Դիտել ողջ տարբերակը : Պատչ Ադամս
Ժող, էս խելառի (բառի լավագույն իմաստով) մասին ի՞նչ կարծիք ունեք, ինձ մի տեսակ դզել ա բիձուկը :)
http://c1.mediamax.am/datas/znews/middle_1431947541_6164747.jpg
Բժիշկ, ծաղրածու, հիվանդանոցային ծաղրածուական արվեստի հիմնադիր Պատչ Ադամսը (Հանթեր Դոհերթի Ադամս) այսօր ժամանել է Հայաստան: «Հայաստանի զարգացման նախաձեռնություններ» (IDeA) հիմնադրամի կազմակերպած մեկշաբաթյա այցի ընթացքում Պատչ Ադամսը, հիվանդանոցային ծաղրածուների խմբի հետ, Երեւանում, Գյումրիում, Վանաձորում եւ Դիլիջանում կայցելի մանկատներ ու մանկական հիվանդանոցներ:
Նա դասախոսություններ կկարդա Երեւանի Մ. Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանում եւ Հայաստանի Ամերիկյան համալսարանում: Մինչ այդ, «ծիծաղով ապաքինող բժիշկը» Երեւանում այսօր հանդիպել է լրագրողներին, պատմել ծիծաղով բժշկելու, մարդկանց հանդեպ ունեցած մեծ սիրո եւ առանց տառապանքի ապրելու իր բանաձեւի մասին:
«Մենք այստեղ ենք՝ սիրելու հայ ժողովրդին: Իհարկե, կհանդիպենք նրանց, ովքեր ամենաշատն են տառապում: Ես հենց տառապողների կողքին եմ ցանկանում լինել: Տեսարժան վայրերն ինձ շատ չեն հետաքրքրում: Երբ ես մտնում եմ հիվանդանոց, առաջին բանը, որ հարցնում եմ, այս է. «Ո՞վ է ամենաշատը տառապում, ո՞ւմ վիճակն է ամենավատը»: Ոչ թե, որովհետեւ կարծում եմ, որ գիտեմ՝ ինչպես է պետք նրանց օգնել, այլ որովհետեւ չեմ վախենում լինել նրանց կողքին: Իսկ երբ օգնում ես, դա հրաշալի զգացողություն է»,- ասել է Պատչ Ադամսը:
Երախտագիտության օվկիանոսը
Երկու շաբաթից կդառնամ 70 տարեկան, 18 տարեկանում որոշեցի, որ այլեւս ծանր կամ դժվար օր չեմ ունենալու: 52 տարի է՝ վատ օր չեմ ունեցել: Ես նետվել եմ երախտագիտության օվկիանոսը եւ այդ օվկիանոսից դեռ չեմ կարողանում դուրս գալ: Ես ինքս ինձ եմ կերտել: Յուրաքանչյուրիս կյանքում պահ է գալիս, երբ մարդը որոշում է, թե ով է ցանկանում լինել:
Ես մտավորական եմ, գրադարանս 40 հազար գիրք է կազմում: Հեռուստացույց չեմ նայում տարիներով: Հեռուստացույցի պատճառով իմ երկրում հիմար մարդիկ են ապրում: Այսօր սովորական է դարձել ամբողջ աշխարհում բողոքելը, տոնելն այլեւս սովորական չէ: Բոլոր լուրերը վատ բաների մասին են, ինչն էլ մարդկանց գցում է դեպրեսիայի մեջ:
Իմ տեսած որեւէ գրականության մեջ գրված չէ, թե ինչպես ենք մենք, որպես մարդկություն, գոյատեւելու մինչեւ այս դարի վերջը: Ես, օրինակ, աշխատելու եմ սիրել:
«Բժիշկ Ադամսը» ֆիլմը
10 օր ապրել եմ Ռոբին Ուիլյամսի հետ: Եկել էր տեսնելու իմ կատարումները: Երկար ժամանակ անցկացրել եմ նրա շարժական վագոնում: Նա չափազանց ինտրովերտ էր, իսկ ես՝ չափազանց էքստրավերտ:
Ես ներողություն եմ խնդրում, որ ես ֆիլմը չեմ: Հիասթափված էի սկզբում, խայտառակություն էր, քանի որ մի ֆիլմ իմ մասին, որում չէր նշվում խաղաղությունն ու արդարադատությունը, բացառապես իմ մասին չէր: Այսօր մոլորակի վրա սիրո եւ խնամքի սով կա, որ նման պրիմիտիվ ֆիլմն այսքան մեծ ազդեցություն է կարողացել գործել: Հազվադեպ են սերը քարոզող ֆիլմերը:
Կանայք ու տղամարդիկ
Մարդկանց պատմության մեջ սիրո մեծ մասը եկել է կանանցից: Անկախ այն փաստից, թե որքան սարսափելի է եղել տղամարդկանց վերաբերմունքն իրենց կանանց հանդեպ, այդ կանայք ամուր սիրել են իրենց երեխաներին:
Տղամարդկանց 85%-ը վտանգավոր են կանանց համար: Երբեւէ մի կին չի եղել, որ կվիճարկեր սա: Եթե մի բան կա, որ ձեզ դուր է գալիս իմ մեջ, դա ինձ փոխանցվել է մորիցս: Հայրս զինվոր էր, պատերազմում զոհվեց, երբ 16 տարեկան էի: Ինձ մեծ սեր է տվել իմ մայրը: Կանայք ավելի հակված են սիրո, եթե չեն վնասվում։ Բայց կան կանայք, ովքեր վնասվում են, տառապում, միեւնույնն է շարունակում են սիրել։ Նրանք ընտրում են սերը։
Մարդկանց մեծ մասը նյարդայնանում է, երբ խոսում ես սիրո մասին: Մենք պետք է հանձնվենք այն երեւույթներին, որոնք սիրում ենք, ոչինչ չունենալը դժոխք է: Մեզ կեղծ բաներ պետք չեն: Իսկ սերն այնքան հզոր է, որ կարող է բուժել:
Երեխաները
48 տարի է՝ որպես բժիշկ 4 ժամանոց հարցազրույցներ եմ անցկացնում հազարավոր հիվանդների հետ: Սիրո, անվտանգ զգալու, կյանքը վայելելու սով կա: Բոլորս կարող ենք դա անել: Որոշել, որ ցանկանում ենք եւ անել: Աշխարհի ամենաաղքատ երկրներում երեխաներն ավելի երջանիկ են, քան ԱՄՆ-ում: Երեխաներին տանում են տխուր դպրոցներ՝ տխուր կանոններով դաստիարակելու:
Աշխարհում կան հիվանդ երեխաներ, ովքեր չեն կարող բուժվել, քանի որ գումար չունեն: Ես լուծում չունեմ: Պարզապես հենց դրա համար էր, որ ես բացեցի անվճար հիվանդանոց: Հարստությունը եւ հարուստները պետք է իրենցից ամաչեն: Մեկ պատճառ կա այսօր հարուստ լինելու՝ այդ պատճառը, սկզբունքորեն, ինչ-որ մեկին տալն է: Բոլորն ամբողջ աշխարհում պետք է ամաչեն, որ դպրոցի ուսուցիչն ավելի քիչ գումար է ստանում, քան մարզիկը: Դպրոցի ուսուցիչը մարդկության մշակույթի ամենակարեւոր մարդն է: Իսկ այսօր ամբողջ աշխարհում նրանք ստանում են ամենացածր աշխատավարձն ու ամենավատ վերաբերմունքը: Հիմարություն է, չէ՞: Արժեքը, որի վրա հիմնված է համակարգը, փողն ու իշխանություն է: Կարո՞ղ է ինչ-որ մեկը չհամաձայնի:
Դեպրեսիա
Ինչո՞ւ սերը կամ սիրո զգացմունքը չի հեղափոխվում: Հիմա բնակչությանը պահում են վախի, ձանձրույթի, միայնության մեջ: Դեպրեսիան հիվանդություն չէ, դեպրեսիան հորինել են դեղագործական կազմակերպությունները: Դեպրեսիան միայնության ախտանիշ է: Մարդու կյանքի ամենածանր փորձությունը սեր չզգալն է, սիրո չարժանանալը: Եթե ընկեր ունես, ապա երբեք դեպրեսիայի մեջ չես լինի: Եթե ընկեր ունես եւ ցանկանում ես լինել դեպրեսիվ, ընկերոջդ դնում ես պահարանի մեջ, դուռը փակում ու հետո ընկնում դեպրեսիայի մեջ: Եթե մտածում ես ընկերոջդ մասին ու քեզ դեպրեսիվ ես զգում, նա քեզ ընկեր չէ: Նույնը կարելի է ասել եւ Աստծո մասին: Հայաստանը քրիստոնեական երկիր է: Քրիստոնյա նշանակում է սիրել Քրիստոսին: Ես ինչպե՞ս եմ հասկանում, որ տվյալ մարդը քրիստոնյա է. նա սովորաբար դեպրեսիվ չի լինում: «Այո, ես հավատում եմ Աստծուն», սրանք սովորական խոսքեր չեն, դա ազատության զգացում է, հավատքը ազատություն է, չես կարող հավատալ Աստծուն եւ լինել դեպրեսիվ: Սա է պատճառը, որ մարդիկ, ովքեր իմ երկրի կառավարությունում են այսօր, ցանկանում են, որ բոլորը դեպրեսիվ լինեն: Նույնիսկ, եթե ամեն ինչ ունես, միեւնույնն է՝ դեպրեսիվ ես:
Ես քրիստոնյայի հետ քրիստոնյա եմ, բուդդիստի հետ՝ բուդդիստ, աթեիստի հետ՝ աթեիստ, մահմեդականի հետ՝ մահմեդական:
Երջանիկներ եւ դժբախտներ
Միգուցե աշխարհի բնակչության 5%-ն է միայն երջանիկ: Մի մոռացեք, որ երջանիկ լինելը աշխարհի կառավարման միջոց է: Մի պատճառ կա չէ՞, որ աշխարհում ամենագեղեցիկ բանը՝ սերը, այլեւս ոչ մի տեղ չի քարոզվում: Ցավոք, ոչ մի դպրոց այսօր չի սովորեցնում սիրել: Մարդիկ, ովքեր այսօր աշխարհի տիրակալներն են, ավելի շատ սիրում են փող եւ իշխանություն:
Սիրող մարդկանց դժվար է կառավարել ու վերահսկել, ավելի հեշտ է վերահսկել դժբախտներին: Ուրախությունը բիզնեսին ձեռնտու չէ: Այսօր աշխարհի վրա չկա առողջ որեւէ վայր: Բայց ընտրությունը միշտ կա, յուրաքանչյուր երկիր, յուրաքանչյուր պահի կարող է ընտրել փոփոխությունը եւ դառնալ երջանիկ: Ես հոռետես չեմ, փոխվելու համար երբեք ուշ չէ:
Աղբյուր՝ http://www.mediamax.am/am/news/society/14201/#sthash.59XMpTCB.dpuf
Ուլուանա
24.05.2015, 06:20
Ինձ էլ շատ դուր եկավ բիձուկը :love
Հատկապես Հայաստանի պես երկրին իր նմանները շատ են պետք։ Թող ոտքը մի քիչ երկար կախ գցի :))։
Ինձ էլ շատ դուր եկավ բիձուկը :love
Հատկապես Հայաստանի պես երկրին իր նմանները շատ են պետք։ Թող ոտքը մի քիչ երկար կախ գցի :))։
Ես էլ եմ իրան շատ սիրում, բայց ինքը Հայաստանի համար չի: Մերոնք չեն ընդունի իրան ոչ մի ձև:
<<Եթե մտածում ես ընկերոջդ մասին ու քեզ դեպրեսիվ ես զգում, նա քեզ ընկեր չէ>> իմ կարքախոսներից մեկը :D : Ես իրա մասին իմացել եմ կինոյից, երբ առաջին կուրս էի: Սիրահարվեցի իրա կերպարին: Լրիվ այլ բժշկություն ա: Միշտ ուզում էի իրա նման լինել, բայց հիմա հերթապահելով մանկական բաժանմունքներում հասկացա, որ ստեղ հնարավոր չի: Երևի ինքն էլ Ամերիկայում էր նույնը մտածում` չգիտեմ, բայց մեր ազգի մենտալիտետը ու հիվանդանոցներում տիրող բիզնեսը չեն թողում, որ քեզ դասականից այլ կերպ պահես:
Բայց հլը նայի, թե ինքն ինչ կարծիք ունի էդ ֆիլմի մասին :))
Ես ներողություն եմ խնդրում, որ ես ֆիլմը չեմ: Հիասթափված էի սկզբում, խայտառակություն էր, քանի որ մի ֆիլմ իմ մասին, որում չէր նշվում խաղաղությունն ու արդարադատությունը, բացառապես իմ մասին չէր:
Ուլուանա
25.05.2015, 00:57
Ես էլ եմ իրան շատ սիրում, բայց ինքը Հայաստանի համար չի: Մերոնք չեն ընդունի իրան ոչ մի ձև:
Թեմայի նկատմամբ արձագանքների քանակն էլ ա կարծես վկայում այդ մասին :}։
Sambitbaba
25.05.2015, 04:22
http://c1.mediamax.am/datas/znews/middle_1431947541_6164747.jpg
Երկու շաբաթից կդառնամ 70 տարեկան, 18 տարեկանում որոշեցի, որ այլեւս ծանր կամ դժվար օր չեմ ունենալու:
52 տարի է՝ վատ օր չեմ ունեցել:
Ես նետվել եմ երախտագիտության օվկիանոսը եւ այդ օվկիանոսից դեռ չեմ կարողանում դուրս գալ:
Ես ինքս ինձ եմ կերտել:
Յուրաքանչյուրիս կյանքում պահ է գալիս, երբ մարդը որոշում է, թե ով է ցանկանում լինել:
Ամենացավալին այն է, որ ոչ ոք չի հավատում, որ այսպես կարելի է մտածել և այսպես կարելի է ապրել: Եվ ցավալի է նաև, որ ես ճիշտ եմ: Հակառակ դեպքում գոնե քչերը կփորձեին ընդօրինակել նրան...
Կարդում և անցնում ենք առաջ:
Հոռետեսը շարունակում է վատը տեսնել, ինքնասպանության մասին երազողը շարունակում է երազել նույն հիմարության մասին, բողոքողը շարունակում է բողոքել, իսկ բամբասողը` բամբասել:
Բայց կա մի ճշմարտություն, որից խուսափել չենք կարող. մենք ինքներս ենք կերտում մեր կյանքը:
Եվ ահա, թե ինչպես ենք այն կերտում::(
Բայց հլը նայի, թե ինքն ինչ կարծիք ունի էդ ֆիլմի մասին :))
Հաաա, գիտեմ: Ահագին զարմացել էի: Չնայած ճիշտ ա ասում, Պատչը լրիվ այլն ա կինոյում: Ինքը Մուրացան էլ էր այցելել: Երեխեք, ասենք դու չգիտեք իրանք ինչեր էին խոսում Պատչ Ադամսի հետևից: Ինքը եզակի տեսակ ունի, իրա գեներից հանած ա հիմարների կարծիքին ուշադրություն դարձնելը:
Ամենացավալին այն է, որ ոչ ոք չի հավատում, որ այսպես կարելի է մտածել և այսպես կարելի է ապրել: Եվ ցավալի է նաև, որ ես ճիշտ եմ: Հակառակ դեպքում գոնե քչերը կփորձեին ընդօրինակել նրան...
Կարդում և անցնում ենք առաջ:
Հոռետեսը շարունակում է վատը տեսնել, ինքնասպանության մասին երազողը շարունակում է երազել նույն հիմարության մասին, բողոքողը շարունակում է բողոքել, իսկ բամբասողը` բամբասել:
Բայց կա մի ճշմարտություն, որից խուսափել չենք կարող. մենք ինքներս ենք կերտում մեր կյանքը:
Եվ ահա, թե ինչպես ենք այն կերտում::(
Ասենց, որ ինքնասպանություն անել երազողներին չկպնեիր չէր լինի չէ՞ -_- :D Ամեն դեպքում ես չեմ պատկերացնում ո՞նց ա պետք սկսել: Հայ երեխեքն էլ են ուրիշ: Իրանց մոտենալու ձև էլ կա:
Sambitbaba
25.05.2015, 09:39
Ասենց, որ ինքնասպանություն անել երազողներին չկպնեիր չէր լինի չէ՞ -_- :D Ամեն դեպքում ես չեմ պատկերացնում ո՞նց ա պետք սկսել: Հայ երեխեքն էլ են ուրիշ: Իրանց մոտենալու ձև էլ կա:
Երեխեքը միշտ էլ երեխեք են: Ու հարցը ոչ թե երեխեքն են, այլ դու: Թե՞ հայ երեխեքի առջև Պատչը դադարում է Պատչ լինել:
Իսկ թե ինչպես սկսել...
Հիշում ես, չէ՞, էն հինավուրց իմաստուն խոսքը. Ճանաչիր ինքդ քեզ, - որին Սոկրատեսը շատ գեղեցիկ հավելել է. Եվ դու կտիրապետես Տիեզերքի գաղտնիքներին:
Սա դուռն է:
Բայց այս դուռը բանալի էլ ունի. Սկզբում դադարիր համարել, որ քեզ ճանաչում ես:;)
Ամենացավալին այն է, որ ոչ ոք չի հավատում, որ այսպես կարելի է մտածել և այսպես կարելի է ապրել
Ասածիդ մեջ, անշուշտ, ճշմարտություն կա: Մանավանդ երբ պրոյեկտում ենք ավելի լայն մասաների վրա: Առանձին անհատներ, իմ համոզմամբ, կարող են սենց կենսակերպ, աշխարհայացք ընտրել ու ապրել: Ու էդ կայֆ ա, որ կան տենց մարդիկ: Բայց նաև բնական եմ համարում, որ իրանք քիչ լինեն: Որտև ի վերջո իրա հայացքները, իմ պատկերացմամբ, ուտոպիստական են :)
StrangeLittleGirl
25.05.2015, 15:42
<<Եթե մտածում ես ընկերոջդ մասին ու քեզ դեպրեսիվ ես զգում, նա քեզ ընկեր չէ>> իմ կարքախոսներից մեկը :D : Ես իրա մասին իմացել եմ կինոյից, երբ առաջին կուրս էի: Սիրահարվեցի իրա կերպարին: Լրիվ այլ բժշկություն ա: Միշտ ուզում էի իրա նման լինել, բայց հիմա հերթապահելով մանկական բաժանմունքներում հասկացա, որ ստեղ հնարավոր չի: Երևի ինքն էլ Ամերիկայում էր նույնը մտածում` չգիտեմ, բայց մեր ազգի մենտալիտետը ու հիվանդանոցներում տիրող բիզնեսը չեն թողում, որ քեզ դասականից այլ կերպ պահես:
Լիզ, մանկական տրավմի Քոլոյանին գիտե՞ս (Զավենի հորեղբայրն ա): Ինքը մեր տարածաշրջանի ամենալավ մասնագետն ա, էն կարգի, որ Վրաստանից էրեխեքին բերում են իրա մոտ: Տեսե՞լ ես իրան :)) Գունավոր մուլտիկներով նկարներ ա հագնում, հումորով ուրախ մարդ ա: Ինչքան գիտեմ, իրա բժշկական համազգեստն էլ ա մուլտիկներով: Նենց որ, Հայաստանում եթե ուզում են, անում են :)
StrangeLittleGirl
25.05.2015, 15:54
Կարդացի ամբողջ տեքստը: Դեպրեսիայի մասին հարյուր տոկոսով ճիշտ բաներ ա ասում: Ավելի ճիշտ, բուժում ստացող դեպրեսիաների մոտ ութսուն տոկոսը կամ ավելին բուժման կարիք չունեն, այլ միայնակ մարդիկ են:
Cassiopeia
25.05.2015, 16:58
Ես ֆիլմը տեսել ու շատ էի հավանել, բայց չգիտեի, որ ռեալում նման բարդ գոյություն ունի։
Շատ կուզենայի, որ իրա արվեստը Հայաստանում շարունակություն ունենար։
Sambitbaba
25.05.2015, 19:56
Ասածիդ մեջ, անշուշտ, ճշմարտություն կա: Մանավանդ երբ պրոյեկտում ենք ավելի լայն մասաների վրա: Առանձին անհատներ, իմ համոզմամբ, կարող են սենց կենսակերպ, աշխարհայացք ընտրել ու ապրել: Ու էդ կայֆ ա, որ կան տենց մարդիկ: Բայց նաև բնական եմ համարում, որ իրանք քիչ լինեն: Որտև ի վերջո իրա հայացքները, իմ պատկերացմամբ, ուտոպիստական են :)
Չուկ ջան, մի մարդո՞վ է հեշտ պատերազմի գնալ, թե՞ բանակով:
Մի խմբո՞վ է հեշտ տուն սարքել, թե՞ բրիգադով:
Ինչու՞ ենք համարում, որ մեկին ավելի հեշտ է իր վրա դրական արժեքներ կրելը, իսկ շատերին` ավելի դժվար կամ ընդհանրապես անհնար:
Ու քանի դեռ իմ ու քեզպեսները փիլիսոփայում են, թե որքանով է դա հնարավոր կամ անհնար, - Պատչ Ադամսը բարձել է ասածդ "ուտոպիան" իր ուսերին, և որպես հնարավոր իրականություն հպարտորեն տանում է իր ամբողջ կյանքով արդեն ոչ թե մեկ տասնյակ տարի:
Էդ բնական չի, Արտ ջան, որ նման մարդիկ քիչ են: Մարդը նրա համար չի, որ նստի ու ինչ-որ մտքեր փափագի իր գլխում` այ, հենց դա է ուտոպիան, որ մտածում ես լավ բաների մասին ու ոչինչ չես ձեռնարկում: Հակառակ դեպքում ինչու՞ են մարդուն ձեռքեր ու ոտքեր տրված, ավելի լավ չէ՞ր լինի, մարդ մի հատ մեծ գլուխ լիներ, ու նստեր ու մտածեր միայն լավ-լավ բաների մասին... Չես պատկերացնի, թե ինչքան լավ-լավ բաներ եմ մտածել կյաքումս, իսկ ու՞ր են նրանք, կասե՞ս... Իսկ ինը տարի առաջ մեկը մի լավ միտք հղացավ, վերցրեց ու առանց երկար-բարակ մտածելու մի Դար Ակումբ ստեղծեց ու դարձրեց այսօր արդեն մեզ հարյուրավորներիս սիրելի երկրորդ ընտանիքը... Այն ժամանակ դու մտածեցի՞ր մտքիր հնարավորության ու անհնարության մասին, հեշտության կամ բարդության մասին... Ոչ, քանի որ հաստատ գիտեիր, որ դա պետք է ու վերջ:
Ես համարում եմ, որ դու այն ժամանակ պատչադամսություն արեցիր, բրո::aha Ու խորին երախտանքներս քեզ դրա համար:
Իսկ պատկերացնու՞մ ես, եթե մեզանից յուրաքանչյուրը գոնե մեկ անգամ իր կյանքում համարեր, որ իր ցանկությունը հնարավոր է իրականացնել...
Լիզ, մանկական տրավմի Քոլոյանին գիտե՞ս (Զավենի հորեղբայրն ա): Ինքը մեր տարածաշրջանի ամենալավ մասնագետն ա, էն կարգի, որ Վրաստանից էրեխեքին բերում են իրա մոտ: Տեսե՞լ ես իրան :)) Գունավոր մուլտիկներով նկարներ ա հագնում, հումորով ուրախ մարդ ա: Ինչքան գիտեմ, իրա բժշկական համազգեստն էլ ա մուլտիկներով: Նենց որ, Հայաստանում եթե ուզում են, անում են :)
Լսել եմ իրա մասին ^_^ Բայց եթե անկեղծ ոչ Արաբկիրում եմ տեսել, ոչ Մուրացանում նման մարդու:
StrangeLittleGirl
26.05.2015, 00:39
Լսել եմ իրա մասին ^_^ Բայց եթե անկեղծ ոչ Արաբկիրում եմ տեսել, ոչ Մուրացանում նման մարդու:
Հա, դե ինքը բացառիկ դեմք ա :) Առաջինում էր ժամանակին, հիմա չգիտեմ:
Չուկ ջան, մի մարդո՞վ է հեշտ պատերազմի գնալ, թե՞ բանակով:
Մի խմբո՞վ է հեշտ տուն սարքել, թե՞ բրիգադով:
Ինչու՞ ենք համարում, որ մեկին ավելի հեշտ է իր վրա դրական արժեքներ կրելը, իսկ շատերին` ավելի դժվար կամ ընդհանրապես անհնար:
Ու քանի դեռ իմ ու քեզպեսները փիլիսոփայում են, թե որքանով է դա հնարավոր կամ անհնար, - Պատչ Ադամսը բարձել է ասածդ "ուտոպիան" իր ուսերին, և որպես հնարավոր իրականություն հպարտորեն տանում է իր ամբողջ կյանքով արդեն ոչ թե մեկ տասնյակ տարի:
Էդ բնական չի, Արտ ջան, որ նման մարդիկ քիչ են: Մարդը նրա համար չի, որ նստի ու ինչ-որ մտքեր փափագի իր գլխում` այ, հենց դա է ուտոպիան, որ մտածում ես լավ բաների մասին ու ոչինչ չես ձեռնարկում: Հակառակ դեպքում ինչու՞ են մարդուն ձեռքեր ու ոտքեր տրված, ավելի լավ չէ՞ր լինի, մարդ մի հատ մեծ գլուխ լիներ, ու նստեր ու մտածեր միայն լավ-լավ բաների մասին... Չես պատկերացնի, թե ինչքան լավ-լավ բաներ եմ մտածել կյաքումս, իսկ ու՞ր են նրանք, կասե՞ս... Իսկ ինը տարի առաջ մեկը մի լավ միտք հղացավ, վերցրեց ու առանց երկար-բարակ մտածելու մի Դար Ակումբ ստեղծեց ու դարձրեց այսօր արդեն մեզ հարյուրավորներիս սիրելի երկրորդ ընտանիքը... Այն ժամանակ դու մտածեցի՞ր մտքիր հնարավորության ու անհնարության մասին, հեշտության կամ բարդության մասին... Ոչ, քանի որ հաստատ գիտեիր, որ դա պետք է ու վերջ:
Ես համարում եմ, որ դու այն ժամանակ պատչադամսություն արեցիր, բրո::aha Ու խորին երախտանքներս քեզ դրա համար:
Իսկ պատկերացնու՞մ ես, եթե մեզանից յուրաքանչյուրը գոնե մեկ անգամ իր կյանքում համարեր, որ իր ցանկությունը հնարավոր է իրականացնել...
Բա, իսկ ասում եք, թե Հայաստանը պատրաստ չի :))
Մի հատ նայեք իմ՝ թերահավատ գրածին, ու Սամի՝ հակառակ գրածին հավանածների քանակը ;)
Պատրաստ ենք: Էդ հեչ: Լիզան կարող ա Պատչի պես կերպար լինի ու իրան կընդունեն, մնում ա ձևը գտնի: Բայց էդ իմ ասածը չի հերքում:
Փաստն էն ա, որ էս տասնամյակներում Պատչի նմանները մատների վրա հաշվելի են: Լավ, մի քիչ ավելի: Սա չի կարողանում մասսայական դառնալ: Ու ԴԱ ԲՆԱԿԱՆ Ա: Եթե անբնական ա, ուրեմն մենք դարեր շարունակ ապրում ենք անբնական աշխարհում: Լավ, քիչ մը խմուկ եմ, հետո ավելի լավ կշարադրեմ, թե ինչի չի կարող ՊԱտչի հոյակերտ աշխարհը դառնա համընդհանուր:
Sambitbaba
26.05.2015, 05:53
Բա, իսկ ասում եք, թե Հայաստանը պատրաստ չի :))
Մի հատ նայեք իմ՝ թերահավատ գրածին, ու Սամի՝ հակառակ գրածին հավանածների քանակը ;)
Պատրաստ ենք: Էդ հեչ: Լիզան կարող ա Պատչի պես կերպար լինի ու իրան կընդունեն, մնում ա ձևը գտնի: Բայց էդ իմ ասածը չի հերքում:
Փաստն էն ա, որ էս տասնամյակներում Պատչի նմանները մատների վրա հաշվելի են: Լավ, մի քիչ ավելի: Սա չի կարողանում մասսայական դառնալ: Ու ԴԱ ԲՆԱԿԱՆ Ա: Եթե անբնական ա, ուրեմն մենք դարեր շարունակ ապրում ենք անբնական աշխարհում: Լավ, քիչ մը խմուկ եմ, հետո ավելի լավ կշարադրեմ, թե ինչի չի կարող ՊԱտչի հոյակերտ աշխարհը դառնա համընդհանուր:
Կարդացի: Գնացի ու ես էլ մի քիչ խմեցի, որ ըստ արժանվույն պատասխան տամ, ու հիմա տալիս եմ:
Ճիշտ ես ասում, Հենց այդպես: Խփեցիր թիրախի հենց կենտրոնին:
Դարեր շարունակ ապրում ենք անբնական աշխարհում: Ու եթե հիմա նստենք ու սկսենք հաշվել, թե ինչն է անբնական էս անբնական աշխարհում, - ոչ մի շաբաթը կհերիքի մեզ, ոչ էլ մարդա մի արկղ օղին:
Բայց արդյո՞ք պարտադիր է հաշվել էդ անբնական բաները, Արտ ջան... Մինչև օրս հաշվում ենք, սարսափում դրա քանակից, չոքներս թուլանում է մեր անզորությունից ու վախենում ենք որևէ բնական արժանիք ձեռք բերել համայն անբնականության մեջ:
Իսկ ժամանակները փոխվել են: Եկել է Պատչ դառնալու ժամանակը: Համաձայն եմ, վախը դեռ մեջներս է, ինքներս դեռ այդքան համարձակություն չունենք, բայց համարձակություն ունենալ այսօր նույնիսկ պետք չէ ունենալ էլ, - հո նորից կռիվ-կռիվ խաղալու մասին չէ խոսքը: Կարելի է հարցին մոտենալ հակառակ կողմից էլ, այսինքն, համարձակություն ձեռք բերելու փոխարեն, ուղղակի վերցնել ու դեն նետել վախը: Սա ասում եմ, որովհետև մենք բոլորս համարում ենք, որ եթե համարձակ չենք, ուրեմն վախկոտ ենք: Իսկ եթե փորձում ես դեն նետել վախը, բացահայտում ես, որ վախդ էլ անցել է արդեն, որովհետև... ժամանակները փոխվել են:
Ու մի բան է մնացել միայն. հավատալ, որ մենք բոլորս էլ կարող ենք Պատչ դառնալ:
Կարդացի: Գնացի ու ես էլ մի քիչ խմեցի, որ ըստ արժանվույն պատասխան տամ, ու հիմա տալիս եմ:
Ճիշտ ես ասում, Հենց այդպես: Խփեցիր թիրախի հենց կենտրոնին:
Դարեր շարունակ ապրում ենք անբնական աշխարհում: Ու եթե հիմա նստենք ու սկսենք հաշվել, թե ինչն է անբնական էս անբնական աշխարհում, - ոչ մի շաբաթը կհերիքի մեզ, ոչ էլ մարդա մի արկղ օղին:
Բայց արդյո՞ք պարտադիր է հաշվել էդ անբնական բաները, Արտ ջան... Մինչև օրս հաշվում ենք, սարսափում դրա քանակից, չոքներս թուլանում է մեր անզորությունից ու վախենում ենք որևէ բնական արժանիք ձեռք բերել համայն անբնականության մեջ:
Իսկ ժամանակները փոխվել են: Եկել է Պատչ դառնալու ժամանակը: Համաձայն եմ, վախը դեռ մեջներս է, ինքներս դեռ այդքան համարձակություն չունենք, բայց համարձակություն ունենալ այսօր նույնիսկ պետք չէ ունենալ էլ, - հո նորից կռիվ-կռիվ խաղալու մասին չէ խոսքը: Կարելի է հարցին մոտենալ հակառակ կողմից էլ, այսինքն, համարձակություն ձեռք բերելու փոխարեն, ուղղակի վերցնել ու դեն նետել վախը: Սա ասում եմ, որովհետև մենք բոլորս համարում ենք, որ եթե համարձակ չենք, ուրեմն վախկոտ ենք: Իսկ եթե փորձում ես դեն նետել վախը, բացահայտում ես, որ վախդ էլ անցել է արդեն, որովհետև... ժամանակները փոխվել են:
Ու մի բան է մնացել միայն. հավատալ, որ մենք բոլորս էլ կարող ենք Պատչ դառնալ:
Սամ ջան, էսօր չխմած գրեմ: Միանգամից ասեմ, որ ընթացքում նաև ինչ-որ չափով շեղվելու եմ բուն թեմայից՝ այլ օրինակներ բերելով:
Սկսենք բնական-անբնականից: Ի՞նչ ենք հասկանում դրա տակ: Ես համարում եմ, որ էն, ինչ իմ շուրջը կատարվում ա, բնական ա: Մենք՝ մարդկությունս, ժամանակի ընթացքում հասել ենք էս վիճակին, մեկը դրան առաջընթաց կանվանի, մեկը հետընթաց, բայց բնականորեն հասել ենք դրան: Հիմա դու բռնել ես, ասում ես՝ չէ, անբնական ա: Ո՞նց ես որոշում, որ քո ասածով պետք ա լիներ:
Նայի, վերցնենք մի քանի ուրիշ օրինակ:
Մսակերությունը: Ոմանք պնդում են, որ մարդու համար դա բնական վիճակ չի: Թե դրան ինչ հիմնավորումներ են բերում, ես ուղղակի չեմ լսում: Որտև ունեմ փաստ. մարդիկ միս են ուտում: Որտև մարդը ժամանակի ընթացքում հասել ա էս փուլին ու սա արդեն բնականն ա, եթե նույնիսկ նախկինում բնական չի եղել: Ավելին, երբ ոմանք (շատերը) սրա դեմ փորձում են պայքարել, բուսակերությունը քարոզելով, բուսակերությունը տարածելով, մեկ ա չեն կարողանում ահռելի քանակի մարդկանց էս վիճակը փոխել: Մենք շարունակում ենք միս ուտել: Թեև ստատիստիկ տվյալի չեմ տիրապետում, բայց կարծես թե մարդկանց ավելի մեծ տոկոսն է մսակեր, քան բուսակերները: Ու տեսանելի ապագայում մարդիկ շարունակելու են միս ուտել: Գուցե մի օր բոլոր մարդիկ կդադարեն միս ուտել ու էդ ժամանակ բնական կլինի դա: Գուցե իսկապես ոչ տեսանելի անցյալում մարդիկ բոլորը բուսակեր են եղել, ու էդ ժամանակ բնականը եղել է դա:
Մի ուրիշ օրինակ: Մարդկանց՝ մերկությունից ամաչելն ու հագուստ կրելը ոչ թե շոգից կամ ցրտից, քամուց կամ արևից պաշտպանվելու նպատակով, այլ մերկությունը ծածկելով: Կան մարդիկ, ովքեր պնդում են, որ դա բնական չի: Որ մարդը մերկ է ծնվել ու բնականը մերկությունից չափաչելն է: Թող պնդեն, մենք հո գիտենք, որ մեր հասարակարգում բնականը վաղուց ի վեր դարձել է հագուստ կրելն ու մերկությունից ամաչելը, ու հեչ կապ չունի, որ կան համայնքներ, տարածքներ, որտեղ ապրում են այլ աշխարհայացքով մարդիկ՝ նուդիստները, չամաչելով իրենց մերկությունից: Իրենց համայնքներում բնականը մերկ լինելը, մեր մոտ, ասենք մեր քաղաքում, մերկությունից ամաչելն ու հագուստ կրելն է բնական: Ու նորից տեսանելի ապագայում դա չի փոխվելու, ի հեճուկս այն մարդկանց, ովքեր քարոզում են «բնական»-ը՝ մերկությունը: Գուցե ապագայում բոլորը սկսեն չամաչել մերկությունից ու էդ ժամանակ դա կլինի բնական, գուցե անհիշելի ժամանակներում մարդիկ չեն ամաչել մերկությունից ու այդ ժամանակ դա է եղել բնականը: Գուցե հիմա էլ կան ցեղեր՝ մեր «քաղաքակրթությունից» հեռու, ովքեր չեն ամաչում իրենց մերկությունից ու իրենց համար դա է բնականը:
Կարճ ու կոնկրետ. էն ինչին զարգացման, ժամանակի ընթացքում մենք հասել ենք, արդեն իսկ բնական է: Այլ հարց, որ մեկը դա կարող է լավ բան համարել, մյուսը վատ բան: Ու բնական է, որ վատ բան համարողը ցանկանա պայքարել դրա դեմ: Եթե պայքարը հաջողության հասնի, եթե կարողանա համատարած փոխել երևույթը, արդեն դա կդառնա բնական: Բայց քանի դեռ գոյություն ունի երևույթը, դա բնական ա:
Ինչքան էլ ցավալի ա, բայց բնական ա հանցագործությունների, գողությունների, սպանությունների, թմրամոլությունների, բամբասանքի, տխրության, դեպրեսիայի, ինքնամփոփության ու լիքը ուրիշ բաների առկայությունը: Ինչքան էլ ցավալի ա, դրանցից շատերը կրում են համատարած բնույթ:
Հիմա դու ասում ես, որ կա ինչ-որ բան, որ քո դուրը չի գալիս, որ փոխել է պետք: Օք, ես էլ կուզեմ, որ փոխվի: Ես ինքս կուզեմ փոխվել ու դառնալ էդպիսին:
Բայց խոսում ենք ցանկությունների՞ց, թե՞ իրատեսությունից:
Ես ասում եմ, որ ինչքան էլ մենք ցանկանանք, ահագին բան կա, որ տեսանելի ապագայում չի փոխվելու: Ոչ թե ես չեմ ուզում, որ փոխվի, ոչ թե ես դրան նպաստող բան չեմ անում, այլ ինչքան էլ անեմ, չի փոխվելու:
Եթե մեր շատ սիրելի Լիզան հաջողացնի դառնալ Ադամսի պես բժիշկ, իրան միանան մի քանիսը, շատ-շատ մի քանի տասնյակը, մեկ է, դա համատարած չի դառնալու: Մեկ է, պոլիկլինիկաներում շարունակելու ենք տեսնել անտարբեր դեմքերով, կյանքից դառնացած բժիշկների: Ու իրանք լինելու են ավելի շատ, քան Ադամսի նմանները: Իմ մեղքով չի, որ տենց ա, քո կամ Լիզայի, կամ Ադամսի մեղքով չի: Պարզապես բնականորեն մենք հասել ենք էս վիճակին ու դա տեսանելի ապագայում չի փոխվելու, շարունակելու է մնալ բնական:
Ու քանի դեռ էդպես է, քո ցանկությունները մնալու են ուտոպիստական, ռոմանտիկ: Բայց շատ կայֆ ա, որ դու տենց ցանկություններ ունես, ժամանակի ընթացքում (երկար ընթացքում) քո նման մարդիկ կարող ա կարողանան միջավայրում բան փոխել: Բայց միայն ու միայն ժամանակի երկար, ահագին երկար ընթացքում:
Sambitbaba
26.05.2015, 21:57
Սամ ջան, էսօր չխմած գրեմ: Միանգամից ասեմ, որ ընթացքում նաև ինչ-որ չափով շեղվելու եմ բուն թեմայից՝ այլ օրինակներ բերելով:
Սկսենք բնական-անբնականից: Ի՞նչ ենք հասկանում դրա տակ: Ես համարում եմ, որ էն, ինչ իմ շուրջը կատարվում ա, բնական ա: Մենք՝ մարդկությունս, ժամանակի ընթացքում հասել ենք էս վիճակին, մեկը դրան առաջընթաց կանվանի, մեկը հետընթաց, բայց բնականորեն հասել ենք դրան: Հիմա դու բռնել ես, ասում ես՝ չէ, անբնական ա: Ո՞նց ես որոշում, որ քո ասածով պետք ա լիներ:
Արտ ջան, քանի որ խմած լինելն իմ "բնական" վիճակը չէ, պատասխանում եմ անմիջապես::P
Բնական-անբնական: Ի՞նչ ենք հասկանում:
Մաքուր, չապականված մտքով հարցին նայելու դեպքում, նույնիսկ հասկանալ էլ ոչինչ պետք չի, քանի որ ինքը բառը հստակորեն խոսում է իր մասին: Այսինքն այն, ինչ մեզ տրված է բնությունից: Մնացած ամենն, ինչ մեզ տվել է ոչ թե բնությունը, այլ բանականությունը` համապատասխանաբար ոչ թե բնական է, այլ բանական:
Բայց այս ասածս ուղղակի նախասկիզբը (եթե կարելի է այդպես ասել) քեզ հետ միասին վերհիշելու փորձ էր, ուրիշ ոչինչ, քանզի ես էլ, քեզ հետ միասին, լրիվ համաձայն եմ քո մտքին, որ վաղուց արդեն ամենն, ինչ ստեղծել է մեր բանականությունը, մեզ համար բնական է դարձել:
Եվ սակայն, Արտ ջան, եկ համաձայնվենք, որ մարդկության պատմության ընթացքում միայն անբնական բաներն են, որ մեզ առաջընթացի են բերում: Օրինակնե՞ր: Լիքը:
Միայն Եվայի անբնական արարքն էր, որ, հրամցնելով Ադամին իմացության ծառի պտուղը, մարդկությանը փրկեց բանջարեղենի գիտակցությունից:
Միայն Սիդհարթհայի անբնական արարքն էր, որ, հրաժարվելով իր հարստությունից, աշխարհին նոր գիտակցություն պարգևեց:
Մեկն իր անբնական արարքով ստեղծեց առաջին նավը, և հնարավոր դարձրեց այլ աշխարհներ տեսնելը:
Երկրորդն իր անբնական արարքով ապացուցեց, որ երկիրը կլոր է:
Երրորդն իր անբնական արարքով ստեղծեց ռադիոն և ապացուցեց, որ ոչ միայն տեսանելին է բնական, այլ նաև անտեսանելին:
Իմաստ կա՞ այս շարանը շարունակելու...
Նայի, վերցնենք մի քանի ուրիշ օրինակ:
Մսակերությունը: Ոմանք պնդում են, որ մարդու համար դա բնական վիճակ չի: Թե դրան ինչ հիմնավորումներ են բերում, ես ուղղակի չեմ լսում: Որտև ունեմ փաստ. մարդիկ միս են ուտում: Որտև մարդը ժամանակի ընթացքում հասել ա էս փուլին ու սա արդեն բնականն ա, եթե նույնիսկ նախկինում բնական չի եղել: Ավելին, երբ ոմանք (շատերը) սրա դեմ փորձում են պայքարել, բուսակերությունը քարոզելով, բուսակերությունը տարածելով, մեկ ա չեն կարողանում ահռելի քանակի մարդկանց էս վիճակը փոխել: Մենք շարունակում ենք միս ուտել: Թեև ստատիստիկ տվյալի չեմ տիրապետում, բայց կարծես թե մարդկանց ավելի մեծ տոկոսն է մսակեր, քան բուսակերները: Ու տեսանելի ապագայում մարդիկ շարունակելու են միս ուտել: Գուցե մի օր բոլոր մարդիկ կդադարեն միս ուտել ու էդ ժամանակ բնական կլինի դա: Գուցե իսկապես ոչ տեսանելի անցյալում մարդիկ բոլորը բուսակեր են եղել, ու էդ ժամանակ բնականը եղել է դա:
Դե, ամենահիմնական հիմնավորումները գալիս են հնուց, քանի որ լիքը տեղեր ասվում է այդ մասին: Օրինակ, "Մահաբհարատայում": Կամ "Շահ-Նամեում": Ուրիշ տեղեր էլ: Կարելի է ասել հեքիաթներ են և անցնել առաջ, բայց դա արդեն անբնական կլիներ մեր այսօրվա համար, որովհետև վաղուց արդեն համարվում է, որ հեքիաթների ու դիցաբանության մեջ թաքնված է մեր իրական պատմությունը:
Բայց սա չի նշանակում, թե ես համաձայն չեմ քեզ հետ մսակերության հանդեպ քո տեսակետում: Ես համարում եմ, որ բուսակերությունը մարդկության բնական վիճակ սարքելու համար սկզբում պետք է վերականգնել մեր ամբողջ ապականված ֆլորան ու ֆաունան, քանի որ, նախ, մենք մեր կամքով բույսերին զրկել ենք մեզ համար կարևոր շատ ու շատ վիտամիններից, և նրանցից շատերը, որ մի քանի հազար տարի առաջ կարող էին ամբողջովին ապահովել մեր կենսավիճակը, հնարավոր է, որ հիմա նույնիսկ թույն են դարձել մեզ համար: Եվ երկրորդ, բուսակեր լինելու համար շատ կարևոր է նաև մեր շնչած օդը, որը նույնպես, ցավոք շատ ու շատ հեռու է օգտակար օդ համարվելուց... Եվ այդ պայմաններում մեզ մսից զրկելը շատ հնարավոր է նույնիսկ, որ ոչ մի լավ բանի չբերի: Էնպես որ, քանի որ հիմնականում համաձայն եմ քեզ հետ, առանձնապես եկ չխորանանք սրա մեջ:
Բայց եկ նորից չմոռանանք, որ նախնական (բնական) բուսակերությունից դեպի ասյօրվա (բնական) մսակերությունը մեզ նույնպես բերել են այն ժամանակվա անբնական մսակերները: Եվ, քանի որ մենք այդ ճանապարհն անցել ենք արդեն և նույնիսկ տրորված արահետ ենք թողել մեր հետևում, ուրեմն մի՞թե բնական չէ համարելը, որ շատ ավելի հեշտ է այդ տրորված արահետով հետ վերադառնալը: Իհարկե այն դեպքում, եթե գալիս ենք նրան, որ համարում ենք, որ մարդու համար ճիշտը բուսակերությունն է: ՈՒ երևի թե հենց դրան էլ գալիս ենք:
Բայց ճիշտ ես, ոչ թե վաղը: Որովհետև, եթե հենց այսօր բոլորս դրան վերադառնանք, մյուս բոլոր պրոբլեմները չհաշված, այս մոլորակի վրա ոչ միայն ամբողջ կաղամբն ու գազարը, այլև անտառներն ու մարգագետինները չեն հերիքի մեզ բոլորիս կերակրելու համար: Այսինքն, սկզբում պետք է նախապատրաստվել դրան: Իսկ նախապատրաստվելու համար էլ Պատչ Ադամսի պես անբնականներ են պետք, այնքան, որ բնական դառնան:
Կարճ ու կոնկրետ. էն ինչին զարգացման, ժամանակի ընթացքում մենք հասել ենք, արդեն իսկ բնական է: Այլ հարց, որ մեկը դա կարող է լավ բան համարել, մյուսը վատ բան: Ու բնական է, որ վատ բան համարողը ցանկանա պայքարել դրա դեմ: Եթե պայքարը հաջողության հասնի, եթե կարողանա համատարած փոխել երևույթը, արդեն դա կդառնա բնական: Բայց քանի դեռ գոյություն ունի երևույթը, դա բնական ա:
Այսինքն, եթե վատ բան համարողը չի ցանկանում պայքարել այդ վատ բանի դեմ, դա անբնական է, ճի՞շտ է: Բայց մեր կյանքում կան լիքը բաներ, որոնք մենք բոլորս վատ ենք համարում, բայց շատ քչերն են, որ պայքարում են դրա դեմ: Հիմա ու՞մ համարենք անբնական, պայքարողների՞ն, թե՞ չպայքարողներին:
Դու ճանաչու՞մ ես մեկին, ով ծխելը լավ բան է համարում իր առողջության համար, և այդ պատճառով է, որ ծխում է: Ուրեմն ինչու՞ չի պայքարում, էլ չեմ ասում համատարած, գոնե իր չծխելու համար: Իսկ եթե ամեն մի ծխող իր համար բնական բան համարեր չծխելն ու վերջ տար ծխելուն, դա էլ արդեն կդառնար ասածդ "համատարած բնականը":
Հիմա դու ասում ես, որ կա ինչ-որ բան, որ քո դուրը չի գալիս, որ փոխել է պետք: Օք, ես էլ կուզեմ, որ փոխվի: Ես ինքս կուզեմ փոխվել ու դառնալ էդպիսին:
Բայց խոսում ենք ցանկությունների՞ց, թե՞ իրատեսությունից:
Ես ասում եմ, որ ինչքան էլ մենք ցանկանանք, ահագին բան կա, որ տեսանելի ապագայում չի փոխվելու: Ոչ թե ես չեմ ուզում, որ փոխվի, ոչ թե ես դրան նպաստող բան չեմ անում, այլ ինչքան էլ անեմ, չի փոխվելու:
Եկ հիմա միացնենք քո երկու մտքերը, և միանգամից ամեն ինչ պարզ կդառնա:
"Ես էլ կուզեմ, որ փոխվի: Ես ինքս կուզեմ փոխվել ու դառնալ էդպիսին: Բայց ոչ թե դրան նպաստող բան չեմ անում, այլ ինչքան էլ անեմ, չեմ փոխվելու":
Իսկ մեր աղջիկներից մեկը, կարծեմ Մարի Սարին է, որպես իր ստորագրություն վերցրել է աշխարհի ամենաիմաստուն բառերը. "եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, դարձիր այդ հրաշքը":
Ինչքան էլ ցանկանա՞նք... Իսկ որքա՞ն ես դու ցանկանում: Իսկ ցանկանու՞մ ես իրականում...
Ես էլ եմ շատ բան ցանկանում, ինձ այդպես է թվում: Բայց իրականությունն այն է, որ եթե մի բան ցանկացել եմ ԻՐՈՔ, ուրեմն ես այն փոխել եմ:
Նույն ծխելն օրինակ: 35 տարի օրեկան ամենաքիչը երկու տուփ սիգարետ կուլ տվող քյառթու ծխողը մեկ վայրկյանում թարգում է ծխելը` անբնական բան է, չէ՞: Օք, Արտ ջան, բայց դրանից հետո արդեն 10 տարուց ավել է, ինչ չծխելն իմ բնական կյանքն է դարձել:
Մեկ այլ բան: Այնքան ուզում էի տեսնել այն գրականությունը, որը բերեց ինձ իմ ներկա մտածելակերպին, - տեսնել հայերեն լեզվով թարգմանած... Ընկերներս անհնար էին համարում, ուտոպիա... Իսկ ես ուղղակի սկսեցի թարգմանել: Այսօր քանի՞ գիրք կա արդեն Ակումբում, լրիվ թարգմանած, և քանի՞սն են ընթացքի մեջ... Կասես, ում է պե՞տք: Պետք է նրան, ում պետք , բայց դա չի հարցը: Հարցն այն է, որ ես անում եմ այն, ինչ պետք է ինձ, թող թեկուզ դա անբնական լինի: Բայց մեկը պետք է սկսի անբնական ինչ-որ բան, որ մյուսների համար դա հետո բնական դառնա: Պետք է սկսի, պետք է հավատա և համարի հնարավոր:
Մոտ հինգ տարի առաջ որոշեցի գլխացավի դեղահաբեր (ամբողջ կյանքս տառապել եմ գլխացավերից) չընդունել ներս, այլ ուղղակի բռնել ձեռքիս: Ոչ միայն օգնեց, այլև գլխացավերս քչացան: Մեր գիտուններն ասում են պլացեբո: Հու՞ քերս: Փաստը մնում է փաստ, որ ընդամենը մի 4-5 դեղահաբով տուփն արդեն շուտով հինգ տարի գցած է մեքենայիս մեջ, - պատկերացնու՞մ ես, թե ֆինանսապես որքան պերյոդ եմ հիմա...;): Հա, իսկ վերջին երկու տարին հաբերը ձեռքիս էլ չեմ բռնում, որովհետև, երբ գլուխս սկսում է ցավել, ուղղակի ուշադրություն եմ դարձնում շնչառությանս վրա... Արտ, սա էլ, ոչ միայն օգնում է. այսօր գլխացավերս համարյա վերացել են...
Կարող ես չհավատալ, քո գործն է: Կինս էլ, օրինակ, չի հավատում, չնայած այդ ամենը նրա աչքերի առջև է տեղի ունեցել` դա մարդու ասյօր բնական դարձած էությունն է, անհավատ լինելը: Որովհետև, եթե հավատար, կփորձեր ինքն էլ ինձ պես վարվել: Իսկ ինքը, գլուխը ցավելուց գիտե՞ս ինչ է անում... Սկսում է բողոքել, որ այն ժամանակներից ի վեր, ինչ ես դեղ չեմ օգտագործում, մեր տանը միշտ գլխացավի դեղ չկա...
Բնական երևույթ...
Կներես, որ իմ մասին եմ խոսում: Ուղղակի, եթե այլ օրինակներ բերեմ, ինձանից գիտականորեն հաստատված փաստեր եք ուզելու, որոնք, իհարկե, չունեմ: Իսկ սա` իմ լրիվ բնական կյանքն է, որով ապրում եմ ես: Ուո եթե ես, իմ հալով, ապրում եմ նման բնական կյանքով, ուրեմն դուք առավել մեծ հնարավորություններ ունեք յուրաքանչյուր անբնական բան բնական դարձնել ձեր կյանքում:
Որովհետև դուք` ուրիշ եք: Դուք` նոր մարդիկ եք: Նոր կյանքի, առանց սահմանափակումների կյանքի համար: Դուք կարող եք ամեն ինչ: Միայն թե հավատացեք ձեզ:
Եթե մեր շատ սիրելի Լիզան հաջողացնի դառնալ Ադամսի պես բժիշկ, իրան միանան մի քանիսը, շատ-շատ մի քանի տասնյակը, մեկ է, դա համատարած չի դառնալու: Մեկ է, պոլիկլինիկաներում շարունակելու ենք տեսնել անտարբեր դեմքերով, կյանքից դառնացած բժիշկների: Ու իրանք լինելու են ավելի շատ, քան Ադամսի նմանները: Իմ մեղքով չի, որ տենց ա, քո կամ Լիզայի, կամ Ադամսի մեղքով չի: Պարզապես բնականորեն մենք հասել ենք էս վիճակին ու դա տեսանելի ապագայում չի փոխվելու, շարունակելու է մնալ բնական:
Ինչու՞ ոչ, կարող է: Բայց պարտադիր չէ: Լիզան կարող է նաև իրենը ստեղծել բժշկության մեջ և մի նոր հոյակապ աշխարհ էլ ստեղծել բժշկության մեջ: Ամենակարևրը հավատն է, որ ցանկություններդ կարող ես իրականության դարձնել: Ու եթե Լիզան ու մի քանիսն էլ որոշեն Ադամս դառնալ, կամ Լիզայի հետևից ոմանք որոշեն Լիզա դառնալ, այ, միայն այդ կերպ կգա ժամանակը, երբ պատչադամսները լրիվ բնական կլինեն մեր աշխարհում:
Ասածս այն է, որ պետք չէ հաշվել ժամանակը, պետք է ուղղակի գործել: (Հասկանում եմ, դու համեստորեն լռում ես, բայց ես ինքս ոչ մի պատճառ չունեմ քեզ և Ակումբի ստեղծումը նորից հաճույքով չհիշելու::) )
Ու քանի դեռ էդպես է, քո ցանկությունները մնալու են ուտոպիստական, ռոմանտիկ: Բայց շատ կայֆ ա, որ դու տենց ցանկություններ ունես, ժամանակի ընթացքում (երկար ընթացքում) քո նման մարդիկ կարող ա կարողանան միջավայրում բան փոխել: Բայց միայն ու միայն ժամանակի երկար, ահագին երկար ընթացքում:
Այ, այստեղ սխալ ես, Արտ ջան:
Էն, որ ասում ես "իմ նման մարդիկ"... Ո՞վ են դրանք...
Կուզե՞ս կարծիքս...
"Իմ նման մարդիկ" նրանք են, ովքեր հրաժարվում են համարել, որ իրենց հնարավորությունները սահմանափակ են, նրանք են, ովքեր համարում են, որ միայն և միայն մենք ենք մեր կյանքը ստեղծողները, այսինքն մենք բոլորս էլ աստվածներ ենք: Նրանք են, ովքեր բոլորն էլ որոշակիորեն պատչադամսներ են իրենց որակի մեջ, քիչ թե շատ, կապ չունի, ամեն մեկն իր հնարավորության սահմաններում:
Ու քեզ մի բան կարող եմ ասել, Արտ ջան: Ձեր մեջ` քո սերնդի մեջ, - շատ ավելի են "իմ նման մարդիկ", քան իմ սերնդի մեջ: Ուղղակի մենք մի առավեություն (հա, այս պարագային դա կարելի է առավելություն համարել) ունենք: Մենք ավելի երկար ժամանակ ենք գտնվում այս աշխարհում և ավելի շատ փոփոխությունների ենք ներկա եղել, և ըստ այդմ էլ ավելի տեսանելի է մեզ, թե ինչ է կատարվում այսօր:
Դուք այդ փորձը չունեք: Առայժմ: Բայց դա թերություն չէ: Ուղղակի դուք համարում եք, որ հավատալու համար պետք է հիմք ունենալ, պետք է բռնել ձեռքիդ:
Բայց նայեք ձեզանից գոնե տաս տարով ջահելներին: Նրանց մեջ ավելի շատ են նրանք, ովքեր արդեն հավատի կարիք չունեն, որովհետև նրանք արդեն` գիտեն:
Կարդա Նիկեայի օրագիրը: Նա արդեն ամեն ինչ գիտի: Ու նա միակը չի:
Իսկ ավելի լավ է, նայիիր ձեր երեխաներին: Դա համատարած պատչադամսների սերունդն է:
Սամ ջան, քանի որ մեր խոսակցությունկ (կամ՝ բանավեճը, ով ոնց կուզի թող համարի) իմ դուրը գալիս է, քիչ անց կարձագանքեմ էն մտքերին, որոնց համաձայն չեմ կամ վերապահումներ ունեմ: Բայց երևի առանձին գրառումներով, որ ամեն ինչն իրար շատ չխառնվի:
Ես արագ գրեմ, որ Սամոն չգիտես ինչու լիքը բաներ շարադրելուց դրանք հեռացրեց բնությունից։ Օրինակ՝ բանականությունը։ Էն որ մարդը բանական ա, էլի բնական ա, բնականորեն էկել հասել ա դրան, ու դրա հետևանքով իրա արած ամեն քայլ էլի բնական ա։
«Մեկն իր անբնական արարքով ստեղծեց առաջին նավը, և հնարավոր դարձրեց այլ աշխարհներ տեսնելը:
Երկրորդն իր անբնական արարքով ապացուցեց, որ երկիրը կլոր է:
Երրորդն իր անբնական արարքով ստեղծեց ռադիոն և ապացուցեց, որ ոչ միայն տեսանելին է բնական, այլ նաև անտեսանելին:»
Ստեղ չկա ոչ մի անբնական բան։ Պարզապես մարդը օր օրի ավելի խորն ա ուսումնասիրի բնական երևույթները։ Ու էլի բնական ա, որ էդ ընթացքում համ ինքն ա ազդում էդ բնության վրա, համ հակառակը։
Ու էդ բնական ազդեցությունը հեչ պարտադիր չի որ օգտակար լինի։ Ինչքան որ բնական աղետներն են բնական, էնքան էլ մարդու բացասական ազդեցությունը բնության վրա։
Արտ ջան, քանի որ խմած լինելն իմ "բնական" վիճակը չէ, պատասխանում եմ անմիջապես::P
Բնական-անբնական: Ի՞նչ ենք հասկանում:
Մաքուր, չապականված մտքով հարցին նայելու դեպքում, նույնիսկ հասկանալ էլ ոչինչ պետք չի, քանի որ ինքը բառը հստակորեն խոսում է իր մասին: Այսինքն այն, ինչ մեզ տրված է բնությունից: Մնացած ամենն, ինչ մեզ տվել է ոչ թե բնությունը, այլ բանականությունը` համապատասխանաբար ոչ թե բնական է, այլ բանական:
Բայց այս ասածս ուղղակի նախասկիզբը (եթե կարելի է այդպես ասել) քեզ հետ միասին վերհիշելու փորձ էր, ուրիշ ոչինչ, քանզի ես էլ, քեզ հետ միասին, լրիվ համաձայն եմ քո մտքին, որ վաղուց արդեն ամենն, ինչ ստեղծել է մեր բանականությունը, մեզ համար բնական է դարձել:
Եվ սակայն, Արտ ջան, եկ համաձայնվենք, որ մարդկության պատմության ընթացքում միայն անբնական բաներն են, որ մեզ առաջընթացի են բերում: Օրինակնե՞ր: Լիքը:
Միայն Եվայի անբնական արարքն էր, որ, հրամցնելով Ադամին իմացության ծառի պտուղը, մարդկությանը փրկեց բանջարեղենի գիտակցությունից:
Միայն Սիդհարթհայի անբնական արարքն էր, որ, հրաժարվելով իր հարստությունից, աշխարհին նոր գիտակցություն պարգևեց:
Մեկն իր անբնական արարքով ստեղծեց առաջին նավը, և հնարավոր դարձրեց այլ աշխարհներ տեսնելը:
Երկրորդն իր անբնական արարքով ապացուցեց, որ երկիրը կլոր է:
Երրորդն իր անբնական արարքով ստեղծեց ռադիոն և ապացուցեց, որ ոչ միայն տեսանելին է բնական, այլ նաև անտեսանելին:
Իմաստ կա՞ այս շարանը շարունակելու...
Սամ ջան, Աթեիստը հիմնական ասելիքս շատ կարճ ու հստակ ասեց (ես անիմաստ ծավալվելու էի), բայց փորձեմ մի փոքր իմ տեսակետից լրացնել:
Բնական բառի արմատը թեև բնությունն է, ու բառարաններում ինքն առաջնահերթաբար բացատրվում է որպես «բնությունից ստեղծված», բայց աստիճանաբար բառն ավելի խորն իմաստ է ստացել: Բնական ասելով մենք առաջին հերթին հասկանում ենք իսկական, արհեստականությունից զուրկ, մի բան, որի լինելը ենթադրելի է: Ու ստեղ հարցին «մաքուր» նայելու խնդիր չկա: Չեմ կարծում, որ մենք հարցին «կեղտոտ» ենք նայում :))
Ասենք վերցնենք Եվայի արարքը: Ո՞վ ա ասում, որ դա անբնական ա: Ախր եթե տենց անբնական լիներ, իրան չէր զգուշացվի չօգտվել: Երբ Աստված պապին զգուշացնում էր, որ էս ծառի պտուղը չուտեք, գիտեր, որ դա գայթակղիչ է, գիտեր, որ բնական է, որ ուզելու են ուտել, դրա համար էլ փորձում էր ԱՐՀԵՍՏԱԿԱՆՈՐԵՆ էս մարդկանց թելադրեր ԱՆԲՆԱԿԱՆԸ :)
Կամ ասենք նավը ստեղծելը... ո՞նց ա անբնական, եթե մարդը ունի ուղեղ, որը զարգացել էր էն աստիճանի, որ դիտարկումների, գիտելիքների, փորձի վրա հիմնվելով մարդը բնականորեն հասավ նավը սարքելուն: Հետո էլ ինքնաթիռին հասան, տիեզերանավին, համակարգիչների, բջջային հեռախոսներին, ռոբոտներին: Էն որ ռոբոտը հողից չի աճում, կամ էլ երկու արարածի սեքսի արդյունքում, իրան անբնական չի դարձնում:
Էնպես որ չէ, շարանը շարունակելու իմաստ չկա: Մենք տարբեր դիտանկյուններից ենք հարցին նայում: Իմ դիտանկյունից դու ամեն տողովդ ապացուցում ես իմ տեսակետը, որ էդ ամեն ինչը բնական էր :)
Անբնական կլիներ, հետադարձ հայացքով, որ Եվան խնձորը չուտեր, չհայտնագործեին նավը, ռադիոն, չհասնեին էն գիտելիքին, որ երկրագունդը գնդաձև է, որ կա ձգողականության ուժ, որ արաղը տոմատի հյութի հետ խառնելով ու մի քանի համեմունք խառնելով կարելի է հավես կոկտեյլ ստանալ:
Այսինքն, եթե վատ բան համարողը չի ցանկանում պայքարել այդ վատ բանի դեմ, դա անբնական է, ճի՞շտ է: Բայց մեր կյանքում կան լիքը բաներ, որոնք մենք բոլորս վատ ենք համարում, բայց շատ քչերն են, որ պայքարում են դրա դեմ: Հիմա ու՞մ համարենք անբնական, պայքարողների՞ն, թե՞ չպայքարողներին:
Դու ճանաչու՞մ ես մեկին, ով ծխելը լավ բան է համարում իր առողջության համար, և այդ պատճառով է, որ ծխում է: Ուրեմն ինչու՞ չի պայքարում, էլ չեմ ասում համատարած, գոնե իր չծխելու համար: Իսկ եթե ամեն մի ծխող իր համար բնական բան համարեր չծխելն ու վերջ տար ծխելուն, դա էլ արդեն կդառնար ասածդ "համատարած բնականը":
Ճիշտն ասած ճանաչում եմ մարդկանց, ովքեր քիչ ծխելը դրական են համարում (չարաշահելը՝ ոչ): Նաև ճանաչում եմ բազումների, ովքեր ծխախոտի վնասներին լուրջ չեն վերաբերվում, այլ կերպ ասած վատ բան չեն համարում: Ուրեմն ինչու՞ թարգեն: Ճանաչում եմ շատերին, ովքեր վատ բան են համարում ու ծխում են: Ճանաչում եմ շատերին, ովքեր վատ բան են համարել ու թարգել են կամ փորձում են թարգել:
Ու սրանք բոլորն էլ բնական են :)
Մենք մեկին կարող ենք դրական վերաբերվել, մեկին բացասական, մեկին անտարբեր: Բայց բոլոր դեպքերն էլ խիստ բնական են:
Նույն ձևի պայքարի համար: Ամեն մեկը մի մոտեցում ունի, մի աշխարհընկալում ունի: Բնական է, որ մի մասը խնդիրը դարձնում են իրենց համար ամենակարևորը ու խառնվածքից ելնելով պայքարում դրա համար, ու բնական է, որ կան էնպիսիք, ովքեր անտարբեր են խնդրին, կան այնպիսիք, ովքեր համարձակություն չունեն պայքարելու, կան էնպիսիք, ովքեր չեն հավատում պայքարի արդյունքին ու չեն պայքարում:
Էլի վերադառնամ հին օրինակիս: Բնական է, որ կան մարդիկ, ովքեր ամաչում են մերկությունից ու կան էնպիսիք, ովքեր չեն ամաչում: Երկուսն էլ բնական են: Այլ հարց, որ էս էն հարցերից ա, որ միջավայրը շատ է ազդում մարդկանց վրա, դրա համար սովորաբար այս կամ այն կերպ մտածողները կենտրոնանում են մի տեղում, որ ասենք Երևանում գրեթե բոլորն են ամաչում: Նույն կերպ բնական է, որ կան մսակերներ, ու բնական է, որ կան բուսակերներ: Ու քանի որ էս հարցում միջավայրի ազդեցությունն էդ աստիճանի ազդեցիկ չի, բնական է, որ իրար կողքի են ապրում երկու տիպի մարդիկ էլ, հարևաններ են, ընկերներ, նստում են նույն սեղանի շուրջը, մեկը միս է ուտում, մյուսը միայն բուսական սնունդ:
StrangeLittleGirl
27.05.2015, 01:08
Սամ, էռնեկ քեզ:
Եկ հիմա միացնենք քո երկու մտքերը, և միանգամից ամեն ինչ պարզ կդառնա:
"Ես էլ կուզեմ, որ փոխվի: Ես ինքս կուզեմ փոխվել ու դառնալ էդպիսին: Բայց ոչ թե դրան նպաստող բան չեմ անում, այլ ինչքան էլ անեմ, չեմ փոխվելու":
Իսկ մեր աղջիկներից մեկը, կարծեմ Մարի Սարին է, որպես իր ստորագրություն վերցրել է աշխարհի ամենաիմաստուն բառերը. "եթե ուզում ես հրաշք տեսնել, դարձիր այդ հրաշքը":
Ինչքան էլ ցանկանա՞նք... Իսկ որքա՞ն ես դու ցանկանում: Իսկ ցանկանու՞մ ես իրականում...
Ես էլ եմ շատ բան ցանկանում, ինձ այդպես է թվում: Բայց իրականությունն այն է, որ եթե մի բան ցանկացել եմ ԻՐՈՔ, ուրեմն ես այն փոխել եմ:
Նույն ծխելն օրինակ: 35 տարի օրեկան ամենաքիչը երկու տուփ սիգարետ կուլ տվող քյառթու ծխողը մեկ վայրկյանում թարգում է ծխելը` անբնական բան է, չէ՞: Օք, Արտ ջան, բայց դրանից հետո արդեն 10 տարուց ավել է, ինչ չծխելն իմ բնական կյանքն է դարձել:
Մեկ այլ բան: Այնքան ուզում էի տեսնել այն գրականությունը, որը բերեց ինձ իմ ներկա մտածելակերպին, - տեսնել հայերեն լեզվով թարգմանած... Ընկերներս անհնար էին համարում, ուտոպիա... Իսկ ես ուղղակի սկսեցի թարգմանել: Այսօր քանի՞ գիրք կա արդեն Ակումբում, լրիվ թարգմանած, և քանի՞սն են ընթացքի մեջ... Կասես, ում է պե՞տք: Պետք է նրան, ում պետք , բայց դա չի հարցը: Հարցն այն է, որ ես անում եմ այն, ինչ պետք է ինձ, թող թեկուզ դա անբնական լինի: Բայց մեկը պետք է սկսի անբնական ինչ-որ բան, որ մյուսների համար դա հետո բնական դառնա: Պետք է սկսի, պետք է հավատա և համարի հնարավոր:
Մոտ հինգ տարի առաջ որոշեցի գլխացավի դեղահաբեր (ամբողջ կյանքս տառապել եմ գլխացավերից) չընդունել ներս, այլ ուղղակի բռնել ձեռքիս: Ոչ միայն օգնեց, այլև գլխացավերս քչացան: Մեր գիտուններն ասում են պլացեբո: Հու՞ քերս: Փաստը մնում է փաստ, որ ընդամենը մի 4-5 դեղահաբով տուփն արդեն շուտով հինգ տարի գցած է մեքենայիս մեջ, - պատկերացնու՞մ ես, թե ֆինանսապես որքան պերյոդ եմ հիմա...: Հա, իսկ վերջին երկու տարին հաբերը ձեռքիս էլ չեմ բռնում, որովհետև, երբ գլուխս սկսում է ցավել, ուղղակի ուշադրություն եմ դարձնում շնչառությանս վրա... Արտ, սա էլ, ոչ միայն օգնում է. այսօր գլխացավերս համարյա վերացել են...
Կարող ես չհավատալ, քո գործն է: Կինս էլ, օրինակ, չի հավատում, չնայած այդ ամենը նրա աչքերի առջև է տեղի ունեցել` դա մարդու ասյօր բնական դարձած էությունն է, անհավատ լինելը: Որովհետև, եթե հավատար, կփորձեր ինքն էլ ինձ պես վարվել: Իսկ ինքը, գլուխը ցավելուց գիտե՞ս ինչ է անում... Սկսում է բողոքել, որ այն ժամանակներից ի վեր, ինչ ես դեղ չեմ օգտագործում, մեր տանը միշտ գլխացավի դեղ չկա...
Բնական երևույթ...
Կներես, որ իմ մասին եմ խոսում: Ուղղակի, եթե այլ օրինակներ բերեմ, ինձանից գիտականորեն հաստատված փաստեր եք ուզելու, որոնք, իհարկե, չունեմ: Իսկ սա` իմ լրիվ բնական կյանքն է, որով ապրում եմ ես: Ուո եթե ես, իմ հալով, ապրում եմ նման բնական կյանքով, ուրեմն դուք առավել մեծ հնարավորություններ ունեք յուրաքանչյուր անբնական բան բնական դարձնել ձեր կյանքում:
Որովհետև դուք` ուրիշ եք: Դուք` նոր մարդիկ եք: Նոր կյանքի, առանց սահմանափակումների կյանքի համար: Դուք կարող եք ամեն ինչ: Միայն թե հավատացեք ձեզ:
Ոչ, Սամ, դու շատ սխալ ես միացնում իմ երկու մտքերը: Էդպես դու իմ ասածից կիլոմետրերով հեռանում ես, ու իմ չարտահայտած մտքի շուրջը կառուցում քո դաշտը: Սխալ հիմքը սխալ շինության երաշխավորն է: Քո էս ամբողջ գրածին կարելի էր չանդրադառնալ էդ սխալ հիմք վերցնելուդ պատճառով:
Վերցնենք մի պարզ օրինակ:
Շատ բնական է, որ տարիներ առաջ երբ հայերս սկսեցինք հաղորդակցվել համացանցում, տարածվեց տրանսլիտ կոչվող չարիքը: Ինչու՞ է բնական, դե որովհետև հաղորդակցման հարթակների մի մասն էն ժամանակ ուղղակի չէր սպասարկում հայերեն տառերը, նրանցից էլ, որոնք սպասարկում էին, օգտվում էին մարդիկ, ովքեր լուրջ տեխնիկական գիտելիքներ չունեին ու չէին կարող գրել հայատառ, նաև մի մասը խնդրի լրջությունը չէր գիտակցում ու չէր գրում հայատառ: Բայց քանի որ էս մարդկանց հիմնական շփման լեզուն հայերենն է, հիմնականում զրուցակիցները հայեր էին, խոսում էին հայերեն՝ հասանելի տարբերակով, տրանսլիտով:
Օքեյ: Ես փոխվեցի: Որոշ ֆորումներում ջիգյարով ու երկար տրանսլիտով հաղորդակցվելուց հետո ի վերջո ըմբոստացա: Ոչ միայն ինքս սկսեցի հայատառ գրել, այլև ընկերներիս օգնությամբ ստեղծեցի հայերեն հաղորդակցվելու հարթակ(ներ), տեխնիկական լուծումներ առաջարկեցինք հայատառ գրելու համար:
Հասանք հիմնական կետին: Ես փոխվեցի: Փոխվեցին էլի շատերը: Բայց արդյո՞ք մենք, փոխվածներս ու փոխողներս կարողացանք բոլորին փոխել: Էսօր, որ շատերը արդեն «անբնական» են համարում տրանսլիտով գրելը, քանի որ հաղորդակցման գրեթե բոլոր հարթակները աջակցում են հայերենը, քանի որ տեխնիկական լուծումները դեպքերի մեծ մասում հասանելի ու մատչելի են, դուրս ենք գալիս մեր միջավայրից, ու տեսնում ենք, որ տրանսլիտը գերիշխում է: Ունենք փոքրիկ համայնքներ, որոնք հայատառ են գրում, ունենք մեծ համայնք, ովքեր տրանսլիտով են գրում:
Այ սրա մասին եմ ասում, որ ասում եմ, որ մեր փոխել ցանկանալ ու ինքներս փոխվելը քիչ է: Շատ քիչ է:
Չէ որ ես չեմ ասում չփոխվենք, չէ որ չեմ ասում պետք չէ փորձել: Հակառակը, պետք է փոխվել ու անել ամեն ինչ, որ կողքիններն էլ փոխվեն: Բայց իրատեսական նայելու դեպքում քո հարցադրած օրինակում կտեսնենք, որ մեր փոխվելը շատ քիչ է, չափազանց երկար ժամանակ է պետք, որպեսզի հասնես ընդհանուր փոփոխության, ու դեռ հարց է, կհասնես, թե չէ:
Իմ օրինակը՝ հայատառությունը, ավելի շահեկան վիճակում է: Կա հույս, որ ավելի արագ կհասնենք, որ էս հարցում կարելի է իրապես բոլորին փոխել, ինչքան էլ որ նույնիսկ հիմա է բնական, որ էդքան շատերը տրանսլիտով են գրում: Բնական է, որտև հիմա էլ շատերը չունեն տարրական տեխնիկական գիտելիքներ, որովհետև չեն հասկանում, որ տրանսլիտով գրելը վատ բան է:
Նաիրուհի
27.05.2015, 01:18
Նոր կինոն նայեցի։ Հաշվի առնելով սա՝
Ես ներողություն եմ խնդրում, որ ես ֆիլմը չեմ: Հիասթափված էի սկզբում, խայտառակություն էր, քանի որ մի ֆիլմ իմ մասին, որում չէր նշվում խաղաղությունն ու արդարադատությունը, բացառապես իմ մասին չէր: Այսօր մոլորակի վրա սիրո եւ խնամքի սով կա, որ նման պրիմիտիվ ֆիլմն այսքան մեծ ազդեցություն է կարողացել գործել: Հազվադեպ են սերը քարոզող ֆիլմերը:
սիրեցի պապիկին։ Թող որ ուտոպիստ, բայց լուսավոր մարդ է։
Ինչու՞ ոչ, կարող է: Բայց պարտադիր չէ: Լիզան կարող է նաև իրենը ստեղծել բժշկության մեջ և մի նոր հոյակապ աշխարհ էլ ստեղծել բժշկության մեջ: Ամենակարևրը հավատն է, որ ցանկություններդ կարող ես իրականության դարձնել: Ու եթե Լիզան ու մի քանիսն էլ որոշեն Ադամս դառնալ, կամ Լիզայի հետևից ոմանք որոշեն Լիզա դառնալ, այ, միայն այդ կերպ կգա ժամանակը, երբ պատչադամսները լրիվ բնական կլինեն մեր աշխարհում:
Ասածս այն է, որ պետք չէ հաշվել ժամանակը, պետք է ուղղակի գործել: (Հասկանում եմ, դու համեստորեն լռում ես, բայց ես ինքս ոչ մի պատճառ չունեմ քեզ և Ակումբի ստեղծումը նորից հաճույքով չհիշելու::) )
Հասնում եմ վերջերին: Լավ ա էդ :)
Սամ ջան, ըստ իս ամբողջ հարցն էն ա, որ դու իմ ասածը սխալ ես ընկալում: Քեզ թվում ա, որ ես ասում եմ «քանի որ բան չի փոխվելու, պետք չի բան անել»: Ես իմ ամբողջ գիտակից կյանքում ճիշտ հակառակն եմ մտածել: Որ պետք ա մարդն ինքն իրա մասովը անի: Ակումբի հետ կապված գովեստիդ համար, շնորհակալ եմ: Մենակ ակումբի դեպքում չի, որ ես էդ մոտեցումով եմ գործում: Բազում են ոլորտները:
Բայց ես նաև ասում եմ, որ իրատեսությունը չկորցնենք: Ինչքան էլ ակումբը լինի, մեկ է, մեր բնակչության մեծ մասը լրիվ այլ որակի քննարկումների սիրահար է: Ու ակումբում ճիշտ է, շատ հավես դեմքեր են գալիս ու գնում, շատերն էստեղից քաղում են, բայց եկող ու գնացողները շատ փոքր մասն են: Ու ակումբի նման մյուս հարթակներն էլ որ գումարում ենք իրար, էլի քիչ թիվ է ստացվում: Այ սրա մասին է խոսքը: Թե չէ իհարկե լավ է, որ ակումբը ստեղծվել է ու պետք է նոր ակումբներ էլ ստեղծել, ես, դու, Պողոսը, Ադամսը, մյուսը պետք է ստեղծենք: Մեկ էլ տեսար շատ երկար ժամանակ հետո բոլոր մարդիկ սկսեցին գնահատել էս որակի խոսակցությունները, քննարկումները: Դրան ձգտել պետք է, բայց ոչ ինքնախաբեությամբ զբաղվել, որ ես ակումբը բացեցի, հեսա բոլորը հայատառ են գրելու, գրագետ են գրելու, իմաստավորված են մտածելու, սովորելու են...
Այ, այստեղ սխալ ես, Արտ ջան:
Էն, որ ասում ես "իմ նման մարդիկ"... Ո՞վ են դրանք...
Կուզե՞ս կարծիքս...
"Իմ նման մարդիկ" նրանք են, ովքեր հրաժարվում են համարել, որ իրենց հնարավորությունները սահմանափակ են, նրանք են, ովքեր համարում են, որ միայն և միայն մենք ենք մեր կյանքը ստեղծողները, այսինքն մենք բոլորս էլ աստվածներ ենք: Նրանք են, ովքեր բոլորն էլ որոշակիորեն պատչադամսներ են իրենց որակի մեջ, քիչ թե շատ, կապ չունի, ամեն մեկն իր հնարավորության սահմաններում:
Սամ ջան, չհասկացա թե ինչն է սխալ ասել: Ասե՞մ, թե ովքեր են քո նման մարդիկ: Գրեթե բոլոր ակումբցիները, թերևս չնչին բացառություններով: Գոնե նրանք, ովքեր այս կամ այն պահին ակտիվ են եղել ու հասցրել ենք ճանաչել: Բոլորը ստեղծող են, բոլորը քայլ առաջ անող են: Իհարկե ամեն մեկն իր հետաքրքրությունների շրջանակում, իհարկե ամեն մեկն իր ոլորտում: Նրանցից շատերը հաստատ Ադամսին «ցնդած բիձուկ» են համարելու, ու էդ կապ չունի: Որտև մենակ Ադամսի արածը չի, որ լավ բան է ու հեչ պարտադիր չի, որ բոլորը նույն կերպ մտածեն ու նույն ուղղությամբ գնան:
Սերունդից էիր խոսում: Մենք, կարծում եմ, ազատականության սերունդն ենք: Մեզնից մեկը կարող է ժխտել Ադամսի մոտեցումը, մյուսը հիանալ: Ու հենց դա էլ ապահովելու է առաջ գնալը, թե որ ուղղությամբ, էհ, սաղ մնանք՝ կտեսնենք:
Sambitbaba
27.05.2015, 05:46
Ես արագ գրեմ, որ Սամոն չգիտես ինչու լիքը բաներ շարադրելուց դրանք հեռացրեց բնությունից։ Օրինակ՝ բանականությունը։ Էն որ մարդը բանական ա, էլի բնական ա, բնականորեն էկել հասել ա դրան, ու դրա հետևանքով իրա արած ամեն քայլ էլի բնական ա։
Չհեռացրեցի, Արտ ջան, ուղղակի փորձեցի ցույց տալ, որ ցանկության դեպքում ամեն ինչ էլ կարելի է հեռացնել::)
Ավելի համառոտ, եկ, Չուկի հետ միացնեմ պատասխանը, լա՞վ, քանի որ նույն բանի մասին եք ասում:
Իսկ քեզ կոնկրետ մի բանի մասին եմ ուզում այստեղ ասել. հա, բնական է, որ մարդը բանական է: Բայց բնականորեն չի, որ նա հասել է իր բանականությանը: Մարդն ի սկզբանե կա Տիեզերքի բանական մարմնավորումը, մարդուն վիճակված է ի սկզբանե լինել բանական: Ու Դարվին պապիկին ես վաղուց արդեն մեր պատմության կերտողը չեմ համարում, չնեղանաս:
Մնացած ամեն ինչում համաձայն եմ քեզ հետ:
Sambitbaba
27.05.2015, 07:56
Իմ դիտանկյունից դու ամեն տողովդ ապացուցում ես իմ տեսակետը, որ էդ ամեն ինչը բնական էր :)
Մնացածի մասին խոսելն արդեն ավելորդ է դառնում, Արտ ջան, չնայած ես էլ քեզ հետ շատ մեծ հաճույքով եմ զրուցում::)
Կարևորը, որ դու կռահեցիր ամենակարևորը...
Ճիշտ ես, ես երբեք չեմ ասել, որ ինչ-որ անբնական բան կա այս աշխարհում: Կամ անհավանական: Կամ անհնարին...
Շատ շնորհակալ եմ քեզ սրա համար, իսկ մնացածը` հեչ...:)
Sambitbaba
27.05.2015, 08:29
Ճիշտն ասած ճանաչում եմ մարդկանց, ովքեր քիչ ծխելը դրական են համարում (չարաշահելը՝ ոչ): Նաև ճանաչում եմ բազումների, ովքեր ծխախոտի վնասներին լուրջ չեն վերաբերվում, այլ կերպ ասած վատ բան չեն համարում: Ուրեմն ինչու՞ թարգեն: Ճանաչում եմ շատերին, ովքեր վատ բան են համարում ու ծխում են: Ճանաչում եմ շատերին, ովքեր վատ բան են համարել ու թարգել են կամ փորձում են թարգել:
Ու սրանք բոլորն էլ բնական են :)
Մենք մեկին կարող ենք դրական վերաբերվել, մեկին բացասական, մեկին անտարբեր: Բայց բոլոր դեպքերն էլ խիստ բնական են:
Նույն ձևի պայքարի համար: Ամեն մեկը մի մոտեցում ունի, մի աշխարհընկալում ունի: Բնական է, որ մի մասը խնդիրը դարձնում են իրենց համար ամենակարևորը ու խառնվածքից ելնելով պայքարում դրա համար, ու բնական է, որ կան էնպիսիք, ովքեր անտարբեր են խնդրին, կան այնպիսիք, ովքեր համարձակություն չունեն պայքարելու, կան էնպիսիք, ովքեր չեն հավատում պայքարի արդյունքին ու չեն պայքարում:
Էլի վերադառնամ հին օրինակիս: Բնական է, որ կան մարդիկ, ովքեր ամաչում են մերկությունից ու կան էնպիսիք, ովքեր չեն ամաչում: Երկուսն էլ բնական են: Այլ հարց, որ էս էն հարցերից ա, որ միջավայրը շատ է ազդում մարդկանց վրա, դրա համար սովորաբար այս կամ այն կերպ մտածողները կենտրոնանում են մի տեղում, որ ասենք Երևանում գրեթե բոլորն են ամաչում: Նույն կերպ բնական է, որ կան մսակերներ, ու բնական է, որ կան բուսակերներ: Ու քանի որ էս հարցում միջավայրի ազդեցությունն էդ աստիճանի ազդեցիկ չի, բնական է, որ իրար կողքի են ապրում երկու տիպի մարդիկ էլ, հարևաններ են, ընկերներ, նստում են նույն սեղանի շուրջը, մեկը միս է ուտում, մյուսը միայն բուսական սնունդ:
Ես սա չեմ ասում նրա համար, որ դու էլ նույն կերպ մտածես, Արտ ջան: Ու քարոզ էլ չեմ կարդում: Ուղղակի, քանի որ նախորդ պատասխանի մեջ գրեցի որ դու ճիշտ ես այն հարցում, որ ես նույնպես ամեն ինչ բնական եմ համարում, - այս մի պատասխանիս մեջ տեղին գտա բացատրել, թե ինչու է դա այդպես:
Ես այն հաստատուն կարծիքին եմ, որ մենք ֆիզիկական աշխարհ ենք գալիս որոշակի փորձ ապրելու համար: Գալիս ենք մեր կյանքի ամենաբարձրագույն կետից, այսինքն լույսից: Ու մենք ինքներս էլ լույս ենք:
Գալիս ենք մեր կյանքի ամենացածրագույն կետը և սկսում ենք խարխափել մթի մեջ: Ինչու մթի՞... Որովհետև լույսից լույս գալու իմաստ բոլորովին չկա: Որովհետև, եթե ամեն տեղ լույս լինի, մենք չենք հասկանա, թե ինչ է լույսը: Լույսը հասկանալու համար մութ է անհրաժեշտ: Եվ, ելնելով այս տեսակետից, մութն էլ նույնքան բնական է, որքան լույսը: Այս պատճառով է, որ անբնական բան չկա:
Ամենը, ինչ մենք անում ենք մեր մթից լույսը վերադառնալու ճանապարհին, դա էլ հենց մեր մթից լույսը վերադառնալու ճանապարհն է, և բնական է սկզբից մինչև վերջ: Որովհետև հենց դա է այն փորձը, որի համար մենք ֆիզիկական աշխարհ ենք եկել:
Կրկնում եմ, սա իմ տեսանկյունն է հարցի վերաբերյալ: ՈՒ եթե էն քեզ ծանոթ մարդիկ էլ այս տեսանկյունից են նայում հարցին, ես կհամաձայնվեմ, որ այս վերևում թվարկածներդ իրոք բնական բաներ են:
Ւսկ եթե ոչ, ուրեմն, Արտ ջան, իմ անունից նրանց փոխանցիր, որ իրենք դեմոգոգիայով են զբաղված:
Պարզեմ միտքս:
Թույլ տուր այս անգամ ես էլ հետևեմ մեր ակումբցիներից շատերի օրինակին և քո այդ ծանոթներից գիտական փաստարկներ պահանջեմ այն մասին, որ որոշակի քանակությամբ ծխելը օգտակար է մարդու առողջության համար: Կամ թե կուզես` խմելը: Եվ հետո, քո այդ ծանոթներից որևէ մեկը, որպես հոգատար ու սիրող ծնող, իր երեխաների առողջության խաթր, նրանց ծխել կսովորեցնի՞:
Եթե կսովորեցնի, ուրեմն համաձայն եմ, որ իր համար էլ ամեն ինչ բնական է, իսկ եթե ոչ, - կպնդեմ նորից, որ դեմագոգիայով է զբաղված...:aha:aha:aha
Sambitbaba
27.05.2015, 08:31
Սամ, էռնեկ քեզ:
Մեռսի, Բյուռ ջան:
Քեզ էլ:
Sambitbaba
27.05.2015, 09:13
Ոչ, Սամ, դու շատ սխալ ես միացնում իմ երկու մտքերը: Էդպես դու իմ ասածից կիլոմետրերով հեռանում ես, ու իմ չարտահայտած մտքի շուրջը կառուցում քո դաշտը: Սխալ հիմքը սխալ շինության երաշխավորն է: Քո էս ամբողջ գրածին կարելի էր չանդրադառնալ էդ սխալ հիմք վերցնելուդ պատճառով:
Արտ ջան, սրանք չե՞ն քո տողերը.
Հիմա դու ասում ես, որ կա ինչ-որ բան, որ քո դուրը չի գալիս, որ փոխել է պետք: Օք, ես էլ կուզեմ, որ փոխվի: Ես ինքս կուզեմ փոխվել ու դառնալ էդպիսին:
Բայց խոսում ենք ցանկությունների՞ց, թե՞ իրատեսությունից:
Ես ասում եմ, որ ինչքան էլ մենք ցանկանանք, ահագին բան կա, որ տեսանելի ապագայում չի փոխվելու: Ոչ թե ես չեմ ուզում, որ փոխվի, ոչ թե ես դրան նպաստող բան չեմ անում, այլ ինչքան էլ անեմ, չի փոխվելու:
Ի՞նչ է նշանակում "ցանկություններ թե իրատեսություններ"... Ի՞նչ է նշանակում " Ես ինքս կուզեմ փոխվել ու դառնալ էդպիսին":
Եթե դու ձեռնարկում ես ցանկություններդ ռեալ աշխարհ բերելը, հենա արդեն սկսել ես փոխվել, էլ փոխվելս ո՞նց է լինում... Դա նկատի ունեի, երբ ոչ թե մեկ անգամ հիշատակեցի քո` Ակումբը ստեղծելը: Կներես, մնացածի մասին չգիտեի, դու շատ ես գաղտնապահ... Ու հիմա էս ամեն ինչն ես լույս աշխարհ հանում... Հետո էլ ասում ես` քի՞չ է... Մի հոգով մեզանից քանի՞ հարյուր հոգու ես հայատառ գրելու երջանկությունը պարգևել... Քի՞չ բան ես արել: Պատկերացնու՞մ ես, որ մեզանից ամեն մեկը իր ուժերին հավատա և հարյուր հոգու երջանկություն նվիրի...
Այս նորություններն իմանալուց հետո, մի բան կարող եմ ասել քեզ, եղբայրս. դու առավել ևս մեղավոր ես: Մեղավոր ես, որ այդ ամենից հետո չես հավատում, որ քո ցանկությունների իրականացումը տեսանելի ապագայում է լինելու: Դու շատ լավ տեսնում ես դա սեփական փորձիցդ ու չես թույլատրում քեզ հավատալ դրան, որովհետև համարում ես, որ դրան հավատալը կլիներ "անբնակա՞ն"...
Դու ինձ հիշեցնում ես ֆիլմի այն պահը, երբ Պատչը հավաքեց իր փասափուսեն և ուզում էր հրաժարվել իր կյանքի մեծագույն նպատակից...
Բայց մեր բոլորի շուրջն էլ լիքը թիթեռնիկներ են պտտվում::)
(Իմիջիայլոց, ինձ համար շատ հուզիչ էր թիթեռնիկի հետ այդ տեսարանը... Որովհետև թիթեռնիկը Պատչի կյանքում նույն դերը խաղաց, ինչ խաղաց իմ Զատիկը իմ կյանքում::) )
Թույլ տուր այս անգամ ես էլ հետևեմ մեր ակումբցիներից շատերի օրինակին և քո այդ ծանոթներից գիտական փաստարկներ պահանջեմ այն մասին, որ որոշակի քանակությամբ ծխելը օգտակար է մարդու առողջության համար: Կամ թե կուզես` խմելը: Եվ հետո, քո այդ ծանոթներից որևէ մեկը, որպես հոգատար ու սիրող ծնող, իր երեխաների առողջության խաթր, նրանց ծխել կսովորեցնի՞:
Եթե կսովորեցնի, ուրեմն համաձայն եմ, որ իր համար էլ ամեն ինչ բնական է, իսկ եթե ոչ, - կպնդեմ նորից, որ դեմագոգիայով է զբաղված...:aha:aha:aha
Սամ ջան, որ էդ ծանոթներիս տեսնես, կհարցնես :))
Բայց դե մեր մեջ ասած ես էլ եմ համարում, որ քիչ ծխելը, ասենք օրական մեկ-երկու հատ, օգտակար ա: Բայց որևէ գիտական հիմնավորում չունեմ, ուղղակի ինտուիցիա ա: Կարող ա և սխալվում եմ: Էդ ոչինչ, ես մեկ ա չեմ ծխում: Բայց որ չափավոր խմելն օգտակար ա, վստահ եմ, էլի առանց գիտական հիմնավորումների, չնայած սրա հիմնավորումներ ժամանակի ընթացքում շատ եմ հանդիպել: Իսկ կարևորը, փաստեր եմ տեսել: Երեխեքիս էլ չեմ սովորացնի, որտև վստահ եմ, որ շատ քչերն են, որ կարող են մեկ-երկուսի սահմանում մնալ, աստիճանաբար շատացնելու են ;)
Ակադեմիկոս, ճարտարապետ Վարազդատ Հարությունյանին հիշեցի: Խեղճ մարդը 99 տարեկանում վախճանվեց՝ 100-ին չհասնելով: Մինչև կյանքի վերջը մնալով կենսուրախ, առույգ, աշխատասեր: Մենակ վերջին տարիներին էնքան մասնագիտական, լուրջ գրքեր գրեց, որ ասելու չի: Էդ գիտեմ, որտև մասնակցում էի իրա գրքերի էջադրման գործերին: Ուրեմն կյանքի վերջին ամիսներն էին, ինքը էլ տենց առույգ, բան, մի հատ լրագրող գնում ա իրա հետ ռեպորտաժ սարքելու. ջահել աղջիկ էր: Ու իրա դիլետանտ հալով փորուձ ա ուղղորդի պարոն Հարությունյանին:
- Պարոն Հարությունյան, կբացե՞ք ձեր երկարակեցության գաղտնիքը, դուք չեք ծխում, չեք խմում, դրանից ա չէ՞:
- Աղջիկ ջան, ես օրս սկսում եմ մի բաժակ տնական օղի խմելով, վերջացնում եմ խմելով, ու ամբողջ օրը ծխում եմ, - ծիծաղում է Հարությունյանը:
Սամ ջան, ես սա որպես ապացույց չեմ բերում: Ուղղակի իրան էլ կարող ես հանգիստ դեմագոգ անվանել: Ի դեպ իրա տղան՝ Ռաֆայել Հարությունյանը, չէր խմում ու չէր ծխում: Գոնե ես իրան երբևէ չտեսա խմելուց ու ծխելուց: Ինքն էլ էր իմ պատվիրատուներից: Մահացավ հորից մեկ թե երկու տարի հետո, վաթսունքանի տարեկան հասակում:
Արտ ջան, սրանք չե՞ն քո տողերը.
Սամ ջան, շնորհակալություն որ մեջբերեցիր: Դե նորից կարդա: Հստակ գրել եմ «Ես ասում եմ, որ ինչքան էլ մենք ցանկանանք, ահագին բան կա, որ տեսանելի ապագայում չի փոխվելու: Ոչ թե ես չեմ ուզում, որ փոխվի, ոչ թե ես դրան նպաստող բան չեմ անում, այլ ինչքան էլ անեմ, չի փոխվելու»: Այսինքն իմ բերած օրինակում ես քայլեր արել ու անելու եմ, որ հայատառը տարածվի ու ես գիտեմ, որ նաև իմ գործի շնորհիվ է, որ X քանակի մարդիկ անցել են հայատառի: Բայց նստեի ու կարծեի, որ իմ արածի արդյունքում տրանսլիտը վերանալու է, էդ կլիներ ուտոպիա:
Սամ ջան, ես հավատում եմ ինձ ու իմ արածին, ուղղակի չեմ գերանահատում ;)
StrangeLittleGirl
27.05.2015, 12:46
Սամը ստեղ նամյոկներ էր անում գիտական հիմնավորումների ու եսիմինչերի մասին, ասեցի՝ գամ, ասեմ: Չուկի բերած օրինակները ստատիստիկ չեն, ու չես կարող որևէ երևույթի մասին եզրակացություն անել հիմնվելով մեկ-երկու դեպքերի վրա: Ընտրանք ա պետք, քանակ ա պետք:
Էդքանով հանդերձ, նախ էկեք պարզենք, թե ինչ ա նշանակում «օգտակար» ու «վնասակար»: Աշխարհում չկա բացարձակապես ոչինչ, որը բացարձակ «օգտակար» կամ բացարձակ «վնասակար» լինի: Հիմա ծխելու վնասների մասին գիտենք: Իսկ որո՞նք են օգուտները: Ինչու՞, օրինակ, չի կարելի համարել, որ ներվային ժամանակ ծխելու արդյունքում հանգստանալն օգուտ չի: Կան նաև հետազոտություններ, որոնք ցույց են տալիս, որ ծխողներն ավելի հազվադեպ են միգրեն ունենում:
Կամ ալկոհոլը: Էլի վնասների մասին շատ ենք լսել: Ինչու՞ չենք կարող համարել, որ լարված աշխատանքային օրվանից հետո ընկերների հետ մեկ-երկու բաժակ գարեջուրը, որը թուլացնում, սթրեսը հանում ա, օգտակար ա: Իսկ էդ քանակի ալկոհոլը շաբաթը մեկ-երկու անգամ, համենայնդեպս, վնաս չի:
Ինչևէ, էս ուղղակի կողքից, անկապ մեջ մտա էս խոսակցությանը, բայց դե Սամը «կանչում» էր:
Չուկի բերած օրինակները ստատիստիկ չեն, ու չես կարող որևէ երևույթի մասին եզրակացություն անել հիմնվելով մեկ-երկու դեպքերի վրա:
Ուղղակի նշեմ, որ էդ օրինակներս օգտակարություն ապացուցելու համար չէի բերել, ընդամենը օրինակներ էին: Ես էլ գիտեմ, որ իրենք ստատիստիկ չեն :)
Sambitbaba
27.05.2015, 20:47
Հասնում եմ վերջերին: Լավ ա էդ :)
Սամ ջան, ըստ իս ամբողջ հարցն էն ա, որ դու իմ ասածը սխալ ես ընկալում: Քեզ թվում ա, որ ես ասում եմ «քանի որ բան չի փոխվելու, պետք չի բան անել»: Ես իմ ամբողջ գիտակից կյանքում ճիշտ հակառակն եմ մտածել: Որ պետք ա մարդն ինքն իրա մասովը անի: Ակումբի հետ կապված գովեստիդ համար, շնորհակալ եմ: Մենակ ակումբի դեպքում չի, որ ես էդ մոտեցումով եմ գործում: Բազում են ոլորտները:
Ոչ, Արտ ջան: Ինձ այդպես չի թվում: Ես ասում եմ, որ դու համ նալին ես խփում, համ մեխին: Ասում ես, որ տեսանելի ապագայում անհնար է ինչ-որ բան փոխել: Բայց դա քեզ, կոնկրետ քեզ, չի խանգարում քո արածն անել, դու քո նալը, միևնույն է, խփում ես ուր պետք է: Ես էլ անընդհատ կրկնում եմ կոնկրետ քո վերաբերյալ: Միայն Ակումբից էի տեղյակ` դա էի ասում: Հիմա, որքան շատ ինֆորմացիա տաս, այնքան շատ կկրկնեմ ավելի մեծ հաճույքով::)
Բայց ուրիշնե՞րը... Ինքդ ես ասում, որ անհավատներն ու անկյալներն ավելի շատ են: Համաձայն եմ: Բայց կան նաև նրանք, ովքեր արդեն երկմտանքի մեջ են, ում օրինակ է անհրաժեշտ ինչ-որ գործունեություն սկսելու համար... Որովհետև այնքան էլ վստահ չեն իրենց ուժերի վրա, իրենց որոշակի դոպինգ է անհրաժեշտ: Այսինքն նրանք, ում պատչադամս դառնալը մազից է կախված. հրես` կդառնան, հիասթափեցնես` ամեն ինչ վարի կգնա: Ու երբ դու, այսքան բան ձեռնարկածդ ու այսքան բաների հասածդ, գործունեությանդ պտուղներն էլ վայելողդ, ասում ես, որ ոչ մի բան հնարավոր չէ տեսանելի ապագայում...:(
Իմ ամբողջ կռիվը սա է, եղբայրս... Այս պարագային կարելի է մի քիչ էլ ուտիպիստ լինել: Ոչ թե քեզ համար, - ուրիշների...
Չնայած այս դեպքում էլ մի խնդիր է ծագում. ստիպված ես լինելու Ակումբն ու մնացած գործունեությունդ էլ ուտոպիա համարել...:P
Սամ ջան, չհասկացա թե ինչն է սխալ ասել: Ասե՞մ, թե ովքեր են քո նման մարդիկ: Գրեթե բոլոր ակումբցիները, թերևս չնչին բացառություններով: Գոնե նրանք, ովքեր այս կամ այն պահին ակտիվ են եղել ու հասցրել ենք ճանաչել: Բոլորը ստեղծող են, բոլորը քայլ առաջ անող են: Իհարկե ամեն մեկն իր հետաքրքրությունների շրջանակում, իհարկե ամեն մեկն իր ոլորտում: Նրանցից շատերը հաստատ Ադամսին «ցնդած բիձուկ» են համարելու, ու էդ կապ չունի: Որտև մենակ Ադամսի արածը չի, որ լավ բան է ու հեչ պարտադիր չի, որ բոլորը նույն կերպ մտածեն ու նույն ուղղությամբ գնան:
Սերունդից էիր խոսում: Մենք, կարծում եմ, ազատականության սերունդն ենք: Մեզնից մեկը կարող է ժխտել Ադամսի մոտեցումը, մյուսը հիանալ: Ու հենց դա էլ ապահովելու է առաջ գնալը, թե որ ուղղությամբ, էհ, սաղ մնանք՝ կտեսնենք:
Միակ սխալը` չտեսնելն է, որ նոր սերունդը լրիվ ուրիշ մարդկություն է: Ուրիշ քաղաքակրթություն է:
Ես (իմ սերունդը) միջանկյալն է: Երկու տարբեր մարդկությունները կապողը: Սա ոչ արժանապատվություն է, ոչ թերություն: Ուղղակի ժամանակի բերումով այդ պահին ես (իմ սերունդը) եմ այստեղ գտնվել: Ու ստացվել է այնպես, որ նոր մարդկություն աշխարհ բերողը հենց ես եմ (իմ սերունդը) որ կամ: Իմ զավակների (քո սերնդի) մեջ: Եվ այդ պատճառով, բավական էր հասկանայի, թե ինչ է տեղի ունենում, որ ինձ համար պարզ դառնար, որ դուք` նոր մարդիկ եք:
Դու (քո սերունդը)` նոր մարդկության առաջիններն ես: Նոր մարդկության մեջ դու (քո սերունդը)` նա ես, ով ամենամոտն է կանգնած հին մարդկությանը: Եվ այդ պատճառով դեռևս կրում ես քո մեջ բազմաթիվ հին արժանիքներ: Կամ քեզ թվում է առայժմ, թե կրում ես: Օրինակ, դու համարում ես, որ իմ ու քո տարբերությունը նրանում է միայն, որ դու, որպես նոր սերունդ, քիչ ավելի առաջադեմ ես ու քիչ ավելի զարգացած: Բայց շուտով (տեսանելի ապագայում) կտեսնես, որ այդպես չէ: Ներկայիս քո այդ կարծիքը քեզ փոխանցվել է ինձանից (հին մարդկությունից), սերունդների տարբերությանն այդպես նայելը լրիվ նորմալ օրինաչափություն էր մեզ համար, նույնիսկ ավելին, մեր ամբողջ կյանքի իմաստն այն էր, որ մեր զավակները մեզանից ավելի իմաստուն լինեն: Մի այլ օրինակ էլ: Համարելով, որ ինձանից ոչինչով չես տարբերվում, դու համարում ես նաև, որ գիտելիքներ պետք է ձեռք բերես ինձ պես, սովորելով ծնողներիցդ, դպրոցում, համալսարանում և այլն: Բայց դա իմ (հին մարդկության) ճանապարհն է, այլ ոչ քո (նոր մարդկության): Իսկ դու այս աշխարհ ես եկել արդեն իսկ քո գիտելիքներով հանդերձ: Քեզանից ոմանք արդեն սովորել են բացահայտել դա քո մեջ, բայց առայժմ քչերը: Այդ պատճառով դու դեռևս չես համաձայնվում ինձ հետ: Բայց դու այլ տարբերակ չունես: Քանզի արդեն եկել են քո զավակները:
Քո զավակներն արդեն իրենց մեջ չեն կրում հին մարդկության հատկանիշները: Նրանց գիտակցությունն արդեն սահմանափակ չէ, ինչպես իմը: Քո գիտակցությունն էլ, որպես նոր մարդու, արդեն սահմանափակ չէ: Ուղղակի (համարիր հնուց եկած հիվանդություն) դու կողպել ես այն: Իսկ քո զավակները կողպեքներ չունեն ու շուտով քո կողպեքներն էլ կջարդեն: Եվ այդ անկողպեք երեխեքը հենց նրանք են, ովքեր մեծ հնարավորություն ունեն իմ ու քո բոլոր ցանկություններն իրականացնել տեսանելի ապագայում:
Սխալ ասելով, սա նկատի ունեի, Արտ ջան...:)
Sambitbaba
27.05.2015, 21:29
Սամ ջան, որ էդ ծանոթներիս տեսնես, կհարցնես :))
Բայց դե մեր մեջ ասած ես էլ եմ համարում, որ քիչ ծխելը, ասենք օրական մեկ-երկու հատ, օգտակար ա: Բայց որևէ գիտական հիմնավորում չունեմ, ուղղակի ինտուիցիա ա: Կարող ա և սխալվում եմ: Էդ ոչինչ, ես մեկ ա չեմ ծխում: Բայց որ չափավոր խմելն օգտակար ա, վստահ եմ, էլի առանց գիտական հիմնավորումների, չնայած սրա հիմնավորումներ ժամանակի ընթացքում շատ եմ հանդիպել: Իսկ կարևորը, փաստեր եմ տեսել: Երեխեքիս էլ չեմ սովորացնի, որտև վստահ եմ, որ շատ քչերն են, որ կարող են մեկ-երկուսի սահմանում մնալ, աստիճանաբար շատացնելու են ;)
Ակադեմիկոս, ճարտարապետ Վարազդատ Հարությունյանին հիշեցի: Խեղճ մարդը 99 տարեկանում վախճանվեց՝ 100-ին չհասնելով: Մինչև կյանքի վերջը մնալով կենսուրախ, առույգ, աշխատասեր: Մենակ վերջին տարիներին էնքան մասնագիտական, լուրջ գրքեր գրեց, որ ասելու չի: Էդ գիտեմ, որտև մասնակցում էի իրա գրքերի էջադրման գործերին: Ուրեմն կյանքի վերջին ամիսներն էին, ինքը էլ տենց առույգ, բան, մի հատ լրագրող գնում ա իրա հետ ռեպորտաժ սարքելու. ջահել աղջիկ էր: Ու իրա դիլետանտ հալով փորուձ ա ուղղորդի պարոն Հարությունյանին:
- Պարոն Հարությունյան, կբացե՞ք ձեր երկարակեցության գաղտնիքը, դուք չեք ծխում, չեք խմում, դրանից ա չէ՞:
- Աղջիկ ջան, ես օրս սկսում եմ մի բաժակ տնական օղի խմելով, վերջացնում եմ խմելով, ու ամբողջ օրը ծխում եմ, - ծիծաղում է Հարությունյանը:
Սամ ջան, ես սա որպես ապացույց չեմ բերում: Ուղղակի իրան էլ կարող ես հանգիստ դեմագոգ անվանել: Ի դեպ իրա տղան՝ Ռաֆայել Հարությունյանը, չէր խմում ու չէր ծխում: Գոնե ես իրան երբևէ չտեսա խմելուց ու ծխելուց: Ինքն էլ էր իմ պատվիրատուներից: Մահացավ հորից մեկ թե երկու տարի հետո, վաթսունքանի տարեկան հասակում:
Հա, Արտ ջան, ես էլ լավ գիտեմ անցյալ դարից եկած լոզունգը. "Кто не курит и не пьет, - тот здоровеньким умрет"
Ինչո՞վ է օգտակար քիչ ծխելը: Ուղեղդ ավելի լա՞վ է աշխատում: Զուգարան ավելի լա՞վ ես գնում... (Քեզ վրա չվերցնես, չէ՞ որ դու չես ծխում::) )
Հարցն այստեղ ոչ թե անհատականությունն է և հումորը: Հարցը մարդու գիտակցության փոխակերպումն է:
Ժամանակն է դադարել ներողամիտ լինել սեփական թուլությունների հանդեպ: Ժամանակն է վերջը դնել մեր միջի մոլախոտների: Թե չէ, իհարկե, կարելի է մի քիչ ծխող լինել, մի քիչ խմող լինել, և այսպես շարունակ` մի քիչ ստախոս, մի քիչ բամբասկոտ, մի քիչ նախանձ, մի քիչ դավաճան, մի քիչ գող, մի քիչ...
Այդ միքիչներն են հենց, որ չեն թողնում, որ մեր ցանկությունները տեսանելի դառնան:
Sambitbaba
27.05.2015, 21:37
Սամը ստեղ նամյոկներ էր անում գիտական հիմնավորումների ու եսիմինչերի մասին, ասեցի՝ գամ, ասեմ: Չուկի բերած օրինակները ստատիստիկ չեն, ու չես կարող որևէ երևույթի մասին եզրակացություն անել հիմնվելով մեկ-երկու դեպքերի վրա: Ընտրանք ա պետք, քանակ ա պետք:
Էդքանով հանդերձ, նախ էկեք պարզենք, թե ինչ ա նշանակում «օգտակար» ու «վնասակար»: Աշխարհում չկա բացարձակապես ոչինչ, որը բացարձակ «օգտակար» կամ բացարձակ «վնասակար» լինի: Հիմա ծխելու վնասների մասին գիտենք: Իսկ որո՞նք են օգուտները: Ինչու՞, օրինակ, չի կարելի համարել, որ ներվային ժամանակ ծխելու արդյունքում հանգստանալն օգուտ չի: Կան նաև հետազոտություններ, որոնք ցույց են տալիս, որ ծխողներն ավելի հազվադեպ են միգրեն ունենում:
Կամ ալկոհոլը: Էլի վնասների մասին շատ ենք լսել: Ինչու՞ չենք կարող համարել, որ լարված աշխատանքային օրվանից հետո ընկերների հետ մեկ-երկու բաժակ գարեջուրը, որը թուլացնում, սթրեսը հանում ա, օգտակար ա: Իսկ էդ քանակի ալկոհոլը շաբաթը մեկ-երկու անգամ, համենայնդեպս, վնաս չի:
Ինչևէ, էս ուղղակի կողքից, անկապ մեջ մտա էս խոսակցությանը, բայց դե Սամը «կանչում» էր:
Սամը միշտ էլ քեզ կանչում է, Բյուր ջան, էն ա որ դու չես գալիս...:cry
Դեռ չէի կարդացել գրածդ ու պատասխանեցի Չուկին, ասածիդ կապակցությամբ:
Բայց կաշխատեմ չմոռանալ էս ասածդ ու մի անգամ հիշեցնել քեզ այս մասին, երբ դու լրիվ հակառակն ես ասում::)
StrangeLittleGirl
28.05.2015, 01:06
Սամ, էս ի՞նչ նոր-հին մարդկության մասին պատմություն ա: Էդ ինչի՞ց ես վերցրել: Ինչու՞ հենց Չուկի սերունդը, ոչ թե հարյուր տարի առաջվանը:
Այդ միքիչներն են հենց, որ չեն թողնում, որ մեր ցանկությունները տեսանելի դառնան:
Այ մարդ, ես չեմ ձգտում իդեալական լինել: Էդ միքիչները որ չլինեին, էլ ինչի՞ եմ ապրում: Որ մնացածի՞ն ավելի լավ լինի: Ներող, ես տենց բարձր նկրտումներ չունեմ:
Sambitbaba
28.05.2015, 19:05
Սամ, էս ի՞նչ նոր-հին մարդկության մասին պատմություն ա: Էդ ինչի՞ց ես վերցրել:
Բյուր ջան, դա երկար պատմություն է, ու այդ երկար պատմությունը ես կրկնել եմ Ակումբում ոչ թե մեկ անգամ: Հիմա նորից կրկնելու ոչ ժամանակ ունեմ, ոչ էլ հավես: Առավել ևս, որ հավանաբար գիտես, թե ինչ մասին է խոսքը: Իսկ եթե չգիտես էլ ու լուրջ հետաքրքրված ես, կգտնես ու կկարդաս: Իսկ ես իմ ասածն այս էջում արդեն ասացի: հիմա Չուկին էլ պատասխանեմ ու գնամ:
Ինչու՞ հենց Չուկի սերունդը, ոչ թե հարյուր տարի առաջվանը:
Նախ: դու քեզ Չուկից մի բաժանիր:
Հետո, ժամանակի բերումով է այդպես ստացվել: Ուրիշ կոնկրետ պատճառներ չկան: Այնպես ստացվեց, որ հենց այդ պահին մարդկությունը պատրաստ եղավ նրան, որպեսզի առաջին նոր մարդիկ գան Չուկի (և քո) սերնդի մեջ:
Sambitbaba
28.05.2015, 19:54
Այ մարդ, ես չեմ ձգտում իդեալական լինել: Էդ միքիչները որ չլինեին, էլ ինչի՞ եմ ապրում:
Եվ նորից. ընտրության հարց է:
Մարդու էությունն է դա, նա չի կարող մնալ տեղում կանգնած, անպայման պետք է շարժվի, իսկ թե ո՞ր կողմ, դա ինքն է որոշում:
Եթե Նիցշեի խոսքերով ասենք, Մարդը` կամուրջ է կենդանու և հրեշտակի (Նիցշեն գերմարդ էր ասում) միջև, և միշտ, սպանելով իր մեջ մարդուն, շարժվում է այս երկուսից մեկի ուղղությամբ:
Այլ կերպ ասած` մարդու կյանքը` զոհաբերությունների շարան է: Մենք միշտ զոհաբերում ենք ինչ-որ բան:
Գոյություն ունի կանխամտածված զոհաբերություն, որը մենք կատարում ենք մեր "կայանալու" ճանապարհին` մենք հեշտությումբ զոհաբերում ենք մի քիչ մեր ուժից, մի քիչ մեր ժամանակից, առողջությունից և այլն: Բայց հոգևոր աճի համար մեզ անհրաժեշտ է հասկանալ, որ միայն մեր մեջի լավը զոհաբերելը քիչ է, նույնիսկ հակառակը, առաջին հերթին, մեզ պետք է մեր մեջի վատը զոհաբերել. էգոիզմը, նախանձը, փառասիրությունը, հպարտությունը... ինքդ շարունակիր, մեր մեջ լիքը բացասական բաներ կան:
Իսկ ամենից շատ մենք ձգվում ենք դեպի մեր ցածրագույն էգոն:
Ինչպե՞ս եք դուք ցանկանում ինչ-որ վեհ բաներ ծնել, եթե կառչած եք մնում ձեր ցածրագույն էգոյից:
Այդ էգոն պետք է զոհաբերվի:
Դա բարեշրջման սկզբունքն է:
Մարդ, եթե իրոք ցանկանում է բարեշրջվել, պետք է զոհաբերի ոչ թե իր մեջի բարձրը, այլ ցածրը:
Սա է բարեշրջումը` էվոլյուցիան:
Որ մնացածի՞ն ավելի լավ լինի: Ներող, ես տենց բարձր նկրտումներ չունեմ:
Իհարկե, մնացածին լավ չլինելու համար կարելի անգամ սեփական լավը սպանել: Էգոիզմը` ցածրագույն էգոյի ամենասուրբ գանձերից է:
Բայց իր` մարդու համար, դա արդեն ոչ թե էվոլյուցիա է, այլ դեգրադացիա:
Կրկնում եմ, մարդ չի կարող մնալ տեղում կանգնած: Նա պետք է շարժվի այս երկուսից մեկի ուղղությամբ:
Իր ընտրությամբ:
Մի քանի տարի առաջ էր: Դեռ չէի կողմնորոշվել մասնագիտության ընտրության հարցում, բայց երկու տարբերակ էի տեսնում՝ կամ լրագրող պետք է դառնայի, կամ ծաղրածու: քանի որ Շամշյանի պատճառով ես հիասթափվեցի լրագրությունից,մնաց երկրորդ տարբերակը:
Բայց հետո ուղեղս լվացին ու գլուխս մտցրեցին որ եթե ուզում եմ երեխաներին միշտ ուրախ, ժպիտը դեմքներին տեսնեմ, պետք ա էնքան փող աշխատեմ, որ հոգամ ցանկացածի բուժման ծախսերը: Ես էլ հավատացի…
Բայց իհարկե, էդ չի խանգարում գոնե մեկ-մեկ գոնե մի՜ քիչ պատչադամսություն անել: Ես ասել եմ, որ լացացնելու եմ մարդկանց, բայց ուրախությունից :))
էս մոլորակը հաստատ ապրելու համար ավելի լավ տեղ կլիներ եթե Ադամսի նման բիձուկներ շատ ունենայինք:
Բայց ամեն ինչ մեր ձեռքերում ա, մենք ենք որոշում ու հաստատ ուշ չի երկիրը դրախտ սարքելու համար :))
Sambitbaba
28.05.2015, 20:43
Բայց ամեն ինչ մեր ձեռքերում ա, մենք ենք որոշում ու հաստատ ուշ չի երկիրը դրախտ սարքելու համար :))
Իհարկե Նիկի ջան...:hands
Եվ դա այնքան էլ դժվար բան չի, քանի որ Երկիրն ինքն էլ հենց այդ է ուզում: Ուրիշ ինչպե՞ս:
Կա՞ արդյոք մեր մեջ որևէ մեկը, ով մեկ ուրիշի դրախտը լինելու փոխարեն կգերադասեր դժոխքը լինել...
Իսկ ամենից շատ մենք ձգվում ենք դեպի մեր ցածրագույն էգոն:
Ինչպե՞ս եք դուք ցանկանում ինչ-որ վեհ բաներ ծնել, եթե կառչած եք մնում ձեր ցածրագույն էգոյից:
Այդ էգոն պետք է զոհաբերվի:
Դա բարեշրջման սկզբունքն է:
Ցածրագույն էգոն ու նման բառերը «ազդեցիկ» բառեր են՝ հիմնավորելու համար ուտոպիստական գաղափարները Սամ ջան: Կներես, ես քեզ ռոմանտիկ ու ուտոպիստ եմ համարում: Ու նորից չեմ զլանա կրկնել, որ ես ուրախ եմ, որ ուտոպիստներ էլ կան մեր շուրջը: Այլ հարց, որ կոնկրետ քո աշխարհայացքը ես բացի ուտոպիստական համարելուց նաև հեքիաթ եմ համարում, բայց դա թողնենք ինձ: Դու հանգիստ ինձ կարող ես էդ հարցում մոլորյալ համարել:
Բազում են լավ բաներ ստեղծածները, ովքեր շարժվել են փառասիրությամբ, ունեցել վատ համարվող հակումներ: Էնպես որ քո բանաձևը, բացի ուտոպիստական լինելուց, նաև սխալ է:
StrangeLittleGirl
28.05.2015, 23:21
Բյուր ջան, դա երկար պատմություն է, ու այդ երկար պատմությունը ես կրկնել եմ Ակումբում ոչ թե մեկ անգամ: Հիմա նորից կրկնելու ոչ ժամանակ ունեմ, ոչ էլ հավես: Առավել ևս, որ հավանաբար գիտես, թե ինչ մասին է խոսքը: Իսկ եթե չգիտես էլ ու լուրջ հետաքրքրված ես, կգտնես ու կկարդաս: Իսկ ես իմ ասածն այս էջում արդեն ասացի: հիմա Չուկին էլ պատասխանեմ ու գնամ:
Սամ, մենք հիմա բանավիճում ենք, ու ես քեզ պարզ հարց եմ տալիս: Անկեղծ ասած, վիրավորական ա, որ ուղարկում ես գրականություն կարդալու կամ ասում ես՝ երկար պատմություն ա: Եթե ինձ հարցնում են՝ ինչ ես աշխատում, ես չեմ ասում՝ երկար պատմություն ա, որովհետև կարող եմ էդ մարդուն հասկանալի լեզվով մի երկու բառով բացատրել, թե ինչ եմ անում: Հիմա քեզ հարց եմ տվել, ինչու՞ ա էդքան դժվար մի երկու բառով հոդաբաշխ բացատրություն տալը:
Sambitbaba
29.05.2015, 09:00
Սամ, մենք հիմա բանավիճում ենք, ու ես քեզ պարզ հարց եմ տալիս: Անկեղծ ասած, վիրավորական ա, որ ուղարկում ես գրականություն կարդալու կամ ասում ես՝ երկար պատմություն ա: Եթե ինձ հարցնում են՝ ինչ ես աշխատում, ես չեմ ասում՝ երկար պատմություն ա, որովհետև կարող եմ էդ մարդուն հասկանալի լեզվով մի երկու բառով բացատրել, թե ինչ եմ անում: Հիմա քեզ հարց եմ տվել, ինչու՞ ա էդքան դժվար մի երկու բառով հոդաբաշխ բացատրություն տալը:
Իզուր ես վիրավորվում, Բյուր ջան: Եթե դու էլ ինձ հարցնես, թե ես ինչ եմ աշխատում, ես կասեմ վարորդ եմ ու կպրծնի-կգնա:
Բայց դու ինձանից հարցնում ես այն, ինչը քեզ մի երկու բառով հոդաբաշխ գրելու ամենաճիշտ տարբերակը կլինին այն, եթե ես քոփի/փեյսթ անեմ իմ "Ինչու չեկավ Աշխարհի Վերջը" պատմվածքի ##2-4-երը և տեղադրեմ այստեղ, ինչից հետո դու ինձանից գիտական փաստեր ես պահանջելու, որոնք ես չունեմ, չնայած ամբողջ սրտով ու հոգով հավատում եմ ձեր` նոր մարդկություն լինելուն: Իսկ եթե նույնիսկ չպահանջես էլ, հնարավոր է, որ սկսես այնպիսի հարցեր տալ, որոնց պատասխանելու համար ստիպված եմ լինելու #1-ն էլ այստեղ տեղադրել: Իմաստը ո՞րն է: Ավելի վավ չի՞ լինի, որ միանգամից հղումը տամ, բացես ու կարդաս... Խնդրեմ, իմիջիայլոց. http://www.akumb.am/showthread.php/63993-%D5%84%D5%90%D5%91%D5%88%D5%92%D5%85%D4%B9%D4%BB%D5%91-%D4%B4%D5%88%D5%92%D5%90%D5%8D-%D4%BB%D5%B6%D5%B9%D5%B8%D6%82%D5%9E-%D5%B9%D5%A5%D5%AF%D5%A1%D5%BE-%D4%B1%D5%B7%D5%AD%D5%A1%D6%80%D5%B0%D5%AB-%D5%8E%D5%A5%D6%80%D5%BB%D5%A8
Համ էլ, մյուս կողմից մտածում եմ, ինչի՞դ է դա պետք...:(
StrangeLittleGirl
29.05.2015, 12:51
Իզուր ես վիրավորվում, Բյուր ջան: Եթե դու էլ ինձ հարցնես, թե ես ինչ եմ աշխատում, ես կասեմ վարորդ եմ ու կպրծնի-կգնա:
Բայց դու ինձանից հարցնում ես այն, ինչը քեզ մի երկու բառով հոդաբաշխ գրելու ամենաճիշտ տարբերակը կլինին այն, եթե ես քոփի/փեյսթ անեմ իմ "Ինչու չեկավ Աշխարհի Վերջը" պատմվածքի ##2-4-երը և տեղադրեմ այստեղ, ինչից հետո դու ինձանից գիտական փաստեր ես պահանջելու, որոնք ես չունեմ, չնայած ամբողջ սրտով ու հոգով հավատում եմ ձեր` նոր մարդկություն լինելուն: Իսկ եթե նույնիսկ չպահանջես էլ, հնարավոր է, որ սկսես այնպիսի հարցեր տալ, որոնց պատասխանելու համար ստիպված եմ լինելու #1-ն էլ այստեղ տեղադրել: Իմաստը ո՞րն է: Ավելի վավ չի՞ լինի, որ միանգամից հղումը տամ, բացես ու կարդաս... Խնդրեմ, իմիջիայլոց. http://www.akumb.am/showthread.php/63993-%D5%84%D5%90%D5%91%D5%88%D5%92%D5%85%D4%B9%D4%BB%D5%91-%D4%B4%D5%88%D5%92%D5%90%D5%8D-%D4%BB%D5%B6%D5%B9%D5%B8%D6%82%D5%9E-%D5%B9%D5%A5%D5%AF%D5%A1%D5%BE-%D4%B1%D5%B7%D5%AD%D5%A1%D6%80%D5%B0%D5%AB-%D5%8E%D5%A5%D6%80%D5%BB%D5%A8
Համ էլ, մյուս կողմից մտածում եմ, ինչի՞դ է դա պետք...:(
Պետք չի Սամ, ուղղակի սենց բանավեճը տուպիկ ես գցում, ու շարունակելն անիմաստ ա դառնում:
Sambitbaba
29.05.2015, 18:15
Պետք չի Սամ, ուղղակի սենց բանավեճը տուպիկ ես գցում, ու շարունակելն անիմաստ ա դառնում:
Բանավեճն (իմիջայլոց, Չուկն էլ, ես էլ, կարծում էինք, թե զրուցում ենք) արդեն իսկ հասել էր տուպիկին, քանի որ մենք արդեն ասել էինք ամենն, ինչ ցանկացանք ասել: Ես քեզ նույնիսկ ասացի այդ մասին: Ու նաև գիտեի, որ հարցիդ պատասխանը քեզ պետք չի և դու ինքդ էլ հաստատում ես դա: Քո հարցին հակիրճ պատասխան տալու համար ինձ մի ժամը չէր հերիքի` գրելու իմ արագությամբ: Հասկանում եմ, եթե դա քեզ պետք լիներ, - այդ դեպքում չէի ափսոսա ժամանակս, բայց դա քեզ պետք չի: Ես էլ համարեցի, որ ավելի լավ է ժամանակս ավելի արդյունավետ (ինձ համար) բաների վրա ծախսեմ:
Կներես, այնուհանդերձ: