Սերգեյ Եսենին

[Մարի-Լույս]

Հանճարեղ էր.«Գյուղի վերջին բանաստեղծն »(այսպես էր անվանում պոետն ինքն իրեն))) ու
Էպիտետների,համեմատությունների,մարդկային ամենատարբեր ապրումների ու հույզերի ...պատկերային քնաերգության հանճարեղ վարպետը ...Եկեք այս թեման նվիրենք Սերգեյ Եսենինին, սիրողներ կան? (ես ուղակի պաշտում եմ:love)
Ես հիշում եմ

Անգինս,թախիծով մի անանց
Հիշում եմ ես փայլը մազերիդ,
Ինձ համար դժվար էր չափազանց
Թողնել ու հեռանալ քեզանից:

Գիշերներն եմ հիշում ես աշնան,
Կեչի ծառն ու շրշյունն ստվերի...
Ասենք թե կարճ էին օրերն այն,
Երկար էր լուսնի լույսն ավելի :

Հիշում եմ,դու ասում էիր ինձ.
«Կգնան տարիներն այս անդարձ,
Կգտնես,կսիրես ուրիշին
Եվ ինձ էլ չես հիշի ,իմ սիրած»:

Եվ այսօր ծաղկավառ,գեղատես
Լորենին հիշեցրեց ինձ կրկին,
Թե ինչ-որ քնքշությամբ էի ես
Ծաղիկներ շաղ տալիս իմ գլխին:

Եվ սիրտս ,որ ջերմ է և արթուն,
Ուրիշին սիրելով խորապես,
Ինչպես մի սիրելի պատմություն
Նրա հետ հիշում է նաև քեզ:

Я помню, любимая, помню
Сиянье твоих волос...
Не радостно и не легко мне
Покинуть тебя привелось.

Я помню осенние ночи,
Березовый шорох теней...
Пусть дни тогда были короче,
Луна нам светила длинней.

Я помню, ты мне говорила:
«Пройдут голубые года,
И ты позабудешь, мой милый,
С другою меня навсегда».

Сегодня цветущая липа
Напомнила чувствам опять,
Как нежно тогда я сыпал
Цветы на кудрявую прядь.

И сердце, остыть не готовясь
И грустно другую любя,
Как будто любимую повесть
С другой вспоминает тебя.
Սա էլ իմ ամենասիրելի բանաստեղծություններից մեկը, նվիրված առաջին կնոջը` Զինաիդա Ռայխին:

[Մարի-Լույս]

Զրույցն ավարտեց պուրակը ոսկի,
Զվարթ շշուկներն ասես մահացան,
Եվ չափսոսալով արդեն ոչ ոքի,
Տխուր երամով կռունկներն անցան:

Էլ ո՞ւմ ափսոսալ:Չէ որ ամեն ոք ճամփորդ է կյանքում,
Հազիվ ներս մտած,տունը թողնում ու հեռանում է նա:
Ամեն անցորդից մի հուշ են պատմում
Կանեփուտը և լուսինը կապույտ լճակի վրա:

Մերկացած դաշտում կանգնել եմ մենակ,
Իսկ կռունկները չվում են դեպի հեռունեն անտես:
Լուռ միտք եմ անում ես պատանության մասին իմ ուրախ,
Բայց անվերադարձ անցածի համար չեմ ափսոսում ես:

Ես չեմ ափսոսում ոչ յասամանի գույներն իմ հոգու,
Ոչ էլ զուր վատնած իմ տարիներն եմ ափսոսում հիմա:
Բոցավառվում է կարմիր արոսի խարույկը այգում,
Սակայն ոչ ոքի չի կարողանում տաքացնել նա:


Չեն այրվում փարթամ ճութերն արոսի խարույկի մեջ վառ,
Եվ դեղնությունից չի կորչում երբեք խոտը գետափում,
Ինչպես ծառերն են մեղմաբար թափում տերևները վար,
Այդպես ես տխուր խոսքեր եմ թափում:

Թե ժամանակը նրանց հավաքի
Ու դարձընի գուղձ մի ահարկավոր...
Ասացեք այսպես...Պուրակը ոսկի
Զրույցն ավարտեց սիրելի լեզվով:


Отговорила роща золотая
Березовым, веселым языком,
И журавли, печально пролетая,
Уж не жалеют больше ни о ком.

Кого жалеть? Ведь каждый в мире странник —
Пройдет, зайдет и вновь оставит дом.
О всех ушедших грезит конопляник
С широким месяцем над голубым прудом.

Стою один среди равнины голой,
А журавлей относит ветер в даль,
Я полон дум о юности веселой,
Но ничего в прошедшем мне не жаль.

Не жаль мне лет, растраченных напрасно,
Не жаль души сиреневую цветь.
В саду горит костер рябины красной,
Но никого не может он согреть.

Не обгорят рябиновые кисти,
От желтизны не пропадет трава,
Как дерево роняет тихо листья,
Так я роняю грустные слова.

И если время, ветром разметая,
Сгребет их все в один ненужный ком...
Скажите так... что роща золотая

Отговорила милым языком.

[Valentina]

Ով ա՞ թարգմանության հեղինակը:

[Մարի-Լույս]

Ճիշտն ասած չգիտեմ, բայց այդքան էլ հաջող թարգմանություն չի:

[StrangeLittleGirl]

Եսենինին ես էլ եմ շատ սիրում: Երևի ռուսական պոեզիայից միակ հեղինակն ա, որին շատ լավ գիտեմ (ավելի լավ, քան Ցվետաեվային ու Ախմատովային), որովհետև ութերորդ, թե իններորդ դասարանում Եսենինին նվիրված հանդես էր կազմակերպել մեր ռուսերենի դասատուն: Ոտից գլուխ կարդացել էինք իրա պոեզիան, որ գործեր ընտրենք արտասանելու: Իմ սիրածն էս մեկն ա.

До свиданья, друг мой, до свиданья.
Милый мой, ты у меня в груди.
Предназначенное расставанье
Обещает встречу впереди.
До свиданья, друг мой, без руки, без слова,
Не грусти и не печаль бровей, —
В этой жизни умирать не ново,
Но и жить, конечно, не новей.

[Մարի-Լույս]

Եսենինին ես էլ եմ շատ սիրում: Երևի ռուսական պոեզիայից միակ հեղինակն ա, որին շատ լավ գիտեմ (ավելի լավ, քան Ցվետաեվային ու Ախմատովային), որովհետև ութերորդ, թե իններորդ դասարանում Եսենինին նվիրված հանդես էր կազմակերպել մեր ռուսերենի դասատուն: Ոտից գլուխ կարդացել էինք իրա պոեզիան, որ գործեր ընտրենք արտասանելու: Իմ սիրածն էս մեկն ա.

До свиданья, друг мой, до свиданья.
Милый мой, ты у меня в груди.
Предназначенное расставанье
Обещает встречу впереди.
До свиданья, друг мой, без руки, без слова,
Не грусти и не печаль бровей, —
В этой жизни умирать не ново,
Но и жить, конечно, не новей.

Հատված է "Սև մարդը" պոեմից... մեր ռուսերենի ուսուցչուհին էլ բաց դաս էր կազմակերպել... հետաքրքիր էր շաաատ... Իբր Եսենինի բոլոր կանայք և սիրուհիները հավաքվել էին(Աննա Սարդանովսկայա, Աննա իզրյաբովա, Մարիա Բալզամովա, Նադեժդա Վոլպին, Լիդիա Կաշինա, Գալինա Բենիսլավսկայա, Զինաիդա Ռայխ, Այսեդորա Դունկան, Սոֆյա Տալստայա, այդ թվում մեր հայրենակցուհին` Շահանե Համբարձումյանը) և պատմում էին իրենց սիրո պատմությունը, յուրաքանչյուրն արտասանում իրենց նվիրված բանաստեղծությունները... Ես էլ եմ Եսենինի կյանքի մեջ խորացել::)

[StrangeLittleGirl]

Հատված է "Սև մարդը" պոեմից... մեր ռուսերենի ուսուցչուհին էլ բաց դաս էր կազմակերպել... հետաքրքիր էր շաաատ... Իբր Եսենինի բոլոր կանայք և սիրուհիները հավաքվել էին(Աննա Սարդանովսկայա, Աննա իզրյաբովա, Մարիա Բալզամովա, Նադեժդա Վոլպին, Լիդիա Կաշինա, Գալինա Բենիսլավսկայա, Զինաիդա Ռայխ, Այսեդորա Դունկան, Սոֆյա Տալստայա, այդ թվում մեր հայրենակցուհին` Շահանե Համբարձումյանը) և պատմում էին իրենց սիրո պատմությունը, յուրաքանչյուրն արտասանում իրենց նվիրված բանաստեղծությունները... Ես էլ եմ Եսենինի կյանքի մեջ խորացել::)

Վայ, շատ հետաքրքիր բան ա մտածել դասատուն :))

[Մարի-Լույս]

Ինքը չէր մտածել, սցենարիստն էր մտածել;)

[Մարի-Լույս]

Ուրիշ ինչ ստեղծագործություններ ես սիրում Եսենինից?

[My World My Space]

Ես էս գործով եմ Եսենինին բացահայտել իմ համար, ու մինչ էսօր սա իմ ամենասիրելի գործն ա իրանից:

***
Грубым дается радость,
Нежным дается печаль.
Мне ничего не надо,
Мне никого не жаль.


Жаль мне себя немного,
Жалко бездомных собак.
Эта прямая дорога
Меня привела в кабак.


Что ж вы ругаетесь, дьяволы?
Иль я не сын страны?
Каждый из нас закладывал
За рюмку свои штаны.


Мутно гляжу на окна,
В сердце тоска и зной.
Катится, в солнце измокнув,
Улица передо мной.


А на улице мальчик сопливый.
Воздух поджарен и сух.
Мальчик такой счастливый
И ковыряет в носу.


Ковыряй, ковыряй, мой милый,
Суй туда палец весь,
Только вот с эфтой силой
В душу свою не лезь.


Я уж готов... Я робкий...
Глянь на бутылок рать!
Я собираю пробки —
Душу мою затыкать.

1923


Սա էլ ա լավը

***

Гори, звезда моя, не падай.
Роняй холодные лучи.
Ведь за кладбищенской оградой
Живое сердце не стучит.


Ты светишь августом и рожью
И наполняешь тишь полей
Такой рыдалистою дрожью
Неотлетевших журавлей.


И, голову вздымая выше,
Не то за рощей — за холмом
Я снова чью-то песню слышу
Про отчий край и отчий дом.


И золотеющая осень,
В березах убавляя сок,
За всех, кого любил и бросил,
Листвою плачет на песок.


Я знаю, знаю. Скоро, скоро
Ни по моей, ни чьей вине
Под низким траурным забором
Лежать придется так же мне.


Погаснет ласковое пламя,
И сердце превратится в прах.
Друзья поставят серый камень
С веселой надписью в стихах.


Но, погребальной грусти внемля,
Я для себя сложил бы так:
Любил он родину и землю,
Как любит пьяница кабак.

17 августа 1925

[Valentina]

Եսենինի ստեղծագործությունների հիման վրա․

Էս կատարումներն էլ են լավը (http://vk.com/video108325015_164684907)


https://www.youtube.com/watch?v=_0-xsGG6JXo