Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Նեյրոբազմազանություն, տ․ 1
Այս գործի առաջին երկու մասերը ներկայացվել էին որպես «Գրական Դիմակ (https://www.akumb.am/showthread.php/67723-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N18-%D5%89%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%BD)»
Մաս առաջին
Չարի լույս
Գորշ ամպերով էր պատված երկինքը, ինքն էլ շարժվում էր նեղ միջանցքով։ Չէր զարմացնում իրեն սա․ կեղտոտ փայտե հատակ, անգույն բարձր պատեր, իսկ վերևը՝ գորշ ամպեր։ Սովոր էր այսպիսի վայրերում գտնվել ու անվերջ քայլել։ Ժամանակն ու տարածությունը լրիվ կորած էին, կար միայն կեղտոտ ու անգույն միջանցք, առաստաղի փոխարեն էլ՝ անվերջ պտտվող մութ ամպեր։
Երեխաների գզվռտոցի ձայներ եկան։ Միջանցքը անհետացել էր։ Սև էր աչքերի առաջ։ Անկողնում փորի վրա էր պառկած՝ դեմքով դեպի սավանը։ Գլխին էլ՝ բարձն էր։ Հաճախ էր գիշերը քնած վիճակում բարձը գլխին դնում։ Շարժվել չէր ուզում կամ չէր կարում։ Ցանկության ու կարողության միջև սահմանները վաղուց էին լղոզվել։ Միայն ձեռքով դանդաղ տարավ մահճակալի մյուս՝ ամուսնու կողմը։ Սուրենը գործի էր արդեն։ Այս մտքից կարծես անդունդն ընկներ։ Ձեռքերը դեպի բարձի երկու կողմերը տանելով՝ ամբողջ ուժով բարձը քաշեց գլխին։ Ուժ չկար։ Ձեռքերը անշարժացած խամաճիկի ձեռքերի նման ընկան դոշակին։
Երեխաների ձայները գնալով ավելի էին բարձրանում։ Սովածանում էին ու շուտով գալու էին այստեղ՝ իր սենյակ։ Գարնանը իրեն համոզում էր վերկենալ ու երեխաներին մի կերպ նախաճաշ տալ՝ իմանալով, որ գնալու էին դպրոց, ու ինքը կկարողանար նորից գալ ու անկողնու մեջ ընկնել։ Իսկ ամռանը դպրոց չկար։ Ամռանը մի նախաճաշով չէր պրծնելու։ Ամեն առավոտ այս միտքը ևս մի անդունդ էր իրեն հրում։ Առջևի օրվա կանխազգացումից ակամա մի կոկորդային ձայն հանեց՝ տնքո՞ց, ոռնո՞ց․․․ ամպերը գորշից դանդաղ փոխվում էին սևի։
Վազելով ներս եկան․
― Մամ, սոված ենք, կգա՞ս նախաճաշ սարքես, ― մեծի՝ տղայի ձայնն ասաց։
Փոքրի՝ աղջկա զվարթ ձայնն էլ հետևեց դրան․
― Բարի լույս, պապան գնացել ա գործի, ես էլ արդեն հինգ էջ կարդացել եմ գրքիցս, հիշո՞ւմ ես գրքի միջի ազջկան՝ մի նոր ընկեր ունի արդեն․․
― Հերի՜ք է, ― իրենից անկախ ճչաց։
Զգաց, որ փոքրը ուր որ է լացելու է, իսկ դրանից իր ամպերը ավելի էին սևանալու։ Անմարդկային ուժ գործադրելով բարձը մի կողմ նետեց, ու գլուխը պտտեց դեպի երեխաները․
― Ան, քեզ հետ չէի, մտքումս էի։ Գիտես, որ մաման քեզ սիրում է, չէ՞, ― բառերը կարծես պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ։
Ոտքերն իջեցրեց մահճակալից ցած ու կորացած մեջքը, մի կերպ անկողնուց պոկելով, փորձեց ուղղահայաց դիրքի բերել։ Խալաթը քաշեց մահճակալի կողքի փայտե աթոռիկից ու վրան գցեց։ Աթոռիկի վրա ինչ-որ բան զրնգաց։ Ջրով բաժակ էր, կողքն էլ՝ երկու հաբ։ Իսկ դիմացը մի փոքրիկ թղթի կտոր, վրան ձեռքով գրված․ «Բարի՜ լույս, իմ պայծառ արև։ Սիրում եմ քեզ, ― քո Սուրիկ»։
Դողացող ձեռքը տարավ դեպի հաբերը։ Երկուսը միասին բերանը գցեց ու վրան բաժակի ջուրը լցրեց։ «Իսկ թուղթը թող մնա», ― մտածեց, ― «․․․ պլաստմասե, տձև, անիրական, կեղծ»։
Մաս երկրորդ
Բանականության սպեկտր
Արագ, արագ, արագ։ Պիտի հասցներ ավտոբուսին։
― Երեք հարյուր քսանութ, երեք հարյուր քսանինը, երեք հարյուր երեսուն․․․ ― մտքում հաշվելով արագ քայլում էր։ Չորրորդ անգամ էր, ինչ ավտոբուսով էր գնում դասի։ Առաջին օրը հաշվել էր՝ բնակարանից մինչև կանգառը ուղիղ վեց հարյուր տասներեք քայլ էր։ Նայեց ժամացույցին․ ութ, տասներկու, զրո յոթ։ Երեք րոպե տասներկու վայրկյան է ինչ քայլում էր։ Հանեց հեռախոսը, որ ստուգի հաջորդ ավտոբուսի իր կանգառ գալու ժամանակը։
― Երեք հարյուր ութսունչորս, երեք հարյուր ութսունհինգ․․․ չորս րոպե քսան վայրկյանից է գալու ավտոբուսը․․․ երեք հարյուր ութսունութ, երեք հարյուր ութսունինը․․․ կհասցնեմ, չորս հարյուր երկու, ― առանց դանդաղեցնելու շարունակեց հաշվված քայլերը։
Մինչև այս շաբաթ առավոտները ավտոբուս չէր նստում․ մայրն էր տանում դասի։ Հետ գալն իր վրա էր, բայց հետ գալուց շտապելու տեղ չէր ունենում ու սովորաբար կանգառում նստած՝ դասագիրքը ծնկներին՝ սպասում էր առաջին ավտոբուսին։ Բայց հիմա ստիպված էր առավոտյան էլ ավտոբուսով գնալ։ Իսկ դա նշանակում էր հաշվարկ՝ րոպեներ, վայրկյաններ, քայլեր։
Կանգառում յոթ սպասողներ կային։ Ավտոբուսը իր ժամին չեկավ, արդեն կես րոպեի չափ ուշանում էր։ Անհանգստացած հեռախոսն էր գրպանից հանում ու ժամը կրկին ու կրկին ստուգում։ Ջղաձգությունից ուսերը անընդհատ բարձրանում ու ցած էին իջնում։ Վերջապես մեկուկես րոպե ուշացումով ժամանեց։ Նստեց ավտոբուս, որը կիսադատարկ էր։ Այս ժամերին սովորաբար լիքն էր ուսանողներով ու գործի շտապողներով։ Բայց այսօր ուրբաթ էր, ու ավտոբուսում էլ նստելու ազատ տեղեր կային։ Մի դատարկ երկտեղանի նստարանի պատուհանին կից նստատեղում իջավ, ուսապարկն էլ դրեց ծնկներին։
― Ուրբաթ է, ուրեմն առաջին դասը այսօր պատմությունն է։ Պատմություն, պատմություն, պատմություն․․․ ― լուռ հանեց դասագիրքը, դրեց ուսապարկի վրա ու բացեց այսօրվա դասի էջը։
Հաջորդ կանգառին մի տարեց տղամարդ նստեց կողքն ու սկսեց ուշադիր զննել դասագրքի բացված էջը։ «Մենակ թե չխոսի հետս», ― մտածեց տղան։ Բացում է բերանը․ երիտասարդը խորը շունչ քաշեց։
― Գիտության պատմությո՞ւն է։
― Եվրոպայի պատմությունն է․ գիտական հեղափոխություն, ռացիոնալիզմի ու լուսավորության դարաշրջանը։ Դասը Դեկարտի բանականության ուսմունքի մասին է, որը հետագայում նպաստեց դեդուկտիվ գիտական մեթոդին։ Մինչ ռացիոնալիզմը հասարակությունը առաջնորդվում էր ավանդական ուսմունքներով ու դոգմաներով։ Ռացիոնալիզմն առաջ բերեց բանականության գերակայությունը հավատքի ու կրոնական դավանանքների նկատմամբ։ Cogito, ergo sum․ մտածում եմ, ուրեմն կամ․․․
Ավելին էր ասելու՝ դեռ գրքի բացված էջի մասին միտքը չէր վերջացրել, բայց տարեց տղամարդը գլուխը շրջեց, այնուհետև այնպես նստեց, որ կարծես տղայից խուսափելուց լիներ։ Դեմքը շիկացավ մի պահ, բայց սովոր էր արդեն այսպիսի վերաբերմունքին։ Հայացքը նորից ընկղմեց գրքի մեջ․
― Հինգ կանգառ անցել ենք, մնացել էլ է ևս տասնմեկը։ Առաջին դասս իննին է, կհասցնեմ մտնել գրադարանից մաթեմի խնդրագիրքը վերցնել, որ պատմությունից հետո ազատ ժամին երկուշաբթիի մաթեմի տնայինը անեմ։ Տասնչորս խնդիր է մնացել, հիսուն րոպեի ընթացքում միջինում գալիս է չորս րոպեից մի փոքր քիչ՝ ամեն խնդրի համար։ Մենակ թե այլևս հետս խոսացողներ չլինեն այսօր։
Մաս երրորդ
Չարի բանականացում
Բազկաթոռին նստած սառած հայացքով նայում էր դիմացի պատից կախված խավար գույներով նկարին։ Փորձում էր աչքերը բաց պահել․ քունն իրեն տանելու էր նույն միջանցքը՝ անգույն ու կեղտոտ և գորշ ամպերով՝ առաստաղի փոխարեն։ Երեխաների ձայները այլևս չէին գալիս։ Սուրիկի ցածրաձայն քայլերը մտան սենյակ․
― Քնեցին, կարծես։
― Հմ․․․
Եկավ կանգնեց բազկաթոռի կողքին՝ ոչ շատ մոտիկ՝ անձնական տարածք չներխուժելով։ Այդպես մեկ րոպե կանգնած նայում էր կնոջը։ Հայացքով հետևեց կնոջ հայացքին, մի քանի վայրկյան նայեց նկարին։ Պատկերի կլանող տեսարանից հարկադրաբար սթափվելով՝ չնչին թափահարեց գլուխն ու հայացքը նորից կենտրոնացրեց կնոջ դեմքին․
― Մամաս է գալու երեք օրից, մի քանի ամիս մեր մոտ կմնա։ Կարոտել է թոռներին, ― գրեթե անձայն շունչ քաշեց, բայց կնոջ ուսերի կտրուկ շարժումից հասկացավ, որ դա չմնաց աննկատ։ Ձայնին փորձելով զվարթություն տալ, շարունակեց․ ― քեզ ու ինձ էլ․․․
Կինը բան չասեց, միայն արագ թարթեց աչքերը ու կրկին սևեռեց հայացքը նկարին։ Սուրիկը մեկնեց ձեռքն ու դրեց կնոջ ուսին, որից կինն կարծես ավելի կծկվեց։
― Գնում եմ քնելու, երկար օր էր, կգա՞ս։
― Քիչ հետո․․․
Ամուսինը դուրս եկավ սենյակից, ինքն էլ աչքերը փակեց ու գլուխը ցած կախեց։ Պատրաստ չէր սկեսուրի ներկայությանը տանը, ոչ էլ՝ նրա լուռ, բայց քննադատող հայացքին։ Հասկանում էր՝ Սուրիկն էլ գիտեր, որ ինքն ի վիճակի չէր հիմա երեխաներով զբաղվելու։
********************************
Աչքերը բացեց, բայց անմիջապես չկողմնորոշվեց՝ առավո՞տ էր, թե՞ ցերեկ։ Ամառային երկար օրերն էլ այդ հարցում օգնղը չէին։ Հեռվից երեխաների ուրախ ձայներն էին գալիս, մերթ ընդ մերթ էլ՝ տատիկի հոգատար կիսաշշուկը։ Չգիտեր, թե ինչքան այդպես կես քուն-կես արթուն անշարժացած պառկեց։ Փորձեց մարմնից մի քիչ կամք քամի, որ գնա խոհանոց՝ մի բան բերանը գցի։ Անկողնում նստելով վերցրեց խալաթն ու նկատեց աթոռիկին ջուրն ու երկու հաբերը ու դրանցից անպակաս՝ գրությունը։ Ուրեմն այսօր առաջին անգամ էր վերկենում։ Հաբերն ու ջուրը կուլ տվեց ու առանց թղթին նայելու կանգնեց ոտքի։
Սկեսուրը խոհանոցում էր, իսկ երեխաները հարակից ճաշասենյակում նկարում էին։ Սովորույթով մի անհույզ «բարի լույս» ասեց, ու քայլերը քարշ տվեց դեպի սառնարան։ Սառցարանի խցիկից մի պաղպաղակ հանեց ու իջավ պատի տակ դրված աթոռին։ Աչքերը մի քանի վայլրյանով փակելուց հետո՝ բացեց ու ձեռքերում բռնածին նայելով, սկսեց պաղպաղակը փաթեթից հանել։ Քիչ հետո ականջին հասավ սկեսուրի ձայնը․
― Ո՞նց ես, դեղերը խմեցի՞ր։
― Հա։
― Պատրաստվում ենք գնալ խաղահրապարակ, այսօր Արթուրի դասընկերն էլ է լինելու՝ Սթիվը՝ մայրիկի հետ։ Դու էլ կգա՞ս։
― Չէ, բժշկին պիտի զանգեմ։
― Լավ, դե եթե միտքդ փոխես, մենք մի երկու ժամ այնտեղ կլինենք։ Հա՛, ուզում էի քեզ ասել՝ Սուրիկը նոր եկած իմիգրանտների համար լեզվի դասեր է գտել, սեպտեմբերից ուզում եմ գնամ։ Հա՛մ մի քիչ լեզու կսովորեմ, հա՛մ էլ տնից մի քիչ դուրս կգամ երեկոները, որ Սուրիկը տանն ա լինում։
Ձայնով արձագանքելու փոխարեն գլուխը թեթև վեր ու վար արեց։ Վերջացրեց պաղպաղակն ու հետ գնաց ննջասենյակ։
********************************
Անկողնում կիսանստած, մահճակալի մեջքին հենված՝ նայում էր ձեռքերում պահած բացված գրքին։ Ուշադրությունը չէր կենտրոնանում, որ կարողանար կարդալ։ Երեխաներն եկան ու անկողնու վրա մագլցելով, կանչեցին ճաշին։
Ճաշասեղանի շուրջ բոլորն արդեն նստած իրեն էին սպասում։ Սուրիկը ժպտացող հայացքով հարցրեց․
― Իմացա՞ր, մաման դասերին մի ռուս կնոջ հետ է մոտիկացել, ճաշից հետո դուրս են գալու միասին զբոսնելու։
Չէ, չէր իմացել, վերջին ամիսներին ընտանիքում տեղի ունեցածներից անիրազեկ էր։ Նայեց սկեսուրին, ու երախտապարտությունից ջանաց քաղաքավարի լինել․
― Ի՞նքն էլ է վերջերս երկիր եկել։
― Չէ․․․ իրենը մի քիչ տխուր պատմություն է։
― Ի՞նչ պատմություն, ― հարցրեց ավագ թոռը։
Տատիկը մի խորը շունչ քաշեց, ու մի երկու բառով պատմեց, թե ոնց էր իր մտերիմը՝ Սվետան, հայտնվել այդ երկրում։ Աղջիկն էր այդտեղ արդեն տասնհինգ տարի ապրում։ Ռուսաստանում ամուսնուց բաժանվելուց հետո փոքրիկ տղայի հետ արտագաղթել էր։ Անցած տարի էլ սրտի անբավարությունից՝ հանկարծակի մահացել։ Սվետան էլ եկել էր աղջկան թաղելու ու թոռանը պահելու։ Սեղանի շուրջ բոլորը զգալիորեն ցնցվեցին։ Սուրիկը ուշքի գալով հարցրեց մորը․
― Բա Ռուսաստանում ի՞նչ էր անում, չի՞ ուզում թոռանը մոտը տանի։
― Մոսկվայում բիզնեսներ ունեն՝ ինքն էլ, ամուսինն էլ, բայց թոռը աուտիստիկ է, ինքն էլ ասում է․ ― «դե գիտե՛ս՝ մեր մոտ սենց մարդկանց ոնց են վերաբերվում, ո՞նց թոռանս տանեմ Ռուսաստան, ինքն էլ Ռուսաստանի անուն լսել չի ուզում»։
Կարծես վերջապես քնից զարթնած լիներ ու շունչ հավաքելով, հարցրեց սկեսուրին․
― Բա թոռանը ո՞նց է պահում։
― Ինչքան հասկացա, ահագին բան կարողանում է թոռը ինքնուրույն անել։ Քոլեջում է ինչ-որ սովորում։ Սվետան է փորձում մեքենայով տանել-բերել, բայց մեկ-մեկ նույնիսկ ինքնուրույն տրանսպորտով է գնում։
Այդ զրույցից հետո հաճախ էր մտածում Սվետայի, իր աղջկա ու թոռան մասին։ Մի անգամ Սվետան ցերեկով սկեսուրին հյուր էր եկել՝ թոռան հետևից քոլեջ գնալուց առաջ։ Իրեն հանդիպած ամենակենսուրախ մարդկանցից մեկն էր։ Այդ կինը իր միակ զավակին ջահել-ջահել կորցրել էր, իր ապրուստն ու բարքը թողել եկել էր այս օտար ու անծանոթ երկիր՝ լեզուն նույնիսկ կարգին չիմանալով, ու աուտիստիկ թոռանն էր խնամում․․․ և հիմա իր դեմը նստած զվարթ պատմում էր նորաթուխ իմիգրանտների համար լեզվի դասերից մեկին տեղի ունեցած մի ծիծաղաշարժ։ Ապշած էր։
Մի օր էլ սկեսուրը ճաշի սեղանի շուրջ ասաց, որ Սվետայի ամուսինն է մի երկու շաբաթով եկել, և ուզում է Սվետային իր ամուսնու ու թոռան հետ ճաշի հրավիրել։ Գալու օրն երեխաները առավոտից ոոգևորված էին թոռան հետ հանդիպելու մտքից։ Ինքն էլ էր հետաքրքրասիրությամբ լցված։ Եկան։ Թոռը շատ պաշտոնական մեկնեց ձեռքը․
― Բարև ձեզ՝ Միքայել։
― Լիլիթ՝ համեցեք։
Ճաշի սեղանի շուրջ փորձեց խոսացնել Միքայելին իր դասերի մասին։ Միքայելն էլ պատմեց, որ հաճախ տատիկն է տանում, այդ դեպքում ճանապարհը տևում է տասներկուսից մինչև տասնյոթ ու կես րոպե՝ նայած ճանապարհի խցանվածությանը։ Բայց երբեմն ինքն է տրանսպորտով գնում, երբ տատիկը զբաղված է լինում։ Իրենց բնակարանից մինչև կանգառ վեց հարյուր տասնյոթ քայլ է։ Ավտոբուսով տասնվեց կանգառ է մինչև քոլեջը։ Բայց երբեմն ավտոբուսը ուշանում է, ինչը լավ չի տանում՝ իր օրվա դասավորվածությունը դա շեղում է։
Սուրիկը կողքից ուսումնասիրում էր կնոջ երկխոսությունը Միքայելի հետ։ Կարծես Լիլիթը փոխված լիներ՝ իր հարազատին գտած՝ երկար բաժանումից հետո։ Ինչքա՜ն համբերատար և ուշադիր էր լսում Միքայելի բոլոր-բոլոր պատմած մանրուքները, հատուկ տրամադրող տոնով հարցեր էր տալիս։ Լավ օր էր՝ բոլորի համար։
********************************
Առավոտյան յոթն անց կեսին հնչեց զարթնացուցիչի ձայնը։ Լիլիթը բացեց աչքերն ու շշուկով ինքն իրեն հուշեց․
― Դեռ կա երեսունհինգ րոպե՝ երեխաներին դպրոցին պատրաստելու համար։
Արթնացուցիչը անջատելուց հետո նստեց անկողնում, հագավ խալաթն ու հաբերը ընդունելուց հետո արտաբերեց․
― Տասնյոթ քայլ մինչև Արթուրի սենյակ, հետո վեց քայլ՝ մինչև Աննայի, հետո հինգ քայլ մինչև լոգարան։
Երեխաներին արթնացնելուց ու լվացվելուց հետո հաշվեց նաև քայլերը դեպի խոհանոց, հատ-հատ արագ հաշվեց երեխաների շիլայի համար վարսակի գդալները, պահեց ժամանակ՝ շիլան եփելու։ Երեխաներին դպրոց ճանապարհելուց հետո շարունակեց իր հաշվարկված օրվա ռեժիմը․ կես դրույքով տնից աշխատանք, երեխաներին դպրոցից դիմավորել, ճաշի պատրաստություն․ այսօր կրկին Սվետան ու Միքայելը գալու էին հյուր՝ ճաշի։
Պայմանավորված ժամին՝ և ոչ մի րոպե ուշ, դուռը թակեցին։ Լիլիթը Սվետայի հետ գրկախառնվելուց հետո դիմեց Միքայելին․
― Ինչպե՞ս է գերբանական իմ բարեկամը։
― Լավ։ Իսկ տխուր տանտիրուհին ինչպե՞ս է։
― Ձեզ տեսնելուց՝ ուրախ, ― երկուսն էլ գրեթե աննկատ ժպտացին։
StrangeLittleGirl
28.06.2018, 16:02
Այ հիմա սաղ տեղն ընկավ :)
Ի դեպ, մոտս դեժավյու ա։ Ռուս տատիկի ու աուտիկ թոռան մասին էլի չե՞ս գրել։
Գաղափարը լավն էր շատ։ Միակ բանը, որ էնքան էլ դուրս չեկավ, Միքայելի մասին պատմությունն էր երրորդ մասում։ Կարծում եմ՝ ավելի լավ կլիներ, եթե էդ բոլորը ներկայացվեր երկրորդ մասի նման, իսկ վերջում ավելի կարճ նկարագրվեր բուն ճաշը Լիլիթենց տանը։
Մի խոսքով, հոգեվիճակները շատ լավ ես բռնացրել։ Մենակ պատմելու տոնը մի քիչ էն չի։
Այ հիմա սաղ տեղն ընկավ :)
Ի դեպ, մոտս դեժավյու ա։ Ռուս տատիկի ու աուտիկ թոռան մասին էլի չե՞ս գրել։
Գաղափարը լավն էր շատ։ Միակ բանը, որ էնքան էլ դուրս չեկավ, Միքայելի մասին պատմությունն էր երրորդ մասում։ Կարծում եմ՝ ավելի լավ կլիներ, եթե էդ բոլորը ներկայացվեր երկրորդ մասի նման, իսկ վերջում ավելի կարճ նկարագրվեր բուն ճաշը Լիլիթենց տանը։
Մի խոսքով, հոգեվիճակները շատ լավ ես բռնացրել։ Մենակ պատմելու տոնը մի քիչ էն չի։
չէ, չեմ պատմել․․․ ու դա պատմություններից մեկն էր․․․
եսիմ․․․ պատմելու տոնը միտումնավոր ա այդպիսին ընտրված․․․ մի քիչ քննարկելուց հետո կասեմ, թե ինչու, չեմ ուզում դեռ մատնել
Պատմությունն ինձ էլ դուր եկավ, երրորդ մասը կարդացվեց հետաքրքրությամբ՝ անհամբեր, թե ինչով կավարտվի։
Չնայած տեղ-տեղ անհարթություններին և լեզվական անճշտությունններին, զգացվում էր, որ "ջիղով" է գրված, ու այդ առումով՝ ստացված պատմություն է։ Ինչպես բոլոր քիչ, թե շատ ստացված պատմություններում, հավանաբար ահագին մաս իրական հիմք ունի։ Որոշ արհեստական պահեր կային խոսակցականում, լավ կլիներ՝ հղկվեին։
Կնոջ հոգեվիճակն առանցքայինն էր պատմության մեջ, և լավագույնը դա էր ստացվել փոխանցել։
Sambitbaba
28.06.2018, 17:38
Լավն էր շատ, ինձ դուր եկավ:
Քիչ անհասկանալի մնաց, Լիլիթն իր մեջ բացահայտեց աուտիստին, թե՞ Միքայելն ուղղակի մեկնած ձեռք էր խեղդվողին, բայց դա էական չէ. մեկ է, շատ լավն էր իդեան:
Շնորհակալություն, Ծլնգ ջան::hands
Լավն էր շատ, ինձ դուր եկավ:
Քիչ անհասկանալի մնաց, Լիլիթն իր մեջ բացահայտեց աուտիստին, թե՞ Միքայելն ուղղակի մեկնած ձեռք էր խեղդվողին, բայց դա էական չէ. մեկ է, շատ լավն էր իդեան:
Շնորհակալություն, Ծլնգ ջան::hands
Սամ ջան, երրորդ մասի անվանումը պիտի այդ հարցում օգներ :)
Շնորհակալ եմ գնահատականիդ համար։
Sambitbaba
28.06.2018, 23:20
Սամ ջան, երրորդ մասի անվանումը պիտի այդ հարցում օգներ :)
Շնորհակալ եմ գնահատականիդ համար։
Չօգնեց...:(
Այ հիմա սաղ տեղն ընկավ :)
Ի դեպ, մոտս դեժավյու ա։ Ռուս տատիկի ու աուտիկ թոռան մասին էլի չե՞ս գրել։
Գաղափարը լավն էր շատ։ Միակ բանը, որ էնքան էլ դուրս չեկավ, Միքայելի մասին պատմությունն էր երրորդ մասում։ Կարծում եմ՝ ավելի լավ կլիներ, եթե էդ բոլորը ներկայացվեր երկրորդ մասի նման, իսկ վերջում ավելի կարճ նկարագրվեր բուն ճաշը Լիլիթենց տանը։
Մի խոսքով, հոգեվիճակները շատ լավ ես բռնացրել։ Մենակ պատմելու տոնը մի քիչ էն չի։
Դեժավյու չի․ անցյալ տարվա բլոգային քննարկումների մեջ կա էս պատմության մի հատված՝ մի քիչ ուրիշ ձևով։ Թե ոնց է մի ռուս տատիկ աղջկա հանկարծակի մահից հետո ստիպված լինում գնալ ԱՄՆ՝ աուտիկ թոռան մոտ, որտեղ իրեն միայն անախորժություններ են սպասում․․․
Գտա էդ բլոգային գրառումը (https://tslng.wordpress.com/2017/11/02/%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D6%81-%D5%B9%D5%B0%D5%A1%D5%BD%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AC%D5%B8%D6%82-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%B3%D5%A1%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%A8/)։
Դեժավյու չի․ անցյալ տարվա բլոգային քննարկումների մեջ կա էս պատմության մի հատված՝ մի քիչ ուրիշ ձևով։ Թե ոնց է մի ռուս տատիկ աղջկա հանկարծակի մահից հետո ստիպված լինում գնալ ԱՄՆ՝ աուտիկ թոռան մոտ, որտեղ իրեն միայն անախորժություններ են սպասում․․․
Գտա էդ բլոգային գրառումը (https://tslng.wordpress.com/2017/11/02/%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D6%81-%D5%B9%D5%B0%D5%A1%D5%BD%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AC%D5%B8%D6%82-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%B3%D5%A1%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%A8/)։
:o փաստորեն պատմել էի․․․ ներող, StrangeLittleGirl, լրիվ մտքիցս թռել էր
ես էլ ասում եմ ինչու ինձնից անկախ գրվեց․ փաստորեն ահագին ժամանակ է խմորվում է մեջս․․․
Պատմությունն ինձ դուր եկավ նրանով, որ պատկերները շատ իրական են, ու կարծում եմ՝ հենց էդպես էլ կա․ իրականություն տարբեր պատառներ վերցված և իրար են միացված, էդպիսով սյուժեն թեև որպես ամբողջություն մտացածին է, իր կոմպոնենտներն այնուամենայնիվ իրական են։ Համենայնդեպս ես էդ զգոցողությունն ունեմ։
Առաջին մասն ամենահաջողն է ամեն դեպքում։ Մի այլ կարգի սահունություն ունի, ոնց որ «գրիչ» կպած չլինի։
Երրորդում ահագին հում տեղեր կան: Oրինակ սա․
«Պատրաստ չէր սկեսուրի ներկայությանը տանը, ոչ էլ՝ նրա լուռ, բայց քննադատող հայացքին։ Հասկանում էր՝ Սուրիկն էլ գիտեր, որ ինքն ի վիճակի չէր հիմա երեխաներով զբաղվելու»։
Առաջին մասում ամեն ինչ ցույց է տրված՝ առանց բացահայտ գրելու, թե ինչ էր էր մտածում կինը։ Էստեղ շարադրման ոճը փոխված է, ու կերպարի գործողություններով իր հոգեվիճակը ցույց տալու փոխարեն պարզ տողով գրված է, թե ինչ էր մտածում/հասկանում էդ պահին։ Ստեղծագործության նախկին թափը կոտրվում է սրանով։
Բայց երրորդում նաև լիքը հեզիկ-մեզիկ սենտիմ քնքշանք կա, ու էդ շատ սիրունացնում է գործը։
Կուզեի, որ կերպարները մի քիչ ավելի բացվեին։ Չնայած վերջն էլ մի ձև կարգին ավարտուն էր, թե էլ ինչ եմ քթիմազություն անում․․․
Սովորաբար իդիլիայով լի ընտանեկան տեսարաններից ալերգիա ունեմ, դրան էլ գումարած՝ «ամուսին» բառը։ Բայց էս մեկում հավեսով կարդացի։ Երևի Ծլնգին շատ եմ սիրում, դրանից կլինի :P
Sambitbaba
29.06.2018, 05:15
Գտա էդ բլոգային գրառումը (https://tslng.wordpress.com/2017/11/02/%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D6%81-%D5%B9%D5%B0%D5%A1%D5%BD%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%A1%D5%AC%D5%B8%D6%82-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%B3%D5%A1%D6%80%D5%A1%D5%A3%D5%A8/)։
"Մատեանը" դզեց...:)
Պատմությունն ինձ դուր եկավ նրանով, որ պատկերները շատ իրական են, ու կարծում եմ՝ հենց էդպես էլ կա․ իրականություն տարբեր պատառներ վերցված և իրար են միացված, էդպիսով սյուժեն թեև որպես ամբողջություն մտացածին է, իր կոմպոնենտներն այնուամենայնիվ իրական են։ Համենայնդեպս ես էդ զգոցողությունն ունեմ։
Առաջին մասն ամենահաջողն է ամեն դեպքում։ Մի այլ կարգի սահունություն ունի, ոնց որ «գրիչ» կպած չլինի։
Երրորդում ահագին հում տեղեր կան: Oրինակ սա․
«Պատրաստ չէր սկեսուրի ներկայությանը տանը, ոչ էլ՝ նրա լուռ, բայց քննադատող հայացքին։ Հասկանում էր՝ Սուրիկն էլ գիտեր, որ ինքն ի վիճակի չէր հիմա երեխաներով զբաղվելու»։
Առաջին մասում ամեն ինչ ցույց է տրված՝ առանց բացահայտ գրելու, թե ինչ էր էր մտածում կինը։ Էստեղ շարադրման ոճը փոխված է, ու կերպարի գործողություններով իր հոգեվիճակը ցույց տալու փոխարեն պարզ տողով գրված է, թե ինչ էր մտածում/հասկանում էդ պահին։ Ստեղծագործության նախկին թափը կոտրվում է սրանով։
Բայց երրորդում նաև լիքը հեզիկ-մեզիկ սենտիմ քնքշանք կա, ու էդ շատ սիրունացնում է գործը։
Կուզեի, որ կերպարները մի քիչ ավելի բացվեին։ Չնայած վերջն էլ մի ձև կարգին ավարտուն էր, թե էլ ինչ եմ քթիմազություն անում․․․
Սովորաբար իդիլիայով լի ընտանեկան տեսարաններից ալերգիա ունեմ, դրան էլ գումարած՝ «ամուսին» բառը։ Բայց էս մեկում հավեսով կարդացի։ Երևի Ծլնգին շատ եմ սիրում, դրանից կլինի :P
Իրականը միայն թոռ ու տատիկի իրականում գոյությունն էր :) թոռան՝ Միքայելի կերպարը հավաքական էր, հիմնված երեք իրական անձանց վրա, ու էլի, հա, չստացված․․․ ահագին դժվար բան է աուտիզմը բառերով փոխանցելը՝ այս գործի վրա հասկացա։ Լիլիթի կերպարը լրիվ հորինված էր, ու ինչպես արդեն ասեցի, մտահոգություն ունեի, որ առաջին մասն ու իր կերպարը մոտս չէր ստացվելու։ Բայց ստացվեց․․․ եսիմ, միգուցե և Լիլիթն ես եմ․․․
Հում տեղեր կան, համաձայն եմ, բայց կոնկրետ նշածդ չեմ կարծում որ դրանցից է։ Առաջին մասում էլ նկարագրական բաներ կային, չնայած որ ավելի ալեգորիկ էին (անդունդ հրվելը, օրինակ)։ Կարող է այստեղ էլ ալեգորիաները օգնեին, բայց երրորդ մասը պիտի տարբերվեր առաջին երկուսից իր «նորմալությամբ», այնպես որ չգիտեմ կարելի կլինի այդ երկուսը միատեղել։
Իդիլիայով ընտանիք այստեղ չկար։ Սուրիկը անկարող էր կնոջ հետ խոսել, իսկ Լիլիթը՝ երեխաների, զարմանում եմ, թե ոնց դա չէիր տեսել։ Երրորդ մասի քնքշանքը ես դեռ չեմ տեսնում․․․ ահագին տխրություն կա և մի քիչ հույս։ Բայց ահագին ուրախացել եմ, որ հոգեբան լինելով, այնուամենայնիվ առաջինը տեսել ես հեզիկ-մեզիկությունն ու իդիլիան։ Ուրեմն երրորդ մասն էլ, գործն էլ՝ ստացվել են։
Գործում կան նաև ահագին սիմվոլիզմներ, որոնք թերևս աննկատ մնացին։ :) Դա էլ իմ մեղքն է, երևի, բայց ինձ դուր են գալիս, ու հուսով եմ, որ մի օր ինքս կվերադառնամ այս գործին ու կկարողանամ դրանք վերգտնել։
Թե ինձ համար ինչ է այս գործը․․․ արդեն ասեցի, որ այն երեք պատմությունների միաձուլում է։ Պատմություններից մեկը այդ իրական տատիկն ու թոռն են․․․ մի օր դեռ ավելի ընդարձակ պիտի գրի առնեմ այդ պատմությունը․․․ երկրորդ պատմությունն առաջին մասում էր․ ուզում էի ուժերս փորձել դեպրեսիա նկարագրելում․․․ այդտեղ շատ կարևոր էր առավոտյան երեխաների ձայնին կերպարի արձագանքը։ Իմ համեստ կարծիքով կարողացա անել այն ինչ փորձում էի․․․ իսկ երրորդ պատմությունը հենց ինքը գործն է․․․ ու գործի անունն է՝ Նեյրոբազմազանություն։ Արդեն վաղուց է մտածում էի մի գործ գրել, որը կնկարագրի նեյրոտիպիկից տարբերվող նորմալություն։ Ու կարծում եմ, որ դեռ ամբողջ աշխարհում ահագին բան ունենք անելու այդ սոցիալական նեյրոբազմազանության ընդունելի դարձնելու համար։ Ու սա չեմ ասում որպես ինքս դրան հասած․․․ ոչ, ամենևին։ Այս թեման ինձ նաև թանկ է նրանով, որ շատ ուշ եմ սրան հասել, ու դեռ ահագին ֆոբիաներ ունեմ իմ պատկերացումների ու ենթագիտակցական կողմնակալության պահով։
Շատերը դիմակի թեմայում ասեցին, որ գործը օրագրային էր, լեզուն գեղարվեստական չէր․․․ սա միտումնավոր էր՝ թեմայի լուսաբանման գործում։ Իմ խնդիրն առաջին հերթին նեյրոտիպիկությունից տարբերվող մարդկանց նորմալությունը ցույց տալն էր, որ իրենք ունեն օրագրային կենցաղ, ոչ-գեղարվեստական ընտանիքներ, արտագրքային հարաբերություններ․․․ բայց նաև շատ հպարտ եմ, որ այդ օրագրայինի հետ մեկտեղ գործը համարվեց նաև գեղարվեստական։
Ինչի՞ գործը ներկայացվեց այնպես, ինչպես ներկայացվեց․․․ սկզբից ուզում էի մենակ առաջին մասը դնել, քանի որ նեյրոբազմազանության մասին զրույց սկսելուց առաջ արդյունավետ է ցույց տալ այդ «single story»-ի առկայությունը։ Եվ դա իմ կարծիքով եղավ։ Բայց քանի որ նաև հնչեցին կարճության մասին գնահատականներ, որոշեցի նաև երկրորդ մասն էլ ավելացնել՝ որպես հուշում, որ գործը ավելին է, քան մի կոնկրետ կերպարի «դեպրեսիվությունը»։ Ու կարծես թե երկրորդ մասի շուրջն էլ «single story» ձևավորվեց, բայց և չնկատվեց այդ երկու մասերի ընդհանուր գիծը․․․ չնայած ահագին հետաքրքիր էր կարդալ զանազան վարկածները, թե ինչպես են իրար հետ առաջին ու երկրորդ մասերի կերպարները կապված։ Հա ի դեպ, սիմվոլիզմներից մեկը բացահայտեմ․․․ առաջին ու երկրորդ մասերում հիմնական կերպարների անունները չեն տրվում, ու նույնիսկ առաջին մասում երկրորդական կերպարների անուններ են տրվում։ Առաջին երկու մասերում կերպարները պիտի անանուն մնային, որպես իրենց «single story»-ի անբաժան կողմ, որպես լիքը անանուն բայց նույնական միաձև դեպրեսիվներ ու հիպերռացիոնալ աուտիկներ։ Ու իրենց անունները երրորդ մասում բացահայտվում է հենց իրար հանդիպելիս։ Սա արմատային է գործում, քանի որ իրենք մտերմանում են հենց իրենց նեյրոատիպիկության շուրջ, ու իրենք առաջիններն են, որ միմյանց որպես լիիրավ անձ են ընկալում՝ անուն միմյանց հետ կիսում ու միմյանց անունով դիմում։
Հուսով եմ, որ շատ չեք զայրանում նրանից, որ գործը աստիճանաբար մատուցեցի․․․ ես էլ էի ուզում ստուգել, թե ինչքանով է հաջողվել ստանալ այն, ինչ ուզում էի։ Անվանումը չբացահայտելն էլ փորձ էր հասկանալու, թե երրորդ մասով ընթերցողը կհասկանա, որ գործը նենց նեյրոատիպիկության նորմալության մասին է, թե ոչ։ Այստեղ կարծես թե այնքան էլ չեմ հաջողել․․․ բայց դե դա էլ կարելի է հուշել անվանմամբ։ Մասերի անունների սիմվոլիզմի չբացահայտվելուց էլ եմ մի քիչ տխրել․․․ բայց դե միգուցե դա արդեն չափից շատ կլիներ ակումբային գործի համար սպասելը։
Դեռ ուզում եմ գործի վրա աշխատել․ առաջին գործս է, որը կուզենայի լույս տեսներ պարբերականում։ Սովորաբար բավական անտարբեր եմ գրածներիս հետագա կյանքի նկատմամբ, քանի որ գրում եմ գրելու ցանկությունս ու պահանջս բավարարելու համար։ Բայց այս գործի ուղերձը կարևորում եմ այնքան, որ ուզենամ հավելյալ ջանք գարծադրել՝ այն տպագրության հասցնելու համար։ Եթե արդեն տպագրված մարդիկ չեն ալարի ինձ օգնել այս գործում, շատ շնորհակալ կլինեմ (թեկուզ «չարժի՛» խորհրդով․․․ թե այդպես եք գտնում)։
Կարծես շատ բան բաց չեմ թողել․․․․ :)
Հ․Գ․
ivy, խնդրում եմ այս ու հարակից թեմաների «դեռ անանուն»-ը փոխարինել «Նեյրոբազմազանություն»-ով (երկրորդ տարբերակի թեմայում նաև մոռացել եմ «Արձակ» ձևաչափը նշել, խնդրում եմ դա էլ շտկի)։
Հա, մի կարևոր բան բաց եմ թողել․․․ առաջին երկու մասը կարդալուց «single story» ձևավորելուց հետո երրորդ մասը պիտի այդ միակողմանի ստերեոտիպները ջարդեր (դեպրեսիա ունեցողներին միայն որպես դեպրեսիվ տեսնելն ու հիպերռացիոնալ աուտիկին մենակ որպես հակասոցիալ OCD-ոտ ռացինոլ տեսնելը)։ Ու սրա ջարդելը փորձել եմ անել asset-based նկարագրությամբ։ Ստերեոտիպների մեծամասնությունը հիմնված են deficiency-based միատեսության վրա։ Այսինքն այդ դեպքում նեյրոատիպիկներին որակում ենք հենց որպես նեյրոտիպիկությունից տարբերությամբ և դրա հիման վրա «պակաս» ունեցող։ Իսկ երբ մարդուն նկարագրում ես իր արժեքների տեսանկյունից, ապա ինչպես Ադիչին է ասում՝ you have a completely different story։
Իհարկե գործի ծավալների մեջ չէի կարող շատ արժանիքներ նկարագրել, բայց Միքայելի կազմակերպվածությունը այդպիսի արժանիք էր, որն որպես նվեր տրվեց Լիլիթին։ Իսկ Լիլիթի արժեքն այն էր, որ ինքը Միքայելին ավելի լավ էր զգում, ու պատրաստ էր Միքայելի հետ Միքայելի պայմաններով (ձեռնտու ձևաչափով) շփվել ու իրեն այդ սոցիալիզացիայի նվերը տալ, ի հակառակ նեյրոտիպիկների խույս տալուն։
Սրա մասին մի փոքր դրվագ եմ ուզում պատմել․․․ շատ վաղուց Շոահի մասին մի վավերագրական հաղորդում էի դիտել հեռուստացույցով, որտեղ մի տարեց կին պատմում էր կենտրոնացման ճամբարում իր փորձից։ Ամբողջ ընտանիքով ճամբարում էին՝ տարբեր մասերում։ Ու պատմում էր, թե ինչքան գեղեցիկ մազեր ուներ, ու որպես երեխա ինչքան էր հպարտանում այդ մազերով։ Պատմում էր այնպես, որ լրիվ պատկերացնում էիր այդ մազերն ու այդ մազերը կրող սիրուն աղջնակին։ Հետո էլ ասաց, որ ճամբար հայտնվելուց ու ծնողներից և ավագ քույրերից առանձնացվելուց հետո գլուխը խուզել էին։ Սա էլ նենց պատմեց, որ ոնցոր մեջս մի բան կոտրվեր։ Ինքն էլ ասում էր, որ երեխա էր, բան չէր հասկանում կողքերը կատարվողից, բայց այդ մազերի կորուստը ամենաշատն էին այդ օրերին իր վրա ազդում, ու լրիվ ընկճված էր դրանից։ Հետո մի օր բակում իրենց ու իրենից տարիքով ահագին մեծ քրոջ շարքերը հանկարծակի իրար էին հանդիպել, ու ինքը քրոջ տեսնելուց իրեն էլ ավելի վատ էր զգացել, քանի որ անջատվելուց հետո առաջին անգամ հանդիպելիս ինքը տգեղ ու ճաղատ էր։ Իսկ քույրը բարի ժպիտով իրեն էր նայել, ու միակ բանը որ ասել էր՝ ինչքա՜ն մեծ ու գեղեցիկ աչքեր ունես․․․ իրենից բացի ընտանիքից ոչ ոք կենդանի դուրս չէր եկել այդ ճամբարից, ինքն էլ ասում էր, որ այդ քրոջ իր աչքերի գեղեցկությունը նշելն էր փրկել իրեն․․․
Գաղթական
29.06.2018, 21:45
Շատ բարդ կերպար ես դու Ծլնգ:
Բայց մի բան հաստատ կարող եմ փաստել.
Ակումբը քո վրա դրական ա ազդում:
Շատ բարդ կերպար ես դու Ծլնգ:
Բայց մի բան հաստատ կարող եմ փաստել.
Ակումբը քո վրա դրական ա ազդում:
հա բա հո ես չեմ ակումբի վրա դրական ազդելու, դու էլ բան ասիր․․․
Գաղթական
29.06.2018, 22:28
հա բա հո ես չեմ ակումբի վրա դրական ազդելու, դու էլ բան ասիր․․․
Ցանկացած անդամ էլ ընդհանուր ֆոնի վրա շատ թե քիչ ազդեցություն ունենումա, ով դրական, ով՝ բացսական [emoji6]
Alphaone
01.07.2018, 00:15
Դեպրեսիայի մասին գործեր առանձնապես չեմ սիրում: Ջերոմ ք. Ջերոմի էն շնախառը նավակային պատմվածքում մի դրվագ կա, երբ գլխավոր հերոսներից մեկը բժշկական ուղեցույց ա կարդում ու սաղ հիվանդություններն իրեն վերագրում: Նույն տրամաբանությամբ էս բառն ինձ վրա ա մոգական ազդեցություն ունենում, աչքովս ընկավ, «դեպրեսվում» եմ: Բայց էս պատմվածքը տարօրինակ կերպով չներքաշեց էդ հոգեվիճակ, չնայած ահավոր դատարկված ու ընկճված վիճակում էի, երբ կարդացի: Առաջին հատվածն ինձ համար ավարտուն էր: Էնքան հուշիկ ու սիրուն էր էդ աշխարհը փուլ գալիս, էնքան ծանոթ ու հարազատ էր էնտեղ նկարագրվող օտարացումը, որ ցավ կամ դատարկվածություն զգալու փոխարեն կոմֆորտ էի զգում էդ գործի մթնոլորտում, անգամ կարեկցանք չկար, ավելի շատ հերոսի կաշվի մեջ մտնել ու ամեն ինչ իր աչքերով տեսնելու զգացողույթուն էր:
Երկրորդ մասն ինձ համար օտար էր, աութիստների կյանքում չեմ հանդիպել, մենակ գրականություն/ֆիլմեր: Լավ էր նկարագրված, բայց իմը չէր:
Երկու մասերի միաձուլումն էր իմը: Դիալոգներին չէի հավատում, ավելորդ գեղարվեստականություն կար, բայց վերջում էն հանճարեղ գրքերից հետո եկող դառը ժպիտից հայտնվեց, որ ներսդ սաղ քամվում ա, բայց հույսի աղոտ ուրվական կա ամեն դեպքում ու լավ գրականության հետ հաղորդակցվելու էն խառը, վեհ հոգեվիճակներից: Ծլնգին ընդհանրապես գրող չէի պատկերացնում, չեմ կարա բացատրեմ՝ ինչի, անգամ նախանձեցի՝ զգում ա կյանքի ջիղը:
boooooooom
01.07.2018, 00:56
Կարդացել եմ 4 անգամ, տարբեր օրերի, վերջինը՝ մաքսիմալ ուշադիր։
Ճիշտն ասած՝ չսիրեցի Լիլիթին. չափազանց էգոիստ երևաց աչքիս։ Ու իմ մոտ նենց տպավորություն էր, որ դեպրեսիայի պատճառն էր ոչ թե նրան վատ կյանք բաժին հասելը, այլ որ ինքն իրեն ավելիին էր պատկերացնում արժանի։ Իսկ Աուտիկ երեխան իր կյանքում, ընդամենը ինչ որ նորություն էր դարձել. որի մասին նա կմոռանա, երբ էլ ոչինչ "պոկելու" չլինի նրանից։ Ախր ոնց կարա իր երեխաներին պահել ի վիճակի չլինող մայրը, "իր հարդ դիսկի վրա ազատ մեգաբայթեր" ունենա այլ, օտար երեխայի համար, ախր ես կարդալուց իր ամուսնուն ու երեխաներին ավելի շատ խղճացի, քան էդ աուտիկ երեխային։ Չգիտեմ, միգուցե ես իմ ֆանտազիան էլ եմ ընթացքում աշխատացրել, ու տարել ամենը իմ պատկերացրածով, բայց էս պահին սա եմ զգացել։
Գործը ամբողջական է, ձանձրալի հատվածներ չկար, հանելուկներ էլ չնկատեցի (չեմ սիրում, որ պարտադիր ինչ որ "անգտնելի" բան են թաքցնում տողերի արանքներում)։ Դեռ այսքանը
Նաիրուհի
01.07.2018, 01:08
Կարդացել եմ 4 անգամ, տարբեր օրերի, վերջինը՝ մաքսիմալ ուշադիր։
Ճիշտն ասած՝ չսիրեցի Լիլիթին. չափազանց էգոիստ երևաց աչքիս։ Ու իմ մոտ նենց տպավորություն էր, որ դեպրեսիայի պատճառն էր ոչ թե նրան վատ կյանք բաժին հասելը, այլ որ ինքն իրեն ավելիին էր պատկերացնում արժանի։ Իսկ Աուտիկ երեխան իր կյանքում, ընդամենը ինչ որ նորություն էր դարձել. որի մասին նա կմոռանա, երբ էլ ոչինչ "պոկելու" չլինի նրանից։ Ախր ոնց կարա իր երեխաներին պահել ի վիճակի չլինող մայրը, "իր հարդ դիսկի վրա ազատ մեգաբայթեր" ունենա այլ, օտար երեխայի համար, ախր ես կարդալուց իր ամուսնուն ու երեխաներին ավելի շատ խղճացի, քան էդ աուտիկ երեխային։
Ամուսնուն ու երեխաներին կարաս խղճաս, իհարկե, դեպրեսիայով ապրող մարդու հետ հեշտ չի, բայց ինչի՞ է քեզ թվում, թե էդ մարդը նենց երջանիկ է իր հիվանդությամբ։ Ու հետո, երբեք չես իմանա՝ ինչը լույսի համար ճեղք կբացի գորշ պատի մեջ, ու հա, շատ հանգիստ կարա էդ ճառագայթը ոչ թե սեփական երեխադ/ամուսինդ/ծնողդ/այլ մոտիկ մարդ լինի, այլ հենց լրիվ օտար ինչ֊որ մեկը, որն էդ պահին գտնում է ապատիայի վարագույրից էն կողմ անցնելու միջոցը։
Ես Լիլիթի կաշվի մեջ էի ինձ զգում ամբողջ ժամանակ, էնքան որ հարազատ էր էդ աշխարհը, մենակ էն տարբերությամբ, որ իմ Միքայելը դեռ չի հայտնվել :)
boooooooom
01.07.2018, 01:24
Ամուսնուն ու երեխաներին կարաս խղճաս, իհարկե, դեպրեսիայով ապրող մարդու հետ հեշտ չի, բայց ինչի՞ է քեզ թվում, թե էդ մարդը նենց երջանիկ է իր հիվանդությամբ։ Ու հետո, երբեք չես իմանա՝ ինչը լույսի համար ճեղք կբացի գորշ պատի մեջ, ու հա, շատ հանգիստ կարա էդ ճառագայթը ոչ թե սեփական երեխադ/ամուսինդ/ծնողդ/այլ մոտիկ մարդ լինի, այլ հենց լրիվ օտար ինչ֊որ մեկը, որն էդ պահին գտնում է ապատիայի վարագույրից էն կողմ անցնելու միջոցը։
Ես Լիլիթի կաշվի մեջ էի ինձ զգում ամբողջ ժամանակ, էնքան որ հարազատ էր էդ աշխարհը, մենակ էն տարբերությամբ, որ իմ Միքայելը դեռ չի հայտնվել :)
Չգիտեմ Նաիրուհի (ակումբում սովորաբար նիկերով), միգուցե դու ճիշտ ես, բայց մեկ ա, էս պատմությունը կարդալուց հետո, առաջինը աչքիս դեմը եկավ էդ կնոջ եսակենտրոն աշխարհը, որն էլ, ըստ իս, կարող էր էդ վիճակի ակունքը լինել։ Ըստ իս, Միքայելը ժամանակավոր ընդմիջում ա։
Կարդացել եմ 4 անգամ, տարբեր օրերի, վերջինը՝ մաքսիմալ ուշադիր։
Ճիշտն ասած՝ չսիրեցի Լիլիթին. չափազանց էգոիստ երևաց աչքիս։ Ու իմ մոտ նենց տպավորություն էր, որ դեպրեսիայի պատճառն էր ոչ թե նրան վատ կյանք բաժին հասելը, այլ որ ինքն իրեն ավելիին էր պատկերացնում արժանի։ Իսկ Աուտիկ երեխան իր կյանքում, ընդամենը ինչ որ նորություն էր դարձել. որի մասին նա կմոռանա, երբ էլ ոչինչ "պոկելու" չլինի նրանից։ Ախր ոնց կարա իր երեխաներին պահել ի վիճակի չլինող մայրը, "իր հարդ դիսկի վրա ազատ մեգաբայթեր" ունենա այլ, օտար երեխայի համար, ախր ես կարդալուց իր ամուսնուն ու երեխաներին ավելի շատ խղճացի, քան էդ աուտիկ երեխային։ Չգիտեմ, միգուցե ես իմ ֆանտազիան էլ եմ ընթացքում աշխատացրել, ու տարել ամենը իմ պատկերացրածով, բայց էս պահին սա եմ զգացել։
Գործը ամբողջական է, ձանձրալի հատվածներ չկար, հանելուկներ էլ չնկատեցի (չեմ սիրում, որ պարտադիր ինչ որ "անգտնելի" բան են թաքցնում տողերի արանքներում)։ Դեռ այսքանը
Բում ջան, ահավոր հասկանում եմ քեզ։ Երրորդ մասում Լիլիթը «վերադառնում» է իր ծնողական ֆունկցիաներին, ու սրանով փորձում էի ցույց տալ, որ ինքն դրանցից երբեք էլ ինքնակամ չէր հրաժարվել և մի թեթև իր վիճակի ավելի ղեկավարելի դառնալուն պես դրանք անում էր մեծ պատրաստակամությամբ։ Բայց ճիշտ ես, առաջին մասում երեխաների հետ շփումը օգտագործել եմ որպես իր հոգեվիճակի նկարագրության մասնիկ։ Երբ առավոտյան երեխայիդ ձայնից ոչ թե զվարթ վեր ես թռնում, այլ էլ ավելի խորը անդունդն ես ընկնում՝ գիտակցելով, որ անկարող ես երեխաներիդ համար պատշաճ մայր լինել։
Բայց քննադատությունդ ընդունում եմ։ Միգուցե իսկապես անգիտակից եսասիրություն եմ ներարկել Լիլիթի կերպարի մեջ, բայց դա էլ էր պետք, որ առաջին մասով միակողմանի պատկերացում ձևավորվեր ընթերցողի մոտ։
Իսկ Միքայելի հետ փոխհարաբերությունների մասով, ճիշտն ասած հետդ համամիտ չեմ։ Լիլիթը Մեքայելի նկատմամբ հասկանալով ու քնքշությամբ էր լցված նույնիսկ մինչև Միքայելի իրեն օգնելը։ Փորձել եմ սա նկարագրել որպես երկու «օտարված» հոգիների մտերմություն։ Եվ օգնողը ոչ թե Միքայելն էր, այլ նրա ռացիոնալիզմը, այսինքն Միքայելից ինքը դրանից բացի ուրիշ ստանալու բան չուներ էլ այս պատմության սահմաններում։ Բայց ինքը Միքայելին տալիս էր ոչ թե երեխաներից պոկելով, այլ տալիս էր, քանի որ իր հոգեվիճակի արժեքներից մեկը այն էր, որ ինքը հասկանում էր նեյրոատիպիկին շատ ավելի լավ քան որևէ նեյրոտիպիկը երբևէ կարող է։ Նաև երեխաների մոմենտով, ամուսնու հետ երկխոսության մեջ ինքն իրեն խոստովանում է, որ երեխաներին անկարող է լավ մայր լինել, ու ինչ-որ չափով հանգստանում է, որ ամուսինն իր մորն է կանչել երեխաներին պահելու համար։ Բայց որ մոտդ այլ տպավորություններ է ստեղծվել, նաև պիտի նրանից լինի, որ ամեն դեպքում լավ չեմ կարողացել երրորդ մասը կառուցել, որ առաջին մասի թողած տպավորությունը չեզոքացնի։
Շնորհակալ եմ կարծիքիդ համար։ Ահագին խորհելու տեղ տվեց․․․
Mephistopheles
01.07.2018, 02:45
մաս առաջին
Շարժվել չէր ուզում կամ չէր կարում։ կարում չէ, կարողանում... եթե էդ լեզվին ես հետևում, պտի քնսիստանտ մնաս բառին դեմ չեմ, ոռ էլ ուղղում եմ ուղղակի աչքի ընկավ... եթե որպես պատմող դու "պլաստմասա" բառն ես օգտագործում, ինչքանո՞վ ա հարմար որ հերոսն էլ էդ նույն բառ/որոշիչն օգտագործի... առաջին պարբերությունն ավելորդ ա թվում,
«․․․ պլաստմասե, տձև, անիրական, կեղծ»։ պետք չի գրես արդեն դրանից առաջ գրվածից իմացանք... you don't have to reconfirm that
մաս երկրորդ
գրում ես «Մենակ թե չխոսի հետս» հետո հերոսը մի հատ եքյա պատասխան ա տալիս...
վերջին ուղիղ խոսքը բարձր ա ասու՞մ թե ցածր... "զարթնացուցիչ" "արթնացուցիչ"
ընդհանուր պատմվածքը "պլաստմասայից" էր... տանջած ու շատ բառերով, չգիտեմ ինչն ա պատճառը որ էքստրա-ինտելեկտուլ բնույթ ա տրված գրվածքին....կառուցելու ձևն ա ա անհասկանալի ու ինչով ա դա օգնում եթե չասեմ խանգարում միտքը տեղ հասցնելու... ես սենց բաներ չեմ սիրում, զուտ անձնական կարծիք ա... ուղիղ, կարճ ու նշանակետին խփելն իմ կարծիքով ալտերնատիվ չունի, ճիշտ բառ գտնելը դժվար բան ա
մի հատ պուճուր պատմություն պատմեմ... մեկը հոգեկան/հեգեբանական խնդիրներ ա ունենում ու մի քանի անգամ ինքնասպանության փորձեր ա անում, գնում ա թերապիաների ինչ ասես անում ա. չի օգնում... վերջը գնում ա մի հոգեբանի մոտ ասում ա սենց սենց... էն էլ թե բա էս էս էս թորձել ե՞ս, ինքն թե այո ու հարցրել ա "բա որ էսքան բան անում եմ չի օգնում ու քո ասածներն էլ չօգնի, ի՞նչ ա լինելու" էն էլ ասել ա "you die" ... կարճ կոնկրետ... ու էդ փոփոխություն ա մտցրել վիճակի մեջ, ահագին դրական... եթե էլ լսելուց ցնցվեցի, ասի "fuck!!!"
Դեպրեսիայի մասին գործեր առանձնապես չեմ սիրում: Ջերոմ ք. Ջերոմի էն շնախառը նավակային պատմվածքում մի դրվագ կա, երբ գլխավոր հերոսներից մեկը բժշկական ուղեցույց ա կարդում ու սաղ հիվանդություններն իրեն վերագրում: Նույն տրամաբանությամբ էս բառն ինձ վրա ա մոգական ազդեցություն ունենում, աչքովս ընկավ, «դեպրեսվում» եմ: Բայց էս պատմվածքը տարօրինակ կերպով չներքաշեց էդ հոգեվիճակ, չնայած ահավոր դատարկված ու ընկճված վիճակում էի, երբ կարդացի: Առաջին հատվածն ինձ համար ավարտուն էր: Էնքան հուշիկ ու սիրուն էր էդ աշխարհը փուլ գալիս, էնքան ծանոթ ու հարազատ էր էնտեղ նկարագրվող օտարացումը, որ ցավ կամ դատարկվածություն զգալու փոխարեն կոմֆորտ էի զգում էդ գործի մթնոլորտում, անգամ կարեկցանք չկար, ավելի շատ հերոսի կաշվի մեջ մտնել ու ամեն ինչ իր աչքերով տեսնելու զգացողույթուն էր:
Երկրորդ մասն ինձ համար օտար էր, աութիստների կյանքում չեմ հանդիպել, մենակ գրականություն/ֆիլմեր: Լավ էր նկարագրված, բայց իմը չէր:
Երկու մասերի միաձուլումն էր իմը: Դիալոգներին չէի հավատում, ավելորդ գեղարվեստականություն կար, բայց վերջում էն հանճարեղ գրքերից հետո եկող դառը ժպիտից հայտնվեց, որ ներսդ սաղ քամվում ա, բայց հույսի աղոտ ուրվական կա ամեն դեպքում ու լավ գրականության հետ հաղորդակցվելու էն խառը, վեհ հոգեվիճակներից:
Շնորհակալություն, Ալֆա ջան, այսքան մանրամասն կարծիքիդ համար։ Երկխոսությունների մասով մտածել տվեցիր։ Ինձ համար բնական էին, նաև այն իմաստով, որ ակնհայտորեն սփյուռքում բյուրեղացած հայերենն էր (օրինակ Բյուրի նշած նախաճաշ բառը այնքա՜ն սովորակն բառ է ինձ համար, որ ասելու չէ)։ Հա, վերջին երկխոսությունը մի քիչ իմ աչքին էլ է կեղծ, բայց դռան մոտ հյուրին դիմավորելուց դա լինում է, իմ կարծիքով։ Բայց հա, երկխոսությունները դեռ նորեն կվերամտածեմ։ :)
Ծլնգին ընդհանրապես գրող չէի պատկերացնում, չեմ կարա բացատրեմ՝ ինչի, անգամ նախանձեցի՝ զգում ա կյանքի ջիղը:
Վայ․․․ Ալֆա ջան, ակումբում էլ եմ ահագին բան արդեն գրել, սա էլ երրորդ դիմակս էր արդեն։ :) Ստեղծագործողի անկյուն չեմ բերել, քանի որ գործերիս հետագա կյանքը երբեք չի հետաքրքրել :) Համեստությունս չի ներում այստեղ ինքնագովազդվեմ ու հղումներ դնեմ գործերիս, բայց քեզ հետո նամակով կուղարկեմ, մեկ էլ տեսար ժամանակ ունեցար դրանք էլ կարդալ ու կարծիք հայտնել։ :))
մաս առաջին
կարում չէ, կարողանում... եթե էդ լեզվին ես հետևում, պտի քնսիստանտ մնաս բառին դեմ չեմ, ոռ էլ ուղղում եմ ուղղակի աչքի ընկավ... եթե որպես պատմող դու "պլաստմասա" բառն ես օգտագործում, ինչքանո՞վ ա հարմար որ հերոսն էլ էդ նույն բառ/որոշիչն օգտագործի... առաջին պարբերությունն ավելորդ ա թվում,
«․․․ պլաստմասե, տձև, անիրական, կեղծ»։ պետք չի գրես արդեն դրանից առաջ գրվածից իմացանք... you don't have to reconfirm that
մաս երկրորդ
գրում ես «Մենակ թե չխոսի հետս» հետո հերոսը մի հատ եքյա պատասխան ա տալիս...
վերջին ուղիղ խոսքը բարձր ա ասու՞մ թե ցածր... "զարթնացուցիչ" "արթնացուցիչ"
ընդհանուր պատմվածքը "պլաստմասայից" էր... տանջած ու շատ բառերով, չգիտեմ ինչն ա պատճառը որ էքստրա-ինտելեկտուլ բնույթ ա տրված գրվածքին....կառուցելու ձևն ա ա անհասկանալի ու ինչով ա դա օգնում եթե չասեմ խանգարում միտքը տեղ հասցնելու... ես սենց բաներ չեմ սիրում, զուտ անձնական կարծիք ա... ուղիղ, կարճ ու նշանակետին խփելն իմ կարծիքով ալտերնատիվ չունի, ճիշտ բառ գտնելը դժվար բան ա
մի հատ պուճուր պատմություն պատմեմ... մեկը հոգեկան/հեգեբանական խնդիրներ ա ունենում ու մի քանի անգամ ինքնասպանության փորձեր ա անում, գնում ա թերապիաների ինչ ասես անում ա. չի օգնում... վերջը գնում ա մի հոգեբանի մոտ ասում ա սենց սենց... էն էլ թե բա էս էս էս թորձել ե՞ս, ինքն թե այո ու հարցրել ա "բա որ էսքան բան անում եմ չի օգնում ու քո ասածներն էլ չօգնի, ի՞նչ ա լինելու" էն էլ ասել ա "you die" ... կարճ կոնկրետ... ու էդ փոփոխություն ա մտցրել վիճակի մեջ, ահագին դրական... եթե էլ լսելուց ցնցվեցի, ասի "fuck!!!"
Շնորհակալություն կարծիքիդ համար, Մեֆ ջան։ Ուղիղ խփելու մոմենտով հետդ այնքան էլ համաձայն չեմ։ Գործը հենց էդ ա որ ինտելեկտուալ չի, այլ փորձել եմ ընթերցողի կաշվի տակ մտնել, կարեկցանք ու զայրույթ առաջացնել, ատել ու սիրել կերպարներին․․․ քո դեպքում դա չհաջողվեց։ Բայց ինչքան հասկանում եմ կարծիքդ, դա սենց թե այնպես չէր ստացվելու, որովհետև դու այդպիսի ընթերցող չես, այլ ուզում ես կարճ ու կոնկրետ ճակատին շշոցի։ Դա իմ ոճը չի, ինձ համար գեղարվեստական գրականությունը շատ ավելին է, քան ուղղակի ինֆորմացիայի փոխանցոցի ու շոկային էֆեկտներ։
Լեզվական օգտագործման մասին կարծիքներիդ համար էլ շնորհակալություն։
Alphaone
01.07.2018, 03:39
Վայ․․․ Ալֆա ջան, ակումբում էլ եմ ահագին բան արդեն գրել, սա էլ երրորդ դիմակս էր արդեն։ :) Ստեղծագործողի անկյուն չեմ բերել, քանի որ գործերիս հետագա կյանքը երբեք չի հետաքրքրել :) Համեստությունս չի ներում այստեղ ինքնագովազդվեմ ու հղումներ դնեմ գործերիս, բայց քեզ հետո նամակով կուղարկեմ, մեկ էլ տեսար ժամանակ ունեցար դրանք էլ կարդալ ու կարծիք հայտնել։ :))
հավեսով ժամանակ կգտնեմ ^^
Mephistopheles
01.07.2018, 04:21
Շնորհակալություն կարծիքիդ համար, Մեֆ ջան։ Ուղիղ խփելու մոմենտով հետդ այնքան էլ համաձայն չեմ։ Գործը հենց էդ ա որ ինտելեկտուալ չի, այլ փորձել եմ ընթերցողի կաշվի տակ մտնել, կարեկցանք ու զայրույթ առաջացնել, ատել ու սիրել կերպարներին․․․ քո դեպքում դա չհաջողվեց։ Բայց ինչքան հասկանում եմ կարծիքդ, դա սենց թե այնպես չէր ստացվելու, որովհետև դու այդպիսի ընթերցող չես, այլ ուզում ես կարճ ու կոնկրետ ճակատին շշոցի։ Դա իմ ոճը չի, ինձ համար գեղարվեստական գրականությունը շատ ավելին է, քան ուղղակի ինֆորմացիայի փոխանցոցի ու շոկային էֆեկտներ։
Լեզվական օգտագործման մասին կարծիքներիդ համար էլ շնորհակալություն։
հարցը ինֆորմացիայի փոխանցելն ու ճակատին շշելը չի... ուղիղ գրելը, պարզությունը, ճշգրտությունը, դիպուկ լինելը սրանք գեղ.գրականության հատկություններ են, պարզությունն ու հստակությունը անհրաժեշտություններ...
Ծլնգ ջան, խղճահարությունը, ատելությունն ու զայրույթը, սերը, դրանք զգացմունքներ են, գրականությունն ավելի լայն ա ու բարդ (դրա համար էլ պարզությունն ու դիպուկ լինելը, ուղիղ գրելն ու ճշգրտությունը valuable asset-ներ են)
հարցը ինֆորմացիայի փոխանցելն ու ճակատին շշելը չի... ուղիղ գրելը, պարզությունը, ճշգրտությունը, դիպուկ լինելը սրանք գեղ.գրականության հատկություններ են, պարզությունն ու հստակությունը անհրաժեշտություններ...
Ծլնգ ջան, խղճահարությունը, ատելությունն ու զայրույթը, սերը, դրանք զգացմունքներ են, գրականությունն ավելի լայն ա ու բարդ (դրա համար էլ պարզությունն ու դիպուկ լինելը, ուղիղ գրելն ու ճշգրտությունը valuable asset-ներ են)
Կարան արժեքավոր արժանիքներ լինել, եթե գործով ուզում ես մենակ տեղեկատվություն փոխանցես։ Իսկ եթե ուզում ես ընթերցողի մոտ առաջացնել էմոցիաներ, ապա կարելի է նաև այլապես գրել, որը գրականության մեջ էլի լիքը կա, ու գեղ․ գրականության հատկությունների մեջ է մտնում։ Ի դեպ դու առաջինն ես, ով ասում ա, որ գործի մեջ ուղիղ գրելու պակաս կա, շատ կարծիքներից ես հասկացա, որ երրորդ մասի ավելի պարզ ու ճշգրիտը առաջին երկու մասերից հետո թույլ ու հիասթափեցնող էր, ու կուզենային, որ նույն ոճի շարադրանք լիներ, հոգեվիճակով ու զգացմունքայնությամբ բացատրվեր, ոչ թե գործողություններով ու մտքով։
Բայց բնականաբար ընդունում եմ տարբեր կարծիքներն ու ճաշակների գոյության իրավունքը։ Բայց քո մեկնաբանություններից նաև պարզ է դառնում, որ քո ճաշակի տեր մարդը երբևէ չի եղել իմ նպատակային հանդիսատեսների մեջ։ Իսկ եթե քեզ ընդգրկելուց լինեի, իրապես կգրեի «մեռնում էր, մարդը պատուհանի գոգից ձեռքից բռնեց քաշեց ներս, մի երկու հատ էլ չափալախ տվեց, որ այ ախչի, խելքդ գլուխդ հավաքի՝ էրեխեք ունես, ու դա էլ եղավ ապաքինվելու խթանը»։
հավեսով ժամանակ կգտնեմ ^^
Դե լավ, որ սենց բացահայտ ցանկություն հայտնեցիր, ես էլ ինքնագովազդվեմ․․․
Դիմակ 1 (https://www.akumb.am/showthread.php/67185-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N11)
Դիմակ 2 (https://www.akumb.am/showthread.php/67243-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N14-%D5%96%D5%B5%D5%A1%D5%A9%D6%83%D6%80%D5%A5%D5%B7%D5%B6)
Դուետում (https://www.akumb.am/showthread.php/67224-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%A1%D5%AD%D5%A5%D5%AC-%D5%AF%D5%A1%D5%AD%D5%BE%D5%A5%D5%AC) ներկայացրել եմ սա (https://www.akumb.am/showthread.php/67224-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%A1%D5%AD%D5%A5%D5%AC-%D5%AF%D5%A1%D5%AD%D5%BE%D5%A5%D5%AC?p=2548341&viewfull=1#post2548341), իսկ այս մեկը (https://www.akumb.am/showthread.php/67224-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%A1%D5%AD%D5%A5%D5%AC-%D5%AF%D5%A1%D5%AD%D5%BE%D5%A5%D5%AC?p=2548344&viewfull=1#post2548344) LisBeth-ի հետ միասին ենք գրել (լավ մասերը իրենն են :) )
Թարգմանչաց մրցույթում (https://www.akumb.am/showthread.php/67281-%D4%B9%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B9%D5%A1%D6%81-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-N3-%D4%B1%D5%AD%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1) ներկայացրել եմ այս տարբերակը (https://www.akumb.am/showthread.php/67281-%D4%B9%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B9%D5%A1%D6%81-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-N3-%D4%B1%D5%AD%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1?p=2553323&viewfull=1#post2553323) և արտամրցութային այս մեկը (https://www.akumb.am/showthread.php/67281-%D4%B9%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B9%D5%A1%D6%81-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-N3-%D4%B1%D5%AD%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1?p=2553329&viewfull=1#post2553329)
կարծես ակումբում այսքանն են
Mephistopheles
01.07.2018, 06:08
Կարան արժեքավոր արժանիքներ լինել, եթե գործով ուզում ես մենակ տեղեկատվություն փոխանցես։ Իսկ եթե ուզում ես ընթերցողի մոտ առաջացնել էմոցիաներ, ապա կարելի է նաև այլապես գրել, որը գրականության մեջ էլի լիքը կա, ու գեղ․ գրականության հատկությունների մեջ է մտնում։ Ի դեպ դու առաջինն ես, ով ասում ա, որ գործի մեջ ուղիղ գրելու պակաս կա, շատ կարծիքներից ես հասկացա, որ երրորդ մասի ավելի պարզ ու ճշգրիտը առաջին երկու մասերից հետո թույլ ու հիասթափեցնող էր, ու կուզենային, որ նույն ոճի շարադրանք լիներ, հոգեվիճակով ու զգացմունքայնությամբ բացատրվեր, ոչ թե գործողություններով ու մտքով։
Բայց բնականաբար ընդունում եմ տարբեր կարծիքներն ու ճաշակների գոյության իրավունքը։ Բայց քո մեկնաբանություններից նաև պարզ է դառնում, որ քո ճաշակի տեր մարդը երբևէ չի եղել իմ նպատակային հանդիսատեսների մեջ։ Իսկ եթե քեզ ընդգրկելուց լինեի, իրապես կգրեի «մեռնում էր, մարդը պատուհանի գոգից ձեռքից բռնեց քաշեց ներս, մի երկու հատ էլ չափալախ տվեց, որ այ ախչի, խելքդ գլուխդ հավաքի՝ էրեխեք ունես, ու դա էլ եղավ ապաքինվելու խթանը»։
Ծլնգ ջան ես չեմ սպասում, որ գեղ. գրականություն ինֆորմացիա տա, տենց խնդիր էդ գրականությունը չունի ու ես դա էլ նկատի չունեի... պարզություն, ուղիղ գրել, ճշգրտություն, սրանք գրականության մեջ լրիվ ուրիշ բաներ են նշանակում... դու ուրիշ բան ես հասկացել...
..., բայց դե, որ ասում ես "դու իմ նպատակային հանդեսատեսը չես" (երևի ընթերցող նկատի ունես) ուրեմն քոմենթի տեղ շատ չկա....
Ծլնգ ջան ես չեմ սպասում, որ գեղ. գրականություն ինֆորմացիա տա, տենց խնդիր էդ գրականությունը չունի ու ես դա էլ նկատի չունեի... պարզություն, ուղիղ գրել, ճշգրտություն, սրանք գրականության մեջ լրիվ ուրիշ բաներ են նշանակում... դու ուրիշ բան ես հասկացել...
..., բայց դե, որ ասում ես "դու իմ նպատակային հանդեսատեսը չես" (երևի ընթերցող նկատի ունես) ուրեմն քոմենթի տեղ շատ չկա....
լավ, ուրեմն չեմ հասկացել ասածդ․․․ կարա՞ս կոնկրետ ասես, թե ի՞նչը ուղիղ չի գրված, ի՞նչը պարզ չի, ի՞նչ ճշգրիտ չի
Mephistopheles
01.07.2018, 07:52
լավ, ուրեմն չեմ հասկացել ասածդ․․․ կարա՞ս կոնկրետ ասես, թե ի՞նչը ուղիղ չի գրված, ի՞նչը պարզ չի, ի՞նչ ճշգրիտ չի
Կգրեմ... մի քիչ հետո բայց...
Ես էս պատմվածքից պարզեցի, որ իմ մոտ 12-13 տարեկանից սկսած տևական դեպրեսիա ա, ու ես մի քիչ աուտիկ եմ երևի։
Դեռ մտածում եմ էս հայտնագործությանս շուրջ։
Ժամանակ լինի, կսկսեմ դեպրեսիան ու աուտիզմը մանրամասն ուսումնասիրել։
Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։
Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։
Շնորհակալ եմ կարծիքիդ համար։ Քանի որ չես ակնկալում կարծիքիդ շուրջ կարծիք, ապա դա չեմ արտահայտի։ Միայն ուրախությունս հայտնեմ, որ հետաքրքրությամբ հետևում ես քննարկումներին, մանավանդ այն պարագայում, որ դրանց սկզբունքը/մոտեցումը չես կիսում։
վերջին կարծիքի պարագայում, մի երկու բան ասեմ իմ մոտեցման մասին․․․
Այս գործը բնականաբար վերջնական տպագրման դեռ չի հասել, ու ակումբում այն դնելու ու քննարկելու մեջ նաև տեսնում եմ գործը շտկելու հնարավորություն։ Այդ պատճառով բոոլոր կարծիքներին էլ ուրախ եմ ու գնահատում եմ։
Ինքս բացատրել եմ թե գործը ինչի համար ու ոնց եմ գրել երկու պատճառով․
ա) ես ինքս սիրում եմ գործը կարդալուց հետո հեղինակի մոտեցումները կարդալ, քանի որ դրանից էլ ես գործը ավելի լավ ճանաչում
բ) ակնկալելով, որ դրա հետ համեմատական կարծիքներ էլ միգուցե ստանամ
Վերջին կետի իմաստով Բումի կարծիքն ահագին թանկ էր, քանի որ ասեց, որ իր ընկալումը գրեթե բացաձակ չի բռնել նրա հետ, ինչ ես էի փորձում ստանալ։ Դա իսկապես ահագին մտածելու տեղ տվեց, ու գործի ապագա հղկման ժամանակ կփորձեմ դա էլ հաշվի առնել։ Իր մեկ այլ կարծիքին արձագանքեցի այնպես, ինչպես կարձագանքեր մեկ այլ գործը ընթերցած մարդ, ով մասնակցում է քննարկումներին (օրինակ ինչպես դիմակում իրար ընկալումները քննարկում էին, հետները համաձայնվում կամ ոչ այնքան)։ Մեֆի կարծիքի շուրջ կարծում եմ ահագին արդյունավետ քննարկում է ծավալվել (ու հուսով եմ, որ դեռ չի ավարտվել)։ Ու կարծիքներին նաև արձագանքում եմ, քանի որ դա չանելը համարում եմ անքաղաքավարի․ մարդիկ այդքան ջանք ու ժամանակ են ներդրել գործը ընթերցելու ու այդ կարծիքը հայտնելու համար, որով նաև օգնում են ինձ գործի թողած տպավորություններն ավելի լավ ըմբռնել․․․ նվազագույնը որ կարող եմ անել, դա իրենց ցույց տալն է, որ ես գնահատում եմ իրենց կարծիքը։ Այնպես որ, հուսով եմ, որ ոչ մեկին չեմ նեղացրել իրենց կարծիքին արձագանքերովս։ Ներողություն եմ խնդրում, եթե արձագանքներս տհաճ նստվածք են թողել։ Հուսով եմ դրանք չեն խոչընդոտի հետագայում ուրիշ գործերի մասին ձեր կարծիքները հայտնելուն։
Ես էս պատմվածքից պարզեցի, որ իմ մոտ 12-13 տարեկանից սկսած տևական դեպրեսիա ա, ու ես մի քիչ աուտիկ եմ երևի։
Դեռ մտածում եմ էս հայտնագործությանս շուրջ։
Ժամանակ լինի, կսկսեմ դեպրեսիան ու աուտիզմը մանրամասն ուսումնասիրել։
Արէա ջան․․․ շնորհակալություն կարծիքիդ համար։ Կարծես և դրական և բացասական նոտաներ կային մեջը։ Բայց գործից տպավորությունների հետևանքով դրա թեմաների շուրջ հետագա ուսումնասիրություններ անելու հետաքրքրության փաստը շատ բարձր գնահատական է գործին։ Անչափ ուրախ ու շնորհակալ եմ այս գնահատականիդ համար։
Արէա ջան․․․ շնորհակալություն կարծիքիդ համար։ Կարծես և դրական և բացասական նոտաներ կային մեջը։ Բայց գործից տպավորությունների հետևանքով դրա թեմաների շուրջ հետագա ուսումնասիրություններ անելու հետաքրքրության փաստը շատ բարձր գնահատական է գործին։ Անչափ ուրախ ու շնորհակալ եմ այս գնահատականիդ համար։
Բացասական, պատմվածքի վերաբերյալ, բացարձակ չկան։
Պատմվածքը շատ եմ հավանել։
Մանավանդ ներկայացման ձևը։
Ուղղակի ես և Լիլիթի, և Միքայելի առաջին ու երկրորդ մասերում նկարագրություններում ոչ մի տարօրինակ, նորմայից շեղված (էս արտահայտությունը երևի չի կարելի օգտագործել, վերջերս շատ եմ ինձ բռնացնում, որ չգիտեմ, ինչպես կոռեկտ արտահայտվել որևէ երևույթի մասին, որպեսզի վիրավորական չհնչի ոչ մեկի համար) գիծ չէի տեսել, երկու վիճակներում էլ հաճախ լինում եմ ես, ու զարմացա երբ առաջինում մարդիկ դեպրեսիա էին տեսնում, իսկ երկրորդում աուտիզմ։
Ինձ համար, առաջինում ընկճված մարդ էր, երկրորդում՝ ինքնամփոփ տղա, որ սովորություն ուներ հաշվել քայլերն ու տարբեր երևույթները (ես էլ ժամանակին նման սովորություն ունեի), ու որը երկար պատասխանով ուղղակի կոպտում էր անծանոթին, անտեղի հետաքրքրասիրության համար։
Հա, ու մի քիչ մոլորեցնող էր ռուս տղայի Միքայել անունը։ Մի պահ չէի հասկանում ում մասին էր խոսքը։
Բացասական, պատմվածքի վերաբերյալ, բացարձակ չկան։
Պատմվածքը շատ եմ հավանել։
Մանավանդ ներկայացման ձևը։
Ուղղակի ես և Լիլիթի, և Միքայելի առաջին ու երկրորդ մասերում նկարագրություններում ոչ մի տարօրինակ, նորմայից շեղված (էս արտահայտությունը երևի չի կարելի օգտագործել, վերջերս շատ եմ ինձ բռնացնում, որ չգիտեմ, ինչպես կոռեկտ արտահայտվել որևէ երևույթի մասին, որպեսզի վիրավորական չհնչի ոչ մեկի համար) գիծ չէի տեսել, երկու վիճակներում էլ հաճախ լինում եմ ես, ու զարմացա երբ առաջինում մարդիկ դեպրեսիա էին տեսնում, իսկ երկրորդում աուտիզմ։
Ինձ համար, առաջինում ընկճված մարդ էր, երկրորդում՝ ինքնամփոփ տղա, որ սովորություն ուներ հաշվել քայլերն ու տարբեր երևույթները (ես էլ ժամանակին նման սովորություն ունեի), ու որը երկար պատասխանով ուղղակի կոպտում էր անծանոթին, անտեղի հետաքրքրասիրության համար։
ահ, ավելի լավ հասկացա ասածդ․․․
հմմմ․․․ «նորմալ» օգտագործել թե չօգտագործելու պարագայում․ քո այս բացատրությամբ մեկն ինձ ցույց տվեցիր, որ քեզ մոտ միակողմանի տպավորություններ ստեղծելու հակումներ չկան, իսկ սա շաաաաատ ավելի կարևոր է, քան ինչ բառ որտեղ օգտագործելու պատշաճությունը։ Դե կամ էլ ինձ մոտ առաջին երկու մասերը շատ վատ են ստացվել, և ոչ այն, ինչ փորձում էի ստանալ :))
Տղային կողքինին պատասխանելու մասին արդեն մի քանի կարծիքներ հնչեցին (շատը մարդիկ դրա մեջ հակասություն էին տեսել)։ Քանի որ կարծես շատ-շատերը չունեն աուտիկների հետ շփման փորձ, մի երկու բան այդ տեսարանի մասին ասեմ․․․
Նախ նկարագրածս կերպարին ավելի ճիշտ կլինի «ասպի» անվանել՝ Ասպերգերի սինդրոմ ունեցող, որն աուտիզմի սպեկտրի վրա է՝ դեպի ֆունկցիոնալություն ունեցողների եզրը, այսինքն բարձր ֆունկցինալությամբ աուտիկ է Միքայելը, ու ասածներս լինելու են հենց դրա մասին, քանի որ աուտիզմի սպեկտրի հակառակ եզրի մարդկանց մոտ կենսական ֆունկցիոնալության գրեթե բացարձակ բացակայություն է։ Միքայելի կերպարի մեջ նկարագրված է հիպերռացիոնալ աուտիկ, ով ժխտում է իր հուզական ընկալումները, քանի որ դրանք կամ բացակայում են, կամ իրեն անըդհատ կրակն են գցում։ Այպիսի մարդիկ ունեն սոցիալ հմտությունների «պակաս» այն իմաստով, որ իրենց սոցիալիզացիայի ձևը տիպիկ ձևից տարբերվում է, բայց ամենևին չի նշանակում, որ իրենք հակասոցիալ են և չունեն շփվելու կարիք։ Միքայելն այս իմաստով շատ է սիրում շփվել, բայց չգիտի դա անել ուրիշներին ընդունելի ձևով։ Օրինակ բացարձակ չի ընկալում հետաքրքրություն արտահայտող հարցը որպես «սմալ թալկ», այլ դա ընկալում է որպես իրեն տրված ռացիոնալ հարց, որին ձգտում է պատասխանել է իր ամբողջ հիպերռացիոնալությամբ։ Ու քանի որ հարուստ փորձ ունի «չհասկացվելու», սկսել է խուսափել շփումներից՝ հասկանալով, որ այդ շփումները իրեն էլ ավելի վատ զգալ են տալիս, քան դրական սոցիալիզացիա են պարունակում։ Ու հա, սա իրեն դարձնում է և՛ շփում սիրող, և՛ շփումից խուսափող։ Իսկ երբ իր հետ շփվում են իր հիպերռացիոնալությունը հասկանալով ու դրանից չնեղվելով, ինքը դրանից հա՛մ հաճույք կստանա, հա՛մ դրական սոցիալիզացիայի փորձ։ Ու հենց դա էլ իրեն նվիրեց Լիլիթը․․․ կամ ավելի ճիշտ դա էի ուզում պատմվածքում արտահայտած լինել։ Նաև արդեն նշել էի, որ Միքայելի կերպարը հիմնված է երեք իրական անձանց վրա։ Որ հավեսս ներեց, կպատմեմ իրենց մասին մի մանրապատման մեջ։
Քանի որ էսպես քննարկումներ գնացին, ես էլ գրեմ իմ կարծիքը պատմվածքի և դրա քննարկման շուրջ։
Պատմվածքը, ճիշտն ասած, չեմ կարող համարել հաջողված գրականություն, ու գրականություն էլ, ճիշտն ասած, չեմ համարում։ Բայց լավ է, որ գրվել է ու դրվել է՝ քննարկման։ Վերջին հաշվով, սրանք փորձեր են և լավ է, որ փորձերն արվում են, ու ակնհայտ է, որ կոնկրետ արդյունք են տալիս։
Ինչպես նշել էի նախկինում, գրված է որոշակի ջիղով կամ ներշնչանքով, որի շնորհիվ համարում եմ ստացված՝ զգացողությունների փոխանցման առումով։ Առաջին մասում կնոջ հոգե-ֆիզիկական վիճակը ահագին ճշգրիտ էր նկարագրված, հաջողվել էր տեղափոխել ընթերցողի մաշկի տակ, որը չի կարելի ասել երկրորդ մասի մասին․ տղայի հոգեվիճակը բացակայում էր, առհասարակ փոխանցված չէր ոչինչ, բացի տղայի՝ հաշվելու մոլուցքի հետ կապված մաքուր ինֆորմացիայից՝ որոշ հակասություններն անտեսելով։
Երրորդ մասը, ըստ իս, "պլաստմասե" էր՝ և՛ պատմողականությունը, և՛ երկխոսությունները, բայց հետաքրքրություն շարժող՝ իր ոչ կանխատեսելիությամբ։
Ավարտը հեքիաթի քաղցրություն ուներ ու հավատ չներշնչեց։
Սա ընդամենը իմ կարծիքն է պատմվածքի մասին, բայց ասեմ՝ առավել հետաքրքիր էին ընթերցողների կարծիքները, որոնք ներկայացված էին ավելի "մատչելի" ու կուռ, ու հետաքրքիրն այն էր, որ բոլորի հետ էլ, չնայած բազմազանությանն ու տարբերություններին, համամիտ եմ՝ այս կամ այն չափով։
Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։
+1, ու ես հիմնականում ոչ էլ կարդում կամ հետևում եմ, թե հեղինակն ինչ ա ուզել ասի։ Ստեղծագործությունը հեղինակից առանձին ա ու ինքն ա ասում, ինչ պետք ա։
Ոնց որ Գեյմանն ա մի առիթով ասել՝ "Never trust the storyteller. Only trust the story."
+1, ու ես հիմնականում ոչ էլ կարդում կամ հետևում եմ, թե հեղինակն ինչ ա ուզել ասի։ Ստեղծագործությունը հեղինակից առանձին ա ու ինքն ա ասում, ինչ պետք ա։
Ոնց որ Գեյմանն ա մի առիթով ասել՝ "Never trust the storyteller. Only trust the story."
երբեմն the story about the story-ն հանդիսանում է part of the story ;)
ու միգուցե որ ավելի լավ storyteller լինեի, դա կկարողանայի անել այնպես, որ այդ մասն էլ կարդացվեր ու հասկացվեր․․․
երբեմն the story about the story-ն հանդիսանում է part of the story ;)
ու միգուցե որ ավելի լավ storyteller լինեի, դա կկարողանայի անել այնպես, որ այդ մասն էլ կարդացվեր ու հասկացվեր․․․
Չեմ կարծում լավի ու վատի հարց ա, ուղղակի ընկալումն էլ ա սուբյեկտիվ ու հաստատ նույն բանը ես ու Բումը տարբեր ձևերով կհասկանայինք։
Ու կոնկրետ իմ համար՝ ինչքան էդ տարբերությունը մեծ ա, էնքան պատմությունը լավն ա։
Համ էլ իմհկ the story about the story -ը հանդիսանում ա another story.
Չեմ կարծում լավի ու վատի հարց ա, ուղղակի ընկալումն էլ ա սուբյեկտիվ ու հաստատ նույն բանը ես ու Բումը տարբեր ձևերով կհասկանայինք։
Ու կոնկրետ իմ համար՝ ինչքան էդ տարբերությունը մեծ ա, էնքան պատմությունը լավն ա։
Համ էլ իմհկ the story about the story -ը հանդիսանում ա another story.
Համաձայն եմ առաջին մասում ասածիդ հետ, ու դրա պատճառով օրինակ Բարեկամի վերևի կարծիքը համարում եմ դրական, ինքան էլ որ ինքը սա գրական գործ չհամարի, քանի որ ինքն էլ խոստովանում ա, որ բոլոր իրարից այդքան տարբերվող կարծիքների հետ մասամբ համաձայն ա, և ուրեմն, այս գործը գրականության բավական լավ նմուշ ա, որ դրա մասին այդքան իրարամերժ կարծիքների արձագանքները կարող են մի մարդու մեջ տեղավորվել (դե համ էլ ակհայտորեն գործը այնքան է իրեն կպել, որ ուզեցել է առաջին կարծիքից հետո մնացածի կարծիքներն էլ կարդալ, ու շարունակել մտածել գործի մասին)։
Another story-ի առումով էլ եմ հետդ համաձայն, ու ավելի կոռռեկտ կլիներ ասածս ձևակերպել որպես the story about the story is part of the story, բայց մտածեցի, որ սա ակնհայտ կլինի․․․ ու կարծում եմ մեր տարըմբռնումը գալիս է նրանից, որ դու դիտարկում ես միայն story-ն, այն ինչ ես պատմում եմ story-ն, ինչը նեյրոբազմազանությունն-ա, և դրա մաս է կազմում և այս համանուն գեղարվեստական գործը (story), և այդ գեղարվեստական գործի քննարկման այս թեման (story), ու այդ բոլորի ընթացքում ես իմ sotryteller-ի հմտությունների չափով ներկայացնում եմ նեյրոատիպիկության նորմալությունը․․․ (և story-ն միայն այդ երկուսով չի վերջանալու)
Բայց իհարկե յուրաքանչյուրս էլ իրավասու է իր ընտրած պատմությանն ականջ դնել։
Համաձայն եմ առաջին մասում ասածիդ հետ, ու դրա պատճառով օրինակ Բարեկամի վերևի կարծիքը համարում եմ դրական, ինքան էլ որ ինքը սա գրական գործ չհամարի, քանի որ ինքն էլ խոստովանում ա, որ բոլոր իրարից այդքան տարբերվող կարծիքների հետ մասամբ համաձայն ա, և ուրեմն, այս գործը գրականության բավական լավ նմուշ ա, որ դրա մասին այդքան իրարամերժ կարծիքների արձագանքները կարող են մի մարդու մեջ տեղավորվել (դե համ էլ ակհայտորեն գործը այնքան է իրեն կպել, որ ուզեցել է առաջին կարծիքից հետո մնացածի կարծիքներն էլ կարդալ, ու շարունակել մտածել գործի մասին)։
Another story-ի առումով էլ եմ հետդ համաձայն, ու ավելի կոռռեկտ կլիներ ասածս ձևակերպել որպես the story about the story is part of the story, բայց մտածեցի, որ սա ակնհայտ կլինի․․․ ու կարծում եմ մեր տարըմբռնումը գալիս է նրանից, որ դու դիտարկում ես միայն story-ն, այն ինչ ես պատմում եմ story-ն, ինչը նեյրոբազմազանությունն-ա, և դրա մաս է կազմում և այս համանուն գեղարվեստական գործը (story), և այդ գեղարվեստական գործի քննարկման այս թեման (story), ու այդ բոլորի ընթացքում ես իմ sotryteller-ի հմտությունների չափով ներկայացնում եմ նեյրոատիպիկության նորմալությունը․․․ (և story-ն միայն այդ երկուսով չի վերջանալու)
Բայց իհարկե յուրաքանչյուրս էլ իրավասու է իր ընտրած պատմությանն ականջ դնել։
Այ էդ գունավորը փոխում ա տպավորությունը։ Երևի կարելի ա story-ն առանձնացնել որպես ուրիշ ժանր։
Ու մեկ ա իմ համար ամենակարևորը կմնա story-ն, առանց կողմնակի բաների, իսկ եթե story-ին ուսումնասիրեմ էլ՝ էլի որպես լրիվ ուրիշ story կանեմ էդ, առանց խառնելու story-ի հետ։
Իսկ ինձ շատ հետաքրքիր ա հեղինակի բացատրությունները ստեղծագործության մասին։
Կոնկրետ էս պատմվածքի մասին չի խոսքը, ընդհանրապես։
Հեղինակը գուցե ինչ-որ բազա ունի, որը ես չունեմ, ու առանց դրա սխալ կհասկանամ, կամ ընդհանրապես չեմ հասկանա ստեղծագործությունը, ու իր բացատրությունները կօգնեն ծանոթանալ էդ բազային, բացահայտել մի շերտ, որը մինչ այդ չէի նկատել, չգիտեի դրա գոյության մասին։
Չեմ էլ բացառում, որ էս պատմվածքը երեք մասից չէր բաղկացած, այլ չորս, ու Ծլնգն ուզում էր չորրորդ մասը էս քննարկումները դարձնել։
Այ էդ գունավորը փոխում ա տպավորությունը։ Երևի կարելի ա story-ն առանձնացնել որպես ուրիշ ժանր։
Ու մեկ ա իմ համար ամենակարևորը կմնա story-ն, առանց կողմնակի բաների, իսկ եթե story-ին ուսումնասիրեմ էլ՝ էլի որպես լրիվ ուրիշ story կանեմ էդ, առանց խառնելու story-ի հետ։
Հա, կարծես համաձայնվեցինք։ Իսկ storytelling-ի պահով, եթե օրինակ նայել ես երկրորդ տարբերակի տեսահոլովակը, ապա նկատած կլինես, որ այդ մի story-ի մեջ Ադիչին լիքը մանր-մունր պատմությունն էր է պատմում, որոնցից ամեն մեկը կարելի է առանձին story համարել։ Իմ պատեկրացումներով, լավ storytelling-ի ձևերից է հենց story-ների զանազանությամբ դրանց ընդհանուր գիծը նշելը։ Այս գործի երկու տարբերակներների գոյությունն էլ է իմ կանաչ story-ի մաս, և գրվելիք մանրապատումն էլ է լինելու այդ story-ի մաս․․․ ու միգուցե մի երկու այլ բաներ էլ։ Իհարկե կուզենայի, որ մի գեղարվեստական գործով կարողանայի բոլոր ասելիքներս այս թեմայով ասել, բայց դա և՛ ուժերիցս է վեր, և՛ միգուցե մի քիչ էլ օբյեկտիվորեն անհնարին է, քանի որ դու էլ նշեցիր, որ նույն գործում տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ կտեսնեն։ Հիմա կարծես քո դուրը եկել է իմ կանաչ story-ի կորիզներից մեկը՝ կարմիր story-ն, ու միգուցե իմ ասելիքի մեծ պաշարը տեսել ես։ Բայց նպատակային լսարանիս մեկ այլ ընթերցող միգուցե դրանով և չի բավարարվել, այլ երկրորդ տարբերակի վիդեոն էլ է իրեն մի մեծ բան բացահայտել։ Իսկ մեկ ուրիշն էլ միգուցե հավելյալ բացահայտումներ է արել այս կապույտ story-ի մեջ բացատրություններիցս ու զուգահեռ պատմածս փոքրիկ դրվագներից․․․ ինձ համար լավ պատմությունը այն է, որ never ends, իսկ լավ storyteller կարող է իրեն համարել մեկը, ով այդ պատմության շարունակականություն կարող է ապահովել։ Սա կարելի է անել մլիլիոն հատ սերիաներ գրելով, կամ էլ այնպիսի ցնցող գործ ստեղծելով, որ ընդմիշտ կմնա ընթերցողի սրտում ու հոգում և դրանով կդառնա շարունակական։ Օրինակ եթե կարդացել ես կենտրոնացման ճամբարի պատմածս դրվագը այս թեմայում, ապա դա ինձ համար հենց վերջիններից է․ մի պատմություն, որն ես ուզենամ էլ երբեք չեմ մոռանա։ Բայց ես այդ հմտությունը բնականաբար չունեմ, սակայն ոչ էլ ուզում եմ 100 նույն ոճի մեջ սերիա գրեմ, քանի որ դա ձանձրալի է ու այդքանի մեջ ընթերցողի ուշադրությունը պահելու հմտությունն էլ չունեմ։ Դրա պատճառով էլ խառնում եմ ժանրերը, ներկայացնում եմ վիդեոներ, ու մանր դրվագներ, եռամաս պատմվածքներ ու մանրապատում․․․ հույս ունենալով, որ մի պահից հետո պատմությունը կդառնա շարունակական առանց նոր «գործերի»։ Հիմա քեզ, ցավոք սրտի, կորցրեցի այդ մեծ story-ի բաղադրիչ առաջին հենց գործից հետո ու մնում է մենակ հուսալ, որ դա ինչ-որ չափով կմնա շարունակական․․․ իսկ եթե չէ էլ, ուրեմն դեռ վրաս լիքը գործ ունեմ անելու։ :)
Հա, կարծես համաձայնվեցինք։ Իսկ storytelling-ի պահով, եթե օրինակ նայել ես երկրորդ տարբերակի տեսահոլովակը, ապա նկատած կլինես, որ այդ մի story-ի մեջ Ադիչին լիքը մանր-մունր պատմությունն էր է պատմում, որոնցից ամեն մեկը կարելի է առանձին story համարել։ Իմ պատեկրացումներով, լավ storytelling-ի ձևերից է հենց story-ների զանազանությամբ դրանց ընդհանուր գիծը նշելը։ Այս գործի երկու տարբերակներների գոյությունն էլ է իմ կանաչ story-ի մաս, և գրվելիք մանրապատումն էլ է լինելու այդ story-ի մաս․․․ ու միգուցե մի երկու այլ բաներ էլ։ Իհարկե կուզենայի, որ մի գեղարվեստական գործով կարողանայի բոլոր ասելիքներս այս թեմայով ասել, բայց դա և՛ ուժերիցս է վեր, և՛ միգուցե մի քիչ էլ օբյեկտիվորեն անհնարին է, քանի որ դու էլ նշեցիր, որ նույն գործում տարբեր մարդիկ տարբեր բաներ կտեսնեն։ Հիմա կարծես քո դուրը եկել է իմ կանաչ story-ի կորիզներից մեկը՝ կարմիր story-ն, ու միգուցե իմ ասելիքի մեծ պաշարը տեսել ես։ Բայց նպատակային լսարանիս մեկ այլ ընթերցող միգուցե դրանով և չի բավարարվել, այլ երկրորդ տարբերակի վիդեոն էլ է իրեն մի մեծ բան բացահայտել։ Իսկ մեկ ուրիշն էլ միգուցե հավելյալ բացահայտումներ է արել այս կապույտ story-ի մեջ բացատրություններիցս ու զուգահեռ պատմածս փոքրիկ դրվագներից․․․ ինձ համար լավ պատմությունը այն է, որ never ends, իսկ լավ storyteller կարող է իրեն համարել մեկը, ով այդ պատմության շարունակականություն կարող է ապահովել։ Սա կարելի է անել մլիլիոն հատ սերիաներ գրելով, կամ էլ այնպիսի ցնցող գործ ստեղծելով, որ ընդմիշտ կմնա ընթերցողի սրտում ու հոգում և դրանով կդառնա շարունակական։ Օրինակ եթե կարդացել ես կենտրոնացման ճամբարի պատմածս դրվագը այս թեմայում, ապա դա ինձ համար հենց վերջիններից է․ մի պատմություն, որն ես ուզենամ էլ երբեք չեմ մոռանա։ Բայց ես այդ հմտությունը բնականաբար չունեմ, սակայն ոչ էլ ուզում եմ 100 նույն ոճի մեջ սերիա գրեմ, քանի որ դա ձանձրալի է ու այդքանի մեջ ընթերցողի ուշադրությունը պահելու հմտությունն էլ չունեմ։ Դրա պատճառով էլ խառնում եմ ժանրերը, ներկայացնում եմ վիդեոներ, ու մանր դրվագներ, եռամաս պատմվածքներ ու մանրապատում․․․ հույս ունենալով, որ մի պահից հետո պատմությունը կդառնա շարունակական առանց նոր «գործերի»։ Հիմա քեզ, ցավոք սրտի, կորցրեցի այդ մեծ story-ի բաղադրիչ առաջին հենց գործից հետո ու մնում է մենակ հուսալ, որ դա ինչ-որ չափով կմնա շարունակական․․․ իսկ եթե չէ էլ, ուրեմն դեռ վրաս լիքը գործ ունեմ անելու։ :)
Ես որպես առանձին ժանր կհետևեմ շարունակությանը ։Դ
Բայց վիդեոն չեմ նայել, հիմա պետականներին եմ պարապում, քիչ եմ բան նայում, էս էլ որ եթե երկու մասը իրար հետ տեղադրած լինեիր, երևի հիմա չէի կարդա ։Դ
Mephistopheles
01.07.2018, 18:49
Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։
-1 …
Mephistopheles
01.07.2018, 20:17
լավ, ուրեմն չեմ հասկացել ասածդ․․․ կարա՞ս կոնկրետ ասես, թե ի՞նչը ուղիղ չի գրված, ի՞նչը պարզ չի, ի՞նչ ճշգրիտ չի
Ասեմ Ծլնգ ջան... մենակ առաջին մասի վերաբերյալ, մանացածը շատ կլինի...
շատերն ասում են ս դեպրեսիա ա... ես էդքան էլ վստահ չեմ... առաջին պարբերությունը` մութ ամպեր միջանցք և այլն, շատ ներդրում չունի ոչ պատմվածքի, ոչ էլ դեպրեսիայի նկարագրության մեջ, երևի ուզեցել ես գեղարվեստականացնել... հետո ասում ես "իրեն համոզում էր վեր կենալ..." դեպրեսիայի ժամանակ համոզելու խնդիր չկա , իմ կարծիքով, որտև համոզելը ռացիոնալ բան ա կապված տրամաբանության ու բանականության հետ, մինչդեռ դեպրեսիայի ժամանակ դժվար ա տրամաբանությունն էնքան էլ ազդեցիկ չի (էս մասում ես ակումբի հոգեբանների ու հոգեբուժների ինփութի կարիք կզգայի... գրող չեմ ուզում)...
.... հետո Լիլիթի վերաբերմունքը, զգացմունքները յուրայինների նկատմամբ հատկապես մարդու ու երեխեքի... ստեղ հարց ա առաջանում, դեպրեսիայի ժամանակ սերը վերածվում ա ատելությա՞ն թե մնաում ա... ես կարծում եմ մնում ա, բայց քո մոտ կա ինքընսիստանսի, անճշտություն ու երևի դիսցիպլինայի պակաս... երեխին ասում ա "մաման քեզ սիրում ա " "պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ"։ էսի դեպրեսիայի նշան չի, դեպրեսիայի ժամանակ սերը վրափոխվումա, բայց չի կորաւմ... նույնը մարդու հանդեպ, հիմա մարդունատումա՞ թե սիրում ա ուղղակի դեպրեսիան ա... ոնց որ դու ես գրել ատելություն ա մարդու հանդեպ տածում ու, երբ որ վերջումես գրել ու տենց շեշտ դրել, եկել ա առաջին պլան ու սպասվում էր հետագայում պտի ֆոքըսը լիներ, բայց ուրիշ կողմ գնաց... մնում ա անորոշ սիրում ա մարդուն թե չէ որտև, որ ասում " պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ"։, սրանք մեղադրանքներ են, որ իրադրությունից չեն գալիս, դեպրեսիայից չեն գալիս այլ ունեն խոր արմատներ... չգիտեմ ինչի համար ես դրել, եթե հետագայում ոչ մի բան չի անելու... ավելորդ, խանգարող ու շփոթացնող հանգամանք ա...
էս նույնը արտահայտվում ա լեզվի մեջ... ինչ բառեր ես ընտրումու օգտագործում... առաջին հայացքից կարող ա վրաիպակ թվա, բայց չէ վիրպակներ չեն... բառը էտի քո գործիքն ա, թերևս միակ ու պետք ա խնամքով օգտագործել... բառերը, երբ որ կրկնվում են (պլաստմասե) պետք ա հետևողական լինել թե ով ա դա ասում... աթոռիկ, արթնացուցիչ-զարթնացուցիչ..., եթե սենց թուիստներ ես անում ուրեմն պտի ճիշտ նշանակետին խփես, թե չէ ընկալվում ա, որ բառը չգիտես, մանավանդ որ հեղինակի կողմից ա գրվում...
..., եթե ինչ, որ մեկը կարծում ա թե սա դեպրեսիայի նկարագիր ա, չգիտեմ... ես դա չէի ասի...
այ էս նկատի ունեմ ճշգրտություն, ուղիղ ասել ու կավելացնեի դիսցիպլինա... թապռտած ա, էս կողմ էն կողմ ա փախնում... ու քանի որ subject-ի իմացությունը, իմ կարծիքով, խորը չի, ճշգրիտ բառերի պակաս կա որն էլ ազդում ա պարզության (այսինքն չգիտենք ինչի հետ գործ ունենք), ուղիղ գրելու consistency-ի վրա... որն էլ տեղափոխվում ա մյուս մասեր...
էսի իհարկե անձնական կարծիք ա... ոնց որ Այվին ա ասում ամենմարդ մի ձև ատեսնում...
Ասեմ Ծլնգ ջան... մենակ առաջին մասի վերաբերյալ, մանացածը շատ կլինի...
շատերն ասում են ս դեպրեսիա ա... ես էդքան էլ վստահ չեմ... առաջին պարբերությունը` մութ ամպեր միջանցք և այլն, շատ ներդրում չունի ոչ պատմվածքի, ոչ էլ դեպրեսիայի նկարագրության մեջ, երևի ուզեցել ես գեղարվեստականացնել... հետո ասում ես "իրեն համոզում էր վեր կենալ..." դեպրեսիայի ժամանակ համոզելու խնդիր չկա , իմ կարծիքով, որտև համոզելը ռացիոնալ բան ա կապված տրամաբանության ու բանականության հետ, մինչդեռ դեպրեսիայի ժամանակ դժվար ա տրամաբանությունն էնքան էլ ազդեցիկ չի (էս մասում ես ակումբի հոգեբանների ու հոգեբուժների ինփութի կարիք կզգայի... գրող չեմ ուզում)...
.... հետո Լիլիթի վերաբերմունքը, զգացմունքները յուրայինների նկատմամբ հատկապես մարդու ու երեխեքի... ստեղ հարց ա առաջանում, դեպրեսիայի ժամանակ սերը վերածվում ա ատելությա՞ն թե մնաում ա... ես կարծում եմ մնում ա, բայց քո մոտ կա ինքընսիստանսի, անճշտություն ու երևի դիսցիպլինայի պակաս... երեխին ասում ա "մաման քեզ սիրում ա " "պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ"։ էսի դեպրեսիայի նշան չի, դեպրեսիայի ժամանակ սերը վրափոխվումա, բայց չի կորաւմ... նույնը մարդու հանդեպ, հիմա մարդունատումա՞ թե սիրում ա ուղղակի դեպրեսիան ա... ոնց որ դու ես գրել ատելություն ա մարդու հանդեպ տածում ու, երբ որ վերջումես գրել ու տենց շեշտ դրել, եկել ա առաջին պլան ու սպասվում էր հետագայում պտի ֆոքըսը լիներ, բայց ուրիշ կողմ գնաց... մնում ա անորոշ սիրում ա մարդուն թե չէ որտև, որ ասում " պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ"։, սրանք մեղադրանքներ են, որ իրադրությունից չեն գալիս, դեպրեսիայից չեն գալիս այլ ունեն խոր արմատներ... չգիտեմ ինչի համար ես դրել, եթե հետագայում ոչ մի բան չի անելու... ավելորդ, խանգարող ու շփոթացնող հանգամանք ա...
էս նույնը արտահայտվում ա լեզվի մեջ... ինչ բառեր ես ընտրումու օգտագործում... առաջին հայացքից կարող ա վրաիպակ թվա, բայց չէ վիրպակներ չեն... բառը էտի քո գործիքն ա, թերևս միակ ու պետք ա խնամքով օգտագործել... բառերը, երբ որ կրկնվում են (պլաստմասե) պետք ա հետևողական լինել թե ով ա դա ասում... աթոռիկ, արթնացուցիչ-զարթնացուցիչ..., եթե սենց թուիստներ ես անում ուրեմն պտի ճիշտ նշանակետին խփես, թե չէ ընկալվում ա, որ բառը չգիտես, մանավանդ որ հեղինակի կողմից ա գրվում...
..., եթե ինչ, որ մեկը կարծում ա թե սա դեպրեսիայի նկարագիր ա, չգիտեմ... ես դա չէի ասի...
այ էս նկատի ունեմ ճշգրտություն, ուղիղ ասել ու կավելացնեի դիսցիպլինա... թապռտած ա, էս կողմ էն կողմ ա փախնում... ու քանի որ subject-ի իմացությունը, իմ կարծիքով, խորը չի, ճշգրիտ բառերի պակաս կա որն էլ ազդում ա պարզության (այսինքն չգիտենք ինչի հետ գործ ունենք), ուղիղ գրելու consistency-ի վրա... որն էլ տեղափոխվում ա մյուս մասեր...
էսի իհարկե անձնական կարծիք ա... ոնց որ Այվին ա ասում ամենմարդ մի ձև ատեսնում...
Նորից շնորհակալություն կարծիքի համար, Մեֆ ջան։ Բառերի համար․․․ ճիշտ ես, զարթնացուցիչը սխալս էր, բայց աթոռիկի հետ համաձայն չեմ։ Բարեկամի հետ էլ եմ սա քննարկել, ինքն էլ էր աթոռիկը մատնանշել։ Բայց ընդհանուր համաձայն եմ, որ բառերի տեսանկյունից հղկվելու կարիք ունի։ Կարելի է ասել, որ գործը լավ խմբագրի ձեռքով դեռ չի անցել, ու ես էլ դեռ խմբագրի մոտեցում չեմ ցուցաբերել գործի նկատմամբ։ Ու համաձայն եմ նաև, որ մինչև ներկայացնելը արժեր մեծ զգուշությամբ մշակել․․․ չհասցրեցի, չնայած դա չի կարող արդարացում լինել։
Պլաստմասե-ի տեսանկյունից․․․ այստեղ կամ չեմ կարողացել տեղ հասցնել, կամ դու չես տեսել։ Առաջին մասում աղջկան հանգստացնելուց ինքը դա անում է եսասիրությունից ելնելով, որ աղջկա լացից էլ ավելի հոգեվիճակը չբարդանա (սա կարող է տրամաբանություն էլ լինել, բնազդ էլ լինել․ զավակը լացում է՝ ես վատ եմ զգում, ուստի հենց լացի ազդակ ես ստանում, բնազդորեն փորձում ես հանգստացնել)։ Այդ պատճառով էլ, ինքն իր բառերը որակում է որպես պլաստմասե։ Երկրորդ պլաստմասեն սրանից ոչ շատ հետո է, երբ ամուսնու իրեն ուղղված բառերի մեջ ինքը տեսնում է արհեստականություն, քանի որ ամուսինն էլ հետը չի կարողանում խոսել, ու շփումը թողնում է թղթին։ Այս ամուսնու Լիլիթի հետ խոսել չկարենալը երրորդ մասում էլ կա։ Իսկ Լիլիթի վերաբերմունքը ամուսնում ու երեխաներին․․․ սենց ասեմ, her capacity to be supportive of loved ones or to be receptive to love is reduced ու սա ահագին դեպրեսիայով ապրող մարդկանց մոտ կա։ Բայց դրա հետ մեկտեղ, ինչպես դու էլ նշեցիր, դեպրեսիայով մարդու մոտ սերը մտերիմների նկատմամբ չի անհայտանում։ Ու սիրո զգացմունքը միատեղվելով երեխաների նկատմամբ խնամքի ու ամուսնու սերը ընդունելու անկարողության հետ ստեղծում է մեղքի խոր զգացողություն ու իրականության կեղծավոր լինելու տպավրություն։ Դրանից էլ՝ «պլաստմասե»՝ իր կողմից երեխաներին վարվելակերպի հանդեպ ու ամուսնու իր նկատմամբ հոգատարության հանդեպ։ Այնպես որ այդ պլաստմասեն լավ էլ բան անում է, դա առաջին մասի հոգեվիճակի անբաժան մաս է։
Իմ իմացած ակումբի հոգեբաններն ու հոգեբուժության հետ կապ ունեցողները կարծես լավ էլ տեսան դեպրեսիա, այնպես որ ճշգրտության մասին ասածդ․․․ չիդեմ։ Դիսցիպլինա ու թապրտածությունն էլ չհասկացա այնքան էլ։
Մի խոսքով էլի այնքան էլ լավ չեմ հասկանում ասածդներդ․․․ բայց դա արդեն երևի իմ դմբոյությունից ա։ Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ այսքան ջանքիդ համար։ Դեռ կվերընթերցեմ գրառումդ ու էլի կմտածեմ դրա շուրջ։
Գաղթական
01.07.2018, 22:41
Առաջին մասի վերաբերյալ արդեն ծավալուն գրել էի:
Երկրորդ մասը պակաս հետաքրքիր էր ինձ համար:
Իսկ երրորդ մասը, որպես պատմություն, պակաս նշանավոր, որքան բուն հանգուցալուծումը:
Այսինքն, ինձ համար, դրանում ասելիքն էր կարևոր:
Էս ամենի մասով՝ էսքանը:
Բայց, ամեն ինչից զատ, ինձ համար շատ ավելի հետաքրքիր էր չորրորդ մասը՝ կապույտ story-ն:
Առաջին մասից բացի թերևս միայն սա էր, որ մի քանի անգամ կարդալուս համար էր ու դեռ էլի կկարդամ:
Ծլնգն, ընդհանրապես ինքնամփոփ ու գաղտնապահ մարդ լինելով, էստեղ ահագին շատ բան էր բացահայտում իր մասին: ՈՒ դա ինձ համար էնքան հետաքրքիր էր, որքան դա կարող է գրավել հոգեբանությունը սիրողական մակարդակի վրա ուսումնասիրողին:
Անձամբ Ծլնգին ի նկատի չունեմ, այլ ընդհանրապես երևույթը:
Վերևում արդեն նշել էի «բարդ կերպար» լինելու հանգամանքը:
Բայց դա ամենևին էլ բացսական գնահատական չէր, այլ լրիվ հակառակը:
«Բարդ» ասելով ի նկատի ունեյի, որ լիքը խորանալու ու նոր բացահայտումներ անելու հող կա:
Ամփոփում.
չորրորդ մասի համար բրավո:
Mephistopheles
01.07.2018, 22:47
Նորից շնորհակալություն կարծիքի համար, Մեֆ ջան։ Բառերի համար․․․ ճիշտ ես, զարթնացուցիչը սխալս էր, բայց աթոռիկի հետ համաձայն չեմ։ Բարեկամի հետ էլ եմ սա քննարկել, ինքն էլ էր աթոռիկը մատնանշել։ Բայց ընդհանուր համաձայն եմ, որ բառերի տեսանկյունից հղկվելու կարիք ունի։ Կարելի է ասել, որ գործը լավ խմբագրի ձեռքով դեռ չի անցել, ու ես էլ դեռ խմբագրի մոտեցում չեմ ցուցաբերել գործի նկատմամբ։ Ու համաձայն եմ նաև, որ մինչև ներկայացնելը արժեր մեծ զգուշությամբ մշակել․․․ չհասցրեցի, չնայած դա չի կարող արդարացում լինել։
Պլաստմասե-ի տեսանկյունից․․․ այստեղ կամ չեմ կարողացել տեղ հասցնել, կամ դու չես տեսել։ Առաջին մասում աղջկան հանգստացնելուց ինքը դա անում է եսասիրությունից ելնելով, որ աղջկա լացից էլ ավելի հոգեվիճակը չբարդանա (սա կարող է տրամաբանություն էլ լինել, բնազդ էլ լինել․ զավակը լացում է՝ ես վատ եմ զգում, ուստի հենց լացի ազդակ ես ստանում, բնազդորեն փորձում ես հանգստացնել)։ Այդ պատճառով էլ, ինքն իր բառերը որակում է որպես պլաստմասե։ Երկրորդ պլաստմասեն սրանից ոչ շատ հետո է, երբ ամուսնու իրեն ուղղված բառերի մեջ ինքը տեսնում է արհեստականություն, քանի որ ամուսինն էլ հետը չի կարողանում խոսել, ու շփումը թողնում է թղթին։ Այս ամուսնու Լիլիթի հետ խոսել չկարենալը երրորդ մասում էլ կա։ Իսկ Լիլիթի վերաբերմունքը ամուսնում ու երեխաներին․․․ սենց ասեմ, her capacity to be supportive of loved ones or to be receptive to love is reduced ու սա ահագին դեպրեսիայով ապրող մարդկանց մոտ կա։ Բայց դրա հետ մեկտեղ, ինչպես դու էլ նշեցիր, դեպրեսիայով մարդու մոտ սերը մտերիմների նկատմամբ չի անհայտանում։ Ու սիրո զգացմունքը միատեղվելով երեխաների նկատմամբ խնամքի ու ամուսնու սերը ընդունելու անկարողության հետ ստեղծում է մեղքի խոր զգացողություն ու իրականության կեղծավոր լինելու տպավրություն։ Դրանից էլ՝ «պլաստմասե»՝ իր կողմից երեխաներին վարվելակերպի հանդեպ ու ամուսնու իր նկատմամբ հոգատարության հանդեպ։ Այնպես որ այդ պլաստմասեն լավ էլ բան անում է, դա առաջին մասի հոգեվիճակի անբաժան մաս է։
Իմ իմացած ակումբի հոգեբաններն ու հոգեբուժության հետ կապ ունեցողները կարծես լավ էլ տեսան դեպրեսիա, այնպես որ ճշգրտության մասին ասածդ․․․ չիդեմ։ Դիսցիպլինա ու թապրտածությունն էլ չհասկացա այնքան էլ։
Մի խոսքով էլի այնքան էլ լավ չեմ հասկանում ասածդներդ․․․ բայց դա արդեն երևի իմ դմբոյությունից ա։ Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ այսքան ջանքիդ համար։ Դեռ կվերընթերցեմ գրառումդ ու էլի կմտածեմ դրա շուրջ։
Ծլնգ ջան, ինչքան բացատրում ես էնքան հարցերը շատանում են... պարզ հարց ա
1. կինն իր ամուսնուն սիրում ա՞ թե չէ (կարևոր ա)
2. երեխեքի նկատմամբ սերը չի երևում նույնիսկ, եթե նույնիսկ դեպրեսիայի մեջ ա (չես ցույց տվել... կարևոր ա)
3. կինը դեպրեսիայի մեջ ա՞ թե չէ... դեպրեսիայի մեջ գտնվող մարդկանց կարողություններն անկախ իրենցից սահմանափակվում են ոչ թե չեն ուզում... ուզելը ստեղ տարբերակ չի...
էս բաները իմ համար հստակ չի... տեքստը չի ցույց տալիս... կերպարը, երբ որ ստեղծում ես դեռ չի նշանակում, որ էդ կերպարին ինչ ուզես անել կտաս... կերպարն իր կյանքն ունի...
բայց դե ասեմ..., եթե ակումբի հոգբաններն ու հոգեբուժները դրական են արտահայտվել ուրեմն իմ դատողությունները նեղ անձնական են...
աթոռիկը կարծեմ աթոռակ ա ճիշտը... ես խնդիր չունեմ բառերը ձևափոխելու, աղավաղելու հետ, գրականության մեջ էդ օքեյ ա ուղղակի պետք որոշակի նպատակի ծառայի հենց ընենց չի...
Ես մի հատ դեպրեսիա ունեցող ծանոթ ունեմ, ասում ա որ մի բան եմ ուզում անեմ, մտքում սաղ գործողությունները պատկերացնում եմ ու դրանից էնքան եմ հոգնում, որ տեղիցս չեմ վեր կենում վաբշէ․․․ սա սենց իմիջայլոց։
Ես սիրում եմ երբ Ծլնգ-ը մի բան գրում ա, հետո գալիս ա բացատրում ու դու հասկանում ես թե ինչքան մտածված ա եղել սաղ։ Ինքս նման բան չեմ անում, որովհետև իմ գրածները մեծ մասամբ ինտուիտիվ են, ու նախընտրում եմ որ ընթերցողն ինքը դրանք դասավորի իր մեջ, առանց իմ օգնության։ Բայց միշտ մեծ հաճույքով կարդում եմ սենց ծավալուն վերլուծություններ։
Հեղինակին՝ և քանի որ ասեցիր էս մասին մի քանի անգամ, որ Միքայելը հավաքական կերպար ա, ի դեպ սպասում եմ իրա պրոտոտիպների մասին մանրապատումի, ապա իրանից դա չի զգացվում, ինչպես ինքդ էլ ես նկատել, ինքը մենակ ռացիոնալ կողմից ա բացվում, երեք կերպարները կարան ունենան էդ գիծը, բայց դա չի կարա իրանց միակ բաղադրիչը լինի։ Եթե դեռ ակտուալ ա էս միտքը, հարկ կլինի իրան այլ կողմերից բացահայտելու, ըստ իս։
Դե լավ, որ սենց բացահայտ ցանկություն հայտնեցիր, ես էլ ինքնագովազդվեմ․․․
Դիմակ 1 (https://www.akumb.am/showthread.php/67185-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N11)
Դիմակ 2 (https://www.akumb.am/showthread.php/67243-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N14-%D5%96%D5%B5%D5%A1%D5%A9%D6%83%D6%80%D5%A5%D5%B7%D5%B6)
Դուետում (https://www.akumb.am/showthread.php/67224-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%A1%D5%AD%D5%A5%D5%AC-%D5%AF%D5%A1%D5%AD%D5%BE%D5%A5%D5%AC) ներկայացրել եմ սա (https://www.akumb.am/showthread.php/67224-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%A1%D5%AD%D5%A5%D5%AC-%D5%AF%D5%A1%D5%AD%D5%BE%D5%A5%D5%AC?p=2548341&viewfull=1#post2548341), իսկ այս մեկը (https://www.akumb.am/showthread.php/67224-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%A1%D5%AD%D5%A5%D5%AC-%D5%AF%D5%A1%D5%AD%D5%BE%D5%A5%D5%AC?p=2548344&viewfull=1#post2548344) LisBeth-ի հետ միասին ենք գրել (լավ մասերը իրենն են :) )
Թարգմանչաց մրցույթում (https://www.akumb.am/showthread.php/67281-%D4%B9%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B9%D5%A1%D6%81-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-N3-%D4%B1%D5%AD%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1) ներկայացրել եմ այս տարբերակը (https://www.akumb.am/showthread.php/67281-%D4%B9%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B9%D5%A1%D6%81-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-N3-%D4%B1%D5%AD%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1?p=2553323&viewfull=1#post2553323) և արտամրցութային այս մեկը (https://www.akumb.am/showthread.php/67281-%D4%B9%D5%A1%D6%80%D5%A3%D5%B4%D5%A1%D5%B6%D5%B9%D5%A1%D6%81-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-N3-%D4%B1%D5%AD%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D5%BE%D5%A1?p=2553329&viewfull=1#post2553329)
կարծես ակումբում այսքանն են
Մի հատ ստերիոտիպները կոտրելու մասին էլ կար չէ՞։ Էն որ՝ էս ստերիոտիպները էնքնան ստերիոտիպ են։ Սպաս հեսա գտնեմ
Մի հատ ստերիոտիպները կոտրելու մասին էլ կար չէ՞։ Էն որ՝ էս ստերիոտիպները էնքնան ստերիոտիպ են։ Սպաս հեսա գտնեմ
Գտա․․․ Ինքնատպություն (https://www.akumb.am/showthread.php/67197-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D5%A5%D5%BF-%D4%BF%D5%B8%D5%BF%D6%80%D5%A5%D5%9E%D5%AC-%D5%A9%D5%A5%D5%9E-%D5%B9%D5%AF%D5%B8%D5%BF%D6%80%D5%A5%D5%AC?p=2547548&viewfull=1#post2547548)
էն գլխից էլ սուր աչք ունեի․ նայի ոնց եմ չոտկի գուշակել որ դու ես:D
Մի հատ ստերիոտիպները կոտրելու մասին էլ կար չէ՞։ Էն որ՝ էս ստերիոտիպները էնքնան ստերիոտիպ են։ Սպաս հեսա գտնեմ
օհ, հա․․․ բայց չեմ հիշում որտեղ ա :)) հենց երկու օր առաջ այդ գործի մասին էի մտածում․․․ ասում եմ չէ, հետագան ինքն իրենն է․․․
Ես մի հատ դեպրեսիա ունեցող ծանոթ ունեմ, ասում ա որ մի բան եմ ուզում անեմ, մտքում սաղ գործողությունները պատկերացնում եմ ու դրանից էնքան եմ հոգնում, որ տեղիցս չեմ վեր կենում վաբշէ․․․ սա սենց իմիջայլոց։
Ես սիրում եմ երբ Ծլնգ-ը մի բան գրում ա, հետո գալիս ա բացատրում ու դու հասկանում ես թե ինչքան մտածված ա եղել սաղ։ Ինքս նման բան չեմ անում, որովհետև իմ գրածները մեծ մասամբ ինտուիտիվ են, ու նախընտրում եմ որ ընթերցողն ինքը դրանք դասավորի իր մեջ, առանց իմ օգնության։ Բայց միշտ մեծ հաճույքով կարդում եմ սենց ծավալուն վերլուծություններ։
Հեղինակին՝ և քանի որ ասեցիր էս մասին մի քանի անգամ, որ Միքայելը հավաքական կերպար ա, ի դեպ սպասում եմ իրա պրոտոտիպների մասին մանրապատումի, ապա իրանից դա չի զգացվում, ինչպես ինքդ էլ ես նկատել, ինքը մենակ ռացիոնալ կողմից ա բացվում, երեք կերպարները կարան ունենան էդ գիծը, բայց դա չի կարա իրանց միակ բաղադրիչը լինի։ Եթե դեռ ակտուալ ա էս միտքը, հարկ կլինի իրան այլ կողմերից բացահայտելու, ըստ իս։
:)
Հա, հավաքական ա, բայց չի նշանակում որ բոլորն էլ նույնն են, բնականաբար։ Հիպերռացիոնալիզմը իմ իմացածներից Ասպերգերի ամենաճանաչված ու ամենահեշտ նկարագրելի սիմպտոմն է, դրա պատճառով դա ընտրեցի։ Հա, կարելի է տարբեր կողմերից բացահայտել, բայց չէի ուզում վեպ դառնար․․․ պրոտոտիպների մասին մանրապատումը կլինի, բայց ոչ հիմա․․․
:)
Հա, հավաքական ա, բայց չի նշանակում որ բոլորն էլ նույնն են, բնականաբար։ Հիպերռացիոնալիզմը իմ իմացածներից Ասպերգերի ամենաճանաչված ու ամենահեշտ նկարագրելի սիմպտոմն է, դրա պատճառով դա ընտրեցի։ Հա, կարելի է տարբեր կողմերից բացահայտել, բայց չէի ուզում վեպ դառնար․․․ պրոտոտիպների մասին մանրապատումը կլինի, բայց ոչ հիմա․․․
Հուսով եմ ոչ շատ ուշ։ Ուզում եմ կարդամ, որ ամբողջական պատկերը ունենամ։
Ծլնգ ջան, ինչքան բացատրում ես էնքան հարցերը շատանում են... պարզ հարց ա
1. կինն իր ամուսնուն սիրում ա՞ թե չէ (կարևոր ա)
2. երեխեքի նկատմամբ սերը չի երևում նույնիսկ, եթե նույնիսկ դեպրեսիայի մեջ ա (չես ցույց տվել... կարևոր ա)
3. կինը դեպրեսիայի մեջ ա՞ թե չէ... դեպրեսիայի մեջ գտնվող մարդկանց կարողություններն անկախ իրենցից սահմանափակվում են ոչ թե չեն ուզում... ուզելը ստեղ տարբերակ չի...
էս բաները իմ համար հստակ չի... տեքստը չի ցույց տալիս... կերպարը, երբ որ ստեղծում ես դեռ չի նշանակում, որ էդ կերպարին ինչ ուզես անել կտաս... կերպարն իր կյանքն ունի...
բայց դե ասեմ..., եթե ակումբի հոգբաններն ու հոգեբուժները դրական են արտահայտվել ուրեմն իմ դատողությունները նեղ անձնական են...
աթոռիկը կարծեմ աթոռակ ա ճիշտը... ես խնդիր չունեմ բառերը ձևափոխելու, աղավաղելու հետ, գրականության մեջ էդ օքեյ ա ուղղակի պետք որոշակի նպատակի ծառայի հենց ընենց չի...
Ահ, կարծես սկում եմ հասկանալ թե որտեղ իրար չենք հասկանում :))
Այս պատմությունը կնոջ մասին չի, Մեֆ ջան, ոչ էլ իր երեխաների, ոչ էլ ամուսնու կամ իրենց միջև հարաբերությունների։ Այդ պատճառով էլ քո կարևորածները բացարձակ կարևոր չեն իմ կառուցած պատմության մեջ։ Երեխաները և ամուսինը այստեղ լրիվ երկրորդական կերպաներ են, ովքեր օգտագործվում են որպես խորհրդանիշներ․ երեխաները այստեղ բնականաբար մոր կողմից սիրվող կերպարներ են, որոնց համար չի կարողանում պատշաճ հոգ տանել, ամուսինն էլ իրեն սիրող կերպար է, ում սերը ինքը չի կարողանում ըստ պատշաճի ընդունել։ Ու այդ երեխաներն ու ամուսինը այդքանով են միմիայն կարևոր առաջին մասում։ Ու որ ավելի գլոբալ վերցնես, առաջին մասի կերպարը ոչ թե Լիլիթն է, այլ դեպրեսիան, որը մարմնավորվում է Լիլիթով։ Ու Լիլիթի ոչինչն էլ կարևոր չի բացի իր դեպրեսիայից ու դրա խորհրդանիշներով նկարագրությունից։ Սա առաջին երկու հարցերիդ մասով։
3. Այո, առաջին մասում էլ ասում է, որ ուզենաու ու կարողանալու միջև սահմանները լղոզված են։ Երեխաների ձայնը լսելուց հետո իր մեջ պայքարում են մայրական բնազդն ու ծնողական պարտականությունները մի կողմից և դեպրեսիայի շնորհիվ իր սիրած էակների խնամքի ու պարտականությունները ստանձնելը չկարողանալը։ Առաջինը «ուզելն» է, երկորդը՝ «չկարողանալը»։ Ու սա էլ է մեղքի զգացում ցույց տալիս․ արդյո՞ք ինքը չի ուզում, թե՞ ուզում է, բայց անկարող է։
Համաձայն եմ, կերպարն իր կյանքն ունի, բայց այստեղ կերպարը դեպրեսիան է, իսկ Լիլիթը՝ դրա մարմնացումը։ Միգուցե սրանով է գործը քո աչքին ոչ-ուղիղ ուոլոր-մոլոր գեղարվեստականացումներով թվացել, բայց դե իմ գործը դեպրեսիա նկարագրելն էր, իսկ ինչքանով է դա ստացվել՝ արդեն պիտի երևար արձագանքներից։ Քո արձագանքից երևում է, որ քո տիպի ընթերցողի համար բացարձակ չի ստացվել․․․ ցավոք սրտի։
Աթոռիկը ինձ համար նույնքան բնական է, ինչ աթոռակը․․․ միգուցե ավելի հազվադեպ օգտագործվող, բայց դե այդքան էլ big deal չի այստեղ։ Հայերենում ահագին օգտագործվող ձև է, ընդհուպ՝ մինչև տեղանունների մեջ։
Mephistopheles
02.07.2018, 01:39
Ահ, կարծես սկում եմ հասկանալ թե որտեղ իրար չենք հասկանում :))
Այս պատմությունը կնոջ մասին չի, Մեֆ ջան, ոչ էլ իր երեխաների, ոչ էլ ամուսնու կամ իրենց միջև հարաբերությունների։ Այդ պատճառով էլ քո կարևորածները բացարձակ կարևոր չեն իմ կառուցած պատմության մեջ։ Երեխաները և ամուսինը այստեղ լրիվ երկրորդական կերպաներ են, ովքեր օգտագործվում են որպես խորհրդանիշներ․ երեխաները այստեղ բնականաբար մոր կողմից սիրվող կերպարներ են, որոնց համար չի կարողանում պատշաճ հոգ տանել, ամուսինն էլ իրեն սիրող կերպար է, ում սերը ինքը չի կարողանում ըստ պատշաճի ընդունել։ Ու այդ երեխաներն ու ամուսինը այդքանով են միմիայն կարևոր առաջին մասում։ Ու որ ավելի գլոբալ վերցնես, առաջին մասի կերպարը ոչ թե Լիլիթն է, այլ դեպրեսիան, որը մարմնավորվում է Լիլիթով։ Ու Լիլիթի ոչինչն էլ կարևոր չի բացի իր դեպրեսիայից ու դրա խորհրդանիշներով նկարագրությունից։ Սա առաջին երկու հարցերիդ մասով։
3. Այո, առաջին մասում էլ ասում է, որ ուզենաու ու կարողանալու միջև սահմանները լղոզված են։ Երեխաների ձայնը լսելուց հետո իր մեջ պայքարում են մայրական բնազդն ու ծնողական պարտականությունները մի կողմից և դեպրեսիայի շնորհիվ իր սիրած էակների խնամքի ու պարտականությունները ստանձնելը չկարողանալը։ Առաջինը «ուզելն» է, երկորդը՝ «չկարողանալը»։ Ու սա էլ է մեղքի զգացում ցույց տալիս․ արդյո՞ք ինքը չի ուզում, թե՞ ուզում է, բայց անկարող է։
Համաձայն եմ, կերպարն իր կյանքն ունի, բայց այստեղ կերպարը դեպրեսիան է, իսկ Լիլիթը՝ դրա մարմնացումը։ Միգուցե սրանով է գործը քո աչքին ոչ-ուղիղ ուոլոր-մոլոր գեղարվեստականացումներով թվացել, բայց դե իմ գործը դեպրեսիա նկարագրելն էր, իսկ ինչքանով է դա ստացվել՝ արդեն պիտի երևար արձագանքներից։ Քո արձագանքից երևում է, որ քո տիպի ընթերցողի համար բացարձակ չի ստացվել․․․ ցավոք սրտի։
Աթոռիկը ինձ համար նույնքան բնական է, ինչ աթոռակը․․․ միգուցե ավելի հազվադեպ օգտագործվող, բայց դե այդքան էլ big deal չի այստեղ։ Հայերենում ահագին օգտագործվող ձև է, ընդհուպ՝ մինչև տեղանունների մեջ։
Ծլնգ ջան, եթե կարևոր չեն, ուրեմն պետք չի դնել... ինչ, որ կարևոր ա էն դիր... ասում ես կնոջ մասին չի այլ դեպրեսիայի մասին ա, տարօրինակ ա տենց պատճառաբանությունը... ինչ ա նշանակում Լիլիթը կարևոր չի ուղղակի մարմնավորում ա դեպրեսիան..., եթե կարևոր չեն պետք չի էդ դետալներով լցնել ու հետո դրանք չկոորդինացնել... հարցեր են առաջացնում... ոնց հասկանում եմ վերջին տողից, ինքը մարդուն չի սիրում, ոչ թե չի կարողանում իր պարտականությունները կատարել...իրա վերաբերմունքը դեպրեսիայի արդյունք չի ինչքան էլ, որ պնդում ես
մի խոսքով, եթե էս դետալները կարևոր չեն կարայիր չդնեիր ուղղակի գրեիր "Լիլւթը խորը դեպրեսիայի մեջ էր... և այլն" ... մեր իմացությունն ու փորձը կլրացներ մնացածը..., իսկ, եթե դրել ես ուրեմն ընկալվում ա կարևոր... դու ամեն անգամ չես գալու ու բացատրես... in fact ինչքան շատ ես բացատրում էնքան վատ...
Mephistopheles
02.07.2018, 02:09
Ես մի հատ դեպրեսիա ունեցող ծանոթ ունեմ, ասում ա որ մի բան եմ ուզում անեմ, մտքում սաղ գործողությունները պատկերացնում եմ ու դրանից էնքան եմ հոգնում, որ տեղիցս չեմ վեր կենում վաբշէ․․․ սա սենց իմիջայլոց։
....
Լիզ, էդ սաղս էլ ունենում ենք... դեպրեսիան incapacitating and deteriorating, it’s helplessness ...
Ծլնգ ջան, եթե կարևոր չեն, ուրեմն պետք չի դնել... ինչ, որ կարևոր ա էն դիր... ասում ես կնոջ մասին չի այլ դեպրեսիայի մասին ա, տարօրինակ ա տենց պատճառաբանությունը... ինչ ա նշանակում Լիլիթը կարևոր չի ուղղակի մարմնավորում ա դեպրեսիան..., եթե կարևոր չեն պետք չի էդ դետալներով լցնել ու հետո դրանք չկոորդինացնել... հարցեր են առաջացնում... ոնց հասկանում եմ վերջին տողից, ինքը մարդուն չի սիրում, ոչ թե չի կարողանում իր պարտականությունները կատարել...իրա վերաբերմունքը դեպրեսիայի արդյունք չի ինչքան էլ, որ պնդում ես
մի խոսքով, եթե էս դետալները կարևոր չեն կարայիր չդնեիր ուղղակի գրեիր "Լիլւթը խորը դեպրեսիայի մեջ էր... և այլն" ... մեր իմացությունն ու փորձը կլրացներ մնացածը..., իսկ, եթե դրել ես ուրեմն ընկալվում ա կարևոր... դու ամեն անգամ չես գալու ու բացատրես... in fact ինչքան շատ ես բացատրում էնքան վատ...
Մեֆ ջան, կարևոր չի ինքը ամուսնուն սիրում ա թե չէ, թե չէ պատմության համար բոլոր ընդգրկված դետալներն էլ կարևոր են։ Դու ուղղակի ուզում ես տեսնել մի պատմություն, որը չկա այստեղ։
Բայց ինչո՞ւ ես վերջին տողից մարդուն չսիրել տեսնում, ինքը միմիայն խոսում է այդ գրության իր վրա թողած տպավորության մասին․․․ այսինքն ինքը այդքան սիրալիր գրված գրությունն ու հոգատարությունը չի կարող ըստ արժանվույն ընդունել, չի կարող իրեն բացել սիրո համար։ Ու վերջ, պետք չի տեսնել բաներ, որոնք չկան։
Ոչ, չէի կարող գրել «Լիլիթը խորը դեպրեսիա մեջ էր», որովհետև դա այս գործը չէր լինի։ Այստեղ առաջին մասում դեպրեսիայի մասին միակողմանի պատկերացում պիտի ստեղծեի ընթերցողի մոտ՝ «դեպրեսված կերպար»-ի հոգեվիճակի հիման վրա։ Ու բոլոր ընդգրկված դետալներն էլ կարևոր են հենց այս նպատակի համար, ոչ թե Լիլիթի կերպարի։ Իսկ եթե թողնեի ընթերցողի իմանալու վրա, դա չէր լինի իմ դեպրեսիայի նկարագրությունը, այլ կլիներ իրենց իմացածն ու պատկերացրածը։
Հա, քո դեպքում միգուցե և վատ է և՛ գործը, և՛ բացատրությունները, բայց շատ-շատերը տեսան ու զգացին այդ նկարագրածս դեպրեսիան․․․ այնպես որ պայմանավորվենք, որ այս գործը ուղղակի «քոնը» չի։
Լիզ, էդ սաղս էլ ունենում ենք... դեպրեսիան incapacitating and deteriorating, it’s helplessness ...
Սաղս էլ ունենում ենք, իսկ դեպրեսիայով ապրող մարդու մոտ դա միշտ ա, ու դրանով էլ այդ հիվանդությունը կարող է լինել քո ասածները։ Ֆսյո տակի տարբերություն կա, «ունենալու» ու դրանով ապրելու մեջ․․․
Mephistopheles
02.07.2018, 03:54
Մեֆ ջան, կարևոր չի ինքը ամուսնուն սիրում ա թե չէ, թե չէ պատմության համար բոլոր ընդգրկված դետալներն էլ կարևոր են։ Դու ուղղակի ուզում ես տեսնել մի պատմություն, որը չկա այստեղ։
Ծլնգ ջան, համ ասում ես կարևոր չի սիրելը հետո նույն նախադասության մեջ ասում ես բոլոր դետալներն էլ կարևոր են... ու ասեմ ես ուզում եմ պարզել հավատամ գրածին թե քո մեկնաբանությանը...
Ինչևէ, հասկացա ինչ ես ասում ...
Ասեմ Ծլնգ ջան... մենակ առաջին մասի վերաբերյալ, մանացածը շատ կլինի...
շատերն ասում են ս դեպրեսիա ա... ես էդքան էլ վստահ չեմ... առաջին պարբերությունը` մութ ամպեր միջանցք և այլն, շատ ներդրում չունի ոչ պատմվածքի, ոչ էլ դեպրեսիայի նկարագրության մեջ, երևի ուզեցել ես գեղարվեստականացնել... հետո ասում ես "իրեն համոզում էր վեր կենալ..." դեպրեսիայի ժամանակ համոզելու խնդիր չկա , իմ կարծիքով, որտև համոզելը ռացիոնալ բան ա կապված տրամաբանության ու բանականության հետ, մինչդեռ դեպրեսիայի ժամանակ դժվար ա տրամաբանությունն էնքան էլ ազդեցիկ չի (էս մասում ես ակումբի հոգեբանների ու հոգեբուժների ինփութի կարիք կզգայի... գրող չեմ ուզում)...
.... հետո Լիլիթի վերաբերմունքը, զգացմունքները յուրայինների նկատմամբ հատկապես մարդու ու երեխեքի... ստեղ հարց ա առաջանում, դեպրեսիայի ժամանակ սերը վերածվում ա ատելությա՞ն թե մնաում ա... ես կարծում եմ մնում ա, բայց քո մոտ կա ինքընսիստանսի, անճշտություն ու երևի դիսցիպլինայի պակաս... երեխին ասում ա "մաման քեզ սիրում ա " "պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ"։ էսի դեպրեսիայի նշան չի, դեպրեսիայի ժամանակ սերը վրափոխվումա, բայց չի կորաւմ... նույնը մարդու հանդեպ, հիմա մարդունատումա՞ թե սիրում ա ուղղակի դեպրեսիան ա... ոնց որ դու ես գրել ատելություն ա մարդու հանդեպ տածում ու, երբ որ վերջումես գրել ու տենց շեշտ դրել, եկել ա առաջին պլան ու սպասվում էր հետագայում պտի ֆոքըսը լիներ, բայց ուրիշ կողմ գնաց... մնում ա անորոշ սիրում ա մարդուն թե չէ որտև, որ ասում " պլաստմասայից լինեին՝ տձև, անիրական, կեղծ"։, սրանք մեղադրանքներ են, որ իրադրությունից չեն գալիս, դեպրեսիայից չեն գալիս այլ ունեն խոր արմատներ... չգիտեմ ինչի համար ես դրել, եթե հետագայում ոչ մի բան չի անելու... ավելորդ, խանգարող ու շփոթացնող հանգամանք ա...
էս նույնը արտահայտվում ա լեզվի մեջ... ինչ բառեր ես ընտրումու օգտագործում... առաջին հայացքից կարող ա վրաիպակ թվա, բայց չէ վիրպակներ չեն... բառը էտի քո գործիքն ա, թերևս միակ ու պետք ա խնամքով օգտագործել... բառերը, երբ որ կրկնվում են (պլաստմասե) պետք ա հետևողական լինել թե ով ա դա ասում... աթոռիկ, արթնացուցիչ-զարթնացուցիչ..., եթե սենց թուիստներ ես անում ուրեմն պտի ճիշտ նշանակետին խփես, թե չէ ընկալվում ա, որ բառը չգիտես, մանավանդ որ հեղինակի կողմից ա գրվում...
..., եթե ինչ, որ մեկը կարծում ա թե սա դեպրեսիայի նկարագիր ա, չգիտեմ... ես դա չէի ասի...
այ էս նկատի ունեմ ճշգրտություն, ուղիղ ասել ու կավելացնեի դիսցիպլինա... թապռտած ա, էս կողմ էն կողմ ա փախնում... ու քանի որ subject-ի իմացությունը, իմ կարծիքով, խորը չի, ճշգրիտ բառերի պակաս կա որն էլ ազդում ա պարզության (այսինքն չգիտենք ինչի հետ գործ ունենք), ուղիղ գրելու consistency-ի վրա... որն էլ տեղափոխվում ա մյուս մասեր...
էսի իհարկե անձնական կարծիք ա... ոնց որ Այվին ա ասում ամենմարդ մի ձև ատեսնում...
Ես ավելի շատ տեսա խորացած procrastination, որը գուցեև դեպրեսիայի ածանցյալներից ա։ Այսինքն՝ ոչ ամեն procrastination ա դեպերսիայից ծնվում, բայց դեպերսիայից կարող ա և ծնվում ա procrastination։
Ընդհանրապես, ես մի գնահատական ունեմ դեպրեսիայի հետ կապված։ Ինձ թվում ա՝ դեպրեսիայի աղբյուրը ցածր ինքնագնահատականն ա։ Ցածր ինքնագնահատականով մարդիկ հակված են դեպրեսիայի մեջ ընկնելու, առանց որևէ ակնառու պատճառի։ Եթե Լիլիթի մոտ ցածր ինքնագնահատական կա նաև /որի մասին ոչ մի ինֆո/ակնարկ չի տրվել, բայց չի էլ բացառվում/, ապա իր մեջ աուտիկին բացահայտելը գուցե օգնու՞մ ա հաղթելու էդ ինքնագնահատականը։ Բայց մյուս կողմից էլ՝ ինձ համար մութ ու կասկածելի մնաց էն հանգամանքը, որ ուտիզմի դրսևորումներին հետևելը հուշելու կարիք ուներ, այսինքն՝ կինը չէր ֆայմում, որ իրեն հաշվել էր պետք, դա ինքնաբերաբար չէր դրսևորվել, ինչպես Միքայելի մոտ էր։
Mephistopheles
02.07.2018, 04:36
Ես ավելի շատ տեսա խորացած procrastination, որը գուցեև դեպրեսիայի ածանցյալներից ա։ Այսինքն՝ ոչ ամեն procrastination ա դեպերսիայից ծնվում, բայց դեպերսիայից կարող ա և ծնվում ա procrastination։
Ընդհանրապես, ես մի գնահատական ունեմ դեպրեսիայի հետ կապված։ Ինձ թվում ա՝ դեպրեսիայի աղբյուրը ցածր ինքնագնահատականն ա։ Ցածր ինքնագնահատականով մարդիկ հակված են դեպրեսիայի մեջ ընկնելու, առանց որևէ ակնառու պատճառի։ Եթե Լիլիթի մոտ ցածր ինքնագնահատական կա նաև /որի մասին ոչ մի ինֆո/ակնարկ չի տրվել, բայց չի էլ բացառվում/, ապա իր մեջ աուտիկին բացահայտելը գուցե օգնու՞մ ա հաղթելու էդ ինքնագնահատականը։ Բայց մյուս կողմից էլ՝ ինձ համար մութ ու կասկածելի մնաց էն հանգամանքը, որ ուտիզմի դրսևորումներին հետևելը հուշելու կարիք ուներ, այսինքն՝ կինը չէր ֆայմում, որ իրեն հաշվել էր պետք, դա ինքնաբերաբար չէր դրսևորվել, ինչպես Միքայելի մոտ էր։
Բարեկամ ջան, ես ինչքան գիտեմ դեպրեսիայով տառապում են շատ մարդիկ այդ թվում նաև մարդիկ որոնք ինքնագնահատականի խնդիր չեն ունեցել, մարդիկ որոնք բավականին բեղուն ստեղծագործական կյանք են ունեցել...
բայց տեքստում պատճառը չի նշվում (երևի կարևոր չի), բայց, հեղինակը նշում ա դեպրեսված կնկա հարաբերությունը երեխաների ու ամուսնու հետ... իմ համար դեպրեսիայի նկարագրությունը թերի ա, անճիշտ ու հակասական մոմենտներ կա...
Բարեկամ ջան, ես ինչքան գիտեմ դեպրեսիայով տառապում են շատ մարդիկ այդ թվում նաև մարդիկ որոնք ինքնագնահատականի խնդիր չեն ունեցել, մարդիկ որոնք բավականին բեղուն ստեղծագործական կյանք են ունեցել...
բայց տեքստում պատճառը չի նշվում (երևի կարևոր չի), բայց, հեղինակը նշում ա դեպրեսված կնկա հարաբերությունը երեխաների ու ամուսնու հետ... իմ համար դեպրեսիայի նկարագրությունը թերի ա, անճիշտ ու հակասական մոմենտներ կա...
Դե, բեղուն ստեղծագործական կյանքը ինքնագնահատականի բարձրության հետ իմ կարծիքով առանձնապես կապված չի, դեռ հակառակը՝ ցածր ինքնագնահատանը կարող ա կոմպենսացվել բեղուն ստեղծագործականությամբ՝ հանձինս երևակայության և ստեղծելու այն, ինչն առերևույթ չունես կամ չի հաջողվել իրական կյանքում ձեռք բերել։ Կիսատության, չբավարարվածության մշտական ճնշումն է հաճախ խթանում ստեղծագործականությունը։
Իսկ առաջինը մասը, ինչպես և ամենասկզբում գրել էի (https://www.akumb.am/showthread.php/67723-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N18-%D5%89%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%BD?p=2574361&viewfull=1#post2574361), քիչ էր որևէ քննարկման համար, հատկապես՝ որպես դեպրեսիայի երևույթի։
Mephistopheles
02.07.2018, 09:40
Դե, բեղուն ստեղծագործական կյանքը ինքնագնահատականի բարձրության հետ իմ կարծիքով առանձնապես կապված չի, դեռ հակառակը՝ ցածր ինքնագնահատանը կարող ա կոմպենսացվել բեղուն ստեղծագործականությամբ՝ հանձինս երևակայության և ստեղծելու այն, ինչն առերևույթ չունես կամ չի հաջողվել իրական կյանքում ձեռք բերել։ Կիսատության, չբավարարվածության մշտական ճնշումն է հաճախ խթանում ստեղծագործականությունը։
Իսկ առաջինը մասը, ինչպես և ամենասկզբում գրել էի (https://www.akumb.am/showthread.php/67723-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N18-%D5%89%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%BD?p=2574361&viewfull=1#post2574361), քիչ էր որևէ քննարկման համար, հատկապես՝ որպես դեպրեսիայի երևույթի։
Կարա ըլնի, բայց պայման չի...
Ես ավելի շատ տեսա խորացած procrastination, որը գուցեև դեպրեսիայի ածանցյալներից ա։ Այսինքն՝ ոչ ամեն procrastination ա դեպերսիայից ծնվում, բայց դեպերսիայից կարող ա և ծնվում ա procrastination։
Բարեկամ ջան, դու տեսնում ես այն ինչ ուզում ես տեսնել, ոչ թե այն ինչ նկարագրված ա։ Օրինակ գորշ ամպերը, անդունդները, պլաստմասեն․․․ սրանցից ոչ մեկը սկի մոտիկ էլ չի գալիս պրոկրաստինացիային, բայց դու այս բոլորը անտեսում ես, ու տեսնում ես մենակ պրոկրաստինացիա։
Իսկ առաջինը մասը, ինչպես և ամենասկզբում գրել էի (https://www.akumb.am/showthread.php/67723-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N18-%D5%89%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%BD?p=2574361&viewfull=1#post2574361), քիչ էր որևէ քննարկման համար, հատկապես՝ որպես դեպրեսիայի երևույթի։
Չփորձելով քեզ վիրավորել, կարծում եմ դու չէիր տեսել դեպրեսիա, որովհետև, ինչպես այս վերջին գրառումներդ են ցույց տալիս, դու չգիտես թե դեպրեսիան ինչ է, կամ ավելի շուտ, թյուր պատկերացումներ ունես դեպրեսիայի մասին։ Դիմակում հարց բարձրացվեց․ նկարագրությունը կլինիկակա՞ն դեպրեսիայի մասին է, թե՞՝ ընկճվածության։ Միայն առաջին մասը դիտարկելով որպես առանձին գործ, դա այնքան էլ կարևոր չի, քանի որ նկարագրվում է մի հոգեվիճակ՝ կոնկրետ դրվագով։ Ու իհարկե մի դրվագով չես կարող «դիագնոզ դնել», շատերն էլ ասացին, որ իրենց մոտ էլ է նման հոգեվիճակ լինում, չնայած որ դեպրեսիա չունեն։ Նաև սրա պատճառով երկրորդ մասն ավելի շուտ ներկայացրեցի, քան նախօրոք պլանավորել էի՝ հուսալով, որ կերևա ընդհանուր «նեյրո» կապը։ Բայց ցավոք սրտի դա չերևաց, նույնիսկ իմ մի հավելյալ հուշումով էլ (Լիզին մի պատասխանի մեջ գրել էի՝ կարո՞ղ ա երրորդ մասի կերպարն էլ երկբևեռային խանգարում է ունենալու)։ Իսկ ամբողջ եռամաս գործի մեջ այդ դեպրեսիայի կլինիկական լինելը պիտի երևար գոնե գործի անվանումից՝ նեյրոբազմազանություն․․․ ոչ թե տրամադրությունների զանազանություն կամ ուրիշ մի բան, այլ նեյրոբազմազանություն։ Այսինքն՝ նեյրոտիպիկությունից տաբերություն։ Իսկ ընկճվածությունը նեյրոատիպիկություն չի, այլ կոնկրետ հուզական վիճակ է (կարճ՝ emotional sate vs. mental disorder)։ Ու այս իմաստով կլինիկական դեպրեսիան նեյրոխանգարում է, ոչ թե հոգեբանական թուլություն, կամ խորը ընկճվածություն, կամ պրոկրաստինացիա, կամ եսասիրություն, կամ որևէ հուզական վիճակ, կամ խառնվածքի տիպ և/կամ դրա ածանցյալ։
Ընդհանրապես, ես մի գնահատական ունեմ դեպրեսիայի հետ կապված։ Ինձ թվում ա՝ դեպրեսիայի աղբյուրը ցածր ինքնագնահատականն ա։ Ցածր ինքնագնահատականով մարդիկ հակված են դեպրեսիայի մեջ ընկնելու, առանց որևէ ակնառու պատճառի։ Եթե Լիլիթի մոտ ցածր ինքնագնահատական կա նաև /որի մասին ոչ մի ինֆո/ակնարկ չի տրվել, բայց չի էլ բացառվում/, ապա իր մեջ աուտիկին բացահայտելը գուցե օգնու՞մ ա հաղթելու էդ ինքնագնահատականը։ Բայց մյուս կողմից էլ՝ ինձ համար մութ ու կասկածելի մնաց էն հանգամանքը, որ ուտիզմի դրսևորումներին հետևելը հուշելու կարիք ուներ, այսինքն՝ կինը չէր ֆայմում, որ իրեն հաշվել էր պետք, դա ինքնաբերաբար չէր դրսևորվել, ինչպես Միքայելի մոտ էր։
Դեպրեսիա ունեցող մի բլոգերի մոտ տեսել էի հետևայալ համեմատությունը՝ դեպրեսիան ոնց որ ուղեղի շաքարախտ լինի (այստեղ համեմատության պարզության համար օգտագործելու եմ առաջին տիպի շաքարախտ՝ ինսուլինային անբավարություն, որը տարբերվում է երկրորդ տիպի շաքարախտից՝ ինսուլինի դիմադրողականություն)։ Ու դեպրեսիա ունեցող մարդն ինչքան էլ ուզենա որևէ բան անել, շատ դեպքերում անկարող է լինում դա անել ոչ թե իր հուզական վիճակից ելնելով (ինքնագնահատական ցածրություն կամ նման մի բան), այլ որովհետև իր ուղեղը դրա մոտիվացիան չի կարողանում ապահովել ֆիզիոլոգիական մակարդակում (համեմատիր․ գլյուկոզան մարսել չկարողանալը՝ ինսուլին արտադրելու խանգարման հետևանքով)։ Ու շաքարախտի նման, դեպրեսիան մի խանգարում է, որը կարելի է «բուժել» միայն դրա կառավարելիության բարձրացմամբ։ Ու կառավարելիության տեսանկյունից մեծ տարբերությունը շաքարախտի հետ այն է, որ ուղեղը շատ ավելի բարդ օրգան է, քան ենթաստամոքսային գեղձը, ու եթե կարելի է շաքարախտի դեպքում խանգարումը կառավարել ենթաստամոքային գեղձի ֆունկցիան արտահանելով՝ ինսուլինի ներարկումների միջոցով, ապա, գոնե դեռ, ուղեղի ֆունկցիան փոխարինող ներարկումներ չունենք։
Ցավոք սրտի «դեպրեսիա» բառը մենք նաև օգտագործում ենք հուզական վիճակի նկարագրության համար, օրինակ՝ տխրության։ Կարծում եմ սրա հիմնական երկու պատճառ կա․ անիրազեկությունը դեպրեսիայի ինչ լինելու մասին, և դեպրեսիայի հիպերդիագնոստիկան։ Բայց օրինակ ասելը «որ հիշում եմ ինչքան գործ կա անելու, դեպրեսվում եմ» համարժեք է «էն տորթի կտորը ուտելուց շաքարախտվեցի» ասելուն։ Ու, չէ, չեմ ասում, թե պիտի բոլորս թարգենք դեպրեսիա բառը ոչ-կլինիկական իմաստով օգտագործելը, բայց երբ խոսքը գնում է ընդհանուր դեպրեսիայի մասին, որը կարող է ընդգրկել և կլինիկական դեպրեսիան, մի քիչ ճիշտ չի պրոկրաստինացիա կամ ինքնագնահատականի ցածրություն ներմուծելը։ Ինչպես արդեն նշվեց դեպրեսեաի մասին թեմայում (https://www.akumb.am/showthread.php/13994-%D4%B4%D5%A5%D5%BA%D6%80%D5%A5%D5%BD%D5%AB%D5%A1?p=2574406&viewfull=1#post2574406), դեպրեսիայով ապրող մարդկանց մոտ սովորաբար ծանր մեղքի զգացողություն է լինում, որ չեն կարողանում «ըստ պատշաճի» մոտիվացվել, չնայած որ դրա օբյեկտիվ պատճառներ կան, ու դեպրեսիայի այսպիսի տրիվիալացումը էլ ավելի է խորացնում այդ մեղքի զգացողությունը։
«Իր մեջ աուտիկի բացահայտելու» մասին էլ կարծում եմ ենթադրածդ մի քիչ հեռու է նկարագրվածից։ Նախ, երրորդ մասի անվանումով փորձել եմ մի քիչ հուշում անել՝ չարի (դեպրեսիայի բացասական դրսևորումների) բանականացում։ Ու եթե հաշվի առնենք, որ կլինիկական դեպրեսիան կարելի է միայն ավելի կառավարելի դարձնել, ապա այստեղ հարցը գնում է այդ կառավարելիությանը հոգեբանական inltellectualization-ով հասնելուն։ Նայի, Լիզի վերևը նշածը, որ դեպրեսիա ունեցող մարդը մտքում մի բան անելը պատկերացնելուց ահավոր հոգնում է այն աստիճան, որ տեղից չի կարողանում վերկենալ, այստեղ շատ կարևոր է։ Առաջին մասում կերպարը պատկերացնում է, որ երեխաները շուտով սովածանալու են, ինչը նշանակում է, որ իր մայրական պարտականություններից ելնելով պիտի վերկենա նախաճաշ պատրաստի։ Ու դրանից էլ է ինքը թևաթափ է լինում։ Իսկ Միքայելի հետ հանդիպելուց հետո և հասկանալով, որ Միքայելի համար հիպերռացիոնալիզմը նաև փոխարինում է հույզերի բացակայությունը կամ դրանց նկատմամբ անվստահությունը (Դեկարտի ռացիոնալիզմի մասին Միքայելի խոսքը այստեղ խորհրդանշական է), Լիլիթը հանգում է համանման «բանականացման»՝ իր պարտկանությունների հանդեպ։ Այսինքն ինքը ոչ թե զարթուցիչի ձայնից հետո մտածում է, որ պիտի վերկենա երեխա կերակրի, դպրոցին պատրաստի և այլն, այլ մտածում է՝ պետք է անել տասնյոթ քայլ, հետո վեց քայլ, հետո հինգ քայլ։ Եվ անելիքի այդպիսի տրոհումը օգնում է իրեն մոտիվացվելու դժվարությունը ավելի կառավարելի դարձնել։ Սա իհարկե կոնկրետ այս կերպարին է վերաբերում, այլ ոչ թե համընդհանուր բոլոր դեպրեսիա ունեցողներին․ տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր խթանիչներ և գործիքներ կարող են դեպրեսիան ավելի կառավարելի դարձնել։ Ու, ոչ, համաձայն չեմ հետդ, որ կինը ինքը պիտի սրա մասին ֆայմեր։ Կլինիկական դեպրեսիան մի կողմ դրած, որի դեպքում տրամաբանականությունն էլ կարող է որոշ չափով խանգարված լինել, վերցնենք ասենք մի առօրեկան մոտիվացիայի պակաս․ դու «ֆայմո՞ւմ ես» քայլերդ հաշվելով դա հաղթահարել։
Այստեղ բերած համեմատություններով էլ փորձեմ գործի իմ ուղերձը նկարագրել։ Շատ-շատ մարդիկ ունեն շաքարախտ, ու դա համընդհանուր մարդկության կողմից ընդունվում է որպես նորմալ հիվանդություն։ Այսինքն, հա, այդ մարդիկ ունեն խանգարում, բայց դա իրենց չի սարքում աննորմալ, ու մեծամասնության դեպքերում իրենք ապրում են նորմալ կյանք, չնայած որ ունեն շաքարախտ չունեցողներից տարբերվող կարիքներ (դիետա, ինսուլինային ներարկումներ)։ Իսկ դեպրեսիա ունեցողներին շատ-շատերս ունենք հակում պիտակելու աննորմալ, անաշխատասեր, եսակենտրոն, և այլն։ Ու դրանով դեպրեսիա ունեցողների մասին ձևավորվում է միակողմանի single story, իսկ դեպրեսիա ունեցողները դիտվում են միայն պակասի տեսանկյունից (deficit-based մոտեցում)՝ չունեն մոտիվացիա, չունեն պատշաճ ինքնագնահատական, չունեն երեխաների նկատմամբ սեր և այլն։ Նաև իրազեկության պակասի պատճառով դեպրեսիա ունեցողներից (և այլ նեյրոախանգարումներով մարդկանցից) շատերս «հուշտ ենք լինում», ինչը կարծում եմ շատ դեպքերում նաև գալիս թե՛ իրենց նկատմամբ խղճից, և թե՛ ֆոբիայից, որ չենք կարողանալու իրենց օգնել։
Այս գործում փորձել եմ առաջին մասում հոգեվիճակը նկարագրելով մարդկանց այդ single story տեսանկյունը առաջ բերել, որ հետո երրորդ մասում ցույց տամ, որ արժեքներ էլ ունեն թե՛ դեպրեսիայով ապրող մարդիկ, թե՛ աուտիկները, և անալոգիայով՝ բոլոր այլ նեյրոլոգիական խանգարումներ ունեցողները։ Այսինքն այդ խանգարումներով հանդերձ, նեյրոատիպիկ մարդիկ շարունակում եմ մնալ նորմալ ու երբեմն այդ խանգարումների շնորհիվ կարող են ունենալ այնպիսի արժեքներ, որ նեյրոտիպիկ մարդիկ ավելի քիչ հավանականությամբ կունենան։ Հույսս է, որ միգուցե այս գործը կարդացած մարդը մյուս անգամ դեպրեսիայով ապրող մարդու կամ աուտիկի հանդիպելուց ավելի մեծ հասկացությամբ կվերաբերվի իրենց՝ ընդունելով, որ իրենք նույնքան նորմալ են, ինչքան օրինակ շաքարախտ ունեցող մարդիկ։
Հ․Գ․
Արժի նշել, որ խոսքը այս ամենի մեջ չի գնում կենսական ֆունկցիոնալության խնդիրներ առաջացնող դեսպրեսիայի կամ աուտիզմի մասին (կամ՝ շաքարախտի)։ Ադյպիսի խանգարումներով մարդիկ ունեն գրեթե շուրջօրյա մասնագիտական խնամքի կարիք և անկարող են «նորմալ» կյանք վարել։ Այս դեպքում «նեյրոբազմազանություն» եզրը անպատշաճ է, քանի որ կարող է «թեթևացնող» էֆեկտ ունենալ այդպիսի հիվանդների վիճակի ընկալման մեջ, ինչը նաև կարող է վտանգավոր լինել իրենց կյանքի նկատմամբ էլ՝ հատուկ կարիքների անտեսման տեսքով։
Ծլնգ ջան, էս ամբողջ բացատրությունիցդ ես այն հասկացա, որ պատմվածքդ ակնկալում էր ընթերցողից հոգեբույժի մասնագիտական ունակություններ՝ ախտորոշելու դեպրեսիան։
Իսկ այն, որ իմ մեկնաբանությունններից հետևեցնում ես, թե ես դա չեմ տեսել՝ քանի որ չգիտեմ, թե ինչ է դեպրեսիան, դրա մեջ ես օրենքով ոչ թե վիրավորանք պիտի տեսնեմ, այլ շնորհավորանք :)
Եվ երկրորդը, որ ակնկալում էր պատմվածքդ՝ ախտորոշումից հետո նման դեպքերը ճանաչելն ու նման մարդկանց ըմբռնումով վերաբերվելն է, փաստորեն։
Լավ, բայց սա դարձավ արդեն ոչ թե գրականություն, այլ բժշկական թեսթ-ուղերձ։
Ծլնգ ջան, էս ամբողջ բացատրությունիցդ ես այն հասկացա, որ պատմվածքդ ակնկալում էր ընթերցողից հոգեբույժի մասնագիտական ունակություններ՝ ախտորոշելու դեպրեսիան։
Իսկ այն, որ իմ մեկնաբանությունններից հետևեցնում ես, թե ես դա չեմ տեսել՝ քանի որ չգիտեմ, թե ինչ է դեպրեսիան, դրա մեջ ես օրենքով ոչ թե վիրավորանք պիտի տեսնեմ, այլ շնորհավորանք :)
Եվ երկրորդը, որ ստացվում է, որ ակնկալում էր պատմվածքդ, ախտորոշումից հետո նման դեպքերը ճանաչելն ու նման մարդկանց ըմբռնումով վերաբերվելն է, փաստորեն։
Լավ, բայց սա դարձավ արդեն ոչ թե գրականություն, այլ բժշկական թեսթ-ուղերձ։
:)) Դե չէ, դու հասկացել ես էն ինչ հասկացել ես, ու դրա մասին կարծիքիդ էլ ես շնորհակալել եմ։ Հետո դեպրեսիայի մասին քո ըմբռնումով փորձեցիր պատմվածքի դետալների շորջ վարկածներ հայտնել, որոնց մեջ հարցեր էլ կար։ Ես էլ փորձեցի բացատրել, թե ինչու քո վարկածները չէին կարող լինել ու պատասխանեցի բարձացրածդ հարցերին։ Ու ես ասել էի որ ոչ թե չես տեսել, այլ անտեղյակ ես դրա ինչ լինելուց՝ սրանց միջև մեծ տարբերություն կա։ Իսկ դեպրեսիան կա, տեսնենք մենք դրան, թե չէ։ Իսկ որ կա, ու մեր շուրջն էլ կան դեպրեսիայով ապրող մարդիկ, արժի թյուրըմբռնումները փարատել, չե՞ս կարծում։
Սա դարձավ story, որի մի մաս է կազմում story-ն, որտեղ փորձել եմ իմ իմացածի սահմաններում ճշգրտորեն ներկայացնել դեպրեսիան ու աուտիզմը, ինչպես նաև դրա մասին այս քննարկումների story-ն էլ, որտեղ գործի մասին զրուցում ենք։ :)
Էս տողին մի քիչ կանդրադառնա՞ս, ի՞նչ նկատի ունեիր.
միգուցե և Լիլիթն ես եմ․․․
Քանի որ դու ուղղակի ինչ-որ հեղինակ չես, այլ մարդ, որին ճանաչում եմ, ինձ էս հարցի պատասխանը հետաքրքիր է անձնական տեսանկյունից:
Բայց ոչինչ, եթե պատասխան չունես:
Էս տողին մի քիչ կանդրադառնա՞ս, ի՞նչ նկատի ունեիր.
Քանի որ դու ուղղակի ինչ-որ հեղինակ չես, այլ մարդ, որին ճանաչում եմ, ինձ էս հարցի պատասխանը հետաքրքիր է անձնական տեսանկյունից:
Բայց ոչինչ, եթե պատասխան չունես:
Այդ ասելուս պահին դա զուտ ենթագիտակցական ասոցիացիա էր․․․ մի պուճուր ռացիոնալիզացնելով, կարծում եմ հետևյալն է պատասխանը։ Այս գործում փորձել եմ նեյրոատիպիկ մարդկանց համար գրիչ հանդիսանալ․ առաջին մասում դեպրեսիա ունեցողների համար, երկրորդ մասում՝ աուտիզմ։ Ու քանի որ Լիլիթը առաջին մասի դեպրեսիայի մարմնացումն է, ու ես փորձել եմ կերպարի կաշվի մեջ մտնել իմ պատկերացումների հիման վրա այդ նկարագրությունը գրելուց, ապա առաջին մասի դեպրեսիան իմ պատկերացումների մարմնացում է, այսինքն Լիլիթը իմ դեպրեսիայի մասին պատկերացումն է՝ Լիլիթն ես եմ։
Ասել էի, որ առաջին մասը ամենահեշտը ստացվեց, բայց դա մետաղադարմի միայն մի կողմն է։ Այդ մասը նաև ամենադժվարն էր այն իմաստով, որ ամենաշատ դրա մասին եմ մտածել ու նախապատրաստվել, նաև այն պատճառով, որ մտահոգված էի՝ արդյո՞ք մոտս կստացվեր։ Այս նախապատրաստության շնորհիվ էլ էր, կարծում եմ, որ արագ ու սահուն ստացվեց․․․ երևի երբ երկար ու մեծ ջանքով մի դերի մեջ ես մտնում, ավելի հեշտ է դառնում այդ դերը սահուն կատարելը։
Mephistopheles
02.07.2018, 17:55
...Լիլիթը իմ դեպրեսիայի մասին պատկերացումն է՝ Լիլիթն ես եմ... Ծլնգ ջան, մի հարցին դու 50 տարբեր պատասխան ես տալիս ու ինչքան շատ ես գրում էնքան շատ ես խրվում...
դու մասնագիտությամբ ի՞նչ ես, Ծլնգ, եթե գաղտնիք չի...
Լիզ, էդ սաղս էլ ունենում ենք... դեպրեսիան incapacitating and deteriorating, it’s helplessness ...
Մեֆ սաղի մոտ դա անցողիկ ա.. իսկ ինքը անկառավարելի վիճակի մեջ փորձել էր ինքնասպան լինել, նենց որ նո․․ նույնը չի։
Mephistopheles
02.07.2018, 21:18
Մեֆ սաղի մոտ դա անցողիկ ա.. իսկ ինքը անկառավարելի վիճակի մեջ փորձել էր ինքնասպան լինել, նենց որ նո․․ նույնը չի։
Ո՞վ...
Ո՞վ...
էդ ծանոթս, որ դեպրեսիա ուներ ու տեղից վեր չէր կենում
Mephistopheles
02.07.2018, 21:28
էդ ծանոթս, որ դեպրեսիա ուներ ու տեղից վեր չէր կենում
Հա... հետո գլխի ընկա...
դեպրեսիան կոմպլեքս բան ա, քո ասածը (կամ ծանոթիդ ասածը) մենակ մի շատ փոքր մասն ա... ու հա, դեպրեսիվ մարդկամց մոտ դա մնայուն ա... էդ հարցականի տակ չի դրվում..
Հա... հետո գլխի ընկա...
դեպրեսիան կոմպլեքս բան ա, քո ասածը (կամ ծանոթիդ ասածը) մենակ մի շատ փոքր մասն ա... ու հա, դեպրեսիվ մարդկամց մոտ դա մնայուն ա... էդ հարցականի տակ չի դրվում..
հա, մի փոքր մասն ա, բայց տիպիկ բան ա, սովորական հելփլեսնեսսից կարելի ա տարբերել․․ մարդիկ դիմում են միջոցների, մտածում են դրանից ազատվելու մասին, իսկ դեպրեսսիայի դեպքում սկսում են իրենք իրենց մեղադրել ու ավելի են խորացնում պրոցեսսը, ու դա կարա բերի անդառնալի հետևանքների
Mephistopheles
02.07.2018, 21:51
հա, մի փոքր մասն ա, բայց տիպիկ բան ա, սովորական հելփլեսնեսսից կարելի ա տարբերել․․ մարդիկ դիմում են միջոցների, մտածում են դրանից ազատվելու մասին, իսկ դեպրեսսիայի դեպքում սկսում են իրենք իրենց մեղադրել ու ավելի են խորացնում պրոցեսսը, ու դա կարա բերի անդառնալի հետևանքների
Թենք յու!!!! ....
ես առաջին մասում էդ չտեսա... ընդհակառակը
Թենք յու!!!! ....
ես առաջին մասում էդ չտեսա... ընդհակառակը
ուրեմն ուշադիր չես կարդացել, կակռազ ինքնամեղադրումը էն ա ինչ կատարվում ա առաջին մասում
Mephistopheles
02.07.2018, 22:12
ուրեմն ուշադիր չես կարդացել, կակռազ ինքնամեղադրումը էն ա ինչ կատարվում ա առաջին մասում
Օքեյ... վերջին տողը ո՞նց կբացատրես...
Ծլնգ ջան, մի հարցին դու 50 տարբեր պատասխան ես տալիս ու ինչքան շատ ես գրում էնքան շատ ես խրվում...
դու մասնագիտությամբ ի՞նչ ես, Ծլնգ, եթե գաղտնիք չի...
Քյանդրբազ-մալյառ եմ, Մեֆ ջան․․․ լարի վրա աճպարարելով ու հազիվ հավասարակշռությունս պահելով՝ վրձինս աջ ու ձախ եմ թափահարում-ներկում։ Շատերը ստացվածը համարում են թափթփված ոչ-ճշգրիտ, դիսցիպլինապակասություն, բայց ոմանք էլ՝ ուտվող ավանգարդ գործ․․․ տենց էլ յոլա ենք գնում։
Օքեյ... վերջին տողը ո՞նց կբացատրես...
արդեն բացատրել եմ (https://www.akumb.am/showthread.php/67723-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N18-%D5%89%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%BD?p=2574394&viewfull=1#post2574394)
Mephistopheles
02.07.2018, 22:27
արդեն բացատրել եմ (https://www.akumb.am/showthread.php/67723-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N18-%D5%89%D5%A1%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%BD?p=2574394&viewfull=1#post2574394)
։
Այսինք ես որ չեմ կարում սիրեմ, ինձ էլ չեն կարա սիրեն։ Կամ էլ դա կարա լինի զուտ պաշտպանողական պահ, կամ հակազդեցություն ամուսնու բացակայող զգացմունքների հանդեպ, բայց կոնկրետ այս դրվագում նման ենթադրության համար նյութ չկա։
կամ ... կամ ... կամ... մի հատ կամ էլ ես ավելացնեմ...
էսի կնոջ 3 ուղիղ խոսքերից մեկն ա...
սիրում է՞ր ամուսնուն թե ոչ...
դու ստեղ նաև առաջարկում ես կարող ա ամուսինը չէր սիրում...
։
կամ ... կամ ... կամ... մի հատ կամ էլ ես ավելացնեմ...
էսի կնոջ 3 ուղիղ խոսքերից մեկն ա...
սիրում է՞ր ամուսնուն թե ոչ...
դու ստեղ նաև առաջարկում ես կարող ա ամուսինը չէր սիրում...
չէ, ես հետո նշել եմ որ նման եզրահանգման համար նյութ չկա պատմվածքում։ Ինքը չի սիրում ու կարծում ա որ իրան էլ չեն սիրում էս ա բացատրությունը
Mephistopheles
02.07.2018, 22:32
չէ, ես հետո նշել եմ որ նման եզրահանգման համար նյութ չկա պատմվածքում։ Ինքը չի սիրում ու կարծում ա որ իրան էլ չեն սիրում էս ա բացատրությունը
:D օքեյ... թենք յու...
:D օքեյ... թենք յու...
վելքըմ :D աչքիս անգիտակցաբար քո շվիների տակ պարեցի
Մեֆ ո՞րն ա էդ սիրել չսիրելու փոինթը, որ տենց տմժել ես
Mephistopheles
02.07.2018, 22:36
Մեֆ ո՞րն ա էդ սիրել չսիրելու փոինթը
Անցած ըլնի Լիզ ջան...
Անցած ըլնի Լիզ ջան...
չէ բայց ասա հլը տեսնեմ
Mephistopheles
02.07.2018, 22:45
չէ բայց ասա հլը տեսնեմ
Ո՞նց կապ չունի, Լիզ... հլա մտածի... էս գեղ.գրականություն ա, չէ (գոնե հեղինակի ասելով)... ո՞նց կարա կերպար դրվի, որ հետո մենք բանի տեղ չդրվի իրա հարաբերությունները... կամ էլ պտի տակը ֆութնոթում գրվի, որ Սուրոյին բանի տեղ մի դրեք...
էտ հարաբերություններից կարա փլոթը լրիվ ուրիշ ընթացք ստանա...
ինչքան ես հասկացա, մարդուն տանել չի կարում...
Ո՞նց կապ չունի, Լիզ... հլա մտածի... էս գեղ.գրականություն ա, չէ (գոնե հեղինակի ասելով)... ո՞նց կարա կերպար դրվի, որ հետո մենք բանի տեղ չդրվի իրա հարաբերությունները... կամ էլ պտի տակը ֆութնոթում գրվի, որ Սուրոյին բանի տեղ մի դրեք...
էտ հարաբերություններից կարա փլոթը լրիվ ուրիշ ընթացք ստանա...
ինչքան ես հասկացա, մարդուն տանել չի կարում...
չէ, տաել չկարողանալն ու անտարբեր լինելը նույնը չեն, հենց էդ էմոցիաների բացակայությունն ա ինձ դեպրեսսիայի ուղղով տարել
Mephistopheles
02.07.2018, 22:55
չէ, տաել չկարողանալն ու անտարբեր լինելը նույնը չեն, հենց էդ էմոցիաների բացակայությունն ա ինձ դեպրեսսիայի ուղղով տարել
"տաել"-ը ո՞րն ա
Mephistopheles
02.07.2018, 23:04
տանել
Կներես Լիզ ջան...
պլաստմասե, տձև, անիրական, կեղծ» էսի էմոցիայի հստակ արտահայտություն ա, խորը և հաստատուն...
աստված էլ վերևից իջնի իրա 12 առաքյալներով ինձ չի կարա համոզի, որ ստեղ "կամ"-եր կան... հարցն ու փլոթը տեղափախվում ա լրիվ ուրիշ հարթություն...
...., իսկ դեպեսսիա՞ն... էտ էլ ձեզ եմ թողնում...
Կներես Լիզ ջան...
էսի էմոցիայի հստակ արտահայտություն ա, խորը և հաստատուն...
աստված էլ վերևից իջնի իրա 12 առաքյալներով ինձ չի կարա համոզի, որ ստեղ "կամ"-եր կան... հարցն ու փլոթը տեղափախվում ա լրիվ ուրիշ հարթություն...
...., իսկ դեպեսսիա՞ն... էտ էլ ձեզ եմ թողնում...
ինձ համար հստակ չի
օքեյ, Մեֆ․․ թող մեր վրա
Mephistopheles
03.07.2018, 00:04
Քյանդրբազ-մալյառ եմ, Մեֆ ջան․․․ լարի վրա աճպարարելով ու հազիվ հավասարակշռությունս պահելով՝ վրձինս աջ ու ձախ եմ թափահարում-ներկում։ Շատերը ստացվածը համարում են թափթփված ոչ-ճշգրիտ, դիսցիպլինապակասություն, բայց ոմանք էլ՝ ուտվող ավանգարդ գործ․․․ տենց էլ յոլա ենք գնում։
Չէ ապեր... դաժան մի եղի քո նկատմամբ. դու artist ես, Ծլնգ ջան... con one...
Mephistopheles
03.07.2018, 02:57
ինձ համար հստակ չի
...օքեյ...
Մեֆի ասածի մեջ ճշմարտություն կա․ մի կողմից՝ սիրող, հանդուրժող, համբերատար ամուսին (ինչ-որ շատ չի բռնում մեր ավանդական "հայուգենին", բայց ենթադրենք երևմուտացիայի ա ենթարկվել :)) ), մյուս կողմից՝ անտարբեր կին, որին կարծես ամուսնու սերը նյարդայնացնում ա նույնիսկ։ Պատմվածքի տված դետալներից համենայնդեպս էդպիսին էր տպավորությունս, իսկ դեպրեսիայի հակվածությամբ մարդկանց մոտ կյանքում սիրո պակասը /նկատի ունեմ, որ իրենք սիրեն/ սովորաբար հանգեցնում ա նման հոգեվիճակների։
Թեև Ծլնգն իհարկե կասի, որ ես տեսել եմ էն, ինչ ուզել եմ տեսնել, չնայած որ դա էլ հենց ընթերցող-գրականություն հարաբերության բնույթն ա։
Մեֆի ասածի մեջ ճշմարտություն կա․ մի կողմից՝ սիրող, հանդուրժող, համբերատար ամուսին (ինչ-որ շատ չի բռնում մեր ավանդական "հայուգենին", բայց ենթադրենք երևմուտացիայի ա ենթարկվել :)) ), մյուս կողմից՝ անտարբեր կին, որին կարծես ամուսնու սերը նյարդայնացնում ա նույնիսկ։ Պատմվածքի տված դետալներից համենայնդեպս էդպիսին էր տպավորությունս, իսկ դեպրեսիայի հակվածությամբ մարդկանց մոտ կյանքում սիրո պակասը /նկատի ունեմ, որ իրենք սիրեն/ սովորաբար հանգեցնում ա նման հոգեվիճակների։
Թեև Ծլնգն իհարկե կասի, որ ես տեսել եմ էն, ինչ ուզել եմ տեսնել, չնայած որ դա էլ հենց ընթերցող-գրականություն հարաբերության բնույթն ա։
Բարեկամ ջան, համ ինքդ ես ամուսնու հանդուրժողականության, համբերատարության ու սիրո մեջ անհամապատասխանություն (կեղծ տարրեր) տեսնում (չնայած հեչ սրտովս չի «հայուգենի» ներմուծումդ՝ հայ տղամարդկանց շուրջն էլ է single story-ին անարդար), համ էլ զարմանում ես, որ կինն էլ է դրանք տեսնում։ Կնոջ ամուսնու «չափից շատ» սիրալիր բառերը իհարկե ուրիշ իմաստներով էլ են կեղծ թվում, ու առաջին հերթին` ինքն իրեն սիրվող չհամարելով (capacity to receive love is reduced), բայց ամեն դեպքում ես քո մոտեցման մեջ հակասություն եմ տեսնում։
Ուզենալ տեսնելը մի քիչ ուրիշ իմաստով եմ ասել։ Նայի, Մեֆի համար ահագին պակաս բաներ կան գործում, որոնք բացատրված չեն (օրինակ սիրո՞ւմ է թե չէ ամուսնուն ու երեխաներին)։ Իսկ քո դեպքում մի ահագին բացատրություններ դու կարծես անտեսած լինեիր՝ եզրահանգելով կերպարի պրոկրաստինացիային։ Սա ինձ ավելի շատ հուշում ա ոչ թե գրականություն-ընթերցող հարաբերության տարաբանույթ լինելու մասին, այլ՝ անուշադիր ընթերցանության կամ, ինչը ավելի հավանական է, ըջենդայով ընթերցանության։
Բայց այս գրառմամբդ ինձ մի բան հուշեցիր․․․ Մեֆն էլ, դու էլ ասեցիք ամուսնու նկատմամբ անտարբերության մասին, ինչը ես միտումնավոր չեմ ներդրել, ու մի քիչ էլ պատմության հիմնական գծին սա խփում է, քանի որ կերպարին ավելացնում է կողմեր, որոնք պակասեցնում են բուն թեմայից։ Սրա մի հեշտ լուծում ունեմ․ երրորդ մասում ծնողական պարտականություններին «վերադարձի» հետ մեկտեղ ավելացնել մի մասնիկ էլ, որը կհուշի ամուսնու նկատմամբ հոգատարության վերականգնման մասին էլ։ Օրինակ ամուսնու համար էլ է նախաճաշ պատրաստում, կամ վերնաշապիկն է արդուկում, կամ մեքենայի շարժիչն է նախօրոք տաքացնում, կամ ասում է, որ իր տնից կես դրույքով գործի եկամուտի հաշվին այսուհետ ծախսերի մի մասն իր վրա կվերցնի՝ ազատելով նրան հացի վաստակի սթրեսից։ Դեռ կմտածեմ թե որն է սրանցից ավելի պատշաճ։ Ճիշտ եք, հիմա հասկանում եմ, որ սա մեծ բացթողում էր։ Շնորհակալություն Մեֆ ու Բարեկամ ջաներ։ :))
Բարեկամ ջան, համ ինքդ ես ամուսնու հանդուրժողականության, համբերատարության ու սիրո մեջ անհամապատասխանություն (կեղծ տարրեր) տեսնում (չնայած հեչ սրտովս չի «հայուգենի» ներմուծումդ՝ հայ տղամարդկանց շուրջն էլ է single story-ին անարդար), համ էլ զարմանում ես, որ կինն էլ է դրանք տեսնում։ Կնոջ ամուսնու «չափից շատ» սիրալիր բառերը իհարկե ուրիշ իմաստներով էլ են կեղծ թվում, ու առաջին հերթին` ինքն իրեն սիրվող չհամարելով (capacity to receive love is reduced), բայց ամեն դեպքում ես քո մոտեցման մեջ հակասություն եմ տեսնում։
Է, չէ։ Ես երբեք չեմ ասել, որ ամուսնու վերաբերմունքը կեղծ է /սերը, հանդուրժողականությունը, համբերությունը, հոգատարությունը/։ Ես, օրինակ, դրանք բնավ կեղծ չեմ տեսնում։ Իմ առաջին կարծիքներից մեկում գրել էի ընդամենը, որ նամակի ֆորմատը շինծու է, ու դրա մեջ "մեղադրել էի" ոչ թե Սուրիկին, այլ քեզ :)) Նկատի ունեի, որ ամենօրյա պարբերականությամբ գրվող երկտողում՝ դեղերի հետ թողնվող, վերջում "քո Սուրիկ"-ը արհեստական է դիտվում (կարծես ուրիշ մարդ կարող էր լիներ կամ էլ էդպես ստորագրում են հատուկ նշանակության, մեկանգամյա կամ երկար նամակների դեպքում)։
Իսկ թե ինչու են ամուսնու սիրային բառերը կնոջը կեղծ թվում, դրա մասին կարծիք չունեմ, չկան բավականաչափ դետալներ դա տեսնելու համար, իսկ հասկանալու համար ամեն մեկը կարող է իր սեփական ենթադրություններն անել (առանց պատմվածքում առկա հիմքերի կամ փաստերի)՝ հիմնվելով ինչ-որ սեփական փորձառության վրա։ Կոնկրետ ես էդ փորձառությունը չունեմ, դրա համար ինձ էդ մասը (սիրո բառերը կնոջը թվում են "կեղծ, անիրական, պլաստիկ") մնում է մութ։ Երևի պետք կլիներ ինչ-որ դետալներ ավելացնել, որ էդ մասն ավելի հստակ դառնա, թե ինչու է կնոջն այդպես թվում, չգիտեմ։
Mephistopheles
03.07.2018, 07:45
Բարեկամ ջան, համ ինքդ ես ամուսնու հանդուրժողականության, համբերատարության ու սիրո մեջ անհամապատասխանություն (կեղծ տարրեր) տեսնում (չնայած հեչ սրտովս չի «հայուգենի» ներմուծումդ՝ հայ տղամարդկանց շուրջն էլ է single story-ին անարդար), համ էլ զարմանում ես, որ կինն էլ է դրանք տեսնում։ Կնոջ ամուսնու «չափից շատ» սիրալիր բառերը իհարկե ուրիշ իմաստներով էլ են կեղծ թվում, ու առաջին հերթին` ինքն իրեն սիրվող չհամարելով (capacity to receive love is reduced), բայց ամեն դեպքում ես քո մոտեցման մեջ հակասություն եմ տեսնում։
Ուզենալ տեսնելը մի քիչ ուրիշ իմաստով եմ ասել։ Նայի, Մեֆի համար ահագին պակաս բաներ կան գործում, որոնք բացատրված չեն (օրինակ սիրո՞ւմ է թե չէ ամուսնուն ու երեխաներին)։ Իսկ քո դեպքում մի ահագին բացատրություններ դու կարծես անտեսած լինեիր՝ եզրահանգելով կերպարի պրոկրաստինացիային։ Սա ինձ ավելի շատ հուշում ա ոչ թե գրականություն-ընթերցող հարաբերության տարաբանույթ լինելու մասին, այլ՝ անուշադիր ընթերցանության կամ, ինչը ավելի հավանական է, ըջենդայով ընթերցանության։
Բայց այս գրառմամբդ ինձ մի բան հուշեցիր․․․ Մեֆն էլ, դու էլ ասեցիք ամուսնու նկատմամբ անտարբերության մասին, ինչը ես միտումնավոր չեմ ներդրել, ու մի քիչ էլ պատմության հիմնական գծին սա խփում է, քանի որ կերպարին ավելացնում է կողմեր, որոնք պակասեցնում են բուն թեմայից։ Սրա մի հեշտ լուծում ունեմ․ երրորդ մասում ծնողական պարտականություններին «վերադարձի» հետ մեկտեղ ավելացնել մի մասնիկ էլ, որը կհուշի ամուսնու նկատմամբ հոգատարության վերականգնման մասին էլ։ Օրինակ ամուսնու համար էլ է նախաճաշ պատրաստում, կամ վերնաշապիկն է արդուկում, կամ մեքենայի շարժիչն է նախօրոք տաքացնում, կամ ասում է, որ իր տնից կես դրույքով գործի եկամուտի հաշվին այսուհետ ծախսերի մի մասն իր վրա կվերցնի՝ ազատելով նրան հացի վաստակի սթրեսից։ Դեռ կմտածեմ թե որն է սրանցից ավելի պատշաճ։ Ճիշտ եք, հիմա հասկանում եմ, որ սա մեծ բացթողում էր։ Շնորհակալություն Մեֆ ու Բարեկամ ջաներ։ :))
Մեֆն անտարբերության մասին չի ասել... Մեֆն ուզեցել ա իմանա էդ կնիկը սիրումա՞ իրա ամուսնուն թե չէ... էսքան բան... իսկ ինչի՞ ա հարցրել, որովհետև ամուսնուն օգտագործել ես որ նկարագրես դեպրեսսիան, այսինքն դու ուզես թե չուզես էդ մարդը դառնում ա որոշիչ անկախ քեզնից...
մեծ տարբերություն կա երբ դեպրեսիվ մարդն ապրում ա սիրած մարդու հետ և երբ դեպրեսիվ մարդն ապրում ա ատելի մարդու հետ... եթե ուզում ես դեպրեսիվների խոսնակը լինես էս տարբերությունները պտի հասկանաս ու եթե գրում ես ու էդ մարդուն դնում ես մեջը պտի ցույց տաս... սիրած մարդը դեպրեսիվ մարդու կյանքում որոշիչ ա, ատելին առավել ևս...
երեխաներն ու մարդը էս նկարագրության, ես կասեի միակ էլէմենտներն են... մնացած գորշ ամպերը, կորիդոր, աթոռիկ, ու եսիմինչ, սրանք էդքան արժեք չունեն, ինչ ուզես կարաս գրես, ինչքան ուզում ես հորինի բան չենք ասում, մարդ կա սիրում ա կարդում ա... էսի դիագնոզ չի, էսի պատմվածք ա, ամեն կերպար, նախադասություն ու բառ հաշված ա... համենայն դեպս պետք ա տենց լինի...
յոթ էջ գրեցիր, ինչ պատասխան ասես տվեցիր, բացի այո-ից կամ ոչ-ից... բարդ հարց չի, քո սարքած կերպարն ա, պտի որ իմանաս...
Mephistopheles
03.07.2018, 07:51
Է, չէ։ Ես երբեք չեմ ասել, որ ամուսնու վերաբերմունքը կեղծ է /սերը, հանդուրժողականությունը, համբերությունը, հոգատարությունը/։ Ես, օրինակ, դրանք բնավ կեղծ չեմ տեսնում։ Իմ առաջին կարծիքներից մեկում գրել էի ընդամենը, որ նամակի ֆորմատը շինծու է, ու դրա մեջ "մեղադրել էի" ոչ թե Սուրիկին, այլ քեզ :)) Նկատի ունեի, որ ամենօրյա պարբերականությամբ գրվող երկտողում՝ դեղերի հետ թողնվող, վերջում "քո Սուրիկ"-ը արհեստական է դիտվում (կարծես ուրիշ մարդ կարող էր լիներ կամ էլ էդպես ստորագրում են հատուկ նշանակության, մեկանգամյա կամ երկար նամակների դեպքում)։
Իսկ թե ինչու են ամուսնու սիրային բառերը կնոջը կեղծ թվում, դրա մասին կարծիք չունեմ, չկան բավականաչափ դետալներ դա տեսնելու համար, իսկ հասկանալու համար ամեն մեկը կարող է իր սեփական ենթադրություններն անել (առանց պատմվածքում առկա հիմքերի կամ փաստերի)՝ հիմնվելով ինչ-որ սեփական փորձառության վրա։ Կոնկրետ ես էդ փորձառությունը չունեմ, դրա համար ինձ էդ մասը (սիրո բառերը կնոջը թվում են "կեղծ, անիրական, պլաստիկ") մնում է մութ։ Երևի պետք կլիներ ինչ-որ դետալներ ավելացնել, որ էդ մասն ավելի հստակ դառնա, թե ինչու է կնոջն այդպես թվում, չգիտեմ։
Ապեր, Սուրոյի սերն էլ ա կեղծ կարդացվում....
«Բարի՜ լույս, իմ պայծառ արև։ Սիրում եմ քեզ, ― քո Սուրիկ» ո՞վ ա սենց բան գրում, ֆեյք ա ֆեյք, "պայծառ արև"... վերջում էլ գրել ա "քո Սուրիկ", թե չէ կարող ա ուրիշ մարդ ըլներ... չես իմանում խնդա՞ս թե ինչ....
Ապեր, Սուրոյի սերն էլ ա կեղծ կարդացվում.... ո՞վ ա սենց բան գրում, ֆեյք ա ֆեյք, "պայծառ արև"... վերջում էլ գրել ա "քո Սուրիկ", թե չէ կարող ա ուրիշ մարդ ըլներ... չես իմանում խնդա՞ս թե ինչ....
Դե, "քո Սուրիկ"-ն արդեն նշել էի, իսկ մնացածի հետ կապված՝ "հայուգենին" չի բռնում, թե չէ զարգացած արևմուտքում էլի ոչինչ, պատահում են տենց բաներ :))
Հ․Գ․ Համ էլ ապեր չի :)
Դե, "քո Սուրիկ"-ն արդեն նշել էի, իսկ մնացածի հետ կապված՝ "հայուգենին" չի բռնում, թե չէ զարգացած արևմուտքում էլի ոչինչ, պատահում են տենց բաներ :))
Կամ էլ (or/and) զարգացած արևմուտքն ա ֆեյք, որն ավելի հավանական եմ համարում :)
Mephistopheles
03.07.2018, 08:05
Դե, "քո Սուրիկ"-ն արդեն նշել էի, իսկ մնացածի հետ կապված՝ "հայուգենին" չի բռնում, թե չէ զարգացած արևմուտքում էլի ոչինչ, պատահում են տենց բաներ :))
Հ․Գ․ Համ էլ ապեր չի :)
քույրի՞կ.... կներես, չգիտեի.... :)
նույնիսկ արևմուտքի կոնտեքստում ա կեղծ կարդացվում... կինը ճիշտ ա ասում... հես ա Ծլնգը կգա կասի "հա, հա... հենց էդ էլ նկատի ունեի..."
քույրի՞կ.... կներես, չգիտեի.... :)
նույնիսկ արևմուտքի կոնտեքստում ա կեղծ կարդացվում... կինը ճիշտ ա ասում... հես ա Ծլնգը կգա կասի "հա, հա... հենց էդ էլ նկատի ունեի..."
Անուշադիր (https://www.akumb.am/showthread.php/46578-%D5%96%D5%B8%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%AB-%D5%A1%D5%B6%D5%A4%D5%A1%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%BD%D5%A1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D6%80%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8-5?p=2574469&viewfull=1#post2574469)ակումբցի ես էլի :))
Ծլնգն էլ իրավունք ունի գա ասի, նույն ձև էլ պատմվածքն ես անուշադիր կարդացել :))
Mephistopheles
03.07.2018, 08:11
Անուշադիր (https://www.akumb.am/showthread.php/46578-%D5%96%D5%B8%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%AB-%D5%A1%D5%B6%D5%A4%D5%A1%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%AB-%D5%AC%D5%B8%D6%82%D5%BD%D5%A1%D5%B6%D5%AF%D5%A1%D6%80%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8-5?p=2574469&viewfull=1#post2574469)ակումբցի ես էլի :))
Ծլնգն էլ իրավունք ունի գա ասի, նույն ձև էլ պատմվածքն ես անուշադիր կարդացել :))
հա բայց ես ծառի նկարից ի՞նչ իմանամ աղջիկ ես թե տղա... սորի :) ամբողջ ուշադրությունս Ծլնգի դեպրեսիան էր...
հա բայց ես ծառի նկարից ի՞նչ իմանամ աղջիկ ես թե տղա... սորի :) ամբողջ ուշադրությունս Ծլնգի դեպրեսիան էր...
Գիտեի, որ էդ ծառը սաղ խառնում ա, դրա համար նկար դրեցի։
Իսկ ուշադրության առումով, Ծլնգը կասեր՝ ուրեմն պատմվածքը հաջողվել ա :P
Mephistopheles
03.07.2018, 08:17
Գիտեի, որ էդ ծառը սաղ խառնում ա, դրա համար նկար դրեցի։
Իսկ ուշադրության առումով, Ծլնգը կասեր՝ ուրեմն պատմվածքը հաջողվել ա :P
ինչ էլ ասես, կասի ուրեմն հաջողվել ա... ավ ինչ ուզում էն ա տեսնում... ամեմ ինչ կա ու հենց էդ էլ եղել ա նպատակը... "ցույց տալ սեր, ատելություն տշրություն" էս իրա բափերն են...
ինչ էլ ասես, կասի ուրեմն հաջողվել ա... ավ ինչ ուզում էն ա տեսնում... ամեմ ինչ կա ու հենց էդ էլ եղել ա նպատակը... "ցույց տալ սեր, ատելություն տշրություն" էս իրա բափերն են...
Ամեն դեպքում լիքը մեկնաբանություններ եղան, ու ոնց որ մի տեղ գրել էի՝ առավել կուռ ու ինֆորմատիվ :)
Mephistopheles
03.07.2018, 08:22
Ամեն դեպքում լիքը մեկնաբանություններ եղան, ու ոնց որ մի տեղ գրել էի՝ առավել կուռ ու ինֆորմատիվ :)
այո, մեկնաբանությունները լավ հետաքրքիր եղան, ինչ պատասխան ուզես կա մեջից, կարաս ըստ ճաշակի ընտրես...
գործը ակնհայտորոն հաջողվել a, թե դեռ այսքան քննարկում եք :P
Մեֆն անտարբերության մասին չի ասել... Մեֆն ուզեցել ա իմանա էդ կնիկը սիրումա՞ իրա ամուսնուն թե չէ... էսքան բան... իսկ ինչի՞ ա հարցրել, որովհետև ամուսնուն օգտագործել ես որ նկարագրես դեպրեսսիան, այսինքն դու ուզես թե չուզես էդ մարդը դառնում ա որոշիչ անկախ քեզնից...
Հա, վայ, ներող․․․ դու հասկացել էիր, որ ամուսնուն «տանել չի կարող», ինչը էլի ես չէի ներդրել, ու դա խփում ա գործի մեջ զարգացրած իմ գծին։ Այնպես որ ասելիքս վերջին գրառմանս մեջ դեռ ուժի մեջ է։ Մարդու որոշիչ լինելը այնքանով է, որքանով նա մասնակցում է այդ դեպրեսիայի նկարագրությանը, ոչ թե ինքը օրինակ ինչ գույնի նասկի ա հագել, կամ այդ ընտանիքում իդիլիա ա, թե չէ։
մեծ տարբերություն կա երբ դեպրեսիվ մարդն ապրում ա սիրած մարդու հետ և երբ դեպրեսիվ մարդն ապրում ա ատելի մարդու հետ... եթե ուզում ես դեպրեսիվների խոսնակը լինես էս տարբերությունները պտի հասկանաս ու եթե գրում ես ու էդ մարդուն դնում ես մեջը պտի ցույց տաս... սիրած մարդը դեպրեսիվ մարդու կյանքում որոշիչ ա, ատելին առավել ևս...
համաձայն եմ հետդ, որ մեծ տարբերություն կա երբ սիրում / սիրվում է (ես նաև կավելացնեի՝ հասկացվում է) դեպրեսիայով ապրող մարդը իր անմիջական միջավայրում։ Բայց դու էլի չես ուզում հասկանալ, որ այս գործը ոչ թե դեպրեսիայով ապրող մարդու բոլոր-բոլոր խնդիրների նկարագրությունն է (օրինակ որ սիրել / սիրվելուց ավելի հեշտ է իրեն, քան հակառակ դեպքում), այլ՝ դեպրեսիայով ապրող մարդու deficit based ու asset-based ըննկալումների։ Ես միայն այս իմաստով եմ վերցնում իմ վրա խոսնակի պատասխանատվությունը, ոչ թե նկարագրում եմ թե ինչ բարդ է դեպրեսիայով ապրող մարդու համար, ու սիրած / սիրված մարդկանցով շրջապատված լինելը ինչքանով դա կհեշտացնի։
երեխաներն ու մարդը էս նկարագրության, ես կասեի միակ էլէմենտներն են... մնացած գորշ ամպերը, կորիդոր, աթոռիկ, ու եսիմինչ, սրանք էդքան արժեք չունեն, ինչ ուզես կարաս գրես, ինչքան ուզում ես հորինի բան չենք ասում, մարդ կա սիրում ա կարդում ա... էսի դիագնոզ չի, էսի պատմվածք ա, ամեն կերպար, նախադասություն ու բառ հաշված ա... համենայն դեպս պետք ա տենց լինի...
յոթ էջ գրեցիր, ինչ պատասխան ասես տվեցիր, բացի այո-ից կամ ոչ-ից... բարդ հարց չի, քո սարքած կերպարն ա, պտի որ իմանաս...
Համաձայն եմ նրա հետ, որ սա քո ասածներն են, բայց այդ ասածներիդ հետ համաձայն չեմ։ Քանի որ ես կերպարները կառուցել եմ ոչ քեզ հաճոյացնելու համար, ապա ես իրենց մեջ չեմ ներդրել այն ինչ դու ուզում ես գտնես, դրա համար էլ այդ հարցերիդ պատասխանները իմ կերտած կերպարների պարագայում չկա։ Բայց իմ ներքին վերաբերմունքն իրենց նկատմամբ այն է, որ Սուրիկը Լիլիթին սիրում է իր սեփական տեսանկյունից և ուզում է օգնած լինել, բայց չի կարողանում դա արտահայտել այնպես, որ Լիլիթը դրան հավատա։ Իսկ Լիլիթը սիրում է Սուրիկին, բայց հետն էլ լիքը մեղավոր է զգում ինքն իրեն՝ ոչ-արժանապատիվ մայր ու ամուսնուն կին լինելու համար։ Թեև նորից, սրանք իմ հիմնական նպատակին (նկարագրել միակողմանի ընկալվող դեպրեսիա, հետո ցույց տալ, որ դա դեպրեսիայով ապրող մարդու ամենևին էլ ամբողջական բնութագիր չի) ոչ տաքացնում են, ոչ էլ սառացնում են։ Բայց, իմ հասկանալով, դրանց հստակության բացակայությունը քեզ ու Բարեկամին չի թողել տեսնել այն ինչ ես ուզում էի դուք տեսնեիք, ուրեմն պատրաստ եմ որոշակի փոփոխություններ մտցնել, որ չխանգարեն գործին ընկալելի լինել այնպես, ինչպես ես կուզեի։
Mephistopheles
03.07.2018, 13:41
Ծլնգ ջան... it’s a simple question, does she love her husband...?
A. Yes
B. No
Ապեր, Սուրոյի սերն էլ ա կեղծ կարդացվում....
«Բարի՜ լույս, իմ պայծառ արև։ Սիրում եմ քեզ, ― քո Սուրիկ»
ո՞վ ա սենց բան գրում, ֆեյք ա ֆեյք, "պայծառ արև"... վերջում էլ գրել ա "քո Սուրիկ", թե չէ կարող ա ուրիշ մարդ ըլներ... չես իմանում խնդա՞ս թե ինչ....
Բա իմ ասածն ի՞նչ ա։
Դու էլ ես դրանք համարում ֆեյք, բայց զարմանում ես նրանից, որ Լիլիթն էլ ա դրանք համարում «կեղծ ու պլաստմասե»։ Այդ «քո Սուրիկ»-ը այդտեղ խորհրդանշական իմաստ ուներ (իր անունը բացահայտվում է, իսկ հիմնական կերպարինը՝ ոչ)։
Ու այդ ֆեյքությամբ էլ փորձել եմ ցույց տալ, որ չնայած այդ արարքը սիրող էր, բայց դա արվում է ֆեյք ձևով, քանի որ Սուրիկն այդ բարդ վիճակում գտնվող կնոջը կարողանում է մենակ երկու հաբ, մի բաժակ ջուր ու ֆեյք սիրալիրությամբ նամակ գրել։ Հասկանո՞ւմ ես։ Մարդն այդ տեսարանում դեռ չի հասկանում, որ Լիլիթը անկարող է երեխաների համար հոգ տանել, ու ամբողջ օրով իր վրա երեխաներին թողնելը շատ ավելի է իրեն «անդունդ գցում»։ Այդտեղ Սուրիկը ուզում է լինել հոգատար, բայց չի կարողանում դա անել․․․
Ծլնգ ջան... it’s a simple question, does she love her husband...?
A. Yes
B. No
սրանից էլ
Իսկ Լիլիթը սիրում է Սուրիկին
simple answer ես ուզո՞ւմ
ինչ էլ ասես, կասի ուրեմն հաջողվել ա... ավ ինչ ուզում էն ա տեսնում... ամեմ ինչ կա ու հենց էդ էլ եղել ա նպատակը... "ցույց տալ սեր, ատելություն տշրություն" էս իրա բափերն են...
գնա բառերս նորից կարդա, ու կհասկանաս, որ դրանք չես հասկացել :)
Mephistopheles
03.07.2018, 13:57
Դու ինչ, որ բացատրում ես, քո գրածի մեջ չկա... սուրոյի նկատմամբ ինքը մեղավոր չի զգում...չկա տեքստում տենց բան....
Ծլնգ ջան, քո բացատրությունները դեր չեն խաղում... գործն առանց բացատրության են կարդում...
... ու ասեմ, կարաս չպատասխանես հարցին, ոչ այո-ն ա ճիշտ, ոչ էլ չէ-ն... դրանցից ոչ մեկն էլ չկա...
դեպրեսիայով մարդու մասին գրելուց պարտադիր ա գրել նրա շրջապատի ու յուրայինների մասին... առանց դրա դեպրեսիա չես հասկանա, առավել ևս ցույց տաս...
This is my opinion... I’m sure you can get great feedback from people who like the text
Շատ դժվար ա մութ սենյակում գտնել սև կատու, մանավանդ եթե նա այնտեղ չկա:
Դու ինչ, որ բացատրում ես, քո գրածի մեջ չկա... սուրոյի նկատմամբ ինքը մեղավոր չի զգում...չկա տեքստում տենց բան....
Ծլնգ ջան, քո բացատրությունները դեր չեն խաղում... գործն առանց բացատրության են կարդում...
... ու ասեմ, կարաս չպատասխանես հարցին, ոչ այո-ն ա ճիշտ, ոչ էլ չէ-ն... դրանցից ոչ մեկն էլ չկա...
Բա էսքան ժամանակ հենց դա էլ ասում եմ քեզ, որ դրանք իմ գործի համար մեծ նշանակություն չեն խաղում, դրա համար էլ չկան, իսկ դու մի քանի էջ կպել ես «simple question»-ի պատասխան ես ուզում։ Հիմա այստեղ ո՞վ է con artist-ությամբ զբաղվում։
դեպրեսիայով մարդու մասին գրելուց պարտադիր ա գրել նրա շրջապատի ու յուրայինների մասին... առանց դրա դեպրեսիա չես հասկանա, առավել ևս ցույց տաս...
This is my opinion... I’m sure you can get a great feedback from people who like the text
Այստեղ հետդ կտրականապես չհամաձայնվեցի, ու կարծում եմ այդ մոտեցումդ էլ է, որ գործը թյուր ես ընկալում։
«Դեպրեսիայով ապրող մարդուն կարող է դժվար լինել սեփական երեխաների համար հոգ տանել»
«Դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է ուրիշ նեյրոատիպիկ մարդկանց հասկանալ ավելի լավ, քան շատ-շատ նեյրոտիպիկները»
Սրանք էլ են դեպրեսիայի մասին, ու կարաս սրանք գրես ու ցույց տաս առանց կողմնակի բաների, առանց շրջապատի ու յուրայինների ամեն մի զգայական մանրուք նկարագրելու։
Ու ինձ պետք չէր դեպրեսիան իր ամբողջությամբ ցույց տալ, ինձ պետք էր ցույց տալ, որ դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է և ընկալվում է որպես միակողմանի դեֆիցիտ ունեցող, բայց դեպրեսիայով մարդը կարող է և ունենում է արժանիքներ էլ։ Դա է այս իմ գործի նպատակը, ոչ թե «the human condition of those living with depression» նկարագրելը։
Շատ դժվար ա մութ սենյակում գտնել սև կատու, մանավանդ եթե նա այնտեղ չկա:
ոմանց դժվար ա կիսախավար սենյակում գտնել փայլող աչքերով կատու, մանավանդ որ իրենց փնտրածը կոկորդիլոս ա
«Դեպրեսիայով ապրող մարդուն կարող է դժվար լինել սեփական երեխաների համար հոգ տանել»
«Դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է ուրիշ նեյրոատիպիկ մարդկանց հասկանալ ավելի լավ, քան շատ-շատ նեյրոտիպիկները»
Սրանք էլ են դեպրեսիայի մասին, ու կարաս սրանք գրես ու ցույց տաս առանց կողմնակի բաների, առանց շրջապատի ու յուրայինների ամեն մի զգայական մանրուք նկարագրելու։
Ծլնգ ջան, իմա՞ստը՝ դեպրեսիայի նկարագրությունը տալու։ Դրանք ակնհայտ նկարագրական փաստեր են, որոնք ոչ մի խնդիր չեն լուծում կամ որևէ բացահայտում չեն անում, որ ընթերցողն ակնկալում ա ինչ-որ գործ կարդալիս։ Նույնն ա, որ նկարագրես տերևի ֆորման՝ զուտ նկարագրական տեսակետից։
Ու ինձ պետք չէր դեպրեսիան իր ամբողջությամբ ցույց տալ, ինձ պետք էր ցույց տալ, որ դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է և ընկալվում է որպես միակողմանի դեֆիցիտ ունեցող, բայց դեպրեսիայով մարդը կարող է և ունենում է արժանիքներ էլ։ Դա է այս իմ գործի նպատակը, ոչ թե «the human condition of those living with depression» նկարագրելը։
Չգիտեմ՝ աշխարհում որևէ մեկի մտքով երբևէ անցե՞լ է դեպրեսիայով տառապող մարդուն դասել անարժանների կարգը կամ կասկածել, որ նա կարող է արժանիքներ ունենալ։ Այ սա նորություն է։
Mephistopheles
03.07.2018, 14:41
Բա էսքան ժամանակ հենց դա էլ ասում եմ քեզ, որ դրանք իմ գործի համար մեծ նշանակություն չեն խաղում, դրա համար էլ չկան, իսկ դու մի քանի էջ կպել ես «simple question»-ի պատասխան ես ուզում։ Հիմա այստեղ ո՞վ է con artist-ությամբ զբաղվում։
Այստեղ հետդ կտրականապես չհամաձայնվեցի, ու կարծում եմ այդ մոտեցումդ էլ է, որ գործը թյուր ես ընկալում։
«Դեպրեսիայով ապրող մարդուն կարող է դժվար լինել սեփական երեխաների համար հոգ տանել»
«Դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է ուրիշ նեյրոատիպիկ մարդկանց հասկանալ ավելի լավ, քան շատ-շատ նեյրոտիպիկները»
Սրանք էլ են դեպրեսիայի մասին, ու կարաս սրանք գրես ու ցույց տաս առանց կողմնակի բաների, առանց շրջապատի ու յուրայինների ամեն մի զգայական մանրուք նկարագրելու։
Ու ինձ պետք չէր դեպրեսիան իր ամբողջությամբ ցույց տալ, ինձ պետք էր ցույց տալ, որ դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է և ընկալվում է որպես միակողմանի դեֆիցիտ ունեցող, բայց դեպրեսիայով մարդը կարող է և ունենում է արժանիքներ էլ։ Դա է այս իմ գործի նպատակը, ոչ թե «the human condition of those living with depression» նկարագրելը։
էհ Ծլնգ Ծլնգ...
սկեսուրը կարևոր ա՞
սուրոն կարևոր չի
երեխաները կարևոր ե՞ն
Միքայելը կարևոր ա...
սիրելը կարևոր չի
հարս-ու-սկեսու՞ր...
ինչը, որ կարևոր չի` հանի տեսնենք տակն ինչ ա մնում
Ծլնգ ջան, իմա՞ստը՝ դեպրեսիայի նկարագրությունը տալու։ Դրանք ակնհայտ նկարագրական փաստեր են, որոնք ոչ մի խնդիր չեն լուծում կամ որևէ բացահայտում չեն անում, որ ընթերցողն ակնկալում ա ինչ-որ գործ կարդալիս։ Նույնն ա, որ նկարագրես տերևի ֆորման՝ զուտ նկարագրական տեսակետից։
Չգիտեմ՝ աշխարհում որևէ մեկի մտքով երբևէ անցե՞լ է դեպրեսիայով տառապող մարդուն դասել անարժանների կարգը կամ կասկածել, որ նա կարող է արժանիքներ ունենալ։ Այ սա նորություն է։
Բարեկամ ջան, երկրորդ պարբերությամբդ հակասեցիր առաջին պարբերությանդ։ Համ ասում ես նորություն էր, համ էլ ասում ես որ ոչ մի բացահայտում հնարավոր չի անել։
Ամեն դեպքում կարծում եմ զրույցը ինքն իրեն սպառեց։ :) Շնորհակալություն դրան մասնակցությանդ համար․․․ իսկապես գնահատում եմ ժամանակդ ու ջանքդ այս գործիս թերություններն ինձ հասցնելու ուղղությամբ։
Բարեկամ ջան, երկրորդ պարբերությամբդ հակասեցիր առաջին պարբերությանդ։ Համ ասում ես նորություն էր, համ էլ ասում ես որ ոչ մի բացահայտում հնարավոր չի անել։
Ամեն դեպքում կարծում եմ զրույցը ինքն իրեն սպառեց։ :) Շնորհակալություն դրան մասնակցությանդ համար․․․ իսկապես գնահատում եմ ժամանակդ ու ջանքդ այս գործիս թերություններն ինձ հասցնելու ուղղությամբ։
"Այ սա նորություն է" արտահայտությունն ուրիշ իմաստ ունի, հատկապես գրածիս կոնտեքստում։
Նշանակում է՝ չկա այդպիսի բան։
Ինչպես և հակասություն էլ չկա։
Ու այսքան հետ ու առաջ գրածներում քննարկում էլ ըստ էության չկար։
Որովհետև գործի քննարկման մեջ ոչ թե թերություն-առավելություն մատնանշելն ա նպատակը, այլ հասկանալը գործը, որից հետո՝ գնահատելը։
էհ Ծլնգ Ծլնգ...
սկեսուրը կարևոր ա՞
սուրոն կարևոր չի
երեխաները կարևոր ե՞ն
Միքայելը կարևոր ա...
սիրելը կարևոր չի
հարս-ու-սկեսու՞ր...
ինչը, որ կարևոր չի` հանի տեսնենք տակն ինչ ա մնում
Սկեսուրը կարևոր ա, քանի որ երեխաների խնամքը իր վրա է վերցնում՝ Լիլիթին շնչելու տեղ տալով (նաև իր գալու փաստը ևս օգտագործվում է Լիլիթի հոգեվիճակի հավելյալ բացահայտման համար)։ Սկեսուրի միջոցով էլ է նաև առաջին երկու մասերը կապվում իրար։
Սուրոն կարևոր ա, քանի որ արտահայտում է ընտանիքում Լիլիթի չհասկացված լինելը (ակնհայտորեն Լիլիթը երեխաների համար հոգ տանել չի կարող, բայց ամուսինը դա ուշ ա հասկանում)։ Նաև Սուրոն օգտագործված ա որպես Լիլիթի սերը ընդունելու անկարողությունը ցույց տալու համար։
Երեխաները կարևոր են որպես Լիլիթի կողմից սիրված էակների խնանքի անկարողությունը ցուցադրելու համար։
Միքայելը Լիլիթից լրիվ առանձին ու զուգահեռ կերպար ա։ Այստեղ ինչքան դեպրեսիան ա կարևոր, այնքան էլ՝ աուտիզմը։
Սիրելը-սիրվելը․․․ սենց ասեմ, tangential են
Հարս-ու-սկեսուրը կարևոր է նրանով, որ չնայած Լիլիթին կարող է և շատ հաճելի չլինի սկեսուրի գոյությունը իրենց տանը, բայց ընդունելով սկեսուրին ինքը նաև ընդունում է իր անկարողությունը երեխաներին խնամելու (ցանկության պակասից այդտեղ քայլ է արվում դեպի անկարող լինելը, մինչդեռ առաջին մասում դրանց տարբերությունը «լղոզված է», նաև նրա համար, որ ընթերցողն էլ մի կողմից կարծի, որ սա էգոիստ, իր երեխաներին ու ամուսնուն չսիրող էակ է․․․ սա դեպրեսիայով ապրող մարդու deficit-based ընկալում է խրախուսում)։
Ինչը որ կարևոր չի ընդգրկված չի, անհոգ մնա․․․
"Այ սա նորություն է" արտահայտությունն ուրիշ իմաստ ունի, հատկապես գրածիս կոնտեքստում։
Նշանակում է՝ չկա այդպիսի բան։
Ինչպես և հակասություն էլ չկա։
Ու այսքան հետ ու առաջ գրածներում քննարկում էլ ըստ էության չկար։
Որովհետև գործի քննարկման մեջ ոչ թե թերություն-առավելություն մատնանշելն ա նպատակը, այլ հասկանալը գործը, որից հետո՝ գնահատելը։
Սխալվում ես, և այս քննարկումն էլ արդեն ցույց է տալիս, որ սխալվում ես։ Շատ-շատերը առաջին մասում տեսան «սարսռացնող իրականությամբ» դեպրեսիա, այնինչ ահագին մարդ էլ տեսավ «անարժան մայր ու Սուրիկին կողակից»։ Չստացվե՞ց, որ դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է ընկալվել որպես անարժան․․․ հա, գիտեմ, ասելու ես դու ինձ ես մեղադրում թերի գործի համար, ոչ թե ֆլան-ֆստան։
Քննարկում կար, համենայն դեպս ես իմ մեջ գործը ահագին տարբեր անկյուններից նորովի տեսա ու գնահատեցի, ու նաև դրա պատճառով պատրաստ եմ քո ու Մեֆի ընկալումների հետևանքով որոշակի փոփոխություններ մտցնել գործում։ Բայց որ ասում ես քո տեսանկյունից այսքան քննարկումը ոչ մի կերպ չի նպսատել գործը ավելի լավ հասնականալուն, ապա՝ օքեյ․․․
Սխալվում ես, և այս քննարկումն էլ արդեն ցույց է տալիս, որ սխալվում ես։ Շատ-շատերը առաջին մասում տեսան «սարսռացնող իրականությամբ» դեպրեսիա, այնինչ ահագին մարդ էլ տեսավ «անարժան մայր ու Սուրիկին կողակից»։ Չստացվե՞ց, որ դեպրեսիայով ապրող մարդը կարող է ընկալվել որպես անարժան․․․ հա, գիտեմ, ասելու ես դու ինձ ես մեղադրում թերի գործի համար, ոչ թե ֆլան-ֆստան։
Քննարկում կար, համենայն դեպս ես իմ մեջ գործը ահագին տարբեր անկյուններից նորովի տեսա ու գնահատեցի, ու նաև դրա պատճառով պատրաստ եմ քո ու Մեֆի ընկալումների հետևանքով որոշակի փոփոխություններ մտցնել գործում։ Բայց որ ասում ես քո տեսանկյունից այսքան քննարկումը ոչ մի կերպ չի նպսատել գործը ավելի լավ հասնականալուն, ապա՝ օքեյ․․․
Ծլնգ ջան, իմ նպատակը հաստատ գործը քարկոծելը չէր։ Էն ինչը որ քննարկման առարկա էր՝ իմ չընկալման տեսանկյունից, փորձել եմ բերել քննարկման դաշտ, հուսով եմ նման բաները չեն կոտրում մարդկանց գրելու մոտիվացիան և ցանկությունը։
Ծլնգ ջան, իմ նպատակը հաստատ գործը քարկոծելը չէր։ Էն ինչը որ քննարկման առարկա էր՝ իմ չընկալման տեսանկյունից, փորձել եմ բերել քննարկման դաշտ, հուսով եմ նման բաները չեն կոտրում մարդկանց գրելու մոտիվացիան և ցանկությունը։
Բարեկամ ջան, ես ոչ էլ քո գրածները ընդունել եմ որպես քարկոծում։ Լավ ես արել քննարկել ես էն, ինչ ուզել ես քննարկել։ Իսկ թե տենց բաները ազդում են մոտիվացիայի ու ցանկության վրա, ապա միգուցե ճիշտն էլ կլինի չգրելը կամ ակումբում գրածը քննարկման չդնելը։ Համենայն դեպս հստակեցնելու համար ասեմ, որ իմ համար քո գրածներն ու քննարկածները չէին կարող ոչ մոտիվացիայի ոչ էլ ցանկության վրա բացասական կամ դրական ազդել․ գործը բարելավելու՝ հա, բայց մոտիվացիայի ու ցանկության՝ երբեք։
Հետաքրքիր է՝ էս քննարկումը դեռ համարո՞ւմ եք պրոդուկտիվ: Կամ երբ է լինում, որ ինչ-որ գործ կարդաք ու սկսեք հեղինակից անընդմեջ բացատրություն պահանջել, թե ինչն ինչի համար է գրված: Էդպես է ուզել, էդպես է գրել. ամեն մեկիս մոտ էլ մի արձագանք է առաջացրել կամ չի առաջացրել:
Գլուխս գնաց էս թեմայից... Իմ բաժնում չլիներ, արդեն կդադարեի մտնել:
Հետաքրքիր է՝ էս քննարկումը դեռ համարո՞ւմ եք պրոդուկտիվ: Կամ երբ է լինում, որ ինչ-որ գործ կարդաք ու սկսեք հեղինակից անընդմեջ բացատրություն պահանջել, թե ինչն ինչի համար է գրված: Էդպես է ուզել, էդպես է գրել. ամեն մեկիս մոտ էլ մի արձագանք է առաջացրել կամ չի առաջացրել:
Գլուխս գնաց էս թեմայից... Իմ բաժնում չլիներ, արդեն կդադարեի մտնել:
հետաքրքիր է, դու քո մեջբերումները համարո՞ւմ ես պրոդուկտիվացնող
մի մտի, մենակ աչքի տակով անցկացրու, կամ էլ խնդրի, որ քո բաժնից տեղափոխեն այլ բաժին․․․ ա՛յ քեզ արձագանք․․․
Հ․Գ․
Ամբողջ ակումբում մասնակցությանս ժամանակ երկու անգամ եմ բացասական վարկանիշ տվել, ու թե թույլատրեր քեզ հիմա վարկանիշ տալ, դա երրորդն էր լինելու։ Սա էլ համարվում է բաժնի մոդերատորին վայե՞լ արձագանք։
հետաքրքիր է, դու քո մեջբերումները համարո՞ւմ ես պրոդուկտիվացնող
մի մտի, մենակ աչքի տակով անցկացրու, կամ էլ խնդրի, որ քո բաժնից տեղափոխեն այլ բաժին․․․ ա՛յ քեզ արձագանք․․․
Ես իմ մեջբերումը համարում եմ ջուրծեծոցին դադարեցնելու փորձ, հուսով եմ՝ հետաքրքրությունդ բավարարեցի:
Մնացածն իմ որոշելիքն է:
Ես իմ մեջբերումը համարում եմ ջուրծեծոցին դադարեցնելու փորձ, հուսով եմ՝ հետաքրքրությունդ բավարարեցի:
Մնացածն իմ որոշելիքն է:
Ես էլ քո մեջբերումը համարում եմ իմ ակումբում դրված գործի նկատմամբ գռեհիկ անարգանք, ինչպես նաև՝ գործը քննարկողների։
Սա էլ իմ քո այս բաժնի մոդեր լինելու բնութագիրն է, հուսով եմ կարողացա ասելիքիս իմաստը քեզ հասցնել։ Իսկ քննարկել-չքննարկելը քննարկողների որոշելիքն է․․․
Ես իմ մեջբերումը համարում եմ ջուրծեծոցին դադարեցնելու փորձ, հուսով եմ՝ հետաքրքրությունդ բավարարեցի:
Մնացածն իմ որոշելիքն է:
Բայց ինչո՞վ ա ջուրծեծոցի։ Էդ սուբյեկտիվ գնահատական ա։ Եթե քննարկողներին կամ գուցեև ուրիշ ընթերցողների հետաքրքիր ա, ինչ պարտադիր ա դադարեցնել, եթե ոչ մի կանոնադրություն էս քննարկումներով չի խախտվում։
Բայց ինչո՞վ ա ջուրծեծոցի։ Էդ սուբյեկտիվ գնահատական ա։ Եթե քննարկողներին կամ գուցեև ուրիշ ընթերցողների հետաքրքիր ա, ինչ պարտադիր ա դադարեցնել, եթե ոչ մի կանոնադրություն էս քննարկումներով չի խախտվում։
Իհարկե սուբյեկտիվ գնահատական է:
Ներողություն եմ խնդրում, եթե էստեղ գեռհիկ անարգանք եք տեսել:
Ու հա, սա իմ բնութագիրն է. վերջին գործս էլ ավարտին կհասցնեմ ու կազատեմ ձեզ իմ բնութագրից:
Իհարկե սուբյեկտիվ գնահատական է:
Ներողություն եմ խնդրում, եթե էստեղ գեռհիկ անարգանք եք տեսել:
Ու հա, սա իմ բնութագիրն է. վերջին գործս էլ ավարտին կհասցնեմ ու կազատեմ ձեզ իմ բնութագրից:
Գռեհիկ անարգանք ես չեմ տեսել, բայց դադարեցնելու կոչ անելու անհրաժեշտություն էլ կարծում եմ չկար, նորմալ քննարկում էր գնում։
Հ․Գ․
Ամբողջ ակումբում մասնակցությանս ժամանակ երկու անգամ եմ բացասական վարկանիշ տվել
Փաստորեն ես այդ երկու երջանիկներից մեկն էի :)
Mephistopheles
03.07.2018, 15:43
Սուրոն կարևոր ա, քանի որ արտահայտում է ընտանիքում Լիլիթի չհասկացված լինելը (ակնհայտորեն Լիլիթը երեխաների համար հոգ տանել չի կարող, բայց ամուսինը դա ուշ ա հասկանում)։ Նաև Սուրոն օգտագործված ա որպես Լիլիթի սերը ընդունելու անկարողությունը ցույց տալու համար։Այ էս կտորին եմ ուզում անդրադառնալ.... էս կտորով ամբողջ տեքստդ բոլոր մասերով քանդեցիր փոշիացրիր...
նախ ասեմ, որ, եթե տենց ա ուրեմն Լիլիթը գիտի..., իսկ, եթե գիտի, ապա իրանք անհամատեղելի են.... չեն կարող իրար հետ ապրել... էտի պայթյունավտանգ ա..., եթե անկարող ա Լիլիթի սերն ընդունել, ինքը չի կարա մնա..., եթե իրար չսիրեցին վարյանտ չկա իրար մոտ մնան... անգամ, երբ սիրում են շատ հաճախ անհնար ա լինում համատեղ ապրելը...
սուրոյի կերպարը "պլաստմասայից ա, կեղծ, շինծու" սենց կերպար չի կարա գոյություն ունենա ոչ մի տեղ...
հարս-ու-սկեսուր. ոնց հասկացա սկեսուր հետ առանձնապես խնդիր չունի որտև երեխեքին ա նայում... իրա շահը լավ էլ հասկանում ա, պալիծիկան տեղն ա... "Նայեց սկեսուրին, ու երախտապարտությունից ջանաց քաղաքավարի լինել"... Լիլիթը դեպրեսիա չունի Ծլնգ ջան.. դու կարաս մութ ամպերի մասին գրես, տեղաշորից չի կարում վեր կենա, ինչ ուզում ես ասա....
հարց. հեչ դերեսիայով մարդ տեսած կա՞ս, կամ աշխատած, կամ ապրած...
Այ էս կտորին եմ ուզում անդրադառնալ.... էս կտորով ամբողջ տեքստդ բոլոր մասերով քանդեցիր փոշիացրիր...
նախ ասեմ, որ, եթե տենց ա ուրեմն Լիլիթը գիտի..., իսկ, եթե գիտի, ապա իրանք անհամատեղելի են.... չեն կարող իրար հետ ապրել... էտի պայթյունավտանգ ա..., եթե անկարող ա Լիլիթի սերն ընդունել, ինքը չի կարա մնա..., եթե իրար չսիրեցին վարյանտ չկա իրար մոտ մնան... անգամ, երբ սիրում են շատ հաճախ անհնար ա լինում համատեղ ապրելը...
սուրոյի կերպարը "պլաստմասայից ա, կեղծ, շինծու" սենց կերպար չի կարա գոյություն ունենա ոչ մի տեղ...
հարս-ու-սկեսուր. ոնց հասկացա սկեսուր հետ առանձնապես խնդիր չունի որտև երեխեքին ա նայում... իրա շահը լավ էլ հասկանում ա, պալիծիկան տեղն ա... "Նայեց սկեսուրին, ու երախտապարտությունից ջանաց քաղաքավարի լինել"... Լիլիթը դեպրեսիա չունի Ծլնգ ջան.. դու կարաս մութ ամպերի մասին գրես, տեղաշորից չի կարում վեր կենա, ինչ ուզում ես ասա....
հարց. հեչ դերեսիայով մարդ տեսած կա՞ս, կամ աշխատած, կամ ապրած...
օքեյ
Mephistopheles
03.07.2018, 15:48
Ծլնգ ջան... ես քո գործի քննարկմանը ոչ մի բան չեմ կարող ավելացնել...
Բյուրն ու Այվին, Լիզն էլ, հասկացել և ընդունել են... իրենք էլ կարող են քեզ ֆիդբաքեր տալ...
ես քեզ պետք չեմ էս հարցում...
Ի դեպ, սիրելու հետ կապված մի բան եմ ուզում նկատել։
Կինը սիրում է ամուսնուն, ամուսինը սիրում է կնոջը - էս արտահայտությունների տակ ինչ սեր ենք հասկանում։
Սովորաբար պիտի հասկացվի այսպես կոչված ին-յան սերը, և ոչ ուրիշ տեսակի, որն է՝ սիրում է, որովհետև խղճում է; սիրում է, որովհետև լավ մարդ է; սիրում է, որովհետև հոգատար է իր հանդեպ; սիրում է, որովհետև իր երեխաների հայրն/մայրն է; սիրում է, որովհետև խուսափում է խոստովանել ինքն իրեն, որ չի սիրում․․․
Իսկ սա շատ կարևոր հանգամանք է, որովհետև կենակցելը մեկի հետ, ում չես սիրում, դարձնում է էդ մարդուն անտանելի, ու էդ դեպքում կա՛մ լուն ես ուղտ տեսնում, կա՛մ էլ ընկնում ես անելանելիության ընկճվածության մեջ, ու եթե անգամ հաշվելը կօգնի, դա ընդամենը band aid է, որը չի վերացնում պատճառը։
Mephistopheles
03.07.2018, 15:59
Հետաքրքիր է՝ էս քննարկումը դեռ համարո՞ւմ եք պրոդուկտիվ: Կամ երբ է լինում, որ ինչ-որ գործ կարդաք ու սկսեք հեղինակից անընդմեջ բացատրություն պահանջել, թե ինչն ինչի համար է գրված: Էդպես է ուզել, էդպես է գրել. ամեն մեկիս մոտ էլ մի արձագանք է առաջացրել կամ չի առաջացրել:
Գլուխս գնաց էս թեմայից... Իմ բաժնում չլիներ, արդեն կդադարեի մտնել:
Այվի ջան, ուզում էիր Ակումբը ակտիվ լինի... հես ա` ակտիվ ա, ի՞նչ անենք ուրիշ...
Այվի ջան, ուզում էիր Ակումբը ակտիվ լինի... հես ա` ակտիվ ա, ի՞նչ անենք ուրիշ...
համատեղ պատմվածք (https://www.akumb.am/showthread.php/33221-%C2%AB%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%B2-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D6%84%D5%A8%C2%BB-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6%D6%81%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B5%D5%A1%D5%B6?p=2575536#post2575536) գրի :P
Mephistopheles
03.07.2018, 16:06
համատեղ պատմվածք (https://www.akumb.am/showthread.php/33221-%C2%AB%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%B2-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D6%84%D5%A8%C2%BB-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6%D6%81%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B5%D5%A1%D5%B6?p=2575536#post2575536) գրի :P
Ես գծում և նախագծում եմ... գրել չգիտեմ...
Ես գծում և նախագծում եմ... գրել չգիտեմ...
դե համատեղի առաջին մասը գծել-նախագծելու հետ ընդհանուր բաներ ունի․․․ հիմա որ գնաս, կհասցնես համատեղի սկսողը լինես․․․ լուրջ ուզում եմ գրածդ կարդալ, թեկուղ գծագիր-նախագիծ լինի
Mephistopheles
03.07.2018, 16:10
դե համատեղի առաջին մասը գծել-նախագծելու հետ ընդհանուր բաներ ունի․․․ հիմա որ գնաս, կհասցնես համատեղի սկսողը լինես․․․ լուրջ ուզում եմ գրածդ կարդալ, թեկուղ գծագիր-նախագիծ լինի
Ակումբի խորքերում կա գրած, քոմենթներ.... Այվուն ասա կհանի... կարդա քլնգի... մի բան չեմասի
Ակումբի խորքերում կա գրած, քոմենթներ.... Այվուն ասա կհանի... կարդա քլնգի... մի բան չեմասի
դե էն իմ իմացած Մեֆը չէր․․․ :) Կուզենայի հենց այս էս Մեֆը մի բան գրեր․․․ ու չե, հեչ էլ չեմ քլնգելու, քլնգելուց վատ եմ ես, կարաս ուրիշների գործերի մասին մեկնաբանություններս կարդաս․․․ բայց որ չես ուզում, չեմ կարա զոռեմ․․․
Ուլուանա
04.07.2018, 08:32
Մի՞թե ես էս ամբողջ թեման կարդացի միանգամից :)):
Նախ ասեմ, որ գործն ընդհանուր ահագին հավանել եմ: Թերություններ էլ, իհարկե, նկատեցի, թե՛ արտահայտման, թե՛ լեզվական, բայց դրանք անձամբ ինձ չխանգարեցին գործը հավանելու հարցում:
Աղջկա կերպարի մեջ հակասություններ չեմ տեսնում, կարծում եմ` բավական հաջող է նկարագրված: Աուտիկի ու դեպրեսիայով տառապողի մտերմացումն ու փոխշահավետ շփումն էլ էր ահագին հետաքրքիր ու մտածելու տեղիք տվող: Համաձայն եմ էն կարծիքին, որ Միքայելի կերպարն արժեր ավելի շատ զարգացնել, ավելի շատ բաներ բացահայտել նրա մասին: Էդ առումով կարելի էր, օրինակ, Միքայելի մասին ինֆորմացիան ավելի շատ նրա հետ խոսակցությունների միջոցով տալ, գուցե նույնիսկ հենց միայն խոսակցությունների միջոցով, էդպես համ ավելի բնական կլիներ, համ էլ ավելի լիարժեք պատկերացում կունենայինք Միքայելի մասին:
Օրինակ, էս նախադասությունը, կարծում եմ, ավելորդ ա, քանի որ մի տեսակ շատ ա բացատրում, ինչն էնքան էլ չի համապատասխանում ստեղծագործության ընդհանուր ոճին.
Սուրիկը կողքից ուսումնասիրում էր կնոջ երկխոսությունը Միքայելի հետ։ Կարծես Լիլիթը փոխված լիներ՝ իր հարազատին գտած՝ երկար բաժանումից հետո։ Ինչքա՜ն համբերատար և ուշադիր էր լսում Միքայելի բոլոր-բոլոր պատմած մանրուքները, հատուկ տրամադրող տոնով հարցեր էր տալիս։ Լավ օր էր՝ բոլորի համար։
Էդ բացատրածը մասամբ հասկացվում էր խոսակցություններից, իսկ ինչն էլ որ չէր հասկացվում, կարելի էր էլի խոսակցությունների միջոցով լրացնել, իմ կարծիքով:
Ի դեպ, ահագին հետաքրքիր էր բոլոր կարծիքները, քննադատություններն ու դրանց պատասխան-վերլուծություններն ու բացատրությունները կարդալը: Բայց դրանց շնորհիվ նաև հասկացա (կամ, համենայնդեպս, ինձ էդպես թվաց), որ որոշ բաներ, որ Ծլնգը նկատի ա ունեցել ու պատկերացրել, իրականում չի արտահայտել ստեղծագործության մեջ, այսինքն` քանի որ ինքը գիտի, թե ինչ նկատի ունի, իրեն թվացել ա, թե ընթերցողի համար էլ պիտի որ պարզ լինի, բայց կարծես ոչ միշտ ա էդպես. որոշ բաներ, օրինակ, հենց միայն իր բացատրությունների շնորհիվ են հասկանալի դառնում, իսկ դա նշանակում ա, որ շտկումների, լրացումների կարիք կա, որովհետև դրանց մեջ ահագին կարևոր բաներ էլ կային: Հիմա որ ամեն ինչը կոնկրետ գրեմ, կարող ա էսօր չհասցնեմ գիշերը քնել, նենց որ շատ չմանրանամ, ընդհանուր տպավորությունն եմ ասում ուղղակի:
Մեկ էլ երկու լեզվական պահ, որ ուղղակի աչքս ծակեցին, հատկապես որ մի քանի անգամ հանդիպեցին: «Զարթնացուցիչ/արթնացուցիչ» բառերը նշվեցին, բայց կարծես ճիշտ տարբերակը չգրվեց էդպես էլ, ճիշտը զարթուցիչն է, ուրիշ բառ սրա փոխարեն չի գործածվում: Փոքր աթոռին էլ հայերենում աթոռակ են ասում, ոչ թե աթոռիկ: Չգիտեմ` ինչ հատուկ իմաստ կամ նպատակ կարող ա ունենալ բառի հայտնի, ընդունված տարբերակը փոխած ձևով գրելը, բայց առնվազն տվյալ դեպքում, ելնելով աթոռակի` պատմվածքի մեջ ունեցած համեստ դերից` չեմ կարծում, թե ընդունված տարբերակի ձևափոխումը կարող էր արդարացված լինել:
Քննարկումները կարդալիս ակամա հիշեցի իմ «Քնածը» պատմվածքի բուռն քննարկումները:
Ուլուանա
04.07.2018, 09:10
Մի բան եմ ուզում ասել, որն ավելի շատ ընդհանուր է, քան կոնկրետ էս դեպքին վերաբերող։
Ինձ թվում է, ցանկացած հեղինակ էլ պիտի պատրաստ լինի նրան, որ իր ստեղծագործությունը ընթերցողի կողմից տարբեր ձևով է հասկացվելու, և գուցե լավն էլ հենց դա է, որ ամեն մեկի մոտ մյուսինից տարբերվող արձագանք է թողնում գործը։ Էստեղ ամենևին էլ ճիշտ ու սխալի հարց չի կամ թե ինչ բառի մեջ ինչ սիմվոլ էր դրել հեղինակը, և արդյոք դա հենց էդպես էլ ընկալվեց։ Ամեն ընթերցող իր անհատական պրիզման ունի, որի միջով էլ անցկացնում է գործը ու տեսնում հենց էն, ինչ ինքն է տեսնում. հնարավոր է` դա ինչ-որ տեղ համընկնի հեղինակի կողմից ներդրած իմաստի հետ, բայց հնարավոր է` նաև ոչ, և էստեղ թերացման կամ սխալ ենթադրությունների հարց չպիտի առաջանա։
Երբ կարծիքս թողնում եմ որևէ աշխատանքի վերաբերյալ, ամենևին չեմ ակնկալում, որ հեղինակը գա ու ինձ ասի` ինչն եմ ճիշտ եմ հասկացել, ինչը` սխալ։ Ես ունեմ իմ իրականությունը ու կարդացածս էլ դրա միջով եմ անցկացնում։ Եթե հեղինակին հետաքրքիր է, թե ինչ տպավորություն է թողել իր գրածը կոնկրետ մարդու վրա, կարող է կարդալ կարծիքները` առանց դրանք «շտկելու», որովհետև նորից` ճիշտ ու սխալի հարց չպիտի բարձրանա` ոչ հեղինակի, ոչ ընթերցողի կողմից։
Եվ կոնկրետ ինձ զուտ ստեղծագործությունն ու իր թողած հետքն իմ ներսում ավելի հետաքրքիր է, քան հեղինակի տող առ տող բացատրությունը, թե ինքն իրականում ինչ իմաստ էր դրել, և եթե էդ իմաստը տեղ չի հասել, ապա կամ ինքն է թերացել` որպես հեղինակ, կամ ընթերցողը։ Ես էս մոտեցումը չեմ կիսում, թեև քննարկումներին հետևելն էլ ամեն դեպքում հետաքրքիր է։
Բոլորովին համաձայն չեմ էս կատեգորիկ մոտեցմանը: Կարելի է, իհարկե, հասկանալ, որ որոշ հեղինակներ չեն սիրում բացատրել իրենց գրածը, ինչպես նաև որոշ ընթերցողների (գուցե նույնիսկ մեծ մասին) կարող են չհետաքրքրել կամ նույնիսկ նյարդայնացնել հեղինակի բացատրություններն իր գործի վերաբերյալ, բայց թող ամեն մեկն ինքը որոշի` իրեն ինչն է դուր գալիս, ինչը` չէ, ու ըստ այդմ էլ գրի ու կարդա միայն իրեն հետաքրքրողը` առանց մյուսներին քննադատելու նրա համար, որ իր մոտեցումը չունեն էդ հարցում: Ինձ համար, օրինակ, միշտ, առանց բացառության, շատ էլ կարևոր ու հետաքրքիր է հեղինակի տեսակետն իր գրածի վերաբերյալ. ինչպես Արէան նշեց, լիքը բաներ կան, որ կարդալիս կարող ես չնկատել կամ գլխի չընկնել, կամ ինչ-որ հանգամանքներ, տեղեկություններ չունենալու պատճառով ճիշտ չհասկանալ (նկատի չունեմ էնպիսի բաներ, որ հեղինակը մտածել է, բայց չի արտահայտել, այլ էնպիսի բաներ, որոնց մասին կարող էիր տեղյակ լինել այլ աղբյուրներից, բայց ինչ-ինչ պատճառներով տեղյակ չես), իսկ հեղինակի բացատրության շնորհիվ կարող է ամեն ինչ տեղն ընկնել: Ինքս էլ, երբ ինչ-որ բան եմ գրել, միշտ ցանկացել եմ, որ մարդիկ հասկանան հենց էն, ինչ նկատի եմ ունեցել: Պարզ է, որ մարդիկ տարբեր են, ու ընկալումներն էլ ցանկացած դեպքում չեն կարող նույնական լինել. ամեն մարդը կարդացածն անց է կացնում իր բնույթի, կենսափորձի, տվյալ պահին ունեցած հոգեվիճակի ու էլի որոշ պրիզմաների միջով: Բայց երբ հեղինակը մի բան է նկատի ունեցել, իսկ ընթերցողը լրիվ ուրիշ բան է հասկանում, էդտեղ, կարծում եմ, հեղինակը մտածելու բան ունի: Գուցե որոշ դեպքերում ընկալումների նման բազմազանությունը հետաքրքիր է կամ ցանկալի, բայց, իմ կարծիքով, մեծ մասամբ դա խոսում է գործի թերի լինելու մասին: Նկատի ունեմ` ըստ իս, եթե գործը կարդալիս մարդկանց մեծ մասը չի հասկանում էն, ինչ հեղինակը նկատի է ունեցել` անկախ նրանից` բոլոր «սխալ» հասկացողները նույն կերպ են հասկացել, թե տարբեր, սա նշանակում է, որ հեղինակի ու ընթերցողի կապը չի հաջողվել: Ու ստեղծագործությունը, կարծում եմ, հենց սրանով է տարբերվում օրագրից, որ հասցեատեր ունի ու էդ հասցեատիրոջը որոշակի բան տեղ հասցնելու խնդիր: Իհարկե, էստեղ նաև գործ ունենք ստեղծագործության մեկ այլ գործոնի` հեղինակի նպատակի հետ, որն էլ, իր հերթին, կարող է տարբեր լինել, օրինակ` գուցե տվյալ հեղինակը բոլորովին էլ նպատակ չի դրել ընթերցողի հետ կապ հաստատելու. մեկի նպատակը հնարավորինս բուռն ու տարակարծություններով լի քննարկումներ առաջացնելը կարող է լինել, մեկ ուրիշինը` իր ասելիքը տեղ հասցնելը, երրորդինը` հավանության արժանանալը, չորրորդինը`ինչու՞ չէ, փող աշխատելը, էսպես երևի կարելի է անվերջ շարունակել: Այ, միայն չեմ չեմ հավատում էն մարդկանց, որոնք պնդում են, թե միայն իրենց համար են գրում, և որ իրենց չի հետաքրքրում, թե ուրիշներն ինչ են մտածում իրենց գրածի մասին: Չեմ հավատում, քանի որ միայն իր համար գրողն ու այլոց կարծիքներով չհետաքրքրվողը պարզապես իր մոտ գրի կառներ ու մի տեղ տաք-տաք կպահեր, հրապարակելու իմաստը ո՞րն է:
Mephistopheles
04.07.2018, 09:39
The work has to stand alone... հեղինակի բացատրությունը չի կարա լավացնի գործը, ընդհակառակը դա թույլ գործի նշան ա....
գործն էլ ամեն մարդ էդքան էլ իրա ձևով չպտի, որ հասկանա, էտ սուբյեկտիվ չի...
Ուլուանա
04.07.2018, 09:49
The work has to stand alone... հեղինակի բացատրությունը չի կարա լավացնի գործը, ընդհակառակը դա թույլ գործի նշան ա....
Մեֆ, եթե գրածդ ինձ ա ուղղված, ուրեմն գրածս ուշադիր չես կարդացել: Ես չեմ ասել, թե հեղինակի բացատրությունը լավացնում ա գործը: Ասել եմ, որ շատ դեպքերում կարող ա օգնել, որ ավելի լավ հասկանաս գործը, ու գրել եմ, թե ինչ առումներով: Սրանք տարբեր բաներ են: Բայց հա, եթե բացատրությունների կարիք չափից դուրս շատ կա, ուրեմն մի բան էն չի:
գործն էլ ամեն մարդ էդքան էլ իրա ձևով չպտի, որ հասկանա, էտ սուբյեկտիվ չի...
Գործը սուբյեկտիվ չի, բայց ընկալումները կարող են սուբյեկտիվ լինել, քանի որ մարդիկ ամեն դեպքում տարբեր են: Խոսքը ընկալման նրբություններին կամ շեշտադրումներին ա վերաբերում, թե չէ` գլխավոր ասելիքը եթե ամեն մարդ տարբեր ա հասկանում, ես էլ եմ կարծում, որ ուրեմն էլի մի բան էն չի:
Mephistopheles
04.07.2018, 09:58
Մեֆ, եթե գրածդ ինձ ա ուղղված, ուրեմն գրածս ուշադիր չես կարդացել: Ես չեմ ասել, թե հեղինակի բացատրությունը լավացնում ա գործը: Ասել եմ, որ շատ դեպքերում կարող ա օգնել, որ ավելի լավ հասկանաս գործը, ու գրել եմ, թե ինչ առումներով: Սրանք տարբեր բաներ են: Բայց հա, եթե բացատրությունների կարիք չափից դուրս շատ կա, ուրեմն մի բան էն չի:
Գործը սուբյեկտիվ չի, բայց ընկալումները կարող են սուբյեկտիվ լինել, քանի որ մարդիկ ամեն դեպքում տարբեր են: Խոսքը ընկալման նրբություններին կամ շեշտադրումներին ա վերաբերում, թե չէ` գլխավոր ասելիքը եթե ամեն մարդ տարբեր ա հասկանում, ես էլ եմ կարծում, որ ուրեմն էլի մի բան էն չի:
Ուլուանա ջան... նօ, ցավդ տանեմ... չկա տենց բան, բա, որ էդ նարդը չեղավ... քննարկման ժամանակ որոշ պարզաբանումները օքեյ ա, բայց զուտ քննարկման շրջանակներում..., կամ ասենք լավ հասկանալ ի՞նչ ա նշանակում, հասկանալ էն ինչ հեղինակն ա նկատի ունեցե՞լ... ուրեմն սուբյեկտիվ ընկալումն էլ ա սխալ...
տեքստը պետք ա հասկացվի նենց ոնց որ գրված ա առանց օժանդակ տեքստերի ու ավելորդ բացատրություններ..., իսկ սիրել չսիրելը արդեն սուբյեկտիվ ա... լավն ու վատը օբյեկտիվ... շատ ճարտարապետների գործեր ես չեմ սիրում, բայց դրանք շատ լավ արված գործեր են ու չհասկացվածության խնդիր չկա...
Հիմա Ծլնգն ինձ ատելու ա, բայց մի բան ասեմ սուբյեկտիվ ընկալման vs ճիշտ/սխալ ընկալման հետ կապված հենց էս պատմվածքի շրջանակում։
Օրինակ, Ծլնգն ասում էր (մոտավորապես)՝ Լիլիթը շատ լավ էլ սիրում է ամուսնուն, ինչի չի սիրում որ․․․ Ու որպեսզի էդ մասին թյուր կարծիք չկազմվի, նշեց, որ թերևս արժեր երրորդ մասում ներառել մի հատված էլ, որ հաջորդ օրը ոչ միայն երեխաների նախաճաշն էր սարքում, այլև ամուսնու վերնաշապիկն էր արդուկում ու էդ կարգի։ Դա, օրինակ, միանշանակ չի հուշում, որ սերն ամուսնու հանդեպ նույնպես արթնացավ։ Դա, ըստ իս, պարտականությունների կատարման շարքին կարող է դասվել, լավագույն դեպքում՝ ամուսնու հանդեպ շնորհակալության, հոգ տանելու դրսևորման։ Այ եթե ասեր՝ գիտես, Սուր, մենք վաղուց մենակ միասին չենք եղել, շատ կուզենայի մի քանի օրով արձակուրդ վերցնեիր գնայինք մի տես, մենակ ես ու դու, մամադ էլ ստեղ ա, խնդրենք երեխեքին կնայի էդ մի քանի օրը։ Այ սա ավելի շատ կհուշեր սիրո մասին։
Մի՞թե ես էս ամբողջ թեման կարդացի միանգամից :)):
Ուլուանա ջան, քեզ մի մեծ շնորհակալություն, որ այսքանը կարդացիր, մարսեցիր, մի հատ էլ սենց երկար վերլուծություն գրեցիր։ Նորից, ուրախ եմ, որ դուրդ եկել է։ Գործի հետագա հղկման ժամանակ կփորձեմ քո կարծիքն էլ հաշվի առնել։ :)
Հ․Գ․
Ժող ջան, մեծ հետաքրքրությամբ կհետևեմ ձեր քննարկումներին և երախտապարտ եմ դրանցում ինձ հետ կիսած ձեր խոհեմության համար, բայց թույլ տվեք ես այլևս չմասնակցեմ դրանց, լա՞վ․․․ մանավանդ որ բաժնի մոդերը ինձ չի սիրում, կայքի ադմինն էլ՝ տանել չի կարում։ :))
Հ․Հ․Գ․
ivy ու Chuk, նախորդ հետգրությունը սրտներիդ մոտիկ չընդունեք :) որպես համոզված con artist, չէի կարող այս թեմայում այդ կատակի հնարավորությունը բաց թողնել։
Հ․Հ․Հ․Գ․
Գիտեմ որ ivy-ի նյարդերին այս թեման ազդում ա, Chuk-ն էլ հավանաբար այս թեման ոչ էլ մտնում ա, մանավանդ նստվածքի ու հիմքի պարագայում, բայց ուզում եմ երկուսիդ էլ ասել, որ երկուսիդ էլ սիրում եմ, ու գիտեմ որ դուք էլ եք ինձ սիրում․․․ ուղղակի մեր ակումբային շփումների մեջ ահագին «չնկարագրված» տեղեր են մնացել, որոնք սուբյեկտիվ ընկալումների առատ տեղ են տալիս։ :love այնպես որ իմ ավելի-պակասի համար էլ, խնդրում եմ, ինձ ներեք։
Հ․Հ․Հ․Հ․Գ․
Բարեկամ ջան, բա որ ասեր՝ վաղուց ա սեքս չենք արել, արի էրեխեքին ղրգենք դպրոց, մենք էլ գործի դուրս չգանք՝ հիվանդ ձևանաք, մի լավ իրարից կարոտներներս առնենք․․․ է, կարող մի նոր կերպար էլ ի հայտ գար՝ երրորդ երեխայի տեսքով։ ;)
Հ․Հ․Հ․Հ․Գ․
Բարեկամ ջան, բա որ ասեր՝ վաղուց ա սեքս չենք արել, արի էրեխեքին ղրգենք դպրոց, մենք էլ գործի դուրս չգանք՝ հիվանդ ձևանաք, մի լավ իրարից կարոտներներս առնենք․․․ է, կարող մի նոր կերպար էլ ի հայտ գար՝ երրորդ երեխայի տեսքով։ ;)
Սեքսն իմ ասածի մեջ դիֆոլթով մտնում էր, իմ ասածն ավելին էր` էնտեղ սեր կար :love
Ուլուանա ջան, քեզ մի մեծ շնորհակալություն, որ այսքանը կարդացիր, մարսեցիր, մի հատ էլ սենց երկար վերլուծություն գրեցիր։ Նորից, ուրախ եմ, որ դուրդ եկել է։ Գործի հետագա հղկման ժամանակ կփորձեմ քո կարծիքն էլ հաշվի առնել։ :)
Հ․Գ․
Ժող ջան, մեծ հետաքրքրությամբ կհետևեմ ձեր քննարկումներին և երախտապարտ եմ դրանցում ինձ հետ կիսած ձեր խոհեմության համար, բայց թույլ տվեք ես այլևս չմասնակցեմ դրանց, լա՞վ․․․ մանավանդ որ բաժնի մոդերը ինձ չի սիրում, կայքի ադմինն էլ՝ տանել չի կարում։ :))
Հ․Հ․Գ․
ivy ու Chuk, նախորդ հետգրությունը սրտներիդ մոտիկ չընդունեք :) որպես համոզված con artist, չէի կարող այս թեմայում այդ կատակի հնարավորությունը բաց թողնել։
Հ․Հ․Հ․Գ․
Գիտեմ որ ivy-ի նյարդերին այս թեման ազդում ա, Chuk-ն էլ հավանաբար այս թեման ոչ էլ մտնում ա, մանավանդ նստվածքի ու հիմքի պարագայում, բայց ուզում եմ երկուսիդ էլ ասել, որ երկուսիդ էլ սիրում եմ, ու գիտեմ որ դուք էլ եք ինձ սիրում․․․ ուղղակի մեր ակումբային շփումների մեջ ահագին «չնկարագրված» տեղեր են մնացել, որոնք սուբյեկտիվ ընկալումների առատ տեղ են տալիս։ :love այնպես որ իմ ավելի-պակասի համար էլ, խնդրում եմ, ինձ ներեք։
Հ․Հ․Հ․Հ․Գ․
Բարեկամ ջան, բա որ ասեր՝ վաղուց ա սեքս չենք արել, արի էրեխեքին ղրգենք դպրոց, մենք էլ գործի դուրս չգանք՝ հիվանդ ձևանաք, մի լավ իրարից կարոտներներս առնենք․․․ է, կարող մի նոր կերպար էլ ի հայտ գար՝ երրորդ երեխայի տեսքով։ ;)
Հիմա էս երկու ասածներդ (ընդգծված) ո՞նց են համատեղելի :)
Հանգիստ շարունակիր քննարկումներին մասնակցել:
Ճիշտ էիր գրել՝ ռեակցիաս իմ բնութագրի դրսևորումն էր. ես ընդհանուր լավ չեմ տանում երկարածավալ քննարկումները, ու դրանք մեծամասամբ անիմաստ են ինձ թվում, բայց սա զուտ իմ տեսակետն է, որը, կարծում եմ, իրավունք չունեի, որպես բաժնի մոդեր էդպես ուղիղ գրելու: Եվ ընդհանրապես ֆորումային քննարկումներին էդպիսի մոտեցումն էդքան էլ համատեղելի չի մոդերատորության հետ, էնպես որ, ինչպես և մի փոքր ակնարկեցի՝ վերջին նախագծի ավարտից հետո կուղարկենք ivy-ին վաստակավոր թոշակի՝ ֆուրումային թոհուբոհից հեռու:
Հիմա էս երկու ասածներդ (ընդգծված) ո՞նց են համատեղելի :)
Հանգիստ շարունակիր քննարկումներին մասնակցել:
Ճիշտ էիր գրել՝ ռեակցիաս իմ բնութագրի դրսևորումն էր. ես ընդհանուր լավ չեմ տանում երկարածավալ քննարկումները, ու դրանք մեծամասամբ անիմաստ են ինձ թվում, բայց սա զուտ իմ տեսակետն է, որը, կարծում եմ, իրավունք չունեի, որպես բաժնի մոդեր էդպես ուղիղ գրելու: Եվ ընդհանրապես ֆորումային քննարկումներին էդպիսի մոտեցումն էդքան էլ համատեղելի չի մոդերատորության հետ, էնպես որ, ինչպես և մի փոքր ակնարկեցի՝ վերջին նախագծի ավարտից հետո կուղարկենք ivy-ին վաստակավոր թոշակի՝ ֆուրումային թոհուբոհից հեռու:
Հենց տենց էլ համատեղելի են․ առաջինը՝ կատակ, երկրորդը՝ սիրո խոստովանություն․․․
Քննարկումներին մասնակցելն էլ կատակի հետ կապված չէր :)
Իսկ թոշակիդ անցնելու պահով․․․ մի արա, խնդրում եմ, հապճեպ որոշումներ․․․ արձակուրդ վերցրու, ծովափ գնա :) ու վերադարձիր թարմացած ու նոր ուժերով։ Ախր ո՞վ մոդեր, եթե ոչ Այվին, և ո՞վ Այվին, եթե ոչ մոդեր։ :kiss
Հիմա էս երկու ասածներդ (ընդգծված) ո՞նց են համատեղելի :)
Հանգիստ շարունակիր քննարկումներին մասնակցել:
Ճիշտ էիր գրել՝ ռեակցիաս իմ բնութագրի դրսևորումն էր. ես ընդհանուր լավ չեմ տանում երկարածավալ քննարկումները, ու դրանք մեծամասամբ անիմաստ են ինձ թվում, բայց սա զուտ իմ տեսակետն է, որը, կարծում եմ, իրավունք չունեի, որպես բաժնի մոդեր էդպես ուղիղ գրելու: Եվ ընդհանրապես ֆորումային քննարկումներին էդպիսի մոտեցումն էդքան էլ համատեղելի չի մոդերատորության հետ, էնպես որ, ինչպես և մի փոքր ակնարկեցի՝ վերջին նախագծի ավարտից հետո կուղարկենք ivy-ին վաստակավոր թոշակի՝ ֆուրումային թոհուբոհից հեռու:
Այվի ջան, ֆորումները հենց երկարածավալ քննարկումների համար են, ու ազատ /ոչ թեմատիկ/ ֆորումների քննարկումները մեծամասամբ առհասարակ անիմաստ բաներ են՝ անկախ չափերից, ժամանցի տեղ, էնպես որ ինչքան առատ ու մեծածավալ, էնքան ուրեմն հաջողված ձեռնարկ ա՝ որպես ազատ ֆորում։ Իմ կարծիքով, էլի։
Այ, միայն չեմ չեմ հավատում էն մարդկանց, որոնք պնդում են, թե միայն իրենց համար են գրում, և որ իրենց չի հետաքրքրում, թե ուրիշներն ինչ են մտածում իրենց գրածի մասին: Չեմ հավատում, քանի որ միայն իր համար գրողն ու այլոց կարծիքներով չհետաքրքրվողը պարզապես իր մոտ գրի կառներ ու մի տեղ տաք-տաք կպահեր, հրապարակելու իմաստը ո՞րն է:
Սրան մտադրվել էի պատասխանել, էն էլ մտքիցս թռավ․․․ հեյ գիտի դարավոր հեռախոսիս 2-բիտանոց հիշողություն․․․
Ուլուանա ջան, հիշո՞ւմ ես, մի օր զրուցել ենք սեփական ձեռքերով արհեստի / արվեստի գործեր պատրաստելու մասին։ Ես այն ժամանակ ասացի, որ վերջնական իրի նկատմամբ սեփականատիրական զգացողություն չեմ ունենում ու մեծամասամբ աջ-ձախ նվիրում եմ դրանք։ Այ նույն վերաբերմունք էլ մոտս գրածս գործերի նկատմամբ կա։ Գրում եմ՝ այդ պահին գրելուս ցանկությունը բավարարելու համար․․․ իհարկե ուրիշների խոսքը դրանց մասին թե՛ հաճելի է, և թե՛ օգտակար՝ հետագայում ավելի լավ գրելու համար, բայց վերջում գործը պահել-պահպանելու ցանկություն կամ պահանջ չեմ ունենում․․․ այդ պատճառով էլ այդ «իրը» մի տեղ գցում՝ մոռանում եմ կամ էլ նվիրում եմ աջ-ձախ․․․ այս դեպքում՝ երևի ակումբին։ Եթե իմանայիր՝ ինչքա՜ն-ինչքա՜ն չափածո եմ գրել-մշակել այստեղ-այնտեղ․ օրերով գրպանումս պահվող ու վերջում աղբը նետվող անձեռոցիկների վրա, հիշո՞ւմ ես, սովետում տետրերում «промокашка»-ներ (ծծան թո՞ւղթ) կային՝ դրանց վրա, դպրոցական ու ուսանողական տետրերում, որոնք բոլորն էլ տարեվերջին աղբն էին նետվում․․․ սա էր ասածս, ոչ թե որ ինձ չի հետաքրքրում, թե ուրիշներն ինչ են մտածում իմ գրածի մասին կամ որ չեմ ուզում գրածովս բացարձակապես կիսվել․․․
Ծլնգ, ստեղծագործությունդ կարդալու առարարկն ընդունված ա ։ճ
Ժամանակ կգտնեմ, կկարդամ
Mephistopheles
04.07.2018, 20:26
Հետաքրքիր է՝ էս քննարկումը դեռ համարո՞ւմ եք պրոդուկտիվ: Կամ երբ է լինում, որ ինչ-որ գործ կարդաք ու սկսեք հեղինակից անընդմեջ բացատրություն պահանջել, թե ինչն ինչի համար է գրված: Էդպես է ուզել, էդպես է գրել. ամեն մեկիս մոտ էլ մի արձագանք է առաջացրել կամ չի առաջացրել:
Գլուխս գնաց էս թեմայից...
Copyright of Ivy
Հետաքրքիր է՝ էս քննարկումը դեռ համարո՞ւմ եք պրոդուկտիվ: Կամ երբ է լինում, որ ինչ-որ գործ կարդաք ու սկսեք հեղինակից անընդմեջ բացատրություն պահանջել, թե ինչն ինչի համար է գրված: Էդպես է ուզել, էդպես է գրել. ամեն մեկիս մոտ էլ մի արձագանք է առաջացրել կամ չի առաջացրել:
Գլուխս գնաց էս թեմայից...
Copyright of Ivy
Մեֆ ջան, համատեղ պատմվածք (https://www.akumb.am/showthread.php/33221-%C2%AB%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%B2-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D6%84%D5%A8%C2%BB-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6%D6%81%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B5%D5%A1%D5%B6?p=2575659&viewfull=1#post2575659) գրելուն մասնակցելու հորդորս դեռ ուժի մեջ է։ Հեն ա Բարեկամը արդեն սկելու համար գրանցվել ա։ Դու էլ շարունակելուհամար գրանցվի, ես էլ գնամ մի հատ լավ թեմա փակող՝ պեչատողի համոզեմ՝ գուխգործոց պատմվածք գրեք, հը՞, ի՞նչ կասես։
Mephistopheles
04.07.2018, 21:08
Մեֆ ջան, համատեղ պատմվածք (https://www.akumb.am/showthread.php/33221-%C2%AB%D5%84%D5%A5%D6%80-%D5%B0%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%A5%D5%B2-%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B4%D5%BE%D5%A1%D5%AE%D6%84%D5%A8%C2%BB-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6%D6%81%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%BF%D5%B5%D5%A1%D5%B6?p=2575659&viewfull=1#post2575659) գրելուն մասնակցելու հորդորս դեռ ուժի մեջ է։ Հեն ա Բարեկամը արդեն սկելու համար գրանցվել ա։ Դու էլ շարունակելուհամար գրանցվի, ես էլ գնամ մի հատ լավ թեմա փակող՝ պեչատողի համոզեմ՝ գուխգործոց պատմվածք գրեք, հը՞, ի՞նչ կասես։
Ծլնգ ջան... ցավդ տանեմ... ինձնից ի՞նչ գրող, համբերություն չունեմ ապեր, այդիաներ էլ չունեմ... կարող ա պոդվադիդ անեմ սաղիդ....
... Տրիբունին հարցրել ե՞ս...
Համ էլ Այվին ասել ա հերիք ջուր ծեծես...
Ծլնգ ջան... ցավդ տանեմ... ինձնից ի՞նչ գրող, համբերություն չունեմ ապեր, այդիաներ էլ չունեմ... կարող ա պոդվադիդ անեմ սաղիդ....
... Տրիբունին հարցրել ե՞ս...
Համ էլ Այվին ասել ա հերիք ջուր ծեծես...
Այդիաները Բարեկամը կտրամադրի՝ ապառիկով... քո գործը կլինի ստեղծած հիմքի վրա ամուր պատեր դնելը... պադվադիդի մասով էլ՝ անհոգ մնա... ես որ էսքան ակումբին հա պադվադիդ եմ անում, բա հեռախոսիս ջանը պլաստմասի՞ց ա... :D
Տրիբուն-ը թեմա փակող՝ պեչատողի համար մեկ թեկնածուս ա :)) նենց որ արի դու պատերը դիր, Տրիբունին էլ կաղաչեմ՝ կպաղատեմ կտուրը դնի՝ շենքը հանձնի։
Այվին ինձ չէր ասել :P համ էլ ես ջուր չեմ ծեծում՝ փորձում եմ գրական բաժինն ակտիվացնել... Մեֆ ջան, give it a try, what do you have to lose? իմ լենոնական եղբայր։
Mephistopheles
04.07.2018, 21:17
Այդիաները Բարեկամը կտրամադրի՝ ապառիկով... քո գործը կլինի ստեղծած հիմքի վրա ամուր պատեր դնելը... պադվադիդի մասով էլ՝ անհոգ մնա... ես որ էսքան ակումբին հա պադվադիդ եմ անում, բա հեռախոսիս ջանը պլաստմասի՞ց ա... :D
Տրիբուն-ը թեմա փակող՝ պեչատողի համար մեկ թեկնածուս ա :)) նենց որ արի դու պատերը դիր, Տրիբունին էլ կաղաչեմ՝ կպաղատեմ կտուրը դնի՝ շենքը հանձնի։
Այվին ինձ չէր ասել :P համ էլ ես ջուր չեմ ծեծում՝ փորձում եմ գրական բաժինն ակտիվացնել... Մեֆ ջան, give it a try, what do you have to lose? իմ լենոնական եղբայր։
մինչև ազգովի չխնդրեք, չեմգրի...
մինչև ազգովի չխնդրեք, չեմգրի...
Ակումբում իմ ծլնգան ազգը իմ համեստ հեռախոսովս ա սահմանափակվում, այնպես որ իմ խնդրելն արդեն իսկ ազգովի ա։
Բայց թե ակումբն նկատի ունեիր, էս ա գնամ տեսնեմ անելիքս ինչ ա..
Mephistopheles
04.07.2018, 21:22
Ակումբում իմ ծլնգան ազգը իմ համեստ հեռախոսովս ա սահմանափակվում, այնպես որ իմ խնդրելն արդեն իսկ ազգովի ա։
Բայց թե ակումբն նկատի ունեիր, էս ա գնամ տեսնեմ անելիքս ինչ ա..
չեմ կարա, Այվին չի թողում...
չեմ կարա, Այվին չի թողում...
Մի անհանգստացի... I'll take care of that
Mephistopheles
04.07.2018, 21:28
Մի անհանգստացի... I'll take care of that
Brother Jingle... can’t do it my brother... չեմ կարա... դեպրեսիա ունեմ
Brother Jingle... can’t do it my brother... չեմ կարա... դեպրեսիա ունեմ
«․․․ պլաստմասե, տձև, անիրական, կեղծ»
Mephistopheles
04.07.2018, 21:37
«․․․ պլաստմասե, տձև, անիրական, կեղծ»
Ես անվստահելի տարր եմ, Ծլնգ ջան... համ էլ էսօր Հուլիսի 4 ա...
Ես անվստահելի տարր եմ, Ծլնգ ջան... համ էլ էսօր Հուլիսի 4 ա...
առավել ևս... որդեգրած հայրենիքիդ պատիվը բարձր պահի :))
թե չէ հուլիսը 4-ը հո մենակ բարբեքյուով չի :D