PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Ի՞նչ լավ բաներ կան Հայաստանում



Էջեր : 1 [2]

Գաղթական
18.12.2016, 19:44
Ամբողջ հարցն էն ա, որ էդ բոլոր մարդիկ ծրագրում են մի քիչ մնալ, մի քիչ էլ մնալ, մի քիչ էլ։ Ու անընդհատ հետաձգում են հետ գնալը։ Ինչու՞։ Որտև շատ լավ գիտեն՝ ինչ են կորցնելու, եթե գնան Հայաստան։ Իհարկե խոսքը ֆիզիկոսների մասնավոր օրինակով սկսվեց, բայց կարելի ա տարածել բացարձակապես բոլորի վրա։

Նայի, Հայաստանում տուն գնել ես ծրագրում, բայց ծրագրու՞մ ես դրսում ապրածդ ամբողջ կյանքը մի կողմ թողնես, գնաս Հայաստան։ Մենք էլ ենք իրիկունները նստում, ծրագրում, թե ինչ լավ կլիներ՝ Հայաստանում սենց ու սենց բիզնես դնեինք, մանրամասները քննարկում ենք, բայց երկուսս էլ լավ էլ գիտենք՝ հաստատ անողը չենք։

իմ սուբյեկտիվ կարծիքով`
շատերն արտագաղթել են ոչ թե որովհետև ուրիշ տեղ ավելի լավա, այլ` որովհետև Հայաստանումա վատ..
դժվար ապրուստ ու պատերազմ` սաղ սութի բաներ են..
արդարադատություն չկա, հավասար պայմաններ չկան, պետական այրերի կողմից պետականամետ մտածելակերպ չկա..
հիասթափվում են մարդիկ.. հոգնում են սպասելուց, երբ կյանքը կողքովա անցնում..
2-3 գերխնդիր Հայաստանում լուծես` կսկսես տարեցտարի ահագնացող ներգաղթ գրանցել..

Գաղթական
18.12.2016, 19:50
Հա, բայց ենթադրում եմ, որ կինդ նույնպես հայ ա, չէ՞ :)
Ես ճիշտն ասած էն դեպքի մասին էի ասում, երբ զույգդ այլազգի ա, ինչը ավելի հաճախ ա լինում, չհաշված Գլենդելի պես համայնքները։

Հ․ Գ․
Ես էլ եմ նախատեսում Հայաստան վերադառնալ, բայց դե այլազգի կին չունեմ հլը որ‎։

ճիշտն ասած` ես այլազգի կին/ամուսին ունեցող քիչ ընտանիքների եմ հանդիպել ու էդ հարցի պատասխանը միայն մեկից եմ լսել, որ ցանկությունը կա..

ինչ վերաբերում է ինձ`
կինս հայ է, բայց միայն ծնվել է Հայաստանում ու վերջ..
իրենց տան լեզուն անգամ հայերենը չէր..
ասեմ ավելին` ծնողները հետս վիճում էին, թե ինչի եմ պարտադիր Հայկական եկեղեցով ծրագրել ամուսնանալ..
բայց հիմա ինքն իմ բարեկամների հետ ավելի հաճախ է կապի մեջ, քան ես ինքս ))

StrangeLittleGirl
18.12.2016, 20:04
իմ սուբյեկտիվ կարծիքով`
շատերն արտագաղթել են ոչ թե որովհետև ուրիշ տեղ ավելի լավա, այլ` որովհետև Հայաստանումա վատ..
դժվար ապրուստ ու պատերազմ` սաղ սութի բաներ են..
արդարադատություն չկա, հավասար պայմաններ չկան, պետական այրերի կողմից պետականամետ մտածելակերպ չկա..
հիասթափվում են մարդիկ.. հոգնում են սպասելուց, երբ կյանքը կողքովա անցնում..
2-3 գերխնդիր Հայաստանում լուծես` կսկսես տարեցտարի ահագնացող ներգաղթ գրանցել..
Լրիվ համաձայն եմ։ Բայց Հայաստանում վատ լինելը տարբեր մարդկանց վրա տարբեր կերպ ա անդրադառնում։ Ասենք երբ Վաչիկը փոքր խանութ ա պահում, դրանով ապրուստ ա վաստակում, բայց մեկ էլ էդ խանութի կողքը հսկայական սուպերմարկետ են բացում, ու իրա բիզնեսը տակ ա տալիս, ինքը գնում ա Հայաստանից մի քիչ սոցիալական անարդարությունից հիասթափված, մի քիչ էլ որովհետև ուղղակի պետք ա ապրուստ վաստակել ընտանիքի համար։ Ասենք իմ դեպքում ապրուստ վաստակելն առանձնապես խնդիր չէր, բայց խնդիր էր էդ ապրուստի աղբյուրը ու նաև էն, որ իմ ոլորտը Հայաստանում փաստացի մեռած վիճակում ա։ Ամեն մարդ ունի իր առանձին պատմությունը, ու սաղ բերում-հանգեցնում են նրան, որ Հայաստանում վատ ա։


Հա, բայց ենթադրում եմ, որ կինդ նույնպես հայ ա, չէ՞ :)
Ես ճիշտն ասած էն դեպքի մասին էի ասում, երբ զույգդ այլազգի ա, ինչը ավելի հաճախ ա լինում, չհաշված Գլենդելի պես համայնքները։

Հ․ Գ․
Ես էլ եմ նախատեսում Հայաստան վերադառնալ, բայց դե այլազգի կին չունեմ հլը որ‎։
Դե չես կարա միանշանակ ասել։ Մինչև Մորթենին հանդիպելը սկի Հայաստան վերադառնալու մասին խոսք չէր կարա լիներ, իսկ հիմա ինքն ինձնից շատ ա ուզում Հայաստան գնալ :))

ivy
18.12.2016, 20:09
իսկ հիմա ինքն ինձնից շատ ա ուզում Հայաստան գնալ :))

Ինչո՞ւ :think

StrangeLittleGirl
18.12.2016, 20:09
Ինչո՞ւ :think

Դուրը էկել ա Հայաստանը: Դե վատ կողմերին էլ չի բախվել:

Գաղթական
18.12.2016, 20:10
Ասենք երբ Վաչիկը փոքր խանութ ա պահում, դրանով ապրուստ ա վաստակում, բայց մեկ էլ էդ խանութի կողքը հսկայական սուպերմարկետ են բացում, ու իրա բիզնեսը տակ ա տալիս, ինքը գնում ա Հայաստանից մի քիչ սոցիալական անարդարությունից հիասթափված, մի քիչ էլ որովհետև ուղղակի պետք ա ապրուստ վաստակել ընտանիքի համար։

դա սոցիալական անարդարություն չի Բյուր ջան,
դա մրցակցությանը դիմանալու անկարողությունա կոչվում..

ասենք` ինչքանովա վստահ Վաչիկը, որ Հայաստանից գնա, ուրիշ երկրի վարք ու բարք սովորի, էնտեղ էլի խանու իրա փոքր խանութը բացի` կողքը նորից սուպերմարկետ չի հայտնվի

ivy
18.12.2016, 20:15
Ես հաճախ եմ մտածում հետ գնալու մասին։
Կարծում եմ, կարող եմ ինձ դուր եկող լավ աշխատանք գտնել Հայաստանում։ Իմ խնդիրը Սոնյայի հարցն է. չգիտեմ` որն ավելի լավ կլինի իր համար։
Բայց մինչև դպրոց գնալն արդեն պիտի որոշեմ` հետ գնալ, թե մնալ (կամ ուրիշ երկիր տեղափոխվել)։
Հայաստանում լինելու առավելություններն ինձ համար շատ են, բայց չգիտեմ` Սոնյայի համար ինչն ավելի լավ կլինի։ Բարդ հարց է։

StrangeLittleGirl
18.12.2016, 20:15
դա սոցիալական անարդարություն չի Բյուր ջան,
դա մրցակցությանը դիմանալու անկարողությունա կոչվում..

ասենք` ինչքանովա վստահ Վաչիկը, որ Հայաստանից գնա, ուրիշ երկրի վարք ու բարք սովորի, էնտեղ էլի խանու իրա փոքր խանութը բացի` կողքը նորից սուպերմարկետ չի հայտնվի

Գաղթական ջան, Հայաստանում կապիտալիզմը լրիվ ամենաթողության ա հասել, իսկ արևմտյան շատ երկրներում միջին ու փոքր բիզնեսները լավ պաշտպանված են զանազան օրենքներով՝ սկսած նրանից, թե որտեղ սուպերմարկետները կարող են գտնվել, վերջացրած զբաղեցրած տարածքով ու վաճառվող ապրանքներով: Դե էլ չխոսեմ հարկային քաղաքականության մասին: Հայաստանում դա էլ ա պատճառ, որ միջին ու փոքր բիզնեսներն ուղղակի չեն դիմանում մրցակցությանը: Ու դա շատ կարևոր բան ա, որտև ըստ էության Հայաստանում ահագին մեծ էր էն ընտանիքների թիվը, որոնք բիզնեսից եկած եկամուտով էին ապրում:

Գաղթական
18.12.2016, 20:29
Գաղթական ջան, Հայաստանում կապիտալիզմը լրիվ ամենաթողության ա հասել, իսկ արևմտյան շատ երկրներում միջին ու փոքր բիզնեսները լավ պաշտպանված են զանազան օրենքներով՝ սկսած նրանից, թե որտեղ սուպերմարկետները կարող են գտնվել, վերջացրած զբաղեցրած տարածքով ու վաճառվող ապրանքներով: Դե էլ չխոսեմ հարկային քաղաքականության մասին: Հայաստանում դա էլ ա պատճառ, որ միջին ու փոքր բիզնեսներն ուղղակի չեն դիմանում մրցակցությանը: Ու դա շատ կարևոր բան ա, որտև ըստ էության Հայաստանում ահագին մեծ էր էն ընտանիքների թիվը, որոնք բիզնեսից եկած եկամուտով էին ապրում:

էս հարցում լրիվ համաձայն եմ..
Հայաստանում հարկայաին քաղաքականությունը (ենթադրվում է, որ կա այդպիսին), մեղմ ասած, խայտառակ վիճակումա..

փոքրիկ օրինակ.
ինձ` որպես սկսնակ բիզնեսմենի, առաջարկեցին ինքնուրույն որոշել, թե հարկային որ կատեգորիա եմ ուզում մտնել..
հարկերը գանձվում են 3 տարի առաջվա եկամտի հիման վրա..
բայց եթե նոր ես սկսում` ինքդ ես որոշում միանգամից շատ տալ թե քիչ..
3 տարի հետո այդ տարվա վերահաշվարկը կկատարվի ու տարբերությունը նորից կգանձեն կամ ավել վճարածդ հետ կստանաս..
այսինքն` քեզ 3 տարով <պիրյոդ> են գցում..
կարող ես չնչին հարկեր մուծել ու տարբերությունը ավելի շատ ներդնել բիզնեսդ զարգացնել..
հետո կծաղկես կմուծես..

իսկ Հայաստանում նորածին խոճկորին բռնում մորթում են..
չեն սպասում խոզ դառնա, որ ավելի շատ միս ստանան

Գաղթական
18.12.2016, 20:36
Ես հաճախ եմ մտածում հետ գնալու մասին։
Կարծում եմ, կարող եմ ինձ դուր եկող լավ աշխատանք գտնել Հայաստանում։ Իմ խնդիրը Սոնյայի հարցն է. չգիտեմ` որն ավելի լավ կլինի իր համար։
Բայց մինչև դպրոց գնալն արդեն պիտի որոշեմ` հետ գնալ, թե մնալ (կամ ուրիշ երկիր տեղափոխվել)։
Հայաստանում լինելու առավելություններն ինձ համար շատ են, բայց չգիտեմ` Սոնյայի համար ինչն ավելի լավ կլինի։ Բարդ հարց է։

Այվի ջան, ինձ թվումա` վերջնական որոշում կայացնելուց առաջ, ավելի նպատակահարմար կլինի ասենք մի կես տարով փորձել ապրելը..
ավելի հստակ կտեսնեք, թե ոնց եք ձեզ էնտեղ զգում..

Գերմանիայում շատ լավ սոցիալական ծրագրեր կան,
օրենքներն ինձնից լավ կիմանաս
կարելի է մի կես տարով թոշակ դասավորել, որ Հայաստանում բավական ժամանակ ունենաս աշխատանք գտնելու..
երեխային էլ ես մանկապարտեզ կամ որևէ խմբակ կտանեյի, որ տեսնեյի, թե ինչպես է ադապտացվում

ivy
18.12.2016, 21:36
Գաղթական ջան, հարցը երեխայի ադապտացվելը չի. չեմ կարծում, էդ հարցում որևէ խնդիր լինի։ Հարցն իր ապագան է, իր կյանքը։ Իմ որոշումներն իր կյանքի ընթացքն են որոշում։
Իսկ վեց ամսով էքսպերիմենտներ անելն էդքան էլ հեշտ չի. գնալուց ես կորցնում եմ աշխատանքս (էն էլ միանգամից` երկուսը), բնակարանս, երեխայի մանկապարտեզի տեղը։ Հետ գալուց ես էդ ամենը չեմ ունենալու, պիտի լիքը դժվարության առաջ կանգնեմ (երեխան էլ հետը), մինչև նորից դասավորվեմ։
Էքսպերիմենտները դժվար են։ Եթե գնում եմ, ուրեմն գնում եմ։

Գաղթական
19.12.2016, 01:45
Գաղթական ջան, հարցը երեխայի ադապտացվելը չի. չեմ կարծում, էդ հարցում որևէ խնդիր լինի։ Հարցն իր ապագան է, իր կյանքը։ Իմ որոշումներն իր կյանքի ընթացքն են որոշում։
Իսկ վեց ամսով էքսպերիմենտներ անելն էդքան էլ հեշտ չի. գնալուց ես կորցնում եմ աշխատանքս (էն էլ միանգամից` երկուսը), բնակարանս, երեխայի մանկապարտեզի տեղը։ Հետ գալուց ես էդ ամենը չեմ ունենալու, պիտի լիքը դժվարության առաջ կանգնեմ (երեխան էլ հետը), մինչև նորից դասավորվեմ։
Էքսպերիմենտները դժվար են։ Եթե գնում եմ, ուրեմն գնում եմ։

Եթե աշխատանք(ներ)դ մշտական պայմանագրային հիմունքներով են, ապա դու ունես մի շարք իրավունքներ:

Օրինակ Բելգիայում աշխատողն իրավունք ունի, իր ողջ կարիերայի ընթացքում, ընդհանուր առմամբ 5 տարով տարկետում վերցնել (ընդհանուր առմամբ՝ այսինքն կարող ես ասենք մի 6 ամիս հիմա վերցնել, 1.5 տարի՝ 20 տարուց և այլն), որի ընթացքում ինքն ազատվում է աշխատելու պարտականությունից, բայց չի կորցնում իր աշխատանքը ու շարունակում է «աշխատավարձ» ստանալ (եթե չեմ սխալվում՝ Բրուտտոյի 75%-ի չափով):

Կարծում եմ Գերմանիայում էլ նմանատիպ օրենք կլինի..
Կարելի է աշխատանքային օրենսգիրքը թերթել..

Իսկ ինչ վերաբերում է տանը՝ մշտական աշխատանքային պայմանագրի առկայության դեպքում՝ ցանկացած immo ընկերություն պիտի որ հիմք չունենա քեզ մերժել վարձակալել

Յոհաննես
19.12.2016, 04:34
Միակ լավ բանը ես եմ ու մեր գյուղի տունը,դրսում էդ էլ չկա,դրա համար չեմ արտագաղթում

Chuk
19.12.2016, 12:24
Եկեք էս թեման նորից ակտիվացնենք։
Էստեղ կա՞ն մարդիկ, որ անգամ հնարավորության դեպքում չէին գնա Հայաստանից։ Ու ինչո՞ւ։

Ես:
Ինչու՞: Ենթադրենք որտև ախմախ եմ:

StrangeLittleGirl
19.12.2016, 15:29
Ես հաճախ եմ մտածում հետ գնալու մասին։
Կարծում եմ, կարող եմ ինձ դուր եկող լավ աշխատանք գտնել Հայաստանում։ Իմ խնդիրը Սոնյայի հարցն է. չգիտեմ` որն ավելի լավ կլինի իր համար։
Բայց մինչև դպրոց գնալն արդեն պիտի որոշեմ` հետ գնալ, թե մնալ (կամ ուրիշ երկիր տեղափոխվել)։
Հայաստանում լինելու առավելություններն ինձ համար շատ են, բայց չգիտեմ` Սոնյայի համար ինչն ավելի լավ կլինի։ Բարդ հարց է։

Ռիփ, ես քեզ ինչ հիշում եմ, դու Հայաստան վերադառնալու մասին ես մտածում։ Անգամ Սոնյայի ծնվելուց առաջ։ Ստեղ հարց ա առաջանում. իրո՞ք էդքան ուզում ես գնալ։ Կարծում եմ՝ ցանկացած դրսում բնակվող հայ, եթե իրոք էդ աստիճանի մեծ ցանկություն ունենա գնալու, ոչ մի բան չի կարա իրան հետ պահի. ո՛չ երեխան, ո՛չ տուն-տեղը, ո՛չ սիրած մարդը։ Նույն մայրս 97 թվին երբ որոշեց հետ գնալ Հայաստան, երեխաների ապագան հանկարծ երկրորդ պլան մղվեց, ու ոնց որ թե էնքան էլ վատ ապագա չունեցանք։

Կարծում եմ՝ ուղղակի շատերս էդքան շատ չենք ուզում գնալ, դրա համար կողքից զանազան պատճառներ ենք բռնում։ Ես էլ ասում եմ՝ մինչև ինձ հիմիկվա աշխատանքի պես աշխատանք չառաջարկեն, Հայաստան հետ գնացողը չեմ։ Հանգիստ ասում եմ, որովհետև գիտեմ, որ էդպիսի աշխատանք չեն առաջարկի։ Եթե առաջարկեն, ուրիշ պատճառ պիտի բռնեմ չգնալու։

Գաղթական
19.12.2016, 16:26
Ռիփ, ես քեզ ինչ հիշում եմ, դու Հայաստան վերադառնալու մասին ես մտածում։ Անգամ Սոնյայի ծնվելուց առաջ։ Ստեղ հարց ա առաջանում. իրո՞ք էդքան ուզում ես գնալ։ Կարծում եմ՝ ցանկացած դրսում բնակվող հայ, եթե իրոք էդ աստիճանի մեծ ցանկություն ունենա գնալու, ոչ մի բան չի կարա իրան հետ պահի. ո՛չ երեխան, ո՛չ տուն-տեղը, ո՛չ սիրած մարդը։ Նույն մայրս 97 թվին երբ որոշեց հետ գնալ Հայաստան, երեխաների ապագան հանկարծ երկրորդ պլան մղվեց, ու ոնց որ թե էնքան էլ վատ ապագա չունեցանք։

Կարծում եմ՝ ուղղակի շատերս էդքան շատ չենք ուզում գնալ, դրա համար կողքից զանազան պատճառներ ենք բռնում։ Ես էլ ասում եմ՝ մինչև ինձ հիմիկվա աշխատանքի պես աշխատանք չառաջարկեն, Հայաստան հետ գնացողը չեմ։ Հանգիստ ասում եմ, որովհետև գիտեմ, որ էդպիսի աշխատանք չեն առաջարկի։ Եթե առաջարկեն, ուրիշ պատճառ պիտի բռնեմ չգնալու։

Անկեղծ էր՝ հարգեցի )))

ivy
19.12.2016, 16:27
Ռիփ, ես քեզ ինչ հիշում եմ, դու Հայաստան վերադառնալու մասին ես մտածում։ Անգամ Սոնյայի ծնվելուց առաջ։ Ստեղ հարց ա առաջանում. իրո՞ք էդքան ուզում ես գնալ։ Կարծում եմ՝ ցանկացած դրսում բնակվող հայ, եթե իրոք էդ աստիճանի մեծ ցանկություն ունենա գնալու, ոչ մի բան չի կարա իրան հետ պահի. ո՛չ երեխան, ո՛չ տուն-տեղը, ո՛չ սիրած մարդը։ Նույն մայրս 97 թվին երբ որոշեց հետ գնալ Հայաստան, երեխաների ապագան հանկարծ երկրորդ պլան մղվեց, ու ոնց որ թե էնքան էլ վատ ապագա չունեցանք։

Կարծում եմ՝ ուղղակի շատերս էդքան շատ չենք ուզում գնալ, դրա համար կողքից զանազան պատճառներ ենք բռնում։ Ես էլ ասում եմ՝ մինչև ինձ հիմիկվա աշխատանքի պես աշխատանք չառաջարկեն, Հայաստան հետ գնացողը չեմ։ Հանգիստ ասում եմ, որովհետև գիտեմ, որ էդպիսի աշխատանք չեն առաջարկի։ Եթե առաջարկեն, ուրիշ պատճառ պիտի բռնեմ չգնալու։

Որ հաստատ որոշեմ, կգնամ իհարկե: Ես հենց էդ էլ ասում եմ, որ «մտածում եմ», ոչ թե որոշել եմ, չգիտեմ ոնց իրականացնել: Կամ ինձ կոտորում եմ, էնպես եմ ուզում, բայց չի ստացվում:
Պատճառ բռնելը չի հարցը, այլ էն, որ գոյություն ունեցող պատճառները ազդում են թե ցանկության, թե համոզվածության վրա:
Հա, համոզված չեմ: Որ համոզված լինեի, արդեն հետ գնացած կլինեի:

Ծլնգ
19.12.2016, 21:12
Որ հաստատ որոշեմ, կգնամ իհարկե: Ես հենց էդ էլ ասում եմ, որ «մտածում եմ», ոչ թե որոշել եմ, չգիտեմ ոնց իրականացնել: Կամ ինձ կոտորում եմ, էնպես եմ ուզում, բայց չի ստացվում:
Պատճառ բռնելը չի հարցը, այլ էն, որ գոյություն ունեցող պատճառները ազդում են թե ցանկության, թե համոզվածության վրա:
Հա, համոզված չեմ: Որ համոզված լինեի, արդեն հետ գնացած կլինեի:

Բա էլ ինչո՞ւ ես տանջվում։ Թե կարիքը լիներ, լավ էլ համոզված կլինեիր։ Իսկ երկու «լավերի» միջև սովորաբար ընտրում են այն որը քիչ դիմադրության ուղով է հասանելի։ Ու ստացվում է որ Հայաստանում ապրող ու լավը տեսնողը մնում է Հայաստանում (դրսում նոր կյանք ստեղծելը լիքը դիմադրության ակնկալիքով է գալիս), իսկ դրսում գտնվողը մնում է դրսում (վերադարձի ճամփան էլ լիքը դիմադրություն է պարունակում)։ Այս պատճառով կարծում եմ հարցադրումը այնքան էլ ճիշտ չէ։ Հայրենադարձվում են մարդիկ ոչ թե «լավ» բաների համար, այլ «վատ» բաներին չնայած։ Այլապես վերադարձը շատ երկար չի տևի։ Չնայած, որոշ մարդկանց համար այդ կարճաժամկետ վերադարձն էլ է կենսական հանգիստ բերում (դադարում են տանջվել վերադառնալ-չվերադառնալ թեմայով)։

ivy
19.12.2016, 21:19
Բա էլ ինչո՞ւ ես տանջվում։

Չեմ տանջվում ։)

Նաիրուհի
20.12.2016, 01:49
Էս պահին չկա էնպիսի բան, ինչի համար ես Հայաստան վերադառնալ ուզենամ: Հիմա նույնիսկ արձակուրդներին մի շաբաթով գնալու ցանկություն չկա, չնայած մի քանի մարդու ու մի քանի ուտելիք կարոտում եմ:

Ծլնգ
20.12.2016, 07:53
Մի լավ բան էլ ես նշեմ Հայաստանի մասին՝ էության թեթևությունը։

«Ջահել վախտվա» ամենաերջանիկ հիշողություններիցս մեկը 40 դրամով տնից դուրս գալու ազատության զգացողությունն է։ Տրոլեյբուսի մի ուղղությամբ վճարն էր. հետ պիտի ոտքով քայլեի։ Հանկարծ որ ձեռքս մի քիչ փող էր լինում, հազար կտոր էի լինում թե ո՞ւր ծախսեմ կամ չծախսեմ, ինչքա՞ն հետոյվա պահեմ, այսօրվա գարեջուրն է կարևոր, թե՞ վաղվա հացը։ :)

Արտասահմանում հայերից լսածս ամենամեծ դժգոհությունը «bill»-երն են։ Սովետ ու հետսովետական Հայաստան տեսած-ապրած մարդուս համար ֆինանսական պլանավորումը հակաինտուիտիվ ու նույնիսկ ախտաբեր մի բան է։ Խոսքի, սոված չեն արևմուտք արտագաղթած հայերը, փարք Աստծո, բայց կան բաներ որ իրենք համարում են շռայլություն, իսկ Հայաստանում դրանք սովորական բան են (այֆոնների ականջը կանչի)։ Կարծում եմ StrangeLittleGirl-ի փաբային զրույցն էլ այս թեմայից էր (այլ ոչ թե գարեջրի համեմատական գնից՝ միջին աշխատավարձի նկատմամբ). արտերկրում իմիգրանտը փողի նկատմամբ այլ վերաբերմունք ունի քան միջին վիճակագրական հայաստանաբնակը։ Բիլ կա, բան կա, իպոթեկ ու մեքենայի քրեդիտ, վաղը-մյուս-օր, Աստված չանի, գործազրկություն, բժշկական ապահովագրություն (որոշ երկրներում), երեխաների ուսման համար խնայողություններ, թոշակի համար հետ գցել... իսկ Հայաստանում շատերի համար սրանք նույնիսկ տեսահորիզոնում էլ չեն։ Իհարկե, սա Հայաստանը լավ կողմից չի բնութագրում, բայց դե փաստը մնում է փաստ. երբ «վաղվա» մասին անհանգստանալդ անիմատ է, «այսօրդ» լիքը գույներով է լցվում։

Դե հիմա սկսեք ուշատով սառը ջուր գլխիս լցնել...

anslov
21.12.2016, 06:03
Հայաստանի լավ բանը- դա ընտանիքն է: Աշխարհի մակարդակով եթե համեմատելու լինենք շատ ազգերի հետ, ապա ունենք լավ ընտանիքնեը:
Հասարակական մասով, որպես հասարակություն- քարե դար է, բռի-չոբան, մեկը մեկի վրա բռանցող- ու ոչ մի ոչ հասարակական պաշպանություն, ոչ պետական պաշպանություն:
Ուժեղը ուտում է թույլին:
Դա վերաբերվում է դպրոցին, համալսարանին, և մանավանդ աշխատատեղին: Ասենք ուժեղը /աշխատավայրում ղեկավարը, գործատուն/ կարող է իր ուժը բանեցնել քո վրա ու դու չունես ոչ մի պաշպանություն, որ հասարակական ոչ էլ պետական: Ամեն մեկի պաշպանությունը իր թայֆեն է/իր ընտանիքը/: Այսինքն ինչքան թափով ընտանիք ունես, էնքան ավելի պաշպանված ես ու նաև վերևից էս:
Դա ինձ հեչ չի "դզում":

Այնպես որ եթե մարդ կարողանում է վերցնել իր հայկական Ընտանիքը, ու տեղափոխվել էն երկրները, որտեղ որ ինքը նաև ունի հասարակական նորմակ կյանք ու պաշպանություն, ապա լոխ լավ է :
Այսինքն լավ է այնքանով, ինչքանով որ կարող է լինել հայաստանցու համար:

Վիշապ
21.12.2016, 06:31
Մի լավ բան էլ ես նշեմ Հայաստանի մասին՝ էության թեթևությունը։

«Ջահել վախտվա» ամենաերջանիկ հիշողություններիցս մեկը 40 դրամով տնից դուրս գալու ազատության զգացողությունն է։ Տրոլեյբուսի մի ուղղությամբ վճարն էր. հետ պիտի ոտքով քայլեի։ Հանկարծ որ ձեռքս մի քիչ փող էր լինում, հազար կտոր էի լինում թե ո՞ւր ծախսեմ կամ չծախսեմ, ինչքա՞ն հետոյվա պահեմ, այսօրվա գարեջուրն է կարևոր, թե՞ վաղվա հացը։ :)

Արտասահմանում հայերից լսածս ամենամեծ դժգոհությունը «bill»-երն են։ Սովետ ու հետսովետական Հայաստան տեսած-ապրած մարդուս համար ֆինանսական պլանավորումը հակաինտուիտիվ ու նույնիսկ ախտաբեր մի բան է։ Խոսքի, սոված չեն արևմուտք արտագաղթած հայերը, փարք Աստծո, բայց կան բաներ որ իրենք համարում են շռայլություն, իսկ Հայաստանում դրանք սովորական բան են (այֆոնների ականջը կանչի)։ Կարծում եմ StrangeLittleGirl-ի փաբային զրույցն էլ այս թեմայից էր (այլ ոչ թե գարեջրի համեմատական գնից՝ միջին աշխատավարձի նկատմամբ). արտերկրում իմիգրանտը փողի նկատմամբ այլ վերաբերմունք ունի քան միջին վիճակագրական հայաստանաբնակը։ Բիլ կա, բան կա, իպոթեկ ու մեքենայի քրեդիտ, վաղը-մյուս-օր, Աստված չանի, գործազրկություն, բժշկական ապահովագրություն (որոշ երկրներում), երեխաների ուսման համար խնայողություններ, թոշակի համար հետ գցել... իսկ Հայաստանում շատերի համար սրանք նույնիսկ տեսահորիզոնում էլ չեն։ Իհարկե, սա Հայաստանը լավ կողմից չի բնութագրում, բայց դե փաստը մնում է փաստ. երբ «վաղվա» մասին անհանգստանալդ անիմատ է, «այսօրդ» լիքը գույներով է լցվում։

Դե հիմա սկսեք ուշատով սառը ջուր գլխիս լցնել...

Ինձ թվում է, դառը մխիթարանք է այնպիսի հոգսեր չունենալը, ինչպիսին են բիլերը, կրեդիտը, խնայողությունները, մոտավորապես ոնց որ ասես՝ տուն չունեմ, փոխարենը ամեն օր տուն մաքրելու դարդ էլ չունեմ:
Մի հատ անեկդոտ պատմեմ: Ուրեմն մեկը գաղթում է Ամերիկա, մի երկու տարի անց ընկերը Հայաստանից զանգում է, թե ոնց ես, ոնց չես, ինչ հալի ես:
Սա թե՝ շատ լավ եմ, գործերս ֆանտաստիկ են, տուն եմ առել Բեվեռլի Հիլզ, Մադոննան ու Թոմ Կռուզը հարևաններս են, իրար հետ կիրակիները գնում ենք յախտայով ձուկ բռնելու…
արա բա դու՞ք ոնց եք, էլի էն հայաթի պոպոքի ծառի տակ պպզում, ծխում թքում, նարդի բլոտ ե՞ք խաղում, հաաաա՜, արա դե կյանք էր էլի՜ :dardot

Ծլնգ
21.12.2016, 08:01
Ինձ թվում է, դառը մխիթարանք է այնպիսի հոգսեր չունենալը, ինչպիսին են բիլերը, կրեդիտը, խնայողությունները, մոտավորապես ոնց որ ասես՝ տուն չունեմ, փոխարենը ամեն օր տուն մաքրելու դարդ էլ չունեմ:
Մի հատ անեկդոտ պատմեմ: Ուրեմն մեկը գաղթում է Ամերիկա, մի երկու տարի անց ընկերը Հայաստանից զանգում է, թե ոնց ես, ոնց չես, ինչ հալի ես:
Սա թե՝ շատ լավ եմ, գործերս ֆանտաստիկ են, տուն եմ առել Բեվեռլի Հիլզ, Մադոննան ու Թոմ Կռուզը հարևաններս են, իրար հետ կիրակիները գնում ենք յախտայով ձուկ բռնելու…
արա բա դու՞ք ոնց եք, էլի էն հայաթի պոպոքի ծառի տակ պպզում, ծխում թքում, նարդի բլոտ ե՞ք խաղում, հաաաա՜, արա դե կյանք էր էլի՜ :dardot

Ինչ-որ չափով համաձայն եմ հետդ, բայց կարծում եմ անալոգիադ այնքան էլ տեղին չէր։ Ավելի լավ անալոգիա կլիներ՝ սեփական տուն չունեմ, բայց հետն էլ ռեմոնտի հոգսեր չունեմ։

Հա, մխիթարանքը միգուցե և դառն է, բայց արի ու տես, որ որոշ հետազոտություններով արևմտյան երկրներում տարին $70 հազարի եկամուտից հետո մարդու երջանկության մակարդակը այլևս չի բարձրանում։ Հետաքրքիր կլիներ նման մի հետազոտություն անցկացնել Հայաստանում։ Կարծում եմ շատ ավելի ցածր կլինի այդ սահմանը։ Ու շատ հնարավոր է, որ StrangeLittleGirl-ի ասած 100000 դրամից մի 50% ավել ստանալուց հետո երջանկության զգացման կախումը եկամուտից սկսում է կտրուկ թուլանալ։

Դե իսկ եթե մարդ երջանիկ է իրեն զգում առանց տուն էլ իր հայրենիքում, մի՞թե դա ավելի լավ չի քան տուն ունեցող ապերջանիկ տարագիրը։

Վիշապ
21.12.2016, 08:34
Ինչ-որ չափով համաձայն եմ հետդ, բայց կարծում եմ անալոգիադ այնքան էլ տեղին չէր։ Ավելի լավ անալոգիա կլիներ՝ սեփական տուն չունեմ, բայց հետն էլ ռեմոնտի հոգսեր չունեմ։

Հա, մխիթարանքը միգուցե և դառն է, բայց արի ու տես, որ որոշ հետազոտություններով արևմտյան երկրներում տարին $70 հազարի եկամուտից հետո մարդու երջանկության մակարդակը այլևս չի բարձրանում։ Հետաքրքիր կլիներ նման մի հետազոտություն անցկացնել Հայաստանում։ Կարծում եմ շատ ավելի ցածր կլինի այդ սահմանը։ Ու շատ հնարավոր է, որ StrangeLittleGirl-ի ասած 100000 դրամից մի 50% ավել ստանալուց հետո երջանկության զգացման կախումը եկամուտից սկսում է կտրուկ թուլանալ։

Դե իսկ եթե մարդ երջանիկ է իրեն զգում առանց տուն էլ իր հայրենիքում, մի՞թե դա ավելի լավ չի քան տուն ունեցող ապերջանիկ տարագիրը։

Հա, համաձայն եմ, ինչ-որ մինիմում կա, որից այն կողմ երջանկությունը շատ չի ավելանում, երբեմն սկսում է նվազել:
Որոշ մարդկանց մոտ եկամուտները ընհանրապես չեն ազդում երջանկության վրա, ասենք պատկերացնում ե՞ք Յոհան Սեբաստիան Բախը խոսեր իր եկամուտներից… սենց ինքնագոհ (ճիշտ է, հիմա գրեթե չկան «Սեբաստիան Բախ»-եր):
Բայց շատ մարդկանց մոտ էլ էդ մինիմումի պահանջը ավելանում է, հենց հասնում են այդ մինիմումին, իսկ երջանկությունը կամ մոռացված է, կամ երկրորդական, կամ կեղծ:
Բայց էն, որ Հայաստանում շատերը բիլլեր, կրեդիտ, խնայողություններ չունեն, ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում դրա մեջ բացի ռոմանտիկ մխիթարանքից, իսկ մխիթարվելը հարմարվել է, հարմարվելը լճացում է,
լճացումը գունավոր չի կարող լինել, այն լինում է սև ու սպիտակ… Ահա և քեզ մի ուշատ սառը ջուր:

Quyr Qery
21.12.2016, 14:35
Մեր տնօրենը՝ ծրագրավորման մինի օֆիս ա էլի, ասում ա, աշխատում-աշխատում ես, բայց փոխանակ բանկում մի երկու կոպեկ փող հետ գցես, մենակ վարկ ես հետ գցում, աղքատ ենք էլի, աղքատ ու դժբախտ։

StrangeLittleGirl
21.12.2016, 14:54
Ինչ-որ չափով համաձայն եմ հետդ, բայց կարծում եմ անալոգիադ այնքան էլ տեղին չէր։ Ավելի լավ անալոգիա կլիներ՝ սեփական տուն չունեմ, բայց հետն էլ ռեմոնտի հոգսեր չունեմ։

Հա, մխիթարանքը միգուցե և դառն է, բայց արի ու տես, որ որոշ հետազոտություններով արևմտյան երկրներում տարին $70 հազարի եկամուտից հետո մարդու երջանկության մակարդակը այլևս չի բարձրանում։ Հետաքրքիր կլիներ նման մի հետազոտություն անցկացնել Հայաստանում։ Կարծում եմ շատ ավելի ցածր կլինի այդ սահմանը։ Ու շատ հնարավոր է, որ StrangeLittleGirl-ի ասած 100000 դրամից մի 50% ավել ստանալուց հետո երջանկության զգացման կախումը եկամուտից սկսում է կտրուկ թուլանալ։

Դե իսկ եթե մարդ երջանիկ է իրեն զգում առանց տուն էլ իր հայրենիքում, մի՞թե դա ավելի լավ չի քան տուն ունեցող ապերջանիկ տարագիրը։
Մամաս մի լավ խոսք ունի: Ասում ա՝ երջանկությունը փողի մեջ չի, բայց առանց փողի երջանիկ լինել հնարավոր չի: Ու շատ ճիշտ ա ասում. պետք ա մինիմալ կարիքներիդ համար բավարար փող ունենաս, որ երջանիկ լինես: Ես հիմա ստեղ ընդամենը միջին հարկատու եմ, էն էլ միջինի ստորին սահմանին, բայց իմ ներկայիս եկամուտից ահավոր գոհ եմ, ինձ լրիվ հերիք ա իմ բոլոր կարիքները հոգալու համար, դեռ մի բան էլ ահագին փող կուտակվում ա, մինչդեռ Հայաստանում եթե աշխատավարձովս մինչև ամսվա վերջ ձգում էի, էլի լավ էր լինում: Ու Հայաստանում լիքը բաներից զրկված էի: Էստեղ էլ տուն չունեմ, վարձով եմ ապրում: Երեք տարվա մեջ վեց անգամ տուն եմ փոխել: Մեքենա չունեմ, հեծանիվ եմ քշում: Բայց էստեղ ավելի երջանիկ եմ, քան երբևէ եղել եմ Հայաստանում: Չէ, մենակ փողը չի որոշում իմ երջանկությունը, այլ նաև լիքը այլ բաներ, որոնք բացակայում էին Հայաստանում ու երևի միշտ էլ կբացակայեն:

varo987
21.12.2016, 14:56
Հա, համաձայն եմ, ինչ-որ մինիմում կա, որից այն կողմ երջանկությունը շատ չի ավելանում, երբեմն սկսում է նվազել:
Որոշ մարդկանց մոտ եկամուտները ընհանրապես չեն ազդում երջանկության վրա, ասենք պատկերացնում ե՞ք Յոհան Սեբաստիան Բախը խոսեր իր եկամուտներից… սենց ինքնագոհ (ճիշտ է, հիմա գրեթե չկան «Սեբաստիան Բախ»-եր):
Բայց շատ մարդկանց մոտ էլ էդ մինիմումի պահանջը ավելանում է, հենց հասնում են այդ մինիմումին, իսկ երջանկությունը կամ մոռացված է, կամ երկրորդական, կամ կեղծ:
Բայց էն, որ Հայաստանում շատերը բիլլեր, կրեդիտ, խնայողություններ չունեն, ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում դրա մեջ բացի ռոմանտիկ մխիթարանքից, իսկ մխիթարվելը հարմարվել է, հարմարվելը լճացում է,
լճացումը գունավոր չի կարող լինել, այն լինում է սև ու սպիտակ… Ահա և քեզ մի ուշատ սառը ջուր:

Ոմանք չունեն ոմանքել ունեն։ Տենցել չի, որ էմիգրանտները սաղ Մանխետոնում տուն ունեն, հայաստանաբնակները սաղ սոված զկրտում են։։
Հայաստանի առավելությունը էնա, որ տուն չունեցող շատ քիչ կա, ավտոնել տենց խիստ անհրաժեշտություն չի։ Թոշակի հարցնել լուծվումա սենց տան փոքր տղեն ծնողներին պահումա։
Դրանից գալիսա, որ Հայաստանում մարդիկ ավելի հանգիստ են։
Իսկ Էմիգրանտը ընտրություն չունի ինքը ստիպվածա տուն վարձել, ավտո վարձել, թոշակի համար փող հետ քցել։

Իսկ էն անեկդոտի խորը իմաստը էնա, որ էտ էմիգրանտա սուտա ասում, Բեվեռլի Հիլզ տուն չունի, յախթաել չունի, 1հատ ստուդիայումա մնում, պռակատ վեկալած ավտոյա քշում ու եզի պես օրը 10-12ժամ աշխատումա, որ բիլլերը հասցնի, դրա համարել նախանձումա ընկերոջը։ՃՃ

StrangeLittleGirl
21.12.2016, 15:00
Ոմանք չունեն ոմանքել ունեն։ Տենցել չի, որ էմիգրանտները սաղ Մանխետոնում տուն ունեն, հայաստանաբնակները սաղ սոված զկրտում են։։
Հայաստանի առավելությունը էնա, որ տուն չունեցող շատ քիչ կա, ավտոնել տենց խիստ անհրաժեշտություն չի։ Թոշակի հարցնել լուծվումա սենց տան փոքր տղեն ծնողներին պահումա։
Դրանից գալիսա, որ Հայաստանում մարդիկ ավելի հանգիստ են։
Իսկ Էմիգրանտը ընտրություն չունի ինքը ստիպվածա տուն վարձել, ավտո վարձել, թոշակի համար փող հետ քցել։

Իսկ էն անեկդոտի խորը իմաստը էնա, որ էտ էմիգրանտա սուտա ասում, Բեվեռլի Հիլզ տուն չունի, յախթաել չունի, 1հատ ստուդիայումա մնում, պռակատ վեկալած ավտոյա քշում ու եզի պես օրը 10-12ժամ աշխատումա, որ բիլլերը հասցնի, դրա համարել նախանձումա ընկերոջը։ՃՃ
Հենց էդ ա շատ ժամանակ հայաստանաբնակն ընտրություն չունի: Եթե քո տունը չունես, հաճախ ստիպված ես ծնողներիդ հետ ապրել: Չես կարող ընտրել վարձով ապրել կամ տուն առնել էն պարզ պատճառով, որ փող չունես:

Ծլնգ
23.12.2016, 00:56
Հենց էդ ա շատ ժամանակ հայաստանաբնակն ընտրություն չունի: Եթե քո տունը չունես, հաճախ ստիպված ես ծնողներիդ հետ ապրել: Չես կարող ընտրել վարձով ապրել կամ տուն առնել էն պարզ պատճառով, որ փող չունես:

Ասածս կեցության պարզությունն էլ հենց այդ ընտրության բացակայությամբ է պայմանավորված (если у вас нету дома, пожары ему не страшны... оркестр гремит басами, трубач выдувает медь, думайте сами, решайте сами - иметь или не иметь)։

StrangeLittleGirl
23.12.2016, 01:01
Ասածս կեցության պարզությունն էլ հենց այդ ընտրության բացակայությամբ է պայմանավորված (если у вас нету дома, пожары ему не страшны... оркестр гремит басами, трубач выдувает медь, думайте сами, решайте сами - иметь или не иметь)։

Ինձ էդ «պարզությունը» մենակ խեղդում էր, էն, որ դատապարտված ես ծնողներիդ հետ ապրելու, մինչև չամուսնանաս: Սարսափելի բան ա:

Har-am
23.12.2016, 01:27
Ոմանք չունեն ոմանքել ունեն։ Տենցել չի, որ էմիգրանտները սաղ Մանխետոնում տուն ունեն, հայաստանաբնակները սաղ սոված զկրտում են։։
Հայաստանի առավելությունը էնա, որ տուն չունեցող շատ քիչ կա, ավտոնել տենց խիստ անհրաժեշտություն չի։ Թոշակի հարցնել լուծվումա սենց տան փոքր տղեն ծնողներին պահումա։
Դրանից գալիսա, որ Հայաստանում մարդիկ ավելի հանգիստ են։
Իսկ Էմիգրանտը ընտրություն չունի ինքը ստիպվածա տուն վարձել, ավտո վարձել, թոշակի համար փող հետ քցել։

Իսկ էն անեկդոտի խորը իմաստը էնա, որ էտ էմիգրանտա սուտա ասում, Բեվեռլի Հիլզ տուն չունի, յախթաել չունի, 1հատ ստուդիայումա մնում, պռակատ վեկալած ավտոյա քշում ու եզի պես օրը 10-12ժամ աշխատումա, որ բիլլերը հասցնի, դրա համարել նախանձումա ընկերոջը։ՃՃ

Հայաստանում մարդկանց հանգստության պահով միքիչ համաձայն չեմ: Չի կարա մարդը հանգիստ լինի մի երկրում, որտեղ բնակչության կեսից ավելին օրվա հացի խնդիրա լուծում: Բայց դրանով հանդերձ Հայաստանը իմ համար հազար հատ ամերիկա ու եվրոպա արժի:)

Ծլնգ
23.12.2016, 02:31
Ինձ էդ «պարզությունը» մենակ խեղդում էր, էն, որ դատապարտված ես ծնողներիդ հետ ապրելու, մինչև չամուսնանաս: Սարսափելի բան ա:

Հա, որոշ մարդկանց համար դա դատապարտվածություն է, ուրիշների համար էլ՝ կյանքի կանոն։ Ամուսնանալուց հետո էլ ամուսնու ծնողների հետ են ապրում, ու տենց շարունակ...Ի դեպ, լիքը փոքր հասակում ծնողների հետ արտագաղթած հայեր լրիվ նույն ապրելակերպով են շարունակում և արտերկրում. մեծանում են, ու ծնողական օջախից չեն շտապում հեռանալ, հետո էլ ծնողների տուն հարս են բերում, երեխա ունենում... ու նենց չի որ իրենց դատապարտված են զգում։ Ու ցավալին այն է, որ շատ դեպքերում սա էլ իրենց բիլ-քրեդիտ-թոշակ-ապահովագրություն խնդիրներից չի փրկում։

Ծլնգ
23.12.2016, 02:41
Հայաստանում մարդկանց հանգստության պահով միքիչ համաձայն չեմ: Չի կարա մարդը հանգիստ լինի մի երկրում, որտեղ բնակչության կեսից ավելին օրվա հացի խնդիրա լուծում: Բայց դրանով հանդերձ Հայաստանը իմ համար հազար հատ ամերիկա ու եվրոպա արժի:)

Տնտեսական միգրանտները սովորաբար ահագին երկար ժամանակ դեռ օրվա հացի խնդիր են լուծում (որոշներն էլ՝ ամբողջ կյանքը՝ հուսալով, որ իրենց երեխաները նույն բախտին չեն արժանանա)։ Եվ դրա հետ միասին, իրենց երեխաները դպրոց են հաճախում նույն խնդիրները չունեցող տեղացիների հետ, ու ծնողներից պահանջում են նույն բարիքները, արձակուրդային ճամփորթությունները և այլն։

StrangeLittleGirl
23.12.2016, 02:43
Հա, որոշ մարդկանց համար դա դատապարտվածություն է, ուրիշների համար էլ՝ կյանքի կանոն։ Ամուսնանալուց հետո էլ ամուսնու ծնողների հետ են ապրում, ու տենց շարունակ...Ի դեպ, լիքը փոքր հասակում ծնողների հետ արտագաղթած հայեր լրիվ նույն ապրելակերպով են շարունակում և արտերկրում. մեծանում են, ու ծնողական օջախից չեն շտապում հեռանալ, հետո էլ ծնողների տուն հարս են բերում, երեխա ունենում... ու նենց չի որ իրենց դատապարտված են զգում։ Ու ցավալին այն է, որ շատ դեպքերում սա էլ իրենց բիլ-քրեդիտ-թոշակ-ապահովագրություն խնդիրներից չի փրկում։

Բայց լիքը հայեր էլ կռվով-դավով հեռանում են ծնողների տնից: Ամեն դեպքում, Հայաստանից շատ ջահելներ արտագաղթում են հենց էդ ինքնուրույն կյանք սկսել չկարողանալու պատճառով:

Ծլնգ
23.12.2016, 02:50
Բայց լիքը հայեր էլ կռվով-դավով հեռանում են ծնողների տնից: Ամեն դեպքում, Հայաստանից շատ ջահելներ արտագաղթում են հենց էդ ինքնուրույն կյանք սկսել չկարողանալու պատճառով:

Միգուցե, եսիմ... իմ իմացած արտագաղթած ջահելների գերակշռող մասը Հայաստանում էլ ինքնուրույն կյանքի հնարավորություններ ունեին։ Կարծում եմ շատերը հեռանում են կլաուստրաֆոբիայից. ունեցած ամբիցիաները հայաստանյան իրականության մեջ չեն տեղավորվում։

StrangeLittleGirl
23.12.2016, 02:54
Միգուցե, եսիմ... իմ իմացած արտագաղթած ջահելների գերակշռող մասը Հայաստանում էլ ինքնուրույն կյանքի հնարավորություններ ունեին։ Կարծում եմ շատերը հեռանում են կլաուստրաֆոբիայից. ունեցած ամբիցիաները հայաստանյան իրականության մեջ չեն տեղավորվում։
Դա էլ գումարած: Հայաստանում ծնողներից չառանձնանալը մենակ ֆինանսական խնդիր չի: Նաև հոգեբանական ա: Դրա համար արտասահման գնալն ուղղակի էդ խնդրի հեշտ լուծում ա:

Ծլնգ
23.12.2016, 03:05
Դա էլ գումարած: Հայաստանում ծնողներից չառանձնանալը մենակ ֆինանսական խնդիր չի: Նաև հոգեբանական ա: Դրա համար արտասահման գնալն ուղղակի էդ խնդրի հեշտ լուծում ա:
Հա, կա տենց ցավալի բան...

Har-am
23.12.2016, 04:16
Տնտեսական միգրանտները սովորաբար ահագին երկար ժամանակ դեռ օրվա հացի խնդիր են լուծում (որոշներն էլ՝ ամբողջ կյանքը՝ հուսալով, որ իրենց երեխաները նույն բախտին չեն արժանանա)։ Եվ դրա հետ միասին, իրենց երեխաները դպրոց են հաճախում նույն խնդիրները չունեցող տեղացիների հետ, ու ծնողներից պահանջում են նույն բարիքները, արձակուրդային ճամփորթությունները և այլն։
ու դեռ հարցականա, որոշ ժամանակ հետո դուրս կգան էդ իրավիճակից թե չէ։ Հայաստանից գնալը մոդայի նման բանա հիմա, ով հասցնում գնումա առանց իմանալու թե ուր։ Իմ կարծիքով մարդիկ ուղղակի փախնում են հասարակությունից, իրանց անհաջողությունների մեջ մեղադրելով բոլորին, բացի իրանցից։

Վիշապ
23.12.2016, 05:19
ու դեռ հարցականա, որոշ ժամանակ հետո դուրս կգան էդ իրավիճակից թե չէ։ Հայաստանից գնալը մոդայի նման բանա հիմա, ով հասցնում գնումա առանց իմանալու թե ուր։ Իմ կարծիքով մարդիկ ուղղակի փախնում են հասարակությունից, իրանց անհաջողությունների մեջ մեղադրելով բոլորին, բացի իրանցից։

Արտագաղթելու հիմքում հաճախ ընկած ա խորթությունը, երբ մարդ իրեն խորթ ա զգում տվյալ միջավայրում, կամ երկրում:
Հաջողակ ու աշխատասեր մարդիկ սովորաբար ավելի հեշտ են գաղթում ու վերջիններիս այլ երկրները ավելի հեշտ են ընդունում:

anslov
23.12.2016, 06:58
Իմ կարծիքով մարդիկ ուղղակի փախնում են հասարակությունից
Ճիշտ ես ասում: Ես ոչ թե "փախել" եմ, այլ գնացել եմ հեռու հասարակության բացասական աուռայից, մուննաթից, նեռվային-ագրեսիվ հարձակվողական պահվածքից, ամեն քայլին հանդիպող խաբեբաներից, անորակ ու թանկ սննդից ու սերվիզից, պրիչոմ անկախ դրանից, թե թանկանոց խանութից-ռեստոնարից ես օգտվում թե էժանագին համարվող:

իրանց անհաջողությունների մեջ մեղադրելով բոլորին, բացի իրանցից։
Ես բացարձակ անհաջողակ չեմ եղել պրոֆսիոնալ կամ բարեկամա-ընկերական դաշտում: Նույնիսկ կարելի է ասել Հայաստանում, իմ մասնագիտական դաշտում բավականին անուն ու հարգանքն եմ ունեցել և ունեմ մինչև հիմա և շատ բարձր վարձատրվել եմ :):

Katka
23.12.2016, 10:49
խելացի ու հյուրասեր մարդիկ, ամանատականք ձևով հարմարվող ու հավատով, որ վաղը լավ ա լինելու, դրական ու էմոցիոնալ ժողովուրդ: Համով ու առողջ սնունդ, հարևանություն, ընկերություն, որ երբ ուզես կարող ես հանդիպել, այլ ոչ թե գրաֆիկով: Դեռ չկա ռոբոտացում, բայց զարգացած բարձր տեխնոլոգիաների ոլորտ, շուտով հուսանք նաև ինժեներական ոլորտը կզարգանա:
Կոլորիտով լի գյուղական համայնքներ, խենթանալի բնություն: Համո՜վ ջուր: ու լիքը պրոբլեմ :))

Har-am
23.12.2016, 11:10
Ես բացարձակ անհաջողակ չեմ եղել պրոֆսիոնալ կամ բարեկամա-ընկերական դաշտում: Նույնիսկ կարելի է ասել Հայաստանում, իմ մասնագիտական դաշտում բավականին անուն ու հարգանքն եմ ունեցել և ունեմ մինչև հիմա և շատ բարձր վարձատրվել եմ :):
բնականա, բոլորին չի վերաբերվում ասածս, բայց շատ են նման մարդիկ։
Գնացողների մեջ շատ են նաեւ լավ մասնագետները, ովքեր կամ համապատասխան վերաբերմունք չեն ստացել, կամել Հայայստանը փոքրա իրանց համար։

Har-am
23.12.2016, 11:18
Արտագաղթելու հիմքում հաճախ ընկած ա խորթությունը, երբ մարդ իրեն խորթ ա զգում տվյալ միջավայրում, կամ երկրում:
Հաջողակ ու աշխատասեր մարդիկ սովորաբար ավելի հեշտ են գաղթում ու վերջիններիս այլ երկրները ավելի հեշտ են ընդունում:

Կոնկրետ մեր երկրի պարագայում կասեմ, որ խորթությունը ուրիշների կարծիքի համար ապրելու հետեւանքնա։ Մարդիկ մի բան անելուց մտածում են ով ինչ կասի ու ոնց կնայեն իրա արածին, կամ էլ անում են մի բան, որը չի ընդհունվում շատերի կողմից ու բամբասանքներին են ուշադրություն դարձնում։

StrangeLittleGirl
23.12.2016, 16:18
Կոնկրետ մեր երկրի պարագայում կասեմ, որ խորթությունը ուրիշների կարծիքի համար ապրելու հետեւանքնա։ Մարդիկ մի բան անելուց մտածում են ով ինչ կասի ու ոնց կնայեն իրա արածին, կամ էլ անում են մի բան, որը չի ընդհունվում շատերի կողմից ու բամբասանքներին են ուշադրություն դարձնում։
Հա՞: Թե՞ նրա հետևանք ա, որ ճռռում, աշխատում-աշխատում ես, բայց մեկ ա վաստակածդ գումարը հերիք չի անում մարդավարի ապրելու համար, որ ուզում ես ինչ-որ բանի դեմ բողոքել, ինչ-որ բան փոխել, մի երկու քայլ էլ անում ես, բայց լավագույն դեպքում բան չի փոխվում, իսկ վատագույն դեպքում գլխիդ սարքում են, գործից հեռացնում կամ դատական գործերի մեջ գցում: Դե էլ չասեմ, որ հասարակությունը խեղդում ա քեզ իրա զանազան սպասելիքներով, ու երբ չես արդարացնում, բկիդ են նստում:

Ծլնգ
23.12.2016, 17:10
Կոնկրետ մեր երկրի պարագայում կասեմ, որ խորթությունը ուրիշների կարծիքի համար ապրելու հետեւանքնա։ Մարդիկ մի բան անելուց մտածում են ով ինչ կասի ու ոնց կնայեն իրա արածին, կամ էլ անում են մի բան, որը չի ընդհունվում շատերի կողմից ու բամբասանքներին են ուշադրություն դարձնում։

անընդհատ վրադ պադյեզդի բանբասկոտ տատիկների աչքերը նկատելը իհարկե ուրիշների կարծիքի համար ապրել է... ու ամեն մի փոքր-ու-մեծ չինուշի մաղարիչ սպասելն էլ ուրիշի կարծիքի համար ապրելու հետևանք է... բոլոր կողմերից սիգարեթի ծխի խեղդոցը նույնպես... դե իսկ ամեն կողմից «մի քիչ սիրուն հագնվի, որ ուզող տղա ունենաս» կամ «արա, տարիքդ հասել ա, մի սիրուն աղջիկ բեր տուն քեզ համար ճաշ կեփի կլվանա-կմաքրի» ամենօրյա արտահայտությունները լրիվ դրա հետևանքն են :)

Har-am ջան, հասկացանք (հայրենիքի նկատմամբ) սերը կուրացնում է, բայց հո այդքան չէ...

Har-am
23.12.2016, 22:05
անընդհատ վրադ պադյեզդի բանբասկոտ տատիկների աչքերը նկատելը իհարկե ուրիշների կարծիքի համար ապրել է... ու ամեն մի փոքր-ու-մեծ չինուշի մաղարիչ սպասելն էլ ուրիշի կարծիքի համար ապրելու հետևանք է... բոլոր կողմերից սիգարեթի ծխի խեղդոցը նույնպես... դե իսկ ամեն կողմից «մի քիչ սիրուն հագնվի, որ ուզող տղա ունենաս» կամ «արա, տարիքդ հասել ա, մի սիրուն աղջիկ բեր տուն քեզ համար ճաշ կեփի կլվանա-կմաքրի» ամենօրյա արտահայտությունները լրիվ դրա հետևանքն են :)

Har-am ջան, հասկացանք (հայրենիքի նկատմամբ) սերը կուրացնում է, բայց հո այդքան չէ...

Ծլնգ ինչից ես վերցրել որ հայրենասիրությունը ինձ կուրացրելա?)

Շատ չխորանամ էլ ես հարցով: կասեմ մենակ ամեն մարդ ինքնա իրա դիրքը դնում հասարակության մեջ ու դրանից էլ կախվածա ոնց իրան կնդունի հասարակությունը:

StrangeLittleGirl
23.12.2016, 22:08
Ծլնգ ինչից ես վերցրել որ հայրենասիրությունը ինձ կուրացրելա?)

Շատ չխորանամ էլ ես հարցով: կասեմ մենակ ամեն մարդ ինքնա իրա դիրքը դնում հասարակության մեջ ու դրանից էլ կախվածա ոնց իրան կնդունի հասարակությունը:

Մարդն ինքն ա իրա դիրքը դնում հասարակության մե՞ջ: Դու անչափ թերագնահատում ես հասարակության հզորությունը: Եթե հասարակությունը որոշել ա, որ կաշառք տալն օքեյ ա, ինչքան ուզում ես, դրան դեմ էղի, մեկ ա, մի օր դա գալու ա, վզիդ կանգնի ու որոշում կայացնես՝ դու ուզու՞մ ես էդ հասարակության անդամ լինել, թե չէ:

Har-am
23.12.2016, 22:14
Հա՞: Թե՞ նրա հետևանք ա, որ ճռռում, աշխատում-աշխատում ես, բայց մեկ ա վաստակածդ գումարը հերիք չի անում մարդավարի ապրելու համար, որ ուզում ես ինչ-որ բանի դեմ բողոքել, ինչ-որ բան փոխել, մի երկու քայլ էլ անում ես, բայց լավագույն դեպքում բան չի փոխվում, իսկ վատագույն դեպքում գլխիդ սարքում են, գործից հեռացնում կամ դատական գործերի մեջ գցում: Դե էլ չասեմ, որ հասարակությունը խեղդում ա քեզ իրա զանազան սպասելիքներով, ու երբ չես արդարացնում, բկիդ են նստում:

ու ոնցա լինում, որ հասարակությունը քեզ խեղդումա?
Արտագաղթի պատճառները խորն են ոի մի քանի բառով անհնարա ներկայացնել սաղ պատճառները:
ամեն մարդ իրա մեջ գիտի բայց, թե ինքը իրականում խիա գնացել: մեկի համար փողնա քիչ, մյուսին պադյեզդի տատիներն են նեղում, էն մեկնե լսելա լավա էթումա էլի, կպավ-կպավ...

Թող կարծիք չստեղծվի, որ ես կուրորեն իմ երկիրն եմ գովում կամ էլ գնացողին եմ քննադատում:

Har-am
23.12.2016, 22:16
Մարդն ինքն ա իրա դիրքը դնում հասարակության մե՞ջ: Դու անչափ թերագնահատում ես հասարակության հզորությունը: Եթե հասարակությունը որոշել ա, որ կաշառք տալն օքեյ ա, ինչքան ուզում ես, դրան դեմ էղի, մեկ ա, մի օր դա գալու ա, վզիդ կանգնի ու որոշում կայացնես՝ դու ուզու՞մ ես էդ հասարակության անդամ լինել, թե չէ:

հա հզորա հասարակությունը ու մեր երկիրնել ճահիճա, ինչ անեննք? կամ պետքա գնանք, կամ էլ մեր անձերը դնենք մի կողմ ու փորձենք մի բան գոնե լավացնել: Ճաշակի հարցա...

Տրիբուն
24.12.2016, 00:01
Մարդն ինքն ա իրա դիրքը դնում հասարակության մե՞ջ: Դու անչափ թերագնահատում ես հասարակության հզորությունը: Եթե հասարակությունը որոշել ա, որ կաշառք տալն օքեյ ա, ինչքան ուզում ես, դրան դեմ էղի, մեկ ա, մի օր դա գալու ա, վզիդ կանգնի ու որոշում կայացնես՝ դու ուզու՞մ ես էդ հասարակության անդամ լինել, թե չէ:

Համայնքը չի ընդունիր, համայնքը զորավոր է ․․․


https://www.youtube.com/watch?v=UMnspUG2ez0

Արշակ
24.12.2016, 18:10
Բայց լիքը հայեր էլ կռվով-դավով հեռանում են ծնողների տնից: Ամեն դեպքում, Հայաստանից շատ ջահելներ արտագաղթում են հենց էդ ինքնուրույն կյանք սկսել չկարողանալու պատճառով:
Տենց վերջերս մի աղջկա հետ էի խոսում, Շվեդիա էր եկել ժամանակավոր գործով ու գործ էր ման գալիս որ մնա։ Ասում եմ՝ ինչի՞ ես ուզում մնաս, ասում ա՝ ճիշտ ա տնեցիքիս շատ եմ սիրում ու իրանց շատ կկարոտեմ, բայց ուզում եմ տնեցիներից առանձին ապրեմ, որ երբ ուզեմ գամ տուն, երբ ուզեմ դուրս գնամ և այլն։ Ասում եմ՝ հա բայց քեզ ո՞վ ա խանգարում, որ էդ նույն բանը Հայաստանում անես։ Հարցը էն ա, որ էդ աղջիկը դիզայներ էր, նորմալ ածխատավարձ ստացող ու Հայաստանում առանձին տունը վարձելը շատ ավելի հեշտ կստացվեր ֆինանսապես, քան՝ Շվեդիայում։ Ասում ա՝ հա, կարամ վարձեմ, բայց տնեցիք չեն հասկանա․ ո՞վ ա լսել տան աղջիկը առանց ամուսնանալու գնա առանձին ապրի։ Բայց որ գնում ես ուրիշ երկիր, նորմալ են ընդունում։
Բայց ջոկում ե՞ք էդ օրը ցերեկով քյալություն ա :D Ե՛վ ծնողների կողմից, որ դուրս ղրկելը օկ ա, բայց նույն քաղաքում առանձին ապրելը՝ չէ։ Ե՛վ էդ աղջկա կողմից, որ էնքան ռիսկ չունի որ տնեցիքին բացատրի էդքան բան, հանուն դրա գնում ա աշխարհի ծերը հասնի, ինչ ա թե տնեցիքից առանձին տանը ապրի։ Մի խոսքով, էդ աղջկան բացատրեցի, որ իր արածը քյալություն ա, ու եթե իր երկրից գնալու միակ նպատակը տնեցիքից առանձին ապրելն ա, էդ Հայաստանում էլ կարա անի, որ հա, տնեցիք սկզբում չեն հասկանա, կնեղանան, բայց դե իրանց երեխեն ա, հո սաղ կյանքում խռով չե՞ն պահելու․ մի քիչ շուխուռ կանեն, հետո կընտելանան։ Վերջը ոնց–որ թե ընդունեց ասածս :) Բայց դե ընդունելը դեռ քիչ ա‎։ Տենց էլ չիմացա հետո ինչ արեց, բայց հավանաբար նոր արդարացումներ կգտներ դուրս գնալու, մենակ թե հոր դեմը չկանգնի ու ասի, որ ուզում ա առանձին ապրի։

Արշակ
24.12.2016, 18:32
Բայց ջոկում ե՞ք, էս գյոզալ թեման էլ վերածվեց․ «երգիրը երգիր չի» փնթփնթոցի :D

Արշակ
24.12.2016, 18:35
Մի հատ լավ բան էլ Հայաստանի մասին․ Հայաստանում եթե ծրագրավորող ես աշխատում, թագավոր տղա ես․ ասենք խանութում աշխատողից մի 50-200 անգամ ավելի շատ ես աշխատավարձ ստանում։ :D Իսկ էս անտեր Շվեդիայում, ուզում ես ամենաթույն մասնագետը եղիր, խանութի վաճառողն ու ծրագրավորման բարդ խնդիր լուծողը մոտավորապես նույն եկամուտն ունեն․ ավագ ծրագրավորողը շատ–շատ մի երկու անգամ ավել կարող ա ստանա։ Դե մեր մեջ ասած, էս էնքան էլ լավ բան չի, բայց դե ծրագրավորողներիս համար լավ ա :P

Հա, մեկ էլ Հայաստանում ծրագրավորման ոլորտում գենդերային հավասարություն ա տիրում․ իմ աչքաչափով ֆիրմաներում միջինում 30%-ը աղջիկ են, ընդ որում մեջները ահագին ծրագրավորողներ կան։ Մինչդեռ Եվրոպայում IT–ում խոշորացույցով ընկած կին ծրագրավորող են ման գալիս ու չեն գտնում։ Շատ–շատ տեստավորողների մեջ ա կին հանդիպում, էն էլ հիմնականում հնդիկ են։

StrangeLittleGirl
24.12.2016, 19:06
Տենց վերջերս մի աղջկա հետ էի խոսում, Շվեդիա էր եկել ժամանակավոր գործով ու գործ էր ման գալիս որ մնա։ Ասում եմ՝ ինչի՞ ես ուզում մնաս, ասում ա՝ ճիշտ ա տնեցիքիս շատ եմ սիրում ու իրանց շատ կկարոտեմ, բայց ուզում եմ տնեցիներից առանձին ապրեմ, որ երբ ուզեմ գամ տուն, երբ ուզեմ դուրս գնամ և այլն։ Ասում եմ՝ հա բայց քեզ ո՞վ ա խանգարում, որ էդ նույն բանը Հայաստանում անես։ Հարցը էն ա, որ էդ աղջիկը դիզայներ էր, նորմալ ածխատավարձ ստացող ու Հայաստանում առանձին տունը վարձելը շատ ավելի հեշտ կստացվեր ֆինանսապես, քան՝ Շվեդիայում։ Ասում ա՝ հա, կարամ վարձեմ, բայց տնեցիք չեն հասկանա․ ո՞վ ա լսել տան աղջիկը առանց ամուսնանալու գնա առանձին ապրի։ Բայց որ գնում ես ուրիշ երկիր, նորմալ են ընդունում։
Բայց ջոկում ե՞ք էդ օրը ցերեկով քյալություն ա :D Ե՛վ ծնողների կողմից, որ դուրս ղրկելը օկ ա, բայց նույն քաղաքում առանձին ապրելը՝ չէ։ Ե՛վ էդ աղջկա կողմից, որ էնքան ռիսկ չունի որ տնեցիքին բացատրի էդքան բան, հանուն դրա գնում ա աշխարհի ծերը հասնի, ինչ ա թե տնեցիքից առանձին տանը ապրի։ Մի խոսքով, էդ աղջկան բացատրեցի, որ իր արածը քյալություն ա, ու եթե իր երկրից գնալու միակ նպատակը տնեցիքից առանձին ապրելն ա, էդ Հայաստանում էլ կարա անի, որ հա, տնեցիք սկզբում չեն հասկանա, կնեղանան, բայց դե իրանց երեխեն ա, հո սաղ կյանքում խռով չե՞ն պահելու․ մի քիչ շուխուռ կանեն, հետո կընտելանան։ Վերջը ոնց–որ թե ընդունեց ասածս :) Բայց դե ընդունելը դեռ քիչ ա‎։ Տենց էլ չիմացա հետո ինչ արեց, բայց հավանաբար նոր արդարացումներ կգտներ դուրս գնալու, մենակ թե հոր դեմը չկանգնի ու ասի, որ ուզում ա առանձին ապրի։

Էդ ծնողներից առանձին ապրելու խնդիրը տարբեր լեվելներով ա խնդիր։ Նույն խնդրից ես էլ եմ ունեցել էն դեպքում, երբ իմ ընտանիքը բավական ազատամիտ ա, ու խնդիրը բացարձակապես «մարդիկ ինչ կասեն» բնույթի չի, ասելն էլ, որ առանձին եմ ուզում ապրել, չի փրկում։ Ասենք ավելի ավանդակապաշտ ընտանիքներում ծնողները կարան ասեն՝ ոչ մի առանձին ապրել, իսկ իմ ընտանիքում հոգեբանական բարդ մանիպուլյացիաներ էին գնում։ Ճիշտ ա՝ վերջին հաշվով առանձին ապրելու ցանկությունս միակ պատճառը չի, որ Հայաստանից գնացել եմ, բայց բազմաթիվ կարևոր պատճառներից մեկն ա։

StrangeLittleGirl
24.12.2016, 19:15
Մի հատ լավ բան էլ Հայաստանի մասին․ Հայաստանում եթե ծրագրավորող ես աշխատում, թագավոր տղա ես․ ասենք խանութում աշխատողից մի 50-200 անգամ ավելի շատ ես աշխատավարձ ստանում։ :D Իսկ էս անտեր Շվեդիայում, ուզում ես ամենաթույն մասնագետը եղիր, խանութի վաճառողն ու ծրագրավորման բարդ խնդիր լուծողը մոտավորապես նույն եկամուտն ունեն․ ավագ ծրագրավորողը շատ–շատ մի երկու անգամ ավել կարող ա ստանա։ Դե մեր մեջ ասած, էս էնքան էլ լավ բան չի, բայց դե ծրագրավորողներիս համար լավ ա :P

Հա, մեկ էլ Հայաստանում ծրագրավորման ոլորտում գենդերային հավասարություն ա տիրում․ իմ աչքաչափով ֆիրմաներում միջինում 30%-ը աղջիկ են, ընդ որում մեջները ահագին ծրագրավորողներ կան։ Մինչդեռ Եվրոպայում IT–ում խոշորացույցով ընկած կին ծրագրավորող են ման գալիս ու չեն գտնում։ Շատ–շատ տեստավորողների մեջ ա կին հանդիպում, էն էլ հիմնականում հնդիկ են։

Բայց Հայաստանում ոչ թե ծրագրավորողն ա բարձր աշխատավարձ ստանում, այլ խանութի աշխատողը՝ շատ ցածր։ Ու ծրագրավորումն էն քիչ ոլորտներից ա, որտեղ աշխատողն ըստ պատշաճի ա վարձատրվում։

Ամեն դեպքում, փաստորեն Շվեդիայում սոցիալական արդարություն ավելի շատ կա, քան Դանիայում։ Էստեղ այթիիշնիկները լավ բարձր աշխատավարձ են ստանում, ու մենք հա քֆրտում ենք իրանց, թե մենք օր ու գիշեր լաբերում լռվում ենք գիտությունն առաջ մղելու համար, իսկ այթիիշնիկները շաբաթը 37 ժամ աշխատելով մեր կրկնակին են ստանում ։))

Արշակ
24.12.2016, 20:35
Բայց Հայաստանում ոչ թե ծրագրավորողն ա բարձր աշխատավարձ ստանում, այլ խանութի աշխատողը՝ շատ ցածր։ Ու ծրագրավորումն էն քիչ ոլորտներից ա, որտեղ աշխատողն ըստ պատշաճի ա վարձատրվում։

Ամեն դեպքում, փաստորեն Շվեդիայում սոցիալական արդարություն ավելի շատ կա, քան Դանիայում։ Էստեղ այթիիշնիկները լավ բարձր աշխատավարձ են ստանում, ու մենք հա քֆրտում ենք իրանց, թե մենք օր ու գիշեր լաբերում լռվում ենք գիտությունն առաջ մղելու համար, իսկ այթիիշնիկները շաբաթը 37 ժամ աշխատելով մեր կրկնակին են ստանում ։))
Իրականում երկուսն էլ կա՝ Հայաստանում հա՛մ խանութի աշխատողն ա շատ ցածր աշխատավարձ ստանում, հա՛մ էլ ծրագրավորողը՝ բարձր, ապրանքների գների համեմատ։ Հայաստանում ավագ ծրագրավորողը օրինակ աշխատելով ու փող հետ գցելով մի հինգ տարուց կարող ա տուն առնի Երևանում, լրիվ գումարը ինքնուրույն վճարելով ու առանց հիփոթեքի տակ ճկռելու։ Իսկ Շվեդիայում լավագույն դեպքում մի ամբողջ կյանք կտևի մինչև հիփոթեքի տակից դուրս գաս։ Շվեդիայում աշխատավարձի բարձրացմանը զուգահեռ հարկերն ու սոցիալական վճարները նենց են բարձրանում, որ ինչ–որ պահի արդեն պրակտիկորեն անիմաստ ա դառնում աշխատավարձիդ բարձրացումը։

Ծլնգ
24.12.2016, 20:40
Հա, մեկ էլ Հայաստանում ծրագրավորման ոլորտում գենդերային հավասարություն ա տիրում․ իմ աչքաչափով ֆիրմաներում միջինում 30%-ը աղջիկ են, ընդ որում մեջները ահագին ծրագրավորողներ կան։

Հա՛, էնքան գենդերային հավասարություն ա, որ քո նման զարգացած ու ազատամիտ տղան այսպիսի արտահայտություն ա անում նույն գրառման մեջ.

Հայաստանում եթե ծրագրավորող ես աշխատում, թագավոր տղա ես

Արշակ
24.12.2016, 20:50
Էդ ծնողներից առանձին ապրելու խնդիրը տարբեր լեվելներով ա խնդիր։ Նույն խնդրից ես էլ եմ ունեցել էն դեպքում, երբ իմ ընտանիքը բավական ազատամիտ ա, ու խնդիրը բացարձակապես «մարդիկ ինչ կասեն» բնույթի չի, ասելն էլ, որ առանձին եմ ուզում ապրել, չի փրկում։ Ասենք ավելի ավանդակապաշտ ընտանիքներում ծնողները կարան ասեն՝ ոչ մի առանձին ապրել, իսկ իմ ընտանիքում հոգեբանական բարդ մանիպուլյացիաներ էին գնում։ Ճիշտ ա՝ վերջին հաշվով առանձին ապրելու ցանկությունս միակ պատճառը չի, որ Հայաստանից գնացել եմ, բայց բազմաթիվ կարևոր պատճառներից մեկն ա։Հա բայց դուրս ա գալիս, որ մարդ փոխանակ ընտանիքի կարծիքից անկախ գործելու վախերը հաղթահարի, փախնում ա արտասահման։ ՈՒ արդյունքում կոմպլեքսներդ հո չանհետացա՞ն․ մեկ ա հետդ են մնում, ուղղակի դրանց դրսևորման միջավայրից ես փախնում։ ՈՒ ստացվում ա, որ դու ուզում ես հասարակությունը փոխվի, բայց դու ինքդ փոխվելու քայլ չես անում, ուղղակի թռնում ես իրավիճակից։ Իրականում էդ հոգեբանական ճնշումները մինչև քայլ անելն են լինում, անելուց հետո ծնողները սենց թե ենց խելոք համակերպվում են։ Տենց քանի դեպք գիտեմ‎։ Հո ձեռդ չե՞ն բռնելու չթողեն։ Իսկ էն քո ասած ավանդական ընտանիքներում, արխային, կինը էնքան անկախ մտածողություն չունի էլ, որ բանը հասնի սկի տենց բան մտածելուն։

Մի խոսքով, ասածս էն ա, որ իրականում խնդիրը ավելի շատ առանձնանալ ուզողի ներքին վախերն են, քան թե ընտանիքի խանգարելը։ Սովորաբար երբ առաջինը հաղթահարվում ա, երկրորդը նույնպես տեղի ա տալիս։ Մինչդեռ հակառակ հերթականությամբ չի լինում ու չի կարա լինի: Ոչ ոք քեզ չի համոզելու, որ իրանցից անկախ դառնաս :)

Ծլնգ
24.12.2016, 21:04
Մի խոսքով, ասածս էն ա, որ իրականում խնդիրը ավելի շատ առանձնանալ ուզողի ներքին վախերն են, քան թե ընտանիքի խանգարելը։ Սովորաբար երբ առաջինը հաղթահարվում ա, երկրորդը նույնպես տեղի ա տալիս։ Մինչդեռ հակառակ հերթականությամբ չի լինում ու չի կարա լինի: Ոչ ոք քեզ չի համոզելու, որ իրանցից անկախ դառնաս :)

Դե թե անձնական վախերին ենք վերագրում խնդիրը, արի մի քայլ էլ գնանք, ու ընտանիքից առանձին ապրելու ցանկությունը անվանենք քմահաճույք. յանի թող ինքը իրա մեջ հաղթահարի էդ ցանկությունը...

Որոշ մարդիկ միգուցե համարում են, որ ուրիշի կարծիքները մանիպուլյացիայով փոխելը այնքան էլ ճիշտ ուղի չի, որոշներն էլ միգուցե կարծում են որ ընտանիքի հետ սկայպով հավես շփվելը ավելի լավ բան է, քան իրար աշխարհագրորեն մոտիկ, բայց լարված վիճակներում գոյատևելը։ Որոշները միգուցե ոչ միայն ընտանիքի դրվածքից են փախնում, այլ ամբողջ հասարակության։ Որոշներին էլ պատրվակ է պետք, որ տարագրի ճամփի վախերը հաղթահարի։

Արշակ
24.12.2016, 21:13
Հա՛, էնքան գենդերային հավասարություն ա, որ քո նման զարգացած ու ազատամիտ տղան այսպիսի արտահայտություն ա անում նույն գրառման մեջ.Թե չգիտեի, որ էդ գրածիս կպնելու ա մեկը :D Սութի պոլիտկոռեկտություն մի արեք էլի :) Ես իմ օրինակով եմ ընդհանրացնում, «թագավոր տղա» եմ ասում, ու ընդհանրապես էդ արտահայտությունը տենց ա լեզվում մտած։ Շատ ես ուզում ինքդ «թագուհի աղջիկ» արտահայտությունն արա, հաստատ չեմ նեղվի։

ՈՒ ընդհանրապես, կանանց դերն ու անկախությունը բարձրացնելու համար նախ կանայք պիտի իրանք իրանց անկախ ու լիարժեք ընկալեն։ Իմ կյանքի փորձն ու դիտարկումները ցույց են տալիս, որ պրոբլեմը ավելի շատ կանանց սեփական ինքնագնահատականն ա, քան տղամարդկանց վերաբերմունքը։ Առաջինի փոխվելու դեպքում երկրորդը սովորաբար արագ փոխվում ա։ Ես կասեի նույնիսկ, որ տղամարդիկ կանանց իրավահավասար ու լիարժեք ընկալելու առումով ավելի առաջ են ընկել, քան հենց կանայք իրանց ինքնագնահատականի հարցում։ Բառերով ֆեմինիզմի շուխուռ են անում, բայց բնազդաբար իրանց գլխի վերևը պատալոկներ են դնում ու իշխող տղամարդ են փնտրում:
Սխալ թիրախ եք ընտրել ;)

Ծլնգ
24.12.2016, 21:31
Թե չգիտեի, որ էդ գրածիս կպնելու ա մեկը :D Սութի պոլիտկոռեկտություն մի արեք էլի :) Ես իմ օրինակով եմ ընդհանրացնում, «թագավոր տղա» եմ ասում, ու ընդհանրապես էդ արտահայտությունը տենց ա լեզվում մտած։ Շատ ես ուզում ինքդ «թագուհի աղջիկ» արտահայտությունն արա, հաստատ չեմ նեղվի։

ՈՒ ընդհանրապես, կանանց դերն ու անկախությունը բարձրացնելու համար նախ կանայք պիտի իրանք իրանց անկախ ու լիարժեք ընկալեն։ Իմ կյանքի փորձն ու դիտարկումները ցույց են տալիս, որ պրոբլեմը ավելի շատ կանանց սեփական ինքնագնահատականն ա, քան տղամարդկանց վերաբերմունքը։ Առաջինի փոխվելու դեպքում երկրորդը սովորաբար արագ փոխվում ա։ Ես կասեի նույնիսկ, որ տղամարդիկ կանանց իրավահավասար ու լիարժեք ընկալելու առումով ավելի առաջ են ընկել, քան հենց կանայք իրանց ինքնագնահատականի հարցում։ Բառերով ֆեմինիզմի շուխուռ են անում, բայց բնազդաբար իրանց գլխի վերևը պատալոկներ են դնում ու իշխող տղամարդ են փնտրում:
Սխալ թիրախ եք ընտրել ;)

Արշակ ջան, կոնկրետ քո դեմ չէր ուղղված գրառումս, չկարծես թե «կեղտ եմ բռնում», կամ, քո ասած՝ թիրախ եմ ման գալիս։ Բայց այդ քո արտահայտությունն էլ, այս վերջին գրառումդ էլ սիսթեմիկ սեքսիզմի (ու ընդհանրապես՝ համակարգային գենդերային խտրականության) սիմպտոմներ են։ Շատ երկար ու խորը զրույց ա, որի հավեսը կոնկրետ հիմա ու կոնկրետ այս թեմայում չունեմ։ Միմիայն քո մեկ գրառման մեջ հակասություններն էի նշում, ու քո նման մարդու կատարած արտահայտությունների օրինակով մատնանշում խնդրի գոյությունը Հայաստանում։

«Դուք»-իդ հակաընտանևարությունն էլ նկատել՝ գնահատելով, հրավիրում եմ անցնենք «դու»-ի։

Արշակ
24.12.2016, 21:34
Դե թե անձնական վախերին ենք վերագրում խնդիրը, արի մի քայլ էլ գնանք, ու ընտանիքից առանձին ապրելու ցանկությունը անվանենք քմահաճույք. յանի թող ինքը իրա մեջ հաղթահարի էդ ցանկությունը...

Որոշ մարդիկ միգուցե համարում են, որ ուրիշի կարծիքները մանիպուլյացիայով փոխելը այնքան էլ ճիշտ ուղի չի, որոշներն էլ միգուցե կարծում են որ ընտանիքի հետ սկայպով հավես շփվելը ավելի լավ բան է, քան իրար աշխարհագրորեն մոտիկ, բայց լարված վիճակներում գոյատևելը։ Որոշները միգուցե ոչ միայն ընտանիքի դրվածքից են փախնում, այլ ամբողջ հասարակության։ Որոշներին էլ պատրվակ է պետք, որ տարագրի ճամփի վախերը հաղթահարի։Ծլնգ ջան, արի իմ չասած բաները ինձ մի վերագրի էլի։ Ես չեմ ասել, թե Հայաստանից մենակ տնեցիքից առանձին ապրելու համար են գնում։ Ես կոնկրետ մի դեպք եմ ընդամենը նկարագրել, որ մարդը կոնկրետ ասում էր, որ էդ ա պատճառը, նենց որ ես հենց էդ պատճառի մասին էի խոսում։ Բնականաբար հազար ու մի պատճառ կարող ա լինի, ու ի տարբերություն էս դեպքի՝ հաճախ ավելի տրամաբանված ու հիմնավոր։ Ես դա բոլորովին չեմ ժխտում ու ոչ մի տեղ իմ խոսքում չեմ ժխտել։ :)
ՈՒ առավել ևս, պետք չի նենց ներկայացնել, թե քմահաճույք եմ անվանում առանձին ապրելու ցանկությունը կամ մեղադրում եմ տենց ցանկության համար։ Որովհետև իմ գրածներից ոչ մի բան տենց բան չէր հետևում։ Հակառակը, կարծում եմ ակնհայտ պիտի լիներ, որ առանձին ապրելու նկատմամբ բացասական վերաբերմունք չունեմ (չնայած միասին ապրելու նկատմամբ էլ չունեմ)։

Եթե տենց ծուռ «հետևություններով» ենք քննարկումը տանելու, ինձ ուղղակի անհետաքրքիր կդառնա շարունակելը։

Արշակ
24.12.2016, 21:46
Արշակ ջան, կոնկրետ քո դեմ չէր ուղղված գրառումս, չկարծես թե «կեղտ եմ բռնում», կամ, քո ասած՝ թիրախ եմ ման գալիս։ Բայց այդ քո արտահայտությունն էլ, այս վերջին գրառումդ էլ սիսթեմիկ սեքսիզմի (ու ընդհանրապես՝ համակարգային գենդերային խտրականության) սիմպտոմներ են։ Շատ երկար ու խորը զրույց ա, որի հավեսը կոնկրետ հիմա ու կոնկրետ այս թեմայում չունեմ։ Միմիայն քո մեկ գրառման մեջ հակասություններն էի նշում, ու քո նման մարդու կատարած արտահայտությունների օրինակով մատնանշում խնդրի գոյությունը Հայաստանում։
Ծլնգ ջան, քո ասածները պատմականորեն հասարակության մեջ կնոջ ու տղամարդու ստանձնած դերերի հետևանք ա, ու հա, կոնկրետ ժողովրդի լեզվից կարելի ա հետևություններ անել տվյալ լեզվի կրող հասարակության մեջ լեզվի ձևավորման ընթացքում դերերի բաշխումը և այլն‎։ Բայց չեմ կարծում, թե արդեն ձևավորված լեզուն իմ մասնավոր դեպքի հերքում ա :) Նկատենք, որ ես չեմ պնդել, թե Հայաստանում թունդ գենդերային հավասարություն ա տիրում։ Ընդամենը ասել եմ, որ կոնկրետ IT–ում էդ առումով ավելի առաջ ենք բազմաթիվ եվրոպական երկրներից։

Ի դեպ, անգլերենի he/she–ն էլ հնարավոր ա, որ քո ասած սեքսիզմի դրսևորում ա։ Ինչը հաճելիորեն հայերենում չկա :) Թե չէ զահլես գնում ա անգլերենով ամեն անգամ ինչ–որ օրինակ բերելուց հանուն պոլիտկորեկտության պարտադիր "he or she" ասելուց։

StrangeLittleGirl
24.12.2016, 21:46
Հա բայց դուրս ա գալիս, որ մարդ փոխանակ ընտանիքի կարծիքից անկախ գործելու վախերը հաղթահարի, փախնում ա արտասահման։ ՈՒ արդյունքում կոմպլեքսներդ հո չանհետացա՞ն․ մեկ ա հետդ են մնում, ուղղակի դրանց դրսևորման միջավայրից ես փախնում։ ՈՒ ստացվում ա, որ դու ուզում ես հասարակությունը փոխվի, բայց դու ինքդ փոխվելու քայլ չես անում, ուղղակի թռնում ես իրավիճակից։ Իրականում էդ հոգեբանական ճնշումները մինչև քայլ անելն են լինում, անելուց հետո ծնողները սենց թե ենց խելոք համակերպվում են։ Տենց քանի դեպք գիտեմ‎։ Հո ձեռդ չե՞ն բռնելու չթողեն։ Իսկ էն քո ասած ավանդական ընտանիքներում, արխային, կինը էնքան անկախ մտածողություն չունի էլ, որ բանը հասնի սկի տենց բան մտածելուն։

Մի խոսքով, ասածս էն ա, որ իրականում խնդիրը ավելի շատ առանձնանալ ուզողի ներքին վախերն են, քան թե ընտանիքի խանգարելը։ Սովորաբար երբ առաջինը հաղթահարվում ա, երկրորդը նույնպես տեղի ա տալիս։ Մինչդեռ հակառակ հերթականությամբ չի լինում ու չի կարա լինի: Ոչ ոք քեզ չի համոզելու, որ իրանցից անկախ դառնաս :)
Արշակ, էդ ներքին վախ կամ կոմպլեքս չի, այլ շատ կոնկրետ խնդիր կոնկրետ իրավիճակով ու ծնողներով, որոնք իրենց մանիպուլյատիվ վարքով պրակտիկորեն անհնար են դարձնում առանձին ապրելը։ Հայաստանի ներսում հաճախ առանձին ապրելու միակ տարբերակը մնում ա ծնողների հետ ընդհանրապես որևէ տեսակի կապը կտրել, ինչը, ի դեպ, ինձ ծանոթ շատ մարդիկ արել են, բայց էդպես էլ ծնողների հետ տարիներով չեն խոսում, ու հասարակությունը դրանից չի դզվում։

Դեռ եղբայրս նույնիսկ արել էր էդ առանձնալու փորձը, բայց դա ընդամենը երկու շաբաթ տևեց։ Դու ուղղակի թերագնահատում ես մեր ծնողների մանիպուլյատիվ ունակությունները։ Իհարկե դժվար նա հանուն առանձին ապրելու արտասահման մեկնի, բայց փաստն էն ա, որ ընկերուհու հետ առանձնանալն անհոջողությամբ պսակվեց։

Արշակ
24.12.2016, 21:58
Արշակ, էդ ներքին վախ կամ կոմպլեքս չի, այլ շատ կոնկրետ խնդիր կոնկրետ իրավիճակով ու ծնողներով, որոնք իրենց մանիպուլյատիվ վարքով պրակտիկորեն անհնար են դարձնում առանձին ապրելը։ Հայաստանի ներսում հաճախ առանձին ապրելու միակ տարբերակը մնում ա ծնողների հետ ընդհանրապես որևէ տեսակի կապը կտրել, ինչը, ի դեպ, ինձ ծանոթ շատ մարդիկ արել են, բայց էդպես էլ ծնողների հետ տարիներով չեն խոսում, ու հասարակությունը դրանից չի դզվում։

Դեռ եղբայրս նույնիսկ արել էր էդ առանձնալու փորձը, բայց դա ընդամենը երկու շաբաթ տևեց։ Դու ուղղակի թերագնահատում ես մեր ծնողների մանիպուլյատիվ ունակությունները։ Իհարկե դժվար նա հանուն առանձին ապրելու արտասահման մեկնի, բայց փաստն էն ա, որ ընկերուհու հետ առանձնանալն անհոջողությամբ պսակվեց։
Իսկ ինձ ծանոթ տարբեր մարդիկ հաջողությամբ առանձնացել են։ Բոլորի դեպքում էլ սկզբում լավ չի ընկալվել, բայց հետո ամեն ինչ լավ ա եղել։
Հիմա ուզում ես ասել, որ եղբորդ դեպքն էլ անհաջողությամբ պսակվեց զուտ ծնողների պատճառո՞վ։ Մի քիչ կարա՞ս մեկնաբանես, թե էդ ո՞նց են ծնողները տենց անտանելի մանիպուլացիա անում։ Բացի նրանից, որ ասեն ֆինանսական աջակցությունից կզրկենք (ինչը նորմալ ա), կամ էլ խռովեն, ինչը նորմալ չի, բայց հակված եմ կարծել, որ եթե մինչ այդ այլ էական պրոբլեմ չկար հարաբերություններում, էդ խռովելը ժամանակավոր բնույթ ա կրում (ոնց իմ իմացած օրինակներում ա եղել)։
Գրեթե համոզված եմ, որ էդ տարիներով չխոսող ծնողների հետ անկախ առանձնանալուց էլ հարաբերությունների լուրջ պրոբլեմներ կային․ իրական գլխավոր պատճառը առանձնանալը չի։

Ծլնգ
24.12.2016, 22:32
Ծլնգ ջան, արի իմ չասած բաները ինձ մի վերագրի էլի։ Ես չեմ ասել, թե Հայաստանից մենակ տնեցիքից առանձին ապրելու համար են գնում։ Ես կոնկրետ մի դեպք եմ ընդամենը նկարագրել, որ մարդը կոնկրետ ասում էր, որ էդ ա պատճառը, նենց որ ես հենց էդ պատճառի մասին էի խոսում։ Բնականաբար հազար ու մի պատճառ կարող ա լինի, ու ի տարբերություն էս դեպքի՝ հաճախ ավելի տրամաբանված ու հիմնավոր։ Ես դա բոլորովին չեմ ժխտում ու ոչ մի տեղ իմ խոսքում չեմ ժխտել։ :)
ՈՒ առավել ևս, պետք չի նենց ներկայացնել, թե քմահաճույք եմ անվանում առանձին ապրելու ցանկությունը կամ մեղադրում եմ տենց ցանկության համար։ Որովհետև իմ գրածներից ոչ մի բան տենց բան չէր հետևում։ Հակառակը, կարծում եմ ակնհայտ պիտի լիներ, որ առանձին ապրելու նկատմամբ բացասական վերաբերմունք չունեմ (չնայած միասին ապրելու նկատմամբ էլ չունեմ)։

Եթե տենց ծուռ «հետևություններով» ենք քննարկումը տանելու, ինձ ուղղակի անհետաքրքիր կդառնա շարունակելը։

Արշակ ջան, SLG-ի գրածին պատասխանդ արդեն ընդհանուր դատողություն էր, ոչ թե այդ կոնկրետ դեպքի պարզաբանում (քանի որ SLG-ը արդեն իսկ ընդհանրացրել էր հարցի քննարկումը)։ Իմ ասածը էն էր, որ թե եզրակացություններ ենք անում ուրիշների մասին (ընդհանուր դեպքով թե ինչու են մարդիկ ծնողներից առանձնանալու համար երկրից գնում), ապա կանգնում ենք slippery slope-ի վրա, ու խի ենք այդտեղ եզրակացությունները ավարտում (որ մարդու ունեցածը բարդույթ է, կամ վախ, և այլն, ոչ թե օբյեկտիվ հասարակական խնդիր), շարունակենք էլի...

Ավելի կարճ որ ասեմա սածս՝ պետք չի ընդհանուր դեպքում եզրակացություններ անել թե մարդիկ ինչից ելնելով են այս կամ այն քայլը անում։ Էլի, կոնկրետ քեզ ուղղված ոչինչ չունեմ, տրամաբանական շարունակություն եմ անում եզրակացությունների շարքիդ։

StrangeLittleGirl
24.12.2016, 22:33
Իսկ ինձ ծանոթ տարբեր մարդիկ հաջողությամբ առանձնացել են։ Բոլորի դեպքում էլ սկզբում լավ չի ընկալվել, բայց հետո ամեն ինչ լավ ա եղել։
Հիմա ուզում ես ասել, որ եղբորդ դեպքն էլ անհաջողությամբ պսակվեց զուտ ծնողների պատճառո՞վ։ Մի քիչ կարա՞ս մեկնաբանես, թե էդ ո՞նց են ծնողները տենց անտանելի մանիպուլացիա անում։ Բացի նրանից, որ ասեն ֆինանսական աջակցությունից կզրկենք (ինչը նորմալ ա), կամ էլ խռովեն, ինչը նորմալ չի, բայց հակված եմ կարծել, որ եթե մինչ այդ այլ էական պրոբլեմ չկար հարաբերություններում, էդ խռովելը ժամանակավոր բնույթ ա կրում (ոնց իմ իմացած օրինակներում ա եղել)։
Գրեթե համոզված եմ, որ էդ տարիներով չխոսող ծնողների հետ անկախ առանձնանալուց էլ հարաբերությունների լուրջ պրոբլեմներ կային․ իրական գլխավոր պատճառը առանձնանալը չի։

Եղբորս դեպքում ուղղակի մայրս էնքան էր զանգում, այցելում, համոզում, որ էդ «ցուրտ տանը» չապրեն, որ «մեղք» են և այլն, որ մենակ էդ ամենից ազատվելու համար երկուսով գնացին մամայիս տանն ապրելու: Իմ դեպքում ավելի բարդ մանիպուլյացիաներ էին ու ի դեպ էն բանից հետո, երբ արդեն վերադարձել էի Հայաստան երկու տարի էնտեղ չապրելուց հետո, այսինքն՝ տեսականորեն ավելի լավ պայմաններ կային առանձին ապրելու: Բայց արի ու տես, որ ծնողի հետ լավ հարաբերություն պահպանելու միակ տարբերակն ուղղակի հեռու ապրելն ա:

Արշակ
24.12.2016, 22:53
Արշակ ջան, STL-ի գրածին պատասխանդ արդեն ընդհանուր դատողություն էր, ոչ թե այդ կոնկրետ դեպքի պարզաբանում (քանի որ STL-ը արդեն իսկ ընդհանրացրել էր հարցի քննարկումը)։ Իմ ասածը էն էր, որ թե եզրակացություններ ենք անում ուրիշների մասին (ընդհանուր դեպքով թե ինչու են մարդիկ ծնողներից առանձնանալու համար երկրից գնում), ապա կանգնում ենք slippery slope-ի վրա, ու խի ենք այդտեղ եզրակացությունները ավարտում (որ մարդու ունեցածը բարդույթ է, կամ վախ, և այլն, ոչ թե օբյեկտիվ հասարակական խնդիր), շարունակենք էլի...

Ավելի կարճ որ ասեմա սածս՝ պետք չի ընդհանուր դեպքում եզրակացություններ անել թե մարդիկ ինչից ելնելով են այս կամ այն քայլը անում։ Էլի, կոնկրետ քեզ ուղղված ոչինչ չունեմ, տրամաբանական շարունակություն եմ անում եզրակացությունների շարքիդ։Ծլնգ ջան, StrangeLittleGirl–ի գրածին պատասխաններում, չնայած արդեն իմ բերած կոնկրետ դեպքից ընդհանրացել էինք, բայց միևնույն ա քննարկում էինք տնեցիքից առանձին ապրելու խաթր երկրից գնալու դեպքը։ Ես դրանից ավելին չեմ ընդհանրացրել։ :) ՈՒ համաձայն եմ, որ երկրից գնալու պատճառները շատ տարբեր կարող են լինել ու հաճախ մի մարդու դեպքում էդ պատճառները մի քանիսն են, ոչ թե մեկը։ ՈՒ նույնիսկ էդ իմ նշած մասնավոր դեպքում ոչ համոզում էի չլքել երկիրը, ոչ էլ մեղադրում. ընդհամենը հիմնավորում էի, որ եթե պատճառը տնեցիքից առանձին ապրելն ա, էդ խնդիրը լուծելու ուրիշ, իմ կարծիքով ավելի հեշտ տարբերակ կա: Ընդամենը փորձում էի ալտերնատիվ լուծում առաջարկել։ Իսկ թե ով ինչ ճանապարհ ա ընտրում իր պրոբլեմները լուծելու, էլի առանձին մարդու գործն ա։

StrangeLittleGirl
24.12.2016, 23:04
Ծլնգ ջան, StrangeLittleGirl–ի գրածին պատասխաններում, չնայած արդեն իմ բերած կոնկրետ դեպքից ընդհանրացել էինք, բայց միևնույն ա քննարկում էինք տնեցիքից առանձին ապրելու խաթր երկրից գնալու դեպքը։ Ես դրանից ավելին չեմ ընդհանրացրել։ :) ՈՒ համաձայն եմ, որ երկրից գնալու պատճառները շատ տարբեր կարող են լինել ու հաճախ մի մարդու դեպքում էդ պատճառները մի քանիսն են, ոչ թե մեկը։ ՈՒ նույնիսկ էդ իմ նշած մասնավոր դեպքում ոչ համոզում էի չլքել երկիրը, ոչ էլ մեղադրում. ընդհամենը հիմնավորում էի, որ եթե պատճառը տնեցիքից առանձին ապրելն ա, էդ խնդիրը լուծելու ուրիշ, իմ կարծիքով ավելի հեշտ տարբերակ կա: Ընդամենը փորձում էի ալտերնատիվ լուծում առաջարկել։ Իսկ թե ով ինչ ճանապարհ ա ընտրում իր պրոբլեմները լուծելու, էլի առանձին մարդու գործն ա։

Դե ես էլ ասում եմ, որ ավելի հեշտ լուծում ա երկրից գնալը, որովհետև ոչ մի կռիվ-ղալմաղալ չի լինում, ոչ ոք հանուն մյուսի ինչ-որ բան չի զոհում։ Նույն իմ դեպքում (էլի եմ ասում. տնեցիքից առանձին ապրելը գնալու միակ պատճառը չէր) եթե որոշեի մնալ Հայաստանում, բայց տնեցիքից առանձնանալ, լիքը ամիսներ, գուցե նույնիսկ տարիներ էին պահանջվելու, մինչև էդ մանիպուլյացիոն կծիկից դուրս գայի ու նենց դուրս գայի, որ առանձին ապրելը լիներ առանձին ապրել՝ տնեցիքի հետ լավ հարաբերությունը պահպանելով:
Ու գիտեմ, որ շատերի համար երկրից գնալը շատ ավելի հեշտ լուծում ա, քան տնից գնալու հետ կապված բոլոր տեսակի խնդիրների հետ բախվելը:

Արշակ
24.12.2016, 23:13
Եղբորս դեպքում ուղղակի մայրս էնքան էր զանգում, այցելում, համոզում, որ էդ «ցուրտ տանը» չապրեն, որ «մեղք» են և այլն, որ մենակ էդ ամենից ազատվելու համար երկուսով գնացին մամայիս տանն ապրելու: Իմ դեպքում ավելի բարդ մանիպուլյացիաներ էին ու ի դեպ էն բանից հետո, երբ արդեն վերադարձել էի Հայաստան երկու տարի էնտեղ չապրելուց հետո, այսինքն՝ տեսականորեն ավելի լավ պայմաններ կային առանձին ապրելու: Բայց արի ու տես, որ ծնողի հետ լավ հարաբերություն պահպանելու միակ տարբերակն ուղղակի հեռու ապրելն ա:
Լավ, համոզեցիր, անհաղթահարելի պրոբլեմներ են։

StrangeLittleGirl
24.12.2016, 23:20
Լավ, համոզեցիր, անհաղթահարելի պրոբլեմներ են։

Չեմ ասում՝ անհաղթահարելի։ Ասում եմ, որ Հայաստանից գնալը շատ ավելի հեշտ լուծում ա, քան Հայաստանում մնալով խնդիրը լուծելը։

Ծլնգ
24.12.2016, 23:21
Ծլնգ ջան, քո ասածները պատմականորեն հասարակության մեջ կնոջ ու տղամարդու ստանձնած դերերի հետևանք ա, ու հա, կոնկրետ ժողովրդի լեզվից կարելի ա հետևություններ անել տվյալ լեզվի կրող հասարակության մեջ լեզվի ձևավորման ընթացքում դերերի բաշխումը և այլն‎։ Բայց չեմ կարծում, թե արդեն ձևավորված լեզուն իմ մասնավոր դեպքի հերքում ա :) Նկատենք, որ ես չեմ պնդել, թե Հայաստանում թունդ գենդերային հավասարություն ա տիրում։ Ընդամենը ասել եմ, որ կոնկրետ IT–ում էդ առումով ավելի առաջ ենք բազմաթիվ եվրոպական երկրներից։

Արշակ ջան, պատմությունը ճակատիդ ատրճանակ չէր դրել ու ասել՝ հենց էս արտահայտությունը օգտագործի։ Լեզվում առկա սեքսիզմները, լինեն հնուց եկած, թե ո՛չ, մեր արդի լեզվում արտացոլում են ներկայիս հասարակությունը։

Նայի, դու ասում ես որ, պատմականորեն ձևավարվորված ավանդույթներին ի հակառակ, ընտանիքից առանձին ապրելու զավակի ցանկության չիրագործելը Հայաստանում հետևանք է այդ զավակի վախերի ու բարդույթների, այլ ոչ թե օբյեկտիվ հասարակական գործոնների։ Բայց միևնույն ժամանակ պատմության գրկից մեզ հասած լեզվական սեքսիզմների քո օգտագործելը լեզվի՞ խնդիրն է։ Մի քիչ իրար հետ չբռնեց։ Ու այո՛, այդ արտահայտությունդ հակասում էր գենդերային հավասարությանդ մասին պնդմանը, քանզի արտահայտությանդ ակունքում առկա է այդ ոլորտի նկատմամբ գենդերային կանխակալություն։

Բայց նորից, չկարծես թե «կեղտ եմ բռնում»։ Այսպիսի կանխակալություններ բոլորիս լեզվի մեջ էլ կան, քանի որ դրանք, ինչպես արդեն ասացի, իրական հասարակության արտացոլումն են։ Բայց թեկուզ 95% ծրագրավորողները լինեն կին, քանի դեռ կա այդ ոլորտում գենդերային կանխակալություն, գենդերային հավասարության մասին խոսելը ծիծաղալի է։


Ի դեպ, անգլերենի he/she–ն էլ հնարավոր ա, որ քո ասած սեքսիզմի դրսևորում ա։ Ինչը հաճելիորեն հայերենում չկա :) Թե չէ զահլես գնում ա անգլերենով ամեն անգամ ինչ–որ օրինակ բերելուց հանուն պոլիտկորեկտության պարտադիր "he or she" ասելուց։
Կոնկրետ անգլերենում՝ ահա քեզ լուծում (https://en.wikipedia.org/wiki/Singular_they), որը նաև գենդերապես ոչ-երկուական (https://en.wikipedia.org/wiki/Genderqueer) դեպքերն էլ է ներառում (ինչին «he or she» տարբերակը մոտիկ էլ չի գալիս)։

Quyr Qery
25.12.2016, 14:59
Երբ որ սկսեցի առանձին ապրել 20ս դեռ չէր լրացել, ոնց-որ։
Հասարակությունը ինձ ճնշում էր, տանը վատ հարաբերություններ էին, ծնողներիս երազած տուն տանելու աղջիկը չէի, Գյումրում ուղղակի չէի ընդունվում ու էսպես շարունակ։ Երբ որոշեցի, որ պիտի գամ ու Երևանում ապրեմ, մերոնք դեմ էին, հետո հասկացան, որ ուրիշ ելք չկա ինձ համար, առաջին տարին ահավոր լարված հարաբերություններ էին ծնողներիս հետ, մաքսիմալ չէինք շփվում, բարեկամությունն ինձ մեղադրում էր անշնորհակալ երեխա լինելու մեջ ու էսպես շարունակ։ Հետո էս 5 տարիների ընթացքում ամեն ինչ կարգավորվեց, ու նույնիսկ լավ է, որ հեռու ենք ապրում, աշխատում եմ գոնե ամիսը մեկ այցելեմ, արդեն դադարել են համոզել, որ գնամ հետ, համ էլ ստեղ ապրելով իրենց լիքը հարցերի լուծում եմ տվել։
Բայց երկրից գնալու մասին չեմ մտածել, երևի որովհետև իմ այլընտրանքը Երևանն էր։

Արշակ
25.12.2016, 16:10
Չեմ ասում՝ անհաղթահարելի։ Ասում եմ, որ Հայաստանից գնալը շատ ավելի հեշտ լուծում ա, քան Հայաստանում մնալով խնդիրը լուծելը։
Տեխնիկապես, սեփական քաղաքում ընտանիքից առանձնանալ ու առանձին տուն վարձելը անհամեմատ ավելի հեշտ ա, քան արտասահման տեղափոխվելով հարցը լուծելը։
Հոգեբանական առումով, գուցե արտասահման մեկնելը ավելի հեշտ ա, քանի որ էդ դեպքում ստիպված չես ընդդիմանալ ծնողիդ ու «ոչ» ասել, ասել, որ իմանալով իր կարծիքը, որպես չափահաս մարդ այլ ուղի ես ընտրում։ Բայց դա էլ ի վերջո հասունություն մի քննություն ա, որ հանձնում ես։ Երկրից գնալով ուղղակի խուսափում ես էդ քննությունից ու շատերի համար ավելի հեշտ ա բազմաթիվ տեխնիկական բարդությունների մեջով անցնել, քան էդ հոգեբանական մարտահրավերը ընդունել։
Իհարկե այլ երկրում միայնակ ապրելը իր հերթին ահագին հոգեբանական մարտահրավերներ ունի, բայց դա արդեն այլ պատմություն ա :)

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 16:39
Տեխնիկապես, սեփական քաղաքում ընտանիքից առանձնանալ ու առանձին տուն վարձելը անհամեմատ ավելի հեշտ ա, քան արտասահման տեղափոխվելով հարցը լուծելը։
Հոգեբանական առումով, գուցե արտասահման մեկնելը ավելի հեշտ ա, քանի որ էդ դեպքում ստիպված չես ընդդիմանալ ծնողիդ ու «ոչ» ասել, ասել, որ իմանալով իր կարծիքը, որպես չափահաս մարդ այլ ուղի ես ընտրում։ Բայց դա էլ ի վերջո հասունություն մի քննություն ա, որ հանձնում ես։ Երկրից գնալով ուղղակի խուսափում ես էդ քննությունից ու շատերի համար ավելի հեշտ ա բազմաթիվ տեխնիկական բարդությունների մեջով անցնել, քան էդ հոգեբանական մարտահրավերը ընդունել։
Իհարկե այլ երկրում միայնակ ապրելը իր հերթին ահագին հոգեբանական մարտահրավերներ ունի, բայց դա արդեն այլ պատմություն ա :)
Արշակ, ես քեզ ասում եմ՝ էդ ամենը ծնողին ուղղակի «ոչ» ասելով չի սահմանափակվում: Պետք ա հսկայական մանիպուլյացիաների հետ գլուխ դնել, ինչը հեչ կապ չունի հասունության հետ: Կամ ավելի հասուն որոշում ա արտասահման մեկնելը, քան ծնողի հետ ընդհարվելը։ Երբ ասում ես՝ առանձնանում եմ, ծնողը դա որպես անձնական վիրավորանք ա ընդունում ու սկսում ա քեզ մուսի-փուսի անել, որ չուզենաս տնից գնալ, երբ բացատրում ես, որ դա իրա հետ կապ չունի, քո անձնական կյանքն ա, ծնողը չի հասկանում, ասում ա՝ անշնորհակալ ես, երբ մեկ ա թողնում գնում ես, ծնողդ նեղանում ու տարիներով չի խոսում հետդ, շատ ավելի հեշտ ա ուղղակի գնալ արտասահման։ Նաև ֆինանսական առումով ա ավելի հեշտ արտասահման գնալը։ Ավելի հեշտ ա նաև, որտև ծնողդ չի կարա ամեն վայրկյան գա, դուռդ ծեծի, ստուգի՝ տունդ մաքու՞ր ա, ուտելու բան ունե՞ս։ Սրանք բոլորը Երևանում զանազան անհատների հետ տեղի ունեցած դեպքեր են։ Ոմանք դեռ Երևանում են, ոմանք՝ չէ։ Բայց ասածս էն ա, որ դա հասունության հետ կապ չունի ու տգեղ ա էդ բոլոր մարդկանց փոխարեն որոշելը, որ իրանք ուղղակի հասուն չէին, դրա համար այլ լուծում գտան կամ էդպես էլ չգտան լուծում։

Արշակ
25.12.2016, 17:21
Արշակ ջան, պատմությունը ճակատիդ ատրճանակ չէր դրել ու ասել՝ հենց էս արտահայտությունը օգտագործի։ Լեզվում առկա սեքսիզմները, լինեն հնուց եկած, թե ո՛չ, մեր արդի լեզվում արտացոլում են ներկայիս հասարակությունը։

Նայի, դու ասում ես որ, պատմականորեն ձևավարվորված ավանդույթներին ի հակառակ, ընտանիքից առանձին ապրելու զավակի ցանկության չիրագործելը Հայաստանում հետևանք է այդ զավակի վախերի ու բարդույթների, այլ ոչ թե օբյեկտիվ հասարակական գործոնների։ Բայց միևնույն ժամանակ պատմության գրկից մեզ հասած լեզվական սեքսիզմների քո օգտագործելը լեզվի՞ խնդիրն է։ Մի քիչ իրար հետ չբռնեց։ Ու այո՛, այդ արտահայտությունդ հակասում էր գենդերային հավասարությանդ մասին պնդմանը, քանզի արտահայտությանդ ակունքում առկա է այդ ոլորտի նկատմամբ գենդերային կանխակալություն։

Բայց նորից, չկարծես թե «կեղտ եմ բռնում»։ Այսպիսի կանխակալություններ բոլորիս լեզվի մեջ էլ կան, քանի որ դրանք, ինչպես արդեն ասացի, իրական հասարակության արտացոլումն են։ Բայց թեկուզ 95% ծրագրավորողները լինեն կին, քանի դեռ կա այդ ոլորտում գենդերային կանխակալություն, գենդերային հավասարության մասին խոսելը ծիծաղալի է։
Ծլնգ ջան, նախ և առաջ, ես ծրագրավորող եմ, ու կոնկրետ էս դեպքում, չնայած երկրորդ դեմքով էի գրում, բայց ես իմ անձնական փորձն էի նկարագրում ու լրիվ բնական ու տրամաբանական ա «թագավոր տղա» արտահայտության օգտագործումը․ աբսուրդ կլիներ, որ «թագուհի աղջիկ» գրեի :) Եթե ինչ–որ կնոջ փորձից խոսեի, գուցե «թագուհի» բառը օգտագործեի։ Նենց որ ստեղ խոշորացույցով էլ ման գաս, սեքսիզմ չես գտնի։
ՈՒ ընդհանրապես ինձ ջղայնացնում ա, որ մարդ հանգիստ չի կարա խոսի, ամեն բառիդ վրա պիտի զգուշանաս, թե հանկարծ որևէ մեկը թաքնված սեքսիզմ չգտնի մեջը։ Չեմ կարծում, թե նման բաների վրա ֆիքսվելը էֆեկտիվ միջոց ա կանանց իրավահավասարություն հաստատելու համար։ Որտև եթե նույնիսկ նման բան կա, էդ հետևանք ա, ոչ թե պատճառ։ Տենց անելը ամեն ինչ ջանջալացնում ա ու օգուտ էլ չի տալիս։ Հասարակության մեջ կնոջ դերի բարձրացումը ինքնստինքյան լեզվում էլ իրավիճակը կփոխի։ Բայց հակառակը հազիվ թե լինի։


Նայի, դու ասում ես որ, պատմականորեն ձևավարվորված ավանդույթներին ի հակառակ, ընտանիքից առանձին ապրելու զավակի ցանկության չիրագործելը Հայաստանում հետևանք է այդ զավակի վախերի ու բարդույթների, այլ ոչ թե օբյեկտիվ հասարակական գործոնների։
ՈՒ դու էլի ինձ վերագրում ես մի բան, որ ես չեմ ասել :) Իհարկե օբյեկտիվ հասարակական գործոններ կան ու դրանցով պայմանավորված հոգեբանական խոչընդոտներ։ Էդ հոգեբանական վախերն ու բարդույթները էլի պայմանավորված են կոնկրետ բարքեր ունեցող հասարակության մեջ մեծանալով ու դաստիարակվելով, այսինքն՝ «օբյեկտիվ հասարակական գործոններով»։ Բայց անկախ նրանից ինչ գործոններով են պայմանավորված, էդ վախերը ու կոմպլեքսները կան ու երկրից գնալով էդ վախերդ չեն վերանում։ Ինչևէ, փչացած պլաստինկա չդառնամ, տես նախորդ գրառումներս :)

Ինչ վերաբերում ա ծրագրավորման ոլորտում «գենդերային կանխակալությանը», նախ ինչպես արդեն հիմնավորեցի, իմ գրած «թագավոր տղա» արտահայտությունը ոչ մի կերպ «գենդերային կանխակալություն» չէր արտահայտում։
Բացի դրանից, վերջերս իգական սեռի մի ընկերոջս հետ գենդերային կանխակալության մասին էինք զրուցում ու ինքը պնդում էր, որ եթե ես տաքսու մեքենա եմ տեսնում փողոցում, ու մինչև վարորդին տեսնելը ենթադրում/սպասում եմ, որ տաքսիստը տղամարդ ա, էդ սեքսիզմ ա ու գենդերային կանխակալություն :D Ես էլ ասում եմ, որ տեղ սեքսիզմ չկա․ էդ ընդամենը ստատիստիկա ա :)) Եթե փաստացի տաքսիստների 99,9%–ը տղամարդ են, ապա լրիվ բնական ա, որ ես մինչև տեսնելը ակնկալում եմ, տաքսիստը տղամարդ ա լինելու։ Էդ էվոլուցիայի ընթացքում ձևավորված մարդու ուղեղի էֆեկտիվ աշխատանքի մեխանիզմ ա, որ նախորոք կանխատեսում ես, թե քեզ ինչ ա սպասվում։ ՈՒ իմ տենց մտածելը բոլորովին չի նշանակում, թե ես տաքսի քշելը կնոջը չսազող մասնագիտություն եմ համարում կամ որևէ նման բան։ Ընդհակառակը՝ ինձ շատ հաճելի կլինի, եթե տաքսի նստեմ ու պարզվի, որ վարորդը կին ա :)
Համոզված եմ, որ մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը ուրախ կլիներ, որ տաքսիստը կին լիներ։ ՈՒ ես հեչ մեղավոր չեմ, որ կանայք տաքսու վարորդ չեն դառնում։ Նույն ձևով, ոնց եվրոպայում կանանց մեծ մասը չեն գնում ծրագրավորման դասընթացների ու ընդհանրապես ծրագրավորմամբ չեն հետաքրքրվում։

Ի դեպ, էս թեմայով մի անեկդոտ հիշեցի․ ասում ա աբարանցուն հարցնում են․
– ինչքա՞ն ա հավանականությունը, որ պատուհանից դուրս նայես, դինոզավր կտեսնես»։
– հիսուն–հիսուն – պատասխանում ա աբարանցին։
– Էդ ո՞նց։
– Դե կամ կտեսնեմ, կամ չեմ տեսնի։
:D

Իմիջիայլոց, էս անեկդոտը ապարանցու փոխարեն «բլանդինկա աղջկա» վրով եմ լսել, բայց փոխեցի ապարանցու, որ կանայք չվիրավորվեն ու չասեն, թե սեքսիստ եմ :D Չնայած կարծում եմ, որ աբսուրդ ա սենց անեկդոտներից նեղվելը։ Ընդ որում, համոզված եմ, որ ոչ մեկդ անեկդոտը լսելուց չանհանգստացաք, որ ապարանցիք կարող ա նեղանային :D

Եվ վերջապես, չնայած հակված եմ կարծել, որ ընդհանուր առմամբ հայկական IT–ում իսկապես գենդերային հավասարություն կա, բայց այնուամենայնիվ գենդերային հավասարություն մասին նշումս համեմատական գնահատական էր Եվրոպայում էս ոլորտում տիրող իրավիճակի հետ։ Իդեալական անթերիության մասին վստահ պնդումներ չեմ անի։ Ակումբի էս թեման այլ երկրների հետ համեմատության մասին ա ու իմ օրինակն էլ էդ կոնտեքստում էր։



Կոնկրետ անգլերենում՝ ահա քեզ լուծում (https://en.wikipedia.org/wiki/Singular_they), որը նաև գենդերապես ոչ-երկուական (https://en.wikipedia.org/wiki/Genderqueer) դեպքերն էլ է ներառում (ինչին «he or she» տարբերակը մոտիկ էլ չի գալիս)։
Ճիշտն ասած, երբեք չեմ նկատել, որ որևէ մեկը singular they օգտագործի, բայց շնորհակալ եմ, հաշվի կառնեմ :)

Արշակ
25.12.2016, 17:51
Արշակ, ես քեզ ասում եմ՝ էդ ամենը ծնողին ուղղակի «ոչ» ասելով չի սահմանափակվում: Պետք ա հսկայական մանիպուլյացիաների հետ գլուխ դնել, ինչը հեչ կապ չունի հասունության հետ: Կամ ավելի հասուն որոշում ա արտասահման մեկնելը, քան ծնողի հետ ընդհարվելը։ Երբ ասում ես՝ առանձնանում եմ, ծնողը դա որպես անձնական վիրավորանք ա ընդունում ու սկսում ա քեզ մուսի-փուսի անել, որ չուզենաս տնից գնալ, երբ բացատրում ես, որ դա իրա հետ կապ չունի, քո անձնական կյանքն ա, ծնողը չի հասկանում, ասում ա՝ անշնորհակալ ես, երբ մեկ ա թողնում գնում ես, ծնողդ նեղանում ու տարիներով չի խոսում հետդ, շատ ավելի հեշտ ա ուղղակի գնալ արտասահման։ Նաև ֆինանսական առումով ա ավելի հեշտ արտասահման գնալը։ Ավելի հեշտ ա նաև, որտև ծնողդ չի կարա ամեն վայրկյան գա, դուռդ ծեծի, ստուգի՝ տունդ մաքու՞ր ա, ուտելու բան ունե՞ս։ Սրանք բոլորը Երևանում զանազան անհատների հետ տեղի ունեցած դեպքեր են։ Ոմանք դեռ Երևանում են, ոմանք՝ չէ։ Բայց ասածս էն ա, որ դա հասունության հետ կապ չունի ու տգեղ ա էդ բոլոր մարդկանց փոխարեն որոշելը, որ իրանք ուղղակի հասուն չէին, դրա համար այլ լուծում գտան կամ էդպես էլ չգտան լուծում։
«Ոչ»–ը բառացի պետք չէր հասկանալ, «ոչ»–ը էդ բոլոր «մանիպուլացիաները», դուռ ծեծել և այլն handle անելն ա։ ՈՒ «ոչ» ասել կարողանալը հասունության որոշակի ասպեկտ ա։ Վիրավորված ծնողի հետ լեզու գտնելն էլ ա մարդկանց հետ հարաբերությունների հմտություն, որը էլի հասունության դրևորում ա։ Հասունությունը պիտակ չի, որ ես մարդանց «ոչ հասուն» պիտակ տամ կամ որպես վիրավորական արտահայտություն օգտագործեմ։ Հասունությունը շարունակական պրոցես ա, որ իրավաբանորեն չափահաս դառնալով չի ավարտվում։ Ինչ վերաբերվում ա ֆինանսականին, էդ էլ իհարկե ամեն մարդու համար կարա տարբեր լինի։ Մասնավորապես իմ բերած օրինակում, երբ էդ աղջիկը բարձր վարձատրվող վեբ դիզայներ էր, իր համար հաստատ Հայաստանում ֆինանսապես ավելի հեշտ կլիներ տուն վարձելը։

Հարգելի արտասահման մեկնած աղջիկներ ու տղաներ, դուք իզուր եք իմ գրածը որպես վիրավորմանք ընկալում :) Ես ոչ մեկին չեմ մեղադրում կամ հանդիմանում երկրից գնալու համար, որ դուք էլ պաշտպանվում եք։ Ձեզ տենց ավելի հեշտ կամ լավ ա՞, ձեր ջանին ղուրբան :) Ես ընդամենը փորձում եմ ասել, որ Հայաստանում ծնողից առանձին ապրելն էլ ա տարբերակ, պետք չի դրանից էդքան սարսափել։ ՈՒ ինչքան շատ տենց դեպքերը լինեն, էնքան ծնողներն էլ կսկսեն հանգիստ վերաբերվել։

Ի դեպ, թող տպավորություն չլինի, թե պրոպագանդա եմ անում, թե պետք ա առանձին ապրել։ Իմ կարծիքով և՛ առանձին ապրելը, և՛ միասին ապրելը իրենց առավելություններն ու թերություններն ունեն ու հասարակությունը չպիտի էդ առումով ճնշի որևէ ուղղությամբ։ Ամեն մարդ պիտի ինքը որոշի իր համար որն ա ավելի հարմար :)

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 18:04
«Ոչ»–ը բառացի պետք չէր հասկանալ, «ոչ»–ը էդ բոլոր «մանիպուլացիաները», դուռ ծեծել և այլն handle անելն ա։ ՈՒ «ոչ» ասել կարողանալը հասունության որոշակի ասպեկտ ա։ Վիրավորված ծնողի հետ լեզու գտնելն էլ ա մարդկանց հետ հարաբերությունների հմտություն, որը էլի հասունության դրևորում ա։ Հասունությունը պիտակ չի, որ ես մարդանց «ոչ հասուն» պիտակ տամ կամ որպես վիրավորական արտահայտություն օգտագործեմ։ Հասունությունը շարունակական պրոցես ա, որ իրավաբանորեն չափահաս դառնալով չի ավարտվում։ Ինչ վերաբերվում ա ֆինանսականին, էդ էլ իհարկե ամեն մարդու համար կարա տարբեր լինի։ Մասնավորապես իմ բերած օրինակում, երբ էդ աղջիկը բարձր վարձատրվող վեբ դիզայներ էր, իր համար հաստատ Հայաստանում ֆինանսապես ավելի հեշտ կլիներ տուն վարձելը։

Հարգելի արտասահման մեկնած աղջիկներ ու տղաներ, դուք իզուր եք իմ գրածը որպես վիրավորմանք ընկալում :) Ես ոչ մեկին չեմ մեղադրում կամ հանդիմանում երկրից գնալու համար, որ դուք էլ պաշտպանվում եք։ Ձեզ տենց ավելի հեշտ կամ լավ ա՞, ձեր ջանին ղուրբան :) Ես ընդամենը փորձում եմ ասել, որ Հայաստանում ծնողից առանձին ապրելն էլ ա տարբերակ, պետք չի դրանից էդքան սարսափել։ ՈՒ ինչքան շատ տենց դեպքերը լինեն, էնքան ծնողներն էլ կսկսեն հանգիստ վերաբերվել։

Ի դեպ, թող տպավորություն չլինի, թե պրոպագանդա եմ անում, թե պետք ա առանձին ապրել։ Իմ կարծիքով և՛ առանձին ապրելը, և՛ միասին ապրելը իրենց առավելություններն ու թերություններն ունեն ու հասարակությունը չպիտի էդ առումով ճնշի որևէ ուղղությամբ։ Ամեն մարդ պիտի ինքը որոշի իր համար որն ա ավելի հարմար :)
Արշակ, որևէ հարաբերության մեջ խնդիր լուծում ստանում ա մենակ էն դեպքում, երբ երկու կողմն էլ ուզում ա, որ խնդիրը լուծվի: Բայց հայ ծնող-երեխա հարաբերություններում սովորաբար երեխան ա անվերջ զիջողը, իսկ ծնողը որևէ տեսակի փոխզիջման չգնացողը: Ու հենց դրա արդյունքում ստանում ենք իրար հետ տարիներով չշփվող ծնող-երեխա, քաղաքի մեջ ուրիշ տուն տեղափոխվելու փոխարեն արտասահման մեկնած երեխա կամ ծնողների հետ ապրող, բայց ամեն օր իր բախտն անիծող երեխա: Ու պատկերացրու, մարդուց բավական մեծ հասունություն ա պահանջում ծնողին չվիրավորելու համար վեր կենալ, գնալ ուրիշ երկիր, լրիվ նոր կյանք սկսել:

Ֆինանսական պահն էլ բարձր աշխատավարձը մենակ նկատի չունեմ։ Ծնողներ կան, որ անգամ բարձր աշխատավարձ ստացող էրեխեքին զանազան մանիպուլյացիաներով էդ էրեխեքին ֆինանսական կախվածության մեջ են գցում։ Դու լուրջ չես պատկերացնում հայ ծնողների հնարավորությունները։

Ու նորից եմ ասում. ծնողներից առանձնացած լիքը ջահելների գիտեմ Երևանում, որ չեն խոսում ծնողների կամ առնվազն ծնողներից մեկի հետ արդեն քանի տարի։ Հեշտ չի էլի։ Լավ կլինի՝ ուրիշների համար կոչ չանես։ Ամեն մարդ ինքն ա որոշում, թե որն ա իր համար աշխատող, հասուն կամ պակաս հասուն տարբերակ։

Արշակ
25.12.2016, 18:48
Արշակ, որևէ հարաբերության մեջ խնդիր լուծում ստանում ա մենակ էն դեպքում, երբ երկու կողմն էլ ուզում ա, որ խնդիրը լուծվի: Բայց հայ ծնող-երեխա հարաբերություններում սովորաբար երեխան ա անվերջ զիջողը, իսկ ծնողը որևէ տեսակի փոխզիջման չգնացողը: Ու հենց դրա արդյունքում ստանում ենք իրար հետ տարիներով չշփվող ծնող-երեխա, քաղաքի մեջ ուրիշ տուն տեղափոխվելու փոխարեն արտասահման մեկնած երեխա կամ ծնողների հետ ապրող, բայց ամեն օր իր բախտն անիծող երեխա: Ու պատկերացրու, մարդուց բավական մեծ հասունություն ա պահանջում ծնողին չվիրավորելու համար վեր կենալ, գնալ ուրիշ երկիր, լրիվ նոր կյանք սկսել:
Բյուր չգիտեմ ում մասնավոր օրինակի հիման վրա ես պնդում, թե միշտ ու ամեն ինչում երեխան ա զիջողը, բայց էդ տենց չի, բոլորի անունից ընդհանրացումներ մի արա։ Հլը ծնող դառի, տեսնենք էլի տենց կմտածե՞ս :D Հայ ծնողին տենց ընդհանրական հրեշ պետք չի դարձնել։



Ու նորից եմ ասում. ծնողներից առանձնացած լիքը ջահելների գիտեմ Երևանում, որ չեն խոսում ծնողների կամ առնվազն ծնողներից մեկի հետ արդեն քանի տարի։ Հեշտ չի էլի։ Լավ կլինի՝ ուրիշների համար կոչ չանես։ Ամեն մարդ ինքն ա որոշում, թե որն ա իր համար աշխատող, հասուն կամ պակաս հասուն տարբերակ։
Ես ոնց հասկանում եմ, արդեն անհույս ու անիմաստ բան ա կրկնելը, որ ես ոչ մեկին չեմ պիտակում, ու ոչ մեկին չեմ մեղադրում, չեմ դատում։ Ամեն մարդ ինքն ա որոշում, թե որն ա իր համար լավ։ Մեկ ա դու ընկալելու ես նենց, ոնց քեզ հարմար ա ընկալելը։

Բյուր ջան, ես հասկանում եմ, որ քո համար էս ցավոտ թեմա ա ու քեզ թվում ա, թե քեզ մեղադրում եմ, ու վիրավորվել ես ու հիմա էմոցիոնալ պատասխաններ ես տալիս, առանց գրածս հասկանալու փորձի։ Ինչ ասեմ, ավելի լավ ա ստեղ ավարտենք քննարկումը, որտև ոչ քեզ մեղադրելու ու վիրավորելու ցանկություն ունեմ, ոչ էլ որևէ օգուտ եմ տեսնում նույն բանը կրկնելուց։

Ես կարող ա կարծիք ունենամ ու էդ կարծիքն արտահայտեմ՝ ինչ–որ մեկին օգտակար լինելու հույսով‎։ Կարծիք արտահայտելու իրավունքը ունեմ։ Բայց բնականաբար ես չեմ դիտարկում իմ կարծիքը որպես միակ ու անբեկանելի ճշմարտություն ու երբեք չեմ փորձում ուրիշին ստիպել իմ կարծիքով շարժվել։ Ու դու լավ կանես իմ բերանը փակել չփորձես։ Կարծիքի իրավունք մենակ դու չի, որ ունես։

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 18:59
Բյուր չգիտեմ ում մասնավոր օրինակի հիման վրա ես պնդում, թե միշտ ու ամեն ինչում երեխան ա զիջողը, բայց էդ տենց չի, բոլորի անունից ընդհանրացումներ մի արա։ Հլը ծնող դառի, տեսնենք էլի տենց կմտածե՞ս :D Հայ ծնողին տենց ընդհանրական հրեշ պետք չի դարձնել։

Հայ ծնողին հրեշ չեմ դարձնում, բայց սարուձոր տարբերություններ եմ տեսնում հայ ծնողի ու ոչ հայ ծնողի պահվածքի միջև։ Ամեն դեպքում, ես չեմ կարծում, թե չափահաս երեխաների վրա նման կերպ կփորձեմ ազդել։ Ու ասում եմ՝ մի քանի մասնավոր օրինակների վրա եմ էս ամենն ասում։ Կոնկրետ հենց հիմա չորս հոգի մտքիս կան, որ ծնողներից առանձին են ապրում Երևանում, մի հոգի էլ, որ չի կարողանում առանձնանալ նշված ֆինանսական խնդիրների պատճառով։



Ես ոնց հասկանում եմ, արդեն անհույս ու անիմաստ բան ա կրկնելը, որ ես ոչ մեկին չեմ պիտակում, ու ոչ մեկին չեմ մեղադրում, չեմ դատում։ Ամեն մարդ ինքն ա որոշում, թե որն ա իր համար լավ։ Մեկ ա դու ընկալելու ես նենց, ոնց քեզ հարմար ա ընկալելը։

Բյուր ջան, ես հասկանում եմ, որ քո համար էս ցավոտ թեմա ա ու քեզ թվում ա, թե քեզ մեղադրում եմ, ու վիրավորվել ես ու հիմա էմոցիոնալ պատասխաններ ես տալիս, առանց գրածս հասկանալու փորձի։ Ինչ ասեմ, ավելի լավ ա ստեղ ավարտենք քննարկումը, որտև ոչ քեզ մեղադրելու ու վիրավորելու ցանկություն ունեմ, ոչ էլ որևէ օգուտ եմ տեսնում նույն բանը կրկնելուց։

Ես կարող ա կարծիք ունենամ ու էդ կարծիքն արտահայտեմ՝ ինչ–որ մեկին օգտակար լինելու հույսով‎։ Կարծիք արտահայտելու իրավունքը ունեմ։ Բայց բնականաբար ես չեմ դիտարկում իմ կարծիքը որպես միակ ու անբեկանելի ճշմարտություն ու երբեք չեմ փորձում ուրիշին ստիպել իմ կարծիքով շարժվել։ Ու դու լավ կանես իմ բերանը փակել չփորձես։ Կարծիքի իրավունք մենակ դու չի, որ ունես։
Իհարկե դու կարաս քո կարծիքն ունենաս, բայց տվյալ դեպքում քո կարծիքը բավական վերևից նայողի, խնդրի հետ չառընչվածի ու խնդիրը հասկանալ չփորձողի կարծիք ա։ Ու ոչ էլ փորձում եմ բերանդ փակել։ Կարող ես արտահայտվել ինչքան ուզում ես։ Ես արդեն բացատրեցի, թե որն ա խնդիրը կոնկրետ քո կարծիքի մեջ։

Ծլնգ
25.12.2016, 19:16
Ծլնգ ջան, նախ և առաջ, ես ծրագրավորող եմ, ու կոնկրետ էս դեպքում, չնայած երկրորդ դեմքով էի գրում, բայց ես իմ անձնական փորձն էի նկարագրում ու լրիվ բնական ու տրամաբանական ա «թագավոր տղա» արտահայտության օգտագործումը․ աբսուրդ կլիներ, որ «թագուհի աղջիկ» գրեի :)
Հեչ բնական չի, որ երկրորդ դեմքով խոսելիս քո անձնական փորձն ես նկարագրում ընդհանուր մասնագիտության մասին արտահայտություն անելիս։ Բայց թե քո կոնկրետ դեպքն էր, հարց չկա՝ թագավոր տղա ես։



Եթե ինչ–որ կնոջ փորձից խոսեի, գուցե «թագուհի» բառը օգտագործեի։ Նենց որ ստեղ խոշորացույցով էլ ման գաս, սեքսիզմ չես գտնի։

Խոշորացույցով ման գալ պետք չի, ես էլ քեզ սեքսիզմի մեջ չեմ մեղադրում։ Միմիայն ասում եմ որ օգտագործածդ նախադասությունը արտահայտում է իրական հասարակությունը արտացոլող լեզվական սեքսիզմ, ինչը գենդերային կանխակալման ազդարար է։ Չնայած այդ նախադասությունդ կարդալիս գլխիս ոնց որ մեկը մուրճով տար, մեկ ա բան չէի ասի, բայց հետագա գենդերային հավասարության մասին նշումդ լրիվ հակասում էր օգտագործածդ «լեզվին»։ Դրա համար էլ նշեցի այդ դիտարկումս։



ՈՒ ընդհանրապես ինձ ջղայնացնում ա, որ մարդ հանգիստ չի կարա խոսի, ամեն բառիդ վրա պիտի զգուշանաս, թե հանկարծ որևէ մեկը թաքնված սեքսիզմ չգտնի մեջը։ Չեմ կարծում, թե նման բաների վրա ֆիքսվելը էֆեկտիվ միջոց ա կանանց իրավահավասարություն հաստատելու համար։ Որտև եթե նույնիսկ նման բան կա, էդ հետևանք ա, ոչ թե պատճառ։ Տենց անելը ամեն ինչ ջանջալացնում ա ու օգուտ էլ չի տալիս։ Հասարակության մեջ կնոջ դերի բարձրացումը ինքնստինքյան լեզվում էլ իրավիճակը կփոխի։ Բայց հակառակը հազիվ թե լինի։

Արշակ ջան, ինչո՞ւ չես կարա հանգիստ խոսաս։ Արդեն ասացի որ բոլորիս լեզվի մեջ էլ գենդերային կանխակալումներ կան, քանի որ հասարակությունն է այդպիսին։ Ու հեչ էլ քեզ վատ մի զգա, որ ինչ-որ մի Ծլնգ դա մատնանշում է։ Ես ոչ էլ ասում եմ թե քո ավելի զգուշավոր լեզվից կանայք դառնալու են թագուհիներ։ Նորից, միմիայն նշում էի դիսոնանսը քո առաջին և երկրորդ պարբերության միջև։



ՈՒ դու էլի ինձ վերագրում ես մի բան, որ ես չեմ ասել :) Իհարկե օբյեկտիվ հասարակական գործոններ կան ու դրանցով պայմանավորված հոգեբանական խոչընդոտներ։ Էդ հոգեբանական վախերն ու բարդույթները էլի պայմանավորված են կոնկրետ բարքեր ունեցող հասարակության մեջ մեծանալով ու դաստիարակվելով, այսինքն՝ «օբյեկտիվ հասարակական գործոններով»։ Բայց անկախ նրանից ինչ գործոններով են պայմանավորված, էդ վախերը ու կոմպլեքսները կան ու երկրից գնալով էդ վախերդ չեն վերանում։ Ինչևէ, փչացած պլաստինկա չդառնամ, տես նախորդ գրառումներս :)

Իմ ասած հասարակական գործոնները վերաբերվում էին մյուս կողմին (ծնողների), ոչ թե առանձնանալ ցանկացողի։ Ու նորից պնդում ես որ կան վախեր։ Այ եղբայր, «չկա վախ, ուղղակի քյալլա չունեմ մարդու աշխարհահայացք փոխելու, նույնիսկ եթե այդ մարդը իմ ծնողն ա» դեպքի գոյության հնարավորությունը ինչո՞ւ չես ուզում ընդունել։



Բացի դրանից, վերջերս իգական սեռի մի ընկերոջս հետ գենդերային կանխակալության մասին էինք զրուցում ու ինքը պնդում էր, որ եթե ես տաքսու մեքենա եմ տեսնում փողոցում, ու մինչև վարորդին տեսնելը ենթադրում/սպասում եմ, որ տաքսիստը տղամարդ ա, էդ սեքսիզմ ա ու գենդերային կանխակալություն :D Ես էլ ասում եմ, որ տեղ սեքսիզմ չկա․ էդ ընդամենը ստատիստիկա ա :)) Եթե փաստացի տաքսիստների 99,9%–ը տղամարդ են, ապա լրիվ բնական ա, որ ես մինչև տեսնելը ակնկալում եմ, տաքսիստը տղամարդ ա լինելու։ Էդ էվոլուցիայի ընթացքում ձևավորված մարդու ուղեղի էֆեկտիվ աշխատանքի մեխանիզմ ա, որ նախորոք կանխատեսում ես, թե քեզ ինչ ա սպասվում։ ՈՒ իմ տենց մտածելը բոլորովին չի նշանակում, թե ես տաքսի քշելը կնոջը չսազող մասնագիտություն եմ համարում կամ որևէ նման բան։ Ընդհակառակը՝ ինձ շատ հաճելի կլինի, եթե տաքսի նստեմ ու պարզվի, որ վարորդը կին ա :)
Համոզված եմ, որ մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը ուրախ կլիներ, որ տաքսիստը կին լիներ։ ՈՒ ես հեչ մեղավոր չեմ, որ կանայք տաքսու վարորդ չեն դառնում։ Նույն ձևով, ոնց եվրոպայում կանանց մեծ մասը չեն գնում ծրագրավորման դասընթացների ու ընդհանրապես ծրագրավորմամբ չեն հետաքրքրվում։


Տաքսիստի սեռը ենթադրելը սեքսիզմ չի, բայց այո՛, գենդերային կանխակալում ա ու անկարևոր ա այն ստեղծված ա վիճակագրական, էվոլյուցիոն թե այլ նախապատճառներով։ Ու վատ զգալ պետք չի այդ կանխակալման գոյությունից։ Կանխակալումը նույնքան բնական բան է, ինչքան նույն գենդերը։ Բայց այդ կանխակալմամբ գործելը արդեն սեքսիզմ է։ Ասենք որ առանց նայելու տաքսիստին դիմում ես՝ աղբեր, հետո նայելուց հետո ոչ թե ներողություն ես խնդրում, այս ասում ես՝ վիճակագրություն ա, ապա սա արդեն սեքսիզմ ա։

Նաև հավատա, որ կանանց տաքսիստ դառնալ չուզենալու մեջ այդ 99.9% շաաաաաաաաաատ մեծ դեր է կատարում։ Մենակ չասես թե անձնական վախեր ու բարդույթներ են։ Էլի Վիզելի քաղվածքներից շատերին ծանոթ կլինես, ու չնայած այլ կոնտեքստում էր էս մեկը ասված, բայց այստեղ էլ է սազում. «The opposite to love is not hate, it's indifference»։ Ու այո՛, դու էլ ես մեղավոր որ կանայք չեն ուզում տաքսիստ դառնալ, ես էլ։

Ու այդ եվրոպական կանանց ծրագրավորմամբ չհետաքրքրվելն էլ համակարգային սեքսիզմի հետևանք է։ Ոչ մեկին թող չթվա թե եվրոպա-ամերիկաներում սեքսիզմ չկա...



Ի դեպ, էս թեմայով մի անեկդոտ հիշեցի․ ասում ա աբարանցուն հարցնում են․
– ինչքա՞ն ա հավանականությունը, որ պատուհանից դուրս նայես, դինոզավր կտեսնես»։
– հիսուն–հիսուն – պատասխանում ա աբարանցին։
– Էդ ո՞նց։
– Դե կամ կտեսնեմ, կամ չեմ տեսնի։
:D

Իմիջիայլոց, էս անեկդոտը ապարանցու փոխարեն «բլանդինկա աղջկա» վրով եմ լսել, բայց փոխեցի ապարանցու, որ կանայք չվիրավորվեն ու չասեն, թե սեքսիստ եմ :D Չնայած կարծում եմ, որ աբսուրդ ա սենց անեկդոտներից նեղվելը։ Ընդ որում, համոզված եմ, որ ոչ մեկդ անեկդոտը լսելուց չանհանգստացաք, որ ապարանցիք կարող ա նեղանային :D


Հա, առանձին անեկդոտից նեղվելը հիմարություն է։ Բայց օրինակ եթե այդ բլանդինկայի մասին անեկդոտդ պատմես տեխնիկական ոլորտում գենդերայիան հավասարության մասին արտահայտություն անելուց անմիջապես որևէ առաջ, կստացվի էն մյուս անեկդոտի նման. «փչացած ասիր հիշեցի, կի՞նդ ոնց ա․․․»



Եվ վերջապես, չնայած հակված եմ կարծել, որ ընդհանուր առմամբ հայկական IT–ում իսկապես գենդերային հավասարություն կա, բայց այնուամենայնիվ գենդերային հավասարություն մասին նշումս համեմատական գնահատական էր Եվրոպայում էս ոլորտում տիրող իրավիճակի հետ։ Իդեալական անթերիության մասին վստահ պնդումներ չեմ անի։ Ակումբի էս թեման այլ երկրների հետ համեմատության մասին ա ու իմ օրինակն էլ էդ կոնտեքստում էր։

Իմ ըմբռնումով այս թեման հայաստանում լավ բաների մասին է, ոչ թե համեմատական զուգահեռների։ Ես էլ այդ անկյունից էի նշում, որ ասածդ գենդերային հավասարությունը առնվազն տեղին չէր նախորդ պարբերության մեջ օգտագործածդ լեզվի կոնտեքստում։

Կարծում եմ այս թեման լավ կլինի շարունակել հարևան բաժնում, քանի որ դուրս է եկել հայաստանի «լավ կողմերը» քննարկման սահմաններից։

Արշակ
25.12.2016, 19:19
Հայ ծնողին հրեշ չեմ դարձնում, բայց սարուձոր տարբերություններ եմ տեսնում հայ ծնողի ու ոչ հայ ծնողի պահվածքի միջև։Իսկ հայ զավակի ու ոչ հայ զավակի մեջ տարբերություններ չես տեսնու՞մ :D



Իհարկե դու կարաս քո կարծիքն ունենաս, բայց տվյալ դեպքում քո կարծիքը բավական վերևից նայողի, խնդրի հետ չառընչվածի ու խնդիրը հասկանալ չփորձողի կարծիք ա։ Ու ոչ էլ փորձում եմ բերանդ փակել։ Կարող ես արտահայտվել ինչքան ուզում ես։ Ես արդեն բացատրեցի, թե որն ա խնդիրը կոնկրետ քո կարծիքի մեջ։
Հա ու երևի ամենագետ StrangeLittleGirl–ն ա չէ՞ որոշողը, թե ում կարծիքն ա վերևից նայողի, չառընչվածի, իսկ իսկ ով ա էդ ոլորտի ու ընդհանրապես բոլոր ոլորտների թունդ էքսպերտ :D
Ինչի՞ ա քեզ թվում, թե մենակ դու՛ ծնող ունես, դու՛ ես հայկական հասարակության հետ առնչվել, մենակ դու՛ ծանոթներ ունես ու իրանց օրինակների վրա հետևություններ կարաս անես, իսկ մնացած բոլորը օդի մեջ խոսացող են։

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 19:28
Իսկ հայ զավակի ու ոչ հայ զավակի մեջ տարբերություններ չես տեսնու՞մ :D
Տեսնում եմ։ Հայ զավակը շատ հաճախ էնքան ինքնուրույն ու համարձակ չի, ինչքան ոչ հայ զավակը։



Հա ու երևի ամենագետ StrangeLittleGirl–ն ա չէ՞ որոշողը, թե ում կարծիքն ա վերևից նայողի, չառընչվածի, իսկ իսկ ով ա էդ ոլորտի ու ընդհանրապես բոլոր ոլորտների թունդ էքսպերտ :D
Ինչի՞ ա քեզ թվում, թե մենակ դու՛ ծնող ունես, դու՛ ես հայկական հասարակության հետ առնչվել, մենակ դու՛ ծանոթներ ունես ու իրանց օրինակների վրա հետևություններ կարաս անես, իսկ մնացած բոլորը օդի մեջ խոսացող են։
Ես ասեցի՞, որ ես եմ որոշում։ Ինձ չի թվում, թե մենակ ես ունեմ ծանոթներ ու մենակ ես եմ ծանոթ հայ հասարակությանը, բայց դու խոսում ես բավական անէմպաթիկ՝ չփորձելով խնդիրը հասկանալ, շուռ տալով դա անձնական մակարդակի վրա, թե՝ բերանդ եմ փորձում փակել կամ եսիմինչ։ Էդտեղից էլ ենթադրում եմ, որ ո՛չ անձամբ ես բախվել, ո՛չ քո մտերիմներն են բախվել դրան, ինչը միանգամայն նորմալ ա, որովհետև ինչքան շատ են առանձին ապրելու ցանկություն ունեցող ջահելները, նույնքան շատ են նաև էնպիսիք, որոնք մահացու մեղք են համարում առանց լուրջ պատճառի ծնողներից առանձին ապրելը։ Ու դա իրենց գործն ա։ Նաև շատ են նրանք, ովքեր հաջողությամբ առանձնացել են ու ամիսը մեկ ծնողներին հյուր են գնում, ամեն ինչ նորմալ ա։ Ես մենակ ուզում էի քեզ բացատրել, որ ամեն ինչ էնքան հեշտ չի, ինչքան դու պատկերացնում ես։ Իսկ դու անցնում ես անձնական մակարդակի։ Հեչ լավ չի։

Har-am
25.12.2016, 19:49
Տեսնում եմ։ Հայ զավակը շատ հաճախ էնքան ինքնուրույն ու համարձակ չի, ինչքան ոչ հայ զավակը։




եթե դժվար չի կասես թե ինչովա էս կարծիքդ պայմանավորված? ու ոչ հայ զավակ ասելով բոլոր ազգերին նկատի ունես? թե ասենք մենակ դանիացիներին կամ սենեգալցիներին

Արշակ
25.12.2016, 19:54
Տեսնում եմ։ Հայ զավակը շատ հաճախ էնքան ինքնուրույն ու համարձակ չի, ինչքան ոչ հայ զավակը։
Ես հենց էդ մասին էի խոսում :) Որ Հայաստանում առանձնանալու համար ինքնուրույնություն ու համարձակություն ա պահանջվում։ ՈՒ որ ծնողների փոխվելու համար էլ զավակների կողմից էդպիսի քայլեր են պետք։



Ես ասեցի՞, որ ես եմ որոշում։ Ինձ չի թվում, թե մենակ ես ունեմ ծանոթներ ու մենակ ես եմ ծանոթ հայ հասարակությանը, բայց դու խոսում ես բավական անէմպաթիկ՝ չփորձելով խնդիրը հասկանալ, շուռ տալով դա անձնական մակարդակի վրա, թե՝ բերանդ եմ փորձում փակել կամ եսիմինչ։ Էդտեղից էլ ենթադրում եմ, որ ո՛չ անձամբ ես բախվել, ո՛չ քո մտերիմներն են բախվել դրան, ինչը միանգամայն նորմալ ա, որովհետև ինչքան շատ են առանձին ապրելու ցանկություն ունեցող ջահելները, նույնքան շատ են նաև էնպիսիք, որոնք մահացու մեղք են համարում առանց լուրջ պատճառի ծնողներից առանձին ապրելը։ Ու դա իրենց գործն ա։ Նաև շատ են նրանք, ովքեր հաջողությամբ առանձնացել են ու ամիսը մեկ ծնողներին հյուր են գնում, ամեն ինչ նորմալ ա։ Ես մենակ ուզում էի քեզ բացատրել, որ ամեն ինչ էնքան հեշտ չի, ինչքան դու պատկերացնում ես։ Իսկ դու անցնում ես անձնական մակարդակի։ Հեչ լավ չի։
Էն որ Հայաստանում ծնողները շատ հաճախ հանգիստ չեն տանում երեխեքի առանձնանալը, էդ մինչև հիմա կարծում էի որ ակնհայտ ա։ Իմ խոսքը զավակներին էր ուղղված, էդ իրավիճակում զավակի հնարավոր քայլերն ու լուծումներն էինք քննարկում, ինչը բոլորովին չի նշանակում, թե ծնողները տեղ անելու բան չունեն, կամ ծնողներին «արդարացնում եմ»։
«Անէմփաթիքը» զուտ քո սեփական ընկալումն ա, էդ կապակցությամբ շատ բան չեմ կարող անել։ Դու փորձում ես ներկայացնել, թե ծնողից ազատվելու միակ պրակտիկ ելքը Հայաստանը լքելն ա, ես փորձում եմ ասել, որ դա միակ ելքը չի, ինչից դու վիրավորվում ես ու ենթադրում, որ քեզ մեղադրում կամ դատապարտում եմ ու քո դժվարությունների նկատմամբ էմփաթիա չունեմ։ Ես էլ ի՞նչ ասեմ քեզ։

Անձնական մակարդակ ես ե՞մ անցել։ Ինչո՞վ եմ անցել։ Դու սկսեցիր ինձ ասել․ «Լավ կլինի՝ ուրիշների համար կոչ չանես», ինձ «վերևից նայող», «անէմփաթիկ» անվանել։ Որտե՞ղ ես իմ կողմից «կոչ» տեսել։ Էդ գրածդ ի՞նչ էր, եթե ոչ բերանս փակելու փորձ:

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 19:56
եթե դժվար չի կասես թե ինչովա էս կարծիքդ պայմանավորված? ու ոչ հայ զավակ ասելով բոլոր ազգերին նկատի ունես? թե ասենք մենակ դանիացիներին կամ սենեգալցիներին

Ավելի շատ արևմտյան երկրների զավակներին նկատի ունեմ, Եվրոպայի հարավները հանած, որտև Հայաստանից շատ տարբերվում:
Կարծիքս պայմանավորված ա նրանով, որ շատ եմ շփվել թե՛ հայերի, թե՛ ոչ հայերի հետ ու նկատել եմ զանազան խնդիրներ: Ասենք, միջին վիճակագրական հայ տղան խոհանոցին մինիմալ չի տիրապետում, ու հենց մենակ ա մնում, խառնվում ա իրար: Պրիմիտիվ բան ա, բայց խոսում ա ինքնուրույնության բացակայությունից:

Har-am
25.12.2016, 20:07
Ավելի շատ արևմտյան երկրների զավակներին նկատի ունեմ, Եվրոպայի հարավները հանած, որտև Հայաստանից շատ տարբերվում:
Կարծիքս պայմանավորված ա նրանով, որ շատ եմ շփվել թե՛ հայերի, թե՛ ոչ հայերի հետ ու նկատել եմ զանազան խնդիրներ: Ասենք, միջին վիճակագրական հայ տղան խոհանոցին մինիմալ չի տիրապետում, ու հենց մենակ ա մնում, խառնվում ա իրար: Պրիմիտիվ բան ա, բայց խոսում ա ինքնուրույնության բացակայությունից:

Ամեն մարդ հարմարվումա են միջավայրին որտեղ ապրումա ու իրա ինքնուրույնությունն էլ ձևավորումա ըստ իր միջավայրի պահանջների: Միջին վիճակագրական հայ տղան խոհանոցի փոխարեն կարա ինքնուրույնություն դրսևորի ասենք փողոցում, կամ ընենց իրավիճակներում որտեղ ֆիզիկական գոյությունը պահպանելու խնդիրա առաջացել: Ամեն ինչ հարաբերականա:

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 20:13
Ես հենց էդ մասին էի խոսում :) Որ Հայաստանում առանձնանալու համար ինքնուրույնություն ու համարձակություն ա պահանջվում։ ՈՒ որ ծնողների փոխվելու համար էլ զավակների կողմից էդպիսի քայլեր են պետք։
Օքեյ, համոզեցիր, հիմա պատմեմ իմ պատմությունը, դու պատկերացրու՝ սրա բազմապատկված ավելի ահավոր տարբերակներ էլ կան, ուղղակի ուրիշներինը չեմ ուզում ամենայն մանրամասնությամբ ակումբում գրել էն պատճառով, որ մեջները ակումբցիներ էլ կան։ Բայց էս քեզ իմ պատմությունը։ Ուրեմն երբ վերադարձա Հայաստան, լիքը փող ունեի ու կարող էի առանձին ապրել, թեև աշխատանք չունեի։ Հենց սկզբից սկսեցի զբաղվել առանձնանալու հարցերով։ Մամաս սկսեց, թե՝ մի քիչ մնա տանը, էդ փողերդ ափսոս են, մի քանի ամսում կմսխվեն, տար դիր բանկ որպես ավանդ, թող տոկոս գա, մինչև աշխատանք ճարես։ Ընդդիմացա։ Մամաս թե՝ երկու տարի ստեղ չէիր, ինչ կլինի, թող մի երկու ամիս քեզ պահեմ։ Աշխատանք կճարես, կառանձնանաս։ Ահագին ընդդիմանում էի սկզբում, բայց վերջը էնքան ասեց, ես էլ աշխատանք չէի ճարում, որ լսեցի։ Հետո ճարեցի աշխատանք, որը բավարար չափով չէր վարձատրվում, հազիվ իմ գրպանի ծախսերին էր հերիքում։ Իսկ հետս բերած գումարն էլ բանկում ավանդ էր դրված, բայց ես մեկ ա ուզում էի առանձնանալ՝ մտածելով, որ մի երկրորդ գործ էլ կանեմ, կճկռեմ, բայց կկարողանամ առանձին ապրել։ Էդ ժամանակ վեճերն ավելի թեժացան։ Մամաս թե՝ ես քեզ ի՞նչ եմ արել, որ ուզում ես առանձնանալ, ես էս կանեմ քեզ համար, էն կանեմ, մենակ թե մի առանձնացի։ Էն կարգի, որ առանձնանալու բոլոր փաստարկներս բերում, հավասարացնում էր զրոյի։ Իր համար նույն քաղաքում մեկ այլ տան վարձ տալը փողը քամուն տալ էր։ Իսկ ուղղակի «առանձին եմ ուզում ապրել» փաստարկը չէր աշխատում։ Ու անկեղծ ասած ինչ-որ սահման կա, որից այն կողմ ես չեմ ուզում մորս նեղացրած լինել, որովհետև ի վերջո գնահատում եմ բոլոր զոհողությունները, որոնց ինքը գնացել ա հանուն ինձ մեծացնելու։ Վերջիվերջո, եթե մնայի Հայաստանում, հավանաբար էդպես էլ շարունակեի իր հետ ապրել։



Էն որ Հայաստանում ծնողները շատ հաճախ հանգիստ չեն տանում երեխեքի առանձնանալը, էդ մինչև հիմա կարծում էի որ ակնհայտ ա։ Իմ խոսքը զավակներին էր ուղղված, էդ իրավիճակում զավակի հնարավոր քայլերն ու լուծումներն էինք քննարկում, ինչը բոլորովին չի նշանակում, թե ծնողները տեղ անելու բան չունեն, կամ ծնողներին «արդարացնում եմ»։
Դե հիմա խոսք ուղղի էս իրավիճակում։ Կասես՝ ամեն դեպքում առանձնացի։ Ես գիտեմ, որ ամիսներ շարունակ մամաս ծանր ապրումների մեջ էր լինելու դրա պատճառով։ Արժե՞ արդյոք։ Ու իմ դեպքը դեռ ամենախճճվածներից չի։ Ավելի բարդ պատմություններ էլ կան, երբ ծնողները սրտի նոպաներ են տանում երեխայի առանձնանալիս (չգիտեմ՝ իրական, թե ձևական), երբ ֆինանսական հարցերն ավելի խճճված են ու լիքը ուրիշ բաներ, որոնք ուղղակի «համարձակ ու ինքուրույն» լինելով լուծում չեն դառնում։



«Անէմփաթիքը» զուտ քո սեփական ընկալումն ա, էդ կապակցությամբ շատ բան չեմ կարող անել։ Դու փորձում ես ներկայացնել, թե ծնողից ազատվելու միակ պրակտիկ ելքը Հայաստանը լքելն ա, ես փորձում եմ ասել, որ դա միակ ելքը չի, ինչից դու վիրավորվում ես ու ենթադրում, որ քեզ մեղադրում կամ դատապարտում եմ ու քո դժվարությունների նկատմամբ էմփաթիա չունեմ։ Ես էլ ի՞նչ ասեմ քեզ։

Անձնական մակարդակ ես ե՞մ անցել։ Ինչո՞վ եմ անցել։ Դու սկսեցիր ինձ ասել․ «Լավ կլինի՝ ուրիշների համար կոչ չանես», ինձ «վերևից նայող», «անէմփաթիկ» անվանել։ Որտե՞ղ ես իմ կողմից «կոչ» տեսել։ Էդ գրածդ ի՞նչ էր, եթե ոչ բերանս փակելու փորձ:
Ես ասում եմ՝ շատ դեպքերում դա ավելի հեշտ ելք ա, քան Հայաստանում մնալով դա անելը: Դու բերում, հասունություն-բան խառնում ես իրար, հետո էլ ասում, որ փորձում եմ բերանդ փակել: Էս էլ գրառումդ որպես ապացույց.



Ես կարող ա կարծիք ունենամ ու էդ կարծիքն արտահայտեմ՝ ինչ–որ մեկին օգտակար լինելու հույսով‎։ Կարծիք արտահայտելու իրավունքը ունեմ։ Բայց բնականաբար ես չեմ դիտարկում իմ կարծիքը որպես միակ ու անբեկանելի ճշմարտություն ու երբեք չեմ փորձում ուրիշին ստիպել իմ կարծիքով շարժվել։ Ու դու լավ կանես իմ բերանը փակել չփորձես։ Կարծիքի իրավունք մենակ դու չի, որ ունես։

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 20:16
Ամեն մարդ հարմարվումա են միջավայրին որտեղ ապրումա ու իրա ինքնուրույնությունն էլ ձևավորումա ըստ իր միջավայրի պահանջների: Միջին վիճակագրական հայ տղան խոհանոցի փոխարեն կարա ինքնուրույնություն դրսևորի ասենք փողոցում, կամ ընենց իրավիճակներում որտեղ ֆիզիկական գոյությունը պահպանելու խնդիրա առաջացել: Ամեն ինչ հարաբերականա:

Լինում են իրավիճակներ, երբ միջին վիճակագրական հայ տղայի ֆիզիկական գոյությունը պահպանելու համար անհրաժեշտ ա, որ ինքը մտնի խոհանոց ու ուտելու բան սարքի իր սեփական ստամոքսի համար, որովհետև շրջակայքում կին արմատներ չկան ինչ-ինչ պատճառներով: Ինքնուրույն մարդն ավելի շատ տարբեր տեսակի իրավիճակներում ա կարողանում կողմնորոշվել ու ինքն իր մասին հոգ տանել, իսկ հայ ծնողների երեխաները բազմաթիվ իրավիճակներում ուղղակի կորում են: Մի օրինակ էլ կարող եմ բերել համալսարանների քննությունները: Գիտե՞ս Հայաստանում քանի անգամ եմ տեսել, որ կտրվող/ցածր ստացած ուսանողի ծնողը հայտնվի, բացատրություն պահանջի, փող առաջարկի և այլն: Գիտե՞ս իմ ապրած եվրոպական երկրներում համալսարանի տարածքում քանի ուսանողի ծնողի եմ տեսել: Ոչ մի: Սա էլ ա ինքնուրույնության տեսակ:

Har-am
25.12.2016, 20:28
Լինում են իրավիճակներ, երբ միջին վիճակագրական հայ տղայի ֆիզիկական գոյությունը պահպանելու համար անհրաժեշտ ա, որ ինքը մտնի խոհանոց ու ուտելու բան սարքի իր սեփական ստամոքսի համար, որովհետև շրջակայքում կին արմատներ չկան ինչ-ինչ պատճառներով: Ինքնուրույն մարդն ավելի շատ տարբեր տեսակի իրավիճակներում ա կարողանում կողմնորոշվել ու ինքն իր մասին հոգ տանել, իսկ հայ ծնողների երեխաները բազմաթիվ իրավիճակներում ուղղակի կորում են: Մի օրինակ էլ կարող եմ բերել համալսարանների քննությունները: Գիտե՞ս Հայաստանում քանի անգամ եմ տեսել, որ կտրվող/ցածր ստացած ուսանողի ծնողը հայտնվի, բացատրություն պահանջի, փող առաջարկի և այլն: Գիտե՞ս իմ ապրած եվրոպական երկրներում համալսարանի տարածքում քանի ուսանողի ծնողի եմ տեսել: Ոչ մի: Սա էլ ա ինքնուրույնության տեսակ:

Ախր դու հաշվի չես առնում տարբերությունները միջավայրերի: նախ խոհանոցի պահով էնքան էլ ծանր չի հայ զավակների վիճակը, գոնե ձվածեղ կարան սարքեն, չեմ կարծում եվրոպացի զավակները շեֆ-պովռներ են: Ես էլ կարամ անձնական օրինակով ասեմ որ հայ զավակը էնքան ինքնուրույնա քո օրինակ բերած սոված չմնալու պահով, որ կարա չոլերի մեջ նույնիսկ օձ որսա խորովի ուտի: համալսարանի համար էլ վատ բան չկա, որ ծնողը իրա տասվեց տարեկան երեխու հետ գնումա քննության, որը մեծ նշանակություն ունի զավակի կյանքում, ծնողն քլ էդ պահին զավակի կողքնա կանգնում:
Ստեղ հարցը էնա, որ քեզ դուրա գալի եվրոպական արժեքները, բայց էդ չի նշանակում, որ եվրոպական արժեքներն ավելի լավն էն քան հայկականը:
մեկը սիրելու համար, կարիք չկա մյուսը սևացնել

Արշակ
25.12.2016, 20:40
Հեչ բնական չի, որ երկրորդ դեմքով խոսելիս քո անձնական փորձն ես նկարագրում ընդհանուր մասնագիտության մասին արտահայտություն անելիս։ Բայց թե քո կոնկրետ դեպքն էր, հարց չկա՝ թագավոր տղա ես։
Ես իմ կոնկրետ դեպքով ընդհանրացում էի անում :) ՈՒ երկրորդ դեմքով խոսելը լրիվ բնական, սաղ աշխարհում ահագին կիրառվող ձև ա արտահայտվելու։ Ակումբի էս թեման էլ քեզ վառ օրինակ ;)
https://www.akumb.am/showthread.php/65217-%D5%A7%D5%B6-%D5%B8%D6%80/page81



Խոշորացույցով ման գալ պետք չի, ես էլ քեզ սեքսիզմի մեջ չեմ մեղադրում։ Միմիայն ասում եմ որ օգտագործածդ նախադասությունը արտահայտում է իրական հասարակությունը արտացոլող լեզվական սեքսիզմ, ինչը գենդերային կանխակալման ազդարար է։ Չնայած այդ նախադասությունդ կարդալիս գլխիս ոնց որ մեկը մուրճով տար, մեկ ա բան չէի ասի, բայց հետագա գենդերային հավասարության մասին նշումդ լրիվ հակասում էր օգտագործածդ «լեզվին»։ Դրա համար էլ նշեցի այդ դիտարկումս։


Արշակ ջան, ինչո՞ւ չես կարա հանգիստ խոսաս։ Արդեն ասացի որ բոլորիս լեզվի մեջ էլ գենդերային կանխակալումներ կան, քանի որ հասարակությունն է այդպիսին։ Ու հեչ էլ քեզ վատ մի զգա, որ ինչ-որ մի Ծլնգ դա մատնանշում է։ Ես ոչ էլ ասում եմ թե քո ավելի զգուշավոր լեզվից կանայք դառնալու են թագուհիներ։ Նորից, միմիայն նշում էի դիսոնանսը քո առաջին և երկրորդ պարբերության միջև։
«Քեզ սեքսիզմի մեջ չեմ մեղադրում, բայց ասածդ սեքսիզմ էր, հետևաբար գենդերային հավասարություն չկա ծրագրավորման ոլորտում»։ Ես տենց եմ հասկանում գրածդ ու գրածիդ տրամաբանության մեջ անհույս խճճվեցի ճիշտն ասած։ Ինձ անհասկանալի ա արդեն թե ինչի մասին ենք խոսում :unsure


Իմ ասած հասարակական գործոնները վերաբերվում էին մյուս կողմին (ծնողների), ոչ թե առանձնանալ ցանկացողի։ Ու նորից պնդում ես որ կան վախեր։ Այ եղբայր, «չկա վախ, ուղղակի քյալլա չունեմ մարդու աշխարհահայացք փոխելու, նույնիսկ եթե այդ մարդը իմ ծնողն ա» դեպքի գոյության հնարավորությունը ինչո՞ւ չես ուզում ընդունել։Է իմ ասած «հասարակական գործոններն» էլ էին նաև ծնողներին վերաբերվում։
Ծլնգ ջան, եթե ես ինչ–որ դեպքի մասին խոսում եմ, էդ դեռ չի նշանակում, թե այլ դեպքերի գոյությունը ժխտում–բացառում եմ։ Օֆ աման, հոգնեցի :(



Նաև հավատա, որ կանանց տաքսիստ դառնալ չուզենալու մեջ այդ 99.9% շաաաաաաաաաատ մեծ դեր է կատարում։ Մենակ չասես թե անձնական վախեր ու բարդույթներ են։ Էլի Վիզելի քաղվածքներից շատերին ծանոթ կլինես, ու չնայած այլ կոնտեքստում էր էս մեկը ասված, բայց այստեղ էլ է սազում. «The opposite to love is not hate, it's indifference»։ Ու այո՛, դու էլ ես մեղավոր որ կանայք չեն ուզում տաքսիստ դառնալ, ես էլ։Հա, Տիտանիկի սառուցին խփելու մեջ էլ ես մեղք ունեմ :D Ծլնգ ջան, էն որ աշխարհում պատերազմներ են լինում ու լիքը տառապանք ու ընդհանրապես լիքը ծուռ բան կա էս աշխարհում, էդ ամենում ես ինձ մեղադրում եմ։ Էն էլ ոնց եմ մեղադրում։ Լրիվ լուրջ։
Բայց էս կոնտեքստում «բոլորս էլ մեղավոր ենք» ասելով թեման ցրում ենք գնում ա :) ՈՒ հետո default–ով անցնում ենք նորից տղամարդկանց մեղադրելուն, որ կանայք տաքսի չեն քշում կամ ծրագրավորման ֆիրմաներում կանայք քիչ են։



Իմ ըմբռնումով այս թեման հայաստանում լավ բաների մասին է, ոչ թե համեմատական զուգահեռների։ Ես էլ այդ անկյունից էի նշում, որ ասածդ գենդերային հավասարությունը առնվազն տեղին չէր նախորդ պարբերության մեջ օգտագործածդ լեզվի կոնտեքստում։
Ծլնգ ջան, ստեղ արդեն լրիվ բառերով ժանգլյորություն ես անում է :)) Թեման Հայաստանում լավ բաների մասին ա ու էդ լավ բաները նաև համեմատության մեջ են երևում, երբ ասում ես, որ էսինչ հարցում Հայաստանը համեմատաբար ավելի լավ վիճակում ա, քան այլ երկրներում։ Մասնավորապես, ծրագրավորման ոլորտում գենդերային հավասարության, diversity–ի առումով Հայաստանում ավելի լավ վիճակ ա։ ՈՒ ինչքան ուզում ես իմ «թագավոր տղա» լինելու մեջ սեքսիզմ տեսնես, դրանից վերը նշածս փաստը չի փոխվի :P
Նկատեցիր, չէ՞, որ միայն ծրագրավորման ոլորտի մասին եմ ասում։

StrangeLittleGirl
25.12.2016, 20:40
Ախր դու հաշվի չես առնում տարբերությունները միջավայրերի: նախ խոհանոցի պահով էնքան էլ ծանր չի հայ զավակների վիճակը, գոնե ձվածեղ կարան սարքեն, չեմ կարծում եվրոպացի զավակները շեֆ-պովռներ են: Ես էլ կարամ անձնական օրինակով ասեմ որ հայ զավակը էնքան ինքնուրույնա քո օրինակ բերած սոված չմնալու պահով, որ կարա չոլերի մեջ նույնիսկ օձ որսա խորովի ուտի: համալսարանի համար էլ վատ բան չկա, որ ծնողը իրա տասվեց տարեկան երեխու հետ գնումա քննության, որը մեծ նշանակություն ունի զավակի կյանքում, ծնողն քլ էդ պահին զավակի կողքնա կանգնում:
Ստեղ հարցը էնա, որ քեզ դուրա գալի եվրոպական արժեքները, բայց էդ չի նշանակում, որ եվրոպական արժեքներն ավելի լավն էն քան հայկականը:
մեկը սիրելու համար, կարիք չկա մյուսը սևացնել
Հենց միջավայրերի տարբերությունը հաշվի առնելով եմ ասում։ Հայ զավակն առավոտից իրիկուն մամա-տատիկով շրջապատված ա, բայց մեկ էլ լինում են պահեր, երբ շրջապատված չի։ Մասնավորապես, գնում ա արտասահման սովորելու։ Ամեն օր հո ձվածեղ չի՞ ուտի։ Արդյունքում՝ ուղղակի նստում ա դրսերի ուտելիքի հույսին, որտև տանը բան չի կարում սարքի։ Չէ, եվրոպացի ջահելները շեֆ պովր չեն, բայց հաստատ իրանց խոհանոցային ունակությունները ձվածեղով չեն սահմանափակվում։

Ըստ էության վատ բան չկա, երբ ծնողն ուղղակի գնում, տասնվեց տարեկան էրեխու քննությանը կանգնում ա։ Բայց հաստատ վատ բան չի լինի, եթե չգնա։ Երեխան մենակ կշահի ու մի քիչ ինքնուրույնություն կսովորի։ Բայց էլի էսքան չէի խոսի, եթե էդ ամենը սահմանափակվեր ընդամենը գնալ-կանգնելով, ոչ թե հետո քննությունն անցկացրած դասախոսի հետ կռիվ անելով։ Սարսափելի բան ա, երբ ծնողը երեխայի փոխարեն գալիս, գնահատականի կռիվ ա տալիս։ Զզվելի ա։ Ուսանողն ինքն արդեն բավական մեծ մարդ ա, որ կանգնի, իր իրավունքները պաշտպանի, եթե մի բանից դժգոհ ա, պահանջներ ներկայացնի։ Ի՞նչ ա նշանակում ծնող ուղարկել դասախոսի վրա։ Ես թե՛ Հայաստանում, թե՛ Եվրոպայում դասավանդել եմ։ Ու ահավոր զզվելի ա, որ դասախոսին մոտենում ա ծնողը, ոչ թե ուսանողը։

Har-am
25.12.2016, 20:51
Հենց միջավայրերի տարբերությունը հաշվի առնելով եմ ասում։ Հայ զավակն առավոտից իրիկուն մամա-տատիկով շրջապատված ա, բայց մեկ էլ լինում են պահեր, երբ շրջապատված չի։ Մասնավորապես, գնում ա արտասահման սովորելու։ Ամեն օր հո ձվածեղ չի՞ ուտի։ Արդյունքում՝ ուղղակի նստում ա դրսերի ուտելիքի հույսին, որտև տանը բան չի կարում սարքի։ Չէ, եվրոպացի ջահելները շեֆ պովր չեն, բայց հաստատ իրանց խոհանոցային ունակությունները ձվածեղով չեն սահմանափակվում։

Ըստ էության վատ բան չկա, երբ ծնողն ուղղակի գնում, տասնվեց տարեկան էրեխու քննությանը կանգնում ա։ Բայց հաստատ վատ բան չի լինի, եթե չգնա։ Երեխան մենակ կշահի ու մի քիչ ինքնուրույնություն կսովորի։ Բայց էլի էսքան չէի խոսի, եթե էդ ամենը սահմանափակվեր ընդամենը գնալ-կանգնելով, ոչ թե հետո քննությունն անցկացրած դասախոսի հետ կռիվ անելով։ Սարսափելի բան ա, երբ ծնողը երեխայի փոխարեն գալիս, գնահատականի կռիվ ա տալիս։ Զզվելի ա։ Ուսանողն ինքն արդեն բավական մեծ մարդ ա, որ կանգնի, իր իրավունքները պաշտպանի, եթե մի բանից դժգոհ ա, պահանջներ ներկայացնի։ Ի՞նչ ա նշանակում ծնող ուղարկել դասախոսի վրա։ Ես թե՛ Հայաստանում, թե՛ Եվրոպայում դասավանդել եմ։ Ու ահավոր զզվելի ա, որ դասախոսին մոտենում ա ծնողը, ոչ թե ուսանողը։

հայ զավակների մասնավորապես տղաների ինքնուրույնության մեջ մեծ դերա խաղում բանակը ու նորմալա, որ տղա զավակը ինքնուրույն դառնա չափահաս դառնալուց հետո: Դե աղջիկներն էլ փոքր տարքից էփել թափել են սովորում, իրանց կարան տիրություն անեն;
Անկեղծ ասած չեմ հանդիպել տենց ուսանողների, որ իրանց հարցերը համալսարանում ծնողը գա լուծի: Ես չեմ ասում Հայաստանում գերինքնուրուն երեխեք են մեծանում, բայց քո ներկայացրածով մեծ մանկապարտեզա դառնում Հայաստանը, ինչը հաստատ տենց չի; հա մեկ էլ մի բան՝ եվրոպայում երեխեքը կարան ավելի շուտ ինքնուրույն դառնան էն պատճառով, որ կարան աշխատանք գտնեն, որով իրանց ապրելու կարիքները կհոգան, իսկ Հայաստանում դա մի քիչ ավելի բարդա

Արշակ
25.12.2016, 21:14
Ես ասում եմ՝ շատ դեպքերում դա ավելի հեշտ ելք ա, քան Հայաստանում մնալով դա անելը: Դու բերում, հասունություն-բան խառնում ես իրար, հետո էլ ասում, որ փորձում եմ բերանդ փակել: Էս էլ գրառումդ որպես ապացույց.
StrangeLittleGirl ջան, ես քեզ քո կարծիքը արտահայտելու համար բան չեմ ասել։ Ալիքները խառնում ես։ Քո «Լավ կլինի՝ ուրիշների համար կոչ չանես» ու նմանատիպ արտահայտություններիդ համար եմ ասում, որ փորձում ես բերանս փակել։

Ինչ վերաբերում ա քո ընտանիքի օրինակին, իհարկե կարող ենք քո օրինակը քննարկել ու դիտարկել եզրակացություններ անելու համար, ես էլ կարող ա կարծիք հայտնեմ, թե ինչ կարող էիր անել էդ իրավիճակում և այլն։ Բայց քո օրինակի «տերը» դու ես, դու գիտես թե ինչքանով հրապարակ հանելն ա քո համար թույլատրելի, էդքանով հանում ես։ Բայց իմ կողմից քո ընտանեկան հարաբերությունները ֆորումում քննարկելը, ինչքան էլ փորձեմ նրբանկատ լինել, կարող ա քեզ հաճելի չլինի ու ես չեմ կարող իմանալ, թե որտեղ ա էդ սահմանը քո համար։ Ոնց որ վերջերս մի ուրիշ թեմայում եղավ․ քո ընտանիքից օրինակ բերեցիր ու երբ էդ օրինակով պատասխանեցի, զգացիր որ քեզ հաճելի չի էդ օրինակը շարունակելը։ Ես իմ կարծիքներով որևէ մեկին վիրավորելու ցանկություն չունեմ ու շատ կուզեի, որ էս թեման քո ու մյուսների համար ցավոտ թեմա չլիներ ու հանգիստ քննարկեինք, բայց դե․․․

Վիշապ
25.12.2016, 21:37
Բյուրի հետ ահագին համաձայն եմ։ ՀՀ-ում հանդիպում են ազատամիտ ընտանիքներ (վերջերս ավելի հաճախ), բայց դեռևս սոցիալական, հոգեբանական, ֆինանսական կախվածության դրսևորումները շատ շատ են ու կյանքի որակի վրա ազդող են։ Իմ ծանոթների մեջ կան մարդիկ, որ ծնողների հիվանդագին վերաբերմունքի պատճառով նույնիսկ չեն էլ ամուսնացել։
Կան դեպքեր, որ ծնողները իրենց զավակներին հնարավորություն չեն տալիս իրենց ուզած մեկի հետ ամուսնանալ, որովհետև «ճշտից» ու «ստանդարտից» դուրս իրավիճակ է, ասենք թեկնածուն նախկինում ամուսնացած է եղել, կամ աշխատանքի խնդիր կա, կամ դեմքին սպի կա, կույս չի, ուրիշ քաղաքից է, տեղափոխվելու խնդիր կա ու սենց հազար ու մի «չտեսնված» արհեստական ապուշ խնդիրներ, որոնք ռացիոնալիզմի հետ կապ չունեն: Ու իսկապես շատ դեպքերում մարդիկ իրենց չափահաս կյանքում ազատ ապրելու իրավունքի հարցը լուծում են ծնողների հետ կապերը խզելով։ Իսկ արևմուտքում մարդիկ միայն ուրախ են, որ իրենց զավակները հնարավորինս շուտ են անկախանում ու առանձնանում ու թույլ են տալիս ծնողներին վերջապես ազատ շունչ քաշել :Ճ

Ծլնգ
25.12.2016, 21:51
«Քեզ սեքսիզմի մեջ չեմ մեղադրում, բայց ասածդ սեքսիզմ էր, հետևաբար գենդերային հավասարություն չկա ծրագրավորման ոլորտում»։ Ես տենց եմ հասկանում գրածդ ու գրածիդ տրամաբանության մեջ անհույս խճճվեցի ճիշտն ասած։ Ինձ անհասկանալի ա արդեն թե ինչի մասին ենք խոսում :unsure


Արշակ ջան, ճիշտ ես, իսկապես հեռու ես այսպիսի «գեոպոլիտիկ» թեմաներից (ինչպես նշել էիր թեմայից դուրս թեմայում)։ Կարծում եմ անիմաստ է շարունակելը։

Ներսես_AM
26.12.2016, 03:13
Հա՛, էնքան գենդերային հավասարություն ա, որ քո նման զարգացած ու ազատամիտ տղան այսպիսի արտահայտություն ա անում նույն գրառման մեջ.

Հայաստանում եթե ծրագրավորող ես աշխատում, թագավոր տղա ես


Ծլնգ ջան, իսկ «Անգլիայի թագուհին» սեքսիզմի դրսևորու՞մ ա քո կարծիքով։

Ծլնգ
26.12.2016, 15:35
Ծլնգ ջան, իսկ «Անգլիայի թագուհին» սեքսիզմի դրսևորու՞մ ա քո կարծիքով։

Իմ կարծիքով անալոգիայիդ փորձը անկապոտ էր, իսկ բուն արտահայտությունը աշխարհաքաղաքական իմաստով՝ տգետ։

anslov
26.12.2016, 17:39
Բյուրի հետ ահագին համաձայն եմ։ ՀՀ-ում հանդիպում են ազատամիտ ընտանիքներ (վերջերս ավելի հաճախ), բայց դեռևս սոցիալական, հոգեբանական, ֆինանսական կախվածության դրսևորումները շատ շատ են ու կյանքի որակի վրա ազդող են։ Իմ ծանոթների մեջ կան մարդիկ, որ ծնողների հիվանդագին վերաբերմունքի պատճառով նույնիսկ չեն էլ ամուսնացել։

Իմ վերջին Երևան գալուց պատկերը բավականին փոխվել էր:
Շատ - շատ են առանձին ապրող նորաստեղծ ընտանիքները - հիմնականում վարձով են ապրում:
Իհարկե, դեռ արևմտյան տիպաժից շատ հեռու են, բայց էլի քայլում են էտ ուղղությամբ:
Ճիշտ է- շատ են նրանք, որոնք երեխա ունենալուց պրակտիկորեն իրենց երեխաներին, անգամ մի տարեկան, բերում թողնում են պապիկ-տատիկների տանը , քանի որ աշխատում են ու բավականին թույլ են ֆիզիկապես, ու նաև թամբալ են բնավորությամբ:
Նաև ճիշտ ժամանակացույց կազմել չեն կաողանում կամ չեն ուզում:
Լիարժեք անկախ սեփական Ընտանիք /սեփական կյանք/ ունենալու համար բավականին լուրջ դաստիրակչական պատրաստություններ է պետք ստանա երեխան:

Ներսես_AM
26.12.2016, 21:11
Իմ կարծիքով անալոգիայիդ փորձը անկապոտ էր, իսկ բուն արտահայտությունը աշխարհաքաղաքական իմաստով՝ տգետ։

Բա եղա՞վ։ Ես քեզ ուղիղ հարց եմ տալիս դու ընկնում ես սարուձոր։

Հարցնում եմ «Սա խնձո՞ր ա։»։ Ասում ես «Իմ կարծիքով տանձի հետ համեմատելուդ փորձը անկապոտ էր, իսկ նարնջի հյութի իմաստով՝ տգետ։»

Ծլնգ
26.12.2016, 21:26
Հարցնում եմ «Սա խնձո՞ր ա։»։ Ասում ես «Իմ կարծիքով տանձի հետ համեմատելուդ փորձը անկապոտ էր, իսկ նարնջի հյութի իմաստով՝ տգետ։»
Եղավ, Ներսես ջան, այստեղ թեման խեղաթյուրողը ես եմ։ :ok

Ներսես_AM
27.12.2016, 00:30
Եղավ, Ներսես ջան, այստեղ թեման խեղաթյուրողը ես եմ։ :ok

Իմ չասած բաներն ինձ մի վերագրի։ :sad

Smokie
07.03.2019, 11:34
Հենց էս թեմայում եմ ուզում գրել սա, չնայած ավելի համապատասխան թեմաներ կլինեն ակումբում, հենց մեկը Երևանի բաժնում:

Չեմ կարծում, որ երբևէ ասել եմ ակումբում ու քանի որ շատ եմ ուզում, որ հենց հիմա թռնեն դեմքիս՝(:)) ) ասեմ, որ Երևանում կա մի չսիրված վայր, որը ես բավականին սիրում եմ::love

Հյուսիսային պողոտան::roll Չէ լուրջ եմ ասում::)) Սիրում եմ որովհետև ազատ, լայն ու մասամբ երկար տարածք ա հետիոտների համար. Երևանում երևի ուրիշ տեղ չես տեսնի նման բան, որ պողոտայով ավելի շատ մարդիկ երթևեկեն, իսկ մեքենաներ գրեթե չհանդիպեն:
Բացի դրանից էնտեղ պարբերաբար կարող են հետաքրքիր միջոցառումներ իրականացվեն, պողոտայի մեջտեղի հատվածներում հետաքրքիր ու ինչու՞ չէ սիրուն բաներ են կառուցված: Ու էնտեղ կարող ես հանդիպել փողոցային ո՛չ ռաբիզ երաժիշտների:

Լսել եմ, ժամանակին Հյուսիսային պողոտան իսկապես շատ բարեկարգ էր, սիրուն ու սիրված: Երբ չկային երկու կողմերի բարձրահարկ շենքերը:

Smokie
07.03.2019, 11:46
Լսել եմ, ժամանակին Հյուսիսային պողոտան իսկապես շատ բարեկարգ էր, սիրուն ու սիրված: Երբ չկային երկու կողմերի բարձրահարկ շենքերը:

Չէ մի չէ::)) Ուսումնասիրություններս ցույց տվեցին, որ էլի՛ ինչ-որ բան սխալ էի հասկացել: Հյուսիսային պողոտան 2007 թվին ա կառուցվել::D Իսկ այ նախագիծը ու մտահղացումը դեռ 1924թ-ին մտահղացել է մեծն Թամանյանը: Ու բոլորովին այլ կերպ էր պատկերացնում: