PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Նորից արձակ. քվեարկություն ու քննարկումներ



Էջեր : [1] 2

ivy
29.05.2016, 23:41
Դե ինչ, սկսենք: Մրցույթի պայմանները վերհիշելու համար կարող եք նայել էստեղ (https://www.akumb.am/showthread.php/66988-%D5%86%D5%B8%D6%80%D5%AB%D6%81-%D5%A1%D6%80%D5%B1%D5%A1%D5%AF-%D5%B4%D5%AB-%D5%B6%D5%B8%D6%80-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9):

Ստացել ենք 7 աշխատանք: Դրանք կարդալու և քվեարկելու համար ունեք 5 օր: Քվեարկությունը բազմակի է (կարող եք մեկից ավելի տարբերակների օգտին քվեարկել) և բաց: Քվեարկել կարելի է՝ միայն բոլոր աշխատանքները կարդալուց հետո: Բացի քվեարկության միավորներից, հեղինակներին շատ կարևոր է ձեր կարծիքը. էնպես որ, խնդրում եմ, ակտիվորեն մասնակցեք քննարկումներին և կարծիք հայտնեք յուրաքանչյուր աշխատանքի մասին:

Հեղինակները կհայտարարվեն մրցույթի ավարտին: Աշխատեք հեռու մնալ ինքնաբացահայտման հետ կապված բոլոր տեսակի ինտրիգներից, որ ամեն ինչ կարգին ընթանա: Բայց հեղինակներին, ինչպես միշտ, կարող եք փորձել գուշակել:

Նաև խնդրում եմ հարգալից լինել թե հեղինակների, թե նրանց աշխատանքների հանդեպ:

Բոլորին բարի ժամանց :)

ivy
29.05.2016, 23:54
Իմպրեսսիա

Միայն մի բան էր պակասում... Որ 400.000 կիլոմետրն արդեն վաղուց ետևում թողած հինավուրց Սթադըբեքքերը հազիվ հասցներ անցնել անդունդի վրա գցած կամուրջն ու, արձակելով վերջին հևիհև մռնչոցը, վերջնականապես հանգչեր, այլևս երբեք չվերակենդանանալու մտադրությամբ: Եվ հիմա, երբ հանգած շարժիչի ամենակուլ աղմուկը չկար այլևս, հորդառատ անձրևն առավել ահարկու սկսեց հարվածել մեռած ավտոմեքենայի մետաղե մարմնին:

Նա գիտեր, որ ավտոմեքենան վերակենդանացնել անհնար է այլևս: Այնպես որ, նստած իրեն այլևս ոչ մի տեղ չտանող ղեկի առջև, ասես վերջին հրաժեշտն էր տալիս մեկին, ով քսան երկար տարիներ իր թափառական կյանքի հավատարիմ ուղեկիցն էր եղել:

Հին մարտկոցի հույսին մնացած ցոլարձակ լապտերների աղոտ լույսի տակ մի շինություն էր երևում մոտ 60-70 մետր առջևում: Լարելով աչքերը, նա մի կերպ փաբի ցուցատախտակն էլ հայտնաբերեց անձրևի ու մթան շղարշի հետևում: Քանի որ իր համար միակ թանկարժեք բանն ավտոմեքենայի մեջ կիթառն էր, ձեռքն առավ պատյանի բռնակը, դուրս թռավ մեքենայից ու վազեց դեպի շինությունը:

Նա մտավ փաբ: Կանգ առավ մի պահ հետևում փակվող դռան մոտ: Տեսադաշտում ազատ սեղաններ չկային: Դժգոհ, ցանկանում էր դուրս գալ ու նորից իրեն տալ անձրևին, բայց վերջին պահին բարի մութ անկյունում մի ազատ աթոռ տեսավ ու քայլերն ուղղեց այնտեղ: Բարի հետևից երիտասարդ աղջիկը լուռ գլխով արեց: Ընթացքից պատվիրեց գարեջուր, կիթառի պատյանը հենեց բարին ու մինչ կհասցներ հարմար տեղավորվել բարձր աթոռի վրա, գարեջրի քրտնած շիշը հեռվից սահեց ու կանգնեց ճիշտ իր առջև:

Մեկ ժամ անց, երբ դատարկ շշերն արդեն չորսն էին, աղջիկը հարցրեց.

- Ավելի թունդ մի բա՞ն...

Սթափվեց, կարծես քնից: Նայեց շուրջը: Փաբում միայն ինքն էր մնացել: Մազերն ու անձրևանոցը հասցրել էին չորանալ: Հարցրեց.

- Աշխարհի ո՞ր կետում է գտնվում այս իջևանը:

Եվ անմիջապես ստացավ ամենապարզ, ամենաազնիվ և միակ ճշմարիտ պատասխանը. - Վերջնակետում:

Զարմացած հայացքն ուղղեց աղջկան: Վերջինս, անվրդով, ուսին գցած սրբիչի ծայրով չորացնում էր ձեռքի գավաթը:

- Հեռվի՞ց ես գալիս...

- Համոզեցիր: Թունդ բան տուր, քո ճաշակով:

Գարեջրի նոր շշի պարունակությունը համարյա ամբողջովին տեղավորվեց աղջկա ձեռքի գավաթի մեջ: Հետո աղջիկը վերցրեց թեքիլայի փորքիկ բաժակը, լցրեց թեքիլայով և բռնած այդ բաժակն իր երկու փափլիկ մատներով, սկսեց դանդաղ իջեցնել գարեջրի գավաթի մեջ, իսկ երբ այն կիսովին ընկղմվել էր արդեն, աղջիկը զգուշերն բացեց մատները: Թեքիլայի բաժակը հանգիստ կանգնեց գարեջրի գավաթի հատակին: Եվ, թեթև հարվածից էր դա, թե երկու տարբեր հեղուկների շփումից, բայց այդ պահին հրաբուխի պես մի ժայթքում տեղի ունեցավ գավաթի մեջ և աղջիկը գոչեց.

- Խմի՛ր: Հենց հիմա՛: Ամբո՛ղջը:

Լավն էր խմիչքը: Կազդուրեց: Աղջիկը զգաց իր առաջարկած խմիչքի դրական ազդեցությունն ու աչքով արեց.

- Նույնի կատարմա՞մբ...

- Անպայման: Որ հիշողությունս հիշի...

Ժայթյունը կրկնվեց:

- Լավն է: Որտեղի՞ց ես սովորել:

- Իմ հայտնագործությունն է...

- Իսկ անուն դրե՞լ ես:

- Ըհըն... Կազդուրիչ:

Իսկ քիչ անց.

- Ուզում եմ կիթառ նվագել սովորել, կսովորեցնե՞ս...

- Ես նվագել չգիտեմ:

- Ըհըն, կիթառ ունես, բայց նվագել չգիտես: Հավատացի:

- Ընկերոջս կիթառն է դա:

- Իսկ ընկե՞րդ ուր է:

- Ընկերս չկա: Խեղդվել է:

- Դե հա: Էս անձրևի տակ ինչի՞ չխեղդվեր որ...

- Չէ, լուրջ: Ընկերս վաղուց է խեղդվել, գետում: Այս կիթառն էլ իրենից հիշատակ է մնացել:

- Իսկ ինչպե՞ս դա պատահեց:

- Մի անգամ մի երեխա էր ընկել գետը: Ֆաբիանը` ընկերս, - նետվեց գետը, նրան փրկելու: Հետո երեխան մի կերպ փրկվեց, բայց Ֆաբիանը խեղդվեց: Նա մոռացել էր, որ լողալ չգիտի...

Երկար լռելուց հետո աղջիկը տխուր ասաց.

- Հիմա չգիտեմ արդեն, Բհիշմայի՞ն եմ ավելի շատ սիրում, թե՞ քո ընկեր Ֆաբիանին...

- Բհիշման ո՞վ է...

- Հնդիկների դիցաբանության մեջ` Արևի աստծո որդին է: Լինելով կիսաստված` հսկայական ուժի տեր էր և անմահ այնքանով, որ միայն ինքը գիտեր իրեն սպանելու գաղտնիքը: Ցավոք, այնպես էր պատահել, որ չարի և բարու կռվի մեջ նա ստիպված էր աջակցել չարին, և այդ պատճառով բարին ոչ մի կերպ հաղթել չէր կարողանում: Ի վերջո Բհիշման, բարու համար կռվող Արջունային հայտնեց իրեն սպանելու գաղտնիքը, որպեսզի բարին կարողանա հաղթել չարին...

- Գիտե՞ս, - երկար լռությունը խախտեց հյուրը, - Ֆաբիանը` ընկերս չէ... Նա... գերմանացի գրող Էրիխ Կեստների համանուն գրքի հերոսն է: Իսկ գիրքը հենց այդպես էլ ավարտվում է, Ֆաբիանի խեղդվելու պատմությամբ:

- Կիթա՞ռը որտեղից ուրեմն:

- Մի անգամ, վաղուց, անձրևոտ մի օր Գերմանիայի մի քաղաքում անցնում էի կամրջով ու տեսա այս կիթռը, կամրջի բազրիքին հենած: Երկար կանգնեցի կողքը, սպասեցի, թե մեկը կգա, տեր կկանգնի... Հետո որոշեցի, որ կիթառի տերն էր մի ֆաբիան, ով հավանաբար նետվել է գետը` մեկին փրկելու...

- Կտա՞ս կիթառը նվագեմ...

- Վերցրու...

Գլուխը դրեց ձեռքերին ու սուզվեց ինքն էլ` քնի Ֆաբիա՞նը: Իսկ աղջիկը նվագում էր կիթառը, որ առաջին անգամ էր բռնել ձեռքին: Ու երբ նա գլուխը վեր հանեց քնի մակերես մի կում օդ շնչելու, տեսավ, թե ինչպես աղջկա մատները քնքշորեն շոյում են կիթառի ածելի լարերը սուր, և աղջկա արյունը լարերի վրայով հոսում ու կաթում է գարեջրի գավաթի մեջ, ստեղծելով մի նոր ըմպելիք իր համար` ժայթքած աղջկա սրտից: Բայց նույնիսկ սուզված խորքերը քնի, լսում էր հեռվից աղջկա երգի խոսքերը.

Դու ինձ երջանկացնում ես,
Ու ես բուժվում եմ
Մենակությունից…
Ամեն անգամ պնդում ես,
Որ դու գոյություն ունես
Միայն իմ գլխում,
Որ քեզ ստեղծել եմ
Հեքիաթի նման, պատմվածքի
Պես…*

- Ինչ տարբերություն, թե որտեղ դու ինձ ստեղծեցիր, - ասաց նա, չգիտես` քնած, թե՞ արթուն:

________________________________________________________________________________
*Բանաստեղծության հեղինակ՝ Լիլ Հակոբյան (impression)

ivy
29.05.2016, 23:58
Ծովանկար

Միայն մի բան էր պակասում: Այն էլ վերջում նկատեց:
***
Բոբիկ ոտքերով տղան մեկ տարի է ինչ գուլպայագործ էր դարձել: Սպիտակ, բորբոսնած կառույցն ամեն առավոտ մի քանի կիլոգրամով թեթևանում էր: Տղան էր թեթևացնում: Իրեն ոչ ոք չէր վճարում այդ գործի համար: Պարզապես չէր կարող կառույցն այդպես լիքը թողնել ու առանց այդ էլ անհանգիստ գլուխը բարձին դնել: Թարթիչների փակվելուց հետո շրջապատող ծովի լացուկոծը նույնիսկ ակնարկի ձևով չէր հասնում քնած տղային: Իսկ ողջ գիշեր պտտվող պայծառ լույսին վաղուց էր սովորել: Երազներում այդ լույսը փողոցային լապտերի տեսք էր ստանում, ու տղան ամրապնդում էր քունը: Եթե հանկարծ մթնում էր, տղան գիտեր, որ կառույցում է անսարքությունը, ոչ թե իր երազների փողոցներում: Արթնանում էր ու շտապում վերև` փարոսի լույսն ու իր երազների լապտերները կարգավորելու համար:

Երեկոյան կառույցն արդեն լցված էր լինում: Հյուրերը երբեք չէին ուշանում: Նրանք բոլորն էլ պատրաստված էին գալիս: Հո փարոսի փոքրիկ բնակչի՞ց չէին խնդրելու մի փունջ պարանն ու աթոռը: Առանց այդ էլ տղային նեղություն էին տալիս իրենց մարմինները նվեր թողնելով իրեն, որ առավոտյան գա ու ծովը նետելու արարողությունը կատարի: Ու այդպես անվերջ:

Միշտ չէր, որ տղան մարմինները պարանից իջեցնելու ու ծովը նետելու արարողության գլխավոր պատասխանատուն էր: Առաջին անգամ պատահաբար էր նկատել մեկին` փարոսի փոքրիկ սրահի առաստաղից ճոճվելուց: Ինչ էլ զվարճանք է գտել իր համար` անցել էր տղայի մտքով: Ինձ ասեր, խաղալիք պարանս կտայի, սրտի ուզածի չափ կճոճվեր:

Հետո հասկացել էր, որ դա զվարճանք չի, պարանն էլ` իսկական է, տղան չգիտեր, որ իսկական պարանի մեջ արյուն կա ու իսկական պարանով խաղացողների շունչը չի կտրվում, ընդհակառակը, նրանք շնչել անգամ չեն ուզում իսկական պարանով խաղալուց հետո: Տղան առաջին անգամ դժվարությամբ էր ծովը նետել անշունչ մարմինը: Նետելուց պարանը փաթաթվել էր փարոսին ու անշունչը մնացել էր ծովի կես ճամփին:

Առաստաղից ճոճվողը պատահականություն է` մտածել էր տղան: Բայց պատահականությունն այնքան էր կրկնվել, որ կորցրել էր իր նշանակությունը: Հաջորդ երեքը որոշել էին փարոսի ոլորուն աստիճաններից կախվել, մյուս հինգը` կրկին փոքրիկ սրահում, իսկ հաջորդներն արդեն որտեղ պատահի, որտեղ որ հնարավոր էր իսկական պարանով խաղալ:

Ինչքան մեծանում էր կախված մարմինների թիվը, այդքան տղայի` այդ մարմինները ծովը նետելու ընթացքն էր դառնում սովորություն: Ավելի ուշ նաև` առօրյա, հետո՝ ներքին պարտականություն: Վերջում երևի դա տղայի մոտ կարիքի կվերածվեր, իսկ մարմինների բացակայության դեպքում տղան իր տեղը չէր գտնի:
Դա երեկոյան էր պատահում: Տղան դիմավորում էր եկվորներին, թեթևակի ուսերին դիպչում ու ասում.
- Ձերը ութերորդ աստիճանն է, զգույշ կլինեք
Մյուսներին`
- Վերևի խցիկը երեկվանից ազատ է, ներս անցեք

Երեք տասնյակ մարմին նետելուց հետո տղան ևս մի սովորություն ձեռք բերեց: Նետելուց առաջ մարմինը մերկացնում էր, իսկ հագուստներից գուլպաներ պատրաստում, որ հաջորդին մեկ զույգ գուլպա նվիրի ու ասի, թե կարգն է այդպես, բոբիկ ոտքերով ներս չեմ թողնի:

Գուլպաները չէին էլ կարող միանման լինել: Նա բաժանում էր կանացի ու տղամարդկային գուլպաներն իրարից: Առաջինը կնոջ ներքնազգեստից, շրջազգեստից ու թաշկինակներից էր կարում, մյուսը պատրաստում էր կոպիտ տաբատներով, վերնաշապիկներով, նույնիսկ` փողկապներով: Նրանք պատվավոր մարդիկ էին` հագուստից կարելի էր ենթադրել: Թե ինչ էին փնտրում առաստաղից կախված` չէր էլ հասկանում տղան:

Ամեն անգամ գուլպաները հանձնելուց` հարցնում էր.
- Կանացի՞ն տամ, չորրորդ շարքից պուտավորն է
Կամ էլ.
- Վարդագույն փողկապն իր ջինսե տաբատի հետ եմ միացրել, բարով հագնեք

Ծովի մակերեսին գուլպաներով ոտքերն ու մերկ մարմինները տղայի աչքն էին շոյում, կարելի էր անվերջ նայել այդ տեսարանին, եթե հաջորդներին դիմավորելը չլիներ:
Պարաններից ճոճվողների, հետևաբար` հագուստների անվերջությունը հանգեցնում էր նաև գուլպաների չվերջանալուն ու տղայի երևակայությունն օրեցօր աճում էր: Գուլպաների հաշվին ծովն աստիճանաբար գունագեղ էր դառնում` ամեն անգամ փոխելով տեսարանը. ֆիլմի պես: Տղան ֆիլմ էր նկարում, հետո վայելում այն:

Բայց տղան չգիտեր, որ ծովը նետած մարմինները շրջապտույտի մեջ չեն մտնում ու իրենք չեն, որ նորից վերադառնում են փարոս ու մի զույգ գուլպան շալակած ներս մտնում, որ առավոտյան էլի ծովը նետվեն: Տղան չէր ենթադրում, որ մի օր իր ֆիլմը վերջանալու էր, որ դերասաններն ամեն անգամ նշված ժամին չէին գալու ու իր առաջ կանգնեն:

Մի գիշեր էլ` փողոցային լապտերների անսարքությունից հետո, տղան արթնացավ ու վազեց վերևի խցիկը: Արդեն չորս օր է` հյուրերը չկային: Կառույցը թեթևության մեջ լող էր տալիս, ֆիլմը միապաղաղ ծովի էր վերածվել, գուլպաներ կարելու համար էլ հագուստ չկար: Պտտվող լույսը հանգել էր: Աստիճանները բարձրանալուց հետո ոտքերի տակ իր նախկին հյուրերից մեկի թողած խաղալիքը նկատեց: Նույնիսկ չհիշեց, թե վերջին անգամ ով էր իր կանգնած տեղում կախվել: Բարձրացրեց խաղալիք ձևացող պարանն ու որոշեց իրեն առաջին անգամ թույլ տալ իր ֆիլմում խաղալ: Վերևի խցիկն իսկական բեմ էր ծովի համար: Տղան գիտեր, որ դա անելու համար հարկավոր էր նաև իրեն ծով նետողը: Փարոսին չէր կարող այդ գործը հանձնարարել: Ինքը էլ չէր հասցնի: Այն միտքը, որ ինքը ծովի մեջ չի լինելու, վախեցնում էր: Բայց երկար ժամանակ երևակայության հետ գործ ունեցողի մտքում փարոսի լույսից էլ պայծառ միտք փայլատակեց. առանց ճոճվելու էլ կարող էր խաղալ: Մոտեցավ ու կարգի բերեց պտտվող լույսը, ոտքերն արդեն իսկական դարձած պարանով պինդ կապեց ու ցած նետվելու պահին է, որ գլխի ընկավ, թե ինչն էր պակասում իրեն` ֆիլմը կատարյալ դարձնելու համար:

Գուլպաների շքերթին սովոր ծովը բոբիկ ոտքերը չգնահատեց, նույնիսկ ուշադրություն չդարձրեց թեթև ճողփյունին:
Բայց տղան չէր մեղավորը: Ո՞վ մոտեցավ իրեն ու մի քանի զույգ գուլպաներ ձեռքին՝ ասաց.
- Սևի կողքինը վերցրեք: Տղամարդկային է:

ivy
30.05.2016, 00:01
Օր

Միայն մի բան էր պակասում. iPod-ս։ Առանց դրա երբեք տանից դուրս չեմ գալիս։ Հանրակացարանի նեղլիկ աստիճաններով ամեն առավոտ երկանիվ տանկս իջեցնելն ու բարձրացնելը տանջանք է իմ պես վտիտ կազմվածքով մարդու համար, բայց, միևնույն է, օրվա իմ ամենասիրելի հատվածն է սա։ Ինքնատիպությամբ չեմ փայլի, եթե խոստովանեմ, որ շատ եմ սիրում լուսաբացին նախորդող մթնշաղի ժամերին հեծանիվ քշելու «հետապոկալիպսիսային» զգացողությունը. շուրջբոլորդ գրեթե ոչ մի կենդանի արարած, դատարկ ու կիսախավար փողոցներ։ «Տեխասյան սպանդ բենզասղոցով» ֆիլմը տեսե՞լ եք, օրիգինալը։ Թրեշի կարկառուն ներկայացուցիչ է՝ վատ դերասանական խաղով, բայց կուլտային ֆիլմ է համարվում։ Իմ ու, կարծում եմ, ֆիլմը դիտածների մեծամասնության սիրելի էպիզոդը վերջաբանն է, որտեղ (ՍՊՈՅԼԵՐ) կենդանի մնացած վերջին մարդուն սպանելու փորձը ձախողած մոլագար Կաշվերեսը բենզասղոցով պարում է արևածագի ֆոնին: Հազար անգամ ավելի ռոմանտիկ է, քան մելոդրամաների ղզիկ տեսարանները։ Կարծիքս է ընդամենը, իրականում երկու իրավիճակներում էլ իմ սեփական փորձը նույնն է։

Ուոլմարթի դիմացի վերելքը կարծես իննսուն աստիճան լինի, ու չնայած մի քանի տասնյակ յարդ է ընդամենը, բայց ոտքերս լավ մարզում է։ Հաղթահարելուց հետո նկատեցի, որ փողոցների ամենօրյա մաքրման աշխատանքները սկսվել են։ Աղբատարներից մեկի ամբարձիչի մոտ մեր հարևան միսթր Բենֆորդն է կանգնած։ Զանգով բարևում եմ, նա էլ ձեռքն է թափահարում։ Ազնիվ ու բարեսիրտ մարդ է, յուրատեսակ Քեռի Թոմ։ Հետաքրքիր է, որ աշխատողների մեջ հատուկենտ սպիտակամորթներ կան։ Զվարճանալու համար մի պահ պատկերացնում եմ, թե հեծանիվս իրոք տանկ է, ավելի կոնկրետ՝ Պանցեր։ «Հերր ֆյուրեր, թույլ տվեք զեկուցել, որ հայրենիքը ապօրինի միգրանտներից և ոչ արիական տարրերից ազատագրելու «Ռոթենհալս» օպերացիան հաջողությամբ իրականացված է։ Խնդրում եմ Ձեր թույլտվությունը Պարաբելլումիս վերջին փամփուշտն անձնական Si vis pacem նպատակով օգտագործելու համար»։

Աշխատանքի վայրում եմ։ Գործուղման վայրում, ավելի ճիշտ։ Արդեն երեք շաբաթ է, որ Դաունթաունից ժամանակավորապես տեղափոխվել եմ։ Առաջին անգամը չեմ այստեղ, կոլեկտիվին ճանաչում եմ, գործն էլ անհամեմատ թեթև է, և ամենակարևորը՝ Թանյային դեռ մեկ ամիս էլ չեմ տեսնելու, ինչը լավ է։ Անտանելիորեն լավ, ես կասեի։

Սուրճ եմ ըմպում ու փորձում վերհիշել երեկ նայած վավերագրական ֆիլմը լարերի և M տեսությունների վերաբերյալ։ Ինչքան էլ մատչելի էր բացատրում հաղորդավարը, իմ հումանիտար ուղեղում նստվածք չէր թողել։ Էդդին նույնպես քչախոս է, բայց Սիլվիան՝ շեֆի նորաթուխ սիրունիկ քարտուղարուհին, չի պատրաստվում նահանջել և անընդհատ խոսեցնում է նրան։ Մեծ ոգևորությամբ պատմում է «Դիվերգենտ» ֆիլմի մասին ու հարցնում՝ արդյո՞ք տեսել է։ Ես և Էդդին հայացքներով փոխանակվում ենք, ժպտում։

Դուռը բացվում է, և հենասայլակով մի ծերուկ դանդաղացված կադրի արագությամբ մտնում է գրասենյակ։ Նույն պահին սլավոնական առոգանությամբ խոսող և պարանոցին ոսկե խարսխաշղթա գցած հաճախորդի հեռախոսը զանգում է, և լսվում է Բի Ջիզի «Stayin’ Alive»-ը։ Բոլորը համերաշխ ծիծաղում են, սլավոնացին՝ ամենից բարձրը, և չի շտապում հեռախոսը վերցնել։ Ծերուկը, պարզվեց, խառնել էր գրասենյակը, և նույն դանդաղ ու երերացող քայլերով դուրս է գալիս։ Փողկապս սկսում է սեղմել. կարծես օձ լինի, որ փորձում է զոհին խեղդամահ անելով և ուտելով «կենդանի մնալ»։

Աշխատանքային օրվա ավարտից հետո փակում եմ սենյակիս դուռը, կոլեգաներիս մնաս բարով ասում, քայլում դեպի կանգառ ու նստում մեր թաղամաս գնացող ավտոբուսը։ Ի դեպ, ժամանակավոր կոլեգաներս ավելի հետաքրքիր են թվում, քան հիմնականները, որոնց տափակ ու գռեհիկ անեկդոտներից, ակնարկներից ու զրույցներից վաղուց հոգնել եմ։ Փողոցներով գրասենյակային պլանկտոնն է լողում։ Կանգառներից մեկում տարեց սևամորթ մի կին է բարձրանում։ Հենասայլակով ծերուկի ճիշտ հակապատկերն է՝ բարձրահասակ, գիրուկ ու թիկնեղ։ Հետևի նստարաններն ազատ են, բայց կինը քայլում է առաջ, իմ կողմ։ Կանգնում եմ ու տեղս զիջում։ Թեթև գլխով է անում ու նստում։ Ուժեղ ու սկզբունքային մարդ է երևում, արտաքինին համապատասխան։

Տանն եմ՝ նոթբուքիս դիմաց։ Մի պահ մտածում էի՝ դուռը կողպեքով փակեմ ու բրաուզերը փոխեմ Ctrl+Shift+P ռեժիմի, հետո փոշմանեցի։ Հոգնած եմ։ Բացված տասնյակ թաբերից առաջինը Ֆեյսբուքն է:
Թանյա Գևինը հավանում է Դեյվիդ Վասկեսի լուսանկարը։
Զիլ տղա ես, Դեյվ։ Եթե աղջիկ լինեի, ես էլ երևի կսիրահարվեի քեզ։
Դուք հավանում եք Դեյվիդ Վասկեսի լուսանկարը։
Նենսի Ռիչարդսոնը հավանում է Ձեր հղումը։
Գիտեմ, որ չես լսել ու չես էլ լսելու, քեզ համար չափից դուրս ծանր երաժշտություն է։ Տեսար՝ ոչ ոք բանի տեղ չի դնում, հավանեցիր. կարծրատիպային «նայս գայի» աղջիկ տեսակն ես։ Շնորհակալ եմ, Նենսի։
Դեյվիդ Վասկեսը հավանում է Թանյա Գևինի լուսանկարը։
Դեյվիդ Վասկեսը մեկնաբանել է Թանյա Գևինի լուսանկարը. « :) »
Թանյա Գևինը հավանում է Դեյվիդ Վասկեսի մեկնաբանությունը։

Հետաքրքիր կլիներ, եթե մեր ուղեղներում դաջված պատկերներն էլ կարողանայինք հավանել ու մեկնաբանել։ Որերորդ շաբաթն է՝ ոչինչ չես գրում, նույնիսկ մի կոտրված «բարև»։ Վստա՞հ ես, որ, միևնույն է, նորից ես եմ «կոտրվելու», դու էլ չարաճճի կատվի պես խաղաս անզգույշ մկնիկի հետ ու նորից դեն նետես։ Իսկ մկնիկը մուտանտ է, ռեգեներացիայի ունակություն ունի, բայց դեռևս խելքի հաշվին է դա օգտագործում։
Դուք հավանում եք Թանյա Գևինի լուսանկարը։

Իմ պատուհանը դեպի արևելք է բացվում, այդ պատճառով մայրամուտը չի երևում, բայց արևի վերջին շողերն այսօր ընկել են դիմացի կայանատեղիում կանգնած քրոմապատ բեռնատարների և նույնպես քրոմապատ Հարլիի վրա՝ ոսկեզօծելով դրանք։ Ամերիկյան երազանքի այս բնական գովազդին նայելով էլ քնով եմ անցնում։ Երազումս ամայի վայրում եմ, «հետապոկալիպսիսային», բայց զգացողությունը, մեղմ ասած, հաճելիներից չէ. կարծես ՄքՔարթիի «Ճանապարհի» փակուղային իրականությունում լինեմ։ Կողքովս ցերեկվա ծերուկն է քայլում նույն դանդաղ քայլերով։ Հանկարծ նա մի քանի վայրկյանում կայտառանում է, երիտասարդանում։ Մռայլ ֆոնին փոխարինում է ակումբի պարահարթակը, հազիվ երևացող արևը դառնում է փայլուն, հայելապատ պտտվող գունդ, և ծերուկը սկսում է հենասայլակով խելահեղորեն պարել «Stayin’ Alive»-ի մեղեդու ներքո, գրեթե ինչպես Կաշվերեսը՝ բենզասղոցով։ Նկատում եմ, որ իմ ձեռքերի տակ էլ է հենասայլակ հայտնվել։ Փորձում եմ մի կողմ նետել, բայց մարմինս անշարժացած է։ Փորձում եմ բղավել, դա էլ չի հաջողվում. շունչս չի հերիքում։
- Սե՛մ, ընթրիքը պատրաստ է, արի՛։

ivy
30.05.2016, 00:09
Առաջին «Ուռագանը»

Միայն մի բան էր պակասում:
Չէ, էլի սխալ սկսեցի: Ոչ թե պակասում էր, այլ ավել էր: Տաքսու մեջ «ավել» էր ընկերուհիս: Հազիվ էի զսպում ինձ, որ տաքսու վարորդի գանգը չփշրեմ: Դրա փոխարեն ընդամենը շատ կոպիտ կերպով նրան սաստեցի ու ասացի, որ եթե չի կարողանալու բերանը փակել ու սուս ու փուս քշել մեքենան, ապա մենք կիջնենք ու ոչ մի փող էլ չեմ տա: Ազդեց, ու համեմատաբար հանգիստ վիճակում հասանք Քիսոյենց տան հայաթ: Տրամս տեղը չէր: Մի հատ համով անեկդոտ էի նախապարտրաստել պատմելու համար: Չպատմեցի:

Քիսոն նայում էր ինձ ու աչքերը շաղաղում: Կանգնած էինք բաց պատուհանի տակ:
- Սա շատ լուրջ ա, ինչ կոնսեսուս, իշխանությունը հինգ կամ վեց տոկոս, ... միշտ խոսում խոսում են, պատրաստվում են, դուք հլա խոսում եք, ես ասել եմ ամբիցիա չունեմ, ինչքան փող ա պետք, համարի, միգուցե մտածեք ասում եմ, օրինակ ուժ է եղել, ես ասում են եղբայր, դուք հասկանու՞մ եք...
......

Գրկեց ինձ: Վախենում եմ:
Ինչքան կարելի է կասկածել... Ավելի է մոտենում: Արտաշնչում ենք իրար շրթունքների վրա: Եթե նա շրթներկ քսած լիներ, դա կլիներ վերջը: Տեսնես իր մայրը մեր առաջին հանդիպմանը ինձ կհամբուրի՞: Իսկ հայրը իմ ձեռքը ուժգին կսեղմի՞: Դա կլինի իմ վերջը:
Քիսոյի լեզուն հայտնվեց շատ մանրամասն լվացված բերանիս մեջ:
Մի տեսակ թուլություն զգացի:

Տաքսու վարորդը փոխանջատվեց ու սկսեց էլի խոսել.
- Ախպես էսի երկրի չի, մենակ Մհերն ա, որ իրա թաղը նայում ա...
Քիսոյի մերը համբուրում էր իմ թուշը, Քիսոյի հերը կարմրացված գլխով համբերատար սպասում էր, որ ազատվի իմ թուշը:
Լեզուս ինչ-որ շարժումներ են անում:

«Լավագույնը մանուկներին...»:
«Ուզում եք՞ ազատվել անցանկալի մազերից...»
«Դժվարանու՞մ եք մազի ներկ ընտրելիս... Աֆրոդիտա, հարյուր տոկոսանոց արդյունք...»

Քրտնել եմ:
Տեսնես Քիսոյին պառավելուց ո՞նց են կանչելու:
... կարո՞ղ է նարկոտիկ եմ օգտագործել: Քիսոն՞...
Տեսնես ինչ է լինում, երբ նարկոտիկ են օգտագործում:

-Ուղիղ նայիր աչքերի մեջ ու լեզուդ թուլացրու:
–Հեսա:
... «Վախենում եմ»:

ivy
30.05.2016, 00:12
Վերջին թռիչքը

Միայն մի բան էր պակասում։ Փայտիկը։

Իսկ քիչ հետո ոչնչի կարիք այևս չէր լինի։ Հիշեց՝ ինչպես տարիներ առաջ ինքնաթիռը վթարի ենթարկվեց Սահարայում։ Այն օրերին շարժիչները այնքան էլ հուսալի չէին, ինչպես հիմա։ Բավական էր ճակատագրի մի փոքրիկ հեգնանք, ու «ամպերի ծովերի տակ… հավիտենականությունն է»։ Թռիչքի նախորեին Գիյոմեն էր մի պահ իր սենյակ եկել. խոսել էին դեսից դենից, ինչ-որ բաներ էին հիշել վերհիշել, ու արդեն գնալիս, ասես իմիջիայլոց, Գիյոմեն ինչ-որ փայտի կտոր էր գրպանից հանել։ «Սա ի՞նչ է»։ «Հե՛չ, մոտդ թող մնա, եթե հանկարծ վերևում… ու օդապարիկն էլ չբացվի… դե՛, ոնց որ ասում են՝ թքես փայտիկին»։

«Memento mori», ասում էին հնում, «հիշիր մահվան մասին»։ Գիյոմեն այլևս չկար, իսկ ինքը դեռ ապրում էր։ Պատերազմը վաղ թե ուշ կավարտվի, բայց էական ի՞նչ կփոխվի դրանից։ Հարկավոր էր ավարտին հասցնել գործը։

Հիշեց իր իսկ գրած նամակներից մեկը։ «Ուզում եմ ավարտել գիրքս: Այսքան բան։ Նա օգնում է ինձ վերափոխվել։ Ինձ թվում է, այս գիրքը կառչել է ինձնից, ինչպես մի խարիսխ… Ինձ անդադար հարցնում են. «Ի՞նչ ես արել մարդկանց համար»։ Քանի որ ես պատերազմում չզոհվեցի, պետք է վերափոխվեմ մի ուրիշ, ավելի վեհ մի բանի, քան պատերազմը կարող էր դա անել։ Ով կօգնի ինձ դրանում, կհամարեմ ինձ բարեկամ… Հիմա ամեն ինչին նայում եմ այս տեսանկյունից։ Պատերազմի շնորհիվ և ապա Գիյոմեի հասկացա, որ վաղ թե ուշ հեռանալու եմ կյանքից։ Խոսքն այլևս վերացական, բանաստեղծական մահվան մասին չէ, ինչպիսին պատկերացնում է տասնվեցամյա երիտասարդը՝ «հոգնելով կյանքից»: Ոչ, ես խոսում եմ մահվան մասին լրջորեն` կյանքի մասին, որն իր ավարտին է հասել»։

Տարիներ հետո այս նամակը կդառնա նախաբանն իր անավարտ գործի՝ մի գրքի, որ կանվանվի «Միջնաբերդ»։ Բայց այդ ժամանակ ինքն այլևս չի լինի, իսկ հիմա հարկավոր է ի մի բերել այստեղ այնտեղ թափառող մտքերը։ «Ես գիտեմ, բացատրությունները չեն բուժում։ Բուժում է պոեզիան։ Ու՞մ է երբևէ փրկել բժշկի բացատրությունը։ Բժշկի տեսակետից՝ «մահվան պատճառը ...»։ Այո, իսկապես, պատճառը պարզ է, մարդը մահացել է անառողջ երիկամներից։ Բայց մի՞թե երիկամներով է որոշվում ողջ կյանքը… Մենք բոլորս այնպես տրամաբանորեն ենք ամեն ինչ կառուցել, այնպես ուշադիր ենք հավաքել կերոսինե լամպը, լցրել այն վառելանյութով… բայց լույս չկա։ Պակասում է կրակը…»:

Ջրի պատնեշը ցնցեց ինքնաթիռի անկումը։ Մի հռնդյուն լսվեց, տեղի ունեցավ մի տեսակ երկրաշարժ, որը հիմնովին ավերեց խցիկը։ Վիրավոր թռչունի նման, ինքնաթիռը մխրճվեց ալիքների մեջ, հետո ամեն ինչ կարծես հանդարտվեց…

«Ինչպե՞ս առանձնացնել այն, ինչ քեզ թուլացնում է այն բանից ինչ քեզ ուժ է տալիս։ Քամին ավազաթմբեր է կառուցում և հենց ինքն էլ ավազին է հավասարեցնում իր կառուցածը։ Ալիքը հղկում է ժայռը և հենց ինքն էլ այն վերածում ավազի։ Սերը լրացնում է քեզ, և հենց ինքն էլ դատարկում… Թշնամին ձևավորում է քեզ, հարկադրում կառուցել ներքին ամրություն. նա քեզ համար նույնն է, ինչ ծովը նավի համար։ Ծովը թշնամի է հանդես գալիս, այն պատրաստ է կուլ տալ նավին, և նավը անդադար դիմակայում է նրան, բայց հենց նույն ծովն էլ հենարան է նավի համար… Լույս մի փնտրիր, ինչպես մի իր իրերի մեջ։ Քարեր փնտրիր, վանք կառուցիր, և այն կլցնի քեզ լույսով»։

Հետո ինչ-որ հանգստություն պարուրեց իր ամբողջ էությունը։ Այնքան հարազատ թվաց իրեն այս զգացմունքը, այնքան կարոտած… Ու արդեն մարող հիշողության մեջ ալեկոծվեցին վաղուց կարդացած՝ մանկության գրքերից մեկի առաջին տողերը։

- Լինում է, չի լինում…

- Մի թագավոր,- երևի անմիջապես բացականչեն իմ փոքրիկ ընթերցողները։

- Ո՛չ, սիրելիներս, դուք սխալվեցիք։ Լինում է, չի լինում… փայտի մի կտոր։

ivy
30.05.2016, 00:15
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Միայն մի բան էր պակասում, որ Ջոզին կատարյալ երջանիկ լինի: Նախորդ օրը Մեթյուի կիսամյակային բնութագրերն էր ստացել: Թեև գնահատականներն այնքան էլ վատ չէին, բոլոր ուսուցիչները կարծես մի բան էին ուզում հասկացնել. Մեթյուին պետք է բժշկի տանել: Ֆիզիկայի ուսուցչին անհանգստացնում էր, որ տղան անգլերեն այնպիսի բառեր է գործածում, որոնք դուրս են աշակերտի իմանալու բառերի շրջանակից: Իսկ գրականության ուսուցիչը խիստ զայրացած էր, որ Մեթյուն ավտոմատ գեներացվող կաղապարների փոխարեն ինչ-որ անծանոթ ու անթույլատրելի վերլուծություններ է գրում: Մեկը մեկի հետևից բոլոր փաստաթղթերում ուսուցիչները փաստում էին, որ Մեթյուն խնդիրներ ունի:

Ախր ինչու՞ թողեց, որ էսքան ուշանա: Մեթյուն դեռ փոքրուց աննորմալության նշաններ էր ցույց տալիս: Ամենամյա բժշկական հետազոտության ժամանակ ծիծաղի ու լացի միջին տևողությունները միշտ նորմայից բարձր են եղել, ու թեև բժիշկը զգուշացրել է, որ դա կարող է լուրջ խանգարման նշան լինել, Ջոզին շատ ուշադրություն չի դարձրել: «Իմն էլ էր բարձր,- ասել է,- ես հո նորմալ եմ»: Բա երաժշտությունով տարվածությունը: Ինչքան է տանջվել, որ թույլ չտա, որ ոչ մի երգ տուն չմտնի: Բա էն տարօրինակ տեքստերը, որ փոքրուց գեներացնում էր ու սրան-նրան ցույց տալիս:

Եթե ականջի հետև չգցեր, ու Մեթյուն ժամանակին բուժում ստանար, գուցե տղան նորմալ ծրագրավորող դառնալու հնարավորություն ունենար: Իսկ հիմա մազ է մնում, որ հասարակությանը ոչ պիտանի ճանաչվի: Ուրեմն պետք է չուշացնել բժշկի գնալը:

Երբ Ջոզին մտավ Մեթյուի սենյակ, տղան մահճակալին պառկած գիրք էր կարդում:
- Սա քեզ որտեղի՞ց,- Ջոզին ափերից դուրս եկավ ու գիրքը ձեռքից խլեց,- տեսե՞լ ես դասատուներդ քո մասին ինչ են գրում:
- Ի՞նչ են գրում: Բոլոր քննությունները հանձնել եմ:
- Ո՞նց ես հանձնել: Անգլերենդ խայտառակ է: Ես էլ ասում եմ՝ էդ բառերը որտեղից ես սովորում... Գրականությունը քեզնից դուրս հիմար բաներ ես գրում... Պայուսակիդ մեջ ֆլեյտա են գտել… Իսկ կոմպիդ անթույլատրելի ֆայլերի մասին էլ չասեմ: Ինձ խայտառակ ես անում աշխարհով մեկ:
- Մամ, ախր սիրում եմ…
- Ի՞նչ ես սիրում: Մտածե՞լ ես, որ պիտի մարդ դառնաս, աշխարհ դուրս գաս: Ու՞մ են պետք էդ տառակույտերդ,- Ջոզին խորը շունչ քաշեց,- վաղը գնում ենք բժշկի:

Առաջին կոնսուլտացիայի ժամանակ բժիշկը զանազան բարդ հարցեր տվեց Մեթյուին, հետո թեստեր անցկացրեց: Պատասխանը հաջորդ օրն ուղարկեց Ջոզիին. «Կպչուն ստեղծագործական խանգարում, նորմոնեքս 30 մգ, օրը երկու անգամ, կոնսուլտացիա երկու ամսից»: Ջոզին թաքուն հույս էր փայփայում, որ ուսուցիչների դիտարկումները սխալ կլինեն: Բայց էկրանին երևացող ախտորոշումը կասկածի տեղ չէր թողնում: «Գոնե բուժելի է»,- մտածեց ու վազեց դեղատուն նորմոնեքսի առաջին տուփը գնելու:

Երկրորդ կոնսուլտացիան շատ ավելի կարճ տևեց: Բժիշկը մի քանի հարց տվեց, գոհունակությամբ ժպտաց ու ինչ-որ բան գրանցեց համակարգչում: Հաջորդ օրը Ջոզին բժշկից ստացավ. «Առաջընթաց կա: Մեթյուն մոտենում է նորմային: Հաջորդ կոնսուլտացիան երեք ամսից: Բերել նաև նոր կիսամյակի գնահատականները»:
- Մեթ, լավանում ես:
- Մամ, ախր վատ չէի, իսկ հիմա ոնց որ հեչ ես չլինեմ: Էլ չեմ ուզում էդ դեղերից խմել:
- Հիմար բաներ ես ասում: Չե՞ս ուզում բոլոր դասարանցիներիդ պես լինել:
- Չեմ ուզում:
Ջոզին կտրուկ նայեց Մեթյուին ու ուզեց ինչ-որ բան ասել, բայց ատամները սեղմեց, զայրույթը զսպելով ատամների արանքից մի կերպ արտաբերեց.
- Դեղերը խմելու ես: Որոշողը ես եմ:
Մեթյուի հաջորդ կիսամյակի գնահատականները գոհացուցիչ էին: Ուսուցիչները փաստում էին, որ տղան սովորել է անգլերենի ճիշտ գործածությունն ու էսսեներում ընդունելի մտքերի արտահայտումը: Համակարգչում էլ ոչ մի ավելորդ ֆայլ:

Երրորդ կոնսուլտացիայի ժամանակ բժիշկն ընդհանրապես Մեթյուին չնայեց: Համակարգիչը փորփրեց, գտավ դեռ նախորդ օրն իրեն ուղարկված գնահատականները, ուշադիր կարդաց, շուռ եկավ դեպի Ջոզին ու հայտարարեց.
- Շնորհավորում եմ, ձեր տղան արդեն կարող է ծրագրավորող դառնալ:

ivy
30.05.2016, 00:19
Քլինթ Իսթվուդ

Միայն մի բան էր պակասում, երկփեղկ դուռ, որ շխկոցով կփակվեր լայնեզր գլխարկով անծանոթի հետևից։ Նա հնաոճ պատյանից հանեց 1942 թվականի արտադրության Մագնումը, որի վրա փայլեց վաղուց ոչ մեկին ոչինչ չասող փորագրությունը` «Smith&Wesson»: Դիակ տեսած ագռավների նման անկյուններից դանդաղ բարի շուրջ կուտակվեցին պանդոկի փոքրաթիվ հաճախորդները։ Անծանոթը ցուցադրաբար ատրճանակը դրեց բարին, ծանր մետաղը զնգաց ու լռեց.
- Վիսկի, - ասաց նա։
Չնայած մոտ մեկ հարյուրամյակ է, ինչ ոչ ոք ծխախոտ տեսած չկար, ներկաներից յուրաքանչյուրը պատրաստ էր երդվել, որ անծանոթը 20 տարվա թունդ ծխողներից է, ում կոկորդում մշտապես կանգնած գնդի թաց խռխռոցը ուղեկցում է ամեն մի արտասանած բառին։
Բարմենը անլվա բարժակի մեջ` կեսից շատը թափելով, լցրեց 100 գրամ ու սահեցրեց ուղիղ անծանոթի ափի մեջ.
- Դե՛, - հոգոցով արտաբերեց, - Պատմի՛։

Անծանոթը ցամաքացրեց բաժակը, ցուցամատով բարձրացրեց գլխարկի ծայրն ու չափեց շուրջը հավաքվածների դեմքերը։
- Տեսնում եմ բոլորն այստեղ են, - սկսեց նա անշտապ, ասես համտեսելով ամեն մի բառը, - Այն ժամանակ ես դեռ աշխատում էի Սիդոնիայի հյուսիսում, մասնավոր բուժկենտրոնում:
- Մարսի վրա՞, - ակնհայտ հուզմունքով ընդհատեց ակնոցավոր տղամարդը։
- Չէ մի չէ Կապլեր-62F-ի։ Սիդոնիան գոյություն չունեցող մի տեղ է, գոյություն չունեցող մարդկանցով։ Ու այն, ինչ ես պատմում եմ, բնականաբար երբեք տեղի չի ունեցել։
- Հը՜մ, - ձգեցին բոլոր հավաքվածները, և միայն մեկը դողալով արտասանեց, - Ինչպիսի սարսափ։ Եթե վերլուծենք, - նյարդային շփեց ճակատը, - ստացվում է, որ մենք նույնպես...
- Էդգար, հանգստացեք հարգելիս, - ձեռքը գունատ Էդգարի ուսին դնելով, ասաց ակնոցավորը։
- Նիկոտինային իմպլանտս շարքից դուրս էր եկել ու արյանս մեջ պարբերաբար 6-7մգ դոզայի փոխարեն 34մգ երկակի հաճախությամբ էր տալիս։ ՖիլիպՄորիս Բրենդսը վստահեցնում էր, որ դրանք անխափան 2 տարի աշխատում են: Քրտինքից ու ցնցումներից ինձ նետում էր անզուսպ ծարավի ու տեսիլքների գիրկը։ Դատարկ ստամոքսս փսխման կծկումների մեջ, ասես շրջվել էր հակառակ երեսով և ուզում էր դուրս գալ կերակրափողիս նեղ անցքից։

- Ես Ձեր փոխարեն ավելորդ մանրամասներից զերծ կմնայի, - ընդհատեց բարմենը, - և հետո կարելի է համեմատություններ օգտագործել։
- Լսի, - բարմենի օձիքից բռնած մինչև գոտկատեղը բարից այս կողմ քաշելով:
- Էռնեստ։
- Ուրեմն, Էռնեստ, անկախ նրանից, որ այս զենքը 300 տարեկան է, գիսագնդերիդ մեջտեղից կոկիկ թունել կբացի:
- Էռնեստ, թող երիտասարդը շարունակի իր տձև պատմվածքը, թեև ես կնախընտրեի չափածո, բայց ինչ արած. «Que sera, sera», - միջամտեց վտիտ տղամարդը, - Ուիլլիամ, - ներկայացավ։
- Ես շատախոսներից չեմ, գերադասում եմ գործել, - ի պատասխան խոնարհվեց անծանոթը։
Էռնեստի մարմնի պատկառելի ճարպաշերտը սկսեց ցնցվել զսպված ծիծաղից։
- Ծիծաղելի՞ է, - հայացքը մեխելով մի կետի էռնեստի ճակատի կենտրոնում, որն այլ կերպ կոչվում է գլաբելլա (որոշ մտածել ու գործել սովորեցնող գրականության մեջ նշվում է, որ այդ կետին նայելուց ձեր հայացքը դիմացինին թվում է խորը և խելացի, իրականում, մետրից քիչ հեռավորության վրա աչքերը թեքվում են դեպի քիթը, իսկ դեմքը բավականին հիմար տեսք է ստանում)։

Այդ իսկ պատճառով Էռնեստը նորից սկսելու էր ցնցվել, երբ մագնում 357-ը շեղ անկյան տակ բացեց խոստացած թունելը՝ վերոհիշյալ կետից, բայց ավարտվեց ոչ թե ծոծրակին, այլ գագաթին։
- Անիծյալ լինի, պետք էր կանգնել, քառորդ վայրկյանվա մեջ կհասցնեի անցքից դիտել դիմացի պատը, - ասեց անծանոթը, բայց ունկընդիր չգտնելով, շրջվեց։
Ուիլլիամի ուսը մի կողմ հրելով, նկատեց հատակին երկարած Էդգարի մարմինը։ Նրա սև բեղերից առատորեն փրփուր էր հոսում.
- Էդգարը թույլ նյարդեր ունի, - բացատրեց Ուիլլիամը, - Ինչ-որ է, շարունակե՛ք։
- Գիշեր չկարողացա քնել։ Նման զառանցանքների մեջ էի մինչև կեսգիշեր, երբ առանց հաստատման պորտատիվ կապի սարքը արտացոլեց ամուր կեցվածքով տղամարդու հելոգրամը։ Նա ներկայացավ որպես Սեթխ։
- Ո՞վ է այդ Սեթխը, - հետաքրքրվեց Ուիլլիամը։
- Ոչ ոք, - պատասխանեց անծանոթը։
- Միգուցե Նեմո կոչենք, - մեկը, որ մինչ այդ լուռ էր, հպարտ սեփական մտքից ծափահարությունների սպասումի մեջ անշարժացավ։
- Ժյուլ, հարգելիս, կարծեմ նման հերոս արդեն գոյություն ունի, - ակնածանքով արտահայտեց ակնոցավորը։
- Ռեյ, հերիք սրան-նրան երկրպագեք, առավել ևս Ժյուլին, նա կարծես դրա կարիքը չունի, - հեգնեց Ուիլլիամը։
- Լռե՛ք բոլորդ, - Մագնումը օդում թափահարելով գոռաց անծանոթը, - հատկապես դու,- ատրճանակով Ռեյին էր ուզում ցույց տալ, երբ բոլորովին պատահաբար ձգանը սեղմվեց։

Լսվեց նոր ուշքի եկած էգդարի ճիչը, երկու մարմին խուլ ձայնով ընկան հատակին։
- Նա հրամայեց ինձ հագնվել, - անվրդով շարունակեց անծանոթը, - խոստացավ, որ հետդարձի համար թույլատվություն դուրս կգրի իր անձնական քվանտային տելեպորտից օգտվելու։ Այդպիսիք դեռ երեքն են, ու ոչ մեկը ստաբիլ չի։ Մինչ ես տառապում էի. «Բա որ քթիս տեղը աչք հայտնվի» - կարգի մտքերից, սենյակի դուռը բացվեց, ներս եկավ կարճահասակ երիտասարդ և առաջարկեց հետևել իրեն:
Միջանցքների լաբիրինթով ինձ ուղղեկցեց լայնարձակ սենյակ։ Պատերին, շքեղ շրջանակների մեջ կախված էին տասնյակ ամենահայտնի նկարներ, սառը զենքերի պատմական նմուշներ, Մագնումը, - մատները սահեցրեց զենքի վրայով, հասավ բռնակին, վարժ ձեռքը վայրկենական հատակին մեխեց տեղից վեր կացող Էդգարին, - Սենյակի մեջտեղում՝ ստազիսի կապսուլայի մեջ, կախված էր Նրա մարմինը, շիջուկից դեղնած մաշկով։ Որովայնի բնորոշ ուռճածությունից եզրակացրեցի՝ մոտ 24 շաբաթ։ Ես նայում էի Նրան անզգայացած, ինչպես...

- Զգույշ, Էռնեստը շուռ չգա, - սրամտեց Ժյուլը։
- «Matrem Omnium», այդպես կոչեց Նրան Սեթխը, - ավելի արտահայտիչ դրամատիզմի համար անծանոթը կանգնեց, քայլեց դեպի անկյունը, - ես դեռ չէի հասկանում այդ բառերի իմաստը, իսկ Դուք երբեք չեք էլ հասկանա, - տասերորդ քայլի վրա շրջվեց, միաժամանակ քաշելով ձգանը։
357-ը անցնելով կրծոկրը, խրվեց ողնաշարը։ Ժյուլը սահեց աթոռից։
- Սեթխը ասում էր. «Այս կինը կծննդաբերեր ուզածդ հանճարին, ինչպես մարդկանց, ոչ այդքան ակնառու։ Շատերն են եկել ինձ մոտ իրենց անձնկան տաղանդը ձեռք բերելու, շատերը ուղղակի դիտելու, հիստերիկ ֆեմինիստներ, որ ժամերով իրենց պատառոտում էին, թե ինչո՞ւ Նա կին գրողների չի ծննդաբերում»։ Ես հարցրեցի, արդյոք որևէ մեկի հետաքրքել է այս կնոջ ճակատագիրը։ Նա սկսեց պատմել...
- Պատմվածք պատմվածքի մեջ, բայց այդ ինչ մատրյոշկա է: Դուք խախտում եք բոլոր կանոնները երիտասարդ, - ստվերից անսպասելի հայտնվածը անշնչացած գրկեց սեղանը:
- Միխաիլ, - մեքնայնորեն արտասանեց Ուիլիամը։
- Սեթխը պատմեց մի անհայտ գրողի մասին, որ 00-ականներին գրել էր ավտոբիոգրաֆիկ պատմվածք, ակնհայտ կոնտեքստով։

Անասնաբուժը գիշերային կանչի ժամանակ հայտնաբերում է բուծման համար օգտագործվող ռիջբեք տեսակի շանը, արգանդը 5կգ քաշով, գրեթե անշնչացած։ Ատելությունից կուրացած, նա գողանում է տանտիրոջ ատրճանակը, սպանում է նրան և բոլորին, ովքեր եկած են եղել գնելու նորածին ձագերին, նրանցից ոմանք նույնիսկ վսահությամբ, որ փրկարար գործ են կատարում։ Ավարտվում է պատմվածքը նրանով, որ գլխավոր հերոսը զարթնում է սեփական մեզի լճի մեջ ու գիտակցում, որ այդ ամենը նարկոլեպտիկ զառանցանք է եղել, ինքը ոչ ոքի չի սպանել:
- Առաջինը ես կլոնավորեցի այդ գրողին։ Հաջորդեցին շատերը, անհամեմատ ավելի հայտնի: Հիմա ստազիսի կապսուլը տաքանում է ժամ առ ժամ։ Ինձ պետք է այս վերջին պտուղը, - նա մոտեցավ ու ձեռքը հպեց ապակուն, - այնտեղ ես եմ։ Դրա համար Դուք այստեղ եք:
Րոպեներ անց, ջարդված ապակուց դուրս սահած դոնդողանման շիջուկից փայլող մարմինը անշնչանում էր իմ գրկում։ Ես սպանեցի նույնիսկ այն երիտասարդին, որ գերագույն էսթետի նման կլանվել էր «Կյանքի ուրախությամբ», ես դա արեցի վերստին հաճույք ստանալով, որովհետև նրա անտարբերությունը ինձ խեղդում էր։

- Իսկ մեզ ինչո՞ւ ես սպանում, - չզսպեց վերջին հարցը Ուիլլիամը։
- Ես հիշում եմ հիասթափությունը պես մի բան, անցյալից, որ իմը չի եղել։ Դո՞ւք, Դուք նույնիսկ ձեր բնօրինակին նման չեք։ Թշվառ պատճեններ, անվերջ կանոնների ու կարգերի շարան։ Ձեզնից ամեն մեկին սպանելուց, ես վախենում եմ, որ կզարթնեմ սեփական մեզիս մեջ ու մի թշվառ պատճեն էլ ես կդառնամ, - Մագնումը հպվեց Ուիլլիամի քունքին, որոտաց ու լռեց։
Անծանոթը ատրճանակը խոթեց բերանը, բայց հիշեց, որ Մագնումը ունի ընդամենը վեց փամփուշտ։ Դատարկ պատյանը գոտկատեղից հանելով, նա մտածում էր ֆիզիկայի օրենքների մասին, որ վստահեցնում են, թե ընկնող բաժակը փշրվելու փոխարեն կարող է քաոսից հետ գալ կարգավորված վիճակի։
- Ուղղակի հարկավոր է, փաստում են նրանք,- Ուլլիամի դիակի կողքին ծնկի իջնելով,- փոխել բոլոր փշուրների ուղղությունը:

ivy
30.05.2016, 00:23
Վերջ:

Ստեղծագործությունները համարակալված չեն, որ քննարկելիս նշեք վերնագրերը, ոչ թե «տարբերակ եսիմինչ» :)

Քանի որ Մեֆը, խախտելով կանոնը, քվեարկեց մինչև բոլոր ստեղծագործությունները կարդալը, իր քվեն կզրոյացվի:

Բարի քննարկումներ ;)

Վոլտերա
30.05.2016, 01:03
Առաջինն աչքիս Սամն է գրել:

Sambitbaba
30.05.2016, 05:38
Երկրորդն էլ Մարիշը:

StrangeLittleGirl
30.05.2016, 10:49
Անցանք գործի :))
Իմպրեսսիա

Հեղինակ ջան, աշխատիր անհարկի մակդիրներից ու ածակներից խուսափել, ահավոր ծանրացնում ա տեքստը: Նայի ստեղ.

Եվ հիմա, երբ հանգած շարժիչի ամենակուլ աղմուկը չկար այլևս, հորդառատ անձրևն առավել ահարկու սկսեց հարվածել մեռած ավտոմեքենայի մետաղե մարմնին:
Էս բառերի մի մասը կարելի ա հանգիստ հանել, ոչ ոք չի նեղանա, տեքստն էլ նույն իմաստը կունենա: Նայի, մեքենայի մարմինը սաղս էլ գիտենք, որ մետաղից ա: Ուրեմն չարժե նշել դրա մասին: Այ եթե բամբակից մեքենա լիներ, գուցե էդ ժամանակ իմաստ ունենար նշելը:

Բայց գործն ընդհանուր լավն էր :) Իմ սիրած ձևի սյուռ պահեր կային մեջը, էն որ չես ջոկում՝ բայց ինչու՞ սենց ու նենց, ու մեկ էլ ջոկում ես՝ աշխարհի վերջակետն ա, պարզ ա պիտի սյուռ բաներ լինեն: Իհարկե, աղջկա «սրտի ժայթքելը» պակաս համոզիչ էր մնացած բաների համեմատ, ու պատմվածքը զարգացրած չէր դեպի էդ կետը: Բայց մի խոսքով, ահագին հավանական ա, որ էս գործին ձայն տամ :)

ivy
30.05.2016, 12:05
Ինձ ամենաշատը Օրն է դուր եկել: Դինամիկան, տեմպը, մի մտքից մյուսին թեթևությամբ անցնելը, շարադրանքը, դետալները(!), ժամանակակից լինելը: Շատ հավեսով եմ կարդացել:

Իմպրեսսիան էլ եմ հավանել, բայց էս անգամ մտածում եմ մենակ ամենաշատ դուր եկածի օգտին քվեարկել: Դեռ կորոշեմ:

Հետո առանձին կգրեմ բոլոր գործերի մասին:

ivy
30.05.2016, 15:29
Քվեարկողներ, մի քիչ գրեք տեսնենք՝ ինչի եք էդ աշխատանքներին ձայն տվել:

Մյուսներն էլ, հուսով եմ, արագ կկարդան ու կմիանան քննարկմանը:

Ռուֆուս
30.05.2016, 16:18
Կարդացի բոլորը, Իմպրեսսիան, Ծովանկարը ու Օրն են դուրս եկել, Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը վատիկը չի, բայց էն երեքին չի հասնի, Քլինթ Իսթվուդից բան չհասկացա, մի հատ էլ կկարդամ որ վերծանեմ, թե ինչ ա կատարվում: Դեռ չեմ քվեարկում, մի քիչ մտածեմ մի հատին ձայն տա՞մ, թե՞ բոլոր դուր եկածներին:

ivy
30.05.2016, 16:27
Ինչքան ասեցի թվեր չդնեմ, որ վերնագրերով գրենք, մեկ ա էլի թվերին ենք մնում :))

Ռուֆուս
30.05.2016, 16:30
Ինչքան ասեցի թվեր չդնեմ, որ Վերնագրերով գրենք, մեկ ա էլի թվերին ենք մնում :))

Քո խաթր, խմբագրեցի …Ճ

Chuk
30.05.2016, 17:31
Իմպրեսսիա
Սկզբից մի տեսակ ծանր էր գնում: Մի տեսակ շատ էին գեղեցիկ նկարագրություններն արտահայտությունները, ինձ թվաց, թե բառարանային գործ եմ կարդալու: Բայց հետո «տարավ», ընկղմվեցի, իսկ էդ արդեն եքա բան ա: Դառավ անմիջական գործ, անկեղծ մի տեսակ, ու զգացնել տվող: Մի խոսքով լավն էր: Եթե անգամ մյուս գործերի մեջ բաներ լինեն, որ ավելի հավանեմ, սրան քվեարկելու եմ: Լավ սկիզբ էր, տեսնենք մյուսներն ինչ կլինեն:

Վոլտերա
30.05.2016, 18:51
Սկսեցինք ուրեմն :) Քիչ մը երկար ու մանրամասն եմ գրելու ամեն գործի մասին:
1. Իմպրեսսիա

Ընդհանուր կարծիք

Ոնց հասկացա սա էր ակումբցու նվիրված պատմվածքը: Կարդալու ամբողջ ընթացքում Դավիդ Լինչի "Lost Highway"-ն էր աչքիս երևում, լրիվ նույն մթնոլորտն էր: Սկիզբն ու վերջն ընդհանրապես խաբար չէին իրարից էս պատմվածքում: Ոնց որ ամեն մի պարբերություն առանձին մեկը գրած լիներ, չգիտեմ, հնարավոր ա հատուկ էր արված: Մի քանի ուղղագրական վրիպակ աչքովս ընկավ, բայց դրա վրա երևի կարելի ա աչք փակել: Հա տենց էլ չհասկացա ինչն էր պակասում էն սկզբում, մի բան սխալ էր էդ նախադասության մեջ: Մեկ էլ այ մարդ ինչի եք գիրք սփոյլ անում :/ հիշում եմ Ֆաբիանը Սամն էր ժամանակին խորհուրդ տվել ակումբցիներից մեկին ու ասել էր, որ անսպասելի է վերջը լինում: Ընդհանուր կարելի ա ասել ոչ շատ հավանել եմ, ոչ էլ հակառակը:

Շարադրանքը
Ոնց որ արդեն ասվեց շատ ծանր էր, շարադասությունը էն չէր, երևի դա էլ էր հատուկ արված, կամ էլ ոնց որ թարգմանություն լիներ: Գլուխը դրեց ձեռքերին ու սուզվեց ինքն էլ` քնի Ֆաբիա՞նը:- այ էս նախադասությունը ոչ մի կերպ չհասկացա կամ էլ ճիշտ շեշտադրումով չկարողացա կարդալ:

Դուր եկած նախադասություն

Եվ անմիջապես ստացավ ամենապարզ, ամենաազնիվ և միակ ճշմարիտ պատասխանը. - Վերջնակետում:

Դուր չեկած նախադասություն

- Ինչ տարբերություն, թե որտեղ դու ինձ ստեղծեցիր, - ասաց նա, չգիտես` քնած, թե՞ արթուն:- ոնց որ սա փոխի պատմվածքի ընդհանուր շունչը, թարսի պես էլ վերջին նախադասությունն է: Մեկ էլ Բհիշմայի մասին բացատրությունը ոնց որ վիքիպեդիայի ոճով գրված լիներ, կարելի էր մի թեթև փոխել ասելու ձևը:

Դրական կողմերը
Ահագին զուսպ գործ էր, եթե մի քիչ շատ էմոցիայով գրված լիներ, լավ կտուժեր, բայց էնպես չի որ թաքնված էմոցիաներ չկային: Հրաբուխը, ժայթքումն ու ժայթումը հավես էին, կազդուրիչն ու կիթառի ածելի լարերը՝ էլի հավես էին: Սյուրռեալիզմ կար մեջը, բայց չարաշահված չէր, իսկ դա էլի ահագին բարձրացնում է որակը:

Բացասական կողմեր
Գործի ընդհանուր կիսատությունը, պարբերությունների՝ իրար չհամապատասխանելը, ծանր շարադրանքը, սփոյլը:


Ու ոնց արդեն ասեցի, ամբողջ ընթացքում աչքիս էս պատկերն էր

http://i.imgur.com/rEcWb8U.gif

Աթեիստ
30.05.2016, 22:53
Նախ ասեմ, որ ոչ մեի նախաբանը դուրըս չեկավ։ Պակասող բանը պակասը ոչ մի կերպ չզգացի։

Իմպրեսսիա
Թեթև կարդացի, հեչ էլ թե Իմպոյին նման չէր ։)

Ծովանկար
Շարադրանքն անիմաստ բարդացրած էր, դուրըս չեկավ, որ համարյա մինչև վերջ մտածում էի, թե կախվողները չղջիկներ են։ Վերջն էլ անհասկանալի էր։

Օր
Լավ էր շարադրած, չհաշված վերջը։ Եթե սյուժե չկա, ընթացքը պտի սենց գրավի ։)

Առաջին «Ուռագանը»
Կարճ էր, հերոսները լավ ներկայացված չէին։ Վարորդի հետ խոսող տղան ու վախեցողը լրիվ տարբեր մարդիկ էին։ Բան չասեց։

Վերջին թռիչքը
Սյուժեն վերջի ուղղակի խոսքի հետ կապ չուներ։ Անկապ «ջուրը» շատ էր։ Ասենք «Պատերազմը վաղ թե ուշ կավարտվի, բայց էական ի՞նչ կփոխվի դրանից։» Պատերազմի ավարտը տեղով էական փոփոխություն ա։ Հաջորդ նախադասությունը՝ «Հարկավոր էր ավարտին հասցնել գործը։» Չհասկացա, թե ինչ էր ուզում սրանով ասել հեղինակը։ Վստահ եմ, որ եթե մարդը գիտի որ քիչ հետո էդ պակասող փայտիկի կարիքն էլ չի լինելու, սենց մտքերով չի գնա մեռնի։

Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը
Կարար ավելի ուժեղ լիներ։ Էն ֆիլմերի նման ա, որ նայում ես, շատ լավ միջուկ են գտել, բայց բուն ֆիլմը էնքան պրմիտիվ ա ստացվել, որ 10 րոպեից էլ չես ուզում նայես։ Մանավանդ որ վերնագիրն էլ տեղով սպոյլեր էր։

Քլինթ Իսթվուդ
Եսի՞մ, ոնց որ էլի լավ սյուժեն փչացրած լինեն։ Սյուժեյի անսպասելի շրջադարձերը ցանկալի ա, որ բացի անսպասելին, նաև տրամաբանական լինեն։

ivy
30.05.2016, 23:04
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Կունդերայի հայտնի ստեղծագործության հետ վերնագրի նմանությունը լավն էր, բայց էդ «նորմալ» բառը ախր հեչ գեղարվեստական չի, էն էլ վերնագրում: Չնայած հասկանում եմ, էդ էր պահանջում միջի գաղափարը:
Իսկ գաղափարը լավն էր. այ տենց են վերացնում «տարբերվողներին» ու բերում գորշ միջակության:

Բայց դե ախր «ախտորոշում», «բուժում», բժիշկ-մժիշկ արդեն էնքան եմ տեսել, որ կոնկրետ ինձ արդեն հետարքիր չի ու բավականին միագիծ:

Վոլտերա
30.05.2016, 23:08
2. Ծովանկար

Ընդհանուր կարծիք

Վերնագիրն ավելի լուսավոր գործ էր ենթադրում կարդալ, չնայած պատմվածքում արյունոտ/դաժան բառեր չկային, փոխարենը լիքը պուպուշները կային ( ծով, փարոս, ճոճվող, տղա :)) գուլպա), մեկ ա լուսավոր չէր ինքը ու ինչքան տեղ ուներ մենակության մասին էր` ոնց զգացի: Սկզբում որ կարդում էի, ինձ թվաց առօրեական պատմություն է, դրա համար բացատրություններ էի ման գալիս, թե ով ոնց, բայց պարզվեց աբսուրդ է ամբողջը, դրա համար չխորացա էլ իզուր:

Շարադրանքը
Թեթև էր կարդացվում, չնայած կային նախադասություններ, որ երկու անգամից նոր տեղ էին հասնում

Դուր եկած նախադասություն

- Սևի կողքինը վերցրեք: Տղամարդկային է: էս պահը վերջն էր

Դուր չեկած նախադասություն
Միայն մի բան էր պակասում-ից հետո եկող նախադասությունը շատ անհաջողն ա: Այսինքն զգացվում ա, որ հեղինակը չի իմացել ոնց սկսի, որ մրցույթի պայմաններին համապատասխան լինի, դրա համար էլ աստղանիշեր ա դրել, իբր առանձնացրել ա, բայց դե երևում ա, որ չի բռնում մեկը մյուսին

Դրական կողմերը
Սիրուն տեսարաններ էր նկարագրված, տղայի միամտությունը ու իր գործի մասին անտեղյակությունը պատմվածքը սարսափ ժանրից հանում էր, Փարոսը որպես տարածք վերցնելը ^___^

Բացասական կողմեր
Առաջին նախադասության պահը, որն արդեն ասեցի, վերջը շատ արագ ա լինում ու իմ կարծիքով էլի վռազի մեջ ա գրած ու կարար մի քիչ ուրիշ լիներ, գուլպաների պահը մի քիչ շատ հեքիաթային էր էդ ընդհանուր մռայլ ֆոնի վրա

Էս սրա կարճամետրաժ մուլտը կամ կինոն եմ ուզում

ivy
30.05.2016, 23:09
Առաջին «Ուռագանը»

Էս միակ աշխատանքն էր, որ «փնթի» էր ու վրիպակների, տառասխալների խմբագրում էր պահանջում, ինչն էլ արել եմ էստեղ տեղադրելուց առաջ: Իհարկե լավ է, որ հեղինակը ցանկացել է մասնակցել նախագծին, բայց շատ ավելի լավ կլիներ, եթե ինքն իր գրածը մի անգամ կարդար, մաքրեր, նոր ուղարկեր:
Իսկ ընդհանուր, առանձնապես բան չասող գործ էր. ոչ մի տպավորություն չթողեց: Արագ կարդացվեց, անցավ:

Վոլտերա
30.05.2016, 23:28
3. Օր

Ընդհանուր կարծիք
Ամենաշատ հավանածս գործն է մրցույթի, երկու անգամ եմ կարդացել, որովհետև բովանդակությունը շատ խիտ էր, քանի որ անընդհատ տարբեր գործողություններ էր նկարագրում ( էլի սյուռ ոճի մեջ էր ): Էն ֆիլմի մասին անմիջական խոսելը հավես տրյուկ էր, բայց դա ռիթմից մի պահ գցեց, լավ ա` շուտ տեղն ընկավ ու կարևորը սփոյլերի պահը զգուշացվեց ( բայց դե ինչ օգուտ, եթե կարդացի ): Մի տեսակ կասկածներ ունեմ, որ Ընոյինգն է գրել: Երևի մենակ էս գործին էլ քվեարկեմ, տեսնեմ դեռ:

Շարադրանքը
Թարգմանության շարադրանք էր, բայց ցցված մասեր չուներ, լավ հարթ էր ու համեմատաբար հեշտ կարդացվող

Դուր եկած նախադասություն

Ինքնատիպությամբ չեմ փայլի, եթե խոստովանեմ, որ շատ եմ սիրում լուսաբացին նախորդող մթնշաղի ժամերին հեծանիվ քշելու «հետապոկալիպսիսային» զգացողությունը. շուրջբոլորդ գրեթե ոչ մի կենդանի արարած, դատարկ ու կիսախավար փողոցներ։ շատ անմիջական էր, մանավանդ հետապոկալիպսիսը

Դուր չեկած նախադասություն
Ֆեյսբուքյան անցուդարձը նկարագրող նախադասությունները, լրիվ ավելորդ էին

Դրական կողմերը
Թեթևությունը, արագ շրջադարձերը, մտքի հավես ու ոչ էդքան չարաշահող թռիչքը, պատմվածքի ավարտը

Բացասական կողմեր
Ֆիլմը մեջբերելու պահը, ուրիշ բացասական կողմ տենց չուներ

Հեղինակին շնորհակալ եմ :)

ivy
30.05.2016, 23:30
3. Օր
Բացասական կողմեր
Ֆիլմը մեջբերելու պահը, ուրիշ բացասական կողմ տենց չուներ

Ֆիլմը մեջբերելու պահն ընտիր էր :P

Վոլտերա
30.05.2016, 23:36
Ֆիլմը մեջբերելու պահն ընտիր էր :P

Պատմվածքի ֆորմատը մի քանի վայրկյանով փոխում է էդ պահը, բայց դե ուրիշ բան, եթե հատուկ է արված

Վոլտերա
30.05.2016, 23:47
4.Առաջին «Ուռագանը»

Ընդհանուր կարծիք

Է դե լավ էլի

Շարադրանքը

Որպես այդպիսին ոչմիբան չեմ կարա ասել էս գործի շարադրանքի մասին, որովհետև անընդհատ ընդհատվում էր միտքը

Դուր չեկած նախադասություններ


- Սա շատ լուրջ ա, ինչ կոնսեսուս, իշխանությունը հինգ կամ վեց տոկոս, ... միշտ խոսում խոսում են, պատրաստվում են, դուք հլա խոսում եք, ես ասել եմ ամբիցիա չունեմ, ինչքան փող ա պետք, համարի, միգուցե մտածեք ասում եմ, օրինակ ուժ է եղել, ես ասում են եղբայր, դուք հասկանու՞մ եք... հեղինակ, էս ինչ է՞ր:


Քիսոյի լեզուն հայտնվեց շատ մանրամասն լվացված բերանիս մեջ: Քիսո անունից սկսած վատ նախադասություն էր, հետն էլ` անդուր


Արտաշնչում ենք իրար շրթունքների վրա վերևինի պես

Դրական կողմերը
Կարճ էր

Բացասական կողմեր
Հեղինակը ինքն էլ չի հասկացել, ինչ ա ուզում գրի, ոչ սկիզբ ուներ, ոչ ընթացք, ու ընդհանուր սխտորի հոտ էր գալիս պատմվածքից: Կներես հեղինակ ջան

Վոլտերա
30.05.2016, 23:50
Մյուսները հետո, բայց ընդհանուր տպավորությունն ասեմ մրցույթից. շատ ինքնատիպ գործեր են, մեկը մյուսից փախած, աչքիս բոլոր հեղինակները իրար հետ մի տեղ նստած ինչ-որ բան են ծխել, հետո գրել

impression
31.05.2016, 00:45
շնորհակալ եմ Իմպրեսսիայի հեղինակին, շոյված եմ շատ
որոշ տեղերում ինձ տեսա, որոշ տեղերում՝ էնքան էլ չէ, բայց կարևորն էն ա, որ հեղինակը փորձել ա ու մտածել ա էդքան
զարմացել ու հուզվել էի, երբ իմացա, որ պատմվածքներից մեկի հերոսներից մեկն էլ ես եմ, կամ ավելի ճիշտ՝ հերոսներից մեկի պրոտոտիպը

շնորհակալություն

Sambitbaba
31.05.2016, 05:54
Մյուսները հետո, բայց ընդհանուր տպավորությունն ասեմ մրցույթից. շատ ինքնատիպ գործեր են, մեկը մյուսից փախած, աչքիս բոլոր հեղինակները իրար հետ մի տեղ նստած ինչ-որ բան են ծխել, հետո գրել

Կարող է իրո՞ք...:)

Ես էլ, օրինակ, սենց, հերթով կարդալով գալիս եմ, ուզում եմ գոնե մեկից մի բան հասկանալ... Ասում եմ, լավ, սրա մասին էլի կմտածեմ հետո, - ու էդպես ասելով ահա եկել-հասել եմ վերջին ու հա մտածում եմ...
Բայց ամենաշատը վերջինի մասին եմ մտածում`

"Քլինթ Իսթվուդի"
Երեք անգամ կարդացի... Ու ոչինչ չեմ հասկանում: Արդեն կարդացած հատվածը ուղեղս չի կարողանում իր մեջ պահել, որ հաջորդ կարդացածս բերեմ-կպցնեմ սրան...
Ւսկ կարող է, այդ հատվածնե՞րն են ինչ-որ սխալ կերպ բաժանված իրարից... կամ, ասենք, ոչ թե սխալ, այլ... ոչ թե ինձ համար, կամ... ինձ խառնելու համար, - ինչը նույն բանն է...
Հա, երրորդ անգամ կարդալուց հայտնաբերեցի Մատրյոշկային... Ու պատմվածքն ինձ համար հենց այդ Մատրյոշկայի պես մի բան դարձավ, այսինքն, մեկը բացում ես, մեջը մեկն էլ կա, հետո էլի մեկը, հետո էլի...
Բայց երբ որոշեցի բացել դրանք, պարզվեց, որ բոլոր այդ բացվող Մատրյոշկաներն ամուր սոսնձված էն ու չեն բացվում:

Թող ների ինձ հեղինակը, բայց ոչինչ ասել չեմ ուզում: Որովհետև կարող է իրոք, լավ պատմվածք է գրել, բայց ես, ուղղակի, նու, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հասկանալ: Նույնիսկ այնքան, որ այդպես էլ չգիտեմ. բոլորը մեռա՞ն, թե բոլորը կենդանի մնացին... Ուրախ կլինեի, որ հեղինակը բացահայտվելուց հետո բացատրեր:

Եվ ինձ տեղն է, եթե այդ բացատրությունից հետո գլուխս պատեպատ տամ, թե ինչու չքվեարկեցի...

Sambitbaba
31.05.2016, 09:36
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Այս պատմվածքն ինձ դուր եկավ:
Թեման շատ է լավը: Ափսոս, որ հեղինակը շտապել է կարծես, կամ էլ վախեցել է թույլատրելի լիմիտի մեջ չտեղավորվել...
Հա, մի բան էլ. ինձ թվաց, թե միտքը, ամեն ինչ լավ է, միայն... Մեթյուի կերպարն է մի քիչ թուլոտ: Կարելի էր ավելի շատ խոսեցնել Մեթյուին:
Կամ. ընդհանրապես խոսք չտալ նրան... Այս երկրորդ տարբերակը, հնարավոր է, ավելի ուժեղացներ նրա կերպարը: Չգիտեմ:
Շնորհակալություն հեղինակին::)

Վոլտերա
31.05.2016, 09:38
Սամ, վերջից ե՞ս գալիս

Sambitbaba
31.05.2016, 09:43
Սամ, վերջից ե՞ս գալիս

Էդպիսի դիետա կա. առաջին օրից գնում ես մինչև յոթերորդը, հետո յոթից գալիս ես առաջինը: Ասում են, լավ օգնում է...:)

Հետո էլ, ասացի, չէ՞. հա մտածում էի, մի քիչ էլ մտածեմ, ու էդպես հասա վերջին...:o

Sambitbaba
31.05.2016, 10:12
Վերջին թռիչքը

Ինձ թվում է, փիլիսոփայությունները շատ էին այսքան փոքր ստեղծագործության համար: Ավելի լավ կլիներ, դրա փոխարեն ինչ-որ պատմություն լիներ, թեմա:
Իսկ թեմա ուղղակի չկար: Կար փայտիկ, որի վրա պետք էր թքել: Եվ թքեցին: Հետո՞...

Micke
31.05.2016, 10:38
Հը՞

StrangeLittleGirl
31.05.2016, 10:48
Ծովանկար

Էս գործը սարսափելի ծանոթ ա: Չեմ կարողանում հիշել՝ որտեղից: Կա՛մ հեղինակը ժամանակին պատմել ա գաղափարի մասին, կա՛մ ֆեյսբուքում մասեր ա դրել, կա՛մ (չեմ ուզում էս վերջինի մասին մտածել) պլագիատ ա:
Շատ մութ գործ էր, բայց էս էլ էր լավը: Էս ինչ լավ մրցույթ ա: Երկրորդ գործն եմ կարդացել դեռ, երկուսն էլ լավն են, չգիտեմ՝ որի օգտին քվեարկեմ: Մի քիչ տեքստային անհարթություններ կային, բայց ընդհանուր լավ էլ գրված էր:

StrangeLittleGirl
31.05.2016, 10:56
Օր
Սա աչքիս Mr. Annoying-ն ա գրել: Եթե ինքը չի, ուրեմն Ռուբին ա: :))
Ահագին լավ էր գրված, սահուն էր կարդացվում, բայց անկեղծ ասած բան չհասկացա: Չգիտեմ՝ էդ կինոն տեսած լինելը պարտադիր պայման էր հասկանալու համար, թե չէ: Իմ տպավորությամբ՝ լիքը իրար գլխի բաներ կային լցված, որոնք իրար հետ կապ չունեին, նույն սյուժետային գծին չէին պատկանում: Դրանից եմ կասկածում, որ Annoying-ն ա, որտև եթե հիշողությունս չի դավաճանում, նախորդ մրցույթում էլ էս կարգի թերություն կար իրա գործի մեջ:

Ասենք, օրինակ էն ֆեյսբուքի պահերը հավեսն էին, բայց տենց էլ «չկրակեցին»:

StrangeLittleGirl
31.05.2016, 11:02
Առաջին ուռագանը

Ժող, խիղճը լավ բան ա :)) Էս արդեն չորրորդ գործն եմ կարդում ու չորրորդ լավ գործն ա: Ո՞նց եմ քվեարկելու: Թեթևակի ուրիշ կարծիքներ լսեցի, թե մրցույթի ամենաթույլ գործն ա, բայց հեչ համաձայն չեմ: Համենայնդեպս, էն մնացած չորսին չի զիջում (ճիշտ ա՝ Ռիփը գրել էր, որ փնթի էր գրված, ուղղել ա շատ բաներ): Աչքիս հեղինակը Լիզբեթն ա: Իրա գործերն են, որ սենց զգայական մակարդակում են դուրդ գալիս, որ մինչև վերջ չես հասկանում՝ ինչ ա կատարվում, բայց պատկերները շատ կենդանի են, լեզուն-բան, էդ ամեն ինչը զգում ես: Ու վերնագիրն էլ ահավոր դուրս էկավ, եթե էն ա, ինչ մտածում եմ:

Վերջ, ես գնացի: Հավանաբար էլ ժամանակ չունենամ մյուս գործերը կարդալու/քվեարկելու, բայց կաշխատեմ հասցնել:

Smokie
31.05.2016, 12:41
Սկզբից չէի ուզում ivy-ի թիզերները կարդամ, spoiler-ներ բացել, բայց... արդյունքում հիմա գիտեմ, թե որի՞ց սկսեմ ու կիմանամ, որոնցո՞վ շարունակել:;)

Smokie
31.05.2016, 13:05
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

:(
Կասկած չունեմ, որ հեղինակը ակումբցի բողոքական ուսանողուհիներից ա, ով տանել չի սիրում, որ իրեն չեն գնահատում, չեն հասկանում:
Էսքան տխու՞ր, էսքան դաժա՞ն, հեղինակ ջան գոնե մի քիչ հույս չկա՞::cry Բա ընթերցողնե՞րը ինչ կասեն՝ արդյո՞ք չեն հասկանա որ «սաղ սուտ ա, երկիրն էլ երկիր չի»:

Ենթադրում եմ, որ կոնկրետ գիտեմ ով ա գրել: Կասկածում եմ երկու-երեք հոգու վրա՝:D հատկապես իրենցից մեկի:))

Smokie
31.05.2016, 13:09
Վերնագրերն էլ են ինտրիգային ու տրամադրող, բայց թիզերները այլ տպավորություն են թողնում: Օրինակ՝ ես մյուս վերնագրերին նայելով հաստատ առաջինը չէի ընտրի «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը»:;)

ivy
31.05.2016, 13:12
Վերնագրերն էլ են ինտրիգային ու տրամադրող, բայց թիզերները այլ տպավորություն են թողնում: Օրինակ՝ ես մյուս վերնագրերին նայելով հաստատ առաջինը չէի ընտրի «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը»:;)

Սմոքի ջան, խնդրում եմ թիզերը թրեյլերի հետ չխառնել. թիզերը մոտավոր բովանդակությունը չի պատմում, այլ ընդամենը մի պստիկ հետաքրքրություն ա առաջացնում, թե տեսնես ինչ կարող ա դա լինել :)

Վոլտերա
31.05.2016, 18:01
5. Վերջին թռիչքը

Ընդհանուր կարծիք
Սա պատմվածքի տեսք չունի հեչ, մաքսիմում ինչ-որ երկար ստեղծագործության սկզիբ է, բայց որպես սկիզբ էլ հաջող չէ ինքը: Մտքերը էլի կտրտվում են, մի խոսքը չավարտած, մյուսն ա գալիս՝ նախորդի հետ ընդհըանրապես կապ չունեցող: Էն աֆորիզմների, համեմատությունների պահը հեչ չհավանեցի, չեմ սիրում որ ինչ-որ հայտնի փիլիսոփայություններ խցկում են տողերի արանքում: Չեմ կողմնորոշվում, ով կարող է գրած լինել, հուսամ չի նեղանա՝ ով էլ լինի, որովհետև իրոք կիսատ-պռատ գործ էր:

Շարադրանքը
առիթմիկ, կտրտված

Դուր եկած նախադասություն

Թռիչքի նախորեին Գիյոմեն էր մի պահ իր սենյակ եկել. խոսել էին դեսից դենից, ինչ-որ բաներ էին հիշել վերհիշել, ու արդեն գնալիս, ասես իմիջիայլոց, Գիյոմեն ինչ-որ փայտի կտոր էր գրպանից հանել։ «Սա ի՞նչ է»։ «Հե՛չ, մոտդ թող մնա, եթե հանկարծ վերևում… ու օդապարիկն էլ չբացվի… դե՛, ոնց որ ասում են՝ թքես փայտիկին»։ սա լավ, խոստումնալից նախադասություն էր, ինձ թվաց շատ հստակ ա լինելու շարունակությունն ու ավարտը, բայց գնալով թեմայից փախավ գործը

Դուր չեկած նախադասություններ

«Ինչպե՞ս առանձնացնել այն, ինչ քեզ թուլացնում է այն բանից ինչ քեզ ուժ է տալիս։ Քամին ավազաթմբեր է կառուցում և հենց ինքն էլ ավազին է հավասարեցնում իր կառուցածը։ Ալիքը հղկում է ժայռը և հենց ինքն էլ այն վերածում ավազի։ Սերը լրացնում է քեզ, և հենց ինքն էլ դատարկում… Թշնամին ձևավորում է քեզ, հարկադրում կառուցել ներքին ամրություն. նա քեզ համար նույնն է, ինչ ծովը նավի համար։ Ծովը թշնամի է հանդես գալիս, այն պատրաստ է կուլ տալ նավին, և նավը անդադար դիմակայում է նրան, բայց հենց նույն ծովն էլ հենարան է նավի համար… Լույս մի փնտրիր, ինչպես մի իր իրերի մեջ։ Քարեր փնտրիր, վանք կառուցիր, և այն կլցնի քեզ լույսով»։ ոնց որ շարադրությունից կտոր լիներ

Դրական կողմերը
Կարճ էր, Փայտիկի պահը յուրահատուկ էր, բայց ափսոս շեղվեց էդքան արագ

Բացասական կողմեր
Կիսատությունը, սյուժեի ու բովանդակության բացակայությունը

Տեսնես ով է գրել սա :think

Smokie
31.05.2016, 20:57
Սմոքի ջան, խնդրում եմ թիզերը թրեյլերի հետ չխառնել. թիզերը մոտավոր բովանդակությունը չի պատմում, այլ ընդամենը մի պստիկ հետաքրքրություն ա առաջացնում, թե տեսնես ինչ կարող ա դա լինել :)

Դե հա: Դրա համար էլ որոշեցի թիզերներով առաջնորդվել:;)

Sambitbaba
01.06.2016, 08:30
Առաջին «Ուռագանը»

Էնքան Բյուրին նախանձում եմ... Ո՞նց է կարողացել ինչ-որ բան հասկանալ:

Ասում եմ. լավ, մի՞թե այդքան հետ եմ մնացել ժամանակակից փախած գրականությունից...
Ինչու՞ է այդքան կիսատ թվում այս գործը: Ոչ թե որ կիսատ է մնացել: Ուղղակի ոնց որ գրված լինի "մի բառը` գրած, երկուսը` մտքում պահած" տարբերակով: Ու սա լիքը հարցերի տեղի է տալիս...

Ինչու՞ էր ընկերուհին "ավել";
Ի՞նչն էր տաքսու վորորդի գանգը փշրելու ցանկության պատճառը (հաջորդիվ սաստումներն էլ չեն օգնում հասկանալ);
Ինչու՞ էր բերանը մանրամասն լվացել;
Ո՞վ է Մհերն ու ի՞նչ գործ ունի Քիսոյենց...
Քիսոյի հերն ինչու՞ է հերթի կանգնել հերոսի թուշը պաչելու համար... Ինչու՞ է գլուխը կարմրացրել;
Լեզվի մասին հոգնակիով գրելը սխա՞լ է ուղղակի, թե՞ միտումնավոր է արված, ասենք, օձի երկսայրի լեզվին նմանացնելու համար: Եթե այո, ինչու՞;
Ո՞րն են այն անցանկալի մազերը, որոնցից ազատվելուց առաջ դրանք պետք է ներկել...

Չեմ կարծում, թե Լիզն է գրել... Չնայած Լիզի գույներն ու մթնոլորտն ավելի հաճախ ինձ դուր չեն գալիս, բայց միշտ մեծ ազնվություն կա Լիզի գրածներում ու դա շատ է գրավում: Իսկ այստեղ մի տեսակ շինծու է ամեն ինչ... Ավելի շուտ, գրված է ա-լյա Լիզ...

Բայց համոզված եմ, որ հեղինակը կարողանում է պատկերներ կառուցել: Ուղղակի այստեղ փորձել է կառուցել իր պատկերների հակապատկերները: Կոպիտ ասած, դավաճանել է իրեն... իր սրտին...

Ուֆ, քրտնեցի: Գնամ, մի բան քաշեմ:

Sambitbaba
01.06.2016, 08:32
Հետաքրքիր է, ու՞ր են բոլորը...:o

Smokie
01.06.2016, 09:30
Հետաքրքիր է, ու՞ր են բոլորը...:o

Արագացնեմ կարդամ, հասնեմ քննարկմանը:))

ivy
01.06.2016, 10:35
Եթե գոնե մի 20- 25 ձայն չհավաքվի, ուրեմն իմաստ չունի էլ քվեարկություններով նախագծեր անցկացնելը: Ամեն անգամ մտածում ես՝ ակտիվ կանցնի, բայց դե չէ:
Ոչինչ, ուրիշ բաներ կանենք. մեկ էլ տեսար՝ դրանք ավելի հետաքրքիր անցնեն ;)

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 11:09
Եթե գոնե մի 20- 25 ձայն չհավաքվի, ուրեմն իմաստ չունի էլ քվեարկություններով նախագծեր անցկացնելը: Ամեն անգամ մտածում ես՝ ակտիվ կանցնի, բայց դե չէ:
Ոչինչ, ուրիշ բաներ կանենք. մեկ էլ տեսար՝ դրանք ավելի հետաքրքիր անցնեն ;)

Օրը էդքան մարդ մտնու՞մ ա ակումբ, որ մի հատ էլ 20-25 ձայն հավաքվի:

Smokie
01.06.2016, 11:47
Օր

Հետաքրքիր էր ու լավ էր գրված::) Ինչքան մոտենում էի վերջին՝ էդքան կարծում էի, որ ոչ մի առանձնահատուկ պատմություն չի լինի, ուղղակի կմեկնաբանվի մի սովորական օր, սովորական առօրյայով, կյանքով: Բայց էլի իր պատմած ամեն մի փոքրի դիտարկումով ու միջադեպով՝ շատ հետաքրքիրն ու լավն էր:;) Համ էլ պատմություն ոնց էլ լինի կար քիչ թե շատ:
Կարդալուց առաջ միամիտ աչքովս ընկավ Բյուրի ենթադրությունը, որ Annoying-ն ա գրել ու ինքնաբերաբար արդեն էլ ուրիշ կերպ չէի պատկերացնում՝ իրան էի տեսնում որպես պատմվածքի հերոս: Համ էլ իրոք նման ա իր ոճին::aha

Smokie
01.06.2016, 12:14
Իմպրեսսիա

Լավն էր՝ շա՜տ լավը: Եւ ինչի՞ հենց ամենասկզբից, հենց վերնագրից մտքովս չէր անցել, որ սա ա ակումբցուն նվիրված պատմվածքը::think Սիրուն էր ըընթացքը ու շատ հետաքրքիր: Մենակ վերջում էն արյան հատվածները բնականաբար չսիրեցի::))

Smokie
01.06.2016, 12:38
Վերջին թռիչքը

Թվում էր, թե մի քիչ խառն ա, տեղ-տեղ անհասկանալի` համենայն դեպս իմ համար: Չէ, աչքիս միայն թվում էր::))
Սա էլ հավանեցի, հետաքրքիր էր, լավը ու տխուր: Վերջում ուզեցի Գուրգեն ձյաձյային հարցնեմ էդ ի՞նչ հեքիաթ էր փայտի կտորի մասին ու... ի մեծ ուրախություն ինձ՝ չհասցրեցի նայել, հիշեցի, որ Պինոքիոն էր էդպես սկսվում::roll Բայց չեղած թագավորին չէի հիշում::hands
Մի թեթև կասկածում էմ, որ գիտեմ հեղինակին, բայց 85%-ով սխալվում եմ, մեկ ուրիշ կասկածյալ էլ ունեմ:))

Smokie
01.06.2016, 14:08
Քլինթ Իսթվուդ

Վերնագիրը հիշացրեց Gorillaz-ի հայտնի երգը, որն էլ հի՜ն դերասանի անունով ա: Հենց ինչ որ չափով ծանոթ լինելու փաստը հավանաբար դրդեր առաջիններից մեկը սա կարդալ, եթե թիզերը չլիներ: Հիմա էլ` վերնագրին նայելով սա վերջերը չգլորեցի, մեկ էլ շունիկներին:

Նորմալ առաջ էի գնում, չէի վատանում ու հասկանում էի, չնայած Ժյուլին հասնելուց, նոր վերջնականապես հասկացա, որ հանրահայտ գրողների անուններն են գուցեև կերպարները (դե բնականաբար հետո կլոնը ինչ-որ բաներ հուշեց), մեկ էլ Էռնեստն էի ուղղակի ասոցացրել մեծ գրողի հետ: Հետո դե հասան տհաճ, դաժան, ու անհասկանալի տեսարանները: Կարդում էի ու զզվելի խառնաշփոթից բացի նաև հասկանում, որ հեղինակը վառ երևակայություն ունի ու այն արտահայտելու մեծ տաղանդ: Թեկուզ հենց այդ վերջինի համար իրեն մեծ ծափեր: Չհավանեցի, բայց հարգեցի,;) էնպես որ չկրակես:))

Smokie
01.06.2016, 14:39
Առաջին «Ուռագանը»

Սա էլ չհասկացա::pardon Էլի ինտիմ ու խառըխըշտիկ բաներ::nea Կարճ էր՝ դրա համար սա ընտրեցի: Ու ընդհանրապես չհասկացա էդ «Ուռագանը» ի՞նչ էր:

Արէա
01.06.2016, 15:06
Օր, Վերջին թռիչքը, Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը, Քլինթ Իսթվուդ - էս բոլորը կամ նույն մարդն ա գրել ով դրսում ա ապրում, կամ բոլորի հեղինակները ինչ-որ տարօրինակ զուգադիպությամբ ուզում են համաշխարհային գրական ասպարեզ դուրս գալ հենց վաղը )
Հակառակ դեպքում չեմ հասկանում ինչը կարա ստիպի առանց որևէ պատճառի հերոսներին անվանել Ուիլիամ, Ռեյ, Ջոզի, Մեթյու, Գիյոմե, Էդդի, Դեյվ ու էլի լիքը տարօրինակ անուններ ) կարդալուց ոչ մի կերպ չեն տպավորվում էս անունները մոտս։

Արէա
01.06.2016, 15:10
Ու էս վերևում նշածներս համարյա բոլորը թարգմանության տպավորություն են թողնում, կարծես ուրիշ լեզվով գրված լինի, հետո թարգմանած հայերեն։

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 15:10
Օր, Վերջին թռիչքը, Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը, Քլինթ Իսթվուդ - էս բոլորը կամ նույն մարդն ա գրել ով դրսում ա ապրում, կամ բոլորի հեղինակները ինչ-որ տարօրինակ զուգադիպությամբ ուզում են համաշխարհային գրական ասպարեզ դուրս գալ հենց վաղը )
Հակառակ դեպքում չեմ հասկանում ինչը կարա ստիպի առանց որևէ պատճառի հերոսներին անվանել Ուիլիամ, Ռեյ, Ջոզի, Մեթյու, Գիյոմե, Էդդի, Դեյվ ու էլի լիքը տարօրինակ անուններ ) կարդալուց ոչ մի կերպ չեն տպավորվում էս անունները մոտս։
Դրսում ապրելը հեչ պարտադիր չի, սեթինգն ա թելադրում: Եթե սեթինգը ԱՄՆ-ն ա ասենք, պետք ա լուրջ պատճառ ունենաս ոչ հայ կերպարիդ անունը Փառանձեմ դնելու:

Արէա
01.06.2016, 15:13
Դրսում ապրելը հեչ պարտադիր չի, սեթինգն ա թելադրում: Եթե սեթինգը ԱՄՆ-ն ա ասենք, պետք ա լուրջ պատճառ ունենաս ոչ հայ կերպարիդ անունը Փառանձեմ դնելու:

Հասկանում եմ, դրա համար նշել եմ. առանց որևէ պատճառի։
Ինչի՞ համար են էս գործողությունները դրսում կատարվում, ի՞նչ պատճառ կա դրա համար։
Կամ հեղինակը դրսում ա ապրում, կամ հեղինակն ուզում ա իր գրածը հասցնի էդ դրսի մարդկանց, կամ լավ կանի գրի էն միջավայրի մասին որտեղ ապրում ա, եթե լուրջ պատճառ չունի գրելու մեկ այլի մասին։
Սա ա ասածս ընդամենը։

Smokie
01.06.2016, 15:27
Ծովանկար

Պարզ, մատչելի, թեթև պատմվածք: Ու ինչքան էլ դաժան թեմա էր, բայց նկարագրությունն ու ընդհանրապես ամբողջ պատմվածքը ոչ մի բացասական լիցք չհաղորդեց՝ հաճույքով կարդացի::) Համ էլ էս ստեղծագործության հեղինակն էլ երևակայության պակաս չունի, ո՞նց ա նման սյուժե անցել մտքով՝ հալալ ա: Ու շատ սիրուն ա ներկայացրել դա:

ivy
01.06.2016, 15:40
Հասկանում եմ Արէայի ասածը, բայց էստեղ մի հարց էլ կա, մենակ դրսում ապրել-չապրելու ազդեցությունը չի: Եթե ասենք մարդ լրիվ երևակայական դաշտ է ստեղծում՝ առանց կոնկրետ ժամանակի, առանց կոնկրետ տարածքային պատկերացման (երկիր և այլն) ու իր կերպարներն էլ լրիվ երևակայական են, ինչ անուն ընտրի: Էս դեպքում ինչի՞ պիտի հայկական անունները ավելի ընդունելի լինեն: Ես ընդհակառակը գտնում եմ, որ հայկական անունները երևակայական իրավիճակի պարագայում ավելի քիչ են հարմար, որովհետև հայկականի հետ գալիս են նաև որոշակի ակնկալիքներ՝ կապված իր ազգային բնութագրի հետ: Ու հատկապես լեզուն պիտի լավ բնական լինի՝ հայկական բարբառին մոտ: Բայց ինչի՞ պիտի ես ստիպված լինեմ իմ երևակայական միջավայրի գրական հերոսին հայ սարքել, եթե ես ընդհանրապես չեմ ուզում իրեն որևէ հստակ ազգություն տալ: Դրա համար նեյտրալ անուններ ընտրելը, որ տարբեր ազգերում կարող են լինել, երևի լավագույն տարբերակն է էս դեպքում:
Իրականում, շատ հետաքրքիր հարց է, թե էդ պահը ով ոնց է ընկալում:

Smokie
01.06.2016, 15:45
Քվեարկած.

Իմպրեսսիա-Հավանել եմ, ինչպես ասեցի, աչքիս հաղթելու ա:;)
Ծովանկար-Հավեսն էր: Ինչի՞ քիչ ձայն ունի: Չուզեցի «Օր»ի հետ քվեարկել՝ ընտրություն կատարեցի, նաև ինչու՞ չէ՝ մի միավորով առաջ բրդեցի:
Վերջին թռիչքը- Խրախուսական:;) Կարդացի, նայեցի, տեսա ձայն չունի: Ախր հե՛չ վատը չի: Ի՞նչ անենք, որ մյուս քվեարկածներից կարող ա թույլ լինի:

Վոլտերա
01.06.2016, 15:53
Եթե գոնե մի 20- 25 ձայն չհավաքվի, ուրեմն իմաստ չունի էլ քվեարկություններով նախագծեր անցկացնելը: Ամեն անգամ մտածում ես՝ ակտիվ կանցնի, բայց դե չէ:
Ոչինչ, ուրիշ բաներ կանենք. մեկ էլ տեսար՝ դրանք ավելի հետաքրքիր անցնեն ;)

Կարծեմ հավաքածուների գործերն էին էդքան ստանում` էն էլ առաջին, երկրորդ տեղերը: Հավես կլիներ, որ էս մրցույթը ակտիվ քննարկեին ու քվեարկեին, ափսոս:

ivy
01.06.2016, 15:58
Կարծեմ հավաքածուների գործերն էին էդքան ստանում` էն էլ առաջին, երկրորդ տեղերը: Հավես կլիներ, որ էս մրցույթը ակտիվ քննարկեին ու քվեարկեին, ափսոս:

Ակտիվ ժամանակներում 50-ից ավել ձայն էլ է եղել, իսկ սովորաբար 35-45-ի արանքում էր լինում: Հետո գնալով պակասեց, դե ֆորումի ընդհանուր ակտիվությունն էլ անհամեմատ պակաս է:
Ամեն դեպքում 20-25 մեծ սպասելիք չի, ուղղակի էն մինիմալն է, իմ կարծիքով, որ գոնե պիտի լինի էսպիսի քվեարկությունների ժամանակ, թե չէ ժյուրին ավելի նախընտրելի է:

Արէա
01.06.2016, 16:08
Հասկանում եմ Արէայի ասածը, բայց էստեղ մի հարց էլ կա, մենակ դրսում ապրել-չապրելու ազդեցությունը չի: Եթե ասենք մարդ լրիվ երևակայական դաշտ է ստեղծում՝ առանց կոնկրետ ժամանակի, առանց կոնկրետ տարածքային պատկերացման (երկիր և այլն) ու իր կերպարներն էլ լրիվ երևակայական են, ինչ անուն ընտրի: Էս դեպքում ինչի՞ պիտի հայկական անունները ավելի ընդունելի լինեն: Ես ընդհակառակը գտնում եմ, որ հայկական անունները երևակայական իրավիճակի պարագայում ավելի քիչ են հարմար, որովհետև հայկականի հետ գալիս են նաև որոշակի ակնկալիքներ՝ կապված իր ազգային բնութագրի հետ: Ու հատկապես լեզուն պիտի լավ բնական լինի՝ հայկական բարբառին մոտ: Բայց ինչի՞ պիտի ես ստիպված լինեմ իմ երևակայական միջավայրի գրական հերոսին հայ սարքել, եթե ես ընդհանրապես չեմ ուզում իրեն որևէ հստակ ազգություն տալ: Դրա համար նեյտրալ անուններ ընտրելը, որ տարբեր ազգերում կարող են լինել, երևի լավագույն տարբերակն է էս դեպքում:
Իրականում, շատ հետաքրքիր հարց է, թե էդ պահը ով ոնց է ընկալում:

Ես զուտ իմ անձնական զգացողությունն եմ ասում, չեմ ասում սխալ ա սենց գրելը, ոչ էլ առավել ևս ինչ-որ հայրենասիրական մղումներից դրդված եմ ասում։

Ինձ համար ավելի ընկալելի ա, թե ինչ ա կատարվում, սենց.

Թինա Գևորգյանը հավանում է Դավիթ Ոսկանյանի լուսանկարը։
Դուք հավանում եք Դավիթ Ոսկանյանի լուսանկարը։
Դավիթ Ոսկանյանը հավանում է Թինա Գևորգյանի լուսանկարը։
Դավիթ Ոսկանյանը մեկնաբանել է Թինա Գևորգյանի լուսանկարը. « :) »
Թինա Գևորգյանը հավանում է Դավիթ Ոսկանյանի մեկնաբանությունը։
Դուք հավանում եք Թինա Գևորգյանի լուսանկարը։

Քան.

Թանյա Գևինը հավանում է Դեյվիդ Վասկեսի լուսանկարը։
Դուք հավանում եք Դեյվիդ Վասկեսի լուսանկարը։
Դեյվիդ Վասկեսը հավանում է Թանյա Գևինի լուսանկարը։
Դեյվիդ Վասկեսը մեկնաբանել է Թանյա Գևինի լուսանկարը. « :) »
Թանյա Գևինը հավանում է Դեյվիդ Վասկեսի մեկնաբանությունը։
Դուք հավանում եք Թանյա Գևինի լուսանկարը։

Հիմա, որ գրում եմ, այսինքն որ սկսել եմ ավելի ուշադիր կարդալ, թե ով ում ա հավանում ու ինչից հետո, երկրորդ դեպքն էլ ա ընկալելի դառնում, բայց առաջին անգամ կարդալուց ահավոր շատ հոգնեցնում ա էս պահը։
Դրա համար եթե նախատեսված ա, որ ընթերցողները հայեր են լինելու, ու ինչ-որ լուրջ պատճառ չկա, որ գործողությունները Հայաստանի փոխարեն մեկ ուրիշ երկրում կատարվեն, իմաստը չեմ հասկանում օտար լոկացիա ու հերոսներ ընտրելու։

Ասենք, ոնց որ մի ֆրանսիացի գրող, առանց որևէ պատճառի գրի Մոսկվայում կատարվող մի իրադարձության մասին, ռուս հերոսներով, որը շատ հեշտությամբ կարող էր կատարվել Փարիզում ֆրանսիացի, կամ ֆրանսիայում բնակվող այլազգի հերոսների մասնակցությամբ։ Չպիտի՞ պատասխանի հարցին, թե գործողություններն ինչո՞ւ են Մոսկվայում կատարվում։

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 16:21
Հիմա, որ գրում եմ, այսինքն որ սկսել եմ ավելի ուշադիր կարդալ, թե ով ում ա հավանում ու ինչից հետո, երկրորդ դեպքն էլ ա ընկալելի դառնում, բայց առաջին անգամ կարդալուց ահավոր շատ հոգնեցնում ա էս պահը։
Դրա համար եթե նախատեսված ա, որ ընթերցողները հայեր են լինելու, ու ինչ-որ լուրջ պատճառ չկա, որ գործողությունները Հայաստանի փոխարեն մեկ ուրիշ երկրում կատարվեն, իմաստը չեմ հասկանում օտար լոկացիա ու հերոսներ ընտրելու։

Ասենք, ոնց որ մի ֆրանսիացի գրող, առանց որևէ պատճառի գրի Մոսկվայում կատարվող մի իրադարձության մասին, ռուս հերոսներով, որը շատ հեշտությամբ կարող էր կատարվել Փարիզում ֆրանսիացի, կամ ֆրանսիայում բնակվող այլազգի հերոսների մասնակցությամբ։ Չպիտի՞ պատասխանի հարցին, թե գործողություններն ինչո՞ւ են Մոսկվայում կատարվում։

Ուրեմն սայ-ֆայ ու ֆենթըզի գրողները պիտի չգրեն, որովհետև իրանց գրածը կարդացողների միջավայրի մասին չի :)
Ինչի մասին գրելն ու կարդալն հեղինակի ու ընթեցողի գործն են: Հիմա ես Հայաստանում եմ մեծացել, քանի տարի ա դրսերն եմ ապրում, բայց գժվում եմ լատինաամերիկյան սեթինգով անգլերեն գրքեր կարդալու համար: Եթե քեզ դուր չի գալիս հայերեն տեքստ կարդալ ոչ հայ գրողներով, է մի կարդա, քո գործն ա: Բայց մի քիչ տգեղ ա գրողից պահանջելը, թե ինչ ինքը գրի կամ չգրի:

Արէա
01.06.2016, 16:30
Ուրեմն սայ-ֆայ ու ֆենթըզի գրողները պիտի չգրեն, որովհետև իրանց գրածը կարդացողների միջավայրի մասին չի :)
Ինչի մասին գրելն ու կարդալն հեղինակի ու ընթեցողի գործն են: Հիմա ես Հայաստանում եմ մեծացել, քանի տարի ա դրսերն եմ ապրում, բայց գժվում եմ լատինաամերիկյան սեթինգով անգլերեն գրքեր կարդալու համար: Եթե քեզ դուր չի գալիս հայերեն տեքստ կարդալ ոչ հայ գրողներով, է մի կարդա, քո գործն ա: Բայց մի քիչ տգեղ ա գրողից պահանջելը, թե ինչ ինքը գրի կամ չգրի:

Առաջի գրառմանդ պատասխանել էի, Բյուր, որ հատուկ նշել եմ. առանց պատճառի։
Սայ-ֆայ ու ֆենթզի գրողները լուրջ պատճառ ունեն հերոսներին հարմարացնելու միջավայրին։
Ֆեյսբուքով չաթ անողը չունի։
Բայց դե ոնց գրում եք, գրեք, կարծիք էր ասեցի, ի՞նչ տգեղի մասին ա խոսքը։

Վոլտերա
01.06.2016, 16:33
Արէա, բոլոր գործերի մասին կարծիք չես հայտնելու՞

Ռուֆուս
01.06.2016, 16:34
Իսկ ես համաձայն չեմ Արէայի հետ անունների պահով: Հեղինակն ազատ է ստեղծել իր ուզած միջավայրը՝ լինի Հայաստանում, թե Հայաստանից դուրս ու կերպարներին տա միջավայրի կոլորիտին համապատասխան անուններ:

Ընդհակառակը, ինձ ավելի շատ դուր չեն գալիս էն ծայրահեղությունները, երբ ստեղծագործությունը տեղի է ունենում Հայաստանում, բայց կերպարներից մեկը կամ բոլորը խիստ եվրոպական անուն ունի՝ ասենք Սեբաստիան, Մարիանգելա կամ Ջոնի: Կամ էլ սրա հակառակ ծայրահեղությունը կա, երբ Հայաստանում է միջավայրը, բայց հերոսներին տրվում է ավանդական հայկական անուններ, ասենք՝ Նունուֆար, Ասպրամ ու Զոհրաբ:

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 16:35
Առաջի գրառմանդ պատասխանել էի, Բյուր, որ հատուկ նշել եմ. առանց պատճառի։
Սայ-ֆայ ու ֆենթզի գրողները լուրջ պատճառ ունեն հերոսներին հարմարացնելու միջավայրին։
Ֆեյսբուքով չաթ անողը չունի։
Բայց դե ոնց գրում եք, գրեք, կարծիք էր ասեցի, ի՞նչ տգեղի մասին ա խոսքը։
Պատճառը ո՞նց ես սահմանում: Մի քիչ տարօրինակ չի՞ լինի, եթե էսքանից հետո.

Միայն մի բան էր պակասում. iPod-ս։ Առանց դրա երբեք տանից դուրս չեմ գալիս։ Հանրակացարանի նեղլիկ աստիճաններով ամեն առավոտ երկանիվ տանկս իջեցնելն ու բարձրացնելը տանջանք է իմ պես վտիտ կազմվածքով մարդու համար, բայց, միևնույն է, օրվա իմ ամենասիրելի հատվածն է սա։ Ինքնատիպությամբ չեմ փայլի, եթե խոստովանեմ, որ շատ եմ սիրում լուսաբացին նախորդող մթնշաղի ժամերին հեծանիվ քշելու «հետապոկալիպսիսային» զգացողությունը. շուրջբոլորդ գրեթե ոչ մի կենդանի արարած, դատարկ ու կիսախավար փողոցներ։ «Տեխասյան սպանդ բենզասղոցով» ֆիլմը տեսե՞լ եք, օրիգինալը։ Թրեշի կարկառուն ներկայացուցիչ է՝ վատ դերասանական խաղով, բայց կուլտային ֆիլմ է համարվում։ Իմ ու, կարծում եմ, ֆիլմը դիտածների մեծամասնության սիրելի էպիզոդը վերջաբանն է, որտեղ (ՍՊՈՅԼԵՐ) կենդանի մնացած վերջին մարդուն սպանելու փորձը ձախողած մոլագար Կաշվերեսը բենզասղոցով պարում է արևածագի ֆոնին: Հազար անգամ ավելի ռոմանտիկ է, քան մելոդրամաների ղզիկ տեսարանները։ Կարծիքս է ընդամենը, իրականում երկու իրավիճակներում էլ իմ սեփական փորձը նույնն է։

Ուոլմարթի դիմացի վերելքը կարծես իննսուն աստիճան լինի, ու չնայած մի քանի տասնյակ յարդ է ընդամենը, բայց ոտքերս լավ մարզում է։ Հաղթահարելուց հետո նկատեցի, որ փողոցների ամենօրյա մաքրման աշխատանքները սկսվել են։ Աղբատարներից մեկի ամբարձիչի մոտ մեր հարևան միսթր Բենֆորդն է կանգնած։ Զանգով բարևում եմ, նա էլ ձեռքն է թափահարում։ Ազնիվ ու բարեսիրտ մարդ է, յուրատեսակ Քեռի Թոմ։ Հետաքրքիր է, որ աշխատողների մեջ հատուկենտ սպիտակամորթներ կան։ Զվարճանալու համար մի պահ պատկերացնում եմ, թե հեծանիվս իրոք տանկ է, ավելի կոնկրետ՝ Պանցեր։ «Հերր ֆյուրեր, թույլ տվեք զեկուցել, որ հայրենիքը ապօրինի միգրանտներից և ոչ արիական տարրերից ազատագրելու «Ռոթենհալս» օպերացիան հաջողությամբ իրականացված է։ Խնդրում եմ Ձեր թույլտվությունը Պարաբելլումիս վերջին փամփուշտն անձնական Si vis pacem նպատակով օգտագործելու համար»։
...երբ հստակ տեսնում ես, որ սեթինգը Հայաստանում չի, երբ հստակ տեսնում ես, որ կերպարը հայ չի, հանկարծ Գևորգյանն ու Ոսկանյանը ֆեյսբուքում իրար հավանեն: Մեկը էդ գործի իմաստը կկորեր, եթե ամեն ինչ բռնեիր, փոխակերպեիր հայկական իրականության: Ու մի բան, որ հեղինակն էնտեղ շատ լավ արել ա, հայերեն բառերով անգլերեն մտածող կերպար ա ստեղծել: Ու կարծում եմ՝ արժե հեղինակին գնահատել դրա համար, ոչ թե ասել՝ ինչու Հայաստանի մասին չես գրում: Կարա՞ս սայ-ֆայ գրողին ասես ինչու մեր օրերից չես գրում:

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 16:37
Ասենք, էկեք ծեծենք նաև Հեմինգուեյին, որ Իսպանիայում, Իտալիայում, Ֆրանսիայում ու լիքը ուրիշ երկրներում կատարվող գործեր ա գրել, չնայած ինքն ամերիկացի ա: Տենց լիքը ծեծելու հեղինակներ կգտնենք:

ivy
01.06.2016, 16:42
Ծեծելու մասին խոսք չկար, մարդն իր կարծիքը հայտնեց, վրան բռնանալ պետք չի:

Իսկապես հետաքրքիր է՝ ամեն մեկը ոնց է էս հարցին վերաբերվում, ոնց է ստեղծագործությունն ընկալում՝ անուններից կախված:

ivy
01.06.2016, 16:45
Օրինակ՝ նայեք, «Իմպրեսսիա»-ում երկու կերպարներն էլ անանուն են:

Էդ էլ է տարբերակ. ընդհանրապես անուն չտալ:

Արէա
01.06.2016, 16:46
Մի ժամանակ մի տաս էջ կգրեինք սրանից հետո, թեման անկապ վարի կտայինք։
Կարդացի, դժվարացա, ասեցի երևի էլի դժվարացող մարդիկ կլինեն, արի կլինի հեղինակներին սրա մասին տեղյակ պահեմ։
Նեղանում եք, ձեռ եք առնում, սրամիտ օրինակներ եք բերում, չեք ուզում հասկանալ ինչ եմ ասում։
Օք )

Արէա
01.06.2016, 16:54
Արէա, բոլոր գործերի մասին կարծիք չես հայտնելու՞

Դժվար հասցնեմ, Վոլտերա ջան, մենակ առաջինն եմ հավանել, մնացածը շատ դժվարությամբ եմ կարդացել, առանձնապես ուրիշ ասելու բան չունեմ։

Օր, Վերջին թռիչքը, Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը, Քլինթ Իսթվուդ - սրանց մասին արդեն գրել եմ, հիմնականում թարգմանության տպավորություն են թողնում, դժվարությամբ եմ կարդացել։

Ծովանկարը, եթե դեռահաս ա գրել, լավն ա, հետագայում թեման կփոխվի, կարևորը որ վարպետորեն ա գրված, եթե չէ՝ ժամանակն ա արդեն դուրս գալ էս դեպրեսիվ շրջանակից։

Առաջին «Ուռագանը» - լավը չի։

Իմպրեսսիան շատ հավեսով ա գրված, շատ լավն ա։

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 16:59
Օրինակ՝ նայեք, «Իմպրեսսիա»-ում երկու կերպարներն էլ անանուն են:

Էդ էլ է տարբերակ. ընդհանրապես անուն չտալ:
Բա ես ինչու էի կարծում, որ սա կերպարի անուն ա :think

Որ 400.000 կիլոմետրն արդեն վաղուց ետևում թողած հինավուրց Սթադըբեքքերը հազիվ հասցներ անցնել անդունդի վրա գցած կամուրջն ու, արձակելով վերջին հևիհև մռնչոցը

Ռուֆուս
01.06.2016, 17:00
Բա ես ինչու էի կարծում, որ սա կերպարի անուն ա :think



http://www.studebakerpictures.com/pics/Studebaker.1961.Hawk.544.jpg

Վոլտերա
01.06.2016, 17:01
Բա ես ինչու էի կարծում, որ սա կերպարի անուն ա :think

Ինձ թվում էր` մեքենայի անունն ա

ivy
01.06.2016, 17:05
Բա ես ինչու էի կարծում, որ սա կերպարի անուն ա :think


Որ 400.000 կիլոմետրն արդեն վաղուց ետևում թողած հինավուրց Սթադըբեքքերը հազիվ հասցներ անցնել անդունդի վրա գցած կամուրջն ու, արձակելով վերջին հևիհև մռնչոցը

Բա «հինավուրցը» չէ՞ր հուշում, որ մարդու մասին չի խոսքը :8

Sambitbaba
01.06.2016, 17:30
Օրինակ՝ նայեք, «Իմպրեսսիա»-ում երկու կերպարներն էլ անանուն են:

Էդ էլ է տարբերակ. ընդհանրապես անուն չտալ:

:) Հա, Այվ ջան իհարկե, դա էլ է տարբերակ, բայց ինձ թվում է, թե դա համ քիչ այլ ոճ է, համ էլ ամեն անգամ այդպես չես կարող անել:

Ես համարում եմ, որ ամեն ինչ հեղինակի ձեռքին է: Բայց հեղինակն ինքը պետք է հաշվի առնի, թե կոնկրետ տվյալ անուններից իր ստեղծագործությունը շահու՞մ է, թե կորցնում: Եթե քո կամ Բյուրի պես մեկը, ով ամբողջ եվրոպաները ոտքի տակ է տվել ու գիտի նրա ուղնուծուծը, գրում է Դանիայի կամ Գերմանիայի կամ Իտալիայի մասին համապատասխան անուններով, ամեն ինչ պարզ է: Չնայած այդ դեպքում էլ, Մերիի ու Ժուլյենի ու Հեդվիգի կողքին ինչու՞ չի կարելի ասենք, Բյուր ու Ռիպ էլ օգտագործել:
Նույնն էլ կարելի է ասել Հայաստանում ապրող գրողի մասին, ով նույնպես, հայկական անունների հետ միասին լրիվ իրավասու է օտար անուններ էլ օգտագործել (ոչ թե միայն արդեն հայկական դարձած Համլետն ու Ռոլանդը նկատի ունեմ, այլ Յորիկն ու Սիդն էլ): Կարևորը, որ երկու դեպքում էլ արդարացված լինի:

Այ, ինչը չեմ սիրում, երբ երբեք Փարիզ չտեսնողը գրում է Փարիզի մասին: Իհարկե, երբ գրում ես Բաստիլլի կամ Էֆելյան աշտարակի մասին, դեպքի վայրն էչմիածինը լինել չի կարող: Բայց նույնիսկ Լուվրի մասին էլ կարելի է գրել այնպես, որ Փարիզի մասին քո չը-գիտելիքները ցույց չտաս: Երբ հարևաններից ու հեռուստացույցից ստացած տեղեկություններով գրում ես ամերիկյան "անտարբերության ու շինծու ժպիտի" մասին, կա շատ մեծ հավանականություն, որ գրածդ ինքը շատ կեղծ ու շինծու կհնչի իրականությանը չհամապատասխանելու պատճառով: Կամ էլ, եթե նույնիսկ ապրում ես Ամերիկայում, բայց քո իմացած Ամերիկան Գլենդելի "Ուրարտու" և "Ռեվո" սրճարանների արանքում եղած տարածությունն է միայն, ավելի լավ կլինի, որ ամերիկյան ապրելակերպի մասին չգրես... Ինչ անուններով էլ ուզում է լինի...

StrangeLittleGirl
01.06.2016, 18:20
:) Հա, Այվ ջան իհարկե, դա էլ է տարբերակ, բայց ինձ թվում է, թե դա համ քիչ այլ ոճ է, համ էլ ամեն անգամ այդպես չես կարող անել:

Ես համարում եմ, որ ամեն ինչ հեղինակի ձեռքին է: Բայց հեղինակն ինքը պետք է հաշվի առնի, թե կոնկրետ տվյալ անուններից իր ստեղծագործությունը շահու՞մ է, թե կորցնում: Եթե քո կամ Բյուրի պես մեկը, ով ամբողջ եվրոպաները ոտքի տակ է տվել ու գիտի նրա ուղնուծուծը, գրում է Դանիայի կամ Գերմանիայի կամ Իտալիայի մասին համապատասխան անուններով, ամեն ինչ պարզ է: Չնայած այդ դեպքում էլ, Մերիի ու Ժուլյենի ու Հեդվիգի կողքին ինչու՞ չի կարելի ասենք, Բյուր ու Ռիպ էլ օգտագործել:
Նույնն էլ կարելի է ասել Հայաստանում ապրող գրողի մասին, ով նույնպես, հայկական անունների հետ միասին լրիվ իրավասու է օտար անուններ էլ օգտագործել (ոչ թե միայն արդեն հայկական դարձած Համլետն ու Ռոլանդը նկատի ունեմ, այլ Յորիկն ու Սիդն էլ): Կարևորը, որ երկու դեպքում էլ արդարացված լինի:

Այ, ինչը չեմ սիրում, երբ երբեք Փարիզ չտեսնողը գրում է Փարիզի մասին: Իհարկե, երբ գրում ես Բաստիլլի կամ Էֆելյան աշտարակի մասին, դեպքի վայրն էչմիածինը լինել չի կարող: Բայց նույնիսկ Լուվրի մասին էլ կարելի է գրել այնպես, որ Փարիզի մասին քո չը-գիտելիքները ցույց չտաս: Երբ հարևաններից ու հեռուստացույցից ստացած տեղեկություններով գրում ես ամերիկյան "անտարբերության ու շինծու ժպիտի" մասին, կա շատ մեծ հավանականություն, որ գրածդ ինքը շատ կեղծ ու շինծու կհնչի իրականությանը չհամապատասխանելու պատճառով: Կամ էլ, եթե նույնիսկ ապրում ես Ամերիկայում, բայց քո իմացած Ամերիկան Գլենդելի "Ուրարտու" և "Ռեվո" սրճարանների արանքում եղած տարածությունն է միայն, ավելի լավ կլինի, որ ամերիկյան ապրելակերպի մասին չգրես... Ինչ անուններով էլ ուզում է լինի...
Սամ, մի քիչ համաձայն եմ, մի քիչ չէ: Սայ-ֆայ ու ֆենթըզի գրողներրն էլ իրանց սեթինգում չեն էղել: Ուղղակի եթե գրում ես որևէ միջավայրի մասին, որտեղ չես էղել, պիտի ինքդ քո վրա վստահ լինես, որովհետև կեղծիքը հեշտ բռնվում ա: Ասենք մի ամերիկացի գրող հայ կերպար էր մտցրել, զռռում էր, որ կյանքում հայ չի տեսել: Հետո որ հարցազրույցները փորփրեցի, պարզվեց` իրոք տենց ա: Շեքսպիրն էլ Դանիայում չի էղել, բայց Կրոնբորգ պալատը նենց դետալներով ա նկարագրել, որ շշմելու բան ա:

Բայց դու որպես ԱՄՆ-ում ապրող մարդ ինձ մի հատ ասա: Օրից ամերիկյանությունը թափվում ա, չես ասի, որ հեղինակն էնտռղ չի էղել:

LisBeth
01.06.2016, 20:24
Ուրեմն սենց - Իմպրեսսիա - ինչ խոսք սիրուն բան ա, մանավանդ երգի բառերը: Եթե չքվեարկեմ, ապա ոչ մենակ նրա համար, որ ինձ ոչինչ չի ասում էս գործի ինչ որ մեկին նվիրված լինելը, այլ որովհետև երկխոսությունները խառն են, պետք ա լարվես որ հասկանաս ով էր այս կամ այն բանը ասում, մի տող կար դրանից վաբշե բան չջոկի: Բհիշմայի մոմենտը կարելի էր ավելի բնական սարքել, հեչ չեմ կարողանում էդ պահը պատկերացնեմ, երկխոսության ֆորմատի մեջ չմտավ:
Բայց շատ լավ հատվածներ կան: Դաժե պահի տակ կազդուրիչ ուզեցի, եթե տենց խմիչք իրոք գոյություն ունի: Գարեջուրն ու տեկիլան միաժամանակ:think հետաքրքիր ա, մնում ա պարզել ինչ գարեջուր ա ու ինչ տեկիլա: Կստածի, ես մտածում եմ որ ճիշտ կլիներ "Կազդուրեց" բառը չօգտագործել, նենց տպավորություն ա որ աղջիկը նախօրոք գիտեր խմիչքի անունը ( հեղինակը ականջից ասել էր):

LisBeth
01.06.2016, 21:14
Չէ, էս երկխոսությունների պահը լրիվ նորմալ ա, ես էի բժժած:

LisBeth
01.06.2016, 21:16
Ուռագանը ես չեմ գրել Բյուր :)

Ուլուանա
01.06.2016, 22:29
Ընդհանուր առմամբ ոչ մեկն էլ չեմ հավանել՝ որպես ամբողջական պատմվածք։ Բայց իրոք հետաքրքիր էր, որ բոլորը ոնց որ մի տեսակ նույն ոգով լինեին գրված։ Իմ կարծիքով, «Միայն մի բան էր պակասում» նախադասությունը համարյա բոլոր աշխատանքներում արհեստականորեն էր կապված մնացած մասին։
Կփորձեմ հնարավորինս համառոտ գրել ամեն մեկի մասին (չնայած ես ո՞ր օրվա համառոտ գրողն եմ :)))։

Ուլուանա
01.06.2016, 22:31
«Իմպրեսսիա»
Շարադրանքը լավն էր, ընդհանուր առմամբ գրագետ՝ մի երկու մանրուք չհաշված։ Խոսակցությունները հետաքրքիր էին։ Էս նախադասությունն էր անհասկանալի՝ անհաջող ձևակերպված.

Գլուխը դրեց ձեռքերին ու սուզվեց ինքն էլ` քնի Ֆաբիա՞նը:

Ամբողջ ընթացքում լարվածություն կար, որ ստիպում էր շարունակել կարդալը։ Բայց մի տեսակ իմը չէր, հատկապես վերջը։ Սա էն գործերից է, որ կարդալիս հաստատ համոզված եմ, որ համարյա բոլորը հավանելու են, բայց ինձ էնքան էլ դուր չի գալիս։ Արյունաշաղախ տեսարանների ու իրավիճակների գեղեցկությունն ընկալելն իմ ուժերից վեր է, հո զոռով չի։

Ուլուանա
01.06.2016, 22:36
«Ծովանկար»
Խաղաղ ու առօրեական տոնով նկարագրված ողբերգական պատմություն։ Սրա շարադրանքն էլ վատը չէր։ Բայց անհասկանալի բաներ կային ինձ համար. օրինակ, տղայի մասին կուզենայի ավելին իմանալ, էսպես մի տեսակ չես հասկանում՝ ո՞նց, որտեղի՞ց, ինչի՞ համար... Չգիտեմ, ինչ–որ բան պակաս էր։ Դե, համ էլ դեպրեսիվ բաներ չեմ սիրում, էլի, թեկուզև սենց «անմեղ դեմքով» պատմված։

Էս մրցույթներում վերնագրերը հաճախ են անհաջող ընտրված լինում, բայց սա էն քիչ դեպքերից էր, որ, իմ կարծիքով, շատ լավ էր ընտրված։

Ուլուանա
01.06.2016, 23:24
«Օր»
Եղածներից ամենաշատ հավանածս տարբերակն է։ Լավ էր շարադրված՝ սահուն, բնական, հաջող նկարագրություններով։ Բայց համաձայն եմ էն կարծիքին, որ շարադրանքը նաև թարգմանության տպավորություն էր թողնում, թեև աչք սղոցող պահեր կարծես չկային էդ առումով։ Սյուժեի ու հստակ ասելիքի բացակայությունը խանգարում է, որ ստեղծագործությունը լիարժեք հավանեմ որպես պատմվածք, բայց որպես օրվա նկարագրություն՝ բավական հաջող էր՝ անմիջական, իրական ու դիպուկ. հեղինակին հաջողվել է էնպես գրել, որ կարդալիս լրիվ պատկերացնես էդ ամենը նրա տեսանկյունից։ Համաձայն չեմ, որ ֆեյսբուքյան անցուդարձի մասն ավելորդ էր։ Հեղինակն իր օրն է նկարագրում, ու էդ ֆեյսբուքյան անցուդարձն էլ օրվա մասն է, հետևաբար ինչու՞ չպիտի գրեր դրանց մասին։ Իմ կարծիքով, դրանք շատ էլ լավ լրացնում էին ընդհանուրին. կարդալիս ոնց որ հեղինակի հետ Ֆեյսբուքում լինես։

Ինձ էլ է թվում, որ հեղինակը Mr. Annoying–ն է։

Զաքար
01.06.2016, 23:39
«Ծովանկար»

Առաջին հայացքից գործը սև է թվում, ինչպես Ուլուանան նկատեց ողբերգական, այնինչ հիմքում բավականին գեղեցիկ են հիմնասյուները։ Ընդհանուր բովանդակությունը բազմազան է, կա վերլուծություն, գեղեցկություն, կուլտուրա, անշահախնդրություն, բացահայտում։ Բայց ամենից շատն ինձ դուր եկավ հեղինակի վարպետությունը։ Կարողացավ սահուն կերպով իրականությունից հնարավորինս հեռացնել գեղեցիկը, բայց չկորցնելով ո՛չ դրա քաշը, ո՛չ էլ բովանդակությունը, ինչն ինձ համար առավել գեղեցիկ է։ )))

Ուլուանա
02.06.2016, 00:28
«Առաջին «Ուռագանը»»

Չէի ուզենա վատ բաներ ասել, բայց երևի չի ստացվի... Ինձ հեչ դուր չեկավ՝ գրելաոճից սկսած, կցկտուր ու անհասկանալի սյուժեով վերջացրած։ Գրելաոճը մի տեսակ գռեհիկ էր, ու դա հենց սկզբից վանեց։ Բայց դեռ հույս ունեի, որ գուցե սյուժեն փրկի։ Ցավոք, սյուժեն էլ չփրկեց։

Չեմ կարող չնկատել, որ էսքան փոքր ստեղծագործության համար անհոդաբաշխ նախադասությունները մի քիչ շատ էին։

- Սա շատ լուրջ ա, ինչ կոնսեսուս, իշխանությունը հինգ կամ վեց տոկոս, ... միշտ խոսում խոսում են, պատրաստվում են, դուք հլա խոսում եք, ես ասել եմ ամբիցիա չունեմ, ինչքան փող ա պետք, համարի, միգուցե մտածեք ասում եմ, օրինակ ուժ է եղել, ես ասում են եղբայր, դուք հասկանու՞մ եք...
Թավատառով նշածներիս մեջ կամ քերականական անհամապատասխանություն կա, կամ բառը, արտահայտությունը ոչ մի կերպ չի կապվում նախորդի ու հաջորդի հետ, էլ չեմ ասում, որ էս հատվածն ընդհանուր ինչ–որ կցկտուր մտքերի կույտ է։

Անհասկանալի մտքերի շարան

Ինչքան կարելի է կասկածել... Ավելի է մոտենում: Արտաշնչում ենք իրար շրթունքների վրա: Եթե նա շրթներկ քսած լիներ, դա կլիներ վերջը: Տեսնես իր մայրը մեր առաջին հանդիպմանը ինձ կհամբուրի՞: Իսկ հայրը իմ ձեռքը ուժգին կսեղմի՞: Դա կլինի իմ վերջը:
Ինձ համար, օրինակ, անհասկանալի է վերոնշյալ մեջբերման մեջ մտքերի փոխկապվածությունը։ Ասենք, ընկերուհու հետ համբուրվելու ընթացքում ինչու՞ է հեղինակին հուզում՝ նրա մայրն իրեն կհամբուրի, թե չէ։ Կամ՝ ինչու՞ պիտի հոր ուժեղ ձեռքսեղմումը լինի իր վերջը։


Քիսոյի մերը համբուրում էր իմ թուշը, Քիսոյի հերը կարմրացված գլխով համբերատար սպասում էր, որ ազատվի իմ թուշը:
Լեզուս ինչ-որ շարժումներ են անում:
Ինչի՞ մի տեղ մայրը, հայրը, իսկ հետո՝ մերը, հերը։ Հասկանում եմ, որ հեղինակը կարող է ոճական նկատառումներով ընտրել «հերը», «մերը» տարբերակները, բայց էդ դեպքում, կարծում եմ, պիտի էդ բառերը տեքստում միշտ էլ նույն կերպ լինեին, ոչ թե մի տեղ մայր, մի ուրիշ տեղ՝ մեր։ Իսկ ի՞նչ է նշանակում «կարմրացված» գլխով։ Խորոված կամ բովա՞ծ էր գլուխը։ Չգիտեմ՝ հեղինակն ինչ իմաստ է դրել էդ «կարմրացված» բառի մեջ, բայց ոչ համատեքստից է հասկանալի, ոչ էլ որևէ կերպ բացատրում է, որ մարդ հասկանա, թե էդ տարօրինակ բառն ինչ պատճառով է վերագրվել խեղճ հոր գլխին։

Վերջից էլ ընդհանրապես բան չհասկացա։

Դրականն էն էր, որ շարադրանքն անմիջական էր, բայց նշածս թերությունները հաշվի առնելով՝ տվյալ դեպքում դա, մեղմ ասած, չէր փրկում ստեղծագործությունը։

Վերնագիրն էլ անհասկանալի էր. ի՞նչ ուռագան, ի՞նչ առաջին...



Էս միակ աշխատանքն էր, որ «փնթի» էր ու վրիպակների, տառասխալների խմբագրում էր պահանջում, ինչն էլ արել եմ էստեղ տեղադրելուց առաջ:
Իսկ ես կարծում եմ, որ նմանատիպ սրբագրումներ ու խմբագրումներ անելը սխալ է։ Ո՞րն է իմաստը։ Որ կարդացողները չներվայնանա՞ն ու կիսատ թողնեն։ Է, թող կիսատ թողնեն։ Եթե մարդն էնքան անփույթ է, որ չի մտածում, որ իր ստեղծագործությունը փնթիության ու անփութության պատճառով կարող է չկարդացվի, ինչի՞ պիտի ուրիշը մտածի։ Թող չկարդան ու գրեն, թե ինչի չեն կարդացել, որ հեղինակը հաջորդ անգամ ստեղծագործություն ուղարկելիս ավելի պատասխանատու գտնվի։ Օրինակ, իմ ուղեղի մեջ չի տեղավորվում, թե ոնց է հնարավոր ստեղծագործությունը հրապարակել, էն էլ մրցույթի ներկայացնել, բայց գրելուց հետո գոնե չկարդալ, տեսնել՝ ինչ է ստացվել, հո սխալներ կամ վրիպակներ չկան։ Ու նաև չեմ պատկերացնում, որ կարող է մարդ կարդալ իր գրածը ու չնկատել, որ մի բառը մյուսի հետ չի կապակցվում։ Ես կողմ եմ միայն ֆորմատի հետ կապված ուղղումներին։ Մնացածը պիտի հեղինակի խնդիրը լինի։

ivy
02.06.2016, 00:44
Ծովանկար

Մեկը գրել էր, որ կուզեր սրա մուլտը տեսնել: Իսկ ես կարդալիս հենց մուլտն էլ տեսնում էի: Սենց մեծ, խորը աչքերով տղուկ, մազերը՝ մուգ, հագին՝ վադալասկա, ինքն էլ՝ ձիգ ու նիհար: Իր համար խելոք, գլուխը կախ իր գործն է անում: Թե ինչի է էդ ամենը կատարվում, բացատրելու կարիք չկա, ուղղակի էդպես է: Ու ինձ դա դուր է գալիս, որ չի բացատրված ոչ մի բան:
Էս մի պատմվածքում էլ անուն չկա :)
Բա վերջը. ասում է՝ մի բան պակաս էր (գանք սկզբին), էդ էն գուլպաներն էին, որ ինքը բոլորին տալիս էր, իսկ իրեն տվող էդպես էլ չեղավ:

Լավն էր, ուղղակի էդքան էլ «իմը» չէր:

ivy
02.06.2016, 01:16
Վերջին թռիչքը

«Թքել փայտիկին» արտահայտությունը զուտ հայկական չի՞: Ինչ-որ էդքան էլ չպատկերացրեցի դա Գիյոմե-ների կատարմամբ:
Ոչ էլ ամբողջ պատմվածքի պլպլան շարադրանքն էր համապատասխանում փայտիկին թքելու էդ խոսակցական արտահայտությանը:
Ինձ համար ոչ մի բան իրար չկպավ էս տեքստում:

Ուլուանա
02.06.2016, 06:11
«Վերջին թռիչքը»

Էս տարբերակը կարծես շատ քննադատվեց, բայց ինձ համար վատը չէր։ Մի քիչ զարմացած եմ, որ համարյա ձայն չի ստացել... Ես, օրինակ, հաճույքով եմ կարդացել, չեմ ձանձրացել։ Շարադրանքն էլ էր լավը, մտքերն էլ, բայց ամբողջականության խնդիր կար. առանձին–առանձին համարյա բոլոր հատվածներն էլ հավանել եմ, բայց դրանք իրար չեն կպնում մի տեսակ։ Էն սկզբում փայտիկին թքելու պահը հավես էր, բայց ընդամենը որպես թռուցիկ էպիզոդ։ Էդ փայտիկի դերի կարևորումն արհեստական էր։ Համենայնդեպս, կարդալիս փայտիկի մասին չես մտածում ու չես հիշում, հասկանալի չի, թե ինչով էր էդքան կարևոր, որ հեղինակը համ սկզբում, համ վերջում փայտիկը դեմ է տալիս ընթերցողին։ Երևի շատերի համար անցանկալի բեռ դարձած առաջին նախադասությունն ամեն գնով պատմվածքին կապելու համար էր արվել։

Ուլուանա
02.06.2016, 06:47
«Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը»

Ինչպես արդեն քանի հոգի նկատեց, գաղափարը լավն էր, իրականացումը՝ ոչ այնքան։ Կարելի էր ավելի ոչ ստանդարտ, բայց միաժամանակ ավելի ռեալիստական մոտեցում ցույց տալ։ Իմ կարծիքով, սկզբնական իրավիճակը մի քիչ շատ էր ծայրահեղացված՝ իրականությունից հեռացած։ Օրինակ, էս նախադասությունն, ըստ իս, չափն անցնելու դրսևորում էր.

Պայուսակիդ մեջ ֆլեյտա են գտել…
«Նորմալացման» պրոցեսն էլ մի տեսակ պարզունակ էր ու էլի ոչ էնքան ռեալիստական ու ոչ էնքան համոզիչ։
Շարադրանքը լավն էր։

Քանի որ 99%–ով համոզված եմ, որ գիտեմ՝ հեղինակն ով է (իր օրագրում, որն, ի դեպ, միշտ հավեսով կարդում եմ, հանդիպել եմ պատմվածքի համար հիմք հանդիսացած երևույթներն ու մտքերը :P), մտածում եմ, որ ինքն ուղղակի էնքան է տարվել էդ գաղափարով` սեփական մաշկի վրա զգալով, որ մի տեսակ տաք գլխով ու շտապ այն պատմվածքի վերածելու պահանջ է զգացել, ու դրա պատճառով պատմվածքը հում է ստացվել, երևի արժեր թողնել, որ գաղափարը մի քիչ եփվեր, «նստեր», նոր դրա հիման վրա պատմվածք գրել։ Էդ դեպքում, կարծում եմ, ավելի ռեալիստական կստացվեր։ Ի դեպ, դա միշտ էլ կարելի է անել, թեկուզ մրցույթից դուրս, մշակել ու ավելի լավ զարգացնել էդ գաղափարը։ Համենայնդեպս, ես հավատում եմ հեղինակի ուժերին :));)։

Sambitbaba
02.06.2016, 07:03
Սամ, մի քիչ համաձայն եմ, մի քիչ չէ: Սայ-ֆայ ու ֆենթըզի գրողներրն էլ իրանց սեթինգում չեն էղել: Ուղղակի եթե գրում ես որևէ միջավայրի մասին, որտեղ չես էղել, պիտի ինքդ քո վրա վստահ լինես, որովհետև կեղծիքը հեշտ բռնվում ա: Ասենք մի ամերիկացի գրող հայ կերպար էր մտցրել, զռռում էր, որ կյանքում հայ չի տեսել: Հետո որ հարցազրույցները փորփրեցի, պարզվեց` իրոք տենց ա: Շեքսպիրն էլ Դանիայում չի էղել, բայց Կրոնբորգ պալատը նենց դետալներով ա նկարագրել, որ շշմելու բան ա:

Բայց դու որպես ԱՄՆ-ում ապրող մարդ ինձ մի հատ ասա: Օրից ամերիկյանությունը թափվում ա, չես ասի, որ հեղինակն էնտռղ չի էղել:

Դե, մի՞թե ես էլ նույնը չասացի, Բյուր ջան... Ես էլ եմ ասում, որ կարելի է ամեն ինչ, միայն թե արդարացված լինի:

Բայց Շեքսպիրի մասին էդքան վստահորեն միա ասա, որ Դանիայում չի եղել: Նրա անձի մասին այնքան տարբեր բաներ են ասում, էնպես որ ամեն ինչ հնարավոր է...

"Օրը" հիմա եմ պատրաստվում կարդալ, հենց նոր տուն մտա...

Ուլուանա
02.06.2016, 07:26
«Քլինթ Իսթվուդ»

Էս պատմվածքն ի վիճակի չեմ գնահատելու, որովհետև ընդհանրապես բան չհասկացա, բայց շատ հնարավոր է, որ ուղղակի ես չեմ հասկացել։ Սա հասկանալու համար երևի ահագին լարվել էր պետք, իսկ ես լարվելու հավես չունեի։ Գուցե հետո էլի կարդամ, ավելի շատ բան հասկանամ, չգիտեմ։ Շատ խառը ու ծանրաբեռնված թվաց, թեև նկատեցի, որ հեղինակը որոշակիորեն գրելու հմտություն ունի։ Հնարավոր է, որ սա նույնիսկ մրցույթի լավագույն պատմվածքն է իրականում, չեմ բացառում։

Sambitbaba
02.06.2016, 07:56
Օր
Շատ վարպետորեն գրած գործ է: Ասես թե հանգիստ, առանց որևէ խնդրի կարդում ես, բայց հետո ինչ-որ ճնշող տխրություն է իջնում վրադ...

Բյուր ջան, չեմ կարծում, թե "ամերիկացի" է գրողը, համենայն դեպս, իմ ճանաչած "ամերիկերենն" այնքան էլ այդպիսին չի: Օրինակ, իմ ճանաչած Ամերիկայում ամեն օր փողոցները չեն մաքրում... և այլն: Նույնիսկ ավելի մեծ հավանականություն ունեմ կարծելու, թե հենց դու ես գրել::)

Հեչ չեմ սիրում "թրեշ", "սփոյլեր" տիպի բառերի օգտագործումը գրական ստեղծագործության մեջ... Նման բաներն ինձ շատ են վանում ստեղծագործությունից ու շատ եմ ափսոսում դրա համար... Ոնց որ միանգամից սիրտս կուրանա...
Առավել շատ չեմ սիրում ֆեյսբուքային գրառումները, ու եթե այդ մասը չլիներ, հաստատ քվեարկելու էի այս պատմվածքի օգտին, իսկ հիմա տատանումների մեջ եմ...

Ու մի երկու անհասկանալի պահեր էլ կային ինձ համար.
Հեծանիվ քշելը, առավոտյան մարմնամարզության պես մի բա՞ն էր, թե տրանսպորտ` աշխատանքի գնալու համար:
Ո՞րն է Բի Ջիզի «Stayin’ Alive»-ի ծիծաղելի մասը, առավել ևս "ամերիկյան" վախկոտ հասարակության համար. նրանք հաստատ կվախենային սլավոնացուն նեղացնել իրենց ծիծաղով...
Հեչ չհասկացա Թանյա Գևինի դերը պատմվածքում: Որ մյուսներից զատվում է, պարզ է: Բայց ի՞նչ դեր է նա խաղում... Նրա անվան վերջին հիշատակումից նույնիսկ սկսեցի կասկածել, որ Թանյան խանդի առարկա է հեղինակի և նրա միջև, ով արդեն քանի շաբաթ չի գրում, - արդյո՞ք ճիշտ եմ հասկացել...

Ծերուկի համեմատությունը Կաշվերեսի հետ հավես էր...


- Սե՛մ, ընթրիքը պատրաստ է, արի՛։
Հենց նոր կինս հենց այսպես ինձ հաց ուտելու կանչեց...

ivy
02.06.2016, 11:12
Էդքան էլ համաձայն չեմ, որ հեղինակները չեն կարողացել առաջին նախադասությունը հաջողությամբ կապել տեքստին:
Նախ, ոչ ոք չի ասել, թե առաջին նախադասությունը պիտի սյուժեում առանցքային լիներ. դա ընդամենը նախադասություն էր, որով պետք էր սկսել: Էդքան բան: Ու հեղինակները հենց էդպես էլ արել են:
Համոզված եմ, եթե ընթերցողները չիմանային հանձնարարության մասին ու էս աշխատանքներից ամեն մեկը առանձին կարդային, ընդհանրապես չէին էլ ֆիքսվի սկզբի նախադասության կամ առավել ևս՝ դրան հետևող տեքստին «անհարթ կպչելու» վրա:

Նիկեա
02.06.2016, 11:36
Ծովանկարը

Մրցույթի պատմվածքներից ամենաշատը էս սիրեցի: Երեք անգամ կարդացել եմ ու երեք անգամն էլ զարմացել բառերը ընտրելու հեղինակի վարպետության վրա: Ախր, համենայն դեպս ինձ համար, ամեն ինչը չափազանց ճիշտ էր արված:

Նախ, բոբիկ ոտքերով տղա, ով գուլպա էր կարում ուրիշների համար, բայց ինքը չէր հագնում դրանք: Մյուսներին ասում էր, թե ոտաբոբիկ ներս չի թողնի, իսկ ինքը միշտ ոտաբոբիկ էր:
Փարոս, որ պետք ա չթողներ մարդկանց մոլորվել խավարում, նավերին՝ խորտակվել, էլեկտրական լույսի նման իր մոտ էր կանչում «խավարասեր թիթեռներին», ու մարդիկ էլ թիթեռների նման ուղղակի խաղում էին:

Ես սիրեցի գուլպայագործ տղային: էն, որ կարդում ու ուզում ես գնալ-գտնել էդ կորած փարոսը ու գրկել գունատ, նիհար, թափանցիկ կապտասպիակավուն աչքերով տղային… :love


- Ձերը ութերորդ աստիճանն է, զգույշ կլինեք
Ինչքան սիրուն ու պարզ ա էս նախադասությունը… ասում ա՝ զգույշ կլինեք ու չգիտես լա՞ց լինես թե՞ ծիծաղես:


Գուլպաների հաշվին ծովն աստիճանաբար գունագեղ էր դառնում` ամեն անգամ փոխելով տեսարանը. ֆիլմի պես: Տղան ֆիլմ էր նկարում, հետո վայելում այն:
Բա էս մասը ինչքան սիրուն ա:

Էս, իմ կարծիքով, միակ պատմվածքն էր, որի առաջին նախադասությունը ուղղակի մրցույթ չափանիշներին համապատասխանելու համար չէր գրված: Իրոք միայն մի բան էր պակասում. մի զույգ տղամարդկային գուլպաներ:

Սիրուն ու սահուն էր, ավելորդ մակդիրներ չկային: Պարզ էր, լիքն էր, լավն էր, վոլտերական էր: Համարյա 100 տոկոսով վստահ էի, որ ինքն է հեղինակը, բայց պատմվածքի մասին Վոլտի գրածը կարդալուց հետո մի քիչ կասկածում եմ, շա՜տ քիչ… Ինչևէ, ապրի հեղնակը, ես ուզում եմ իրան գրկել :oy

John
02.06.2016, 13:41
Իմպրեսսիա

Հարազատ էր։ Հավես, սահուն :)


Ծովանկար
Մի անգամ էլ կարդացի ծովանկարն ու ափսոսացի, որ չեմ քվեարկել ։) ))) չէ, իրոք լավն է, ուղղակի մի պահ կար․ սխալ էի հասկացել, իմ մեղավորությունն է։


Օր
Այդ ծանոթ ու հարազատ «հետապոկալիպսիսային զգացողությունը» ))) Էդ ֆբ-յան լայքերի պահն էլ էր հավես ու հարազատ։ Ժպտացրեց:


Առաջին «Ուռագանը»
Հեղինակը ոնց որ հատուկ նենց գրած լինի, որ բան չջոգես կարդալուց։ Թե որն ա դրա կայֆը՝ չգիտեմ։ Բայց եթե հատուկ չի արել տենց, ուրեմն խնդրանք․ հեղինակ ջան, էդ մտքիդ թռիչքը մի քիչ նենց ձևակերպի՝ մենք էլ հասկանանք, վերջը պատմվածք ա, ոչ թե օրագրային գրառում։



Վերջին թռիչքը
Եսիմ է ախպեր։ Դուրս չեկավ։


Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Լավն էր ընդհանուր առմամբ։ Չգիտեմ ինչը խանգարեց, որ «սիրտս կպնի»։


Քլինթ Իսթվուդ
Չստացվեց մինչև վերջ կարդալ։ Ախր էդ անտերը գլուխկոտրուկ չպիտի լինի իմ պատկերացմամբ, որ ուղեղի գերլարումով փորձես հասկանալ, թե ի՞նչ ա ուզում հեղինակը։


Հույս ունեմ՝ լուրջ վերլուծություններ չէիք ակնկալում ինձնից ;)

ivy
02.06.2016, 15:21
Հիշեցնեմ, որ քվեարկությանը մնացել է 1,5 օր :)

Ռուֆուս
02.06.2016, 15:40
Մի բան էլ, էլ չեմ կարող մեջս պահել, ոչ թե Գիյոմե այլ Գիյոմ, եթե իհարկե խոսքը Guillaume անվան մասին է:

Sambitbaba
02.06.2016, 16:16
Ծովանկար

Հաճույքով միանում եմ Նիկեայի ասածներին, - Նիկի ջան, էնքան լավ ասացիր, որ ասելու էլ բան չես թողել...

Միակ հարցականը, որ մնաց, չհասկացա, թե ինչու էին գուլպաներն այդքան կարևոր: Բայց իմ չհասկանալն այնքան էլ կարևոր չի ու նույնիսկ չխանգարեց էլ, որ սա ամենալավ պատմվածքը համարեմ...

Այվ ջան, էն ասածդ մուլտիկը ես էլ տեսա, շատ համով մուլտիկ էր:

Ապրի Մարիշը, փայլուն պատմվածք էր::love Շնորհակալություն:

Sambitbaba
02.06.2016, 16:29
Իմպրեսսիա

Լիզի հետ համաձայն եմ, բանաստեղծությունը շատ է լավը...

Ասեմ, որ Իմփրեշնի լիքը բանաստեղծություններ տեղով պատմվածք են: Նույնիսկ հաճախ մի բանաստեղծությունը` մի քանի պատմվածք...


Շնորհակալություն բոլոր մասնակիցներին:
Այվ ջան, գերագույն շնորհակալությունը քեզ::love

ivy
02.06.2016, 16:58
Քլինթ Իսթվուդը իսկականից չե՞ք հասկացել. գործող անձիք բոլորը գրողներ են, իրար գլխի հավաքված: Հլը անուններին նայեք:

Մեկ էլ գալիս է «անծանոթը» ու բոլորին հերթով վարի տալիս:

Սեթխն էլ եգիպտական աստվածն էր մահվան:
Հիմա էս ամենը իմանալով նորից կարդացեք :)

ivy
02.06.2016, 17:06
Ընդհանրապես, էստեղ հավաքվածներս բոլորս էլ ոնց որ թե քչից շատից կարդալ սիրող մարդիկ ենք: Ու համոզված եմ, որ մենակ «հեշտ հասկացվող» բաներ չի, որ կարդում ենք կամ կարդացել ենք:
Բայց նկատել եմ, որ հենց գալիս ենք էս նախագծերին, միանգամից միանում է «հնարավորինս պարզ լինի» կոճակը ու մի անգամ ավել չենք ուզում խորանալ՝ հասկանալու համար, թե ինչ էր գրված:
Կամ կարող է հայերեն լեզվի հետ է դա կապված, չգիտեմ, բայց դե փաստը էն է, որ էս նախագծերում «չհասկացա»-ի հաճախ ենք հանդիպում (ես էլ եմ հաճախ էդպես), ինչը որ ուրիշ տեսակի ընթերցանության դեպքում, հնարավոր է, մեզնից մի պստիկ ջանք վերցներ ու հասկանալի դառնար:

Վոլտերա
02.06.2016, 17:09
Քլինթ Իսթվուդը իսկականից չե՞ք հասկացել. գործող անձիք բոլորը գրողներ են, իրար գլխի հավաքված: Հլը անուններին նայեք:

Մեկ էլ գալիս է «անծանոթը» ու բոլորին հերթով վարի տալիս:

Սեթխն էլ եգիպտական աստվածն էր մահվան:
Հիմա էս ամենը իմանալով նորից կարդացեք :)

Նորից կարդացի, մի թեթև լուսավորվեց, բայց մեկ ա ընդհանուր դժվար ընկալելի գործ ա: Սկզբում մտածում էի ռեժիսորի հետ կապ ունի, իր ֆիլմի հերոսներն են խոսում, իրար հարցեր լուծում, տարբեր ֆիլմերից մանրամասներ են ասում, դրա համար է խառը ու անհասկանալի: Բայց շատ լավ ու գրագետ ա գրված

ivy
02.06.2016, 17:11
Նորից կարդացի, մի թեթև լուսավորվեց, բայց մեկ ա ընդհանուր դժվար ընկալելի գործ ա: Սկզբում մտածում էի ռեժիսորի հետ կապ ունի, իր ֆիլմի հերոսներն են խոսում, իրար հարցեր լուծում, տարբեր ֆիլմերից մանրամասներ են ասում, դրա համար է խառը ու անհասկանալի: Բայց շատ լավ ու գրագետ ա գրված

Դե խուճուճ բաներ իհարկե կան, էդ էլ գրողի ձեռագիրն է, բայց էն դեպքը չի, որ ընդհանրապես ոչ մի բան հասկանալի չի:
Գոնե էն, որ բոլորը գրողներ են ու հերթով սպանվում են, պիտի որ հասկանալի լիներ:

Վոլտերա
02.06.2016, 17:12
Այվ, իսկ դու հենց սկզբից էլ նկատել էիր՞, որ գրողների անուններ են

ivy
02.06.2016, 17:14
Այվ, իսկ դու հենց սկզբից էլ նկատել էիր՞, որ գրողների անուններ են

Սկզբում կասկածեցի, հետո սկսեցի ավելի մանրամասն կարդալ, ավելի պարզ դարձավ:

Smokie
02.06.2016, 17:40
Քլինթ Իսթվուդը իսկականից չե՞ք հասկացել. գործող անձիք բոլորը գրողներ են, իրար գլխի հավաքված: Հլը անուններին նայեք:

Մեկ էլ գալիս է «անծանոթը» ու բոլորին հերթով վարի տալիս:

Սեթխն էլ եգիպտական աստվածն էր մահվան:
Հիմա էս ամենը իմանալով նորից կարդացեք :)

Ես ինչքան էլ զգացի Ժյուլին հասնելուց, որ գրողներ են ու մի թեթև նայեցի թե ինչպիսի՞ դերեր ա խաղացել Քլինթ Իսթվուդը՝ (կովբոյ), մեկ ա էդ Սեթխից հետո բարդ էր հասկանալը ինձ համար: Անկեղծ ասած, ինձ համար արդեն էդքան կարևոր չի թե ինչքանո՞վ կհասկանամ երկրորդ անգամ կարդալուց:

John
02.06.2016, 17:46
Ընդհանրապես, էստեղ հավաքվածներս բոլորս էլ ոնց որ թե քչից շատից կարդալ սիրող մարդիկ ենք: Ու համոզված եմ, որ մենակ «հեշտ հասկացվող» բաներ չի, որ կարդում ենք կամ կարդացել ենք:
Բայց նկատել եմ, որ հենց գալիս ենք էս նախագծերին, միանգամից միանում է «հնարավորինս պարզ լինի» կոճակը ու մի անգամ ավել չենք ուզում խորանալ՝ հասկանալու համար, թե ինչ էր գրված:
Կամ կարող է հայերեն լեզվի հետ է դա կապված, չգիտեմ, բայց դե փաստը էն է, որ էս նախագծերում «չհասկացա»-ի հաճախ ենք հանդիպում (ես էլ եմ հաճախ էդպես), ինչը որ ուրիշ տեսակի ընթերցանության դեպքում, հնարավոր է, մեզնից մի պստիկ ջանք վերցներ ու հասկանալի դառնար:
Ես մանկուց արկածային գրականության սիրահար եմ եղել, տարիքի հետ էլ, որ պետք ա անցնեի արդեն ավելի լուրջ գրականության՝ թողել եմ կարդալը։ Նենց որ էդ առումով ահագին հետ եմ կյանքից։ Իսկ էս ժամանակակից ոճերից ընդհանրապես գլուխ չեմ հանում․ սայ-ֆայ, սյուրռեալիզմ․․․ եթե էս մրցույթները գերկարդացած-գերժամանակակից մարդկանց համար են արվում՝ իմանամ, քիթս չխոթեմ, իսկ եթե հասարակ մարդկանց համար են, ուրեմն հեղինակը պետք է մի քիչ էլ մտածի ընթերցողի մասին :) Ու նենց գրի, որ հնարավորինս սահուն, հեշտ ընթեռնելի լինի։

Ուլուանա
02.06.2016, 18:12
Էդքան էլ համաձայն չեմ, որ հեղինակները չեն կարողացել առաջին նախադասությունը հաջողությամբ կապել տեքստին:
Նախ, ոչ ոք չի ասել, թե առաջին նախադասությունը պիտի սյուժեում առանցքային լիներ. դա ընդամենը նախադասություն էր, որով պետք էր սկսել: Էդքան բան: Ու հեղինակները հենց էդպես էլ արել են:
Համոզված եմ, եթե ընթերցողները չիմանային հանձնարարության մասին ու էս աշխատանքներից ամեն մեկը առանձին կարդային, ընդհանրապես չէին էլ ֆիքսվի սկզբի նախադասության կամ առավել ևս՝ դրան հետևող տեքստին «անհարթ կպչելու» վրա:
Ես չեմ էլ մտածել, թե էդ նախադասությունը պիտի առանցքային լիներ սյուժեում, բայց պիտի գոնե զուտ որպես սկիզբ՝ սահուն կպչեր մնացածին, ու, իմ կարծիքով, պատմվածքներից ոչ մեկում էլ լիարժեք չէր կպչում (նոր մի հատ էլ հատուկ բոլորինը նայեցի), մենակ «Ծովանկարում» էր, որ իմաստային առումով տեղին էր, բայց էն էլ որպես սկիզբ՝ անհասկանալի էր. պիտի ամբողջը կարդաս, հասնես վերջին, հետո նորից սկիզբը կարդաս, որ հասկանաս՝ ինչ նկատի ուներ հեղինակը։ Էդ գուցե վատ չի, բայց իմ աչքը «ծակեց» որպես անհարթություն։

Լուսանդր
02.06.2016, 18:49
Իմպրեսսիա

Գլուխը դրեց ձեռքերին ու սուզվեց ինքն էլ` քնի Ֆաբիա՞նը:


Այս նախադասությունը, որպես առանձին միավոր, արդեն մի քանի անգամ քննադատվել է։ Միգուցե միտքն ավելի հասկանալի դառնա, եթե մի փոքր փոխենք շարահյուսությունը, օրինակ այսպես՝

Գլուխը դրեց ձեռքերին ու Ֆաբիանի պես սուզվեց՝ սուզվեց քնի մե՞ջ։

Իսկ հետաքրքիր է, ո՞վ է Լիլ Հակոբյանը... երազանքների Ֆաբիա՞նը։

Լուսանդր
02.06.2016, 18:53
Մի բան էլ, էլ չեմ կարող մեջս պահել, ոչ թե Գիյոմե այլ Գիյոմ, եթե իհարկե խոսքը Guillaume անվան մասին է:

Խոսքը կարծես թե հենց այդ անվան մասին է (միգուցե ազգանվա՞ն – Հենրի Գիյոմե), վերջում թ տառո՞վ՝ Guillaumet, որը չի արտասանվում։ Դժվար է միանշանակ պատասխանել, բայց ահա ինչպես է այս հարցին մոտենում լեզվաբան Լևոն Հախվերդյանը՝ իր «Զրույցներ լեզվի մասին» գրքում (էջ 153-155)։

«Եթե փոխառված մի որևէ հատուկ անուն չի բռնում տվյալ լեզվի հնչյունական համակարգին, ապա դա ենթարկվում է փոփոխության ըստ ընդունվող լեզվի ներքին օրինաչափությունների։ Երբեմն փոխակերպումն այնքան զգալի է լինում, որ նույնիսկ դժվարանում ես կռահել՝ դա նույն անու՞նն է արդյոք։ Համոզվելու համար կարող եք մտաբերել… օրինակ՝ Հովհաննես — Իվան — Ժան — Ջոն — Ջիովաննի։

…Հատուկ անունները տարբեր լեզուներում տարբեր կերպարանք են առնում փոխառու լեզվի հնչունական համակարգի և տառադարձության օրենքներով։ Մի դեպքում հիմք է ընդունվում հատուկ անվան գրության ձևը, մյուս դեպքում՝ արտասանությունը, մի այլ դեպքում՝ և՛ մեկը, և՛ մյուսը։ Ասենք, Փարիզ-ի համար հայերենում հիմք է ծառայել գրության ձևը։ Նույն ձևով ենք վարվել նաև Մարատ անվան հետ։ Ֆրանսերեն այդ անունը հնչում է Մաղա, թեև գրվում է Marat, ֆրանսիացին կարող է նույնիսկ զարմանալ, որ Մարատն իրենց Մաղա անունն է։ Մինչդեռ ֆրանսիական նշանավոր նկարիչներ Մոնեին, Մանեին, Կուրբեին, Ռենուարին, Դեգային մենք այդպես էլ կոչում ենք՝ հիմք ընդունելով արտասանության և ոչ թե գրության ձևը (Monet, Manet, Courbet, Renoir, Degas)»։

LisBeth
02.06.2016, 19:04
Ուռագանը - Շատերը քննադատում են սա որպես պատմվածք, շատերը չեն հասկանում, շատերին ուղղակի դուր չի գալիս: Եսիմ: Ես ուրիշ ձև եմ նայում, սա ավելի շատ վիճակ ա, պետք ա մտնես մեջը ու թողնես էդ սաղ քեզնով անցնի, կողքից չնստես նայես: Երևի թարմ դեպք ա :)) զգացմունքները շատ են, բայց անհասկանալի բան ես ստեղ համենայն դեպս չտեսա, սովորական տաքսու մեջի մթնոլոտ, ռեկլամ, շուրջը կատարվող ինչ որ բաներ, շրջապտույտ, որ համ քեզ հետ են կատարվում համ էլ մյուս կողմից Քիսոյի լեզուն քո բերանում ա, ինչ կարևոր ա կպաչի քեզ մերը, կսեղմի ձեռքդ հերը, ավելորդ մտքեր, որոնք անցնում են մտքովդ.. բայց ոտքերդ թուլանում ա ու վսյո: Ուռագանի պահը վերջն ա... ենթադրում եմ որ զուգահեռներ ա տարվում հենց կենտրոնական դրվագի հետ:
Իսկ խմբագրելու պահը, ես էլ եմ մտածում, որ չարժի ժամանակ ծախսել Այվ, եթե հեղինակը գտնում ա որ մրցույթի պատրաստ գործ ա ուղարկել, թող տենց էլ էղնի:
Ինչևէ, էս գործին ձայն կտամ: Մնացածների մասին եթե ժամանակ եղնի կգրեմ: Հիմա գնամ կարդամ որոշեմ էլի տարբերակի ձայն տամ, թե չէ:

Ուլուանա
02.06.2016, 19:19
Հասկանում եմ Արէայի ասածը, բայց էստեղ մի հարց էլ կա, մենակ դրսում ապրել-չապրելու ազդեցությունը չի: Եթե ասենք մարդ լրիվ երևակայական դաշտ է ստեղծում՝ առանց կոնկրետ ժամանակի, առանց կոնկրետ տարածքային պատկերացման (երկիր և այլն) ու իր կերպարներն էլ լրիվ երևակայական են, ինչ անուն ընտրի: Էս դեպքում ինչի՞ պիտի հայկական անունները ավելի ընդունելի լինեն: Ես ընդհակառակը գտնում եմ, որ հայկական անունները երևակայական իրավիճակի պարագայում ավելի քիչ են հարմար, որովհետև հայկականի հետ գալիս են նաև որոշակի ակնկալիքներ՝ կապված իր ազգային բնութագրի հետ: Ու հատկապես լեզուն պիտի լավ բնական լինի՝ հայկական բարբառին մոտ: Բայց ինչի՞ պիտի ես ստիպված լինեմ իմ երևակայական միջավայրի գրական հերոսին հայ սարքել, եթե ես ընդհանրապես չեմ ուզում իրեն որևէ հստակ ազգություն տալ: Դրա համար նեյտրալ անուններ ընտրելը, որ տարբեր ազգերում կարող են լինել, երևի լավագույն տարբերակն է էս դեպքում:
Իրականում, շատ հետաքրքիր հարց է, թե էդ պահը ով ոնց է ընկալում:
Անունների հետ կապված մոռացել էի գրել։ Սամի ու Արէայի հետ համաձայն եմ, որ եթե իրավիճակը հատուկ չի պահանջում, հերոսներին ակնհայտ օտար անուններով կոչելը մի քիչ էն չի։ Համենայնդեպս, ես կարդալիս արհեստականություն եմ զգում նման դեպքերում։ Նույն կերպ չեմ հասկանում, երբ գործողությունները տեղի են ունենում օտար ինչ–որ քաղաքում, երկրում, երբ տվյալ վայրը ոչ մի դեր չունի ստեղծագործության մեջ, ու, ասենք, հանգիստ կարող էր լինել Երևանում կամ Հայաստանի ինչ–որ գյուղում։ Դե, էլ չեմ ասում էն դեպքերի մասին, երբ կոնկրետ օտար երկիրը կամ քաղաքը ներկայացվում է որպես էսպիսին կամ էնպիսին, բայց զգացվում է, որ հեղինակը երբեք չի եղել էդ վայրում ու զուտ իր պատկերացումների կամ կողքից լսածի (հաճախ՝ կարծրատիպային ու ոչ էնքան իրականությանը համապատասխանող) հիման վրա է գրել։ Կոնկրետ էս մրցույթում ինձ համար էդ առումով օտար անունների ու սեթինգի տեղին գործածության օրինակ էր «Օրը», որովհետև էնտեղ ամեն ինչն ամերիկյան էր, լրիվ համահունչ ու ներդաշնակ, ու անուններն էլ, բնականաբար, դուրս չէին ցցվում որպես «օտար մարմին», բացի դրանից, նաև զգացվում էր, որ հեղինակն իրականում ապրել է էդ միջավայրում, համենայնդեպս, լավ ծանոթ է ու իմացածի մասին է գրել։ Իսկ, օրինակ, «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը» պատմվածքում Ջոզի ու Մեթյու անունների օտար լինելու իմաստը չհասկացա։ Ինչ–որ հատուկ միջավայր էլ կարծես չկար, որ հենց արտասահմանին բնորոշ լիներ, ու անուններն էլ ըստ այդմ ընտրված լինեին։

Ինչ վերաբերում է երևակայական միջավայրերին, ապա համաձայն եմ, որ էդ դեպքում օտար անուններն ավելի հարմար են, քան, ասենք, հայկականը։

ivy
02.06.2016, 19:33
Ես ինչքան էլ զգացի Ժյուլին հասնելուց, որ գրողներ են ու մի թեթև նայեցի թե ինչպիսի՞ դերեր ա խաղացել Քլինթ Իսթվուդը՝ (կովբոյ), մեկ ա էդ Սեթխից հետո բարդ էր հասկանալը ինձ համար: Անկեղծ ասած, ինձ համար արդեն էդքան կարևոր չի թե ինչքանո՞վ կհասկանամ երկրորդ անգամ կարդալուց:

«Անծանոթը» Քլինթ Իսթվուդն էր՝ իր հայտնի մագնումով ("Magnum Force" ֆիլմից), որ բոլոր գրողներին հերթով գետնին էր փռում:

LisBeth
02.06.2016, 19:41
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը շատ պարզունակ գործ ա: Նորմոնեքսը ի՞նչ ա, հորինված դե՞ղ: Անկեղծ ասած զարմանում եմ, որ էս գործը էսքան ձայն ա հավաքել: Հասկանում եմ, բայց չեմ կարում համակերպվեմ մի տեսակ :( հա ես շատ չար մարդ եմ: Ու ինչի՞ Մեթյու անունով տղան անգլերեն վատ գիտի, կամ իրա հաջողությունները անգլերենի մեջ էդքան հպարտացնում Ջոզի անունով կնոջը: Տարակուսանքս ու ներողություններս հեղինակին, բայց սա մրցույթի ամենաթույլ գործն ա:

ivy
02.06.2016, 19:49
Ծովանկար

Հաճույքով միանում եմ Նիկեայի ասածներին, - Նիկի ջան, էնքան լավ ասացիր, որ ասելու էլ բան չես թողել...

Միակ հարցականը, որ մնաց, չհասկացա, թե ինչու էին գուլպաներն այդքան կարևոր: Բայց իմ չհասկանալն այնքան էլ կարևոր չի ու նույնիսկ չխանգարեց էլ, որ սա ամենալավ պատմվածքը համարեմ...

Այվ ջան, էն ասածդ մուլտիկը ես էլ տեսա, շատ համով մուլտիկ էր:

Ապրի Մարիշը, փայլուն պատմվածք էր::love Շնորհակալություն:

Գուլպաները շատ հետաքրքիր այլաբանություն էր. տարբեր ձևերով կարելի է մեկնաբանել:
Օրինակ՝ ասենք էսպես: Մեռնողներին ուրիշ «գնացածների» շորերից կարված գուլպաներ էին հասնում: Ինչ-որ մի բան, որ մնացել է քեզ ուրիշներից, ու հետո քեզնից էլ («քո շորերից կարված») մյուսներին պիտի հասնի: Ու կան մարդիկ, ովքեր օգնում են, որ դա քեզ հասնի: Բայց դե լինում է, որ ոչինչ էլ չի հասնում քեզ ուրիշներից, ու խոսքն էլ նյութական արժեքների մասին չի հաստատ. էս էն կատարյալ միայնակույթունն է (մերկությունը), որով էլ հնարավոր է ավարտվի կյանքդ:
Բայց գուցե ուրիշ ձևով էլ հնարավոր է մեկնաբանել: Նայեք, գուլպաները նաև ըստ սեռերի էին բաժանված: Գենդերային իմա՞ստ: Ո՞վ էիր դու ի վերջո. ոչ ոք չեղավ, որ կանգնի կողքիդ ու ասի՝ վերցրու տղամարդկային գուլպաները:

LisBeth
02.06.2016, 19:57
Գուլպաները շատ հետաքրքիր այլաբանություն էր. տարբեր ձևերով կարելի է մեկնաբանել:
Օրինակ՝ ասենք էսպես: Մեռնողներին ուրիշ «գնացածների» շորերից կարված գուլպաներ էին հասնում: Ինչ-որ մի բան, որ մնացել է քեզ ուրիշներից, ու հետո քեզնից էլ («քո շորերից կարված») մյուսներին պիտի հասնի: Ու կան մարդիկ, ովքեր օգնում են, որ դա քեզ հասնի: Բայց դե լինում է, որ ոչինչ էլ չի հասնում քեզ ուրիշներից, ու խոսքն էլ նյութական արժեքների մասին չի հաստատ. էս էն կատարյալ միայնակույթունն է (մերկությունը), որով էլ հնարավոր է ավարտվի կյանքդ:
Բայց գուցե ուրիշ ձևով էլ հնարավոր է մեկնաբանել: Նայեք, գուլպաները նաև ըստ սեռերի էին բաժանված: Գենդերային իմա՞ստ: Ո՞վ էիր դու ի վերջո. ոչ ոք չեղավ, որ կանգնի կողքիդ ու ասի՝ վերցրու տղամարդկային գուլպաները:

Էս գործը մի տեսակ շատ լավն ա ախր: Նենց նուրբ ա ամեն ինչ գալիս լցվում տողերի մեջ, որ ասենք ո՞վ էր էդ տղան, որտեղի՞ց, ինչի՞ համար և այլ նմանատիպ հարցերը լրիվ անկարևոր բաներ են դառնում: Ապրի հեղինակը:

ivy
02.06.2016, 20:00
Էն Քլինթ Իսթվուդը նենց էլ հավեսով պատմեցի, ոնց որ ես էի գրել. ուզում եմ ասել, որ ուշադիր կարդաք, մտածեք, էդքան էլ անհասկանալի գործ չի :)
Ուղղակի էս էլ «իմը» չէր, թե չէ շատ կարգին գրված էր:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:14
Քլինթ Իսթվուդն եմ կարդում: Էկա ասելու.

- Միգուցե Նեմո կոչենք, - մեկը, որ մինչ այդ լուռ էր, հպարտ սեփական մտքից ծափահարությունների սպասումի մեջ անշարժացավ։
- Ժյուլ, հարգելիս, կարծեմ նման հերոս արդեն գոյություն ունի, - ակնածանքով արտահայտեց ակնոցավորը։
աաաա՜ :D
Գնամ շարունակեմ:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:24
Քլինթ Իսթվուդ
Որ օտար անուններից էսքան բողոքներ հնչեցին, ես արդեն պատկերացնում էի՝ Ջեքը թթի ծառի տակ նստած նարդի ա խաղում, Շառլոթն էլ հարևանների հետ արևածաղիկ ա չրթում (դեռ մենակ Օր էի կարդացել): Բայց ասենք էս գործում հարցն օտար անունները չեն է, հարցն էն ա, որ եթե մի անուն էս կողմ-էն կողմ լիներ, գործն ուղղակի չէր աշխատի: Իսկ Էռնեստի մարմնի համար հեղինակը դեռ պատասխան ա տալու :))

Խմբագրում հատուկ Արէայի ու օտար անուններից դժգոհողների համար.

- Միգուցե Մարո կոչենք, - մեկը, որ մինչ այդ լուռ էր, հպարտ սեփական մտքից ծափահարությունների սպասումի մեջ անշարժացավ։
- Հովո, հարգելիս, կարծեմ նման հերոս արդեն գոյություն ունի, - ակնածանքով արտահայտեց ակնոցավորը։

Ահագին դուրս էկավ էս գործը: Մեջը հումոր կար, համ էլ գրականության որոշ բավական լուրջ հարցեր էին շոշափվում: Հիստերիկ ֆեմինիստների մասը դուրս էկավ: Ինձ թվում ա՝ գիտեմ հեղինակն ով ա :)) Էս գործին անկախ ամեն ինչից հաստատ ձայն տալու եմ:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:37
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Մի հատ էլ ստեղ զարմացա, որ անունների օտար լինելուց դժգոհություններ կան: Էլի չի՞ զգացվում, որ սեթինգը, համենայնդեպս, Հայաստանը չի: Չգիտեմ՝ հեղինակը կոնկրետ աշխարհագրական դիրք նկատի ունեցել ա, թե չէ, եթե ունեցել ա, ուրեմն վատ ա ստացվել, որովհետև չի հասկացվում՝ կոնկրետ որտեղ ա, երևի ԱՄՆ կամ ՄԹ: Համենայնդեպս, մի հատ դրեք էս սաղ պատմությունը հայկական իրականության մեջ. Հայաստանում ե՞րբ են դասատուները տենց մանրամասն հաշվետվություններ ուղարկում ծնողին: Ծնողը ե՞րբ ա էրեխուն առանց երկար-բարակ մտածելու տանում հոգեբույժի մոտ, դեռ մի հատ էլ դեղախեղդ անում, էլ չեմ ասում ֆլեյտայի մասին: Չնայած ահագին կարծիքներ են հնչել գործի պարզունակության մասին, բայց ինձ թվում ա Քլինթ Իսթվուդի ու Առաջին ուռագանի պես սա էլ ա չհասկացված գործերից մեկը: Ստեղ մի ամբողջ քննադատություն ա հնչում ինչ-որ պետության կրթական ու առողջապահական համակարգի հասցեին, իսկ ոմանք ասում են՝ անունները հայկական չեն:

LisBeth
02.06.2016, 21:40
Մեֆի տեղը ասեք էլի : Հին մրցույթներն էի աչքի անցկացնում նենց խեղդող կարոտ զգացի:D :
Մեֆ եթե դու սա կարդում ես, ուրեմն իմացի, ես մեռնում եմ արդեն ու մենակ քո գալը ինձ հոգեդարձ կանի:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:49
Վերջին թռիչքը

Մի քիչ շատ կլիշեոտ գործ էր: Նենց փոքրիկիշխանոտ էր փախնում մի քիչ, հետո էլ պաթետիկ բաներ պոեզիայով բուժվելու և այլնի մասին: Կառուցվածքն էր պակասում էս գործի մեջ: Մրցույթի միակ գործն ա, որ միանշանակ չեմ քվեարկի:

Սաղ գործերը ինձ համար սենց են դասակարգվում
Առաջին դաս - Քլինթ Իսթվուդ
Երկրորդ դաս - Իմպրեսսիա, Ծովանկար, Օր, Առաջին Ուռագան, Նորմալության անտանելի թեթևությունը
Երրորդ դաս - Վերջին թռիչքը

Մնում ա մտածեմ՝ ոնց քվեարկեմ:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:50
Քվեարկեցի ինձ ամենաշատ դուր եկածի՝ Քլինթ Իսթվուդի օգտին, մեկ էլ Առաջին ուռագանի, որ զրոյի վրա չմնա (որովհետև Լիզբեթն ինքն իրան ձայն ա տվել, վերջում էդ ձայնը հանվելու ա):

LisBeth
02.06.2016, 21:51
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Մի հատ էլ ստեղ զարմացա, որ անունների օտար լինելուց դժգոհություններ կան: Էլի չի՞ զգացվում, որ սեթինգը, համենայնդեպս, Հայաստանը չի: Չգիտեմ՝ հեղինակը կոնկրետ աշխարհագրական դիրք նկատի ունեցել ա, թե չէ, եթե ունեցել ա, ուրեմն վատ ա ստացվել, որովհետև չի հասկացվում՝ կոնկրետ որտեղ ա, երևի ԱՄՆ կամ ՄԹ: Համենայնդեպս, մի հատ դրեք էս սաղ պատմությունը հայկական իրականության մեջ. Հայաստանում ե՞րբ են դասատուները տենց մանրամասն հաշվետվություններ ուղարկում ծնողին: Ծնողը ե՞րբ ա էրեխուն առանց երկար-բարակ մտածելու տանում հոգեբույժի մոտ, դեռ մի հատ էլ դեղախեղդ անում, էլ չեմ ասում ֆլեյտայի մասին: Չնայած ահագին կարծիքներ են հնչել գործի պարզունակության մասին, բայց ինձ թվում ա Քլինթ Իսթվուդի ու Առաջին ուռագանի պես սա էլ ա չհասկացված գործերից մեկը: Ստեղ մի ամբողջ քննադատություն ա հնչում ինչ-որ պետության կրթական ու առողջապահական համակարգի հասցեին, իսկ ոմանք ասում են՝ անունները հայկական չեն:

Ֆեմըլի գայի մեջ էլ մի հատ էդ թեմայով էպիզոդ կա, բայց դա էդ մուլտիկը լուրջ գործ չի սարքում: Եսիմ: Ինձ համար, որ տենց ա: Հայաստանի առողջապահության խնդիրներն ավելի լուրջ են, խնդրեմ լայնարձակ ասպարեզ, ստեղծագործիր նե խոչու :)) Երբ որ սեթինգը հստակ չի դժվար ա կպցնել մեկը մյուսին:

LisBeth
02.06.2016, 21:54
Քվեարկեցի ինձ ամենաշատ դուր եկածի՝ Քլինթ Իսթվուդի օգտին, մեկ էլ Առաջին ուռագանի, որ զրոյի վրա չմնա (որովհետև Լիզբեթն ինքն իրան ձայն ա տվել, վերջում էդ ձայնը հանվելու ա):

Ճարս կտրած:oy համ էլ ես ձայն տվեցի, որովհետև հավանում եմ էդ հործը, ոչ թե որ զրոյի վրա չմնա:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:55
Ֆեմըլի գայի մեջ էլ մի հատ էդ թեմայով էպիզոդ կա, բայց դա էդ մեւլտիկը լուրջ գործ չի սարքում: Եսիմ: Ինձ համար, որ տենց ա: Հայաստանի առողջապահության խնդիրներն ավելի լուրջ են, խնդրեմ լայնարձակ ասպարեզ, ստեղծագործիր նե խոչու :)) Երբ որ սեթինգը հստակ չի դժվար ա կպցներ մեկը մյուսին:

Եսի՞մ, միշտ չի, որ սեթինգները հստակ են լինում: Նայած հեղինակն ինչ ա նկատի ունեցել: Եթե ուզեցել ա ԱՄՆ կոնկրետ մի գյուղի նիստուկաց նկարագրել, ուրեմն սարսափելի տապալվել ա էդ փորձը, բայց եթե անգլոամերիկյան մշակույթն ա ընդհանրապես, ուրեմն շատ լավ հաջողացրել ա: Ու հեղինակն ինքն ա որոշում իրա սեթինգն էլ, իրա առաջ դրած խնդիրն էլ: Ընթերցողի գործը որոշելն ա՝ լուծել ա էդ խնդիրը, թե չէ, ոչ թե թեմաներ ու սեթինգներ առաջարկելը:

Մի հատ նայի Քլինթ Իսթվուդին: Ես էլ կարամ ասեմ՝ բայց մենք էլ պակաս գրողներ չունենք, ինչու՞ Էդգար, Էռնեստ ու Ժյուլ, ոչ թե Հովո, Եղիշ ու Հրանտ: Մեր գրողների մասին էլ արժե գրել:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 21:56
Ճարս կտրած:oy համ էլ ես ձայն տվեցի, որովհետև հավանում եմ էդ հործը, ոչ թե որ զրոյի վրա չմնա:

Էլ մի :)) Ես սովորություն ունեմ անարդարացիորեն զրոյի վրա մնացած գործերին ձայն տալու, սպասեիր գայի էլի:

LisBeth
02.06.2016, 22:00
Եսի՞մ, միշտ չի, որ սեթինգները հստակ են լինում: Նայած հեղինակն ինչ ա նկատի ունեցել: Եթե ուզեցել ա ԱՄՆ կոնկրետ մի գյուղի նիստուկաց նկարագրել, ուրեմն սարսափելի տապալվել ա էդ փորձը, բայց եթե անգլոամերիկյան մշակույթն ա ընդհանրապես, ուրեմն շատ լավ հաջողացրել ա: Ու հեղինակն ինքն ա որոշում իրա սեթինգն էլ, իրա առաջ դրած խնդիրն էլ: Ընթերցողի գործը որոշելն ա՝ լուծել ա էդ խնդիրը, թե չէ, ոչ թե թեմաներ ու սեթինգներ առաջարկելը:

Մի հատ նայի Քլինթ Իսթվուդին: Ես էլ կարամ ասեմ՝ բայց մենք էլ պակաս գրողներ չունենք, ինչու՞ Էդգար, Էռնեստ ու Ժյուլ, ոչ թե Հովո, Եղիշ ու Հրանտ: Մեր գրողների մասին էլ արժե գրել:

Որովհետև մարդիկ սկի Էդգարին ու Էռնեստին տեղը չբերին, որ գրականությունից ութ վերստ հեռու մարդիկ էլ պետք ա որ իմանային: Ուր մնաց Եղիշ: Հա~ էսի մեր հարևան Եղիշի մասին ա, կմտածեին, էն որ տաքսի ա քշում, որի մեջ Քիսոն լեզուն կոխել էր էն խեղճ տղի բերանը :))

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 22:01
Որովհետև մարդիկ սկի Էդգարին ու Էռնեստին տեղը չբերին, որ գրականությունից ութ վերստ հեռու մարդիկ էլ պետք ա որ իմանային: Ուր մնաց Եղիշ: Հա~ էսի մեր հարևան Եղիշի մասին ա, կմտածեին, էն որ տաքսի ա քշում, որի մեջ Քիսոն լեզուն կոխել էր էն խեղճ տղի բերանը :))

Զատո Լիլին տեղը տեղին տեղն են բերում :))

LisBeth
02.06.2016, 22:10
Եսի՞մ, միշտ չի, որ սեթինգները հստակ են լինում: Նայած հեղինակն ինչ ա նկատի ունեցել: Եթե ուզեցել ա ԱՄՆ կոնկրետ մի գյուղի նիստուկաց նկարագրել, ուրեմն սարսափելի տապալվել ա էդ փորձը, բայց եթե անգլոամերիկյան մշակույթն ա ընդհանրապես, ուրեմն շատ լավ հաջողացրել ա: Ու հեղինակն ինքն ա որոշում իրա սեթինգն էլ, իրա առաջ դրած խնդիրն էլ: Ընթերցողի գործը որոշելն ա՝ լուծել ա էդ խնդիրը, թե չէ, ոչ թե թեմաներ ու սեթինգներ առաջարկելը:

Մի հատ նայի Քլինթ Իսթվուդին: Ես էլ կարամ ասեմ՝ բայց մենք էլ պակաս գրողներ չունենք, ինչու՞ Էդգար, Էռնեստ ու Ժյուլ, ոչ թե Հովո, Եղիշ ու Հրանտ: Մեր գրողների մասին էլ արժե գրել:

Համ էլ եթե հեղինակի որոշումն ա սեթինգ ընտրելը, ընթերցողի գործն էլ դրան գնահատական տալն ա: Չես կարա ստիպես, որ ուրիշ ձև մարդիկ ընկալեն: Կոնկրետ էս մեկը ոնց որ ծաղիկներ Էլջերոնի համարի տասնանգամ պարզեցված տեսակը լինի: Սեթինգը հեչ, ինքնատիպությամբ էլ չի փայլոււմ: Ուֆ Բյուր մի խոսացրա էլի:

LisBeth
02.06.2016, 22:11
Զատո Լիլին տեղը տեղին տեղն են բերում :))

Անկասկած :)

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 22:23
Համ էլ եթե հեղինակի որոշումն ա սեթինգ ընտրելը, ընթերցողի գործն էլ դրան գնահատական տալն ա: Չես կարա ստիպես, որ ուրիշ ձև մարդիկ ընկալեն: Կոնկրետ էս մեկը ոնց որ ծաղիկներ Էլջերոնի համարի տասնանգամ պարզեցված տեսակը լինի: Սեթինգը հեչ, ինքնատիպությամբ էլ չի փայլոււմ: Ուֆ Բյուր մի խոսացրա էլի:
Բան չունեմ ասելու, ընթերցողի գործն էլ գնահատական տալն ա: Բայց կոնկրետ էս մրցույթի երեք գործերի կերպարների անունների հասցեին բան-ման հնչեց, իսկ իմ կարծիքով՝ երեք գործերում էլ սեթինգը լրիվ արդարացնում ա անունների ընտրությունը:

Էլջերնոնն առանձնապես դուրս չի գալիս, բայց էնտեղ լրիվ ուրիշ խնդիր ա դրված, էս գործի մեջ՝ ուրիշ: Էնտեղ քննադատվում ա բնության դեմ միջամտություն կատարելը, որ ինչքան էլ փորձես մի բան ուղղել, վերջնական արդյունքը մեկ ա նույնն ա: Իսկ էս մրցույթի գործի մեջ քննադատվում ա արևմուտքի կրթական ու առողջապահական համակարգի խնդիրները, ավելի ճիշտ՝ ինչի դա կարա բերի, եթե սենց շարունակվի:

Micke
02.06.2016, 22:40
Ժող ջան, եթե կարելի է, մի երկու բան էլ ես ասեմ.

Իմպրեսսիա- Ասելիքն անհասկանալի, նստվածք չթողնող։

Ծովանկար- Տպավորությունն այնպիսին է, ասես հեղինակը գրելուց անմիջապես առաջ Կոելյո է կարդացել ու դրանից ազդված գրել այս «պոստ-մոդեռն» չգիտեմ ինչը։

Օր- Հետաքրքիր էր։ Ախ Թանյա Գևին, ինչի՞ ես խաղում այս տղայի հետ, շատ որ անես, մուտանտ մուկ կդառնա։
Բայց ընդհանուր առմամբ վատը չի։

Առաջին «Ուռագանը»- Էս կարողա՞ Զորոյի ձիու անուննա։ Որովհետև այստեղ նույն հաջողությամբ կարելի էր Զորոյին էլ իր ձիով հանդերձ մասնակից դարձնել իրավիճակին։ Քիսոյի մեր, կարմրացրած գլխով հեր, «Էրգրից դժգոհ տաքսիստ» պառաված քիսո տատի։ Արա լավ էլի, Զորո ջան, ձիուդ ասա քիչ ուռի։

Վերջին թռիչքը- Ասում եմ կարողա՞ էնքան հին եմ, որ սենց սյուռ գործերը չեմ հասկանում։ Էս երբվանի՞ց են սկսել օդապարիկները օդում բացվել, թե՞ ինքը պառաշյուտի հետա։ Մի խոսքով պատճառահետևանքային կապը խոշորացույցով էլ անգամ չի երևում։ «Ջրի պատնեշը ցնցեց ինքնաթիռի անկումը» Հը՞... ով ինձ բացատրի թա դա ի՞նչ է նշանակում, իրան մի աչոկ։
Չե ախպեր, էդ փայտիկից միհատ էլ ինձա պետք, որ սենց բան կարդալուց թքեմ վրեն։

Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը- լավն էր, խոսք չունեմ։ Մեր արդի հասարակության արտացոլանքն է։ Ամեն ինչը կաղապարելու և ուրիշներից չտարբերվելու վախը, հասարակության գծած սահմանների մեջ անպայման տեղավորվելու մարմաջը շատ հաջող կերպով է ներկայացված։ Հեղինակին շնորհակալություն։

Քլինթ Իստվուդ- Այզեկ Ազիմովի գործերի չափազանց անհաջող պատճենը։ Էս չգիտեմ ինչը ազատ է ամեն տեսակ մտքից ու լոգիկայից։ Ո՞վ, ի՞նչ, որտե՞ղ, ինչու՞... եսի՞մ։ Էս կարգի գործերի համար դեռ գրական ժանրը չի հայտնաբերվել...

Սակայն ներդրած ջանքերի համար շնորհակալություն բոլոր հեղինակներին։

LisBeth
02.06.2016, 22:55
Բան չունեմ ասելու, ընթերցողի գործն էլ գնահատական տալն ա: Բայց կոնկրետ էս մրցույթի երեք գործերի կերպարների անունների հասցեին բան-ման հնչեց, իսկ իմ կարծիքով՝ երեք գործերում էլ սեթինգը լրիվ արդարացնում ա անունների ընտրությունը:

Էլջերնոնն առանձնապես դուրս չի գալիս, բայց էնտեղ լրիվ ուրիշ խնդիր ա դրված, էս գործի մեջ՝ ուրիշ: Էնտեղ քննադատվում ա բնության դեմ միջամտություն կատարելը, որ ինչքան էլ փորձես մի բան ուղղել, վերջնական արդյունքը մեկ ա նույնն ա: Իսկ էս մրցույթի գործի մեջ քննադատվում ա արևմուտքի կրթական ու առողջապահական համակարգի խնդիրները, ավելի ճիշտ՝ ինչի դա կարա բերի, եթե սենց շարունակվի:

Ինչի՞ կբերի, հումանիտարը տեխնիկ կդառնա՞, երաժիշտը` ծրագրավորող և այլն: Հա բան չունեմ ասելու, երևի դա իրոք մեծ բան ա, ես չգիտեմ Եվրոպաներում դա ինչքան սուր արտահայտված խնդիր ա, ու ինչքան ա համատարած կամ եզակի, ես չգիտեմ մենակ ծիծաղի ու լացի տևողության վրա դիագնոզ դնելը ինչքանով ա հավանական: Էս ամենը խանգարում են, որ ես պատկերացնեմ թե ինչքան դրամատիկ ու լուրջ բան ա էս ամենը: Ոնց որ մի հատ դեռահաս, որ իրեն աուտսայդեր ա զգում, ուղղակի էս ամենը գրելով ընվզել ա "նորմալության" դեմ:
Իսկ Էլջերոնի հետ համեմատում եմ ոչ թե փոինթը այլ ընդհանուր բնագավառը:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 23:01
Ինչի՞ կբերի, հումանիտարը տեխնիկ կդառնա՞, երաժիշտը` ծրագրավորող և այլն: Հա բան չունեմ ասելու, երևի դա իրոք մեծ բան ա, ես չգիտեմ Եվրոպաներում դա ինչքան սուր արտահայտված խնդիր ա, ու ինչքան ա համատարած կամ եզակի, ես չգիտեմ մենակ ծիծաղի ու լացի տևողության վրա դիագնոզ դնելը ինչքանով ա հավանական: Էս ամենը խանգարում են, որ ես պատկերացնեմ թե ինչքան դրամատիկ ու լուրջ բան ա էս ամենը: Ոնց որ մի հատ դեռահաս, որ իրեն աուտսայդեր ա զգում, ուղղակի էս ամենը գրելով ընվզել ա "նորմալության" դեմ:
Իսկ Էլջերոնի հետ համեմատում եմ ոչ թե փոինթը այլ ընդհանուր բնագավառը:
Չէ, հեղինակը ոնց որ թե տանում ա նրան, որ ապագայի աշխարհին ծրագրավորողներից, ուսուցիչներից ու բժիշկներից բացի ուրիշ ոչ ոք պետք չի (համենայնդեպս, էդ երեք մասնագիտություններն են շոշափվում՝ հակադարձվելով ոչ փողաբեր մասնագիտություններին): Ու ոնց որ էնտեղ մենակ ծիծաղ-լաց չէր, բժիշկը զիզի-բիզի թեստեր ա անում :think Ծիծաղ-լացն ավելի շուտ սկրինինգի ա նման:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 23:02
Ժող ջան, եթե կարելի է, մի երկու բան էլ ես ասեմ.

Իմպրեսսիա- Ասելիքն անհասկանալի, նստվածք չթողնող։

Ծովանկար- Տպավորությունն այնպիսին է, ասես հեղինակը գրելուց անմիջապես առաջ Կոելյո է կարդացել ու դրանից ազդված գրել այս «պոստ-մոդեռն» չգիտեմ ինչը։

Օր- Հետաքրքիր էր։ Ախ Թանյա Գևին, ինչի՞ ես խաղում այս տղայի հետ, շատ որ անես, մուտանտ մուկ կդառնա։
Բայց ընդհանուր առմամբ վատը չի։

Առաջին «Ուռագանը»- Էս կարողա՞ Զորոյի ձիու անուննա։ Որովհետև այստեղ նույն հաջողությամբ կարելի էր Զորոյին էլ իր ձիով հանդերձ մասնակից դարձնել իրավիճակին։ Քիսոյի մեր, կարմրացրած գլխով հեր, «Էրգրից դժգոհ տաքսիստ» պառաված քիսո տատի։ Արա լավ էլի, Զորո ջան, ձիուդ ասա քիչ ուռի։

Վերջին թռիչքը- Ասում եմ կարողա՞ էնքան հին եմ, որ սենց սյուռ գործերը չեմ հասկանում։ Էս երբվանի՞ց են սկսել օդապարիկները օդում բացվել, թե՞ ինքը պառաշյուտի հետա։ Մի խոսքով պատճառահետևանքային կապը խոշորացույցով էլ անգամ չի երևում։ «Ջրի պատնեշը ցնցեց ինքնաթիռի անկումը» Հը՞... ով ինձ բացատրի թա դա ի՞նչ է նշանակում, իրան մի աչոկ։
Չե ախպեր, էդ փայտիկից միհատ էլ ինձա պետք, որ սենց բան կարդալուց թքեմ վրեն։

Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը- լավն էր, խոսք չունեմ։ Մեր արդի հասարակության արտացոլանքն է։ Ամեն ինչը կաղապարելու և ուրիշներից չտարբերվելու վախը, հասարակության գծած սահմանների մեջ անպայման տեղավորվելու մարմաջը շատ հաջող կերպով է ներկայացված։ Հեղինակին շնորհակալություն։

Քլինթ Իստվուդ- Այզեկ Ազիմովի գործերի չափազանց անհաջող պատճենը։ Էս չգիտեմ ինչը ազատ է ամեն տեսակ մտքից ու լոգիկայից։ Ո՞վ, ի՞նչ, որտե՞ղ, ինչու՞... եսի՞մ։ Էս կարգի գործերի համար դեռ գրական ժանրը չի հայտնաբերվել...

Սակայն ներդրած ջանքերի համար շնորհակալություն բոլոր հեղինակներին։

Կարող եք նաև մասնակցել քվեարկությանը :)

LisBeth
02.06.2016, 23:03
Ժող ջան, եթե կարելի է, մի երկու բան էլ ես ասեմ.

Իմպրեսսիա- Ասելիքն անհասկանալի, նստվածք չթողնող։

Ծովանկար- Տպավորությունն այնպիսին է, ասես հեղինակը գրելուց անմիջապես առաջ Կոելյո է կարդացել ու դրանից ազդված գրել այս «պոստ-մոդեռն» չգիտեմ ինչը։

Օր- Հետաքրքիր էր։ Ախ Թանյա Գևին, ինչի՞ ես խաղում այս տղայի հետ, շատ որ անես, մուտանտ մուկ կդառնա։
Բայց ընդհանուր առմամբ վատը չի։

Առաջին «Ուռագանը»- Էս կարողա՞ Զորոյի ձիու անուննա։ Որովհետև այստեղ նույն հաջողությամբ կարելի էր Զորոյին էլ իր ձիով հանդերձ մասնակից դարձնել իրավիճակին։ Քիսոյի մեր, կարմրացրած գլխով հեր, «Էրգրից դժգոհ տաքսիստ» պառաված քիսո տատի։ Արա լավ էլի, Զորո ջան, ձիուդ ասա քիչ ուռի։

Վերջին թռիչքը- Ասում եմ կարողա՞ էնքան հին եմ, որ սենց սյուռ գործերը չեմ հասկանում։ Էս երբվանի՞ց են սկսել օդապարիկները օդում բացվել, թե՞ ինքը պառաշյուտի հետա։ Մի խոսքով պատճառահետևանքային կապը խոշորացույցով էլ անգամ չի երևում։ «Ջրի պատնեշը ցնցեց ինքնաթիռի անկումը» Հը՞... ով ինձ բացատրի թա դա ի՞նչ է նշանակում, իրան մի աչոկ։
Չե ախպեր, էդ փայտիկից միհատ էլ ինձա պետք, որ սենց բան կարդալուց թքեմ վրեն։

Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը- լավն էր, խոսք չունեմ։ Մեր արդի հասարակության արտացոլանքն է։ Ամեն ինչը կաղապարելու և ուրիշներից չտարբերվելու վախը, հասարակության գծած սահմանների մեջ անպայման տեղավորվելու մարմաջը շատ հաջող կերպով է ներկայացված։ Հեղինակին շնորհակալություն։

Քլինթ Իստվուդ- Այզեկ Ազիմովի գործերի չափազանց անհաջող պատճենը։ Էս չգիտեմ ինչը ազատ է ամեն տեսակ մտքից ու լոգիկայից։ Ո՞վ, ի՞նչ, որտե՞ղ, ինչու՞... եսի՞մ։ Էս կարգի գործերի համար դեռ գրական ժանրը չի հայտնաբերվել...

Սակայն ներդրած ջանքերի համար շնորհակալություն բոլոր հեղինակներին։

Micke եթե էդքան շատ հավանում ես նորմալության թեթևությունը ինչո՞ւ չես քվեարկել դրա օգտին:

LisBeth
02.06.2016, 23:09
Չէ, հեղինակը ոնց որ թե տանում ա նրան, որ ապագայի աշխարհին ծրագրավորողներից, ուսուցիչներից ու բժիշկներից բացի ուրիշ ոչ ոք պետք չի (համենայնդեպս, էդ երեք մասնագիտություններն են շոշափվում՝ հակադարձվելով ոչ փողաբեր մասնագիտություններին): Ու ոնց որ էնտեղ մենակ ծիծաղ-լաց չէր, բժիշկը զիզի-բիզի թեստեր ա անում :think Ծիծաղ-լացն ավելի շուտ սկրինինգի ա նման:

Հումանիտարները պակաս փողաբեր չեն: Օրինակ շատ դեպքերում ծնողները ստիպում են երեխաների զբաղվել երաժշտությամբ, իմ ապրած երկրներում :)) իսկ բժիշկ կամ ուսուցիչ լինելը մի պատիժ ա: Իմ իրականությունը ոչ մի կերպ ներս չի թողնում ալտերնատիվներ, հատկապես էսպիսի: Էդ խնդիրը ուռճեցված ա թվում իմ տեսանկյունից:

StrangeLittleGirl
02.06.2016, 23:17
Հումանիտարները պակաս փողաբեր չեն: Օրինակ շատ դեպքերում ծնողները ստիպում են երեխաների զբաղվել երաժշտությամբ, իմ ապրած երկրներում :)) իսկ բժիշկ կամ ուսուցիչ լինելը մի պատիժ ա: Իմ իրականությունը ոչ մի կերպ ներս չի թողնում ալտերնատիվներ, հատկապես էսպիսի: Էդ խնդիրը ուռճեցված ա թվում իմ տեսանկյունից:
Դրա համար եմ ասում՝ սեթինգը կարևոր ա: Սովետի ժամանակ սաղ աղջիկներին ստիպում էին դաշնամուրի գնալ, ու որ հյուր էր գալիս, պարտադիր պիտի «մի բան նվագեր»: Բայց էս ուրիշ սեթինգ ա, ուրիշ աշխարհ ա: Էս ուրիշ աշխարհում ստանդարտը ծրագրավորող լինելն ա, մնացած բաները պիտանի չեն: Բժիշկ լինելը բարդ ա, բայց փողաբեր ա: Ուսուցիչն էլ չգիտեմ ինչու ա էնտեղ, երևի կրթական համակարգին քլնգելու համար, որ ֆիզիկայի դասատուն անգլերենի գիտելիք ա գնահատում, իսկ ընդհանրապես դասատուի գործը ոչ թե բան սովորացնելն ա, այլ ռամկաների մեջ պահելը: Մեկ էլ չեմ կարծում, թե սեթինգը մեր օրերում ա, ավելի շատ ապագայոտ ա էրևում, որտև մեր օրերում դժվար որևէ տեղ տենց չնվագելու, գիրք չկարդալու ու զանազան այլ բաներ չանելու օրենքներ լինեն: Ավելի շատ շոշափվում ա էն հարցը, թե ինչի կբերի, եթե հիմիկվա տենդենցը շարունակվի, ասենք, ԱՄՆ–ում, ոչ թե թե ոնց ա հիմա:

Mephistopheles
02.06.2016, 23:20
Մեֆի տեղը ասեք էլի : Հին մրցույթներն էի աչքի անցկացնում նենց խեղդող կարոտ զգացի:D :
Մեֆ եթե դու սա կարդում ես, ուրեմն իմացի, ես մեռնում եմ արդեն ու մենակ քո գալը ինձ հոգեդարձ կանի:
ստեղ եմ, մի մեռի... ուղղակի փիս զբաղված եմ... հլա ոչ մի բան չեմ կարդացել...

LisBeth
02.06.2016, 23:31
Դրա համար եմ ասում՝ սեթինգը կարևոր ա: Սովետի ժամանակ սաղ աղջիկներին ստիպում էին դաշնամուրի գնալ, ու որ հյուր էր գալիս, պարտադիր պիտի «մի բան նվագեր»: Բայց էս ուրիշ սեթինգ ա, ուրիշ աշխարհ ա: Էս ուրիշ աշխարհում ստանդարտը ծրագրավորող լինելն ա, մնացած բաները պիտանի չեն: Բժիշկ լինելը բարդ ա, բայց փողաբեր ա: Ուսուցիչն էլ չգիտեմ ինչու ա էնտեղ, երևի կրթական համակարգին քլնգելու համար, որ ֆիզիկայի դասատուն անգլերենի գիտելիք ա գնահատում, իսկ ընդհանրապես դասատուի գործը ոչ թե բան սովորացնելն ա, այլ ռամկաների մեջ պահելը: Մեկ էլ չեմ կարծում, թե սեթինգը մեր օրերում ա, ավելի շատ ապագայոտ ա էրևում, որտև մեր օրերում դժվար որևէ տեղ տենց չնվագելու, գիրք չկարդալու ու զանազան այլ բաներ չանելու օրենքներ լինեն: Ավելի շատ շոշափվում ա էն հարցը, թե ինչի կբերի, եթե հիմիկվա տենդենցը շարունակվի, ասենք, ԱՄՆ–ում, ոչ թե թե ոնց ա հիմա:

Բյուր ես փորձում եմ ասել որ էդ տենդենցը ոչինչ չի ասում, ոչ մի մտահոգություն չի առաջացնում քանի որ էդ խնդրիը մեր համար նույնքան, հուսամ, ապագա ա որքան ասենք գիրք չկարդալու կամ չնվագելու օրենքները տվյալ ենթադրյալ սեթինգի համար: Ակտուալ չի, չի հուզում.. էլ ոնց ասեմ :))

LisBeth
02.06.2016, 23:33
ստեղ եմ, մի մեռի... ուղղակի փիս զբաղված եմ... հլա ոչ մի բան չեմ կարդացել...

Վայ :love մինչև դու ազատվես արևն երդիկեն կանցնի... պրծի արի, անհամբերությունից չմոխրանամ:

Mephistopheles
02.06.2016, 23:40
Վայ :love մինչև դու ազատվես արևն երդիկեն կանցնի... պրծի արի, անհամբերությունից չմոխրանամ:

տեմց բաներ մի ասա խնդալըց կմեռնեմ, տեղ չեմ հասնի...

Micke
02.06.2016, 23:42
Լիզբեթ ջան, պատասխանեմ սենց` մատի անզգույշ հպում : Եթե հնարավոր լինի ևս մեկ անգամ քվեարկել, կամ իմ այս քվեարկությունն անվավեր համարել, ապա մեծ հաճույքով կքվեարկեմ նորմալության թեթևության օգտին:

LisBeth
02.06.2016, 23:43
Դրա համար եմ ասում՝ սեթինգը կարևոր ա: Սովետի ժամանակ սաղ աղջիկներին ստիպում էին դաշնամուրի գնալ, ու որ հյուր էր գալիս, պարտադիր պիտի «մի բան նվագեր»: Բայց էս ուրիշ սեթինգ ա, ուրիշ աշխարհ ա: Էս ուրիշ աշխարհում ստանդարտը ծրագրավորող լինելն ա, մնացած բաները պիտանի չեն: Բժիշկ լինելը բարդ ա, բայց փողաբեր ա: Ուսուցիչն էլ չգիտեմ ինչու ա էնտեղ, երևի կրթական համակարգին քլնգելու համար, որ ֆիզիկայի դասատուն անգլերենի գիտելիք ա գնահատում, իսկ ընդհանրապես դասատուի գործը ոչ թե բան սովորացնելն ա, այլ ռամկաների մեջ պահելը: Մեկ էլ չեմ կարծում, թե սեթինգը մեր օրերում ա, ավելի շատ ապագայոտ ա էրևում, որտև մեր օրերում դժվար որևէ տեղ տենց չնվագելու, գիրք չկարդալու ու զանազան այլ բաներ չանելու օրենքներ լինեն: Ավելի շատ շոշափվում ա էն հարցը, թե ինչի կբերի, եթե հիմիկվա տենդենցը շարունակվի, ասենք, ԱՄՆ–ում, ոչ թե թե ոնց ա հիմա:

Հա, թույլ եմ տալիս նման հնարավորություն, որ էդքան էլ պարզունակ չի ինչքան թվում ա առաջին հայացքից, գուցե հեղինակը իրոք նախատեսել ա էդ խնդրի արծարծումը, բայց գործի արժեքը դրանից չի փոխվում:

LisBeth
02.06.2016, 23:45
տեմց բաներ մի ասա խնդալըց կմեռնեմ, տեղ չեմ հասնի...

Ասում եմ որ մեռնես, գնանք քո թագավորություն քեֆ անենք.. դու հո գիտես քեզ տեսնելու համար խոսքեր չեմ խնայի

LisBeth
02.06.2016, 23:46
Լիզբեթ ջան, պատասխանեմ սենց` մատի անզգույշ հպում : Եթե հնարավոր լինի ևս մեկ անգամ քվեարկել, կամ իմ այս քվեարկությունն անվավեր համարել, ապա մեծ հաճույքով կքվեարկեմ նորմալության թեթևության օգտին:

Այդպիսի հնարավորություն չկա, բայց կար հնարավորություն մի քանի տարբերակի քվեարկել, եթե մրցույթի կանոնները կարդաս, գրած ա:

ivy
02.06.2016, 23:47
Լիզ, Մեֆի հետ չաթ անելը խնդրում եմ՝ էս տարածքից դուրս:

Ուլուանա
02.06.2016, 23:47
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Մի հատ էլ ստեղ զարմացա, որ անունների օտար լինելուց դժգոհություններ կան: Էլի չի՞ զգացվում, որ սեթինգը, համենայնդեպս, Հայաստանը չի: Չգիտեմ՝ հեղինակը կոնկրետ աշխարհագրական դիրք նկատի ունեցել ա, թե չէ, եթե ունեցել ա, ուրեմն վատ ա ստացվել, որովհետև չի հասկացվում՝ կոնկրետ որտեղ ա, երևի ԱՄՆ կամ ՄԹ: Համենայնդեպս, մի հատ դրեք էս սաղ պատմությունը հայկական իրականության մեջ. Հայաստանում ե՞րբ են դասատուները տենց մանրամասն հաշվետվություններ ուղարկում ծնողին: Ծնողը ե՞րբ ա էրեխուն առանց երկար-բարակ մտածելու տանում հոգեբույժի մոտ, դեռ մի հատ էլ դեղախեղդ անում, էլ չեմ ասում ֆլեյտայի մասին: Չնայած ահագին կարծիքներ են հնչել գործի պարզունակության մասին, բայց ինձ թվում ա Քլինթ Իսթվուդի ու Առաջին ուռագանի պես սա էլ ա չհասկացված գործերից մեկը: Ստեղ մի ամբողջ քննադատություն ա հնչում ինչ-որ պետության կրթական ու առողջապահական համակարգի հասցեին, իսկ ոմանք ասում են՝ անունները հայկական չեն:
Չէ, Բյուր, հենց էդ ա, որ երևում ա, որ Հայաստանն ա, որտև ո՛չ ԱՄՆ–ում, ո՛չ էլ, իմ իմանալով, Եվրոպայում, կրթական համակարգը տենց կաղապարներով սահմանափակված չի, առնվազն ոչ էն աստիճանի, որ ծրագրից դուրս բառեր օգտագործելու համար աշակերտին քննադատեն ու աննորմալ հանեն։ Հակառակը՝ կրեատիվությունն ու անհատականությունը խրախուսվում ա։ Աշակերտի բնութագրերն, իմ իմանալով, Հայաստանի դպրոցներում միշտ էլ եղել են, ուրիշ բան, որ սովորաբար ստանդարտ բաներ են եղել, ու տարբեր եղել են մենակ ոչ նորմալ/վատ պահվածք/առաջադիմություն ունեցող աշակերտների դեպքում, ինչն էլ տվյալ պատմվածքում առկա էր։ Մենակ էդ հոգեբանի պահն էր, որ մի քիչ էնքան էլ չի համապատասխանում հայկական իրականությանը, բայց դե նենց էլ չի, որ չլսված բան ա, չէ՞։ Ամեն դեպքում կան մարդիկ, որ դիմում են հոգեբանների, հատկապես եթե դպրոցում բոլոր դասատուները տենց միաձայն պնդեն, որ էրեխու հետ մի բան էն չի, նորմալ չի ու պետք ա զբաղվել դրանով։ Մի խոսքով՝ ես էդ պատմվածքում Հայաստանի իրականությանը տենց անհամապատասխան իրավիճակներ ու երևույթներ չտեսա, չգիտեմ։

LisBeth
02.06.2016, 23:50
Չէ, Բյուր, հենց էդ ա, որ երևում ա, որ Հայաստանն ա, որտև ո՛չ ԱՄՆ–ում, ո՛չ էլ, իմ իմանալով, Եվրոպայում, կրթական համակարգը տենց կաղապարներով սահմանափակված չի, առնվազն ոչ էն աստիճանի, որ ծրագրից դուրս բառեր օգտագործելու համար աշակերտին քննադատեն ու աննորմալ հանեն։ Հակառակը՝ կրեատիվությունն ու անհատականությունը խրախուսվում ա։ Աշակերտի բնութագրերն, իմ իմանալով, Հայաստանի դպրոցներում միշտ էլ եղել են, ուրիշ բան, որ սովորաբար ստանդարտ բաներ են եղել, ու տարբեր եղել են մենակ ոչ նորմալ/վատ պահվածք/առաջադիմություն ունեցող աշակերտների դեպքում, ինչն էլ տվյալ պատմվածքում առկա էր։ Մենակ էդ հոգեբանի պահն էր, որ մի քիչ էնքան էլ չի համապատասխանում հայկական իրականությանը, բայց դե նենց էլ չի, որ չլսված բան ա, չէ՞։ Ամեն դեպքում կան մարդիկ, որ դիմում են հոգեբանների, հատկապես եթե դպրոցում բոլոր դասատուները տենց միաձայն պնդեն, որ էրեխու հետ մի բան էն չի, նորմալ չի ու պետք ա զբաղվել դրանով։ Մի խոսքով՝ ես էդ պատմվածքում Հայաստանի իրականությանը տենց անհամապատասխան իրավիճակներ ու երևույթներ չտեսա, չգիտեմ։

Մնում ա հեղինակը գա ասի թե որ աշխարհի ծայրում ա սա կատարվում, եթե ոչ Հայաստանում ա ոչ արտերկրում:

LisBeth
02.06.2016, 23:52
Լիզ, Մեֆի հետ չաթ անելը խնդրում եմ՝ էս տարածքից դուրս:

Օքեյ հնազանդվում եմ :)

Micke
02.06.2016, 23:53
Ուշ եմ նկատել, ափՍոս

John
02.06.2016, 23:55
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը

Մի հատ էլ ստեղ զարմացա, որ անունների օտար լինելուց դժգոհություններ կան: Էլի չի՞ զգացվում, որ սեթինգը, համենայնդեպս, Հայաստանը չի: Չգիտեմ՝ հեղինակը կոնկրետ աշխարհագրական դիրք նկատի ունեցել ա, թե չէ, եթե ունեցել ա, ուրեմն վատ ա ստացվել, որովհետև չի հասկացվում՝ կոնկրետ որտեղ ա, երևի ԱՄՆ կամ ՄԹ:

Բյուր, սեթինգը ԱՄՆ կամ ՄԹ հազիվ թե լինի

Ֆիզիկայի ուսուցչին անհանգստացնում էր, որ տղան անգլերեն այնպիսի բառեր է գործածում, որոնք դուրս են աշակերտի իմանալու բառերի շրջանակից:
Անգլերենի պահը հատուկ չէր նշվի էդ դեպքում։
Ինձ թվում ա ուղղակի անուններ ա, դրել ա հեղինակը, առանց խորանալու դրա մեջ։ Իսկ իրականում ինձ էլ թվաց, որ հայկական իրականության մասին է, ասենք 50 կամ 100 տարի անց։

Ուլուանա
02.06.2016, 23:58
Մնում ա հեղինակը գա ասի թե որ աշխարհի ծայրում ա սա կատարվում, եթե ոչ Հայաստանում ա ոչ արտերկրում:
Ես կարծում եմ, որ հեղինակն էդ ոգեշնչումը ստացել ա Հայաստանում, դե, բնականաբար, զարգացրել ա գաղափարը ու ավելացրել որոշ բաներ, բայց չեմ կարծում, թե ցանկացել ա հատուկ շեշտել ու կոնկրետացնել գործողության վայրը։ Ինձ թվում ա՝ անուններն ուղղակի երևույթը անձնականից դեպի ընդհանրական տանելու նպատակով են ընտրված։

ivy
02.06.2016, 23:59
Իմպրեսսիա

Դեռ մենակ էս մի աշխատանքի մասին չեմ գրել:
Սկզբի տարբերակում չկար *-ով մեկնաբանությունը, թե ումն է մեջբերված բանաստեղծությունը: Բայց հետո հեղինակը մտածեց, որ էդքան էլ կոռեկտ չի մեջբերում անել՝ առանց գրելու, թե ումն է տեքստը: Ու էդպես որոշեցինք աստղանիշ ներմուծել: Վոլտը դա «սփոյլեր» էր անվանել: Իրականում, չգիտեմ, առանց դրա կնկատվեր արդյո՞ք, որ ստեղծագործությունը Լիլին էր նվիրված կամ եթե անգամ չնկատեին, ինչ կփոխվեր դրանից: Չգիտեմ, գուցե և սփոյլեր էր, գուցե և չէ:
Պատմվածքը լավն էր, իրականի ու երևակայականի ինչ-որ միջանկյալ գոտում էր, սյուռ պատկերներով, հետն էլ մի ձև շատ զգացմունքային:
Բայց իմ ամենահավանած աշխատանքը չէր, դրա համար չքվեարկեցի իր օգտին:

LisBeth
02.06.2016, 23:59
Բյուր, սեթինգը ԱՄՆ կամ ՄԹ հազիվ թե լինի

Անգլերենի պահը հատուկ չէր նշվի էդ դեպքում։
Ինձ թվում ա ուղղակի անուններ ա, դրել ա հեղինակը, առանց խորանալու դրա մեջ։ Իսկ իրականում ինձ էլ թվաց, որ հայկական իրականության մասին է, ասենք 50 կամ 100 տարի անց։

Շատ խնդրահարույց ա էս պահն էլ: Ինձ էլ սկզբում թվաց թե սենց ա, բայց հիմա վստահ չեմ: Ինչի՞ պետք ա ֆիզիկայի ժամին անգլերեն բառեր ասի Հայաստանում ապրող երեխան:

Mephistopheles
03.06.2016, 00:06
Լիզ, Մեֆի հետ չաթ անելը խնդրում եմ՝ էս տարածքից դուրս:

անդերստուդ...

John
03.06.2016, 00:06
Շատ խնդրահարույց ա էս պահն էլ: Ինձ էլ սկզբում թվաց թե սենց ա, բայց հիմա վստահ չեմ: Ինչի՞ պետք ա ֆիզիկայի ժամին անգլերեն բառեր ասի Հայաստանում ապրող երեխան:

Ֆիզիկայի հետ կապված անգլերեն տերմիններ։ Որտև եթե ինքը դասագրքից դուրս նյութեր ա կարդում ու հետևում է նորություններին, հազիվ թե հայերենով բավարարվի )))

LisBeth
03.06.2016, 00:09
Ֆիզիկայի հետ կապված անգլերեն տերմիններ։ Որտև եթե ինքը դասագրքից դուրս նյութեր ա կարդում ու հետևում է նորություններին, հազիվ թե հայերենով բավարարվի )))

Հարցը նրանում ա որ էս երեխան ֆիզիկայից լավ չի, հեչ լավ չի...լավ չէր սկզբում))

Վոլտերա
03.06.2016, 00:11
Իմպրեսսիա

Դեռ մենակ էս մի աշխատանքի մասին չեմ գրել:
Սկզբի տարբերակում չկար *-ով մեկնաբանությունը, թե ումն է մեջբերված բանաստեղծությունը: Բայց հետո հեղինակը մտածեց, որ էդքան էլ կոռեկտ չի մեջբերում անել՝ առանց գրելու, թե ումն է տեքստը: Ու էդպես որոշեցինք աստղանիշ ներմուծել: Վոլտը դա «սփոյլեր» էր անվանել: Իրականում, չգիտեմ, առանց դրա կնկատվեր արդյո՞ք, որ ստեղծագործությունը Լիլին էր նվիրված կամ եթե անգամ չնկատեին, ինչ կփոխվեր դրանից: Չգիտեմ, գուցե և սփոյլեր էր, գուցե և չէ:
Պատմվածքը լավն էր, իրականի ու երևակայականի ինչ-որ միջանկյալ գոտում էր, սյուռ պատկերներով, հետն էլ մի ձև շատ զգացմունքային:
Բայց իմ ամենահավանած աշխատանքը չէր, դրա համար չքվեարկեցի իր օգտին:

Այվ, սփոյլերը Ֆաբիանն էր. դա նկատի ունեի: Ասում է, թե գիրքը ոնց է ավարտվում:

John
03.06.2016, 00:11
Հարցը նրանում ա որ էս երեխան ֆիզիկայից լավ չի, հեչ լավ չի...լավ չէր սկզբում))
էդ ինչ-որ տեղ երևո՞ւմ է, թե՞ ենթադրություն է ուղղակի։ Ինչ-որ չեմ նկատել։

ivy
03.06.2016, 00:18
Այվ, սփոյլերը Ֆաբիանն էր. դա նկատի ունեի: Ասում է, թե գիրքը ոնց է ավարտվում:

Ախ դա նկատի ունեիր ։) Սխալ էի հասկացել։

LisBeth
03.06.2016, 00:19
էդ ինչ-որ տեղ երևո՞ւմ է, թե՞ ենթադրություն է ուղղակի։ Ինչ-որ չեմ նկատել։

Երևում ա, ինքը առաջադեմ չի տենց ա գրած, ինքը երաժշտություն ա սիրում ու տեքստեր ա գեներացնում, այսինքն ստեղծագործում ա... հեչ լավ չին մի քիչ չափազանցված ա, բայց դե էդքան լավ չի որ դասագրքից դուրս նյութեր կարդա ու տերմինոլոգիայով փայլի))

LisBeth
03.06.2016, 00:25
Վերջին թռիչք - կխնդրեի մի հատ փայտիկ էլ ինձ նվիրել, որ հարկ եղած դեպքում (իսկ դա տեղի է ունենում շատ հաճախ) ինչ-որ կոնկրետ տեղ թքեմ, այլ ոչ թե աբստրակտ, թքեմ ու վսյո: Անտեղի փիլիսոփայության փոխարեն սյուժետային գիծը կարելի էր սիրուն զարգացնել, մի բան հաստատ կստացվեր:

boooooooom
03.06.2016, 01:14
Իմպրեսսիան կարդալուց հետո միանգամից "շնորհակալություն" կոճակը սեղմեցի, թեկուզ վերջը ինձ համար հասկանալի չէր, բայց սկիզբն ու ընթացքը լավն էր:
Հետո Ծովանկարը կարդացի, որից միայն բացասական էմոցիաներ ստացա, թեկուզ շատ սիրուն էր գրված:
Օրը կեսից մի 2 դետալ վառվեց սխեմայիս վրա, իսկ մնացածը` արդեն վառված պլատայով կարդալուց հետո շիլաշփոթ էր: Իսկ Իսթվուդը էդ շիլաշփոթի ամենայուղոտ կտորն էր:
Երբ բոլորը կարդացի մի պահ զգացի, որ միակ իմ խելքի բանը էն "դաժան մուլծիկն" էր, որը առանձնանում էր բոլորից, որը անգամ պարտադիր չէր հասկանալ մանրամասն. մի տեսակ միակ ամբողջականն էր:
Ես քվեարկել եմ Ծովանկարի օգտին (միայն )

Skeptic
03.06.2016, 02:46
Մի երկու բան էլ ես գրեմ.
Առաջին «Ուռագանը», Վերջին թռիչքն ու Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը չտպավորեցին, կներեք հեղինակներ ջան։
Օրը վատիկը չէր, անծանոթ էր ձեռագիրը, բայց քանի որ շատերն ասում են՝ հեղինակը Mr. Annoying-ն ա, ենթադրում եմ՝ ինքն ա, ուղղակի իր նախորդ գործը չեմ հիշում։
Իմպրեսսիայում (հայերենում մի Ս-ո՞վ չպետք ա գրվի) ինձ էլ գրավեցին լինչյան սյուռի մթնոլորտն ու հետաքրքիր նկարագրությունները։ Հեղինակին կռահելը դժվար չի, կարծում եմ, Բհիշման հուշում ա )
Քլինթ Իսթվուդը շատ-շատ լավն էր, ամենահավանածս տարբերակը։ Սայ-ֆայ վեսթեռնը թույն ժանր ա, Firefly-ը վկա, էստեղ նաև կիբեռպանկի տարրեր ու շոպենհաուերյան փիլիսոփայություն նկատեցի։ Ամեն դեպքում, մտածելու տեղիք ա տալիս՝ ոչինչը որպես կատարյալ, ոչ քաոտիկ վիճակ եւ այլն։ Չգիտեմ՝ ով կարա լինի հեղինակը, բայց ապրի ինքը։
Մեկ էլ միանում եմ Ջոնին՝ Ծովանկարի հետ կապված։ Հեղինակ (կարծում եմ՝ Մարի) ջան, վռազ-վռազ քվեարկելուց հետո զգացի, որ էս գործին անարդարացիորեն ձայն չեմ տվել. վիզուալ տեսանկյունից իմ համար ամենաառանձնացողն ու հիշվողն ա։ Սենց մի բան էի պատկերացնում, մի փոքր ավելի մռայլ երանգներով ու մուլտֆիլմային.

http://i.imgur.com/H1FK7RE.jpg

boooooooom
03.06.2016, 08:18
Ծովանկարում դեպի սպիտակ փարոսը գնացող ինքնասպաններին նմանացրեցի աղանդավորներին կամ կրոնական որևէ այլ երևույթի: Մեկի շորերից մյուսին գուլպա գործելը շատ նման է արդեն "նեևգրավվածներին" թալանելով նորեկներին շահելուն ...

Micke
03.06.2016, 08:30
Բուուում ջան, էդ նշածդ աղանդավորական կամ կրոնական կազմակերպությունների մասին անձնական փորձից ելնելով ես ասում, թե ուղղակի լսածովդ?

boooooooom
03.06.2016, 08:36
Բուուում ջան, էդ նշածդ աղանդավորական կամ կրոնական կազմակերպությունների մասին անձնական փորձից ելնելով ես ասում, թե ուղղակի լսածովդ?

Լսածով, բայց արի դա էս թեմայում չքննարկեք: Ընդամենը մտքերս էր ու պարտադիր չի որ դրանք ճիշտ ու իրականի վրա հիմնվի:

Micke
03.06.2016, 08:44
Օկ. Ոնց ասես: Ուղղակի դա ենքան նուրբ թեմայա ու միանշանակ սև կամ սպիտակ կնքելը` դժվար:

ivy
03.06.2016, 08:56
Հիշեցնեմ, որ արդյուքներն ամփոփվելու են էսօրվա ավարտին. մինչև 00:47 կարող եք դեռ քվեարկել:

Mephistopheles
03.06.2016, 09:05
Ասեք ում տամ ձենս...

ivy
03.06.2016, 09:11
Մեֆ, մի անգամ արդեն քվեարկեցիր՝ առանց կարդալու. հլը չէի էլ տեղադրել բոլոր գործերը, ստիպված ջնջեցինք ամբողջ հարցումը, նորից բացեցինք:
Արի դու դեռ բոլորը կարդա, հետո կերևա :)

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 09:40
Բյուր, սեթինգը ԱՄՆ կամ ՄԹ հազիվ թե լինի

Անգլերենի պահը հատուկ չէր նշվի էդ դեպքում։
Ինձ թվում ա ուղղակի անուններ ա, դրել ա հեղինակը, առանց խորանալու դրա մեջ։ Իսկ իրականում ինձ էլ թվաց, որ հայկական իրականության մասին է, ասենք 50 կամ 100 տարի անց։
Հոս, զռռում ա, որ անգլոամերիկյան կրթական համակարգն ա: Իսկ անգլերենի պահն էլ էն ա, որ մայրենի լեզվի գիտելիքները ֆիզիկայով են ստուգում, հարկ չեն համարում առանձին առարկա ունենալ:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 09:45
Չէ, Բյուր, հենց էդ ա, որ երևում ա, որ Հայաստանն ա, որտև ո՛չ ԱՄՆ–ում, ո՛չ էլ, իմ իմանալով, Եվրոպայում, կրթական համակարգը տենց կաղապարներով սահմանափակված չի, առնվազն ոչ էն աստիճանի, որ ծրագրից դուրս բառեր օգտագործելու համար աշակերտին քննադատեն ու աննորմալ հանեն։ Հակառակը՝ կրեատիվությունն ու անհատականությունը խրախուսվում ա։ Աշակերտի բնութագրերն, իմ իմանալով, Հայաստանի դպրոցներում միշտ էլ եղել են, ուրիշ բան, որ սովորաբար ստանդարտ բաներ են եղել, ու տարբեր եղել են մենակ ոչ նորմալ/վատ պահվածք/առաջադիմություն ունեցող աշակերտների դեպքում, ինչն էլ տվյալ պատմվածքում առկա էր։ Մենակ էդ հոգեբանի պահն էր, որ մի քիչ էնքան էլ չի համապատասխանում հայկական իրականությանը, բայց դե նենց էլ չի, որ չլսված բան ա, չէ՞։ Ամեն դեպքում կան մարդիկ, որ դիմում են հոգեբանների, հատկապես եթե դպրոցում բոլոր դասատուները տենց միաձայն պնդեն, որ էրեխու հետ մի բան էն չի, նորմալ չի ու պետք ա զբաղվել դրանով։ Մի խոսքով՝ ես էդ պատմվածքում Հայաստանի իրականությանը տենց անհամապատասխան իրավիճակներ ու երևույթներ չտեսա, չգիտեմ։
Ան, դրսերի կրթական համակարգերը գնալով գնում են կաղապարման: Իհարկե դպրոցներում դեռ չէ կամ էնքան էլ տեղյակ չեմ, բայց համալսարաններում լրիվ էդ վիճակն ա: Ոչ մի օրիգինալ միտք չի ծնվում, անընդհատ նույն մտքերն են շրջանառվում: Ու եթե մեկը փորձի որևէ ռիսկային գաղափար առաջ քաշի, միանգամից ասում են` մեկ ա չի ստացվելու: Ու դրա համար շատ նորմալ եմ համարում, որ կարա նույն բանը դպրոց հասնի (չնայած չափած-ձևած դպրոցական էսսեն արդեն դրա վառ օրինակներից ա, ու ոնց որ հեղինակը դա էլ ա թեթևակի շոշափում ստեղ):

Mephistopheles
03.06.2016, 10:31
Մեֆ, մի անգամ արդեն քվեարկեցիր՝ առանց կարդալու. հլը չէի էլ տեղադրել բոլոր գործերը, ստիպված ջնջեցինք ամբողջ հարցումը, նորից բացեցինք:
Արի դու դեռ բոլորը կարդա, հետո կերևա :)

սաղ կարդացել եմ... քվեարկե՞մ...

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 13:23
Սկսե՞նք հեղինակների գուշակությամբ զբաղվել :))
Իմպրեսսիա - Սամ
Ծովանկար - Մարի
Օր - Mr. Annoying
Առաջին Ուռագանը - Լիզբեթ
Վերջին Թռիչքը - Լուսանդր
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը - Ռուբի
Քլինթ Իսթվուդ - Մարիօ (??)

ivy
03.06.2016, 13:32
Բյուր, որպես օգնություն կամ սփոյլեր, կարող եմ ասել, որ հեղինակներից ոչ մեկն իր գործի համար չի քվեարկել ;)

Ruby Rue
03.06.2016, 13:35
Սկսե՞նք հեղինակների գուշակությամբ զբաղվել :))
Իմպրեսսիա - Սամ
Ծովանկար - Մարի
Օր - Mr. Annoying
Առաջին Ուռագանը - Լիզբեթ
Վերջին Թռիչքը - Լուսանդր
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը - Ռուբի
Քլինթ Իսթվուդ - Մարիօ (??)


Բյուր, լավ էլի: :)) Պիտի ոչ մի գրառում չանեի, սուս-փուս գայի «իմ» տարբերակի օգտին քվեարկեի ու գնայի՞: Էդ պատմվածքը ես չեմ գրել, ոչ էլ «Օրը» Annoying-ը: Զարմանում եմ, ոնց են շատերն իրեն վերագրում, ախր Վարդանն հեչ էդպես չի գրում:

Հա, քանի գրառում եմ անում, ընդհանուր կարծիքս էլ գրեմ: Պատմվածքներից «կարդացվել են» Իմպրեսսիան, Օրն ու Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը: Մնացածը կամ չեմ հասկացել, կամ էլ ուղղակի մի քանի անգամ փորձելու արդյունքում էդպես էլ չեմ կարողացել կարդալ-ընկալել:
Իմպրեսսիան շատ ատմոսֆերիկ գործ էր ու իմանալով, որ Իմփրեշնին ա նվիրված, ամբողջությամբ Պրոցեսն եմ պատկերացրել, դրա համար երևի էդքան ռեալ պատկերացրել եմ:
Օրը կարելի ա ասել որ չհավանեցի, ու վերջը քվեարկեցի «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը» պատմվածքի օգտին, որովհետև իմ աչքին պատմվածքներից միակն էր, որում ասելիք գտա, որի իմաստը հասկացա:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 14:12
Բյուր, որպես օգնություն կամ սփոյլեր, կարող եմ ասել, որ հեղինակներից ոչ մեկն իր գործի համար չի քվեարկել ;)
Ուրեմն Լիզբեթն ուրիշ անունով գրանցվել, ուղարկել ա իրա գործը :)) Կամ էլ մեկը թույն Լիզբեթ ա խաղում ստեղ:

Բյուր, լավ էլի: :)) Պիտի ոչ մի գրառում չանեի, սուս-փուս գայի «իմ» տարբերակի օգտին քվեարկեի ու գնայի՞: Էդ պատմվածքը ես չեմ գրել, ոչ էլ «Օրը» Annoying-ը: Զարմանում եմ, ոնց են շատերն իրեն վերագրում, ախր Վարդանն հեչ էդպես չի գրում:

Հա, քանի գրառում եմ անում, ընդհանուր կարծիքս էլ գրեմ: Պատմվածքներից «կարդացվել են» Իմպրեսսիան, Օրն ու Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը: Մնացածը կամ չեմ հասկացել, կամ էլ ուղղակի մի քանի անգամ փորձելու արդյունքում էդպես էլ չեմ կարողացել կարդալ-ընկալել:
Իմպրեսսիան շատ ատմոսֆերիկ գործ էր ու իմանալով, որ Իմփրեշնին ա նվիրված, ամբողջությամբ Պրոցեսն եմ պատկերացրել, դրա համար երևի էդքան ռեալ պատկերացրել եմ:
Օրը կարելի ա ասել որ չհավանեցի, ու վերջը քվեարկեցի «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը» պատմվածքի օգտին, որովհետև իմ աչքին պատմվածքներից միակն էր, որում ասելիք գտա, որի իմաստը հասկացա:

Աաաա՜ Ռուբ, չէի տեսել :D նենց դու էիր ախր:

LisBeth
03.06.2016, 14:12
Սկսե՞նք հեղինակների գուշակությամբ զբաղվել :))
Իմպրեսսիա - Սամ
Ծովանկար - Մարի
Օր - Mr. Annoying
Առաջին Ուռագանը - Լիզբեթ
Վերջին Թռիչքը - Լուսանդր
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը - Ռուբի
Քլինթ Իսթվուդ - Մարիօ (??)

Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը հեչ չի կարա Ռուբին լինի, կասկածում եմ որ դու ես, ինչ-որ շատ մանրամասներ գիտես էդ գործի մասին, բայց քանի որ ահավոր չեմ ուզում դու լինես ենթադրում եմ որ Լուսնթագ Լուսինեն ա կամ իրան նման մեկը կար անունը չեմ հիշում, ինքը կլինի. Օրը հաստատ դու ես, քեզ բնորոշ վարժ ու սահուն լեզուն ա, վերջին թռիչքը` Նիկեան: Մարիի դարք սայդը լրիվ կար ծովանկարի մեջ :love

Վոլտերա
03.06.2016, 14:22
Մտածում եմ 《Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը》 Գրիֆինն ա գրել, եթե 《Օրը》Ընոյինգը չի, ուրեմն Նիկեան ա

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 14:23
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը հեչ չի կարա Ռուբին լինի, կասկածում եմ որ դու ես, ինչ-որ շատ մանրամասներ գիտես էդ գործի մասին, բայց քանի որ ահավոր չեմ ուզում դու լինես ենթադրում եմ որ Լուսնթագ Լուսինեն ա կամ իրան նման մեկը կար անունը չեմ հիշում, ինքը կլինի. Օրը հաստատ դու ես, քեզ բնորոշ վարժ ու սահուն լեզուն ա, վերջին թռիչքը` Նիկեան: Մարիի դարք սայդը լրիվ կար ծովանկարի մեջ :love

Կարա Ռուբին լինի, լրիվ ինքն ա ախր, բայց դժվար գար ու սուսուփուս ինքն իրա օգտին քվեարկեր: Ուրեմն կարա նաև Annoying-ը լինի: Մի տեսակ իրանց ուղեղներն իրար նման են աշխատում: Գործի մասին ոչ մի մանրամասն էլ չգիտեմ, ուղղակի ուշադիր եմ կարդացել, որ դու էլ ուշադիր կարդաս, կնկատես էդ սաղ: Լուսնթագ Լուսինեն չէր կարա տենց ճշգրիտ ընկալել դրսի կրթական համակարգը:

LisBeth
03.06.2016, 14:28
Մտածում եմ 《Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը》 Լիզն ա գրել, եթե 《Օրը》Ընոյինգը չի, ուրեմն Նիկեան ա

Նյեետ :angry ուռագանը ես կարայի գրեի մի տաս տարի առաջ, բայց էս մեկը ոչ մի ձև:

Վոլտերա
03.06.2016, 14:29
Նյեետ :angry ուռագանը ես կարայի գրեի մի տաս տարի առաջ, բայց էս մեկը ոչ մի ձև:

Գրիֆինի հետ էի, խմբագրեցի :))

LisBeth
03.06.2016, 14:31
Կարա Ռուբին լինի, լրիվ ինքն ա ախր, բայց դժվար գար ու սուսուփուս ինքն իրա օգտին քվեարկեր: Ուրեմն կարա նաև Annoying-ը լինի: Մի տեսակ իրանց ուղեղներն իրար նման են աշխատում: Գործի մասին ոչ մի մանրամասն էլ չգիտեմ, ուղղակի ուշադիր եմ կարդացել, որ դու էլ ուշադիր կարդաս, կնկատես էդ սաղ: Լուսնթագ Լուսինեն չէր կարա տենց ճշգրիտ ընկալել դրսի կրթական համակարգը:

Mr. Annoying- ին լավ չեմ հիշում անցած մրցույթից, չեմ կարա ասեմ ինքն ա թե ինքը չի: Բայց եթե իրա ուղեղը Ռուբիի նման ա աշխատում, ուրեմը ինքը ավելի լավ կարա գրի:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 14:37
Գրիֆինի հետ էի, խմբագրեցի :))
Աաա՜, ճիշտ ա, ինքն էլ կարա լինի: Ինքը սիրում ա սենց թեմաներ շոշափել:

Գալաթեա
03.06.2016, 14:41
Օրը կարա Սկեպտը լինի։

Sambitbaba
03.06.2016, 14:42
Նյեետ :angry ուռագանը ես կարայի գրեի մի տաս տարի առաջ, բայց էս մեկը ոչ մի ձև:

Ես էլ եմ էդ կարծիքին::)

Առաջին «Ուռագանը»
Չեմ կարծում, թե Լիզն է գրել... միշտ մեծ ազնվություն կա Լիզի գրածներում ու դա շատ է գրավում: Իսկ այստեղ մի տեսակ շինծու է ամեն ինչ... Ավելի շուտ, գրված է ա-լյա Լիզ...

ivy
03.06.2016, 15:07
Գալը կարդում ա, բայց բան չի գրում, արդարություն չկա էս աշխարհում :cry

Sambitbaba
03.06.2016, 15:13
Օրը կարա Սկեպտը լինի։

Քննարկումները կարդալուց և երեխեքի օգնությամբ ստեղծագործության մասին կարծիքս վերանայելուց հետո կարող եմ ասել, որ.
Եկավ "Քլինթ Իստվուդի" հեղինակը...:love

Հիմա ափսոսում եմ շատ, որ առաջին անգամ մի շնչով բոլոր պատմվածքները կարդացի և... ստացած ամբողջ բացասականն ուղղեցի հենց այս պատմվածքի վրա...
Չնայած Նեմոյի անվանը հասնելուց հետո պարզ էր արդեն, որ հերոսները`գրողներ են, - բայց հիշատակածս "կուտակված բացասականի" պատճառն էր երևի, որ դա ինձ ավելի խճճեցրեց ու զայրացրեց, և չթողեց տեսնել պատմվածքի մեծ հումորն ու հասկանալ, որ.
Իստվուդին այդպիսի վարպետությամբ գրողներին ռնդելու կարող էր ուղարկել երևի թե Գալը միայն... Ախր այդ իրոնիան, այդ հումորը շատ էր քոնը... Ոնց անմիջապես չհասկացա: Ու հիմա շատ եմ ափսոսում, որ չեմ քվեարկել: Որովհետև, այդ դիրքերից պատմվածքին մոտենալուց հետո հիմա արդեն չգիտեմ, որ պատմվածքն ավելի սիրեցի. "Ծովանկարը", թե՞ սա...

Հ.Գ.Մարիշ ջան, չնեղանաս հանկարծ: Այս համեմատությունից քո պատմվածքն իմ աչքից ոչ թե ընկավ, այլ ավելի բարձրացավ...:love

Գալաթեա
03.06.2016, 15:23
Չեմ մասնակցել, Սամ ջան։
Եթե եղած լինեի՝ Իսթվուդն ամենանմանը կլիներ ինձ, չեմ վիճում։
Բայց էս անգամ քննարկել/քվեարկել եւ առավել ևս մասնակցելու հավես չկա։
Կարդալն էլ՝ լրիվ չեմ կարդացել։ Առանց խորանալու աչքի եմ անցկացրել ուղղակի։
Հաջորդին ավելի ակտիվ կլինեմ։

Վոլտերա
03.06.2016, 15:27
Էս մրցույթին ինչքան շատ եղան փոշմանողները: Ես էլ փոշմանել եմ, որ Իսթվուդին չեմ քվեարկել :8

Sambitbaba
03.06.2016, 15:37
Չեմ մասնակցել, Սամ ջան։
Եթե եղած լինեի՝ Իսթվուդն ամենանմանը կլիներ ինձ, չեմ վիճում։
Բայց էս անգամ քննարկել/քվեարկել եւ առավել ևս մասնակցելու հավես չկա։
Կարդալն էլ՝ լրիվ չեմ կարդացել։ Առանց խորանալու աչքի եմ անցկացրել ուղղակի։
Հաջորդին ավելի ակտիվ կլինեմ։

Ափսոս...
Բայց ո՞վ է ուրեմն: Ախր շատ է քեզ նման... Կարո՞ղ է իրոք, Սկեպտը...
Էնի վեյ, գոնե օգնեցիր, որ խոստովանեմ, որ փոշմանել եմ...

Ակումբին կարոտով ես թողել...
Չասես, թե Լուսեն է պատճառը, ՖԲ-յան վախտեր են ուղղակի, հա՞...
Տրիբունին բողոքեմ, ինչ է...:think

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 15:39
Այ տենց, փոշմանեք, փոշմանեք: Էդ գյոզալ գործին լրիվ աչքաթող եք արել :(

ivy
03.06.2016, 15:40
Դրա համար մի հատ լավ կարդացեք, հասկացեք ինչ եք կարդում, մտածեք, նոր քվեարկեք :beee

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 15:45
Էս մրցույթից հետո մի հատ ստատիստիկ հաշվարկ եմ անելու էս մրցույթի վրա: Վերջինի վրա ոնց որ թե համարյա միշտ սաղ հոգնում են:

Sambitbaba
03.06.2016, 15:46
Դրա համար մի հատ լավ կարդացեք, հասկացեք ինչ եք կարդում, մտածեք, նոր քվեարկեք :beee
Ճիշտ ես, Այվ ջան...
Իրոք որ, շատ սխալ է միանգամից բոլոր պատմվածքները կարդալը: Ու սա էն դեպքը դարձավ, որ "Իսթվուդի" բախտը չբերեց, որ վերջինն էր...:(

ivy
03.06.2016, 15:49
Էս մրցույթից հետո մի հատ ստատիստիկ հաշվարկ եմ անելու էս մրցույթի վրա: Վերջինի վրա ոնց որ թե համարյա միշտ սաղ հոգնում են:

Չէ, Բյուր, եթե նախորդ մրցույթները նայես, կտեսնես, թե քանի անգամ են վերջին գործերը հաղթել, նույնիսկ հավաքածուի 20-ից ավել տարբերակի ժամանակ:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 15:51
Չէ, Բյուր, եթե նախորդ մրցույթները նայես, կտեսնես, թե քանի անգամ են վերջին գործերը հաղթել, նույնիսկ հավաքածուի 20-ից ավել տարբերակի ժամանակ:
Հաղթելու մասին չեմ ասում, այլ ընդհանրապես ձայն հավաքելու: Հնարավոր ա, որ Քլինթ Իսթվուդը եթե առաջինը լիներ, էլի չհաղթեր, բայց գոնե ավելի շատ ձայն հավաքեր:

ivy
03.06.2016, 15:53
Հաղթելու մասին չեմ ասում, այլ ընդհանրապես ձայն հավաքելու: Հնարավոր ա, որ Քլինթ Իսթվուդը եթե առաջինը լիներ, էլի չհաղթեր, բայց գոնե ավելի շատ ձայն հավաքեր:

Եթե ասածդ էն է, որ առաջին գործերը ավելի շատ ձայն են հավաքել, որովհետև սկզբում են, իսկ վերջինները դրանից տուժել են, ապա կարծիքդ չեմ կիսում:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 15:54
Եթե ասածդ էն է, որ առաջին գործերը ավելի շատ ձայն են հավաքել, որովհետև սկզբում են, իսկ վերջինները դրանից տուժել են, ապա կարծիքդ չեմ կիսում:
Համբերի, ստատիստիկան կանեմ, կասեմ՝ տենց ա, թե չէ:

ivy
03.06.2016, 15:56
Ստատիստիկան ինչ պիտի ցույց տա մի մրցույթից. անում ես, բոլոր մրցույթներից արա ;)

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 15:58
Ստատիստիկան ինչ պիտի ցույց տա մի մրցույթից. անում ես, բոլոր մրցույթներից արա ;)
Բա էդ եմ ասում՝ բոլոր մրցույթներից: Թե չէ էս մեկը չի ավարտվել, համ էլ եթե էս մեկն անեմ, անզեն աչքով էլ ա էրևում, որ էդ էֆեկտը կա: Կարամ քո խաթր էս մեկն ընդհանրապես չընդգրկեմ:

Ռուֆուս
03.06.2016, 15:58
Էս մրցույթից հետո մի հատ ստատիստիկ հաշվարկ եմ անելու էս մրցույթի վրա: Վերջինի վրա ոնց որ թե համարյա միշտ սաղ հոգնում են:

Կա նման բան, ես գործերը կարդացել էի խառը ժամանակ ու Իսթվուդի ժամանակ ուղեղս արդեն չէր գործում չէի կարողանում հասկանալ, նույնիսկ գրողների պահը չէի նկատել:

Նոր մի հատ էլ կարդացի, ընդհանուր վատը չէր, բայց դժվար թե սրան ձայն տայի: Մի քանի տառասխալներ էլ նկատեցի, հելոգրամ՝ հոլոգրամի փոխարեն, անասնաբուժ՝ անասնաբույժի փոխարեն և այլն: Մի խոսքով վատ գործ չի, բայց իմ նախընտրած տարբերակը Օրը-ն ա:

ivy
03.06.2016, 16:00
Ու մենք հազար տարի ա մրցույթ ենք անում, ամեն տեղում գտնվողներն էլ հաղթել են. պետք չի էլի հիմա տեղի վրա շառեր անել :)

Ծովանկարի մասին էլ ահագին մարդ ասեց, որ փոշմանում ա չքվեարկելու համար:

ivy
03.06.2016, 16:04
Մի լավ օրինակ, թե ոնց կարող են շատ ու քիչ ձայներ հավաքած գործերը լինել թե մեջտեղում, թե սկզբում, թե վերջում.

Հավաքածու 4 (https://www.akumb.am/showthread.php/64383-%D5%80%D5%A1%D5%BE%D5%A1%D6%84%D5%A1%D5%AE%D5%B8%D6%82-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-%E2%80%93-4-%C2%AB%D5%84%D5%B8%D5%A3%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%BC%D5%A5%D5%A1%D5%AC%D5%AB%D5%A6%D5%B4%C2%BB-(%D6%84%D5%BE%D5%A5%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4))

John
03.06.2016, 16:04
Դրա համար մի հատ լավ կարդացեք, հասկացեք ինչ եք կարդում, մտածեք, նոր քվեարկեք :beee

Ինձ թվում ա արդար չի կարդալուց հետո մի հատ էլ քննարկումները կարդալ-մասնակցել, հետո, ամենավերջում քվեարկել։ Մարդիկ կան տենց էլ անում են, բայց տենց մի տեսակ իրական պատկերը չի ստացվում։ Իմ կարծիքով ավելի արդար է կարդալը, քվեարկելը, հետո միայն քննարկումները կարդալ-մասնակցելը։

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 16:09
Ու մենք հազար տարի ա մրցույթ ենք անում, ամեն տեղում գտնվողներն էլ հաղթել են. պետք չի էլի հիմա տեղի վրա շառեր անել :)

Ծովանկարի մասին էլ ահագին մարդ ասեց, որ փոշմանում ա չքվեարկելու համար:

Ռիփ, շառ չեմ անում: Ես հաղթելու մասին չեմ ասում, այլ ասում եմ, որ ավելի սկզբում տեղադրված գործերն ավելի շատ ձայներ են ստանում ընդհանրապես, քան ավելի վերջում տեղադրվածները: Ու մեկ էլ՝ հիպոթեզ եմ առաջ քաշում: Կարծում եմ՝ հիպոթեզի ու շառի տարբերությունները գիտես: Առաջինը հնարավոր ա ստուգել: Էսօր իրիկունը էդ բոլորը կհավաքեմ մի տեղ, անալիզը կանեմ, կասեմ՝ ինչքանով ա տենց: Իսկ մինչև էդ ասելը հաստատ տենց ա կամ տենց չի, հաղթող գործերի օրինակներ բերելը որևէ տեսակի հիմնավորում չունեն:

ivy
03.06.2016, 16:19
Հաղթելն էլ ձայների քանակով չի որոշվո՞ւմ. շատ ձայն հավաքողներն էլ հաղթողներն են:

Դու էլ ինձ թվում ա գիտես, որ մի օրինակով ստատիստիկա չի լինում ;)

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 16:22
Հաղթելն էլ ձայների քանակով չի որոշվո՞ւմ. շատ ձայն հավաքողներն էլ հաղթողներն են:

Դու էլ ինձ թվում ա գիտես, որ մի օրինակով ստատիստիկա չի լինում ;)
Դրա համար եմ ասում՝ սաղ մրցույթները:
Իմ հիպոթեզը հաղթելը չի, որտև հաղթողը մի գործ ա ամեն մրցույթում: Իսկ ձայների քանակով կարամ ընդհանուր տենդենցը նայեմ: Բացի դրանից, հաղթելը նոմինալ փոփոխական ա, ձայների քանակը՝ չէ, ավելի նորմալ ա ստատիստիկա անելը վրան:

ivy
03.06.2016, 16:30
Օքեյ, ու եթե հիպոթեզդ ապացուցվի, էլ ոչ մի մրցույթ չի լինելու, որովհետև վերջին տեղերում գտնվողները անարդարացիորեն քիչ ձայներ են հավաքում, իսկ մենակ առաջին տեղեր հնարավոր չի ունենալ:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 16:36
Օքեյ, ու եթե հիպոթեզդ ապացուցվի, էլ ոչ մի մրցույթ չի լինելու, որովհետև վերջին տեղերում գտնվողները անարդարացիորեն քիչ ձայներ են հավաքում, իսկ մենակ առաջին տեղեր հնարավոր չի ունենալ:
Ռիփ, նայի, գործի հավաքած ձայների քանակը մենակ որակով չի պայմանավորվում, հազար ու մի ուրիշ գործոնով: Իհարկե, գուցե որակն ի վերջո որոշիչ ա լինելու հաղթել կամ չհաղթելու հարցում, բայց ուրիշ գործոններ հաստատ ազդում են հավաքած ձայների վրա (հենց թեկուզ ընթացիկ քննարկումները): Հիմա ես ուզում եմ տեսնել՝ հավաքած ձայների քանի տոկոսն ա բացատրվում հերթականությամբ: Ուղղակի հետաքրքիր ա իմանալը: Հետո արդեն կարելի ա մտածել ոնց էդ խնդիրը լուծել, եթե իրոք էդպիսի էֆեկտ կա: Կարող ա և չկա, հիպոթեզս սխալ ա:

Ուլուանա
03.06.2016, 16:36
Սկսե՞նք հեղինակների գուշակությամբ զբաղվել :))
Իմպրեսսիա - Սամ
Ծովանկար - Մարի
Օր - Mr. Annoying
Առաջին Ուռագանը - Լիզբեթ
Վերջին Թռիչքը - Լուսանդր
Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը - Ռուբի
Քլինթ Իսթվուդ - Մարիօ (??)
Բյուր, էս անգամ դու մի քիչ անսլուխ ես։ :D Ախր «Ուռագանը» ոչ մի կերպ չի կարող Լիզբեթը լինել, զարմանում եմ ուղղակի, որ հերիք չի՝ մտածում ես, որ ինքն ա, դեռ մի բան էլ համոզված ես։ Հա, ճիշտ ա, կային որոշ պահեր, որ Լիզբեթին էին հիշեցնում, բայց նախ ինքն ավելի թունդ ա գրում, հետո Ռիփն ասեց, որ ահագին տառասխալներ ու վրիպակներ ա ուղղել, իսկ Լիզբեթը, ճիշտ ա, ինչ–որ չափով անփույթ ա գրում, բայց հաստատ ոչ էդ աստիճանի, էլի, էլ չեմ ասում, որ տառասխալների առատությունն արդեն էնքան էլ անփութության հետ կապ չունի։ Մի խոսքով՝ ես Լիզբեթի գրելու կարողության մասին շատ ավելի լավ կարծիքի եմ :))։

«Իմպրեսիան» էլ հեչ չեմ հավատում, որ Սամը լինի։ Ախր հեչ իրա ոճը չի, հեչ։ Ինձ ամենաշատը Մարիին ա հիշեցնում էդ գործը, բայց Մարիի կարծիքն ու վերլուծությունը կարդալուց հետո մեջս կասկած ընկավ :))։ Բայց եթե ինքն ա, ու տենց հավեսով մեզ մոլորեցրել ա, ուրեմն հալալա ա իրան :))։

«Ծովանկարն» էլ կարող ա Մարին լինել, էլի նման ա... Չնայած էլի նենց էր վերլուծել... Եսիմ։

Միակ տարբերակը, որ կասկած չունեմ հեղինակի հետ կապված, «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունն» ա։ Էդ մեկը հաստատ Նիկեան ա :P։ Իրա օրագրում պատմվածքից որոշ մտքեր շատ հստակ հանդիպել են։ Նենց որ էս մեկում համոզված եմ։ Չնայած գաղափարի առումով Ռուբին էլ կարող էր լինել, բայց քանի որ Նիկեայի դեպքում կոնկրետ մտքերը տեսել եմ, համոզված եմ, որ ինքն ա։



Ափսոս...
Բայց ո՞վ է ուրեմն: Ախր շատ է քեզ նման... Կարո՞ղ է իրոք, Սկեպտը...
Այվին գրել էր, որ հեղինակներից ոչ ոք իր տարբերակի օգտին չի քվեարկել, հետևաբար Սկեպտը չի կարող լինել դրա հեղինակը, ճիշտ այնպես, ինչպես որ Լիզբեթը չի կարող լինել «Ուռագանի» հեղինակը։

Բայց էդ «Քլինթ Իսթվուդն» իմ սրտին էլ ա դարդ եղել մի տեսակ... Ախր ես կարդալիս էլ էի զգում, որ ուժեղ ու հմուտ գրած գործ ա, ուղղակի նենց հավես չկար շատ ուղեղիս զոռ տալու, որ հասկանամ՝ ինչ ա կատարվում մեջը... Ուշ ժամ էր կարծեմ, դա էլ վերջում էր մնացել, սեթինգն էլ անձամբ ինձ չտրամադրող էր, ու էս բոլորը նպաստեցին, որ առանձնապես ինձ նեղություն չտամ հասկանալու համար։ Բայց ափսոս, հուսով եմ՝ դեռ կհասցնի էլի ձայներ հավաքել, թե չէ՝ մի տեսակ անարդար ա ստացվում։ Համենայնդեպս, համոզված եմ, որ Ակումբի էն լավ ստեղծագործողներից մեկն ա հեղինակը, բայց թե ով՝ չգիտեմ...

Վոլտերա
03.06.2016, 16:40
Անուկ, բայց Նիկեան քվեարկել ա Անտանելի թեթևությանը

Ուլուանա
03.06.2016, 16:41
Ինձ թվում ա արդար չի կարդալուց հետո մի հատ էլ քննարկումները կարդալ-մասնակցել, հետո, ամենավերջում քվեարկել։ Մարդիկ կան տենց էլ անում են, բայց տենց մի տեսակ իրական պատկերը չի ստացվում։ Իմ կարծիքով ավելի արդար է կարդալը, քվեարկելը, հետո միայն քննարկումները կարդալ-մասնակցելը։
Ընդանուր առմամբ համաձայն եմ, բայց մի ուրիշ հանգամանք էլ կա. հաճախ ա լինում, որ տվյալ գործը կարդալիս ինչ–որ բաների վրա ուշադրություն դարձրած չես լինում, ինչ–որ բաներ սխալ ես հասկացած լինում կամ ինչ–որ բաների միջև կապը նկատած չես լինում, ու դրանք ահագին կարող են ազդել գնահատմանդ վրա, իսկ որ կարդում ես ուրիշների գրածները, դա օգնում ա, որ գործերն ավելի լավ հասկանաս, աելի բազմակողմանիորեն նայես դրանց։ Տես, ինչքան մարդիկ են փոշմանել հիմա :))։

Ուլուանա
03.06.2016, 16:45
Անուկ, բայց Նիկեան քվեարկել ա Անտանելի թեթևությանը
Վայ, ոնց չէի նկատել... :o։ Այ քեզ բան։ Ուրեմն ինչ–որ մեկը գողացել ա նրա մտքերը, կամ էլ ինքն ա իր մտքերը նվիրել էդ մեկին :D։
Հըմ... Հետաքրքիր ա։ Հիմա կմտածեի՝ ուրեմն Ռուբին ա, բայց նոր տեսա, որ Ռուբին էլ ա քվեարկել դրա օգտին :))։ Լավ, բա ո՞վ ա էդ դեպքում... :think Դու էլ չես, չէ՞, չնայած նրան, որ չես քվեարկել :D։

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 16:47
Կոնկրետ էս մրցույթի ստատիստիկան արեցի :) Գործի հերթականությունից կախված գործը հակված ա 1.5-ով պակաս ձայն ստանալու, ստանդարտ սխալը՝ 0.4: Որևէ գործի ստացած ձայների թվի 57%-ը բացատրվում ա նրանից, թե որերորդ տեղում ա: Մնացածը՝ այլ հանգամանքներից: Բայց դե սա ընդամենը մի մրցույթ ա: Էսօր իրիկունը սաղ կանեմ, կտեսնենք :)

ivy
03.06.2016, 16:47
Անուկն էլ ա սլուխը կորցրել, կոշմառ :(

Ուլուանա
03.06.2016, 16:51
Անուկն էլ ա սլուխը կորցրել, կոշմառ :(
Հա, փաստորեն... :(

ivy
03.06.2016, 16:53
Ու ինչի էր ինձ թվում, որ ամենահեշտը վերջին երկու հեղինակներին գուշակելն էր. լրիվ ճանաչելի ձեռագրեր են։

ivy
03.06.2016, 16:58
Հա, փաստորեն... :(

Վերջերս չէիր հետևում գրական նախագծերին. դրանից կլինի ։)

Վոլտերա
03.06.2016, 17:01
Վայ, ոնց չէի նկատել... :o։ Այ քեզ բան։ Ուրեմն ինչ–որ մեկը գողացել ա նրա մտքերը, կամ էլ ինքն ա իր մտքերը նվիրել էդ մեկին :D։
Հըմ... Հետաքրքիր ա։ Հիմա կմտածեի՝ ուրեմն Ռուբին ա, բայց նոր տեսա, որ Ռուբին էլ ա քվեարկել դրա օգտին :))։ Լավ, բա ո՞վ ա էդ դեպքում... :think Դու էլ չես, չէ՞, չնայած նրան, որ չես քվեարկել :D։

չէ, հաստատ ես չեմ :)) վերջը նենց չէի անի, որ ծրագրավորող դառնա

Վոլտերա
03.06.2016, 17:03
Մեկ էլ հնարավոր ա «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը» Էննան գրած լինի

Ուլուանա
03.06.2016, 17:04
Մեկ էլ հնարավոր ա «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը» Էննան գրած լինի
Հա, էդ էլ ա տարբերակ, շատ հնարավոր ա։

Ուլուանա
03.06.2016, 17:06
Ու ինչի էր ինձ թվում, որ ամենահեշտը վերջին երկու հեղինակներին գուշակելն էր. լրիվ ճանաչելի ձեռագրեր են։
Նոր մի հատ էլ մասամբ աչքի անցկացրի «Քլինթ Իսթուդը». իրոք դեմքություն ա՝ համ գաղափարը, համ էլ իրագործումը։ Կմտածեի, որ Հայկօն ա, բայց ստեղծագործության գրագիտության աստիճանը չի բավարարում սույն ենթադրությանը հակվելու համար :))։ Չնայած ընդհանուր առմամբ ահագին գրագետ գրված գործ ա։

Ուլուանա
03.06.2016, 17:12
Մեկ էլ հնարավոր ա «Նորմալ լինելու անտանելի թեթևությունը» Էննան գրած լինի
Բայց չէ, նոր մի հատ էլ կարդացի, չեմ կարծում, թե ինքը լինի... Գաղափարի առումով հնարավոր էր, բայց գրելաոճը չնմանացրի։

Վոլտերա
03.06.2016, 17:13
Բայց չէ, նոր մի հատ էլ կարդացի, չեմ կարծում, թե ինքը լինի... Գաղափարի առումով հնարավոր էր, բայց գրելաոճը չնմանացրի։

Եսիմ, արդեն լրիվ խառնվեցի իրար :8

Sambitbaba
03.06.2016, 17:31
"Քլինթ Իստվուդը" հիշեցնում է... Մրցույթներից մեկի ժամանակ մի պատմվածք կար, որի հերոսներն Ակումբի անդամներին էին: Ո՞վ էր հեղինակը...:o

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 17:31
"Քլինթ Իստվուդը" հիշեցնում է... Մրցույթներից մեկի ժամանակ մի պատմվածք կար, որի հերոսներն Ակումբի անդամներին էին: Ո՞վ էր հեղինակը...:o
Մարին չէ՞ր

Նաիրուհի
03.06.2016, 17:33
»Իմպրեսսիայի» օգտին քվեարկեցի երկու սուբյեկտիվ պատճառով, որոնցից մեկն, ինչպես հետո հասկացա, ինձ ուղղակի թվացել էր։ Եսիմ ինչի էի մտածել, որ գիտաֆանտաստիկա է, ու էդ դեպքերն ուրիշ մոլորակում են։ Սաղ մեքենայի անունը չիմանալուց ու տիեզերանավի հետ շփոթելուց եկավ :)) Դե երկրորդ պատճառն էլ Լիլի հանդեպ թուլությունս է :oy

«Ծովանկարը» իմ ֆավորիտն էր ու մինչև հիմա լավագույնն է։ Սահուն, գրագետ գրված, ուժեղ էմոցիայով, գաղափարն էլ էլ չասեմ։ Նույնիսկ կետադրական սխալները ներվեցին։ Պատկերներն աննորմալ սիրուն էին, քնելուց առաջ եմ կարդացել բոլոր գործերը, սա երազումս էլ տեսա, էդքան տպավորվել էի։ Խաղալիք պարանի միտքը, տղայի անմեղ միամտությունը, ամբողջ պատվածքում մենակությունը, որը նա չի զգում, բայց ընթերցողն զգում է։ Հետաքրքիրն էն էր, որ շատերի կողմից «դեպրեսիվ» որակված գործում դեպրեսիան հենց կարդացողի մոտ է առաջանում, հերոսը նման բան չի զգում։
Էնքան լավն է էս պատմվածքը, որ չեմ էլ կարողանում ամենաշատը հավանած հատված առանձնացնել։

«Քլինթ Իսթվուդը» աննորմալ ուժեղ գաղափար էր, բայց շարադրանքի մեջ ինձ համար անհարթ տեղեր ու վրիպակներ կային, որոնք տպավորությունը փչացնում էին, դրա համար չեմ քվեարկել ու չեմ փոշմանել։ Մի քանի տեղ օգտագործված «շիջուկը» հերիք էր, որ չքվեարկեմ։ Բայց որ հեղինակը մի քիչ հղկի, հոյակապ գործ կդառնա։ Մենակ իդեան ամեն ինչ արժեր։

Վոլտերա
03.06.2016, 17:36
"Քլինթ Իստվուդը" հիշեցնում է... Մրցույթներից մեկի ժամանակ մի պատմվածք կար, որի հերոսներն Ակումբի անդամներին էին: Ո՞վ էր հեղինակը...:o

Հելիումը :P

ivy
03.06.2016, 17:48
Մի միտք ունեմ հաջորդ մրցույթների համար:
Դնում ենք աշխատանքները, բայց հարցումը կցում ենք թեմային ասենք 3 կամ 5 օր հետո:
Թող քննարկվի հնարավոր բոլոր կողմերից, արդեն հետ ու առաջ դրվածն էլ կարևոր չի լինի: Հետո նոր քվեարկություն լինի, որ էլ փոշմանող չլինի:
Ամեն մարդ հաստատ իմանա՝ որին ա ձայն տալու:
Ի՞նչ կասեք:

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 17:50
Մի միտք ունեմ հաջորդ մրցույթների համար:
Դնում ենք աշխատանքները, բայց հարցումը կցում ենք թեմային ասենք 3 կամ 5 օր հետո:
Թող քննարկվի հնարավոր բոլոր կողմերից, արդեն հետ ու առաջ դրվածն էլ կարևոր չի լինի: Հետո նոր քվեարկություն լինի, որ էլ փոշմանող չլինի:
Ամեն մարդ հաստատ իմանա՝ որին ա ձայն տալու:
Ի՞նչ կասեք:
Կարելի ա փորձել: Բայց էդպես էլ մեկի կարծիքի ազդեցությունը մյուսի վրա սենց թե նենց մեծանալու ա:

Վոլտերա
03.06.2016, 17:50
Մի միտք ունեմ հաջորդ մրցույթների համար:
Դնում ենք աշխատանքները, բայց հարցումը կցում ենք թեմային ասենք 3 կամ 5 օր հետո:
Թող քննարկվի հնարավոր բոլոր կողմերից, արդեն հետ ու առաջ դրվածն էլ կարևոր չի լինի: Հետո նոր քվեարկություն լինի, որ էլ փոշմանող չլինի:
Ամեն մարդ հաստատ իմանա՝ որին ա ձայն տալու:
Ի՞նչ կասեք:

Շատ լավ միտք ա :)

Ուլուանա
03.06.2016, 17:59
Բյուր, լավ էլի: :)) Պիտի ոչ մի գրառում չանեի, սուս-փուս գայի «իմ» տարբերակի օգտին քվեարկեի ու գնայի՞: Էդ պատմվածքը ես չեմ գրել, ոչ էլ «Օրը» Annoying-ը: Զարմանում եմ, ոնց են շատերն իրեն վերագրում, ախր Վարդանն հեչ էդպես չի գրում:
Հա, հիմա ես էլ եմ մտածում, որ գրելաոճը նման չի, բայց ամեն դեպքում ինչ–որ բան կա մեջը, որ իրա օրագրային գրառումներն ա հիշեցնում, չգիտեմ։ Համենայնդեպս, իզուր չի, որ էդքան մարդ իրան էր կասկածել :))։


Աաա՜, ճիշտ ա, ինքն էլ կարա լինի: Ինքը սիրում ա սենց թեմաներ շոշափել:
Թեման՝ գուցե, բայց Griffin–ը լրիվ ուրիշ ձևի ա գրում ախր։ Հեչ նման չի իրա գրելաոճին։

ivy
03.06.2016, 17:59
Կարելի ա փորձել: Բայց էդպես էլ մեկի կարծիքի ազդեցությունը մյուսի վրա սենց թե նենց մեծանալու ա:

Նայիր, «փոշմանելն» էլ ա ուրիշների կարծիքի ազդեցություն հետևանք. ամբողջ հարցը էն ա՝ որն ա ավելի լավ՝ «փոշմանելուց» հետո քվեարկելը, թե դրանից առաջ, երբ ուրիշների ազդեցությունը դեռ թույլ ա:
Որովհետև եթե կարծիքների ազդեցությանն ենք նայում ու դա որպես բացասական բան ենք ընդունում, ապա «փոշմանելը» պիտի հաշվի չառնենք:

Ուլուանա
03.06.2016, 18:02
Կարելի ա փորձել: Բայց էդպես էլ մեկի կարծիքի ազդեցությունը մյուսի վրա սենց թե նենց մեծանալու ա:
Բյուր, սենց թե նենց ուրիշների կարծիքների ազդեցության հնարավորությունը հիմա էլ կա, ուղղակի տարբեր մարդիկ տարբեր չափով են ազդվում, իսկ էս տարբերակի դեպքում, ես կասեի, մեծանում ա բոլորի՝ հավասարաչափ ազդվելու հավանականությունը :))։ Իսկ ովքեր սկզբունքորեն չեն ուզում որևէ չափով ազդվել, էլի կարող են դրանից զերծ մնալ՝ ոչ մի քննարկում չկարդալով ու սպասելով քվեարկությանը։

Sambitbaba
03.06.2016, 18:05
Մի միտք ունեմ հաջորդ մրցույթների համար:
Դնում ենք աշխատանքները, բայց հարցումը կցում ենք թեմային ասենք 3 կամ 5 օր հետո:
Թող քննարկվի հնարավոր բոլոր կողմերից, արդեն հետ ու առաջ դրվածն էլ կարևոր չի լինի: Հետո նոր քվեարկություն լինի, որ էլ փոշմանող չլինի:
Ամեն մարդ հաստատ իմանա՝ որին ա ձայն տալու:
Ի՞նչ կասեք:

Ինձ էլ է լավ միտք թվում: Կարելի է նույնիսկ փուլերով, հետաքրքրությունը չկորցնելու համար: Ասենք.
Քննարկում;
Հեղինակների բացահայտում;
Հեղինակների բացատրությունն իրենց գործի վերաբերյալ;
Քվեարկություն:

Ինձ թվում է, երրորդ փուլը նույնպես կարող է ինչ-որ նորություն մտցնել, քանի որ, այնպիսի տպավորություն է, որ առայժմ դրա լրիվ հակառա՞կն է արվել...

Ուլուանա
03.06.2016, 18:08
Ինձ էլ է լավ միտք թվում: Կարելի է նույնիսկ փուլերով, հետաքրքրությունը չկորցնելու համար: Ասենք.
Քննարկում;
Հեղինակների բացահայտում;
Հեղինակների բացատրությունն իրենց գործի վերաբերյալ;
Քվեարկություն:

Ինձ թվում է, երրորդ փուլը նույնպես կարող է ինչ-որ նորություն մտցնել, քանի որ, այնպիսի տպավորություն է, որ առայժմ դրա լրիվ հակառա՞կն է արվել...
Ո՞նց, հեղինակների բացահայտում, հետո նոր քվեարկությու՞ն :o։ ԽԾԲ–ի խթանման ավելի լավ տարբերակ չունե՞ս առաջարկելու :))։

Վոլտերա
03.06.2016, 18:08
Էդ ազդեցություններից լրիվ զերծ մնալու համար ուրեմն պետք ա կարդային մարդիկ, քվեարկեին, ու նոր կարողանային մյուսների կարծիքները կարդալ:

ivy
03.06.2016, 18:14
Հարգելի հեղինակներ, եթե ինչ-որ բան ունեք խոստովանելու, խնդրում եմ անել դա մինչև արդյունքների ամփոփումը՝ ինձ ուղղված անձնական նամակագրության միջոցով։

Խնդրում եմ էս գրառմանս էստեղ ոչ մի ձևով չարձագանքել։

Ուլուանա
03.06.2016, 18:16
Ես, օրինակ, միմյանց կարծիքներից ազդվելու մեջ վատ բան չեմ տեսնում։ Ամեն դեպքում բոլորն էլ ունեն իրենց անձնական ընկալումն ու չափանիշները, որ կարողանան դրանք ուրիշների ազդեցության հետ համադրելով՝ էլի իրենց բնորոշ ձևով գնահատել ստեղծագործությունները։ Ասենք, եթե մի գործ ինձ որոշակիորեն դուր չի գալիս, դժվար թե ուրիշների գրածները կարդալով՝ սիրահարվեմ էդ գործին, բայց ուրիշների կարծիքներն ու վերլուծությունները կարդալը կարող է օգնել ավելի լավ հասկանալ տվյալ գործը, ավելի շատ տեսանկյուններից տեսնել, ուրեմն ինչի՞ չօգտվել էդ հնարավորությունից։

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 18:31
Հարգելի հեղինակներ, եթե ինչ-որ բան ունեք խոստովանելու, խնդրում եմ անել դա մինչև արդյունքների ամփոփումը՝ ինձ ուղղված անձնական նամակագրության միջոցով։

Խնդրում եմ էս գրառմանս էստեղ ոչ մի ձևով չարձագանքել։
Էս ինչ խորհրդավոր բաներ են կատարվում: Կմեռնեի, եթե ձեն չհանեի: :think

StrangeLittleGirl
03.06.2016, 18:35
Ո՞նց, հեղինակների բացահայտում, հետո նոր քվեարկությու՞ն :o։ ԽԾԲ–ի խթանման ավելի լավ տարբերակ չունե՞ս առաջարկելու :))։
ԽԾԲ-ն արդեն վաղուց հասկացել ենք, որ եթե գործում ա, փակ անուններով էլ ա գործում: Բայց բաց անունների դեպքում մի գործոն էլ ա ավելանում. իմանալով հեղինակն ով ա` ավելի հեշտ ես պատկերացնում, թե գործն ինչի մասին ա: Դա մի կողմից դրական, մի կողմից բացասական երևույթ ա, նենց որ միանշանակ չես կարա ասես:

Ուլուանա
03.06.2016, 19:00
ԽԾԲ-ն արդեն վաղուց հասկացել ենք, որ եթե գործում ա, փակ անուններով էլ ա գործում: Բայց բաց անունների դեպքում մի գործոն էլ ա ավելանում. իմանալով հեղինակն ով ա` ավելի հեշտ ես պատկերացնում, թե գործն ինչի մասին ա: Դա մի կողմից դրական, մի կողմից բացասական երևույթ ա, նենց որ միանշանակ չես կարա ասես:
Չեմ կարծում, թե հեղինակին իմանալն էնքան էական դեր ունի գործը հասկանալու հարցում, որ հանուն դրա կտրուկ մեծացնենք ԽԾԲ–ի դերը, իսկ որ էդ դեպքում կտրուկ կմեծանա, չեմ կասկածում։