PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Ինչու՞ կարդալ նույն գրողից երկու և ավելի գործեր



StrangeLittleGirl
22.08.2015, 18:34
Վերջերս զանազան հոդվածներ էի կարդում գրողների՝ անընդհատ թեմաները կրկնելու մասին: Մարդիկ երկու ճամբարի են բաժանվում. նրանք, ովքեր ասում են, որ լավ է, որ գրողներն իրենք իրենց կրկնում են: Եթե գրողը դուրդ եկել է, մեկ այլ գիրք նրանից կվերցնես հենց նրա համար, որ ավելի շատ ես էդ նույնից ուզում: Երկրորդ ճամբարն ասում է, թե պետք է ամեն անգամ օրիգինալ մտքեր արտահայտել: Իսկ դուք ի՞նչ սկզբունքով եք նույն գրողից երկու և ավելի գործեր կարդում:

Հետո, ըստ ձեզ, որտե՞ղ են կրկնության թույլատրելի սահմանները: Մի գրող կարող ա լրիվ տարբեր բաների մասին ա գրում, բայց նույն ոճով: Մի ուրիշ գրող ֆիքսված ա նույն թեմայի վրա (օրինակ, Ֆիցջերալդի փողի թեման): Հաջորդն ավելի հեռու ա գնում ու կերպարների որոշակի հատկանիշներ ա կրկնում (օրինակ, բացակայող պապան Իրվինգի գործերում): Իսկ մի երրորդն էլ նույն սյուժեն տարբեր ձևերով գրված հրատարակում ա (Մարգըրիտ Դյուրասի մի քանի գործերը կոնկրետ նույն ինքնակենսագրական դրվագի մասին): Ո՞ր դեպքում եք հոգնում կրկնությունից, ո՞ր դեպքում եք էլի ու էլի ուզում դրանից: Տենց, էկեք քննարկենք:

GriFFin
23.08.2015, 11:39
Ամենաշատը կարդացել եմ էդ Ջեյն Օսթինի գրածները ու դրանից հետո որոշել եմ, որ պետք չի նույն հեղինակի բոլոր գործերը կարդալ: Առաջինը <<Հպարտություն ու նախապաշարմունքներ>>ն եմ կարդացել (բնականաբար) ու շատ եմ սիրում: Իմ настольная книгаն ա, բայց իրա մնացած գործերը չսիրեցի, ոնց որ դրա ավելի վատ տարբերակները լինեն: Եթե սկզբում օրինակ <<Էմմա>>ն կարդայի կամ <<Զգացմունք ու զգացմունքայնությունը>>(чувство и чувствительность), էլ չէի ուզենա կարդալ: Իմ մոտ նենց տպավորություն էր, որ հա նույն բանի շուրջ ա պտտվում:
Չնայած ուրիշ օրինակ էլ ունեմ՝ Բուլգակովն էլ ա էն գրողներից, որ շատ գրածներ կարդացել եմ ու լրիվ տարբեր են ու բոլորը լավն են: Ու ցանկություն ա առաջացրել բոլոր գործերը կարդալ:
Եթե նայես ոճի առումով, ապա հավես ա, երբ գտնում ես քո սիրած ոճը՝ Էդգար Ալլան Պո ու Էռնեստ Հեմինգուեյը (ինչքանը որ կարդացել եմ ոճը նույն ա): Նշածդ Ֆիցջերալդի պահը ես էլ էի ուզում ասել, ահավոր ձանձրացնում ա էդ առումով: Ու ես նոր հասկացա, որ ռուս գրողների մեծ մասի գործերի մեծ մասը կարդացել եմ: Երևի հասանելի էին ինձ ու շատ չէի խորանում: Մեծ հաճույքով հիմ ա էլի որոշ բաներ կկարդամ:
Արյա, հիշեցի: Ես Րաֆֆիի բոլոր գործերը կարդացել եմ, հավատս չեկավ :D
Մի խոսքով, եթե խոսքը ոճի մասին ա, ապա նույն գրողին կարդալ հետաքրքիր ա: Եթե թեմայի մասին ա՝ չէ: Որոհետև կարելի ա էլի տարբեր հարցերի մասին ուսումնասիրել, մտածել:

GriFFin
23.08.2015, 13:34
էդ Ջեյն Օսթինի Ամեն դեպքում ասեմ... էս <<էդ>>ը չպիտի լիներ :D

Sambitbaba
06.03.2017, 21:55
Կյանքումս ինձ շատ ավելի քիչ են հանդիպել գրողներ, ում կարելի է "մի ստեղծագործության հեղինակ" անունը տալ:
Հիմնականում, եթե հեղինակն ինձ դուր է գալիս, աշխատում եմ նրա տարբեր գործեր էլ կարդալ: Եվ հիասթափություններ առանձնապես չեն եղել: Հիմա մտածում եմ, ասենք. Շեքսպիրի, Բյոլլի, Դյուրրենմաթթի, Աբե Կոբոյի, Ֆրիշի, Անույի, Սարոյանի, Հեմինգուէյի, Ֆոլկների, Դոստոեվսկու, Մարկեսի և շատ ուրիշների ո՞ր գործերն են ինձ հիասթափեցրել ու ո՞րը չպետք է կարդայի...

Այն հեղինակներին, ովքեր գրել են, ասենք իմ կյանքին համընթաց, բայց ես ժամանակին չեմ հասցրել նրանց կարդալ, գերադասում եմ կարդալ սկսած առաջին գրքերից: Դրա հիանալի օրինակն է Հարուկի Մուրակամին: Համոզված եմ, որ եթե սկզբում կարդացած լինելի "Կաֆկան լողափին" կամ "Իմ սիրելի Srutnik" կամ "1Q84"-ը, մնացածը հավանաբար դուրս չգային: Իսկ դա արդեն, նույնիսկ ոչ թե հիասթափություն, այլ կորուստ կարելի էր համարել "Լսիր քամու երգը", "Նորվեգական անտառը", "Ոչխարների որսը" և այլ գրքերով չհիանալը: Եվ այդ դեպքում նույնիսկ դուր չեկած գրքերը, օրինակ, "Underground", ոչ թե հիասթափություն պատճառեցին, այլ համարեցի ոչ իմ ճաշակին համապատասխան, կամ վատթարագույնը՝ անհաջողություն:

Սիրում եմ նաև հետևել ուրիշների կարծիքներին: Օրինակ, Բյուրի հետքերով եմ որոշ բաներ կարդացել: Միակ բանն առայժմ, որ դուր չի եկել, Նոթոմբի "Վախ ու..." չեմհիշումինչ գիրքն էր: Բայց կարծում եմ, նորից կփորձեմ Նոթոմբի ինչ-որ այլ գործ: Երևի Բյուրին է պետք հարցնել, թե կոնկրետ ինչ...

Մի խոսքով, կարծիքս է, հեղինակի մեկ գրքով պետք չէ բավարարվել:

StrangeLittleGirl
07.03.2017, 14:35
Կյանքումս ինձ շատ ավելի քիչ են հանդիպել գրողներ, ում կարելի է "մի ստեղծագործության հեղինակ" անունը տալ:
Հիմնականում, եթե հեղինակն ինձ դուր է գալիս, աշխատում եմ նրա տարբեր գործեր էլ կարդալ: Եվ հիասթափություններ առանձնապես չեն եղել: Հիմա մտածում եմ, ասենք. Շեքսպիրի, Բյոլլի, Դյուրրենմաթթի, Աբե Կոբոյի, Ֆրիշի, Անույի, Սարոյանի, Հեմինգուէյի, Ֆոլկների, Դոստոեվսկու, Մարկեսի և շատ ուրիշների ո՞ր գործերն են ինձ հիասթափեցրել ու ո՞րը չպետք է կարդայի...

Այն հեղինակներին, ովքեր գրել են, ասենք իմ կյանքին համընթաց, բայց ես ժամանակին չեմ հասցրել նրանց կարդալ, գերադասում եմ կարդալ սկսած առաջին գրքերից: Դրա հիանալի օրինակն է Հարուկի Մուրակամին: Համոզված եմ, որ եթե սկզբում կարդացած լինելի "Կաֆկան լողափին" կամ "Իմ սիրելի Srutnik" կամ "1Q84"-ը, մնացածը հավանաբար դուրս չգային: Իսկ դա արդեն, նույնիսկ ոչ թե հիասթափություն, այլ կորուստ կարելի էր համարել "Լսիր քամու երգը", "Նորվեգական անտառը", "Ոչխարների որսը" և այլ գրքերով չհիանալը: Եվ այդ դեպքում նույնիսկ դուր չեկած գրքերը, օրինակ, "Underground", ոչ թե հիասթափություն պատճառեցին, այլ համարեցի ոչ իմ ճաշակին համապատասխան, կամ վատթարագույնը՝ անհաջողություն:

Սիրում եմ նաև հետևել ուրիշների կարծիքներին: Օրինակ, Բյուրի հետքերով եմ որոշ բաներ կարդացել: Միակ բանն առայժմ, որ դուր չի եկել, Նոթոմբի "Վախ ու..." չեմհիշումինչ գիրքն էր: Բայց կարծում եմ, նորից կփորձեմ Նոթոմբի ինչ-որ այլ գործ: Երևի Բյուրին է պետք հարցնել, թե կոնկրետ ինչ...

Մի խոսքով, կարծիքս է, հեղինակի մեկ գրքով պետք չէ բավարարվել:
Երբ ես սկսեցի Նոթոմբ կարդալ, Լիլը խորհուրդ տվեց առաջին գրքից՝ «Մարդասպանի հիգիենայից» սկսել: Ու շատ ճիշտ խորհուրդ էր: Բայց ես կարծում եմ՝ Նոթոմբից ոչ մի բան դուր չի գա: Միակ գործը, որ դուր գալու մի քիչ շանս ունի, «Խողովակների մետաֆիզիկան» ա, կարող ես դա փորձել:
Նոթոմբից ընդհանուր առմամբ ութ-ինը գործ եմ կարդացել, բայց դրանցից երեք-չորսը կառանձնացնեի, իսկ մյուսներն արդեն անհաջող կրկնություններ էին:

Թեմայի մեջ մնալով ասեմ, որ էս հարցի միանշանակ պատասխանը չունեմ: Ասենք, նույն գրողի երկրորդ կամ երրորդ գործին անցնում եմ նրա համար, որ ուզում եմ նմանատիպ զգացողություններ ունենալ: Ոնց որ մի համով բան ուտես, ուզենաս դրանից էլի ուտել: Բայց չափից շատ կրկնությունը ձանձրացնում ա: Մենակ երևի Կունդերայի դեպքում ա, որ ինչ էլ գրի, դուրս գալիս ա: Ուղղակի չափից շատ եմ սիրում իրա գրելու ոճը: Դրա համար նույնիսկ ահագին քննադատված գործերը դուրս գալիս են:

Մուրակամիի պահով. «Կաֆկան ծովափին» գրքից հետո որոշել եմ ոչինչ չկարդալ: Գիրքը դուրս էկել ա ժամանակին, բայց մի տեսակ ոնց որ էդ դոզան լրիվ հերիք լիներ ինձ համար: Էլ չեմ ուզում կարդալ, որովհետև զգացողություն ունեմ, որ կրկնություն ա, ու դուրս չի գալու:

Բայց ամենահավես փորձառություններից մեկը, որ ունեցել եմ մի գրողի տարբեր գրքեր կարդալով, Ջոնաթան Սաֆրան Ֆոերն ա: Նախ, իր գրքերը կարդացել եմ ժամանակային հերթականությամբ: Հետո, էս վերջին գրքում շատ ուժեղ զգացվում ա, թե ինչքան ա ինքը որպես գրող աճել: Ու մի տեսակ ոնց որ բոնուս ստանալու զգացողություն ա. համ համով բանն ես ուտում, համ էլ կողքից ուրիշ համով բան ես ստանում: Կարող ա ասենք մի հիսուն տարի հետո սա համարվի իրա ամենակարևոր գործը, ու ընթերցողները բաց թողնեն «Ամեն ինչ լուսավորված է» և «Չափազանց աղմկոտ, աննկրագրելիորեն մոտ» գրքերը, որոնք իրենց հերթին ընտիրագույն գործեր են:

Sambitbaba
07.03.2017, 21:52
Գիտե՞ս, Բյուր ջան, Նոթոմբը մի տեսակ "կանացի" թվաց, ասենք, ջահել աղջկա գրականություն... Ես, ճիշտն ասած շատ "մուժիկոտ" գրողներ էլ չեմ սիրում: Ընդ որում, երևի միայն այսօրվա գրողների մասին եմ այդ կարծիքի: Չգիտեմ, թե ինչն է պատճառը: Բայց առաջ կին գրողների, ասենք Օսթին, Սանդ, Սագան, Քրիստի, Սեն Սյոնագոն, Իսաբել Ալիենդե, էլ չեմ հիշում ինչ, - կարդացել եմ հաճույքով: Մի խոսքով, չհաշված "Հիդրոցենտրալը", մարսել եմ ամեն ինչ: Բայց Նոթոմբի դեպքում ինչ-որ բարիեր զգացի... Չնայած քո ու Լիլի խորհուրդներին կհետևեմ՝ չեմ սիրում հեղինակի հետ հարցերս մի ստեղծագործությամբ լուծել...

Ինձ թվում է, որ կունդերաներն ավելի շատ են դուր գալիս այն պատճառով, որ սիրածդ ուտելիքը կարողանում են ամեն անգամ մի նոր համեմունքով մատուցել:

Մուրակամիի՝ քո տարածքը չեմ ուզում մտնել: Բայց հասկանում եմ: Սովետի վախտերով մի անգամ Թիֆլիսի կայարանի ռեստորանում սթեյք կերա՝ համը մինչև օրս բերնիս է... Բայց ժամանակին, երբ մի քանի տարի անց նորից հնարավորություն ունեի մտնել այդ նույն տեղը, չգնացի: Մտածեցի, որ կարող է հիշողությանս մեջ մնացած կայֆն արդեն չզգամ, ու որոշեցի ունեցածս զգացողությունը չկորցնել: Հիմա՝ ճիշտ էի թե ոչ, չգիտեմ...

Ֆոեր՝ երևի թե էլի քո պատճառով, փորձել եմ մի երկու անգամ: Ինչ-որ չի գնում... Պատճառը հավանաբար անգլերենիս թույլ լինելն է, իսկ ռուսերենով չգտա: Բայց մտքիցս դուրս չի գալիս անունը, հենց հանդիպեց, կկարդամ:

Չէ, լավ էր էս մեր զրույցը: Ի վերջո, ավելի շատ հակվեցի նրան, որ հեղինակի մի գործ կարդալը բավական չէ նրա մասին կարծիք կազմելու համար::)

StrangeLittleGirl
07.03.2017, 22:01
Գիտե՞ս, Բյուր ջան, Նոթոմբը մի տեսակ "կանացի" թվաց, ասենք, ջահել աղջկա գրականություն... Ես, ճիշտն ասած շատ "մուժիկոտ" գրողներ էլ չեմ սիրում: Ընդ որում, երևի միայն այսօրվա գրողների մասին եմ այդ կարծիքի: Չգիտեմ, թե ինչն է պատճառը: Բայց առաջ կին գրողների, ասենք Օսթին, Սանդ, Սագան, Քրիստի, Սեն Սյոնագոն, Իսաբել Ալիենդե, էլ չեմ հիշում ինչ, - կարդացել եմ հաճույքով: Մի խոսքով, չհաշված "Հիդրոցենտրալը", մարսել եմ ամեն ինչ: Բայց Նոթոմբի դեպքում ինչ-որ բարիեր զգացի... Չնայած քո ու Լիլի խորհուրդներին կհետևեմ՝ չեմ սիրում հեղինակի հետ հարցերս մի ստեղծագործությամբ լուծել...
Սամ, հենց էդ եմ ասում: Նոթոմբի էդ ընդգծված կանացիությունն ա պատճառը, որ քեզ դուր չի գա: Ոչ թե կին գրող լինելը, այլ հենց կին լինելու վրա ֆիքսված լինելը ու կին-կին տարբեր տեսակի հարաբերությունները վերլուծելը՝ երբեմն ծայրահեղության հասցնելով: Նոթոմբի ընթերցողներն էլ մեծ մասամբ կանայք են հենց էդ պատճառով:



Ֆոեր՝ երևի թե էլի քո պատճառով, փորձել եմ մի երկու անգամ: Ինչ-որ չի գնում... Պատճառը հավանաբար անգլերենիս թույլ լինելն է, իսկ ռուսերենով չգտա: Բայց մտքիցս դուրս չի գալիս անունը, հենց հանդիպեց, կկարդամ:
Պիտի որ լինի ռուսերեն, բայց գոնե «Ամեն ինչ լուսավորված է» վեպը խորհուրդ կտայի անգլերեն կարդալ կամ հայերեն, եթե լավ թարգմանություն կա, բայց ոչ ռուսերեն: Ամբողջ խնդիրն էն ա, որ գրքի մի մասը «ռուսական» անգլերենով ա գրված, ու դա էլ հեղինակի վարպետությունն ա ցույց տալիս: Ռուսերեն թարգմանության մեջ չգիտեմ՝ ոնց են դա պահել:




Չէ, լավ էր էս մեր զրույցը: Ի վերջո, ավելի շատ հակվեցի նրան, որ հեղինակի մի գործ կարդալը բավական չէ նրա մասին կարծիք կազմելու համար::)
Եսի՞մ: Ես շարունակում եմ մտածել՝ նայած գրող:

մարիօ
08.03.2017, 18:28
Իմ համար կա երկու տիպի կարդալու տարբերակ․ մեկը՝ շատ եմ հավանել գրելաոճը, շատ եմ սիրել մի պատմությունը ու զուտ կապվածություն ունեմ գրողի հետ, ուզում եմ անընդհատ կարդամ իր գրքերից, իր մասին ամեն ին իմանամ, հետևաբար պիտի նաև բոլոր գրքերը կարդամ ու կարդում եմ, իսկ իրենք արդարացնում են սպասելիքներս, ամեն անգամ նոր չեն, բայց տարբեր են, օրինակ Վոնեգուտը, գրելաոճը շատ նման ա բոլոր գրքերում, բայց բոլոր գրքերը շատ տարբեր են ու տպավորություն չկա, որ նույն բանն ես կարդում, կամ գրողը կրկնվում է։
Երկրորդ դեպքում էլ կարդում եմ էլի վերոնշյալ պատճառներով, բայց կեսից հասկանում եմ, որ գրողը կրկնվում ա, օրինակ Պալանիկը․ ինչքան էլ նա իմ սիրած գրողը լինի, իրար հետևից մի քանի գիրք կարդալուց հետո էնպիսի տպավորություն ա, թե նույն գիրքն ես կարդում, նույն կրկնությունները, նույն վերլուծությունները։ Դրա համար Պալանիկի կարգի գրողներին շատ մեծ ընդմիջումով եմ կարդում, որ բան հասկանամ, իսկ Վոնեգուտին կարամ լիքը կարդամ ու չզգամ, որ նույն հեղինակի գրքերն են։
Բայց գրելաոճի նույնությունը ինձ շատ ա ձանձրացնում, ինչ-որ պահի հոգնում եմ, որ անընդհատ նույն ձևի են գրում, էդպես ինչքան էլ լավ բան գրվի, մեկ է՝ ձանձրանում եմ, բայց մեկ ա գերադասում եմ մի հեղինակի կարդալուց իրար վրա լիքը կարդալ։
Գիտեմ, որ էս գրածիս մեջ լիքը բաներ հակասում են իրար, բայց դե։ :D

Glück
09.03.2017, 21:22
Գրողների նկատմամբ կարոտ չեմ զգում: Հիմնականում անընդհատ նոր հեղինակներ եմ «փորձում»՝ լիքը տարբեր գրողների ճանաչելու նպատակով: Արդյունքում լիարժեք կարծիք ձևավորել որևէ գրողի մասին դժվարանում եմ ու դա բերում ա նրան, որ լիքը անասելիք, ոչինչ չտվող գրքեր եմ կարդում:
Վերջերս Բրաունի «Ինֆեռնո» գործն եմ կարդացել: Հավանել եմ հեղինակի ոճը, ասելիքի մատուցումը ու գրքի անկախությունը հեղինակից (երբ որևէ մտքի, երևույթի մասին կերպարները հակասական կարծիքներ են արտահայտում, կարդալուց չի զգացվում՝ հեղինակը որի կողմնակիցն ա): Բրաունից պատրաստվում եմ էլի գրքեր կարդալ: Մի գործով լիարժեք կարծիք կազմել դժվարանում եմ:

Sambitbaba
09.03.2017, 22:11
Վերջերս Բրաունի «Ինֆեռնո» գործն եմ կարդացել: Հավանել եմ հեղինակի ոճը, ասելիքի մատուցումը ու գրքի անկախությունը հեղինակից (երբ որևէ մտքի, երևույթի մասին կերպարները հակասական կարծիքներ են արտահայտում, կարդալուց չի զգացվում՝ հեղինակը որի կողմնակիցն ա): Բրաունից պատրաստվում եմ էլի գրքեր կարդալ: Մի գործով լիարժեք կարծիք կազմել դժվարանում եմ:

Կարդա::aha "Դժոխքն" ըստ իս, չորս վեպերից (որտեղ նույն հերոսն է) ամենաթույլն է: Առաջին երեքն են. "Դա Վինչիի ծածկագիրը", "Հրեշտակներն ու սատանաները" և "Կորած խորհրդանիշը": Ինձ շատ դուր են եկել առաջինն ու երրորդը:

Glück
09.03.2017, 23:40
Հա՞: Ինձ էլ հասել ա, որ «Դա Վինչիի ծածկագիր»_ն ավելի թույլ ա «Ինֆեռնո»_ից: Տխրել էի: Արդեն գիրքն ունեմ, մնում ա հերթ հասնի: