ivy
09.06.2016, 17:40
Դիմակը կբացվի հինգ օրից՝ հունիսի 14-ին: Ինքնաբացահայտումն արգելվում է, սակայն հեղինակը նույնպես կարող է մասնակցել քննարկումներին:
Հիշեցնեմ, որ էստեղ (https://www.akumb.am/showthread.php/67023-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N3) դեռևս չբացված դիմակ ունենք:
Առանց համարի սենյակը
Մտքովս անցավ մի բան պատմել: Ասեմ, որ պատմության գլխավոր հերոսի անունը հորինված է: Չնայած դեռ հորինված էլ չի. պիտի նոր մի բան մոգոնեմ:
Կար-չկար, մի մարդ կար: Չէ, անցյալով սխալ է:
Կա-չկա, մի մարդ կա: Էդ մարդն ինձ հետ է աշխատում, ասել է թե՝ կոլեգա: Կոլեգան, իհարկե, հեչ հեքիաթային բառ չի, բայց դե պատմածս էլ հեքիաթ չի:
Եվ էսպես, ես ունեմ մի կոլեգա: Անվանենք նրան (եկավ էդ պահը) մմմ... Յոյո: Ուրիշ հարմար բան մտքիս չեկավ էս պահին: Եթե հետո ավելի լավ անուն գտնեմ, կփոխեմ: Խոստանում եմ:
Յոյոն երեք տարի հետո թոշակի է գնալու, ու էդ օրվան հաստատ շատերն են սպասում, որովհետև Յոյոյի հետ աշխատելը հեշտ չի, իսկ եթե 211 սենյակին հարցնեք՝ ընդհանրապես անհնար: 211-ում նորեկ աղջիկներ են՝ սիրուն գույնի մազերով: Էդ աղջիկները կեսօրին գալիս են 212՝ սուրճ խմելու: 212-ում ես եմ նստած, մեկ էլ՝ կոլեգա Աջն ու կոլեգա Ձախը. իրենց անունների հարցն էլ էսպես լուծենք:
Յոյոյի աշխատասենյակը միջանցքի ծայրին է, համար չունի, ու իրենից բացի ոչ ոք էդ սենյակում չի աշխատում: Ամբողջ սենյակը՝ միայն իրենը. լրիվ շեֆություն վիճակներ, գուցե մտածեք դուք, բայց չէ՝ լրիվ լքված վիճակներ, կասեմ ես:
Էդ սենյակը ծայրից ծայր թղթերով է լցված՝ իրար վրա, իրար գլխի, ոնց պատահի: Հատակից սկսած՝ բոլոր պահարաններով ու սեղանով վերջացրած: Մեծ գաղտնիք չի, որ Յոյոն դեռ յոթ տարվա հնության գործեր ունի, որոնք ավարտին չի հասցրել, այլ միայն դիզել է՝ էն հույսով, որ մի օր վերջացնելու է:
-Ինքը չի ընդունում օգնություն, ի՞նչ անես,- ասում է կոլեգա Աջը, որ Յոյոյի տարեկիցն է,- բոլորն արդեն ձեռ են քաշել: Ոչինչ անել հնարավոր չի. պիտի սպասես, մինչև օրը գա, անցնի թոշակի, համ ուրիշները հանգստանան, համ ինքը:
Յոյոն խառն է, ինքն իր մեջ խճճված: Մինչև քառասուն տարեկան սովորել է ու խոսում է մի ութ լեզվով: Բայց իր ասածը հասկանալու համար ոչ մի բառարան չի օգնի: Յոյոյի նախադաասությունները յոթ գլխանի դևեր են, ամեն մեկի բերանից՝ մի-մի բոց: Ու էդ բոցը՝ ուղիղ դեմքիդ: Խանձում թողնում է: Հանդիպումներին ոչ ոք չի լսում Յոյոյին: Կամ անմիջապես լռեցնում են: Արդեն ոչ ոք չի էլ փորձում հասկանալ, թե ինչ էր ուզում ասել Յոյոն: Գուցե մի հանճարեղ միտք էր, մի զմրուխտ, մի ադամանդ: Չէ, անցանք առաջ: Ո՞վ ուժ ունի Յոյոյի գլխում ապրող դևերի բոցերին դիմանալու:
Յոյոն ճաշարանում մենակ է նստում: Կամ հետը տնից ճաշ է բերում, նստում միջանցքում, ուտում: Յոյոյի ճաշերից սուր հոտեր են գալիս: Երբ Յոյոն հացի է նստում, բոլորը պինդ փակում են սենյակի դռները:
Մեր շեֆը, որ հեչ էլ վատ շեֆ չի, մեկ-մեկ քիչ է մնում ռումբի պես պայթի կամ Յոյոյին պայթեցնի, պրծնի: «Աման, Մուրադ ջան, չկատաղես»: Էհ, ոնց չկատաղի, եթե Յոյոյին ինչ գործ տաս, համարի՝ կորած: Յոյոյի պատճառով շեֆին թուքումուր է գալիս վերևներից, կողքերից ու տակերից: Շեֆը հա նոր բաներ է հնարում, թե ոնց անի, որ համ Յոյոյին լավ լինի, համ բոլորին: Բայց ոչ մի ճար չի գտնում:
Երբ Յոյոն արձակուրդի է գնում, իր փոխարինման հարցը զոռ է լինում. ոչ ոք մոտ չի գալիս, ով հավես ունի էդ խճճված թղթերի մեջ մտնելու:
-Ոչ մի դեպքում,- ասում են 211-ի աղջիկները:
-Ես՝ պաս,-նախապես զգուշացնում է կոլեգա Ձախը:
-Ինձ չի էլ դիմի,- ասում է կոլեգա Աջը:
Աջն ու Յոյոն ժամանակին էնքան են իրար կերել, որ հիմա իրար հետ «Դուք»-ով են խոսում: Իսկ «մի տան մեջ Դուք-ով խոսելը» կռվի տոն է, էդ հո գիտենք: Բայց հետն էլ ինչ-որ նուրբ երանգներ կան Յոյոյի ու Աջի միջև: Մի տարիքի, հակառակ սեռի: Ժամանակին նույն սենյակում են նստել: Թե ինչ է եղել իրենց միջև էն հին ու բարի օրերին, միայն իրենց է հայտնի:
-Ախր ես փորձում էի իրեն օգնել,- նորից ու նորից ասում է Աջը:
-Էլի սկսեցիր քո սիրած թեման,-ծիծաղում է Ձախը:
-Հլը խոստովանիր, դուք իրար մի քիչ սիրահարված եք,- ասում եմ ես (էս պատմվածքում մի բան էլ ես ասեմ):
Դե որ ինձ ձայն տվեցի, ինձնով էլ շարունակեմ: Ես ու Յոյոն իրար համար ահագին ժամանակ գոյություն չունեինք: Հետո, ոնց եղավ, սկսեցինք կամաց-կամաց իրար նկատել: Մեկ-մեկ աշխատանքի գալու ճանապարհին էինք իրար տեսնում, թեթև բարևում կամ ժպտում: Երբ փորձում էր խոսել, ես միշտ կարճ էի կապում՝ զուտ էն պատճառով, որ իր ասածներից ոչինչ չէի հասկանում: Բոցահարվում էի, վատ էր ինձ:
Մի օր էլ գործնական նամակ եմ ստանում՝ մի հատ փախած դիալեկտով: Ո՞ւմից՝ Յոյոյից: Պատասխանում եմ: Սիրուն, գրական: Մի հատ մեծ ծիծաղ է հետ գալիս՝ նամակի տեսքով: Էդ իմ վրա է ծիծաղո՞ւմ: Երկու րոպե հետո էլ կողքիս կանգնած է:
Խոսում-մոսում է, գլխով եմ անում, իբր՝ հա, եղավ, կարճ կապիր, մեկ էլ չգիտես ինչի անցնում է ռուսերենի.
-Կփոխարինե՞ս ինձ:
«Փոխարինել» բառը մեր կողմերում բոլորն անգիր գիտեն՝ անգամ ռուսերենով: Կոլեգա Ձախը բերանի շարժումով հեռվից հուշում է՝ «չէէէէ, ոոոոոչ»:
-Հա, կփոխարինեմ,-ասում եմ:
Դուրս է գալիս 212-ից, որ հետո հետ գա՝ իր թղթերի կույտը շալակած: Աջը սկսում է ինձ խրատել.
-Ես էլ էի առաջ քեզ նման, բայց էդ իմ սխալն էր. դու չգիտես՝ ինչ կրակն ես քեզ գցում: Իմ գլխին էնքան օյիններ է խաղացել. քանի տարի կողք կողքի ենք աշխատել, ես նրան հինգ մատիս պես գիտեմ:
-Թե դուք ինչի չեք ամուսնացել,- աչքով եմ անում կոլեգայիս:
-Ամուսացած էինք, էլի, ամուսնացածն էլ ո՞նց է լինում,- պատասխանում է Աջը,- ամեն օր առավոտից իրիկուն իրար հետ՝ չորս պատի մեջ:
-Էդ քո Աջը էքսգիբիցիոնիստ է,- հաջորդ օրն ինձ տեղեկացնում է Յոյոն՝ վրաս լցնելով իր թղթերը,- նրան երբ թողնես, իր անտռուսիկ քամակը ցույց կտա:
Օհո, ես որ նրա լեզուն սկսում եմ հասկանալ, դա հեչ լավ նշան չի:
Թարս-թարս վրան եմ նայում.
-Արի դու Աջի մասին ինձ ոչ մի վատ բան մի ասա, լա՞վ:
-Ես ասեցի էքսգիբիցիոնիզմը վատ բա՞ն է: Քամակն էլ կարգին քամակ է, բողոքելու տեղ չունեմ:
-Բա հիմա ինչի՞ եք իրար հետ Դուք-ի անցել:
-... Տեքստ ... Բոց ... Տեքստ ... Բոց ... Բոց ... Իրեն հարցրու:
Շեֆս կարմրած դեմքով դեպի մեզ է գալիս ու դեռ հեռվից գոռում.
-Յոյո՛, քեզ հինգ րոպեից սպասում եմ ինձ մոտ:
Էս անգամ էլ որ Յոյոն սաղ մնաց, լավ կլինի:
Արձակուրդից հետո գալիս է մոտս: Պատմում եմ՝ իր բացակայության ընթացքում ինչեր են եղել: Ինչ-որ հոդվածներ է լցնում դիմացս.
-Հլը նայիր՝ ինչեր եմ բերել քեզ համար ... Բոց ... Բոց ... Տեքստ ... Բոց ...
Գլխով եմ անում, նայում հոդվածներին ու էդ պահին՝ բաբա՜մ, միտք է ծագում.
-«Ջ» կենտրոնին պիտի նոր նյութ ներկայացնեմ էս թեմաներով,-ասում եմ Յոյոյին,- կարո՞ղ եմ էս երկու օրն անցնել մոտդ, ինձ մի քիչ ուղղություն տաս, երևում է՝ լավ գիտես էս գործում ինչն ինչոց է:
Աշխատանքն արդեն վաղուց վերջացրել եմ, մնում է հանձնել, բայց մեծ շուքով, բոլոր կոլեգաներին տեղյակ պահելով վեր եմ կենում, գնում Յոյոյի մոտ՝ կոնսուլտացիայի:
Մի քանի օր անց՝ թիմային հանդիպման ժամանակ, երբ հասնում ենք «Ջ» կենտրոնին, պատմում եմ, թե ինչ լավ արձագանք է եկել՝ հանձնած աշխատանքի կապակցությամբ, ու որ դա մեծամասամբ Յոյոյի շնորհիվ էր: Ու բութ մատս տնկում եմ իր կողմը:
-Շատ շնորհակալ եմ, ընտիր գործ արեցիր:
Քար լռություն: Շեֆիս դեմքը ներքև է ձգվում: Աչքերում ոգևորության կայծեր են:
Բոլորը նայում են Յոյոյին:
-Լսեցի՞ր,- հարցնում է շեֆս,- ասում են՝ ընտիր գործ ես արել: Հլը նորից կրկնի, ոնց որ թե լավ չի լսել:
Յոյոն գույն է առնում, գույն փոխում ու վերջում դառնում Չիպոլինոյի միջի Սինյոր Պոմիդորը:
Էդ օրը բոլորը լսում են Յոյոյին, ոչ ոք չի ընդհատում:
Բայց մի շաբաթ էլ չանցած՝ նորից շեֆիս ձայնն է ամբողջ միջանցքով մեկ.
-Յոյո՜...
Ու կոլեգա Աջը ուսերն է թոթվում.
-Նրան օգնել չի լինի, ես էնքան եմ փորձել, ինչեր ասես չեմ արել:
Կոլեգա Ձախը նորից ծիծաղում է.
-Հա, հա, էդ արդեն շատ ենք լսել:
Աջը ոնց որ թե շոգել է Յոյոյի թեմայից, շորի փեշով հով է անում. հագին ներքնազգեստ չկա:
Անցնում եմ առանց համարի սենյակի կողքով, մի պահ ոտքս կախ եմ գցում, դուռը ծեծում:
-Ուղղակի ուզում էի հարցնել՝ ոնց ես,-ասում եմ Յոյոյին:
-Լավ եմ, բայց ինչի ես հարցնում, մտքինդ ասա:
-Ուզում էի իմանալ, թե ոնց ես, ուրիշ ոչինչ:
-Իսկականի՞ց:
Գլխով եմ անում:
-Դե սպասիր պատմեմ, թե ոնց եմ:
Ու Յոյոն թղթերի կույտի տակից դուրս է քաշում մի մեծ թղթապանակ, բացում, դնում դիմացս ու սկսում միջից թղթեր հանել, ցույց տալ: Էլ նամակներ, էլ դատական որոշումներ: Արդեն մի քանի տարի է, ինչ քույրերի հետ դատական քաշքշուքների մեջ է. ծնողներից մնացած ժառանգությունը չեն կարողանում կիսել: Պատմում է, թե քույրերն ինչ ստերի են դիմել, ինչ բաներ են սարքել գլխին, որ դատը շահեն: Զզվելի դրվագներ, ու ամբողջը՝ հարազատների միջև:
-Փոքր ժամանակ ո՞նց էիք իրար հետ: Մտերիմ չէի՞ք,-հարցնում եմ:
-Չէ, երբեք մոտ չենք եղել: Մեր ծնողներից էր գալիս:
Պատմում է, թե ոնց էր մայրը հորը ծեծում, էն էլ իրենց բոլորի ներկայությամբ: Հա, հենց մայրը՝ հորը, ոչ թե հակառակը: Ու թե ինչ կռիվներ էին լինում տանը:
Յոյոն ընտանիք չունի, երեխաներ էլ:
-Ոչ էլ քույրերս ունեն:
Դուրս եմ գալիս սենյակից, հետ գնում իմ 212: Գունավոր մազերով 211-իկները սրճում են Աջի ու Ձախի հետ: Գալիս նստում եմ կոմպի դիմաց: Ինչ հասկացա՞ Յոյոյի պատմածից: Ամեն մի բառը:
Զանգ՝ առանց համարի սենյակից:
-Ժամանակ ունե՞ս, բան եմ ուզում ցույց տալ:
Նորից վազում եմ մոտը:
-Էհ, մեր Յոյոն,- սկսում է Աջն իր սիրած թեմա,- ախր վատ մարդ չի, բայց ինչ անես: Էլ նրան օգնել չի լինի:
Ու միջանցքում նորից լսվում է շեֆի ձայնը.
-Յոյո՛, ո՞ւր են թղթերը, հինգ րոպեից՝ ինձ մոտ:
Հիշեցնեմ, որ էստեղ (https://www.akumb.am/showthread.php/67023-%D4%B3%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%A4%D5%AB%D5%B4%D5%A1%D5%AF-N3) դեռևս չբացված դիմակ ունենք:
Առանց համարի սենյակը
Մտքովս անցավ մի բան պատմել: Ասեմ, որ պատմության գլխավոր հերոսի անունը հորինված է: Չնայած դեռ հորինված էլ չի. պիտի նոր մի բան մոգոնեմ:
Կար-չկար, մի մարդ կար: Չէ, անցյալով սխալ է:
Կա-չկա, մի մարդ կա: Էդ մարդն ինձ հետ է աշխատում, ասել է թե՝ կոլեգա: Կոլեգան, իհարկե, հեչ հեքիաթային բառ չի, բայց դե պատմածս էլ հեքիաթ չի:
Եվ էսպես, ես ունեմ մի կոլեգա: Անվանենք նրան (եկավ էդ պահը) մմմ... Յոյո: Ուրիշ հարմար բան մտքիս չեկավ էս պահին: Եթե հետո ավելի լավ անուն գտնեմ, կփոխեմ: Խոստանում եմ:
Յոյոն երեք տարի հետո թոշակի է գնալու, ու էդ օրվան հաստատ շատերն են սպասում, որովհետև Յոյոյի հետ աշխատելը հեշտ չի, իսկ եթե 211 սենյակին հարցնեք՝ ընդհանրապես անհնար: 211-ում նորեկ աղջիկներ են՝ սիրուն գույնի մազերով: Էդ աղջիկները կեսօրին գալիս են 212՝ սուրճ խմելու: 212-ում ես եմ նստած, մեկ էլ՝ կոլեգա Աջն ու կոլեգա Ձախը. իրենց անունների հարցն էլ էսպես լուծենք:
Յոյոյի աշխատասենյակը միջանցքի ծայրին է, համար չունի, ու իրենից բացի ոչ ոք էդ սենյակում չի աշխատում: Ամբողջ սենյակը՝ միայն իրենը. լրիվ շեֆություն վիճակներ, գուցե մտածեք դուք, բայց չէ՝ լրիվ լքված վիճակներ, կասեմ ես:
Էդ սենյակը ծայրից ծայր թղթերով է լցված՝ իրար վրա, իրար գլխի, ոնց պատահի: Հատակից սկսած՝ բոլոր պահարաններով ու սեղանով վերջացրած: Մեծ գաղտնիք չի, որ Յոյոն դեռ յոթ տարվա հնության գործեր ունի, որոնք ավարտին չի հասցրել, այլ միայն դիզել է՝ էն հույսով, որ մի օր վերջացնելու է:
-Ինքը չի ընդունում օգնություն, ի՞նչ անես,- ասում է կոլեգա Աջը, որ Յոյոյի տարեկիցն է,- բոլորն արդեն ձեռ են քաշել: Ոչինչ անել հնարավոր չի. պիտի սպասես, մինչև օրը գա, անցնի թոշակի, համ ուրիշները հանգստանան, համ ինքը:
Յոյոն խառն է, ինքն իր մեջ խճճված: Մինչև քառասուն տարեկան սովորել է ու խոսում է մի ութ լեզվով: Բայց իր ասածը հասկանալու համար ոչ մի բառարան չի օգնի: Յոյոյի նախադաասությունները յոթ գլխանի դևեր են, ամեն մեկի բերանից՝ մի-մի բոց: Ու էդ բոցը՝ ուղիղ դեմքիդ: Խանձում թողնում է: Հանդիպումներին ոչ ոք չի լսում Յոյոյին: Կամ անմիջապես լռեցնում են: Արդեն ոչ ոք չի էլ փորձում հասկանալ, թե ինչ էր ուզում ասել Յոյոն: Գուցե մի հանճարեղ միտք էր, մի զմրուխտ, մի ադամանդ: Չէ, անցանք առաջ: Ո՞վ ուժ ունի Յոյոյի գլխում ապրող դևերի բոցերին դիմանալու:
Յոյոն ճաշարանում մենակ է նստում: Կամ հետը տնից ճաշ է բերում, նստում միջանցքում, ուտում: Յոյոյի ճաշերից սուր հոտեր են գալիս: Երբ Յոյոն հացի է նստում, բոլորը պինդ փակում են սենյակի դռները:
Մեր շեֆը, որ հեչ էլ վատ շեֆ չի, մեկ-մեկ քիչ է մնում ռումբի պես պայթի կամ Յոյոյին պայթեցնի, պրծնի: «Աման, Մուրադ ջան, չկատաղես»: Էհ, ոնց չկատաղի, եթե Յոյոյին ինչ գործ տաս, համարի՝ կորած: Յոյոյի պատճառով շեֆին թուքումուր է գալիս վերևներից, կողքերից ու տակերից: Շեֆը հա նոր բաներ է հնարում, թե ոնց անի, որ համ Յոյոյին լավ լինի, համ բոլորին: Բայց ոչ մի ճար չի գտնում:
Երբ Յոյոն արձակուրդի է գնում, իր փոխարինման հարցը զոռ է լինում. ոչ ոք մոտ չի գալիս, ով հավես ունի էդ խճճված թղթերի մեջ մտնելու:
-Ոչ մի դեպքում,- ասում են 211-ի աղջիկները:
-Ես՝ պաս,-նախապես զգուշացնում է կոլեգա Ձախը:
-Ինձ չի էլ դիմի,- ասում է կոլեգա Աջը:
Աջն ու Յոյոն ժամանակին էնքան են իրար կերել, որ հիմա իրար հետ «Դուք»-ով են խոսում: Իսկ «մի տան մեջ Դուք-ով խոսելը» կռվի տոն է, էդ հո գիտենք: Բայց հետն էլ ինչ-որ նուրբ երանգներ կան Յոյոյի ու Աջի միջև: Մի տարիքի, հակառակ սեռի: Ժամանակին նույն սենյակում են նստել: Թե ինչ է եղել իրենց միջև էն հին ու բարի օրերին, միայն իրենց է հայտնի:
-Ախր ես փորձում էի իրեն օգնել,- նորից ու նորից ասում է Աջը:
-Էլի սկսեցիր քո սիրած թեման,-ծիծաղում է Ձախը:
-Հլը խոստովանիր, դուք իրար մի քիչ սիրահարված եք,- ասում եմ ես (էս պատմվածքում մի բան էլ ես ասեմ):
Դե որ ինձ ձայն տվեցի, ինձնով էլ շարունակեմ: Ես ու Յոյոն իրար համար ահագին ժամանակ գոյություն չունեինք: Հետո, ոնց եղավ, սկսեցինք կամաց-կամաց իրար նկատել: Մեկ-մեկ աշխատանքի գալու ճանապարհին էինք իրար տեսնում, թեթև բարևում կամ ժպտում: Երբ փորձում էր խոսել, ես միշտ կարճ էի կապում՝ զուտ էն պատճառով, որ իր ասածներից ոչինչ չէի հասկանում: Բոցահարվում էի, վատ էր ինձ:
Մի օր էլ գործնական նամակ եմ ստանում՝ մի հատ փախած դիալեկտով: Ո՞ւմից՝ Յոյոյից: Պատասխանում եմ: Սիրուն, գրական: Մի հատ մեծ ծիծաղ է հետ գալիս՝ նամակի տեսքով: Էդ իմ վրա է ծիծաղո՞ւմ: Երկու րոպե հետո էլ կողքիս կանգնած է:
Խոսում-մոսում է, գլխով եմ անում, իբր՝ հա, եղավ, կարճ կապիր, մեկ էլ չգիտես ինչի անցնում է ռուսերենի.
-Կփոխարինե՞ս ինձ:
«Փոխարինել» բառը մեր կողմերում բոլորն անգիր գիտեն՝ անգամ ռուսերենով: Կոլեգա Ձախը բերանի շարժումով հեռվից հուշում է՝ «չէէէէ, ոոոոոչ»:
-Հա, կփոխարինեմ,-ասում եմ:
Դուրս է գալիս 212-ից, որ հետո հետ գա՝ իր թղթերի կույտը շալակած: Աջը սկսում է ինձ խրատել.
-Ես էլ էի առաջ քեզ նման, բայց էդ իմ սխալն էր. դու չգիտես՝ ինչ կրակն ես քեզ գցում: Իմ գլխին էնքան օյիններ է խաղացել. քանի տարի կողք կողքի ենք աշխատել, ես նրան հինգ մատիս պես գիտեմ:
-Թե դուք ինչի չեք ամուսնացել,- աչքով եմ անում կոլեգայիս:
-Ամուսացած էինք, էլի, ամուսնացածն էլ ո՞նց է լինում,- պատասխանում է Աջը,- ամեն օր առավոտից իրիկուն իրար հետ՝ չորս պատի մեջ:
-Էդ քո Աջը էքսգիբիցիոնիստ է,- հաջորդ օրն ինձ տեղեկացնում է Յոյոն՝ վրաս լցնելով իր թղթերը,- նրան երբ թողնես, իր անտռուսիկ քամակը ցույց կտա:
Օհո, ես որ նրա լեզուն սկսում եմ հասկանալ, դա հեչ լավ նշան չի:
Թարս-թարս վրան եմ նայում.
-Արի դու Աջի մասին ինձ ոչ մի վատ բան մի ասա, լա՞վ:
-Ես ասեցի էքսգիբիցիոնիզմը վատ բա՞ն է: Քամակն էլ կարգին քամակ է, բողոքելու տեղ չունեմ:
-Բա հիմա ինչի՞ եք իրար հետ Դուք-ի անցել:
-... Տեքստ ... Բոց ... Տեքստ ... Բոց ... Բոց ... Իրեն հարցրու:
Շեֆս կարմրած դեմքով դեպի մեզ է գալիս ու դեռ հեռվից գոռում.
-Յոյո՛, քեզ հինգ րոպեից սպասում եմ ինձ մոտ:
Էս անգամ էլ որ Յոյոն սաղ մնաց, լավ կլինի:
Արձակուրդից հետո գալիս է մոտս: Պատմում եմ՝ իր բացակայության ընթացքում ինչեր են եղել: Ինչ-որ հոդվածներ է լցնում դիմացս.
-Հլը նայիր՝ ինչեր եմ բերել քեզ համար ... Բոց ... Բոց ... Տեքստ ... Բոց ...
Գլխով եմ անում, նայում հոդվածներին ու էդ պահին՝ բաբա՜մ, միտք է ծագում.
-«Ջ» կենտրոնին պիտի նոր նյութ ներկայացնեմ էս թեմաներով,-ասում եմ Յոյոյին,- կարո՞ղ եմ էս երկու օրն անցնել մոտդ, ինձ մի քիչ ուղղություն տաս, երևում է՝ լավ գիտես էս գործում ինչն ինչոց է:
Աշխատանքն արդեն վաղուց վերջացրել եմ, մնում է հանձնել, բայց մեծ շուքով, բոլոր կոլեգաներին տեղյակ պահելով վեր եմ կենում, գնում Յոյոյի մոտ՝ կոնսուլտացիայի:
Մի քանի օր անց՝ թիմային հանդիպման ժամանակ, երբ հասնում ենք «Ջ» կենտրոնին, պատմում եմ, թե ինչ լավ արձագանք է եկել՝ հանձնած աշխատանքի կապակցությամբ, ու որ դա մեծամասամբ Յոյոյի շնորհիվ էր: Ու բութ մատս տնկում եմ իր կողմը:
-Շատ շնորհակալ եմ, ընտիր գործ արեցիր:
Քար լռություն: Շեֆիս դեմքը ներքև է ձգվում: Աչքերում ոգևորության կայծեր են:
Բոլորը նայում են Յոյոյին:
-Լսեցի՞ր,- հարցնում է շեֆս,- ասում են՝ ընտիր գործ ես արել: Հլը նորից կրկնի, ոնց որ թե լավ չի լսել:
Յոյոն գույն է առնում, գույն փոխում ու վերջում դառնում Չիպոլինոյի միջի Սինյոր Պոմիդորը:
Էդ օրը բոլորը լսում են Յոյոյին, ոչ ոք չի ընդհատում:
Բայց մի շաբաթ էլ չանցած՝ նորից շեֆիս ձայնն է ամբողջ միջանցքով մեկ.
-Յոյո՜...
Ու կոլեգա Աջը ուսերն է թոթվում.
-Նրան օգնել չի լինի, ես էնքան եմ փորձել, ինչեր ասես չեմ արել:
Կոլեգա Ձախը նորից ծիծաղում է.
-Հա, հա, էդ արդեն շատ ենք լսել:
Աջը ոնց որ թե շոգել է Յոյոյի թեմայից, շորի փեշով հով է անում. հագին ներքնազգեստ չկա:
Անցնում եմ առանց համարի սենյակի կողքով, մի պահ ոտքս կախ եմ գցում, դուռը ծեծում:
-Ուղղակի ուզում էի հարցնել՝ ոնց ես,-ասում եմ Յոյոյին:
-Լավ եմ, բայց ինչի ես հարցնում, մտքինդ ասա:
-Ուզում էի իմանալ, թե ոնց ես, ուրիշ ոչինչ:
-Իսկականի՞ց:
Գլխով եմ անում:
-Դե սպասիր պատմեմ, թե ոնց եմ:
Ու Յոյոն թղթերի կույտի տակից դուրս է քաշում մի մեծ թղթապանակ, բացում, դնում դիմացս ու սկսում միջից թղթեր հանել, ցույց տալ: Էլ նամակներ, էլ դատական որոշումներ: Արդեն մի քանի տարի է, ինչ քույրերի հետ դատական քաշքշուքների մեջ է. ծնողներից մնացած ժառանգությունը չեն կարողանում կիսել: Պատմում է, թե քույրերն ինչ ստերի են դիմել, ինչ բաներ են սարքել գլխին, որ դատը շահեն: Զզվելի դրվագներ, ու ամբողջը՝ հարազատների միջև:
-Փոքր ժամանակ ո՞նց էիք իրար հետ: Մտերիմ չէի՞ք,-հարցնում եմ:
-Չէ, երբեք մոտ չենք եղել: Մեր ծնողներից էր գալիս:
Պատմում է, թե ոնց էր մայրը հորը ծեծում, էն էլ իրենց բոլորի ներկայությամբ: Հա, հենց մայրը՝ հորը, ոչ թե հակառակը: Ու թե ինչ կռիվներ էին լինում տանը:
Յոյոն ընտանիք չունի, երեխաներ էլ:
-Ոչ էլ քույրերս ունեն:
Դուրս եմ գալիս սենյակից, հետ գնում իմ 212: Գունավոր մազերով 211-իկները սրճում են Աջի ու Ձախի հետ: Գալիս նստում եմ կոմպի դիմաց: Ինչ հասկացա՞ Յոյոյի պատմածից: Ամեն մի բառը:
Զանգ՝ առանց համարի սենյակից:
-Ժամանակ ունե՞ս, բան եմ ուզում ցույց տալ:
Նորից վազում եմ մոտը:
-Էհ, մեր Յոյոն,- սկսում է Աջն իր սիրած թեմա,- ախր վատ մարդ չի, բայց ինչ անես: Էլ նրան օգնել չի լինի:
Ու միջանցքում նորից լսվում է շեֆի ձայնը.
-Յոյո՛, ո՞ւր են թղթերը, հինգ րոպեից՝ ինձ մոտ: