PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Օրագրային զրույցներ



Էջեր : 1 2 [3] 4 5

ivy
10.09.2020, 13:30
Բաժանության պատմություններ շատ եմ լսել, բայց կան, որ առանձնապես չեմ կարողանում մարսել..

Օրինակ մի ջահել հայ ընտանիք կար:
...

Բաժանություններին վատ չեմ նայում․ կարծում եմ, որ շատ հաճախ թե բաժանվողները, թե երեխաները դրանից հետո ավելի երջանիկ են լինում, քան ծանր մթնոլորտում ապրելու ժամանակ։ Ընդհանրապես, ամուսնության ինստիտուտն ու դրա կարևորությունը (պահպանե՜լ ամեն գնով) անտեղի ուռճացված է ու ոչ միշտ է ծառայում մարդկանց բարեկեցությանն ու երջանկությանը։ Բայց դե մարդիկ կան, որ իրենք իրենց համոզում են ինչ-որ անիմաստ արժեքների մեջ ու ամբողջ կյանքը տառապելով ապրում․ կարևորը քանդվելիքը չքանդվի, իբր թե միասին մի տանիքի տակ մնալը չքանդելու գրավականն է։ Իհարկե խոսքը էն դեպքերի մասին չի, երբ ամուսինները հաշտ ու ներդաշնակ ապրում են և իրար շատ սիրում։ Բայց դե տառապելով ապրելու իմաստը ես որ ընդհանրապես չեմ հասկանում․ եղած չեղած էդ մի կյանքն ունեն, ինչի են վարի տալիս։

Իսկ քո նկարագրած դեպքն իսկապես սրիկայություն է․ գնալ էր ուզում, թող մարդավարի խոսեր դրա մասին, փախչելը ո՞րն է՝ հետն էլ տան ունեցվածքը գողանալ-տանելով։ Էդպես խոպան գնացած ու հավետ կորածներ էլ Հայաստանում շատ կան։ Որ եղած փողը վերցնում, գնում են Ռուսաստաններ ու հետքները ընդմիշտ կորցնում՝ հետևում կին ու երեխաներ թողնելով։
Բաժանվելը կարող է նաև շատ քաղաքակիրթ ու սիրուն ձևով լինել, անպայման չի ստորությունների գնալ։

Գաղթական
10.09.2020, 14:28
Բավականին մեծ հաջողություն կլինի, եթե հնարավոր լինի աշխարհիս մոտ 8մլրդ բնակչության մեջ գտնել 2 հոգու, որոնք բոլոր հարցերում միանշանակ համակարծիք են ու այդենթիքըլ են մտածում:

Միշտ էլ կարող են ծագել հարցեր կամ լինել իրավիճակներ, որոնց շուրջ սիրող զույգը համաձայնության չգա ու նեւյնիսկ վեճ ծագի:

Նորապսակ զույգերի մոտ նման իրավիճակներն ավելի հաճախ են հանդիպում առաջին մի 5 տարում:
ՈՒ հենց էս առաջին էտապի շեմն ա, որը հաղթահարելով զույգի միությունն ավելի ա ամրանում:

Այսինքն էդ էն շրջանն ա, երբ զույգն ինտենսիվորեն զբաղված ա իրենց մեջ դերերի բաժանումով ու միմյանց հարմարվելով:
«Հարմարվել»-ն էլ էստեղ ամենադրական իմաստն ունի, էն որ ծագած մեծ ու պուճուր անհամաձայնությունների ժանանակ իրարու ձեռնտու կոմպրոմիսային տարբերակներ են մշակվում:

«Սեր» հասկացողությունն արդեն հազարամյսկներ ա հայտնի փիլիսոփաների ուղեղ կեղեքում ու սա ամեն մարդ յուրովի կարող է սահմանել:
Ըստ այդմ էլ՝ առաջին շրջանի սերն ու սիրահարվածությունը կարող է տեղի տալ փոխադարձ կապվածության ու հարգանքի:
Դա էլ է ամուր հիմք՝ միության, ընտանիքի պահպանման համար:
Իսկ եթե էդ միությունը նաև ամրագրված ա որպես օրինական ընտանիք, դա ավելի շատ պատասխանատվություն ա ենթադրում ու ավելի շատ ջանք՝ այն պահպանելու համար:

Այսինքն՝ ըստ իս, միադին ապրող սիրահար զույգի միությունը, եթե օրինական գրանցված չեն, մի քիչ ավելի փխրուն հիմքերի վրա ա, էն իմաստով, որ իրարից բաժանվել ավելի հեշտ ա:
Բայց, եթե հեշտ չլիներ, գուցե իրար մի երկու անգամ ավել շանս տային ու մեկ էլ տեսար ամեն ինչ հարթվեր գնար..

Հ.Գ. Ոնց-որ մի քիչ խառը ստացվեց՝ ոտի վրա )))

ivy
10.09.2020, 17:10
Գաղթական ջան, պարզ է, որ երկու հոգի բոլոր հարցերում միանշանակ համակարծիք լինել չեն կարող, խոսքը դրա մասին չի։
Տարակարծությունները կարող են լուծվել փոխզիջումներով ու իրար հասկանալու ձգտումով, սա հեչ անպայման չի, որ լարված ու տհաճ մթնոլորտի կամ դեռ ավելի վատ՝ անընդհատ կրկնվող կռիվների պատճառ դառնա։ Բայց եթե մարդիկ տարիներով իրար են ուտում, իրար ցավեցնում են, ու դեռ երեխաներն էլ դրա ականատեսն են, ես որ չեմ հասկանում էդպիսի միությունը պահել-պահպանել ցանկանալու իմաստը, և համոզված եմ, որ էդպիսի մթնոլորտը երեխաների վրա էլ լավ չի անդրադառնում։
Սիրո մասին էլ, հա, կարելի է անվերջ փիլիսոփայել․ որոշիչն էն է, թե մարդիկ ինչ պահանջներ ունեն հարաբերություններում։
Ռոմանտիկայի առկայությունը ու սիարհարվածությունը չի նշանակում, որ չկա հարգանք, կապվածություն, հոգատարություն ու լավ ընկերություն կամ որ ժամանակի հետ պիտի մեկը մյուսով փոխարինվի։ Ինձ համար առանց վառ զգացմունքների ու ռոմանտիկայի հարաբերություններն անիմաստ են․ եթե դա ժամանակի հետ մարելու է, ուրեմն միությունն էլ է մարելու։
Ում համար դա կարևոր չի, թող ուրիշ ձևով ապրի։

Ուլուանա
10.09.2020, 17:24
Բավականին մեծ հաջողություն կլինի, եթե հնարավոր լինի աշխարհիս մոտ 8մլրդ բնակչության մեջ գտնել 2 հոգու, որոնք բոլոր հարցերում միանշանակ համակարծիք են ու այդենթիքըլ են մտածում:

Միշտ էլ կարող են ծագել հարցեր կամ լինել իրավիճակներ, որոնց շուրջ սիրող զույգը համաձայնության չգա ու նեւյնիսկ վեճ ծագի:

Նորապսակ զույգերի մոտ նման իրավիճակներն ավելի հաճախ են հանդիպում առաջին մի 5 տարում:
ՈՒ հենց էս առաջին էտապի շեմն ա, որը հաղթահարելով զույգի միությունն ավելի ա ամրանում:

Այսինքն էդ էն շրջանն ա, երբ զույգն ինտենսիվորեն զբաղված ա իրենց մեջ դերերի բաժանումով ու միմյանց հարմարվելով:
«Հարմարվել»-ն էլ էստեղ ամենադրական իմաստն ունի, էն որ ծագած մեծ ու պուճուր անհամաձայնությունների ժանանակ իրարու ձեռնտու կոմպրոմիսային տարբերակներ են մշակվում:

«Սեր» հասկացողությունն արդեն հազարամյսկներ ա հայտնի փիլիսոփաների ուղեղ կեղեքում ու սա ամեն մարդ յուրովի կարող է սահմանել:
Ըստ այդմ էլ՝ առաջին շրջանի սերն ու սիրահարվածությունը կարող է տեղի տալ փոխադարձ կապվածության ու հարգանքի:
Դա էլ է ամուր հիմք՝ միության, ընտանիքի պահպանման համար:
Իսկ եթե էդ միությունը նաև ամրագրված ա որպես օրինական ընտանիք, դա ավելի շատ պատասխանատվություն ա ենթադրում ու ավելի շատ ջանք՝ այն պահպանելու համար:

Այսինքն՝ ըստ իս, միադին ապրող սիրահար զույգի միությունը, եթե օրինական գրանցված չեն, մի քիչ ավելի փխրուն հիմքերի վրա ա, էն իմաստով, որ իրարից բաժանվել ավելի հեշտ ա:
Բայց, եթե հեշտ չլիներ, գուցե իրար մի երկու անգամ ավել շանս տային ու մեկ էլ տեսար ամեն ինչ հարթվեր գնար..

Հ.Գ. Ոնց-որ մի քիչ խառը ստացվեց՝ ոտի վրա )))
Ընդհանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց տարաձայնություններ ու խնդիրներ են լինում, որոնք ոչ մի կերպ լուծելի չեն, ու շատ կարևոր ա դա ժամանակին հասկանալն ու համապատասխան քայլեր անելը, այսինքն` բաժանվելը: Ու հենց էդտեղ ա, որ շատերը ծուղակն են ընկնում` սին հույսեր փայփայելով, թե խնդիրները կլուծվեն, իրենք էլ երջանիկ կապրեն, կամ, ինչպես Այվին նկարագրեց, զուտ ընտանիքը չքանդվելու, երեխաների համար երկու ծնողի լիարժեք ներկայությունն ապահովելու համար, թեկուզ, իմանալով, որ խնդիրները չեն լուծվելու, միևնույն ա, շարունակեն միասին ապրել: Ընդհանրապես եթե համատեղ կյանքը դիսկոմֆորտ ա առաջացնում ամուսիններից որևէ մեկի համար, ու կապ չունի, թե ինչ պատճառով, ուրեմն էդ ամուսնության հետ մի բան էն չի, ու դրանից ոչ միայն իրենց կյանքն ա փչանում, այլև երեխաների, հանուն որոնց էդպես իրենց զոհում են: Ճիշտ ա, շատ դեպքերում անկեղծ զրուցելը, պարզաբանելը կարող ա ահագին օգնել, շատ խնդիրներ լուծել, բայց երբ անկեղծ խոսակցություններն ուղղակի չեն ստացվում, կամ անկեղծանալու դեպքում էլ ոչ մի կերպ ընդհանուր հայտատարի չեն գալիս մարդիկ, ուրիշ ի՞նչ ա մնում, եթե ոչ բաժանվել:

Իսկ ընդհանրապես, ինձ որ հարցնեք, խնդիրները հիմնականում առաջանում են էն պատճառով, որ մարդկանց մեծ մասն ամուսնանում են` առանց իրար լավ ճանաչելու: Սիրահարվում են, մի երկու պուպուշ հատկանիշ են նկատում իրար մեջ (որոնց մի մասը, կարող ա հետագայում պարզվի, պատրանք էր), հիանում, ուրախանում, թե գտել են իրենց ուզած մարդուն, հետն էլ երկուստեք աշխատում են իրենց հնարավորինս լավ կողմերից դրսևորել, որ դիմացինին հանկարծ չհիասթափեցնեն, ու միայն համատեղ կյանքի ընթացքում են սկսում կամաց-կամաց հայտնաբերել միմյանց մութ կողմերն ու հաճախ պարզում, որ դրանք իրենց համար ընդունելի չեն:

Գաղթական
10.09.2020, 17:28
Բայց եթե մարդիկ տարիներով իրար են ուտում, իրար ցավեցնում են, ու դեռ երեխաներն էլ դրա ականատեսն են, ես որ չեմ հասկանում էդպիսի միությունը պահել-պահպանել ցանկանալու իմաստը, և համոզված եմ, որ էդպիսի մթնոլորտը երեխաների վրա էլ լավ չի անդրադառնում։


Էստեղ բանալի բառը «ցանկանալ»-ն ա, Այվի ջան:
Անգամ իրար տարիներով ուտելով ու ցավեցնելով, եթե մարդիկ ցանկանում են պահպանել իրենց միությունը, նշանակում է դրա համար լուրջ պատճառ ունեն:

Եթե վերցնենք Հայաստանյան իրականությունը, ապա էդ պատճառներից հիմնականները երևի հասարակական պարսավանքից խուսափելն ա ու սոցիալական պայմանները:

Նշվածներից 2-րդ լուրջ խնդիրը լուծելու համար մարդիկ հնարել են կանանց սոցիալական ու հոգեբանական աջակցության ֆոնդերը:
Չգիտեմ, ճիշտն ասած, թե որքանով են դրանք էսօր առկա Հայաստանում:
Բայց դրանց գոյությունը բավական մեծ դեր ա խաղում նման իրավիճակներում:

Հարդ
10.09.2020, 22:20
Չէ, երեքով էինք, ուրիշ մարդ չի եղել: Մատուցողն ինձ հին ծանոթ դուրս եկավ, տեղում հետը մի քիչ խոսեցի, հետո էլ մեզ նկարեց: Կարող ա դրանից ա մեջդ չորրորդ մարդ տպավորվել, չգիտեմ: ))) Հետաքրքիր ա, որ ես էլ էդ վերջին մասը չեմ հիշում` ինձ ճանապարհելու, բայց ասածդ խելքին մոտ ա թվում: )))
Էս էլ մենք: Չգիտեմ` դու ունեիր էս նկարները, թե չէ. :)

https://i.postimg.cc/QtrRbMnW/IMG-4406.jpg (https://postimages.org/)

https://i.postimg.cc/fRtpQdG9/IMG-4407.jpg (https://postimages.org/)

Էս նկարը որ տեսա, մտածեցի ես էլ կամ մեջը, բայց հետո հիշեցի որ մենք ուրիշ կազմով էինք: Տերյանի տաշիրի ներքևի հարկում էինք, աստիճաններին մոտ: Վիստն էր, Դատարկը, Սկեպտիկն ու ես: Կարող ա Դատարկի տեղը Yellow Raven(Վահիկ) - ն էր, թող ուղղեն ինձ: Հիշում ե՞ք էդ օրը տղերք:

laro
19.09.2020, 10:34
Էն, որ մի բան որոշում ես պահել, որ էրեխեքը չգտնեն, ձեռք չտան, բայց նենց լավ ես պահում, որ հետո դու էլ չես կարողանում գտնել :aaa:

Էն, որ էդպես մամաս էր պահում նոր տարվա նվերներն ու ընդեղենը։ Ու ամեն տարի պնդուկը 2 անգամ էր առնում, գտնում վերացնում էինք։
Մի անգամ էլ նոր տարվա նվեր քրոջս հողաթափ էր առել, իբր "Ձմեռ պապի" նվեր, էն, որ ինչ-որ կենդանի ա, ասենք շուն։ Բնականաբար գտել էր, ու տանը չեղած ժամանակ էնքան էր հագել, մաշել էր մինչև Նոր տարի :D ։

Ուլուանա
19.09.2020, 18:01
Էն, որ էդպես մամաս էր պահում նոր տարվա նվերներն ու ընդեղենը։ Ու ամեն տարի պնդուկը 2 անգամ էր առնում, գտնում վերացնում էինք։
Մի անգամ էլ նոր տարվա նվեր քրոջս հողաթափ էր առել, իբր "Ձմեռ պապի" նվեր, էն, որ ինչ-որ կենդանի ա, ասենք շուն։ Բնականաբար գտել էր, ու տանը չեղած ժամանակ էնքան էր հագել, մաշել էր մինչև Նոր տարի :D ։
Մերն էդ դեպքը չի. ես հետո չեմ գտնում ոչ թե էն պատճառով, որ էրեխեքն են գտել, վերցրել, այլ ուղղակի շատ խորն եմ պահել ու չեմ հիշում` որտեղ: Իմ պահածները գտնելն էդքան հեշտ չի :)):

ivy
20.09.2020, 13:13
Էս ակումբը ոնց կա, տենց էլ մնում ա, ասում, խոսում, կատակում, իրար կծմծում, կռվում, խռովում, մի տան էրեխանց պես, մտածս օրվանից էդ ա:

Կարոտում եմ Շինի գրառումներին, տեսնես բլոգ ունի՞ ինչ-որ տեղ՝ որպես «Տնաշեն»-ի շարունակություն կամ նման մի բան։

Yellow Raven
22.09.2020, 19:43
Ադամ, ինձ թվում ա` ինչ-որ բան խառնում ես: Ես էլ Վիստին առաջին անգամ 2010-ի հունվարին եմ հանդիպել, երբ 2009-ի դեկտեմբեր-2010-ի հունվար ամիսներին եկել էինք Հայաստան: Ես, դու, ինքը հանդիպել էինք երեքով, հիշու՞մ ես: Սկզբում ես ու Վիստը դրսում հանդիպեցինք, գնացինք կարծեմ Տաշիր Պիցա, հետո դու էլ եկար էնտեղ: Ենթադրում եմ, որ դու էդ ժամանակ իրան առաջին անգամ չէիր հանդիպում: Դա եղել ա հունվարին: Ուղղակի բանն էն ա, որ «Ավատարը» նայելիս էլ ես կայի, իմ հիշելով` էդ մեկը դեկտեմբերին էր, բայց կարող ա հունվարին էր, էդ մեկը հաստատ չեմ հիշում: Բայց «Ավատարը» նայելու օրը Վիստին չեմ հիշում: Մի խոսքով` կամ դեկտեմբերին ենք Ավատարը նայել, ու Վիստը էդ ժամանակ չի եղել, կամ էլ հունվարին ենք նայել, ինքն էլ ա եղել, բայց էդ դեպքում դու իրան էդ օրը հաստատ առաջին անգամ չէիր տեսնում:
Ես էլ եմ հիշում, որ շատ չխոսկան էր. համարյա չխոսեց, զգացվում էր, որ քաշվում ա:

Ավատարը նայել ենք 2010 թվականի հունվարի 3-ին կամ 4-ին, Մոսկվա կինոթատրոնում։ Մի տեսակ լավա տպավորվել էդ օրն իմ մեջ, կոնկրետ օրով եմ հիշում :)

Yellow Raven
22.09.2020, 19:44
Էս նկարը որ տեսա, մտածեցի ես էլ կամ մեջը, բայց հետո հիշեցի որ մենք ուրիշ կազմով էինք: Տերյանի տաշիրի ներքևի հարկում էինք, աստիճաններին մոտ: Վիստն էր, Դատարկը, Սկեպտիկն ու ես: Կարող ա Դատարկի տեղը Yellow Raven(Վահիկ) - ն էր, թող ուղղեն ինձ: Հիշում ե՞ք էդ օրը տղերք:

Երևի Դատարկնա եղել, լավ չեմ հիշում ես տենց դեպք։ Բայց նույն օրերին հիշում եմ հավաքվել էինք Վիստի, Ադամի, Միքոյի հետ ու ոնց որ էլի մի քանի հոգի կային Տերյանի Տաշիրում։ Բայց Դատարկին ու Սկեպտիկին չեմ հիշում։

Գաղթական
08.10.2020, 00:28
զորակոչի ծանուցում՝ մեռա սպասելով

Էն որ Երանի քեզ ))

Varzor
08.10.2020, 00:45
Էն որ Երանի քեզ ))

Կռվին երանի չեն տալիս, բայց հայրենիքին տալիս են ;)

Գաղթական
08.10.2020, 01:05
Կռվին երանի չեն տալիս, բայց հայրենիքին տալիս են ;)

Կռվին չէ՝ որպես էդպիսին,
բայց վճռորոշ պահին Հայրենիքում գտնվելուն, հազարամյա թշնամուց տանդ սահմանը մնացածի հետ ֆիզիկապես պաշտպանելուն տալիս են..
Ես տալիս եմ՝ թող վերամբարձ չհնչի..
Նույնիսկ հաստատ իմանալով, որ էնտեղ ավելի քիչ օգուտ կարող եմ տալ, քան էստեղից ))

Sambitbaba
25.11.2020, 21:22
Ես չեմ դիմանում, հիմա ավելի շատ չեմ դիմանում, քան պատերազմի օրերին էր, որովհետև էն ժամանակ գոնե հույսը չէր մեռել։
Ո՞նց դիմանաս, երբ հազարավոր մարդիկ են զոհվել, ուղղակի զոհվել, երբ հարյուրավորներ անհետ կորած են, ու նրանց հարազատները դռնեդուռ ընկած փորձում են որևէ տեղեկություն ստանալ, երբ հարյուր հազարավորներ անտուն են մնացել, երբ տասնյակ գերիների նվաստացնում են, երբ ադրբեջանցու ձեռքն ընկած ցանկացած հայ դաժանաբար սպանվում է, ու վիդեոները շրջում են ինտերնետով, երբ Արցախից մնացած կտորը չորս կողմից շրջափակված է, ու Ադրբեջանի համար բարդ խնդիր չի լինելու էդ մի կտորն էլ պոկելը, երբ ամեն օր մի նոր բնակավայրի մասին ենք իմանում, որ անցնում է Ադրբեջանին, երբ Թուրքիան Հայաստանի սահմանի մոտ զորքեր է կուտակում, երբ էս ամեն ինչի պատասխանատուն դեռ նստած է իր աթոռին ու որևէ տեսակի պատասխանատվության ոչ միայն չի ենթարկվում, այլև եղած հետևանքներով էլ պատշաճ զբաղվելու մտադրություն կարծես չունի, մինչդեռ հաջորդ պատերազմը սարի հետևում չէ։

Ո՞նց դիմանաս, երբ էս ամեն ինչի ֆոնին մարդիկ կան, որ դեռ մի բան էլ ուրախացել են, որ «խնդիրը լուծվել է», իսկ խնդիրը չի լուծվել, խնդիրը նոր է սկսվել՝ իր բոլոր սարսափելի հետևանքներով։ Ո՞նց դիմանաս, երբ մարդիկ հույս ունեն, որ վերջապես, կսկսենք խաղաղ ապրել հարևանների հետ, մինչդեռ ցանկացած կենդանի հայ, որ ընկնում է ադրբեջանցիների ձեռքն էս օրերին, դաժանաբար խոշտանգումներով սպանվում է կամ ենթարկվում ծայրահեղ նվաստացումների։ Ո՞նց դիմանաս, երբ գիտես, տեսնում ես, որ էդ ամենը սպառնում է նաև ՀՀ տարածքին, որովհետև տեսնում ես՝ ինչ է կատարվում, լսում ես նրանց, ովքեր այս պատերազմն ամիսներ ու տարիներ առաջ էին կանխատեսել ու անընդհատ զգուշացնում էին իշխանություններին, որ պատրաստվեն, հիմա էլ զգուշացնում, իսկ իշխանությունները դեռ ներկա-նախկին են խաղում։

Էս ամենը դիմանալու չի, ուղղակի դիմանալու չի։

Պտի դիմանաս:

ivy
29.11.2020, 02:46
Էդ մարդիկ, ովքեր հիմա ամուսնացած ու երջանիկ են չակերտներով կամ առանց չակերտների, ընտրել են երջանկությունը, ոչ թե մարդու։ Եթե իրանց՝ էս պահին զուգընկերոջ հետ լինելը հնարավոր չլիներ, իրանք էդ մարդուն չէին էլ սիրելու։ Իրանք ընտրելու էին մարդու, ում հետ երջանիկ լինելը հնարավոր ա լինելու, ինչը աշխարհը թողնելու ա, ողջունելու ա։

Լավն էր. կարծում եմ մարդկանց մեծ մասը հենց էսպես էլ կառուցում է իր կյանքը:

Գաղթական
01.12.2020, 02:31
Այվի ջանի նոր ավատարում չհասկացա, թե ինչ ա պատկերված, բայց հետաքրքիր ա հետևել իր դրանց փոփոխելու դինամիկային ))

Overdose
03.12.2020, 10:15
Ամսի 8-ին կամ 9-ին պոստերից իջա: Ցրտահարվել էի: Կացարանը կամիկաձեն ոչնչացրել էր:Խի՞: Որովհետև կացարանի ծածկը փայտ էր, վրեն էլ ժեշտ:Խի՞ էր տենց: Խի՞ ցեմենտ-բետոն չէին արել: Խի՞: Ո՞վ էր մեղավորը:Նախկիննե՞ր: Ներկանե՞ր: Չգիտեմ: Թքած:


Ձեր բախտը բերել ա ժեշտ եք ունեցել։ Մեզ Մարտակերտից Մարտունի 2 "պերեմեշենի" տվին, թազա շելլերը ծածկելու բան չունեինք, երկու փեդով, պլաշ պալատկով մի կերպ ծածկեցինք, որ գոնե անձրեւից պաշտպանվենք

ivy
04.12.2020, 18:26
Էն որ էսօր Եվրոմիլիոնով աննախադեպ չափսերի ջեքփոթ ա խաղացվելու՝ €200մլն:

Սրա՝ իրար հերթ չտվող գովազդների տակ ֆբ-ում նորից սկիզբ ա առել հուսաշատ երազողների աղոթքների շարանն ու, հաղթելու դեպքում, սեփական ծրագրերի լուսաբանումը:

Ինչն ա հետաքրքիր, որ գրողների մի զգալի մաս պարտադիր իր ծրագրերում նշում ա Բելգիայից գաղթելու հեռանկարը:

Էն որ ես գիտեի, թե մենակ մեզ ա լավ էնտեղ, որտեղ չկանք..

Հ.Գ. Հա՝ էն որ հաղթելու դեպքում ես էլ եմ հաստատ Բելգիայից հեռանալու )))

Բելգիայից հեռանալուց բացի, էլ ի՞նչ ես անելու, եթե €200մլն շահես, պատմիր մի քիչ :)

One_Way_Ticket
04.12.2020, 18:30
Հետաքրքիր է, իսկ մարդիկ, ովքեր ծնվել-մեծացել են Բելգիայում, ինչու՞ են ուզում հեռանալ։ Ավստրալիայից հեռացողների թերևս ամենատարածված դժգոհությունը "nanny state"-ն էր, որ պետություն չափազանց շատ է դայակություն անում քաղաքացիներին, թելադրում՝ ինչ կարելի է ու ինչ չի կարելի անել։ Կրկին շեշտեմ, խոսքը հենց այդտեղ ծնվածների մասին է։ Առաջին սերնդի իմմիգրանտների դեպքում բնականաբար լիքը ուրիշ պատճառներ կարող են լինել։

Գաղթական
04.12.2020, 18:32
Բելգիայից հեռանալուց բացի, էլ ի՞նչ ես անելու, եթե €200մլն շահես, պատմիր մի քիչ :)

Մի հատ անիկդոտ կա է, որ ասում ա.
- Եթե մի միլիոն շահես, ի՞նչ ես անելու
- Պարտքերս եմ տալու
- Բա մնացածը՞
- Դե մնացածն էլ թող էլի սպասեն..


Իսկ եթե լուրջ, առաջին հերթին Դիլիջանում սեփական մեծ տան հիմք եմ գցելու ու վաղուցվա երազիս իրականացման համար Հայաստանում մի հարմարոտ հին եկեղեցի փնտրեմ՝ վեռակառուցման նպատակներով:

Մնացածը՝ չեմ ասի ))

Գաղթական
04.12.2020, 19:18
Հետաքրքիր է, իսկ մարդիկ, ովքեր ծնվել-մեծացել են Բելգիայում, ինչու՞ են ուզում հեռանալ։ Ավստրալիայից հեռացողների թերևս ամենատարածված դժգոհությունը "nanny state"-ն էր, որ պետություն չափազանց շատ է դայակություն անում քաղաքացիներին, թելադրում՝ ինչ կարելի է ու ինչ չի կարելի անել։ Կրկին շեշտեմ, խոսքը հենց այդտեղ ծնվածների մասին է։ Առաջին սերնդի իմմիգրանտների դեպքում բնականաբար լիքը ուրիշ պատճառներ կարող են լինել։

Էս մեջբերածս սքրինում իրանք պատճառներ չէին նշում, բայց մի քանի ծանոթներս էլ են, երազկոտ հայացքով, իրենց հեռանալու ցանկություններից խոսել:
Իրենց նշած պատճառները խիստ սուբյեկտիվ էին՝ բարձր հարկեր, վատ եղանակ, էսինչ տեղն ավելի սիրուն ա և այլն:

Ընդհանրապես դժգոհություն շատերն են արտահայտում էսինչից կամ էնինչից:
Հավանաբար դա էլ ա ուրիշ «ավելի լավ տեղ» ապրելու երազանքի նշան:
Օրինակ տարածված արտահայտություն կա, ինչ անհաջող բան լինի՝ ասում են «տիպիկ Բելգիան ա»:

Բայց դե էս տրամադրություններն իհարկե կրիտիկական մակարդակի չեն հասել, որ մասսայական արտագաղթ սկսվի:
Չնայած, որ տարբեր հեռուստահաղորդումներ կան նոր երկիր տեղափոխված բելգիացիների ու հոլանդացիների մասին, որոնց հիմնական ուղղություններն են Հարավ-Աֆրիկյան Հանրապետություն, Կանադա ու Արևելյան Եվրոպա:

StrangeLittleGirl
08.12.2020, 14:53
հադրութի կողմերից տեղահանված մի ընտանիք կա, 3 տղա մի աղջիկ ունեին։ մեծ տղան պատերազմի առաջին օրերին զոհվել ա, միջնեկը անհետ կորած ա ու դեռ լուր չունեն, իսկ փոքրը 17 տարեկան ա, հաշմանդամություն ունի, գամված ա անկողնուն, լրիվ պարալիզացված ա։ աղջիկը ամուսնացած ա, ամուսինն էլ վիրավոր:

զանգել էի, որ ճշտեմ թե ինչի կարիք ունեն, իսկ էդ կնոջը թվացել էր թե միջնեկ տղայից նորություն ունեմ։ հետո ասում էր՝ դե իրանց տալիս են ինչ պետք ա, յոլա գնում են։ համարյա զոռով խոսացնելու ընթացքում նոր իմացել եմ, որ ինքն էլ շաքարային դիաբետ ունի, դեղեր դե չունեն, բայց որ լինեին, լավ կլիներ, որովհետև իրեն էնքան էլ լավ չի զգում ու դե պետք ա փոքր տղային ու ամուսնուն կարողանա խնամել։ քանի օր ա անցել ա, բայց ինչ խոսել եմ հետը, բայց ձենը ականջներիս մեջ ա։

պատերազմի էն առաջին օրերից մի հատ սայդ փրոջեքթ ունեինք, շեֆիս նախաձեռնությամբ, որ սփյուռքից մարդկանց համոզեինք գային ինչ-որ ժամանակով հայաստանում իրենց մասնագիտությամբ կամավորություն անեին, մենք կազմակերպություններ ու պրոյեկտներ գտնեինք իրենց համար, որ համ իրենք տեսնեին որ ստեղ էլ անելու բան կա, կամ բացի դոնեյթ անելուց ուրիշ կերպ էլ օգնեին ու դե շեֆս ռոմանտիկ ա, իրան թվում էր, թե եթե մարդիկ գան, տեսնեն թե ոնց ա ստեղ, հետո սրտները չի տանի տաք եվրոպաներում նստել ու հանգիստ ապրելը, պարբերաբար կգան, կգնան, ավելի շատ գործ կանեն։

որ պատերազմը դեռ չէր վերջացել, սաղ թնդում էր, օրեր կային երբ 50+ հոգի ափլիքեյշըն էր լրացնում, թե գանք, օգնենք, փրկենք մեր հայրենիքը, շաբաթական 168 ժամ կաշխատենք։ պատերազմը պրծավ, հիմա սկի ոտերներին չի մեր գրած մեյլերին պատասխանել որ ջոկենք գալի՞ս են չե՞ն գալիս։ դե պատերազմը պրծել ա, էլ մեզ փրկել պետք չի, ջոկու՞մ եք։ հետո շատ դժվար ա սիրել պարտված հայրենիքը։ այ որ հաղթած լինեինք, վազելով կգային։

ու էսօր էկել ա մի չեխ աղջիկ, ով զուտ evs ա անում հայաստանում ու ասում ա՝ կլնի՞ ես ձեր համար կամավորություն անեմ, ոչինչ որ ես հայ չեմ, ուղղակի իմ կազմակերպությունում ես լիքը ժամանակ ունեմ, չեմ ուզում անկապ գնա։ ու օբշի էս ամեն ինչից լացս գալիս ա։

Խնդիրը նրանում ա, որ սփյուռքից մարդ բերողները շատ վատ են պատկերացնում, թե սփյուռքում ապրողի կյանքն ինչ տիպի ա։ Սփյուռքից լիքը կամավորներ կան էս օրերին, որ տոննաներով գործ են անում հենց իրանց «տաքուկ» եվրոպա-ամերիկաներում նստած, բայց եթե պետք ա ներգաղթ կազմակերպել, մարդուն բերել, ցույց տալով թշվառությունը, հետն էլ կամավորության գործի դնելով չի աշխատելու, որովհետև ի վերջո մարդ պիտի հացի փող աշխատի։ Սփյուռքից կայացած մասնագետը կարա մաքսիմում մի երկու շաբաթով գա կամավորություն անելու արձակուրդի հաշվին, բայց ոչ ամիսներով՝ աշխատանքի հաշվին, հատկապես ընտանիք ունեցողները։ Որ մարդիկ չեն գալիս, պատճառը բնավ «պարտված հայրենիքը» չի, այլ ռեսուրսների, ծրագրերի ու համակարգի բացակայությունը։ Մարդ ուղղակի չի կարա իրա ամբողջ կյանքը թողնի ու մի օրում հետ գա։ Առանձին անհատներ կարան դա տարիների ընթացքում ծրագրեն ու գան ու ապրեն իրանք, բայց ծրագրված ներգաղթի համար կամավորությունով հարց չես լուծի, համակարգ ա պետք։

Հետո, սփյուռքը ռեսուրս ա նաև հենց իր սփյուռք՝ Հայաստանից դուրս լինելով, ու գուցե պետք էլ չի փորձել սփյուռքը Հայաստան տեղափոխել, այլ պետք ա ամուր կապ ու համագործակցություն ստեղծել, բայց կրկնում եմ՝ կամավորական սկզբունքով դա չի աշխատելու, Հայաստանի կողմից պետք ա գոնե մինիմում հետաքրքրվածություն լինի, մինիմում պայմանների ապահովել (օրինակ՝ էլեմենտար ինքնաթիռի տոմս առնել կամ հյուրանոցի ծախսեր հոգալ կամ թեկուզ փոքր հոնորար տալ)։ Հա՜, հայրենիքի համար շատերն են պատրաստ լիքը բան անել, թեկուզ կամավոր, բայց կարևոր ա, որ հայրենիքի կողմից էլ լինի որոշակի հետաքրքրվածություն, ոչ թե սփյուռքը զուտ որպես մասնագիտական ու ֆինանսական կթան կով դիտարկելը։ Ես ինքս նման շատ վատ փորձ ունեցել եմ, դեռ լինելով հայաստանցի, որ կարամ գամ, տեղում ինքս իմ հարցերը լուծեմ։ Է՜լ խոստումներ, թե կգաս, տեղում կտեսնենք, գալիս-հասնում ես, ոչ մի բան, է՜լ պահանջներ, որ էս անեմ, էն անեմ՝ առանց իրանց կողմից մատը մատին խփելու (օրինակ՝ հոդված տպելիս ավելացնել կոնկրետ բուհի անուն, որ բուհի անունով գնա, բայց բուհին խնդրել եմ գիտական ծրագիր միասին կամ դասախոսությունների շարք իմ հաշվին, ոչ մի բան չեն արել)։

Նիկեա
08.12.2020, 16:21
Խնդիրը նրանում ա, որ սփյուռքից մարդ բերողները շատ վատ են պատկերացնում, թե սփյուռքում ապրողի կյանքն ինչ տիպի ա։ Սփյուռքից լիքը կամավորներ կան էս օրերին, որ տոննաներով գործ են անում հենց իրանց «տաքուկ» եվրոպա-ամերիկաներում նստած, բայց եթե պետք ա ներգաղթ կազմակերպել, մարդուն բերել, ցույց տալով թշվառությունը, հետն էլ կամավորության գործի դնելով չի աշխատելու, որովհետև ի վերջո մարդ պիտի հացի փող աշխատի։ Սփյուռքից կայացած մասնագետը կարա մաքսիմում մի երկու շաբաթով գա կամավորություն անելու արձակուրդի հաշվին, բայց ոչ ամիսներով՝ աշխատանքի հաշվին, հատկապես ընտանիք ունեցողները։ Որ մարդիկ չեն գալիս, պատճառը բնավ «պարտված հայրենիքը» չի, այլ ռեսուրսների, ծրագրերի ու համակարգի բացակայությունը։ Մարդ ուղղակի չի կարա իրա ամբողջ կյանքը թողնի ու մի օրում հետ գա։ Առանձին անհատներ կարան դա տարիների ընթացքում ծրագրեն ու գան ու ապրեն իրանք, բայց ծրագրված ներգաղթի համար կամավորությունով հարց չես լուծի, համակարգ ա պետք։

դե հա, պետական մակարդակով ռեսուրսները բացակայում են, բայց երբ ինչ-որ որ անհատներ ոչ պետական մակարդակում կազմակերպում են ինչ-որ բան ու մեկը ասում ա՝ օքեյ, ես կարամ 3 շաբաթով գամ, էրեխեքի հետ արթ թերապիաներ անեմ, ես ունեմ տրավմաներով էրեխեքի հետ աշխատելու փորձ ու կարամ օգնեմ ըտեղ աշխատողների վերապատրաստմանը, որ երբ գնամ գործը շարունակող լինի։ հետո էդ անհատները բնակարան են գտնում էդ մարդու համար, կանխավճար թողնում, որ էդ 3 շաբաթվա ընթացքում բնակարանը հաստատ մերը լինի, պայմանավորվում կազմակերպությունների հետ տարածքի, մասնագետների վերապատրաստման, էրեխեքի, անհրաժեշտ ամեն ինչի համար, սաղ պատրաստ ա ու էդ մարդուն գրում են հաստատի որ իքս օրը գալու ես որ գանք օդանավակայանում քեզ դիմավորենք ու ինքը ոչ միայն չի հաստատում, դեռ մի բան էլ հերքում ա նամակը ստանալուց 2 շաբաթ հետո միայն, թե ՝չէ, չեմ գալու։ մի քիչ անպատասխանատու ա։ նենց չի հայաստանում ապրող ու աշխատող մարդիկ անպատասխանատու չեն, ազգային բնավորության գիծ ա, որ ոչ մի կերպ չի անցնում անկախ նրանից թե երկրագնդի որ կետում կապրես։ ու էս մի կամ 2 դեպքի մասին չեմ խոսում, այլ ճնշող մեծամասնության։ հասկանում եմ, սաղս ենք կոտրված, բայց կարելի ա գոնե տեղյակ պահել։ որովհետև 15 ժամ ծախսելու փոխարեն ինչ-որ բանի վրա որն տենց էլ չի իրականանա, էդ 15 ժամում կանեի ուրիշ բան, որը կիրականանար ու ավելի պետքական կլիներ։




Հետո, սփյուռքը ռեսուրս ա նաև հենց իր սփյուռք՝ Հայաստանից դուրս լինելով, ու գուցե պետք էլ չի փորձել սփյուռքը Հայաստան տեղափոխել, այլ պետք ա ամուր կապ ու համագործակցություն ստեղծել, բայց կրկնում եմ՝ կամավորական սկզբունքով դա չի աշխատելու, Հայաստանի կողմից պետք ա գոնե մինիմում հետաքրքրվածություն լինի, մինիմում պայմանների ապահովել (օրինակ՝ էլեմենտար ինքնաթիռի տոմս առնել կամ հյուրանոցի ծախսեր հոգալ կամ թեկուզ փոքր հոնորար տալ)։ Հա՜, հայրենիքի համար շատերն են պատրաստ լիքը բան անել, թեկուզ կամավոր, բայց կարևոր ա, որ հայրենիքի կողմից էլ լինի որոշակի հետաքրքրվածություն, ոչ թե սփյուռքը զուտ որպես մասնագիտական ու ֆինանսական կթան կով դիտարկելը։ Ես ինքս նման շատ վատ փորձ ունեցել եմ, դեռ լինելով հայաստանցի, որ կարամ գամ, տեղում ինքս իմ հարցերը լուծեմ։ Է՜լ խոստումներ, թե կգաս, տեղում կտեսնենք, գալիս-հասնում ես, ոչ մի բան, է՜լ պահանջներ, որ էս անեմ, էն անեմ՝ առանց իրանց կողմից մատը մատին խփելու (օրինակ՝ հոդված տպելիս ավելացնել կոնկրետ բուհի անուն, որ բուհի անունով գնա, բայց բուհին խնդրել եմ գիտական ծրագիր միասին կամ դասախոսությունների շարք իմ հաշվին, ոչ մի բան չեն արել)։

էն պայմաններում, որում հիմա մենք ենք, կներես, բայց ես ամեն ինչին ու բոլորին եմ դիտարկում որպես կթան կով ու բոլորին կարելի ա ու պետք ա կթել։ թե սփյուռքում, թե հայաստանում։ հա, պետական մակարդակով սաղ քաքի մեջ ա։ մի ընտանիքի համար կացարան էր պետք գտնել ու մի թեժ գծից մյուսն էին շպրտում հերթով, շրջանաձև, վերջում էլ ասում, որ իրենք պետք է զանգեն որ հայտը բացեն, թե չէ իմ ասելով չի լինի։ դե սկզբից էլ էդ նույնը կարայիք ասեիք, բայց չէ, ձգենք մի 2 ժամ ավելի նեռվահան էղի։ վերջը մի հկ-ի կացարանում տեղ գտանք իրենց համար։ ու հկ-ները, համենայն դեպս որոնց հետ ես եմ առնչվել, տեղում պարապ նստած չեն։ իրանց մեծամասնությունն էլ խնդալու բյուդջեով ա աշխատում, պետական հոգածության մասին երբևէ չեն լսել, բայց իրենք շարունակում են վիզ դնել։ ու ոնց որ եթե պետական բոլոր կառույցները, բոլոր օրենքներն ու ամեն ինչ հավուր պատշաճի աշխատեր, դժվար թե մարդիկ կարիք ունենային հկ բացելու ու ոռահան լինելու։ բայց դե մարդիկ անում են։ ու շատ բան կամավորական հիմունքներով։ ու շատը աշխատում ա։ չգիտեմ, իրենք են իմ համար օրինակը, ոչ թե էն թե ոնց են աշխատում սոցապ նախարարությունում։

ու չեմ սիրում օրագրային գրառումների վրա ծավալվող քննարկումները։ ու կիսատ պռատ ինչ-որ պատասխան էղավ, բայց մի խոսքով, էս ա։

StrangeLittleGirl
08.12.2020, 16:43
դե հա, պետական մակարդակով ռեսուրսները բացակայում են, բայց երբ ինչ-որ որ անհատներ ոչ պետական մակարդակում կազմակերպում են ինչ-որ բան ու մեկը ասում ա՝ օքեյ, ես կարամ 3 շաբաթով գամ, էրեխեքի հետ արթ թերապիաներ անեմ, ես ունեմ տրավմաներով էրեխեքի հետ աշխատելու փորձ ու կարամ օգնեմ ըտեղ աշխատողների վերապատրաստմանը, որ երբ գնամ գործը շարունակող լինի։ հետո էդ անհատները բնակարան են գտնում էդ մարդու համար, կանխավճար թողնում, որ էդ 3 շաբաթվա ընթացքում բնակարանը հաստատ մերը լինի, պայմանավորվում կազմակերպությունների հետ տարածքի, մասնագետների վերապատրաստման, էրեխեքի, անհրաժեշտ ամեն ինչի համար, սաղ պատրաստ ա ու էդ մարդուն գրում են հաստատի որ իքս օրը գալու ես որ գանք օդանավակայանում քեզ դիմավորենք ու ինքը ոչ միայն չի հաստատում, դեռ մի բան էլ հերքում ա նամակը ստանալուց 2 շաբաթ հետո միայն, թե ՝չէ, չեմ գալու։ մի քիչ անպատասխանատու ա։ նենց չի հայաստանում ապրող ու աշխատող մարդիկ անպատասխանատու չեն, ազգային բնավորության գիծ ա, որ ոչ մի կերպ չի անցնում անկախ նրանից թե երկրագնդի որ կետում կապրես։ ու էս մի կամ 2 դեպքի մասին չեմ խոսում, այլ ճնշող մեծամասնության։ հասկանում եմ, սաղս ենք կոտրված, բայց կարելի ա գոնե տեղյակ պահել։ որովհետև 15 ժամ ծախսելու փոխարեն ինչ-որ բանի վրա որն տենց էլ չի իրականանա, էդ 15 ժամում կանեի ուրիշ բան, որը կիրականանար ու ավելի պետքական կլիներ։

Իսկ նախապես նշված կոնկրետ օրերը հաստատվե՞լ են։ Իսկ տեղյա՞կ եք, որ էս պահին պանդեմիա ա, ու ճամփորդելն ինքնին ահավոր բարդ ա, որ Հայաստան բավական փոքր թվով չվերթներ են մտնում։ Ես մի քիչ չեմ հավատում, որ կոնկրետ օրեր հաստատած մարդը ասի չեմ գալու, եթե լուրջ խոչընդոտ չկա, իսկ էս պահին չվերթների առկայություն ահավոր լուրջ խոչընդոտ ա։ Մեկը ես վերջին տասներկու ամսվա մեջ երեք անգամ հաստատված օրերով ու տոմսով չեմ կարողացել գալ, չորրորդ անգամն էլ չգիտեմ կստացվի, թե չէ։




էն պայմաններում, որում հիմա մենք ենք, կներես, բայց ես ամեն ինչին ու բոլորին եմ դիտարկում որպես կթան կով ու բոլորին կարելի ա ու պետք ա կթել։ թե սփյուռքում, թե հայաստանում։ հա, պետական մակարդակով սաղ քաքի մեջ ա։ մի ընտանիքի համար կացարան էր պետք գտնել ու մի թեժ գծից մյուսն էին շպրտում հերթով, շրջանաձև, վերջում էլ ասում, որ իրենք պետք է զանգեն որ հայտը բացեն, թե չէ իմ ասելով չի լինի։ դե սկզբից էլ էդ նույնը կարայիք ասեիք, բայց չէ, ձգենք մի 2 ժամ ավելի նեռվահան էղի։ վերջը մի հկ-ի կացարանում տեղ գտանք իրենց համար։ ու հկ-ները, համենայն դեպս որոնց հետ ես եմ առնչվել, տեղում պարապ նստած չեն։ իրանց մեծամասնությունն էլ խնդալու բյուդջեով ա աշխատում, պետական հոգածության մասին երբևէ չեն լսել, բայց իրենք շարունակում են վիզ դնել։ ու ոնց որ եթե պետական բոլոր կառույցները, բոլոր օրենքներն ու ամեն ինչ հավուր պատշաճի աշխատեր, դժվար թե մարդիկ կարիք ունենային հկ բացելու ու ոռահան լինելու։ բայց դե մարդիկ անում են։ ու շատ բան կամավորական հիմունքներով։ ու շատը աշխատում ա։ չգիտեմ, իրենք են իմ համար օրինակը, ոչ թե էն թե ոնց են աշխատում սոցապ նախարարությունում։

ու չեմ սիրում օրագրային գրառումների վրա ծավալվող քննարկումները։ ու կիսատ պռատ ինչ-որ պատասխան էղավ, բայց մի խոսքով, էս ա։
Հենց էդ ա խնդիրը, որ կթան կով դիտարկելով դու ոչ մի տեղ չես հասնի։ Մարդիկ իրանց կարողացածի չափով անում են, սփյուռքից էլ ով ինչքան փող ուղարկում ա, աչք ա փակում իրանց հասցեին հնչող բոլոր տեսակի վիրավորանքների վրա։ Բայց տհաճ ա, ահավոր տհաճ ա։ Ու հա ու ջան, ապրեն ՀԿ-ները, ապրեն լիքը առանձին անհատներ, որ էս պայմաններում որևէ բան վերցնում են իրանց ուսերին, ու, ի դեպ, սփյուռքից էլ լիքը մարդիկ կան, որ լիքը բաներ հեռակա կամ հենց Հայաստան գալով, տեղում համակարգում են, բայց դե հա, պետություն չկա, որ էս ամենը կազմակերպի։ Ու էդ ա ամբողջ խնդիրը։

Շինարար
10.12.2020, 20:40
Էն, որ այլևս ոչ. էն տրակտորը վերջը Ակումբում էլ խոդ տրվեց...

Հազիվ քննարկում ա ծավալվում, ու ահագին մթնոլորտի առողջացում ա ոնց որ գնում էս պահին։

Ուլուանա
10.12.2020, 21:41
Հազիվ քննարկում ա ծավալվում, ու ահագին մթնոլորտի առողջացում ա ոնց որ գնում էս պահին։
Հա, քննարկումը լավ ա, բան չասեցի: Մթնոլորտի առողջացումն էլ, հուսով եմ, կլինի: Ես ընդամենը փաստն էի արձանագրում, որ էլ նենց խախանդ վիճակ չի: Չնայած չեմ ժխտում, որ Ֆեյսբուքի ագրեսիվ ու թունոտ աղմուկից հետո էստեղի խախանդությունը, թեկուզև ֆորումի համար բացասական` պասիվ վիճակ լինելով, «ականջս» շոյում էր մի տեսակ:

Բարեկամ
11.12.2020, 03:51
Հա, քննարկումը լավ ա, բան չասեցի: Մթնոլորտի առողջացումն էլ, հուսով եմ, կլինի: Ես ընդամենը փաստն էի արձանագրում, որ էլ նենց խախանդ վիճակ չի: Չնայած չեմ ժխտում, որ Ֆեյսբուքի ագրեսիվ ու թունոտ աղմուկից հետո էստեղի խախանդությունը, թեկուզև ֆորումի համար բացասական` պասիվ վիճակ լինելով, «ականջս» շոյում էր մի տեսակ:

Ան, հիմա իսկապես խարխանդ վիճակ ա՝ դրական զարգացումներով, իսկ էն ժամանակ՝ մեռած վիճակ։
Եթե մեռած վիճակն ա ցանկալի այլընտրանքը էս պահին, քեզ երևի ֆեյսբուքից որոշ ժամանակով հրաժարվելը չէր խանգարի։

Ուլուանա
11.12.2020, 07:57
Ան, հիմա իսկապես խարխանդ վիճակ ա՝ դրական զարգացումներով, իսկ էն ժամանակ՝ մեռած վիճակ։
Եթե մեռած վիճակն ա ցանկալի այլընտրանքը էս պահին, քեզ երևի ֆեյսբուքից որոշ ժամանակով հրաժարվելը չէր խանգարի։
Ակումբի ներկա վիճակը նորմալ ա, նույնիսկ լավ ա, բայց անկախ դրանից` հա, Ֆեյսբուքից որոշ ժամանակ հրաժարվելը միշտ էլ լավ միտք ա, հիմա` հատկապես :)):

Գաղթական
12.12.2020, 00:28
Էն, որ 15 տարի անց Ամանորը նորից դիրքերում եմ դիմավորելու, բայց այս անգամ ուրիշ սրտով ․․․

Սահմանային գծի մեծանալու ու ժամկետայինների չհերիքելու հետ ա՞ կապված:

ivy
10.01.2021, 20:01
Երբեմն տպավորություն է, որ պիտի ներողություն խնդրես նրա համար, որ էս ամենից հետո կյանքի իմաստը չես կորցրել, որ դեպրեսված կամ կատաղած ու ատելությամբ լցված չես, որ գիշերները գոնե մի քիչ քնում ես, որ անընդհատ լալահառաչ գրառումներ չես անում ու վերջապես` որ դիմանում ես, գրողը տանի, ոչ թե անընդհատ գոռում` դիմանալու չի: Դե, դիմանալը հիմա հեչ հարգի չի:

Ոմանց թվում է, թե ինչքան շատ մաղձ թափեն, էնքան հայրենասեր են, ինչքան շատ լալահառաչ գրառումներ անեն, էնքան ավելի կարեկից են, իսկ ով էդ ամենը չի անում, դեռ մի բան էլ հանդգնում է ինչ-որ բաներով ուրախանալ, ուրեմն անհայրենիք, էգոիստ ու անկարեկից է: Ու ոչինչ, որ մարդիկ կան` իրենց հայրենասիրությունն ու կարեկցանքը գործով են ցույց տալիս և դրա մասին հրապարակավ գոռգոռալու կարիք չունեն, որ ցավն ու մտահոգությունը լուռ են ապրում` առանց հրապարակավ լացուկուծ դնելու ու նեգատիվ տարածելու, միաժամանակ կարողանում են իրենց շուրջը եղած դրականն էլ նկատել ու դրանից սնուցվել, հետևաբար դիմանում են ու շարունակում են ապրել ու ապրեցնել:

Էնքան լավ կլիներ, որ չդիմացողները դիմացողներին չմեղադրեին զուտ դիմանալու կամ ինչ-որ դրական բանի տրամադրություն ունենալու համար: Ու մեկ էլ մի պահ պատկերացրեք, թե ինչ կլիներ, եթե բոլորը չդիմանային:


- 5000 զոհ, անհայտ թվով անհետ կորածներ ու գերիներ, 40 000 փախստական, տասը հազարից ավելի վիրավորներ, անպաշտպան սահմաններ, տնտեսական կոլապս ու ի վերջո Հայաստանի գոյությունը շատ մեծ վտանգի տակ։
- Դու փորձի դրականը տեսնել։


Մարդիկ կան, որ երեխեքին ուղղված անեծքներն են լայքում, իսկ հետո զարմանում, որ դժվար սիտուացիայում մարդիկ փորձում են դրականը, ելքը գտնե


Թող Ակումբը ներողավայր լինի: Նաև... հաշտադաշտ:

Էս գրառումները թեև տարբեր թեմաներում են արված, բայց ակնհայտորեն մեկը մյուսի հետ կապված են։ Կարդալիս ահագին ազդել էր վրաս։
Ինձ թվաց, թե մեջները մեղադրանք ու դառնություն կա (Սամի գրառումը չհաշված), թեև առաջին գրառումը հենց մեղադրանքների ու դառնության դեմ է, կարծես։
Ու նաև մոտս մղում առաջացավ բոլորը հավաքել իրար գլխի՝ մի թեմայում, ու ասել, որ կարդում եմ ու փորձում բոլորիդ ապրումներն էլ հասկանալ։

Ընդհանրապես, չգիտեմ՝ մարդկությունն ուր է գնում (մի հատ տենց թեմա ունեինք, չէ՞), բայց մեկ-մեկ լուրերին հետևելիս թվում է, թե առջևում երկար ճամփա չկա այլևս, no hope for humanity շարքից։ Բայց քանի դեռ կանք՝ ինչ-որ պատճառով կամ առանց պատճառի, պիտի առաջ գնալու ուժ գտնենք ու փորձենք շուրջն էլ մի քիչ լուսավորել՝ մեր կարողացածի չափով, երևի մի քիչ էլ մտածենք էս աշխարհում մեր կոչման մասին։ Ու ոնց մտածում եմ՝ էդ կոչումը տառապելը չի։

Ուլուանա
10.01.2021, 21:10
Էս գրառումները թեև տարբեր թեմաներում են արված, բայց ակնհայտորեն մեկը մյուսի հետ կապված են։ Կարդալիս ահագին ազդել էր վրաս։
Ինձ թվաց, թե մեջները մեղադրանք ու դառնություն կա (Սամի գրառումը չհաշված), թեև առաջին գրառումը հենց մեղադրանքների ու դառնության դեմ է, կարծես։
Ու նաև մոտս մղում առաջացավ բոլորը հավաքել իրար գլխի՝ մի թեմայում, ու ասել, որ կարդում եմ ու փորձում բոլորիդ ապրումներն էլ հասկանալ։

Ընդհանրապես, չգիտեմ՝ մարդկությունն ուր է գնում (մի հատ տենց թեմա ունեինք, չէ՞), բայց մեկ-մեկ լուրերին հետևելիս թվում է, թե առջևում երկար ճամփա չկա այլևս, no hope for humanity շարքից։ Բայց քանի դեռ կանք՝ ինչ-որ պատճառով կամ առանց պատճառի, պիտի առաջ գնալու ուժ գտնենք ու փորձենք շուրջն էլ մի քիչ լուսավորել՝ մեր կարողացածի չափով, երևի մի քիչ էլ մտածենք էս աշխարհում մեր կոչման մասին։ Ու ոնց մտածում եմ՝ էդ կոչումը տառապելը չի։
Ռիփ, ես էստեղ մի ուրիշ` իմ կարծիքով, ավելի լուրջ խնդիր էլ եմ տեսնում: Ու էս երկու օրը ուզում էի դրա մասին էլ գրել, լավ ա, որ խոսք բացեցիր:

Երբ բազմաթիվ մարդիկ համատարած բողոքում են, որ չեն դիմանում, հաճախ հայտարարում, թե սիրտ չունեն, հավես չունեն էսինչ ու էնինչ բաներն անելու, ու որևէ հաճելի, ուրախ բանի սիրտ ունեցողներին, բնականոն կյանքով ապրել փորձողներին պիտակում որպես անկարեկից, անհայրենիք ու էգոիստ, իրականում իրենց էս մոտեցմամբ, հաճախ իրենք էլ չգիտակցելով, բացասական ազդեցություն են ունենում էն մարդկանց վրա, որոնք լուրջ կորուստներ են ունեցել, քանի որ տառապելն ու չդիմանալը որպես նորմա, որպես տվյալ իրավիճակում միակ ճիշտ պահվածք ներկայացնելով` խոչընդոտում են վերջիններիս` նորմալ, բնականոն կյանքին վերադառնալուն, կարծես արհեստականորեն դատապարտում են էդ մարդկանց իրենց սգի մեջ լռվել-մնալու, դրանից դուրս գալու փորձ չանելու: Դե, եթե նույնիսկ անձամբ կորուստներ չունեցածներն են անընդհատ չդիմանալուց ու ոչ մի բանի սիրտ չունենալուց խոսում, դուք պատկերացնու՞մ եք, թե իրենցից` կորուստներ ունեցած մարդկանցից, ինչպիսի երկարատև ու խոր սուգ ա ակնկալվում:

Ընդհանրապես լրիվ բնական ու մարդկային ա թեկուզ ցավի մեջ լինելով` ինչ-որ բաներից ուրախանալը, սգից դուրս ինչ-որ բաներ անել ցանկանալը, գուցե ոչ ամենասկզբում, երբ կորստի ցավը դեռ թարմ ա, բայց որոշ ժամանակ անց մարդու մեջ քիչ-քիչ բնական ցանկություն ա առաջանում ինչ-որ հաճելի բաներ անելու, ժամանցի համար ինչ-որ տեղեր գնալու, այլ կերպ ասած` լիարժեք, բնականոն կյանքին վերադառնալու: Ու էդ ժամանակահատվածը շատ անհատական ա, ու ոչ ոք իրավունք չունի դիմացինի փոխարեն որոշելու, թե նա ինչքան ժամանակ պիտի չդիմանա, ինչքան ժամանակ սգա ու ոչ մի բանի սիրտ չունենա. մեկի մոտ կարող ա մի քանի օրից լինել, մյուսի մոտ` մի երկու շաբաթից, մեկ ուրիշի մոտ էլ մի քանի ամսից կամ տարուց: Էս ամենը իրականում լիքը տարբեր գործոններից ա կախված` և՛ մարդու խառնվածքից, և՛ մինչև էդ ունեցած կենսափորձից, և՛ ներկայումս ունեցած կյանքի պայմաններից, մարդկանց հետ ունեցած հարաբերություններից, և՛ կորստի չափից, և այլն: Բայց մեր հասարակությունը լրջորեն խոչընդոտում ա էդ բնական վերականգնողական պրոցեսին: Ճիշտ ա, հաստատ կլինեն մարդիկ, որոնք չեն նայի, թե ուրիշներն ինչ են մտածում իրանց դիմանալու կամ ինչ-որ բանի սիրտ ունենալ-չունենալու մասին, բայց հաստատ կլինեն նաև լիքը էնպիսի մարդիկ, որոնք, ցավոք, կուլ կգնան էդ համատարած տրամադրվածությանը ու շատ երկար ժամանակ կմնան տառապյալի ու սգավորի կերպարի մեջ լռված, նույնիսկ եթե ներքուստ արդեն պատրաստ լինեն լիարժեք կյանքի: Մեր երկրում տեղից էլ սգի հետ կապված նորմերը չափից դուրս մազոխիստական են`լիքը պարտադրված, մարդու վիճակն արհեստականորեն ավելի վատացնող գործոններով: Ոչ ոք չի ասում` գնանք, սալյուտներ խփենք, հրապարակավ քեֆ-ուրախություն անենք ու նման բաներ: Բայց հատկապես կորուստներ կրած մարդկանց համար պետք ա գոնե փորձել ստեղծել էն տրամադրվածությունը, էն գիտակցումը, որ կյանքը, չնայած ամեն ինչին, շարունակվում ա ու հենց իրենց համար էլ պիտի շարունակվի, ու գոնե մինիմալ անհրաժեշտ մթնոլորտ ստեղծել դրա համար, ոչ թե հակառակն անել:

Շինարար
10.01.2021, 21:29
Էս գրառումները թեև տարբեր թեմաներում են արված, բայց ակնհայտորեն մեկը մյուսի հետ կապված են։ Կարդալիս ահագին ազդել էր վրաս։
Ինձ թվաց, թե մեջները մեղադրանք ու դառնություն կա (Սամի գրառումը չհաշված), թեև առաջին գրառումը հենց մեղադրանքների ու դառնության դեմ է, կարծես։
Ու նաև մոտս մղում առաջացավ բոլորը հավաքել իրար գլխի՝ մի թեմայում, ու ասել, որ կարդում եմ ու փորձում բոլորիդ ապրումներն էլ հասկանալ։

Ընդհանրապես, չգիտեմ՝ մարդկությունն ուր է գնում (մի հատ տենց թեմա ունեինք, չէ՞), բայց մեկ-մեկ լուրերին հետևելիս թվում է, թե առջևում երկար ճամփա չկա այլևս, no hope for humanity շարքից։ Բայց քանի դեռ կանք՝ ինչ-որ պատճառով կամ առանց պատճառի, պիտի առաջ գնալու ուժ գտնենք ու փորձենք շուրջն էլ մի քիչ լուսավորել՝ մեր կարողացածի չափով, երևի մի քիչ էլ մտածենք էս աշխարհում մեր կոչման մասին։ Ու ոնց մտածում եմ՝ էդ կոչումը տառապելը չի։

Մեզ օտարը ճնշել ա, ուժներս չի պատում իրանց դեմ՝ իրար վրա ենք մուննաթ գալիս:

Sambitbaba
10.01.2021, 22:53
Էս գրառումները թեև տարբեր թեմաներում են արված, բայց ակնհայտորեն մեկը մյուսի հետ կապված են։ Կարդալիս ահագին ազդել էր վրաս։
Ինձ թվաց, թե մեջները մեղադրանք ու դառնություն կա (Սամի գրառումը չհաշված), թեև առաջին գրառումը հենց մեղադրանքների ու դառնության դեմ է, կարծես։
Ու նաև մոտս մղում առաջացավ բոլորը հավաքել իրար գլխի՝ մի թեմայում, ու ասել, որ կարդում եմ ու փորձում բոլորիդ ապրումներն էլ հասկանալ։

Մի քանի օր առաջ "Լուսանկարներում" էր, կարծես, մի ֆոտո տեսա, որտեղ համ Բյուրը կար, համ Չուկը: Կարող է սխալ եմ, չգիտեմ, բայց ինձ թվաց (միգուցե ուզում էի, որ այդպես լինի), որ նոր լուսանկար է: Ու էնքան ուրախացա... Որովհետև վերջերս, պատերազմի շորշոփների տակ ընկած, կռվել-մռվել էին, ջնջել-մնջել էին, իրարից նեղացել էին: Ու Չուկի հիշատակած էս պահը, հա, տհաճ պահ էր, բայց պարզեց, որ ճիշտ էր իմ այն համոզմունքը, որ ինչ-որ սխալմունք է այդտեղ եղել:
Ու նկարը ոնց որ ասում էր, որ իրենք էլ իրենց մեջ պարզել ամեն ինչ ու բարիշել են: Էդ պատճառով էր, որ Չուկի այս գրառումը տխրեցրեց, որտև հակառակն է ասում...

Մի խոսքով, Այվ ջան, գրառումս հրահրողը հենց Չուկն էր...
Բայց ուրախ եմ, որ նշեցիր այն, քանի որ դա ավելի մեծ ստիմուլ է քո այս հարցերին պատասխանել փորձելու համար.

Ընդհանրապես, չգիտեմ՝ մարդկությունն ուր է գնում։
Եթե նույնիսկ չգիտես (կամ չգիտենք), բայց արդեն իսկ ուրախալի է այն, որ ընդունում ես փաստը, որ ինչ-որ տեղ այնուամենայինիվ գնում է: Ինչ վերաբերվում է ինձ, ես հստակ հասկացել եմ մի բան. որպեսզի գիտենանք, թե ուր է գնում մարդկությունը, սկզբում պետք է գիտենանք, թե որտեղից է նա գալիս:


Բայց մեկ-մեկ լուրերին հետևելիս թվում է, թե առջևում երկար ճամփա չկա այլևս, no hope for humanity շարքից։
Սրա պատճառն այն է, որ իր ամբողջ գոյատևման ընթացքում մարդկությունը ոչ թե վերացնում է իր առջև հանդիպող խոչընդոտները, այլ հակառակը, նույնիսկ ավելացնում է, այդպիսով իր իսկ զավակներին ստիպելով հետագայում ավելի լուրջ խնդիրների առջև կանգնել: Եվ ամենացավալին այն է, որ այդ ավելացած խնդիրները հաճախ ոչ թե ինչ-որ նոր խնդիրներ են, այլ, կարելի է ասել, հների քոփի-փեյսթ արածը... Եվ դա առավելապես նկատելի է հենց մեր, հայերիս մոտ:
........

... ահագին գրել էի, բայց որոշեցի ջնջել: Ինչքան շատ եմ գրում, այնքան ավելի շատ բացատրությունների կարիք է զգացվում, էնպես որ ինքս էլ խճճվեցի...:(
Համ էլ, վերևում հիշատակածդ թեմայում (Ուր է գնում մարդկությունը) ահագին խոսել ենք այս մասին և գրածս հիմնականում կրկնում էր այդ ամենը: Այնպես որ ցանկացողները կարող են այնտեղ էլ կարդալ...:)

Chuk
10.01.2021, 23:30
Էս գրառումները թեև տարբեր թեմաներում են արված, բայց ակնհայտորեն մեկը մյուսի հետ կապված են։ Կարդալիս ահագին ազդել էր վրաս։
Ինձ թվաց, թե մեջները մեղադրանք ու դառնություն կա (Սամի գրառումը չհաշված), թեև առաջին գրառումը հենց մեղադրանքների ու դառնության դեմ է, կարծես։
Ու նաև մոտս մղում առաջացավ բոլորը հավաքել իրար գլխի՝ մի թեմայում, ու ասել, որ կարդում եմ ու փորձում բոլորիդ ապրումներն էլ հասկանալ։

Ընդհանրապես, չգիտեմ՝ մարդկությունն ուր է գնում (մի հատ տենց թեմա ունեինք, չէ՞), բայց մեկ-մեկ լուրերին հետևելիս թվում է, թե առջևում երկար ճամփա չկա այլևս, no hope for humanity շարքից։ Բայց քանի դեռ կանք՝ ինչ-որ պատճառով կամ առանց պատճառի, պիտի առաջ գնալու ուժ գտնենք ու փորձենք շուրջն էլ մի քիչ լուսավորել՝ մեր կարողացածի չափով, երևի մի քիչ էլ մտածենք էս աշխարհում մեր կոչման մասին։ Ու ոնց մտածում եմ՝ էդ կոչումը տառապելը չի։

Անկեղծ ասած Սամի գրառմանը շնորհակալություն դնելով ու վարկանիշ տալով որոշել եմ հետևել իր խորհրդին, թեման փակել: Բայց ճիշտ ես, խիստ դառնություն ունեմ կոնկրետ մարդու նկատմամբ, որ դժվար թե անցնի: Ուրիշ հարց, որ էդ անձնական հարթության (անձնական, ոչ թե որ նաև ինձ էր ուղղված, այլ որ էդ վարքը անձնական շատ լուրջ հիասթափության ու վերագնահատման է բերել) դառնությունը արդեն երկրորդ անգամ սխալ եմ անում, որ հրապարակային դաշտ եմ բերում, մի անգամ ֆեյսբուքում, հիմա էստեղ:


Ու նկարը ոնց որ ասում էր, որ իրենք էլ իրենց մեջ պարզել ամեն ինչ ու բարիշել են: Էդ պատճառով էր, որ Չուկի այս գրառումը տխրեցրեց, որտև հակառակն է ասում...
Չգիտեմ թե ինչ նկարի մասին ես, Սամ ջան: Կոնկրետ ես ոչինչ չեմ պարզել ու չեմ «բարիշել»:

Sambitbaba
10.01.2021, 23:52
Անկեղծ ասած Սամի գրառմանը շնորհակալություն դնելով ու վարկանիշ տալով որոշել եմ հետևել իր խորհրդին, թեման փակել: Բայց ճիշտ ես, խիստ դառնություն ունեմ կոնկրետ մարդու նկատմամբ, որ դժվար թե անցնի: Ուրիշ հարց, որ էդ անձնական հարթության (անձնական, ոչ թե որ նաև ինձ էր ուղղված, այլ որ էդ վարքը անձնական շատ լուրջ հիասթափության ու վերագնահատման է բերել) դառնությունը արդեն երկրորդ անգամ սխալ եմ անում, որ հրապարակային դաշտ եմ բերում, մի անգամ ֆեյսբուքում, հիմա էստեղ:


Չգիտեմ թե ինչ նկարի մասին ես, Սամ ջան: Կոնկրետ ես ոչինչ չեմ պարզել ու չեմ «բարիշել»:

Դե, կամ էստեղ պետք է տեսած լինեմ, կամ ֆեյսբուքում, ես այլ տարբերակ չունեմ: Դու էիր, Ջուլիան, Բյուրը... կարող է էլի մարդ կար, չեմ հիշում: Հաստատ, քեզանից բացի, մնացածը կանայք էին, և այս տարի էր արդեն տեղադրված...

Շնորհակալ եմ նաև...:love

Chuk
10.01.2021, 23:54
Դե, կամ էստեղ պետք է տեսած լինեմ, կամ ֆեյսբուքում, ես այլ տարբերակ չունեմ: Դու էիր, Ջուլիան, Բյուրը... կարող է էլի մարդ կար, չեմ հիշում: Հաստատ, քեզանից բացի, մնացածը կանայք էին, և այս տարի էր արդեն տեղադրված...

Շնորհակալ եմ նաև...:love

Հին նկար կլինի, Սամ ջան ) Իսկ մենք ժամանակին, գոնե իմ կարծիքով, ընկերներ ենք եղել )

Sambitbaba
11.01.2021, 00:39
Հին նկար կլինի, Սամ ջան ) Իսկ մենք ժամանակին, գոնե իմ կարծիքով, ընկերներ ենք եղել )

Արտ ջան, հավատա, ընկերությունը շատ ավելի կարևոր է, քան քաղաքականությունը: Դուք էսքան տարի իրար հետ, կարելի է ասել, մի այնպիսի կարևոր ու գեղեցիկ բան եք կառուցել, ինչ էս մեր Ակումբն է: Սա նշանակում է, որ դուք էնքան բան եք իրար տվել, որ մեկ վայրկյանում կորցնելն ուղղակի անհնար է: Վերքերը միշտ էլ բուժվում են, եթե ուզում ես բուժել: Իսկ ամենամեծ բժիշկն էլ ներումն ու կարեկցանքն է: Կներես, խնդրում եմ, չեմ ուզում ինձ պապուդ տեղը դնեմ ու ավելորդ խորհուրդներ տամ, բայց ձեր էդ վիճակի ծանրությունը շատ եմ զգում ու կիսում ձեր հետ: Առավել ևս, որ գիտեմ, որ Բյուրն ուղղակի անուշադիր է եղել քեզ ամենավրդովող հարցում և հաստատ համոզված եմ, որ ինքն ավելի ծանր է այս ամենը տանում...

Chuk
11.01.2021, 01:39
Արտ ջան, հավատա, ընկերությունը շատ ավելի կարևոր է, քան քաղաքականությունը:
Սամ ջան, թյուրըմբռնում ունես: էն խնդիրը, որը ծագել ա, բացարձակապես կապ չունի քաղաքականության հետ: Մարդկայնության ընկալման հարց ա: Էսքանով ես վերջ:

StrangeLittleGirl
11.01.2021, 02:47
Էս գրառումները թեև տարբեր թեմաներում են արված, բայց ակնհայտորեն մեկը մյուսի հետ կապված են։ Կարդալիս ահագին ազդել էր վրաս։
Ինձ թվաց, թե մեջները մեղադրանք ու դառնություն կա (Սամի գրառումը չհաշված), թեև առաջին գրառումը հենց մեղադրանքների ու դառնության դեմ է, կարծես։
Ու նաև մոտս մղում առաջացավ բոլորը հավաքել իրար գլխի՝ մի թեմայում, ու ասել, որ կարդում եմ ու փորձում բոլորիդ ապրումներն էլ հասկանալ։

Ընդհանրապես, չգիտեմ՝ մարդկությունն ուր է գնում (մի հատ տենց թեմա ունեինք, չէ՞), բայց մեկ-մեկ լուրերին հետևելիս թվում է, թե առջևում երկար ճամփա չկա այլևս, no hope for humanity շարքից։ Բայց քանի դեռ կանք՝ ինչ-որ պատճառով կամ առանց պատճառի, պիտի առաջ գնալու ուժ գտնենք ու փորձենք շուրջն էլ մի քիչ լուսավորել՝ մեր կարողացածի չափով, երևի մի քիչ էլ մտածենք էս աշխարհում մեր կոչման մասին։ Ու ոնց մտածում եմ՝ էդ կոչումը տառապելը չի։
Ռիփ, քանի որ իմ գրառումն էլ ես մեջբերել, արձագանքեմ քո գրածին։

Հա՛, իմ գրառումը հենց Ուլուանայի գրառումն էր ակնարկում, որը դառնության դեմ գրված ատելությամբ լի ու վերամբարձ տոնով մի գրառում էր, իսկ հիմա էլ փորձում ա «լուրջ կորուստներ» ունեցողների անունից խոսի։ Ինչ մեղքս թաքցնեմ, էդ գրառումն ինձ վրա ահավոր ազդել էր, չնայած դժվար թե ինձ ուղղված լիներ, մանավանդ որ վերջերս բավական լուռ եմ էս թեմաներով, ու ինստագրամում էլ «ուրախ» նկարներ եմ դնում մեկումեջ։

Դիմանալ-չդիմանալը չգիտեմ, վերջերս Երևանում էի, տեսա, թե ոնց են տարբեր մարդիկ դիմանում կամ չդիմանում։ Բայց էստեղ հարցը դիմանալը, սգալն ու սգի փուլերով անցնելը չի, այլ շատ ավելի ահավոր մի բան։ Որևէ բան սգալ, դրանից հետո կյանքը շարունակել հնարավոր ա, երբ որևէ ողբերգություն ավարտված ա լինում։ Բայց ողբերգությունն ավարտված չի, խնդիրը դրանում ա, ու ամեն օր մի նոր բան ա կատարվում, մի հատ հսկայական սև ամպ կախված ա մեր երկրի վերևում։ Շատերի հետ եմ դրել, գլուխ ջարդել, թե ինչ կարելի ա անել, ամեն մեկն իր կարողացածի չափ ամեն ինչ անում ա, բայց խնդիրը նրանում ա, որ մեծ աղետ ա գալիս, ու էդ աղետի դեմ ոչ ոք ոչ մի գործիք չունի։ Դրա համար էդ ֆոնին դնել, քննադատե՞լ չդիմացողներին։ Դու դրականը տեսնում ես, լավ ես անում։ Քո կյանքը շարունակվու՞մ ա, դու ուրա՞խ ես, ապրես դու, հալալ ա քեզ, որ կարում ես նենց կտրվես իրականությունից, որ ապագայի նկատմամբ անհանգստությունը չազդի վրադ։ Բայց պետք չի զանազան գրառումներով փորձել էն մարդկանց բերանը փակել, ովքեր տեղի ունեցած կորստի հետ չեն հաշտվում, ու խիստ անհանգիստ ու անապահով են զգում։ Ու էդ ամենի ֆոնի վրա հայտնվում ա «դրականը տեսնելու» գրառումը։

Էս գրառմանս նպատակը նաև մի անգամ էլ շատ պարզ զգուշացնելն ա․ մենք ցեղասպանության վտանգի առաջ ենք կանգնած, մինչև հիմա տեղի ունեցածն ուղղակի ծաղիկներ էին։ Կարաք ասեք չափազանցնում եմ, կարաք ասեք խուճապ եմ տարածում, ինձ համար մեկ ա արդեն։ Բայց կարելի ա նաև գլուխ գլխի տալ ու փորձել հասկանալ՝ ոնց ա հնարավոր դա կանխել։

Ինչ վերաբերում ա Չուկին, հատկապես մեջբերածդ գրառումից հետո իրա հետ որևէ խոսելու բան չունեմ։

Յոհաննես
11.01.2021, 02:56
Ռիփ, քանի որ իմ գրառումն էլ ես մեջբերել, արձագանքեմ քո գրածին։

Հա՛, իմ գրառումը հենց Ուլուանայի գրառումն էր ակնարկում, որը դառնության դեմ գրված ատելությամբ լի ու վերամբարձ տոնով մի գրառում էր, իսկ հիմա էլ փորձում ա «լուրջ կորուստներ» ունեցողների անունից խոսի։ Ինչ մեղքս թաքցնեմ, էդ գրառումն ինձ վրա ահավոր ազդել էր, չնայած դժվար թե ինձ ուղղված լիներ, մանավանդ որ վերջերս բավական լուռ եմ էս թեմաներով, ու ինստագրամում էլ «ուրախ» նկարներ եմ դնում մեկումեջ։

Դիմանալ-չդիմանալը չգիտեմ, վերջերս Երևանում էի, տեսա, թե ոնց են տարբեր մարդիկ դիմանում կամ չդիմանում։ Բայց էստեղ հարցը դիմանալը, սգալն ու սգի փուլերով անցնելը չի, այլ շատ ավելի ահավոր մի բան։ Որևէ բան սգալ, դրանից հետո կյանքը շարունակել հնարավոր ա, երբ որևէ ողբերգություն ավարտված ա լինում։ Բայց ողբերգությունն ավարտված չի, խնդիրը դրանում ա, ու ամեն օր մի նոր բան ա կատարվում, մի հատ հսկայական սև ամպ կախված ա մեր երկրի վերևում։ Շատերի հետ եմ դրել, գլուխ ջարդել, թե ինչ կարելի ա անել, ամեն մեկն իր կարողացածի չափ ամեն ինչ անում ա, բայց խնդիրը նրանում ա, որ մեծ աղետ ա գալիս, ու էդ աղետի դեմ ոչ ոք ոչ մի գործիք չունի։ Դրա համար էդ ֆոնին դնել, քննադատե՞լ չդիմացողներին։ Դու դրականը տեսնում ես, լավ ես անում։ Քո կյանքը շարունակվու՞մ ա, դու ուրա՞խ ես, ապրես դու, հալալ ա քեզ, որ կարում ես նենց կտրվես իրականությունից, որ ապագայի նկատմամբ անհանգստությունը չազդի վրադ։ Բայց պետք չի զանազան գրառումներով փորձել էն մարդկանց բերանը փակել, ովքեր տեղի ունեցած կորստի հետ չեն հաշտվում, ու խիստ անհանգիստ ու անապահով են զգում։ Ու էդ ամենի ֆոնի վրա հայտնվում ա «դրականը տեսնելու» գրառումը։

Էս գրառմանս նպատակը նաև մի անգամ էլ շատ պարզ զգուշացնելն ա․ մենք ցեղասպանության վտանգի առաջ ենք կանգնած, մինչև հիմա տեղի ունեցածն ուղղակի ծաղիկներ էին։ Կարաք ասեք չափազանցնում եմ, կարաք ասեք խուճապ եմ տարածում, ինձ համար մեկ ա արդեն։ Բայց կարելի ա նաև գլուխ գլխի տալ ու փորձել հասկանալ՝ ոնց ա հնարավոր դա կանխել։

Ինչ վերաբերում ա Չուկին, հատկապես մեջբերածդ գրառումից հետո իրա հետ որևէ խոսելու բան չունեմ։

Բյուր, շատ լուրջ բանես գրել, կարծում եմ պետքա լուրջ հիմքեր ունենաս, նման պնդում անելու համար ու հույս ունեմ էդ հիմքերով կկիսվես։
Խոսքը ցեղասպանության վտանգի մասինա

StrangeLittleGirl
11.01.2021, 03:03
Բյուր, շատ լուրջ բանես գրել, կարծում եմ պետքա լուրջ հիմքեր ունենաս, նման պնդում անելու համար ու հույս ունեմ էդ հիմքերով կկիսվես։
Խոսքը ցեղասպանության վտանգի մասինա
Յոհան ջան, թե հավես ունենաս, տեսազանգով կամ էլ նամակ կգրեմ քեզ։ Չեմ ուզում հրապարակային գրել, որովհետև քննարկում ա դառնալու, իսկ քննարկման ներվեր չունեմ։ Համ էլ արի սպասենք վաղվա թղթի ստորագրմանը, ըստ այդմ ամեն ինչ շատ ավելի պարզ կլինի։

Chuk
11.01.2021, 03:03
Ինչ վերաբերում ա Չուկին, հատկապես մեջբերածդ գրառումից հետո իրա հետ որևէ խոսելու բան չունեմ։
Կարող ես ունենալ իմ հետ խոսելու բան, Բյուր, զղջումիցդ հետո: Մինչ դա, իհարկե չունես: Ու չես ունենա:

Ուլուանա
11.01.2021, 07:57
Ռիփ, քանի որ իմ գրառումն էլ ես մեջբերել, արձագանքեմ քո գրածին։

Հա՛, իմ գրառումը հենց Ուլուանայի գրառումն էր ակնարկում, որը դառնության դեմ գրված ատելությամբ լի ու վերամբարձ տոնով մի գրառում էր, իսկ հիմա էլ փորձում ա «լուրջ կորուստներ» ունեցողների անունից խոսի։ Ինչ մեղքս թաքցնեմ, էդ գրառումն ինձ վրա ահավոր ազդել էր, չնայած դժվար թե ինձ ուղղված լիներ, մանավանդ որ վերջերս բավական լուռ եմ էս թեմաներով, ու ինստագրամում էլ «ուրախ» նկարներ եմ դնում մեկումեջ։

Դիմանալ-չդիմանալը չգիտեմ, վերջերս Երևանում էի, տեսա, թե ոնց են տարբեր մարդիկ դիմանում կամ չդիմանում։ Բայց էստեղ հարցը դիմանալը, սգալն ու սգի փուլերով անցնելը չի, այլ շատ ավելի ահավոր մի բան։ Որևէ բան սգալ, դրանից հետո կյանքը շարունակել հնարավոր ա, երբ որևէ ողբերգություն ավարտված ա լինում։ Բայց ողբերգությունն ավարտված չի, խնդիրը դրանում ա, ու ամեն օր մի նոր բան ա կատարվում, մի հատ հսկայական սև ամպ կախված ա մեր երկրի վերևում։ Շատերի հետ եմ դրել, գլուխ ջարդել, թե ինչ կարելի ա անել, ամեն մեկն իր կարողացածի չափ ամեն ինչ անում ա, բայց խնդիրը նրանում ա, որ մեծ աղետ ա գալիս, ու էդ աղետի դեմ ոչ ոք ոչ մի գործիք չունի։ Դրա համար էդ ֆոնին դնել, քննադատե՞լ չդիմացողներին։ Դու դրականը տեսնում ես, լավ ես անում։ Քո կյանքը շարունակվու՞մ ա, դու ուրա՞խ ես, ապրես դու, հալալ ա քեզ, որ կարում ես նենց կտրվես իրականությունից, որ ապագայի նկատմամբ անհանգստությունը չազդի վրադ։ Բայց պետք չի զանազան գրառումներով փորձել էն մարդկանց բերանը փակել, ովքեր տեղի ունեցած կորստի հետ չեն հաշտվում, ու խիստ անհանգիստ ու անապահով են զգում։ Ու էդ ամենի ֆոնի վրա հայտնվում ա «դրականը տեսնելու» գրառումը։

Էս գրառմանս նպատակը նաև մի անգամ էլ շատ պարզ զգուշացնելն ա․ մենք ցեղասպանության վտանգի առաջ ենք կանգնած, մինչև հիմա տեղի ունեցածն ուղղակի ծաղիկներ էին։ Կարաք ասեք չափազանցնում եմ, կարաք ասեք խուճապ եմ տարածում, ինձ համար մեկ ա արդեն։ Բայց կարելի ա նաև գլուխ գլխի տալ ու փորձել հասկանալ՝ ոնց ա հնարավոր դա կանխել։
Իմ գրառման մեջ ատելություն չկար, ոչ էլ վերամբարձ տոն, բայց կար լուրջ վրդովմունք: Ուղղակի դու երևի ատելություն տեսնելու կանխատրամադրվածությամբ ես կարդացել, հետևաբար տեսել ես էն, ինչ հակված ես եղել տեսնելու: Ես չեմ մեղադրել կամ քննադատել մարդկանց չդիմանալու համար: Չգիտեմ` ուշադիր չես կարդացել, թե դիտավորյալ ես գրածներս աղավաղում (ուզում եմ հավատալ, որ առաջինը), համենայնդեպս, ուշադիր կարդալու դեպքում կնկատես, որ քննադատել եմ ոչ թե չդիմանալը, այլ չդիմացողների` դիմացողներին քննադատելը, մեղադրելը, դիմացողներից իրենց ավելի վեր դասելը, իբր, իրենք ավելի հայրենասեր են, ավելի կարեկից են, ավելի մարդկային ու բարոյական են և այլն (ցուցակը կարող ես շարունակել), դրա համար չեն դիմանում: Դիմանալ-չդիմանալը ամեն մարդու անձնական գործն ա ու իրավունքը, ոչ ես, ոչ էլ ուրիշ որևէ մեկը չի կարող չդիմացողին մեղադրել չդիմանալու համար: Ես ընդամենը ասում եմ, որ չդիմացողները թող իրենց չդիմանալը չնույնացնեն ավելի հայրենասեր, ավելի ազգայնական, ավելի կարեկից ու մտահոգ լինելու հետ: Ամեն մարդ իր անձնական և այլ պատճառներն ունի դիմանալու և չդիմանալու, ու ոչ ոք մյուսինը չի կարող էնքան լավ իմանալ, որ դրա հիման վրա որոշի նրա հայրենասիրության, մարդկայնության ու ապրումացելու աստիճանը: Իսկ դու կարծես այլ կարծիքի ես: Դու քո որոշ գրառումներով բացահայտ ցույց ես տվել, որ հենց ինքդ ես քննադատում դիմացողներին ու իրավիճակը քեզնից տարբեր ընկալողներին, ու քեզ ավելի վեր դասում: Եթե ինչ-որ մեկի տոնը վերամբարձ ա, ապա դա քոնն ա, ոչ թե իմը: Վերջին բլոգային գրառմանդ էս հատվածն էլ դրա վառ ապացույց.


Հարցերի պատասխանները պիտի ստանայի նոյեմբերի 9-ից հետո, երբ հայտնաբերեցի, որ իմ շրջապատում շատերից ավելի ազգայնական եմ, որովհետև հենց ազգային ինքնությունս է վտանգված, երբ հասկացա, որ Հայաստանի ապիկար ղեկավարությանը սատարողները ոչ թե չգիտեն, թե ինչ ենք կորցրել ու ինչ վտանգի առաջ ենք կանգնած որպես ազգ, այլ պարզապես ազգային ինքնություն չունեն ու ապրումակցել չգիտեն։ Ավելի շուտ էի հասկացել, բայց չգիտեի, թե ինչ աստիճանի վտանգավոր են։

Հետո դու մեր ընդհանուր ընկերներից մեկի բլոգային գրառման տակ, որտեղ նա գրել էր, որ 2020 թվականի իր տարվա ամփոփումը հա փորձում ա գրել, բայց չի ստացվում, գրել էիր, որ լրիվ հասկանում ես իրան, ու ավելացրել.

Մի տեսակ նաև էգոիստական ա թվում սեփական տարվա մասին մտածել, երբ տարին ընդհանուր համազգային ողբերգություն էր։
Այսինքն` անցկացրածդ տարվա մասին անձնական տեսանկյունից մտածելը, վերլուծելը էգոիստություն ա, այլ կերպ ասած` ինքդ քեզ վերլուծելը, հասկանալ փորձելը էգոիստություն ա: Այսինքն` եթե մարդը բացի կորոնավիրուսից ու պատերազմից, ուրիշ բաների մասին էլ ա մտածում, դա դատապարտելի արարք ա, հա՞: Կարելի ա կարծել` դու միմիայն էդ երկու թեմաներով ես մտածել ամբողջ տարին, ոչ մի հաճույքից չես օգտվել, ամբողջ ընթացքում միայն աշխարհի ու Հայաստանի դարդերով ես տապակվել: Կամ ընդհանրապես հնարավո՞ր ա, որ որևէ մեկը միայն էդ թեմաների մասին մտածած լինի, իսկ սեփական խնդիրների, հաջողությունների, անհաջողությունների, ձեռքբերումների, փոփոխությունների և այլնի մասին ընդհանրապես մտածած չլինի: Թե՞ կարծում ես` դու իրավունք ունես որոշելու, թե ինչքան մտածելն ա ընդունելի, ինչքանը` չէ, որպեսզի մարդը էգոիստ չհամարվի:

Իմ գրառումն անձամբ քեզ չէր ուղղված, ես էդ գրառումն անելու մասին արդեն ահագին ժամանակ մտածում էի ու մոտ ժամանակներում ամեն դեպքում անելու էի, ուղղակի քո բլոգային գրառումը խթան եղավ, որ ավելի շուտ գրեմ: Հա, բնականաբար, քեզ էլ էր վերաբերում, քանի որ արդեն նշեցի, թե ինչ կետերով էիր դու տեղավորվում իմ նկարագրած մարդկանց շարքերում: Հա, մաղձ թափելու կամ լալահառաչ գրառումներ անելու մասը քեզ հետ էնքան էլ կապ չուներ: Բայց դու, քո չդիմանալը դրոշակ դարձրած, պարբերաբար ուղիղ կամ անուղղակի ձևերով կպնում ես դիմացողներին ու համարում քեզնից պակաս ազգային ինքնություն ունեցող, պակաս ապրումակցող ու էգոիստ:

StrangeLittleGirl
11.01.2021, 12:56
Իմ գրառման մեջ ատելություն չկար, ոչ էլ վերամբարձ տոն, բայց կար լուրջ վրդովմունք: Ուղղակի դու երևի ատելություն տեսնելու կանխատրամադրվածությամբ ես կարդացել, հետևաբար տեսել ես էն, ինչ հակված ես եղել տեսնելու: Ես չեմ մեղադրել կամ քննադատել մարդկանց չդիմանալու համար: Չգիտեմ` ուշադիր չես կարդացել, թե դիտավորյալ ես գրածներս աղավաղում (ուզում եմ հավատալ, որ առաջինը), համենայնդեպս, ուշադիր կարդալու դեպքում կնկատես, որ քննադատել եմ ոչ թե չդիմանալը, այլ չդիմացողների` դիմացողներին քննադատելը, մեղադրելը, դիմացողներից իրենց ավելի վեր դասելը, իբր, իրենք ավելի հայրենասեր են, ավելի կարեկից են, ավելի մարդկային ու բարոյական են և այլն (ցուցակը կարող ես շարունակել), դրա համար չեն դիմանում: Դիմանալ-չդիմանալը ամեն մարդու անձնական գործն ա ու իրավունքը, ոչ ես, ոչ էլ ուրիշ որևէ մեկը չի կարող չդիմացողին մեղադրել չդիմանալու համար: Ես ընդամենը ասում եմ, որ չդիմացողները թող իրենց չդիմանալը չնույնացնեն ավելի հայրենասեր, ավելի ազգայնական, ավելի կարեկից ու մտահոգ լինելու հետ: Ամեն մարդ իր անձնական և այլ պատճառներն ունի դիմանալու և չդիմանալու, ու ոչ ոք մյուսինը չի կարող էնքան լավ իմանալ, որ դրա հիման վրա որոշի նրա հայրենասիրության, մարդկայնության ու ապրումացելու աստիճանը: Իսկ դու կարծես այլ կարծիքի ես: Դու քո որոշ գրառումներով բացահայտ ցույց ես տվել, որ հենց ինքդ ես քննադատում դիմացողներին ու իրավիճակը քեզնից տարբեր ընկալողներին, ու քեզ ավելի վեր դասում: Եթե ինչ-որ մեկի տոնը վերամբարձ ա, ապա դա քոնն ա, ոչ թե իմը: Վերջին բլոգային գրառմանդ էս հատվածն էլ դրա վառ ապացույց.



Հետո դու մեր ընդհանուր ընկերներից մեկի բլոգային գրառման տակ, որտեղ նա գրել էր, որ 2020 թվականի իր տարվա ամփոփումը հա փորձում ա գրել, բայց չի ստացվում, գրել էիր, որ լրիվ հասկանում ես իրան, ու ավելացրել.

Այսինքն` անցկացրածդ տարվա մասին անձնական տեսանկյունից մտածելը, վերլուծելը էգոիստություն ա, այլ կերպ ասած` ինքդ քեզ վերլուծելը, հասկանալ փորձելը էգոիստություն ա: Այսինքն` եթե մարդը բացի կորոնավիրուսից ու պատերազմից, ուրիշ բաների մասին էլ ա մտածում, դա դատապարտելի արարք ա, հա՞: Կարելի ա կարծել` դու միմիայն էդ երկու թեմաներով ես մտածել ամբողջ տարին, ոչ մի հաճույքից չես օգտվել, ամբողջ ընթացքում միայն աշխարհի ու Հայաստանի դարդերով ես տապակվել: Կամ ընդհանրապես հնարավո՞ր ա, որ որևէ մեկը միայն էդ թեմաների մասին մտածած լինի, իսկ սեփական խնդիրների, հաջողությունների, անհաջողությունների, ձեռքբերումների, փոփոխությունների և այլնի մասին ընդհանրապես մտածած չլինի: Թե՞ կարծում ես` դու իրավունք ունես որոշելու, թե ինչքան մտածելն ա ընդունելի, ինչքանը` չէ, որպեսզի մարդը էգոիստ չհամարվի:

Իմ գրառումն անձամբ քեզ չէր ուղղված, ես էդ գրառումն անելու մասին արդեն ահագին ժամանակ մտածում էի ու մոտ ժամանակներում ամեն դեպքում անելու էի, ուղղակի քո բլոգային գրառումը խթան եղավ, որ ավելի շուտ գրեմ: Հա, բնականաբար, քեզ էլ էր վերաբերում, քանի որ արդեն նշեցի, թե ինչ կետերով էիր դու տեղավորվում իմ նկարագրած մարդկանց շարքերում: Հա, մաղձ թափելու կամ լալահառաչ գրառումներ անելու մասը քեզ հետ էնքան էլ կապ չուներ: Բայց դու, քո չդիմանալը դրոշակ դարձրած, պարբերաբար ուղիղ կամ անուղղակի ձևերով կպնում ես դիմացողներին ու համարում քեզնից պակաս ազգային ինքնություն ունեցող, պակաս ապրումակցող ու էգոիստ:
Ա՜խ, փաստորեն իզուր ինձ վրա չէի վերցրել գրառումդ, հենց լավ էլ ինձ նկատի ունեիր։ Ուրեմն հա՜, նոյեմբերի 9-ից հետո ներկայիս իշխանություններին աջակցող մարդիկ ինձ համար գոյություն չունեն, դա ասում եմ սևը սպիտակի վրա։ Թե պակաս կարեկից են, թե ուղղակի դեբիլ են, չգիտեմ, բայց իրավիճակի պատասխանատվությունը նաև իրենց վրա ա, որ էսքանից հետո դեռ աջակցում են պետությունը վարի տված իշխանություններին։ Ու հա՜, էն մարդիկ, որոնք շարունակում են աջակցել ներկայիս իշխանություններին, որոնք ուրախ-ուրախ սպասում են, թե ադրբեջանցիքի հետ հեսա առևտուր են անելու, որոնք ասում են՝ դե ընդամենը հինգ հազար զոհ էր, տես ինչքան ջահելություն կա դեռ, իրանց ինքնապաշտպանական բնազդն առնվազն անջատած ա կամ ազգային ինքնության հետ լուրջ խնդիրներ ունեն։

Ու ի դեպ, Հայաստանում էլ դիմացողներին ու չդիմացողներին հանդիպելուց հետո էլ զգացի հսկայական տարբերությունը։ Նենց չի, որ «չդիմացողները» ուրախանալու բան չունեն, որևէ բան չեն տոնում, չեն ծիծաղում, որևէ բանով չեն զբաղվում։ Դու չարաչար սխալվում ես, էլի եմ ասում, իմ ինստագրամի պրոֆիլը վկա։ Բայց կա մի մեծ զանգված, որի համար արդեն ամեն ինչ ավարտվել ա, կյանքը շարունակվում ա։ Իմ գրառումներով ոչ թե կպնում եմ իրանց, այլ փորձում տեղեկացնել, որ ամեն ինչ չի ավարտվել, տենց հանգիստ մի նստեք տեղներդ։ Բայց դե փաստորեն տեղ չի հասնում, ինչ ասեմ։ Նույն կերպ, ոնց որ պատերազմի մասին զգուշացումները տեղ չէին հասնում։

Քո գրառման ատելության հատվածները.



Ոմանց թվում է, թե ինչքան շատ մաղձ թափեն, էնքան հայրենասեր են, ինչքան շատ լալահառաչ գրառումներ անեն, էնքան ավելի կարեկից են, իսկ ով էդ ամենը չի անում, դեռ մի բան էլ հանդգնում է ինչ-որ բաներով ուրախանալ, ուրեմն անհայրենիք, էգոիստ ու անկարեկից է: Ու ոչինչ, որ մարդիկ կան` իրենց հայրենասիրությունն ու կարեկցանքը գործով են ցույց տալիս և դրա մասին հրապարակավ գոռգոռալու կարիք չունեն, որ ցավն ու մտահոգությունը լուռ են ապրում` առանց հրապարակավ լացուկուծ դնելու ու նեգատիվ տարածելու, միաժամանակ կարողանում են իրենց շուրջը եղած դրականն էլ նկատել ու դրանից սնուցվել, հետևաբար դիմանում են ու շարունակում են ապրել ու ապրեցնել:

Տեսնու՞մ ես ինչ բառեր ես օգտագործել իրենց ցավն արտահայտող մարդկանց մասին։ Փաստորեն, իմ բլոգային գրառումը, որ ինքս ինձ համար իմ բլոգում գրել եմ, սկի հղումը ոչ մի տեղ չեմ տարածել, լալահառաչ գրառում ա, մաղձ ա թափում, հրախարակավ լացուկոծ ա ու նեգատիվ ա տարածում։

Ինչ վերաբերում ա Սրտիկի էջում արած մեկնաբանությանս, ապա, այո՜, ինձ էս ամեն ինչի ֆոնին էգոիստական ա թվում իմ անձնական նվաճումներից խոսելը, իմ աչքին իմ անձնական նվաճումները չեն երևում կամ լրիվ անարժեք են էս ֆոնին, երբ իմ ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի կյանքը առանց բացառության առանձին-առանձին՝ լինի կորոնավիրուս, պատերազմ, թե ծանր հիվանդություն, վտանգի տակ ա էղել ու դեռ վտանգի տակ ա։ Դու կարող ա ուրիշ կարծիք ունենաս, դա քո գործն ա, դու կարաս նստես քո տանը ու դրականը տեսնես, բայց սենց գրառումներով դու ուղղակի ցույց ես տալիս, թե ինչ աստիճանի ես իրականությունից կտրված։ Վերևում էլի ասեցի, հիմա էլ եմ կրկնում. սաղս վատ ենք ոչ թե նրա համար, որ ողբերգություն ա տեղի ունեցել, այլ որ ողբերգությունը շարունակվում ա, ու հայտնի չի՝ ուր կհասնի։ Դու շարունակի դրականը տեսնել։

StrangeLittleGirl
11.01.2021, 13:00
Կարող ես ունենալ իմ հետ խոսելու բան, Բյուր, զղջումիցդ հետո: Մինչ դա, իհարկե չունես: Ու չես ունենա:

Զղջում, չեմիչէ պոզեր։ Ինչի՞ համար զղջամ։ Որ մի հատ անկապ լայքի համար անարգանքի սյունի՞ն ես գամել ինձ, տակն էլ համախոհներով խրախճանքի մեջ էիք։ Լավ մնա։

Ուլուանա
12.01.2021, 02:51
Ա՜խ, փաստորեն իզուր ինձ վրա չէի վերցրել գրառումդ, հենց լավ էլ ինձ նկատի ունեիր։ Ուրեմն հա՜, նոյեմբերի 9-ից հետո ներկայիս իշխանություններին աջակցող մարդիկ ինձ համար գոյություն չունեն, դա ասում եմ սևը սպիտակի վրա։ Թե պակաս կարեկից են, թե ուղղակի դեբիլ են, չգիտեմ, բայց իրավիճակի պատասխանատվությունը նաև իրենց վրա ա, որ էսքանից հետո դեռ աջակցում են պետությունը վարի տված իշխանություններին։ Ու հա՜, էն մարդիկ, որոնք շարունակում են աջակցել ներկայիս իշխանություններին, որոնք ուրախ-ուրախ սպասում են, թե ադրբեջանցիքի հետ հեսա առևտուր են անելու, որոնք ասում են՝ դե ընդամենը հինգ հազար զոհ էր, տես ինչքան ջահելություն կա դեռ, իրանց ինքնապաշտպանական բնազդն առնվազն անջատած ա կամ ազգային ինքնության հետ լուրջ խնդիրներ ունեն։

Ու ի դեպ, Հայաստանում էլ դիմացողներին ու չդիմացողներին հանդիպելուց հետո էլ զգացի հսկայական տարբերությունը։ Նենց չի, որ «չդիմացողները» ուրախանալու բան չունեն, որևէ բան չեն տոնում, չեն ծիծաղում, որևէ բանով չեն զբաղվում։ Դու չարաչար սխալվում ես, էլի եմ ասում, իմ ինստագրամի պրոֆիլը վկա։ Բայց կա մի մեծ զանգված, որի համար արդեն ամեն ինչ ավարտվել ա, կյանքը շարունակվում ա։ Իմ գրառումներով ոչ թե կպնում եմ իրանց, այլ փորձում տեղեկացնել, որ ամեն ինչ չի ավարտվել, տենց հանգիստ մի նստեք տեղներդ։ Բայց դե փաստորեն տեղ չի հասնում, ինչ ասեմ։ Նույն կերպ, ոնց որ պատերազմի մասին զգուշացումները տեղ չէին հասնում։

Քո գրառման ատելության հատվածները.


Տեսնու՞մ ես ինչ բառեր ես օգտագործել իրենց ցավն արտահայտող մարդկանց մասին։ Փաստորեն, իմ բլոգային գրառումը, որ ինքս ինձ համար իմ բլոգում գրել եմ, սկի հղումը ոչ մի տեղ չեմ տարածել, լալահառաչ գրառում ա, մաղձ ա թափում, հրախարակավ լացուկոծ ա ու նեգատիվ ա տարածում։
Նախորդ գրառմանս մեջ հատուկ էլ նշել էի, որ մաղձ թափելու ու լալահառաչ գրառումների մասը քեզ չէր վերաբերում. ես քեզնից ընդհանրապես շատ քիչ գրառումներ եմ տեսել էս ընթացքում: Իսկ բլոգային գրառումդ արդեն ասեցի` բացահայտ մեղադրանք ու պիտակումներ էր պարունակում` քեզ վեր դասելով «դիմացողներից»: Ինչ վերաբերում ա օգտագործածս բառերին, ապա ոչ մի վիրավորական կամ ատելություն պարունակող բան չկար նշածիդ մեջ: Այո, մարդիկ կան, որ անընդհատ հենց մաղձ են թափում, դա փաստ ա, ու ես չգիտեմ` էդ երևույթն ուրիշ ինչ բառերով նկարագրեմ, որ համ իրականությունն արտահայտի, համ էլ քեզ դուր գա: Խոսքը զուտ քննադատելու, դժգոհելու մասին չի, է, այլ հենց մաղձ թափելու` ատելությամբ, չարությամբ լի գրառումներ շաղ տալու, նենց որ ընդամենը փաստը նկարագրել եմ համապատասխան բառով: Ես չեմ ասել, թե բոլոր դժգոհողներն ու քննադատողները մաղձ են թափում, բայց կա մի զանգված, որ հենց մաղձ ա թափում: Շատ մարդիկ կան, որ լավ էլ խիստ քննադատում են իշխանությանը, բողոքում են կոնկրետ երևույթներից, իրավիճակներից, փորձում են լուծումներ գտնել, բայց մաղձ չեն թափում: Նույնը վերաբերում ա լալահառաչ գրառումներին ու լացուկոծ անելուն: Չգիտեմ` ոնց ես էդտեղ ատելություն կամ վիրավորական բան տեսնում, լալահառաչ գրառումն ուրիշ ո՞նց անվանեմ, շատ հետաքրքիր ա: Ի դեպ, նաև նկատենք (ես ինքս վաղուց նկատել էի, որոշ ընկերներ էլ նշեցին), որ ամենալուրջ կորուստներ ունեցած մարդիկ (օրինակ` մոտիկ հարազատ կորցրած), չգիտես ինչի, ամենազուսպն ու ամենաքիչ լալահառաչ ու ագրեսիվ գրառումներ անողներից են: Հա, կներես, բայց ինձ համար նորմալ չի, երբ մարդ օրական տասնյակ զուտ էմոցիոնալ լալահառաչ գրառում ա անում ու էդպիսով նեգատիվ տարածում: Նենց չի, որ դրանով որևէ կերպ նպաստում են խնդիրների լուծմանը, իսկ ուղղակի հույզերն արտահայտելու համար, լավ, մի հատ, երկու հատ գրեցին, բայց մարդիկ կան` անընդհատ գրում են ու լրահոսը հեղեղում իրանց զուտ էմոցիոնալ, ոչ կառուցողական նեգատիվով: Հա, բնականաբար, դա իրանց իրավունքն ա, ճիշտ էնպես, ինչպես որ իմ իրավունքն ա իրանց էդ պահվածքի մասին կարծիք արտահայտելը, ընդամենը կարծիք, չեմ ասել, չէ՞, եկեք պատասխանատվության ենթարկենք էդ մարդկանց: Չնայած, հանուն արդարության նկատենք, որ ոմանց, էն որ հատուկ փող են ստանում գիտենք, թե ումից, որ ռեժիմով զուգարան բերանները բացեն ու ամենանողկալի բառապաշարով աղբ ու ապատեղեկատվություն տարածեն ժողովրդի մեջ, հաստատ պետք ա պատասխանատվության ենթարկել: Էստեղ նորից շեշտեմ, որ ես էլի չէի անդրադառնա լալահառաչ գրառումներին, եթե նման գրառումներ անողներից շատերը ամեն հարմար առիթով չասեին` ինչ էլ հավես ունեն տենց բաների, ինչ էլ սիրտ ունեք էսինչ կամ էնինչ բանն անելու, չեք էլ ամաչում և այլն:


Ինչ վերաբերում ա Սրտիկի էջում արած մեկնաբանությանս, ապա, այո՜, ինձ էս ամեն ինչի ֆոնին էգոիստական ա թվում իմ անձնական նվաճումներից խոսելը, իմ աչքին իմ անձնական նվաճումները չեն երևում կամ լրիվ անարժեք են էս ֆոնին, երբ իմ ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամի կյանքը առանց բացառության առանձին-առանձին՝ լինի կորոնավիրուս, պատերազմ, թե ծանր հիվանդություն, վտանգի տակ ա էղել ու դեռ վտանգի տակ ա։ Դու կարող ա ուրիշ կարծիք ունենաս, դա քո գործն ա, դու կարաս նստես քո տանը ու դրականը տեսնես, բայց սենց գրառումներով դու ուղղակի ցույց ես տալիս, թե ինչ աստիճանի ես իրականությունից կտրված։ Վերևում էլի ասեցի, հիմա էլ եմ կրկնում. սաղս վատ ենք ոչ թե նրա համար, որ ողբերգություն ա տեղի ունեցել, այլ որ ողբերգությունը շարունակվում ա, ու հայտնի չի՝ ուր կհասնի։ Դու շարունակի դրականը տեսնել։
Այսինքն` պարզվեց, որ ոչ թե կորուստ ունեցածներին ապրումակցելու պահն էր, այլ ընդամենը սեփական հարազատների մասին մտածելու: Իհարկե, միանգամայն բնական ու նորմալ անհանգստություն ա, դրա մասին խոսք չկա, ուղղակի պետք չէր դա սկզբում ներկայացնել որպես ուրիշներին ապրումակցել: Կարելի էր միանգամից տենց ասել, ոչ թե ապրումակցելու վրա շեշտը դնել ու մյուսներին էլ էդ ֆոնին ապրումակցելու անընդունակ պիտակել: Ամեն դեպքում դու բոլորի անունից մի խոսի. դու չգիտես` ով ինչից ա վատ: Ասեմ ավելին` նույնիսկ չգիտես` ովքեր են վատ, որովհետև ոչ բոլորն են քեզ կամ ընդհանրապես հանրությանը տեղեկացնում իրենց հոգեվիճակների, անհանգստությունների մասին, դու մենակ դրա մասին հրապարակավ արտահայտողների ու անձամբ շփվածդ մարդկանց մասին կարող ես խոսել: Իսկ թե չարտահայտվողներն ինչքանով են վատ, ոնց են հաղթահարում էդ վատ լինելը, ուրիշ ինչերով են զբաղվում վատ լինելուն զուգահեռ` ոչ միշտ ա կողքից տեսանելի: Դրա համար եմ ասում` մի դատեք ուրիշների մասին ու ձեր չափանիշներով մի որոշեք` ով ինչ, ինչքան ու ոնց: Նորից հիշեցնեմ, որ դիմանալ-չդիմանալու ու ուրիշներին էդ թեմայով քննադատելու սկիզբը ես չեմ դրել, իմ գրառումն ընդամենը արձագանք ա եղել կարդացածիս ու տեսածիս:

Chuk
12.01.2021, 05:07
Ակումբի մեր ընդհանուր ընկերներից հուշում են, որ կոպիտ եմ գրել, խնդրում են ջնջել: Բայց, Բյուր, ժամանակն է առերեսվես իրականության հետ: Հասկանաս, որ մի կողմից քեզ լիքը սիրողներ կան, մյուս կողմից բավարար է, որ խաղերդ տանեն: Ժամնակն է հասկանաս, որ չափը շատ ես անցնում: Չպիտի ես, քեզ լավ վերաբերվող մարդը, քեզ սենց բան գրեի: Բայց դրա պատասխանատուն դու ես, ոչ թե ես: Խելքի արի:

Վիշապ
12.01.2021, 07:55
․․․ Ուրեմն հա՜, նոյեմբերի 9-ից հետո ներկայիս իշխանություններին աջակցող մարդիկ ինձ համար գոյություն չունեն, դա ասում եմ սևը սպիտակի վրա։ Թե պակաս կարեկից են, թե ուղղակի դեբիլ են, չգիտեմ, բայց իրավիճակի պատասխանատվությունը նաև իրենց վրա ա, որ էսքանից հետո դեռ աջակցում են պետությունը վարի տված իշխանություններին։ ․․․

Մի ժամ ա մտածում եմ՝ ես պակաս կարեկիցն եմ, թե դեբիլը․․․ Երևի գոյություն չունեցողը։

ivy
12.01.2021, 09:50
Ակումբի մեր ընդհանուր ընկերներից հուշում են, որ կոպիտ եմ գրել, խնդրում են ջնջել:

Գրառումը ջնջեցի, որովհետև կոպիտ էր ու վիրավորական: Խնդրում եմ դադարեցնել:

Chuk
12.01.2021, 09:59
Գրառումը ջնջեցի, որովհետև կոպիտ էր ու վիրավորական: Խնդրում եմ դադարեցնել:

Շնորհակալ եմ: Ափսոս, որ Ֆեյսբուքը չունի նման մոդերավորում, որը առավել կոպիտ ու վիրավորական գրառումը ջնջելով կկանխեր էս ամեն ինչը )

Աթեիստ
12.01.2021, 12:04
Ամանորի կապակցությամբ մեր ստացած ամենահրաշալի բացիկներից.

Եկել եմ հեղինակին գովազդեմ:
Մեզ օրինակ անծանոթ էր, բայց սքանչելի ու յուրահատուկ շատ գործեր ունեն:

Դիլաքյան Եղբայրներ / Dilakian Brothers

https://i.postimg.cc/cC5y4JFW/192-DF731-4-C71-41-A0-84-E4-013676769700.jpg

Սրանց 1-2 հատ նկար, որ աչքովս ընկավ, հետաքրքիր թվից։
3-րդից արդեն հասկացա, որ փինաչի են, մի թեմայի վրա են խաղում, նույնիսկ ոչ թե մի թեմա, այլ մի պատկեր։
ՖԲ-ում իրանց գտի, ահավոր պրիմիտիվ են։

Chuk
12.01.2021, 12:19
Սրանց 1-2 հատ նկար, որ աչքովս ընկավ, հետաքրքիր թվից։
3-րդից արդեն հասկացա, որ փինաչի են, մի թեմայի վրա են խաղում, նույնիսկ ոչ թե մի թեմա, այլ մի պատկեր։
ՖԲ-ում իրանց գտի, ահավոր պրիմիտիվ են։

Լսի, պրիմիտիվը պրիմիտիվ են, բայց մի քանի հավես բան կա էդ շարքում: Բայց ամենբոցն էն ա, որ էս պրիմիտիվները մեր ամենասիրած մուլտերից մեկի նկարողներն են: Հա, հենց իրանք են «Գտնված երազ»՝ իմ կարծիքով սաղիս սիրած մուլտի սցենարիստը, ռեժիսորն ու նկարիչը ))

Աթեիստ
12.01.2021, 12:23
Լսի, պրիմիտիվը պրիմիտիվ են, բայց մի քանի հավես բան կա էդ շարքում: Բայց ամենբոցն էն ա, որ էս պրիմիտիվները մեր ամենասիրած մուլտերից մեկի նկարողներն են: Հա, հենց իրանք են «Գտնված երազ»՝ իմ կարծիքով սաղիս սիրած մուլտի սցենարիստը, ռեժիսորն ու նկարիչը ))

Ու էդքանով հանդերձ իրանք Արցախցի տատիկ, պապիկ են շահարկում, ու հենց դրանում ա իրանց պրիմիտիվությունը։

Chuk
12.01.2021, 12:29
Ու էդքանով հանդերձ իրանք Արցախցի տատիկ, պապիկ են շահարկում, ու հենց դրանում ա իրանց պրիմիտիվությունը։

Եսիմ, էդ արցախցի տատիկ-պապիկ շարքում մի քանի հավես բան կար: Ես իրանց տենց լուրջ չեմ դատում: Պապիկներ են, նկարում են էլի ))

Գաղթական
12.01.2021, 13:01
Սրանց 1-2 հատ նկար, որ աչքովս ընկավ, հետաքրքիր թվից։
3-րդից արդեն հասկացա, որ փինաչի են, մի թեմայի վրա են խաղում, նույնիսկ ոչ թե մի թեմա, այլ մի պատկեր։
ՖԲ-ում իրանց գտի, ահավոր պրիմիտիվ են։

Եսիմ, ինձ դուր եկավ ))



Ու էդքանով հանդերձ իրանք Արցախցի տատիկ, պապիկ են շահարկում, ու հենց դրանում ա իրանց պրիմիտիվությունը։

Ինչի՞ բայց:
«Գտնված երազ»-ը բրենդ են դարձնում՝ ժամանակին ու ընթացիկ անցքերին համահունչ համապատասխանեցնելով:
Կոնկրետ դեպքում՝ Արցախ + Ամանոր

Աթեիստ
12.01.2021, 13:11
Ինչի՞ բայց:
«Գտնված երազ»-ը բրենդ են դարձնում՝ ժամանակին ու ընթացիկ անցքերին համահունչ համապատասխանեցնելով:
Կոնկրետ դեպքում՝ Արցախ + Ամանոր

Որտև «Գտնված երազ»-ի փոխարեն դրել տատիկ, պապիկն են «բրենդ» դարձնում։ Պատերազմի օրերին մի երկու նկարը դեռ նորմալ էր նայվում, հետո մի օր սխալմամբ մտա իրանց էջն ու նույնիսկ էն նկարները, որ սկզբից դուրըս եկել էին, էլ չեմ ուզում տեսնեմ։

StrangeLittleGirl
12.01.2021, 13:59
Նախորդ գրառմանս մեջ հատուկ էլ նշել էի, որ մաղձ թափելու ու լալահառաչ գրառումների մասը քեզ չէր վերաբերում. ես քեզնից ընդհանրապես շատ քիչ գրառումներ եմ տեսել էս ընթացքում: Իսկ բլոգային գրառումդ արդեն ասեցի` բացահայտ մեղադրանք ու պիտակումներ էր պարունակում` քեզ վեր դասելով «դիմացողներից»: Ինչ վերաբերում ա օգտագործածս բառերին, ապա ոչ մի վիրավորական կամ ատելություն պարունակող բան չկար նշածիդ մեջ: Այո, մարդիկ կան, որ անընդհատ հենց մաղձ են թափում, դա փաստ ա, ու ես չգիտեմ` էդ երևույթն ուրիշ ինչ բառերով նկարագրեմ, որ համ իրականությունն արտահայտի, համ էլ քեզ դուր գա: Խոսքը զուտ քննադատելու, դժգոհելու մասին չի, է, այլ հենց մաղձ թափելու` ատելությամբ, չարությամբ լի գրառումներ շաղ տալու, նենց որ ընդամենը փաստը նկարագրել եմ համապատասխան բառով: Ես չեմ ասել, թե բոլոր դժգոհողներն ու քննադատողները մաղձ են թափում, բայց կա մի զանգված, որ հենց մաղձ ա թափում: Շատ մարդիկ կան, որ լավ էլ խիստ քննադատում են իշխանությանը, բողոքում են կոնկրետ երևույթներից, իրավիճակներից, փորձում են լուծումներ գտնել, բայց մաղձ չեն թափում: Նույնը վերաբերում ա լալահառաչ գրառումներին ու լացուկոծ անելուն: Չգիտեմ` ոնց ես էդտեղ ատելություն կամ վիրավորական բան տեսնում, լալահառաչ գրառումն ուրիշ ո՞նց անվանեմ, շատ հետաքրքիր ա: Ի դեպ, նաև նկատենք (ես ինքս վաղուց նկատել էի, որոշ ընկերներ էլ նշեցին), որ ամենալուրջ կորուստներ ունեցած մարդիկ (օրինակ` մոտիկ հարազատ կորցրած), չգիտես ինչի, ամենազուսպն ու ամենաքիչ լալահառաչ ու ագրեսիվ գրառումներ անողներից են: Հա, կներես, բայց ինձ համար նորմալ չի, երբ մարդ օրական տասնյակ զուտ էմոցիոնալ լալահառաչ գրառում ա անում ու էդպիսով նեգատիվ տարածում: Նենց չի, որ դրանով որևէ կերպ նպաստում են խնդիրների լուծմանը, իսկ ուղղակի հույզերն արտահայտելու համար, լավ, մի հատ, երկու հատ գրեցին, բայց մարդիկ կան` անընդհատ գրում են ու լրահոսը հեղեղում իրանց զուտ էմոցիոնալ, ոչ կառուցողական նեգատիվով: Հա, բնականաբար, դա իրանց իրավունքն ա, ճիշտ էնպես, ինչպես որ իմ իրավունքն ա իրանց էդ պահվածքի մասին կարծիք արտահայտելը, ընդամենը կարծիք, չեմ ասել, չէ՞, եկեք պատասխանատվության ենթարկենք էդ մարդկանց: Չնայած, հանուն արդարության նկատենք, որ ոմանց, էն որ հատուկ փող են ստանում գիտենք, թե ումից, որ ռեժիմով զուգարան բերանները բացեն ու ամենանողկալի բառապաշարով աղբ ու ապատեղեկատվություն տարածեն ժողովրդի մեջ, հաստատ պետք ա պատասխանատվության ենթարկել: Էստեղ նորից շեշտեմ, որ ես էլի չէի անդրադառնա լալահառաչ գրառումներին, եթե նման գրառումներ անողներից շատերը ամեն հարմար առիթով չասեին` ինչ էլ հավես ունեն տենց բաների, ինչ էլ սիրտ ունեք էսինչ կամ էնինչ բանն անելու, չեք էլ ամաչում և այլն:

Հըմ, եթե քեզ համար լալահառաչ բառը վիրավորական ու ատելությամբ լի չի, ի՞նչ ասեմ։ Դեռ մի բան էլ զուգարան բերանն էլ վրայից ավելացրեցիր։ Հիմա որ ասեմ գրառումդ լալահառաչ էր, քեզ ո՞նց կզգաս։ Նեգատիվ են տարածում, չի դզում, ջնջի, անֆոլոու արա այ քեզ բան, բայց չէ, դու պարտադիր պիտի մի հատ էլ ելույթ ունենաս տարբեր հարթակներում։
Դու փաստորեն էլի անցար լուրջ կորուստ ունեցած մարդկանց։ Լուրջ կորուստ ունեցողն ո՞վ ա քեզ համար։ Անհետ կորածների ու գերիների հարազատները ժամանակ էլ չունեն ֆեյսբուքում լինելու, իսկ տուն կամ ընտանիքի անդամ կորցրածների մեջ լուռ մարդիկ էլ կան, անընդհատ ֆեյսբուքում գրողներ էլ կան. ամեն մեկը մի ձևով ա արտահայտվում։ Հիմա դրած, հաշվարկ անելու տեղ չի, թե ով ինչ կորուստ ա ունեցել ու ինչ տիպի գրառումներ ա անում ֆեյսբուքում կամ այլուր։ Կլինի՞ էդ մարդկանց հանգիստ թողնես ու իրանց անունից որևէ բան չգրես, գոնե տարրական հարգանք ունեցի։


Այսինքն` պարզվեց, որ ոչ թե կորուստ ունեցածներին ապրումակցելու պահն էր, այլ ընդամենը սեփական հարազատների մասին մտածելու: Իհարկե, միանգամայն բնական ու նորմալ անհանգստություն ա, դրա մասին խոսք չկա, ուղղակի պետք չէր դա սկզբում ներկայացնել որպես ուրիշներին ապրումակցել: Կարելի էր միանգամից տենց ասել, ոչ թե ապրումակցելու վրա շեշտը դնել ու մյուսներին էլ էդ ֆոնին ապրումակցելու անընդունակ պիտակել: Ամեն դեպքում դու բոլորի անունից մի խոսի. դու չգիտես` ով ինչից ա վատ: Ասեմ ավելին` նույնիսկ չգիտես` ովքեր են վատ, որովհետև ոչ բոլորն են քեզ կամ ընդհանրապես հանրությանը տեղեկացնում իրենց հոգեվիճակների, անհանգստությունների մասին, դու մենակ դրա մասին հրապարակավ արտահայտողների ու անձամբ շփվածդ մարդկանց մասին կարող ես խոսել: Իսկ թե չարտահայտվողներն ինչքանով են վատ, ոնց են հաղթահարում էդ վատ լինելը, ուրիշ ինչերով են զբաղվում վատ լինելուն զուգահեռ` ոչ միշտ ա կողքից տեսանելի: Դրա համար եմ ասում` մի դատեք ուրիշների մասին ու ձեր չափանիշներով մի որոշեք` ով ինչ, ինչքան ու ոնց: Նորից հիշեցնեմ, որ դիմանալ-չդիմանալու ու ուրիշներին էդ թեմայով քննադատելու սկիզբը ես չեմ դրել, իմ գրառումն ընդամենը արձագանք ա եղել կարդացածիս ու տեսածիս:
«Ընդամենը» սեփական հարազատների մասին մտածել... մդաաաաաա։ Ո՜չ, դա չի հարցը, այլ էն, որ Հայաստանի հետ կատարվող ամբողջ ողբերգությունն ինձ համար խիստ անձնական ա նաև էն պատճառով, որ դա շատ անմիջական կերպով իմ ամենասիրելի մարդկանց ա վերաբերում, շատ անմիջական կերպով իրանց կյանքին ու բարօրրությանն ա սպառնում։ Ու իհարկե շատ հեշտ ա գիշերը քնել, երբ քո ընտանիքի անդամներից ոչ մեկին անմիջական վտանգ չի սպառնում ու չի սպառնալու, իսկ իմ ընտանիքն ընտրել ա լինել Հայաստանում ու ընտրել ա առաջնագիծ գնալ, երբ դրա կարիքը կա։ Բայց կա նաև հարցի մյուս կողմը. դու ո՞նց ես ընկալում էս ամբողջ ողբերգությունը ու դրա շարունակությունը։ Շատերի համար հենց հայրենիքի կորուստն արդեն լուրջ կորուստ ա, շատ լուրջ կորուստ ա, նույնը, ինչ մոտ հարազատի կորուստը, ու նույն կերպ են արձագանքում դրան (հանուն արդարության ասեմ, որ ես էնքան էլ էդ մարդկանցից չեմ, իմ սիրտը ցավում ա, բայց կան մարդիկ, որոնք շատ ավելի մեծ ցավի մեջ են, ակումբի Լիոնը քեզ օրինակ)։ Իսկ դու արդեն վերևում շտապում ես մարդկանց բաժանել լուրջ կորուստ ունեցածների ու չունեցածների։ Դա արդեն ահագին բան ա ասում քո մասին, դա արդեն ահագին ցույց ա տալիս, որ դու չես ապրումակցում էն մարդկանց, որոնց համար հայրենիքի կորուստը հենց լուրջ կորուստ ա։ Բայց հա՜, կա նաև մարդկանց մեծ խումբ, որ չի ապրումակցում նաև տուն ու հարազատ կորցրածներին, իրենց համար էդ ամենը շատ հեռու ա թվում։ Էդպիսիքի էլ եմ հանդիպել, ու իրենք էդ մասին բարձրաձայնում են շատ պարզ ու հստակ։ Ու գիտե՞ս էս խառը իրավիճակում չվերթների բացակայության պայմաններում ինչու ես ինձ գցեցի Հայաստան։ Նրա համար, որ զգոնությունս չթուլանա, որ հանկարծ չստացվի, թե էս ամենը վերջացած համարեմ։ Ու ես ռեժիմով զգոնությունս սնելու եմ, որովհետև գիտեմ, որ էս ամենը տեղի ունեցավ նաև բոլորիս զգոնության թուլացման արդյունքում։

Ինչ վերաբերում ա իմանալ-չիմանալուն, թե մարդիկ ինչ են զգում, իհարկե չեմ իմանա մինչև էն պահը, մինչև իրենք չասեն ոնց են զգում (ես հակառակը չեմ էլ պնդել երբևէ, դու քեզնից ենթադրություններ ես անում)։ Իսկ ասել տեսել եմ։ Թե՜ ակումբում (գրողը տանի, մի ամբողջ թեմա հենց դրան ա նվիրված), թե՜ ֆեյսբուքում, թե՜ իրական կյանքում։ Խնդրեմ, դու էդքան արտահայտվում ես ու դժգոհում, որ մարդիկ տարվա ամփոփում չեն գրում իրենց անձնական նվաճումների մասին։ Այսինքն, քեզ առնվազն դեռ հետաքրքրում են անձնական նվաճումները։ Այսինքն, քո աշխարհը դեռ քո շուրջն ա պտտվում։ Ապրես դու, հիանալի ա, ես էլ շատ կուզենայի տենց լինել, անկեղծ քեզ նախանձում եմ, բայց դե ինձ մոտ չի ստացվում։ Իմ կյանքն ինձ շատ պրիմիտիվ ա թվում էս ամենի ֆոնին։ Կարամ օրինակ բերեմ նաև Աթեիստի ասածը, որ ինքը շատ էլ լավ ա, որովհետև զոհվածների մեջ ծանոթ չունի, հողերի հետ կապվածություն չունի։ Կարամ բերեմ Երևանում հանդիպածս մեկի ասածները, որ թե ինքը լրիվ էներգիայով լի ա հիմա, ջահելությունը կփրկի Հայաստանը, ընդամենը հինգ հազար զոհ ա էղածը։ Ու կարամ բերեմ այլ օրինակներ, երբ մարդիկ լավ չեն։ Ընկերուհիներիցս մեկը Երևանում հանդիպման ժամանակ ասեց, որ ամեն օր լացում ա։ Հո ֆեյսբուքում չի՞ գրում դրա մասին, բայց ինձ ասում ա։ Մի քանիսի հետ չհանդիպեցի, որտև կոնկրետ գրեցին, որ տրամադրություն չունեն։ Կարամ անվերջ շարունակեմ շարքը։ Ես մենակ չգիտեմ էն մարդկանց մասին, որոնք որևէ բառ չեն ասում, ու ես իրենց մասին չեմ խոսում։

StrangeLittleGirl
12.01.2021, 14:02
Ակումբի մեր ընդհանուր ընկերներից հուշում են, որ կոպիտ եմ գրել, խնդրում են ջնջել: Բայց, Բյուր, ժամանակն է առերեսվես իրականության հետ: Հասկանաս, որ մի կողմից քեզ լիքը սիրողներ կան, մյուս կողմից բավարար է, որ խաղերդ տանեն: Ժամնակն է հասկանաս, որ չափը շատ ես անցնում: Չպիտի ես, քեզ լավ վերաբերվող մարդը, քեզ սենց բան գրեի: Բայց դրա պատասխանատուն դու ես, ոչ թե ես: Խելքի արի:
Արտ, վերջ տուր հա, ես ձեր կեղծ ու ձևական սերերի հավեսը չունեմ, իմ կյանքում բավականաչափ իրական սեր կա։ Ես էլ ձեզ խելքի գալու կոչեր չեմ անում, որտև արդեն գիտեմ ինչ եք ու ինչով եք շնչում։

Գաղթական
12.01.2021, 15:04
Որտև «Գտնված երազ»-ի փոխարեն դրել տատիկ, պապիկն են «բրենդ» դարձնում։ Պատերազմի օրերին մի երկու նկարը դեռ նորմալ էր նայվում, հետո մի օր սխալմամբ մտա իրանց էջն ու նույնիսկ էն նկարները, որ սկզբից դուրըս եկել էին, էլ չեմ ուզում տեսնեմ։

Դե տատիկ-պապիկն արդեն բրենդ ա:
Արցախի խորհրդանիշն ա:
Իրանք էլ էդ թեմատիկան են ինտեգրում իրանց Գտնված երազի մեջ:
Բա պատերազմի ժամանակ ուրիշ ի՞նչ անեն:

Օրինակ Երիտասարդականի ձեռքերն էլ էին լավ մտահղացում՝ կովիդային ձեռնոցներ հագած:
Էնտեղ Գտնված երազից էլեմենտներ չկային:

Բայց դե ես իրենց նոր եմ հայտնագործել ինձ համար:
Երևի քո չափ աշխատանքներ չեմ տեսել:

Բայց ինչ տեսել եմ՝ դուրս եկել են:

Chuk
12.01.2021, 18:48
Արտ, վերջ տուր հա, ես ձեր կեղծ ու ձևական սերերի հավեսը չունեմ, իմ կյանքում բավականաչափ իրական սեր կա։ Ես էլ ձեզ խելքի գալու կոչեր չեմ անում, որտև արդեն գիտեմ ինչ եք ու ինչով եք շնչում։

Մի քանի գրառում առաջ շնորհակալություն էի հայտնել մոդերատորին՝ գրառումս ջնջելու համար: Իսկ հիմա ափսոսոում եմ, որ ակումբն ամեն դեպքում էն տեղն է, որտեղ քաղաքական ատելությունից կուրացած քաղաքական հակառակորդների զավակներին ուղղված անեծքը, ցեղը չորանալուն ուղղված անեծքը լայքողներին ուղղված արդար ու ուղիղ խոսքը որպես վիրավորական ջնջվում է: Արդյունքում այդ մարդիկ էդպես էլ չեն հասկանում, որ իրանք իսկի բարոյական իրավունք չունեն խոսելու, ուր մնաց մեր ով լինելն ու ինչով շնչելը գնահատելու, քանզի իրանք են թույնի մեջ ու թույն են շնչում: Հաջող, Բյուրակն: Եթե երբևէ հասունանաս ու հասկանաս, կխոսենք:

Sambitbaba
12.01.2021, 19:34
Սպանիք արդեն, ազնիվ խոսք...:[
Երկուսդ էլ...

Chuk
12.01.2021, 19:43
Սպանիք արդեն, ազնիվ խոսք...:[
Երկուսդ էլ...

Ներողություն: Ես՝ վերջ:

Ուլուանա
13.01.2021, 00:16
Հըմ, եթե քեզ համար լալահառաչ բառը վիրավորական ու ատելությամբ լի չի, ի՞նչ ասեմ։ Դեռ մի բան էլ զուգարան բերանն էլ վրայից ավելացրեցիր։ Հիմա որ ասեմ գրառումդ լալահառաչ էր, քեզ ո՞նց կզգաս։ Նեգատիվ են տարածում, չի դզում, ջնջի, անֆոլոու արա այ քեզ բան, բայց չէ, դու պարտադիր պիտի մի հատ էլ ելույթ ունենաս տարբեր հարթակներում։
Հա, որոշ մարդիկ հենց զուգարան բերան ունեն. եթե դու էս գրառման (https://www.facebook.com/humorZv/posts/3597448847028691) ու էս մակարդակի այլ գրառումների հեղինակների «բերանները» կարող ես ավելի լավ բառով բնութագրել, որ միաժամանակ արտահայտի իրականությունը, ուրեմն հալալ ա քեզ: Ի դեպ, ասեմ, որ ինձ համար տվյալ դեպքում նույնիսկ կարևոր չի, թե ում մասին են գրել, եթե անգամ ինձ համար ամենաատելի մարդկանց մասին լիներ գրառումը, գնահատականս ու ապրածս նողկանքը նույնն էր լինելու:
Հա, նեգատիվ տարածողներին հիմնականում անֆոլու էլ անում եմ: Էլի եմ ասում. եթե մենակ դա լիներ, ու չլինեին մեղադրանքները, ուրիշներից իրենց վեր դասելու փորձերը, էլի սուսուփուս ուղղակի կսահմանափակվեի անֆոլոու անելով: Իսկ «ելույթ ունեցել եմ» միայն մի անգամ` մի գրառմամբ, որը տեղադրել եմ Ֆեյսբուքում, Ակումբում ու բլոգումս, լավ եմ արել, տենց եմ ճիշտ գտել, տենց եմ արել: Ո՞վ ա որոշում, թե քանի հարթակում ելույթ պիտի ունենամ:


Դու փաստորեն էլի անցար լուրջ կորուստ ունեցած մարդկանց։ Լուրջ կորուստ ունեցողն ո՞վ ա քեզ համար։ Անհետ կորածների ու գերիների հարազատները ժամանակ էլ չունեն ֆեյսբուքում լինելու, իսկ տուն կամ ընտանիքի անդամ կորցրածների մեջ լուռ մարդիկ էլ կան, անընդհատ ֆեյսբուքում գրողներ էլ կան. ամեն մեկը մի ձևով ա արտահայտվում։ Հիմա դրած, հաշվարկ անելու տեղ չի, թե ով ինչ կորուստ ա ունեցել ու ինչ տիպի գրառումներ ա անում ֆեյսբուքում կամ այլուր։ Կլինի՞ էդ մարդկանց հանգիստ թողնես ու իրանց անունից որևէ բան չգրես, գոնե տարրական հարգանք ունեցի։

Հիշեցնեմ, որ հաշվարկներն սկսողը ես չեմ եղել, ես ընդամենը հաշվարկման քո անհաջող չափանիշներին եմ հակադարձել:


«Ընդամենը» սեփական հարազատների մասին մտածել... մդաաաաաա։ Ո՜չ, դա չի հարցը, այլ էն, որ Հայաստանի հետ կատարվող ամբողջ ողբերգությունն ինձ համար խիստ անձնական ա նաև էն պատճառով, որ դա շատ անմիջական կերպով իմ ամենասիրելի մարդկանց ա վերաբերում, շատ անմիջական կերպով իրանց կյանքին ու բարօրրությանն ա սպառնում։ Ու իհարկե շատ հեշտ ա գիշերը քնել, երբ քո ընտանիքի անդամներից ոչ մեկին անմիջական վտանգ չի սպառնում ու չի սպառնալու, իսկ իմ ընտանիքն ընտրել ա լինել Հայաստանում ու ընտրել ա առաջնագիծ գնալ, երբ դրա կարիքը կա։
Էդ ո՞վ ա քեզ ասել, թե իմ ընտանիքի անդամներից ոչ մեկին անմիջական վտանգ չի սպառնում ու չի սպառնալու: Ուրեմն ասեմ, իմանաս, որ իմ պապան էլ ա միշտ ապրել և ապրում Հայաստանում, Արշակն էլ էս ամբողջ ընթացքում Հայաստանում ա եղել, իսկ ընդհանրապես նախատեսում ա մոտ ապագայում մշտական վերադառնալ Հայաստան, հետևաբար էդ առումով ես քեզնից պակաս պատճառներ չունեմ «գիշերը չքնելու», էլ չեմ խոսում Հայաստանում ապրող բազմաթիվ ընկերներիս ու ազգականներիս մասին: Ասեմ ավելին` հորս կողմի համարյա բոլոր ազգականները հենց Արցախում են ապրում, ճիշտ ա, բարեբախտաբար, զոհեր չունեն, թեև բոլոր տղամարդիկ պատերազմում են եղել էս ընթացքում, բայց վտանգի աստիճանը, կարծում եմ, պարզ ա, չէ՞: Բայց եթե անգամ չունենայի Հայաստանում ու Արցախում ապրող ոչ մի ազգական ու ոչ մի ընկեր, ինձ, մեկ ա, կհուզեր էդ ամենը: Հա, ինձ մենակ իմ հարազատներն ու ծանոթները չի, որ հուզում են: Հա, մի բան էլ նյութական կորուստների մասով ասեմ. պապաս նաև Շուշիում տուն ա կորցրել` իր բոլոր իրերի հիմնական մասը լրիվ մեջը:


Բայց կա նաև հարցի մյուս կողմը. դու ո՞նց ես ընկալում էս ամբողջ ողբերգությունը ու դրա շարունակությունը։ Շատերի համար հենց հայրենիքի կորուստն արդեն լուրջ կորուստ ա, շատ լուրջ կորուստ ա, նույնը, ինչ մոտ հարազատի կորուստը, ու նույն կերպ են արձագանքում դրան (հանուն արդարության ասեմ, որ ես էնքան էլ էդ մարդկանցից չեմ, իմ սիրտը ցավում ա, բայց կան մարդիկ, որոնք շատ ավելի մեծ ցավի մեջ են, ակումբի Լիոնը քեզ օրինակ)։ Իսկ դու արդեն վերևում շտապում ես մարդկանց բաժանել լուրջ կորուստ ունեցածների ու չունեցածների։ Դա արդեն ահագին բան ա ասում քո մասին, դա արդեն ահագին ցույց ա տալիս, որ դու չես ապրումակցում էն մարդկանց, որոնց համար հայրենիքի կորուստը հենց լուրջ կորուստ ա։ Բայց հա՜, կա նաև մարդկանց մեծ խումբ, որ չի ապրումակցում նաև տուն ու հարազատ կորցրածներին, իրենց համար էդ ամենը շատ հեռու ա թվում։ Էդպիսիքի էլ եմ հանդիպել, ու իրենք էդ մասին բարձրաձայնում են շատ պարզ ու հստակ։
Էլի ապրումակցել-չապրումակցելն ա մեջտեղ բերում: Ասեմ, իմանաս, ի տարբերություն քեզ, ինձ համար էլ ա հայրենիքի կորուստը լուրջ կորուստ, ու երբեք էլ անլուրջ չեմ վերաբերվել էդ թեմայով կորուստ կրածներին: Բայց մյուս կողմից էլ հայրենիքը բոլորս ենք կորցրել, իսկ որոշ մարդիկ, բացի հայրենիքից, նաև մոտ հարազատ են կորցրել ու տուն-տեղ: Ամեն դեպքում հարազատին կորցնելը մի քիչ դժվար ա համեմատելը հայրենիքի կորստի հետ: Հայրենիքը կարող ա դեռ մի օր վերադարձվի, բայց մարդկային կորուստն անդառնալի ա:


Ու գիտե՞ս էս խառը իրավիճակում չվերթների բացակայության պայմաններում ինչու ես ինձ գցեցի Հայաստան։ Նրա համար, որ զգոնությունս չթուլանա, որ հանկարծ չստացվի, թե էս ամենը վերջացած համարեմ։ Ու ես ռեժիմով զգոնությունս սնելու եմ, որովհետև գիտեմ, որ էս ամենը տեղի ունեցավ նաև բոլորիս զգոնության թուլացման արդյունքում։
Հա, զգոնության համատարած խնդիր եղել ա, անկասկած: Բայց ներկա պահին, երբ մեր երկրի գլոբալ խնդիրների լուծման հարցում, կարելի ա ասել, ինձնից ոչինչ կախված չի, ես իմաստ չեմ տեսնում ռեժիմով նեգատիվի դոզա ստանալու: Իսկ ավելի մանր հարցերում ես ինձնից կախվածն անում եմ, որը տվյալ դեպքում հիմնականում գումարով օգնելն ա ինչպես առանձին մարդկանց, էնպես էլ կոնկրետ նախաձեռնություններին: Իսկ դրա համար բոլորովին պարտադիր չեմ համարում անընդհատ նեգատիվի մեջ կամովի մտնելն ու խեղդվելը: Ինձ վրա դա շատ վատ ա ազդում. կայուն կերպով նեգատիվ ստանալու դեպքում ես ոչ մի գրամ ավելի շատ բան չեմ կարող անել հայրենիքիս ու տուժածների համար, հակառակը` դա ինձ թուլացնում ա, խաթարում համ առողջությանս, համ հոգեկանիս ու ընդհանուր կյանքիս վրա վատ ա անդրադառնում, իսկ ես մազոխիստ չեմ, որ էդ ամենն իմանալով` շարունակեմ սնվել նեգատիվով: Ես նախընտրում եմ դրա փոխարեն անել էն, ինչից օգուտ կա որևէ մեկի համար: Ես իրականությունից բնավ կտրված չեմ. էլի հետևում եմ Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին, պարզապես աշխատում եմ հնարավորինս խուսափել ինքնանպատակ ու ոչ կառուցողական ու ավելի շատ էմոցիաների վրա հիմնված զեղումներից, միաժամանակ կապի մեջ եմ թե՛ հայաստանցի, թե՛ արտասահմանցի հայ ընկերներիս հետ, ու էդ թեման միշտ էլ ուշադրության կենտրոնում ա, նենց որ զգոնությունս կորցնելու խնդիր չունեմ: Եթե դու զգոնությունդ պահպանելու համար կարիք ես զգում ռեժիմով նեգատիվով սնվելու, դա քո իրավունքն ա, իհարկե, բան չունեմ ասելու, ուղղակի մի պնդի, թե բոլորն էլ պիտի քո ընտրած միջոցով զգոնությունը պահեն, ու որ այլ կերպ դա հնարավոր չի անել:


Ինչ վերաբերում ա իմանալ-չիմանալուն, թե մարդիկ ինչ են զգում, իհարկե չեմ իմանա մինչև էն պահը, մինչև իրենք չասեն ոնց են զգում (ես հակառակը չեմ էլ պնդել երբևէ, դու քեզնից ենթադրություններ ես անում)։ Իսկ ասել տեսել եմ։ Թե՜ ակումբում (գրողը տանի, մի ամբողջ թեմա հենց դրան ա նվիրված), թե՜ ֆեյսբուքում, թե՜ իրական կյանքում։ Խնդրեմ, դու էդքան արտահայտվում ես ու դժգոհում, որ մարդիկ տարվա ամփոփում չեն գրում իրենց անձնական նվաճումների մասին։ Այսինքն, քեզ առնվազն դեռ հետաքրքրում են անձնական նվաճումները։ Այսինքն, քո աշխարհը դեռ քո շուրջն ա պտտվում։ Ապրես դու, հիանալի ա, ես էլ շատ կուզենայի տենց լինել, անկեղծ քեզ նախանձում եմ, բայց դե ինձ մոտ չի ստացվում։ Իմ կյանքն ինձ շատ պրիմիտիվ ա թվում էս ամենի ֆոնին։
Ես ե՞րբ եմ էդքան արտահայտվել ու դժգոհել, որ մարդիկ տարվա ամփոփում չեն գրում անձնական նվաճումների մասին :o: Նախ էս թեմայով մենակ էդ մի գրառումն եմ արել (չգիտեմ` «էդքան արտահայտվել» ասելով` ուրիշ ինչ նկատի ունես), բացի դրանից, ե՞րբ եմ բողոքել, որ տարվա ամփոփում չեն գրում: Ու ընդհանրապես ո՞նց կարող էի բողոքել, որ ինչ-որ մեկն ինչ-որ բան չի գրում: Այ քեզ բան: Ես ընդամենը բողոքել եմ քո էն ասածից, որ, իբր, էս իրավիճակում մարդ պիտի էգոիստ լինի, որ դրա մասին մտածի: Այսինքն` քո էս ասածն արդեն նախօրոք կոնկրետ պիտակում ա մարդուն որպես էգոիստ, ու եթե մարդն ի վերջո կարողանար, ուզենար գրել, կարող ա քո էս ասածից նեղվեր ու էլ չգրեր: Սա ընդամենը մի դեպք ա, ու նման կերպ արտահայտվելով` դու կարող ես լիքը մարդկանց վրա ազդել, ինչ ա թե իրավիճակը քեզ նման չեն ընկալում:
Կլինի՞` անկապ բաների հիման վրա իմ փոխարեն էլի չորոշես, թե իմ կյանքն ինչի շուրջ ա պտտվում: Հա, ինձ ամեն ինչ էլ հետաքրքրում ա, էդ թվում և անձնական նվաճումները: Իմ կյանքն էլ, հետաքրքրությունների շրջանակն էլ շատ լայն են, ու ես կարողանում եմ թե՛ իմ, թե՛ մնացած բոլորի կյանքներն ու իրավիճակները մեջը տեղավորել:


Կարամ օրինակ բերեմ նաև Աթեիստի ասածը, որ ինքը շատ էլ լավ ա, որովհետև զոհվածների մեջ ծանոթ չունի, հողերի հետ կապվածություն չունի։ Կարամ բերեմ Երևանում հանդիպածս մեկի ասածները, որ թե ինքը լրիվ էներգիայով լի ա հիմա, ջահելությունը կփրկի Հայաստանը, ընդամենը հինգ հազար զոհ ա էղածը։ Ու կարամ բերեմ այլ օրինակներ, երբ մարդիկ լավ չեն։ Ընկերուհիներիցս մեկը Երևանում հանդիպման ժամանակ ասեց, որ ամեն օր լացում ա։ Հո ֆեյսբուքում չի՞ գրում դրա մասին, բայց ինձ ասում ա։ Մի քանիսի հետ չհանդիպեցի, որտև կոնկրետ գրեցին, որ տրամադրություն չունեն։ Կարամ անվերջ շարունակեմ շարքը։ Ես մենակ չգիտեմ էն մարդկանց մասին, որոնք որևէ բառ չեն ասում, ու ես իրենց մասին չեմ խոսում։
Ճիշտն ասած` Աթեիստի էդ ասածը, որ զոհվածների մեջ ծանոթ չունի, հողերի հետ էլ կապվածություն չունի, հետևաբար թեթև ա տանում եղածը, ինձ համար էլ ընկալելի չի ընդհանրապես: Ես ինքս, բնականաբար, տենց չեմ ընկալում, արդեն ասել եմ վերևում, որ անկախ նրանից` անձնական կորուստներ ունեմ, թե չէ` ինձ համար շատ մեծ կորուստ ա էս ամեն ինչը: Բայց երբեք չեմ հանդիպել մարդկանց, որ ասեն` ընդամենը 5000 զոհ ա, ու որ համարեն, թե ոչ մի վատ բան չի եղել, ու ապագայի համար էլ չանհանգստանան: Առաջին անգամ քեզնից եմ լսում: Նույնիսկ եթե կան տենց մարդիկ, համարյա համոզված եմ, որ չնչին տոկոս են կազմում, հետևաբար իրանց քննարկելու իմաստն էլ չեմ տեսնում:
Ի դեպ, լացելու մասին. ես էլ եմ հաճախ լացում, պարզապես մոռացել էի քեզ տեղյակ պահել, որ ապրումակցելու ունակության, ազգային ինքնության ու այլ որակների գնահատման քո սանդղակում ինձ ճիշտ աստիճանի վրա տեղավորեիր (իսկ պատերազմի մեկուկես ամիսների ընթացքում ամեն օր առանց բացառության բազմիցս լացում էի, թեկուզև դրա մասին ֆեյսբուքում աջուձախ չէի հայտարարում), բայց լացելուց բացի, նաև կարողանում եմ հաջորդ պահին մի ուրիշ բանով էլ ուրախանալ. մի կողմից անհանգստանում եմ, տառապում եմ եղածի ու հնարավոր գալիքի հետ կապված, մյուս կողմից` էրեխեքիս հետ ծիծաղում եմ, խաղում եմ, իրենց ինչ-որ բաներ եմ սովորեցնում, ինքս ինչ-որ բաներ եմ սովորում, ստեղծագործում եմ և այլն: Եթե դու չես կարողանում անհանգստություններդ ու տառապելդ համատեղել այլ բաների հետ, էդ քո խնդիրն ա, բայց դա քեզ ոչ մի գրամ ինձնից կամ մյուս` դրական բաներով հետաքրքրվող ու ապրել փորձողներից ավելի լավը չի դարձնում` ո՛չ ավելի բարոյական, ո՛չ ավելի ապրումակցելու ընդունակ, ո՛չ ավելի շատ ազգային ինքնություն ունեցող ու ո՛չ էլ պակաս էգոիստ: Նենց որ բարոյական հատկանիշների գնահատման քո սահմանափակ չափանիշները, խնդրում եմ, քեզ պահի:

Վիշապ
13.01.2021, 02:01
Հուզականությունից ոչ մի խեր չկա, բացի նրանից, որ ավելորդ էմոցիաները մարդուս մոտ խորացնում են սուբյեկտիվիզմն ու դժվարացնում օբյեկտիվ ընկալումները, առանց էն էլ հայերս լիքը հոգեկան պրոբլեմներ ունեցող ազգ ենք։ Եթե շատ անկեղծանանք, ես էլ հունվարի մեկի առավոտ Հախվերդյանի «էրնեք էս նոր տարին» եմ կամացուկ դրել ու մի կես ժամ հոնգուր հոնգուր թաքուն լաց եմ եղել, որ կնիկս չտեսնի, բայց դա ինձ ավելի հայրենասեր, կամ ավելի օգտակար ու սրտացավ մարդ չի դարձնում, քան այն սառնասիրտ ու զուսպ մարդիկ, որ ռեալ գործողություններով են զբաղված, կամ լուռ կրում են տառապանքը ու փորձում սփոփվել ու շարունակել կյանքը (կյանքը միշտ չի որ մանանա ա, մեկումեջ դառնություն էլ ա, ու դա բնականոն ա երևի), ու էդ շատերից ժողովդրի մեծ մասը տեղյակ էլ չի, որովհետև ֆեյսբուքներում հիսթերիայի փոխարեն փորձում են ամենօրյա խնդիրները լուծել։
Հիսթերիան արտահայտում է սեփական անճարությունը, իսկ անճարների պակաս մեր ազգուտակի ու ցեղի մեջ չկա։ Որ սեփական անճարության պատճառով ուզենամ այլոց մեղադրել, ապա ֆանտազիաս դրա համար անսահմանափակ հնարավորություններ ա ինձ ընձեռնում։ Ուղղակի մտածենք, որ խելագարված ու ինքզինքը կորցրած մեկը նմանվում ա ոչ թե պրոբլեմները հաղթահարել փորձող բանական մարդու, այլ՝ մորթվող խոզի, որ ղժղժալուց բացի ուրիշ այլընտրանք չունի։ Էս պահին զուսպ ու օբյեկտիվ մտածող ու գործող, կամ թեկուզ ուրիշներին չխանգարող մարդկանց կարիքը միլիոն անգամ ավելի կա, քան հիսթերիկների, եթե վերջիններիս կարիքը առհասարակ կարելի է ինչ–որ կերպ հիմնավորել։
Հա, պահի տակ պոռթկումները երբեմն անհրաժեշտ են, մաղձը ներսից թափելու համար, բայց դա արեք ձեր առանձնասենյակում, դա ձեր մաղձն ա, մաղձը ձեր։

Բարեկամ
13.01.2021, 08:31
Ու ի վերջո, վերականգնումը տառապանքի հողի վրա չի, որ մեկնարկվում ու ընթացք ա ստանում, տառապանքը չի, որ բրդում ու ուժ ա տալիս ոտքի կանգնելու, այլ արցունքները սրբելը, կյանք վերադառնալն ու լավատեսությունը։

մարդ եղած վախտ
09.02.2021, 13:09
Այսօր ոչ մի հետաքրքիր բան, ամեն օրվա նման սերիալներ եմ նայում շանթով, նոր Հայաստանով, քանի որ իմը կաբելային է Արմենիա թվի չկար, ողջ թվն հնդկական սերիալներ են, հոգնել եմ, քանիոր զբաղված մարդ չեմ այդպես կարող եմ ժամանակս վատնել։
Արջո ջան, քանի որ քեզ անձնական նամակ գրել չի լինում, ստեղ եմ գրում։ Քո անձնական օրագիրը կարդում եմ, ու կարծես թե ունես լիքը ազատ ժամանակ, բայց չգիտես ոնց արդյունավետ ծախսես իրան։ Դրա համար ուզում եմ առաջարկեմ մի քանի բան, որ կարող են օգտակար լինել ու նաև հաճելի։ Էս ասելիքներս էլ հենց ակումբից են ոգեշնչված։ Օրինակ վերջերս duolingo-յի թեմա ա բացվել ու մարդիկ լեզու են սովորում։ Փորձի դու էլ նոր լեզու սովորել ու օրինակ նպատակ դիր, որ ինչ-որ մակարդակի հասնես, կարողանաս էդ լեզվով ինչ-որ բաներ կարդալ հասկանալ, մուլտեր նայել։ Հաստատ լիքը հաճույք կստանաս պրոցեսում։ Կամ մարդիկ կինոներ են առաջարկում, հաստատ գրքեր էլ կան ակումբում։ Փորձի նոր բաներ կարդալ, որ մինչև հիմա չես կարդացել, կամ նոր բաներ նայել, որ չես նայել։ Տարբեր պահի գրածներիցդ պարզ ա, որ շատ բաներ ես նայել ու կարդացել, բայց փորձի նաև էն, ինչ մինչև հիմա չես փորձել։ Միտքդ թափ կտան նոր բաները։ Ակումբում էդ թեման չեմ հանդիպել, բայց փորձի շախմատ խաղալ սովորել կամ եթե գիտես - լավացնել։ Օնլայն լիքը հարթակներ կան, որ այլ մարդկանց հետ կարող ես խաղալ, ու դա շատ ավելի հաճելի ա, քան կոմպի հետ խաղալը։ Պարել գիտե՞ս։ Պարել սովորի։ Աշխարհի կառուցվածքի մասին հարցերը ոնց որ հետաքրքրում են քեզ, ֆիզիկա սովորի, թեկուզ դպրոցական դասագրքերի վրայով անցի, հետո համալսարանական գրքերի վրայով։ Միտքդ ու մարմինդ նոր ձևերով աշխատացնելը թարմություն կտա կյանքիդ։ Ակումբում էլ ժամանակդ ավելի կառուցողական կանցնի։ Լավ կաց։

Fragile
09.02.2021, 15:42
Մեկ-մեկ մտածում եմ գնամ դրսներում դզված ապրեմ։ Խոսքի Տեներիֆում պլայժի բառերից մեկում նստած կոկտեյլ խմեմ ու հավեսով ծխեմ, դե ընթացքում էլ ոնց էլ չլնի հո ինետ կմտնեմ։ Կտեսնեմ Հայրենիքիս ու Ազգիս վիճակը, իրանց լիքը խորհուրդներ կտամ, թե ոնց ճիշտ ապրեն ու օգնեն պետությանը։ Դե ահագին էլ կփնովեմ, խոսքի. արա լավ, էդ մամուլը ազատ չի, փոքրամասնությունների իրավունքները ոտնահարված են, բա կնոջ դերը արա....
Հետո հայերնասիրության դասեր կտամ, կներկայացնեմ Ազգիս ապագայի տեսլականը. ՀԶՈՐ, ՄԻԱՑՅԱԼ....
Բայց հլը փորձվի մեկը ասի. Բա արի մի քար էլ դու վերցրա դիր պատի վրա....

Որևէ ֆոնդի էլ գումար կփոխանցես, ու կամայական ինստագրամում կտեղադրես նկարը` հորդորելով միանալ հայապահպան գործին։

Գաղթական
10.02.2021, 05:44
Ինչ խոսք՝ տխուր ա մի քիչ, որ սենց թեմա ա բացվում մի միջավայրում, որտեղ հիմնականում կարգին անալիտիկ ունակություններով օժտված մարդիկ կան հավաքված:

Բայց դե, որ բացվել ա, փորձեմ ճշտել, էլի:
Որտեղո՞վ ա անցնում «դաս տալու» ու «կարծիք հայտնելու» սահմանը գրավոր խոսքում (դե բանավորում էլի կարելի ա ինչ-որ կերպ ինտոնացիայից բնորոշել՝ չնայած, որ էդ էլ ա սուբյեկտիվ):
ՈՒ ո՞նց ա սահմանվում, թե ով «իրավունք ունի» դաս տալ / կարծիք հայտնել Հայաստանի հետ կապված:
Արդյո՞ք դա զուտ մարդու աշխարհագրական բնակության վայրով ա պայմանավորված, թե՞ «քարը պատին դնելու» ինչ-որ հատուկ պարամետրեր կան:

Overdose
10.02.2021, 09:49
Ինչ խոսք՝ տխուր ա մի քիչ, որ սենց թեմա ա բացվում մի միջավայրում, որտեղ հիմնականում կարգին անալիտիկ ունակություններով օժտված մարդիկ կան հավաքված:

Բայց դե, որ բացվել ա, փորձեմ ճշտել, էլի:
Որտեղո՞վ ա անցնում «դաս տալու» ու «կարծիք հայտնելու» սահմանը գրավոր խոսքում (դե բանավորում էլի կարելի ա ինչ-որ կերպ ինտոնացիայից բնորոշել՝ չնայած, որ էդ էլ ա սուբյեկտիվ):
ՈՒ ո՞նց ա սահմանվում, թե ով «իրավունք ունի» դաս տալ / կարծիք հայտնել Հայաստանի հետ կապված:
Արդյո՞ք դա զուտ մարդու աշխարհագրական բնակության վայրով ա պայմանավորված, թե՞ «քարը պատին դնելու» ինչ-որ հատուկ պարամետրեր կան:

Ասեմ, Գաղթական ախպեր ջան։ Ոչ մեկ չի կարող արգելել որեւէ մեկին կարծիք հայտնել կամ խորհուրդ տալ։ Իրավաբանորեն չի կարող։

Ստեղ հարցը բարոյական հարթության մեջ ա։ Դու չես կարող ուղղորդել կամ նպաստել մի գործընթացի, որի անմիջական հետեւանքները դու չես կրելու։ Եթե դու այլ երկրի քաղաքացի ես, ապա էթիկապես ճիշտ չի խառնվել այլ երկրի՝ տվյալ դեպքում Հայաստանի ներքին կյանքին, քանի որ դա Հասատանի քաղաքացիներին վերաբերվող հարց է։

Կոնկրետ վերցնենք նիկոլի դեպքը։ Ոմն սփյուռքահայ Նիկոլի էջում քրֆում ա քոչոպիցակերներին ու Նիկոլին խորհուրդ ա տալիս թավիշին վերջ տալ ու դրանց անխնա փռել ասֆալտին։
Կամ պատերազմի վախտ՝ ոմն սփյուռքահայ խորհուրդ ա տալիս գրավել Ազեռստանը՝ մինչեւ Կուր-Արաքս։

Նորմա՞լ են սրանք։

Իմ սուբյեկտիվ կարծիքն եմ ասում՝ մարդը արտագաղթելով ու քաղաքացիությունը փոխելով՝ կտրում ա բոլոր կապերը բնօրրան երկրից, ու էսքանով հանդերձ որեւէ իրավունք չունի որեւէ ձեւով ազդելու երկրի ներսում տեղի ունեցող զարգացումների վրա։

Arjo
10.02.2021, 10:52
Ասեմ, Գաղթական ախպեր ջան։ Ոչ մեկ չի կարող արգելել որեւէ մեկին կարծիք հայտնել կամ խորհուրդ տալ։ Իրավաբանորեն չի կարող։

Ստեղ հարցը բարոյական հարթության մեջ ա։ Դու չես կարող ուղղորդել կամ նպաստել մի գործընթացի, որի անմիջական հետեւանքները դու չես կրելու։ Եթե դու այլ երկրի քաղաքացի ես, ապա էթիկապես ճիշտ չի խառնվել այլ երկրի՝ տվյալ դեպքում Հայաստանի ներքին կյանքին, քանի որ դա Հասատանի քաղաքացիներին վերաբերվող հարց է։

Կոնկրետ վերցնենք նիկոլի դեպքը։ Ոմն սփյուռքահայ Նիկոլի էջում քրֆում ա քոչոպիցակերներին ու Նիկոլին խորհուրդ ա տալիս թավիշին վերջ տալ ու դրանց անխնա փռել ասֆալտին։
Կամ պատերազմի վախտ՝ ոմն սփյուռքահայ խորհուրդ ա տալիս գրավել Ազեռստանը՝ մինչեւ Կուր-Արաքս։

Նորմա՞լ են սրանք։

Իմ սուբյեկտիվ կարծիքն եմ ասում՝ մարդը արտագաղթելով ու քաղաքացիությունը փոխելով՝ կտրում ա բոլոր կապերը բնօրրան երկրից, ու էսքանով հանդերձ որեւէ իրավունք չունի որեւէ ձեւով ազդելու երկրի ներսում տեղի ունեցող զարգացումների վրա։

Իմ կարծիքով սփյուրքաՀայերը իրավունք ունեն օգնել Հայրենիքին և կապերը պետք չէ խզել,)օգնել կարելի է և խորհուրդով և նյութապես։

Գաղթական
10.02.2021, 19:06
Ստեղ հարցը բարոյական հարթության մեջ ա։ Դու չես կարող ուղղորդել կամ նպաստել մի գործընթացի, որի անմիջական հետեւանքները դու չես կրելու։ Եթե դու այլ երկրի քաղաքացի ես, ապա էթիկապես ճիշտ չի խառնվել այլ երկրի՝ տվյալ դեպքում Հայաստանի ներքին կյանքին, քանի որ դա Հասատանի քաղաքացիներին վերաբերվող հարց է։

Օվերդոզ ջան, վերացական օրինակ բերեմ՝ երկրորդ դեմքով.
Հալալ ախպերդ ծնողներիդ հետ հայրական տանն ա մնացել, իսկ դու ամուսնացել ու այլ տուն ես տեղափոխվել:
Հիմա ախպերդ ուզում ա տունը ռեմոնտ անի ու բալկոնն առաջ տա:
Ընդ որում՝ 5-րդ հարկի..
Կոնկրետ էդ բալկոնն առաջ տալու անմիջական հետևանքներն անձամբ դու չես կրելու՝ ոչ իրավական ու ոչ էլ ֆիզիկական:
Բայց մի տեսակ ներքին զգացում ունես, որ ինչ-որ բան էն չի, երբ մարդը 5-րդ հարկի բալկոնն առաջ ա տալիս՝ տակի 4 հարկերը դատարկ թողնելով:
Որքանո՞վ ա էթիկապես ճիշտ ու բարոյական՝ «ուղղորդել կամ նպաստել» մի տանը վերաբերող գործընթացի, որում դու մշտական բնակիչ չես հանդիսանում:



Կոնկրետ վերցնենք նիկոլի դեպքը։ Ոմն սփյուռքահայ Նիկոլի էջում քրֆում ա քոչոպիցակերներին ու Նիկոլին խորհուրդ ա տալիս թավիշին վերջ տալ ու դրանց անխնա փռել ասֆալտին։

Այսինքն Հայաստանում բնակվողի դուրս տալն օքեյ ա, իսկ դրսում բնակվողինը ո՞չ:



Կամ պատերազմի վախտ՝ ոմն սփյուռքահայ խորհուրդ ա տալիս գրավել Ազեռստանը՝ մինչեւ Կուր-Արաքս։

Դե ինքս համարում եմ, որ մարդն էդքան էլ բարոյական իրավունք չունի հարձակողական պատերազմի կոչերով հանդես գալու, եթե անձամբ ինքը կամ գոնե իր հարազատը չի մասնակցում(ելու) էդ գործողությանը:
Բայց, մեծ հաշվով, տես նախորդ կետը:



Իմ սուբյեկտիվ կարծիքն եմ ասում՝ մարդը արտագաղթելով ու քաղաքացիությունը փոխելով՝ կտրում ա բոլոր կապերը բնօրրան երկրից, ու էսքանով հանդերձ որեւէ իրավունք չունի որեւէ ձեւով ազդելու երկրի ներսում տեղի ունեցող զարգացումների վրա։

Երկրի ներսում զարգացող իրադարձություններին մասնակցելու իրավական իրավունք, իհարկե, չունի՝ հանձինս, օրինակ, ընտրություններին մասնակցելու:
Բայց չէ՞ որ մենք կարծիք հայտնելուց էինք խոսում:

Իսկ այ բոլոր կապերը բնօրրանից կտրելու հետ կապված, եղբայր, չարաչար սխալվում ես:
Բնականաբար թե Սփյուռքում ու թե Հայրենիքում կարող են գտնվել շատերը, ովքեր բնօրրանի հետ ոչ մի էմոցիոնալ (ասենք) կապ չունեն, բայց իմ սուբյեկտիվ կարծիքով Հայաստանը միանշանակ Հայրենիք ա հանդիսանում բոլոր այն մարդկանց համար՝ ովքեր հենց իրենք են էդպես համարում՝ անկախ իրենց բնակության վայրից:

Overdose
11.02.2021, 09:19
Օվերդոզ ջան, վերացական օրինակ բերեմ՝ երկրորդ դեմքով.
Հալալ ախպերդ ծնողներիդ հետ հայրական տանն ա մնացել, իսկ դու ամուսնացել ու այլ տուն ես տեղափոխվել:
Հիմա ախպերդ ուզում ա տունը ռեմոնտ անի ու բալկոնն առաջ տա:
Ընդ որում՝ 5-րդ հարկի..
Կոնկրետ էդ բալկոնն առաջ տալու անմիջական հետևանքներն անձամբ դու չես կրելու՝ ոչ իրավական ու ոչ էլ ֆիզիկական:
Բայց մի տեսակ ներքին զգացում ունես, որ ինչ-որ բան էն չի, երբ մարդը 5-րդ հարկի բալկոնն առաջ ա տալիս՝ տակի 4 հարկերը դատարկ թողնելով:
Որքանո՞վ ա էթիկապես ճիշտ ու բարոյական՝ «ուղղորդել կամ նպաստել» մի տանը վերաբերող գործընթացի, որում դու մշտական բնակիչ չես հանդիսանում:

Գաղթական ախպեր, ընտիր օրինակ ես բերել։ Քո բերած օրինակում բնական եւ տրամաբանական ա ախպորը խորհուրդ տալ էշություն չանել։

Իսկ արի հիմա քո օրինակը հակառակ կողմից նայենք։
Պատկերացրու նույն իրավիճակը, մենակ էն տարբերությամբ, որ ծնողների հետ բնակվող ախպերը խախանդ գլուխը կախ ապրում ա, իսկ էն գնացած ախպերը վիզ ա դնում, որ հորական տան բալկոնը 10 մետրով առաջ տրվի։ Վիզ դնելը քիչ ա, գնում, ծնողների խելքն ա ուտում, հարեւաններին ա բզում, գալիս իրա ձեռով հին բալկոնը քանդում ա եւ այլն։ Վերջում էլ էդ թազա սարքած բալկոնը փլվում ա, ծնողներին տակով ա անում, ախպորն էլ ինվալիդ ա սարքում, էս մեր ախպերն էլ գլուխը քորում, ասում ա վայ քո արա, ու գնում ա իրա գործերով։

Զգացի՞ր տարբերությունը։

Էս անալոգիան ավելի ներկայացուցչական ա Հայաստանի վերջին 2 տարվա համար։

Գաղթական
11.02.2021, 15:21
Գաղթական ախպեր, ընտիր օրինակ ես բերել։ Քո բերած օրինակում բնական եւ տրամաբանական ա ախպորը խորհուրդ տալ էշություն չանել։

Իսկ արի հիմա քո օրինակը հակառակ կողմից նայենք։
Պատկերացրու նույն իրավիճակը, մենակ էն տարբերությամբ, որ ծնողների հետ բնակվող ախպերը խախանդ գլուխը կախ ապրում ա, իսկ էն գնացած ախպերը վիզ ա դնում, որ հորական տան բալկոնը 10 մետրով առաջ տրվի։ Վիզ դնելը քիչ ա, գնում, ծնողների խելքն ա ուտում, հարեւաններին ա բզում, գալիս իրա ձեռով հին բալկոնը քանդում ա եւ այլն։ Վերջում էլ էդ թազա սարքած բալկոնը փլվում ա, ծնողներին տակով ա անում, ախպորն էլ ինվալիդ ա սարքում, էս մեր ախպերն էլ գլուխը քորում, ասում ա վայ քո արա, ու գնում ա իրա գործերով։

Զգացի՞ր տարբերությունը։

Էս անալոգիան ավելի ներկայացուցչական ա Հայաստանի վերջին 2 տարվա համար։

Ի՞նչ ես ասում, այ ընկեր:
Որպեսզի ասածդ դատարկաբանություն չհնչի՝ 1-2 իրական օրինակ յուրաքանչյուր անալոգիայից խնդրեմ:

Overdose
12.02.2021, 09:26
Ի՞նչ ես ասում, այ ընկեր:
Որպեսզի ասածդ դատարկաբանություն չհնչի՝ 1-2 իրական օրինակ յուրաքանչյուր անալոգիայից խնդրեմ:

Էէհ, Գաղթական ախպեր, մի տեսակ հավես ու տրամ չկա անիմաստ սոփեստություն անելու։ Ամեն մեկս էլ մեր փայ ճիշտ ենք։

Իմ ասածն էն էր, որ սփյուռքահայերն իրանց ակտիվ դիրքորոշումներով նպաստել են գերագույն գլխավոր տխմարի վարկանիշի բարձրացմանը։

Հ․Գ․ Դու ընտիր տղա ես Գաղթական ախպեր

Գաղթական
12.02.2021, 22:43
Հ․Գ․ Դու ընտիր տղա ես Գաղթական ախպեր

Մերսի, Օվերդոզ ջան, նման կարծիքի համար )))
Փոխադարձաբար!

Գաղթական
14.02.2021, 17:09
խաշ եմ կերել,ամեն շաբաթ մամաս Գյումրվա խաշ է առնում և ուտում ենք:

Կերածներս անուշ լինի,հիմա ուռել եմ ,պարքեմ քնեմ:

Իսկ ի՞նչ արժի, հետաքրքիր ա:

Մեր մոտ նոր հայկական խանութ են բացել:
Հենց երեկ էնտեղից խաշ էլ առանք՝ մի չափաբաժինը €8.90:

Freeman
14.02.2021, 18:03
Իսկ ի՞նչ արժի, հետաքրքիր ա:

Մեր մոտ նոր հայկական խանութ են բացել:
Հենց երեկ էնտեղից խաշ էլ առանք՝ մի չափաբաժինը €8.90:

Առնում սարքում ե՞ք, թե՞ պատրաստի ա։
Էստեղ կարծեմ մի 1500-2000 ի կարգի ա, այսինքն €2.5-3.5

Գաղթական
14.02.2021, 18:42
Առնում սարքում ե՞ք, թե՞ պատրաստի ա։
Էստեղ կարծեմ մի 1500-2000 ի կարգի ա, այսինքն €2.5-3.5

Պատրաստի վիճակում ա՝ ուղղակի սառացրած:

Բայց հավեսով «չափաբաժին» ա:
Վրան քարշ չկար գրած, բայց կարծում եմ 1կգ կարգի կլինի.

https://i.postimg.cc/jjjFpMsx/8-BFA2089-EE21-4-F00-91-A2-11-CD4976-EE6-F.jpg

Sambitbaba
14.02.2021, 22:43
Պատրաստի վիճակում ա՝ ուղղակի սառացրած:

Բայց հավեսով «չափաբաժին» ա:
Վրան քարշ չկար գրած, բայց կարծում եմ 1կգ կարգի կլինի.

Իսկ տաքացրեցի՞ք, թե հենց էդպես էլ կերաք, որպես ռուսական խոլոդեց։
Հետաքրքիր է ուղղակի, տաքացնելուց հետո լրիվ վերականգնվու՞մ է...

Գաղթական
15.02.2021, 01:29
Իսկ տաքացրեցի՞ք, թե հենց էդպես էլ կերաք, որպես ռուսական խոլոդեց։
Հետաքրքիր է ուղղակի, տաքացնելուց հետո լրիվ վերականգնվու՞մ է...

Տաքացրեցինք ու լրիվ վերականգնվեց, Սամ ջան:

Հետո խալադեցի մեջ ահագին լրացուցիչ համեմունքներ են լինում: Սա «մաքուր» էր:

Arjo
15.02.2021, 16:46
Պատրաստի վիճակում ա՝ ուղղակի սառացրած:

Բայց հավեսով «չափաբաժին» ա:
Վրան քարշ չկար գրած, բայց կարծում եմ 1կգ կարգի կլինի.

https://i.postimg.cc/jjjFpMsx/8-BFA2089-EE21-4-F00-91-A2-11-CD4976-EE6-F.jpg

1600 դրամ։ Գյումրվա որակը լավն է, միսը շատ և կպչուն, ոսկոր քիչ։ԵՐԵՎԱՆ Սիթիում է։

Գաղթական
19.02.2021, 04:13
Էս էլ մեր Սիսն ու Մասիսը. :roll


«Պառկած կին»-ը հեզաճկուն չի )))

Բայց, կատակը դեն, շա՜տ լավն ա:
Բրավո

Ուլուանա
19.02.2021, 07:56
«Պառկած կին»-ը հեզաճկուն չի )))

Բայց, կատակը դեն, շա՜տ լավն ա:
Բրավո
Շնորհակալ եմ :):
Բայց չհասկացա, թե ինչ «պառկած կին» :)):

Գաղթական
19.02.2021, 07:58
Շնորհակալ եմ :):
Բայց չհասկացա, թե ինչ «պառկած կին» :)):

Բա Մասիսի վրա պառկած կին կա չէ՞:

Ուլուանա
19.02.2021, 08:10
Բա Մասիսի վրա պառկած կին կա չէ՞:
Հա՞, չգիտեի :}:

Գաղթական
19.02.2021, 08:19
Հա՞, չգիտեի :}:

Երբ փոքր էի, պապս պատմում էր ու ցույց տալիս:
Տեղը չբերեցի, մի քանի անգամ հարցրեցի՝ ցույց տվեց, վերջը ամոթու ասի՝ հա, տեսա..

Հետո, տարիների ընթացքում, հա գցում-բռնում էի, թե էդ որ ռակուրսով ա էդ կինը պառկած, որ ես չեմ տեսնում, այ մարդ..

Մինչև մի տարի, որ մերոնք ստեղ էին, պատահական լսեցի, որ պապան երեխեքին հավաքել ու նույն բանն ա պատմում..
Գնացի, ասի՝ այ պապ, ինձ էլ ցույց տուր՝ վերջը հասկանամ, թե էդ կինն ուր ա է..

Տենց ցույց տվեց ու նոր պարզ տեսա, որ իսկականից կին ա պառկած )))

Բայց էտի ինչ-որ հատուկ անկյան տակ ա երևում, ամեն նկարից չես ջոգում:

Արէա
19.02.2021, 12:33
Հա՞, չգիտեի :}:

Պարզ պառկած ա

https://i.postimg.cc/63bLjVpc/001.jpg

Ձայնալար
10.03.2021, 23:23
Ես էլի չեմ տենում :(

Բարեկամ
11.03.2021, 04:43
Ես էլի չեմ տենում :(

Ձախ կողմում կախված բարակ շիթը թևն ա, աջ կողմում կախված մի քիչ հաստ մասը՝ շրջազգեստի փեշը։ Պառկած ա պրոֆիլով, բայց գլուխ չունի, ավարտվում ա վզի մասում (ձախում)։

Ուլուանա
11.03.2021, 07:30
Ձախ կողմում կախված բարակ շիթը թևն ա, աջ կողմում կախված մի քիչ հաստ մասը՝ շրջազգեստի փեշը։ Պառկած ա պրոֆիլով, բայց գլուխ չունի, ավարտվում ա վզի մասում (ձախում)։
Հա՞ որ: Ինձ թվում էր` էն ձախ կողմի մի քիչ ուռուցիկ մասը դեմքի մաս ա(դե, դեմքը մի քիչ Թուրքիայի կողմն ա թեքած, դրա համար ամբողջությամբ չի երևում, իսկ դեպի ներքև մազերն են թափված (փռված): Տենց չի՞ :think:

Գաղթական
11.03.2021, 10:52
Խոսքը մեր մեջ՝ իմ տեսածն ուրիշ ձև ա..
Կուրծքն, օրինակ, էն երկրորդ կքվածությունն ա, որտեղ Արէայի մոտ փորն ա ստացվել:
Իսկ գագաթում՝ պրոֆիլից դեմքն ա:

Բարեկամ
12.03.2021, 02:08
Հա՞ որ: Ինձ թվում էր` էն ձախ կողմի մի քիչ ուռուցիկ մասը դեմքի մաս ա(դե, դեմքը մի քիչ Թուրքիայի կողմն ա թեքած, դրա համար ամբողջությամբ չի երևում, իսկ դեպի ներքև մազերն են թափված (փռված): Տենց չի՞ :think:

Եսիմ։ Ես իմ նկարագրածը հստակ տեսնում եմ :)) Ու էդ պատճառով այլ նկարագրություններ չեմ կարողանում տեսնել․․․

Չնայած․․․ ձախի կիսաթափանցիկ կարմիր փռվածքը կարող ա և մազեր դիտվել, կամ էլ՝ քող։

Arjo
22.03.2021, 10:43
Ընկերներ գունավոր պրինտ որտեղ են անում Երեվանում՞,քանի որ գունավոր պրինտերները թանգ են չեմ կարող առնել,իմանամ որտեղ կարամ պրինտ անեմ :

Աթեիստ
22.03.2021, 13:56
Կարծում եմ ցանկացած ԲՈւՀ-ի կողքերը կճարես տենց բան։

Ուլուանա
30.03.2021, 00:01
Շարունակում եմ ապրել ֆիզիկապես, բայց լիքը բան ճղտում եմ ինչ որ փակ տարածք. ճնշումը գնալով մեծանում ա, վստահ չեմ որ կհասցնեմ պայթյունը տեսնել, ամեն նոր բան ճղտելուց հետո ամբողջ մարմնով ընկնում եմ կափարիչի վրա, որ փակեմ։
Այ թե էս ամենի սկզբերում մեկնումեկը մի քանի կարևոր բան հուշեր, որ սենց չլցվեին ֆիլտրերը ամեն տեսակ զիբիլով։ Երևի էդ դեպքում կափարիչի տակ սենց ճնշում չէր հավաքվի։
Էս ինչ վախենալու բաներ ես գրել: Միգուցե գրես էստեղ կամ առանձին թեմայով, թե ինչ խնդիրներ են, ակումբով քննարկենք, մարդ ես, կարող ա` մի լուծում ա գտնվում: Համենայնդեպս, չարժե պայթյունի սպասումով ապրել...

boooooooom
30.03.2021, 08:50
Էս ինչ վախենալու բաներ ես գրել: Միգուցե գրես էստեղ կամ առանձին թեմայով, թե ինչ խնդիրներ են, ակումբով քննարկենք, մարդ ես, կարող ա` մի լուծում ա գտնվում: Համենայնդեպս, չարժե պայթյունի սպասումով ապրել...



Շնորհակալություն արձագանք(ներ)ի համար։
Ինձ թվում է անհանգստանալու կարիք չկա։ Գրառումս շատ ընդհանուր էր, ինձ թվում է շատերի մոտ է այդպես, համենայն դեպս ես էդ ամենը նորմալ եմ ընդունում։ Հավատացեք էդ գրառման միտքը չի առաջացել ինչ որ ընկճված վիճակում. պառկած ականջակալներով իմ սիրած երգերն էի լսում ու հանկարծ ինչ որ ֆորմատ գտա մտքերս մի կետում հավաքելու ու ինձ թվաց, թե շատերը կհասկանան ու շատերին դա կվերաբերվի, ինձ էլ ներառած։
Ավելին ասեմ, այլ ձև չի էլ կարա լինի։ Մի հատ նկար կար, էն որ իրար համընկնող նախշերով (կամ հանվածքներով) զույգ էր պատկերված, մեկն էլ կանգնած էի մենակ իր բարդ նախշերով։ Իրականում մարդը նենց "կոդ" ա, որ երկրորդ նույնը չի կրկնվում, ու եթե օրինակ 15 թվից 12֊ը համընկնում ա մենք ուրախանում ենք ու համարում ենք որ գտել ենք մեր նմանին (որի հետ ամեն ինչ հեշտ է, բայց երբեմն ձանձրալի(ու դա էլ ա նորմալ)), իսկ էն չհամընկնող 3 թիվը "ճղտում ենք փակ տեղ"։ Մեկի համար 3 թիվ ենք անտեսում, մյուսի համար 5, ու էդ անտեսած "թվերը" չեն կորում, իրանք կուտակվում են իրար գլխի առանձին տեղ։
Այ մոտավորապես էս ամենն էի ուզում իմ ձևով արձանագրել մի տեղ, բայց երևի մի քիչ չոր եմ գրել ես՝ կարճ ու կոնկրետի սիրահարս, դրա համար էլ վախենալու ա ստացվել։

ivy
06.04.2021, 12:15
Գնալու եմ Հայաստանից, կարծում եմ գնալով իմ ու Հայաստանի սիրո պատմության առաջին փուլը մոտենում է իր տրամաբանական ավարտին, ես էս մարդկանցից զզված, իրանք էլ հուսամ ինձնից

Արդեն գիտե՞ս՝ կոնկրետ ուր ես գնալու, թե՞ դեռ միայն Հայաստանից հեռանալու ցանկությունն է առկա, առանց որոշակի պլանների։

Յոհաննես
06.04.2021, 15:16
Արդեն գիտե՞ս՝ կոնկրետ ուր ես գնալու, թե՞ դեռ միայն Հայաստանից հեռանալու ցանկությունն է առկա, առանց որոշակի պլանների։

Այվի ջան, ստուգում էի տեսնեի, դրսի ակումբցիներից ով կհյուրընկալի :D

ivy
21.05.2021, 00:01
Էսօր մի-փոքր ազատ ժամանակ ունեի,ասեցի մտնեմ ակումբ ու տեսնեմ Այվին նոր սերիալ չի առաջարկել, սովորաբար հավանում եմ նրա առաջարկած սերիալները,էն էլ չգտա էտ թեման...
Ինչևէ...
Հետո մտովի հետ գնացի անցյալ։ Ես արդեն 7 տարիա չկամ սոց ցանցերում,դա իմ (հիմնավորված) որոշումնա ու ունի շատ դրական կողմեր ինձ համար,բայց, ինչ խոսք, մի մեծ բացասական կողմ էլ ունի։ Կային իմ կյանքում մարդիկ, որոնց հետ ինչ-որ շրջան շատ էի շփվում,օրինակ երիտասարդական փոխանակման ծրագրերից դրսերում ձեռք բերված ծանոթները,ակումբի ժողովուրդը (չնայած, շատերը էստեղ էլ ակտիվ չեն) ու հիմա ոչ մեկից տեղյակ չեմ։
Շատերի համար կորած եմ գուցե, շատերն էլ ինձանից տեղյակ չեն, բայց ուզեցի ասել,որ ձեզ բոլորիդ հիշում եմ, մեր անցկացրած օրերն էլ, արշավներն էլ և այլն։
Գրկեցի բոլոր էն մարդկանց,ովքեր հասկացան ինչ եմ ասում։

Agni, սերիալներ բաժնի թեմաներն էստեղ (https://www.akumb.am/forumdisplay.php/205-%D5%8D%D5%A5%D6%80%D5%AB%D5%A1%D5%AC%D5%B6%D5%A5%D6%80) են :)

Varzor
05.07.2021, 23:22
Մոտ օրերս վերջապես կսկսի աշխատել նաև իմ անմիջական բզբզոցով ստեղված ծրագիրը։

Ստեղ որոշ հարցերի եմ պատասխանում, իսկ ծրագրի մանրամասն նկարագիրը 2-րդ տեսանյութում։



Փաստորեն շատ բարձր կարծիքի ես մեր պետական համակարգերի մասին։ Ախր աչքների առաջ "նաղդ" խախտումը կամ ահազանգը անտեսող համակարգից ինչու՞ ենք հրաշքներ սպասում։
Խաբա՞ր ես, թե քանի ու քանի շատ պուպուշ էլեկրոնային համակարգեր են պետական հիմնարկների չուլաններում փտում։

Բայց էս մեկում հույս կա՝ մեջը փող կա ;)

Աթեիստ
06.07.2021, 10:04
Փաստորեն շատ բարձր կարծիքի ես մեր պետական համակարգերի մասին։ Ախր աչքների առաջ "նաղդ" խախտումը կամ ահազանգը անտեսող համակարգից ինչու՞ ենք հրաշքներ սպասում։
Խաբա՞ր ես, թե քանի ու քանի շատ պուպուշ էլեկրոնային համակարգեր են պետական հիմնարկների չուլաններում փտում։

Բայց էս մեկում հույս կա՝ մեջը փող կա ;)

Եթե ես տենց բարձր կարծիք ունենայի պետական ապարատի մասին, ստիպված չէի լինի էդքան ընկնել հետևներից, որ ստիպեն, աշխատեն։

Բայց չհասկացա, թե ինչ փողի մասին ա խոսքը։

Varzor
07.07.2021, 17:46
Եթե ես տենց բարձր կարծիք ունենայի պետական ապարատի մասին, ստիպված չէի լինի էդքան ընկնել հետևներից, որ ստիպեն, աշխատեն։

Բայց չհասկացա, թե ինչ փողի մասին ա խոսքը։

Բյուջե փող բերող համակարգերը միշտ ավելի մեծ շանսեր ունեն իրական գործարկվելու և կիրառվելու ;)

Աթեիստ
07.07.2021, 22:45
Բյուջե փող բերող համակարգերը միշտ ավելի մեծ շանսեր ունեն իրական գործարկվելու և կիրառվելու ;)

Տեսականորեն ՃՈ-ն հենց բյուջե փող բերող համակարգ էր։
Գործնականում ձրիակերներ էին։

Varzor
07.07.2021, 23:52
Տեսականորեն ՃՈ-ն հենց բյուջե փող բերող համակարգ էր։
Գործնականում ձրիակերներ էին։

Ապ, բայց ոնց որ էլեկտրոնային համակարգերից էինք խոսում ;)

Աթեիստ
08.07.2021, 01:45
Ապ, բայց ոնց որ էլեկտրոնային համակարգերից էինք խոսում ;)

Ես էլեկտրոնայինից էի խոսում, դու ինչ որ փողի թեմա մեջ գցեցիր։
Եթե ՃՈ-ն աշխատեր, էլեկտրոնայինից ակնկալվողից մի 20 անգամ շատ փող կարար աշխատեր։

Գաղթական
09.07.2021, 03:17
Մի երկու օր առաջ Facebook-ում էջ եմ բացել` աշխատանքներս ներկայացնելու համար: Մտածեցի` էստեղ էլ գրեմ, գուցե մարդիկ լինեն, որ ուզենան հետևել. :) Uluana Creations (https://www.facebook.com/Uluana-Creactions-102481082109718)

Թափաթոքից ֆբ մտնելու խնդիր կար:
Ֆբ-ում էլ չէի գտնում..

Պարզվեց՝ որպես Creations չի գրանցված, այլ՝ CreaCtions ))

Ուլուանա
09.07.2021, 06:26
Թափաթոքից ֆբ մտնելու խնդիր կար:
Ֆբ-ում էլ չէի գտնում..

Պարզվեց՝ որպես Creations չի գրանցված, այլ՝ CreaCtions ))
Հավատս չի գալիս, որ ես սենց վրիպակ եմ թույլ տվել... :o :blin Ու, փաստորեն, էս քանի օրվա ուրիշ մեջ ոչ ոք չէր նկատել: Շատ շնորհակալ եմ, ուղղեցի: Բայց լուրջ, ուշքի չեմ գալիս. չեմ պատկերացնում, թե ոնց կարող էի նկատած չլինել...

Varzor
15.07.2021, 00:25
Ես էլեկտրոնայինից էի խոսում, դու ինչ որ փողի թեմա մեջ գցեցիր։
Եթե ՃՈ-ն աշխատեր, էլեկտրոնայինից ակնկալվողից մի 20 անգամ շատ փող կարար աշխատեր։
Եթե․․․

Յոհաննես
22.08.2021, 03:20
Շատերին թվում ա, թե արտագաղթելը նենց հեշտ ա, տոմսը առնում ես, թռնում, գնում, քեզ գրկաբաց սպասում են ուրիշ երկրում։ Իրականում նախ արժանապատիվ արտագաղթը հնարավոր դարձնելը եքա քրտնաջան աշխատանք ա, հետո էլ արտերկրում արժանապատիվ ապրելը մի այլ, տարիներ տեւող քրտնաջան աշխատանք ա։

Մեր տունը, աշխատանքը, հարաբերությունները օդից չեն ընկնում, մենք էդ ամենին հասնելու համար լիքը տանջվում ենք։ Ահավոր բարդ ա կյանք կառուցելը մի երկրում, որտեղ չունես ընտանիք, ընկերներ, ու ամեն ինչ պիտի զրոյից սկսես։

Դեռ արտագաղթի էմոցիոնալ կողմի մասին չեմ էլ խոսում, որ սաղ կյանքդ մեղքի զգացումով ես ապրում, որ գնացել ես Հայաստանից։

Վայ, Բյուր ջան, հո օգնելու բան ման չկա՞, նայի հա, բան պետք լինի խաբար արա վեռտալյոտ ուղարկենք հանենք էդ դաժան եվրոպաներից։

ivy
22.08.2021, 12:10
Պատրաստվեք

Խմա՞ծ ես:

ivy
03.09.2021, 20:26
Հետաքրքիր է՝ կրթությունը ե՞րբ է հրաժարվելու կես տարի գրիչով տառերը նկարել սովորեցնելուց: Իմ առաջին դասարանի տետրերը ողողված էին աղի արտասուքներով, որովհետև եթե մի կորը չստացվեր, մամաս պատռում էր էջն ու ամեն ինչ սկսում էի նորից: Համոզված եմ, որ ընկերներիցս շատերն են անցել լացով տնայիններն անելու ուղին: Չեմ ասում, թե ընդհանրապես գրիչ բռնել չսովորեցնեն, սովորեցնեն, բայց դրան երկար ժամանակ հատկացնելն այնքան էլ ճիշտ չէ, երևի: Տեխնոլոգիաները հեշտացրել են կյանքը, ինչո՞ւ ենք նորից դժվարից սկսում:
Եթե մարդկությունն ուզում է անպայման հնի վրա նորը կառուցել, ամենաճիշտը քարի վրա՝ բրիչով սկսելն է: ))))

Սա կարդալիս հիշեցի, որ անցյալ տարի էս թեմայով խոսակցություն էր եղել Ակումբում, ու սըրչ արեցի «ձեռագիր, սեռական օրգաներ», բան չգտա: Զարմանալի էր, ախր լավ հիշում էի համեմատությունը:
Դու մի ասա, համեմատությունը ցենզուրայի էի ենթարկել՝ հիշողությանս մեջ անցկացնելուց առաջ :))

Էս խոսակցությունը (https://www.akumb.am/showthread.php/67937-%D4%B6%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%A1%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8-%D5%B0%D5%A5%D5%BF%D5%B0%D5%A5%D5%B2%D5%A1%D6%83%D5%B8%D5%AD%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%80%D5%A1%D5%B5%D5%A1%D5%BD%D5%BF%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%B4?p=2604986&viewfull=1#post2604986) նկատի ունեմ:

Sambitbaba
21.10.2021, 19:58
Եվ կրկին Ակումբը քնարկումների հարթակից նորից վերածվել է ընթերցասրահի ․․․

Գուցե նոր ուղինե՞ր փնտրել քննարկումների համար։
Օրինակ՝ ZOOM-ԱԿՈւՄԲ տարբերակը։
Կամ՝ Telegram-Ակումբ…

Ուլուանա
23.10.2021, 04:53
Գուցե նոր ուղինե՞ր փնտրել քննարկումների համար։
Օրինակ՝ ZOOM-ԱԿՈւՄԲ տարբերակը։
Կամ՝ Telegram-Ակումբ…
Իրականում Տելեգրամի Ակումբի չաթը լուրջ լումա ունի Ակումբի էսօրվա մեռած վիճակի մեջ: Եթե նախկինում գոնե մի քանի հոգի գրում էին, հիմա էդ նույն մարդիկ Տելեգրամի համապատասխան խմբում տժժում են, իսկ Ակումբն արդեն անցած էտապ ա դառել:

Sambitbaba
25.10.2021, 21:24
Իրականում Տելեգրամի Ակումբի չաթը լուրջ լումա ունի Ակումբի էսօրվա մեռած վիճակի մեջ: Եթե նախկինում գոնե մի քանի հոգի գրում էին, հիմա էդ նույն մարդիկ Տելեգրամի համապատասխան խմբում տժժում են, իսկ Ակումբն արդեն անցած էտապ ա դառել:

Հա, տեսա, Ան ջան…
Բայց ես նկատի ունեի ոչ թե Ակումբը տանել Տելեգրամ, այլ հակառակը։ Այսինքն, հնարավորինս այստեղ կազմակերպեինք աուդիո կամ վիդեո հանդիպումներ, օրինակ, Զումի տարբերակով։
Ճիշտ է, ես գաղափար անգամ չունեմ, թե որքանով է դա տեխնիկապես հնարավոր…

Գաղթական
26.10.2021, 02:14
Որքան էլ, որ ցավալի չլինի՝ այո, Ակումբն իր դարն ապրած կարելի կլինի համարել, եթե մի վերջին ճիգ չգործադրի վերականգնելու:

Մի քանի տարի առաջ փորձել էի սրա մասին Չուկի հետ խոսել, բայց էն ժամանակ ինքը չուզեցավ լսել:

Ակումբը մնացել է տեխնոլոգիական զարգացման նախորդ փուլերից մեկում:
Հիմա բոլորը սմարթֆոններով են ամեն ինչ անում:
Իսկ Ակումբը ափփ չունի: ՈՒ հենց դրանում է ամենամեծ պատճառը, թե ինչու մարդիկ հեռանում՝ նախընտրելով օգտագործման համար ավելի ֆրենդլի հավելվածներ:

Մեկը ես՝ դեպքերի 95% կամ դրանից ավելին հեռախոսով էի Ակումբից օգտվում:
Լավ ա՝ թափաթաքն էլ կար..
Բայց մի քանի ամիս առաջ էդ թափաթալքը ափդեյթ արեցի ու սկսեց էլ տուպը չբացել..
Հիմա էս մի 2 օր ա բացել ա, բայց վաղը, մեկ էլ տեսար, նորից փակվի..

Հասկանում ե՞ք, առանց հավելված Ակումբն էլ կյանք չունի: Նկարների, վիդեոների, տարբեր տեսակի ինֆոփոխանակության համար ինքը հարմարեցված չի, ինչը որ շատ արագ ու բոլորին շատ հարմար եղանակով նույն ակումբյան տգ խմբում շրջանառվում ա..

Սա իմ սուբյեկտիվ կարծիքն էր:

Դեղին մուկիկ
30.10.2021, 22:39
Իրականում ինչքան էլ այլ տարբեր նոր հարթակներ հայտնվեն, մեկ է՝ Ակումբի ունեցած դերն ու կատարած աշխատանքը ոչինչ չի կարող փոխարինել, և իրոք, էնքան ափսոս է, որ հիմա պասիվություն է տիրում: Ախր Ակումբը ոչ միայն սովորական ֆորում էր՝ իր ակտիվ քննարկումներով և շփումներով, այլև ինֆորմացիայի մեծ աղբյուր: Մեկ էլ չգիտեմ՝ ինչքան հեշտանում է և պարզանում (կասեի՝ պրիմիտիվանում) այլ հարթակներով շփումը, այնքան ավելի է զգացվում քննարկումների, տարբեր երևույթների շուրջ հետաքրքիր կարծիքներով և ինֆորմացիայով փոխանակվելու կարիքը:

ivy
03.12.2021, 23:26
Սամի օրագրում «Իմպրեսսիա»-ն տեսա (https://www.akumb.am/showthread.php/67594-%D5%80%D5%A1%D5%B4%D5%A5%D6%81%D5%A5%D6%84-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%BC%D5%A8-%D5%A2%D5%A1%D6%81-%D5%A7?p=2611510&viewfull=1#post2611510) (Սամ, ի դեպ ֆոնային անձրևի պատճառով ձայնդ լավ չի լսվում), մի բան հիշեցի, գրեմ էստեղ։
Վերջերս քույրիկս խորհուրդ տվեց "The Marvelous Mrs. Maisel" (https://www.imdb.com/title/tt5788792/)-ը նայել, թե բա՝ «շատ հավես սերիալ ա, Լիլն էլ՝ մեջը, ու նա ոչ թե նման ա Լիլին, այլ հենց Լիլն ա», impression-ի ու Susie Myerson-ի կերպարի նմանության մասին էր խոսքը։
Նայելուց ես էլ էի զարմացել նմանությունից․ ամբողջ կերպարը ոնց որ impression-ից կլոն արած լինեին։
Նայողներ եղե՞լ են։


https://www.youtube.com/watch?v=ADltw7H5ZOU

Աթեիստ
07.12.2021, 23:31
Ուլուանա-ի գրառումից հետո մտքովս անցավ, որ ինչ լավ կլներ, մանկական ինչ որ սոց ցանց լիներ (ֆորումների դարն անցավ), որ իրար հետ շփվեին

ivy
08.12.2021, 00:30
Ուլուանա-ի գրառումից հետո մտքովս անցավ, որ ինչ լավ կլներ, մանկական ինչ որ սոց ցանց լիներ (ֆորումների դարն անցավ), որ իրար հետ շփվեին

Դե՜մ եմ բոլոր «մանկական» սոց. ցանցերին :))

Ուլուանա
08.12.2021, 02:54
Ուլուանա-ի գրառումից հետո մտքովս անցավ, որ ինչ լավ կլներ, մանկական ինչ որ սոց ցանց լիներ (ֆորումների դարն անցավ), որ իրար հետ շփվեին
Հա, իմ մտքով էլ ա պարբերաբար դա անցնում, բայց հետո հիշում եմ, որ ես էլ եմ դեմ մանկական սոց. ցանցերին :D:

Sambitbaba
29.12.2021, 00:15
*
Ինքնասպանությունից հետո կյանք կա՞…

Ինքնասպանությունից հետո կյանք կա, հաջորդ կյանքդ, որը ծախսելու ես նրա վրա, որպեսզի ստեղծես ճիշտ նույնպիսի իրավիճակներ, որոնք ստեղծել ես ներկա կյանքում ու որոնք քեզ հասցրել են ինքնասպանության։

Կյանքի փորձը չի կարող ինքնասպանությամբ ավարտվել։ ԻՆքնասպանությունը նշանակում է, որ դու ինչ-որ կոնկրետ փորձ չապրեցիր։ Եվ այդ պատճառով պարտավոր ես վերադառնալ և ամեն ինչ կրկնել նորից։

Դու այդ ցանկանու՞մ ես։ Մտածիր այդ մասին։

Հ.Գ. Եթե մոռացել ես այս պատմվածքը, հիշեցնեմ. https://www.akumb.am/showthread.php/64262-Ո՞վ-կա-այստեղ

ivy
29.12.2021, 09:51
Կակտուսի գրառման մեջ «ինքնասպանությունը» փոխաբերական իմաստով էի ընկալել ու էնպես էի հասկացել, որ նկատի ուներ՝ արդեն եղել է ինքնասպան, հիմա դեռ կարո՞ղ է ապրել:

Sambitbaba
29.12.2021, 20:30
Կակտուսի գրառման մեջ «ինքնասպանությունը» փոխաբերական իմաստով էի ընկալել ու էնպես էի հասկացել, որ նկատի ուներ՝ արդեն եղել է ինքնասպան, հիմա դեռ կարո՞ղ է ապրել:

Ես էլ բառացիորեն չէի ընկալել, Այվ ջան։ Բայց որոշեցի, որ ավելորդ չէ մեկ անգամ ևս հիշատակել շատերի համար անընդունելի, և սակայն իրենց չը-գոյության որևէ փաստարկ էլ չունեցող երևույթների գոյությունը։
Որովհետև, եթե հանկարծ պարզվի, որ դրանք գոյություն ունեն, ուրեմն ստավում է, որ ինքնասպանության հետևանքներն ամենադաժան բանն են, ինչ կարող է տեղի ունենալ մարդու հետ, ու չեմ կարծում, թե որևէ մեկը կուզենար, որ դա իր հետ կատարվի։

Adam
05.01.2022, 01:36
Սամ ջան, ողջույն:
Շատ մեծ հաճույքով եմ կարդում մտքերդ վերամարմնավորման և ընդհանրապես՝ մահվան մասին:

մի բան ա ինձ հետաքրքրում. եթե ասում ես, ասենք, ինքնասպան լինողը նորից ետ ա գալիս էս աշխարհ՝ նորից նույն սիտուացիաներն ապրելու , բա էդ դեպքում , ասենք, ընտանիքը պաշտպանած մեկը, որ ասենք իր մոր , հոր կամ երեխու վրա հարձակվում են ու ինքն էլ պաշտպանելու համար կյանքը տալիս ա … կամ պատերազմում կամավոր զոհվածը … իրենք նույնպես համարվում են ինքնասպաննե՞ր ու պիտի ետ գան նորից էդ ճանապարհն անցնելու՞ …

եթե հա ուրեմն էստեղ փորձությունն ավելի դաժան ա դառնում մոռալի տեսակետից: Ասենք հարձակվում են ընտանիքիդ անդամի վրա ու դու չես զոհում քեզ՝ ինքստինքյան կյանքդ դժոխք սարքելով ու ապրելով էն մեղքով , որ ընտանիքիդ անդամին սպանեցին իսկ դու ոչինչ չարիր… դե ապրի տենց մինչև կյանքիդ վերջ: Դա էլ կարա լինի փորձություն, չէ՞ … դիմանալ էդ կյանքին մինչև վերջ ամեն օր արթնանալով ու գոյություն քարշ տալով ու հիշելով որ դիտմամբ չես պաշտպանել …

ո՞նց կարելի ա հասկանալ սա …

մերսի նախապես մտքերիդ համար:

Sambitbaba
06.01.2022, 03:04
Սամ ջան, ողջույն:
Շատ մեծ հաճույքով եմ կարդում մտքերդ վերամարմնավորման և ընդհանրապես՝ մահվան մասին:

մի բան ա ինձ հետաքրքրում. եթե ասում ես, ասենք, ինքնասպան լինողը նորից ետ ա գալիս էս աշխարհ՝ նորից նույն սիտուացիաներն ապրելու , բա էդ դեպքում , ասենք, ընտանիքը պաշտպանած մեկը, որ ասենք իր մոր , հոր կամ երեխու վրա հարձակվում են ու ինքն էլ պաշտպանելու համար կյանքը տալիս ա … կամ պատերազմում կամավոր զոհվածը … իրենք նույնպես համարվում են ինքնասպաննե՞ր ու պիտի ետ գան նորից էդ ճանապարհն անցնելու՞ …

եթե հա ուրեմն էստեղ փորձությունն ավելի դաժան ա դառնում մոռալի տեսակետից: Ասենք հարձակվում են ընտանիքիդ անդամի վրա ու դու չես զոհում քեզ՝ ինքստինքյան կյանքդ դժոխք սարքելով ու ապրելով էն մեղքով , որ ընտանիքիդ անդամին սպանեցին իսկ դու ոչինչ չարիր… դե ապրի տենց մինչև կյանքիդ վերջ: Դա էլ կարա լինի փորձություն, չէ՞ … դիմանալ էդ կյանքին մինչև վերջ ամեն օր արթնանալով ու գոյություն քարշ տալով ու հիշելով որ դիտմամբ չես պաշտպանել …

ո՞նց կարելի ա հասկանալ սա …

մերսի նախապես մտքերիդ համար:

Բարև, Ադամ ջան։ Ճիշտն ասած, շշմած եմ հարցիդ վրա…

Մի հատ ինքդ քեզ այդ հարցը տուր, ինչ ինձ ես տալիս։ Քո էությունը համաձա՞յն է թույլ տալ ասածիդ գոնե հնարավորությունը… Ինչպե՞ս կարող է ուրիշի կյանքը փրկելու համար իր կյանքը նվիրաբերողը ինքնասպան համարվել։ Ուրեմն բոլոր պատերազմներում զոհված հերոսները ինքնասպաննե՞ր են… Մարդկանց փրկելու համար իրենց հրդեհի մեջ նետածները և հազար ու մի այլ հերոսներ…

Ինքնասպանը կյանքի դժվարություններից խուսափողն է։ Քանզի այդ փորձությունները մեզ տրվում են, որպեսզի մենք աճ ապրենք։ Ընդ որում, չէ՞ որ հենց ինքներս էլ ընտրում ենք մեր ուղին, և եթե ի վերջո հասկանանք դա, ուրեմն ինքնասպան էլ կդադարենք լինել… Կարող է ընտրել է մեր անհատական գիտակցությունը, համազգային գիտակցությունը կամ համամարդկային գիտակցությունը, բայց մեկ է, մեր մատը դրա մեջ խառն է և դրանից փախչելու տեղ մենք չունենք։

Հա, ասեմ, որ հետ վերադառնալը կյանքի ճիշտ նույնպիսի իրավիճակ՝ նույնիսկ ինքնասպանի համար էլ պատիժ չէ։ Դա հենց իր՝ ինքնասպանի որոշումն է, քանի որ հոգին, առանց մարմնի իր կյանքում, ուղղալի չի կարող հանդուրժել, որ ինքն իր վրա դրել է մի փորձ, իսկ հետո փախել է դրանից։ Վախը փորձությունների հանդեպ՝ հոգու համար բացարձակապես աններելի է։

Հ.Գ.
Ուզում եմ մի հարց էլ ես տալ քեզ. իսկ դու միայն վերամարմնավորման ու մահվա՞ն մասին մտքերս ես հաճույքով կարդում… :)

Adam
06.01.2022, 10:29
Հ.Գ.
Ուզում եմ մի հարց էլ ես տալ քեզ. իսկ դու միայն վերամարմնավորման ու մահվա՞ն մասին մտքերս ես հաճույքով կարդում… :)

Իմ մոտ մի քիչ թռուցիկ կարդալն ամեն ինչ շատ ա գերակշռում, դրա համար ուղեղս ենթագիտակցորեն ֆիքսել էր, որ դու միշտ էկզիստենցիալ թեմաներով ես գրում ու բացի էդ կոնտեքստից՝ մնացած մյուս գրառումներդ ենթագիտակցորեն երկրորդ պլան էի գցում ու ուշադրություն չէի դարձնում: )))

Կկարդամ, խոստանում եմ: :)
Շնորհակալ եմ !

Sambitbaba
06.01.2022, 23:10
Իմ մոտ մի քիչ թռուցիկ կարդալն ամեն ինչ շատ ա գերակշռում, դրա համար ուղեղս ենթագիտակցորեն ֆիքսել էր, որ դու միշտ էկզիստենցիալ թեմաներով ես գրում ու բացի էդ կոնտեքստից՝ մնացած մյուս գրառումներդ ենթագիտակցորեն երկրորդ պլան էի գցում ու ուշադրություն չէի դարձնում: )))

Կկարդամ, խոստանում եմ: :)
Շնորհակալ եմ !

Ադամ ջան, խոսքի վրա կատակեցի ուղղակի։
Ես հո չեմ ստիպում…:D
Իմ առաջարկը՝ ծանոթանալն է նյութերին, դրա համար էլ թարգմանում եմ։ Իսկ թե ով կընդունի առաջարկս…
Ընդ որում, ընթերցողների պակաս էլ, կարծես, չկա։ Հրեղեն Հոգու էջն, օրինակ, ամեն օր 150 - 300 մուտք ունի։

Adam
07.01.2022, 02:25
Մի հարց էլ, Սամ ջան:

Էն համոզմունքները, որ ունես կյանքի, մահվան ու վերամարմնավորման վերաբերյալ… ի՞նչն ա քեզ ստիպում համոզված լինել, որ դու ճիշտ ես: Քո գրառումների տոնը շատ 100 տոկոսանոց ճշմարտություն թելադրող ոճ ունի: Ինչքան էլ ինձ դա դուր գա, բայց հնարավոր ա նաև որ դու սխալվում ես չէ՞: Ինչն ա քեզ ստիպում տենց համոզված լինել: Հավատքը քո սեփական թեորիայի նկատմա՞մբ (այլ բան լինել չի կարող): Ասածս ինչ ա. դու կարող ա և շատ հանգիստ սխալվես, չէ՞ … ու հնարավոր ա, որ հենց քո ասածների հակառակն ա իրականությունը… կամ՝ լրիվ ուրիշ մի բան …

Քո էդ 100 տոկոսանոց համոզվածությունը մի տեսակ դոգմատիկ ա դառնում…

Հնարավոր չի՞ , ասենք, ինքնասպանությունը լինի ճիշտ որոշում ու իսկական ելքն էս ամեն ինչից: Կարող ա՝ դա ա գաղտնիքը, ինչ գիտես … ու մենք ենք սխալի մեջ՝ անդադար կառչելով կյանքից ...

Sambitbaba
07.01.2022, 03:50
Հավես հարց տվեցիր, վաղուց այստեղ այս թեմայով չէինք խոսել… Ուրախությամբ պատասխանեմ։

Իհարկե հնարավոր է, որ ես սխալվում եմ, Ադամ ջան։ Բայց ես երբեք չեմ էլ պնդում իմ ճիշտ լինելը…
Իսկ համոզվածություն կա ասածից մեջ գոնե երկու պատճառվ։
Նախ, որ ես հասկացա, որ Աստված էդքան էլ վատ բան չի և մեր կյանքը դժոխք դարձնելու իդեան ոչ թե իրենն է այլ հենց մերը։ Եվ ուրեմն համոզմունքը, որ նա մեզ համար շատ ավելի լավ պայմաաններ է ստեղծել, ինձ ավելի է գոհացնում։ Եվ այստեղից էլ հետևում է, որ եթե ես իմ կյանքն ինքս եմ այնպիսի դժոխք սարքել, որ ուզում եմ նույնիսկ ինքնասպանությամբ վերջ տալ, - դա այնքան էլ տրամաբանական չի հնչում ինձ համար։ Ավելի ճիշտ չէր հնչում մինչև այն ժամանակը, երբ մի անգամ գրականության մեջ ինչ-որ տեղ հանդիպեցի այն մտքին, ինչի մասին նախորդ անգամները գրել եմ…
Եվ երկրորդ, համոզվածությունս գալիս է նրանից, որ նման թեմաներով զրույցներում դեմըս ավելի շատ ընդդիմախոսների եմ հանդիպել, քան համախոհների, և այդ ատճառով ասածս լավ սերտել եմ անվերջ կրկնելու պատճառով։ Եվ սակայն ասածիս մեջ ստերեոտիպային ոչինչ չի մտել կարծում եմ, ուղղակի ինձ ավելի հեշտ է դարձել հասկանալի արտահայտվելը։
Եվ այստեղից էլ կարելի է առաջ քաշել նաև մեկ վարկած.
Հնարավոր է, որ իմ տոնը ոչ թե "շատ 100 տոկոսանոց ճշմարտություն թելադրող ոճ ունի", այլ քո ականջին է հնչում որպես 100 տոկոսանոց ճշմարտություն թելադրող ոճ… Ուղղակի ամեն ինչ լիովին հասկանալի՞ է երևի, ա՞յդ է պատճառը։

Այդ պատճառով էլ, կարծում եմ, այնքան էլ ճիշտ չի դա դոգմատիկ համարելը։


Հնարավոր չի՞ , ասենք, ինքնասպանությունը լինի ճիշտ որոշում ու իսկական ելքն էս ամեն ինչից: Կարող ա՝ դա ա գաղտնիքը, ինչ գիտես … ու մենք ենք սխալի մեջ՝ անդադար կառչելով կյանքից ...

Ախր…
Ես վստահորեն համոզված եմ, որ մենք ֆիզիկական կյանք ենք գալիս բազմաթիվ անգամներ։ Եվ ամեն անգամ էլ հենց ինքներս մեզ համար սցենար ենք գրում, թե ինչ ենք անելու։ Դրա լիքը ապացույցներ կան արդեն այսօր. լիքը երեխեք հիշում են իրենց նախկին կյանքերը… Կան մարդիկ, որոնք ի վիճակի են հիպնոսի տակ քեզ քո անցած կյանքեր տանել և այլն։ Օրինակ, Դոլորես Քեննոնը շատ հետաքրքիր գրքեր ունի այդ թեմայով։ Եվ ոչ միայն նա։
Սա ինձ համար նշանակում է, որ ոչ թե հարցն այստեղ կյանքից կառչելն է, այլ, այսպես ասած, հանձնարարությունը, որն իմիջիայլոց հենց դու ինքդ ես դրել քեզ վրա, կատարել, ավարտին հասցնելը։ Եթե չկատարեցիր, դա խփելու է քո Հոգու թասիբին, և դու ստիպված ես լինելու հետ վերադառնալ ու անցնել նույն փորձի միջով։

Ու վերջինը։
Իհարկե, կարող է ես սխալ եմ։ Բայց ես լավատես եմ։
Մի ընկեր ունեմ այստեղ, ամերիկացի, ծանոթ ենք արդեն 20 տարուց ավելի։ Ու քսան տարի է արդեն, նա պնդում է, որ մեզ 5 տարի է մնացել ապրելու, քանի որ աշխարհը կործանվում է։ Արդեն 20 տարի է, ապրում է իր վերջին 5 տարին, ընդ որում վախ ու սարսափի մեջ… Ինձ էլ համարում է ցնորված, որ ես այդքան լավատես եմ։
Մի անգամ հարցրեցի. իսկ հնարավոր չի՞ որ դու էլ ես ցնորված։ Ասեց հա, հնարավոր է։ Ասացի, որ այդ դեպքում ես ընտրում եմ իմ ցնորվածությունը. որ ամեն ինչ լավ է լինելու և ամեն օր քնում և արթնանում եմ գոհ ու երջանիկ իմ ամեն ապրած օրվա համար։ Այլ ոչ թե արթնանամ իր պես ամեն օր վախ ու սարսափի մեջ, թե էն 5 տարուց մի օր էլ պակասեց…
Նեղացավ։
Բայց մի երկու օր հետո, որ հանդիպեցինք, ասաց, որ ինձ նախանձում է…:)

Adam
07.01.2022, 14:02
գիտես, ինձ մի բան ա խանգարում քո ասածների մեջ. էն, որ մենք ենք մեր սեփական աստվածը: Երբեք չեմ կարողացել դա ընդունել: Ո՞նց կարանք մենք ինչ-որ մի բան որոշենք մեր կյանքի վերաբերյալ… ախր մենք ոչ մի բան ենք , որ մի հատ էլ ինչ-որ որոշումներ կայացնենք:

Քո ասածներից բխում ա էն փաստը, որ մենք ոնց կուզենք՝ նենց էլ կկերտենք մեր ճակատագիրը: Ես տենց չեմ կարծում: Մեր տեղը որոշող կա: Չգիտեմ դա ով ա կամ ինչ ա: Բայց ինքն ա որոշում, էդ հաստատ ու ինքն ա քո «ընտրությունը» վավերացնում ու կանաչ լույս տալիս կամ էլ չէ:

Ես դրանում ուղղակի համոզված եմ:

Մասոնների մոտ ինչն եմ օրինակ պարադոքսալ համարում … էն փաստը, որ բոլորը հավատում են որ պատահականություն գոյություն չունի ու դրա հետ մեկտեղ պնդում են, որ մարդն ինքն իր աստվածն ա:

Ախր էդ երկուսը իրար միասին չեն քայլում:
Եթե պատահականություն գոյություն չունի, դու չես կարող ինքդ քո աստվածը լինել:

Քո տեղը որոշող կա:
Ինձ թվում ա մարդ արարածը շատ մեծամիտ ա էդ հարցում՝ կարծելով որ ինքը իրանից ինչ-որ բան ա ներկայացնում որ որևէ բան որոշի էս աշխարհում:

Սա ասում եմ լինելով զատ բոլոր կրոններից ու անտեսելով բոլոր դոգմաներն ու հավատքները… դրանք սուտ բաներ են: Բայց որ էդ որոշողը կամ որոշիչը ինքն ա վավերացնում ամեն ինչ՝ էդ իմ համոզմունքն ա:

պատահականություն գոյություն չունի: Մենք մեր աստվածը չենք կարա լինենք:

Դրանք իրար հակասող բաներ են ըստ իս:

Sambitbaba
08.01.2022, 01:41
Ես, իհարկե, մասոն չեմ, կամ էլ որևէ կրոնի հետևորդ չեմ, բայց էդ հարցում մասոնների հետ ճիշտ նույն կերպ եմ մտածում։
Գիտեմ, ձեզանից շատերի կարծիքով իմ ասածները քարոզի պես մի բան են, քանի որ համարում եք, որ եթե մարդ Աստծո մասին է խոսում, ուրեմն կրոնից է խոսում։ Սկզբի ժամանակները ես վիզ դրած փորձում էի համոզե, որ այդպես չէ, բայց հետո որոշեցի, որ իմ գործը նյութը ներկայացնելն է, իսկ դուք ինքներդ որոշեք, թե դրա հետ ինչ եք անելու։ Բայց այնտեղ Աստված ավելի շուտ դեմ է կրոնին, քան կողմ։ Ահա, օրինակ, մի փոքրիկ հատված բերեմ.

Մոռացեք կրոնը:
Դիմեք հոգևորին...
- - -
... Ինչու՞ ես Դու ասում,
որ պետք է մոռանալ կրոնը:

Որովհետև կրոնը
քեզ բարիք չի բերում...

...Յուրաքանչյուր առողջ դատող մարդ,
երբ նայում է, թե ինչեր է արել կրոնը,
Պետք է ենթադրի ամենայն հավանականությամբ,
Որ կրոնի մեջ Աստված... բացակայում է:

Այդ գրքում սրանք հենց Աստծո խոսքերն են…

Չեմ ուզում համոզել, բայց և այնպես, եթե դու կարդայիր կամ լսեիր "Մատեան Երանությանը", քո այս առաջադրած հարցերի բովանդակալից պատասխանները, համոզված եմ, կգտնեիր։

Բայց մեկ է, լավ է գոնե, որ համաձայն ես, որ պատահականություններ չկան։ Սա արդեն իսկ թույլ է տալիս համոզված լինել, որ մարդը նույնպես պատահականություն չէ։ Շատերը նույնիսկ դրա հետ համաձայն չեն…

Իսկ մնացածի խնդիրը… Ինքնարժեքի լիմիտն է։ Թե որքան ես բարձրացնում քո ձողանիշը։ Եթե դա պլինտուսի մակարդակի է, ուրեմն իհարկե, մեր զրույցն իզուր է…

Բայց հիմա դու ապրում ես քո ինչ-որ կյանքով, չէ՞։ Ո՞վ է քեզ համար ստեղծել այդ կյանքը, եթե ոչ դու ինքդ։ Դա՝ քո ընտրությունը չէ՞։ Ինչ-որ մեկը փաթաթե՞լ է դա քո գլխին։ Քո մեկ օրը։ Մի տարին։ Տաս տարին… Մի կյանքդ, տաս կյանքդ, հարյուր կյանքըդ…

Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչպիսին ես դու քեզ ընկալում։

Իսկ իրականությունը դրանից չի փոխվում. նա իր ճանապարհով, մեկ է, գնում է…

ivy
16.01.2022, 13:14
Ադամ ջան, խոսքի վրա կատակեցի ուղղակի։
Ես հո չեմ ստիպում…:D
Իմ առաջարկը՝ ծանոթանալն է նյութերին, դրա համար էլ թարգմանում եմ։ Իսկ թե ով կընդունի առաջարկս…
Ընդ որում, ընթերցողների պակաս էլ, կարծես, չկա։ Հրեղեն Հոգու էջն, օրինակ, ամեն օր 150 - 300 մուտք ունի։

Սամ ջան, իհարկե չեմ ուզում հիասթափեցնել, բայց փաստն էն է, որ Ակումբի թեմաներում հիմնականում բոթերն են ներսուդուրս անում՝ ապահովելով թեմաներում մուտքի թվերը:

https://i.ibb.co/2MZHn8x/161970-F3-21-D4-45-F4-9057-025-AE4-A3-DC44.jpg (https://ibb.co/X5YM2y1)

Sambitbaba
16.01.2022, 23:39
Սամ ջան, իհարկե չեմ ուզում հիասթափեցնել, բայց փաստն էն է, որ Ակումբի թեմաներում հիմնականում բոթերն են ներսուդուրս անում՝ ապահովելով թեմաներում մուտքի թվերը:

https://i.ibb.co/2MZHn8x/161970-F3-21-D4-45-F4-9057-025-AE4-A3-DC44.jpg (https://ibb.co/X5YM2y1)

Չգիտեմ, ուզում ես, թե չես ուզում, Այվ ջան։ Ու այդ ցուցակից էլ բան չեմ հասկանում։ Բայց 2017-ին, երբ նոր սկսել էի Հրեղեն Հոգին, քո ասած 3-5 բոթ ներսուդուրս անեին, թե չէ։ Հետաքրքիր է ընդ որում, որ Ակումբի ակտիվությունը պասիվանում է, իսկ բոթերի պասիվությունն ակտիվանում…

Իմ տեսածը սա է.


Հրեղեն Հոգի (Ագնի Յոգա)
Հեղինակ՝ Sambitbaba‎, 14.11.2017 11:35
12345...79
2 Կցորդ(ներ)
Գրառումներ: 1,177
Դիտումներ: 171,449
Sambitbaba
14.01.2022, 12:18 Գնալ վերջին գրառմանը

Դիտումներ: 171,449, վաղը մի 200 կավելանա։

Ձեր թեմաները չգիտեմ, բայց իմ ուրիշ թեմաներում, չգիտես ինչու էդքան բոթեր չեն լինում…

Ու, ճիշտն ասած, Ադամին գրածս էական էլ չի։ Ուղղակի խոսք էր, ձեռի հետ ասացի։ Բայց էս 11 տարիների ընթացքում մի անգամ չի, որ ասել եմ, որ եթե մի հոգի էլ կարդա թարգմանություններս, ուրեմն էս ամենն իզուր չի։

ivy
17.01.2022, 20:38
Էսօր մի տեղ ստատուս տեսա էն մասին, որ, իբր, միայնակ կինո ու ռեստորան գնացող մարդն էս կյանքում ամեն ինչ էլ ի վիճակի է անելու, ու մի դեպք հիշեցի հեռավոր ուսանողական տարիներիցս:

4-րդ թե 5-րդ կուրսում էինք: Կուրսեցի մի քանի ընկերուհիներով որոշել էինք կինո գնալ` «Մոսկվա կինոթատրոն»: Ինչ-որ կոնկրետ ֆիլմ չէինք նախատեսում նայել: Պարզապես դասերի ավարտից հետո պայմանավորվեցինք, որ կգնանք տուն ու որոշ ժամանակ անց կոնկրետ ժամի կլինենք մեր բուհի` Բրյուսովի գլխավոր մուտքի դիմաց, էնտեղից միասին կշարժվենք դեպի կինո «Մոսկվա»: Էդպես գնացի տուն, որոշ ժամանակ հետո, երբ պատրաստվում էի տնից դուրս գալ, զգացի, որ ուշանում եմ: Բայց դե էդ ժամանակ դեռ բջջային հեռախոսներ չկային, հետևաբար աղջիկներից ոչ մեկին զգուշացնել չէի կարող, տուն զանգելն էլ իմաստ չուներ, քանի որ իմ հաշվարկներով բոլորն արդեն պիտի որ տնից դուրս եկած լինեին: Դե, ի՞նչ կարող էի անել, բացի հնարավորինս արագ պայմանավորված տեղում լինել փորձելուց: Բայց տրանսպորտն էլ թարսի պես հեչ իմ կողմից չեղավ. տեղ հասա ուշացած, պայմանավորված տեղում աղջիկներից ոչ մեկին չգտա ու ենթադրեցի, որ երևի մտածել են` էլ չեմ գա, առանց ինձ գնացել են կինո, հետևաբար պետք է ուղղակի ամեն գնով հետևներից հասցնել: Ու որոշեցի ինչքան հնարավոր է` արագ վազել դեպի «Մոսկվա» կինոթատրոն` հուսալով, որ կամ ճանապարհին, կամ գոնե էնտեղ կհանդիպեմ իրենց:

Կայծակնային արագությամբ սկսեցի սլանալ դեպի կինո «Մոսկվա»: Կյանքումս էդքան երկար ճանապարհ էդպիսի արագությամբ անցած չկայի. բառացիորեն մի երկու րոպեում տեղ էի հասել: Ես էլ էի ինձ վրա զարմացել, թե ոնց կարողացա էդ ամբողջ ճանապարհն անդադար համարյա նույն արագությամբ վազել: :D Երևի կողքից էլ մարդիկ նայում էին ու մտածում, թե ով է էս խելագարը, բայց դե ես կողքերս նայելու ժամանակ չունեի, որ հաստատ իմանայի: Ամեն դեպքում ենթադրում եմ, որ էդպիսի արագությամբ անդադար վազող մարդը պիտի որ շատ տարօրինակ տեսարան լիներ:

Էդպես շնչակտուր մտա կինոթատրոն, առանց հետաքրքրվելու, էդ պահին սկսվող կինոյի տոմսն առա ու մտա` ենթադրելով, որ աղջիկներն արդեն դահլիճում կլինեն: Մտա, տեսնեմ` դահլիճում մի քանի անծանոթ մարդ կա, իսկ աղջիկների հետքն էլ չկա: Բայց դե արդեն տոմսն առել, մտել էի, ի՞նչ պիտի անեի, որոշեցի ամեն դեպքում նստել ու նայել կինոն: Դե հիմա էդպես էլ կպատահի, ի՞նչ կա որ. մի օր էլ կինոթատրոնում մենակ կինո կնայեմ:

Կինոյի վերնագիրն իմացա, երբ արդեն սկսվեց: Billy Elliot ֆիլմն էր, որն, ի դեպ, հետագայում երբևէ ո՛չ ուրիշ առիթով տեսել եմ, ո՛չ էլ դրա մասին ընդհանրապես որևէ մեկից լսել: Ֆիլմը բալետով տարված մի տղայի մասին էր, որի հայրը խիստ դեմ էր նրա` բալետ պարելուն` ելնելով բալետ պարող տղաների մասին կարծրատիպերից: Ֆիլմի սկզբում Բիլլին դպրոցական տղա էր, իսկ վերջում` արդեն երիտասարդ: Չգիտեմ` ուրիշ ժամանակ, ուրիշ իրավիճակում նայելիս ինչ կզգայի, ոնց կգնահատեի էդ ֆիլմը, բայց էդ օրվա կինոդիտումս բացառիկ հաճելի, հուզառատ ու կլանող փորձառություն էր: Մի ուրիշ կարգի կլանված եմ նայել ամբողջ ֆիլմը: Ավարտվելուց հետո էլ էնպիսի առանձնահատուկ դրական զգացողություն ունեի. մի թեթևություն, մի անբացատրելի երջանկության, ազատության զգացողություն:

Դուրս եկա կինոթատրոնից ու էդպես գոհ ու երջանիկ գնացի տուն` մտքումս շնորհակալություն հայտնելով ընկերուհիներիս, որ ինձ էդպիսի բացառիկ հնարավորություն տվեցին, թե չէ` ես իմ հոժար կամքով հո մենակ կինո գնացողը չէի: :))) Դա մինչև հիմա միակ դեպքն է եղել, երբ մենակ կինո եմ գնացել:Հետո պարզվեց, որ աղջիկներից ամեն մեկն ինչ-որ պատճառով չէր կարողացել գալ, ու ամեն մեկը մտածել էր, որ երևի մենակ ինքն է, որ չի գնում, ու իր չգնալով բան չի փոխվի:

Մենակ էդ մի դեպքը, էն էլ՝ չպլանավորած. բա սազե՞ց քեզ նման ինտրովերտ մարդուն :))

Սելֆ-դեյթերից էլ լավ բա՞ն :roll
Կինո, ռեստորան և ուրիշ տեղեր մնակ գնալուն շատ լավ եմ վերաբերվում. ինքդ քեզ հետ անցկացրած ժամանակը կարևոր է: Տարվա մեջ աշխատում եմ նաև հաջողացնել գոնե մի շաբաթ մեն-մենակ ճամփորդել. շատ հանգստացնող է ու հաճելի:

StrangeLittleGirl
17.01.2022, 23:47
Մենակ էդ մի դեպքը, էն էլ՝ չպլանավորած. բա սազե՞ց քեզ նման ինտրովերտ մարդուն :))

Սելֆ-դեյթերից էլ լավ բա՞ն :roll
Կինո, ռեստորան և ուրիշ տեղեր մնակ գնալուն շատ լավ եմ վերաբերվում. ինքդ քեզ հետ անցկացրած ժամանակը կարևոր է: Տարվա մեջ աշխատում եմ նաև հաջողացնել գոնե մի շաբաթ մեն-մենակ ճամփորդել. շատ հանգստացնող է ու հաճելի:
Հա իրոք, դրանի՞ց էլ լավ բան։ Ես էլ սինգլ վախտերովս ինչքա՜ն էի մենակով կինո, համերգ, ռեստորան գնում ու ճամփորդում։ Հիմա մենակ ճամփորդելն ա մնացել դրան ուղեկցող ռեստորաններով-բանով, էն էլ հազվադեպ։

Ուլուանա
18.01.2022, 07:26
Մենակ էդ մի դեպքը, էն էլ՝ չպլանավորած. բա սազե՞ց քեզ նման ինտրովերտ մարդուն :))

Սելֆ-դեյթերից էլ լավ բա՞ն :roll
Կինո, ռեստորան և ուրիշ տեղեր մնակ գնալուն շատ լավ եմ վերաբերվում. ինքդ քեզ հետ անցկացրած ժամանակը կարևոր է: Տարվա մեջ աշխատում եմ նաև հաջողացնել գոնե մի շաբաթ մեն-մենակ ճամփորդել. շատ հանգստացնող է ու հաճելի:
Էստեղ պետք ա հաշվի առնել էն հանգամանքը, որ բացի ինտրովերտ լինելուց, ես նաև կոմպլեքսավորված ու բացառիկ հուշտ եղած էի, ինձ համար ընդհանրապես տեղ գնալն արդեն իսկ ծանր պարտականություն էր, էլ ուր մնաց` մենակ: :D Տենց տեղեր գնալիս էլ հո մենակ չե՞ս լինում. իսկ մենակ անծանոթների մեջ լինելը շատ ավելի վատ էր, քան, ասենք, մի քանի մտերիմների հետ անծանոթների մեջ լինելը: :D

Բայց ընդհանրապես ինքս ինձ հետ մենակ լինելու պակաս, կարելի ա ասել, երբեք էլ չեմ ունեցել, հիմա` հատկապես: Ինքս էլ միշտ շատ կարևորել եմ դա: Ուղղակի ինքդ քեզ հետ մենակ մնալու համար պարտադիր չի կինո կամ ռեստորան գնալ: :))

Աթեիստ
18.01.2022, 10:02
Ես գործի մեջ որտեղ սովածացա, էդ տարածքում մի հարմար տեղ մտնում սնվում եմ։ Ու հիմնականում հենց մենակ եմ լինում։ Ու կապ չունի ռեստորան ա, թե փոքր ինչ որ բիստրո.
Իսկ կինո գնալուց վաբշե կապ չունի մենակ ես, թե խմբով, մեկ ա լռության ու մթի մեջ արդեն լրիվ մենակ ես։
Բացառություն ա երեխեքի հետ գնալը, որտև ստիպված եմ Տրդատի համար թարգմանել ։)

ivy
18.01.2022, 12:59
Իսկ կինո գնալուց վաբշե կապ չունի մենակ ես, թե խմբով, մեկ ա լռության ու մթի մեջ արդեն լրիվ մենակ ես։

Ինձ համար կապ ունի․ ընթացքում կամ վերջանալուց հետո, ոնց էլ լինի, կողքինի վերաբերմունքը ֆիլմի հանդեպ զգացվում է։ Հատկապես, որ ընթացքում նկատում ես՝ ֆիլմի հանդեպ քո էմոցիաները չեն կիսվում կողքինիդ հետ, ահագին ազդում է ֆիլմի դիտման վրա (ինձ վրա որ հաստատ ազդում է)։ Դրա համար շատ ֆիլմեր կան, որ նախընտրում եմ մենակ նայել՝ կինոթատրոնում լինի, թե տանը, որ լրիվ հաճույք ստանամ դիտելուց՝ ինքս իմ մտքերի ու էմոցիաների հետ առանձին մնացած, առանց կողքից եկող շեղող հանգամանքների։
Նախկին աշխատավայրս City Kino-ի հարևանությամբ էր, էդպես աշխատանքից հետո երբեմն մտնում էի կինո՝ իմ ուզած ֆիլմերը նայելու, ու շատ հավես էր, որ մենակ էի։

One_Way_Ticket
18.01.2022, 21:23
Բար ու սրճարան ես հանգիստ գնում եմ մենակով, բայց fine dining ռեստորաններից խուսափում եմ։ Էդ սպիտակ սփռոցը, կոկիկ հագնված մատուցողներն ու ընդհանուր մթնոլորտը մի տեսակ դիսկոմֆորտ են առաջացնում, տխրեցնում են, որ մենակ ես։

Ուլուանա
18.01.2022, 21:39
Ինձ համար կապ ունի․ ընթացքում կամ վերջանալուց հետո, ոնց էլ լինի, կողքինի վերաբերմունքը ֆիլմի հանդեպ զգացվում է։ Հատկապես, որ ընթացքում նկատում ես՝ ֆիլմի հանդեպ քո էմոցիաները չեն կիսվում կողքինիդ հետ, ահագին ազդում է ֆիլմի դիտման վրա (ինձ վրա որ հաստատ ազդում է)։ Դրա համար շատ ֆիլմեր կան, որ նախընտրում եմ մենակ նայել՝ կինոթատրոնում լինի, թե տանը, որ լրիվ հաճույք ստանամ դիտելուց՝ ինքս իմ մտքերի ու էմոցիաների հետ առանձին մնացած, առանց կողքից եկող շեղող հանգամանքների։
Նախկին աշխատավայրս City Kino-ի հարևանությամբ էր, էդպես աշխատանքից հետո երբեմն մտնում էի կինո՝ իմ ուզած ֆիլմերը նայելու, ու շատ հավես էր, որ մենակ էի։
Հա, հասկանում եմ ու համաձայն եմ: Ուղղակի ես տենց շատ կինո նայող չեմ եղել երբեք, որ հատուկ գնայի կինո նայելու: Ինչ ամուսնացել եմ, միշտ Վազգենի հետ եմ կինոներ նայել թե՛ տանը, թե՛ կինոթատրոնում: Տանը մի երկու անգամ եմ մենակ նայել, մնացած ժամանակ կամ ինքը մենակ ա նայում, կամ երկուսով, կամ ամբողջ ընտանիքով: Ուղղակի էն կինոները, որ միասին ենք գնում նայելու, սովորաբար մոտավորապես նույն էմոցիաներն ենք ունենում` մի քիչ էս կողմ, մի քիչ էն կողմ, բայց տենց չի լինում երբեք, որ ֆիլմը դիտելիս դիսկոմֆորտի զգացողություն ունենանք վերաբերմունքի տարբերության պատճառով, հակառակը` հավես ա ընթացքում մեկումեջ քոմենթներ անելը, ինչ-որ մտքեր փոխանակելը (շշուկով, բնականաբար :))): Իսկ էն կինոները, որոնք ի սկզբանե պարզ ա, որ ինձ չեն հետաքրքրի, Վազգենը մենակ ա գնում նայելու:

Ուլուանա
18.01.2022, 21:41
Բար ու սրճարան ես հանգիստ գնում եմ մենակով, բայց fine dining ռեստորաններից խուսափում եմ։ Էդ սպիտակ սփռոցը, կոկիկ հագնված մատուցողներն ու ընդհանուր մթնոլորտը մի տեսակ դիսկոմֆորտ են առաջացնում, տխրեցնում են, որ մենակ ես։
Հա, խոսքը հենց էդ ավելի «լուրջ» տեղերի մասին էր, որտեղ գնալը մի տեսակ հանդիսավոր, պաշտոնական ա, թե չէ` նենց, կարծում եմ, բոլորն էլ գնում են, երբ սոված են լինում ու պետք ա տեղում մի բան ուտել:

Աթեիստ
18.01.2022, 22:00
Հա, խոսքը հենց էդ ավելի «լուրջ» տեղերի մասին էր, որտեղ գնալը մի տեսակ հանդիսավոր, պաշտոնական ա, թե չէ` նենց, կարծում եմ, բոլորն էլ գնում են, երբ սոված են լինում ու պետք ա տեղում մի բան ուտել:

Ես ցանկացած տեղ պատրաստ եմ մենակով գնամ ։)
Վաբշե չեմ նեղվի ։)

Ու ասեմ ձեզ, որ եթե սովորական տեղերում արագ ուտում դուրս ես տալիս, տենց ռեստորանում ավելի երկար են պատվերդ բերում, ու հասցնում ես նորմալ կողքերդ նայես, տարածքն ու մյուս այցելուներին ուսումնասիրես ։)

Աթեիստ
18.01.2022, 22:46
Նոր ֆեյսը բերեց ։)

https://i.postimg.cc/nzgjSHDC/restaurant.jpg

StrangeLittleGirl
19.01.2022, 01:59
Ես կինո մենակ էլ եմ սիրում գնալ, խմբով էլ, մենակ ամուսնուս հետ էլ։ Ամեն ձևն էլ իրա էֆեկտն ունի։ Անկախ դիմացինի ստացած տպավորությունից՝ լիքը քննարկելու բան ա լինում մեկ ա, ու էդ քննարկումները շատ հավես են։ Ռեստորաններ էլ։ Fine Dining մենակով չէի գնա ոչ թե հուշտ ըլնելու, այլ զուտ գնի (ձեռս չի գնա էդքան փող ծախսել մենակ ինձ վրա) ու ընդհանրապես մի հոգու համար սեղան ամրագրելու անհնարինության պատճառով։ Ի դեպ, մեզ մոտ՝ Կոպենհագենում, որ աշխարհի ռեստորանային մայրաքաղաքներից ա, ամենալավ ռեստորանները երբեք չունեն էդ սպիտակ սփռոց-մփռոցները, լրիվ նորդիկ դիզայն ա։

Նոր ֆեյսը բերեց ։)

https://i.postimg.cc/nzgjSHDC/restaurant.jpg
Ու հա, վաբշե սա ճիշտ բան ա :) Ես մենակով էկել-հասել եմ օտար երկիր առանց էս երկրում ձևի համար մի հոգու ճանաչելու, զրոյից կյանք եմ կառուցել։ Մի ռեստորան կամ կինո գնալն ի՞նչ ա, որ չանեմ։

ivy
19.01.2022, 14:56
If you have power...

Ո՜ւժ, չէ մի չէ՝ հզորությո՜ւն, լավ էլի :))
#ցարիբոգ

Լիքը մարդկանց համար էդ սովորական երևույթ ա․ ոչ հատուկ ուժ ա պահանջում, ոչ կարողություն, ոչ էլ ուրիշ մի բան։

StrangeLittleGirl
19.01.2022, 20:52
Ո՜ւժ, չէ մի չէ՝ հզորությո՜ւն, լավ էլի :))
#ցարիբոգ

Լիքը մարդկանց համար էդ սովորական երևույթ ա․ ոչ հատուկ ուժ ա պահանջում, ոչ կարողություն, ոչ էլ ուրիշ մի բան։

Ընդհանրապես, մենակով ռեստորան-կինո-համերգ գնալը սոցիալական նորմերին դեմ ա, նենց որ հա, հատուկ ունակություն ա պահանջում։ Նույնիսկ եթե մեկի մոտ դա հեշտությամբ ստացվում ա, չի նշանակում, որ հատուկ կարողություն չի։ Ասենք օրինակ մտքի մեջ արագ հաշվարկ անելու պես մի բան։ Մեկը չի կարողանում, մյուսի համար «սովորական երևույթ» ա, բայց դա չի նշանակում, որ դա հատուկ կարողություն չի։

Sambitbaba
10.07.2022, 22:36
Երբ էլ ոչ մի բան կյանքից չես ուզում, համակարգչային կոդի ցիկլի նման միապաղաղ կրկնում ես ռուտինն ու էդ ցիկլի բրեյքը միայն մահվան մեջ տեսնում։

Անհեթեթություն։

Եթե բացահայտում ես, որ կյանքից էլ ուզելու բան չունես, հանկարծ նկատում ես, որ զատո արդեն տալու լիքը բան ունես։
Կարևորը հասկանալն է, որ տալը ավելի մեծ երջանկություն է, քան ուզենալը։

Յոհաննես
10.07.2022, 22:50
Անհեթեթություն։

Եթե բացահայտում ես, որ կյանքից էլ ուզելու բան չունես, հանկարծ նկատում ես, որ զատո արդեն տալու լիքը բան ունես։
Կարևորը հասկանալն է, որ տալը ավելի մեծ երջանկություն է, քան ուզենալը։

Իրոք դզեց էս միտքը ու մտածելու տեղ տվեց։

boooooooom
11.07.2022, 01:03
Ահագին ժամանակ ա երգերը լսելուց ուշադրությունս բառերի վրա ա։ Մի սենց երգ գտա տենց լսելով՝

https://youtu.be/6sk-ce1WxRI
Ասում ա քանի գիտես ապրելուդ պատճառը, ստիպված ես ապրել։ Նենց որ ապրեք տենանք սրա վերջն ինչ ա լինում:D

boooooooom
11.07.2022, 01:43
Ահագին ժամանակ ա երգերը լսելուց ուշադրությունս բառերի վրա ա։ Մի սենց երգ գտա տենց լսելով՝

https://youtu.be/6sk-ce1WxRI
Ասում ա քանի գիտես ապրելուդ պատճառը, ստիպված ես ապրել։ Նենց որ ապրեք տենանք սրա վերջն ինչ ա լինում:D

Սխալ եմ թարգմանել, ոչ թե "քանի գիտես ապրելուդ պատճառը", այլ " մինչև կիմանաս ապրելուդ պատճառը"։ Սենց ոնց որ ավելի ճիշտ ա

Freeman
12.07.2022, 11:28
Անհեթեթություն։

Եթե բացահայտում ես, որ կյանքից էլ ուզելու բան չունես, հանկարծ նկատում ես, որ զատո արդեն տալու լիքը բան ունես։
Կարևորը հասկանալն է, որ տալը ավելի մեծ երջանկություն է, քան ուզենալը։

Տալու հիմքում էլ չի՞ ուզելը։
Պիտի ուզես տալ, որ տաս, եթե էդ էլ չես ուզում, ո՞նց տաս։

Վիշապ
12.07.2022, 14:12
Ուզելը բազմիմաստ բառ է՝ դրական իմաստով ենթադրում է կամեցողություն, հոժարություն, համաձայնություն, բարեգթություն, բացասական իմաստով՝ չափազանց պահանջկոտություն, անբավարարվածություն, եսասիրություն․․․
Այնուհանդերձ, «կյանքից ուզելու բան չունեմ» արտահայտությունից ավելի շուտ կարելի է ենթադրել հիասթափության, հուսահատության, կամ հոգնածության մասին, քան թե բավարարվածության, վերջինիս համար մի փոքրիկ երանգ է առնվազն պակասում այդ արտահայտության մեջ, օրինակ ասենք՝ «կյանքից շատ ուզելու բան չունեմ»–ը մի քիչ այլ կարող է ընկալվել։
Բայցևայնպես, հազիվ թե կարելի է մտածել, թե հիասթափված և/կամ հուսահատված մարդն ունակ է տալու՝ բառիս գթառատության իմաստով։
Ընդհանուր առմամբ՝ շատ ավելի հեշտ է սպասելիքները հարմարեցնել արտաքին աշխարհին, քան թե՝ արտաքին աշխարհը սպասելիքներին։
Բայց շատ խորացա, ոնց որ․․․

StrangeLittleGirl
12.07.2022, 21:11
Անհեթեթություն։

Եթե բացահայտում ես, որ կյանքից էլ ուզելու բան չունես, հանկարծ նկատում ես, որ զատո արդեն տալու լիքը բան ունես։
Կարևորը հասկանալն է, որ տալը ավելի մեծ երջանկություն է, քան ուզենալը։
Սամը ճիշտ ա ասում։
Դրան էլ ավելացնեմ, որ թարսի պես մենք էնքան «բախտավոր» ենք հայ ծնվելու համար, որ էնքան տալու բան կա, որ մի ամբողջ կյանքն էլ հերիք չի անի էդ բոլորն իրականացնելու համար։

Sambitbaba
19.07.2022, 10:36
Ուզելը բազմիմաստ բառ է՝ դրական իմաստով ենթադրում է կամեցողություն, հոժարություն, համաձայնություն, բարեգթություն, բացասական իմաստով՝ չափազանց պահանջկոտություն, անբավարարվածություն, եսասիրություն․․․
Այնուհանդերձ, «կյանքից ուզելու բան չունեմ» արտահայտությունից ավելի շուտ կարելի է ենթադրել հիասթափության, հուսահատության, կամ հոգնածության մասին, քան թե բավարարվածության, վերջինիս համար մի փոքրիկ երանգ է առնվազն պակասում այդ արտահայտության մեջ, օրինակ ասենք՝ «կյանքից շատ ուզելու բան չունեմ»–ը մի քիչ այլ կարող է ընկալվել։
Բայցևայնպես, հազիվ թե կարելի է մտածել, թե հիասթափված և/կամ հուսահատված մարդն ունակ է տալու՝ բառիս գթառատության իմաստով։
Ընդհանուր առմամբ՝ շատ ավելի հեշտ է սպասելիքները հարմարեցնել արտաքին աշխարհին, քան թե՝ արտաքին աշխարհը սպասելիքներին։
Բայց շատ խորացա, ոնց որ․․․

Հա, իսկապես, Վիշապ ջան… Էնքան խորացար, որ ավելի հեշտ է ասել, Օք, բրո, ու լռել։:)

Հ.Գ. Իմիջիայլոց, Ֆրիմենն էլ…

Sambitbaba
19.07.2022, 10:38
Սամը ճիշտ ա ասում։
Դրան էլ ավելացնեմ, որ թարսի պես մենք էնքան «բախտավոր» ենք հայ ծնվելու համար, որ էնքան տալու բան կա, որ մի ամբողջ կյանքն էլ հերիք չի անի էդ բոլորն իրականացնելու համար։

Հա, բայց ավելացրածդ, Բյուր ջան, արդեն տալը չի, այլ շաղ տալը…

ivy
09.09.2022, 12:13
մարդ եղած վախտ-ի դեյթային գրառումներն եմ կարդում ու մեկումեջ լայն ժպտում՝ որոշ արտահայտությունների պատճառով, շատ լավն են.


Վերջերս սեքս֊պոզիտիվ փարթիի ա գնացել ինչ֊որ։
«Սեքս-պոզիտիվ փարթի» լսած չկայի․ իմաստը երևի թե հասկանում եմ, բայց էդ «պոզիտիվ» բառը էս համատեքստում լավ ժպտացրեց :))


Ինչ֊որ պահի երբ բաճկոնն էր հագնում ուսապարկը մեկնեց ինձ առանց խնդրելու, որ բռնեմ, առանց բառերով ձևակերպելու։ Թվաց ինքն էլ սովոր ա ակնարկներով հաղորդակցվելուն։ Ես իրան հասկացա, բայց հիմա էդ հաղորդակցման էդ ձևից փորձում եմ խուսափել։ Ուզում եմ ինձ բառերով ասեն։
:)


Ինչ֊որ պահի գրեց, որ մեկ մեկ ուզում ա գլուխը սուզել կրծքերի մեջ (իսկ ես մտածեցի՝ է ո՞վ չի ուզում)։
Հա էլի :))


Ասեցի լրիվ հասկանալի ա, բայց ցավոք իրան չեմ կարա կրծքեր տրամադրեմ
:))


իրա հետ անվայել բաները թանգարանում հավերժ բացառված են
Դեմք ես դու, հետաքրքրությամբ սպասում եմ շարունակությանը :)

մարդ եղած վախտ
09.09.2022, 16:23
մերսի, ես էլ ժպտացի արձագանքից :)

Freeman
10.09.2022, 17:23
մարդ եղած վախտ-ի դեյթային գրառումներն եմ կարդում ու մեկումեջ լայն ժպտում՝ որոշ արտահայտությունների պատճառով, շատ լավն են.


«Սեքս-պոզիտիվ փարթի» լսած չկայի․ իմաստը երևի թե հասկանում եմ, բայց էդ «պոզիտիվ» բառը էս համատեքստում լավ ժպտացրեց :))


:)


Հա էլի :))


:))


Դեմք ես դու, հետաքրքրությամբ սպասում եմ շարունակությանը :)

Տենաս սեքս-նեգատիվ փարթի էլ կա՞ ։Դ

ivy
10.09.2022, 19:44
Տենաս սեքս-նեգատիվ փարթի էլ կա՞ ։Դ

Ինձ թվում ա՝ իմ պատանեկության բոլոր փարթիները էդ կատեգորիայի տակ էին :))

Յոհաննես
08.10.2022, 13:17
Ըստ ամենայնի, մարդիկս այս պահին մեծ հույս ունենք, որ Պուտինի նման ապուշը, որը շատերի կուռն էր երկար ժամանակ, կամ գուցե դեռ է, չի գնա միջուկային էսկալյացիայի սանձազերծմանը։ Բայց Ուկրաինայի վրա հարձակվելն էր էր անտրամաբանական ապուշություն, և առհասարակ` տվյալ սուբյեկտի երկարաժամկետ իշխանության գտնվելու փաստն ինքնին մարդկային գլոբալ ապուշությունների շարքից է, ուստի հարց է, թե այս անգամ ինչու պիտի ապուշս հանկարծ ու բռնի ու աննախադեպ մարդասիրություն, կամ ասենք խոհեմություն դրսևորի։
Մերֆին ասում էր, չէ`եթե ինչ–որ բան կարող է լավ չգնալ, ապա լավ չի գնալու, ուստի առնվազն գոնե հոգեպես կարելի է նախապատրաստվել հետույքային իրավիճակներին։
Իսկ եթե մազոխիստական հավես կա քաոսի մեջ խլվլալու` ապա դեղատոմսս նույնն է, զենք ու զինամթերք հայթայթել ու մարզվել, մի քանի արկղ պահածո, ջուր ու արաղն էլ չի խանգարի, եթե Պուտինի արմագեդոնը չեղավ, ապա գոնե տեղական բաշիբոզուկներից կարելի է պաշտպանվել, Աստված տա` դրա կարիքն էլ չլինի, էդ դեպքում կրակադաշտում կուտեք խնայած պահածոն, իսկ տուփերն էլ որպես թիրախ կան ու կան...

Վիշապ ջան էդ ու՞մ դեմ ես կռվելու )))))

ivy
18.10.2022, 10:37
Վիշապ ջան էդ ու՞մ դեմ ես կռվելու )))))

Յոհան, Վիշապին ուղղված մեջբերումդ Անկապ օրագրից տեղափոխեցի էստեղ․ օրագրային զրույցների համար հատուկ էս թեման ունենք :)
Եթե նույնիսկ տարվա մեջ մի տասը գրառում է արվում Ակումբում, միևնույն է՝ մնում ենք կանոնների մեջ :P

Յոհաննես
18.10.2022, 12:53
Յոհան, Վիշապին ուղղված մեջբերումդ Անկապ օրագրից տեղափոխեցի էստեղ․ օրագրային զրույցների համար հատուկ էս թեման ունենք :)
Եթե նույնիսկ տարվա մեջ մի տասը գրառում է արվում Ակումբում, միևնույն է՝ մնում ենք կանոնների մեջ :P

Վիշապին էլ բլոքեք էլի :D

Overdose
01.11.2022, 17:26
Կարայի երկար գրեի, թե ինչքան վատա ամեն ինչ, բայց գիտեմ, որ հլը ավելիա վատանալու։
Ոռիա ախպեր, ոռի ու բոլոր մակարդակներում։
Մի ժամանակ թվում է, թե պատերազմը հեռու ու ուրիշների հետ է, հիմա տենց երջանկությունն է թվում։

Ես մեկ-մեկ մտածում եմ՝ Հայաստանը իրա նախորդ կյանքում ինչ տիեզերական մասշտաբի ԲՏ-ություն ա արել, որ էս կյանքում սենց ներկա ունի

ivy
09.11.2022, 02:16
Երբ քոլեջում ուսանող էի (Նյու Յորքում), բացի պարտադիր առարկաներից, պիտի նաև մի քանի ընտրովի առարկա վերցնեինք: Որպես ընտրովի առարկա` իլյուստրացիայի կուրս էի վերցրել էդ կիսամյակ: Դասախոսը միջին տարիքի իռլանդացի տղամարդ էր` զուսպ, համեստ, խիստ ինտրովերտային, բայց բարյացակամ դեմք: Առարկան հետաքրքիր էր, բայց դասախոսն ինքը շատ քիչ էր խոսում. յուրաքանչյուր նոր պրոյեկտ հանձնարարելիս ներկայացնում էր, թե ինչ պիտի անենք, համապատասխան նյութերը (ինֆորմացիան) տրամադրում (տպած համառոտ տեքստերի ու պատկերների տեսքով), բայց նոր բաներ անձամբ բացատրել` որպես այդպիսին, առանձնապես չկար. համարյա ամեն ինչ կարծես թողնված էր մեր հայեցողությանը: Էդ առումով դասընթացն ավելի շուտ գիտելիքների ցուցադրության էր նման, քան գիտելիքների ձեռքբերման: Թեև բոլոր պրոյեկտներն էլ հետաքրքիր ու ուսանելի էին` լիքը երևակայության ու հմտությունների դրսևորման հնարավորություն տվող, դասերն էլ միշտ հաճելի ու հետաքրքիր էին անցնում, բայց դասի համարյա ամբողջ ընթացքում ամեն մեկն ինքնուրույն աշխատում էր իր պրոյեկտի վրա` ընթացքում անհրաժեշտության դեպքում դասախոսին դիմելով ու հարցեր տալով: Իսկ դասախոսի մասնակցությունն էդ պրոցեսին մինիմալ էր: Հաճախ տպավորություն էի ստանում, որ նրա միտքը զբաղված է ինչ-որ խնդիրներով, մտահոգություններով, ու չի կարողանում լիարժեք կենտրոնանալ դասավանդման վրա: Երբեմն մտածում էի` գուցե էս առարկայի դեպքում նորմալ է էս մոտեցումը. ի վերջո, պրոյեկտները հետաքրքիր են ու հենց միայն դրանց վրա ինքնուրույն աշխատելու ընթացքում ահագին բան ենք սովորում, բայց մյուս կողմից էլ թվում էր` դասախոսը պիտի որ ավելի ակտիվ մասնակցություն ունենար դասին, մեզ ինչ-որ նոր բաներ բացատրեր, ներկայացներ:

Կիսամյակի վերջն էր, երբ արդեն պիտի կիսամյակի մեր արածն ամփոփեինք ու վերջնական գնահատական ստանայինք: Դասախոսը լսարանում նստած էր, մենք էլ հերթով մտնում էինք, մեր պրոյեկտները ներկայացնում, գնահատականը ստանում, դուրս գալիս: Իմ հերթը եկավ, մտա: Ինձ տեսնելով` իր համար մի քիչ անսովոր աշխուժությամբ ասաց.
- Իմ սիրելի ուսանողը:
Հետո արդեն իրեն բնորոշ զսպվածությամբ սկսեց նայել պրոյեկտներս, կարծիքներ ու գնահատականներ տալ: Վերջում, երբ արդեն ավարտել էինք գործը, ու պիտի դուրս գայի, հանկարծ ասաց.
- Գիտեմ, որ էս կիսամյակ բոլորովին լավ դասախոս չեղա ձեզ համար: Ինձ էնքան վատ եմ զգում ձեր խմբի առաջ, որ չկարողացա նորմալ դասավանդել: Հուսով եմ` գոնե ինչ-որ բան ստացաք այս դասընթացից:

Ճիշտն ասած` ինձ համար բավական անսպասելի էր դասախոսից էդպիսի խոստովանություն լսելը, ու միաժամանակ էնքան գնահատելի էր, որ մարդը գիտակցում ու անկեղծ խոստովանում էր իր թերացումը: Թեև Հայաստանում էլ եմ ունեցել լավ դասախոսներ, բայց, թող ներեն ինձ իմ սիրելի դասախոսները, մի տեսակ դժվարանում եմ պատկերացնել նրանցից որևէ մեկին իր թերացումը խոստովանելիս: Չնայած, ինչո՞ւ միայն դասախոսներին, մենք` հայերս, ընդհանուր առմամբ դժվարությամբ ենք ընդունում ու խոստովանում մեր սխալը, թերացումը. դրանից մեր «պագոններն» ընկնում են: Հատկապես եթե մարդը որոշակի դիրք ու հեղինակություն ունի, իր սխալը խոստովանելը կարծես ինքնասպանության պես բան ընկալվի, մինչդեռ ինչքան ավելի հաճելի, օգտակար ու կառուցողական կդառնար ցանկացած շփում, համագործակցություն, եթե սխալը կամ թերացումը խոստովանելը լիներ բնական ու սպասելի պահվածք, ոչ թե բարձունքից գահավիժելու դատավճիռ:

Վերադառնալով դասախոսիս պատմությանը` իհարկե, չէի կարող ստել ու հակաճառել, թե` չէ՜, ի՞նչ եք ասում, Դուք հրաշալի դասախոս եք եղել մեզ համար: Բայց չէի էլ համարում, թե վատ դասախոս է եղել: Ասեցի, որ դասընթացն ամեն դեպքում լավն էր. պրոյեկտները հետաքրքիր էին ու ուսանելի, և ես իսկապես հաճույքով եմ մասնակցել դասերին:

Մենակ հայերին չի վերաբերվում․ սխալ ընդունելը ընդհանրապես հեշտ գործ չի։
Վերջերս մի դասախոսության ժամանակ հետևյալ միտքը լսեցի․
- Գերմանիայում սխալի գնահատման կուլտուրա չկա։ Ուրիշ երկրներում մարդիկ նայում են սխալին՝ որպես ինչ-որ բան սովորելու առիթ։ «Ահ, սխալ եմ արել (հետաքրքիր իրավիճակ), հլը նայենք տեսնենք՝ ինչ կարող ենք դրանից քաղել»։ Իսկ Գերմանիայում սխալն անմիջապես մեղավորության հետ է նույնացվում, դրա համար էլ այն ընդունելը շատ դժվար է։
Ակամայից մտածեցի՝ էդ ո՞ր իդելական երկրներում է սխալի հանդեպ էդպիսի չքնաղ կուլտուրա տարածված։ Ամեն ինչ իրականում անհատներից է կախված, իրենց արժեքներից, դաստիարակությունից ու սեփական անձի հանդեպ վերաբերմունքից։ Ամեն երկրում էլ թե էսպիսի մարդիկ կան, թե էնպիսի։
Էնպես որ, Գերմանիայում էլ կա «մենք՝ հայերս» տիպի ինքնաքննադատական մոտեցումներ, բայց դե դա ազգերի կամ երկրների վրա տարածելը, կարծում եմ, էդքան էլ ճիշտ չի։

Ուլուանա
09.11.2022, 03:22
Մենակ հայերին չի վերաբերվում․ սխալ ընդունելը ընդհանրապես հեշտ գործ չի։
Վերջերս մի դասախոսության ժամանակ հետևյալ միտքը լսեցի․
- Գերմանիայում սխալի գնահատման կուլտուրա չկա։ Ուրիշ երկրներում մարդիկ նայում են սխալին՝ որպես ինչ-որ բան սովորելու առիթ։ «Ահ, սխալ եմ արել (հետաքրքիր իրավիճակ), հլը նայենք տեսնենք՝ ինչ կարող ենք դրանից քաղել»։ Իսկ Գերմանիայում սխալն անմիջապես մեղավորության հետ է նույնացվում, դրա համար էլ այն ընդունելը շատ դժվար է։
Ակամայից մտածեցի՝ էդ ո՞ր իդելական երկրներում է սխալի հանդեպ էդպիսի չքնաղ կուլտուրա տարածված։ Ամեն ինչ իրականում անհատներից է կախված, իրենց արժեքներից, դաստիարակությունից ու սեփական անձի հանդեպ վերաբերմունքից։ Ամեն երկրում էլ թե էսպիսի մարդիկ կան, թե էնպիսի։
Էնպես որ, Գերմանիայում էլ կա «մենք՝ հայերս» տիպի ինքնաքննադատական մոտեցումներ, բայց դե դա ազգերի կամ երկրների վրա տարածելը, կարծում եմ, էդքան էլ ճիշտ չի։
Ես չասեցի` մենակ հայերին ա վերաբերում, ոչ էլ նկատի ունեի, թե ընդունելը ամերիկացիներին ա հատկապես բնորոշ: Բայց որ մտածում եմ, ընդհանուր առմամբ ամերիկացիները շատ ավելի հեշտությամբ են ընդունում իրանց սխալը, քան հայերը: Դե, ես ուրիշ ազգերի հետ շատ չեմ շփվել, չեմ կարող ոչինչ պնդել, բայց հակված եմ մտածելու, որ ընդհանուր առմամբ ասիացիներին ավելի քիչ ա բնորոշ իրենց սխալն ընդունելը: Հա, գերմանացիներն ասիացի չեն, դրա համար էլ ասում եմ` ընդհանուր առմամբ: ))) ԱՄՆ-ում շատ ուրիշ դասախոսների էլ եմ տեսել իրենց սխալն ընդունելիս, ու դա միշտ շատ հանգիստ ու բնական ա արվել, ճիշտ ա, էս աստիճանի լուրջ դեպքեր չեն եղել, ոնց որ էս մեկը, բայց էլի նենց դեպքեր, որ նույն իրավիճակում իմ ճանաչած հայ դասախոսներից որևէ մեկին չեմ պատկերացնում, որ ընդունեին: Ասեմ ավելին` նենց հասարակ, թեթև դեպքեր են եղել, որ սխալն ընդունելը հեչ մեծ բան չէր լինի, բայց կոտոշավարի չեն ընդունել, էն որ ակնհայտ զգում ես, որ ուղղակի չեն ուզում իրենց «ծանր տեղը թեթևացրած լինել», իրենց ընկալմամբ, էլի, ու նմանատիպ դեպքերը բավական հաճախ հանդիպող են Հայաստանում: Իհարկե, անհատներից էլ ա շատ բան կախված, դա ինքնին հասկանալի ա, բայց ազգային մտածելակերպն էլ դեր ունի հաստատ:

Բարեկամ
09.11.2022, 05:41
Սխալն ամենացավագինը ընդունում են /ավելի ճիշտ՝ տառապանք է ու խայտառակ ամոթ/ ճապոնացիների համար։ Սխալվել նրանց համար նշանակում է լինել այնքա՛ն վատը, որ անուշադիր ես եղել, անփույթ ու անհարգալից գործի հանդեպ, այլապես, ըստ ճապոնացիների, անհնար է, որ մարդ սխալվի ։

StrangeLittleGirl
14.11.2022, 10:56
Մենակ հայերին չի վերաբերվում․ սխալ ընդունելը ընդհանրապես հեշտ գործ չի։
Վերջերս մի դասախոսության ժամանակ հետևյալ միտքը լսեցի․
- Գերմանիայում սխալի գնահատման կուլտուրա չկա։ Ուրիշ երկրներում մարդիկ նայում են սխալին՝ որպես ինչ-որ բան սովորելու առիթ։ «Ահ, սխալ եմ արել (հետաքրքիր իրավիճակ), հլը նայենք տեսնենք՝ ինչ կարող ենք դրանից քաղել»։ Իսկ Գերմանիայում սխալն անմիջապես մեղավորության հետ է նույնացվում, դրա համար էլ այն ընդունելը շատ դժվար է։
Ակամայից մտածեցի՝ էդ ո՞ր իդելական երկրներում է սխալի հանդեպ էդպիսի չքնաղ կուլտուրա տարածված։ Ամեն ինչ իրականում անհատներից է կախված, իրենց արժեքներից, դաստիարակությունից ու սեփական անձի հանդեպ վերաբերմունքից։ Ամեն երկրում էլ թե էսպիսի մարդիկ կան, թե էնպիսի։
Էնպես որ, Գերմանիայում էլ կա «մենք՝ հայերս» տիպի ինքնաքննադատական մոտեցումներ, բայց դե դա ազգերի կամ երկրների վրա տարածելը, կարծում եմ, էդքան էլ ճիշտ չի։
Դանիական ամբողջ հասարակությունը սխալներն ընդունելու ու շտկելու վրա հիմնված հասարակություն ա։ Մեծից փոքր, քաղաքական գործչից մինչև դասախոս բոլորը հանգիստ կանգնում, ասում են՝ էսինչը սխալ եմ արել, ներող, մյուս անգամ սենց կանեմ։ Ավելին՝ իմ գործի տեղը, որ Դանիայի ամենամեծ գործատուներից ա, շատ կենտրոնացած ա սխալներն ընդունելու ու շտկելու վրա, իմ ամենօրյա գործի մի մասն ա գործընկերներիս սխալները նկատելը ու տեղյակ պահելը, նույնն էլ իրանք իմ աշխատանքի մասին են անում։ Անգամ մանր բաներ, ինչպիսիք ընկերների հետ ընթրիք կազմակերպելն ա կամ կինո գնալը, ավարտից հետո քննարկվում, որոշվում ա ինչը լավ անցավ, կարելի ա կրկնել, ինչը մյուս անգամ ավելի լավ կարելի ա անել։ Ինչ խոսք, էս հասարակությունում էլ կան անհատներ, որ ոչ մի կերպ ոչ մի սխալ չեն ընդունում (օրինակ՝ իմ պհդ-ի ղեկավարը), բայց դե իրանք առանձին դեպքեր են։ Դանիան Դանիա չէր լինի, եթե սխալներն ընդունելն ու անընդհատ զարգանալը իրա խորքային արժեքներից չլիներ։

Freeman
14.11.2022, 12:14
Դանիական ամբողջ հասարակությունը սխալներն ընդունելու ու շտկելու վրա հիմնված հասարակություն ա։ Մեծից փոքր, քաղաքական գործչից մինչև դասախոս բոլորը հանգիստ կանգնում, ասում են՝ էսինչը սխալ եմ արել, ներող, մյուս անգամ սենց կանեմ։ Ավելին՝ իմ գործի տեղը, որ Դանիայի ամենամեծ գործատուներից ա, շատ կենտրոնացած ա սխալներն ընդունելու ու շտկելու վրա, իմ ամենօրյա գործի մի մասն ա գործընկերներիս սխալները նկատելը ու տեղյակ պահելը, նույնն էլ իրանք իմ աշխատանքի մասին են անում։ Անգամ մանր բաներ, ինչպիսիք ընկերների հետ ընթրիք կազմակերպելն ա կամ կինո գնալը, ավարտից հետո քննարկվում, որոշվում ա ինչը լավ անցավ, կարելի ա կրկնել, ինչը մյուս անգամ ավելի լավ կարելի ա անել։ Ինչ խոսք, էս հասարակությունում էլ կան անհատներ, որ ոչ մի կերպ ոչ մի սխալ չեն ընդունում (օրինակ՝ իմ պհդ-ի ղեկավարը), բայց դե իրանք առանձին դեպքեր են։ Դանիան Դանիա չէր լինի, եթե սխալներն ընդունելն ու անընդհատ զարգանալը իրա խորքային արժեքներից չլիներ։

Էս երևի սկանդինավյաններին ա բնորոշ, որտև Նորվեգիայում էլ եմ շատ նկատել, թե ինչքան տարբեր ա սխալների նկատմամբ վերաբերմունքն իմ պատկերացրածից։ Չնայած բացառություններ՝ հա, հանդիպում են, բայց հասարակության մեջ ավելի "մոդա" ա ընդունելը, ոչ թե քողարկելը կամ կրուտիտը

Վիշապ
02.12.2022, 00:44
Հայաստանում մարդիկ անձրևանոցները հիմնականում տարիներով օգտագործում են, իսկ ԱՄՆ-ում, առնվազն Նյու Յորքում ու դրա մոտակայքում, անձրևանոցները շատ դեպքերում մեկանգամյա օգտագործման են ստացվում: Ոչ թե որովհետև անձրևանոցներն են անորակ, այլ որովհետև էստեղ անձրևները, որպես կանոն, ուղեկցվում են ահավոր ուժեղ քամիներով, որոնք միանգամից էնպես են խեղում անձրևանոցները, որ այլևս հնարավոր չի լինում օգտագործել: Դրա համար էստեղ անձրևոտ օրերին փողոցում ամեն քայլափոխի կարելի է տեսնել գետնին գցած, շարքից դուրս եկած անձրևանոցներ, որոնք մարդկանց ձեռքում տեղնուտեղն անպիտան են դարձել, մարդիկ էլ տեղում գցել են ու գնացել: Ու սա էն դեպքերից է, երբ գցողին չես էլ կարող մեղադրել, որովհետև այսուայնկողմ ցցված մետաղյա ձողերով անձրևանոցը ուժեղ քամու ժամանակ ձեռքդ բռնած քայլելը կարող է վտանգավոր լինել: Բազմիցս եղել է, որ նոր գնած անձրևանոցը միայն մեկ օր ենք օգտագործել, հետո ստիպված նորն ենք գնել: Իհարկե, կան անձրևանոցներ, որ համեմատաբար ավելի դիմացկուն են ու համապատասխանաբար` ավելի թանկ, բայց նույնիսկ վերջիններս ապահովագրված չեն էդպիսի աղետներից: Օրինակ, էսօր դրանցից մեկը շատ տարօրինակ կերպով դավաճանեց ինձ:

Ուժեղ անձրև էր ու ուժեղ քամի: Գնացել էի Դավթին դպրոցից բերելու: Դավթի անձրևանոցն էլ էի հետս վերցրել, որ ինքն էլ իրենը բռնի: Միասին հազիվ մի 10 մետր էինք քայլել, մեկ էլ քամին էնպես անսպասելի խփեց, որ նույնիսկ չհասցրի նկատել, թե ոնց մի ակնթարթում անձրևանոցիս փայտե կոթը բռնակից մի 3 սմ վերևից ջարդվեց, ու վերնամասը` լրիվ անվնաս, բացված վիճակում թռավ-գնաց: Մինչ ես շոկի մեջ, խղճուկ կոթը ձեռքումս պահած, նայում էի, թե ոնց է անձրևանոցիս գլխիկը (չնայած գլխիկը ո՞րն է, լավ էլ մեծ, կարգին անձրևանոց էր) պարաշյուտի պես թռչելով ինձնից հեռանում, Դավիթն էլ իր հերթին շփոթված նայում էր իր անձրևանոցի ջախջախված, «գզգզված» գլխիկին ու չէր հասկանում, թե ինչ կատարվեց... Դա նրա առաջին անձրևանոցն էր ու առաջին անձրևանոցային ջախջախումը, ընդ որում` դեռ ընդամենը մի քանի անգամ էր բռնել: Դավթի անձրևանոցն էնպիսի վախենալու տեսք ուներ իր տարբեր կողմեր ցցված սուր մետաղաձողերով, որ ձեռքում պահելը վտանգավոր էր: Խրեցի մոտակա ծառերից մեկի մոտ ու անձրևի տակ թրջվելով գնացինք տուն: Ամենաափսոսն այն էր, որ անձրևանոցից գլխամասը լրիվ անվնաս էր, իսկ սովորաբար հենց գլխամասն է վնասվում:

Էնպես որ, երբ ուզենաք Երևանի եղանակից բողոքել, հիշեք մեր անտանելի քամիներն ու անձրևանոցային վթարները:

Անձրևանոց ասելիս առաջին բանը անձրևի բաճկոնը մտքովս անցավ, հետո հիշեցի այդ ռոմանտիկ իրը, որի հիմնական առավելությունը իրար հետ քայլելիս գրավիչ կողքինիդ քսվելու հնարավորությունն էր։ Ուլու ջան, բռի Ամերիկայում ճիշտը անձրևի բաճկոններն ու թռենչքոթերն են, միակ պրոբլեմը` մեծացող երեխաներին ժամանակ առ ժամանակ նորն է պետք առնել, իսկ մեծերիս` ունեցած բաճկոնները վայթե մինչև կյանքի վերջ ձգող են։

56285

Ուլուանա
02.12.2022, 02:49
Անձրևանոց ասելիս առաջին բանը անձրևի բաճկոնը մտքովս անցավ, հետո հիշեցի այդ ռոմանտիկ իրը, որի հիմնական առավելությունը իրար հետ քայլելիս գրավիչ կողքինիդ քսվելու հնարավորությունն էր։ Ուլու ջան, բռի Ամերիկայում ճիշտը անձրևի բաճկոններն ու թռենչքոթերն են, միակ պրոբլեմը` մեծացող երեխաներին ժամանակ առ ժամանակ նորն է պետք առնել, իսկ մեծերիս` ունեցած բաճկոնները վայթե մինչև կյանքի վերջ ձգող են։

56285
Երբեմն հագնում ենք անձրևանոցներ, բայց հեչ չենք սիրում, հարմար չեն, ես որ, ինչքան հագել եմ, միշտ թևերս էլ, ոտքերս էլ թրջվել են, իսկ տաք եղանակին նաև քրտնացնում ա ահավոր: Էրեխեքին էլ հագցնելը մենակ տնից դուրս գալիս ա հարմար, դպրոցից բերելիս մինչև հագցնես դրսում կանգնած, լրիվ ջուր կդառնան իրանք էլ, դու էլ: :)))

Վիշապ
02.12.2022, 07:47
Երբեմն հագնում ենք անձրևանոցներ, բայց հեչ չենք սիրում, հարմար չեն, ես որ, ինչքան հագել եմ, միշտ թևերս էլ, ոտքերս էլ թրջվել են, իսկ տաք եղանակին նաև քրտնացնում ա ահավոր: Էրեխեքին էլ հագցնելը մենակ տնից դուրս գալիս ա հարմար, դպրոցից բերելիս մինչև հագցնես դրսում կանգնած, լրիվ ջուր կդառնան իրանք էլ, դու էլ: :)))

Սկանդինավցիներն ասում են` there is no such thing as bad weather, only bad clothing։ Ճիշտ ու թեթև անձրևանոցներ է կարելի ընտրել` նորմալ սպորտային խանութից։ Ոտքերի համար ջրակայուն շալվար, կոշիկ, վերջապես` նասկիներ գոյություն ունեն, որոնցով կարելի է մողոններով հարմարավետ քայլել ու վայելել քամոտ ու անձրևոտ եղանակը, կարելի է և դասի նստել առանց շատ տանջվելու, կարելի է և փոխվել, կարելի է և շարունակել անձրևանոց ջարդել ու թրջվել :)

ivy
02.12.2022, 11:00
Անձրևանոց ասելիս առաջին բանը անձրևի բաճկոնը մտքովս անցավ, հետո հիշեցի այդ ռոմանտիկ իրը, որի հիմնական առավելությունը իրար հետ քայլելիս գրավիչ կողքինիդ քսվելու հնարավորությունն էր։ Ուլու ջան, բռի Ամերիկայում ճիշտը անձրևի բաճկոններն ու թռենչքոթերն են, միակ պրոբլեմը` մեծացող երեխաներին ժամանակ առ ժամանակ նորն է պետք առնել, իսկ մեծերիս` ունեցած բաճկոնները վայթե մինչև կյանքի վերջ ձգող են։

56285

Էս մանկական դեղին անձրևային բաճկոններն ինձ մոտ կոնկրետ ասոցիացիա են առաջացնում :))

https://i.ibb.co/yY1xWBC/99-B68-F01-E3-AA-4-D9-A-9112-882034-BBD864.jpg (https://ibb.co/xf0rJ8b)

StrangeLittleGirl
02.12.2022, 11:54
Սկանդինավցիներն ասում են` there is no such thing as bad weather, only bad clothing։ Ճիշտ ու թեթև անձրևանոցներ է կարելի ընտրել` նորմալ սպորտային խանութից։ Ոտքերի համար ջրակայուն շալվար, կոշիկ, վերջապես` նասկիներ գոյություն ունեն, որոնցով կարելի է մողոններով հարմարավետ քայլել ու վայելել քամոտ ու անձրևոտ եղանակը, կարելի է և դասի նստել առանց շատ տանջվելու, կարելի է և փոխվել, կարելի է և շարունակել անձրևանոց ջարդել ու թրջվել :)

Այո, մի տեսակ տարօրինակ ա, որ էս դարում անձրևներին ու քամիներին կարան մարդիկ սենց անպատրաստ լինեն։ Ընդհանրապես, Դանիայում անձրևի ժամանակ հազվադեպ զոնծիկով մարդ կտեսնես, էն էլ հավանաբար խիստ անպատրաստ են էղել շտապելիս, մտել, կողքի խանութից առել են զոնծիկը, որի կյանքը մի օր ա ոչ թե որտև քամիներ կան (իսկ քամիներ կան), այլ որտև անորակ զիբիլ ա։ Իսկ էստեղ անձրև գալիս ա միջինում ամեն երրորդ օրը։ Բայց օրինակ Նորվեգիայի Բերգեն քաղաքում, որը շատ ավելի անձրևոտ ա, քան Դանիան ամբողջությամբ վերցրած, ու որտեղ հեծանիվը տրանսպորտի միջոց չի ռելիեֆի պատճառով, մարդիկ հատուկ զոնծիկներ ունեն, որոնք նաև քամու դեմ են կայուն։ Մի քիչ ավելի ծանր են, ավելի մեծ են ու ավելի թանկ են, բայց տարիներով ծառայում են։ Ես իմն էդպես էլ թողեցի Բերգենում, որովհետև ճամպրուկիս մեջ տեղ չկար։

56286

Իմ սովորական, ամենօրյա ձմեռային կուրտկան պաշտպանում ա թե անձրևից, թե քամուց, ընդ որում ես էդ կուրտկայով անձրևի ու քամու տակ օրը երկու ժամ հեծանիվ եմ քշում ու բացարձակապես չեմ քրտնում ու բացարձակապես չեմ թրջվում։ Եթե անձրևը շատ ուժեղ ու երկարատև ա, ներքևից էլ անձրևային շալվար ու ջրակայուն կոշիկներ եմ հագնում։ Իհարկե տհաճ են դրանք, բայց թրջվելն ու թրջված գործի նստելն ավելի տհաճ ա։ Իսկ ավելի տաք սեզոնների համար կան անձրևանոցներ, որոնք կարող ես հագնել բարակ կուրտկայի կամ անմիջապես հագուստի վրայից։ Օրինակ կա դանիական Rains (http://rains.dk) ֆիրման, որ անձրևի դեմ ամեն տեսակի հագուստ ու իր արտադրում ա։

Ուլուանա
02.12.2022, 17:57
Սկանդինավցիներն ասում են` there is no such thing as bad weather, only bad clothing։ Ճիշտ ու թեթև անձրևանոցներ է կարելի ընտրել` նորմալ սպորտային խանութից։ Ոտքերի համար ջրակայուն շալվար, կոշիկ, վերջապես` նասկիներ գոյություն ունեն, որոնցով կարելի է մողոններով հարմարավետ քայլել ու վայելել քամոտ ու անձրևոտ եղանակը, կարելի է և դասի նստել առանց շատ տանջվելու, կարելի է և փոխվել, կարելի է և շարունակել անձրևանոց ջարդել ու թրջվել :)
Դե, կոնկրետ մեր կենսակերպն ու ռեժիմը նենց են, որ կանոնավոր կերպով երկար ճանապարհ ոտքով գնալու անհրաժեշտություն չի լինում (որպես մարզանք արվող առավոտյան վազքն ու քայլքը չհաշված, որը թեթև ու անքամի անձրևի դեպքում բաց չեմ թողնում, իսկ ուժեղ քամու դեպքում քայլելն էնքան տհաճ ա, որ եթե անձրև չլինի էլ, մեկ ա, չեմ անում): Ու անձրևներն էնքան հաճախ չեն, որ նշածդ պարագաների բացակայությունն ընդհանուր առմամբ ազդի կյանքներիս որակի վրա: Բայց եթե տենց իրավիճակ լինի, բնականաբար, կմտածենք դրանք ձեռք բերելու մասին: ))) Ի դեպ, էդ անձրևանոց-պլաշներից էստեղ համարյա հագնող չեմ տեսել, մեջներից շատը էլի մենք ենք հագնում :D:
Հետո նենց չի, որ մեզ մոտ անձրևները շատ են: Ուժեղ քամիներն են շատ, բայց հիմնականում առանց անձրևի, ուղղակի էդ երկուսը որ համադրվում են, էդ ժամանակ ա բարդ լինում, բայց դե դա տենց հաճախ չի պատահում, էլի:

Վիշապ
02.12.2022, 23:01
Դե, կոնկրետ մեր կենսակերպն ու ռեժիմը նենց են, որ կանոնավոր կերպով երկար ճանապարհ ոտքով գնալու անհրաժեշտություն չի լինում (որպես մարզանք արվող առավոտյան վազքն ու քայլքը չհաշված, որը թեթև ու անքամի անձրևի դեպքում բաց չեմ թողնում, իսկ ուժեղ քամու դեպքում քայլելն էնքան տհաճ ա, որ եթե անձրև չլինի էլ, մեկ ա, չեմ անում): Ու անձրևներն էնքան հաճախ չեն, որ նշածդ պարագաների բացակայությունն ընդհանուր առմամբ ազդի կյանքներիս որակի վրա: Բայց եթե տենց իրավիճակ լինի, բնականաբար, կմտածենք դրանք ձեռք բերելու մասին: ))) Ի դեպ, էդ անձրևանոց-պլաշներից էստեղ համարյա հագնող չեմ տեսել, մեջներից շատը էլի մենք ենք հագնում :D:
Հետո նենց չի, որ մեզ մոտ անձրևները շատ են: Ուժեղ քամիներն են շատ, բայց հիմնականում առանց անձրևի, ուղղակի էդ երկուսը որ համադրվում են, էդ ժամանակ ա բարդ լինում, բայց դե դա տենց հաճախ չի պատահում, էլի:

Ընդհանրապես, Նյու Յորքը քաղքենի քաղաքներից ա, մարդիկ ավելի շատ փորձում են մոդայի մեջ լինել, քան հարմարության :) Կատակում եմ, լավ։ Կալիֆոռնիայում կարելի է ասել համարյա անձրև չի գալիս, բայց որ գալիս է, Բյուրի նորվեգական անձրևանոցն էլ կարող ա չփրկի, դրա համար մենք նա վսյակի երկու հատ հայ-էնդ անձրևանոց ունենք սելաֆների ու միջուկային պատերազմների համար ։Ճ Էդ անձրևանոցները երկու անգամ երկար ճանապարհորդելիս հոյակապ անձրևային զբոսանքներ են ապահովել հյուսիսային ցուրտ ծովափներում, առանց որոնց մենք անիմաստ օրեր էինք անցկացնելու։

Ուլուանա
02.12.2022, 23:20
Ընդհանրապես, Նյու Յորքը քաղքենի քաղաքներից ա, մարդիկ ավելի շատ փորձում են մոդայի մեջ լինել, քան հարմարության :)
Նյու Յորքը շատ լայն հասկացություն ա. ասենք, Մանհեթընն էլ ա Նյու Յորք, մեր Լոնգ Այլենդի ղռերն էլ, որոնք իրար հետ համարյա ընդհանրություն չունեն: Քո ասածը գուցե ճիշտ ա Մանհեթընի դեպքում, բայց հաստատ ոչ էն բնակավայրերի, որոնցում ես ապրել եմ: 10 տարուց ավել էլ Քուինզում եմ ապրել, էլի նույնն էր` Մանհեթընից շատ տարբեր ու հարմարավետությունը որոշակիորեն մոդայից ու գեղեցկությունից գերադասող: Մեզ մոտ էրեխեքին դպրոց տանող-բերող ծնողների մեջ հաճախ կարելի ա հանդիպել քստիկներով ու գիշերանոցային թումբաններով թե՛ մամաների, թե՛ պապաների: Նենց որ հարդարված մազերով, նորմալ, դրսի շորերով փողոց դուրս գալն արդեն գլամուրի տեղ ա անցնում: :D

Ուլուանա
02.12.2022, 23:52
Նյու Յորքը շատ լայն հասկացություն ա. ասենք, Մանհեթընն էլ ա Նյու Յորք, մեր Լոնգ Այլենդի ղռերն էլ, որոնք իրար հետ համարյա ընդհանրություն չունեն: Քո ասածը գուցե ճիշտ ա Մանհեթընի դեպքում, բայց հաստատ ոչ էն բնակավայրերի, որոնցում ես ապրել եմ: 10 տարուց ավել էլ Քուինզում եմ ապրել, էլի նույնն էր` Մանհեթընից շատ տարբեր ու հարմարավետությունը որոշակիորեն մոդայից ու գեղեցկությունից գերադասող: Մեզ մոտ էրեխեքին դպրոց տանող-բերող ծնողների մեջ հաճախ կարելի ա հանդիպել քստիկներով ու գիշերանոցային թումբաններով թե՛ մամաների, թե՛ պապաների: Նենց որ հարդարված մազերով, նորմալ, դրսի շորերով փողոց դուրս գալն արդեն գլամուրի տեղ ա անցնում: :D
Մոռացել էի, որ մենք իսկի Նյու Յորք քաղաքում չենք ապրում հիմա: Լոնգ Այլենդը Նյու Յորք նահանգում ա, բայց ոչ սիթիում: :)) Բայց դե շատ մոտ ա, տարբերություն առանձնապես չկա:

Վիշապ
03.12.2022, 00:10
Մոռացել էի, որ մենք իսկի Նյու Յորք քաղաքում չենք ապրում հիմա: Լոնգ Այլենդը Նյու Յորք նահանգում ա, բայց ոչ սիթիում: :)) Բայց դե շատ մոտ ա, տարբերություն առանձնապես չկա:

Ձեր մոտ REI կա, հոյակապ խանութ է բոլոր տեսակի դրսի շորեղենի ու ակսեսուարների համար: Ու մի տարի նոյեմբերին էինք քարշ գալիս ձեր կողմերում, հավես մռայլ եղանակներ էին :Ճ

One_Way_Ticket
03.12.2022, 02:43
Անձրևանոցի ջատագովները երևի ակնոց չեն կրում ու սանրվածքի նկատմամբ անտարբեր են :) Զոնծիկ forever! Եթե նույնիսկ փոքր հավանականություն կա անձրևի, ես հետս փոքր զոնծիկ կվերցնեմ։ Քամին իհարկե պրոբլեմ է, ու ես ուրախ եմ, որ որտեղ որ ապրում եմ, ուժեղ քամիներն էկզոտիկայի շարքից են։

Freeman
03.12.2022, 13:41
Անձրևանոցի ջատագովները երևի ակնոց չեն կրում ու սանրվածքի նկատմամբ անտարբեր են :) Զոնծիկ forever! Եթե նույնիսկ փոքր հավանականություն կա անձրևի, ես հետս փոքր զոնծիկ կվերցնեմ։ Քամին իհարկե պրոբլեմ է, ու ես ուրախ եմ, որ որտեղ որ ապրում եմ, ուժեղ քամիներն էկզոտիկայի շարքից են։

Ակնոց չեմ կրում, սանրվածքի նկատմամբ անտարբեր եմ, անձրևոտ ու քամոտ տեղ եմ ապրում ։դ վերջին անձրևից հետո որոշեցի որ զոնտիկը պետք ա շպրտել, նորմալ վերխ-անձրևանոց առնել ։դ

StrangeLittleGirl
04.12.2022, 15:06
Ակնոց չեմ կրում, սանրվածքի նկատմամբ անտարբեր եմ, անձրևոտ ու քամոտ տեղ եմ ապրում ։դ վերջին անձրևից հետո որոշեցի որ զոնտիկը պետք ա շպրտել, նորմալ վերխ-անձրևանոց առնել ։դ

Հա էլի։ Մի պահ պատկերացրեցի մի ժամ զոնծիկով հեծանիվ քշել։ Չէ մերսի :D

One_Way_Ticket
04.12.2022, 16:14
Ինձ համար անձրևի տակ մի ժամ հեծանիվ քշելն արդեն իրենով "չէ, մերսի" է։

ivy
06.12.2022, 17:32
Էս օրերում մոտս 2 ձևակերպում խտացավ։ Մեկը էն էր, որ մարդիկ չեն կարող տալ էն ինչ չունեն ու ինչ-որ բան չտալը ավելի շուտ չունենալու մասին ա, քան չուզելու։

Շատ լավն ա էս միտքը :love
․․․ավելի շուտ չունենալու մասին ա, քան չուզելու
Սա հաստատ մնաց մտքումս։

մարդ եղած վախտ
07.12.2022, 21:03
Քանի օր է` ուզում եմ մարդ եղած վախտի մասին գրել:
Հիշում եմ` երբ նոր էր հայտնվել Ակումբում ու միանգամից անձնական օրագրային գրառումներով, մի տեսակ անսպասելի, նոր շունչ էր Ակումբի համար: Անհայտ տեղից հայտնված, անհասկանալի մի կերպար, որն անձնական գրառումներ է անում չտեսնված անկեղծությամբ ու անկաշկանդությամբ` միաժամանակ առանց իր անձի մասին որևէ կոնկրետ ինֆորմացիա բացահայտելու: Սկզբում կարծես «աջը քաշած» միայն օրագրային գրառումներ էր անում, կարծես ուղղակի ինքնաարտահայտվելու կարիք ուներ, իսկ մնացած Ակումբն իրեն չէր հետաքրքրում, բայց լավ էր` կամաց-կամց սկսեց ինտեգրվել ընդհանուր Ակումբին, այլ թեմաներում էլ գրառումներ անել` ինչպես միշտ, անկեղծ ու թարմ, հետաքրքիր տեսակետներ բերելով: Ընդհանրապես ինձ համար շատ հետաքրքիր ու դրական կերպար է ինքը, իր ցանկացած գրառում հետաքրքիր է ինձ համար, տեղ-տեղ` էլ մտածելու տեղիք տվող ու ուսանելի:

Իր գրառումների մասին Ակումբից դուրս էլ եմ հաճախ մտածում, վերլուծում, գցում-բռնում: Էդ աստիճանի բաց ու անկաշկանդ ինքնահետազոտության, ինքնավերլուծության ու ինքնապրպտումների, մեղմ ասած, ամեն քայլափոխի չես հանդիպի: Իսկապես հիանում եմ իր` ինքն իր հետ էդ աստիճանի անկեղծ լինելու, ինքնախաբեությունից էդքան զերծ մնալու կարողությամբ: Նաև շատ ուրախանում եմ, որ էդքան ինքնապրպտումների շնորհիվ հասել է ինքն իրեն սիրելու, լիարժեք ընունելու, իր մասին առողջ ու ճիշտ հոգալու կարևորագույն վիճակին: Իր գրառումները կարդալիս հաճախ նաև էն տպավորությունն եմ ունենում, որ ինքն իրեն միշտ էսպես կողքից, հավեսով ուսումնասիրում է, դիտարկումներ անում էնպես, կարծես մեկ ուրիշի մասին խոսելիս լինի: Այլ կերպ ասած` դիտարկում է (observe)` առանց դատելու: Մի քիչ կարող է պատադոքսալ հնչել` կողքից ու միաժամանակ էդքան խորքից, բայց դե էդպես է: Ամեն դեպքում շատ հետաքրքիր ու երևի արդյունավետ մոտեցում է:
Ընդհանրապես իր գրառումները, կարծում եմ, շատ ուսանելի կարող են լինել լրջորեն ինքնաճանաչման ձգտող ցանկացած մարդու համար:

Իմ կարծիքով, ինքը հետաքրքիր գույներ է ավելացրել Ակումբին ու շատ ուրախ եմ, որ կանոնավոր կերպով Ակումբ հաճախողներից է: Մի կողմից ափսոսում եմ, որ Ակումբն իր համար բացահայտել ու Ակումբում հայտնվել է էնպիսի շրջանում, երբ Ակումբն արդեն համարյա մեռյալ պասիվության էր հասել, բայց մյուս կողմից էլ գուցե հենց ճիշտ ժամանակին է հայտնվել` Ակումբին վերջնականապես մեռնելուց փրկողներից մեկը դառնալով: )))

Մի քիչ շունչս հետ բերելուց հետո հազիվ ուզում եմ իմ մասին կամ մարդ եղած վախտ օգտատիրոջ մասին Ուլուանայի (երկրորդ դեմքով կխոսեմ) գրառմանը անդրառանալ։ Շատ հուզիչ էր տենց review ստանալը իմ գրառումների, ակումբում իմ ակտիվության մասին (բացի գուցե ակումբը փրկողներից մեկը լինելուց, որը ինչ֊որ շատ մեծ բան ա հնչում, որը ես ոնց որ թե չեմ անում, կամ գոնե գիտակցաբար չեմ փորձում անել)։ Իրոք տպավորիչ էր: Շնորհակալ եմ շատ։ Թվաց՝ էդ գրառումները ակումբում քեզ հենց նենց են հասել, ոնց կուզեի հասնեին կարդացողին։ Խորը շունչ քաշեցի, թվաց արժեր կիսելը։
Շատ շնորհակալ եմ, որ ուրախանում ես ինձ համար։ Գնահատում եմ իսկապես։
Իրականում ակումբում սկսել եմ բլոգային գրառումներից, հետո Նիկեան ասեց, որ անձնական օրագրերի ֆորմատը երևի ինձ կհետաքրքրի, անցա անձնական օրագրերին :)
Ակումբը հաճախ կարդում եմ, հաճախ հիանում եմ, թե ինչ տարածք եք դուք՝ ակումբի ժողովուրդդ ստեղծել 2000֊ականներին, երբեմն նախանձում եմ, որ չեմ պատահել էդ տարածքներում ավելի շուտ: Հաճախ ուժեղ ուզում եմ խառնվել ինչ֊որ քննարկումների, երբեմն ուզում եմ թեմաներ բերել, բայց ենթադրում եմ, որ դրա հետևանքը կլինի էն, որ անձնական օրագիրը էլ չի լինի էն տարածքը, որտեղ կկարենամ գրել էն ոճով, էն թեմաներով ու էն ազատությամբ ոնց հիմա գրում եմ (մեր մեջ ասած հիմա արդեն լիքը քննարկումների չեմ կարում մասնակցեմ, որտև սպասում եմ անձնական օրագրիցս նսեմացնող հղումների)։ Տենց, ասածս էն ա, որ ձեզ շատ սիրում եմ, կարդում եմ, ու դեռ պատրաստվում եմ առավելապես գրել անձնական օրագրում։

Հ․Գ․ կներեք եթե էս ճիշտ տեղը չի էս գրառման համար

LisBeth
08.12.2022, 16:24
Հիշում եմ որ նոր նոր էիր սկսել գրել, երբ դեռ ոչ մեկ չէր նկատում, կամ լռում էին, գրեցի որ անհամբեր սպասում եմ քո "ձև տալուն իբր գրում ես․․․", բայց դու սենց չոգեվորվեցիր էն ժամանակ ։ Ճ
Ուրախ եմ որ բացվել ես ու սկսել քննարկումներին միանալ ;)

մարդ եղած վախտ
17.12.2022, 19:13
Էս գրառումդ աչքիցս վրիպել էր գրառումներիդ արանքում :flushedface

Էն ժամանակվա գրառումդ էլ ահագին ժամանակ չէի տեսել, հետո մի ակումբցի ասեց, որ գրել ես, հետ գնացի, մի ահագին ուռեցի մեջս :) կարծեմ նույնիսկ երկու տարբեր անգամներ էիր գրել։ բայց հա, էն ժամանակ հրապարակային արտահայտվելը ու շնորհակալություն ասելը ուժեղ կողմերիցս չէր (դեռ սովորում եմ :flushedface)

Էդ գրառումներդ ու մի շարք վարկանիշային մեկնաբանություններ շատ ոգևորիչ են եղել։ հետո լիքը անգամներ վերադարձել եմ իրանց վատ օրերին :) Մերսի :)

Ներսես_AM
23.12.2022, 01:18
- Ֆլորիանի հետ երբ խոսում ենք կլիշեների ու ստերեոտիպերի մասին, ասում է, որ դրանք անհրաժեշտ են, որովհետև հնարավոր չի 8 միլիարդ մարդուն ամեն մեկին առանձին ընկալել՝ առանց դարակների դասակարգելու, ու որ բոլորս էլ ունենք մեր դարակները, այլապես դա չափազանց մեծ բեռ կլիներ մարդու համար։
Հմմ․․․ իսկապես էդպե՞ս է։

:aha



- Էն ամենը, ինչ ինձ դուր չի գալիս, բարձրաձայնում եմ ու հաճախ ոչ ամենաբարեհամբույր ձևով (աշխատանքում լինի, թե ուրիշ տեղ), ու հետո մտածում եմ, թե արդյոք ես չափազանց քննադատական եմ և կտրուկ (գերմանացիներից ավելի գերմանացի՞), ու ինչու է գնալով սրվում մոտս էդ գիծը։

ivy
27.12.2022, 18:03
Ուզում եմ Ակումբից ներողություն խնդրել... բազմաթիվ տառասխալներիս համար։ Վայթե ծերանում եմ, աչքերս լավ չեն տեսնում, ակնոցներս էլ (երկու հատ ունեմ), եսիմ որ ջհանդամն եմ հաճախ շպրտած լինում։ Հուսով եմ, լավ եք։ Պաչեր։

Քեզ էլ պաչեր, ու հնարավոր է, որ ծերանում ես, բայց ինչ-որ աչքի ընկնող տառասխալներ, էն էլ՝ բազմաթիվ չեմ նկատել, որ մի հատ էլ դրա համար ներողություն խնդրես․ տեսնես՝ ինչ է անցել մտքովդ էս գրառումն անելիս :kiss

Վիշապ
13.01.2023, 02:11
․․․ Էս վերջերս մի քանի անգամ որոշ խնդիրներ առաջացան ու ոչ մի անգամ չկարողացա կապվել բժշկի հետ հասկանալու թե ինչ անեմ։ Երբ նկարագրում էի, որ ցավեր ունեմ ու հաճելի չի ու չեմ կարողանում քնեմ, ասեց նորմալ ա։ Չասեց ինչ կարամ անեմ դիսկոմֆորտը թուլացնելու, ստիպված հարցրի կարամ պարացետամոլ խմեմ։ Խնդաց թե հո գլխացավ չի, որ պարացետամոլ խմես ու վերջապես դեղ նշանակեց, էն էլ չասեց երբ ու ինչքան խմեմ ։Դ ․․․

Հիմա կասեք, էս ծակ պրոֆեսորն էլի եկավ, բայց որ չասեմ՝ կտրաքեմ ։Ճ

Բժիշկների, չասեմ մեծ մասը, բայց մի ահռելի մասը իրենց մասնագիտությունն ընտրել են, ոչ թե մարդկանց օգնելու, այլ՝ պրեստիժի, աշխատավարձի ու ապահովված աշխատանքի համար:
Հակառակ դեպքում բժշկությունը պիտի որ էսքան թանկ չնստեր մարդկության վրա։
Ու շատ դեպքերում էս մոտիվացիան փոխկապակցվում է սրիկա վերաբերմունքի հետ:

Նահանգերում էլ մինչև ներկայիս դիետաին անցնելը շատ վատ էի զգում, էս իմ բժիշկ կոչեցյալը մի երկու անալիզից որոշեց ինձ սուպերդոզաներով անտիբիոտիկիներ նշանակել, ու ես էլ մի որոշ ժամանակ տատանվելուց հետո ապուշի պես որոշեցի ընդունել ու մի քանի օրից բառացիորեն ցավերից մեռնում էի:
Սրան ասեցի՝ թե ինչ կարող եմ անել, կարող եմ դադարեցնել, կամ դոզան թուլացնել, կամ մեկ այլ բան, սա թե՝ պիտի շարունակես խմել, ուրիշ ոչինչ, այ էդտեղ ասում ա՝ շներին կապեցին, ինձ բաց թողեցին:
Թքեցի ու թափեցի սաղ դեղերը (գիտեմ, ասում են՝ իբր ժամանակից շուտ անտիբիոտիկները դադարեցնելը բերում է միկրոբների հակաբիոտիկների հանդեպ կայունության)։
Ու հենց էդ ժամանակ կատաղած սկսեցի ուսումնասիրել սաղ ախտանիշները, հետազոտություններն ու պատճառահետևանքային կապերն ու հայտնաբերեցի լիքը խեղաթյուրված նորմեր ու անտրամաբանական «դասական խորհուրդներ» ու նաև կետոգենիկ դիետան, որն էլ ինձ կարելի է ասել՝ փրկեց, չնայած էս անտիբիոտիկների հետևանքները դեռ որոշ չափով մնացել են, ու հետազոտություններ կան, որ անտիբիոտիկները միկրոֆլորայի հերն ընենց են անիծում, որ մինչ կյանքի վերջ նախկինը չի էլ վերականգնվում, երկարատև ծոմեր ու առողջ սնունդ ու ֆլան ֆստան ա պետք։

Հա, ուրեմն էս բժիշկները բազմաթիվ տարիներ գիշեր ցերեկ կենսաքիմիական գիրք ու գրականություն կրծելով գալիս հասնում են իրենց պաշտոնին, որ ընդամենը հետևեն ստանդարտ ընդունված պրիմիտիվ պրոտոկոլներին,
այսինքն իրենց մի 10-15 տարվա կրծած գիտելիքների մեծ մասը անիմաստ փողի ու ժամանակի կորուստ է, ու իրենց ռեալ գործն էլ իրականում երևելի ակադեմիական կրթություն չի պահանջում ու կարելի է ասել՝ մանավանդ վերջերս, աչքի է ընկնում շատ ցածր էֆեկտիվությամբ՝ բժիշկներից գոհ մարդ դժվար է գտնելը:
Ու բժշկությունը, ոնց որ կոռումպացված կոմունիզմ՝ ուսումից սկսած ու ամբողջ առողջապահական համակարգով վերջացրած մի խայտառակ կարծրացած ու իներտ ապարատ, որի հիմնական էությունը կայուն, պետության կողմից պաշտպանված փողոտ ոլորտն է՝ թաթախված լիքը կեղծիքներով, խարդախություններով ու անբարոյականությունով։ Առհասարակ, վայթե ամենագերագնահատված գործերից է բժշկի մասնագիտությունը։ Կարծիք եմ ասում որպես պացիենտ, եթե մարդ կա, որ ուզում է թռնել դեմքիս, խնդրեմ։

Հղիության ժամանակ փորացավերը, մեջքի ցավերը, նաև նյարդային ցավեր, ասենք՝ սայատիկ ներվի ցավերը հաճախակի են, մեծ մասը կապ ունեն ապրելակերպի ու դիետաի հետ, ասենք թույլ մարզավիճակ ունեցող կանայք հղիանալիս լրացուցիչ ծանրաբեռնվածությունը ծանր են տանում:
Նստակյացությունից կարող են առաջանալ փորկապություն, գազեր, համապատասխան ցավեր, փորկապությունն իր հերթին օրգանիզմում տոքսիններ է կուտակում ու բերում լրացուցիչ բարդությունների: Ցավոք ապրելակերպն ու դիետան փոխելիս դրական փոփոխությունները դանդաղորեն են ի հայտ գալիս, ուստի խելքը գլխին նորմալ բժշկի գործը պիտի լիներ հոգատար ձևով բոլոր մանրամասները պարզելն ու միջանկյալ, կամ կարճատև լուծումներ առաջարկելը, դրան զուգահեռ երկարատև լուծումներ առաջարկելու հետ… Ինչ ասես:
Enna Adoly ջան, քեզ համբերություն ու առողջություն ու առողջ ազատում, դիետայիդ ու քնիդ հարցերը կարգավորիր, որովհետև դրանք շատ կարևոր են:
Իմ նայած կայքերի մեջ healthline.com-ը կարող եմ խորհուրդ տալ, որ քչից շատից ադեկվատ ու ռացիոնալ տեղակատվություն է մատուցում ու ոնց որ շատ կապված չի մաֆիոզ բժշկական հաստատությունների հետ:
Ասենք կարող ես որոնել «pain pregnancy (https://www.healthline.com/search?q1=pain%20pregnancy)», կամ էլի ինչ-որ բան, դե գիտես։

Վիշապ
13.01.2023, 06:53
Մի գրառում էլ անեմ, քանի լեզուների պահով հավեսի եմ ընկել։

Վերջերս ինձ հետաքրքրեց, ինչպիսին է հայերենը օտարալեզու սովորողների համար։ Գուգլեցի ու բավական հետաքրքիր պատասխաններ գտա (իհարկե, հայերի կողմից)։ Ամենալավը սա էր։
https://www.quora.com/How-difficult-is-Armenian-for-an-English-speaker
Հատկապես այբուբենի պահը այն էր, ինչ ես ինքս ինձ չէի ուզում խոստովանել ու նույնիսկ մտածել դրա մասին։ Ոնց կլինի, մեր հպարտությունն է, Մեսրոպ Մաշտոց, և այլն։ Բայց եկեք ընդունենք՝ շատ թերի այբուբեն է, լիքը իրար նման տառերով։

Վերլուծությունը հետաքրքիր էր, բայց իմ կարծիքով տառերը չեն հայերենի մեծագույն խնդիրը, էդ տառերի իրար նման լինելու տրամաբանությամբ արաբերենն ու հինդին ներվային ծխում են, իսկ շատ բզբզողներին խորհուրդ կտամ գնալ ու չինարեն ու ճապոներեն գրել սովորել:
Հայերենի մեծագույն խնդիրն իմ կարծիքով ցածր պրակտիկ արդյունավետությունն է, հայերենով որևէ բան լակոնիկ բացատրելը լուրջ ճիգեր է պահանջում, ու տեխնիկական ասպարեզում նման է, որ ժամանակակից տերմինների լուրջ պակասություն կա, որն իհարկե օբյեկտիվ պատճառներ ունի։

Ուլուանա
13.01.2023, 23:48
Ակումբում համ ակտիվ գրում եմ, համ մտածում կարո՞ղա pregnancy brainի պատճառով կիսատ֊պռատ եմ ընկալում , մի քանի ամսից հետ եմ գնալու կարդամ :D
Էհ, քանի որ գրեցի կիսվեմ դարդերովս։
Մի հատ խանգարող սովորություն ունեմ, որ հաճախ չեմ նկատում էն ինչ ինձ ցավեցնում կամ դուր չի գալիս, մինչև դանակը ոսկորին չի հասնում։ Ամառվանից սկսած կասկածներ ունեի բժշկիս հետ կապված, նախ հետը մի քանի րոպե էլ չէի խոսել, առանձնապես վստահություն ու կապ չէի զգում։ Մտածում էի փոխեի, բայց քանի որ ըստ տարածված կարծիքի լավ բժիշկ ա, բան չէի անում։ Էս վերջերս մի քանի անգամ որոշ խնդիրներ առաջացան ու ոչ մի անգամ չկարողացա կապվել բժշկի հետ հասկանալու թե ինչ անեմ։ Երբ նկարագրում էի, որ ցավեր ունեմ ու հաճելի չի ու չեմ կարողանում քնեմ, ասեց նորմալ ա։ Չասեց ինչ կարամ անեմ դիսկոմֆորտը թուլացնելու, ստիպված հարցրի կարամ պարացետամոլ խմեմ։ Խնդաց թե հո գլխացավ չի, որ պարացետամոլ խմես ու վերջապես դեղ նշանակեց, էն էլ չասեց երբ ու ինչքան խմեմ ։Դ էդ պահին իհարկե կամ ջղայնացա, կամ տպրեցի, ամեն դեպքում ոչինչ չարեցի, զանգերիս չպատասխանելու համար էլ բան չասեցի (էսքան ամիսների ընթացքում նենց չի անհանգստացրել եմ հաճախ)։
Տենց հետո եկա տուն ու էդ վատ զգալու, չիմանալ ինչ անելու էպիզոդբերից բավականին խոցելի էի ինձ զգում։ Չէի հասկանում արդյոք պետք ա փոխել բժշկին, հատկապես երբ մի ամիսա մնացել, թե ավելի ճիշտ ա բարձրաձայնել մտահոգությունները։
Երկար ընտանեկան քննարկումներից հետո որոշեցինք բժիշկ գտնենք, ում մանրամասն կասեմ ինչ սպասումներ ունեմ։ Մի կողմից ուզում եմ հասուն ու նորմալ մարդու նման բարձրաձայնեմ պահանջներս ու իրավունքներս պաշտպանեմ, մյուս կողմից հին բժշկիս հետ դժվար թե լեզու գտնեմ ու իմ ուզած ծննդաբերական ընթացքը ստանամ։
Հուսամ էս բժիշկների հետ ավելի ճիշտ պատկերացումներով հարաբերություն ու կապ կստեղծեմ
Հղի ժամանակ մարդը հատկապես խոցելի ա, ու շատ կարևոր ա քեզ վստահություն ներշնչող բժիշկ ունենալը, որին կարող ես ցանկացած խնդրով դիմել ու քեզ բավարարող պատասխան ակնկալել: Իմ առաջին` անհաջող հղիության ժամանակվա բժիշկն էլ էր տենց մեկը: Ավելի ճիշտ` խումբ էր բժշիկների` 3 հոգուց բաղկացած, որոնցից մեկը, որը թարսի պես ամենահաճախն էր ինձ բաժին ընկնում, մի կատարյալ թքողական, դեմքին անտարբերություն դաջած դեմք էր, որ բարևելիս իսկի դեմքիս չէր նայում, «ո՞նց ես» հարցը տալուց հետո էլ պատասխանի չսպասելով` անցնում էր իր ստանդարտ պրոցեդուրաներին, որից հետո նենց էր պոկվում սենյակից, որ իսկի չէի հասցնում ինձ հուզող բազմաթիվ հարցերից որևէ մեկը տալ: Բայց դե հանուն արդարության ասեմ, որ ԱՄՆ-ում լավ բժիշկների էլ եմ հանդիպել: Իհարկե, ներկայիս առողջապահական համակարգի մաս կազմող որևէ բժշկից լիարժեք լավը լինել ակնկալելը մի քիչ միամտություն ա, բայց ամեն դեպքում մարդկայնորեն լավ, սրտացավ, քիչ թե շատ լայնամիտ ու քեզ ամեն ստից բանի համար դեղերի կողմը չուղարկող բժիշկն արդեն իսկ գտածո ա:

enna
14.01.2023, 00:41
Հղի ժամանակ մարդը հատկապես խոցելի ա, ու շատ կարևոր ա քեզ վստահություն ներշնչող բժիշկ ունենալը, որին կարող ես ցանկացած խնդրով դիմել ու քեզ բավարարող պատասխան ակնկալել: Իմ առաջին` անհաջող հղիության ժամանակվա բժիշկն էլ էր տենց մեկը: Ավելի ճիշտ` խումբ էր բժշիկների` 3 հոգուց բաղկացած, որոնցից մեկը, որը թարսի պես ամենահաճախն էր ինձ բաժին ընկնում, մի կատարյալ թքողական, դեմքին անտարբերություն դաջած դեմք էր, որ բարևելիս իսկի դեմքիս չէր նայում, «ո՞նց ես» հարցը տալուց հետո էլ պատասխանի չսպասելով` անցնում էր իր ստանդարտ պրոցեդուրաներին, որից հետո նենց էր պոկվում սենյակից, որ իսկի չէի հասցնում ինձ հուզող բազմաթիվ հարցերից որևէ մեկը տալ: Բայց դե հանուն արդարության ասեմ, որ ԱՄՆ-ում լավ բժիշկների էլ եմ հանդիպել: Իհարկե, ներկայիս առողջապահական համակարգի մաս կազմող որևէ բժշկից լիարժեք լավը լինել ակնկալելը մի քիչ միամտություն ա, բայց ամեն դեպքում մարդկայնորեն լավ, սրտացավ, քիչ թե շատ լայնամիտ ու քեզ ամեն ստից բանի համար դեղերի կողմը չուղարկող բժիշկն արդեն իսկ գտածո ա:


Հա, քո նկարագրածի նման էր հենց, նենց զգացում էր, որ չէր էլ լսում առանձնապես։ Երեկվանից ու էսօր էլ մինչև վերջին պահը մտածում էի կարողա նորմալը դա ա, որ պարտավոր էլ չէր ուշադիր լինել, հեռախոս վերցներ կամ ընդհանրապես հիշեր ։Ճ հետո սկսեցի մտածել կարո՞ղ ա ուշադիր լինելու համար լրացուցիչ գումար պիտի տայինք։ Հայաստանում ծննդաբերության վարումը ու ծննդաբերությունը անվճար ա ծննդկանի համար, բայց վստահ եմ ամեն հաշվառված հղիի համար գումար են ստանում պետությունից (ոչ թե ֆիքսված ա աշխատավարձը), պլյուս մենք էլ վճարում արել ենք քիչ ու պիտի վճարում անեինք (200.000 դրամ եթե չեմ սխալվում) ծննդաբերությունից հետո, եթե հերթապահ բժշկի փոխարեն իր մոտ գնայինք։
Տենց մտորումներից հետո, թե կարողա ես մի բան էն չեմ արել ու սպասումները չեմ արդարացրել, սկսեցի հիշել բժիշկների, ովքեր առանձնապես չէին ճանաչում ու հեռախոսով բուժում էին նշանակում առանց շահի, զուտ որովհետև ժամ չունեին ազատ։
Ինչևէ, էսօր գնացինք ուրիշ բժշկի մոտ, կարծում եմ ավելի լավ կընթանա, ամեն դեպքում հստակ բացատրեց բոլոր հետագա քայլերը, որը ինձ համար շատ կարևոր ինդիկատոր էր որոշման համար։

StrangeLittleGirl
15.01.2023, 21:35
Մասսաների վրա ազդող սենց խնդիր կա, ըստ որի մարդկանց հաջողության պատմությունները ահագին կողմնակալ են ներկայացվում։ Մարդիկ առհասարակ ունեն այսպես կոչված ինքնասպասարկող կողմնակալություն (self-serving bias), ըստ որի մարդը իրա հաջողությունները վերագրում ա ինքն իրեն (բնավորությանը, խելքին, աշխատասիրությանը, և այլն), իսկ ձախողումները վերագրում ա արտաքին աշխարհին։ Իհարկե, իրականությունը էդ երկուսի արանքում ա, բայց մեր իրականությունում ձախողված մարդկանց քարկոծելու անթիվ անհամար դեպքեր կան, դրա համար կկենտրոնանամ դրա հակառակ կողմի վրա։ Մասնավորապես, ինձ շատ քիչ ա հասնում, որ հաջողված մարդը իրա հաջողության պատմության մեջ բավարար ներառի էն բոլոր արտոնությունները (privilege), որ տարիներ շարունակ ունեցել ա, ու որոնք իրան թույլ են տվել հասնել հաջողության։ Հիմա քիչ թե շատ տարածվել ա nepo baby֊ի թեման, բայց մեկա, ինձ թվում ա հաջողության պատմություններում գերակշռում ա էն տեսակետը, որ մեկը հանճար ա, մեկը հանճար չի, ու պակաս քննարկված ա էն թեման, որ մեկը ասենք գիտնականների կամ երաժիշտների, կամ բեզբոժնի հարուստների ընտանիքից ա, իրա վրա մանկուց ահռելի աշխատանք ա տարվել, ներդրում ա արվել, իսկ մյուսը ուղղակի զրկված ա եղել տարրական ռեսուրսներից։ Կարծեմ միջավայրի ու ռեսուրսների մասին բավարար խոսելը մարդկանց կօգներ ավելի լավ պատկերացնել, թե ոնց ա լինում հաջողության հասնելը ու նաև ընկածին խփելու իմպուլսը գուցե զսպվեր մի քիչ։ Մեկ էլ երևի գրագետ֊հայրենասերները Հայաստանը էլ չէին համեմատի Իսրայելի հետ։

Հիմա հետաքրքրված չեմ լսել էն “հաջողակ” մարդկանց, ովքեր իրանց արածի/չարածի մասին խոսում են առանց իրանց հետևում կանգնած միջավայրի, ռեսուրսի, ու իրանց վրա տարված աշխատանքի հսկայական մասսային հղվելու։

Ամեն բառի տակ ստորագրում եմ, էդ թվում՝ Իսրայել-Հայաստան համեմատությունների։

Ի դեպ, մի բան էլ կա, որի մասին վերջերս շատ եմ մտածում։ Էդ արվեստի մեդիումն ա, թե ոնց արվեստի որոշ տեսակներ հենց արտոնյալների արվեստն են, որի համար ռեսուրսներ են պետք (օրինա՝ կինո), իսկ որոշ այլ տեսակներ (օրինակ՝ պոեզիան) ավելի քիչ ռեսուրսով ա հնարավոր իրականացնել։ Ու ոնց մեկը մյուսից նախընտրելով մարդ փաստորեն նախընտրում ա ավելի արտոնյալի ստեղծածը պակաս արտոնյալից։ Ու ոնց ավելի մեծ ռեսուրս պահանջվող արվեստը լավ շրջանառվում ա, իսկ ավելի պակասը՝ ոտի տակ գցվում։ Սենց մտքեր։

մարդ եղած վախտ
16.01.2023, 00:26
էն որ ռուսական կոնֆետների անվանումը - դիզայնը առանց թույլտվության օգտագործելու համար հայրենական ֆիրմային դատարանով հագցնում են Ռուսաստան տեղ՝ ստիպված անունը փոխում ա, դառնում... Joyco (https://grandcandy.moscow/)

իսկ ի՞նչ էր նախկինում :D

Freeman
16.01.2023, 14:38
Մասսաների վրա ազդող սենց խնդիր կա, ըստ որի մարդկանց հաջողության պատմությունները ահագին կողմնակալ են ներկայացվում։ Մարդիկ առհասարակ ունեն այսպես կոչված ինքնասպասարկող կողմնակալություն (self-serving bias), ըստ որի մարդը իրա հաջողությունները վերագրում ա ինքն իրեն (բնավորությանը, խելքին, աշխատասիրությանը, և այլն), իսկ ձախողումները վերագրում ա արտաքին աշխարհին։ Իհարկե, իրականությունը էդ երկուսի արանքում ա, բայց մեր իրականությունում ձախողված մարդկանց քարկոծելու անթիվ անհամար դեպքեր կան, դրա համար կկենտրոնանամ դրա հակառակ կողմի վրա։ Մասնավորապես, ինձ շատ քիչ ա հասնում, որ հաջողված մարդը իրա հաջողության պատմության մեջ բավարար ներառի էն բոլոր արտոնությունները (privilege), որ տարիներ շարունակ ունեցել ա, ու որոնք իրան թույլ են տվել հասնել հաջողության։ Հիմա քիչ թե շատ տարածվել ա nepo baby֊ի թեման, բայց մեկա, ինձ թվում ա հաջողության պատմություններում գերակշռում ա էն տեսակետը, որ մեկը հանճար ա, մեկը հանճար չի, ու պակաս քննարկված ա էն թեման, որ մեկը ասենք գիտնականների կամ երաժիշտների, կամ բեզբոժնի հարուստների ընտանիքից ա, իրա վրա մանկուց ահռելի աշխատանք ա տարվել, ներդրում ա արվել, իսկ մյուսը ուղղակի զրկված ա եղել տարրական ռեսուրսներից։ Կարծեմ միջավայրի ու ռեսուրսների մասին բավարար խոսելը մարդկանց կօգներ ավելի լավ պատկերացնել, թե ոնց ա լինում հաջողության հասնելը ու նաև ընկածին խփելու իմպուլսը գուցե զսպվեր մի քիչ։ Մեկ էլ երևի գրագետ֊հայրենասերները Հայաստանը էլ չէին համեմատի Իսրայելի հետ։

Հիմա հետաքրքրված չեմ լսել էն “հաջողակ” մարդկանց, ովքեր իրանց արածի/չարածի մասին խոսում են առանց իրանց հետևում կանգնած միջավայրի, ռեսուրսի, ու իրանց վրա տարված աշխատանքի հսկայական մասսային հղվելու։

Համաձայն եմ, միշտ բոլորն ահավոր գերագնահատում են իրենց անձնական որոշումներն ու հատկանիշները հաջողության մեջ, բայց հակառակ ծայրահեղությունից էլ ա պետք զգույշ լինել։
Շատ դժվար ա դիմադրել ու չմտածել՝ «դե Ջոբսն ամերիկայում էր ապրում, դրա համար էդքան բանի հասավ», «դե Իսրայելին ամերիկան օգնում էր, դրա համար են առաջ գնում», «դե Իռլանդիայում ցուրտ ա, դրա համար հարմար ա, որ այթի կամպանիաները սերվերները տեղադրեն էնտեղ» ու ոչ մի բան չանել։

Մյուս կողմից էլ՝ էս երկուսն իրար հետ են գալիս՝ «ես հաջողակ եմ, որտև ես թույն դեմք եմ, բայց մեր հարևանի փչացած աղջիկա մերսեդեսը հաստատ սիրածն ա առել» կամ «Ամերիկան Իսրայելին երկիր դարձրեց, բայց մենք, հայերս էնքան թույն դեմքեր ենք, որ Ասորեստանն էսօր չկա, բայց Հայաստանը կա»

մարդ եղած վախտ
16.01.2023, 19:39
Շատ դժվար ա դիմադրել ու չմտածել՝ «դե Ջոբսն ամերիկայում էր ապրում, դրա համար էդքան բանի հասավ», «դե Իսրայելին ամերիկան օգնում էր, դրա համար են առաջ գնում», «դե Իռլանդիայում ցուրտ ա, դրա համար հարմար ա, որ այթի կամպանիաները սերվերները տեղադրեն էնտեղ» ու ոչ մի բան չանել։

Ահա, էդ էլ մյուս ծայրահեղությունն ա։ Ուղղակի եթե համարենք, որ մարդը ուզում ա ինչ֊որ բան անել, ասենք ծրագրավորող դառնալ, ապա հերիք չի մահացած ծրագրավորման լեզվի գիրք առնել ու 5 անգամ ծերից ծեր կարդալ, կարևոր ա համակարգիչ ու ինտերնետ ունենալ, ցանկալի ա անգլերեն իմանալ, իմանալ թե որ լեզուներ են հիմա ակտուալ, գտնել թե ինչ մեթոդներով ա կարելի սովորել ու դրանցից որոնք են արդյունավետ, ինչ խնդիրներ են ակտուալ, իդեալական դեպքում գտնել միջավայր, որտեղ այլ մարդիկ էլ զբաղվում են ծրագրավորմամբ կամ գոնե սովորում են, սովորել մարդկանց հետ քննարկել, և այլն։ Ու սենց, օրինակ ծրագրավորումը զրոյից սովորելը արդեն լիքը ռեսուրս ու գիտելիք ա պահանջում, էլ չասած ավելի կոմպլեքս նպատակները։ Իմ մոտ տպավորություն ա, որ մարդկանց ահռելի մասը (այդ թվում նաև ես) ուղղակի տեղյակ չի մի որևէ ոլորտում հաջողության հասնելու համար պետք եղած էդ նախնական գիտելիքներից ու ռեսուրսներից, ու սկսում են մեռած լեզվի գիրքը կարդալուց։ Ինչը չեղած տեղից էլի բան ա, բայց ռեսուրսի ահավոր վատնում ա, ու հազվագյուտները ըտեղից սկսելուց չեն հիասթափվի։

Թեմային թեթև հարող փաստ (https://nishankmagoo.medium.com/an-interesting-story-about-bill-gates-b5dc6b922c93) իմացա վերջերս, որ Բիլ Գեյթսը ու Պոլ Ալենը մի դպրոցում են սովորել, որտեղ մաթեմի դասատուն վիզ ա դրել, որ դպրոցը համակարգիչ ունենա, ու Բիլն ու Պոլը 8֊րդ դասարանից համակարգչի հասանելիություն են ունեցել 1968 թվին։


Մյուս կողմից էլ՝ էս երկուսն իրար հետ են գալիս՝ «ես հաջողակ եմ, որտև ես թույն դեմք եմ, բայց մեր հարևանի փչացած աղջիկա մերսեդեսը հաստատ սիրածն ա առել» կամ «Ամերիկան Իսրայելին երկիր դարձրեց, բայց մենք, հայերս էնքան թույն դեմքեր ենք, որ Ասորեստանն էսօր չկա, բայց Հայաստանը կա»

Լավ դիտարկում էր ։) էդ էլ կա, որ մարդը իրա հաջողությունը վերագրում ա իրան, ուրիշի հաջողությունը՝ միջավայրին

John
16.01.2023, 21:30
իսկ ի՞նչ էր նախկինում :D

Հրանտ հրուշակագործ :D

Վիշապ
16.01.2023, 23:10
Ահա, էդ էլ մյուս ծայրահեղությունն ա։ Ուղղակի եթե համարենք, որ մարդը ուզում ա ինչ֊որ բան անել, ասենք ծրագրավորող դառնալ, ապա հերիք չի մահացած ծրագրավորման լեզվի գիրք առնել ու 5 անգամ ծերից ծեր կարդալ, կարևոր ա համակարգիչ ու ինտերնետ ունենալ, ցանկալի ա անգլերեն իմանալ, իմանալ թե որ լեզուներ են հիմա ակտուալ, գտնել թե ինչ մեթոդներով ա կարելի սովորել ու դրանցից որոնք են արդյունավետ, ինչ խնդիրներ են ակտուալ, իդեալական դեպքում գտնել միջավայր, որտեղ այլ մարդիկ էլ զբաղվում են ծրագրավորմամբ կամ գոնե սովորում են, սովորել մարդկանց հետ քննարկել, և այլն։ Ու սենց, օրինակ ծրագրավորումը զրոյից սովորելը արդեն լիքը ռեսուրս ու գիտելիք ա պահանջում, էլ չասած ավելի կոմպլեքս նպատակները։ Իմ մոտ տպավորություն ա, որ մարդկանց ահռելի մասը (այդ թվում նաև ես) ուղղակի տեղյակ չի մի որևէ ոլորտում հաջողության հասնելու համար պետք եղած էդ նախնական գիտելիքներից ու ռեսուրսներից, ու սկսում են մեռած լեզվի գիրքը կարդալուց։ Ինչը չեղած տեղից էլի բան ա, բայց ռեսուրսի ահավոր վատնում ա, ու հազվագյուտները ըտեղից սկսելուց չեն հիասթափվի։

Թեմային թեթև հարող փաստ (https://nishankmagoo.medium.com/an-interesting-story-about-bill-gates-b5dc6b922c93) իմացա վերջերս, որ Բիլ Գեյթսը ու Պոլ Ալենը մի դպրոցում են սովորել, որտեղ մաթեմի դասատուն վիզ ա դրել, որ դպրոցը համակարգիչ ունենա, ու Բիլն ու Պոլը 8֊րդ դասարանից համակարգչի հասանելիություն են ունեցել 1968 թվին։



Լավ դիտարկում էր ։) էդ էլ կա, որ մարդը իրա հաջողությունը վերագրում ա իրան, ուրիշի հաջողությունը՝ միջավայրին

Իմ տպավորություններով հայերիս մեջ առավել տարածված է սեփական ողորմելիությունը տարբեր հանգամանքներով արդարացնելը։ «Հաջողության բանաձևերի» հիմնավորումների ու համեմատությունների մեծ մասը սուբյեկտիվ են ու վերամբարձ ու թյուրիմացաբար վերագրվում են ոչ թե խելքին, այլ` բախտին։ Հաջողությունը ոչ թե «ճիշտ ժամանակ ճիշտ տեղում գտնվել» է, այլ տվյալ հանգամանքներում ճիշտ ընտրություն ու գործողություններ կատարելը։ Պետք է ոչ թե նայել, թե ինչքան օգնություն է ԱՄՆ–ն Իսրայելին տվել, այլ ինչքան հնարավորություն, ռեսուրս ու ժամանակ է վատնել ու կորցրել Հայաստանը ու թե ինչու և ոնց Իսրայելը չի վատնել իր ռեսուրսներն ու ժամանակը (դե մեծ մասը)։

Հ.Գ. Բիլ Գեյթսը ինձ համար խելացիության տիպար չի, մանավանդ իր արհեստական սթեյքով, առհասարակ նրա տեսքին նայելիս դժվար թե կարելի է եզրակացնել, թե ինքը շատ մի տեղյակ ա սեփական մարմնի առողջությունից ու կարիքներից, որ մարդկության սննդակարգի խնդիրներ, կամ մոլորակի էկոլոգիական խնդիներ լուծի։ Մարդկանց հաջողությունը մենակ ունեցած միլիարդներով չափելը պարզունակ ու քաղքենի մոտեցում է։

Ներսես_AM
17.01.2023, 03:01
Հրանտ հրուշակագործ :D

էս JOYCO պանդայից մերոնց տանը աչքովս ընկել էր մտածել էի չինաստանից Հայաստան կոնֆետ են ներմուծում։ :D

Freeman
17.01.2023, 03:20
Հրանտ հրուշակագործ :D

Ասում ա՝ էդքան կոնֆետ սարքեցինք, ոչ մեկ չասեց՝ Հրանտ հրուշակագործ ։դ

John
17.01.2023, 23:47
էս JOYCO պանդայից մերոնց տանը աչքովս ընկել էր մտածել էի չինաստանից Հայաստան կոնֆետ են ներմուծում։ :D
:D
Հա, որոշ ապրանքատեսակներ (չեմ խորացել, կարող ա հենց էն տեսակները, որոնք արտահանում են ՌԴ) նաև Հայաստանի շուկայի համար են սկսել Joyco անունով թողարկել:

ivy
22.01.2023, 17:45
8. Ուզում եմ ինձ համայնքի մաս զգալ։ Եթե կողքովս համայնք անցնելուց լինի, պետք ա ուշադիր լինեմ, գուցե փորձեմ ինտեգրվել։ Չգիտեմ նույնիսկ ինչ համայնք կարա դա լինի, բայց պիտի ուշադիր լինեմ ինչ ա կատարվում շուրջս էդ թեմայով։

Ակումբն էլ է համայնք, իմ իմացածներից ամենալավը:
Զգա քեզ համայնքի մաս:

մարդ եղած վախտ
22.01.2023, 18:19
Ակումբն էլ է համայնք, իմ իմացածներից ամենալավը:
Զգա քեզ համայնքի մաս:

հեշտ ստացվեց էս կետը, մերսի ։D
8. ✔

մարդ եղած վախտ
02.02.2023, 23:50
Զահլա էլ չեմ անում երկար գրառում անեմ,երևի դուզն էլ էդա։ Մեկա ստեղ ամեն մեկս գալիս ենք մեր ապուշ կարծիքը առաջ տանելու համար ու ոչ մեկիս տնգլին չի դիմացինի ապուշ կարծիքը։

Երկար բարակ գրեցի, բայց կարճ ասած՝ քո ապուշ կարծիքը իմ տնգլին ա հատկապես եթե չես եկել իրան առաջ տանելու։

ivy
05.02.2023, 15:04
5.5 ժամ անցկացրինք։ Սիրուն էր։

Գրածն էլ էր սիրուն։
Շնորհակալություն էսպիսի անկեղծության համար։

Գրածիցդ հասկացա, որ եվրոպական ինչ-որ երկրում ես, ու անգլերեն եք խոսում։ Որտե՞ղ ես (եթե դեմ չես ասելուն)։

One_Way_Ticket
05.02.2023, 17:47
Գրածն էլ էր սիրուն։
Շնորհակալություն էսպիսի անկեղծության համար։

Գրածիցդ հասկացա, որ եվրոպական ինչ-որ երկրում ես, ու անգլերեն եք խոսում։ Որտե՞ղ ես (եթե դեմ չես ասելուն)։
Ես մարդ եղած վախտի տեղը լինեմ, չեմ ասի։ Դատելով գրագիտությունից՝ ամենայն հավանականությամբ Հայաստանում է մեծացել, հայկական կրթություն ստացել ու լիքը հայ ծանոթ-բարեկամ ունի։ Ինչքան շատ իր մասին տեղեկություն հայտնի, էնքան ավելի շատ է մտահոգվելու, որ մեկը կարող է իրեն ճանաչի, ու ավելի քիչ է անկեղծանալու։ Թող արխեյն անկեղծանա, մենք էլ հետաքրքրությամբ կարդանք։

ivy
05.02.2023, 19:05
Ես մարդ եղած վախտի տեղը լինեմ, չեմ ասի։ Դատելով գրագիտությունից՝ ամենայն հավանականությամբ Հայաստանում է մեծացել, հայկական կրթություն ստացել ու լիքը հայ ծանոթ-բարեկամ ունի։ Ինչքան շատ իր մասին տեղեկություն հայտնի, էնքան ավելի շատ է մտահոգվելու, որ մեկը կարող է իրեն ճանաչի, ու ավելի քիչ է անկեղծանալու։ Թող արխեյն անկեղծանա, մենք էլ հետաքրքրությամբ կարդանք։

Ինձ մինչև հիմա թվացել էր, որ օրագրում հայաստանյան կյանք է պատկերված, նույնիսկ Ջոշուային էի Երևանում պատկերացրել, ու էսօր առաջին անգամ զգացի, որ էս ամենը Հայաստանում չի կատարվում։
Ըստ այդ միանգամից առաջացավ հարցը՝ «իսկ որտե՞ղ է», բայց, հա, կարևոր չի, հետ եմ վերցնում։

StrangeLittleGirl
05.02.2023, 19:08
Ինձ մինչև հիմա թվացել էր, որ օրագրում հայաստանյան կյանք է պատկերված, նույնիսկ Ջոշուային էին Երևանում պատկերացրել, ու էսօր առաջին անգամ զգացի, որ էս ամենը Հայաստանում չի կատարվում։
Ըստ այդ միանգամից առաջացավ հարցը՝ «իսկ որտե՞ղ է», բայց, հա, կարևոր չի, հետ եմ վերցնում։

Ես շատ հստակ գծագրել էի մտքումս, թե որտեղ ա մարդ էղած վախտը զուտ իրա արած գրառումներից ելնելով, բայց համ էլ ինձ թվում էր մի կոնկրետ հին ակումբցի ա, կարող ա դրանից ելնելով էի պատկերացնում։ Ամեն դեպքում, եթե գնաս, սկզբից էլ նայես, շատ հստակ ա, որ Հայաստանում չի։ Կամ էլ կարող ա ինձ ծանոթ ակադեմիական կյանքից եմ միանգամից պատկերացրել, որ Հայաստան չի, եսի՞մ։

ivy
05.02.2023, 19:19
Ես շատ հստակ գծագրել էի մտքումս, թե որտեղ ա մարդ էղած վախտը զուտ իրա արած գրառումներից ելնելով, բայց համ էլ ինձ թվում էր մի կոնկրետ հին ակումբցի ա, կարող ա դրանից ելնելով էի պատկերացնում։ Ամեն դեպքում, եթե գնաս, սկզբից էլ նայես, շատ հստակ ա, որ Հայաստանում չի։ Կամ էլ կարող ա ինձ ծանոթ ակադեմիական կյանքից եմ միանգամից պատկերացրել, որ Հայաստան չի, եսի՞մ։

Սկզբի գրառումները չեմ կարդացել, կեսից եմ միացել օրագրին, հիմա բացել նայում եմ :))

One_Way_Ticket
05.02.2023, 19:46
Մսի հետ կապված թեմայում մարդ եղած վախտն ասում էր, որ եթե որտեղ որ ընտրելու իրավունք ունի, ինչ-որ մեկը լուծում առաջարկի մսի սպառման նվազեցման ուղղությամբ, կարող է իրեն ընտրի։ Ես դեռ դրանից էի եզրակացրել, որ ինչ-որ առաջին աշխարհի երկրում է ապրում ու բավական վաղուցվանից, որ ընտրելու իրավունք ունի։ Նենց որ պարտադիր չէ անգլերեն, կարող է ուրիշ լեզու էլ լինել։ Որ մի քիչ էլ ուսումնասիրենք, թե որ երկրներում կա հարավային ակցենտ, առանց իր ասելու էլ կպարզենք :)) (ԱՄՆ-ում հաստատ կա)

ivy
05.02.2023, 19:51
Մսի հետ կապված թեմայում մարդ եղած վախտն ասում էր, որ եթե որտեղ որ ընտրելու իրավունք ունի, ինչ-որ մեկը լուծում առաջարկի մսի սպառման նվազեցման ուղղությամբ, կարող է իրեն ընտրի։ Ես դեռ դրանից էի եզրակացրել, որ ինչ-որ առաջին աշխարհի երկրում է ապրում ու բավական վաղուցվանից, որ ընտրելու իրավունք ունի։ Նենց որ պարտադիր չէ անգլերեն, կարող է ուրիշ լեզու էլ լինել։ Որ մի քիչ էլ ուսումնասիրենք, թե որ երկրներում կա հարավային ակցենտ, առանց իր ասելու էլ կպարզենք :)) (ԱՄՆ-ում հաստատ կա)

Էդ գրառումներն ընդհանրապես չեմ կարդացել :8

StrangeLittleGirl
05.02.2023, 20:12
Մսի հետ կապված թեմայում մարդ եղած վախտն ասում էր, որ եթե որտեղ որ ընտրելու իրավունք ունի, ինչ-որ մեկը լուծում առաջարկի մսի սպառման նվազեցման ուղղությամբ, կարող է իրեն ընտրի։ Ես դեռ դրանից էի եզրակացրել, որ ինչ-որ առաջին աշխարհի երկրում է ապրում ու բավական վաղուցվանից, որ ընտրելու իրավունք ունի։ Նենց որ պարտադիր չէ անգլերեն, կարող է ուրիշ լեզու էլ լինել։ Որ մի քիչ էլ ուսումնասիրենք, թե որ երկրներում կա հարավային ակցենտ, առանց իր ասելու էլ կպարզենք :)) (ԱՄՆ-ում հաստատ կա)

Մենակ մտքիս ծերին եվրոպական երկրներին նայելով էս երկրները հաստատ հարավային ակցենտ/բարբառ ունեն. Գերմանիա, Իսպանիա, Իտալիա, Ֆրանսիա, Դանիա (չնայած մեծ քաղաքում կանցներ ստանդարտ դանիերենի), Նիդեռլանդներ, Իռլանդիա։ Բայց իրա օրագրում շատ ավելի կոնկրետ հուշումներ էլ կան, էդ թվում, որ Եվրոպա ա, ոչ թե ԱՄՆ։

One_Way_Ticket
05.02.2023, 20:31
Մենակ մտքիս ծերին եվրոպական երկրներին նայելով էս երկրները հաստատ հարավային ակցենտ/բարբառ ունեն. Գերմանիա, Իսպանիա, Իտալիա, Ֆրանսիա, Դանիա (չնայած մեծ քաղաքում կանցներ ստանդարտ դանիերենի), Նիդեռլանդներ, Իռլանդիա։ Բայց իրա օրագրում շատ ավելի կոնկրետ հուշումներ էլ կան, էդ թվում, որ Եվրոպա ա, ոչ թե ԱՄՆ։
Գնամ, կարդամ :)

մարդ եղած վախտ
05.02.2023, 20:37
Գրածն էլ էր սիրուն։
Շնորհակալություն էսպիսի անկեղծության համար։

Գրածիցդ հասկացա, որ եվրոպական ինչ-որ երկրում ես, ու անգլերեն եք խոսում։ Որտե՞ղ ես (եթե դեմ չես ասելուն)։

մերսի ։) հա, ճիշտն ասած նախընտրում եմ, որ էդ ինֆոն հանրային չլինի, բայց ոնց որ արդեն կոնսենսուս կար էդ հարցում ։)

մարդ եղած վախտ
05.02.2023, 20:46
մի կողմից մտածում եմ ինչ֊որ ձև խառնվեմ, մյուս կողմից էլ նենց հետաքրքիր եք քննարկում ։D

խմբ․ որոշեցի չխառնվել, ժող, կներեք ։\

Ուլուանա
05.02.2023, 21:45
Կարո՞ղ ա` մի հատ էլ առանձին թեմայով հարցում բացեք. «Ո՞ր երկրում է ապրում մարդ եղած վախտը»: :D

StrangeLittleGirl
05.02.2023, 22:29
Մենակ մտքիս ծերին եվրոպական երկրներին նայելով էս երկրները հաստատ հարավային ակցենտ/բարբառ ունեն. Գերմանիա, Իսպանիա, Իտալիա, Ֆրանսիա, Դանիա (չնայած մեծ քաղաքում կանցներ ստանդարտ դանիերենի), Նիդեռլանդներ, Իռլանդիա։ Բայց իրա օրագրում շատ ավելի կոնկրետ հուշումներ էլ կան, էդ թվում, որ Եվրոպա ա, ոչ թե ԱՄՆ։
Հ.Գ. Ու նենց չի, որ Եվրոպայում հարավային ակցենտով ամերիկացի չկա։ Տենց մեկը հենց իմ մոտ կոլեգան ա։

Ծլնգ
06.02.2023, 02:14
Ախպեր, սենց որ վերհիշում եմ անցած գնացած օրերը մի հատ կարևոր պահ կա, որ մտքիցս չի հելնում։ Ոշմ որ նոր էի եկել ակումբ, լիքը աղջիկներ կային, մեկը մեկից սիրուն, ես էլ խելոք երեխա, տենց ընկերական վերաբերմունքով բանով էլի ախպեր ։Դ հենց գնացի բանակ խելք հավաքած հետ եկա, սաղ ցվրվան մեր բախտից։
Խոսքի փոխանակ էդ վախտ շատ լինեին, որ մտնեիք կուռաժիտ լինեինք, տենց վեհ գաղափարներից գրեինք, յանմ մենք էլ ենք ջոգում էլի ինչա կատարվում աշխարհքում, հետո դե հետները տենց հելնեինք կաֆե-մաֆե, այգի-մայգի, պաչ-պռոշտ, էս յան էն յան։
Բախտ էլի, չոտկի, չապրած տարիներ այսպես ասած։

Էս դրվագը (https://www.youtube.com/watch?v=UI2vIGvO_3Q) հիշացրեց, էն որ ասում ա մեր սերունդը սպիդի պատճառով դժբախտ դուրս եկավ․․․

ivy
06.02.2023, 13:38
Էս դրվագն էլի էի տեսել ու էլի կարծեմ Ակումբում :think
Նոր նկատեցի, որ նարնջագույն շորիկով ծիտիկը Անժելա Սարաֆյանն է :love

Ուլուանա
06.02.2023, 18:21
Էս դրվագն էլի էի տեսել ու էլի կարծեմ Ակումբում :think
Նոր նկատեցի, որ նարնջագույն շորիկով ծիտիկը Անժելա Սարաֆյանն է :love
Էդ աղջկա դեմքն ինձ էլ էր ծանոթ, ու նաև մտքովս անցավ, որ հայ ա երևի, բայց տեղը չբերեցի` որտեղից ա ծանոթ: Գրածդ անունն էլ ինձ ոչինչ չասեց: Ո՞վ ա ինքը:

ivy
06.02.2023, 18:45
Էդ աղջկա դեմքն ինձ էլ էր ծանոթ, ու նաև մտքովս անցավ, որ հայ ա երևի, բայց տեղը չբերեցի` որտեղից ա ծանոթ: Գրածդ անունն էլ ինձ ոչինչ չասեց: Ո՞վ ա ինքը:

Westworld-ից գիտեմ իրեն:
https://www.akumb.am/showthread.php/67192-%D5%8E%D5%A1%D5%B5%D6%80%D5%AB-%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B4%D5%B8%D6%82%D5%BF%D6%84%D5%AB-%D5%A1%D5%B7%D5%AD%D5%A1%D6%80%D5%B0%D5%A8-Westworld?p=2545459&viewfull=1#post2545459

Ուլուանա
06.02.2023, 19:11
Westworld-ից գիտեմ իրեն:
https://www.akumb.am/showthread.php/67192-%D5%8E%D5%A1%D5%B5%D6%80%D5%AB-%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B4%D5%B8%D6%82%D5%BF%D6%84%D5%AB-%D5%A1%D5%B7%D5%AD%D5%A1%D6%80%D5%B0%D5%A8-Westworld?p=2545459&viewfull=1#post2545459
Հըմ, էդ սերիալից գաղափար չունեմ, թեման նայեցի: Լավ, բա որտեղի՞ց ա ինձ ծանոթ էդ աղջիկը: :think

ivy
06.02.2023, 19:18
Հըմ, էդ սերիալից գաղափար չունեմ, թեման նայեցի: Լավ, բա որտեղի՞ց ա ինձ ծանոթ էդ աղջիկը: :think

Երևի «Խոստումը» ֆիլմից, հիշում եմ, որ նայել էիր ֆիլմը:
https://m.imdb.com/title/tt4776998/?ref_=nm_flmg_t_17_act

Ուլուանա
06.02.2023, 19:27
Երևի «Խոստումը» ֆիլմից, հուշում եմ, որ նայել էիր ֆիլմը:
https://m.imdb.com/title/tt4776998/?ref_=nm_flmg_t_17_act
Հա՜, երևի :):

Բարեկամ
07.02.2023, 03:22
Ես շատ հստակ գծագրել էի մտքումս, թե որտեղ ա մարդ էղած վախտը զուտ իրա արած գրառումներից ելնելով, բայց համ էլ ինձ թվում էր մի կոնկրետ հին ակումբցի ա, կարող ա դրանից ելնելով էի պատկերացնում։ Ամեն դեպքում, եթե գնաս, սկզբից էլ նայես, շատ հստակ ա, որ Հայաստանում չի։ Կամ էլ կարող ա ինձ ծանոթ ակադեմիական կյանքից եմ միանգամից պատկերացրել, որ Հայաստան չի, եսի՞մ։

Մտքովս չէր անցել, որ հին ակումբցի կարող էր լինել, բայց հիմա որ սա ասեցիր, կասկածներ հարուցեցիր կոնկրետ ուղղությամբ :mda

StrangeLittleGirl
07.02.2023, 03:32
Մտքովս չէր անցել, որ հին ակումբցի կարող էր լինել, բայց հիմա որ սա ասեցիր, կասկածներ հարուցեցիր կոնկրետ ուղղությամբ :mda
Չգիտեմ՝ ում վրա գնացիր, բայց կասկածներդ փարատելու համար ասեմ, որ իմ մտածածը չի հաստատ։ Փաստական լիքը անհամապատասխանություններ կան էդ ակումբցու ու մարդ էղածի վերջին երկու տարիների կյանքում։

Վիշապ
07.02.2023, 05:40
Քանի մարդ եղած վախտին եք քննարկում, խցկվեմ։ Իր բլոգի գրառումները վաղուց էր աչքովս ընկել, ինչ-որ մագնիսական մտքեր ունի, որ ձգում է կարդալը։ Որ սկսեց օրագրում ծավալվել, մի պահ մտածեցի՝ նաիվը մարգարիտները շաղ է տալիս խոզերի առաջ (կներեք ։Ճ), բայց երևի ես եմ խայտառակ քարացած old school դեմք ու ինձ պետք ա cancel անել։
Մի խոսքով լավ է գրում, ափսոս նեղացկոտ է ու մսակերներին ու վիճել չի սիրում։ Համ էլ հետաքրքիր է, որ հուքափ մշակույթը փաստորեն էդքան էլ առասպել չի, եսի՞մ․․․

Ուլուանա
07.02.2023, 06:39
Մտքովս չէր անցել, որ հին ակումբցի կարող էր լինել, բայց հիմա որ սա ասեցիր, կասկածներ հարուցեցիր կոնկրետ ուղղությամբ :mda
Իյա, ո՞նց մտքովդ չի անցել, եթե մենք մի երկու տարի առաջ քննարկել էինք իրան ու երկուսս էլ կոնկրետ ակումբցու էինք կասկածում :)): Բայց հիմա որ նայում եմ, հեչ նման չի էդ ակումբցուն: Ու ընդհանրապես ոչ մեկին էլ նման չի:

Բարեկամ
07.02.2023, 06:55
Իյա, ո՞նց մտքովդ չի անցել, եթե մենք մի երկու տարի առաջ քննարկել էինք իրան ու երկուսս էլ կոնկրետ ակումբցու էինք կասկածում :)): Բայց հիմա որ նայում եմ, հեչ նման չի էդ ակումբցուն: Ու ընդհանրապես ոչ մեկին էլ նման չի:

Քննարկե՞լ ենք :o:think (չնայած պիտի որ չզարմանաս, որ չեմ հիշում :)) )
Ավելի լավ, որ նման չի։ Այսինքն լավ ա, որ իրենից մի քանի վերսիա չլինի․ էդպես ավելի authentic ա։

Բարեկամ
07.02.2023, 06:57
Քանի մարդ եղած վախտին եք քննարկում, խցկվեմ։ Իր բլոգի գրառումները վաղուց էր աչքովս ընկել, ինչ-որ մագնիսական մտքեր ունի, որ ձգում է կարդալը։ Որ սկսեց օրագրում ծավալվել, մի պահ մտածեցի՝ նաիվը մարգարիտները շաղ է տալիս խոզերի առաջ (կներեք ։Ճ), բայց երևի ես եմ խայտառակ քարացած old school դեմք ու ինձ պետք ա cancel անել։
Մի խոսքով լավ է գրում, ափսոս նեղացկոտ է ու մսակերներին ու վիճել չի սիրում։ Համ էլ հետաքրքիր է, որ հուքափ մշակույթը փաստորեն էդքան էլ առասպել չի, եսի՞մ․․․

Անձամբ ես դեմ եմ քեզ cancel անելուն։ Մեկ-մեկ դու էլ ես "մարգարիտներ շաղ տալիս ․․․ ", բայց բարեբախտաբար նեղացկոտ չես ու մսակերներին ու վիճել էլ սիրում ես :))

Բարեկամ
07.02.2023, 07:07
Եթե հավես ու ժամանակ ունենաս, կարելի է մարդ եղած վախտի օրագրային և այլ գրառումներից շերլոքհոլմսորեն որոշ տեղեկություններ կամ ենթադրություններ դուրս բերել իր գեոլոկացիայի ու հարակից բաների մասին։

Այս պահին մենակ մի բան եմ մտաբերում․ եթե նա տարբերում է "հարավային" ակցենտը, ուրեմն հավանաբար հարաբերականորեն տևական ժամանակ է, ինչ դրսում է ապրում, ու եթե այդ տեղերում բնիկ ակցենտի տեսակի վրա կենտրոնանում են, ապա հավանաբար ոչ այնքան բազմամշակութային երկիր է, իսկ այդպես կարող է լինել եվրոպական (հավանաբար ոչ անգլալեզու) երկրում։ Իմ կարծիքով։

ivy
07.02.2023, 12:21
Եթե հավես ու ժամանակ ունենաս, կարելի է մարդ եղած վախտի օրագրային և այլ գրառումներից շերլոքհոլմսորեն որոշ տեղեկություններ կամ ենթադրություններ դուրս բերել իր գեոլոկացիայի ու հարակից բաների մասին։

:nea
Ինձ թվում է, որ էսպես շարունակենք, չի բացառվում, որ մարդ եղած վախտը խնդրի իր օրագիրը ջնջել։ Երևի արժի դադարեցնել։

Իսկ ընդհանրապես հետաքրքիր են էս ակումբային խմբովի «սիրահարվածությունները» ինչ-որ մեկին՝ իր ակտիվության առաջին տարիներին։
Ինձ թվում է, Ակումբում բոլորս էլ զգացել ենք էդ անթաքույց հետաքրքրությունն ու ֆիքսվածությունը մեր անձի հանդեպ։ Հետո դե քիչ-քիչ հնանում ես, էլ էդպիսի վառ հույզեր չես արթնացնում :)

Freeman
07.02.2023, 14:09
:nea
Ինձ թվում է, որ էսպես շարունակենք, չի բացառվում, որ մարդ եղած վախտը խնդրի իր օրագիրը ջնջել։ Երևի արժի դադարեցնել։

Իսկ ընդհանրապես հետաքրքիր են էս ակումբային խմբովի «սիրահարվածությունները» ինչ-որ մեկին՝ իր ակտիվության առաջին տարիներին։
Ինձ թվում է, Ակումբում բոլորս էլ զգացել ենք էդ անթաքույց հետաքրքրությունն ու ֆիքսվածությունը մեր անձի հանդեպ։ Հետո դե քիչ-քիչ հնանում ես, էլ էդպիսի վառ հույզեր չես արթնացնում :)

Հա ինձ էլ ա թվում, որ չարժի խորանալ, սաղ ակումբով ստալկում ենք էդ մարդուն (մարդ եղած վախտու՞ն)

ivy
07.02.2023, 14:20
Հա ինձ էլ ա թվում, որ չարժի խորանալ, սաղ ակումբով ստալկում ենք էդ մարդուն (մարդ եղած վախտու՞ն)

Ըհն, էկեք չանենք։
Քննարկումը սկսվեց իրեն ուղղված իմ հարցից, որն արդեն հետ եմ վերցրել, ինքն էլ ասեց, որ չի ուզում, որ էդ ինֆորմացիան հանրային լինի։

Սրանով դադարեցնում ենք խոսակցությունը։

One_Way_Ticket
07.02.2023, 21:25
Անձամբ ես դեմ եմ քեզ cancel անելուն։ Մեկ-մեկ դու էլ ես "մարգարիտներ շաղ տալիս ․․․ ", բայց բարեբախտաբար նեղացկոտ չես ու մսակերներին ու վիճել էլ սիրում ես :))
Ինձ թվում է՝ Վիշապը հղվում էր ժամանակակից cancel culture-ի վրա, երբ ավանդական արժեքները cancel են արվում, այլ ոչ թե որ իրեն պետք է ակումբից cancel անել։

Վիշապ
08.02.2023, 01:03
Ինձ թվում է՝ Վիշապը հղվում էր ժամանակակից cancel culture-ի վրա, երբ ավանդական արժեքները cancel են արվում, այլ ոչ թե որ իրեն պետք է ակումբից cancel անել։

Հումորախառը գրել եմ, էնպես չի, որ ակումբի 5-6 ակտիվ անդամները հեսա իրենցից մեկին կչեղարկեն ու աշխարհը փուլ կգա ։Ճ

մարդ եղած վախտ
08.02.2023, 01:42
Նախ շնորհակալ եմ, որ կարդում եք գրառումներս։)

Էս քննարկումներից ենթադրում եմ, որ էն, որ ակումբում շատ բան չեմ գրել իմ մասին առանձնակի հետաքրքրություն ա առաջացնում ու հասկանում եմ, որ գրառումներիցս ենթադրություններ անելը իմ գրառումների առաջարկած զվարճություններից ա գուցե… իմ համար էլ ահագին զվարճալի ա տեսնել, թե արդեն գրածներիցս ինչ հետևություններ եք անում։ Շատ խաղային ա ու իսկապես զվարճալի։ Շոյված եմ էսքան ուշադրությունից։ Բայց էս խաղային վիճակի ելքում կամ իմ մասին ավելի շատ բան ա պարզվելու, քան կուզեի արդեն արածս գրառումների ֆոնին, կամ ուղղակի գրառում անելուց էլ ավելի զգույշ եմ լինելու թե՝ էլ ի՞նչ ա հնարավոր եզրակացնել։ Իսկ իրականում կուզեի կարողանայի էս ֆորմատով շարունակել դեռ մի ինչ-որ ժամանակ։

Կներեք երկար բարակ ստացվեց։

Վիշապ
08.02.2023, 02:28
Նախ շնորհակալ եմ, որ կարդում եք գրառումներս։)

Էս քննարկումներից ենթադրում եմ, որ էն, որ ակումբում շատ բան չեմ գրել իմ մասին առանձնակի հետաքրքրություն ա առաջացնում ու հասկանում եմ, որ գրառումներիցս ենթադրություններ անելը իմ գրառումների առաջարկած զվարճություններից ա գուցե… իմ համար էլ ահագին զվարճալի ա տեսնել, թե արդեն գրածներիցս ինչ հետևություններ եք անում։ Շատ խաղային ա ու իսկապես զվարճալի։ Շոյված եմ էսքան ուշադրությունից։ Բայց էս խաղային վիճակի ելքում կամ իմ մասին ավելի շատ բան ա պարզվելու, քան կուզեի արդեն արածս գրառումների ֆոնին, կամ ուղղակի գրառում անելուց էլ ավելի զգույշ եմ լինելու թե՝ էլ ի՞նչ ա հնարավոր եզրակացնել։ Իսկ իրականում կուզեի կարողանայի էս ֆորմատով շարունակել դեռ մի ինչ-որ ժամանակ։

Կներեք երկար բարակ ստացվեց։

Շան տեղ մի դիր․․․ էհ, էդ չէի ուզում ասել, բանը․․․ թեթև տար։ Մեր դիսպանսերը աշխարհի ամենաանվտանգ տեղերից է մտքերը շաղ տալու համար։ Կարևորը էս հայերեն իրարից շատ չտարբերվող տառերը սրտիդ շատ մոտ մի ընդունիր, ու հիշիր՝ there is no spoon.

Բարեկամ
08.02.2023, 02:32
Նախ շնորհակալ եմ, որ կարդում եք գրառումներս։)

Էս քննարկումներից ենթադրում եմ, որ էն, որ ակումբում շատ բան չեմ գրել իմ մասին առանձնակի հետաքրքրություն ա առաջացնում ու հասկանում եմ, որ գրառումներիցս ենթադրություններ անելը իմ գրառումների առաջարկած զվարճություններից ա գուցե… իմ համար էլ ահագին զվարճալի ա տեսնել, թե արդեն գրածներիցս ինչ հետևություններ եք անում։ Շատ խաղային ա ու իսկապես զվարճալի։ Շոյված եմ էսքան ուշադրությունից։ Բայց էս խաղային վիճակի ելքում կամ իմ մասին ավելի շատ բան ա պարզվելու, քան կուզեի արդեն արածս գրառումների ֆոնին, կամ ուղղակի գրառում անելուց էլ ավելի զգույշ եմ լինելու թե՝ էլ ի՞նչ ա հնարավոր եզրակացնել։ Իսկ իրականում կուզեի կարողանայի էս ֆորմատով շարունակել դեռ մի ինչ-որ ժամանակ։

Կներեք երկար բարակ ստացվեց։

Ես հենց էդպես էլ հասկացել էի, որ խաղային ու զվարճալի ես ընկալում կամ ընկալելու էս քննարկումը, նույնիսկ գրառմանս մեջ ուզում էի սկսել՝ "ես էլ եմ ուզում խաղամ․․․" ու նոր գրեի գուշակություններս՝ վստահ լինելով, որ դրանք, այսպես ասած, չեն խրտնեցնելու գրելուդ հետագա մոտիվացիան։

Ինչ վերաբերում ա գրելու ֆորմատին, ինչ ֆորմատով էլ գրես, հետաքրքիր ա կարդացվելու, եթե (քանի որ) շինծու չես գրում։

Վիշապ
09.02.2023, 00:31
Կյանքում ամենից շատ ձանձրույթ է պատճառում կանխատեսելիությունը։ Մինչդեռ պարադոքսալ ձևով մեր բոլոր ծրագրերն ու գործողություններն ուղղված են հենց կանխատեսելիություն ապահովելու ուղղությամբ։ Երևի որովհետև վախը անիմանալիից՝ հաղթում է ձանձրույթին։ Նորից էդ վախը։
Իրական ազատությունը վախի բացակայությունն է։ Նշանակում է՝ կյանքը լիարժեք ապրելու համար նախ պետք է դառնալ ազատ։

Երբեմն վախը ծնվում է անկանխատեսելի ազատությունից ։Ճ

մարդ եղած վախտ
14.02.2023, 12:03
Իհկ, եթե ինչ-որ վնասական նյութերի քանակը նորմայից բարձր ա, ապա դա դանդաղ թունավորում ա, իմունային համակարգի վրա էլ հաստատ լավ չի ազդում, հակառակը, կարող ա քրոնիկ պրոցես սկսել։ Բայց եթե հարցը զուտ համային ա, ապա նախընտրության հարց ա դառնում։

ivy
14.02.2023, 13:08
Վերևի գրառումը Անկապ օրագրից եմ տեղափոխել էստեղ․ գրառումը վերաբերվում է One_Way_Ticket-ի գրածին (https://www.akumb.am/showthread.php/14950-%D4%B1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D5%BA-%D6%85%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80?p=2613405&viewfull=1#post2613405)․ հիշեցնում եմ, որ օրագրերում զրույցները չեն թույլատրվում, զրույցների համար կա էս թեման։

մարդ եղած վախտ
14.02.2023, 15:04
Վերևի գրառումը Անկապ օրագրից եմ տեղափոխել էստեղ․ գրառումը վերաբերվում է One_Way_Ticket-ի գրածին (https://www.akumb.am/showthread.php/14950-%D4%B1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D5%BA-%D6%85%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D6%80?p=2613405&viewfull=1#post2613405)․ հիշեցնում եմ, որ օրագրերում զրույցները չեն թույլատրվում, զրույցների համար կա էս թեման։

մերսի ու կներեք, չֆիքսեցի, որ օրագրում էր

Բարեկամ
16.02.2023, 05:52
Ռիգայում ծորակից եկող ջուրը զզվելի ջուր է, համենայն դեպս քաղաքի կենտրոնում։ Ես մի տեսակ սովորել եմ, ամենաէժանագին ֆիլտրով ֆիլտրում եմ ու խմում։ Ամեն դեպքում, գիտենալով որ ոչ բոլորն են դա խմում, նոր տարուն լիքը մարդ էի հավաքել տանս, զգուշացրեցի որ եթե այդպիսի ջուր չեք խմում, հետներդ բերեք։ Ինչպես մնացած ամեն ինչը, ջուրը այնքան շատ էին հաշվարկել, որ մի տասը լիտր մնաց արդյունքում։ Դե հո չեմ թափելու, կխմեմ։ Սկզբում ահավոր անհամ թվաց։ Հետո մանրից սովորեցի։ Իսկ երբ վերջացավ, ու վերադարձա իմ՝ ծորակից ֆիլտրված ջրին, այն ինձ սարսափելի թվաց։ Հիմա դիլեմմայի մեջ եմ, թե որն է ճիշտը։ Գինն ու լոգիստիկան խնդիր չէ, եթե մաքուրն է ճիշտը, կկազմակերպեմ։ Այդուհանդերձ, խիստ կասկածներ ունեմ։ Գուցե այդ զզվելի ջրի մեջ ինչ-որ կարևոր բաներ կան, թեկուզ վնասակար, բայց իմունիտետը զգոն պահող։

Մենք վաղուց հրաժարվել էինք շշալցված ջուր գնելուց։
Դե դու գիտես, Ավստրալիայի ծորակներից եկող ջուրն էլ զզվելի համ ունի (չնայած շատերը խմում են), ու գնում էինք ջուրը՝ շշալցված, մինչև որ ֆիլտր դրեցինք, ու հիմա խմում ենք ծորակի ֆիլտրված ջուր` նախընտրելով այն կոնսերվանտներով հագեցած շշալցված ջրից։
Իմունիտետը զգոն պահելու հետ էլ եմ համաձայն, եթե վտանգի սահմանների մոտ չի։

Վիշապ
16.02.2023, 10:11
Մենք վաղուց հրաժարվել էինք շշալցված ջուր գնելուց։
Դե դու գիտես, Ավստրալիայի ծորակներից եկող ջուրն էլ զզվելի համ ունի (չնայած շատերը խմում են), ու գնում էինք ջուրը՝ շշալցված, մինչև որ ֆիլտր դրեցինք, ու հիմա խմում ենք ծորակի ֆիլտրված ջուր` նախընտրելով այն կոնսերվանտներով հագեցած շշալցված ջրից։
Իմունիտետը զգոն պահելու հետ էլ եմ համաձայն, եթե վտանգի սահմանների մոտ չի։

+1 ֆիլտրած ծորակի ջրի համար։ Չգիտեմ Լատվիայում ոնց է, բայց նորմալ երկրներում ծորակի ջուրը կանոնավոր տեստավորում են, որ նորմատիվներին համապատասխանի։
Բայց շշալցված ջրի մեջ դժվար թե կոնսերվանտներ լցնեն, շշալցված ջուրը ստերիլ է, այսինքն օրգանական նյութեր չի պարունակում ու դրա կարիքը չկա։ Շշալցվածի պրոբլեմը անիմաստ ծախսն է, առնելու ժամանակը ու պլաստիկ շշերի հավաքելը։ Մենք շշալցված մենակ հանքային ջուր ենք օգտագործում։
Նաև երևի նկատել եք, որ հիմա շատ օդանավակայաններում ջրի ծորակներ կան, որ կարելի է սեփական շշերը լցնել ինքնաթիռի համար, այսինքն ապուշ գներով օդանավակայանից շշով ջուր առնելու փոխարեն ավելի լավ է դատարկ շիշ անցկացնել ստուգման կետերով։
Ջրի համի համար լեռնային երկրում է պետք ապրել, ասենք` Հայաստանում ։Ճ

ivy
26.02.2023, 13:13
Հարավցի 2րդ մոտեցում կամ անփառունակ պատում սխալ պատճառների մասին։

Օրագրային գրառումներիդ բառապաշարը, ձևակերպումներն ու մտքերը գնալով շեդևր են դառնում։
Էս մեկը լրիվ վերջն էր։
Ամիսներ առաջ մի քանի գրառումիցդ հանել էի դեմքություն մասերը, դրել էստեղ․ էս մեկն ամբողջովին էր էդպիսին։

Մոտս էնպիսի տպավորություն է, որ սրանք տեղում / ոտքի վրա գրված օրագրային զավզակություններ չեն, այլ ինչ-որ մի ուրիշ տեղ խնամքով գրված, բառերի ու նախադասությունների վրա աշխատած ու վերջում էստեղ բերված գրառումներ են :love

մարդ եղած վախտ
26.02.2023, 17:29
Ախխխ, շեդեվրը շատ շռայլ ա ասված, բայց շնորհակալ եմ : )
էս անգամ ահագին ոգեշնչվել եմ կարմիր ռուբենիկից, քո հին գրառումներից, բասկիատից, պոեզիայի փոդքասթից ու էդ խառնվել ա գեոպոլիտիկ ու ներսի անկայունությանը



Մոտս էնպիսի տպավորություն է, որ սրանք տեղում / ոտքի վրա գրված օրագրային զավզակություններ չեն, այլ ինչ-որ մի ուրիշ տեղ խնամքով գրված, բառերի ու նախադասությունների վրա աշխատած ու վերջում էստեղ բերված գրառումներ են :love

Ահա, հեչ տեղում ոտքի վրա գրված չեն : ) մի քանի օր ձեռի հետ գրել/խմբագրել եմ, մի քանի ժամ էլ գցել բռնել եմ, թե ինչ տեսքով կիսեմ, որ դրա հետ դեռ ապրել լինի : ) վերջում էլ կիսել եմ երբ էդ տեքստից դավադիտ եմ եղել : )

մարդ եղած վախտ
06.03.2023, 14:56
Երբեմն մարդիկ են լինում մոտս, որ մտածում եմ՝ եթե մի ամբողջ ժամ միայն լուռ նստեմ ու լսեմ իրենց պատմածը՝ առանց մի բառ ասելու, սա արդեն իսկ թերապևտիկ ազդեցություն է ունենալու իրենց համար։

․․․ու եթե անգամ չլսեմ։


Երբեմն էլ մարդիկ հենց մենակ ապահով տարածք են ուզում։ Շատ տարիներ առաջ էդ ժամանակվա հոգեբանիս մոտ սենց հանդիպում ստացվեց, որ գնացի ու ամբողջ ընթացքում չուզեցի խոսել, ոչ էլ ուզեցի ինքը խոսի։ Տենց ամբողջ հանդիպմանը լռեցինք, ավարտից 10 րոպե առաջ ասեց - 10 րոպե ա մնացել, կուզե՞ս այնուամենայնիվ ինչ-որ բան ասել։ Ասեցի չէ։ Էդ 10 րոպեն էլ լռեցինք, գնացի։ Նույնիսկ էդ էր թերապևտիկ։)

Վիշապ
08.03.2023, 00:36
...
․․․ու եթե անգամ չլսեմ։

...

Կնոջս հետ, որ օրվա վերջում գործից գնում ենք տուն, ընթացքում հաճախ պատմում է իր օրվա այս կամ այն ընթացքի, խոսակցության, փոքրիկ միջադեպի մասին, ու շատ ժամանակ ես զգում եմ, որ չեմ լսում իրեն, ինձ շատ հետաքրքիր չի մեղմ ասած, ես էլ օրվա ընթացքում ինչ մանրմունր զահրումար ասես ունենում եմ։ Բայց չեմ ընդհատում, ուշադիր հայացք եմ ընդունում ու մի փոքր ցածրացնում եմ երաժշտությունը։ Ինձ էլ իր ձայնն ա ուղղակի հանգստացնում։ Օրինակ ես ունկնդիրի կարիք չունեմ, որ երկար ժամանակ մենակ մնամ, կարող եմ մենախոսել։ Շատ կանայք, նման է, որ ուզում են դեմք ու ականջներ տեսնել։