LisBeth
06.04.2015, 21:06
Տենդ
Առաջին մաս:
Ուլյան բոյֆրենդին հանրակացարան է բերել:
- Կարաս մնաս, նայես, մենք դեմ չենք, չէ՞ Դիմ - առաջարկում է Ռիմային:
- Չէ, Փաբլիք կիջնեմ: Հետո կոնֆերանսի եմ, ուշ կգամ:
Բառմենը լցնում է արաղն ու լիկյորները:
- Վառե՞մ:
- Չէ, լիմոն բեր:
Կես ժամ լսարանի դռան հետ կռիվ տալուց հետո, մենեջերը մանր քայլերով մոտենում է՝ ազդրեր գրկող շրջազգեստը չպատռելու համար, բացում դուռը:
- Մի տեղ գրեք, որ էս անտերը դեպի ներս ա բացվում, - նյարդային նետում է Ռիման:
Չսպասելով պատասխանի, մտնում է, զբաղեցնում միակ ազատ նստարանը: Սկսում է զննել մասնակիցներին: Հայացքը պահում է թխլիկ կնոջ վրա, որն իր քաշին անհամապատասխան շապիկ է հագել, էլաստանի 70 տոկոս պարունակությամբ՝ ամեն ծալքի տակ խնամքով մտնում ու դուրս է գալիս: Ծանածաղ մազերը բիգուձիներով փարթամացնելուց գլուխը եղածից երեք անգամ մեծ է երևում և խանգարում է տեսնել էկրանի սլայդը: Պրոֆեսորը, որ այդպիսին լինելու համար շատ երիտասարդ է թվում, տրորում է ճակատի վրայի փոսը: Անբնական անկյան տակ վեր ձգված ունքը դեմքին անտեղի գոռոզություն է հաղորդում: Բռունցքը բերանին է դնում, հազում նայում է աուդիտորիային: Ռիման մի քանի վայրկայան բռնում է նրա խիստ հայացքը, սարսռում: Թուլացած կիսապառկում է անհարմար աթոռին: Այդ դիրքից պրոֆեսորի ուսն ու կապույտ կաստյումից մի թեթև բարձր սպիտակ, իդեալական անկյան տակ հարդուկած օձիքն են երևում:
- Շնորհակալություն ինձ պատվելու համար, հարգելի կոլեգաներ: Մեր կազմակերպիչները հրավիրում են ձեզ ֆուրշետի, Լիլյան ձեզ կուղեկցի սրահ, - անջատում է պրոյեկտորը:
Դռան մոտ խցանում է առաջանում, բոլորը իրար հրմշտելով շտապում են լավ տեղեր զբաղեցնել սեղանին մոտիկ: Երբ դահլիճը դատարկվում է, պրոֆեսորը մոտենում է նրան: Նա դանդաղ բարձրանում է, հավաքում ուժերն ու նայում է պրոֆեսորի աչքերի մեջ: Քրտնած դեմքը փայլում է արհեստական լույսից.
- Խմա՞ծ ես:
- Չէ, կարամ հո անեմ:
- Ձեռ ես առնո՞ւմ:
- Փչացած հոտառությանդ համար էլ ես եմ մեղավո՞ր:
- Փաբլիքում շոտեր էիր կոնծում, դրանց ապակե ֆեյսինգը քեզ չի՞ խանգարում:
- Շոտեր չէին: Հետևո՞ւմ ես Ընկեր Անտոնիչ:
Պրոֆեսորը իջացնում է կոստյումի թևքերը, ուղղում փաղկապն ու քայլում է դեպի դուռը.
- Միևնույն է... ինձ համար, քո հետ կապված ամեն ինչ:
Փաբլիքը ոչ այնքան վաղուց է բացվել: Սիմբիոտիկ վայր՝ ռեստո-փաբա-քլաբ, կարոկե սրահով ու ընդարձակ դենսֆլորով: Ադմինին մուտքի համար վճարելուց հետո, ձախի վրայի հանդերձարանում հանձնում է հագուստն: Նախասրահի վերջում կանգնած պահակը ստուգում է վճարման կտրոնը:
- Կանոններին ծանո՞թ եք:
Մշտական հաճախորդները գլխով անում անցնում են: Ովքեր կանգնում են, հարուցում են վերջիններիս քմծիծաղը, իբր՝ էս ո՞վ ա էս ճգնավորը:
- Ծխարանը վերևում է, բառի հաշիվը տեղում եք փակում: Եթե շատ հաճախորդ կա, կարող են նույն սեղանին տեղավորել՝ ձեր համաձայնությամբ, - տեղեկացնում է պահակը:
Ռիման տեղավորվում է բառի մոտ: Երկար, սև մազերը նետում է մեջքին, ձգում է զգեստի փեշը ու սպասում: Դրսում մութ է արդեն, ցուցափեղկերի նման թափանցիկ ապակիները սկսում են քրտնել ալկոհոլային գոլորշուց: Ցմփոր տղան մոտենում է բառին, երաժշտությունից բարձր գոռալով, փորձում է բառմենին հիշացնել, թե ով է ինքը: Բառմենը սիրալիր ժպտում է ու կրկնակի չիվաս է լցնում՝ սառույցով, կարճ մազերով աղջկա համար: Աղջիկը մի կում է անում, հասկանում է, որ 12 տարվա հնեցմանը լուծած էթանոլից միայն գույնով է տարբերվում ու առանց հավելումների խմելն անհնար է: Կոլա է պատվիրում: Ցմփորը մոտենում է նրան.
- Կարելի ա հյուրասիրել:
- Չէ, ես ունեմ խմիչք, մերսի:
Շեկլիկ երիտասարդը մոտենում է ցմփրին, մի կողմ տանում ու գոռում.
- Քարշ տուր դրան մեր մոտ:
Ցմփորը հետ է գալիս.
- "Ես խմիչք ունեմ"-ը նշանակում է յա՞ն տուր:
Աղջիկը գլխով է անում:
Տաքացած ամբոխը լցվում է դենսֆլոր: Ռիման երեք հատ լոնգ իրար հետևից մի շնչի խմում է ու սկսում պարել: Կրակահեր մի աղջիկ մարմնագույն շալվարով ձգած կոնքերը գալարում է ինքնամոռաց: Նրա շուրջը տղաներից պարս է գոյանում: Ամենահամարձակը մտնում է նրա քրտնքից գայացած աուրան, պարում է դեմքը մազերին պարբերաբար հպելով: Աղջկան կարծես հետաքրքիր չի, նա տարված է համընդհանուր ուշադրությամբ:
Ռիման վերցնում է պայուսակը, բարձրանում ծխարան: Բալկոնին հենված է կարճ մազերով աղջիկը, նայում է պարողներին: Պահակը գրկում է նրա մեջքը, ինչ-որ բան է ասում ու հեռանում:
- Ո՞վ է քեզ դուր գալիս, ընտրիր որին կուզես, - պահակի տեղը զբաղեցնում է Ռիման:
Կարճ մազերովը ձեռքը դնում է Ռիմայի փափուկ սպիտակ թևին, սեղմում:
- Չգիտեմ, դու ընտրիր:
- Ինձ համար միևնույն է, կարևորը քեզ դուր գա:
Նրանք երկար նայում են իրար: Պահակը վերադառնում է, Ռիման քաշվում է մի կողմ:
- Ի՞նչ էր ասում, - հարցնում է պահակը, - երեքովի առաջա՞րկ: Սովորական բան ա, զույգեր էլ կան, որ երրորդին են կպցնում:
Կարճ մազերովը չի պատասխանում: Ռիման թեքվում է ձախ, ծանոթ դեմք է տեսնում: Ձեռքով կանչում է տղային ու ընկերոջը: Տղան փաթաթվում է նրան, բարձրացնում, Ռիման ոտքերով գրկում է տղայի կոնքը:
Պահակը կարճ մազերովի ուսին հպվելով ցույց է տալիս նրանց.
- Ինքը երեքով կունենա, բայց երկուսը տղա կլինեն:
Ռիման սպասում է պատասխանի, բայց ծխարանի դուռը փակվում է և նա ոչինչ չի հասցնում լսել:
Հեռախոսը ձեռքին, բացում է դուռը, կրակոցի ձայնը միանգամից խլացնում է: Ռիման մթության մեջ նշմարում է ոստիկանի թիկունքից վազող, բեղավոր տղային: Ոստիկանը չի հասցնում օդից իջացնել տաբելայինը, տղան գտոտկատեղից խփելով ցած է գցում նրան, ատրճանակը հրում է մի կողմ ու շրջելով ապշահար ոստիկանին բռուցքով իջնում է այտոսկրին: Մյուս ոստիկանը փորձում է վրա հասնել, բայց ձեռքերը վերև բարձրացրած տղաները հրում են նրան: Հավասարակշռությունը չպահելով, ոստիկանը ընկնում է Ռիմայի վրա, որ չհասկանալով, թե ինչ է կատարվում կանգնել է դռների մոտ: Ռիման ծանության տակ մեջքով ջարդում է դռան ապակին ու ընկնում Փաբլիքի միջանցք: Գլխով հարվածում է կոտրած ապակու կտորներին:
- Նկարում եմ, նկարում եմ, - գոռում է ինչ-որ մեկը:
Ռիման մի կերպ կանգնում է, նայում շուրջը: Տղաները երկու խմբի բաժանված ոտքերով հարվածներ են տեղում ոստիկանների վրա: Մեկը քաշում է Ռիմայի թևից, նետում տաքսու մեջ.
- Հասցեն կասես:
Շրխկացնում է դուռը: Կարճ մազերով աղջիկն է:
- Վլա~դ: Վլա~դ, հերիք, վերջ, վերջ, գնանք ստեղից:
Ռիման ծոծրակին տաք հոսք է զգում:
- Հանրակացարա՞ն:
- Չէ, Ինիցատիվ 42:
Մութ բնակարանի դուռը բացվում է, ներս են մտնում երկու ստվեր: Լսվում է չփչփոց, փոքր ստվերը առնձնանում է, սահում է ներքև, դեպի մեծ ստվերի պարանոցը:
- Ավելի ներքև, - լսվում է տղամարդու ձայնը:
Ձեռքը դնում է փոքր ստվերի ուսին ու սեղմում, մինչև ծնկի գա: Չփչփոցը ուժեղանում է:
- Կամաց, չուփաչուփս չես ուտում:
Չփչփոցը դանդաղում է:
- Ըմ.... ահ........ ....աաախ, ասի կամաց, բլ... ապուշ քած: Ռադ եղի, ձեզնից 15 տոկոսը մենակ նորմալ մ**** անել գիտի, մնացածներդ ձեր ծնոտներով ոչնչացնում եք էդ կոնցեպցիան:
- Ինչ խոզ ես բայց դու, - լսվում է Ռիմայի ցածր ձայնը:
Տղամարդու ստվերը մի կողմ է հրում կնոջը, շտապ կոճկում շալվարը ու վառում է լույսը: Բազմոցին պառկած Ռիմայի գլխի տակի բարձը արյան մեջ կորած է: Միխայիլ Անտոնիչը մոտենում է նրան: Ճակատի բացակայող ոսկորի տեղը փքված զարկերակի նման թրթռում է:
- Ինչ զզվելի է:
- Ի՞նչ ես անում էստեղ, ի՞նչ ա պատահել, օհ, օ~հ, գրողը տանի: Էս ի՞նչ ա:
- Քունս չէր տանում, եկա: Պայուսակում հաբեր ունեմ, տուր խմեմ, - համարյա խզված ձայնով ասում է Ռիման:
Պատերը սևանում են, առաստաղը բետոնե ծանր սավանի նման իջնում է նրա կրծքին:
Առաջին մաս:
Ուլյան բոյֆրենդին հանրակացարան է բերել:
- Կարաս մնաս, նայես, մենք դեմ չենք, չէ՞ Դիմ - առաջարկում է Ռիմային:
- Չէ, Փաբլիք կիջնեմ: Հետո կոնֆերանսի եմ, ուշ կգամ:
Բառմենը լցնում է արաղն ու լիկյորները:
- Վառե՞մ:
- Չէ, լիմոն բեր:
Կես ժամ լսարանի դռան հետ կռիվ տալուց հետո, մենեջերը մանր քայլերով մոտենում է՝ ազդրեր գրկող շրջազգեստը չպատռելու համար, բացում դուռը:
- Մի տեղ գրեք, որ էս անտերը դեպի ներս ա բացվում, - նյարդային նետում է Ռիման:
Չսպասելով պատասխանի, մտնում է, զբաղեցնում միակ ազատ նստարանը: Սկսում է զննել մասնակիցներին: Հայացքը պահում է թխլիկ կնոջ վրա, որն իր քաշին անհամապատասխան շապիկ է հագել, էլաստանի 70 տոկոս պարունակությամբ՝ ամեն ծալքի տակ խնամքով մտնում ու դուրս է գալիս: Ծանածաղ մազերը բիգուձիներով փարթամացնելուց գլուխը եղածից երեք անգամ մեծ է երևում և խանգարում է տեսնել էկրանի սլայդը: Պրոֆեսորը, որ այդպիսին լինելու համար շատ երիտասարդ է թվում, տրորում է ճակատի վրայի փոսը: Անբնական անկյան տակ վեր ձգված ունքը դեմքին անտեղի գոռոզություն է հաղորդում: Բռունցքը բերանին է դնում, հազում նայում է աուդիտորիային: Ռիման մի քանի վայրկայան բռնում է նրա խիստ հայացքը, սարսռում: Թուլացած կիսապառկում է անհարմար աթոռին: Այդ դիրքից պրոֆեսորի ուսն ու կապույտ կաստյումից մի թեթև բարձր սպիտակ, իդեալական անկյան տակ հարդուկած օձիքն են երևում:
- Շնորհակալություն ինձ պատվելու համար, հարգելի կոլեգաներ: Մեր կազմակերպիչները հրավիրում են ձեզ ֆուրշետի, Լիլյան ձեզ կուղեկցի սրահ, - անջատում է պրոյեկտորը:
Դռան մոտ խցանում է առաջանում, բոլորը իրար հրմշտելով շտապում են լավ տեղեր զբաղեցնել սեղանին մոտիկ: Երբ դահլիճը դատարկվում է, պրոֆեսորը մոտենում է նրան: Նա դանդաղ բարձրանում է, հավաքում ուժերն ու նայում է պրոֆեսորի աչքերի մեջ: Քրտնած դեմքը փայլում է արհեստական լույսից.
- Խմա՞ծ ես:
- Չէ, կարամ հո անեմ:
- Ձեռ ես առնո՞ւմ:
- Փչացած հոտառությանդ համար էլ ես եմ մեղավո՞ր:
- Փաբլիքում շոտեր էիր կոնծում, դրանց ապակե ֆեյսինգը քեզ չի՞ խանգարում:
- Շոտեր չէին: Հետևո՞ւմ ես Ընկեր Անտոնիչ:
Պրոֆեսորը իջացնում է կոստյումի թևքերը, ուղղում փաղկապն ու քայլում է դեպի դուռը.
- Միևնույն է... ինձ համար, քո հետ կապված ամեն ինչ:
Փաբլիքը ոչ այնքան վաղուց է բացվել: Սիմբիոտիկ վայր՝ ռեստո-փաբա-քլաբ, կարոկե սրահով ու ընդարձակ դենսֆլորով: Ադմինին մուտքի համար վճարելուց հետո, ձախի վրայի հանդերձարանում հանձնում է հագուստն: Նախասրահի վերջում կանգնած պահակը ստուգում է վճարման կտրոնը:
- Կանոններին ծանո՞թ եք:
Մշտական հաճախորդները գլխով անում անցնում են: Ովքեր կանգնում են, հարուցում են վերջիններիս քմծիծաղը, իբր՝ էս ո՞վ ա էս ճգնավորը:
- Ծխարանը վերևում է, բառի հաշիվը տեղում եք փակում: Եթե շատ հաճախորդ կա, կարող են նույն սեղանին տեղավորել՝ ձեր համաձայնությամբ, - տեղեկացնում է պահակը:
Ռիման տեղավորվում է բառի մոտ: Երկար, սև մազերը նետում է մեջքին, ձգում է զգեստի փեշը ու սպասում: Դրսում մութ է արդեն, ցուցափեղկերի նման թափանցիկ ապակիները սկսում են քրտնել ալկոհոլային գոլորշուց: Ցմփոր տղան մոտենում է բառին, երաժշտությունից բարձր գոռալով, փորձում է բառմենին հիշացնել, թե ով է ինքը: Բառմենը սիրալիր ժպտում է ու կրկնակի չիվաս է լցնում՝ սառույցով, կարճ մազերով աղջկա համար: Աղջիկը մի կում է անում, հասկանում է, որ 12 տարվա հնեցմանը լուծած էթանոլից միայն գույնով է տարբերվում ու առանց հավելումների խմելն անհնար է: Կոլա է պատվիրում: Ցմփորը մոտենում է նրան.
- Կարելի ա հյուրասիրել:
- Չէ, ես ունեմ խմիչք, մերսի:
Շեկլիկ երիտասարդը մոտենում է ցմփրին, մի կողմ տանում ու գոռում.
- Քարշ տուր դրան մեր մոտ:
Ցմփորը հետ է գալիս.
- "Ես խմիչք ունեմ"-ը նշանակում է յա՞ն տուր:
Աղջիկը գլխով է անում:
Տաքացած ամբոխը լցվում է դենսֆլոր: Ռիման երեք հատ լոնգ իրար հետևից մի շնչի խմում է ու սկսում պարել: Կրակահեր մի աղջիկ մարմնագույն շալվարով ձգած կոնքերը գալարում է ինքնամոռաց: Նրա շուրջը տղաներից պարս է գոյանում: Ամենահամարձակը մտնում է նրա քրտնքից գայացած աուրան, պարում է դեմքը մազերին պարբերաբար հպելով: Աղջկան կարծես հետաքրքիր չի, նա տարված է համընդհանուր ուշադրությամբ:
Ռիման վերցնում է պայուսակը, բարձրանում ծխարան: Բալկոնին հենված է կարճ մազերով աղջիկը, նայում է պարողներին: Պահակը գրկում է նրա մեջքը, ինչ-որ բան է ասում ու հեռանում:
- Ո՞վ է քեզ դուր գալիս, ընտրիր որին կուզես, - պահակի տեղը զբաղեցնում է Ռիման:
Կարճ մազերովը ձեռքը դնում է Ռիմայի փափուկ սպիտակ թևին, սեղմում:
- Չգիտեմ, դու ընտրիր:
- Ինձ համար միևնույն է, կարևորը քեզ դուր գա:
Նրանք երկար նայում են իրար: Պահակը վերադառնում է, Ռիման քաշվում է մի կողմ:
- Ի՞նչ էր ասում, - հարցնում է պահակը, - երեքովի առաջա՞րկ: Սովորական բան ա, զույգեր էլ կան, որ երրորդին են կպցնում:
Կարճ մազերովը չի պատասխանում: Ռիման թեքվում է ձախ, ծանոթ դեմք է տեսնում: Ձեռքով կանչում է տղային ու ընկերոջը: Տղան փաթաթվում է նրան, բարձրացնում, Ռիման ոտքերով գրկում է տղայի կոնքը:
Պահակը կարճ մազերովի ուսին հպվելով ցույց է տալիս նրանց.
- Ինքը երեքով կունենա, բայց երկուսը տղա կլինեն:
Ռիման սպասում է պատասխանի, բայց ծխարանի դուռը փակվում է և նա ոչինչ չի հասցնում լսել:
Հեռախոսը ձեռքին, բացում է դուռը, կրակոցի ձայնը միանգամից խլացնում է: Ռիման մթության մեջ նշմարում է ոստիկանի թիկունքից վազող, բեղավոր տղային: Ոստիկանը չի հասցնում օդից իջացնել տաբելայինը, տղան գտոտկատեղից խփելով ցած է գցում նրան, ատրճանակը հրում է մի կողմ ու շրջելով ապշահար ոստիկանին բռուցքով իջնում է այտոսկրին: Մյուս ոստիկանը փորձում է վրա հասնել, բայց ձեռքերը վերև բարձրացրած տղաները հրում են նրան: Հավասարակշռությունը չպահելով, ոստիկանը ընկնում է Ռիմայի վրա, որ չհասկանալով, թե ինչ է կատարվում կանգնել է դռների մոտ: Ռիման ծանության տակ մեջքով ջարդում է դռան ապակին ու ընկնում Փաբլիքի միջանցք: Գլխով հարվածում է կոտրած ապակու կտորներին:
- Նկարում եմ, նկարում եմ, - գոռում է ինչ-որ մեկը:
Ռիման մի կերպ կանգնում է, նայում շուրջը: Տղաները երկու խմբի բաժանված ոտքերով հարվածներ են տեղում ոստիկանների վրա: Մեկը քաշում է Ռիմայի թևից, նետում տաքսու մեջ.
- Հասցեն կասես:
Շրխկացնում է դուռը: Կարճ մազերով աղջիկն է:
- Վլա~դ: Վլա~դ, հերիք, վերջ, վերջ, գնանք ստեղից:
Ռիման ծոծրակին տաք հոսք է զգում:
- Հանրակացարա՞ն:
- Չէ, Ինիցատիվ 42:
Մութ բնակարանի դուռը բացվում է, ներս են մտնում երկու ստվեր: Լսվում է չփչփոց, փոքր ստվերը առնձնանում է, սահում է ներքև, դեպի մեծ ստվերի պարանոցը:
- Ավելի ներքև, - լսվում է տղամարդու ձայնը:
Ձեռքը դնում է փոքր ստվերի ուսին ու սեղմում, մինչև ծնկի գա: Չփչփոցը ուժեղանում է:
- Կամաց, չուփաչուփս չես ուտում:
Չփչփոցը դանդաղում է:
- Ըմ.... ահ........ ....աաախ, ասի կամաց, բլ... ապուշ քած: Ռադ եղի, ձեզնից 15 տոկոսը մենակ նորմալ մ**** անել գիտի, մնացածներդ ձեր ծնոտներով ոչնչացնում եք էդ կոնցեպցիան:
- Ինչ խոզ ես բայց դու, - լսվում է Ռիմայի ցածր ձայնը:
Տղամարդու ստվերը մի կողմ է հրում կնոջը, շտապ կոճկում շալվարը ու վառում է լույսը: Բազմոցին պառկած Ռիմայի գլխի տակի բարձը արյան մեջ կորած է: Միխայիլ Անտոնիչը մոտենում է նրան: Ճակատի բացակայող ոսկորի տեղը փքված զարկերակի նման թրթռում է:
- Ինչ զզվելի է:
- Ի՞նչ ես անում էստեղ, ի՞նչ ա պատահել, օհ, օ~հ, գրողը տանի: Էս ի՞նչ ա:
- Քունս չէր տանում, եկա: Պայուսակում հաբեր ունեմ, տուր խմեմ, - համարյա խզված ձայնով ասում է Ռիման:
Պատերը սևանում են, առաստաղը բետոնե ծանր սավանի նման իջնում է նրա կրծքին: