PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Հուսիկ Արա



Progart
26.01.2018, 03:01
երեւի արժեր էս շրջանում ունենալ նման թէմա։ ու ես կարծում եմ ակումբում աւելի լաւ քննարկում հնարաւոր ա լինի, քան այլ տեղ։
վերջին շրջանում շատ է քննարկւում Հուսիկ Արայի բանաստեղծութիւնը՝ «Apocalypto»֊ն։
Ի՞նչ կարծիք ունէք Հուսիկ Արայի մասին, որպէս բանաստեղծ ու նաեւ այս բանաստեղծութեան մասին։

Sambitbaba
26.01.2018, 10:56
երեւի արժեր էս շրջանում ունենալ նման թէմա։ ու ես կարծում եմ ակումբում աւելի լաւ քննարկում հնարաւոր ա լինի, քան այլ տեղ։
վերջին շրջանում շատ է քննարկւում Հուսիկ Արայի բանաստեղծութիւնը՝ «Apocalypto»֊ն։
Ի՞նչ կարծիք ունէք Հուսիկ Արայի մասին, որպէս բանաստեղծ ու նաեւ այս բանաստեղծութեան մասին։

Բանաստեղծությունն ու՞ր է...:esim

StrangeLittleGirl
26.01.2018, 11:29
Բանաստեղծությունն ու՞ր է...:esim

Իմ երկիրը՝ արևելյան թերմացք,
նեխելու է կեղծիքի մեջ ու ստի,
կեղտից-կեղտ սողալու է ճապաղ
ու չի բարձրանա իր կղանքից վեր:
Անսպիտակեղեն, մնալու է ցեխին տապկած՝
թևերի տակ սարդոստայն ու ոչ մի թռչող երազ.
մեր փախուստն է աշխարհում՝ ելք դեպի ներս,
որ ճակատագիր է այլևս, ոչ թե հեգնանք:

Chuk
26.01.2018, 15:32
Էս բանաստեղծությունն ինձ առանձնապես բան չի ասում։ Բայց շատ ուրախալի ա, որ վերջապես կարող ա կոտրվի հայրենիքի մասին մենակ պաթոսով գրելու ժամանակակիցների տենդենցը։

էս աղմուկում Հուսիկը շատ դրական տպավորություն թողեց, հատկապես երեկվա Ազատության բանավեճից հետո, ի հակադրություն Մարինե Պետրոսյանի։ Էնքան որ մոտս ցանկությում կա ծանոթանալու իրա գրական ուղղուն։

Իսկ քննարկումները սպանիչ էին։ Սըեղծագործողին, անկախ ստեղծագործության որակից, ասել, որ դու իրավունք չունես տենց բան գրել, էդ տողերի պատճառով թուրք անվանելն աբսուրդ ա, հետադիմական ա, անմակարդակ ա։

Sent from my Nexus 5 using Tapatalk

Jarre
26.01.2018, 17:25
Ես ինձ կոմպետենտ չեմ համարում որևէ մեկնաբանություն անել իր Apocalypto-ի վերաբերյալ կամ իր գրող լինելու մասին։
Բայց էն որ ինքը նման կերպ ցույց ա տալիս մեր արատները դա շատ գովելի է։ Տվյալ դեպքում կարծում եմ, որ ինքը իր ստեղծագործությամբ հայելու դեր տարավ, ինչը վերջին երեք տասնամյակներում մենակ իմ իմացած գրողներից երկու հոգի են անում։ Մեկը Երևանից, մյուսն էլ Կանադայից։ Ու պրոլետարիատի (տե՛ս Собачье Сердце) նման արձագանքը շատ զվարճալի է։ Իմաստի համար 5+, իսկ բանաստեղծության համար 3-։

Արէա
26.01.2018, 18:28
Նախավերջին տողը, որ պիտի բանաստեղծության հանգուցալուծումը լիներ, չեմ հասկանում, դրա համար ընդհանուր չեմ կարողանում ըմբռնել բանաստեղծության իմաստը։
Ի՞նչ ա նշանակում «մեր փախուստն է աշխարհում՝ ելք դեպի ներս»։ Փախել ենք աշխարհից, մեր մեջ ամփոփվելո՞վ։

Իսկ արձագանքները սպասելի էին։
Նախորդ դարի 60-ականների վերջի, կեսդարյա լռությունից հետո արտահայտվելու հնարավորությունից ծնված հայրենասիրական բարձրագոչ պաթոսը, որ անկախությունից հետո պիտի հետզհետէ հանդարտվեր, հիմա անմոռուկ սթայլով վերածնվել ու ծփում ա։

Հարևանս փոքր տղայի ռուսաստանի քաղաքացիության հարցերը ծնված օրվանից լուծել ա, հիմա էլ մեծի մասին ա մտածում, որ բանակ չգնան։ Մեծը դեռ 10 տարեկան ա։ Բայց ինքը «սասունցի» ա, ամբողջ օրը ներսիկ իսպիրյանի քրդական նեյնիմներն ա լսում մուշ ու սասուն հասնելու մասին, ու ընտրություններին էլ հհկ-ի համար ձայներ ա հավաքում։ Ինքն էլ ոչ պակաս խանդավառ հայրենասիրությամբ կհայհոյեր էս բանաստեղծության հեղինակին։

Շինարար
26.01.2018, 19:21
Ես երևի պոեզիայից բան չեմ հասկանում, բայց ինձ համար սա բառակույտ ա, ոչ թե բանաստեղծություն: Ազատությունով մի թեթև քննարկումը նայեցի: Խնդալու ա, որ գրականագիտական քննարկումը ինքը համարում ա բանաստեղծական արժեքը, չեմ իմանում, ու չի ուզում ասելիքը քննարկվի: Մարինեի վրա խնդում էին, բայց մարդը մեջներից քիչ թե շատ փաստարկված ձևով էր խոսում: Ասում ա՝ դու փորձում ես մարգարեանալ, ես համաձայն չեմ քո էդ մարգարեության հետ: Ու երբ, որ բերում են Խորենացու ողբի օրինակը և այլն, էն օրը ֆեյսբուքիս հիշողությունները պատահաբար բերեց Մաթևոսյանից հատված, որ ասւոմ ա՝ քո բոլոր պատերազմները տանուլ են տված ու մի պարծեցիր և այլն, էդ բոլոր օրինակները ներկայով են ու անցյալով, Թումանյանն ունի, Տերյանն ունի տենց ուժեղ ապտակներ:

Էդքան բանաստեղծությունը չի արժանի քննարկման երևի, որքան քննարկումն ինքինին: Ու Մարինեն էդ էլ ասաց, որ իր արձագանքը ուղղված ա քննարկմանը, քննարկողներին: Պարզ ա՝ Մարինեն քննարկման կուլտուրա ինքը չունի, դրա համար դա ազդում ա իր ասելիքի ազդեցության վրա, նայում ես՝ տեսնում ես՝ կռվարար կին, որ չի թողնում ոչ մեկ բառ ասի, էլ չես ուզում տեսնես՝ ինչ ա իր ասածը:


Համենայն դեպս, ինչ վերաբերվում ա բանաստեղծությանը, օդի մեջ բաներ ա ասում, շատ դժվար ա հասկանալ, թե կոնկրետ ինչ նկատի ունի «արևելյան թերմացք» ասելով, ասենք՝ ի՞նչ իմաստ ա դնում արևելյան բառի մեջ՝ դրակա՞ն, բացասակա՞ն, ինչո՞ւ ա հենց դրանով սկսվում, արևելյան լինե՞լն ա խանգարում կամ գլխավոր պատճառը, որ երկիրը չի բարձրանալու կղանքից վեր և այլն:

Չկա իհարկե հստակ բանաձև, թե որն ա գրականության անելիքը, բայց ինձ համար գրականությունը պետք ա ոգեշնչող լինի, ասում ա՝ Սիզիփոսը փորձում ա քարը բարձրացնել սարն ի վեր, անընդհատ հետ ա գլորվում, բայց ինքը էլի ա փորձում, ու դրանով իսկ ինքը երջանիկ ա, որովհետև հավատում ա, որ մի օր ստացվելու ա: Ասում ա՝ ես հազար բան փորձեցի, չստացվեց, բայց չի կարա լուծում չլինի, մի հատ դուք էլ փորձեք: Եթե դու չես հավատում, գրելու իմա՞ստը որն ա:


Ես արվետսով տրված ապտակներին դեմ չեմ, եթե նույնիսկ դուրս գանք Մարինեի բարձրացրած մարգարեացման թեմայից, ու ասենք՝ հա, մեկ-մեկ պետք ա սենց ուժեղ խփել, բայց գոնե կատարումը լավը լիներ, հասկանալի, ընկալելի լիներ, ոչ թե բառարաններից պեղված բառակույտ, որոնց հերթականությունը ինքինին իմ, ասել է թե՝ պրոլետարիատի համար, ոչ նուրբ քիմքով ընթերցողի համար, պատճառաբանված չի թվում:


Հ. Գ. Դեմ եմ բոլոր վիրավորական պիտակումներին, որ ուղղվել են բանաստեղծին: Մարդը իր սրտի խոսքն ա ասել, սիրտը եկել ա, արտահայտվել ա, ինձ դուր չի եկել արդյունքը, բայց դա չի նշանակում, որ կարելի ա վիրավորել: Ուղղակի ինքը նաև շատ համեստ մարդ ա երևում, չկարողացավ երևի նորմալ հիմնավորել իր գրածը, բայց գուցե կարա գրավոր անի, երբ ընդհատող չի լինի:

Շինարար
26.01.2018, 19:37
Կմա անսպիտակեղեն ասելով ի՞նչ նկատի ունի: Ի՞նչն ա սպիտակեղենը, ինչո՞վ ա վատ կամ լավ սպիտակեղեն չունենալը:
Կամ ճակատագիրն ու հեգնանքը ինչո՞վ ա հակադրում, հայտնի ռուսական ֆիլմի՞ն ա հղումը, բայց էնտեղ ճակատագիրը հենց հեգնում ա: Կամ ի՞նչ ա ճակատագիրը ի վերջո: Եթե ճակատագիր ա, ճակատագրի դեմ ի՞նչ կարաս անես: Ո՞վ ա մեղավոր ճակատագրի համար:

LisBeth
26.01.2018, 21:43
Իր, քաղաքին նվիրված շարքը կարդացի։ Հարուստ լեզու ունի։ Երևի դա ինչ որ տեղ խանգարում ա միտքը ճիշտ ընկալելուն։ Սենց կամայական ինտերպրիտացիաներ կարելի ա անել և ի օգուտ ստեղծագործության, և հակառակը։ Բայց էս օբշի հիստերիան չեմ հասկանում։ Ինքը ոչ առաջին ոչ վերջին պոետն ա, որ քննադատական օպուս ա երկնել, որ սենց ցցերի վրա են դիմավորում։ Գրականությունն էլ ասենք որպես արվեստի մի ճյուղ լրիվ իրավունք ունի իրականությանը արձագանքի, կամ վերաիմաստավորի, կամ վերամտածի եսիմ։ Իսկ ինչ ձևաչափում ու ինչ բառերով, դա հեղինակի ընտրությունն ա։ Դե սա իհարկե դասական քնարերգությունից հեռու ա, ինձ դուր ա գալիս սենց ազատ ձևի մեջ մտքերի հոսքը, որ ունի հանգավորում, ռիթմ, տրամադրություն, բայց իրա մոտ մի տեսակ արհեստական բան կա, անմասնակից, ոնց որ ուղղակի բառեր իրար հետևից շարելով գնա, անարձագանք ա մնում մի տեսակ։ Նյարդի չի կպնում էլի։

Brutus
26.01.2018, 22:38
Apocalypto-ի հետ կապված։ Մարդը ուղղակի գրել ա էն ինչը որ իրա մտքին կար ու իրան հարազատ էր։ Ինքը արտահայտել ա իր վերապրումները էս միջոցով, ու ես խնդիր չէմ տեսնում դրա մեջ։ Ինչքան ել համաձայն լինեմ կամ չլինեմ իրա տողերի հետ, պետք ա հարգեմ իրա ինքնարտահայտվելու իրավունքը։ Եվ ի վերջո եթե օրինակի համար համաձայն չլինեմ, ուրիշ շատ գրողներ կան ում գրվածքներին կարող եմ հետևել, որոնք գուցե ինձ ավելի հոգեհարազատ լինեն։ Դրա համար ել չէմ հասկանում էս ամբողջ խառնաշփոթի իմաստը ֆեյսբուքում։

Չնայած, որ բանաստեղծության մեջ չեմ տեսնում հստակ ասելիք, մեկ ա զգում եմ մարդու վերապրումները, մտքերը։ Ու չգիտեմ ինձ էդքանը հերիք ա, ամեն ինչ չի, որ գրված ա հետին մտքերով ու ակնարկներով։ Չնայած չգիտեմ Հուսիկ Արաի գրելու դրդապատճառները, բայց էդ իմ համար կարևոր չի։ Ու չնայած որոշ բառեր կարծես կոնտեքստից դուրս են գտնվում, չգիտեմ, իմ համար մտավոր պատկեր են ստեղծում իրա հոգեվիճակը ավելի լավ պատկերացնելու համար։

Ուլուանա
26.01.2018, 23:12
Քանի օր էր` հա աչքովս ընկնում էին Հուսիկ Արայի բանաստեղծության առաջացրած աղմուկի մասին ակնարկող ստատուսներ, էսօր վերջապես կարդացի բանաստեղծությունը, Ազատության բանավեճն էլ նայեցի:

Բանաստեղծությունն անձամբ ինձ դուր չի գալիս որպես բանաստեղծություն, բայց էդ համատարած վրդովմունքն ու առավել ևս մեղադրանքներն ու վիրավորանքներն ընդհանրապես չեմ հասկանում: Ավելի ճիշտ` հասկանում եմ, որ շատերին կարող ա դուր չգալ էդ մոտեցումը, համաձայն չլինեն, որ երկիրը կղանքի մեջ ա ու որ էդպես էլ մնալու ա: Լրիվ բնական ու նորմալ ա չհամաձայնելը, չհավանելը: Բայց Մարինե Պետրոսյանի պես մատը տնկած, պահանջող տոնով մարդուն ասել` դու իրավունք չունե՛ս ուրիշների անունից, իմ անունից նման բան գրելու, աբսուրդ եմ համարում: Կամ` որ ասում էր` դու քեզ մարգարեի տեղ ես դրել ու մի ամբողջ ժողովրդի ապագա՞ն ես որոշում: Այ քեզ բան: Նախ` խոսքի ազատություն ա. մարդն ինչ ուզի` կգրի, քանի դեռ անձամբ չի վիրավորել կամ զրպարտել որևէ մեկին: Հետո էլ` ի՞նչ ա նշանակում` իմ անունից իրավունք չունես գրելու: Ախր ո՞վ ա քո անունից գրել, այ Մարինե: Հիմա եթե դու էս երկրի մաս ես, ուրեմն ով ինչ գրի երկրիդ մասին, պիտի գա, քեզնից թույլտվություն ստանա կամ հետդ համաձայնության գա, նոր գրի՞: Կամ` ի՞նչ մարգարեության մասին ա խոսքը: Մարդն իրավունք չունի՞ իր կարծիքը գրելու երկրի ապագայի մասին` հիմնվելով ներկայիս վիճակի վրա: Ինչպես բազմիցս ասվեց, ուրիշ շատ գրողներ են նույնն արել ու դրա իրավունքն ունեցել են: Մարդն ընդամենը բանաստեղծություն ա գրել` իր զգացողությունները, մտքերը, ապրումները, մտահոգություններն արտահայտելով, կարդացողն էլ իրավունք ունի համաձայնելու կամ չհամաձայնելու, հավանելու կամ չհավանելու, էդքան բան: Հուսիկ Արան էլ լավ ասեց` համաձայն չե՞ս` դու էլ հակառակը գրի, ո՞րն ա խնդիրը:

Ճիշտն ասած` Հուսիկ Արային չէի ճանաչում ո՛չ որպես բանաստեղծի, ո՛չ էլ որևէ այլ ձևով, բայց որպես մարդ` էդ բանավեճի ժամանակ բավական դրական տպավորություն թողեց: Մարինեի լաչառություններին, անվերջ ընդհատումներին ու ակնհայտ անձնական վիրավորանքներին շատ զուսպ ու կոռեկտ էր արձագանքում` առանց վերջինիս մակարդակի իջնելու: Էդ կինը, փաստորեն, ընդհանրապես բանավեճի կուլտուրա չունի: Ինքը որ խոսում էր, հենց մեկը մի ծպտուն հաներ, հարձակվում էր վրաները, թե` թողեք խոսեմ, մի ընդհատեք, բայց մյուսներից ով խոսեց, իրան դուր չեկած ամեն բառից հետո ագրեսիվ ու անտակտ ձևով վրա էր տալիս:

Յոհաննես
27.01.2018, 01:41
Մեր սեփական մտածելակերպ չունեցող հասարակությունը ինձ արդեն շատ երկար ժամանակ ոչնչով չի զարմացնում։
Հիմա թրենդի մեջա բառերը իրար կողք շարելը,իսկ եթե էդ քեզ դուր չի գալիս,ուրեմն.Փաաաաաայ,դու չես հասկանում ։ճ
Էս նույն հասարակությունը Սևակին պաշտողներն էին(դե մոդա էր էլի),հետո էս նույն հասարակությունը Սևակին անկապ դեմք հանեց(դե մոդա էր էլի) ։
Օքեյ,ես չեմ հասկանում ժամանակակից <<պոեզիան>> ու լավա գնամ իմ համար շաբլոն Սահյան ու Դուրյան կարդամ։

Chuk
27.01.2018, 20:01
Քանի որ քննարկում ենք, եկեք թեմային առնչվող մի քանի նյութ դնեմ:

Էս Ազատության եթերում բանավեճն ա, որին մասնակցում էին Հուսիկ Արան, Մարինե Պետրոսյանը, Կարպիս Փաշոյանն ու ինձ անծանոթ Վահե Արսենը.

1800774836634552

Chuk
27.01.2018, 20:07
Էս Հուսիկ Արայի «աղմկոտ» հարցազրույցն է «Հայկական ժամանակ» թերթին, որտեղ անձնական գնահատականներ է հնչեցնում բանասեղծության մասին խոսողներին ու մեկնաբանում է սեփական բանաստեղծությունը.

Ինձ քննադատողը նախկին կլյուչնիկ է. Հուսիկ Արայի մեկնաբանությունը սկանդալային գործի մասին

Արդեն մի քանի օր է, բուռն բանավեճեր են ծավալվում բանաստեղծ Հուսիկ Արայի վերջերս հրապարակած բանաստեղծության շուրջ: Բանաստեղծությունը հետեւյալն է.

Apocalypto

Իմ երկիրը՝ արեւելյան թերմացք,
նեխելու է կեղծիքի մեջ ու ստի,
կեղտից-կեղտ սողալու է ճապաղ
ու չի բարձրանա իր կղանքից վեր:
Անսպիտակեղեն, մնալու է ցեխին տապկած՝
թեւերի տակ սարդոստայն ու ոչ մի թռչող երազ.
մեր փախուստն է աշխարհում՝ ելք դեպի ներս,
որ ճակատագիր է այլեւս, ոչ թե հեգնանք:

Բանաստեղծությունը հրապարակելուց հետո ֆեսբուքյան տիրույթում հայտնվեցին Հուսիկ Արային հազարավոր մեղադրողներ ու դատապարտողներ, որոնց թիվը գնալով ավելանում է: Որոշները բանաստեղծին անվանեցին թուրք, անհայրենիք, ճիվաղ «արա Հուսիկ»: Հայհոյախառն ու բազում այլ որակումներ տվեցին, ասելով, որ նա կույր է եւ չի տեսնում ոչ մի լավ բան, իսկ փոքրիկ «դրախտիկը» այսինքն՝ Հայաստանը վերածել է դժոխքի:

Ֆեյսբուքյան մեկնաբանություններում գրել են նաեւ. «Ազգն ու հայրենիքը մեղավոր չեն, որ Հուսիկ Արան հուսալքված է, կամ արաղի փող չունի», «Ազգն ու հայրենիքը ունի վարդագույն տուֆից պատեր, որոնցից ցանկացածին կարող է խփել իր գլուխը հուսախաբ Հուսիկը»:

Չնայած պաթոսախառը, գռեհիկ ու անհարկի համեմատությունների տարափին, տարատեսակ վիրավորանքներին, քիչ չէին մարդիկ, ովքեր պաշտպանում ու կիսում են գրողի կարծիքը, մտավախություններն ու ապրումները, ովքեր նշում են, որ վերջապես հայ մտավորականության մեջ կա մեկը, որը բացահայտ խոսում ու իրականության արտացոլանքն է ներկայացնում:

Բանաստեղծության շուրջ առաջացած քննարկումների եւ քննադատությունների մասին «Հայկական ժամանակ»-ը զրուցել է Հուսիկ Արայի հետ: Մեզ հետ զրույցում գրողը տող առ տող ներկայացրեց իր ստեղծագործության իմաստը, անդրադարձավ նաեւ քննադատողներին:

- Հուսիկ, մի անգամ հարցազրույցներից մեկում ասել էիք, որ օրվա իրադարձությունները կարող են ձեզ համար գրելու նյութ դառնալ:

- Վաղուց այդ մտորումները կային, այդ խմորումները կային ու մի օր պիտի գրվեր, ուղղակի եղավ այդ օրը: Այս մի քանի տողում Հայաստանի ամբողջ մշակութային, սոցիալական, հասարակական, քաղաքական, իրավիճակն է արտացոլված: Անընդհատ քննադատում ենք բոլորին, հարեւան երկրներին, մի հատ եկեք մեզ նայենք: Ինչու՞ ենք մենք մեզ խաբում: Ընտանիքներ կային, որոնք հերթ էին կանգնել, կռիվ էին անում ընտրություններին, որ իրենց 10 հազարը ստանան:

- Ձեր բանաստեղծությունների շուրջ ծավալվող բանավեճերին եւ քննադատություններին ինչպե՞ս եք վերաբերվում:

- Քննադատողները հիմնականում գրողների ավագ սերնդի մի խումբ են, որոնցինց մեկը նախկին «կլյուչնիկ» է՝ ուսադիրներով աստղերով նախկին ոստիկան, նախկին «պառտնո», նախկին «չենջ է» եւ ինչ-որ գրականագետ, որ նախկին գյուղապետ է, սա է մակարդակը:

- Ձեր ֆեյսբուքյան էջում մի քանիսը գրել են, որ երբ քննադատում են ձեր գրածները, դուք հանում եք նրանց ձեր ընկերների ցանկից:

- Դրանք քննադատություններ չեն, այլ անմակարդակ հայհոյանքներ են, բայց ես չեմ իջել ոչ մեկի մակարդակին: Եթե ունեն առողջ քննադատություն, թող ասեն, բայց չվիրավորեն ոչ ինձ, ոչ էլ իմ ազգային պատկանելությունը: Ինձ թուրք ասողներն ավելի՞ շատ հայ են, ավելի՞ նվիրված են, քան ե՞ս: Ախր, լավ գիտեմ տեղները, հարկ եղած դեպքում 10 դրամով ամեն ինչ կվաճառեն:

Ստորեւ ներկայացնում ենք Հուսիկ Արայի՝ իր բանաստեղծության տող առ տող վերլուծությունը.

Իմ երկիրը՝ արեւելյան թերմացք,
նեխելու է կեղծիքի մեջ ու ստի,

Առաջին երկու տողերում բանաստեղծն արտացոլում է այն, ինչ կա այսօր Հայաստանում, իսկ Արեւելքում նախկինում է եղել. «Նրանք առաջ գնացին, մենք մնացինք այդ թերմացքի մեջ: «Արեւելքում գոնե ցմահ չեն իշխում, մեր երկրում կա այդ միտումը»,- ասում է Հուսիկ Արան: Գրողն օրինակ է բերում Արեւելքը, որտեղ ընտրությունները, ըստ նրա, անցկացվում են արդար եւ թափանցիկ: «Մեզանում մենք լավ համոզվեցինք, թե ինչ է կատարվում՝ կեղծված ընտրություններ, իշխանությունը վերարտադրվում է»:

կեղտից-կեղտ սողալու է ճապաղ
ու չի բարձրանա իր կղանքից վեր:

Անդրադառնալով երրորդ եւ չորորդ տողերին՝ ասում է, որ հասարակությունը եւ մեր երկիրը հասել է այն վիճակին, որ մեզնից յուրաքանչյուրը, եթե դուրս գա փողոց, պարզ կտեսնի, թե ինչ է այստեղ կատարվում: Հիմնականում բարոյալքված, խաբեբա, ստորադաս եւ ստորացնող հասարակությունն է գերիշխում: «Իրականությունը սա է, պարզապես մենք պետք է ուժ ունենանք բարձրաձայնելու, խնդիրների մասին խոսելու, խոստովանելու իրականությունը, քանի այդպես չէ, մենք նեխելու ենք կեղծիքի ու ստի մեջ»,- ասում է Հուսիկ Արան:

Անսպիտակեղեն, մնալու է ցեխին տապկած՝
թեւերի տակ սարդոստայն ու ոչ մի թռչող երազ.

Այս տողերում, ըստ Հուսիկ Արայի, ասվում է, որ մեզ ստիպում են ասել, թե իբր, մեղրի կարասի մեջ ենք, իսկ ապագայից էլ «ֆուռերով» մեղր է գալիս: Եվ եթե այսօր այսպիսի վիճակ է, սա չի կարող ներշնչել լավ ապագա:

«Հայաստանում անհույս վիճակ է, այսօր այստեղ տեսլական չկա: Խոսեք ցանկացած քաղաքացու հետ, տեսեք՝ տեսլական ունի՞: Խնդրեմ, արի իմ գյուղ, ամբողջ բնակչությունը ծեր է, երիտասարդություն չկա: Եթե իմ տղաներն էլ վաղը ուզեցին գնալ, ես չեմ կարող արգելել, չեմ կարող բռնել, չափահաս մարդիկ են»: Հուսիկ Արայի տղաներն արդեն չափահաս են, որդիներից մեկը քառօրյա պատերազմի մասնակից է, ասում է՝ եթե իր տղաներն էլ գնան, ինքը կվերջանա:

մեր փախուստն է աշխարհում՝ ելք դեպի ներս,
որ ճակատագիր է այլեւս, ոչ թե հեգնանք:

Նախավերջին եւ վերջին տողերում, ըստ բանաստեղծի, արտացոլված է հայ հասարակության՝ իրականությունից փախչելու եւ սեփական սխալները զգալու անկարողությունը: Արտագաղթ, սոցիալաական ծայրահեղ վատ վիճակ եւ փախուստ: «Այն, որ պիտի ներս գնանք՝ մեզ քննելու, մեր սխալները քննելու, մեզ հասկանալու, փոխարենը գերադասում ենք փախուստն աշխարհում, իսկ սա արդեն ճակատագիր է, ոչ թե հեգնանք»,- ասում է Հուսիկ Արան:

Աղունիկ Հովհաննիսյան
Աղբյուր՝ http://armtimes.com/hy/article/129479

Chuk
27.01.2018, 20:08
Սա Կարպիս Փաշոյանի ստատուսն է, որի դեմ էլ, ըստ իր խոսքերի, վրդովեել է Մարինե Պետրոսյանը.


Երբ Պյոտր Չաադաևը հրապարակեց իր առաջին Փիլիսոփայական նամակը համընդհանուր հիստերիա բարձացավ: Ռուսական միջավայրը երբեք այդպես չէր ցնցվել, տասնամյակներ շարունակ մարդիկ սովորել էին ապրել խլացված ու խեղդված ճշմարտությունների աշխարհում: Բայց ահա հայտնվեց մեկը, որը թքեց իրականության երեսին, համարձակվեց «ձեռք բարձրացնել» սրբություն սրբոցի կարգավիճակ ունեցող եկեղեցու և ինքնակալության վրա: Չաադաևին չներեցին, ռազմահայրենասիրական վարագույրը մեջտեղից պատռվեց, նրան հայհոյում էին ու սպառնում՝ հաշվեհարդարի անզուսպ շիզոֆրենիայով տոգորված: Ո՞վ է այդ խելագարը, նրա տեղը գժանոցն է: Մոսկվայի համալսարանի ուսանողները զենք էին պահանջում, որպեսզի գնան ու այդ Չաադաև կոչվածի հարցերը հենց տեղում լուծեն:

Վիսարիոն Բելինսկին գրում է. « Палками бьют — не обижаемся, в Сибирь посылают — не обижаемся, а тут Чаадаев, видите, зацепил народную честь — не смей говорить; речь — дерзость, лакей никогда не должен говорить!»:

Ճշգրիտ է չէ՞ գրել Բելինսկին, բա ո՞ր Գերցենի գրածները կարդաք հայրենասիրական մութ զանգվածների մասին, որոնց սատկացնում են, ծեծում, ճորտացնում, աքսորում Սիբիր, բայց ձայն հանող չի լինում: Այսինքն այդպիսի պայմաններում ապրել կարելի է, բայց գրել՝ ոչ: Հայրենիք ու եկեղեցի կոչվածները անձեռմխելի են, եթե գրես, ապա դառնում ես սրբապիղծ ու դավաճան:

Երևի թե հասկանում եք, որ այս շարադրանքում կենտրոնական թեման 19-րդ դարի Ռուսասանը չէ, այլ՝ 21-րդ դարի Հայաստանը, որտեղ խճանկարի տրամաբանությամբ ամբողջացել է գրեթե նույն պատկերը:

Բանաստեղծ Հուսիկ Արան մի բանաստեղծություն է գրել և ահա ինչ-որ գորշ զանգված ցնցվել է, ապշել է ու ապշահարվել: Այն աստիճան, որ բանստեղծության գրականագիտական տեսանկյունը մի կողմ դրած՝ հայհոյում են Հուսիկին, թե բա դու ո՞վ ես, որ համարձակվել ես կպնել մեր Էրգրին, մեր Էրգիրը սուրբ ա, անձեռնմխելի ա, Հուսիկ հո դու թուրք չե՞ս:

Արդեն երեք տասնամյակ է, ինչ ժողովրդին ծեծում են, ջարդում, սպանում, մարդկանց հասցրել են աղքատության ու քաղցի անդունդը, մարդիկ փախնում են այս երկրից, արժեք կոչվածը հողին է հավասարեցվել, բայց ո՛չ, ամենն այդ օրինաչափության մեջ է, իսկ երբ Հուսիկն իր ցասումն է արտահայտել գորշ իրականության վերաբերյալ, վիրավորական է, սրբապղծություն է, նա հայ չէ, իսկ եթե հայ չէ, ապա տրամաբանորեն մարդ էլ չի կարող կոչվել:

Գիտեք, խոսքը ժողովրդի մասին չէ, եթե բանաստեղծությունն այդ ցույց տանք որևէ գյուղացու, ապա անշուշտ նա կհամաձայնի Հուսիկի հետ, որովհետև այդ տողերում կգտնի իր խեղված ճակատագիրը, որովհետև Հայաստանի գյուղացիները շատ լավ գիտեն, որ ազատ ու անկախ այս երկիրը դեռևս ոչ ոքի երջանկություն չի բերել, այլ խեղել է հազարների կյանքերը:

Այսինքն Հուսիկին քրֆողը ժողովուրդը չէ, այլ այն կիսակրթված, բայց լայնախոհությունից ու մարդեղությունից անդին ապրող գորշ զանգվածը, որի միակ ու անկրկնելի կերը սրբերն ու հերոսներն են՝ ողողված մոլեռանդ կրոնականությամբ ու շիզոֆրենիկ հայրենապաշտությամբ:
Եվ հիմնախնդիրն այս միայն Հուսիկի պարագային չի վերաբերվում: Կենդանական բնազդներով ապրող զանգվածը կարող է օրինակի համար հայհոյել Ինքնագրին ու Վահան Իշխանյանին, իբրև թե՝ Վահան, հո թուրք չե՞ս, ինչի ես Չարենցի անտիպները հրատարակել, ինչի՞ ես ազգի սրբությանը խայտառակ արել: Այսպիսի օրինակները բազմաթիվ են:

Դրանք նոմենկլատուրային գրականության առջև խոնարհվող զանգվածներն են, նրանց օրգազմի աղբյուրը «Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում» տողերն են, նրանք սնվում են մայր հայրենիքի ու Արարատի մասին պոշլի ոտանավորներով: Ամենակարևորը՝ Մասիսին պետք է հաջորդի մեդալ հետ տալու ծիսակարգը: Այո՛, հայ գրականության հանճարը սահմանափակված է մեդալ վերադարձնելու կամ էլ՝ չվերցնելու ցածր, ողորմելի արարողակարգով:

Եկեք, մի քիչ էլ ինձ հայհոյեք, մի քիչ էլ իմ արյունը խմեք, մարդակերներ ջան, որովհետև ես էլ եմ թքում այս կեղծ իրականության ու պոշլի ռազմահայրենասիրության երեսին:

Աղբյուր՝ ՖԲ (https://www.facebook.com/karpis.pashoyan/posts/1585979618162727)

Chuk
27.01.2018, 20:09
Սա Ազատության եթերում բանավեճից հետո Մարինե Պետրոսյանի պարզաբանումն է.


ՀՈՒՍԻԿԸ, ԿԱՐՊԻՍԸ, ՄԱՐԴԱԿԵՐՆԵՐԸ

Երեկ «Ազատություն» ռադիոկայան գնալուց առաջ ինքս ինձ ասեցի՝ Մարինե, հանկարծ ափերից դուրս չգաս, հանգիստ ժպիտով կասես ամեն ինչ, ամերիկացիներից սովորել ես չէ՞ սիրուն ժպտալ։ Բայց չէ, չստացվեց։ Լրիվ հակառակը ստացվեց, նյարդերս դավաճանեցին ու ճիշտ բաների հետ մի երկու անտեղի բան էլ ասեցի, որի համար ափսոսում եմ։ Հիմա, մեկ օր անց, տեսանյութը ուշադիր նայելուց, տակի այլանդակ քոմենթները տեսնելուց, ֆեյսբուքում մի քանի հետաքրքիր արձագանք կարդալուց հետո, նստել եմ որ վերլուծեմ հասկանամ՝ ինչու իմ նյարդերը տեղի տվեցին։ Եվ ամենակարևորը՝ նորից ասեմ էն, ինչը կիսատ ասեցի։

Երբ Նարինե Ղալեչյանն ինձ հրավիրեց «Ըստ Էության» հաղորդման մեջ Հուսիկի «Ապոկալիպտոյի» մասին խոսելու, ասելով որ լինելու ա նաև Կարպիս Փաշոյանը, ես անմիջապես համաձայնեցի, քանի որ գլխավորապես հենց Կարպիսի ասածներին առարկելիք ունեի, հենց Կարպիսն էր Հուսիկի տողերի տակ հերոսականի պատվանդան դրել։ Չորրորդ մասնակցի անունը դեռ պարզ չէր, ես Նարինեին ասեցի՝ եթե անգամ ուրիշ «դեմ» չգտնվի և ես միակ դեմը մնամ էդ բանավեճում, խնդիր չի։ Լրիվ անկեղծ էի, քանի որ հաճախ ա եղել, ֆեյսբուքյան բանավեճերի մեջ մենակ եմ մնացել ու չեմ նեղվել։ Բայց պարզվեց՝ ֆեյսբուքն ուրիշ ա, նկարահանման տաղավարն ուրիշ, և նկարահանվող մեկ սեղանի շուրջ մեկն ընդդեմ երեքի հարաբերակցությունը նյարդերի համար բավական ռիսկային հարաբերակցություն ա։ Ընդ որում մինչև հաղորդումը սկսվելը պարզ չէր թե հարաբերակցությունն էդ ա լինելու, Նարինեն ասել էր՝ չէ, կողմ ու դեմերի հավասար լինելը կարևոր ա ու ինքը կգտնի երկրորդ դեմին։ Ու գտավ Վահե Արսենին, որի ֆեյսբուքյան գրառումները հիմք էին տվել իրան որպես «դեմ» պատկերացնելու։ Իսկ ուղիղ եթերով նկարահանումը երբ սկսվեց, շուտով պարզ դարձավ, որ ոչ միայն հարաբերակցությունն ա մեկն ընդդեմ երեքի, այլև Կարպիս Փաշոյանը համարյա ձայն չի հանում, ու խոսակցությունը բուն ինձ հետաքրքրող հարցից շեղվում ա դեպի «Սպիտակցի Հայկո լսողներ»։

Կարպիս Փաշոյանը, հիմա արդեն գիտեմ, ճարտար գրիչ ունենալու կողքին, ոնց որ ինքը ասեց, «չխոսկան ա», չի խոսում։ Լավ, ընդունեմ իրականությունը նենց ոնց որ կա, Կարպիսի հետ ձախողված տեսաբանավեճը թողնեմ անցյալում և առարկությունս շարադրեմ գրավոր։

Կարպիս ջան, եթե դու Հուսիկին Չաադաևի հետ համեմատող քո հանդիսավոր տեքստը չգրեիր, ես Հուսիկի բանաստեղծությանը դժվար թե անդրադառնայի։ Հուսիկը վաղուց գրում ա բանաստեղծություններ, որոնք ունեն առատ հուզականություն, նաև բավարար գրական տեխնիկա, որով էդ հուզականության շուրջ հավաքվում ա ընթերցողների մի որոշակի հաստատուն քանակ։ Դա նորմալ ա, նման բանաստեղծներ կան ու կլինեն բոլոր ժամանակներում։ «Ապոկալիպտոն» իհարկե մի քիչ տարբեր ա, սրա մեջ արդեն ոչ միայն հուզականություն կա, այլև հուսահատության հույզի վրա կառուցված մարգարեության հավակնություն, բայց ես էլի էս բանաստեղծությանը չէի անդրադառնա, գրվածը ավելորդ տեղը չարժևորելու համար / քանի որ անգամ բացսական անդրադարձը միշտ արժևորում ա բանաստեղծությունը/, եթե դու քո գրառումը չանեիր։ Նրանց համար, ովքեր չեն կարդացել, քո գրածի հղումը դնում եմ ստեղ՝ Երբ Պյոտր Չաադաևը հրապարակեց իր առաջին Փիլիսոփայական նամակը ․․․․

Ոգևորված պատմելով ռուս հրապարակախոս Չաադաևի մասին, որի «Փիլիսոփայական նամակները» ժամանակին ցնցել են 19-րդ դարի Ռուսաստանը, Փաշոյանը ասում ա, թե նույնն ա արել Հուսիկ Արան՝ իրականության ճիշտ պատկերը տալով ցնցել ա «գորշ զանգվածին», «որի միակ ու անկրկնելի կերը սրբերն ու հերոսներն են՝ ողողված մոլեռանդ կրոնականությամբ ու շիզոֆրենիկ հայրենապաշտությամբ»: Ըստ Կարպիս Փաշոյանի, դրանք «նոմենկլատուրային գրականության առջև խոնարհվող զանգվածներն են, նրանց օրգազմի աղբյուրը «Մենք քիչ ենք, սակայն մեզ հայ են ասում» տողերն են, նրանք սնվում են մայր հայրենիքի ու Արարատի մասին պոշլի ոտանավորներով»։ Եվ ահա Կարպիս Փաշոյանը միանում ա Հուսիկ Արայի հերոսական քայլին, իրա վրա ա վերցնում մարդակերների կողմից ուտվելու վեհ առաքելությունը, ասում ա՝ «Եկեք, մի քիչ էլ ինձ հայհոյեք, մի քիչ էլ իմ արյունը խմեք, մարդակերներ ջան, որովհետև ես էլ եմ թքում այս կեղծ իրականության ու պոշլի ռազմահայրենասիրության երեսին»:

Կարպիս Փաշինյանը հայոց հանրային դաշտում անհայտ ֆիգուր չի, Սահմանադրական փոփոխություններին ոչ ասող շարժմանը մասնակցելու համար ժամանակին կորցրել ա պատմության ուսուցչի իրա աշխատանքը, դրանից հետո ակտիվ մասնակցել ա հանրային կյանքին՝ գրելով Հայաստանի քաղաքական խնդիրների մասին։ Խնդրո առարկա էս գրառման տակ լայքել են ակտիվ հանրային դիրքորշում ունեցող շատերը, որոնց մեջ քիչ չեն իմ ընկերները։ Իմ ասելիքը հենց սկզբից ուղղված էր և հիմա էլ ուղղված ա առաջին հերթին նրանց։

Ընկերներ ջան, մենք էսօր, անկախացումից 27 տարի անց, չունենք էն Հայաստանը, որը ուզում ենք ունենալ։ Մեր երկիրը քաղաքական, սոցիալ-տնտեսական շատ լուրջ խնդիրներ ունի, դրանք լուծելու համար հայաստանցին քանի քանի անգամ դուրս եկավ պայքարի, բայց արդյունքի չհասավ, և էդ ձախողումների արդյունքում՝ հայաստանցիների մի մեծ մասը հոգեբանական ծանր վիճակում ա, հուսահատության մեջ թաղված։ Եվ ահա Հուսիկ Արան գրում ա բանաստեղծություն և դնում ֆեյսբուքում՝

Apocalypto

Իմ երկիրը՝ արևելյան թերմացք,
նեխելու է կեղծիքի մեջ ու ստի,
կեղտից-կեղտ սողալու է ճապաղ
ու չի բարձրանա իր կղանքից վեր:
Անսպիտակեղեն, մնալու է ցեխին տապկած՝
թևերի տակ սարդոստայն ու ոչ մի թռչող երազ.
մեր փախուստն է աշխարհում՝ ելք դեպի ներս,
որ ճակատագիր է այլևս, ոչ թե հեգնանք:

Էս բանաստեղծության մեջ հուսահատությունը առարկայացել ա որպես ստորին նվաստություն, էդ նվաստությունը ոչ միայն վերագրվել ա ամբողջ երկրին, այսինք թե՝ բոլորին, այլև պրոյեկտվել ա ապագայի վրա՝ որպես հույսի դուռը կողպող մարգարեություն։ Ի՞նչ արձագանք պետք ա ստանար նման բանաստեղծությունը։ Բնականաբար, կգտնվեին նրանք, ում դուր կգար, քանի որ խոսքի մեջ առարկայացնում էր իրանց պատած հուսահատությունը։ Եվ իսկապես՝ գտնվեցին նման բազմաթիվ ընթերցողներ։ Բնականաբար, կգտնվեին նրանք, ում դուր չէր գա նվաստացման պատկերը՝ «թերմացք, անսպիտակեղեն, կղանք» և այլն, տրված որպես իրանց երկրի ապագայի պատկեր։ Եվ իսկապես՝ նման մարդիկ գտնվեցին, և քանի որ իրանց մեջ կային նաև Հուսիկի ծանոթ գրչակիցներից, մի երկուսը ասեցին՝ Հուսիկ, էս ինչ ես գրել, լավ բան չես արել, հանի։ Մի երկու ֆեյսբուքցի էլ ջղայնացած ավելի կոպիտ բաներ ասեցին։ Տեսնելով որ Հուսիկին կոպտում են, գրչընկերները սկսեցին հրապարակային պաշտպանել։ Էս ամեն ինչը բնական էր ու տրամաբանակսն, բայց մեկ էլ հայտնվեց Կարպիս Փաշոյանը՝ Հուսիկին որպես մարդակերների կողմից հոշոտվող հերոս պատկերող իրա գրառումով, որի տակ, արդեն ասեցի, հայտնվեցին ընկերներիս լայքերը։

Ինչո՞ւ ա Կարպիսը թանձրացնում գույները, ինչո՞ւ ա խոսում մարդակերներից։ Երևի մտածում ա, թե լավ բան ա անում, քաղաքականապես ճիշտ բան ա անում, ոչինչ, մի քիչ չափազանցենք որ տեղ հասնի, ձեռքը դնենք վերքի վրա ու սեղմենք, որ հիվանդը հասկանա հիվանդ ա, գնա բժշկվելու։ Բայց ամբողջ խնդիրն էն ա, որ դիագնոզը բացարձակ սխալ ա տրված։

Կարպիս ջան, հայաստանցին էսօր, այո, քաղաքական ապատիայի մեջ ա, բայց դրա մեղավորը քո կարծած «ռազմահայրենասիրությունը» չի։ Անկախության անցած 27 տարիների ընթացքում հայաստանցին բազմաթիվ անգամ ոտքի ա կանգնել ու պայքարել՝ փոփոխությունների հասնելու համար, ու եթե էդ պայքարներից ոչ մեկը մինչև հիմա հաղթանակով չի ավարտվել, արդյունք չի բերել, դրա մեղավորը հաստատ ռազմահայրենասիրությունը չի, եթե անպայման մեղավոր ես ուզում գտնել, էդ շարժումները ղեկավարած քաղաքական գործիչների մեջ փնտրի, նրանց կատարած սխալները վերլուծի։

Հայաստանը փոխելու համար մենք նախ պետք ա ունենանք էդ ուրիշ, փոխված Հայաստանի պատկերը՝ մեր մտքում։ Որպեսզի փոխված Հայաստանի պատկերը մեր մտքում ունենանք, էդ ուրիշ Հայաստանը նախ պետք ա խոսքի մեջ ծնվի։ Հուսիկի բանաստեղծությունը անում ա սրա ճիշտ հակառակը՝ էն ամբողջ վատը, որ կա էսօրվա Հայաստանում, խտացնելով ու չափազանցելով ստեղծում ա կատարյալ անկարողության մի պատկեր, և էդ նվաստ պատկերը փորձում ա մեխել մեր ապագայի ճակատին՝ որպես անեծք։

Եվ նրանց, ովքեր չեն ուզում ընդունել նվաստության էդ խարանը, նրանց, ովքեր իրանց ներսում ունեն ուրիշ Հայաստանի պայծառ պատկերը, դու անվանում ես «պոշլի ռազմահայրենասե՞ր»։ Ոնց որ խառնում ես, Կարպիս ջան։

Աղբյուր՝ http://marinepetrossian.com/hy/husik-ara

Progart
27.01.2018, 20:10
Քանի որ քննարկում ենք, եկեք թեմային առնչվող մի քանի նյութ դնեմ:

Էս Ազատության եթերում բանավեճն ա, որին մասնակցում էին Հուսիկ Արան, Մարինե Պետրոսյանը, Կարպիս Փաշոյանն ու ինձ անծանոթ Վահե Արսենը.

1800774836634552

էս քննարկում չի ։Ճ չգիտեմ թէ ինչ ա։
մարինէ պետրոսեանը հերթ չէր տալիս, դա մի կողմից, միւս կողմից հեղինակին հրաւիրելն ըստ իս սխալ էր։ վահէ արսէնն էլ նարեկացիին էր անընդհատ յիշում, չգիտեմ թէ խի։ կարպիս փաշոյեանն էր մի քիչ նորմալ, էն էլ հերթ չտուեց տիկին պետրոսեանը ։Ճ
մարինէ պետրոսեանն ինձ մօտ միշտ տպաւորուել ա, որպէս աւելի ազատ, անկոմպլեքս կերպար, բայց քիչ էր մնում հուսիկ արային(հա հենց իրեն, ոչ թէ նոյնիսկ բանաստեղծութիւնը) վառեր։

Chuk
27.01.2018, 20:19
էս քննարկում չի ։Ճ չգիտեմ թէ ինչ ա։
մարինէ պետրոսեանը հերթ չէր տալիս, դա մի կողմից, միւս կողմից հեղինակին հրաւիրելն ըստ իս սխալ էր։ վահէ արսէնն էլ նարեկացիին էր անընդհատ յիշում, չգիտեմ թէ խի։ կարպիս փաշոյեանն էր մի քիչ նորմալ, էն էլ հերթ չտուեց տիկին պետրոսեանը ։Ճ
մարինէ պետրոսեանն ինձ մօտ միշտ տպաւորուել ա, որպէս աւելի ազատ, անկոմպլեքս կերպար, բայց քիչ էր մնում հուսիկ արային(հա հենց իրեն, ոչ թէ նոյնիսկ բանաստեղծութիւնը) վառեր։

Դե, հիմա, պետք ա անունը «քննարկում» դնենք :))
Մարինեն, իմ կարծիքով, լավագույն լուծումն էր՝ Հուսիկ Արայի վարկանիշը բարձրացնելու համար:
Համենայն դեպս իմ կարծիքը Մարինեի մասին մի քիչ ավելի բացասականը փոխվեց, իսկ Հուսիկի զուսպ կեցվածքը դուրս ահագին եկավ:
Դե Կարպիսին վաղուց եմ համակրում ))

Շինարար
27.01.2018, 20:31
Դե, հիմա, պետք ա անունը «քննարկում» դնենք :))
Մարինեն, իմ կարծիքով, լավագույն լուծումն էր՝ Հուսիկ Արայի վարկանիշը բարձրացնելու համար:
Համենայն դեպս իմ կարծիքը Մարինեի մասին մի քիչ ավելի բացասականը փոխվեց, իսկ Հուսիկի զուսպ կեցվածքը դուրս ահագին եկավ:
Դե Կարպիսին վաղուց եմ համակրում ))

Դե հա, եթե ասածի բովանդակությանը չնայես, պահվածքին նայես, Մարինեն ամենավատ տպավորությունն ա թողնում, բայց ևս մեկ անգամ կարդալով արդնե հանգիստ, գրավոր հանգիստ շարադրած երեք տեքստերը, ևս մեկ անգամ ամենափաստարկվածը Մարինեն ա խոսում: Համեստությունը լավ բան ա՝ հատկապես եթե ասելիքով ա ուղեկցվում, իսկ եթե ասելիք չկա... Էլի լավ բան ա, եթե ասելիք չկա, ինչ գոռգոռաս:

Chuk
27.01.2018, 20:35
Դե հա, եթե ասածի բովանդակությանը չնայես, պահվածքին նայես, Մարինեն ամենավատ տպավորությունն ա թողնում, բայց ևս մեկ անգամ կարդալով արդնե հանգիստ, գրավոր հանգիստ շարադրած երեք տեքստերը, ևս մեկ անգամ ամենափաստարկվածը Մարինեն ա խոսում: Համեստությունը լավ բան ա՝ հատկապես եթե ասելիքով ա ուղեկցվում, իսկ եթե ասելիք չկա... Էլի լավ բան ա, եթե ասելիք չկա, ինչ գոռգոռաս:

Շինարար ջան.
1. Կարպիսի տեսակետը ծայրահեղական ա, բայց բուն ասելիքը իմ համար անքննելի,
2. Հուսիկ Արան շփոթված ա, իրան ընդհանրապես չպետք ա առաջարկեին մեկնաբանել: Բայց էն, որ ինքն իրավունք ունի մտածածը գրելու, անքննելի ա: Էն, որ ինքն իրավունք ունի իր էս պահին տեսածը թղթին հանձնի, անքննելի ա:
3. Մարինեի խոսքը իմ համար մանթրաշ ընկած մարդու, ասելիք չունեցող, թույլ խոսք ա, որի թիրախն ինչքան էլ ուղղվի էս անգամ ոչ թե գրողի, այլ Կարպիսի դեմ, մեկ ա, գրաքննության պահանջ ա, անհանդուրժողականություն ա, իմ համար դատապարտելի:

Եթե դրանից էլ վերանանք, կարծում եմ, որ Մարինեն իրեն ընդամենը վատ է զգում, որ Հուսիկի էս գրածը շատ ու շատ ավելի մեծ աղմուկ է հանել քան իրա որևէ գրած: Որ ինքը Հուսիկին թույլ բանաստեղծ, իրան հանճար ա համարում, բայց Հուսիկի էս գրածը «ցնցել ա համացանցը»: Ես սա ընդամենը «մասնագիտական նախանձ» եմ համարում: Կարող ա և սխալվում եմ: Եթե սխալվում եմ, կարդա կետ 3-ս ))

Գաղթական
28.01.2018, 00:06
Մարդը գուցե պեսիմիստա ու տենցա ինքն իր կարծիքն արտահայտում:
Մարգարեն ո՞րնա:

Նույն հաջողությամբ էլ կարելիա լավատեսներին «մեղադրել» մարգարեության մեջ:

Հուսիկի ո՛չ գրածի հետ եմ համաձայն, ո՛չ էլ իր տեսլականի:
Բայց դե հիմա մարդա, իր մտածածնա գրել ու դրա իրավունքն ունի, քանի դեռ դրանով ոչ ոքի ուղիղ վիրավորանք չի հասցրել:

Ներկաներից, ըստ իս, միայն Վահե Արսենն էր ամենախելքը գլխին խոսացողը, եթե չհաշվենք Սպիտակցի Հայկո լսողներին իր կրկնակի ակնարկը:
Ի՞նչ կապ ունի մարդը Արմենչիկա լսո՞ւմ, Ներսիկ Իսպիրյա՞ն, թե՞ Օֆելյա Համբարձումյան:
Հա, իմ վրա էլա, մեղմ ասած, բացսական ազդում Սպիտակցու ընտրած ոճը, բայց դա ի՞նչ թեմայա՝ բոլոր իրեն լսողներին բացսական պիտակ կպցնելու:

Գաղթական
28.01.2018, 01:41
Ի դեպ՝ Հուսիկի զսպվածությունն էլ պարտադիր չի, որ հերոսության նշան լինի:

Իրեն անձամբ չճանաչելով էս մի ժամանոց նյութից դժվարա ինչ-որ հստակ պատկերացում կազմել, բայց առաջին իսկ վայրկյաններից, երբ տեսախցիկի առաջ հայտնվեց, պարզ երևում էր, որ չափից դուրս լարվածա ու ընթացքում էլ ձայնը մի քիչ զայրույթից դողում էր:

ՈՒ նման պահվածքի պատճառ կարող են լինել թե՛ հավասարակշռություն պահպանելու ճիգերը ու թե՛ քեզ ուղղված վիրավորանքին արժանի հակահարված տալու անզորությունը:

Աթեիստ
28.01.2018, 02:08
Քանի որ քննարկում ենք, եկեք թեմային առնչվող մի քանի նյութ դնեմ:

Էս Ազատության եթերում բանավեճն ա, որին մասնակցում էին Հուսիկ Արան, Մարինե Պետրոսյանը, Կարպիս Փաշոյանն ու ինձ անծանոթ Վահե Արսենը.

1800774836634552

Փորձեցի տեսանյութը նայեմ, զոռով կեսը ձգեգի, ու չհասկացա, թե ինչու Կարպիսն ու Արան կեսից չթքեցին ու չհեռացան։
Մարինեի մասին անհամեմատ ավելի լավ կարծիք ունեի, բայց իրա բերած ապուշ փաստարկները լրիվ հակառակ տպավորություն թողեցին։

Ես չափածոյից շատ հեռու մարդ եմ, բանաստեղծությունը երկրի վիճակից դարդոտած մարդու մտքեր են, լրիվ նորմալ մտքեր։ Ու դրա համար բարձրացած հիստերիան էլ ա էշություն, Մարինեի «ելույթն» էլ։

Jarre
28.01.2018, 04:06
Փորձեցի տեսանյութը նայեմ, զոռով կեսը ձգեգի, ու չհասկացա, թե ինչու Կարպիսն ու Արան կեսից չթքեցին ու չհեռացան։
Մարինեի մասին անհամեմատ ավելի լավ կարծիք ունեի, բայց իրա բերած ապուշ փաստարկները լրիվ հակառակ տպավորություն թողեցին։

Ես չափածոյից շատ հեռու մարդ եմ, բանաստեղծությունը երկրի վիճակից դարդոտած մարդու մտքեր են, լրիվ նորմալ մտքեր։ Ու դրա համար բարձրացած հիստերիան էլ ա էշություն, Մարինեի «ելույթն» էլ։

Գիտեմ, որ վիրավորական է հնչում, բայց իմ համար հետևյալ պատկերն է. ախմախների ոհմակը հարձակվել ա իրենց նման մի ախմախի վրա

StrangeLittleGirl
28.01.2018, 15:50
Վայ, Վահե Արսենին լուրջ ընդունող կա՞։ Չեմ նայել բանավեճը, բայց Վահե Արսենին հեռվից հեռու գիտեմ որպես պսևդոգրականագետի։ Մի անգամ էլ իրա լեկցիային եմ նստել ռոմանոյում։ Հեմինգուեյի Ֆիեստան քանդակեց, թողեց։

Լեո
28.01.2018, 22:06
Ինձ համար ամենակայֆն են էր, որ մարդիկ համատարած գուգլում «թերմացք» բառի նշանակությունն էին փնտրում :))

Sambitbaba
28.01.2018, 22:35
Ինձ համար ամենակայֆն են էր, որ մարդիկ համատարած գուգլում «թերմացք» բառի նշանակությունն էին փնտրում :))

Ինչ մեղքս թաքցնեմ, դա ինձ համար էլ է գաղտնիք: Ես միայն եզրակացնում եմ...:(

Գաղթական
29.01.2018, 00:43
Ինձ համար ամենակայֆն են էր, որ մարդիկ համատարած գուգլում «թերմացք» բառի նշանակությունն էին փնտրում :))

ես ճապաղն էլ չիդեմ ինչ գույնիա ))

Sambitbaba
29.01.2018, 11:47
Բայց ոնց գցում-բռնում եմ, ամենաթույնը` վերնագիրն է - Apocalypto! Հանաք ե՞ք անում...

Արևածագ
16.02.2018, 09:47
Ասում եք՝ Հուսիկ Արան մարգարե չէ, բայց տեսա՞ք, որ իր նշած կղանքի ու քաղաքապետարանի կոյուղաջրերի ակցիայի միջև 2 շաբաթ էլ չանցավ: :)

Interdenominational
18.02.2018, 20:41
էս աղմուկում Հուսիկը շատ դրական տպավորություն թողեց, հատկապես երեկվա Ազատության բանավեճից հետո, ի հակադրություն Մարինե Պետրոսյանի։

Chuk-ն այնքան դիվանագիտորեն ասաց "ի հակադրություն", որ ակամայից նստել, ժպտում եմ:

Չապականված ստեղծագործող (ինչ կնշանակի բանաստեղծ, ի սեր աստուծօյ?) ու խելացիորեն հավասարակշռված պաթոսի վարպետ է Հուսիկը իմ համեստագույն կարծիքով:

Վահիկ
25.02.2018, 04:46
Chuk-ն այնքան դիվանագիտորեն ասաց "ի հակադրություն", որ ակամայից նստել, ժպտում եմ:

Չապականված ստեղծագործող (ինչ կնշանակի բանաստեղծ, ի սեր աստուծօյ?) ու խելացիորեն հավասարակշռված պաթոսի վարպետ է Հուսիկը իմ համեստագույն կարծիքով:

Համաձայն չեմ, մեր երկիրը արևելյան թերմազդ չէ։ Ոնց կարելի ա Հուսիկին սիրել, բարի օր