PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Նոր ստեղծագործական մրցույթ: Քվեարկություն և քննարկում



Վոլտերա
16.02.2015, 20:28
Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների անունների

Քվեարկությունը տևելու է 5 օր

Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին

Քվեարկությունը բազմակի է, կարելի է քվեարկել մեկից ավելի հավանած տարբերակների օգտին

Քվեարկությունը բաց է

5 օր անց՝ քվեարկության ավարտից հետո կհայտարարվեն հեղինակները

Մրցույթի պայմանների մասին՝ այստեղ (http://www.akumb.am/showthread.php/66172-%D5%86%D5%B8%D6%80-%D5%BD%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9)

Վոլտերա
16.02.2015, 20:33
Տարբերակ 1. Նրանք


- Կոլյա, գա՛զը սեղմիր: Մեկ անգամ էլ: Վերջ, կարող ես թողնել:
- Հը, մի բան ստացվո՞ւմ է:
- Հա, ստացվում է, որ մենք լրիվ քաքի մեջ ենք:
Իվանը շրխկացնելով փակեց մեքենայի կապոտը, ցատկեց ներքև ու քայլեց շինության ուղղությամբ: Նիկոլայը հետևեց նրան:
Փոշոտ լուսամուտից նայելիս Քեռին նրանց նկատեց և ընդառաջ դուրս եկավ:
- Ի՞նչ նորություն կա:
- Չկա, Քեռի, Սադկոն սատկել է: Մոմը չի վառվում, մարտկոցն ու կարբյուրատորը նույնպես բանի պետք չեն. մի խոսքով՝ մետաղի ջարդոն:
- Ուրեմն էստեղ մնալու իմաստ չկա, տղերք: Ուսապարկերդ հավաքեք, շարժվենք: Կոլյա, տեր հոր հետ ուսապարկերով փոխվեք, քոնը թեթև է:
Հայր Դմիտրին իր հաստլիկ մարմնին անհամապատասխան թեթևությամբ վեր կացավ գետնից և վերցրեց Նիկոլայի ուսապարկը: Սերգեյը նույնպես ուզում էր որքան հնարավոր է շուտ ճամփա ընկնել, բայց երբ փորձեց բարձրանալ նստած տեղից, Դենիսը, ով այդ ամբողջ ընթացքում անտարբեր նայում էր անորոշ կետի, բռնեց նրա թևն ու հետ քաշեց նրան:
- Ի՞նչ կարիք կա շտապելու: Մեկ է՝ գրողի տարած ֆաշիստները մեզ չեն հետապնդում, իրենց Կիևով են զբաղված: Իսկ մենք կարող ենք մի քիչ շունչ առնել:
- Նախ՝ հաստատ չգիտենք, թե ինչ են նրանք պատրաստվում անել,- ասաց Քեռին և խիստ տոնով ավելացրեց,- երկրորդ՝ մի մոռացիր սուբօրդինացիայի մասին, պարոն սերժանտ:
- Պարոն ավա՛գ սերժանտ, պարոն կապիտան,- հեգնեց Դենիսը և սկսեց իրերը դանդաղորեն տեղավորել ուսապարկում:
Քիչ անց նրանք դուրս եկան շինությունից, որը մի քանի տասնամյակ առաջ բենզալցակայան էր եղել, և քայլեցին ճանապարհն ի վար՝ դեպի հյուսիս:
- Եղբայր, ի՞նչ կարծիքի ես մեր օպերացիայի մասին,- հարցրեց Իվանը Նիկոլային:
- Թողնե՛լ խոսակցությունը,- միջամտեց Քեռին,- վերադասի հրամանները քննարկման ենթակա չեն:
- Վերջ տուր, Քեռի: Վերադասը մեզ որպես մսացու անասուններ ուղարկեց կիևյան կոտլետ դառնալու՝ շատ լավ իմանալով, որ Արևմուտքը ուկրոպներին մենակ չի թողնի:
- Սատանայի բաժի՛ն դառնան Ամերիկան ու նրա շուն Եվրոպան,- բորբոքվեց հայր Դմիտրին,- բոլորի աչքին թոզ են փչում, թե իբր դեմոկրատիայի և լուսավորության քարոզիչներն ու պահապաններն են, բայց իրականում նենգ պլաններ են մշակում, որ կործանեն ռուսական աշխարհը:
- Ճիշտ է ասում տեր հայրը,- համաձայնեց Դենիսը,- երբ Կոսովոյի ալբանացիներն «ինքնորոշվեցին»՝ սերբերին զրկելով իրենց պատմական հայրենիքից, դա ջհուդների կառավարություններին ձեռնտու էր, բայց երբ Ղրիմը լրիվ ժողովրդավարական ընտրությունների արդյունքում որոշեց միանալ Ռուսաստանին, դա համարեցին հակաօրինական: Դրա համար էլ, իմ սիրելի Վանյա, հիմար մտքերիդ համար քեզ գնդակահարություն է հասնում:
- Սուս մնացեք բոլորդ: - ասաց Քեռին,- Համարյա հասանք:
Արևը թեքվում էր դեպի մայրամուտ, բաց տեղանքը դեռ բավական լուսավոր էր: Ճանապարհի աջ կողմում, ուղղանկյունաձև պատվանդանի վրայի քարե տառերով կարդացվում էր Պ ԻՊ Տ, 1970:
Հայր Դմիտրին վախեցած խաչակնքեց ու հարցրեց.
- Մի՞թե մենք չպիտի շրջանցեինք այս վայրը, Քեռի:
- Այո, բայց նահանջելու ընթացքում տեղեկություն ստացանք, որ հակառակորդը արևմտյան ուղղությամբ զորքերի որոշակի տեղաշարժ է կատարել: Էնպես որ, այլ տարբերակ չկա:
- Գոնե հակագազեր ունենայինք, - փնթփնթաց Սերգեյը:
- Հարգարժան վերադասը հին հակագազերը հավաքել էր, որպեսզի փոխարիներ նորերով,- ասաց Իվանը,- բայց չար ջհուդամասոններն ինչ-որ դիվային մոգության շնորհիվ գողացան նոր խմբաքանակը, որպեսզի ոչնչացնեն ռուսական աշխարհը, ինչպես տեր հայրն է ասում: Եթե որևէ մեկը զուրկ է սարկազմ ըմբռնելուց, բացատրեմ՝ ի նկատի ունեի, որ վերադասը հերթական անգամ հարկատուների փողերը լափել է:
- Դու արդեն չափերդ անցնում ես, Վանյա, - բարկացավ Քեռին,- ու բացի դա, առանց ՌՔԿՊ համազգեստի հակագազերը բանի պետք չեն: Ռադիացիան, միևնույն է, իր գործն անելու է, իսկ մեր գործը պիտի լինի այն, որ ինչքան հնարավոր է շուտ դուրս գանք էստեղից ու արագ հասնենք Բելոռուսիայի սահման:
- Աստված մեզ հետ,- դողացող ձայնով ասաց հայր Դմիտրին ու կրկին խաչակնքվեց:
Ամբողջ քաղաքը պատված էր խիտ բուսականությամբ: Բնությունն ագրեսիվորեն ազատագրել էր իր տարածքները: Նույնիսկ բարձրահարկ շենքերի կտուրներին էին ծառեր աճում: Քամի չկար, և փետրվարի համար անսովոր տաք էր: Քիչ հեռվում, գորշ շինությունների հետևում, երևում էր դեղին «Սատանայի անիվը»: Քայլելու ընթացքում Նիկոլայը մտածում էր, որ իրականում քաղաքը շատ ավելի մռայլ է, քան ներկայացվում է վիդեոխաղերում, բայց դեժավյուի զգացողությունը կա. «Էներգետիկ», «Հյուրանոց Պոլեսիե», «Լողավազան Լազուրային» և այլ ծանոթ վայրեր, խորհրդային սիմվոլներ ու լոզունգներ շենքերի վերևում:
Արևի սկավառակը հայտնվեց «Սատանայի անիվի» հետևում՝ ասես մտնելով շրջանակի մեջ: Գիշերելու վայր ընտրելու ժամանակն էր: Քեռին ցույց տվեց խաչմերուկի մյուս մայթին գտնվող երկհարկանի շենքը, մոտեցավ դռներին ու ներս մտավ: Մյուսները հետևեցին նրան:
Շենքի պատերը ներկված էին բաց կանաչ գույնով, սակայն ժամանակի ընթացքում ներկը տեղ-տեղ թափվել էր՝ մերկացնելով մոխրագույն ցեմենտը: Հատակի մանրատախտակները ցաքուցրիվ էին եղել: Իվանը բացեց դռներից մեկը և գունատվեց. բազմաթիվ մահճակալների ցանցերին դրված էին տիկնիկներ, մեքենաներ ու այլ խաղալիքներ՝ փոշու հաստ շերտով ծածկված: Պատին կենդանիների և թռչունների նկարներ կային: Պատուհանից երևում էր խաղահրապարակը՝ խարխլված ճոճանակներով և սահարաններով: Իվանը դուրս եկավ քնասենյակից և փակեց դուռը:
- Ուրեմն էսպես, տղերք,- ասաց Քեռին, երբ սենյակներից մեկում կրակ էին վառել ու տաքանում էին դրա շուրջ,- հիմա ժամը ինն անց կես է: Տասից մինչև առավոտյան վեցը Վանյան, Կոլյան, Դենիսն ու Սերյոգան ժամապահություն կանեն, քանի որ հակառակորդի գործողությունների հետ կապված ոչինչ չի բացառվում: Ամեն մեկդ երկու ժամ արթուր կմնաք, իհարկե: Ես էլ ձեռքի հետ պահակապետի պարտականություններ կկատարեմ:
- Իսկ ինչո՞ւ տեր հայրը չի մասնակցում վերակարգին,- բողոքեց Իվանը,- չէ՞ որ նա էլ է մեզ պես զինվորական:
Դմիտրին ուզում էր առարկել, բայց Քեռին առաջ ընկավ.
- Զինվոր է, բայց` ոչ մեզ պես: Նա Աստծո ներկայացուցիչն է մեր դասակում, ավելի ճիշտ` մեր դասակի մնացորդում: Ու ես այլևս չեմ պատրաստվում հանդուրժել քո աստվածանարգ ու ապազգային ելույթները...
- Հանդուրժելուց բացի ի՞նչ կարող ես անել, հրամանատար, զեկուցե՞լ: Մեզ վրա վաղուց խաչ են քաշել, ու նրանց չի հետաքրքրում` կոսմոպոլիտ քարոզչությամբ ենք էստեղ զբաղվում, թե սոդոմիայով: Մենք վաղուց մեռած ենք նրանց համար: Խիստ կասկածում եմ, որ Բելոռուսիայի սահմանին որևէ մեկը սպասում է մեզ:
Քեռին կրակի վրայից վերցրեց սրճեփը և ուժեղ նետեց Իվանի ուղղությամբ: Վերջինս հազիվ կարողացավ խույս տալ հարվածից: Դենիսը փռթկաց:
- Գրողը քեզ տանի,- զզված ձայնով ասաց Քեռին,- ասա ինչ ուզում ես, քո բերանը փակել չի լինում: Բայց անիմաստ դուրս տալու փոխարեն լավ կանեիք հերթափոխի ժամերը բաշխեիք ձեր մեջ:
- Դե դա պարզից էլ պարզ է,- ասաց Դենիսը.- Ես երբեք կեսգիշերից շուտ չեմ քնում, հետևաբար առաջինը ես կկանգնեմ, իսկ Սերյոգան միշտ աքլորներից շուտ է ծուղրուղու կանչում, դրա համար էլ չորսից վեցը կկանգնի: Ուրեմն Վանյան ու Կոլյան էլ կեսգիշերից մինչև չորսը կկանգնեն:
- Առարկություններ, դիմումներ և բողոքներ կա՞ն,- կեսկատակ-կեսլուրջ հարցրեց Քեռին:
- Իհարկե` ոչ, պարոն կապիտան, մեր օրերում ավագ սերժանտի ասածն օրենք է իմ պես խեղճուկրակ ենթասպայի համար,- պատասխանեց Իվանը:
Քեռին ձեռքը թափ տվեց, գնաց բնական կարիքը հոգալու: Սերգեյը փաթաթվեց թիկնոցավրանով, գլուխը դրեց ուսապարկին և անմիջապես քուն մտավ: Հայր Դմիտրին կրակի վրա կոտրատված աթոռի կտորներ դրեց: Իվանը Նիկոլային առաջարկեց իջնել բակ` ծխելու, և նրանք դուրս եկան շենքից: Լուսնկա գիշեր էր, և աստղալից երկինքը այտեղ-այնտեղ ծածկված էր փոքր ամպերով: Հորիզոնում կապույտ ֆոնի վրա սևով ուրվագծվում էին բարձրահարկներն և գործարանների ծխատարները:
- Գիտե՞ս, որ հնարավոր է` ռադիացիայի հետևանքով մենք երբեք չենք կարողանա երեխաներ ունենալ: Իսկ հենց մեզ հասցված վնասի մասին չեմ խոսում:
- Գիտեմ, Կոլյա, չնայած մեր միջի միակ գավառականը ես եմ, բայց այդքան էլ բութ չեմ: Ի դեպ, դու էդպես էլ չասացիր, թե ինչու համալրեցիր կամավորականների շարքերը: Գրոհից առաջ նույն հարցը տվեցի քեզ, բայց ցրեցիր: Ու չնայած դու էլ մեր միջի միակ «ջահելն» ես, բայց, միևնույն է, շատ քիչ բան գիտենք քո մասին:
Նիկոլայը մի պահ մտածեց. ինչ-որ բան էր փորձում մտաբերել:
- Հերոստրատի մասին լսե՞ս ես:
- Դա այն հույնը չէ՞ր, որ պատմության մեջ մտնելու համար աշխարհի հրաշալիքներից մեկը հրկիզել էր:
- Այո, Արտեմիսի տաճարը: Բայց դա ի՞նչ կապ ունի իմ հարցի հետ:
- Կտեսնես: Ես հիմա քսանյոթ տարեկան եմ, շուտով կբոլորի քսանութս: Քո մոտ եղե՞լ են այնպիսի պահեր, երբ թվացել է, որ կյանքդ իզուր ես անցկացրել: Որ ոչ մի նշանակալից բան չես արել, էնպիսի բան, որը կարող ես թոռներիդ հպարտորեն պատմել: Մի ժպտա, այս մտքերն ինձ ամիսներով հանգիստ չէին տալիս: Ինստիտուտն ավարտելուց հետո բանկերից մեկում միջին վարձատրությամբ աշխատանք գտա ու սկսեցի օֆիսային պլանկտոնի միապաղաղ կյանք վարել: Ու էդպես ավելի քան հինգ տարի: Իսկ երբ արևմտյան պատժամիջոցների հետևանքով բանկը սնանկացավ, աշխատանքս կորցրեցի, դեպրեսիաս խորացավ, ու վուալա. հիմա աշխարհի ամենամահացու տարածքներից մեկում սիգարետ եմ ծխում: Բայց դու չես հասկանա, իհարկե, քո կենսուրախությամբ հանդերձ:
- Է՜խ, Կոլյա, մարդկանց թվում է, թե կատակասեր մարդիկ երջանիկ են, այն դեպքում երբ նրանց այդ «կենսուրախությունն» ընդամենը հոգեբանական պաշտպանական ռեակցիա է: Մի զարմացիր:
Փոքր ժամանակից երազում էի զինվորական դառնալու մասին: Շատ էի սիրում հայրենական պատերազմի մասին ֆիլմերը: Ճիշտ է զինվորական գործի իռացիոնալ կողմերի մասին շատ էի մտածել, բայց դեռ երիտասարդ էի, վեհ նպատակների էի ձգտում: Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվեցի ենթասպայական դպրոց, ու շատ ժամանակ պետք չէր` հասկանալու, որ դա իմ տեղը չի: Սկսեցի մանր առևտրով զբաղվել: Մեր փոքր քաղաքում խանութները շատ չէին, դրա համար էլ գործերս հաջող էին ընթանում, բիզնեսը ծաղկում էր: Մի քանի տարի հետո հանդիպեցի երկրորդ կեսիս և ամուսնացա: Հաջորդ տարում ծնվեց հրաշքս` Լիլյան: Հետո գործերս կտրուկ վատացան, ու շուտով ստիպված էի փակել խանութը: Հենց այդ խառը ժամանակներում էլ Լիլյայիս մոտ ուռուցք հայտնաբերվեց: Կարճ ասած, մեքենաս վաճառեցի, պապական տունս փոխանակեցի մոտակա գյուղի փոքր տներից մեկի հետ, ընկերներիցս էլ համարյա երեք հազար դոլար պարտքով վերցրեցի, որ աղջկաս տանենք Գերմանիա: Փառք Աստծո, վիրահատությունը բարեհաջող անցավ, ու վերադարձանք տուն: Բայց քանի որ պետք էր պարտքերը վճարել ու ընտանիքի կարիքները հոգալ, միացա տեռորիստներին, ըըը, կամավորականներին: Էդպես ծանոթացա Քեռու ու մյուսների հետ: Բոլոր լավ տղերքը զոհվեցին Կիևում: Այժմ մենակ Քեռին է մնացել: Դե, քեզ չեմ հաշվում, դու վերջում միացար մեզ: Սերյոգան ու Դենիսը իրար լավ գտել են,- շարունակեց նա՝ ձայնը ցածրացնելով,- եթե ամոթ չլիներ, հնարավոր է՝ ամուսնանային, մեկը մյուսին լավ սազում են: Սերյոգան դեռ բարուրից բռնել էր «օրենքով գողի» ճանապարհը, բայց քանի որ խելքով ու ճարպկությամբ առանձնապես օժտված չի եղել, իր երազանքին չի էլ կարողացել մոտենալ: Մի անգամ, ինչպես ինքն է պատմում, նավթի պահեստ թալանելու ժամանակ պահակին կապկպել է ու հենց թալանած նավթով էլ վառել: Իր ասելով՝ զղջում է արածի համար, բայց խղճի զգացում ունեցող մարդը չի կարող նման բանից հետո հանգիստ քուն մտնել, իմ կարծիքով: Իսկ Դենիսը պետերբուրգյան նացիստ-սափրագլուխների մի խմբավորման պարագլուխ է եղել ու սևերին պատժել ոչ սլավոնական արտաքին ունենալու համար: Ի դեպ, գիտեի՞ր, որ Քեռին Չեչնիայում էլ է կռվել:

Վոլտերա
16.02.2015, 20:33
-Իսկապե՞ս:- Նիկոլայը նստեց ճոճանակին ու հետաքրքրասեր հայացքով նայեց Իվանին:
- Հա, երբ ժամկետային զինծառայող էր: Կարծեմ՝ արիության համար մեդալ էլ է ստացել: Չնայած զինվորական կրթություն չուներ, բայց հանգիստ կարող էր սպայի փայլուն կարիերա ունենալ, եթե երկու մեծ թերությունները չխանգարեին: Առաջինը՝ նա բացարձակապես զուրկ է քծնելու կարողությունից: Դու ուշադրություն մի դարձրու վերադասներին մշտապես պաշտպանող ու արդարացնող նրա ճառերին: Նա դա անում է՝ փորձելով վերականգնել հայրենասիրության խաթարված պատկերացումները: Այն ամենը ինչ նա տեսել էր Չեչնիայում, հանգեցրեց երկրորդ թերության առաջացմանը. նա սկսեց ինքնամոռաց խմել...
- Պետերից բամբասելը զինվորականին հարիր չէ,- Քեռին մոտեցավ նրանց:- Բարձրացեք վերև՝ քնելու, վաղը երկար ճանապարհ ունենք անցնելու:
Նիկոլայը վեր կացավ ճոճանակից, իսկ Իվանը դիմեց Քեռուն.
- Կներես հարցիս համար, գիտեմ, որ չես սիրում այս թեմայով խոսել, բայց ինձ երկար ժամանակ տանջում է այս հարցը. դու հիշո՞ւմ ես բոլոր մարդկանց, ում սպանել ես:
Մի փոքր լռելուց հետո Քեռին պատասխանեց.
- Այո: Մենք պարտավոր ենք չմոռանալ մեր սպանած բոլոր մարդկանց ու մտածել նրանց մասին: Դա այն գինն է, որը վճարում ենք նրանց կյանքը խլելու համար:
Երկար ժամանակ նրանք անխոս կանգնած էին խաղահրապարակում: Վերջապես, Իվանը հարցրեց նրանց.
- Կարծում եք Աստված կների՞ մեզ մեր արարքների համար:
- Ես Աստծուն չեմ հավատում,- պատասխանեց Նիկոլայը:
- Դուք, մոսկվացիներդ, բոլորդ անհավատ եք,- ասաց Քեռին,- անգամ հայր Դմիտրին: Ես նույնիսկ լսել եմ, որ նա ներքաշված էր գեյերի հետ կապված ինչ-որ սկանդալում, ու դրանից փախչելու համար էլ միացել է մեզ: Չգիտեմ՝ ինչքանով է ճիշտ:
- Այդ դեպքում մի ժամ առաջ ինչո՞ւ էիր պաշտպանում նրան, - զարմացավ Իվանը,- ու դեռ քիչ մնաց գլուխս կոտրեիր:
- Չե՞ք տեսնում, թե նա ինչքան վախեցած է,- պատասխանեց Քեռին,- ամեն վայրկյանի պատրաստ է պանիկայի մեջ ընկնել: Իրեն կառավարել չկարողացող մարդուն ինչպե՞ս կարող ես վստահել: Դրա համար էլ ճիշտ եմ համարում...
Քեռու խոսքն ընդհատեց Դենիսի սարսափելի ճիչը: Երեքով վազեցին վերև: Դենիսի դեմքը ծամածռվել էր զարմանքի ու վախի արտահայտությամբ:
- Ի՞նչ է պատահել,- հարցրեց Քեռին:
Դենիսը չէր կարողանում խոսել: Մատնացույց էր անում դիմացի պատը, անհասկանալի բառեր մրմնջում: Վերջապես, կակազելով մի կերպ արտաբերեց.
- Նրանք... նրանք տարան նրան... տարան Սերյոգային...
Իվանը նայեց Դենիսի ցույց տված ուղղությամբ ու նկատեց, որ Սերգեյն այդտեղ չէ: Հատակի այն հատվածում, որտեղ վերջինս պառկել էր քնելու, սև հետք էր գոյացել: Նիկոլայը շոշափեց հետքը. նավթ էր: Քեռին փորձում էր գնահատել իրադրությունը:
- Հանգստացիր ու բացատրիր՝ ինչ է տեղի ունեցել:
- Նրանք... նրանք մարդու նման են, բայց մարդ չեն... նրանք տարան Սերյոգային...
- Իսկ ո՞ւր է տեր հայրը:
Դենիսը նույն հայացքով նայում էր պատին: Վերևում դրխկոց լսվեց, ասես՝ մի խումբ մարդիկ վազում են կտուրի վրայով: Քեռին Իվանին ու Նիկոլային կարգադրեց ավտոմատները բերել մարտական վիճակի և նրանց հետ շտապեց վերև՝ ընթացքում լիցքավորելով իր ատրճանակը: Հայր Դմիտրին անշարժ կանգնած էր կտուրին, և Նիկոլայը մոտեցավ, որպեսզի հարցուփորձ անի, բայց երբ լապտերն ուղղեց նրա վրա, քիչ մնաց ուշագնաց լիներ: Մի կերպ շուռ եկավ, հենվեց կտուրի քարեզրին ու փսխեց ներքև: Իվանն ու Քեռին նկատեցին, որ հայր Դմիտրին անտենայի վրա ցցի է հանված: Նիկոլայը, դեռևս չկարողանալով վերլուծել կատարվածը, տեսավ, թե ինչպես երկրորդ հարկի լուսամուտը փշրվեց ու ինչ-որ բան ընկավ ներքև: Նա լապտերը թեքեց այդ ուղղությամբ. Դենիսի որովայնին կեռխաչի տեսքով խորը կտրվածք կար, և աղիքները դուրս էին թափվել: Նա դեռ հոգեվարքի մեջ էր, սակայն մի քանի վայրկյան անց դադարեց շարժվել: Կտուրի դուռը ճռռոցով բացվեց, ու երկու մարդակերպ արարածներ հայտնվեցին կտուրին: Նրանց մոխրագույն միատարր կերպարանքների վրա միայն աչքերն էին տարբերվում, որոնք պսպղում էին լուսնի արծաթափայլ լույսով: Կրակոցներն իզուր էին. փամփուշտներն անցնում էին այդ էակների միջով, կարծես՝ նրանք մշուշից լինեին:
- Տղերք, ես կփորձեմ նրանց պահել, իսկ դուք փախեք, որքան ուժ ունեք: Դեռ ջահել եք: Իմ մասին մի մտածեք, ես զգում էի, որ էստեղից դուրս չեմ գալու: Դե՛հ, ի՞նչ եք սպասում:
Իվանը ցատկեց ներքև՝ կոտրելով ոտքը: Նիկոլայը շենքից մի քանի մետր հեռու գտվող ցածր կրպակ տեսավ և թափավազքով ցատկեց նախ դրա վրա, ապա՝ գետնին, մոտեցավ Իվանին, օգնեց ոտքի կանգնել և, ամուր բռնելով նրա թիկունքից, արագ քայլերով հեռացավ շենքից, երբեմն-երբեմն կանգնելով, որպեսզի վիրավոր ընկերը շունչ քաշի...
Լույսը բացվում էր, ու դիտաշտարակում կանգնած քնաթաթախ ժամապահը նայում էր ծիծեռնակների երամին, երբ նկատեց հարավից մոտեցող երկու զինվորի:

Վոլտերա
16.02.2015, 20:35
Տարբերակ 2. Տակտուս


Աշխատանքային օրերին բոլորն են այդ ժամին զարթնում: Առաջին հարկի շքամուտքի աթոռին սովորականի նման նստած է տիկին Կարմենը: Նրա շուրջը ալկոհալային շոգուց շոշափելի աուրա է գոյացել արդեն: Նա թիկունքը դեմ է տվել պատին և կցկտուր շնչում է: Երկրորդ հարկի աղմուկից սթափվում է մի պահ, ընդամենը:
- Բարի լույս տիկին Կարմեն, - ասում է Արթուրը:
Տիկին Կարմենը եթերային հայացքով հետևում է, թե ինչպես է Արթուրը ծանր դուռը պահում, որ Վիկան անցնի:
Կես ժամ անց բնակարանից դուրս է գալիս Ալեքսը: Նա վրա է հասնում տիկին Կարմենի և փոքրիկ Սլավիկի հերթական վիճաբանությանը.
- Թո՛ղ, ասում եմ: Ես չեմ ուզում հետ գնամ տուն, նրանք էլի խմած են, - արցունքնքները քիթը քաշելով ասում է տղան:
- Այ լակո՛տ, բա դասի ո՞վ պետք է գնա, հը՞: Վիոլետը տա՞նն էր, - լեզուն հազիվ պտտում տիկին Կարմենը:
- Որ տանն է, ի՞նչ: Դու չես հասկանում, ցնդած պառա՛վ, - գոռում է երեխան, ավելի հուզվելով, - երեկ խմել, դուռը փակել էին ներսից, չէին բացում: Դուրսն էի մնացել: Միլիցեքը եկան տարան: Թո՛ղ:
Ալեքսին տեսնելուն պես տիկին Կարմենը թուլացնում է աքցանի պես սեղմած մատները: Տղան վազում է մինչր դուռը, տիկին Կարմենին լեզու է ցույց տալիս ու փախչում:
- Տիկին Կարմեն, - գլխով է անում Ալեքսը:
- Աղջի՛կ, վա~ղը քեզ հյուր եմ գալու:
Նրա դեմքը ծամածռում է խորամանկ քմծիծաղը: Ալեքսը ոչինչ չի պատասխանում:
- Գիտե՞ս այստեղ ինչեր են խոսում: Կամ էլ լավ, շենքի խոսք-խորատին ուշք մի դարձրու, Ալեքսանդրա ջան: Սիրտդ լեն պահիր:
- Անշուշտ, - առանց հետ նայելու նետում է Ալեքսը:
Մերկասառույցին զգուշ քայլուց ձեռքի մեջ զգում է թաց ձեռնոցը.
- Բարև Սաշա, կարելի է քեզ ուղեկցեմ:
- Բարև Սլավիկ: Ուղեկցիր, դեմ չեմ:
- Ինչո՞ւ են սաղ քո մասին վատ բաներ ասում:
- Չգիտեմ: Անելու բան չունեն:
- Թող ինչ ուզում են ասեն... մեկ է ես քեզ սիրում եմ:
- Ես էլ քեզ եմ սիրում փոքրիկ:
- Երբ մեծանամ, կամուսնանա՞ս ինձ հետ:
Ալեքսը ծիծաղում է, ձեռքը դնում փոքրիկի գլխին.
- Ես քեզ չեմ ծեծի, ազնիվ խոսք, - արագ ավելացնում է Սլավիկը, - դու մենակ համաձայնվի, լա՞վ:

Լրահոս.
«Ամփոփումը գրում է.
Երեք տարեկան երեխան մահացել է շտապ օգնության մեքենայում, թմրադեղերի ու էներգետիկ խմիչքի համադրությանը չդիմանալով: Գտնվելով ընդարմացման մեջ, հայրը անուշադրության է մատնել երեխային: Վերջինս ընդունել է արգելված նյութերը, որոնք պարզապես դրված են եղել սեղանին: Հոր նկատմամբ հարուցվել է քրեական գործ, անզգուշությամբ մահ պատճառելու հոդվածով»:
Մենաբանություններ -.
Միլլիետ: Ինչ ահավոր է ((
Fox: Ձանձրացող կատվի նկար « ոչնչով չես զարմացնի» գրությամբ:
Նոմէն: Ֆոքս, աննասուն բաներ ես անում:
Բենդեր: Համալրենք երկու այլ նորություններով. «Մասնագետները կրիզիսի հետ կապված թմրամոլության աճ են կանխատեսում» և «Փետերվարի 1-ից օղու գինը կնվազեցվի»:
Fox: Բենդեր, մենակ տեղականն ա էժանացել, որակով արաղը ներմուծվում ա ու շարունակում ա թանկել, մնացած ամեն ինչի նման, որոնք ի դեպ թանկում են անկախ նրանից իմպորտ ա, թե չէ:
Ալեքսանդր: Սոցիալական խնդիրներ լուծելու փոխարեն նախարարները ժանյակից տռուսիկների ու ոչ տրադիցիոն սեքսուալ օրիենտացիա ունեցող մարդկանց մեքենա վարելու իրավունքները սահմանափակելու մասին օրենքներ են ընդունում:
Բենդեր: Ալեքսանդր, գործունեության տեսանելիություն են ստեղծում, Էքսպրեսսը գրում է. «Նախարարների աշխատավարձը կախված կլինի նրանց աշխատանքի էֆֆեկտիվությունից»:
Ալեքսանդր: Բենդեր, նրանց դադարո՞ւմ են վարձատրել:
Բենդեր: Ալեքսանդր, չէ, հումոր են անում:

Աղբանոցի կողքին կանգնած տարեց տղամարդը նյարդային շարժումներով տոպրակներն է փորփրում:
- Բարև ձեզ, - ասում է Ալեքսը աղբը նետելով:
Ծերունին հետ է քաշվում, աչքերը լայն բացելով քորում է բեղերը: Նրանցից կախված սառցե բյուրեղիկները ընկնում են քրքրված վերարկուի օձիքին:
- Բարև, - անվստահ ասում է ծերունին ու շուրջը նայում, համոզվելու համար, որ իրեն է դիմում:
- Կուզե՞ք ձեզ փող տամ, - սեփական հարցից շփոթվելով:
Ծերունին լուռ է: Ալեքսը շտապով ձեռքը գրպանն է տանում:
- Հա՛, կուզեմ:
Մանրադրամները զրնգոցով լցվում են պարզած ափի մեջ:
- Սա այն ամենն է ինչ կա մոտս, տրանսպորտի համար էր: Ոչինչ ոտքով կգնամ, այստեղ հեռու չի, - ավելացնում է ու ժպտում:
Ծերունին մանրը լցնում է գրպանը:
- Կներե՛ք, - չգիտես ինչու ասում է Ալեքսը ու արագ հեռանում:
Բակերից մեկում պայթյունի ձայն է լսվում: Ալեքսը շրջվում է, ևս մեկ անգամ նայում ծերունուն:

Լրահոս.
«Էքսպրեսս նյուզը գրում է.
Քաղաքի կենտրոնական փողոցներից մեկում շքամուտքի մոտ կարաբինից կրակել են շենքի բնակիչներից մեկի վրա: Երիտասարդը տեղում մահացել է: Կից նկարները 18+»:
Մենաբանություններ -.
Sapoon: Հլը էն պառավին նայեք, ժապավենը բարձրացրել, անցնում է տակով: Ես մեռա )))
Fox: Ինչի՞ ա էսքան շատ արուն:
Բենդեր: Ֆոքս, եթե չես նկատել գրված է, որ մեծ տրամաչափի զենքից են կրակել:
Sapoon: Պառավի պետքն էլ չի արյունը:
Բենդեր: Սապուն, բա խեղճ կինը տուն չգնա՞:
Մերրին: Ասում են սպանվածը նախկին գործարար է, հաշվեհարդարի հոտ եմ առնում:
Բենդեր: Մերրին, մի քանի օր առաջ այդ փողոցում (հենց փողոցում) 12 տարեկան աղջկա են բռնաբարել, օրը ցերեկով: Կասկածյալի լուսանկարը հրապարակել էին առանց ապացույցների: Հաշվեհարդարի հոտ կա, բայց չեմ կարծում, որ քո նշած պատճառով:
Նինել: «Էներջի դայեթ»՝ գտիր քեզ համապատասխան սնունդը:
Նոմէն: Նինել, գնա գրողի ծոցը:
Ֆոքս: Նինել, բայց ես քեզ կ***եի, խաաաայ )))

Ալեքսը ցնցվում է դռան զանգից: Մի կողմ է դնում հեռախոսն, փափուկ քայլերով մոտենում ու նայում է դիտանցքից: Տիկին Կարմենն առանց հրավերքի ներս է համենում երերալով.
- Ի՞նչ ես սփրթնել աղջիկ, քեզ նվեր եմ բերել, - սկուտեղը դնում է, սահուն իջնում հատակին, - դու ավելի լավ է հաց կեր, մեղքս գալիս ես:
Ալեքսը նայում է հավին, որի վրա տարատեսակ համեմունքներ են:
- Շնորհակալ եմ, տիկին Կարմեն, պետք չէր նեղություն կրել:
Տիկին Կարմենը իրեն զգում է ինչպես իր տանը: Քնի համար հարմար դիրք է ընդունում հենց պառկած տեղում:
- Ինձ թվում է դուք պետք է գնաք:
- Ինչո՞ւ աղջիկ, մարդ ես սպասո՞ւմ, - ձեռքի երեսով բերանից ծորացող հեղուկը սրբում է ու նստում, - Արթուրի կինը՝ Վիկան, հղի է, իմացա՞ր: Բոլորը գիտեն արդեն: Լավ ընտանիք են երևում, գիտես, հիմա քիչ կան այդպիսիք:
Տիկին Կարմենի հետևից դուռը կողպելուց հետո, Ալեքսը աղբ է նետում սկուտեղի լպրծուն պարունակությունը, նեխածի հոտից քիթը կնճռոտելով: Ննջասենյակում հապալասի բույրով մոմեր է վառում, որոնց լույսից բուրբոնի գույնի մազերը բռնկվող կրակ են հիշեցնում:

Լրահոս.
«Կիմ Չին Ինը ԱՄՆ նախագահ Օբամային անվանել է «տրոպիկական անտառի կապիկ» ու մեղադրել նրան կիբերտերորիզմի մեջ»:
Մենաբանություններ -.
Բենդեր: Որպես նախագահ ավելի ստորանալ հնարավոր չէ: Հա, հիմա տենդենց կա ամեն ինչ արևմուտքի վրա բարդել: Խ**դ չի՞ կայնում, Օբաման է մեղավոր:
Олежик: Բենդեր, Օբաման պատասխանատու է ԱՄՆ-ի դեստրուկտիվ քաղաքականության համար: Իրանց թվում է, որ ամեն քաղաքական կոնֆլիկտներին խառնվելու մենաշնորհ ունեն: Այն ինչ կատարվում է Կորեայում լիովին և ամբողջությամբ ԱՄՆ-ի շնորհիվ է: Սկզբում սանկցիաներ, հետո երկաթե վարագույր: Նույնն էլ մեզ հետ են ուզում անեն: Նենց որ, այո, եթե մեկի խ**ը չի կայնում Օբաման է մեղավոր:
Բենդեր: Օլեժիկ, Կորեայում կլասիկ անասնաֆերմա է, դրանում արևմուտքը չի մեղավոր: Բացի դրանից աշխարհում տեղի ունեցող ամեն ինչ չէ, որ ԱՄՆ քաղաքականության հետևանք է, առավել ևս ինչ-որ մեկի ներքնազգեստում կատարվող պրոցեսները:
Նոմէն: Վիդեո, այն մասին թե ինչպես են պատկերում Կորեայում ԱՄՆ քաղաքացիների կյանքը: Պարզ երևում է, թե ում է ձեռնտու երկաթե վարագույրը:


- Ալեքս, չես մասնակցո՞ւմ քննարկումներին, - ատլասից վերմակը մի կողմ նետելով արմունկի վրա բարձրանում է Արթուրը:
- Չե՞ս հոգնել Բենդեր դերից: Ես էլ չեմ կարող, հասկանո՞ւմ ես: Այդ ամենը... չեմ կարող:
- Ուզո՞ւմ ես Գեշ գնանք, դահուկներով մի երկու անգամ ամենաթեք լանջից կիջնես, ամեն ինչ տեղը կընկնի, - ասում է Արթուրը, - անցած շաբաթ մենք գնացել էինք: Ծիծաղից մեռել էինք: Վիկան րոպեն մեկ ընկնում էր ու...
Ալեքսը անհանգիստ շարժվում է աթոռին, թանձր մազերի կասկադը թափվում է ուսերից՝ մերկացնելով մեջքը:
- Երբ ես փոքր էի, - ասում է Արթուրը, տարածվելով տեղաշորի վրա, -մեր փողոցում շաբաթը երկու անգամ պաղպաղակ էին բերում վաճառում: Գուգուշիկը: Մի անգամ տեսա, թե թաղի տղաները ոնց են պենոպլաստե արկղից հանում էսկիմոներն և ուտում: Էսկիմո կերած չկայի: Ուզեցի: Գնացի, միանգամից, առանց հարցնել վերցրի, որ ուտեմ: Գուգուշիկը խփեց ձեռքիս, էսկիմոն ընկավ ու փոշու մեջ գլորվելով գնաց դարպասի տակ: Ես էլ Գուգուշիկին խփեցի, շուրթերս ուռեցրած կանգնեցի գլխավերևը, ասի. «Ինչի՞ իրենց կարելի է, ինձ՝ ոչ»: Պարզվեց տղաները նախորոք վճարել էին, էսկիմոի դիմաց ճագար էին տվել: Մայրս ստիպում էր, որ ներողություն խնդրեմ, խայտառակ չանեմ իրանց: Ես զգում էի, որ նա ճիշտ է, բայց չէի կարող: Արդեն ուշ էր, հասկանո՞ւմ ես:
- Դա քաղաքական ալլեգորիա՞ է, թե ուզում ես ասես, որ ընդունակ չես ներողություն խնդրել:
Չսպասելով պատասխանի, Ալեքսը վեր է կենում, մոտենում հայելու առաջ շարված գույնզգույն շշերին, ընտրում մեկը և վարժ շարժումով երկու սպիտակ կոնֆետ նետում լեզվի տակ: Դարդաղ քայլում է դեպի Արթուրը, ձիգ իրանը խոնարհում այնպես, որ մազեր թափվում են նրա դեմքին.
- Չեմ ուզում ընտանիքդ... քանդվի, - ուղիղ աչքերի մեջ նայելով:
- Ես էլ, բայց...
Արթուրը շուրթերին զգում է անանուխի համը, սառը հպումը իջնում է է պարանոցին, կրծքին, ու ավելի ներքև: Շնչառությունը լռվում է կոկորդում, վերածվելով ողորմելի խլխլոցի...

Լրահոս.
«Ամփոփումը գրում է.
Փոստի վարիչը ծննդաբերել է աշխատավայրում ու խեղդել է երեխային, որովհետև ի վիճակի չի եղել պահելու»:
Մենաբանություններ -.
Լիբեր: Կանգնեցրեք մոլորակը, ես իջնում եմ:

- Տիկին Կարմենը:
Ալեքսը վազում է առաջին հարկ: Նրան խեղդում է վառած մսի հոտի ու ծխի խառնուրդը: Բնակիչները վախեցած ծեծում են բոլոր դռները:
- Արտակարգ զանգեք, - գոռում է ինչ-որ մեկը:
Վիկան՝ խալաթի մեջ փաթաթված, շանթահարվածի նման նայում է աստիճաններից իջնող կիսամերկ Արթուրին:
- Հանգստացեք, ժողովո~ւրդ, բան չկա: Վե՛րջ:
- Ցրվե՛ք տներով: Վիոլետանք են:
- Էս անգամ ի՞նչ են արել: Խե~ղճ Սլավիկ:
- Միսը թողել են գազին ու քնել են մարդ ու կնիկ:
Ալեքս չի լսում արդեն: Քաշում է տիկին Կարմենի տան դուռը, որը կողպած չի: Նեղլիկ միջանցքը, ուր մարդկային բնակության նշույլ անգամ չկա, բացվում է կիսախավար սենյակում: Տիկին Կարմենը ընկած է գետնին, գորգի մեջ գորշ շրջանով հեղուկ է ներծծվել: Որովայնը կծկվում է ցավոտ: Կերակրափողով բարձրավող դառնությունը անզուսպ դուրս է թավում Ալեքսի բերանից: Թիկունքում ճռռում է փտած տախտակներից մեկը: Վախից թմրած շուրթերը դադարում են դողալ: Նա շրջվում է ու թվում է, թե ծերուկը ժանգորած դանակը մինչև կոթը խրում է կողի տակ:
- Ալեքս, քեզ ինչ եղավ, Ալե՞քս, - գոռում է Արթուրը:

Լրահոս.
« Այսօր, Նագրատյան փողոցի 6 շենքի առաջին բնակարանում, հրդեհի կեղծ ահազանգի հետևանքով, հարևաններից մեկը հայտնաբերել է տարեց կնոջ դիակ, կտրած-ծակած վնասվածքով և հանրայատ մուրացկան Բենդերին՝ նույն բնակարանի անկողնում, սեփական մահով մահացած: Կնոջ ինքնությունը հնարավոր չի եղել պարզել, բնակիչները նրան գիտեին որպես Կարմեն: Հետաքննությունը շարունակվում է»:

Վոլտերա
16.02.2015, 20:38
Տարբերակ 3. Արձակուրդի առավոտը


Չնայած արևը վաղուց պատուհանից ներս էր մտել ու լուսավորել սենյակը, Լիզան չէր ուզում վեր կենալ: Պինդ-պինդ փաթաթվել էր մանկությունից իրեն ծանոթ սառը վերմակի մեջ ու փորձում էր հնարավորինս երկարաձգել քունը, որովհետև գիտեր, որ հենց աչքերը բացեր, նորից նույն անծանոթ աշխարհում էր հայտնվելու:
- Լիզա՜:
Մոր ձայնը տարիների ընթացքում մաշվել, խռպոտել էր: Էլ առաջվա լաչառ երանգը չուներ, որ երբ կանչում էր՝ Լիզա՜, Դավի՜թ, ամբողջ թաղամասը դղրդում էր:
- Լիզա՜, շուտ արա, թեյդ կսառի:
Եվս երկու անգամ շուռումուռ եկավ անկողնում, դանդաղ վեր կացավ, նստեց, հագավ շնիկներով չստերը, որոնք վերջին յոթ տարիների ընթացքում ոչ ոք չէր հագել: Բացեց սենյակի դուռը ու պիժամայով քստքստացրեց դեպի խոհանոց:
- Շոր հագի, կմրսես:
Կարծես ինչ-որ անծանոթ իրականության մեջ լիներ: Ե՞րբ էր վերջին անգամ մայրը նախաճաշ սարքել: Տարիներ առաջ, երբ ինքն ու Դավիթն արթնանում էին, մայրն արդեն աշխատանքի էր գնացած լինում, սեղանին՝ հազար դրամ: Վերցնում էին ու արագ-արագ վազում մոտակա խանութը, չորս հատ դոնաթ և երկու շիշ կոլա գնում, որոնք խժռում էին տուն հասնելուն պես. դա էր նրանց նախաճաշը:

Լիզան շոկոլադովն էր սիրում, Դավիթը՝ բանանովը: Դոնաթը փափուկ էր: Ատամներդ խրում էիր մեջը, խմորի երկու ծայրերն իրար էին կպչում, շոկոլադի կրեմն էլ քսվում էր բերանի երկու անկյուններին ու քթին:
- Եղանակը լավն ա,- պատուհանից երազկոտ դուրս նայեց,- վաղուց արև չէի տեսել:
Մայրը լավաշի մեջ պանիր փաթաթեց, դրեց Լիզայի ափսեի մեջ:
- Դոնաթ չկա՞:
- Ի՞նչ: Դու ո՞ր օրվա դոնաթ ուտողն ես:
Ինչ-որ պահից սկսած այդ խանութում այլևս դոնաթ չէին վաճառում, ու Լիզայի ու Դավթի նախաճաշը դարձել էր նույն խանութի քնձռոտ խաչապուրին մի շիշ կոլայով: Բայց դոնաթի քաղցը հագեցնելու համար կուտակում էին հազար դրամներից մնացած մանրը, երբեմն-երբեմն գնում «Յամ-յամ»: Լիզան խոստովանում էր, որ այնտեղ տեսականին ավելի մեծ էր, դոնաթներն էլ ավելի համեղ էին: Բացի դրանից, քաղաքի հիպ դեռահասներն այնտեղ էին հավաքվում, ու միշտ հավանականություն կար հետաքրքիր մարդկանց հանդիպելու:

Լիզան մի կտոր կծեց լավաշով պանրից, թեյից մի կում արեց:
- Քաղցր ա,- դժգոհեց:
- Երկու գդալ եմ գցել, ոնց որ դու ես սիրում:
Չպատասխանեց: Սուսուփուս ինքն իրեն ստիպելով խմեց թեյը:
- Բլոկնոտիս տեղը գիտե՞ս,- հարցրեց Լիզան:
Մայրը սկսեց դարակները քրքրել:
- Կարծեմ հեռախոսի սեղանի մոտ ա:
Գտավ, բերեց մի մաշված գրքույկ, մեջը՝ լիքը թղթեր: Լիզան թերթեց, բացեց “y” տառը, գտավ համարը. «Յամ-յամ»: Զանգեց: «Ձեր հավաքած համարը գոյություն չունի»,- հայտարարեց ռոբոտը:
- Մամ, «Յամի» համարը փոխվե՞լ ա:
- «Յա՞մ»: Դոնաթների տեղի հե՞տ ես: Վաղուց ա փակվել:

Նախաճաշից հետո Լիզան բակ դուրս եկավ: Այգում մի ժամանակ խատուտիկ էր աճում: Սկզբում դեղին ծաղիկներն էին: Բակի աղջիկներով հավաքում էին, ծաղկեպսակներ սարքում: Հետո խատուտիկները սպիտակում էին: Աղջիկներով պոյում ու փչում էին իրար վրա, ասում էին՝ առողջարար է: Երբ փողոցային կատուներից մեկը մոտերքով անցնում էր, փչում էին նաև նրա երեսին: Կատուն փռշտում ու փախչում էր:

Հիմա այգում կոկիկ կանաչ խոտ էր, անկյուններում՝ վարդի թփեր:
- Մա՜մ, խատուտիկներն ի՞նչ եք արել,- կանչեց դրսից:
- Ի՞նչ խատուտիկ,- մայրը բակ դուրս եկավ:
- Այգու: Որ աճում էին էստեղ:
- Գժվե՞լ ես: Ստեղ ե՞րբ ա խատուտիկ աճել:

Լիզան հարմարվեց խոտերին: Հարևանի կոկիկ, խնամված կատուն օրոր-շորոր մոտեցավ ու քսմսվեց ոտքերին: Լիզան սկսեց խաղալ հետը:
Երբ խատուտիկները սպիտակում էին, սիրում էր փնջեր հավաքել, պառկել գետնին, հերթով փչել: Աչքի առաջ լիքը սպիտակ թերթիկներ էին հավաքվում, ու թվում էր՝ ձյուն էր գալիս: Թերթիկների արանքից կապույտ երկինքն էր երևում ու արևի պայծառ ճառագայթները:

Պառկեց: Աչքերը փակեց ու փորձեց պատկերացնել, որ ոչ թե կոկիկ խոտին է պառկել, այլ՝ խատուտիկների մեջ: Ինչ-որ փափուկ մազեր քսվեցին դեմքին, ասես՝ խատուտիկի թերթիկներ: Մի աչքը բացեց ու տեսավ հարևանի կատվին՝ գլուխը Լիզայի դեմքին քսմսելիս, տեսավ կատվի մեծ խոշոր աչքը, որն անթարթ Լիզային էր նայում:

Հետո Դավիթն էր գալիս, մի երկու խատուտիկ էլ ինքն էր փչում Լիզայի վրա: Իսկ երբ ռեակցիա չէր լինում, ինքն էլ էր պառկում խոտերի մեջ՝ գլուխը հպելով Լիզայի գլխին: Դավիթի մազերը բաց դեղնավուն էին, համարյա սպիտակ, ու պառկած ժամանակ թվում էր՝ խատուտիկները նրա մազերի բնական շարունակությունն են:

Հենց Դավիթն աչքերը փակում էր, Լիզան վեր էր կենում ու վազում էր, վազում էր այնքան, մինչև պարտեզն այլևս չէր երևում, տունն այլևս չէր երևում, ու շունչը սկսում էր կտրվել: Կանգնում էր, ու քամին զովացնում էր նրա՝ տաքացած այտերը: Հեռվից լսում էր Դավթի ձայնը.
- Լիզա՜:

Լիզան աչքերը բացեց, նստեց, սկսեց ուսումնասիրել շուրջը: Պարտեզի բոլոր անկյուններում կոկիկ խնամված վարդի թփեր էին: Դրանց նայելիս թվում էր՝ ոչ մի տերև, ոչ մի թերթիկ և անգամ ոչ մի փուշ ավելորդ չէր: Ամեն ինչ ճիշտ հաշվարկված, չափած-ձևած էր:

Պարտեզի ծայրին փոքրիկ նկուղ կար: Պախկվոցի խաղալիս սիրած թաքստոցն էր: Երբեք ոչ ոք չէր գտնում Լիզային, որովհետև երեխաները վախենում էին այնտեղ մտնելուց. մութ էր, ու հաճախ առնետներ էին վազվզում: Լիզան ինքն էլ էր վախենում, բայց մտնում էր՝ ամուր սեղմելով աչքերը, ձեռքերով փակելով ականջներն ու շունչը պահելով:

Կատուն հոգնեց, գնաց: Լիզան վեր կացավ, քայլեց դեպի նկուղը: Երբեմնի ժանգոտ ու անհրապույր դուռը սպիտակ էր ներկված ու կողպված: Ձախ կողքից վեր էր բարձրանում մագլցող կարմիր վարդի թուփը:
- Մա՜մ, պադվալի բանալին որտե՞ղ ա,- կանչեց:
- Պադվալն ի՞նչ ես անում,- պատուհանից պատասխանեց:
- Բան եմ ման գալիս:
Մայրը դուրս եկավ, ձեռքին՝ փոքրիկ բանալի: Լիզան բացեց դուռը: Այն սարսափազդու նկուղից ոչինչ չէր մնացել: Սիրուն կահավորված սենյակ էր՝ մահճակալով, սեղանով ու պահարանով: Անկյունում արկղեր էին շարված: Մոտեցավ դրանց ու սկսեց փորփրել: Իր մանկության իրերն էին՝ խաղալիքներ, գրքեր, գունավոր մատիտներ ու նախշուն շորեր:Վիրավորվեց, որ առանց իրեն հարցնելու դրանք հայտնվել են այստեղ՝ մոռացված ու լքված:

Արկղը շուռ տվեց ու մատները սահեցրեց ծանոթ իրերի վրայով: Կանգ առավ մի տիկնիկի վրա: Ութ տարեկան դառնալիս տատիկն էր նվիրել: Բաց դեղին, գրեթե սպիտակ մազերով ու կապույտ աչքերով տղուկ էր, հագին՝ մուգ կարմիր շալվար ու սպիտակ վերնաշապիկ: Լիզայի սիրած խաղալիքն էր մինչև տիկնիկային տարիքից դուրս գալը, գուցե նույնիսկ մինչև ավելի ուշ: Հետը քնում էր, սեղան էր նստում, բակում խաղում էր, դպրոց էր տանում:

Գտավ տիկնիկի մուգ կարմիր շալվարն ու գլուխը՝ առանց մազերի, առանց մի աչքի: Խառնշտորեց արկղի պարունակությունը, բայց մնացած մասերը չկային ու չկային: Վերցրեց տիկնիկի գլուխը, վերադարձավ այգի, նստեց խոտերի մեջ, գլուխը դրեց կողքը:
- Լիզա՜,- կանչեց մայրը:
- Դավի՜թ,- արցունքները զսպելով շշնջաց Լիզան ու շոյեց տիկնիկի գլուխը:

Վոլտերա
16.02.2015, 20:41
Տարբերակ 4. Երազանման

Վերջապես ցավը մեղմացավ ու խավարը ցրվեց։ Ես հիմա մի մեծ մարգագետնում
եմ, կամ դաշտում, չգիտեմ, թե դրանք ինչով են տարբերվում։ Զարմանալի է, թե
ինչու ուժեղ լույսից աչքերս չեն ցավում, չէ՞ որ իմ մայրիկը միշտ ասում
էր, որ լույսից են աչքերս ցավում ու որ արևին չնայեմ։ Իսկ ես լսում․ եմ
իրեն, նույնիսկ հիմա արևին չեմ նայի, թե չէ ինքը կջղայնանա։
-Էյ, աղջի՛կ։
Նայում եմ շուրջս, ոչ ոք չկա, էլի ես եմ ու իմ տիկնիկը։
- Դու խոսու՞մ ես։
-Իհարկե, ես միշտ էլ խոսացել եմ, թե՞ դու կարծում էիր, որ մենակ դուք՝
մեծամիտ մարդիկդ կարող եք խոսել ու մտածել։
- Իսկ ես առաջ մտածում էի, որ դու չես խոսում, այլ ես եմ հորինում,
նույնիսկ մի անգամ մայրիկս…
-Մոռացի’ր էդ հիմար կնոջը, ինքը ոչ-մի բան չգիտի իմ մասին։
- Տո դու ո՞վ ես, որ իրեն տենց բան ասես։ Խելոք մնա, թե չէ մյուս աչքդ էլ կհանեմ։
-Իմ անունը Դել է, կրճատ՝ Դելիրիումից, իսկ իմ այլանդակված դեմքը ցույց
է տալիս քո դեմքի վիճակը մյուս աշխարհում։
Զգացի, թե ինչպես են մրջյուններ վազվզում մեջքիս վրայով։ Մայրիկս ասում
էր, որ դա մեր մաշկի մեջ ինչ-որ մկանների կծկումներից են, ու որ էդ
մկանները հարթ են։ Ինքը մեկ-մեկ տարօրինակ բաներ էր պատմում։ Էն ժամանակ,
երբ իմ վրա չէր ջղայնանում կամ չէր ծեծում։
-Մյուս աշխարհու՞մ, էդ ո՞րն ա , ու ի՞նչ ա պատահել իմ դեմքի հետ մյուս աշխարհում։
-Մյուսն էն աշխարհն է, որտեղ դու ապրում էիր մինչև հիմա, մինչև որոշեցիր
փողոցն անցել ու հայտնվեցիր այստեղ։ Էս պահին մյուսում բժիշկները փորձում
են քեզ վերադարձնել, բայց միայն դու կարող ես որոշել՝ կմնա՞ս այստեղ, թե՞
կվերադառնաս մարդկանց մոտ։
Մարգագետինն անհետացավ ու ես հայտնվեցի մի սենյակում, որտեղ կային երկու
պատուհան։ Մեկից երևում էր իմ մարգագետինը,մյուսից՝ ես, պառկած
մահճակալի վրա, բժիշկներ, որ վազվզում էին սենյակում ու ինչ-որ
անհասկանալի գործողություններ էին կատարում, մայրիկս՝ արցունքոտ աչքերով
միջանցքում նստած։
Կոկորդս ինչ-որ բան ներսից սեղմեց, երևի կոկորդի հարթ մկաններն են։
- Եթե դու մնաս ինձ հետ, դու կարող ես ձևափոխել իմ աշխարհն ինչպես
ցանկանաս, եթե գնաս՝ կապրես քո աշխարհում, քեզ հարազատ մարդկանց հետ,
բայց ոչինչ չես կարող փոխել, այլ կենթարկվես հիմար օրենքներին, որոնց մեծ
մասը նույնիսկ չգիտես։
- Իսկ դրանցից ո՞րն է իրական։
-Ի՞նչ է նշանակում իրական, իրական է այն, ինչը դու իրական ես համարում,
հիշում ու հավատում ես, ոչ-թե այն, ինչը կազմված է ատոմներից կամ ինչը
քեզ ասում են քո ծնողները։
Ես կյանքում առաջին անգամ հասկացա, որ կանգնած եմ լուրջ ընտրության առաջ,
որ ցանկացած որոշում կբերի լավ և վատ հետևանքներ։
Ինչու՞ եմ ես միշտ ստիպված լինում որոշումներ կայացնել։ Թողնելով Դելի
ձեռքը՝ քայլեցի դեպի պատուհանները։
-Չսխալվե՛ս։
Ես չեմ սխալվում, հիմա՛ր խաղալիք։ Մոռանալով ամեն ինչ՝ սուզվեցի
պատուհանների միջև գտնվող խավարի մեջ։ Միակ տեղը, որտեղ ուզում եմ լինել՝
ոչ-մի տեղ։

Վոլտերա
16.02.2015, 20:48
Տարբերակ 5. Խատուտիկը

Եթե հիմա մինչև կոկորդս ցեխի մեջ եմ, դա չի նշանակում որ ամբողջ կյանքս անցել է էստեղ՝ ամեն տեսակ ճիճուներով ու բոլոճներով շրջապատված։ Սյուի հետ ապրածս երկու տարիները հավանաբար կարևոր էին ոչ միայն իմ, այլև նրա համար... Բըը՜ռ, ի՜նչ ցուրտ է էսօր։ Հեչ չես ասի, թե գարուն է... Ի՞նչ էի ասում։ Հա՜, Սյուն...


Երեք ամիս նստել էի ցուցափեղկի հետևում ու էդ ամիսների ընթացքում գոնե մեկը գոնե մի վայրկյան վրաս ուշադրություն չէր դարձրել։ Ես չէի էլ զարմանում։ Միանգամայն բնական է որ նուրբ, սիրուն, ամեն ինչը տեղը տեղին Բարբիների մեջ ոչ ոք չէր նկատում քաչալ, մեծ գլխով, անճոռնի տիկնիկին։ Արդեն մտածում էի որ պառավելու ու սատկելու եմ էդ գրողի տարած ցուցափեղկի փոշոտ անկյունում։
Բայց մի օր եկավ Սյուն։ Հայրիկի ձեռքը բռնած զննում էր խնամքով կողք կողքի շարված խաղալիքներին։ Ու հանկարծ սկսեց իր կապույտ -կապույտ, տիկնիկային աչքերով ինձ նայել։ Նայում էր աչքերիս մեջ այնպես կարծես ինձ չէր էլ տեսնում, երբ ժպտաց, թվաց թե ժպիտն ինձ է հասցեագրված։
- Պապ, պապ, տես Խատուտիկն է։
-Ի՞նչ խատուտիկ, որտե՞ղ։
-Տես, տես, ցուցափեղկի էն անկյունում... Խատուտիկն է, միանգամից ճանաչեցի։ Էնպես է անկյունում թաքնվել կարծես չպիտի նկատեի։ Նույն առաջվա հիմարիկն է։
- Ա՜խ, Խատուտի՞կն է, հա՞։
- Ըհն, ինքն է, նրան մեր հետ տուն կտանենք, չէ՞։
- Ու՞մ, Խատուտիկի՞ն։
- Ըհն, Խատուտիկին... Խնդրում եմ, խնդրում եմ, խնդրու՜մ եմ... Էլ չեմ բաժանվի նրանից, մենակ չեմ թողնի... համ էլ իմ ծնունդն է էսօր, ու ես ուզում եմ որ Խատուտիկին ինձ նվիրես։ կնվիրես, չէ՞, ու՜խ, ի՜նչ լավ է որ կնվիրես։ Ապրի պապաս։
Ինչքա՜ն էի զարմացել, երբ հասկացա որ էդ պուճուր, համով աղջիկը ինձ էր ընտրել որպես ծննդյան նվեր։ Սյուն իր տաք ու փոքրիկ ձեռքերով գրկեց ինձ ու զգացի թե ոնց է մինչ այդ պատած համատարած սառնությունը անհետացավ։
-Երբ տուն հասնենք, ես քեզ ամեն ինչ կբացատրեմ, իսկ հիմա ձևացրու թե Խատուտիկն ես,- Սյուն շատ ցածր էր խոսում ու հայրը ոչինչ չլսեց։ Ես շփոթված էի, ոչինչ չէի հասկանում, բայց պատրաստ էի լինել ցանկացածը, միայն թե ընտանիք ունենայի ու Սյուի բացատրություններն ինձ համար երկրորդական էին։
Երկար էր տուն տանող ճանապարհը, քաղաքից դուրս գալով ձգվում էր մինչև մոտակա բլուրները, որոնք շրջանցելուց հետո հայտնվեցինք անտառից քիչ հեռու մեն-մենակ կանգնած մի հին երկհարկանի տան առաջ։ Հազիվ էր մեքենան արգելակել, երբ Սյուն բացեց դուռն ու ինձ գրկած տուն նետվեց։
-Բարև տատ, ո՞նց ես,-հարցրեց Սյուն առանց բազկաթոռին նստած կնոջը նայելու՝ արագ֊արագ աստիճաններով վերև բարձրանալով։
-Օրվա մեջ գիտե՞ս թե որերորդ անգամ ես բարևում... Վերև մի բարձրացի, շուտով ճնշելու ենք...
-Հինգ րոպեից ներքևում կլինեմ։
Սյուն արագ բարձրացավ աստիճաններով, վազեց երկրորդ հարկի նեղ միջանցքով ու բացեց աջ անկյունում վերջին դուռը։ Մեր առաջ բացվեց բավականին ընդարձակ ու բորբոսահոտ մի սենյակ։ Համատարած մռայլությունը ցրում էին երկու մեծ պատուհաններից առատորեն սենյակ լցվող լույսն ու սեղանին փոքր բաժակի մեջ դրված դեղին ծաղկեփունջը, որը լույսի ոսկեգույն շողերի տակ ավելի գեղեցիկ էր, կարծես հենց այդ փոքրիկ փունջն էր սենյակի մթությանը հաղթող լույսի աղբյուրը։ Երկու լուսամուտների միջև դրված էր Սյուի անկողինը՝ աջ կողմում փոքր պահարան։ Սենյակի մի անկյունում գրասեղանն էր, մյուսում՝ զգեստպահարանը։ Գունաթափ ու փտած հատակը ծածկված էր հին, քրքրված գորգով։ Գուցե սենյակն այդքան մռայլ չթվար եթե խունացած վարագույրները չափազանց ծանր ու հաստ չլինեին։ Կտորե պատնեշը ասես փորձում էր սենյակը կտրել դրսի աշխարհից։
Սյուն իր հետևից ամուր փակեց դուռն ու ինձ նստեցրեց իր մահճակալին
- Ասե՞լ էի, չէ՞, որ ամեն ինչ կբացատրեմ։ Դե ուրեմն լսիր։ Ես գիտեմ, որ Խատուտիկը չես։ Ես ուղղակի հայրիկին ուզում էի մայրիկի մասին հիշեցնել։ Երևի քեզ հետաքրքրում է, թե ինչպես։
Խատուտիկն առաջին տիկնիկս էր։ Իմ ծնվելու օրը, այսինքն ուղիղ տաս տարի առաջ, մայրիկն ու հայրիկը որոշում են իրենց ապագա երեխայի համար խաղալիք գնել, չիմանալով որ որոշել եմ հենց այդ օրը լույսաշխարհ գալ։ Մայրիկը վստահ էր, որ աղջիկ է ունենալու։ Չեմ ուզում երկար նախաբանով քեզ ձանձրացնել, մանավանդ որ սա բուն պատմության հետ շատ կապ չունի։ Մի խոսքով, գնում են համարյա քեզ նման մի տիկնիկի, հետո այդ նույն օրը ծնվում եմ ես։ Տիկնիկը սկզբում ուղղակի տիկնիկ էր, Խատուտիկ դարձավ ավելի ուշ...
Սրանից չորս տարի առաջ մենք ուրիշ տեղում էինք ապրում։ Էլի քաղաքից դուրս, փոքրիկ տուն էր, բայց սրա նման չէր։ Լուսավոր էր, տաք... Իսկ տան հետևում խատուտիկների մե՜ծ մարգագետին կար։. Համարյա ամեն երեկո մենք՝ ես, մայրիկը, հայրիկն ու տիկնիկս զբոսնում էինք էնտեղ։ Մայրամուտին մարգագետինը դառնում էր ոսկեգույն։
Դու խատուտիկ փչած կա՞ս։ Բավական է մի թեթև փչես ու խատուտիկի փետուրները կթչեն-կգնան։ Երբ առաջին անգամ մայրիկը էդպես արեց, տխրեցի, որովհետև մեծ ու սիրուն խատուտիկից մնաց միայն ցողունը, իսկ ես ուզում էի տուն տանել։
- Փչացրեցիր։
- Ի՞նչը, ձագ,- ասաց մայրիկս ու ժպտաց։ Կարոտել եմ մայրիկիս, ժպիտը...
- Խատուտիկը։ Ես... չէի ուզում,- մռութներս կախել էի ու մայրիկի երեսին էլ չէի նայում։
- Չեմ փչացրել, քաղցրս,- մայրիկը բռնեց ձեռքիցս ու իր մոտ տարավ։ Հետո մի խատուտիկ քաղեց, նստեց կանաչ խոտերին ինձ էլ իր գիրկն առավ։- Աշնանն արդեն էստեղ ավելի շատ խատուտիկներ կլինեն, որովհետև օգնեցինք, որ սերմերը տարածվեն։ Փետուրներից ամեն մեկը մի նոր խատուտիկ է դառնալու։ այն ինչ հիմա մեզանից հեռացավ, աշնանը կրկին հետ կվերադառնա, ավելի շատ ու ավելի գեղեցիկ։- ես ամեն ինչ հասկացա. բոլոր լավ բաները որ հեռանում են մեզանից, մի օր կրկին կվերադառնան։
Ու ես որոշեցի տիկնիկիս անունը Խատուտիկ դնել, որ եթե մի օր կորցնեմ կամ՞ ստիպված լինեմ բաժանվել նրանից, կրկին ինձ մոտ վերադառնա։ Ես ասացի մայրիկին ու հայրիկին իմ որոշման մասին։ Ժպտացին ու համբուրեցին ճակատս։ Միշտ ճակատս համբուրում էին երբ նման հիմարություններ էի ասում։
Մենք՝ չորսս երջանիկ ապրում էինք։ Իդեալական ընտանիք։ Ի՞նչը կարող էր մեր երջանկությանը խանգարել։ Բայց մայրիկը մահացավ։ Միշտ էդպես է լինում... Ինձ ասեցին որ մայրիկն էլ չի գա, հետո ուղարկեցին տատիկի մոտ։ Ես թաղմանը ներկա չեղա, չթողեցին։ Բայց եթե գնայի կհավատայի որ մայրիկ, իրոք, էլ հետ չի գա, իսկ հիմա... Ախր, չէ՞ որ, ամեն լավ բան որ կորցնում ենք մի օր էլի մեզ է վերադառնալու։
Սյուն պատուհանից դուրս էր նայում, բայց ես զգում էի որ լաց է լինում։
- Մայրիկի մահից հետո հայրիկն էլ առաջվանը չէր։ Պետք էր շարունակել ապրել, բայց մենք երկուսով մենակ էինք մնացել ու պայքարելու ուժ էլ չկար։
Տատիկի տնից ինձ միանգամից էստեղ բերեցին ու ես այդպես էլ չկարողացա Խատուտիկին վերցնել իմ սենյակից։ Կորցրեցի նաև նրան։
Իսկ էսօր, համարյա երկու տարի անց գտա քեզ։ Խատուտիկի մասին ամբողջ ներկայացումը հայրիկի համար էր։ Ուզում էի որ հիշի նրան ու մայրիկին (չնայած երբեք էլ մայրիկին չի մոռանա)։ Բայց ուզում եմ, որ հիշի այնպես ինչպես ես եմ հիշում՝ լուսավոր։ Դա կօգնի ապրել։
Ամեն խատուտիկ մի անգամ է ապրում։ Գարնան խատուտիկի սերմերից աճած նորերը նույնը չեն, բայց նրանց մեջ էդ խատուտիկից մի մասնիկ կա ու դրանք՝ նորերը, մեզ վերադարձնում են էդ մի մասնիկը, թեկուզ փոքր ու աննշան... Մայրիկին էլ չենք գտնի, բայց ես չեմ ուզում հորս էլ կորցնել։
Սյուն լաց էր լինում։ Ինչ որ հիմար օրենքով սահմանվել է, որ տիկնիկները խոսել չեն կարող, բայց էդ դեպքում թող ոչինչ չզգային ու չհասկանային։ Ես տեսնում էի աղջկա արցունքները, բայց ոչինչ անել չէի կարող։
Այդ օրվանից ես դարձա նրա միակ ընկերը։ Սյուն հաճախ էր տխրում, բայց բավական էր հոր տրամադրությունը մի փոքր բարձր լիներ ու նա դառնում էր ամենաերջանիկ մարդը, իսկ այդպես, ցավոք սրտի, հազվադեպ էր պատահում։ Ես ինձ այլևս սովորական տիկնիկ չէի համարում, որովհետև ինչ֊որ չափով լցնում էի խեղճ աղջկա դատարկ օրերն ու շաբաթները։
Մի անգամ, երկար համոզելուց հետո վերջապես Սյուին հաջողվեց հորը զբոսնելու տանել։ Ես էլ էի նրանց հետ։ Մենք տնից շատ չէինք հեռացել, երկար ժամանակ նրանք լուռ էին, հետո Սյուն սկսեց պատմել դպրոցի ու դասարանի մասին, ամեն ինչ անում էր, որ հայրը գոնե մի անգամ ժպտա։
-Վա՜յ, խատուտիկ, պապ, տես խատուտիկ է,- արահետի վրա խատուտիկ էր աճել ու աղջիկը չկարողացավ զսպել իրեն,- հիշու՞մ ես մարգագետինը, մեր հին տան մոտ, ինչքա՜ն խատուտիկներ կային։
-Հիշում եմ։
- Հիշու՞մ ես, թե ոնց էինք էնտեղ զբոսնում։
-Հա,-ինձ թվաց թե նա գնալով մռայլվում է։
-Իսկ հիշու՞մ ես թե ոնց ու ինչու Խատուտիկին հենց էսպես անվանակոչեցի։ Խատուտիկ, դու հիշու՞մ ես... Ըհն, հիշում է...
-Դե բավական է։ Դու արդեն երեխա չես, Սյուզան։ Տուր այստեղ էդ հիմար տիկնիկը,- հայրը փորձեց խլել ինձ աղջկա ձեռքից, պոկեց գլուխս ու ինչքան կարող էր հեռու շպրտեց։ Ընկնելիս գլուխս քարին կպավ ու կոտրվեց, մի աչքիցս էլ զրկվեցի։
Հետո հավանաբար Սյուն լաց եղավ ու փախավ տուն կամ հայրը տարավ, չգիտեմ, բայց ես լսում էի նրա լացի ձայնը...
Էդպես ես հայտնվեցի էստեղ...Ժամանակի ընթացքում էն մի խատուտիկը, որ տեսանք մեր վերջին զբոսանքի ժամանակ, դարձավ հսկայական խատուտիկների մարգագետն... Սյուն ու հայրը երևի տեղափոխվել են, որովհետև հիմա իրենց տնից հաճախ եմ ճղճղան երեխաների աղմուկ լսում։ Ես գիտեմ, որ աղջիկը չի հանձնվել ու դեռ պայքարում է հորը կյանք վերադարձնելու համար... Ախր, չէ՞ որ ամեն լավ բան որ կորցրել ենք մի օր էլի մեզ մոտ է վերադառնալու... Էնքան համոզված էր խոսում մեկ-մեկ ես էլ եմ հավատում, որ մինչև լրիվ մամռակալելս կգա ու կտանի ինձ էստեղից։ Համ էլ, ես գիտեմ որ նա դեռ պահում է անգլուխ մարմինս։ Ի՞նչ գիտեմ։ Դե հասկանու՞մ եք, ես զգում եմ ցուրտը, բայց ոչ էն սառնությունը որը կար խանութում եղածս ժամանակ...

StrangeLittleGirl
16.02.2015, 21:02
Ասեցի՝ ամենակարճից սկսեմ :))

Երազանման
Ինչ խոսք, էս գործում առաջադրանքը կատարված ա, տեքստն էլ վատ չի գրված, բայց ասելիքը, պատմությունը, կերպարները բացակայում են: Մի տեսակ ինքը մենակ տեքստ ա, դպրոցական շարադրության նման: Ըստ երևույթին, ջահելներից մեկն ա գրել:

LisBeth
16.02.2015, 21:34
Նրանք: Ես էլ ամնեաերկարից որոշեցի սկսել: Էս ինչ լավն ա էս գործը, հենց սենց բան էի ուզում կարդամ՝ քաղաքականախառը, իրական պատերազմ, փախուստ, դաժը Չեռնոբլը կար: Շատ պրոֆեշնլ ձեռագիր: Եթե չհաշվենք ավարտը՝ հատկապես եթե չհաշվենք ավարտը: Էլի կկարդամ ու մանրամասն կանդրադառնամ:

LisBeth
16.02.2015, 21:35
ես ասի մի 10-15 տարբերակ կլինի: չնայած 5 էլ վատ չի

LisBeth
16.02.2015, 21:49
Ասեցի՝ ամենակարճից սկսեմ :))

Երազանման
Ինչ խոսք, էս գործում առաջադրանքը կատարված ա, տեքստն էլ վատ չի գրված, բայց ասելիքը, պատմությունը, կերպարները բացակայում են: Մի տեսակ ինքը մենակ տեքստ ա, դպրոցական շարադրության նման: Ըստ երևույթին, ջահելներից մեկն ա գրել:

ասելիք կա, բայց նենց ա ասված որ արձագանք չի գտնում: սենց կարդում ես ու անտարբեր ես մնում, հմմ, եսիմ

Freeman
16.02.2015, 22:18
Մոտս տպավորություն ա, որ հեղինակներն շտապելով են գրել։ (Կամ ես շտապելո կարդացի)։
Եթե ժամանակ ունենամ, կանդրադառնամ պատմվածքներին։

ivy
16.02.2015, 22:48
«Նրանք»-ը սկսեցի, դժվար է առաջ գնում, բայց կկարդամ:


Մոտս տպավորություն ա, որ հեղինակներն շտապելով են գրել։

Էկա ասելու, որ էս արտահայտությունը հեչ չեմ սիրում: Շտապելով գրելն ինչ է: Եթե գրվում է, գրում ես: Արագ, թե դանդաղ, ընդհանրապես կապ չունի. ամեն մեկը գրելու իր տեմպն ունի, դրանով չի որոշվում ստեղծագործության որակը: Մեկ-մեկ լինում է, սկսում ես ու էլ չես էլ հասցնում շունչ քաշել, թափով մինչև վերջ գրվում է. չգիտեմ դա հիմա շտապելն է, թե չէ, բայց ինձ օրինակ էդ տեմպն ամենաշատն է դուր գալիս, ու դրանից գրածը հաստատ չի տուժում:

LisBeth
16.02.2015, 22:56
«Նրանք»-ը սկսեցի, դժվար է առաջ գնում, բայց կկարդամ:

որ տրամադրվես հեշտ առաջ կգնա, ես մի շնչով կարդացի: Հերոստրատի պահը, դիպուկ համեմատություն ա, էնքան վերջն ա որ որոշ լոգիկ անհարթությունների մասին չեմ էլ ուզում խոսեմ, չնայծ դրանք էական չեն: Ինչ տարբերություն կռիվն ուր ա, ինչի հենց էդ կողմերով են փախչում և այլն, մի հատ էլ որ կարդամ չնայած, կարող ա դրանց բացատրությունն էլ լինի, որովհետև հեղինակը ըստ երևույթի, ինֆորմացիային տիրապետում ա:

LisBeth
16.02.2015, 23:02
«Նրանք»-ը սկսեցի, դժվար է առաջ գնում, բայց կկարդամ:
տեքստը հագեցած ա, դրական առումով

ivy
16.02.2015, 23:22
Հա, հագեցած էր տեքստը, Հերոստրատի մասն էլ լավն էր, բայց էս երկխոսության մեջ ինչ-որ սխալ կա կամ ես չեմ կարղանում հասկանալ, թե որն է Կոլյայի խոսքը, որը՝ Իվանինը. ոնց որ թե մի տեղ խճճված է:
Իմ ընկալմամբ, Հերոստրատի մասին հարց տվողը՝ Նիկոլայը, նաև նա է, ով բացատրում է էդ հարցի ու համեմատության իմաստը («Կտեսնես: Ես մի քսանյոթ տարեկան եմ...»), բայց ըստ ուղղակի խոսքի հերթականության, ստացվում է, որ Հերոստրատի մասին հարցնողը մի մարդ է, դրա բացատրություն տվողը՝ ուրիշ: Երևի «բայց դա ի՞նչ կապ ունի իմ հարցի հետ»-ը պիտի առանձին տողով լիներ՝ որպես մյուսի խոսք, էդպես տեղը կընկներ, իսկ էսպես ոնց որ թե մի բան ճիշտ չի:



Նիկոլայը մի պահ մտածեց. ինչ-որ բան էր փորձում մտաբերել:
- Հերոստրատի մասին լսե՞ս ես:
- Դա այն հույնը չէ՞ր, որ պատմության մեջ մտնելու համար աշխարհի հրաշալիքներից մեկը հրկիզել էր:
- Այո, Արտեմիսի տաճարը: Բայց դա ի՞նչ կապ ունի իմ հարցի հետ:
- Կտեսնես: Ես հիմա քսանյոթ տարեկան եմ, շուտով կբոլորի քսանութս: Քո մոտ եղե՞լ են այնպիսի պահեր, երբ թվացել է, որ կյանքդ իզուր ես անցկացրել: Որ ոչ մի նշանակալից բան չես արել, էնպիսի բան, որը կարող ես թոռներիդ հպարտորեն պատմել: Մի ժպտա, այս մտքերն ինձ ամիսներով հանգիստ չէին տալիս: Ինստիտուտն ավարտելուց հետո բանկերից մեկում միջին վարձատրությամբ աշխատանք գտա ու սկսեցի օֆիսային պլանկտոնի միապաղաղ կյանք վարել: Ու էդպես ավելի քան հինգ տարի: Իսկ երբ արևմտյան պատժամիջոցների հետևանքով բանկը սնանկացավ, աշխատանքս կորցրեցի, դեպրեսիաս խորացավ, ու վուալա. հիմա աշխարհի ամենամահացու տարածքներից մեկում սիգարետ եմ ծխում: Բայց դու չես հասկանա, իհարկե, քո կենսուրախությամբ հանդերձ:
- Է՜խ, Կոլյա, մարդկանց թվում է, թե կատակասեր մարդիկ երջանիկ են, այն դեպքում երբ նրանց այդ «կենսուրախությունն» ընդամենը հոգեբանական պաշտպանական ռեակցիա է: Մի զարմացիր:

ivy
16.02.2015, 23:30
Վերջացրեցի «Նրանք»-ը. ոնց որ առաջին ու երկրորդ մասը տարբեր մարդիկ գրած լինեին:

Freeman
16.02.2015, 23:33
Էկա ասելու, որ էս արտահայտությունը հեչ չեմ սիրում: Շտապելով գրելն ինչ է: Եթե գրվում է, գրում ես: Արագ, թե դանդաղ, ընդհանրապես կապ չունի. ամեն մեկը գրելու իր տեմպն ունի, դրանով չի որոշվում ստեղծագործության որակը: Մեկ-մեկ լինում է, սկսում ես ու էլ չես էլ հասցնում շունչ քաշել, թափով մինչև վերջ գրվում է. չգիտեմ դա հիմա շտապելն է, թե չէ, բայց ինձ օրինակ էդ տեմպն ամենաշատն է դուր գալիս, ու դրանից գրածը հաստատ չի տուժում:

Գրելու արագությունը նկատի չունեմ, այլ արհեստականորեն արագ գրելը։
Որի պատճառով առաջանում են հաջորդ գրառմանդ մեջ առկա սխալներից։

ivy
16.02.2015, 23:36
Գրելու արագությունը նկատի չունեմ, այլ արհեստականորեն արագ գրելը։
Որի պատճառով առաջանում են հաջորդ գրառմանդ մեջ առկա սխալներից։

Տեխնիկական սխալները աղետ չեն: Երկրորդ տարբերակի մեջ լիքն են, բայց միևնույն է, լավ կարդացվում է:

Freeman
16.02.2015, 23:59
Տեխնիկական սխալները աղետ չեն: Երկրորդ տարբերակի մեջ լիքն են, բայց միևնույն է, լավ կարդացվում է:

էդ քո համար աղետ չի, ինձ ահավոր ներվայնացնում ա։
Ուղղակի միշտ զգացել եմ, որ գործը երկրորդ անգամ մշակելուց ավելի վատն ա դառնում։ Կամ ջնջվում ա)

ivy
17.02.2015, 00:31
Թե կառուցվածքով, թե շարադրանքով, թե սյուժեով ամենահաջողվածն ինձ համար «Արձակուրդի առավոտն» էր: Հերոսուհին էլ կամ Լիզա պիտի լիներ, կամ Մարիա, բա էլ ինչ :)
«Տակտուս»-ը օրիգինալ էր, լուրերից հետո եկող մեկնաբանությունները ստեղծագործության մաս դարձնելը շատ հավանեցի: Ու ընդհանրապես, ես սիրում եմ կարդալ էս հեղինակի գրածները: Պատկերավոր, մութ, դեպրեսիվ: Հա, կյանքն էսպիսին էլ է լինում: Ու ինքը հավես է գրում դրա մասին:
«Նրանք»-ը անծանոթ ձեռագիր էր: Հետաքրքրեց: Լավն էր տեքստը, վերջը շատ կտրուկ էր ու անսպասելի, բայց մենակ առաջին մասը հերիք էր, որ քվեարկեի:
Վերջին երկու տարբերակներն ինձ համար շատ թույլ էին:

ivy
17.02.2015, 00:36
Մեկ էլ մի բան ասեմ: Համարյա բոլոր հեղինակները նկարի մեջ պատկերված տարրերը բառացիորեն բերել էին տեքստի մեջ:
Երևի ավելի հետաքրքիր կլիներ, որ տեքստի մեջ ոչ խատուտիկ լիներ, ոչ կոտրված տիկնիկ, բայց կարդալիս նկարը զգայիր մեջը:

Skeptic
17.02.2015, 12:36
Կարելի ա, չէ՞, փորձել հեղինակներին գուշակել, առավել ևս, որ էս դեպքում դժվար գործ չի: :oy

Նրանք - Զգացվում էր, որ հեղինակը շտապել ա, քանի որ վերջը կտրուկ էր, առանց սասփենսի: Ամեն դեպքում, լավն էր: ՌՔԿՊ համազգաստի (նույն ինքը՝ ОЗК, մի հատ մեծ յախք :[) հիշատակումից կարելի ա եզրակացնել, որ հեղինակը բանակում ծառայել ա: Ենթադրում եմ՝ Աբելյան:
Տակտուս - Ամենահավանածս տարբերակը: :love Սրամիտ, սահուն, պատկերավոր: Քվեարկում եմ: Հեղինակը՝ LisBeth:
Արձակուրդի առավոտը - Ակումբում քչերը գրելու էսպիսի հղկված տեխնիկա ունեն: Թեթև ու հաճույքով կարդացվեց: Բայց վերջերս ինձ հաճախ եմ բռնացնում էն մտքի վրա, որ ժամանակի հետ սենտիմենտներս բթանում-կորում են: Գործի հեղինակը՝ StrangeLittleGirl:
Երազանման - Բանակում կենտրոնանալն ու ստեղծագործելը դժվար ա, սեփական փորձից եմ ասում, անգամ եթե դու կոմպյուտրշիկ ես կամ ֆելդշեռ: Նաև դժվար ա ստեղծագործությունդ ինտերնետով ուղարկելը, որովհետև քոփի-փեյսթերի հետևանքով տեքստի արտաքին տեսքը կարող ա աղավաղվի: Վանիտոլոգիական ավարտն էլ ա հուշում հեղինակի անունը: Բայց ապրի Freeman-ը, որ կարողացել ա էդ ամեն ինչից կտրվել ու մասնակցել մրցույթին: :)
Խատուտիկը - Չհավանեցի, Նիկեա կամ Այբ ջան, կներեք: :pardon



Շնորհակալություն մասնակիցներին ու Մարիին: :hi

LisBeth
17.02.2015, 18:40
Մեկ էլ մի բան ասեմ: Համարյա բոլոր հեղինակները նկարի մեջ պատկերված տարրերը բառացիորեն բերել էին տեքստի մեջ:
Երևի ավելի հետաքրքիր կլիներ, որ տեքստի մեջ ոչ խատուտիկ լիներ, ոչ կոտրված տիկնիկ, բայց կարդալիս նկարը զգայիր մեջը:
այ սրանից ա՝

Չմոռանանք ստեղծագործությունները գնահատելիս առաջին հերթին հաշվի առնել, թե որքանով է տվյալ նկարը երևում պատմվածքի մեջ, արդյոք պատմվածքը կարդալիս կզգանք նկարի ու պատմվածքի միջև եղած կապը:
բոլորը ուզեցել են որ երևա նկարը

LisBeth
17.02.2015, 18:53
Արձակուրդի առավոտը - լավ շարադրված գործ ա, մենակ դոնաթը ինձ դուր չեկավ: Ինձ՝ պոստսովետական երկրներում փտողիս համար, որ երբեք Եվրոպայում կամ այլ զարգացած երկրներում չի բնակվել, պոնչիկը դոնաթ չի դառնում, առավել ևս եթե տեքստը հայերեն ա: Փքաբլիթն էլ ծիծաղելի ա մի քիչ :) ուֆ եսիմ, ասել Հոմմերին ղղղղղ դոնաթս: Ի դեպ տենց հանքային ջուր կա, փորը թուլացնող, դոնաթ :D հա ինչ էի ասում… էստեղ սենտիմենտները ավելի բնական են քան երազանմանում, ընթերցողի համար էլ տարածք կար ի տարբերություն Նրանց, թերասվածություն. բայց էդքան շատ չազդեց, որ ուզենամ քվեարկել: Ապրի հեղինակը, իրան պաչիկ, ինչպես Այվիի, կարծում եմ շատերի համար էլ սա ամենահաջող տարբերակն ա:

LisBeth
17.02.2015, 18:56
որ տրամադրվես հեշտ առաջ կգնա, ես մի շնչով կարդացի: Հերոստրատի պահը, դիպուկ համեմատություն ա, էնքան վերջն ա որ որոշ լոգիկ անհարթությունների մասին չեմ էլ ուզում խոսեմ, չնայծ դրանք էական չեն: Ինչ տարբերություն կռիվն ուր ա, ինչի հենց էդ կողմերով են փախչում և այլն, մի հատ էլ որ կարդամ չնայած, կարող ա դրանց բացատրությունն էլ լինի, որովհետև հեղինակը ըստ երևույթի, ինֆորմացիային տիրապետում ա:

գտա
Էնպես որ, այլ տարբերակ չկա:

ivy
17.02.2015, 18:59
Հա, Լիզ, պիտի երևա նկարը. խոսքը ցույց տալու ձևերի մասին է: Կարելի է վերցնել տեքստի մեջ բառացիորեն խատուտիկ ու տիկնիկ դնել, ինչպես շատերն արել են, կարելի է նաև էնպիսի մթնոլորտ ստեղծել, որ առանց նկարի դետալները տեքստի մեջ բերելու էլ նկարը երևա:

Այբ
17.02.2015, 19:01
Միանգամից ասեմ, որ Այբի անունը չնշեք որևէ տարբերակի մասին խոսելիս, որովհետև Այբը չի մասնակցել։ Ես, ճիշտ է, մի պահ որոշել էի մասնակցել, բայց չեմ փոշմանել, որ չեմ մասնակցել։

LisBeth
17.02.2015, 19:03
Հա, հագեցած էր տեքստը, Հերոստրատի մասն էլ լավն էր, բայց էս երկխոսության մեջ ինչ-որ սխալ կա կամ ես չեմ կարղանում հասկանալ, թե որն է Կոլյայի խոսքը, որը՝ Իվանինը. ոնց որ թե մի տեղ խճճված է:
Իմ ընկալմամբ, Հերոստրատի մասին հարց տվողը՝ Նիկոլայը, նաև նա է, ով բացատրում է էդ հարցի ու համեմատության իմաստը («Կտեսնես: Ես մի քսանյոթ տարեկան եմ...»), բայց ըստ ուղղակի խոսքի հերթականության, ստացվում է, որ Հերոստրատի մասին հարցնողը մի մարդ է, դրա բացատրություն տվողը՝ ուրիշ: Երևի «բայց դա ի՞նչ կապ ունի իմ հարցի հետ»-ը պիտի առանձին տողով լիներ՝ որպես մյուսի խոսք, էդպես տեղը կընկներ, իսկ էսպես ոնց որ թե մի բան ճիշտ չի:

ես էս պահը չէի նկատել, որովհետև որ կարդում եմ, էդ սաղ աչքիս առաջ ա կատարվում ու մեքենայնորեն էս «բայց դա ի՞նչ կապ ունի իմ հարցի հետ» տարել եմ հաջորդ տող, ինչպես նաև թե սեփական, թե այլ գործերում տառասխալները չեմ նկատում, անուշադիր սատկում եմ, բայց մի պլյուս կա, որ իմ համար գործը դրանից չի տուժում

StrangeLittleGirl
17.02.2015, 19:04
Հա, Լիզ, պիտի երևա նկարը. խոսքը ցույց տալու ձևերի մասին է: Կարելի է վերցնել տեքստի մեջ բառացիորեն խատուտիկ ու տիկնիկ դնել, ինչպես շատերն արել են, կարելի է նաև էնպիսի մթնոլորտ ստեղծել, որ առանց նկարի դետալները տեքստի մեջ բերելու էլ նկարը երևա:

Ռիփ, մթնոլորտն արդեն լրիվ խիստ սուբյեկտիվ ընկալման վրա կլինի, ու Մարին հանգիստ կարա ասի՝ ստեղ չկար նկարը, առաջադրանքը չի կատարվել, որակազրկի: Նման բան հիշում եմ՝ էն պարագրման մրցույթում էղավ, որ լիքը հեղինակների ասում էին՝ պարը չտեսա:

ivy
17.02.2015, 19:05
Արձակուրդի առավոտը - լավ շարադրված գործ ա, մենակ դոնաթը ինձ դուր չեկավ: Ինձ՝ պոստսովետական երկրներում փտողիս համար, որ երբեք Եվրոպայում կամ այլ զարգացած երկրներում չի բնակվել, պոնչիկը դոնաթ չի դառնում, առավել ևս եթե տեքստը հայերեն ա: Փքաբլիթն էլ ծիծաղելի ա մի քիչ :) ուֆ եսիմ, ասել Հոմմերին ղղղղղ դոնաթս: Ի դեպ տենց հանքային ջուր կա, փորը թուլացնող, դոնաթ :D հա ինչ էի ասում… էստեղ սենտիմենտները ավելի բնական են քան երազանմանում, ընթերցողի համար էլ տարածք կար ի տարբերություն Նրանց, թերասվածություն. բայց էդքան շատ չազդեց, որ ուզենամ քվեարկել: Ապրի հեղինակը, իրան պաչիկ, ինչպես Այվիի, կարծում եմ շատերի համար էլ սա ամենահաջող տարբերակն ա:

Լիզ, բայց Երևանի «Յամ-յամ»-ում հենց դոնաթ են ծախում, տենց էլ գրված է, տենց էլ ասում են :)

LisBeth
17.02.2015, 19:05
Հա, Լիզ, պիտի երևա նկարը. խոսքը ցույց տալու ձևերի մասին է: Կարելի է վերցնել տեքստի մեջ բառացիորեն խատուտիկ ու տիկնիկ դնել, ինչպես շատերն արել են, կարելի է նաև էնպիսի մթնոլորտ ստեղծել, որ առանց նկարի դետալները տեքստի մեջ բերելու էլ նկարը երևա:

միանգամայն համաձայն եմ, բայց շատերի համար դրանք նույնացվում են, գրողն էլ ընթերցողի մասին պետք ա մտածի մի քիչ, քանի որ դատողը իրանք են:
դու էտ ասա, պոզիտիվ ալիքը տենց էլ չեկավ հա՞, ոնց որ:)

LisBeth
17.02.2015, 19:07
Լիզ, բայց Երևանի «Յամ-յամ»-ում հենց դոնաթ են ծախում, տենց էլ գրված է, տենց էլ ասում են :)

ես յամ-յամում չեմ եղել :) բայց որ ասում ես խոսքերս հետ եմ վերցնում

ivy
17.02.2015, 19:07
Ռիփ, մթնոլորտն արդեն լրիվ խիստ սուբյեկտիվ ընկալման վրա կլինի, ու Մարին հանգիստ կարա ասի՝ ստեղ չկար նկարը, առաջադրանքը չի կատարվել, որակազրկի: Նման բան հիշում եմ՝ էն պարագրման մրցույթում էղավ, որ լիքը հեղինակների ասում էին՝ պարը չտեսա:

Մարին հաստատ ոչ մի տարբերակ չէր որակազրկի, էդ հեչ :)
Բայց դե սա ընդամենը իմ անձնական կարծիքն էր:

ivy
17.02.2015, 19:15
դու էտ ասա, պոզիտիվ ալիքը տենց էլ չեկավ հա՞, ոնց որ:)

Էներգիա ու ժամանակ չի մնում գրելու համար. պիտի քնիս հաշվին լիներ, չուզեցի:

LisBeth
17.02.2015, 19:18
Էներգիա ու ժամանակ չի մնում գրելու համար. պիտի քնիս հաշվին լիներ, չուզեցի:

ափսոս

Mephistopheles
17.02.2015, 20:15
Հա, Լիզ, պիտի երևա նկարը. խոսքը ցույց տալու ձևերի մասին է: Կարելի է վերցնել տեքստի մեջ բառացիորեն խատուտիկ ու տիկնիկ դնել, ինչպես շատերն արել են, կարելի է նաև էնպիսի մթնոլորտ ստեղծել, որ առանց նկարի դետալները տեքստի մեջ բերելու էլ նկարը երևա:

… մանավանդ որ "ամեն մարդ յուրովի է ընկակում" , "տարբեր լույսի տակ են" նայում…

StrangeLittleGirl
17.02.2015, 22:13
… մանավանդ որ "ամեն մարդ յուրովի է ընկակում" , "տարբեր լույսի տակ են" նայում…

Մեֆի հետ համաձայն եմ: Իհարկե ապրի Մարին, շատ լավ գործ ա արել, որ կազմակերպել ա, բայց կոնկրետ առաջադրանքը շատ ծավալվելու տեղ չի թողնում, մի տեսակ սահմանափակում ա:

Mephistopheles
17.02.2015, 22:16
էսօր մի քիչ ավելի երկար կգրեմ… ժամանակ կգտնեմ… հիմա հեռախոսով եմ …

Վոլտերա
17.02.2015, 22:32
Մեֆի հետ համաձայն եմ: Իհարկե ապրի Մարին, շատ լավ գործ ա արել, որ կազմակերպել ա, բայց կոնկրետ առաջադրանքը շատ ծավալվելու տեղ չի թողնում, մի տեսակ սահմանափակում ա:

Գրող եք, տակից դուրս եկեք :) սահմանափակումը էդքան էլ մեծ արգելք չի գրելու համար

LisBeth
17.02.2015, 22:32
էկեք հիմա չսկսենք էլի, թե ինչը ոնց պետք ա եղներ, եղել ա էն ինչ կա, աշխատենք արդյունքի հետ: Երբ որ քննարկվում ա թե ինչ մրցույթ արվի, էն ժամանակ արխային կարաք արտահայտվեք: Ոչ առաջինն ա, ոչ էլ վերջինը: Փորձել արժեր: ասեմ ավելին, ես ոչ մի մրցույթի գործի վրա էսքան երկար չեմ աշխատել, գրել ուղարկել եմ: Նենց չի որ արդյունքը եսիմ ինչ գոհացնող ա, բայց համենայն դեպս վարժանքի պես մի բան ստացվեց: Ես չեմ փոշմանել, ու մնացածներին էլ նույնը խորհուրդ կտամ:

հետո էլ, եթե հստակ սահմաններ չլիներ ամեն 2-րդ քոմենթը կլիներ - ես լրիվ ուրիշ բան էի պատկերացնում կամ - իմ ընկալմամբ սենց նենց:

LisBeth
17.02.2015, 23:19
Խատուտիկ - էն որ Մեֆը ասում էր ամեն ինչ անտեսել ու կեղևի մասին գրել, հենց սենց բան էր արված: ոնց որ նկարի խորությունը կորի, մակերեսային ա, երբ որ կոնկրետ մի երեխայի մասին ա խոսքը գնում, կամ տիկնի տվյալ դեպքում, իսկ նկարում ամեն ինչ ավելի գլոբալ ա: Էս տեսանկյունից եթե նայենք Արձակուրդն ու երազանմանն էլ են տուժում: "Նրանց"ում էլ վերջն ա փչացնում, կուզեի որ էդ միջավայրը ավելի նրբանկատ ներգործեր հերոսների վրա, ոչ թե մարդակերպ արարածների ձևով, հոլիվուդյան ֆիլմերի կամ վիրտուալ խաղեր կողմից բազմիցս օգտագործած սցենար: Նման տեղում գտնվելը ինքնին հոգեբանական մեծ ծանրաբեռնվածություն ա, պետք ա օգտագործվեր էդ պահը, հերոսներին հանել իրար դեմ, դինամիկա մտցվնել կերպարների մեջ, որ էդքան հմտորեն նկարագրվել էին ու ռեզկի կտրվեց սաղ: Մեռան գնացին, դա լուծում չի: Իսկ տակտուսի մասին կխոսեմ երբ Մեֆը պարապի, քննարկենք միասին

LisBeth
17.02.2015, 23:52
ուրեմն 6-րդ զգայարանս լավ չի աշխատում, ինտուիցիայից ի ծնե եմ զուրկ, մի պահ ինձ թվաց գիտեմ 1 տարբերակի հեղինակն ով ա, ուֆ

LisBeth
17.02.2015, 23:55
չկա չկա գուշակեմ, ասում եմ կարո՞ղ ա Գրիգն ա, խնձորներով պատմության հեղինակը

LisBeth
18.02.2015, 00:40
ժողովուրդ էս ուր եք, քննարկեք, քվեարկեք... մի բան արեք, բեզարանք

StrangeLittleGirl
18.02.2015, 01:59
Գրող եք, տակից դուրս եկեք :) սահմանափակումը էդքան էլ մեծ արգելք չի գրելու համար
Մար, համաձայն եմ էս արտահայտությանդ հետ, բայց մյուս կողմից էլ ուրեմն պիտի չբողոքես, որ էսքան քիչ են տարբերակները: Մեկը ես արդեն համարյա չէի ուզում մասնակցել, եթե մի հատ փոքրիկ դեպք տեղի չունենար: Իսկ թե ինչ դեպք էր, վերջում կասեմ:


էկեք հիմա չսկսենք էլի, թե ինչը ոնց պետք ա եղներ, եղել ա էն ինչ կա, աշխատենք արդյունքի հետ: Երբ որ քննարկվում ա թե ինչ մրցույթ արվի, էն ժամանակ արխային կարաք արտահայտվեք: Ոչ առաջինն ա, ոչ էլ վերջինը: Փորձել արժեր: ասեմ ավելին, ես ոչ մի մրցույթի գործի վրա էսքան երկար չեմ աշխատել, գրել ուղարկել եմ: Նենց չի որ արդյունքը եսիմ ինչ գոհացնող ա, բայց համենայն դեպս վարժանքի պես մի բան ստացվեց: Ես չեմ փոշմանել, ու մնացածներին էլ նույնը խորհուրդ կտամ:

հետո էլ, եթե հստակ սահմաններ չլիներ ամեն 2-րդ քոմենթը կլիներ - ես լրիվ ուրիշ բան էի պատկերացնում կամ - իմ ընկալմամբ սենց նենց:
Լիզ ջան, լավ էլ քննարկվել ա, թե ինչ մրցույթ արվի ;) Ու էս նկարը սաղի համար որպես սյուրպրիզ հայտնվեց: Ամեն դեպքում, ես չեմ դժգոհում: Ուղղակի ասում եմ՝ բարդ առաջադրանք էր: Ու դրա համար առաջադրանքը տալուց պետք ա հաշվի առնել՝ ուզու՞մ ենք շատ մարդ մասնակցի, թե՞ ուզում ենք, որ մասնակիցները շատ աշխատեն: Մեկը մյուսի հաշվին ա լինում:

Mephistopheles
18.02.2015, 02:43
ժող… դուք գրեք, ես հես կգսմ սաղ ճիշտը կասեմ…

Mephistopheles
18.02.2015, 17:29
Բացի էն ամենաերկարից, սաղ կարդացի…

Աթեիստ
18.02.2015, 19:03
Էն անեկդոտը լսած կլնես, որ ասում ա ամենահամովը հենց ռուչկեն ա։

Mephistopheles
18.02.2015, 20:27
Էն անեկդոտը լսած կլնես, որ ասում ա ամենահամովը հենց ռուչկեն ա։

Ամեն անգամ "Կոլյա"-յից հետո ասում եմ "լավ հետո կկարդամ"… ճիշտն ասած հեչ չի դզում էդ անունը… ու ընդհանրապես, անուն ո՞նց են ընտրում…

ivy
18.02.2015, 22:17
Մեֆ, ռուս զինվորներ են, ուրիշ ինչ անուններ պիտի լինեին: Համ էլ կարծիք հայտնի վերջապես, էդքան մարդ սպասում է:
Ի դեպ, էդ տարբերակի հեղինակին ոնց որ թե տեղը բերեցի:

ivy
18.02.2015, 22:31
Տարբերակ 1. Նրանք - Սկեպտիկ
Տարբերակ 2. Տակտուս - Լիզբեթ
Տարբերակ 3. Արձակուրդի առավոտը - Բյուր
Տարբերակ 4. Երազանման - Ֆրիմեն
Տարբերակ 5. Խատուտիկը - Նիկեա

Վոլտերա
18.02.2015, 22:37
Տարբերակ 1. Նրանք - Սկեպտիկ
Տարբերակ 2. Տակտուս - Լիզբեթ
Տարբերակ 3. Արձակուրդի առավոտը - Բյուր
Տարբերակ 4. Երազանման - Ֆրիմեն
Տարբերակ 5. Խատուտիկը - Նիկեա

Էս մրցույթը պրծա՞վ, հեղինակների անունների բացվելու ժամանակն ա՞ :))

ivy
18.02.2015, 22:37
Էս մրցույթը պրծա՞վ, հեղինակների անունների բացվելու ժամանակն ա՞ :))

Գուշակում էի ընդամենը, փաստորեն տենց դիպուկ էր :))

Վոլտերա
18.02.2015, 22:39
Գուշակում էի ընդամենը, փաստորեն տենց դիպուկ էր :))

Հա, էն որ անգամ կասկածում եմ, կարող ա՞ քեզ էին ուղարկել պատմվածքները :))

Այբ
18.02.2015, 22:44
Կարելի՞ է ես երկար անդրադառնամ տարբերակներին, թե՞ որ շատ երկար եմ գրում՝ չեք կարդում, չգրեմ էլ

Mephistopheles
18.02.2015, 22:47
էէէէ… պրծավ… էլ ինչ գրեմ… սաղ փչացրիք…

ivy
18.02.2015, 22:47
Հա, էն որ անգամ կասկածում եմ, կարող ա՞ քեզ էին ուղարկել պատմվածքները :))

Դե գիտես, ես էս բիսեդկի բձեքից եմ, իմ հին աչքից արդեն բան չի վրիպում:

ivy
18.02.2015, 22:49
էէէէ… պրծավ… էլ ինչ գրեմ… սաղ փչացրիք…

Դե գլուխ մի տար, այ ծույլիկ, ալարում ես մի երկու տող գրես :)

Mephistopheles
18.02.2015, 22:52
Դե գլուխ մի տար, այ ծույլիկ, ալարում ես մի երկու տող գրես :)

Այվի ջան…

Mephistopheles
18.02.2015, 23:11
օքեյ, լավ… իմ բիզի սկեջուալից ժամանակ եմ դնում…

մրցույթի մասին…

մի անգամ սենց բան Այվին արեց ու ընդեղ գրեցի, բայց մի հատ էլ գրեմ… գեղարվեստական ստեղծագործության վրա պատմվածք գրելը շատ անշնորհակալ ու իմ կարծիքով անպտուղ գործ ա, որովհետև հեղարվեստական ստեղխագործությունն ինքն արդեն ասելիք ա, տրամադրություն ա ու լոգիկա ա,իրա առանձին ստրուկտուրայով… սրան էլ որ գումարում ես "պարտադիր չի էդ նույն էլեմենտները լինեն" ու "ամեն մարդ իրա ձևով ա հասկանում"-ը արդեն էդ գործի իմաստը լրիվ կորում ա որպես աղբյուր էլ չասեմ որ գնահատելը պարզապես դառնում ա անհնար… եթե ամնե մարդ պտի տեսնի ինչ ուզում ա և ունի կատարյալ ազատություն, ուրեմն կարա գրի ինչ ուզում ա… ավելին, նկարը գրողին դնում ա արտամրցույթային անհասկանալի սահմանափակման մեջ…

սրան պետք ա ավելացնեմ էն որ էս տեսակի պրոյեկտները մի հարվածով չեն կարող լինել… պետք ա լինի ստայդիաներով… արել եմ, գիտեմ… մրցույթ եթե հայտարարվում ա ապա պայմանները պետք ա իրագործելի լինի, չափելի և հստակ…

դրա համար ես եթե քննարկել նկարն անտեսելու եմ… նկարը վնասելու ա ստեղծագործությանը… կամ պրիմիտիվ կապ ա լինելու, կմ էլ կապչի լինելու…

էս ֆորմատը ուորքշոփային ֆորմատ ա, ընդ որում առանց գեղարվեստական ստեղծագործության… ժամանակ լինի ես մի հատ կկազմակերպեմ… կատակ եմ անում…

Mephistopheles
18.02.2015, 23:18
սատանեն ասում ա "Մեֆ քվեարկի"…

Աթեիստ
18.02.2015, 23:19
Մեֆ, ինչ ասես, ասիր, բացի նրանից, ինչ սպասում ենք:

Աթեիստ
18.02.2015, 23:21
սատանեն ասում ա "Մեֆ քվեարկի"…

ՇԱՏ լավ էր ասված :-)

Mephistopheles
18.02.2015, 23:23
Մեֆ, ինչ ասես, ասիր, բացի նրանից, ինչ սպասում ենք:

Ինչի եք սպասու՞մ որ…

ivy
18.02.2015, 23:24
Ինչի եք սպասու՞մ որ…

Ստեղծագործությունների մասին կարծի՜ք :aaa

Վոլտերա
18.02.2015, 23:26
Մեֆ, ուզում ես ասել, որ եթե ես մի պատմվածք դնեի ու առաջադրանք տայի` պատմվածք գրեք էս իմ դրած պատմվածքի հիման վրա, նենց, որ կարդալուց կապը զգանք և այլն, նույն բանը կլինե՞ր

Mephistopheles
18.02.2015, 23:27
Ստեղծագործությունների մասին կարծի՜ք :aaa

օ՜հ… մոռացել էի… սաղն էլ լավն են,սաղն էլ վատն են… սաղն էլհամապատասխանում են առաջադրանքին,սաղն էլ չեն համապատասխանում… just kidding…

հես ա կգրեմ…

Mephistopheles
18.02.2015, 23:28
Մեֆ, ուզում ես ասել, որ եթե ես մի պատմվածք դնեի ու առաջադրանք տայի` պատմվածք գրեք էս իմ դրած պատմվածքի հիման վրա, նենց, որ կարդալուց կապը զգանք և այլն, նույն բանը կլինե՞ր

այո…

Mephistopheles
18.02.2015, 23:33
սկսեմ Երազանմանից… արդեն մոռացել եմ ինչի մասին էր… սպասեք մի հատ կարդամ գամ ասեմ…

Mephistopheles
19.02.2015, 00:00
Արձակուրդից սկսեմ լավ…

որեմն սենց… բնական ա գրողը գրել գիտի, բայց ոնց որ ամբողջ տեքստում հաստատի ու վերահաստատի մի տրամադրություն որը կարար լիներ միպատմվածքի մի մասը… բայց ամբողջ պատմվածքում Լիզայի կերպար ա ստեղծած որը չի զարգանում… այսինքն եթե մի հատ կերպարի մասին ա ու կոնկրետ սյուժե/զարգացում չկա ապա էդ կերպարը պետք ա լինի դինամիկ.Դինամիկ ասելով նկատի ունեմ որ մենք էդ կերպարին ամբողջ տեքստի ընթացքում պետք ա հայտնաբերենք/բացահայտենք ու դա կարա լինի իրա վերաբերմունքից տարբեր բաների նկատմամբ… նոր հատկություններ, հակասական հատկություններ… բայց Լիզան միշտ մի հատ մելանխոլիկ/նոստալգիկ մուդի մեջ ա… կարելի ա երկու տողով գրել էս ամենը, բայց ձգած ա, ձգձգած ա…

կոնտրաստ ա պետք… երևի պետք էր կերպարն ավելի հակասական սարքել, մարդն ինքնին հակասական ա ու կերպարի մեջ լարում չկա դրա պատճառով… ու լարումը որ պակասում ա,որնց որ քրուզ քոնտրոլով ավտո քշես…

էդ տեսակեկտից տակտուսը լավն ա… հետո դրա մասին կգրեմ…

…բայց գրողը լավն ա…

Mephistopheles
19.02.2015, 00:17
Երազանման…

նօ… երեխայի անունից պատմություն պատմելը շատ դժվար բան ա ու գրողը շատ անհաջող ա դա արել… "մեծական" բաները երեխայի բերանով ասելը չեմ սիրում… լոգիկան արդեն դիսկոնեկտ ա ստեղծում… մենք գիտենք ինչ ա ուզեցել անի… պատմվածքնը վերջանալուց առաջ արդեն պարզ ա ինչ ա լինելու… ու չես կարում քեզ րելեյթ անես տեքստի հետ… բառերի ընտրությունն ու ասելու ձևը մտածելու ընթացքը լրիվ կեղծ ա…

էդ տեսակետից Արձակուրդը ավելի ազնիվ ա ու կարումես քեզ տեսնես ու նույնիսկ ինչ որտեղ քո մասին բաներ իմանաս…

Չակիի կինոն ոնց որ լինի… Չակիի հետ ոնց որ խոսեր…


Մոռանալով ամեն ինչ՝ սուզվեցի
պատուհանների միջև գտնվող խավարի մեջ։ Միակ տեղը, որտեղ ուզում եմ լինել՝
ոչ-մի տեղ։ ֆեյք ա… ֆոնի…

Mephistopheles
19.02.2015, 00:20
հես ա մի քիչ հետո էլ Տակտուսի մասին կգրեմ…

դուք էլ գրեք… հո մենակս ինքս ինձ հետ չեմ խոսելու…

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 02:21
Այբ, մի ամաչի, արտահայտվի :)

մարդագայլուկ
19.02.2015, 12:38
Եկա ասեմ, որ «Տակտուսը» ահավոր լավն էր :)

LisBeth
19.02.2015, 18:53
Երազանման…

նօ… երեխայի անունից պատմություն պատմելը շատ դժվար բան ա ու գրողը շատ անհաջող ա դա արել… "մեծական" բաները երեխայի բերանով ասելը չեմ սիրում… լոգիկան արդեն դիսկոնեկտ ա ստեղծում… մենք գիտենք ինչ ա ուզեցել անի… պատմվածքնը վերջանալուց առաջ արդեն պարզ ա ինչ ա լինելու… ու չես կարում քեզ րելեյթ անես տեքստի հետ… բառերի ընտրությունն ու ասելու ձևը մտածելու ընթացքը լրիվ կեղծ ա…

էդ տեսակետից Արձակուրդը ավելի ազնիվ ա ու կարումես քեզ տեսնես ու նույնիսկ ինչ որտեղ քո մասին բաներ իմանաս…

Չակիի կինոն ոնց որ լինի… Չակիի հետ ոնց որ խոսեր…

ֆեյք ա… ֆոնի…

Չակին էն ուժս տիկնիկը չի՞ :D բայց որ մի քիչ էդ կողմով խորացվեր երազանմանը հետաքրքիր կլիներ, ու 3-րդ դեմքից

LisBeth
19.02.2015, 18:56
հես ա մի քիչ հետո էլ Տակտուսի մասին կգրեմ…

դուք էլ գրեք… հո մենակս ինքս ինձ հետ չեմ խոսելու…

դու խոսա, քո մոտ լավ ա ստացվում, մենք կմիանանք, եթե ասելու բան ունենանք

Mephistopheles
19.02.2015, 19:01
դու խոսա, քո մոտ լավ ա ստացվում, մենք կմիանանք, եթե ասելու բան ունենանք

Ասելու բան չունե՞ք… յա…

LisBeth
19.02.2015, 19:02
Ասելու բան չունե՞ք… յա…

ես սաղի մասին ասել եմ, սպասում եմ Տակտուսի մասին ասես, տենամ ինչ եմ անում

Mephistopheles
19.02.2015, 19:04
ես սաղի մասին ասել եմ, սպասում եմ Տակտուսի մասին ասես, տենամ ինչ եմ անում
Մտածում եմ ինչ լավ բան ասեմ…

LisBeth
19.02.2015, 19:11
Մտածում եմ ինչ լավ բան ասեմ…

լավ բան սաղն էլ կարան ասեն, դու վատերը ասա

Mephistopheles
19.02.2015, 19:15
լավ բան սաղն էլ կարան ասեն, դու վատերը ասա

Իմ համար դժվարը լավ բան ասելն ա …

LisBeth
19.02.2015, 19:18
Իմ համար դժվարը լավ բան ասելն ա …

դե ես էլ թեթևացնում եմ քո վիճակաը, ազատելով քեզ լավ բան ասելու անհրաժեշտությունից, մի բան ասա, վերջապես, հալ ու մաշ եղա/նք/

Mephistopheles
19.02.2015, 19:23
դե ես էլ թեթևացնում եմ քո վիճակաը, ազատելով քեզ լավ բան ասելու անհրաժեշտությունից, մի բան ասա, վերջապես, հալ ու մաշ եղա/նք/

Լիզ… հեռախոսով եմ… հես ա հասնեմ ստուդիո կգրեմ… սաղ գիշեր չեմ քնել մտածել եմ… բա՞…

LisBeth
19.02.2015, 19:31
Լիզ… հեռախոսով եմ… հես ա հասնեմ ստուդիո կգրեմ… սաղ գիշեր չեմ քնել մտածել եմ… բա՞…

օքեյ, սպասում եմ, կներես անքուն գիշերվա համար

Mephistopheles
19.02.2015, 19:35
օքեյ, սպասում եմ, կներես անքուն գիշերվա համար

… ու լացել եմ…

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 19:35
օքեյ, սպասում եմ, կներես անքուն գիշերվա համար

:D աաաաա՜
Լիզ, հենց հիմա Տակտուսն եմ կարդում :))

LisBeth
19.02.2015, 19:40
… ու լացել եմ…

ես քեզ հավատում եմ, դու շատ զգայուն նատուրա ես

LisBeth
19.02.2015, 19:41
:D աաաաա՜
Լիզ, հենց հիմա Տակտուսն եմ կարդում :))

Կարդա մի բան էլ դու ասա ;)

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 19:45
Քանի որ արդեն երրորդ օրն ա, ինչ փորձում եմ հերթով սաղ կարդալ, ու Նրանքի առաջին մի քանի տողից չեմ կարողանում անցնել, որոշեցի Տակտուսից սկսել, Նրանք վերջում:

Տակտուս
Անկեղծ ասած, էսքան դրական կարծիքներ լսելուց հետո նենց արտակարգ գործի էի սպասում: Երևի դա էր պատճառը, որ էդքան էլ դուրս չեկավ: Թե չէ եթե սպասելիքներս հանեմ, կլինի՝ Լիզբեթն ինքն իր մութ ոճով, ինքն իր դերի մեջ, հավեսով կարդացվեց:
Բայց մի բան պիտի ասեմ. անուններն ահավոր-ահավոր շատ էին: Սենց փոքր տեքստի մեջ էդքան անունը չի ուտվում, կոգնիտիվ գերծանրաբեռնում ա լինում, չես կարողանում հետևել՝ ով ով ա: Ցանկալի ա մի երկու անուն ներկայացնելուց հետո տարածություն տալ ընթերցողին, որ հասցնի մարսի:

Հ.Գ. ու մոռացա ասել. նկարի հետ կապը ոչ մի կերպ չտեսա:

Mephistopheles
19.02.2015, 19:46
ես քեզ հավատում եմ, դու շատ զգայուն նատուրա ես

… ինձ չես հավատու՞մ… բարձր ձենով լացել եմ…

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 19:52
Խատուտիկը

Դպրոցական բառապաշարի ու ակումբի գրականության շատ հետաքրքիր խառնուրդ ա :) Հեղինակը դեռ աճելու տեղ ունի, գործը բավական մանկական լեզվով ա գրված: Ու եթե իսկապես Նիկեան ա, ինքն արդեն տասնյոթ ա, չէ՞: Իրան կարելի ա :)

Mephistopheles
19.02.2015, 19:53
Քանի որ արդեն երրորդ օրն ա, ինչ փորձում եմ հերթով սաղ կարդալ, ու Նրանքի առաջին մի քանի տողից չեմ կարողանում անցնել, որոշեցի Տակտուսից սկսել, Նրանք վերջում:

Տակտուս
Անկեղծ ասած, էսքան դրական կարծիքներ լսելուց հետո նենց արտակարգ գործի էի սպասում: Երևի դա էր պատճառը, որ էդքան էլ դուրս չեկավ: Թե չէ եթե սպասելիքներս հանեմ, կլինի՝ Լիզբեթն ինքն իր մութ ոճով, ինքն իր դերի մեջ, հավեսով կարդացվեց:
Բայց մի բան պիտի ասեմ. անուններն ահավոր-ահավոր շատ էին: Սենց փոքր տեքստի մեջ էդքան անունը չի ուտվում, կոգնիտիվ գերծանրաբեռնում ա լինում, չես կարողանում հետևել՝ ով ով ա: Ցանկալի ա մի երկու անուն ներկայացնելուց հետո տարածություն տալ ընթերցողին, որ հասցնի մարսի:

Հ.Գ. ու մոռացա ասել. նկարի հետ կապը ոչ մի կերպ չտեսա:

վերապահումներով…

LisBeth
19.02.2015, 19:54
… ինձ չես հավատու՞մ… բարձր ձենով լացել եմ…

ի, ասում եմ՝ հավատում եմ, էլ ի՞նչ գուզիս, ես դյուրահավատ անձ եմ

Mephistopheles
19.02.2015, 19:56
ի, ասում եմ՝ հավատում եմ, էլ ի՞նչ գուզիս, ես դյուրահավատ անձ եմ

հա… եսի՞մ… ինձ թվաց ինձ սուտասան ես ասում…

LisBeth
19.02.2015, 20:03
Քանի որ արդեն երրորդ օրն ա, ինչ փորձում եմ հերթով սաղ կարդալ, ու Նրանքի առաջին մի քանի տողից չեմ կարողանում անցնել, որոշեցի Տակտուսից սկսել, Նրանք վերջում:

Տակտուս
Անկեղծ ասած, էսքան դրական կարծիքներ լսելուց հետո նենց արտակարգ գործի էի սպասում: Երևի դա էր պատճառը, որ էդքան էլ դուրս չեկավ: Թե չէ եթե սպասելիքներս հանեմ, կլինի՝ Լիզբեթն ինքն իր մութ ոճով, ինքն իր դերի մեջ, հավեսով կարդացվեց:
Բայց մի բան պիտի ասեմ. անուններն ահավոր-ահավոր շատ էին: Սենց փոքր տեքստի մեջ էդքան անունը չի ուտվում, կոգնիտիվ գերծանրաբեռնում ա լինում, չես կարողանում հետևել՝ ով ով ա: Ցանկալի ա մի երկու անուն ներկայացնելուց հետո տարածություն տալ ընթերցողին, որ հասցնի մարսի:

Հ.Գ. ու մոռացա ասել. նկարի հետ կապը ոչ մի կերպ չտեսա:

կարելի էր մեկնաբանություններն առանց անունների անել, բայց եսիմ, հատվածների հետ կապը թողնել ընթերցողի վրա, բայց… հերոսնիրի կերպարը դրանից կտուժեր, իրանք պետք ա լիներին էդ խոսակցությունների մեջ, որ վերացական չստացվեր էլի, ասենք ինչ որ մի տեղ չի կատարվում էդ ամենը, հենց իրենց կողքի հետ ա ու չի կարա չներգործի կերպարների վրա… եթե ասածդ մնացած անուններին էլ ա վերաբերվում, առանց դրանց անհասկանալի պահերը ավելի շատ կլինեին

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:08
կարելի էր մեկնաբանություններն առանց անունների անել, բայց եսիմ, հատվածների հետ կապը թողնել ընթերցողի վրա, բայց… հերոսնիրի կերպարը դրանից կտուժեր, իրանք պետք ա լիներին էդ խոսակցությունների մեջ, որ վերացական չստացվեր էլի, ասենք ինչ որ մի տեղ չի կատարվում էդ ամենը, հենց իրենց կողքի հետ ա ու չի կարա չներգործի կերպարների վրա… եթե ասածդ մնացած անուններին էլ ա վերաբերվում, առանց դրանց անհասկանալի պահերը ավելի շատ կլինեին

Եթե կարծում ես՝ առանց անունների անհնար ա, էդ դեպքում տարածք պետք էր տալ ամեն նոր անունից հետո: Որտև իրոք առաջին մի քանի տողից հետո խճճվեցի: Հետո, գործդ չի տուժի, եթե ասես ով ում բարեկամն ա: Էն որ ասում են՝ ոչ թե բացատրի, այլ ցույց տուր, դու ոնց որ մյուս ծայրահեղության մեջ լինես, այսինքն՝ մենակ ցույց ես տալիս առանց բացատրելու :) Դա իհարկե վատ չի, բայց տեքստը շատ ա ծանրաբեռնում:

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:14
Նրանք

Ասում եմ՝ կարո՞ղ ա իմ բզիկներից են էս անունները: Էս գործում էլ ա առաջին մի քանի տողում էնքան անուն կրակվում, որ էլ չես ուզում կարդալ:
Բայց չէ... ախր դա գիտականորեն ապացուցված բան ա, որ եթե տեքստի մեջ նոր ինֆորմացիան շատ ա լինում, ընթերցողը չի ընկալում, իսկ անունը (լինի մարդու, աշխարհագրական, թե ուրիշ) նոր ինֆորմացիա ա:

Ու ընդհանրապես ահավոր շատ ա մեջն ինֆորմացիան: Աշխարհի անցուդարձ, բան: Պարտադիր չի էդ ամենը երկխոսություններում խցկել: Կարելի ա դա ցույց տալ:
Ասենք օրինակ էս մեկը.


- Հերոստրատի մասին լսե՞ս ես:
- Դա այն հույնը չէ՞ր, որ պատմության մեջ մտնելու համար աշխարհի հրաշալիքներից մեկը հրկիզել էր:
- Այո, Արտեմիսի տաճարը: Բայց դա ի՞նչ կապ ունի իմ հարցի հետ:
Հանգիստ էս կտորը կարելի ա կտրել-գցել:

Մեկ էլ էս հատվածը.


- Է՜խ, Կոլյա, մարդկանց թվում է, թե կատակասեր մարդիկ երջանիկ են, այն դեպքում երբ նրանց այդ «կենսուրախությունն» ընդամենը հոգեբանական պաշտպանական ռեակցիա է: Մի զարմացիր:
Փոքր ժամանակից երազում էի զինվորական դառնալու մասին: Շատ էի սիրում հայրենական պատերազմի մասին ֆիլմերը: Ճիշտ է զինվորական գործի իռացիոնալ կողմերի մասին շատ էի մտածել, բայց դեռ երիտասարդ էի, վեհ նպատակների էի ձգտում: Միջնակարգ դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվեցի ենթասպայական դպրոց, ու շատ ժամանակ պետք չէր` հասկանալու, որ դա իմ տեղը չի: Սկսեցի մանր առևտրով զբաղվել: Մեր փոքր քաղաքում խանութները շատ չէին, դրա համար էլ գործերս հաջող էին ընթանում, բիզնեսը ծաղկում էր: Մի քանի տարի հետո հանդիպեցի երկրորդ կեսիս և ամուսնացա: Հաջորդ տարում ծնվեց հրաշքս` Լիլյան: Հետո գործերս կտրուկ վատացան, ու շուտով ստիպված էի փակել խանութը: Հենց այդ խառը ժամանակներում էլ Լիլյայիս մոտ ուռուցք հայտնաբերվեց: Կարճ ասած, մեքենաս վաճառեցի, պապական տունս փոխանակեցի մոտակա գյուղի փոքր տներից մեկի հետ, ընկերներիցս էլ համարյա երեք հազար դոլար պարտքով վերցրեցի, որ աղջկաս տանենք Գերմանիա: Փառք Աստծո, վիրահատությունը բարեհաջող անցավ, ու վերադարձանք տուն: Բայց քանի որ պետք էր պարտքերը վճարել ու ընտանիքի կարիքները հոգալ, միացա տեռորիստներին, ըըը, կամավորականներին: Էդպես ծանոթացա Քեռու ու մյուսների հետ: Բոլոր լավ տղերքը զոհվեցին Կիևում: Այժմ մենակ Քեռին է մնացել: Դե, քեզ չեմ հաշվում, դու վերջում միացար մեզ: Սերյոգան ու Դենիսը իրար լավ գտել են,- շարունակեց նա՝ ձայնը ցածրացնելով,- եթե ամոթ չլիներ, հնարավոր է՝ ամուսնանային, մեկը մյուսին լավ սազում են: Սերյոգան դեռ բարուրից բռնել էր «օրենքով գողի» ճանապարհը, բայց քանի որ խելքով ու ճարպկությամբ առանձնապես օժտված չի եղել, իր երազանքին չի էլ կարողացել մոտենալ: Մի անգամ, ինչպես ինքն է պատմում, նավթի պահեստ թալանելու ժամանակ պահակին կապկպել է ու հենց թալանած նավթով էլ վառել: Իր ասելով՝ զղջում է արածի համար, բայց խղճի զգացում ունեցող մարդը չի կարող նման բանից հետո հանգիստ քուն մտնել, իմ կարծիքով: Իսկ Դենիսը պետերբուրգյան նացիստ-սափրագլուխների մի խմբավորման պարագլուխ է եղել ու սևերին պատժել ոչ սլավոնական արտաքին ունենալու համար: Ի դեպ, գիտեի՞ր, որ Քեռին Չեչնիայում էլ է կռվել:
Սկեպտ ջան, հլը փորձի լսել՝ մարդիկ ոնց են իրար հետ խոսում կամ ոնց են իրար բան-ման պատմում: Տես՝ սենց սիրուն կառուցվածքով երկար-բարակ նախադասություններ լինու՞մ են: Ու մեկ էլ տես՝ քանի՞ բառ ա մի հոգին հասցնում ասել, մինչև մյուսն ընդհատում ա: :)

Ընդհանուր գործի մասին. էն առաջին էջում գրվածը լրիվ կհանեի, մի կողմ կգցեի, երկրորդ էջինը մենակ կպահեի: Հասկանում եմ, որ հեղինակը փորձել ա կոնտեքստ ստեղծել և այլն, բայց շատ ա ծավալվել:

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:15
Էկավ քվեարկելու պահը:
Քանի որ ես միշտ քվեարկում եմ ամենաշատը դուրս եկած գործ(եր)ի օգտին անկախ ամեն ինչից, ձայնս տալիս եմ Տակտուսին:

LisBeth
19.02.2015, 20:17
Եթե կարծում ես՝ առանց անունների անհնար ա, էդ դեպքում տարածք պետք էր տալ ամեն նոր անունից հետո: Որտև իրոք առաջին մի քանի տողից հետո խճճվեցի: Հետո, գործդ չի տուժի, եթե ասես ով ում բարեկամն ա: Էն որ ասում են՝ ոչ թե բացատրի, այլ ցույց տուր, դու ոնց որ մյուս ծայրահեղության մեջ լինես, այսինքն՝ մենակ ցույց ես տալիս առանց բացատրելու :) Դա իհարկե վատ չի, բայց տեքստը շատ ա ծանրաբեռնում:

հասկանում եմ ինչ ես ասում Բյուր, հաշվի կառնեմ մերսի, ուղղակի որ գրում եմ, իմ մեջ էդ փազլը լրիվ ա, որ քանդում եմ ու հավաքում եմ / կարդում եմ, ոնց որ ամեն ինչ իրա տեղում լինի, բայց ընթերցողի համար դետալները քիչ են ոնց որ: Հեղինակը կաշխատի էդ ուղղությամբ, վստահ եմ:), ես էլ մթոմ հլը կոնֆիդենցիալ ա սաղ

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:21
Արձակուրդի առավոտը - լավ շարադրված գործ ա, մենակ դոնաթը ինձ դուր չեկավ: Ինձ՝ պոստսովետական երկրներում փտողիս համար, որ երբեք Եվրոպայում կամ այլ զարգացած երկրներում չի բնակվել, պոնչիկը դոնաթ չի դառնում, առավել ևս եթե տեքստը հայերեն ա: Փքաբլիթն էլ ծիծաղելի ա մի քիչ :) ուֆ եսիմ, ասել Հոմմերին ղղղղղ դոնաթս: Ի դեպ տենց հանքային ջուր կա, փորը թուլացնող, դոնաթ :D հա ինչ էի ասում… էստեղ սենտիմենտները ավելի բնական են քան երազանմանում, ընթերցողի համար էլ տարածք կար ի տարբերություն Նրանց, թերասվածություն. բայց էդքան շատ չազդեց, որ ուզենամ քվեարկել: Ապրի հեղինակը, իրան պաչիկ, ինչպես Այվիի, կարծում եմ շատերի համար էլ սա ամենահաջող տարբերակն ա:

Լիզ, էս դու քանի՞ տարեկան ես :))
Ես կարծում էի՝ մեր սերնդից ես: Դոնաթը պոնչիկը չի, հենց դոնաթն ա իրա սաղ թաշախուստով:

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:21
հասկանում եմ ինչ ես ասում Բյուր, հաշվի կառնեմ մերսի, ուղղակի որ գրում եմ, իմ մեջ էդ փազլը լրիվ ա, որ քանդում եմ ու հավաքում եմ / կարդում եմ, ոնց որ ամեն ինչ իրա տեղում լինի, բայց ընթերցողի համար դետալները քիչ են ոնց որ: Հեղինակը կաշխատի էդ ուղղությամբ, վստահ եմ:), ես էլ մթոմ հլը կոնֆիդենցիալ ա սաղ
Հա, փակ մրցույթ ա :D

LisBeth
19.02.2015, 20:24
Լիզ, էս դու քանի՞ տարեկան ես :))
Ես կարծում էի՝ մեր սերնդից ես: Դոնաթը պոնչիկը չի, հենց դոնաթն ա իրա սաղ թաշախուստով:

ես հին մարդ եմ :D

Այբ
19.02.2015, 20:24
Արձակուրդի առավոտը

Պատմվածքի հենզ սկիզբը, կարելի է ասել, սկսվում է ժամանակի ընդգծմամբ.

...Լիզան չէր ուզում վեր կենալ: Պինդ-պինդ փաթաթվել էր մանկությունից իրեն ծանոթ սառը վերմակի մեջ...
Միանգամից ընթերցողի համար որոշակիորեն պարզ է դառնում հերոսուհու տարիքը: Լիզան երեխա չէր և մանկությունից իրեն ծանոթ ձևակերպումը ոչ միայն, այսպես ասած , շեշտում է հերոսուհու ոչ երեխա լինելը, այլ նաև, կարելի է ասել, տեղայնացնում է <<վայրը>>, տվյալ դեպքում՝ տունը, որտեղ ծնվել ու մեծացել էր Լիզան: Ու սա շատ կարևոր է, որովհետև ինչպես հետո տեսնում ենք, Լիզայի հիշողությունները կապված են այդ տան և որոշակի տարիքային դեպքերի հետ/ եղբոր հետ դոնաթներ գնելը և այլն/:

Պատմվածքում ժամանակի ընդգծումը/ մինչ Լիզայի հիշողությունները/ դարձյալ ընդգծվում է հաջորդ տողերում:

Մոր ձայնը տարիների ընթացքում մաշվել, խռպոտել էր
Ու պատահական չի, որ հեղինակը կարծես թե հեռվից է գալիս. սոսկ ուղղակի չի նկարագրում, որ էսպես էր՝ Լիզան էս տարիքին էր, մայրը հասուն կին էր, այլ այդ ամենը մի տեսակ ուզում է ցույց տալ անցյալի շեշտմամբ, թեև ուղղակիորեն չի գրում: Ըստ էության, ներկայի և հիշողությունների միջոցով փորձում է ցույց տալ այն փոփոխությունները, որոնք տեղի էին ունեցել:Դա պատմվածքում առավել ցայտուն է երևում, երբ առաջին պլան է մղվում Լիզայի մանկության հիշողությունները և թե ինչպես է փորձում Լիզան վերագտնել այն կապը, որը կապված էր անցյալի հետ:
Բայց հետաքրքիր է նաև այն, որ ներկան ցույց տալով հեղինակը մի բան էլ է շեշտում: Չնայած , ըստ էության, Լիզայի առօրյան սովորական էր, ոչ մի արտասովոր բան չկար, բացվող առավոտները միշտ նման են եղել, բայց պատմվածքում <<սովորական սկսվող օրը>>/թեև հեղինակը ուղղակիորեն չի գրում, որ նրա կյանքի սովորականի պես էր անցել, ոչ մի արտառոց բան, որովհետև դա արդեն շատ պարզ է/, բայց ենթադրելի <<սովորական օրերից>> մեկը պատմվածքում սկսվում է .

...հենց աչքերը բացեր, նորից նույն անծանոթ աշխարհում էր հայտնվելու

Կարծես ինչ-որ անծանոթ իրականության մեջ լիներ: Ե՞րբ էր վերջին անգամ մայրը նախաճաշ սարքել:Տարիներ առաջ, երբ ինքն ու Դավիթն արթնանում էին...
<<Սովորականը>>/ներկան/ արդեն դառնում է անծանոթ այն իմաստով, որ ոչ միայն դարձյալ ժամանակի մեջ է ընդգծում մոր նախաճաշ պատրաստելը/Ե՞րբ էր վերջին անգամ մայրը նախաճաշ սարքել:/, այլ Լիզայի համար կարծես թե <<խախտվում է մի բան>>, որը իր իրականությունը դարձնելով <<անծանոթ>>, իրականում կարծես այդ <<անծանոթ>>իրականության <<տարրերը>>/մոր նախաճաշ պատրաստելը/ հիշեցնում են ինչ-որ մի ժամանակակետում շատ հարազատ իրականության մասին: Իրականություն, որը այնքան տարբեր էր ներկայից:

Ու պատմվածքի հաջորդ , կարելի է ասել, հաջորդ մասում, պատկերվում է արդեն Լիզայի և Դավիթի մանկությունը, ավելի ճիշտ՝ պատանեկությունը.

Լիզան խոստովանում էր, որ այնտեղ տեսականին ավելի մեծ էր, դոնաթներն էլ ավելի համեղ էին: Բացի դրանից, քաղաքի հիպ դեռահասներն այնտեղ էին հավաքվում, ու միշտ հավանականություն կար հետաքրքիր մարդկանց հանդիպելու:
Մոր նախաճաշն էլ կարծես թե դրդում է, որ Լիզան ոչ միայն հիշի, այլ նաև փորձի ինչ-որ կապ գտնել այն օրերի հետ.

Լիզան թերթեց, բացեց “y” տառը, գտավ համարը. «Յամ-յամ»: Զանգեց: «Ձեր հավաքած համարը գոյություն չունի»,- հայտարարեց ռոբոտը:
- Մամ, «Յամի» համարը փոխվե՞լ ա:
- «Յա՞մ»: Դոնաթների տեղի հե՞տ ես: Վաղուց ա փակվել: :
Եվ Լիզայի մեջ արթնացող հիշողություններ կարծես թե նրան ստիպում են ավելի ցայտուն տեսնել ներկան.

Հիմա այգում կոկիկ կանաչ խոտ էր, անկյուններում՝ վարդի թփեր:

Իսկ առաջ խատուտիկներ էին եղել, բայց չգիտես ինչի այժմ Լիզայի համար վարդի թփերը ինչ-որ անակնկալ բան են թվում այգում.


- Մա՜մ, խատուտիկներն ի՞նչ եք արել,- կանչեց դրսից:
Այնպիսի տպավորություն է, որ տարիների <<անփոփոխականությանը>>/պատմվածքում բացի Լիզայի պատանեկան հիշողություններից չի նշվում ինչ-որ ուրիշ մի առանձնահատուկ դեպք, որը Լիզայի կյանքի համար շրջադարձային էր եղել/չհաշվենք եղբոր հետ կապված դեպքը, որի մասին դեռ կխոսենք//:
Լիզան իր հիշողությունների միջոցով փորձում է վերապրել իր կյանքի գուցե լավագույն տարիները.

Երբ խատուտիկները սպիտակում էին, սիրում էր փնջեր հավաքել, պառկել գետնին, հերթով փչել: Աչքի առաջ լիքը սպիտակ թերթիկներ էին հավաքվում, ու թվում էր՝ ձյուն էր գալիս: Թերթիկների արանքից կապույտ երկինքն էր երևում ու արևի պայծառ ճառագայթները:

Պառկեց: Աչքերը փակեց ու փորձեց պատկերացնել, որ ոչ թե կոկիկ խոտին է պառկել, այլ՝ խատուտիկների մեջ: Ինչ-որ փափուկ մազեր քսվեցին դեմքին, ասես՝ խատուտիկի թերթիկներ...
Հետո Դավիթն էր գալիս, մի երկու խատուտիկ էլ ինքն էր փչում Լիզայի վրա:

Դավիթի կերպարը, թեև ուղղակիորեն պատմվածքում ցույց է տրվում Լիզայի հիշողությամբ, բայց ներկայում Դավիթի բացակայությունը արդեն բավական է դառնում, որ անցյալից մնացած տիկնիկը դառնա այն ցավի, կոպիտ ասած՝ արտահայտիչը, որով արդեն ինքնին պատմվածքի վերջում պարզ է դառնում՝ Դավիթը չկար այլևս.

- Լիզա՜,- կանչեց մայրը:
- Դավի՜թ,- արցունքները զսպելով շշնջաց Լիզան ու շոյեց տիկնիկի գլուխը:

Դրանք ուղղակի Լիզայի մանկության հիշողությունները չէին, ինչպես թվում է սկզբում/չնայած ընթերցողը արդեն ենթադրում է, որ դա տանելու է ուրիշ բանի/, դրանք հարազատին <<վերագտնելու>> փորձեր էին/խոտերի վրա պառկելը, այն խանութը զանգելը…/:

Հաջողված գործ է: Դեպքերը ուղղակի չեն պատմվում, թե էսպես է եղել և այլն, այլ հեղինակը կարողացել է դա տեսնել տալ ընթերցողին:
:)

Mephistopheles
19.02.2015, 20:33
օքեյ… եկանք…

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:35
Այբ, որտե՞ղ ա ասվում, որ Դավիթը Լիզայի եղբայրն ա:

Մեկ էլ ստեղ մի բան կա, որը ոնց որ, փաստորեն, չի հասկացվել: :think Պետք ա մտածել էդ ուղղությամբ:

LisBeth
19.02.2015, 20:35
օքեյ… եկանք…

ա՜խ, եկա՞ք… լույս Ձեր տեսնողաց, դե մի երկնի, տեսնամ ինչի ես լացել

StrangeLittleGirl
19.02.2015, 20:35
օքեյ… եկանք…
Քո մեկնաբանությանը հետո կպատասխանեմ, քանի որ դեռ մրցույթը պաշտոնապես փակ ա :))

LisBeth
19.02.2015, 20:37
Քո մեկնաբանությանը հետո կպատասխանեմ, քանի որ դեռ մրցույթը պաշտոնապես փակ ա :))

քանի եկել ա պատասխանի Բյուր, կարողա հետո էլ չբռնացնես

Այբ
19.02.2015, 20:40
Այբ, որտե՞ղ ա ասվում, որ Դավիթը Լիզայի եղբայրն ա:

Մեկ էլ ստեղ մի բան կա, որը ոնց որ, փաստորեն, չի հասկացվել: :think Պետք ա մտածել էդ ուղղությամբ:

Հա, չի ասվում, Բյուր, բայց ես էդպես մտածեցի...
ուշադիր չեմ կարդացե՞լ:8

Sambitbaba
19.02.2015, 20:49
Տարբերակ 4. Երազանման - Ֆրիմեն

Կարծում եմ, Նիկեան է, իր "Ոչ մի տեղ - Նեվերլենդով":

Եվ ինձ թվում է, որ այդ "Ոչ մի տեղը" Նիկիի պատկերացման մեջ մի տեսակ բանտախցիկի տեսք ունի... Այսինքն... կաշկանդում է նրան իր գործողություններում, ինչ է... Եվ այդ պատճառով "Երազանմանն" էլ է ինչ-որ կաշկանդված, չնայած ինքը միտքն ինձ ահագին դուր եկավ. ըստ իս, կարելի էր լավ ծավալվել:

Նիկ ջան, եթե դու ոչ մի տեղ ես, ուրեմն դու` Ամենուր ես: Գտնվելով Ոչմիտեղում, դու մեծ հնարավորություն ունես ընդգրկել քո մեջ ամեն ինչ: Եթե այս տեսանկյունից նայես ստեղծագործություններիդ, համոզված եմ, որ շատ մեծ արդյունքի կհասնես: Իսկ որ գրելաոճդ ինձ շատ է դուր գալիս, արդեն գիտես::)

Նրանք - Ահագին լավ էր շարադրված, կարդացի հետաքրքրությամբ, չնայած քաղաքականությունից շատ եմ հեռու և առավել ևս չեմ սիրում գեղարվեստական գրականության մեջ: Համարում եմ, որ հեղինակն իրավունք չունի իր քաղաքական տեսակետները հրամցնել ընթերցողին: Համ էլ` ընթերցողի քաղաքական հայացքներն են ստիպում նրան արդեն միակողմանի նայել ստեղծագործությանը. մոտավորապես, ոնց որ քրիսոնեա տերտերը Ղուրան կարդա...
Ու երևի այդ քաղաքականությունը հեղինակի բկին էլ է նստած վաղուց, և այդ պատճառով թռավ քաղաքականությունից ու իրեն մի փոքր հաճույք պատճառեց իր վերջաբանո՞վ... Խոստովանում եմ, ինձ էլ::) Բայց ինչ-որ շատ էր միանգամից ու հանկարծակի և այդ պատճառով էլ` չմարսվող... Ուրախ կլինեի, եթե հենց ամենասկզբից փսիխոդելիայի ինչ-որ ցոլքեր (սկզբում նույնիսկ անհասկանալի) երևային, որպեսզի վերջաբանն ավելի արդարացված լիներ: Մանավանդ, որ պատերազմի դաշտն ինքն արդեն իսկ փսիխոդելիա է...


Տակտուս - Սկիզբը շատ դուր եկավ: Կարծում էի, սա է համար առաջինն ինձ համար... Բայց լրահոսները չսիրեցի... Մի տեսակ ամեն ինչ խառնվեց գլխումս: Ու վերջաբանն էլ էր շատ հապճեպ...


Արձակուրդի առավոտը - Լավն է, բայց մի քիչ շատ է սենտիմենտալ: Իսկ եթե Բյուրն է հեղինակը, ուրեմն Բյուրի համար սենտիմենտալ է շատ ավելի: Եվ չնայած դրան, ամենահաջողվածը հենց սա է:


Խատուտիկը - Լավ գործ է: Շատ հարթ, սիրուն լեզվով գրված: Ուղղակի հեղինակն է դեռ անփորձ երևի, ու շատ ջահել: Իսկ մենք, մոռանալով, թե որտեղ ենք, նստած, հասուն գործերի ենք սպասում: Դրա համար էլ մեզ դուր չի գալիս նման անարատ գործը: Մոռացել ենք, որ գրականության մեջ ոչ միայն Բուկովսկիներ կան, այլև ՊետրոսԴուրյաններ...
Բայց հոր վարմունքը տիկնիկի հանդեպ... լրիվ դուրս էր այդ ամենից ու կեղծ... արված էր երևի, առաջադրանքին համապատասխանելու համար:
Եվ այստեղ տարիքն արդեն ոչ մի կապ չունի:;)


1.Արձակուրդի առավոտը
2.Նրանք
3.Երազանման
4.Խատուտիկը
5.Տակտուս

Mephistopheles
19.02.2015, 20:57
Ուրեմնս սենց…

ինչքան հասկացել եմ էս պատմության միջուկը Ալեքսն էր… կարա ըլնի… ու լավ ա,բայց ստեղ պետք ա Բյուրի հետ համաձայնեմ որ էդ կերպակրը կառուցելու ու զարգացնելու համար թու մաչ գօինգ օն… երբեմն կերպարներ կան որոնք վառ են, բայց իրանց վառ լինելու հետ մեկտեղ Ալեքսի կերպարին չեն օգնում, օրինակ Սլավիկն ու իր ընտանիքը… բավականին վառ ներկայացված ա, բայց իմփակտը քիչ ա… Արթուրը կարևոր կերպար ա, բայց էլի թույլ ա ներգործում Ալեքսի վրա… Ալեքսի կնիկը որ շատ կարևոր կերպար կարար լիներ էպիզոդիկ ա հայտնվում (էս ասելով նկատի չունեմ որ որ պտի կոնֆլիկտ լիներ, այլպետք ա լիներ լարվածություն)… բենդերն էլ ա ինչ որ տեղ մնում օդի մեջ… սերունու կերպարը կարևոր ա բայց մշակած չի… Կարմենը լավն ա հողեղեն ա ուես Կարմենի ու Ալեքսի կապը տեսնում եմ, այսինքն Կարմենը օգնում ա Ալեքսի կերպարին… մնացածներն ավելի շատ հարցեր են առաջացնում քան օգնում են ֆորմեքն իրար կապելու մեջ…

ահագին մշակվելու տեղ ունի…

էս ասելով հանդերձ բավականին լավ մտահղացում ա վերցրել ա Ալեքսին անցկացրել ա մի հատ մարշրուտով ու կերարների միջով ու զարգացրել, բացահայտել ա, իրա մարդկային հակասություններով լարվածություններով թուլություններով ու ուժով… դուրս եկավ էն պահը որկա Ալեքս Արթուր "սիրավեպ", բայց թույլ ա մշակած… հոմլեսին փողտալու պահը լավն ա բայց մշակվելու տեղ ունի… ես համարյա իմ մամշկի վրա եմ զգացել էն ինչ Ալեքսն ա զգացել (մի օր մանրապատումներում կգրեմ սրա մասին հենց հասկանամ էդ ինչ էր)… Արթուրի պատմությունը յարա լինի բայց էդ էպիզոդը էլի պտի մշակվի կեղծ մոմենտներ կային ու երբ ասում ա "չեմ ուզում ընտանիքդ քանդվի" it changes the entire mode of the episod էդ մոմենտը հակասական ա ու չես կարողանում վերաբերմունքդ ճշտել դրա նկատմամբ… ավարտը կարար ավելի լավը լիներ… դուրս եկավ քոմենթները, բայց էլի պետք ա մշակվի…կարծումեմոր ստեղ կապը ստեղծելու համար պետք ա ավելի առանձնացնել դրանք որպես ֆորմա…ես դրանք դիտում էի որպես ընդհանուր մթնոլորտ,այսինքն միջավայրի սեթ-ափ… ու ստեղ մի բան էր հետաքրքիր որ գրողը ինտերնետ քոմենթներն էր վերցրել, այսինքն մեր ռել կյանքի մի մասն արդեն դարձել ա սայբրսփեյսը… ողջունելի ա էդ ֆակտորի առաջ քաշելը…

…դուրս եկավ Ալեքսի կերպարի վայբրանթ լինելը… մարդկային ա…մի կողմից հոմլեսի հետ իրա վերաբերմունքը, մյուս կողմից Արթուրի հետ կոնտրովերսիալ հարաբերությունները, էն մյուս կողմից Կարմենի նկատմամբ ունեցած հակասական զգացմունքները, այսինքն կարծես շատ չէր հիացած,բայց վերջում վազելով գնաց ներքև տեսնի հո Կարմենին բան-ման չի եղել ու մահը կարծես ահագին բան կոտրեց մեջը…կա տենց բան երբ մեկին անգամ տանել չես կարողանում,բայց որ լսում ես մեռել ա,մեջդահագին բան ա կոտրվում՝ կորուստ ես զգում… իմ հետ շատ ա եղել… բոլոր թերություններով էդ անձը լինում ա քո կյանքի մասն ու քո ինքնության մի շտրիխը… Ալեքսի կերպարը մինչև վերջ բացահայտման պրոցեսի մեջ ա…

օբշի,շատ աշխատելու բան կա վրեն, բայց ճիշտ մոտեցում ա… Բյուրի դիտողությունների հետ էլ եմ համաձայն… լիքը հրացաններ կան, բայց բոլորը չեն կրակում…

Mephistopheles
19.02.2015, 20:59
Քո մեկնաբանությանը հետո կպատասխանեմ, քանի որ դեռ մրցույթը պաշտոնապես փակ ա :))

Սպառնում ե՞ս…

Mephistopheles
19.02.2015, 21:12
արա էլի լռվա՞ք…

LisBeth
19.02.2015, 21:23
Ուրեմնս սենց…

ինչքան հասկացել եմ էս պատմության միջուկը Ալեքսն էր… կարա ըլնի… ու լավ ա,բայց ստեղ պետք ա Բյուրի հետ համաձայնեմ որ էդ կերպակրը կառուցելու ու զարգացնելու համար թու մաչ գօինգ օն… երբեմն կերպարներ կան որոնք վառ են, բայց իրանց վառ լինելու հետ մեկտեղ Ալեքսի կերպարին չեն օգնում, օրինակ Սլավիկն ու իր ընտանիքը… բավականին վառ ներկայացված ա, բայց իմփակտը քիչ ա… Արթուրը կարևոր կերպար ա, բայց էլի թույլ ա ներգործում Ալեքսի վրա… Ալեքսի կնիկը որ շատ կարևոր կերպար կարար լիներ էպիզոդիկ ա հայտնվում (էս ասելով նկատի չունեմ որ որ պտի կոնֆլիկտ լիներ, այլպետք ա լիներ լարվածություն)… բենդերն էլ ա ինչ որ տեղ մնում օդի մեջ… սերունու կերպարը կարևոր ա բայց մշակած չի… Կարմենը լավն ա հողեղեն ա ուես Կարմենի ու Ալեքսի կապը տեսնում եմ, այսինքն Կարմենը օգնում ա Ալեքսի կերպարին… մնացածներն ավելի շատ հարցեր են առաջացնում քան օգնում են ֆորմեքն իրար կապելու մեջ…

ահագին մշակվելու տեղ ունի…

էս ասելով հանդերձ բավականին լավ մտահղացում ա վերցրել ա Ալեքսին անցկացրել ա մի հատ մարշրուտով ու կերարների միջով ու զարգացրել, բացահայտել ա, իրա մարդկային հակասություններով լարվածություններով թուլություններով ու ուժով… դուրս եկավ էն պահը որկա Ալեքս Արթուր "սիրավեպ", բայց թույլ ա մշակած… հոմլեսին փողտալու պահը լավն ա բայց մշակվելու տեղ ունի… ես համարյա իմ մամշկի վրա եմ զգացել էն ինչ Ալեքսն ա զգացել (մի օր մանրապատումներում կգրեմ սրա մասին հենց հասկանամ էդ ինչ էր)… Արթուրի պատմությունը յարա լինի բայց էդ էպիզոդը էլի պտի մշակվի կեղծ մոմենտներ կային ու երբ ասում ա "չեմ ուզում ընտանիքդ քանդվի" it changes the entire mode of the episod էդ մոմենտը հակասական ա ու չես կարողանում վերաբերմունքդ ճշտել դրա նկատմամբ… ավարտը կարար ավելի լավը լիներ… դուրս եկավ քոմենթները, բայց էլի պետք ա մշակվի…կարծումեմոր ստեղ կապը ստեղծելու համար պետք ա ավելի առանձնացնել դրանք որպես ֆորմա…ես դրանք դիտում էի որպես ընդհանուր մթնոլորտ,այսինքն միջավայրի սեթ-ափ… ու ստեղ մի բան էր հետաքրքիր որ գրողը ինտերնետ քոմենթներն էր վերցրել, այսինքն մեր ռել կյանքի մի մասն արդեն դարձել ա սայբրսփեյսը… ողջունելի ա էդ ֆակտորի առաջ քաշելը…

…դուրս եկավ Ալեքսի կերպարի վայբրանթ լինելը… մարդկային ա…մի կողմից հոմլեսի հետ իրա վերաբերմունքը, մյուս կողմից Արթուրի հետ կոնտրովերսիալ հարաբերությունները, էն մյուս կողմից Կարմենի նկատմամբ ունեցած հակասական զգացմունքները, այսինքն կարծես շատ չէր հիացած,բայց վերջում վազելով գնաց ներքև տեսնի հո Կարմենին բան-ման չի եղել ու մահը կարծես ահագին բան կոտրեց մեջը…կա տենց բան երբ մեկին անգամ տանել չես կարողանում,բայց որ լսում ես մեռել ա,մեջդահագին բան ա կոտրվում՝ կորուստ ես զգում… իմ հետ շատ ա եղել… բոլոր թերություններով էդ անձը լինում ա քո կյանքի մասն ու քո ինքնության մի շտրիխը… Ալեքսի կերպարը մինչև վերջ բացահայտման պրոցեսի մեջ ա…

օբշի,շատ աշխատելու բան կա վրեն, բայց ճիշտ մոտեցում ա… Բյուրի դիտողությունների հետ էլ եմ համաձայն… լիքը հրացաններ կան, բայց բոլորը չեն կրակում…

Մեֆ էս կարդում եմ ու ուրախանում, գիտես ինչի… ես տեսնում եմ տեքստի պրոգրեսը, որը բավական չի, բայց զգալի ա, չնայած հարցականներին, արդեն ճիշտ ա հասկացվում:

Կերպարների առումով, ասենք Սլավիկի ընտանիքը Ալեքսի կերպարին անմիջականորեն չի օգնում, բայց միջավայր ա ձևավորում, օգնում ա իրադարձությունների բնական ընթացքին, որոնք արդեն ներգործում են Ալեքսի վրա: Վիկայի պահը ևս մի ավելորդ ծանրաբեռնվածություն կլիներ, չի կարելի կերպարների մեջ լարվածություն ստեղծել, առանց կոնտակտի, ես/ վայ հեղինակը խուսափել ա դրանից, ու ճիշտ ա արել, հո բրազիլիական սերիալ չի: Արթուրի ազդեցությունը մշակել ա պետք ճիշտ ա, սիրավեպով հանդերձ: Ծերունու կերպարն էլ: Սրանց հետ չեմ կարա չհամաձայնեմ:

Պ.Ս սպասում եմ մանրապատումներում քո պատմությանը

LisBeth
19.02.2015, 21:24
արա էլի լռվա՞ք…

ես քեզ էսքան սպասել եմ, դու երկու րոպե սպասեցիր, վայնասուն ես կապել

Mephistopheles
19.02.2015, 21:31
Մեֆ էս կարդում եմ ու ուրախանում, գիտես ինչի… ես տեսնում եմ տեքստի պրոգրեսը, որը բավական չի, բայց զգալի ա, չնայած հարցականներին, արդեն ճիշտ ա հասկացվում:

Կերպարների առումով, ասենք Սլավիկի ընտանիքը Ալեքսի կերպարին անմիջականորեն չի օգնում, բայց միջավայր ա ձևավորում, օգնում ա իրադարձությունների բնական ընթացքին, որոնք արդեն ներգործում են Ալեքսի վրա: Վիկայի պահը ևս մի ավելորդ ծանրաբեռնվածություն կլիներ, չի կարելի կերպարների մեջ լարվածություն ստեղծել, առանց կոնտակտի, ես/ վայ հեղինակը խուսափել ա դրանից, ու ճիշտ ա արել, հո բրազիլիական սերիալ չի: Արթուրի ազդեցությունը մշակել ա պետք ճիշտ ա, սիրավեպով հանդերձ: Ծերունու կերպարն էլ: Սրանց հետ չեմ կարա չհամաձայնեմ:

Պ.Ս սպասում եմ մանրապատումներում քո պատմությանը

Պրոգրես կա ու զգալի ա… Սլավիկի պահը թու մաչ եֆօրտ ա միջավայր ստեղծելու համար… իսկ քեզ ո՞վ ասեց որ Վիկայի ու Ալեքսի մեջ կապ/հարաբերությու/լարվածություն չկա… ես կասեի ավելի շատ կա քան սլավիկի… պարտադիր չի գործողություն լինի…կարաս իրա կողքով անցկացնես…

Mephistopheles
19.02.2015, 21:31
ես քեզ էսքան սպասել եմ, դու երկու րոպե սպասեցիր, վայնասուն ես կապել

դու ինձ չես սպասում… սուտի մի խոսա…

LisBeth
19.02.2015, 21:43
Պրոգրես կա ու զգալի ա… Սլավիկի պահը թու մաչ եֆօրտ ա միջավայր ստեղծելու համար… իսկ քեզ ո՞վ ասեց որ Վիկայի ու Ալեքսի մեջ կապ/հարաբերությու/լարվածություն չկա… ես կասեի ավելի շատ կա քան սլավիկի… պարտադիր չի գործողություն լինի…կարաս իրա կողքով անցկացնես…

Վ պրինցիպե, ճիշտ ես ասում ինչպես միշտ, եթե Սլավիկին իրա ընտանիքով հանենք, ահագին տեղ կբացվի, Վիկային էլ կարանք կողքով անց կացնենք, ինքը հնարավորինս ազդում ա, հեռակա կերպով, էդ քո ասած արհեստական տողն էլ. - չեմ ուզում ընտանիքդ քանդվի. վկա: ու նեգատիվ մտցնենք Ալեքսի կերպարի մեջ, կողքով անցնելու պահին… հը, թու մաչ չի?

LisBeth
19.02.2015, 21:44
դու ինձ չես սպասում… սուտի մի խոսա…

Մեֆ ես ամբողջ կյանքս քեզ եմ սպասել :-))

Mephistopheles
19.02.2015, 21:47
Վ պրինցիպե, ճիշտ ես ասում ինչպես միշտ, եթե Սլավիկին իրա ընտանիքով հանենք, ահագին տեղ կբացվի, Վիկային էլ կարանք կողքով անց կացնենք, ինքը հնարավորինս ազդում ա, հեռակա կերպով, էդ քո ասած արհեստական տողն էլ. - չեմ ուզում ընտանիքդ քանդվի. վկա: ու նեգատիվ մտցնենք Ալեքսի կերպարի մեջ, կողքով անցնելու պահին… հը, թու մաչ չի?
անպայման չի նեգատիվ…

Mephistopheles
19.02.2015, 21:52
Մեֆ ես ամբողջ կյանքս քեզ եմ սպասել :-))

ղժժա… լավ ես անում…

Mephistopheles
19.02.2015, 21:53
Խատուտիկի մասին չգրեմ, էլի… ասեմ որ շատ լավ համապատասխանում ա նկարին…

LisBeth
19.02.2015, 21:54
անպայման չի նեգատիվ…

Անպայման ա, իրա ամբողջ հակասական էությամբ հանդերձ ինքը կին ա... ինքը չի կարա դրական զգամունք ունենա Վիկայի հանդեպ, իրա ամբողջ պրինցիպը երերեխայի մեջ ա, եթե երեխան չլիներ էդ արհեստական տողն էլ չէր լինի.. Ալեքսի ներքին կոնֆլիկտը կզրոյանար, որովհետև ընտրությունը կլիներ կնոջ ու կնոջ միջև, ոչ թե կնոջ ու երեխայի մոր..

LisBeth
19.02.2015, 21:56
ղժժա… լավ ես անում…

չես հավատում... չեմ ղժժում, ես քեզ հավատում եմ դու ինձ չէ... սպասել եմ... սպասում եմ.

Mephistopheles
19.02.2015, 21:57
Անպայման ա, իրա ամբողջ հակասական էությամբ հանդերձ ինքը կին ա... ինքը չի կարա դրական զգամունք ունենա Վիկայի հանդեպ, իրա ամբողջ պրինցիպը երերեխայի մեջ ա, եթե երեխան չլիներ էդ արհեստական տողն էլ չէր լինի.. Ալեքսի ներքին կոնֆլիկտը կզրոյանար, որովհետև ընտրությունը կլիներ կնոջ ու կնոջ միջև, ոչ թե կնոջ ու երեխայի մոր..

նօ… don't be so sure…եթե տենց մտածես, կլինի բրազիլիական սերիալ… there's another dimension to it…

LisBeth
19.02.2015, 21:58
Խատուտիկի մասին չգրեմ, էլի… ասեմ որ շատ լավ համապատասխանում ա նկարին…

Էսքան գրել ես էդ մեկն էլ գրի էլի... ես սիրում եմ քո գրածները կարդամ

LisBeth
19.02.2015, 21:59
նօ… don't be so sure…եթե տենց մտածես, կլինի բրազիլիական սերիալ… there's another dimension to it…

Դե դրա համար էլ չեմ արել տենց բան, որովհետև տենց էի մտածում

LisBeth
19.02.2015, 21:59
Վայ, լեզվիցս թռավ :-))

LisBeth
19.02.2015, 22:00
Հեսա ինձ դիսկվալիֆիկացնելու են Մեեեֆ, քո դարդից

Mephistopheles
19.02.2015, 22:03
Դե դրա համար էլ չեմ արել տենց բան, որովհետև տենց էի մտածում

ԴՐԱ ՀԱՄԱՐ էԼ ՏՈՒժել ա

Mephistopheles
19.02.2015, 22:05
Վայ, լեզվիցս թռավ :-))

ինչի՞ դու ե՞ս գրել… չէի ասի… ես կասեի Վարզորն ա գրել…

LisBeth
19.02.2015, 22:07
ԴՐԱ ՀԱՄԱՐ էԼ ՏՈՒժել ա

Օքեյ ոնց կասես, ամեն դեպքում, Սլավիկին չէի հանի, ինքը լավն ա շատ, թող մնա. Որ մարդիկ իմանան իր մասին

LisBeth
19.02.2015, 22:08
ինչի՞ դու ե՞ս գրել… չէի ասի… ես կասեի Վարզորն ա գրել…

Հա Վարզոյի ձեռագրին շատ նման ա, համ էլ էսքան տառասխալ ու վրիպում մենակ ինքը կաներ

Mephistopheles
19.02.2015, 22:09
Օքեյ ոնց կասես, ամեն դեպքում, Սլավիկին չէի հանի, ինքը լավն ա շատ, թող մնա. Որ մարդիկ իմանան իր մասին

Օքեյ Վարզորին ասա թող պահի…

Վոլտերա
19.02.2015, 23:11
Այբ, որտե՞ղ ա ասվում, որ Դավիթը Լիզայի եղբայրն ա:

Մեկ էլ ստեղ մի բան կա, որը ոնց որ, փաստորեն, չի հասկացվել: :think Պետք ա մտածել էդ ուղղությամբ:

Ես հասկացել եմ :)

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 01:20
Գրող եք, տակից դուրս եկեք :) սահմանափակումը էդքան էլ մեծ արգելք չի գրելու համար


էկեք հիմա չսկսենք էլի, թե ինչը ոնց պետք ա եղներ, եղել ա էն ինչ կա, աշխատենք արդյունքի հետ: Երբ որ քննարկվում ա թե ինչ մրցույթ արվի, էն ժամանակ արխային կարաք արտահայտվեք: Ոչ առաջինն ա, ոչ էլ վերջինը: Փորձել արժեր: ասեմ ավելին, ես ոչ մի մրցույթի գործի վրա էսքան երկար չեմ աշխատել, գրել ուղարկել եմ: Նենց չի որ արդյունքը եսիմ ինչ գոհացնող ա, բայց համենայն դեպս վարժանքի պես մի բան ստացվեց: Ես չեմ փոշմանել, ու մնացածներին էլ նույնը խորհուրդ կտամ:

հետո էլ, եթե հստակ սահմաններ չլիներ ամեն 2-րդ քոմենթը կլիներ - ես լրիվ ուրիշ բան էի պատկերացնում կամ - իմ ընկալմամբ սենց նենց:


Հա, չի ասվում, Բյուր, բայց ես էդպես մտածեցի...
ուշադիր չեմ կարդացե՞լ:8
Չգիտեմ: :)) Սպասի տեսնենք Մարին ինչ ա ասում, նոր կասեմ:


Ես հասկացել եմ :)
Արտահայտվի :)

Մեֆ, որ հազար էջ հետ չգնամ, միանգամից էստեղ ասեմ: Մարդիկ սիրում են քո քննադատությունը, ես՝ հըը: Էլի եմ ասել, ստեղ էլ կասեմ, որտև կոնկրետ իմ գործերի դեպքում քո առաջարկները, քննադատությունը ու լիքը ուրիշ բաներ չեն համապատասխանում էն ամենի հետ, ինչը փորձում եմ պատմվածքով ասել: Ու դա նորմալ ա, մի նեղվի. ոնց որ ամեն գործ չի, որ ամեն մարդու դուր ա գալիս, նենց էլ ամեն քննադատություն չի, որ ամեն գրողի դուր ա գալիս: Ու ինչքան գրելու դասերի գնացել եմ, միշտ ասել են՝ գտի քեզ համար էնպիսի քննադատի, որը հասկանում ա գրածդ: Դրա մեջ ճիշտ բան կա, որտև եթե դու տեսնես, թե էստեղ իմ ամենամեծ քննադատը ոնց ա ինձ փրթում-թափում, ոնց քարը քարին չի թողնում, ամեն բառից կախվում ա, ասում ա՝ սենց չէ, նենց պիտի լինի, կնախանձես, որ Մեֆն էդ աստիճանի չի: Տարբերությունն ընդամենը էն ա, որ էս մարդը հասկանում ա, թե գործն ինչի մասին ա ու ուր ա գնում:

Հա, էսքանն ասելուց հետո ի՞նչ էի ասում: Ինձ համար սովորական ա, որ Մեֆը սխալ ուղղությամբ ա տանում պատմվածքը, բայց որ Այբն էլ ոնց որ հիմնական մեխը չհասկացավ, դա արդեն անհանգստացնող ա, ու մտածում եմ՝ պետք ա մի բան փոխել: Սամն էլ սենտիմենտալ դրեց անունը, բայց հեչ սենտիմենտալ բան չկա ստեղ կամ էլ եթե նույնիսկ կա, շատ քիչ ա:

Բայց դրա համար ուզում եմ Մարիին էլ լսել, տեսնեմ՝ ինքն ինչ կարծիքի ա:

Mephistopheles
20.02.2015, 08:12
Չգիտեմ: :)) Սպասի տեսնենք Մարին ինչ ա ասում, նոր կասեմ:


Արտահայտվի :)

Մեֆ, որ հազար էջ հետ չգնամ, միանգամից էստեղ ասեմ: Մարդիկ սիրում են քո քննադատությունը, ես՝ հըը: Էլի եմ ասել, ստեղ էլ կասեմ, որտև կոնկրետ իմ գործերի դեպքում քո առաջարկները, քննադատությունը ու լիքը ուրիշ բաներ չեն համապատասխանում էն ամենի հետ, ինչը փորձում եմ պատմվածքով ասել: Ու դա նորմալ ա, մի նեղվի. ոնց որ ամեն գործ չի, որ ամեն մարդու դուր ա գալիս, նենց էլ ամեն քննադատություն չի, որ ամեն գրողի դուր ա գալիս: Ու ինչքան գրելու դասերի գնացել եմ, միշտ ասել են՝ գտի քեզ համար էնպիսի քննադատի, որը հասկանում ա գրածդ: Դրա մեջ ճիշտ բան կա, որտև եթե դու տեսնես, թե էստեղ իմ ամենամեծ քննադատը ոնց ա ինձ փրթում-թափում, ոնց քարը քարին չի թողնում, ամեն բառից կախվում ա, ասում ա՝ սենց չէ, նենց պիտի լինի, կնախանձես, որ Մեֆն էդ աստիճանի չի: Տարբերությունն ընդամենը էն ա, որ էս մարդը հասկանում ա, թե գործն ինչի մասին ա ու ուր ա գնում:

Հա, էսքանն ասելուց հետո ի՞նչ էի ասում: Ինձ համար սովորական ա, որ Մեֆը սխալ ուղղությամբ ա տանում պատմվածքը, բայց որ Այբն էլ ոնց որ հիմնական մեխը չհասկացավ, դա արդեն անհանգստացնող ա, ու մտածում եմ՝ պետք ա մի բան փոխել: Սամն էլ սենտիմենտալ դրեց անունը, բայց հեչ սենտիմենտալ բան չկա ստեղ կամ էլ եթե նույնիսկ կա, շատ քիչ ա:

Բայց դրա համար ուզում եմ Մարիին էլ լսել, տեսնեմ՝ ինքն ինչ կարծիքի ա:

…Բայց ես ինչի՞ պտի նեղվեմ Բյուր ջան… ի՞նչ անբնական բան կա ստեղ… ավելին ես ոչ գրաքննադատ եմ ոչ էլ պրոֆեսիոնալ եմ, նույնիսկ սիրողական չեմ որոհետև գրականությամբ ես չեմ զբաղվում ու երևի 90% ա հավանականությունը որ չեմ հասկանում քո գրածները… քեզ ճիշտ են ասելոր պետք ա գտնես էն քննադակտին որը քեզ հասկանում ա ուղղակի ինձ ընդհանրապես պետբք ա քննադատների ցուցակից հանել… սա բոլորին ա վերաբերվում… ես եթե մի գործ սիրում եմ դա դեռ չի նշանակում որ էդ գործը լավն ա և հակառակը…

Մի բան ասեմ, ես էլ կարամ hair split անեմ, բայց եթե սա լինի full scale competition կամ workshop էդ ուրիշ… ես միշտ էլ ասել եմ workshop արեք որ ավելի շատ խորանանք ու ամենակարևորը discussion լինի… բայց էս ֆորմատով որ մարդիկ գալիս են ու կարծիք հայտնում գնում են, արդեն լուրջ չի լինում…

Նենց որ Բյուր ջան, հեչ պարտադիր չի որ ասես որ իմ կարծիքը հաշվի չես առնում, ես դա վաղուց գիտեմ ու վատ չեմ զգում, ոնց որ ասես վատ պովըր ես… բա վատ եմ բա ինչ եմ, կյանքումս ճաշ եփած չկամ… նույն էլ էս ա, կյանքումս պատմվածք գրած չկամ, խի՞ պտի դու իմ կարծիքը հաշվի առնես… I'm not the sharpest knife in the drawer…

Mephistopheles
20.02.2015, 09:07
Բյուր… մի հատ էլ եմ կարդացել գրածդ…

Այբ
20.02.2015, 10:06
Այբ, որտե՞ղ ա ասվում, որ Դավիթը Լիզայի եղբայրն ա:

Մեկ էլ ստեղ մի բան կա, որը ոնց որ, փաստորեն, չի հասկացվել: :think Պետք ա մտածել էդ ուղղությամբ:

Բյուր այ էստեղից մտածեցի, որ Դավիթը Լիզայի եղբայրն է

Կարծես ինչ-որ անծանոթ իրականության մեջ լիներ: Ե՞րբ էր վերջին անգամ մայրը նախաճաշ սարքել: Տարիներ առաջ, երբ ինքն ու Դավիթն արթնանում էին, մայրն արդեն աշխատանքի էր գնացած լինում, սեղանին՝ հազար դրամ: Վերցնում էին ու արագ-արագ վազում մոտակա խանութը, չորս հատ դոնաթ և երկու շիշ կոլա գնում, որոնք խժռում էին տուն հասնելուն պես. դա էր նրանց նախաճաշը:

LisBeth
20.02.2015, 10:45
Եղբայր ա եղբայր չի դա չի կարևոր, էստեղ իրա շնչավոր ու անշունչ լինելու հարցն ա մի քիչ աղոտ, որովհետև նկարագրություններում ինքը շատ կենդանի ա, բայց ես իրան ավելի շատ սիմվոլ եմ ընդունում, զգում... չգիտեմ էս ճիշտ ա թե սխալ: Բյուրը կասի:

LisBeth
20.02.2015, 10:46
Բյուր… մի հատ էլ եմ կարդացել գրածդ…

Դե ասա...

Mephistopheles
20.02.2015, 10:49
Դե ասա...

արա դեեե…ինչ ասեմ… Դավիթը ախպերը չէր… տիկնիկն է՞ր… just not my cup of tea… ես սիրում եմ որ ներվի են կպնում… ինձ թվում ա հասկանում եմ ինչ ա գրել, բայց ինքն ասում ա չեմ հասկացել… կարող ա…

LisBeth
20.02.2015, 10:53
արա դեեե…ինչ ասեմ… Դավիթը ախպերը չէր… տիկնիկն է՞ր…

Ես իիինչ իմանամ, հստակ հիմք չկա, որ ասես հա կամ չէ... մի բան պետք ա արվի

Այբ
20.02.2015, 10:54
Եղբայր ա եղբայր չի դա չի կարևոր, էստեղ իրա շնչավոր ու անշունչ լինելու հարցն ա մի քիչ աղոտ, որովհետև նկարագրություններում ինքը շատ կենդանի ա, բայց ես իրան ավելի շատ սիմվոլ եմ ընդունում, զգում... չգիտեմ էս ճիշտ ա թե սխալ: Բյուրը կասի:

Ամեն մարդ մեկնաբանում է իր կարդացածը էնպես, ինչպես հասկանում է: Դա նորմալ է: Հեղինակը ինչ է ուզեցել ասել, դա հեղինակը ինքն ամենալավը կմեկնաբանի, բայց եթե թեկուզ <<սխալ է>> մեկնաբանվում, սխալ ասելն էլ սխալ կլինի: Եթե վերցնում ես նույն ստեղծագործության վերաբերյալ գրված տարբեր գիտական հոդվածներ, այնքան տարբեր մեկնաբանություններ կգտնես ու դեռ, որ գրվում են...էլի շատ տարբեր բաներ են գրվում: Ուղղակի հարցը այն է, թե ոնց ես մոտենում տեքստին: Ի վերջո, կարևոր է նաև այն, որ տեքստը տարբեր ձևի մեկնաբանելու առիթ է տալիս: Ոչ բոլոր տեքստերի հետ աշխատելիս կարող ես հանգել տարբեր եզրակացությունների: Իսկ ինչ մնում է մնացածին...կարծում եմ՝ յուրաքանչյուրն ունի տեքստին մոտենալու իր ձևը: Անձամբ իմ համար տեքստին պիտի շատ պատասխանատվությամբ մոտենալ, նույնիսկ ամեն բառին:

Mephistopheles
20.02.2015, 10:57
Ես իիինչ իմանամ, հստակ հիմք չկա, որ ասես հա կամ չէ... մի բան պետք ա արվի

տիկնիկն էր, տիկնիկը… մազերից ճանաչեցի… մենակ մի բան կարամ ասեմ…


Վիրավորվեց, որ առանց իրեն հարցնելու դրանք հայտնվել են այստեղ՝ մոռացված ու լքված:

"մոռացված ու լքված"-ը gotta go…

Mephistopheles
20.02.2015, 11:09
էս անգամ որոշել եմ քվեարկել… ուղղակի չեմ կողմնորոշվում…

Smokie
20.02.2015, 14:16
Բարև բոլորին::))

Նրանք. Սկզբից բացի հայ ֆիդայի Արշակ Գավաֆյանից, ուրիշ մարդու չէի տեսնում Քեռու դերում, չնայած զինվորները ռուսներն էին: Կարծում էի առաջին համաշխարհային պատերազմն ա: Հետո կարդացի վիդեոխաղ բառը, էդ արդեն հերիք էր: Կամաց-կամաց սկսեց ավելի ժամանակակից դառնալ պատմվածքը՝ (գեյ-մեյ): Ամենաշատը հավանեցի էն հատվածը, երբ Իվանն ու Նիկոլայը դուրս եկան բակ, Քեռիի միանալն էլ էր լավը՝ էդ դրվագները ահագին սիրունացրեցին պատմվածքը: Իսկ երկրորդ գրառման մեջ էնքա՜ն արագ ու միանգամից մտան արյունալի տեսարանները, շատ հակիրճ ձևով նկարագրվեց ու պրծավ: Ովքե՞ր էին իրականում նրանք, ի՞նչ էին իրենցից ներկայացնում՝ համենայն դեպս գլխավոր հերոսները չէին: Առաջին ու երկրորդ գրառումները զգալիորեն տարբերվում էին իրարից, տարբեր ժանրից էին: Ես նույնիսկ չհասկացա, թե ինչու՞ էդպես ավարտվեց, ո՞րն էր վերջաբանի իմաստը, ի՞նչ էին իրենցից ներկայացնում էդ տեսարանները:
Շարադրանքը լավն էր, լավ էր ներկայացված, արագ էր ընթերցվում, բայց որ նայում եմ նկարին, չեմ կարողանում ընդհանուրներ տանել, մի տեսակ շատ բարդ ա թվում::8

Ուժաս ֆիլմի պահերը բնականաբար հիշեցնում էին Մարիին,:)) բայց եթե անկեղծ լինեմ, էդ սպանդերից առաջ էլ էր ինքը միտս գալիս մեկ-մեկ:


Տակտուս. Կարդալը սկսելուց առաջ անունները աչքովս ընկան, ասեցի «էստեղ է՞լ են ռուսներ»::)) մենակ մի Արթուր կար: Էնքան էլ չհավանեցի անկեղծ ասած՝ մի տեսակ տհաճ էր: Իսկ վերջաբանից որոշ բաներ չհասկացա՝ օրինակ Արթուր-Բենդե՞րը ինչի էր մեռել::esim Ու ընդհանրապես, Տակտուսն ի՞նչ ա::pardon
Էս պատմվածքն էլ չեմ կարողանում նմանեցնել նկարի հետ: Հալալ ա էս երկու հեղինակներին, ի՜նչ երևակայություն ունեն::sulel



Արձակուրդի առավոտը. Հավանեցի, շատ հավանեցի::) Լավն էր իրոք: Էս անգամ նկարը միտս էի պահել կարդալու ընթացքում, իրոք նման էր, իսկ հետո, որ հասա խատուտիկներին, ասի «էստեղ քեզանից անկախ նկարն ես հիշելու,» նույնն էլ տիկինիկի ժամանակ: Վերնագիրը կարդացել էի, բայց եթե նախորդներինը քիչ թե շատ միտս էր ընկնում կարդալու ընթացքում, էս անգամ կարդացի ու մի վայրկյանում մոռացա,:)) շատ կլանված ու հետաքրքրությամբ էի կարդում::aha Լավ ա, որ մոռացել էի վերնագիրը, սկի չէի էլ զգում, որ տենց բան կար ու դրա համար էլ պատմվածքը ինձ համար ֆանտաստիկայի ժանրից էր: Չէի հասկանում թե ո՞նց ա էսքա՜ն տարի անցել ու Լիզան չի նկատել, ոնց որ քնած լիներ էդ ամբողջ ժամանակահատվածում ու էդ միտքն էլ էր հետաքրքիր: Մի խոսքով էս պատմվածքը շատ ավելի ռեալ էր, պարզ, հասկանալի, հետաքրքիր, սիրուն::roll Հա՛, մի բան էլ ասեմ, մինչև տիկնիկին հասնելը, վերջինիս դեմքը Լիզայի մեջ էի տեսնում՝ «պառկեց, աչքերը փակեց, մի աչքը բացեց…»: Հետաքրքիր էր սարդեր, կամ միջատներ լինելու ե՞ն, դրանց փոխարեն առնետներ էին::D



Երազանման. Լավն էր, հետաքրքիր էր: Հանելուկները բացահայտվում էին: Օրինակ՝ ամենասկզբից հարց էր ծագում ի՞նչ ցավեր էին մեղմացել: Լավն էր էն միտքը, որ ասում էր «դու ինքդ պիտի որոշես, որտե՞ղ մնալ»: Էնքան էլ լավ չէր, որ ծնողների դեմ էր տրամադրում, ծնողները շատ ու շատ հարցերում են ճիշտ::) Ընդհանուր առմամբ լավն էր:
Մեկ էլ մի բան էր հետաքրքիր, ինչի՞ էին տողադարձեր լինում նախադասության կեսից, էնպիսի տպավորություն ա, որ կարճ պատմվածքը քիչ թե շատ փորձել են «երկարեցնել»::pardon Չնայած էդ տողադարձերը կոնկրետ ինձ ընդհանրապես չխանգարեցին նորմալ կարդալ, անսովոր չէր:



Խատուտիկը. Լավն էր:roll Էլի տխուր էր մյուսների պես ու շատ լավն էր: Սկզբից կարծում էի ստանդարտ թեմա կլինի՝ էն որ տիկնիկը սիրվում ա, պահվում ա, հետո երեխան մեծանում ա ու տիկնիկը կորցնում ա ընկերոջը: Բայց շատ ավելին էր՝ իմաստը, շարադրանքը, մտքերը, ընդհանուր գեղեցկությունը, պատմությունը, գաղափարը:
Վերջին մասը բավականին նմանեցրած էր նկարին, ինչը էնքան էլ ճիշտ չի իմ սուբյեկտիվ կարծիքով: Նկարի մեջ մի քիչ փոխաբերական իմաստ գտնելը շատ ավելին ա ասում հեղինակի երևակայության մասին, բայց դա է՛լ պետք ա չափի մեջ լինի: Էնքան, որ ընթերցողն է՛լ պատմվածքի մեջ տեսնի պատկերը:


Էսքանը կարդացինք պրծանք, մնաց քննարկումները::)) Գիտեմ որոնց օգտին եմ քվեարկելու:;)

ivy
20.02.2015, 15:38
«Արձակուրդի առավոտը» երկու աշխարհների մեջ է: Հլը սկզբից ուշադիր կարդացեք: Լիզան մի իրականության մեջ է ապրում, իր շուրջը՝ ուրիշ իրականություն է: Դավիթն էլ մենակ Լիզայի համար գոյություն ուներ, ինչպես և ուրիշ լիքը բաներ, որոնք մանր-մունր հա երևում են տեքստում:
Համենայնդեպս, ես էդպես եմ հասկացել:
Ու որ մի քիչ էլ երևակայությանս զոռ տամ, կմտածեմ, որ ոչ միայն մեկը, այլ նաև երկրորդ իրականությունն էլ էր Լիզայի հորինածը, ու ինքը ընդհանրապես լրիվ ուրիշ տեղ էր, որտեղ ոչ մայր կար, ոչ տուն:
Երկու հորինած աշխարհներ են, մեկը՝ ցանկալի, մեկը՝ օտար, ու երկուսն էլ անիրական:

Alphaone
20.02.2015, 17:02
Տարբերակ 1. Նրանք



Ռուսական պատկերը, մտածելակերպը, բառապաշարը հրաշալի ներկայացված էր, հեղինակի վարպետությունը (մի երկու անհարթություն հանած) հիացնում է, բայց էս Չեռնոբիլա-միստիկա-քաղաքական խառնուրդն ինձ երևի սկսի դուր գալ, երբ արդիականությունը կորցնի, հիմիկվա քաղաքական գործընթացների ֆոնի վրա վանում է, լրիվ սուբյեկտիվ, իմ բզիկներով պայմանավորված, դրա համար թեև չեմ քվեարկել, բայց լավ գործ եմ համարում:

Alphaone
20.02.2015, 17:06
Տարբերակ 2. Տակտուս


Երկխոսությունները, պատմվածքի տեմպն ու կենդանությունը լավն էին, բայց ինձ մերօրյա այս քոմմենթա-լրահոսային գրելաոճը վանում է, երբեմն նաև հաջող գործեր են հանդիպում, բայց ընդհանուր թե ոճը, թե բովանդակությունն էս պատմվածքում ինձ դուր չեկան:

Հ.Գ. նախորդի նման ոնց որ լուրեր կարդայի, ոչ թե պատմվածք:

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 19:09
…Բայց ես ինչի՞ պտի նեղվեմ Բյուր ջան… ի՞նչ անբնական բան կա ստեղ… ավելին ես ոչ գրաքննադատ եմ ոչ էլ պրոֆեսիոնալ եմ, նույնիսկ սիրողական չեմ որոհետև գրականությամբ ես չեմ զբաղվում ու երևի 90% ա հավանականությունը որ չեմ հասկանում քո գրածները… քեզ ճիշտ են ասելոր պետք ա գտնես էն քննադակտին որը քեզ հասկանում ա ուղղակի ինձ ընդհանրապես պետբք ա քննադատների ցուցակից հանել… սա բոլորին ա վերաբերվում… ես եթե մի գործ սիրում եմ դա դեռ չի նշանակում որ էդ գործը լավն ա և հակառակը…

Մի բան ասեմ, ես էլ կարամ hair split անեմ, բայց եթե սա լինի full scale competition կամ workshop էդ ուրիշ… ես միշտ էլ ասել եմ workshop արեք որ ավելի շատ խորանանք ու ամենակարևորը discussion լինի… բայց էս ֆորմատով որ մարդիկ գալիս են ու կարծիք հայտնում գնում են, արդեն լուրջ չի լինում…

Նենց որ Բյուր ջան, հեչ պարտադիր չի որ ասես որ իմ կարծիքը հաշվի չես առնում, ես դա վաղուց գիտեմ ու վատ չեմ զգում, ոնց որ ասես վատ պովըր ես… բա վատ եմ բա ինչ եմ, կյանքումս ճաշ եփած չկամ… նույն էլ էս ա, կյանքումս պատմվածք գրած չկամ, խի՞ պտի դու իմ կարծիքը հաշվի առնես… I'm not the sharpest knife in the drawer…
Դե եսի՞մ Մեֆ: Մի քանի անգամ էս հարցը բարձրացրել եմ, նեղվել ես: Կարող ա Ռիփի, Լիզի, մի ուրիշի ու ուրիշի համար հարմար քննադատ ես ու ճիշտ տոչկին ես խփում, նենց որ միանգամից մի ասա՝ դու մասնագետ չես, եսիմ ինչ: Բայց դե կոնկրետ իմ դեպքում մեր մաստը չի բռնում, հո զոռով չի: Ստեղի քննադատներս էլ մասնագետ չեն, բայց լրիվ տոչկին են խփում:

Mephistopheles
20.02.2015, 19:31
Դե եսի՞մ Մեֆ: Մի քանի անգամ էս հարցը բարձրացրել եմ, նեղվել ես: Կարող ա Ռիփի, Լիզի, մի ուրիշի ու ուրիշի համար հարմար քննադատ ես ու ճիշտ տոչկին ես խփում, նենց որ միանգամից մի ասա՝ դու մասնագետ չես, եսիմ ինչ: Բայց դե կոնկրետ իմ դեպքում մեր մաստը չի բռնում, հո զոռով չի: Ստեղի քննադատներս էլ մասնագետ չեն, բայց լրիվ տոչկին են խփում:
Բյուր ջան երբեք էլ չեմ նեղվել… ուղղակի մի անգամ որ ասել ես, հերիք Ա, հիշում ենք բոլորս էլ ու հսմաձայն ենք հետդ…

ivy
20.02.2015, 19:48
Բյուր, իսկ ես ճի՞շտ էի հասկացել։

LisBeth
20.02.2015, 19:54
էս անգամ որոշել եմ քվեարկել… ուղղակի չեմ կողմնորոշվում…

քո ձայն էլ որոշիչ չի, կարաս երկու երեք կամ բոլորի օգտին էլ քվեարկես, ոնց որ սիրում ես անել

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 20:00
«Արձակուրդի առավոտը» երկու աշխարհների մեջ է: Հլը սկզբից ուշադիր կարդացեք: Լիզան մի իրականության մեջ է ապրում, իր շուրջը՝ ուրիշ իրականություն է: Դավիթն էլ մենակ Լիզայի համար գոյություն ուներ, ինչպես և ուրիշ լիքը բաներ, որոնք մանր-մունր հա երևում են տեքստում:
Համենայնդեպս, ես էդպես եմ հասկացել:
Ու որ մի քիչ էլ երևակայությանս զոռ տամ, կմտածեմ, որ ոչ միայն մեկը, այլ նաև երկրորդ իրականությունն էլ էր Լիզայի հորինածը, ու ինքը ընդհանրապես լրիվ ուրիշ տեղ էր, որտեղ ոչ մայր կար, ոչ տուն:
Երկու հորինած աշխարհներ են, մեկը՝ ցանկալի, մեկը՝ օտար, ու երկուսն էլ անիրական:


Բյուր, իսկ ես ճի՞շտ էի հասկացել։
Մմմ, մտածում եմ դեռ :)
Ես ճիշտն ասած ստեղ բավական ուրիշ բան էի ուզեցել դնել, բայց երևի էդ ուրիշ բանը շատ եմ բեքգրաունդ սարքել, պետք ա մի քիչ առաջ բերել:
Երկու իրականության պահն իսկապես կա, բայց աչքիս ես էդքան հստակ չեմ դրել, թե որոնք են էդ երկու իրականությունները: Իսկ վերնագիրը հեչ պատահական չի, որ Արձակուրդի առավոտ ա կոչվում:

LisBeth
20.02.2015, 20:04
Դե եսի՞մ Մեֆ: Մի քանի անգամ էս հարցը բարձրացրել եմ, նեղվել ես: Կարող ա Ռիփի, Լիզի, մի ուրիշի ու ուրիշի համար հարմար քննադատ ես ու ճիշտ տոչկին ես խփում, նենց որ միանգամից մի ասա՝ դու մասնագետ չես, եսիմ ինչ: Բայց դե կոնկրետ իմ դեպքում մեր մաստը չի բռնում, հո զոռով չի: Ստեղի քննադատներս էլ մասնագետ չեն, բայց լրիվ տոչկին են խփում:

Բյուր չգիտեմ դու ինքդ ոնց ես մտածում, բայց կողքից նայելով, իմ էստեղ գտնվելու պահից նկատել եմ, որ դու քննադատությունները սրտիդ մոտ ես ընդունում, անկախ նրանից տոչկին ա թե ինչին ա խփում :)

LisBeth
20.02.2015, 20:07
Մմմ, մտածում եմ դեռ :)
Ես ճիշտն ասած ստեղ բավական ուրիշ բան էի ուզեցել դնել, բայց երևի էդ ուրիշ բանը շատ եմ բեքգրաունդ սարքել, պետք ա մի քիչ առաջ բերել:
Երկու իրականության պահն իսկապես կա, բայց աչքիս ես էդքան հստակ չեմ դրել, թե որոնք են էդ երկու իրականությունները: Իսկ վերնագիրը հեչ պատահական չի, որ Արձակուրդի առավոտ ա կոչվում:

դե հլը ասա իմանանք խճճվեցինք, բայց իրականություններից անկախ, Դավիթը մնում ա հարցականի տակ, էդ պահն էլ կարելի ա հստակացնել

LisBeth
20.02.2015, 20:11
«Արձակուրդի առավոտը» երկու աշխարհների մեջ է: Հլը սկզբից ուշադիր կարդացեք: Լիզան մի իրականության մեջ է ապրում, իր շուրջը՝ ուրիշ իրականություն է: Դավիթն էլ մենակ Լիզայի համար գոյություն ուներ, ինչպես և ուրիշ լիքը բաներ, որոնք մանր-մունր հա երևում են տեքստում:
Համենայնդեպս, ես էդպես եմ հասկացել:
Ու որ մի քիչ էլ երևակայությանս զոռ տամ, կմտածեմ, որ ոչ միայն մեկը, այլ նաև երկրորդ իրականությունն էլ էր Լիզայի հորինածը, ու ինքը ընդհանրապես լրիվ ուրիշ տեղ էր, որտեղ ոչ մայր կար, ոչ տուն:
Երկու հորինած աշխարհներ են, մեկը՝ ցանկալի, մեկը՝ օտար, ու երկուսն էլ անիրական:

եթե ենթադրենք որ Դավիթը մենակ իրա համար գոյություն ուներ, երևակայությունը գործի դնել պետք չի, մայրն էլ ավտոմատ գնում ա էդ իրականություն

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 20:13
Բյուր չգիտեմ դու ինքդ ոնց ես մտածում, բայց կողքից նայելով, իմ էստեղ գտնվելու պահից նկատել եմ, որ դու քննադատությունները սրտիդ մոտ ես ընդունում, անկախ նրանից տոչկին ա թե ինչին ա խփում :)
Լիզ, ես մենակ Մեֆի քննադատությունից եմ ճըտ լինում, որտև ինքը հեչ տոչկին չի խփում, ու հա ասում եմ՝ իմ գործերի մասին մի խոսա, էլի չի լսում: Իսկ որ կոնկրետ բաներ են ասվում, լավ էլ ընդունում եմ: Նենց կուզեի սաղիդ ցույց տալ, թե իմ վերջին պատմվածքը ստեղ խմբագիրս ինչ օրն ա գցել, տառը տառին չի թողել: Ու էրկու շաբաթ ա ես իրան շնորհակալություն եմ ասում, որտև կյանքում ոչ մեկ տենց անողոք, միաժամանակ ճիշտ քննադատություն չի արել:

դե հլը ասա իմանանք խճճվեցինք, բայց իրականություններից անկախ, Դավիթը մնում ա հարցականի տակ, էդ պահն էլ կարելի ա հստակացնել
Դե Դավիթը հարցականի տակ ա, էդ հեչ:

Mephistopheles
20.02.2015, 20:34
Բյուր հազար եմ ասել, մի հատ ՊՄ արա չեմ գրի… իմանամ որն ա քոնը… ի՞նչ դժվար ա…

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 20:37
Բյուր հազար եմ ասել, մի հատ ՊՄ արա չեմ գրի… իմանամ որն ա քոնը… ի՞նչ դժվար ա…

Էլ մի ձև տուր, թե չգիտեիր :P Հա լավ, անցած, ես արդեն իմունիտետ ունեմ :))

Mephistopheles
20.02.2015, 20:48
Էլ մի ձև տուր, թե չգիտեիր :P Հա լավ, անցած, ես արդեն իմունիտետ ունեմ :))

Բյուր, մի բան քիչ կկարդամ… գիտես վատ ա՞… էն քննադատինդ դիր կարդանք… I'm willing to learn…

LisBeth
20.02.2015, 20:51
Բյուր, մի բան քիչ կկարդամ… գիտես վատ ա՞… էն քննադատինդ դիր կարդանք… I'm willing to learn…

Մեֆ, ինչի՞դ ա պետք... կկարդաս կզարգանաս էլ հետդ խոսալ չի լինի

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 20:58
Բյուր, մի բան քիչ կկարդամ… գիտես վատ ա՞… էն քննադատինդ դիր կարդանք… I'm willing to learn…
Մեֆ, ստեղ սովորել-չսովորելու բան չկա, քննադատության տեսակի հարց ա, մեկ էլ «մաստի»:
Կոնկրետ ես չեմ սիրում աբստրակտ կարծիքներ լսել իմ գործերի մասին, սիրում եմ շատ կոնկրետ, թե՝ այ էս պարբերությունը հանի, էս բառը կրճատի, էս մասերը հետ ու առաջ արա, էս մի տողը լավն ա, էս մեկը վատն ա: Այ, որ էն լքված ու մոռացված-ը նշեցիր, շատ կոնկրետ էր, ու երևի թարգմանելիս էդ մասը հանեմ:
Իսկ մինչև էդ որ երկար-բարակ գրել էիր, դու ավելի շատ ուղարկում ես մի ուղղությամբ, որը ես չէի էլ պլանավորել որպես հեղինակ, ու մի տեսակ ա էլի, որ ոնց որ ուզենաս ուրիշ ուղղություն թելադրել: Չգիտեմ, կարող ա ուրիշների դեպքում տենց չի, իմ դեպքում տենց ա:

Իսկ էս խմբագրիս գործը նրանով ա հզոր, որ ինքն իմ ասելիքին հեչ չի կպնում, այլ բառեր ա առաջարկում ավելացնել-պակասացնել, որոշ բաներ պարզացնել կամ բարդացնել: Դե էլ չեմ ասում լեզվական հսկայական օգնության մասին ինքն անգլերեն վերսիաների վրա ա աշխատում): Ու ի դեպ, ինքը գրականագետ էլ չի, ոչ էլ առանձնապես կարդալու հետ սեր ունի: Ահագին զարմացել էի, որ տենց որակյալ գործ էր արել:

LisBeth
20.02.2015, 21:18
Մեֆ, ստեղ սովորել-չսովորելու բան չկա, քննադատության տեսակի հարց ա, մեկ էլ «մաստի»:
Կոնկրետ ես չեմ սիրում աբստրակտ կարծիքներ լսել իմ գործերի մասին, սիրում եմ շատ կոնկրետ, թե՝ այ էս պարբերությունը հանի, էս բառը կրճատի, էս մասերը հետ ու առաջ արա, էս մի տողը լավն ա, էս մեկը վատն ա: Այ, որ էն լքված ու մոռացված-ը նշեցիր, շատ կոնկրետ էր, ու երևի թարգմանելիս էդ մասը հանեմ:
Իսկ մինչև էդ որ երկար-բարակ գրել էիր, դու ավելի շատ ուղարկում ես մի ուղղությամբ, որը ես չէի էլ պլանավորել որպես հեղինակ, ու մի տեսակ ա էլի, որ ոնց որ ուզենաս ուրիշ ուղղություն թելադրել: Չգիտեմ, կարող ա ուրիշների դեպքում տենց չի, իմ դեպքում տենց ա:

Իսկ էս խմբագրիս գործը նրանով ա հզոր, որ ինքն իմ ասելիքին հեչ չի կպնում, այլ բառեր ա առաջարկում ավելացնել-պակասացնել, որոշ բաներ պարզացնել կամ բարդացնել: Դե էլ չեմ ասում լեզվական հսկայական օգնության մասին ինքն անգլերեն վերսիաների վրա ա աշխատում): Ու ի դեպ, ինքը գրականագետ էլ չի, ոչ էլ առանձնապես կարդալու հետ սեր ունի: Ահագին զարմացել էի, որ տենց որակյալ գործ էր արել:

Բյուր լավ բան ես ասում, բայց Մեֆը կոմբինացված քննադատ ա, համ աբստրակտ՝ ահագին հետաքրքիր, համ էլ հանգիստ կարա ասի էս տողը հանի, կամ էս ինչը փոխի, նենց որ դրանից ասելիքը չտուժի ու չփոխվի: Ես իհարկե հասկանում եմ քո հիացմունքը, բայց էդքան կատեգորիկ լինլ, որ ասես ինձ սենց մի քննադատի, ինքդ էլ ահագին բան էս կորցնում արդյունքում: գործի թերությունները մենակ կոսմետիկ չեն լինում

Mephistopheles
20.02.2015, 21:23
Մեֆ, ստեղ սովորել-չսովորելու բան չկա, քննադատության տեսակի հարց ա, մեկ էլ «մաստի»:
Կոնկրետ ես չեմ սիրում աբստրակտ կարծիքներ լսել իմ գործերի մասին, սիրում եմ շատ կոնկրետ, թե՝ այ էս պարբերությունը հանի, էս բառը կրճատի, էս մասերը հետ ու առաջ արա, էս մի տողը լավն ա, էս մեկը վատն ա: Այ, որ էն լքված ու մոռացված-ը նշեցիր, շատ կոնկրետ էր, ու երևի թարգմանելիս էդ մասը հանեմ:
Իսկ մինչև էդ որ երկար-բարակ գրել էիր, դու ավելի շատ ուղարկում ես մի ուղղությամբ, որը ես չէի էլ պլանավորել որպես հեղինակ, ու մի տեսակ ա էլի, որ ոնց որ ուզենաս ուրիշ ուղղություն թելադրել: Չգիտեմ, կարող ա ուրիշների դեպքում տենց չի, իմ դեպքում տենց ա:

Իսկ էս խմբագրիս գործը նրանով ա հզոր, որ ինքն իմ ասելիքին հեչ չի կպնում, այլ բառեր ա առաջարկում ավելացնել-պակասացնել, որոշ բաներ պարզացնել կամ բարդացնել: Դե էլ չեմ ասում լեզվական հսկայական օգնության մասին ինքն անգլերեն վերսիաների վրա ա աշխատում): Ու ի դեպ, ինքը գրականագետ էլ չի, ոչ էլ առանձնապես կարդալու հետ սեր ունի: Ահագին զարմացել էի, որ տենց որակյալ գործ էր արել:

Բյուր ջան, շատ ճիշտ բառ ես օգտագործել… ԽՄԲԱԳԻՐ… ես չեմ կարծում որ մենք խմբագրական գործենք անում… մի բան ա քննադատելը մի բան ա խմբագրելը… կարաս համաձայն չլինես գաղափարի հետ բայց խմբագրես որ ավելի հստակ լինի, հասանելի լինի…

մենք քննարկում ենք թե գաղափարը, մոտեցումը տեսանկյունը ստրուկտուրան ԸՆԴՈՒՆԵԼԻ Ա մեր համար թե չէ… Րաֆֆին ամեն բառը ճիշտ տեղը դրել ա,բայց ես իրա գործերը չեմ սիրում…

it depends what we're looking for…

Tiger29
20.02.2015, 21:24
Չէի ուզում ասել, բայց արխիվ թող սխալ չգնա:
Հարցման մեջ փակագիծը սխալ տեղում ա դրած` ուղղեք:
Տարբերակ(ներ)ն եք:

Mephistopheles
20.02.2015, 21:25
Մեֆ, ինչի՞դ ա պետք... կկարդաս կզարգանաս էլ հետդ խոսալ չի լինի

մի վախի չեմ սովորի…

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 21:28
Բյուր լավ բան ես ասում, բայց Մեֆը կոմբինացված քննադատ ա, համ աբստրակտ՝ ահագին հետաքրքիր, համ էլ հանգիստ կարա ասի էս տողը հանի, կամ էս ինչը փոխի, նենց որ դրանից ասելիքը չտուժի ու չփոխվի: Ես իհարկե հասկանում եմ քո հիացմունքը, բայց էդքան կատեգորիկ լինլ, որ ասես ինձ սենց մի քննադատի, ինքդ էլ ահագին բան էս կորցնում արդյունքում: գործի թերությունները մենակ կոսմետիկ չեն լինում
Լիզ, ես բացարձակ կոսմետիկ թերությունների մասին չեմ ասում: Իրա աբստրակտ քննադատությունը կարա հետաքրքիր լինի քո համար, բայց ինձ համար դա հետաքրքիր չի, որովհետև ինքն իրա քննադատությամբ միշտ շեղում ա գործի բուն ուղղությունից: Նայի, ինքն ասում ա՝ Լիզայի կերպարը հստակ չի, բայց հենց էդ ա, որ իմ նպատակը չի էղել իրա կերպարը հստակ սարքելը, հակառակը՝ ինչքան անհստակ լինի ինքը, էնքան ես իմ նպատակին հասել եմ: Ինքը ասում ա՝ կոնֆլիկտ չկա: Կա կոնֆլիկտ, ուշադիր չի էղել: Ու մնացած կարծիքների հիման վրա հասկանում եմ, որ էդ կոնֆլիկտը շատ բեքգրաունդ եմ սարքել, մի քիչ պետք ա առաջ բերել, բայց Մեֆը լրիվ ուրիշ ուղղություն ա տալիս, որը չի համապատասխանում իմ նպատակին: Իմ ասածը հենց էդ ա, որ իրա քննադատությունն իմ դեպքում չի աշխատում, որովհետև ինքն ինձ ուզում ա ուղարկել մի տեղ, որտեղ ես չեմ ուզում գնալ, նպատակ չեմ ունեցել գնալու:

Իսկ կոնկրետ քննադատությունը պարտադիր չի, որ կոսմետիկ լինի: Կարան շատ լուրջ թերություններ վեր հանվեն հենց կոնկրետ բաներ ասելով:
Նայի, նորից էստեղից օրինակ բերեմ: Սամն ասեց, որ գործս սենտիմենտալ ա: Սա շատ աբստրակտ ա, ու չի բացառվում, որ ես ներվայնանայի՝ չհասկանալով, թե ինչու ա տենց կարծում: Բայց ես հո գիտեմ, որ շատ կոնկրետ տող ա էդ գործը սենտիմենտալ դարձնում, ու քանի որ դա գիտեմ, հասկանում եմ՝ ինչ նկատի ունի: Բայց հնարավոր ա, որ չիմանայի: Իրան ասեի՝ կոնկրետ օրինակով խոսա, չխոսեր: Ու տենց էլ չհասկանայի՝ ինչու ա սենտիմենտալ համարում: Ու միշտ էլ տենց ա, գործի ցանկացած լուրջ թերություն հնարավոր ա շատ կոնկրետ հատվածներով ցույց տալ: Ես տենց քննադատություն եմ սիրում: Ու շատ կարևոր ա, որ քննադատողը հասկանա, թե հեղինակն ուր ա տանում գործը, քննադատությունն անի առանց էդ ուղղությունից շեղվելու: Մեֆը շեղվում ա:

LisBeth
20.02.2015, 21:30
մի վախի չեմ սովորի…

ո~ւֆ, ես էլ ասի կորցնում եմ քեզ

StrangeLittleGirl
20.02.2015, 21:31
Բյուր ջան, շատ ճիշտ բառ ես օգտագործել… ԽՄԲԱԳԻՐ… ես չեմ կարծում որ մենք խմբագրական գործենք անում… մի բան ա քննադատելը մի բան ա խմբագրելը… կարաս համաձայն չլինես գաղափարի հետ բայց խմբագրես որ ավելի հստակ լինի, հասանելի լինի…

մենք քննարկում ենք թե գաղափարը, մոտեցումը տեսանկյունը ստրուկտուրան ԸՆԴՈՒՆԵԼԻ Ա մեր համար թե չէ… Րաֆֆին ամեն բառը ճիշտ տեղը դրել ա,բայց ես իրա գործերը չեմ սիրում…

it depends what we're looking for…
Մեֆ, իրականում ես էդ գործը տվել էի ընդամենը սրբագրելու համար, բայց արդյունքում ստացա նաև խմբագրական աշխատանք, պլյուս լիքը քննադատություն: Ու ուրախությունից պարում էի, որտև էրևում էր՝ մարդը հասկացել ա, թե ինչի մասին ա գործը, դրա հիման վրա ա առաջարկներ արել:

Րաֆֆին ամեն բառը ճիշտ տեղում չի դրել: Մի հատ լավ խմբագիրը իրան խիստ պակասում էր:

Mephistopheles
20.02.2015, 21:46
Լիզ, ես բացարձակ կոսմետիկ թերությունների մասին չեմ ասում: Իրա աբստրակտ քննադատությունը կարա հետաքրքիր լինի քո համար, բայց ինձ համար դա հետաքրքիր չի, որովհետև ինքն իրա քննադատությամբ միշտ շեղում ա գործի բուն ուղղությունից: Նայի, ինքն ասում ա՝ Լիզայի կերպարը հստակ չի, բայց հենց էդ ա, որ իմ նպատակը չի էղել իրա կերպարը հստակ սարքելը, հակառակը՝ ինչքան անհստակ լինի ինքը, էնքան ես իմ նպատակին հասել եմ: Ինքը ասում ա՝ կոնֆլիկտ չկա: Կա կոնֆլիկտ, ուշադիր չի էղել: Ու մնացած կարծիքների հիման վրա հասկանում եմ, որ էդ կոնֆլիկտը շատ բեքգրաունդ եմ սարքել, մի քիչ պետք ա առաջ բերել, բայց Մեֆը լրիվ ուրիշ ուղղություն ա տալիս, որը չի համապատասխանում իմ նպատակին: Իմ ասածը հենց էդ ա, որ իրա քննադատությունն իմ դեպքում չի աշխատում, որովհետև ինքն ինձ ուզում ա ուղարկել մի տեղ, որտեղ ես չեմ ուզում գնալ, նպատակ չեմ ունեցել գնալու:

Իսկ կոնկրետ քննադատությունը պարտադիր չի, որ կոսմետիկ լինի: Կարան շատ լուրջ թերություններ վեր հանվեն հենց կոնկրետ բաներ ասելով:
Նայի, նորից էստեղից օրինակ բերեմ: Սամն ասեց, որ գործս սենտիմենտալ ա: Սա շատ աբստրակտ ա, ու չի բացառվում, որ ես ներվայնանայի՝ չհասկանալով, թե ինչու ա տենց կարծում: Բայց ես հո գիտեմ, որ շատ կոնկրետ տող ա էդ գործը սենտիմենտալ դարձնում, ու քանի որ դա գիտեմ, հասկանում եմ՝ ինչ նկատի ունի: Բայց հնարավոր ա, որ չիմանայի: Իրան ասեի՝ կոնկրետ օրինակով խոսա, չխոսեր: Ու տենց էլ չհասկանայի՝ ինչու ա սենտիմենտալ համարում: Ու միշտ էլ տենց ա, գործի ցանկացած լուրջ թերություն հնարավոր ա շատ կոնկրետ հատվածներով ցույց տալ: Ես տենց քննադատություն եմ սիրում: Ու շատ կարևոր ա, որ քննադատողը հասկանա, թե հեղինակն ուր ա տանում գործը, քննադատությունն անի առանց էդ ուղղությունից շեղվելու: Մեֆը շեղվում ա:

չեմ ասել հստակ չի…

StrangeLittleGirl
21.02.2015, 03:20
Ի դեպ, էսօր ահագին մտածել եմ էս հարցերի շուրջ: Մեֆի քննադատությունը հենց խմբագրի գործ ա: Ակումբցիներից շատերը մրցույթների գործերը կարդում են որպես ընթերցող, հավեսի համար, ոնց որ կկարդային որևէ գրողի գործ, քվեարկում են իրանց դուր էկածի օգտին, կարծիք գրում են էնպես, ինչպես կգրեին որևէ գրքի մասին, որ կարդացել են:

Բայց Մեֆը ու մի քանի այլ ակումբցիներ ավելի շատ խմբագրական քննադատություն են անում, այսինքն՝ գրում են, որ գործն ավելի լավը կլիներ, եթե... Ու դրա համար եմ ասում՝ Մեֆի խմբագրականն իմ մաստով չի:

Smokie
21.02.2015, 11:10
Ըհն, մնաց Մարին գա ու պաշտոնապես հայտարարի «անհայտ ակումբցիներին»:))

Mephistopheles
21.02.2015, 13:08
Ի դեպ, էսօր ահագին մտածել եմ էս հարցերի շուրջ: Մեֆի քննադատությունը հենց խմբագրի գործ ա: Ակումբցիներից շատերը մրցույթների գործերը կարդում են որպես ընթերցող, հավեսի համար, ոնց որ կկարդային որևէ գրողի գործ, քվեարկում են իրանց դուր էկածի օգտին, կարծիք գրում են էնպես, ինչպես կգրեին որևէ գրքի մասին, որ կարդացել են:

Բայց Մեֆը ու մի քանի այլ ակումբցիներ ավելի շատ խմբագրական քննադատություն են անում, այսինքն՝ գրում են, որ գործն ավելի լավը կլիներ, եթե... Ու դրա համար եմ ասում՝ Մեֆի խմբագրականն իմ մաստով չի:

Բյուր, ես գիտե՞ս ոնց եմ նայում գործերին… կարող ա սխալ ա,չգիտեմ, բայց ես տենց եմ սովորել… ինչ ա գրում ու ոնց ա տեսնում… սրանք իմ համար ամենակարևորն են… նոր հետո ոնց ա դա մատուցում կամտեղ հասցնում…

ինչ ա գրում նշանակում ա թե մարդն ինչ ա տեսնում,ինչ ա նկատում, ինչն ա իրան հուզում… էս իմ համար շատ կարևոր ֆակտոր ա… ինքը կարա տեխնիկապես շատ լավ գրի բայց էն ինչ իրան հուզում ա կամ ինչ ա նկատում ու կարևորում արդեն արդեն ուրիշ խնդիր ա… կարաս շատ լավ գաղափարի վրա վատ պատմվածք գրես, դա դեռ հնարավոր ա մի բան սարքել,բայց կարաս շատ պրիմիտիվ բանի մասին տեխնիկապես շատ լավ գրես, դա վտանգավոր ա… ճարտարապետության մեջ էլ ա տենց

ոնց ա տեսնում նշանակում ա թե էդ մարդն ինչպես ա տեսնում էն ինչ մենք ենք տեսնում թեկուզ ամեն օր, ինչն ա նկատում… տեսնում ա էն ինչ որ ցանկացած մարդ կտեսնե՞ր թե տեսնում ա նենց լույսի տակ որ մենք էսքան ժամանակ նայել ենք ու չենք տեսել… նորից… կարաս ամենասովորական մոտեցումը տեխնիկապես նենց լավ անես որ ինքդ քեզ էլ խաբես թե լավ բան ես գրել…

էս երկու բաները ես ինչի՞ եմ կարևորում… որովհետև սրանք են որոշում լեզուն, ստրուկտուրան ու դրանցով մտնում մարդու մեջ ու խառնում ամեն ինչ… ու ինչ են խառնում, ինչ են բորբոքում… ինչքան երկար ա արձագանքում…

եթե վերի երկուսը չկա,ոչ մի խմբագրություն չի օգնի, գործը չի կարա լավանա, հնարավոր չի, որովհետև եթե ազնվորեն խմբագրես պտի որ "մերկությունը" մեջտեղ գա… կամ էլպտի sugar coat անես որ ուտվի…

էս ա իմ մոտեցումը… հիմա թե ինչքանով ա հաջող լինում չգիեմ… բայց ամեն անգամ չի ստացվում…ու սրա համար ինձ շատ են կպելու քննադատել ընդհուպ միչև վիրավորանք… well… ես էլ իմ բաժինն եմ ունեցել… էս ուրիշ հարց ա…

քո գրվածքների պահով ուրիշ բան չունեմ ասելու բացի համաձայնվելուց… դու մենակ կարաս ասես քես ինչն ա օգտակար ու կարևոր, իմ սահմանը միչև էդտեղ ա ու դա շատ բնական ա…

Հ.Գ. մոռացա ասեմ որ եթե Րաֆֆուն մի հատ լավ խմբագիր տաս մեկա դրանից շատ բան չի փոխվի… շատ-շատ մի քիչ կարճանա կամ լավանա գործերը…

Vaio
21.02.2015, 13:55
Ոնց իմանանք, ովքեր են տվյալ ստեղծագործությունների հեղինակները ?

Կամ էլ, որ հեղինակներն են մասնակցում այս մրցույթին?

Վոլտերա
21.02.2015, 14:14
Ոնց իմանանք, ովքեր են տվյալ ստեղծագործությունների հեղինակները ?

Կամ էլ, որ հեղինակներն են մասնակցում այս մրցույթին?

Էսօր կասվի :)

Vaio
21.02.2015, 14:30
Էսօր կասվի :)

Մինչև քվեարկությունը!

Թեկուզ պարզապես ովքեր են մասնակցում?

Tiger29
21.02.2015, 15:52
Մինչև քվեարկությունը!

Թեկուզ պարզապես ովքեր են մասնակցում?


Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների անունների

Քվեարկությունը տևելու է 5 օր

...

Քվեարկությունը բաց է

5 օր անց՝ քվեարկության ավարտից հետո կհայտարարվեն հեղինակները




Բայց արդեն կան ոչ պաշտոնական տվյալներ:) , եթե ավելի շուտ ես ուզում իմանալ:




Տարբերակ 1. Նրանք - Սկեպտիկ
Տարբերակ 2. Տակտուս - Լիզբեթ
Տարբերակ 3. Արձակուրդի առավոտը - Բյուր
Տարբերակ 4. Երազանման - Ֆրիմեն
Տարբերակ 5. Խատուտիկը - Նիկեա

Tiger29
21.02.2015, 22:04
Պաշտոնականը ոչ պաշտոնականից չտարբերվեց:)


Նայել հարցման արդյունքները:
Ո՞ր տարբերակ(ներ)ն եք հավանում
Քվեարկողներ 20

Տարբերակ 1. Նրանք- Sceptic----------------------------------7----35.00%
Տարբերակ 2. Տակտուս- Lisbeth-------------------------------9----45.00%
Տարբերակ 3. Արձակուրդի առավոտը- StrangeLittleGirl-9----45.00%
Տարբերակ 4. Երազանման- Freeman-------------------------2----10.00%
Տարբերակ 5 Խատուտիկը- Նիկեա----------------------------7----35.00%

Mephistopheles
22.02.2015, 04:41
էս պրծա՞վ…

LisBeth
22.02.2015, 04:44
էս ինչ անկապ վիճակ ա: Հա ինչ էի ասում, Սկեպտիկ շնորհակալություն քեզ, Բյուր առաջին հայացքից քո գործը պարզ էր, բայց ընթացքում նոր բաներ բացահայտվեցին, թե մեր թե քո համար, ինչ ասեմ էլ, հա Ֆրիմէն ջան կներես կտրուկ կարծիքի համար, Նիկեա շարունակիր զարգանալ, Լիզբեթ գնա գրողի ծոցը

Mephistopheles
22.02.2015, 04:46
ցուցակը կա՞…

LisBeth
22.02.2015, 04:49
էս պրծա՞վ…

Մեֆ... քեզ մի հատ սրտանց կգրկեի, հատկապես հիմա

LisBeth
22.02.2015, 04:50
Մեֆ... քեզ մի հատ սրտանց կգրկեի, հատկապես հիմա

ասածս ինչ ա, մերսի, կներես որ էսքան տանջեցի

Mephistopheles
22.02.2015, 04:51
Մեֆ... քեզ մի հատ սրտանց կգրկեի, հատկապես հիմա

խի՞… Ես քեզ ի՞նչ եմ արել…

LisBeth
22.02.2015, 04:52
խի՞… Ես քեզ ի՞նչ եմ արել…

ոչ մի բան, դա սպառնալիք չի :D

Mephistopheles
22.02.2015, 04:52
ասածս ինչ ա, մերսի, կներես որ էսքան տանջեցի

խնդիր չի, Լիզ ջան… յոռ վելքոմ…

Mephistopheles
22.02.2015, 04:53
ոչ մի բան, դա սպառնալիք չի :D

ինձ որ տենց բան են ասում ուրեմն մի բան արել եմ…

LisBeth
22.02.2015, 04:55
ինձ որ տենց բան են ասում ուրեմն մի բան արել եմ…

չէ մի անհանգստացի, ուղղակի ուզում էի, ասի գրեմ իմանաս

Mephistopheles
22.02.2015, 04:56
չէ մի անհանգստացի, ուղղակի ուզում էի, ասի գրեմ իմանաս

Օքեյ… լավ պրծա… վախացրիր…

Mephistopheles
22.02.2015, 05:04
չկա չկա… մի հատ երգ դնեմ գնամ…


http://youtu.be/LjOl0fG72ZE

Գալաթեա
22.02.2015, 05:09
Մրցույթին ուզածիս պես ուշադիր չեմ կարողացել հետևել, գործերն էլ թռնելով ու կիսատ եմ նայել, բայց եթե դեմ չեք՝ մրցույթից ընդհանուր տպավորություններովս կիսվեմ։

Նախօրոք խնդրում եմ՝ Մարիշոկ, նեղանալ չլինի։

Շատ անտարբեր, առանց սիրտ ու ջիգյար դնելու, շըփթըփ մրցույթ էր։ Սկսած ընտրված նկարից, որն իր կոնցեպտով ահագին հիշեցնում էր Այվիի դրած բատինեքի ու ծաղիկի նկարը, վերջացրած նրանով, որ կազմակերպիչը սկի լայաղ չի արել ավանդական ամփոփող գրառում անել՝ մասնակիցների ցուցակով, շնորհավորանքով և այլն։ Ու ոնց կազմակերպածն էր անհավես նենց էլ ընթացքն ու ավարտն էր։
Մարի, պաչիկ :)

Տենց չի էլի ձևը։ Իդեաներ ա պետք հղանալ, ինտերնետից նկար քոփի փեյսթ անելուց մի քիչ առաջ գնալ, out of the box մտածել, քննարկման դնել, վիճել, եզրահանգումների գալ։ Թե չէ ոնց որ հա նույն մրցույթը գնա։ Նույն հեղինակները, նույն քննարկումները, նույն գուշակությունները... հոգնեցինք էլի։

Որ չասեք՝ մենակ մեծ-մեծ խոսում ես՝ սենց բան մը։ Չեմ ասում, որ հանճարեղ միտք եմ ճառագել ու հրաշալի մի անձնավորություն եմ ես, բայց սենց մի գաղափար ունեմ։

Պիես գրենք մյուսը։
Ասենք սենց մինիմում կրիտերիաներով. մաքս հինգ գործող անձ, իրադարձությունը՝ փակ տարածքում, մի հատ պարտադիր կոնֆլիկտ երկու գործող անձանց միջև, հնարավորինս անսպասելի ֆինալ։
Նախ՝ սենց բան չենք արել, դրամատուրգիայում մեզ կփորձենք, տեսնենք ստացվում ա թե չէ, հետո, կարծում եմ, շատերի ձեռագիրը էս ֆորմատում մի քիչ ավելի դժվար կլինի ճանաչել։ Ու կբացառվի էն դեպքը, որ ինչ որ մեկն իր նոյի թվի գրած գործը կսաղացնի մրցույթի վրա։

Կարծիքնե՞ր։

Վոլտերա
22.02.2015, 11:44
Պիեսն ընտիր գաղափար է: Գալ, չեմ նեղանում, ես էլ զգացի, որ անկապ անհավես արեցի: Մյուս անգամը մի հետաքրքիր բան մտածենք, անեմ :)
Լիզ ու Բյուր, ապրեք :kiss

Skeptic
22.02.2015, 11:50
Սկեպտիկ շնորհակալություն քեզ
Քեզ էլ շնորհակալություն: :)
Ճիշտ ես նկատել, վերջաբանը լղոզած էր, որովհետև ուշացնում էի. ամսի 14-ին էի սկսել ու դեդլայնից 10-15 րոպե առաջ ուղարկել:
Մի պահ ուզում էի ալտերնատիվ վերջաբան գրել, բայց հետո մտածեցի, որ համ հայհոյախառը բան ա ստացվելու, համ էլ միջակ գործի համար չարժի տանջվել:

Smokie
22.02.2015, 15:18
Բյուր և Լիզբեթ ջաներ շնորհավորում եմhttp://rugame.mobi/smile/zest/pozhali.gif

Գագ, Նիկ, Ռուբ ապրեք դուք::good:friends:

StrangeLittleGirl
23.02.2015, 01:51
Ժող, կներեք, էլի ճամփեքին էի, դրա համար եմ էսքան ուշ գրում:

Շնորհավոր-մորհավոր: Գալի առաջարկն իրոք գժանոց ա, պիես փորձելուն ես էլ եմ համաձայն: Ընդհանրապես շատ կայֆ բան ա կոմֆորտի զոնայից դուրս գալը, իսկ պիեսը դրա օրինակներից ա:

Եթե անդրադառնամ մրցույթի թեմային, Մարիի անհավեսությունը մի կողմ, նկարն ինքը բավական անհաջող էր որևէ բան խթանելու համար: Այ հիմա ժամանակն ա, որ Ամառուին մի մեծ պաչիկ ուղարկեմ, որտև եթե ինքը չլիներ, դժվար մասնակցեի էս մրցույթին: Ինքն էր կարծեմ վերջերս ֆեյսբուքում պոստել, հարցնում էր՝ Յամի դոնաթներից որտեղ կարելի ա ճարել: Եսիմ ոնց Յամի մասին հիշողությունները կապվեցին էդ նկարին, ստացվեց պատմվածքը:

Հիմա պատմվածքի մասին: Բացի էն ամենից, ինչ շատերը տեսան, ես էնտեղ երկու բան էի ուզում ցույց տալ: Մեկը երկար բացակայությունից հետո տուն գալը, ու թե ինչքան բան ա ուրիշ լինում տարիներ անց: Մյուսն էլ բացակա մայրը, այսինքն՝ մի մայր, որն աղջիկ ա մեծացրել, բայց խաբար չի էղել իրանից. ի՞նչ ա կերել նախաճաշին, թեյը ո՞նց ա խմում: Սկի խաբար չի էղել, որ իրենց բակում խատուտիկներ են աճել, ու իրա աղջիկը սիրել ա դրանք: Ու անգամ աղջկա սիրելի իրերը մեշոկով հավաքել, տարել ա պադվալ:
Ինչ վերաբերում ա Դավիթին, ապա իրա հարցը բարդ ա: Ուզեցել եմ ստեղ unreliable narrator օգտագործել, այսինքն՝ չնայած կարծես տիկնիկն ա անձնավորված, բայց էնքան էլ վստահ չես կարող ասել, որովհետև պատմողն ինքն անվստահելի ա: Ճիշտ ա՝ ամենահավանական վերսիան էն ա, որ ինքը հենց տիկնիկն էր, Լիզան անձնավորել, հետը ման էր տալիս: Բայց մնացած վերսիաներն էլ չեն բացառվում:

Վոլտերա
23.02.2015, 14:57
Մոդերատորական. Վերջին մի քանի գրառումները տեղափոխվել են Ստեղծագործական նախագծերի քննարկում (http://www.akumb.am/showthread.php/57598-%D5%8D%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%B6%D5%A1%D5%AD%D5%A1%D5%A3%D5%AE%D5%A5%D6%80%D5%AB-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4) թեմա: