PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Պատանեկան գրական նախագիծ



Էջեր : [1] 2

ivy
10.05.2015, 23:15
Սկսում ենք նոր գրական նախագիծ՝ պատանի ստեղծագործողների համար:
Նախագիծն անցկացվելու է մրցույթի տեսքով: Սահմանված են մրցանակներ:
Մասնակցել կարող են մինչև 22 տարեկան բոլոր երիտասարդ ստեղծագործողները: Ակումբում գրանցված լինելը պարտադիր պայման չէ:

Մրցույթին անհրաժեշտ է ներկայացնել արձակ ժանրի, հայերեն ստեղծագործություն՝ 700-7000 բառի սահմանում:
Յուրաքանչյուր մասնակից կարող է ներկայացնել միայն մեկ ստեղծագործություն: Այն պետք է լինի վերնագրված:
Ստեղծագործությունը չպետք է մինչ այդ որևէ տեղ հրապարակված լինի:
Այլ սահմանափակումներ չկան:

Պատրաստի աշխատանքը անհրաժեշտ է ներկայացնել մինչև մայիսի 31-ը, Երևանի ժամանակով 22:00՝ ուղարկելով այն iparika(at)gmail(dot)com էլեկտրոնային հասցեին: Չմոռանաք նշել ձեր անունն ու տարիքը:

Խնդրում եմ ուշադրություն դարձնել, որ նախագիծը հենց պատանիների համար է: Ինչը նշանակում է, որ յուրաքանչյուր մասնակից պիտի ինքնուրույն գրի և խմբագրի իր աշխատանքը:
Արգելվում է դիմել որևէ մեկի օգնությանը, խորհրդին կամ խմբագրական աջակցությանը:
Ներկայացվելիք աշխատանքը չի կարելի դնել քննարկման՝ մինչև այն մրցույթին ներկայացնելը:
Ամեն մասնակից մրցույթին ներկայանալու է՝ նշելով իր իրական անուն-ազգանունը և իրական տարիքը: Անհրաժեշտության դեպքում, ներկայացված տվյալները ստուգվելու են:
Վերոհիշյալ պայմանները խախտելու դեպքում, ներկայացվելիք աշխատանքն անմիջապես կհեռացվի նախագծից, և կարգելվի տվյալ հեղինակի հետագա մասնակցությունը այսուհետև անցկացվելիք բոլոր գրական նախագծերում:

Նախագծին ուղարկված բոլոր ստեղծագործությունները հունիսի 1-ին դրվելու են Ակումբի համապատասխան թեմայում, և սկսվելու է քննարկումը: Քննարկմանը կարող են մասնակցել Ակումբում գրանցված բոլոր անդամները՝ արտահայտելով իրենց կարծիքը ներկայացված գործերի վերաբերյալ: Մեզ հետաքրքիր են բոլորի կարծիքները:
Աշխատանքները գնահատվելու են Ակումբի «ավագ սերնդի» ներկայացուցիչներից կազմված ժյուրիի կողմից:
Ժյուրիի անդամներն են.

1. StrangeLittleGirl
2. Արէա
3. Lisbeth
4. ivy
5. Malxas
6. Ռուֆուս
7. Աթեիստ
8. Tiger29
9. Գալաթեա
10. Sambitbaba

Մրցույթի մասնակիցների անունները մնալու են գաղտնի (նաև ժյուրիի 9 անդամներից)՝ մինչև նախագծի ավարտը:
Մասնակիցների անունները կհրապարակվեն միայն վերջում, երբ հայտնի դառնան հաղթողները:
Խնդրում եմ հեղինակներին զերծ մնալ ինքնաբացահայտումներից:

Հաղթողների համար նախատեսված են հետևյալ խրախուսական պարգևատրությունները.

1-ին տեղ՝ 20.000 դրամ + գիրք (հեղինակը կարող է ընտրել մեր ներկայացրած ցանկից)
2-րդ տեղ՝ 15.000 դրամ
3-րդ տեղ՝ 10.000 դրամ

Անհամբերությամբ և մեծ հետաքրքրությամբ սպասում ենք ձեր մասնակցությանը:

Աշխատանքները կարող եք ուղարկել՝ այս պահից սկսած :)

ivy
01.06.2015, 23:21
Ստացել ենք 12 ստեղծագործություն՝ չհաշված այն աշխատանքները, որոնք չէին համապատասխանում մրցույթի պայմաններին:
Քիչ անց դրանք կդրվեն այս թեմայում:
Ակումբում գրանցված յուրաքանչյուր անդամ կարող է կարծիք հայտնել աշխատանքներից ամեն մեկի մասին:
Կարծիքներ կհայտնեն նաև ժյուրիի անդամները: Իսկ նրանց գնահատականները կհրապարակվեն հունիսի 15-ի երեկոյան՝ դրանով ամփոփելով մրցույթի արդյունքները:

Աշխատանքները գնահատվելու են հետևյալ կերպ:
Ժյուրիի անդամներից յուրաքանչյուրը 1-12 միավորներ է բաժանելու մրցույթին ներկայացված 12 գործերին՝ ամենահաջողված աշխատանքին տալով 12 միավոր, դրան հետևողին՝ 11, ապա՝ 10, և վերջում ամենաթույլին՝ 1 միավոր: Այդպիսով, գնահատվելու են բոլոր աշխատանքները, և նրանցից ամեն մեկն էլ ունենալու է միավորներ: Ժյուրիի անդամները տեղյակ չեն լինելու միմյանց գնահատականների մասին՝ մինչև մրցույթի ավարտը: Իհարկե չի բացառվում, որ քննարկումների ընթացքում ամեն մեկի կարծիքը աշխատանքների մասին այսպես թե այնպես հասկանալի դառնա:
Այդպիսով, առաջին, երկրորդ և երրորդ մրցանակային տեղերը կգրավեն այն ստեղծագործությունները, որոնք առավելագույն միավորներ կհավաքեն՝ ժյուրիի քվեարկության արդյունքում: Հաղթողների անունները կհրապարակվեն միայն վերջում:

Մրցանակները կտրվեն հունիսի 29-ին՝ այդ նպատակով կազմակերպած հանդիպման ժամանակ: Հաղթողները նամակագրական կապի միջոցով կտեղեկանան մանրամասներին:

Հիշեցնեմ, որ մրցույթի գլխավոր պայմանը արձակ ժանրի ստեղծագործությունն էր, ինչը չի նշանակում անպայմանորեն «պատմվածք»: Այնպես որ, այստեղ կարող եք տեսնել նաև այլ տիպի աշխատանքներ, ինչը լիովին համապատասխանում է նախագծի պայմաններին:

Քննարկումների ժամանակ ակնկալում ենք բոլորի ակտիվ մասնացությունը: Կարծիքներ հայտնելիս խնդրում ենք հիշել, որ մասնակիցները շատ երիտասարդ են, (ամենափոքրը 13 տարեկան է), նրանցից շատերն առաջին քայլերն են անում ստեղծագործական դաշտում: Խնդրում ենք լինել շատ հարգալից և չցուցաբերել վիրավորական վերաբերմունք, եթե անգամ աշխատանքը ձեզ ամենևին դուր չի եկել:

Մասնակիցներին խորհուրդ ենք տալիս ականջ անել ընթերցողների կարծիքներին ու քննարկումներին՝ օգտագործելով դրանք ստեղծագործական ոլորտում կատարելագործման և աճի համար:

Դե ինչ, անցնենք ստեղծագործություններին:
Բոլորին մաղթում եմ հաճելի ընթերցանություն և բարի քննարկումներ:

ivy
01.06.2015, 23:23
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

-Մահվան ժամը ֆիքսեցի՞ք:
-Չէ, մոռացա: Մահվան ժամը` 01:10:
-Մարդ կա՞, որ սոված ա: Գնամ հարազատներին ասեմ, որ մահացել ա, ու գնանք մի կտոր հաց ուտենք: Ո՞վ կպատվիրի: Հե՜յ, ի՞նչ ես շշմել: Արի՜, էլ բան չի լինի անել: Էսկոմ արի՜: Ա՜յ մարդ, թո՜ղ էդ անտերը:
-Մի՜ հուզվի: Բժիշկները չեն լացում: Ա՜, էլի խալաթիս արյուն թափեց, կնիգս էլի մունաթ ա գալու:
Ծիծաղելով թփթփացրեցին միմյանց ուսերին ու դուրս եկան սենյակից: Ուռած աչքերով նայում եմ իրենց: Ինչպե՞ս: Ի՞նչ հաց ուտել: Մեկը ուտելիք պատվիրելու գնաց քույրերի սենյակ, մյուսը գնաց լվացվելու: Նայում էր հայելու մեջ ու երևի մտքում մտածում` ոնց սկսի: Երևի կասի, որ ամեն ինչ արեցինք, բայց, ցավոք, անկանխատեսելի բան եղավ, ու հիվանդը մահացավ: Կամ էլ մտածում է` ինչ ուտի: Խորովա՞ծ, քյաբա՞բ, շաուրմա՞. այս է խնդիրը:
Նայում եմ մահացածի դեմքին ու սպասում, որ հիմա կշնչի: Մի մեծ ներշնչում, ինչպես որ առավոտյան էր անում: Հավաքարարը եկավ ու իր հաստ քամագով հրեց ինձ մի կողմ: Վերադարձրեց ինձ իրականություն ու քշեց սենյակից: Ժամանակ չկա: Չեն կարող սպասել մինչև ես համակերպվեմ, որ մահացել է: Հավաքում էր սենյակը ու բարկանում, թե ինչու էս գիշերվա կեսին մեռավ ու չթողեց, որ քնի:
Ախր ո՞նց մահացավ: Առավոտյան ինձ ասում էր, որ հիվանդանոցից դուրս գալուն պես ինձ թթի օղի կհյուրասիրի: Նայեց աչքերիս ու հարցրեց. «Հը՞ն, ո՞նց ա: Լա՞վ ա լինելու ամեն ինչ»:
-Իհա՜րկե: Ամեն ինչ հիմա էլ ա լավ: Արյան անալիզի պատասխանները եկան: Բան չկա:
-Ապրե՜ս բժիշկ ջան: Երեխիս պես քեզ սիրեցի: Այ սենց միշտ օգնես բոլորին:
-Դե դուք հիմա հանգստացեք: Վաղը օբխոդին կխոսենք:
Նայում էի, թե ոնց են տանում դին: Ախր լավ էր: Ստաբիլ էր: Ի՞նչ եղավ: Մտածում էի, որ ես եմ մեղավոր: Մի բան բաց էի թողել: Մի բան սխալ էի արել երևի: Լավ չէի: Սիրտս խառնում էր:
-Բա՜ն, հե~յ, ըըը~, բան ջա՜ն: Ի՞նչ կուտես:
-Սոված չեմ, մերսի:
-Հաստա՞տ:
-Հա, հաստատ: Մերսի:
Նայեց մի քանի վարկյան: Հարցրեց` առաջին անգամ եմ մահացած մարդ տեսնում: Ասացի, որ չէ: Էլի էր բան ուզում հարցնել, բայց հեռախոսի մյուս կողմում արդեն պատասխանեցին: Ինքը պատվիրում էր, իսկ ես գնացի, որ կարդամ մի քիչ: Երկու օրից քննության էի: Աշխատեցի էնպես գնալ, որ հարազատների աչքին չերևամ: Ի~նչ վատ էի: Նայում էի գրքիս, բայց բան չէի կարողանում կարդալ: Ինչ-որ երկար անուններ էին ռուս հեղինակների, որոնք սովետի ժամանակ դեմք են եղել, իսկ հիմա ուսանողների նավսն են: Լսում էի մահացածի կնոջ լացելը, տղան էլ սկսեց բղավել. «Բա հիմա ի՞նչ ենք անելու: Բա հիմա ո՞նց ենք ապրելու»: Քույրերը արագ-արագ գնացին, որ հանգստացնեն: Ասացին, որ չի կարելի, որ էլի հիվանդներ կան: Վա~յ, էդ ի~նչ վատ էի:
Նստած նայում էի առաստաղին, երբ բժիշկները եկան սենյակ: Գերմանիա գնալու մասին էին խոսում: Հետո ամեն մեկը պատմեց իր տեսած առաջին հերձման, դիակի, մահվան մասին: Հետո սկսեցին բացատրել, որ իրենց գործում մահ շատ ա լինում, ամենավերջին օղակն են, ու էս երկրի տված պայմաններում չեն կարողանում օգնել: Ժամանակի ընթացքում սովորում ես:
Գնացի զուգարան ու սկսեցի լացել: Միակ տեղը, որտեղ ինձ չեն գտնի ու փիլիսոփայական խրատներ չեն տա: Երկար լացեցի:
Չգիտեմ` ինչու հենց էդ մարդու մահը տենց ազդեց: Չէ, լավ, ստեցի: Գիտեմ, լավ էլ գիտեմ: Հիշեցի, թե ես ինչ էի զգում, երբ իմ կյանքի ամենակարևոր մարդը կորավ: Ես ընկա անդունդի մեջ ու երկար դուրս չէի գալիս: Ես էլ չգիտեի` բա հիմա ինչ ա լինելու, բա հիմա ոնց ենք ապրելու: Ինձ բոլորը գալիս ու սփոփում էին, ամեն մեկն իր կարծիքն էր հայտնում, ինչն ինձ բնավ հետաքրքիր չէր: Ինչքան հնարավոր է փխրուն էի դարձել: Կոտրվել էի, ջախջախվել: Մութ էր, սև էր ամեն ինչ: Ուզում էի անհետանալ, հետո ուզում էի գոռալ: Երբ մոտս բողոքում էին ինչ- որ, ըստ իս, անիմաստ բանից, ուզում էի մի քանի անգամ ապտակել էդ մարդուն: Նայում էի շուրջս գտնվող մարդկանց ու մտածում` ինչու իրենք ապրում են, իսկ էն մարդը, ով արժանի էր ապրելու, մահացավ: Լացում էի ամեն գիշեր, ամեն անգամ, երբ մենակ էի մնում, ամեն անգամ, երբ տուն էի վերադառնում: Ամեն անկյունում զգում էի իր ներկայութունը: Սպասում էի, թե երբ դուռը կբացվի, ու նա ներս կմտնի: Բայց ներս չէր մտնում: Նրա սիրած երգերը չէի կարողանում լսել: Շունչս կտրվում էր:
Երկար էի մտածում էդ մարդու մասին: Հիմա կարողանում եմ հաց ուտել էն ընթացքում, երբ կողքի սենյակում մի ամբողջ ընտանիք տառապում ա: Մի պահ ուզում եմ գնալ, խոսել իրենց հետ, բայց ի՞նչ ասեմ: Իսկ էդ ժամանակ խոսել անգամ չէի կարողանում:
Էդ գիշեր արթուն մնացի իմ մտքերի, անցյալի, հոգիների, հիշողությունների հետ: Առավոտյան, ոնց որ մնացածը, սկսեցի հերթով կատարել իմ ռիտուալները. լվացվել, հագնվել, քայլել դեպի կանգառ, նստել երթուղային, դնել ականջակալները, բռնել մեկի պայուսակը, մյուսին տեղ տալ, որ նստի, գնալ դասի ու ոչնչով չտարբերվել մնացածից: Խոսել կուրսեցիների հետ, քննարկել սովորած նյութը, պատմել հերթապահությունից: Լսել. «Երնե~կ քեզ, շերտազատվող անևրիզմա ես տեսել»: Լսել ուրիշների դժբախտ պատմությունը ու քայքայվել ներսից:
Հասարակ մարդ, ով ունի իր դժբախտ պատմությունը: Մարդ, ով անցել է իր ողբերգության միջով: Մարդ, ով հաճախ մենակ է մնում իր իսկ ստեղծած հրեշների հետ: Մարդ, ով էլ չի լացում: Մարդ, ում սիրտը թաթախված է գինու մեջ:

ivy
01.06.2015, 23:25
2. Ես գտա իմ հերոսին

Մենք ապրում ենք այն ժամանակաշրջանում, երբ վիրտուալ կյանքը տեղ-տեղ փոխում է մեր իրականությունը: Օրինակ` մեզնից յուրաքանչյուրը կարող է բացել Ֆեյսբուք սոցիալական ցանցը և, տեսնելով ուրիշի հրապարակումները, նկարները, կազմել այդ մարդու կյանքի մասին բավականին անիրական տպավորություն: Այսպիսով` յուրաքանչյուր ֆեյսբուքյան օգտատեր իր նկարների և այլ հրապարակումների օգնությամբ կարող է փոխանցել իր կյանքի առավել գունեղ հատվածը: Ուրիշները, դիտելով ստեղծված պատկերը, այսինքն, բազմաթիվ մարդկանց կյանքի երևակայական շատ ավելի լավ պատկերը, զգում են իրենց ճնշված և անհաջողակ: Եվ դա առավել քան հասկանալի է: Եթե դու, ռեալ գնահատական տալով քո հնարավորություններին, գիտակցում ես, որ քո հնարավորությունները թույլ չեն տալիս նման կյանքով ապրել, իսկ չնայած դրան ձգտումների ու ցանկության քանակը չի նվազում, լավատես մնալը բարդ է:

Ինչպես և ցանկացած դեռահաս, ես նույնպես կցանկանայի ունենալ մշտապես թարմացվող տեխնիկա, զգեստապահարան, հաճախ մեկնել ճանապարհորդությունների և այլն: Մինչև վերջին ժամանակաշրջանը իմ ցանկությունները չիրականացնելու պատճառով բոլորի նման ես ինձ զգում էի ոչ լիակատար երջանիկ: Եթե խոսեմ անկեղծ` անգամ որոշ դեպքերում դժբախտ էի ինձ համարում: Հիմա հիշում եմ այդ զգացողությունները, զարմանում մարդկային կարծրատիպային, մասնավորապես իմ, մտածողության վրա:

Ամեն բան փոխվեց դեկտեմբերի մեկին: Դեկտեմբերի մեկը ՁԻԱՀ (Ձեռքբերովի իմունային անբավարարության համախտանիշ) և ՄԻԱՎ (Մարդու իմունային անբավարարության վիրուս) վարակների դեմ պայքարի միջազգային օրն է: Քույրս որպես լրագրող իր հերթական լրատվական հետազոտությանն էր գնացել հայաստանյան ՁԻԱՀ-ի դեմ պայքարի կենտրոն, որտեղ անց էր կացվում վարակակիրների հետ հանդիպում` ուղղված խնդրի բարձրաձայնմանը և կանխարգելմանը: Նա պետք է ներկայացներ մի շարք հարցազրույցներ այն մարդկանց հետ, ովքեր այս կամ այն կերպ վարակվել են ՁԻԱՀ և ՄԻԱՎ հիվանդություններով: Տեսախցիկը լի էր ցավալի և հուսալքված կյանքերի մասին պատմություններով, բայց ամենից շատ ինձ զարմացրեց մեկը. ՄԻԱՎ վարակակիրը տասներկու տարեկան երեխա էր: Մահացու վիրուսն իրեն փոխանցվել էր արյան փոխներարկման արդյուքում: Այդ ժամանակ նա դեռ երկու տարեկան է եղել: Այդ դժբախտ իրադարձությանը հետևել են մանկապարտեզի դժվար երեք տարիները: Երեխաներն, իմանալով փոքրիկի հիվանդության մասին, խուսափում էին իրենից, առանց գիտակցելու վիրավորում և ցավ պատճառում: Երեխաների ծնողները նույնպես դեմ էին իրենց զավակների շփմանը հիվանդ երեխայի հետ: Բնական է, որ այս ամենը շարունակվեց նաև դպրոցում, ինչի արդյունքում փոքրիկը ստիպված մի քանի դասարան է փոխել: Նայում էի այդ նկարահանումը և զարմանում, քանի որ տղան այնպիսի պայծառ ժպիտով և ոգևորված էր խոսում, որ թվում էր, թե բոլոր առողջ մարդկանցից էլ առողջ է, բոլոր երջանիկներից էլ` երջանիկ: Փոքր էր, սակայն այնքան բան էր հասկանում: Տղան ողջ իրավիճակի գիտակցությամբ ասում էր, թե չի մեղադրում իր ծանոթներին և հասկանում է մյուս երեխաների ծնողներին: Միակ բանը, ինչ անհանգստացնում էր երեխային, մյուս երեխաների առողջությունն էր: Նա պատմում էր, որ վարակակիրների հանդիպումների ժամանակ հավաքվում են շատ երեխաներ, և նա իրենց հետ հասցրել է ընկերանալ: Տղային ցավ էր պատճառում այն հանգամանքը, որ հանդիպումից հանդիպում իր ծանոթ փոքրիկներից մեկն անհետանում է: Ճիշտ է, ըստ բժիշկների, երեխայի ներկա չլինելու պատճառը փոքրիկի առողջանալն էր, սակայն տղան չէր հավատում, քանի որ, ըստ իր խոսքերի, լավ գիտեր, որ այդ երեխաներն այդպես չեն կարող վարվել իրենց ընկերների հետ: Այդքան փոքր և այդքան հասուն տղան այնքան վստահ էր արտահայտվում, որ հասկանում էի` նման երեխաներին ստելն անհնար է: Իր խոսքը նա եզրափակեց ասելով, որ պատրաստվում է բժիշկ դառնալ և բոլոր մահացու հիվանդությունների վերջը տալ: Նա անգամ չէր էլ կասկածում, որ հնարավոր է այդ պահն այդպես էլ չհասունանա: Չէր կասկածում, որովհետև ուներ ապրելու անհագ և անկոտրուն ցանկություն: Տղան խոսում էր և ժպտում հազարավոր արևների ջերմությամբ:

Այդ տեսագրությունը դիտելուց հետո երկար ժամանակ մտածում էի մեր երջանկության բաղադրիչների մասին, մտածում էի, թե ինչքան քիչ բան է պետք երջանիկ լինելու համար` ոչ թե հագուստ, հեռախոսներ, ճանապարհորդություններ, այլ շատ ավելի պարզ չվաճառվող մի բան: Երջանիկ լինելու համար պետք է սիրել կյանքն այնպիսին, ինչպիսին որ այն մեզ տրվել է, ինչպիսին որ այն սիրում է մահվան շեմին գտնվող փոքրիկը: Եվ զարմանալի է, որ հենց այդ, բոլորին անհայտ, դժբախտ ճակատագրին արժանացած փոքրիկին ես կարող եմ համարել իմ կյանքում տեսած ամենալուրջ հերոսություն ցուցաբերած մարդը: Նա էր միակ մարդը, ով ինձ սովորեցրեց գնահատել ունեցածը, գիտակցել, թե որքան կարևոր է շնորհակալ լինել նրա համար, որ կանք, առողջ ենք և սիրված: Խնդիրներ հանդիպում են բոլորիս կյանքում, սակայն ես գիտեմ տոկուն լինելու բաղադրատոմսը հենց այդ երեխայի շնորհիվ. Հենց զգում ես, որ ուժերը քեզ լքում են, մի բան փոխելու և առաջ շարժվելու ցանկությունն ուզում է հեռանալ, պետք է հիշել, թե ինչի համար էիր դու պայքարում մինչև այդ պահը: Ես վստահ եմ, որ շատերի պատկերացմամբ «հերոսն» այն մարդն է, ով կատարել է գլոբալ փոփոխություն, ունի ճանաչում և հետևորդներ, սակայն իմ պատկերացմամբ հերոսը յուրաքանչյուրիս պես հասարակ մարդ է, ով ի տարբերություն մնացածի, կարողացել է փոխել գոնե մեկ մարդկային կյանք դեպի լավը:

ivy
01.06.2015, 23:30
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Լուռ էի. կանգնած մեր հին տան բակում՝ հիշում էի անցած մանկությունս: Հիշելու շատ բան չկար.ես գրեթե մանկություն չեմ ունեցել:Չեմ հիշում մեր բակի երեխաներին,որովհետև նրանք այդքան էլ շատ չէին, չեմ հիշում ընկերներիս,որովհետև ես ընկերներ չունեի: Մի ուրիշ կարոտով եմ հիմա հիշում հին Էրզրումս, նրա նեղ-նեղ փողոցները, որոնք հաճախ դժվարություն էին պատճառում մարդկանց: Շատ լավ եմ հիշում տատիս պատրաստած կարկանդակները, որոնց համը մինչև հիմա բերանումս է : Հիշում եմ մեր աղմկոտ տունը. մենք միշտ եռուզեռի մեջ էինք: Հիմա կանգնած եմ լուռ. փողոցները լայն են , մեր բակը նույնն է, մեր տունը չկա: Նայում եմ, փորձում եմ հիշել մեր հին հարևաններին։ Ավա՜ղ, չեմ կարողանում: Քայլում եմ: Շուրջս դատարկություն է։ Երևում է՝ շուտով անձրևելու է: Գնում եմ ՝ կամաց-կամաց արագացնելով քայլերս: Մեկ, երկու, երեք չորս, ահա հինգերորդ կաթիլն էլ կթափվի վրաս: Ավելի արագ եմ գնում, ու առջևումս հեքիաթային տեսարան է բացվում . հեռվում երևում էին կարմիր կակաչներ. տեսնես իրո՞ք կակաչներ էին :Ավելի եմ մոտենում. քայլերիս հետ արագանում է նաև անձրևը: Ձմեռ է, եղանակն անձրևը փոխում է ձյան: Միջավայրս ամբողջությամբ սպիտակ է ,բայց հեռվում կարմիր կակաչներ են երևում: Երևում է՝ ձմեռը կարմիր կակաչ է ձյունել Էրզրումում: Արագացնում եմ քայլերս: Մոտենում եմ կակաչներին: Տեսա ու կարկամեցի: Դրանք կակաչներ չէին: Տեսա ու հասկացա՝ էլ կոնֆետների չեն սպասելու երեխաները Էրզրումում, որովհետև էլ երեխա չկա , էլ չի երգվելու «Կռունկը» ՝ ձայն չկա , էլ չեն խաղալու պահմտոցի՝ մարդ չկա, հայ չկա , եկեղեցի չկա, կյանք չկա: Մոռացա նշեմ՝ ես հոգեկան շեղումներ ունեմ: Հիմա կմտածեք՝ ինչպես եմ այս ամենը պատմում, եթե գիժ եմ: Չէ՛, ես հիվանդ չեմ , պարզապես բժիշկներն աչքերիս մեջ գժություն են տեսնում: Հա՛, ճիշտ են ասում՝ ես մի քիչ գիժ եմ, բայց ախր ո՞նց չեն հասկանում, որ գժվել եմ հարենքիս կարոտից, ո՞նց չեն հասկանում, որ ինձ պետք չեն իրենց փաղաքշական խոսքերը, իրենց «բուժիչ» դեղերը: Գիտեմ՝ իրենց էլ պետք չեն իմ «անկապ» զառանցաքները: Տեսնես կգա՞ մի օր,որ նրանք էլ հասկանան ,թե ինչու են աչքերս այդքան տխուր, կամ մի օր ,որ երբ ես կերգեմ «Սարերը հով չեն անում» ,նրանք անմիջապես ներարկիչներով չեն մոտենա ինձ: Չեք հավատա, բայց հենց հիմա էլ ցնցման մեջ եմ : Աչքերիս դիմացը սևանում է. պատերազմ եմ տեսնում, օգնություն կանչող մանուկներ , արյունոտված բարուրներ,սարսափած դեմքեր ու բռնություն: Մորս եմ տեսնում, իմ ընտանիքը, Էրզրումիս նեղ փողոցները, տատիս պատրաստած կարկանդակները: Ինձ եմ տեսնում. ամբողջովին սպիտակ եմ հագած, մազերս արձակված են, ու ինձ է մոտենում նույն իմ հանդերձանքով մի մարդ: Տարօրինակ է : Ես նրան ճանաչում եմ. մեր սարերում եմ տեսել։Մի տեսակ ուրիշ ջերմություն է նրանից գալիս: Երանի՜ տանի ինձ այստեղից:
-Վարդապե՛տ, վարդապե՛տ:
Այդ նա էր՝ Կոմիտաս վարդապետը:Շտապում էր, տեսնես ու՞ր: Ինձ էր մոտենում՝ ինչ–որ բան մրմնջալով.
-Կռու՛նկ , մեր աշխարհեն խապրիկ մը չունի՞ս:
Այս խոսքերը ասելով՝ նա մոտեցավ ինձ: Մրմնջում էր դանդաղ, հանգիստ, այնպես, որ հոգեհմա երաժշտությունը մտավ սիրտս:Ես հանգիստ չեմ: Տագնապ եմ զգում, լույս է գալիս աչքերիս: Էլի մեկին եմ տեսնում. կարծես տխուր է: Հեռվից է մոտենում, աչքերը կախ են: Նա էլ է ինչ-որ բան ուզում հասկացնել.
-Արիւնոտ, մանրիկ,
Ոտներըս բոպիկ
Դիակներու վըրան
Դողդո՜ջ կ’երերան:
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան:
Ռուբեն Սևակն էր ,ով այդպես էլ չտեսավ նոր վարդերի ծնունդը: Քայլում էր շատ դանդաղ:Նա չէր շտապում,հանգիստ էր: Նրա քայլերի ձայնի հետ մեկտեղ ականջիս են հասնում նաև մեր ողբանվագ սազի լացակումած լարի հնչյունները. Դլե յաման է կանչում:Տխուր եմ մի տեսակ ուրիշ տրտմություն ու թախիծ է իջել սրտիս վրա ,երևի Դլե յամանն է փոխում տրամադրությունս: Կամ էլ ես եմ տանջում ինքս ինձ՝ անդադար ընկնելով հիշողությունների գիրկը: Երանի~ մի օր ես էլ կարողանայի միայնակ ավարտին հասցնել իմ Դլե Յամանը: Երանի~ մի օր ես էլ կռունկ դառնայի ու խապրիկ բերեի մեր էրգրից, երանի մի օր ես էլի առաջվա հայը լինեի: Երանի~ ես էլ մեզ բաժին հասած փոքրիկ հողի վրա կանգնեի՝ թեկուզ գիժ (ինձ թվում է՝ գոնե հայ հոգեբույժները չէին տեսնի այդ գժությունը՝ հասկանալով, որ այդ կարոտ է, և ոչ խելագարություն): Կարծես հազար սրով խոցված լինեմ, բայց արնաքամ չեղած, լքված եմ ,բայց ոչ հուսահատված: Ես ես չեմ, կարծես ուրիշ մեկն է կամգնած իմ փոխարեն: Գլխումս խառնաշփոթ էր ստեղծվել, ահասարսուռ տեսարաններ էի տեսնում , բայց այդ պահին ինչ-որ ծակոց զգացի. բժիշկս էր:
- Նրա հերթական ցնցումներից է՝ երևի հայրենիքն է հիշել,- ասաց բուժքույրը:
- Մահացավ:
- Ի՞նչ:
- Այո՛, սկզբում գժվեց, հետո մեռավ Հայաստանի կարոտից:

ivy
01.06.2015, 23:32
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

10-ը սեպտեմբերի, 2015թ
------------------------------------------․
Կարդացի, վերաջացրի < Աննա Ֆրանկի օրագիր>։ Երկու օր էր, նույնիսկ դասի ժամին այդ գրքի տպավորության տակ էի, վերջը որոշեցի, որ ես էլ պիտի օրագիր պահեմ; Հա, բայց ինչ գրեմ, ինչի մասին գրեմ, որ հետաքրքիր լինի, ամեն ինչ այնքան անհետաքրքիր է, իսկ այն ժամանակ պատերազմ էր, ուրիշ էր, Աննան գրելու շատ բան ուներ; Ամբողջ օրը դպրոց, դպրոցից տուն։ ճիշտ է տղաներով մեկ-մեկ հավաքվում ենք բակում, խոսում դեսից դենից, բայց ոչ մի հետաքրքիր բան չկա; Իհարկե ես նրանց չեմ ասում որ սիրում եմ գրքեր, ոտանավորներ կարդալ։ Կսկսեն ձեռ առնել, ես գիտեմ;
12-ը սեպտեմբերի, 2015թ․
------------------------------------------------------------
Պատմության ժամին անընդհատ Հասմիկին էի նայում։ Մի տեսակ փոխվել էր, մեծացել, ավելի գեղեցկացել։ Կողքիս նստող Արուսիկը նկատել է, որ Հասմիկին շատ եմ նայում։ Ասում է՝ ուզու՞մ ես Հասմիկի հետ տեղներս փոխենք, ինքը գա նստի քո կողքը, ասացի, չէ, պետք չի; Երևի Հասմիկն էլ մի բան նկատել է, ինքն էլ է հաճախ շուռ գալիս, ինձ նայում։ Այդ պահերին մի տեսակ սիրտս սկսում է արագ արագ բաբախել, գլուխս վառվում է։ Բայց ինչու՞ եմ ամաչում նրա հայացքից։ Հիմա տանն էլ մի տեսակ եմ, ոնց որ ջերմություն ունենամ, թույլ եմ; Կարո՞ղ է հիվանդ եմ։ Չէ, ձայն չեմ հանի, թե չէ մաման կասի, վաղը դպրոց չգնամ, տանի բժշկի; ՈՒ վաղը Հասմիկին չեմ տեսնի։ Էլի բացեցի <Աննա Ֆրանկի օրագիրը>։ խեղճ Աննա։ Բայց գուցե Աննային ֆաշիստները գերի են տարել, հետո նա փրկվել է ու ապրում է մի ինչ-որ տեղ; Երանի այդպես լինի;
14-ը սեպտեմբերի, 2015թ
------------------------------------
Երեկ դասարանով գնացել էինք գազանանոց։ Ընկ․ Ղազարյանը հիմա լսեր, կասեր՝ տղա ջան, գազանանոց չէ, կենդանաբանական այգի, վերջապես հայերեն խոսել սովորիր; Ինքը լավ դասատու է,շատ գեղեցիկ է կարդում բանաստեղծությունները; Առաջ իր դասերին շատ էի անկապ խոսում, հիմա էլ չէ հիմա սիրով եմ լսում , թե ինչ է պատմում; Հասմիկն էլ է ընկ Ղազարյանին շատ սիրում, ասում է, որ մեծանա ընկ․ Ղազարյանի նման հայոց լեզվի-գրականության ուսուցչուհի է դառնալու, որ աշխակերտներն իրեն շատ սիրեն։ Բա չէ, մեր դասղեկ Համբարձումյանի պես, ամբողջ օրը գոռում է, վիրավորում; Ով նվեր է տալիս ապրիլի յոթին, նրան ջանիկս է ասում;
Ես չեմ սիրում գազանանոց գնալ, միշտ հոգնել եմ, ձանջրացել, բայց այս տարի ուրիշ էր; Հասմիկը էնքան էր տարվել էդ գազաններով, նրանց հետ խոսում էր, հյուրասիրում, ինձ համար էլ հետաքրքիր դարձավ; Բայց բոլորից հետաքրքիրը Հասմիկի ձայնն ու ծիծաղը լսելն էր; Դրա համար արժեր գազանանոց գալ; Շատ վազվզեցինք, բայց հիմա ոչ էլ հոգնել եմ, քունս էլ չի տանում։ Անընդհատ Հասմիկի ծիծաղն եմ հիշում;
25-ը սեպտեմբերի, 2015թ․
-------------------------------------------------
Երկու օր է, դպրոց չեմ գնացել։ ՈՒ էլ չեմ էլ գնալու, ինձ իրենց դպրոցը պետք չի;Կգնամ Մոսկվա քեռուս մոտ, կաշխատեմ; Մամաս ճիշտ է ասում, ընկերուհին ո՞վ է, որ նրան գաղտնիք վստահեցի։ ՈՒրեմն նամակ էի գրել Հասմիկին, որ դեռ առաջին դասարանից նա ինձ դուր է եկել, իսկ ամռանը դասարանում միայն նրան էի կարոտել, իսկ գազանանոցում ավելի շատ սիրեցի նրան։ Նամակի վերջում էլ ինչ-որ ոտանավորից մի քառատող էի վերցրել գրել; Տվեցի նամակը կողքիս նստող Արուսիկին, որ տա Հասմիկին, Արուսիկն էլ Հասմիկի փոխարեն նամակս տարավ տվեց ընկ, Համբարձումյանին՝ մեր դասղեկին; ՈՒ սկսվեց։ Ընկ․ Համբարձումյանը, սաղ դասարանի առաջ նամակս կարդաց, ասեց, որ մենք դպրոց ենք գալիս էսպիսի բաների համար, Հասմիկին էլ ամոթանք տվեց, որ թույլ է տալիս անդաստիարակ տղաներն իրեն նամակ գրեն; Հասմիկը չդիմացավ, պայուսակը վերցրեց, դասարանից դուրս փախավ, ես էլ նրա հետևից, բայց Համբարձումյանն թևիցս բռնեց, ես բղավեցի նրա վրա ու հրեցի, ինքն ընկավ, ես դուրս փախա; Հասմիկն արդեն չկար, երևի տուն էր գնացել; ՈՒզում էի գնայի իրանց տուն, բայց վախեցա, բա որ հայրն ու մայրը տանը լինեին, ինչ պիտի ասեի; Ես էլ մեր տուն եկա։
․․․
Երեկոյան Համբարձումյանը մեր տուն զանգեց, չգիտեմ, թե ինչեր է ասել, ասել էր, որ ծնողներս ինձ ճիշտ չեն դաստիարակում, հետո զանգել է Հասմիկենց տուն, չգիտեմ , այնտեղ էլ ինչեր է ասել; Մաման երկու օր է համոզում է ինձ, որ դպրոց գնամ ու սրանից հետո իմ գաղտնիքը չվստահեմ ոչ ոքի, բայց հայրս լռում է;

Մեկ է, դպրոց չեմ գնալու;
26-ը սեպտեմբերի, 2015
-------------------------------------------------
Մայրս հեռախոսով Հասմիկի մամայի հետ էր խոսում; Ինչքան ականջ դրեցի, չլսեցի, թե ինչ էին խոսում։ Հետո Հասմիկի մաման մեր տուն եկավ։ Ես իմ սենյակից դուրս չեկա, ոչ էլ իրենք ինձ կանչեցին; Էլի չիմացա, թե ինչ են խոսում, շատ կամաց էին խոսում, բայց իրար հետ սուրճ խմեցին, ուրեմն Հասմիկի մաման կռիվ չէր եկել; Հետո, երբ մորս հարցրեցի, ասաց․< Իրենք էլ չգիտեն, ինչ անեն։ Հասմիկն էլ հրաժարվում է դպրոց գնալուց>;
ՈՒ էս բոլորը իմ պատճառով, ես եմ մեղավոր։ Բայց ի՞նչ անեմ; Հասմիկը ինձ երբեք չի ների։ Ո՜նց չեմ ուզում ապրեմ, երանի մի բան լիներ, թեկուզ պատերազմ սկսվեր ու ես կռիվ գնայի; Հա, տանից կփախչեի ու կռիվ կգնայի; Ավելի լավ է թշնամու գնդակից զոհվեի; Որ զոհվեի, տեսնես Հասմիկը լաց կլինե՞ր; Բա ինչ կաներ։ Մեր դասարանցիների հետ․․․
27-ը սեպտեմբերի, 2015թ․
------------------------------------------
Երեկ օրագրիս վրա քնել էի, գրածս էլ կիսատ էր մնացել; Մաման արթնացրեց, շուտ հիշեցի բաց օրագիրս փակեցի, լավ է, մաման չնկատեց;
Կեսօրին ծնողներս դպրոց էին գնացել։ Չասացին, թե ում են տեսել, ինչ են խոսել։ Վերադառնալուց հետո Հայրս շատ խիստ ասաց, որ երկուշաբթի պետք է դպրոց գնամ; Շատ խիստ բաներ ասաց։ Բայց ինձ շատ դուր եկավ, երբ ասաց, որ տղամարդը պետք է պայքարի իր սիրո համար;
Ես շատ երկար մտածեցի, հայրս ճիշտ է ասում, ես էլ պիտի պայքարեմ, բայց ինչպե՞ս, ինչպե՞ս պիտի պայքարեմ; Հա ես սիրում եմ Հասմիկին։ Բայց նրա համար էս ինչ վատ բան արեցի; Չէ, նա ինձ չի ների;
28-ը սեպտեմբերի, 2015
-----------------------------------------
Էլի դպրոց չեմ գնում։ Կեսօրին Արամն ու Սուրոն էին եկել; Պատմեցին, որ Հասմիկն էլ դպրոց չի գալիս։ Հասմիկի մաման դպրոց է գնացել, տնօրենի մոտ բողոքել է Համբարձումյանի վրա, գործերը վերցրել, Հասմիկին տարել է ուրիշ դպրոց։ Մեր մյուս ուսուցիչները բոլորը մեղադրում են Համբարձումյանին, ասում են ՝ կարող է նրան հանեն մեր դասղեկությունից։ Մեր դասարանի Գոհարիկի մայրը դպրոցի գրադարանավարուհին է, պատմել էր, որ տնօրենը ուսուցիչներին ժողով է արել ու խիստ բաներ ասել մեր դասղեկին, նույնիսկ ասել է, որ պիտի ներողություն խնդրի համ դասարանից, համ ինձանից ու Հասմիկից; Դասարանում ոչ մեկը չի խոսում Արուսիկի հետ; Լավ էլ անում են, էդպիսի խաբարբզիկ դասարանցին ու՞մ է պետք։ Սուրոն ասում է, հենց էդ Արուսիկն է ինձ սիրահարված, դրա համար էլ նախանձեց Հասմիկին, նամակս տարավ տվեց ընկ․ Համբարձումյանին; Բայց մեկ է, ես էլ էդ դպրոց չեմ գնալու։
․․․
Նոր պապան հետս էլի երկար խոսեց։ Ասեց, որ ուրախ է, որ ինձ այդ աղջիկը դուր է գալիս, բայց ես պետք է դպրոց գնամ; Չէ, չեմ գնալու; Շատ անեն, տանից կփախչեմ;

․․․
Տեսնես Հասմիկն ինչ է անում։
1-ը հոկտեմբերի, 2015
---------------------------------
Վաղը դպրոց եմ գնալու։ Առավոտը դպրոցի տնօրեն ընկ․ Խաչատրյանն էր մեր տուն եկել; Կիրակի է, հայրս տանն էր։ Հորս հետ երկար առանձին զրուցեցին, հետո ինձ կանչեցին։ Ոչ մի բան ինձ չհարցրեց, պատմեց, որ իմ տարիքում ինքը տանից փախել էր, երկու օր թաքնվել իրենց գյուղի մոտի անտառում, քանի որ ծնողները չեն ուզել ամուսնացնել իր կողքին նստող աղչկա հետ, ասել են, որ համբերի,մինչև դպրոցն ավարտեն, բայց ինքը չի ուզեցել համբերի; Վերջը դասարանցիները իրեն գտել են անտառում, հետ բերել գյուղ։ Ծնողները իրենց խոսքի տերն են եղել, հենց դպրոցը ավարտել են, իրեն ամուսնացրել են կողքի աղջկա հետ։ Փաստորեն մեր քիմիայի դասատու ընկ․ Կիրակոսյանը եղել է տնօրենի կողքին նստող աղջիկը; Երբ վեր կացավ գնալու, ասաց, որ վաղը դպրոցում կսպասի ինձ; հա, պիտի գնամ;
2-ը հոկտեմբերի, 2015
---------------------------------

Գնացի դպրոց: Հասմիկը չկար։ Դասարանը դատարկ էր ու մռայլ։
․․․
ՀԱՍՄԻԿ, ԽՈՍՏԱՆՈՒՄ ԵՄ, ԿԳՏՆԵՄ ՔԵԶ․․․

ivy
01.06.2015, 23:35
5. Տարօրինակ կենդանիներ

- Սեդա՜, Սե- դուլ- յա՜, աղավնյակս, շտապիր, ուշանում ենք:
- Գալիս եմ, գալիս, երկու վայրկյան սպասիր:
Սուրենը՝ մոտ հիսունհինգ տարեկան, վաղուց սպիտակած մազերով, տարիքի համեմատ բավականին հաղթ կազմվածքով ծերուկ էր, որ սպասում էր աստիճանների ներքևում, բազմոցին նստած: Մի անգամ էլ նայեց ժամացույցին, տեղից վեր կացավ ու սկսեց սենյակի մի անկյունից մյուսը քայլել ամեն անգամ պատին մոտենալիս կտրուկ արգելակելով ու հակառակ շրջվելով: «Տասներկուսը չկա, մոտ երկու ժամ ժամանակ ունենք, պետք է, որ հասցնենք»:
- Տիկին, արագացրու դե վա՜յ, ուշացանք:
- Էկա, էկա, էլ ձայնդ գլուխդ մի գից:
Աստիճանների վրա հայտնվեց Սեդան՝ Սուրենի կինը, ով չնայած ամուսնուց չորս տարի էր փոքր, բայց աչքերը դեռ պահպանում էին երիտասարդական փայլը, մազերը կոկիկ հարդարված էին, իսկ համեստ շպարը հաճելիորեն ընդգծում էր ծերունական հմայքը:
- Էս ի՞նչ ես հագել, այ կնիկ: Էդ ի՞նչ կապույտ շրջազգեստ է, դու հո տասնութ տարեկան չե՞ս,- Սուրենի ձայնը բարկությունից դողում էր:
- Հա, բայց էս շորին ի՞նչ է եղել:
- Ի՞նչ է եղել… ու դու դեռ հարցնու՞մ ես: Կապույտ է, ճչան կապույտ:
- Ախր սրա ի՞նչն է ճչան:
- Ախր-մախր չգիտեմ: Կամ հինգ րոպեից կարգին շոր հագած կանգնած ես լինում էստեղ կամ էլ ոչ մի տեղ չենք գնում:
- Սուրեն բայց…
- Կարմիր-կանաչ, զրթի-փրթի գույներ չհագնես: Մարդամեջ ենք դուրս գալիս, դրոշակ չեմ տանում հետս:
«Թե իմ էշ խելքն ասա, որ քո հետ կյանքս կապեցի: Էդքան ուզող ունեի, մեկը մեկից լավը, մեկը մեկից սիրուն, բայց ես գնացի ու հենց էշի ճակատը պաչեցի: Ինչ էլ լինի տեղն է ինձ»: Շատ լավ իմանալով, որ ամուսնուն ինչ-որ բանում հակառակը համոզելը անհնար է, Սեդան իր սենյակ բարձրացավ, մի անգամ էլ իրեն նայեց հայելու մեջ: «Բայց էս շորին ի՞նչ է եղել»: Պահարանից ընտրեց մեկ ուրիշ՝ սև շրջազգեստ, արագ զգեստափոխվեց ու ներկայացավ ամուսնուն:
- Վա՜խ, աստված ջան, էս կինը ինձ կաթվածի կհասցնի: Էս ի՞նչ ես հագել… ֆուտբոլի դաշտի չափ վիզը բաց, դոշերը բաց, սաղ բա՜ց… վա՜խ,- Սուրենը բարկացած սենյակի լայնքն ու երկարությունն էր չափում:- Օր ծերության ուզում է գլխիս կոտոշներ տնկի: Չեմ գալիս, ուր ուզում ես, ում հետ ուզում ես գնա… ու թե ուզում ես կարող ես չվերադառնալ… Հլը սրա վիճակը… Գիտի, թե տասնութ տարեկան է: Շարֆը… ու՞ր է շարֆը:
- Շարֆն ի՞նչ ես անում, դրսում շոգ է,- թվում էր Սեդան ուր որ է լաց կլինի:
- Կամ շարֆով վիզ-միզդ ծածկում ես, կամ ես ոչ մի տեղ չեմ գալիս:
« Տեղն է ինձ, հերս մի բան գիտեր չէ որ ասում էր … ցնդած բիձեն ուզում է էս շոգին սվիտր հագնեմ, չեմ հասկանում, ախր, ախր իսկի վիզս չի երևում»: Սեդան շարֆը փաթաթեց վզին: Չի կարելի պնդել, թե նման համադրությունը գեղեցիկ էր, նորաձև, աչքին հաճելի… բայց միայն ամուսնու հետ համաձայնելով հնարավոր կլիներ տնից դուրս գալ: Ի՜նչ ամոթ, եթե զավակներդ ձեր ամուսնության երեսուն ամյակը նշելու համար մեծ հավաքույթ կազմակերպեին, իսկ դուք չկարողանայիք գնալ ինչ է թե դու մոռացել ես տարիքդ պատ- կա- ռե- լի՜ տարիքդ ու հագնում ես էնպիսի՜ շորեր, որ մեր վախտով տասնութ տարկանը կամաչեր հագներ: Ավելի՝ գլուխը կախած, աչքերը փակած ման կգար եթե մեկին էդպես հագնված տեսներ: Ամոթ է, չէ՞, մեզ չի սազում, չէ՞:
- Դու էլ քիթդ մի կախիր, հասկացիր. եթե էդպես դուրս գանք, չե՞ն ասի՝ բա սա էլ ամուսին է, մա՞րդ է, չե՞ն խոսի մեր հետևից: Կխոսեն, ինչ ասես կասեն: Չեմ ուզում որ իմ տիկինն ու ես ծիծաղի առարկա դառնանք:
Սուրենը համբուրեց կնոջ ճակատը հետո նրա համար բացեց դուռն ու թևանցւկ դուրս գնացին: Նախանձելի՜ զույգ: Հավանաբար այդ էին կարծում ճանապարհին հանդիպած անցորդները:
- Տանեմ տիկնոջս գլուխն էլ սարքել տամ:
- Վարսավիրանո՞ց ենք գնալու:
- Բնականաբար, որ հարսներդ տեսնեն նախանձեն, որ տղաներդ հորից օրինակ վերցնեն:
«Օրինա՞կ վերցնեն… աստված չանի»:
- Չի լինի վաղը գնանք: Ուզում եմ մազերս մի քիչ կարճացնել ու ներկել:
- Ներ- կե՜լ,- Սուրենը կտրուկ կանգնեց տեղում, կարծես Տորը մուրճով գլխին էր հասցրել:- Սրան տեսեք, ներկե՜լ:
- Սուրեն մի գոռա, ամոթ է:
- էդ որ ես գոռում եմ, ես, երեսուն տարվա ամուսինդ, որ քո՝ իմ երեսուն տարվա կնոջ վրա գոռում եմ, դա ամոթ է, իսկ որ դու՝ հիսուն տարեկան պառավդ, ուզում ես մա՜զ ներկես, էդ ամոթ չի՞: Խայտառակ էղանք աշխարհով մեկ: Օր ծերության գլխիս կոտոշներ ես տնկում: Մազ ներկել… գնա, գնա, բան արա… տատու արա, էդպես ավելի լավ կլինի:
- Սուրեն, խնդրում եմ, մի գոռա…
- Չգոռա՞մ: Շրջվիր ու տուն անցիր, ես տանը կգոռամ ինչքան ուզեմ:
Սեդան արցունքները հազիվ էր զսպում: Երբ արդեն շրջվել ու տուն էին վերադառնում, մեկը թիկունքից ձայն տվեց.
-Սեդա՞, Սեդա, դու՞ ես:
Նրանց առաջ կանգնած էր մոտ իրենց հասակակից, գուցե մի երկու տարով մեծ մի կին:
- Այո, ես եմ, դուք ո՞վ եք:
- Կնոջս որտեղի՞ց եք ճանաչում:
- Ես եմ, Սեդա, ինձ չե՞ս հիշում:
- Չէ, կներեք…
- Ախր մենք շատ մտերիմ էինք, ինչքա՜ն ես մեր տանը մնացել, ինչքա՜ն եմ ես ձեր տանը մնացել… համարյա միշտ միասին էինք:
- Սոնա՞…
- Այ, բա ասում էիր չես հիշում: Չնայած դու ջահել ժամանակ էիր ցնդած, էլ ուր մնաց ահել ժամանակ:
- Սոնա, միթե՞ դու ես:
Ընկերուհիները գրկեցին իրար: Թվում է թե այդքան տարիների հեռավորությունը պետք է խորթացրած լիներ նրանց, իրականում հենց այդպես էլ կար, բայց այդ գրկախառնությունը անկեղծ էր: Պատկերացրեք, որ մի օր երբ կատեք ներկան, անցյալից, այն անցյալից, որը երբ ներկա էր չգնահատվեց, գալիս է ու ձեզ գրկում: Թվում է, թե նա հենց անցյալն է, որ կա, կորցված ժամանակը, թաց թողնված հնարավորությունները, չասված խոսքերը: Բայց երբ հասկանում ես, որ նա նույնպես հիմա ներկա է, ուղղակի եղել է քո անցյալում, ուզում ես ցույց տալ որ առանց նրա էլ ամեն ինչ հոյակապ է: Հասկանու՞մ ես, հպարտությունը թույլ չի տալիս խստովանել, որ մենք պարտվել ենք շա՜տ վաղուց:
- Հըմ, ըհմ, ը՜հմ, կներեք, իհարկե, որ խանգարում եմ, բայց զուտ հիշեցման կարգով ասում եմ, որ ես այստեղ եմ:
- Սա ո՞վ է, Սեդա:
- Կներեք, չծանոթացրեցի: Սոնա նա իմ ամուսինն է՝ Սուրենը: Սուրեն Սեդան իմ մանկության ընկերուհին է և դասընկերուհին:
- Ուրախ եմ, շատ ուրախ:- Սուրենը մեկնեց ձեռքը:
- Նմանապես,- Սոնան կարծես տատանվում էր՝ սեղմել թե՞ չսեղմել ձեռքը, ի վերջո հաղթեց առաջին տարբերակը:
- Սեդայի ընկերներից քչերին եմ հանդիպել:
«Որտեղի՞ց հանդիպեիր, երբ ես իմ ընկերներին չեմ տեսել ինչ մատանիով ինձ քեզ եմ կապել: Անիծվեր էդ օրը»:
- Դե, գիտենք որ բոլոր կանայք ամուսնանալուց հետո մոռանում են և ընկերներին, և ընկերներուհիներին: Չպետք է մոռանալ այդ գործում նրանց պահպանողական ամուսինների հսկայական ավանդը,- Սոնան ժպտում էր ցուցադրելով առողջ ու սեփական ատամները,- բայց իհարկե, դուք այն տղամարդկանցից չեք, որոնք իրենց դատարկ հայացքները կանանց վզին են փաթաթում: Աստված իմ, Սեդա, այդ ի՞նչ ես փաթաթել վզիդ, պարզապես սարսափելի է: Հանիր խնդրում եմ: Ի՞նչ է, մրսու՞մ ես:
- Կինս դեռ չի ապաքինվել և շարֆը մնալու է այնտեղ որտեղ որ է:
- Ա՜խ, հա,- Սոնան այնպես նայեց ընկերուհու ամուսնուն, ինչպես նայում է, մեկը ով ամեն ինչ հասկացել է, բայց նախընտրում է ցույց չտալ:
- Իսկ դու չե՞ս ամուսնացել, Սոնա:
- Ե՞ս… ջանիկս, ես բավականաչափ խելացի եմ, որպեսզի թույլ տամ գլխիս նստել: Իսկ դա, ինչպես գիտես, Ադամի ցեղին դուր չի գալիս: էլ ամուսնացած չեմ, բաժանվեցի:
- Ահ, ցավում եմ:
- Ցավու՞մ ես, ինչի՞ համար… ես ազատ եմ և երջանիկ ու մտադիր եմ վայելել ինձ մնացած տաս-քսան տարիները:
- Չես փոխվել:
- Չնայած դու դա ասում ես ինձ վիրավորելու, իմ թեթևսոլիկությունը երեսով տալու համար, ես դա ընդունում եմ որպես հաճոյախոսություն,- Սոնան ծիծաղեց, ծիծաղեց և Սեդան, իսկ Սուրենի դեմքից… հըմ… Սուրենը այնքան էլ գոհ չէր ընկերակցությամբ:
- Սեդա, քաղցրիկս, մենք ուշանում ենք, երեխաները մեզ են սպասում: Մենք հաճույքով ձեզ կհյուրընկալենք,համեցեք երբ կամենաք: Ուղղակի հասկանու՞մ եք, այսօր մեր ամուսնության երեսուն ամյակն է…
- Դու արդեն երեսուն տարի ամուսնացա՞ծ ես: Շնորհավորում եմ: Տա աստված մի երեսուն տարի էլ համատեղ ապրեք:
«Մի անիծիր, խնդրում եմ»:
- Ես խոստանում եմ անպայման այցելել ձեզ: Կգամ, կխոսենք, երիտասարդութոյւնը կհիշենք… Ի՜նչ օրեր էին: Հիշու՞մ ես, որ Արտակը քեզնից պոկ չէր գալիս:
Աներևույթ մուրճը մի անգամ էլ Սուրենի գլխին իջավ:
- Արտակը ո՞վ է:
- Նա իմ եղբայրն է: ժամանակին խենթի պես սիրում էր Սեդային: Չնայած չեմ կարծում որ նման սիրուն ի զորու է հաղթել ժամանակը… Լավ, ես գնամ, չուշացնեմ ձեզ: Կարգին կուրախանաք:
Ընկերուհիները այս անգամ էլ գրկախառնվեցին, խոցող հայացքներ փոխանակելով, ամբողջ դեմքը ողողած ժպիտներով հրաժեշտ տվեցին, հուսալով այլևս երբեք, եր-բեք չհանդիպել:

Լռություն: Երկար ժամանակ ոչ քայլում, ոչ խոսում, Սեդան, որովհետև համարձակությունը չէր հերիքում, Սուրենը, որովհետև սրտի շրջանում ցավեր ուներ: Հետո ամուսինը առաջ շարժվեց, ու համաձայն հայկական ադաթների կինը հետևեց նրան:
«Ինչու՞ չի խոսում: Սուրենից չի, հիմա սկանդալ սարքած պետք է լիներ: Գժվե՞ց…»
Մի քանի քայլ էլ առաջ գնալուց հետո Սուրենը նստեց ծառի ստվերում դրված նստարանին, Սեդան հետևեց ամուսնուն: Պայծառ, արևշող օր էր, բայց թռչունների դայլայլը ասես սառել էր օդում լռության մեջ: Սուրենը խորը շնչեց, կարծես ցանկանալով կլանել գարնան ողջ թարմությունը, երիտասարդական այն կայծը, որ մայիսն ունի:
- Սուրեն…
էլի լռություն:
- Սուրե՜ն…
Ոչ մի պատասխան:
- Սուրեն, մի բան ասա: Արդեն վախեցնում ես… հասկացիր այն ինչ Սոնան ասաց վաղուցվա, անհիշելի ժամանակների պատմություն է: Ես իսկի չեմ էլ տեսել Արտակին… ես իսկի չգիտեի էլ որ անունը Արտակ է, նոր եմ իմանում: Սուրեն, դե մի բան ասա, բարկացիր, գոռգոռա…
- Սեդուլ, դու ինձ սիրու՞մ էիր:
Սեդան հանկարծակիի եկավ անսպասելի հարցից:
- Սուրեն, դա էլ հա՞րց է, եթե չսիրեի քեզ, կամունանայի՞:
- Եսիմ, մարդ ես մեկ էլ տեսար:
Սուրենը փակ աչքերով արևին էր նայում:
- Իսկ հիմա՞,- Սուրենը անգամ աննշան չշարժվեց,- հիմա սիրու՞մ ես:
Պատասխան չկար:
- Ես քեզ ոչ մի անգամ չեմ աել որ սիրում եմ: Սերը դեռ այն ժամանակ էին մատի փաթաթան սարքել: Սիրում էին ֆլավը, պաղպաղակը, ամառը, Սևակին, Էլվիս Փրեսլիին, ֆուտբոլը… մի օր գուցե էլ պաղպաղակ չսիրեին, որովհետև պաղպաղակը իրացնում է, կամ էլ Փրեսլի չէին լսի, որովհետև էլ մոդա չէր լինի, փուտբոլն էլ նույն հաջողությամբ կգնար գրողի ծոցը: Սերը խախուտ էր: Ու ես չէի ուզում էդպես կոչել զգացմունքներս, որոնք բացարձակ էին, անկախ հաշվարկման համակարգից: Այն ինչ զգում էի երեսուն տարի առաջ այս օրը, զգում եմ նաև հիմա: Ու էլի վախենում եմ, էնպես ինչպես կվախենար չափազանց հարուստ մեկը ողջ ունեցվածքը հետը ման տալիս: Ինձ մոտ ոչինչ չի փոխվել…
Երկինքում սկսել էին ամպեր կուտակվել: Պայծառ առավոտը խոստանում էր վերածվել անձրևոտ ու ցեխախառը կեսօրի:
- Ես գիտեմ, որ քեզ շատ փակ եմ պահել…
Լռություն:
- Ես գիտեմ, որ հաճախ եմ սխալվել:
- Համենայն դեպս դու միակ սխալվողը չես եղել, ես էլ քեզանից հետ չեմ մնացել:
- Քչերը կդիմանային իմ նման ամուսնու կողքին:
- Ես համամիտ եմ:
Ծիծաղեցին: Ծերունական ծիծաղի մեջ մանկական պարզություն կա:
- Ճիշտն ասա, Սեդուլ, ամոթին զոհ գնալո՞վ ես իմ կինը մնացել:
Սեդայի փոխարեն պատասխանես առաջին որոտը ու կայծակի առաջին ճայթյունը:
- Չէ…
- Հապա ինչու՞ չբաժանվեցիր:
- Այ տղա, ուզում ես բաժանվա՞ծ լինեի:
- Չէ, ուղղակի հետաքրքիր է:
- Չբաժանվեցի, ուղղակի, հենց էնպես… որովհետև…«Չասե՞մ, որ էս քոփակին շատ եմ սիրում»… որովհետև հետս էլ ոչ ոք չէր ամուսնանա, տանը կմայի,- Սեդան՝ չիմանալով խաբել, թեթևակի շիկնել էր, շարունակելով ժպտալ:
«Դե ասեիր էլի, քեզանից ի՞նչ էր գնում»:
- Քեզ էլ իմացա Սեդա ազջիկ:
- Անձրև է գալու:
Կարծես անձրևը սպասում էր, թե երբ է Սեդան կախարդական բառերն ասելու ցած թափվելու համար:
- Եկավ:
- Երեխաները հիմա մեզ են սպասում:
- Իսկ մենք չենք գնա: էս անգամ էլ էսպես ենք նշելու… վաղը կգնանք վարսավիրանոց, բայց խնդրում եմ մազերդ կարմիր չներկես, ոչ էլ կանաչ… ու հանիր էդ շարֆը…
Անձրևը հեղեղի նման թափվում էր, իսկ ծերուկները ոչ մի տեղ չէին շտապում:
- Բայց, ասում ես էդ Արտակը ինչացու՞ էր…

ivy
01.06.2015, 23:38
6. Սատանաբներ

- Ահարո՞ն, - բղավում է կինը:
- Ահարո՜ն, Ահարո՜ն, - ծամածռվելով կրկնում է չարքը ...
Տատս ծեր էր, շա՜տ ծեր. ծաղկավոր տաք խալաթ էր հագնում ու նստում իր տան հին թախտին ՝ արեւոտ պատուհանի մոտ , շյուղերը ձեռքին քթի տակ երգում, ձեռքը դնչի տակ դրած քնում: Իր գյուղի բարբառը տասնյակ տարիներ պահպանում ու հենց այդ բարբառով էլ խոսում էր , երգում էնպե՜ս անուշ ու սրտամոտ , որ տունը միշտ ջերմ էր , արեւոտ՝ չնայած տատի ցավերին:
Հոգսից կորացած տատս յոթ թոռ ուներ՝ ամեն մեկն աշխարհի մի ծայրին ծվարած, իսկ տատը ՝ իր բնում ՝ կապտաթույր ծեր ծիծեռնակի պես փետրահան էր լինում օր օրի:
Տատիս սենյակը հնությունների հսկայական դամբարան էր . ուլունքից մինչեւ իր հարսի շորը , որը ինքն էր կարել: Հագնում էի ու հայելու մոտ հիանում, թե ի՜նչ
մանրակրկիտ է ամեն ուլունք շարել, ամեն մի կար ի՜նչ խնամքով է կարել ու պահե՜լ, պահե՜լ, պահե՜լ:
Տատը մահ էր կանխազգում ու խնդրում , որ իրեն հայրենի գյուղ տանեն ՝ բոլորից թաքուն...
Առավոտյան ճամփա ընկանք. ճանապարհը հոգնատանջ էր ու զարհուրելի, բայց տատին հուսադրում էի, որ ուր որ է կհասնենք, քիչ է մնում, չնայած տասնյակ մղոններ դեռ կային:
Գյուղը ավերակ էր դարձել . տատը արտասվեց ու մի կերպ բացատրեց իր հայրական տան տեղը, որից ժամանակը միայն հիմքն էր թողել, իսկ քոչվոր ցեղերը կահույքն ու իրերը գողացել – տարել էին :
Նստեցինք մի տափակ քարի ու տատը մի հի՜ն, մոռացված պատմություն սկսեց պատմել, անհավատալի պատմություն, որը եթե հիմա չպատմեմ, անհետ կկորչի երկրի երեսից ու մոռացված պատմությունների սնդուկի մի անկյունում կուչ եկած կգնա պատմության գիրկը ...
Սրանից գրեթե դար առաջ մեր գյուղերից մեկում հունձ անելիս գյուղի տղամարդկանցից մեկը շուրջպար բռնած «սեւ» մարդկանց է տեսնում. մոտենում է թե չէ, սրանք կորչում են , էլի հետ է գնում ՝ հայտնվում են ու պարում մի տարօրինակ շուրջպար:
Սրանք պոզեր են ունենում, երկար պոչեր , ու ոչ այն է մարդու , ոչ այն է կենդանու մազածածկ: Ամենասարսափելին սրանց ոտքերն է լինում. թա՛րս. կրունկներն՝ առջեւից, թաթերը՝ հետեւից, ինչը սրանց քայլքը ճոճքի է նմանեցնում:
Էն տեղը, որտեղ սրանց պարելիս տեսնում են , կոչում են Սատանաբներ. մինչ այսօր էլ գյուղի ժողովուրդը դա գիտի :
Սատանաների ցեղը գյուղից ոչխար է գողանում, հավ, յուղ, միս, փռած լվացք, ու գյուղը որոշում է սրանց վերջը տալ :
Գյուղի տարեցը՝ Սողոմոն պապը ամեն գիշեր տղերքից մեկին պահակ է կարգել ու ձեռքը մի զանգ տվել , որ հենց սրանց տեսնի , զանգը զնգացնի , գյուղի տղամարդիկ հավաքվեն , սրանց վերջը տան:
«Սեւուկները» միայն գիշերներն են երեւացել . լույից վախեցել են ու անտառի խորքերում ողջ ցերեկը քնել :
Գյուղի տղաներից մեկը մի օր սրանցից մեկին բռնելիս է եղել , բայց հասցրել է միայն պոչի ծայրը թռցնել : «Սեւը» զարհուրելի ճիչ արձակելով փախել է , ու երկար ժամանակ սրանք գյուղում չեն երեւացել:
Գյուղը մի մարդու պես խաղաղվել է , անցել իր առօրյա հոգսին:
Պոչը տարել են Տեր Թորոսի մոտ , Թորոսը նայել – նայել է ու զարհուրած գոչել, որ ոչ մարդ է, ոչ կենդանի. ինչ-որ այլ , գերբնական արարած է. թող բռնեն – բերեն, աղոթք կարդա , խաղաղվեն , կորչեն գյուղից:
Մի գիշեր գյուղի տղաները անտառ փայտի են գնում: Շատ են խորանում անտառում ու բռնում սրանցից փոքրին , պարկն են գցում ու բերում – հասցնում վանք։
Թորոսը աղոթում է թե չէ , սա կատաղում է , դուրս պրծնում տղաների ձեռքից , արձակվում Թորոսի վրա , քերծում , արնաշաղախ անում խեղճին ու փախչում՝ ձայնը գլուխւ գցած։
Այս դեպքից հետո սատանաների ցեղը կատաղում է ու հարձակվում գյուղի տների վրա , կենդանիներին մորթում , տների տանիքները դոփում , երեխաներին վախեցնում , ամբարների մթերքը գողանում , բերքը թունավորում։
Սովի ու տկարության է մատնվում գյուղը , խեղճանում , կուչ գալիս , մի բուռ դառնում։
Գյուղի իմաստուն այրերից մեկը ասում է , որ եթե սրանց վրա ասեղ խրես ,կխելոքանան, կհնազանդվեն ։
Հովիվ Ահարոնը մի լուսադեմի սրանցից մեկին տեսնում է հոտի կողքով ծլկելիս, վրա է պրծնում ու ասեղը խրում կողը ։ Չարքը հանգստանում է, խելոք նստում գետնին։
Ահարոնը սրան իր տուն է տանում, ձրի աշխատացնում, ստրուկի պես հալումաշ անում։
Մեկ էլ կտեսնես՝ գոռաց.
- Ա՛յ սատանա, չարք ես, ինչ ես, հապա էն քարերը կրի՛, պատի տակ հո չի՞ մնալու։ Բա չե՞ն ասի, Ահարոնը ծույլ է , տա՛ր , տա՛ր , թեզ արա՛ , որ գոմը
մաքրես ։
Էսպես՝ շատ թե քիչ, մի օր սրա ասեղն ընկնում է, թե հանում են, դա ոչ ոք էլ չի իմացել...
Ահարոնի կինը մառանում գործ անելիս է լինում, Պոչավոր – Պոզավորը գաղտագողի մոտենում է ու կնոջը տիրանում։
- Ահարո՞ն, - բղավում է կինը։
- Ահարո՜ն, Ահարո՜ն ,- ծամածռվելով կրկնում է չարքը։
Էս դեպքից հետո գյուղը խայտառակությանը չի դիմանում. ամեն մեկն առնում է իր ընտանիքն ու փախչում գյուղից։
Դատարկված գյուղը կուչ է գալիս , խեղճանում ու դառնում ամայի հողածածկ, որի կողքով անցնելիս խաչակնքում են։
Տատը դողացող մատներով խաչակնքեց ու մրմնջաց.
- Վե՛ր կաց, իրիկնաժամ է, սատանեքը ուր որ է կգան...

ivy
01.06.2015, 23:54
7. Helium

Նախաբանից առաջ: Նախապատրաստում

Ակումբցիների համար այդ քարանձավը չափազանց ցուրտ էր ու քարքարոտ: Նրանք սովոր էին բազմել այգիների, փաբերի կամ պարզապես ասֆալտի հարթ մակերևույթներին:
Իրականում նրանք մի հսկայական բազմություն էին կազմում` զինվոր մրջույնների պես, հայտնվել էին քարանձավում շատ պատահական: Չէին տրորում իրար, չնայած որ տարածքը շարժվելու համար նեղ էր, նստելու համար` թաց, միմյանց երեսին նայելու ու ժպտալու համար` մութ, բայց ոչ այնքան մութ, որ երկու ակումբցի կարողանային մյուսներից թաքուն շոյել իրար: Նրանք բոլորը կանգած էին, ձգել էին ոտքերը, իսկ ձեռքերը դրել էին գրպանները ( նույնիսկ նրանք, ովքեր գրպաններ չունեին): Եթե քարանձավի ամենավերևի անկյունից դիտեիք, կտեսնեիք միմյանց միախառնված մազերի տեսականի` կարճ ու կոկիկ, երկար ու ոլորուն, երկար ու արդուկած, խուճուճ ու բրդե: Բոլորի մազերն իրար էին սերտաճել, ու եթե հնարավոր լիներ ճեղքել նրանց արանքն ու բարձրանալ վեր, կարելի էր պառկել, հենվել կամ փռվել մազերի մեջ: Ու նրանք նույնիսկ չէին էլ զգա, որ իրենց գլխավերևում խռմփացնում են ու աջուձախ շարժվում: Այդ օրն ակումբցիների բազմաթիվ գլուխներ միավորվել էին ու վերածվել մի ամբողջական գլխի. դա մի յուրահատուկ ու ծանր համադրություն էր: Մենք այդ արարածի անունը պայմանականորեն Հելիում կդնենք: Ու հետագայում, խոսելով ակումբցիների մասին, կդիմենք Հելիումի օգնությանը` որպես հավաքական մի կերպարի:

Նախաբանը, որտեղ մանրամասնորեն ներկայացված է գլխավոր հերոսը

Հելիումը կազմված է մեկ գլխից, որի վրա կան բոլոր ակումբցիների մազերից քաղվածքներ: Չնայած գլխային համեստությանը` Հելիումն ունի բավականին փարթամ մարմին, որն իր հերթին պարունակում է յուրաքանչյուր ակումբցուց մի մասունք: Սա բավականին գռեհիկ ու կոպիտ է հնչում, բայց հավատացած եղեք` Հելիումն ու ակումբային մասունքները կատարյալ են ու չծիծաղեք, նաև գեղեցիկ: Հելիումը երբևէ պատահած ամենահակասական շնչող մարմինն է, քանի որ նա.
Շարժվում է օրիորդի պես` ոտքերն առաջ է դնում կոկիկ, քայլ առ քայլ, առանց շտապելու:
Պարտադիր վերջում ձգում է ոտքը, որպեսզի ծալված չմնա:
Ծխում է յոթանասունն անց կնճռոտ մարմնով պապիկի պես` խորը հոգոցներ հանելով, ծուխը ներս է քաշում ստիպված ու ծխի քուլաներ բաց թողնելուց հետո նայում է վերև (իսկ թե ում, գիտի միայն նա, ում նայում է):
Ուտում է ուժերի ծաղկման շրջանում գտնվող, մեծ փորով ու ծանր շնչառություն ունեցող տղամարդու պես: Նա բուսակեր է շաբաթվա երկու օրը միայն, իսկ մնացած ժամանակ խժռում է միս: Նա ուտում է լուռ, երբեմն` աչքերը փակ, իսկ ամենավերջում` կերակրային օրգազմ ստանալուց հետո, խորը շունչ է քաշում, դեմքին հայտնվում է հիմար արտահայտություն: Ափսեն իր յուղոտ լեզվով մաքրելուց անմիջապես հետո պառկում է ու վայելում հետօրգազմային հաճելի պահը:
Հելիումն աթեիստ է, չնայած նրան, որ շաբաթը երկու անգամ ( բուսակերության օրերին) այցելում է եկեղեցի, մոմ վառում, աղոթում նրան, ում նայում է վերև` ծխելուց հետո, դուրս է թափում երկու - երեք կաթիլ արցունք ու վերադառնում: Շաբաթվա մեջ չորս օր նա ագնոստիկ է, երեք ժամ` պանթեիստ, մի քանի րոպեով միայն սատանիստ, ժամանակ առ ժամանակ հարում է բուդայականությանը, երբեմն վայելում Դաո դե Ցզի, ու հազվադեպ էլ կարդում է ղուրանը: Այս ամբողջը եթե տեղավորենք շաբաթվա մեջ, կստացվի, որ աթեիստ նա ամենաքիչն է լինում: Բայց նա իր ողջ էությամբ է աթեիստ ու կարևոր էլ չի, թե ինչքան ժամանակ է հատկացնում դրան:
Հելիումը հոմոֆոբ է գիշերները, երբ երազում տեսնում է, որ մի խումբ տղաներ իրար հետ տանգո են պարում: Այդ պահերին Հելիումը զգում է, որ ցանկություն ունի միանալու իրենց, ու հենց այդ ժամանակ է, որ անմիջապես դառնում է հոմոֆոբ, որպեսզի ցրի մտքերն ու կարողանա քնել, այն հույսով, որ գոնե մի անգամ կտեսնի աղջիկների տանգո:
Եթե խոսեմ Հելիումի սեռի մասին, կսպառեմ յոթ հազար բառն ու սա կդառնա հոդված, այլ ոչ թե պատմվածքի նախաբան: Մի խոսքով Հելիումը սեռահասուն տղա է ու սիրահարված աղջիկ միաժամանակ, հղի կին է ու անհաջողակ տղամարդ, գերհոգնած տիկին է ու մաքուր գուլպաներով պրոֆեսոր:
Ախ այդ Հելիումը. հոգեբույժ ու հոգեբան, ճարտարա և' պետ և' գետ, կենսաբան ( այն էլ` մո-լե-կու-լա-յին~) ու լեզվաբան, կայացած ոսկերիչ ու սկսնակ ֆիզիկոս: Գիտի html կոդերը, css, C ++, java script, քառասունից ավելի լեզու` գումարած նաև մեռած լեզուները, նվագում է հինգ թե վեց գործիքներով, ունի բավականին մեծ ձայնային դիապազոն` բաս, բարիտոն, տենոր, ալտ, սոպրանո, կարող է ինքն իրենով եռաձայն խոռ լինել:Բայց ամենաբազմազանը Հելիումի ալտեր էգոներն են. չէ՞ որ նա մի մեծ տակառ է` ակումբցիներով լի: Նա միաժամանակ հունական դիցաբանությունից հերոս է, միջնադարյան եկեղեցական, մեքսիկական բույս է, իտալական քաղաք, ինչ-որ մեկի տպավորությունն է կամ էլ ասենք երկրաչափական պատկերը, ինչպես նաև սատանա, մարգարե, հայրենասեր, գերմանական խումբ, մարդու ու գայլի համադրություն, պրոլետար, այլմոլորակային և վերջապես ազատ մարդ:
Դրսինները երբեմն նախանձում են Հելիումին, ինչ անուն ասես, որ չեն կպցնում: Մյուսները ցանկանում են միանալ նրան ու դառնալ մարմիններից մեկը: Դա տեսականորեն այդքան էլ բարդ չէ: Պետք է ընդամենը հետևել Հելիումին, այնուհետև գաղտագողի մոտենալ ու, ինչպես կասեին վանաձորցիները, կպչել նրա մարմնին, իսկ սերտաճումը լինում է ժամանակի ընթացքում: Հելիումը սկզբնական շրջանում զգում է, որ օտարածին մարմին է հայտնվել իր օրգանիզմում, բայց շատ շուտով համակերպվում է դրան: Պարզապես ամեն անգամ նոր մարմին իր մոտ ընդունելուց հետո նա ծանրանում է, ու այդ փաստն իրեն մի թեթև նեղում է: Չէ՞ որ նա օրիորդի պես պետք է շարժվի:

Պատմվածքի սկիզբ: Այն, որը հաջորդում է նախաբանին:

Քարանձավի լույսերը վառվեցին: Պարզվեց, որ դա բնական քարանձավ չէ, այլ այսպես կոչված փաբ-քարանձավ: Լույսն ընկավ ուղիղ ակումբցիների աչքերին: Նրանք վեր թռան:
Նայեցին շուրջբոլորը. մի քանի փոքրիկ բարձ, աթոռ ու դատարկ թղթեր: Առաստաղը տաս փոքրիկ ու կլոր հայելիներով էր զարդարված: Նրանք նայեցին վեր ու մի քանի վայրկյան պահանջվեց հիշելու համար, թե ովքեր են ու ինչի համար է այս հավաքը: Հետո նայեցին իրար, յուրաքանչյուրը բարձրացրեց իր ունքերից մեկը, կողքի թեքեց բերանը ( այդպես անում են չափազանց մտածկոտ մարդիկ) ու գոռաց.
- գըըըըրողը տանի, մրցու'յթը

Երկու շաբաթ առաջվա հայտարարություն

Պատանեկան գրական մրցույթը տեղափոխվում է քարանձավ: Ժյուրիի անդամները այնտեղ երեք օր սոված մնալուց հետո պարտավոր են կարդալ մրցույթին ուղարկված գործերն ու գնահատել դրանք: Գործն ավարտին հասցնելուց հետո միայն նրանք կստանան ուտելիք, ջուր ու այնտեղից դուրս գալու հնարավորություն: Արգելվում է երեք բան` մոտենալ աջում գտնվող դռանը, պատմվածքները կարդալուց հրել միմյանց ու զրուցել սեքսից, քաղաքականությունից ու կրոնից: Ստուգված պատմվածքները հանձնել քարանձավը հսկող անձնակազմին:

Սիրով` քարանձավը հսկող անձնակազմ

Վերադարձ քարանձավ

Ակումբցիները նայեցին աջում գտնվող դռանը: Կապույտ ու փայտե դուռ էր, ոչ կողպեք ուներ, ոչ էլ բանալու անցք: Ինչ-որ տագնապ կար այդ դռան հետևում: Բայց ժամանակ չկար մտածելու այդ մասին: Վաղուց պետք է գործի անցնեին:

Երկխոսություն, որը պարունակում է մի քանի կոչական ու շփոթմունք

- Բյուր, Գալ, արագացրեք, կոկորդս չորացել ա արդեն: Բացեք թղթերը
- չեմ գտնում, պետք ա որ սեղանին լինեին ( հիշեցում, որ տարածքում սեղան չկար)
- կողքերդ նայեք
- աթոռի տակ
- առաստաղի մեջ
- բարձերի տակ, բարձերի մեջ
- գուցե բարձերի վրա՞
- Արէա'
- Գալ
- Այվ
- դուռը
- խնդրում եմ, միայն ոչ դա
- Լիզ
- Արէա~
- Արէա՞...
Բոլորը նայեցին ներքև` բարձերին, որոնք կանոնավոր շարժվում էին:
- շնչող բարձեր՞,- մեջբերեց Գալը
- հոգոց հանող բարձեր, - պնդեց Աթեիստը
- հոգեվարքի մեջ գտնվող բարձեր,- հոգոց հանեց Բյուրը
- Արէային կուլ տված բարձեր,- մռթմռթաց Արէան ու բարձերի միջից դուրս հանեց նախ աջ ոտքը, ապա ծունկը, այնուհետև արմունկը, ուսը, վզի աջ հատվածը, բերանը, քիթը: Բոլորը սպասում էին աչքերի երևալուն: Բայց փոխարենը տեսան դուրս եկած բռունցք, որն իր մեջ պահել էր մի քանի գրոտած թուղթ:

Գործի սկիզբը, որտեղ Ռուֆուսը....... է:

Ժյուրին անցավ գործի: Միմյանց հրելով բացեցին թղթերը: Ընդամենը տասը ստեղծագործություն էր: Բոլորը շունչ քաշեցին: Մի քանի րոպե տևեց, մինչև կարողացան իրար մեջ բաժանել թղթերն ու փռվեցին քարանձավի հատակին:
Յուրաքանչյուրին բաժին ընկավ մի պատմվածք: Քարանձավի լռության մեջ շուտով լսվեցին քթի մեջ սվսվացող ձայներ, որոնք արագ-արագ փորձում էին աչքի անկացնել գրված տողերը: Այդ սվսվոցները, նվնվոցներն ու մռթմռթոցները այսպիսի տեսք ունեին.

Կառքում ավելուկով սոուսի հոտ էր տարածվել, կարծես թե ներսում խժռում էին ինչ-որ մեկի անմեղ կերակուրը ....դա մի լխպոր կատու էր` ականջները ցից ու ոջլոտ.....ավելուկի հոտը խառնվեց ժանգի ու արյան հոտի հետ` փչացնելով նրա ախորժակը..... դա պետք է որ նրա հայրը լիներ....ես գերեզման չունեմ, ես աղքատ եմ.... նրանցից ամենամեծը տեսավ թռչող ափսեն իրենց խոհանոցի առաստաղին պտույտներ գործելուց....տիկնիկի ուսերը կպել էին վզին` իր տիրոջ պես..... չնայած գլխային համեստությանը, Հելիումն ուներ բավականին փարթամ մարմին... Այս վերջին տողը պարունակող պատմվածքը բաժին էր ընկել Ռուֆուսին: Նա քորեց դունչը, ևս մի անգամ բարձրացրեց ունքերից մեկն ու շարունակեց կարդալը.

Հելիումը սեռահասուն տղա էր ու սիրահարված աղջիկ միաժամանակ

Ռուֆուսը հուզվեց: Զգաց, որ քրտնել է: Հանեց վերնաշապիկն ու փորձեց առաջ գնալ.

Դրսինները երբեմն նախանձում էին Հելիումին, ինչ անուն ասես, որ չէին կպցնում

Ռուֆուսը նայեց աջ կողմում գտնվող դռանը: Դուռը կարծես թե շարժվում էր: Դա դուռ չէ, անցավ Ռուֆուսի մտքով: Փորձեց չշեղվել ու շարունակեց կարդալը.

Քարանձավի լույսերը վառվեցին: Պարզվեց, որ դա բնական քարանձավ չէ, այլ այսպես ասած փաբ-քարանձավ

Ռուֆուսը տագնապեց: Հնարավոր չէ: Ինչ-որ մեկը խաղ է անում իրենց հետ: Թուղթը թերթեց, որ տեսնի` շա՞տ է մնացել այդ անիծյալ պատմվածքին: Զգաց, որ թուղթը կպել է մատներին, իսկ ներքևի տողերը մշուշի մեջ էին: Հասկացավ, որ ստիպված է ոչ մի տող բաց չթողնել, որպեսզի կարողանա ավարտին հասցնել:

Արգելվում է երեք բան` մոտենալ աջում գտնվող դռանը, պատմվածքները կարդալուց հրել միմյանց ու զրուցել սեքսից, քաղաքականությունից ու կրոնից:

Ռուֆուսը հենվեց պատին, ձեռքով մաքրեց ճակատի քրտինքը, նորից նայեց դռանը` մի փոքրիկ ճեղք էր առաջացել: Նայեց թղթի վերջին տողին.

կապույտ ու փայտե դուռ էր, ոչ կողպեք ուներ, ոչ էլ բանալու անցք: Ինչ-որ տագնապ կար այդ դռան հետևում:

Ռուֆուսը վերջին անգամ նայեց դռանը: Ճեղքից հնարավոր չէր ինչ-որ բան տեսնել, սակայն ճեղքը մի գլուխ լայնանում էր: Հանկարծ նկատեց, որ մի կլոր, մարմնի գույն ու երկու անցք ունեցող քիթ է երևում, որը կամաց-կամաց մեծանում է, առաջ գալիս ու վերածվում դեմքի:
Ռուֆուսի աչքերն արդեն փակվում էին, նա չէր կարողանում շնչել: Վերջին անգամ նայելով ճեղքին` նկատեց մի շատ ծանոթ դեմք` կլորավուն, ակնոցներով ու բարի հայացքով:
Ռուֆուսը ցանկացավ ժպտալ ու բարևել իր հին ծանոթին, սակայն զգաց, որ վերջինիս բարի ժպիտը փոխարինվեց հեգնանքով ու մի չար արտահայտություն ստացավ: Ակնոցավորը ցուցամատը մոտեցրեց շրթունքներին, ճեղքի միջից նայեց իրեն կորցրած Ռուֆուսին ու կարողացավ արտաբերել.
-սսսսսս
Ռուֆուսը վերջնականապես ընկավ գետնին ու.... անհետացավ: Ակումբցիները զբաղված էին գնահատելով ու չնկատեցին Հայկի անհետացումը ( երբ ակումբցին ընկնում է հատակին ու անհետանում, անմիջապես կորցնում է իր ակումբային անունն ու վերածվում մահկանացուի): Այժմ կարող եք մի փոքր վերև գնալ և այն բազմակետերի փոխարեն ինքներդ լրացնել.

Գործի սկիզբը, որտեղ Ռուֆուսը անհետանում է:

(շարունակելի)

ivy
02.06.2015, 00:01
(շարունակությունը)

Պատմվածքի այն հատվածը, երբ ժյուրին նկատում է իրենցից մեկի բացակայությունը

Այդ ժամանակ Թայգերը մատիտն էր կրծում, Այվին ինքն իրեն հով էր անում թղթերով, Բյուրը բարկացած այսուայնկողմ էր շարժվում, Արէան ինչպես միշտ փռված էր բարձերի վրա, իսկ մյուսները շարքային գործերով էին զբաղված: Նրանք վերջացրել էին պատմվածքների ընթերցումը, երբ նկատեցին գետնին ընկած տարօրինակ թուղթը: Քարանձավի արհեստական լույսն ընկել էր թղթի կենտրոնական մասում մեծ-մեծ տառերով գրված Հելիումի վրա: Լույսը թարթում էր, Հելիումն էլ հետը:
- սա՞ ինչ է,- թուղթը բարձրացրեց Աթեիստն ու գուշակեցիք արդեն, բարձրացրեց նաև ունքերից մեկը:
Ժյուրին հերթով աչքի անցկացրեց կասկածելի քիմիական անունով պատմվածքը, սակայն բացի Հելիում բառից, ուրիշ ոչինչ պարզ չէր երևում: Հետո մի պահ բոլորը քարացան, նայեցին թղթից այն կողմ ընկած շորերի ու կոշիկների կույտին: Ու բոլորի կոկորդից դուրս եկավ նույն արտահայտությունը, կարծես թե նախապես պլանավորել էին միասին արտասանելու.
- Ռռռռռուֆուսը
Բյուրը նայեց դռանը: Առաջվա պես փակ էր` առանց կողպեքի կամ բանալու անցքի: Առաջին անգամ նա վախ զգաց ու մեծ ցանկություն ունեցավ դուրս պրծնելու այդտեղից:

Ո՞ւր անհետացավ Ռուֆուսը: Իսկ ավելի ճիշտ որտե՞ղ հայտնվեց և ու՞մ տեսավ

Թրթռալով երկու աչքեր բացվեցին: Ձախն` ավելի շուտ: Տեղանքում կիսամութ էր: Հայկը սառնություն զգաց ու արյան հոտ: Ձեռքը տարավ դեմքին ու հասկացավ, որ արյունն իր սեփական քթից է: Ջրի չլմփոց լսեց: Մի քանի րոպեից տարածքը լուսավորվեց` այս անգամ բնական լույսով: Սարսափած նայեց շուրջը. քարանձավում էր, իսկական քարանձավում:
Դա մի կրաքարային դատարկ խոռոչ էր` սուր ելուստներով: Հայկը ծանրություն զգաց, կարծես թե ինքն էր իր մեջքին պահում քարանձավը, այլ ոչ թե հակառակը: Զգաց, որ մենակ չէ: Ինչ- որ մեկը հետևում էր իրեն:
- հելիում՞,- ծիծաղեց Հայկը: Դա ավելի շատ անհուսության ծիծաղ էր: Նորից կրկնեց այդ անունը: Նորից ու նորից կրկնեց տարբեր հնչողությամբ, տարբեր լեզուներով, անգամ քիմիական նշանով դիմեց: Մեջքի վրա պառկեց, ձեռքերը դրեց աչքերին, ոտքերով սկսեց քարանձավի հետ հեծանիվ խաղալ ու այլ տարբեր դիրքեր ընդունեց, որոնց ժամանակ չէր դադարում կրկնել.
- հելիում, հե~լիում
- զզվեցրիր արդեն
Հայկը վեր թռավ: Մի՞թե այո: Դա իր ձայնը չէր: Վերջին բառերն ասողը նա չէր: Բայց դրանք իրեն շատ ծանոթ թվացին, այնքան հարազատ էին, որ կասկածեց` գուցե իրոք իր ձայնն է: Ինչ-որ մեկը կամացուկ, ոտնաթաթերի վրա մոտեցավ Հայկին, երկու մատները մոտեցրեց աչքերին, տրորեց դրանք ու կանգնեց ուղիղ դիմացը: Հայկը նայեց եկվորին, հիշեց դռան ճեղքում երևացող դեմքը, ակնոցները, հեգնանքի արտահայտությունն ու վերջին պահին արտաբերած սսսսսս-ն:
Չուկն էր: Հելիումի նախագծողն ու տերը:

Մի փոքրիկ խոստովանություն

- Հայկ, վերցրու սա: Հագնվիր, կմրսես: Լսիր, կներես, որ քեզ վախեցրի այն դռան ճեղքից: Ես հատուկ այնպես արեցի, որ դու վախենաս ու հայնտվես այստեղ: Դռան ճեղքից միայն իմ գլուխը երևաց, բայց ես այնտեղ մենակ չէի: Ինձ հետ էր Հելիումը: Ու դա բնավ էլ դուռ չէր, այլ փոքրիկ վահանակ դեպի վիրտուալ ակումբ: Ձեզ այս երեք օրվա մեջ հետևում էին բոլոր ակումբցիները: Ինչպե՞ս չկարողացաք նկատել դա, ինչ է չէ՞իք լսում մեր ձայները:
Քարանձավը հսկող անձնակազմը մենք էինք: Երկու օրը դուք անցկացրիք քնելով, փռվելով գետնին, զրուցելով ու ողջ գործը վերջին օրվան թողնելով: Վերջին օրը զարթնեցիք շատ ուշ, անգամ չէիք հիշում, թե որտեղ են դրված թղթերը: Ձեզ մի կերպ համոզեցիք ու անցաք գործի: Հայկ, մի դողա, լսիր ուշադիր: Չէ որ նախապես տասդ էլ ստորագրել էիք ու համաձայնվել այդ պայմանին: Դուք բոլորով ասացիք` ի՞նչ է որ, երեք օր է, աչքերս կթարթենք, կանցնի:
Չուկը լռեց: Խորը շունչ քաշեց ու շարունակեց.
- Ես Հելիումին պատահաբար չեմ ստեղծել: Դա մտածված քայլ էր` միավորելու իրար բազմաթիվ մարմիններ ու մեկ ամբողջական բազմակողմանի զարգացած մարմին ստանալ: Դա մեզ բոլորիս էլ պետք էր: Հիշու՞մ ես նախաբանից առաջ նկարագրված քարանձավը, որտեղ ակումբցիները զինվոր մրջյունների պես շատ էին ու իրար գլխի հավաքված: Այդ ժամանակ դեռ Հելիումը չէր ստեղծվել: Այդ ժամանակ նրանք առանձին էին ու պատրաստվում էին միավորվելու: Հետո եկավ Հելիումին նկարագրելու պահը: Երկու ժամ միայն ծիծաղում էի, երբ կարդացի այդ հատվածը:
Չուկը ժպտաց:
- Զարմացած ինձ ես նայում, Հայկ: Հիմա այն ինը փաբ-քարանձավում մեռնում են սովից ու սպասում, թե երբ են ազատելու իրենց: Երևի մի տաս անգամ կարդացել են պատմվածքները` ձանձրույթը ցրելու համար: Հիշիր` կրոնից, սեքսից ու քաղաքականությունից խոսելն արգելվում է: Պարզ է, չէ՞, որ ձանձրալի կլինի: Ու հավանաբար մի քանի անգամ արդեն գնահատել են պատմվածքներն ու սպասում են: Ոչ մեկի մտքով չի անցնում կոտրել փայտյա դուռը: Կամ դուրս գալ ուրիշ ճանապարհով, ասենք կոտրել առաստաղը, հատակը: Նրանք ոչ մի քայլ չեն անում այդտեղից դուրս պրծնելու: Այլ սպասում են բարի դեմքով մարդուկին, որ գա ու հանի իրենց:
- Չուկ, դադարեցրու: Այնպես արա, որ նրանք էլ այստեղ հայտնվեն: Հետո բոլորով տուն գնանք: Հոգնեցնող է այս ամենը
- Սպասիր մի քանի րոպե: Քանի՞ պատմվածք է եկել
- Տասը
- Քանի՞սն եք հավանել
- Չգիտեմ, ես հասցրի միայն մեկը կարդալ: Ու նույնիսկ չհասցրի գնահատել
- գիտե՞ս ինչ, Հայկ:
Չուկը վարանեց խոսել
- Հմմմ
Չուկը շարունակեց վարանելը
- Դուք իրականում խախտել եք պայմաններից մեկը` չէր կարելի հրել միմյանց
- Չէր կարելի հրել միմյանց պատմվածքները կարդալիս,- մեղմ խոսեց Հայկը
- Ոչ, դու հորինեցիր դա: Չէր կարելի հրել միմյանց ու վերջ: Ինչպե՞ս կարող ես հակառակն ապացուցել
- Բայց դա գրված էր: Հայտարարության մեջ
- Հայտարարությա՞ն: Այն մեկը, որը պատմվածքի մե՞ջ էր: Ինչպես կարող ես ինձ ցույց տալ այդ հայտարարությունը, եթե դա գրված էր միայն այն վերջին պատմվածքի մեջ, որը Հելիումի մասին էր պատմում: Իսկ այդ պատմվածքը քեզ մոտ չէ, թողել ես այն մյուս քարանձավում: Մոռացա՞ր, ինչ է
- Սրիկա ես
- Ներիր, բայց ստիպված եմ այդպես վարվել: Հելիումը ծանրացել էր վերջին շրջանում, այլևս չէր կարողանում շարժվել, մոտը ստամոքսային խնդիրներ էին առաջացել, մազերը սպիտակել էին, շնչառությունը` վատացել: Բժիշկն ասաց, որ հերիք է ընդամենը տասը մարմին պոկել վրայից ու ամեն ինչ առաջվանը կլինի: Ես չէի ուզում, որ այդպես լիներ:
- Հենց մե՞զ պետք է ընտրեիր, հա՞:
- Երբ Այվին հայտարարեց մրցույթն ու դուք անմիջապես համաձայնվեցիք ժյուրի լինել, ես հասկացա, որ դա հիանալի առիթ է: Դուք եք Հելիումի ամենածանր մարմինները: Ձեզնից ազատվելով` ես կլուծեմ բազմաթիվ խնդիրներ, Հելիումն առաջվա պես կկարողանա օրիորդի պես շարժվել, հանգիստ շնչել, ժամերով սոված մնալ ու ստամոքսում չունենալ ոչ մի ցավ:
- հիմա ի՞նչ է պատահելու
- Ոչինչ, Հայկ: Դեպի ակումբ մուտքը փակվում է ձեզ համար ընդմիշտ: Կգնամ այնտեղ, կվերցնեմ դռան տեսք ունեցող վահանակն ու Հելիումի հետ միասին կվերադառնամ:
- Իսկ մենք՞
- Այն ինը կմնան քարանձավում, աստված իրենց հետ: Թող տեսնեն իրենց գլխի ճարը: Դու կմնաս այստեղ` իսկական քարանձավում: Կարող ես դուրս գալ, անհնար չէ դա: Մի քանի օր շարունակ առաջ քայլիր, հետո թեքվիր աջ ու կտեսնես ելքը:
- Սպասիր Չուկ
- Ի՞նչ է
- Սրիկայություն է արածդ: Ես Հելիումին վարի կտամ: Կտեսնես: Մենք, տասով: Հո ընդմիշտ փակված չենք մնալու
Չուկը ակնոցի տակից տրորեց աչքերը, վերջին անգամ ժպտաց, մի թեթև հազաց ու վերջնականապես անհետացավ:

Պատմվածքի վերջը. Օրեր անց

Թեմա. Պատանեկան գրական մրցույթ
Ակումբցի- Ժող՞, էս մրցույթն ինչ եղավ: Այվ՞ :/
Թեմա. Կորած ակումբցիներ
Ակումբցի- Ռուֆուսը չկա էս քանի օրը: Խաբար ե՞ք ինչ ա եղել: Մանու, դու էլ տեղյակ չե՞ս
Ակումբցի 2- Հա, Բյուրն էլ չկա: Ի՞նչ ա կատարվում
Ակումբցի 3- Ժող, բա Չուկը: Չու՞կն ուր ա ...
...
Հելիումի վիճակը գնալով ծանրանում է: Վաղուց արդեն ստամոքսի խոց ունի, ցածր ճնշում, գունատ է ու դողում է: Կործանման եզրին է:
...

***
Վերջաբան

Կներեք, որ այդքան էլ պատմվածքի տեսք չունի: Վաղուց ցանկություն ունեի այսպիսի բան գրելու: Հուսով եմ իրականում Չուկը Հելիումից երբեք չի փորձի միանգամից մի քանի մարմին պոկել: Եվ իհարկե կներեք ավելորդ ծաղրի համար:

Ու չհարցնեք՝ ինչո՞ւ հենց Հելիում:

ivy
02.06.2015, 00:05
8. Ճանապարհի սերը

Սարսափելի է, երբ առավոտյան արթնանում եմ,աչքերս չեմ ուզում բացել, վեր կենալ, մանավանդ ոչ մի հետաքրքիր բան չեմ սպասում այդ օրվանից,իսկ առօրյա պարտականություններս գորշ պատի նման կանգնում են առջևս: Կամ ինչ-որ հաճելի զգացում՝ երեկվանից մնացած, ձգում է ինձ, և ես վախենում եմ այն կորցնել ու կրկին փակում եմ աչքերս: Այնուամենայնիվ արթնացա:
-Բարի լույս, ինչպե՞ս ես…
Կանգնեցի հյուրասենյակի պատուհանի առաջ:Պատուհանը բացել էր աշխարհի կողերը, իսկ ես հայացքով գրկում էի այդ աշխարհն ու խտուտ տալիս:
Փողոցի ասֆալտը սևացավ:Սև փայլուն ասֆալտին ոչ մի հետք:Դուռ-լուսամուտ փակ:Ահա՛ թե որն է սարսափելին:Ահա՛ թե ինչ է աշունը:Նոյեմբերի վերջին օրերն էին:Ես զանգ չեմ տա քեզ:Չնայած ուժեղ աշուն է:
Զանգ:
Նետվեցի դեպի հեռախոսը,սայթաքեցի և խոսափողը ձեռքս՝ նստեցի հատակին:Վահանն էր:Ասում էր՝ երեկոյան իրենց տանն էին հավաքվելու:Ներկա կլինի մի նոր աղջիկ,որ <<կախարդական աչքեր ունի>>:Վահանը,չգիտես ինչու, համոզված է, որ կսիրահարվի վերջապես:
-Իսկ Ս-ն:
-Ի՞նչ Ս:
-Քո:
-Ինչու՞ իմ:
-Իսկ ու՞մ:
-Համենայն դեպս ոչ իմ:Չուշանաս:
Դասերից հետո հաճելի է լողանալ,հարդարվել,զգեստավորվել տոնականորեն:Մանավանդ ինձ խտուտ էին տալիս նոր,անակնկալ հանդիպումներ:
Հեռախոս:
Այլևս անտարբեր եմ:Չեմ սպասում:Ոչինչ չի մնացել:Բայց սիրտս ինչու՞ է զգացնել տալիս իրեն:Մի՞թե այդքան տևական է պայմանական ռեֆլեքսը:
Հաջորդին անպայման կզանգի Արիսը:Ես այլևս չդիմացա.իմ պարզ դեմքին ճպճպում էին արցունք երկնած աչքերս:
7:50(երեկո)
-Մերի՛:
Ձեռքս պարզեցի և ուղիղ աչքերիս մեջ նայեց շագանակագույն մեծ աչքերով,մոխրագույն գեղեցիկ զգեստով բարալիկ մի աղջիկ:
Վահանը շահեց:Աչքերն ուժեղ էին,անունը՝ հետաքրքիր:
Տեղավորվեցի բազմոցին,Մերին նստեց իմ դիմաց՝ Վահանի մոտ:Գինու բաժակի հետ խաղալով՝ Վահանը Մերիին պատմում էր մեծ գրողների մասին:Նայեց ժամացույցին,ասաց,որ հենց հիմա ռադիոյով Բեթհովենի համերգը պիտի լինի:
Թեթև երաժշտության համերգը ոչ մի կերպ չէր վերջանում:Վահանը ծեփվել էր ռադիոյին:Րոպեներ անց նա հուզված մոտեցավ սեղանին.
-Իսկականից մեծ մարդ է այդ մարդը:Չգիտեմ՝ ով ինչպես կընկալի,այսինքն՝ ինչպես ուզում է,թող ընկալի,ես սրտանց սիրում եմ նրան:
Պարում էին:Ինձ թվում է՝ Վահանի բնավորության մեջ կա մի առավելություն՝ հետ չմնալ ոչնչից:Ոտքից գլուխ ինքնավստահություն դարձած՝ Վահանը ենթարկեց Մերիին:Պարում էին գեղեցիկ:
Անբացատրելի ցանկություն առաջացավ մեկ-մեկ փորձել սենյակի բոլոր լույսերը՝ պատի ջահակալները:Միանում էին անմիջապես,առանց մերժելու:Մի լամպը պայծառ էր լուսավորում,մյուսն՝ ավելի համեստ:Նստեցի ռադիոընդունիչների առաջ,որ բաց չթողնեմ ոչ մի աղմուկ:Դա աշխարհն էր ապրող:Ես մենակ չէի:Ես ամենուրեք էի,ես գրկում էի ամբողջ աշխարհը:Մոնտե Կառլոյից երգում էր Շառլ Ազնավուրը:Մոտեցավ Վահանը:
-Ուրեմն այստե՞ղ ես:Դողում ես:
-Հա,իսկ դու ի՞նչ էիր կարծում:
-Հմմ…ոչինչ:
-Գիտե՞ս՝ վաղաժամ կենսափորձս ինձ արդեն ձանձրացրել է,ուզում եմ մի կյանք,որտեղ ժամերը հոսեին շարունակական սրտազեղումների մեջ:
-Դե վերջ տուր:Գնանք:
Ես հրաժեշտ տվեցի ու հեռացա:Նեղվեցի ինձ վրա գամված հայացքներից:
…Փողոցի ժամացույցը ևս երկու րոպե ցատկեց առաջ:Ցուրտ էր:Ձմեռը մոտ էր:Շները հորանջում էին ցրտից ու անքնությունից:Քաղաքը շարական էր կեսգիշերվա շուրթին:
Այնքան էի ուզում տեսնել Արիսին:Կարոտել էի վիրավորված ինքնասիրությամբ թերթի չորրորդ էջը սերտողին:Կարոտեցի,թեև գիտեմ,որ Եվրոպան և աշխարհի մնացած մասերը զառիթափ են ապրում ինչ-որ կարևոր մի կետում,որից այն կողմ դատարկություն է:Մայթերը գլորվեցին ոտքերիս տակ և վախով մեխվեցին հանկարծ քո առաջ:
-Հանդիպումներ կան,ու կան շփոթված հայացքներ:
Դու կարմրած աչքերով նայեցիր ու ասացիր.
-Ես աղմուկ լսեցի,ես կարծեցի՝ բան է պատահել:
Մեկիս չոր մատներում սպասման կրակը հանգել էր,մյուսիս երակներում վազում էր:
-Գիտե՞ս՝ ես մտածում էի,որ քո կանգառը դեռ չեմ հասել,բայց հասնելուց հետո չգիտեի,թե ինչ կանեմ:Գուցե ինձ այլևս չգրավեին կողքի սրճարանի նորաձևությունն ու փափուկ նստարանները,նոր եփած սուրճը…Մենք երբեք դա չենք զգում,երբ առողջ ենք:
Մարդ երբեմն իրեն-իրեն զարմանալի հետևությունների կարիք է ունենում:Դա կարծես թե լուսավորում և հեշտացնում է կյանքը:Դա շատ բան զգալու և միայն քչի տեր լինելու հակասությունից է:Եվ նրանից,որ ուղեղը,մարդու ուղեղը մշտապես տենդում է:
Մենք հենվել էինք իրար,որ մինչև ինչ-որ որոշակի պահ զգանք միմյանց մարմնի կենդանի ջերմությունը:Ես ատում էի զգացմունքներս,որոնք կաղ էին,անխելք,անթռիչք ու բթացած:Անմարմին,դողացող,արյունոտ զգացմունքներս:
Փողոցով անցող բեռնատարի չխկոցը լռեց:Արթնացան քո բթացած լսողությունը,տեսողությունն ու միտքը:Ես որսացի արթնացած հայացքդ դեպի ինձ:
Կյանքի բեռնատարը շրջվեց,խլացավ:
___________

Առավոտյան կանուխ արթնացա:Կանգնեցի տաք ցնցուղի տակ,նախաճաշեցի,տնից դուրս եկա:Տրանսպորտը սովորականի պես լիքն էր,որոշեցի ոտքով իջնել:Վահանին պետք է հանդիպեի:Ժամանակ դեռ կար,որոշեցի գրադարան գնալ:
Նայեցի հատակից առաստաղ ձգվող գրքերով լի պահարանին:Գրքերից մի քանիսը ճանաչեցի գույնից ու չափսերից:Եվ ես,իհարկե,ուրախացա՝ ոչ մի կերպ չնկատելով Լոնդոնի՝ աչքիս այնքա՜ն ծանոթ հատորյակը:Համենայն դեպս,եթե այս գրքերի տասներորդ մասն էլ կարդացած լինի Մերին,ուրեմն Վահանը շահեց:
Տան լուսամուտի գոգին հենվել էր Մերին,և լսվում էր Գրիգի <<Լուսաբացը>>:Երևաց Վահանը:Ժպտացին:
…Երեքն անց էր:Տուն պետք է գնայի:Երկուսն էլ վեր կացան իմ պատճառով:Չնայած զգուշացրի,որ տուն պիտի գնամ և չեմ շրջելու իրենց հետ այսօր:
Ավտոբուսում ուղևորները շատ չէին:Գլուխս հանեցի պատուհանից:Քամին զարկում էր երեսիս:
Տուն հասա:Ուտելու ախորժակ չկար:Թե՞ տրամադրություն:Սառնարանից հանեցի շաքարավազով ելակ,կաթ լցրեցի վրան ու սկսեցի խմել:
Խմեցի:
Հետո՞:
Աշխարհը եկել,նստել էր տան մեջ և նեղացել էր այնքան,որ մի անզգույշ բառից կարող էր ճաքել:
Գրքերի պահարանում ձայնապնակները կանգնած էին նիհար-նիհար,մոտ-մոտ,մոռացված:
Մենդելսոն.կոնցերտ ջութակի համար նվագախմբի հետ:
Հեռախոս:
Արիսն էր.
-Ի՞նչ ես անում:
-Ոչինչ:
-Դուրս կգա՞ս:
-Մինչև 5-ը:
-Դե շուտ արա:
Իջնում էինք Տերյանով:Անշարժ ծառեր:Լռություն:
Զարմանալի ճիշտ բնութագիր:Նայեցի.աչքերը կիսախուփ էին:Մոռացա ամեն ինչ:Անհնար է մի ամբողջ օր չսիրել:Լավատեսությամբ լցվեցի:Այլ կերպ լինել չէր կարող:Գոյություն ունի հավասարակշռության օրենք:Ուժեղ ցանկություն առաջացավ ասել.<<Ես քեզ սիրում եմ>>:Եվ ինչու՞ չասել:Ինչու՞ զսպել:Ինչու՞ բռնանալ,երբ դա հաճելի է և՛ քեզ,և՛ նրան:
-Ես քեզ սիրում եմ:
Ձյուն էր գալիս:Շոշափում էի սպիտակ փաթիլները:Ոչ ոք չկար փողոցում:Ոչ ոք չկար աշխարհում:Երկուսով էինք:Մրսում էի,տաքացնում էր:
Մի՞թե կտրվելու է ձյունը:
Մեղմացավ:
Զգացի,որ մեկը համբուրեց իմ մթնած աչքերը:Հետո հիշեցի հեռավոր մի պատմություն,որ չգիտեր Արիսը,սապատավոր ու անսապատ մեջքերի պատմությունը,որոնց նայել եմ ամեն օր,երբ քայլել եմ փողոցով:Մեջքեր,որոնց վրա կարդացել եմ շատ մտքեր:
Արիսը հակել է հայացքը:
Մեջքը…
Տարիներ առաջ մեր հարևանը մեջքը դարձրեց մորս և գնաց,որին հաջորդեց ամայությունը:
-Մայրիկ,ինչու՞ մեջքը դարձրեց:
-Գնալիս մարդու մեջքն է երևում,աղջիկս,-հոգոցով ասաց մայրիկը:
Եվ ես օրենք դարձրի կարդալ բոլոր մեջքերի պատմությունը:
...Երբ տեսնում էի մեջքեր,մոտենում էի՝ պատրաստ ասելու ամենամտերմիկ բաները:Հասնում ու լռում էի,բառերս կորչում էին,որ հետո հեքիաթ դառնան:
-Գնանք,-ասաց Արիսը:
Ստիպված էի ենթարկվել:
-Դու միշտ երազում էիր քայլել ձյան տակ:
-Երազում էի:
-Չեմ հասկանում:
-Ես մրսում եմ,ի՞նչ չհասկանալու բան կա:
-Մրսիր:Ոչինչ չի լինի:
-Ես գրեթե համոզված էի,որ այդպես կասես:
-Ավելի լավ ուրեմն:
Խառնվեցին զգացմունքները:Լռել:Ամենափրկիչը:
Մեր սերը կարկատած շորատակից փպրտում էր՝ ինչպես մոխրի տակ քնած անթեղ:
Անցնում են զույգեր ձյան միջով:Ձյունը ղլթղլթում է նրանց ոտքերի տակ:
Երկու տարբեր մարդիկ են քայլում:Երկու մենակություն:
Ուշ է:
Ու նորից ականջներիս էր հասնում Մենդելսոնի ջութակի կոնցերտը:
-Վազել եմ ուզում Արի՛ս:
-Ես էլ:
-Ինքս էլ չիմացա՝ ինչու՞ համաձայնվեցի հանդիպել քեզ հետ:Գուցե այն պատճառով,որ այսքան ժամանակ միայն երազել կարող էի քո մասին:
<<Ոչ,ոչ,սիրելի՛ս,այնքան հին են մեր զրույցները:Ասա,որ հարկավոր է արվեստը թափ տալ,որ ուզում ես ինչ-որ բան շուռ տալ>>:
Այդ պահին դու սեր ծախող ու սեր վատնող չէիր:
Դու հիմա մեծ ես ինձնից,բոլոր պայմանականություններից ու նորմաներից:
Աշխարհը կամ գլուխս պտտվում է:Ես անհատ եմ,իսկ աշխարհը հազարավորներից է բաղկացած,և ինչ որ ինձնից է կախված բոլորի բախտը: Ես այնքան էլ շատ բաներ չեմ փոխել իմ կյանքում, բայց հիմա կքայլեմ փողոցի մեջտեղով,որովհետև մեր փողոցներով մեքենաներ չեն անցնում: Կնայեմ շուրջս,և մարդիկ կփոխվեն իմ աչքին: Առավոտյան մեկը,որ մտածում է իմ մասին, կասի.
-Բարի լույս, Մեգի..
Ես,որ մտածում եմ մեկի մասին,կասեմ.
-Բարև՛, Անծանոթ…

ivy
02.06.2015, 00:07
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Փոշոտ փողոց, երկար մարդիկ, հարազատ անցում: Լյուսին մեկ անգամ ևս կտրեց իր ամենօրյա ճանապարհը ուտելիք գտնելու հույսով: Ամենասիրելի տեղը նրա համար մետրոյի անցումն էր, որտեղ բարի մարդիկ կան՝ գրքավաճառներ, մուրացիկներ, վաճառականներ: Լյուսիի մասին ամենաշատը թխվածքաբլիթների կրպակի վաճառողուհի Աննան էր մտածում, որը խանութի տիրոջից թաքուն երբեմն կարկանդակի, չեբուրեկիի, պոնչիկի մնացորդներ էր գցում նրան: Աննան հարթ սպիտակ մաշկ, կարճ սև մազեր և մեծ դուրս պրծած աչքեր ուներ: Մոռացա նշել բազմագույն թելերով գործած հիփփիական պոչիկի մասին, որն ազատության հմայք էր տալիս նրա մազերին:

Լյուսիի անունն Աննան էր դրել, երբ գտել էր շեկ ու փոքր շանը կապույտ ստվարաթղթե արկղում՝ սպիտակ պենոպլաստե փաթիլների մեջ: Այդ օրվանից ամեն անգամ անտուն շանը տեսնելիս Աննան ուրախ երգում էր Բիթլզ խմբի հայտնի երգի բառերը:

Այդ օրը ոչ աշխատանքային էր, և մարդիկ մեղվի նման վազում էին մեղրի ետևից՝ անցումի խանութներով: Մետրոն կիրակի օրերը գերծանրաբեռնված է լինում: Լյուսին սիրում է կիրակիները:

Լյուսին մարդկանց ճանաչում էր ոտքերով. միջինից բարձր տարիքի տնային տնտեսուհու կարճ ու հաստ ոտքեր, երթուղայինի վարորդի մազոտ ու քրտնած ոտքեր, բալետի պարուհու բարակ և ուղիղ ոտքեր:

Շատերին նա ամեն օր էր տեսնում ու հիշում, թե ինչ հաճախականությամբ են նրանք փոխում իրենց կոշիկները: Այսօր մսավաճառ Գարիկը իր փամփլիկ ոտքերին նոր, կապույտ զամշե կտորից կոշիկներ էր հագել: Լյուսին ուրախ պոչը խաղացրեց ու թեթև կծելով շնորհավորեց նոր կոշիկները: Մսավաճառը զայրացավ ու ցավոտ խփեց Լյուսիի ձախից երևի ոտքին: Նա կարճ կլանչեց ու կաղալով գնաց Աննայի մոտ:

Քամին բարակ դանակի նման մտնում է մորթու, կաշվի մեջ մինչև ոսկորները: Լյուսին սարսռալով մոտեցավ կրպակին.
- Թույլ տուր գրկել քեզ ու թռչել քո աստղերով, Լյուսի, երազներս կհավաքեմ բռիս մեջ ու կկապեմ վիրավոր ոտքիդ, - Աննան սկսեց երգելով վիրակապ պատրաստել Լյուսիի համար:
- Սիրունս, դու իմ հոգին ես, երբ քեզ վիրավոր եմ տեսնում մեջս ինչ-որ բան շատ ուժեղ ցավում է, - շշնջում էր Աննան Լյուսիի երկար շեկ ականջներում ու միաժամանակ կապում նրա ոտքը:
- Աշխատիր ավելի զգույշ լինել Լյուսի, հիշիր որ դու չար հսկաների աշխարհում ես:

Լյուսին երեք անգամ շնորհակալական հաչեց ու կաղալով վազեց նոր արկածների ետևից:
Արևը գլորվելով հեռացավ անցումի աստիճաններից: Խանութները հերթով փակվեցին, վերջինը հեռացավ Աննան՝ չմոռանալով գնալուց առաջ շոյել ու կերակրել Լյուսիին: Պահակ Վիգենը միացրեց անցումի լույսերը, վերցրեց իր հաստ մաշված գիրքը և նստեց իր նստարանին: Լյուսին մոտեցավ նրան և ցրտից կծկված՝ տեղավորվեց աթոռի մոտ:

Պահակը, տեսնելով նրան, զայրացավ ու ոտքով խփեց նրա կողին: Լյուսին կլանչեց ու դժգոհ դեմքով հեռացավ՝ փնտրելու ուրիշ տաք անկյուն՝ քնելու համար:
Լուսաբացն անցումում տարբերվում է սովորական լուսաբացերից՝ լույսը դանդաղ հոսում է աստիճաններով, հերթով բացվում են անցումի պատերի պատկերները: Չե Գևարայի դեմքը, մի քիչ գրաֆիտի, ազգայնական կոչերով պաստառներ, վիրավորական արտահայտություններ կառավարության հասցեին, որոնք արվել էին գիշերը և ջնջվելու էին առավոտվա ընթացքում: Լույսն ընկավ նաև անկյունում կուչ եկած Լյուսիի վրա: Նրա նիհար, շեկ մարմինը կծկված էր ու չէր շարժվում:

Վաճառասեղաններն ու կրպակները հերթով բացվում էին: Աննան՝ լայն ժպիտը դեմքին, արագ իջավ աստիճաններով՝ անհամբեր հայացքով փնտրելով Լյուսիին գտավ: Բիթլզի երգը երգելով՝ մոտեցավ նրան.
- Լյուսի, Լյուսի, Լյուսի, այսօրվանից հրաժեշտ կտաս այս մոխրագույն պատերին, իմ տուն ենք գնում, միասին կապրենք՝ ես, դու, ամուսինս: Նրան արդեն համոզել եմ, ուղղակի պետք է նրան չխանգարես, նա քեզ կսիրի:

Աննան մոտեցրեց ձեռքը որպեսզի շոյի Լյուսիին ու հանկարծ կանգնեց: Նրա մեծ աչքերի բիբերը ավելի լայնացան, բերանը մի փոքր բացվեց: Նա ահաբեկված շարժեց Լյուսիին, բայց նա չէր շնչում:

-Զարթնիր Լյուս, այսօր միասին ենք տուն գնալու,- դողացող ձայնով շշնջաց Աննան:
Մի քանի վայրկյան էր պետք, որպեսզի Աննան ընկալեր կատարվածը: Նա շանթահարվածի պես մի քանի րոպե կանգնեց տեղում, հետո պինդ գրկեց ընկերոջ անշնչացած մարմինն ու սկսեց լացակումած երգել. «Լյուսին երկնքում ադամանդների մեջ»:

ivy
02.06.2015, 00:08
10. Իմ կերտած Երևանը

Իմ Երևա´ն, հիշու՞մ ես ինձ, ես քո սրտում ապրող փոքրիկ բնակիչն եմ: Եթե կարողացար հիշել ինձ, ապա կհիշես իմ խոստման մասին: Ես խոստացել էի քանդակել քեզ, իմ վաղնջակա´ն ընկեր: Բայց, քանի որ ես ցանկանում եմ, որպեսզի ամբողջ հանրությունը տեսնի քո մեծ սրտի փոքրիկ բնակչի հրաշքը, ես որոշեցի քեզ քանդակել վարդագույն տուֆերի քարավան հիշեցնող մի քաղաքի որմերից մեկի վրա: Ո՛չ, ես Թամանյանը չեմ, ես ի՛մ քաղաքի քանդակն եմ կերտում, քո քաղաքի կրկնօրինակը, պարզապես իմ քաղաքը շնչում է, նա ապրում է, նա իմ կողքին է:
Լավ սկսենք: Երևի ամենակարևորը և առաջնայինը ձևավորենք սիրտդ, քանի դեռ այն բաբախում է, զգում է և հիշում, որում պարուրված է քո էությունը, քո հոգին: Որը քո ապրումների և ցավ տեսածի հանգրվանն է:
Հայ ազգը իր հնամենի պատմության մեջ ունի մի ողբալի էջ, որի մասին ամեն հայ խոսում է ցավագին թախիծով:
Դժոխային ոճիրը որին ճարակ եղավ հայը 20-րդ դարասկզբին, մարդկությունը չի ընկալում և ի զորու չէ ընկալելու, որովհետև այն հասու է միայն գազանին, դահիճին, այն կործանեց մի ողջ ժողովուրդ, բայց չջնջեց մի պատմություն, որը կերտվեց անցյալի սև էջերում, որպեսզի այսօր՝ 100 տարի անց իր բողոքի ցասումը հասու դարձներ համայն աշխարհին:
Միլիոն ու կես հայ չբազմապատկվեց, և որքա˜ն մայրեր խելագար դարձած, ծեծված ու խեղված ձագուկին գրկած մահ էին աղերսում թուրք բարբարոսի ճիրանը չընկնելու համար, կամ նետվում ձորը, գետը ահարկու, միայն թե թուրքի զոհը չդառնային: Որքա˜ն մանուկներ որբացան ու թուրքացան, խոցվեցին ու մորթվեցին, հայ տղամարդիկ առնական ու հպարտ անշնչացած մարմիններ դարձան և անթաղ գերեզմանոցում վայրի գազանների ու գիշատիչների զոհը դարձան: Բայց ինչպես կասեր Նժդեհը՝ «Ես ճանաչում եմ քեզ. …, երկաթե ժողովուրդ, որին աստվածային տեսչությամբ – վկա քո պատմությունը – տրված է առասպելական փյունիկի` իր աճյունից վերածնվելու կարողությունը …»:
Եվ որպես փյունիկ վեր հառնեցի´ր մոխիրներից և կերտեցի´ր այն ուղին, որը պայքարով լեցուն է լինելու, անկոտրուն կամքդ հատուցում է պահանջելու, պահանջելու է պահանջատեր լինել իրավունքներիդ, նյութական, հոգևոր, բարոյական կորուստներիդ, և «ՔԱՂԱՔԱԿԻՐԹ ԱՇԽԱՐՀԻՆ» հիշեցնելու, որ այնժամ երբ թմրած էր խիղճդ կամ մեռած, վայրի գազանն իր ոճիրն էր իրագործում՝ առանց հաշվի նստելու: Իսկ ներկայի և ապագայի հանգրվանդ արդարությունը պիտի է լինի, պատմական ա´յն արդարությունը, որը վերականգնելու է անցյալիդ երազանքը՝ մեր հողը, մեր տունը մերն է լինելու, մեր Արարատը մերն է լինելու: Կորստի ցավն առ այսօր չի մեղմացել: Մշտապես հիշելով և հիշեցնելով դու պիտի պահանջես, դու պիտի համալրես քո մարմինը, ամբողջական դարձնելով, քանզի տկար է մարմինը, երբ անդամահատված է այն: Իմ հայ ժողովուրդ դու պիտի հասնես պատմական արդարության հաղթանակին, Արևմտյան և Արևելյան Հայաստանի վերամիավորմանը, Անմոռուկ դարձաց, չծնված միլիոնավոր փոքրիկների դեռ չապրած կյանքի համար պատժվելու է դահիճը, հատուցվելու է նյութապես, պահանջելու ես քո սեփականությունը, քո զավակները քո ապահով գրկում պիտի մեծանան ու հզորանան:
Դո՜ւ, անմահ ժողովուրդ, դու կաս ու կմնաս, դո՜ւ, քրտինքի հերոս ժողովուրդ, դու պիտի վերաշինես ու շենացնես քո երկիրը, դու ապրում ես հիշելով, ու պահանջելու ես պայքարելով:
Ցավն ինձ շեղեց բուն թեմայից, բայց ոչինչ ես էլ այն մասն եմ այն սրտի, որի բաբախը զգում եմ և ամեն վարկյան հիշեցնում է, որ այն շարունակելու է բաբախել, ու շարունակելու է պայքարել մինչ ազատություն: Իսկ ազատությունը իմ գլխում է ծագել, ուրեմն գլուխը կլինի մեր Ազատության հրապարակը, այն հրապարակը որը միավորում է, և համայն աշխարհին ի տես ազատատենչ մեր ոգին մեզ հետ լինելով և դեռ հրապարակում շատանալով մի բռունցք պետք է լինենք, և Տիգրան մեծի հետնորդներ լինելով ետ պետք է բերենք այն, ինչ մերն է:
Աչքերի փոխարեն կքանդակեմ այն թանգարանները, որոնք բաց երկնքի տակ մեր ողջ պատմության վկան են եղել և հիմա էլ ապրեցնում էս քո ցավով: Բայց ինչո՞ւ եմ միայն ցավից խոսում, չէ՞ որ դու բացի ցավից ունեցել ես հպարտության, ուրախության և հաղթանակների պահեր, անբացատրելի ապրումներ, որոնք կհամալրեն մեր վիթխարի պատմության գրքի ամենավեհ էջերից մի քանիսը: Հայ ժողովուրդը հաճախ է ճաշակել հաղթանակի բերկրանքը, իր արյան ու քրտինքի գնով պայքարել է հայրենիքի ամեն մի թիզ հողի համար, որի հիմքում միշտ հայոց բանակն է եղել մեր հայկասիրտ մարտիկները: Մի զորեղ բռունցք, որի յուրաքանչյուր մկան իր հերթին մի ողջ ազգի խաղաղության երաշխավորն է: Բանակը մեր ժողովրդի մեծագույն նվաճումն է: Եվ ահա ես չեմ կարող իմ քանդակում փոքրիկ տեղ չհատկացնել հայ ժողովրդի մեծագույն նվաճմանը: Իմ քանդակում Երևանի ձեռքերը կմարմնավորեն մեր վեհապանծ ռազմիկները: Գիտեմ, որ թշնամուն ընդառաջ մենք քիչ ենք, բայց անկոտրուն է մեր կամքը, հպարտ է մեր զինվորը և ուժեղ, ես հանգիստ եմ, որովհետև գիտեմ, որ նա արթուն է, նա մեր պահապանն է:
Եվ ահա մեր բնօրրանի պատմության էջերը թերթելով և միառժամանակ քանդակելով իմ քաղաքամայրը մենք հասանք վերջակետին` ոտքերին: Իմ հարազատ ոստան, ես որոշեցի քո ոտքերի փոխարեն քանդակել մեր այն բոլոր հանճարներին, հայ ողջամիտներին, մայրենի լեզվի բանվորներին, ի վերջո իմ հայ ժողովրդին, որոնք իրենց վրա կրում են ամբողջ ցավն ու հոգսը, հաղթանակն ու պարտությունը, որոնք իրենց աշխատանքով մեզ միշտ առաջ են մղում և նրանց շնորհիվ Հայաստանը քայլում է մաքառումներով և տառապանքներով լի այս կյանքի ճանապարհով` հաղթահարելով ամեն դժվարություն: Իմ Երևա´ն հայ ժողովուրդը ժամանակի ընթացքում հնացած պատմության էջերի պատառներից, կստանա նոր պայծառ և լուսավոր մի էջ և դա կդառնա քո ապագան, ի´մ ապագան: Ես դեռ որքա~ն երազանքներ ունեմ, որին պետք է միասին հասնենք:
--Ես իմ կյանքում չեմ տեսել ոչ մի այնպիսի քաղաք, որը նման լիներ Երևանին, ուր բնակչությունը պատմական այդքան կարճ ժամանակահատվածում այդքան արագ աճեր: -- Ժան Պոլ: Եվ դեռ շատ ենք աճելու: Երևա´ն, բա´ց արա գիրկդ, դեռ քո գիրկն են գալու շատ պանդուխտ հայեր, պիտի միասնական լինենք և օգնենք կառուցել քո պատմության լուսավոր էջերից մեկը, քո վաղվա օրը: Մենք շարունակելու ենք քայլել և առաջ ընթանալ, քանզի ես վստահ եմ, որ Հայաստանը մի օր կհասնի իր հնամյա պատմության գագաթնակետին: Իմ երազանքների Երևանը միասնական ու համառ է լինելու, միշտ արթուն և համախմբող: Ես ավարտեցի իմ քանդակը, այն քանդակը, որտեղ զետեղված է իմ ոստանի ծնունդը, անցած ճանապարհը և հավետ ապրող ու միասնական իմ հա´յ ժողովուրդը:

ivy
02.06.2015, 00:09
11. Կյանքի առեղծվածը

Կյանքը պայքար է: Եթե կա երազանք` վազի'ր դեպի այն, չի՞ ստացվում` քայլի'ր դեպի այն, չի՞ ստացվում` սողա' դեպի այն,իսկ եթե նորից չի ստացվում` պարկի'ր երազանքիդ ուղղությամբ:

Կան պահեր, երբ կյանքը նմանվում է լաբիրինթոսի,և այնտեղից ելք գտնելը դժվար է թվում: Յուրաքանչյուր մարդ ինքն է ընտրում կյանքի իր ուղին: Այն կարող է լինել նեղ կամ լայն, կեղտոտ կամ մաքուր,հեշտ կամ դժվարանցանելի: Սակայն կարևոր է դիմակայելով կյանքի փորձություններին, մինչև վերջ մարդ մնալ:Մարդիկ անցնում են կյանքի այս դաժան ուղին` սպանելով ընկերներին, հոշոտելով հարազատներին և խմելով բարեկամների արյունը:Իրենց հետ տանելով գոռ բախտի պարսաքարերը`մարդիկ սառնասիրտ են դառնում:

Մարդկային կյաքնը հետաքրքիր և կարճ է,ինչպես ամառը հյուսիսում: Քանզի կյանքը կարճ է, պետք է ամեն մի վայրկյան իզուր չօգտագործել,որովհետև գալու է աոյն հավերժական գիշերը,որ բոլորիս է սպասվում:

Շատ կարևոր է կառավարել մեր յուրաքանչյուր քայլը, քանզի եթե մահից հետո մարդու մասին բարին են պատմում՝նշանակում է կյանքը նրան իզուր չէր տրված:

Կյանքը նման է անծայր օվկիանոսի,իսկ մարդիկ՝օվկիանոսում լողացող փոքրիկ նավակների, որոնց հեշտությամբ կարող է իր գիրկն առնել օվկիանոսի ահեղ ու փոթորկուն ալիքը:

Թող կյանքի մեծ օվկիանոսում մեզնից յուրաքանչյուրի փոքրիկ նավակը լողա այնպես քաջ, այնքան խելացի ու հպարտ, որ օվկիանոսի փոթորկուն ալիքներից երբեք չերերա, երբեք չտատանվի, իսկ եթե հանկարծ երերա, այն այնքան ամուր լինի, մենք այնքան խելացի լինենք, որ չվարանենք,որ չվախենանք, որ կարողանանք մեր նավակի ղեկը ամուր պահել, լինել ուշիմ նավավաար և հաղթահարել օվկիանոսի փոթորկուն ալիքների անսպասելի մեծ ու փոքր հարվածները: Եվ չպետք է փորձենք մեկ էլ անխոհեմորեն խորունկ օվկիանոսում նավ ելնել և հանձնել ուրիշ նավաստու միջոցով ստուգելու մեր նավի հաստատությունը,որ բաշխել է մեզ երկինքը այս աշխարհի ծովն անցնելու համար:

Հարկվոր է ճիշտ ապրել, քանզի ապրում են այնպես, ինչպես կարողանում են, ոչնչի համար չեն ափսոսում, գտնում են, կորցնում և նորից սկսում զրոյից: Այս կյանքում մարդիկ սգում են, երբ կորցնում են հարստությունը և լինում անտարբեր, երբ անվերադարձ անցնում են կյանքի օրերը:

Կյանքն իր օրենքներն ունի, և յուրաքանչյուր օրենք խախտելու համար մի պատիժ է սահմանված:Դժբախտությունը պաշարում է բերդը,որ երեկոյան դեմ հարկադրված է լինում անձնատուր լինելու, որովհետև չկա այն ուժը, որ կարողանա դիմադրել նրան: Իհարկե՛, մենք չենք կարող դիամադրել նրան, բայց հաղթահարել պարտավոր ենք:

Կյանքը լի է տհաճություններով: Այն անարդար է: Մեկը թղթախաղում մի ամբողջ կարողություն է տանուլ տալիս,իսկ մյուսը մի կտոր հացի համար գիշերուզօր աշխատում է:Մեկը խնդրում է, որ իր ծնողն իր կողքին մնա,իսկ մյուսն իր ծնողին մոռանւմ է և ուրանում տարիների սերն ու քնքշանքը: Մեկը զոհվում է կրոնի համր,իսկ մյուսն առանց մտածելու ուրանում է իր հավատը: Մեկը մանկատան պատուհանից իր մորն է փնտրում,իսկ մյուսն իր մորն անգամ չի զանգահարում: Մեկը չի զգում երեխայի քնքշությունը, իսկ մյուսն իր նորածին մանկանը փողոց է նետում: Մեկը հարուստ է, իսկ մյուսն աղքատ:Սակայն Աստված բոլորիս համար ել նույն ավարտն է նախատեսել:

Կյանքը մեզ փորձությունների է ենթարկում: Մարդիկ անվերջ սողալով առաջ են գնում, ինչ գնով էլ լինի անցնում են ոլոր-մոլոր ճանապարհը՝ փնտրելով հույսով անմար փորձանքի մեջ բախտ, փոթորկի մեջ՝ խաղաղություն,ժանտախտի մեջ` խաղաղություն,ժանտախտի մեջ՝ առողջություն, ազատություն՝ անել բանտում, փրկության ելք՝ մութ փակուղում: Այս ճանապարհին կյանքն արդեն խմբավորում է մարկանց՝ մարդիկ և մարդիկ: Այն խումբը,որն իր երջանկությունը կառուցել է ուրիշի դժբախտության վրա, վաղ թե ուշ կորցնում է իր թվացյալ երջանկությունը: Նրանց այդ թվացյալ ընկերությունն էլ, որ նման էր գայլերի ընկերությանը՝ բոլորին կապում էր մեկ ընդհանուր որսը, նունպես փլուզվում է:

Ոմանք շարունակում են ապրել էլ ավելի նմանվելով անզգա կացինների,սակայն ոմանց էլ կյանքը թվում է իրական հրաշքների աշխարհ,և եթե նրանց ոչ ոք չկանգնեցներ ասելով՝<< սա ի՛մն >>, կյանքը նրանց կթվար դրախտից ոչ վատը: Նման մարդիկ հազվագյուտ են, արդարություն երգելով նրանք շրջում են աշխարհով, և հուսով եմ, որ այդ երգը մի օր մաբողջ աշխարհն է լսելու:

Կյանքում փորձությունները շատ են: Սակայն, երբ մի դուռը փակվում է, բացվում է մյուսը, բայց մենք երբեմն այնքան երկար և այնքան ցավով ենք նայում փակվող դռան ետևից, որ չենք տեսնում այն մեկը, որ բացվել է մեզ համար:Անկախ նրանից, թե քանի դուռ կփակվի քո առաջ, հիշի՛ր, որ կա մեկը, որը նախատեսված է քեզ համար: Պետք է պայքարել և սպասել,մինչև որ մի լուսավոր դուռ կբացվի, իսկ արդյունքին հասնելու համր պետք է սովորել քարերից լռություն և հողից՝ համբերություն: Անցնելով այս երկար ճանապարհով մենք պետք է բախենք ամեն մի դուռ և երյանկություն հայցելով: Երջանկություն պետք է փնտրենք,այո՛, սկայն պետք է հիշենք, որ ով երջանկություն է փնտրում սանձարձակ կյանքի մեջն ման է նրան, ով մոմի առկայծումը գերադասում է արեգակի փայլից:

Կյանքը հետաքրքիր բեմ է: Բոլորն ունեն իրենց դերերը, բոլորը խաղում են: Կյնաքը ստիպում է խաղալ այնպես, որ արցունքից անմիջապես հետո մեր դեմքին ժպիտ հայտնվի: Եև այսպես իրար հաջորդում են արցունքն ու ժպիտը, ուրախությունն ու տխրությունը, լացն ու խիխաղը, հաղթանակն ու պարտությունը:

Սակայն հասարակ մահկանացուն,ով որևէ հարցում հաղթող է դուրս եկել, իրավունք չունի քայլել իր նմանի վրայով և իշխել նրան:

Սակայն պետք չէ կյանքի մեջ միայն վատը փնտրել: Գեղեցիկ է կյանքը, կյանքի մեջ՝ մարդը, մարդու մեջ՝ հոգին, հոգու մեջ՝ սերը: սերը երջանկացնում է մարդուն, և հենց սերն է աշխարհին խաղաղություն բերում: Նույնիսկ ամենաչար մարդու հոգում բարության ու քնքշության ծիլեր են ծլում, երբ սիրված է և ինքն է սիրում: Պետք է սիրել, որպեսզի ունակ լինես ներելու:

Սերն ըստ ավանդության երբեմն թռչում է, երբեմն՝ ոտքով գնում, ոմանց հետ քայլում է, ոմանց՝ հետ վազում: Ոմնաց սառեցնում է, ոմանց՝ այրում, ոմանց վերք է հասցնում, ոմանց՝ սպանում: Սերն է ամուր ընտանիքի և եկրի հիմքը:

Սրանք ուղղակի խոսքեր չեն, որոնք ես թղթին եմ հանձնել: Թեև դեռևս ես կայացած ու հասուն չեմ, սկայն իմ պատկերացումներն ունեմ կյանքի մասին: Կյանքւմ պետք է այնպես ապրել, որպեսզի հետագայում մեր սերունդները չամաչեն մեր կատարած անմիտ ու անզգույշ քայլերից: Պետք է հնարավորինս ճիշտ ապրել: Այսպես է ասում մեծն Պարույր Սևակը`<< Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել,
Որ սուրբ հողըդ երբեք չզգա քո ավելորդ ծանրությունը:
Ապրե՜լ, ապրե՜լ, այնպե՛ս ապրել,
Որ դու ինքդ էլ երբեք չզգաս քո սեփական մանրությունը>>:

ivy
02.06.2015, 00:10
12. Գործ N 114

Կարծես ոչինչ էլ չէր եղել: Ձգանը քաշելուց հետո Աննան իրեն ճիշտ նույն կերպ էր զգում, ինչպես այդ գործողությունից առաջ՝ մի քիչ տխուր, անձրևային եղանակին համապատասխան տրամադրություն, ձախ ոտքը թեթևակի թմրած, բերանում նոր ճաշակած պիցցայի համը, սաստիկ ծարավ ու քնքշանքի կարոտ: Նրա դիմաց մի քիչ արհեստական հոլիվուդյան տեսարան էր բացվել. մոտ 25 տարեկան, միջահասակ, թուխ մաշկով, ընդգծված հայկական դիմագծերով, սևահեր տղամարդ՝ արյան լճի մեջ ոտքերը չռած-պառկած:
Հանկարծ ամեն ինչ սկսեց պտտվել՝ սուպերմարկետը, մեքենաները, կիսակառույց շենքը, հաշմանդամ անցորդը: Աննան փսխեց կարմիր լճի կողքին և, կորցնելով գիտակցությունը, փռվեց իր զոհի հարևանությամբ:
-…Մա՞մ, ախ աչքերս, ով ա՞, որտե՞ղ եմ:
-Մաման չի, աղջի՛կ ջան, հիվանդանոցում ես, ես էլ տարիքս առած քննիչ եմ: Պապա դառնալու հույս էլ չունեմ, ուր մնաց՝ մամա:
-Գլուխս ցավում ա ահավոր:
-Աննա Արայիկի Միքայելյան՝ ծնված 1989 թվականի սեպտեմբերի 21-ին, ք. Աբովյանում, ամուսնացած է, ունի 1 տղա, արդեն՝ այրի: Բժիշկն ասաց՝ գիտակցության գալուց հետո որոշ ժամանակ սրտխառնոց և գլխացավ կլինի, նորմալ է: Դու ինձ ասա ավելի լավ է, թե՝ ինչո՞ւ:
-Ի՞նչը ինչու:
-Ինչի՞ համար ես սպանել Արմեն Միքայելյանին՝ ամուսնուդ:
-Հա՜… Անտարբերության:
-Առաջին անգամ եմ լսում սպանության այդպիսի մոտիվ:
-Առաջին անգամ եք ազնիվ կին տեսնում:
-Ամեն մեկն իր պատճառն ունի:
-Կնոջն ուշադրություն է պետք:
-Երևի…
-Լավ, Աննա՛, գործը բավականին պարզ է: Ավանդական պարտադրված հայկական ամուսնություն, ծույլ ու խմող ամուսին, չհարմարվող ու համարձակ կին: Ինձ ուղղակի ուրիշ բան է հետաքրքրում. որպես մարդ՝ չէ՞ր կարելի արդյոք ուրիշ կերպ խնդրին լուծում տալ: Վերջիվերջո, մեջտեղը տղա երեխա կա՝ 2 տարեկան: Չգիտեմ, հազար հատ հեռուստաշոու, հոգեբան, հարևան կա, ում կարող էիր դարդդ պատմել, ու գործը չհասներ սպանության:
-Ոչ մի բան չի օգնում, դոկ, հավատա:
- Քննիչ:
-Ա, կներեք, իսկ ձեր անո՞ւնը:
-Անունս Հայրապետ է, բայց բոլորը ինձ Ֆեդյա են ասում մանկուց:
-Ձեզ սազում է Ֆեդյա անունը:
-Շնորհակալ եմ, բայց ես անունս այդքան էլ չեմ սիրում: Ընդհանրապես, ռուսական ոչ մի բան չեմ սիրում: Դրա մեջ մտնում է նաև ատրճանակը, որով կրակել եք:
-Անկեղծ ասած, ատրճանակի մեծ տեսականի չկար: Եթե հնարավոր լիներ, սիրուն, հին ռեվոլվեր կվերցնեի:
-Լավ է, որ այս դժվար պահին հումորդ տեղն է: Աննա՛, իսկ փոքրիկիդ մասին ի՞նչ ես մտածում:
- Նրա մասին չեմ էլ մտածել այդ պահին: Մամաս կպահի, երևի:
-Հետո էլ ասում են՝ մայրական բնազդից ուժեղ բան չկա, սուտ գիտնականներ…
-Կա՝ ինքնապահպանման բնազդը: Ես լրիվ կվերջանայի, եթե նա ողջ մնար…
Ամառվա ամենաթեժ շրջանն էր: Երեկոյան սառը քամին մտնում էր աչքերի, ականջների մեջ, հասնում մինչև ոսկորները: Ֆեդյան չէր սիրում քաղաքային տրանսպորտից օգտվել, բայց ուրիշ ճար չուներ: Տաքսին շատ թանկ էր, իսկ սեփական մեքենայի մասին մտածել անգամ չէր կարող՝ քննիչի համեստ աշխատավարձով: Դավթաշեն թաղամասի «City»-ի կանգառում իջնելով՝ նա դանդաղ քայլեց դեպի իր մեկսենյականոց բնակարանը: Վերևից անշտապ իջնող նիհար, կարճ մազերով երիտասարդ աղջկա սիլուետ էր երևում: Մի քանի վայրկյանից տեսիլքը կորավ՝ իր հետ տանելով Աննայի տխուր ժպիտը երևանյան դատարկ մայթից: Առաջին անգամը չէր, որ Ֆեդյան հրապուրվում էր իր քննությունների հերոսուհիներով, բայց Աննան յուրահատուկ կերպար էր ու նման չէր հներից ոչ մեկին:
Էլի նույն դուռը, սովետական ռեմոնտ, բաց կապույտ պատեր, թափթփված խոհանոց ու ոչ պակաս թափթփված հյուրասենյակ: «Էս տանը կնոջ շունչ է պետք: Մուտքից մինչև պատշգամբ դրա մասին է գոռում բնակարանը»,- hնչում էին Ֆեդյայի գլխում հանգուցյալ մոր խոսքերը: Նա գնաց ամուսնու ետևից՝ այդպես էլ չտեսնելով միակ որդու ամուսնությունը: Ֆեդյան սիրում էր իր միայնակ կյանքը, ազատությունը ու ոչ մեկի հոգսը չտանելու թեթևությունը: Բայց երբեմն, երբ մի քիչ ալկոհոլ էր օգտագործում, ներսում ինչ-որ բան ուժեղ սեղմում էր ու անցնում նրա սրտից մինչև ոտքերի ծայրը` բիզոնների հոտի նման տակնուվրա անելով ամեն ինչ: Բնությունն իրենն էր ասում՝ մարդը սոցիալական կենդանի է, կողակից է պետք:
Աննային հիվանդանոցից տեղափոխեցին կալանավայր: Գործի նախաքննության ընթացքում քննիչը չէր շտապում հարցաքննություններն արագ ավարտել: Նա չէր նկատում ժամանակը, երբ Աննայի հետ էր: Շուտով իրեն բռնացրեց այն մտքի վրա, որ հոգու խորքում հակված է Աննային արդարացնելուն: Մի կողմից մասնագիտական էթիկան ստիպում էր խլացնել զգացմունքները, մյուս կողմից՝ տղամարդն ամեն հանդիպումից հետո ավելի շատ էր մտածում հաջորդ հանդիպման մասին, տեսակցության պատրվակներ էր փնտրում:
-Աննա՛, վաղը քո դատն է: Գործի քննությունն ավարտել ենք: Գործը պարզ է: Մի քանի ձևականություններ են մնում: Թուղթ եմ հետս բերել՝ A4, ինքնախոստովանության համար: Գրի՛ր, որ պատիժը մի քիչ մեղմ լինի:
-Կգրեմ, իսկ ինչքա՞ն կտան, քննիչ:
- 7-ից 9 տարի: Մեղմացուցիչ հանգամանքներ չկան գրեթե: Մենակ երեխան է, նա չլիներ, ավելի շատ կտային: Բռնության հետքեր չկան քո մոտ, այսինքն, ինքնապաշտպանության վարկածն էլ չի աշխատի:
-Լա՛վ: Շնորհակալ եմ, Ֆեդյա՛, Դուք շատ հոգատար քննիչ եք:
-Կարիքը չկա: Ես իմ գործն եմ անում:
-Կա: Միայն Դուք եք ինձ լավ վերաբերվում: Ծնողներս, ընկերներս, գործընկերներս, հարևաններս, բոլորն իրենց մտքում կամ բարձրաձայն հանդիմանում են ինձ չմտածված արարքի համար: Ոմանք էլ ուղղակի խղճում են, ուրիշ ոչինչ:
-Երեխային տեսե՞լ ես այս ընթացքում:
-Հա, շատ հուզվեցի: Միայն նա ստիպեց մի պահ փոշմանել արարքիս համար: Հետո էլի սառը մտածեցի ու որոշեցի ուժեղ լինել, չկոտրվել, որ պատիժս կրելուց հետո կարողանամ պահել-մեծացնել նրան: Նա իմ միակ հարազատն է:
-Իսկ ծնողնե՞րդ, քո՞ւյրդ, որ Ռուսաստանում է:
-Նրանք ինձ չեն հասկանում ու երբեք էլ չեն հասկացել:
Ֆեդյայի բնակարանը լցված էր Աննայի ձայնով, բոլոր դարակներում, սեղանների տակ, գորգի ետևում նրա ներկայությունն էր: Դատավարության նախօրեին Աննան զանգեց քննիչին: Հեռախոսը կալանավայրի աշխատողներից էր խնդրել: Ասաց, որ շատ շնորհակալ է նրանից, որ իրեն հոգեհարազատ մարդ է համարում ընդամենը մի քանի օրվա ծանոթությունից հետո: Դա Ֆեդյայի համար ավելի քան բավարար էր: Տարիքն առած քննիչը թևեր էր առել ու չղջիկի նման կուրացած թռչում էր ամբողջ տնով՝ իրեն խփելով պատերին: Ֆեդյան աշխատեց ամբողջ գիշեր, որպեսզի Աննայի գործի թղթերն իդեալական վիճակում լինեն, որպեսզի պատժի չափը հնարավորինս թեթևանա:
«Ես կպահեմ փոքրիկին, մինչև նա գա: Նրա համար կապահովեմ ամենալավ պայմանները կանանց գաղութում: Նա ուժեղ է. ես դա զգացի, երբ վերջին հարցաքննության ժամանակ ձեռքս բռնեց»,- գրեց Ֆեդյան իր մոտ գործընկերոջը ֆեյսբուքի չաթով, անջատեց համակարգիչն ու դուրս վազեց:
Ծնողներ, ընկերներ, ամուսնու հարազատություն. դատարանում ճիշտ նույն մարդիկ էին, ովքեր եկել էին նրանց հարսանիքին երեք տարի առաջ: Այս անգամ նրանք չէին ժպտում, ու լրիվ ուրիշ հայացքներ էին ուղղված Աննայի կողմը:
Պետության կողմից նշանակված փաստաբանը և ամուսնու ծնողների կողմից վարձված իրավաբանը միասին ժամանեցին դատարան: Դա շատ կասկածելի թվաց Ֆեդյային: Սև կոստյում հագած երիտասարդ իրավաբանը միանգամից խոսք խնդրեց:
-Հարգելի՛ դատարան, մեղադրող կողմը նոր փաստեր ունի, որոնք քննվել են առանձին կազմված հատուկ հանձնաժողովի կողմից: Եթե թույլ տաք, մենք կներկայացնենք դրանք հենց այս լսման շրջանակներում՝ առանց հետաձգելու դատը:
-Պաշտպանող կո՛ղմ, հարգելի՛ ատենակալներ, եթե ոչ ոք դեմ չէ, խնդրեմ,- լսվեց ծեր ակնոցավոր դատավորի չարագուշակ ձայնը:
-Շնորհակալ եմ: Հարգելի՛ դատարան, ատենակալնե՛ր, լսման հարգարժան մասնակիցնե՛ր: Ըստ մեղադրող կողմի, դեպքը լրիվ այլ կերպ է տեղի ունեցել, և նախաքննության արդյունքները ճիշտ չեն: Աննա Միքայելյանը սույն թվականի հուլիսի 10-ին՝ գիշերը երկուսն անց կես, ժամանել է Նոր Նորքի առաջին զանգված՝ Կիրակոս Գանձակեցու փողոց, բնակարան 15, որտեղ ամուսնու՝ Արմեն Ազատյանի և երկու տարեկան որդու հետ ապրում էին համատեղ: Նա եղել է ալկոհոլի ազդեցության տակ և հայ կնոջ համար ոչ պատշաճ հագնված: Աննան հայհոյել է ամուսնուն՝ ասելով, որ նա իրեն չի բավարարում, և որ նա չէր ուզում ընդհանրապես ընտանիք կազմել ու երեխա ունենալ: Հետո ամուսինը հանգստացրել է նրան և պառկեցրել քնելու: Առավոտյան արթնանալով՝ Աննայի մոտ կրկին սկսվել է հիստերիան, ինչի արդյունքում նա հարվածել և գետնին է գցել երեխային: Դրանից հետո Արմենը ձայնը բարձրացրել է, բայց չի հարվածել: Աննայի վրա չկան բռնության հետքեր: Հայհոյելով ամուսնուն, նրա ծնողներին՝ Աննան սույն թվականի հուլիսի 11-ի առավոտյան դուրս է եկել տնից ու գնացել անհայտ ուղղությամբ: Այս ամենը հաստատող գրավոր վկայություններ կան: Գործի լսման ընթացքում կհնչեն նաև շենքի բնակիչներից մի քանիսի բանավոր վկայությունները: 11:30-ին Արմենն Աննայից զանգ է ստացել: Խոսակցության ընթացքում Աննան տարօրինակ, հիվանդոտ ձայնով Արմենին խնդրել է հանդիպել ՍԱՍ սուպերմարկետի մոտ, վերջում ասելով՝ կներես, ցած դրել հեռախոսը: 12:05 րոպե Արմենը եղել է նշված վայրում, հինգ րոպեից ժամանել է Աննան: Մեղադրյալը, մոտենալով ամուսնուն, երեք մետր հեռավորությունից` առանց նախաբանի կամ բացատրության, գործարանային կոդը ջնջված «Մակարով» մակնիշի ատրճանակից չորս անգամ կրակել է Արմենի կրծքավանդակին: Մեղադրյալը եղել է թմրանյութերի ազդեցության տակ: Դրա մասին են վկայում նոր բժշկական փորձաքննության արդյունքները: Հիմնվելով վերը նշված փաստերի վրա՝ դատարանից պահանջում եմ մեղադրել Աննա Միքայելյանին անչափահասի նկատմամբ բռնություն կիրառելու, չթույլատրված դեղամիջոցներ և չհաշվառված զենք օգտագործելու, հատուկ դաժանությամբ սպանություն իրագործելու մեջ: Չկիրառել ոչ մի մեղմացուցիչ հանգամանք և սահմանել նրան պատիժ՝ ցմահ ազատազրկում հատուկ խստության հաստատությունում:
Հետո ամեն ինչ մշուշի մեջ էր: Գոլորշուց ձևավորվում էին ինչ-որ մարդիկ դատարանի ամբիոնում: Ֆեդյայի դիմաց ամեն ինչ ալիքաձև լող էր տալիս: Աննայի բիբերը լայնացած էին, դեմքը՝ սպիտակ, ոչ մի մկան չէր շարժվում: Նա կանգնեց, ինչ-որ բան ասաց ու կրկին նստեց: Ֆեդյան ոչինչ չէր լսում, միայն վերջում դատարանի վճիռն ու մուրճի հարվածներն ինքնաթիռի հզորությամբ պատռեցին նրա ականջների թմբկաթաղանթները:
Սառը քամի, անհյուրընկալ վերև ձգվող փողոց: Դուռը նույնն էր, նույն սովետական ռեմոնտն ու թափթփված անկողինը: Ֆեդյանը բացեց առաջին հանդիպած դարակը, որտեղ գտավ դատարկություն ու մի տուփ կապույտ Գառնի: Առանց մտածելու վառելով գլանակը՝ փորձեց հավասար օղակներ բաց թողնել դեպի վերև: Ձեռքը տարավ գրպանը, հանեց դրամապանակը, միջից հանեց երկու հինգհազարանոցներ և կոպեկներ, մյուս գրպանից հանեց դարն ապրած Նոկիա հեռախոսը, այդ ամենը խնամքով շարեց սեղանի վրա ու փռվեց թախտին: Պատի վրայի սև բիծն իր տեղում էր, պատուհանն էլի բաց էր մնացել: Ամեն ինչ նույնն էր, կարծես ոչինչ էլ չէր եղել…

ivy
02.06.2015, 00:10
Ահա և վերջ, սպասում ենք կարծիքների :)

Tiger29
02.06.2015, 00:34
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

***




Հետաքրքիր թեմայով է գրված պատմվածքը: Տարբեր բնագավառներում այդպես լինում է նորեկների և հնեկների հետ: Պատմվածքը ցույց է տալիս, թե մարդու համար ինչքան սովորական կարող է դառնալ նույնիսկ մահը, որից վերադարձ չկա: Մի ամբողջ ընտանիք բժշկի պատասխանին է սպասում, իսկ բժիշկը իր համար ժամերն է անցկացնում, որ ևս մեկ աշխատանքային օր գլորի` ինչպես, որ անում են պահածոյացման գործարանում աշխատողները:
Հիվանդներին հոսքագծի (конвейер) նման ընդունում և ճանապարհում են:
Գլխավոր հերոսն էլ է մի օր էդպիսին դառնալու...

Առավելություններ`
Լավ ընտրված միտք:

Թերություններ`
Ուղղագրական սխալ` մուննաթ :) (http://bararanonline.com/%D5%B4%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D5%A9) և վատ շարադրանքից ելնելով` դժվար կարդացվող:

Ռուֆուս
02.06.2015, 01:20
Դեռ մի քանի ստեղծագործություն եմ հասցրել կարդալ, բայց մի բան կարամ ասել:

Եթե սա տառապանքների մրցույթ լիներ ու ժյուրին ստիպված լիներ որոշեր, թե ով ա ամենաշատը, ամենաաղիողորմ ու սրտաճմլիկ ձևով տառապել, շա՜տ դժվար կլիներ հաղթողին ընտրելը...

Պատանի ստեղծագործողներ ջան, ԻՆՉՈՒ՞:

Գնամ շարունակեմ կարդալը:

Sambitbaba
02.06.2015, 07:30
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Հաջողված պատմվածք է: Համարյա առաջին տողերից ստիպում է, որ կպչես իրեն:
Հետքարքիր գրելաոճ է ընտրել հեղինակը` նման է դիտարկումների մրցույթիղ ծնված պատմվածքի:
Մի քիչ երկարացրած է "կյանքի ամենակարևոր մարդուն կորցնելու" պահի նկարագրությունը: Մի տեսակ շեղում է թեմայից, իսկ թեման ինքը դեմ է դրան:
Եվ ինձ էլ ստիպեց շեղել ուշադրությունս պատմվածքից ու դրանից հետո ես պատմվածք վերադարձա մի տեսակ հիասթափված...

Բայց բոլոր դեպքերում ինձ դուր եկավ պատմվածքը:
Շնորհակալություն հեղինակին:

Հ.Գ. Եթե Ռուֆի կասկածներն իրականանան` վայ մեզ...

Վոլտերա
02.06.2015, 09:40
Հենց նոր վերջացրի ամբողջը: Կլինի, չէ՞ վերջից գամ :)

12. Գործ N 114

Երկրորդ հավանածս գործն է էս մրցույթի: Սկիզբը մեծ եռանդով ա սկսում` զգացվում ա, որ հեղինակը ահագին աշխատել ա գրելուց, երկար մտածել ա, բառերը հատուկ ընտրել ա, ժամանակ ա տրամադրել: Աննան էն հոլիվուդյան թրիլերների թույն կանանցից ոնց որ լինի, էն որ շատ սիրուն եղանակներով սպանում են ասենք մոտիկ մարդուն` ախպորը, ամուսնուն, հորը, հետո ասենք նույն պահին կարող ա սիգարետ ծխեն, նայեն երկնքին, ասեն` վայ, կարող ա՞ էսօր անձրև գա, ծամոն ծամեն ու տենց լիքը ուրիշ բաներ անեն` իրանց հենց նոր արածի հետ կապ չունեցող: Անտարբերության համար էր սպանել ինքն ամուսնուն, ոչ թե վրեժից դրդված:
Ֆեդյայի` Աննայով տենց միանգամից տարվելը մի քիչ հասկանալի չէր, որովհետև շատ կտրուկ ա լինում էդ պահերը` վռազի մեջ, պլան կատարելու նման: Էդ տարվելու գործընթացը լավ կլիներ մի քիչ ընդարձակ լիներ, իսկ դատի պահը` հակառակը`կարար կարճ ու արագ լինել, ու միանգամից Ֆեդյայի դատարկ վիճակին անցներ գործը: Հա, ես էն մեղադրող կողմի նոր մեղադրանքներին հեչ չհավատացի:
Ինձ թվում ա էս գործը սենց ա սարքվել. Հեղինակը մինչև դատը մտքի մեջ որոշած ուներ, որ Ֆեդյան պետք ա դատարկ լինի վերջում, հույս չպետք ա լինի Աննայի հետ կապված: Ու մտածել ա, թե ոնց անի, որ տենց լինի, վերջը որոշել ա նստելու ժամկետը երկարացնի` էս դեպքում ցմահ, ու նոր հետո ամենավերջում մտածել ա, թե ինչ մեղադրանք բարդի Աննայի վզին, որ իրան ցմահ տան, որ Ֆեդյան տառապի:
Չէ, լավ գործ էր բայց, ոնց որ հեղինակին կասկածում եմ, բայց վստահ չեմ: Ու շատ լավ շարադրանք ուներ:

Վոլտերա
02.06.2015, 10:01
11. Կյանքի առեղծվածը

Էս շարադրություն էր` Ինչ է կյանքն ինձ համար թեմայով, որ հավանաբար հանձնարարում են յոթերորդ դասարանում ( չնայած մեր հաամալսարանում վերջերս եղեռնի մասին, հայրենիքի մասին ու տենց թեմաներով շարադրություններ էին տվել գրելու, չեմ զարմանաում, որ դպրոցներում էլ է նույն վիճակը): Օրինակ առաջին գործը (էն գինին) օրագրային գրառման նման էր, իսկ սա դա էլ չէր, օրագրերում ավելի անկեղծ, ավելի թուլացած են լինում, սա չոր շարադրություն էր` կազմված վաղուց արդեն ծամած մեջբերումներից, պաթոսից: Ասենք բաներ կան, որ մենք բոլորս շատ վաղուց գիտենք կյանքի մասին, դրա համար էս գործը ոնց որ առաջին-երկրորդ դասարանի դասագիրք լիներ, որ նոր երեխեքին պետք ա սովորացնի, որ կյանքը պայքար ա, լի ա փորձություննեիով, տհաճություններով, բայց ինքը սիրուն ա, պետք չի հանձնվել և այլն: Երևի իրոք էդ շարադրության համակարգն ա պետք մեջտեղից հանել, որովհետև էդ հեռացնում ա ազատ ստեղծագործելուց, պատմվածք գրելուց, երևակայելուց, հնարելուց: Հուսով եմ կգա մի օր, որ դպրոցում երեխեքին 《 Աշուն, գարուն, հայրենիք, մայր, եղեռն, պատերազմ》 թեմաներով շարադրություններ չեն հանձնարարի, ու փոխարենը կասեն գրեք մի պատմվածք, որի բոլոր կերպարները դուք եք, բայց մեկդ մյուսից խաբար չեք: Օրինակի համար էլի:

Sambitbaba
02.06.2015, 11:01
2. Ես գտա իմ հերոսին

Հետո՞ ինչ, որ գեղարվեստական ստեղծագործություն չէ:
Եվ չնայած դրան, գեղարվեստականից ոչ պակաս հուզիչ պատմություն է և գրված է գեղեցիկ լեզվով:
Ու նաև շատ լուսավոր պատմություն է, ֆիզիկական ջերմություն զգացի:

"Տղան խոսում էր և ժպտում հազարավոր արևների ջերմությամբ..." - ի՜նչ հրաշալի տողեր են...

Մեծ հաճույք պատճառեց այս ստեղծագործությունը: Իմ մտքից ասես լինի հանած...
Շնորհակալություն հեղինակին:

Լոլիտա
02.06.2015, 11:26
Բարև , ակումբ : Շա՜տ լավ բան եք մտածել , ափսոս, որ ուշ իմացա ու չհասցրեցի մի բան գրել , չնայած , ցանկությունը մեծ էր : :)
Ամենաշատը չեմ սիրում, որ գործից կենցաղի հոտ է գալիս:8 , որը ամենադժվար ուղղվող խնդիրներից է. գրեթե բոլոր գործերում դա կա ,ինչը ստեղծագործությունները նմանեցնում է իրար : Բայց լավ բաներ կան , իրո՛ք , վերնագրերի մեջ եմ նմանություններ գտել հայտնի գործերի հետ ,բայց դա էական չէ, կարևորը կարդում ենք դասական գործերը ,որ մի բան էլ քաղենք դրանցից : Մի բան կա. գործերում ժամանակ չկա. իրենց արագ- արագ են գրել , մրցույթին ներկայացնելու համար , ծավալը ապահովելու, հենց դրանից էլ գալիս է ավելորդ ձգձգված պահը. բայց մի արդարացնող հանգամանք էլ կա. մենք դեռ լա՜վ տեղը տեղին հեռու ենք լակոնիկ բոմբ գրելուց, մեր գրածը կնմանվի ուղղակի կիսատ գործի, դրա համար ծավալային կետը ևս մի անգամ հնարավորություն է տվել աշխատել մեր գրելու տեխնիկայի վրա, ոչ ձգձգել , ոչ կեսից , հո՛պ , կտրել :
Բոլորդ հեռանկարային եք, դա սրտանց եմ ասում, գրե՛ք , գրե՛ք , ինքներդ ձեզ գերազանցեք ու առաջնորդվեք այս սկզբունքով. վերջին գործս նախավերջինից լավը պիտի լինի ;):)

ivy
02.06.2015, 11:47
Վոլտերա, ուզում եմ «շարադրության» թեմայով մի բան ասել. խոսքը չի վերաբերվում կոնկրետ «Կյանքի առեղծված»-ին, դա դեռ միայն աչքի տակով եմ անցկացրել:՛

Գիտեմ, որ Ակումբում «շարադրություն» բառը դարձել է «վատ գրվածի» հոմանիշ: Դու էլ դրա ազդեցության տակ ես: Բայց արի հետդ չհամաձայնեմ:
Դպրոցում հենց շարադրությունից էլ սկսել է պետք: Ու ինչ է նշանակում էդ բառը: Նանակում է շարադրանք, գրավոր խոսք: Երեխուն չես կարող ասել՝ նստիր պատմվածք գրի, եթե նա դեռ չգիտի, թե ոնց են գրավոր նախադասություններն իրար կապակցում:
Շարադրությունը բացարձակապես վատ բան չի: Մարդն իր մտքերն արտահայտել է սովորում: Թե ինչ թեմաներով են շարադրություններ հանձնարարում, էդ ուրիշ խոսակցություն է:
Բայց էս նախագիծը նաև էդ ֆորմատի արձակ էր ենթադրում: Ու հեչ վատ չի, որ 13-15 տարեկան երեխեքը հենց շարադրությամբ էլ ներկայացել են: Էս առաջին քայլերն են, բա ինչ ես սպասում:
Եթե գտնում ես, որ վատ էր շարադրված, ասա թերությունները, ուղղություն ցույց տուր: Էդ ուրիշ բան:
Բայց շարադրությունն ինքն իրենով դպրոցականի համար հեչ վատ բան չի, ու խնդրում եմ, էլ էդ բառը որպես վատ պիտակ չօգտագործեք:

Վոլտերա
02.06.2015, 12:08
Վոլտերա, ուզում եմ «շարադրության» թեմայով մի բան ասել. խոսքը չի վերաբերվում կոնկրետ «Կյանքի առեղծված»-ին, դա դեռ միայն աչքի տակով եմ անցկացրել:՛

Գիտեմ, որ Ակումբում «շարադրություն» բառը դարձել է «վատ գրվածի» հոմանիշ: Դու էլ դրա ազդեցության տակ ես: Բայց արի հետդ չհամաձայնեմ:
Դպրոցում հենց շարադրությունից էլ սկսել է պետք: Ու ինչ է նշանակում էդ բառը: Նանակում է շարադրանք, գրավոր խոսք: Երեխուն չես կարող ասել՝ նստիր պատմվածք գրի, եթե նա դեռ չգիտի, թե ոնց են գրավոր նախադասություններն իրար կապակցում:
Շարադրությունը բացարձակապես վատ բան չի: Մարդն իր մտքերն արտահայտել է սովորում: Թե ինչ թեմաներով են շարադրություններ հանձնարարում, էդ ուրիշ խոսակցություն է:
Բայց էս նախագիծը նաև էդ ֆորմատի արձակ էր ենթադրում: Ու հեչ վատ չի, որ 13-15 տարեկան երեխեքը հենց շարադրությամբ էլ ներկայացել են: Էս առաջին քայլերն են, բա ինչ ես սպասում:
Եթե գտնում ես, որ վատ էր շարադրված, ասա թերությունները, ուղղություն ցույց տուր: Էդ ուրիշ բան:
Բայց շարադրությունն ինքն իրենով դպրոցականի համար հեչ վատ բան չի, ու խնդրում եմ, էլ էդ բառը որպես վատ պիտակ չօգտագործեք:

Այվ, ես կոնկրետ խոսում էի մեր դպրոցներում հանձնարարվող շարադրությունների ու մանավանդ թեմաների մասին: Բոլորս էլ գիտենք, թե ինչով են սահմանափակվում հանձնարարված թեմաները ու հիմնականում կամ տալիս են, որ ծնողները գրեն, կամ էլ իրենք են տակից դուրս գալիս ու ոչմիբանով էլ իրենց շարադրանքը չի զարգանում էդ շարադրությունը գրելով: Պատմվածքը ավելի բարդ կառուցվածք ունի, համաձայն եմ, հերոսներ կան, սյուժե կա, դրա համար ավելի լավ ա պատմվածք գրելու տեխնիկան սովորեցնեն, կամաց-կամաց ընտելացնեն իրենց, թեկուզ փոքր բաներից սկսեն: Հա, կարող ա դա ոչ բոլորին ա պետք, որովհետև բոլորը չի, որ գրող-ստեղծագործող են դառնալու, իսկ շարադրությունը ամեն մեկն էլ պետք ա կարողանա գրել, մինիմում չափով իրա մտքերը արտահայտել: Կիսով չափ համաձայն եմ, հա:
Ես էս գործի մասին որպես մեր դպրոցներում հանձնարարվող շարադրության օրինակով խոսեցի, ոչ թե ընդհանրապես շարադրություն երևույթի: Ուրիշ բան, որ ավելի շատ պատմվածքի ֆորմատին եմ կողմ:
Ու քանի որ էսքան ժամանակ ինձ հանդիպած բոլոր շարադրությունները էն իմ չսիրած թեմաներով են եղել, պարզ ա, որ վերաբերմունքս ավելի բացասական կլինի:
Ու մեկ էլ ինձ թվում ա սեփական մտքեր արտահայտելու համար պետք ավելի ինքնուրույն, մի քիչ էլ հասուն լինել, քան թե կերպարներ ստեղծելու ու դրանք խաղացնելու համար:

Վոլտերա
02.06.2015, 12:32
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից


Էս գործը շատ եմ հավանել: Ասեմ ինչի: Եթե 13-15 տարեկանը կարողանում ա սենց պարզ ու հստակ իր ասելիքը, զգացողությունները փոխանցել, առանց դեսդեն ընկնելու, առանց բարդ ածականների, ձևական համեմատությունների, էդ իրոք հրաշալի ա: Սելինջերի Տարեկանի արտում-ի հերոսին հիշեցի, նա իհարկե ավելի բարդ երևույթ էր :)) բայց էդ պարզությունն ու հստակությունն իր մոտ էլ կար:
Նենց անսովոր ա 12 պատմվածքով մրցույթն առանց քվեարկության: Ռեֆլեքսորեն բարձրանում եմ վերև, որ իբր թե քվեարկեմ :Ճ

Վոլտերա
02.06.2015, 12:38
Հետաքրքիր թեմայով է գրված պատմվածքը: Տարբեր բնագավառներում այդպես լինում է նորեկների և հնեկների հետ: Պատմվածքը ցույց է տալիս, թե մարդու համար ինչքան սովորական կարող է դառնալ նույնիսկ մահը, որից վերադարձ չկա: Մի ամբողջ ընտանիք բժշկի պատասխանին է սպասում, իսկ բժիշկը իր համար ժամերն է անցկացնում, որ ևս մեկ աշխատանքային օր գլորի` ինչպես, որ անում են պահածոյացման գործարանում աշխատողները:
Հիվանդներին հոսքագծի (конвейер) նման ընդունում և ճանապարհում են:
Գլխավոր հերոսն էլ է մի օր էդպիսին դառնալու...

Առավելություններ`
Լավ ընտրված միտք:

Թերություններ`
Ուղղագրական սխալ` մուննաթ :) (http://bararanonline.com/%D5%B4%D5%B8%D6%82%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D5%A9) և վատ շարադրանքից ելնելով` դժվար կարդացվող:

Թայգեր, բայց ինչի՞ էր վատ շարադրանք, ավելի մանրամասն կասե՞ս: :think

Mane.
02.06.2015, 13:03
10.Իմ կերտած Երևանը
Բավականին գեղեցիկ նկարագրություն Երևանին:
Եվ երևի միակ աշխատանքն է որտեղ անրադարձել են 1915 ցեղասպանությանը...Բավականին հետաքրքրեց...Կարդալով թե ինչն է քանդակում հեղինակը որպես <Երևանի գլուխ> ցանկանում ես տեսնել թե մարմնի մյուս հատվածներին ինչ անվանում է տալիս հեղինակը:
Լավ աշխատանք է...

StrangeLittleGirl
02.06.2015, 13:26
Վոլտերա, ուզում եմ «շարադրության» թեմայով մի բան ասել. խոսքը չի վերաբերվում կոնկրետ «Կյանքի առեղծված»-ին, դա դեռ միայն աչքի տակով եմ անցկացրել:՛

Գիտեմ, որ Ակումբում «շարադրություն» բառը դարձել է «վատ գրվածի» հոմանիշ: Դու էլ դրա ազդեցության տակ ես: Բայց արի հետդ չհամաձայնեմ:
Դպրոցում հենց շարադրությունից էլ սկսել է պետք: Ու ինչ է նշանակում էդ բառը: Նանակում է շարադրանք, գրավոր խոսք: Երեխուն չես կարող ասել՝ նստիր պատմվածք գրի, եթե նա դեռ չգիտի, թե ոնց են գրավոր նախադասություններն իրար կապակցում:
Շարադրությունը բացարձակապես վատ բան չի: Մարդն իր մտքերն արտահայտել է սովորում: Թե ինչ թեմաներով են շարադրություններ հանձնարարում, էդ ուրիշ խոսակցություն է:
Բայց էս նախագիծը նաև էդ ֆորմատի արձակ էր ենթադրում: Ու հեչ վատ չի, որ 13-15 տարեկան երեխեքը հենց շարադրությամբ էլ ներկայացել են: Էս առաջին քայլերն են, բա ինչ ես սպասում:
Եթե գտնում ես, որ վատ էր շարադրված, ասա թերությունները, ուղղություն ցույց տուր: Էդ ուրիշ բան:
Բայց շարադրությունն ինքն իրենով դպրոցականի համար հեչ վատ բան չի, ու խնդրում եմ, էլ էդ բառը որպես վատ պիտակ չօգտագործեք:
Գործերի մասին առանձին-առանձին հետո կխոսեմ, ուզում եմ բոլորը կարդալ, հետո մանրամասն ժամանակ տրամադրել բոլորին: Բայց շարադրության պահով մի բան ասեմ. իհարկե կարևոր ա, որ երեխան սովորի կապակցված գրավոր խոսք շարադրել ու մտքերը գրավոր արտահայտել: Բայց մեր դպրոցներում ոչ թե դա են սովորեցնում, այլ զանազան պաթետիկ արտահայտությունների կույտ:

Էդ առումով էս մրցույթում մի գործ կա, կոչվում ա «Ես գտա իմ հերոսին»: Դա շարադրություն չի, էսսե ա, որովհետև ունի էսսեին հատուկ կառուցվածք, հեղինակն էլ իր մտքերն ա արտահայտում, ոչ թե ինչ-որ անորոշ բառակույտ: Չգիտեմ՝ հեղինակն ինչ-որ լավ դպրոցու՞մ է սովորում, որտեղ սովորեցնում են էսսե գրել, թե՞ ուղղակի «քթի ծակ» ունի, բայց ամեն դեպքում ապրի ինքը: Կոնկրետ էս և մնացած գործերի մասին առաջիկա օրերին ավելի մանրամասն կգրեմ:

Բայց ընդհանուր առմամբ բավական հաջողված մրցույթ ա, անկեղծ ասած ես ավելի վատ սպասումներ ունեի:

StrangeLittleGirl
02.06.2015, 13:31
Այվ, ես կոնկրետ խոսում էի մեր դպրոցներում հանձնարարվող շարադրությունների ու մանավանդ թեմաների մասին: Բոլորս էլ գիտենք, թե ինչով են սահմանափակվում հանձնարարված թեմաները ու հիմնականում կամ տալիս են, որ ծնողները գրեն, կամ էլ իրենք են տակից դուրս գալիս ու ոչմիբանով էլ իրենց շարադրանքը չի զարգանում էդ շարադրությունը գրելով: Պատմվածքը ավելի բարդ կառուցվածք ունի, համաձայն եմ, հերոսներ կան, սյուժե կա, դրա համար ավելի լավ ա պատմվածք գրելու տեխնիկան սովորեցնեն, կամաց-կամաց ընտելացնեն իրենց, թեկուզ փոքր բաներից սկսեն: Հա, կարող ա դա ոչ բոլորին ա պետք, որովհետև բոլորը չի, որ գրող-ստեղծագործող են դառնալու, իսկ շարադրությունը ամեն մեկն էլ պետք ա կարողանա գրել, մինիմում չափով իրա մտքերը արտահայտել: Կիսով չափ համաձայն եմ, հա:
Ես էս գործի մասին որպես մեր դպրոցներում հանձնարարվող շարադրության օրինակով խոսեցի, ոչ թե ընդհանրապես շարադրություն երևույթի: Ուրիշ բան, որ ավելի շատ պատմվածքի ֆորմատին եմ կողմ:
Ու քանի որ էսքան ժամանակ ինձ հանդիպած բոլոր շարադրությունները էն իմ չսիրած թեմաներով են եղել, պարզ ա, որ վերաբերմունքս ավելի բացասական կլինի:
Ու մեկ էլ ինձ թվում ա սեփական մտքեր արտահայտելու համար պետք ավելի ինքնուրույն, մի քիչ էլ հասուն լինել, քան թե կերպարներ ստեղծելու ու դրանք խաղացնելու համար:

Ահա, համաձայն եմ: Բայց իմ համեստ կարծիքով շարադրություն տերմինը պետք ա ընդհանրապես վերացնել, անցնել էսսեների:

Բայց մի բան էլ ասեմ. պատմվածքին տենց որպես վեհ ու դժվար բանի մի նայեք: Պրահայում երբ դպրոց էի գնում, հաճախ մեզ հանձնարարում էին էդ ամսվա ընթերցանության հերոսներից մեկին վերցնել ու նոր պատմություն հորինել իրա մասին: Տենց մենք համ էլ գրքեր էինք սարքում՝ սիրուն նկարազարդումներով, բանով:

StrangeLittleGirl
02.06.2015, 13:32
10.Իմ կերտած Երևանը
Բավականին գեղեցիկ նկարագրություն Երևանին:
Եվ երևի միակ աշխատանքն է որտեղ անրադարձել են 1915 ցեղասպանությանը...Բավականին հետաքրքրեց...Կարդալով թե ինչն է քանդակում հեղինակը որպես <Երևանի գլուխ> ցանկանում ես տեսնել թե մարմնի մյուս հատվածներին ինչ անվանում է տալիս հեղինակը:
Լավ աշխատանք է...

Ցավոք, միակը չի: :(

Ռուֆուս
02.06.2015, 14:36
Վերջապես բոլոր գործերը կարդացի, որոշները մեծ հաճույքով, մի քանիսը՝ մի կերպ ինքս ինձ ստիպելով:

Նախ ուզում եմ բոլոր մասնակիցներին շնորհակալություն հայտնել մասնակցության համար: Իրոք լավ մրցույթ է ու ավելի լավը քան ես սպասում էի: Քննարկման ժամանակ լինելու եմ հնարավորինս չափ օբյեկտիվ ու խնդրում եմ մասնակիցներին քննադատությունս ծանր չտանել, որովհետև քննադատելու եմ ոչ թե գրողին, այլ ստեղծագործությունը, եթե լավն ա, լավ բաներ եմ ասելու, եթե վատն ա, վատ բաներն եմ նշելու, որ հաջորդ ստեղծագործությունը նախորդից լավը լինի: Ու մի կարևոր բան, որը վերաբերվում է գրեթե բոլոր մասնակիցներին, գրելուց հետո մի ալարեք, մի քանի անգամ անպայման կարդացեք ձեր գործերը, ուշադրություն դարձրեք ամեն մի տառին, կետադրությանը, փնթի գրված, տառասխալներով ու սխալ կետադրությամբ աշխատանքները միանգամից ստիպում են ինձ բացասաբար տրամադրվել ստեղծագործության նկատմամբ, ինչքան էլ որ սյուժեն հետաքրքիր լինի:

Ռուֆուս
02.06.2015, 15:00
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.

Էս մրցույթի գլխավոր թեման ցավոք տառապանքն է: Ու ափսոս, որ հենց առաջին ստեղծագործությունը մահն է քննարկում: Ջահել երեխեք եք, ուրիշ թեմաներ չկա՞ն, որ գրեք: Համենայն դեպս սկիզբը տրամադրեց շարունակությունը կարդալ:

Լավը.

Չգիտեմ, էս պատմվածքն իմ համար բավականին ստերիլ է: Փորձել է շատ ծանր թեմայի մասին գրել (ենթադրում եմ, որ բժիշկ է (ավելի ճիշտ բժշկականի ուսանող) ու իրոք հույս ունեմ, որ սա անձնական փորձ չէ), բայց ցավոք էս զգացմունքների փունջն իմ սրտի լարերի հետ չկարողացավ խաղալ: Հեղինակը գրելու փորձ ունի, բայց դեռ լիքը բացվելու տեղ ունի:

Վատը.

Փնթի է գրված, առանց սրբագրման, մի քանի տառասխալներ աչքովս ընկան (քամագ և այլն): Խոսակցական լեզուն դիալոգներում օգտագործելը նորմալ է, բայց մյուս դեպքերում բավականին տհաճ է հնչում ու դժվարացնում է ընթերցանությունը: Ու միգուցե հեղինակի մոտ տեխնիկական խնդիր է, բայց լավ կլիներ ճիշտ բացականչական նշաններ օգտագործել, այ էսպես ՜, ոչ թե ~:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.

Շատ ուշադիր լինել լեզվի նկատմամբ, փորձել խոսակցականից անցնել գրականի, մի քիչ էլ էսսեյներ գրելու տեխնիկան ուսումնասիրել:

Վերջնական կարծիքս.

Եսիմ, վատը չէր, ոչ էլ շատ լավը: Եթե հեղինակն ավելի շատ աշխատեր ստեղծագործության վրա, կարծիքս ավելի դրական կլիներ, իսկ այսպես, միջին որակի գործ է, որն իմ կարծիքով չի կարողանա մրցակցել մրցույթի լավագույն գործերի կողքին:

Ռուֆուս
02.06.2015, 15:19
2. Ես գտա իմ հերոսին

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.

Ներածությունը շատ լավն էր ու միանգամից տրամադրեց, որ շարունակությունը կարդամ: Ափսոս չգիտեի, որ էլի տառապանք էի կարդալու :))

Լավը.

Մի հատ շատ լավ բան կարող եմ ասել էս ստեղծագործության մասին. հեղինակը գրելու հոյակապ տեխնիկա ունի: Ու շատ լավ գրված ստեղծագործություն է, ներածությունով, բուն թեմայով, վերջաբանով, անցումները հստակ են ու սահուն, շատ հեշտ է կարդացվում:

Վատը.

Առաջին անգամ կարդալուց տպավորություններս բավականին վատն էին, հենց ընտրված թեմայի պատճառով, բայց նոր մի հատ էլ կարդացի ու տարօրինակորեն բոլոր բացասական բաներն անհետացան ու հասկացա, որ ինչքան էլ թեման դուրս չգա, միևնույնն է, լավ գրված գործ է:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.

Գրել, շատ գրել: Հեղինակը լավ տեխնիկա ունի, մնում է ճիշտ թեմաներ ընտրի ու լիքը հաջողությունների կհասնի:

Վերջնական կարծիքս.

Վարժ գրված ստեղծագործություն, ոչ այնքան հաջող թեմայով: Եթե հեղինակն ուրիշ գործեր ունի, մեծ հաճույքով կկարդամ:

Ռուֆուս
02.06.2015, 15:42
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Խիստ բացասական, մրցույթի էն քիչ թվով ստեղծագործություններից է, որը մի կերպ եմ կարողացել վերջացնել: Շարունակելով մրցույթի գլխավոր թեման՝ կրկին տառապանք...

Լավը.
Փորձում եմ լավ բաներ փնտրել էս ստեղծագործության մեջ, բայց չեմ գտնում: Միգուցե դպրոցներում հենց էս կարգի շարադրություններ են պահանջում, բայց հեղինակին խորհուրդ կտայի էս ստանդարտից դուրս գալ:

Վատը.
Գրելու տեխնիկա կարելի է ասել չկա, փոխարենը կա պաթոս, ինչը գործը ցավոք պաթետիկ է դարձնում: Հեղինակ ջան, մի քիչ խղճա՛ ընթերցողներիդ: Եթե ճիշտ եմ գուշակել հեղինակը դեռ շատ ջահել է ու չգիտի, թե հայրենիքի կարոտն ինչ է ու ինչ ձևով է արտահայտվում: Էս տողը.

(ինձ թվում է՝ գոնե հայ հոգեբույժները չէին տեսնի այդ գժությունը՝ հասկանալով, որ այդ կարոտ է, և ոչ խելագարություն)
Չէ, հեղինակ ջան, հայ հոգեբույժները չէին ասի, որ դա կարոտ է, էլի կասեին գիժ է:

Հետո չգիտեմ Կոմիտաս Վարդապետն ու Ռուբեն Սևակն էստեղ ինչ էին անում: Գումարած սրան փնթի գրելաձևը, ասենք կետադրական նշանների ու բառերի միջև բացատ դնելը, բավականին վատ տպավորություն է թողնում:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.

Հեղինակին խորհուրդ կտամ կարդալ, լիքը կարդալ, հետո նոր փորձել գրել: Պաթոսն ընդհանրապես հանել, ռադ անել ու փոխարենը գրելու տեխնիկա սովորել:

Վերջնական կարծիքս.
Իմ կարծիքով մրցույթի ամենաթույլ գործերից մեկն է, ուրիշ բան չեմ կարող ասել:

Ռուֆուս
02.06.2015, 16:05
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Մի քիչ անսպասելի էր ինձ համար, որ տղան կարող ա Աննա Ֆրենքի օրագիրը կարդալուց հետո որոշի օրագիր պահի, բայց դե ամեն ինչ էլ պատահում է: Համենայն դեպս, սկիզբը դուրս եկավ :))

Լավը.
Գրելաոճի թեթևությունը, շատ պարզ ու տրամադրող էր գրված ու մինչև վերջ մի շնչով կարդացվեց: Մեջը թեթև հումոր կար, ինչը գործն ավելի լավն ա դարձնում, պաթոսը բացակայում է իսպառ, առօրյան սիրուն էր նկարագրված:

Վատը.

Փնթի էր գրված, հատկապես կետադրությունը պետք է մի լավ սրբագրել, վերջակետերի փոխարեն շատ տեղերում ; էր դրված:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.

Շարունակել ստեղծագործել ու շատ ուշադիր լինել վրիպակների ու կետադրության նկատմամբ: Եթե հեղինակն ուրիշ գործեր ունի գրած, մրցույթից հետո կուզենայի դրանք էլ կարդալ:

Վերջնական կարծիքս.
Վրիպակները չհաշված, շատ լավ ու հաջողված ստեղծագործություն էր: Ապրի՛ հեղինակը:

Ռուֆուս
02.06.2015, 16:27
5. Տարօրինակ կենդանիներ

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Վերջապես մի գործ, որտեղ տառապանք չկա: Սկիզբը հուսադրիչ էր, ափսոս, որ հետո կարծիքս դեպի բացասական փոխվեց:

Լավը.
Թեման լավն էր, ծերունիների մասին ստեղծագործությունները սովորաբար հաջող են լինում ու ուրախ եմ, որ հեղինակը փորձել է «շարադրության» ստանդարտներից դուրս գալ:

Վատը.
Ցավոք լիքը վատ բաներ ունեմ ասելու:
Սյուժեն շատ թույլ էր, ու աշխատելու լիքը տեղ ուներ: Դիալոգները շատ արհեստական ու անբնական են, ծեր մարդիկ իրար հետ էդպես հաստատ չեն խոսի: Հետո 55 տարեկան մարդկանց ես «ծերունի» չէի անվանի, հերոսների տարիքները վստահություն չեն ներշնչում: Գրելաոճը կաղում էր, ուղղակի խոսքից հերոսները մտքերին անցնելը սահուն չէր:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Ես վստահ եմ, որ հեղինակը կարող է ավելի լավ գրել, բայց լավ գրելու համար նախ պետք է իրեն հոգեհարազատ թեմա ընտրի: Կոնկրետ էս ստեղծագործությունն ու ստեղծագործության հերոսները հեչ համոզիչ չէին ինձ համար:

Վերջնական կարծիքս.
Ոչ լավ, ոչ էլ վատ: Անկախ ամեն ինչից հեղինակին խորհուրդ կտամ չընկճվել ու անպայման շարունակել գրելը:

Ռուֆուս
02.06.2015, 16:47
6. Սատանաբներ

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Սկիզբը բավականին լավն էր ու ու դուրս եկավ:

Լավը.
Ափսոս, էս ստեղծագործությունը սպասելիքներս չարդարացրեց: Մենակ երկու լավ բան կարող եմ նշել. պատմվածքի սկիզբը ու բուն լեգենդը:

Վատը.
Էս ստեղծագործություն կարող էր բավականին լավ գործ լինել, եթե հեղինակը մի քիչ լուրճ վերաբերմունք ցույց տար: Գրելաոճը մեղմ ասած պրիմիտիվ էր, ասենք չորրորդ ստեղծագործությունը (Հատված իմ կյանքի օրագրից), պարզ էր գրված, բայց պրիմիտիվ չէր, իսկ սա շատ պրիմիտիվ էր, գնաց, տեսավ, վախեցավ, բռնեց, և այլն: Էն տպավորությունն էր, որ մեկը կանգառում կանգնած մյուսին ինչ-որ բան է պատմում: Ու իրոք ափսոսում եմ, որ պոտենցիալ ունեցող ստեղծագործությունը լրիվ վարի էր տրված:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Նախ մի քիչ գրելու տեխնիկա սովորել, հետո շա՜տ ուշադիր լինել տառասխալների ու վրիպակների նկատմամբ, հատկապես կետադրությունը խայտառակություն էր:

Վերջնական կարծիքս.
Լավը չէր, ափսոս:

Ռուֆուս
02.06.2015, 16:58
Հիմա էսքանը, մյուս ստեղծագործություններին ավելի ուշ կանդրադառնամ:

Նիկեա
02.06.2015, 18:19
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

Ինչ հավես էր գրած :love ապրի հեղինակը

Լոլիտա
02.06.2015, 20:28
Գինու մեջ թաթախված սիրտը վերնագիրը մի տեսակ հենց սկզբից տրամադրումա շարքային սիրավեպի , որտեղ տղամարդը տանջվումա , սիրտը նվիրելա, չի կարում հետ վերցնի բլա՜ բլա՜ բլա՜ , դրա համար վանեց ։

Մնացածը կկարդամ մանրամասն ու կգրեմ կարծիքս ։

Լոլիտա
02.06.2015, 20:50
Հատված իմ կյանքի օրագրից գործը լավիկն էր , պարզ , մատչելի , բարի ։ :love Մրցույթից հետո հեղինակի հետ կծանոթանամ ։
Չեմ ասի, որ հզոր , գաղափարապես հարուստ գործ էր, բայց թեթև կարդացվող , հավես օրագիր էր ։ Ապրի :)

Վոլտերա
02.06.2015, 20:51
Հատված իմ կյանքի օրագրից գործը լավիկն էր , պարզ , մատչելի , բարի ։ :love Մրցույթից հետո հեղինակի հետ կծանոթանամ ։
Չեմ ասի, որ հզոր , գաղափարապես հարուստ գործ էր, բայց թեթև կարդացվող , հավես օրագիր էր ։ Ապրի :)

Հա ես էլ կուզեի ծանոթանալ հետը, մանավանդ եթե տղա է հեղինակը: :))

Malxas
02.06.2015, 20:55
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Միջակից ցածր ստեղծագործություն, տասը բալային համակարգով՝ 10/2: Ընտրած թեման ծեծված էր, մատուցման ձևը կոպիտ, լուրջ կաղում էր շարադրանքը, կարդալը այնքան էլ հետաքրքիր չէր: Խոսակցականը ստեղծագործության մեջ տեղափոխելը պահանջում է գրողի վարպետություն, որը հեղինակը ակնհայտորեն չունի: Ըստ այս ստեղծագործության՝ հեղինակը դեռ չի կարողացել պատկերացում կազմել, թե ինչպես պետք է պատմվածք գրել և գտնվում է այդ ճանապարհի ամենասկզբում: Տվյալ պատմվածքը համարում եմ չհաջողված:

Վոլտերա
02.06.2015, 20:57
Մալխաս, բայց սա պատմվածքի մրցույթ չի ախր, ցանկացած արձակ ստեղծագործություն հաշվի մեջ է:

Malxas
02.06.2015, 21:02
2. Ես գտա իմ հերոսին

10/4: Շարադրանքը վատը չէր, կարելի է ասել՝ կար ջանադրություն և ընթերցողի նկատմամբ հարգանք: Սկզբունքորեն՝ ընտրված թեման տարիքային առումով նորմալ է, բայց սա բնավ այն ստեղծագործությունը չէ, որը կարդում ես կլանված, ինչ որ հույզեր ես ստանում և ինչ որ բան ես սովորում: Նույնիսկ մի փոքր ափսոս է հեղինակի գրելու շնորհքը, որն այսպիսի ստեղծագործության վրա է ծախսվել, կա վստահություն, որ նա կամ ունի ավելի հաջողված գործեր, կամ էլ կունենա հետագայում:

Լոլիտա
02.06.2015, 21:02
Իմ կարծիքով, էդ գործում ամենասխալ ընտրված պահը ՝ դա վերնագիրն էր, մնացածը նորմալ է , Վոլտ

Malxas
02.06.2015, 21:05
Վոլտերա ջան, իսկ ի՞նչ առիթով ես դու ինձ սա ասում:


Մալխաս, բայց սա պատմվածքի մրցույթ չի ախր, ցանկացած արձակ ստեղծագործություն հաշվի մեջ է:

Malxas
02.06.2015, 21:09
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Տվյալ ստեղծագործությունը պատրաստ չէ մասնակցել մրցույթին:

Վոլտերա
02.06.2015, 21:09
Լավ, ես էլ առաջին գործի մասին գրեմ

Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Ինչ խոսք, հիստերիկ շնչով էր գրված, բայց դա հեղինակից է գալիս, ոչ մի կեղծ բան չկար էս գործի մեջ: Քանի որ ոնց որ թե հասկացել եմ, թե ով ա հեղինակը՝ լրիվ ոնց որ իր օրագիրը լինի, դրա համար ուրիշ կողմից եմ նայում: Էս օրագրային լավ ստացված գրառում էր, ու քանի որ մրցույթի կանոնները չի խախտում էդ ֆորմատը, դրա համար ստացված գործ է ինքը: Չգիտեմ ինչի են ասում, որ վատ էր շարադրված, ինձ թվում ա ուղղակի չափից դուրս անկեղծ էր շարադրված, երևի էդ ա մի քիչ փչացնում տեսքը: Մեկ էլ ոնց որ արագի մեջ ա գրել հեղինակը՝ հերթականությունից դատելով:
Թամ, դե վերնագիրը նորմալ է, համենայն դեպս նենց բան չի, որ լրիվ գործը հարամ անի էլի: Ես շատ բառացի եմ հասկացել վերնագիրն ու ինձ դուր ա գալիս էդ պատկերացնելը :Դ

Վոլտերա
02.06.2015, 21:11
Վոլտերա ջան, իսկ ի՞նչ առիթով ես դու ինձ սա ասում:

Ինձ թվաց կենտրոնացել ես էդ գործի` որպես պատմվածք ստացված լինել-չլինելու մեջ, դրա համար ասեցի, որ պատմվածքի մրցույթ չի:

Malxas
02.06.2015, 21:13
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

Մրցույթի ամենալուրջ գործը: Պարզ, հասարակ, իր տարիքին համապատասխան, հեղինակն իր ոչ ընդարձակ ստեղծագործության մեջ ավելի շատ ասելիք և հույզեր է մատուցում իր ընթերցողին, քան մրցույթի մյուս ստեղծագործությունների մեծագույն մասը: Պատմվածքը կարդացվում է հետաքրքիր, մի բան, որը կաղում է գրողներից շատերի մոտ: Անպայմանորեն պետք է նշել նաև, որ շարադրանքը լավանալու տեղ ունի: Այս պահին չեմ գնահատում, շատ եմ վախենում սխալվել :)

Malxas
02.06.2015, 21:17
Նկատի եմ ունեցել ստեղծագործություն, բայց ոնց որ թե արդեն հասկացանք իրար :)


Ինձ թվաց կենտրոնացել ես էդ գործի` որպես պատմվածք ստացված լինել-չլինելու մեջ, դրա համար ասեցի, որ պատմվածքի մրցույթ չի:

Malxas
02.06.2015, 21:22
5. Տարօրինակ կենդանիներ

10/3.5 : Ահավասիկ մի ստեղծագործություն, որը կարելի է ծայրահեղ ռեֆորմացիայի ենթարկելով մի շատ գեղեցիկ գործ դարձնել: Երկխոսությունների ուղիղ կեսը պետք է կրճատել, ձերբազատվել արհեստահան լուծումներից, հերոսներին դարձնել ավելի բնական: Շարադրանքը և մատուցելու ձևը նույնպես բարելավման կարիք ունեն:

Malxas
02.06.2015, 21:28
6. Սատանաբներ

10/2 Ցավոք ընտրված թեման միակ լավ բանն է, որը կարելի է առանձնացնել այս ստեղծագործության մեջ: Հեղինակը գրելու վարպետություն չունի և թվում է հետաքրքիր գաղափարը նրա ձեռքերում խունացել է և կորցրել իր գրավչությունը:

Ամրա
02.06.2015, 21:29
Սատանաբներ

Ինչ ասեմ, լավն էր․․․ լեգենդը շատ զարգացնելու տեղ ունի, կարելի է զարգացնել, ճոխացնել, էլի պերսոնաժներ մտցնել․․․ անգամ ֆիլմի, կամ մինի սերիալի սցենար դարձնել․․․

Malxas
02.06.2015, 21:37
7. Helium

Որպես ժյուրի կասկածանք եմ հայտնել, թե արդյոք այս ստեղծագործությանը պետք է թույլ տալ մասնակցել մրցույթին, որովհետև հեղինակը ակումբացի է և վերին աստիճանի հնարամիտ ձևով գտել է ժյուրիի անդամների նուրբ լարերի վրա ազդելու ձևը: :)
Այնուամենայնիվ. որպես ժյուրի, որպես ակումբացի և որպես ընթերցող, մի շատ մեծ շնորհակալություն եմ ուզում հայտնել հեղինակին: Սա Ակումբում կարդացած իմ միակ գործն է, որը ինձ ստիպել է երկար և լիաթոք ծիծաղել և բավական երկար ժամանակ մնալ դրական լիցքերի ազդեցության տակ: Ստեղծագործության տված դրական հույզերն այնքան ազդու են, որ մարդ կմոռանա էլ շարադրանքի ու մյուս բաների մասին կարծիք հայտնել: Այնուամենայնիվ մի երկու խոսք ասեմ. գործը երկար էր, բայց այնտեղ ոչ մի բան ավելորդ չէր: Երկխոսություններ ճիշտ այնքան էին՝ որքան անհրաժեշտ էր:
Եվս մեկ անգամ շնորհակալություն հեղինակին :)

Tiger29
02.06.2015, 22:02
Թայգեր, բայց ինչի՞ էր վատ շարադրանք, ավելի մանրամասն կասե՞ս: :think

Հիմնական պատճառը գրել եմ, դժվար կարդացվեց: Սա ասեց, նա գնաց, նա հրեց, սա կանչեց, հետո սա եղավ, հետո նա եղավ:
Մեջի ինֆորմացիան շատ էր խցկած: Կարելի էր ավելի երկար գրել: Բայց սա չի նշանակում, որ վատ եմ վերաբերվում ստեղծագործությանը: Ցանկացած աշխատանք էլ պետք է գնահատվի` իհարկե ըստ արժանիքների:
Մեկ էլ էդ <<տառասխալներին եմ>> վատ վերաբերվում` կնիգ, քամագ: Հասկանալի ա, որ հատուկ ա արվել, բայց իմ անձնական կարծիքը էդպիսին ա: Չգիտեմ ինչքան ուժեղ գործ պետք ա լինի, որ էդպիսի գրված բառերը համ ու հոտ ունենան:

Tiger29
02.06.2015, 22:46
7. Helium

***



Մեծ հաճույքով կարդացի, սկզբից մինչև վերջ: Բավականին հաջող գործ էր: Երևաց, որ հեղինակը լավ աշխատել է գրելուց առաջ, մեջը տարբեր բնագավառներից նյութեր կային, որոնք քիչ թե շատ ուսումնասիրության կարիք ունեին:
Հին ակումբցու տպավորություն թողեց: Լավ տեղեկացված էր կարգերից ու բարքերից :)
Լավ ձեռագիր ունի հեղինակը, բավականին հմուտ է գրում ու կարողանում է <<խաղալ>> ընթերցողի հետ: Լավ պատկերացնում է, թե էդ պահին ինչ է զգում ընթերցողը, ինչ ինֆորմացիայի պակաս ունի:

Հեղինակի ուրիշ գործերին էլ կսպասեմ` ակումբից դուրս թեմաներով:

Առավելություն`
Հեշտ կարդացվող, հասուն ձեռագիր, հեղինակի և ընթերցողի հիանալի կապ:

Թերություն`
Լայն մասսաների համար ոչ էդքան հասկանալի գործ:

StrangeLittleGirl
02.06.2015, 23:23
Լավ, ես էլ սկսեմ, չնայած դեռ բոլորը չեմ կարդացել

Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Անկեղծ ասած, էս գործն ինձ ահագին դուր եկավ: Չգիտեմ՝ գուցե հեղինակին կռահելու սուբյեկտիվ գործոնը կա կամ գուցե թեմայի ծանոթ լինելը:
Հեղինակն էստեղ խոսում է էնպիսի բաների մասին, որոնց մասին չեն խոսում սովորաբար: Հաճախ են մարդիկ բողոքում բժիշկների սառնասրտությունից, էմպաթիայի բացակայությունից: Իսկ էստեղ տեսեք, որ կա էմպաթիան, տեսեք, թե ուր է տանում դա: Ու պատկերացրեք ստեղծագործության գլխավոր հերոսին էմպաթիայի նույն մակարդակով տարիներ շարունակ նույն գործն անելիս: Ի՞նչ կլինի նրա հետ:
Ահագին կենդանի, վառ պատկերներով հիվանդանոցային իրական առօրյան ջրի երես է հանել: Երկխոսությունները կենդանի էին (հատկապես «բան ջան» արտահայտությունը շատ դուրս եկավ), իսկ կերպարները նույնիսկ աչքիս առաջ եկան: Ու նաև անկեղծ էր. հեղինակը պահարանից հանում է իր անձնական փորձը, զուգահեռներ անցկացնում:

Թերություններից. սյուժեն մի քիչ կաղում էր, բացականչական նշաններն էն չէին, մեկ էլ վերջը մի քիչ պաթետիկ էր:

Հեղինակին խորհուրդ կտայի վերցնել էս թեման ու զարգացնել, ամբողջական պատմվածք ստանալ:

StrangeLittleGirl
02.06.2015, 23:29
Ես գտա իմ հերոսին

Ապրի հեղինակը: Ապրի էն իմաստով, որ ոչ թե շարադրություն է գրել, այլ էսսե: Կառուցվածքը շատ դուրս եկավ: Հեղինակի մտածողությունն էլ, գաղափարախոսությունն էլ դուրս եկավ: Ինչ խոսք, էնքան էլ օրիգինալ չէր միտքը, բայց դե ոչինչ: Թերություններից կնշեի, որ սկզբում սոցիալական ցանցերից խոսելիս ինչ-որ ուրիշ բանի ես սպասում, բայց տեքստն ուրիշ ուղղությամբ է գնում:

Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Հեղինակ ջան, մի պստիկ խորհուրդ. երբեք մի գրիր թեմաներով, որոնց ծանոթ չես: Դու էստեղ երկու կարևոր թեմա ես շոշափել ու երկուսն էլ ակնհայտորեն հեռու են քեզանից. հոգեբուժություն ու հայրենիքի կարոտ: Թարսի պես հենց էդ երկու թեմաներին ես բավական ծանոթ եմ: Հավատա, ոչ ոք հայրենիքի կարոտից չի գժվում, ու քո նկարագրածը բնավ նման չէ «հայրենիքի կարոտի» ախտանիշների: Հայրենիք կարոտողը փակվում է տանը, չի շփվում մարդկանց հետ, ուզում է տունդարձի տոմս գնել: Գուցե ինչ-որ պահի գնա հոգեբույժի մոտ, հոգեբույժն էլ դեպրեսիա կախտորոշի ու հակադեպրեսանտներ կնշանակի:

Տեքստդ գուցե հրաշալի է, որ դպրոցում հայոց լեզվի դասատուն հինգ ու խաչ դնի քեզ, բայց որպես ստեղծագործություն բանի պետք չէ: Փորձիր գրել էնպես, ինչպես խոսում ես, գրել էնպիսի թեմաներով, որոնք քեզ ծանոթ են: Մի օգտագործիր արհեստական պաթոս ու բացականչական նշաններ, դրանք քեզ պետք չեն:

StrangeLittleGirl
03.06.2015, 00:06
Հատված իմ կյանքի օրագրից

Դեռ ինը գործ եմ միայն կարդացել, ու առայժմ ինձ ամենաշատն էս գործն է դուր եկել: Հեղինակը պարզ լեզվով ու հասկանալի նախադասություններով էնքան լավ է կարողացել մեզ փոխանցել կերպարի ապրումները, ներկայիս դպրոցում սիրո ընկալումը ու էդ միջավայրում տարբեր կարևոր անձանց վարքը: Հեղինակը գրում է իրեն ծանոթ թեմայով, ծանոթ զգացողությունների մասին: Դրա համար էլ էսքան բնական ու գրավիչ է դառնում ստեղծագործությունը:

Նաև ինձ դուր է գալիս հեղինակի համարձակությունը: Սովորաբար օրագիր պահելը ստերեոտիպային աղջկական բան է համարվում: Բայց էստեղ տղան է օրագիրը ջրի երես հանում: Ու դա անում է առանց տվայտանքների (տվայտանքներով օրագիր կարդալու համար բացեք Սենկևիչի «Առանց դավանանքին»): Ու էդքանով հանդերձ շատ ավելի շատ բան է կարողանում ընթերցողին փոխանցել, քան եթե ամպագոռգոռ ու պաթետիկ տեքստ օգտագործեր:

Խորհուրդ կտայի, որ մրցույթի մնացած մասնակիցները կարդան այս գործը և օրինակ վերցնեն:

Փոքրիկ խորհուրդ հեղինակին. վերջին նախադասությունը մի քիչ ավելորդ է: Ուրիշ վերջաբան ավելի կսազեր այս գործին:

StrangeLittleGirl
03.06.2015, 00:10
Տարօրինակ կենդանիներ

Գաղափարը լավն է, կատարումը՝ չէ: Հեղինակը միանշանակ ընտրել է մի թեմա, որից գաղափար չունի: Երբ փորձում ես մի թեմա շոշափել, որին ծանոթ չես, առաջարկում եմ երկու բան. մանրամասն ուսումնասիրություն կատարել (տվյալ դեպքում՝ շփվել նման մարդկանց հետ, հարցեր տալ իրենց զգացողությունների ու ապրումների մասին) կամ ուղղակի հրաժարվել թեման շոշափելուց: Ամեն դեպքում, հաջողված պատկերներ կային: Օրինակ, էն շարֆի մասը շատ դուրս եկավ: Շարադրանքն էլ էր լավը:

Երկխոսությունները շատ արհեստական էին: Հեղինակին խորհուրդ կտայի հետևել, թե մարդիկ ինչպես են իրար հետ խոսում, փորձել բնականին մոտ վերարտադրել դրանք:

Մեկ էլ չհասկացա, թե վերնագիրն ինչ կապ ուներ բուն գործի հետ:

StrangeLittleGirl
03.06.2015, 00:16
Սատանաբներ

Լավ լեգենդ էր ընտրված, բայց դրանից կարելի էր համով պատմվածք ստանալ, մինչդեռ այս գործը լի էր անհարկի պաթոսով, լեզուն էլ խիստ արհեստական էր: Հեղինակին խորհուրդ կտայի վերցնել նույն լեգենդն ու ավելի բնական լեզվով շարադրել, մի քիչ էլ համուհոտ ավելացնել՝ կերպարներին զարգացնելով:

Ու մեկ էլ մի բան, որ ոչ միայն այս գործի, այլև մասնակիցներից մի քանիսին է վերաբերում. ժողովուրդ ջան, տպագիր տեքստը կետադրելիս կետադրական նշանը դրվում է բառին կպած, դրանից հետո՝ բացատ:
Նա եկավ, երբ ճիշտ
Նա եկավ , երբ սխալ
Նա եկավ ,երբ սխալ

Ու մեկ էլ «կոլեգաներիցս» ( :)) ) մեկը նշել է արդեն, որ ձեր գրածները կարդաք ուղարկելուց առաջ: Ես էլ եմ ասում. կարդացեք, բարձրաձայն կարդացեք, տեսեք ոնց է հնչում, տվեք, թող ուրիշն էլ կարդա: Հավատացեք, կետադրական և ուղղագրական սխալներն ահագին գցում են գործի արժեքը:

Lusina
03.06.2015, 04:56
Ժող, իսկ "11. Կյանքի առեղծվածը"-ը ի՞նչ տիպի ստեղծագործություն ա.
Նոր վերջացրեցի կարդալ բոլորը, հարցը մենակ էն չի, որ չհավանեցի, էլի կային, որ դուրս չեկան (համեմատական կարգով համենայնդեպս), բայց էս մեկից ուղղակի բան չհասկացա,
Ինչ-որ հատուկ տեսա՞կ ա հա, որ պատմություն չկա հիմքում.

Հ.Գ. Գրառումս որպես կարծիք հաշիվ չի.

StrangeLittleGirl
03.06.2015, 12:20
Ժող, իսկ "11. Կյանքի առեղծվածը"-ը ի՞նչ տիպի ստեղծագործություն ա.
Նոր վերջացրեցի կարդալ բոլորը, հարցը մենակ էն չի, որ չհավանեցի, էլի կային, որ դուրս չեկան (համեմատական կարգով համենայնդեպս), բայց էս մեկից ուղղակի բան չհասկացա,
Ինչ-որ հատուկ տեսա՞կ ա հա, որ պատմություն չկա հիմքում.

Հ.Գ. Գրառումս որպես կարծիք հաշիվ չի.
Ինչու՞ չէ որ

Ռուֆուս
03.06.2015, 14:16
7. Helium

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Սկիզբը շա՜տ խոստումնալից էր, հատկապես երբ պատմվածքի մեջ անունս տեսա: Խոստովանում եմ, երբ կարդացի «Գործի սկիզբը, որտեղ Ռուֆուսը....... է:», էդ կետերի փոխարեն ինչքան վատ բառ ասես մտքովս անցավ, ինչ լավ ա, ընդամենը «անհետացել» էի :))

Լավը.
Որոշ հատվածներ ահավոր լավն էին, օրինակ հելիումի նկարագրությունը: Ակումբի հավաքական կերպարն էդքան լավ երևի հնարավոր չէր նկարագրել: Հումորը շատ համովն էր ու ծաղրի չէր վերածվում: Հեղինակը գրելու լավ ձիրք ունի:

Վատը.
Ցավոք, պատմվածքի շատ հաջող հատվածներին հաջորդում են ոչ էնքան հաջող հատվածները: Օրինակ իմ ու Չուկի խոսակցությունը, պատմվածքի երկրորդ մասը դուրս չեկան, էն տպավորությունն է, որ արագի մեջ է գրվել, էնքան որ պատմվածքը ավարտին հասցվի: Կարելի էր պատմվածքը մի քիչ ուրիշ ուղղությամբ տանել, հումորային շատ սիրուն բան ստանալ, բայց հեղինակի մոտ դա էդքան էլ չի ստացվել: Մեկ էլ չեմ սիրում, երբ սկսում են բացատրություններ ու արդարացումներ գրել պատմվածքի մեջ, ասենք ինչ են գրել և այլն, դրանք ընդհանրապես պետք է հանվի:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Մոտավորապես գիտեմ, թե ով է հեղինակը ու մենակ կասեմ, որ հեղինակից ես ավելին էի սպասում: Եթե ավելի շատ ժամանակ ծախսեր էս պատմվածքի վրա, ընտիր գործ կստացվեր:

Վերջնական կարծիքս.
Կարծիքներ հնչեցին, որ էս գործը չի համապատասխանում մրցույթին: Ինչ-որ տեղ համաձայն եմ, որովհետև ոչ ակումբցիների համար լիքը բան անհասկանալի է, բայց մյուս կողմից էլ մրցույթի պահանջների մեջ ոչ մի կետ չկար նշած, որ արգելվում է ակումբին վերաբերվող պատմվածք գրել, էնպես որ էս գործը լրիվ իրավունք ունի մրցույթին մասնակցել: Ամեն դեպքում չնայած որոշ ընտիր մասերի, պատմվածքը ինչ-որ տեղ ձախողված ա ու ցավոք իմ ֆավորիտների մեջ չէ:

Ռուֆուս
03.06.2015, 14:33
8. Ճանապարհի սերը

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Եսիմ, սիրային պատմություններ էդքան էլ չեմ սիրում:

Լավը.
Անկեղծ ասած, շատ եմ ուզում ինչ-որ լավ բան նշեմ էս պատմվածքի մասին, բայց երբ հիշում եմ ահավոր փնթի գրելաձևը, կետադրական նշաններից հետո բացատների բացակայությունը, տառասխալները, հասկանում եմ, որ լավ բաներ ցավոք չեմ կարող ասել:

Վատը.
Հեղինակ ջան, խղճա ընթերցողներիդ, էս ստեղծագործությունը մանրակրկիտ խմբագրման կարիք ունի: Կետադրական նշաններից հետո բացատների բացակայությունը ստեղծագործությունը դժվարընթեռնելի է դարձնում ու չի թողնում, որ ընթերցողը հաճույք ստանա: Ու բացի դրանից ես պատմվածքից բան չհասկացա, չհասկացա, թե ով ով էր ու ում էր ուզում: Միգուցե մի հատ էլ պետք է կարդամ, որ բան հասկանամ, բայց ինձ սպանեք, ես էս պատմվածքին երկրորդ անգամ մոտիկ չեմ գա:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Ճիշտ կետադրել:

Վերջնական կարծիքս.
Բան չեմ հասկացել, ուրիշ բան չեմ կարող ասել:

Վոլտերա
03.06.2015, 14:35
Ռուֆուս, էս ինչ դաժան ես, տնաշեն :( իյա

Ռուֆուս
03.06.2015, 14:40
Ռուֆուս, էս ինչ դաժան ես, տնաշեն :( իյա

Դեռ սպասեք, հեսա հասնեմ էն մի երկուսին, կիմանաք դաժանը որն ա :))

Վոլտերա
03.06.2015, 14:41
Դեռ սպասեք, հեսա հասնեմ, էն մի երկուսին, կիմանաք դաժանը որն ա :))

Ոնց հասկացա գործերից ոչ մեկը չես հավանել

Ռուֆուս
03.06.2015, 14:48
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Լավն էր, հատկապես վերնագիրը (չնայած պատմվածքի վերջը սպոյլ էր անում), բայց չգիտեմ ինչի մտածում էի, որ Լյուսին կատու է:

Լավը.
Չնայած տխուր պատմություն էր, բայց շատ թեթև էր գրված, առանց ճոռոմ բառերի, նկարագրությունները լավն էին, հավեսով կարդացվեց ու վերջում էլ մի տխրեցի:

Վատը.
Իմ կարծիքով կարելի էր մի քիչ էլ երկարացնել, բայց էնպես, որ պատմվածքի որակը չտուժեր: Չնայած էսպես էլ վատիկը չի:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Խորհուրդ կտայի պարբերությունների արանքում բաց տող թողնել, էդպես ավելի հեշտ է կարդացվում:

Վերջնական կարծիքս.
Վերջնական կարծիքս դրական է, դրանից ավել շատ բան չեմ կարող ասել, որովհետև կարճ ու պարզ սյուժեով պատմվածք էր:

Ռուֆուս
03.06.2015, 14:49
Ոնց հասկացա գործերից ոչ մեկը չես հավանել

Ընդհակառակը, լիքը գործեր հավանել եմ :)

ivy
03.06.2015, 14:53
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Խորհուրդ կտայի պարբերությունների արանքում բաց տող թողնել, էդպես ավելի հեշտ է կարդացվում:


Էդ ես էլ կարող եմ անել, սպասեք անեմ :)

Արէա
03.06.2015, 15:03
Ռուֆուսի մեկնաբանությունները հետաքրքիր են։
Մասնակիցներ ջան, անպայման ուշադրություն դարձրեք։

Ռուֆուս
03.06.2015, 15:07
10. Իմ կերտած Երևանը

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Բացասական, որովհետև սկզբից արդեն հասկանալի է, որ դպրոցներում պահանջվող ստանդարտ շարադրություն եմ կարդալու:

Լավը.
Լավ բանը, որ կարող եմ նշել, հեղինակը հարուստ բառապաշար ունի: Ես ինքս օրինակ չէի կարողանա էդքան բառ մի ստեղծագործության մեջ օգտագործեի:

Վատը.
Եթե պաթոսն էս գործից հանենք, տակը բան չի մնա ու ցավոք էս գործը լի է արհեստական պաթոսով ու շաբլոնային արտահայտություններով: Պաթոսն իրականում շատ լավ լեզվական հնարք է, եթե ճիշտ տեղում է օգտագործվում, մնացած բոլոր դեպքերում այն ստեղծագործությունը դարձնում է պաթետիկ ու զավեշտալի: Էլ անմոռուկ, էլ հիշել ու պահանջել, էլ Արարատ, էլ արևմտյան ու արևելյան Հայաստանների միավորում, էլ Տիգրան Մեծ, էլ Նժդեհ, էլ եսիմ ինչ, լավ էլի, հեղինակ ջան, գիտեմ, որ շատ ջահել ես, Երևանի մասին կարող էիր քո բառերով ու քո զգացածով նենց սիրուն բան գրեիր, բայց ոչ էս պաթոսախեղդ արած գործը: Միգուցե հայոց լեզվի դասատուն գովել է էս ստեղծագործությունը, հինգ նշանակել ու դասարանում բարձրաձայն կարդացել, բայց ինձ՝ սովորական ընթերցողին սարսափելի տհաճ էր սա կարդալը:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Պաթոսը հանել, գրել սեփական փորձից, օգտագործել էնպիսի բառեր, որոնք օգտագործվում են առօրյայում: Լիքը կարդալ ու շատ գրել:

Վերջնական կարծիքս.
Վատ:

Ռուֆուս
03.06.2015, 15:30
11. Կյանքի առեղծվածը

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Սա միակ ստեղծագործությունն էր, որն առաջին փորձից չկարողացա կարդալ: Բայց նոր սուրճ դրեցի, զինվեցի համբերությամբ ու պարզվեց էդքան էլ վատը չէր, ինչքան սպասում էի:

Լավը.
Մի բան կարող եմ հաստատ ասել, հեղինակը գրելու ձիրք ունի ու եթե ճիշտ թեմաներ ընտրի շատ լավ բաներ կկարողանա գրել: Բառապաշարը լավն է, լեզվական հոտառությունը կա:

Վատը.
Եթե ճիշտ հասկացա, սա էլ է դպրոցներում պահանջվող ստանդարտ շարադրություններից: Էս ստեղծագործությունը սկզբից մինչև վերջ ոնց որ Կոելյոական պարզ ճշմարտություններ լինեին, «խոտը կանաչ է, երկինքը՝ կապույտ» կարգի: Էս տարիքում կյանքի առեղծվածի մասին մտածելը շա՜տ շուտ է, ավելի լավ կլիներ ասենք հեղինակը մտածեր վիշապների, կախարդների, այլմոլորակայինների, դինոզավրների, աշտարակում բանտարկված արքայադստրերի ու ուրիշ բաների մասին, իսկ կյանքի առեղծվածը թողներ տարիքն առած, սպիտակած մազերով փիլիսոփաներին:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Գրել հոգեհարազատ թեմաներից: Ու մի քիչ ուշադիր լինել տառասխալների, վրիպակների ու կետադրության նկատմամբ:

Վերջնական կարծիքս.
Ինձ թվում է ինչ-որ բան գրելուց առաջ հեղինակը պետք է մի քիչ կենսափորձ ունենա, իմանա ինչի մասին է գրում, նոր գրի: Իսկ էս ստեղծագործության մեջ ես ես ոչ մի բան չգտա, բացի բոլորին վաղուց արդեն հայտնի ճշմարտություններից:

StrangeLittleGirl
03.06.2015, 15:40
Helium

Էս գործը կարդալիս ամբողջ ընթացքում ձենով ծիծաղում էի: Հեղինակի հումորը սպանում էր: Արտահայտությունները շատ դիպուկ էին: Իսկ էդ ստեղծագործությունների գնահատելու պահն էլ լրիվ պատկերացրի: Հաշվի առնելով, որ կռահում եմ՝ հեղինակն ով է, որ մրցույթի մնացած մասնակիցների համեմատ ավելի փորձառու է, մի քիչ հիասթափված եմ վերջաբանից: Ախր ինքն էլ լավ գիտի, որ ակումբում նման բաներ չենք սիրում: Մեկ էլ մի քիչ ալարած էր գործը: Սկզբի թափը երկրորդ կեսում կորում ա: Ու արդեն նշվեց, ես էլ ասեմ. վատն էն ա, որ էս գործն ակումբից դուրս խիստ անհասկանալի ա:

Բայց էս գործին կարելի ա առանձին Չուկի անվան մրցանակ տալ ու դա ավանդույթ դարձնել ակումբի վերաբերյալ լավագույն պատմվածքներ գրողների համար :))

StrangeLittleGirl
03.06.2015, 15:53
Հենց նոր կարդացի Իմ կերտած Երևանը: Գործի մասին մանրամասն կգրեմ էս քանի օրը, բայց ահագին տխրեցի էդ գործը կարդալիս: Տխրեցի, որովհետև տասներկու տարի առաջ եմ դպրոցն ավարտել: Էդ ընթացքում լիքը կրթության նախարար ա փոխվել, ինչ բարեփոխում ասես չեն արել, բայց պարզվում ա՝ նույն ողբալի վիճակն ա դպրոցներում: Նույն տեսակի շարադրություններն են գովելի, նույն բառապաշարը, նույն կլիշեները: Ու մեկ էլ ուզում եմ էս տողը մեջբերել.


Ես իմ կյանքում չեմ տեսել ոչ մի այնպիսի քաղաք, որը նման լիներ Երևանին, ուր բնակչությունը պատմական այդքան կարճ ժամանակահատվածում այդքան արագ աճեր:

Ես կյանքում չեմ տեսել ոչ մի այնպիսի քաղաք, որը Երևանի պես արագ դատարկվեր ու տեսքը փոխեր: Հեղինակ ջան, հասկանում եմ, որ քո ուսուցիչներից ոչ մի խեր չես տեսնի, բայց ծնողներիդ հարցրու, թե Երևանն ինչպիսին էր, երբ իրենք քո տարիքին էին: Կամ շատ հեռու մի գնա, հարցրու, թե ինչպիսին էր, երբ դու ծնվեցիր: Մեկ էլ նայի, տես, թե հիմա քաղաքն ինչպիսին է, ինչպիսին ես դու տեսնում, ինչպիսին կուզեիր, որ այն լինի: Ու այ դրա մասին գրի: Գրի էն բաների մասին, որտեղ ոչ մի տեղ չես կարդացել, թե չէ վարդագույն քաղաքից արդեն հոգնեցինք:

Բայց գործին դեռ առանձին կանդրադառնամ: Էս իմ վայրկենական պոռթկումն էր: Ցավից պոռթկացի:

Lusina
03.06.2015, 16:04
Ինչու՞ չէ որ

Որովհետև
1. Մյուսների մասին չեմ գրել.
2. Ես կարծիք կազմելուց ահագին անլուրջ եմ, նորմալ չեմ հիմնավորում կարծիքս ինքս ինձ համոզելու համար, պատճառների մեջ չեմ խորանում , երբ մի բան դուրս չի գալիս => եթե ինչ-որ մեկը համաձայն չլինի կարծիքիս հետ, խնդրելու ա հիմնավորեմ, իսկ ես չեմ ուզում նստեմ տեղում պատճառներ մոգոնեմ.
3. Ուղղակի հետաքրքիր էր ,ինչ-որ հատուկ ժա՞նր ա, կա՞ն մարդիկ , որ կարան կլանված կարդան ինչ-որ բան, որը փիլիսոփայական մտքերի հավաքածու ա, պատմություն չկա հիմքում.

Ռուֆուս
03.06.2015, 16:21
12. Գործ N 114

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Խիստ դրական:

Լավը.
Չեմ ուզում գովեստի խոսքեր շռայլել, բայց էս գործը գրեթե իդեալական էր: Կար շատ լավ զարգացրած սյուժե, համոզիչ ու իրական հերոսներ, որոնցից յուրաքանչյուրն իր բառապաշարն ուներ, լեզվական շատ հմուտ ձևով իրագործված հնարքներ: Պատմվածքը գրված էր վարպետորեն, անցումները սահուն էին, նկարագրությունները՝ ընտիր, կերպարները՝ լավ զարգացրած, մի խոսքով, բրավո:

Վատը.
Ստեղծագործությունը երկու անգամ եմ կարդացել՝ փորձելով անպայման կպնելու տեղ գտնել, բայց ցավոք ոչ մի կպնելու տեղ չգտա :)) Ամեն բառն ու տառն իր ճիշտ տեղում էր, բոլոր հնարքները՝ ճիշտ օգտագործված: Ափսոս :))

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Անկեղծ ասած հեղինակին չեմ գուշակել, միգուցե իր ստեղծագործություններից էլի եմ կարդացել, բայց շատ եմ ուզում, որ էլի գրի ու շատ գրի:

Վերջնական կարծիքս.
Իմ կարծիքով էս աշխատանքը լավագույն եռյակում հաստատ կհայտնվի ու շատ հնարավոր է, որ նույնիսկ հաղթի: Ամեն դեպքում սա մրցույթի լավագույն գործերից մեկն է:

Ռուֆուս
03.06.2015, 17:43
Հատված իմ կյանքի օրագրից գործը լավիկն էր , պարզ , մատչելի , բարի ։ :love Մրցույթից հետո հեղինակի հետ կծանոթանամ ։
Չեմ ասի, որ հզոր , գաղափարապես հարուստ գործ էր, բայց թեթև կարդացվող , հավես օրագիր էր ։ Ապրի :)


Հա ես էլ կուզեի ծանոթանալ հետը, մանավանդ եթե տղա է հեղինակը: :))

Իսկ ձեր անունները Հասմի՞կ ա :))

Լոլիտա
03.06.2015, 18:34
չէ, Հասմիկ չի :)

LisBeth
03.06.2015, 18:41
Ուրեմն՝
Գինու մեջ թաթախված - շատ սպեցիֆիկ ձեռագիր ա, մի տեսակ քաոսային, ոնց եղել, զգացել ա, գրել ա հեղինակը: Ես բոլորովին դեմ չեմ խոսակցական լեզուն գրականություն բերելուն, դա ավելի բնական ա սարքում: Սա իհարկե սուբյեկտիվ բան ա, քանի որ ես տառասխալներին ու կետադրությանն էլ էդքան շատ կարևորություն չեմ տալիս, որքան մնացածը, բայց քանի որ մեծամասնությունը տենց են նայում, հեղինակը կարա ավելի ուշադիր լինի, եթե իհարկե սա փորձնական բան չի:
Գործը՝ միտքը լավն ա, կատարումը՝ թույլ: Ասեմ ինչ ի նկատի ունեմ: Ստեղ ինչքան հասկանում եմ, սերունդների կոնֆլիկտ կա, երիտասարդ ու անփորձ վերսուս շատ բան տեսած, կոշտ ու կոպիտ փորձվաձ բժիշկներ, որոնք իհարկե նույնպես անցել են էդ փուլերի միջով: Բայց հերոսն էնքան ա կենտրոնացել իր զգացականի վրա որ էս ամենը չի զարգանում, մնում ա հետին պլան: Օրինակ
Նայում էր հայելու մեջ ու երևի մտքում մտածում` ոնց սկսի: Երևի կասի, որ ամեն ինչ արեցինք, բայց, ցավոք, անկանխատեսելի բան եղավ, ու հիվանդը մահացավ: Կամ էլ մտածում է` ինչ ուտի: Խորովա՞ծ, քյաբա՞բ, շաուրմա՞. այս է խնդիրը: էս մասը: Մարդու ուղեղում մի վայրկյանվա մեջ հազար միտք կարա ծագի, բացառված չի, որ ուտելիքի մասին էլ մտածում ա: Իսկ հեղինակի քոմենթները զուտ բացասական տեսանկյունից ա մեզ ներկայացնում կերպարին:
Հետո լիքը բացեր կան՝ իրեղեն դետալները շատ քիչ են: Հերոսն անընդհատ տվայտանքների մեջ ա՝ ինչի, ոնց,բան ման, բայց նյութ չկա, որ ընթերցողն էլ մտածի: Էդ հարցերի փոխարեն ավելի շատ նկարագրություններ ու մանրամասներ տուր մեզ, մենք կհասկանանք, ինչ ես դու դրանցում փնտրում:
Մի խոսքով, հեղինակս՝ ապրես: Քեզ խորհուրդ իմ կողմից, ավելի քիչ զգացմունք, ավելի շատ ինֆորմացի: Հավատա դետալներում զգացմունքներդ կերևան, մենք էլ մի բան կզգանք: Ես գիտեմ քո մեջ հետաքրքիր պատմություններ ու ասելիքներ շատ կան:

Արէա
03.06.2015, 19:11
Նախ շնորհակալություն բոլոր մասնակիցներին։ Բոլորդ էլ շատ ապրեք, ապրեք որ գրում եք, ստեղծագործում եք, փորձում եք ինչ-որ խելքը գլխին բան անել։ Թող պաթետիկ չհնչի, բայց ձեր պես մարդիկ մեզ հիմա շատ են պետք։ Շնորհակալություն։

Ստեղծագործությունների մասին մի երկու բառ գրեմ, հետո քննարկումների ժամանակ էլի կանդրադառնամ որոշ տարբերակների։

1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը
Երբ պատմվածքը կարդալուց հետո մի որոշ ժամանակ սկսում ես մտածել հերոսի մասին, ինչ-որ տեղ նույնականացնում ես քեզ հերոսի հետ, զգում ես իր զգացածը, տեսնում ես իր տեսածը, ուրեմն պատմվածքը լավն է։ Ինձ շատ դուր եկավ, շնորհակալություն։

2. Ես գտա իմ հերոսին
Ես առանձնապես չհասկացա պարբերությունների կապը միմյանց հետ։ Այսինքն եթե կենտրոնացած կարդաս, ինչ-որ կապ կգտնես, բայց այ արդեն երրորդ անգամ եմ կարդում ու սկզբի նախադասություններից դժվարանում եմ միանգամից մտաբերել ինչի մասին էր պատմվածքը։
Ու վերջի փիլիսոփայությունը կյանքի իմաստի վերաբերյալ որևէ տպավորություն չթողեց։ Ամեն դեպքում վատը չի, ու շատերին դուր կգա երևի։

3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից
Ես վեցերորդ թե յոթերորդ դասարանում մի էսպիսի շարադրություն էի գրել, ուսուցչուհիս մինչև դպրոցն ավարտելս հիացած բոլորին պատմում էր թե ես ինչ տաղանդավոր եմ, էդ տարվա ընթացքում, մի տաս անգամ, գրատախտակի մոտ, էսպես, պաթետիկ տոնով կարդացի շարադրությունս, տարբեր ուսուցիչների պահանջով։
Հիմա գիտեմ որ հեղինակին նույն կերպ թևեր են տալիս, բայց պետք չի։
Պետք չի էսպիսի բաներ գրել։ ԱՎելի պարզ, ավելի ձեզ առօրյայում հետաքրքրող թեմաների մասին, ավելի պաթոսազերծ ու բնական աշխատեք լինել։

4. Հատված իմ կյանքի օրագրից
Շատ լավն էր։ Շատ լավն էր եթե չլիներ վերջին նախադասությունը, լավ կլինի այլ վերջաբան մտածել, ընթացքը շատ լավն է )

5. Տարօրինակ կենդանիներ
Էս ինչի՞ մասին է, հեղինակ ջան։ Ինչ որ ժամանակ մարդիկ էսպես խոսո՞ւմ էին իրար հետ (հիմա հաստատ չեն խոսում), Շիրվանզադեի պիեսներում գուցե, բայց էլի ոչ էսքան արհեստական։
Նախ թեմային ծանոթ չի հեղինակը, էսպիսի հարաբերություններ չեն լինում (հենց էսպիսի), հետո հերոսները 19-րդ դարի վերջի գավառական թատրոնի ներկայացման բառապաշարով են խոսում, ու ի վերջո 55 տարեկան ծերուկ չի լինում ) Մի խոսքով բնական չէր։

6. Սատանաբներ
Մի քիչ դժվարանում եմ էս տարբերակի մասին խոսել։ Ինչ-որ հետաքրքիր պատմություն ա, բայց կիսատ, անհավես պատմած, տատի, տատի նկարագրության, տատի մահվան հետ ինչ-որ կապ չունեցող, մի ընդհանրություն չդարձած պատմություն է։ Կարծիքս շատ դրական չի, բայց բացասական էլ չի, կարա լավ պատմություն դառնա։

7. Helium
Թե մրցույթը լիներ Ակումբի վերաբերյալ, էս տարբերակը բոլոր հնարավորությունները կունենար հաղթելու համար։ Շատ լավն էր, ինձ շատ դուր եկավ, բայց։ Եթե մրցույթը Ակումբում չլիներ, ու եթե ես Ակումբի մասին ոչինչ չիմանայի, արդյո՞ք նույն կերպ կհավանեի էս պատմվածքը։ Դժվար թե։
Ամեն դեպքում շնորհակալություն հեղինակին, շատ լավ էր գրված, հումորը տեղը, մտահղացումը՝ հետաքրքիր, կատարումը՝ կլանող։

8. Ճանապարհի սերը
Ես երեք անգամ կարդացել եմ էս պատմվածքը, անկեղծ, չգիտեմ ինչի մասին է։ Այսինքն գիտեմ, բայց, էսպես, ընդհանուր գծերով, ոչ մի մանրամասնություն չեմ հիշում։ Շատ կծկտուր է, հեղինակը գիտի ինչի մասին է պատմում, բայց այ մեզ չի կարողանում ցույց տալ իր իմացածը։ Ես հերոսին չզգացի, չհասկացա ինչ էր ուզում, ինչ էր զգում։ Մի խոսքով առանձնապես բան չհասկացա էս
պատմվածքից։ Չեմ ասում վատն էր։ Բայց բան չհասկացա )

9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ
Վատը չէր։ Բայց էդ խեղճ շանը ինչի՞ սպանեցիր հեղինակ ջան, թող ապրեր էլի։ Ես էդպես էլ չհասկացա տխուր ավարտ ունեցող պատմություն գրող մարդկանց։ Չնայած միգուցե ինչ-որ դրվագի ազդեցության տակ ա գրվել։ Լավ։ Ամեն դեպքում վատը չէր։ Շնորհակալություն։

10. Իմ կերտած Երևանը
տարոն պարոն մարգարյանին դուր կգար սա )
Հեղինակ ջան, ես գիտեմ, որ դու կարող ես շատ ավելի լավ ստեղծագործություններ գրել, բայց պիտի ասեմ նույնը ինչ երրորդ տարբերակի մասին ասեցի, մի գրեք էսպիսի պաթետիկ բաներ։ Փորձի նույնը գրել, բայց առանց վերամբարձ բառերի, առանց սրտաճմլիկ արտահայտությունների, առանց պաթետիկ կեցվածքի, առանց կեղծիքի, այլ էնպես ոնց տեսնում ես Երևանը, տես ինչ հրաշալի գործ կստացվի։
Քեզ ու երրորդ տարբերակի հեղինակին կուզեի տեսնել հաջորդ մրցույթում՝ այս մրցույթի խորհուրդներին հետևած։ Վստահ եմ, որ լրիվ ուրիշ պատկեր ենք տեսնելու։

11. Կյանքի առեղծվածը
Չգիտեմ հեղինակը քանի տարեկան է, բայց չեմ կարծում թե էս պատմվածքը գրելու մի քանի ժամից բացի, օրվա ընթացքում որևէ մի այլ պահի մտածում է էն բաների մասին, ինչի մասին գրել է։
Բան չհասկացա։

12. Գործ N 114
Լավն էր։ Բացի վերջի մեղադրանքից, ինձ անընդհատ թվում էր թե դա կեղծ մեղադրանք ա, ու լրիվ այլ պատմություն պիտի վերջում տեսնեինք, որը կբացահայտեր իրական շարժառիթներն ու լրիվ այլ հանգուցալուծման կբերեր։ Բայց չէ։ Փաստորեն ճիշտ էր, ուղղակի բավականաչափ համոզիչ չէր ներկայացված, եթե համեմատենք պատմվածքի սկզբի հետ։ Ամեն դեպքում շնորհակալություն հեղինակին, վատը չէր։

Հեղինակներ ջան, ևս մեկ անգամ շնորհակալություն բոլորիդ մասնակցության համար։
Հուսով ու համոզված եմ, որ ձեզ դեռ երկար կտեսնենք Ակումբում տարբեր մրցույթների, միջոցառումների ժամանակ )
Շնորհակալություն։

ivy
03.06.2015, 22:01
Քանի որ ես մի քիչ ավելի շատ բան գիտեմ հեղինակների մասին, երևի կարծիքիս վրա էլ դա կազդի, ինչը հեչ վատ չի:

Օրինակ՝ գիտեմ, որ «Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից»-ի հեղինակը միակն էր, ով մրցույթին անհամապատասխան գործ ուղարկելուց հետո, նորից նստեց աշխատեց իր ստեղծագործության վրա ու նորացված աշխատանքը կրկին անգամ ուղարկեց՝ էս անգամ համապատասխանեցնելով նախագծի կանոններին:
Ես դա շատ լավ գիծ եմ համարում:
Ինքն էլ ախր դեռ շատ պստիկ է: Ու հիմա էլ լուռ հետևում է էն ամենին, ինչ էստեղ ասում են:
Ի դեպ, ես սկիզբը ահագին հավանել եմ: Շատ պարզ ու հանգիստ նկարագրություններ են: Մի հատ էլ որ «ավա՜ղ»-ը հանենք, ամեն ինչ կարգին տեսք կունենա:
Ու նաև կարող եմ հասկանալ թեմայի ընտրությունը: Եթե առավոտից իրիկուն ամիսներ շարունակ նույն թեման է հնչում ամենուր, պարզ է, որ դրա մեջ ապրող մարդկանց համար դա կամա թե ակամա ակտուալ է դառնում, հետն էլ եթե էդքան ջահել են ու ազդեցության տակ ընկնող: Պատկերացնում եմ, թե դպրոցներում էլ ինչ մի մակարդակի վրա է հանվել էդ ամբողջ թեման... Երեխեքն էլ էդ են լսում, էդ են գրում:
Բայց հեղինակ ջան, դու կտրվի էդ ամբողջ պրոպագանդայից, գրի էն, ինչ քեզ է հետաքրքիր, ինչը հենց մենակ դու ես նկատում ու տեսնում: Գրի քո շուրջն եղած մարդկանց մասին, քո տեսած աշխարհի մասին: Ամեն ստեղծագործող պիտի կարողանա իրենը ներկայացնել, ինչ-որ նոր բան ասել, ոչ թե եղածը կրկնել ու արդեն հազար անգամ ծամծմվածը մի անգամ էլ ծամել: Դա ոչ մի արժեք չունի իրականում:
Ընդհանրապես, պոկվիր էդ գրականության դասագրքերից, հայոցի դասատուներից էլ հետը (մամայիս ականջը լուռ):
Ու լավ գրքեր կարդա, հավես բաներ գրի ;)

ivy
03.06.2015, 22:15
Մի բան ասեմ կետադրության մեջ սխալ դրված բացատների մասին:
Մի չորս գործ կար, եթե ոչ ավելին, որ նույն սխալներն ունեին: Այսինքն՝ կետադրական նշաններից առաջ ու հետո բացատները սխալ էին դրված կամ դրված չէին: Մի քանի տեղ ուղղեցի, հետո զգացի, որ էլ ուժ չունեմ :)
Հիմա չեմ հասկանում՝ ոնց էր եղել, որ էդ բոլորը նույն սխալներն ունեին: Կամ նույն դպրոցից են հեղինակները, կամ նույն մարդուն են դիմել, որ տեքստը հավաքի, կամ էլ հիմիկվա դպրոցականները էդ «բացատային» կանոններից հեչ տեղյակ չեն:

Tiger29
03.06.2015, 22:56
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

***

Հետաքրքիր պատմություն էր, ընդհանուր լավ կարդացվեց: Ճիշտ է, օրագրային էր, բայց էդ օրերը կպցնելով հեղինակը էլի ինչ-որ չափով պատմություն ստեղծել էր: Մի քիչ քիչ էր, բայց դե ոչինչ, սենց էլ վատ չէր:
Սկզբում կետադրական նշանների մեջ շատ թերություններ կային, վերջակետի փոխարեն կետ, ստորակետ էր, չակերտը կիսատ էր, նախադասությունը սկսվում էր փոքրատառով, առաջին նախադասության մեջ տառ էր բաց թողած: Հետո ոնց որ շատ բաներ ուղղվեցին, իհարկե <<ու>> տառի մեծատառը չեմ հասկանում ինչի եք սենց գրում` <<ՈՒ>>?
<<Ու>>-էսպես ավելի գեղեցիկ չի նայվում?
Մեկ էլ <<աղչկա>> էր գրած, չնայած հետո աղջիկը ճիշտ էր գրված, բայց դե սենց փոքր տեքստերում էդպիսի բացթողումներ պիտի չլինեն:
Մի քիչ կերպարի տարիքը չհասկացա: Ինձ սկզբում թվացել էր, թե շատ փոքր ա, բայց դե եթե քիմիա էր անցնում, ուրեմն էդպես չէր: Ուղղակի մի տեսակ անհավատալու էր, թե ինչի պիտի էդպիսի ռեակցիա տար ուսուցիչը: Էդ տարիքում ինձ մի քիչ մեծ եմ պատկերացնում, դրա համար էդքան էլ չեմ հասկանում էդ երեխայական ապրումները:
Մեկ էլ ապագայի գրվածք էր :) Դեռ չի եկել այդ օրը:

Առավելություն`
Անկեղծ էր գրված: Վերջին նախադասությունը սրտից էր գալիս:

Թերություն`
Բավականին անուշադիր և փնթի վերաբերմունքը:
Ուղարկելուց առաջ մի քանի անգամ պետք է կարդալ:

Աթեիստ
03.06.2015, 23:07
Հետո ոնց որ շատ բաներ ուղղվեցին, իհարկե <<ու>> տառի մեծատառը չեմ հասկանում ինչի եք սենց գրում` <<ՈՒ>>?
<<Ու>>-էսպես ավելի գեղեցիկ չի նայվում?

Մի քիչ թեմայից շեղվելով հիշեցնեմ, որ օրինակ ձեռագրում Ու-ն մեծատառ գրելուց մենակ դեմի Ո-ն ա մեծանում, ւ մասնիկը տենց փոքր էլ գրվում ա։

Մեծատառով գրելուց էլ, որ գրում ես Ու, ոչ մեկ դա վատ ֆոնտի պատճառով ոի չի կարդա։
Մի անգամ գրել եմ, էլի կրկնեմ, որ փոքր վախտ գիրք եմ կարդացել, Ինժեներ Գարինի Հիպերբոլուդը, այսինքն գրքի կազմի վրա գրած էր լրիվ մեծատառ, էս էլ կարդացել էի ու, ոչ թե ոի, մինչև գրքի մեջ հասա փոքրտառով գրածին։

Ես հիմի ինչքան էլ ուզեմ, չեմ կարա էդ ւ-ը մեծատառ գրեմ, իմ ստեղնաշարից դա վերացրել եմ ։)))

Արէա
03.06.2015, 23:18
Եթե հաջորդ տառը մեծատառ ա՝ գրվում ա ՈՒ, հակառակ դեպքում՝ Ու։

Malxas
04.06.2015, 00:05
8. Ճանապարհի սերը

Կյանքիս մեջ մի քանի հազար գիրք կարդացած կլինեմ, դրանցից մի քսանը չեմ հիշում, թե ինչի մասին էր, բայց անկասկած մի ինչ որ ժամանակահատված հիշել եմ: «Ճանապարհի սերը» կարդալուց հետո անմիջապես մոռացա թե ինչի մասին էր, կարդալուց էլ դա արեցի որպես պարտականություն, հազիվ հասա մինչև վերջ ու որևէ իմաստ, հետաքրքրություն կամ գեղեցկություն չգտա: Դժվարանում եմ ինչ որ բան ավելացնել:

Malxas
04.06.2015, 00:16
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

10/5 : Վատը չէր, նորմալ շարադրված, մոտավորապես օգտագործված այնպիսի բառեր, որոնք կսազեին նման ստեղծագործությանը: Ընտրված թեման էլ ոչ մի դեպքում ծեծված համարել չի կարելի, բայց էսպես ասած՝ պատկառելիությունը չի բավականացնում, որպեսզի շատ բարձր տեղերի հավակնի: Ընդհանրապես, կարճ պատմությունները պետք է աշխատել ավելի տպավորիչ արտահայտել, մանավանդ վերջը, իսկ փոքրիկ Լյուսիի մահը մի փոքր տխրեցնում է միայն ու վերջ:

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 00:28
Մի քիչ թեմայից շեղվելով հիշեցնեմ, որ օրինակ ձեռագրում Ու-ն մեծատառ գրելուց մենակ դեմի Ո-ն ա մեծանում, ւ մասնիկը տենց փոքր էլ գրվում ա։

Մեծատառով գրելուց էլ, որ գրում ես Ու, ոչ մեկ դա վատ ֆոնտի պատճառով ոի չի կարդա։
Մի անգամ գրել եմ, էլի կրկնեմ, որ փոքր վախտ գիրք եմ կարդացել, Ինժեներ Գարինի Հիպերբոլուդը, այսինքն գրքի կազմի վրա գրած էր լրիվ մեծատառ, էս էլ կարդացել էի ու, ոչ թե ոի, մինչև գրքի մեջ հասա փոքրտառով գրածին։

Ես հիմի ինչքան էլ ուզեմ, չեմ կարա էդ ւ-ը մեծատառ գրեմ, իմ ստեղնաշարից դա վերացրել եմ ։)))
Վայ, ու՞ ա :)) ես սաղ կյանքս կարծել եմ՝ ոի ա :))

ivy
04.06.2015, 00:32
Վայ, ու՞ ա :)) ես սաղ կյանքս կարծել եմ՝ ոի ա :))

Ես էլ. ամոթից ձեն չհանեցի :))

Malxas
04.06.2015, 00:35
10. Իմ կերտած Երևանը

Ակնհայտորեն գործ ունենք տաղանդավոր դպրոցականի հետ, որը գտնվելով ասույթներ սերտած միջակ դասատուների ազդեցության տակ, այս պահին սխալ ստեղծագործական ճանապարհի վրա է: Չէի ցանկանա այս դեպքում չափից ավելի խիստ դատել, բայց մրցույթ է, և բոլոր մասնակիցների նկատմամբ մոտեցումը հավասար պետք է լինի:
Տպավորությունն այնպիսին է, որ հեղինակը առաջադրանք է ստացել գրականության դասատուից ու նաև «արժեքավոր խորհուրդներ», թե ինչպիսի բառեր ու դարձվածքներ պետք է օգտագործել, որպեսզի գեղեցիկ, ուժեղ և ռազմահայրենասեր գործ ստացվի: Արդյունքում մի հակաբնական բան է ստացվել: Այլևս չմանրանամ, դրանով պարզապես կրկնած կլինեմ մյուսների կարծիքը: Ինձ թույլ կտամ խորհուրդ տալ պատանի հեղինակին. Հեռու մնա բոլոր ամպագոռգոռ երևույթներից, նախօրոք բառեր և դարձվածքներ մի սերտիր, կամ եթե սերտել ես, առանց անհրաժեշտության ստեղծագործության մեջ մի օգտագործիր: Նաև շատ կարդա:

ivy
04.06.2015, 00:58
Ես էլ անդրադառնամ «Իմ կերտած Երևանին»՝ էլի մեջ գցելով իմ մի քիչ ավել իմանալը:
Նախ հետաքրքիր է, որ հեղինակը հեչ էլ Երևանից չի, բայց Երևանի մասին է գրել՝ որպես նրա բնակիչ: Ինձ մի քիչ զարմացրեց դա:
Հետն էլ մրցույթի ամենափոքր մասնակիցն է :)
Իրենից երեկ նամակ էի ստացել, որտեղ ասում էր, թե չգիտեր, որ պիտի պատմվածք ուղարկեր: Ես էլ ասեցի, որ էդպիսի պայման չկար. պիտի ուղարկվեր արձակ ստեղծագործություն, ինչն էլ որ արել էր:
Հարցը էն չի՝ պատմվածք, էսսե, թե ուրիշ արձակ, հարցն էն է, թե դա ոնց է շարադրված:
Նաև գրել էր, որ մենք տարիքային առանձնահատկությունները հաշվի չենք առնում: Իմ կարծիքով, լավ էլ հաշվի ենք առնում: Ով տեղյակ չի՝ մեզ մոտ ինչ անողոք քննարկումներ ու կարծիքներ են լինում, երբ սովորական մրցույթներ են անցկացվում, թող էս բաժնում մի երկու թեմա բացի, նայի: Ու կհասկանա, թե հիմա ինչքան բարի ու մեղմ մթնոլորտ է տիրում, որի պատճառն էլ հենց մասնակիցների տարիքը հաշվի առնելն է:
Ու համ էլ ասում էր, որ ինքն էս գործով իր ցասումն է արտահայտել էն մարդկանց հանդեպ, ովքեր լքում են հայրենիքը: Մենք դա հասկանում ենք, ուղղակի արժի մտածել, թե ոնց շարադրել մտքերը, որ ավելի բնական լինեն, էդքան արհեստական ու պլպլան խոսքեր չլինեն:
Ընդհանրապես, հայրենասիրության թեման ահագին սիրված է Հայաստանի դպրոցներում, բայց էդ «սերը» հեչ լավ արտահայտում չի գտնում: Լրիվ փչացրել թողել են...

Հեղինակ, արի էստեղ, դու էլ մասնակցիր քննարկումներին :)
Էս ամենը քեզ համար եմ գրել:

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 00:59
Էս վերջին մի քանի գործին մեջբերումներով-բանով եմ անդրադառնալու:
Ճանապարհի սերը

Սկիզբը խոստումնալից էր: Բայց կամաց-կամաց սկսեց թուլանալ: Ահագին խանգարում էր արհեստական լեզուն: Չգիտեմ ինչու, սկզբում ինձ թվաց, թե պատմողը տղա է, Վահանն իր ընկերն է: Մերիին էնպես է նկարագրում, ասես պիտի որ ինքը սիրահարվի Մերիին: Էն էլ հետո ինչ-որ Արիս է մտնում: Մտածում եմ՝ գուցե հոմոսեքսուալ է: Բայց վերջում արդեն շատ աղջկական է դառնում տեքստը: Շատերը գրել են, որ բան չեն հասկացել: Կարծում եմ՝ հեղինակն ինքն էլ չի հասկացել, թե ինչի մասին է ուզում պատմվածք գրել: Գործը ողնաշար չունի, մի թեմայից մյուսին է թռնում: Չկա գլխավոր կերպար, ամեն ինչ լղոզված է իրար: Մի քանի խնդրանք հեղինակին: Նախ, գրելուց հետո լավ կլինի՝ բարձրաձայն կարդա իր տեքստը, փորձի լսել ու հասկանալ: Օրինակ, այս նախադասությունն ի՞նչ է նշանակում.



Կարոտեցի,թեև գիտեմ,որ Եվրոպան և աշխարհի մնացած մասերը զառիթափ են ապրում ինչ-որ կարևոր մի կետում,որից այն կողմ դատարկություն է:

Մեկ էլ համեմատություններ (թե՞ եսիմինչեր, դրանց ո՞նց են ասում որպես գրական տերմին, որ անշունչ բաները շնչավորների բայերով են նկարագրում) անելիս խորհուրդ կտայի զգույշ լինել, որովհետև դրանք տեքստն ահագին ծանրացնում են: Օրինակ.


Մայթերը գլորվեցին ոտքերիս տակ և վախով մեխվեցին հանկարծ քո առաջ:
կամ.

Մեկիս չոր մատներում սպասման կրակը հանգել էր,մյուսիս երակներում վազում էր:
Շատ ծանր են այս նախադասությունները:

Իսկ օրինակ էս պարզ կենցաղային նախադասությունները շատ ավելի կենդանի են, բնական, հեշտ հասկանալի.


Առավոտյան կանուխ արթնացա: Կանգնեցի տաք ցնցուղի տակ, նախաճաշեցի, տնից դուրս եկա: Տրանսպորտը սովորականի պես լիքն էր, որոշեցի ոտքով իջնել: Վահանին պետք է հանդիպեի: Ժամանակ դեռ կար, որոշեցի գրադարան գնալ:
Էս վերջին մեջբերման մեջ էլ կետադրությունը հատուկ ուղղեցի, որ հեղինակը տեսնի, էլ նույն սխալը թույլ չտա:

ivy
04.06.2015, 01:01
Առավոտյան կանուխ արթնացա: Կանգնեցի տաք ցնցուղի տակ, նախաճաշեցի, տնից դուրս եկա: Տրանսպորտը սովորականի պես լիքն էր, որոշեցի ոտքով իջնել: Վահանին պետք է հանդիպեի: Ժամանակ դեռ կար, որոշեցի գրադարան գնալ:

Բյուր, դու էլ ես սենց նախադասություններով գրում, դրա համար լավ նկատել ես :)

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 01:06
Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Էս գործի վերնագիրը տեսա, միանգամից հալվեցի: Անկեղծ ասած, սպասում էի, որ մրցույթի ամենալավ գործն եմ կարդալու: Մի քիչ հիասթափվեցի, բայց դե միևնույն է ահագին լավն էր:
Ինչ-որ լուսավոր, անմեղ բան կար էս գործի մեջ: Գործը հավես պատկերներ ունի: Օրինակ.


Լյուսիի անունն Աննան էր դրել, երբ գտել էր շեկ ու փոքր շանը կապույտ ստվարաթղթե արկղում՝ սպիտակ պենոպլաստե փաթիլների մեջ: Այդ օրվանից ամեն անգամ անտուն շանը տեսնելիս Աննան ուրախ երգում էր Բիթլզ խմբի հայտնի երգի բառերը:

Բայց հեղինակին կխնդրեի համեմատություններ անելիս մի քիչ զգույշ լինել ու մտածել, թե որքան բնական կամ արհեստական են դրանք: Օրինակ.

Քամին բարակ դանակի նման մտնում է մորթու, կաշվի մեջ մինչև ոսկորները:
Այս նախադասությունը մի կողմից արհեստական է, մյուս կողմից էլ կլիշեի վրա կառուցված:

Կարծում եմ՝ հեղինակը կառուցել է պատմվածքի սկիզբ միայն, հետո շըփ-թըփ, առանց սյուժեի արագ-արագ վերջացրել: Խորհուրդ կտայի զարգացնել, մանրամասն պատմել Աննայի ու Լյուսիի մասին, չֆիքսվել մահվան վրան:

ivy
04.06.2015, 01:15
Հատված իմ կյանքի օրագրից

Ինձ թվաց, սա ոչ թե վերնագիրն էր, այլ մարդն իսկապես նկատի ուներ, որ մի հատված է դնում իր օրագրից: Որովհետև տեքստն էնպես է գրված, որ հենց դա էլ մտածում ես կարդալիս: Փնթի շարադրանքն էլ է օրագրից «պոկածի» մասին վկայում:

Հավեսն էր, ամեն դեպքում, ինձ դուր եկավ: Սիրում եմ զգացմունքային տղաների մասին պատմություններ կարդալ :)
Թեթև, հանգիստ ու պարզ շարադրանք: Ինչքան լիներ, էնքան կկարդայի:

Ռուֆուս
04.06.2015, 01:33
Ես վեցերորդ թե յոթերորդ դասարանում մի էսպիսի շարադրություն էի գրել, ուսուցչուհիս մինչև դպրոցն ավարտելս հիացած բոլորին պատմում էր թե ես ինչ տաղանդավոր եմ, էդ տարվա ընթացքում, մի տաս անգամ, գրատախտակի մոտ, էսպես, պաթետիկ տոնով կարդացի շարադրությունս, տարբեր ուսուցիչների պահանջով։
Հիմա գիտեմ որ հեղինակին նույն կերպ թևեր են տալիս, բայց պետք չի։
Պետք չի էսպիսի բաներ գրել։ ԱՎելի պարզ, ավելի ձեզ առօրյայում հետաքրքրող թեմաների մասին, ավելի պաթոսազերծ ու բնական աշխատեք լինել։

Ես դպրոցում ատում էի, երբ շարադրություններ էին հանձնարարում: Գրել շատ էի սիրում ու իմ կարծիքով բավականին լավ էր մոտս ստացվում, գրում էի մոտավորապես նույն ձևի, ոնց որ հիմա եմ օրագրերումս գրում, պարզ լեզվով ու առանց ավելորդ տվայտանքների մեջ ընկնելու: Բայց ամենաբարձրը որ ստացել եմ շարադրություններիցս 4-ից հանածն ա եղել, որովհետև դասատուս նախապատվությունը տալիս էր ճոռոմ բառերով գրված պաթոսախեղդ արած շարադրություններին: Դասարանումս աղջիկների մի խումբ կար, էս պաթոսիկները նույնիսկ ամենահասարակ թեմայից նենց մի լացակումած գործ էին ստանում Սևակ ու Տերյան մեջբերելով, մակդիրախեղդ անելով, ամենաանհավանական համեմատություններ անելով, որ դասատուս դրանց տետրերը վերցնում, էն լաչառ ու հիստերիկ ասմունքողների ձենով գրատախտակի դեմը կանգնած բարձր կարդում էր, էյֆորիայի մեջ ընկնելով ու բոլորիս խորհուրդ էր տալիս, որ մենք էլ էդ ձևով գրենք:

Հա ինչ էի ասում, ես ատում էի հայոցիս դասատուին էլ ու էդ աղջիկներին էլ առավել ևս:

Աթեիստ
04.06.2015, 01:37
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Վատ չէր, զգացվում էր, որ մարդը գիտի ինչի մասին ա գրում։ Ոնց հասկանում դա էս մրցույթի մասնակիցների ամենաթույլ կողմն ա։

Էն անձնական մասը շեղեց ավելի հետաքրքիր մասից, տարավ լրիվ այլ ուղղությամբ, էն դեպքում, որ հենց բժիշկների առօրյան էր իրա մոտ լավ ստացվում։ Ախր մենակ էդ առօրյան նենց բան ա, որ հա էլ կարելի ա գրել։

Հավանեցի։

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 01:44
Իմ կերտած Երևանը

Հեղինակ ջան, ինչպես մրցույթի մնացած մասնակիցներին եմ խորհուրդ տվել, քեզ էլ նույնը խորհուրդ կտայի. գրիր այն թեմաներով, որոնց ծանոթ ես: Մրցույթի կազմակերպիչը հայտնեց, որ սկի Երևանից էլ չես: Բա ինչու՞ ես Երևանի մասին գործ ուղարկում: Գրի քո քաղաքի, քո գյուղի մասին: Դա շատ ավելի մեծ հաճույքով կկարդայի, քան քո էս տեքստը, որը ոչ մի կապ չունի էն քաղաքի հետ, որտեղ անցկացրել եմ կյանքիս երեք քառորդը:

Բա Ցեղասպանությունն ի՞նչ կապ ունի: Եթե Երևանի մասին ես գրում, ուրեմն ի՞նչ 15 թիվ, ի՞նչ անմոռուկ, ի՞նչ բան: Թե՞ ձեր դպրոցում լավ գործերում անպայման էս թեմաներին անդրադառնում են:

Մեկ էլ գրում ես՝ ցավն ինձ շեղեց բուն թեմայից: Ո՞րն էր բուն թեման: Ի՞նչ ցավ: Մի հատ ձեռքդ դիր կրծքից ու անկեղծորեն ինքդ քեզ, ոչ թե մրցույթի ժյուրիին խոստովանիր, թե արդյոք որևէ տեսակի ցավ զգու՞մ ես: Քո գործում քո ցավը կեղծ է, հորինված, ես չեմ հավատում, որ դու դա զգում ես:

Ըստ էության, հետաքրքիր գաղափար ա Երևանի քանդակ ստանալը: Բայց արա դա իրական կերպով, նայելով քաղաքին էնպիսին, ինչպիսին կա: Ասենք, օրինակ, ես կասեի, որ քանդակի բաբաթին ոտքերը Փարպեցու փաբերից են բաղկացած:

Տեսնում եմ՝ ահագին գրագետ ես, կարողանում ես նախադասություններն իրար կապացկել: Մնում է՝ դուրս գաս դպրոցական կաղապարներից ու գրես էնպիսի թեմաներով, որոնք իրոք քեզ հետաքրքրում ու հուզում են:

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 01:45
Բյուր, դու էլ ես սենց նախադասություններով գրում, դրա համար լավ նկատել ես :)

Գիտեմ :)) Ես կարդում եմ էն, ինչ գրում եմ ու գրում եմ էն, ինչ կարդում եմ :))

Աթեիստ
04.06.2015, 01:52
2. Ես գտա իմ հերոսին

Էլի վատը չի։
Մի քիչ սենտիմենտալ էր, ասենք էս բառերից հետո ուզում եմ մի քանի տող թռնեմ. «Տղան խոսում էր և ժպտում հազարավոր արևների ջերմությամբ»։
Ընդհանուր համ միտքը հավանեցի, համ շարադրանքը։

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 01:59
Կյանքի առեղծվածը

Նորից նույնը պիտի ասեմ, ինչ ասել եմ մի քանի այլ հեղինակների. պաթոս, կլիշեներ, թեմա, որին հեղինակն առանձնապես ծանոթ չէ, տեքստ, որը հաջողություն կունենար դպրոցում, բայց որպես ստեղծագործություն բավական թույլ է: Հեղինակին խորհուրդ կտայի շատ կարդալ: Էդ դեպքում ինքը կհայտնաբերեր, որ այս շարադրության մեջ արտահայտված մտքերից շատերը տարիներ առաջ բազմաթիվ խելացի ծյոծյաներ ու ձյաձյաներ արդեն արտահայտել են: Օրինակ.


Կյանքը հետաքրքիր բեմ է:
Շեքսպիրն էսպիսի մի բան ասել է իր ժամանակներում:

Ու ոնց որ հեղինակի ստեղնաշարը լավ չի աշխատում, «ա»-երը շատ տեղերում բացակայում են: Ու հեղինակ ջան, անպայման գրելուց հետո կարդա տեքստդ: Երևի էս մրցույթում ամենաշատ տառասխալներ ու բացթողումներ ունեցող գործն էր…

Բայց ինչ ուզում եք ասեք, էս նախադասությունից ժպտացի.

Մարդկային կյաքնը հետաքրքիր և կարճ է,ինչպես ամառը հյուսիսում:
Աստված չանի մարդկային կյանքն էնքան կարճ լինի, ինչքան ամառը հյուսիսում :) Մենք դեռ ձմեռային կուրտկաներով ենք ման գալիս:

Աթեիստ
04.06.2015, 02:01
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Դե սրա մասին ինչ կար արդեն ինձանից լավ ասել են։

Պաթոս, հեղինակին անծանոթ թեմա, պաթոս, վատ շարադրանք, պաթոս, կետադրական նշանների սխալ օգտագործում ու վերջապես լիքը պաթոս։

Զոռով, բայց մինչև վերջ կարդացի։


«Մեկ, երկու, երեք չորս, ահա հինգերորդ կաթիլն էլ կթափվի վրաս:» :o Բա վե՞ցը, յոթը, ութը, ի՞նը ...

«Ավելի արագ եմ գնում, ու առջևումս հեքիաթային տեսարան է բացվում . հեռվում երևում էին կարմիր կակաչներ. տեսնես իրո՞ք կակաչներ էին :» - ներկայից շատ կտրուկ ու ինչ որ տհաճ ձևի անցնում ա անցյալի։ Կարդում ես կակաչներ, ենթադրում ես, որ դուրսը գարուն ա։ Լավ գոնե ամառ։ Մանավանդ դեմի «հեքիաթային տեսարանը» դրան ա տրամադրում։ Թե չէ ո՞նց կարող ա այլ եղանակի մարդը լիքը կարմիր տեսնի ու մտքով կակաչ անցնի։

Բայց պարզվում ա կարող ա։

«Ավելի եմ մոտենում. քայլերիս հետ արագանում է նաև անձրևը: Ձմեռ է, եղանակն անձրևը փոխում է ձյան:»

Չհավանեցի։

Աթեիստ
04.06.2015, 02:03
Վայ, ու՞ ա :)) ես սաղ կյանքս կարծել եմ՝ ոի ա :))

Հենց էդ, ա որ իրականում «ոի» ա, բայց ես նույնիսկ դա իմանալուց հետո կազմի վրա «ու» էի կարդում։

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 02:06
12. Գործ N 114

Ռուֆուսն էնքան գովեց էս գործը, որ կարդացի՝ հուսալով, որ իրոք անթերի գործ եմ կարդալու, բայց արդյունքում մի քանի թերություն գտա:

Սկսենք լավից: Գաղափարն ահագին լավն է: Տեխնիկապես լավ է գրված: Սկիզբն ուղղակի ընտիր է, ընթերցողին լրիվ մտցնում է պատմության մեջ.


Կարծես ոչինչ էլ չէր եղել: Ձգանը քաշելուց հետո Աննան իրեն ճիշտ նույն կերպ էր զգում, ինչպես այդ գործողությունից առաջ՝ մի քիչ տխուր, անձրևային եղանակին համապատասխան տրամադրություն, ձախ ոտքը թեթևակի թմրած, բերանում նոր ճաշակած պիցցայի համը, սաստիկ ծարավ ու քնքշանքի կարոտ:

Բայց հետո արդեն երկխոսությունները մի քիչ անբնական են: Կերպարների ամբողջ կենսագրությունները երկխոսությունների մեջ պատմվում է: Հեղինակին խորհուրդ կտայի մի քիչ զգույշ բացահայտել ինֆորմացիան: Կարելի է, օրինակ, փաստաթղթեր մեջբերել կամ ուղղակի պատմել: Բայց էդքան ինֆորմացիա երկխոսության մեջ մտցնելն ահագին արհեստական է սարքում:

Աթեիստ
04.06.2015, 02:06
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

Հաջող գործ ա։
Վերջի տողը հանում ես, դառնում ա թեթև ընթերցանություն։
Սկզբում դժվար ես համակերպվում էն մտքին, որ գրողը տղայա (ի դեպ, կարելի էր աղջիկ սարքել, ավելի լավ զարգացում կստանար ;) ), բայց սաղ պերսոնաժները շատ բնական էին։

Լավն էր։

Աթեիստ
04.06.2015, 02:13
5. Տարօրինակ կենդանիներ

Հաշվի առնելով մրցույթի մասնակիցների տարիքը, էլի լավ ա, որ էսքան ներկայացրել ա տարեց մարդկանց։ Դիալոգները շատ արհեստական էին, մեքսիկական սերիալների հերոսների բարձրաձայն մտածելը հիշեցի, էն որ մտածում ա, ոչ թե մտածելու համար, այլ քեզ ինֆորմացիա տալու ։)

Բացի էդ անտրամաբանական էին արարքները։ Ասենք առաջի տողի «աղավնյակս» պատվածքի ոչ մի բառի հետ չի բռնում։
«Աղավնյակ»-ը տրամադրում ա մի տեսակի հարաբերությունների, իսկ հետո էնքան կտրուկ փոփոխություններ են գնում, ոնց որ սերիալի կեսից դերասանին փոխեն, նորն էլ իրա՛ խասյաթով գա, շարունակի։

Ռուֆուս
04.06.2015, 02:15
Պատկերացրեք, վերջում հանկարծ պարզվի, որ չորրորդի հեղինակն իրականում աղջիկ ա :))

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 02:17
Պատկերացրեք, վերջում հանկարծ պարզվի, որ չորրորդի հեղինակն իրականում աղջիկ ա :))

Տղա ա :) Նենց հավես տղայականություն ու նոր-նոր զարգացող առնականություն կա մեջը:

Աթեիստ
04.06.2015, 02:25
6. Սատանաբներ

Սկսենք նրանից, որ առաջի երկու տողի իմաստը չհասկացա։ Եթե պետք էր հուշել, որ պատմության մեջ չարքեր կան, հենա, վերնագրի սատանան հերիք էր։

Չարքերը դուրս չեկան, ինչ որ տուզիկ չարքեր էին, ով պարապ մնաց, բռնեց։ Մեկը պարկն ա գցում, մյուսը աղոթում ա, երրորդը տալիս տամայա հելնում, ստրակցնում ա։
Դե իսկ ինտրիգա ստեղծելու համար էլ հալումաշ եղած ստրուկը կնոջը «տիրում ա» ու թռնում։
Գյուղն էլ դրանից դատարկվում ա (ստեդ տրամաբանական կապը չտեսա)։

Կարճ ասած, չգիտեմ դուրըս գալիս ա՞, թե՞ չէ։
Ավելի շատ հա։ Ենթադրում եմ, որ հեղինակը ոչ թե սաղ հորինել ա, այլ վերապատմել, շատ ծանոթ թր հնչում ։)

Malxas
04.06.2015, 09:46
Իմ կարծիքով վերջը որոշելու ենք առաջին մրցանակը Ռուֆուսին տալ :)

Sambitbaba
04.06.2015, 10:44
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Չէ, էլի... Ախր ինչի՞ համար...
Հասկանում եմ, մրցույթը երկու ամիս առաջ լիներ...

Թող ների ինձ հեղինակը, որ կարծիք չեմ հայտնում: Մի վեց անգամ գրեցի ու ջնջեցի... Ոչ մի կերպ չի ստացվում այնպես գրել, որ ցավ չպատճառեմ: Իսկ ի՞նչ, եթե մարդն ազնվորեն խելագարվել է...

Բյուրի հետ էլ եմ շատ համաձայն:

ivy
04.06.2015, 11:22
Helium

Հանճարեղ է :)
Ուրիշ բառ չեմ գտնում ասելու։

Բայց ինչի՞ հենց էս մրցույթին, երբ էդքան «ոչ ակումբցի» էինք ներգրավել (գուցե հեղինակը չգիտե՞ր դրա մասին)։
Ինձ (ու երևի նաև ժյուրիի մյուս անդամներին) ահագին դժվար վիճակի մեջ է դրել հեղինակը։ Մի կողմից ուզում ես շատ բարձր գնահատել, բայց ոչ թե որ Ակումբի մասին է, այլ որովհետև մարդն էսպիսի ոչ ստանդարտ մտքի թռիչք ունի, ու իր տարիքի համար (չեմ վախենա էդ բառից) կատարյալ է գրում։ Ակնհայտ տաղանդ ունի։ Բայց մյուս կողմից մտածում ես, որ դա կարող է որպես կողմնապահություն դիտվել։

Գուցե հեղինակը կարող էր ավելի կրեատիվ գտնվել և ամբողջ պատմվածքը գրել՝ առանց Ակումբի ու ակումբցիների անուններ տալու։ Ու միայն ակումբցիները կարդալիս հասկանային կամ կռահեին, որ դա իրենց մասին է։ Այ էդ դեպքում կլիներ հոյակապ ստեղծագործություն՝ թե Ակումբի մեջ, թե դրանից դուրս։

StrangeLittleGirl
04.06.2015, 12:40
Մտածում եմ՝ էս մրցույթից հետո լիքը հայերենի դասատուներ գալու են մեզ վրա կռիվ :))

Ռուֆուս
04.06.2015, 13:59
Իմ կարծիքով վերջը որոշելու ենք առաջին մրցանակը Ռուֆուսին տալ :)

ինչու՞ :unsure

Malxas
04.06.2015, 19:16
Ճիշտն ասած որոշել էի մրցույթն ամփոփելուց հետո ասեմ, բայց որ հարցնում ես, հիմա կասեմ: Կարող է ընդգծված հաճոյախոսություն թվալ, բայց անկեղծ եմ ասում: :) Այսպես ուրեմն, շատ դեպքերում, քո մեկնաբանությունները կարդալն ավելի հետաքրքիր է, քան պատմվածքն ինքը: Ընդ որում անկախ այն բանից, լավն է գործը, վատը, թե շատ վատը: Էլ չեմ ասում արտահայտած կարծիքը հինգ հարցադրումների միջոցով ջանադրաբար պատասխանելու մասին: (1.Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.2.Լավը.3.Վատը.4.Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.5.Վերջնական կարծիքս)
Կցանկանայի առաջարկել այս մոտեցումը ներառել Ակումբի կլասիկայի շարքում, և այսուհետ ժյուրիի անդամներին մրցույթների մասին արտահայտվելիս առաջնորդվել հենց այս ձևով: Անունն էլ, ասենք, կարելի է դնել «Ռուֆուսի Մեթոդ»



ինչու՞ :unsure

Tiger29
04.06.2015, 22:49
8. Ճանապարհի սերը

***

Սիրո պատմություն, որը գրագետ էր գրված, բայց իմը չէր: Մի տեսակ չկպավ հոգուս լարերին:
Կարդացի, բայց որևէ էմոցիա չապրեցի, երևի մի քիչ մակերեսային էր գրված, կամ ինչ-որ ինտիմ բան կար մեջը, որը միայն գրողը պիտի զգար:
Կերպարները այնքան էլ հասկանալի չէին իմ համար:
Ինչ վատ արարք էր արել Արիսը? Այդքան էլ չհասկացա:


Առավելությունը`
Հասկանալի և գրագետ լեզուն:

Թերությունը`
Սյուժեի ոչ այդքան լավ զարգացումը:

Tiger29
04.06.2015, 23:11
8. Ճանապարհի սերը

Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.
Եսիմ, սիրային պատմություններ էդքան էլ չեմ սիրում:

Լավը.
Անկեղծ ասած, շատ եմ ուզում ինչ-որ լավ բան նշեմ էս պատմվածքի մասին, բայց երբ հիշում եմ ահավոր փնթի գրելաձևը, կետադրական նշաններից հետո բացատների բացակայությունը, տառասխալները, հասկանում եմ, որ լավ բաներ ցավոք չեմ կարող ասել:

Վատը.
Հեղինակ ջան, խղճա ընթերցողներիդ, էս ստեղծագործությունը մանրակրկիտ խմբագրման կարիք ունի: Կետադրական նշաններից հետո բացատների բացակայությունը ստեղծագործությունը դժվարընթեռնելի է դարձնում ու չի թողնում, որ ընթերցողը հաճույք ստանա: Ու բացի դրանից ես պատմվածքից բան չհասկացա, չհասկացա, թե ով ով էր ու ում էր ուզում: Միգուցե մի հատ էլ պետք է կարդամ, որ բան հասկանամ, բայց ինձ սպանեք, ես էս պատմվածքին երկրորդ անգամ մոտիկ չեմ գա:

Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.
Ճիշտ կետադրել:

Վերջնական կարծիքս.
Բան չեմ հասկացել, ուրիշ բան չեմ կարող ասել:

Գրեցի կարծիքս, հիմա բացել եմ տեսնեմ, թե ինչ են գրել էս ստեղծագործության մասին ու Ռուֆուսի գրածում տառասխալների մասին եմ կարդում: Կասես, որ տառասխալների հետ ես? Էդ առումով ուշադիր եմ, բայց նստած մտածում եմ, որտեղ տառասխալներ կային, որ չնկատեցի :) Խտուտ տալը, օրինակ?

ivy
04.06.2015, 23:21
Ես գտա իմ հերոսին

Շատ լավ ու գրագետ էր շարադրված:
Էստեղ կարծիք հնչեց, որ սա էլ էր «տառապանքի» թեմայով, ինչի հետ հեչ համաձայն չեմ: Ընդհակառակը, ինձ համար սա շատ լավատեսական էր ու լուսավոր:
Այ թող էսպիսի «շարադրություններ» գրեն դպրոցներում:
Հույս ունեմ, հեղինակը չէր դիմել որևէ մեկի օգնությանը ու լրիվ ինքնուրույն էր շարադրել իր էսսեն:
Ապրի ինքը:

ivy
04.06.2015, 23:30
Սատանաբներ

Անկեղծ ասած, ինձ շատ դուր եկավ:
Ոչ մի բան ոչ կիսատ էր, ոչ թերի:
Ընտիր պատկեր էր: Տատը, սատանեքի մասին պատմությունը, ճանապարհը... Շատ հետաքրքիր էր էդ ամենը իրար կապակցված:
Ինձ ամենաշատ դուր եկած գործերից մեկն է:

Գալաթեա
05.06.2015, 02:17
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Չհասկացա՝ սրտի ու գինու կապը պատմվածքի հետ։ Կուզեի հետո հեղինակը պարզաբաներ։

Գրողի զգացածի հետ համարյա հավասար զգալով կարդացել եմ։ Ավելորդ պաթոս չկար, որից նման թեմաներում դժվար է լինում խուսափել, հատկապես եթե պստո ա գրողը, մզմզ ու ծմծմ էլ չկար։
Հոգնած սատկում եմ, բայց առանց կանգ առնելու կարդացել եմ։
Շարադրանքը թերություններ ուներ, որ հիմնականում կախված էր գրվածի ինքնաբուխ ու ճիշտ տեղից եկած լինելուց։ Շուշաթղթած-փայլեցրած չէր։ Համով թերություններ էին։ Օրինակ որ մի տեղ "ա" էր օգտագործած "է"-ի տեղը, էդ մեկն էր կարծես ամբողջ գործի մեջ։ Բնական բացթողում էր շատ։

Ապրի։ Պաչիկ հեղինակին։

Գալաթեա
05.06.2015, 02:34
2. Ես գտա իմ հերոսին

Վերնագիրն արդեն ստիպեց, որ մի քիչ լարվեմ։ Երբ որ ցինիկ վիճակներում "դու իմ հերոսն ես" արտահայտությունն օգտագործում ես մենակ ղժժալու համար՝ դժվար ա լուրջ մոտենալ դրա ռեալ կիրառմանը։
Հեղինակն իսկապես հերոսության դեպք ա պատկերել։ Արված ա իհարկե հոդվածային/լրագրողական ոճով։ Բան չեմ ասում, ոնց հարմար ա, բայց ես իր փոխարեն սա պատմվածք կսարքեի։ Կփորձեի մտնել էդ պայծառ պստոյի կաշվի մեջ, իր անունից գրել, օրինակ, իր աչքերով տեսնել իրավիճակը։
Թե չէ սենց շատ չոր ու ցամաք ա ստացվել, հեղինակ ջան։ Արի կլինի մի գնա էս ստանդարտ ժուռնալիստական փաստաներկայացնիչ, կողքից թեթևորեն սեփական դիրքորոշում դեմ տվիչ ճանապարհով։
Քոնը գտի, քո շունչը դիր մեջը, ու ոչ միայն ընդունված բառակապակցություններով ու արտահայտչաձևերով։ Ռիսկով եղիր։ Մի վախեցիր բացվել։ Նախ՝ գրող եղիր, ժուռնալիստ հա էլ կհասցնես լինել։

Ապրես :)

Sambitbaba
05.06.2015, 09:47
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

Շատ լավն էր: Այնքան զգացմունք կար մեջը...
Հեղինակ ջան, ապրես ու շնորհակալություն քեզ::)

Մի բանն էր ահավոր. կետադրական նշանները...

ivy
05.06.2015, 10:39
Էսօր ուշացումով 4 նոր գործ է եկել դպրոցներից:
Հմմ... Երևի նախագիծը հետագայում մի անգամ էլ պիտի կրկնենք :)

Ռուֆուս
05.06.2015, 14:40
Ճիշտն ասած որոշել էի մրցույթն ամփոփելուց հետո ասեմ, բայց որ հարցնում ես, հիմա կասեմ: Կարող է ընդգծված հաճոյախոսություն թվալ, բայց անկեղծ եմ ասում: :) Այսպես ուրեմն, շատ դեպքերում, քո մեկնաբանությունները կարդալն ավելի հետաքրքիր է, քան պատմվածքն ինքը: Ընդ որում անկախ այն բանից, լավն է գործը, վատը, թե շատ վատը: Էլ չեմ ասում արտահայտած կարծիքը հինգ հարցադրումների միջոցով ջանադրաբար պատասխանելու մասին: (1.Կարծիքս սկիզբը կարդալուց հետո.2.Լավը.3.Վատը.4.Ինչ խորհուրդ կտայի հեղինակին.5.Վերջնական կարծիքս)
Կցանկանայի առաջարկել այս մոտեցումը ներառել Ակումբի կլասիկայի շարքում, և այսուհետ ժյուրիի անդամներին մրցույթների մասին արտահայտվելիս առաջնորդվել հենց այս ձևով: Անունն էլ, ասենք, կարելի է դնել «Ռուֆուսի Մեթոդ»

Շնորհակալ եմ, բայց պեչչի :)) Ընդամենը աշխատել եմ որոշակի կրիտերիաներով գնահատել աշխատանքը, որպեսզի մենակ լավ կամ մենակ վատ բաներ չասեմ: Կարելի ա էս մեթոդը մի քիչ էլ մշակել, ուրիշ կրիտերիաներ ավելացնել, մի խոսքով ով ոնց հարմար ա գտնում, կարող ա ձևափոխի:

Գրեցի կարծիքս, հիմա բացել եմ տեսնեմ, թե ինչ են գրել էս ստեղծագործության մասին ու Ռուֆուսի գրածում տառասխալների մասին եմ կարդում: Կասես, որ տառասխալների հետ ես? Էդ առումով ուշադիր եմ, բայց նստած մտածում եմ, որտեղ տառասխալներ կային, որ չնկատեցի :) Խտուտ տալը, օրինակ?

Հա, ուշադիր չեմ եղել, տառասխալներ չկան, բայց կետադրությունն է շատ վատը: Ու քանի որ կետադրությունը գրեթե բոլոր մասնակիցների մոտ առանձնապես չի փայլում, վերջում աշխատանքները գնահատելիս տառասխալներն ու վատ կետադրությունը հաշվի չեմ առնելու, բայց քերականական սխալներին ուշադրություն եմ դարձնելու ու հնարավոր է, որ դրանց առկայությունը իջեցնի վերջնական գնահատականը:


Ես գտա իմ հերոսին

Շատ լավ ու գրագետ էր շարադրված:
Էստեղ կարծիք հնչեց, որ սա էլ էր «տառապանքի» թեմայով, ինչի հետ հեչ համաձայն չեմ: Ընդհակառակը, ինձ համար սա շատ լավատեսական էր ու լուսավոր:

Դա սկզբնական կարծիք էր, թե չէ ընդհանուր առմամբ ստեղծագործությունը դուրս եկավ :)

Ռուֆուս
05.06.2015, 14:42
Մեկ էլ շատ կուզենայի, որ մրցույթի մասնակիցներն էլ (առանց մատնելու, թե որ ստեղծագործության հեղինակներն են) մասնակցեն քննարկմանը, ասեն թե ինչ կարծիք ունեն մյուս մասնակիցների ստեղծագործությունների մասին, մի քիչ էլ ձեր տպավորությունները լսենք: Ինձ թվում է, բոլոր մասնակիցները էս մրցույթից շատ կարևոր դասեր կարող են քաղել ու նոր բաներ սովորեն:

Արէա
05.06.2015, 14:53
Մեկ էլ շատ կուզենայի, որ մրցույթի մասնակիցներն էլ (առանց մատնելու, թե որ ստեղծագործության հեղինակներն են) մասնակցեն քննարկմանը, ասեն թե ինչ կարծիք ունեն մյուս մասնակիցների ստեղծագործությունների մասին, մի քիչ էլ ձեր տպավորությունները լսենք: Ինձ թվում է, բոլոր մասնակիցները էս մրցույթից շատ կարևոր դասեր կարող են քաղել ու նոր բաներ սովորեն:

Իսկ ես նոր անդամների կարծիքներին եմ սպասում, անկախ նրանից մրցույթին մասնակցել են, թե ոչ։ Mane.-ն ու Ամրան մի մի նախադասություն ասեցին ու թաքնվեցին )
Հետաքրքիր ա ձեր կարծիքները, ժող։ Եկեք։

StrangeLittleGirl
05.06.2015, 14:58
Էսօր ուշացումով 4 նոր գործ է եկել դպրոցներից:
Հմմ... Երևի նախագիծը հետագայում մի անգամ էլ պիտի կրկնենք :)
Հա, ես հավեսի եմ ընկել :)) Սենց գոնե գիտենք, որ օգտակար բան ա: Թե չէ մենք մեր մեջ մրցույթներ ենք անում, շնորհավորում, ցրվում տներով :))

ivy
05.06.2015, 15:21
Մի հատ էլ եկավ...
Մյուս մրցույթի համար արդեն 5 ստեղծագործություն կա:

StrangeLittleGirl
05.06.2015, 15:23
Մի հատ էլ եկավ...
Մյուս մրցույթի համար արդեն 5 ստեղծագործություն կա:
Բայց ինչու՞ են գալիս: Դեդլայնի մասին տեղյակ չէի՞ն :))

Լոլիտա
05.06.2015, 15:24
Նոր մտքովս անցավ բոլոր գործերն էլ կարդալ, մինչև էսօր ալարել էի, ինչ մեղքս թաքցնեմ ::8
Կարդացի Հելիումը . տպավորված եմ. շատ հմուտ կերպով հեղինակը հավաքական կերպար էր ներկայացրել :) հավեսն էր, ակումբցիների մեծ մասին չեմ ճանաչում, բայց ճանաչեցի Ակումբ - ընտանիք, կամ Ակումբ- տուն. կարծիքս առավել դրական էր, մենակ մի պահ ձանձրացել եմ երկխոսությունների մասում, կամ ակումբցիներին չճանաչելուց էր, կամ իրոք ձանձրալի էր, չգիտեմ:
Մուլտֆիլմ պատկերացրեցի,հսկայական մարդա քայլում, ջղային դեմքով, ինքնավստահ, հոգնած, բայց ոտքի վրա, ծանր- ծանր, փորի ճարպը կախված, բայց համառորեն քայլը թեթև պահող մարդուկ, չէ՛, հսկա ...
Կարծիքս դրական է :

Լոլիտա
05.06.2015, 17:56
կարդում էի «Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ » . չգիտեմ, ինչ ասեմ : Սիրուն, պուպուշ գործ էր, բայց մենակ էդքանը: Տարածված սյուժե, ամենատարածված դեպքեր, դեմքեր, կենդանու անձնավորում, ինչին ոչ թե վատ եմ նայում, այլ մնացած թվարկածիս հետ մեկտեղ պատմվածքը գլորել էր ներքև: Ես երկրորդ պարբերությունից գիտեի, վերջում ինչ է լինելու: Անակնկալը չկար, սարսուռը չկար, ինչը փորձել էր պատկերել : Վերջը կանխատեսելի էր ու պարզ, էսքանը::)

ivy
05.06.2015, 20:04
Բայց ինչու՞ են գալիս: Դեդլայնի մասին տեղյակ չէի՞ն :))

Դե որ արձակի տեղը պոեզիա էին ուղարկում, 700-7000 բառի տեղը՝ հարյուր բառ, հազար տարվա ժողովրդական հեքիաթներն էլ՝ իբրև իրենց ստեղծագործություն, մի դեդլայնի էղածն ինչ ա, որ չխախտեն :))

ivy
05.06.2015, 20:20
Գործ N 114

Ինձ էդքան էլ դուր չեկավ: Հա, պատմվածք էր, բայց կերպարները զարգացած չէին, հարաբերությունները՝ առավել ևս:
Լրիվ անհասկանալի, արհեստական կերպով կպցրած էր իրար:
Ոչ էլ շարադրանքը դուր եկավ:
Իսկ սյուժեի բռնած ուղղությունը էդքան էլ հասկանալի չէր: Ոչ եղած հարցերին էր պատասխանում, ոչ ընթերցողին էր մտածել տալիս՝ էդ պատասխանները գտնելու համար:
Թե ինչի եք հավանել էս գործը, էդպես էլ չհասկացա:

StrangeLittleGirl
05.06.2015, 20:22
Գործ N 114

Ինձ էդքան էլ դուր չեկավ: Հա, պատմվածք էր, բայց կերպարները զարգացած չէին, հարաբերությունները՝ առավել ևս:
Լրիվ անհասկանալի, արհեստական կերպով կպցրած էր իրար:
Ոչ էլ շարադրանքը դուր եկավ:
Իսկ սյուժեի բռնած ուղղությունը էդքան էլ հասկանալի չէր: Ոչ եղած հարցերին էր պատասխանում, ոչ ընթերցողին էր մտածել տալիս՝ էդ պատասխանները գտնելու համար:
Թե ինչի եք հավանել էս գործը, էդպես էլ չհասկացա:

Մի հատ էլ կարդա :)) Ես որ առաջին անգամ կարդացի, ինձ էլ առանձնապես դուր չեկավ: Երկրորդ անգամ նոր նկատեցի, որ վարպետորեն ա գրված: Բայց դե համաձայն եմ. Ռուֆը մի քիչ չափազանցնում ա, որ ասում ա՝ թերություն չունի, բան:

Կարա նաև նախորդող երկու գործերի էֆեկտը լինի:

ivy
05.06.2015, 20:23
Հա, կկարդամ մի հատ էլ՝ մինչև գնահատելը:

Tiger29
05.06.2015, 22:31
5. Տարօրինակ կենդանիներ

***

Վերնագրի կենդանիները կարծում եմ չակերտների մեջ պետք ա լիներ:
Սկիզբը կարդում էի ու չէի հասկանում ինչի ա գրված էս ամենը: Սովորական, ամուսնական պատմություն, սովորական, անիմաստ վեճ :)
Վերջը մի քիչ գցեց տեղը, ինչ-որ չափով էլի իմաստ տվեց: Շատ են լինում նման դեպքեր, երբ ինչ-որ փոքր բանից հասկանում ես, թե ինչքան անիմաստ են նման վեճերը: Դա հիմնականում լինում է, երբ զգում ես, որ դիմացինիդ կարող է կորցնեիր:
Բայց կարծում եմ ավելի հաջող կարելի էր ներկայացնել: Ինձ որ այդքան էլ դուր չեկավ, իսկ վերջը ուղղակի ահավոր էր: Հեղինակը ինչ վրիպակ ասես թույլ ա տվել: Կարծես, ուզել ա արագ ավարտի ու շպրտի այն կողմ :)

Առավելություն`
Մրցույթին մասնակցելը :)

Թերություն`
Վրիպակներ, ոչ էդքան լավ ընտրված թեմա:

Գալաթեա
06.06.2015, 01:18
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից։

Նենց եմ ուզում էս գրողին տեսնեմ Սուպեր Մարիո խաղալուց, Գանգնամ Սթայլի տակ տռճիկ տալուց կամ Չուպաչուպս ուտելուց։

Հեղինակ ջան, շատ ես ջանացել, երևում ա, բայց խնդրում եմ քեզ, էլ սենց չգրես։ ԵՐԲԵՔ։
Չեմ կարդացել, բայց համոզված եմ՝ քեզ արդեն ասել են էստեղ, թե ինչի չի կարելի սենց գրել։

Գալաթեա
06.06.2015, 01:35
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից

Ինչ բարի, փափուկ գործ էր :)
Մի քիչ Վարդգես Պետրոսյան հիշեցրեց։ "Ապրած և չապրած տարիները", էս կարգի մի բան կար էնտեղ։
Ուզեցի պստիկ ու նոր սիրահարված լինել։
Ապրի հեղինակը կարողացավ սենց էմոցիաներ առաջացնի։

Ռուֆուս
06.06.2015, 15:58
Իսկ ինձ շատ ա դուր գալիս, որ ժյուրիի կարծիքները շատ գործերի մասին չեն համընկնում: Հետաքրքիր մրցակցություն է լինելու :)

Malxas
06.06.2015, 19:10
11. Կյանքի առեղծվածը

10/2.8 : Սկիզբը կարդալուց հետո թվում է որ վատ չի, թեպետ զգացվում է վարպետության որոշակի պակաս (Միտքը պետք է այնպես զարգացնել, որպեսզի ստիպված չլինես նույն բառը անընդհատ կրկնել և այլն...) Սակայն կարդում ես ու կարդում, ոչ մի զարգացում տեղի չի ունենում, ու քանի շատ ես կարդում, այնքան համոզվածությունն ավելանում է, որ ոչ մի զարգացում էլ չի լինելու: Ինձ դուր չեկավ, ստեղծագործությունն ավելի շատ նման էր բաժակաճառի, որի օգնությամբ խմած մարդը սեղանակիցներին փորձում է բացատրել, թե ինչ բան է կյանքը և նրանց հաղորդել իր կյանքի ահռելի փորձը:

Malxas
06.06.2015, 19:20
12. Գործ N 114

10/3 : Որքան էլ ջանք թափեցի, կարդացի երկրորդ անգամ, ևս մեկ անգամ կարդացի շատ ուշադիր, այդպես էլ չկարողացա հասկանալ, թե իմ ակումբակից ընկերները այս պատմվածքի ինչն են հավանել: Հետաքրքիր չէր, ոչ մի գեղեցիկ կազմված նախադասություն, ոչ մի սուր միտք չկար, կերպարները համոզիչ չէին, անհասկանալի էր, թե ստեղծագործության հերոսները ինչու են այսպես կամ այնպես վարվում:

Լոլիտա
06.06.2015, 20:25
2. Ես գտա իմ հերոսին
Կարդացի. ինձ թվում է գրողը 12- 13 տարեկան է: Գրվածքը նման էր հոդվածի, որով դիտումներ են ուզում հավաքել սկսնակ ժամանցային կայքում. խոսքը կաղում էր հեղինակի ձեռքում, բառերը ճնշված էին, ամեն մի բառ դրել էր անտեսանելի կոլբայի մեջ, ու խեղճերը շնչահեղձ էին լինում: :cry2

Լոլիտա
06.06.2015, 20:27
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից
Առաջին պարբերությունից սկսեց ձանձրացնել, չգիտեմ, չգրավող գործ էր, զերծ կմնամ ավելորդ մեկնաբանություններից: :)

Լոլիտա
06.06.2015, 20:30
4. Հատված իմ կյանքի օրագրից
Թեթև կարդացվող, թռվռան գործ էր :)
Լավը. թեթև գործ էր
Վատը. էլի թեթև գործ էր

Լոլիտա
06.06.2015, 20:32
5. Տարօրինակ կենդանիներ
Վերնագրի կապը չտեսա սյուժեի հետ:
Լավը.Սիրուն գրել էր
Վատը.Հեղինակին խորթ էր թեման, շա՜տ խորթ

Լոլիտա
06.06.2015, 20:35
6. Սատանաբներ
Տատի մահվան պահը չկարողացա կապել դեպքերի զարգացման հետ. առանց դրա էլ կարելի էր սատանեքի մասին պատմել :think
Լավը. լավ թեմա էր ընտրված, խորհրդավոր կայծ կար
Վատը. Անբնականորեն արագ էին դեպքերը զարգանում. երևի ծավալի լրացման հետ խնդիր ունի հեղինակը :)

Tiger29
06.06.2015, 21:06
10. Իմ կերտած Երևանը

***

Ճիշտ է, գրագետ է գրված (ԴարձաՑ-ը կարծում եմ վրիպակ է), բայց մի տեսակ մեջի սրտաճմլիկ բառերը շատ են: Թեման տարիքի հետ համահունչ չի: Նույնիսկ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակին օգնել են: Մի տեսակ հավատս չի գալիս, որ այդ տարիքում, այդպես կարելի է զգալ, այդ տառապանքը: Մանավանդ, որ անձամբ մեր հետ չեն եղել դեպքերը: Ներկայիս աշխարհը ցույց է տալիս, որ նմանապես անտարբեր է լինում, երբ ինչ-որ երկրում պատերազմ է սկսվում, կամ նույնիսկ ցեղասպանության նշույլ է լինում: Էնպես որ, չհավատացի, որ հեղինակը նման ապրումներ է ունեցել:
Կուզենամ, որ ուրիշ թեմաներով գրի, մանավանդ եթե գիտելիքների պաշարը այդքան հարուստ է:

Առավելություն`
Ոգին լավն է, եթե ավելի բնական թեմաներով գրի:

Թերություն`
Թեմայի ընտրություն:

Tiger29
06.06.2015, 21:11
10. Իմ կերտած Երևանը
տարոն պարոն մարգարյանին դուր կգար սա )
Հեղինակ ջան, ես գիտեմ, որ դու կարող ես շատ ավելի լավ ստեղծագործություններ գրել, բայց պիտի ասեմ նույնը ինչ երրորդ տարբերակի մասին ասեցի, մի գրեք էսպիսի պաթետիկ բաներ։ Փորձի նույնը գրել, բայց առանց վերամբարձ բառերի, առանց սրտաճմլիկ արտահայտությունների, առանց պաթետիկ կեցվածքի, առանց կեղծիքի, այլ էնպես ոնց տեսնում ես Երևանը, տես ինչ հրաշալի գործ կստացվի։
Քեզ ու երրորդ տարբերակի հեղինակին կուզեի տեսնել հաջորդ մրցույթում՝ այս մրցույթի խորհուրդներին հետևած։ Վստահ եմ, որ լրիվ ուրիշ պատկեր ենք տեսնելու։



Հետաքրքիր էր, որ երկուսիս սիրտն էլ ճմլվել ա :D

Tiger29
06.06.2015, 21:17
Ճիշտ է, գրագետ է գրված (ԴարձաՑ-ը կարծում եմ վրիպակ է), բայց մի տեսակ մեջի սրտաճմլիկ բառերը շատ են: Թեման տարիքի հետ համահունչ չի: Նույնիսկ կասկածներ ունեմ, որ հեղինակին օգնել են: Մի տեսակ հավատս չի գալիս, որ այդ տարիքում, այդպես կարելի է զգալ, այդ տառապանքը: Մանավանդ, որ անձամբ մեր հետ չեն եղել դեպքերը: Ներկայիս աշխարհը ցույց է տալիս, որ նմանապես անտարբեր է լինում, երբ ինչ-որ երկրում պատերազմ է սկսվում, կամ նույնիսկ ցեղասպանության նշույլ է լինում: Էնպես որ, չհավատացի, որ հեղինակը նման ապրումներ է ունեցել:
Կուզենամ, որ ուրիշ թեմաներով գրի, մանավանդ եթե գիտելիքների պաշարը այդքան հարուստ է:

Առավելություն`
Ոգին լավն է, եթե ավելի բնական թեմաներով գրի:

Թերություն`
Թեմայի ընտրություն:

StrangeLittleGirl-ի գրածը կարդալուց հետո, հասկացա, որ առավելությունների մեջ պիտի գրեի նաև Երևանի քանդակի գաղափարի մասին:

Liana.H.
06.06.2015, 22:45
Հետևում էի Ձեր բոլոր գրառումներին և միաժամանակ աշխատում փոխել իմ աշխատանքը, հիմա ես այն որոշ փոփոխությունների եմ ենթարկել.... անկեղծ ես իմ աշխատանքը ուղղարկել էի ձեր ասածի նման դպրոցում բարձր գնահատվելուց հետո, ճիշտ է աշխատանքը մի քիչ չափազանցված էր, բայց, իրոք, ես ցավ եմ ապրում նրա համար, որ ես այսօր ինձ հարազատ չունեմ իմ կողքին, բոլորը գտնվում են օտարության մեջ և նույն սպառնալիքը մեզ է սպառնում, հակառակ իմ ծնողներին ես չեմ ուզում լքել իմ տունը, բայց և չեմ ուզում մենակ մնալ:Շնորհակալ եմ կարծիքների համար, գիտեմ, որ դա ինձ համար է, որովհետև դպրոցի պահանջները այլ են, իսկ Ձերը` բոլորովին այլ:

Գալաթեա
07.06.2015, 03:54
5. Տարօրինակ կենդանիներ

Հեղինակ ջան, ապրես, որ փորձել ես ընտանեկան սպեցիֆիկայի դռներն ընկնել ու հարաբերությունների "սոխը" շերտ շերտ բացել, բայց դեռ շուտ էր քեզ համար։ Անբնական էիր ներկայացրել, որովհետև էս տիպի բան գրելու համար պետք ա մի բան, որ դու չունես. տարիների փորձ ու ապրած կյանք։ Սա տենց հեշտ թեմա չի, որ կողքից մի երկու բան լսելով մի բան գրես՝ գնա։
Շատ նուրբ, դետալների կարևորությամբ մի շերտ ա սա։
Համ էլ՝ հիսուն տարեկանը ծերուկ չի, կոտոշներն էր ուրիշ ձև են տնկվում, կապույտ շորը հերիք չի :)

Փորձի քեզ ավելի շատ առնչվող կյանքից գրել։ Կարծում եմ՝ տարիքիդ վերաբերող շերտերում էլ կունենաս ասելիք :)

Sambitbaba
07.06.2015, 07:54
5. Տարօրինակ կենդանիներ

Որպես առաջին ստեղծագործական փորձ` շատ լավ է:
Ու թողնում է տպավորություն, որ հեղինակը կարող է նույնիսկ դրամատիկական փորձեր էլ անել:

Բայց որպես իրոք ստեղծագործություն... ինձ թվում է բավական թույլ: - ներիր, հեղինակ ջան:

Վերցված է հայկական` համարյա յուրաքանչյուր 50-60-նոց ծերունական ընտանիքին յուրահատուկ ամենահասարակ մի թեմա, որի մեջ ինչ-որ հետաքրքրություն մտցնելու համար գոնե որոշակի հումոր է անհրաժեշտ: Իսկ կոնկրետ այս դեպքում, երիտասարդ հեղինակի ձեռքին, այս թեմայից մի բան է երևում միայն, որ հեղինակն այնքան էլ տեղյակ չէ "ծերունական" բարքերից, և այդ պատճառով պատմվածքը շար մակերեսային ու կեղծ է ստացվել:

Մի բան կասեի հեղինակին. սիրելիս, լսիր մեր քննադատությունները, բայց չվիրավորվես, լա՞վ... Ես ուրախ կլինեի, որ շարունակես գրական փորձերդ: Կարծում եմ, շուտով կարող ես ուրախացնել մեզ ավելի հետաքրքիր գործերով: Ու երբ նոր բաներ գրես, աշխատիր ավելի խորը նայել հարցին:

Հ.Գ. Հա, մեկ էլ, ի՞նչ է նշանակում վերնագիրը: Հերիք չի բիձեք են, մի բան էլ կենդանի՞ են...

Sambitbaba
07.06.2015, 08:09
6. Սատանաբներ

Ինչ հավես պատմվածք էր...

Ապրի հեղինակը: Շատ հավեսով կարդացի...
Ժող, դուք է՞լ եք այն կարծիքին, որ պատմվածքի հերոսուհին հենց ինքը` Ահարոնի կինն է...

Չգիտեմ, բայց ինձ ամենաշատը հենց դա դուր եկավ::)

Բայց եթե լուրջ, արդեն վարժված ձեռքի տպավորություն է թողնում, կարո՞ղ է Ակումբի մեր վհուկներից մեկն է հեղինակը: Բոլոր դեպքերում, չէի զարմանա:

Ինձ դուր եկավ:

Շնորհակալություն, հեղինակ ջան:

StrangeLittleGirl
07.06.2015, 12:40
Հետևում էի Ձեր բոլոր գրառումներին և միաժամանակ աշխատում փոխել իմ աշխատանքը, հիմա ես այն որոշ փոփոխությունների եմ ենթարկել.... անկեղծ ես իմ աշխատանքը ուղղարկել էի ձեր ասածի նման դպրոցում բարձր գնահատվելուց հետո, ճիշտ է աշխատանքը մի քիչ չափազանցված էր, բայց, իրոք, ես ցավ եմ ապրում նրա համար, որ ես այսօր ինձ հարազատ չունեմ իմ կողքին, բոլորը գտնվում են օտարության մեջ և նույն սպառնալիքը մեզ է սպառնում, հակառակ իմ ծնողներին ես չեմ ուզում լքել իմ տունը, բայց և չեմ ուզում մենակ մնալ:Շնորհակալ եմ կարծիքների համար, գիտեմ, որ դա ինձ համար է, որովհետև դպրոցի պահանջները այլ են, իսկ Ձերը` բոլորովին այլ:

Բարի գալուստ ակումբ Լիանա ջան :)
Կարծում եմ՝ դու Երևանի հեղինակն ես (պետք չի, որ հաստատես կամ ժխտես, կդառնա ինքնաբացահայատում): Ամեն դեպքում, եթե իրոք այդ գործի հեղինակն ես, ասեմ: Կարծում եմ՝ քննարկողներից ոչ ոք կասկածի տակ չի առնում, որ դու ցավ ես ապրում, որ քո հարազատները լքում են երկիրը: Ես էլ էի էդ նույն ցավն ապրում, հետո էլ լքելուց հետո ուրիշ ցավ ապրեցի: Նույնն էլ երևի այստեղ հավաքվածներից շատերը: Բայց քո գործը Ցեղասպանության ցավի մասին է: Համենայնդեպս, ես էդպես եմ հասկանում: Ու տեքստում դա արհեստական ու անբնական է հնչում, քանի որ Ցեղասպանություն վերապրածների սերունդները գիտեն՝ թե դա ինչ ցավ է ու ինչպես է դրսևորվում:

Շատ ողջունելի է, որ դու ուզում ես գրել այն թեմաներով, որոնք քեզ ցավ են պատճառում: Էռնեստ Հեմինգուեյին գիտե՞ս (հիմա ակումբցիներն ինձ ծեծելու են իրեն մեջբերելու համար): Ասում է. «Շատ ու հստակ գրիր այն մասին, ինչը քեզ ցավ է պատճառում»: Ժամանակին ինքն էլ է էդպես արել: Դրա համար էն աստիճանի վարպետության է հասել, որ էսօր ինքը չկա, բայց մենք դեռ իր գրքերը կարդում ենք:

Բայց գրելիս ընտրիր քեզ հատուկ բառապաշար: Բառեր ու նախադասություններ, որոնք դու գործածում ես ընկերներիդ հետ շփվելիս: Անկեղծորեն, շատ կուզենայի, որ Հայաստանը լքելու թեմայով նոր բան գրեիր (լինի դա շարադրություն, էսսե, թե պատմվածք), բայց գրեիր այնպես, որ ցույց տայիր թե դու ինչ ես զգում ու գրեիր առանց ավելորդ պաթետիկության: Մեծ հաճույքով կկարդայի: Հույս ունեմ՝ հետագա մրցույթներին էլ կմասնակցես :)

Ու ապրես, որ քննադատությունն էսքան լավ ես ընդունում:

ivy
07.06.2015, 19:41
Տարօրինակ կենդանիներ

Լավը չէր: Կարող էի ուղղակի «չհավանեցի» ասել, բայց սա իսկապես լավը չէր:
Հեղինակ ջան, դու երբևէ լսե՞լ ես, որ հիսուն տարեկան ամուսիններն իրար հետ էսպես խոսեն:
Էս ինչ արհեստական, «բեմի վրա»-ի զրույցներ էին:
Հնարավոր է, որ կատակերգություն գրելու փորձ է եղել: Փորձը գովելի է, արդյունքը՝ չէ:
Մեկ էլ հասկանում եմ, որ պստո ես, բայց դու հիսուն տարեկան կնոջը իսկապես «պառա՞վ» ես համարում: Ինչ ծերունական օրեր, ինչ ծերունական հմայք... Էշացած մնացի:

ivy
07.06.2015, 19:58
Գինու մեջ թաթախված սիրտը

Ինձ ամենաշատ դուր եկած աշխատանքներից մեկն է:
Համ լավ էր շարադրված, համ էլ լրիվ կպավ սրտիս: Խորք կար: Հուզիչ էր:
Թե սկզբի տեսարանն էր լավը, թե դեպի անձնական դաշտ անցումը:
Իսկ ինչու գինու մեջ թաթախված, երևի որովհետև էդպիսի սիրտը կարելի է «հարբած» անվանել: Ու նաև բժշկական տերմինալոգիայով էր. ինչ-որ մի օրգան՝ ինչ-որ մի լուծույթի մեջ: Ու էդ էլ էր հետաքրքիր մտածված:
Ապրի հեղինակը:

ivy
07.06.2015, 20:30
Մեֆ, խնդրում եմ դադարեցնես թեմա մտնել՝ միայն պրովոկացիոն շնորհակալություններ դնելու համար ու անցնես գործերը քննարկելուն։

Ընդհանրապես, ակումբցիներ ջան, բոլորդ էլ կարծիք հայտնեք. ինչքան բազմազան լինեն տեսակետները, էնքան հետաքրքիր կլինի։

Մուշու
07.06.2015, 20:34
Հելիումը ինչ հավեսն էր , նենց հավես կարդացի ... Սպասում եմ տեսնեմ ո՞վ է հեղինակը, որ հանդիպման օրը պաչեմ ^_^

Tiger29
07.06.2015, 22:06
12. Գործ N 114
***


Հետաքրքրությամբ կարդացի, լավ էր գրված: Անսպասելիության գործոնն էլ իրենն արեց: Կարդալուց թվում է, թե ավելի վատ չի կարող լինել` ինչպես Տարզան մուլտֆիլմի մեջ է ասում. <<Хуже быть не может>>, մեկ էլ հորդառատ անձրև է սկսում :)
Մի պահը չհասկացա, թե ամուսինը ինչի էր սկզբում Արմեն Միքայելյան, հետո էլ դարձավ Արմեն Ազատյան :)) Երևի ամուսնանալուց փոխել ա ազգանունը :))
Տուն գամ, մի հատ նորից կկարդամ, կարող ա ես մի բան չհասկացա:
Հեղինակի մոտ դետեկտիվ ժանրը վատ չի ստացվում: Կարծում եմ կարելի է աշխատել էդ ուղղությամբ և լավ գործեր գրել: Ընդհանուր հումոր էլ կար մեջը, որը ավելի հետաքրքիր դարձրեց ընթերցումը:
Ապրի հեղինակը:

Առավելություն`
Օրիգինալություն, հետաքրքիր ընտրված թեմա, լավ մատուցում:

Թերություն`
Ամուսնու երկու ազգանունները: Ուրիշ բան չեմ կարողանում գտնել :)

ivy
07.06.2015, 22:24
Ինչ հետաքրքիր է, որ 114-ը մի մասին էդքան դուր է եկել, իսկ մի մասին՝ հեչ չէ:
Ու նրանք, ում դուր չի եկել, քվեարկությունը լրիվ հարամ են անելու :))

Tiger29
07.06.2015, 23:38
Ինչ հետաքրքիր է, որ 114-ը մի մասին էդքան դուր է եկել, իսկ մի մասին՝ հեչ չէ:
Ու նրանք, ում դուր չի եկել, քվեարկությունը լրիվ հարամ են անելու :))

Բայց էդ ազգանունի պահը ոչ մեկ չի նշել: Հետո կարդացի մյուսների գրածները ու ոչ մեկի մոտ չգտա էդ փաստի վրա ուշադրություն դարձնելը:

ivy
07.06.2015, 23:39
Բայց էդ ազգանունի պահը ոչ մեկ չի նշել: Հետո կարդացի մյուսների գրածները ու ոչ մեկի մոտ չգտա էդ փաստի վրա ուշադրություն դարձնելը:

Ես չէի նկատել:

Tiger29
07.06.2015, 23:40
Ես չէի նկատել:

Բայց իրոք էդպես ա չէ? Չգիտեմ ինչի ինձ թվում ա, թե մի բան սխալ եմ հասկանում, էլի եմ կարդում, զգում եմ, որ չէ:

StrangeLittleGirl
07.06.2015, 23:44
Ես չէի նկատել:

Ես էլ :)) Change blindness :))

ivy
07.06.2015, 23:45
Բայց իրոք էդպես ա չէ? Չգիտեմ ինչի ինձ թվում ա, թե մի բան սխալ եմ հասկանում, էլի եմ կարդում, զգում եմ, որ չէ:

Սխալ չես հասկացել, էդպես ա:

Tiger29
08.06.2015, 23:03
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

***

Եվ սա գրել է անկախ Հայաստանում ապրած պատանին? Չհամոզեց: Միթե այդքան խորն է ազդել ցեղասպանության թեման, որ նման ապրումներ է ունեցել?
Ընդհանուր վատ չէր գրված, հետաքրքիր գաղափարներ կային, բայց ծանր էր շատ: Անկեղծ ասած, երբ փոքրիկները երգում են. <<Բայց այսօր իմ ծնունդն է, մեծացել եմ ես արդեն, իսկ տիկնիկն ու նապաստակը, թող ներեն, թող ներեն, որ այսօր իմ ծնունդն է, մեծացել եմ ես արդեն>>: Ավելի համոզիչ է դառնում, որ նրանք գիտեն, թե ինչի մասին են երգում, իսկ այս <<երգը>> այն չէր: Կուզենամ գրողների աճը տեսնեմ: Ինձ թվում է սա ավելի շատ դեպի սպառում է տանում` քան աճ, զարգացում:
Բայց ամեն դեպքում կգնահատեմ համեմատաբար ավելի բարձր: Կարծում եմ ավելի թույլ գործեր կային` համեմատած այս մեկին:

Առավելություն`
Խորը ցավը, որը ինչ-որ չափով տեղ հասնում է:

Թերություն`
<<Անկեղծության>> պակասը, ընտրված թեման:

Sambitbaba
09.06.2015, 05:17
7. Helium

Իդեան հոյակապ էր...
Լեզուն էլ իդեային ոչինչով չզիջեց:

Մի բան է ցավալի. նման լավ իդեաները սխալ է միանգամից լույս աշխարհ հանել: Նման իդեան հեղինակի մեջ պետք է ապրվի, հասունանա, համ ու հոտ ստանա, հյութեղանա ու նոր լույս աշխարհ գա: Ու էնքան ափսոս է, որ հեղինակն աշխատել է մրցույթին հասցնել...

Շատ հակասական են կարծիքներս տարբեր մասերի համար... Այնքան հակասական, որ արեցի այն, ինչ սովորաբար չեմ անում. գնացի տեսնեմ, թե ուրիշներն ի՞նչ են գրել...

"Նախաբանից առաջ: Նախապատրաստում" - թվաց շատ ձգձգված;
"Նախաբանը, որտեղ մանրամասնորեն ներկայացված է գլխավոր հերոսը" - արտակարգ լավն էր, կարելի է ասել` անթերի. հումորի և իմաստության նախանձելի համերաշխություն...

Հետո հիմնականում ամեն ինչ շատ լավ էր, բայց Ռուֆի ու Չուկի դիալոգը պետք շատ ավելի համով լիներ ու պայթեր տռզած նռան նման...

Ու նաև, գլխավոր հերոսի այդքան լավ նկարագրությունն ինքը պարտադրում է արդեն, որ առավել լավ նկարագրվեին ժյուրիի անդամներն առանձին-առանձին, իսկ դա, իմ կարծիքով, շատ վատ է արված: Ավելին, ոչ բոլորն են ներառնված: Ես, օրինակ, ու՞ր եմ... Լիզը, Այվին` ներկա են ընդամենը անուններով...
Էլդար Ռյազանովի "Գարաժ" ֆիլմը հիշու՞մ ես... Ի՜նչ հոյակապ է երևում ամեն մի կերպարի էությունը... Նույնիսկ նրա, ով սկզբից մինչև վերջ քնած է...

Սիրելի հեղինակ ջան: Խնդրում եմ, չնեղանաս: Ինձ շատ դուր եկավ քո պատմվածքը, ազնվորեն: Բայց, որքան ավելի տաղանդավոր է հեղինակը, պահանջները նրանից միշտ էլ ավելի մեծ են լինելու, հասկանու՞մ ես:
Ինքդ դատիր. այն, ինչ դու ինքդ ներում ես, ասենք, Նաիրի Զարյանին, - Սարոյանին չես ների, չէ՞...

Շատ ուրախ կլինեի, եթե այս պատմվածքը դու համարեիր ստեղծագործական կոնսպեկտ: Որովհետև համոզված եմ, որ եթե աշխատես սրա վրա, վերջը "Ամերիկյան աստվածների" պես մի բան կարող ես սարքել:

Անսահման ուրախ եմ, որ դու մեզ հետ ես::love


Հ.Գ. Ինչու՞ են վերնագրի առաջին երկու տառերը մյուսներից ավելի մեծ::think

Ռուֆուս
09.06.2015, 18:22
Հ.Գ. Ինչու՞ են վերնագրի առաջին երկու տառերը մյուսներից ավելի մեծ::think

Վստահ չեմ, բայց ոնց որ թե հելիումի քիմիական անվանումն ա He

Tiger29
09.06.2015, 18:57
6. Սատանաբներ

***

Վատ չէր, կարդացվեց: Սկզբում թվաց էլի ցեղասպանության հետ գործ ունենք, որովհետև մեկ դար առաջ էր, բայց կարծում եմ ուրիշ հատուկ բան չկար, եթե իհարկե հեղինակը խորը չի թաքցրել հենց այդ գաղափարը :)
Որպես պատմվածք իհարկե թույլ էր, բայց կարելի է մի քիչ ավելի զարգացնել ու ինչ-որ չափով հետաքրքիր կդառնա: Գրելու կարողություն ունի հեղինակը, մնում է իր վրա շատ աշխատի ու ամեն ինչ շատ ավելի լավ կլինի:
Ահարոնի կնոջ վերջը լավը չէր :) Ինչ էր արել էդ կինը, որ 18+ դարձրեցիք պատմվածքը:
Մեկ էլ ինչ արեց, էլի տերտերը արեց, էդ մեկը ճիշտ էր գրված :)

Առավելություն`
Որ պատմվածքը չվերածվեց տառապած ժողովրդի:


Թերություն`
Զարգացումները քիչ էին: Մի փոքրիկ պատմություն էր ու վերջ:

LisBeth
09.06.2015, 21:21
Ես գտա իմ հերոսին - Ուրախալի ա, որ քեզ համար էսպիսի արժեքավոր բացահայտում ես արել, հակադրելով միմյանց, ոնց հասկացա սկիզբն ու վերջը: Մյուս կողմից տենց տպավորվող լինելով ինտերնետում տվյալ տիպի ցանկացած նյութի վրա կարաս սենց եզրակացություններ անես, գրես այդ մասին:
Ոչ մի յուահատուկ բան, ինչքան էլ ցավալի լինի պատմածդ` անտարբեր ա թողնում, դա նրանից ա, որ առաջին պլանում ոչ թե քո գտած հերոսն ա այլ քո արած հետևությունները: Կարայիր իրանից լիարժեք կերպար ստանայիր, ու էս ամենը սենց չոր գրելու փոխարեն ցույց տայիր (ոնց որ սիրում ա ասել մեր ՍԼԳ-ը): Բայց միևնույն ա, ապրես: Շարունակիր, փորձիր քեզ տարբեր կառուցվածքներում ու ժանրերում, խաղա երևակայությանդ հետ: Գրի էնպես, որ երևա` իրոք քեզ դա հուզում ա: Ստեղ դա էդքան էլ չի զգացվում:

LisBeth
09.06.2015, 23:48
Հելիում - Լավն ա հո զոռով չի: Ես ոչ մի ազնիվ ա-անազնիվ ա դիլեմմա չեմ տեսնում: Բովանդակությունը մի կողմ դրած, հմտություն, տաղանդ, երևակայություն, հումոր սաղ տեղն ա, նենց չի, որ կարաս ասես էս կարգի գործ էլի կա ու Հելիումի ֆոնին տուժում ա: Շատ ապրես հեղինակ ջան հավեսով կարդացվեց: Իհարկե աշխատի էլի, դու ավելի լավ կարաս, և նման իմաստուն բաներ, բլա բլա և այլն:

Գործ համար114 - Համոզիչ չէր մի քիչ, բայց ժանրում կարաս շարունակես, ստացվում ա: Կերպարներիդ ավելի շատ ուշադրություն դարձրու, առեղծվածայինը ու թերին լրիվ տարբեր բաներ են: Էն Մարիի ասած պահը դուրս եկավ, հերոսուհու պահով: Պլյուսներ շատ կան, բացեր էլ կան: Ընդհանուր տպավորությունը դրական ա, ապրես:

LisBeth
10.06.2015, 00:03
Կյանքի առեղծված - Մի գրի էլ սենց բաներ հեղինակ ջան: Եթե սենց բաներ ես գրելու, ավելի լավ ա աշխարհագրություն սովորի:
Ես չորրորդ թե հինգերորդ դասարանում սենց մի հատ գլխեռադ բան գրել էի, հանձնարարության տակից դուրս գալու համար` գիտես ոնց, բացել էի աֆորիզմների գիրքը կյանքը թեմայով մի քանիսը կպցրել էի իրար ու վերջում էպիկ շեքսպիրյան տողերով մեխել: Դասատուս հիացած կարդաց, ուսուցչանոցում էլ: Իրականում դա գնահատականի համար էր, որ գլուխդ շոյեն ասեն ապրես բան ման: Չէ: Պետք չի, իրոք:

LisBeth
10.06.2015, 00:11
Երևանի ու հայրենիքի կարոտի մասին ասում եմ ` լսեք բոլոր խորհուրդները: Որ չկրկնվեմ էլի: Համենայն դեպս ապրեք ջանք թափելու համար:

Tiger29
10.06.2015, 19:35
11. Կյանքի առեղծվածը

***

Այս մեկը պետք է նայել որպես խոհափիլիսոփայական մտքեր: Կարծում եմ մրցույթի կանոններին չի հակասում: Բավականին հետաքրքիր մտքեր կային: Գրողը վատ չի վերլուծում, տրամաբանություն ունի, բայց փնթի գրվածքի պատճառով բարձր չեմ կարող գնահատել: Շատ կարևոր է ընթերցողին հարգելը:
Օրինակ պառկիրը ր-ով չի գրվում, այլ` ռ, բայց դա կարելի է հասկանալ, իսկ մյուս տեղերում այնքան շատ են անուշադրության սխալները, որոնք ցույց են տալիս, որ հեղինակը մի անգամ էլ չի կարդացել գրելուց հետո: Որովհետև տառերի տեղերը խառնելը, տառեր բաց թողնելը, բացատներ չդնելը էնպիսի սխալներ չեն, որոնք կարդալուց հետո չնկատես:

Առավելություն`
Տրամաբանություն, հետաքրքիր խոհեր:

Թերություն`
Փնթի, անտարբեր վերաբերմունք:

ivy
11.06.2015, 00:03
Ժյուրիից արդեն 4 հոգի քվեարկել ա, ու չորսն էլ տարբեր գործերի են տվել 12 միավոր. հավես ա :)

ivy
11.06.2015, 00:09
Շին, դու կարծեմ անհամբերությամբ սպասում էիր գործերին, բա ինչի կարծիք չես հայտնում:

Շինարար
11.06.2015, 00:16
Շին, դու կարծեմ անհամբերությամբ սպասում էիր գործերին, բա ինչի կարծիք չես հայտնում:

Չեմ ուզում ճիշտն ասած կարծիք հայտնեմ գործերի մասին :oy

Բայց ընդհանուր էս անգամ մի այլ կարգի քննարկման բարձր մակարդակ եք ապահովում, ժող, ինչի համար ձեզ բոլորիդ շնորհակալ եմ: Մեծ հաճույքով հետևում եմ քննարկմանը: Կներեք, որ ինձ որպես ակումբի շահառու եմ էս առումով պահում՝ որևէ պարտավորություն վրաս չվերցնելով: Ուղղակի վայելում եմ:

StrangeLittleGirl
11.06.2015, 00:18
Ժյուրիից արդեն 4 հոգի քվեարկել ա, ու չորսն էլ տարբեր գործերի են տվել 12 միավոր. հավես ա :)
Յա՜, ես նենց վստահ էի, որ տասներկու միավորը միաձայն ա լինելու :))

ivy
11.06.2015, 00:21
Յա՜, ես նենց վստահ էի, որ տասներկու միավորը միաձայն ա լինելու :))

Բացարձակապես սխալվել ես :))

StrangeLittleGirl
11.06.2015, 00:21
Բայց ընդհանուր էս անգամ մի այլ կարգի քննարկման բարձր մակարդակ եք ապահովում, ժող, ինչի համար ձեզ բոլորիդ շնորհակալ եմ: Մեծ հաճույքով հետևում եմ քննարկմանը: Կներեք, որ ինձ որպես ակումբի շահառու եմ էս առումով պահում՝ որևէ պարտավորություն վրաս չվերցնելով: Ուղղակի վայելում եմ:
Ռիփը նենց չի դռդռացրել մեզ :))

Sambitbaba
11.06.2015, 08:06
8. Ճանապարհի սերը

Միշտ առանձնահատուկ հպարտություն եմ ապրել այն հանգամանքից, որ բազմաթիվ լեզուների մեջ հայերենը միակն է, որ սեռ չունի...
Այսօր այս գործի հեղինակը ցավալիորեն ցուցադրեց, որ այդ հանգամանքը կարող է նաև բացասական դեր կատարել:
Երկու հոգի արդեն ասել են, որ հասկանալի չէ, թե ով` ով է, - ես էլ եմ միանում նրանց: Ես, ազնվորեն, չգիտեմ, Արիսը տղու՞ անուն է, թե աղջկա... Այսպիսի անհասկանալի վիճակում մարդ կարծես ոտքի տակի հողը կորցնի: Ներվերս գնացին... Դրան էլ գումարած հոծ նախադասությունները... առանց բացատների բառերով... Մինչև հասա վերջին, շնչահեղձ էի արդեն լինում...

Հեղինակ ջան, գեղեցիկ լեզու ունես, բայց շատ ես արհեստականացնում, ցավոք: Բյուրը շատ հմտորեն ցույց տվեց, թե ինչ նկատի ունեմ:
Եվ սակայն յուրօրինակ մտածելակերպ ունես, տեղ-տեղ բավական հաճելի անակնկալներով: Օրինակ. "արցունք երկնած աչքերս", "Քաղաքը շարական էր կեսգիշերվա շուրթին (թե՞ շուրթերին...)" և այլն: Բայց դրանք էլ կորում են արհեստական բառակապակցությունների մեջ...

Եթե համարում ես, որ կարևոր բան ես ասում, հասկանալի ասա:

Քանզի,որքանավելիհասկանալիասես,այնքանավելիշատհասկացողներկլինեն...:)

impression
11.06.2015, 12:54
առաջին հինգը կարդացի դեռ, գրեմ, քանի չեմ մոռացել, հետո խոստանում եմ մնացածներն էլ կկարդամ ու կգրեմ էլի
ապրեք էրեխեք ջան, ես շատ ուրախ եմ, որ փորձում եք գրել, ու ավելի ուրախ եմ, որ դա անում եք հիմնականում առանց ուղղագրական սխալների
հիացած չեմ հլը որ ոչ մեկով, բայց որոշ գործերում բարձրացված խնդիրները կարևոր ու ուշադրության արժանի էին, ուրախ եմ, որ մենակ պաչպչվելու մասին չեք գրում, մեկը ՁԻԱՀ/ՄԻԱՎ վարակակիրներին էր անդրադարձել, մյուսը դպրոցում տիրող ոչ էնքան բարենպաստ մթնոլորտի մասին էր գրել, մի ուրիշը կարողացել էր մանրամասն նկարագրել իր հերոսին, էն մյուսը փորձել էր հերոսի ասածների ու արածների շնորհիվ բացահայտել կերպարը, զարգացնել նրան, ու այլ հարց ա, թե ինչքանով էր ստացվել
բայց մի հատ բան չեմ կարող չասել
վերնագիրը շատ ու շատ կարևոր ա, այն ձեր պատմվածքի գովազդն ա, եթե սիրուն, գրավիչ ու հետքրքիր չի, հավանականությունը, որ կկարդան, շատ ա քչանում
հիմա նայեք, եթե ակումբցիներից մեկը գրեր պատմվածք ու վերնագիրը դներ Գինու մեջ թաթախված սիրտը, ես հաստատ չէի կարդա այն
որ մենակ դա նշած չլինեմ, մի քանիսն էլ ասեմ՝ Ես գտա իմ հերոսին - Շնորհավորում եմ քեզ, բայց, սա ինչ ա, վերնագի՞ր, թե՞ ավարտուն նախադասություն, որը ոչ մի տեսակի հետաքրքրություն չի առաջացնում, թեև ինձ թվում ա՝ տենց էր պլանավորված
Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից - մի արեք տենց... ԵՍ, ԵՍ, ԵՍ, ԵՍ... խուսափեք ես-երից, խուսափեք իրենցից պարզ նախադասություն ներկայացնող վերնագրերից
Հատված իմ կյանքի օրագրից - սա էլ մի բան չի, բայց ավելի լավն ա, քան նախորդ երեքը
Տարօրինակ կենդանիներ - լավն ա, մենակ թե ասոցիացիա ա գալիս, որ հեղինակի մտքում եղել ա Բեջուռա գազան գրելը, տենց գրական ա սարքել էդ ֆրազան :)
ընդհանուր լավ ա, ուրախացրեցիք շատ, ապրե՛ք

impression
11.06.2015, 14:59
էս Սատանաբներով ինչ մի լեղաճաք արեցիք :)
շատ հետաքրքիր էր, մանավանդ, որ անընդհատ մոտս ժամանակի ու տեղանքի հետ կապված հարցեր էին առաջանում, օրինակ՝ քոչվոր ցեղերը որ էկել գյուղի էղած-չէղածը սրբել-տարել են, դա ե՞րբ ա էղել, ու էդ ի՞նչ քոչվոր ցեղեր էին
բա մղոնը :) ինչ մղոն, ո՞ր երկրի մասին ա խոսքը, մենք մղոններով չենք չափում տարածությունը, մանավանդ երբ խոսքը գնում ա ՀԻՄԱ մեքենայով ինչ-որ տեղ գնալու մասին, կիլոմետր, հրաշալի չափման միավոր ա, դեռ մերսի, որ վերստ չեք գրել :)
պատմվածքի սկիզբը, մեջտեղն ու վերջը իրար չէին շարունակում մի տեսակ, տատն էնքանով կապ ուներ մեջտեղի մասի հետ, որ էդ գյուղից էր եղել
լեգենդը, որ պատմվեց կեսերից, կիսատ էր ու անմշակ, Ահարոնը, որ տիպիկ ֆեոդալ էր, չզարգացավ որպես կերպար, Ահարոնն ի՞նչ տեսակի մարդ էր, ի՞նչ էր հագնում, ո՞րտեղ էր ապրում, տունն ի՞նչ տեսք ուներ
վերջից աչքերս լրիվ չռվեցին, չհասկացա, թե տատն օր ծերության ինչի էր ուզել հետ գնալ սատանեքի մոտ

բայց սկիզբը, տատի նկարագրությունը լավն էր, խալաթը, տատի տունը
մյուս անգամ ավելի մանրամասն ու մշակված, ու ավելի ուշադիր, որ փութեր, ոտնաչափեր ու նման բառեր չօգտագործեք, եթե դրանից գրածը միայն տուժելու ա :)

impression
11.06.2015, 15:07
Հելիումի մասին գրածը մի տեսակ հակասական էր, զգացվում էր, որ մարդ գրում ա մի բանի մասին, ինչից մեծ հաշվով խաբար չի, մյուս կողմից էլ՝ գնահատում եմ ջանքերը
ընդհանուր՝ վատը չէր, եթե միայն չվերաբերվել որպես հումորային պատմվածքի, որովհետև որպես հումորային գործ շատ վատն էր

impression
11.06.2015, 15:19
վերջին մի քանիսն էլ կարդացի, առանձնապես երևի բան չունեմ ասելու, շնորհակալություն մասնակցելու համար :)

Tiger29
11.06.2015, 17:27
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

***

Լավ թեմա էր ընտրված, ուղղակի տեղն էր փոքր` էդ հույզերն ու ապրումները փոխանցելու համար: Մի տեսակ շատ պարզ էր գրված ու արագ: Երևում էր, որ ամեն ինչ վերջին էր տանում: Վերնագրից արդեն հասկացել էի, թե ինչ է լինելու, բայց հեղինակը շատ հապճեպ հասավ վերնագրին: Ընդհանուր մաքուր էր գրված, աչք ծակող թերություններ չնկատեցի, բայց զարգացումներ չկային: Ոչ մի կերպար գլխավոր չդարձավ ու նույնիսկ շան սատկելը ծանր ապրումներ չտվեցին:
Օրինակ Խատիկո կինոյի մեջ ամբողջությամբ նվիրվում ես իրան, իսկ Լյուսին սովորական, հասարակ շան տեսակ, որոնց ամեն օր էլ տեսնում ենք:
Մեկ էլ թվաց, որ հեղինակը գետնանցումից լավ տեղյակ է :) Երևի մետրոյից հաճախ է օգտվում:
Հ.Գ. Հատուկ լսեցի` Lucy In The Sky With Diamonds - The Beatles (lyrics)` էս երգը, բայց երկրորդ անգամ դժվար լսեմ :)

Առավելություն`
Մշտական լավ թեմա, մաքուր գրվածք:

Թերություն`
Թույլ զարգացումներ, դրայվի պակաս:

Malxas
11.06.2015, 21:34
Քիչ առաջ գնահատականներն ուղարկեցի «Ժյուրյաց Ժյուրիին»
Երեխեք ջան, վայ թե մի քիչ շատ էի խիստ, բայց խնդրում եմ ինձանից մի նեղացեք: Հավատացեք, դա ավելի լավ է, քան թե, որ ստից տեղը գովաբանեի և պակաս անկեղծ լինեի:

Tiger29
11.06.2015, 22:22
2. Ես գտա իմ հերոսին

***

Ուրիշի հաջողությունից կարող է ճնշվել միայն անպիտան մարդը: Հակառակը, պետք է ոգևորի ուրիշի օրինակը և ստիպի աշխատել և աշխատել: Միայն սեփական աշխատանքով է հնարավոր կատարել էն ամենը, ինչը նշված է պատմվածքի մեջ: Բոլորի մոտ առաջին միտքը դա պետք է լինի, որ ամեն ինչին պետք է հասնել ինքնուրույն:
Երեխայի պատմությանը մի տեսակ չհավատացի, ինձ թվում է ավելի շատ չհասկանալուց է իրեն էդպես պահում: Լավ է, որ նման կերպ է մտածում, սիրում է կյանքը ու ուզում է պայքարել, բայց իմ սուբյեկտիվ կարծիքով պատճառը ուրիշ տեղ էլ է թաքնված:
Չնայած լավ հիշում եմ, որ իմ վրա լավ ազդել էր Կարինե Սարգսյանի ամուսնու բաց նամակը, որտեղ ամուսինը գրում էր, որ իր աղջիկը մեկ օրում մեծացավ:
Հ.Գ. Կարինե Սարգսյանը մահացավ <<Բանկի կռուգ>> կոչվող հատվածում, 2006 թվականին` Սեդրակ Զատիկյանի սպանության ժամանակ: Կարինեն անմեղ զոհ էր, 3 երեխաների մայր էր:
Ուղղակի ոչ մի կերպ չեմ գտնում ամուսնու բաց (կարծես թե) նամակը:

Առավելություն`
Լավ շարադրանք

Թերություն`
Թեմայի անընդհատ շահարկում:

Smokie
12.06.2015, 14:32
Էս ի՜նչ լավ մրցույթ էր::clap:good Շատ ուրախ եմ որ հիմիկվա պատանեկությունը կարողանում ա էսպես գրել, ապրեն բոլոր երեխեքը: Ու շատ լավ ա, որ էս մրցույթը շարունակվելու ա՝ երկրորդ սեզոն ա բացվելու:;)

StrangeLittleGirl
12.06.2015, 14:44
Էս ի՜նչ լավ մրցույթ էր::clap:good Շատ ուրախ եմ որ հիմիկվա պատանեկությունը կարողանում ա էսպես գրել, ապրեն բոլոր երեխեքը: Ու շատ լավ ա, որ էս մրցույթը շարունակվելու ա՝ երկրորդ սեզոն ա բացվելու:;)
Դեռ չի վերջացել, դու էլ կարաս մասնակցես քննարկումներին :P

Smokie
12.06.2015, 14:49
Դեռ չի վերջացել, դու էլ կարաս մասնակցես քննարկումներին :P

Դե, կամաց-կամաց կանդրադառնամ բոլորին:)

Smokie
12.06.2015, 17:38
1. Գինու մեջ թաթախված սիրտը



Տխուր էր, բայց լավն էր: Սկզբից իհարկե սա կարդացի ու մտքումս ասեցի «չգիտեմ մյուս գործերը ինչպիսի՞նն են լինելու, բայց դժվար թե էս գործը վերջին տեղը բռնի, զգացվում ա, որ շատերից բարձր կլինի»: Հասուն մարդու գործ էր::)

Smokie
12.06.2015, 17:42
2. Ես գտա իմ հերոսին


Այ սիրում եմ այն ամենն ինչ պոզիտիվ ա: Ապրի հեղինակը: Լավ կլիներ, որ շատերը պատմվածքի հերոսի/հերոսների պես մտածեին:)

Smokie
12.06.2015, 19:02
3. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից

Խորհրդավոր գործ: Հեղինակը լավ երևակայություն ունի, բայց պատմվածքը էնքան էլ չգրավեց: Մի տեսակ ձանձրացրեց անկեղծ ասած:


4. Հատված իմ կյանքի օրագրից․

Սովորական ձեռքի օրագիր: Պարզ, առանց պաթոսի ձեռագիր: Հետաքրքիր պատմվածք, դպրոցական տարիքի երեխաների համար շատ ակտուալ: Այս հեղինակին հաստատ չեն կարող ասել «գրի էն ինչ դու ես զգում, մի փորձիր խոսել անծանոթ թեմաներից»:;)

5. Տարօրինակ կենդանիներ


Պատմվածքը էնքան էլ ռեալ չէր: Զրույցների միջոցով հնարավոր է ցույց տալ մարդկանց բնավորությունը (պիեսները վառ օրինակ), բայց պետք ա աշխատել էնպես ներկայացնել, որ պատմվածքը չփչանա: Համ էլ ամուսնու էդքան հանկարծակի փոխվելը, փափկելն էր անհավատալի:


6. Սատանաբներ

Ճիշտն ասած չհավանեցի լեգենդը: Հասարակ էր՝ միջակ: Դուրս չեկավ նաև բուն ստեղծագործությունը:


7. Helium

Զվարճալի էր շատ ու մի այլ կարգի սրամիտ::hands Հելիումի նկարագրությունը որոշ տեղերում չէր հասնում իմ դդում գլխին::D Ուժեղ գործ էր, սիրեցի::) Նման անսպասելի վերջաբանը լավն էր հետաքրքրության առումով, բայց եթե իրական կյանքում էլ էդպես լինի... ես կտրականապես դեմ եեե՜մ:goblin


8. Ճանապարհի սերը

Էլի խորհրդավոր գործ, գաղտնիքներով լի: Ես իհարկե դեմ չեմ դրան, բայց եթե չափի մեջ ա::) Համ էլ ես չգիտեի Արիսը տղայի՞, թե՞ աղջկա անուն ա ու դա էլ էր շատ բարդացնում: Գուցե էլի վառ երևակայություն կար, բայց շատ դրվագներ բարդ էին ներկայացված՝ ոչ այնքան հասկանալի:


9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ


Այ շատ լավն էր::) Ի՞նչ անենք, որ կարճ էր, պատմվածքի համար լրիվ բավարար էր: Կարծես հեղինակը ասեց այն ամենն ինչ պետք էր՝ ոչինչ բաց չթողեց:

10. Իմ կերտած Երևանը


Լավ քանդակ էր հեղինակ ջան: Ապրես:;)

11. Կյանքի առեղծվածը

Հետաքրքիր փիլիսոփայություն էր կյանքի մասին, գեղեցիկ ու լավ էին շարադրված խոսքերը:

12. Գործ N 114

Պատմվածքը, սյուժեն ու թեման չհավանեցի՝ դե դա սուբյեկտիվ ա::pardon Շարադրանքը ու ձեռագիրը վատը չէին:


Վերջում ուզում եմ մի փոքրիկ խորհուրդ տալ բոլոր հեղինակներին, հաստատ պետք կգա ձեզ::) Գրելուց հետո վերընթերցեք պատմվածքը, անուշադրության, կամ ուղղագրական սխալներից խուսափելու համար::ok

ivy
12.06.2015, 21:54
8. Ճանապարհի սերը

Շատ զգացմունքային էր գրված: Լրիվ զգացի հեղինակի ապրումները:
Որպես «գրականություն»՝ չգիտեմ որքանով էր ծանրակշիռ, բայց հաստատ պոտենցիալ կա:
Էստեղ կարծիքներ կային, որ հասկանալի չի՝ ինչի մասին է:
Իսկ ես ոնց որ թե հասկացա:
Կա «չստացված սեր»: Արիսը: Որին դեռ չես մոռացել, բայց արդեն էն զգացմունքները չունես, ինչ առաջ: Օտար մարդիկ եք, բայց կապված իրար:
Կա ընկեր Վահանը, իր նոր հետաքրքրությունը՝ Մերին:
Կա հեղինակը՝ իր կյանքով ու ապրումներով:
Ու հուզառատ շարադրանքով:

Ամեն ինչ լավ է: Ուղղակի եթե կարողանաս քո անձնական հույզերը մի քիչ հեռացնել տեքստից, կերպարներն ավելի հստակ կդառնան, գործողություններին էլ դինամիկա կհաղորդվի: Իսկ էսպես զգացմունքները խիտ մառախուղի նման իջած են տեքստի վրա ու չեն թողնում լավ տեսնել ամբողջ պատկերը:

ivy
12.06.2015, 22:07
11. Կյանքի առեղծվածը

15-16 տարեկանում մի անգամ ես էլ էսպիսի մի բան էի գրել, բայց կյանքի մասին չէ, այլ սիրո:
Ինձ թվում է նորմալ է, որ էրեխեքը փորձում են մեծ գաղափարներն իրենց համար շոշափելի դարձնել, փորձել սահմանել, հասկանալ:
Հազար տարի էսպիսի գրվածք չէի կարդացել: Ու հիմա որ կարդացի, ինձ հիշեցի էդ տարիքում:
Հավես է պստո լինելը :)

ivy
12.06.2015, 22:22
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Շատ նուրբ ու սիրուն պատկեր էր:
Ոնց որ երաժշտության տակ գրված լիներ:
Ավելորդ դրամատիզմ էլ չկար, միայն հանգիստ տխրություն էր:
Շարադրանքն էլ էր լավը:
Ինձ դուր եկավ:

LisBeth
12.06.2015, 23:07
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Շատ նուրբ ու սիրուն պատկեր էր:
Ոնց որ երաժշտության տակ գրված լիներ:
Ավելորդ դրամատիզմ էլ չկար, միայն հանգիստ տխրություն էր:
Շարադրանքն էլ էր լավը:
Ինձ դուր եկավ:
Ահա, իրոք որ շատ հանգիստ, առանց ավելորդությունների, ոչինչ չպարտադրող` նույնիսկ տխրությունը վզիդ չի փաթաթում: Լավն ա: Ապրի հեղինակը:

LisBeth
12.06.2015, 23:14
Սատանաբներում հավանեցի նկարագրությունները, բայց պատմվածքը շատ էր խճճված: Թերությունը` ձանձրալի էր: Պլյուս վերնագիրը անընդհատ սատանաբան եմ կարդում ու փորձում գրել, դա իհարկե իմ թմրած ուղեղն ա մեղավոր: Մի խոսքով ապրես: Շարունակիր աշխատել:

LisBeth
12.06.2015, 23:23
Օրագրի մասին էլ մի երկու խոսք` սկզբում թվաց թե գրողն աղջիկ ա: Հերոս գրողը էլի: Բացի դա մի տեսակ կեղծ էր հոր հետ հարաբերությունների պահը ու վերջը: Ինչպես և ես գտա իմ հերոսում, այստեղ էլ առաջին պլանում ոչ թե Հասմիկն ա, այլ նրա մասին հերոսի մտքերը: Արժի աշխատել էդ ուղղությամբ: Ընդհանուր վատ չի, կարողանում ես միդքդ հստակ տեղ հասցնել: Ապրես:

Sambitbaba
13.06.2015, 08:54
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Երկնքից աստղեր ցած չի բերում, բայց հաճելի գործ է: Սիրուն լեզվով է գրված: Մի քիչ Օ'Հենրիի հոտ եկավ նույնիսկ, մի քիչ էլ Անդերսենի "Լուցկիներով աղջիկը" հիշեցրեց:

Համաձայն չեմ, որ թույլ գործ է: Ուղղակի եկեք չմոռանանք, որ սա պատանեկան մրցույթ է, ու շատ հնարավոր է նույնիսկ, որ սա հեղինակի առաջին ստեղծագործական փորձն է...

Ապրես, հեղինակ ջան: Բայց անկասկած, քեզ աշխատել է պետք, շատ գրել:

Շնորհակալություն:


Հ.Գ. Ինձ թվում է, որ ավելի ճիշտ է գրել "զամշե կոշիկ", այլ ոչ թե "զամշե կտորից կոշիկ": Եթե չեմ սխալվում, զամշը`կտոր չէ:

Sambitbaba
13.06.2015, 18:12
10. Իմ կերտած Երևանը

Շատ ցավալի է, որ այսքան հաճելի բառապաշար ունեցող մեկը նույնպես "Հարյուրամյակի" զոհ է դարձել: Հիմնականում ամեն ինչ ասվել է այս գործի մասին ու շատ լավ, բարի զգացմունքներով, և ինձ թվում է, որ հեղինակը զգում է դա ու մեզանից չի նեղացել... Մի երկու բան այնուհանդերձ ցանկանում եմ ավելացնել, քանզի կարծում եմ, որ մեր խորհուրդներն իրոք անհրաժեշտ են հեղինակին:

Վերնագիրը բոլորովին չի համապատասխանում պատմվածքին, քանզի պատմվածքում Երևան չկա: Ոչ թե դու սխալ Երևան ես նկարագրում այդ քաղաքը չճանաչելու պատճառով, այլ ուղղակի քեզ այնքան է խեղդել քո պաթոսը, որ Երևանի մասին ընդհանրապես մոռացել ես: Քեզ խանգարել է նաև քո անձնական ցավը, որը, դու սխալմամբ նույնացրել ես եղեռնի հետ, իսկ դրանք լրիվ տարբեր բաներ են: Ցավալին այն է, որ գաղափարդ, ինչպես նշեց Բյուրը, իրոք լավն էր` քանդակել Երևանի արձանը, - բայց դա էլ կորավ-գնաց... Իսկ ես սկզբում կարծեցի, թե Հելիումի պես հավաքածու կերպար եմ տեսնելու...

"Բանակը մեր ժողովրդի մեծագույն նվաճումն է:" Ի՞նչ է սա նշանակում: Եթե աշխարհի ամենահին ազգերից մեկը բանակից ավելի մեծ նվաճում չունի, ասա մենք կորանք... Հասկանում եմ, Սպարտայի մասին գրեիր, հեղինակ ջան, բայց չէ՞ որ դու Երևանի մասին ես գրում...

Զգույշ մնա բառերն օգտագործելիս, քանզի նրանցից ամեն մեկը նոր միտք է բերում: Օրինակ, "քրտինքի հերոս ժողովուրդ" տիպի արտահայտությունները չեմ կարծում, թե շատերին կարող են գրավել...


Գիտե՞ս, սիրելի հեղինակ ջան, ես շատ կուզենայի, որ դու Ակումբի ակտիվ մասնակից դառնաս: Նախ, Ակումբը շատ լավ ընտանիք է և ցանկության դեպքում դու կարող ես օգտվել նրա ջերմությունից: Եվ հետո, մեկն արդեն քեզ խորհուրդ տվեց, կարդա ուրիշ մրցույթներ էլ, կարդա ակումբցիների ստեղծագործությունները, և դու համ ավելի լավ կհասկանաս մեզանից յուրաքանչյուրին, համ էլ կտեսնես, որ, հաշվի առնելով անդամների պատանի հասակը, կոնկրետ այս մրցույթում շատ բարի և զգացմունքային մթնոլորտ է տիրում: :)

Sambitbaba
13.06.2015, 19:03
11. Կյանքի առեղծվածը

Համաձայն չեմ, որ դպրոցական շարադրություն է: Ու նաև պարտադիր չէ, որ պատանին միայն հրեշներից և այլմոլորակայիններից խոսի:

Կյանքի առեղծվածը մեզ հետ է մեր ծննդյան օրից և գովասանքի են արժանի նրանք, ովքեր իրենց մեջ այնքան հերոսություն են գտնում, որ հնարավորինս խակ տարիքում սկսեն մտածել մեզանից յուրաքանչյուրին առավել հետաքրքիր այդ հարցի մասին, ինչպես նաև ազնիվ են այնքան, որ չեն վարանում անել դա հրապարակորեն: Ապրես, հեղինակ ջան, ես խոնարհվում եմ քո առջև:

Իհարկե, չի ստացվել: Իհարկե, թերի է: Բայց ոչինչ, սիրելիս: Բոլորովին չվհատվես հանկարծ, որովհետև այլ կերպ լինել ուղղակի չէր կարող. դու դեռևս անկարող ես այդ հարցերիդ պատասխանել: Մարդկանցից շատերը մինչ խոր ծերություն չեն կարողանում պատասխանել այդ հարցերին, իսկ ավելի շատերը լքում են այս կյանքը, դրածդ հարցերին երբևիցէ չպատասխանած... Միգուցէ չափից շատ ժամանա՞կ են հատկացրել կախարդներին և արքայադուստրերին, ով գիտե:

Իսկ դու այսօր մի շատ կարևոր քայլ կատարեցիր քեզ համար: Դու բացեցիր քո սրտի այն դուռը, որտեղից քո կյանք են մուտք գործելու տվածդ հարցերի պատասխանները: Դու այսօր արթնացրեցիր քո միտքը: Դու դուրս եկար ճանապարհ: Եվ դա է կարևորը:
Ապրես:

Թույլ տուր մի խորհուրդ տալ ընդամենը:
Ավելի շատ լուսավորի մասին մտածիր, հերիք է մթի մասին մտածել: Մի մտածիր, թե ինչպես ոչնչացնես մութը` դա անհնար է: Դրա փոխարեն աշխատիր լույս ստեղծել, որովհետև, երբ գալիս է լույսը, մոությն ինքնստինքյան անհետանում է, ինքնաոչնչանում է, - և դա է մութը հաղթահարելու միակ ճանապարհը: Այնպես որ, փնտրիր լույս ու լուսավորիր բոլորիս:

Բարի գալուստ Ակումբ::)


Հ.Գ. Եթե փնթի և ընթերցողի հանդեպ անուշադիր վերաբերմունքդ չլիներ` ավելի բարձր կգնահատեի պատմվածքդ, կներես...

Գալաթեա
14.06.2015, 02:59
6. Սատանաբներ

Հասուն մարդու գրածի էր նման։
Գրեթե կասկած չէր առաջանում, որ տատի անունից ա պատմած. մեծավարի, տեղը տեղին...
Պատմությունն ասես վաղուց ծանոթ լիներ, էն որ չես կարդացել, բայց մեկ ա՝ ոնց որ մի տեղ կարդացած, աչքովդ ընկած լինի։
Կուզեի, որ երիտասարդներն ավելի շատ իրենց հուզող թեմաներով գրեն, իրենց ապրածը, շնչածը, երազածը ցույց տային։ Սենց տատական ասքերը, հա, հավես կարդացվում են, բայց գրողի մասին բան չեն ասում, չես տեսնում հեղինակին մեջը։ Սա իհարկե իմ անձնական ցանկությունն է ու կարող են շատերը չհամաձայնել՝ համարելով, որ սահուն, սիրուն գրած պատմությունը լրիվ հերիք ա։
Էդ մեր a la mushu ստորակետներին էլ ուշադիր եղիր, հեղինակ ջան. կետադրական նշանից առաջ բացատ չեն դնում։ Մեծ բան չի, բայց կարդալուց տեսանելիորեն խանգարում ա։

Ապրես, կարևորը՝ ջիղը կա գրելու։

Գալաթեա
14.06.2015, 03:12
7. Helium

Հեղինակը տեսնես գիտի՞, որ Ակումբում հենց Helium անունով երբեմնի ակտիվ ակումբցի կա :)
Real time, ինտերակտիվ խաղը լավ էր սարքած։ Մի քիչ շատ էր ձգձգած տեղ-տեղ, բայց ընդհանուր առմամբ՝ գաղափարի իրականացումը բավականին լավ էր արված։ Ու ինքը՝ գաղափարն էլ էր լավը։
Վատն էն ա, որ էս գործը քննարկելուց, բովանդակությունը նկատի ունեմ, ստիպված ես մտնել Ակումբային սպեցիֆիկայի մեջ, ներքին պատմությունների, կատակների, սովորույթների ֆիլտրով ա պետք անցկացնել, որն իրականում շատ լոկալ ա դարձնում պատմվածքը։ Որն էլ մի տեսակ կոռեկտ չի մնացած հեղինակների հանդեպ, ովքեր Ակումբից տեղյակ չեն, բայց հետևում են քննարկումներին։

Ապրի հեղինակը մրցույթից՝ լավ խաղ սարքելու համար։

Գալաթեա
14.06.2015, 03:31
8. Ճանապարհի սերը

Թեման հաստատ շատ սրտամոտ ա հեղինակին։ Այ էս էն իմ ուղածն ա։ Մարդը էն ջրի մասին ա գրել, որի մեջ եփվում ա։
Պարզապես մատուցելու ձևն ա շատ խառնափնթոր։ Ասես կողմնորոշված չլինի՝ ոնց գրի։ Ինչ կուրս վերցնի։ Աչք ծակող հորինած պատկերներն օրինակ՝ "աչքի երկնած արցունքի", կամ "կեսգիշերվա շուրթի քաղաքի շարականի" պահերը։
Հեղինակ ջան, կարիք չունես գործդ ավելի լավը դարձնելու համար սենց բաներ հորինել։ Եթե կարծում ես՝ ավելի լավը կամ խորն են դարձնում գրածդ, չէ, տենց չի։ Արցունքը թող ընդամենը հոսի, ոչ մի սարսափելի բան դրանից չի լինի։
Օրինակ մի բան էիր գրել, որ շատ-շատ սիրեցի. "Գլուխս կամ աշխատրը պտտվում էր"։ Եթե կարող ես սենց սիրուն ստեղծել էդ պատկերները, արա, բայց հակառակ դեպքում պետք չի։ Փորձիր զանազանել բնական հնչողը արհեստականից։
Ու մեկ էլ փորձիր էն կարճ-կարճ նախադասություններդ սահմանափակել։ Դրանք չարաշահելու դեպքում պատմությունը ընդհատ ա դառնում։ Նենց տպավորություն ա, որ բջջայինի կապը կտրտում ա։
Հա, ու կետադրական նշաններից հետո բացատ դի Իմ կապրիզը չի էլի, ձևն ա տենց :)

Ապրես, որ քոնն ես գրում :)

Գալաթեա
14.06.2015, 03:42
9. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ

Տեսնես իմ պես հին մարդ էլ կա՞, որ Գազմանովի տղու երգը հիշած լինի :)

Թվում ա, թե չպետք ա հուզեր, հազար անգամ կարդացած, ֆիլմերում տեսած պատմություն էր, բայց մեկ ա՝ հուզեց :)
Մատուցելու ձևից էր, գրածի թեթևությունից։ Ավելորդ, չտեղավորվող, չափազանցրած տարրեր չկային։ Մեղք էր շունիկը, բայց վերջում ուրախ էի իր համար. ինքն արդեն չկար, բայց սիրող ուներ։
Կենդանի մարդիկ կան, որ Լյուսիից բեթար սիրվելու կարիք ունեն։
Ես համ էլ սրա իմ վերջաբանը կառուցեցի գլխումս։ Ինձ ձեռք տվող տարբերակը։

Ապրի հեղինակը։

Շինարար
14.06.2015, 03:52
"Գլուխս կամ աշխատրը պտտվում էր"

Ինձ էլ շատ դուր եկավ:

Գալաթեա
14.06.2015, 04:02
10. Իմ կերտած Երևանը

Հեղինակ ջան, քեզ մի բան խնդրեմ էլի։ Առաջիկա ազատ ժամանակիդ դեպքում մի տաս տողով ձեր շենքի բակը նկարագրի։ Անցուդարձը, մեծությունը, ասֆալտ ա թե հող, երեխաները երեկոյան խաղում են թե ոչ, ինչ են խաղում, տատիները նստոտում բամբամսում են թե չկա տատի ձեր շենքում։ Տենց բաներ։ Որ "տեսնենք" ձեր բակը։
Մի քանի քանի տողով գրի, հետո մրցույթը որ վերջանա, ստեղ դիր՝ կարդանք էլի։ Համոզված եմ՝ էս խնդրանքիս էլի մարդիկ կմիանան, թեկուզ շնորհակալության տեսքով։

Գալաթեա
14.06.2015, 04:17
11. Կյանքի առեղծվածը

Եթե շատ չեմ սխալվում՝ առաջին պարբերությունը ցիտատ է ինչ-որ մեկից։ Նման դեպերում դա նշել է պետք հեղինակ ջան։ Գրողական էթիկան է պահանջում։

Երիտասարդ տարիքում ծնվող բնական մտորումներ էին։ Ափսոս մի քիչ շատ էր տարած փիլիսոփայական ստանդարտ տրակտատների ուղղությամբ։
Դու փաստեր ես նշում, հեղինակ ջան, որ բոլորը գիտեն։ Հարուստ ու աղքատ, չար ու բարի, սիրուն ու գեշ։ Էդ լավ ա, որ նշում ես, բայց հաջորդ անգամ փորձի ոչ թե "ի՞նչ" հարցը տալ, այլ "ինչու՞"-ն։ Քեզ հաստատ ավելի շատ բան կտա։ Ինքդ քո մեջ էդ հարցերի պատասխանները փնտրի, ոչ թե պարզապես դրանք շարադրի ու բոլորին հայտնի ճշմարտություններ գրի։
Մինչև չսկսես փնտրել, փորփրել, ընթացքում էլ՝ կորցնել, ոչ մի բանի չես հասնի։

Ամեն ինչ դեռ առջևում ա :)

Գալաթեա
14.06.2015, 04:35
12. Գործ N 114

Նման պատմվածքներում երկխոսությունները շատ կարևոր են։ Դրանք են կերպարին միս ու արյուն տալիս։
Էդքան լավ չէին կառուցած։ Տենց չէին խոսա իրար հետ քննիչն ու մեղադրյալը։ Չեմ ասում՝ չէր սիրահարվի, բան։ Չէ, ուղղակի տենց չէին խոսա։
Տարօրինակ անավարտ ու միևնույն ժամանակ ավարտուն գործ էր։
Թվում ա՝ անկապ պրծավ, ամեն մեկն իր ասելիքն ասեց՝ մյուսի հետ կապ չունեցող, լիքը բան մութ մնաց ու անցավ գնաց։
Բայց խոխմեն էն ա, որ կյանքում շատ հաճախ հենց տենց ա :)

Բայց դե աշխատել ա ուզում վրան։
"Նադո Ֆեդյա, նադո..."

Sambitbaba
14.06.2015, 09:22
12. Գործ N 114

Գալը շատ լավ ասեց, որ համ անավարտ գործ է, համ ավարտուն:

Սկիզբը շատ էր լավը` ինձ համար ամեն ինչ տեղը տեղին էր, - համ դիալոգները, համ հումորը... Հետո, երբ զգացմունքները մեջ ընկան, ամեն ինչ մի տեսակ թուլացավ, բայց դե էլի վատ չէր: Բայց ցմահ բանտարկությունը հեչ սրտովս չէր ու մի տեսակ վանեց ինձ պատմվածքից...
Հետո դադար տվեցի, մի հատ ֆիլմ նայեցի, հաց ու պանիրով չայ խմեցի... Երևի թեյն օգնեց, ու հասկացա, որ ուղղակի շատ էի ուզում, որ իմ ուզածով լինի, որ ամեն ինչը լավ վերջանա, քանզի նախապես հենց այդ էի սկսել պատկերացնել...
Ու երբ ամբիցիաներս հաղթեցի, պատմվածքն էլ ավելի սկսեց դուր գալ::)

Ապրես, հեղինակ ջան, շատ լավ պատմվածք ես գրել: Թերություններ կան իհարկե, բայց ոչինչ, որովհետև թեման էր շատ բարդ, մանավանդ վերջը:
Ու լեզուն էլ է շատ լավը, ես սիրում եմ քո լեզուն:
Գրիր հնարավորինս շատ...:love

ivy
15.06.2015, 00:43
Մնաց մի հոգու քվեարկություն, մնացած ինը արդեն տվել են իրենց միավորները:
Արդեն պարզ է, թե որ անուններն են լինելու առաջին երեք տեղերում: Միայն թե հերթականությունը դեռ կարող է փոխվել վերջին քվեարկությամբ :)
Տեսնենք:

ivy
15.06.2015, 01:11
Բայց ավելի արդարացի լինելու համար, պիտի ասեմ, որ էս պահին 4-րդ տեղում գտնվող աշխատանքն էլ դեռ շանսեր ունի եռյակ մտնելու, ու մյուսներից մեկին ներքև գցելու:
Ամեն ինչ Գալաթեայի ձեռքերում է :)
Ինքն իհարկե տեղյակ չի, թե որ աշխատանքը որ տեղում է էս պահին:

Գալաթեա
15.06.2015, 02:57
Վերջ :)

Sambitbaba
15.06.2015, 07:28
Ուզում եմ բոլոր մասնակիցներին շնորհակալություն հայտնել: Ապրեք բոլորդ, հեղինակներ ջան:

Ես շատ զարմացած եմ ուրախալիորեն, որովհետև հեչ չէի սպասում, որ այսքան հաջող մրցույթ կլինի: Հաշվի առնելով հեղինակների տարիքը, փորձը, ու դրան գումարած դպրոցի բացասական ներգործությունը տվյալ պարագային, - մրցույթն անցավ շատ բարձր մակարդակի վրա: Նույնիսկ ամենաթույլ պատմվածքն իր մեջ ինչ-որ լավ բաներ հաստատ պարունակում էր ու ես համոզված եմ, որ գրելը շարունակելու դեպքում համարյա բոլորն էլ ավելի լավ արդյունքների կհասնեն:

Ապրեն մեր ակումբցի ջահելներն էլ, շատ հիանալի աշխատանք էին կատարել: Ինչ խոսք, որ նրանց ստեղծագործոությունները տարբերվում են ու համարյա վստահորեն կարելի է ասել, թե որ պատմվածքներն են նրանց, իսկ երբեմն էլ` կոնկրետ ում, - գործերը: Կարծում եմ, Ակումբն այնուհանդերձ որոշակի նստվածք թողնում է ակումբցիների վրա, և այդ առումով, նույնիսկ մեր նոր մասնակիցներն էլ, ուշադիր կարդալու դեպքում, հնարավոր է, որ կարողանան տարբերել ակումբցիներին ոչ ակումբցիներից: Թող այս խոսքերս իմ հրավերը լինի նրանց` մնայլ Ակումբում, քանի որ արդեն իսկ այստեղ են: Եվ համոզված եմ, որ դա մեծ դրական ազդեցություն կթողնի նրանց հետագա ստեղծագործությունների վրա:

Անսահման շնորհակալություն Այվիին ու Չուկին` իրենց մեծ աշխատանքի համար այս հիանալի մրցույթը կազմակերպելու հարցում:
Շնորհակալություն ժյուրիի անդամներին էլ, իրենց գործը պարտաճանաչ և համբերատար կատարելու համար: Սիրելիներս, ճանաչելով ձեզանից շատերի սուր լեզուն, հասկանում եմ, թե որքան համբերատար եք եղել մեր պատանի ստեղծագործողներին հոգատար վերաբերմունք ցուցադրելու համար, և դրա հետ մեկտեղ ահագին օգտակար խորհուրդների համար: Մի բանն էր ափսոս, որ շատերը քննարկումներին չմասնակցեցին: Եվ այդ պատճառով ինձ թվում է, որ առանց ժյուրի, հավանաբար ավելի լավ կլիներ:

Մի խոսքով, կարելի թեման շարունակել::)

diana15
15.06.2015, 10:49
ես գիտեմ ,որ որոշ մարդիկ շարադրությունը վատ գրվածք են համարում, բայց ընտրել եմ այս թեման,որովհետև սիրում եմ կյանքի մասին գրել և բազմաթիվ նմանատիպ գործեր ունեմ,պատմվածքներ, նույնիսկ վիպակներ եմ գրել, ւղակի հենց այս շարադրությունն եմ տեղադրել, վորովհետև թեման հոգեհարազատ է, ինձ միշտ հետաքրքրել է ,թե ինչպես է առաջացել կյանքը, որն է այն ճիշտ վայելեու գաղտնիքը, և ուշադրություն չեմ դարձնում վատ կարծիքներին

diana15
15.06.2015, 10:51
շնորհակալ եմ խորհրդի համար

diana15
15.06.2015, 10:55
ես նոր գործ եմ շարադրել պատմվածք է,«Բանբասանք» վերնագրով, և եթե հնարավորություն լինի կտեղադրեմ այն ավելի մոտ է իրական կյանքին

Sambitbaba
15.06.2015, 10:58
ես նոր գործ եմ շարադրել պատմվածք է,«Բանբասանք» վերնագրով, և եթե հնարավորություն լինի կտեղադրեմ այն ավելի մոտ է իրական կյանքին

Ավելի լավ չէ՞ր լինի, անունը "Բամբասանք" դնեիր...;)

diana15
15.06.2015, 11:03
գրելիս շտապել եմ դրա համար էլ վրիպումներ կան

ivy
15.06.2015, 11:14
ես գիտեմ ,որ որոշ մարդիկ շարադրությունը վատ գրվածք են համարում, բայց ընտրել եմ այս թեման,որովհետև սիրում եմ կյանքի մասին գրել և բազմաթիվ նմանատիպ գործեր ունեմ,պատմվածքներ, նույնիսկ վիպակներ եմ գրել, ւղակի հենց այս շարադրությունն եմ տեղադրել, վորովհետև թեման հոգեհարազատ է, ինձ միշտ հետաքրքրել է ,թե ինչպես է առաջացել կյանքը, որն է այն ճիշտ վայելեու գաղտնիքը, և ուշադրություն չեմ դարձնում վատ կարծիքներին

Դիանա ջան, բոլոր կարծիքներին էլ պիտի ուշադրություն դարձնել: Եթե ուշադրություն չդարձնես, չես աճի:
Չնայած միշտ էլ կարող ես մենակ ինքդ քեզ համար գրել կամ գրածներդ ցույց տալ միայն էն մարդկանց, ովքեր, անկախ նրանից՝ ինչ ու ոնց ես գրում, գովեստի խոսքեր են ասում:
Մենք էստեղ միայն ուզում ենք, որ բոլորդ ավելի լավ ստեղծագործեք, զարգացնեք ձեր կարողությունները:
Կոնստրուկտիվ քննադատությունները վատ չեն, դրանք օգնում են միայն:

diana15
15.06.2015, 11:22
Շնորհակալ եմ լավ կարծիքի համար:

diana15
15.06.2015, 11:29
ես ինքս ներողություն եմ խնդրում վրիպումների համար շատ արագ եմ գրել այդ է պատճառը, խորհին շնորհակալություն եմ հայտնում Ձեզ լավ կարծիքի ու գովասանքի խոսքերի համար,Ձեր խորհուրդներն ինձ շատ օգնեցին

ivy
15.06.2015, 11:43
Արդյունքներն արդեն ամփոփվել են: Դրանք կհրապարակվեն այսօր՝ ուշ երեկոյան:

Sambitbaba
15.06.2015, 11:44
գրելիս շտապել եմ դրա համար էլ վրիպումներ կան

Մի շտապիր, սիրելիս, ամբողջ կյանքդ առջևումդ է::)

Եվ սովորիր հարգել ընթերցողիդ: Իսկ առանց վրիպակների գրելը` հարգանքի առաջին նշանն է:

StrangeLittleGirl
15.06.2015, 11:45
Արդյունքներն արդեն ամփոփվել են: Դրանք կհրապարակվեն այսօր՝ ուշ երեկոյան:

Ես անհամբեր եմ :oy
Ուշ երեկոյանը ո՞րն ա: Մենք էս կողմերում արթուն կլինենք, չէ՞:

Sambitbaba
15.06.2015, 11:47
ես ինքս ներողություն եմ խնդրում վրիպումների համար շատ արագ եմ գրել այդ է պատճառը, խորհին շնորհակալություն եմ հայտնում Ձեզ լավ կարծիքի ու գովասանքի խոսքերի համար,Ձեր խորհուրդներն ինձ շատ օգնեցին

Ապրես:
Ու մի բան հաստատ իմացիր. այստեղ թշամիներ չկան: Իսկ ընկերներ` որքան կուզես::)

ivy
15.06.2015, 11:48
Հա, դե ուշը շատ ուշ չի. հենց ճուտս քնի: Հիմա էլ գործի եմ, արդյունքների «աղյուսակը» տնային կոմպիս մեջ է:

Եթե շատ անհամբեր եք, կարող եմ մի քիչ «թիզեր» տամ :))
Ասենք՝ որոնք են էն հինգ գործերը, որոնց ժյուրիի էս կամ էն անդամը 12 միավոր է տվել:

StrangeLittleGirl
15.06.2015, 11:51
Արդյունքներն արդեն ամփոփվել են: Դրանք կհրապարակվեն այսօր՝ ուշ երեկոյան:


Հա, դե ուշը շատ ուշ չի. հենց ճուտս քնի: Հիմա էլ գործի եմ, արդյունքների «աղյուսակը» տնային կոմպիս մեջ է:

Եթե շատ անհամբեր եք, կարող եմ մի քիչ «թիզեր» տամ :))
Ասենք՝ որոնք են էն հինգ գործերը, որոնց ժյուրիի էս կամ էն անդամը 12 միավոր է տվել:

Հա, թիզերներ տուր, կայֆ կլինի, աշխույժ կանցնի օրը :))

ivy
15.06.2015, 12:00
Թիզեր

Միայն հինգ գործ կա, որը ժյուրիի այս կամ այն անդամի կողմից մաքսիմալ «12» միավոր է ստացել:
Բայց արդյո՞ք հենց այդ գործերն են առաջին հնգյակում: Եվ եթե հա, ի՞նչ հերթականությամբ: Դա կիմանաք երեկոյան ;)

Իսկ այժմ «12»-միավորանոց գործերի ցուցակը.

Գինու մեջ թաթախված սիրտը
Հատված իմ կյանքի օրագրից
Helium
Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ
Գործ N 114

Ռուֆուս
15.06.2015, 12:01
Եթե շատ անհամբեր եք, կարող եմ մի քիչ «թիզեր» տամ :))
Ասենք՝ որոնք են էն հինգ գործերը, որոնց ժյուրիի էս կամ էն անդամը 12 միավոր է տվել:

Հա, գոնե տենց, ես մասնակիցներից շատ եմ երևի անհամբեր սպասում :))

Smokie
15.06.2015, 12:44
Հեղինակների անուններն է՞լ են այսօր հրապարակվելու:)

ivy
15.06.2015, 12:46
Թիզեր

Առաջին տեղ գրաված գործը միակն է, որն անցել է 100 միավորի սահմանը: Այն մնացածից ահագին առաջ է: Ո՞րն է :unsure
Երկրորդ ու երրորդ տեղ գրաված գործերին իրարից հեռացնում է ընդամենը մեկ միավոր:

Բոլոր 12 գործերն ունեն իրենց հստակ տեղերը. նրանցից ոչ մեկը նույն միավորները չի հավաքել, ինչ մյուսները:

ivy
15.06.2015, 12:46
Հեղինակների անուններն է՞լ են այսօր հրապարակվելու:)

Հա:

StrangeLittleGirl
15.06.2015, 12:46
Թիզեր

Միայն հինգ գործ կա, որը ժյուրիի այս կամ այն անդամի կողմից մաքսիմալ «12» միավոր է ստացել:
Բայց արդյո՞ք հենց այդ գործերն են առաջին հնգյակում: Եվ եթե հա, ի՞նչ հերթականությամբ: Դա կիմանաք երեկոյան ;)

Իսկ այժմ «12»-միավորանոց գործերի ցուցակը.

Գինու մեջ թաթախված սիրտը
Հատված իմ կյանքի օրագրից
Helium
Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ
Գործ N 114

Ժյուրին տասը հոգուց էր բաղկացած, չէ՞: Այսինքն, տասներկու միավորների կրկնություն կա, լավ ա :))

StrangeLittleGirl
15.06.2015, 12:57
Ինձ թվում ա՝ օրագիրն ա հաղթելու, որովհետև չնայած ոչ բոլորին էր ամենաշատը դա դուր էկել, ամեն դեպքում կտրուկ բացասական կարծիքներ չի ստացել, ի տարբերություն շատ այլ գործերի, որոնք ժյուրիի անդամներից մեկին շատ են դուր եկել, իսկ մյուսին՝ բացարձակապես:

ivy
15.06.2015, 22:49
Արդյունքները

http://i57.tinypic.com/12130vk.jpg

1-ին տեղ՝ Հատված իմ կյանքի օրագրից – Տիգրան Պետրոսյանց, 16 տարեկան

2-րդ տեղ՝ Գործ N 114 – Սամվել Կիրակոսյան, 21 տարեկան

3-րդ տեղ՝ Helium – Մարի Մելիքյան (Վոլտերա), 19 տարեկան

4. Գինու մեջ թաթախված սիրտը – Էլիզա Առաքելյան (GriFFin), 22 տարեկան
5. Լյուսին երկնքում՝ ադամանդների մեջ – Հասմիկ Կիրակոսյան, 18 տարեկան
6. Ես գտա իմ հերոսին – Ինգա Հովհաննիսյան, 16 տարեկան
7. Սատանաբներ – Թամարա Մանուկյան, 18 տարեկան
8. Ճանապարհի սերը – Մարգարիտա Իվանյան, 17 տարեկան
9. Տարօրինակ կենդանիներ – Սվետա Օհանյան (Նիկեա), 17 տարեկան
10. Կյանքի առեղծվածը – Դիանա Մովսեսյան, 15 տարեկան
11. Իմ կերտած Երևանը – Լիանա Հովհաննիսյան, 13 տարեկան
12. Ես գժվել եմ հայրենիքիս կարոտից – Տաթև Արշակյան, 15 տարեկան

Շնորհավորո՜ւմ եմ Տիգրանին լրիվ արժանի հաղթանակի համար, ապրես պստո :)

Սամվել ու Մարի, ձեզ էլ շնորհավո՜ր :kiss

Ու ապրե՜ն մրցույթի բոլոր մասնակիցները :clap

Ռուֆուս
15.06.2015, 23:02
2-րդ տեղ՝ Գործ N 114 – Սամվել Կիրակոսյան, 21 տարեկան

Ակումբի Պիրի՞տն ա, թե՞ ուրիշ մարդ ա :))

ivy
15.06.2015, 23:02
Ակումբի Պիրի՞տն ա, թե՞ ուրիշ մարդ ա :))

Երևի ինքն ա, բայց համոզված չէի :))

Malxas
15.06.2015, 23:03
Շնորհավոր հաղթողներ ջան, մյուս մասնակիցներ ջան, դուք էլ շատ ապրեք:
Հիմա, որ հետադարձ հայացք եմ գցում, ստեղծագործությունները շատ ավելի լավն էին, քան սկզբնական տպավորությունն էր: Ընթացքում վերընթերցել եմ որոշները և ավելի բարձր գնահատական դրել (Գինու մեջ թաթախված սիրտը): Մի խոսքով, էլ ինձ ժյուրի չդնեք, իզուր տեղը մարդկանց եմ նեղացնում :) :oy

ivy
15.06.2015, 23:06
Երևի ինքն ա, բայց համոզված չէի :))

Ուրիշ մարդու միջնորդությամբ եմ ստացել գործը:
Շատ մութ պատմություն :))

ivy
15.06.2015, 23:07
«Արդյունքներ» բառից հետո մի մեծ աղյուսակ է դրված՝ բոլոր միավորներով: Եթե ինչ-որ մեկը չի տեսնում, ձայն հանեք:

Smokie
15.06.2015, 23:08
Ապրեք երեխեք, շատ ապրեք::) Շնորհավորում եմ բոլոր-բոլորին: Հուսով եմ կշարունակեք ստեղծագործել:;)

Ինչ հետաքրքիր է, որ մեծամասնությունը աղջիկներ էին:

Smokie
15.06.2015, 23:10
Համ էլ կարելի է ասել վստահ էի, որ Helium-ը հենց մեր Helium-ն ա գրել (դե վերջինիս տարիքը չգիտեմ)::))