Դիտել ողջ տարբերակը : Դիտարկում. արտամրցութային
Ուղղակի դիտարկում
Իմ կյանքի զգալի մասն անցնում է տրանսպորտում: Կանգառից կանգառ, դեմքերից դեմքեր: Հետաքրքիր են անծանթ մարդիկ, նայում եմ, մտածում:
Ահա երեք կին մտան: Մեկը՝ լրիվ ժուռնալի բլանդինկա, վրան մի թերություն չկա՝ դեմքից սկսած, հագուկապով վերջացրած: Ընտիր շորեր, վզին էլ՝ թավ, էկզոտիկ շարֆ:
-Լիներ մի էնպիսի տեղ, ուր մարդ ամեն անգամ նորից գնար,- ասում է նա իր հետ ներս մտած երկու կանանց,- բայց չէ, իմ սիրտը միշտ նոր բան է ուզում: Մի օր՝ Բանգկոկ, մի օր՝ Տոկիո, հետո էլ՝ Քեյփթաուն:
Սևահերը, որ կարծես Ջուլիա Ռոբերտսը լինի՝ միայն հոլիվուդյան փայլը հանած ու մի երկու գլուխ կարճացած, լուռ լսում է ընկերուհուն՝ սիրուն ժպտալով: Հենց ժպիտով է նման, ինձ թվում է՝ ինքն էլ գիտի դրա մասին: Հագին համեստ սև վերարկու է, աչքերին՝ մեծ ակնոց:
-Ի՞նչ արեցիք շաբաթ օրը,- հարցնում է ժուռնալի աղջիկը սևահերին:
-Ստացվեց, երեխաներին թողեցինք մամայենց ու գնացինք թատրոն:
-Ո՞նց էր ներկայացումը:
-Հոյակա՜պ, էնպիսի հաճույք ստացանք...
Ու սկսվում են բոլոր մանրամասները: Ով կմտածեր, որ էդ լուռ ժպտացող համեստիկն իրականում էսքան շատախոս է:
Երրորդը ամբողջ ընթացքում փորձում է ինչ-որ կերպ ներս սողոսկել խոսակցության մեջ:
-Դե հա... Մենք էլ... Լո՞ւրջ...
Մեջքին մեծ ուսապարկ է, հագի՝ սպորտային ազատ հագուստ: Մազերը՝ կարճ կտրած, դեմքին՝ շպարի ոչ մի հետք, կարծում եմ՝ վերջին երեք տասնամյակում:
Մտածում եմ՝ ինչն է էս երեք կանանց միավորում:
Մեկ էլ սկսում են երեխաներից խոսել: Նույն մանկապարտեզն են գնում: Փաստորեն, էն բլանդինկան էլ է մամա: Փորձում եմ մեջը մամա տեսնել, էդքան էլ չի ստացվում: Բայց որ ասում են, կհավատամ:
Մի թմբլիկ դպրոցական տղա կանգնած է կողքները ու բերանը բաց հետևում է նրանց զրույցին: Էնպիսի հիացմունք կա աչքերում: Ակամայից տրամադրությունս բարձրանում է:
Հաջորդ պահին արդեն ուրիշ մարդիկ են շուրջս: Ջահել տղաներ են, ոտքերի մոտ՝ մի արկղ գարեջուր, կլինեն մի քսաներկու – քսաներեք տարեկան: Ներս է մտնում մի ուրիշ ջահել ու անմիջապես բարձր ողջունելով մոտենում նրանց: Հասկանում եմ, որ նույն համալսարանից են: Հիմա էլ պատահաբար հանդիպեցին: Նորեկը նստում է տղերքի մոտ, արագ մի գարեջուր վերցնում, սկսում խմել: Տղայական զրույց է սկսվում: Սենց բաներ հաճախ չեն ընկնում ականջովս: Ուշադիր լսում եմ: Աղջիկներից են խոսում ու ահագին վուլգար ձևով: Թե որ մեկին ինչ դիրքով ու որտեղ: Ու թքած, թե բոյֆրենդ ունեն: Հարիֆ տիպեր են. հենց դրանց աչքերի առաջ էլ կդոմփեն ընկերուհիներին: Ու էդ ամենը՝ հրաշագեղ բառապաշարով: Մի քանի կանգառ աքլորանալուց հետո նրանց միացած ջահելը վեր է կենում տեղից.
-Դե ես գնացի, լավ եղեք, կտեսնվենք:
Գրպանից մանրադրամ է հանում, դնում իր նստարանին ու հեռանում: Նայում եմ թողած փողին. գարեջրի վճարն էր:
Մարդիկ գնում գալիս են, դեմքերը՝ փոխվում:
Մի զույգ է նստում հենց իմ դիմաց: Երիտասարդ չեն, բայց դեռ չեն էլ ծերացել: Երկուսի ձեռքին էլ ամուսնական մատանի կա: Նույնից:
-Լավ արեցինք, որ էն մեկը վերցրեցինք: Տեսար, ինչ արագ կողմնորոշվեցի, պահը բաց չթողեցի,- ասում է կինը աշխույժ ձայնով:
Տղամարդը չի նայում վրան: Նստած է հանգիստ ու անվրդով:
-Չե՞ս մրսում, լավ փչում է, կոճկվե՞ս մի հատ, հլը նայիր, լրիվ բարակ ես հագած, հիմա կմրսես ախր:
Տղամարդը շարունակում է նայել ուրիշ ուղղությամբ՝ գլուխը կամաց տարուբերելով:
-Ճի՞տ ես հիշում ժամը, բայց կարծեմ իննին ասեց, էսքան շուտ տեղ հասնենք, ինչ ենք անելու, մի հատ զանգենք, հը՞ն:
Ձայն չկա, անդարդ հայացք:
-Էս բրասլետը լրիվ փչացավ, մարդ չգիտի՝ ում վստահի, բա էդ գնով սենց ապրա՞նք են ծախում: Մի հատ ընկավ ձեռքիցս, տես ինչ եղավ: Հիմա սա տանեմ նորոգե՞մ, թե՞ նորը առնեմ: Չգիտեմ էլ: Հլը տես, շատ վատ չի բայց ոնց որ, հա՞:
Առանց շտապելու նայում է կնոջ ձեռքին: Գլխով է անում:
Պիտի գիծս փոխեմ: Վեր եմ կենում: Հետևից լսում եմ, որ կինը դեռ խոսում է:
Տեղավորվում եմ նոր անկյունում: Երկու նստարան էն կողմ միջին տարիքի կին է լուռ արտասվում: Արցունքները հոսում են այտերով, աչքերը լղոզվել են լրիվ: Անձայն է արտասվում, բայց շատ դառը: Ու ոչ ոք չի նայում վրան: Հետևում եմ մի տասնհինգ րոպե, ուզում եմ գոնե մեկին գտնել, ով էդ կնոջը կնայի: Ոչ ոք: Ես զարմանում եմ էս մարդկանց վրա, որ ընդհանրապես չեն նայում իրար: Երևի դրա համար էլ էսքան երկարակյաց են: Շատ բան տեսնես, շուտ կծերանաս: Էդպես չէր ոնց որ թե էս ասացվածքը, բայց դե ոչինչ:
Դուրս եմ գալիս, գնում գործի: Ուրիշ տեղ: Ուրիշ մարդկանց նայելու:
Կյանքի պատկերներ - ոնց սիրում եմ ասել, էս պատմվածքը կյանքի արտահայտությունների մասին էր...
Ապրես, լավն էր, սիրում եմ սենց բաներ կարդալ, կարծես անսկիզբ ու անվերջ, բայց... կյանքի մասին - երևի նրանից է, որ ինձ համար էլ... "Հետաքրքիր են անծանթ մարդիկ, նայում եմ, մտածում"... ;)
Sambitbaba
31.03.2015, 09:51
Իսկ ինձ լրիվ հասկանալի է, թե ինչու՞ "արտամրցույթային":
Որովհետև մրցույթայինը պետք է շարունակել: Իսկ սրա ի՞նչը շարունակես, - հարյուր տոկոսանոց ավարտուն պատմություն է: Այվ ջան, ապրես:
Հա, սա արդեն լրիվ պատմվածքային է, էլ ավել պատմվածք չես սարքի. դրա համար որոշեցի էսպես դնել :)
Mephistopheles
03.04.2015, 08:20
էս էլ վաղը կկարդամ, կգրեմ…
Mephistopheles
04.04.2015, 06:45
Ուղղակի դիտարկում
Այվ, լավն ա… մանրապատումական ա… առաջադրանքը ոնց որ մեկը մեկին արած ա… դու գիտես էդ ոնց ա արվում ու կարծես քեզ շատ comfortable ես զգում… ու հենց էդ էլ down side-ն ա…
հիմա բացատրեմ…
մի անգամ իմ հետ սենց բան եղավ… կարծոմ պատմել եմ… ինստիտուտում նկարչության դաս վերցրի որ հեշտ անցնեմ… զահլա չկար… առաջին դասին նատուռան եկավ նստեց, սկսեց pose-եր բռնել, ես էլ հավեսով նկարում եմ… մեկ էլ դասախոսս մոտեցավ թե "հասկանում եմ… էս երևում ա ու լավ հանգիստ ես զգում քեզ էս ֆորմատի մեջ… արել ես ժամանակին"… ճիշտն ասած ես ստեղ ինձ մի քիչ անհարմար զգացի… հա արել եմ ու ոնց որ դասն էլ հենց դրա համար եմ վերցրել… բայց հետո ասեց… "Մեֆ, հլա փորձի նկարել նենց ոնց որ առաջին անգամ ես նկարում, առաջին անգամ ես տեսնում էս նատուռային ու չգիտես մեջն ինչ կա" … էդ լրիվ ինձ փոխեց… դրեց մի տեսակ դիսկոնմֆորտի մեջ որը շատ հաճելի ու challenging էր… էդ դասից էդ սովորեցի…
…տարիներ հետո Ֆրենկ Գերիի հարցազրույցնեի նայում իրա փարթներնեմրի հետ՝ ջահել էին… մեկ էլ Գերրին ասեց ցույց տալով փարթներն երից մեկին. "այ ինքը շատ "վտանգավոր" ա… ինչ գաղափար որ տալիս ես, վերցնում ա ու դրանից շենք ա սարքում ու էնքան հավատալու որ էլ չասած, սա շատ վտանգավոր ա"… առաջին հայացքից ասում ես "հա բա ինչ պտի աներ"… բայց երբ որ խորքն ես նայում լրիվ ուրիշբան ա ասում էս մարնդը… գաղափարն իրա թարմությունն ու նորարարությունը կորցնում ա երբ որ դրանից "շենք ես սարքում", այսինքն դու դրան բերում ես մի ֆորմայի մեջ որտեղ մարդիկ իրան հեշտությամբ ճանաչում են, հարց չի առաջանում, "հըմ… էս ի՞նչ ա… բա ինչի՞ սենց…" սպանում ես գաղափարն ու դարձնում սովորական շենք…
…հիմա քոնինի մասին… դու գիտես նորնց գրել… տեխնոլոգիային տիրապետում ես, կարողանում ես գրական ներկայացնել անգամ ոչ գրական տեքստը, նույնիսկ համոզված եմ որ եթե մի հատ տեխնիկական տեքստ տան, շատ գեղարվեստորեն կգրես… այսինքն դու խնդիրը, գաղափարը բերում ես էն դաշտ որտեղ դու քեզ վստահ ես զգում, իսկ էդ դաշտը հեշտ ճանաչելի ա մարդկանց կողմից ու դառնում ա մեր իմացած նորմերով պատմվածքը…
կարծում եմ որ պետք ա մի կողմ թողնել էդմոտեցումը, որովհետև ամեն անգամ նույն արդյունքն ա լինելու… կարծում եմ վատ չի լինի փորձես մոռանալ բոլոր գրական տեխնոլոգիական հնարքները ու գրես նենց ոնց որ առաջին անգամ ես գրում, այսինքն քեզնից առաջ պատմվածք չի եղել ու դու առաջին մարդն ես որ պտի գրի մի հատ տեքստ, որի անունը պայմանականորեն դնելու ենք պատմվածք…
տես, քո տեքստը արդեն stand alone գործ ա… ինքը base չի դառնում… հմտորեն գրած ա ու դա իրան դարձնում ա փակ շրջան… դու գիտես ինչին ես նայում, բայց լավ կլիներ նայեիր ոնց որ առաջին անգամ ես նայում… դու գիտես ինչին նայես ու որն ինչ ա նշանակում ու հեշտությամբ կերպարը սարքում ես ու առեղծվածային մոմենտը կորում ա…
Լուսոյի հետ որ քշում ենք ու շուրջներս ենք նայում, մեկ մեկ նայում ենք մի բանի որ չենք հասկանում ինչ ա, կամ սխալ ենք հասկանում ու զարմանում ենք թե էս ի՞նչ ա որ չենք տեսել էսքան գնացել եկել ենք… I like it so much… սովորաբար ինքն ա տեսնում ու որ ցույց ա տալիս ես էլ ընկնում դրա մեջ… ու հետաքրքիրն էն ա որ էդ իմիջներն ավելի հետաքրքիր են քան իրականությունը ու ահագին գաղափարներ ա տալիս… դրանք պարզապես մեր դիրոից ու լույսից են լինում, բայց դե, կարևոր չի, կարևորն էն ա որ դրանք էֆեկտիվ են լինում…
շատ գրեցի…
Մեֆ, ես տենց եմ տեսնում ու տենց եմ գրում: Էդ իմ կոմֆորտ զոնան չի, էդ ես եմ: Ու լավ է, որ գրածներս ձեռագրով ճանաչելի են:
Իսկ առաջադրանքին էդքան էլ համապատասխան չի. սա արդեն իսկ համարյա պատմվածք է, մենակ չոր դիտարկում չի: Դրա համար իմաստ չուներ մրցութային սարքել, քանի որ հաջորդ փուլ չկա սրան:
Ուղղակի հավեսս եկավ, մտքումս հավաքեցի էդ օրվա տեսածներս, գրեցի ու դրեցի էս թեմայում: Հուսով եմ, մրցույթի մասնակիցները դեմ չեն:
Base չի դառնում… հմտորեն գրած ա ու դա իրան դարձնում ա փակ շրջան… դու գիտես ինչին ես նայում, բայց լավ կլիներ նայեիր ոնց որ առաջին անգամ ես նայում… դու գիտես ինչին նայես ու որն ինչ ա նշանակում ու հեշտությամբ կերպարը սարքում ես ու առեղծվածային մոմենտը կորում ա…
Մեֆ ախպեր, մի քիչ կոնկրետ ասա՝ ի՞նչ էիր ուզում տեսնել։ Փակ շրջան, բեյս, առեղծվածային մոմենտ։ Մանրամասնի, պլիզ։
Mephistopheles
04.04.2015, 19:32
Base չի դառնում… հմտորեն գրած ա ու դա իրան դարձնում ա փակ շրջան… դու գիտես ինչին ես նայում, բայց լավ կլիներ նայեիր ոնց որ առաջին անգամ ես նայում… դու գիտես ինչին նայես ու որն ինչ ա նշանակում ու հեշտությամբ կերպարը սարքում ես ու առեղծվածային մոմենտը կորում ա…
Մեֆ ախպեր, մի քիչ կոնկրետ ասա՝ ի՞նչ էիր ուզում տեսնել։ Փակ շրջան, բեյս, առեղծվածային մոմենտ։ Մանրամասնի, պլիզ։
կոնկրետանամ Դավ ջան… unopiniated documentation... subjective selection, objective representation…
Դարվինը, Լե Կոռբյուզեն արել են տենց բաներ…
http://www.archpaper.com/uploads/image/corb_letters_03.jpg
http://www.supercrits.com/6/cms/content/articles/4848.DEBATE-2/1.Corb/2.Corb-cross/4848-1_2-Corb-cross.jpg
Դարվինն օգտագործել ա տարբեր նկարիչների ու նոթեր ա վերցրել Field notes…
այսինքն իրանք ընտրել են սաբջեկթը ու օբյեկտիվ արձանագրել են…
կարծում եմ էսի շատ կարևոր պրոցես ա… էսի հիմքն ա
Mephistopheles
04.04.2015, 19:36
Մեֆ, ես տենց եմ տեսնում ու տենց եմ գրում: Էդ իմ կոմֆորտ զոնան չի, էդ ես եմ: Ու լավ է, որ գրածներս ձեռագրով ճանաչելի են:
Իսկ առաջադրանքին էդքան էլ համապատասխան չի. սա արդեն իսկ համարյա պատմվածք է, մենակ չոր դիտարկում չի: Դրա համար իմաստ չուներ մրցութային սարքել, քանի որ հաջորդ փուլ չկա սրան:
Ուղղակի հավեսս եկավ, մտքումս հավաքեցի էդ օրվա տեսածներս, գրեցի ու դրեցի էս թեմայում: Հուսով եմ, մրցույթի մասնակիցները դեմ չեն:
օքեյ Այվի ջան, բան չեմ ասում…
կոնկրետանամ Դավ ջան… unopiniated documentation... subjective selection, objective representation…
Դարվինը, Լե Կոռբյուզեն արել են տենց բաներ…
http://www.archpaper.com/uploads/image/corb_letters_03.jpg
http://www.supercrits.com/6/cms/content/articles/4848.DEBATE-2/1.Corb/2.Corb-cross/4848-1_2-Corb-cross.jpg
Դարվինն օգտագործել ա տարբեր նկարիչների ու նոթեր ա վերցրել Field notes…
այսինքն իրանք ընտրել են սաբջեկթը ու օբյեկտիվ արձանագրել են…
կարծում եմ էսի շատ կարևոր պրոցես ա… էսի հիմքն ա
Մեֆ ջան, դա կոնկրետ չի, էլի։ Կոնկրետ, էո գործի պահով, ո՞րն ա փակ շրջանը, բեյսի բացակայությունը ու առեղծվածային մասը։
Mephistopheles
07.04.2015, 21:51
Մեֆ ջան, դա կոնկրետ չի, էլի։ Կոնկրետ, էո գործի պահով, ո՞րն ա փակ շրջանը, բեյսի բացակայությունը ու առեղծվածային մասը։
ավելի կոնկրետ ըլնեմ իմ ախպոր համար…
Բյուրի մոտ արդեն գրելլ էի categorization-ի մասին… հիմա ստեղ նայենք…
Մեկը՝ լրիվ ժուռնալի բլանդինկա, վրան մի թերություն չկա՝ դեմքից սկսած, հագուկապով վերջացրած:
ըստ էության ինքը մեզ ասում ա "էսի էս տեսակի մարդ ա… վերջ" ու մենք պտի մտածենք էն ինչ որ ինքը մեզ ասում ա ու էդ մարդը մեյնստրիմ մարդ ա… մենք արդեն ընտրություն չունենք… մենք չենք կարա ինքնուրույն "categorize" անել… "this is it ախպեր ջան, էս մարդն էս ա ու դու էս պտի մտածես… ու էդ դաժե իմ կարծիքը չի, էդի տենց ա…"
ստեղ ես հիշեցի Դյուշամի "ֆանտանը" (հայերեն ասած պուլպուլակը)… տեղադրում եմ նկարը… (http://www.keithgarrow.com/images/movements-dadaism-art-duchamp-fountain.jpg) մարդը վերցրել ա յուրինալը ստորագրել ա, նույնիսկ իրա ստորագրությունը չի եղել ու դրել ա պատվանդանին… տո սկի պատվանդանին չի դրել… դրա օրիգինալը գոյություն չունի… լավ չշեղվեմ… էս յուրինալը, որևէ կարծիք կամ հետաքրքրություն չի առաջացնում եթե դրած ա զուգարանում ու սրանից 1000-ներով արտադրվում ա… բայց երբ որ "ընտրվում ա" էդ յուրինալը առանձնացվում ա ու դրվում ա ի ցույց, plumbing connection-ններն անջատվում ա, մեր վերաբերմունքը էդ յուրինալի նկատմամբ փոխվում ա… սկսում ենք նկատել, բայց նենց չէ ոնց որ առաջ… մեղմ ասած ամենասովորական, ստանդարտ բանը դարձնում ա յունիք… ու ըստ էության յունիք ա եթե իսկապես ուշադիր նայես… հետագայում էս գործը շատ մեծ ազդեցություն ունեցավ 20-րդ դարի արվեստի մեջ Ռաուշենբերգը (http://2.bp.blogspot.com/-Qn5kCp6_gaU/T66dl0Mro2I/AAAAAAAAJC0/jREOpj8JeMg/s1600/Rauschenberg-The-Tower-12-18m.png) անդրադարձել ա իրա գործերի մեջ դրան…
հիմա ինչի եմ ասում փակ ա ու "առեղծվածայնությունը" (մի քիչ շատ եմ չափազանցրել) compromize ա եղած, որովհետև էդ մարդուն մենք արդեն գիտենք ու դա նույնիսկ իրա տեսանկյունը չի, այլ ընդունված տեսանկյուն ա, ստանդարտիզացված… նույնը էն բիմբոյի մասին… եթե էս կերպարներին տենց նայես, շատ բան չկա գրելու կամ մտածելու… սրանք fixed են… բայց խնդիրը fixed-ը քանդելն ա… մարդկությունը միշտ requestion and redefine ա անում ամեն ինչ ու առաջընթացը էդ ա լինում… իրա մոտ ստեղ կերպարը բերվել ա մեզ համար ճանաչելի դաշտ ու մենք էլ "ուրախ" ենք որ ճանաչել ենք… այ էս տեսանկյունից եթե նայես it's not a base, the circle is closed... everything is clear and ready…
էս ասեցի մենակ էդ մասի համար… էն փոքրիկ տղան էլ ա տենց՝ թմբլիկը…
…բայց էն զույգերինը դուրս եկավ… ուզում եմ սաղ կտորը դնեմ…
Մի զույգ է նստում հենց իմ դիմաց: Երիտասարդ չեն, բայց դեռ չեն էլ ծերացել: Երկուսի ձեռքին էլ ամուսնական մատանի կա: Նույնից:
-Լավ արեցինք, որ էն մեկը վերցրեցինք: Տեսար, ինչ արագ կողմնորոշվեցի, պահը բաց չթողեցի,- ասում է կինը աշխույժ ձայնով:
Տղամարդը չի նայում վրան: Նստած է հանգիստ ու անվրդով:
-Չե՞ս մրսում, լավ փչում է, կոճկվե՞ս մի հատ, հլը նայիր, լրիվ բարակ ես հագած, հիմա կմրսես ախր:
Տղամարդը շարունակում է նայել ուրիշ ուղղությամբ՝ գլուխը կամաց տարուբերելով:
-Ճի՞տ ես հիշում ժամը, բայց կարծեմ իննին ասեց, էսքան շուտ տեղ հասնենք, ինչ ենք անելու, մի հատ զանգենք, հը՞ն:
Ձայն չկա, անդարդ հայացք:
-Էս բրասլետը լրիվ փչացավ, մարդ չգիտի՝ ում վստահի, բա էդ գնով սենց ապրա՞նք են ծախում: Մի հատ ընկավ ձեռքիցս, տես ինչ եղավ: Հիմա սա տանեմ նորոգե՞մ, թե՞ նորը առնեմ: Չգիտեմ էլ: Հլը տես, շատ վատ չի բայց ոնց որ, հա՞:
Առանց շտապելու նայում է կնոջ ձեռքին: Գլխով է անում
…շատ live ա… բոլոր տողերը կարևոր են… substance կա մեջը, քաշ ունեն… կարող ա մի քիչ պատմվածքային ա գրած, բայց հեչ չի խանգարում…
ավելի կոնկրետ ըլնեմ իմ ախպոր համար…
Բյուրի մոտ արդեն գրելլ էի categorization-ի մասին… հիմա ստեղ նայենք…
ըստ էության ինքը մեզ ասում ա "էսի էս տեսակի մարդ ա… վերջ" ու մենք պտի մտածենք էն ինչ որ ինքը մեզ ասում ա ու էդ մարդը մեյնստրիմ մարդ ա… մենք արդեն ընտրություն չունենք… մենք չենք կարա ինքնուրույն "categorize" անել… "this is it ախպեր ջան, էս մարդն էս ա ու դու էս պտի մտածես… ու էդ դաժե իմ կարծիքը չի, էդի տենց ա…"
ստեղ ես հիշեցի Դյուշամի "ֆանտանը" (հայերեն ասած պուլպուլակը)… տեղադրում եմ նկարը… (http://www.keithgarrow.com/images/movements-dadaism-art-duchamp-fountain.jpg) մարդը վերցրել ա յուրինալը ստորագրել ա, նույնիսկ իրա ստորագրությունը չի եղել ու դրել ա պատվանդանին… տո սկի պատվանդանին չի դրել… դրա օրիգինալը գոյություն չունի… լավ չշեղվեմ… էս յուրինալը, որևէ կարծիք կամ հետաքրքրություն չի առաջացնում եթե դրած ա զուգարանում ու սրանից 1000-ներով արտադրվում ա… բայց երբ որ "ընտրվում ա" էդ յուրինալը առանձնացվում ա ու դրվում ա ի ցույց, plumbing connection-ններն անջատվում ա, մեր վերաբերմունքը էդ յուրինալի նկատմամբ փոխվում ա… սկսում ենք նկատել, բայց նենց չէ ոնց որ առաջ… մեղմ ասած ամենասովորական, ստանդարտ բանը դարձնում ա յունիք… ու ըստ էության յունիք ա եթե իսկապես ուշադիր նայես… հետագայում էս գործը շատ մեծ ազդեցություն ունեցավ 20-րդ դարի արվեստի մեջ Ռաուշենբերգը (http://2.bp.blogspot.com/-Qn5kCp6_gaU/T66dl0Mro2I/AAAAAAAAJC0/jREOpj8JeMg/s1600/Rauschenberg-The-Tower-12-18m.png) անդրադարձել ա իրա գործերի մեջ դրան…
հիմա ինչի եմ ասում փակ ա ու "առեղծվածայնությունը" (մի քիչ շատ եմ չափազանցրել) compromize ա եղած, որովհետև էդ մարդուն մենք արդեն գիտենք ու դա նույնիսկ իրա տեսանկյունը չի, այլ ընդունված տեսանկյուն ա, ստանդարտիզացված… նույնը էն բիմբոյի մասին… եթե էս կերպարներին տենց նայես, շատ բան չկա գրելու կամ մտածելու… սրանք fixed են… բայց խնդիրը fixed-ը քանդելն ա… մարդկությունը միշտ requestion and redefine ա անում ամեն ինչ ու առաջընթացը էդ ա լինում… իրա մոտ ստեղ կերպարը բերվել ա մեզ համար ճանաչելի դաշտ ու մենք էլ "ուրախ" ենք որ ճանաչել ենք… այ էս տեսանկյունից եթե նայես it's not a base, the circle is closed... everything is clear and ready…
էս ասեցի մենակ էդ մասի համար… էն փոքրիկ տղան էլ ա տենց՝ թմբլիկը…
…բայց էն զույգերինը դուրս եկավ… ուզում եմ սաղ կտորը դնեմ…
…շատ live ա… բոլոր տողերը կարևոր են… substance կա մեջը, քաշ ունեն… կարող ա մի քիչ պատմվածքային ա գրած, բայց հեչ չի խանգարում…
Մեֆ ջան, դու մոռանում ես մի մեծ բան, որ հեղինակի մոտ, այդ կերպարը էդպես ա տպավորվել։ Դու հիմա ուզում ես ավելին իմանալ բլոնդի մասինո ու չես բավարարվում հեղինակի տպավորությամբ։ Այսինքն ոչ թե չես բավարարվում նկարագրությամբ, այլ չես վստահում հեղինակին էս հարցում։ Գիտե՞ս, թե քանի մեծ գրողներ են բավարարվել հակիրճ նկարագրությամբ ինչ որ մի պերսոնաժի, քանի որ այդպես են տեսել տվյալ անձին։ Ամեն ինչ չարժի դնել միկրոսկոպի տակ, ինչ կարող ա վնասել պատմվածքին։
Մեկը՝ լրիվ ժուռնալի բլանդինկա, վրան մի թերություն չկա՝ դեմքից սկսած, հագուկապով վերջացրած: Ընտիր շորեր, վզին էլ՝ թավ, էկզոտիկ շարֆ:
Դու տպավորություն չկազմեցի՞ր բլոնդի մասին այս նկարագրությունից։
Նենց կուզեի իմանալ էն կիին ինչի էր լացում...
Դրսում լաց լինող մարդիկ մի տեսակ ավելի խորն են ազդում վրաս: Մտածում եմ՝ ինչքան վատ պետք ա լինեն, որ օտարների մեջ նստած լաց լինեն: Ես օրինակ մեռնելու չափ վատ էլ լինեմ՝ դրսում չեմ լացի, կզսպեմ:
Բայց հետո որ մտածում եմ՝ մարդիկ տարբեր են: Գուցե էդ կնոջ համար էլ հարազատի մոտ լացելն ա անտանելի:
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 13:37
Վերջապես կարդացի: Լավն էր շատ: :)
Մեֆ, լավ էլի, էդ ժուռնալի բլանդինկայի պահերը թարգի էլի: Դու իրոք ահավոր վիզուալ մարդ ես, ինչը հեչ վատ չի, ամեն մարդ մի ձևի ա: Բայց ժուռնալի բլանդինկա ասելով դու արդեն լրիվ պատկերացնում ես ինչպիսին ա էդ կինը, ինչ առոգանությամբ ա խոսում, ինչի մասին ա խոսում, ինչ կա հագին, ինչ շարժուձև ունի: Էս ամբողջ գործի մեջ ինքն ամենաստացված կերպարն ա, լրիվ ամբողջական ա, որ փողոցում տեսնես, կճանաչես:
Նենց կուզեի իմանալ էն կիին ինչի էր լացում...
Դրսում լաց լինող մարդիկ մի տեսակ ավելի խորն են ազդում վրաս: Մտածում եմ՝ ինչքան վատ պետք ա լինեն, որ օտարների մեջ նստած լաց լինեն: Ես օրինակ մեռնելու չափ վատ էլ լինեմ՝ դրսում չեմ լացի, կզսպեմ:
Բայց հետո որ մտածում եմ՝ մարդիկ տարբեր են: Գուցե էդ կնոջ համար էլ հարազատի մոտ լացելն ա անտանելի:
Կան մարդիկ, որ ոչ ոք էլ չունեն: Հայաստանում էդ մի քիչ դժվար է պատկերացնել, բայց էստեղ՝ Եվրոպայում, դա սովորական բան է: Լրիվ մենակ մարդիկ՝ առանց ոչ ոքի: Իհարկե չգիտեմ՝ էդ կնոջ մոտ որ դեպքն էր, ուղղակի ուզում եմ ասել, որ էդպես էլ է լինում:
Իսկ հասարակության մեջ լացելը էս սառած երկրում համարյա նույնն է, ինչ տանը նստած մենակ լացելը. վրադ ուշադրություն դարձնող չկա:
Էստեղ մարդիկ չեն նայում իրար:
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 15:42
Կան մարդիկ, որ ոչ ոք էլ չունեն: Հայաստանում էդ մի քիչ դժվար է պատկերացնել, բայց էստեղ՝ Եվրոպայում, դա սովորական բան է: Լրիվ մենակ մարդիկ՝ առանց ոչ ոքի: Իհարկե չգիտեմ՝ էդ կնոջ մոտ որ դեպքն էր, ուղղակի ուզում եմ ասել, որ էդպես էլ է լինում:
Իսկ հասարակության մեջ լացելը էս սառած երկրում համարյա նույնն է, ինչ տանը նստած մենակ լացելը. վրադ ուշադրություն դարձնող չկա:
Էստեղ մարդիկ չեն նայում իրար:
Ահա, գիտեմ դա, Բեռլինում էլ էր տենց: Սեփական լացելու ու ոչ ոք չունենալու փորձից եմ ասում: Ահավոր բան ա:
Էդքան ասում ենք՝ էս երկիրը սենց, էս երկիրը նենց, բայց ոչ մի ձև չեմ պատկերացնում՝ տրանսպորտում ինչ-որ կին նստած լացի, ու մերոնցից ոչ մեկ չհարցնի՝ ինչ ա եղել, կամ ինչով կարա օգնի:
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 15:53
Էդքան ասում ենք՝ էս երկիրը սենց, էս երկիրը նենց, բայց ոչ մի ձև չեմ պատկերացնում՝ տրանսպորտում ինչ-որ կին նստած լացի, ու մերոնցից ոչ մեկ չհարցնի՝ ինչ ա եղել, կամ ինչով կարա օգնի:
Մեզ մոտ էլ ուրիշ ծայրահեղություն ա :)) Ես Երևանում չէի կարում արխային մի կուշտ լացեմ, լացելու տեղ չկար, որտև հաստատ մեկը մոտենալու էր:
Մարդ չգիտի էլ՝ որն է ավելի վատ: Հայաստանում բոլորը մտած են կյանքիդ մեջ՝ ծանոթ, թե անծանոթ: Ես գժվում էի, որ ճտիս հետ դուրս էի գալիս ման գալու, ով ասես չէր մոտենում, թե՝ էս երեխուն ինչի ես սենց բարակ հագցրել կամ ուրիշ մի բան: Տենց պահերի եմ զգում, թե ինչքան եմ հետ վարժվել էդ ամեն ինչից, որովհետև էստեղ ոչ ոք կյանքիդ չի խառնվում, անգամ՝ մտերիմները:
Բայց դե էստեղ էլ լրիվ սառած են, անտարբեր: Մարդ լրիվ մենակ է...
Մեզ մոտ էլ ուրիշ ծայրահեղություն ա :)) Ես Երևանում չէի կարում արխային մի կուշտ լացեմ, լացելու տեղ չկար, որտև հաստատ մեկը մոտենալու էր:
Մարդ չգիտի էլ՝ որն է ավելի վատ: Հայաստանում բոլորը մտած են կյանքիդ մեջ՝ ծանոթ, թե անծանոթ: Ես գժվում էի, որ ճտիս հետ դուրս էի գալիս ման գալու, ով ասես չէր մոտենում, թե՝ էս երեխուն ինչի ես սենց բարակ հագցրել կամ ուրիշ մի բան: Տենց պահերի եմ զգում, թե ինչքան եմ հետ վարժվել էդ ամեն ինչից, որովհետև էստեղ ոչ ոք կյանքիդ չի խառնվում, անգամ՝ մտերիմները:
Բայց դե էստեղ էլ լրիվ սառած են, անտարբեր: Մարդ լրիվ մենակ է...
Հա, միջինը չկա, էդ հաստատ:
Էդ նույն բանն իմ գլխին ա միշտ գալիս, Այվ:
Մի տատիկ մի անգամ նայեց, ու ասում ա՝ էդ երեխուն գլխարկ դիր, ականջները կսառացնես: ՈՒ ասենք խորհուրդ տալով չի ասում էլի, հրամայում ա :)) Ու հաստատ համոզված ա, որ էդ իրավունքն ունի: Մեր լավն ա ուզում, հայավարի ասած :)
Երևի չի էլ կարա միջինը լինի:
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 16:14
Հա, միջինը չկա, էդ հաստատ:
Էդ նույն բանն իմ գլխին ա միշտ գալիս, Այվ:
Մի տատիկ մի անգամ նայեց, ու ասում ա՝ էդ երեխուն գլխարկ դիր, ականջները կսառացնես: ՈՒ ասենք խորհուրդ տալով չի ասում էլի, հրամայում ա :)) Ու հաստատ համոզված ա, որ էդ իրավունքն ունի: Մեր լավն ա ուզում, հայավարի ասած :)
Երևի չի էլ կարա միջինը լինի:
Ես մտածում եմ՝ կա՛մ բախտս ա բերել, կա՛մ իրոք Դանիան էն իմ երազած միջինն ա: Չգիտեմ, շատերն ասում են՝ սառն ա, բան, մարդիկ սառն են: Բայց ես ինչ-որ տարօրինակ ջերմություն եմ զգում մեկ-մեկ: Չափավոր, իմ տարածքը հարգող, առանց քիթ խոթելու:
Գալ, Գերմանիան ու Հայաստանը էդ առումով լրիվ ծայրահեղություններ են, բայց ոնց որ Բյուրն ասեց, հաստատ կան երկրներ, որ միջինին մի քիչ գոնե մոտ են:
Օրինակ՝ Իտալիան, Հունաստանը, որ էլի Եվրոպա են, բայց մարդիկ ջերմ են, իրար հանդեպ բաց, հարազատություն կա, մտերմություն, կարեկցանք:
Ես ուր եղել եմ՝ երկու ծայրահեղություններից մեկն ա եղել:
Ամերիկայում ով նայում էր՝ պարզվում էր կամ հայ ա կամ ռուս, Ֆրանսիայում սառն են, Հոլանդիա Շվեյցարիա դե կարճ եմ եղել, բայց էլի սառնությունն ավելի շատ էր:
Լավ ա, որ տեղեր կան, որ կարողանում են միջինը պահել:
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 16:28
Գալ, Գերմանիան ու Հայաստանը էդ առումով լրիվ ծայրահեղություններ են, բայց ոնց որ Բյուրն ասեց, հաստատ կան երկրներ, որ միջինին մի քիչ գոնե մոտ են:
Օրինակ՝ Իտալիան, Հունաստանը, որ էլի Եվրոպա են, բայց մարդիկ ջերմ են, իրար հանդեպ բաց, հարազատություն կա, մտերմություն, կարեկցանք:
Իրականում Դանիան միջին չի, որ մարդկանց հարցնես, Գերմանիայից բեթար կնկարագրեն: Չգիտեմ ինչն ա ստեղ, բայց ինչ-որ մի բան կա, որ դուրս գալիս ա, որ ահավոր տարբեր ա Բեռլինից:
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 16:31
Էս էլ էն մասին, թե ոնց ա Բեռլինում :))
Երկրորդ անգամ փորձեց տեքստը կարդալ: Չստացվեց: Հայացքը ֆիքսվել էր նույն անհասկանալի նախադասության վրա: Առաջին արցունքն ընկավ թղթին: Վերջ, արդեն ուշ է: Շատ լավ գիտեր, որ առաջինից հետո մյուսները զսպելն անհնար է լինելու: Ստիպված դեմքը թաքցրեց թղթերի հետևում, որ ոչ ոք չտեսնի: Ամեն դեպքում, դրա կարիքը չկար, որովհետև ոչ ոք չէր նայում նրան: Բեռլինում ոչ ոք ոչ ոքի չի նայում:
Գնացքը եկավ: Գայանեն գլուխը կախ տեղավորվեց պատուհանի մոտ և այնպես կծկվեց, որ դեմքը չերևա՝ հույսը չկորցնելով, որ ամեն դեպքում ինչ-որ մեկը կնայի իրեն:
Ես Ամերիկայից շատ գոհ եմ էդ հարցում։ Բոլոր ռեգիոններում լինում եմ ու մարդկանց հետ շփվում։ Էդքան էլ սառը չեն, եթե հաշվի չառնենք Նոր Անգլիան ու մի երկու հյուսիսային նահանգ։
Ռիփ, փաստորեն տրանսպորտում գարեջուր խմելը օրենքի մե՞ջ ա։)
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 18:08
Ռիփ, փաստորեն տրանսպորտում գարեջուր խմելը օրենքի մե՞ջ ա։)
Սա Ամերիկա տեղ չի, որ շշերը տոպրակների մեջ թաքցրած մարդիկ ման գան :))
Տարբեր եվրոպական երկրներում տարբեր ռեգուլյացիաներ են, բայց ոչ մի տեղ պարտավորված չեն թաքցնել շշերը:
Էդքան ասում ենք՝ էս երկիրը սենց, էս երկիրը նենց, բայց ոչ մի ձև չեմ պատկերացնում՝ տրանսպորտում ինչ-որ կին նստած լացի, ու մերոնցից ոչ մեկ չհարցնի՝ ինչ ա եղել, կամ ինչով կարա օգնի:
Էստեղ էլ ա տենց, չլացես էլ, հայացքդ մի քիչ մոլորված թվա, հաստատ մարդիկ կմոտենան, կհարցնեն, թե ինչով կարող են օգնել: Դե մեծ մասամբ, իսկ նույն Հայաստանում՝ գուցե և ոչ ոք ոչ էլ մոտենա, ոչ միշտ էլի, բայց չեմ բացառում, որ այո, հենց Հայաստանում քար անտարբերության մատնվի: Չնայած տրանսպորտում՝ դժվար, ճիշտ ես ասւմ, կհարցնեն: Էդ չնայելը ուղղակի թվում ա, թե չեն նայում, բա ո՞նց ա լինում, որ նկատում են: Ու չգիտեմ, ես էս պահին Շոտլանդիայի համար ընդհանրական բնութագիր չեմ կարող դնել, ինքս ահագին սառը չասեմ, ինքնամփոփ մարդ եմ՝ ջերմ հայերի համեմատությամբ, ու էստեղ հարևաններս էնքան ջերմ են, որ իրար տուն գնալ-գալ, իրար հետ թեյ խմել, գարեջուր խմելու գնալ և այլն, սովորական ա դարձել, ու հաշվի առնելով, որ ես մեկ-մեկ էլ խուսափում եմ, էդ ամենը կարող էր ավելի հաճախ լինել, մի բան, որ նույնիսկ Հայաստանի հարևաններիս հետ չէի անում էդքան հաճախ: Մարդը արձակուրդ ա գնում, ասում ա՝ սենյակումդ առանձին հեռուսացույց չունես, ուզո՞ւմ ես՝ տամ, բանացրու մինչև գալս:
Էստեղ բամբասկոտ մարդկանց էլ եմ հանդիպել, մեկը նույնիսկ տնկիցս ա, իմ երբևէ տեսած ամենաբամբասկոտ մարդն ա, ջահել աղջկան ընդհանրապես չի սազում, ինձ թվում ա ինչ-որ տեղ ֆեյսբուքներում աչքիս ինձնից էլ բամբասելիս կլինի, որովհետև զգում եմ, որ ինչ-որ դոսյե ա հավաքում, շատ բաներ ա տարօրինակ համարում՝ ինչ եմ ուտում, երբ եմ ուտում, ոնց եմ սարքում :))
Օֆիսի ժողովուրդը Եվրոպայի տարբեր երկրներից են, ու ոչ մեկով չես կարող ընդհանրական պատկերացում կազմել իր երկրացու մասին, որովհետև օրինակ ինչքան իտալացու եմ էստեղ ծանոթացել՝ ցածրախոս, չափազանց բարեկիրթ ու քաղցրահնչուն ձայն ունեն՝ մի բան որ սկզբունքորեն հակառակն ա իմ պատկերացրած ղարաչուխալի իտալացու կերպարից: Միակ տպավորությունս էն ա, որ բոլոր ազգերն էլ ինչ-որ մեծ մասամբ շատ լավն են՝ հայերի նման, շատ դրական, լուսավոր, վերջը՝ մարդիկ իրար նման են: Պատահում ա՝ նոր մարդու ենք ծանոթանում ինչ-որ միջոցառման ժամանակ, ու էդ մարդու հետ ամենաերկարը ես եմ զրուցած լինում, բայց ասենք որևէ եվրոպացի, հետո ասում ա, որ էս ինչի ընկերն էր կամ խոսքի օրինակ հորեղբոր աղջիկը, որ իմ՝ արևելքցուս մտքով չէր անցել հարցնել, ու ինձ համար դա վատ վարվեցողության դրսևորում ա էդ հարցաքննությունը, իսկ իրանց մոտ շփումը հաճախ դրանից ա սկսվում:
Դրա համար էդքան ճիշտ չի ընդհանրականցնել էստեղ Եվրոպայում, եվրոպացիք տարբեր են, ֆրանսիացիք են նույնիսկ տարբեր նույն Ֆրանսիայում, մենք հայերս ենք տարբեր՝ մայրաքաղաքում ու գավառներում, մարզկենտրոններում ու գյուղերում, նույն շենքում նույն տանը երկու եղբայրներով կամ երկու քույրերով:
Էդ անձնական տարածք ասածն էլ տենց էլ ես չկարողացա ընկալել թե ինչ ա:
Բայց կոնկրետ որ Այվին ա ասում՝ երկար տարիներ էդտեղ ապրած լինելով, եսիմ, մի տեսակ համ արդեն կասկածելու տեղ չկա, բայց ասել ասողը հեչ ուղեղիս մեջ չի տեղավորվում:
Հ. Գ. Էս ինչ խառն ու անկապ ու թեմայից դուրս ստացվեց գրառումս, բայց դե վաղուց էստեղերից չէի պատմել, օրագրումս էլ վախում եմ տո էլ գրառում անեմ :))
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 18:43
Էստեղ էլ ա տենց, չլացես էլ, հայացքդ մի քիչ մոլորված թվա, հաստատ մարդիկ կմոտենան, կհարցնեն, թե ինչով կարող են օգնել: Դե մեծ մասամբ, իսկ նույն Հայաստանում՝ գուցե և ոչ ոք ոչ էլ մոտենա, ոչ միշտ էլի, բայց չեմ բացառում, որ այո, հենց Հայաստանում քար անտարբերության մատնվի: Չնայած տրանսպորտում՝ դժվար, ճիշտ ես ասւմ, կհարցնեն: Էդ չնայելը ուղղակի թվում ա, թե չեն նայում, բա ո՞նց ա լինում, որ նկատում են: Ու չգիտեմ, ես էս պահին Շոտլանդիայի համար ընդհանրական բնութագիր չեմ կարող դնել, ինքս ահագին սառը չասեմ, ինքնամփոփ մարդ եմ՝ ջերմ հայերի համեմատությամբ, ու էստեղ հարևաններս էնքան ջերմ են, որ իրար տուն գնալ-գալ, իրար հետ թեյ խմել, գարեջուր խմելու գնալ և այլն, սովորական ա դարձել, ու հաշվի առնելով, որ ես մեկ-մեկ էլ խուսափում եմ, էդ ամենը կարող էր ավելի հաճախ լինել, մի բան, որ նույնիսկ Հայաստանի հարևաններիս հետ չէի անում էդքան հաճախ: Մարդը արձակուրդ ա գնում, ասում ա՝ սենյակումդ առանձին հեռուսացույց չունես, ուզո՞ւմ ես՝ տամ, բանացրու մինչև գալս:
Էստեղ բամբասկոտ մարդկանց էլ եմ հանդիպել, մեկը նույնիսկ տնկիցս ա, իմ երբևէ տեսած ամենաբամբասկոտ մարդն ա, ջահել աղջկան ընդհանրապես չի սազում, ինձ թվում ա ինչ-որ տեղ ֆեյսբուքներում աչքիս ինձնից էլ բամբասելիս կլինի, որովհետև զգում եմ, որ ինչ-որ դոսյե ա հավաքում, շատ բաներ ա տարօրինակ համարում՝ ինչ եմ ուտում, երբ եմ ուտում, ոնց եմ սարքում :))
Օֆիսի ժողովուրդը Եվրոպայի տարբեր երկրներից են, ու ոչ մեկով չես կարող ընդհանրական պատկերացում կազմել իր երկրացու մասին, որովհետև օրինակ ինչքան իտալացու եմ էստեղ ծանոթացել՝ ցածրախոս, չափազանց բարեկիրթ ու քաղցրահնչուն ձայն ունեն՝ մի բան որ սկզբունքորեն հակառակն ա իմ պատկերացրած ղարաչուխալի իտալացու կերպարից: Միակ տպավորությունս էն ա, որ բոլոր ազգերն էլ ինչ-որ մեծ մասամբ շատ լավն են՝ հայերի նման, շատ դրական, լուսավոր, վերջը՝ մարդիկ իրար նման են: Պատահում ա՝ նոր մարդու ենք ծանոթանում ինչ-որ միջոցառման ժամանակ, ու էդ մարդու հետ ամենաերկարը ես եմ զրուցած լինում, բայց ասենք որևէ եվրոպացի, հետո ասում ա, որ էս ինչի ընկերն էր կամ խոսքի օրինակ հորեղբոր աղջիկը, որ իմ՝ արևելքցուս մտքով չէր անցել հարցնել, ու ինձ համար դա վատ վարվեցողության դրսևորում ա էդ հարցաքննությունը, իսկ իրանց մոտ շփումը հաճախ դրանից ա սկսվում:
Դրա համար էդքան ճիշտ չի ընդհանրականցնել էստեղ Եվրոպայում, եվրոպացիք տարբեր են, ֆրանսիացիք են նույնիսկ տարբեր նույն Ֆրանսիայում, մենք հայերս ենք տարբեր՝ մայրաքաղաքում ու գավառներում, մարզկենտրոններում ու գյուղերում, նույն շենքում նույն տանը երկու եղբայրներով կամ երկու քույրերով:
Էդ անձնական տարածք ասածն էլ տենց էլ ես չկարողացա ընկալել թե ինչ ա:
Բայց կոնկրետ որ Այվին ա ասում՝ երկար տարիներ էդտեղ ապրած լինելով, եսիմ, մի տեսակ համ արդեն կասկածելու տեղ չկա, բայց ասել ասողը հեչ ուղեղիս մեջ չի տեղավորվում:
Հ. Գ. Էս ինչ խառն ու անկապ ու թեմայից դուրս ստացվեց գրառումս, բայց դե վաղուց էստեղերից չէի պատմել, օրագրումս էլ վախում եմ տո էլ գրառում անեմ :))
Հեսա Այվին մեր տուտուզներին խփելու ա օֆթոփի համար, բայց հավես թեմա ա, արժե շարունակել:
Շին, էդ որ դու ասում ես՝ քո հանդիպած իտալացիները տարբեր են ստերեոտիպայինից, բան, ես հասկանում եմ՝ ինչ ես ասում: Ըստ էության, դու ակադեմիական միջավայրն ես նկարագրում, իսկ ակադեմիան շատ տարբեր ա դրսի աշխարհից, ինքն իրանով առանձին մշակույթ ա, առանձին աշխարհ, վարվեցողության առանձին կանոններով, առանձին աշխատանքային սովորություններով: Նայի, օրինակ Դանիայում ընդհանրապես ընդունված չի, որ կոլեգաներն իրար տուն գնան-գան կամ գործից հետո իրար հետ գարեջուր խմեն. դրա համար մարդիկ ուրիշ ընկերներ ունեն: Բայց արի ու տես, որ ակադեմիայում տենց չի: Թե՛ իրար տուն գնալ-գալ կա, թե՛ գործից հետո զավզակլամիշ լինել, թե՛ միմյանց անձնական կյանքից մինչև ուղնուծուծը խաբար լինել: Ու ասենք որ ասում եմ՝ Հայաստանից եմ, դեռ դեպք չի էղել, որ հարցնեն՝ էդ որտեղ ա: Սաղ ինչ-որ խելացի բան ասում են Հայաստանի մասին. մատենադարանի ձեռագրեր, մայրաքաղաքը Երևան, ազգանունները յան-ով են վերջանում, շատերը նույնիսկ հայերի հետ շփում են ունեցել: Բայց դուրս արի, նույն հարցը փողոցում պատահական դանիացու տուր, կասի՝ կներես, աշխարհագրությունից լավ չեմ: Անգամ ռասիզմի հարցը. Դանիայի խորհրդարանում ֆաշիստ կուսակցությունը մեծամասնություն ա, բայց ակադեմիայում հարցրու, թե քանի հոգի ա էդ կուսակցությանը ձայն տվել:
Մի խոսքով, ակադեմիան ինքն առանձին աշխարհ ա: Մոտ ժամանակներս բլոգումս անդրադառնալու եմ էդ հարցին, որովհետև իրոք հետաքրքիր ֆենոմեն ա: Ու ամենազարմանալին էն ա, որ էդ ենթամշակույթը Հայաստանում չկա:
Հ.Գ. Ինչու՞ օրագրումդ չես գրում որ:
Sambitbaba
08.04.2015, 19:58
Ես մտածում եմ՝ կա՛մ բախտս ա բերել, կա՛մ իրոք Դանիան էն իմ երազած միջինն ա: Չգիտեմ, շատերն ասում են՝ սառն ա, բան, մարդիկ սառն են: Բայց ես ինչ-որ տարօրինակ ջերմություն եմ զգում մեկ-մեկ: Չափավոր, իմ տարածքը հարգող, առանց քիթ խոթելու:
Իմ "աշխարհագրության" մեջ, քեզ պես` ես էլ եմ նույնն զգում... Խոսքս ոչ թե հայկական շրջապատն է:
Շին, համաձայն եմ հետդ, որ առանձին մարդկանցով երկրի մասին կարծիք չես կազմի։ Հասարակությունը լրիվ ուրիշ բան է։ Ես որ ասում եմ՝ գերմանացիները կամ Գերմանիան, հենց հասարակությունն էլ նկատի ունեմ, որը ինչքան էլ իրարից տարբերվող մարդկանցով է լցված, միևնույն է մի որոշակի պատկեր է տալիս։ Ու դա տեսնելու և մաշկիդ վրա զգալու համար պիտի ապրես էնտեղ գոնե մի երկու-երեք տարի (ոչ որպես ուսանող)։ Թե չէ առանձին վերցրած, մարդիկ թե բարեհամբույր են, թե կրթված, թե հումորի զգացումով։ Նույնն էլ հայերի դեպքում է. մեզնից ամեն մեկի հետ որ դրսում շփվեն, հաստատ պատկերացում չեն կազմի, թե հայաստանյան հասարակությունն ինչպիսին է, և առավել ևս, թե ինչ բացեր ունի։
Սա Ամերիկա տեղ չի, որ շշերը տոպրակների մեջ թաքցրած մարդիկ ման գան :))
Տարբեր եվրոպական երկրներում տարբեր ռեգուլյացիաներ են, բայց ոչ մի տեղ պարտավորված չեն թաքցնել շշերը:
Հիմա տոպրակների մեջ էլ չես կարող։)
Полетели)
Առաջին տեսարան. երեքի մեջ կա լիդեր` բլանդինկեն` ով աշխարհ տեսած է և ապրում է իր հետաքրքրություններով: Քանի որ նա է <<հեղինակությունը>>` բոլորը լսում են իրեն, բոլորը համաձայնվում են իր հետ), բոլորը պատմությունները պատմում են իրեն: Ինքը կենտրոնում է` լսելու համար ամենահարմար դիրքում)
<<Ջուլիան>> ընդունում է հեղինակությանը և <<պտտվում է>> նրա շուրջ:
Երրորդ պերսոնաժին բացահայտելը մի քիչ դժվար է) Ուղղակի համեստ կերպար, ով հնարավոր է ունի իր եսը, բայց չի փաթաթում ուրիշի վզին:
Բլոնդի համար երեխան պետք է ընդհանուր <<կայացման>> համար)
Թմբլիկ երեխա` ով մեծանում է <<վատ>> միջավայրում)
Երկրորդ տեսարան. հայկական սովորական` բորդյուրին պպզող տղաներ, ովքեր խոսում են աղջիկներից, խմիչքից և ավտոմեքենաների բանտաժներից)
Վերջի պահը զուտ գերմանական է` հայկական իրականությունից կտրված: (Փողի տալը)
Երրորդ տեսարան. կնոջից և կյանքից հոգնած տղամարդ), փնտրտուքների մեջ գտնվող կին:
Չորրորդ տեսարան. Հայաստանը` 15 տարի հետո)
StrangeLittleGirl
08.04.2015, 23:16
Շին, համաձայն եմ հետդ, որ առանձին մարդկանցով երկրի մասին կարծիք չես կազմի։ Հասարակությունը լրիվ ուրիշ բան է։ Ես որ ասում եմ՝ գերմանացիները կամ Գերմանիան, հենց հասարակությունն էլ նկատի ունեմ, որը ինչքան էլ իրարից տարբերվող մարդկանցով է լցված, միևնույն է մի որոշակի պատկեր է տալիս։ Ու դա տեսնելու և մաշկիդ վրա զգալու համար պիտի ապրես էնտեղ գոնե մի երկու-երեք տարի (ոչ որպես ուսանող)։ Թե չէ առանձին վերցրած, մարդիկ թե բարեհամբույր են, թե կրթված, թե հումորի զգացումով։ Նույնն էլ հայերի դեպքում է. մեզնից ամեն մեկի հետ որ դրսում շփվեն, հաստատ պատկերացում չեն կազմի, թե հայաստանյան հասարակությունն ինչպիսին է, և առավել ևս, թե ինչ բացեր ունի։
Բեռլինի համար կես տարի որպես ուսանողն էլ ա հերիք: Էնքան հերիք ա, որ Հայաստան վերադառնալու ցնդած որոշում ես կայացնում:
Բեռլինի համար կես տարի որպես ուսանողն էլ ա հերիք: Էնքան հերիք ա, որ Հայաստան վերադառնալու ցնդած որոշում ես կայացնում:
Բեռլինից սարսափելի տեղ արևմտյան Եվրոպայում հաստատ չկա:
Mephistopheles
09.04.2015, 01:55
Մեֆ ջան, դու մոռանում ես մի մեծ բան, որ հեղինակի մոտ, այդ կերպարը էդպես ա տպավորվել։ Դու հիմա ուզում ես ավելին իմանալ բլոնդի մասինո ու չես բավարարվում հեղինակի տպավորությամբ։ Այսինքն ոչ թե չես բավարարվում նկարագրությամբ, այլ չես վստահում հեղինակին էս հարցում։ Գիտե՞ս, թե քանի մեծ գրողներ են բավարարվել հակիրճ նկարագրությամբ ինչ որ մի պերսոնաժի, քանի որ այդպես են տեսել տվյալ անձին։ Ամեն ինչ չարժի դնել միկրոսկոպի տակ, ինչ կարող ա վնասել պատմվածքին։
Դավ, բանն էլ հենց էն ա որ սա նկարագրություն չի… categorization ա… նկարագրության համար ստերեոտիպ ա օգտագործած, դրա համար ա կարճ… հակիրճ կարաս նկարագրես եթե կերպարին, կամ անձին լավ ճանաչում ես, էնքան լավ որ կարողանաս մի քանի մազոկով նկարագրես…այ էդ դեպքում մեծ գրողները կբավարարվեն… ստերեոտիպ օգտագործելը դիտարկման մեջ էս դեպքում սխալ եմ համարում ու ոչ թե իրան չեմ հավատում կամ վստահում այլ էն որ տենց կերպար իրականում գոյություն չունի… չկա տենց մարդ, անգամ էդ ժուռնալի բլադինկեքը չեն համապատասխանում էդ ստերեոտիպին, որովհետև էդ "դեմքի"՝ իմիջի հետևում էնքան բան կա որ ժուռնալից չի երևում… գրականությունը, արվեստը, ճարտարապետությունը, երաժշտությունը կոտրում ա կարծրատիպերը, ոչ թե վերահաստատում…
Մեկը՝ լրիվ ժուռնալի բլանդինկա, վրան մի թերություն չկա՝ դեմքից սկսած, հագուկապով վերջացրած: Ընտիր շորեր, վզին էլ՝ թավ, էկզոտիկ շարֆ:
Դու տպավորություն չկազմեցի՞ր բլոնդի մասին այս նկարագրությունից։
ի՞նչ տպավորություն կազմեմ Դավ… գնամ ժուռնալը բացեմ տեսնեմ ինչ ձևի մարդիկ ե՞ն… էտի հավաքական, manufactured կերպար ա, անհատականություն չի,Դավ ջան… գրականության մեջ կա որ սովորական միջին վիճակագրական մարդու մասին են գրում, բայց մտնում են էդ մարդու մեջ ու հանում են էն ինչ ունիկալ ա անհատականության մեջ… "cat in the rain"… էս նույնը վերաբերվում ա բիմբոյին… նույն մոտեցումն ա… դիտարկման նպատակը ստերեոտիպից դուրս գալն ա, ոչ թե հակառակը…
Այվ ջան, ստեղ խոսքը արդեն վաղուց քո գրածի մասին չի… ավելի գլոբալ մոտեցման մասին ենք խոսում… don't take it personally…
Mephistopheles
09.04.2015, 02:10
Վերջապես կարդացի: Լավն էր շատ: :)
Մեֆ, լավ էլի, էդ ժուռնալի բլանդինկայի պահերը թարգի էլի: Դու իրոք ահավոր վիզուալ մարդ ես, ինչը հեչ վատ չի, ամեն մարդ մի ձևի ա: Բայց ժուռնալի բլանդինկա ասելով դու արդեն լրիվ պատկերացնում ես ինչպիսին ա էդ կինը, ինչ առոգանությամբ ա խոսում, ինչի մասին ա խոսում, ինչ կա հագին, ինչ շարժուձև ունի: Էս ամբողջ գործի մեջ ինքն ամենաստացված կերպարն ա, լրիվ ամբողջական ա, որ փողոցում տեսնես, կճանաչես:
Բյուր ջան, կակ ռազ վիզուալ չեմ ու հենց էս օրինակն ա որ դա ա ապացուցում… եթե վիզուալ լինեի էս նկարագրությունը պտի որ ինձ բավարարեր, բայց քեզ ա բավարարել… այսինքն դու հենվել ես ու ընդունել ես ստերեոտիպի սահմանած որակներն ու հատկությունները սկսած վիզուալից վերջացրած մաներանեմրից…
…ու որ ասում ես
դու արդեն լրիվ պատկերացնում ես ինչպիսին ա էդ կինը… ո՞նց ես պատկերացնում Բյուր ջան… ինչի՞ց ելնելով… Այվիի ասածի՞ց, թե՞ վերացական ընդհանրացված ստերեոտիպիկ սահմանումից… ո՞րտեղից գիտես… դու պատկերացնում ես էն ինչ որ քեզ մատուցվել ա գովազդային ինդնուստրիայի կողմից…
…ի դեպ եթե ես քո ասածի պես վիզուլ լինեի ինձ պտի որ էն իմ մեջբերած Այվիի վերջին զույգը պտի որ դուր չգար… բայց հենց էդ ա ամենաշատը դուր եկել, որտեղ ոչ մի նկարագրություն չկա, ամենամինիմալ վիզուալ նշույլներ կան…
Հ.Գ. Բյուր ջան… Architects are not visual… they are experiential…
Իրոք շատ լավն էր: Հետաքրքիր էր ու պատրաստի պատմվածք էր: Ես էլ կարդալուց մտածում էի, «հիմա, որ էսքա՜ն պատմվածքային ա գրել, բա պատմվա՜ծքը ի՞նչ կլինի:roll» դու մի ասա արտամրցութայինի իմաստը չէի հասկացել: Հետաքրքիր էր շատ::good