաստ լինես։
Իշ ալլահ, մի ցավացրա քեզ իմ պատճառով։ Աշխարհը վտանագավոր տեղ ա, ես չեմ իրան վտանգավոր սարքողը, վտանգավոր տեղում, պետք ա պատրաստ լինես կռվելու, ոչ թե ասես չէ չէ չէ, վտանգավոր չի, սաղ պուպուշ են, կամ էլ թռնես ընդեղ որտեղ դեռ ժամանակավորապես ինչ որ բան պուպուշ ա։
Ուլուանա
27.04.2023, 19:00
Այսպես կոչված loneliness epidemic-ի կոնտեքստում շատ կարևոր հարցի ես կպել ինձ թվում ա, հատկապես տղամարդկանց դեպքում։ Ինձ պատահել են ահագին տղամարդիկ, որ ոչ մի մոտ ընկեր չունեն, առավել ևս տղամարդ ընկեր չունեն։ Տղա ընկերներ ունեմ, ում ամենամոտ ընկերը վայթեմ ես եմ, ու էդ տխուր ա։
Ու լիքը դեյթերի գնալուց, ահագին տարբեր մարդկանց հետ շփվելուց էդ տպավորությունը ստանում եմ, որ տղամարդկանց շատ մեծ մասը ուղղակի չի պատկերացնում պարզ մտերմություն մարդկանց միջև, մեծ մասի համար ահավոր բարդ ա էմոցիոնալ աջակցություն տալ ու ստանալը, մեծ մասը նույնիսկ չի պատկերացնում թե ինչի մասին ա խոսքը (ու չէ, խոսքը իրար համար կյանք տալու, գլուխ ջարդելու, "հարց լուծելու", պարտքով կամ անհատույց փող տալու մասին չի)։ Շատ լավ ա, եթե տղամարդ կարող ա գոնե կանանց հետ ընկերություն անել ու ինչ-որ տիպի վալիդացիա ու աջակցություն ստանալ։ Էդ նշած մրցակցությունն էլ դե շատ մեծ խնդիր ա։
Վերջերս տղա ընկերներիցս մեկի հետ խոսում էինք ինչ-որ զգայուն թեմաներից ու վերջում նախանձով հարցրեց թե արդյոք ես իմ աղջիկ ընկերների հետ էլ եմ ունենում էդ տիպի խոսակցություններ։
Տղամարդկանց էմոցիոնալ կարիքները ոնց֊որ թե ա ահագին անբավարարված են մնում, նաև որտև լղոզվում են սեքսի հետ կամ հաճախ մնում են չգիտակցված։
Շատ լավ նկատեցիր էդ մտերմիկ զրույցների պահը: Տղամարդկանց մեծ մասն իրոք չի էլ պատկերացնում, որ նման բան հնարավոր ա, մի զգալի հատված էլ, իմ տղա մտերիմ ընկերների հետ փորձից դատելով, կարող եմ ասել, որ շատ թեմաներով ուղղակի երբեք, ոչ մի դեպքում չի խոսի իր տղա, նույնիսկ մտերիմ ընկերների հետ: Այսինքն` իրենց հուզող, իրենց համար կարևոր թեմաներ կան, որոնց մասին տղաները միայն աղջիկների հետ են կարողանում խոսել (եթե ընդհանրապես կարողանում են), իրար հետ` ոչ մի կերպ: Տղաների հետ նման թեմաներ քննարկելը ղզիկություն, թուլություն կորակվի, բայց ոչինչ, որ երկու կողմն էլ կարող են էդ նույն թեմաները աղջիկ ընկերների հետ քննարկել, կարևորը` իրար հետ չլինի, ու ոչ մեկը չիմանա մյուսի մասին: Ընդ որում` հեչ պարտադիր չի, որ երկուսն էլ իրոք նորմալ չհամարեն իրար հետ դա քննարկելը. պարզապես կա վաղուց ի վեր արմատացած, ամրապնդված կարծիք, թե որ թեմաներն են տղամարդկային ու տղամարդկանց հարիր, որոնք` ոչ, ու դրան համարյա բոլոր տղաները լռելյայն հետևում են` հաճախ առանց խորանալու, ուղղակի ենթագիտակցաբար գիտեն, որ պետք չի, անկապ ա և այլն: Իսկ ինչքան տղաներ կան, որ աղջիկ ընկերներ չունեն ու համարում են, որ պետք չի ունենալ, պատկերացրեք` ինչքան առումներով են հոգեպես չբավարարված մնում: Իհարկե, էնպիսի կին/զուգընկերուհի ունենալը, որի հետ կարող են իրենց հուզող ամեն ինչ քննարկել, էլի աղջիկ ընկեր ունենալու հաշիվ ա: Բայց փաստն էն ա, որ շատ տղամարդիկ իրենց կանանց հետ, նույնիսկ եթե լավ հարաբերությունների մեջ են, ամեն ինչ չի, որ կարողանում են քննարկել: Ու էս ամենը հաշվի առնելով` երևի զարմանալի չի, որ ինֆարկտի դեպքերի ճնշող մեծամասնությունը տղամարդկանց ա բաժին ընկնում:
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 20:43
Էդ ոնց ու ում հետևով ես ռիսկ անում ինձ խորհուրդ տաս, որ էդ բռոնեժիլետը հանեմ։
Ես քեզ մինչև էս պահը ոչ մի խորհուրդ չեմ տվել, բայց եթե ուզում ես իմ հետ խոսակցություն ունենաս, ապա հիմա խորհուրդ եմ տալիս, որ էդ տոնով չշարունակես։
Քանի որ գրածիցդ պարզ ա, որ իմ գրածին չեղած իմաստներ ես վերագրել, փորձեմ մի հատ էլ ձևակերպել։ Իմ տեսանկյունը (Արամ, կրկնում եմ, ոչ թե խորհուրդ, այլ տեսանկյուն) էն ա, որ կյանքում կարևոր ա տարբերակել իրավիճակները ու տարբեր իրավիճակներում ներկայանալ համապատասխան զրահավորմամբ։ Էդ զրահավորումներից մեկը կարա լինի տանկը, մյուսը կարա լինի սովորական շորերը, մյուսը կարա լինի մերկը։ Ու կյանքի որակը ահագին կախված ա նրանից, թե ինչքան լավ ես կարողանում կողմնորոշվել էդ զրահավորումների մեջ, ինչքան լավ ես կարողանում փոխվել մի իրավիճակից մյուսին։ (Դու, իհարկե, կարաս որոշես ամեն տեղ տանկով գնալ)
Ու էդ անտեր բռոնեժիլետը չրթիկով չի է, որ կարաս հիմա միացնես, հետո անջատես, հետո էլի իմացնես։ Քեզ ուժեղ, մաքուր ու հստակ mindset ա պետք։
Հա, էդ հեշտ գործ չի, ու հակառակը, շատ դժվար ա։ Մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը շատ վատ ա դրանից։
Բայց քո ասած հստակ, ուժեղ mindset֊ի մի բաղադրիչը նաև էդ awareness֊ն ա, որ հասկանաս թե ամեն պահի որտեղ ես ու ինչքան պաշտպանության կարիք ունես կամ չունես։ Ասենք՝ տուն մտնելուց ճիշտ ա տանկը դրսում կանգնացնել։
Ես քեզ մինչև էս պահը ոչ մի խորհուրդ չեմ տվել, բայց եթե ուզում ես իմ հետ խոսակցություն ունենաս, ապա հիմա խորհուրդ եմ տալիս, որ էդ տոնով չշարունակես։
Ճիշտ ես, խորհուրդ չես տվել, ես եմ մաքսիմալ նուրբ ընդունել գրածդ։ Դու ասել ես, քո աշխարհայացքի պատճառով, աշխարհը ավելի վտանգավոր տեղ ես դարձնում, ու դու ցավում ես դրա համար։ Տենաս էս ի՞նչ ա։ Հաստատ խորհուրդ չի, համաձայն եմ։ Բայց ինչ կատեգորիայի մեջ ա մտնում։ Արի մտածենք հլը։ Ասենք, տեսանկյուն ա։ Ուղղակի։ Իսկ ասենք տեսանկյունն ա, ինչ որ մեկին ասել, որ քո նմանները էս աշխարհը լուզեռների բիոմասա են սարքում ու ես ցավում եմ դրա համար։ Մեր չոբան, անդաստիրակ, ժեխնոց Հայաստանում, վռոդի օքեյ չի, բայց դե ես էլ եմ էդ ժեխնոցից, կարող ա բարձր ինտելեկտուալ woke քննարկումներին ուղեղիս նեյրոնները համապտասխանեցված չեն։ Կլուսավորե՞ս ինձ։
Իսկ գրառմանդ մնացած մասով, լրիվ համաձայն եմ հետդ։ Ամբողջությամբ։
Մի տեղ նշել էի, որ ես Հայաստանի մասին եմ խոսքում (կոնկրետ քեզ չէ), հիմա մի անգամ էլ նշեմ դրա մասին։ Ու իմ արգումենտները ու աշխարահայցքը գալիս են հենց էդ awareness-ից։ Որովհետև պետք ա գիտակցես, թե դու ինչ միջավայրում ես, ինչպես դու ես ասում, ու էդ միջավայրում կարողանաս սըռվայվ անել։ Ոչ մեկ չի ասել, որ տուն պետք ա բռոնեժիլետով մտնես։ Իդեպ դու ինձ ասում ես մարդկանց մեծամասնությունը, աշխարհը վտանգավոր ա տեսնում, այսինքն եթե դու դուրս ես գալիս փողոց, շանսը մեծ ա, որ դուրսը hostile ա, զուտ քո առգումենտից եմ գալիս, էդ նշանակում ա, որ դու եթե գնացիր մեկին հանդիպելու, պետք ա տանկով գնաս, հենց տենաս որ քեզ վտանգ չի սպառնում, կարաս հելնես տանկից, բայց տանկից իջնել չի նշանակում, դիմացինին տանկի բանալիները, ռույլը, ինստրուկցիան տալ ու տկլոր դոշով դեմը նստել։ Բռոնեժիլետը հանում ես, բայց գուշակիր ինչ ա բռոնեժիլետի տակ, ԱՅՈ՜ զապասնոյ բռոնեժիլետ։ Իհարկե չափազանցնում ու կատակ եմ անում, բայց փոինթս էն ա, որ իջնել էն խոցելի մակադրակին, ոչ մի դեպքում պետք չի։ Տուպը շահ չկա, բայց մեծ ռիսկ կա։
մարդ եղած վախտ
27.04.2023, 23:34
Ճիշտ ես, խորհուրդ չես տվել, ես եմ մաքսիմալ նուրբ ընդունել գրածդ։ Դու ասել ես, քո աշխարհայացքի պատճառով, աշխարհը ավելի վտանգավոր տեղ ես դարձնում, ու դու ցավում ես դրա համար։ Տենաս էս ի՞նչ ա։ Հաստատ խորհուրդ չի, համաձայն եմ։ Բայց ինչ կատեգորիայի մեջ ա մտնում։ Արի մտածենք հլը։ Ասենք, տեսանկյուն ա։ Ուղղակի։ Իսկ ասենք տեսանկյունն ա, ինչ որ մեկին ասել, որ քո նմանները էս աշխարհը լուզեռների բիոմասա են սարքում ու ես ցավում եմ դրա համար։ Մեր չոբան, անդաստիրակ, ժեխնոց Հայաստանում, վռոդի օքեյ չի, բայց դե ես էլ եմ էդ ժեխնոցից, կարող ա բարձր ինտելեկտուալ woke քննարկումներին ուղեղիս նեյրոնները համապտասխանեցված չեն։ Կլուսավորե՞ս ինձ։
Արամ ջան, եթե ես ունեմ ինչ-որ տեսակետ, որը ինչ-որ մեկի կարծիքով աշխարհը ավելի վտանգավոր ա դարձնում կամ դարձնում ա լուզերների բիոմասսա կամ ուրիշ մի բան, ապա ես ուզում եմ դրա մասին իմանամ։ Առավել ևս եթե ինձ դրա մասին ասում են ոչ ագրեսիվ, ոչ մեղադրական ու հետո միկրոֆոնը չեն գցում, ու դեռ կարելի ա էդ քննարկել։ Կարող ա քննարկելուց հետո պարզվում ա, որ էդ մարդու կարծիքի բոլոր դրույթները սխալ են, կամ կարող ա ճիշտ են ու իսկապես իմ տեսակետում խնդիրներ կան։ Չարժի՞ դրա մասին իմանալ։ Եթե կարծում ես, որ արժի, բայց էդ կտորը լավ չեմ ձևակերպել, ինչ-որ ձև նեղացրել եմ քեզ, կամ մեղադրել եմ ինչ-որ բանում, ապա կներես:
Իսկ տանկից իջնելու պահով - ասա, որ լավ պահ ա, որ տանկից իջնում ես ու դիմացինդ էլ ա իջնում, տենց մրոտ, քրտնած, դու իրա ուսին ես խփում, ինքը՝ քո, ու ոչ մեկդ մյուսին չի ուզում սպանի:Դ ( թեմային վերադառնալով՝ ոչ էլ սեքս եք ուզում անեք o_O :Դ )
Արամ ջան, եթե ես ունեմ ինչ-որ տեսակետ, որը ինչ-որ մեկի կարծիքով աշխարհը ավելի վտանգավոր ա դարձնում կամ դարձնում ա լուզերների բիոմասսա կամ ուրիշ մի բան, ապա ես ուզում եմ դրա մասին իմանամ։ Առավել ևս եթե ինձ դրա մասին ասում են ոչ ագրեսիվ, ոչ մեղադրական ու հետո միկրոֆոնը չեն գցում, ու դեռ կարելի ա էդ քննարկել։ Կարող ա քննարկելուց հետո պարզվում ա, որ էդ մարդու կարծիքի բոլոր դրույթները սխալ են, կամ կարող ա ճիշտ են ու իսկապես իմ տեսակետում խնդիրներ կան։ Չարժի՞ դրա մասին իմանալ։ Եթե կարծում ես, որ արժի, բայց էդ կտորը լավ չեմ ձևակերպել, ինչ-որ ձև նեղացրել եմ քեզ, կամ մեղադրել եմ ինչ-որ բանում, ապա կներես:
Իսկ տանկից իջնելու պահով - ասա, որ լավ պահ ա, որ տանկից իջնում ես ու դիմացինդ էլ ա իջնում, տենց մրոտ, քրտնած, դու իրա ուսին ես խփում, ինքը՝ քո, ու ոչ մեկդ մյուսին չի ուզում սպանի:Դ ( թեմային վերադառնալով՝ ոչ էլ սեքս եք ուզում անեք o_O :Դ )
Դե ես չեմ նեղվել, իրականում իմ կատակը քեզ ջղայնացրել էր, ոնց որ ասում ա, ասեցի դավայ ես առաջինը կծեմ, որ ինքը ինձ չկծի։ Գիտես, էս քյառթու գլխումս, մենակ աջ ու ձախ հարձակվել ջարդուփշուր անելն ա ու տակ չմնալը։
Լավ պահ ա, վերջին մի 5 տարում, մենակ կնոջս հետ ա եղել, որ քո նկարագրած դեպքն ա եղել։ Բայց էդ տանկով մի քանի անգամ իրար վրա կրակելուց հետո էլի։ Իսկ մնացած դեպքերում, միշտ տանկով եմ գնում, շատ դեպքերում լինում ա, որ տանկից իջնում, ասենք ինչ որ ԲՄՊ-ի մեջ եմ նստում, դրանից ներքև գնալու կարիք չեմ զգում։ Հետո չգիտեմ որտեղ էի կարդում, լինկը չեմ գտնի, բայց տրամաբանությունը էն էր, որ ինչ որ տարիքից հետո բարդանում ա, տենց սուպեր բաց հարաբերությունների մեջ մտնելը։ Ու սեռերը նկատի չունեմ, ոչ տղաների հետ ոչ աղջիկներ հետ, նոր խորը հարաբերությունների ոչ հավես կա, ոչ էներգիա, ոչ էլ իմաստ։
Քանի բացվել եմ, մի երկու բան էլ գրեմ, տշմշենք ստեղ իրար, կարող ա Վիշապին էլ կատաղացնեմ գա։
Հիմա օրինակ նայեք, մեծամասմբ ստեղ աղջիկներով գրում եք, հա բա ոնց, ես տղա ընկերներ ունեմ, տղաները սենց են նենց են։ Հենց տղաները կարծիք են արտահայտում, ասում եք չէ, դուք ճիշտը չեք ասում, ես մի հատ ընկեր ունեմ, որ եկել ինձ ասում էր սենց նենց։ Ախպեր, ես ձեր ցավը տանեմ, ես ձեր ջանին ղուրբան, էլ ինչ են ստեղ ասում, տղերքի մեծամասնությունը էդ տղա-աղջիկ ընկերությունը անում են մի քանի պատճառով՝
1. սեքս են ուզում
2. անում են, որովհետև հասարակությունում, կասեն, այ ախպեր խոմ դու են **** Արամի նման սեքսիստ, ռասիստ, կոսմոպոլիստ չես
3. անում են, ինչ որ բաց լրացնելու համար, ու անում են շատ սխալ, համ իրանց համ աղջկան վնասելով/խափելով
4. անում են, որովհետև սեքսուալ կոնտեքստը, բացառապես ու իդեալականապես բացառված ա
5. friends with benefits ա, որտեղ երկու կողմն էլ գիտեն, որ ընկերներ են ու կարան սեքսով էլ զբաղվեն
Բայց եթե դու սեքսուալ աղջիկ ես, սեքսի արտաքինով, ու բնությունը չի խնայել քեզ ինչ որ բաներ տալու մեջ, ապա ցավում եմ, բայց դու քաքի մեջ ես։ Դու շանս ես ունենալու տղաների հետ նորմալ մարդավարի, իրական ընկերություն անես, երբ ընտանիք ունենաս, երեխեք ունենաս, մի քիչ մեծանաս, որ ավտոմատ սեքսուալ կոնտեքստը բացառվի։
Բայց եթե դու օրինակ թոփ մոդել չես, էդ դեռ չի նշանակում, որ քո բաղտը բերել ա, որովհետև ոնց որ ասում են, ճաշակին ընկեր չկա։ Բայց ստեղ շանսերը մի քիչ բարձրա, որ կարողա նորմալ ընկերություն անես, որովհետև զուտ ստատիստիկորեն շատ ավելի շատ տղա կա, ով քեզ սեքսուալ կոնտեքստում չի դիտարկի։
Ես իմ ընկերների հետ հետին միտք չունեմ, ամեն ինչը խայտառակ պարզ ա, շահերի, պատասխանատվությունների, ու էդ allignment-ը շաաատ կարևոր ա։ Եթե չկա էդ խայտառակ թափանցիկ allignment-ը ուրեմն ընդեղ ընկերություն էլ չկա։ Բզբզոցի ա։
Ժող մենակ թե չթռնեք դեմքիս, թե բա, ինչ ասում ես, աղջկերքը մենակ սեքսի համար են։ Տենց բան չեմ ասում, անասուն չեմ, ես ասում եմ, որ էդ անտեր տղերքը ֆիզիկապես տենց են կառուցված - ոնց որ կասեր կլասիկան ծակ են ման գալիս։ Ինչ որ Մարդ եղածի ասած նման Zen-եր միշտ էլ կան, որ ինչ որ չափով գիտակից են ու կարողանում են control անել, բայց նորից աշխարհի մոդելը պետք ա մեր ուղեղում կառուցենք, մեածամսնության վրա, թույլ տալով բացառություներ։ Բայց մոդելը պետք ա պարզ լինի ու մաքսիմալ մոտիկ մեծամասնությանը։
Մի բան էլ ասեմ ու թռնեմ։ Էդ 1,2 կատեգորիայի տղերքին, կոնկրետ համոզել խափել են, որ գիտես ինչ կա, էն ինչը քեզ տղայա սարքում դիր մի կողմ, եղի պուպուշիկ տանձիկ, մենք մեկ մեկ կտանք, համը կառնես։ Ու տենց աջ ու ձախ իրանք իրանց խափելով, իրանց զուգընկերներին ու դիմացինին խափելով, ինչ որ expection-ներով ապրում են։ Ապրելը որն ա, կարելի ա ասել, աջ ու ձախ հարմարվում են։
Հիմա էն որ ասում եմ, քիչ հավանական ա աղջիկ-տղա նորմալ ընկերությունը գալիս եմ նրանից որ, ըստ իս էդ 4 տարբերակն ա առողջ (5-ը չեմ ջոգում առողջ ա թե չէ), մնացածը անառողջ ա։ Ու ոնց որ կասեր նորից կլասսիկան, շատ կարևոր ա՝ ԸՍՏ ԻՍ։
Ինչ եք կարծում, 5-ը ինչքանով ա ռեալիստիկ ու առողջ։ Շահառիթները ոնց որ align եղած են, բայց չգիտեմ ինչքանով ա ռեալիստիկ sustainable բան դառնում, որովհետև հիմա եթե մեկը ամուսնացավ, բա էդ ընկերությունը ինչ ա դառնալու, ասենք սեքսը պիտի բացառվի, բա ինչ եթե էն մյուս կողմը ուզում ա, տենց հետ ենք գալիս 1-ին։
Քանի բացվել եմ, մի երկու բան էլ գրեմ, տշմշենք ստեղ իրար, կարող ա Վիշապին էլ կատաղացնեմ գա։
...
Ապեր, ինձ թվում է՝ մարդկանց գերակշիռ մեծամասնությունը ոչ թե իրար հետ ընկերություն են ուզում անել, այլ ուզում են մյուսներին ք*նեն անկախ սեռից, գրավչությունից ու այլ անձնական հատկանիշներից։ Միակ գործոնը, որ մարդկանց ստիպում է իրար հետ քաղաքակիրթ, սիրալիր ու երբեմն էլ հոգատար լինել, ու այդ փոխադարձ սիրալիրությունից «բավարարված» զգալ, դա վախի բալանսն է, այսինքն մի փոքր հաճելի է զգացումը, որ դոմփվելու վտանգ յանի չկա։
Ու առհասարակ, եթե վախը առհասարակ չլինի, մարդկանց մի ահռելի ստվար զանգված մյուսներին պերմանենտ ք*ծ ա պահելու։
Հետևաբար, ես քո վերևի մտքերի հետ համաձայն եմ, ու դու իմ ընկեր-ախպերս ես, բացարձակ առանց որևէ դոմփելու մտքերի :love
․․․ չնայած էս խմածս գինին որոշ պղտոր ալիքներ ա գեներացնում, հեսա ճնշեմ դրանց։
Հ․Գ․ Թիքեթի աղջիկ-տղա ընկերությունը նենց մեղմիկ, սիլիբիլիոտ բան ա թվում, իսկ իսկական ընկերության մասին մի հատ հոյակապ հոպար կա, վախտին ասել էր, ես էլ ցիտել էի։ (https://www.akumb.am/showthread.php/1921-%D5%8D%D5%A5%D5%BC%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%B0%D5%A1%D6%80%D5%A1%D5%A2%D5%A5%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80-%D5%A8%D5%B6%D5%AF%D5%A5%D6%80%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%AB-%D5%B4%D5%AB%D5%BB%D6%87?p=2562063&viewfull=1#post2562063)
Overdose
28.04.2023, 09:31
Քանի բացվել եմ, մի երկու բան էլ գրեմ, տշմշենք ստեղ իրար, կարող ա Վիշապին էլ կատաղացնեմ գա։
Հիմա օրինակ նայեք, մեծամասմբ ստեղ աղջիկներով գրում եք, հա բա ոնց, ես տղա ընկերներ ունեմ, տղաները սենց են նենց են։ Հենց տղաները կարծիք են արտահայտում, ասում եք չէ, դուք ճիշտը չեք ասում, ես մի հատ ընկեր ունեմ, որ եկել ինձ ասում էր սենց նենց։ Ախպեր, ես ձեր ցավը տանեմ, ես ձեր ջանին ղուրբան, էլ ինչ են ստեղ ասում, տղերքի մեծամասնությունը էդ տղա-աղջիկ ընկերությունը անում են մի քանի պատճառով՝
1. սեքս են ուզում
2. անում են, որովհետև հասարակությունում, կասեն, այ ախպեր խոմ դու են **** Արամի նման սեքսիստ, ռասիստ, կոսմոպոլիստ չես
3. անում են, ինչ որ բաց լրացնելու համար, ու անում են շատ սխալ, համ իրանց համ աղջկան վնասելով/խափելով
4. անում են, որովհետև սեքսուալ կոնտեքստը, բացառապես ու իդեալականապես բացառված ա
5. friends with benefits ա, որտեղ երկու կողմն էլ գիտեն, որ ընկերներ են ու կարան սեքսով էլ զբաղվեն
Բայց եթե դու սեքսուալ աղջիկ ես, սեքսի արտաքինով, ու բնությունը չի խնայել քեզ ինչ որ բաներ տալու մեջ, ապա ցավում եմ, բայց դու քաքի մեջ ես։ Դու շանս ես ունենալու տղաների հետ նորմալ մարդավարի, իրական ընկերություն անես, երբ ընտանիք ունենաս, երեխեք ունենաս, մի քիչ մեծանաս, որ ավտոմատ սեքսուալ կոնտեքստը բացառվի։
Բայց եթե դու օրինակ թոփ մոդել չես, էդ դեռ չի նշանակում, որ քո բաղտը բերել ա, որովհետև ոնց որ ասում են, ճաշակին ընկեր չկա։ Բայց ստեղ շանսերը մի քիչ բարձրա, որ կարողա նորմալ ընկերություն անես, որովհետև զուտ ստատիստիկորեն շատ ավելի շատ տղա կա, ով քեզ սեքսուալ կոնտեքստում չի դիտարկի։
Ես իմ ընկերների հետ հետին միտք չունեմ, ամեն ինչը խայտառակ պարզ ա, շահերի, պատասխանատվությունների, ու էդ allignment-ը շաաատ կարևոր ա։ Եթե չկա էդ խայտառակ թափանցիկ allignment-ը ուրեմն ընդեղ ընկերություն էլ չկա։ Բզբզոցի ա։
Ժող մենակ թե չթռնեք դեմքիս, թե բա, ինչ ասում ես, աղջկերքը մենակ սեքսի համար են։ Տենց բան չեմ ասում, անասուն չեմ, ես ասում եմ, որ էդ անտեր տղերքը ֆիզիկապես տենց են կառուցված - ոնց որ կասեր կլասիկան ծակ են ման գալիս։ Ինչ որ Մարդ եղածի ասած նման Zen-եր միշտ էլ կան, որ ինչ որ չափով գիտակից են ու կարողանում են control անել, բայց նորից աշխարհի մոդելը պետք ա մեր ուղեղում կառուցենք, մեածամսնության վրա, թույլ տալով բացառություներ։ Բայց մոդելը պետք ա պարզ լինի ու մաքսիմալ մոտիկ մեծամասնությանը։
Մի բան էլ ասեմ ու թռնեմ։ Էդ 1,2 կատեգորիայի տղերքին, կոնկրետ համոզել խափել են, որ գիտես ինչ կա, էն ինչը քեզ տղայա սարքում դիր մի կողմ, եղի պուպուշիկ տանձիկ, մենք մեկ մեկ կտանք, համը կառնես։ Ու տենց աջ ու ձախ իրանք իրանց խափելով, իրանց զուգընկերներին ու դիմացինին խափելով, ինչ որ expection-ներով ապրում են։ Ապրելը որն ա, կարելի ա ասել, աջ ու ձախ հարմարվում են։
Հիմա էն որ ասում եմ, քիչ հավանական ա աղջիկ-տղա նորմալ ընկերությունը գալիս եմ նրանից որ, ըստ իս էդ 4 տարբերակն ա առողջ (5-ը չեմ ջոգում առողջ ա թե չէ), մնացածը անառողջ ա։ Ու ոնց որ կասեր նորից կլասսիկան, շատ կարևոր ա՝ ԸՍՏ ԻՍ։
Ինչ եք կարծում, 5-ը ինչքանով ա ռեալիստիկ ու առողջ։ Շահառիթները ոնց որ align եղած են, բայց չգիտեմ ինչքանով ա ռեալիստիկ sustainable բան դառնում, որովհետև հիմա եթե մեկը ամուսնացավ, բա էդ ընկերությունը ինչ ա դառնալու, ասենք սեքսը պիտի բացառվի, բա ինչ եթե էն մյուս կողմը ուզում ա, տենց հետ ենք գալիս 1-ին։
Ընտիր ա գրած, բայց ստեղ մի հատ մեծ բայց կա։ Ո՞մ համար ա սա ճիշտ։ Տղամարդիկ էլ են տարբեր լինում։ Պայմանական էդ տարբերությունը պայմանավորենք masculinity-ի աստիճանով։ Նրանք, ում մոտ դրա աստիճանը բարձր ա, ամենայն հավանականությամբ, Արամի գրածի մեջ իրենց կտեսնեն։ Կան նաեւ տղամարդիկ, ում համար նորմալ ա առանց սեքսի մասին շեղող մտքերի սիրուն կնոջ կողքը նստել ու եղանակից շաղակրատել։ Էդ էլ ա նորմալ, էլի եմ ասում տարբեր են տղամարդիկ՝ բնույթով, տեստոստերոնի աստիճանով, խառնվածքով եւ այլն։
Հիմա քննարկման մասնակիցները էս յեքա բազմությունից իրանց հարմար թեկնածուին վերցնում են ու ընդհանրացնում սաղ տղամարդկային սեռի վրա։ Անձամբ իմ կարծիքով Արամի գրածը մեծամասնության համար ճիշտ ա։ Բայց դե մյուս մասնակիցների ասած պուպուշ տղամարդիկ էլ կան, չես վիճի։
Overdose
28.04.2023, 09:36
Ապեր, ինձ թվում է՝ մարդկանց գերակշիռ մեծամասնությունը ոչ թե իրար հետ ընկերություն են ուզում անել, այլ ուզում են մյուսներին ք*նեն անկախ սեռից, գրավչությունից ու այլ անձնական հատկանիշներից։ Միակ գործոնը, որ մարդկանց ստիպում է իրար հետ քաղաքակիրթ, սիրալիր ու երբեմն էլ հոգատար լինել, ու այդ փոխադարձ սիրալիրությունից «բավարարված» զգալ, դա վախի բալանսն է, այսինքն մի փոքր հաճելի է զգացումը, որ դոմփվելու վտանգ յանի չկա։
Ու առհասարակ, եթե վախը առհասարակ չլինի, մարդկանց մի ահռելի ստվար զանգված մյուսներին պերմանենտ ք*ծ ա պահելու։
Մի հատ փռչոտ անեկդոտ կա էս թեմայով՝
Մեկը ընկերջոը հարցնում ա՝
- որ աշխարհի վերջը լինի ի՞նչ կանես։
- ինչ շարժվող բան տեսնեմ կդոմփեմ։ Բա դու՞։
- Ես էլ կաշխատեմ անշարժ մնամ։ՃՃ
One_Way_Ticket
28.04.2023, 13:53
Հիմա էն որ ասում եմ, քիչ հավանական ա աղջիկ-տղա նորմալ ընկերությունը գալիս եմ նրանից որ, ըստ իս էդ 4 տարբերակն ա առողջ (5-ը չեմ ջոգում առողջ ա թե չէ), մնացածը անառողջ ա։ Ու ոնց որ կասեր նորից կլասսիկան, շատ կարևոր ա՝ ԸՍՏ ԻՍ։
Արամ ջան, ընդհանուր առմամբ ճիշտ ես ասում, բայց մի կարևոր բան բաց ես թողել։ Տղաներին էվոլյուցիան սովորեցրել է ոչ թե պարզապես ծակ, այլ որակյալ, և ինչը շատ կարևոր է, հասանելի ծակ փնտրել։ Նաև էվոլյուցիան աղջիկներին սովորեցրել է սիգնալ ուղարկել այն տղային, որի համար ծակը պոտենցիալ հասանելի է, իսկ տղաներին՝ կարդալ այդ սիգնալները։
Իհարկե, լինում է անկեղծ թյուրըմբռնում, երբ սիգնալը չես կարողանում կարդալ, կամ կարդում ես չեղած սիգնալ, բայց ընդհանուր առմամբ սա աշխատում է։
Երբ աղջիկը բողոքում է, որ ինքը ոչ մի առիթ չի տվել, բայց իր տղա ընկերը հանկարծ հարաբերություններն այլ դաշտ տեղափոխելու փորձ որոշեց անել, իմ խորին համոզվածությամբ դեպքերի մեծամասնությունում սուտ է ասում։ Նույն կերպ տղան ձևացնում է, որ չի նկատում իրեն ուղարկվող սիգնալները, եթե աղջիկը իրեն պարզապես դուր չի գալիս (կամ ասենք զուգընկերուհի ունի ու չի ուզում դավաճանել)։
Ասածս ինչ է՝ էդ չորրորդ կետիդ համար պարտադիր չէ, որ աղջիկը գեշ լինի։ Երրորդ կետն, ի դեպ, չհասկացա։ Ասենք, ի՞նչ բաց լրացնել։
Էս «տարածված կարծիքը», հուսով եմ, արդեն էդքան էլ տարածված չի, որովհետև կատարյալ ախմախություն է։
Սա կնշանակի, որ բիսեքսուալ մարդիկ փաստորեն ընդհանրապես ընկերություն անել չեն կարող, ինչը տեղով աբսուրդ է :)
Ընկերությունը հարաբերությունների լավագույն ձևերից մեկն է, եթե ոչ ամենալավը։
Ու ինձ թվում է, սա ոչ միայն մարդկանց է բնորոշ, այլ նաև կենդանիներին։ Կենդանիները՝ մեկը մյուսի հետ, ինչպես նաև կենդանիները՝ մարդկանց հետ։
Մի քիչ էլ ընդյալնելով թեման՝ կարծում եմ, որ նաև այլ հարաբերություններում ներգրավված ընկերության էլեմենտները (ասենք՝ սիրայինում) միայն լավացնում են տվյալ հարաբերությունը։
Գուցե աշխատանքային հարաբերություններում սա մի քիչ վիճելի թեմա լինի, բայց դրանից դուրս ուրիշ ոչ մի օրինակ մտքովս չի անցնում, որ ընկերության դերը միանշանակ դրական չլինի։
Ես էլ չեմ հասկանում, թե ինչով պիտի խանգարի ընկերությանը, եթե անգամ մեկը թաքուն կամ բացահայտ սիրահարված ա մյուսին, կամ ֆիզիկապես ցանկանում անընդհատ հետը լինել։ Ու ձևակերպումը հռետորական չէ բնավ, անկեղծորեն չեմ հասկանում խանգարելու հանգամանքը։ :)
Առհասարակ ու ընդհանուր առմամբ ամենապինդ ու անկեղծ ընկերությունը հենց տղամարդու ու կնոջ միջև է, մանավանդ՝ ամուսնացած: Դե լավ, ԼԳԲՏ+, որ չնեղվեք։
Էն մնացած իրար հետ ուտել-խմելու, զավզակելու, դեսուդեն գնալու, սպորտով զբաղվելու և այլ ֆլան-ֆստանները հավայի բաներ են… Այսինքն էդ ընկերություն չի, շփվել է, ու էլի կարևոր է ու առողջարար, բան չասի։
Բայց, եթե լուրջ ու ամուր ընկերություն եք ոզում, ապա պիտի սեքսով զբաղվեք:
Առհասարակ ու ընդհանուր առմամբ ամենապինդ ու անկեղծ ընկերությունը հենց տղամարդու ու կնոջ միջև է, մանավանդ՝ ամուսնացած: Դե լավ, ԼԳԲՏ+, որ չնեղվեք։
Էն մնացած իրար հետ ուտել-խմելու, զավզակելու, դեսուդեն գնալու, սպորտով զբաղվելու և այլ ֆլան-ֆստանները հավայի բաներ են… Այսինքն էդ ընկերություն չի, շփվել է, ու էլի կարևոր է ու առողջարար, բան չասի։
Բայց, եթե լուրջ ու ամուր ընկերություն եք ոզում, ապա պիտի սեքսով զբաղվեք:
Շատ հոռի ռուսական ասացվածք հիշեցի
Ruby Rue
02.05.2023, 02:13
Հիմա ասեմ, կասեն՝ բերում են ԼԳԲՏ, տռանս ու ծիածանի մյուս գույներ։ Էս սկզբունքով լեսբի կանայք պտի մենակ տղեքի հետ ընկերություն անեն, որտև բոլոր աղջիկ ընկերներին հաստատ ուզելու են։ Բիսեքսուալ կամ պանսեքուալ մարդիկ ընկերներ չպիտի ունենան, որտև պոտենցիալ սաղին ուզում են։ Շատ խնդալու ա հետերոնորմատիվ հասարակությունն իրա հետերոնորմատիվ ստանդարտներով։
Ու ընդհանրապես՝ եթե տղամարդիկ հելնում ասում են չենք կարա աղջիկ ընկերներ ունենանք, օհ նրանք չափից դուրս սեքսուալ են կամ վստահելի չեն, էդ մարդիկ ավելի լավ ա չունենան էլ կին ընկերներ, էդ ստիպելով չի։ Իմ ընկերներն՝ անկախ իրանց գենդերից նենց մարդիկ են, ում հետ ընդհանուր թեմաներ ու քննարկելու բաներ ունեմ։ Ու պատկերացրեք՝ ոչ բոլոր մարդիկ են բարևից հետո մենակ սեքս ու սեռականություն տեսնում, ես կասեի նույնիսկ՝ ոչ բոլոր տղամարդիկ։ Ու եթե իրանց տեսածը մենակ դա ա, դասական միզոգինիա ա, ինչքան էլ ասեն, օհ ոչ, ես սեքսիստ չեմ։
One_Way_Ticket
02.05.2023, 02:54
Իմ ընկերներն՝ անկախ իրանց գենդերից նենց մարդիկ են, ում հետ ընդհանուր թեմաներ ու քննարկելու բաներ ունեմ։
Վիշապը վերևը ճիշտ նկատեց, դա ընկերություն չէ, դա շփում է։
Ասենք, ես ակումբցիների հետ լիքը ընդհանուր թեմաներ ու քննարկելու բաներ ունեմ, 3366 գրառումներս վկա։ Բայց ընկերությու՞ն։ Որոշ մարդկանց մեկ-երկու անգամ եմ տեսել, մնացածներին ընդհանրապես չեմ տեսել։ Ինչ ընկերության մասին է խոսքը։
Ruby Rue
02.05.2023, 12:14
Վիշապը վերևը ճիշտ նկատեց, դա ընկերություն չէ, դա շփում է։
Ասենք, ես ակումբցիների հետ լիքը ընդհանուր թեմաներ ու քննարկելու բաներ ունեմ, 3366 գրառումներս վկա։ Բայց ընկերությու՞ն։ Որոշ մարդկանց մեկ-երկու անգամ եմ տեսել, մնացածներին ընդհանրապես չեմ տեսել։ Ինչ ընկերության մասին է խոսքը։
Եթե ասում եմ ընդհանուր թեմաներ, էդ չի նշանակում, որ օդից ընկած մարդիկ են։ Ու ընկերության սահմանումն էլ Նյուտոնի օրենքը չի։
Իմ ամենամոտ ընկերոջ հետ ծանոթացել եմ ռոք համերգի ժամանակ, մի 12 տարի առաջ, որովհետև դե նույն երաժշտությունն էինք լսում ու մի սերիալից էինք խոսում, որ երկուսս էլ սիրում էինք։ Ինքն իմ ride-or-die-ն ա, բայց ամբողջ ընկերությունը սկսել ա նրանից, որ մենք լիքը ընդհանուր հետաքրքրություններ ունեինք ու դեռ ունենք։
Ես չեմ կարա ավելի մտերիմ ընկերություն հաստատեմ մարդկանց հետ, որոնց հետ հոբբիներ կամ հետաքրքրություններ չեմ կիսում։ Չեմ կարա մտերիմ լինեմ մարդկանց հետ, որ կոնկրետ քաղաքական հայացքներ ունեն։ Էդ ամենը պարտադիր, բայց ոչ բավարար պայման ա։
One_Way_Ticket
02.05.2023, 13:05
Ու ընկերության սահմանումն էլ Նյուտոնի օրենքը չի։
Համաձայն եմ։ Ամեն մարդ իր սահմանումն ունի կամ գոնե պատկերացումը։ Հիմա որոշ մարդկանց համար այդ սահմանումը բացառում է հակառակ սեռի հետ ընկերությունը։ Ո՞վ է որոշել, որ մեր սահմանումը ճիշտ է, իրենցը՝ սխալ։
Ruby Rue
02.05.2023, 14:33
Համաձայն եմ։ Ամեն մարդ իր սահմանումն ունի կամ գոնե պատկերացումը։ Հիմա որոշ մարդկանց համար այդ սահմանումը բացառում է հակառակ սեռի հետ ընկերությունը։ Ո՞վ է որոշել, որ մեր սահմանումը ճիշտ է, իրենցը՝ սխալ։
Դե էդ դեպքում ընդհանրացնել պետք չի։ Պետք ա ասել, որ էն մարդիկ, սովորաբար՝ ցիսհետ տղամարդիկ, ովքեր կանանց մեջ առաջինը (ու միգուցե՝ միայն) սեռականությունն են տեսնում, ընկերություն անել չեն կարող։ Ու իրոք, պետք էլ չի։ Ոչ մեկ չի համոզում տենց տղամարդկանց կանանց հետ ընկերանալ։ Ուղղակի պետք ա իրերն իրանց անունով կոչել, ոչ թե ասել, որ կանանց ու տղամարդկանց մեջ ընկերություն լինել չի կարող։
One_Way_Ticket
02.05.2023, 16:56
Դե էդ դեպքում ընդհանրացնել պետք չի։ Պետք ա ասել, որ էն մարդիկ, սովորաբար՝ ցիսհետ տղամարդիկ, ովքեր կանանց մեջ առաջինը (ու միգուցե՝ միայն) սեռականությունն են տեսնում, ընկերություն անել չեն կարող։ Ու իրոք, պետք էլ չի։ Ոչ մեկ չի համոզում տենց տղամարդկանց կանանց հետ ընկերանալ։ Ուղղակի պետք ա իրերն իրանց անունով կոչել, ոչ թե ասել, որ կանանց ու տղամարդկանց մեջ ընկերություն լինել չի կարող։
Էս քննարկման մեջ Արամը տենց բան չի ասել, ես առավել ևս չեմ ասել։
Էդ ցիսհետ տղամարդկանց (չգիտեմ ճիշտն ասած էդ բառն ինչ է նշանակում, բայց կոնտեքստից մոտավորապես հասկանալի է) եթե հարցնես, գուցե ասեն, որ կանանց հետ ընկերություն անողները կամ ղզիկ են, կամ գոմիկ, ու ըստ այդմ տղամարդ կոչվել չեն կարող։ Այսինքն՝ իրենց գաղափարով իրենք իրերը լավ էլ իրենց անունով են կոչում։
Մի օրինակ բերեմ սեփական փորձից։ Իմ հիմնական աշխատանքից զատ (որը բիզնես կառավարման ոլորտում է), շաբաթ օրերը ես տարիներ շարունակ բարեգործական հիմունքով հայերեն էի (և դեռ եմ) դասավանդում Սիդնեյի համայնքային հայկական դպրոցներից մեկում։ Մի քանի տարի առաջ, Սիդնեյի համալսարաններից մեկին կից գործող այսպես կոչված Համայնքային լեզուների ինստիտուտը (ընդ որում, համալսարանն այդ առաջատարներից է աշխարհում) գրանտ է ստանում պետությունից՝ ներգրավելու Սիդնեյի համայքային դպրոցների կարևոր չի թե ինչ լեզու դասավանդողներին՝ լիազորագրված (accredited) ուսուցչի մագիստրական կրթության մեջ։ Ընդ որում, նշանակություն չունի այդ համայնքային լեզվի դպրոցի դավանդողը մանկավարժական որևէ կրթություն ունի, թե ոչ, բավական են միայն որևէ բարձրագույն կրթություն արտասահմանում և մի քանի քննություն ու հարցազրույց էլ հանձնել տեղում։ Նպատակը՝ համալրել ավստրալիական դպրոցները ոչ-տեղացի ուսուցիչներով, քանի որ, ըստ վիճակագրության, ավստրալիական դպրոցներում ամեն երրորդ աշակերտը միգրանտի ընտանիքից է, իսկ ամեն մեկ վեցերորդը տանը խոսում է անգլերենից բացի ուրիշ լեզվով էլ։ Գրանտի դիմող համալսարանը պնդում էր, որ այդ աշակերտներին հասկանալու և նրանց պահանջներին ճիշտ արձագանքելու համար դպրոցներին անհրաժեշտ են "ոչ-սպիտակ" ուսուցիչներ, ինչի խիստ կարիք կա ներկայիս դպրոցներում՝ նրանք հազիվ 10%-ն են կազմում։ Իսկ Ավստրալիայում ուսուցիչ աշխատելու համար պահանջվում է տեղական լիցենզավորում՝ տեղական կրթությամբ, ինչպես իրավաբանի և բժշկի դեպքում է սովորաբար համարյա բոլոր զարգացած երկրներում, այդ իսկ պատճառով էլ գրանտը թիրախավորել էր համայնքային լեզվի դպրոցների կամավորներին, ուր շաբաթ-կիրակի լեզու են սովորեցնում միգրանտները՝ անվճար հիմունքով, շատերը՝ ժամանցային կամ հայրենասիրական հիմունքով։ Առաջարկն, ի դեպ, համընկավ քովիդի շրջանի հետ՝ չծրագրավորված, և ինձ հաջողվեց երկուսուկես տարի սովորել ու ձեռք բերել ավստրալիական ավագ դպրոցի ուսուցչի մագիստրոսի կոչում՝ բիզնես-կոմերցիա և օտար լեզու առարկաներից։ Լիցենզավորումը ձեռք բերելուց հետո սկսեցին տեղալ աշխատանքի առաջարկներ (համարյա ամեն շաբաթ ստանում եմ), որոնցից մի երկուսն ընդունել եմ և ներկայումս աշխատում եմ ավստրալիական հանրային ու մասնավոր դպրոցներում՝ casual հիմունքով, ու արդեն սկսել եմ մտածել իմ հիմնական աշխատանքը թողնելու և լիովին կրթության բնագավառ տեղափոխվելու մասին։
Չփռեր իմ առաջ այդ ճանապարհը երկիրը՝ իր ներքին բազմամշակութային քաղաքականությամբ, "չստիպեր" ինձ փոխելու մասնագիտությունս չասեմթեքանի տարեկանում :), դժվար թե ես անձամբ այդպիսի կտրուկ փոփոխություններ նախաձեռնեի։
Ի՞նչ «օտար լեզու» ես դասավանդում, եթե գաղտնիք չի: Հայերե՞ն:
One_Way_Ticket
09.05.2023, 12:54
Ինչ վերաբերում էաղքատության կլիշեին, այստեղի միգրանտների դեպքում ճիշտ հակառակն է։ Միգրանտներն այստեղ իրենց նվաճումներով՝ թե՛ կրթական, թե՛ բիզնես, թե՛ ֆինանսական, ընդհանուր առմամվ գերազանցում են եվրոպական բեքգրաունդով "բուն" ավստրալիացիներին, և դա ոչ առանց նախանձի տեսնում են և գիտեն վերջիններս։ Լավագույն "դղյակները" ծովափերին՝ միգրանտներինն են, ընդ որում ֆինանսապես ավելի բարեկեցիկ են արհեստավորները՝ հատկապես սեփական բիզնես ունեցող, քան մտավորականները․ ձեռքի աշխատանքը ավստրալիայում բավական թանկ է։ Իմ դիտարկումներով, միջին վիճակագրական միգրանտն Ավստրալիայում ապրում է ավելի բարեկեցիկ, քան միջին վիճակագրական ավստրալիացին, դա ակնհայտ է՝ ուր կամ ոնց էլ նայես, հետևաբար աղքատության կլիշեն միգրանտներինը չէ (իրականում աբորիգեններինն է, բայց դա ուրիշ պատմություն է)։ Իսկ նշածս բարեկեցությունը բացատրվում է ոչ միայն նրանով, որ միգրանտները հիմնականում աշխատասեր, ձգտումով կամ կրթված են (Ավստրալիա միգրացիայի պայմանները բավական խիստ են), այլև նրա շնորհիվ, որ Ավստրալիայի կառավարությունը կանաչ ճանապարհ է փռում միգրանտների համար՝ կրթվելու, զարգանալու, աշխատելու, ինչքանով որ կարողանում է (կամ նպատակահարմար է գտնում)։
Մի կարևոր տարբերություն կա Եվրոպայի հետ, որը չես գրել։ Ավստրալիան կղզի է, ու ըստ այդմ ոչ լեգալ միգրացիան անհամեմատ քիչ է։ Սրանից լիքը հետևանքներ է բխում։
Նոր նայեցի մի քանի վականսիա software engineer-ի ու plumber-ի։ Աշխատավարձերը մոտավորապես նույնն էին։ Ի՞նչ ստիմուլ ունի տեղում ծնված-մեծացած սպիտակ ավստրալացին գնալ տարիներով ծրագրավորում սովորել, եթե նույն փողը կարելի է շատ ավելի հեշտ աշխատել։ Ու սա հնարավոր է նրա շնորհիվ, որ մրցակցություն չունեն ոչ լեգալ իմմիգրանտների հետ, ովքեր պատրաստ են այդ գործը շատ ավելի էժանով անել։
Նույն ասածդ ձեռքի գործը էդքան թանկ արժի, որովհետև մրցակցություն չկա։ Ես Etsy-ով հաճախ եմ ձեռքի գործ պատվիրում ու շատ հաճախ Ուկրաինայից։ Պատահում է՝ այլ արևելյան Եվրոպայի երկրներից, կամ վերջերս Մարոկոյից։ Արևմտյան Եվրոպան գրեթե բացակայում է, իրենք միայն պապերից մնացած vintage ապրանքներն են կարողանում էդտեղ վաճառել։
Իմ նկարագրածն էլ Գերմանիան էր, որը նույնպես առանձին դեպք է:
Գերմանիան միգրացիայի չափով ամբողջ Եվրոպայում առաջին տեղում է, ամբողջ աշխարհում՝ երկրորդ (ԱՄՆ-ից հետո):
Մի կարևոր տարբերություն կա Եվրոպայի հետ, որը չես գրել։ Ավստրալիան կղզի է, ու ըստ այդմ ոչ լեգալ միգրացիան անհամեմատ քիչ է։ Սրանից լիքը հետևանքներ է բխում։
Ոչ լեգալ միգրացիայի մասին գրել եմ, բայց կղզու առումով չէ․
Իսկ նշածս բարեկեցությունը բացատրվում է ոչ միայն նրանով, որ միգրանտները հիմնականում աշխատասեր, ձգտումով կամ կրթված են (Ավստրալիա միգրացիայի պայմանները բավական խիստ են)...
Վստահ չեմ՝ կղզի լինելն այսօրվա պայմաններում որքանով դեր ունի, երբ օդով հասնելը խնդիր չի, բայց հասարակ տուրիստական վիզա ստանալն այսօր խնդիր է, էլ չեմ ասում որևէ եղանակով միգրացիայի մասին, մանավանդ՝ հիմա, համեմատ 20 (իմ դեպքում) կամ նույնիսկ մի 10 (քո դեպքում) տարիներ առաջվա հնարավորությունների հետ - skilled independent migration, որը քանի տարի է արդեն փակել են։
Նոր նայեցի մի քանի վականսիա software engineer-ի ու plumber-ի։ Աշխատավարձերը մոտավորապես նույնն էին։ Ի՞նչ ստիմուլ ունի տեղում ծնված-մեծացած սպիտակ ավստրալացին գնալ տարիներով ծրագրավորում սովորել, եթե նույն փողը կարելի է շատ ավելի հեշտ աշխատել։
Plumber-ի գործը հե՞շտ ա կամ ավելի հաճելի՞ :think
Նույն ասածդ ձեռքի գործը էդքան թանկ արժի, որովհետև մրցակցություն չկա։ Ես Etsy-ով հաճախ եմ ձեռքի գործ պատվիրում ու շատ հաճախ Ուկրաինայից։ Պատահում է՝ այլ արևելյան Եվրոպայի երկրներից, կամ վերջերս Մարոկոյից։ Արևմտյան Եվրոպան գրեթե բացակայում է, իրենք միայն պապերից մնացած vintage ապրանքներն են կարողանում էդտեղ վաճառել։
Ձեռքի գործ ասելով՝ ես ճիշտն ասած նկատի ունեի ոչ մտավոր աշխատանքի ծառայությունները, քան արտադրանք․ ասենք՝ վարսավիրական, վերանորոգման, շինարարական և այլ աշխատանքները։ Ընդ որում՝ ձեռքի աշխատանքի տեսակետից այստեղ բավական ապաշնորհ են։
Եթե չեմ սխալվում՝ մեծ-երկար բեռնատարների վարորդները մոտավորապես կորպորացիայի CEO-ի չափ աշխատավարձ են ստանում։
Ի դեպ, ամենապահանջված մասնագիտություններից մեկը բուժքույր-դայակինն է, երևի որովհետև ոչ ոքի սրտով չի էդ կարգի գործ անելը, ինչքան էլ ուզում են վճարեն։ Իսկ Ավստրալիայում սիրում են անդարդ, անհոգ, relaxed ապրել՝ առանց ինչ-որ հեռանկարային, մեծամեծ ձգտումների։
Ի՞նչ «օտար լեզու» ես դասավանդում, եթե գաղտնիք չի: Հայերե՞ն:
Իհարկե, գաղտնիք չի։ Հայերեն։ Հայերենը Ավստրալիայի ավագ դպրոցական ծրագրի մեջ ներառված օտար լեզուներից մեկն է, եթե չեմ սխալվում՝ մոտ երեսուն լեզուներից։ Ընդ որում, որպես օտար լեզու՝ հայերենն ընդգրկված է նաև ավստրալիական դպրոցի ավարտական քննական առարկաների ցուցակում (6 քննական առարկաներից մեկը կարող է լինել՝ ըստ ընտրության), ընդ որում դպրոցի ավարտական քննությունները համարվում են այսպես կոչված "պետական" քննություններ, որոնց արդյունքներով է որոշվում այս կամ այն համալսարան ընդունվելը (այստեղ համալսարանները առանձին ընդունելության քննություններ չունեն)։ Այլ կերպ ասած՝ հայերենից լավ միավորներ հավաքելը կարող է օգնել ապագա ավստրալիացի բժշկին կամ աստղագետին տեղի լավագույն համալսարաններում մասնագիտական կրթության հնարավորություն ձեռք բերել :)
Հասկանալիորեն, բոլոր դպրոցները չեն կարող տրամադրել դասեր այդ բոլոր երեսուն լեզուներից։ Տվյալ դպրոցում ինչ-որ լեզվի դասարաններ բացվում են միայն ամենից շատ պահանջարկ ունեցող լեզուների համար, որոնք են հիմնականում իսպաներենը, չինարենը, ֆրանսերենը և իտալերենը։ Իսկ այդ բացը լրացնելու համար կրթության նախարարությոնը բացել է հատուկ լեզվի քոլեջներ՝ մնացած լեզուների համար, որոնք գործում են շաբաթ օրերին, և որտեղ հաճախում են հիմնականում ավարտական վերջին տարվա՝ 11-րդ և 12-րդ դասարանների աշակերտները՝ ստանալու իրենց ընտրած լեզվի դասերը՝ պետական կրթական ծրագրով, և պատրաստվելու քննությունների։
Այդպիսի քոլեջներից մեկում էլ հայերենն է ընդգրկված նաև․ այն դպրոցներից մեկն է, ուր դասավանդում եմ։ Ընդ որում, Ավստրալիայում դպրոցի ծրագրում ընդգրկված բոլոր լեզուները դասավանդվում են կրթության նախարարության կողմից հաստատված նույն ծրագրով և նախապատրաստում են աշակերտներին նույն տիպի լեզվի քննության, ծրագրի միայն բովանդակությունն է կազմվում տարբեր լեզուներով։ Ընդ որում՝ այդ բովանդակությունը ստեղծելը յուրաքանչյուր ուսուցչի հայեցողությանն է թողնված և շատ հետաքրքիր ու ստեղծագործական աշխատանք է։
One_Way_Ticket
09.05.2023, 17:00
Վստահ չեմ՝ կղզի լինելն այսօրվա պայմաններում որքանով դեր ունի, երբ օդով հասնելը խնդիր չի, բայց հասարակ տուրիստական վիզա ստանալն այսօր խնդիր է, էլ չեմ ասում որևէ եղանակով միգրացիայի մասին, մանավանդ՝ հիմա, համեմատ 20 (իմ դեպքում) կամ նույնիսկ մի 10 (քո դեպքում) տարիներ առաջվա հնարավորությունների հետ - skilled independent migration, որը քանի տարի է արդեն փակել են։
Մեծ դեր ունի։ Եվրոպա ցամաքով ներթափանցելու լիքը կոռուպցիոն ճանապարհներ կան։ Դրա համար է, որ Ռումինիային ու Բուլղարիային ոչ մի կերպ Շենգեն չեն վերցնում, չնայած հարցը վաղուց է օրակարգի մեջ։
Plumber-ի գործը հե՞շտ ա կամ ավելի հաճելի՞ :think
Ես տենց էլ զգում էի, որ հեշտ բառը կարող է սխալ հասկացվել, բայց ավելի հարմար բառ չգտա, դրա համար մանրամասնեմ։
Եթե էմոցիոնալ ասպեկտը մի կողմ թողնենք (սիրած գործով զբաղվել, և այլն), ապա կրթությունը դա ներդրում է։ Ավստրալիայի պայմաններում՝ խիստ կասկածելի ներդրում։ Կարող է տարիներով սովորես, հետո չկարողանաս այդ գործը անել, կամ զգաս, որ քոնը չէ, կամ ակտուալությունը կորցնի։ Սանտեխնիկի դեպքում նման վտանգ չկա։ Գործը դուրդ չեկավ, շատ բան չես կորցնի։ Նույնիսկ մատուցողի կամ գռուզչիկի գործը, որ պրակտիկորեն ոչ մի բան սովորել չի պահանջում, Ավստրալիայում շատ լավ է վարձատրվում։ Ընդ որում մատուցողի դեպքում Ավստրալիայում ոչ օտար լեզու պիտի իմանաս, ոչ հաճախորդներին հաճոյանաս թեյավճարի համար։
Քանի միգրացիոն թեմաներից ենք խոսում, մի մինի-սերիալ ասեմ, թե հավես ունեք, նայեք՝ "Little America" (https://www.imdb.com/title/tt8000674/). փոքր մանրապատումներ են՝ ԱՄՆ-ում միգրանտների կյանքից, հիմնված իրական պատմությունների վրա։ Շատ հավես է նայվում։
One_Way_Ticket
10.05.2023, 21:52
Բայց ամենակարևորը՝ բազմամշակութայնությունը ամուր դիրքերից և սիստեմատիկ դաստիարակվում է դպրոցներում։ Այն նույնիսկ այսպես կոչված cross-curricular առարկա է, այսինքն՝ դասավանդվում է ոչ թե որպես առանձին առարկա, այլ բոլոր առարկաների մեջ ներառված, և ուսուցչի պարտականությունն է, թե ինչպես դա հնարամտորեն ներառի իր առարկայի մեջ՝ լինի դա մաթեմատիկա, թե նկարչություն։
Հետաքրքիր է ֆորումցիների կարծիքը այս հարցի շուրջ։ Ինձ թվում է, օրինակ մաթեմատիկայի մեջ բազմամշակութայնություն մտցնելը հիմարություն է։ Դա ոչ միայն չի նպաստում մշակույթների մերձեցմանը, այլ հակառակը՝ backlash է առաջացնում, որ զզվցրիք արդեն։ Արդյունքում լրիվ ադեկվատ մարդիկ դեմ են տրամադրվում բազմամշակութայնությանը ընդհանրապես։
մարդ եղած վախտ
10.05.2023, 23:23
Ինձ թվում ա մաթեմատիկայի դեպքում ահագին հեշտ կստացվի, որտև բոլոր վաղ քիչ թե շատ զարգացած քաղաքակրթությունները ինչ֊որ տիպի թվաբանություն, հանրահաշիվ ու երկրաչափություն ունեցել են։ Հիմիկվա ստանդարտ մաթեմի հիմքերն էլ ահագին խաղը տեղերից են գալիս․ արաբներ, հույներ, բաբելոնացիներ, եգիպտացիներ, չինացիներ, հնդիկներ․․․ եթե դասատուն ամեն նոր հասկացություն բացատրելուց մի երկու նախադասությամբ ասի, թե որ ժողովուրդները ոնց են հանգել դրան կամ ոնց ա հասել մեր օրեր, էն ա եղավ բազմամշակութային
One_Way_Ticket
10.05.2023, 23:52
Ինձ թվում ա մաթեմատիկայի դեպքում ահագին հեշտ կստացվի, որտև բոլոր վաղ քիչ թե շատ զարգացած քաղաքակրթությունները ինչ֊որ տիպի թվաբանություն, հանրահաշիվ ու երկրաչափություն ունեցել են։ Հիմիկվա ստանդարտ մաթեմի հիմքերն էլ ահագին խաղը տեղերից են գալիս․ արաբներ, հույներ, բաբելոնացիներ, եգիպտացիներ, չինացիներ, հնդիկներ․․․ եթե դասատուն ամեն նոր հասկացություն բացատրելուց մի երկու նախադասությամբ ասի, թե որ ժողովուրդները ոնց են հանգել դրան կամ ոնց ա հասել մեր օրեր, էն ա եղավ բազմամշակութային
Ես ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում նրա մեջ, որ ուսուցիչը մի երկու տենց նախադասություն խցկի, եթե մտքով անցել է։ Բայց պարտականությունը մի քիչ ուրիշ է։ Հատուկ քրքրելու է, ասենք՝ պերուացիներն ինչպես էին սա ընկալում, կամ ալեուտները, կամ հայերը։ Մի տեսակ արհեստական է ստացվում ու խանգարում է բուն առարկայի դասավանդմանը։
մարդ եղած վախտ
11.05.2023, 00:29
Եսիմ, ինձ թվում ա հակառակը։ Ինչքան շատ կոնտեքստ տան, էնքան կյանքին մոտ կլինի ու երեխեքը կպատկերացնեն թե ինչի համար են էդ տեխնիկական բաները սովորում։ Երևի ինտուիցիան էլ ավելի շատ կներգրավվի, ոնց օրինակ լինում ա, երբ երեխեն գումարում հանումից դժվարանում ա, բայց հենց նույն բանը փողով ես ասում, հասկանում ա։
Ինձ թվում ա մաթեմատիկայի դեպքում ահագին հեշտ կստացվի, որտև բոլոր վաղ քիչ թե շատ զարգացած քաղաքակրթությունները ինչ֊որ տիպի թվաբանություն, հանրահաշիվ ու երկրաչափություն ունեցել են։ Հիմիկվա ստանդարտ մաթեմի հիմքերն էլ ահագին խաղը տեղերից են գալիս․ արաբներ, հույներ, բաբելոնացիներ, եգիպտացիներ, չինացիներ, հնդիկներ․․․ եթե դասատուն ամեն նոր հասկացություն բացատրելուց մի երկու նախադասությամբ ասի, թե որ ժողովուրդները ոնց են հանգել դրան կամ ոնց ա հասել մեր օրեր, էն ա եղավ բազմամշակութային
Դա ընտիր օրինակ էր։ Կան ավելի casual օրինակներ․ օրինակ, տարրական դասարանի մաթեմատիկայի խնդրում գործող անձին անվանես ոչ թե Ջիմ կամ Մայքլ, այլ, ասենք, Ֆաթիմա։
Համալսարանում սովորելու ընթացքում մի ծավալուն քննական առաջադրանք ունեի (տեսություն եւ պրակտիկա՝ տեսանյութեր պատրաստելով)․ թե ինչպես, որպես լեզվի ուսուցիչ, իմ լեզվի (տվյալ դեպքում՝ հայերենի) դասավանդման մեթոդիկայում ներառեմ Ավստրալիայի աբորիգենների մշակույթը և/կամ պատմությունը։ Ես կենտրոնացել էի աբորիգենների հաղորդակցման մի հինավուրց պրակտիկայի (ավանդույթի?) վրա, որը կոչվում է Yarning Circle․ Այդ ավանդույթի էությունը նրանումն էր, որ զրուցակիցները նստում են շրջանով և միմյանց փոխանցում աբորիգենային մի արտեֆակտ՝ ասենք, բումերանգ կամ նկարազարդված փայտիկ, և ում ձեռքին որ հայտնվում է արտեֆակտը, նրա խոսելու հերթն է (քննարկվող թեմայի շուրջ), ու մյուսները պիտի չընդհատեն։ Կանոնները կարելի է ընդլայնել-փոփոխել՝ ըստ պահանջի, բայց էությունը միմյանց լսելու կարողության, հարգանքի դաստիարակությունն է։
Համալսարանում սովորելու ընթացքում մի ծավալուն քննական առաջադրանք ունեի (տեսություն եւ պրակտիկա՝ տեսանյութեր պատրաստելով)․ թե ինչպես, որպես լեզվի ուսուցիչ, իմ լեզվի (տվյալ դեպքում՝ հայերենի) դասավանդման մեթոդիկայում ներառեմ Ավստրալիայի աբորիգենների մշակույթը և/կամ պատմությունը։ Ես կենտրոնացել էի աբորիգենների հաղորդակցման մի հինավուրց պրակտիկայի (ավանդույթի?) վրա, որը կոչվում է Yarning Circle․ Այդ ավանդույթի էությունը նրանումն էր, որ զրուցակիցները նստում են շրջանով և միմյանց փոխանցում աբորիգենային մի արտեֆակտ՝ ասենք, բումերանգ կամ նկարազարդված փայտիկ, և ում ձեռքին որ հայտնվում է արտեֆակտը, նրա խոսելու հերթն է (քննարկվող թեմայի շուրջ), ու մյուսները պիտի չընդհատեն։ Կանոնները կարելի է ընդլայնել-փոփոխել՝ ըստ պահանջի, բայց էությունը միմյանց լսելու կարողության, հարգանքի դաստիարակությունն է։
Իսկ ոնց էին փոխանցում էդ փայտիկը՞։ Ով էր որոշում հիմա ում ձեռքում պետք ա լինի։
Իսկ ոնց էին փոխանցում էդ փայտիկը՞։ Ով էր որոշում հիմա ում ձեռքում պետք ա լինի։
Yarning Circle-ը այսպես կոչված մոդերատոր է ունենում, աբորիգենների մոտ դա իրենց ավագն էր (իմաստունները), բայց թե ինչ սկզբունքով էին ղեկավարում, չգիտեմ ճիշտն ասած։
Կրթական ծրագրում սովորաբար ուսուցիչն է վարում, ու թե աշակերտները ինչ սկզբունքով են փայտիկը փոխանցում, ուսուցիչն ինքն է որոշում կանոնները՝ խնդրի պահանջից, իր ստեղծագործականությունից, դասարանից, թեմայից ու տարբեր այլ գործոններից կախված։ Դրանով էլ է նաև հարմար էս մեթոդիկան, որ ճկուն է կանոնների առումով․ կարելի է արդյունավետ հարմարեցնել տարբեր միջավայրերի։ Միակ ֆիքսված կանոնն այն է, որ խոսում է նա, ում ձեռքին է փայտիկը, իսկ մնացածը լսում են։
Ի դեպ, yarn թելի կծիկ է նշանակում, այսինքն՝ պրոցեսի ընթացքում քանդվում է զրույցի կծիկը՝ առանց խճճվելու։
Yarning Circle-ը այսպես կոչված մոդերատոր է ունենում, աբորիգենների մոտ դա իրենց ավագն էր (իմաստունները), բայց թե ինչ սկզբունքով էին ղեկավարում, չգիտեմ ճիշտն ասած։
Կրթական ծրագրում սովորաբար ուսուցիչն է վարում, ու թե աշակերտները ինչ սկզբունքով են փայտիկը փոխանցում, ուսուցիչն ինքն է որոշում կանոնները՝ խնդրի պահանջից, իր ստեղծագործականությունից, դասարանից, թեմայից ու տարբեր այլ գործոններից կախված։ Դրանով էլ է նաև հարմար էս մեթոդիկան, որ ճկուն է կանոնների առումով․ կարելի է արդյունավետ հարմարեցնել տարբեր միջավայրերի։ Միակ ֆիքսված կանոնն այն է, որ խոսում է նա, ում ձեռքին է փայտիկը, իսկ մնացածը լսում են։
Ի դեպ, yarn թելի կծիկ է նշանակում, այսինքն՝ պրոցեսի ընթացքում քանդվում է զրույցի կծիկը՝ առանց խճճվելու։
Իսկ նման կրթական ծրագրերում, ոնց են երեխաններին սովերցնում "ընդհատելու արվեստը"։ Եթե օրիան լսել ու հերթով խոել սովորում են, ուրեմն ենթադրում եմ, որ նաև պետք ա սովորեն, ճիշտ պահին, ճիշտ իրավիճակում նաև դիմացինին ընդհատել։ Տեղյակ ե՞ս, նման բաներ ծրագրերում դրվում են։
Ուլուանա
11.05.2023, 18:53
Իսկ նման կրթական ծրագրերում, ոնց են երեխաններին սովերցնում "ընդհատելու արվեստը"։ Եթե օրիան լսել ու հերթով խոել սովորում են, ուրեմն ենթադրում եմ, որ նաև պետք ա սովորեն, ճիշտ պահին, ճիշտ իրավիճակում նաև դիմացինին ընդհատել։ Տեղյակ ե՞ս, նման բաներ ծրագրերում դրվում են։
Չեմ ջոկում` էս գրածդ լուրջ ա, թե սարկազմ ա: Եթե լուրջ ա, ապա, ըստ իս, ընդհատելը մարդու բնածին ու բնական պահանջներից ա, հատուկ սովորեցնելու կարիք չկա, առանց ընդհատելու լսելն ա, որ պետք ա հատուկ սովորեցնել: Իսկ եթե գրածդ սարկազմ էր, ներողություն: :pardon
Իսկ նման կրթական ծրագրերում, ոնց են երեխաններին սովերցնում "ընդհատելու արվեստը"։ Եթե օրիան լսել ու հերթով խոել սովորում են, ուրեմն ենթադրում եմ, որ նաև պետք ա սովորեն, ճիշտ պահին, ճիշտ իրավիճակում նաև դիմացինին ընդհատել։ Տեղյակ ե՞ս, նման բաներ ծրագրերում դրվում են։
Իսկ ո՞ր իրավիճակն է ճիշտ պահը, ուր հատուկ հմտություն է պահանջվում դիմացինին ընդհատելու։ Կարծեմ, մարդիկ, հատկապես դեռահասները, ավելի շատ խնդիր ունեն լսելու, իսկ էդ նշածս ավանդույթում ընդհատողը կամ խոսելու չափը սահմանողը էդ շրջանը վարողն է։
Բայց ասածիդ հետ որոշ կապ ունեցող մի ուրիշ արվեստ սովորեցնում են՝ բանավիճելու արվեստը։ Այ սա հետաքրքիր պրակտիկա է, որի հետ ես դեռ էնքան էլ չեմ հաշտվել։
Բանավեճերը (debates) կրթական ծրագրի կարևոր մասն են, անգամ արտադասարանային խմբակներ են գործում՝ էդ գործում հատուկ հմտություններ ձեռք բերելու համար։ Բանավեճերը առանձին առարկա որպես չեն դասավանդվում, բայց տարբեր առարկաների ուսումնառության ընթացքում կարող են կազմակերպվել՝ որպես դասի մաս՝ նյութն ավելի լավ յուրացնելու համար։
Նաև, որպես կանոն, ամեն դպրոց անց է կացնում բանավեճերի ներ-դպրոցական մրցույթներ, ապա՝ ավելի լայն մասշտաբով մրցույթներ են տարվում դպրոցների միջև։ Ինչպես դպրոցն, ասենք, ունի իր բասկետբոլի թիմը, որը մասնակցում է միջդպրոցական խաղերի, նմանապես դպրոցն ունի իր բանավիճողների թիմը՝ միջդպրոցական բանավեճերի մասնակցելու։
Ինչն է ինձ համար ոչ հարմարավետ էս բանավեճի առարկայի հետ կապված։
Ուրեմն, միջդպրոցային բանավիճային մրցույթին երկու դպրոց են մասնակցում, և այդ դպրոցներին ներկայացնում են ժյուրիի կողմից սահմանված բանավեճի մի թեմա, որը պետք է լինի ինչ-որ պնդում, օրինակ, Պե՞տք է տնային աշխատանքներն իսպառ վերացվեն դպրոցական ծրագրից ։ Այնուհետև, երկու դպրոցները վիճակ են գցում, թե նրանցից ո՞ր մեկն է պաշտպանելու այդ պնդման "այո" դիրքորոշումը, որը՝ "ոչ" -ը, ու բոլորովին կարևոր չէ, թե բանավիճողն իրականում ինչ անձնական դիրքորոշում ունի էդ պնդման հետ կապված, նա պետք է պաշտպանի ընդամենը իրեն վիճակահանությամբ բաժին ընկած դիրքորոշումը։ Ժյուրին էլ, որն անկախ հանձնախումբ է, գնահատում և հաղթող է ճանաչում ամենահամոզիչ բանավիճողին։ Այսինքն, ստացվում է, իմ կարծիքով, շատ անկապ դաստիարակություն․ սովորեցնել պաշտպանել ցանկացած տեսակետ, որը քեզ կպատվիրեն։ Չկա սկզբունքայնություն, չկա ճշմարտություն։ Կա միայն հմտություն՝ հիմնավորելու այն, ինչ կթելադրեն, որ հիմնավորես։ Սեփական կարծիքի մասին մոռացիր։ Համենայն դեպս, բանավիճելու արվեստի մեջ հմտանալիս։
Իսկ ո՞ր իրավիճակն է ճիշտ պահը, ուր հատուկ հմտություն է պահանջվում դիմացինին ընդհատելու։ Կարծեմ, մարդիկ, հատկապես դեռահասները, ավելի շատ խնդիր ունեն լսելու, իսկ էդ նշածս ավանդույթում ընդհատողը կամ խոսելու չափը սահմանողը էդ շրջանը վարողն է։
Բայց ասածիդ հետ որոշ կապ ունեցող մի ուրիշ արվեստ սովորեցնում են՝ բանավիճելու արվեստը։ Այ սա հետաքրքիր պրակտիկա է, որի հետ ես դեռ էնքան էլ չեմ հաշտվել։
Բանավեճերը (debates) կրթական ծրագրի կարևոր մասն են, անգամ արտադասարանային խմբակներ են գործում՝ էդ գործում հատուկ հմտություններ ձեռք բերելու համար։ Բանավեճերը առանձին առարկա որպես չեն դասավանդվում, բայց տարբեր առարկաների ուսումնառության ընթացքում կարող են կազմակերպվել՝ որպես դասի մաս՝ նյութն ավելի լավ յուրացնելու համար։
Նաև, որպես կանոն, ամեն դպրոց անց է կացնում բանավեճերի ներ-դպրոցական մրցույթներ, ապա՝ ավելի լայն մասշտաբով մրցույթներ են տարվում դպրոցների միջև։ Ինչպես դպրոցն, ասենք, ունի իր բասկետբոլի թիմը, որը մասնակցում է միջդպրոցական խաղերի, նմանապես դպրոցն ունի իր բանավիճողների թիմը՝ միջդպրոցական բանավեճերի մասնակցելու։
Ինչն է ինձ համար ոչ հարմարավետ էս բանավեճի առարկայի հետ կապված։
Ուրեմն, միջդպրոցային բանավիճային մրցույթին երկու դպրոց են մասնակցում, և այդ դպրոցներին ներկայացնում են ժյուրիի կողմից սահմանված բանավեճի մի թեմա, որը պետք է լինի ինչ-որ պնդում, օրինակ, Պե՞տք է տնային աշխատանքներն իսպառ վերացվեն դպրոցական ծրագրից ։ Այնուհետև, երկու դպրոցները վիճակ են գցում, թե նրանցից ո՞ր մեկն է պաշտպանելու այդ պնդման "այո" դիրքորոշումը, որը՝ "ոչ" -ը, ու բոլորովին կարևոր չէ, թե բանավիճողն իրականում ինչ անձնական դիրքորոշում ունի էդ պնդման հետ կապված, նա պետք է պաշտպանի ընդամենը իրեն վիճակահանությամբ բաժին ընկած դիրքորոշումը։ Ժյուրին էլ, որն անկախ հանձնախումբ է, գնահատում և հաղթող է ճանաչում ամենահամոզիչ բանավիճողին։ Այսինքն, ստացվում է, իմ կարծիքով, շատ անկապ դաստիարակություն․ սովորեցնել պաշտպանել ցանկացած տեսակետ, որը քեզ կպատվիրեն։ Չկա սկզբունքայնություն, չկա ճշմարտություն։ Կա միայն հմտություն՝ հիմնավորելու այն, ինչ կթելադրեն, որ հիմնավորես։ Սեփական կարծիքի մասին մոռացիր։ Համենայն դեպս, բանավիճելու արվեստի մեջ հմտանալիս։
Կարծում եմ էնքան կարևոր բան ա բանավիճել սովորելն ու նորմալ բանավեճի դեպքում սեփական սխալը հասկանալը, որ կարելի ա աչք փակել նրա վրա, որ սովորելու ընթացքում սովորում ես, թե ինչ կարծիք ես պաշտպանում։
Մյուս կողմից էլ բանավիճելու ժամանակ պետք չի սեփական կարծիքին վերաբերվել որպես ճիշտ ու մյուսին որպես սխալ, այլ պետք ա դիտարկել համարժեք, հակառակ դեպքում ոչ մի կողմը կարծիքը չի փոխի ու էդ տեսանկյունից նույնիսկ ավելի լավ ա, որ գիտակցաբար սխալ տեսակետով բանավիճես սովորելու ընթացքում։
Իսկ ո՞ր իրավիճակն է ճիշտ պահը, ուր հատուկ հմտություն է պահանջվում դիմացինին ընդհատելու։ Կարծեմ, մարդիկ, հատկապես դեռահասները, ավելի շատ խնդիր ունեն լսելու, իսկ էդ նշածս ավանդույթում ընդհատողը կամ խոսելու չափը սահմանողը էդ շրջանը վարողն է։
Չեմ ջոկում` էս գրածդ լուրջ ա, թե սարկազմ ա: Եթե լուրջ ա, ապա, ըստ իս, ընդհատելը մարդու բնածին ու բնական պահանջներից ա, հատուկ սովորեցնելու կարիք չկա, առանց ընդհատելու լսելն ա, որ պետք ա հատուկ սովորեցնել: Իսկ եթե գրածդ սարկազմ էր, ներողություն: :pardon
Չիշիկ անելն էլ ա բնածին ու բնական պահանջ։ Բայց մեկա ա սովորեցնում են, ոնց ու որտեղ անել։
Կատակը մի կողմ, ինչու եք այդպես զարմանում։ Ընդհանրապես ճիշտ ընդհատելը, ինչպես նաև ճիշտ լսելը, շատ հիմնարար ու կարևոր պահանջ ա, ցանկացած պրոդուկտիվ քննարկման ընթացքում։ Օրինակ ճիշտ ընդհատել ա, երբ մարդը արդեն իրա կարծիքը արտահայտել ա, բայց ինչ-ինչ պատճառներով չի կարողանում կանգնի (էդ բոլորս էլ անում ենք, էշ-էշ վակռուդ դա օկօլօ ենք գնում), իսկ ճիշտ ընդհատել իմացողը կարա էդ պահին, ընդհատի, նենց նրբությամբ, որ չվիրավոր դիմացինին ու միևնույն ժամանակ էդ խոսացողին օգնի, իրա միտքը ավարտի։ Կարծում եք, մարդիկ բնազդաբար սե՞նց են անում։ Ի՞նչն ա զարմանալի? :)
Ճիշտ ընդհատել ա օրինակ նաև, երբ մարդը միտքը կառուցելուց, մի քանի խուճուճ առգումենտ ա բերում, որը ցանկացած պատասխանողի կքցի անհասկանալի իրավիճակի մեջ, որ չեն կարողանա պատասխանել, նման դեպքերում կարելի է հմտորեն ընդհատել ու տարաջանտել առգումենտնեը։ Կամ ավելի բարդ օրինակ, երբ ինչ որ մեկը սկսում ա կարծիք արտահայտել, ասում ա x-ը ու, դեֆոլթով ենթադրելով, որ դու x-ի հետ համաձայն ես, շարունակում դրա վրա կառուցել մի հատ առգումենտ, որը դու էլ չես լսում, որովհետև քո մտքին էն ա, որ դու x-ի հետ համաձայն չես, էդ դեպքերում էլ պետք ա դիմացինին ընդհատել, ու պետք ա դա անել ճիշտ, ոչ թե, հենց մտքիդ եկավ որ համաձայն չես միանգամից գոռաս որ համաձայն չես (ինչը բնազդաբար կանեն)
One_Way_Ticket
11.05.2023, 22:00
Կատակը մի կողմ, ինչու եք այդպես զարմանում։ Ընդհանրապես ճիշտ ընդհատելը, ինչպես նաև ճիշտ լսելը, շատ հիմնարար ու կարևոր պահանջ ա
Կատակը հետ բերենք էս կողմ, ճիշտ ընդհատելու համար ընդամենը պետք է ասել, որ խոսքը շաքարով ես կտրում :)
https://www.youtube.com/watch?v=Ky6n5_pKveM
մարդ եղած վախտ
11.05.2023, 22:13
...Այնուհետև, երկու դպրոցները վիճակ են գցում, թե նրանցից ո՞ր մեկն է պաշտպանելու այդ պնդման "այո" դիրքորոշումը, որը՝ "ոչ" -ը, ու բոլորովին կարևոր չէ, թե բանավիճողն իրականում ինչ անձնական դիրքորոշում ունի էդ պնդման հետ կապված, նա պետք է պաշտպանի ընդամենը իրեն վիճակահանությամբ բաժին ընկած դիրքորոշումը։ Ժյուրին էլ, որն անկախ հանձնախումբ է, գնահատում և հաղթող է ճանաչում ամենահամոզիչ բանավիճողին։ Այսինքն, ստացվում է, իմ կարծիքով, շատ անկապ դաստիարակություն․ սովորեցնել պաշտպանել ցանկացած տեսակետ, որը քեզ կպատվիրեն։ Չկա սկզբունքայնություն, չկա ճշմարտություն։ Կա միայն հմտություն՝ հիմնավորելու այն, ինչ կթելադրեն, որ հիմնավորես։ Սեփական կարծիքի մասին մոռացիր։ Համենայն դեպս, բանավիճելու արվեստի մեջ հմտանալիս։
Մի դար առաջ մի տենց բանավեճի ակումբում պիտուշ էի, ու լավ մտքի վարժանք էր։ Freeman֊ին երկրորդելով, շատ լավ մոտեցում ա հենց տենց պատահական կողմ պաշտպանելը, որտև սենց թե նենց բացարձակ ճիշտ կամ բացարձակ սխալ պնդումներ չկան։ Երկու կողմում էլ ճշմարտություններ կան ու լավ հմտություն ա կարողանալ բոլոր դիրքերի ուժեղ կողմերը նկատել։ Հետո կյանքում էլ քո տեսակետը կարող ես ավելի համոզիչ ձևակերպել, եթե հակառակ կողմի դիրքն էլ ես լավ տեսնում։ Տենց դպրոցով անցնող երեխեն նաև որպես քաղաքացի մի քիչ ավելի բաց կլինի խոսակցության համար, ու ավելի ազատ կզարգացնի իրա տեսակետները։ Լրիվ իմ "մի ամուսնացի կարծիքիդ հետ" փիլիսոփայությանը համահունչ ա։D
Մի դար առաջ մի տենց բանավեճի ակումբում պիտուշ էի, ու լավ մտքի վարժանք էր։ Freeman֊ին երկրորդելով, շատ լավ մոտեցում ա հենց տենց պատահական կողմ պաշտպանելը, որտև սենց թե նենց բացարձակ ճիշտ կամ բացարձակ սխալ պնդումներ չկան։ Երկու կողմում էլ ճշմարտություններ կան ու լավ հմտություն ա կարողանալ բոլոր դիրքերի ուժեղ կողմերը նկատել։ Հետո կյանքում էլ քո տեսակետը կարող ես ավելի համոզիչ ձևակերպել, եթե հակառակ կողմի դիրքն էլ ես լավ տեսնում։ Տենց դպրոցով անցնող երեխեն նաև որպես քաղաքացի մի քիչ ավելի բաց կլինի խոսակցության համար, ու ավելի ազատ կզարգացնի իրա տեսակետները։ Լրիվ իմ "մի ամուսնացի կարծիքիդ հետ" փիլիսոփայությանը համահունչ ա։D
Իրականում պրոդուկտիվ բանավիճելու մի հատ լավ ձև էլ կա։ Ես ու կինս որ նոր էինք հարաբերությունները սկսել, սաղ օր իրար հետ միս էինք ուտում։ Հետո մի քիչ միս ուտելուց հետո որոշեցինք երբ որ խնդիր ունենք, ես իրա առգումենտն էի պատշպանում, ինքը իմ։ Եքա հետաքրքիր էր, ուրիշի առգումենտը պաշտպանելուց, շատ ավելի լավ ես սկսում խնդրի root-ը հասկանալ, ու հենց էդ էքսպերիմենտը անում էինք, շատ արագ համաձայնության էինք գալիս։
Պրոդուկտիվ բանավիճելու ունակությունը վայթե լուրջ մակարդակ է, որը պահանջում է խնդիրները համակողմանի տեսնելու ունակություն ու համապատասխան գիտելիքներ, հակառակ դեպքում զուտ քաղաքավարի, առանց ընդհատելու լսելն ու դիմացինի կարծիքը ընդունել/չընդունելն ու սեփական կարծիքն ասելը անհրաժեշտ ձևականություններ են, այսինքն բավարար պայման չեն պրոդուկտիվ լինելու (կարդա՝ խնդիրը օպտիմալ լուծելու) համար։ Դրանից ավելի ցածր մակարդակ է (այսինքն նախապայման է) սեփական սխալն առանց բարդույթների ընդունելու, սեփական ու ուրիշների սխալների վրա սովորելու կարողությունը։
Օրինակ Նահանգների դպրոցներում սովորեցնում են ընդունել սեփական ու մյուսների սխալները որպես հիմք, որով էլ վիճաբանությունները դառնում են քննարկում, և մարդիկ միմյանց սխալների վրա կենտրոնանալու փոխարեն կենտրոնանում են խնդրի ու լուծումների վրա։ Ու մեծամասամբ, առողջ մշակույթ է ձևավորվում։
Էս ուսուցման ու մշակույթի բացակայությունը զռում է Հայաստանում, երբ հայաստանյան որևէ գործընկերոջ ինչ-որ խնդրի մասին նամակ եմ գրում, ընկալվում է որպես մեղադրանք։ Ահագին էներգիա եմ ծախսել սա բացատրելու, որ մարդիկ ադապտացվեն ու կենտրոնանան խնդիրների վրա, ու ոչ թե քննարկեն, կամ մտածեն, թե ում մեղքով է խնդիրն առաջացել, ու ժամանակ առ ժամանակ էլի հագնում ենք նույն խնդրին։
Չիշիկ անելն էլ ա բնածին ու բնական պահանջ։ Բայց մեկա ա սովորեցնում են, ոնց ու որտեղ անել։
Կատակը մի կողմ, ինչու եք այդպես զարմանում։ Ընդհանրապես ճիշտ ընդհատելը, ինչպես նաև ճիշտ լսելը, շատ հիմնարար ու կարևոր պահանջ ա, ցանկացած պրոդուկտիվ քննարկման ընթացքում։ Օրինակ ճիշտ ընդհատել ա, երբ մարդը արդեն իրա կարծիքը արտահայտել ա, բայց ինչ-ինչ պատճառներով չի կարողանում կանգնի (էդ բոլորս էլ անում ենք, էշ-էշ վակռուդ դա օկօլօ ենք գնում), իսկ ճիշտ ընդհատել իմացողը կարա էդ պահին, ընդհատի, նենց նրբությամբ, որ չվիրավոր դիմացինին ու միևնույն ժամանակ էդ խոսացողին օգնի, իրա միտքը ավարտի։ Կարծում եք, մարդիկ բնազդաբար սե՞նց են անում։ Ի՞նչն ա զարմանալի? :)
Ճիշտ ընդհատել ա օրինակ նաև, երբ մարդը միտքը կառուցելուց, մի քանի խուճուճ առգումենտ ա բերում, որը ցանկացած պատասխանողի կքցի անհասկանալի իրավիճակի մեջ, որ չեն կարողանա պատասխանել, նման դեպքերում կարելի է հմտորեն ընդհատել ու տարաջանտել առգումենտնեը։ Կամ ավելի բարդ օրինակ, երբ ինչ որ մեկը սկսում ա կարծիք արտահայտել, ասում ա x-ը ու, դեֆոլթով ենթադրելով, որ դու x-ի հետ համաձայն ես, շարունակում դրա վրա կառուցել մի հատ առգումենտ, որը դու էլ չես լսում, որովհետև քո մտքին էն ա, որ դու x-ի հետ համաձայն չես, էդ դեպքերում էլ պետք ա դիմացինին ընդհատել, ու պետք ա դա անել ճիշտ, ոչ թե, հենց մտքիդ եկավ որ համաձայն չես միանգամից գոռաս որ համաձայն չես (ինչը բնազդաբար կանեն)
Դե էդ հենց բանավիճելու արվեստն ա։
Կարծում եմ էնքան կարևոր բան ա բանավիճել սովորելն ու նորմալ բանավեճի դեպքում սեփական սխալը հասկանալը, որ կարելի ա աչք փակել նրա վրա, որ սովորելու ընթացքում սովորում ես, թե ինչ կարծիք ես պաշտպանում։
Մյուս կողմից էլ բանավիճելու ժամանակ պետք չի սեփական կարծիքին վերաբերվել որպես ճիշտ ու մյուսին որպես սխալ, այլ պետք ա դիտարկել համարժեք, հակառակ դեպքում ոչ մի կողմը կարծիքը չի փոխի ու էդ տեսանկյունից նույնիսկ ավելի լավ ա, որ գիտակցաբար սխալ տեսակետով բանավիճես սովորելու ընթացքում։
Մի դար առաջ մի տենց բանավեճի ակումբում պիտուշ էի, ու լավ մտքի վարժանք էր։ Freeman֊ին երկրորդելով, շատ լավ մոտեցում ա հենց տենց պատահական կողմ պաշտպանելը, որտև սենց թե նենց բացարձակ ճիշտ կամ բացարձակ սխալ պնդումներ չկան։ Երկու կողմում էլ ճշմարտություններ կան ու լավ հմտություն ա կարողանալ բոլոր դիրքերի ուժեղ կողմերը նկատել։ Հետո կյանքում էլ քո տեսակետը կարող ես ավելի համոզիչ ձևակերպել, եթե հակառակ կողմի դիրքն էլ ես լավ տեսնում։ Տենց դպրոցով անցնող երեխեն նաև որպես քաղաքացի մի քիչ ավելի բաց կլինի խոսակցության համար, ու ավելի ազատ կզարգացնի իրա տեսակետները։ Լրիվ իմ "մի ամուսնացի կարծիքիդ հետ" փիլիսոփայությանը համահունչ ա։D
Հասկանում եմ ինչ եք ասում, բայց, միևնույն է, ուսուցման էս ֆորմատի հետ կապված մնում եմ անհարմարավետության զգացողության մեջ։
Համաձայն եմ, որ "պատվերով" տեսակետներ պաշտպանելը առիթ է տալիս զարգացնելու լայնախոհություն, բայց ես ավելի շուտ աչք կփակեի էդ առիթի վրա, քան կզրկեի աշակերտին սեփական կարծիք ձևավորելու առիթից։
Մյուս կողմից, հասկանում եմ նաև, որ տեսակետներ բաշխելը նաև նպատակահարմար է կազմակերպչական տեսանկյունից․ այդպես կողմը և դեմը պաշտպանողների թիվը հավասարաչափ կարող ես բաշխել բանավիճող աշակերտների միջև, բայց դա էլ առավելություն չեմ համարում։ Թո՛ղ անհավասարաչափ բաշխվեն (թեկուզ 2-ը կամ անգամ 1-ը ընդդեմ 10-ի), բայց լինի ըստ իրական սեփական դիրքորոշման, քանի որ իրական կյանքում էլ է էդպես․ հաճախ պետք է լինում դուրս գալ մեծամասնության դեմ։ Իսկ "նշանակված" տեսակետ պաշտպանելն ընդամենը վարժեցնում է եղած փաստերը համակարգելուն և համոզիչ հնչեցնելուն։ Սպանում է սեփական կարծիքը՝ վերջինս դեռ չծնված։
Ես ակամա սկսում եմ մտածել, որ սա հատուկ է արվում, արևմտյան դաստիարակության նպատակներից է՝ ստեղծել կանխատեսելի հասարակություն։ Այլ կերպ ասած, մարդկանց մեջ դաստիարակում և արմատացնում են ԱԲ-ի ֆունկցիոնալություն։
Բայց մի օրինակ պատմեմ։
Սկզբում, երբ ինքս սկսեցի դեբատներ կազմակերպել իմ ուսուցման ընթացքում (կարևոր չէ, թե որ առարկայից՝ լեզու, թե Commerce), աշակերտներին առաջարկում էի ընտրել իր թիմը՝ ըստ բանավեճի պնդման հանդեպ սեփական դիրքորոշման։ Մտավախություն ունեի, որ թիմերի անհավասար բաշխումներ եմ ստանալու, ինչը մի թիմին առավելություն կտա մյուսի հանդեպ, բայց այդպես չեղավ, ու գիտե՞ք ինչու․ աշակերտների մեծ մասը դիրքորոշում չուներ։ Իսկապես չուներ, շփոթված նայում էին երեսիս ու իրոք չգիտեին իրենք ինչ են մտածում, ո՛ր տեսակետը պաշտպանեն։ Փորձում էի համոզել, որ մի քիչ մտածեն, փորձեն հասկանալ, թե ինչ են իրե՛նք մտածում տվյալ հարցի շուրջ, բան դուրս չեկավ՝ նույն շփոթված դեմքերը։ Ընդ որում, դրանց մեջ նաև (ու հատկապես) լավ սովորողներն էին։ Չկողմնորոշվածների փոխարեն ստիպված էի ես որոշել "իրենց" տեսակետը, ինչը, փաստորեն, ձեռնտու էր․ ստանում էի հավասար քանակով բանավիճողներով թիմեր։
Բայց, ճիշտը որ ասեմ, հիմա ես էլ եմ անցել տեսակետներ "բաժանելու" ֆորմատին, բայց ուրիշ պատճառով։
Նախ, երբ բանավեճը հիմնված էր լինում սեփական տեսակետների վրա, շատ էր տաքանում (բա դեռահասներ են՝ 16-17 տարեկան), համարյա միշտ անցնում էր սահմանները (մի անգամ մի աղջիկ անցավ f*-հայհոյախոսության, թեև կոնկրետ ոչ մեկի ուղղված, այլ ընդամենը արտահայտվում էր, բայց հենց նույն օրը report արեցի դպրոցի ղեկավարությանը)։ Բացի այդ, սկսեցի նկատել, որ միշտ թիմ էին կազմում նրանք, ովքեր մտերիմ էին իրար, իսկ հակառակ թիմում էին հայտնվում նրանք, ովքեր լարված էին միմյանց հանդեպ։ Արդյունքում առողջ բանավեճի փոխարեն ստացվում էր բզկտոց՝ հիմնված անձնական հարաբերությունների վրա, բանավեճի թեման դառնում էր երկրորդական, թեև վիճում էին թեմայի շուրջ։ Ի վերջո, ստիպված եղա զրկել աշակերտներին ոչ միայն թիմեր կազմելու ազատությունից (հիմա ինքս եմ բաժանել թիմերի՝ հավասարակշռելով կոնկրետ չափանիշների հիմքով ), այլև ստպված եմ "կողմ" և "դեմ" դիրքորոշումը մեծ ամսամբ նույնպես ինքս որոշել յուրաքանչյուր թիմի համար, որովհետև դիրքորոշման հարցում ևս մի թիմի անդամների կարծիքները, բնականաբար, չեն համընկնի։
Դե էդ հենց բանավիճելու արվեստն ա։
Բա խի լսելը դրա մեջ չի մտնում?
Վերջին տարիներին մարդկանց հետ շփումը «ծանր» եմ տանում. ուղեղս պարտական ա զգում ամեն փոքր դետալի մեջ խորանալու ու հասկանալու, սա հատկապես էն մարդկանց հետ, ում հետ չեմ ընտրել շփվել ու կյանքի բերումով եմ շփվում։ Մի շաբաթից կես դրույք աշխատանքի եմ գնալու, ու Արիային դայակ ենք ման գալիս։ Ինչ էդ պրոցեսսը սկսել ենք նախ անընդհատ գերհոգնած եմ զգում, հետո էլ դայակների մասին երազներ եմ տեսնում, մթոտ ու տարօրինակ երազներ։
Ֆեյսբուքյան դայակաների խմբում ամեն գրառման տակ արձագանքների քանակից վախեցած, իբր իմ գործը հեշտացնելու համար, երկու կազմակերպություն էինք վարձել, ովքեր պիտի արդեն իսկ որոշակի փուլեր ու պատրաստվածություն անցած դայակներ առաջարկեն։ Ստացանք դայակների ինքնակենսագրականները՝ հանեցինք ուժեղ շպարված նկարներով դայակներին, նաև նրանց, ովքեր երկու և ավելի մինչև հինգ տարեկա երեխա ունեն, զարմանալի էր, որ էս կատեգորիայի դայակները շատ էին։
Դայակներից մեկը, ով քառասունին մոտ էր՝ հեռախոսի մեջ ճղճղան ձենով ու կարծես ջղայնացած մի կին, սկսեց ինքն ինձ հարցազրույց անել։ Պատմեց, որ ութ երեխա ունի, ինքնակենսագրականում էս մասին ոչինչ ասված չէր, փոքրը երեք տարեկան, մեծը՝ քսան /մինչև հիմա մտածում եմ կարո՞ղ ա սխալ եմ հասկացել/, հետո ասեց, որ ամենաշատը հաճույք ա ստանում իր իսկ երեխաների հետ ժամանակ անց կացնել։ Հետո բառիս բուն իմաստով թռավ դեմքիս ու հարցրեց՝ արդյո՞ք պատրաստ եմ իմ երեխային ուրիշին վստահել։
Հաջորդին կանչել էի մեր տուն. հեռախոսով բարի֊հոգատար տատիկի նման էր։
Եկավ վարդագույն շրթներկով, արհեստական ժպիտը դեմքին, ծածուկ դոմինանտ, պասիվ-ագրեսիվ մի կին։ Պարզվեց նախ տատիկ չի, հետո էլ հոգատարությունը կասկածելի ա։
Ասաց, որ լավ կլինի 6֊ին տուն գնա, նախ ամուսինը չի թողնում ուշ մնա, հետո էլ լավ կլինի տուն գնա ճաշ եփի։ Պատմեց, որ չորս-հինգ տարի ա, որ ամուսնու ընտանիքի ու տալի հետ չեն ապրում։ Տունը փոքր ա, բայց լավ հարմարեցրել ա։ Պատմեց, որ երկու աղջիկ ունի, աղջիկներից մեկը պիտի ամուսնանա սեպտեմբերին, բայց տղայի կողմից տատիկն ու պապիկը անկողնային հիվանդ են ու չեն կարա ասեն ոնց կստացվի։ Տատիկը 12 տարի ա կույր ա։ Մյուս աղջիկը մանկավարժականը ավարտել ու աշխատանք ա փնտրում։
Լիքը պատմեց իր նախորդ ընտանիքներից, ասեց, որ ճնշում ունենալու դեպքում իր նախկին ընտանիքի տատիկին ա զանգում հարցնի թե ինչ անի, ինքն էլ դեղերն ա ասում։
Սենց խրոխտ տտոնով ասեց, որ չի կարա թողնի, որ իրա գործին կպնեն, չէ՞ որ մեծ կին ա, դրա համար ամեն դեպքում ամեն ինչ տեղը տեղին ա անում։
Հպարտորեն ասեց, որ հիմիկվա ընտանիքի երեխուն սարքել ա գոնչո ու էլի շատ դետալներ նախորդ ընտանիքների աշխատանքից, իր կյանքի դժվարություններից և ավելին։
Էշացած լսում էի ու չգիտեի ոնց պետք ասեի, որ ժամանակն ա գնալու։ Լռում էի, նենց որ լռությունը երկար տևեր, որ հասկացնեմ գնալու ժամանակն ա ու խոսելու էլ բան չկա։ Նույնիսկ ուղիղ երկու անգամ ասեցի, որ խոսելու ոչինչ չկա էլ, ամեն բան պարզ ա, միևնույնն ա մնաց ևս մի կես ժամ ու նոր գնաց։
Նույն օրվա մեջ մի ուրիշ դայակի էլ կանչեցինք, ում մամաս նմանացլեր էլ մանյակի ։Ճ։ Բարեբախտաբար ինքը հետաքրքրված էր երեխայով ու իր կյանքից մենակ պատմեց էն, որ առաքելական եկեղեցու փոխարեն ուրիշ ուղղության ա հետևում, որովհետև իրեն ավելի հասկանալի ա։ Ասաց, որ ինքը էս մասին ոչինչ չի խոսելու ու ոչնչի վրա չի ազդելու, բայց պարտավոր ա զգում զգուշացնելու։ Հարցրի կենցաղու՞մ ոնց ա ազդում, ասեց, որ ուրբաթ ծոմ ա պահում, իսկ կիրակի եկեղեցի գնում, հետևում 10 պատվիրաններին ու մեղք չի գործում։
Էդքանով թեման փակվեց, մնացած առումներով հավասարակշռված էր։ Ասաց, որ կտրուկ գնաճի դեպքում աշխատավարձը պետք է վերանայենք։ Համարեցինք, որ արդարացված պահանջ ա ու որոշեցինք իր հետ աշխատել։
Միակ բանը, որ տարօրինակ էր. պատմեց, որ իր նախկին պահած երեխան տարօրինակ գրքեր ա կարդում, տարօրինակ նկարներով` կտրած ու արունլվա ձեռք և այլն։ Որ իր համար էդ անհանդուրժելի ա թողնել, որ երեխաները նման բովանդակությամբ գրքեր կարդան։
Չգիտեմ էդ պահը ինչի շեշտեց, գուցե ուզում էր վստահ լինել, որ ես էդ ծնողներից չեմ, ովքեր թողնում են իրանց երեխան տենց գրքեր կարդա։
Մյուսը, ում հավանել էինք ու ադեկվատ էր, երիտասարդ կին էր, պարզվեց Սյունիքից ա ու ծանոթի ծանոթ։
Իհարկե մամաս իր պարտքը համարեց գնալ ու հարցնել կարծիք էդ մարդու մասին։
Պարզվեց ամուսնալուծված ա, երեք երեխա ունի ու մեկ էլ փնթի ա։ Մամայիս հետ կռվեցինք էդ թեմայով, որովհետև իր համար դա կարևոր փաստ էր, ինձ համար ոչ էնքան, նաև անհանդուրժելի, որ մարդկանց պիտակ են կպցնում։ Հետս հակաճառում էր, թե փնթիությունն ու հոգեկան խանգարումները ձեռք ձեռքի տված են հանդիպում։
Ամեն դեպքում որոշեցինք նախորդ նշածիս հետ համագործակցել, որովհետև վերջինս մեր տնից բավականին հեռու էր բնակվում։
Էս արանքում լիքը մանր֊մունր ու անընդհատ ուղեղիս մեջ պարազիտի նման ապրող դետալներ կան, որոնք ալարում եմ նկարագրել։
Ամեն դեպքում տակը մնում ա էն, որ անտանելի հոգնած եմ, մի քիչ էլ մոլորված։
Շատ գունեղ էր նկարագրած :)
Հիշեցրեց Միսսիս Դաութֆայերի job interview-ները :))
https://www.youtube.com/watch?v=2bttZmCyvmI
Իհարկե մամաս իր պարտքը համարեց գնալ ու հարցնել կարծիք էդ մարդու մասին։
Պարզվեց ամուսնալուծված ա, երեք երեխա ունի ու մեկ էլ փնթի ա։ Մամայիս հետ կռվեցինք էդ թեմայով, որովհետև իր համար դա կարևոր փաստ էր, ինձ համար ոչ էնքան, նաև անհանդուրժելի, որ մարդկանց պիտակ են կպցնում։ Հետս հակաճառում էր, թե փնթիությունն ու հոգեկան խանգարումները ձեռք ձեռքի տված են հանդիպում։
Հոգեկան խանգարումները՝ չեմ կարծում, բայց անփութություն փնթի մարդուց կարելի է սպասել, ինչը երեխայի խնամքի հետ կապված գործում ես էլ անընդունելի կհամարեի։
Շատ գունեղ էր նկարագրած :)
Հիշեցրեց Միսսիս Դաութֆայերի job interview-ները :))
https://www.youtube.com/watch?v=2bttZmCyvmI
Աաաա :D
Էս պատմության մեջ ինձ վախեցնող էր էն, որ ամեն մեկը իր կյանքի դրամայի մեջ ա փորձում խառնել, այսինքն որ դայակ ա ու երեխայիդ պիտի պահի, որոշակի աստիճանով ընտանիքների 《ձուլում》 կարծես պարտադրի։ Ամեն դեպքում դրա հետ եմ կապում էն, որ բոլորը բավականին զգայուն ինֆորմացիա էին տալիս իրենց մասին, մեծ մասը խնդիրները կամ առավելությունը` խնդիրը քողարկած։
Դեմ չեմ իրենք իրենց մասին խոսեին, որովհետև հարցազրույցը հենց էդ ա ենթադրում, բայց իրանք իրենց շղթայի սաղ մասնակիցների հետ ծանոթացնում էին ճանապարհին ։))
40֊ից ավել արձագանք էլ ֆեյսբուքով եմ ստացել ու նենց տպավորություն էր, որ 90%֊ից ավելին որպես գործ չէր նայում, այլ կամ իր ընտանիքի/անցյալի բացն էր ուզում լրացնել նոր ընտանիք մտնելով, կամ էլ ձանձրույթից սեփական կյանքի դրաման ուրիշի ընտանիքում էլ տարածել։ Իհարկե դայակի գործը իսկապես զգայուն ա, որովհետև երեխայի հետ որոշակի կապվածություն ա ենթադրում ու չես կարա չոր անես, բայց մի տեսակ ինքս իմ փրկիչի սինդրոմները ճանաչելով չեմ ուզում ներքաշվեմ ուրիշի կյանքում կատարվող ցիկլերի ու էմոցիաների մեջ
Հոգեկան խանգարումները՝ չեմ կարծում, բայց անփութություն փնթի մարդուց կարելի է սպասել, ինչը երեխայի խնամքի հետ կապված գործում ես էլ անընդունելի կհամարեի։
Հա, էդ տեսանկյունից չէի մտածել, բայց ինձ համար անհասկանալի էր, թե ո՞նց են իմացել, որ փնթի ա :D կամ ասենք գնացել են տուն ի՞նչ են տեսել, որ համարել են, որ դա փնթիության ցուցանիշ ա։ Մաքրությունը լիքը աստիճաններ ունի իմ դիտարկմամբ, էն ինչը մեկի համար կեղտոտ ա, մյուսը կարա չնկատի էլ
Հա, էդ տեսանկյունից չէի մտածել, բայց ինձ համար անհասկանալի էր, թե ո՞նց են իմացել, որ փնթի ա :D կամ ասենք գնացել են տուն ի՞նչ են տեսել, որ համարել են, որ դա փնթիության ցուցանիշ ա։ Մաքրությունը լիքը աստիճաններ ունի իմ դիտարկմամբ, էն ինչը մեկի համար կեղտոտ ա, մյուսը կարա չնկատի էլ
Էն նա, որ չի նկատում (այսինքն, իրեն չի խանգարում, որ նկատի), ուրեմն հաստատ փնթի ա :)) /իմ դիտարկումներով/
Համենայնդեպս, փնթի մարդիկ ոչ թե սիրում են, որ կեղտոտ ա կամ իրենց համար մեկ ա, որ կեղտոտ ա, այլ ավելի շուտ՝ չեն նկատում, դա իրենց չի խանգարում։
Աաաա :D
Էս պատմության մեջ ինձ վախեցնող էր էն, որ ամեն մեկը իր կյանքի դրամայի մեջ ա փորձում խառնել, այսինքն որ դայակ ա ու երեխայիդ պիտի պահի, որոշակի աստիճանով ընտանիքների 《ձուլում》 կարծես պարտադրի։ Ամեն դեպքում դրա հետ եմ կապում էն, որ բոլորը բավականին զգայուն ինֆորմացիա էին տալիս իրենց մասին, մեծ մասը խնդիրները կամ առավելությունը` խնդիրը քողարկած։
Դեմ չեմ իրենք իրենց մասին խոսեին, որովհետև հարցազրույցը հենց էդ ա ենթադրում, բայց իրանք իրենց շղթայի սաղ մասնակիցների հետ ծանոթացնում էին ճանապարհին ։))
40֊ից ավել արձագանք էլ ֆեյսբուքով եմ ստացել ու նենց տպավորություն էր, որ 90%֊ից ավելին որպես գործ չէր նայում, այլ կամ իր ընտանիքի/անցյալի բացն էր ուզում լրացնել նոր ընտանիք մտնելով, կամ էլ ձանձրույթից սեփական կյանքի դրաման ուրիշի ընտանիքում էլ տարածել։ Իհարկե դայակի գործը իսկապես զգայուն ա, որովհետև երեխայի հետ որոշակի կապվածություն ա ենթադրում ու չես կարա չոր անես, բայց մի տեսակ ինքս իմ փրկիչի սինդրոմները ճանաչելով չեմ ուզում ներքաշվեմ ուրիշի կյանքում կատարվող ցիկլերի ու էմոցիաների մեջ
Մի հատ շատ տիպային մաս էլ կար, բայց էդ առանձին մասի վիդեոն չկարողացա գտնել։
Էն, որ անհաջող դայակներ գալիս են դեմ առ դեմ հարցազրույցի։
Բայց կարող ես գտնել ամբողջ ֆիլմի մեջ՝ հետևյալ մասում՝ 1:49:42, մեկ րոպե է ընդամենը։
https://www.youtube.com/watch?v=esL-6ULAqAs
Էն նա, որ չի նկատում (այսինքն, իրեն չի խանգարում, որ նկատի), ուրեմն հաստատ փնթի ա :)) /իմ դիտարկումներով/
Համենայնդեպս, փնթի մարդիկ ոչ թե սիրում են, որ կեղտոտ ա կամ իրենց համար մեկ ա, որ կեղտոտ ա, այլ ավելի շուտ՝ չեն նկատում, դա իրենց չի խանգարում։
ինձ թվում ա հարաբերականորեն մաքուր տեղն էլ կարելի ա կեղտ գտնել։ Ամեն դեպքում էդ կինը նորմալ-մաքուր հագնված էր, աչք ծակող փնթիություն չկար, իսկ թե իր կենցաղում ոնցն ա ու էդ գնահատողները ինչ համակարգով են դատում չեմ կարա ասեմ ։Ճ Հետո էլ Հայաստանում սոցիալական վիճակից ելնելով ուրիշ պատճառներ էլ կարան լինեն փնթիության։ Էն օրը «Դասավանդիր Հայաստան»-ի ուսուցիչների նախապատրաստական դասընթացին տենց օրինակներ էին բերում, որ գյուղերում հնարավոր ա դասարանները ու կոնկրետ աշակերտներ մեղմ ասած հաճելի հոտեր չունենան ու դրանից չզարմանանք։
ինձ թվում ա հարաբերականորեն մաքուր տեղն էլ կարելի ա կեղտ գտնել։ Ամեն դեպքում էդ կինը նորմալ-մաքուր հագնված էր, աչք ծակող փնթիություն չկար, իսկ թե իր կենցաղում ոնցն ա ու էդ գնահատողները ինչ համակարգով են դատում չեմ կարա ասեմ ։Ճ Հետո էլ Հայաստանում սոցիալական վիճակից ելնելով ուրիշ պատճառներ էլ կարան լինեն փնթիության։ Էն օրը «Դասավանդիր Հայաստան»-ի ուսուցիչների նախապատրաստական դասընթացին տենց օրինակներ էին բերում, որ գյուղերում հնարավոր ա դասարանները ու կոնկրետ աշակերտներ մեղմ ասած հաճելի հոտեր չունենան ու դրանից չզարմանանք։
Դե հա, ամեն ինչ էլ կարող է լինել։ Բայց եթե համագյուղացիներն են ասում, որոնք նույն միջավայրից են, երևի արժի չանտեսել, չնայած մյուս կողմից էլ՝ ինչ իմանաս ինչ հարցեր ունեն հետը, որ չկամություն են անում :) Երևի արժի ճշտել՝ մեկ-երկուսն են ասում, թե տարածված փաստ է։ Իսկ գյուղական վայրերում հարևաններն իրարից լավ տեղյակ են։ Ու բնականաբար, ես նկատի չունեի OCD-ի մակարդակի պահանջները մաքրության ու կարգուկանոնի հանդեպ, ու հատկապես, եթե ասածիդ պես, անգամ գյուղում են այդ կնոջը փնթի համարում․․․
Բայց մի բան ասեմ, որ բավական հաճախ եմ նկատել․ արտաքինից կոկված-խնամված կանայք երբեմն սարսափելի փնթի են լինում կենցաղում, իսկ կենցաղը շատ բան է ասում մարդու մասին։ Դե, իսկ երեխայի խնամքը քանի որ մեծ հաշվով կենցաղային գործընթաց է (ի վերջո ուսուցիչ չես վարձում, այլ դայակ),կոնկրետ ինձ համար մաքրասիրությունը առաջին կարգի չափանիշ կլիներ դայակ ընտրելիս։
One_Way_Ticket
16.05.2023, 00:21
Տարին 4-5 անգամ Հայաստան եմ գալիս
Ճիշտն ասա՝ ո՞ր ավիաընկերությունում ես աշխատում :)
One_Way_Ticket
16.05.2023, 00:55
Ճիշտն ասա՝ ո՞ր ավիաընկերությունում ես աշխատում :)
Սխալ տեղ գրեցի, "թեմայից դուրս բայց հետաքրքիր"-ի մեջ էի ուզում։
Ճիշտն ասա՝ ո՞ր ավիաընկերությունում ես աշխատում :)
Ո՞ւր ա թե աշխատեի, գոնե Բիզնես կլաս upgrade կանեի 16 ժամանոց թռիչքները :) Ես նույնիսկ point-ներ չեմ կարողանում հավաքել, քանի որ ամեն անգամ տարբեր ավիաուղիներ են։
Այցերիս կեսը գործուղում ա :)
Սեքս արեցինք։ Ընթացքում պարբերաբար ասում էի՝ ինչը ոնց անի, որտև ինչ֊որ անտաշություն ուներ (մտածում եմ՝ արդար կլիներ, եթե բոլոր էն տղամարդիկ, ում երբևէ բացատրել եմ ինչը ոնց անեն, միավորվեն ու ինձ մեծ մաղարիչ անեն, իսկ իրանց հետագա զուգընկերները առնվազն շնորհակալական բացիկ ուղարկեն, բայց դե ու՞ր ա աշխարհին արդարություն)։ Ոգևորությամբ արձագանքում էր, բայց նաև անվստահությունից եկող կոպտություն ուներ, որը ոնց֊որ թե քողարկված էր, ու երբեմն պահի տակ իրան զգացնել էր տալիս։ Տանել չեմ կարողանում, երբ անվստահությունը իբր ծածկում են, առավել ևս կոպտությամբ։ Հարցրի՝ արդյոք պոռնո ա նայում սովորաբար, ասեց՝ չէ, որտև ռեալիստիկ չի։ (ուրեմն անտաշությունն էլ հենց իրանն էր)
։))
Եթե կարծում ես, որ բոլոր կանայք նույն բանն են ուզում ինչը ոնց անելու տեսակետից, ապա իհարկե բարի գործ ես անում մարդկության համար։
Բայց դե ես դրանում համոզված չեմ, ու քո կողմից ընկալված անտաշությունն էլ կարող է շատերի համար մի կարգին տաշուտուշ լինի։
Մի խոսքով, դու էդ տղամարդկանց սովորեցնում ես քեզ հարմար ինչուոնց-ը ու կես ճամփին թողնում գնում։ Բա էղա՞վ ։))
Յոհաննես
01.06.2023, 01:07
Էն որ մեր հավատացյալ դայակը սկսում ա փչացած Եվրոպաներից խոսալ ու միասեռականություն քարկոծել, մեկ էլ ասում ես, որ միասեռականներին դեմ չես, աչքերը թռնում են ճակատին ու սկսում ա քրիստոնյա բան֊ման մեջ բերել, ասում ես որ ինքդ քոզ քրիստոնյա չես համարում, էլ չի խոսում։ հիմա մտածում եմ վաղը աշխատանքի կգա՞
Բա ի՞նչ կրոնի ես դավանում
մարդ եղած վախտ
02.06.2023, 14:24
։))
Եթե կարծում ես, որ բոլոր կանայք նույն բանն են ուզում ինչը ոնց անելու տեսակետից, ապա իհարկե բարի գործ ես անում մարդկության համար։
Բայց դե ես դրանում համոզված չեմ, ու քո կողմից ընկալված անտաշությունն էլ կարող է շատերի համար մի կարգին տաշուտուշ լինի։
Մի խոսքով, դու էդ տղամարդկանց սովորեցնում ես քեզ հարմար ինչուոնց-ը ու կես ճամփին թողնում գնում։ Բա էղա՞վ ։))
Էս մեկնաբանությունը ներվերիս վրա ահագին ազդեց ու մի երկար մտածում էի թե ինչում ա խնդիրը։ Հիմա ոնց որ հասկացա, որ խնդիրը էն ա, որ օրագրումս արտահայտած մտքի ու վարքի վրա ես "գրոհում" հենց էդ գրառման շրջանակներում, իսկ ես օրագիրը էն մտքով եմ գրում, որ ինքը ապահով տարածք ա ամեն տիպի երևույթ կիսելու - այդ թվում խնդրահարույց վարք, աբսուրդ մտքեր և այլն։ Ու նպատակը հենց կիսելն ա, ոչ թե որ ակումբի ժողովուրդը իմ ներսի տարածքում կահույք տեղաշարժի կամ առավել ևս իմ վարքին գնահատական տա։
Պարզ ա, որ օրագրումս կլինեն հատվածներ, որ էմոցիա կառաջացնեն, կամ որ մարդիկ կուզեն քննարկել։ Ինձ թվում ա նախկինում հենց դու տարբեր թեմաներում անուղղակի հղվել ես օրագրային մտքերիս ու ինչ-որ քննարկում ծավալվել ա։ Ինձ համար էդ մոտեցումը շատ ավելի ընդունելի ա և մտքեր, և վարք քննարկելուց, բայց որպես երևույթ, այլ ոչ որպես հենց իմ, հենց իմ գրառման (օրագրային) թիրախավորում։
Հ․Գ․ եթե իմ գրառումներն էլ սկսել են այլ մարդկանց ներվերի վրա ազդել, կամ սպառել են իրանց կամ այլ բաներ, ապա հիշեցնեմ, որ խնդիրը ունի առնվազն մեկ հեշտ լուծում
Էս մեկնաբանությունը ներվերիս վրա ահագին ազդեց ու մի երկար մտածում էի թե ինչում ա խնդիրը։ Հիմա ոնց որ հասկացա, որ խնդիրը էն ա, որ օրագրումս արտահայտած մտքի ու վարքի վրա ես "գրոհում" հենց էդ գրառման շրջանակներում, իսկ ես օրագիրը էն մտքով եմ գրում, որ ինքը ապահով տարածք ա ամեն տիպի երևույթ կիսելու - այդ թվում խնդրահարույց վարք, աբսուրդ մտքեր և այլն։ Ու նպատակը հենց կիսելն ա, ոչ թե որ ակումբի ժողովուրդը իմ ներսի տարածքում կահույք տեղաշարժի կամ առավել ևս իմ վարքին գնահատական տա։
Պարզ ա, որ օրագրումս կլինեն հատվածներ, որ էմոցիա կառաջացնեն, կամ որ մարդիկ կուզեն քննարկել։ Ինձ թվում ա նախկինում հենց դու տարբեր թեմաներում անուղղակի հղվել ես օրագրային մտքերիս ու ինչ-որ քննարկում ծավալվել ա։ Ինձ համար էդ մոտեցումը շատ ավելի ընդունելի ա և մտքեր, և վարք քննարկելուց, բայց որպես երևույթ, այլ ոչ որպես հենց իմ, հենց իմ գրառման (օրագրային) թիրախավորում։
Հ․Գ․ եթե իմ գրառումներն էլ սկսել են այլ մարդկանց ներվերի վրա ազդել, կամ սպառել են իրանց կամ այլ բաներ, ապա հիշեցնեմ, որ խնդիրը ունի առնվազն մեկ հեշտ լուծում
Երևի չարժի երկար-բարակ գրել, որ գրոհում բացարձակապես չկար, ոչ էլ ինչ-որ գնահատակ էր, այլ ընդամենը իմ կողմից շատ չմտածված ուրախ-թեթև զավզականալ էր․ ես քո գրառումները շատ եմ սիրում, ու մոտս իրենց անդրադառնալու մղում է հաճախ առաջանում։
Բայց դե եթե էնպես ես ընկալել, ինչպես գրել ես, խոստանում եմ քո օրագրային գրառումներին այլևս ոչ մի ձևով չանդրադառնալ․ հաստատ չեմ ուզենա՝ քո սեյֆ սփեյսի զգացումը կորցնես։
մարդ եղած վախտ
02.06.2023, 19:20
Երևի չարժի երկար-բարակ գրել, որ գրոհում բացարձակապես չկար, ոչ էլ ինչ-որ գնահատակ էր, այլ ընդամենը իմ կողմից շատ չմտածված ուրախ-թեթև զավզականալ էր․ ես քո գրառումները շատ եմ սիրում, ու մոտս իրենց անդրադառնալու մղում է հաճախ առաջանում։
Բայց դե եթե էնպես ես ընկալել, ինչպես գրել ես, խոստանում եմ քո օրագրային գրառումներին այլևս ոչ մի ձևով չանդրադառնալ․ հաստատ չեմ ուզենա՝ քո սեյֆ սփեյսի զգացումը կորցնես։
"Գրոհել" կամ "թիրախավորել" բառերը լավ ընտրություն չէին գուցե էս կոնտեքստում, համենայն դեպս ինչ֊որ հանդիմանություն զգացի էդ բառերի տակ։
Ինչևէ, ես էլ քո անդրադարձներն եմ շատ սիրում ու տխուր կլինի, եթե էլ երբեք չանդրադառնաս, բայց՝ ոնց հարմար ա:
Sambitbaba
06.06.2023, 19:15
"Գրոհել" կամ "թիրախավորել" բառերը լավ ընտրություն չէին գուցե էս կոնտեքստում, համենայն դեպս ինչ֊որ հանդիմանություն զգացի էդ բառերի տակ։
Ինչևէ, ես էլ քո անդրադարձներն եմ շատ սիրում ու տխուր կլինի, եթե էլ երբեք չանդրադառնաս, բայց՝ ոնց հարմար ա:
Դեժավյու՞...
Հիշեցի Ալֆայի հետ մի քանի տարի առաջվա վեճերը (Ալֆան էր, չէ՞, կարծես Բյուրի հետ էր վիճում)...
Սովորաբար օրագրերը բարձի տակ են պահում։ Բայց եթե մեկը որոշել է թողնել ճաշասեղանի վրա, ուրեմն ի՞նչ վրոդվվելու բան կա, եթե ընտանիքի անդամները կարդում և արձագանքում են։
մարդ եղած վախտ
07.06.2023, 13:36
Դեժավյու՞...
Հիշեցի Ալֆայի հետ մի քանի տարի առաջվա վեճերը (Ալֆան էր, չէ՞, կարծես Բյուրի հետ էր վիճում)...
Սովորաբար օրագրերը բարձի տակ են պահում։ Բայց եթե մեկը որոշել է թողնել ճաշասեղանի վրա, ուրեմն ի՞նչ վրոդվվելու բան կա, եթե ընտանիքի անդամները կարդում և արձագանքում են։
Սամբիտբաբա ջան, ինձ թվում ա արդեն գրել եմ, բայց մի հատ էլ փորձեմ։ Սրա հեշտ պատասխանը էն ա, որ գուցե ճաշակի հարց ա, թե մարդիկ ոնց են վերաբերվում իրանց օրագրերին, դրա համար պարտքս եմ համարում պարզաբանել, որ ես անձնական օրագրերը քննարկելու մտքով չեմ գրում, եթե նույնիսկ օրագիրը հասանելի ա։ Ես օրագիրը կիսում եմ, որտև եթե այլ մարդ աներ տենց գրառումներ, ես կուզեի կարդալ, որտև ինձ հետաքրքիր ա ներսից տեսնել, թե մի ուրիշ մարդ աշխարհը ոնց ա նավարկում․ բայց ինքը միևնույնն ա անձնական օրագիր ա։
Ու ոնց արդեն ասել եմ ֊ դեմ չեմ, եթե մարդիկ օրագրից վերցրած ինչ֊որ երևույթներ ուզեն քննարկել օրագրից կտրված։
Դեժավյու՞...
Հիշեցի Ալֆայի հետ մի քանի տարի առաջվա վեճերը (Ալֆան էր, չէ՞, կարծես Բյուրի հետ էր վիճում)...
Սովորաբար օրագրերը բարձի տակ են պահում։ Բայց եթե մեկը որոշել է թողնել ճաշասեղանի վրա, ուրեմն ի՞նչ վրոդվվելու բան կա, եթե ընտանիքի անդամները կարդում և արձագանքում են։
Իմ հիշելով՝ անձնական օրագրերի հետ կապված նմանատիպ քննարկումներ մի անգամ չի, որ եղել է:
Մի կողմից, իհարկե կարող ենք ասել՝ Ակումբում դրված ցանկացած գրառում բաց է ցանկացած տիպի քննարկման, ու սա կլինի լիովին իրավացի, բայց մյուս կողմից էլ, ինձ թվում է, կարելի է ճիշտն ու սխալը մի կողմ թողած, հարգել մարդու վերաբերմունքը իր անձնական օրագրային գրառումների հանդեպ և «զգույշ շարժվել» էդ տարածքում:
StrangeLittleGirl
07.06.2023, 16:14
Դեժավյու՞...
Հիշեցի Ալֆայի հետ մի քանի տարի առաջվա վեճերը (Ալֆան էր, չէ՞, կարծես Բյուրի հետ էր վիճում)...
Սովորաբար օրագրերը բարձի տակ են պահում։ Բայց եթե մեկը որոշել է թողնել ճաշասեղանի վրա, ուրեմն ի՞նչ վրոդվվելու բան կա, եթե ընտանիքի անդամները կարդում և արձագանքում են։
Հա, մենակ Ալֆան չէր, մի քանի ուրիշ դեպք էլ կար։
Կարծում եմ՝ ցանկացած հրապարակային խոսք դնելիս մարդիկ պիտի պատրաստ լինեն, որ դա քննարկվելու ա հրապարակայնորեն, թե կուլիսների հետեւում։ Իհարկե ես ինքս վաղուց ոչ մեկի օրագիրը քննարկման դաշտ չեմ բերում (կարող ա ուրիշի բերելու դեպքում մասնակցեմ քննարկմանը)՝ հաշվի առնելով անցյալում սենց դեպքերը, բայց լավ կլիներ՝ հեղինակները հասկանային, որ ցանկացած էսպիսի բան քննարկվելու ա իրանց ներկայությամբ, թե բացակայությամբ։ Սա վերաբերում ա ֆեյսբուքի ստատուսներին էլ, քոմենթներին էլ, նույնիսկ եթե մեկի հետ ընկեր չես, նույնիսկ եթե մեկին բլոկել ես։ Ու անկեղծ ասած, կուլիսների հետեւի քննարկումները, որ մի քանի անգամ պատահաբար տեսել եմ, շատ ավելի տհաճ են, քան քո աչքի առաջ կատարվողը։ Հրապարակային խոսքն էդպես ա։ Եթե չես ուզում քննարկվի, մենակ մի տարբերակ կա. չգրել։
Ես ինչ-որ մեկին մի բան գրելուց առաջ սովորաբար մի պահ պատկերացնում եմ, թե գրածս ոնց կնայվեր երրորդ անձին ուղարկած սքրինշոթում, հետո նոր «էնթեռ» եմ սեղմում: Ահագին հարմար հիգիենա ա. սքրինշոթը կարող ա և չլինի, բայց օգնում ա, որ գրածդ տարբեր տեսանկյուններից դիտարկես:
Առհասարակ հասկացել եմ, որ էդ միֆական «երրորդ աչքը» իրականում ուրիշի աչքն ա:
Ես ինչ-որ մեկին մի բան գրելուց առաջ սովորաբար մի պահ պատկերացնում եմ, թե գրածս ոնց կնայվեր երրորդ անձին ուղարկած սքրինշոթում, հետո նոր «էնթեռ» եմ սեղմում: Ահագին հարմար հիգիենա ա. սքրինշոթը կարող ա և չլինի, բայց օգնում ա, որ գրածդ տարբեր տեսանկյուններից դիտարկես:
Առհասարակ հասկացել եմ, որ էդ միֆական «երրորդ աչքը» իրականում ուրիշի աչքն ա:
Ես էլ եմ տենց անում, բայց մտածում էի պարանոյա ա
մարդ եղած վախտ
07.06.2023, 20:29
փորձեմ մի քիչ էլ պարզաբանել․ պարզ ա, որ եթե էս գրառումներս հանրային են, ապա ցանկացած մարդ կարա տեսնի, կարծիք ունենա, կարող ա ուզի քննարկել, ու իհարկե ազատ ա քննարկել ստեղ կամ ուրիշ տեղ․ էդ լրիվ բնական ա, ու հակառակը կարծելը խաբկանք կլիներ․ էս դեպքում խնդիրը էն էր, որ քննարկման հասցեատերը ես էի․ դուք, իհարկե, ազատ եք քննարկել ինչքան ուզում եք, ուղղակի ես չեմ կարող իմ օրագիրը քննարկել նենց, ոնց֊որ բարում նստած ենք միասին ու ես հենց նոր ձեզ էդ բովանդակությունը պատմեցի, որտև ես ձեզ բարում էդ բովանդակություն չէի պատմի․ դուք կարդացել եք իմ օրագիրը․
հիմա ստացվել ա նենց, որ ես ու ակումբի ժողովուրդը այնուամենայնիվ ինչ֊որ հարաբերության մեջ ենք, իրար նկատմամբ ինչ֊որ վերաբերմունք ունենք, ու երևի տարօրինակ կլիներ, եթե մեկը ասեր "ուզում եմ մևի օրագիրը քննարկեմ", ու մարդիկ ինչ ուզեին ասեին (չգիտեմ հիշող կլինի թե չէ, բայց տենց մի քննարկում մի քանի տարի առաջ գնացել էր, ու իմ աչքին կայֆ, ազատ քննարկում էր, թեկուզ եթե ինչ֊որ մարդիկ ցեխն էին կոխել) իմանալով, որ ես կարդում եմ ու մտածելով որ կարող ա մեր՝ այլ թեմաներում ունեցած քննարկումների, կամ մեր՝ իրար նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքի վրա ազդեր․ ակումբի ժողովրդի հետ ինչ֊որ տիպի "հարաբերության մեջ մտնելը" էս դեպքում իմ սխալն էր, որտև ես ակումբ այնուամենայնիվ եկել էի օրագրեր գրելու, բայց ստացվում ա օրագրերի լրիվ ազատ քննարկումը սահմանափակված ա, որտև մենք իրար նկատմամբ վերաբերմունք ունենք․ կներեք ։\ ամեն դեպքում առանց իմ ներգրավման, կամ այլ թեմայի շրջանակներում քննարկումը ինձ իսկապես լրիվ օկ կլիներ
Քննարկումներն ու քննադատությունը ծանր տանող մարդիկ բնականաբար կարիք ունեն խրախուսանքների, գովասանքների, կարեկցանքի, սիրո, պաչիկների, երբեք ոչ քննադատության։
Օրագրային գրառումները քննարկելու սպեցիֆիկան էն ա, որ տեքստերը ենթադրում են սուբյեկտիվություն։ Եթե մնացած թեմաները քննարկելու իմաստը որոշակի առումով բացարձակ օբյեկտիվ ճշմարտություն փնտրելն ա, էս դեպքում քննարկումը չպիտի գնա մարդու զգացածը կամ իրականության ընկալումը invalidate անելուն։
Քննարկումներն ու քննադատությունը ծանր տանող մարդիկ բնականաբար կարիք ունեն խրախուսանքների, գովասանքների, կարեկցանքի, սիրո, պաչիկների, երբեք ոչ քննադատության։
Դու պատրա՞ստ ես կամ ուզու՞մ ես քո կյանքի բոլոր կետերի, հարցերի ու եղելությունների շուրջ քննադատություն լսես։ Պատկերացրու հարևաններդ անընդյատ ինչ֊որ բաներ են նկատում ու հա գալիս են կարծիք հայտնեն ու քննադատեն քո ընտրությունները, ո՞նց կվերաբերվես։
One_Way_Ticket
07.06.2023, 21:59
Ինձ համար հիմնական տարբերությունն այն է, որ եթե ես օրագրային գրառում եմ անում, ապա քննարկմանը պարտավոր չեմ մասնակցել։ Կոպիտ ասած՝ ուրիշ թեմաներում էլ իհարկե պարտավոր չեմ, բայց այդ դեպքում մի տեսակ սիրուն չի նայվում "խոսակցությունից թռնելը"։ Իսկ եթե իմ օրագրային գրառումն ես մեջ բերում, ապա պատրաստ եղիր, որ հարցերդ կարող է անպատասխան մնան։
Ակումբի բոլոր գրառումները քննարկման նույն կանոններին են ենթարկվում, բայց քանի որ օրագրային գրառումների քննարկման թեման ժամանակ առ ժամանակ բացվում է, ու ամեն մեկն իր առանձին սահմաններն է փորձում որոշել, թե օրագիրը ոնց քննարկվի, ոնց չէ, մեկը ես չեմ պատրաստվում նստել ու ամեն մեկի սահմանները փորձել հասկանալ, մտաբերել կամ գրի առնել հոգուս արխիվներում․ ավելի հարմար եմ գտնում այսուհետև ընդհանրապես զերծ մնալ օրագրային գրառումները մեջբերելուց։
Դու պատրա՞ստ ես կամ ուզու՞մ ես քո կյանքի բոլոր կետերի, հարցերի ու եղելությունների շուրջ քննադատություն լսես։ Պատկերացրու հարևաններդ անընդյատ ինչ֊որ բաներ են նկատում ու հա գալիս են կարծիք հայտնեն ու քննադատեն քո ընտրությունները, ո՞նց կվերաբերվես։
Իմ կարծիքով՝ նայած հարցեր, ու կոնկրետ ես էս վերջերս ավելի թոլերանտ եմ ինքս ինձ թվում ու ավելի շատ հակված եմ պոլիտ ոչ կոռեկտ, բայց անկեղծ զրույցների, քան թե կիրթ ու քաղքենի փոխադարձ հաճոյախոսությունների:
Տվյալ կոնտեքստում «ներվերի վրա ազդող» «քննադատությունը» իմ կարծիքով անմեղ խայթ էր, հարազատ մարդու հետևը կսմթելու պես մի բան, ու նման հավայի բանի վրա հայերս ինչպես միշտ բազար ենք բացել, դե էս անգամ թեթևի մեջ, ափսոս շատ մարդ չկա :))
Ինձ համար վաղուց նորմա է, ես լիքը նեղացկոտ բարեկամներ ու ընկերներ ունեմ, ես մեր ազգի թուլությունները արդեն վայելում եմ, ոնց որ հին «Արին-Բերդ» ծխախոտի դառը ծուխը։
StrangeLittleGirl
08.06.2023, 00:47
Ես ինչ-որ մեկին մի բան գրելուց առաջ սովորաբար մի պահ պատկերացնում եմ, թե գրածս ոնց կնայվեր երրորդ անձին ուղարկած սքրինշոթում, հետո նոր «էնթեռ» եմ սեղմում: Ահագին հարմար հիգիենա ա. սքրինշոթը կարող ա և չլինի, բայց օգնում ա, որ գրածդ տարբեր տեսանկյուններից դիտարկես:
Առհասարակ հասկացել եմ, որ էդ միֆական «երրորդ աչքը» իրականում ուրիշի աչքն ա:
Ես էլ։ Ընդ որում, տարբեր սցենարներ. գործատուիս, մամայիս, ինձ բլոկած մարդկանց։
StrangeLittleGirl
08.06.2023, 00:57
Օրագրային գրառումները քննարկելու սպեցիֆիկան էն ա, որ տեքստերը ենթադրում են սուբյեկտիվություն։ Եթե մնացած թեմաները քննարկելու իմաստը որոշակի առումով բացարձակ օբյեկտիվ ճշմարտություն փնտրելն ա, էս դեպքում քննարկումը չպիտի գնա մարդու զգացածը կամ իրականության ընկալումը invalidate անելուն։
Դրա համար էլ էդ գրառումները հաճախ քննարկվում են հեղինակի աչքից հեռու։
Բոլորովին համաձայն չեմ, որ անձնական օրագրերը, եթե դրվում են հանրային հարթակում, օքեյ ա քննադատության ենթարկելը։ Դա նույնն ա, եթե քեզ, օրինակ, մեկն իր տուն հյուր ա կանչել, հյուրասիրում ա, ու դու, ասենք, հենց տեղում, տիրոջը դիմելով կամ նրա ներկայությամբ, քննադատում ես, թե տունը թափթփված ա կամ անճաշակ կամ էլ ճաշը համով չէր կամ էլ էդ ճաշը ոչ թե սենց, այլ այ սենց են սարքում։ Կարող ես, իհարկե, բայց պարզ ա, որ էթիկայի տեսակետից ճիշտ չի։ Հետևանքներից ամենաքիչը՝ քեզ հաջորդ անգամ հյուր չեն կանչի, ամենաշատը՝ էլ ոչ մեկի հյուր չի կանչի։
Բայց եթե ինչ-որ բան դուրդ գալիս ա, միշտ էլ ողջունվում ա էդ մասին կիսվելը, հատկապես տանտիրոջ հետ։
Անձնական օրագրերի պահով ես այսպես եմ տեսնում․ մարդը տարբեր պատճառներով (դա առանձին թեմա ա) ուզում ա, որ իր օրագրերը կարդան, ընդ որում՝ դնում ա էն հարթակում, որտեղի ընթերցողներին ինքն ինչ-որ չափով վստահում ա։ Ընդ որում, այն, որ անձնականի սահմանները զգայուն են, ցույց ա տալիս նաև էն հանգամանքը, որ տվյալ մարդը հետևողականորեն թաքցնում ա իր ինքնությունը, ինչի համար անձամբ ես շատ գոհ եմ, քանի որ արդյունքում կարողանում ա քիչ թե շատ ավելի բաց գրել։
Դնելով հանրային հարթակում, մարդը հաճախ ոչ թե իր մտքերի, օրվա անցուդարձի արձագանքի ակնկալիքով ա դնում, այլ ստեղծագործությունը կիսելու մղմամբ, քանի որ նման օրագրերի գրառումները մեծ մասամբ ստեղծագործական ոճի են, օրինակ՝ մև-ինը ակնհայտորեն այդպիսին են։ Երևի թե մև-ը էդքան ծանր չտաներ զուտ ստեղծագործության առումով քննադատությունը (թեև էլի շատ թեթև չէր տանի՝ կարծում եմ - ստեղծագործ մարդիկ զգայուն հոգիներ են), որքան այնպիսի արձագանքները, որոնք կարծես ուղղություն են ցույց տալիս, թե ինչպես ապրել, ինչը ոնց անել՝ ելնելով օրագրային գրառումից։ Թեև հանուն արդարության, պիտի ասեմ, որ կոնկրետ այվիի արձագանքի մեջ ես նման միտում չտեսա, այլ թեթև կատակային տոնով դիտարկում ընդհանուր երևույթի մասին ՝ սեքսում նախընտրությունների բազմազանության առումով։
Ես ինչ-որ մեկին մի բան գրելուց առաջ սովորաբար մի պահ պատկերացնում եմ, թե գրածս ոնց կնայվեր երրորդ անձին ուղարկած սքրինշոթում, հետո նոր «էնթեռ» եմ սեղմում: Ահագին հարմար հիգիենա ա. սքրինշոթը կարող ա և չլինի, բայց օգնում ա, որ գրածդ տարբեր տեսանկյուններից դիտարկես:
Առհասարակ հասկացել եմ, որ էդ միֆական «երրորդ աչքը» իրականում ուրիշի աչքն ա:
Հետաքրքիր մոտեցում ա, ու կարծում եմ՝ լավ աշխատող հատկապես պաշտոնական կամ օտար մարդկանց գրելիս։ Կոնֆլիկտներից ու խնդիրներից զերծ ա պահում նաև հարազատ մարդկանց հետ հաղորդակցվելու դեպքում էլ, բայց, չգիտեմ, նման հղկումները մեջից տանում են բուն վերաբերմունքը, անմիջականությունը։
Եթե ուզում եք ձեր օրագրային մտքերը չքննարկվեն, չդատապարտվեն ու չստորացվեն, դուք ծաղրուծանակի չարժանանաք ու ձեզ ուղղություն ցույց չտան ու մատնացույց չանեն ձեր թերությունները, ապա մի՛ գրեք հիմար բաներ, միշտ գրեք խելոք բաներ։ Կամ օրագիր սկսեք գրել Աստված դառնալուց հետո, որովհետև Աստծո գործերը քննելի չեն։
Եվ առհասարակ, մոտներդ «երրորդ աչքի» ուլունք պահեք գրելիս, որ գրածներին աչքով չտան ու հաջորդ գրառումը հարամ չլինի, լինի խերով ու բարաքյաթով։
Սրբությունը շներին մի՛ տվեք և ձեր մարգարիտը խոզերի առաջ մի՛ գցեք, որպեսզի ոտնակոխ չանեն դրանք և շրջվելով՝ ձեզ չպատառոտեն․․․
Հ․Գ․ Կարող ա՞ մի կում վիսկի ուզենաք․․․
Եթե ուզում եք ձեր օրագրային մտքերը չքննարկվեն, չդատապարտվեն ու չստորացվեն, դուք ծաղրուծանակի չարժանանաք ու ձեզ ուղղություն ցույց չտան ու մատնացույց չանեն ձեր թերությունները, ապա մի՛ գրեք հիմար բաներ, միշտ գրեք խելոք բաներ։ Կամ օրագիր սկսեք գրել Աստված դառնալուց հետո, որովհետև Աստծո գործերը քննելի չեն։
Եվ առհասարակ, մոտներդ «երրորդ աչքի» ուլունք պահեք գրելիս, որ գրածներին աչքով չտան ու հաջորդ գրառումը հարամ չլինի, լինի խերով ու բարաքյաթով։
Սրբությունը շներին մի՛ տվեք և ձեր մարգարիտը խոզերի առաջ մի՛ գցեք, որպեսզի ոտնակոխ չանեն դրանք և շրջվելով՝ ձեզ չպատառոտեն․․․
Հ․Գ․ Կարող ա՞ մի կում վիսկի ուզենաք․․․
Վիշապ, քեզ հեչ հյուր-մյուր հրավիրում ե՞ն :))
Վիշապ, քեզ հեչ հյուր-մյուր հրավիրում ե՞ն :))
Սովորաբար կանչում են տփելու, վերջում հաց են տալիս: Բայց ես հո կետո եմ անում։
Overdose
08.06.2023, 09:19
Էս վերեւի քննարկումը իդեալական օրինակ ա էն բանի, թե ինչքան դեստրուկտիվ կարա Ակումբը լինի։
Ժողովուրդ, եթե մարդը չի ուզում, որ իր օրագրում գրվածը քննարկվի, ինչի՞ եք քննարկում։ Հա, դուք բոլորդ էլ ճիշտ եք, հրապարակային գրված մտքերը չեն կարող անձեռնմխելի լինել, բայց հնարավո՞ր ա չէ իրավիճակի նրբությունները հաշվի առնել ու չդեմոտիվացնել մարդուն։
Կոնկրետ էս իրավիճակի նրբությունն էն ա, որ մարդը շատ անկեղծ ու ոչ օրդինար գրառումներ ա կատարում, որ վստահ եմ ամեն մեկը ընդունակ չի գրել ու կասկածում եմ որ էս քննարկումից հետո մարդը ցանկություն կունենա հետագայում էդպես անկեղծանալու։ Իմ համար՝ որպես ակումբի յուզեռ հազար անգամ ավելի նախընտրելի ա էդպիսի մի քանի գրառում ունենա ակումբը, քան թե հազար հատ վերեւի սռաչից։
Ուլուանա
08.06.2023, 17:28
Կարծում եմ` բոլորն էլ գիտեն, որ հրապարակային ցանկացած գրառում քննարկման ենթակա է, ու ոչ ոք իրավունք չունի դա արգելելու: Բայց մեկը ես, հաշվի առնելով, որ օրագրային գրառումները, չնայած հրապարակային լինելուն, բնույթով անձնական են ու շատ դեպքերում հեղինակի համար նուրբ հարցեր են շոշափում, աշխատում եմ առնվազն հուզական տեսանկյունից չքննարկել, առավել ևս` չքննադատել: Հա, սա կանոն դարձնել չենք կարող, բայց կարող ենք գոնե փորձել մարդկայնորեն մոտենալ հարցին, մեջբերելուց, կարծիք հայտնելուց ու քննարկելուց առաջ ինքներս մեզ դնել գրառման հեղինակի դերում ու փորձել պատկերացնել, թե ոնց կզգայինք մեզ, եթե մեր գրածին նման կերպ արձագանքեին: Ի վերջո, աշխարհը փուլ չի գա, եթե մի կարծիք պակաս արտահայտենք: Այվիի ասածն, իհարկե, ամենաապահով մոտեցումն ա` ոչ մեկինը չմեջբերել` շառից-փորձանքից հեռու, բայց չի նպաստում Ակումբի ակտիվությանը: Ամեն դեպքում, իմ կարծիքով, ավելի լավ ա էդպես, քան առանց հեղինակի մասին մտածելու մեջբերել ու քննարկել: Բայց դե ամեն մարդ ինքն ա որոշում` ոնց վարվի: Ուղղակի մտածեցի` ես էլ իմ կարծիքն արտահայտեմ: Ի դեպ, հանուն արդարության ես էլ ասեմ, որ կոնկրետ Այվիի` մարդ եղած վախտի գրառման արձագանքի մեջ ոչ մի վիրավորական, ծաղրական կամ որևէ առումով տհաճ բան չեմ տեսնում, նույնիսկ զարմացա, որ ասեց, որ ներվերի վրա ազդել ա ու դուրը չի եկել: Ու սա հերթական անգամ ցույց ա տալիս, որ երևի ամեն դեպքում զերծ մնալն ավելի ճիշտ ա, քանի որ ոչ միշտ ենք մենք կարողանում ճիշտ պատկերացնել դիմացինի զգացածը:
Ես ինքս, օրինակ, շատ դեպքերում, հատկապես վերջերս, Ակումբում չեմ տեղադրում էն օրագրային գրառումներս, որոնց` այլ թեմայում մեջբերվելու ու քննարկվելու հեռանկարը, մեղմ ասած, ինձ չի գրավում:
Կարծում եմ` բոլորն էլ գիտեն, որ հրապարակային ցանկացած գրառում քննարկման ենթակա է, ու ոչ ոք իրավունք չունի դա արգելելու: Բայց մեկը ես, հաշվի առնելով, որ օրագրային գրառումները, չնայած հրապարակային լինելուն, բնույթով անձնական են ու շատ դեպքերում հեղինակի համար նուրբ հարցեր են շոշափում, աշխատում եմ առնվազն հուզական տեսանկյունից չքննարկել, առավել ևս` չքննադատել: Հա, սա կանոն դարձնել չենք կարող, բայց կարող ենք գոնե փորձել մարդկայնորեն մոտենալ հարցին, մեջբերելուց, կարծիք հայտնելուց ու քննարկելուց առաջ ինքներս մեզ դնել գրառման հեղինակի դերում ու փորձել պատկերացնել, թե ոնց կզգայինք մեզ, եթե մեր գրածին նման կերպ արձագանքեին: Ի վերջո, աշխարհը փուլ չի գա, եթե մի կարծիք պակաս արտահայտենք: Այվիի ասածն, իհարկե, ամենաապահով մոտեցումն ա` ոչ մեկինը չմեջբերել` շառից-փորձանքից հեռու, բայց չի նպաստում Ակումբի ակտիվությանը: Ամեն դեպքում, իմ կարծիքով, ավելի լավ ա էդպես, քան առանց հեղինակի մասին մտածելու մեջբերել ու քննարկել: Բայց դե ամեն մարդ ինքն ա որոշում` ոնց վարվի: Ուղղակի մտածեցի` ես էլ իմ կարծիքն արտահայտեմ: Ի դեպ, հանուն արդարության ես էլ ասեմ, որ կոնկրետ Այվիի` մարդ եղած վախտի գրառման արձագանքի մեջ ոչ մի վիրավորական, ծաղրական կամ որևէ առումով տհաճ բան չեմ տեսնում, նույնիսկ զարմացա, որ ասեց, որ ներվերի վրա ազդել ա ու դուրը չի եկել: Ու սա հերթական անգամ ցույց ա տալիս, որ երևի ամեն դեպքում զերծ մնալն ավելի ճիշտ ա, քանի որ ոչ միշտ ենք մենք կարողանում ճիշտ պատկերացնել դիմացինի զգացածը:
Ես ինքս, օրինակ, շատ դեպքերում, հատկապես վերջերս, Ակումբում չեմ տեղադրում էն օրագրային գրառումներս, որոնց` այլ թեմայում մեջբերվելու ու քննարկվելու հեռանկարը, մեղմ ասած, ինձ չի գրավում:
Դրա համար օրենսդրական բարեփոխում արեք մոդերատորներով՝ շատ պարզ օրենք եմ առաջարկում․
1. Անձնական օրագրերը քննարկման ենթակա չեն՝ անկախ բովանդակությունից, նույնիսկ եթե կոռեկտ չեն թվում, ասենք ռասիստական, կամ սադիստական, կամ այլ հանցավոր բնույթի մտքեր կան։
2. Եթե որևէ մեկի անձնական օրագրի կոնտեքստում ինչ-ինչ հետաքրքրական թեմա է առաջանում, կարելի է քննարկել թեման առանց օրագրին հղվելու, հեղինակից անկախ ու օրագրային թեմաներից դուրս, համապատասխան բաժնում։
3. Անկապ օրագրում ու մնացած տեղերում գրվածները ենթակա են կանոնավոր ու անկապ քննարկումների ու բազարների՝ ըստ պահանջի ու կրքային զեղումների։
Դրա համար օրենսդրական բարեփոխում արեք մոդերատորներով՝ շատ պարզ օրենք եմ առաջարկում․
1. Անձնական օրագրերը քննարկման ենթակա չեն՝ անկախ բովանդակությունից, նույնիսկ եթե կոռեկտ չեն թվում, ասենք ռասիստական, կամ սադիստական, կամ այլ հանցավոր բնույթի մտքեր կան։
2. Եթե որևէ մեկի անձնական օրագրի կոնտեքստում ինչ-ինչ հետաքրքրական թեմա է առաջանում, կարելի է քննարկել թեման առանց օրագրին հղվելու, հեղինակից անկախ ու օրագրային թեմաներից դուրս, համապատասխան բաժնում։
3. Անկապ օրագրում ու մնացած տեղերում գրվածները ենթակա են կանոնավոր ու անկապ քննարկումների ու բազարների՝ ըստ պահանջի ու կրքային զեղումների։
Էս երկու օրը կթարմացնեմ Օրագրեր բաժնի կանոնները (https://www.akumb.am/showthread.php/53734-%C2%AB%D5%95%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%A5%D6%80%C2%BB-%D5%A2%D5%A1%D5%AA%D5%B6%D5%AB-%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8?p=2586818&viewfull=1#post2586818):
Անձնական օրագրերը առանձին ենթաբաժին են, ու ինձ թվում է, իսկապես արժի էդ սահմանափակումը դնել, որ չքննարկվի:
Թեմատիկ օրագրերի ենթաբաժինն էլ (Անկապ օրագիր, Էն որ, և այլն) թող մնա առաջվա պես, այսինքն՝ հնարավոր լինի գրառումներն էս թեմայում քննարկել:
Էս երկու օրը կթարմացնեմ Օրագրեր բաժնի կանոնները (https://www.akumb.am/showthread.php/53734-%C2%AB%D5%95%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%A5%D6%80%C2%BB-%D5%A2%D5%A1%D5%AA%D5%B6%D5%AB-%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D5%B6%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8?p=2586818&viewfull=1#post2586818):
Անձնական օրագրերը առանձին ենթաբաժին են, ու ինձ թվում է, իսկապես արժի էդ սահմանափակումը դնել, որ չքննարկվի:
Թեմատիկ օրագրերի ենթաբաժինն էլ (Անկապ օրագիր, Էն որ, և այլն) թող մնա առաջվա պես, այսինքն՝ հնարավոր լինի գրառումներն էս թեմայում քննարկել:
Իսկ ես դեմ եմ: Դա սահմանափակում ա նրանց ակնկալիքները, ովքեր հանրային հարթակ են հանում իրենց օրագրերը հենց քննարկումների համար՝ թեկուզև քննադատական, հակառակ դեպքում, Սամի ասած, բարձի տակ կպահեին։ Սացվում ա՝ եթե օրագրի հեղինակը ակնկալում ա քննարկում, պիտի իր գրառումն անի Անկապ օրագրում կամ էլ պատճենի Անկապ օրագիր, մի տեսակ անկապ ա ստացվում․․․
Եկեք քվեարկենք` համապատասխան թեմայով ու քվեարկության գործիքներով․ ով ա համաձայն, որ նման սահմանափակում դրվի անձնական օրագրերի համար։
Անձամբ ես գտնում եմ, որ նրանք, ովքեր չեն ուզում քննարկումներ, թող այդ մասին հայտնեն իրենց օրագրի նախաբանում, կամ էլ նրանք, ովքեր չեն ուզում քննադատվեն քննադատելու համար, թող ուղղակի չմասնակցեն քննարկումներին, ինչպես, օրինակ, այվին որոշեց։
Իսկ ես դեմ եմ: Դա սահմանափակում ա նրանց ակնկալիքները, ովքեր հանրային հարթակ են հանում իրենց օրագրերը հենց քննարկումների համար՝ թեկուզև քննադատական, հակառակ դեպքում, Սամի ասած, բարձի տակ կպահեին։ Սացվում ա՝ եթե օրագրի հեղինակը ակնկալում ա քննարկում, պիտի իր գրառումն անի Անկապ օրագրում կամ էլ պատճենի Անկապ օրագիր, մի տեսակ անկապ ա ստացվում․․․
Եկեք քվեարկենք` համապատասխան թեմայով ու քվեարկության գործիքներով․ ով ա համաձայն, որ նման սահմանափակում դրվի անձնական օրագրերի համար։
Անձամբ ես գտնում եմ, որ նրանք, ովքեր չեն ուզում քննարկումներ, թող այդ մասին հայտնեն իրենց օրագրի նախաբանում, կամ էլ նրանք, ովքեր չեն ուզում քննադատվեն քննադատելու համար, թող ուղղակի չմասնակցեն քննարկումներին, ինչպես, օրինակ, այվին որոշեց։
Ես կարծում եմ, եթե մարդը քննարկման կարիք ունի, ապա ոչ թե պատվածք է գրում իր օրագրում, հույս ունենալով, որ այն քննարկման կարժանանա, այլ բերում է համապատասխան թեմայում որպես նախաբան, թե՝ ահա, էսպիսի բան տեղի ունեցավ, ի՞նչ կարծիքի եք, ո՞րն է ճիշտն ու սխալը, չարն ու բարին, ֆլանն ու ֆստանը, ու դրանով մնացածները անկաշկանդ մտնում են քննարկման մեջ՝ ջան ասում, ջան լսում։
Ինչքան հասկանում եմ, անձնական օրագիր ունեցողների մեծ մասը կաշկանդված ինտրովերտներ են, ու իրենց օրագիրը միակողմանի կիսելով արդեն բավարարում են իրենց սոցիալացման պահանջը, այսինքն ընդամենը ուզում են արտահայտվել առանց feedback-ի, մաքսիմում ստանալ շնոհակալություններ, վարկանիշներ, օդային համբույրներ, կամ էլ երևակայական գրգիռներ և վայելել իրենց եզակիության ու առանձնության վիրտուալ մթնոլորտը։ Դրանից մի պուճուր ավել բան ուզողները լիքը հնարավորություն ունեն համապատասխան թեմաներում գրել իրենց ուզածի մասին, կամ ուզել կոնկրետ ակումբցու, ու էլի ջան ասել ու ջան լսել։ Իսկ դրանից էլ ավել բան ուզողներին առաջարկում եմ ակումբից հույսները կտրեն ու մտնեն ֆեյսբուք, յութուբ, տիկտոկ, ու էլի այլ խրախճանական վայրեր, եթե ուզում են իրենց անձի վրա ուշադրություն հրավիրել, ակումբը էդ տեսակետից վայթե լավագույն տեղը չի ու պահանջկոտներին հիասթափություն է սպասվում։
Բացի Թեմատիկ օրագրերից, մենք նաև ունենք Օրագիր-զրուցարաններ ենթաբաժին, որտեղ կարելի է հենց օրագրերի ներսում քննարկումներ ծավալել:
Ու բացի դրանից դեռ Մանրապատումները կան՝ Դեսից-դենիցում, որտեղ նորից հենց թեմայի ներսում կարելի է քննարկել-մեկնաբանել պատմածները:
Անձնական օրագրերը կմնա մի ենթաբաժին, որտեղ գրողը կիմանա՝ իր գրածը ենթակա չի հետագա քննարկման:
Ես կարծում եմ, եթե մարդը քննարկման կարիք ունի, ապա ոչ թե պատվածք է գրում իր օրագրում, հույս ունենալով, որ այն քննարկման կարժանանա, այլ բերում է համապատասխան թեմայում որպես նախաբան, թե՝ ահա, էսպիսի բան տեղի ունեցավ, ի՞նչ կարծիքի եք, ո՞րն է ճիշտն ու սխալը, չարն ու բարին, ֆլանն ու ֆստանը, ու դրանով մնացածները անկաշկանդ մտնում են քննարկման մեջ՝ ջան ասում, ջան լսում։
Ինչքան հասկանում եմ, անձնական օրագիր ունեցողների մեծ մասը կաշկանդված ինտրովերտներ են, ու իրենց օրագիրը միակողմանի կիսելով արդեն բավարարում են իրենց սոցիալացման պահանջը, այսինքն ընդամենը ուզում են արտահայտվել առանց feedback-ի, մաքսիմում ստանալ շնոհակալություններ, վարկանիշներ, օդային համբույրներ, կամ էլ երևակայական գրգիռներ և վայելել իրենց եզակիության ու առանձնության վիրտուալ մթնոլորտը։ Դրանից մի պուճուր ավել բան ուզողները լիքը հնարավորություն ունեն համապատասխան թեմաներում գրել իրենց ուզածի մասին, կամ ուզել կոնկրետ ակումբցու, ու էլի ջան ասել ու ջան լսել։ Իսկ դրանից էլ ավել բան ուզողներին առաջարկում եմ ակումբից հույսները կտրեն ու մտնեն ֆեյսբուք, յութուբ, տիկտոկ, ու էլի այլ խրախճանական վայրեր, եթե ուզում են իրենց անձի վրա ուշադրություն հրավիրել, ակումբը էդ տեսակետից վայթե լավագույն տեղը չի ու պահանջկոտներին հիասթափություն է սպասվում։
Ինձ թվում ա՝ չարաչար սխալվում ես (ընդգծածս մասով) :)
Իսկ ես կարծում եմ, որ հանրային հարթակներում օրագիր դնելու իմաստը ֆիդբեքի լատենտ ակնկալիքն ա։ Ուրիշ հարց ա՝ թե ինչ տեսակ ֆիդբեքի։
մարդ եղած վախտ
09.06.2023, 12:17
ինձ էլ ա թվում, որ ակումբում լիքը բաժիններ կան, որտեղ հեղինակը կարող ա գրել քննարկելու հնարավորությամբ․ կարելի ա մի բաժին էլ ունենալ, որտեղ գրառումը ուղիղ չի քննարկվի հեղինակի հետ․
չգիտեմ՝ անձնական օրագրերում մյուս գրողները ոնց կվերաբերվեն սրան, բայց ինձ շատ ավելի հանգիստ կլիներ տենց․
հ․գ․ շնորհակալ եմ խնդիրը տեսնելու, լուծում փնտրելու համար․ էս էլ օրինակ ա նրա, թե ակումբը ինչքան կոնստրուկտիվ կարա լինի:love
մարդ եղած վախտ
09.06.2023, 12:55
Անձամբ ես գտնում եմ, որ նրանք, ովքեր չեն ուզում քննարկումներ, թող այդ մասին հայտնեն իրենց օրագրի նախաբանում․․․
Էս էլ ա տարբերակ ու երևի ամենաանցնցում ձևն ա
Աթեիստ, կարո՞ղ ենք Անձնական օրագրերի ենթաբաժնում թեմաների համար «Բնորոշիչ» ավելացնել, ոնց որ Ստեղծագործական բաժնում կան բնորոշիչներ՝ արձակ, պոեզիա, որ թեմայի վերնագրում կարմիրով երևում են: Կարո՞ղ ենք էդպես էլ Անձնական օրագրերում «փակ օրագիր», «բաց օրագիր» կսմ նմանատիպ կարմրատառ բնորոշիչներ ավելացնել:
Ես ինքս էդ տեխնիկական հնարավորությունը չունեմ:
Ուլուանա
09.06.2023, 19:14
Իմ օրագրում, օրինակ, գրառումներ կան, որ հեչ չէի ուզենա, որ քննարկվեին, բայց կան նաև, որ հեչ դեմ չէի լինի, որ քննարկվեին: Ամեն գրառմանս վերջում նշե՞մ` քննարկման ենթակա ա, թե չէ :)):
Իմ օրագրում, օրինակ, գրառումներ կան, որ հեչ չէի ուզենա, որ քննարկվեին, բայց կան նաև, որ հեչ դեմ չէի լինի, որ քննարկվեին: Ամեն գրառմանս վերջում նշե՞մ` քննարկման ենթակա ա, թե չէ :)):
Բա էդ եմ ասում։ Ընդ որում, մեծ մասամբ չես ուզենա ասել, թե որոնք կուզենայիր, որ քննարկեին, որոնք` չէ։
@Աթեիստ (https://www.akumb.am/member.php?u=6425), կարո՞ղ ենք Անձնական օրագրերի ենթաբաժնում թեմաների համար «Բնորոշիչ» ավելացնել, ոնց որ Ստեղծագործական բաժնում կան բնորոշիչներ՝ արձակ, պոեզիա, որ թեմայի վերնագրում կարմիրով երևում են: Կարո՞ղ ենք էդպես էլ Անձնական օրագրերում «փակ օրագիր», «բաց օրագիր» կսմ նմանատիպ կարմրատառ բնորոշիչներ ավելացնել:
Ես ինքս էդ տեխնիկական հնարավորությունը չունեմ:
Դեռ չեմ գտնում, թե դա ոնց ա արվում։
Գտնեմ, տեղյակ կպահեմ։
StrangeLittleGirl
09.06.2023, 20:38
Էս ինչ մեծ պատմություն ա սարքվում էս ստից հարցից։ Անձամբ ես խոստանում եմ երբևէ էլ ոչ մեկի գրառումը չմեջբերել, ակումբում չքննարկել։ Բայց չեմ խոստանում սքրինշոթ չանել, ուրիշ տեղերում չքննարկել։ Իսկ իմ օրագրային գրառումների հետ կարող եք անել ինչ ուզում եք։
մարդ եղած վախտ
09.06.2023, 23:12
իմ օրագրի համար բլոգային գրառում արեցի․․․ տենց երևի թե հարցը կփակվի
Sambitbaba
09.06.2023, 23:54
Առհասարակ հասկացել եմ, որ էդ միֆական «երրորդ աչքը» իրականում ուրիշի աչքն ա:
Հա, բայց էն «ուրիշի աչքը», որով դու ինքդ ես սովորել նայել քեզ վրա...;)
Էս ֆորումի ծրագիրը վաղուց թարմացնել է պետք: Անհրաժեշտ է հնարավորություն, կարճ ռեակցիա տալու ամեն մի նախադասությանն ու բառին, ասենք՝
- Ախխխխ, սրտովս ա
- Էս մեկը թույն/բոմբ/սբանող էր
- Յախկ, մենակ քեզնից սենց մտքեր կարելի էր սպասել, անաաասուուուն
- Էս մոմենտը ուզում եմ քննարկել, կլնի՞ կյանք
- Պաչում եմ ազիզ, չդնես, լավ կլինի
- Զզզվում եմ քեզնից, օձ
- Աաաաաա՜հ, աաաաա՜հ, օօօօօօօ՜հ... ըմմմմմմ․․․
Օրինակ ես իմ յուրաքանչյուր գրառմանը կուզենայի նախ բոլոր ակտիվ մասնակիցները (դե բոլոր 6 հոգիդ) շնորհակալություն ու վարկանիշ տային, ու մեկը մյուսին հերթ չտալով քննարկեին, թե ոնց են ստացվել էսքան հոյակապ մտքերը, ու ինչի հնարավոր չի ավելի թույն մտքեր արտահայտել։
Ու ես օրվա ընթացքում մի 426 անգամ կբացեի գրառումս նորից կկարդայի ու կնայեի ռեակցիաներին ու հերթական անգամ ակումբազմի գալարումների մեջ կընկնեի մի երկու րոպե։
Հետո մի երկու չաշխատող տող կավելացնեի պռոյեկտիս կոդերին, մի երկու տուֆտա նամակի կպատասխանեի, իբր գործ եմ անում, հետո մաստուրբացիա ըստ պահանջի, հետո մի հատ կոֆե, ու նորից կգայի ու՝ աաաաա՜հ, աաաաա՜հ, աաաաա՜հ․․․
Հ․Գ․ Էսօր վիսկու զահլա չունեմ։
Առանց թարմացնելու էլ, ոնց որ թե էդ գրածդ ամեն ինչը լավ էլ կա մեր թաղերում :))
Իսկ դու առանց վիսկու էլ կարգին կրեատիվ ես:
Քո ասած, մնացել ենք 6 հոգի մարդ, ամեն մեկի տաղանդներն ավելի լավ են սկսել երևալ. առաջներում չէի նկատել քո էս ստեղծագործ ջիղը:
Էս ինչ մեծ պատմություն ա սարքվում էս ստից հարցից։ Անձամբ ես խոստանում եմ երբևէ էլ ոչ մեկի գրառումը չմեջբերել, ակումբում չքննարկել։ Բայց չեմ խոստանում սքրինշոթ չանել, ուրիշ տեղերում չքննարկել։ Իսկ իմ օրագրային գրառումների հետ կարող եք անել ինչ ուզում եք։
Դե մի քիչ էլ արհեստականորեն թեմաներ ենք ստեղծում֊բզբզում էս անթեմա ֆորումում, որ մարդիկ չձանձրանան ու չթողնեն էս հարթակը նորից տարիներով ամայի:)
StrangeLittleGirl
10.06.2023, 21:24
Դե մի քիչ էլ արհեստականորեն թեմաներ ենք ստեղծում֊բզբզում էս անթեմա ֆորումում, որ մարդիկ չձանձրանան ու չթողնեն էս հարթակը նորից տարիներով ամայի:)
Հա էլի, մանավանդ որ օրագիր քննարկել էլ չի կարելի, ստիպված քննարկելն ենք քննարկում :D
մարդ եղած վախտ
10.06.2023, 22:34
Հա էլի, մանավանդ որ օրագիր քննարկել էլ չի կարելի, ստիպված քննարկելն ենք քննարկում :D
մորթիք էլի :\
մորթիք էլի :\
Ամեն ինչ քեզ վրա մի վերցրու։ Եթե էս թեման նախկիններում (մինչմևական ժամանակներում) պարբերաբար հայտնված չլիներ, հաստատ հիմա էսքան չէինք խորանա՝ մի պստիկ միջադեպի պատճառով։
Հետն էլ ֆորումը էնպիսի տեղ է, որտեղ անհատական լուծումներն էդքան էլ չեն համապատասխանում ֆորմատին, ընդհանուր կանոններ ու լուծումներ են պետք, որն էս պարագայում էդքան էլ հեշտ չի, դա էլ է նպաստում նրան, որ էսքան քննարկում ենք։
Բլոգ եթե լիներ կամ ուրիշ մի տարածք, որտեղ ամեն մեկն իր կանոններն է ստեղծում իր սեփական տարածքի, իր գրառումների, դրանց քննարկումների և հետևորդների քոմենթների համար, ամեն ինչ մի քիչ ուրիշ կլիներ։ Էստեղ ընդհանուր կանոններ են գործում, տարածքն էլ՝ իր բոլոր գրառումներով, ֆորումինն է (երևի դրա համար էլ ֆորումների կյանքը երկար չէր․ էս կոնցեպտը ոչ բոլոր անհատականություններին է հարմար թվում)։
Բայց էս հարցին ոնց որ թե ընդհանուր լուծում չենք գտնի․ ամեն մեկը մի բան է ակնկալում՝ իր օրագրի հետ կապված։ Դրա համար ընդհանուր կանոների մեջ թարմացում չեմ մտցնի, բայց ուշադիր կլինեմ անձնական օրագրերի մեջբերումների հանդեպ, չնայած չեմ կարծում, որ էս քննարկումից հետո սա պրոբլեմ առաջացնող հարց լինի (գոնե էս քննարկման մասնակիցների կողմից հրահրվող)։
Էնպես որ, լավ էր, որ էսքան խոսեցինք :)
Վերջերս երբևէ մշտապես Հայաստան չվերադառնալու միտքը փոխարինվել է մի ուրիշով. ես ո՞նց եմ Հայաստանում ապրել մինչև քսանհինգ տարեկան։ Ու ինչու՞ եմ ես էսքան մշակութապես տարբեր մյուսներից։ Ի վերջո, նույն միջավայրում եմ մեծացել, դպրոց ու համալսարան գնացել։
Էս հարցերը հատկապես սրվում են, երբ ամեն անգամ որևէ բան եմ անում Հայաստանի հետ ու ամեն անգամ բախումներ են լինում մշակութային տարբերությունների պատճառով։ Ու էդ տարբերությունները մասնավորապես վերաբերում են ժամանակին։ Երբ ինձ ասում են՝ ո՞նց ես էդքան բան հասցնում, շատ պարզ պատասխան կա. ժամանակս ճիշտ եմ կազմակերպում։ Իսկ էդ ճիշտ կազմակերպման համար ինձ պետք է հստակ իմանալ, թե ինչին ինչքան ժամանակ եմ տրամադրելու։ Ու եթե որևէ մեկն իմ ժամանակային սահմանները չի հարգում, մեծ բախում է լինում։
Ժամանակային սահման կոչվածը շատ բաներ կարող է նշանակել. հանդիպումից ուշանալ, հանդիպման օրը փոխել կամ շատ շուտ չտեղեկացնել հանդիպման մասին (հատկապես երբ դա ներառում է դեպի Հայաստան ճամփորդություն), վերջնաժամկետները չհարգել, հանդիպումը նախատեսվածից երկար անցկացնել (կամ ընդհանրապես չնախատեսել, թե ինչքան է տևելու) և այլն։
Ասենք էնպես չի, որ եկա Դանիա ու հրաշքով սկսեցի ժամանակիս էդքան լուրջ վերաբերվել։ Միշտ էլ էդպիսին եմ եղել ու միշտ էլ Հայաստանում դրա պատճառով կոնֆլիկտներ եմ ունեցել։ Բայց չեմ հասկանում՝ ո՞նց եմ ընդհանրապես դիմացել ու ո՞նց եմ կարողացել ֆունկցիոնալ լինել, գերազանցությամբ դպրոց-համալսարան ավարտել ու անգամ աշխատել։ Իհարկե, ժամանակի ընթացքում սովորել եմ գոնե անձնական շփումներում մի քիչ ներողամիտ լինել, բայց գործնականի դեպքում նույնիսկ ավելի անհանդուրժող եմ դարձել։ Ու ամեն անգամ նյարդային կծիկ եմ դառնում նման բաներից հետո, մի քանի օր է պետք լինում, որ վերականգնվեմ։
Իսկ ո՞նց եմ էսպիսին դարձել հարցին հարցով պատասխանեց ամուսինս. ի՞նչ ես տեսել մեծանալուց։ Ու հա, իմ ընտանիքի բոլոր անդամները պարտաճանաչ են եղել։ Իսկ հորս՝ վերջնաժամկետներին հավատարիմ մնալու մասին նույնիսկ ծիծաղելի պատմություններ կան։ Բայց էստեղ էլ հարց է առաջանում. ինքը ո՞նց է կարողացել ապրել էդ հասարակությունում ու էդքան պրոդուկտիվ լինել։
Մի երկրորդ խնդիր էլ կա, որ էլի չեմ հասկանում՝ ո՞նց եմ էդքան ապրել Հայաստանում ու չգժվել։ Բայց դրա մասին մի ուրիշ անգամ։
Բյուր, հեչ մտքովդ անցել ա, որ կարող ա ասենք Աֆղանստանում ծնված լինեիր, կամ խոսքի Բիրմայում, կամ հեռու չգնանք՝ Իրանում, ու տեսնես էլի սենց ինքնասիրահարված դանիացի էի՞ր լինելու :))
StrangeLittleGirl
19.06.2023, 01:28
Բյուր, հեչ մտքովդ անցել ա, որ կարող ա ասենք Աֆղանստանում ծնված լինեիր, կամ խոսքի Բիրմայում, կամ հեռու չգնանք՝ Իրանում, ու տեսնես էլի սենց ինքնասիրահարված դանիացի էի՞ր լինելու :))
Չէ, չի անցել
Բյուր, հեչ մտքովդ անցել ա, որ կարող ա ասենք Աֆղանստանում ծնված լինեիր, կամ խոսքի Բիրմայում, կամ հեռու չգնանք՝ Իրանում, ու տեսնես էլի սենց ինքնասիրահարված դանիացի էի՞ր լինելու :))
Էս գրառումը որ տեսա, մտածում էի՝ ջնջել որպես «վիրավորական», թե թողնել։
Գրառման ուղերձը երևի հնարավոր կլիներ նաև առանց «ինքնասիրահարված» ու նման պիտակների արտահայտել։
Խնդրում եմ ավելի հարգալից լինել միմյանց հանդեպ։
StrangeLittleGirl
19.06.2023, 15:40
Էս գրառումը որ տեսա, մտածում էի՝ ջնջել որպես «վիրավորական», թե թողնել։
Գրառման ուղերձը երևի հնարավոր կլիներ նաև առանց «ինքնասիրահարված» ու նման պիտակների արտահայտել։
Խնդրում եմ ավելի հարգալից լինել միմյանց հանդեպ։
Վիշապն ուղղակի տեղյակ չի, որ գրառման երկրորդ՝ չգրված մասը հենց էդ տիպի գրառումներին կամ ավելի ճիշտ իրական կյանքում էդ տիպին վարք ցուցաբերողների մասին էր լինելու։ Հետաքրքիր ա, որ տենց ձեւակերպումով ուղղակի ապացուցում ա էն, ինչից մինչեւ հոգուս խորքը զզված եմ։
Վիշապն ուղղակի տեղյակ չի, որ գրառման երկրորդ՝ չգրված մասը հենց էդ տիպի գրառումներին կամ ավելի ճիշտ իրական կյանքում էդ տիպին վարք ցուցաբերողների մասին էր լինելու։ Հետաքրքիր ա, որ տենց ձեւակերպումով ուղղակի ապացուցում ա էն, ինչից մինչեւ հոգուս խորքը զզված եմ։
1. Բյուր ջան, իրեն ինչ-որ շերտից (կարևոր չի) բարձր դասող ու քամահրանք արտահայտող կամայական սնոբային գրառում բացասական ռեակցիա է առաջացնելու անկախ նրանից, թե ինչքան օբյեկտիվ ես դու։ Ինձ թվում է՝ սա հասկանալու համար ոչ գիտական աստիճան է պետք ունենալ, ոչ էլ հոգեբան է պետք լինել։
Ու էս տեսանկյունից, քո գրառումով դու ինձ մաքուր հայաստանցի հայ ես հենց հիմա երևում, սիրելիս, այսինքն դանիական համեստությունը մոտդ չի երևում :kiss
2. Էնպես չի, որ ես հետդ համաձայն չեմ հայերիս կազմակերպվածության առումով, դե ընդհանուր առմամբ, բայց կարելի է հաշվի առնել, որ հայերիս մեջ նշմարելի քանակով կազմակերպված մարդիկ էլ կան էլի, բացի քեզնից, չարժի սաղ Հայաստանի վրա ոտքերը սրբել, ու անկախ ամեն ինչից չարժի մեզ շատ ստորացնել, առանց էդ էլ նեղն ենք ։Ճ
3. Մյուս կողմից էլ սեփական եզակիության մասին բարձրաձայնելը քեզ ոչ մի օգտակար բան չի տալիս, եթե դու նույնիսկ իսկապես եզակի ես ու զզված ես մնացյալ բոլոր հետամնացներից, մարդիկ եզակիներին չեն սիրում, օրինակ Հիսուս Քրիստոսին խաչեցին, եթե հիշում ես։
4. Ես վաղուց սովոր եմ քո ինտելեկտուալ-էմոցիոնալ-սուբյեկտիվ-մեկ-մեկ-էլ-հնարած մտքերին ու զգում եմ, որ սեփական անձիդ նկատմամբ քննադատությունը տանել չես կարողանում, բայց սա քո «միչև հոգուդ խորքը զզված»-իդ ի պատասխան :))
5. Թեթև տար, կետո արա։
Հ․Գ․ Եթե վիրավորական է, ջնջեք, ուղղակի ասեմ, որ Բյուրի գրառումն էլ առանձնապես պոզիտիվ չի :))
StrangeLittleGirl
20.06.2023, 01:00
1. Բյուր ջան, իրեն ինչ-որ շերտից (կարևոր չի) բարձր դասող ու քամահրանք արտահայտող կամայական սնոբային գրառում բացասական ռեակցիա է առաջացնելու անկախ նրանից, թե ինչքան օբյեկտիվ ես դու։ Ինձ թվում է՝ սա հասկանալու համար ոչ գիտական աստիճան է պետք ունենալ, ոչ էլ հոգեբան է պետք լինել։
Ու էս տեսանկյունից, քո գրառումով դու ինձ մաքուր հայաստանցի հայ ես հենց հիմա երևում, սիրելիս, այսինքն դանիական համեստությունը մոտդ չի երևում :kiss
2. Էնպես չի, որ ես հետդ համաձայն չեմ հայերիս կազմակերպվածության առումով, դե ընդհանուր առմամբ, բայց կարելի է հաշվի առնել, որ հայերիս մեջ նշմարելի քանակով կազմակերպված մարդիկ էլ կան էլի, բացի քեզնից, չարժի սաղ Հայաստանի վրա ոտքերը սրբել, ու անկախ ամեն ինչից չարժի մեզ շատ ստորացնել, առանց էդ էլ նեղն ենք ։Ճ
3. Մյուս կողմից էլ սեփական եզակիության մասին բարձրաձայնելը քեզ ոչ մի օգտակար բան չի տալիս, եթե դու նույնիսկ իսկապես եզակի ես ու զզված ես մնացյալ բոլոր հետամնացներից, մարդիկ եզակիներին չեն սիրում, օրինակ Հիսուս Քրիստոսին խաչեցին, եթե հիշում ես։
4. Ես վաղուց սովոր եմ քո ինտելեկտուալ-էմոցիոնալ-սուբյեկտիվ-մեկ-մեկ-էլ-հնարած մտքերին ու զգում եմ, որ սեփական անձիդ նկատմամբ քննադատությունը տանել չես կարողանում, բայց սա քո «միչև հոգուդ խորքը զզված»-իդ ի պատասխան :))
5. Թեթև տար, կետո արա։
Հ․Գ․ Եթե վիրավորական է, ջնջեք, ուղղակի ասեմ, որ Բյուրի գրառումն էլ առանձնապես պոզիտիվ չի :))
1. Քամահրանք որտե՞ղ տեսար։ Ես իմ գրառմամբ իմ հուսահատությունն էի արտահայտում։ Թե քեզ թվում ա ինձ դզում ա անընդհատ իմ ազգակիցների հետ էսպիսի ստից թեմայով տուրումդփոցների մեջ լինելը կամ մեծամասնության մեջ փոքրամասնություն լինելը, չարաչար սխալվում ես։
2. Կազմակերպ-անկազմակերպ բառեր չեմ օգտագործել, էդ դու ես օգտագործում։ Ես զուտ տարբերություն եմ ընդգծել՝ առանց գնահատական տալու։
3. Հա, գիտեմ, որ ակումբում ինձ չեք սիրում, ես էլ գրում եմ, որ ձեր ներվերը սղոցեմ։ Բայց երևի սխալ եմ անում, չպիտի ձեզ պատվեմ իմ ժամանակով։
4. Մինչև հոգուս խորքը թքած ունեմ
5. Թեթևը դու տար, ես թեթև տանելու չունեմ
Հ․Գ․ Եթե վիրավորական է, ջնջեք, ուղղակի ասեմ, որ Բյուրի գրառումն էլ առանձնապես պոզիտիվ չի :))
Պոզիտիվ-չպոզիտիվ գրառումն ուրիշ է, կոնկրետ մարդուն ուղղված վիրավորական պիտակները՝ ուրիշ։
Ու մի ձև հեչ հավատալու չի, որ էս ամենն, ինչ գրել ես, կոնկրետ էդ մի գրառումից ես քաղել։ Տպավորությունն էն է, որ դու ժամանակի ընթացքում կուտակված-հավաքված կարծիքդ ես գրել տվյալ մարդու մասին՝ անկախ էդ մի գրառումից։
Ու դեռ տակից էլ շնորհակալություններ են դնում․ մի արեք, սիրուն չի։
Պոզիտիվ-չպոզիտիվ գրառումն ուրիշ է, կոնկրետ մարդուն ուղղված վիրավորական պիտակները՝ ուրիշ։
Ու մի ձև հեչ հավատալու չի, որ էս ամենն, ինչ գրել ես, կոնկրետ էդ մի գրառումից ես քաղել։ Տպավորությունն էն է, որ դու ժամանակի ընթացքում կուտակված-հավաքված կարծիքդ ես գրել տվյալ մարդու մասին՝ անկախ էդ մի գրառումից։
Ու դեռ տակից էլ շնորհակալություններ են դնում․ մի արեք, սիրուն չի։
Մարդը հստակ գրել է՝ ես վարդս ո՞նց եմ էսքան ժամանակ էս սնկերի մեջ հրաշքով ծնվել ու ապրել, ու չգժվել, ու ֆոկուսը նրա վրա է, որ ինքը վարդ է, ոչ թե, որ սնկերը սնկեր են: Եթե գրեր՝ ոնց եմ ես էս սնկերից ներվայնանում, առանց ինքզինքի վարդ լինելը հիշատակելու, ապա սնոբիզմի փոխարեն կընկալվեր որպես ասենք «հուսահատության արտահայտում»… Իսկ սույն պարագայի համար, ժամանակի վրա թքած ունեցող հետամնաց հայ ժողովուրդը խոսք ունի՝ «վերին արտի ցորեն»:
Ես Բյուրի նկատմամբ ոչ բացասական բան չունեմ, ես զարգացած, մի քանի գիտական աստիճաններ ունեցող Նյու Յորքցի մորքուր ունեմ, որ էլի սաղ հայաստանցի բարեկամներին չի սիրում, վերևից է նայում այդ «հետամնացներին», ու հայաստանցիներն էլ իրեն չեն սիրում, այ Բյուրը իրեն շատ նման ա: Բայց ես էդ մորքուրիս հետ հավեսով շփվում եմ, որովհետև ինքը ինտելեկտուալ ու հետաքրքիր ա, շփվում եմ՝ թեթև տանելով իր անտանելի լինելը: Բյուրն էլ ա անտանելի, ու ինքը գիտի դրա մասին:
Հ.Գ. Սնոբիզմը հենց մշակութային տարբերությունները արտահայտելու ու ընդգծելու մասին չի՞:
Ինչ պրիյատնի ենք գզվռտվում։ Եկեք իմ հետ էլ մի քիչ գզվռտվեք էլի։
Էդ ովքեր որ Հայաստանից գնացել, թռել, փախել, մեկնել, ժամանել են, ես իրանց չեմ սիրում։ Էն որ ասում ա, ս վամի յա նա ռազվեդկու նե պաշյոլ։ Շատերին թվում ա, թե էն ա Հայաստանից որ կարողացել ա գնալ, էդ ինչ որ ֆանտաստիկ ըչիվմենթ ա, էդ հերիք չի, մի երկու տարի էլ ընտեղ ապրում են, արդեն ըտեղից թքում են, մենք ստեղ անձրև ենք ասում։
Ու հա ես շատ ծանր եմ տանում, բոլորի գնալը։ Որովհետև ամեն մեկի ստեղ չլինելը, իմ, իմ ընկերների, իմ ընտանիքի բեռն ա շատացնում։ Բայց դե ոչինիչ, մենք ստեղ օչխարներով, ապուշներով, հոտածներով եթե մի բան կարանանք անենք, էս անվտանգության հարցեր ա, մի քիչ սոցիում զարգանալ բան, հենց պրիյատնի տեղ դառնա, տնգլ-տնգլ կգաք, կասեք հայրենիք հետ եկանք։
Ու մի բան էլ, էդ որ Սփյուռք սմյուռք բան են ասում, իմ կարծիքով էդ մեր հասարակության քաղցկեղն ա։ Վայ գնամ, ընդեղից ավելի շատ օգուտ կտամ։ Նեֆիգա սեբե էլի։ Եթե ուզում ես օգուտ տաս, մնա ստեղ ու պայքարի մեր հետ։ Եթե չես ուզում օգուտ տաս, ֆլագ տեբե վ ռուկի, գնա, բայց պետք չի գնալ ու ընդեղից ստեղ մեզ սովորացնել, իբր թե ավելի շատ օգուտ տալ։ Բուլշիթ ա։
Ես մի խումբ ծանոթներ ունեմ, մի քանի տարի առաջ, տենց ուրախ ուրախ բանակից ա, սոցիումից ա, տենց խառը բաներից թռել էին Ուկրաինա։ Էս վերջերս խաբար արին, որ հիմա էլ Գեռմանիա են թռնում ընդեղից։ Դե ով կիմանար որ ընդեղ էլ կարա գործերը քաք մեջ լինի։ Հիմա վայը տանի ԱՄՆ-ի հետ մի բան էն չլինի, սաղ Լյոսանջոները ոսկիները ծծերին խփած հետ են գալու, թե բա Հայրենիքից լավ տեղ չկա։ Ոնց որ ռուսաստանից տենց հետ եկան։
Կարճ ասած, ես ոչ թե չեմ սիրում, այլ զզզզզվում եմ։
One_Way_Ticket
21.06.2023, 02:13
Ու հա ես շատ ծանր եմ տանում, բոլորի գնալը։ Որովհետև ամեն մեկի ստեղ չլինելը, իմ, իմ ընկերների, իմ ընտանիքի բեռն ա շատացնում։
Գզվռտվել ես ուզում, արի գզվռտվենք։ Ես ճի՞շտ եմ հասկանում, որ էդ քո ծանր տանելը նման է նրան, որ 10 ընկերներով բիզնես-պլան եք մշակել, պարտքով փող եք վերցրել, գործ եք անում, հետո մեկը թռնում է, հետքն էլ չկա, ու ստիպված պիտի ի սկզբանե 10 հոգու համար նախատեսված գործը 9 հոգով առաջ տանեք ու պարտքը փակեք։
- Եթե ճիշտ եմ, ապա մի մանրուք կա։ Հայաստանում ծնված մարդը քեզ, քո ընկերների ու ընտանիքի հետ ոչ մի գործ չի համաձայնեցրել։ Եթե դու ինչ-որ չգրված համաձայնագրեր ես ենթադրում, ապա դա քո խնդիրն է։ Զզվիր ինչքան սիրտդ ուզում է։
- Եթե սխալ եմ հասկանում, ապա ո՞րն է սկզբունքային տարբերությունը։
Գզվռտվել ես ուզում, արի գզվռտվենք։ Ես ճի՞շտ եմ հասկանում, որ էդ քո ծանր տանելը նման է նրան, որ 10 ընկերներով բիզնես-պլան եք մշակել, պարտքով փող եք վերցրել, գործ եք անում, հետո մեկը թռնում է, հետքն էլ չկա, ու ստիպված պիտի ի սկզբանե 10 հոգու համար նախատեսված գործը 9 հոգով առաջ տանեք ու պարտքը փակեք։
- Եթե ճիշտ եմ, ապա մի մանրուք կա։ Հայաստանում ծնված մարդը քեզ, քո ընկերների ու ընտանիքի հետ ոչ մի գործ չի համաձայնեցրել։ Եթե դու ինչ-որ չգրված համաձայնագրեր ես ենթադրում, ապա դա քո խնդիրն է։ Զզվիր ինչքան սիրտդ ուզում է։
- Եթե սխալ եմ հասկանում, ապա ո՞րն է սկզբունքային տարբերությունը։
Սկզբունքային տարբերությունը հետևյալն ա՝
Վերևի գրառումում գրել եմ, եթե էդ մեկը թողել գնացել ա, առանց իմ հետ պայմանագրի բան, ֆլագ եմու վ ռուկի։ Ես իրանց հետ խնդիր չունեմ։ Խնդիրը էն ա, որ էդ մեկը թողել գնացել ա, կանկուրենտի բիզնեսում աշխատում ա, ու ընդեղից ամեն օր մեզ ու իրան համոզում ա, որ էդ մեր 10-ի բիզնեսի համար ա անում։ Խորհուրդներ ա ուղարկում ու ամեն առիթ անառիթ, մեզ, իրան, հասրակությանը համոզում, որ ճիշտ ա արել՝ գնացել ա։
Ստեղ համ էդ գնացողի խնդիրն ա, համ մնացողների։ Գնացողը պետք ա ինքը իրան գնահատակն տա, որ ինքը ստեղի մարդկանց վրա թքած ունի ու իրա անձի հետևից ա գնացել։ Ինչը լրիվ օքեյ եմ համարում։ Ստեղի մնացածներն էլ պիտի նայեն ասեն, սա թքած ունի մեր վրա, ոչ թե ասի, վայց Սփյուռքս տենամ։
Մի օր կնոջս հետ խոսում էինք։ (ասում ա, առավոտ դպրոց էինք գնում) Ու համաձայնվեցինք, որ էն օրն ենք Հայաստանից գնալու, երբ որ հենց ոտներս դուրս հանենք էս երկրից, դրանից հետո մի օր նույնիսկ Հայաստանի մասին չենք մտածելու, մեզ կատարյալ պոֆիգ ա լինելու թե ստեղ ինչ ա կատարվում, այ էդ ժամանակ հանգիստ սրտով գնալու ենք։ Բայց եթե պիտի գնանք, շաբաթը թեկուզ մի անգամ անհանգստանանք, մտածենք ախպեր խի են սենց անում, կարողա նենց անեն, էդ մեր համար դամբուլություն ա, եթե ինչ որ բան քեզ անհանգստացնում ա, կամ պիտի իրան վերացնես, կամ պետք ա մնաս մինչև վերջ փորձես լուծել։ Գնալ, իմանալով որ դու անհանգստանալու ես, ու ոչ մի բան չես կարողանալու անես, մեր գնահատմամբ դամբուլիկություն ա։
Էդ ովքեր որ Հայաստանից գնացել, թռել, փախել, մեկնել, ժամանել են, ես իրանց չեմ սիրում։ Էն որ ասում ա, ս վամի յա նա ռազվեդկու նե պաշյոլ։ Շատերին թվում ա, թե էն ա Հայաստանից որ կարողացել ա գնալ, էդ ինչ որ ֆանտաստիկ ըչիվմենթ ա, էդ հերիք չի, մի երկու տարի էլ ընտեղ ապրում են, արդեն ըտեղից թքում են, մենք ստեղ անձրև ենք ասում։
Ու հա ես շատ ծանր եմ տանում, բոլորի գնալը։ Որովհետև ամեն մեկի ստեղ չլինելը, իմ, իմ ընկերների, իմ ընտանիքի բեռն ա շատացնում։ Բայց դե ոչինիչ, մենք ստեղ օչխարներով, ապուշներով, հոտածներով եթե մի բան կարանանք անենք, էս անվտանգության հարցեր ա, մի քիչ սոցիում զարգանալ բան, հենց պրիյատնի տեղ դառնա, տնգլ-տնգլ կգաք, կասեք հայրենիք հետ եկանք։
Էս երևի միակ ազնիվ պատասխանն ա, թե խի են մարդիկ ուզում, որ մյուսները մնան Հայաստանում՝ որ իրենց բեռը թեթևացնեն։ Թե խի պիտի էդ մարդը մնար ու հաճախ մյուսների կամքին հակառակ իրենց բեռը թեթևացներ ու թե մյուսներն ինչքան էին իր բեռը շատացրել մինչև գնալը՝ չի քննարկվում։
Ու էս էն կարգի խորն ա նստած մարդկանց մեջ, որ գնացողները հաճախ արդարանում են, որ՝ գիտե՞ս, ես էնտեղից ավելի կթեթևացնեմ։ Շատ քչերն են ասում՝ գնում եմ հանգիստ ապրեմ, եթե ավել ռեսուրս ունեցա, էդ 5 դոլարը կուղարկեմ հիմնադրամին, մնացածով մենակ անմիջական հարազատներիս բեռը կթեթևացնեմ, որն արդեն իրականում ավելի հեշտ կարա լինի դրսից։
Ու մի բան էլ, էդ որ Սփյուռք սմյուռք բան են ասում, իմ կարծիքով էդ մեր հասարակության քաղցկեղն ա։ Վայ գնամ, ընդեղից ավելի շատ օգուտ կտամ։ Նեֆիգա սեբե էլի։ Եթե ուզում ես օգուտ տաս, մնա ստեղ ու պայքարի մեր հետ։ Եթե չես ուզում օգուտ տաս, ֆլագ տեբե վ ռուկի, գնա, բայց պետք չի գնալ ու ընդեղից ստեղ մեզ սովորացնել, իբր թե ավելի շատ օգուտ տալ։ Բուլշիթ ա։
Համաձայն եմ, որ սփյուռքից ավելի շատ օգուտ տալ ասողների ճնշող մեծամասնությունը կամ իր խիղճն ա հանգստացնում, կամ ուրիշների, շատ սիրուն ու անստուգելի կուտ ա դուրս գնալն ավելի շատ օգուտ տալու համար։ Բայց պետք չի բացառել, որ տենց մարդիկ էլ կան։
Էդ կրուտիտը նման ա նրան, որ գնացողներին համոզում են մնալ, որովհետև իրենց կյանքի որակն ավելի բարձր կարա լինի Հայաստանում։ էլի բացառությունները հանում ես, մնում ա ցլի քամակից դուրս եկած ամորֆ զանգվածը։
Ես մի խումբ ծանոթներ ունեմ, մի քանի տարի առաջ, տենց ուրախ ուրախ բանակից ա, սոցիումից ա, տենց խառը բաներից թռել էին Ուկրաինա։ Էս վերջերս խաբար արին, որ հիմա էլ Գեռմանիա են թռնում ընդեղից։ Դե ով կիմանար որ ընդեղ էլ կարա գործերը քաք մեջ լինի։ Հիմա վայը տանի ԱՄՆ-ի հետ մի բան էն չլինի, սաղ Լյոսանջոները ոսկիները ծծերին խփած հետ են գալու, թե բա Հայրենիքից լավ տեղ չկա։ Ոնց որ ռուսաստանից տենց հետ եկան։
Էս չի նշանակում, թե ժամանակին իրենք սխալ որոշում են կայացրել։
Ես էլ էլի մի խումբ մարդկանց եմ ճանաչում, որ ասում էին, որ Հայաստանից երբեք չեն տեղափոխվելու, հայրենիքից լավ տեղ չկա ու հիմա ինչ փաստաթուղթ ասես կեղծում են,որ ուկրաինացի փախստականների անվան տակ գնան որևէ երկիր ու անցնեն շատ ավելի մեծ դժվարությունների մեջով, քան որևէ հայ անցել ա Հայաստան վերադառնալիս։ Տենց շատ նախկին հայրենասեր մարդիկ էլ կան, որ հիմա ուկրաինական պատերազմի պայմաններում ռուսաստանի քաղաքացիություն են հանում։ Էնքան են փոշմանել ժամանակին Հայաստանում մնալու համար, որ նախընտրում են Ռուսաստանում մեռնելը։
Կյանքն ընդամենը փոխվում ա, պայմաններն ու մենք էլ հետը ու էդտեղ ոչ մի աննորմալ բան չկա։
Քո նշած մարդկանց համար էդ պահին Ռուսաստան/Ուկրաինա գնալը եղել ա օպտիմալ լուծումը, ոնց որ հետո էնտեղից ուրիշ երկրները։ Ուղղակի շատ մարդիկ չեն կարողանում իրենց սխալը նորմալ ընդունեն կամ քայլերը նորմալ վերլուծեն, որ հասկանան, որ նախկինում ճիշտ որոշում են կայացրել, նույնիսկ եթե էդ բերել ա վատ հետևանքների։ Մյուս կողմն էլ էն ա, որ չեն ուզում բոլորին ասեն, որ ինչ-որ բան իրենց մոտ չի ստացվել, դրա համար էլ հետ են գալիս ու ասում, որ Հայրենիքից լավ տեղ չկա, բայց էդ չի նշանակում, որ տենց են մտածում կամ նույն բանը չէին անի ։Դ
Էս երևի միակ ազնիվ պատասխանն ա, թե խի են մարդիկ ուզում, որ մյուսները մնան Հայաստանում՝ որ իրենց բեռը թեթևացնեն։ Թե խի պիտի էդ մարդը մնար ու հաճախ մյուսների կամքին հակառակ իրենց բեռը թեթևացներ ու թե մյուսներն ինչքան էին իր բեռը շատացրել մինչև գնալը՝ չի քննարկվում։
Քանի որ գրառմանդ մնացած մասի հետ համաձայն եմ, անդրադառնամ սրան։ Լավ հարց ա, թե խի՞ պիտի էդ մարդը մնար։
Նայի հարցը պիտի-չպիտին չի։ Եթե մարդու մոտ էդ հարցը առաջանում ա, արդյոք ինքը պիտի/չպիտի մնա ուրմեն ինքը պիտի չմնա։ Եթե էդ հարցը առաջանում ա, ուրեմն էդ մարդը, ոչ մի կապող բան չունի իրա ու մեր ժողովուրդի մեջ։ Ոչ մի լավ բան չի տեսել, ոչ մի անծանոթ, մի քիչ մոտիկ մարդ, իրանք կյանքում չի օգնել, մեջք չի կանգնալ, իրան վատ վիճակում չի օգնել առաջ գնա։ Ուրեմն էդ մարդը ենքան զզված ա էդ ժողովորդից, հասարակությունից, որ բնականաբար ասում ա, այ ախպեր խի պիտի սրանց համար մնամ։ Օքեյ, ոնց որ ասում են մեր կոլեգաները, սօ ֆառ սօ գուդ չէ՞։
Բայց մարդիկ ապրիորի flowed են, իրանց մտածելակերպը անընդհատ ճկվում ա, փոխվում ա, աշխարհը ուրիշ ձև են սկսում տեսնել։ Ու երբ որ մարդը ստեղ ապրում ա, օգտվում ա "հասարակության բարիքներից", սոցիումի հետ աճում ա, հետո ինչ որ պահի՝ ավելի շատ կրիտիկական իրավիճակներում, սկսում ա ինքն իրան համոզել, որ այ ախպեր ստեղ ինձ ոչ մեկ ոչ մի բան չի տվել, խի պիտի ընդհանրաես ստեղ մնամ, ու լաաաավ համոզվում ա, որ իսկականից տենց ա - բայց բնականաբար իրականությունը տենց չի, զուտ ավելի "փափուկ անկողնի" համար ինքը սկսում ա իրա ստին ենքան հավատալ, որ ուզում ա աշխարհը շուռ գա հակառակը չես ապացուցի։ Ու հա, էս մարդը ՉՊԻՏԻ մնա ու վերջիվերջո, դա ես չեմ ինչ որ մեկին ստիպողը պիտի թե չպիտի, ես կարամ ասեմ, որ ես ՊԻՏԻ մնամ, ուրիշների փոխարեն չեմ կարա ստիպեմ։ Բայց կարամ ահավոր ցավ ապրեմ, որ մարդիկ նման պատճառով, իմ բեռը շատացնում են, մտքումս էլ մի հատ վզակոթին տամ։ Զուտ նշեմ էլի, որ միշտ բացառություններ կան, հիմա չհելենք ասեք, բա մեր հարևան Վարդուշի դեպքը սենց չէր նենց չէր, զահլա չկա դրա։
Իդեպ էս մարդկանց քաք մեջ եղած լինելու հետ կապված դեպք պատմեմ։ Ուրեմն ԱՄՆ-ից հետ եմ թռնում Հայաստան։ 2 ժամ ուշացել եմ օդանավակայանից ու ինքնաթիռը մի 20 րոպեից թռնում ա։ Իսկ ես դեռ security check չեմ անցել։ Իմ բախտի բերմամբ էդ security check-ն էլ մի ալյաաաաաանդակ հերթ, երևի մի 2000 մարդ։ Հիմա գնացի վերջում կանգնեցի ու հասկացա, որ եթե ես մի բան չանեմ հիմա, սենց մնալու եմ ստեղ ու սաղ կապող թռիչքները բաց թողեմ։ Դիմացիս կայնած մարդկանց ասեցի, կներեք, նայեք տոմսիս էլի, սխալվել ուշացել եմ, եթե հնարավոր է թողեք առաջ անցնեմ։ Ասեցին՝ անցի։ Ու տենց մի հազար հոգու, խնդրելով, ներեղություն ասելով, բացատրելով, անցել հասել եմ ինքնաթիռին։ Ուրեմն էդքան մարդու մեջ մի 3-4 հոգի էինք, որ մունաթ զունաթ եկան, բա թե քո մեղքն ա բան, բայց մեկա թողեցին անցնեմ։ Հիմա որ ինքնաթիռում նստած էի, սենց մտածում էի էս ինչ քաք եղավ, էս ինչ վատն են մարդիկ, չար։ էդ 3-4 հոգու դեմքը, շորերը մինչև հիմա հիշում եմ, հիշում եմ ինչ դեմքով էին մունաթ գալիս։ Ու սաղ ինքնաթիռում ինձ տանջում էի, թե էս ինչ զզվելի աշխարհ ա, մարդիկ իրար չեն հասկանում, և այլն և այլն։ Ընթացքում մի քիչ քնեցի հելա, ու որ նորից նայեցի իրավիճակին, հասկացա թե ինչ կատարյալ ապուշություններ եմ մտածել, ինչ տիպի ուղեղս ինձ իրական փաստերից կտրել ա, կենտրոնացրել վատ experience-ների վրա, որ էն մնացած 999 հոգին, որ թողել են, էն մի երկու հոգին որ բալետ էին անում, ասում էին վազի վազի որ հասնես, լռիվ մտքիս թռել էին, մինչև ես ինձ չստիպեցի մտածել իրանց մասին, իրանց հիշել իրական ադեկվատ պատկերացում չձևավորվեց իրավիճակին։
Ընդհանրապես, Հայաստանից գնալու-մնալու թեմայով բանավեճերը չեմ սիրում։ Չեմ սիրում գլուխս ջայլամի պես հողի մեջ մտցրածի հոգեբանությամբ։
Ու երբեք, երբեք չեմ քննադատի Հայաստանում ապրողներին, համենայնդպես շատ զգույշ կլինեմ ու եթե ակամա ինչ-որ բացասական բան նկատեմ ու բարձրաձայնեմ, ամոթ եմ զգում հետո, որովհետև խոսելու իրավունք չունեմ։
Այո, արտասահմանում կյանքն ավելի հարմարավետ է, այդ թվում մարդկանց արժեքային համակարգը՝ համեմատ Հայաստանի, և այդ արժեքային համակարգում ես ինձ ավելի լավ եմ զգում, ավելի քիչ ներքին ու արտաքին բախումներ ունեմ, ու դա հիմնական պատճառն է, որ ես ներկայումս մտադրություն կամ ցանկություն չունեմ Հայաստան տեղափոխվելու, բայց քննադատել հայաստանաբնակներին իրենց իրականության համար, մեղմ ասած՝ տգեղ ու ամբարտավան երևույթ է, ոչ մեղմ ասած՝ ցինիզմ, իսկ երկուսի մեջտեղներում՝ սնոբիզմ։
Սա իմ հստակ հասկացողությունն ու ըմբռնումն է, որը կարելի է դիմակավորել հազարումի այսպես կոչված մտահոգություններով ու սրտացավությամբ, բայց անգամ այդ մտահոգություններն ու սրտացավությունները, որոնց ինչ-որ չափով արտահայտություն ամեն մի բանական ու հուզական մարդու մոտ պիտի որ լինի (դրա համար հատուկ հայրենասիրություն էլ պետք չի), նախընտրում եմ չարտահայտել, որովհետև իրապես մտահոգվողն ու սրտացավը սուսուփուս կվերադառնա հայրենիք ու իր լուման կներդնի շտկելու էն բացասականը, որի պատճառով փախել է հայրենիքից։ Այդ առումով, մի տեղ արդեն գրել էի, որ հայրենիք վերադարձողները կա՛մ անձիք են, որոնք պատրաստ են զոհողության (զոհաբերելու արտասահմանի իրենց հարմարավետությունը՝ թե՛ նյութական, թե՛ հոգևոր-արժեքային), կա՛մ էլ նրանք, ովքեր դրսում վաստակած դրամով կարող են ավելի բարձր սոցիալական ստատուս ձեռք բերել Հայաստանում (քան իրենց ստատուսն էր արտասահմանում), գումարած՝ Հայաստանի աշխույժ, եռուն կյանքը, ներառյալ՝ նյութական արժեքների հետ կապված վայելքները, և էդ ստատուսն է իրենց համար գլխավորապես արժեք, որի համար էլ տեղափոխվում են։
Քանի որ գրառմանդ մնացած մասի հետ համաձայն եմ, անդրադառնամ սրան։ Լավ հարց ա, թե խի՞ պիտի էդ մարդը մնար։
Նայի հարցը պիտի-չպիտին չի։ Եթե մարդու մոտ էդ հարցը առաջանում ա, արդյոք ինքը պիտի/չպիտի մնա ուրմեն ինքը պիտի չմնա։ Եթե էդ հարցը առաջանում ա, ուրեմն էդ մարդը, ոչ մի կապող բան չունի իրա ու մեր ժողովուրդի մեջ։ Ոչ մի լավ բան չի տեսել, ոչ մի անծանոթ, մի քիչ մոտիկ մարդ, իրանք կյանքում չի օգնել, մեջք չի կանգնալ, իրան վատ վիճակում չի օգնել առաջ գնա։ Ուրեմն էդ մարդը ենքան զզված ա էդ ժողովորդից, հասարակությունից, որ բնականաբար ասում ա, այ ախպեր խի պիտի սրանց համար մնամ։ Օքեյ, ոնց որ ասում են մեր կոլեգաները, սօ ֆառ սօ գուդ չէ՞։
Բայց մարդիկ ապրիորի flowed են, իրանց մտածելակերպը անընդհատ ճկվում ա, փոխվում ա, աշխարհը ուրիշ ձև են սկսում տեսնել։ Ու երբ որ մարդը ստեղ ապրում ա, օգտվում ա "հասարակության բարիքներից", սոցիումի հետ աճում ա, հետո ինչ որ պահի՝ ավելի շատ կրիտիկական իրավիճակներում, սկսում ա ինքն իրան համոզել, որ այ ախպեր ստեղ ինձ ոչ մեկ ոչ մի բան չի տվել, խի պիտի ընդհանրաես ստեղ մնամ, ու լաաաավ համոզվում ա, որ իսկականից տենց ա - բայց բնականաբար իրականությունը տենց չի, զուտ ավելի "փափուկ անկողնի" համար ինքը սկսում ա իրա ստին ենքան հավատալ, որ ուզում ա աշխարհը շուռ գա հակառակը չես ապացուցի։ Ու հա, էս մարդը ՉՊԻՏԻ մնա ու վերջիվերջո, դա ես չեմ ինչ որ մեկին ստիպողը պիտի թե չպիտի, ես կարամ ասեմ, որ ես ՊԻՏԻ մնամ, ուրիշների փոխարեն չեմ կարա ստիպեմ։ Բայց կարամ ահավոր ցավ ապրեմ, որ մարդիկ նման պատճառով, իմ բեռը շատացնում են, մտքումս էլ մի հատ վզակոթին տամ։ Զուտ նշեմ էլի, որ միշտ բացառություններ կան, հիմա չհելենք ասեք, բա մեր հարևան Վարդուշի դեպքը սենց չէր նենց չէր, զահլա չկա դրա։
Ես մենակ համաձայն չեմ սենց սև ու սպիտակ դարձնելու մեջ։ Կան էդ սաղ քո նշած դեպքերը, բայց կան մարդիկ, ում կարող ա և լիքը օգնել են ու ով կարող ա և զզված չի։ Ամեն ինչ համեմատության մեջ ա էական։ Կարաս առանց զզվելու ուղղակի գնաս ավելի լավ տեղ, գտնես, որ քեզ լիքը օգնել են ու լիքը կօգնեին, բայց դու դրանից ավելի լավ կյանքի հնարավորություն ունես ու երբեք ոչ մեկի հետ չես պայմանավորվել, որ քեզ օգնեն, որ մնաս ու հիմա էլ խախտում ես էդ։ Ինչքան ճիշտ են գտել, էդքան քեզ օգնել են, ինչքան դու ես ճիշտ գտել, էդքան տվել ես, երբ ճիշտ ես գտնում, էլ չես տալիս։ Կա՞ մարդու դրական էմոցիաներից կարևոր բան իր համար, կարծում եմ՝ չէ։
Մյուս կողմից էլ կարող ա և մի հարցով օգնել են, քսանով խանգարել, իտոգում կայացել ես ոչ թե ի շնորհիվ պետության/հասարակության, այլ չնայած դրանց խանգարելուն։ Մարդիկ կան գնում են Հայաստանից ու տարիներով հոգեթերապիա անցնում, դե արի ու բացատրի, որ իրենց լիքը հարցերով էլ օգնել ա պետությունը ու չպիտի զզվեիր։
Իդեպ էս մարդկանց քաք մեջ եղած լինելու հետ կապված դեպք պատմեմ։ Ուրեմն ԱՄՆ-ից հետ եմ թռնում Հայաստան։ 2 ժամ ուշացել եմ օդանավակայանից ու ինքնաթիռը մի 20 րոպեից թռնում ա։ Իսկ ես դեռ security check չեմ անցել։ Իմ բախտի բերմամբ էդ security check-ն էլ մի ալյաաաաաանդակ հերթ, երևի մի 2000 մարդ։ Հիմա գնացի վերջում կանգնեցի ու հասկացա, որ եթե ես մի բան չանեմ հիմա, սենց մնալու եմ ստեղ ու սաղ կապող թռիչքները բաց թողեմ։ Դիմացիս կայնած մարդկանց ասեցի, կներեք, նայեք տոմսիս էլի, սխալվել ուշացել եմ, եթե հնարավոր է թողեք առաջ անցնեմ։ Ասեցին՝ անցի։ Ու տենց մի հազար հոգու, խնդրելով, ներեղություն ասելով, բացատրելով, անցել հասել եմ ինքնաթիռին։ Ուրեմն էդքան մարդու մեջ մի 3-4 հոգի էինք, որ մունաթ զունաթ եկան, բա թե քո մեղքն ա բան, բայց մեկա թողեցին անցնեմ։ Հիմա որ ինքնաթիռում նստած էի, սենց մտածում էի էս ինչ քաք եղավ, էս ինչ վատն են մարդիկ, չար։ էդ 3-4 հոգու դեմքը, շորերը մինչև հիմա հիշում եմ, հիշում եմ ինչ դեմքով էին մունաթ գալիս։ Ու սաղ ինքնաթիռում ինձ տանջում էի, թե էս ինչ զզվելի աշխարհ ա, մարդիկ իրար չեն հասկանում, և այլն և այլն։ Ընթացքում մի քիչ քնեցի հելա, ու որ նորից նայեցի իրավիճակին, հասկացա թե ինչ կատարյալ ապուշություններ եմ մտածել, ինչ տիպի ուղեղս ինձ իրական փաստերից կտրել ա, կենտրոնացրել վատ experience-ների վրա, որ էն մնացած 999 հոգին, որ թողել են, էն մի երկու հոգին որ բալետ էին անում, ասում էին վազի վազի որ հասնես, լռիվ մտքիս թռել էին, մինչև ես ինձ չստիպեցի մտածել իրանց մասին, իրանց հիշել իրական ադեկվատ պատկերացում չձևավորվեց իրավիճակին։
Էս հարցում լրիվ համաձայն եմ, ես էլ եմ տենց դեպքեր նկատել, երբ մի քանի դալբայոբի պատճառով ինչ-որ միջավայրից հիասթափվում ես, քաքը միշտ առաջինն ա աչքի ընկնում ։Դ
Ես մենակ համաձայն չեմ սենց սև ու սպիտակ դարձնելու մեջ։ Կան էդ սաղ քո նշած դեպքերը, բայց կան մարդիկ, ում կարող ա և լիքը օգնել են ու ով կարող ա և զզված չի։ Ամեն ինչ համեմատության մեջ ա էական։ Կարաս առանց զզվելու ուղղակի գնաս ավելի լավ տեղ, գտնես, որ քեզ լիքը օգնել են ու լիքը կօգնեին, բայց դու դրանից ավելի լավ կյանքի հնարավորություն ունես ու երբեք ոչ մեկի հետ չես պայմանավորվել, որ քեզ օգնեն, որ մնաս ու հիմա էլ խախտում ես էդ։ Ինչքան ճիշտ են գտել, էդքան քեզ օգնել են, ինչքան դու ես ճիշտ գտել, էդքան տվել ես, երբ ճիշտ ես գտնում, էլ չես տալիս։ Կա՞ մարդու դրական էմոցիաներից կարևոր բան իր համար, կարծում եմ՝ չէ։
Ապ հենց ցավը էն ա, որ իրականում ամեն ինչ մեծամասամբ սև ու սպիտակ ա, բնականաբար կան բառաություններ որոնք որ գույներ են տալիս, բայց դրանք միշտ բացառություններ են։ Իսկ սև ու սպիտակը, մասայական գունավոր հիմնականում պատասխանատվությունից խուսափելու համար են սարքում։
Ի՞նչ դրական էմոցիաից կարևոր բան, այ հենց ստեղ ա հիմնական խնդիրը։ Դա երբեք չի կարա դիտարկվի որպես նպատակ։ Դրական էմոցիան հետևանք ա, ոչ թե նպատակ։ Դրական էմոցիան էդ ընդամենը հետևանք ա, որը որ կարաս նույնիսկ ստանաս, շատ դաժան ու դժվար բաների մեջ։ Ըտեղ առգումենտ չկա։ Ըտեղ դրական էմոցիաների մասին չի խոսքը, ստեղ պատասխանատվությունից խուսափելու, դժվարություններին չառերեսվելու մասին ա, ոչ թե դրական էմոցիաների։ Ինչը բնականաբար ինքնախաբեության դեպքում իդեալական տեղավորվում ա, "լավ կյանք" ապրելու ու երջանիկ զգալու տակ։