Կարդում և քննարկում ենք Ադիչեի «Ամերիկանա» գիրքը

[Գալաթեա]

Chimamanda Ngozi Adichie, Americanah

Չիմամանդա Նգոզի Ադիչե (https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b4/Chimamanda_Ngozi_Adichie.ogg)

Աֆրիկյան փախած անունով, լիքը գրական մրցանակներ ստացած էս նիգերիացի աղջիկը ոնց որ լավ դեմք ա։
Եկեք կարդանք իրան։

Ամերիկանա (http://www.goodreads.com/book/show/15796700-americanah)

Քինդլով կարդացողներ, եթե լինկ չգտնեք՝ ասեք։

[StrangeLittleGirl]

Գալ, ինձ լինքը կտա՞ս, մինչև գիրքը հասնի:

Sendt fra min E5823 med Tapatalk

[Գալաթեա]

http://www.filedropper.com/americanah

Մեջտեղի քառակուսիի միջի download this file-ն ա։

[ivy]

Ես էստեղ (https://elahwangu.files.wordpress.com/2015/03/americanah.pdf) էի գտել, բայց հիմա քինդլով եմ կարդում:

Շատ լավն ա :)

[Նիկեա]

Էսօր սկսեցի կարդալ, դեռ շատ քիչ եմ կարդացել ընդամենը 18%-ը, բայց էս ինչ լավն ա, սահուն, սիրուն: Ես սիրեցի Ադիչեին :love

[StrangeLittleGirl]

Վսյո, վաղը սկսում եմ :)

[Մուշու]

Մինչև ե՞րբ ենք կարդում:

[enna]

ռուսերենը չի լինի, չէ՞ :8

[StrangeLittleGirl]

ռուսերենը չի լինի, չէ՞ :8
Անգլերեն կարդալու լավ առիթ ա :P

[enna]

Անգլերեն կարդալու լավ առիթ ա :P
հա, տարբերակ չի մնում :Ճ

[Շինարար]

Ափսոս ժամանակ չունեմ, բայց ահավոր հետաքրքիր ա, ընդհանրապես Նիգերիան շաատ հզոր գրականություն ունի՝ Աչեբե, Սոյինկա և այլն: Արժե խորանալ:

[Նիկեա]

ռուսերենը չի լինի, չէ՞ :8

նենց սիրուն գիրք ա ինքը: երբ սկսես կարդալ չես էլ զգա, որ անգլերենով ես կարդում :))

[StrangeLittleGirl]

Ես էլ սկսեցի: Սատանաներն ասում են, որ դուրս գալու ա, բայց ոչ շատ: Տեսնենք:

[ivy]

Ո՞ւր եք հասել, ի՞նչ կարծիքի եք:

[StrangeLittleGirl]

Ես առաջին գլուխը կարդացի: Ոնց որ սպասում էի. մեյնստրիմ գրականություն: Վատ չի գրված, բայց հզոր էլ չի, հեղինակն էլ իրա ձեռագիրը չունի:

Sendt fra min E5823 med Tapatalk

[ivy]

Ես երկրորդ գլուխն եմ վերջացնում, հավանում եմ շատ, երևի հետո ուրիշ բաներ էլ կկարդամ հեղինակից:
Ամենաշատը էն եմ հավանում, որ շատ իրական ա պատմությունը՝ իր բոլոր դետալներով: Շարադրանքն էլ ա լավը: Ուղղակի մեզ ժամանակակից շատ գրողներ սովորեցնում են, որ պետք չի հերոսների մտքերը գրել՝ էս մտածեց, էն զգաց, այլ արժի դրա տեղը «ցույց տալ», որ ընթերցողը ինքը հասկանա՝ ով ինչ էր մտածում կամ զգում: Հեղինակն էդ «կանոնը» խախտում ա իհարկե, բայց դե սենց էլ հեչ վատ չի: Ինձ որ դուր ա գալիս, ոնց որ մեկը կողքիս նստած հավեսով պատմի, թե ոնց ու ինչ ա եղել:

[StrangeLittleGirl]

Ես երկրորդ գլուխն եմ վերջացնում, հավանում եմ շատ, երևի հետո ուրիշ բաներ էլ կկարդամ հեղինակից:
Ամենաշատը էն եմ հավանում, որ շատ իրական ա պատմությունը՝ իր բոլոր դետալներով: Շարադրանքն էլ ա լավը: Ուղղակի մեզ ժամանակակից շատ գրողներ սովորեցնում են, որ պետք չի հերոսների մտքերը գրել՝ էս մտածեց, էն զգաց, այլ արժի դրա տեղը «ցույց տալ», որ ընթերցողը ինքը հասկանա՝ ով ինչ էր մտածում կամ զգում: Հեղինակն էդ «կանոնը» խախտում ա իհարկե, բայց դե սենց էլ հեչ վատ չի: Ինձ որ դուր ա գալիս, ոնց որ մեկը կողքիս նստած հավեսով պատմի, թե ոնց ու ինչ ա եղել:

Էդպիսի որևէ կանոն չկա, էդ ընդամենը գրելու հազար տեսակի տեխնիկաներից մեկն ա, որը գրող կա կիրառում ա, գրող կա չի կիրառում, գրող կա մասամբ ա կիրառում: Ադիչեն էս վերջին խմբից ա: Ու էդ «մտածեցն» ու «զգացն» էլ գրելու մի ուրիշ տեխնիկա են, որի անունը հիմա չեմ հիշում, բայց իմաստն էն ա, որ նարատորը կերպարի ուղեղ մուտք ունի: Էս գրքի հիմնական պրոբլեմն էն ա, որ հեղինակն աշխատում ա հնարավորինս ոչ մի կանոն չխախտել ու մնալ բավական ապահով մի զոնայում, ինչը շատ լավ աշխատում ա մասսաներին գոհացնելու համար: Իրա մոտ լավ են ստացվում դետալները, բայց էդ դետալներից շատերն էլ առայժմ իմ տպավորությամբ չկրակող հրացաններ են: Ամեն դեպքում, հավես ա սենց թեթև մի բան կարդալը մի քանի ամսվա ծանր դոզայից հետո:

[ivy]

«Կանոնը» չակերտների մեջ էր:

Ի դեպ, մոռացա ասել, որ ինձ թեման էլ ա դուր գալիս՝ որպես ուրիշ երկիր գնացած մարդ:

[StrangeLittleGirl]

«Կանոնը» չակերտների մեջ էր:

Ի դեպ, մոռացա ասել, որ ինձ թեման էլ ա դուր գալիս՝ որպես ուրիշ երկիր գնացած մարդ:

Էդ թեման ընդհանրապես ես էլ եմ շատ սիրում, բայց զարմանալիորեն էս գրքի մեջ ոչ մի կերպ դա ինձ չի կպնում: Առայժմ ամեն ինչ շատ ա սև ու սպիտակ, էն զանազան երանգները, որ կարաս տեսնես նմանատիպ թեմայով այլ գրքերում («Բրուքլին», «Անտեղյակություն» և այլն), ստեղ առայժմ չի էրևում:

Սխալվեցի, գուդրիդսի ռիվյուներն էլ նայեցի: Ով չի ալարել ու աստղ տալուց բացի նաև տեքստ ա գրել, ահագին քլնգել ա:

[ivy]

Լավ հիշեցրեցիր, Բրուքլինը առա ու տենց էլ դեռ չեմ կարդացել, էս մեկից հետո կկարդամ:

[ivy]

Գալ, դու ո՞ւր ես հասել:

[Գալաթեա]

Ես չեմ խորանում՝ մեյնսթրիմ, ձեռագրի պակաս, սաղին դուր գալու համար գրել բան։ Ի դեպ վերջինի հետ համամիտ էլ չեմ։
Գիշերը հոգնած սատկած պառկում եմ ու ինչքան ուժս ներում ա արթուն մնալ՝ կարդում ու կայֆ եմ ստանում մի այլ ձևի։ Դզել ա ինքը ինձ։

Այվ, Ուջուի մոտից տեղափոխվեց Ֆիլի, Ջինիկայի մոտ։

[ivy]

Անթի Ուջուի գիծը ընտիր ա` բոլոր էդ մանրամասն նկարագրությունները սիրեկանով, եղբոր ընտանիքով բանով, հետո Ամերիկայում իր փոխված լինելը, իր պատկերացումները էդ երկրի մասին, ամեն մի դետալը նենց տեղը տեղին ա ներկայացնում։ Շատ հավես ու կենդանի ա պատմում։

[Գալաթեա]

Պատմելու էդ կենդանություն ինձ էլ ա շատ գրավում։
Էն իրանց լեզվի o-երը խոսքի վերջում որ ավելացնում ա կամ էն ahn-ahn-ը, համարյա ձենը լսում եմ։ Շատ հավես ա։

[StrangeLittleGirl]

Ես չեմ խորանում՝ մեյնսթրիմ, ձեռագրի պակաս, սաղին դուր գալու համար գրել բան։ Ի դեպ վերջինի հետ համամիտ էլ չեմ։
Գիշերը հոգնած սատկած պառկում եմ ու ինչքան ուժս ներում ա արթուն մնալ՝ կարդում ու կայֆ եմ ստանում մի այլ ձևի։ Դզել ա ինքը ինձ։

Այվ, Ուջուի մոտից տեղափոխվեց Ֆիլի, Ջինիկայի մոտ։
Բայց ես էլ գիշերը ժամը հազարին եմ կարդում, միանգամից հանգում եմ: Ահավոր ներվայնացնող են էդ ավելորդ դետալները: Սաղին դուր գալը սխալ ասեցի. սևամորթներին դուր գալ: Էդ ռասիզմի պահերը շատ պրիմիտիվ ա անում, էն որ ասում ես՝ հա, սաղս էլ գիտենք դրա մասին, հետո՞: Մի տեսակ չես մտնում կերպարի մաշկի մեջ, արհեստական ու սարքովի ա թվում, մինչդեռ թեման էնքան նուրբ ա, որ կարելի էր ավելի կենդանի կերպար ստեղծել:


Պատմելու էդ կենդանություն ինձ էլ ա շատ գրավում։
Էն իրանց լեզվի o-երը խոսքի վերջում որ ավելացնում ա կամ էն ahn-ahn-ը, համարյա ձենը լսում եմ։ Շատ հավես ա։
Հետաքրքիր ա՝ էդ պատմելը հեչ կենդանի չի թվում ինձ: Հակառակը, արհեստական ա մի տեսակ:

Լավ, գնամ շարունակեմ: Տեսնեմ էս գիշեր ինչ ա պատմելու:

[Գալաթեա]

Բյուր, բայց ռասիզմը նուրբ թեմա չի։ Այլանդակ, զզվելի թեմա ա ու ինքը ոնց կա նենց էլ ներկայացնում ա։
Ինչի՞ պիտի նրբացնի մի բան, որ դրա կարիքը չունի։ Պրիմիտիվ ա ներկայացնում, որտև ռասիզմն էլ ա պրիմիտիվ, չոբան երևույթ։

Դե հիմա, թող քեզ էլ կենդանի չթվա, սաղս հո նույն ձև չենք մտածելու։

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, բայց ռասիզմը նուրբ թեմա չի։ Այլանդակ, զզվելի թեմա ա ու ինքը ոնց կա նենց էլ ներկայացնում ա։
Ինչի՞ պիտի նրբացնի մի բան, որ դրա կարիքը չունի։ Պրիմիտիվ ա ներկայացնում, որտև ռասիզմն էլ ա պրիմիտիվ, չոբան երևույթ։

Դե հիմա, թող քեզ էլ կենդանի չթվա, սաղս հո նույն ձև չենք մտածելու։
Գալ, ռասիզմի զոհերի համար նուրբ էմոցիոնալ թեմա ա, ինչպես ցանկացած դիսկրիմինացիայի զոհի: Ու ինքը բռնել, էն լրիվ ստանդարտ, ծեծված ձևով ա ներկայացրել, ոչ մի նոր բան չի ասում:

Միակ նկարագրությունը/դետալը, որ դուրա էկավ մինչև հիմա, էդ էն ժպիտների պահն էր, որ աֆրիկացիներն իրար ուրիշ ձևի են ժպտում:

Sendt fra min E5823 med Tapatalk

[ivy]

Էդքան ռասիզմի հարցը չի, այլ հակառասիզմի ծայրահեղացումը Ամերիկայում, որը երբեմն աբսուրդի ա հասնում, ու հեղինակը դա լավ ձեռ ա առնում։

Տեղ-տեղ հատվածներ կան, որ ահագին նման են Անուկի՝ Ամերիկայի մասին գրածներին, ընդհանրապես, մի հատ արժի իրեն ասել, որ կարդա, ինձ թվում ա, իրեն դուր կգա :)

[Շինարար]

Էդքան ռասիզմի հարցը չի, այլ հակառասիզմի ծայրահեղացումը Ամերիկայում, որը երբեմն աբսուրդի ա հասնում, ու հեղինակը դա լավ ձեռ ա առնում։

Տեղ-տեղ հատվածներ կան, որ ահագին նման են Անուկի՝ Ամերիկայի մասին գրածներին, ընդհանրապես, մի հատ արժի իրեն ասել, որ կարդա, ինձ թվում ա, իրեն դուր կգա :)

Ես Ամերիկայում երբեք չեմ եղել, բայց մամուլին հետևելով տեսնում եմ, որ էնտեղ ահավոր մեծ ծավալի ռասիզմ կա: Կներես, ուղղակի չհասկացա, թե հակառասիզմը ոնց կարա աբսուրդի հասնի: blacklivesmatter-ը ոնց էլ չլինի աչքովդ ընկած կլինի ինտերնետներում, եթե կարիքը չլիներ, չէր լինի, չէ՞:

[ivy]

Ես Ամերիկայում երբեք չեմ եղել, բայց մամուլին հետևելով տեսնում եմ, որ էնտեղ ահավոր մեծ ծավալի ռասիզմ կա: Կներես, ուղղակի չհասկացա, թե հակառասիզմը ոնց կարա աբսուրդի հասնի: blacklivesmatter-ը ոնց էլ չլինի աչքովդ ընկած կլինի ինտերնետներում, եթե կարիքը չլիներ, չէր լինի, չէ՞:

Ոչ թե հակառասիզմը, այլ դրա ծայրահեղությունը: Որ իրականում արդեն հակառասիզմ չի, այլ զավեշտ:
Օրինակներ:
Երբ խանութում վաճառողուհին հարցնում է, թե երկու աշխատոողներից ով է սպասարկել այցելուին՝ երկար մազերով աղջի՞կը (երկուսն էլ երկար մազերով են), մո՞ւգ մազերովը (երկուսն էլ մուգ մազերով են), ու էդպես էլ չեն պարզում, թե որ մեկը: Դրա փոխարեն կարող էր հարցնել՝ սևամորթ աղջի՞կը, բայց "black" ասել չի ուզում, որ հանկարծ ռասիզմ չդիվի: Դա աբսուրդի հասնող ծայրահեղություն է:
Կամ էն (էս մեկը Անուկի պատմածներից եմ ասում), որ պարտադիր են համարում ինչ-որ ֆակուլտետոտւմ սևամորթ դասախոս/աշխատող ունենալը, որ հանկարծ մենակ սպիտակների առկայությունը ռասիզմ չդիտվի:

Այ էդ բոլոր բաներն ինձ համար հակառասիզմի ծայրահեղությունն է, որն աբսուրդ է ու իրական հակառասիզմի հետ կապ չունի:

[Շինարար]

Ոչ թե հակառասիզմը, այլ դրա ծայրահեղությունը: Որ իրականում արդեն հակառասիզմ չի, այլ զավեշտ:
Օրինակներ:
Երբ խանութում վաճառողուհին հարցնում է, թե երկու աշխատոողներից ով է սպասարկել այցելուին՝ երկար մազերով աղջի՞կը (երկուսն էլ երկար մազերով են), մո՞ւգ մազերովը (երկուսն էլ մուգ մազերով են), ու էդպես էլ չեն պարզում, թե որ մեկը: Դրա փոխարեն կարող էր հարցնել՝ սևամորթ աղջի՞կը, բայց "black" ասել չի ուզում, որ հանկարծ ռասիզմ չդիվի: Դա աբսուրդի հասնող ծայրահեղություն է:
Կամ էն (էս մեկը Անուկի պատմածներից եմ ասում), որ պարտադիր են համարում ինչ-որ ֆակուլտետոտւմ սևամորթ դասախոս/աշխատող ունենալը, որ հանկարծ մենակ սպիտակների առկայությունը ռասիզմ չդիտվի:

Այ էդ բոլոր բաներն ինձ համար հակառասիզմի ծայրահեղությունն է, որն աբսուրդ է ու իրական հակառասիզմի հետ կապ չունի:

Մի քիչ չեմ պատկերացնում թե ոնց կարա սև ասելը խնդիր առաջացնի, իսկ երկրորդ դեպքում ինչ-որ տարօրինակ կերպով սևերը ակադեմիայում շատ քիչ են հայտնվում, հեն ա էստեղ Մեծ Բրիտանիայում ընդամենը 15 սև պրոֆեսոր կա, պատկերացնո՞ւմ ես, համարյա ամեն օֆֆիսում մի հոգի սև ոնց էլ չլինի կա մեզ մոտ, ՓիԷյջԴի անող, բայց էս մարդիկ ակադեմիայում ինչ-որ չեն հայտնվում, պրոֆեսոր ինչ-որ չեն դառնում, ուրեմն՝ հա, օրենքով պետք ա պարադրել, որ ստիպված լինեն ընդւոնել, մինչև իրավիճակը դզվի:

[ivy]

Մի քիչ չեմ պատկերացնում թե ոնց կարա սև ասելը խնդիր առաջացնի

Դե ես էլ չեմ պատկերացնում, դրա համար էլ ասում եմ՝ աբսուրդ ա :)

[Շինարար]

Դե ես էլ չեմ պատկերացնում, դրա համար էլ ասում եմ՝ աբսուրդ ա :)

մի խոսքով, ձեր թեման շատ չշեղեմ, հետո ժամանակ լինի, թեմա կբացենք, մի քիչ կքննարկենք, եթե ուզեք:)

[StrangeLittleGirl]

Դե որ հակառասիզմից եք խոսում, ես էլ ասեմ: Ասենք էն որ գնացքում էր, թե որտեղ էր, էն մարդն ասում ա՝ human race, պրոտագոնիստն էլ զզված ա լինում դա լսելուց: Էն որ լրիվ հերիք էղավ, բոլ էղավ էլի: Հասկացանք, որ երբ ասում եք black race, սպիտակներն ասում են՝ human race, երբ ասում եք՝ black lives matter, սպիտակներն ասում են՝ all lives matter, էս սաղ ռասիզմի դրսևորումներ են: Հազար անգամ էդ փաստարկ-հակափաստարկները երկու կողմից էլ լսել ենք: Ու բերել, էդ ծեծված բանը գրքի մեջ մտցնել... Լավ էլի: Ու սենց լիքը բաներով շատ մակերեսային ա դառնում գիրքը: Նույն հոդվածների, բանավեճերի ծեծված ասելիքները գիրքը ոչ մի բանով օրիգինալ չեն դարձնում:

[ivy]

Մեկ էլ ստերեոտիպերի ցուցադրումն եմ շատ հավանում. ինչ ստերեոտիպեր ունեն գնացածները, տվյալ դեպքում` Աֆրիկայի երկրներից գնացածները ամերիկացիների մասին ու հակառակը` ամերիկացիները իրենց մասին։ Շատ լավ ա ներկայացված։ Ինձ որ դուր ա գալիս։

Ի դեպ էս առաջին գիրքս ա, որ քինդլով եմ կարդում. էս ինչ հավես ա, թե ոնց էի էսքան ժամանակ առանց քինդլ ապրում ։))

[Գալաթեա]

Երեկ մի հատ տենց պահի հասա ստերեոտիպային։ Որ համալսարանում մեկը, առանց Իֆեմին իմանալու, հետը դեբիլի տեղ դրած դանդաղ ա խոսում, որտև ասում ա՝ չգիտեմ ինչ վիճակում ա անգլերենդ։

Իսկ Քինդլը կյանք բան ա։ Ես էլ չեմ կարողանում թղթից գիրք կար։

[StrangeLittleGirl]

Էն առաստաղի պահը լավն էր, մեկ էլ դրանից միանգամից հետո սեղանի տակ իրար ոտով անելու կլիշեն:

Ով քինդլի գյուտը նոր ա արել, ով մի քանի տարի քինդլ օգտագործելուց զզված տպագիր գրքի ա անցել :))

[StrangeLittleGirl]

Մի երկու ներվայնացնող բան էլ ասեմ: Ահավոր շատ են կլիշեները: Մեկը էն, որ կնիկը զանգում, ասում ա՝ ու՞ր ես: Հայկական սերիալներից սկսած, համաշխարհային դասականներով վերջացրած որտեղ ասես կհանդիպես դրան: Ու հեղինակն էլ նենց ա ներկայացնում, վռոձի կնիկն ինչ-որ արտառոց բան ա անում:

Մեկ էլ մտավախություն ունեմ, որ սա դառնալու ա էն ծեծված պատմություններից, էն որ երկու հոգի իրար մանկուց սիրում են, բայց մեկը հետո ուրիշի հետ ա ամուսնանում ու հա իրա նախկինին կարոտում ա:

[ivy]

Բյուր, գիրքը քեզ դուր չի գալիս, ինչի ես շարունակում կարդալ, թող, անցի առաջ:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, գիրքը քեզ դուր չի գալիս, ինչի ես շարունակում կարդալ, թող, անցի առաջ:

1. Գրքեր կիսատ թողնելու սովորություն չունեմ
2. Թեթև գրքի հավես ունեմ, որտև էս տարի իրար հետևից ծանր դոզաների տակ եմ
3. Նենց չի, որ լրիվ ապուշություն ա: Ապուշության ու լավ գրքի արանքում ա
4. Կարծեմ ընթերցանության իմաստն էլ միասին կարդալ ու քննարկելն ա, ոչ թե միասին կարդալ ու հիանալը:

[Գալաթեա]

Բյուր, գիրքը քեզ դուր չի գալիս, ինչի ես շարունակում կարդալ, թող, անցի առաջ:

Բա կառըշնվի շորերն ո՞վ հագնի որ չկարդա։

[StrangeLittleGirl]

Բա կառըշնվի շորերն ո՞վ հագնի որ չկարդա։
Հը՞ :think

[Գալաթեա]

Բյուր, արդեն բոլորս հասկացել ենք, որ դուրդ չի գալիս։
Ամեն նախադասություն կարդալուց հետո մտնել ու նոր վատ բան գրելու իմաստը ո՞րն ա։

[Գալաթեա]

Հը՞ :think

Անեկդոտ ա, կպատմեմ :)

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, արդեն բոլորս հասկացել ենք, որ դուրդ չի գալիս։
Ամեն նախադասություն կարդալուց հետո մտնել ու նոր վատ բան գրելու իմաստը ո՞րն ա։
Ընթերցանության ակումբի իմաստը ո՞րն ա: Գիրքը քննարկելը, չէ՞: Թե՞ սխալ եմ հասկացել, պիտի մտնեմ, դուրս էկած մասերը գրեմ, որ հաշիվ լինի (կարաք հաշվեք, թե ով քանի գրառում ա արել բուն գրքի վերաբերյալ էս թեմայում, կտեսնեք, թե որ մենակ ես չեմ «ամեն նախադասությունից հետո» թեմա մտնում):

[Գալաթեա]

Ընթերցանության ակումբի իմաստը ո՞րն ա: Գիրքը քննարկելը, չէ՞: Թե՞ սխալ եմ հասկացել, պիտի մտնեմ, դուրս էկած մասերը գրեմ, որ հաշիվ լինի (կարաք հաշվեք, թե ով քանի գրառում ա արել բուն գրքի վերաբերյալ էս թեմայում, կտեսնեք, թե որ մենակ ես չեմ «ամեն նախադասությունից հետո» թեմա մտնում):

Այսինքն իմաստը ակումբի էն ա, որ մտնես ու գիրքը հավանողներին անդադար ասես, թե որքան պրիմիտիվ ա, կլիշեախեղդ եղած, մակերեսային և հայկական սերիալների մոտիվներո՞վ։

[ivy]

Ուղղակի որ էս մի թեման լիներ, կասեի՝ հա, բայց էս արդեն որերորդ դեպքն ա, որ ընթերցանության համար ընտրված գրքերը ծայրից ծայր նախշում ես, միակ բացառությունը Մինին էր, էն էլ քո առաջարկած գիրքն էր:

Ու որ ավելի լայն նայենք, սկի մենակ ընթերցանության բաժինը չի, Ակումբի ամեն մի թեմայում դու գալիս ես քո «ուրիշ» կարծիքով, միշտ հակադրվում:
Չգիտեմ ում վրա ոնց, բայց իմ վրա հեչ լավ տպավորություն չի թողնում:
Գուցե ուղիղ չի ասվում, բայց լրիվ «ես ավելի լավ գիտեմ» վիճակներն են մոտդ Ակումբի բոլոր թեմաներում:
Մի հատ էլ ունեինք ամեն ինչի մասնագետ ու ամեն ինչից լավ գլուխ հանող, լրիվ իր իգական տարբերակն ես դարձել:
Չեմ էլ հիշում, առաջ էլ էիր սենց, թե չէ:
Կներես, որ էս ամենը ասում եմ, բայց դե էլ հնարավոր չի դիմանալ. որ թեման բացում ես, նույնն ա:

[StrangeLittleGirl]

Այսինքն իմաստը ակումբի էն ա, որ մտնես ու գիրքը հավանողներին անդադար ասես, թե որքան պրիմիտիվ ա, կլիշեախեղդ եղած, մակերեսային և հայկական սերիալների մոտիվներո՞վ։
Չէ Գալ, իմաստն էն ա, որ կարծիքներով փոխանակվենք: Հո չե՞մ ասելու, որ ինձ դզում ա մի գիրք, որը չի դզում:


Ուղղակի որ էս մի թեման լիներ, կասեի՝ հա, բայց էս արդեն որերորդ դեպքն ա, որ ընթերցանության համար ընտրված գրքերը ծայրից ծայր նախշում ես, միակ բացառությունը Մինին էր, էն էլ քո առաջարկած գիրքն էր:
Էս գիրքը ես էլ մեծ ոգևորությամբ սկսեցի, որտև ահագին լավ բաներ էի լսել, գուդրիդսում էլ բավական բարձր ռեյտինգ ունի: Բայց եթե դուրս չի գալիս, ուրեմն պիտի արտահայտվեմ, չէ՞: Հո չե՞մ ասելու, թե դուրս գալիս ա: Լիքը ուրիշ ընթերցանության ակումբներում էլ եմ տենց անում, արխային: Կարաս նույնիսկ գուդրիդսի էջս բացես, նայես, թե ոնց եմ ամեն գիրք կարդալու ընթացքում քլնգում էն բաները, որոնք դուրս չեն գալիս:



Ու որ ավելի լայն նայենք, սկի մենակ ընթերցանության բաժինը չի, Ակումբի ամեն մի թեմայում դու գալիս ես քո «ուրիշ» կարծիքով, միշտ հակադրվում:
Չգիտեմ ում վրա ոնց, բայց իմ վրա հեչ լավ տպավորություն չի թողնում:
Գուցե ուղիղ չի ասվում, բայց լրիվ «ես ավելի լավ գիտեմ» վիճակներն են մոտդ Ակումբի բոլոր թեմաներում:
Մի հատ էլ ունեինք ամեն ինչի մասնագետ ու ամեն ինչից լավ գլուխ հանող, լրիվ իր իգական տարբերակն ես դարձել:
Չեմ էլ հիշում, առաջ էլ էիր սենց, թե չէ:
Կներես, որ էս ամենը ասում եմ, բայց դե էլ հնարավոր չի դիմանալ. որ թեման բացում ես, նույնն ա:
Իհարկե լավ տպավորություն չի թողնի: Երբեք էլ հաճելի չի սեփական կարծիքին հակադրվող կարծիք լսելը, ինչին դու հեչ սովոր չես: Եթե Ռիփը հիանում ա էս գրքով, պիտի սաղ ակումբցիները հիանան: Ու Բյուրը համարձակվում ա ասի, որ էս ու էս տեղերում էս գիրքը թերություններ ունի: Էլ ո՞նց կլնի:

Իսկ եթե դու տպավորություն ես ստանում, որ սաղ թեմաներում «ես ավելի լավ գիտեմ» վիճակն ա, ապա դա քո խիստ անձնական ու սուբյեկտիվ կարծիքն ա, որտև ես մենակ համարձակորեն արտահայտվում եմ էն թեմաներում, որոնցից քչից-շատից խաբար եմ ու երևի ամեն դեպքում ավելի լավ գիտեմ: Բայց ոնց որ մենակ դու ես նեղվում, որ կարող ա ինչ-որ բան ավել իմանամ:

[StrangeLittleGirl]

Հա, մի բան էլ: Ընթերցանության ակումբի հետ էս երրորդ գիրքն ա, որ կարդում եմ: Ստատիստիկա չի էլի:

[Գալաթեա]

Ուղղակի խնդիրն էն ա, Բյուր, որ ստեղ ոչ մեկ դեբիլ չի։ Կարող ա գրական քո պիկանտ և վճիտ քիմքը չենք կիսում, բայց նենց չի էլի որ, որ էս մեր առաջին կարդացած գիրքն ա։

Դուրդ չի գալի՞ս, ասեցի՞ր, ապրես։ Անցի առաջ ու մի թունավորի մնացածի լավ տպավորությունը համառորեն ու պարբերաբար։

Հասկանում եմ, ազատ երկրում ես ապրում, ուր ամեն կարծիք կարելի ա հայտնել, բայց չես կարա չհասկանաս, որ անդադար առաջ տարվող բացասական կարծիքը տհաճ մթնոլորտ ա ստեղծում։
Ոնց որ պարտադիր ուզես ցույց տալ, որ մենակ դու ես բավականաչափ խելոք, որ գրքի թերությունները հասկանաս։

Հասկանում ես չէ՞, որ տենց չի։

[StrangeLittleGirl]

Ուղղակի խնդիրն էն ա, Բյուր, որ ստեղ ոչ մեկ դեբիլ չի։ Կարող ա գրական քո պիկանտ և վճիտ քիմքը չենք կիսում, բայց նենց չի էլի որ, որ էս մեր առաջին կարդացած գիրքն ա։

Դուրդ չի գալի՞ս, ասեցի՞ր, ապրես։ Անցի առաջ ու մի թունավորի մնացածի լավ տպավորությունը համառորեն ու պարբերաբար։

Հասկանում եմ, ազատ երկրում ես ապրում, ուր ամեն կարծիք կարելի ա հայտնել, բայց չես կարա չհասկանաս, որ անդադար առաջ տարվող բացասական կարծիքը տհաճ մթնոլորտ ա ստեղծում։
Ոնց որ պարտադիր ուզես ցույց տալ, որ մենակ դու ես բավականաչափ խելոք, որ գրքի թերությունները հասկանաս։

Հասկանում ես չէ՞, որ տենց չի։
Գալ, իհարկե ոչ ոք դեբիլ չի ու իհարկե հասկանում եմ, որ էս գիրքը կարա շատ մարդկանց դուր գա (էդ թվում՝ լիքը գիրք կարդացած մարդկանց): Բայց ինչքան ձեզ ա տհաճ իմ բացասական կարծիքը, նույնքան էլ ինձ ա տհաճ ձեր դրական կարծիքը, ու դա բնական բան ա. միշտ էլ տհաճ ա սեփական կարծիքին հակառակ կարծիք կարդալը: Բայց ընթերցանության ակումբի ամբողջ իմաստն էն ա, որ էդ կարծիքները փոխանակվեն, որ էն, ինչ ես չէի տեսել, դու տեսել ես, ասես, ես էլ տեսնեմ կամ էն ինչ դու չէիր տեսել, ես տեսել եմ, ասեմ, դու էլ տեսնես: Թե չէ իմաստ չկա միասին գիրք կարդալու, երբ մենակ դրական կարծիքներն են ողջունվում:

Ու ոչ էլ ուզում եմ ցույց տալ, թե մենակ ես եմ բավականաչափ խելոք, որ գրքի թերությունները հասկանամ: Ես բանավեճ եմ ուզում: Ասեք՝ համաձայն չեք էս մասի հետ, ասեք՝ հա, ճիշտ ես ասում, բայց դրանից գրքի արժեքը չի տուժում: Բայց բերել, էս սաղ անձնական հարթություն լցնե՞լ: Լավ էլի:

[Գալաթեա]

Բանավիճենք, Բյուր ջան։

Դու չես ասում, որ գիրքը սպեցիֆիկ պատճառներով դուրս չի գալիս։ Դու ասում ես՝ վատ ա գրած, պրիմիտիվ ա, հայկական սերիալ ա, կլիշե ա։
Մենք ասում ենք, որ մեզ դուր ա գալիս, որը ուզես չուզես տպավորություն ա ստեղծում, որ քո նշած ոչ մի թերությունը մենք չենք տեսնում։ Ինչ դեմ ա տալիս Ադիչեն՝ հավանում ենք։

Օրինակ ինձ the Road-ը դուր չէր եկել, ոչ էլ Փամուկը, բայց ես չէի ընկնում ու դալբիծ անում դա ամեն պոստը մեկ։ Տեղյակ պահեցի, անցա առաջ։ Թողեցի՝ մարդիկ հանգիստ կարդան։

Ասում ես՝ սեղանի տակ իրար ոտքի խփելը կլիշե ա։ Ես ի՞նչ բանավիճեմ էդ մասին։ Կամ՝ կնիկը զանգում ա՝ յախք սերիալներում էլ ա տենց։ Հա ի՞նչ անենք։ Բա որ զանգում ա, ինչ ասի՝ հեռագիր ա գրո՞ւմ։

Դու նենց բաներ չես գրում որ բանավեճի հող ստեղծի։ Ուղղակի վատաբանում ես։

[StrangeLittleGirl]

Բանավիճենք, Բյուր ջան։

Դու չես ասում, որ գիրքը սպեցիֆիկ պատճառներով դուրս չի գալիս։ Դու ասում ես՝ վատ ա գրած, պրիմիտիվ ա, հայկական սերիալ ա, կլիշե ա։
Մենք ասում ենք, որ մեզ դուր ա գալիս, որը ուզես չուզես տպավորություն ա ստեղծում, որ քո նշած ոչ մի թերությունը մենք չենք տեսնում։ Ինչ դեմ ա տալիս Ադիչեն՝ հավանում ենք։

Օրինակ ինձ the Road-ը դուր չէր եկել, ոչ էլ Փամուկը, բայց ես չէի ընկնում ու դալբիծ անում դա ամեն պոստը մեկ։ Տեղյակ պահեցի, անցա առաջ։ Թողեցի՝ մարդիկ հանգիստ կարդան։

Ասում ես՝ սեղանի տակ իրար ոտքի խփելը կլիշե ա։ Ես ի՞նչ բանավիճեմ էդ մասին։ Կամ՝ կնիկը զանգում ա՝ յախք սերիալներում էլ ա տենց։ Հա ի՞նչ անենք։ Բա որ զանգում ա, ինչ ասի՝ հեռագիր ա գրո՞ւմ։

Դու նենց բաներ չես գրում որ բանավեճի հող ստեղծի։ Ուղղակի վատաբանում ես։
Գալ, հենց էդ ա, ոչ մի տեղ չեմ ասել, որ վատ ա գրված, հակառակը, ասել եմ, որ լավ ա գրված: Ու իրոք լավ ա գրված: Այ սենց լավ ա. ասա կլիշե ա, հա ի՞նչ անենք, չի ազդում գրքի վրա: Ես էլ ասեմ՝ ինձ վրա ազդում են կլիշեները, անցնենք առաջ:

Կնգա պահով. էլի կարա կնիկը զանգի, բայց կարելի ա էդ ամբողջ պարբերությունը, որ ասում ա՝ ու՞ր ես, պլյուս բացատրում ա, թե ինչու ա էդ հարցը տալիս, հանել, դուրս շպրտել: Ինձ թվում ա՝ էս գիրքը շատ ավելի լավը կլիներ, եթե էս բոլոր անկապ դետալները չլինեին, որտև ոչ թե ավելացնում են, այլ պակասացնում:

Գալ, բանավեճի հող կարա ստեղծվի, եթե պատասխանեք գրածիս, ոչ թե անձիս ;) Տես, էս վերջին գրառման մեջ էդ էլ արեցիր, ես էլ դրան պատասխանեցի:

[Գալաթեա]

Դու կարաս համարես, որ բանավեճի բերող բանես ես գրում, ինձ համար տենց չի։
Ու էն, որ մենակ ինձ մոտ չի էդ կարծիքը, Այվի վրա էլ են ազդում գրածներդ, ցույց ա տալիս, որ մեկիս բզիկը չի էս ռեակցիան։

Ես էլ ասելիք չունեմ էս թեմայով։

[StrangeLittleGirl]

Դու կարաս համարես, որ բանավեճի բերող բանես ես գրում, ինձ համար տենց չի։
Ու էն, որ մենակ ինձ մոտ չի էդ կարծիքը, Այվի վրա էլ են ազդում գրածներդ, ցույց ա տալիս, որ մեկիս բզիկը չի էս ռեակցիան։

Ես էլ ասելիք չունեմ էս թեմայով։
Էլի եմ ասում՝ բնական ա, որ հակառակ կարծիքն ազդում ա վրադ, միշտ էլ տենց ա, ես էլ իմ հակառակ կարծիքը բարձրաձայնում եմ:
Օքեյ, բարի կարդաք, ջան ասեք, ջան լսեք: Դուք ու ձեր ընթերցանության ակումբը, ես էլ գնամ ինձ համար գուդրիդսում ստատուսներ գրեմ:

[Գալաթեա]

Ջղայնությունս մի քիչ անցավ։

Եկեք էս թեման չփչացնենք։ Միասին կարդալը հավես բան ա։
Փորձենք մնալ ցիվիլ, ինչու չէ՝ ջան ղուրբանով ու շարունակենք կարդալ։

Peace :)

[Ուլուանա]

Էդքան ռասիզմի հարցը չի, այլ հակառասիզմի ծայրահեղացումը Ամերիկայում, որը երբեմն աբսուրդի ա հասնում, ու հեղինակը դա լավ ձեռ ա առնում։

Տեղ-տեղ հատվածներ կան, որ ահագին նման են Անուկի՝ Ամերիկայի մասին գրածներին, ընդհանրապես, մի հատ արժի իրեն ասել, որ կարդա, ինձ թվում ա, իրեն դուր կգա :)
Արդեն կարդում եմ :))։ Համարյա կեսերին եմ հասել։ Հա, ես էլ եմ ահագին ընդհանուր բաներ տեսնում իմ ամերիկյան դիտարկումների հետ։ Որոշ մասեր լրիվ ոնց որ իմ մասին լինեն։
Գիրքը ես էլ եմ հավանում, չնայած հատկապես սկզբներում որոշ մանրամասներ ինձ էլ էին ավելորդ ու ձանձրալի թվում։ Չգիտեմ՝ ընթացքում ուղղակի սովորեցի ու էլ չեն խանգարո՞ւմ, թե՞ իրոք սկզբներում ավելի շատ էին էդ կարգի մանրամասները։ Բայց հիմա ավելի հավեսով եմ կարդում։

[ivy]

Էդ մանր դետալները ոնց որ թե չեն քչանում ընթացքում. երևի ի վերջո դու ես հարմարվել ։)

Ընկերս էլ ա կարդում, քննարկում ենք միասին։ Ասում ա, որ չի հասկանում, թե ինչի էդ աղջիկը մեկ էլ որոշեց հետ գնալ իր երկիր։
Էդ նենց տիպիկ իրավիճակ ա, որ երևի թե մենակ էդ փորձն ունեցողները կարող են հասկանալ, թե ոնց կարելի ա տասը տարուց ավել մի երկրում ապրելուց, էնտեղ բնավորվելուց հետո մեկ էլ վերցնել հետ գնալ` առանց կոնկրետ պատճառի։ Բայց էդ պատճառը ախր ընդհանրապես պետք էլ չի. էդ հետ գնալ ուզելը նենց բնական ա ինձ թվում։ Իսկ մարդու համար, որ էդպիսի փորձ չունի, դա գուցե և անհասկանալի լինի։

[Ուլուանա]

Էդ մանր դետալները ոնց որ թե չեն քչանում ընթացքում. երևի ի վերջո դու ես հարմարվել ։)
Հա, մի շրջան ուղղակի տենց թվաց, երևի որովհետև տվյալ մանրամասներն ինձ համար հետաքրքիր էին ուղղակի :))։ Բայց հետո էլի սկսեցին ինձ ավելորդ ու ձանձրալի թվացող մանրամասներ հանդիպել մեկումեջ։ Օրինակ, շատ ա դուրս գալիս, թե ոնց ա բնութագրում կերպարներին, բայց, ասենք, երկրորդական կամ նույնիսկ երրորդական ու ավելի անէական կերպարների մասին երբեմն նենց մանրամասն նկարագրություններ ա ներկայացնում, նենց ա խորանում դրանց կյանքերի ու գործողությունների մեջ, որ մտածում ես՝ բայց ինչի՞ պիտի ինձ դա հետաքրքրի, էն էլ էդ աստիճանի մանրամասնությամբ, նկատի ունեմ՝ նենց բաներ, որոնք հետագայում էլ դեր չեն խաղալու, ու դրանց խորությամբ նկարագրությունը մի տեսակ իմաստ չունի, էլի։ Այսպես ասած, չկրակող հրացանները շատ են կարծես։ Մեկ էլ հիմնականում ձանձրանում եմ իրա բլոգային գրառումները կարդալիս։ Էդ ռասիզմի թեմային մի տեսակ շատ ա զոռ տված, իմ կարծիքով, ծամծմում ա ահագին, չնայած բուն գաղափարները, դիտարկումները հիմնականում շատ հետաքրքիր են։ Կերպարների վարքը, դրանց դրդապատճառների նկարագրություններն էլ են շատ դուրս գալիս։


Ընկերս էլ ա կարդում, քննարկում ենք միասին։ Ասում ա, որ չի հասկանում, թե ինչի էդ աղջիկը մեկ էլ որոշեց հետ գնալ իր երկիր։
Էդ նենց տիպիկ իրավիճակ ա, որ երևի թե մենակ էդ փորձն ունեցողները կարող են հասկանալ, թե ոնց կարելի ա տասը տարուց ավել մի երկրում ապրելուց, էնտեղ բնավորվելուց հետո մեկ էլ վերցնել հետ գնալ` առանց կոնկրետ պատճառի։ Բայց էդ պատճառը ախր ընդհանրապես պետք էլ չի. էդ հետ գնալ ուզելը նենց բնական ա ինձ թվում։ Իսկ մարդու համար, որ էդպիսի փորձ չունի, դա գուցե և անհասկանալի լինի։
Հա, էդ ապշած ու չհասկացող տոնով «ինչի՞ ես ուզում վերադառնալ», հարցը ցավալիորեն ծանոթ ա... Բայց արի ու տես, բնավ ոչ բոլոր գնացածների համար ա տենց բնական։ Այսինքն՝ նենց չի, որ մենակ օտարները կամ տեղացիներն են էդ հարցը տալիս, հենց մեզ նման՝ նույն կարգավիճակում գտնվողների զգալի մասի համար դա լրիվ անհասկանալի ու տարօրինակ ցանկություն ա։

[ivy]

Ինձ դետալները շատ են դուր գալիս. ընդհանրապես, ես գիրքը կամ պատմությունը չեմ կարդում մենակ գլխավոր սյուժեի համար: Ինձ հենց էդ կողքի դետալներն են տանում, որովհետև կյանքն են ցույց տալիս, մարդկանց:

Օրինակ՝ Քիմբերլիի ու Լաուրայի մասին նկարագրությունները: Ասենք՝ իրենք հաստատ կարևոր դեմքեր չեն պատմության մեջ, բայց նենց հավեսով եմ կարդում, թե ոնց են մարդիկ ներկայացված:
Թեկուզ մի պստիկ դրվագ վերցնենք, որ ասում է՝ երկու իրար նման կանայք են, երկուսն էլ՝ դժբախտ, բայց տարբեր ձևերով դժբախտ: Քիմբերլին հույս ունի, որ ուրիշ մարդիկ երջանիկ են, որովհետև դա իրեն թույլ է տալիս հավատալ, որ ինքն էլ կարող է մի օր երջանիկ լինել: Մինչդեռ Լաուրան ուզում է, որ իր շուրջը բոլորը դժբախտ լինեն, որ ինքն իր դժբախտությամբ ոչ ոքից չտարբերվի, քանի որ համոզված է՝ միշտ դժբախտ է մնալու:
Նենց եմ հավանել էդ կտորը: Թեկուզ ու հիմնական պատմության հետ կապ չունի, բայց ինչ սիրուն է ներկայացնում մարդկանց: Ինձ դա շատ հավես է կարդալը:

Հատուկ հետ գնացի, որ գտնեմ.

Ifemelu watched them, so alike in their looks, and both unhappy people. But Kimberly’s unhappiness was inward, unacknowledged, shielded by her desire for things to be as they should, and also by hope: she believed in other people’s happiness because it meant that she, too, might one day have it. Laura’s unhappiness was different, spiky, she wished that everyone around her were unhappy because she had convinced herself that she would always be.

Բլոգի հետ կապված, ինձ վերնագրերն են ահագին անբնական թվում. մի ձև հավատս չի գալիս, որ էդպիսի վերնագրերով բլոգային գրառումներ կլինեին: Բայց դե ինչ իմանաս, ամբողջ բլոգային աշխարհին ծանոթ չեմ. գուցե և էդպես գրողներ էլ կան...

[Ուլուանա]

Էս քննարկումն ավարտվե՞ց։ Էլ ոչ ոք չի գրում, բացի ինձնից ու Այվիից։

Մարդ կա՞, որ վերջացրել ա գիրքը, ամփոփեինք մի հատ։ Ես երեկ վերջացրի։ Ընդհանուր ահագին լավն էր։ Ինձ համար էս գրքի հիմնական արժեքը գլխավոր հերոսուհու զգացողություններն ու ընկալումներն էին, տարբեր երևույթների ու իրողությունների համեմատությունները իր հայրենիքում ու Ամերիկայում։ Էդ առումով նաև լիքը հետաքրքիր զուգահեռներ կարելի ա նկատել Հայաստանի ու Նիգերիայի միջև, որը երևի բնորոշ ա զարգացող երկրներին ընդհանուր առմամբ։ Մի քանի օրինակ բերեմ, որոնք հատկապես տպավորվել են։ Մեկը տաքսիստների պահն ա. էն որ հայ տաքսիստները միշտ ասում են, թե ժամանակին Ռուսաստանում եսիմինչ բիզնես ունեին, բան, հո միշտ սենց տաքսի քշող չեն եղել :)).

Ifemelu joined the taxi line outside the station. She hoped her driver would not be a Nigerian, because he, once he heard her accent, would either be aggressively eager to tell her that he had a master’s degree, the taxi was a second job, and his daughter was on the dean’s list at Rutgers; or he would drive in sullen silence, giving her change and ignoring her “thank you,” all the time nursing humiliation, that this fellow Nigerian, a small girl at that, who perhaps was a nurse or an accountant or even a doctor, was looking down on him. Nigerian taxi drivers in America were all convinced that they really were not taxi drivers.

Կամ հին, պատմություն ունեցող շենքերը քանդելու ու տեղը նոր «էլիտար» շենքեր կառուցելու մասը.

“It looks a little like a courthouse. I’m always fascinated by these old houses and the stories they carry.” He tugged at the thin metal railing of her verandah, as though to check how durable it was, how safe, and she liked that he did that. “Somebody is going to snap it up soon, tear it down, and put up a gleaming block of overpriced luxury flats.”
“Somebody like you.”
“When I started in real estate, I considered renovating old houses instead of tearing them down, but it didn’t make sense. Nigerians don’t buy houses because they’re old. A renovated two-hundred-year-old mill granary, you know, the kind of thing Europeans like. It doesn’t work here at all. But of course it makes sense because we are Third Worlders and Third Worlders are forward-looking, we like things to be new, because our best is still ahead, while in the West their best is already past and so they have to make a fetish of that past.”

Էս պահին սրանք մտքիս եկան։ Բայց էլի կային, ափսոս, կարդալու պահին չեմ ֆայմել նշել էդ մասերը...

[Ուլուանա]

Ինձ դետալները շատ են դուր գալիս. ընդհանրապես, ես գիրքը կամ պատմությունը չեմ կարդում մենակ գլխավոր սյուժեի համար: Ինձ հենց էդ կողքի դետալներն են տանում, որովհետև կյանքն են ցույց տալիս, մարդկանց:

Օրինակ՝ Քիմբերլիի ու Լաուրայի մասին նկարագրությունները: Ասենք՝ իրենք հաստատ կարևոր դեմքեր չեն պատմության մեջ, բայց նենց հավեսով եմ կարդում, թե ոնց են մարդիկ ներկայացված:
Թեկուզ մի պստիկ դրվագ վերցնենք, որ ասում է՝ երկու իրար նման կանայք են, երկուսն էլ՝ դժբախտ, բայց տարբեր ձևերով դժբախտ: Քիմբերլին հույս ունի, որ ուրիշ մարդիկ երջանիկ են, որովհետև դա իրեն թույլ է տալիս հավատալ, որ ինքն էլ կարող է մի օր երջանիկ լինել: Մինչդեռ Լաուրան ուզում է, որ իր շուրջը բոլորը դժբախտ լինեն, որ ինքն իր դժբախտությամբ ոչ ոքից չտարբերվի, քանի որ համոզված է՝ միշտ դժբախտ է մնալու:
Նենց եմ հավանել էդ կտորը: Թեկուզ ու հիմնական պատմության հետ կապ չունի, բայց ինչ սիրուն է ներկայացնում մարդկանց: Ինձ դա շատ հավես է կարդալը:
Ես էլ մենակ սյուժեի համար չեմ կարդում, էդ նշածեդ բաներն ինձ համար էլ են արժեքավոր։ Հենց էդ Քիմբերլիի ու Լորայի մասն էլ ինձ էլ ա դուր գալիս, բայց կան ավելի փախած կերպարներ ու դրանց պատմությունները, որոնք ինձ չէին հետաքրքրում հեչ։


Բլոգի հետ կապված, ինձ վերնագրերն են ահագին անբնական թվում. մի ձև հավատս չի գալիս, որ էդպիսի վերնագրերով բլոգային գրառումներ կլինեին: Բայց դե ինչ իմանաս, ամբողջ բլոգային աշխարհին ծանոթ չեմ. գուցե և էդպես գրողներ էլ կան...
Հա, դրանք ինձ ավելի շատ դիսերտացիայի վերնագրեր էին հիշեցնում։ Բլոգային գրառումները սովորաբար ավելի հակիրճ ու դիպուկ վերնագրեր են ունենում, էն որ կարդում ես ու միանգամից որսում ա քեզ, ուզում ես գրառումն էլ կարդալ։ Իսկ սրանք տեսնելիս իսկի վերնագիրն ամբողջությամբ կարդալդ չի գալիս, էնքան երկար, մանրամասնած ու ձգձգված են :))։

[ivy]

Uju-ն Ույու եմ կարդում:
Laura-ն՝ Լաուրա:
Լրիվ գերմանական վիճակներ :)
Դեռ կարդալուց առաջ էլ մտածում էի անգլերենով կարդալ, թե գերմաներենով: Էն էլ թարգմանություններ էդքան էլ չեմ սիրում, դրա համար օրիգինալն ընտրեցի:

Շուտով ես էլ կվերջացնեմ:
Գալի նման մենակ քնելուց առաջ եմ կարդում, մեկ-մեկ փորձում եմ տրանսպորտում էլ կարդալ, բայց էդքան էլ լավ չի ստացվում. չեմ կարողանում կենտրորանալ, վախենում եմ կանգառս բաց թողնել :)

[ivy]

Էրեկ Գաբիի (կոլեգայիս) մոտ իր կլիենտներից մեկն էր, հաճախ եմ տեսնում իրեն. մի շատ հաճելի, սևամորթ տղամարդ է: Հարցրեցի, թե որ երկրից է: Ասեց՝ Նիգերիայից: Ու դրանից հետո կատարվեց էն, ինչ որ պիտի կատարվեր :))
Մի կես ժամ հետը Նիգերիայից էինք խոսում ու էս գրքից:
Նենց հավես էր, ինքն էլ էր ոգևորվել, Գաբին էլ, դե ես էլ :)

[Նիկեա]

Դեդլայն չի լինելու? 55%-ը կարդացել եմ ու հիմա օգտվելով էն հանգամանքից, որ շտապելու տեղ չունեմ, ավելի դանդաղ եմ կարդում քան սկզբում:

[Գալաթեա]

Դեդլայն դե չկա, բայց փորձեք հնարավորինս արագ վերջացնել։

Ինձ մի սպասեք, շատ դանդաղ ա մոտս ստացվում, էս վերջերս շատ եմ հոգնում, ի վիճակի չեմ լինում երկար կարդալ։

Նաև շնորհակալ կլինեի, եթե մեկդ ստանձնեիք բաժնին հետևելու, նոր գրքեր առաջարկելու, թեմաները բացելու հաճելի պարտականությունը։
Ես էլ չեմ անելու։

Կանխավ շնորհակալ եմ :)

[Sambitbaba]

Էդ առումով նաև լիքը հետաքրքիր զուգահեռներ կարելի ա նկատել Հայաստանի ու Նիգերիայի միջև, որը երևի բնորոշ ա զարգացող երկրներին ընդհանուր առմամբ։ Մի քանի օրինակ բերեմ, որոնք հատկապես տպավորվել են։ Մեկը տաքսիստների պահն ա. էն որ հայ տաքսիստները միշտ ասում են, թե ժամանակին Ռուսաստանում եսիմինչ բիզնես ունեին, բան, հո միշտ սենց տաքսի քշող չեն եղել :)).

Ցավոք, գիրքը չեմ կարդում, ժամանակ չկա հեչ...
Բայց, լինելով կոնկրետ հարցին ավելի տեղյակ, քան ձեզանից համարյա յուրաքանչյուրը, կուզենայի, որ դուք էլ, հեղինակի պես, սխալ չմոտենաք հարցին...

Իհարկե, կա այդ երևույթը: Բայց, կոնկրետ Ամերիկայում` թե այլ երկրներում ինչպես է, չգիտեմ, - տաքսու վարորդի իր նախկին կյանքի մասին տեղեկացնելն ավելի հաճախ ոչ թե գլուխ գովել է, այլ իր կոնկրետ պատճառն ունեցող արդեն սովորական դարձած երևույթ` ուղևոր-վարորդ հարաբերություններում: Ընդ որում այս թեման բնորոշ է յուրաքանչյուր ազգությանը պատկանող վարորդին, և ուրեմն զուգահեռներ էլ նիգերացիների ու հայերի միջև կարելի է տանել միայն այն առումով, որ նրանք երկուսն էլ "զարգացող երկրներից" են...::(

Բանն այն է, որ ամերիկացիները` բնիկ, ավելի ճիշտ, ստաժով ամերիկացիները (ոչ հայաստանցի կամ նիգերացի ամերիկացիները), սովորություն ունեն զրույցի բռնվել փոստատարների ու տաքսու վարորդների հետ: Տարիներ առաջ, երբ մեծ շենքում էի ապրում, այդպիսի շատ հարևաններ ունեի: Սրանցից շատերը` հիմնականում թոշակառուներ, շատ լավ գիտեին մեր փոստատարի գալու ժամը, և այդ ժամին հատուկ հավաքվում էին շենքի ֆոյեում` փոստատարի հետ զրուցելու համար, քանի նա տեղավորում էր փոստը համապատասխան արկղներում: Հաճախ նրանք շատ լավ տեղյակ են փոստատարի անձնական կյանքից, ընտանիքից, կարող են Ծննդյան կամ որևէ այլ տոնի առթիվ ինչ-որ նվեր տալ... Կամ, ասենք, փոստատարի երեխային, որ անցած անգամ հիվանդացել էր, միրգ կամ շոկոլադ ուղարկել և այլն: Վերջերս եղբայրս (փոստատար է) ինձ Մայլզ Դևիսի մի հոյակապ նկար նվիրեց, որն ինքը մի քանի տարի արդեն ունի իր պատին կախած, իսկ ես միշտ նախանձել եմ... Հասցեատերերից մեկը, գիտենալով, որ եղբայրս երաժիշտ է, նվիրել էր նրան...
Ավելի երիտասարդ սերունդն իր այդ "ծարավը" հագեցնում է տաքսու վարորդների հետ, քանի որ աշխատում է ցերեկները և փոստատարի հետ զրուցելու ժամանակ հավանաբար չունի: Հիմնականում, եթե զբաղված չեն հեռախոսով ինչ-որ զրույցով, անմիջապես խոսակցություն են բացում. ով ես, ինչ ես, որտեղից ես, ինչով ես նախկինում զբաղվել և այլն: Եվ, եթե արդեն առաջին սովորական հարցերը բերել են ինչ-որ հետաքրքիր շարունակության, հաճախ կարող են նույնիսկ չպատասխանել հեռախոսի զանգի կամ ասել, որ հետ կզանգեն և դա` ընդամենն ինչ-որ վարորդի հետ զրույցը շարունակելու համար: Շատ հաճախորդներ այնքան են կապվում կոնկրետ վարորդի հետ, որ վերցնում են նրանց հեռախոսահամարները և հաջորդ անգամ տաքսու անհրաժեշտության դեպքում հենց վարորդին են զանգում...
Իմիջիայլոց այդպիսի վերաբերմունքը շատ օգտակար է նոր Ամերիկա եկած վարորդների համար, ովքեր այդ սկզբնական շրջանում ահավոր կոմպլեքսավորված են հիմնականում: Բացատրեմ ինչու: Տաքսու վարորդը հիմնականում երիտասարդ չէ այլևս: Տեղափոխվելով նոր երկիր, նա իր հետևում է թողել կյանքը, որին հասցրել էր սովորել` լավ թե վատ, կապ չունի: Շատերն ունեին բարձրագույն կրթություն, երբեմն նույնիսկ ոչ թե մեկ: Հիմա թողել են տուն-տեղ, բարկամներին, ընկերներին, աշխատանքը, հիմնականում չեն տիրապետում լեզվի, չեն ճանաչում քաղաքը... Իսկ ընտանիքին կերակրել, միևնույն է, անհրաժեշտ է... Դե պատկերացրեք, ուղևորը նստում ու սկսում է հարցակոխ անել այդ խեղճին, իսկ սա, կմկմալով. կներեք, չեմ հասկանում, չգիտեմ, քաղաքը լավ չեմ ճանաչում... Հիմնականում բնիկ ամերիկացին դրանից ոչ թե բարկանում, այդ սկսում է ամեն կերպ օգնել ու համոզել վարորդին, որ չնեղսրտի, չամաչի, դեն նետի այդ հիմար կոմպլեքսը, որ վերջիվերջո, ինչ տարբերություն, որ վարորդն այստեղ է երկու ամիս, իսկ ինքը` երկու հարյուր տարի, միևնույն է, մենք բոլորս էլ եկվորներ ենք այստեղ և այլն...
Ինձ հետ էլ այդ ամենը պատահել է ու ես էլ զգացել եմ այդ ամենը կաշվիս վրա ու սեփական փորձից եմ ասում: Այդ ամենից հիմնականում միայն երախտագիտություն է մնում ուղևորի հանդեպ, իսկ նման զրույցներն էլ տարիների ընթացքում սովորական բան են դառնում վարորդի համար: Դե, եթե վարորդն իր կոտրված անգլերենով սովորում է ուղևորի հետ այդ զրույցներին, պատկերացրեք ուրեմն, թե ինչ մեծ հաճույքով նա կսկսի այդ զույցները վարել մայրենի լեզվով, երբ հայրենակից ուղևոր է պատահում:
Համոզված եմ, որ եթե տաքսիստն այդ պահին մտածեր, որ իր պատմությունը պետք է լավագույն դեպքում բացի, իսկ ավելի հաճախ` իր հանդեպ արհամարհանք ներշնչի իրեն հայրենակից ուղևորին, նա բերանն անգամ չէր բացի: Որովհետև, ինչպես էլ ուղևորն արձագանքի, դրանից չի փոխվում այն փաստը, որ դա վարորդի կյանքի ցավալի իրականությունն է:

Հ.Գ. Ներողություն, որ գրառումս այնքան էլ տեղում չէր, բայց հո սրա համար հատուկ թեմա չէի բացելու...:)

[ivy]

Բայց, լինելով կոնկրետ հարցին ավելի տեղյակ, քան ձեզանից համարյա յուրաքանչյուրը, կուզենայի, որ դուք էլ, հեղինակի պես, սխալ չմոտենաք հարցին...


Սամ, քո պատմածները լրիվ ընդունելի են, բայց համաձայն չեմ, որ հեղինակի մոտեցումը սխալ է: Գուցե և շատերը հավեսով խոսում են տաքսիստների հետ, բայց մարդ էլ կա, որ դրա հավեսը հեչ չունի: Օրինակ՝ գրքի հերոսուհին քո ասած ամերիկացիներից չի, որ քաջալերում են օտարազգի տաքսիստներին, այլ ինքն էլ է ուրիշ երկրից եկել ու էդ պահին հեչ հավես չունի նույն երկրից եկած, հայրենակից տաքսիստի հետ խոսելու և նրա պատմությունները լսելու: Ինչ կա դրա մեջ սխալ:

[ivy]

Մոտ 75 տոկոս եմ կարդացել, հուսով եմ էս երկու օրը վերջացնել:

Գլխավոր հերոսուհու կերպարը ինչ հավես բազմաշերտ է: Իսկ գլխավոր հերոսը ոնց որ թե էդքան էլ բազմաշերտ չի, ահագին միագիծ, կանխատեսելի կերպար է, ուղղակի «լավ տղա»:

Մեկ էլ հետաքրքիր է՝ վերջում էդ երկուսը միասին են լինելու, թե չէ: Ես կուզեի, որ չլինեին, բայց ամբողջ գրքի կառուցվածքը ու միջի մանր-մունր սփոյլերները ցույց են տալիս, որ միասին են լինելու: Ընկերս ասում է՝ չէ, հնարավոր չի էդպես վերջանա, հա, կհանդիպեն, բայց չեն լինի իրար հետ, բայց իմ կարծիքով, հեղինակը ահագին կանխատեսելի ձևով ամեն ինչ դրան է տանում: Հուսով եմ, դրանից չի տուժի վերջը: Տեսնենք:

[Ուլուանա]

Մեկ էլ հետաքրքիր է՝ վերջում էդ երկուսը միասին են լինելու, թե չէ: Ես կուզեի, որ չլինեին, բայց ամբողջ գրքի կառուցվածքը ու միջի մանր-մունր սփոյլերները ցույց են տալիս, որ միասին են լինելու: Ընկերս ասում է՝ չէ, հնարավոր չի էդպես վերջանա, հա, կհանդիպեն, բայց չեն լինի իրար հետ, բայց իմ կարծիքով, հեղինակը ահագին կանխատեսելի ձևով ամեն ինչ դրան է տանում: Հուսով եմ, դրանից չի տուժի վերջը: Տեսնենք:
Հետաքրքիր ա, իսկ ինչի՞ չէիր ուզենա, որ վերջում միասին լինեին։ Համարում ես, որ իրար չե՞ն համապատասխանում, թե՞ անիրական կլիներ իրենց միասին լինելը, թե՞ ինչ–որ ուրիշ պատճառով։ Ուղղակի նկատել եմ, որ հիմա մի տեսակ կարծես հարգի չի հեփի էնդը, համատարած հակակրանք կա հեփի էնդերի նկատմամբ. կարծես լուրջ գործերը չեն կարող հեփի էնդ ունենալ, այսինքն՝ հեփի էնդը պրիմիտիվացնում ա, արժեզրկում ա ստեղծագործությունը կամ ֆիլմը։ Չնայած իմ հիշելով՝ դու տենց չէիր խորշում հեփի էնդերից, բայց դե կարող ա մոտեցումդ փոխվել ա :))։

[ivy]

Իսկ ով ասեց, որ միասին լինելը հեփի էնդ կլիներ :))

Նախ, հա, անիրական է թվում, երկրորդ, դա ինձ համար հեփի էնդը չի։

[Sambitbaba]

Սամ, քո պատմածները լրիվ ընդունելի են, բայց համաձայն չեմ, որ հեղինակի մոտեցումը սխալ է: Գուցե և շատերը հավեսով խոսում են տաքսիստների հետ, բայց մարդ էլ կա, որ դրա հավեսը հեչ չունի: Օրինակ՝ գրքի հերոսուհին քո ասած ամերիկացիներից չի, որ քաջալերում են օտարազգի տաքսիստներին, այլ ինքն էլ է ուրիշ երկրից եկել ու էդ պահին հեչ հավես չունի նույն երկրից եկած, հայրենակից տաքսիստի հետ խոսելու և նրա պատմությունները լսելու: Ինչ կա դրա մեջ սխալ:

Ցավոք, գիրքը կարդալ չեմ կարողանա, էդ պատճառով քիթս չեմ ուզում խոթել, Ռիպ ջան... Բայց, հասկանում ես, վատատեղյակ հեղինակի իրականությանն այնքան էլ չհամապատասխանող կարծիքներից էլ` անետեղյակ ընթերցողը կարծիք է կազմում և այդպիսով կեղծ իրականություն է ստեղծում չեղած բանի մասին:

[ivy]

Վերջացրեցի :)
Մի քիչ ավելի ուշոտ կամփոփեմ տպավորություններս ու կարծիքս: Երևի սփոյլերի մեջ դնեմ, որ ովքեր չեն կարդացել չտեսնեն:

Արդեն գրել էի, որ սա առաջին գիրքս էր քինդլով: Մի կողմից շատ հավես էր քինդլով կարդալ, բայց մյուս կողմից գիրքն ընթերցելը շատ ավելի երկար տևեց, քան սովորաբար թղթով կամ կոմպով կարդալիս է լինում. չգիտեմ ինչ բացատրություն տալ դրան:

[Ուլուանա]

Իսկ ով ասեց, որ միասին լինելը հեփի էնդ կլիներ :))

Նախ, հա, անիրական է թվում, երկրորդ, դա ինձ համար հեփի էնդը չի։
Լավ, արի հեփի էնդի հետ կապված սփոյլեր թեգերում մի քիչ խոսենք :)).
Ըստ քեզ, ո՞րը կլիներ հեփի էնդ։ Ու մեկ էլ Օբինզի հետ լինելն ինչո՞վ էր անիրական որ։

[ivy]

Սկզբից ընդհանուր տպավորություններս գրեմ, հետո կանցնեմ «հեփի էնդ»-ի մասին մտքերիս :)

Ընտիր գրված գործ էր, էն իմաստով, որ հեղինակը սկի չէր ալարել՝ ամեն ինչի ու ամեն մեկի մասին բոլոր մանրամասներով, տեղը տեղին գրել էր: Նենց տպավորություն էր, որ ամեն մի նոր, թեկուզ պստլիկ կերպարի համար հեղինակն իրեն պատասխանատու էր զգացել. պիտի անպայման իր մասին պատմեր, իրեն հնարավորինս շոշափելի ու իրական դարձներ: Ինձ էդ շատ դուր եկավ:

Զգացվում էր, որ հեղինակը մի տոննա ռասսայական դիտարկումներ ունի ու դրանք հնարավորինս ներկայացրել էր գրքում՝ բավական բաց ու համարձակ ձևով, ինչի համար՝ ռեսպեկտ:
Բայց էդ բոլոր ռասսայական քննարկումներն էնքան խիտ էին, էնքան շատ, որ մի պահ սկսեցին հոգնեցնել: Ոնց որ ով ինչից խոսեր, էդ «սևի ու սպիտակի» թեման պիտի մեջ գար, ոնց որ էս աշխարհում էլ ուրիշ բան չկար խոսելու: Գուցե ամեն ինչ հենց էդպես է, երբ դու ընկել ես Ամերիկա՝ քո լրիվ սև Նիգերիայից, որտեղ դու քեզ ուրիշ գույնի չես ընկալել, որովհետև բոլորն էլ նույնն են: Գուցե ուրիշ երկրում էդ թեման իսկապես դառնում է գլխավոր քեզ համար ու արդեն ամբողջ ուշադրությունդ դրա վրա է սևեռված: Չգիտեմ, գուցե էդպես էլ կա, ու հերոսուհու ռասսայական բլոգն էլ հենց դրա վկայությունն էր, թե ինչքան էր ինքը սևեռված էդ թեմաների վրա:

Գլխավոր հերոսուհին՝ Իֆեմելուն, էնքան բնական կերպար էր՝ իր բոլոր «տարած» կողմերով, իր ամեն լավ ու վատ գծերով, որ սկսեցի իրեն ակամայից հեղինակի հետ նույնացնել: Մարդ մենակ ինքն իրեն կարող է էդքան ճշգրիտ ու բնական նկարագրել. գուցե բացառություններ կան, բայց դե էս մեկը, կարծում եմ, բացառությունը չի, ու հեղինակը մեծամասամբ իր մասին է պատմում:

Օբինզը, հակառակ Իֆեմելուի, էդքան ամբողջական չի ստացվել, ու հենց էստեղ էլ զգացվում է էն տարբերությունը, երբ մարդ ինքն իրեն է նկարագրում ու երբ մարդ կերպար է «հնարում»: Նույն էլ վերբարում է Քոզիին՝ Օբինզի կնոջը, որը լրիվ կլիշեոտ, արհեստական կերպար է:
Էս մեր Օբինզը շատ պուպուշ տղա է: Հետն էլ հանգիստ, հավասարակշռված: Ու էստեղ գալիս է վերջը, որը Օբինզի նախնական կերպարի հետ էդքան էլ չի համընկնում:
Մնացածն անցանք սփոյլերի տակ :)
Քիչ անց կգրեմ:

[ivy]

Էստեղից սկսում եմ սփոյլերի մեջ գրել, թեև համարյա համոզված եմ, որ ով էս թեման ընդհանրապես կարդում է, կբացի, կնայի:
Բայց դե ես ինձ համենայնդեպս ապահովագրում եմ :)


Նրա մասին, թե որ վերջը կլիներ ինձ համար հեփի էնդ ու ինչու Օբինզի ու Իֆեմելուի՝ միասին լինելն ինձ հաջող վերջաբան չի թվում:

Իֆեմելուն 13 տարի չէր եղել Նիգերիայում: Իր հետ գալը պիտի լրիվ նոր աշխարհ բացեր իր համար՝ հաստատ լիքը դժվարություններով լի: Հեղինակը մի քիչ անդրադառնում է դրան, բայց ոչ ամբողջապես: Ինքն իրեն կարծես պարտավորված է զգում (ընթերցողի առջև՞) սիրային պատմության վրա կենտրորանալ ու դրան հանգուցալուծում տալ: Բայց ինչի՞:

Եկեք նայենք ամբողջ իրավիճակին: Իֆեմելուն ու Օբինզը մոտ 12 տարի ոչ մի շփում չեն ունեցել (բացառությամբ, երբ Իֆեմը նոր էր Ամերիկայում ու երբ արդեն հետ պիտի գար): Իրենց վերջին կապը եղել է, երբ շատ ջահել էին: Մարդիկ հասունանում են, փոխվում, միմյանց հանդեպ եղած ձգողություններն ու ընդհանրությունները քչանում են, հատկապես, որ ոչ միայն կապ չէին պահպանել, այլև բացառապես տաբեր կյանքերով են ապրել, լրիվ ուրիշ երկրներում: Էդ ամեն ինչը չի կարող ազդեցություն չթողնել:

Ու միևնույն է, ես հավատում եմ, որ երբ 13 տարի անց էդ երկուսը հանդիպում են, կարող էր իրենց միջև հին զգացմուքներ զարթնել կամ գոնե կայծկլտալ: Հետն էլ հետաքրրությունն է գալիս՝ էդ մարդուն նորից ճանաչելու, որպես քո անցյալի մի մասնիկ:

Բայց որքանո՞վ է հավանական, որ էդ երկու լրիվ ուրիշ ճամփեքով գնացած մարդիկ հիմա վերգտնեն էն, ինչ վաղուց անցյալում է մնացել: Գուցե և կա դրա հավանականությունը, գուցե և կարող են դրա վրա ինչ-որ նոր բան կառուցել: Բայց դա շատ կոմպլեքս թեմա է, ու շուտափույթ լուծում գտնելը հեղինակի կողմից արհեստական քայլ է:
Օբինզը ամուսնացած է և փոքր երեխա ունի, իսկ Իֆեմելուն էլ իր հետևում՝ անհասկանալիորեն վատ ավարտված հարաբերություններ, որոնք ոնց որ թե ահագին լավ հիմք ունեին՝ բարեհաջող շարունակվելու:

Ինձ համար հեփի էնդ կլիներ, երբ էդ երկուսը հանդիպեին ու խոսեին լիքը էն մասին, թե ինչի Իֆեմելուն իրենց կապը էդպես կտրեց, ու կարողանային հասկանալ և ներել իրար: Ինչը ոնց որ թե էդպես էլ լինում է գրքում: Բայց դրանից հետո տեղի ունեցող արագ զարգացումն ու արագ հանգուցալուծումն ինձ արհեստական ու անբնական է թվում: Դրա փոխարեն հեղինակը կարող էր իր ուշադրությունը սևեռել Իֆեմելուի նոր կյանքին Նիգերիայում: Ու թող Օբինզը լիներ ֆոնին՝ որպես անցյալից մնացած բարի ընկեր, որի հանդեպ դեռ քնքուշ զգացմունքներ կան, որը ամեն կերպ սատարում է Իֆեմելուին՝ հարմարվելու նոր կյանքին: Իսկ թե ինչ կարող է լինել նրանց միջև մի օր, թե հետագայում ոնց կարող են էդ հարաբերությունները նոր զարգացում ստանալ, դա պետք չի բացել: Դա թող մնա հետոյին, որն արդեն գրքի մեջ չի: Ոչ ոք չի պահանջում հեղինակից շուտափույթ լուծում գտնել, բայց ինքը չգիտես ինչի գնում է դրան: Ու դա ինձ դուր չի գալիս:

Քոզին գնալով ավելի կլիշեոտ, ախմախ կերպար է դառնում՝ հնազանդ, անհետաքրքիր, հիմար տիկնիկ, նույնիսկ էնքան հիմար, որ երեխայի ծնունդից մի րոպե անց բացառապես ապուշ արտահայտություններ է անում: Ես չեմ հավատում էդ կերպարին: Ինքն արհեստականորեն ստեղծված է, որ Օբինզը հեշտուհանգիստ թողնի իրեն ու գնա Իֆեմելուի մոտ: Դա ինձ թվում է հեղինակի կողմից թույլ տված մեծ թերություն:
Հանգիստ, հավասարակշռված Օբինզը Իֆեմելուի հետ մի քանի օր ինտենսիվ հանդիպումներից հետո կնոջն ասում է, որ ինքն ուրիշին է սիրում և ուզում է հեռանալ իրենից (կնոջից): Ախր դա էդպես հեշտ չի լինում, անգամ էն դեպքում, երբ հեղինակը Քոզիին ջանասիրաբար ախմախ կերպար էր սարքել:

Լավ, թողեց կնոջն ու եկավ Իֆեմելուի մոտ: Ինչ է նրանց բերելու էդ արագ զարգացումը: Հնարավոր է մեծ հիասթափություն: Իֆեն աչքի չի ընկնում հավատարմությամբ ու մոնոգամիկ էությամբ. ինքն ահագին անկանխատեսելի է հարաբերություններում: Օբինզն էդպիսին չի ու գուցե նմանատիպ ակնկալիքներ էլ Իֆեմելուից ունի: Բայց իրենք դեռ չգիտեն իրար: Ու ես կարող եմ շատ հանգիստ պատկերացնել, որ մի կես տարուց բաժանվելու են՝ երկուսն էլ հիասթափված: Դա հեփի էնդ չի ինձ համար:

Իսկ ժամանակի հոսքին թողած, «բաց ու բազմակետերով» վերջաբանը կլիներ շատ ավելի բնական ու շատ ավելի հեփի:

[Ուլուանա]

Էստեղից սկսում եմ սփոյլերի մեջ գրել, թեև համարյա համոզված եմ, որ ով էս թեման ընդհանրապես կարդում է, կբացի, կնայի:
Բայց դե ես ինձ համենայնդեպս ապահովագրում եմ :)


Նրա մասին, թե որ վերջը կլիներ ինձ համար հեփի էնդ ու ինչու Օբինզի ու Իֆեմելուի՝ միասին լինելն ինձ հաջող վերջաբան չի թվում:

Իֆեմելուն 13 տարի չէր եղել Նիգերիայում: Իր հետ գալը պիտի լրիվ նոր աշխարհ բացեր իր համար՝ հաստատ լիքը դժվարություններով լի: Հեղինակը մի քիչ անդրադառնում է դրան, բայց ոչ ամբողջապես: Ինքն իրեն կարծես պարտավորված է զգում (ընթերցողի առջև՞) սիրային պատմության վրա կենտրորանալ ու դրան հանգուցալուծում տալ: Բայց ինչի՞:

Եկեք նայենք ամբողջ իրավիճակին: Իֆեմելուն ու Օբինզը մոտ 12 տարի ոչ մի շփում չեն ունեցել (բացառությամբ, երբ Իֆեմը նոր էր Ամերիկայում ու երբ արդեն հետ պիտի գար): Իրենց վերջին կապը եղել է, երբ շատ ջահել էին: Մարդիկ հասունանում են, փոխվում, միմյանց հանդեպ եղած ձգողություններն ու ընդհանրությունները քչանում են, հատկապես, որ ոչ միայն կապ չէին պահպանել, այլև բացառապես տաբեր կյանքերով են ապրել, լրիվ ուրիշ երկրներում: Էդ ամեն ինչը չի կարող ազդեցություն չթողնել:

Ու միևնույն է, ես հավատում եմ, որ երբ 13 տարի անց էդ երկուսը հանդիպում են, կարող էր իրենց միջև հին զգացմուքներ զարթնել կամ գոնե կայծկլտալ: Հետն էլ հետաքրրությունն է գալիս՝ էդ մարդուն նորից ճանաչելու, որպես քո անցյալի մի մասնիկ:

Բայց որքանո՞վ է հավանական, որ էդ երկու լրիվ ուրիշ ճամփեքով գնացած մարդիկ հիմա վերգտնեն էն, ինչ վաղուց անցյալում է մնացել: Գուցե և կա դրա հավանականությունը, գուցե և կարող են դրա վրա ինչ-որ նոր բան կառուցել: Բայց դա շատ կոմպլեքս թեմա է, ու շուտափույթ լուծում գտնելը հեղինակի կողմից արհեստական քայլ է:
Օբինզը ամուսնացած է և փոքր երեխա ունի, իսկ Իֆեմելուն էլ իր հետևում՝ անհասկանալիորեն վատ ավարտված հարաբերություններ, որոնք ոնց որ թե ահագին լավ հիմք ունեին՝ բարեհաջող շարունակվելու:

Ինձ համար հեփի էնդ կլիներ, երբ էդ երկուսը հանդիպեին ու խոսեին լիքը էն մասին, թե ինչի Իֆեմելուն իրենց կապը էդպես կտրեց, ու կարողանային հասկանալ և ներել իրար: Ինչը ոնց որ թե էդպես էլ լինում է գրքում: Բայց դրանից հետո տեղի ունեցող արագ զարգացումն ու արագ հանգուցալուծումն ինձ արհեստական ու անբնական է թվում: Դրա փոխարեն հեղինակը կարող էր իր ուշադրությունը սևեռել Իֆեմելուի նոր կյանքին Նիգերիայում: Ու թող Օբինզը լիներ ֆոնին՝ որպես անցյալից մնացած բարի ընկեր, որի հանդեպ դեռ քնքուշ զգացմունքներ կան, որը ամեն կերպ սատարում է Իֆեմելուին՝ հարմարվելու նոր կյանքին: Իսկ թե ինչ կարող է լինել նրանց միջև մի օր, թե հետագայում ոնց կարող են էդ հարաբերությունները նոր զարգացում ստանալ, դա պետք չի բացել: Դա թող մնա հետոյին, որն արդեն գրքի մեջ չի: Ոչ ոք չի պահանջում հեղինակից շուտափույթ լուծում գտնել, բայց ինքը չգիտես ինչի գնում է դրան: Ու դա ինձ դուր չի գալիս:

Քոզին գնալով ավելի կլիշեոտ, ախմախ կերպար է դառնում՝ հնազանդ, անհետաքրքիր, հիմար տիկնիկ, նույնիսկ էնքան հիմար, որ երեխայի ծնունդից մի րոպե անց բացառապես ապուշ արտահայտություններ է անում: Ես չեմ հավատում էդ կերպարին: Ինքն արհեստականորեն ստեղծված է, որ Օբինզը հեշտուհանգիստ թողնի իրեն ու գնա Իֆեմելուի մոտ: Դա ինձ թվում է հեղինակի կողմից թույլ տված մեծ թերություն:
Հանգիստ, հավասարակշռված Օբինզը Իֆեմելուի հետ մի քանի օր ինտենսիվ հանդիպումներից հետո կնոջն ասում է, որ ինքն ուրիշին է սիրում և ուզում է հեռանալ իրենից (կնոջից): Ախր դա էդպես հեշտ չի լինում, անգամ էն դեպքում, երբ հեղինակը Քոզիին ջանասիրաբար ախմախ կերպար էր սարքել:

Լավ, թողեց կնոջն ու եկավ Իֆեմելուի մոտ: Ինչ է նրանց բերելու էդ արագ զարգացումը: Հնարավոր է մեծ հիասթափություն: Իֆեն աչքի չի ընկնում հավատարմությամբ ու մոնոգամիկ էությամբ. ինքն ահագին անկանխատեսելի է հարաբերություններում: Օբինզն էդպիսին չի ու գուցե նմանատիպ ակնկալիքներ էլ Իֆեմելուից ունի: Բայց իրենք դեռ չգիտեն իրար: Ու ես կարող եմ շատ հանգիստ պատկերացնել, որ մի կես տարուց բաժանվելու են՝ երկուսն էլ հիասթափված: Դա հեփի էնդ չի ինձ համար:

Իսկ ժամանակի հոսքին թողած, «բաց ու բազմակետերով» վերջաբանը կլիներ շատ ավելի բնական ու շատ ավելի հեփի:
Դիտարկումներիդ համաձայն եմ ընդհանուր առմամբ, բայց մի երկուսի հետ կապված մի քիչ հակաճառեմ.
Որ ասում ես՝ Իֆեմն աչքի չի ընկնում հավատարմությամբ ու մոնոգամիկ էությամբ, գուցե դա ոչ էնքան էությունից էր, այլ պարզապես «սխալ» մարդու հետ լինելով էր պայմանավորված։ Եթե հիշում ես, ինքը թե՛ Կուրտի, թե՛ Բլեյնի հետ լինելու ընթացքում միշտ էլ զգում էր, որ թեև շատ լավն են իրենք, բայց ինչ–որ բան պակաս ա, էն չի, լիարժեք չի, ու մի տեսակ աչքը դուրսն էր, ինչպես ասում են։ Իսկ Օբինզի հետ ուրիշ տեսակի ներդաշնակություն ու լիարժեքություն էր զգում թե՛ էն սկզբում, թե՛ հետագայում հանդիպելուց հետո։ Ու սա հիմք ա տալիս ենթադրելու, որ Օբինզի հետ երևի անհավատարիմ լինելու ցանկությունը չի ունենա։ Իսկ թե ոնց կզարգանան իրենց հարաբերությունները՝ հաշվի առնելով իրենց էդքան տարիների առանձին ու իրարից կտրուկ տարբերվող կենսափորձը, ուրիշ հարց ա. հա, դա իրոք ավելի լուրջ խնդիր ա, ու հնարավոր ա, որ նույնքան «հեփի» չլինի, որքան թվում էր գրքի ավարտին։ Բայց հակառակն էլ չի բացառվում, որովհետև էն, ինչ երկուսի համար էլ կարևոր էր կարծես ու հենց հարաբերություններում էլ էական դեր ուներ, իրենց մոտ ոնց որ թե առկա էր։ Մի խոսքով՝ ես չէի շտապի դատապարտել իրենց համատեղ ապագան :))։

Ինձ համար, օրինակ, Քոզիի կերպարից հետո ամենաանբնականն ու անհասկանալին Իֆեմելուի՝ Օբինզի հետ կապը տենց կտրուկ կտրելն էր։ Իմ ուղեղում ուղղակի չի տեղավորվում, թե ոնց ա հնարավոր նման պատճառով երես թեքել քեզ համար կյանքում ամենասիրելի, ամենամտերիմ ու հարազատ մարդուց, էն էլ տենց լիարժեք կերպով՝ բոլոր հնարավոր ձևերով, առանց բացատրության, առանց բանի։ Հատկապես որ նամակներն առանց կարդալու ջնջում էր, կամ էն թղթի նամակը (թե՞ նամակները) որ վերջապես բարեհաճել էր կարդալ, հետաձգեց, հետո էլ մոռացավ ինչ–որ կույտի տակ, կորավ–գնաց, տենց էլ չկարդաց։ Սպանեն՝ չեմ հասկանա ես նման մոտեցումը։

Իսկ Քոզիի կերպարը, հա, ոնց որ ի սկզբանե հատուկ պատրաստված լիներ հանգիստ խղճով լքելու համար :))։

[ivy]

Ան, ինձ թվում ա՝ դու Իֆեմելուի հետ կապված որոշ մանրամասներ չես նկատել կամ մոռացել ես:
Հիմա գրեմ դրանց մասին, գուցե պատկերն ամբողջական դառնա:

Մենք ամբողջ գրքում լավ տեսնում ենք Օբինզի սերը իր նկատմամբ, բայց իր սերը Օբինզի հանդեպ կասկածներով ու անվստահությամբ լի ա, որովհետև ինքն ուղղակի տենց մարդ ա, որ չի կարող լրիվ նվիրվել ու չի կարող էնպես սիրել, ոնց որ Օբինզն ա սիրում իրեն:
Իֆեմելուն շատ տարած դեմք ա, ու ես հավատում եմ էդ կերպարին: Որովհետև բոլոր մարդիկ էլ իրենց տարած կողմերն ունեն. ինքը շատ բնական կերպար ա:

Նայիր, ամենասկզբում, երբ իրենք շատ ջահել էին ու նոր էին միասին, էդ պահից սկսած զգացվում ա, թե Օբինզն ինչքան նվիրված ա, իսկ ինքը լրիվ ուրիշ ա: Էն, որ սկսում ա մի հատ ուրիշ տղայով տարվել ու ֆանտազիաների մեջ ընկնել իր հետ կապված, հիշո՞ւմ ես: Որ Օբինզն էլ զգում ա մի բան ու հարցնում, թե ինչ ա կատարվում: Իֆեմելուն ինչ ա պատասխանում՝ որ էդ նորմալ ա նաև ուրիշներով տարվելը, որ հաստատ Օբինզն էլ ուրիշ աղջիկներով ա հետաքրքրված: Ու Օբինզը կտրուկ ասում ա, որ էդպես չի, ու դա չի «նորմալը», ու զգացվում ա, որ վիրավորվում ա: Իր ամբողջ աշխարհը Իֆեմելուի շուրջն ա պտտվում, Իֆեմելուինը իր շուրջը չի:

Հետո գալիս ա Ամերիկա: Ես հասկանում եմ, որ մարդ կարող ա սկզբում ծանր ֆինանսական դրության մեջ լինել (ես էլ եմ եղել, գիտեմ) ու ոչ մի բանում չեմ մեղադրում իրեն, բայց արի ընդունենք, որ էդ բ**ությունը պիտի գոնե մի քիչ լինի արյանդ մեջ, որ գնաս էդ ճանապարհով առաջին 100 դոլարն աշխատելու: Հետո հիշո՞ւմ ես, որ պատմում էր Օբինզին, որ ինքը վատացել էր հենց իր ու (իր մարմնի) ռեակցիայից էդ ամենին՝ I was wet and I hated myself.

Հետո թե կապը ոնց կտրեց Օբինզի հետ: Դու ճիշտ ես. տենց չեն անում էն մարդու հետ, ով քո կյանքի մեծ սերն ա՝ հենց թեկուզ մտածելով, թե դու էդ մարդուն ինչ ցավ ես պատճառում: Բայց ինքն արեց, որովհետև Օբինզն իր կյանքի մեծ սերը չէր (էդ բացատրությունը մտքովդ չի՞ անցնել): Ինքը նույնիսկ Օբինզի հետ եղած ժամանակ էր հա կրկնում՝ այ մի օր կարող ա ես կամ դու հանդիպենք մեր կյանքի մեծ սիրուն ու թողնենք իրար: Ինքը երբեք էլ համոզված չի եղել, որ էդ մեկը Օբինզն ա:

Ու հետո ոնց ա վարվում Ամերիկայում իր առաջին բոյֆրենդի հետ: Էն մարդու, որին պիտի որ ամեն ինչով երախտապարտ լիներ: Չի կարելի տենց վարվել, էդ կարգի ցավացնել՝ անկախ նրանից ինքն «էն միակն ա», թե տատանվում ես:
Իֆեմելուն ուղղակի չի կարող լավ պարտնյոր լինել. էդ իր տարած էության մի մասն ա: Ինքը հանգիստ կարող ա հայտնվել անծանոթ ու փնթի մեկի անկողնում, հենց էնպես, ինքն էլ չգիտի, թե ինչի:

Հետո երբ վերջում Օբինզի հետ նորից սկսում են հանդիպել, ու ինքը Օբինզին քշում ա մի պահ՝ մինչև կնոջից հեռանալը: Ի՞նչ ա լինում: Մենք ոչ մի տեղ չենք տեսնում, որ ինքը տառապում ա: Օբինզը իրեն պատերով ա տալիս, Իֆեմելուն՝ չէ: Ինքը զանգում ա իր նախկին բոյֆրենդներին, Կուրտի հետ նույնիսկ թեթևակի պլաններ են կազմում նորից հանդիպելու: Հետո էլ սկսում ա ինչ-որ ուրիշ մեկի հետ հանդիպել, ու հեղինակը ցույց է տալիս, որ հայտնվում են անկողնում:

Հետո մեկ էլ Օբինզն ա հայտնվում՝ կնոջը թողած, ու պիտի էստեղ հեփի է՞նդ լինի: Ես խիստ կասկածում եմ: Իֆեմելուի կերպարն էնքան մանրամասն ա նկարագրված, որ համարյա հույս չի թողնում դրան հավատալու :)

Ամփոփելով ասեմ, որ Իֆեմելուն ահագին էգոիստ ու եսակենտրոն տիպ ա: Ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը:
Ինքը երկար ճանապարհ ունի ինքն իրեն ճանաչելու ու ինքն իրեն հասկանալու:
Սա հեչ լավ ու հարմար ժամանակ չի Օբինզի հետ միավորվելու:

[Ուլուանա]

Ան, ինձ թվում ա՝ դու Իֆեմելուի հետ կապված որոշ մանրամասներ չես նկատել կամ մոռացել ես:
Հիմա գրեմ դրանց մասին, գուցե պատկերն ամբողջական դառնա:

Մենք ամբողջ գրքում լավ տեսնում ենք Օբինզի սերը իր նկատմամբ, բայց իր սերը Օբինզի հանդեպ կասկածներով ու անվստահությամբ լի ա, որովհետև ինքն ուղղակի տենց մարդ ա, որ չի կարող լրիվ նվիրվել ու չի կարող էնպես սիրել, ոնց որ Օբինզն ա սիրում իրեն:
Իֆեմելուն շատ տարած դեմք ա, ու ես հավատում եմ էդ կերպարին: Որովհետև բոլոր մարդիկ էլ իրենց տարած կողմերն ունեն. ինքը շատ բնական կերպար ա:

Նայիր, ամենասկզբում, երբ իրենք շատ ջահել էին ու նոր էին միասին, էդ պահից սկսած զգացվում ա, թե Օբինզն ինչքան նվիրված ա, իսկ ինքը լրիվ ուրիշ ա: Էն, որ սկսում ա մի հատ ուրիշ տղայով տարվել ու ֆանտազիաների մեջ ընկնել իր հետ կապված, հիշո՞ւմ ես: Որ Օբինզն էլ զգում ա մի բան ու հարցնում, թե ինչ ա կատարվում: Իֆեմելուն ինչ ա պատասխանում՝ որ էդ նորմալ ա նաև ուրիշներով տարվելը, որ հաստատ Օբինզն էլ ուրիշ աղջիկներով ա հետաքրքրված: Ու Օբինզը կտրուկ ասում ա, որ էդպես չի, ու դա չի «նորմալը», ու զգացվում ա, որ վիրավորվում ա: Իր ամբողջ աշխարհը Իֆեմելուի շուրջն ա պտտվում, Իֆեմելուինը իր շուրջը չի:

Հետո գալիս ա Ամերիկա: Ես հասկանում եմ, որ մարդ կարող ա սկզբում ծանր ֆինանսական դրության մեջ լինել (ես էլ եմ եղել, գիտեմ) ու ոչ մի բանում չեմ մեղադրում իրեն, բայց արի ընդունենք, որ էդ բ**ությունը պիտի գոնե մի քիչ լինի արյանդ մեջ, որ գնաս էդ ճանապարհով առաջին 100 դոլարն աշխատելու: Հետո հիշո՞ւմ ես, որ պատմում էր Օբինզին, որ ինքը վատացել էր հենց իր ու (իր մարմնի) ռեակցիայից էդ ամենին՝ I was wet and I hated myself.

Հետո թե կապը ոնց կտրեց Օբինզի հետ: Դու ճիշտ ես. տենց չեն անում էն մարդու հետ, ով քո կյանքի մեծ սերն ա՝ հենց թեկուզ մտածելով, թե դու էդ մարդուն ինչ ցավ ես պատճառում: Բայց ինքն արեց, որովհետև Օբինզն իր կյանքի մեծ սերը չէր (էդ բացատրությունը մտքովդ չի՞ անցնել): Ինքը նույնիսկ Օբինզի հետ եղած ժամանակ էր հա կրկնում՝ այ մի օր կարող ա ես կամ դու հանդիպենք մեր կյանքի մեծ սիրուն ու թողնենք իրար: Ինքը երբեք էլ համոզված չի եղել, որ էդ մեկը Օբինզն ա:

Ու հետո ոնց ա վարվում Ամերիկայում իր առաջին բոյֆրենդի հետ: Էն մարդու, որին պիտի որ ամեն ինչով երախտապարտ լիներ: Չի կարելի տենց վարվել, էդ կարգի ցավացնել՝ անկախ նրանից ինքն «էն միակն ա», թե տատանվում ես:
Իֆեմելուն ուղղակի չի կարող լավ պարտնյոր լինել. էդ իր տարած էության մի մասն ա: Ինքը հանգիստ կարող ա հայտնվել անծանոթ ու փնթի մեկի անկողնում, հենց էնպես, ինքն էլ չգիտի, թե ինչի:

Հետո երբ վերջում Օբինզի հետ նորից սկսում են հանդիպել, ու ինքը Օբինզին քշում ա մի պահ՝ մինչև կնոջից հեռանալը: Ի՞նչ ա լինում: Մենք ոչ մի տեղ չենք տեսնում, որ ինքը տառապում ա: Օբինզը իրեն պատերով ա տալիս, Իֆեմելուն՝ չէ: Ինքը զանգում ա իր նախկին բոյֆրենդներին, Կուրտի հետ նույնիսկ թեթևակի պլաններ են կազմում նորից հանդիպելու: Հետո էլ սկսում ա ինչ-որ ուրիշ մեկի հետ հանդիպել, ու հեղինակը ցույց է տալիս, որ հայտնվում են անկողնում:

Հետո մեկ էլ Օբինզն ա հայտնվում՝ կնոջը թողած, ու պիտի էստեղ հեփի է՞նդ լինի: Ես խիստ կասկածում եմ: Իֆեմելուի կերպարն էնքան մանրամասն ա նկարագրված, որ համարյա հույս չի թողնում դրան հավատալու :)

Ամփոփելով ասեմ, որ Իֆեմելուն ահագին էգոիստ ու եսակենտրոն տիպ ա: Ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը:
Ինքը երկար ճանապարհ ունի ինքն իրեն ճանաչելու ու ինքն իրեն հասկանալու:
Սա հեչ լավ ու հարմար ժամանակ չի Օբինզի հետ միավորվելու:
Լավ, համոզեցիր :))։ Էդ ասածդ պահերն իսկապես մտքիցս թռել էին, ու էդ առումով պատկերն ամբողջական չէի տեսնում։

[ivy]

Իհ, էդքան շուտ, իսկ ես դեռ խաղալ էի ուզում :))

Շատ հավես էր էս գիրքը կարդալը. վաղուց ոչ մի գրքի մեջ էսքան չէի խորացել։ Մերսի Գալին, որ խորհուրդ տվեց։

Միասին գրքեր կարդալու նոր առաջարկներ կա՞ն։

Եթե չէ, ես մտածում եմ Hanya Yanagihara-ի "A Little Life"-ը սկսել, ցանկության դեպքում կարող եք միանալ։

[Ուլուանա]

Իհ, էդքան շուտ, իսկ ես դեռ խաղալ էի ուզում :))
Հա՞։ Դե, կխաղանք դեռ :))։ Հեսա մի քիչ ավելի ազատ լինեմ, կգրեմ, ես էլ կուզենայի ավելի շատ քննարկել։ Ու նաև հետաքրքիր կլիներ, եթե մյուսներն էլ մասնակցեին, իրենց կարծիքները գրեին։ Ինչ–որ կորել են բոլորը...


Եթե չէ, ես մտածում եմ Hanya Yanagihara-ի "A Little Life"-ը սկսել, ցանկության դեպքում կարող եք միանալ։
Իսկ էդ գրքի մասին ի՞նչ գիտես, ինչի՞ հիման վրա ես ուզում կարդալ։ Մի երկու բառով ներկայացրու, տեսնենք։ Ես էլ էս ընթացքում մի ուրիշ գիրք էլ կարդացի, բայց հիմա չունեմ կարդալու բան, ես էլ եմ մտածում՝ ինչ կարելի ա կարդալ...

[ivy]

Էստեղ (https://www.akumb.am/showthread.php/66516-%D4%B8%D5%B6%D5%A9%D5%A5%D6%80%D6%81%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%A1%D5%B6-%D4%B1%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%A2-(Book-Club)?p=2540664#post2540664) եմ պատասխանում, որ էս թեման մնա Ամերիկանայի քննարկմանը:

[StrangeLittleGirl]

Հա՞։ Դե, կխաղանք դեռ :))։ Հեսա մի քիչ ավելի ազատ լինեմ, կգրեմ, ես էլ կուզենայի ավելի շատ քննարկել։ Ու նաև հետաքրքիր կլիներ, եթե մյուսներն էլ մասնակցեին, իրենց կարծիքները գրեին։ Ինչ–որ կորել են բոլորը...


Ես տարածքում եմ, կարդում եմ գիրքը: Ուղղակի դեռ սկզբերում ինձ շատ սիրուն հասկացրեցին, որ իմ կարծիքը պետք չի, որ արտահայտվի, դրա համար սուս եմ մնում:

[Tiger29]

«Մանուշակ» մանկապարտեզ

[Նիկեա]

հենց նոր վերջացրեցի, մի երկու ժամ քնեմ ու գրեմ կարծիքներիս, տպավորություններիս մասին :))

[StrangeLittleGirl]

Քանի որ ես աներես եմ :P

Գուդրիդսի մի ռիվյու շատ լավ ամփոփում ա, թե էս գրքի կոնկրետ ինչն ա ինձ ներվայնացնում.
"The most interesting parts of the characters' lives, the moments when something is actually at stake, are breezed through in narrative summary, while the book focuses in on mundane conversations illustrating Adichie's points about race."

Կարամ ավելացնեմ, որ անտանելի շատ ավելորդ ու անիմաստ երկխոսություններ կան: Լիքը ինֆորմացիա կա, որն ընթերցողին չի հետաքրքրում ու լիքը ինֆորմացիա չկա, որ պիտի լիներ: Ասենք, էն պահը, որ Ուջուն չի ուզում, որ իրա էրեխեն երկու լեզու լսի, շատ հպանցիկ ա արվում, թռնում ա էդ մասից, մինչդեռ Ուջուի՝ քննությունը ստանալուն մի քանի պարբերություն ա նվիրված: Բայց դա կարելի էր մի նախադասությամբ ամփոփել: Ամերիկայի մասին իմիգրանտի աչքերով լիքը դիպուկ արտահայտություններ կան: Էդ մասերը շատ կայֆ են, բայց դրանք սիրուն ձևով ձուլված չեն ամբողջ պատմությանը, այլ խցկած են մի տեղում: Նենց տպավորություն ա, որ Ադիչիեն էդ բոլոր դիտարկումները հավաքել ա մի տեղ, հետո որոշել ա դրա արանքներում վեպ սարքել:

[Ուլուանա]

Ան, ինձ թվում ա՝ դու Իֆեմելուի հետ կապված որոշ մանրամասներ չես նկատել կամ մոռացել ես:
Հիմա գրեմ դրանց մասին, գուցե պատկերն ամբողջական դառնա:

Նայիր, ամենասկզբում, երբ իրենք շատ ջահել էին ու նոր էին միասին, էդ պահից սկսած զգացվում ա, թե Օբինզն ինչքան նվիրված ա, իսկ ինքը լրիվ ուրիշ ա: Էն, որ սկսում ա մի հատ ուրիշ տղայով տարվել ու ֆանտազիաների մեջ ընկնել իր հետ կապված, հիշո՞ւմ ես: Որ Օբինզն էլ զգում ա մի բան ու հարցնում, թե ինչ ա կատարվում: Իֆեմելուն ինչ ա պատասխանում՝ որ էդ նորմալ ա նաև ուրիշներով տարվելը, որ հաստատ Օբինզն էլ ուրիշ աղջիկներով ա հետաքրքրված: Ու Օբինզը կտրուկ ասում ա, որ էդպես չի, ու դա չի «նորմալը», ու զգացվում ա, որ վիրավորվում ա: Իր ամբողջ աշխարհը Իֆեմելուի շուրջն ա պտտվում, Իֆեմելուինը իր շուրջը չի:

Հետո թե կապը ոնց կտրեց Օբինզի հետ: Դու ճիշտ ես. տենց չեն անում էն մարդու հետ, ով քո կյանքի մեծ սերն ա՝ հենց թեկուզ մտածելով, թե դու էդ մարդուն ինչ ցավ ես պատճառում: Բայց ինքն արեց, որովհետև Օբինզն իր կյանքի մեծ սերը չէր (էդ բացատրությունը մտքովդ չի՞ անցնել): Ինքը նույնիսկ Օբինզի հետ եղած ժամանակ էր հա կրկնում՝ այ մի օր կարող ա ես կամ դու հանդիպենք մեր կյանքի մեծ սիրուն ու թողնենք իրար: Ինքը երբեք էլ համոզված չի եղել, որ էդ մեկը Օբինզն ա:

Ամփոփելով ասեմ, որ Իֆեմելուն ահագին էգոիստ ու եսակենտրոն տիպ ա: Ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը:
Ինքը երկար ճանապարհ ունի ինքն իրեն ճանաչելու ու ինքն իրեն հասկանալու:
Սա հեչ լավ ու հարմար ժամանակ չի Օբինզի հետ միավորվելու:
Ռիփ, ես ամեն դեպքում կարծում եմ, որ Օբինզը Իֆեմելուի կյանքի մեծ սերն էր, ուղղակի, ինչպես ինքդ նկատեցիր, ինքը լավ զուգընկեր չի՝ անկախ նրանից, թե ով ա զուգընկերը։ Այսինքն՝ ով էլ լիներ, ինքը հավատարիմ չէր լինելու, բայց Օբինզի հետ գոնե մի քիչ հույս կա, որովհետև լիքը բաներից զգացվում ա, որ Օբինզի նկատմամբ իր վերաբերմունքն ու հարաբերություններն ամեն դեպքում այլ մակարդակի են՝ մյուս տղամարդկանց նկատմամբ վերաբերմունքից ու համապատասխանաբար հարաբերություններից շատ տարբեր՝ դրական առումով։

[StrangeLittleGirl]

Մի վառ օրինակ էլ ասեմ ավելորդաբանությունների:
Ասենք որ բռնացնում ա, որ Քըրթը արիշ-վերիշներ ա անում մի ուրիշ կնգա հետ, նեղանում, գնում ա, հետո Քըրթը գալիս ա, հաշտվում են: Էդ տեսարանը սենց անցնում-գնում ա, ոնց որ բան չի էղել: Իմա՞ստը: Էդ մասն ինչո՞վ ա փոխում գրքի ամբողջ ընթացքը: Եթե չի փոխելու, պետք ա հանել, դուրս շպրտել:

Ու նաև լուրջ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակը ժամանակի հետքն էլ չի կարողացել նորմալ պահի: Հեսա մի քիչ էլ կարդամ, դա հասկանալի կլինի: Բայց մի քիչ տարօրինակ ա, որ էն, ինչը թվում ա 90-ականների մեջտեղներ, մի քանի տարի հետո միանգամից Օբամայի ժամանակաշրջան ա մտնում:

[ivy]

Մի վառ օրինակ էլ ասեմ ավելորդաբանությունների:
Ասենք որ բռնացնում ա, որ Քըրթը արիշ-վերիշներ ա անում մի ուրիշ կնգա հետ, նեղանում, գնում ա, հետո Քըրթը գալիս ա, հաշտվում են: Էդ տեսարանը սենց անցնում-գնում ա, ոնց որ բան չի էղել: Իմա՞ստը: Էդ մասն ինչո՞վ ա փոխում գրքի ամբողջ ընթացքը: Եթե չի փոխելու, պետք ա հանել, դուրս շպրտել:

Չգիտեմ՝ ուր ես հասել, ու էս ասածս ինչքանով սփոյլեր կլինի քեզ համար, համենայնդեպս գրեմ, թե ես էդ էպիզոդը ոնց եմ ընկալել.

Կուրտը (Քըրթը), ոնց հասկանում ենք, իրականում ոչ մի բան չէր ունեցել էդ կնոջ հետ. վերջինս փորձել էր իր վզով ընկնել, բայց Կուրտը չէր հետաքրքրվել էդ կնոջով, իր համար մենակ Իֆեմելուն գոյություն ուներ. մի երկու նամակն էին գրել, անցել գնացել էր, դավաճանություն չէր եղել: Բայց ամեն դեպքում Կուրտն իրեն ինչ-որ ձևով մեղավոր էր զգում, թեև ոչ մի բան էլ վերջին հաշվով չէր եղել: Էդ ուղղակի Կուրտի կերպարի մասին է խոսում, իր վերաբերմունքը Իֆեմելուի ու իրենց հարաբերությունների հանդեպ: Մյուս կողմից՝ հեղինակը Իֆեմելուի կերպարի մասին է ինֆորմացիա տալիս՝ իր նեղանալը լրիվ անկապ բանից, էն դեպքում երբ ինքը հետագայում հեշտուհանգիստ թռնում է ուրիշ տղամարդու անկողին, հետո էլ ցինիկաբար ասում դրա մասին Կուրտին: Էդ ամբողջն, իմ կարծիքով, ծառայում է նրան, որ ավելի լավ տեսնենք Կուրտ-Իֆեմելու հարաբերություններում ով ինչպիսին էր: Ու Իֆեմելուն բացասական լույսի տակ է ներկայացվում, մինչդեռ Կուրտը՝ հակառակը, ահագին դրական:

[Ուլուանա]

Մի վառ օրինակ էլ ասեմ ավելորդաբանությունների:
Ասենք որ բռնացնում ա, որ Քըրթը արիշ-վերիշներ ա անում մի ուրիշ կնգա հետ, նեղանում, գնում ա, հետո Քըրթը գալիս ա, հաշտվում են: Էդ տեսարանը սենց անցնում-գնում ա, ոնց որ բան չի էղել: Իմա՞ստը: Էդ մասն ինչո՞վ ա փոխում գրքի ամբողջ ընթացքը: Եթե չի փոխելու, պետք ա հանել, դուրս շպրտել:
Բյուր, ես էլ չեմ կարծում, թե ավելորդ էր էդ հատվածը։ Այվիի հետ լրիվ համաձայն եմ, որ էդ միջադեպը, թեև հետագայի համար ինչ–որ դեր չի ունենում, բայց ահագին ինֆորմացիա ա տալիս Կուրտի մասին, ու հենց դրանում ա իմաստը։

Ինձ համար, օրինակ, ավելորդ էին էն հատվածները, որոնցում մանրամասն նկարագրում ու խորանում էր Բլեյնի ու Օբինզի ընկերների կյանքերի մեջ, որոնցից համարյա ոչ մեկը որևէ կերպ չէր ազդում հերոսների կյանքի ընթացքի վրա։ Իհարկե, չեմ ասում, թե բոլորի դեպքում էր տենց, բայց էդպիսիք կային ահագին։


Ու նաև լուրջ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակը ժամանակի հետքն էլ չի կարողացել նորմալ պահի: Հեսա մի քիչ էլ կարդամ, դա հասկանալի կլինի: Բայց մի քիչ տարօրինակ ա, որ էն, ինչը թվում ա 90-ականների մեջտեղներ, մի քանի տարի հետո միանգամից Օբամայի ժամանակաշրջան ա մտնում:
Ժամանակի հետ կապված ես էլ էի երբեմն խճճվում, բայց տենց հատուկ չխորացա, որ պարզեմ՝ ինձ ա թվացել, թե իրոք հեղինակն ա անճշտություններ թույլ տվել։

[ivy]

Ընդհանուր, մի բան եմ ուզում ասել քննարկումների մասին:
Ես լրիվ նորմալ եմ համարում, որ մի գիրքը մեկին դուր է գալիս, մեկին՝ չէ. էդպես էլ պիտի լինի: Ու սա ոչ միայն գրականությանն է վերաբերում, այլև նույն հաջողությամբ՝ երաժշտությանը, կինոյին և այլն:
Ու լավ է, որ բոլորս էլ տարբեր կարծիք ունենք, բայց ամբողջ հարցն էն է, որ դա միայն կարծիք է ու պիտի որպես կարծիք էլ մատուցվի: Մենք չենք գալիս որոշելու, թե ոնց պիտի էս կամ էն գիրքը գրված լիներ. ինքը գրված է էնպես, ինչպես գրված է. մենք դա կարող ենք հավանել կամ չէ: Համընդհանուր ստանդարտներ ու արժեքներ չկան՝ որոշելու համար, թե ինչն է արվեստի մեջ սխալ, ինչը՝ ճիշտ:
Դրա համար էն ամենը, ինչ բխում է անձնական կարծիքից, բայց ներկայացվում է որպես միակ ու բացարձակ ճշմարտություն, ինձ համար ընդունելի չէ, անգամ եթե իմ կարծիքն էլ համընկնում է դրա հետ:
Հնարավոր է, որ սխալվում եմ, բայց սա իմ մոտեցումն է հարցին: Կարող ենք ներկայացնել մեր տեսակետը, հիմնավորել դա, բայց միշտ հիշել, որ դա միայն անձնական կարծիք է և գոյություն ունենալու էնքան իրավունք ունի, որքան մյուս կարծիքները:
Սա ընդհանրապես կապ չունի նրա հետ, որ մեկը քննադատական մտածողություն ունի, մյուսը՝ չէ. հարցը ընդամենը մատուցման ձևն է: Ներկայացնո՞ւմ եմ ես իմ մոտեցումը՝ որպես միակ ճշմարտություն, թե հիմնավորում եմ դա՝ ընդամենը որպես անձնական տեսակետ:
Կարող ենք էս հարցը առանձին թեմայում էլ քննարկել, եթե ցանկություն լինի:

[StrangeLittleGirl]

Ընդհանուր, մի բան եմ ուզում ասել քննարկումների մասին:
Ես լրիվ նորմալ եմ համարում, որ մի գիրքը մեկին դուր է գալիս, մեկին՝ չէ. էդպես էլ պիտի լինի: Ու սա ոչ միայն գրականությանն է վերաբերում, այլև նույն հաջողությամբ՝ երաժշտությանը, կինոյին և այլն:
Ու լավ է, որ բոլորս էլ տարբեր կարծիք ունենք, բայց ամբողջ հարցն էն է, որ դա միայն կարծիք է ու պիտի որպես կարծիք էլ մատուցվի: Մենք չենք գալիս որոշելու, թե ոնց պիտի էս կամ էն գիրքը գրված լիներ. ինքը գրված է էնպես, ինչպես գրված է. մենք դա կարող ենք հավանել կամ չէ: Համընդհանուր ստանդարտներ ու արժեքներ չկան՝ որոշելու համար, թե ինչն է արվեստի մեջ սխալ, ինչը՝ ճիշտ:
Դրա համար էն ամենը, ինչ բխում է անձնական կարծիքից, բայց ներկայացվում է որպես միակ ու բացարձակ ճշմարտություն, ինձ համար ընդունելի չէ, անգամ եթե իմ կարծիքն էլ համընկնում է դրա հետ:
Հնարավոր է, որ սխալվում եմ, բայց սա իմ մոտեցումն է հարցին: Կարող ենք ներկայացնել մեր տեսակետը, հիմնավորել դա, բայց միշտ հիշել, որ դա միայն անձնական կարծիք է և գոյություն ունենալու էնքան իրավունք ունի, որքան մյուս կարծիքները:
Սա ընդհանրապես կապ չունի նրա հետ, որ մեկը քննադատական մտածողություն ունի, մյուսը՝ չէ. հարցը ընդամենը մատուցման ձևն է: Ներկայացնո՞ւմ եմ ես իմ մոտեցումը՝ որպես միակ ճշմարտություն, թե հիմնավորում եմ դա՝ ընդամենը որպես անձնական տեսակետ:
Կարող ենք էս հարցը առանձին թեմայում էլ քննարկել, եթե ցանկություն լինի:
Լավ, կարա՞ս թարգես թեման շեղելը: Ստեղ սաղս էլ կարծիք ենք ասում, ու էսպես կամ էնպես պիտի գրված լինելն էլ ա կարծիք: Բայց դու էդ կարծիքներից բորբոքվում ես: Ամեն տեսակի կարծիք էլ ընդունելի ա, ուզում ա վերամբարձ տոնով լինի, ուզում ա հազար հատ ինձ թվում ա ու երևի-ով փաթեթավորված լինի, քանի դեռ անձնական մակարդակի չի անցնում:

Երկու անգամ փորձ արեցի էս թեմայի քննարկումներին մասնակցել, երկու անգամն էլ տարբեր ձևերով թռար դեմքիս: Դուրդ գալի՞ս ա արածդ:

Sendt fra min E5823 med Tapatalk

[ivy]

Ընդամենը փորձում էի բացատրել, թե ինչից ծագեց նախորդ անգամվա գրառումս, որպեսզի չընկալվեր՝ դեմքին թռնել կամ նման մի բան:
Բայց ոնց որ թե հաջող փորձ չէր:
Կներես: Անցանք:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, ես էլ չեմ կարծում, թե ավելորդ էր էդ հատվածը։ Այվիի հետ լրիվ համաձայն եմ, որ էդ միջադեպը, թեև հետագայի համար ինչ–որ դեր չի ունենում, բայց ահագին ինֆորմացիա ա տալիս Կուրտի մասին, ու հենց դրանում ա իմաստը։

Բայց սաղ հարցն էդ ա, որ հետագայի համար ինչ-որ դեր չի ունենում: Մի տեսակ ոնց որ օդից վերցնի, խցկի, հետո էլ դրան չանդրադառնա: Իսկ Քըրթի վերաբերմունքն Իֆեմելուի նկատմամբ ուրիշ տեղերում էլ ա շատ լավ ցույց տալիս (հատկապես էն որ Ուջուին հյուր են գնում, էդ մասում չնայած շատ հպանցիկ ա արվում, բայց շատ ավելի սիրուն ա ցույց տալիս վերաբերմունքը կամ մազերի պահերը):


Ինձ համար, օրինակ, ավելորդ էին էն հատվածները, որոնցում մանրամասն նկարագրում ու խորանում էր Բլեյնի ու Օբինզի ընկերների կյանքերի մեջ, որոնցից համարյա ոչ մեկը որևէ կերպ չէր ազդում հերոսների կյանքի ընթացքի վրա։ Իհարկե, չեմ ասում, թե բոլորի դեպքում էր տենց, բայց էդպիսիք կային ահագին։

Պահո՜, տենց բաներ էլ դեռ կա՞ն :)) Ես նոր եմ հասել Օբինզի մասերին:

Ինձ համար ամենաանտանելին բլոգային գրառումներն են: Դրանք արդեն թռնում եմ:



Ժամանակի հետ կապված ես էլ էի երբեմն խճճվում, բայց տենց հատուկ չխորացա, որ պարզեմ՝ ինձ ա թվացել, թե իրոք հեղինակն ա անճշտություններ թույլ տվել։
Սկզբում ինձ էլ էր թվում, որ ուղղակի ես եմ խճճվում, բայց ոնց որ հեղինակն ինքն ա խճճվել:

[ivy]

Ու նաև լուրջ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակը ժամանակի հետքն էլ չի կարողացել նորմալ պահի: Հեսա մի քիչ էլ կարդամ, դա հասկանալի կլինի: Բայց մի քիչ տարօրինակ ա, որ էն, ինչը թվում ա 90-ականների մեջտեղներ, մի քանի տարի հետո միանգամից Օբամայի ժամանակաշրջան ա մտնում:


Ժամանակի հետ կապված ես էլ էի երբեմն խճճվում, բայց տենց հատուկ չխորացա, որ պարզեմ՝ ինձ ա թվացել, թե իրոք հեղինակն ա անճշտություններ թույլ տվել։

Ժամանակի հետ կապված:
Իֆեմելուն 13 տարի էր Ամերիկայում. դրա մասին իմանում ենք, երբ նա Ամերիկայից հետ գալուց առաջ գնում է վարսավիրանոց. դրանով էլ սկսվում է գիրքը:
Օբաման ընտրվեց 2008 թվականին: Էդ ժամանակ արդեն Իֆեմելուն վատ հարաբերությունների մեջ էր իր երկրորդ բոյֆրենդի հետ, արդեն իր հետ գալու ժամանակներն էին մոտենում:
12-13 տարին լավ բաշխվում է 90-ականների մեջտեղներից մինչև 2008 թվականը:

Գիրքը գրված է ահագին հետ ու առաջ, որը կարող է ընթերցողին խառնաշփոթի մեջ գցել: Հենց թեկուզ էն, որ գիրքը սկսվում է էն ժամանակահատվածով, երբ Իֆեմելուն արդեն պատրաստվում էր հետ գնալ:
Բայց ժամանակի հետ կապված սխալներ ոնց որ թե չկան:

[StrangeLittleGirl]

Ժամանակի հետ կապված:
Իֆեմելուն 13 տարի էր Ամերիկայում. դրա մասին իմանում ենք, երբ նա Ամերիկայից հետ գալուց առաջ գնում է վարսավիրանոց. դրանով էլ սկսվում է գիրքը:
Օբաման ընտրվեց 2008 թվականին: Էդ ժամանակ արդեն Իֆեմելուն վատ հարաբերությունների մեջ էր իր երկրորդ բոյֆրենդի հետ, արդեն իր հետ գալու ժամանակներն էին մոտենում:
12-13 տարին լավ բաշխվում է 90-ականների մեջտեղներից մինչև 2008 թվականը:

Գիրքը գրված է ահագին հետ ու առաջ, որը կարող է ընթերցողին խառնաշփոթի մեջ գցել: Հենց թեկուզ էն, որ գիրքը սկսվում է էն ժամանակահատվածով, երբ Իֆեմելուն արդեն պատրաստվում էր հետ գնալ:
Բայց ժամանակի հետ կապված սխալներ ոնց որ թե չկան:
Հենց էդ ա. սկզբում տպավորություն ա, թե 90-ականների կեսերից ա Իֆեմելուն գնում ԱՄՆ։ Օբամայի մասին առաջին անգամ հիշատակվում ա, երբ մազերի խնդիրն ա լինում, իսկ դա ԱՄՆ մեկնելուց հետո 3-5 տարիների ընթացքում ա (3 տարի անց հանդիպում ա Քըրթին, 5 տարի անց Օբինզին առաջին նամակն ա գրում): Ստացվում ա 2000-ականների սկզբեր։

Բայց մեկ էլ հիշատակվում ա Արքայադուստր Դիանայի մահը, որը տեղի ա ունեցել 97-ին, ու գրքում նշվում ա, որ Օբինզն էդ ժամանակ դպրոցական ա։ Այսինքն, Իֆեմելուն դժվար 99-ից շուտ ԱՄՆ մեկնած լինի։

[StrangeLittleGirl]

Էլի ժամանակի հետ կապված: Մի քիչ Նիգերիայի պատմությունը փորփրեցի: Իրանց դիկտատորը մահացել ա 98-ին, այսինքն՝ Ուջուն ամենաշուտն էդ ժամանակներում ա փախել ԱՄՆ, երբ Դայքը մի տարեկան էր: Բայց երբ Իֆեմելուն գնում ա ԱՄՆ, Դայքն առնվազն հինգ տարեկան ա: Հիմա էլ ստացվում ա, որ դա մոտավորապես 2003-ի կողմերն ա, իսկ Իֆեմելուն հետ ա գնում Նիգերիա 2016-ին, ինչը մի քիչ տարօրինակ ա, որտև գիրքը լույս ա տեսել 2013-ին ու ապագայի մասին խոսելու նկրտումներ ոնց որ չունի:

Մեկ էլ մի բան. Իֆեմելուն հաստատ 2011-ից հետո ա գնում Նիգերիա, որովհետև էդ ժամանակ ա, որ իրանց դեմոկրատիզացիայի պրոցեսն ավարտվում ա: Մի խոսքով, հեղինակը սաղ խառնել ա իրար:

[StrangeLittleGirl]

Էս Իֆեմելուն բայց զզվելի արարած ա: Ու ամենազզվելին էն ա, որ հեղինակը լրիվ իրա կողմից ա:

[Ուլուանա]

Էս Իֆեմելուն բայց զզվելի արարած ա: Ու ամենազզվելին էն ա, որ հեղինակը լրիվ իրա կողմից ա:
Ու՞ր ես հասել որ :))։
Դե, հեղինակը, ինչքան հասկանում եմ, իր մասին ա գրել, բա ի՞նչ էիր ուզում։

[StrangeLittleGirl]

Ու՞ր ես հասել որ :))։
Դե, հեղինակը, ինչքան հասկանում եմ, իր մասին ա գրել, բա ի՞նչ էիր ուզում։

Հասել եմ էն մասերը, որ Բլեյնի հետ ա արդեն։ Էս մասերում զզվելիությունը լրիվ թափվում ա։
Կարծու՞մ ես, որ իրա մասին ա գրել։ Ես մի քիչ փորփրեցի հեղինակի կենսագրությունը։ Ոնց հասկացա, ստեղ-ընդեղ իրանից դրել ա, բայց ոչ ամբողջությամբ։ Ուջուն ավելի մոտ ա իրան, քան Իֆեմելուն։

[StrangeLittleGirl]

Էս գրքի մեջ միակ մասը, որն իսկականից դուրս էկավ, Օբինզի ու Իֆեմելուի հանդիպումն էր Լեգոսում, էն էլ մենակ առաջին մասը, հետո էլի նույն ձանձրալիությունը մեջ ընկավ:

[StrangeLittleGirl]

Վերջացրեցի: Կարծիքս բլոգիցս քոփի-փեյսթ արած.

Նիգերացի գրող Չիմամանդա Ադիչիեի «Ամերիկանա» գիրքը նիգերացի Իֆեմելուի մասին է, որը մեկնում է ԱՄՆ սովորելու, հետո հետ է գնում Նիգերիա։ Առաջին հայացքից՝ հետաքրքիր թեմա. սև իմիգրանտի պատմություն ԱՄՆ-ում։ Բայց թեմայի հետաքրքրականությունը կորում է ռասիզմի մասին անվերջ դատողությունների, ձանձրալի բլոգային գրառումների ու բազմաթիվ ավելորդ, պատմության հետ ընդհանրապես կապ չունեցող մանրամասների արանքում։

Իֆեմելուն Նիգերիայում թողնում է ընկերոջը՝ Օբինզեին: ԱՄՆ մեկնելուց հետո որոշ ժամանակ անց կապերը խզում է, հետո տարիներ անց հանդիպում են։ Նրանց ամբողջ սերը լցված է կլիշեներով («Նա հանկարծ հասկացավ, որ ուզում էր նույն օդը շնչել, ինչ Օբինզեն»), ու պրիմիտիվ սերիալային ռոմանտիկայից բացի ոչինչ չես տեսնում։

Իֆեմելուն ինքը բավական զզվելի բնավորությամբ կին է. աջ ու ձախ բոլորին քննադատում է, իրեն բոլորից վեր է դասում (թե՛ ԱՄՆ-ի սևերից, թե՛ իմիգրանտ սևերից, թե՛ սպիտակներից, թե՛ իր ընկերներից, թե՛ ծնողներից): Կյանքում որևէ նպատակ չունի, որևէ բանի հետևից չի գնում։ Ասես ընդունում է էն, ինչ գալիս է իր առաջ։ Ու անգամ Նիգերիա վերադառնալն էլ հստակ պատճառաբանություն չունի։ Իհարկե, զանազան իմիգրանտներ կվիճեն, թե բոլորս էլ մեր երկիրը վերադառնալու զգացողությունն ունենում ենք։ Բայց բոլորս չենք վերադառնում, չէ՞։ Իսկ եթե վերադառնում ենք, շատ կոնկրետ պատճառաբանություններ ենք ունենում։

Ուրեմն ինչու՞ հանկարծ Իֆեմելուն որոշեց Նիգերիա վերադառնալ։ Բլեյնից բաժանվե՞լն էր պատճառը (Իֆեմելուի սևամորթ ինտելեկտուալ ընկերն ԱՄՆ-ում)։ Նիգերիայում վերջապես ժողովրդավարական ընտրություննե՞րը։ Փրինսթոնից հետո ուղղակի որևէ պլան չունենա՞լը։ Օբինզեին տեսնելու ցանկությու՞նը։ Թե՞ ուղղակի կարոտախտը։ Բայց եթե վերջինը, ուրեմն ինչու՞ տասներեք տարի հետո, ոչ թե ավելի շուտ։

Գիրքն էդպես էլ անպատասխան է թողնում Իֆեմելուի այս որոշումը, ինչպես անպատասխան, կիսատ է թողնում նաև բազմաթիվ այլ հատվածներ։ Ասենք, Օբինզեին Լոնդոն հասցնելու իմաստը ո՞րն էր։ Էդ մասը հանենք, դուրս շպրտենք, ու վեպում դրանից ոչինչ չի փոխվի։ Կերպարները դրանից ուրիշ մարդ չեն դառնա։ Իսկ եթե հեղինակն ուզում էր ապօրինի իմիգրանտների թեման էլ շոշափեր, գուցե դա աներ մի ուրիշ գրքում ու չերկարացնել առանց այդ էլ հաստափոր գիրքը։

Ընթացքում անընդհատ ուզում ես ճանաչել Իֆեմելուին, իմանալ, թե ինչն է իրեն հուզում, ինչ է ուզում էս կյանքից, ինչն է իրեն անհանգստացնում։ Բայց միայն հանդիպում ես նրան, թե ինչից է դժգոհ։ Գրեթե ծայրից ծայր անհաղորդ ես մնում գլխավոր հերոսուհու ապրումներին, չնայած արի ու տես, որ ռասիզմի մասին բլոգ ունի։

Ուզում ես հասկանալ, թե ռասիզմն անմիջականորեն ինչպես է ազդում Իֆեմելուի վրա։ Բայց դրա մասին գրեթե ոչինչ չկա։ Կարծես ինքը չի տուժում, միայն դիտարկում է։ Ռասիզմի մասին միայն խոսվում է, բայց այն չի երևում գրքում։ Ես կուզեի դա տեսնել, հասկանալ, թե ինչպես է հերոսուհուն անհանգստացնում, ոչ թե դրա դրսևորումներին ծանոթանալ բլոգային գրառումների ու ինտելեկտուալ երկխոսությունների միջոցով։

Հատուկենտ հետաքրքիր մասերը հեղինակը կարճ է կապում ու անցնում առաջ։ Ասենք, Իֆեմելուի զարմիկ Դայքի ինքնության խնդիրը, որն իմ կարծիքով գրքում ամենահետաքրքիր մասն է, շատ հպանցիկ է ներկայացվում, որպես երկրորդական պատմություն։

Իֆեմելուի կերպարը միայն տեսանելի է դառնում այն ժամանակ, երբ տարիներ անց գրախանութում հանդիպում է Օբինզեին։ Էդ մասի երկխոսությունները կենդանի են։ Հազիվ կարողանում ես հասկանալ կերպարին։ Բայց դա ընդամենը մի քանի էջ է տևում։ Դրանից հետո գիրքը վերադառնում է իր նույն ձանձրալի ընթացքին։

Մի ուրիշ լուրջ թերություն է նորմալ խմբագրման բացակայությունը։ Բացի նրանից, որ ուժեղ պատմություն ստանալու համար գրքի 70 %-ն ուղղակի պետք է կտրել-թափել, հեղինակը նաև լիքը ժամանակային անճշտություններ է թույլ տվել։ Սկզբում տպավորություն է ստեղծվում, որ Իֆեմելուն 90-ականների կեսերին է ԱՄՆ մեկնում։ Բայց զանազան փաստեր ֆիքսելով՝ հասկանում ես, որ հեղինակն անընդհատ հետուառաջ է արել, ինքն էլ չգիտի, թե կոնկրետ երբ են գրքի իրադարձությունները տեղի ունենում։

Խմբագրման բացակայությունը հատկապես ակնհայտ է դառնում, երբ հենց գրքի բովանդակության անճշտություն ես նկատում։ Գրքի սկզբում Նիգերիա վերադառնալուց առաջ Իֆեմելուն Օբինզեին գրում է, որ Բլեյնից բաժանվել է, ու Օբինզեն շատ լավ ֆիքսում է էդ ինֆորմացիան։ Իսկ վերջում, երբ հանդիպում են, Օբինզեն հարցնում է, թե Բլեյնի հետ գործերը ոնց են։ Ասես էդ մեյլն ինքը չէր ստացել։

«Ամերիկանան» հաստատ պոտենցիալ ունեցող պատմություն է, ու հետաքրքիր է Նիգերիայի, ինչպես նաև ԱՄՆ-ում նիգերացի իմիգրանտի մասին կարդալը։ Բայց հենց խմբագրման բացակայությունն այն դարձնում է միջակություն ու ստիպում հեղինակի գրքերն այլևս չբացել, չնայած որ շատ տեղերում կարդացել եմ, որ նրա նախորդ վեպերն ավելի լավն են։