PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Պատմվածք դռների ու Կլաուսի մասին



ivy
23.01.2015, 07:24
Անքնության էի մատնվել, անկողնում տանջվելու փոխարեն նստեցի, էսպիսի բան գրեցի:
Չգիտեմ՝ ինչ է ստացվել:


Դռներ

Պապաս ունի դրանից: Վախ նեղ տարածություններից: Էն ո՞նց են ասում, «կ» տառով խուճուճ բառ է: Կլաուս ինչ-որ: Լավ, կարևոր չի:
Քչերը գիտեն, որ մենակ պապաս չի. ես էլ ունեմ դրանից: Ընդհանրապես մենք նման ենք: Ես ու պապաս: Նույն խմորից ենք հունցված: Ժամանակ գտնեմ, մեր նմանության մասին մանրամասն կպատմեմ: Էսօր չէ:

Ու էդպես երկուսս էլ խնդիրներ ունենք Կլաուսի հետ, բայց ինձ մոտ վիճակը ոնց որ թե շատ ծանր չի: Դրա համար էլ, ի տարբերություն պապայիս, ես կարողանում եմ հասարակական տրանսպորտից օգտվել: Ոչ գնացքի, ոչ ավտոբուսի և ոչ էլ անգամ ինքնաթիռի փակ ու նեղ տարածքն ինձ էնքան չի ճնշում, որ շունչս կտրվի:
Ամեն օր նստում եմ նույն գնացքն ու արվարձաններից հասնում Հայմերանպլաց՝ աշխատանքի: Սովորականի նման:

Էդպես էր դեկտեմբերի երկուսին, դեկտեմբերի երեքին, դեկտեմբերի չորսին և անգամ դրանից առաջ:
Իսկ դեկտեմբերի հինգին ձյուն եկավ: Շատ առատ, էնքան առատ, որ քաղաքի բոլոր գնացք-մնացքները խառնվեցին իրար, սկսեցին առաջ ու հետ ընկնել կամ ընդհանրապես տեղից չշարժվել:

Առավոտվա յոթ անց կես, կտրող ցուրտ ու իրար գլխի հավաքված լիքը մարդ՝ գնացքի սպասող: Մինչ ես մտածում եմ՝ ոնց եմ ժամանակին աշխատանքի հասնելու, տաքսի վերցնեմ, թե չէ, հայտարարում են, որ էդ գծով առաջիկա մի ժամում ոչ մի շարժում չի լինելու: Ու բոլորիս ուղարկում են եսիմ որ գիծ՝ արտահերթ գնացք նստելու, որն ուրիշ քաղաքից է գալիս ու առանց կանգառի գնալու է մինչև կենտրոնական կայարան: Առանց կանգառի նշանակում է մոտ կես ժամ: Ու բոլորս լցվում ենք արտահերթ փրկության վագոնները: Ես հայտնվում եմ վագոնի մեջտեղում, թեև ըստ լցվածության, թվում էր, թե վերջին մարդն եմ լինելու, ով կտեղավորվեր ներսում: Բայց մարդիկ հա լցվում են ու լցվում: Էնքան, որ դռներն արդեն չեն փակվում: Էնքան, որ եթե անգամ ոտքերս կտրեմ գետնից, միևնույն է կմնամ նույն դիրքով ցցված: Ամեն կողմից սեղմված եմ ու շարունակում եմ սեղմվել: Տալոնով հացի հերթ՝ իննսունականներին. մոտավորապես էդպիսի վիճակ: Ինչ-որ մեկը գոռում է, որ հնարավոր չի դռները փակել ու խնդրում, որ վերջին ներս մտածները դուրս գան: Բայց ոչ ոք դուրս գալ չի պատրաստվում ու միայն առաջ են սեղմվում, որ փակվելիքը փակվի, ու պոկվենք տեղից: Ես պատրաստ եմ ինքս դուրս գալ, բայց հասկանում եմ, որ դա այլևս հնարավոր չի:

Գնացքը շարժվում է: Շուրջս դեմքեր են: Շատ մոտ, անտանելի մոտ: Եթե լեզուս դուրս հանեմ, ու հաշվի առեք, որ իմ լեզուն շատ կարճ է, ապա կկպնեմ դիմացիս թշին: Էնպես չի, որ մոտս էդպիսի ֆանտազիա է առաջացել. ուղղակի գիտեմ, որ դա լրիվ հնարավոր սցենար է: Իսկ դիմացիս թուշը նոր սափրված է, ես տեսնում եմ վրայի բոլոր ծակոտիները՝ մեկ առ մեկ: Բլթակի մոտ փոքր խալ կա՝ հարթ մակերեսով: Ականջը մաքուր-մաքուր է ու փայլում է նոր մաքրած սխտորի պճեղի նման: Բայց դեմքից եկող բույրը ամենևին սխտորային չի: Քաղցր հոտ է գալիս, ոնց որ մեր տան կողքի հացի խանութի չամչով բուլկուց: Լրիվ լցված եմ էդ հոտով, սիրտս սկսում է խառնել, էն դեպքում, որ մի քիչ մեծ հեռավորության վրա գուցե նույնիսկ հաճելի թվար: Տեսնում եմ, թե ինչպես է քունքի մոտ կաթիլ գոյանում: Ու սկսում է կամաց ծորալ ներքև: Անցնում է նոր սափրած ծակոտիների վրայով, շրջանցում հարթ խալը, հասնում է վզին ու ներս սողոսկում հագուստի մեջ: Որովայնիցս սկսում է տաք ալիք բարձրանալ: Գլուխս պտտվում է: Սեղմված եմ: Օդը չի հերիքում: Ինձ մտցրել են նեղ խողովակի մեջ: Ու ես զմռսվել մնացել եմ մեջը:

Չէ, չկա խողովակ: Չկա խողովակ, ես գնացքում եմ: Փորձում եմ կենտրոնանալ էդ մտքի վրա: Չի ստացվում: Նայում եմ դռանը: Եթե հիմա չբացվի, ես կմեռնեմ: Տաք ալիքը շարունակում է բարձրանալ, հասնում է կոկորդիս: Ո՞ւր են ոտքերս: Չեմ զգում: Դուռը բացեք...
-Խաղա՞նք:
Սենյակը լցված է որովայնիցս բարձրացող տաք ալիքով: Նա նստած է դիմացս: Գաճաճ հաստլիկ մարմինը տեղավոր է փափուկ բարձերի մեջ: Մատներով քրքրում է չեչոտ դեմքին աճած շեկ մորուքը:
-Դու ո՞վ ես,-հարցնում եմ:
-Ես Կլաուսն եմ: Բա դո՞ւ ով ես:
Ու քրքջում է: Իմ հանդիպած առաջին Կլաուսը, որ հայերեն է խոսում:
-Հիմա խաղո՞ւմ ես, թե՞ դուռը փակ մնա:
-Բացիր դուռը:
-Չեղավ,-ասում է Կլաուսը,- երբ խաղաս հետս, էն էլ մինչև վերջ ու կանոնները չխախտելով, էն ժամանակ էլ կբացվի դուռը: Իսկ թե խաղը վերջին չհասցնես, կմնաս փակ դռան հետևում: Ընդմիշտ:
Սենյակում խեղդոց է:

-Ասա կանոններդ:
-Ինչ էլ կոպիտ ես խոսում հետս, չեղավ էդպես: Ես նուրբ էակ եմ, սիրտս մի կոտրի:
Ու սկսում է կոտրտվել իր լխտիկ մարմնով:
Սահմռկում եմ: Էդ պարարտ թզուկի տեսքից թուքը չորանում է բերանումս:
-Դե լսիր, իմ աղջիկ: Խաղն էսպես է: Մի բառ եմ ասում, դու ինձ դրա հետ կապված հուշ ես պատմում: Հին, թարմ, ոնց ուզես: Ես հուշիցդ նոր բառ եմ հանում, դու էլ դրա մասին ուրիշ հիշողություն ես պատմում: Էդպես հինգ պատմություն: Միայն թե մի քանի կանոն կա, որոնց պիտի հետևես, թե չէ կպարտվես: Հորինել չի կարելի: Երկար մտածել չի կարելի: Նույն հուշին կրկին անգամ վերադառնալ չի կարելի: Հասկացա՞ր:
Գլխով եմ անում:
-Հինգ անգամ, ու դուռը կբացվի: Իսկ թե պարտվես, դուրս չես գա:
Նորիս գլխով եմ անում: Մենակ թե լեզուս չպապանձվի: Էն կարճ լեզուս, որ հիմա լավ կլիներ մի քիչ երկարեր:

Կլաուսի պստիկ աչքերը սկսում են փայլել:
-Հեշտ բառ կասեմ, չվախենաս, իմ աղջիկ:
Սա ինչի է ինձ «իմ աղջիկ» ասում: Սիրտս կարկտի հատիկ է դառնում:
-Հասարակ բառ, խնդրեմ: Շրջան:
Շրջան... Հիմա, արագ: Հորինել չի կարելի:
-Շրջանայինում եմ առավոտ շուտ, մարդ չկա դրսում: Մենակ մի կին է քայլում առջևիցս: Շատ արագ է քայլում: Տեսնում եմ, որ բաճկոնի գրպանից դրամապանակ է ընկնում: Ինքը հավանաբար չի նկատում: Հասնում եմ դրամապանակին, վերցնում ու վազելով գնում կնոջ հետևից: Սա կարմիր մազերը թափահարելով սլանում է: «Ներեցեք»,- ձայն եմ տալիս: Չի շրջվում: Կպչում եմ ուսին, հետ է նայում: «Ձեր դրմապանակն ընկավ ճանապարհին»: Ու գտածս մեկնում եմ իրեն: Նայում է ինձ, մեկնածս իրին ու պատասխանում. «Սխալվել եք, սա իմը չի»: Ու շրջվում գնում է: Ես մնում եմ փողոցում կանգնած, ափիս մեջ՝ իր դրամապանակը: Գնում եմ հետ, հասնում փողոցի էն հատվածին, որտեղ գտել էի դրամապանակը, ու դնում գետնին՝ նույն տեղում, որտեղից վերցրել էի: Չգիտեմ՝ էդ կարմրահերն ինչի հրաժարվեց իր կորցրածից: Մի պահ մտածեցի բացել դրամապանակը, տեսնել մեջն ինչ գաղտնիք կա, բայց ոչինչ էլ չարեցի: Թողեցի տեղում, գնացի:
Լռում եմ:

-Կին,- հնչում է հաջորդ բառը:
Սա արդեն հեչ դժվար չի: Հիմա ո՞րը պատմեմ, որը թողնեմ: Հմմ...
-Երկար մտածել չի կարելի:
-Պատմում եմ: Կանգառում մի երիտասարդ կին է կանգնած: Հագին ակնոց կա՝ բարալիկ եզրերով: Ռամազդորֆում ապրող նախկին հարևանուհիս էլ ուներ հենց նույն ակնոցից: Բայց վաղուց չեմ տեսել էդ հարևանուհուս, ով գիտի, մեկ էլ տեսար, արդեն չունի: Իսկ կանգառի կինը շատ սիրունիկ է: Իր համար կանգնած գիրք է կարդում, էն էլ շատ խելացի տեսքով: Գրքի կազմը կանաչ է, վրան էլ գրված՝ “La Educación Ambiental“: Չգիտեմ՝ դա ինչ է նշանակում, ոչ էլ անգամ գիտեմ, թե որ լեզվով է:
Կլաուսը ուղիղ աչքերիս մեջ է նայում: Հեչ հաճելի չի, երանի էդպես չնայեր:
-Էս իմ աղջիկը մենակ էնպիսի բաներ է մտաբերում, որոնցից բան չի հասկացել: «Չգիտեմ», հա «չգիտեմ»: Բա դու ի՞նչ գիտես:
Ու էլի ծիծաղում է: Իմ վրա է ծիծաղում:

-Անցանք առաջ: Կանաչ:
-Կանա՞չ: Հիմա ասեմ, սպասիր: Ուրեմն Երևանում՝ Թումանյան փողոցի վրա, մի խանութ կա, անունը հաստատ չեմ հիշում, «Պ» տառով է սկսվում: Էդ խանութի ցուցափեղկերի մոտ մանեկեններ են կանգնած, որոնց հագին կանաչ սավաններ են, ուրիշ ոչինչ: Իրենք միշտ էդպես կանգնած են՝ նույն կանաչ կտորներով փաթաթված: Չգիտ... Ըմմ... Ուղղակի երևի ձևն է էդպես: Էդ թիթիզ խանութում, որի ներսում երբեք ոչ մի հաճախորդ չի լինում, մի սև կոստյումով տղամարդ է շրջում: Ինքը կլոր, դուրս ցցված փոր ունի: Ենթադրում եմ, որ անգործությունից կուլ է տվել մանեկեններից մեկին:
Մնաց երկու հատ: Եթե դիմանամ, շուտով դուրս կգամ: Քիչ մնաց:

-Փոր:
Ու աչքով է անում: Սարսափելի աչք ունի: Աչք չէ, աչքեր:
Կարող էր «մանեկեն» ասել կամ «ցուցափեղկ», բայց, չէ, «փոր»: Դու քո փորին նայիր ու ինքդ էլ պատմիր: Դուրս եմ ուզում: Նորից հանդիպում եմ անթարթիչ հայացքին ու գամվում տեղում:
-Երկար մտածել չի կարելի: Հիմա կպարտվես, իմ աղջիկ:
-Չէ: Սպասիր մի վայրկյան: Պատմում եմ...
Հուշն եկել է, բայց բառերը չեն գալիս:
-Դե՞:
-Փոքր սենյակում եմ՝ նեղլիկ մահճակալին:
-Փոքր ու նե՞ղ, բա ես էնտեղ չէի՞:
-Չէ, բարեբախտաբար:
Կլաուսը նորից անցնում է մորուքը քջջելուն: Երևի պատասխանս հեչ սրտով չէր:
-Զգում եմ ձեռքը մաշկիս վրա: «Դուրդ գալի՞ս է, որ փորիկդ շոյում են»,-հարցնում է: «Էնպես չի, որ էդպիսի բան հաճախ է լինում, բայց հա, վատ չի»: Կամաց ծիծաղում է:

Սուս եմ մնում:
-Հետո՞:
-Ու վերջ: Էդ էր քո տված բառով հուշը:
Կլաուսը տարակուսանքով բարձրացնում է ձախ հոնքը:
-Ձեռք:
Ձայն չեմ հանում: Փորձում եմ պոկվել նախորդ հիշողությունից, չի ստացվում:
-Ձեռքը...
Աչքը վրայիցս չի կտրում:
-Նույն հուշին վերադառնալ չի կարելի:
Բերանի ծայրը վերև է ձգվում: Տրամադրությունը բարձրացել է: Ինձ թվում է, որ հայացքով մաշկիս տակ է մտնում:
- Երկար մտածել չի կարելի: Նույն հուշին վերադառնալ չի-կա-րե-լի:
Հա: Նույն ձեռքին վերադառնալ չի կարելի: Բայց ուրիշ ձեռք չկա: Չեմ գտնում:
Մի բան ասա: Խոսիր հետը: Չեմ կարողանում:
-Պարտվեցիր, իմ աղջիկ: Չի բացվելու դուռը:

Տաք ալիքն ինձ խեղդում է:
Ձայներ են գալիս:
-Ձեզ ի՞նչ պատահեց: Վա՞տ եք զգում:
-Պետք է գնացքը կանգնեցնել: Շտապօգնություն կանչեք:
-Հասնում ենք կանգառին, մի քանի վայրկյան մնաց: Դիմացեք: Լսո՞ւմ եք:
Կոպերս դժվարությամբ բացում եմ: Կողքիս բոլորը խոսում են: Մեկն ինձ պինդ բռնել է:
Նայում եմ դռանը: Չի բացվելու: Ինչ-որ բան է կաթում գլխիս մեջ: Ինձ թվում է, վայրկյաններն են:

Գնացքը խուլ աղմուկով կանգնում է:
-Դիմացեք, հիմա դուրս կգանք:
Ոչինչ չի կատարվում:
-Բացեք դուռը,- գոռում է մեկը:
Բոլոր դռները փակ են:
Գնացքը սկսում է նորից շարժվել: Շատ դանդաղ մի քանի մետր առաջ է գնում ու կանգ առնում:
-Սխալ տեղում էինք կանգնել:

Դեմքիս սառնություն եմ զգում: Նայում եմ սառը հոսանքի ուղղությամբ: Դուռը բացվել է: Բոլոր դռները բացվել են: Մեկն ինձ օգնում է դուրս գալ:
-Նստեք էստեղ, հիմա շտապօգնություն կկանչեմ:
-Չէ, ես լավ եմ, պետք չի: Խնդրում եմ, պետք չի:
Հազիվ եմ խոսում:
-Պիտի աշխատանքի գնամ:
-Ի՞նչ աշխատանք: Մի րոպե սպասեք: Հիմա ջուր կբերեմ:
Գնում է դեպի մոտակա կրպակը:

Վեր եմ կենում տեղիցս: Ոտքերս շատ թույլ են, բայց քայլել կարող եմ: Կամաց հեռանում եմ նստարանի մոտից: Պիտի աստիճաններով բարձրանամ ու դուրս գամ կայարանից: Կողքիս վերելակ է բացվում:
-Ներս գա՞ս: Ավելի արագ կլինի:
Քարանում եմ: Շեկ հոնքերի տակից վրաս է նայում:
-Գնացքի դուռը բացվեց,- ասում եմ:
-Հա, բա ինչ պիտի աներ:
Քրքջում է:
-Ես ամենևին էդ դուռը նկատի չունեի, իմ աղջիկ:

Mephistopheles
23.01.2015, 07:29
Հեյյյյյյյ…

Mephistopheles
23.01.2015, 10:04
օքեյ… ուրումնս սենց…

…մինչև Կլաուսի գալը հավեսով կարդում էի… մի տեսակ story telling-ի անմիջական բան կար, մենակ մի 2 տեղ էր որ պլստացրել էիր ու "պատմվածքային" էիր դարձրել… սխտորը լավ էիր գրել, բայց երևի չարժեր ասել որ վրայից չի գալիս… մանրունք ա բայց ազդում ա… դուրս եկավ որ անմիջական խոսում ես ընթերցողի հետ… էտ ավելի կարևոր ա քան "պատմվածք"-ը…

բայց այ հենց լաուսն երևաց thing became shaky… Կլաուսը կարծես "ամեն ինչ գիտեր", բայց հենց եկավ բառ ընտրելու պահը սկսեց անկապ բառեր ընտրել ու չգիտես ինչու ոչ նշանակալից պատմությունները սկսեցին իրան բավարարել… հմմմ… ես որ Կլաուսը լինեի տենց չէի անի, մանավանդ որ ըստ տեքստի ստրուկտուրայի էդ խաղը պտի որ intensify աներ պատմությունը… եթե կարդացողը թռներ պատմությունների վրայով ապա բան բաց չէր թողած լինի, մինչդեռ պատմել էիր… ես սպասում էի որ դրանք կլինեն խիստ անձնական, ցավոտ պատմություններ ու Կլաուսը հենց դրան էլ նշան բռնած կլիներ, բայց nothing happened… պատմության էսկալացիան մի քիչ արհեստական եղավ… իհարկե կարար տենց լիներ, պատմությունները էական չլինեին, բայց էդ դեպքում դրանց վրա չարժեր կենտրոնանալ ու պատմել… մի քնի տողով երևի հնարավոր լիներ դա անել ու տարածություն խնայեիր… ոնց որ ասենք դետալը շենքի վրա… դետալը կարա ֆունկցիոնալ չլինի, բայց շենքի վրա ազդեցություն ունենա, բայց կարա նաև աննշան չլինի ու իրա բացակայությունից շատ բան չփոխվի… այսինքն էդ պատմությունները պատմվեցին, բայց բան չարեցին, էդ էլ կլաուսի գոյությունը դարձնում ա irrelevant… աղջիկը պատմությունների հետ կարծես խնդիր չուներ, սենց էլ նենց էլ վարի էր գնալու որովհետև քլաստոֆոբիիկ էր…

Կլաուսից հետո տեքստը մտավ "պատմվածքային" mode մինուս էր իմ համար… անմիջականությունը կարծես կորավ, չնայած կլաուսի հատվածը կարար մեծ լարվածություն ստեղծեր… սպասում էի որ Կլաուսը կմտնի նենց տեղեր որ աղջկան կդնի անհնարին վիճակի մեջ… ինքն ասում ա "Հորինել չի կարելի"… ու էդ ժամանակ աղջիկը կարար հայփերվենտիլեյթ լիներ… էսի հնարավորություն էր որ պատմությունը գնար ավելի խորը, նենց տեղեր որ մարդը վախենում ա գնալ…

… Բայց…

ivy
23.01.2015, 10:43
Մեֆ, մերսի, որ սենց արագ կարդացիր ու կարծիք թողեցիր, երբ դեռ նոր-նոր էի դրել պատմվածքս :)
Ասածներիդ վերաբերյալ:
Կլաուսն ուզում էր խաղը ավարտին չհասնի, ու ինքը դրան էլ տարավ: Որ աղջիկն էդպես էլ մնա «իր աղջիկը». դե Կլաուսները մենակ տեսանելի դռների հետևում չեն: Ինչպես և նեղ ու սեղմող տարածքները:

Smokie
23.01.2015, 10:54
Դեռ նոր եմ սկսում կարդալ ու... մի շատ հետաքրքիր փաստ-զուգադիպություն: Հենց երեկ էլ Չապլինի գրքում հանդիպեցի կլաստրոֆոբիա բառին՝ վերջինիս նշանակության բացատրությամբ հանդերձ, (*-ով)::8

Smokie
23.01.2015, 11:43
Միտքը լավն էր: Լավն էին վախին հաղթելու պրոցեսն ու գաղափարը: Սկզբից ինձ թվում էր, թե բոլոր հարցերին էլ կպատասխանի: Կարևորը ամբողջությամբ հասկացա պատմվածքը,:)) լավ ա, որ ընթերցողին էլ են մտածելու տեղիք տալիս ու վերջում առանց հանելուկների թողնում: Ոնց որ ընթերցողն էլ ա մասնակից դառնում էդ ամենին:;)

StrangeLittleGirl
23.01.2015, 12:56
Կլաուսի կերպարը շատ լավն էր :)) Բայց Մեֆի հետ ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ: Կլաուսի պահերը թուլացնում են պատմվածքը: Կարելի էր մենակ վերջին պատմությունը թողնել, մնացածները հանգիստ հանել կամ գոնե կրճատել, որովհետև ըստ էության դրանք պարզապես ավելորդ տարածք են զբաղեցնում:
Ու հա, սկիզբն ու վերջն էլ էին շատ լավ կառուցված:
Մեկ էլ մի բան Մեֆին ասեմ. Մեֆ ջան, storytelling-ի ու պատմվածքի միջև տարբերություն չկա, storytelling-ն էլ ա պատմվածք (բայց ավելի շատ բանավոր): Ուղղակի կախված նրանից, թե որ դեմքով ու որ ժամանակով ա պատմվում, կարա ընթերցողին թվա մոտ, կարա դիստանցիա ստեծղի: Դրանք մեկը մեկից լավը չեն, ուղղակի կարևոր ա ամեն պատմությանը հարմար դեմք ու ժամանակ ընտրել:

ivy
23.01.2015, 15:22
Հենց սենց էի ուզում ցույց տալ էս պատմությունը, ոչինչ, հա՞։ Ուժեղ թե թույլ, թքած, էս էր պատմությունը՝ հենց սենց հերթականությամբ ու սենց գույներով :)

Chuk
23.01.2015, 15:29
Իսկ իմ համար մեջի պատմություններն էլ էին նորմալ: Հենց թեկուզ նրանով, որ հերոսուհին փորձում էր ասած Մեֆի «ոչ նշանակալի» պատմություններով արագ ազատվեր, բայց վերջում մեկ ա չկարողացավ շրջանցել ու հասավ նշանակալիին:

Վոլտերա
23.01.2015, 16:13
Այվ, լավ էիր կառուցել, ստացել էիր քո ուզածը: :) Էդ անմիջականությունից մի քիչ նեղվեցի, ուղղակի անսովոր էր ինձ համար
Իսկ պատմությունները հեչ էլ չէին խանգարում գործին, հակառակը, եթե խորանար պատմությունների մեջ, պատմվածքից կշեղվեինք: Շատ կլղոզվեր: Իսկ սենց մակերեսային անցում ա` մեզ թեթևակր ցրելու համար: Որովհետև էստեղ կարևորը Կլաուսի ու գլխավոր հերոսի հարաբերությունն ա, ոչ թե հերոսի հիշողությունների ուժեղ կամ թույլ լինելը:

Alphaone
23.01.2015, 16:35
Ինձ դուր եկավ, կարդացի, անցա, բայց զգացի որ նորից ու նորից վերադառնում եմ, մտածում Կլաուսի շուրջ… Տպավորիչ էր, միանգամից համարյա հույզեր չի առաջացնում, բայց հետո աստիճանաբար մտքում ամբողջանում ա ինձ համար ))))))

Գալաթեա
23.01.2015, 20:05
Լավն էր:
Կարդալուց մի պահ շունչս սկսեց կտրվել, էն դեպքում երբ ես Կլաուս հոպարի հետ ոչ մի խնդիր չունեմ:
Ու լավն էր հենց նենց, ոնց գրած էր, ոչ թե ոնց կարար լիներ, կամ պետք ա լիներ:

Sambitbaba
23.01.2015, 21:28
Ինչ լավ էր, որ երեկ չգրեցի կաարծիքս՝ շնորհակալություն հոգնածությանս... Ու լավ էր, որ կարդացի այս կարծիքներն էլ, ու դրանք շատ օգնեցին ամբողջականացնել մտքերս: Շնորհակալ եմ, ժողովուրդ::) Ու համարյա բոլորի հետ էլ համաձայն եմ:

Համաձայն եմ Բյուրի հետ՝ սկիզբն ու վերջը հոյակապ են ստացվել: Այվ ջան, էնքան անմիջական ու համով է շարադրաանքդ, որ անվերջ ուզում ես ուտես, տրաքվելու աստիճան... Բայց համաձայն չեմ Բյուրի հետ, որ պատմությունները կարելի էր հանել, քանզի հենց դրանցում էր պատմվածքի իմաստը:

Սմոքի հետ էլ եմ համաձայն. սկզբից ինձ թվում էր, թե բոլոր հարցերին էլ կպատասխանի: Բայց նույն հաջողությամբ կարող էր ոչ մի հարցի էլ չպատասխանել: Որովհետև հարցերին պատասխանելը կնշանակեր ազատվել Կլաուսից, իսկ Կլաուսն, ինձ թվաց, որ շատ ավելին է, քան կլաուստրոֆոբիան կարող էր լինել, և արանց Կլաուսի մարդու կյանքն էլ կյանք չի...

Չուկի հետ էլ եմ լրիվ համաձայն. պատմությունները համ նորմալ էին, համ էլ շատ անհրաժեշտ ու շատ կարևոր: Ու շատ ճիշտ է, որ ամեն ինչ առաջ է ընթանում Կլաուսի սցենարով:

Մարիշն էլ է ճիշտ, ստացել էիր ուզածդ: Ես ափսոսում եմ ուղղակի, որ քիչ բան էիր ուզել...

Ալֆայի հետ էլ եմ համաձայն. անընդհատ ուզում ես վերադառնալ պատմվածքին, Կլաուսին... Բայց հակառակ Ալֆայի, սկիզբն ինձ անմիջապես կլանեց, նախապատրաստեց ինչ-որ ավելի կարևորի...

Ու ցավոք, Մեֆի հետ էլ եմ համաձայն...



Հենց սենց էի ուզում ցույց տալ էս պատմությունը, ոչինչ, հա՞։ Ուժեղ թե թույլ, թքած, էս էր պատմությունը՝ հենց սենց հերթականությամբ ու սենց գույներով

Ոչ, Այվ ջան, ոչ մի ոչինչ: Դու իրավունք չունես այսպիսի բան ասելու: Որովհետև դու պատասխանատու ես նրանց առջև, ում դաստիարակել ես: Ու թող որ այս պատմվածքը քեզ համար անքնության դեղահաբ է ընդամենը, բայց այդ "ընդամենը դեղահաբի" ընդամենը հիանալի նախաբանով արդեն դու հասցրել ես իձն դաստիարակել ու գամել կոմպի էկրանին այնպես, որ ես շնչակտուր, դողը սրտիս սպասում եմ ամեն հաջորդ հարցին... Եվ այստեղից՝ Մեֆի ասածով...

Հերոսուհու համար Կլաուսն ինչ-որ անծանոթ մեկը չէ՝ հենց սկսզբից Աղջիկը պատմում է իրենց ծանոթության մասին: Հետո՞ ինչ, որ Նա սկզբում Աղջկա մտքում էր միայն, իսկ հետո ռեալ կերպար ստացավ, - յուրաքանչյուր միտք ի վերջո ֆիզիկականանում է. այս ամբողջ Տիեզերքը, ֆիզիկական տեսք ստանալուց առաջ, Աստծո միտքն է եղել ընդամենը... Կլաուսը... Կլաուսն ուրիշ ինչ-որ մեկը չի անգամ, որովհետև մենք մի հատ չենք, մենք բազմատարածքային ենք ու այդ բազմատարածքայնության մեջ լիքը տաարբեր "ես"-եր ունենք. Կլաուսն Աղջկա ներքին վախերից մեկի "ես"-ն է:

Ահագին լավ էր, որ հարցերը Մեֆի ասած "անկապ բառեր" էին: Բայց ես մեծ հույս ունեի, որ այդ առաջին հայացքից "ոչ նշանակալից պատմությունները" պետք է սկսեին խորանալ, գիտե՞ս, մատրիքսի պես, որի որ "պատահական" կետին էլ ձեռք տաս՝ մի լրիվ նոր տարածք է բացվում ու քեզ լրիվ այլ տեղեր է տանում... այնպես, որ երբեք չգիտես, թե ուր ես գնում: Բայց այդ դու չգիտես: Իսկ Կլաուսը հո գիտի՛...

Ու հենց այդ պատճարով է, որ վերջաբանն էլ է հոյակապ, Այվ... Կլաուսի քրքիջը... Ուրիշ Դուռ...

Հիշու՞մ ես Յան Պոտոցկու "Սարագոսայում գտած ձեռագիրը"... հերոսն ինչ էլ անի, միշտ նույն կետում է հայտնվում... միշտ նույն Ուրիշ Դռան առջև...


Քո տեղը լինեի, հետ կվերադառնայի ու այս ահագին մեծ պոտենցիալ ունեցող փոքրիկ պատմվածքից հիանալի վեպ կսարքեի...;)


Շնորհակալություն մեծ հաճույքի համար::love

Աթեիստ
23.01.2015, 23:19
Ռիփ, դու Պոյի «Կենդանի թաղվածները» կարդացել ե՞ս ։)

ivy
23.01.2015, 23:35
Չէ, Արտ, ինչի հիշեցիր :)

Աթեիստ
23.01.2015, 23:40
Չէ, Արտ, ինչի հիշեցիր :)

Անպայման կարդա, պատմվածք ա ։)
Հենց կարդաս, հարցիդ պատասխանը կստանաս ։)

ivy
23.01.2015, 23:41
Անպայման կարդա, պատմվածք ա ։)
Հենց կարդաս, հարցիդ պատասխանը կստանաս ։)

Պատասխանն արդեն մոտավորապես հասկացա, կկարդամ :)

Mephistopheles
24.01.2015, 07:18
Կլաուսի կերպարը շատ լավն էր :)) Բայց Մեֆի հետ ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ: Կլաուսի պահերը թուլացնում են պատմվածքը: Կարելի էր մենակ վերջին պատմությունը թողնել, մնացածները հանգիստ հանել կամ գոնե կրճատել, որովհետև ըստ էության դրանք պարզապես ավելորդ տարածք են զբաղեցնում:
Ու հա, սկիզբն ու վերջն էլ էին շատ լավ կառուցված:
Մեկ էլ մի բան Մեֆին ասեմ. Մեֆ ջան, storytelling-ի ու պատմվածքի միջև տարբերություն չկա, storytelling-ն էլ ա պատմվածք (բայց ավելի շատ բանավոր): Ուղղակի կախված նրանից, թե որ դեմքով ու որ ժամանակով ա պատմվում, կարա ընթերցողին թվա մոտ, կարա դիստանցիա ստեծղի: Դրանք մեկը մեկից լավը չեն, ուղղակի կարևոր ա ամեն պատմությանը հարմար դեմք ու ժամանակ ընտրել:

Բյուր ջան… ո՞նց չկա… կա և ես կասեի ֆունդամենտալ տարբերություն կա, ոչ միայն կարդացողի, այլև պատմողի ու քննարկման տեսանկյունից…

Storytelling-ը եղածի վերապատմումը կամ վերարտադրությունն ա ու ինքը inherently ստրուկտուրա ունի, արդեն կա,դու կարիք չունես կառուցելու, ոչ էլ կերպարներն են կառուցված կամ ստեղծված… մինչդեռ պատմվածքը orchestrated ա ու դրա ստրուկտուրան բացառապես կախված ա գրողից, կերպարները, դեպքերն ու գործողություննրը դրված են գրողի պատասխանատվության տակ, միանշանակ…

իհարկե էս ասելով բոլորովին չեմ ուզում ասել որ պատմվածքը չի կարա storytelling-ի, որակ ասեմ ինչ ասեմ, ունենա… կարա ու շատերն ունեն, բայց ասածս էն արո դրանք տարբեր բաներ են…

Mephistopheles
24.01.2015, 08:55
Մեֆ, մերսի, որ սենց արագ կարդացիր ու կարծիք թողեցիր, երբ դեռ նոր-նոր էի դրել պատմվածքս :)
Ասածներիդ վերաբերյալ:
Կլաուսն ուզում էր խաղը ավարտին չհասնի, ու ինքը դրան էլ տարավ: Որ աղջիկն էդպես էլ մնա «իր աղջիկը». դե Կլաուսները մենակ տեսանելի դռների հետևում չեն: Ինչպես և նեղ ու սեղմող տարածքները:

հասկանում եմ ինչ ես ասում Այվի ջան, ուղղակի երբ որ խաղը հեշտացնում ես, պրծնում ա, էն էլ շուտ… ու աղջիկն էլ իրենը չի լինում… ինչքան ես եմ հասկանում Կլաուսը պտի որ նենց աներ որ աղջիկը խաղից չկարողանար դուրս գալ որ իրենը մնար…

եսի՞մ… ես կարծում էի որ խաղը բավականին թենս էր լինելու, որ աղջիկը պտի մեծ դժվարությամբ կանոններին հետևեր… մանավանդ որ պատմվում էր թե աղջիկն ինչ էր պատմում ու ինչ բառեր էին… շատ elaborate նկարագրվում ա խաղի կանոնները ու սպասում էի որ ընթացքն էլ տենց կլիներ, բայց դե որոշել ես ուրիշ ձև անել… ոնց որ դու ես ասում…


Հենց սենց էի ուզում ցույց տալ էս պատմությունը, ոչինչ, հա՞։ Ուժեղ թե թույլ, թքած, էս էր պատմությունը՝ հենց սենց հերթականությամբ ու սենց գույներով :)

StrangeLittleGirl
24.01.2015, 11:54
Բյուր ջան… ո՞նց չկա… կա և ես կասեի ֆունդամենտալ տարբերություն կա, ոչ միայն կարդացողի, այլև պատմողի ու քննարկման տեսանկյունից…

Storytelling-ը եղածի վերապատմումը կամ վերարտադրությունն ա ու ինքը inherently ստրուկտուրա ունի, արդեն կա,դու կարիք չունես կառուցելու, ոչ էլ կերպարներն են կառուցված կամ ստեղծված… մինչդեռ պատմվածքը orchestrated ա ու դրա ստրուկտուրան բացառապես կախված ա գրողից, կերպարները, դեպքերն ու գործողություննրը դրված են գրողի պատասխանատվության տակ, միանշանակ…

իհարկե էս ասելով բոլորովին չեմ ուզում ասել որ պատմվածքը չի կարա storytelling-ի, որակ ասեմ ինչ ասեմ, ունենա… կարա ու շատերն ունեն, բայց ասածս էն արո դրանք տարբեր բաներ են…
Մեֆ, անգամ արդեն եղածը ստրուկտուրա չունի, ոչ էլ կերպարներ, պատմողի վրա ա էդ ամեն ինչը ստեղծելը: Իսկ storytelling-ի ժամանակ հեչ պարտադիր չի, որ արդեն եղած բան պատմվի: Ուղղակի քանի որ storytelling-ը բանավոր ժանր ա, իրա մեջ ընդգրկում ա նաև որոշակի արտիստիզմ, պլյուս դու չես կարա տեքստդ նենց կառուցես, ոնց որ գրավորը կկառուցեիր էն պարզ պատճառով, որ գրավոր ու բանավոր խոսքը տարբեր բաներ են:

Smokie
24.01.2015, 12:48
Սմոքի հետ էլ եմ համաձայն. սկզբից ինձ թվում էր, թե բոլոր հարցերին էլ կպատասխանի: Բայց նույն հաջողությամբ կարող էր ոչ մի հարցի էլ չպատասխանել: Որովհետև հարցերին պատասխանելը կնշանակեր ազատվել Կլաուսից, իսկ Կլաուսն, ինձ թվաց, որ շատ ավելին է, քան կլաուստրոֆոբիան կարող էր լինել, և արանց Կլաուսի մարդու կյանքն էլ կյանք չի...


Ես ուզում էի բոլոր հարցերին պատասխանի, որ դուրս գա դռնից: Մտքովս չէր անցնում, որ մի դռան փակվելուց, մի ուրիշ դուռ ա բացվելու ու որ Կլաուսին չկարողացավ հաղթել, դա չի նշանակում, որ կյանքին չի հաղթել ու միշտ տառապելու ա, որ ամեն ինչ վերջացավ, էլ չի կարող ոչնչի հասնել: Այ հենց էդ գաղափարով էլ պատմվածքն ինձ դուր եկավ:;)

Սամ ջան, քեզ էլ մերսի՝ ասեմ, որ դու էլ ի՛նձ օգնեցիր::aha

Այբ
27.01.2015, 16:06
Հույս ունեմ՝ Այվին դեմ չի լինի, եթե փորձեմ վերլուծել պատմվածքը;)

Պատմվածքի հենց սկզբում հերոսի վախը նեղ տարածությունից ուղղակի չի ընդգծվում, այլ նաև ընդգծվում է այն, որ հայրն էլ ունի վախ նեղ տարածությունից; Բայց, ըստ էության, միայն նման ֆոբիա ունենալը չէ, որ բնորոշում է հոր հետ նմանությունը․


Ընդհանրապես մենք նման ենք: Ես ու պապաս: Նույն խմորից ենք հունցված:

Բայց հերոսը մի քայլ առաջ է հորից․


․․․բայց ինձ մոտ վիճակը ոնց որ թե շատ ծանր չի: Դրա համար էլ, ի տարբերություն պապայիս, ես կարողանում եմ հասարակական տրանսպորտից օգտվել: Ոչ գնացքի, ոչ ավտոբուսի և ոչ էլ անգամ ինքնաթիռի փակ ու նեղ տարածքն ինձ էնքան չի ճնշում, որ շունչս կտրվի:

Ու թեև պատմվածքում ենթադրվում է, որ հոր հետ կապված ինչ-որ մի բան պիտի ընդգծվի, բայց չէ՝ հայրը, ըստ էության, մնում է «վարագույրի հետևում»։

Պատմվածում, հերոսի՝ ամեն օր գնացքով աշխատանքի գնալը նրա սովորական առօրյան է, բայց չնայած նեղ տարածություններից նրա վախին, ամեն օր գնացքով աշխատանքի գնալը նրան կարծես թե չի վախեցնում մինչև այն օրը, երբ ձյան պատճառով որոշ տրանսպորտային խնդիրներ են առաջանում, և գնացքի վագոնը սովորականից շատ մարդ է լցվում և, կարելի է ասել, որ հերոսը՝ չնայած իր վախին, որը ամեն օր շատ հեշտությամբ օգտվել է գնացքից, առաջին անգամ / համենայնդեպս՝ գնացքով աշխատանքի գնալու ընթացքում/ դեմ հանդիման է կանգնում սեփական վախի դիմաց ; Ու Կլաուս թզուկի հայտնվելը ինքնին արդեն պարզ է՝ հերոսի վախով պայմանավորված վերջինիս երևակայության ծնունդն է։ Ու էստեղ Այվին /Կլաուս թզուկի կերպարով/ հետաքրքիր ձևով է փորձել ներկայացնել հերոսի՝ սեփական վախի հետ «հանդիպումը»։ Եվ, ի վերջո, Կլաուս թզուկի պահանջը․


Խաղն էսպես է: Մի բառ եմ ասում, դու ինձ դրա հետ կապված հուշ ես պատմում: Հին, թարմ, ոնց ուզես: Ես հուշիցդ նոր բառ եմ հանում, դու էլ դրա մասին ուրիշ հիշողություն ես պատմում: Էդպես հինգ պատմություն: Միայն թե մի քանի կանոն կա, որոնց պիտի հետևես, թե չէ կպարտվես: Հորինել չի կարելի: Երկար մտածել չի կարելի: Նույն հուշին կրկին անգամ վերադառնալ չի կարելի: Հասկացա՞ր:

ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ հերոսի՝ սեփական վախը հաղթահարելու փորձ այն առումով, որ նեղ տարածության մեջ հայտնվելով, նա ուղղակի« չի հանդիպում» Կլաուսին, այլ փորձում է սեփական վախը ծառայեցնել դրա հաղթահարմանը; Ի վերջո, Կլաուսը պահանջ ունի, այսինքն՝ այդ պահանջի կատարման դեպքում կա փրկություն․


-Հինգ անգամ, ու դուռը կբացվի: Իսկ թե պարտվես, դուրս չես գա:

Այսպիսով, Կլաուսը լինելով հերոսի երևակայության արդյունքն, կարելի է ասել, որ այդ պահանջը հենց հերոսն է դնում իր առաջ, ուստի՝ հերոսի համար դա ոչ այլ ինչ է, քան ժամանակի հաղթահարում, ասել է թե՝ ժամանակահատված/ մինչ նա կփորձի բառերի հիման վրա պատմություններ պատմել/, երբ գնացքը, ի վերջո, տեղ կհասնի և դռները կբացվեն;

Պատմությունները, որոնք հերոսը սկսում է հիշել, այնքան էլ նշանակալից պատմություններ չեն։ Դրանք աննշան դեպքեր են, որոնք նույնիսկ հերոսի անձնական կյանքի հետ առնչություններ չունեն, ու տվյալ դեպքում այստեղ «հուշ» բնորոշումը մի քիչ սխալ է։ «Հուշ» ասելով երևի թե ավելի շատ անձնական ենթատեքստ նկատի ունենք, իսկ պատմվածքում հերոսի հիշողությունները անձնական կյանքին վերաբերող առնչություններ չունեն/ շրջանայինում դրամապանակի պատմությունը, կանգառի անկնոցավոր կինը, խանութը և այլն/; Այս պատմություններում չի ընդգծվում որևէ դեպք, որը հետք է թողել, ու շրջադարձային է եղել հերոսի կյանքի համար; Բայց էստեղ կարևոր ընդգծում կա, որը դեռ պատմվածքի սկզբում հեղինակը շեշտը դնում է․ հերոսը, ըստ էության, ոչ վաղ անցյալում է հայտնվել այս երկրում․



Ամեն օր նստում եմ նույն գնացքն ու արվարձաններից հասնում Հայմերանպլաց՝ աշխատանքի: Սովորականի նման:

Էդպես էր դեկտեմբերի երկուսին, դեկտեմբերի երեքին, դեկտեմբերի չորսին և անգամ դրանից առաջ:
Իսկ դեկտեմբերի հինգին ձյուն եկավ:

«Ամեն օր ասվածը» տվյալ դեպքում , ըստ էության , սկսվում է դեկտեմբերի 2-ից; Եվ չնայած մենք դեռ չգիտենք/ գոնե պատմվածքի սկզբում, թե հերոսը կոնկրետ որտեղից է հայտնվել այս երկրում/, բայց Կլաուսի հետ հանդիպումը․


Իմ հանդիպած առաջին Կլաուսը, որ հայերեն է խոսում:

Եվ դեպքերը, որոնք հիշում է /Հայաստանում կատարված/, պատմվաքում մի կողմից ընդգծում է ֆոբիայով տառապող մարդը, մյուս կողմից՝ օտարերկրացին, չնայած պատմվածքում բնավ էլ շեշտը դրված չէ օտար երկրում հայտնված մարդու խնդրի վրա;

Եթե անդրադառնանք , թե ինչպես է վերջանում պատմվածքը․․․ հերոսի «պարտությունը» , որ չկարողացավ կատարել Կլաուսի առաջադրած պահանջը/5 պատմություն չի պատմում/․


-Պարտվեցիր, իմ աղջիկ: Չի բացվելու դուռը:

ուշաթափությունը․․․ Այսինքն՝ նրա վախով պայմանավորված երևակայությամբ ստեղծած թզուկի առաջ պարտվելը, ի վերջո, նրա պարտությունն էր սեփական վախը չհաղթահարելու դեմ․ չէ՞ որ իրականում նա ոչ մի Կլաուսի հետ չէր խոսում։ Դա ուղղակի նրա վախի ծնունդն էր, որը այնուամենայնիվ, փորձեց հաղթահարել։ Բայց «պարտվելուն» զուգահեռ, դռների բացվելը հերոսի համար դառնում է գիտակցումն այն բանի, որ իրականում ոչ մի Կլաուս էլ չկա։ Եվ գնացքի դռները բացվելուց հետո նա էլ չի մտածում, որ վախենում է նեղ տարածությունից․ նրա համար գնացքի դռների բացվելու փաստը/չնայած որ չէր կատարել Կլաուսի պահանջը/ արդեն ենթագիտակցորեն նրա համար ինչ-որ մի բան փոխել էր։


Կողքիս վերելակ է բացվում:
-Ներս գա՞ս: Ավելի արագ կլինի:
Քարանում եմ: Շեկ հոնքերի տակից վրաս է նայում:
-Գնացքի դուռը բացվեց,- ասում եմ:

Գնացքի դուռը բացվել էր․ սա է դառնում հերոսի համար կարևոր և վերջ։ Եվ չնայած պատմվածքում այդպես էլ չի նշվում՝ հերոսը նստում է վերելակ, թե չէ/կարևոր էլ չի, որ նշվի/․ վերջաբանը արդեն ինքնին խոսուն է․ սեփական վախին հանդիպելը այդ վախից ազատվելու միջոց է դառնում, և առանց արդեն որևէ մեկնաբանության․․․ մենք հասկանում ենք, որ հերոսը « նստելու է » վերելակը;

Ըստ իս՝ պատմվածքում ինչ-որ մի բան «հավաքված չի» այն առումով, որ որոշ բաներ (հոր կերպարը, պատմությունները) կարող էին ավելի հստակ ընդգծել հերոսին։

Ես էսպես հասկացա։ :oy

Իսկ ինչ մնում է գրելաոճին, սահուն կարդացվեց, ինչպես Այվիի մյուս բոլոր պատմվածքները։:)

ivy
27.01.2015, 16:20
Այբ, շնորհակալ եմ էսքան երկար ու մանրամասն վերլուծության համար: Հետաքրքիր է, որ դու, ինչպես և Սմոքին, ուրիշ բան եք տեսել մեջը, էն էլ՝ լրիվ լավատեսական: Ուրախանում եմ դրա համար:
Ես մեջն ուրիշ իմաստ էի դրել, բայց դա չի էականը:
Իսկ վերելակը ընդհանրապես կապ չունի ոչ իմաստի, ոչ շարունակության հետ հետ. Կլաուսի համար դա ուղղակի ամենահարմար տեղն էր էդ պահին՝ իր բնույթին սազական:

Alphaone
27.01.2015, 18:38
Այվ, ես էստեղ ինչքան էլ տարօրինակ ա անընդհատ հետ եմ դառնում, ֆիքսվում դրամապանակը չբացելու պատմության վրա...

Այբ
27.01.2015, 20:02
Այբ, շնորհակալ եմ էսքան երկար ու մանրամասն վերլուծության համար: Հետաքրքիր է, որ դու, ինչպես և Սմոքին, ուրիշ բան եք տեսել մեջը, էն էլ՝ լրիվ լավատեսական: Ուրախանում եմ դրա համար:
Ես մեջն ուրիշ իմաստ էի դրել, բայց դա չի էականը:
Իսկ վերելակը ընդհանրապես կապ չունի ոչ իմաստի, ոչ շարունակության հետ հետ. Կլաուսի համար դա ուղղակի ամենահարմար տեղն էր էդ պահին՝ իր բնույթին սազական:

Այվի ջան, պատմվածքը ընկալեցի այնպես, ինչպես արդեն գրել եմ։ Եվ եթե առհասարակ ինչ-որ տեքստ եմ վերլուծում, փորձում եմ հասկանալ, թե հեղինակը / նույնիսկ «աննշան թվացող բառը»/ ինչի է տվյալ կոնտեքստում գործածել; Մի խոսքով՝ չեմ երկարացնի։ Համենայնդեպս՝ իմ համար, թեև Կլաուսը հետաքրքիր կերպար էր, բայց ընկալելի ու հետաքրքրիր էր որպես աղջկա երևակության արդյունքի շնորհիվ ձևավորված կերպար։ Չգիտեմ, չհասկացա, թե դու կոնկրետ ինչ իմաստ էիր դրել պատմվածքում, և ինչ էիր ուզում ասել, բայց համենայնդեպս՝ ինձ համար ինչ-որ մի բան պատմվածքում իրար «չէր հավաքվում»։

Չեմ ուզում կրկնվել; Ուղղակի ավելացնեմ, որ սահուն կարդացվող, մտածելու տեղիք տալու/ ի վերջո, կարևոր է, երբ տարբեր մարդիկ կարդում են, ու տարբեր կերպ են մեկնաբանում, այսինքն՝ դու կարողացել ես ընթերցողին մտածել տալ/ քո հերթական գործերից է:)

Mephistopheles
30.01.2015, 00:23
Մեֆ, անգամ արդեն եղածը ստրուկտուրա չունի, ոչ էլ կերպարներ, պատմողի վրա ա էդ ամեն ինչը ստեղծելը: Իսկ storytelling-ի ժամանակ հեչ պարտադիր չի, որ արդեն եղած բան պատմվի: Ուղղակի քանի որ storytelling-ը բանավոր ժանր ա, իրա մեջ ընդգրկում ա նաև որոշակի արտիստիզմ, պլյուս դու չես կարա տեքստդ նենց կառուցես, ոնց որ գրավորը կկառուցեիր էն պարզ պատճառով, որ գրավոր ու բանավոր խոսքը տարբեր բաներ են:

Բյուր,արդեն եղածը չի կարա չունենա, անհնար ա… էն ինչ կատարվել ա, ունի, ստեղ երկրորդ կարծիք չի կարա լինի, որովհետև էն ինչ կատարվել ա ունի պատճառ և հետևանք, հետևաբար և լոգիկա, որն էլ հենց դրա ստրուկտուրան ա… էդ արդեն ուրիշ հարց ա որ պատմողը էդ ստրուկտուրան կոնկրետ արդեն նախապես տրված տեսանկյունից ա վերարտադրում կամ վերապատմում… հենց storytelling-ի առանձնահատկություններից մեկն էլ էն ա որ տեսանկյունը օբյեկտիվ իրողության նկատմամբ արդեն տրվածների մեջ ա… նույնն էլ կերպարնեմրը, դրանք արդեն գոյություն ունեն… setting-ը նույնը… կառուցելու ծննդիր չկա, կա վերարտադրելու խնդիր… ամեն մարդ մի ձև կարա դա վերապատմի ու տեսանկյուն ունենա, նույնն էլ կարծիքը կարա տարբեր լինի երևույթի նկատմամբ… այսինքն դու երևույթի վրա կանտրոլ չունես, ոչ էլ կերպարների վրա, քո միակ գործիքը բառերի, համեմատությունների ընտրության ու տեսանկյունի վրա ա… ու որ ասում ես բանավոր ա ժանր ա… ես կարամ էդ բանավոր պատումը հանձնեմ թղթին, ինչ ուրեմն դառավ պատմվա՞ծք… կարաս լավ պատմես, բայց վատ գրես…

…մինչդեռ պատմվածքը լրիվ ուրիշ սկզբնախբյուր ունի… եթե storytelling-ի սկզբնաղբյուրը event-ն ա ապա պատմվածքի սկզբնաղբյուրը գաղափարն ու ասելիքն ա և event-ը կարա առիթ հանդիսանա, կարա, բայց պարտադիր չի… պատմվածքում դու ես կառուցում քո ստրուկտուրան, կերպարներն ու դրանց գործողությունները ու կապված թե ինչ կերպար ա ըստ դրա էլ կերպարդ կարա գործի, այսինքն կերպարդ ունի ինքնուրույն կյանք… տեսանկյունները դու ես ընտրում setting-ը քո վրա ա ու չնայած կարա գրվի storytelling-ի պես,այնուամենայնիվ դա գրողին մնացած "պատասխանատվություններից" չի ազատում…

ավելի պարզ որ ասեմ մարդը կարա մի հատ խնձոր տեսնի, շատ հավանի ու դնի նկարի և ուզենա մի հատ շատ հետաքրքիր խնձոր նկարի, բայց իրականում էդ խնձորը չլինի ու ինքը կամ պտի սկսի ման գալ եղածների մեջ, կամ գտնի պրոտոտիպը, կամ էլ տարբեր խնձորների հավաքական մի հատ խնձոր նկարի և վերջապես կարա հորինի էդ խնձորը…

հ.գ. իմիջայլոց Այվիի պատմվածքի մեջ էդ կոնտրաստը լավ երևում ա…

LisBeth
12.02.2015, 22:59
Լավն ա պատմությունը:
Մեֆը ինքն իրան գերազանցել ա էս անգամ շատ ավելի հասկանալի գրելով, պետք չի գլուխ տրաքացնես, որ հասկանաս, նենց որ համամիտ եմ իրա հետ պատմվածքների առումով:
Մի բան էլ ինձանից ասեմ: Սկզբի պահով. որ կարդացի առաջի նախադասությունը, մի տեսակ տպավորություն էր, որ պատմողը երեխա ա: Հետո պարզվեց, որ դա տենց չի, ոչ մի էական դեր չի խաղում դա, հնարավոր ա նույնիսկ մենակ ես եմ նկատել: Անցումը մի տեսակ քռթ էր, հետ եմ գնացել որ տեսնեմ որ իրոք տարիքի մասին ոչ մի ակնարկ չկա: Ինձ թույլ տվեցի մտքում պապաս բառը փոխարինել հայրս բառով, մեղմացավ ու սենց սահեց գնաց մինչև վերջ: Անմիջականությունն էլ չտուժեց իմ հանդգնությունից :)

LisBeth
12.02.2015, 23:42
Լիզ…

Ուզում եմ քեզ գրկեմ, բայց արի գնանք Այվիի պատմվածքից...

http://www.youtube.com/watch?v=VMGh3Ts5-WQ
սա քեզ, մրցույթին կհանդիպենք :)

Վոլտերա
05.06.2016, 21:31
Էն օրն էս պատմվածքն էի հիշել, հեսա վերընթերցեմ :) հիշում եմ, որ ահագին գրավել էր, ու երկար ժամանակ մտածում էի Կլաուսի կերպարի մասին