PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Մանանեխի սերմը



Էջեր : [1] 2

Sambitbaba
24.02.2014, 22:44
Մ Ա Ն Ա Ն Ե Խ Ի
Ս Ե Ր Մ Ը

ՄԵԿՆՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ՝
ՍԲ. ԹՈՄԱՍԻ ԱՎԵՏԱՐԱՆԻ





ՀԵՂԻՆԱԿ.

Օ Շ Ո



Օշո՝ մոտավորապես նշանակում է. օվկիանոսի մեջ լուծված:

Հայտնի նեոհինդուիստական գուրու է և միստիկ, “համընդհանուր ազատագրման” փիլիսոփայության քարոզիչ: Իսկական անունն է՝ Չանդրա Մոհան Ջեին (11.11.1931-19.01.1990), բայց իր կյանքի ընթացքում կրել է տարբեր անուններ: Դա համապատասխանում է հնդկական տրադիցիաներին և արտացոլում է նրա հոգևոր գործունեության հաջորդական փոփոխությունը:

Օշոն՝ մարդ-լեգենդ է: Օրինակ, ահա, թե ինչ է նրա մասին ասում Ա.Ա. Գրիցանովն իր “Ռաջնիշ Օշո” գրքի մեջ.


“Դժվար է XX դարի երկրորդ կեսում գտնել այնքան հակասական անձնավորություն, որպիսին է Ռաջնիշ Օշոն: Համաձայն մի դասակարգումների, նա նոր մարգարե է, ով միաժամանակ հիշեցնում է թե Բուդդային, թե Հիսուսին և թե Մուհամեդին: Ուրիշ վերդիկտների համաձայն, նա բարոյազուրկ մի տիպ է, ով փորձում է քարուքանդ անել ժամանակակից մարդկության բոլոր բարոյական հիմքերը, և բավական հաջողության է հասել դրանում:

Գնահատականները, որ տվել են նրան տարբեր գրքերում, զարմանալիորեն հակասում են իրար: Բայց եթե այդ՝ անկասկած, - վերին կարգի խարիզմատիկ (թող նույնիսկ բոլոր գոյություն ունեցող կրոնական դավանանքները հերքող) հոգևոր առաջնորդի կյանքի օրոք նրա հաջողությունը կարելի էր բացատրել անձնական հեղինակությամբ և նրա կողմնակիցների հմտությամբ, - բայց այս էզոթերիկի մահից հետո աչքի ընկավ նրա ուսմունքի բառացի շարադրության (ավելի քան 600 հատոր) ձգողականությունը: Համեմված կատակներով և զվարճասույթներով, առակներով և խրատներով, խորիմաստ մաքսիմներով և բարձրորակ փիլիսոփայական թեզիսներով, այն մինչև օրս էլ մեծ ուշադրություն է գրավում”:


Օշոյի մասին իրոք որ ոչ թե մեկ գիրք է գրվել, և ես, իհարկե, ոչ ցանկություն, ոչ ժամանակ, և ոչ էլ հնարավորություն ունեմ տեղադրել այդ բոլորն այստեղ: Բայց խորհուրդ կտայի կարդալ, - շատ է հետաքրքիր և իրոք՝ հակասական:

Իսկ այստեղ ես կփորձեմ թարգմանել հատվածներ նրա “Մանանեխի հատիկը” գրքից, ինչն աննկարագրելի ցնցեց ինձ իր իմաստությամբ:

Sambitbaba
24.02.2014, 23:02
ՆԱԽԱԲԱՆ


Ես մեծացել եմ քրիստոնեական շրջապատում. ընտանիք, դպրոց և կիրակնօրյա քարոզներ: Հիսուսի կյանքի մասին ավետարանական պատմություններից ինձ մոտ կերտվել էր բարի և փափուկ՝ այլ խոսքերով ասած, լավ մի մարդու դիմանկար: Ինձ խորինս ներշնչել էին, որ պետք է լինել բարի, փափուկ և լավը, իսկ հոգու մյուս, մութ կողմը պահել գաղտնի՝ նույնիսկ ինքս ինձանից, այնպես ինչպես մեր հետևից անդուլ հետևում է Հայր Աստված:

Ժամանակի ընթացքում նման դաստիարակությունը վերաճեց կյանքը թունավորող մեղքի զգացման: Ինչ էլ անեի ես, դա, ըստ էության, ոչինչ չէր փոխում. ես մնում էի մեղավոր: Չէր մնում ոչ մի հույս, նույնիսկ միտք չէր ծագում այն մասին, որ կյանքը կարող է նաև ուրախություն լինել, տոն, երջանկություն: Քրիստոնեական աշխարհայացքն իր փոքրիկ աշխարհն էր ստեղծում՝ պուճուրիկ, նեղ, անվտանգ և, գլխավորը, արտաքինից պարկեշտ:

Հանդիպելով Հիսուսի հետ երկրորդ անգամ, ուսուցիչ Օշոյի կողքին երկար տարիներ անց կացնելուց հետո, ես ցնցված մնացի Հիսուսի էությամբ և իմաստությամբ: Այժմ կարող էի տարբերել, թե ինչպիսին կարող եմ դառնալ ես ինքս, ինպիսին կարող են դառնալ բոլոր մարդիկ: Ես հասկացա, որ երկու հազար տարվա ընթացքում մարդկային կուրությունը լրիվ և ամբողջովին խեղել է Հիսուսի իրական կերպարը:

Այս գիրքը բոլորովին էլ սիրունիկ ավետարանչական պատմություն չէ: Այս էջերին ցանված են ռադիկալ և անդառնալի հեղափոխության մանանեխի սերմերը, մնում է նկատել միայն նրանց ծիլերը: Հակառակ դեպքում մեզ հետ էլ կարող է տեղի ունենալ այն, ինչ տեղի ունեցավ, կարծես թե, Հիսուսի առաջին աշակերտների հետ, ովքեր նրա խոսքերը դարձրեցին իրենց անգիտության արդարացում և թվացյալ սփոփանքի աղբյուր՝ և դրանով կորցրեցին Ուսուցչի հետևից գնալու հրաշալի հնարավորությունը:

“Մանանեխի հատիկը” – Թովմասի Ավետարանի մեկնությունն է, և ձեր առջև է՝ Քրիստոսի մասին բոլոր գրքերից ամենազարմանալին…

“Թովմասի Ավետարանը” չափազանց հաճախ հիշատակում է Հիսուսի խռովարական, փոխակերպիչ ոգու մասին, որը ոչ թե խաղաղություն, այլ սուր բերեց; այդ իսկ պատճառով այն հազիվ թե կարողանա ընկնել սփոփիչ հավատի հիմքում:

Օշոն՝ այն սուրն է, որը հրավառ կրքով ճեղքում է ինքնախաբեությունն ու մոլորությունները, միակ իսկական հեղափոխության՝ հոգու հեղափոխության մանանեխի սերմեր նետելով մեր սրտերի մեջ:



Մա Անանդ Նիրվեդ

E-la Via
25.02.2014, 00:16
Մի հինգ-վեց տարի առաջ էի տարված Օշոյով: ՈՒ հենց նա էլ ինձ ակումբ բերեց: Կարդացել եմ մի շարք գրքեր, ինչպես նաև նրա ինքնակենսագրականը: Դրանք էլ բավական էին ոչ միայն իր անձի հակասական կողմերը տեսնելու, այլև իր արտահայտած մտքերում ու գաղափարներում այդ հակասությունը տեսնելու համար: Նա ինքն է դրանք բացահայտ մատնացույց անում: Սկզբից մեկը մյուսին հակասող, նույնիսկ իրար հերքող մտքերը խրտնեցրեցին, բայց հետո պարզ դարձավ, որ նման մաշտաբների գործունեություն ծավալելու, նման քանակի, կրոնական տարբեր պատկանելության մարդկանց հետ գործ ունենալու դեպքում, էդպես էլ պետք է լիներ: Էդ խառնաշփոթը նաև ստիպում է հալած յուղի տեղ չընդունել նրա խոսքերը, այլ սեփական վերլուծություններով ու փորձով ճիշտ եզրակացություններ անել: Օշոն ներքին տեղաշարժերի, սահմաններ ու պատեր քանդելու վարպետ է: Իսկ դա քիչ չէ:
«Մանանեխի սերմին» մի քանի անգամ ցանկացել եմ անդրադառնամ, բայց էդպես էլ չի ստացվել: Սամբիթբաբա, հետաքրքրությամբ կհետևեմ թարգմանությանդ: Ո՞վ գիտի, միգուցե դրա շնորհիվ սկսեմ ամբողջական տարբերակը կարդալ:

Sambitbaba
25.02.2014, 00:21
ՄԱՆԱՆԵԽԻ ՍԵՐՄԸ
Զրույց առաջին




Աշակերտներն ասացին Հիսուսին.
Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը:
Նա ասաց նրանց. Այն նման է մանանեխի սերմին,
ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
նա մեծ ճյուղ է տալիս և
ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:


Հարաբերությունները մարդկանց միջև շատ են փոխվել՝ և փոխվել են դեպի վատը: Կորել է խորությունը. կինն այլևս կին չէ, այլ ուղղակի ընկերուհի; ամուսինն՝ ամուսին չէ, այլ ուղղակի ընկեր: Ընկերությունն, իհարկե, շատ լավ բան է, բայց խորություն չունի, իսկ ամուսնությունը՝ խորը երևույթ է: Դա խորին ինքնանվիրատվություն է, բայց եթե ոչինչ չես զոհում, ուրեմն մնում ես ծանծաղուտի մեջ խրված: Եթե ոչինչ չզոհես, հեռու չես թռչի: Կարելի է թփրտալ վերևում, բայց խորը չես սուզվի:

Իհարկե, վտանգավոր է խորը սուզվելը: Եվ այդպես էլ պետք է լինի, չէ՞ որ ծանծաղուտում ամեն ինչ շատ ավելի պարզ է: Այնտեղ կարելի է քեզ ռոբոտի պես պահել և գիտակցելու հարկ էլ չկա: Բայց որքան ավելի խորը, այնքան ավելի կարևոր է զգաստ լինել, որովհետև ամենուր դարանել է մահը: Վախը խորությունից` մեր հարաբերությունները դարձրել է ծանծաղ, ինչպես մանկական “գորտաման”-ջրավազանը:

Ընկեր կամ ընկերուհի` իհարկե, շատ լավ է, բայց նրանց երբեք չես տանի այն խորքերը, որ թաքնված են մեզանից ամեն մեկի մեջ: Ընկերուհու հետ կարող է լինել սեքս, բայս սեր` դժվար թե: Սերը արմատներ է արձակում խորքում: Ծանծաղուտում հնարավոր է միայն սեքսը, բայց սեքսը` կենդանական, կենսաբանական զգացում է: Սեքսը սքանչելի է, երբ խորին սիրո մասն է հանդիսանում, այլապես այն ուղղակի սեքս է: Մարդկանց կապող ոչինչ չկա, և այդ պատճառով այն նույնիսկ տգեղ է. մարդիկ ուղղակի դիպչում են իրար մի պահ և արագ բաժանվում տարբեր կողմեր: Միանում են միայն մարմինները, բայց ոչ հոգին` ոչ ես, ոչ դու: Ահա թե ինչ պատահեց բոլոր հարաբերությունների հետ մարդկանց մեջ:

Sambitbaba
25.02.2014, 01:01
Մի հինգ-վեց տարի առաջ էի տարված Օշոյով: ՈՒ հենց նա էլ ինձ ակումբ բերեց: Կարդացել եմ մի շարք գրքեր, ինչպես նաև նրա ինքնակենսագրականը: Դրանք էլ բավական էին ոչ միայն իր անձի հակասական կողմերը տեսնելու, այլև իր արտահայտած մտքերում ու գաղափարներում այդ հակասությունը տեսնելու համար: Նա ինքն է դրանք բացահայտ մատնացույց անում: Սկզբից մեկը մյուսին հակասող, նույնիսկ իրար հերքող մտքերը խրտնեցրեցին, բայց հետո պարզ դարձավ, որ նման մաշտաբների գործունեություն ծավալելու, նման քանակի, կրոնական տարբեր պատկանելության մարդկանց հետ գործ ունենալու դեպքում, էդպես էլ պետք է լիներ: Էդ խառնաշփոթը նաև ստիպում է հալած յուղի տեղ չընդունել նրա խոսքերը, այլ սեփական վերլուծություններով ու փորձով ճիշտ եզրակացություններ անել: Օշոն ներքին տեղաշարժերի, սահմաններ ու պատեր քանդելու վարպետ է: Իսկ դա քիչ չէ:
«Մանանեխի սերմին» մի քանի անգամ ցանկացել եմ անդրադառնամ, բայց էդպես էլ չի ստացվել: Սամբիթբաբա, հետաքրքրությամբ կհետևեմ թարգմանությանդ: Ո՞վ գիտի, միգուցե դրա շնորհիվ սկսեմ ամբողջական տարբերակը կարդալ:

Ես էլ առաջներում երբեք չեմ խորացել նրա փիլիսոփայության մեջ: Այնքան շատ գիրք ունի տնաշենը, որ հենց քանակն արդեն վախեցնում է: Բայց երևի հիմնական պատճառն այն էր, որ տարիներ առաջ կարդացի նրա "Հրաշքի որոնումներում" գիրքը: Հուսով եմ գիտես, որ համանուն առաջին գիրքը Օշոյից առաջ գրել է Գուրջիևի աշակերտ Պյոտր Ուսպենսկին, և գիրքն ամբողջովին Գուրջիևի ուսմունքի մասին է: (Տեղին է ասել, որ երրորդ համանուն գիրքն էլ կա, որը գրել է կանադացի հայ նյու-էյջական Էլիզա Մադա Դալյանը: ) Եվ ինձ թվաց, թե իր գրքում Օշոն մի տեսակ հեգնանքով է խոսում Գուրջիևի տեսության մասին... Դե ես էլ, վիրավորվելով իմ երիտասարդ տարիների կուռք Գուրջիևի համար, Օշոյին ուղարկեցի անտառ` հեռու և երկարաժամկետ: Հիմա, ճիշտ է, բոլորովին փոխել եմ կարծիքս և ընդունում եմ, որ սխալ էր այն, քանզի ինքդ էլ կտեսնես, որ "Մանանեխի սերմում" Օշոն բավական հաճախ հիշատակում է Գուրջիևին և ոչ քիչ հարգանքով...

Բայց ոչինչ հենց այնպես չի լինում:
Քրիստոնեության մասին վեճերի մեջ թե Ակումբում և թե Ակումբից դուրս, եկա հասա Ավետարաններին, հետո` Պարականոն Ավետարաններին, հետո առաջին անգամ կարդացի Թովմասինը, շշմեցի ու համարյա անմիջապես կարդացի երկրորդ անգամ ու ավելի շշմեցի... Իսկ համարյա անմիջապես հետո` մի օր մտա գրախանութ, և առաջին գիրքը, որ մտավ աչքս, Օշոյի "Մանանեխի սերմն" էր, վերցրեցի, բացեցի և` "Թովմասի հինգերորդ Ավետարանի մեկնություն"...

Իսկ հիմա գրասեղանիս վրա իր հերթին է սպասում Օշոյի "Ալմաստե սուտրա" գիրքը, ամենահին բուդդիստական մատյանի մեկնությունը:

Վեյ ջան, շատ ուրախ եմ, որե թեման հետաքրքրել է քեզ, իսկ առավել ուրախ եմ, որ համընկել են մեր հետաքրքրությունները::)

Հուսով եմ, որ չես հիասթափվի:

Sambitbaba
25.02.2014, 03:11
Լուրջ հարաբերությունները բոլորովին վերացել են, իսկ չէ՞ որ ամենալուրջ հարաբերություններն են, որ կապում են ուսուցչին և աշակերտին: Հիսուսի խոսքերը երբեք չես հասկանա, եթե չես գիտակցում ուսուցչի և աշակերտի միջև հարաբերությունների ամբողջ թափը: Նման հարաբերություններից վաղուց հետ են սովորել: Կնոջը փոխարինել է ընկերուհին, ամուսնուն` ընկերը, իսկ ուսուցիչներն ու հարաբերությունները, որ կապում էին վերջիններիս աշակերտների հետ, ամբողջովին վերացել են: Ավելի ճիշտ, նրանց փոխարինել են կատարյալ նոր հարաբերություններ` հոգեբույժի և հիվանդի հարաբերությունները:

Հոգեբույժի և պացիենտի միջև փոխհարաբերություններն ակամա անառողջ են, հիվանդագին են, չէ՞ որ հիվանդը բժշկի մոտ է գալիս ոչ թե ճշմարտություն գտնելու համար և հաճախ նույնիսկ ոչ առողջանալու հույսով… “Առողջանալ” հասկացումն այստեղ շատ կարևոր է. դա ամբողջականություն է, դա սրբություն է, դա անհատի խորին ապաքինումն է: Բայց պացիենտը գալիս է ոչ թե հանուն առողջանալու, չէ՞ որ նրանց, ով իսկապես ցանկանում է առողջանալ, անվանում են աշակերտ, այլ ոչ թե պացիենտ: Հիվանդն ուղղակի ցանկանում է պրծնել հիվանդությունից` դա հերքման ճանապարհն է: Նա գալիս է միայն այն բանի համար, որպեսզի նրան ուժով հետ վերադարձնեն նորմալ վիճակի և նա նորից կարողանա նորմալ աշխարհի մասնիկը դառնալ: Նա խափանվել է, նրան պետք է վերանորոգել, և հոգեբույժն օգնում է նրան նորից ընտելանալ: Ընտելանալ ինչի՞ն: Այս աշխարհին, այս հասարակությանը, որոնք հենց իրենք` անհուսալիորեն հիվանդ են:

Նրանք, ում ընդունված է “նորմալ” մարդ անվանել, - ուղղակի նորմալ հիվանդներ են, նորմալ խենթեր: Դա նորմալ խելագարություն է: “Նորմալները” նույնպես խելագարներ են, ուղղակի նրանց խելագարությունը հուպ է տրված որոշակի շրջանակների մեջ, խցկված է հասարակությամբ և մշակույթով սահմանված սահմանների մեջ: Եվ հիվանդ են համարում նրան, ով խախտում է դրանք, անցնում է ընդունված սահմանը: Այդ ժամանակ ամբող հասարակությունը, որն ինքն էլ` հիվանդ է, - սկսում է պնդել, որ այդ մարդը հիվանդ է: Բայց սահմաններին կանգնած են հոգեբույժները, ովքեր օգնում են պացիենտին վերադառնալ հետ` հետ, դեպի անդեմ ամբոխը:

Sambitbaba
25.02.2014, 04:39
Հոգեբույժն ուսուցիչ չի դառնա, որովհետև ինքն էլ` առողջ չէ: Իսկ պացիենտը երբեք աշակերտ չի դառնա, չէ՞ որ նա գալիս է ոչ թե սովորելու համար: Նա անհանգստացած է, բայց չի ուզում վախենալ, և այդ պատճառով նրա բոլոր ջանքերն ուղղված են վերանորոգման, այլ ոչ թե ապաքինման վրա: Հոգեբույժը երբեք ուսուցիչ չի դառնա, բայց արևմուտքում մտածում են, թե դա համարյա նույն բանն է; շուտով այդպես կսկսեն մտածել Արևելքում էլ: Բայց հոգեբույժը` ուսուցիչ չէ, - նա ինքն էլ հիվանդ է: Նա գիտի վերանորոգել ուրիշներին, և դա շատ լավ է: Եվ իրոք, ինչու՞ մի հիվանդը չի կարող օգնել մյուս հիվանդին: Կարող է: Բայց մի հիվանդն անկարող է բուժել մեկ այլ հիվանդի; մի խելակորույս չի կարող մեկ այլ խելակորույսի նորմալ դարձնել:

Ես մի քանի բան կպատմեմ, և դուք ինքներդ կհամոզվեք: Ֆրոյդը ցնցվում էր մահվան մասին ցանկացած հիշատակման դեպքում: Մի երկու անգամ նա նույնիսկ կորցրել է գիտակցությունն ու ընկել է աթոռից` և դա այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկը սկսել է խոսել եգիպտական մումիաների մասին: Նա կորցրել է գիտակցությու՛նը: Իսկ մի ուրիշ անգամ Յունգն է ինչ-որ բան պատմել մահվան ու դիակների մասին, իսկ Ֆրոյդը հանկարծ դողացել ու ընկել է անգիտակից: Եթե ինքը Ֆրոյդն այդպես վախեցել է մահից, էլ ի՞նչ կարելի է ասել նրա աշակերտների մասին: Եվ ընդհանրապես, ինչու՞ այդպես վախենալ մահից: Դուք կարո՞ղ եք պատկերացնել, որ Բուդդան վախենար մահից: Ոչ, հակառակ դեպքում նա ուղղակի բուդդա չի:

Յունգն ինքն է պատմել, որ շատ անգամ է պատրաստվել գնալ Հռոմ, տեսնել Վատիկանը, և, ամենակարևորը, լինել Վատիկանի մեծ գրադարանում, որտեղ պահվում են ամենահազվադեպ ու գաղտնի գրություններն աշխարհի բոլոր կրոնների մասին: Բայց բավական էր Յունգը տոմս գներ, և դողն անմիջապես ջանն էր ընկնում` պատկերացնու՛մ եք, ճամփորդություն Հռո՛մ… Յունգը հետ էր տալիս տոմսն ու տուն էր վերադառնում: Այդպես էլ նա Հռոմ չգնաց: Շատ անգամ պատրաստվեց, բայց այդպես էլ չգնաց:

Ի՞նչ մի վախենալու բան կար: Եղածն ի՞նչ էր` Հռոմ: Ինչու՞ էր հոգեբույժն այդպես վախենում հաղորդակցվել կրոնի հետ: Որովհետև Հռոմը` դա սիմվոլ էր, մարմնացում, իսկ Յունգն իր գլխում իր փիլիսոփայությունն էր մշակել և վախենում էր, որ այն քարուքանդ կլինի: Պատկերացրեք մեջքին երկու սար կրող ուղտին, որ վախենում է Հիմալայները բարձրանալ, չէ՞ որ այնտեղ նա առաջին անգամ կհասկանա, թե ինչ ոչնչություն է ինքը: Յունգի ամբողջ փիլիսոփայությունը երեխայի խաղ էր: Մարդիկ ստեղծել են մտքի անծայրածիր, տիեզերական համակարգեր, բայց բոլոր դրանք այսօր ավերակներ են դարձել: Հռոմ գնալու վախը` վախ է, տեսնել հնում հնարված փիլիսոփայությունների ավերակները:

Sambitbaba
25.02.2014, 04:57
Հոգեբույժն ուսուցիչ չի դառնա, որովհետև ինքն էլ` առողջ չէ: Իսկ պացիենտը երբեք աշակերտ չի դառնա, չէ՞ որ նա գալիս է ոչ թե սովորելու համար: Նա անհանգստացած է, բայց չի ուզում վախենալ, և այդ պատճառով նրա բոլոր ջանքերն ուղղված են վերանորոգման, այլ ոչ թե ապաքինման վրա: Հոգեբույժը երբեք ուսուցիչ չի դառնա, բայց արևմուտքում մտածում են, թե դա համարյա նույն բանն է; շուտով այդպես կսկսեն մտածել Արևելքում էլ: Բայց հոգեբույժը` ուսուցիչ չէ, - նա ինքն էլ հիվանդ է: Նա գիտի վերանորոգել ուրիշներին, և դա շատ լավ է: Եվ իրոք, ինչու՞ մի հիվանդը չի կարող օգնել մյուս հիվանդին: Կարող է: Բայց մի հիվանդն անկարող է բուժել մեկ այլ հիվանդի; մի խելակորույս չի կարող մեկ այլ խելակորույսի նորմալ դարձնել:

Ես մի քանի բան կպատմեմ, և դուք ինքներդ կհամոզվեք: Ֆրոյդը ցնցվում էր մահվան մասին ցանկացած հիշատակման դեպքում: Մի երկու անգամ նա նույնիսկ կորցրել է գիտակցությունն ու ընկել է աթոռից` և դա այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկը սկսել է խոսել եգիպտական մումիաների մասին: Նա կորցրել է գիտակցությու՛նը: Իսկ մի ուրիշ անգամ Յունգն է ինչ-որ բան պատմել մահվան ու դիակների մասին, իսկ Ֆրոյդը հանկարծ դողացել ու ընկել է անգիտակից: Եթե ինքը Ֆրոյդն այդպես վախեցել է մահից, էլ ի՞նչ կարելի է ասել նրա աշակերտների մասին: Եվ ընդհանրապես, ինչու՞ այդպես վախենալ մահից: Դուք կարո՞ղ եք պատկերացնել, որ Բուդդան վախենար մահից: Ոչ, հակառակ դեպքում նա ուղղակի բուդդա չի:

Յունգն ինքն է պատմել, որ շատ անգամ է պատրաստվել գնալ Հռոմ, տեսնել Վատիկանը, և, ամենակարևորը, լինել Վատիկանի մեծ գրադարանում, որտեղ պահվում են ամենահազվադեպ ու գաղտնի գրություններն աշխարհի բոլոր կրոնների մասին: Բայց բավական էր Յունգը տոմս գներ, և դողն անմիջապես ջանն էր ընկնում` պատկերացնու՛մ եք, ճամփորդություն Հռո՛մ… Յունգը հետ էր տալիս տոմսն ու տուն էր վերադառնում: Այդպես էլ նա Հռոմ չգնաց: Շատ անգամ պատրաստվեց, բայց այդպես էլ չգնաց:

Ի՞նչ մի վախենալու բան կար: Եղածն ի՞նչ էր` Հռոմ: Ինչու՞ էր հոգեբույժն այդպես վախենում հաղորդակցվել կրոնի հետ: Որովհետև Հռոմը` դա սիմվոլ էր, մարմնացում, իսկ Յունգն իր գլխում իր փիլիսոփայությունն էր մշակել և վախենում էր, որ այն քարուքանդ կլինի: Պատկերացրեք մեջքին երկու սար կրող ուղտին, որ վախենում է Հիմալայները բարձրանալ, չէ՞ որ այնտեղ նա առաջին անգամ կհասկանա, թե ինչ ոչնչություն է ինքը: Յունգի ամբողջ փիլիսոփայությունը երեխայի խաղ էր: Մարդիկ ստեղծել են մտքի անծայրածիր, տիեզերական համակարգեր, բայց բոլոր դրանք այսօր ավերակներ են դարձել: Հռոմ գնալու վախը` վախ է, տեսնել հնում հնարված փիլիսոփայությունների ավերակները:

Աստվածայինը կարելի է ճանաչել միայն “անմտության” մեջ: Մտքով հավերժությունը չես ընդգրկի, չէ որ միտքը ժամանակի աշխարհին է վերաբերվում: Մտքերը հավերժական չեն; ոչ փիլիսոփայությունը, ոչ հայացքների համակարգը հավերժական լինել չեն կարող: Ահա թե ինչն է վախեցնում:

Յունգը երեք-չորս անգամ պատվիրել է տոմսը, իսկ հետո հետ է տվել այն: Իսկ նա, Յունգը, ամենաճանաչված հոգեբույժներից մեկն էր: Բայց եթե նա ինքն այդպես վախենում էր Հռոմ գնալ, ի՞նչ էին զգում նրա աշակերտները: Հնարավոր է, դուք այդպիսի վախ չեք ապրում, բայց դա ոչ թե այն պատճառով, որ դուք ինչ-որ բանով Յունգից ավելի լավն եք, ուղղակի դուք ավելի քիչ եք հասկանում: Այո, նա հասկանում էր, որ Հռոմում իր փիլիսոփայությունը քարուքանդ կլինի: Բավական է նա վախ ու դողով հայացք գցի մեծ փիլիսոփայությունների ավերակների վրա, և անմիջապես միտք կծագի. “Իսկ ի՞նչ տեղի կունենա իմ փիլիսոփայության հետ: Ի՞նչ տեղի կունենա ինձ հետ”: Եվ Յունգն ուղղակի սիրտ չէր անում: Հերթական անգամ հետ վերադարձնելով տոմսը, նա գրեց իր հիշողություններում. “Ես վերջնականապես հրաժարվեցի իմ գաղափարից: Ես չեմ գնա Հռոմ”:

Sambitbaba
25.02.2014, 06:01
Գալիս են ինձ մոտ և ասում են. “Ինձ տանջում են հոգեկան խանգարումները, նեվրոզները, այս ու այն”, իսկ ես ասում եմ. “Հետո ինչ, ես քո խանգարումների հետ գործ չունեմ: Քո վերքերն ինձ չեն հետաքրքում, դու ինքդ ես ինձ հետաքրքրում: Հիվանդություններն ինչ-որ տեղ հեռվում են, ծայրամասում, իսկ կենտրոնում, որտեղ դու ես, ոչ մի հիվանդություն չկա”:

Բավական է գիտակցես, թե ով ես դու իրականում, և բոլոր հիվանդություններդ կանհետանան: Նրանք առաջանում էլ են առաջին հերթին այն պատճառով, որ թաքնվում ես ինքդ քեզանից, ինքդ քեզնից փախչում ես, ջանում ես ինքդ քեզ հետ չհանդիպել և ընդհանրապես այնքան էլ չես ուզում ինքդ քեզ տեսնել: Բայց ինչու՞ ոչ ոք չի ցանկանում տեսնել իրեն, ինչպիսին որ կա: Ի՞նչ վատ բան կարող է պատահել: Եթե պատրաստ չես հանդիպել քեզ հետ, ուրեմն աշակերտ լինել էլ չես կարող, չէ՞ որ ուսուցիչն էլ անկարող է օգնել նրան, ով ինքն իրենից վախենում է: Ուսուցիչը կարող է միայն դա. օգնել քեզ հանդիպել ինքդ քեզ հետ:

Եվ ուրեմն, ինչու՞ են մարդիկ այդպես վախենում: Որովհետև անցյալում նրանց հետ ինչ-որ բան այն չի եղել: Ծնվում է երեխան, բայց նրան չեն ցանկանում տեսնել այնպիսին, ինչպիսին նա կա: Նրա մեջ համարյա ամեն ինչ ուժով փոխում են; և դա կոչվում է “դաստիարակել”: Հասարակությունն ու ծնողները չեն կարող հաշտվել նրա բնավորության շատ գծերի հետ, և հերքում ու ճնշում են հոգու այդ կողմերը: Մնում է շատ քիչ “լավ” ու “ճշմարիտ” բան, և երեխան ստիպված է բավարարվել դրանով: Նրան ստիպում են հրաժարվել սեփական հոգու բազմաթիվ նիստերից` ուղղակի դրանց թույլ չեն տալիս արտահայտվել: Եվ երեխաներն այնքան ջանասիրաբար կաշկանդում են դրանք, որ ժամանակի հետ ընդհանրապես դադարում են նկատել: Ահա թե ինչ է ճնշումը: Դրա վրա է հիմնված ձեր ամբողջ հասարակարգը:

Երեխայի հոգու մեծ մասը ճնշում են, հետ են գցում մութը: Բայց ճնշվածը դուրս է ձգտում, ապստամբում է, վրդովվում է: Նա դեպի լույս է ձգտում, և այդ պատճառով ստիպված նրան ավելի ու ավելի հեռու են խցկում նորից ու նորից: Այդ պատճառով էլ սարսափելի է հանդիպել ինքդ քեզ հետ. սարսափելի է մտածել անգամ, թե ինչպիսին է դարձել քո հոգու ճնշված մասնիկը: Բայց դու գիտես, չէ՞ որ նա այնտեղ է, իր տեղում, և ոչ մի տեղ չի գնացել: Ի՞նչ է կատարվում այնտեղ, ենթագիտակցության մեջ: Եթե հանդիպես քեզ, կտեսնես նաև քո ենթագիտակցությունը` ամենն, ինչ այդպես համառորեն հերքում էիր: Ահա թե որտեղից է գալիս վախը:

Եթե երեխային չեն ընդունում այնպիսին, ինչպիսին նա կա, վախն անպայման ի հայտ կգա: Դեռևս չի եղել հասարակարգ, որտեղ երեխաներին ազատություն են տվել: Երևում է, այդպիսի հասարակարգ երբեք չի էլ լինի, քանզի լիովին ազատությունն անհնար է: Այսպիսով, այս կամ այն չափով ճնշումն անխուսափելի է` և այնուամենայնիվ ամեն մեկը վաղ թե ուշ ստիպված է բախվել ինքն իր հետ: Աշակերտ դու դառնում ես այն պահին, երբ մոռանում ես, ինչն է լավ և ինչն է վատ, ինչ է կարելի և ինչ չի կարելի: Աշակերտ ես դառնում միայն այն օրը, երբ պատրաստ ես առանց զարդարելու ցուցադրել ինքդ քեզ:

Sambitbaba
25.02.2014, 07:49
Ուսուցիչն` ուղղակի տատմեր է: Նա օգնում է նորից լույս աշխարհ գալ: Ինչպիսի՞ հարաբերություններ են կապում նրան աշակերտի հետ: Աշակերտը պարտավոր է վստահել, նա իրավունք չունի կասկածել: Ցանկացած կասկածներ խանգարում են տեսնել ինքդ քեզ: Երբ կասկածում ես, կարծես ավելի փոքր ես դառնում; համենայն դեպս, չես կարող դառնալ ավելի մեծ: Երբ կասկածում ես… Այս մարդն անծանոթ է, - և դու փակում ես դուռը; ով գիտի, թե ինչ է օտարի մտքինը, ինչ կարելի է նրանից սպասել: Օտարների առջև չի կարելի անկեղծանալ, հակառակը, պետք է զգույշ լինել և արագորեն զրահավորվել:

Ուսուցչի կողքին դու դեն ես նետում զրահդ, այլ կերպ ոչինչ չի ստացվի: Ուսուցչի առջև պետք է կատարյալ բաց լինել, հակառակ դեպքում ոչինչ չի ստացվի: Բավական է թաքցնես նույնիսկ մի փոքրիկ քո մաս` և չկա այլևս ոչ մի հարաբերություն: Լրիվ վստահություն է պետք, միայն այդպես են սովորում գաղտնիքներ, միայն այդպես են ստանում դռների բանալիները: Բայց եթե ինչ-որ բան թաքցրել ես զրահիդ տակ, նշանակում է, մարտնչում ես ուսուցչիդ հետ` իսկ նրա հետ մարտնչելը ոչինչ չի տալիս:

Ուսուցչի հետ ոչ թե կռվել է պետք, այլ տրվել նրա ողորմածությանը: Բայց մեր աշխարհում արդեն ոչ ոք չգիտի հանձնվել առանց պայքարի: Այդպես է ստացվել. երեք-չորս հարյուրամյակ մարդկանց սովորեցրել են պահպանել իրենց անհատականությունն ու էգոիստ լինել: Մարդկանց սովորեցրել են չհանձնվել, այլ կռվել մինչև վերջ, չհպատակվել, այլ ապստամբել, չվստահել, այլ կասկածել: Դրա համար պատճառներ կային, չէ՞ որ գիտությունն առաջ է ընթանում կասկածների շնորհիվ: Գիտությունը` խորին կասկածանք է: Նրա մեջ ոչինչ որպես հավատ չեն ընդունում, գլխավորն այնտեղ` տրամաբանությունն է, ապացույցները, կասկածները: Որքան ավելի շատ ես կասկածում, այնքան ավելի գիտական է մոտեցումդ: Բայց գիտությունը և հոգևորը բացարձակ տարբեր կողմեր են տանում:

Հոգևորը հիմնվում է վստահության վրա. որքան ավելի շատ ես վստահում, այնքան ավելի հոգևոր ես: Գիտությունը հրաշքներ է գործում` լիովին շոշափելի հրաշքներ: Հոգևորն ավելի շատ հրաշքներ է գործել, բայց նրանք համարյա բոլորն անտեսանելի են: Նայելով բուդդային, ի՞նչ կտեսնես: Ի՞նչ կարելի է տեսնել սովորական աչքերով: Բուդդան անտեսանելի է, տեսանելի է միայն նրա մարմինը, և կողքից նա նույն տեսքն ունի, ինչպես բոլորը, սովորական մահկանացու: Մի օր նա կծերանա ու կմեռնի, բայց դա արտաքին խաբուսիկություն է, քանզի անտեսանելիորեն նա անմահ է: Բայց մենք չգիտենք տեսնել անտեսանելին և զգալ գաղտնին, անճանաչելին: Միայն վստահության աչքերն են ընդունակ աստիճանաբար, քայլ առ քայլ, ավելի ու ավելի սրվել ու տարբերել գլխավորը: Վստահել` նույնն է, ինչ ընդհանրապես փակես աչքերդ: Այդ պատճառով էլ ասում են, որ հավատը` կույր է: Նույն բանն ասում են սիրո մասին էլ, բայց հավատն ավելի քիչ է տեսնում, քան սերը:

Բայց ի՞նչ տեղի կունենա, եթե փակես աչքերդ: Տեղի կունենա ներքին փոխակերպում: Ու՞ր է կորում տեսողության ուժը, երբ փակում ես աչքերդ: Այն հոսում է ներս: Այժմ այն չի կարող աչքերից անցնել արտաքին առարկաների վրա, և այդ պատճառով հետ է դառնում, ընդարձակվում է: Էներգիան պետք է շարժվի, այն չի կարող տեղում կանգնած մնալ և, եթե փակում ես մի ելքը, այն մի ուրիշը կգտնի: Եթե փակես աչքերդ, ուրեմն տեսողությանդ էներգիան շուռ կգա և կփոխակերպվի: Այն ուղղություն կվերցնի ուղիղ դեպի երրորդ աչքդ: Երրորդ աչքը` նյութական օրգան չէ: Խոսքն այն մասին է միայն, որ սովորաբար արտաքին առարկաների վրա ուղղված տեսողության էներգիան վերադառնում է իր սկզբնաղբյուրին: Այդ պատճառով են ասում, որ այն երրորդ աչք է դառնում, տեսողության երրորդ օրգան, որն աշխարհը լրիվ այլ կերպ է տեսնում: Միայն երրորդ աչքը կարող է նշմարել Բուդդային: Հիսուսին հասնում են միայն երորրդ աչքով: Եթե չկա երրորդ աչք, կարող ես արտաքինից դիտել Հիսուսին որքան ցանկանաս, բայց միևնույն է, գլխավորը բաց կթողնես: Այդպես շատերի հետ է եղել:

Sambitbaba
27.02.2014, 19:39
Հիսուսի հարազատ քաղաքում բոլորը նրան ուղղակի հյուսն Հովսեփի որդի էին համարում: Ոչ ոք` ոչ մի մա՛րդ, - չնկատեց, թե ինչպես հյուսնի զավակը հանկարծ Աստծո Որդի դարձավ: Դա ներքին փոխակերպում է: Եվ երբ Հիսուս ասաց. “Ես Աստվածայինի որդին եմ, և իմ Հայրը` երկնքում է”, բոլորը ծիծաղեցին ու պատասխանեցին. “Դու կամ խելեգար ես, կամ հիմար, կամ մեծ ստախոս: Մի՞թե հյուսնի զավակը կարող է Աստծո Որդի դառնալ”: Հավատացեք, կարող է…

Մարմինը լույս աշխարհ է բերում միայն մարմին, իսկ Նվիրականը ծնվում է ոչ թե մարմնից, այլ Սուրբ Հոգուց, Աստվածայինից: Բայց սկզբում պետք է աչքեր ունենաս, որպեսզի տեսնես, և ականջներ, որ լսես:

Հիսուսի խոսքերը հասկանալ շատ դժվար է, առանց լուրջ նախապատրաստության ոչինչ դուրս չի գա: Դա նույնն է, ինչ դասական երաժշտությունը: Երբ առաջին անգամ լսում ես այն, մտածում ես. “Այս ի՞նչ հիմարություն է”: Այնքան նրբահունչ է այն, որ երկար ժամանակ է պահանջվում ընտելանալու համար: Բայց նույնիսկ դասական երաժշտությունը` ոչինչ է Հիսուսի խոսքերի համեմատ, քանզի Հիսուսի խոսքերը` տիեզերական երաժշտություն է:

Հիսուս միշտ ասում է. “Ով ականջներ ունի, թող լսի, ով աչքեր ունի, թող տեսնի”: Ինչու՞ է նա այդքան հաճախ կրկնում դա: Ինչի՞ համար: Նա խոսում է հատուկ ըմբռնման մասին, որին ընդունակ են միայն իսկական աշակերտները: Իսկ հասկացողները շատ քչերն էին` և ովքե՞ր էին նրանք: Ամենահասարակ մարդիկ. ձկնորսը, հողագործը, կոշկակարը, անբարոյականը` ամենասովորական մարդիկ, հասարակներից ամենահասարակները:

Հասարակ մարդկանց մոտ իրոք որ մի առանձնահատուկ բան կա, ինչից զուրկ են այսպես կոչված “ոչ-հասարակ” անձիք: Գիտե՞ք ինչ է դա: Համեստությունն ու վստահությունը:

Որքան ավելի ես զարգացնում միտքդ, այնքան ավելի քիչ է վստահությունդ: Հողագործը հավատում է, նա կասկածի պատճառ չունի: Նա գցում է սերմերը հողն ու հավատում է` և իրենց ժամին սերմերը ծլարձակում ու հասկեր են դառնում: Մարդը միշտ հավատում ու սպասում է: Նա ապրում է ծառերի, խոտերի գետերի ու սարերի միջև: Այստեղ կասկածի պատճառներ չկան. ծառերը խարդախություն չեն անում, և պետք չէ զրահապատվել նրանց առջև: Բլուրները երբեք չեն խաբի, նրանցից վախենալու իմաստ չկա` չէ՞ որ դրանք քաղաքագետներ չեն, ոճրագործներ չեն: Այստեղ վախենալու պետք չկա, այստեղ կարելի է և բաց լինել:

Հենց այդ պատճառով է բլուրների մեջ ձեզ համակում հանկարծակի ինքնամոռացումը: Որտեղի՞ց է այն գալիս: Բլուրների՞ց: Ոչ, հոգուդ խորքից, որովհետև այստեղ վախենալու բան չկա և զրահները կարելի է մի կողմ նետել: Մոտենում ես ծառին`և հասկանում ես, որ այն սքանչելի է, բայց այդ զգացմունքը գալիս է ոչ թե ծառից, այլ ներսից: Ծառի կողքին պետք չէ զգաստ լինել, և դու քեզ հարմարակյաց ես զգում, ինչպես տանը: Ծաղիկը հանկարծակի չի հարձակվի քեզ վրա, իսկ ծառը ոչինչ չի գողանա: Այդ պատճառով, երբ զբոսնում ենք բլուրների մեջ, կամ ծովափին, կամ անտառում, - մենք մոռանում ենք պաշտպանվելու մասին:

Sambitbaba
28.02.2014, 18:54
Մի անգամ Հիսուս լճի մոտ է գալիս: Վաղ առավոտ է, արևն էլ դեռ չի երևացել: Եվ այնտեղ երկու ձկնորս կային: Չէին հասցրել նետել ցանցը, երբ հանկարծ հայտնվեց Հիսուս ու ասաց. “Տեսեք-հա՛: Եվ այսպես անցնում է ձեր կյա՞նքը: Ես կարող էի ձեզ մարդկանց որսորդներ սարքել: Ի՞նչ եք ժամանակ ծախսում ձուկ որսալու վրա: Եկեք մարդ որսանք, ուրիշ ցանցեր նետենք: Եկե՛ք ինձ հետ”:

Եթե այս խոսքերով նա մտներ ձեր գրասենյակը կամ կրպակը, դուք ուղղակի կպատասխանեիք. “Դու՛րս կորիր այստեղից: Ես ժամանակ չունեմ: Ինձ գործից մի՛ գցիր”: Բայց այն երկու ձկնորսներն ուղղակի նայում էին Հիսուսին ու չէին կասկածում անգամ, որ նա ճշմարտություն է ասում: Բարձրանում էր արևը, և այդ անծանոթը, Հիսուսը, սքանչելի էր: Ձկնորսները մի կողմ նետեցին ցանցն ու գնացին Հիսուսի հետևից:

Ահա թե ինչ է վստահելը: Ոչ մի հարց. “Ո՞վ ես, ի՞նչ ես”: Նրանք չգիտեին, թե ով է նա, նա տեղացի չէր, առաջ նրանք երբեք չէին տեսել նրան ու չէին էլ լսել նրա մասին: Բայց ասածը բավական էր: Բավական էր կանչել, առաջարկել: Նրանք լսեցին Հիսուսի խոսքերը, նայեցին նրան, զգացին նրա ազնվությունը` և հետևեցին նրան:

Չէին հասցրել դուրս գալ իրենց գյուղից, երբ վազելով եկավ մի մարդ ու կանչեց ձկնորսներին. “Ու՞ր եք գնում: Կա՛նգ առեք: Ձեր հայրը մեռել է: Տու՛ն վազեք”:

Եվ ձկնորսները հարցրեցին Հիսուսին. “Կարելի՞ է գնալ տուն և թաղել մեր հորը: Հետո մենք կվերադառնանք”:

Իսկ Հիսուս ասաց. “Մի՛ մտորեք մեռածների մասին: Թող մեռածները թաղեն իրենց մեռելները: Վեր կացեք ու հետևեք ինձ, իսկ մեռածների մասին մի անհանգստացեք”: Եվ ձկնորսները գնացին նրա հետևից: Դա է վստահելը. նրանք լսեցին Հիսուսի խոսքերը, նրանք տեսան նրան: Նրանք հետևեցին Հիսուսին և այլևս չխոսեցին վերադարձի մասին, նույնիսկ հետ չնայեցին: Վստահել` նշանակում է չնայել հետ: Վստահել` նշանակում է հետ չվերադառնալ:

Կասկածողը միշտ հայացք է նետում հետ, միշտ մտածում է, թե ինչն ավելի ճիշտ կլիներ, ինչն է նա ոչ այնպես արել: Այդպիսի մարդը կմտածեր. “Ճի՞շտ եմ արդյոք ես արել և ինչպես վարվեմ հիմա. վերադառնա՞մ, թե՞ այնուհանդերձ գնամ այս խելագարի հետևից: Նա իրեն Աստծո որդի է անվանում, բայց ո՞վ գիտի, թե ով է նա իրականում: Ոչ ոք ոչինչ չգիտի ոչ Աստծո, ոչ էլ նրա զավակների մասին, իսկ այս մարդն արտաքինից ճիշտ նույնպիսին է, ինչպես բոլոր մարդիկ”… Բայց ձկնորսները գնացին Հիսուսի հետևից:

Եթե գնացել ես Հիսուսի պես մեկի հետևից, ուրեմն վաղ թե ուշ կնմանվես նրան, բայց սկզբից պետք է համարձակվել ու հետևել նրան: Ժամանակի ընթացքում, կզգաս, որ նա իրոք Աստծո որդի է` և դա դեռ ամենը չէ, քանզի նրա շնորհիվ պարզ կդառնա, որ դու էլ` Աստծո զավակ ես: Բայց սկզբում պետք է վստահել: Եթե կասկածի նշույլ անգամ ծագի, դռները փակ կմնան:

E-la Via
01.03.2014, 23:06
Ես էլ առաջներում երբեք չեմ խորացել նրա փիլիսոփայության մեջ: Այնքան շատ գիրք ունի տնաշենը, որ հենց քանակն արդեն վախեցնում է:

Իսկ հիմա գրասեղանիս վրա իր հերթին է սպասում Օշոյի "Ալմաստե սուտրա" գիրքը, ամենահին բուդդիստական մատյանի մեկնությունը:

Վեյ ջան, շատ ուրախ եմ, որե թեման հետաքրքրել է քեզ, իսկ առավել ուրախ եմ, որ համընկել են մեր հետաքրքրությունները::)

Հուսով եմ, որ չես հիասթափվի:

Սամբիթբաբա ջան, քչից-շատից Օշո կարդացած լինելով՝ ասեմ, որ հեչ պարտադիր չի իր բոլոր գրքերը կարդալ: Մի քանի առանցքային գիրք կարդալով՝ կարող ես ծանոթնալ նրա աշխարհհայացքին: Շատ գրքեր միմյանց կրկնում են: Ի վերջո դրանք կազմված են նրա լեկցիաներից:

Իսկ այս թարգմանվող հատվածներից հաստատ չեմ հիասթափվի: Անհամբեր սպասում եմ մյուս հատվածներին: Սիրում եմ, թե ոնց է Օշոն հեռվից գալով՝ սիրուն մոտենում իր հիմնական մտքին:

Sambitbaba
02.03.2014, 03:42
Սամբիթբաբա ջան, քչից-շատից Օշո կարդացած լինելով՝ ասեմ, որ հեչ պարտադիր չի իր բոլոր գրքերը կարդալ: Մի քանի առանցքային գիրք կարդալով՝ կարող ես ծանոթնալ նրա աշխարհհայացքին: Շատ գրքեր միմյանց կրկնում են: Ի վերջո դրանք կազմված են նրա լեկցիաներից:

Իսկ այս թարգմանվող հատվածներից հաստատ չեմ հիասթափվի: Անհամբեր սպասում եմ մյուս հատվածներին: Սիրում եմ, թե ոնց է Օշոն հեռվից գալով՝ սիրուն մոտենում իր հիմնական մտքին:
Ինձ էլ է դա սկսել դուր գալ...
Առաջին հայացքից թվում է, թե ավելորդ զավզակություն է անում: Եվ, սկսելով թարգմանել, կարծում էի, որ ահագին տեղեր հեշտությամբ կկրճատեմ... Գիտես, Վեյ ջան էնքան էլ չի ստացվում: Էնպես որ, երևի երկար սպասես, մինչև հասնեմ վերջին...

Sambitbaba
06.03.2014, 10:02
Ուսուցչի և աշակերտների միջև ճիշտ հարաբերություները վերացան գիտական նվաճումների երեք հարյուրամյակների ընթացքում: Գիտությունը հասավ այնպիսի հաջողությունների, որ սկսեց հրաշքներ գործել` հրաշքներ, ընդ որում, լրիվ անիմաստ, չէ որ դրանք բոլորովին չօգնեցին մարդկանց ավելի երջանիկ դառնալ: Հրաշքներն իմաստ չունեն, եթե երջանկություն չեն բերում: Դուք ավելի շատ տեխնիկա ունեք, ավելի շատ հարմարություններ` իսկ երջակնությունն ավելի քիչ է: Ահա թե ինչպիսին են գիտության հրաշալիքները: Որքան շատ բան են անում մեքենաները, այնքան ավելի քիչ են պետք իրենք մարդիկ: Իսկ որքան ավելի քիչ են պետք մարդիկ, այնքան ավելի սուր է նրանց մոտ կյանքի ապարդյունության, անօգուտության, անիմաստության զգացումը: Վաղ թե ուշ մեզ վերջնականապես կփոխարինեն համակարգիչները` և մենք ընդհանրապես ոչ ոգու պետք չենք լինի: Կարելի կլինի խիզախորեն գնալ ու ինքնասպան լինել. համակարգիչներն առանց մեզ էլ ամեն ինչից գլուխ կհանեն:

Երջանկությունն այն է, երբ դու պետք ես: Միայն այդ ժամանակ ես դու երջանիկ, չէ որ զգում ես, որ անտեղի չես ապրում, որ քո գոյության մեջ կա իմաստ: Դու գիտես, որ անհրաժեշտ ես, և առանց քեզ ամեն ինչ այլ կերպ կլինի: Բայց մեր ժամանակներում կաս դու թե չկաս` դա ոչինչ չի փոխում: Ավելի ճիշտն ասած, առանց քեզ, հավանական է, միայն ավելի լավ կլինի, քանզի մեքենաներն ամեն ինչից գլուխ կհանեն շատ ավելի արագ: Դու` անպետքական դետալ ես, հնացած մոդել: Մարդն այսօր աշխարհի ամենահնացած բանն է, չէ որ մնացած ամեն ինչում ամեն տարի նոր տարբերակ է հայտնվում. “ֆորդի” հերթական մոդել, ամեն առարկայի բարելավված տարբերակ: Միայն մարդն է մնում նախկինը: Դա հնություն է նորությունների կույտի վրա:

Մեր օրերում մարդիկ չեն կարողանում ազատվել անիմաստության զգացումից, որովհետև նրանք ոչ ոգու պետք չեն: Դու նույնիսկ քո զավակներին պետք չես, չէ որ նրանց մասին կարող են հոգալ պետությունը և տարբեր սոցիալական ծառայություններ: Դու պետք չես հորդ ու մորդ, առանց քեզ էլ նրանք ապրելու տեղ կունենան` այդ մասին, կրկին, կհոգա պետությունն իր ծերանոցներով: Ու՞մ ես դու պետք: Եվ կարելի՞ է արդյոք լինել երջանիկ, եթե հասկանում ես, որ ոչ ոգու պետք չես և վաղուց արդեն անիմաստ բեռ ես դառել: Նախկինում մարդիկ իրոք որ պետք էին:

Մի այսպիսի հրեական միստիկ կար, Գիլլելը, և նա, ավելի շուտ, իսկական բարեպաշտի մեկն էր: Բայց մի անգամ Գիլլելն աղոթում էր Աստծոն և ասաց. “Դու մի մտածիր, որ միայն Դու ես, որ ինձ պետք ես: Ես նու՛յնպես Քեզ պետք եմ: Ո՞վ կինեիր Դու առանց ինձ: Ո՞վ կաղոթեր քեզ, եթե Գիլլելը չլիներ: Ո՞վ կփնտրեր Քեզ երկնքում: Առանց ինձ Դու` ոչինչ ես, այնպես որ հիշիր. Դու պետք ես ինձ, ճիշտ է, բայց ես էլ պետք եմ Քեզ”:

Երբ դու անհրաժեշտ ես ամբողջ Տիեզերքին, նույնիսկ իրեն Աստծոն, քո կյանքը լիքն է իմաստով, այն ինչ-որ նշանակություն ունի, հատուկ կարևորություն: Բայց այժմ դու պետք չես ոչ ոգու: Անհետանաս էլ` ոչ ոք չի նկատի: Դու` ոչինչ ես: Տեխնիկան ստեղծում է բոլոր հարմարությունները և քեզ ավելորդ է դարձնում: Տեխնիկան բարելավեց մեր տները, բայց չկարողացավ բարելավել մարդուն, քանի որ մարդն ապրում է այլ տարածքում և ոչ մի կերպ կապնված չի մեքենաքների հետ: Դա գիտակցականի տարածքն է, այլ ոչ թե մեխանիկականի:

Գիտությունն անկարող է Բուդդա կամ Հիսուս ստեղծել: Ինչ իրոք կարող է անել գիտությունը` ստեղծել այնպիսի հասարակություն, որտեղ Բուդդան երբեք չի հայտնվի: Շատերն են հարցնում, թե ինչու՞ հիմա ոչ բուդդաներ, ոչ հիսուսներ չկան: Ձե՛ր պատճառով: Այդ դու՛ք ստեղծեցիք այնպիսի հասարակություն, որտեղ հասարակ մարդկանց անգամ դժվար է ապրելը, էլ ինչ խոսենք պայծառացածների մասին: Նույնիսկ եթե Հիսուսը հայտնվեր, միևնույն է, նրան չէին ճանաչի: Բանն այն չէ, որ բուդդաները դադարել են հայտնվել, ուղղակի հիմա նրանց շատ ավելի դժվար է ճանաչել: Ով գիտի, միգուցէ ամեն օր գործի գնալիս անցնում եք բուդդայի կողքով ու չեք ճանաչում նրան այն պատճառով, որ վաղուց կուրացե՞լ եք:

Վստահությունն անհետացել է: Հիշեք. Հիսուսն ապրում էր վստահության, անսահման վստահության դարաշրջանում: Նրա մեծությունը, նրա ամբողջ նշանակությունն աշխարհի համար կարելի է տեսնել միայն վստահության պրիզմայի միջով: Իսկ հիմա եկեք անցնենք նրան, թե ինչ էր ասում ինքը Հիսուս:

Sambitbaba
08.03.2014, 07:28
Աշակերտներն ասացին Հիսուսին.
Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը:

Սա այն հարցը չէ, որը տալիս են աննպատակ հետաքրքրամոլությունից դրդված: Աշակերտները չէին պատրաստվում վիճել ինչ-որ բանի մասին: Նրանց հարցը տրված էր պարզամիտ հոգով: Հիսուս կարող է պատասխանել հարցին, եթե այն պարզամիտ հոգով է տրված: Գիտե՞ք, թե ինչպես դա կարելի է որոշել: Ահա դուք հարցնում եք. “Կա՞ արդյոք Աստված այս լույս աշխարհում”, - իսկ ինքներդ արդեն ինչ-որ պատրաստի պատասխան ունեք: Դուք առանց այն էլ համոզված եք, որ Նա կա, իսկ ինձ մոտ եք գալիս, որպեսզի ես հաստատեմ դա: Կամ հակառակը. գիտեք, որ Աստված չկա, իսկ ինձ հարցնում եք նրա համար, որ հասկանաք, գլուխ հանու՞մ եմ ես արդյոք ինչ-որ բանից, թե ոչ: Եթե ձեր պատասխանն արդեն պատրաստ է, ուրեմն հարցը տրված է խորամանկությամբ, այլ ոչ թե պարզամիտ հոգով: Եվ նրան Հիսուս չի պատասխանի, քանզի նա պատասխանում է միայն իսկական հարցերին:

Հարցերի երկու ձև կա. մեկը տալիս են, երբ գիտեն պատասխանը, և դա անիմաստ է, չէ՞ որ այդպիսի հարցերը ոչ թե զրույցի են տանում, այլ վեճերի: Բայց երբ հարցնում ես չգիտենալով, երբ ինքդ հասկանում ես, որ պատասխանը չգիտես, - գիտես, որ չգիտես և այդ պատճառով է, որ հարցնում ես, - ահա այդ ժամանակ է, որ դառնում ես աշակերտ: Ոչ մի վեճ չի լինի: Երբ ծարավ ես, ջուր ես խնդրում; երբ քաղցած ես, ուտելիք ես խնդրում: Երբ չգիտես, հարցնոում ես` և պատրաստ ես վերցնել ինչ կտան: Իսկական աշակերտը տալիս է հարցը, գիտենալով, որ չգիտի: Սեփական անգիտության ըմբռնումը` համեստություն է: Գիտելիքը միշտ եսամոլ է դարձնում, իսկ գոռոզության հետ Հիսուս չի խոսում:

Sambitbaba
09.03.2014, 20:35
Հիսուս հաճախ էր խոսում երկնային արքայության մասին, և դա ինքստինքյան շատ անախորժություններ էր պատճառում: Խնդիրն արդեն իսկ բառերի մակարդակի վրա էր, որովհետև “արքայությունը”` քաղաքական հասկացություն է, իսկ քաղաքական գործիչները Հիսուսից երկյուղում էին: Նրան խաչեցին էլ հենց այդ պատճառով: Նրանք մտածեցին. “Այս մարդն ինչ-որ բան է պնդում ինչ-որ արքայության մասին, որն իբր շուտով կլինի երկրի վրա, դեռ մի բան էլ իրեն այդ արքայության արքա է մեծարում: Ստացվում է, որ նա ներկայիս կառավարության դեմ խռովության կոչ է անում: Չէ որ նա ինչ-որ այլ արքայություն է խոստանում, այդպես չէ՞”:

Թագավորը, կուսակալը, աստիճանավորները, հոգևորականները` բոլորը մահու չափ վախեցած էին: Իսկ Հիսուս ազդեցիկ մարդ էր, չէ որ նրան ժողովուրդն էր լսում: Եվ ոչ միայն լսում` մարդիկ, լսելով նրան, փոխվում էին, նրանց մեջ ինչ-որ կրակ էր սկսում փայլկտալ, նրանք լրիվ այլ մարդ էին դառնում, ինչ-որ նոր բան էր հայտնվում նրանց հոգում: Եվ այդ պատճառով հոգևորականները, կուսակալ Պոնտացի Պիղատոսը, արքա Հերովդեսը և նրա կառավարությունը` բոլորը վախեցած էին: Նա շատ վտանգավոր էր թվում: Աշխարհի երեսին դեռևս այդքան խաղաղասեր մարդ չէր եղել, իսկ նրանք վախենում էին նրանից: Նրանք այդպես էլ չհասկացան, թե ով է նա:

Հիսուս հեղափոխական չէր այդ բառի սովորական իմաստով: Նա իրոք որ խռովարար էր և խռովության կոչ էր անում` բայց ոչ թե այս, այլ հոգու աշխարհում: Սակայն նրա խոսքերը նույնիսկ աշակերտները չէին հասկանում: Երբ դու գալիս ես ուսուցչի մոտ, երկու բացարձակապես տարբեր տարածքների հանդիպում է տեղի ունենում: Դա նույնն է, ինչ երկնքի և երկրի միացումը` հորիզոնի բարակ մի գիծ: Եթե դու վստահում ես ուսուցչին, կարող ես երկինք համբառնալ; եթե վստահություն չկա, կմնաս երկրի վրա: Վստահությունն օգնում է բացել թևերդ և թռչել, իսկ առանց նրա հողից պոկ չես գա: Հիսուս միշտ վտանգ է բերում: Ի՞նչ երկնային արքայության մասին է խոսքը: Ինչպիսի՞ն է այն: Այդ արքայությունը` լրիվ հակասությունն է երկրային արքայության: Հիսուս անընդհատ կրկնում էր այդ, բայց ոչ ոք չէր կարողանում հասկանալ: Նա ասում էր. “Աստծո արքայությունում աղքատները կհարստանան, իսկ վերջիններն առաջիններ կլինեն”: Նա ասում էր, ճիշտ ինչպես Լաո-ցզին, - նրանք ընդհանրապես շատ նման են իրար. “Իմ երկնային արքայությունում վերջինները առաջիններ կլինեն”: Հիսուս ասում էր, որ խոնարհներն ամենանշանավորները կդառնան, ամենաաղքատները` ամենահարուստները, և ում արհամարհում են այստեղ, նա ամենահարգվածը կդառնա: Աստծո արքայությունում ամեն ինչ հակառակը կլինի: Եվ դա ճշմարիտ է:

Եթե կանգնես հանգիստ գետի ափին ու նայես ջրին, արտացոլումդ շուռ տված կինի: Ընդհանրապես արտացոլումը միշտ էլ շուռ է տված: Իրականում, այդ մեր աշխարհում է, որ ամեն ինչ շուռ է տված ոտքից գլուխ, և, եթե ցանկանում ես այն կարգի բերել, պետք է ամեն ինչ շուռ տալ հակառակ կողմի վրա: Քաոսի այդպիսի վիճակն անհրաժեշտ է:

Բուդդան դարձավ մուրացկան` վերջին մարդն այս երկրի վրա: Նա ծնվել էր որպես արքա, բայց Աստծո արքայությունը ժառանգում են ոչ թե առաջիններն, այլ վերջինները: Եվ նա լքեց իր երկրային արքայությունը, որովհետև այստեղ, երկրի վրա, յուրաքանչյուր արքայություն անօգուտ է, դա ուղղակի ավելորդ բեռ է` երկրային արքայությունը: Կարող ես քարշ տալ այն ուսերիդ, բայց ոչ մի օգուտ նրանից չի լինի: Հակառակը, քեզ կկործանի այն: Դա ոչ թե սնունդ է, այլ թույն, թող նույնիսկ այնքան դանդաղ, որ շատ երկար ժամանակ չես զգում անգամ, որ թունավորված ես:



Մի մարդ նստել և օղի էր խմում: Նրա ընկերն անցնում էր կողքով և հարցրեց.
“Ի՞նչ ես անում: Չէ՞ որ դա դանդաղ ազդող թույն է”:
“Իսկ ես բոլորովին չեմ տառապում”, - պատասխանեց հարբեցողը:

Sambitbaba
12.03.2014, 19:25
Կյանքն ինքը` դանդաղ գործող թույն է, քանի որ նրանից վաղ թե ուշ մահանում են: Կյանքն ուղղակի սպանում է մեզ, և ոչինչ ավելին: Շտապում ես դու թե ոչ` թույնի ուժի վրա դա բոլորովին չի ազդում: Այն միևնույն է սպանում է. դանդաղորեն, բայց հավանաբար: Երկրային արքայությունը` մահվան աշխարհն է, իսկ երկնայինը` հավերժական կյանքինը: Այդ պատճառով էլ Հիսուս ասաց. “Ով պատրաստ է, եկեք ինձ հետ: Ես ձեզ լիառատ կյանք կնվիրեմ”:



Մի անգամ Հիսուս մի գյուղ եկավ: Նա շատ ծարավ էր, և գնաց ջրհորի մոտ: Մի կին ջուր էր հանում
և Հիսուս խնդրեց. “Ես շատ ծարավ եմ: Խնդրում եմ, մի կում ջուր տուր”:

Կինը պատասխանեց. “Չեմ կարող: Դա արգելված է, որովհետև ես ամենաարհամարհված կաստայից եմ”:

“Մի անհանգստացիր, - ասաց Հիսուս. – Ինձ ջուր տուր, իսկ ես փոխարենը քեզ իմ ջրհորից
կհագեցնեմ: Կխմես մի կում, և այլևս երբեք ծարավը քեզ չի տանջի”:



Աշակերտները հարցնում են. Ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը”: Անճանաչելին միայն համեմատություններով կարելի է նկարագրել: Այդպես ծնվեց դիցաբանությունը: Առասպելը` փորձ է, անիմանալին մի ինչ-որ շատ լավ ծանոթ բանի հետ համեմատելով նկարագրել այն, ինչի մասին ոչինչ հայտնի չէ և ինչը մտքի սովորական վիճակում ահնար է հասկանալ: Անճանաչելին հասկանալի բառերով փոխանցելու ձգտում` ահա թե ինչ է առասպելը: Այն օգնում է գոնե ինչ-որ բան հասկանալ:

Երկնային արքայության մասին հենց այնպես չես պատմի: Համապատասխան բառեր չկան: Մինչև ինքդ չընկնես այնտեղ, ճշգրիտ չես իմանա: Եվ ոչ մի խոսք էլ ճիշտ չի լինի: Ճշմարտությունն ընդհանրապես անհնար է բառերով արտահայտել: Ուրեմն ինչո՞վ էին տարիներ շարունակ զբաղված Հիսուս, Լաո-ցզին, Բուդդան: Ի՞նչ էին նրանք անում, եթե միևնույն է ճշմարտությունը չէին կարող արտահայտել բառերով: Նրանք փորձում էին բացատրել անբացատրելին հասկանալի սիմվոլների օգնությամբ: Նրանք ջանում էին արտահայտել անճանաչելին ճանաչելիի օգնությամբ: Ամենադժվար բանն է աշխարհում` հնարել առասպելներ, առակներ, լեգենդներ:

Sambitbaba
14.03.2014, 18:12
Կան անմիտներ, ովքեր փորձում են վերլուծել կամ մշակել առասպելները: Իսկ հետո ասում են. “Դրանք առասպելներ են ընդամենը, հեքիաթներ”: Վերլուծում են, մշակում, կտրատում դրանք հերձադանակով` և ասում են. “Դա առասպել է: Դա իսկական պատմություն չէ”: Բայց ո՞վ է ասել, թե առասպելը պատմություն է: Ընդ որում առասպելը չի կարելի մասնատել, առասպելն ուղղակի` պայմանանշանների ամբողջություն է: Պատկերացրեք մի ճանապարհասյուն, վրան սլաք, իսկ սլաքի տակ գրված է. “Դելի”: Այդ մարդիկ կտրատում են սյունը տաշեղների, սղոցում են սլաքը, ջնջում են տառերն, իսկ հետո ասում են. “Հիմարություն էր այնտեղ գրված: Մենք ոչ մի Դելի չգտանք”:

Առասպելները` սլաքներով ճանապարհասյուներ են, ուղղված դեպի անիմանալին: Առասպելն ինքը նպատակը չէ, այլ միայն ուղեցույցը: Ահա թե ինչում է աշակերտների տված հարցի իմաստը. “Ասա մեզ, ինչի՞ է նման երկնային արքայությունը” : Իմաստ չունի հարցնել, թե ինչպիսին է այն: Զգացեք տարբերությունը. անմտություն կլիներ հարցնել, թե ինչպիսին է այն իրականում: Այդպիսի հարցի անհնար է պատասխանել: Կարելի է հարցնել այն մասին միայն, թե ինչի է այն նման: Այլ խոսքերով ասած, հարցն այսպես է հնչում. “Ասա մեզ այնպիսի մի բան, ինչ մենք կարող ենք հասկանալ: Ցույց տուր ուղղություն, որպեսզի մենք կարողանանք գոնե փոքր ինչ պատկերացնել անճանաչելին”:

Դա նույնն է, ինչ կույրը հարցնի, թե ինչի է նման լույսը: Եթե դու կույր ես, ամնիտ կլիներ հարցնել, թե ինչպիսին է լույսը: Հարցադրումն ինքը թույլ չի տալիս պատասխանել դրան: Ոչ ոք ի վիճակի չէ պատասխանել այդպիսի հարցի: Լույսը կարելի է ուղղակի տեսնել, բայց դրա համար աչքեր են անհրաժեշտ: Լրիվ այլ է “Ինչի՞ է նման լույսը” հարցը: Այն նշանակում է. “Ասա այն խոսքերը, որոնք կույրն ի վիճակի է հասկանալ”:

Առակներն ու առասպելները` կույրերի լեզվով պատմած ճշմարտություններ են: Պետք չէ նրանց մասերի բաժանել, առանձին պատառիկներում ոչինչ չկա: Դրանք հուշվածքներ են միայն: Եվ շատ ճշգրիտ հուշվածքներ, եթե վստահում ես ուսուցչիդ:



Մի ճապոնական տաճարում Բուդդայի արձան չկար: Բոլորը մտնում և անմիջապես հարցնում էին. “Իսկ ու՞ր է արձանը”: Բայց
արձան չկար, կար միայն պատվանդան, իսկ պատվանդանի վրա` մատ, ուղղված դեպի երկինք: Դա էլ հենց Բուդդան էր:
Հոգևորականն այդպես էլ ասում էր. “Ահա նա, Բուդդան”: Չգիտեմ, հասկանու՞մ էր արդյոք իմաստն ինքը հոգևորականը, բայց բոլորը
տեսնում էին միայն դեպի երկինք ուղղված մատը: Ահա թե ինչ է Բուդդան. մատ, ուղղված դեպի Երկինք…

Sambitbaba
15.03.2014, 07:23
...

Sambitbaba
15.03.2014, 07:26
Աշակերտները հարցնում են, թե ինչի է նման երկնային արքայությունը. “Պատմիր, մի առակ պատմիր, այնքան հասարակ մի հեքիաթ, որ հասկանալի լինի անգամ երեխաներին: Մենք չգիտենք, երբեք չենք տեսել երկնային արքայությունը: Պատմիր այնպես, որպեսզի կարողանանք գոնե մի փոքր պատկերացնել այն”: Հիսուս ասաց նրանց.



Այն նման է մանանեխի սերմին,
ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
նա մեծ ճյուղ է տալիս և
ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:


Հիսուս հաճախ է խոսել մանանեխի սերմի մասին, և դրա համար շատ պատճառներ կան: Նախ և առաջ, մանանեխի սերմն ամենապստլիկն է: Աստված անտեսանելի է, նա այնքան փոքր է, նա աշխարհում ամեն ինչից փոքր է, - էլ ինչպե՞ս պատմես այդ ամենափոքրության մասին: Ամենափոքր բանն, ինչ կարելի է նկատել, - մանանեխի սերմն է: Ամենն, ինչ նրանից փոքր է, մեզ հայտնի չէ, որովհետև աննշմարելի է: Մանանեխի սերմը` տեսանելիի սահմանն է, ամենափոքր բանն, ինչ կարելի է տեսնել անզեն աչքերով: Այն պուճուրիկ է, բայց և այնպես դեռևս տեսանելի:

Բայց բացի ամենափոքր սերմ լինելը, այն մի զարմանալի առանձնահատկություն ունի. աճելով, մանանեխն ամենամեծ ծառն է դառնում:* Ահա այն, տարիմաստությունը. ամենափոքրիկ սերմը` և ամենամեծ ծառը: Աստված աննշմարելի փոքր է, իսկ Տիեզերքը հայացքով չես ընդգրկի: Տիեզերքը` ծառ է, բույս, իսկ Աստված` սերմ: Տիեզերքը դրսևորված է, իսկ Աստված` ոչ:

Նույնիսկ եթե կտրես սերմը, ծառ չես գտնի, որքան էլ փնտրես: Իհարկե, կարելի է ասել, որ այնտեղ ոչ մի ծառ էլ չկա և միայն հիմարները կարող են մտածել, որ փոքրիկ սերմի մեջ հսկայական ծառ է թաքնված: Հենց այդպես էլ դատում են գիտնականները. ասես` ծաղիկը գեղեցիկ է, կվերցնեն կտանեն այն լաբորատորիա, մաս-մաս կանեն խեղճին ու կասեն, որ ոչ մի “գեղեցկություն” նրա մեջ չգտան: Նրանք կթաթախեն ծաղիկը ռեակտիվների մեջ, հազար ու մի անալիզ կանեն, իսկ հետո կասեն, որ ոչ մի փորձանոթի մեջ “գեղեցկություն” չի հայտնաբերվել:

Կան բաներ, որ հասկանալի են միայն ամբողջականության մեջ: Նրանց չի կարելի մասերի բաժանել: Նրանք ավելին են, քան իրենց մասերի գումարը, ահա թե ինչում է բանը: Դա ճշմարտություն որոնողների գլխավոր դժբախտությունն է: Ճշմարտությունն ավելի մեծ է, քան նրա մասերի սովորական միացումը: Այն ոչ թե գումարն է, այլ ինչ-որ ավելի մի բան: Երաժշտությունը` դա ոչ թե առանձին նոտաների ու ձայների ընդհանուր գումարն է, ոչ, - այն շատ ավելի մեծ բան է: Երբ նոտաները միահյուսվում են իրար, ծնվում է հարմոնիա` և այդ հարմոնիան ոչ մի առանձին վերցրած նոտայի մեջ չկար: Ահա ես խոսում եմ ձեզ հետ` կարող եք մասնատել այս զրույցն առանձին բառերի և նրանցից յուրաքանչյուրը գտնել բառարանում, բայց ինձ բառարանի մեջ չեք գտնի: Վերցրեք իմ փոխարեն բառարանն ու ասեք. “Նրա ասած բոլոր բառերն այստեղ կան, էլ ինչու՞ ենք լսում նրան”:


_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
*Իրականում մանանեխը` ոչ այնքան մեծ, հաճախ միամյա բույս է (25-100 սմ) դեղին ծաղիկներով, խաչածաղկավորների ընտանիքից: Նրա սերմերն իրոք որ շատ փոքրիկ են` 1000 սերմը մոտ 4 գրամ է կշռում: Թեև… ի՞նչ նշանակություն ունի այս ամենը:

Sambitbaba
15.03.2014, 07:26
...

Sambitbaba
18.03.2014, 06:38
Մանանեխի սերմը` ամենափոքրն է, բայց նրա մեջ ամենամեծն է թաքնված: Աստված այնքան փոքր է, որ անհնար է նրան նկատել, նա ամենափոքրն է, ինչ կա, նա` մանանեխի սերմն է, բայց Տիեզերքն, ինչ խոսք, մենք ի վիճակի ենք տեսնել: Իսկ քանի որ կա Տիեզերք, ուրեմն սերմ էլ պետք է լինի: Ծառն առանց սերմի մի՞թե կարող է լույս աշխարհ գալ: Եվ այնքան էլ կարևոր չի, թե կարելի՞ է արդյոք այդ սերմը տեսնել: Մի՞թե Տիեզերքը կարող է նախնապատճառ, սկզբնաղբյուր չունենալ: Նայեք Գանգեսին` կարո՞ղ է արդյոք լինել գետ առանց ակունքի: Իսկ այդ անծայրածիր Տիեզերքը` միթե՞ այն ակունք չունի: Այն ոչ միայն անծայրածիր է, այնտեղ ներդաշնակությունն է թագավորում, համընդհանուր սիմֆոնիան, միասնական կարգուկանոնը: Այն ոչ թե քաոս է, այլ համայն կարգուկանոն. այստեղ ամեն ինչ գտնվում է իր տեղում: Եվ յուրաքանչյուրն, ով ինչ-որ բան հասկանում է, կասի, որ սա աշխարհներից լավագույնն է և ոչինչ ավելի լավը լինել չի կարող:

Պետք է մի սերմ լինի, բայց այն անսահման փոքրիկ է, մանանեխի սերմից էլ փոքր: Մանանեխի սերմը` առասպել է, հուշվածք: Հարցը տվել էին ձկնորսներն ու հողագործները, իսկ այդպիսի այլաբանությունը` առակ մանանեխի սերմի մասին, - հասկանալի էր նրանց: Եթե առասպելը բաժանես մասերի, այն ոչինչ չի տա: Երբ վերլուծում ես հոգևորը, գլխավորը բաց ես թողնում; ուղղակի դիտիր, չառանձնացնելով մասնամասները, այդ դեպքում կտեսնես: Իսկ առանձին մասերի մեջ ոչինչ չես նկատի:

Վստահելը միայն մի ճանապարհով է գալիս. սերմի մեջ ծառը չես նշմարի, որքան էլ նայես: Պետք է գնալ ու տնկել այն` ահա թե ինչպես է վարվում վստահողը: Ով վստահում է, ասում է. “Այո, սա սերմն է, և ես հավատում եմ, որ այն կարող է ծառ դառնալ: Ես ուղղակի կգնամ և կտնկեմ այն: Կգտնեմ մի հարմար տեղ ու կսկսեմ խնամել ծիլը: Կսպասեմ, կաղոթեմ, կսիրեմ, կհուսամ ու կերազեմ…”

Էլ ուրիշ ի՞նչ է մնում անելու: Միայն տնկել սերմը,` և սպասել, երազել, հուսալ, աղոթել: Էլ ի՞նչ կարեկի է նրա հետ անել: Եվ այդ ժամանակ մի հրաշալի օր, առավոտյան, դու կարթնանաս` իսկ սերմն արդեն մի այլ բան է դարձել, հողից դուրս է եկել ընձյուղը: Դա արդեն սերմ չէ, դա երիտասարդ ծառ է:

Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ սերմը ծառ է դառնում: Չէ՞ որ դա նույնպես առակի մի մասն է: Սերմը զոհվում է` միայն այդպես այն կարող է մի ավելի մեծ բան դառնալ: Աստված զոհվեց այս Տիեզերքի մեջ. նա ուղղակի չէր կարող նախկինը մնալ, նա դարձավ Տիեզերք, միաձուլվեց Տիեզերքի հետ: Ահա թե ինչու մենք չենք տեսնում Աստծոն: Փնտրեք թեկուզ Հիմալայներում, թեկուզ Մեքքայում կամ Քաշմիրում, որտեղ հարմար կգտնեք, - նա ոչ մի տեղ չկա, որովհետև նա այստեղ է, ամենուր, ինչպես սերմը հսկայական ծառի մեջ: Սերմն այլևս հնարավոր չէ գտնել, այն զոհվել է, միաձուլվել է ծառին և ծառ է դառել: Աստված լուծվել է այս Տիեզերքի մեջ, մեջն ամենի, ինչ կա, - նա ինքը դարձել է Կոսմոս:

Նա այլևս մի ինչ-որ առանձին բան չէ: Նա հյուսն չէ, որ մի իր է սարքել, իսկ ինքը հյուսն էլ մնացել է: Այստեղ ամեն ինչ այլ է: Աստված` ինչպես սերմը. երբ հայտնվում է ծառը, սերմը չքանում է: Եվ Աստծոն կարելի է նորից գտնել միայն այն դեպքում, եթե զոհվի նրա “ծառը”:

Հնդիկներն ասում են, որ Աստված գոյություն ունի միայն արարման սկզբում և վերջում: Սկզբում, քանի դեռ աշխարհը չկա, կա միայն սերմը` ցավալի է միայն, որ ոչ մի տեսնող չկա, քանզի մենք նույնպես` ծառի մասնիկն ենք, նրա տերևներն ենք: Իսկ հետո ամբողջ աշխարհը չքանում է և սկսվում է պրալայան` տիեզերական տարրալուծման և հանգստի ժամանակաշրջանը, - և ծառը ծերանում ու վախճանվում է: Դրան է դատապարտված յուրաքանչյուր ծառ` բայց, նախքան չորանալը, այն նոր սերմեր է տալիս, միլիոնավոր սերմեր:

Պրալայայում` նորից միլիոնավոր աստվածներ են հայտնվում, - միայն թե կրկին, մենք այլևս չկանք, ահա թե ինչն է բանը: Եվ Աստծոն գտնելու մի ճանապարհ կա միայն. տեսնել նրան այժմ և այստեղ, ամեն մի տերևի մեջ: Պետք չէ ինչ-որ կոնկրետ կերպար փնտրել, Ռամային կամ Քրիշնային: Այդպես ոչ ոգու չես տեսնի: Նրանք նույնպես ընդամենն առանձին տերևներ են` իհարկե, ամենագեղեցիկները, ամենակենդանիներն ու կանաչները, չէ՞ որ նրանք ճանաչել են Աստծոն և գիտեն, որ նա` ամենուր է:

Sambitbaba
22.03.2014, 17:58
Հիսուսի` “Աստծո Արքայությունը նման է մանանեխի սերմին” բառերի մեջ միլիոն նրբություն կա: Այնտեղ է թաքնված առակի հրաշքը. թվում է, ընդամենը երկու բառ է, համարյա ոչինչ ասված չէ` իսկ որքան իմաստ կա… Երբ վախճանվում է սերմը, հայտնվում է Տիեզերքը; երբ վախճանվում է սերմը, մնում է ծառը: Այդ էլ հենց Աստծո Արքայությունն է: Այն հենց այստեղ է: Իզուր ուժ մի ծախսեք այլ տեղերում փնտրելու համար: Եթե ցանկանում ես տեսնել Աստծո Արքայությունը, ինքդ էլ պետք է նմանվես սերմի ու վախճանվես` և այդ ժամանակ հանկարծ կհայտնվի ծառը: Դու արդեն չկաս, կա Աստված: Դու ինքդ երբեք Աստծոն տեսնել չես կարող: Աստված հայտնվում է, երբ դու արդեն չկաս, և այդ պատճառով անհնար է նրա հետ հանդիպել:

Երբ չկաս դու, կա Աստված; երբ ձեռքը դատարկ է, այն լցվում է Աստծով: Աստված այստեղ է, երբ դու արդեն չկաս: Դա ևս մեկ պարադոքս է. սերմը մի ամբողջ ծառ է պարունակում, բայց նույն սերմը կարող է նաև այդ ծառին սպանել: Սերմը կարող է շատ հպարտանալ ու մտածել. “Ես էլ բավական եմ”: Եթե սերմը վախենում է մահանալ, նրա պատյանը բանտ է դառնում: Այն պատյանը, որն անհրաժեշտ է, որպեսզի ծառը ողջ մնա և ընկնի բարենպաստ հողի մեջ` դառնում է զնդան և դեռևս սաղմնային վիճակում ծառը վախճանվում է:

Դուք նման եք սերմերի, որոնք բանտ են դարձել:

Բուդդան և Հիսուս` սերմեր են, որոնք բանտ չդարձան. սերմերը զոհվեցին, պատյանը բացվեց, բայց ծիլը դուրս եկավ:

Sambitbaba
23.03.2014, 19:34
Նա ասաց նրանց. Այն նման է մանանեխի սերմին,
ամենափոքրին բոլոր սերմերի մեջ:
Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա,
նա մեծ ճյուղ է տալիս և
ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:


…Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա… Անհրաժեշտ է բարենպաստ հող: Սերմին ոչ թե ուղղակի վախճանվել է պետք: Եթե այն մահանա քարերի վրա, ծառը չի աճի, դա հիմար մահ կլինի: Պետք է լավ տեղ և բարենպաստ հող գտնել` ահա թե ինչում է ուսումնառության իմաստը: Դա նախապատրաստում է: Աշակերտը սովորում է իրեն մշակված, բերքատու հող դարձնել: Սերմն արդեն կա, մնացել է մշակել հողը: Ծառն արդեն այնտեղ է, ներսում, և ուսուցիչն ուղղակի օգնում է հարմար տեղ գտնել: Նա գիտի մշակել հողը, կարող է քաղհանել մոլախոտերը, կարող է հողը բերքատու դարձնել: Նա այգեպան է, նա ուղղակի պարարտացնում է հողը:

Դուք արդեն ամեն ինչ ունեք, միայն այգեպան է անհրաժեշտ, հակառակ դեպքում այդպես էլ շաղ եք տալու սերմերն ուր պատահի: Նրանք կընկնեն ասֆալտի վրա և կմեռնեն; կընկնեն արահետի վրա, և անցորդները կտրորեն նրանց: Պետք է նա, ով հոգ կտանի քո մասին, երբ դու զոհվում ես: Տեսեք. երբ երեխա է ծնվում, նրան տատմեր է հարկավոր: Եվ ոչ ոք չի համարում, որ ավելի լավ է բավարարվել առանց նրա… Տատմայրն անհրաժեշտ է, որովհետև հազար ու մի բան կարող է պատահել: Իսկ պահը, երբ ճշմարտությունն է ծնվում, ավելի կարևոր է, չէ՞ որ լույս աշխարհ է գալիս Աստված: Դա աշխարհում ամենամեծ ծնունդն է:

Ուսուցիչը` տատմայր է: Առանց ուսուցչի կարող է պատահել ինչ ասես. վիժում կամ շնչարգելություն: Ուսուցիչը պաշտպանում է, չէ՞ որ ծիլը սկզբում նուրբ և անօգնական է, նրա հետ ամեն բան կարող է պատահել: Լույս աշխարհ գալը` վտանգավոր բան է: Բայց եթե դու վստահում ես` իսկ վստահելն անհրաժեշտ է, ուրիշ ելք չկա, հակառակ դեպքում դու ուղղակի կամփոփվես քո կեղևի մեջ և սերմը երբեք չի մեռնի… Բայց երբ վստահում ես, այն մահանում է: Սերմը երբեք չի կարող տեսնել ծառը, ահա թե ինչում է բանը: Իսկ սերմը ցանկանում է ճշգրիտ գիտենալ. “Երբ ես մահանամ, ես ծառ կդառնա՞մ”: Բայց ինչպե՞ս այդ համոզել սերմին:

Հավատի մեջ ինչ-որ անիմաստություն կա: Հավատն անհեթեթ բա՛ն է: Դու ուղղակի գրավական ես ուզում. “Ես կարող եմ սանյասին* դառնալ, ես կարող եմ հրաժարվել ամեն ինչից, ես կարող եմ նույնիսկ մեռնել, բայց ո՞վ ինձ վստահորեն կխոստանա, որ մահից հետո սերմը ծառ կդառնա”: Ո՞վ կարող է դա խոստանալ և ինչպե՞ս կարելի է սերմին համոզել դրանում: Թող նույնիսկ ինչ-որ մեկը խոստանա, բայց սերմը, ում կխոստանան դա, միևնույն է ի վիճակի չէ խոստացողին ստուգել: Եվ այդ ի՞նչ խոստումներ կարող են համոզել սերմին, որ նրա մահից հետո կծնվի ծառը: Այդպիսի խոստումներ հնարել էլ չի կարելի:

Ահա թե ինչու է անհեթեթ հավատը: Հավատալ այն բանին, ինչ անհնար է ստուգել, - դա էլ հենց հավատի իմաստն է: Դու հավատում ես նրան, ինչ ստուգել չես կարող: Ապացուցել անհնար է, բայց միևնույն է դու հավատում ես: Սերմն ուղղակի վախճանվում է խորին հավատով, որ ծառ կդառնա: Բայց “մշակված հող” է պետք, համապատասխան վայր: Ուսումնառության իմաստն այն է, որպեսզի բերքառատ հող դառնաս:

Երբ քո ծառն աճում է, երբ նա բոդհի ծառ** է դառնում, թռչում-գալիս են միլիոնավոր թռչուններ, ում ապաստան է հարկավոր: Հիսուսի և Բուդդայի հովանու տակ ապաստան են գտնում հազարավոր “երկնային թռչուններ”: Նրանց համար, ովքեր խորինն են փնտրում` Բուդդայի ծառը, Հիսուսի ծառը, - ապաստան է դառնում, որտեղ կարելի է նախկինում անծանոթ թրթիռ զգալ: Ծառին կարելի է վստահել, նրա հովանու տակ կարելի է ճանաչել անչանաչելին, որտեղից կարելի է թռիչք կատարել:

- - - - - - - - - - -
* Սանյասին – մարդ Ճանապարհի: Մարդ, ով հրաժարվել է ամեն աշխարհիկից և իր կյանքը նվիրել է Աստծո իրացմանը:
** Բոդհի ծառ – լեգենդար ծառ Ուրուվելա անտառում, որի տակ նստած խորհրդածելիս արքայազն Գաուտաման պայծառացավ և դարձավ Բուդդա: Այստեղ իմաստն է. Պայծառացման ծառ, որի հովանու տակ կարելի է պայծառանալ:

Sambitbaba
25.03.2014, 05:24
Երկնային արքայությունը նման է մանանեխի սերմին…

Դուք` երկնային արքայությունն եք, դուք նմա՛ն եք մանանեխի սերմին: Մի՛ վախեցեք վախճանվել, պատրաստվե՛ք մահվան: Իհարկե, սարսափելի կլինի, դող ու անորոշություն կգա: Դա դժվար թռիչք է: Շատ անգամներ կփոխեք մտքերդ, շատ անգամ եզրին կանգ կառնեք, շուռ կգաք ու կփախչեք, չէ որ առջևում` անդունդ է: Սերմն ի վիճակի է միայն անդունդը տեսնել, բայց ոչ թե ապագա ծառը: Այն երբեք չի տեսնի, թե ինչպես է երևում առաջին ծիլը, դա ուղղակի անհնար է: Սերմին նախատեսված է մեռնել, վստահելով անհայտությանը, - և այդ ժամանակ միայն դա տեղի կունենա:

Դա անպայման տեղի կունենա, եթե դու պատրաստ ես մեռնել: Գնա և հողը գցիր սերմերը, իսկ երբ ծիլերը դուրս կգան, բաց արա հողն ու տես, թե ի՞նչ եղան սերմերը: Նրանք չկան, անհետացել են: Գնա և բացիր Բուդդային կամ Հիսուսին` այնտեղ մարդ չկա, սերմ չկա: Ահա թե ինչու Հիսուս դադարեց հյուսն Հովսեփի որդի լինելուց և Աստծո Որդի դարձավ` չքացավ այն սերմը, որը ծնվել էր Հովսեփից և Մարիամից: Սերմն անհետացավ, կեղևը բացվեց: Ծառը երբեք տեսանելիից չի հայտնվի, այն միայն անտեսանելիից է աճում:

Նայեք Հիսուսին. սերմն այլևս չկա, կա միայւն Աստված: Մի վախեցեք մեռնել նորից ծնվելու համար: Մոռացեք մարմնի, գիտակցության, էգոյի և անհատի մասին, և այդ ժամանակ հանկարծ կզգաք, որ ներսում ինչ-որ նոր բան է աճում` դուք դարձել եք արգանդ, դուք պատրաստվում եք ծննդաբերել: Հոգևոր հղիություն` սա է բարձրագույն նվաճումը, որովհետև այդպես եք ծնում ինքներդ ձեզ: Ոչինչ դրա հետ համեմատվել չի կարող: Կարելի է սքանչելի կտավ նկարել, կարելի է կերտել հրաշալի արձան, բայց ոչինչ չի հասնի ինքնաստեղծմանը, ինքնաարարմանը:



Իսկ երբ նա ընկնում է մշակված հողի վրա…


Մի՛ վախեցեք մեռնել: Բայց, մինչև կպատրաստվեք թռիչքի, “մշակված հող” դարձեք` իսկական համեստ աշակերտ; դարձեք այնպիսին, ասես այլևս դադարեցիք լինել: Շուտով դուք իրոք որ չեք լինի` բայց պետք է նախապատրաստվել դրան և պահել քեզ այնպես, ասես հիմա արդեն էլ չկաս: Եվ այդ ժամանակ



…Նա մեծ ճյուղ է տալիս և
ապաստան է դառնում երկնային թռչունների համար:


Այդպես եղել է միշտ: Դուք, - ասում է Հիսուս, - այստեղ եք, իմ կողքին; իմ սերմը վաղուց մեռած է` և այդ պատճառով է, որ դուք կողքիս եք: Դուք այսեղ եք ոչ թե ձեր պատճառով, այլ իմ: Բայց ասել “իմ պատճառով” սխալ է, որովհետև այստեղ ոչ մի ես չկա: Սերմն անհետացել է, կա միայն ծառը: Եվ եթե, նայելով ինձ, դուք կնշմարեք գոնե նշույլը նրա, ինչ կարող է տեղի ունենալ ձեզ հետ, ուրեմն իմ աշխատանքը կատարված է:



Երկնային արքայությունը նման է մանանեխի սերմին…


Դուք` սերմեր եք, դուք` ապագա արքայություն եք: Պատրաստվեք մեռնել, քանզի միայն այդպես կարելի է վերածնվել:


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
27.03.2014, 19:33
ՀԻՍՈՒՍ ԲԱՑԱՐՁԱԿԱՊԵՍ ՊԱՐԱԴՈՔՍԱՅԻՆ Է

Զրույց երկրորդ



Հիսուս ասաց. Կարող է, մարդիկ մտածում են,
որ ես եկել եմ, որ խաղաղություն նետեմ աշխարհ,
և նրանք չգիտեն, որ ես եկել եմ, որ աշխարհ նետեմ
բաժանումներ, կրակ, սուր, պատերազմ:

Քանզի հինգ հոգի կլինեն տանը.
երեքը կլինեն երկուսի դեմ
և երկուսը երեքի դեմ:
Հայրը որդու դեմ և որդին հոր դեմ;
և նրանք կանգնած կլինեն որպես միակը:

Հիսուս ասաց. Ես կտամ ձեզ այն,
ինչ չի տեսել ձեր աչքը,
և այն, ինչ չի լսել ձեր ականջը,
և այն, ինչին չի դիպել ձեր ձեռքը,
և այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել:


Հիսուս պարադոքսային է, բայց նրա խոսքերը լիքն են իմաստով: Եվ այդ իմաստը հասկանալու համար շատ բան է անհրաժեշտ հաշվի առնել: Նախ և առաջ, “խաղաղությունը” հնարավոր է միայն, երբ բոլորը համարյա մեռած են: Այդ ժամանակ չեն լինի ոչ պատերազմներ, ոչ հակասություններ, բայց ինքը կյանքն էլ չի լինի: Ամենուր մեռելային լռություն կտիրի: Բայց դա անիմաստ է. ավելի լավ է գոնե պատերազմ լինի, չէ որ պատերազմի ժամանակ այնուհանդերձ ուժ ունես և կյանք:

Կա նաև ուրիշ աշխարհ, կատարյալ այլ տարածք, երբ դու նախկինի պես լիքն ես կյանքով, բայց այնտեղ հայտնվում է գլխավորը` երբ ճանաչում ես քեզ և պայծառանում ես, երբ վառվում է հուրը, և դու այլևս մթնում չես: Այդ ժամանակ կյանքը լիքն է, այն լիքն է լռությամբ, բայց այդ լռությունը` կյանքից է, այլ ոչ թե մահից: Դա բոլորովին էլ գերեզմանային լռություն չէ:

Ահա թե ինչ պարադոքս է պետք հասկանալ. պատերազմը` վատ է, ատելությունը` սարսափելի է, դա ամենասարսափելի չարիքն է աշխարհում, և պետք է վերջ տալ դրան: Հիվանդությունը` վատ է, առողջությունը` լավ է, և այդ պատճառով հիվանդությունները պետք է բուժել: Բայց հիշեք, որ դիակը նույնպես ոչինչով հիվանդ չէ: Այն կարող է նեխել, բայց երբեք չի հիվանդանում: Եվ, եթե չես հասկանում դա, քո ջանքերը կարող են աշխարհը դարձնել մեռած: Այնտեղ չի լինի ոչ հիվանդություն, ոչ պատերազմ, ոչ չարիք` բայց կյանք էլ չի լինի:

Sambitbaba
30.03.2014, 08:13
Այդպիսի աշխարհը Հիսուսի ճաշակով չէ: Մեռած աշխարհն անօգուտ բան է, ուրեմն ավելի լավ է մնա նախկինը, իր այդ ամբողջ պատերազմներով հանդերձ: Բայց շատերը մեռած աշխարհի են ձգտում, նրանք ուղղակի հերքում են ամեն ինչ: Նրանք ասում են. “Միայն թե պատերազմին վերջ տրվի, և արդեն կարգուկանոն կլինի”: Բայց ամեն ինչ այդքան հասարակ չէ: Իմիջիայլոց, այդպես մտածում են ոչ միայն հասարակ մարդիկ, այլ նաև Բերտրան Ռասսելի նման մեծ փիլիսոփաները: Նրանք նույնպես համարում են, որ, երբ պատերազմն ավարտվի, ամեն ինչում կարգուկանոն կլինի: Դա էլ հենց բացասումն է, չէ որ գլխավոր խնդիրը` ոչ թե պատերազմն ինքն է, այլ մարդիկ: Պատերազմն ինչ-որ տեղ այնտեղ, դրսում չէ, այն ներսում է: Եվ եթե դու պատերազմը վարում ես հոգուդ ներսում, ուրեմն անպայման դրսում էլ կհրահրես: Բայց եթե պատերազմը սկսես ներսում և այնտեղ հենց էլ հաղթես, կավարտվեն արտաքին պատերազմներդ էլ: Դա միակ ճանապարհն է:

Հնդկաստանում Մահավիրային անվանում են ջիննա` “նվաճող”, “մեծ աշխարհակալ”: “Ջիննա” նշանակում է “հաղթող”: Բայց նա երբեք ոչ ոգու հետ չի կռվել, ինչու՞ են նրան այդպես կոչում: Նա դեմ էր բռնությանը, դեմ էր պատերազմներին, դեմ էր մարտերին: Ուրեմն ինչու՞ այդ մարդուն անվանեցին Մահավիրա` մեծ աշխարհակալ: Դա նրա իսկական անունը չէ, նրա անունն էր Վարդհաման: Ի՞նչ պատահեց: Ո՞րն է պատճառը: Այդ մարդը նվաճեց ինքն իրեն, բայց բավական է նվաճես ինքդ քեզ, և ինքստինքյան դադարում է նաև կռիվդ ուրիշների հետ: Պատերազմն ուրիշների հետ` ուղղակի խորամանկություն է, որ քեզ թույլ է տալիս խուսափել ներքին պատերազմից: Եթե դու հաշտ չես ինքդ քեզ հետ, երկու ելք կա միայն. կամ տանջվել ներքին հակամարտություններից, կամ չարությունդ դուրս թափել ուրիշների վրա: Ներքին լարվածությունը` պատրաստակամություն է պատերազմել ամեն պատահած պատճառով: Պատճառն այնքան էլ կարևոր չէ, գլխավորը մեկի վրա հարձակվելն է` ծառայողիդ վրա, կնոջդ կամ երեխայիդ վրա:

Էլ ինչպե՞ս ազատվել ներքին խռովություններից ու տագնապներից: Մեղադրիր նրանցում ինչ-որ մեկ ուրիշին, և իսկույն կթեթևանա: Դու զայրացա՞ծ ես, դե ուրեմն դուրս թափիր զայրույթդ, դարձիր դաժան` և կգա թեթևացումը: Իհարկե, դա ժամանակավոր թեթևացում կլինի, չէ՞ որ ներսումդ այդպես էլ ոչինչ չփոխվեց: Չարությունը նորից կկուտակվի, առաջվա պես կսկսի զորեղանալ: Եվ վաղը նորից այնքան ատելություն կլինի, որ հարկ կլինի թափել այն քեզ շրջապատողների վրա:

Դու պատերազմում ես ուրիշների հետ այն պատճառով, որ շարունակում ես ամեն պատահած աղբ կուտակել քո մեջ, և ժամանակ առ ժամանակ հարկ է լինում ազատվել դրանից: Բայց մարդ, ով նվաճել է ինքն իրեն, ով հաղթել է ինքն իրեն, ազատվում է ներքին խռովություններից: Նրա պատերազմն ավարտված է: Նրա ներսում արդեն ոչ թե երկուսն են, այլ մեկը միայն: Այդպիսի մարդն այլևս երբեք զայրույթը չի թափի ուրիշների վրա, ոչ մեկի հետ այլևս չի պատերազմի:

Պատերազմն ուղղակի խորամանկ փորձ է վերջ տալ ներքին խռովություններին, որովհետև դրանք` ամենատանջալին են: Պատճառներ շատ կան, բայց գլխավորն այն է, որ ամեն մեկն իրեն լավն է համարում: Դե, աշխարհի դրվածքն է, որ առանց նման կարծիքի շատ դժվար է ապրել:

Sambitbaba
25.04.2014, 07:44
Հոգեբույժներն ասում են, որ մոլորություններն անհրաժեշտ են կենդանի մնալու համար: Քանի դեռ չես պայծառացել, դու ուղղակի ստիպված ես պատրանքներով ապրել: Եվ եթե քեզ վատ, չար, նենգ ես համարելու` չնայած, ըստ էության, հենց այդպես էլ կա, - ուղղակի չես կարող ապրել: Կորչում է համոզմունքը սեփական ուժերիդ վրա, այնպիսի նողկանք է առաջանում ինքդ քո հանդեպ, որ չես կարող ոչ սիրել, ոչ շարժվել, ոչ ուղղակի ուրիշի աչքերի մեջ նայել: Դու այնքան գարշելի ես, այնքան վատն ու զզվելի, որ միայն մեռնել է մնում: Նման զգացնունքն ուղիղ դեպի ինքնասպանություն է տանում: Բայց այդ ամենը ճշմարտություն է: Ուրեմն ի՞նչ անել:

Մեկն է ճանապարհը` փոխել այդպիսի ճշմարտությունը, դառնալ մարդ` Աստծոց, այլ ոչ թե հրեշից, աստվածակերպ դառնալ: Բայց դա շատ ծանր ու երկար ճանապարհ է: Չափազանց շատ բան պետք է անել, այլ կերպ հրեշը երբեք չի կարող Աստված դառնալ: Բայց դա հնարավո՛ր է: Դուք, կարող է, չեք խորհել այդ մասին, բայց “հրեշ” և “հրաշք” բառերը ազգակից բառեր են: Հրեշը կարող է հրաշալի, աստվածային դառնալ, չէ որ երբևիցէ եղել է հակառակը և աստվածայինը հրեշավոր է դառել: Հնարավորություն կա, դա միևնույն էներգիայի երկու հակառակ բևեռներն են: Եվ էներգիան, որը դառն ու անտանելի է դառել, նորից կարող է քաղցրանալ: Ներքին կերպարանափոխում է անհրաժեշտ, ներքին ալքիմիա, չնայած դա դժվար է և երկարատև: Իսկ գիտակցությունը միշտ կարճ արահետներ է փնտրում, ամենափոքր դիմադրության ճանապարհը: Եվ այդ պատճառով նա ասում է. “Իրոք, ինչու՞ լինել լավը: Բավական է ուղղակի քեզ լավը համարել”: Դա իրոք որ հեշտ է, ոչինչ անել պետք չէ: Ուղղակի հավատա, որ դու լավն ես, համարիր քեզ գեղեցիկ, վեհ, անհամեմատելի` և այդ պատրանքը քեզ բավական ուժ կտա, որ ապրես:

Բայց եթե նույնիսկ հնարանքն այդքան էներգիա է տալիս, ուրեմն կարելի է գուշակել միայն, թե որքան ուժ կբերի ճշմարտության ըմբռնումը: Նույնիսկ պատրանքը, որ դու լավն ես, թույլ է տալիս ապրել և շարժվել, հսկայական վստահություն է բերում ինքդ քո հանդեպ: Նույնիսկ մոլորությունը հավասարակշռության հուսալի կենտրոն է ստեղծում, և այդ կենտրոնն է դառնում էգոն: Քո իսկական կենտրոնը` ահա թե ինչ ես դու: Սակայն դա հնարավոր է այն բանից հետո միայն, երբ գիտակցում ես ճշմարտությունը, - այն բանից հետո, երբ ներքին էներգիաները փոխակերպվել են, ցածրագույնը բարձրագույն է դարձել, երկրայինը բարձրացել է երկինք, սատանան դարձել է դև, իսկ դու լուսարձակում ես փառքով, որը քոնն է այլևս: Սերմը ծիլ դարձավ, մանանեխի սերմը` ճյուղատարած ծառ:

Sambitbaba
03.05.2014, 18:58
Բնությունը չի շտապում: Հիշեք. այդ խելքն է շտապում, իսկ բնությունը` երբեք: Բնությունը գիտի սպասել, սպասել երկար, թեկուզ մի ամբողջ հավերժություն: Եվ հետո` ինչու՞ շտապել: Կյանքը շարունակվում է, ու՞ր պիտի կորչի, և կլինի հավերժ: Իսկ խելքը միշտ էլ ժամանակ չունի, նա պնդում է. “Ժամանակը` փո՛ղ է”: Կյանքը երբեք նման բան չի ասի: Կյանքն այլ բան է ասում. “Ապրիր փորձո՛վ”: Ժամանակը չի մտահոգում նրան: Կյանքը սպասում է, նա գիտի սպասել, իսկ խելքը շտապում է, չէ՞ որ մահը շատ է մոտ: Կյանքի համար մահ չկա, իսկ խելքի համար` կա՛:

Խելքը միշտ կարճ ճանապարհ է փնտրում: Եվ այն գտնելու ամենահեշտ միջոցն է` պատրանք ստեղծելը: Բավական է համարել, որ դու արդեն այնպիսին ես, ինչպիսին ցանկանում ես դառնալ: Այդպես են ծագում նյարդային հիվանդությունները: Հենց այդ է տեղի ունեցել հոգեբուժարանների շատ բնակիչների հետ. նրանք իրենց Նապոլեոններ և Ալեքսանդր Մակեդոնացիներ են համարում: Նրանք սրբորեն հավատում են դրան և պահում են իրենց դրան համեմետ:



Լսել եմ, մեկը բուժվում էր հոգեբույժի մոտ: Նա իրեն Նապոլեոն էր համարում: Հոգեբույժը բուժում էր նրան երեք-չորս տարի և վերջապես
մտածեց. “Ահա, նա վերջապես բուժվել է”: Եվ այդպես էլ ասաց հիվանդին. “Դու առողջ ես, կարող ես տուն գնալ”:
“Տու՞ն: Ցանկանում ես ասել, պալա՞տ”, - ուղղեց նրան պացիենտը: Նա իրեն, ինչպես առաջ, Նապոլեոն էր համարում:


Եթե դու դարձել ես Նապոլեոն, շատ դժվար է դրանից բուժվելը: Նույնիսկ եթե քեզ բուժեն ու կարգի բերեն, ինչ-որ բան, միևնույն է, կկորցնես:



Մի անգամ գեներալը նկատեց, որ կապիտանը թունդ հարբած է: Գեներալը կանչեց նրան զրույցի: Այդ կապիտանը շատ լավ մարդ էր: Համարյա
բոլոր հարբեցողները` շատ լավ մարդիկ են: Սքանչելի մարդիկ են, ուղղակի նրանք կարճ ճանապարհ են փնտրում: Եվ գեներալն
ասաց նրան. “Լսիր, դու հիանալի մարդ ես, դու ինձ դուր ես գալիսև բոլորը սիրում են քեզ, բայց ախր դու ինքդ ես քեզ կործանում:Եթե
չխմեիր, վաղուց արդեն գնդապետ էիր դառել”: Կապիտանը ծիծաղեց ու պատասխանեց.
“Ինչի՞ս է պետք: Հարբած ժամանակ ես ինձ գեներալ եմ զգում: Ինչու՞ ինչ-որ բան փոխել: Լուրջ ժամանակ ես կարող եմ ընդամենը
գնդապետի հույս փափագել, իսկ հարբելով, ես`իսկական գեներա՛լ եմ”:


Պատրանքը չափից դուրս հաճույք է պատճառում: Կապիտանը չէր կարող հրաժարվել իր պատրանքից, պատրանքի օգնությամբ նա առանց չարչարանքի գեներալ էր դառնում:

Խելքը կարճ ճանապարհ է փնտրում, իսկ ամենակարճ ճանապարհը` պատրանքն է: Մայա` ահա ցանկացածիդ հասնելու ամենահասարակ ու էժան միջոցը: Իրականությունը բարդ է և դժվար, հարթմնի դու ստիպված ես տառապել, անցնել կրակի և ջրի միջով: Բայց որքան հեռու ես անցել, այնքան հասուն ես դարձել, իսկ նշանակություն ունի հասունությունը միայն: Շուկայում, որտեղ կարելի է սակարկել, էժան գնով աստվածայնություն չես առնի: Նրա համար դու պարտավոր ես ամբողջ կյանքովդ վճարել: Եվ կստանաս այն, եթե միայն ամբողջ կյանքդ է խաղաշրջանին դրված:

Պայքարում ես ուրիշների հետ, որովհետև շատ հեշտ է դա. քեզ համարում ես լավը, իսկ մնացածներին` վատը, - և կռիվը սկսվեց: Բայց, եթե նայես քո ներսը, կսկսվի ներքին պատերազմ. չէ որ ներքուստ հասկանում ես, որ այդ դու ես վատը և անհնար է քեզանից վատին գտնել: Եթե լավ հետևես քեզ, կհասկանաս, որ դու` ինքը բացարձակ չարիքն ես, - և ինչ-որ բան դրա հետ անել է պետք: Ներքին պատերազմ է սկսվում, հոգևոր պայքար:

Եվ միայն ներքին ընդարումը` իսկ դա, լավ հիշեք, առանձնահատուկ ձև է, ամենակարևոր ձևն է, որն օգտագործում են արդեն երկար հարյուրամյակներ, - միայն ներքին ընդհարման շնորհիվ դու կարող ես ամբողջական դառնալ: Երբ ներքին պայքար է բորբոքվում, հակառակորդների միջև ի հայտ է գալիս մի նոր կենտրոն, որտեղ նստած է դիտորդը: Ներքին պայքարի ժամանակ շարժման են դրվում քո բոլոր էներգիաները, քո մեջ սկսում է տառապել ամեն մի բջիջ: Առաջանում է քաոս, բայց նրա միջից լույս աշխարհ է գալիս մի ինչ-որ նոր բան:

Sambitbaba
11.05.2014, 18:45
Նորից ծնվելը քաոս է պահանջում: Տիեզերքն ինքը` քաոսից է ծնվել: Ահա թե ինչ է այն “պատերազմը”, որի մասին ասում է Հիսուս: Նա ասում է: “Ոչ թե խաղաղություն եմ ես ձեզ բերել” - և դա չի նշանակում, որ մա մտադրված չէ մեզ խաղաղություն տալ, ուղղակի նա չի բերել այն էժանագին խաղաղությունը, որն ուզում են բոլորը: Եկեք, փորձենք հասկանալ նրա խոսքերը.



Հիսուս ասաց. Կարող է, մարդիկ մտածում են,
որ ես եկել եմ, որ խաղաղություն նետեմ աշխարհ,
և նրանք չգիտեն, որ ես եկել եմ, որ աշխարհ նետեմ
բաժանումներ, կրակ, սուր, պատերազմ:


Այնպիսի ուսուցիչների մոտ, ինչպիսին Հիսուսն է, հաճախ գալիս են խաղաղություն, հանգստություն ձեռք բերելու համար, չգիտակցելով իրենց անգիտության մեջ, որ սխալ հասցեով են դիմել: Նա, ինչպիսին դու ես հիմա, խաղաղության հասնել չի կարող: Նույնիսկ եթե մեկը տա քեզ այդ խաղաղությունը, այն քեզ համար կործանում կդառնա: Ի՞նչ կլինի, երբ դու` ինչպիսին հիմա կաս, - հանգստություն ձեռք բերես: Դա կնշանակի, որ պայքարը դադարել է արդեն մինչև այն, քանի դեռ դու ինչ-որ բանի կհասնեիր: Ի՞նչ կլինի, եթե քեզ լռություն նվիրեն: Դու դեռ ոչ մի բանի չես հասել, բայց արդեն հանգստացել ես` քեզ առանց այն էլ լավ է արդեն: Հենց այդպես կարելի է տարբերել իսկական Ուսուցչին սուտ վարդապետից. սուտ վարդապետը մխիթարում է, հանգիստ է բերում, չի ջանում քեզ փոխել` նա ուղղակի հանգստացնում է: Նա ասես քնաբեր հաբ լինի. ընդունում և քնում ես հանգիստ:

Իսկական ուսուցիչն իրեն այլ կերպ է պահում. նա կզրկի քեզ նույնիսկ այն հանգստությունից, որ դու ունեիր նախքան նրա մոտ գալը: Քո ամեն մի անվրդովություն իսկույն հօդս կցնդի: Իսկական ուսուցիչը տանջանքներ և պայքար է բերում: Նա չի սկսի մխիթարել, որովհետև նա թշնամի չէ քեզ, իսկ մխիթարանքը` թույն է: Նա կօգնի քեզ աճել: Աճը դժվարությամբ է տրվում, ճանապարհին հարկ կլինի շատ դժվարություններ հաղթահարել: Եվ այդ պատճառով դու շատ անգամ ցանկություն կունենաս փախչել այդ մարդուց` բայց փախչել էլ չես կարող, չէ՞ որ գիտես, որ նա կրնկե-կրունկ հետևելու է քեզ: Ուսուցչի խնդիրը` մխիթարելը չէ: Նա քեզ խաբուսիկ աշխարհ չի առաջարկում: Նա քեզ կօգնի աճել, և մի սքանչելի օր այդ աճը քեզ ծաղկունքի կբերի, կբերի ծաղկի հայտնվելուն: Ահա այդ ծաղկունքն էլ հենց իսկական աշխարհն է, իսկան լռությունը: Իսկ բոլոր մխիթարանքներն ուղղակի խաբեություն են:

Եթե իսկսկան ուսուցիչը հանկարծ սկսի էլ մխիթարել, իրականում նա ուղղակի թակարդ է դնում քեզ համար : Դու կընկնես հանգստության թակարդը, իսկ հետո ուսուցիչը քայլ առ քայլ կստեղծի անհրաժեշտ քաոսը: Քաոսի միջով անպայման պետք է անցնել, որովհետև դու, ինչպիսին կաս հիմա, կատարելապես սխալ ես կառուցված: Քո այդ վիճակում յուրաքանչյուրն, ով կմխիթարի քեզ, - թշնամի է քեզ: Նրա պատճառով դու իզուր ծախսում ես ժամանակդ, էներգիադ, կյանքդ: Մխիթարանքները օգնություն չեն բերում: Երբ մոտենա մահը, բոլոր մխիթահանքների մասի դու, միևնույն է, կմոռանաս:

Sambitbaba
13.05.2014, 08:21
Իսկ դուք այստեղ, պատահաբար, մխիթարանքի հետևից չէ՞, որ եկել եք: Եթե այո, ուրեմն սխալ հասցեով եք եկել: Լսեք, թե ինչ է ասում Հիսուս.



Հիսուս ասաց. Կարող է, մարդիկ մտածում են,
որ ես եկել եմ, որ խաղաղություն նետեմ աշխարհ,
և նրանք չգիտեն, որ ես եկել եմ, որ աշխարհ նետեմ
բաժանումներ, կրակ, սուր, պատերազմ:


Երբ էլ հայտնվի այնպիսին, ինչպիսին Հիսուսն է, աշխարհն ակնթարթորեն բաժանվում է նրանց, ովքեր նրա հետ են և նրանց, ովքեր դեմ են նրան: Հիսուսի հանդեպ անտարբեր մարդ ուղղակի չես գտնի: Եվ, հենց որ հայտնվում են Հիսուսի նմանները, աշխարհն անմիջապես երկու մասի է բաժանվում. ոմանք` նրա կողմից են, մյուսները` դեմ, բայց անտարբերներ չկան: Հիսուսին անհնար է անտարբեր վերաբերվել: Բավական է լսել նրա խոսքերը, տեսնել նրան, և դու անմիջապես կանգնում ես մեկ կամ մյուս կողմը, սիրահարվում ես նրան կամ սկսում ես ատել, հետևում ես նրան կամ գնում ես հակառակ ուղղությամբ, հավատում ես նրան կամ հակառակվում ես:

Ինչու՞ է այդպես ստացվում: Այնպիսիք, ինչպիսին Հիսուսն է, - մեծ երևույթ են: Նրանք այս աշխարհից չեն: Նրանք մեր աշխարհ են բերում անդրսահմանային ինչ-որ բան: Ով վախենում է դրանից, անմիջապես նրա թշնամին է դառնում` միայն ինչպե՞ս նա կարող է պաշտպանել իրեն: Բայց նրանք, ովքեր ունեն երազանք, գաղտնի սերմ, փնտրելու ցանկություն, անդրսահնանայինի հանդեպ թախիծ, - նրանք անմիջապես ընկնում են նրա հմայքի իշխանության տակ, նա ձգում է նրանց մագնիսի պես: Նրանք սիրահարվում են առաջին հայացքից, քանի որ այդպիսի մարդու սպասել են բազում կյանքերի ընթացքում:

Աշխարհն ակնթարթորեն երկու մասի է բաժանվում. դու կամ Քրիստոսի կողմից ես, կամ դեմ ես նրան: Երրորդը տրված չէ. նա ոչ ոգու անտարբեր չի թողնում: Ոչ ոք չի ասի. “Իսկ ինձ համար միևնույն է”` դա անհնար է, չէ՞ որ նա, ով հայտնվի ուղիղ կենտրոնում, ինքը Հիսուս կդառնա: Նա, ով կենտրոնում է, ոչ սիրում է, ոչ էլ ատում` նա արդեն բարձր է գիտակցությունից: Սահմանագծի վրա մնալ փաստորեն անհնար է. ուղղակի կընկնես աջ կամ ձախ, կհայտնվես այս կամ այն կողմում: Հիսուս հուզում է` և ոչ միայն առանձին մարդկանց, այլ նաև ամբողջ հասարակությանը, ամբողջ մոլորակին: Ամենուր բախումներ են ծնվում, մեծ պատերազմներ են սկսվում: Հիսուսի գալուց հետո Երկրի վրա խաղաղություն չի եղել: Հիսուս ստեղծեց կրոնը: Նա բերեց ինչ-որ նոր բան, ինչն աշխարհը երկու կես արեց, իսկ մտքերում խմորում սկսվեց: Նա պատմության կենտրոնը դարձավ: Այդպես էլ ասում են հենց. “Քրիստոսի Ծնունդից առաջ” , “Քրիստոսի Ծնունդից հետո”, - նա հաշվետվության սկիզբը դարձավ:

Հիսուս բաժանեց պատմությունը, ժամանակն ինքը` բաժանեց իրենով: Նա դարձավ սահման, ինչպես եթե մինչև նա ժամանակը մի հատկություն ունենար, իսկ հետո ուրիշը ձեռք բերեց: Հիսուս պատմության սկիզբը դարձավ: Նրա վերաբերմունքը, նրա մոտեցումը մարդկային մտքին բոլորովին նման չէ Բուդդայի կամ Լաո-ցզիի հայացքներին: Վերջնական նպատակը նույնն է, ամփոփիչ ծաղկունքն էլ նույնպիսին կլինի, բայց և այնպես Հիսուսի մոտեցումը լրիվ ուրիշ է: Նա նման չէ ոչ մեկի:

Ի՞նչ է նա ասում: Նա ասում է, որ աճին հասում են պայքարի մեջ, հավասարակշռությունը ձեռք են բերում հակադրությունների բախման մեջ, պատերազմով հաստատում են խաղաղությունը: Բայց պետք չէ չափից դուրս բառացիորեն հասկանալ. ինչ էլ որ նա ասի, առակ է դա: Քրիստոնեության մեջ նրա խոսքերը բառացիորեն ընդունեցին` և բաց թողեցին ամենակարևորը: Քրիստոնյաներն իրենց ձեռքն առան թուրը և առանց որևէ կարիքի սպանեցին միլիոնավոր մարդկանց, չնայած Հիսուս նկատի ուներ լրիվ այլ բան: Բայց Հիսուսի եկեղեցին կռվարար եկեղեցի դարձավ և գնաց խաչակրաց արշավանքի: Քրիստոնյաները կռվել են մահմեդականների, հինդուիստների, բուդդիստների հետ` նրանք կռվել են ամենուր և բոլորի հետ: Բայց գլխավորը բաց են թողել: Հիսուս այլ բանի մասին էր ասում: Նա սովորական զենք վերցնելու կոչ չէ, որ անում էր: Ի՞նչ թուր: Դա ուղղակի խորհրդանիշ էր: Պետք է ինքդ քեզ երկու կես անես, որովհետև քո մեջ միաձուլվել են երկու մասեր. այս աշխարհը, դա երկիրն է` և երկինքը: Ամեն մեկի մեջ կա թե մեկը, և թե մյուսը: Քո մի մասը ծեփված է կեղտից, մյուսն` աստվածայնորեն անարատ է: Դու` նրանց միաձուլման տեղն ես, իսկ Հիսուս բերեց այն թուրը, որով յուրաքանչյուրը կարող է իրեն երկու կես անել, որպեսզի երկրինը կպնի երկրին, իսկ աստվածայինը համբարձվի երկինք:

Բայց մարդը չի կարող տարբերել, թե ինչն է երկրին պատկանում: Կոնկրետ ո՞վ է ուզում ուտել, երբ քաղց ես զգում: Հիսուս ասաց. “Ահա, վերցրու իմ թուրը և երկու կես արա՛”: Քաղցը մարմնին է վերաբերվում, դա մարմնական պահանջ է: Գիտակցությունը քաղց չի զգում, այն ուղղակի գիտակցում է դա, քանզի մարմինը գիտակցություն չունի:

Sambitbaba
20.05.2014, 00:34
Դուք, հնարավոր է, լսել եք այս հին պատմությունը “Պանչատանտրայից*”...
Մի անգամ մեծ անտառում հրդեհ պատահեց: Իսկ այդ ժամանակ երկու հոգի կային անտառում` կույրն ու միոտանին: Կաղը վազել չէր
կարող, բայց տեսնում էր, իսկ կույրը կարող էր վազել, բայց ոչինչ չէր տեսնում : Եվ նրանք պայմանավորվեցին. կույրը կաղին նստեցնում է իր ուսերին, իսկ վերջինս հուշում է
կույրին, ուր գնալ: Մեկը տեսնում էր, մյուսը կարող էր քայլել` այդպես երկուսով նրանք մի լիիրավ մարդ դառան, դուրս պրծան անտառից ու փրկվեցին հրդեհից:

Սա ոչ թե ուղղակի հեքիաթ է: Հենց այդպես է կառուցված յուրաքանչյուրը: Նրա մի մասը քաղց է զգում, բայց չի հասկանում, թե ինչ է դա: Մարմինը ցանկանում է ուտել և խմել, մարմինը սեռական ձգտում է զգում, մարմինը ցանկանում է հանգստանալ` սրանք բացառիկորեն մարմնական կարիքներ են, բայց աչքեր ունի միայն գիտակցությունը, այս ամենը հասկանում է միայն “ես”-ը: Նրանք նույնպես յուրովի պայմանավորվել են. առանց մարմնի գիտակցությունը չի կարող տեղաշարժվել, ընդհանրապես ինչ-որ բան անել, իսկ մարմինն առանց գիտակցության չի հասկանում, թե ինչ է իրեն անհրաժեշտ` ուտելիք, թե ջուր:

Հիսուսի “սուրը” նշանակում է, որ պետք է ըմբռնել այդ պայմանագիրը, կիրառել այդ բաժանումը: Երկրայինը` երկրից է, և այդ պատճառով պետք է հոգալ երկրայինի մասին, միայն առանց մոլագարության: Երբ ուտել ես ցանկանում, մարմինն է ուտելիք պահանջողը: Քո գործն է` հասկանալ դա և հագեցնել քաղցը, բայց առանց ավելորդությունների: Սակայն շատերը չափից շատ են տարվում դրանով: Նրանք ուտում, ուտում և ուտում են, իսկ մի սքանչելի օր այնքան է զզվեցնում ուտելը, որ սկսում են սոված մնալ` և սովում են, սովում են, սովում են... Թե մեկը և թե մյուսը` մոլագարություն է, չափից դուրս ուտելը նույնպիսի հիմարություն է, ինչպես ոչինչ չուտելը: Հավասարակշռություն է պետք: Բայց ինչպե՞ս դրան հասնել: Պետք է բաժանել քեզ երկու մասի և մի լավ հասկանալ, թե ինչն է երկրային, իսկ ինչը` ոչ: Դա էլ հենց Հիսուսի “սուրն” է: Նա ասում է.



...ես եկել եմ, որ աշխարհ նետեմ
բաժանումներ, կրակ, սուր, պատերազմ:

Ինչու՞ “կրակ”: Կրակը` հին կաբալիստական խորհրդանիշ է և շատ հին հինդուիստական խորհրդանիշ: Հինդուիստները հնուց խոսում են ներքին կրակի մասին; այն անվանում են տապ**, “սաստիկ շոգ”: Իսկ ներքին կրակը վառելը, որպեսզի ներսում կրակ լինի, կոչվում է յագնա: Բազում միջոցներ կան ներքին կրակը վառելու համար: Այժմ այն հազիվ մարմրում է մոխրի կույտի տակ: Նրան պետք է գտնել, ազատ արձակել, բորբոքել: Որպեսզի կրակը բորբոքվի, նրան նոր սնունդ է հարկավոր: Եվ երբ ներքին կրակը հուրհրում է պայծառ, դու հանկարծ պայծառակերպվում ես` քանզի առանց վառվելու փոփոխություններ չեն լինում: Մենք ջուրը եռացնում ենք մինչև որոշակի ջերմաստիճան, հասցնում ենք այն հարյուր աստիճանի` և այն եռում է, գոլորշի է դառնում, կատարյալ նոր հատկություններ է ձեռք բերում:

Դուք նկատե՞լ եք, թե որքան տարբեր են ջուրն ու գոլորշին: Ջուրը միշտ ցած է հոսում: Դա նրա բնությունն է, այն երբեք վերև չի հոսում, դա անհնար է: Բայց հարյուր աստիճանի դեպքում, երբ ջուրը գոլորշիանում է, փոխվում է նաև նրա էությունը. գոլորշին բարձրանում է վեր, իսկ ցած երբեք չի իջնի: Փոխվել է ամենաբնորոշ հատկություններից մեկը, և պատահեց դա ջերմության շնորհիվ:

- - - - - - - - - - - - -
* Մ.թ. III – IV դարերի սանսկրիտ պատմողական արձակի հուշարձան:
**Ստացվում է, որ նույն մեր հայերեն բառն է` տապ:

Sambitbaba
26.05.2014, 07:08
Սեքսը` ջերմային երևույթ է, այն կրակի հետ է կապված: Երբ կրակը բորբոքվում է, ուժեղանում է նաև տենչանքը; երբ կրակը թույլ է, սեքսի մասին չես էլ հիշում: Կրակը` պատճառն է ամենի, ինչ տեղի է ունենում ներսում, լինի դա սեռական հակում կամ հոգևոր փոխակերպում:

Հինդուիստները, կաբալիստները, հուդաիստներն ու սուֆիները... Հիսուսը սովորել է էսսենյանների համայնքում: Դա ամենագաղտնի, ամենաօկուլտիստական միջավայրն էր, և այնտեղ ներքին կրակը բորբոքելու շատ եղանակներ գիտեին: Դա ոչ թե ուղղակի կրակ է, դա սրբազան կրակ է, որի շնորհիվ շարունակվում է կյանքը: Եվ, եթե ուժեղացնում ես այդ կրակը մինչև որոշակի մակարդակ... բայց դրան կարելի է հասնել, միայն էներգիան իզուր տեղը չծախսելով, և այդ պատճառով բոլոր կրոնները, որտեղ ներքին կրակն է օգտագործվում, չեն խրախուսում սեքսը: Սեքսի վրա այնքան էներգիա է ծախսվում, որ կրակն ահրաժեշտ մակարդակի բարձրացնել ուղղակի չի հաջողվում: Ջերմանցքը չափազանց մեծ է: Պետք է փակել բոլոր ջերմանցքները, որպեսզի ջերմությունը դուրս չթափանցի և ներքին ջերմությունը հասնի հարյուր աստիճանի` այդ ժամանակ ամբողջական փոփոխություն է կատարվում: Հոգին և մարնինն անջատվում են` սուրն իր գործն արե՛լ է: Եվ այդ ժամանակ դու հասկանում ես, թե ինչն է քո մեջ` երկրից, և ինչը` երկնքից: Դու գիտես, թե ինչ է տրված քեզ քո հորից ու մորից, իսկ ինչ է քեզ նվիրել անտեսանելի ամենասկիզբը:


...կրակ, սուր, պատերազմ...


Ներքին պատերազմ է հարկավոր: Պետք չէ ննջել, պետք չէ թուլանալ, քանի դեռ թուլությունն ինքն իրեն չի եկել` բայց դա արդեն լրիվ այլ բան է: Պետք է պայքարել, ընդհարումներ հրահրել: Շփու՛մ է պետք: Շփում` ահա ամենահարմար խոսքը ներքին պատերազմի համար: Գուրջիևն աշխատում էր այդ շփման հետ, նա հրահրում էր շփումը մարմնում: Կարող է, դա այնքան էլ հասկանալի չէ, բայնց դուք առայժմ ուղղակի հիշեք, իսկ երբևիցէ կհասկանաք. մեր մարմնի մեջ էներգիայի մի քանի շերտեր կան: Քանի շփում չկա, կարելի է օգտվել միայն ամենավերին շերտից, բայց, երբ ծագում է պայքարը, վերին շերտն արագորեն սպառվում է, իսկ նրա հետևից բացվում է երկրորդը, երրորդը...

Ասենք թե, դու միշտ պառկում ես քնելու երեկոյան տասին: Բայց վաղը տասին, երբ հանկարծ կզգաս, որ աչքերդ փակվում են, քնելու մի՛ գնա: Այս եղանակով` արթնությամբ, - հաճախ սուֆիներն էին օգտվում, այն օգտագործում էր նաև Հիսուս: Նա երբեմն չէր քնում գիշերները, իսկ անապատում չքնեց քառասուն օր ու գիշեր: Նա մենակ էր ու չքնեց: Ի՞նչ է այդ դեպքում տեղի ունենում: Եթե դու չես քնել, ինչպես սովորաբար, ժամը տասին, առաջին րոպեներին սարսափելի քնել ես ուզում, աչքերդ ինքնիրեն փակվում են: Բայց, եթե պայքարում ես, հակառակվում ես, ծագում է շփում, չէ՞ որ դու կարծես երկու կես ես լինում. մեկը ցանկանում է քնել, իսկ մյուսը` ոչ: Այդ երկուսը մարտնչում են: Եվ եթե պնդես քոնը և չհնազանդվես, ուրեմն կզգաս հանկարծ, որ քունդ անցել է` դու ավելի առույգ ես, քան առավոտյան: Քունդ անէացավ, դու թարմ ես և առույգ, և այժմ, նույնիսկ եթե պառկես, դժվար թե քնես: Ի՞նչ պատահեց ուրեմն: Երկու ցանկությունների միջև շփումը նոր էներգիա առաջացրեց, ուժերի հորդում:

Շփումը միշտ էներգիա է ստեղծում: Ամբողջ տեխնիկան ստեղծագործ շփման վրա է հիմնված, որն էներգիա է ծնում: Յուրաքանչյուր գեներատոր` հարմարանք է շփման համար, նրա մեջ տեղի է ունենում պայքար, պատերազմ երկու մասերի միջև: Եվ դու նույնպես պատերազմ ես ծավալում. մարմինդ ցանկանում է քնել, իս գիտակցությունդ` ոչ: Առաջանում է շփում, իսկ այն շատ էներգիա է ծնում:

Բայց, եթե ենթարկվես քնելու ցանկությանը, վատ են գործերդ: Եթե հանձնվես, ուրեմն մարմինդ հաղթել է, իսկ պարտվել է գիտակցությունդ: Այդ պատճառով, քանի որ որոշել ես, գնա մինչև վերջ, հակառակ դեպքում ավելի լավ է ընդհանրապես չփորձես: Շփման հետ կապված եղանակները բավական վտանգավոր են: Եթե արդեն որոշել ես օգտվել նրանցից մեկով, ուղղակի պարտավոր ես հաղթել: Պարտվելով, կորցնում ես չափազանց շատ բան` համոզվածությունը քեզնում: Իսկ եթե պարտվում ես շատ անգամ, երբևիցէ հաղթելու ավելի ու ավելի քիչ շանսեր ունես:

Եթե որոշել ես օգտվել շփումից, ամեն գնով պետք է հաղթել: Մենամարտի մտնում են հաղթանակի համար: Եվ, եթե հաղթես, քեզ համար էներգիայի նոր շերտ կբացվի: Դա հասկանալի է. երբ հաղթում ես, քեզ բաժին է ընկնում մյուս, հակառակվող կեսի էներգիան, և դու ավելի ուժեղ ես դառնում: Այդ պատճառով ամեն մի հաղթանակ քեզ ավելի է ուժեղացնում, ավելի ու ավելի` մինչև այն պահը, երբ գիտակցությունը կլանում է մարմնի ամբողջ էներգիան:

Sambitbaba
03.06.2014, 05:28
Շփումից շատ հաճախ օգտվում էր Գուրջիևը: Նա դիմում էր անհավանական վտանգավոր միջոցների: Արդեն խորը ծերության հասակում, ընդամենը մի քանի տարի մահից առաջ, նա մի շատ վտանգավոր ավտովթար սարքեց: Դա դժբախտ պատահար չէր, նա սարքեց այդ: Այնպիսի մարդկանց կյանքում, ինչպիսին Գուրջիևն է, պատահականություններ չեն լինում: Նրանք այնքան զգոն են, որ պատահականություններն ուղղակի անհնար են: Բայց նա թույլատրեց այդ ավտովթարը, իսկ հնարավոր է, ինքն էլ հենց սարքեց` մի խոսքով, դա նրա ձեռքի գործն էր:

Դա սարսափելի ավտովթար էր, և բժիշկները պնդում էին, որ այդպիսի ընդհարման ժամանակ անհնար է կենդանի մնալ: Մարդ անկարող էր կենդանի մնալ, մեքենան բլիթ էր դարձել: Բայց Գուրջիևը մնաց կենդանի: Նրա ամբողջ մարմնի վրա վաթսուն կոտրվածք էին հայտնաբերել: Նա փաստորեն բաժանվել էր մասերի: Բայց, երբ նրան գտան, նա լրիվ գիտակցության մեջ էր: Գուրջիևը պառկած էր ծառի տակ, բավական հեռու վթարի վայրից: Նա կարողացել էր հասնել ծառին ու պառկել նրա ստվերի տակ լրիվ գիտակցության մեջ: Նա նույնիսկ հրաժարվել էր ցավազրկող դեղամիջոցներից` ցանկացել էր գիտակցել ամեն ինչ:

Դա մարմնի մեջ շփում ստեղծելու մեծագույն եղանակ էր: Գուրջիևի մարմինը հասավ մահվան շեմին: Նա ինքն էր սարքել այդ ավտովթարը և այդ պատճառով ցանկացավ ամբողջովին գիտակցել այն: Նա ոչինչ բաց չթողեց և այն պահին հասավ ամենամեծ հավասարակռությանը, ինչպիսին միայն հասանելի է մարդու: Մարմինն ուղղակի փոխադրիչ դարձավ; Գուրջիևը կարող էր առաջվա պես ղեկավարել այն, բայց այլևս ընդհանուր ոչինչ չուներ նրա հետ:

Ահա թե ինչ նկատի ունի Հիսուս, երբ ասում է.



Ես բերել եմ կրակ, սուր, պատերազմ`
Չնայած, հնարավոր է, մարդիկ մտածում են,
որ ես եկել եմ խաղաղություն նետեմ աշխարհին...

Sambitbaba
17.06.2014, 09:23
Քանզի հինգ հոգի կլինեն տանը.
երեքը կլինեն երկուսի դեմ
և երկուսը երեքի դեմ:
Հայրը որդու դեմ և որդին հոր դեմ;
և նրանք կանգնած կլինեն որպես միակը:

...Քանզի հինգ հոգի կլինեն տանը... Սա առակ է. մեր մարմնի մեջ կան “հինգ հոգի տանը”, - հինգ զգայարաններ: Ինչ-որ տեղ ներսում կան հինգ մարմիններ, չէ՞ որ ամեն զգայարան իր կենտրոնն ունի, և նրանցից յուրաքանչյուրը մեզ իր կողմ է քաշում: Աչքերն ասում են. “Տես, ինչ գեղեցիկ է”, իսկ ձեռքերն ասում են. “Շոշափիր, այնքան հաճելի է”: Աչքերին հետաքրքիր չէ շոշափել, ձեռքերին հետաքրքիր չէ նայել գեղեցիկ մարմնին կամ նրբագեղ ծառին:

Զգայարաններն ապրում են իրենց անկախ կյանքով, իսկ գիտակցությունն ուղղակի կոորդինացնում է նրանց աշխատանքը: Այն ուղղակի համաձայնեցնում է մեկը մյուսի հետ: Դուք ինձ և տեսնում և լսում եք: Լսում եք ականջներով, իսկ տեսնում եք աչքերով: Բայց աչքերը չեն կարող լսել, իսկ ականջները ոչինչ չեն տեսնում, և ուրեմն որտեղի՞ց դուք գիտեք, որ լսում եք հենց նրան, ում տեսնում եք: Ինչու՞ եք դուք համոզված դրանում: Որովհետև գիտակցությունը համաձայնեցնում է մեկը մյուսի հետ: Դա համակարգիչ է. նա ազդեր է ստանում աչքերից և ականջներից, համատեղում է իրար հետ և գալիս է ենթադրության, որ նրանք համաձայնեցված են:

Շփում ստեղծելու եղանակները, որոնցից օգտվում էին Գուրջիևն ու Հիսուս... Իսկ նրանք, ում հայտնի է Հիսուսի կյանքի ամենանվիրական գաղտնիքը, գիտեն, որ ոչ թե նրան խաչել են, - այդ ինքն է, Գուրջիևի նման, սարքել իր մահապատիժը: Դա ողբերգություն էր, որը Հիսուս ինքն էր հնարել:

Նրան խաչողները համարում էին, որ ամեն ինչ իրենց ձեռքում է, բայց այնպիսի մարդու, ինչպես Հիսուսը, մեռնել չես կարող ստիպել: Նա առանց դժվարության կթաքնվեր թշնամիներից: Բոլորին գերազանց հայտնի էր, որ նրան պատրաստվում են բռնել: Նա առանց դժվարության կարող էր հեռանալ քաղաքից, նա կհասցներ նույնիսկ երկիրն էլ լքել, դա դժվար չէր` բայց կամովի եկավ մայրաքաղաք: Ասում են, որ ամենն ինքն էր սարքել, իսկ Հուդան ոչ թե դավաճան էր, այլ հավատարիմ օգնական, ով օգնեց Հիսուսին իրագործել իր ծրագիրը: Ամեն ինչ տեղի է ունեցել իր` Հիսուսի ծրագրի համաձայն:

Իսկ ի՞նչ տեղի ունեցավ խաչի վրա: Վերջին մեծագույն պատերազմը, հզորագույն շփումը: Նա մահանում էր, բայց չէր կորցնում հավատն Աստվածայինի հանդեպ; երկրինը վերադառնում էր երկրին, բաժանումը լիակատար էր, կատարյալ` Հիսուս բացարձակապես չէր նույնացնում իրեն իր մարմնի հետ: Եվ նա ինքն էր այդ ամենը սարքել:

Գուրջիևն ասում էր, որ Հիսուսի խաչելությունը դրամա էր, բայց այդ ներկայացման հեղինակը ոչ թե Պիղատոսն էր, ոչ թե հրեական քահանայապետը, այլ ինքը Հիսուս: Դա հենց ինքն էր սարքել, և այնքան նուրբ էր ամեն ինչ մտածել, որ մինչև օրս այդպես էլ ոչ ոք չհասկացավ` համենայն դեպս, ճշգրտորեն, - թե այն ժամանակ ինչ և ինչպես տեղի ունեցավ:

Դժվար է պատկերացնել, որ մարդ կարող է ինքն իր մահապատիժը նախապատրաստել, բայց դա էլ հենց հոգևոր լինելն է. դու ինքդ ես ղեկավարում քո խաչելությունը: Խաչ բարձրանալը` շփման գագաթնակետն է, որովհետև այնտեղ քեզ սպասում է մահը:

Sambitbaba
17.06.2014, 16:59
Հիսուս ասաց.


Քանզի հինգ հոգի կլինեն տանը.
երեքը կլինեն երկուսի դեմ
և երկուսը երեքի դեմ:


Պետք է շփում հրահրել: Զգայարանները պետք է պատերազմի մեջ մտնեն, և այդ պայքարը պետք է գիտակցված լինի: Առանց այդ էլ նրանք ամբողջ ժամանակ մարտնչում են, ուղղակի դուք չեք նկատում. դուք պինդ քնած եք, իսկ կռիվը գնում է: Աչքերը միշտ վիճում են ականջների հետ, իսկ լսողությունը` տեսողության հետ; նրանք մրցակցում են:

Նկատե՞լ եք, որ կույրերի մոտ լսողությունը շատ ավելի նուրբ է: Հենց այդ պատճառով է, որ կույրերը հաճախ լավ երգիչներ ու երաժիշտներ են: Ինչու՞: Նրանք ավելի լավ են զգում ձայնը, ռիթմը, նրանց լսողությունը սովորականից շատ ավելի սուր է: Ինչու՞: Որովհետև լսողությունն այլևս մրցակից չունի: Կույրերի ականջներն օգտվում են այն էներգիայից, որը սովորաբար ծախսվում է տեսողության վրա; տեսնողների մոտ աչքերն ու ականջները մրցակցում են:

Տեսնելու վրա ծախսվում է մարմնի էներգիայի մոտ ութսուն տոկոսը, իսկ մնացած չորս զգայարաններին մնում է ընդհանուր էներգիայի հինգերորդ մասը միայն: Նրանք քաղցած են, նրանք միշտ մարտնչում են: Աչքերը դարձել են գլխավոր, իշխող ուժը: Դուք ապրում եք աչքերով, ընդ որում ձեր զգայական որոշ օրգաններ համարյա մեռած են: Շատերն ընդհանրապես հոտեր չեն զգում, նրանց հոտառությունը վաղուց զոհվել է, բայց ոչ ոք չի անհանգստանում, ոչ ոք չի էլ նկատում անգամ, որ վաղուց հոտ չի զգում: Աչքերն ամբողջովին ճնշել են քիթը, որովհետև այն անմիջապես իրենց կողքին է և հեշտ է նրան ճնշել: Մանուկ հասակում հոտերը շատ հստակ ես զգում, բայց ժամանակի ընթացքում հոտառությունը բթանում է. ավելի ու ավելի շատ էներգիա է գնում տեսողության վրա: Աչքերը ձեր կենտրոնն են դարձել, իսկ դա այնքան էլ լավ չէ:

Շատ եղանակներ կան, որոնք թույլ են տալիս շփում ստեղծելու համար մեկմեկու հետ բախել զգայական օրգանները: Կարելի է, օրինակ, մի քանի ամիս չբացել աչքերը: Էներգիան սկսում է տեղափոխվել, դա զգացվում է: Եթե մի երեք ամիս չբացես աչքերդ, կզգաս, թե ինչպես է էներգիան հոսում դեպի քիթդ և ականջներդ: Կվերադառնա հոտառությունդ, աշխարը նորից հոտերով կլցվի: Որոշ դպրոցներում կան մեթոդներ, որոնք թույլ են տալիս ամբողջովին առանձնացնել մի զգացմունքները մյուսներից, - այդպես շփում է առաջանում: Եթե երեք ամիս խցանես ականջներդ և միայն նայես, առանց լսելու, որոշ ժամանակ հետո էներգիայի մշտական տեղափոխություն կնկատես:

Եվ, երբ նկատում ես, թե ինչպես են քո զգայարանները պայքարում, դու առանձնանում ես նրանցից, կողմնակի դիտորդ ես դառնում: Դու` արդեն քո աչքերը, ականջները, ձեռքերը կամ մարմինը չես: Դու` ուղղակի դիտորդ ես: Մարմնի մեջ պայքարը շարունակվում է, իսկ դու նստել, կողքից հետևում ես դրան: Ահա թե ինչում է այդ առակի խորին իմաստը, չնայած այն ուրիշ, ավելի առկա նշանակություն էլ ունի:

Sambitbaba
22.06.2014, 19:00
Քանզի հինգ հոգի կլինեն տանը.
երեքը կլինեն երկուսի դեմ
և երկուսը երեքի դեմ:
Հայրը որդու դեմ և որդին հոր դեմ;
և նրանք կանգնած կլինեն որպես միակը:


Բառացիորեն էլ է սա ճշմարիտ. հինգ հոգուց բաղկացած ընտանիքում երեքը երկուսի դեմ կինեն և երկուսը երեքի: Եթե ընտանիքում հանկարծ հոգևոր մարդ է հայտնվում, ծագում է շփում, որովհետև հոգևորը` ընտանիքի թշնամին է: Հարազատները կհանդուրժեն ամեն ինչ, բացի հոգևոր լինելը, քանզի, դառնալով հոգևոր, դու այլևս քեզ քո մարմինը չես համարում:

Ընտանիքն անքակտելիորեն կապված է մարմնի հետ: Հայրը` նա այն պատճառով է քո հայրը, որ նրա շնորհիվ քո մարմինը լույս աշխարհ է եկել: Եվ, քանի դու քեզ մարմին ես համարում, դու անխզելիորեն կապված ես քո հոր հետ: Բայց ի՞նչ էտեղի ունենում, երբ հասկանում ես, որ դու` մարմին չես: Ո՞վ է այդ ժամանակ հայրը: Ի՞նչն է քեզ կապում նրա հետ: Մայրդ քո մարմինն է ծնել, բայց ոչ թե քեզ: Ուղղակի դու քեզ մարմին էիր համարում և այդ պատճառով մտածում էիր, իբր մայրդ հենց քեզ է ծնել:

Բայց երբ դու այլևս այդպես չես համարում, երբ մարմինն ինչ-որ կողմնակի բան է դառնում` ո՞վ է այդ ժամանակ մայրը: Նա ծնել է ոչ թե քեզ, այլ քո մարմինը միայն, որը վաղ թե ուշ կվախճանվի: Մայրը քեզ կյանք չի նվիրել` ավելի շուտ, նա նվիրել է քեզ մեռնելու ևս մեկ հնարավորություն: Եվ երբ դու դադարում ես քեզ մարմին համարել, ազգակցական կապերը կտրվում են, դու զրկվում ես ընտանիքից:

Ընտանիքը պատրաստ է հանդուրժել ամեն ինչ, նույնիսկ եթե դուստրն անբարոյական դառնա: Ոչինչ, մի կերպ գլուխ կգա... Միգուցէ դա նույնիսկ լավ է, չէ՞ որ այդ կերպ դուստրն ավելորդ անգամ համոզվում է, որ նա` իր մարմինն է: Թող դու հարբեցող ես դարձել` սարսափելի ոչինչ չկա, չէ՞ որ դու առաջվա պես քեզ քո մարմինն ես համարում: Դատարկ բան է, կարելի է դիմանալ: Բայց եթե դու սկսել ես խորհրդածել (մեդիտացիա), եթե դու սանյասին ես դարձել` այ, դա իսկական փորձանք է: Վիճակը վատ է, չէ՞ որ դու ազատ ես դառնում: Ազգականներդ այլևս քեզ չեն իշխում, դու արդեն ընտանիքի անդամ չես` դու ընդհանրապես այս աշխարհից չես:

Այդ պատճառով Հիսուս ասաց. “Հայրը որդու դեմ և որդին հոր դեմ”: Նա եկավ բաժանելու, ավերելու, պայքար և շփում հարուցելու:

Որքա՜ն ճշմարիտ է դա: Կարող ես երկրպագել Բուդդային, բայց հարցրու, թե ինչ է որդու մասին մտածում Բուդդայի հայրը` իսկ նա դեմ է: Հարցրու Բուդդայի ազգականներին` նրանք բոլորն էլ դեմ են, որովհետև Բուդդան դուրս է եկել նրանց իշխանության տակից: Եվ ինչն ավելի է վատ, նա ուրիշներին էլ է օգնել ազատվել հասարակության, ինչպես նաև ընտանիքի իշխանությունից:

Sambitbaba
24.06.2014, 18:49
Ընտանիքը` հասարակության բջիջն է: Ազատվելով հասարակությունից, ակամա հեռանում ես նաև ընտանիքից: Դա չի նշանակում, իհարկե, որ պետք է ատես քո ընտանիքը: Դրանում չէ իմաստը: Եվ ընդվզել էլ ընտանիքի դեմ հարկ չկա`այդ չէ բանը: Վաղ թե ուշ դա ինքստինքյան կստացվի. հենց որ սկսում ես ճանաչել ինքդ քեզ, ամենն, ինչ եղել է առաջ, ավերվում է, թագավորել է սկսում քաոսը: Ի՞նչ կարելի է այդ դեպքում անել: Ընտանիքը ձգելու է քեզ դեպի անցյալ, փորձելու է հետ վերադարձնել: Ազգականներն իրենց ողջ ուժը կգործադրեն: Ուրեմն ի՞նչ անել:

Երկու ճանապարհ կա, և հինը տանում էր փախուստին: Հեռանալ ընտանիքից, չտալ նրանց հնարավորություն քեզ հետ ձգել: Բայց անձամբ ես համարում եմ, որ այդ միջոցն արդեն հնացել է: Կա այլ ճանապարհ. մնալ ընտանիքի հետ, բայց կեղծավորի կյանք վարել. չթողնել ազգականներիդ հասկանալ, որ դու արդեն վաղուց նրանց հետ չես: Ընթացիր առա՛ջ: Թող այդ թափառումներդ ներքուստ լինեն, իսկ արտաքինից պահպանիր բոլոր պատշաճությունները. խոնարհվիր հորդ ու մորդ առջև, և ընդհանրապես` կարողացիր ձևանալ:

Ոչ բոլորն են, որ կարող են գնալ հին ճանապարհով: Հենց այդ պատճառով է, որ հոգևորն այդքան քիչ է մնացել աշխարհում: Ո՞վ կարող է այժմ իրեն թույլ տալ հեռանալ աշխարհից: Նույնիսկ եթե փորձես էլ, հասարակությունը քեզ հանգիստ չի տա: Բուդդայի, Մահավիրայի և Հիսուսի ժամանակներում մարդիկ հազարներով էին հեռանում ընտանիքից: Բայց դրանք ընդամենը հազարներն էին` իսկ միլիոնները մնում էին, և նրանց մասին նույնպես պետք էր հոգ տանել: Եթե փախուստը միակ ճանապարհը լիներ, բոլորն անխտիր երբեք չէին կարողանա հոգևոր դառնալ: Դրանից բացի, փախուստի մեջ մի ինչ-որ ամոթալի բան կա, այնպես որ ավելի լավ է օգտվել այլ, ավելի վայելուչ ճանապարհից` ուղղակի հմտորեն ձևանալ:

Սանյասինը պետք է լավ դերասան լինի: Ձևանալու տակ ես հասկանում եմ ահա թե ինչ. ձևականություններն այլևս քեզ չեն հուզում, բայց դու առաջվա պես հետևում ես դրանց: Հոգու խորքում դու հեռացած ես, բայց կասկածի առիթ անգամ չես տալիս, որ քեզ համար միևնույն է: Ինչու՞ պարզ ցուցադրել այդ: Շուրջդ բոլորն անմիջապես կնետվեն քեզ փոխելու: Հնարավորություն մի՛ տուր նրանց: Դրանք ներքին որոնումներ են, իսկ արտաքինից կարելի է պահպանել բոլոր պատշաճությունները: Եվ բոլորը երջանիկ կլինեն, չէ՞ որ ձևականությունները պահպանված են: Մարդիկ ապրում են ցուցադրովի արարքներով, ներքին հոգևորը նրանց չի հուզում: Նրանց համար մեկ է, սիրու՞մ ես դու սրտով թե ոչ, - բավական է ցուցադրես, իբր սիրում ես:

Երկու ճանապարհ կա: Կա Բուդդայի, Հիսուսի ճանապարհը` և Ջանակայի, իմ ճանապարհը: Ընտրեք որը կուզեք, միայն ցույց մի՛ տվեք, որ փոխվել եք, հոգևոր եք դարձել, դրանից միայն անախորժություններ կլինեն, իսկ դուք առայժմ այնքան էլ ուժեղ չեք: Թող պատերազմը լինի ներսում, իսկ արտաքինից թող խաղաղություն տիրի: Բավական է ներքին պայքարն էլ` նրա շնորհիվ աճում են, այն հասունություն է բերում:

Sambitbaba
26.06.2014, 18:24
Հայրը որդու դեմ և որդին հոր դեմ;
և նրանք կանգնած կլինեն որպես միակը:


Կարևոր է հասկանալ “միակը” բառը: Այն նշանակում է “միայնակ”: Դառնալով հոգևոր, դու մենակ ես մնում: Հասարակությունն անհետանում է, դու մենակ ես: Եվ կարողանալ հաշտվել դրա հետ` ամենամեծ փոփոխությունն է, որ քեզ հետ կարող է տեղի ունենալ, որովհետև գիտակցությունը վախենում է միայնությունից: Գիտակցությանը պետք են ուրիշները, որպեսզի լինի ումից կառչել, ում վրա հույս դնել: Միայնության մեջ սարսափելի է, դու դողում ես: Ինչպես, ես մենա՞կ եմ... Եվ դու նետվում ես պանդոկ, գնում ես հավաքույթի, մտնում ես աղանդ կամ եկեղեցի, ուր ասես, միայն թե հայտնվես ամբոխի մեջ, որտեղ զգում ես, որ մենակ չես, որտեղ կարելի է կորչել ուրիշների մեջ: Ահա թե որն է ամբոխի կարևորությունը: Թեկուզ կինո, թեկուզ ձիարշավարան` գլխավորը, որ ամբոխ լինի, որտեղ քեզ մենակ չես զգում և կարելի է թուլանալ:

Բայց հոգևոր մարդը միայնակ է, որովհետև բարձրանում է բարձրագույն գագաթը: Նա չի կարող ձուլվել ամբոխին: Նա պետք է շատ բան հիշի, նա պետք է մտածի, ավելի շատ գիտակցի և միշտ զգաստ լինի: Նա պետք է ըմբռնի մի ճշմարտություն. ամեն ինչ աշխարհում միայնակ է, Ոչ մի միասնություն չկա: Մեր գիտակցությունը` միայնակ բարձունք է: Բայց հենց դրանում է հմայքը, այնպես որ հարկ չկա վախենալ: Պատկերացրեք, որ Էվերեստի գագաթին մի ամբողջ ամբոխ է հավաքվել` կորչում է ամբողջ հմա՛յքը: Էվերեստն այդքան սքանչելի և հրապուրիչ է այն պատճառով, որ միայնակ գագաթ է: Հոգևոր մարը Էվերեստին է նման. նա` միայնակ գագաթ է, նա մենակ է, նա ապրում է միայնությամբ և ուրախ է դրան: Դա չի նշանակում, որ նա խուսափում է շփումից, դա չի նշանակում, թե նա ոչ ոգու չի սիրում: Հակառակը, միայն ա՛յդ ժամանակ կարելի է իսկապես սիրել: Միայն այդ ժամանակ կարելի է ազատ շփվել: Երբ դու ամբոխի մեջ ես, դու չկաս` ուրեմն ինչպե՞ս կարող ես սիրել: Հոգևոր մարդը սիրում է, բայց այդ սերը` թմրադեղ չէ, նրա մեջ չես մոռացվի: Նա կիսվում է իր սիրով, նա կարող է առանց մնացորդի տրվել քեզ, և այնուամենայնիվ մնալ ինքնուրույն: Հոգևոր մարդը տրվում է ամբողջությամբ, բայց չի անհետանում, քանզի միշտ մնում է որպես միայնակ գագաթ: Այնտեղ, այդ գաղտնի սրբավայրում, նա միշտ միայնակ է: Ուրիշ ոչ ոք այնտեղ չի մտնի: Ուրիշ ոչ ոք չի կարող այնտեղ մուտք գործել:

Մեր հոգու գաղտնի անկյունում մենք միշտ միայնակ ենք:

Միայնությունն արատավորված չէ, միայնությունը գեղեցիկ է...

Բայց այն վախեցնում է ձեզ: Դուք սովոր եք հասարակությանը: Նրա մեջ ծնվել եք, այն մեծացրել է ձեզ, և հիմա դուք լրիվ մոռացել եք, թե միայնությունն ինչ է: Բայց մենակ մնալ գոնե մի երկու օր, ուղղակի որպեսզի քեզ մենակ զգաս, - սքանչելի է: Հետո կարելի է աղմկոտ շուկա էլ վերադառնալ, միայն թե մի՛ մոռացեք ձեր հետ վերցնել ձեր միայնությունը: Մի կորչեք ամբոխում: Զգաստ եղեք, գիտակցեք: Վերադարձեք հասարակություն, մտեք ամբոխի մեջ, բայց ձեզ մի՛ մոռացեք: Ցանկության դեպքում նույնիսկ ամբոխի մեջ էլ կարելի է միայնակ լինել: Եվ երբ նույնիսկ մենակ ես, կարող ես քեզ զգալ այնպես, ասես շուրջդ ամբոխ է: Դու կարող ես Հիմալայներ գնալ, բայց բավական է մտածես մարդաշատ շուկայի մասին` եվ նորից ամբոխում ես:

Sambitbaba
29.06.2014, 18:10
Ահա թե ինչ պատահեց Ջունաիդի հետ: Նա եկավ ուսուցչի մոտ, իսկ վերջինս նստած էր տաճարում: Եվ, երբ Ջունաիդը երևաց դռների մեջ, ուսուցիչն աաց. “Հե՛յ, ներս եկ մենա՛կ: Պետք չէ՛ այդ ամբողջ ամբոխը հետդ քարշ տալ ներս”: Ջունաիդը հետ նայեց. նա եկել էր մենակ և, իհարկե, մտածեց, որ իր հետևում
էլի մարդիկ կան: Բայց ոչ ոք չկար այնտեղ: Ուսուցիչը ծիծաղեց և ասաց. “Դու ոչ թե կողքերդ նայիր, այլ հոգու՛դ մեջ”:

Ջունաիդը գոցեց աչքերն ու հասկացավ, թե որքան ճշմարիտ էր ուսուցիչը: Կինը մնացել էր տանը, բայց Ջունաիդն ամբողջ ժամանակ նրա մասին էր մտածում: Երեխաները տանն էին,
բայց Ջունաիդն անվերջ նրանց դեմքերն էր տեսնում: Գլխում դեռևս հնչում էին ընկերների ձայները, ում հետ նա քիչ առաջ էր բաժանվել:

Եվ Ջունաիդը գնաց ու տաճար վերադարձավ մեկ տարի անց միայն: Միայն մեկ տարի անց նա ազատվեց այդ “ամբոխից”: Եվ մեկ տարի անց նա լսեց ուսուցչի ձայնը:
“Ջունաիդ, ներ եկ: Հիմա դու մենակ ես, և մենք կարող ենք զրուցել”:


Կարելի է հետևիցդ մի ամբողջ ամբոխ քարշ տալ` բայց կարելի է նաև լինել ամբոխի մեջ և մնալ մենակ: Փորձեք ահա թե ինչ. հաջորդ անգամ, երբ մարդաշատ շուկա ընկնեք, աշխատեք զգալ ձեր միայնությունը` իսկ դուք իրոք որ միայնակ եք, այնպես որ կարող եք դա զգալ: Եվ, զգալով ձեզ միայնակ, դուք անմիջապես կհասկանաք, որ դարձաք “միակը”: Հիսուս ասում է, որ եկել է ձեզ “միակը”, միայնակ դարձնելու.



Հիսուս ասաց. Ես կտամ ձեզ այն,
ինչ չի տեսել ձեր աչքը,
և այն, ինչ չի լսել ձեր ականջը,
և այն, ինչին չի դիպել ձեր ձեռքը,
և այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել:


Ձեր աչքերը տեսնում են այն, ինչ դրսից է, բայց ներս չեն նայում` չգիտեն, թե ինչպես: Ձեր ականջները լսում են այն, ինչ լսվում է դրսից, բայց ներսինը չեն նկատում` ինչպես, չգիտեն: Դուք ուղղված եք դուրս, բոլոր ձեր զգայական օրգանները: Ոչ մի ներքին զգայական օրգան չունեք: Բայց երբ նրանք դադարում են աշխատել, դու հանկարծ հայտնվում ես քո ներսում` այնտեղ, որտեղ քո զգայական օրգանները չեն թափանցում:

Հիսուս ասաց. “Ես կտամ ձեզ այն, ինչ չի տեսել ձեր աչքը”: Բայց սկզբում պետք է դառնալ “միակը”: Ահա թե ինչ եմ ես հասկանում սանյասայի տակ. միայնություն: Սկզբում դարձիր սանյասին, հասկացիր, որ միայնակ ես, և սովորիր հաշտվել դրա հետ: Մի վախեցիր: Ավելի լավ է` ուրախացիր դրան, կարողացիր հասկանալ, թե որքան հրաշալի է դա, որքան լռություն, մաքրություն և անմեղություն կա միայնության մեջ: Ոչ մի կեղտ, չէ՞ որ այդ սրբավայրը քեզանից բացի, ոչ ոք չի մտնի: Այն անարատ մաքուր կմնա` ոչ ոք այնտեղ չի եղել և ոչ ոք չի լինի:

Քո մեջ անարատություն է թաքնված: Դարձիր սանյասին, “միակը”` և այդ ժամանակ, ինչպես ասաց Հիսուս, “Ես կտամ քեզ այն, ինչ չի տեսել քո աչքը”:

Երբ դու դառնաս “միակը”, կատարելապես մենակ, շատ շուտ կհասկանաս, թե ի՞նչ չի տեսել աչքդ, ի՞նչ չի լսել ականջդ և ինչի՞ չի դիպել ձեռքդ: Մի՞թե կարելի է դիպչել ինքդ քեզ: Կարելի է ձեռք տալ մարմնիդ, բայց մարմինդ` դու չես: Իսկական “Ես”-ին ձեռքդ չի հասնի, գիտակցությունը չես կարող շոշափել...

Sambitbaba
30.06.2014, 18:29
Բայց վերջին տողը` ամենասքանչելի բառերն են ամենից, ինչ երբևիցէ ասվել է այս երկրի վրա.



...և այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել:


Չէ՞ որ հոգին ավելի խո՛րն է, քան սիրտը: Իհարկե, սիրտը շատ խորն է ներսում, բայց հոգու համեմատ այն ոչ թե ներսում, այլ դրսու՛մ է: Ձեռքերը դրսում են, աչքերը դուրս են ուղղված` և սիրտն էլ է դրսում, ինչ-որ տեղ ծայրամասում է: Սրբազան էությունը` սիրտը չէ: Մարմնում արթնանում է քաղց, սրտում արթնանում է սեր, բայց աղոթքը սրտից չի գալիս: Այն ավելի խորն է, քան սիրտը: Քաղցը` մարմնի պահանջն է, սերը` սրտի պահանջն է, իսկ Աստված` մի ավելի խորն ինչ-որ բանի պահանջն է, շատ ավելի խոր, քան սիրտը: Պետք է վեհանալ ոչ միայն մարմնի վրա, այլ նաև սրտի վրա: Պետք է գերազանցել ամենն, ինչ ծայրամասում է, ամեն ներքինը, որպեսզի միայն կենտրոնը մնա:

Եվ ուրեմն ի՞նչ չի մտել մարդու սիրտը: Աստվա՛ծ: Մտքում ծլում է գիտությունը, այնտեղ է ծնվում նաև փիլիսոփայությունը: Սրտում ծագում է արվեստը, պոէզիան` բայց ոչ հոգևորը: Հոգևորը ծնվում է ավելի խորը, ամենախորին անդրսահմանության մեջ, որտեղ ձեռքդ չի հասնի, - հենց միջուկի մեջ: Բայց դա սիրտը չէ:



Ես կտամ ձեզ... այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել:


Դա այնտեղ է, խորքում, անհունության մեջ: Այնտեղ չի հասնի ձեռքդ և հայացքդ, այնտեղից ձայներ չեն գալիս: Դա հնարավոր չէ նույնիսկ զգալ: Եվ դա նշանակում է, որ Հիսուս բարձրացավ շատ ավելի վեր, քան միստիկներն, ովքեր սրտով են ապրում:

Միստիկների երեք տիպ կա: Առաջիններն ապրում են գլխով. նրանք զբաղվում են աստվածաբանությամբ ու փիլիսոփայությամբ, նրանք ապացուցում են Աստծո գոյությունը: Ապացույցներ, իհարկե, չկան` ավելի ճիշտ, Նրա գոյության վկայությունն է` ամեն ինչ մեր շուրջ: Երկրորդ միստիկներն ապրում են սրտով. նրանք խոսում են սիրո և Սիրեցյալի, Աստվածայինի, Կրիշնայի մասին: Նրանք խոսում են երգերով և տաղերով, նրանք ռոմանտիկ են: Որոնումները նրանց ավելի խորն են տանում, քան հասնում են “մտքի” միստիկները, բայց սրտի միստիկներն էլ բավական խորը չեն մտնում:

Հիսուս ասում է. “Ես կտամ ձեզ այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել” – այն, ինչին ընդունակ չէ նույնիսկ սիրտը... այնտեղ չի հասնի ոչ պոէզիան, ոչ աստվածաբանությունը, ոչ տրամաբանությունը, ոչ սերը: Այդ ամենն անկարող է այնտեղ: “Ես կտամ ձեզ այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել”...

Դա ամենախորն է, անհատակը` և Հիսուս ցույց տվեց դրա ճանապարհը: Բայց քրիստոնեության մեջ չհասկացան այդ: Քրիստոնեությունը սկսեց աստվածաբանական թեորիաներ հյուսել, ամեն ինչ հանգեցրեց մտքի խաղին` նույնիսկ ոչ թե սրտի գործերին, այլ ուղղակի մտքի խաղին: Քրիստոնեությունը մեծագույն աստվածաբաններ ծնեց: Նայեք Թոմաս Աքվինացու “Summa Theologica” – այնտեղ տառակերության հարյուրավոր հատորներ է հավաքած: Բայց աստվածաբանները բաց են թողել կարևորը, չէ՞ որ Հիսուս` գլխում չէ: Բայց իշխանությունը խլել են “մտքի” միստիկները, այդ պատճառով եկեղեցու գրկից վտարել են նույնիսկ “սրտի” միստիկներին` նրանց, ով քիչ ավելի խորը մտավ, օրինակ, Էկհարտը կամ սուրբ Ֆրանցիսկը: Նրանց հիմարներ, խելագարներ և նույնիսկ հերետիկոսներ էին համարում` և ընդամենն այն պատճառով, որ այդ մարդիկ ապրում էին սրտով և խոսում էին սիրո մասին:

Բայց Հիսուսին չհասկացան ոչ առաջինները, ոչ էլ երկրորդները: Նա ապրում էր ոչ մտքով, ոչ սրտով` նա ապրում էր “ոչնչով”: Նա ասում էր. “Մի կողմ նետեք բոլոր կողմնորոշիչները, մոռացեք արտաքին ամեն ինչի մասին և նկրտեք դեպի սրբազան կենտրոնը, որտեղ կաս միայն դու, մաքուր գոյատևությունը, անարատ ծնունդը: Այնտեղ կարելի՛ է հասնել, և բավական է ընկնել այնտեղ, որպեսզի բացահայտվեն բոլոր գաղտնիքները, բացվեն բոլոր դռները: Բայց նույնիսկ դարպասի առջև կանգնած էլ հնարավոր է չնկատել այն և անցնել: Եթե շարունակես ապրել մտքով, կմնաս հենց շեմին կանգնած ու կշարունակես կառուցել թեորիաներ` կամ գրել բանաստեղծություններ ու երգել երգեր:

Sambitbaba
01.07.2014, 20:11
Մի անգամ խոջա Նասրեդինը գալիս է հոգեբույժի մոտ և ասում. “Ոչինչ չեմ հասկանում, օգնիր ինձ: Կյանքն անտանելի է դարձել: Ամեն գիշեր ես միևնույն երազն եմ տեսնում.
կանգնած եմ դռան մոտ ու հրում եմ այն, հրում եմ` իսկ դռան պետքն էլ չէ: Ցուցատախտակը վրան մի սովորական դուռ է` ես նրան հա՛մ ձեռքերով, հա՛մ ուսերով...
Եվ այդպես անվերջ: Արթնանում եմ սառը քրտինքը վրաս, իսկ դուռն այդպես էլ չի՛ բացվում”:

Հոգեբույժը ջանասիրաբար գրի է առնում Նասրեդինի պատմությունն ու հարցնում է. “Դուք հիշատակեցիք ցուցատախտակի մասին:
Նրա վրա ինչ-որ բան կա՞ գրված”:

“Իհարկե”, - պատասխանում է Նասրեդինը: -“Նրա վրա գրված է. ,,Դեպի քեզ,,”:


Եթե դռան վրա գրված է “Դեպի քեզ”, - այն հրելն անիմաստ է: Այդպես կարելի է հասնել գիշերային մղձավանջների և մինչև կյանքիդ վերջը կռիվ տալ դռան հետ` ներս մտնելու համա՛ր: Իսկ իրականում ոչ մի խնդիր չկա, չէ՞. ուղղակի նայիր, թե ցուցատախտակի վրա ինչ է գրված: Հիսուս չի ասում, որ այնտեղ գրված է “Միտք” կամ “Սիրտ”, - նշանակում է, որպեսզի ներս մտնես, քեզ մի այլ բան է հարկավոր:

Նշանակում է, պետք է ուղղակի վեհանալ մեկի և մյուսի հանդեպ: Մի՛ խճճվեք մտքի տրամաբանության մեջ, մի՛ դարձեք սեփական քնքշահյույզ զգացմունքների զոհը: Գլուխը` մարմնի մաս է, սիրտը նույնպես մարմնի մաս է: Բարձր եղեք թե մեկից և թե մյուսից: Իսկ ի՞նչ է այնտեղ վերևում: Մաքուր գոյությունը, դու այնտեղ ուղղակի կաս:

Լինել առանց մնացած ամենի` ահա թե ինչ է պետք: Ուղղակի “լինել” – հենց դա էլ խորհրդածումն է, մեդիտացիան, դհյանան: Հենց դա է գրված դռան վրա:

Եվ երբ դու ուղղակի կաս` առանց զգացմունքների, առանց մտքերի, ոչնչով չմշուշապատված, ոչնչով չաղտոտված, ուղղակի հուր առանց ծխի, - դուռն ինքնիրեն կբացվի և դու ներս կմտնես:



Ես կտամ ձեզ այն, ինչ դեռ մարդու սիրտը չի մտել...

Sambitbaba
01.07.2014, 20:40
ՀՐԱՇՔՆԵՐԻ ՀՐԱՇՔԸ

Զրույց երրորդ



Հիսուս ասաց.
Ես կանգնեցի աշխարհի կենտրոնում,
և ես մարմնավորված հայտնվեցի նրանց:

Ես բոլոր նրանց հարբած գտա,
ես չգտա ոչ ոգու ծարավի:

Եվ իմ հոգին թախծեց մարդկային զավակների համար:
Քանզի կույր են նրանք իրենց սրտի մեջ
և նրանք չեն տեսնում, որ աշխարհ են գալիս դատարկ;
նրանք փնտրում են, թե ինչպես նորից դատարկ հեռանան աշխարհից:

Բայց հիմա նրանք հարբած են:
Երբ հրաժարվեն իրենց գինուց,
այնժամ կապաշխարեն:

Հիսուս ասաց.
Եթե մարմինը ծնվել է հանուն հոգու,
դա` հրաշք է:
Իսկ եթե հոգին է ծնվել հանուն մարմնի,
դա` հրաշքների հրաշքն է:
Բայց ես, ես զարմանում եմ, թե ինչպես է այդքան մեծ հարստությունը
բանտարկվել այդպիսի աղքատության մեջ:

Sambitbaba
06.07.2014, 07:05
Հիսուս, Բուդդան, կամ յուրաքանչյուր այլ արթնացած տեսնում է, որ դուք հարբած եք: Արբեցումը տարբեր է լինում, բայւց հարբած են բոլորը: Դուք ոչինչ չեք նկատում, դուք քնած եք, ձեզ միայն թվում է, թե արթուն եք և գիտակից: Եվ այդ երազը ձգվում է ծնունդից մինչև մահ:



Այս պատմությունը Գուրջիևն է պատմել: Մի մարդ հազար ոչխար ուներ, և նա հավերժ տանջվում էր նրանց հետ, որովհետև ոչխարներն անվերջ մոլորվում էին և զոհվում
գիշատիչ գազանների երախներում: Եվ այդժամ ոչխարների տերը խորհրդի գնաց իմաստունի մոտ, իսկ վերջինս առաջարկեց նրան. “Ձեռք բեր պահապան շներ”: Եվ այդ մարդը
հարյուր շուն ձեռք բերեց, որպեսզի նրանք պահապան լինեն նախրին: Շները չէին թողնում, որ ոչխարները հեռանան նախրից, իսկ եթե մի որևէ ոչխար հակառակվում էր,
շներն ուղղակի սպանում էին նրան:

Ժամանակի հետ շներն այնքան տարվեցին սպանելով, որ սկսեցին հենց այնպես խեղդել ոչխարներին: Շներն արդեն վտանգավոր էին դարձել: Ոչխարների տերը նորից գնաց իմաստունի
մոտ և բողոքեց. “Շներն սկսել են վնաս պատճառել, նրանք արդեն ոչ այնքան հսկում են ոչխարներին, որքան սպանում են նրանց”:


Միշտ այդպես է ստացվում` բավական է նայես քաղաքական գործիչներին: Սրանք էլ` պետք է պաշտպաններ լինեն, պահապան շներ, բայց, ստանալով իշխանություն, սկսում են կործանել մարդկանց:



Իմաստունն ասաց. “Միայն մի ելք է մնացել: Ես ինքս կզբաղվեմ քո ոչխարներով”: Եվ նա եկավ նախրի մոտ ու հիպնոսի ենթարկեց բոլոր ոչխարներին:
Նա ներշնչեց նրանց. “Դուք զգաստ եք, դուք աչալուրջ և կատարելապես ազատ եք: Ոչ ոք չի կարտող ձեզ խանգարել”: Ոչխարները մնացին հիպնոսի տակ և այն ժամանակից ի վեր
ոչ մի ոչխար նախրից չէր հեռանում: Նրանք ուղղակի չէին կարող փախչել, չէ՞ որ նրանց ոչ ոք չէր պահպանում, և այդ պատճառով ամեն մի ոչխար հավատում էր, որ ինքն է իր գլխի տերը:
Նույնիսկ երբ նախրի տերը մի ոչխար էր վերցնում և մորթում էր նրան, մնացածները մտածում էին. “Այդ նրա ճակատագիրն էր, այլ ոչ իմը: Չէ՜, ինձ ոչ ոք չի սպանի:
Ես անմահ եմ և բացարձակ ազատ, ու՞մ ունեմ վախենալու և ինչի՞ց պետք է փախչեմ”: Պահապան շների անհրաժեշտությունը վերացավ, և նախրի տերը շատ ուրախ էր, որովհետև
ներշնչումից հետո ոչխարներն ասես կիսարթուն լինեին:


Դուք էլ` ճիշտ այնպիսին եք, ինչպես այդ ոչխարները: Ձեզ այդպիսին է տեսնում Հիսուս, ձեզ այդպիսին եմ տեսնում ես: Ձեզ, ճիշտ է, ոչ ոք հիպնոսի չի ենթարկել` ձերն ինքնաներշնչում է: Դուք միաժամանակ` թե այն կիսարթուն ոչխարներն եք, և թե այն իմաստունը, ով նրանց կախարդել էր: Դուք ինքներդ ձեզ հիպնոսի եք ենթարկել:

Sambitbaba
07.07.2014, 07:23
Գոյություն ունի ինքնաներշնչման հասարակ միջոց. եթե անընդհատ ինչ-որ բանի մասին մտածում ես, դա քեզ հիպնոսի է ենթարկում: Եթե անընհատ նայում ես մի ինչ-որ բանի, դա քեզ հիպնոսի է ենթարկում: Եթե հաճախ զբաղվես ինչ-որ բանով, մոլագար կդառնաս:



Մի ֆրանսիական պոէտ Միացյալ Նահանգներ էր եկել: Նրան Նյու-Յորքվ ման տվող ուղեկից-գիդը ցույց տվեց Էմպայր-Սթեյթ երկնաքերը: Պոէտը զարմացավ:
Հմայված, նա նայում էր շենքին, իսկ հետո ասաց. “Այն սեքսի մասին մտքերի է բերում”:

Հիմա արդեն զարմացավ գիդը: Նա ամենատարբեր արձագանքներ էր լսել, բայց սա մի ինչ-որ նոր բան էր: Օտարերկրացիներից ոչ ոք մինչև օրս չէր ասել, թե Էմպայր-Սթեյթը
սեքսի մասին մտքերի է բերում: Եվ գիդը հարցրեց. “Խնդրում եմ, մի նեղացեք, բայց ինչու՞ դուք հանկարծ մտածեցիք սեքսի մասին”:

“Իսկ ես միշտ այդ մասին եմ մտածում” – պատասխանեց ֆրանսիացին”:


Եթե անընդհատ սեքսի մասին մտածես, մոլագար կդառնաս` և շուրջ բոլորդ ամեն ինչ սեքսի մասին մտքերի կբերի, նույնիսկ տաճարում սեքսի մասին կմտածես: Այստեղ կարևոր չէ, որտեղ ես դու և ինչի ես նայում, - գիտակցությունդ միշտ քեզ հետ է, և հենց այն է աշխարհը դարձնում այնպիսին, ինչպիսին դու այն տեսնում ես: Ոմանց հմայում է սեքսը, ուրիշներին` հարստությունը, երրորդներին` իշխանությունը, բայց դուք բոլորդ ինչ-որ բանի հիպնոսի տակ եք: Եվ ձեզանից բացի, ոչ ոք մեղավոր չէ դրանում, դա ինքնաներշնչում է: Ուղղակի դուք չափից դուրս ընտելացել եք դրան և ամբողջովին մոռացել եք, որ դուք` միաժամանակ և իմաստունն եք, և ոչխարը:

Բայց ամեն ինչ փոխվում է, երբ հասկանում ես, որ դու` և ոչխարն ես, և կախարդը: Դա փոփոխությունների առաջին կայծն է: Այժմ դու էլ երբեք նախկինը չես դառնա, որովհետև սկսել ես վրայիցդ թափ տալ կախարդանքը: Սկսվել է բեկում. քեզ մոտ ըմբռնման սաղմեր են ծլել:

Sambitbaba
17.07.2014, 06:52
Մեզանից յուրաքանչյուրն իր ներշնչման օբյեկտն ունի: Որոշեք, թե ինչն է ձեզ դյութում, ինչն է ամենաշատը գրավում, ինչն է ձեր կյանքի կենտրոնը դարձել, - իսկ հետո փորձեք հասկանալ, թե ինքնաներշնչումն ինչպես կատարվեց: Յուրաքանչյուր հիպնոզի հիմքը` կրկնությունն է. շատ անգամ ինչ-որ բան ես տեսնում, անընդհատ մտածում ես ինչ-որ բանի մասին: Երբ գալիս ես հիպնոսիչի մոտ, նա ասում է. “Դու ցանկանում ես քնել, ցանկանում ես քնել, քնել, քնել...” Համաչափ տոնով նա կրկնում է միևնույն բանը` և դու քնում ես: Ուրիշ ոչինչ նա չի անում, ուղղակի կրկնում է մի բառ: Դու լսում ես, լսում ես, լսում` և քնում ես: Մենք ինքներս ենք մեզ հիպնոսի ենթարկում:

Մի մոռացեք այդ մասին, չէ՞ որ թե ինքներդ, և թե ամբողջ հասարակությունն անընդհատ հենց դրանով եք զբաղված: Կրկնությունների վրա է հիմնված պրոպագանդայի ամբողջ մեխանիզմը: Քաղաքական գործիչներն էլ անընդհատ նույն բանն են կրկնում: Նրանք պնդում են նույն բանը, նրանց համար մեկ է, լսու՞մ եք դուք նրանց թե ոչ: Դրանում չէ բանը, բավական է անխոնջ կրկնել, և ժամանակի հետ դուք կսկսեք հավատալ, ձեզ համոզում են: Ոչ թե տրամաբանականորեն, ոչ թե բանականորեն` չէ՞ որ քաղաքական գործիչները ոչ ոգու հետ չեն վիճում: Միայն և միայն բազմակի կրկնումների շնորհիվ նրանք ձեզ հիպնոսի են ենթարկում:

Հիտլերն անընդհատ պնդում էր, որ Գերմանիայի բոլոր դժբախտություններում հրեաներն են մեղավոր: Նա ասում էր. “Բավական է վերացնենք հրեաներին, և ամեն ինչ լավ կինի: Դուք` աշխարհի տերերն եք, դուք հատուկ, բարձրագույն ռասա եք: Դուք պետք է աշխարհի տիրակալը լինեք”:

Սկզբում նույնիսկ մոտիկները նրան չէին հավատում: Սկզբում հենց ինքն էլ դրան չէր հավատում, չէ՞ որ դա բացահայտ սուտ էր: Բայց նա շարունակում էր դնդնալ նույն բանը, և մարդիկ աստիճանաբար հավատացին` նրանց ենթարկեցին հիպնոզի: Եվ, երբ Հիտլերը ոմանց հիպնոզի ենթարկեց, մյուսները նույնպես սկսեցին հավատալ, որ դա ճշմարտություն է: Նրանք մտածում էին. “Քանի որ դրան միլիոնները հավատում են, նշանակում է, այդպես էլ կա”: Սկզբում հավատացին մոտիկները, դա փոխադարձ ներշնչում էր, իսկ հետո այդ ցնդաբանությանը սկսեց հավատալ ամբողջ Գերմանիան:

Աշխարհի ամենախելոք ազգերից մեկը ոչխարի նախիր դարձավ: Ինչու՞: Ի՞նչ կատարվեց գերմանական խելամտության հետ: Դա պրոպագանդա էր, սովորական կրկնողություն:

Իր “Մայն կամպֆ” անունը կրող ինքնակենսագրությունում Հիտլերը գրում է, որ շատ հեշտ է սուտը ճշմարտություն դարձնել` բավական է հաճախ կրկնել այն: Եվ նա գիտեր այդ մասին ոչ թե լսածի հիման վրա: Երբ ինչ-որ ժամանակ կրկնում ես ինչ-որ բան` օրինակ, ծխում ես, ծխում օր-օրի հետևից, - դա ինքնաներշնչում է դառնում: Եվ, եթե նույնիսկ հիշում ես, որ դա անիմաստ է, հիմարություն է, վնաս է առողջությանդ, ոչինչ արդեն անել չես կարող` ծխելը սովորություն է դարձել, դարձել է ինքնահիպնոզ:


Եթե հիպնոզն ազդել է, նրանից պրծում չունես: Նույնիսկ մահը ոչինչ չի փոխի. հաջորդ կյանքում ամեն ինչ կշարունակվի ինչպես առաջ, չէ՞ որ նոր կյանքը սկսվում է այնտեղից, որտեղ ավարտվել է նախկինը: Դա անընդհատականություն է: Եվ նորածինները` բոլորովին էլ փոքրիկներ չեն, նրանք շատ ծեր են: Նրանք կրում են իրենց մեջ հինավուրց կարմաներ, բոլոր կուտակած սամսկարաներն ու սովորույթները: Նորածինները` ծերեր են, նրանք արդեն հիպնոզի ազդեցության տակ են: Հենց դա են հնդիկնրն անվանում կարմա, սամսկարա:

Sambitbaba
20.07.2014, 17:30
Ի՞նչ ասել է կարմա: Ո՞րն է կարմայի գաղափարի խորին իմաստը: Կարման` ինքնաներշնչման միջոց է: Եթե ամբողջ ժամանակ ինչ-որ բան ես կրկնում, այդ զբաղմունքը հմայում է քեզ: Այդպես կարման, “գործողությունը”, դառնում է տերը, իսկ դու` ստրուկը: Եթե մի բան կրկնում ես չափազանց երկար, ուրեմն հետո, երբ դադարում ես այն անել, այնպիսի զգացում է ստեղծվում, ասես թե չի հերիքում ինչ-որ բան: Իսկ եթե շարունակում ես, հասկանում ես, որ դա ոչինչ չի տալիս: Բայց եթե դա ոչինչ չի տալիս, ուրեմն, դադարելով, ոչինչ էլ չե՞ս կորցնում: Ուրեմն ինչու՞ է քեզ թվում, իբր ինչ-որ բան չի հերիքում: Դա ուղղակի սովորություն է, սամսկարա, հիպնոզ, կարմա: Դու այնքան ես դա արել, որ հիմա ուղղակի մոլագար ես դարձել: Քեզ մնում է միայն անել այդ նորից ու նորից` դա խաբեականք է, հանգիստ չտվող ցանկություն:

Շատերն են ուտում չափից շատ: Բոլորը գիտեն, որ դա վատ է, դրանից բազում հիվանդություններ են լինում, բայց շատերն ուղղակի նստում և ուտում են, ուտում են` և ոչինչ իրենց հետ անել չեն կարող: Դա մոլուցք է: Ի՞նչ ասել է մոլուցք: Մարդ սովորել է չափից դուրս ուտել և հիմա հիպնոսացված է ուտելիքով: Նա հարբած է:

Հարբած գիտակցությունն արդարացումներ է փնտրում, բայց նրանք բոլորը սուտ են: Դուք արդարացնում եք ծխելը, իշխելու ծարավը, բայց դրանք իսկական պատճառներ չեն, այլ միայն պատրվակներ: Իսկական պատճառն այն է, որ դուք անկարող եք ընդունել սեփական մոլագարությունը, չեք ցանկանում հասկանալ, որ ենթարկվել եք ներշնչմանը:

Հենց այդ էր, որ հասկացավ Հիսուս. բոլորը հարբած են և պինդ քուն են մտել: Դուք այդ չեք նկատում, քանզի նույնպես քնած եք: Մինչև չարթնանաս, շուրջդ ոչինչ չես տեսնի: Ամբողջ աշխարհը լիքն է լուսնոտներով, ահա թե որտեղից է այսքան ցավը, դաժանությունն ու չարիքը: Այդ ամենը ոչ ոգու պետք չէ, բայց այլ կերպ լինել չի էլ կարող, չէ՞ որ բոլորը քնած են, իսկ հարբածը պատասխանատու չի իր արարքների համար: Եվ երբ Հիսուսին հարցնում էին, թե ինչպես կարելի է փոխվել, Հասուս պատասխանում էր. “Դու չես փոխվի, մինչև չարթնանաս”: Ուրիշ ի՞նչ է մնում: Ի՞նչ կարող է անել քնածը, որպեսզի փոխի իր երազները: Ի՞նչ:

Այդ նույն հարցով Գուրջիևի մոտ էլ էին գալիս` իսկ Գուրջիևն այն ժամանակ ամենամոտն էր Հիսուսին: Նա ավելի էր նման Հիսուսին, քան Հռոմի պապը: Նմանությունը կայանում էր նրանում, որ Գուրջիևը նույնպես շփում ստեղծելու միջոցներ էր հնարում նման նրանց, որոնցով օգտվում էր Հիսուս: Հիսուսը շատ խաչելություններ հնարեց, որպեսզի մարդիկ կարողանան գամել իրենց դրանց և փոխվեն: Իսկ Գուրջիևը նույնպես ասում էր, որ ոչինչ պետք չէ անել, պետք է ուղղակի լինել: Բայց, եթե դու քնած ես, եթե դու այստեղ չես, մնում է միայն հավատալ, իբր կաս: Սակայն, հավատաս, թե չհավատաս, միայն դա` քիչ է...

Sambitbaba
26.07.2014, 20:10
Լսեք այս խոսքերը: Նրանք լիքն են իմաստով, նրանք շատ են խորը: Նրանք կարող են լուսավորել ճշմարիտ ճանապարհը: Հիշեք դրանք:



Ես կանգնեցի աշխարհի կենտրոնում,
և ես մարմնավորված հայտնվեցի նրանց:

Ես բոլոր նրանց հարբած գտա,
ես չգտա ոչ ոգու ծարավի:


Հիսուս երբեք չի հրաժարվել աշխարհից` հակառակը, նա ապրել է մեր մեջ: Աղմկոտ շուկայում, խիտ ամբոխի մեջ նա բոլորովին էլ ճգնավոր չէր: Նա խոսում էր աշխատավորների, հողամշակների, ձկնորսների և անբարոյականների հետ: Նա չէր հեռանում աշխարհից և մնում էր այստեղ, ձեր միջև: Նա աշխարհի մասին գիտեր շատ ավելին, քան նրանք, ովքեր փախչում են հասարակությունից:

Զարմանալի չէ, որ Հիսուսի խոսքերն այդքան բարձր էին հնչում: Մահավիրայի մարգարեությունները ներգործեցին ընդամենը քչերի վրա, իսկ Հիսուս համարյա աշխարհի կեսին իր հավատին բերեց: Ինչու՞: Որովհետև նա գտնվում էր այստեղ, մարդկանց միջև, նա հասկանում էր աշխարհը... գիտեր, թե ինչպես է ապրում հասարակությունը, ինչպես են ապրում մարդիկ, ինչպես է գործում գիտակցությունը: Նա ապրում էր բոլորի հետ միասին և հասկանում էր, թե ինչպես են ապրում մարդիկ` քնած և հարբած: Իսկ հետո նա սկսեց միջոց փնտրել նրանց արթնացնելու համար:

Վերջին գիշերը, նախքան Հիսուսին կբռնեին` ավելի ճիշտ, նա այդպես սարքեց, որ իրեն բռնեն, - այն գիշեր, երբ խաղացվում էր ողբերգության եզրափակիչ մասը, նրա հետ էր աշակերտներից մեկը: Եվ Հիսուս ասաց. “Սա իմ վերջին գիշերն է, և ես ցանկանում եմ աղոթել: Ես կաղոթեմ, իսկ դու մի քնիր: Քուն մի՛ մտիր: Ես կգամ և կստուգեմ... հիշիր, սա վերջին գիշերն է”:

Հիսուս գնաց և վերադարձավ կես ժամ հետո: Աշակերտը խորը քնած էր: Հիսուս արթնացրեց նրան և ասաց. “Դու քնեցիր, իսկ ես խնդրեցի քեզ չքնել, չէ՞ որ սա իմ վերջին գիշերն է: Արթու՛ն մնա: Շուտով ես չեմ լինի, և այն ժամանակ դու կարող ես քնել մի ամբողջ հավերժություն: Բայց քանի դու ինձ հետ ես... աշխատիր չքնել գոնե այս, վերջին գիշերը”:

“Ներող եղիր, ասաց աշակերտը: - Այնքան քնել էի ուզում, որ ոչինչ չկարողացա անել: Խոստանում եմ, էլ չեմ քնի”:

Հիսուս նորից գնաց աղոթելու և վերադարձավ կես ժամ հետո: Աշակերտը քնած էր: Հիսուս նորից արթնացրեց նրան և ասաց. “Ի՞նչ է քեզ պատահել: Լուսաբացը մոտ է, իսկ առավոտյան ինձ կտանե՛ն”:

“Ներիր, - աղաչեց աշակերտը, - Բայց մարմնի ցանկությունները չափազանց ուժեղ են, իսկ կամքս թույլ է: Մարմինս լցվեց ծանրությամբ, և ես մտածեցի, որ ոչինչ չի պատահի, եթե փոքր ինչ ննջեմ: Ես հույս ունեի արթնանալ մինչև քո վերադարձը”:

Եվ երրորդ անգամ էլ Հիսուս աշակերտին գտավ խորը քնած...

Այդպես լինում է բոլոր աշակերտների հետ: Նինջը` ձեր երկրորդ էությունն է: Ի՞նչ է նշանակում քուն: Երբ քնած ես, ոչինչ չես գիտակցում, և, հետևաբար, պատասխանատու չես արարքներիդ համար: Թող նույնիսկ խելագար ես դու և պահում ես քեզ հարբածի պես:

Sambitbaba
29.07.2014, 05:50
Հիսուս ասում է.



Ես կանգնեցի աշխարհի կենտրոնում,
և ես մարմնավորված հայտնվեցի նրանց:


Դա անմարմին ոգի չէր: Շատ ուսուցիչներ շարունակում են որպես ոգի այցելել մեզ: Բուդդան ինչպես միշտ թակում է ձեր դռները, միայն անտեսանելի: Բայց, եթե չես տեսնում նրան, ինչպե՞ս կհասկանաս, որ դա Բուդդան է:

Տասնիններորդ դարում, երբ Բլավատսկայան հաղորդեց, որ ուսուցիչներն ապրում են հետմահու, շարունակում են աշխատել և օգնում են Ճանապարհով գնացողներին, - ոչ ոք նրան չհավատաց: Նրան խելագար էին համարում, բոլորն ասում էին. “Մեզ ապացույցներ են պետք: Ու՞ր են նրանք, այդ ուսուցիչները”: Թեոսոֆիայի գլխավոր նվաճումներիից մեկն էր ուսուցիչների անտեսանելի աշխատանքի բացահայտումը, չէ՞ որ յուրաքանչյուրն, ով հասել է պայծառացման, մնում է այստեղ` գնալու այլ տեղ ուղղակի էլ չկա: Կա միայն այս աշխարհը: Եվ այդ պատճառով ուսուցիչները մնում են, ուղղակի արդեն առանց մարմին, բայց նրանց հոգին շարունակում է ապրել, նա ինչպես միշտ օգնում է մարդկանց` դրանում է նրա էությունը, դա նույնիսկ աշխատանք չէ, այլ ապրելակերպ:

Դա ուղղակի ինչպես լույսը. այն կա, այն վառվում է և լուսավորում է ամեն ինչ իր շուրջ: Նույնիսկ եթե ճանապարհը դատարկ է և անցորդներ չկան, լապտերը շարունակում է վառվել` դա նրա էությունն է: Եվ երբ մեկը հայտնվի, կլինի լապտեր, կլինի լույս, մարդ կտեսնի, թե ուր գնա: Բայց լույսի համար ճանապարհը լուսավորելը` աշխատանք չէ, դա ուղղակի նրա բնության մեջ է: Երբ էլ պայծառացած մեկը հայտնվի, նա լույս է դառնում: Բայց դուք չեք կարող նշմարել ոգու լույսը, եթե մարմնի լույսը չեք տեսնում:

Հիսուս ասաց. “Եվ ես հայտնվեցի մարմնավորված”: Նա ուներ մարմին, նրան կարելի էր տեսնել, լսել, շոշափել` բայց միևնույն է, չճանաչեցին նրան: Նրան չճանաչեցին, որովհետև... որովհետև նա բոլորին հարբած գտավ: Չկար մեկը, որ ճանաչեր, բոլորն անգիտակից էին: Նա ծեծում էր դռները, բայց տանը ոչ ոք չկար:

Իսկ եթե Հիսուս գա և թակի ձեր դուռը, դուք տանը կլինե՞ք: Ոչ, դուք մի ինչ-որ այլ տեղ կլինեք, դուք երբեք տանը չեք: Դուք թափառում եք ամբողջ աշխարհով և լինում եք ամենուր, բացի հարազատ տանը: Որտե՞ղ է այն, ձեր տունը: Ներսում, որտեղ գիտակցության կենտրոնն է, - ահա թե որտեղ: Բայց դուք երբեք այնտեղ չեք, դուք այնտեղ եք լինում գուցէ միայն խորին հաղորդածման ժամանակ: Եվ խորին հաղորդածման մեջ դուք վայրկենապես կճանաչեք Հիսուսին` կարևոր չէ, կհայտնվի նա մարմնով թե անմարմին: Երբ դու տանն ես, կլսես դռան յուրաքանչյուր թակոց: Բայց ի՞նչ անել, եթե տանը չես: Հիսուս կգա, կթակի, իսկ դու չկաս: Ահա թե ինչ է նշանակում լինել հարբած. այդ երբ տանը չես:

Sambitbaba
31.07.2014, 18:59
Երբ ցանկանում եք խոհացրիվ լինել, դուք հարբում եք կամ բթացնում եք ձեզ թմրանյութերով: Հարբում եք ամեն անգամ, երբ ցանկանում եք անձնատուր լինել մոռացմանը: Խմել` նշանակում է մոռանալ, իսկ հոգևոր լինելու էությունը` վերհիշողությունն է: Բանն այն չէ, որ ալկոհոլը վատ է ինքնստինքյան. քանի դեռ Ճանապարհին չես, ալկոհոլի մեջ վատ բան չկա: Բայց, հենց ոտք դրեցիր Ճանապարհ, ալկոհոլից վատ բան ուղղակի չկա, չէ՞ որ Ճանապարհը բերում է նրան, որպեսզի վերհիշես քեզ, իսկ ալկոհոլը` մոռացություն է:

Բայց ինչու՞ եք դուք այդքան ցանկանում խոհացրվել: Ինչու՞ եք այդքան թախծում, երբ միայնակ եք: Ինչու՞ չեք համակերպվում ինքներդ ձեր հետ, ինչու՞ է ձեզ այդքան դժվար զգոն լինել: Ինչու՞մ է խնդիրը: Նա, ով գիտակցում և հասկանում է իր միայնությունը, իրեն դատարկ է զգում: Նա զգում է իրեն այնպես, կարծես նա` ոչ ոք է: Նրա ներսը դատարկ է, և այդ դատարկությունն անդունդ է դառնում: Եվ մարդ սարսափում է, նա ցանկանում է հեռու փախչել անդունդի եզրից:

Այնտեղ, ձեր հոգու խորքում, - անդունդ է: Մենք` անդունդ ենք, ահա թե ինչու ենք ցանկանում փախչել մեզանից: Բուդդան այդ անդունդն անվանել է “ոչ-ես”, անատտա: Ոչ ոք չկա այնտեղ, ներսում: Երբ նայում ես անդունդի մեջ, ոչինչ չես տեսնում` բայց այնտեղ ոչինչ էլ չկա, դա ուղղակի ներքին երկինք է, անչափելի, անվերջանալի, անհուն խորխորատ: Գլուխդ պտույտ է գալիս, դառնում է սարսափելի` և դու փախչում ես հեռու: Բայց ու՞ր պիտի փախչես դրանից: Ուր էլ գնաս, դատարկությունը քեզ հետ կլինի, չէ՞ որ այն` հենց դու ես: Այն` քո Դաոն է, քո էությունը: Եվ պետք է համակերպվել դրա հետ:

Խորհրդածումը` ոչ այլ ինչ է, քան հաշտվել սեփական ներքին դատարկության հետ, երբ զննում ես այն, այլ ոչ թե փախչում ես նրանից, երբ ապրում ես նրա հետ, այլ ոչ թե փախչում ես: Եվ այդ ժամանակ դատարկությունը հանկարծ շուռ է գալիս դեպի քեզ կյանքի ամբողջ լիությամբ: Եթե չես փախչում նրանից, այն սքանչելի և մաքուր է աշխարհում ամեն ինչից, չէ՞ որ միայն դատարկությունը կարող է մաքուր լինել: Երբ կա գոնե ինչ-որ բան, ուրեմն կեղտ էլ կհայտնվի: Երբ ինչ-որ մեկը կա, ուրեմն մահն էլ կգա, ի հայտ կգան սահմանափակումներ: Եթե կա գոնե մի բան, չի կարող լինել Աստված: Աստված` անսահման խորխորատ է, անչափելի անդունդ: Եվ այն այնտեղ է, ներսում, ուղղակի դուք սովոր չեք նայել նրա մեջ:

Երբ բարձրանում ես սարն ու նայում ես ցած, դաշտավայրին, գլուխդ սկսում է պտտվել: Ցած նայել չես ուզում, վախենում ես` թվում է, ուր որ է կընկնես: Բայց չկան աշխարհում այնքան բարձր սարեր և այնքան խորին դաշտավայր, որքան անդունդը մեր ներսում: Եվ ամեն անգամ, երբ դուք նայում եք նրա մեջ, գլուխներդ սկսում է պտտվել, սրտներդ սկսում է խառնել` երերում եք, կկոցում եք աչքերդ ու փախչում: Դուք փախչում եք նրանից միլիոնավոր կյանքերի ընթացքում, բայց եզրից քայլ անգամ չեք հեռացել, չէ՞ որ այդ անդունդից ոչ մի տեղ չես փախչի:

Պետք է համակերպվել ներքին դատարկության հետ: Եվ երբ դա հաջողվում է, դատարկությունը հանկարծ փոխվում է` նրանից ծագում է Ամեն Ինչ: Պարզվում է, այն բոլորովին էլ դատարկ չէր, դա ամեն ինչի բացակայությունը չէ` հակառակը, դա ամեն ինչի ներկայությունն է, գոյի լիությունը: Բայց դա հասկանալուն բերում է միայն հաշտվելը նրա հետ:

Ահա թե ինչու են ձեզ այդպես գրավում թմրանյութերը` ալկոհոլը, ԼՍԴ, մարիհուանան: Իսկ թմրանյութերը լինում են ամենատարբեր. ֆիզիկական, քիմիական, հոգևոր: Իշխանությունը, փողը, քաղաքականությունը` նույնպես թմրանյութեր են:

Sambitbaba
05.08.2014, 20:03
Հիսուս ասաց.



Ես բոլոր նրանց հարբած գտա,
ես չգտա ոչ ոգու ծարավի:


Այստեղ պետք է պարզել հարցը, գաղափարը շա՜տ է նուրբ: Երբ հարբած ես այս աշխարհով, այլ աշխարհները քեզ չեն ձգի: Եթե հարբած ես սովորական գինուց, աստվածային նեկտարի ծարավի երբեք չես լինի: Ծարավն այն ժամանակ է միայն ի հայտ գալիս, երբ մարդ այլևս հարբած չէ այս աշխարհով: Այս աշխարհում ոչինչ ի վիճակի չէ նման ծարավ հագեցնել: Այն կհագեցնի միայն անճանաչելին, միայն անտեսանելին:

Հենց այդ պատճառով էլ Հիսուսի խոսքերն այդքան հակասական տեսք ունեն.
“Ես բոլոր նրանց հարբած գտա, ես չգտա ոչ ոգու ծարավի”: Ոչ ոք խմել չէր ցանկանում, չէ որ ամեն մեկը որոշել էր, որ արդեն գտել է իր բանալին, իր գանձը, իր արքայությունը: Ուրիշ ի՞նչ ունեին փնտրելու:

Աստված`լրիվ այլ կարգի արբեցում է: Քաբիրն ասել է. “Ես այնքան հարբած եմ, որ ոչնչով չես սթափեցնի, դա ընդմիշտ է”: Հարցրեք Օմար Խայամին` նա իհարկե, գիտեր, նրա ամբողջ ասածը հենց այլ աշխարհի գինու մասին էր: Խայամը գրում էր աստվածային գինու մասին; նրա մոտ գինին` Աստծո սուֆիական սիմվոլն է: Եվ, եթե աստվածային գինու գոնե մի կում ես անում, այլևս երբեք ծարավ չես զգա:

Բայց այս աշխարհը և այստեղի գինին ծարավդ միայն ժամանակավորապես կարող են հագեցնել: Նրանց կարողությունն ընդամենը մարդու կարճ ժամանակով մոռացության մեջ գցելն է: Տարբերությունը շատ է մեծ. մի կում անելով աստվածային գինուց, դու հավերժ զգոն ես, լիքն ես գիտակցմամբ, իսկ խմելով այստեղի գինին, ուղղակի թմրած ես, քայլում ես լուսնոտի պես, քնում ես քայլելիս: Քո ամբողջ կյանքը` երազ է ընդամենը:



Ես բոլոր նրանց հարբած գտա,
ես չգտա ոչ ոգու ծարավի:

Եվ իմ հոգին թախծեց մարդկային զավակների համար:
Քանզի կույր են նրանք իրենց սրտի մեջ
և նրանք չեն տեսնում, որ աշխարհ են գալիս դատարկ;
նրանք փնտրում են, թե ինչպես նորից դատարկ հեռանան աշխարհից:


“Եվ իմ հոգին թախծեց...” Դժվար է պատկերացնել, թե ինչպիսի տանջանքներ են ապրում Հիսուսն ու Բուդդան, երբ տեսնում են, որ դուք հարբած եք այս աշխարհով և Աստվածայինի ծարավը, ձգտումը դեպի ճշմարտությունը չեք զգում: Ապրում եք ստի մեջ, բայց հավատում եք այդ ստին, ասես թե այն ճշմարտություն լինի: Դուք փոխեցիք ճշմարտությունը` ոչինչի հետ, ամեն ինչ փոխեցիք ոչինչի հետ: Իսկ դրանից հետո նույնիսկ ամենափոքր մի բան` խոչընդոտ է դառնում:

Sambitbaba
08.08.2014, 19:01
Մի մարդ մի անգամ լուրջ հիվանդացավ: Հիվանդությունը կայանում էր նրանում, որ նրա աչքերը դուրս էին ընկնում կապիճներից, իսկ
ականջներում անընդհատ զնգոց էր լսվում: Եվ նա կամաց-կամաց սկսում էր խելագարվել, քանզի այդ վիճակում էր ամբողջ օրեր շարունակ: Չէր կարող ոչ քնել, ոչ աշխատել:

Եվ նա նետվեց դեպի բժիշկները: Մի բժիշկ որոշեց, որ պետք է հեռացնել նրա կույր աղիքը: Հեռացրեցին, բայց թեթևություն չեկավ: Մեկ ուրիշ բժիշկ ասաց. “Անհրաժեշտ է
հեռացնել ձեր ատամները”: Հեռացրեցին հիվանդի ատամները, բայց դա նույնպես չօգնեց` նա ուղղակի ծերացավ ու վերջ: Երրորդ բժիշկը եզրակացրեց, որ
ամբողջ հարցը նշագեղծերն են:Մեզ անվերջ միլիոն խորհուրդ են տալիս, և եթե մենք դրանք բոլորը լսեինք, արդեն վաղուց պառկած կլինեինք
գերեզմանում: Այսպես թե այնպես, նշագեղձերը հեռացրին, բայց հիվանդին դա չօգնեց: Եվ այդ ժամանակ խեղճը գնաց ամենանշանավոր բժշկի մոտ:

Բժշկության ջահը ստուգեց նրան և ասաց. “Այստեղ ոչինչ արդեն չես անի, պատճառն անհայտ է: Ցավում եմ, բայց դուք կես տարուց ավել հազիվ թե ապրեք:
Ներեցեք այդպես ասելու համար, բայց միևնույն է, ոչինչ անել չի կարելի”:

Հիվանդը դուրս եկավ բժշկի կաբինետից և մտածեց. “Դե, եթե ինձ ընդամենը կես տարի է մնացել, ուրեմն ինչու՞ չապրեմ այն իմ հաճույքի համար”: Նա շատ ժլատ մարդ էր
և երբեք իսկականից չէր ուրախացել, իսկ հիմա գնաց և գնեց ամենավերջին մոդելի ամենաշքեղ մեքենան: Նաև մի գեղատեսիլ ամառանոց գնեց, պատվիրեց
երեք դյուժին կոստյում և մի խուրձ վերնաշապիկներ:

Եվ ահա, երբ նա գնաց դերձակի մոտ, վերջինս վերցրեց վերնաշապիկի չափսերն ու ասաց.

“Ձեռքեը` երեսունվեց, օձիքը` տասնվեց”:

“Ոչ, տասնհինգ, - առարկեց մարդը: - Ես միշտ տասնհինգ համար եմ հագել”:

Դերձակը նորից չափեց և թափահարեց գլուխը. “Տասնվե՛ց է”:

“Բայց ես ամբողջ կյանքս տասնհի՛նգ եմ հագնում”, - գոչեց այն մարդը:

“Լավ, ինչպես կուզեք, - ուսերը թոթվեց դերձակը, - միայն թե օձիքը կլինի նեղ, իսկ դրանից, գիտե՞ք, աչքերը դուրս են ընկնում կապիճներից
և անընդհատ զնգում է ականջներում”:


Ահա՛, թե ինչում էր բանը: Ահա՛ այն, մահացու հիվանդության պատճառը:
Դուք ձեռքից բաց եք թողնում Աստվածայինը ոչ թե ինչ-որ ծանրակշիռ պատճառներով, ո՛չ: Ամբողջ խնդիրը մանրուքի մեջ է, օձիքի: Թվում էր, թե` մեկ չափս է փոքր ընդամենը, - իսկ աչքերն արդեն ոչինչ չեն տեսնում, ականջները ոչինչ չեն լսում, չէ՞ որ զնգոց է նրանց մեջ: Այն մարդու հիվանդության պատճառը լրիվ սովորական բան էր` ամբողջ չարիքը փոքրիկ սովորությունն էր:

Այս աշխարհը մանրուքներից է կազմված: Նույնիսկ եթե դու մի ամբողջ արքայություն ունես, հետո՞ ինչ: Ո՞ւր են այսօր անցյալի մեծ արքայությունները: Ո՞ւր են Բաբելոնն ու Ասորեստանը: Որտե՞ղ են փարավոնները: Ամեն ինչ անհետացել է, ավերակներ են մնացել միայն` իսկ դրանք մեծ արքայություններ էին: Եվ ինչի՞ հասան նրանց տիրակալները: Ինչի՞ հասան Չինգիզխանն ու Ալեքսանդր Մակեդոնացին: Երկրային արքայությունները` մանրուք են:

Գալաթեա
11.08.2014, 10:45
[RIGHT][I]Մի մարդ մի անգամ լուրջ հիվանդացավ: Հիվանդությունը կայանում էր նրանում...

Սամ, աչքովս ընկել էր նախադասությունը, երբ նոր էիր դրել ու էն ժամանակվանից սենց մզմզ bug էր ինձ անում :)
Թույլ տուր որպես թարգմանիչ մի պստ խորհուրդ տալ, հա՞:

Թարգմանելուց միշտ խուսափի "կայանում է նրանում, հանդիսանում է" ու նմանօրինակ այլ ձևերից: Ռուսաբանություներ են:
Հանգիստ կարող էիր թարգմանել՝ "հիվանդությունը էսինչ էնինչն էր", կամ "հիվաննդությունն այն էր, որ ....."

Օքե՞յ :)

Sambitbaba
11.08.2014, 18:38
Սամ, աչքովս ընկել էր նախադասությունը, երբ նոր էիր դրել ու էն ժամանակվանից սենց մզմզ bug էր ինձ անում :)
Թույլ տուր որպես թարգմանիչ մի պստ խորհուրդ տալ, հա՞:

Թարգմանելուց միշտ խուսափի "կայանում է նրանում, հանդիսանում է" ու նմանօրինակ այլ ձևերից: Ռուսաբանություներ են:
Հանգիստ կարող էիր թարգմանել՝ "հիվանդությունը էսինչ էնինչն էր", կամ "հիվաննդությունն այն էր, որ ....."

Օքե՞յ :)




Շնորհակալ եմ, Գալ ջան... Անպայման հաշվի կառնեմ: Ու որքան ավեի շատ լինեն խորհուրդները, այնքան ավելի ուրախ կլինեմ ես, քանզի քերականական գիտելիքներս հավասար են զրոյի::(
Իսկ ամենամեծ հաճույքն էր քեզ այս թեմայում տեսնելը...:love

Հ.Գ. Չգիտեի, որ թարգմանիչ ես: Դեմ չե՞ս (դեմ չե՞ս լինի... - ըհըն, սկսվեց. հիմա ո՞րն է ճիշտ:think), եթե երբեմն օգնություն խնդրեմ...

Գալաթեա
12.08.2014, 18:12
Շնորհակալ եմ, Գալ ջան... Անպայման հաշվի կառնեմ: Ու որքան ավեի շատ լինեն խորհուրդները, այնքան ավելի ուրախ կլինեմ ես, քանզի քերականական գիտելիքներս հավասար են զրոյի::(
Իսկ ամենամեծ հաճույքն էր քեզ այս թեմայում տեսնելը...:love

Հ.Գ. Չգիտեի, որ թարգմանիչ ես: Դեմ չե՞ս (դեմ չե՞ս լինի... - ըհըն, սկսվեց. հիմա ո՞րն է ճիշտ:think), եթե երբեմն օգնություն խնդրեմ...

Հա, Սամ ջան, գրական թարգմանիչ եմ ըստ մասնագիտության:
Ու իհարկե դեմ չեմ օգնել :)

Sambitbaba
13.08.2014, 19:06
Եվ իմ հոգին թախծեց մարդկային զավակների համար:
Քանզի կույր են նրանք իրենց սրտի մեջ
և նրանք չեն տեսնում, որ աշխարհ են գալիս դատարկ;
նրանք փնտրում են, թե ինչպես նորից դատարկ հեռանան աշխարհից:


Այո, դուք դատարկ եք գալիս, բայց ոչ ամբողջովին: Դուք լիքն եք ցանկություններով: Դուք հեռանում եք դատարկ, բայց ոչ ամբողջովին, չէ՞ որ ցանկությունները չեն անհետանում: Բայց ցանկությունները` ուղղակի երազանքներ են, հնարանքներ են, ոչինչ են, և այդ պատճառով դատարկ եք դուք: Դուք ծնվում եք դատարկ, գալիս եք աշխարհ և սկսում եք կուտակել իրեր, ասես թե հուսում եք լցնել ձեզ դրանցով: Բայց մնում եք դատարկ: Մահը զրկում է ձեզ ամենից, և դուք գնում եք ճիշտ նույնպիսին, ինչպիսին հայտնվեցիք աշխարհում` դատարկ:

Որքա՞ն դա կարող է շարունակվել: Ի՞նչ իմաստ կա դրանում, ինչպիսի՞ ավարտ կարող է լինել այստեղ: Ինչի՞ կարելի է դրանով հասնել: Ահա թե ինչու, նայելով մարդկանց վրա, տխրում են Հիսուս և Բուդդան: Մարդիկ կույր են` բայց ինչու՞: Որտեղի՞ց է դա, այդ կուրությունը: Բանն այն չէ, որ մարդիկ ուղղակի բութ են, - հակառակը, նրանք խելոք են չափազանց, ավելի խելոք են, քան պետք է, ավելի խելոք, քան կարելի է քեզ թույլատրել, և այդ խելամտությունն ի վնաս է դառնում: Նրանք շատ խելոք են և խորամանկ: Նրանք իրենց իմաստուն են համարում: Եվ բանն այն չէ նույնիսկ, որ նրանք ի վիճակի չեն տեսնել աչքերով` մարդիկ ընդունակ են տեսնել, բայց նկատում են միայն այս աշխարհը, տեսնում են նյութականը միայն: Կույր են նրանց սրտերը, նրանց հոգիները կույր են:

Իսկ դուք ինչ-որ բան տեսնու՞մ եք սրտով: Երբևիցէ տեսե՞լ եք: Դուք այդքան անգամներ մտածել եք. “Ահա, ծագում է արևը, սքանչելի առավոտ է”` և համարել եք, որ դրանք սրտի խոսքերն են: Ոչ... այդ միտքն է շաղակրատում: “Գեղեցիկ արև, սքանչելի առավոտ”: Հնարավոր է, դուք ուղղակի ուրիշի խոսքերն եք կրկնում: Դուք իրո՞ք հասկացել եք դա` որ առավոտը սքանչելի է: Հենց այս առավոտը, հենց այն, ինչ այստեղ է և հիմա՞: Ըստ սովորության չէ՞ր, որ կրկնեցիք:

Մոտեցեք ծաղկին` դուք իսկապե՞ս այն տեսնում եք: Հուզե՞ց արդյոք այն ձեր սիրտը: Հասա՞վ ձեր հոգու ամենախորքերին: Թե՞ ուղղակի նայում եք նրան ու կրկնում. “Ա՜խ-ա՜խ, ինչ լավն է, ինչ գեղեցիկ է”: Բայց դա միայն բառեր են, և նրանք մեռած են, քանզի սրտով չէ, որ ասված են: Սիրտն ընդհանրապես բառերով չի խոսում, նրանից զգացմունքներ են բխում, այլ ոչ բառեր: Բառերը գլխում են ծնվում, իսկ սրտում` զգացմունքներ միայն: Բայց ձեր սիրտը կույր է: Ինչու՞: Որովհետև տանում է դեպի վտանգավոր արահետներ:

Եվ այդ պատճառով ոչ ոք իրեն թույլ չի տալիս ապրել սրտով: Ծնողները ջանասիրաբար հոգացել են, որպեսզի դուք ապրեք խելքով, այլ ոչ սրտով, չէ՞ որ սիրտն այս աշխարհում հաջողություն չի բերի: Այն տանում է դեպի ձախողումը միայն, բայց եթե այս աշխարհում չտապալվես, դեպի այլ աշխարհ չես էլ ձգտի: Այս աշխարհում դեպի հաջողություն է տանում գլուխը: Այն խորամանկ է և հաշվենկատ, դա ռոբոտ է` և այն հաջողություն է բերում: Եվ այդ պատճառով ցանկացած դպրոցում, ցանկացած քոլեջում և համալսարանում սովորեցնում են, թե ինչպես ավելի խելոք, ավելի “մեծագլուխ” դառնալ: Հենց մեծագլուխներն են ոսկե մեդալներ ստանում: Հենց նրանք են հասնում հաջողության և ստանում ամբողջ այս աշխարհի բանալիները:

Իսկ սրտով ապրող մարդը` հավերժ անհաջողակ է, չէ՞ որ նա ուրիշներին օգտագործել չգիտի: Նրա մեջ այնքան սեր կա, որ նա պարզապես ի վիճակի չէ որևէ մեկին շահագործել: Նա չի կարող ժլատ և կծծի լինել: Նրանում այնքան սեր կա, որ այն անհրաժեշտ է կիսել, և սիրողը տալիս է ամենն, ինչ ունի, և ուրիշներից չի խլում ոչինչ: Նա երբեք չի հարստանա: Նա այնքան ճշմարտացի է, որ ոչ ոգու չի խաբի: Նա չափազանց պարզ և ազնիվ է, նա չափազանց իսկական է` և այդ պատճառով օտար է այս աշխարհում, որտեղ հաջողության միայն խորամանկներն են հասնում: Ահա թե ինչու բոլոր ծնողներն այդքան ջանում են, որպեսզի երեխայի սիրտը կուրանա, նույնիսկ գոցվի ամուր, նախքան երեխան կգա լույս աշխարհ:

Sambitbaba
18.08.2014, 19:18
Սիրտը` անձի, անհատականության նշանն է; գլուխը` հասարակության մասն է: Գլուխը դաստիարակված է հասարակության կողմից և քեզ հասարակության մասնիկն է դարձնում: Բայց ապրելով սրտով, միայնակ և օտար ես դառնում: Եվ այդ պատճառով յուրաքանչյուր հասարակություն ջանում է սպանել սիրտը, իսկ Հիսուս ասում է.



Քանզի կույր են նրանք իրենց սրտի մեջ
և նրանք չեն տեսնում, որ աշխարհ են գալիս դատարկ;
նրանք փնտրում են, թե ինչպես նորից դատարկ հեռանան աշխարհից:


Միայն սիրտը կարող է տեսնել, թե որքա՜ն դատարկ եք դուք: Ի՞նչ ունեք: Հասունության և աճի ինչպիսի՞ հատկանիշներ: Քանի՞ անգամ եք երանություն ապրել: Ինչ է, ոչ մի անգա՞մ առայժմ: Ձեր անցյալը` բորբոս և դատարկություն է, իսկ ապագայում անցյալի կրկնությունն է սպասվում: Ուրիշ էլ ի՞նչ այնտեղ կարող է լինել: Ահա թե ինչու է տխրում Հիսուս, ահա թե ինչու է թախծում Բուդդան: Նրանք խղճում են ձեզ:



Բայց հիմա նրանք հարբած են:
Երբ հրաժարվեն իրենց գինուց,
այնժամ կապաշխարեն:


Ձեր մասին է ասված: Մի կարծեք, թե ուրիշի մասին է խոսքը, - սա ձեր մասին է: Այդ դուք կապաշխարեք, երբ հրաժարվեք ձեր գինուց: Շատ կարևոր բառ է “ապաշխարել” բառը: Ապաշխարելու վրա է հիմնված ամբողջ քրիստոնեությունը: Ոչ մի այլ կրոն դրան այդքան ուշադրություն չի հատկացրել: Եվ, եթե զղջումը գալիս է սրտից, հիանալի է: Հրաշալի է, երբ հասկանում ես. “Այո, ճշմարիտ է Հիսուս, մենք մեր կյանքն ապարդյուն ենք ծախսել”:

Ծախսել կյանքն ապարդյուն` ահա թե ինչ է մեղքը: Եվ Ադամը չէ, որ մեղավոր է դրանում` ծախսված է ձե՛ր կյանքը, ձե՛ր հզորությունը, ձե՛ր աճի և աստվածակերպ դառնալու, Աստվա՛ծ դառնալու հնարավորությունը: Դուք ձեր ժամանակն իզուր եք վատնել, ծախսել եք ունայնության և հին ու անպետք բաներ կուտակելու վրա: Եվ երբ գիտակցում ես դա, գալիս է զղջումը: Դա ամենագեղեցիկ բանն է քրիստոնեության մեջ:

Հինդուիզմում զղջում չկա: Հինդուիստների մտքով այն ուղղակի չի անցել: Զղջումը` քրիստոնեության եզակի հատկանիշն է: Եվ եթե դու ամբողջովին զղջացել ես, եթե ապաշխարել ես ամբողջ սրտով, եթե ամբողջ հոգով գիտակցում ես` և զղջու՛մ ես, - որ այնքան հրաշալի հնարավորություններ ես բաց թողել, որոնք նվիրել է քեզ Աստված, որ Աստծո հանդեպ ոչ մի երախտագիտություն չես զգացել, վատ ես քեզ պահել, վատ ես վերաբերվել սեփական հոգուդ... եթե զգում ես, որ մեղանչել ես... Ահա՛ այն, մեղքը: Ոչ թե սպանությունը, ոչ թե կողոպուտը: Այս մեղքի համեմատ ոճրագործությունները ոչինչ են: Դրանք մանր զանցանքներ են, սկզբնական, առաջնային մեղքով` արբեցման մեղքով հարուցված: Եվ դու բացում ես աչքերդ, սիրտդ լցվում է զղջանքով, իսկ հոգուդ խորքից դուրս է պոռթկում ողբը, ճիչը: Խոսքերի կարիք չկա, իմաստ չունի ասել Աստծոն. “Ապաշխարում եմ, ներիր ինձ”: Ոչինչ ասելու իմաստ չկա: Դու զղջում ես քո ամբողջ էությամբ` և մաքրվում ես, ազատվում ես անցյալից: Դա ամենակարևոր գաղտնիքներից մեկն է, որ Հիսուս նվիրեց աշխարհին:

Sambitbaba
24.08.2014, 08:09
Ջայներն* ասում են, որ մեղքերը հարկավոր է աշխատանքով հատուցել, երկար քավել: Եթե անցյալում մի վատ բան ես արել, անպայման պետք է շտկել: Հասարակ թվաբանություն է. քանի որ մեղք ես գործել, մի լավ բան արա, որպեսզի հավասարակշռես վատ արարքը: Իսկ հինդուիստները համարում են, որ մեղքերն այն պատճառով են չափից շատ, քանզի մեր անգիտությունն է չափազանց մեծ և բազում վատ բաներ կատարում ենք անգիտությունից, իսկ անցյալն անսահման է, այնպես որ քավել բոլոր մեղքերը դժվար է շատ ու շատ: Շատ-շատ ջանքեր է անհրաժեշտ գործադրել` միայն այդ կերպ կազատվես անցյալից:

Բայց Հիսուս սքանչելի ելք ցույց տվեց: Նա ասում է. “Ուղղակի ապաշխարիր` և կմաքրվես, կազատվե՛ս անցյալից”: Անհավանակա՛ն է թվում: Ինչպե՞ս է դա հնարավոր: Ահա թե որտեղ է տարբերությունը հինդուիզմի, բուդդիզմի, ջայնիզմի` և քրիստոնեության միջև: Հինդուիստներն ու բուդդիստները չեն հավատում, որ միայն ապաշխարանքը բավարար է: Նրանք ուղղակի չգիտեն, թե ինչ ասել է ապաշխարել: Բայց Հիսուս ամեն ինչ բացատրեց: Դա հինավուրց ճանապարհներից մեկն է:

Պետք է միայն հասկանալ, թե ինչ է ապաշխարանքը: Միայն խոսքերը բավական չեն, ալարկոտ կրկնությունը ոչինչ չի տալիս: Միայն այն ժամանակ ես ապաշխարում քո ամբողջ էությամբ, երբ հեկեկում ես ամբողջ մարմնով, ամեն մի բջիջով զգում ես, որ վատ արարք ես գործել` և այն պատճառով ես դա արել, որ հարբած էիր, բայց հիմա զղջում ես, - միայն այդ ժամանակ փոփոխություններ կկատարվեն: Միայն այդ ժամանակ անցյալը կանհետանա, կդադարի ազդել ապագայի վրա, իսկ դու կհայտնվես այստեղ և հիմա` քո ամբողջ էությամբ: Այդ ժամանակ առաջին անգամ կզգաս, որ դու ներսում` ոչինչ ես: Եվ դա ինչ-որ բանի բացակայությունը չէ, ուղղակի հոգու տաճարը մեծ է չափազանց, այն հսկայական է, ինչպես Տիեզերքը... Եվ, եթե ապաշխարես, կներվես` ահա թե ինչ է ասում Հիսուս. “Դու ներված կլինես”:

- - - - - - - - - -
* Ջայնիզմ – հնագույն դհարմայական կրոն

Sambitbaba
26.08.2014, 08:03
Հիսուսի ուսուցիչն էր Հովհաննես Մկրտիչը: Նրա ամբողջ ուսմունքը հանգում էր մի բանի. “Ապաշխարեք, քանզի մոտ է դատաստանի օրը”: Դա միակ միտքն էր: Նա անսաստ մարդ էր, նա բոցավառ հեղափոխական էր և երկրի մի անկյունից մյուսն էր վազվզում ընդամենը մեկ կոչով. “Ապաշխարե՛ք, չէ որ դատաստանի օրն է շուտով”: Ահա թե ինչու քրիստոնեաներն ամբողջությամբ մի կողմ նետեցին վերամարմնավորումների գաղափարը: Դա չի նշանակում, որ Հիսուս այդ մասին ոչինչ չգիտեր` նա գիտեր, շատ լավ գիտեր, որ վերածնունդների անվերջանալի բոլորաշրջան կա: Բայց նա միտումնավոր մի կողմ նետեց այդ գաղափարը, որպեսզի ապաշխարանքը գլխավորը դառնա:

Եթե գիտես, որ ապրում ես բազմաթիվ անգամներ, ապաշխարանքը լիովին լինել չի կարող: Ամեն մեկը կմտածի, որ կարելի է և սպասել, կարելի է համբերել: Մարդիկ կմտածեն. “Ոչինչ, որ այս կյանքում չկարողացա ապաշխարել: Ես դեռ հնարավորություն կունենամ...” Հենց այդպես են իրենց պահում հնդիկները: Դա աշխարհի ամենածույլ ազգն է` և ամենը վերամարմնավորումների ուսմունքի պատճառով: Ուսմունքն, իհարկե, ճշմարիտ է, բայց ամբողջ ցավն այն է, որ այն թույլ է տալիս չշտապել, ամեն ինչ թողնել ապագայի հույսին: Իրոք որ, ու՞ր կա շտապելու: Ահա թե ինչու հնդիկները երբեք չեն շտապում: Նրանք նույնիսկ ժամացույց չեն հնարել` և չէին էլ կարող հնարել: Հնդիկի համար ժամացույցը` օտարածին բան է: Հնդիկի տանը ժամացույցը կողմնակի առարկա է թվում: Դա քրիստոնեական հայտնագործություն է, չէ՞ որ քրիստոնեան քիչ ժամանակ ունի և այն չափազանց արագ է հոսում: Ոչ թե ժամանակը, այլ կյանքն ինքն է հոսում մատների արանքով: Կյանքը մեկն է, մահը մեկն է` և այդ պատճառով ձգձգել չի կարելի:

Հիսուսի և Հովհաններս Մկրտչի` իսկ նա Հիսուսի ուսուցիչն էր, այդ նա հաղորդակից դարձրեց նրան գաղտնի խորհուրդներին, - նրանց ամբողջ ուսմունքը հիմնված էր մի բանի վրա. “Ապաշխարի՛ր: Ժամանակը քիչ է, հետաձգել այլևս չի կարելի, հակառակ դեպքում հանդգնում ես չհասցնել”: Նրանք դիտավորյալ արեցին այդ, որպեսզի մարդիկ շտապեն: Հիսուս այդ գաղափարին արտասովոր սրություն տվեց:

Եթե ես հանկարծ ասեմ, որ այսօր` վերջին օրն է և վաղն աշխարհը կվախճանվի, ջրածնային ռումբ կընկնի, իսկ հետո ասեմ. “Ապաշխարեք”, - դուք անմիջապես կկենտրոնանաք, կհայտնվեք այստեղ և հիմա: Հոգու խորքից դուրս կպրծնի ճիչ, լաց, վայրի ոռնոց` հոգու ամենախորքերից: Դրանք ոչ միայն խոսքեր կլինեն, այլ ինչ-որ իրական մի բան, չէ՞ որ ինքը սիրտն է ճչում: Ոչ միայն աչքերը կլացեն, այլ նաև սիրտը կլցվի արցունքներով, ձեր ամբողջ էությունը կհեկեկա` դուք կհասկանաք, թե որքան բան եք բաց թողել:

Եվ այդպիսի ապաշխարանքը` ամենասուր զգացումն ու ըմբռնումը, - ազատում է անցյալից: Ոչինչ պետք չէ ուղղել` ոչ, չէ՞ որ իրականում ոչինչ չի էլ եղել: Անցյալը երազ էր, այնտեղ ուղղելու ոչինչ չկա, բավական է միայն գիտակցել նրա պատրանքայնությունը: Երբ արթնանում ես, բոլոր երազներն ու մղձավանջները ցիրուցան են լինում: Նախ և առաջ, նրանք իսկական չէին, ամեն ինչ միայն գլխում էր տեղի ունենում: Բայց ծուլանալ էլ չի կարելի, հակառակ դեպքում այդպես երկար կյանքեր ես քարշ տալու: Հետաձգել կարելի է շատ երկար, մտքի համար հետաձգումը շատ հաճելի բան է: Գիտակցությունը միշտ այդպես է ասում. “Լավ, վաղն ամեն ինչ կանենք”: Վաղը` ահա ամենալավ պատրվակը: Այն կարդարացնի ցանկացած մեղքեր, բայց առաքինությունը միայն այժմ է ապրում, միայն ներկայում:

Sambitbaba
03.09.2014, 09:44
Այսպիսի պատմություն եմ լսել. մի քրիստոնեական դպրոցում մի քանի ոչ-քրիստոնեա երեխաներ էին սովորում, բայց նրանք, իհարկե,
նույնպես ստիպված էին կարդալ Սուրբ գիրքը, ուսումնասիրել աստվածաշնչյան առածներն ու լեգենդները: Եվ մի անգամ
մի տեսուչ եկավ այդ դպրոցը: Նա հարցրեց մի փոքրիկի. “Ո՞վ էին առաջին տղամարդն ու կինը”:
“Ադամն ու Եվան”, - պատասխանեց փոքրիկը:
Տեսուչը բավարարված գլխով արեց ու հարցրեց. “Իսկ ի՞նչ ազգություն նրանք ունեին”:
“Հնդի՛կ էին”, -գոչեց փոքրիկը:
Այդպիսի պատասխանը զարմացրեց տեսուչին, և նա հետաքրքրվեց. “Իսկ ինչու՞ հնդիկ: Ինչու՞ դու այդպես որոշեցիր”:
“Ամեն ինչ շատ պարզ է”, ասաց փոքրիկը: - Նրանք տուն չունեին, հագուստ չունեին, նույնիսկ ուտելիք էլ չունեին, եթե չհաշվենք մի խնձորը երկուսի համար, - և այդ խեղճերը միևնույն է, համարում էին, որ ապրում են դրախտու՜մ: Իհարկե, պարզ է, որ նրանք միայն հնդիկ կարող էին լինել”:


Հնդիկներն իրոք որ միշտ գոհ են ամեն ինչից: Նրանց ոչինչ չի հուզում, քանզի նրանք դատում են այսպես. “Կյանքը` երկար բան է, ի՞նչ իմաստ կա անհանգստանալու: Ու՞ր ես շտապում: Ամեն ինչ կհասցնես”:

Իսկ քրիստոնեական դոկտրինան այն մասին, որ կյանքը` միակն է, աճապարանք է հարուցում: Լավ հիշեք. թեորիայում հնդիկները ճիշտ են, իսկ քրիստոնեական դոկտրինան սխալվում է: Բայց Հիսուսին թեորիաները չէին անհանգստացնում: Գլխավորը մտքի փոխակերպումն էր` իսկ ճշմարտությունը երբեմն նույնիսկ վտանգավոր է, այն կարող է բերել ծուլության:

Sambitbaba
04.09.2014, 09:03
Մեկ ուրիշ օրինակ բերեմ, այն նույնպես օգտակար է: Գիտե՞ք, Գուրջիևը հաճախ էր ասում, որ ոչ մի անմահ հոգի էլ չկա: Այո, նրան կարելի է անմահ դարձնել, բայց եթե չհասցնես, ուրեմն վերջ: Եթե չհասցնես հոգիդ անմահացնել, ուղղակի կմեռնես և քեզանից ոչինչ չի մնա: Գուրջիևն ավելացնում էր, որ միլիոնավոր մարդկանցից մեկին է ընդամենը հաջողվում իր հոգին անմահ դարձնել: Միայն այդ մարդկանց մոտ է հոգին մահից հետո շարունակում ապրել. մարմինը զոհվում է, իսկ հոգին ապրում: Անմահ հոգին մեզ ի ծնե չի տրվում, դրա վրա պետք է աշխատել, այն պետք է կոփել: Եվ նրանք, ովքեր արեցին դա` Մահավիրան, Բուդդան, Հիսուս, - ապրում են հավերժ: Բայց ոչ դու՛ք: Այնպիսիներին, ինչպիսին դուք եք, Գուրջիևն ուղղակի “ոչխարներ” էր անվանում: Ձեզ կխժռեն, դուք կանհետանաք, քանի որ եթե անմահ մասնիկ չկա, ուրեմն ի՞նչը կարող է ապրել մահից հետո:

Գուրջիևն օգտածործում էր նույն ոճը, ինչ Հիսուս: Նա ստում էր, չէ՞ որ իրականում դուք բոլորդ էլ ունեք անմահ հոգի: Բայց ճշմարիտ թեորիան վտանգավոր է. եթե ձեզ ասեն, որ հոգին արդեն իսկ անմահ է, արդեն իսկ Բրահման* է, դուք կշարունակեք հանգիստ քնել: Դա ակնհայտ ներշնչանք կդառնա. “Քանի որ ես արդեն անմահ եմ, էլ ինչու՞ եմ անհանգստանում: Ինչի՞ս է պետք սադհանան**: Ի՞նչ իմաստ կա խորհրդածել: Ահամ Բրահմասմի, ես արդեն իսկ Բրահման եմ”: Եվ դուք կշարունակեք քնել, չէ՞ որ արդեն ոչինչ պետք էլ չէ անել: Թեորիաները` նույնիսկ ամենաճշգրիտները`, - կարող են սպանիչ լինել: Գուրջիևը սուտ էր ասում, բայց նա այդ անում էր կարեկցանքից: Ընդ որում դուք բոլորդ այնքան կեղծ եք, որ ձեզ սուտը միայն կփրկի: Միայն սուտը կարող է ի հայտ բերել ձեր ինքնախաբեությունը: Մատից փուշը հանելու համար այն քչփորում են սուր ասեղով. սեպը սեպով է դուրս գցվում:

Հիսուս շատ լավ գիտեր, որ մարդիկ ծնվում են բազմաթիվ անգամներ: Ըստ երևույթին, ոչ ոք դա ավելի լավ չգիտեր, քան նա: Բայց Հիսուս ուղղակի մի կողմ նետեց այդ միտքը` հենց այն պատճառով, որ եղել էր Հնդկաստանու՛մ: Բավական էր հայացք նետել հնդիկների վրա ու տեսնել, թե ինչպես են նրանք ամեն ինչ հետոյի թողնում, - և նա մի կողմ նետեց վերածնունդների թեորիան: Գուրջիևն էլ էր եղել Հնդկաստանում ու Տիբեթում, և նույնպես տեսել էր, թե ինչ մղձավանջի է հասցրել ճշմարտությունն այն մասին, որ քո մեջ արդեն կա ամենն, ինչ անհրաժեշտ է հավերժական կյանքի համար: Այո, դուք արդեն իսկ աստվածային եք, ուրիշ ոչինչ անել պետք չէ: Աղքատներն արդեն իսկ իրենց արքաներ են համարում` էլ ինչի՞ մասին անհանգստանալ:

Գուրջիևն օգտագործեց նույն ոճը` հիմննական գաղափարը ճիշտ նույնպիսին է: Նա ուղղակի ասաց, որ անմահ հոգին բոլորին հենց այնպես չի տրվում, որ պետք է լավ խնդրել, աշխատի`ր: Միայն ջանքերը քեզ թույլ կտան ներսումդ իսկական կենտրոն ստեղծել, և միայն այդ կենտրոնն է ընդունակ ապրել մահից հետո:

Հիշեք. Հիսուս շատ լավ գիտեր, որ կան վերամարմնավորումներ, նոր ծնունդների բոլորաշրջան: Կյանքը շատ երկար է ձգվում, և մահն իսկական բան չէ: Բայց, եթե ձեզ այդպես ասես, դուք կալարկոտանաք, իսկ Հիսուսի մոտեցումը հիմնված է ոչ թե ալարկոտության, այոլ շփման վրա. չի կարելի թուլանալ, պետք է պայքարել, շփում ստեղծել` միայն այդպես կարելի է անմահություն կերտել:
- - - - - - - - - - - - - -
* Բրահման - Տիեզերքի բարձրագույն և անճանաչելի սկզբունքը:
** Սադհանա - սանսկրիտում` հոգևոր պրակտիկա:

Sambitbaba
15.09.2014, 06:06
Բայց հիմա նրանք հարբած են:
Երբ հրաժարվեն իրենց գինուց,
այնժամ կապաշխարեն:

Հիսուս ասաց.
Եթե մարմինը ծնվել է հանուն հոգու,
դա` հրաշք է:
Իսկ եթե ոգին է ծնվել հանուն մարմնի,
դա` հրաշքների հրաշքն է:
Բայց ես, ես զարմանում եմ, թե ինչպես է այդքան մեծ հարստությունը
բանտարկվել այդպիսի աղքատության մեջ:


Կարծում եմ, այս խոսքերից Կառլ Մարքսը կհիանա՛ր։ Ափսոս, նա ծանոթ չէր Հիսուսի այս ասույթի հետ։ Հիսուս ասում է. “…մարմինը ծնվել է հանուն հոգու…” Այդպես բոլոր կրոններն են համարում. Աստված ստեղծել է այս աշխարհը։ Մարմինը ծնվել է հանուն հոգու, նյութը ծնվել է խելքից։ Գիտակցությունը՝ ահա սկզբնաղբյուրը, իսկ աշխարհն՝ ընդամենը նրա երկրորդական արտադրանքն է։ Իսկ հետո Հիսուս ասում է. “դա՝ հրաշք է”։ Այ դա՝ մեծ գաղտնիք է։

“Իսկ եթե ոգին է ծնվել հանուն մարմնի…” – հենց այդ են պնդում աթեիստներն ու մատերիալիստները. Կառլ Մարքսը, չարվական* և մնացած բոլորը։ Մարքսն ասում էր, որ գիտակցությունը՝ նյութի երկրորդական արտադրանքն է։ Այդպես են ասում բոլոր աթեիստները. աշխարհը բոլորովին էլ ոգին չի ստեղծել, այդ ոգին է ծագել նյութից, այն երկրորդական է, դա նյութական աշխարհի զարգացման հետևանք է։ Իսկ հետո Հիսուս ասում է. “…իսկ եթե ոգին է ծնվել հանուն մարմնի, դա` հրաշքների հրաշքն է”: Այն, որ Աստված արարել է աշխարհը, - ուղղակի հրաշք է, բայց եթե աշխարհը ստեղծել է Աստծոն՝ դա հրաշքների հրաշքն է։ Այնքան էլ հեշտ չէ հավատալ առաջինին, բայց երկրորդին հավատալն ընդհանրապես անհնար է։

Լրիվ հնարավոր է, որ ցածրը ծնվում է բարձրից։ Մարդ, օրինակ, կարող է նկարել մի նկար, և այդ ժամանակ մենք կասենք, որ նկարը ստեղծել է նկարիչը՝ և դա գլուխգործոց է, իսկական հրաշք։ Բայց, եթե ինչ-որ մեկն ասի, որ իբր նկարն է ստեղծել նկարչին, - դա արդեն հրաշքների հրաշքը կլինի։ Ինչպե՞ս ոգին կարող է դուրս գալ նյութից, եթե ամենասկզբից այնտեղ չի եղել։ Ինչպե՞ս կարող է ծաղկել ծաղիկ, եթե սերմ չի եղել։ Բայց Հիսուս հրաշք է համարում թե մեկը, և թե մյուսը։ Եվ սակայն ամենամեծ հրաշքը, միևնույն է, մի երրորդ բան է.



Բայց ես, ես զարմանում եմ, թե ինչպես է այդքան մեծ հարստությունը
բանտարկվել այդպիսի աղքատության մեջ:


Դուք աղքատ եք, դուք՝ սնանկ եք, որովհետև անվերջ ինչ-որ բան եք ուզում, անընդհատ ավելի շատ եք պահանջում։ Ցանկությունը՝ մուրացկանություն է, իսկ ինչ-որ բան ցանկացող միտքը՝ մուրացկանի միտք է։ Թեկուզ թագավոր եղիր, դա ոչինչ չի փոխում, - դու ուղղակի մեծ, նշանավոր մուրացկան ես, և վերջ։ Բայց դուք անվերջ ինչ-որ բան եք ուզում…


- - - - - - - - - -
* Չարվակա - մատերիալիստական ուսմունք հին և միջնադարյան Հնդկաստանում։

Sambitbaba
27.09.2014, 06:01
Իսլամալան միստիկ Ֆարիդն ապրում էր Դելիի մոտ գտնվող մի գյուղում։ Իսկ Ֆարիդի հետևորդներից մեկն էր Ագբար թագավորը։
Եվ Ագբարը հաճախ էր գալիս Ֆարիդի, աղքատ ֆակիրի մոտ։ Մի անգամ, երբ քաղաքում բոլորն արդեն գիտեին, որ Ագբարը Ֆարիդի մոտ է լինում, գյուղի
բնակիչները հավաքվեցին և ասացին իմաստունին. “Քեզ մոտ ինքն Աբգարն է հյուր գալիս։ Գոնե ինչ-որ բան խնդրեիր նրանից մեզ համար։ Մեզ
դպրոց է պետք և հիվանդանոց։ Չէ՞ որ նա քեզ համար կանի ամենն, ինչ ցանկանաս, նա՝ թագավոր է”։

Խուլ, խեղճուկրակ գյուղ էր դա, երբեք այնտեղ հիվանդանոց չէր եղել, և Ֆարիդն ասաց. “Լավ, չնայած խնդրել ես չգիտեմ, սովոր չեմ։ Բայց քանի որ բոլորը ցանկանում են
այդ, կփորձեմ”։ Եվ գնաց Աբգարի մոտ։

Առավոտ էր, երբ նա հասավ արքայական պալատ։ Այնտեղ բոլորը գիտեին, որ Ագբարը՝ նրա մեծ երկրպագուն է, և այդ պատճառով անմիջապես ներս թողեցին Ֆարիդին։
Ագբարն աղոթում էր իր տաճարում՝ հենց պալատում նա մի փոքր տաճար էր կառուցել։ Արքան աղոթում էր, և Ֆարիդը չուզեց նրան խանգարել։ Նա որոշեց,
որ կասի իր խնդրանքը, երբ աղոթքն ավարտվի։

Ագբարը չէր նկատել Ֆարիդի գալուստը։ Նա ուղղակի աղոթում էր, իսկ վերջում ավելացրեց. “Աստված ամենակարող, թող իմ արքայությունն ավելի ուժեղանա,
իսկ ես՝ ավելի հարստանամ”։

Լսելով այդ, Ֆարիդը հեռացավ։ Ավարտելով աղոթքը, Ագբարը գնաց դեպի ելքը և հեռացող Ֆարիդի մեջքըտեսավ։ “Որտեղի՞ց դու հայտնվեցիր, - գոչեց
արքան։ - Եվ ինչու՞ ես հեռանում”։

“Ես եկել էի հանդիպելու արքայի հետ, - պատասխանեց Ֆարիդը, - բայց տեսա աղքատի միայն։ Եթե դու ինքդ ես Աստծոց հարստություն խնդրում, ուրեմն ինչու՞
ես էլ չեմ կարող անմիջապես Նրան դիմել։ Ինչի՞ս են պետք միջնորդները։ Ագբար, ես քեզ համարում էի արքա, բայց հիմա
տեսնում եմ, որ սխալվել եմ”։


Ագբարն այս դեպքը պատմել է իր հուշագրություններում։ Ավարտելով պատմվածքը, նա խոստովանում է. “Այդ պահին ես հասկացա. ինչի էլ տիրես, դա ոչինչ չի փոխում, չէ՞ որ միտքն անընդհատ էլի ինչ-որ բան է ուզում…”

Ահա թե ինչու է տրտմած Բուդդան, ահա թե ինչու է թախծում Հիսուս. նրանք տեսնում են, թե ինչպես դուք, արքաներդ, ողորմություն եք խնդրում, չնայած ձեզ Աստծո արքայությունը կարող է պատկանել։ Նրանք տեսնում են, որ դուք անիմաստ և անպետք բաներ եք պահանջում, իզուր ծախսում եք ձեր ժամանակը, ձեր կյանքը, ուժերն ու սքանչելի հնարավորությունները։

Ապաշխարեք։ Տեսեք միայն, թե ինչ է ձեր հետ կատարվում։ Մի գեղեցիկ օր դուք կտեսնեք, թե ինչ հիմարություն է դա, - և ինքներդ չեք հավատա, թե ինչ էր կատարվում ձեր հետ։ Այդ ամենն ուղղակի խելագարություն է։

Տեսեք, թե ինչ եք անում ձեր կյանքի հետ, ինչ եք անում ձեր հետ։ Դուք քարուքանդ եք լինում, և ավերումներն օրեցօր ուժեղանում են միայն։ Վերջիվերջո ձեզանից ոչինչ չի մնա, բացի ավերակները, ոչնչացումը լրիվ և վերջնական կլինի։ Բայց ձեր հոգիներում, ողորմություն խնդրող սրտերում և մտքերում արքա է ապրում, իսկական տիրակալ։ Եվ դա հրաշք է։

Եվ Հիսուս չափազանց սուր ապրում է դա, և այդ պատճառով այնքան է տրտմած, որ ծիծաղելու ուժ չունի։ Բանն այն չէ, որ նա ուրախանալ չի սիրում՝ նայելով ձեզ, նա ուղղակի անկարող է ուրախանալ։ Նրա մեջ այնքան վիշտ կա, նա այնքան վշտացած է, որ անընդհատ ինչ-որ նոր եղանակներ է փնտրում, անընդհատ փորձում է նոր բանալիներ գտնել ձեր հոգիների համար՝ և դարձնել ձեզ վերջապես նա, ով դուք կաք, օգնել ձեզ հասկանալ, թե ով եք դուք։

Մտածեք նրա խոսքերի վրա և մի մոռացեք ամենակարևորը. ապաշխարանք։ Եվ երբ հասկանաք, որ դա գլխավորն է, անմիջապես կազատվեք անցյալից։ Դուք ինքներդ կզգաք, որ վերանորոգված և անմեղ եք դարձել։

Երբ նորություն ես շնչում, Աստված կողքիդ է, չէ՞ որ Աստված հենց Ինքը՝ քո առույգությունն է, քո անմեղությունը։


Այսօրվա համար բավական է։

Sambitbaba
02.10.2014, 07:55
ՄԻ՛ ՀՈԳԱՑԵՔ

Զրույց չորրորդ



Հիսուս ասաց.
Մի՛ հոգացեք առավոտից երեկո
և երեկոյից առավոտ,
թե ինչ եք հագնելու:

Նրա աշակերտները հարցրեցին.
Ե՞րբ դու կհայտնվես մեզ
և ե՞րբ մենք կտեսնենք քեզ:

Հիսուս ասաց.
Երբ դուք մերկանաք և չամաչեք դրանից,
և վերցնեք ձեր հագուստները,
դնեք ձեր ոտքերի մոտ, փոքր երեխաների պես
տրորեք դրանք,
այդժամ (դուք կտեսնեք) որդուն նրա, ով կենդանի է,
և դուք չեք վախենա:


Մարդիկ ջանում են չլինել այն, ինչ կան։ Նրանք ոչ թե իսկական դեմք են կրում, այլ ներկոտած, կեղծ դիմակներ։ Ահա թե որն է դժբախտությունը։ Մենք լույս աշխարհ ենք գալիս մեր սեփական դեմքով՝ այն ոչնչով այլանդակված չէ, դեռ ոչ ոք չի հասցրել այն փոխել, բայց հասարակությունը վաղ թե ուշ հանձն է առնում փոխել մեր դեմքերը։ Փութաջանորեն նա քողարկում է մեր բնական, սկզբնական դեմքը, որով մենք լույս աշխարհ ենք եկել, իսկ փոխարենը մեզ է խցկում կյանքի բոլոր պատահարների համար պատրաստի դիմակներ, քանի որ մեկ դիմակով արդեն հարցը չես լուծի։

Կյանքը շատ է տարբեր, և այդ պատճառով ստիպված ենք ձեռքի տակ մի խուրձ կեղծ դեմքեր, ներկոտած դիմակներ պահել։ Առավոտից երեկո և երկոյից առավոտ մենք հազարավոր դեմքեր ենք կրում։ Հանդիպելով երևելի մեկին, դուք շտապ մի դիմակ եք հագնում, իսկ աղքատի կողքին արդեն լրիվ այլ տեսք ունեք։ Դիմակները փոխվում են անընդհատ, ամեն վայրկյան։

Դա պետք է հասկանալ, չէ՞ որ դիմափոխությունն այնքան սովորական բան է դարձել, որ դուք վաղուց արդեն անում եք դա մեքենայաբար՝ ամեն ինչ ինքնստինքյան է տեղի ունենում։ Երբ սենյակ է մտնում հավաքարարուհին, ձեզ նույնիսկ գլուխներդ պետք չէ բարձրացնել՝ դուք առանց այդ էլ պահում եք ձեզ այնպես, կարծես նա մարդ չէ նույնիսկ, կարծես նա չկա, ոչ ոք ներս էլ չմտավ։ Բայց բավական է հայտնվի ձեր ղեկավարը, դուք իսկույն վեր եք թռչում տեղից, ժպիտից լայնանում է դեմքներդ, շողում եք երջանկությունից, դուք՝ ինքը սիրալիրություն եք, կարծես սենյակում Աստված է հայտնվել։

Հետևեք ձեր դեմքին, չէ որ այդ փոփոխություններն անընդհատ են կատարվում։ Նայեք հայելուն և հիշեք բոլոր դեմքերը, որոնք սովոր եք կրել։ Նայեք ձեզ և հագեք դիմակը, որով դիմավորում եք ձեր կնոջը, իսկ հետո՝ դիմակը ձեր սիրուհու համար։ Տնտղեք, թե որ դիմակն է նշանակում ժլատություն, իսկ որը՝ չարություն։ Հիշեք, թե որ դեմքն է իր մեջ հեշտասիրություն թաքցրել, իսկ հետո փորձեք դժգոհության դիմակը, հետո՝ հիասթափության։ Կանգնեք հայելու առջև՝ և կհասկանաք, որ դա մեկ մարդ չէ, այլ մի ամբողջ ամբոխ։ Երբեմն նույնիսկ դժվար է հավատալ, որ այդ բոլոր դիմակները՝ ձերն են։ Հայելին կարող է մեծ բացահայտումների բերել։ Կանգնած նրա առջև, կարելի է խորհրդածել. ուղղակի փոխել դեմքերն ու դիտել դրանք։ Հայելին կօգնի հասկանալ, թե որքան կեծ է ձեր կյանքը, չէ՞ որ բոլոր այդ դիմակների մեջ իսկական դեմքը չկա։

Ձեն փիլիսոփայության մեջ իսկական դեմքի որոնումն ամենախորին խորհրդածումներից մեկն է դարձել։ Գտնել սեփական դեմքը՝ այն, որն ունեիր նախքան այս աշխարհում հայտնվելը, այն, որը կունենաս, երբ հեռանաս այստեղից, չէ՞ որ մենք անկարող ենք այդ դիմակները հետներս վերցնել։ Դիմակները՝ խորամանկ սարքեր են ընդամենը, ինքնախաբեության խաղեր, պաշտպանական զրահ։ Դրանք պետք է դեն նետել՝ միայն այդ ժամանակ դիմակների տակ կտեսնես Հիսուսին, որովհետև մեր իսկական դեմքը՝ Քրիստոսի դեմքն է։

Sambitbaba
06.10.2014, 21:28
Հիսուս՝ դա ոչ թե ուղղակի ձեր իսկական դեմքն է։ Բուդդան ինչ-որ տեղ այնտեղ չէ, Հիսուս՝ ինչ-որ մեկ ուրիշը չէ։ Եվ միայն երբ դեն նետես ամբողջ կեղծն ու մնաս մերկ, հայելու մեջ կտեսնես ինքդ քեզ՝ չփոխված քեզ, չայլանդակված քեզ։ Եվ այդ ժամանակ կտեսնես, որ դու Հիսուսն ես, Հիսուսը՝ Նրա ամբողջ փառքի մեջ։ Ես խոսում եմ ոչ թե Հովսեփի որդու, այլ իսկական Հիսուսի մասին։ Դու ուղղակի կդառնաս Հիսուս։ Միայն նմանը կարող է ճանաչել նմանին՝ մի մոռացեք այդ օրենքը։ Ճանաչել Հիսուսին կարելի է, միայն եթե ինքդ նման ես նրան՝ այլապես ինչպե՞ս կտարբերես նրան ուրիշների մեջ։ Ճանաչել ուրիշ մարդու ներքին էությունը կարելի է, միայն զգալով սեփական էությունդ։

Լույսը լույս է ճանաչում միայն, այն չի կարող մութը ճանաչել։ Իսկ ինչպե՞ս կարող է մութը լույս ճանաչել։ Եթե դու համակված ես ստով, իսկականը չես նկատի, իսկ Հիսուս՝ այս աշխարհում հնարավոր ամենաիսկականն է։ Նա չի ստում, նա ազնիվ է, իսկ եթե դու ստում ես ամբողջ կյանքդ՝ խոսքերով, շարժումներով, կեցվածքով, - ուրեմն ինչպե՞ս կճանաչես Հիսուսին։ Դա անհնար է։ Հիսուսին քո ներսում կտեսնես միայն լրիվ մերկացած՝ և այդ ժամանակ էլ կճանաչես Հիսուսին դրսից։ Սկզբում պետք է ճանաչել ներքինը, չէ՞ որ գիտելիքը գալիս է քո սեփական խորքերից միայն ։ Այլ ճանապարհ չկա։

Հին հրեական առածը պնդում է, որ Աստծոն սկսում ես փնտրել, միայն երբ արդեն գտել ես նրան։ Պարադոքս է թվում, բայց դա իսկական ճշմարտություն է. ինչպե՞ս կարելի է փնտրել, եթե չգիտես, թե ինչ ես փնտրում, եթե չես գտել դա քո մեջ, քո հոգու խորքում։ Միայն դրանից հետո են սկսվում արտաքին որոնումները, չնայած փնտրելու բան, իհարկե, այլևս չկա։ Որոնումները սկսվում և ավարտվում են միևնույն պահին, և առաջին քայլը՝ միաժամանակ նաև վերջինն է։

Ձեզ և Աստվածայինը բաժանում է ընդամենը մեկ քայլ՝ նույնիսկ ոչ երկու, և այդ պատճառով ոչ մի ճանապարհ չկա։ Մի հասարակ քայլ. հանիր ամբողջ սուտը, որ հագել ես քեզ վրա, դեն նետիր բոլոր օտար դիմակները։

Sambitbaba
13.10.2014, 23:33
Ինչների՞ս են պետք այդքան դեմքեր։ Ինչների՞ս են պետք և ինչու՞ ենք այդքան վախենում կորցնել դրանք։ Պետք է պարզել, թե ինչպես դա ստացվեց, միայն այդպես ամեն ինչ պարզ կդառնա։

Նախ և առաջ, դուք երբեք չեք սիրել ձեզ, հակառակ դեպքում ձեր իսկական դեմքը չէիք թաքցնի։ Բայց դուք ատում եք ձեզ, իսկ եթե ատում ես քեզ, ուրեմն քեզ տեսնել չես ցանկանա։ Եթե ատում ես քեզ, կամաչես ուրիշներին էլ երևալ։ Իսկ ինչու՞ եք դուք ձեզ այդպես ատում։ Այդպես է ցանկացել հասարակությունը։ Դա անհրաժեշտ է նրան, և այդ պատճառով նա ատելություն է ներշնչել ձեզ ձեր հանդեպ, դաստիարակել է ձեր մեջ ամոթի և մեղքի զգացմունքները։ Կրոնը, տերտերները, հասարակությունը՝ ճնշման բոլոր ձևերն ապրում են միայն ինքներդ ձեզ ատելու հաշվին։

Ինքներդ ձեր հանդեպ ատելությունից բացի, ուրիշ էլ ի՞նչն է ստիպում ձեզ գնալ տերտերի մոտ։ Կա՞ արդյոք այլ պատճառ։ Երբ ատում ես քեզ, մեղքի զգացում ես ապրում։ Ատելությունն ստիպում է մտածել, իբր պետք է փոխել ինչ-որ բան, իբր քեզ օգնություն է պետք, - բայց քեզ փոխել, սիրո արժանի դարձնել կարող է միայն ինչ-որ մեկ ուրիշը։ Ծնողներդ պնդում էին. “Դու վատն ես, այստեղ դու սխալվել ես, արա այսպես, իսկ այ այսպես չի՛ կարելի”։

Տեսել եմ այսպիսի մի տեպք. մի փոքրիկ ցանկանում էր խաղալ ծովափի ավազների վրա, բայց մայրն արգելում էր. “Ո՛չ, ավազը թաց է և դու կթրջես վարտիքդ”։ Փոքրիկը փորձեց գոնե քայլել ափով, բայց մայրն ասաց. “Ոչ մի դեպքու՛մ։ Քարերը լպրծուն են, և դու ջուրը կընկնես”։ Երեխան ցանկանում էր վազել ու թռչկոտել, բայց մայրը պնդում էր. “Ո՛չ, կկորես ամբոխի մեջ”։ Նրանց կողքով անցնում էր պաղպաղակ վաճառողն ու փոքրիկը պաղպաղակ խնդրեց, իսկ մայրը նորից առարկեց. “Ոչ, կմրսես և կոկորդդ կցավա”։ Իսկ վերջում նույնիսկ գանգատվեց մի անցորդի. իբր, տեսեք, ինչ նեվրոտիկ երեխա է։

Ոչ թե երեխաներն են նեվրոտիկ, այլ մայրերը։ Ավազին խաղալը՝ նորմալ է, ափին ման գալը, վազելն ու թռչկոտելը՝ նորմալ է։ Նորմալ չէ այդ ամենն արգելելը։ Միայն աննորմալներն են պնդում. “Ո՛չ”, չէ՞ որ աննորմալն ինքն իրեն էլ ազատություն չի տալիս՝ ուրեմն ինչպե՞ս նա կարող է ազատություն տալ ուրիշին։ Այն մայրը… Համարյա բոլոր մայրերն ու հայրերն էլ այդպիսին են։ Հիշեք. դուք էլ այդպիսին կդառնաք, հենց որ երեխա ունենաք։ Ոչ մի ազատություն, հարկադրանքներ միայն՝ և փոքրիկն աստիճանաբար սկսում է իրեն աննորմալ համարել, նրա մոտ ի հայտ է գալիս մեղքի զգացումը, չէ՞ որ նա անընդհատ ինչ-որ սխալ բան է անում, քանզի ինչ էլ ցանկանա, նրան պնդում են. “Ո՛չ”։



Ես մի փոքրիկի մասին եմ լսել, ով առաջին անգամ դպրոց գնաց։ Երբ նա վերադարձավ, մայրը հարցրեց.
“Ի՞նչ նոր բան իմացար դպրոցում”։ Նա պատասխանեց. “Ես իմացա, որ “Չիկարելի” բառը, պարզվում է, իմ անունը չէ։ Իսկ առաջ մտածում էի,
թե ինձ այդպես են կոչում, չէ՞ որ ինձ անընդհատ ասում էին. “Չիկարելի՜… Այս և այն”։ Իսկ այսօր հանկարծ հասկացա, որ ես լրիվ ուրիշ անու՛ն ունեմ”։


Նևրոտիկություն… Ամբողջ հասարակությունը նևրոտիկ է, նևրոզները փոխանցվում են սերնդե-սերունդ, և դրանք վերջ չունեն։ Չի եղել առայժմ մի որևէ հասարակարգ, որը կկարողանար ազատվել նեվրոզներից։ Ոչ մի նորմալ դարաշրջան չի եղել։ Միայն առանձին մարդիկ ժամանակ առ ժամանակ դուրս են պրծնում այդ բանտից, բայց դա այնքան հազվադեպ է լինում… Հսկայական բանտ է, իսկ պատերն էլ շատ ամուր են։ Գոյություն ունեցող իրավիճակն այնքան հին է, այնքան է աջակցում իրեն անցյալով, որ նոր աշխարհ մտած փոքրիկի մտքով անգամ չի անցնում, որ ինքը բացարձակապես առողջ և նորմալ է։

Դա համարյա անհնար է, չէ՞ որ նրա շուրջ բոլորը խելագարներ են և անպայման փոքրիկի վզին կփաթաթեն իրենց նեվրոտիկությունը։ Նրանք կզրկեն երեխային ազատությունից և նրա գլուխը կմտցնեն մեղքի, հավերժական և անքավելի մեղքի զգացումը։ Ավելի ուշ նա ինքը կսկսի մեղադրել իրեն բոլոր մեղքերում՝ և կատի։ Հիշեք. եթե ատում ես ինքդ քեզ, որևէ մեկին սիրել չես կարող։ Դա անհնա՛ր է։ Ինչպե՞ս կարելի է սիրել ուրիշին, եթե ատում ես ինքդ քեզ։ Եթե սրտումդ թույն կա, այն կթունավորի ցանկացած փոխհարաբերություն և դու երբեք չես կարողանա սիրել։

Զաքար
14.10.2014, 19:23
Ինչների՞ս են պետք այդքան դեմքեր։ Ինչների՞ս են պետք և ինչու՞ ենք այդքան վախենում կորցնել դրանք։ Պետք է պարզել, թե ինչպես դա ստացվեց, միայն այդպես ամեն ինչ պարզ կդառնա։

Նախ և առաջ, դուք երբեք չեք սիրել ձեզ, հակառակ դեպքում ձեր իսկական դեմքը չէիք թաքցնի։ Բայց դուք ատում եք ձեզ, իսկ եթե ատում ես քեզ, ուրեմն քեզ տեսնել չես ցանկանա։ Եթե ատում ես քեզ, կամաչես ուրիշներին էլ երևալ։ Իսկ ինչու՞ եք դուք ձեզ այդպես ատում։ Այդպես է ցանկացել հասարակությունը։ Դա անհրաժեշտ է նրան, և այդ պատճառով նա ատելություն է ներշնչել ձեզ ձեր հանդեպ, դաստիարակել է ձեր մեջ ամոթի և մեղքի զգացմունքները։ Կրոնը, տերտերները, հասարակությունը՝ ճնշման բոլոր ձևերն ապրում են միայն ինքներդ ձեզ ատելու հաշվին։

Ինքներդ ձեր հանդեպ ատելությունից բացի, ուրիշ էլ ի՞նչն է ստիպում ձեզ գնալ տերտերի մոտ։ Կա՞ արդյոք այլ պատճառ։ Երբ ատում ես քեզ, մեղքի զգացում ես ապրում։ Ատելությունն ստիպում է մտածել, իբր պետք է փոխել ինչ-որ բան, իբր քեզ օգնություն է պետք, - բայց քեզ փոխել, սիրո արժանի դարձնել կարող է միայն ինչ-որ մեկ ուրիշը։ Ծնողներդ պնդում էին. “Դու վատն ես, այստեղ դու սխալվել ես, արա այսպես, իսկ այ այսպես չի՛ կարելի”։

Տեսել եմ այսպիսի մի տեպք. մի փոքրիկ ցանկանում էր խաղալ ծովափի ավազների վրա, բայց մայրն արգելում էր. “Ո՛չ, ավազը թաց է և դու կթրջես վարտիքդ”։ Փոքրիկը փորձեց գոնե քայլել ափով, բայց մայրն ասաց. “Ոչ մի դեպքու՛մ։ Քարերը լպրծուն են, և դու ջուրը կընկնես”։ Երեխան ցանկանում էր վազել ու թռչկոտել, բայց մայրը պնդում էր. “Ո՛չ, կկորես ամբոխի մեջ”։ Նրանց կողքով անցնում էր պաղպաղակ վաճառողն ու փոքրիկը պաղպաղակ խնդրեց, իսկ մայրը նորից առարկեց. “Ոչ, կմրսես և կոկորդդ կցավա”։ Իսկ վերջում նույնիսկ գանգատվեց մի անցորդի. իբր, տեսեք, ինչ նեվրոտիկ երեխա է։

Ոչ թե երեխաներն են նեվրոտիկ, այլ մայրերը։ Ավազին խաղալը՝ նորմալ է, ափին ման գալը, վազելն ու թռչկոտելը՝ նորմալ է։ Նորմալ չէ այդ ամենն արգելելը։ Միայն աննորմալներն են պնդում. “Ո՛չ”, չէ՞ որ աննորմալն ինքն իրեն էլ ազատություն չի տալիս՝ ուրեմն ինչպե՞ս նա կարող է ազատություն տալ ուրիշին։ Այն մայրը… Համարյա բոլոր մայրերն ու հայրերն էլ այդպիսին են։ Հիշեք. դուք էլ այդպիսին կդառնաք, հենց որ երեխա ունենաք։ Ոչ մի ազատություն, հարկադրանքներ միայն՝ և փոքրիկն աստիճանաբար սկսում է իրեն աննորմալ համարել, նրա մոտ ի հայտ է գալիս մեղքի զգացումը, չէ՞ որ նա անընդհատ ինչ-որ սխալ բան է անում, քանզի ինչ էլ ցանկանա, նրան պնդում են. “Ո՛չ”։



Ես մի փոքրիկի մասին եմ լսել, ով առաջին անգամ դպրոց գնաց։ Երբ նա վերադարձավ, մայրը հարցրեց.
“Ի՞նչ նոր բան իմացար դպրոցում”։ Նա պատասխանեց. “Ես իմացա, որ “Չիկարելի” բառը, պարզվում է, իմ անունը չէ։ Իսկ առաջ մտածում էի,
թե ինձ այդպես են կոչում, չէ՞ որ ինձ անընդհատ ասում էին. “Չիկարելի՜… Այս և այն”։ Իսկ այսօր հանկարծ հասկացա, որ ես լրիվ ուրիշ անու՛ն ունեմ”։


Նևրոտիկություն… Ամբողջ հասարակությունը նևրոտիկ է, նևրոզները փոխանցվում են սերնդե-սերունդ, և դրանք վերջ չունեն։ Չի եղել առայժմ մի որևէ հասարակարգ, որը կկարողանար ազատվել նեվրոզներից։ Ոչ մի նորմալ դարաշրջան չի եղել։ Միայն առանձին մարդիկ ժամանակ առ ժամանակ դուրս են պրծնում այդ բանտից, բայց դա այնքան հազվադեպ է լինում… Հսկայական բանտ է, իսկ պատերն էլ շատ ամուր են։ Գոյություն ունեցող իրավիճակն այնքան հին է, այնքան է աջակցում իրեն անցյալով, որ նոր աշխարհ մտած փոքրիկի մտքով անգամ չի անցնում, որ ինքը բացարձակապես առողջ և նորմալ է։

Դա համարյա անհնար է, չէ՞ որ նրա շուրջ բոլորը խելագարներ են և անպայման փոքրիկի վզին կփաթաթեն իրենց նեվրոտիկությունը։ Նրանք կզրկեն երեխային ազատությունից և նրա գլուխը կմտցնեն մեղքի, հավերժական և անքավելի մեղքի զգացումը։ Ավելի ուշ նա ինքը կսկսի մեղադրել իրեն բոլոր մեղքերում՝ և կատի։ Հիշեք. եթե ատում ես ինքդ քեզ, որևէ մեկին սիրել չես կարող։ Դա անհնա՛ր է։ Ինչպե՞ս կարելի է սիրել ուրիշին, եթե ատում ես ինքդ քեզ։ Եթե սրտումդ թույն կա, այն կթունավորի ցանկացած փոխհարաբերություն և դու երբեք չես կարողանա սիրել։

Ընտիր պայմաներ են անհատ ձևավորվելու համար Սամ ջան :)

Sambitbaba
20.10.2014, 17:07
Մի բան էլ հիշեք, դա ուղղակի տրամաբանական հետևություն է. երբ ատում ես քեզ, քեզ ոչ ոք չի սիրի։ Ի՞նչ հույս կարելի է ունենալ։ Եթե ինքդ չես համարձակվում քեզ սիրել, ուրիշ էլ ո՞վ կհամարձակվի։ Եվ այդ պատճառով հոգու խորքում դուք գիտեք, որ ոչ ոք ձեզ չի սիրի՝ իսկ եթե սիրի էլ, դուք ինքներդ ոչ մի գնով դրան չեք հավատա։ Դուք ուղղակի կկասկածեք, որ դա խաբեություն է։ “Մի՞թե ինչ-որ մեկն ինձ սիրել է։ Նույնիսկ ես ի՛նքս ինձ չեմ սիրում”։ Եվ եթե ինչ-որ մեկը ձեզ սիրի, դուք անմիջապես կորոշեք, որ ձեզ խաբում են, ձեզ կհամակեն կասկածները։ Դուք վստահել չգիտեք և այդ պատճառով կանեք ամեն ինչ, որ ապացուցեք ձեզ, որ իրականում ոչ մի սեր էլ չկա։ Եվ անմիջապես կհանգսատանաք, ամեն ինչ նորից իր տեղը կընկնի։

Այդ ատելությունը՝ բազմաթիվ կեղծ դիմակների պատճառն է։ Դուք թաքնվում եք։ Հագուստը հանուն ջերմության չեն կրում։ Տաքանալը՝ երկրորդական խնդիր է։ Այն կրում են, որպեսզի թաքցնեն մարմինը, թաքցնեն սեռականությունը, թաքցնեն մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ նստած գազանին։ Բայց գազանը՝ կյանքն է։ Կենդանի ամեն ինչ կենդանակերպ է։ Եվ ամեն ինչով մենք նման ենք գազանին, գլխից բացի, այդ պատճառով էլ գլխից բացի, թաքցնում ենք ամեն ինչ։ Գլուխը, ուղեղը, մտածելակերպը՝ միայն դա է տարբերում մեզ գազաններից, և այդ պատճառով գլուխն առայժմ կարելի է տեսանելի թողնել։

Հագուստը՝ ահա ձեր գլխավոր տարբերանշանը։ Դուք այնքան եք սովորել նրան, որ նույնիսկ երազում ձեզ մերկ չեք տեսնում։ Նույնիսկ երազում դուք հագուստներով եք։ Պատկերացնու՞մ եք։ Ահա թե ինչ խորն է դա ներծծվել։ Նույնիսկ երազում վախենում եք մերկացնել ձեզ և ուրիշներին։ Ո՛չ մի դեպքում։ Հագուստը նույնիսկ ձեր ենթագիտակցության մասնիկն է դառել, չէ՞ որ երազները ենթագիտակցությունից են բխում։ Թվում է, թե գոնե երազում կարելի էր բնականություն թույլ տալ ձեզ, բայց նույնիսկ այնտեղ դուք հագուստ, դիմակներ, դեմքեր եք կրում։

Այդ կեղծությունը, ամբողջ այդ կեղծ պարկեշտությունը նախ և առաջ բացատրվում է նրանով, որ դուք ձեզ ատում եք։ Դուք ցանկանում եք թաքնվել, ոչ ոք չպետք է գիտենա, թե ինչպիսին եք դուք իրականում։ Ո՞վ կհանդուրժի ձեզ, եթե հանկարծ իմանա։ Մի՞թե դրանից հետո ձեզ կհարգեն ու կսիրեն։ Եվ դուք միշտ ձևանում եք։ Ահա թե որն է Հիսուսի խոսքերի իմաստը։



Հիսուս ասաց.
Մի՛ հոգացեք առավոտից երեկո
և երեկոյից առավոտ,
թե ինչ եք հագնելու:


Մի՛ հոգացեք դիմակների, հագուստի, ամբողջ այդ ստի մասին։ Եղեք ինքնին, հաշտվեք նրա հետ, ինչ կա։ Բայց դա դժվար է, շատ է դժվար, քանզի հենց սկսում եք մտածել, թե ինչպիսին եք դուք, հոգու վրա անմիջապես ինչ-որ բան սկսում է ծանրանալ։

Sambitbaba
22.10.2014, 22:15
Որտեղի՞ց է այդ ծանրությունը։ Ձեզ այդպես են դաստիարակել, բայց ձեր ուսուցիչները՝ աշխարհի ամենասարսափելի թունավորողներն են։ Նրանք ուսուցիչներ էլ չեն բոլորովին, այլ ձեր ամենաչար թշնամիները։ Նրանք ներշնչել են ձեզ. “Դա կենդանական զգացում է, դա կենդանու վարքագիծ է, իսկ դու՝ մա՛րդ ես”։ Ի՞նչ է դա նշանակում։ Ըստ էության, նրանք պնդում էին. “Հրաժարվիր ամենից, ինչ քեզ կենդանու է նմանեցնում”։ Իսկ ես ասում եմ ձեզ, որ մարդիկ շատ էլ նման են կենդանիներին, մարդը՝ բարձրագույն կենդանին է։ Մենք կենդանիների հետ թշնամի չենք, մենք՝ նրանց զարգացման գագաթնակետն ենք։ Հերքելով կենդանականը, դուք հերքում եք ինքը կյանքը։ Իսկ դա նշանակում է, որ դուք ուղղակի խաբում եք ինքներդ ձեզ։

Եթե հերքում ես կենդանական զգացումները, ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է սիրով զբաղվել։ Ահա թե ինչու ձեզանից շատերը համարյա հետ են սովորել սիրել։ Ձեզ դա, հնարավոր է, կզարմացնի, բայց ես համոզված եմ, որ Արևելքի կանանց իննսունինը տոկոսը երբեք օրգազմ չեն ճաշակել։ Արևմուտքում էլ նույնն էր, բայց այնտեղ ամեն ինչ կամաց-կամաց փոխվում է։ Բայց հարյուր կանանցից իննսունինը երբևիցէ չի ապրել սեռական երանությունն այն պատճառով միայն, որ նրանց այդ թույլ չեն տվել։ Տղամարդկանց դեռ թույլ է տրվել արտահայտել մի կաթիլ կենդանական զգացմունք, բայց կանանց՝ երբեք։ Սեքսով զբաղվելիս նրանք պետք է պառկեին գերանի պես՝ կիսամեռած, անշարժ, ինչպես դիակ։ Ոչ մի զգացմունք, հաճույքի ոչ մի տեսանելի արտահայտում՝ որովհետև սեքսից հաճույք կարող են ստանալ միայն անառակ կանայք։ Պոռնիկին կարելի է, բայց վայելուչ կնոջը, կողակից կնոջը՝ ոչ մի դեպքու՛մ։ Եթե նրան դուր է գալիս, եթե նա երանություն է ապրում, ամուսինն իրեն վիրավորված է զգում. ինչ-որ բան այնպես չէ, կինը, հավանաբար, այնքան էլ բարեվարք չէ, հակառակ դեպքում իրեն կենդանավարի չէր պահի, այլ արժանապատիվ կլիներ, ինչպես աստվածուհի։ Բայց ինքդ քեզ աստվածուհու տեսք տալը, չնայած իրականում դու բոլորովին էլ աստվածուհի չես, - դա էլ հենց խաբեությունն է։ Եվ կինը պառկած է համեստ ու լուռ, ինչպես անշունչ մարմին, ջանալով չարտահայտել և ոչ մի զգացմունք։

Զգացմունքը՝ շարժում է։ Երբ զգում ես ինչ-որ բան, քո ամբողջ էությունը շարժման մեջ է գտնվում. թրթռում է, շնչում է, ապրում է։ Դա ազատություն է, ազատ կյանք է։ Բայց կնոջն արգելված է կենդանի և ազատ լինել։ Նա պարտավոր է պառկել դիակի պես և մեռած ձևանալ՝ այդ դեպքում նա իր կենդանական սկիզբը սանձահարած օրինավոր կին է։ Երբ հերքում ես սեքսը, համարում ես այն ինչ-որ կենդանական բան, յուրաքանչյուր զգացմունք ստիպված ես թաքցնել։

Մի քանի տարի առաջ խաղալիքների ամերիկացի մի արտադրող մեծ փորձանքի եկավ։ Հայցը մինչև Գերագույն Դատարան հասցրեցին։ Իսկ ամբողջ գործն ահա թե ինչում էր. նա իսկական առնանդամներով ու հեշտոցներով տիկնիկներ էր արտադրել։ Եթե աղջիկն ունի դեմք, պետք է հեշտոց էլ ունենա; եթե տղան ունի դեմք, պետք է առնանդամ էլ ունենա։ Սեռական օրգաններով տիկնիկնե՛ր։ Գործը լուրջ ընթացք ստացավ, այդ տիկնիկների արտադրությունն ստիպված դադարեցրին։ Սքանչելի միտք էր դա, բայց դատարանն ու հասարակությունն այդպիսի բան երբեք թույլ չեն տա։

Բայց ինչու՞ տիկնիկները չեն կարող սեռական օրգաններ ունենալ, եթե մնացած ամեն ինչ նրանց մոտ այնպես է, ինչպես մարդկանց մոտ։ Ցանկանում եք, որ երեխաները տարբերությունը չնկատե՞ն։ Դա նշանակում է ստել։ Ինչու՞ այդ խաղալիքներն այդքան զայրացրեցին բոլորին։ Դրանք ուղղակի խաղալիքնե՛ր էին։ Բայց հոգևորականները, քահանաներն ու բարոյականության այլ այսպես կոչված ջատագովներ, գործարանի տիրոջը դատարան քարշ տվեցին։ Նա հրաշալի մի՛տք էր հղացել, դա պատմական հեղաշրջու՛մ էր։ Երեխաները պետք է իմանան, թե ինչպես է կառուցված ամբո՛ղջ մարմինը, որովհետև մարդկային մարմինը հիանալի է։ Ինչու՞ թաքցնել ինչ-որ բան։ Ինչու՞ տիկնիկներին զրկել սեռից։ Դա վախն է, խորին վախը՝ ցույց տալ քո կենդանական սկիզբը։ Բայց մենք հենց կենդանիներ ենք, որ կանք, և դա գիտական փաստ է։ Կարելի է վեհանալ կենդանական սկզբի վրա, բայց ոչնչացնել այն այնհնար է։ Ոչնչացնելը մի բան է նշանակում. դու կեղծ դեմք ես հագել, քո դիմակն ամբողջովին կեղծ է, բայց այդ դեպքում քո աստվածակերպությունը նույնպես՝ շինծու դիմակ է։

Երբ վեհանում ես կենդանական սկզբի վրա, քո աստվածակերպությունն իսկական է։ Բայց ինչ-որ բան գերազանցելու համար, դրա հետ սկզբում պետք է հաշտվել։ Անհրաժեշտ է դրա միջով անցնել տեղի ունեցածի ամբողջական գիտակցմամբ, այլ ոչ թե ուղղակի շրջանցել՝ ոչ, դու սկզբում ծայրեծայր անցնում ես դրա միջով և հետո միայն բարձրանում ես դրանից վեր։ Իսկ հերքումը նշանակում է, որ դու չես թափանցում ներսը, ուղղակի փորձում ես շրջանցել, խուսափել։ Բայց կյանքում չկա ոչինչ, ինչը կարելի կլիներ շրջանցել։ Եթե ինչ-որ բան շրջանցես, հավերժ դեռահաս, թերաճ, մանկահասակ կմնաս։ Ապրել պետք է առանց ընտրելու՝ միայն այդ դեպքում ես հասունանում։ Այո, ժամանակին գալիս է այն պահը, երբ բարձրանում ես սեքսից վեր, բայց այդ մակարդակին հասնում են գիտելիքների և ապրումների շնորհիվ։ Այդ պահը գալիս է շնորհիվ գիտակցության և սիրո ամրապնդման, բայց հերքելով, ճնշելով, արգելքներով՝ ոչինչի չես հասնի…

Sambitbaba
02.11.2014, 23:35
Հիսուս ասաց.
Մի՛ հոգացեք առավոտից երեկո
և երեկոյից առավոտ,
թե ինչ եք հագնելու:


Ոչինչ մի հագեք ձեր վրա։ Ես, իհարկե, չեմ առաջարկում մարդաշատ քաղաքում մերկ ման գալ։ Դիմակնե՛ր մի հագեք։ Եղեք ինչպիսին կա՛ք։ Ինչպիսին էլ կյանքը ստեղծի ձեզ, հաշտվեք դրա հետ, ուրախ եղեք դրա համար, հպարտացե՛ք դրանով։ Ուրախացե՛ք։ Արդեն իսկ շնորհակալ եղեք Աստծոն նրա համար, որ նա ձեզ ստեղծել է, ինչպիսին էլ որ դուք նրա մոտ ստացված չլինեք։ Մի՛ հրաժարվեք ոչնչից, չէ՞ որ, դատապարտելով ինչ-որ բան ձեր մեջ, դուք դատապարտում եք իրեն Աստծոն… Նա՝ ձեր արարիչն է, նա ձեզ այդպիսին է ստեղծել։

Նա գիտի, թե ինչ է արել։ Հերքելով ինչ-որ բան ձեր մեջ, դուք հերքում եք ձեր արարչին, թերություններ եք փնտրում Տիեզերքի, ամբողջ աշխարհի կառուցվածքի մեջ։ Դա խելոք չէ և միամիտ է, բայց հենց այդպիսի հիմարներին ինչ-ինչ պատճառներով մեզ մոտ ամենաշատն են հարգում։

Հիսուս առաջարկում է չմտածել այն մասին, թե քեզ վրա ինչ կհագնես, ուղղակի ապրիր այնպես, ինչպես կարողանում ես։ Չէ, կյանքիդ համար պատասխանատվություն կրել պետք է, ուղղակի կարիք չկա ինչ-որ կեղծ դիմակներով առանձնացնել քեզ կյանքի հոսքից։

Ապրեք պահը պահի հետևից, մի մտորեք, չէ՞ որ մտախոհությունը՝ ձեր ամենասիրելի դիմակն է։ Դուք կնոջ մոտ եք գնում, մտովի կրկնելով, թե կոնկրետ ինչ եք պատրաստվում ասել. “Ես սիրում եմ քեզ” կամ “Քեզ հետ ոչ ոք չի կարող համեմատվել”։ Բայց կրկնողությունն ինքը նշանակում է, որ ոչ մի սեր էլ չկա։ Եթե լիներ սեր, պետք չէր լինի հնարել, թե ինչ ես ասելու, չէ՞ որ սերն ինքը խոսում է իր մասին, այն հոսում է ինքնիրեն և տեղի է ունենում ակամա։ Ծաղիկներն ինքնուրույն են ծաղկում, նրանց կրկնողություն պետք չէ։

Ձեր կյանքը հետևյալ կերպ է կառուցված. դուք պատրաստվում եք մի բանի, անում եք մեկ այլ բան, իսկ հետո ափսոսում եք, որ երրորդը չարեցիք։ Ինչու՞ է այդպես ստացվում, որտեղի՞ց է այդ խառնաշփոթությունը։ Դուք ազատ չեք։ Նրան, ով տարերայնորեն է ապրում, բավական է մի բան՝ զգաստ, ուշադիր լինել։ Ուրիշ ոչինչ պետք չէ։ Ելնելով միայն զգոնությունից, նա արձագանքում է իր շուրջ ամեն ինչին։ Իսկ դուք ամեն ինչի պատրաստվում եք հանգամանորեն, որովհետև ոչինչ չեք նկատում, չեք կարողանում լինել այստեղ և հիմա։ Դուք վախենում եք, դա վախ է՝ ո՞վ գիտի, թե գործն ինչ ընթացք կստանա։ Կհասցնե՞մ ես համակերպվել փոխված իրավիճակներին։

Վա՛խ։ Եվ այդ պատճառով դուք ստում եք։ Բայց Հիսուս ասում է. “Մի՛ հոգացեք այն մասին, թե ինչ եք հագնելու…”

Sambitbaba
09.11.2014, 07:59
Նրա աշակերտները հարցրեցին.
Ե՞րբ դու կհայտնվես մեզ
և ե՞րբ մենք կտեսնենք քեզ:

Հիսուս ասաց.
Երբ դուք մերկանաք և չամաչեք դրանից,
և վերցնեք ձեր հագուստները,
դնեք ձեր ոտքերի մոտ, փոքր երեխաների պես
տրորեք դրանք,
այդժամ (դուք կտեսնեք) որդուն նրա, ով կենդանի է,
և դուք չեք վախենա:


Ջանացեք լրջորեն խորհել ամեն խոսքի վրա։ Աշակերտները հարցրեցին. “Ե՞րբ դու կհայտնվես մեզ”։ Հիսուս արդեն այստեղ է, նա արդեն հայտնվել է իր ամբողջ փառքով, նա նրանց կողքին է, հենց նրանց առջև։ Եվ նրանք հարցնում են իրեն Հիսուսին. “Ե՞րբ դու կհայտնվես մեզ”։

Մի անգամ Բուդդային հարցրեցին… Նա ուղղակի քայլում էր անտառում. չոր տերևներ են արահետին, շուրջբոլոր տերևաթափ է, թեթև քամի է փչում, և ոտքերի տակ ամեն ինչ խշխշում է։ Եվ Անանդան հարցրեց… Մոտիկ ուրիշ ոչ ոք չկար՝ աշակերտներից ոմանք առաջ էին գնացել, ոմանք էլ հետ էին մնացել, և Բուդդայի կողքին միայն Անանդան էր։ Նա ասաց. “Վաղուց ցանկանում եմ քեզ հարցնել. դու ամե՞նն ես բացահայտել մեզ, ինչ կարող էիր։ Միգուցէ, ինչ-որ բան թաքցնու՞մ ես”։

Եվ Բուդդան պատասխանեց. “Իմ ափը բաց է։ Բուդդաները ձեռքերը բռունցք չեն անում։ Նայիր շուրջդ, նայիր այս անտառին՝ այն մերկ է, այն ոչինչ չի թաքցնում։ Ես բաց եմ, ինչպես այս անտառը։ Բուդդաները ձեռքերը բռունցք չեն անում…” Գիտելիքների հանդեպ ժլատ մարդիկ՝ այն մարդիկ, ովքեր չեն սիրում կիսվել իրենց գիտելիքներով, - նման են սեղմած բռունցքների։

Իսկ հետո Բուդդան մեկնեց իր բաց ափը… Շուրջը տերևաթափ էր, և նա ասաց. “Բուդդայի ձեռքը՝ սեղմած բռունցք չէ, այն բաց ափ է։ Ես ասացի ամենն, ինչ գիտեմ։ Եվ եթե քեզ թվում է, թե ես ինչ-որ բան թաքցրել եմ, մեղավոր եմ ոչ թե ես, այլ դու ինքդ”։

Հիսուս այստեղ է, նրանց կողքին։ Բայց աշակերտները հարցնում են. “Ե՞րբ դու կհայտնվես մեզ”։ Ե՛րբ նա կհայտնվի։ “…և ե՞րբ մենք կտեսնենք քեզ”: Նրանց թվում է, թե Հիսուս ինչ-որ բան թաքցնում է։ Նա ոչինչ չի՛ թաքցնում։ Այդ նրա՛նք դեռ չեն բացվել նրան, այդ նրանք են սեղմված բռունցք դարձել, նրանց աչքերը դեռ չեն բացվել։ Նրա՛նք են ինչ-որ բան թաքցնում, այլ ոչ Հիսուս։

Ճշմարտությունը չէ թաքնված՝ այդ դու՛ք եք թաքնվում։ Ճշմարտությունը միշտ այստեղ է, ամեն պահ։ Ճշմարտությունը հնարավոր չէ թաքցնել, այդպիսին է նրա բնությունը։ Թաքնվում է միայն սուտը, ճշմարտությունը թաքնվել չգիտի։ Միայն սուտն է ինչ-որ բան թաքցնում, իսկ ճշմարտությունը բաց է ափի պես, այն երբեք բռունցք չի դառնում։ Այդ դուք եք նման սեղմված բռունցքների։

“Ամբողջ հարցը ձեզանում է, - պատասխանում է Հիսուս։ - Երբ դուք մերկանաք և չամաչեք դրանից…” Եթե մերկացել ես, բայց դեռ ամաչում ես քո մերկությունից, դա իսկական մերկություն չէ։ Մերկությունը պետք է անմեղ լինի։ Ամոթը՝ խորամանկություն է։

Sambitbaba
17.11.2014, 23:38
Քրիստոնեության մեջ ամոթն առաջին մեղքն է համարվում։ Դուք գիտեք այդ պատմությունը, ձեզ հայտնի է, թե ինչ պատահեց Ադամի և Եվայի հետ։ Ի՞նչն առաջին մեղքը դարձավ։ Երկար փնտրում էին այդ պահը, բոլորն ուզում էին իմանալ, թե հատկապես երբ է առաջին մեղքը կատարվել։ Նրանց արգելեցին ուտել իմացության ծառի պտուղները, բայց նրանք տրվեցին գայթակղությանը։ Դա հասկանալի է. արգելվածը միշտ էլ գայթակղիչ է, այդպիսին է մեր գիտակցությունը։ Բայց գիտակցությունը մի այլ առանձնահատկություն էլ ունի. այն սկզբից գայթակղում է քեզ, իսկ հետո մեղքը գցում է մի մեկ ուրիշի վրա։ Արգելվածը լրջորեն շարժում է գիտակցության հետաքրքրությունը, և նա սկսում է համոզել քեզ… Գիտակցությունն ուղղակի ցանկանում է իմանալ, նա ամենուր կոխում է իր քիթը, նա հետաքրքրասեր է…

Ադամն ու Եվան իրենք իրենց գայթակղեցրին, այնտեղ ուրիշ ոչ ոք չկար, բայց Աստվածաշնչում ասված է, որ դա օձն էր, չարը, սատանան։ Դա հերթական խորամանկություն է. գիտակցությունը միշտ պատասխանատվությունն ուրիշ մեկի վրա է դնում։ Այստեղ “սատանան”՝ ուղղակի քավության ոչխարն է, գիտակցությունը հնարել է նրան, որպեսզի լինի մեկը, ում վրա կարելի կլիներ գցել մեղքը։ Այո, դու գայթակղվել ես, բայց այդ “սատանան” է քեզ գայթակղել, այդտեղ դու կապ չունես։ Նա է քեզ համոզել, նա է քեզ հավատացրել՝ նշանակում է, մեղքը նրանն է, այլ ոչ թե քոնը։ Բայց գայթակղության պատճառն արգելքն էր, իսկ մնացած ամեն ինչ հնարել է մարդկային միտքը։ Հիանալի՛ պատմություն է։

Աստված կարգադրել է. “Չուտե՛ք այդ ծառի պտուղները”։ Եթե մարդիկ վստահեին նրան, այդ ծառը կշրջանցեին տաս ճանապարհ այն կողմ։ Բայց նրանք չէին հավատում նրան։ Նրանք ասացին իրենց. “Իսկ ինչու՞։ Այդ ինչու՞ Աստված մեզ արգելեց ուտել իմացության ծառի պտուղները”։ Եվ գիտակցությունն անմիջապես հուշեց նրանց. “Եթե ուտեք դրանք, ինքներդ ինչպես աստվածներ կդառնաք, դուք կիմանաք ամեն ինչ աշխարհի վրա։ Եվ նա արգելել է այդ անել՝ խանդից։ Ուղղակի նա չի ցանկանում, որ դուք դառնաք ինչպես ինքը։ Այդ ծառի պրուղները ձեզ ամենագետ կդարձնեն, իսկ այդ դեպքում ձեզանից ոչինչ չես թաքցնի”։ Ճիշտ է, Աստվածաշնչում ասված է, որ այդ սատանան էր նրանց գայթակղում և պնդում էր, որ Աստված խանդոտ է և վախենում է մարդկանցից։ Իսկ իրականում Ադամն ու Եվան ուղղակի ընկան մի իրավիճակի մեջ, որտեղ ստուգվում էր նրանց վստահությունը՝ և ուրիշ ոչինչ։

Բայց գիտակցությունը համոզեց նրանց… Միտքը՝ ահա իսկական “սատանան”։ Նա հայտնվեց նրանց օձի կերպարանքով, իսկ օձը՝ խորամանկության հինավուրց խորհրդանիշն է։ Միտքն է իսկական “օձը”, խորամանկությամբ աշխարհում ոչինչ նրա հետ համեմատվել չի կարող։ Բայց Ադամն ու Եվան ամբողջ պատասխանատվությունը նրա վրա դրեցին, ավելին՝ Ադամը դեռ Եվային էլ ամեն ինչում մեղադրեց։ Տղամարդիկ միշտ կանանց գայթակղիչներ են կոչել։ Բոլոր մեղքերում տղամարդիկ միշտ մեղադրել են կանանց։ Աշխարհի բոլոր սուրբ գրերում կինը՝ գայթակղության աղբյուրն է. այդ նա է իբր գայթակղության մեջ գցում, այդ նա է պատրում տղամարդկանց, և ընդհանրապես՝ բոլոր դժբախտությունները կանանցից են։ Եվ ձեր այսպես կոչված “սրբերը” շարունակում են լուտանք թափել կանանց վրա որքան ցանկանան։

Բայց այդ է գիտակցության կառուցվածքը։

Ադամն ասում է. “Եվան է մեղավոր”։ Եվան ասում է. “Սատանան է մեղավոր”։ Իսկ հարցնես սատանային՝ իհարկե, եթե քեզ հաջողվի հանդիպել նրան, - ինչ խոսք, որ նա կասի. “Աստվա՛ծ է մեղավոր։ Ինչու՞ արգելեց։ Ամեն ինչ հենց դրանից սկսվեց։ Եդեմում հազարավոր ծառեր կան, դա հսկայական այգի է։ Արգելքը չլիներ, Ադամն ու Եվան չէին էլ մտածի հատուկ ուշադրություն դարձնել իմացության ծառի վրա։ Բայց այն բանից հետո, երբ Աստված արգելեց ուտել նրա պտուղները, նրանց մագնիսի պես սկսեց ձգել դեպի հենց այդ ծառը։ Մնացած ծառերի մեջ առանձնահատուկ ոչինչ չկար, նրանց ամբողջ ուշադրությունը կենտրոնացավ արգելված ծառի վրա՝ և մեղավոր է դրանում ինքն Աստվա՛ծ”։

Բայց դա հրաշալի պատմություն է, նրա մեջ միլիոն իմաստային շերտեր կան, այն կարելի է մեկնաբանել այսպես և այնպես, ամենատարբեր տարածքների մեջ՝ ահա թե որն է այդ այլաբանության հմայքը։ Նրանք պոկեցին պտուղը, կերան այն՝ և անմիջապես ամաչեցին իրենց մերկությունից։ Եվ ուրեմն ո՞րն էր այստեղ մեղքը։ Աստծոն չհնազանդվե՞լը։ Եթե հարցնես Հռոմի Պապին, նա կասի. “Այո, նրանք չլսեցին Աստծոն”, - այն պատճառով, որովհետև պապերն ուզում են, որ բոլորը ենթարկվեն իրենց և միայն իրենց լսեն։

Եթե հարցնես ոչ թե աստվածաբանի, այլ փիլիսոփայի, պատասխանն ուրիշ կլինի. “Մեղքն այն է, որ նրանք համտես են արել իմացության պտուղը” – բոլոր դժբախտությունները սկսվում են նրանից, որ մարդ չափազանց շատ է մտածում։ Առանց դատողությունների կյանքը հասարակ է և անմեղ։ Երեխաներն անմեղ են, որովհետև մտածել դեռ չգիտեն, ծառերը սքանչելի են, որովհետև ոչինչի մասին չեն մտածում։ Իսկ մարդ այլանդակ է հենց այն պատճառով, որ նրա ուղեղն ամբողջ ժամանակ ծանրաբեռնված է մտքերով, տագնապներով, հույսերով և երազանքներով։ Նա տքնում է անտանելի ծանրության տակ՝ և այդ պատճառով նրա մեջ ոչ մի նրբագեղություն չկա։ Մի խոսքով, եթե հարցնես փիլիսոփա-էքզիստենցիալիստի, նա կասի, որ մեղքը՝ իմացության ծառի պտուղը փորձելն էր։

Բայց, եթե դիմենք հոգեբանին, ում մոտեցումն ավելի խորն է, նա կասի. “Մեղքը՝ ամաչելն էր”։ Եթե ամաչում ես, դու քեզ ատում ես։ Եթե ամաչում ես, ցանկանում ես ուրանալ քո ամեն մի մասնիկ։ Իսկ սկսում ես ամաչել, երբ գիտես։ Երեխաները ոչինչից չեն ամաչում՝ վազում են իրենց մերկ, ու վերջ։ Այդ դուք եք ժամանակի հետ ստիպում նրանց ամաչել մերկությունից. “Չի՛ կարելի մերկ ման գալ, ամո՛թ է”։ Եվ որքան ավելի շատ են նրանք իմանում, այնքան ավելի շատ են իրենց թաքցնում ուրիշներից։

Sambitbaba
21.11.2014, 20:03
Հիսուս ասում է. “Երբ դուք մերկանաք և չամաչեք դրանից…” Իսկ ի՞նչ տեղի ունեցավ Ադամի և Եվայի հետ։ Նրանք ծածկեցին իրենց մերկությունը թզենու տերևներով։ Դա աշխարհի առաջին հագուստն էր՝ այդպես սկսվեց աշխարհի պատմությունը։ Գիտե՞ք, թե ինչպես կարելի է վերադառնալ Եդեմի այգի։ Դեն նետել ձեր թզենու տերևները՝ ահա թե ինչ է առաջարկում Հիսուս։ Նա ասում է, որ դա էլ հենց դրախտի ճանապարհն է։ Այնտեղ վերադառնալ կարելի է միայն… երբ դուք մերկանաք և չամաչեք դրանից։ Կարելի է մերկանալ, բայց դրա հետ մեկտեղ տանջվել ամոթից, բայց դա նշանակում է, որ հոգու խորքում հագուստը մնացել է՝ դու ինչպես առաջ թաքցնում ես ինչ-որ բան, ինչ-որ բան գաղտնի ես պահում։ Մերկությունը՝ դա ուղղակի մերկ մարմինը չէ։ Կարելի է հանվել, բայց դրա հետ մեկտեղ՝ չմերկանալ։

Մերկությունն ավելի խորը մի բան է՝ դա ամոթի և սահմանափակման բացակայությունն է, դա լիակատար հաշտեցում է քո մարմնի հետ, ինչպիսին էլ այն լինի։ Դու մերկանում ես, երբ գիտակցությունդ քեզ չի դատապարտում, երբ մարմինը չի բաժանվում պատշաճ և ամոթալի մասերի՝ դա բնականությունն է։ Ահա թե ինչ է մերկությունը։ Մահավիրան տկլոր չէ, նա մի ինչ-որ նուդիստ չէ։ Նրա մերկությունը նույնն է, ինչ երեխայի մերկությունը։ Դուք չեք մերկանում նույնիսկ նուդիստական լողափներում։ Դուք այնտեղ ուղղակի տկլոր եք, այնտեղ նույնիսկ հագուստի բացակայությունն էլ՝ նրբանկատ հաշվարկ է, մտքի խորամանկություն։ Դուք ուղղակի ըմբոստանում եք, զայրանում եք, ապստամբում եք հասարակության դեմ՝ և դեն եք նետում հագուստը, քանզի հասարակությունը պահանջում է այն։ Բայց դա հակազդեցություն է արտաքին մի ինչ-որ բանի վրա, և այդ պատճառով դուք երեխաների պես անմեղ չեք դառնում։

Հիսուս ասում է.



…Եվ վերցնեք ձեր հագուստները,
դնեք ձեր ոտքերի մոտ, փոքր երեխաների պես
տրորեք դրանք,
այդժամ (դուք կտեսնեք) որդուն նրա, ով կենդանի է,
և դուք չեք վախենա:


Նախ և առաջ, պետք է հաշտվել ձեր մերկության հետ, կանգնել Աստծո առջև ինչպիսին կաք, առանց ամոթի՝ ինչպես փոքրիկ մանուկը հոր և մոր առջև։ Չամաչել Աստվածայինի առջև՝ ահա թե ինչ է նշանակում լինել իսկական։ Եթե կա ամոթ, կա նաև դիմակ, դու այն ակամա ես հագնում։

Եվ երկրորդ. երբ չկա ամոթ, վախ էլ չկա։ Ամոթն ու վախն անբաժանելիորեն կապված են. երբ ամաչում ես, դու վախեցած ես, իսկ երբ ամոթ չկա, ոչ մի վախ էլ չկա։ Վախն անհետանում է, երբ կորչում է ամոթը։ Եվ երբ չկա ոչ ամոթ, ոչ վախ, քո աչքերը բացվում են՝ և դու տեսնում ես Աստծո Որդուն, զավակին նրա, ով կենդանի է։ Միայն այդ ժամանակ քեզ կհայտնվի Հիսուս, միայն այդ ժամանակ դու կտեսնես Բուդդային։

Գալիս են ինձ մոտ ու հարցնում են. “Ինչպե՞ս իմանալ, պայծառացա՞ծ մեկն է քո առջև, թե ոչ։ Ինչպե՞ս ճանաչել իսկական ուսուցչին”։ Այնպիսին, ինչպիսին դուք եք հիմա, պայծառացածին չեք կարող ճանաչել։ Դուք՝ կույրեր եք, ովքեր հարցնում են, թե ինչպես տարբերեն լույսը խավարից։ Արդյոք կույրը կարո՞ղ է այդ անել։ Տարբերելու համար տեսնել է պետք, իսկ կույրը ոչինչ չի տեսնում։ Առայժմ դուք ընդունակ չեք ճանաչել պայծառացածին, տարբերել Քրիստոսին մնացած բոլորից՝ դուք ոչինչ չեք տեսնում։ Եվ իրոք, մի՞թե խաչ կհանեին Հիսուսին, եթե այդքան հեշտ լիներ նրան տեսնելը։

Նրա հետ շատ դաժանորեն վարվեցին, նրանից հիմար սարքեցին, նրան խեղկատակի գլխարկ հագցրին։ Երբ նա իր խաչը Գողգոթա էր տանում, նրա շուրջ զինվոներ էին, անապաստաններ, մարդկանց ամբոխներ։ Են նրանք քարեր ու կեղտ էին նետում Հիսուսի վրա, իսկ իրենք ուրախանում էին. “Մտածեք միայն, “Իսրաելի արքա՜”, “Աստծո որդի՜”… Նա ուղղակի ցնորվել է, նա հյուսնի՛ որդին է”։ Հանուն ծիծաղի նրանք թագադրեցին նույնիսկ նրան փշյա պսակով և ասացին. “Նայե՜ք այս “Իսրաելի թագավորին”։ Ահա՜, թե ինչպիսին է նա, մեր “Աստծո որդին”։

Իսկ ծաղրի գագաթնակետը դարձավ այն, որ նրա խաչի երկու կողմերից խաչեցին ավազակների։ Նրան պատժեցին որպես ոճրագործի, երկու գողերի հետ միասին։ Եվ Հիսուսին ծաղրում էր ոչ միայն ամբոխը, այլ նաև այդ ավազակները։ Նրանցից մեկն ասաց. “Բոլորս շուտով կմեռնենք, այնպես որ, երբ քո “Աստծո արքայությունն” ընկնես, մեր մասին մի մոռացիր։ Վախճանվում ենք միասին, այնպես որ այնտեղ երկնքում, մի խոսք ասա մեր մասին, չէ՞ որ դու կարծես թե Նրա “որդին” ես։ Մի խոսքով, երբ այնտեղ ընկնես, մեզ չմոռանաս։ Մեկ էլ տեսար, մի բան ստացվեց՝ չէ՞ որ դու ամեն ինչ կարող ես”։ Նրանք նույնպես ծաղրում էին նրան։ Հիսուսից ուղղակի խեղկատակ սարքեցին։

Ինչու՞ մենք չենք տեսնում Հիսուսին։ Մեր աչքերը կույր են։ Իսկ կույր են այն պատճառով, որ մենք հագնված ենք՝ և ես նկատի ունեմ ոչ միայն սովորական հագուստը, այլ նաև ուրիշ. ամոթի, վախի, ինքդ քո հանդեպ ատելության, մեղքի զգացողության և սեփական մեղսալիության հագուստները։ Մենք, կաղամբի պես, հարյուր հագուստ ենք հագել։

Sambitbaba
27.11.2014, 20:57
Հիսուս ասում է.



Երբ դուք մերկանաք և չամաչեք դրանից,
և վերցնեք ձեր հագուստները,
դնեք ձեր ոտքերի մոտ փոքր երեխաների պես…


Երբ երեխային առաջին անգամ փորձում են հագցնել, նա վրդովվում է։ Նա դեմ է, որովհետև հագուստը կաշկանդում է շարժվելու ազատությունը, ստիպում է ստել։ Նրա դիմադրությունը բնական է։ Բայց մենք համոզում ենք նրան, հագցնում ենք ուժով։ Մենք ասում ենք. “Երբ դուրս ես գալիս փողոց, պետք է հագնվել, իսկ տանը նորից կարող ես մերկ մնալ։ Մարդկանց մեջ պետք է պատշաճություն պահպանել, հակառակ դեպքում մենք ուղղակի ման գալու չենք գնա”։ Իսկ նա ման գալ է ցանկանում՝ և հնազանդորեն թույլ է տալիս հագցնել իրեն։

Բայց հենց որ մանուկը վերադառնա տուն, առաջին հերթին դեն կնետի հագուստը, և նույնիսկ կտրորի այն զայրացած։ Հագուստը՝ նրա թշնամին է, այն կեղծիք է։ Հագուստի մեջ նա նման չէ ինքն իրեն։ Իսկ հիմա նա ազատ է նորից։ Եվ, հրճվանքով պոկելով ու դեն նետելով հագուստը, նա ուրախանում է իր մերկությանը։ Եվ, եթե դուք էլ վարվեք փոքրիկ երեխայի պես, այդժամ դուք կտեսնեք Որդուն Նրա, Ով կենդանի է, և դուք չեք վախենա:

Մերկությունը վախ չի հարուցում, չէ՞ որ իսկական մարդուն վախը յուրահատուկ չէ։ Վախը ծագում է միայն որպես ամոթի հետևանք։ Շատ կրոններ մեղքի զգացում են ներշնչում մարդկանց, և դուք նույնպես ձեզ հավերժ մեղավոր եք զգում։ Սկզբում դուք ամաչում եք դրանից, հետո սկսում եք վախենալ։ Այդպես ծնվում է նեվրոզը, և դուք ինքներդ սկսում եք նմանվել նրանց, ով ժամանակին ձեզ մեղքի և վախի զգացում է ներշնչել։ Իսկ հետո գնում եք այդ նույն մարդկանց մոտ, որպեսզի իմանաք, թե ինչպես ազատվեք մեղքի զգացումի՛ց։ Այստեղ նրանք ոչինչով չեն օգնի, նրանք կարողանում են միայն մեղքի զգացում ներշնչել։ Կասեն. “Աղոթիր Աստծոն և վախեցիր Նրանից”։ Իսկ վախից չեն ազատի։ Վախից կարող է ազատել միայն Հիսուս, բայց դրա համար պետք է հենց հիմքերից սկսել։ Իսկ հիմքն ահա թե որն է. քանի դեռ դու չես հաշտվել ինքդ քեզ հետ, միշտ վախենալու ես։

Հաշտվեք ձեր հետ, և վախը կանհետանա։ Մի դատեք, թե ինչ է կարելի և ինչ չի կարելի, թե ինչպես է պետք և ինչպես՝ հարկ չկա անել, - և այդ ժամանակ չեք վախենա։ Իսկական եղեք, վստահեք իրականությանը, պետք չի նրա հետ կռիվ տալ։ Եթե այնպես է ստացվել, որ երկրի վրա գոյություն ունի սեքս, հաշտվեք նրա հետ; եթե ձեր հոգում կա չարություն, խոստովանեք դա ձեզ։ Մի փորձեք ճնշել մի բան նրա հակադրությամբ։ “Ես չարանում եմ, դա վատ է։ Ես չպետք է վիրավորվեմ, ես պետք է ներեմ։ Ես սեռական տենչանք եմ զգում, բայց դա շատ վատ է, այդ պատճառով ես պետք է ինձ պահել կարողանամ”։ Մի ջանացեք փոխարինել մի բանը մյուսով. դա կեղծություն է, հերթական դիմակ։ Վիրավորանքը միևնույն է կմնա, իսկ ներումն ազնիվ չի լինի։ Հակվածությունը ոչ մի տեղ չի կորչի, դուք միայն կստիպեք նահանջել նրան, ծածկելով ձեր դեմքը բրահմաչարյայի* դիմակով։ Բայց դրանից ոչինչ չի փոխվի։


- - - - - - - - - - -
* Բրահմաչարյա - հինդուիզմում, հոգևոր զարգացման չորս աստիճաններից մեկը։ Նեղ իմաստով՝ սեռական ինքնազսպում; լայն իմաստով՝ հսկողություն ցանկությունների վրա, ինքնակարգապահություն։

Sambitbaba
05.12.2014, 21:53
Այսպիսի պատմություն եմ լսել.
Մի գիտնական աշխատում էր արհեստական ադամանդներ ստեղծելու գաղտնիքի վրա։ Շատ ծանր էր աշխատում, բազմաթիվ հայտնագործություններ արեց,
իմացավ համարյա ամեն ինչ՝ ընդամենը մի բանալի էր պակասում։ Եթե այդ մի գաղտնիքն էլ բացահայտեր, աշխարհի ամենահարուստ
մարդը կդառնար։ Նա չարչարվում էր որքան ուժ ուներ, բայց միևնույն է, ոչինչ չէր ստացվում։ Եվ ինչ-որ մեկն ասաց նրան.
“Իզուր ես այդքան ուժ ու ժամանակ ծախսում։ Ասում են, Տիբեթում մի կին է ապրում, ով գիտի բոլոր հարցերի պատասխանները։ Գնա մոտն ու հարցրու ինչ անել։
Պատմիր, թե ինչն է քեզ տանջում, և նա կհուշի պատասխանը։ Ի՞նչ ես ժամանակ վատնում”։

Եվ գիտնականը ճանապարհ ընկավ Տիբեթ։ Այդ ճամփորդությունը երկար տարիներ տևեց։ Հեշտ չէր այդ կնոջը գտնելը։
Գիտնականը շատ փորձություններ տարավ, քանի անգամ վտանգի ենթարկեց իր կյանքը, բայց վերջիվերջո իմացավ, թե որտեղ է ապրում իմաստուն կինը։
Առավոտյան նա թակեց նրա դուռը և դուռը բացեցին։ Կինն այնքան սքանչելի էր, որ գիտնականը պապանձվեց։ Ավելին, կինն ընդունեց նրան շատ գրկաբաց,
իսկ նրա աչքերը խոսքերից ավելի պարզ ասում էին. “Դե՛, համարձակ եղիր”։ Եվ կինն ասաց. “Ես ուրախ եմ, որ դու կարողացար գտնել ինձ։ Ամուսինս էլ հենց տանը չէ…
Բայց հիշիր գլխավոր կանոնը. դու միայն մեկ հարց ես տալիս, իսկ ես տալիս եմ միայն մեկ պատասխան”։
Եվ գիտնականը հարցրեց.
“Իսկ ամուսինդ ե՞րբ է վերադառնալու…”

Ահա՛, թե ինչ միակ հարց տվեց նա։ Հավանաբար, ինչ-որ տեղ նրա ենթագիտակցության խորքում սեռական խնդիրներ էին թաքնված՝ և նրանք էլ հենց իսկականն էին։ Աշխատանքն ադամանդների վրա, նրանց գաղտնիքի որոնումները՝ նա անում էր այդ ամենը, միայն թե շեղվի իր խնդիրներից։ Խորը ներսում, իր ենթագիտակցության մեջ, նա, ավելի շուտ, երազում էր. “Կդառնամ ամենահարուստ մարդը՝ և աշխարհի բոլոր գեղեցկուհիներն ի՛մը կլինեն”։ Այդպիսի հույս ուներ նա իր հոգու խորքում, չնայած ինքը, հավանաբար, այդ չէր գիտակցում։

Կարելի է զբաղվել ինչով ասես, բացարձակապես չգիտակցելով, թե ինչ է կատարվում քո ենթագիտակցության մեջ, բայց առաջին իսկ հարմար պահին իսկականն անպատճառ դուրս կպրծնի։ Կարող եք չհուսալ անգամ, թե այն հավերժ կմնա ներսում։ Այստեղ միայն արմատական փոփոխությունները կօգնեն, իսկ փոխվելու համար, սկզբում պետք է հաշտվես նրա հետ, ինչպիսին դու կաս հիմա։ Առանց դատապարտելու, առանց լավի և վատի բաժանելու, առանց որևէ գնահատականի։ Մի՛ դատեք ձեզ։ Վստահե՛ք ձեր բնությանը, գնացե՛ք նրա հետևից, մի՛ փորձեք լողալ հոսանքին հակառակ՝ ահա թե ինչ է իսկական մերկությունը։

Պետք է վստահել կյանքին, ուր էլ այն քեզ տանի։ Ոչ մի ծրագրեր մի՛ կառուցեք. յուրաքանչյուր նշանակետ հորինված է և այդ պատճառով՝ կեղծ։ Կյանքը նշանակետ չունի, և դուք, երբ նպատակ եք դնում ձեր առջև, կյանքին հակառակ եք քայլում։ Կյանքը ոչ թե ձեռնարկչություն է, այլ՝ պոէզիա։ Կյանքը ծնվում է ոչ թե գլխում, այլ սրտում; դա ռոմանտիկա է։ Միայն վստահել է պետք, կասկածները ոչինչ չեն տալիս։ Կյանքը՝ գիտական հաշվարկ չէ, այն իռացիոնալ է։ Կյանքը հավատում է ոչ թե արիստոտելեսներին ու խիստ տրամաբանությանը, այն հավատում է սիրոն, պոէտներին, միստիկներին։ Դա գաղտնիք է, որով պետք է ապրել, այլ ոչ թե լուծում պահանջող գլուխկոտրուկ։ Դա մաթեմաթիկական խնդիր չէ։ Նրա գաղտնիքները բաց են, դուք ինքներդ եք անջրպետել ձեզ նրանցից։ Նրա ճշմարտությունները տեսանելի են ամենուր՝ յուրաքանչյուր ծառի մեջ, ամեն տերևի և արևի ամեն փայլքի մեջ։ Բայց դուք ինքներդ մեկուսացել եք այդ ամենից։

Ինչու՞ եք դուք կողպվել ձեր փոքրիկ աշխարհում։ Նույնիսկ ձեր ներքին կյանքի հետ դուք հաշտ չեք ապրում, ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է հաշտվել արտաքին կյանքի հետ։ Գտե՛ք ընդհանուր լեզու։ Սկսեք ձեր միջուկից, հաշտվեք ձեր հետ, այդ ժամանակ համաձայնության կգաք նաև ձեր շրջապատում ամեն ինչի հետ։ Փոխակերպումը հենց դրանից է սկսվում. ընդունելով ամենն, ինչպես կա, դուք այլևս հինը մնալ չեք կարող։

Փոխակերպումը պատահում է ինքն իրեն, իր նախաձեռնությամբ, բայց նրա համար, որպեսզի դա սկսվի, ազատություն է հարկավոր։ Հենց այդ մասին էլ ասում է Հիսուս. մերկացեք, որ ազատ դառնաք։ Դեն նետեք ամենն, ինչի մեջ ձեզ փաթաթել է հասարակությունը՝ դա էլ հենց ես անվանում եմ “հագուստ”։ Հասարակությունը չէ, որ ձեզ կյանք է պարգևել, այն ձեզ ուղղակի “հագուստով” է պարուրել։ Հասարակությունը ձեզ անհատականություն չի պարգևում, այն ձեզ միայն էգո է տալիս։ Դեն նետեք հագուսը՝ և էգոն կվերանա։ Պատկերացրեք, որ փողոցիվ մերկ եք քայլում…

Sambitbaba
14.12.2014, 20:34
Իբրահիմ անունով մի մարդ եկավ իր ուսուցչի մոտ…
Իբրահիմը թագավոր էր, բայց հոգևոր որոնումների մեջ էր ընկել։ Եվ ահա նա եկավ իր ուսուցչի մոտ, իսկ վերջինս ասաց. “Դու ամեն ինչի պատրա՞ստ ես”։

“Դրա համար էլ եկել եմ, - պատասխանեց Իբրահիմը։ - Ասա, ինչ անեմ, և ես կանեմ”։

Ուսուցիչը նայեց նրան և ասաց. “Մերկացիր”։

Մնացած աշակերտներն իրենց վատ զգացին. Իբրահիմը թագավոր էր, իսկ թագավորին բոլորի առջև մերկացնելը՝ դա արդեն չափից դուրս էր,
և ինչի՞ համար այդ անել։ Մնացածից ուսուցիչը նման ոչինչ երբեք չէր պահանջել, ուրեմն ինչու՞ արքային նման բան ասել։ Մի աշակերտ նույնիսկ շշնջաց ուսուցչի ականջին.
“Դա արդեն չափազանց է, պետք չէ այդքան դաժանորեն։ Վերջիվերջո, այդպիսի բան դու մեզանից չես պահանջել”։

Բայց ուսուցիչը շարունակեց. “Իսկ հիմա կոշիկներդ հագիր ձեռքերիդ, դուրս եկ փողոց և սկսիր կրունկներով հարվածել գլխիդ։
Դու պետք է մերկ անցնես ամբողջ քաղաքով”։

Դա ինչ-որ փոքր գյուղ չէր, այլ մեծ մայրաքաղաք, բայց Իբրահիմը լսեց ուսուցչին։ Մերկացած, նա անցավ բոլոր գլխավոր փողոցներով,
չմոռանալով սեփական կոշիկներով հարվածել գլխին։ Եվ, ասում են, վերադարձավ ուսուցչի մոտ պայծառացած…


Ի՞նչ տեղի ունեցավ։ Իբրահիմը մարդ էր հսկայական հոգևոր ունակություններով, ահա թե ինչու ուսուցիչը նրանից շատ բան պահանջեց։ Ուսուցիչը պահանջում է այն միայն, ինչին աշակերտը պատրաստ է։ Որքան շատ են քո ունակությունները, այնքան ավելի բարձր կլինեն պահանջները, իսկ հիմարից շատ բան չես պահանջի։ Իբրահիմը շատ ընդունակ էր՝ ավելի ուշ նա ինքը մեծ ուսուցիչ դարձավ։ Ի՞նչ տեղի ունեցավ ուրեմն։ Նույնը, ինչի մասին ասում էր Հիսուս իր աշակերտներին. դեն նետած հագուստի հետ մեկտեղ վերացավ նաև էգոն՝ այն ամենը, ինչ պարտադրել էր հասարակությունը։

Էգոն հաճախ է անհետանում ինքնիրեն, չէ՞ որ այն ծանր բեռ է, բայց դուք անմիջապես բարձում եք այն ձեր ուսերին և շարունակում եք քարշ տալ։ Դուք շատ անգամ եք բաժանվել նրանից, բայց այդպես էլ վերջնականապես ազատվել չկարողացաք։ Էգոն շատ հաճախ է կորել ինքնիրեն, բայց դրա հետ մեկտեղ ձեզ համակել է ամոթի, կորստի, պարտության, անհաջողության զգացումը, և այդ պատճառով դուք նորից հույսով լի կառչել եք ձեր ծանր բեռից…


Ահա մի պատմություն ևս։ Մի անգամ առյուծը հարցրեց վագրին. “Ո՞վ է մեր անտառի տերը”։

“Իհարկե դու՛, - պատասխանեց վագրը։ - Դու՝ գազանների արքան ես”։

Այդժամ առյուծը գնաց արջի մոտ, խտտեց նրան իր ճանկերում և հարցրեց. “Ո՞վ է մեր անտառի տերը։ Պատասխանի՛ր”։

“Իհարկե դու՛, - թոթովեց արջը։ - Այդ էլ հա՞րց է։ Դու՛ ես բոլոր գազանների տիրակալը”։

Հետո առյուծը գնաց փղի մոտ և նույն հարցը տվեց նրան. “Ո՞վ է գլխավորը մեր անտառում”։

Իսկ փիղն ուղղակի կնճիթով գրկեց առյուծին ու մի քսան մետր այն կողմ շպրտեց։ Առյուծը ծեծկվեց քարերին։ Նա արյունաքամ էր լինում, ամբողջովին քերծվածքներով էր պատվել,
ճոճվում էր թուլությունից և, դժվարությամբ բարձրանալով, քամեց. “Չգիտես, այդպես էլ ասա։ Էլ կռվելս ո՞րն է”։


Դուք էլ ձեզ ճիշտ նույն կերպ եք պահում։ Կանգնում եք ոտքի, թափ եք տալիս ձեզ և ասում եք. “Այդպես էլ ասեիր, որ չգիտես պատասխանը, բայց ինչու՞ ես քեզ այդ կերպ պահում։ Ինչի՞ն են այդ կոպտությունները։ Ասեիր ուղղակի պարզ ու հստակ. չգիտեմ, և վերջ…”

Բայց, եթե դուք հասկանայիք, որ անհաջողությունների դեպքում քարուքանդ է լինում ամենն, ինչ ձեր վզին է փաթաթել հասարակությունը, յուրաքանչյուր ձախողում կարող էր դառնալ սկիզբը մեծագույն հաջողության, որին կարելի է հասնել կյանքում։ Հոգևորը գալիս է միայն անհաջողությունների շնորհիվ՝ եթե, իհարկե, մարդ դրանց ճիշտ է վերաբերվում։ Երբ ամեն ինչ կարգին է, շատ դժվար է հոգևոր դառնալը։ Եթե հագուստից այդքան օգուտ կա, ինչու՞ այն հանել։ Եթե հասել ես հաջողության, նշանակում է, հագուստը՝ լավ է։ Եվ միայն անհաջողությունների դեպքում հանկարծ սկսում ես հասկանալ մերկության կարևորությունը։ Մերկությունն առանց այն էլ ոչինչ չի թաքցնում, ուղղակի դուք խաբում եք ձեզ։

Օգտվե՛ք անհաջողություններից։ Եվ, երբ կծեծկվեք քարերին, երբ արյուն կթափվի և կնվվան ձեր վերքերը, այն առյուծից ավելի խելոք եղեք։ Հասկացեք, որ այս աշխարհում հաջողություններ չեն լինում։ Այստեղ չի էլ կարող իսկական հաջողություն լինել, քանզի այս աշխարհը կեղծ է չափազանց։ Ի՞նչ հաջողությունների մասին կարելի է խոսել, եթե կեղծ դիմակի տակ ես թաքնվել։ Նույնիսկ Նապոլեոնը, Ալեքսանդր Մակեդոնացին, Չինգիզխանը՝ կատարյալ անհաջողակներ են։

Իսկ Հիսուս հասավ իսկական հաջողության, չէ՞ որ նա ինքնուրույն դարձավ՝ այնպիսին, ինչպիսին կա։ Ջանացեք հասկանալ՝ և ոչ միայն մտքով, այլ գործով էլ. պետք է աստիճանաբար, մեկը մյուսի հետևից, դեն նետել ամբողջ հագուստը, մերկ դառնալ։ Միայն դա է իսկապես մաքրում։ Միայն այդպես կարելի է դուրս թքել Ադամի ու Եվայի կերած խնձորը։ Միայն այդ ժամանակ կբացվեն դրախտի դռները։

Քրիստոնեաներն ասում են, որ Ադամի ու Եվայի պատճառով մարդկանց վռնդեցին դրախտից, իսկ Հիսուս մարդկության համար նորից բացեց դրախտի դռները։ Բայց մտնել այնտեղ կարող են ոչ միայն քրիստոնեաները։ Մտնում է նա, ով դեմքով ճանաչում է Քրիստոսին, իսկ ճանաչել կարելի է, դառնալով Քրիստոս միայն, - ոչ ավել և ոչ պակաս։

Sambitbaba
24.12.2014, 20:37
ԱՄԵՆԱՏԱՐՕՐԻՆԱԿ ԲԱՌԵՐԸ

Զրույց հինգերորդ





Հիսուս ասաց.
Եթե դուք ծոմ եք պահում,
դուք ձեր մեջ մեղք եք հարուցում,
և, եթե դուք աղոթում եք,
դուք դատապարտված կլինեք,
և, եթե դուք ողորմություն եք տալիս,
դուք ձեր հոգուն վնաս եք պատճառում:

Եվ եթե դուք գալիս եք մի երկիր և գնում եք բնակավայրեր,
եթե ձեզ հյուրընկալում են, կերեք այն, ինչ ձեր առջև կդնեն:
Նրանց, ովքեր հիվանդ են նրանց մեջ, բժշկեք:

Քանզի այն, ինչ կմտնի ձեր բերանը,
չի պղծի ձեզ,
բայց այն, ինչ դուրս է գալիս ձեր բերանից,
կարող է ձեզ պղծել:


Շատ տարօրինակ բառեր են, և շատ խոր: Նրանք տարօրինակ են հնչում, որովհետև մարդիկ իսկական չեն, նրանք ստի մեջ են ապրում: Եվ ինչ էլ որ անեն նրանք, ամեն ինչ կեղծ է:

Դուք աղոթում եք, բայց աղոթում եք սխալ: Ծոմ եք պահում, բայց սխալ եք ծոմ պահում՝ քանզի ինքներդ եք սխալ: Եվ հարցն այն չէ, թե ինչ է պետք անել, այլ այն, թե ինչպես քեզ ուղղես, ճշմարիտ դառնաս: Երբ ինքդ ճշմարիտ ես, ամենն, ինչ անում ես, նույնպես ճիշտ է: Բայց եթե սխալ ես, այլանդակված, անազնիվ, սխալ կլինեն նաև քո արարքները:

Վերջին հաշվով կարևոր է, թե ով ես դու, այլ ոչ թե ինչ ես անում: Եթե գողն սկսի աղոթել, նրա աղոթքը սխալ կլինի: Մի՞թե կարող է ճիշտ աղոթել խաբեբայի հոգին՝ հոգին նրա, ով գողանում է, ստում է, ուրիշներին դժբախտություն է բերում: Ինչպե՞ս գողի սրտում կարող է իսկական աղոթք ծնվել: Դա անհնար է: Այո, աղոթքը կարող է փոխել մարդուն, բայց ո՞վ է աղոթում: Աղոթում ես դու: Եվ, եթե դու թերարժեք ես, ուրեմն աղոթքդ էլ թերարժեք կլինի:


Մի անգամ Խոջա Նասրեդինը գնաց աշխատանքի վարձվելու: Դիմումի մեջ նա նշեց իր բազում տաղանդներ: Նա գրեց.
“Համալսարանում ես առաջին ուսանողն էի: Ինձ առաջարկեցին ղեկավարել Ազգային բանկը, բայց ես հրաժարվեցի՝ փողն ինձ չի հետաքրքրում: Ես ազնիվ եմ և ոչ ժլատ, աշխատավարձն ինձ չի անհանգստացնում, որքան էլ ինձ վճարեն, ես համաձայն եմ: Եվ ես պաշտում եմ աշխատանքը, այնպես որ պատրաստ եմ աշխատել
թեկուզ շաբաթական վաթսուն ժամ”:

Կարդալով այդ դիմումը, դիրեկտորը հրճվեց։ Նա ասաց. “Աստվա՜ծ իմ: Մի՞թե դուք ոչ մի թերություն չունեք”:

Եվ Նասրեդինը պատասխանեց. “Միայն մեկը. սիրում եմ ստել”:


Բայց նույնիսկ մեկ այդպիսի թերություն վերադրով գերազանցում է մնացածը: Մյուսները կարելի է չքննարկել, դա էլ բավական է: Ընդհանրապես դուք այնքան էլ շատ թերություններ չունեք, իրականում ունեք մեկը՝ և այն բնածին է, բոլորն են դրանով տառապում: Մի մոռացեք այդ արատի մասին, չէ որ այն ստվերի պես գալիս է ձեր հետքերով: Ինչ էլ դուք անեք, այն արտահայտվում է ամեն ինչի մեջ:

Sambitbaba
28.12.2014, 20:55
Բայց կարևորը հոգևորի մեջ`ոչ թե ինչ ես անում, այլ ով պետք է լինես: Լինել` դա այն է, ինչ թաքնված է ներսում; անել` այն է, ինչ տեսանելի է, դրսից: Անել նշանակում է շփման մեջ մտնել ուրիշների հետ, իսկ լինել` այն է, ինչպիսին դու կաս, ինչպիսին ներսում ես, ինքդ քեզ համար:

Անել կարելի է ինչ պատահի, բայց առանց լինելու չես կարող: Անելը` երկրորդական բան է, ոչ պարտադիր: Կարելի է ընդհանրապես ոչինչ չանել, բայց չլինել չի կարելի: Լինելը` գլխավորն է: Հիսուս, Կրիշնան, Բուդդան` նրանք բոլորն ասում էին այն մասին, թե ինչպես լինել: Տաճարները եկեղեցիները, մեջիթները, հոգևորական ինստիտուտները, աղանդները, տարբեր գուրուները, ուսուցիչներն ու տերտերները` սրանք բոլորն ասում են միայն այն մասին, թե ինչ անել: Եթե հարցնես Հիսուսին, նա կսկսի խոսել այն մասին, թե ինչպիսին ես դու և ինչպես քեզ փոխես: Իսկ գնա Հռոմի Պապի մոտ, նա կսկսի խոսել այն մասին,թե ինչ է պետք անել, - բարոյականության մասին: Բարոյականությունը` այն է, թե ինչ պետք է անել, իսկ հոգևորը կապված է նրա հետ, թե ինչպիսին լինել:

Այդ տարբերությունը պետք է հստակորեն յուրացնել, քանզի նրանից է կախված մնացած ամեն ինչ: Երբ էլ որ հայտնվում է այնպիսի մարդ, ինչպես Հիսուսը, նրան թյուր են հասկանում` և բոլոր սխալները նրանից են, որ տեսադաշտից բաց ենք թողնում գլխավոր տարբերությունը. նա մեզ ասում է այն մասին, ինչպիսին լինել, իսկ մենք կարծում ենք, որ խոսքն այն մասին է, թե ինչ պետք է անել:

Բավական է հասկանալ դա, և Հիսուսի խոսքերը կատարելապես հասկանալի կդառնան ու շատ օգուտ կբերեն: Նրանք լույս կդառնան ճանապարհին: Իսկ քանի դեռ սխալ ես հասկանում, նրանք թվում են տարօրինակ, հակասական, նույնիսկ հակահոգևորական: Հավանաբար, երբ Հիսուս խոսում էր, տերտերներին թվում էր, որ նա կրոնի դեմ է խոսում` այդ պատճառով էլ նրան խաչեցին: Տերտերները որոշեցին, որ այդ մարդը կրոնի դեմ է հանդես գալիս:

Հենց այդ տպավորությունն էլ սկզբում ծագում է: Ահա լսեք.



Հիսուս ասաց.
Եթե դուք ծոմ եք պահում,
դուք ձեր մեջ մեղք եք հարուցում...


Չէ՞ որ մենք գիտենք, որ կրոնները կոչում են ծոմ պահել: Մեզ ամբողջ ժամանակ պնդում են, որ ծոմը` խորը ներքին մաքրում է: Ծոմը`համարյա գլխավոր բանն է ջայնիզմում: Եվ, եթե ջայները լսեին այդ խոսքերը, նրանք հաստատ կասեին. “Այդ մարդը վտանգավո՛ր է: Հրեաները ճիշտ արեցին, որ խաչեցին նրան”:

Այդ խոսքերը հրեաներին էլ էին շփոթեցնում: Թվում էր, թե դրանք խռովության կոչ են անում, հերքում են բարոյականությունը: “Եթե դուք ծոմ եք պահում, դուք ձեր մեջ մեղք եք հարուցում...” Ստացվում է, ծոմը` մե՛ղք է: “Եվ, եթե դուք աղոթում եք, դուք դատապարտված կլինեք”: Լսե՞լ եք այսպիսի բան: Դատապարտվել աղոթելու համա՛ր: Ի՞նչ կրոն է սա: Մենք համարում ենք, որ կրոնը` այդ երբ գնում ես եկեղեցի և աղոթում ես Աստծոն, իսկ Հիսուս ասում է.



...եթե դուք աղոթում եք,
դուք դատապարտված կլինեք,
և, եթե դուք ողորմություն եք տալիս,
դուք ձեր հոգուն վնաս եք պատճառում:


Շատ տարօրինակ է հնչում, բայց այս խոսքերը լիքն են խորին իմաստով: Հիսուս ասում է, որ դուք ոչինչ ճիշտ անել չգիտեք: Բանն այն չէ, ծոմ պահում ես թե ոչ, տալիս ես ողորմություն կամ չես տալիս: Կարևորն այն չէ, աղոթում ես թե ոչ, կարևոր է ուրիշ բան. այժմ դուք այնպիսին եք, որ ձեր յուրաքանչյուր արարք բացարձակապես սխալ է:

Sambitbaba
30.12.2014, 20:14
Մի՞թե դուք գիտեք աղոթել: Ժամ գնալը հեշտ է, միայն թե դուք աղոթել չգիտեք: Ճիշտ աղոթքի համար հատուկ հատկություններ են անհրաժեշտ, իսկ դուք դրանք չունեք, այնպես որ իսկությամբ չեք աղոթում, ուղղակի խաբում եք ինքներդ ձեզ: Մտեք ցանկացած եկեղեցի և նայեք, թե ինչպես են մարդիկ աղոթում` նրանք ուղղակի խաբում են իրենց, նրանք կաթիլ անգամ չունեն այն հատկությունից, որն անհրաժեշտ է իսկական աղոթքի համար: Մի՞թե դուք գիտեք աղոթել... Եթե ունենայիք այդ հատկությունը, եկեղեցի գնալու կարիք չէ՛ր լինի: Աղոթքն այնտեղ է, որտեղ դու: Դու քայլում ես, դու ապրում ես` դա՛ էլ հենց աղոթքն է: Սիրում ես, քնած ես` կարևոր չէ, դա՛ է հենց իսկական աղոթքը: Դու նայում ես շուրջդ, դու շնչում ես` ահա՛ այն, աղոթքը... Եթե անհրաժեշտ հատկությունը կա, այն կա և արտահայտվում է ինքն իրեն, ինչպես շնչառությունը: Եթե այն կա, քո աղոթքը չի կտրվում ոչ մի պահ և պետք չէ դրա համար եկեղեցի գնալ: Տաճարներն անհրաժեշտ են նրանց, ով սովոր է իրեն խաբել, ով աղոթելու հատուկ հատկություն չունի, բայց հավատում է, իբր իրոք աղոթում է:


Մահանում էր մի մեծ մեղավոր: Ամբողջ կյանքում նա եկեղեցի չէր մտել, ոչ մի անգամ չէր աղոթել և ոչ մի քարոզ չէր լսել: Բայց, զգալով մոտակա
վախճանը, նա հանկարծ վախեցավ և ուղարկեց քահանայի հետևից: Նա այնքան էր վախեցել, որ ուղղակի աղաչում էր մի տերտեր կանչել:
Գալով, քահանան մի ամբողջ ամբոխ տեսավ: Մահացողը ճանաչված և հարուստ մարդ էր, խոշոր քաղաքական գործիչ, նա ուներ
թե փող և թե իշխանություն: Եվ շատերն էին վազել նրա մոտ, հազիվ լսելով մոտակա վերջի մասին:

Մեղավորը խնդրեց, որ վանականն իրեն մոտենա: նա ցանկանում էր մենակ խոսել նրա հետ: Տերտերը նստեց կողքին, և մեղավորը շշնջաց նրա ականջին.
“Ես գիտեմ, որ մեղավոր եմ: Երբեք եկեղեցի չեմ գնացել, չեմ աղոթել և ընդհանրապես կրոնի մասին երբեք չեմ էլ մտածել: Ես լավ եմ հասկանում, որ մարդիկ ինձ այդ չեն ների:
Օգնի՛ր ինձ: Սփոփի՛ր: Ասա՛, որ Աստված կների: Մարդիկ չեն ների, գիտեմ, և այստեղ ոչինչ չես փոխի: Մնում է հուսալ, որ ինձ կների Աստված”:

Եվ քահանան ասաց. “Ամենայն հավանականությամբ, Նա կների քեզ, չէ՞ որ Նա այնքան լավ չի ճանաչում քեզ, որքան մարդիկ:
Նա շատ ավելի քիչ է քեզ ճանաչում...”


Հնարավոր չէ խաբել նույնիսկ շրջապատիդ մարդկանց: Ինչպե՞ս կարելի է հուսալ խաբել Աստծոն: Եթե չես կարող խաբել սովորական մարդկանց, ուրեմն ի՞նչ հույսով ես փորձում խորամանկությամբ գերազանցել Աստվածայինը: Դա ուղղակի սփոփանք է, հաճելի միտք. “Այո, ամենայն հավանականությամբ, կների”: Բայց դա մեծ սխալ է, պետք չէ հույսին ապավինել...

Աղոթքը` մարդու էությանը հատուկ հատկություն է, այլ ոչ թե անձին: Անձը` այն է, ինչ դու անում ես, դա հարաբերություններ է ուրիշների հետ: Իսկ էությունը` այն է, ինչ դու ունես անկախ ոչինչից, արարքներիդ հետ այն կապ չունի, դա Աստծո նվեր է: Աղոթքը ելնում է էությունից, դա հատուկ հատկություն է` և դա մի ինչ-որ բան չէ, ինչն անում են:

Sambitbaba
08.01.2015, 19:03
Իսկ ի՞նչ է պասը: Ինչպե՞ս եք դուք պաս պահում: Եվ ինչու՞ ընդհանրապես պաս պահել: Հիսուսի խոսքերը շատ խորն են, նրանք ավելի խորն են Մահավիրայի* պասի հետ կապված յուրաքանչյուր ցուցմունքից: Հիսուս խորին հոգեբանական ճշմարտություն է արտահայտում, իսկ ամփոփված է այն նրանում, որը միտքը ծայրահեղությունների է հակված` և նա, ով համակված է ուտելիքով, առանց մեծ դժվարության կարող է սոված մնալ: Դա տարօրինակ է թվում, պարադոքսային. ինչու՞ շատակերներին ավելի հեշտ է սոված մնալ: Չէ՞ որ նրանք անհագ են, ուրեմն ինչու՞ է այդպես ստացվում: Բայց հատկապես այդպիսի մարդկանց ավելի հեշտ է պաս պահելը: Նրան, ում սնունդը չափավոր է, շատ դժվար է պաս պահել` և ինչու՞: Այս հարցը պարզելու համար պետք է համառոտ քննարկել սովելու ֆիզիոլոգիան և հոգեբանությունը:

Սկսենք ֆիզիոլոգիայից, դա արտաքին կողմն է: Երբ չափից շատ ես ուտում, ճարպի մեծ պաշար է կուտակվում: Այդ պատճառով էլ ավելի հեշտ է սովել, չէ՞ որ ճարպը` ուղղակի ուտելիքի պաշար է, պահեստ է: Բոլորին հայտնի է, որ կանայք շատ ավելի հեշտ են դիմանում քաղցին: Եթե նայես նրանց, ովքեր կանոնավոր կերպով ծոմ են պահում` օրինակ, ջայներին, - անմիջապես կնկատես, որ ամեն մեկ տղամարդուն չորս-հինգ կին է գալիս: Դա նորմալ հարաբերակցություն է: Կինը պաս է պահում, իսկ ամուսինը` ոչ: Ինչու՞: Կնոջ օրգանիզմում ավելի շատ ճարպ է կուտակվում, այդ պատճառով էլ նրան ավելի հեշտ է սոված մնալ, չէ՞ որ պասի ժամանակ մարդ սնվում է սեփական պաշարներով: Ու՞ր է կորում այն կես կիլոգրամ քաշը, որը մարդիկ կորցնում են սովելու մեկ օրվա ընթացքում: Ու՞ր է կորում: Մարդ ուտում է իրեն, դա նույնն է, ինչ մի կտոր միս ուտես:

Կանանց իրոք որ հեշտ է սովելը` նրանց մարմինը կառուցված է այնպես, որ ավելի շատ ճարպ է կուտակում, այդ պատճառով էլ նրանց մարմինն ավելի շատ կորություններ ունի: Նրանց հեշտ է պաս պահել: Հաստլիկներին էլ շատ ավելի հեշտ է սովել. նրանք անընդհատ ինչ-որ դիետաների վրա են նստած, փորձում են մեկ այս, մեկ այն: Սովորական առողջ մարդը երեք ամսում բավական ճարպ է կուտակում, որպեսզի կյանքի համար առանց վտանգի կարողանա պաս պահել: Բայց նիհարակազմ, վտիտ մարդիկ` իսկ բարեկազմությունը նշանակում է, որ նրանք չափավոր են սնվում, ուտում են ճիշտ այնքան, որքան անհրաժեշտ է ամենօրյա գործունեության համար, և այդ պատճառով ճարպ չեն կուտակում, - այդպիսի մարդկանց շատ դժվար է սովել: Հենց այդ պատճառով սովելու պաշատամունքն այդքան տարածված է հարուստների միջավայրում` աղքատներն ուղղակի իրենց այդ թույլ տալ չեն կարող:

Ուշադրություն դարձրեք. կրոնական տոներն աղքատները նշում են խնջույքով, իսկ հարուստները` պասով: Ջայները` ամենահարուստն են Հնդկաստանում, և տոներին նրանք պաս են պահում: Իսկ մահմեդականներն ու հինդուիստները` չքավոր են, և, երբ կրոնական տոն է նրանց մոտ, աշխարհով մին խնջույք են սարքում: Մի՞թե պասը տոն կլինի, եթե առանց այն էլ կլոր տարին սոված ես: Նրանք ամբողջ տարի անընդհատ քաղցած են, իսկ տոնը պետք է հատուկ օր լինի: Սա է տարբերությունը. աղքատը տոնին նոր վերնաշապիկ է հագնում, ուտում է տրաքվելու չափ և շնորհակալություն է հայտնում Աստծոն: Դա` աղքատի կրոնասիրությունն է:

- - - - - - - - - -
* Մահավիրա – ջայնիզմի հիմնադիրը:

Sambitbaba
13.01.2015, 09:31
Հարցի այլ կողմն էլ կա, հոգեբանական, - ուտելիքի մոլագարություն: Երբեմն ուտելիքը կախարդանք է դառնում. մարդ ուտում և ուտում է, և որքան շատ է ուտում, այնքան ավելի շատ է մտածում ուտելու մասին: Բայց մի գեղեցիկ օր նա հանկարծ զգում է, որ մինչև կոկորդը կուշտ է և արդեն սիրտը խառնում է ուտելիքի մասին մտածելիս անգամ: Երբ չափազանց հաճախ ես ինչ-որ բանի մասին մտածում, վաղ թե ուշ դա զզվեցնում է քեզ: Անչափավորությունը ձանձրացնում է, և այդ ժամանակ հրապուրիչ է դառնում դրա լրիվ հակադիրը: Դու ամբողջ ժամանակ չափազանց շատ ես կերել, իսկ հիմա ցանկություն ունես սոված մնալ: Եվ սովելուց հետո նորից կզգաս ուտելիքի համը, ախորժակդ հետ կվերադառնա` միայն այդպես կարելի է պահպանել մոլագարությունը:

Դա մտքի հիմնական օրենքներից մեկն է. նա զարմանալի հեշտությամբ դեսուդեն է նետվում ծայրահեղությունների միջև, նրան շատ ավելի դժվար է պահել ոսկե միջինը: Չափավորություն` ահա թե ինչն է ամենավատը տրվում գիտակցությանը, - նա ծայրահեղություններ է սիրում: Շատակերին շատ հեշտ է ճգնավոր դառնալ, չէ՞ որ դա ուղղակի այլ ծայրահեղություն է: Շատ ավելի դժվար է մնալ ինչ-որ տեղ մեջտեղում: Ճիշտ սնունդը, առողջ ուտելիքը` հետաքրքիր չէ: Ոչ մի դեպքու՛մ: Կամ շատակերություն, կամ խիստ ծոմ` գիտակցությունը ծայրահեղությունների է ձգտում: Այն նման է ժամացույցի ճոճանակի. աջ, ձախ, նորից աջ: Իսկ եթե ճոճանակը կանգ առնի մեջտեղում, ժաամացույցն ուղղակի կանգ կառնի, սլաքները չեն կարողանա շարժվել: Բայց այդպես էլ ստացվում է. եթե նետվում ես մի ծայրահեղության, վաղ թե ուշ մյուսը քեզ ավելի գրավիչ է թվում` և դու նետվում ես դեպի այն:

Հիսուս շատ լավ գիտի այդ և այդ պատճառով ասում է. “Եթե դուք ծոմ եք պահում, դուք ձեր մեջ մեղք եք հարուցում...”

Ի՞նչ է մեղքը: Հիսուսի հասկացմամբ, դա ծայրահեղություն է: Դեսուդեն ընկնել ծայրահեղությունների միջև` ահա իսկական մեղքը: Մնալ ոսկե միջինին` նշանակում է մեղք չգործել: Ինչու՞: Ինչու՞ ծայրահեղությունները` մեղք են: Որովհետև, ընդունելով մի կողմը, դու հերքում ես մյուսը` իսկ ճշմարտությունը միասնության մեջ է: Երբ չափից դուրս ես ուտում, միայն մի կողմն ես ընդունում: Երբ որոշում ես ընդհանրապես ոչինչ չուտել, անցնում ես հաջորդ ծայրահեղությանը և նորից միայն մեկն ես ընդունում: Իսկ ոսկե միջինն է` երբ ոչինչի նախապատվություն չես անում. մարմնին բավարար ուտելիք ես տալիս, բայց քո մեջ մոլագարություն չկա, դու այս կամ այն կողմին չես հակում: Դու նորմալ ես: Մարմինը ստանում է ամենաանհրաժեշտը, բայց նրա պահանջները ծանր բեռ չեն դառնում:

Այդպիսի հավասարակշռությունն էլ հենց նշանակում է անմեղություն: Մեղավոր է նա, ում մոտ հավասարակշռությունը խախտված է: Ահա թե ինչի մասին է ասում Հիսուս. նա, ով չափից դուրս ուշադրություն է հատկացնում աշխարհին, մեղավոր է` բայց մեղավոր է նաև նա, ով ուրիշ ծայրահեղության մեջ է ընկնում և ամբողջությամբ հրաժարվում է աշխարհից, նրան հակառակ է լարվում: Նա նույնպես մեղավոր է: Վեհանալ երկրայինի վրա կարող է միայն նա, ով համերաշխ է այս աշխարհի հետ, ով սրա և նրա միջև ընտրություն չի կատարում:

Հաշտվել նշանակում է վեհանալ, իսկ ընտրությունը նշանակում է, որ դու ինչպես առաջ այստեղ ես, քո էգոն այստեղ է` դու շարունակում ես պայքարել:

Sambitbaba
30.01.2015, 20:57
Երբ էլ թեքվես դեպի ծայրահեղություններից մեկը, պայքար է սկսվում, որովհետև ծայրահեղությունը միշտ պահում է լարվածության մեջ: Միայն մեջտեղում լարվածություն չկա: Ծայրահեղությունը միշտ լարված է, անհանգիստ, գրգռված: Միայն մեջտեղում, հավասարակշռության մեջ չկան ոչ տագնապներ, ոչ հուզումներ` դու տանն ես, լիցքաթափված, անհանգստանալու ոչինչ չունես: Լարվածությունը` ծայրահեղության նշան է: Դուք հենց այն պատճառով չեք կարողանում լիցքաթափվել, որ չափից դուրս ծայրահեղություններ ունեք:

Դու սիրում ես կանանց` և այդ ժամանակ բոլոր մտքերդ սեքսի մասին են միայն: Բայց բոլոր մտքերդ սեքսի մասին կլինեն նաև այն դեպքում, եթե դու կնատյաց լինես: Երբ ապրում ես միայն հանուն սեքսի, միակ բանն, ինչի մասին մտածում ես, կլինի սեքսը: Բայց նաև երբ հակա ես սեքսին, երբ սեքսը քո չարագույն թշնամին ես համարում, այդ դեպքում ևս միայն նրա մասին ես մտածելու: Չէ՞ որ մենք հիշում ենք ոչ միայն մեր ընկերներին, այլ նաև թշնամիներին: Ընդ որում, ընկերների մասին երբեմն մոռանում ենք, իսկ թշնամիների մասին չենք մոռանում երբեք, նրանք միշտ այստեղ են, մեր գլխում: Ինչպե՞ս կարելի է մոռանալ թշնամուն: Եվ այդ պատճառով նրանք, ովքեր ապրում են սեքսի աշխարհում, մտածում են սեքսի մասին միայն: Իսկ հիմա գնացեք ցանկացած մենաստան և նայեք իրենց դեպի հակառակ ծայրահեղությունը նետած մարդկանց. նրանք նույնպես ամբողջ ժամանակ մտածում են սեքսի մասին, նրանց գիտակցությունը տոգորված է սեքսով:

Եթե չափազանց շատ ես ուտում, եթե ուտելիքն այնպիսի կախարդանք է դարձել, որ միայն հանուն նրա ես ապրում, բոլոր մտքերդ ուտելիքի մասին են լինելու: Եվ երբ սովում ես, նույնպես անընդհատ ուտելիքի մասին ես մտածում: Բայց, երբ գլուխդ լիքն է միայն մեկ բանի մասին մտքերով, դա ծանր լուծ է դառնում: Չարիքը ոչ թե կանայք կամ տղամարդիկ են` չարիքն այն է, որ գլխումդ մտքեր են միայն սեքսի մասին: Չարիքն ուտելիքը չէ. կերար և մոռացար: Բայց եթե անընդհատ մտածում ես ուտելու մասին միայն... այ դա իսկական չարիք է:

Ընդ որում, երբ գլխումդ միանգամից շատ բան է պտտվում, մտքի էներգիան ցրիվ է գալիս: Մտքերդ սկսում ես ձանձրանալ, նրանք բթանում են, նրանք այնքան են ծանրաբեռնված, որ կյանքը բացարձակ անիմաստ է թվում: Երբ մտքերի համար հեշտ է, երբ միտքը թեթև է և թարմ` այդ ժամանակ է արտահայտվում իսկական գիտակցվածությունը, և դու տեսնում ես աշխարհը լրիվ նոր տեսքով, առույգ, անխոնջ գիտակցությամբ: Եվ երբ շուրջդ ամեն ինչ հրաշալի է` դա Աստծո գեղեցկությունն է: Այդ ժամանակ գոյություն ունեցող ամեն ինչ թափանցված է կյանքով`և դա Աստծո կյանքն է: Այդ ժամանակ ամեն ինչ երանություն է բերում, ամեն պահ լիքն է երջանկությամբ,աշխարհի ամեն մասնիկ բարեմաղթված է`դա Աստծո երանությունն ու երջանկությունն է:

Աստված` ինչ-որ մեկը չէ այնտեղ, վերևում, ով անհամբեր քեզ է սպասում: Աստված հենց այս աշխարհն է: Եվ երբ գիտակցությունդ խաղաղ է, պարզ, հանգիստ, երիտասարդ, թարմ և անարատ, ամեն տեղ թագավորում է Աստծո անարատ գիտակցությունը: Բայց ձեր գիտակցությունը մեռած է` և այդ դուք եք սպանել նրան մեն-միակ բանով. ծայրահեղությունից ծայրահեղություն նետվելով, մեկից դեպի մյուսն անդադար տատանումներով` առանց փոքրագույն կանգառի անգամ ոսկե միջինի վրա:

Sambitbaba
05.02.2015, 19:48
Լսել եմ, թե ինչպես էր մի հարբեցող անցնում փողոցը...
Փողոցը մեծ էր, շատ լայն: Եվ հարբեցողը հարցրեց մի պատահական անցորդի. "Ինչպե՞ս փողոցի այն կողմն անցնեմ": Արդեն մթնում էր,
իսկ փողոցն այնքան մեծ էր, որ մյուս կողմը կորչում էր խավարում: Ընդ որում նա թունդ հարբած էր:
Եվ նա հարցրեց. "Ինձ այն կողմ է հարկավոր: Ո՞ւր գնամ": Անցորդը խղճաց նրան ու տարավ փողոցի այն կողմը:

Բայց հարբածն անմիջապես կանգնեցրեց մեկ ուրիշ անցորդի և նորից հարցրեց. "Ինչպե՞ս փողոցի այն կողմն անցնեմ":
Եվ սա էլ հարբածին այն կողմ անց կացրեց: Հարբածը կանգնեց մի պահ և ասաց. "Մեկ րոպե՛: Այս ի՜նչ ժողովուրդ եք: Ես այստեղ եղել եմ արդեն
և մի դեմքի խնդրեցի ինձ այն կողմ անց կացնել: Իսկ նա ինձ ա՛յս կողմը բերեց: Հետո քեզ խնդրեցի`
և մենք նորից այս կողմում ենք: Այս ի՜նչ մարդիկ եք: Ինձ ուրիշ կողմ է հարկավոր":


Կարևոր չէ, թե որտեղ եք դուք հիմա. հակառակը միշտ մյուս կողմում է, և ձեզ ձգում է այնտեղ, որովհետև ձգողականությունն ուժեղանում է տարածության հետ միասին: Դուք չեք պատկերացնի անգամ, թե որքա՜ն գրավիչ է սեքսը նրա համար, ով հրաժարվել է սեքսից: Դժվա՛ր է պատկերացնել: Չեք պատկերացնի անգամ, թե որքան է ձգում դեպի ուտելիքը նրան, ով ծոմ է պահում: Անհնար է հասկանալ, թե ինչ զգացմունք է դա` գլխումդ ամբողջ ժամանակ մի բան է միայն. ուտելիք և սեքս: Եվ այդպես մինչև վերջ: Նույնիսկ մահանալիս, մարդիկ կառչում են ծայրահեղություններից:

Բայց ինչպե՞ս ազատագրվել, լարվածությունից դուրս գալ: Մի ընկեք ծայրահեղությունների մեջ` ահա թե ինչ է ասում Հիսուս: Ծայրահեղությունների մեջ մի՛ ընկեք: Հիսուս հիանալի գիտի, որ դուք շատակերներ եք, և այդ պատճառով առաջարկում է ընդհանրապես ծոմ չպահել, դրանից ոչ մի օգուտ չի լինի:

M.Music
07.02.2015, 04:24
Հարաբերությունները մարդկանց միջև շատ են փոխվել՝ և փոխվել են դեպի վատը: Կորել է խորությունը. կինն այլևս կին չէ, այլ ուղղակի ընկերուհի; ամուսինն՝ ամուսին չէ, այլ ուղղակի ընկեր: Ընկերությունն, իհարկե, շատ լավ բան է, բայց խորություն չունի, իսկ ամուսնությունը՝ խորը երևույթ է: Դա խորին ինքնանվիրատվություն է, բայց եթե ոչինչ չես զոհում, ուրեմն մնում ես ծանծաղուտի մեջ խրված: Եթե ոչինչ չզոհես, հեռու չես թռչի: Կարելի է թփրտալ վերևում, բայց խորը չես սուզվի:


գեղեցիկ է ասված …

Sambitbaba
07.02.2015, 08:29
Հարաբերությունները մարդկանց միջև շատ են փոխվել՝ և փոխվել են դեպի վատը: Կորել է խորությունը. կինն այլևս կին չէ, այլ ուղղակի ընկերուհի; ամուսինն՝ ամուսին չէ, այլ ուղղակի ընկեր: Ընկերությունն, իհարկե, շատ լավ բան է, բայց խորություն չունի, իսկ ամուսնությունը՝ խորը երևույթ է: Դա խորին ինքնանվիրատվություն է, բայց եթե ոչինչ չես զոհում, ուրեմն մնում ես ծանծաղուտի մեջ խրված: Եթե ոչինչ չզոհես, հեռու չես թռչի: Կարելի է թփրտալ վերևում, բայց խորը չես սուզվի:


գեղեցիկ է ասված …

Համաձայն եմ...:)

M.Music
07.02.2015, 16:47
Ես նոր եմ գրանցվել էստեղ ու շատ կուզենաի շատ բան իմանալ ակումբում իմ անելիքների մասին,կասեք ինձ ինչ ՞ պետքա անեմ,որ ես էլ անմասն չմնամ ակումբից,եթե կարելի է միքիչ մանրամասնոր են էլի…նախապես շնորհակալ եմ ...

Sambitbaba
07.02.2015, 22:14
Ես նոր եմ գրանցվել էստեղ ու շատ կուզենաի շատ բան իմանալ ակումբում իմ անելիքների մասին,կասեք ինձ ինչ ՞ պետքա անեմ,որ ես էլ անմասն չմնամ ակումբից,եթե կարելի է միքիչ մանրամասնոր են էլի…նախապես շնորհակալ եմ ...

Բարի գալուստ Ակումբ, Մյուզիք ջան::)
Ինչ ասեմ, հետևիր Ակումբի կյանքին, դարձիր այդ ընտանիքի լիիրավ անդամը, իսկ դրա համար առաջին հերթին ինքդ համարիր, որ հենց այդպիսին էս, որ կաս::) Կարդա ժողովրդի գրառումները, մասնակցիր, վիճաբանիր, ծանոթացրու մեզ էլ քո իդեաների հետ, բայց ոչ մի դեպքում մի սպասիր, որ բոլորն իրենց գործը թողնելու են և կարդան հենց քո գրառումները, և մի հիասթափվիր էլ, եթե չկարդան... Սովորաբար կարդում են, բայց ոչ միշտ է, որ կպատասխանեն, և թող դա չնեղի քեզ: Կարդացողը կկադրա:
Մի նեղացիր սուր լեզուներից և ընդունիր խայթոցները ներողամտորեն ու երբեմն նույնիսկ փորձիր դաս քաղել դրանից: Մենք այստեղ մեկմեկու մտքի շարժումներին ծանոթ ենք արդեն ու հասկանում և մասում ենք մեկմեկու ասածները հեշտությամբ: Նորերի համար դժվար է, իհարկե: Բայց, նկատի ունեցիր, որ դու պետք է սովորես մարսել ամեն ինչ, ոչ ոք քո փոխարեն չի ծամի քո կերածը...:) Ինչու եմ հենց սա ասում. որովհետև նորեկների համար ամենադժվարը հենց դա է, և շատերը հենց այդ պատճառով դադարում են մասնակցել Ակումբի կյանքին, - իսկ դա ավելի մեծ կորուստ է հենց նորեկի, այլ ոչ թե Ակումբի համար:
Որովհետև Ակումբն իրականում մեծ, բարի ու համերաշխ ընտանիք է:

Հ.Գ. Մի բան էլ ասեմ. ինձ թվում է, Ակումբի ժողովուրդը չի սիրում շատ տառասխալներով գրառումներ կարդալ: Աշխատիր ուղարկելուց առաջ վերընթերցել գրածդ և սխալներդ ուղղել: Կներես, որ ասում եմ, բայս նման սխալներն էլ ("անեմ,որ", "ակումբից,եթե") ազդում են շատերի ներվերի վրա, և նրանք էլ չեն հապաղի ասել քեզ այդ մասին: Այնպես որ, եթե արդեն սկսել եմ, ավելի լավ է զգուշացնեմ, ճի՞շտ է... Իսկ մնացածում, -
Բարի գալուստ և համարձակորեն մասնակցիր մեր կյանքին::hands

Sambitbaba
08.02.2015, 19:35
Եթե դուք ծոմ եք պահում,
դուք ձեր մեջ մեղք եք հարուցում,
և, եթե դուք աղոթում եք,
դուք դատապարտված կլինեք...


Ի՞նչ է աղոթքը: Մենք սովորել ենք համարել, որ դա խնդրանք է, պահանջ, աղերսանք. դու ինչ-որ բան ես ուզում, իսկ Աստված պետք է կատարի ցանկությունդ: Դու ծեծում ես Աստծո դուռը նրա համար միայն, որ ինչ-որ բան խնդրես, դու` մուրացկան ես: Քո աղոթքը` մուրացկանություն է, բայց դա բացարձակապես սխալ է: Իսկական աղոթքը` շնորհակալություն է, երախտագիտություն: Այն ձեր աղոթքների լիակատար հակադրությունն է, չէ՞ որ երբ խնդրում ես ինչ-որ բան, աղոթքը ոչ թե նպատակ է դառնում, այլ միջոց: Ձեր համար կարևոր է ոչ թե ինքն աղոթքը, այլ այն, հանուն ինչի աղոթում ես: Կարևոր է ցանկությունը, ոչ թե աղոթքը: Բայց դուք աղոթում եք, աղոթում, իսկ ցանկությունը չի կատարվում` և այդ ժամանակ դուք դադարում եք աղոթել, դուք վրդովվում եք. "Ամեն ինչ իզուր է": Ձեր համար աղոթքը` միջոց է միայն:

Իսկական աղոթքը, ինչպես և սերը, - միջոց չէ: Սերը կարևոր է ինքնին. սիրում ես ոչ թե ինչ-որ բանի հասնելու համար: Սերն ինքնակա արժեք ունի`ուղղակի սիրում ես և վերջ: Եվ դա սքանչելի է: Ուրիշ այլ բան չկա, ուրիշ նպատակ չկա: Դա ոչ թե նպատակին հասնելու միջոց է, այլ ինքը նպատակը: Եվ աղոթքն էլ` ուղղակի սեր է: Դու ուղղակի գնում և շնորհակալություն ես հայտնում` ոչինչ չխնդրելով, ոչինչի չձգտելով:

Աղոթքն ինքնիրեն արդեն իսկ սքանչելի է, այն այնպիսի ուրախություն և երջանկություն է բերում, որ դու ուղղակի գնում և շնորհակալություն ես հայտնում Աստվածայինին նրա համար, որ կաս, շնչում ես, նայում ես շուրջդ` տեսեք, ի՜նչ գույներ են շուրջբոլոր: Այդ Աստված է թուլատրում քեզ լսել ու գիտակցել: Դու դա չես վաստակել, դա ուղղակի նվեր է: Եվ դու գնում ես տաճար անկեղծ երախտագիտության զգացմունքով, դու գնում ես, որպեսզի ասես. "Շնորհակա՛լ եմ: Ինչ էլ Դու տաս ինձ, շատ է չափազանց, և ես դրան չեմ արժանացել": Կարծում եք, դուք ինչ-որ բանի արժանի՞ եք: Իսկ որտեղ՞ից գիտեք: Եթե դուք չլինեիք, կպնդեի՞ք արդյոք, որ դա անարդարացի է: Ո՞չ: Ամենն, ինչ դուք ունեք, - սիրող Աստծո նվեր է: Բացարձակապես չվաստակած նվեր...

Աստված գերլիքն է սիրով: Երբ հասկանում ես դա, քո մեջ նոր ունակություն է ծնվում. երախտագիտության զգացում: Եվ երբ ուղղակի երախտապարտ ես Աստծոն, դա անկեղծ զգացում է: Երախտագիտություն` ահա թե ինչ է իսկական աղոթքը: իր գեղեցկությամբ ոչինչ չի կարող համեմատվել երախտագիտության հետ, և նրա համեմատ մնացած ամեն ինչ` ոչինչ է: Աղոթքը` երջանկության գագաթնակետն է: Իսկական աղոթքը երբեք չի կարող համեմատվել նպատակին հասնելու միջոցի հետ:

Հիսուս ասում է. "...եթե դուք աղոթում եք, դուք դատապարտված կլինեք", որովհետև ձեր աղոթքները ճիշտ չեն: Հիսուս լավ գիտի, որ դուք եկեղեցի եք գնում, որպեսզի մուրաք, ինչ-որ բան թախանձեք: Դա ընդամենը միջոց է, իսկ աղոթքը միջոց դարձնելը` մեղք է:

Ու՞ր է ձեր սերը... Միայն սերը թույլ կտա հասկանալ, թե ինչ է աղոթքը: Դուք ինչ-որ մեկին սիրու՞մ եք: Ազնվորեն` սիրու՞մ եք: Դա սե՞ր է միայն, թե՞ դրան էլի ինչ-որ բան է խառնվել: Միգուցէ, փոխադարձ կապվածությու՞ն: Դուք իրո՞ք սիրում եք նրան, ում սիրում եք: Սիրում եք ամբողջ սրտո՞վ: Կարո՞ղ է պատահել, որ սերն օգնում է ձեզ մեկ այլ բանի հասնել:

M.Music
09.02.2015, 01:37
Եղավ մերսի,անչափ շնորհակալ եմ Sambitbaba ջան դուք շատ բարի եք

M.Music
09.02.2015, 01:39
Եղավ մերսի,անչափ շնորհակալ եմ ջան դուք շատ բարի եք

M.Music
09.02.2015, 01:46
Եղավ մերսի,անչափ շնորհակալ եմ Sambitbaba ջան դուք շատ բարի եք: կփորձեմ էլ ավելի ուշադիր լինել,բայց ասեմ,որ ես Հայատառ գրելուց առավելևս կետադրությունից թույլ եմ ու դա խոստովանում եմ,հուսով եմ էստեղ շատերիդ օգնությամբ կսովորեմ առանց տառասխալների գրել և ասեմ որ ամոթ բան չէ չիմանալը,ամոթ է չսովորելը։Էնպես որ ակումբցիներին համբերություն ու առողջություն եմ մաղթում։Եվ վերջում մի փոքրիկ հումոր անսխալական տառ չկա ։ճճճճ Հեղինակային իրավունքներս պաշտպանված են,հումորս Մտավոր սեփականություն է չգողանալ ։ճճճճ

Sambitbaba
11.02.2015, 01:38
Դուք օգտվում եք ուրիշներից, և դա սեր եք անվանում: Գլխավոր նպատակը կարող է լինել սեքսը կամ էլի ինչ-որ բան, բայց դուք, այսպես թե այնպես, օգտվում եք ուրիշ մարդուց: Ու՞ր կկորի ձեր սերը, եթե նա ասի. "Բավական է օգտագործել ինձ": Կմնա՞ սերը, թե կանհետանա: Ոչ, դուք կասեք. "Էլ ի՞նչ իմաստ կա նրան սիրելու": Երբ ինչ-որ մեկը գնահատում է քեզ, երբ շուրջդ գեղեցկուհիներ են, էգոն բավարարված է իրենով. գեղեցկուհին նայում է քեզ, և դու վերջապես քեզ տղամարդ ես զգում: Բայց, եթե նա ուշադրություն չի դարձնում քեզ վրա, սերդ անմիջապես կորչում է ինչ-որ տեղ: Եվ եթե մի ինչ-որ գեղեցիկ, հոյակապ տղամարդ քո մեջ գեղեցկուհի է տեսնում, զմայլվում է քեզանով, դու շնորհակալ ես նրան, դա շոյում է քո ինքնասիրությունը:

Փոխադարձ օգտագործում` ահա թե ինչ է ձեր սերը: Զարմանալի չէ, որ հաճախ այն իսկական դժոխք է դառնում. այդպես էլ պետք է լինի, չէ որ դա ոչ թե սեր է, այլ միայն անուն, որի տակ ինչ-որ լրիվ այլ բան է թաքնված: Իսկական սերը երբեք դժոխք չի դառնա, սերը` դրախտի երկրորդ անվանումն է: Երբ սիրում ես, երջանկություն ես ապրում; այդպիսի երջանկությունն էլ հենց իսկական սիրո նշանն է:

Բայց նայե՛ք սովորական սիրահարներին: Նրանք ինչ-որ առանձնապես երջանիկ տեսք էլ չունեն` եթե միայն ամենասկզբում, երբ ամեն մեկը, չգիտակցելով այդ, նոր-նոր պլաններ է կառուցում և իր ցանցն է ձգում: Բանաստեղծություններ, համբույրներ և այլ անհեթեթություններ` դրանք ուղղակի թակարդներ են: Եվ, հենց որ ձկնիկը կարթն է ընկնում, երկուսն էլ դժբախտ են, երկուսն էլ իրենց ձեռքն ու ոտքը կապված են զգում: Օտար էգոն խանգարում է, և ամեն մեկը ձգտում է ճնշել մյուսին, իշխել նրա վրա:

Այդպիսի սերն է, որ անեծք է դառնում: Եվ, եթե չգիտես սիրել, ճիշտ աղոթել էլ չես կարող, որովհետև աղոթքը` սեր է աշխարհում ամեն ինչի հանդեպ: Եթե դեռ չես սովորել սիրել ուրիշ մարդու, ուրեմն ինչպե՞ս կսիրես Աստծոն:

Սերը` քայլ է դեպի իսկական աղոթքը: Սովորեք սիրել: Երբ սկսում ես իսկապես սիրել ինչ-որ մեկին, բացվում է աղոթքի գաղտնիքը: Այդ նույն բանալիով բացվում է նաև Աստվածայինի դուռը` իհարկե, զգացմունքը պետք է հազարավոր, միլիոնավոր անգամ ավելի ուժեղ լինի: Մաշտաբներն անհամաչափելի են, բայց բանալին նույնն է: Սերը` նույնպես նպատակ է, նրանում շահ չկա: Սիրել կարող է միայն անշահախնդիրը` նա, ով ուղղակի տալիս է, փոխարենը ոչինչ չպահանջելով: Տալը` սքանչելի է, կիսվելը քեզնով`հիանալի, այնքան հիանալի, որ ոչ մի գործարք պետք չէ: Եվ, երբ պայմաններ ու շահ չկա, երբ սերը հոսում է ինքնիրեն, դու արդեն քեզ սառած չես զգում, դու հալվում ես: Այդպիսի հալոցքին պետք է սովորել, առանց նրա իսկականից աղոթել չես կարող:

Sambitbaba
16.02.2015, 22:23
Հիսուս ասում է աշակերտներին. "...եթե դուք աղոթում եք..." - տեսեք, թե ինչպես է շեշտվում այդ "դուք"-ը, - "... դուք դատապարտված կլինեք": Նա ինքը հիանալի գիտի՛ իր աշակերտներին: "... և, եթե դուք ողորմություն եք տալիս, դուք ձեր հոգուն վնաս եք պատճառում":

Հետևե՞լ եք արդյոք, թե ինչ է կատարվում ձեր հոգում, երբ ողորմություն եք տալիս: Դա անում եք բարությունի՞ց ելնելով, թե՞ ուղղակի ձեր ինքնասիրությունն եք սիրաշահում: Եթե փողոցում ոչ ոք չկա, իսկ ձեզ մոտենում է մուրացկանը, դուք ֆշշացնում եք. "կորի՛ր այստեղից", - չէ՞ որ շուրջը ոչ ոք չկա, ոչ ոք չի տեսնի, թե ինչպես եք վերաբերվում աղքատներին: Ձեր ինքնասիրությունը ոչնչով չի տուժում: Բայց մուրացկանները հասկանում են հոգեբանությունից. նրանք երբեք մոտ չեն գա, եթե կողքդ մարդ չկա, նրանք ուղղակի կանցնեն կողքովդ` պահը շատ է անհարմար: Այ, լրիվ այլ բան է, եթե դու` ընկերներիդ հետ ես:

Մուրացկանները կպչում են մարդաշատ շուկաներում, որտեղ աչքից ոչինչ չի թաքչի: Եվ, եթե աղքատին փող չտաս, բոլորը կմտածեն. "Այս ի՜նչ ժլատ, անհոգի մարդ է": Եվ դու տալիս ես, որպեսզի քո մասին լավ մտածեն: Դու այն ոչ թե աղքատին ես տալիս, այլ քեզ; տալիս ես ոչ թե բարությունից: Իմիջիայլոց, հիշեք. բավական է մի մուրացկանի տաք, և նա անմիջապես մնացածին կպատմի, որ ձեզ հեշտ է խաբել: Եվ նրանք բոլորը միասին կծիծաղեն` չէ՞ որ շատ լավ գիտեն, թե ինչու ես դու ողորմություն տալիս: Բանն այստեղ բոլորովին էլ կարեկցանքը չէ:

Բարի մարդը ողորմություն է տալիս լրիվ այլ պատճառներով. նա կարեկցում է ուրիշի դժբախտությանը, այնպես է այն վերապրում, որ ասես աղքատի կաշվի մեջ մտնի: Նա ոչ միայն զգում է աղքատի վիշտը, այլև պատասխանատվություն է զգում մուրացկանի դժբախտության համար: Բոլորն էլ մասամբ մեղավոր են, որ նա աղքատ է, չէ՞ որ ամբողջը պատասխանատու է իր մասերի համար: "Ես օգնում եմ հասարակությանը, որը մարդկանց մուրացկան է դարձնում, - ահա թե ինչպես է նա դատում: - Ես օգնում եմ այս հասարակությանը, այս պետությանն ու կառավարությանը, իսկ նրանք հիմնվում են շահագործման վրա: Ես` համակարգի մասն եմ, իսկ աղքատը` նրա զոհը": Ոչ միայն կարեկցանք, այլ նաև պատասխանատվությու՛ն: Դու զգում ես, որ պետք է անել ինչ-որ բան: Եվ երբ աղքատին մետաղադրամ ես տալիս, բանը նրա երախտագիտությունը չէ: Եթե արարքդ ազնիվ է, եթե ողորմություն տալիս ես ամբողջ հոգով, ինքդ ես երախտագիտություն զգում աղքատի հանդեպ, քանզի գիտես դրա պատճառները...

Հասարակությունն ապրում է իրեն, իսկ դուք քիչ բան չեք ներդրել այն հասարակության մեջ, որն աղքատներ է ծնում: Դուք հիանալի գիտեք, որ մասն եք համակարգի, որտեղ աղքատությունն օրինականացված է, չէ որ առանց դրա հարուստներ չէին լինի: Եվ լավ գիտակցում եք, որ նույնպես դեմ չեք հարստանալ` այնպես որ ամբողջ մեղքը ձեր վրա էլ է ընկած, դա ձե՛ր մեղքն է: Բայց սովորաբար ողորմություն տալիս են լրիվ այլ պատճառներով, և, եթե դուք համարում եք, որ մուրացկանին երկու դրամ տալը` մեծ հերոսություն է, ուրեմն, ինչպես ասում է Հիսուս, "դուք ձեր հոգուն վնաս եք պատճառում"... Դուք ինքներդ չեք գիտակցում, թե ինչ եք անում:

Տալ պետք է, երբ սիրում ես, երբ բարություն ես զգում: Դուք աղքատին չեք տալիս, դա ողորմություն չէ` դուք ուղղակի կիսվում եք ընկերոջ հետ: Եվ, երբ աղքատի մեջ ընկեր ես տեսնում, ողորմությունը մի լրիվ այլ բան է դառնում. դու ոչ մի առավելություն չես զգում, դու չես համարում, որ կարևոր բան ես արել, դու քո ինքնասիրությունը չես սիրաշահում: Լրիվ այլ զգացմունքներ են ծագում. "Ի՞նչ կարող եմ ես անել: Այս խեղճին մի երկու դրամ տալը` այնքան էլ մեծ բան չէ":

Sambitbaba
24.02.2015, 20:43
Քաղաքից հեռու, բլրի վրա գտնվող մի տնակում ապրում էր ձենի ուսուցիչը:
Մի անգամ, լուսնոտ մի գիշեր, գողը նրա տուն մտավ: Ուսուցիչը լրջորեն վախեցավ` վերմակից բացի, տանը ոչինչ չկար, և այդ վերմակը
նրա միակ հարստությունն էր: Ի՞նչ անել: Նա այնպես հուզվեց, որ վերմակը գցեց հենց դռան առջև, իսկ ինքը թաքնվեց անկյունում:

Գողը նայեց շուրջը, բայց մթի մեջ վերմակը չնկատեց: Տունը բացարձակապես դատարկ էր, և հիասթափված գողը պատրաստվում էր հեռանալ, բայց ուսուցիչը կանչեց նրան.
"Սպասի՛ր: Դու վերմակը չնկատեցի՛ր: Ներիր ինձ, այս գիշերվա ցրտին դու երկար ճանապարհ ես անցել, և ապարդյուն: Մյուս անգամ նախազգուշացրու ինձ,
և ես մի բան կնախապատրաստեմ քեզ համար: Ես աղքատ մարդ եմ, բայց կաշխատեմ մի արժեքավոր իր գտնել, որ դու վերցնելու բան ունենաս: Մի բարկացիր ինձ վրա, ես առանց այն էլ
վշտացած եմ: Իսկ առայժմ վերցրու այս վերմակը` և չմտածե՛ս անգամ հրաժարվել": Գողը չհավատա՛ց ականջներին: Նա նույնիսկ վախեցավ. տանտերն իրեն չափազանց տարօրինակ էր պահում: Սարսափահար հափշտակեց վերմակն ու դուրս թռավ:

Այն գիշեր ուսուցիչը բանաստեղծություն էր գրում: Ցուրտ էր, իսկ նա նստած լուսամուտի մոտ լիալուսնի լույսի տակ, բանաստեղծություն էր գրում հետևյալ տողերով.
"Որքա՜ն գեղեցիկ է այսօր լուսինը: Ափսո՜ս, որ ես այն չտվեցի գողին": Նրա աչքերից թափվում էին արցունքները, նա հեկեկում ու կսկծում էր.
"Ինչպե՜ս գլխի չընկա: Խեղճը երկա՜ր ճանապարհ էր կտրել իմ տուն հասնելու համար":

Հետո գողին բռնեցին: Նրան մեղադրեցին շատ գողությունների համար, իսկ խուզարկության ժամանակ այն վերմակն էլ գտան: Քաղաքում բոլորը գիտեին, որ նրա տերը` ձենի ուսուցիչն է: Այդ պատճառով ուսուցչին նույնպես դատարան
կանչեցին: Հաշտարար դատավորն ասաց. "Ձեզ բավական է հայտարարել, որ վերմակը ձերն է: Ուրիշ ոչինչ: Չէ՞ որ գողն այն ձեր տնից է գողացել, այնպես որ ուղղակի ասեք, որ վերմակը ձերն է":

Իսկ ուսուցիչը պատասխանեց. "Նա չի՛ գողացել վերմակը, և ընդհանրապես գող էլ չէ՛: Ես լավ ճանաչում եմ նրան: Այո, նա եղել է իմ տանը, բայց առանց թույլտվության ոչինչ չի տարել: Ես ինքս եմ նվիրել նրան այդ վերմակը,
և մինչև օրս ամաչում եմ, որ ուրիշ ոչինչ չունեի նվիրելու: Վերմակը հնամաշ է ու պատռված, իսկ այդ բարի մարդն ընդունեց նվերս առանց որևէ
նախատինքի: Ավելին, հոգում նա սրտա՛նց շնորհակալ եղավ ինձ":


Հիսուս ասում է. "...եթե դուք ողորմություն եք տալիս, դուք ձեր հոգուն վնաս եք պատճառում..." Նա այդպես է ասում, քանզի դուք ողորմություն եք տալիս, ելնելով բացարձակապես սխալ մղումներից: Նույնիսկ բարիքը կարելի է չար մղումներից ելնելով գործել, և այդ ժամանակ բարիքն ամբողջովին կորցնում է իր իմաստը...

Sambitbaba
04.03.2015, 22:19
Եվ եթե դուք գալիս եք մի երկիր և գնում եք բնակավայրեր,
եթե ձեզ հյուրընկալում են, կերեք այն, ինչ ձեր առջև կդնեն:
Նրանց, ովքեր հիվանդ են նրանց մեջ, բժշկեք:


Հիսուս աշակերտներին միանգամից երկու խորհուրդ տվեց: Նախ և առաջ, ինչ էլ քեզ տան, ընդունիր և այլ բան մի պահանջիր:

Ջայնական վանականները Հնդկաստանից բացի, ուրիշ երկրում ապրել չեն կարող: Բուդդիզմը տարածվեց ամենուր, քիչ մնաց ամբողջ աշխարհը դառնա բուդդիստ, իսկ ջայները գամված են այդ երկրին, և այդ պատճառով երեք միլիոնից ավելի չեն: Մահավիրան ու Բուդդան` միևնույն մաշտաբի անձիք են, ուրեմն ինչու՞ ջայներն իրենց հավատն ամբողջ աշխարհով չեն տարածում: Ջայնական վանականներն են մեղավոր: Նրանք ոչ մի տեղ չեն կարող գնալ, պահանջներն են շատ մեծ. հատուկ ուտելիք, այն պատրաստում և ուտում են խիստ կանոններով: Դա կարելի է անել միայն Հնդկաստանում: Ընդ որում, նույնիսկ Հնդկաստանում ջայնական վանականը կարող է լինել այն քաղաքներում միայն, որտեղ ջայներն են ապրում, չէ՞ որ ուրիշ ոչ ոգուց նա ուտելիք չի ընդունի: Եվ ընդամենն ուտելիքի մեջ խտրականություն դնելու պատճառով Մահավիրան բացարձակապես անօգուտ դարձավ մնացած աշխարհի համար, իսկ աշխարհը մեծ մարդ կորցրեց:

Հիսուս ասում է աշակերտներին. "եթե դուք գալիս եք մի երկիր և գնում եք բնակավայրեր, եթե ձեզ հյուրընկալում են,կերեք այն, ինչ ձեր առջև կդնեն": Նա ոչ մի պայման չի դնում, չի պահանջում, որ աշակերտները մի բան ուտեն, իսկ մեկ այլ բանի ձեռք չտան:

Ի՞նչ իմաստ ունի սահմանափակել ամբողջ աշխարհով ազատորեն տեղաշարժվելու հնարավորությունը: Յուրաքանչյուր սահմանափակում ծանր բեռ է դառնում: Ահա թե ինչու Հիսուսի բեռը թեթև էր նրա աշակերտների համար. նրանք ուտում էին ամենն, ինչ իրենց տալիս էին, հագնում էին այն, ինչ կար, ապրում էին ամեն տեղ, որտեղ եղանակը թույլ էր տալիս, խոսում էին բոլոր ազգերի հետ, և ոչ մի տեղ օտար չէին: Հենց այդ պատճառով քրիստոնեությունը տարածվեց, կարծես կրակ լիներ. Հիսուսի աշակերտների ազատությանը ոչինչ չէր նեղում:

Հիսուս մի բան էր միայն խնդրում նրանցից. "Նրանց, ովքեր հիվանդ են նրանց մեջ, բժշկեք": Նա չասաց. "Նրանց ճշմարտություն քարոզեք": Ո՛չ: Դա անիմա՛ստ է: Նա չասաց. "Ստիպեք նրանց հավատալ իմ ավետմանը": Դա անօգու՛տ է: Ուղղակի բժշկեք... եթե մարդ հիվանդ է, ճշմարտությունն ինչպե՞ս կհասկանա: Ինչպե՞ս նա կհասկանա: Եթե նրա հոգին հիվանդ է, ինչպե՞ս նա լուրը կլսի: Ապաքինե՛ք: Առո՛ղջ դարձրեք մարդկանց, և վերջ: Եվ երբ մարդ առողջ է հոգով ու մարմնով, նա կարող է հասկանալ ճշմարտությունը, կկարողանա լսել Հիսուսի ավետները:

Օգնեք, բուժեք` թող մարդիկ առողջանա՛ն: Հոգեբանական տեսակետից հիվանդ են բոլորն առանց բացառության: Մարմնապես հիվանդ են քչերն իհարկե, բայց հոգեպես հիվանդ են բոլորը մեկի պես: Մարդկանց գիտակցությունը բուժում է պահանջում: Հիսուս ասում է. "Դարձե՛ք բժիշկներ: Գնացեք և ապաքինեք նրանց մտքերը":

Հասկացեք, որ ամբողջ բանը գլխում է. երբ միտքը պառակտված է, նա հիվանդ է, երբ ամբողջական է` առողջ է: Եթե մարդկանց գլուխը լիքն է հակասություններով, գիտակցությունը հիվանդ է` դա ամբոխ է, խելացնոր ամբոխ: Գիտակցությունն առողջ է, երբ գլխում միասնություն է, - կենտրոնն ամրապնդվում է միասնության շնորհիվ: Եվ գիտակցությունը հիվանդ է այնքան ժամանակ, մինչև միտքն ի մի չգա:

Sambitbaba
09.03.2015, 09:36
Լինում է, որ ձեր գիտակցությունն էլ է ի մի գալիս: Այդպիսի պահերը պատահում են ինքնըստինքյան. վեր ես կանում վաղ առավոտյան, շուրջդ ամեն ինչ թարմությամբ է շնչում, ծագում է արևը` և այնքան սքանչելի է պատկերը, որ դու ակամա կենտրոնացած ես: Դու մոռանում ես, որ պետք է գնաս գործի կամ գնումներ կատարելու, մոռանում ես, որ հինդուիստ ես, մահմեդական ես կամ քրիստոնյա, մոռանում ես, որ հայր ես, մայր ես կամ որդի, - դու մոռանում ես ամբողջ այս աշխարհը: Արևը սքանչելի է, առավոտը հիանալի է` և դու մտնում ես նրա մեջ, նրա հետ մեկ ես դառնում: Եվ այդ պահին, երբ դու ամբողջական ես, գիտակցությունը կարճ ժամանակով ապաքինվում է, նա առողջ է, և դու զգում ես, թե ինչպես է երանությունը թափանցում քո մեջ: Դա պատահականորեն է լինում, բայց դրան կարելի է գիտակցաբար էլ հասնել:

Երբ միտքը միասնական է, արտահայտվում է նրա բարձրագույն առանձնահատկությունը, իսկ ցածրերն անմիջապես թաքնվում են իրենց տեղերում: Ամեն ինչ տեղի է ունենում ինչպես դպրոցում. երբ դիրեկտորը ներկա է դասին, ուսուցիչներն աշխատում են եռանդով, աշակերները սովորում են ժրաջանությամբ` ամեն ինչ իրենց տեղերում է: Բայց բավական է դիրեկտորը գնա, ուսուցիչներն անմիջապես գլխավորն են դառնում, և կարգուկանոնն այլևս այնքան էլ խիստ չի, ուսուցիչներն աշակերտներին ավելի շատ ազատություն են տալիս: Սկսում են արտահայտվել ցածրագույն էներգիաները. աշակերտները ծխմխում են զուգարաններում, փախչում են դասերից և փսփսում են դասի ժամանակ: Բայց ինչ որ կարգուկանոն կա այնուամենայնիվ, չէ՞ որ ուսուցիչնեերը տեղում են: Եթե նրանք էլ գնան, բացարձակ անկարգություն կտիրի. աշակերտներն ամբոխ կդառնան, խելագարված հորդա: Հենց ուսուցիչը վերադառնա, անմիջապես ամեն ինչ կփոխվի` ներս է մտել բարձրագույն ուժը, և քաոսը վերանում է:

Անկարգությունը բարձրագույն ուժի բացակայության ցուցանիշն է: Իսկ եթե չկա քաոս և ներդաշնակություն է տիրում, նշանակում է, առկա է բարձրագույն ուժը: Ձեր գիտակցությունը քաոսային է` նրան ինչ-որ վերին բան է անհրաժեշտ, նա կառավարում է պահանջում վերևից: Դուք ձեզ պահում եք ինչպես աշակերտները դասարանում` ուսուցչի բացակայության ժամանակ: Բայց յուրաքանչյուր կենտրոնացվածություն նշանակում է բարձրագույնի արտահայտումը:

Sambitbaba
11.03.2015, 20:25
Հիսուս ասաց. "Բժշկեք": "Բուժել" և "ուժ տալ"` միևնույն արմատն է: Բուժում եք մեկին` վերականգնում եք նրա ուժը, - և նա ամբողջական է դառնում նորից: Եվ այդ մոտեցումն ինքն էլ` ամբողջական է: Գիտակցությունը հիվանդ է, որովհետև նրանում ամբողջական միջուկ չկա: Ձեր մոտ այն կա՞: Ոչ, դուք փոխվում եք ամեն պահ. առավոտյան բարկացած եք և զգում եք ձեզ այնպես, ասես ինքը չարությունը լինեք; ճաշից հետո ձեր համակել է սերը, և դուք ձեզ նրա մարմնավորումն եք համարում: Իսկ երեկոյան արդեն տխուր եք և նստած եք որպես տխրության կենդանի տիպար: Իսկ ու՞ր է ձեր միջուկը: Ոչ, դուք ավելի շատ փոփոխական ամբոխի եք նման:

Դուք միջուկ չունեք, առայժմ չունեք... Իսկ առանց անփոփոխ միջուկի մարդը հիվանդ է: Առողջ մարդը` հաստատուն կենտրոն ունեցող մարդն է: Հիսուս ուղղակի ասաց աշակերտներին. "Մարդկանց հաստատուն հենարա՛ն տվեք": Ինչպիսի քաոս էլ տիրի չուրջը, միջուկը նույնն է մնում, ամբողջ օրը շարունակ դուք միևնույնն եք մնում: Ձեր մեջ ինչ-որ անփոփոխ բան է հայտնվում: Այդ անփոփոխությունն էլ` ձեր իսկական "ես"-ն է:

Ասենք այլ կերպ. գոյության երեք վիճակ կա: Առաջինը` օբյեկտիվ աշխարհն է, առարկաների մակարդակը: Այն ձեր շուրջն է, ձեր զգայական օրգանները հետևում են նրան` աչքերը տեսնում են, ականջները լսում են, ձեռքերը դիպչում են: Օբյեկտիվ աշխարհը` գոյության առաջին շերտն է, և եթե ամփոփվում ես նրա մեջ, ուրեմն բավարարվում ես ամենամակերեսայինով: Երկրորդ շերտը` մեր ներսում է, դա գիտակցության մակարդակն է. մտքերը, զգացմունքները, սերն ու ատելությունը, ապրումները` այդ ամենը երկրորդ շերտն է: Առաջին շերտն ամենասովորականն է. եթե իմ ձեռքին քար կա, ուրեմն դուք էլ այն կտեսնեք` դա մեր ընդհանուր օբյեկտիվ իրականությունն է:

Բայց, նայելով ինձ, դուք ոչ թե իմ էությունն եք տեսնում, այլ իմ արտաքինը: Նայելով ձեզ, ես ոչ թե ձեզ եմ տեսնում, այլ ձեր մարմինը: Ոչ ոք չի տեսնում, թե ինչ է կատարվում ձեր գլխում, - ձեզանից բացի, ոչ ոք: Կողքից կարելի է տեսնել արարքները միայն. ինչ և ինչպես ես դու անում, ինչպես ես վերաբերվում տեղի ունեցածին: Կարելի է տեսնել, թե ինչպես է մարդու դեմքը ծամածռվում չարությունից, ինչպես է նրա աչքերում բռնկվում դաժանությունը, բայց իսկական չարությունը, որ նրա գլխոում է, ոչ ոք չի տեսնում: Կարելի է նկատել գայթակղիչ ժեստեր ու դիրքեր, բայց իրեն սիրոն աչքերով չես տեսնի: Ով գիտի, միգուցէ այն չկա նույնիսկ, կան միայն ժեստե՞ր: Արարքներով հեշտ է խաբելը, ինչով էլ, ըստ էության, դուք անընդհատ զբաղված եք:

Կողքից տեսանելի է մարմինը միայն, բայց ոչ գիտակցությունը: Օբյեկտիվ աշխարհին դուք ավելի սովոր եք, դուք այն գիտեք, դա գիտության աշխարհն է: Եվ գիտությունը պնդում է, որ դա միակ իրականությունն է: Իրոք որ, ի՞նչ գիտենք մենք օտար մտքերի մասին: Մենք ընդհանրապես համոզված էլ չենք, որ նրանք կան: Այո, ասում են, իհարկե, որ կան, բայց դրանք օբյեկտիվ չեն, և ամեն մեկն իրենն ունի: Դրանք չես տեսնի, դրանց վրա փորձեր կատարել չես կարող... Մարդ ասում է մի բան, իսկ իրականում, կարող է, ուղղակի խաբում է մեզ` կամ էլ մենք ինքներս ենք մեզ խաբում, ո՞վ գիտի: Ձեր մտքերը` առարկա չեն, և այնուհանդերձ դուք հրաշալի գիտեք, որ նրանք կան: Գոյություն ունեն ոչ միայն իրերը, այլ նաև մտքերը: Սակայն մտքերը` անձնական բան է, այլ ոչ թե ընդհանուր բոլորի համար:

Առաջին, արտաքին շերտը` մակերեսային իրականությունն է, որով զբաղված է գիտությունը: Երկրորդ շերտով, մտքերի ու զգացմունքների մակարդակով, զբաղված են փիլիսոփայությունն ու պոէզիան: Բայց մի՞թե դա ամենն է: Միայն նյութն ու գիտակցությու՞նը: Եթե դա ամենն է, ուրեմն միջուկը գտնել երբեք չի հաջողվի, չէ՞ որ գիտակցությունն անընդհատ փոխվում է: Այն չի կարող կենտրոն ունենալ. երեկ դու մի բանի մասին էիր մտածում, այսօր մեկ այլ բանի մասին, իսկ վաղը նոր մտքեր կհայտնվեն: Գիտակցությունը հոսող գետի է նման, իսկ որտե՞ղ է գետի կենտրոնը:

Գիտակցության մեջ կայուն ոչինչ չես գտնի` մտքերն ու զգացմունքներն անվերջ փոխվում են, դա անընդմեջ հոսանք է: Նշանակում է, մենք անբուժելի հիվանդ ենք, հիվանդ ենք առանց ցավի, բայց երբեք չե՞նք ապաքինվի, ամբողջական չե՞նք դառնա: Դա ճշմարիտ կլիներ, եթե չլիներ գոյության երրորդ, ամենախորին մակարդակը: Առաջին շերտը` գիտության օբյեկտիվ աշխարհն է, երկրորդը` մտքերի և զգացմունքների, փիլիսոփայության ու պոէզիայի աշխարհը: Բայց կա նաև երրորդ շերտ` հոգևորի աշխարհը, աշխարհը դիտողի` նրա, ով զննում, մտահայում է և մտքերը, և զգացմունքները, և նյութական առարկաները:

Դիտողը մեկն է, ոչ երկուսը: Երբ նայում ես տանը, իսկ հետո փակում ես աչքերդ ու տեսնում ես այդ տունը գլխիդ մեջ, դիտողը նույնն է մնում: Կարևոր չէ, թե ինչ ես տեսնում` սեր կամ ատելություն, - դրանք միևնույն վկան է տեսնում: Ուրախ ես դու թե տխուր ես, պոէտիկ է կյանքդ թե մղջավանջային, չկա ոչ մի տարբերություն` դիտողը միշտ մեն-միակն է, նա չի փոխվում: Դիտողը` ահա այն միջուկը, - և ապրում է նա հոգևորի աշխարհում:

Sambitbaba
20.03.2015, 17:30
Երբ Հիսուս ասում է. "Գնացեք և բժշկեք", ահա թե ինչ ի նկատի ունի. "Գնացեք և տվեք նրանց միջուկը, նրանց դիտող դարձրեք: Թող նրանք մեկուսանան այս աշխարհից և իրենց մտքերից, թող ամրապնդվեն իրենց իսկական էության մեջ": Եվ այն բանից հետո, երբ կամրապնդվես, նրանից հետո, երբ ամեն ինչ այլ կդառնա և ի հայտ կգան նոր հատկանիշներ, - միայն այդ ժամանակ կարող ես աղոթել:

Եվ դա ճշմարիտ, իսկական աղոթք կլինի: Դա երախտագիտություն կլինի: Այդ ժամանակ արդեն կաելի է աղոթել` արդեն ոչ թե որպես մուրացկան, այլ որպես արքա, ով ամեն ինչ ունի: Երբ դու ամեն ինչ ունես, կարող ես ուրիշներին էլ տալ, բայց տալ արդեն ոչ թե ինքնասիրությունից ելնելով, այլ ամբողջ սրտով, որովհետև սքանչելի է կիսվել ուրիշների հետ, դա ուրախություն և երջանկություն է: Այդ ժամանակ կարելի է պաս էլ պահել` բայց դա կլինի ոչ թե սոված մնալ շատակերության հետևանքով, այլ լրիվ այլ բան...

Պասը, որին կոչում է Մահավիրան, լրիվ այլ բան է: Այդպես սովելու դեպքում այնքան ես մոռանում մարմնի մասին, որ սովածություն չես էլ զգում: Մեկուսանում ես մարմնից այնքան, որ նրա կարիքներն էլ չես լսում: Սանսկրիտում սովելը շատ գեղեցիկ են անվանել. ուպավաս: Այդ բառի մեջ ոչ ուտելիքի, ոչ էլ նրա բացակայության ոչ մի ակնարկ չկա; նրա բառացի իմաստն է. "ապրել ինքդ քեզ մոտիկ": Ուպավաս նշանակում է "մտերմանալ քեզ հետ", "մոտիկ լինել քո հանդեպ": Ճիշտ սովելու ժամանակ հասնում է այնպիսի կենտրոնացածության մի պահ, որ մարմնի մասին լրիվ մոռանում ես, կարծես այն չկա անգամ: Դու արդեն չես հիշում, որ սովածություն ես զգում, որ պաս ես պահպանում, - դու արտասովոր ոչինչ չես անում, դու ուղղակի կաս:

Այդ վիճակում շատ օրեր կարելի է անց կացնել: Այդպես տեղի էր ունենում Ռամակրիշնայի հետ. նա սուզվում էր երանության մեջ և մի ամբողջ շաբաթ կարող էր պառկած մնալ մեռածի պես` մարմինը չէր շարժվում, նա կարծես քարանում էր մի վիճակի մեջ: Եթե նրան կանգնեցնեին, նա երևի այդպես էլ կմնար: Աշակերտները ստիպված էին խնամել նրան ու ստիպողաբար խմեցնել, տալիս էին մի քանի կաթիլ կաթ, իսկ նա ոչինչ չէր նկատում, կարծես ինքն այնտեղ չէ: Ահա թե ինչ է իսկական պահքը. դու հեռանում ես մարմնիցդ:

Դու առաջվա պես ունես մարմին, բայց ապրում ես արդեն ոչ նրա մեջ: Եվ դա արդեն այն չէ, ինչ անում են: Յուրաքանչյուր գործողություն կատարում են մարմնով միայն, դրա համար ստիպված ես մարմնից օգտվել: Այդպես պաս չեն պահում չէ՞ որ դա անմարմնականություն է նշանակում: Այդ պասը տեղի է ունենում, այն ուղղակի կա; այդպես եղել է Մահավիրայի, Հիսուսի և Մուհամմեդի հետ, այդպես ձեր հետ էլ կարող է լինել...

Sambitbaba
25.03.2015, 08:35
Հիսուս ասում է.



...կերեք այն, ինչ ձեր առջև կդնեն:
Նրանց, ովքեր հիվանդ են նրանց մեջ, բժշկեք:

Քանզի այն, ինչ կմտնի ձեր բերանը,
չի պղծի ձեզ,
բայց այն, ինչ դուրս է գալիս ձեր բերանից,
կարող է ձեզ պղծել:


Շատ խորը խոսքեր են... Հարկ չկա անհանգստանալ ուտելիքի մաքրության մասին: Ո՞վ գիտե, միգուցէ դրան շուդրա* է դիպել: Դրա մասին չէ, որ պետք է մտածել, հարցն այն է, թե քո բերանից ի՞նչ դուրս կգա, - չէ՞ որ հենց բերանից դուրս եկածն է ցուցադրում քո հատկանիշները: Կարևորն այն է, թե ինչի է փոխակերպվում կուլ տվածը:

Լոտոսը կեղտից է ծնվում; լճի տիղմը լոտոս է դառնում: Բայց լոտոսը չի ասում. "Ես այդ հեղանյութը չեմ ուտի, այն շատ կեղտո՛տ է": Ոչ, բանն այդ չէ: Եթե դու` լոտոս ես, քեզ համար կեղտ ընդհանրապես չկա: Եթե դու ընդունակ ես լոտոս դառնալ, եթե քո մեջ ապագա փոխակերպում է թաքնված, սրբազան ալքիմիա է ընթանում, կարող ես կեղտի մեջ էլ նստել, լորտոսը միևնույն է կծաղկի: Իսկ եթե քո մեջ սերմ չկա, ուրեմն ապրիր թեկուզ մաքուր ոսկու մեջ` քեզանից միայն կեղտ է դուրս գալու: Կարևորն այն չէ, թե ինչ է քո մեջ մտնում: Այլ բան է կարևոր. եթե դու գտել ես քո էության միջուկը, ուրեմն ամենն, ինչ ներծծում ես քո մեջ, անմիջապես փոխակերպվում է, ընդունում է քո հատկանիշները և դուրս է ելնում մաքրված:


Այդպես եղել է Բուդդայի հետ. նրան թունավորել են: Թունավորել են նրան ուտելիքով, չնայած լրիվ պատահականորեն: Մի աղքատ օրեր շարունակ երազում էր Բուդդային իր տուն հրավիրել: Վերջապես նա հանդգնեց և վաղ առավոտյան, ժամը չորսի կողմերը, գնաց այն ծառի մոտ, որի տակ սովորաբար քնում էր Բուդդան: Նա ցանկանում էր լինել առաջինը, քանի ուրիշները չեն եկել: Այդպես էլ ստացվեց: Բուդդան բացեց աչքերը, իսկ աղքատն ասաց. "Խնդրում եմ, ընդունիր հրավերս: Ես շատ եմ երազել այդ մասին, շատ եմ նախապատրաստվել: Ես աղքատ մարդ եմ և առատ խնջույք չի լինի, բայց խնդրում եմ քեզ, համեցիր իմ տուն և կիսիր ինձ հետ իմ ճաշը":
"Կգամ" - պատասխանեց Բուդդան:
Եվ այդ պահին ծառին մոտեցավ մի կառք, իսկ կառքում նստած էր տեղի արքան իր խորհրդատուների հետ միասին; կառքին մի հսկայական շքախումբ էր հետևում: Արքան դիմեց Բուդդային. "Նստիր կառքը, դու իմ հյուրը կլինես":
Բուդդան պատասխանեց. "Ներիր, ես չեմ կարող: Եթե կուզես, իմ աշակերտները կհետևեն քեզ, բայց ես արդեն ընդունել եմ հրավերը: Այս մարդն առաջինը կանչեց ինձ և ես համաձայնվեցի: Նա եկավ դեռ լույսը չբացված և առաջինը հրավիրեց ինձ: Ես նրա մոտ կգնամ":
Արքան փորձեց համոզել Բուդդային, բացատրել, որ նա սխալ է գործում. "Նայի՛ր այդ աղքատին: Ինչո՞վ նա կարող է քեզ հյուրասիրել: Նա իր երեխաներին անգամ կերակրել չի կարող":
"Բանն այդ չէ, - պատասխանեց Բուդդան. - Նա առաջինն է հրավիրել, և ես խոստացել եմ գնալ": Եվ Բուդդան հյուր գնաց աղքատին:



Իսկ գիտե՞ք, թե ինչ էր մտադրվել այն աղքատը: Բիհարում և Հնդկաստանի այլ աղքատ անկյուններում անձրևների սեզոնին, մարդիկ հավաքում են ամենն, ինչ ընկնում է ձեռքները: Քաղում են խոտի ամեն կտոր, բավական է այն երևա հողի միջից: Եվ մի այդպիսի ծաղիկ կա, քուքարմուտտա**, ցողունի վրա սպիտակ հովանոց: Այդ ծաղիկները հավաքում են անձրևի ժամանակ, չորացնում են ու պահում: Աղքատների համար դա միակ բանջարեղենն է: Դժբախտությունն այն է, որ երբեմն այդ ծաղիկները փչանում և թունավոր են դառնում...


Այն աղքատը Բուդդային քուքարմուտտա հյուրասիրեց: Նա չորացրել էր այն, ինչ-որ հատուկ ձևով էր պատրաստել, և Բուդդային բաժին ընկան թունավոր, շատ դառը ծաղիկներ: Բայց դա միակ կերակուրն էր, որ այն աղքատը կարող էր իրեն թույլ տալ: Եվ եթե Բուդդան ասեր. "Շատ են դառը, հնարավոր չի ուտել", - երջանիկ տանտերն անասելի կտխրեր, չէ՞ որ տանն ուտելու այլ բան չկար: Եվ Բուդդան չասաց ոչ մի բառ, նա ուղղակի կերավ: Աղքատը երջանիկ էր: Իսկ երբ Բուդդան վերադարձավ իր ծառի մոտ, թույնն սկսել էր գործել: Բժիշկն ասաց. "Վատ են գործերը: Թույնը հասցրել է թափանցել արյան մեջ, արդեն անհնար է ինչ-որ բան անել: Բուդդան դատապարտված է":
Առաջին հերթին Բուդդան կանչեց իր աշակերտներին և ասաց. "Դա արտասովոր մարդ է, նա առանձնահատուկ է: Մայրս առաջինն է կերակրել ինձ կյանքում, իսկ այդ մարդը` վերջինը: Եվ նա ինձ որպես մայր դարձավ: Հարգանքով վերաբերվեք նրան, դա հազվագյուտ մարդ է: Բուդդան գալիս է հազար տարին մեկ անգամ, և ընդամենը երկու մարդ են նրա կյանքում այդքան նշանավոր դեր խաղում. մայրը, ով օգնում է Բուդդային գալ աշխարհ, և նա, ով օգնում է Բուդդային հեռանալ աշխարհից: Ասացեք մարդկանց, որ նրանք մեծարեն այդ մարդուն` նա նշանավոր է":
Աշակերտներն անհանգստացան: Նրանք արդեն մտածում էին սպանել աղքատին: Երբ բոլորը գնացին, Անանդան ասաց Բուդդային. "Դու չափազանց շատ բան ես ուզում: Ինչպե՞ս կարելի է հարգել այն մարդուն: Նա մարդասպա՛ն է: Թունավորո՛ղ: Նա քե՛զ է սպանել: Ինպե՞ս դու կարող ես այդ ասել: Ինչու՞ դու այդ ասացիր":
Իսկ Բուդդան պատասխանեց. "Ես գիտեմ ձեզ, դուք արդեն որոշել էիք նրան սպանել, այդ պատճառով էլ ես պատվիրեցի հարգանքով վերաբերվել նրան: Դու՛ էլ քո հարգանքը ցույց տուր նրան: Նրան այդպիսի ճակատագիր է վիճակվել, նման բան շատ հազվադեպ է պատահում. նա դարձավ վերջինը, ով հյուրասիրեց Բուդդային":


Բուդդային թույն տվեցին, բայց նրա շուրթերից միայն սեր դուրս եկավ: Ահա թե ինչ է իսկական ալքիմիան. նա կարեկցում էր այն մարդուն, ով իրեն սպանեց:

Նույնիսկ եթե թույն տաս Բուդդային, միայն սեր դուրս կգա նրանից...

- - - - - - - - - -
* Շուդրա - ծառա, վարձու աշխատող
** Քուքարմուտտա - այլ տվյալներով, դա սնկի հազվագյուտ տեսակ է, որ երբեմն նաև թունավոր է լինում:

Sambitbaba
05.04.2015, 06:56
Հիսուս ասում է. "Քանզի այն, ինչ կմտնի ձեր բերանը, չի պղծի ձեզ, - նույնիսկ թու՛յնը ձեզ չի պղծի", - "բայց այն, ինչ դուրս է գալիս ձեր բերանից, կարող է ձեզ պղծել": Մտածեք, թե ինչ փոխակերպումներ են կատարվում ձեր մեջ. երբ ձեզ անպատվում են, վիրավորական խոսքեր են մտնում ձեր հոգին, բայց նրանք ձեզ չեն պղծում: Այլ բան է կարևոր. ի՞նչ դուրս կգա ձեր բերանից: Ինչի՞ կվերածվի վիրավորանքը: Ի՞նչ կարտամղվի դուրս` սե՞ր, թե ատելություն:

Հիսուս ասում է. "Մտածեք այն մասին, թե ինչ է դուրս գալիս ձեր հոգուց, այլ ոչ այն մասին, թե ինչ է այնտեղ ընկնում": Եվ դուք պետք է խորհեք այդ մասին, հակառակ դեպքում ձեր ամբողջ մոտեցումը հարցին սխալ կլինի: Եթե մտածես միայն այն մասին, թե ինչ է մտնում, երբեք քո մեջ չես դաստիարակի մեկը մյուսին փոխակերպելու ունակությունները: Կարևոր չէ, թե ինչ է մտնում, կարևորը` մտածելն է այն մասին, որ քո մեջ մտածը պետք է փոխակերպել:



Ահա, թե ինչ էր պատահել Շանքարաչարյային. այն ժամանակ նա ապրում էր Բենարեսում և մի անգամ առավոտյան գնաց Գանգեսում լվացում կատարելու: Նա համարում էր`
դա հին բրահմանական մոտեցում էր, - իրբ Գանգեսի ջրերը մաքրում են: Եվ երբ լվացումից հետո նա տուն էր վերադառնում, պատահաբար նրան դիպավ մի անձեռնմխելի, շուդրա: Շանքարան մոլեգնեց ու գոչեց.
"Ի՜նչ արեցիր: Հիմա ստիպված եմ հետ վերադառնալ ու նորից ջուրը մտնել: Դու պղծեցի՛ր ինձ":

Ասում են, շուդրան պատասխանեց. "Ուրեմն ո՞րն է քո Գանգեսի իմաստը: Գանգեսը մաքրեց քեզ, թարմ և սուրբ դարձրեց, բայց հերիք էր ես քեզ
դիպչեի, և քո մաքրությունն անմիջապես կորավ: Նշանակում է, ես քո Գանգեսից ուժե՛ղ եմ":

"Ուրեմն, քեզանից ի՞նչ մտավորական, - շարունակեց շուդրան: - Ես լսել եմ, դու հավատում ես, որ ամեն մեկի մեջ ամբողջականություն է ապրում: Եթե այդպես է, թույլ տուր քեզ մի հարց տալ.
ինչպե՞ս քեզ պղծեց ինձ դիպչելը: Ստացվում է, որ իմ մարմինն ընդունակ է ազդել քո հոգու վրա՞: Բայց դու ինքդ ես սովորեցնում, որ մարմինը պատրանքային է, այն երազ է միայն: Իսկ մի՞թե երազը կարող է
իրականությունը փոխել: Մի՞թե պատրանքն ընդունակ է պղծել իրականությունը: Ինչպե՞ս կարելի է այն, ինչ կա իրականում, փչացնել նրանով, ինչն ընդհանրապես գոյություն չունի: Իսկ եթե ասես, որ ես պղծել եմ քեզ ոչ թե մարմնով, այլ հոգով`
չէ՞ որ հոգին իրոք կարող է դիպչել ուրիշ հոգու, - այդ դեպքում մի՞թե ես` Բրահման չեմ: Մի՞թե ես այն "ամբողջականությունը" չեմ, որի մասին ասում ես դու: Բացատրիր ուրեմն, կոնկրետ ի՞նչը քեզ պղծեց":

Ասում են, որ Շանկարան խոնարհվեց և ասաց. "Մինչև օրս ես միայն խորհում էի ամբողջականության մասին, և դա ընդամենը փիլիսոփայություն էր: Բայց դու ինձ ճիշտ ճանապարհ ցույց տվեցիր. մեզ ոչինչ չի կարող պղծել: Այժմ
ես գիտեմ. ամբողջականությունը կա, կա միայն ամբողջականություն, և քո մեջ այն ճիշտ այնպիսին է, ինչպես իմ մեջ":


Ավելի ուշ Շանքարան փորձել էր գտնել այն անձեռնմխելուն, բայց անօգուտ: Նա այլևս երբեք նրան չհանդիպեց: Ով գիտե, միգուցէ դա ինքն Աստված էր, ինքը` սկզբնաղբյուրը... Այսպես թե այնպես, այն հանդիպումից հետո Շանքարան ամբողջովին փոխվեց:

Sambitbaba
12.04.2015, 19:47
Ինչ քո շուրթերից ներս է մտնում, այն քեզ չի պղծի, որովհետև միայն մարմնիդ մեջ է մտնում: Քո էության, քո հոգու մեջ ոչինչ չի ներթափանցում, մաքրությունն անպղծելի է: Բայց ամենն, ինչ դուրս է գալիս շուրթերիցդ, նշված է քո գծերով, կրում է քո էության բույրը` և հենց դա է ցուցանիշը: Եթե քեզանից չարություն է ելնում, դա ինչ-որ ներքին հիվանդության ախտանիշ է: Եթե ատելություն է դուրս գալիս, քո մեջ պառակտվածություն կա: Իսկ եթե քեզանից սեր է ելնում, և կարեկցանք, և լույս` դու ամբողջական ես, դու առողջ ես:

Հուսով եմ, հիմա դուք հասկանում եք այդ տարօրինակ խոսքերը: Դրանք սխալ ընկալելը շատ հեշտ է, իսկ նրանց, ինչպիսին է Հիսուս, շատ հաճախ հասկանում են ոչ ճիշտ, նրանց համարյա անհնար է ճիշտ հասկանալ` քանզի նրանք ճշմարտություններ են ասում, իսկ ճշմարտությունը միշտ պարադոքսային է, չէ՞ որ դուք պատրաստ չեք դրան, դուք ձեր միջուկը չեք գտել:

Հասկանում են մտքով, իսկ միտքը սովորաբար խճճվում է, մի կողմ է գնում, խոսքերը թարս է մեկնաբանում` և այդ ժամանակ նման խոսքերը վտանգավոր են դառնում: Արժե նկատել, որ կանոնական Աստվածաշնչում այս ասույթը չկա: Այն դեն են նետել, այն չափազանց վտանգավո՛ր է: Իսկզբանե այդ խոսքերը կային, բայց կանոնական մեկնակերպի մեջ չմտան` նրանք քրիստոնեական Աստվածաշնչում չկան: Բայց, երբ Հիսուս խոսում էր, նրա խոսքերը շատերն էին գրի առնում, և շնորհիվ աշակերտներից մեկի, այդ ասույթը պահպանվեց: Այդ գրառումները գտան քսան տարի առաջ մի եգիպտական քարանձավում:

Բոլոր ասույթները, որոնց մասին մենք հիմա խոսում ենք, մեզ են հասել այդ գրառումներում: Դա կանոնական մեկնակերպը չէ` կանոնները ճշգրիտ չեն լինում: Բավական է հայտնվի եկեղեցի, և հոգին վախճանվում է; Բավական է կարգավորես կրոնը` և այն մահանում է: Բացի այդ, միշտ ինչ-որ մեկի գաղտնի շահերն էլ կան: Արդյոք Հռոմի Պապը կասի՞ նման բան. "Եթե դուք ծոմ եք պահում, դուք ձեր մեջ մեղք եք հարուցում": Այդ ժամանակ ոչ ոք ծոմ չի պահի: "Եթե դուք աղոթում եք, դուք դատապարտված կլինե՛ք": Դրանից հետո ո՞վ կաղոթի: "Եթե դուք ողորմություն եք տալիս, դուք ձեր հոգուն վնաս եք պատճառում": Դրանից հետո աղքատին գրոշ անգամ չեն տա: Եվ այդ ժամանակ ի՞նչ կլինի Եկեղեցի անունով այդ հսկայական կազմակերպության հետ:

Քրիստոնյաներն աշխարհի ամենամեծ կազմակերպությունն ունեն: Կաթոլիկական հոգևորականների թիվն այս աշխարհում` միլիոնից անցել է, այդ եկեղեցին հազարավոր տաճարներ ունի: Կաթոլիկական Եկեղեցին` աշխարհի ամենահարուստ հաստատություններից մեկն է: Հազվադեպ երկրներ են Եկեղեցուց ավելի հարուստ, չէ՞ որ համարյա բոլոր երկրները` սնանկ են: Բայց Հռոմի Պապը` աշխարհի ամենահարուստ մարդկանցից է, նրա ձեռքին է գտնվում ամբողջ աշխարհն ընդգրկած մի հսկայական ինստիտուտ: Դա միակ համաշխարհային պետությունն է` թող ոչ այնքան նկատելի, փաստորեն անտեսանելի, բայց նրա համար միլիոնավոր մարդիկ են աշխատում:

Որտեղի՞ց այդքան փող: Միայն շնորհիվ նվիրատվությունների: Բայց եթե քրիստոնյաներին ասես, որ Հիսուս կոչ է արել ողորմություն չտալ, հակառակ դեպքում հոգուդ վնաս կպատճառես... Իսկ տաճարները կառուցված են հատկապես նրա համար, որպեսզի այնտեղ աղոթեն: Ի՞նչ կլինի, եթե մարդիկ իմանան, որ Հիսուս ասել է. "Մի՛ աղոթեք, հակառակ դեպքում մեղք եք գործում": Եթե չլինեն ոչ աղոթքներ, ոչ ծոմ, ոչ արարողություններ, ոչ նվիրատվություններ, հոգևորականությունն ինչո՞վ է ապրելու: Հիսուս քարուքանդ է անում կազմակերպված կրոնի հիմքերը` Քրիստոսը մնում է, իսկ քրիստոնեությունը կորչում է անհետ:

Այս խոսքերը կանոնական մեկնակերպ չմտան` դրանք չէր կարելի այնտեղ թողնել: Եվ դուք նույնպես դրանք սխալ հասկանալու վտանգի տակ եք, բայց կարող եք գլուխ հանել դրանից, եթե զգաք, թե ինչի մասին եմ ես խոսում: Հիսուս աղոթքների և սովելու դեմ չէ, նա բոլորովին դեմ չէ ողորմություն տալուն` Հիսուս դեմ է կեղծ դիմակներին:

Ձեզանից պետք է միայն իսկականը դուրս գա: Սկզբում պետք է փոխել քեզ, փոխակերպվել, միայն այդ ժամանակ արարքներդ ազնիվ կլինեն:


Օգոստինոս Երանելուն մի անգամ հարցրեցին. "Ինչպե՞ս վարվենք: Մենք
տգետ մարդիկ ենք, դու մեզ պարզորեն բացատրի, մատների վրա":

Եվ Օգոստինոսը պատասխանեց. "Եթե հարցն այդպես է, ես կասեմ միայն.
սիրե՛ք: Եթե սիրեք, ուրեմն մնացած ամեն ինչ էլ ճշմարիտ կլինի":


Իհարկե, երբ սիրում ես, քո բոլոր գործերը ճշմարիտ են: Իսկ երբ սիրել չգիտես, ամեն ինչ սխալ է, ինչ էլ որ անես:

Սերը` անշահախնդրություն է: Սերը` ներքին միջուկն է: Սերը` երանություն է: Սերը` երախտագիտություն է: Ահա թե որն է ամբողջ իմաստը. ապրիր նրանով, ինչ դու կաս, այլ ոչ նրանով, ինչ անում ես: Անելը` մակերեսն է, իսկ լինելը` խորքերը:

Թող ամենն, ինչ դուրս է գալիս ձեզանից, ելնի հոգուց: Մի կշռադատեք ձեր արարքները, ավելի լավ է` փոխեք ձեր էությունը: Իսկականը` այն չէ, ինչ դու անում ես, այլ այն, ինչ դու կաս:


Ասյօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
24.10.2015, 18:51
ԱՆԻՄԱ՛ՍՏ Է:
ԱՆՀԱՎԱՏԱԼԻ՛ Է

Զրույց վեցերորդ




Հիսուս ասաց.
Արքայությունը նման է հովվի,
ով ունի հարյուր ոչխար:

Նրանցից մեկը, ամենամեծը, մոլորվել էր:

Նա թողեց իննսունիննին
(և) սկսեց փնտրել մեկին, մինչև գտավ նրան:

Այդքան չարչարվելուց հետո, նա ասաց ոչխարին.
Ես քեզ սիրում եմ ավելի, քան իննսունիննին:


Ամենահուզիչ հանելուկներից մեկն է` ի՞նչ է լինելու մեղավորների հետ, մոլորված հոգիների հետ: Ինչպե՞ս է Աստվածայինը վարվելու նրանց հետ: Պատժու՞մ են արդյոք մեղավորներին: Գոյություն ունի՞ դժոխք: Հոգևորականները միաձայն պնդում են, որ մեղավորներին տարտարոս են նետելու հավերժական տանջանքների: Բայց մի՞թե Աստված կարող է պատժել որևէ մեկին: Մի՞թե նա գթասիրտ չէ: Եվ եթե ինքն Աստված չգիտի ներել, ուրեմն ո՞վ գիտի:

Այս հարցերին տարբեր պատասխաններ են տվել, բայց Հիսուսի պատասխանը բոլորից հիանալի է հնչում: Սակայն նախքան նրա մասին խոսելը, պետք է պարզաբանել որոշ հարցեր` որոշակի նախապատրաստություն է հարկավոր:

Երբ մենք ինչ-որ մեկին պատժում ենք, մեր արդարացման մի կույտ պատճառներ կգտնենք, բայց իսկական պատճառներն այլ են: Մի մոռացեք, որ փաստարկներն ու պատճառները` տարբեր բաներ են: Համարենք, որ դու` հայր ես կամ մայր, իսկ քո երեխան արել է մի բան, ինչին դու հավանություն չես տալիս: Եվ այստեղ կարևոր չէ, լավ է նա վարվել, թե վատ: Ո՞վ գիտի, թե ինչն է լավ, իսկ ինչը` վատ: Կարևորն այն է, որ դու հավանություն չես տալիս, - և արարքն անմիջապես վատ վարմունք է դառնում: Կարող է, այն իրոք վատն է, կարող է, ոչ, բանն այդ չէ, - ճիշտ է այն, ինչ քեզ է դուր գալիս: Վերջին հաշվով, ամեն ինչ քո հավանությունից է կախված:

Եվ, երբ երեխան շեղվում է ճանապարհից, երբ ինչ-որ վատ բան է անում` վատ քո՛ տեսանկյունից, - դու նրան պատժում ես: Բայց գլխավոր պատճառն այլ է. նա քեզ չի լսել: Լավ, թե վատ` կարևոր չէ, գլխավորը, նա դիպել է քո ինքնասիրությանը: Երեխան գնացել է քո կամքին հակառակ, փորձել է իրենը պնդել: Նա "ոչ" է ասել քեզ, հորը, իշխանությանը, տիրոջը` և դու նրան պատժում ես: Պատճառն այն է միայն, որ խռովված է քո ինքնասիրությունը, իսկ պատիժը` վրեժի պես մի բան է:

Փաստարկներ, արդարացումներ` դա լրիվ այլ բան է: Դու ուղղակի ապացուցում ես քեզ, որ երեխադ վատ է վարվել, իսկ իրեն լավ պահել է պետք: Իսկ ինչպե՞ս դրան հասնես, եթե ոչ պատժի միջոցով: Ստիպված ես պատժել, որպեսզի երեխան լսող լինի, իսկ պարգևատրել` երբ նա հնազանդ է: Դա էլ հենց ճիշտ կյանքի պայմանն է: Բայց դա արդարացում է, դու համոզում ես սեփական բանականությանդ, չնայած իսկական ենթագիտակցական պատճառն այլ է:

Ենթագիտակցական պատճառը լրիվ այլ է. երեխային պետք է սանձել, պետք է հիշեցնել նրան, թե ով է գլխավորն այստեղ, իսկ ով` ենթական: Միայն դու իրավունք ունես որոշել, լավ է դա թե վատ, միայն դու իրավուք ունես տալ ցուցմունքներ: Երեխային չի կարելի ազատություն տալ, նա` քո սեփականությունն է, դու ես նրա տերը: Եվ յուրաքանչյուր անհնազանդության համար նա պետք է տառապի: [/COLOR]

Sambitbaba
25.10.2015, 21:17
Եթե հարցնեք հոգեբաններին, նրանք նույնպես կասեն, որ յուրաքանչյուր արարքի մեջ կարևոր է տարբերել տրամաբանական հիմնավորումներն ու իսկական պատճառները: Նպատակահարմար պատճառաբանումները` խորամանկ բաներ են: Դրանք հենց նրա համար են պետք, որպեսզի թաքցնեն իրական պատճառները և առաջին հայացքից ճշմարտանման սուտ հրամցնեն: Եվ դա տեղի է ունենում ոչ միայն զավակների ու երեխաների միջև: Նույնը տեղի է ունենում նաև հասարակության և բարեպաշտ ճանապարհից շեղված անհատների միջև: Դրա համար էլ հենց կառուցում են բանտերը, դրա համար էլ գրում են օրենքները` դա վրեժ է, հասարակության վրեժն անկախ անձից:

Հասարակությունը խռովարարներ չի հանդուրժում, չէ որ նրանք սպառնում են խախտել դրված կարգը: Խռովարարի հայացքները հաճախ շատ ճշմարիտ են: Աթենքը ժամանակին չկարողացավ հանդուրժել Սոկրատեսին, և ոչ թե այն բանի համար, որ նա սուտ էր խոսում` նա լավ էլ ամեն ինչ ճիշտ էր ասում, - բայց հասարակությունն այդ հանդուրժել չէր կարող, հակառակ դեպքում խիզախում էր կործանվել, ամբողջ հիմնված կարգը կարելի էր աղբարկղը նետել: Հասարակությունն ուղղակի քարուքանդ կլիներ: Եվ Սոկրատեսին ստիպված եղան զոհաբերել հասարակությանը:

Իսկ Հիսուսին խաչեցին` և ոչ թե, որովհետև նա ինչ-որ սխալ բան էր ասում: Աշխարհի երեսին դեռևս երբեք այդքան ճշմարիտ խոսքեր չէին ասվել, բայց նրան մահապատժի ենթարկեցին հանուն հասարակությունը պահպանելու, որովհետև Հիսուսի խոսքերն ու գործերը հասարակության համար չափազանց վտանգավոր էին:

Sambitbaba
27.10.2015, 20:07
Հասարակությունը սպառնալիք չի հանդուրժի և անհնազանդներին անպայման կպատժի: Եվ դրա համար նա բազում արդարացումներ ունի. ասում են, որ պատիժը որպես բարիք է ծառայում բոլորի` այդ թվում նաև մեղսագործի համար: Ոչ ոք, ընդ որում, երբեք չի ճշտում, թե ինչ բարիք է դա բերել և հատկապես` ում: Ոճրագործներին պատժում են արդեն մի քանի հազարամյակ, չնայած ոչ ոք չի մտածում, վերադաստիարակվու՞մ են արդյոք հանցագործները պատժի շնորհիվ: Բայց հանցագործությունն աճում է, բանտերն ավելի ու ավելի շատանում են, և նրանց մեջ էլ` հանցագործների ամբոխները: Որքան ավելի շատանում են օրենքները, այնքան ավելի շատանում են հանցագործները: Որքան ավելի շատանում են դատարանները, այնքան ավելի շատանում են դատավճիռները: Արդյունքը կատարելապես անհեթեթ է. հանցագործությունն անշեղորեն աճում է:

Ուրեմն ի՞նչն է բանը: Հանցագործը նույնպես զգում է, որ հասարակությունն ուղղակի արդարանում է և պատժում է իրեն ոչ թե վատ արարքների, այլ այն բանի համար, որ ինքը բռնվել է: Եվ նրա մոտ ծագում են սեփական տրամաբանական դատողությունները. հաջորդ անգամ պետք է ավելի խելոք լինել, ավելի խորամանկ և գաղտնապահ, այսքանը: Այս անգամ նա բռնվեց, որովհետև ինչ-որ բան հաշվի չէր առել: Այստեղ կարևոր չէ, որ նա վատ բան է անում: Այս անգամ ավելի խելոք է գտնվել հասարակությունը, բայց մենք դեռ կտեսնենք... Այժմ հանցագործն արդեն ինքն իրեն էլ ցանկանում է ապացուցել, որ ավելի հնարամիտ, ավելի խելոք ու խորամանկ է, այս անգամ իրեն հաստատ չեն բռնի: Հանցագործը միշտ համարում է, որ իրեն պատժել են ոչ թե արարքի համար, այլ որովհետև նա թույլ է տվել, որ իրեն բռնեն: Պատիժը նրան մի բան է սովորեցնում միայն. բռնվել այլևս չի կարելի:

Եվ, երբ բանտարկյալը նստում է սահմանված ժամկետը, բանտից դուրս է գալիս ավելի հմուտ ոճրագործ. նա ապրել է երդվյալ հանցագործների կողքին, շատ բան է նրանցից սովորել, չէ՞ որ նրանց ավելի հաճախ են պատժել, նրանք ավելի շատ են տառապել` չէ՞ որ բռնվել են այնուամենայնիվ, - բայց մարդկանց խաբելու բազմաթիվ միջոցներ են հորինել: Բանտում հավաքում են նրանց, ովքեր ոճրագործությունների հսկայական ճանապարհ են անցել: Կյանքը նրանց կողքին, աշխատանքը նրանց կողքին, նրանցից սովորելը նորեկին շատ բան է տալիս` նա սովորում է, թե ինչպես հանցանք կատարի և օրենքի ճանկը չընկնի: Եվ այդպես նա ավելի վտանգավոր է դառնում:

Պատիժը չի կասեցնում ոչ ոքու, բայց հասարակությունը շարունակում է համարել, որ արդարադատությունն օգնում է պայքարել վատ արարքների հետ: Սխալվում են թե օրենքները, և թե ոճրագործները. իրականում հասարակությունն ուղղակի վրեժ է լուծում խռովարարներից: Իսկ հանցագործը` նա նույնպես ամեն ինչ գիտի, չէ՞ որ մի ինքնասիրությունը, թող նույնիսկ չգիտակցված, բայց հեշտությամբ հասկանում է մյուսի լեզուն: Եվ հանցագործը նույնպես մտածում է. "Դե լավ, իր ժամանակին ես նույնպես վրեժ կլուծեմ, միայն թե ժամանակ տվեք": Դա ինքնասիրությունների բախում է` հասարակության և հանցագործի ինքնասիրությունների:

Sambitbaba
30.10.2015, 20:22
Բայց արդյո՞ք Աստված այդպիսին է: Արդյո՞ք նա նման է մեր արդարադատությանը, մեր դատարաններին, մեր հայրերին ու ղեկավարներին: Մի՞թե նա նույնքան դաժան է, որքան և հասարակությունը: Մի՞թե հոգու խորքում Աստված նույնքան ինքնասեր է, որքան մենք: Արդյոք վրեժ առնու՞մ է նա մեզանից մեր անհնազանդության համար: Պատժու՞մ է արդյոք մեզ: Եթե այո, ուրեմն ի՞նչ մի աստավածային բան կա նրա մեջ, նա, պարզվում է, սովորական մարդ է:

Սա է կարևորագույն հարցերից մեկը. ի՞նչ է անում Աստված ճշմարիտ ճանապարհից շեղված մեղավորների հետ: Բարյացկա՞մ է արդյոք նրանց հանդեպ: Պատասխանից շատ բան է կախված: Եթե նա ցանկանում է անաչառ լինել, ուրեմն չի կարող կարեկցել` արդարությունն ու կարեկցանքն անհամատեղելի են: Կարեկցել նշանակում է կարողնալ ներել չնայած ամեն ինչի, բայց դա արդարություն չէ...



Մի սուրբ իր ամբողջ կյանքում եռանդագին աղոթում էր և ոչ մի մեղք չէր գործել: Ամենից շատ նա վախենում էր անցնել սահմանը` նա ապրում էր իր փոքրիկ աշխարհում, ինքնարար բանտում: Նա երբեք
ոչ մի վատ բան չէր արել, բարեպաշտ անձ էր, ոչ մի զգայական հաճույք իրեն չէր թույլատրում, իսկական ճգնավորի կյանք էր վարում:
Իսկ նրա կողքին ապրում էր մեկ այլ մարդ` սա թող էր տալիս իր բոլոր ցանկություններին, անում էր, ինչ խելքին փչի, գնում էր այնտեղ, ուր տանում էին իր զգացմունքները, վայելում էր
կյանքի բոլոր ուրախությունները: Նա ինչ ասես չէր արել, նա շատ մեղքեր էր գործել`
և նրանք երկուսն էլ ընկան դրախտ, երկուսն էլ Աստծո մերձավորները դարձան:


Ի՞նչ է ուրեմն ստացվում: Չպարգևատրել բարեպաշտին և չպատժել մեղավորին` ինչ-որ այնքան էլ ազնիվ բան չէ: Եթե պարգևատրես երկուսին էլ, նույնպես անարդար կլինի, չէ՞ որ բարեպաշտը կմտածի. "Ես այնքան ջանք թափեցի, իսկ ամեն ինչ անիմաստ էր": Եթե մեղավորը ստանում է նույնն, ինչ սուրբը, ուրեմն ի՞նչ իմաստ կա բարեպաշտ լինել: Բոլոր ջանքերն իզուր են: Այդ դեպքում Աստված կարեկցող է, բայց կատարելապես անարդար:

Իսկ եթե նա արդար է, թվաբանությունը պարզ է. մեղավորին կպատժեն, սրբին կպարգևատրեն: Բայց այդ դեպքում էլ Աստված զուրկ է կարեկցանքից` դա սովորական մարդ է, նա ակամա դաժան է, չէ՞ որ առանց դաժանության արդարություն էլ չկա: Արդարը ստիպված է մտքով ապրել, այլ ոչ սրտով:

Դատավորը սիրտ չպետք է ունենա, հակառակ դեպքում դատավճիռն արդար չի լինի: Նա մեղադրյալի հանդեպ ոչ մի կարեկցանք չպետք է ունենա` բարությունը խոչընդոտ կդառնա արդարադատության համար: Արդար մարդն իրեն հաշվիչ մեքենայի պես պետք է պահի: Նրանից մնում է միայն օրենքներով, պարգևներով ու պատիժներով լեցուն գլուխը, - սիրտը խանգարելու է միայն, այստեղ զգացմունքներով առաջնորդվել չի կարելի: Դատավորը պետք է լինի անզգա, անհոգի կողմնակի դիտորդ: Մի խոսքով, ամեն ինչ շատ բարդ է, չէ որ դարեր շարունակ մեզ պնդում են, որ Աստված միաժամանակ և բարի է` և արդար: Ծագում է պարադոքս, հակասություն` ինչպե՞ս այն լուծել:

Հիսուս տվել է պատասխանը, հիանալի պատասխան: Եկեք պարզաբանենք նրա ասածի իմաստը: Դա հեշտ չէ, քանի որ այն տարաձայնվում է մեր նախապաշարմունքների և սովորական դարձած համոզմունքների հետ: Հիսուս ընդհանրապես չի հավատում պատժին: Հիսուսի նմաններն անկարող են հավատալ պատժի տված օգտին, չէ՞ որ ցանկացած պատիժ, ըստ էության, վրեժխնդրություն է: Բուդդան, Քրիշնան, Հիսուս չեն հավատում պատժին և այդ պատճառով հեշտությամբ դեն են նետում հավատն այն մասին, իբր Աստված արդարամիտ է: Շատ ավելի կարևոր է պահպանել նրա մյուս հատկանիշը` կարեկից լինելը: Արդարացությունը` մաքուր մարդկային նպատակ է, իսկ կարեկցանքն` աստվածային բնույթ է: Արդարացիությունը միշտ ինչ-որ պայմաններ է դնում. "Արա այսպես` և կստանաս սա: Այսպես մի՛ արա, հակառակ դեպքում կզրկվես սրանից": Իսկ կարեկցանքը պայմաններ չի դնում:

Աստված կարեկցող է: Եվ այդ հասկանալու համար, սկսենք մեղավորից...

Sambitbaba
02.11.2015, 19:48
Հիսուս ասաց.
Արքայությունը նման է հովվի,
ով ունի հարյուր ոչխար:

Նրանցից մեկը, ամենամեծը, մոլորվել էր:

Նա թողեց իննսունիննին
(և) սկսեց փնտրել մեկին, մինչև գտավ նրան:

Այդքան չարչարվելուց հետո, նա ասաց ոչխարին.
Ես քեզ սիրում եմ ավելի, քան իննսունիննին:



Անիմա՛ստ է, անհավատալի՛ է: Բայց ճիշտ է: Փորձեք թափանցել իմաստի մեջ. Աստծո Արքայությունը "...նման է հովվի, ով ունի հարյուր ոչխար: Նրանցից մեկը, ամենամեծը, մոլորվել էր": Այդպես էլ հենց լինում է` հոտից միշտ ամենալավերն են կտրվում:

Եթե դու հինգ երեխա ունես, ուրեմն նրանցից հենց ամենալավը քեզ չի լսում, հենց նա է, որ փորձում է հայտարարել իր իրավունքների մասին: Մնացածը միշտ հնազանդ են, իսկ լավագույնն ըմբոստանում է, որովհետև նա մյուսներից խելոք է: Խելացիությունը միշտ խռովարար է. որքան ավելի շատ է խելքը, այնքան ավելի ուժեղ է խռովությունը: Իսկ նրանք, ովքեր չեն ընդվզում, ովքեր միշտ ասում են "այո", հաշվիր թե մեռած են` ծնողներին, իհարկե, հեշտ է նրանց հետ, բայց այդպիսի երեխաների մեջ կյանք չկա: Նրանք հնազանդ են ոչ թե այն պատճառով, որ սիրում են ծնողին, - նրանք ուղղակի թույլ են, վախվորած, անկամ, նրանք չեն կարողանում իրենց պաշտպանել:

Նայեք ձեր շուրջ. համարյա բոլոր նրանք, ում լավն են համարում, իրականում ուղղակի թուլակամներ են: Նրանց բարությունը` ոչ թե ուժից է, այլ թուլությունից: Նրանք լավն են հենց այն պատճառով, որ չեն համարձակվում վատը լինել: Բայց ի՞նչ օգուտ թուլությունից բխող բարությունից: Բարությունը պետք է ուժի հետևանք լինի, միայն այդ ժամանական այն իսկապես լավ բան է, միայն այդ ժամանակ նրա մեջ կյանք կա, լիարժեք կյանք:

Եվ այդ պատճառով է, որ սրբությունն ավելի վեհասքանչ է այն ժամանակ, երբ բարեպաշտ է դառնում մեղավորը: Եթե սովորական մարդը բարեպաշտ է իր թուլությունից, այդպիսի սրբությունն անգույն է և մեռած, անկյանք: Անկարողությունից էլ կարելի է սուրբ դառնալ` բայց հիշեք, որ այդ դեպքում շատ բան ես կորցնում: Սուրբ պետք է լինել ելնելով ուժից` - միայն այդպես: Նա, ով բարի է այն պատճառով միայն, որ ընդունակ չէ չար լինել, - այնքան էլ լավը չէ: Բավական է քիչ ուժեղանա, անմիջապես կսկսի վատ բաներ կատարել: Տվեք նրան իշխանություն` և նա անմիջապես դեպի վատը կփոխվի:

Sambitbaba
07.11.2015, 22:02
Կարո՞ղ է իշխանությունը փոխել ուժեղ մարդուն: Երբեք, չէ՞ որ նա արդեն ուժեղ է: Եթե իշխանությունը կարողանար նրան փոխել, նա սեփական ուժից արդեն իսկ կփոխվեր: Իշխանությունը միայն թույլերին է փչացնում, ում բարությունն` անզորությունից է: Լորդ Էքթոնն ասել է. "Իշխանությունը փչացնում է` և փչացնում է վերջնականապե՛ս": Ես, թերևս, կավելացնեի մի պայման, քանզի Էքթոնի խոսքերը զափազանց կատեգորիկ են: Իրականում այդպես է լինում ոչ միշտ: Իշխանությունը փչացնում է, եթե մարդ բարի է անզորությունից; իսկ եթե բարությունն ուժից է` ոչ մի իշխանություն այն չի փոխի: Մի՞թե այն կարող է քեզ փչացնել, եթե դու առանց դրա էլ շատ բան ես հասկացել, եթե դու առանց այն էլ ուժ ունեիր: Բայց որոշել, թե որտեղից է մարդու մեջ բարությունը, շատ է դժվար...

Եթե դու չես գողանում միայն այն պատճառով, որ վախենում ես բանտից, ուրեմն գող կդառնաս հենց այն օրը, երբ համոզվես, որ քեզ չեն բռնի: Կսկսես գողանալ, եթե համոզված լինես, որ ոչ ոք չի նկատի: Հիմա քեզ գողությունից հետ է պահում վախը միայն: Դու ոչ ոքու չես սպանում միայն այն պատճառով, որ վախենում ես պատժից: Բայց, եթե վստահելի հնարավորություն ստեղծվի աննկատելի սպանել թշնամուդ, առանց դիմակազերծման վտանգի, դու անպայման այդ կանես: Եվ դա նշանակում է, որ քո բարությունը` թուլությունից է:

Եվ իրոք, ինչպե՞ս կարող է թուլությունն իսկական բարություն ցուցաբերել: Բարությունը հսկայական էներգիա է պահանջում: Հիշեք. բարությունը` շքեղություն է, սրբությունը` շքեղություն է, նրանք լիառատությունից են գալիս: Ուրիշների հետ սկսում ես կիսվել այն ժամանակ, երբ էներգիան չափից շատ է, երբ այն ափերից դուրս է ելնում: Դու ոչ ոքու չես օգտագործի` դրա կարիքը չկա: Եվ այդ ժամանակ դու կարող ես տալ ամբողջ հոգով` այնքան շատ է էներգիան, որ միևնույն է, այն չես պահի: Քեզ հաճելի է կիսվել քեզանով և հրաժարվել քեզանից, քեզ դուր է գալիս դեն նետել ավելորդը և քո կյանքը նվիրել ուրիշներին:

Sambitbaba
09.11.2015, 20:59
Եթե դու ինչ-որ բանի ավելցուկ ունես, կիսվելը հաճելի է: Կա այսպիսի օրենք. ափսոս է իրականում այն, ինչ քոնը չէ: Քոնը երբեք ափսոս չէ: Դու տիրում ես մի բանի այն ժամանակ միայն, եթե հեշտությամբ կարող ես դրանից բաժանվել: Իսկ եթե ափսոսում ես, ներքին վախի ճշգրիտ նշան է դա. դու վախենում ես, որ իրականում դա քեզ չի պատկանում: Հոգում դու գիտակցում ես, որ դա քոնը չէ, որ վաղ թե ուշ այն քեզանից կվերցնեն: Հենց այդ պատճառով է, որ ափսոսում ես տալ: Եվ միայն քո սիրով կիսվել կարողանալն է նշանակում, որ սիրում ես իսկապես: Միայն սեփական կյանքը տալն է ցուցադրում, որ իրոք կենդանի ես: Այլ կերպ ճշմարտությունն անհնար է իմանալ:

Շատերի մոտ բարությունը թուլությունից է գալիս: Բայց դա խաբուսիկություն է ընդամենը, կեղծ մետաղադրամ` նույնպիսի խաբեություն է, ինչպես արհեստական, պլաստիկ ծաղիկները: Ծառերը ծաղկում են այն պատճառով միայն, որ լիքն են էներգիայի ավելցուկով: Ծաղիկները` շքեղություն են, և ծառը ծաղկում է այն ժամանակ միայն, երբ կարող է իրեն այդ թույլ տալ: Եթե նրան բավարար խոնավություն և պարարտացում չտաս, եթե հողն աղքատ է նրանից, ինչ անհրաժեշտ է աճի համար, տերևներ կլինեն, բայց ծաղիկները չեն երևա:

Կա որոշակի կարգ. բարձրագույնը հայտնվում է այն բանից հետո միայն, երբ նրա համար բավարար է էներգիան: Երբ կիսաքաղց վիճակում ես ապրում, առաջինն անհետանում է մտքիդ սրությունը, որովհետև դա` ծաղիկ է: Աղքատ երկրներում մարդիկ աղքատ են ոչ այնքան մարմնով, որքան մտքով: Աղքատ երկրում խելոք մարդիկ քիչ են, որովհետև խելքը` ծաղիկ է: Էներգիան ավելի վեր է բարձրանում այն ժամանակ միայն, երբ բավարարված են բոլոր մարմնական պահանջները: Քանի դեռ մարմինը զուրկ է ամենաանհրաժեշտից, ամբողջ էներգիան ծախսվում է մարմնի պահանջների վրա: Սկզբում պետք է խնամել հիմքերը: Նախ և առաջ պետք է սնուցել արմատները: Առանց արմատների ծաղկունքն անհնար է` եթե մարդ զրկվի մարմնից, որտե՞ղ է գիտակցությունն ապրելու: Բայց կարեկցանքն ավելի վեր է մտքից, իսկ խորհրդածումն` ավելի վեր է...

Բուդդան ու Մահավիրան հայտնվեցին Հնդկաստանում, երբ երկիրը հարուստ էր: Այն ժամանակներից ի վեր քիչ չեն եղել այսպես կոչված "սրբերը"` բայց չի եղել մեկը, որ կհավասարվեր Բուդդային: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, չէ՞ որ ծաղկունքը հնարավոր է միայն էներգիայի լիության, ավելցուկի ներքո` միայն երբ էներգիան սկսում է հաճու՛յք ստանալ իրենից: Եվ, երբ նա խաղում է, երբ պտտվում է ինքն իր մեջ, այդ ժամանակ էլ ծագում է ներքին բոլորապտույտը: Էներգիան դառնում է խորհրդածում, հայտնվում է Բուդդան, ծնվում է երանությունը:

Մի ջրեք ծառը` և առաջինը կանհետանան ծաղիկները, հետո կթոշնեն տերևները, հետո կմեռնեն ճյուղերը, իսկ արմատները կնահատակվեն վերջում, չէ որ քանի դեռ կան արմատները, ծառը դեռևս կարող է նորից ծաղկել: Այդ պատճառով ծառն առաջին հերթին խնայում է իր արմատները: Արմատները` ամենացածր մասն են, բայց հենց ամենացածրն էլ պետք է պահպանել, որովհետև դա հենարանն է: Եվ երբ երաշտն անցնի, երբ անձրևները գան և նորից խոնավություն լինի, արմատները կներծծեն այն` և ծառի վրա նորից կհայտնվի սաղարթը, իսկ հետո ծաղիկներն էլ: Ճիշտ նույնպես է կառուցված մարդն էլ:

Sambitbaba
12.11.2015, 20:14
Բարի պետք է լինել ելնելով Ուժից, այլ ոչ թուլությունից... Եվ ես չեմ ասում, թե ավելի լավ է վատը լինել, չէ որ թույլը վատն էլ չի դառնա: Վատին, ինչպես և լավին, էներգիա է հարկավոր: Առանց էներգիա չի կարելի նույնիսկ վատ ու չար լինել, առանց էներգիա չի կարելի լավը լինել` չէ որ և բարին, և չարն իրոք գոյություն ունեն: Ինչպե՞ս կարելի է ինչ-որ բան լինել առանց էներգիայի: Կարելի է առնվազն թաքնվել կեղծ դիմակի տակ. իսկ իրականում դու ոչինչ ես, դու` տեսանելիություն ես, ֆասադ, խաբկանք, ուրվական, այլ ոչ իսկական մարդ: Եվ ամենն, ինչ անում ես դու, նույնպես անիրական է: Այդպես էլ ստացվում է. դու միայն ձևացնում ես, որ բարի ես, ձև ես թափում, որ բարեպաշտ ես: Եվ դու քեզ սուրբ ես համարում ոչ թե այն պատճառով, որ հասել ես Աստվածայնության, այլ այն պատճառով միայն, որ վատ ոչինչ չես անում:

Երբ հասնում ես Աստվածայնության` դա նվաճում է, կենսահաստատ էներգիայի սխրանք: Դու աստվածակերպ ես դառնում, որից հետո Աստվածայնությունը քեզ տրվում է առանց որևէ լարման` ամեն ինչ ինքնիրեն է լինում: Կարելի է պայքարել ներսիդ վատի հետ, բայց դա բացասող էներգիա է: Երբ պայքարում ես ինչ-որ բանի հետ, քո մեջ կա ցանկություն: Մեղք գործելու գայթակղությունն էլ հավասարազոր է վարմունքի` ոչ մի տարբերություն չկա: Ահա թե ինչով է մեղքը տարբերվում ոճրագործությունից:

Ոճրագործությունը` ինքը վարմունքն է: Քանի դեռ մտադրում ես ոճրագործությունը, ոչ մի դատարան իրավունք չունի քեզ պատժել, չէ որ դատարանները մտքի վրա իշխանություն չունեն, նրանք դատապարտում են մարմինը միայն, իսկ ոճրագործությունը` դա արդեն արարք է: Ես կարող եմ գաղտնի երազել ոչնչացնել ողջ աշխարհը, բայց ոչ մի դատարան ինձ չի պատժի այն բանի համար միայն, որ ես այդ մասին մտածում եմ: Ես կարող եմ նույնիսկ խոստովանել իմ մտադրությունների մասին, բայց, քանի դեռ ոչ ոքու չեմ սպանել, դրանում ոչ մի ոճրագործություն չկա: Մտքերը դեռևս գործ չեն դարձել: Արարքները` ահա թե ինչով է զբաղվում արդարադատությունը, իսկ մտքերը նրան չեն վերաբերվում: Ահա թե որն է տարբերությունը ոճրագործության և մեղքի միջև:

Մեղքը` ոչ միայն գործերում է, այլ նաև մտքերում: Միտքը` սաղմն է, և այնքան էլ կարևոր չէ, կվերաճի միտքը գործի կամ ոչ: Եթե վատ միտքը գործ դառնա, կարելի է խոսել ոճրագործության մասին: Բայց նման մտքի ի հայտ գալն արդեն մեղք է: Աստվածայինի համար դու արդեն ոճրագործ ես, մոլորված հոգի: Սակայն պետք է հասկանալ նաև մեկ այլ ճշմարտություն, թող որ այն նույնիսկ դժվար է հասկանալ. մոլորյալ ոչխարնեերը միշտ ավելի ուժեղ են նրանցից, ով ճանապարհից չի շեղվում:

Sambitbaba
16.11.2015, 22:09
Ճանապարհից միշտ լավագույններն են շեղվում: Մտեք գժանոց, և ինքներդ կտեսնեք. ամենախելոքներն են խելագարվում: Վերհիշենք քսաներորդ դարի վերջին յոթանասուն տարիները. խելագարվում էին ամենալավերը: Միջակությունը չի խելագարվում: Նիցշեն, աշխարհի ամենախելոք մարդկանցից մեկը, խելագարվեց: Նա ուղղակի չէր կարող խուսափել խելագարությունից` չափազանց շատ էներգիա ուներ: Նա այնքան էներգիա ուներ, որ անհնար էր այն պահել, այն գերլցրել էր նրան, ողողել էր իրենով: Դա փոքրիկ առվակ չէր, Նիցշեն ուղղակի անկարող էր պահել իր էներգիայի բուռն, օվկիանոսային հոսքը: Նիցշեն, Նիժինսկին` բոլորը խելագարվեցին: Վերհիշեք այդ յոթանասուն տարիները, և ինքներդ կհասկանաք, որ խելագարվում էր մարդկության սերուցքը, ամենալավերը, արտասովորները:

Դա անհեթեթություն է թվում. խելագարվում են հանճարները, այլ ոչ թե միջակությունները: Բայց ինչու՞ շարքային մարդը գիտակցությունը չի կորցնում: Նա ավելորդ էներգիա չունի: Երեխան անկառավարելի է դառնում, երբ գերլցվում է էներգիայով` և նա սկսում է մեկ այս, մեկ այն բանը մոգոնել: Միայն անուժ երեխան լուռ կնստի անկյունում: Նրան բավական է ասել. "Կրկնիր "Ռամա, Ռամա, Հարրի Ռամա""` և նա կսկսի կրկնել, դու միայն տերողորմյան նրա ձեռքը խոթիր: Բայց իսկապես կենդանի երեխան դեն կնետի ձեր տերողորմյան և կասի. "Ի՛նչ հիմար բան է սա: Ես ցանկանում եմ խաղալ, մագլցել ծառերը: Ես ցանկանում եմ գործե՛լ":

Կյանքը` էներգիա է: Միայն ճլորած, անարյուն միտքը ճանապարհից չի շեղվում: Նա ուղղակի չի կարող դա թույլ տալ իրեն. չափազանց մեծ էներգիա է անհրաժեշտ, որպեսզի մոտենաս անդունդի եզրին: Բայց հենց նրանք, ովքեր շեղվում են ճանապարհից, հետո բուդդաներ են դառնում` եթե, իհարկե, հաջողվի գտնել նրանց մացառուտում: Եթե Նիցշեն սկսեր խորհրդածել, նա բուդդա կդառնար: Եթե նա այդքան ուժ է ունեցել խելագարվելու համար, ուրեմն այդ ուժը կհերիքեր պայծառանալու համար էլ` էներգիան նույնն է, պետք է ուղղակի նրա ուղղվածությունը փոխել: Եթե պոտենցիալ բուդդան բուդդա չի դառնում, ուրեմն խելագարվում է ուղղակի` էլ ի՞նչ պետք է անի էներգիայի ավելցուկը: Եթե էներգիան ստեղծագործելու հնարավորություն չունի, այն սկսում է ավերել: Մտեք ցանկացած գժանոց. այնտեղ ամենախելոք մարդիկ են հավաքված: Նրանք կորցրել են բանականությունը հենց այն պատճառով, որ արտասովոր են: Նրանք խելագար են, որովհետև կարողացել են նայել ձեզանից հեռու, ձեզանից խորը գնալ: Եվ, հայացք նետելով այնտեղ, խորքերը, նրանք կորցրել են բոլոր պատրանքները...

Կյանքն այսքան հանելուկային է հենց այն պատճառով, որ, երբ ավելի խորն ես մտնում նրա մեջ, առողջ գիտակցություն պահպանելը շատ է դժվարանում: Ոմանք պահպանում են այն պատճառով, որ ոչինչ չեն տեսնում: Հոգեբաններն ասում են, որ մարդիկ նկատում են կյանքի երկու տոկոսը միայն, իսկ մնացած իննսունութ տոկոսն աննկատ է մնում: Եվ, եթե դուք սկսեիք նկատել ավելին, ընկալումը կողողեր ձեզ, իսկ այդպիսի հոսանքի անհնար է դիմադրել` դուք ուղղակի կխելագարվեիք, կընկնեիք մոլուցքի մեջ:

Որոշ հոգեբաններ, ովքեր լրջորեն ուսումնասիրել են խելագարությունը, - օրինակ այնպիսիք, ինչպես դոկտոր Լանգը, - դեմ են առել հետաքրքիր փաստերի: Ահա թե որն է դրանցից մեկը. խելագարվում են լավագույնները, իսկ ոճրագործներ դառնում են ամենախռովահույզները: Բավական է կյանքն այլ կեպ ընթանար, և նրանք կարող էին մեծ սրբեր դառնալ: Եվ բոլորովին էլ զարմանալի չէ, որ Վալմիկին* սուրբ դարձավ, չէ՞ որ նախկինում նա դաքոյտ էր, ավազակ:

- - - - - - - - - - - - - - -
* Վալմիկի (մ.թ.ա. V-IV) - հնդիկ երգիչ և բանաստեղծ, հին Հնդկաստանի մեծագույն էպոսներից մեկի, "Ռամայանայի" հեղինակը (կամ մշակողը): Ըստ ավանդույթի, սկզբում ավազակ է եղել:

Sambitbaba
18.11.2015, 20:19
Մի անգամ ճանապարհով մի պայծառացած մարդ էր անցնում, և Վալմիկին` երդվյալ մարդասպանն ու ավազակը, -
հարձակվեց նրա վրա: "Ի՞նչ ես ուզում", - հարցրեց պայծառացածը:

"Կողոպտել քեզ մինչև վերջին թելդ, ահա թե ինչ", - հայտարարեց Վալմիկին:

Եվ պայծառացածն ասաց. " Ես միայն ուրախ կլինեմ, եթե դու կարողանաս այդ անել: Ես ներքին գանձեր ունեմ`գտիր դրանք և խլիր,
եթե կարող ես":

Վալմիկին ոչինչ չհասկացավ, բայց ասաց. Ներքինն ինձ չի հետաքրքրում: Ինձ սովորական բաներ են պետք":

"Ի՞նչ օգուտ դրանցից, - հարցրեց պայծառացածը: - Ինչի՞դ են դրանք պետք":

"Ես հոգում եմ հարազատներիս մասին: Պետք է կերակրել մորս, կնոջս, երեխաներիս: Նրանք կմեռնեն սովից, եթե ես դադարեմ թալանել: Իսկ ուրիշ ոչինչ անել ես չգիտեմ", -
պատասխանեց Վալմիկին:

Այդ ժամանակ պայծառացածն ասաց. "Կապիր ինձ ծառից, որպեսզի չփախչեմ: Գնա տուն և խոստովանիր մորդ, կնոջդ ու երեխաներիդ, որ հանուն նրանց դու մեղք ես գործում: Հարցրու,
պարա՞ստ են արդյոք նրանք քեզ հետ կիսել պատիժը: Պատրա՞ստ են լինել քո կողքին, երբ դու կանգնես Աստծո առջև
քո վերջին դատին":

Եվ Վալմիկին առաջին անգամ կյանքում սկսեց մտորել: "Թերևս, դու ճիշտ ես, համաձայնվեց նա: - Գնամ հարցնեմ նրանց":

Նա վազեց տուն, տվեց այդ հարցը կնոջը, և վերջինս պատասխանեց.
"Ինչու՞ քո պատճառով պետք է ինձ պատժեն: Չէ՞ որ ես ինքս վատ ոչինչ չեմ արել: Քո արարքները` քո խղճի վրա են":

Մայրը պատասխանեց նրան.
"Ինչու՞ ես պետք է պատասխան տամ քեզ համար: Ես` քո մայրն եմ, և ինձ օգնելը` քո պարտքն է: Ես չգիտեմ էլ նույնիսկ, թե որտեղից ես դու փող վերցնում, դա քո հոգսն է":

Ոչ ոք նրա մեղքերի համար պատասխան տալ չէր ուզում, և Վալմիկին ակնթարթորեն փոխվեց: Նա վերադարձավ ծառի մոտ, փռվեց պայծառացածի ոտքերի մոտ և ասաց. "Խնդրում եմ քեզ, տուր ինձ ներքին գանձերը,
սովորական արժեքներն ինձ այլևս չեն անհանգստացնում: Թույլ տուր թալանեմ քո հոգին: Ես հասկացա, թե որքան եմ միայնակ: Միայն ես եմ պատասխանատու
իմ արարքների համար, ուրիշ ոչ ոք պարտավոր չէ այդ անել: Ես ծնվել եմ միայնության մեջ, միայնակ էլ կմեռնեմ: Ինչ էլ որ անեմ, միայն ես եմ դրա պատասխանատուն, և ուրիշ ոչ ոք: Եվ հիմա ես ցանկանում եմ հասկանալ,
թե ով եմ ես: Անցյալի հետ վերջացա՛ծ է: Բավակա՛ն է ավազակություն անել":
Վալմիկին ակնթարթորեն փոխվեց:

Sambitbaba
20.11.2015, 20:46
Նույն բանը տեղի ունեցավ նաև Բուդդայի հետ:




Մի մարդ, մարդասպան, խելագարության սահմանին էր հասել: Նաերդվել էր սպանել հազար մարդ, ոչ պակաս: Այդպես նա որոշել էր վրեժխնդիր լինեն հասարակությունից,
որն իր հետ վատ էր վարվել: Նա երդվել էր վրեժխնդիր լինել և ուղիղ հազար մարդ սպանել: Նա կտրում էր իր ամեն զոհի մատը և շարում վզից կախած թոկից: Հազար մա՛տ: Նրանհենց այդպես էլ կոչում էին.
Անգուլիմալա, այսինքն "հազար մատը վզին մարդ":

Նա սպանել էր արդեն ինը հարյուր իննուսինը մարդ: Մարդիկ դողում էին վախից: Բավական է լուր անցներ, որ ինչ-որ տեղ հայտնվել է Անգուլիմալան, և այդ տեղերում կյանքը դադարում էր: Այդ պատճառով մարդասպանը
ոչ մի կերպ չէր կարողանում գտնել վերջին, հազարերորդ զոհին` միայն մեկ հոգու էր մնացել սպանել:

Մի անգամ Բուդդան անցնում էր անտառով: Շրջակա գյուղերում նրան զգուշացրել էին. "Մի՛ գնա անտառ: Այնտեղ թափառում է Անգուլիմալան, խելակորույս մարդասպա՛նը: Նրանից չես պրծնի` նա ուղղակի
սպանում է, նրա համար մեկ է, բուդդա ես դու թե ոչ: Մի՛ գնա անտառ: Կա այլ ճանապարհ, գնա նրանով, միայն ո՛չ անտառով":

Իսկ Բուդդան ասաց. "Եթե ես չգնամ, ուրիշ ո՞վ կգնա: Նա փնտրում է վերջին զոհին, ուրեմն ավելի լավ է, թող այն ես լինեմ":

Անգուլիմալան համարյա կատարել էր իր երդումը: Նա ուժեղ մարդ էր, վճռական, չէ որ հասարակության դեմ էր հանդես եկել: Վերջին սպանությունը` և սպանությունների թիվն ուղիղ հազար կլինի: Նույնիսկ արքաներն ու զորապետները
վախենում էին նրանից, նրանից վախենում էին կառավարությունը, դատավորներն ու ոստիկանությունը: Ոչ ոք ոչինչ անել չէր կարող: Բայց Բուդդան ասաց. "Նա էլ` մարդ է, ես պետք եմ նրան, այնպես որ պետք է փորձել:
Կամ նա կսպանի ինձ, կամ ես նրան": Որովհետև հենց այդ են անում բուդդաները. իրենց կյանքը դնում են խաղագծի վրա: Եվ Բուդդան գնաց անտառ: Նույնիսկ
ամենահավատարիմ աշակերտները, ովքեր երդվել էին, որ երբեք նրան չեն լքի, կամաց-կամաց հետ մնացին` ճանապարհը շատ էր վտանգավոր:

Մինչև Բուդդան կբարձրանար բլուրը, որտեղ քարին նստած էր Անգուլիմալան, հետևում ոչ ոք չմնաց, Բուդդան մենակ էր: Բոլոր աշակերտներն ասես հօդս էին ցնդել: Անգուլիմալան նայեց այդ անմեղ անծանոթին`
Բուդդան այնքան նման էր երեխայի, նա այնքան սքանչելի էր, որ նույնիսկ մարդասպանը խղճի խայթ զգաց: "Երևում է, այս ջահելը նույնիսկ չի գիտակցում, թե ով եմ ես: Նա, հավանաբար, չգիտի, որ այստեղով ոչ ոք չի անցնում", - մտածեց ավազակը: Բուդդան այնքան գեղեցիկ էր, այնքան անմեղ, որ նույնիսկ Անգուլիմալան մտածեց. "Վայել չէ նրան սպանել: Կենդանի կթողնեմ նրան: Սպանել մեկին դեռ կհասցնեմ":

Իսկ բարձրաձայն ասաց. "Հեռացի՛ր: Հե՛տ դառ և գնա քո ճանապարհով: Ոչ մի քա՛յլ այլևս: Ես` Անգուլիմալան եմ, վզիս ինը հարյուր իննսունինը մատ ունեմ կախած, միայն մեկն է մնացել: Հանուն երդմանս ես պատրաստ եմ
նույնիսկ հարազատ մորս սպանել, եթե նա այստեղ հայտնվի: Մի՛ մոտեցիր ինձ, ես շատ եմ վտանգավոր: Ես ոչ աստծո եմ հավատում, ոչ սատանայի: Թքած, թե ով ես դու: Կարող է, բարի վանական ես,
թող նույնիսկ մեծագույն սուրբ ես` մե՛կ է ինձ համար: Ինձ միայն վերջին մատն է հուզում, իսկ քո մատները ոչնչով վատը չեն մյուսներից, այնպես որ ավել մի մոտեցիր, եթե ոչ, կսպանեմ": Բայց Բուդդան
մոտենում էր, ասես ոչինչ չի եղել:

Եվ Անգուլիմալան մտածեց. "Սա կամ խուլ է, կամ խելագա՛ր": Նա գոչեց նորից. "Կա՛նգ առ: Ոչ մի քա՛յլ այլևս":

Իսկ Բուդդան ասաց. "Ես վաղուց արդեն քարացել եմ տեղումս: Ես չեմ շարժվում այլևս, Անգուլիմալա, այդ դու ես դեպի ինձ գալիս:: Ես վաղուց կանգնած եմ նույն տեղում: Իմ շարժումը դադարել է այն բանից հետո,
ինչ անհետացել են բոլոր ցանկություններս: Իսկ երբ չկա ցանկություն, շարժում էլ չկա: Ես չունեմ նպատակ, ես արդեն հասել եմ նպատակիս, էլ ու՞ր գնամ: Ոչ, այդ դու ես գալիս դեպի ինձ, իսկ ես ասում եմ. "Կանգ առ, չմոտենա՛ս":

Քարին նստած Անգուլիմալան քահ-քահ ծիծաղեց: "Դու իրոք որ խելագար ես, - գոչեց նա: - Ես նստած եմ այստեղ, իսկ դու պնդում ես, թե ես դեպի քեզ եմ գալիս: Դու գալիս ես, բայց վստահեցնում ես, որ քարացել ես տեղում: Դու կամ հիմար ես, կամ խելագար` ես չգիտեմ էլ, թե որ մեկը դրանցից":

Բուդդան ավելի մոտեցավ և ասաց. "Ես լսել եմ, որ քեզ ևս մեկ մատ է պետք: Ամենում, ինչ վերաբերվում է այս մարմնին, ես իմ նպատակին հասել եմ: Մարմինս ինձ պետք չէ: Երբ ես մեռնեմ, այն միևնուն է կվառեն,
քանի որ այն ոչ ոքու պետք չէ: Թերևս քեզ է այն պետք, չէ՞ որ դու պետք է քո երդումը կատարես: Կտրիր մատս, կտրիր գլուխս: Ես դրա համար էլ եկել եմ. դա միակ բանն է, ինչի համար կարող է պիտանի լինել մարմինս, հակառակ դեպքում այն ուղղակի կայրեն":

Անգուլիմալան ասաց. "Ի՞նչ ես դուրս տալիս: Իսկ ես ինձ այստեղի միակ խելագարն էի համարում: Ինձ թվում է, թե ինչ-որ բան կա մտքիդ: Տես, ես վտանգավոր տիպ եմ, և ամեն պահ կարող եմ քեզ սպանել":

"Նախքան կսպանես ինձ, կատարիր վերջին խնդրանքս, - ասաց Բուդդան: - Մեռնողի կամքը սրբություն է: Հապա, կտրի՛ր այս ճյուղը": Անգուլիմալան հանեց թուրն ու ծառից մի մեծ ճյուղ կտրեց: "Իս հիմա հետ կպցրու", - խնդրեց Բուդդան:

"Ես ամեն ինչ հասկացա. դու իրոք որ խելագար ես, - գոչեց Անգուլիմալան: - Ճյուղը կարելի է կտրել, բայց այն հետ չե՛ս վերադարձնի":

Բայց Բուդդան ծիծաղեց և ասաց. "Եթե դու կարող ես միայն կործանել, իսկ ստեղծել անկարող ես, ուրեմն ոչնչ միտք չունի զոհաբերել: Քարուքանդ անել կարող են երեխաներն էլ, դրանում ոչ մի հերոսություն չկա: Նույնիսկ երեխան կարող է ճյուղը կտրել, բայց միայն մեծագույնը կարող է այն հետ վերադարձնել: Բայց եթե դու անզոր ես ճյուղը հետ կպցնել ծառին, ուրեմն մի՞թե իրավունք ունես մարդկանց գլուխը կտրել: Մտածե՞լ ես այդ մասին":

Անգուլիմալան փակեց աչքերը, տապալվեց Բուդդայի ոտքերի առջև և գոչեց. "Ցու՜յց տուր ճանապարհը": Ասում են, որ նա պայծառացման հասավ հենց այդ պահին:

Հաջորդ օրն Անգուլիմալան արդեն մուրացկան էր, բհիկհու, բուդդայական աղքատ վանական: Եվ նա քաղաք գնաց ողորմությոուն խնդրելու: Բոլոր դռները կողպված էին, լուսամուտափեղեկերը փակված: Մարդիկ
վախենում էին ավազակից և ասում էին, որ նա առաջվա պես վտանգավոր է: Թող որ մուրացկան է դարձել, բայց վստահել նրան միևնույն է, չի կարելի: Ոչ ոք նույնիսկ քիթը փողոց չէր հանում: Եվ, երբ Անգուլիմալան թակում էր դռները, ոչ ոք չէր բացում, ոչ ոք նրան ուտելիք չէր տալիս: Ինչու՞ հանդգնել: Մարդիկ դուրս էին նայում պատուհաններից և քարկոծում էին նախկին ավազակին, չէ՞ որ նա այդ քաղաքի ինը հարյուր իննուսինինը բնակիչ էր սպանել: Համարյա ամեն ընտանիք կորցրել էր հարազատներից մեկին, և այդ պատճառով նրա վրա քար էին նետում:

Անգուլիմալան ընկավ, նրա մարմինն արյունոտ էր, նա ամբողջովին վիրավոր էր: Եվ այդ պահին հայտնվեց Բուդդան աշակերտների հետ միասին:: "Տեսե՛ք, - գոչեց Բուդդան: - Անգուլիմալա, դու կենդանի՞ ես":

Անգուլիմալան բացեց աչքերն ու շշնջաց. "Ես այնքա՛ն երախտապարտ եմ քեզ: Նրանք կարող են ոչնչացնել իմ մարմինը, բայց ինձ չեն կործանի: Միայն այժմ ես հասկացա դա, չնայած ամբողջ կյանքումս ինքս եմ սպանել":

"Անգուլիմալան պայծառացե՛լ է, - հայտարարեց Բուդդան: - Նա դարձել է բրամին, ով ճանաչել է Բրահման":




Եթե կա էներգիա, դա կարող է տեղի ունենալ մեկ ակնթարթում: Եթե էներգիա չկա, պայծառացման հասնել շատ է դժվար: Ամբողջ յոգան նվիրված է նրան, թե ինչպես ավելի շատ էներգիա արտադրել: Դրանում է ողջ տանտրան. պետք է ստեղծել այնքան էներգիա, որպեսզի այն թափվի վրադ հեղեղի պես: Միայն այդ ժամանակ կարելի է լավը կամ վատը դառնալ...

Sambitbaba
23.11.2015, 21:13
Հիսուս ասում է.


Նրանցից մեկը, ամենամեծը, մոլորվել էր:


Մոլորվել կարող են միայն ամենամեծերը, ամենահզորները: Մեղավորներն` աշխարհի ամենաուժեղ մարդիկ են: Նրանք, իհարկե, չարիք են գործում, բայց ամեն պահ կարող են սուրբ դառնալ: Սրբերը սքանչելի են, բայց մեղավորները նույնպես սքանչելի են` իսկ մնացածները, ովքեր մեջտեղում են, այլանդակները նրանք են... Անզորություն` ահա թե ինչն է ամենաայլանդակ բանը: Ամենից վատ է, երբ էներգիա չունես, երբ արդեն մեռած ես կյանքի օրոք, երբ նման ես դիակի, երբ հազիվ ես ոտքերդ քարշ տալիս կամ քեզ քարշ են տալիս ուրիշները...

Բայց ինչու՞ ճանապարհից հենց ամենալավերն են շեղվում: Պետք է հասկանալ աճի մի գաղտնիք. նախ և առաջ պետք է սեփական էգոն հզորացնել: Քանի դեռ էգոդ չես հզորացրել, նրանից անհնար է ազատվել: Տարօրինակ է թվում, բայց այդպես է կարգված: Առաջին հերթին պետք է էգոդ հզորացնես, և հետո միայն կարող ես այն դեն նետել: Քանի այն թուլոտ է, նրանից պրծում չկա: Ինչպե՞ս կարելի է ազատվել մի բանից, ինչ համարյա չկա:

Հարուստը կարող է հրաժարվել իր խնայողություններից` իսկ աղքատն ինչի՞ց հրաժարվի: Առանց այդ էլ նա ոչինչ չունի: Մեծ գիտնականը կարող է հրաժարվել գիտելիքներից, բայց միջակ մարդն ի՞նչ անի: Նա առանց այդ էլ ոչինչ չգիտի: Գիտելիքը կարելի է մոռանալ, եթե կա այն, ինչը կարելի է մոռանալ: Միայն գիտեցողը կարող է ճանաչել իր անիմացությունը և համակերպվել դրա հետ: Բայց, եթե ոչինչ չգիտես, ինչի՞ց հրաժարվես:

Սոկրատեսն ասել է. "Ես գիտեմ միայն, որ ոչինչ չգիտեմ": Ահա այն, երկրորդ կողմը. նա գիտեր այնքան շատ, որ հասկացել էր գիտելիքների անիմաստությունը: Բայց դա միայն Սոկրատեսը կարողացավ հասկանալ: Այդ հասկանալու համար սկզբում պետք է զարգացնել միտքը, կուտակել գիտելիքներ, հզորացնել սեփական էգոն: Դրանոով զբաղվում են կյանքի առաջին կեսին: Հրաժարվել հարստությունից կարելի է, եթե միայն այն ունես, - ահա թե որն է տարբերությունը:

Sambitbaba
24.11.2015, 20:55
Փողոցի մուրացկանն ու թափառաշրջիկ Բուդդան` երկուսն էլ աղքատներ են, բայց դա նրանց նման չի դարձնում: Բուդդան աղքատություն է անում սեփական կամքով: Կյանքը չէ, որ նրան մուրալ է ստիպել: Նա ինքն է այդպես ցանկացել, նա ազատ է: Բուդդան աղքատություն է անում, բայց նա իմացել է հարստության համը և ճանաչել է դրա անիմաստությունը: Բուդդան աղքատ է դարձել, որովհետև հասկացել է ոչ միայն ցանկությունները, այլև ցանկությունների ապարդյունությունը: Բուդդան` աղքատ է, քանզի նրան պետք չէ այս աշխարհի արքայությունը: Եվ այդ պատճառով Բուդդան` նույնիսկ աղքատ, - հարուստների հարուստն է, ոչ մի թագավոր նրա հետ մրցել չի կարող, չէ՞ որ նույնիսկ թագավորները դեռ շրջանագծի կեսն էլ չեն անցել, իսկ Բուդդան արդեն լրիվ շրջան է կատարել:

Բայց նույն ճանապարհով թափառում է նաև աղքատը, որը երբեք հարուստ չի եղել... Եվ նրա աղքատությունն` ուղղակի մուրացկանություն է, չէ՞ որ նա հարստության համը չի տեսել: Ինչպե՞ս նա կարող է հրաժարվել ցանկություններից, որոնք այդպես էլ չեն կատարվել: Կարո՞ղ է նա արդյոք պալատներն անիմաստ բան կոչել: Նա ուղղակի չգիտի, թե ինչպիսին են դրանք: Կարո՞ղ է նա ասել, որ գեղեցկուհիներից ոչ մի օգուտ չկա: Նա նրանց միայն հեռվից է տեսել: Հրաժարվել ինչ-որ բանից կարելի է, միայն ապրելով այն: Եթե չունես փորձ, կարող ես միայն մխիթարել քեզ, ինչպես անում են շատ աղքատներ` մարդիկ, ովքեր աղքատ են ամենատարբեր իմաստով:

Ցանկությունը կարող է վերանալ այն բանից հետո միայն, երբ ճանաչել ես ինչ-որ բան, իսկ մինչ այդ դու մխիթարանքից բացի, ուրիշ ոչինչ չունես: Աղքատը կարող է մխիթարել իրեն մտքերով, որ պալատներում առանձնահատուկ ոչինչ չկա, բայց նա զգում է, որ այդպես չէ` ինչու՞ ուրեմն բոլորն այդքան կրքոտ հարստություն են տենչում: Եվ նա ինքն էլ մոլագար է դառնում. երազում տեսնում է, որ դարձել է թագավոր և ապրում է պալատում: Հարթմնի, փողոցներում թափառելիս, նա պնդում է. "Ինձ առանց այդ էլ լավ է, ինձ համար միևնույն է, ես հրաժարվե՛լ եմ ամեն ինչից": Բայց սփոփանքները ոչինչ չեն տալիս` ընդհակառակը, դրանք վտանգավոր են, քանի որ կեղծ են:

Հասունացող մարդը կյանքի առաջին կեսը նվիրում է էգոյի ամրապնդմանը, իսկ երկրոդը` նրանից հրաժարվելուն: Այդպես փակվում է շրջանը:

Երեխան զարգանում է միայն, երբ դիմադրում է, երբ պայքարում է ծնողների հետ, երբ նրանց կամքին հակառակ է գնում: Միայն այդ կերպ նրա մոտ կարող է սեփական, ակախ անձը հայտնվել: Եթե նա հնազանդ է, ամեն ինչում ծնողներին լսող, նա երբեք ինքնուրույն չի դառնա: Նա պետք է շեղվի ճանապարհից` այդպես է կյանքը կառուցված: Նա պետք է անկախ դառնա, բայց ինքնուրույնության աճը տանջալի է: Դա պայքար է` բայց պայքարել կարելի է, եթե միայն դու զգում ես, որ կաս: Ահա այն, շրջապտույտը. որքան ավելի շատ ես զգում, որ կաս, այնքան ավելի լավ ես պայքարում, իսկ որքան ավելի շատ ես պայքարում, այնքան ավելի սուր ես զգում քո ինքնությունը: Երեխան մեծանում է, երբ կատարելապես ինքնուրույն է դառնում: Հենց անկախությունն է նրան ստիպում շեղվել ճանապարհից:

Մեղավորը կարող է ձգտել հասարակությունից, հորից կամ մորից անկախությանը` նա ազատություն է ուզում, ուզում է ուժեղ լինել, ուղղակի ոչ այն կողմ է գնում: Բարեպաշտը նույնպես ինքնուրույնության է ձգտում, բայց ճշմարիտ ճանապարհով է գնում: Նրանց ճանապարհները տարբեր են, բայց սխալ ճանապարհով միշտ ավելի հեշտ է գնալ: Սուրբ դառնալ շատ է դժվար, չէ որ դրա համար սկզբում պետք է մեղավոր դառնալ: Փորձեք հասկանալ սա. մեղք գործելու համար` սրբությունը պարտադիր չէ, բայց որպեսզի սուրբ դառնաս, սկզբում անհրաժեշտ է մեղավոր դառնալ: Հակառակ դեպքում քո բարեպաշտությունը ոչ թե հարստություն, այլ աղքատություն կլինի: Այն կլինի տաղտուկ, սփրթնած և անկյանք` ոչ թե ջրառատ գետ, այլ գարնանային առվակ...

Sambitbaba
27.11.2015, 19:04
Նրանցից մեկը, ամենամեծը, մոլորվել էր:


Եթե ես ինչ-որ բան հասկանում եմ, ոչխարների աշխարհում "ամենամեծը" նշանակում է "ամենալավը": Խոշոր ոչխարն` ամենալավն է, չէ՞ որ նա ավելի շատ բուրդ և միս կտա, ավելի շատ արժի, նրանից ավելի շատ եկամուտ կարելի է ունենալ: Որքան ավելի խոշոր է ոչխարը, այնքան ավելի լավն է, որքան ավելի փոքր է` այնքան ավելի քոսոտ: "Ամենամեծ" նշանակում է "ամենալավ": Հենց ամենալավն է մոլորվել` և դա խորհրդանշական է:

Հովիվը թողեց իննսունիննին... Նրանք ոչինչ չարժեին:

Ինչու՞ է Հիսուս միշտ խոսում հովիվների ու ոչխարների մասին: Դա նույնպես շատ կարևոր է, այդպիսի սիմվոլիկան լիքն է իմաստով: Միջակությունների ամբոխը ոչխարների հոտի է նման` չէ՞ որ ոչխարները նույնպես հոտով են ապրում: Տեսեք, թե ոչխարներն ինչպես են գնում ճանապարհով. նրանք քայլում են այնպես, ասես բոլորը միասին մեկ ուղեղ ունեն միայն, նրանք ինքնուրույն չեն` սեղմվում են իրար, քսքսվում են մեկմեկու, վախենում են մենակ մնալ: Նրանք ապրում են հոտով...



Դպրոցում ուսուցիչը գրատախտակի մոտ է կանչում մի փոքրիկի, ում հայրը հովիվ էր: "Պատկերացրու, որ փարախում տասը ոչխար կար և մեկը ցանկապատից դուրս թռավ, - ասում է ուսուցիչը: - Քանի՞ ոչխար մնաց փարախում":

"Ոչ մի՛", - պատասխանում է փոքրիկը:

"Դու ինչ է, հաշվել չգիտե՞ս: Դա թվաբանական ամենահասարակ խնդիր է: Այս ի՞նչ ես ասում: Տասը ոչխար կար, մեկը դուրս թռավ` ուրեմն քանի՞սը մնաց":

"Հարցը թվաբանությունը չէ՛, - պատասխանում է փոքրիկը: - Դուք ուղղակի չգիտե՛ք ոչխարներին: Ոչխարները մի խելք ունեն բոլորի համար, նրանք միշտ ամբոխով են ապրում` և եթե դուրս թռչի մեկը, մյուսներն անմիջապես կհետևեն նրան..."

Մարի-Լույս
28.11.2015, 18:06
Ի՜նչ լավ ա, որ դու կաս ակումբում... Նենց հաճույքով եմ կարդում:)

Sambitbaba
28.11.2015, 19:48
Ի՜նչ լավ ա, որ դու կաս ակումբում... Նենց հաճույքով եմ կարդում:)

Զգացված եմ, սիրելիս, շնորհակալ եմ::love

Sambitbaba
28.11.2015, 20:47
Եվ հովիվը լքեց իննսունինը ոչխարներին հանուն մեկի, որը մոլորվել էր...

Հիսուս ասում է, որ Աստված կգնա փնտրելու մեղավորներին, այլ ոչ թե սովորական, միջակ, շարքային մարդկանց: Միջակը քոռ կոպեկ էլ չարժե, նա երբեք ճանապարհից չի շեղվի, անհանգստանալու կարիք չկա` և փնտրելու հարկ էլ չի լինի, նա երբեք չի մոլորվի: Ահա թե ինչու հովիվը լքեց իննսունինը ոչխարներին ամտառի մեջտեղում մթի մեջ, իսկ ինքը գնաց փնտրելու մոլորված մեկին: Այն, լավագույն ոչխարն անհատ էր դարձել, նա ինքնուրույնություն էր ձեռք բերել: Մնացած իննսունինն անհատականություն չունեին, նրանք, ինչպես առաջ, հոտ էին:

Նայեք ինքներդ ձեզ. դուք բոլորդ դեռ` ամբոխ եք: Մի՞թե դուք էգո ունեք: Երբ այն հայտնվի, Աստված կընկնի ձեզ փնտրելու: Մորթին չարչարանքին արժե` ձեզ արդեն պետք է որոնել և գտնել: Դուք շրջանագծի կեսն անցել եք, դուք ձեզ արդեն գտել եք, մնացել է երկրորդ մասը` որ հրաժարվեք ձեզանից: Իսկ դա` Աստծո գործն է: Դուք կարող եք միայն առաջին կեսն անցնել, իսկ երկրորդն ավարտում է Աստված: Եթե դուք ունեք էգո, նշանակում է, որ Աստված արդեն փնտրում է ձեզ` դուք ձեր գործն արել եք, անհատ եք դարձել: Եվ հիմա, եթե կորցնեք անհատականությունը, կդառնաք ամեն ինչ:

Ահա թե որն է տարբերությունը. քանի անհատականություն չունեք, դուք` հոտ եք ուղղակի: Դա հանրություն չէ, դա ուղղակի ամբոխ է, հոտ: Ձեռք բերելով անհատականություն, դուք կտրվում եք հոտից, մի կողմ եք գնում: Դուք դառնում եք ինքնուրույն, անկախ` իսկ հետո, կորցնելով անհատականությունը, դառնում եք օվկիանոս, միաձուլվում եք ամբողջի հետ:

Դուք այժմ դեռ անհատ չեք, և այդ պատճառով չեք կարող ամբողջ դառնալ: Այժմ կա միայն ամբոխ, իսկ դուք` մասն եք ամբոխի: Բանակում ճիշտ են վարվում, որ զինվորներին հաշվում են միայն. առաջին, երկրորդ, երրորդ, չորրորդ` ոչ մի անուն, չէ՞ որ անուն չկա էլ, անվան դուք դեռ չեք արժանացել: Առայժմ դուք` ուղղակի թվեր եք, հերթական համար. առաջին, երկրորդ, երրորդ, չորրորդ... Եվ, երբ զինվորները զոհվում են, բավական է գրառել, որ բանակը կորցրել է այս և այս համարներին: Կորցրած համարները պետք է փոխարինել ուրիշներով: Եթե զոհվել է "առաջինը", ուրեմն նրա տեղն ուրիշը կգրավի` և արդեն "առաջինը" նա կդառնա: Բանակում միայն ոչխարներ կան: Բանակը` իդեալական հասարակարգ է, որտեղ բոլորը միատեսակ են, ինչպես մրջյունները: Ուզու՞մ եք իմանալ, թե ինչ է նշանակում մի խելք բոլորի համար: Դա բանակն է. քեզ խստավարժեցնում են մինչև լիակատար անմտություն, և վաղ թե ուշ դու կորցնում ես ամեն մի անհատականություն: Հրամանը հրաման է, գլխավորը` դատողություններ չանել: Ասացին քեզ. "Շուրջ դա՛րձ", - պտտվի՛ր ուրեմն շուրջդ: Եվ դրան սովորում ես, դա ներաճում է կաշվիդ մեջ...

Sambitbaba
29.11.2015, 21:04
Մի պատմություն կա գնդապետի կնոջ մասին: Նրան շատ էր զայրացնում, որ ամուսինը խռռացնում է, երբ քնում է ձախ կողքի վրա: Եվ դա հենց այնպես խռռոց չէր, այլ իսկական,
գնդապետին արժանի՛: Նա այնքան բարձր էր խռռացնում, որ կինը չէր կարողանում քնել: Բայց բավական էր գնդապետը թեքվի աջ կողքին, և խռռոցն իսկույն
դադարում էր: Եվ նրա կինը գնաց հոգեբանի մոտ: Վերջինս ասաց. "Դրանից հեշտ բա՞ն. հենց որ նա սկսում է խռռացնել, շուռ տվեք մյուս կողքի վրա":

"Գիտե՞ք ինչ ծանր է նա, - հակաճառեց կինը: - Նա խոշոր տղամարդ է: Եվ ընդհանրապես, նա կբարկանա, եթե իրեն արթնացեմ: Նա փրփրում է,
երբ իրեն արթնացնում են: Ու հետո, նա այնքան հաճախ է խռռացնում, որ ես ստիպված կլինեի ամբողջ գիշեր նրան շուռումուռ տալ":

Հոգեբանն ասաց. "Իսկ դուք ուղղակի շշնջացեք նրա ականջի տակ. "Շուրջ դա՛րձ", - և վերջ": Եվ կնոջ մոտ ստացվե՛ց: Հրամանը հրաման է,
իսկ հրամաններին ենթարկվելու սովորությունն ազդում է նույնիսկ ենթագիտակցության վրա:



Հասարակությունն ամբոխով է ապրում: Ցանկության դեպքում նրան հեշտորեն կարելի է բանակի վերածել: Հիտլերին, օրինակ, հաջողվեց այդ անել. նա մի ամբողջ երկիր ռազմական ճամբար դարձրեց: Մաոյին դա նույնպես հաջողվեց: Հասարակությունը գտնվում է սահմանի վրա, և նրան հեշտ է բանակ դարձնել. փոքր ինչ կարգապահություն` և բոլորն արդեն շարքով են քայլում: Այնտեղ անհատներ չկան, անհատականություն ունենալն արգելված է, այնտեղ ինքնուրույն լինել չի կարելի: Դա ասես ոչխարի հոտ լինի` և, ինչպես ոչխարների մոտ, կա մի խելք բոլորի համար:

Կարծում եք, թե դուք անկախ գիտակցությու՞ն ունեք: Ավելի շուտ, դուք ուղղակի մասնիկն եք հասարակության, որում ծնվել եք: Դու կարող ես հինդուիստ լինել, մահմեդական, քրիստոնյա, աթեիստ, սիկհ, ջայն` բայց մի՞թե դա քեզ անհատ է դարձնում: Դուք չեք կարող ձեզ անհատ կոչել, չէ՞ որ անհատի համար հասարակություն չկա: Սոկրատեսը` անհատ է, Հիսուս` անհատ է, Նանակն*` անհատ է, իսկ դուք` ո՛չ: Դուք` հասարակության մասնիկն եք, իսկ անհատը ոչ մի բանի չի պատկանում, նա հենց ինքն է որ կա:

Ահա թե ինչ է ասում Հիսուս. հոտից հետ են ընկնում լավագույնները: Եվ երբ կորեց լավագույն ոչխարը, հովիվը "... թողեց իննսունիննին (և) սկսեց փնտրել մեկին, մինչև գտավ նրան":


- - - - - - -
* Գուրու Նանակ Դէվ (1468-1539) - սիկհական կրոնի հիմնադիրը:

Sambitbaba
03.12.2015, 19:09
Դուք աղոթում եք Աստծոն, բայց նա ձեզ առայժմ չի փնտրում` այդ պատճառով եք կարոտում նրան: Դարձեք ինքնուրույն, և այդ ժամանակ նա կգնա ձեզ փնտրելու: Դուք չէ, որ պետք է փնտրեք Աստծոն` և հետո, որտե՞ղ եք նրան փնտրելու: Չէ՞ որ դուք նրա հասցեն չգիտեք, չգիտեք, թե որտեղ է նա ապրում: Ձեզ միայն անիմաստ խոսքեր ու թեորիաներ են հայտնի, բայց այստեղ դրանք չեն օգնի:



Պատմել են ինձ, թե ինչպես մի տերտեր այլ քաղաք տեղափոխվեց: Նա շտապում էր եկեղեցի, հենց առաջին օրը պետք է քարոզ կարդար: Բայց այդ օրը
տաքսու վարորդները դործադուլ էին անում, և տերտերը ստիպված էր խնդրել մի երեխայի` և վերջինս նրան բերեց եկեղեցի: Տերտերը շնորհակալություն հայտնեց երեխային և ասաց.
"Շնորհակալ եմ, որ ցույց տվեցիր ճանապարհը: Դու ոչ միայն ասացիր, թե ինչպես հասնեմ այստեղ, այլ նաև ուղեկցեցիր: Եվ եթե դու ցանկանում ես իմանալ, թե ինչպես գտնես Աստծոն, այսօր երեկոյան եկ
իմ քարոզին: Ես պատրաստվում եմ պատմել դեպի Աստծո բնակավայր տանող ճանապարհի մասին":

Իսկ փոքրիկը ծիծաղեց և ասաց. "Դուք չգիտեիք, թե ինչպես եկեղեցի հասնեք: Էլ որտեղի՞ց իմանաք դեպի Աստված տանող ճանապարհը: Ոչ, շնորհակալ եմ,
բայց ես չեմ գա":


Ազնվորեն ասած, եթե դուք նույնիսկ գիտեք դեպի եկեղեցի տանող ճանապարհը, դա ոչինչ չի փոխում: Եկեղեցի ամեն հիմար կհասնի, բայց Աստված եկեղեցում չէ, Նա այնտեղ երբեք չի էլ եղե՛լ: Դուք Նրան գտնել չեք կարող, չէ՞ որ չգիտեք նույնիսկ թե ինչպիսին է Նա: Իսկ Նա ձեզ կարող է գտնել, որովհետև ճանաչում է ձեզ: Դա Հիսուսի ուսմունքի կարևորագույն դրույթներից մեկն է. մարդ անուժ է Աստվածայինը գտնելու համար, Աստվածայինն ինքն է գտնում մարդուն: Աստված անպայման կգտնի քեզ, երբ դու պատրաստ լինես:

Sambitbaba
05.12.2015, 19:08
Բանն այն չէ, որ ինքդ փնտրես Աստծոն: Պետք է նախապատրաստվել և ուղղակի սպասել: Իսկ պատրաստվել` նշանակում է անհատ դառնալ, մոլորվել: Նախ և առաջ, պետք է հոտից հեռանալ` դա էլ հենց "մոլորվելն" է: Պետք է դուրս գալ շրջանից ամենի, ինչ ուսումնասիրված է, ստուգված և թույլատրված է հասարակության կողմից: Պետք է ամայություններ դուրս պրծնել, որտեղ քո առջև կբացվեն Աստծո անսահման տարածքները:

Հասարակությունը` բացատ է անտառում: Այն իսկական չէ, դա ուղղակի անտառի մի մասն է, որը մարդ կտրատել է: Ձեր բոլոր օրենքները մարդիկ են հորինել: Ամենն, ինչ բարեպաշտություն կամ մեղք են անվանում, մարդկանց կողմից է հնարված: Ոչ ոք իրականում չգիտի, թե որն է լավը: "Բարեպաշտություն" բառի մեջ կարևորը` պաշտելն է, արժանապատվությունը, ուժը: Բանը բարիքը չէ, այլ ուժը:

Ուժեղ եղեք, հայտարարեք ձեր մասին, դարձեք ինքնուրույն: Ամբոխի զոհը մի դարձեք: Սկսեք մտածել անկախ, դարձեք ինքնուրյուն: Եվ քայլեք ձեր, անկոխ ճանապարհով` հիմար ոչխարներ մի՛ եղեք:

Իննսունիննը ոչխար մնաց անտառում... Նրանց համար չարժի անհանգստանալ, նրանք չեն կորի: Նրանք կուչ են եկել մի տեղ, նրանց հեշտ է գտնելը: Նրանց հետ խնդիր չի ծագի` խնդիրն այն մեկի հետ է, ամենալավի, որը լքել է հոտը: Եթե ոչխարը լքում է հոտը, ուրեմն նա ուժ ունի: Նա չի վախենում ոչ մութ անտառից, ոչ վայրի գազաններից: Նա անվախ է` միայն այդպիսի ոչխարը կարող է հեռանալ հոտից: Իսկ անվախությունը` պատրաստվածության առաջին նշանն է:

Էգոն` ինքդ քեզ գալիքում կորցնելու առաջին նախանշանն է: Այո, դա տարօրինակ է թվում: Դուք, հնարավոր է, կարծում եք, թե ես խելքս գցել եմ: Չէ՞ որ դուք համարում էիք, որ նախ և առաջ հնազանդություն է հարկավոր, հպատակություն: Բայց ես ասում եմ. ո՛չ, է՛գո է պետք, այլ կերպ ամեն հնազանդություն շինծու կմնա: Սկզբում էգո է անհրաժեշտ` սուր, հղկված թրի պես: Այն ձեզ հստակ զգացում կտա, որ դուք կաք, կտա սեփական առանձնահատկության զգացումը` և այդ ժամանակ դուք կկարողանաք նրանից բաժանվել: Այդ ժամանակ էլ կգա հենց իսկական հնազանդությունը, բայց դա լրիվ այլ հնազանդություն է: Դա աղքատի խեղճություն չէ, թույլի աստվածավախություն չէ, այլ ուժեղի, հզորի հնազանդություն: Այդ ժամանակ միայն հնարավոր կլինի նվիրել քեզ Աստծոն` բայց ոչ դրանից առաջ:

Sambitbaba
07.12.2015, 20:22
Նա թողեց իննսունիննին
(և) սկսեց փնտրել մեկին, մինչև գտավ նրան:


Հիշեք. Աստծոն պետք չէ փնտրել, նա ինքը ձեզ կգտնի: Ձեզ պետք է ուղղակի արժանի դառնալ նրա որոնումներին` և նա անպայման ձեզ կգտնի, ճանապարհ կհարթի դեպի ձեզ: Այն պահին, երբ ինչ-որ տեղ անձ է ձևավորվում, անմիջապես դեպի նա է սլանում աստվածային էներգիան: Աստված կարող է գալ պայծառացածի տեսքով, գուրուի, ուսուցչի տեսքով` նա հայտնվում է միլիոնավոր ձևերի մեջ: Եվ կարևոր չէ, թե ինչպիսին նա կգա, - այդ մասին թող նա ինքը մտահոգվի, դա ձեր հոգսը չէ: Ձեր գործն է` ձեռք բերել անհատականություն, նախապատրաստվել, դառնալ մարդ: Միայն այդ ժամանակ կարելի է հուսալ, որ կդառնաք ամեն ինչ:



Այդքան չարչարվելուց հետո, նա ասաց ոչխարին.
Ես քեզ սիրում եմ ավելի...

Sambitbaba
08.12.2015, 09:12
Այդքան չարչարվելուց հետո, նա ասաց ոչխարին.
Ես քեզ սիրում եմ ավելի...


Խռովարարին Աստված մյուսներից ավելի շատ է սիրում: Տերտերները կասեն. "Ի՜նչ հիմարություն: Այդ ինչու՞ Տերը ավելի շատ մոլորյալներին է սիրում": Տերտերներն ինձ չեն հավատա, բայց հենց այդպես է, որ կա: Հիսուս` մոլորյալ հոգի է, Բուդդան ու Մահավիրան` հոտից անջատված ոչխարներ են: Սովորական մարդիկ առաջվա պես թափառում են ամբոխով, բայց Աստված նրանց չի փնտրում: Նա շտապում է Մահավիրայի, Բուդդայի, Հիսուսի մոտ...

Բուդդային Աստված գտավ բոդհի ծառի տակ: Այնտեղ էր Բուդդան նստած` ամբողջականացած անհատ, կաշկանդված հասարակության, մշակույթի, կրոնի շղթաներով: Բայց բոլոր այդ շղթաները մի ակնթարթում խորտակվեցին, Բուդդան մնաց մենակ, բացարձակապես մենակ` և Աստված սլացավ դեպի նա բոլոր կողմերից, ամեն կողմից` չէ՞ որ Աստված իրոք որ ամենուր է: Եվ Բուդդան նույնպես աստված դարձավ: Առաջ նա հերքում էր Աստծոն, և դա մեկն էր նշաններից, որ Բուդդան անջատվել է հոտից: Նա ասում էր. "Աստված չկա, ես նրան չեմ հավատում": Նա հերքում էր թե հավատը, և թե հասարակությունը: Նա հերքում էր Վեդաները և չէր ընդունում մարդկանց կաստաների, բրամինների և շուդրաների բաժանելը: Նա հերքում էր հնդկական ամբողջ մտավոր համակարգը: Նա ասում էր. "Ես հինդուիստ չեմ, ես` հասարակության մասը չեմ: Ես թեորիաների չեմ հավատում: Ես ընդհանրապես ոչնչի չեմ հավատա, մինչև չճանաչեմ ճշմարտությունը":

Նա հերքում էր ամեն ինչ: Եվ եկավ այն պահը, երբ նա լրիվ մենակ մնաց, կորցրեց իր կապերն ամեն ինչի հետ, կտրեց իր բոլոր շղթաները: Նա անմարդաբնակ կղզի դարձավ: Եվ այն ժամանակ, քսանհինգ հարյուրամյակ առաջ, երբ Բուդդան նստած էր բոդհի ծառի տակ, բոլոր կողմերից դեպի նա սլացավ Աստված: Աստված գտավ մոլորված ոչխարին և ասաց Բուդդային. "Ես սիրում եմ քեզ ավելի, քան իննսունիննին": Նույն բանը Նա ասաց Հիսուսին: Աստված միշտ է այդ ասում, այդպես է կյանքը դրված: Աստված է փնտրում մարդուն, այլ ոչ թե մարդ` Աստծոն: Մարդուն ուղղակի նախապատրաստվել է պետք:

Իսկ ինչպե՞ս նախապատրաստվել դրան: Անհատ դառնալ, դառնալ խռովարար: Հեռացիր հասարակությունից, անվախ եղիր, կտրիր բոլոր շղթաներդ ու կապերդ: Դարձիր միայնակ և ապրիր այնպես, ասես թե աշխարհի կենտրոնը հենց դու ես: Եվ այդ ժամանակ դեպի քեզ կհոսի Աստված, այդ հոսանքի մեջ քո էգոն կանհետանա, անմարդաբնակ կղզին կկորչի օվկիանոսում` և ահա դու արդեն չկաս...

Sambitbaba
12.12.2015, 19:53
Սկզբից պետք է խզել կապերը հասարակության հետ: Դրանք ընդհանուր սկզբունքներ են, չէ որ անհատը գոյություն ունի միայն հասարակության մեջ: Երբ հրաժեշտ ես տալիս հասարակությանը, անհատը վաղ թե ուշ մնում է ինքն իր հետ` նա արդեն ոչ ոքու հետ չի կարող շփվել: Բայց առանց հասարակության անհատն ապրել չի կարող, քանի որ հենց հասարակությունն է մեզ օգնում անհատ լինել: Եվ, երբ բաժանվում ես հասարակությունից, ժամանակի հետ վախճանվում է անհատի հիմքն ինքը: Եթե չկա "դու", չի կարող նաև "ես" լինել: Վերջին փուլում "եսն" անհետանում է, չէ՞ որ "դուն" վաղուց արդեն չկա: Երբ չկա "դու", "ես" էլ չի լինի: Այդ պատճառով սկզբում դեն նետիր "դուն", իսկ "եսն" ինքն իրեն կանհետանա: Բայց այն բանից հետո, երբ բաժանվում ես "դու"-ից, հասարակությունից, սկզբի ժամանակները "եսն" ամրանում է, սրվում,կարծրանում, դառնում է միջուկ` հրաշալի և ուժեղ: Ավելի ուշ, Աստվածայինի ճնշման տակ, այն նույնպես անհետանում է...

Այդ խոսքերի համար էլ հենց խաչեցին Հիսուսին: Նա մարդկանց խռովարարներ էր դարձնում, նա կոչ էր անում անջատվել հոտից: Նա ասում էր, որ Աստված մոլորյալ ոչխարներին է սիրում` մեղավորներին, խռովարարներին, իրենց վրա կենտրոնացածներին: Հրեաներն այդ հանդուրժել չէին կարող: Նրանց կարծիքով, դա արդեն չափից դուրս էր: Այդպիսի մարդուն պետք էր ստիպել լռել: Ստիպված էին կասեցնել նրան` նա շատ խորն էր մտել, նա սպառնում էր կործանե՛լ հասարակությունը: Տերտերներն ու եկեղեցին չէին կարող հանդուրժել դա, Հիսուսի խոսքերը չափազանց վտանգավոր էին:

Նա գնաց ամբոխին դեմ: Իսկ ամբոխն` ամենն է, ինչ ձեզ շրջապատում է... Նա գնաց հոտին դեմ, և հոտը խուճապի մատնվեց: Ամբոխը որոշեց. "Նա մեր թշնամին է, նա խախտում է հասարակության հիմքերը: Մենք ինչպե՞ս ենք միայնության մեջ ապրելու": Երբ նա կոչում էր իննսունիննը ոչխարին անտառ հեռանալ, նրանք ավելի պինդ սեղմվեցին մեկմեկու: Երբ նման բան ես սովորեցնում նրանց, նրանք անպայման վրեժխնդիր կլինեն, նրանք կասեն. "Բա՛վ է", - և ուղղակի կոչնչացնեն քեզ...

Մենք ապրում ենք ամբոխի մեջ, մենք` ոչխարներ եք հոտում: Միայնակ մենք ի վիճակի չենք կենդանի մնալ: Մենք չգիտենք, թե ինչպես ապրել միայնակ, մենք սովոր ենք սեղմվել մեկմեկու: Մեզ համար պարտադիր է, որ կողքներիս մեկը լինի: Ո՞վ ենք մենք, եթե կողքներիս ոչ ոք չունենք: Ոչինչ ենք, և դա վախեցնում է:

Ահա թե որն է դժբախտությունը. հենց այն իննսունիննը ոչխարներն են բոլոր կրոնները հորինել, բայց իսկական հոգևորը թաքնված է այն, մեկ ոչխարի հոգում, որը մոլորվել է:

Մի՛ վախեցիր: Հեռացիր մարգագետնից, գնա ամենախոր մացառուտը: Այնտեղ է քեզ իսկական կյանքը սպասում, միայն այնտեղ դու կարող ես աճել: Այո, ստիպված կլինես տանջվել, բայց առանց տառապանքների չեն հասունանում: Այո, կարող է, քեզ այնտեղ խաչելության խաչն է սպասում, բայց առանց նրա հասունություն չի լինի: Հասարակությունն անպայման կուզենա վրեժխնդիր լինել` հաշտվիր այդ մտքի հետ: Վաղ թե ուշ դա տեղի կունենա: Երբ մեկ ոչխարը վերադառնա իննսունիննի մոտ, նրանք անպայման կասեն. "Ահա՜ նա, մեղավորը: Այն մոլորյալ ոչխա՛րը: Մենք նրա հետ ընդհանուր ոչինչ չունենք, այստեղ նրա տեղը չէ՛":

Միայն թե մի բան այն իննսունիննը չեն կարողանում հասկանալ. թե ինչու՞ հովիվն այդքան հեռու գնաց և հետ բերեց այն մեկին իր ուսերի վրա: Հենց ա՛յն պատճառով, որ նա մոլորվել էր և արժանի էր, որ իրեն գտնեն:

Հիսուս ասում է, որ հետո, երբ հովիվը տուն վերադառնա, նա կհրավիրի ընկերներին և խնջույք կսարքի ի պատիվ մոլորված ոչխարի, որ գտնվեց: Հիսուս ասում է, որ ամեն անգամ, երբ երկինք է ընկնում մի իսկական մեղավոր, այնտեղ ուրախություն է տիրում. վերջապե՜ս գտնվեց նա, մոլորյալ ոչխարը...


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
14.12.2015, 22:08
ԳԱՆՁ,
ՈՐԸ ՉԻ ԿՈՐՉՈՒՄ

Զրույց յոթերորդ


Հիսուս ասաց.
Հոր արքայությունը նման է շատ ապրանք ունեցող առևտրականի,
ով մարգարիտ է տեսել:

Այդ առևտրականը շրջահայաց էր.
Նա ծախեց իր ապրանքները
(և) գնեց այդ միակ մարգարիտն իր համար:

Դուք նույնպես` փնտրեք նրա (Հոր) գանձը, որը ճշմարիտ է, որը տևական է,
որը չի ուտի ցեցը,
և չի վնասի որդը:


Աշխարհը մեր շուրջ` բազմակերպ է, իսկ աշխարհը ներսում` միակերպ: Արտաքին աշխարհում կարելի է շատ բան գտնել, բայց այդպես դու մի բան կորցնելու վտանգի ես ենթարկվում: Եվ այդ մի բանը` ամենակարևորն է; եթե այն բաց թողնես` կկորցնես ամեն ինչ: Այո, կարելի է ձեռք բերել շատ բան, բայց վերջին հաշվով դա չէ կարևորը, որովհետև դու ոչինչ չես գտել այն դեպքում, եթե չես գտել քեզ:

Եթե դու օտար ես քեզ, ամբողջ աշխարհն էլ քեզ չի հագեցնի: Եթե չես հասել քո իսկական էությանը, ցանկացած հարստություն քեզ ավելի աղքատ կդարձնի: Այդպես էլ լինում է սովորաբար. որքան ավելի շատ ունես, այնքան ավելի աղքատ ես քեզ թվում, չէ որ հիմա կարող ես ինչ-որ բանի հետ համեմատվել: Եվ ավելի մեծ նյութական բարեկեցության համեմատությամբ ներքնաշխարհն ավելի աղքատ է թվում... Դա հարուստի պարադոքսն է. որքան ավելի հարստանում է, այքան ավելի աղքատ է զգում իրեն: Որքան ավելի շատ ունի, այնքան ավելի հստակորեն է հասկանում, թե որքան քիչ ունի, չէ որ ներքին դատարկությունը դրսի իրերով չես լցնի: Սովորական առարկաներն ինչպե՞ս դարսես քո մեջ: Ներքին դատարկությունը կարելի է լցնել, միայն երբ գտել ես քեզ, հասել ես քո էությանը: Հիշեցեք տարբերությունը. արտաքին աշխարհը` շատ բաների աշխարհ է, այնտեղ չկա մի բան ընդամենը, բայց հենց դա էլ գլխավոր նպատակն է: Այդ մի բանը` ներսում է: Դրսում մի փնտրեք, այնտեղ այն չեք գտնի: Արտաքին ոչինչ չի օգնի ձեզ: Ինչ էլ անեք այնտեղ, դատարկ բան է:

Միտքը պնդում է. "Հասիր ինչ-որ բանի, և երազանքդ կկատարվի": Իսկ երբ հասնում ես դրան, միտքդ ասում է. "Ոչ, քեզ այ` այն է պետք, այն է կարևորը": Նա կրկնում է. "Անհաջողությունները նշանակում են, որ դու այնքան էլ չես ջանում: Դու չհասար նպատակիդ, որովհետև բավական արագ չէիր վազում": Եվ եթե լսես խելքիդ տրամաբանությանը` իսկ այն ընդամենը թվում է տրամաբանական, իրականում այդպես չէ, - ուրեմն պետք է վազես, շտապես, բայց ճանապարհի վերջում` քեզ մահից բացի, ոչինչ չի սպասում...

Շատը` մահվան արքայությունն է, մեկը` անմահության: Փնտրել պետք է ոչ թե արտաքին առարկաների մեջ, այլ քո ներսում: Պետք է նայել ներսդ, շրջադարձ կատարել, որպեսզի հայացքդ, որ առաջ դուրս էր ուղղված, սկսի ներս նայել: Բայց ինչպե՞ս այդ անել:

Դա տեղի չի ունենա, քանի չես հիասթափվել արտաքին աշխարհից: Եթե գոնե թույլ հույս ես պահել արտաքին աշխարհի վրա, դու առաջվա պես դուրս ես նայում: Անհաջողությունները` հոյակապ բաներ են: Շատի մեջ ամեն անհաջողության հետ միասին կարճանում է դեպի մեկը ճանապարհը: Եվ որքան ավելի շուտ սնանկանաս արտաքին աշխարհում, այնքան ավելի լավ: Որքան ավելի շուտ է հասնում հիասթափությունն, այնքան ավելի լավ, որորվհետև հիասթափությունն արտաքին աշխարհում` առաջին քայլն է դեպի ներքինը:

Sambitbaba
17.12.2015, 21:13
Նախքան կանցնենք Հիսուսի խոսքերին, պետք է պարզել մի բան: Ո՞վ է իմաստունը: Նա, ով պատրաստ է զոհաբերել ամեն ինչ, հանուն մեկ բանի: Իսկ ո՞վ է հիմարը: Նա, ով մոռացել է իրեն և սովորական բաներ է կուտակում, ով ծախել է գանձը և իր տունը մանրուքներով է լցրել:

Ինչի տեր էլ լինես արտաքին աշխարհում, դա քեզ չի հարստացնի: Քո իսկական տունը դատարկ է մնում` դու մնում ես դատարկ: Այնտեղ ոչինչ չես տեղափոխի, քո ողջ ունեցվածքը մնում է դրսում, քանզի պատկանում է նյութականին, իսկ նյութականը հոգի մտնել չի կարող: Այնտեղ, հոգու մեջ, լիիրավ աղքատություն է: Ավելի լավ է աղքատ լինել արտաքին աշխարհում:

Երբ քո շուրջ, դրսում, դատարկություն ես զգում, հեշտությամբ այն կարելի է լցնել ինչ-որ բանով. տներով, մեքենաներով, ձիերով և այլն: Բայց ներքին դատարկությունն անիմաստության զգացում է բերում: Դժբախտությունն այն չէ, որ մեծ տուն չունես: Դժբախտությունն այն է, որ քո դատարկ հոգու խորքում զգում ես կյանքի անիմաստությունը. ինչու՞ ես ապրում... Ինչու՞ ընդհանրապես ապրել: Ու՞մ է դա պետք: Ո՞րն է իմաստը:

Որքան ավելի շատ իրեր ունես, այնքան ավելի շատ կյանք ես դու իզուր ծախսել, որովհետև յուրաքանչյուր իր մեր կյանքի հաշվին է տրվում մեզ: Ավելի ու ավելի քիչ կյանք է մնում, ավելի ու ավելի է մահը մոտենում, ավելի ու ավելի շատ իրեր են քեզ շրջապատում, ավելի ու ավելի բարձր է աղբը կուտակվում` իսկ ներսում ամեն ինչ կուչ է գալիս: Եվ դրան հետևում է վախը. "Ինչի՞ եմ ես հասել, ի՞նչ եմ ես ցանկանում: Ի՞նչ եմ ես արել իմ կյանքի հետ":

Բայց հետ չես վերադառնա, կորցրած ժամանակը չես վերադարձնի... Այն հնարավոր չէ վերադարձնել, անհնար է ասել. "Ներեցեք, ես որոշեցի ամեն ինչ սկզբից սկսել": Դա անհնար է: Եվ այդ պատճառով ծերության շեմին մարդ ավելի շատ թախծում է: Եվ թախծի պատճառը` ոչ թե զառամյալ տարիքն է, այլ հասկացումը, թե ինչ ես քեզ հետ արել: Հա, դու տուն ես սարքել, հասել ես հաջողության, դու հարուստ ես, քեզ շրջապատողների աչքին դու կտրիճ ես` բայց սեփական աչքերիդ հաշվով ի՞նչ կասես:

Եվ այժմ դու չես կարող վերադարձնել վատնած կյանքդ, կորցրած ժամանակդ: Մահն արդեն կողքիդ է, շուտով կանհետանաս, իսկ ափերդ դատարկ կլինեն: Դա ներքին դատարկվածությունն է, այն չես լցնի ոչնչով այն ամենից, ինչ առաջարկում է շրջապատող աշխարհը, - եթե միայն ինքդ քեզ չես գտել: Այդ պատճառով է, որ Հիսուս պնդում է. "Ավելի հեշտ է, որ ուղտը ասեղի ծակով մտնի, քան հարուստը` Աստծո արքայությունը": Ինչու՞: Ինչո՞վ հարուստներն այդքան չեն հաճոյացել Հիսուսին:

Sambitbaba
19.12.2015, 21:05
Հարստության մեջ ինքնին` ոչ մի վատ բան չկա: Խոսքը մարդկանց մասին է, ովքեր ծախսել են ամբողջ կյանքն իրեր ձեռք բերելու վրա` իսկ հենց ունեցվածքն ենք սովորաբար հասկանում հարստություն անվան տակ: Հենց այդպիսի մարդիկ չեն կարող Աստծո արքայություն մտնել: Այնտեղ մտնում են նրանք միայն, ովքեր ներքուստ են հարուստ: Դրախտի դռների առջև ոչ ոքու չես խաբի: Հարուստ է նա միայն, ով գտել է իրեն:

Կարևոր է մեկ այլ բան էլ հասկանալ` ինչու ենք ընդհանրապես մենք իրեր կուտակում: Բոլորին վաղուց հայտնի է, որ դրանք ոչինչ չեն տալիս, բայց մարդիկ շարունակում են կուտակել: Ոչ ոք չի լսում Բուդդային կամ Հիսուսին, իսկ եթե լսում են նույնիսկ, եթե նույնիսկ ցույց են տալիս, իբր հասկանում են, միևնույն է անում են այն, ինչ անում էին առաջ: Պետք է ինչ-որ պատճառ լինի այն բանի համար, որ դուք անցնում եք Հիսուսի ու Բուդդայի կողքով և գնում եք ձեր ճանապարհով: Երբեմն, իհարկե, ծագում են կասկածներ, բայց եթե միայն շատ ու շատ փոքրիկ. դրանք արագ անցնում են, և դուք ապրում եք ինչպես առաջ: Ակնհայտ է, կա ինչ-որ պատճառ, որից անկարող են գլուխ հանել նույնիսկ Բուդդան կամ Հիսուս: Ո՞րն է այդ պատճառը:

Մենք գոյատևում ենք մեզ շրջապատողների աչքերում: Մեր անձը` օտար կարծիքների հավաքածու է: Ուրիշ մարդկանց աչքերը` հայելիներ են, մենք նրանց մեջ մեր արտացոլումն ենք տեսնում: Այ, հենց այդ է բանը, դրանում էլ հենց պատճառն է թաքնված: Դժբախտությունն այն է, որ ուրիշներն անկարող են մեր ներքին էությունը տեսնել: Ներքինը հայելու մեջ չի արտացոլվում, այնտեղ միայն արտաքինը կարելի է տեսնել: Արտացոլումները միայն արտաքինն են ցույց տալիս, նյութական պատյանը: Ամենասուր աչքն անգամ ներքինը տեսնել չի կարող:

Եվ այդ պատճառով օտար աչքերում արտացոլվում է միայն քո հարստությունը, քո նվաճումներն այս աշխարհում, քո հագուստները: Բայց դա` դու չես: Եվ, երբ ուշադրություն ես դարձնում, թե ինչ են մտածում քո մասին ուրիշները, քեզ թվում է, թե դու աղքատ ես` չէ որ չունես թանկարժեք հագուստներ, մեծ տուն և գեղեցիկ մեքենա: Եվ դու ցանկանում ես դրանք ունենալ: Դու իրեր ես կուտակում, որպեսզի ուրիշների աչքերում հարուստ երևաս: Քեզ շրջապատողների աչքերի մեջ միայն այդ կարող է արտացոլվել. այո, դու հարստանում ես, ավելի ու ավելի մեծ իշխանություն և հեղինակություն ես ձեռք բերում: Քո անձն ամբողջովին կազմված է արտացոլումներից, բայց ուրիշների աչքերում արտացոլվում են միայն իրերը, իսկ դու այնտեղ չկաս: Հենց այդ պատճառով է քեզ անհրաժեշտ խորհրդածումը:

Sambitbaba
21.12.2015, 08:50
Խորհրդածումը` դա փակ աչքերն են: Խորհրդածման ժամանակ դու քո արտացոլումները չես տեսնում և նայում ես քո ներս: Օրեր շարունակ դու ուրիշների աչքերի մեջ ես նայում: Նայում ես նրանց մեջ նույնիսկ գիշերները, քնի մեջ, - և երազներում, և չգիտակցված, երբ խորն է քունը: Դու ապրում ես, անբաժան ուրիշներից, - ահա թե որն է դժբախտությունը: Ծնվել ես հասարակության մեջ, ապրում ես հասարակության մեջ, այնտեղ էլ կմեռնես: Քո ամբողջ կյանքը` մշտական շփում է: Իսկ շփումը նշանակում է, որ ամենուր քեզ օտար աչքեր են շրջապատում:

Եվ, ինչ էլ նրանք արտացոլեն, այդ պատկերները տպվում են քո մեջ: Եթե բոլորն ասում են, որ դու լավն ես, դու ինքդ էլ քեզ լավն ես համարում: Եթե բոլորը քեզ վատն են համարում, դու քեզ վատն ես զգում: Երբ բոլորը կրկնում են, որ դու հիվանդ ես, դու քեզ իրոք վատառողջ ես զգում: Քո անձը կախված է ուրիշների կարծիքներից, դա ներշնչանք է դրսից: Հեռացի՛ր նրանցից, մնա մենա՛կ: Ապրիր ուրիշների մեջ, բայց մի՛ տանջիր քեզ նրանց կարծիքներով:

Բավական է ընդամենը օրվա մեջ մեկ անգամ քիչ նստել միայնակ ու փակ աչքերով: Փակել աչքերը, նշանակում է մեկուսանալ հասարակությունից, մոռանալ նրա մասին` այնպես, որ մնաս միայն դու: Եվ այդ ժամանակ կտեսնես իսկական դեմքդ: Բավական է տարին մեկ անգամ մի երկու օր ապրել սարերի միջև, անապատում, որտեղ քեզանից բացի ոչ ոք չկա, - և դու կտեսնես քեզ այնպիսին, ինչպիսին կաս: Մշտական կյանքն ուրիշների մեջ կախարդում է: Հենց այդ ներշնչանքը` պատճառն է նրա, որ դու նույնպես ջանում ես ազդել ուրիշների վրա, տպավորություն թողնել: Գլխավորը` ոչ թե հարուստ լինելն է, այլ հարուստ մարդու տպավորություն թողնելը: Բայց դրանք լրիվ տարբեր բաներ են...

Քեզ շրջապատողներն ուշադրություն են դարձնում ոչ թե քեզ վրա, այլ թե դու ինչ ունես: Եթե Ալեքսանդր Մակեդոնացու խելքին փչեր աղքատի հագուստ հագնել, նրան ոչ ոք չէր ճանաչի: Բայց եթե սովորական մեկը նրանցից, ովքեր մուրացկանություն են անում փողոցում, նստեր Ալեքսանդր Մակեդոնացու գահին, բոլորը նրա որտքերի տակ կփռվեին` այդ ժամանակ նրան կճանաչեի՛ն:

Խորհրդածումը պետք է, որպեսզի հանգստանաս ուրիշներից, ազատվես օտար աչքերից, շեղվես հայելիներից: Մոռացե՛ք նրանց մասին: Հայացք գցեք ձեր մեջ գոնե մի քանի վայրկյան` և անմիջապես կզգաք ցավ ու տառապանք, չէ որ ներսում այնքա՛ն դատարկ է: Եվ այդ ժամանակ կսկսվի փոխակերպումը. դուք կնետվեք դեպի ներքին հարստությունը, կսկսեք փնտրել ձեր ներքին գանձերը, այլ ոչ թե նրանք, որ թափված են ամենուր ձեր շուրջ:

Շատը` ահա արտաքինի հարստությունը; մեկը` ահա այն գանձը, որ ներսում է: Շատը` չափանիշ է և ամբողջի մասնիկը: Մեկը` միակ նպատակն է, և այն ներսում է...

Հիսուս ասում է.



Հոր արքայությունը նման է շատ ապրանք ունեցող առևտրականի,
ով մարգարիտ է տեսել:

Այդ առևտրականը շրջահայաց էր.
Նա ծախեց իր ապրանքները
(և) գնեց այդ միակ մարգարիտն իր համար:



Ահա այն, պատմությունը. առևտրականը ճանապարհ ընկավ հեռու մի երկիր, որ դրամ աշխատի: Նա իրոք շատ փող աշխատեց, ձեռք բերեց շատ իրեր, բայց վերջին պահին նկատեց մարգարիտը: Եվ առանց այլևայլության փոխանակություն կատարեց. վաճառեց ամեն ինչ և գնեց մեն-միակ մարգարիտը: Իսկ հետդարձի ճանապարհին դժբախտություն պատահեց. նավը խորտակվեց: Բայց առևտրականը միայն այդ փոքրիկ մարգարիտն ուներ, նա հեշտությամբ փրկվեց և բարեհաջող տուն վերադարձավ իր գանձի հետ միասին...

Հենց այդ պատմությունն է մեզ պատմում Հիսուս. առևտրականը ձեռք բերեց մեկը շատի փոխարեն և ոչինչ չկորցրեց նույնիսկ նավաբեկության ժամանակ: Մեկը հեշտ է փրկել, չէ՞ որ դա շատ չէ: Եթե ամենն, ինչ ունես, մի փոքր մարգարիտ է, ուրեմն, երբ մահդ գա և դու գնաս հատակ, հեշտությամբ ափ կհասնես քո գանձի հետ միասին: Իսկ եթե շատ իրեր ունես, ոչինչ չես կարողանա քեզ հետ վերցնել: Մարգարիտը հեշտ է տանել, բայց ինչպե՞ս քարշ կտաս բեռով լի արկղերը:

Sambitbaba
24.12.2015, 20:59
Հիսուս ասում է.



Հոր արքայությունը նման է շատ ապրանք ունեցող առևտրականի,
ով մարգարիտ է տեսել:

Այդ առևտրականը շրջահայաց էր...


Առևտրականն իրոք իմաստուն էր: Հիմարը հակառակ կերպ կվարվեր. կվաճառեր մեկն ու շատը կառներ: Բայց իմաստությունը` շատը վաճառելը և մեկը գնելն է: Մարգարիտը` ներքին, միակ գանձի մարմնավորումն է:




Այդ առևտրականը շրջահայաց էր.
Նա ծախեց իր ապրանքները
(և) գնեց այդ միակ մարգարիտն իր համար:

Դուք նույնպես` փնտրեք նրա (Հոր) գանձը, որը ճշմարիտ է, որը տևական է,
որը չի ուտի ցեցը,
և չի վնասի որդը:


Այն առևտրականի պես եղեք, - իմաստուն: Ինչ էլ ունենաք այս աշխարհում, վաղ թե ուշ կորցնելու եք: Ձեզ հայտնի՞ է արդյոք, որ իրականում այս աշխարհում էլ` դուք ոչինչ չունեք: Ձեզ թվում է միայն, թե ինչ-որ բան ձերն է, բայց այն այստեղ էր արդեն, երբ դուք դեռ չկայիք, և մեկ ուրիշին էր պատկանում: Շուտով դուք նորից չեք լինի, իսկ այն իրն առաջվա պես կլինի, և մեկ ուրիշը կստանա այն: Ձեր ունեցվածքը` երազի է նման. ասես թե կա, բայց իրականում չկա:



Ահա մի պատմություն ևս. մի անգամ կար-չկար, մի թագավոր կար, Իբրահիմը: Մի գիշեր նա ինչ-որ աղմուկ լսեց` ինչ-որ մեկը քայլում էր տանիքի վրա: "Հե՛յ, ով կա այդտեղ", - գոչեց թագավորը:

"Մի՛ վախեցիր, - գոչեց ինչ-որ մեկը, - ես ուղղակի ուղտիս եմ կորցրել ու նրան եմ փնտրում": Պատկերացնու՞մ եք, ուղտին փնտրել պալատի տանիքին...

"Խելագար, հեռացի՛ր այստեղից, - ծիծաղելով գոչեց թագավորը: - Ցա՛ծ իջիր տանիքից: Ի՞նչ գործ ունի քո ուղտը թագավորական պալատի տանիքին: Գնա՛ քունդ առ":

Դրանից հետո թագավորը երկար չէր կարողանում քնել, որովհետև նա տպավորվող մարդ էր: "Կարող է այն մարդը բոլորովին էլ խելագար չէր, - մտածում էր նա: - Իսկ ի՞նչ, եթե նրա խոսքերն ինչ-որ խորհրդանիշ էին: Հնարավոր է,
նա մեծ իմաստուն էր: Երբ նա ասաց. "Մի վախեցիր", նրա ձայնն այնքան հանգիստ էր, այնքան մեծ խորություն էր հնչում այդ ձայնի մեջ... Այնքան երաժշտական էր այն, հավասար, գողտրիկ: Ոչ, հիմա ես համոզված եմ, որ այդ մարդը խելագար չէ՛ր...
Իսկ ի՞նչ ասաց նա հետո: "Ես ուղղակի ուղտիս եմ կորցրել ու նրան եմ փնտրում..."Ի՜նչ խորաթափանց տոն ուներ... Հմմ, դա անտարակույս ինչ-որ բան նշանակու՛մ է: Վաղն առավոտյան առաջին հերթին կկարգադրեմ գտնել այդ մարդուն: Ես պետք է իմանամ,
ուղղակի հիմա՞ր էր նա, թե Աստված էր նրան ուղարկել: Ինչու՞ էր նա տանիք բարձրացել: Ուղղակի հիմարությունի՞ց, թե ինձ ինչ-որ ուղերձ հաղորդելու համար":

Թագավորը շուռումուռ եկավ ամբողջ գիշեր, իսկ առավոտյան կարգադրեց ինչ-որ կերպ գտնել այսինչ-այսինչ ձայն ունեցող մարդուն: Պահակախումբը տակնուվրա արեց ամբողջ մայրաքաղաքը, բայց նման ոչ ոքու չգտավ: Դե, ինչպե՞ս կարելի է միայն ձայնով
գտնել ինչ-որ մեկին: Դա սարսափելի դժվար է:

Իսկ կեսօրին պալատի դարպասների մոտ ինչ-որ աղմուկ սկսվեց: Մի ինչ-որ ֆակիր, ճամփորդող դերվիշ, թակեց դարպասն ու ասաց պահապանին. "Ներս թող ինձ, ես ուզում եմ մի երկու օր մնալ այս իջևանատանը":

"Ի՞նչ իջևանատուն, - շշմեց պահապանը: - Սա պալատ է, այստեղ թագավո՛րն է ապրոում":

Բայց դերվիշն ասաց. "Ոչ-ո՜չ, ես գիտեմ, որ սա իջևանատուն է: Ես տեսել եմ. անընդհատ մարդիկ են ներս մտնում, գիշերում են, դուրս գալիս... Մշտական այստեղ ոչ ոք չի ապրում, այնպես որ թույլ տուր ինձ էլ մի քանի օր ապրել: Ես դեմ չեմ զրուցել ասածդ թագավորի հետ էլ, չնայած նա, ինչպես երևում է, հիմարի մեկն է":

Դա արդեն չափից դու՛րս էր: Դերվիշին կապկպեցին ու տարան թագավորի մոտ: Թագավորը սարսափելի բարկացավ: "Ինչպե՞ս դու ինձ անվանեցիր", - գոչեց նա:

"Լսիր, - պատասխանեց դերվիշը: - Ես արդեն եղել եմ այստեղ, բայց այն ժամանակ գահին լրիվ այլ մարդ էր նստած: Եվ նա էլ նույնքան հիմար էր, որքան դու: Նա նույնպես համոզում էր, որ սա իր տունն է և որ նա ամբողջ ժամանակ այստեղ է ապրում: Չէ՞ որ դու էլ, ինչպես տեղնում եմ այդպես ես համարում":

"Ի՛նչ ես դուրս տալիս, - գոչեց թագավորը: - Լեզուդ կապ պահիր` այն մարդն իմ հայրն էր, նա արդեն գերեզմանում է":

"Ահա թե ինչ կասեմ քեզ. երբ ես գամ հաջորդ անգամ, դու էլ արդեն այստեղ չես լինի: Քո տեղը մեկ ուրիշը կգրավի: Հավանաբար, քո որդին` և նա էլ է պնդելու. "Սա իմ տու՜նն է": Բայց մի՞թե սա իսկական տուն է: Մեկ մեկն է ապրում այստեղ, մեկ մյուսը... Իսկական իջևանաատուն":

Եվ այդ պահին թագավորը ճանաչեց նրա ձա՛յնը:

"Ուրեմն դու՞ ես այն հիմարը, ով իր ուղտին իմ տանիքին էր փնտրում", - հարցրեց նա:

"Այո, ես` այն հիմարն եմ: Նույնպիսի հիմար եմ, ինչպես դու, չէ որ դու փնտրում ես քեզ հարստության մեջ: Բայց շատ ավելի հեշտ է ուղտին գտնել պալատի տանիքին":

Թագավորն իջավ գահից և ասաց դերվիշին. "Կարող ես մնալ այս իջևանատանը... Մնա, եթե ցանկանում ես, իսկ ես հեռանում եմ: Ես համարում էի, որ սա իմ տունն է, մշտական բնակավայրս: Իսկ սա իջևանատուն է ընդամենը, այնպես որ ես, քանի ուշ չէ,
գնում եմ իմ տունը գտնեմ..."

Հետո Իբրահիմը նույնպես մեծ իմաստուն դարձավ: Եվ նույնիսկ երբ Իբրահիմը գտավ իրեն, ճանաչեց իրեն, նա առաջվա պես ապրում էր քաղաքի` սեփական արքայության մայրաքաղաքի, - պատերից դու՛րս: Երբևիցէ նա իր պալատը հարազատ տուն էր համարել,
բայց դա ուղղակի իջևանատուն էր: Այժմ նա պալատից դուրս էր ապրում: Պատահում էր, ժամփորդները հարցնում էին. "Ո՞ր ճանապարհն է տանում բաստի: Բաստի` նշանակում է "քաղաք", բայց ավելի գեղեցիկ է թարգմանվում. "տեղ, որտեղ ապրում են հարազատ տներում": Իսկ Իբրահիմը ցույց էր տալիս նրանց դեպի գերեզմանոց տանող ճանապարհը: Նա ասում էր. "Թեքվիր աջ և շուտով կտեսնես բաստին` տեղը, որտեղ ապրում են հարազատ տներում":

Եվ ճամփորդները գնում էին այնտեղ, իսկ հետո վերադառնում էին կատաղությունից փրփրած, ու գոռգոռում էին. "Դու ինչ է, հիմա՞ր ես: Մեզ պետք է բաստին, քաղաքը, որտեղ մարդիկ են ապրում, իսկ դու գերեզմանոցի ճանապարհն ես ցույց տալիս":

Իբրահիմը ծիծաղում էր և ասում. "Ստացվում է, որ մենք իրար չենք հասկացել: Գերեզմանոցն այն տեղն է, որտեղ բնակություն են հաստատում հավերժ: Դա էլ հենց իսկական բաստին է, մշտական բնակավայրը: Միայն այնտեղ է, որ մարդիկ երբեք իրենց հասցեն չեն փոխում: Իսկ դուք, ստացվում է, ոչ թե իսկական բաստի եք փնտրում, այլ սովորական քաղաք: Բայց գիտե՞ք, դա է իսկական գերեզմանոցը, չէ որ հենց այնտեղ են մարդիկ տանջվում հերթի մեջ, սպասելով մահվան: Մեկի ժամը կգա այսօր, մեկինը` վաղը կամ մյուս օր, բայց բոլորը մեկ բան են սպասում միայն. մա՛հ: Եվ դուք դա անվանում եք բաստի, հարազատ տու՜ն: Դա մարգատ է, գերեզմանո՛ց, որտեղ մարդիկ ուղղակի սպասում են մահվան: Այնտեղ մահից բացի, ուրիշ ոչինչ չկա":

Sambitbaba
02.01.2016, 04:24
Ձեր կյանքն` ընդամենը մահվան սպասում է: Բայց մի՞թե կյանքն այդպիսին պետք է լինի: Մի՞թե այն պետք է այդքան թռուցիկ լինի: Մի՞թե դա ուղղակի երազ է: Ահա, դու ապրում ես` իսկ հետո չես ապրում, չկաս այլևս: Ոչ, կյանքը պետք է ինչ-որ հավերժական բան լինի: Բայց եթե հավերժական բան ես ուզում, պետք է իմաստուն վաճառական դառնաս` վաճառես ամենն, ինչ ունես: Վաճառիր ամեն ինչ և մեկ բան գնիր` քո սրբազան էության միակ մարգարիտը: Այն չի խորտակվում ծովում, նրան ոչ ոք չի գողանա, չէ՞ որ այդ մարգարիտը` դու ինքդ ես: Իսկապես տիրել` կարող ես միայն քեզ, մնացած ամեն ինչ մեզ ժամանակավոր է տրվում:

Այո, պատրանքներով էլ կարելի է ապրել` բայց դա լրիվ այլ բան է: Կարելի է պատկերացնել, որ այդ տունը քոնն է, այդ կինը կամ ամուսինը քոնն է, այդ երեխաները քոնն են, բայց դա մոլորություն է: Վաղ թե ուշ դու կարթնանաս: Տիրել կարելի է միայն ինքդ քեզ` միայն քեզ դու երբեք չես կորցնի: Քո էությունը հավերժ է, անմահ, այն տրված է քեզ ընդմիշտ և ոչ ոք քեզանից չի խլի:

Ահա թե որն է հոգևոր որոնումների և նյութական հարստության հետևից վազքի միջև տարբերությունը. հոգևորը` հավերժականի որոնումներն են, իսկ ունեցվածքի ծարավն` անցողիկի: Համոզվեք ինքներդ. բավական է փակեք աչքերդ ու մի կողմ վանեք մտքերդ, և ժամանակն անհետանում է: Այն ուղղակի չքվում է, այն չկա: Երբ մտածում ես ինչ-որ բանի մասին, ժամանակը կա. երբ նայում ես իրերին, ժամանակը կա:

Մեզ ժամանակի իսկական օվկիանոս է շրջապատում, իսկ մեր ներսում թաքնված է հավերժությունը, ան-ժամանակությունը: Ահա թե ինչու բոլոր պայծառացածներն ասում են, որ երբ մարդ վեր է հառնում ժամանակից, դուրս է պրծնում նրա շրջանակներից, նա գտնում է իրեն, տուն է վերադառնում:

Լավ հիշեք. ձեզանից բացի, այլ նպատակ չկա: Դուք` ձեր գլխավոր նպատակն եք, դուք պետք է ձեզ գտնեք: Մնացածը նշանակություն չունի:

Ահա թե ինչ է ասում Հիսուս.



Հոր արքայությունը նման է շատ ապրանք ունեցող առևտրականի,
ով մարգարիտ է տեսել:

Այդ առևտրականը շրջահայաց էր.
Նա ծախեց իր ապրանքները
(և) գնեց այդ միակ մարգարիտն իր համար:

Դուք նույնպես` փնտրեք նրա (Հոր) գանձը, որը ճշմարիտ է, որը տևական է,
որը չի ուտի ցեցը,
և չի վնասի որդը:


Փնտրեք անանցը և աչալուրջ եղեք: Ժամանակ մի ծախսեք այն բանի վրա, ինչը ոչնչանում է, մի ծախսեք կյանքներդ այն բանի վրա, ինչը փոփոխական է, - իսկ այս աշխարհում փոփոխական է ամեն ինչ:

Ինչպե՞ս որոշել, թե ինչը չի ոչնչանում: Այս աշխարհում ձեզ հայտնի՞ է չոչնչացող ինչ-որ բան: Նայեցեք շուրջներդ` հավերժական ոչինչ այստեղ չկա: Նույնիսկ սարերը հավերժական չեն, նրանք նույնպես ծերանում ու քայքայվում են: Ամբողջ աշխարհամասեր են հայտնվում ու անհետանում:

Sambitbaba
02.01.2016, 21:32
Վեդաների ժամանակաշրջանում Հիմալայան սարերը չկային: Րիգվեդայում նրանց մասին չի էլ հիշատակվում անգամ: Դժվար կլիներ Հիմալայները չնկատել, դժվար կլիներ նրանց մասին ոչ մի խոսք չասել: Նրանց մասին հարավոր չէ՛ր լինի չասել: Մի՞թե կարելի է մոռանալ Հիմալայների պես հրաշքի մասին: Վեդաներում խոսվում է ինչի մասին ասես, միայն Հիմալայների մասին այնտեղ խոսք անգամ չես գտնի: Նկատելով դա, Լոքմանյա Թիլաքը որոշեց, որ Վեդաները լույս աշխարհ են եկել ամենաքիչը 75 000 տարի առաջ: Լրիվ հնարավոր է: Կարող է, այդպես էլ եղել է: Իհարկե, այն ժամանակ գիր դեռ չկար, և հազարամյակներ շարունակ Վեդաները բերնեբերան են փոխանցվել: Բայց նման տարիքը բացատրում է, թե ինչու Վեդաներում Հիմալայների մասին ոչինչ չի ասված:

Գիտնականները համարում են, որ Հիմալայները` երկրագնդի վրա հայտնված վերջին սարերն են, ամենաերիտասարդ սարերը: Եվ նրանք մինչև օրս աճում են, նրանք դեռ երիտասարդ են: Տարեցտարի ավելի են բարձրանում: Իսկ Վինդհյան` աշխարհի ամենահին սարն է: Ըստ երևույթին, հենց այդ պատճառով էլ նա այդքան կուչ է եկել, ինչպես հինավուրց ծերունի: Հնդիկները սքանչելի լեգենդ ունեն Վինդհյայի մասին:



Ագաստիա անունով մի իմաստուն ճանապարհ ընկավ հարավ: Այն ժամանակներում Վինդհյան կտրել-անցնելը շատ դժվար բան էր: Համապատասխան հանդերձանք չկար: Բայց
երբ իմաստունը մոտեցավ այդ սարին, Վինդհյան խոնարհվեց նրա առջև: Ագաստիան ասաց. "Ես շուտով հետ եմ վերադառնալու, այնպես որ կարող ես չուղղվել, որպեսզի ես կարողանամ անցնել այստեղով, երբ հետ վերադառնամ": Եվ Վինդհյան
այդպես էլ մնաց խոնարհված, քանզի իմաստունն այդպես էլ չվերադարձավ` այնտեղ, հարավում, նա մահացավ:


Հրաշալի ավանդույթ է. Վինդհյան, աշխարհի ամենահին սարը, իրոք որ ծռված է, ինչպես ծերունի:

Նույնիսկ բլուրները կարող են հին և նոր լինել: Նույնիսկ սարերը ծնվում և վախճանվում են: Այս աշխարհում մշտական ոչինչ չկա: Նայեք ծառերին, գետերին ու սարերին. նրանք վերերկրայինի տպավորություն են թողնում, բայց, եթե ուշադիր նայես, այդ զգացմունքն իսկույն անցնում է:

Նայեցեք ձեր ներսը, նայեք ձեր մտքերին` նրանք ավելի անցողիկ են: Նրանք անընդմեջ փոխվում են: Միտքը տեղում չի կանգնում. րոպե առաջ դու բարկանում էիր, վատ մտքեր էին գլխումդ պտտվում, իսկ հիմա արդեն ժպտում ես` իսկ վատ մտքեր ասես չեն էլ եղել: Մտքերը հայտնվում և անհետանում են, ասես ամպերը երկնքում: Մտքերը նույնպես անընդհատ փոխում են իրենց ուրվագծերը: Ընդհանրապես մտքերն ու ամպերը շատ նման են իրար:

Եթե բավական երկար նայես ամպերին, շուտով կնկատես, որ նրանց ուրվագծերն անընդհատ փոխվում են: Սովորաբար մենք այդ չենք նկատում, բայց ամպերն անընդհատ փոխվում են, մի վայրկյան անգամ անշարժ չեն մնում: Ճիշտ նույնն էլ մեր գլխում է կատարվում. մտքերի ուրվագծերը փոփոխական են, ինչպես ամպերը: Հենց այդ պատճառով մարդկանց այդքան դժվար է կենտրոնանալ. կենտրոնանալ նշանակում է պահպանել մտքի ուրվագծերը: Դժբախտությունն էլ այն է, որ մտքերն ամբողջ ժամանակ հոսում ու փոխվում են: Փոփոխական է ամենն, ինչ անում ենք մենք. մտքերը փոխարինում են իրար, մի ձևի փոխարեն հայտնվում է ուրիշը: Նշանակում է, մտքի աշխարհում չվախճանվող ոչինչ նույնպես չես գտնի...

Փոխվում են սարերը, փոխվում են ամպերը, միատեսակ է մնում միայն երկինքը: Ահա այն` չի վախճանվում: Նույն բանը մեր մեջ էլ է տեղի ունենում. մեր շուրջ ամեն ինչ փոխվում է, մտքեր-ամպերը հայտնվում ու կորչում են, բայց մեր էության, մեր ներքին դիտարկողի երկինքն անփոփոխ է մնում: Դա էլ հենց մեր մարգարիտն է. դիտարկողը: Նա չունի ձև և այդ պատճառով նրա ուրվագծերը փոխվել չեն կարող: Եթե նա ունենար ձև, վաղ թե ուշ կփոխվեր, բայց ձև ուղղակի չկա` ուրեմն ի՞նչը փոխվի:

Եվ եթե գտնես քո մեջ ձևից զուրկ այդ էությունը, սկզբում դու քեզ դատարկություն կթվաս: Մենք սովոր չենք ձևի բացակայությանը և ակամա համարում ենք, թե դա դատարկություն է: Բայց դուք մի վախեցեք` ուղղակի մտեք ներս: Ժամանակի հետ, երբ ընտելանաք, պարզ կդառնա, որ այդ դատարկությունը` բոլորովին էլ դատարկություն չէ: Դա ուղղակի ձևի բացակայություն է: Եվ, երբ դուք գտնեք այդ անձևությունը, կհայտնվի մարգարիտը: Դա կնշանակի, որ դուք արդեն ձեռք եք բերել այն, միակը, փոխելով շատ բաների հետ: Հիմա ամեն ինչ հակառակն է. դուք փոխել եք մեկ բանը տարբեր բաների հետ: Միակը` ահա իսկական մարգարիտը: Շատը` կեղծ ակնեղեն է: Առաջին հայացքից նրանք արժեքավոր են թվում, բայց իրականում էժանագին նմանակներ են` այդ պատճառով էլ վախճանվում են:

Հիշեցեք. ճշմատիտի չափանիշը` հավերժությունն է, մշտականությունը: Ի՞նչ է ճշմարտությունը: Այն, ինչը չի կործանվում, չի կործանվում հավերժ: Իսկ ի՞նչ է կեղծիքը, քունը, պատրանքը: Այն, ինչը սկիզբ ու վերջ ունի, ինչը հավերժ չի ապրում: Փնտրեք այն մարգարիտը, որը ոչ ոք ձեզանից խլել չի կարող, նույնիսկ մահը: Մահը կքայքայի մարմինը, մահը կոչնչացնի մտքերը` բայց դուք առաջվա պես կլինեք, դուք կլինեք հավերժ...

Մահն ամենուր է մեր շուրջ, բայց մեր էությանն այն երբեք չի դիպչում: Նա ամենուր է մեր հարևանությամբ, բայց երբեք ներսում չի հայտնվի: Չդիպչելով կենտրոնին, նա թափառում է շրջակայքում: Դուք երբեք չեք մեռել: Դուք չեք կարող մեռնել: Բարձրանում և փլվում են սարերը, գալիս և անհետանում են ամպերը, իսկ երկինքը մնում է տեղում: Դուք` այդ երկինքն եք: Մեր էությունը նման է տիեզերական տարածության. մութ, անսահման, ուրվագծերից զուրկ դատարկություն: Ամեն ինչ տեղի է ունենում նրա մեջ, բայց կոնկրետ նրա հետ ոչինչ տեղի չի ունենում: Ահա թե ինչի մասին է ասում Հիսուս.



Դուք նույնպես` փնտրեք նրա (Հոր) գանձը, որը ճշմարիտ է,
որը տևական է,
որը չի ուտի ցեցը,
և չի վնասի որդը:


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
17.01.2016, 18:53
ԵՐԿՈՒՍԸ ՄԵԿ ՍԱՐՔԵԼ

Զրույց ութերորդ



Հիսուս տեսավ նորածինների, որ կաթ էին ծծում:
Նա ասաց իր աշակերտներին.
Այս նորածինները, որ կաթ են ծծում,
նման են նրանց, ովքեր արքայություն են մտնում:

Աշակերտներն ասացին նրան.
Ուրեմն ի՞նչ է, եթե մենք նորածիններ ենք,
մենք արքայությու՞ն կմտնենք:

Հիսուս ասաց նրանց.
Երբ դուք սարքեք երկուսը մեկ,
և երբ դուք ներսը կսարքեք ինչպես դուրսը,
և դուրսը կսարքեք ինչպես ներսը,
և վերևը կսարքեք ինչպես ներքևը,
և երբ տղամարդուն ու կնոջը կսարքեք մեկ,
որպեսզի տղամարդը չլինի տղամարդ
և կինը չլինի կին, [...]
այդ ժամանակ դուք (արքայություն) կմտնեք:


Սա Հիսուսի ամենախորիմաստ ասույթներից մեկն է: Այս խոսքերի մեջ` այն հիմքն է, որը պետք է հասկանա յուրաքանչյուր մարդ: Նրան, ինչի մասին խոսում է Հիսուս, հասնել շատ է դժվար: Եթե հասել ես դրան, էլ ուրիշ ոչինչ պետք չէ: Բայց, մինչև նրա խոսքերը քննարկելը, պետք է ինչ-որ բան պարզել:

Մարդ, ով ապրում է խելքով, չի կարող անմեղ լինել` իսկ Աստվածայինն անմեղի վրա է իջնում, միայն անմեղներն են մտնում Աստծո արքայություն: Անմեղություն` ահա նրա դարպասների բանալին: Միտքը խորամանկ է, նա հաշվենկատ է և դատող, բայց հենց հաշվենկատությունն է խանգարում Աստծո արքայություն մտնել: Խելքով կարելի է ամբողջ արքայություն ձեռք բերել երկրի վրա: Երկրային թագավոր լինելու համար արտակարգ խորամանկություն է հարկավոր: Որքան ավելի խորամանկ ես, այնքան ավելի հաջողությունների կհասնես այս աշխարհում; որքան ավելի հաշվենկատ ես, այնքան ավելի շատ այստեղ կստանաս:

Բայց Աստծո արքայության հետ ամեն ինչ հակառակն է: Նրա դռները բացելու համար ոչ հաշվենկատություն, ոչ խորամանկություն պետք չէ: Խելք ընդհանրապես պետք չէ, չէ որ դա ուղղակի հաշվիչ սարք է, խորամանկության մեխանիզմ: Եվ, եթե ոչ հաշվարկներ, ոչ էլ խորամանկություն պետք չեն, ուրեմն գիտակցության կարիք էլ չկա: Այդ դեպքում քո գոյատևման աղբյուրը դառնում է սիրտդ, իսկ սիրտը բացարձակապես անմեղ է:

Ինչու՞ ենք մենք խորամանկում: Ինչու՞ մեր միտքը մտածում է միայն, թե ինչպես մեկնումեկին խաբի: Որովհետև մեր աշխարհում դա հաջողության հասնելու միակ ճանապարհն է: Բայց նրանք, ովքեր երազում են հաջողության հասնել այստեղ, երբեք Աստծո արքայություն ընկնել չեն կարող: Դրան հասնել կարող են հուսալ նրանք միայն, ովքեր պատրաստ են անհաջողակ դառնալ այս աշխարհում, ովքեր հասկանում են. "Հաջողությունն այս աշխարհում` ինձ համար չէ, այն պետք չէ ինձ": Եվ միևնույն պահին փոխակերպություն է կատարվում, փոփոխություն: Գիտակցությունը դադարում է ձգտել դեպի դուրս և խորասուզվում է ներս:

Sambitbaba
18.01.2016, 22:27
Հիսուս հաճախ է խոսում անմեղների մասին: Նա անընդհատ պատմում է այն մասին, թե ինչ հմայիչ են երեխաներն ու ծաղիկները, ինչ անմեղ են շուշաններն ու թռչունները: Բայց այդպիսի անմեղության հետ չես վերադառնա, դուք արդեն կորցրել եք այն: Կարիք չկա ամեն ինչ այդքան բառացիորեն հասկանալ, հարկ չկա ընդօրինակել երեխաներին ու ծաղիկներին` դրանք ուղղակի խորհրդանիշներ են:

Մեծահասակն այլևս մանկություն վերադառնալ չի կարող: Ժամանակը հետ չես դարձնի: Մեկ անգամ ճանաչելով մի բան, մոռանալ այն անհնար է: Այո, կարելի է վեր լինել գիտելիքներից, բայց մանկական անտեղյակությանը վերադառնալ այլևս չի կարելի: Կարելի է գնալ միայն առաջ, հետ վերադառնալ չես կարող` հետդարձի ճանապարհ չկա: Մենք սովորական երեխա դառնալ այլևս չենք կարող: Ինչպե՞ս մանկություն վերադառնալ: Ինչպե՞ս մոռանալ ամենն, ինչ հասցրել ես իմանալ: Բայց առաջ ընթանալ կարելի է, կարելի է դուրս պրծնել մյուս կողմից:

Լա՛վ հիշեք սա: Եթե ոչ. մեկ էլ կսկսեք ձեզ երեխա երևակայել, բայց այդ ընդօրինակումն ընդամենը հերթական խորամանկություն կլինի, նուրբ հաշվարկ... Քանի որ Հիսուս ասել է. "Եղեք ինչպես երեխաներ", մենք նորից երեխա կձևանանք: Բայց երեխան ոչինչ չի ձևանում: Նա ապրում է ուղղակի և չի էլ հասկանում, որ ինքը` երեխա է, նա սեփական անմեղությունը չի գիտակցում: Նա անմեղ է, բայց ինքն այդ չգիտի: Իսկ դուք, եթե նույնիսկ երեխա էլ ձևանաք, ինքնագիտակցումից չեք ազատվի: Եվ այդ երեխայությունը շինծու կլինի, կեղծ: Ընդօրինակել երեխայի կարելի է, բայց բառացիորեն երեխա դառնալ ձեզ այլևս երբեք չի հաջողվի:

Սրբերն ու իմաստունները երեխայի են նմանվում լրիվ այլ իմաստով: Նրանք նորից դուրս են պրծնում սահմաններից, վեր են խոյանում իրենց մտքի վրա, քանզի հասկանում են նրա ապարդյունությունը: Նրանք հասկանում են, թե որքան անհեթեթ բան է հաջողության ձգտել այս աշխարհում, նրանց մոտ կորչում է աշխարհիկ նվաճումների հանդեպ ամեն ձգտում, ուրիշների վրա տպավորություն գործելու, "ամենա-ամենան" լինելու, աշխարհի պորտը լինելու ամեն մի ցանկություն: Նրանց այլևս պետք չէ շոյել իրենց ինքնասիրությունը: Իմաստունները գիտակցում են, թե որքան անիմաստ է այդ ամենը: Եվ հենց դա հասկացար, ակնթարթորեն այլ մակարդակ ես տեղափոխվում:

Եվ այդ ժամանակ նորից գալիս է երեխայությունը` երկրորդ մանկությունը: Հնդիկները նման մարդկանց անվանել են դվիջ, "երկու անգամ ծնված": Դու ծնվում ես նորից, բայց դա արդեն լրիվ այլ ծնունդ է` դու ծնվում ես առանց հոր ու մոր օգնության: Դու ինքդ ես քեզ աշխարհ բերում, առանց երկու մարմինների միաձուլման, առանց երկատվածության: Դու ծնում ես ինքդ քեզ:

Ահա թե որն է Քրիստոսի ծննդյան իմաստը` նա ծնվել է Կույսից: Ավելի ուշ դա սկսեցին բառացիորեն հասկանալ` և գլխավորը բաց թողեցին: Ծնվել կույսից նշանակում է ծնվել մեկից. երկրորդ չկար, հայր ու մայր չկային, և այդ պատճառով ծնունդն անարատ էր: Շփումն ուրիշի հետ նշանակում է կորցնել անարատությունը: Դու կորցնում ես անարատությունդ, եթե նույնիսկ այդ երկրորդը` քո գլխում է: Ինչ-որ երկրորդ բանի գիտակցումը, ինչ-որ այլ բանի ձգտումը` կուսությունը կորցնել է: Առաջին անգամ մենք ծնվում ենք երկու սեռերի միաձուլումից, այլ ճանապարհ չկա, բայց երկրորդ ծնունդը միայն անարատ կարող է լինել:

Sambitbaba
22.01.2016, 08:46
Հիսուս, ինչպես և մյուսները, ծնվել է հորից ու մորից` այդպես էլ պետք է լինի, ի՞նչ վատ բան կա դրանում: Որպես սերմ, Հիսուս ձեզանից ոչնչով չի տարբերվում, բայց, դառնալով ծաղիկ, նա լրիվ այլ բան դարձավ` նա ծնվեց երկրորդ անգամ: Լրիվ ուրիշ մարդ լույս աշխարհ եկավ: Չկար արդեն Մարիամի որդի Հիսուսը, - այժմ նա ինքն իրեն լույս աշխարհ բերեց: Եսսեյների հինավուրց հանրությունը համարում էր, որ, փոխակերպվելով, մարդ իր սեփական հայրն է դառնում: Ահա թե որն է իմաստը. խոսքերն այն մասին, որ Հիսուս հայր չի ունեցել, նշանակում են, որ նա ինքն է հայր դարձել իրեն: Տարօրինակ է թվում, բայց այդպես էլ եղել է:

Երկրորդ ծնունդն անարատ է, այն էլ հենց քեզ անմեղ է դարձնում: Եվ այդ անմեղությունն ավելի մաքուր է, քան նորածնի անմեղությունը, չէ որ երեխան վաղ թե ուշ այն կկորցնի: Նրա անմեղությունը` բնության նվերն է, նա դրան ոչ մի կերպ չի արժանացել, և այդ պատճառով նման անմեղությունը հետո հետ են վերցնում: Մեծանալով, երեխան կորցնում է անմեղությունը` իսկ մեծանում են բոլո՛ր երեխաները: Բայց իմաստունն անմեղ է մնում ընդմիշտ: Նրա անմեղությունն իրենից չես խլի, չէ որ դա աճի վերջն է, զարգացման գագաթնակետը` ավելի աճելու տեղ այլևս չկա: Քանի հնարավոր է աճը, կա փոխելու ինչ-որ բան էլ: Բայց եթե հասել ես նպատակիդ, որից այն կողմ չկա ոչինչ, ուրեմն փոխելու էլ ոչինչ չկա:

Երեխան օրեցօր աճում է: Վաղ թե ուշ նա կորցնում է անմեղությունը, մեծ է դառնում, ավելի ու ավելի շատ բան է իմանում և ակամա սովորում է հաշվենկատ ու խորամանկ լինել: Բայց չափազանց համակվածությունը սեփական հաշվիչ սարքով նշանակում է, որ դու մնում ես ծնված երկու սեռերի մերձեցումից, դու դեռևս երկատված ես: Իսկ դա անխուսափելիորեն ներքին հակասություններ է բերում` չէ որ դու երկու մասի ես բաժանված:

Եթե ծնվել ես երկուսից, ուրեմն ինքդ էլ երկուս ես, քանի որ քո մեջ երկուսն էլ կան: Տղամարդը` ոչ միայն տղամարդ է, այլ մասամբ կին էլ է: Կինը` ոչ միայն կին է, նա փոքր ինչ տղամարդ է նաև: Թե տղամարդիկ, թե կանայք տղամարդուց ու կնոջից են ծնվում: Քո մեջ ապրում են թե հայրդ և թե մայրդ, չէ որ նրանք երկուսով են քեզ աշխարհ բերել, նրանք միաձուլվել են քո մարմնի մեջ, նրա մեջ դեռևս նրանց հյութն է ծորում: Դու` երկուս ես: Բայց որտեղի՞ց անխռովություն լինի, եթե քո մեջ երկուսն են ապրում: Երկուսը` դա մշտական պատերազմ է: Քանի դեռ քո մեջ կան այդ երկու հակադրությունները, նրանց մեջ անընդհատ լարվածություն է ծագում: Դրանից պրծում չկա, իսկ դուք անընդհատ փորձում եք հնարել, թե ինչպես հանգստանաք, ինչպես խաղաղվեք ու սուզվեք երանության մեջ: Ոչինչ դուրս չի՛ գա, չէ որ ամեն մեկիդ մեջ` երկուսն են:

Sambitbaba
23.01.2016, 00:33
Հանգիստ գտնելու համար միասնություն է պետք, իսկ դրա համար անհրաժեշտ է երկրորդ անգամ ծնվել: Հենց այդ ասած Հիսուս Նիկոդեմոսին: Նիկոդեմոսը հարցրեց նրան. "Ի՞նչ անեմ ես": Իսկ Հիսուս ասաց. "Սկզբում պետք է նորից ծնվել: Միայն այդ ժամանակ կարելի է ինչ-որ բան անել: Առայժմ, քանի դեռ այնպիսին ես, ինչ կաս, ոչինչ չես անի":

Ես էլ ձեզ նույն բանը կասեմ. առայժմ, քանի դուք այնպիսին եք, ինչ կաք, ոչինչ չեք անի: Մինչև նորից չծնվեք, մինչև ինքներդ ձեզ հայր չդառնաք, մինչև երկվությունը չվերանա, մինչև դուք մեկ չդառնաք, ոչինչ անել չի կարելի: Երբ կանացին ու տղամարդկայինը ձեր ներսում միաձուլվում են, շրջանագիծը փակվում է: Նրանք այլևս չեն պատերազմում, նրանք ուղղակի վերանում են, ջնջում են մեկմեկու` և միայն միասնություն է մնում: Այդ միասնությունն էլ հենց անարատությունն է:

Ահա թե ինչ նկատի ունի Հիսուս, երբ ասում է. "Երեխաների պես եղեք": Պետք չէ նրա խոսքերը բառացիորեն ընդունել: Բայց ինչու՞ հենց "երեխաների պես": Որովհետև բեղմնավորումից հետո առաջին մի քանի շաբաթների ընթացքում երեխան` ոչ տղամարդ է, ոչ կին: Կարող եք կենսաբաններին հարցնել, նրանք կասեն ձեզ, որ բավական երկար ժամանակ սաղմը զուրկ է սեռական հատկանիշներից: Առաջին շաբաթների ընթացքում նա սեռ չունի` կամ երկսեռ է, կամ անսեռ, բայց տղամարդկային կամ կանացի սեռի հստակ հատկանիշներ դեռ չունի: Շնորհիվ դրա ներկայիս բժշկությունը սովորել է փոխել մանուկների սեռը: Բավական է մի երկու սրսկում` և սեռը կփոխվի, չէ՞ որ սաղմի մեջ առկա են երկու սեռն էլ, համ տղամարդը, համ կինը: Ժամանակի հետ հավասարակշռությունը խախտվում է, այս կամ այն հատկանիշները գերակշռում և նախորոշում են երեխայի սեռը: Բայց ամենասկզբում լիիրավ միասնությունն է թագավորում, երկու սեռերն անխախտ միաձուլված են: Հետագայում ամեն ինչ հորմոններից է կախված:

Sambitbaba
26.01.2016, 21:32
Եթե սաղմին տղամարդու հորմոններ ներարկես, նա տղամարդ կդառնա, եթե կնոջ` կին: Սեռը կարելի է փոխել, չէ որ սեռական հատկանիշներն արտաքին բաներ են, նրանք ձեր էությանը չեն դիպչում: Սեռական պատկանելիությունը խիստ մարմնական, նյութական, հորմոնային հատկություն է: Մեր էությունը բացարձակապես կախված չէ սեռից: Բայց բաժանումը վաղ թե ուշ ծագում է. սաղմը տղա կամ աղջիկ է դառնում:

Ամենասկզբում լիլակատար միասնություն է: Հետո, երբ երեխան լույս աշխարհ է գալիս, նա արդեն տղա է կամ աղջիկ: Բայց գիտակցության խորքում բաժանվածություն դեռ չկա: Հոգում նա առաջվա պես միասնական է: Նորածինը չգիտի դեռ, տղամարդ է ինքը, թե կին: Տարբերությունը նա կսկսի նկատել մի քանի ամիս անց միայն: Եվ այդ ժամանակ նրա հայացքները կատարելապես փոխվում են. նա անմիջապես գիտակցում է իրեն: Սեռական տարբերությունները թափանցում են գիտակցության մեջ. "ուղղակի մարդն" անհետանում է, ի հայտ է գալիս տղամարդը կամ կինը: Տարբերությունը մեզ հետ է մնում մեր ամբողջ կյանքում, և դա նշանակում է, որ մենք երբեք սկզբին վերադառնալ չենք կարող. շրջանը բաց է մնում: Բայց իմաստունն այնուամենայնիվ վերադառնում է սկզբնաղբյուրին, փակում է շրջանը: Եվ սեռական հատկանիշները սկզբում անհետանում են գլխում` ամեն ինչ տեղի է ունենում հակառա՛կ հերթականությամբ:

Երեխայի մոտ սեռական տարբերությունները սկզբում արտահայտվում են մարմնի վրա, հետո գիտակցության մեջ: Իմաստունի մոտ բաժանվածությունը սկզբում անհետանում է գլխում, հետո նոր` մարմնի մեջ: Դեռևս կյանքի օրոք նա վերադառնում է միասնությանը: Դա էլ հենց երկրորդ մանկությունն է. նա նորից անմեղ է` բայց դա արդեն այլ, հարստացած անմեղություն է:

Մանուկի անմեղությունն աղքատ է, չէ՞ որ նա դեռևս ոչինչ չի ապրել: Երեխայի անմեղությունը` նույնն է ինչ ինչ-որ կարևոր բանի բացակայությունը: Իմաստունի անմեղությունն այլ է. դա ներկայություն է, այլ ոչ բացակայություն: Նա արդեն ճանաչել է աշխարհը, նա շատ բան է տեսել, նա ճաշակել է ամենն, ինչ կարելի էր փորձել: Նա ծայրից ծայր է հասել. եղել է մեղավոր, սուզվել է խորխորատները, հրահրել է իրեն, ապրել է ամեն ինչ կյանքում` և այժմ վերջապես դուրս է պրծել այս աշխարհից: Նրա անմեղությունը լիառատ է, այն հենված է հարուստ փորձի վրա: Եվ նա երբեք այլևս չի զրկվի իր փորձից, քանզի արդեն ճանաչել է ամենն, ինչ կարելի էր ճանաչել: Հնարավո՞ր է միթե ամեն ինչ մոռանալ: Իմաստունն այլևս մղումներ չունի, նա ամեն ինչ ճաշակել է արդեն, ցանկանալու էլ ոչինչ չկա:

Եվ եթե դու հասել ես դրան` երեխա ես եղել սկզբում ու հասել ես դրան վերջում, - քո կյանքը շրջապտույտ է կատարել, փակել է օղակը, լցվել է կատարելությամբ: Քանի դեռ դա տեղի չի ունեցել, քո կյանքը կիսատ է: Կատարելության բացակայությունը` տառապանքներ են, տանջանքներ, այն, ինչ Բուդդան անվանել է դուհկհա: Քանի դեռ կա անավարտություն, դժբախտություններն էլ են մնում: Ավարտվածություն` նշանակում է վերջ տառապանքներին:

Sambitbaba
01.02.2016, 05:44
Իմաստունը մահանում է երջանիկ` այլևս ծնունդներ չեն լինի, նա տառապանքների աշխարհ վերադառնալու կարիք այլևս չունի: Դուք անավարտ եք մահանում: Գործներդ չեք ավարտել` և ծնվում եք նորից: Ձեր էությունը նորից ու նորից այստեղ է վերադառնում ավարտվածությունը որոնելու, և, քանի դրան չեք հասել, ստիպված եք կրել բոլոր այդ նոր ծնունդների ծանրությունը: Հնդիկները դա կյանքի և մահվան անիվ են անվանում: Իմաստունը ցած է թռչում անիվից, չէ՞ որ նա ինքը փակ շրջան է դարձել` անիվն ինչի՞ն է պետք:

Բայց ի՞նչ է տեղի ունենում սովորական մարդկանց հետ: Նրանց գլխում մինչև վերջ պահպանվում է տարբերությունը սեռերի միջև: Մարդիկ մտածում են սեքսի մասին, նույնիսկ երբ մարմինը պառավել է, չէ որ սեռական տարբերությունները` երկվության հիմքն է: Եվ, քանի դեռ կա սեռը, քանի միասնություն չկա, ոչ-երկվությունը` Բրահմանը, - չի հայտնվի: Հիշեք. ոչ-երկակին, ադվայտան, Բրահման, Միակը` վերացական թեորիա չէ, մտահայեցողական վարդապետություն չէ: Դա փիլիսոփայական կատեգորիա չէ, որի մասին կարելի է վիճել, դա որպես հավատ ընդունված գաղափար չէ, - դա ելք է սեռական տարբերությունների շրջանակներից: Դա խորը բիոլոգիական երևույթ է, իսկական ալքիմիա, որովհետև պետք է փոխվի ձեր ամբողջ մարմինը:


Երեք ծերունի մի անգամ նստել այգու նստարանին և կիսվում էին իրենց վշտերով` էլ ինչի՞ մասին խոսեն ծերունիները: Մեկը, ով արդեն յոթանասուն երեք տարեկան էր, ասաց.
"Ես համարյա խլացել եմ: Ինձ արդեն գոռում են ականջիս, իսկ ես միևնույն է ոչինչ չեմ լսում":

Մյուսը, ով հինգ տարով ավելի մեծ էր, ասաց: "Իսկ ես կուրանում եմ, համարյա ոչինչ չեմ տեսնում: Պատկերացնու՞մ եք,
ես արդեն շիկահեր կնոջը թխահերից չեմ տարբերում":

Երրորդ ծերունին Խոջա Նասրեդինն էր, նրա իննսուներեքն էր արդեն լրացել: Եվ նա ասաց. "Ձեր խնդիրները` հեչ են իմի համեմատ: Լսեք, թե երեկ
երեկոյան ինչ պատահեց. ընթրիքին ես մի քիչ գինի խմեցի, հետո թեք ընկա բազմոցին ու նիրհեցի մի թեթև: Մի կես ժամ անց հասկացա, որ կինս արդեն անկողին է մտել: Ես բարձրացա ննջարան և ասում եմ նրան.
"Հապա մի կողմ քաշվիր, տեղ տուր ինձ, եկ զբաղվենք մի քիչ, ինչպես հնում էինք անում": Իսկ նա զարմացած նայում է ինձ և պատասխանում է.
"Խելքդ գցե՞լ ես, ինչ է, պառավ խելագար: Չէ որ մենք քսան րոպե առաջ էինք դրանով զբաղվու՛մ":

Խոջա Նասրեդինը լռեց մի պահ, հետո ավելացրեց. "Հա, հիշողությունս հե՛չ բանի պետք չէ..."

Sambitbaba
02.02.2016, 22:37
Սեքսի մասին մտքերը հետևում են մեզ մինչև վերջ, ընդհուպ մինչև մահ: Կարող է, դուք այդ չեք նկատել կամ ուղղակի չեք մտածել այդ մասին, բայց մարդ, ով չի հաղթահարել իր միտքը, մտածում է այդ մասին նույնիսկ մահվան մահճի վրա: Սեռական տարբերությունները` առաջինն է, ինչ նա ճանաչում է ծնունդից հետո: Բնականաբար, դա նաև վերջի՛նն է, ինչ հիշում է մարդ:

Կարող եք ինքներդ համոզվել: Այսօր, երբ պառկեք քնելու, փորձեք հիշել, թե ինչի մասին է լինելու ձեր միտքը քնելուց առաջ: Ամենավերջին միտքը: Եթե հաջողվի հիշել, ինքներդ կզարմանաք, քանզի առավոտյան հենց ա՛յդ միտքն առաջինը կլինի ձեր գլխում: Կարելի է և հակառակը փորձել. հիշել առաջինն, ինչ կմտածես առավոտից, - հենց դա էլ կլինի վերջինը, ինչ կհիշես քնից առաջ: Կյանքը շրջանագծով է ընթանում: Սեքսը, սեռական տարբերությունները` առաջինն է, ինչից սկսվում է կյանքը: Դրանով էլ այն ավարտվում է: Եվ քանի դեռ դուրս չես պրծել այդ անիվից, մնում ես մտքերիդ ստրուկը, այլ ոչ թե նրանց տերը:

Գիտե՞ք, թե ինչ է տեղի ունենում, երբ մարդու կախում են: Սերմնաժայթքում: Դա արդեն մեկ անգամ չէ, որ նկատել են. ամեն անգամ, երբ կախում են տղամարդու, նրա մոտ սերմնաժայթքում է կատարվում: Ի՞նչ իմաստ կա դրանում: Ինչու՞ է այդպես լինում: Կյանքը` շրջապտույտ է, այն ինքն իրեն եզրափակում է` ինչ եղել է սկզբից` վերջում էլ կլինի:

Իմաստունը սեռական տարբերությունների սահմանից դուրս է գալիս: Բայց նա սեռականությունը չի ճնշում, հիշեք այդ, քանզի ճնշումը` սահմաններից դուրս գալ չէ: Քանի դեռ ճնշում ես ինչ-որ բան, այն մնում է քո մեջ: Քանի դեռ ինչ-որ բան ճնշում ես, դու դեռևս երկատված ես: Իմաստունն ընդհանրապես չի փորձում ինչ-որ բան ճնշել: Հակառակը, նրա մեջ տղամարդկային և կանացի էներգիաները միաձուլվում են իրար, նա այլևս ոչ տղամարդ է ոչ կին: Ահա թե ինչու էր Հիսուս խոսում "Աստծո ներքինիների" (Մատթ: ԺԹ -12) մասին: Ահա թե ինչու հնդիկները Շիվային անվանում են Արդհանարիշվարա (երկսեռ տիրակալ) և պատկերում են նրան կես-կին, կես-տղամարդ. նրա մեջ երկու սեռերն իրար են միաձուլվել: Իսկ հնդիկները Շիվային ամենակատարյալ աստվածն են համարում, նա` Մահադևա է, մեծագույն աստված: Ինչու՞ են նրան Մահադևա, մեծագույն աստված անվանում: Որովհետև նա թե տղամարդ է, թե կին, իսկ եթե քեզ հաջողվել է հաշտեցնել քո մեջ կանացին ու տղամարդկայինը, երկու սկիզբները փակ շրջան են կազմում` և անմիջապես անհետանում են: Կորչում է երկատվածությունը, հանդես է գալիս միասնությունը:

Հիսուս միասնության` Արդհանարիշվարայի, կիսակին-կիսատղամարդու մասին է խոսում: Բայց լինել թե մեկը և թե մյուսը` նմանապես նշանակում է ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը չլինել: Դա նոր երեխայություն է, երկրորդ մանկություն: Դու "երկու անգամ ծնված" ես դառնում, դվիջ: Քո առջև բացվում է անմեղության նոր աշխարհը:

Sambitbaba
06.02.2016, 22:43
Այժմ անցնենք կոնկրետ իմաստուն խոսքին...



Հիսուս տեսավ նորածինների, որ կաթ էին ծծում:
Նա ասաց իր աշակերտներին.
Այս նորածինները, որ կաթ են ծծում,
նման են նրանց, ովքեր արքայություն են մտնում:

Աշակերտներն ասացին նրան.
Ուրեմն ի՞նչ է, եթե մենք նորածիններ ենք,
մենք արքայությու՞ն կմտնենք:


Աշակեերտները միշտ հիմար հարցեր են տալիս: Նրանք ամեն ինչ չափից դուրս բառացիորեն են հասկանում, նրանք լսում են խոսքերը միայն` իսկ իմաստն իրենց, խոսքերի մեջ չէ: Աշակերտները տեսնում են խորհրդանիշներ և դրանք ինչ-որ կոնկրետ բան են համարում: Բայց Հիսուս պատկերավոր է խոսում, նրա խոսքերը ցուցմունքներ չեն, այլ ընթացիկ խորհրդանիշներ: Բառերը ոչինչ չեն ասում, դրանք ակնարկներ են միայն` հուշվածքներ, դեպի լուսինը ցցած մատեր... Ինքնին նրանք իմաստ չեն կրում:

Բավական էր Հիսուս ասեր. "Այս նորածինները... նման են նրանց, ովքեր արքայություն են մտնում", ինչ աշակերտներն անմիջապես որոշեցին. եթե դառնաս այնպիսին, ինչպիսին այդ նորածիններն են, նույնպես կարող ես Աստծո արքայություն մտնել, քեզ մոտ նույնպես կստացվի:

Եվ աշակերտները խնդրեցին կրկնել. "Ուրեմն ինչ է, եթե մենք` նորածիններ ենք, մենք արքայությու՞ն կմտնենք":

"Ո՛չ, - առարկեց Հիսուս: - Նորածին լինել` դեռևս ամեն ինչ չէ՛":

Sambitbaba
07.02.2016, 22:03
Հիսուս ասաց նրանց.
Երբ դուք սարքեք երկուսը մեկ,
և երբ դուք ներսը կսարքեք ինչպես դուրսը,
և դուրսը կսարքեք ինչպես ներսը,
և վերևը կսարքեք ինչպես ներքևը,
և երբ տղամարդուն ու կնոջը կսարքեք մեկ,
որպեսզի տղամարդը չլինի տղամարդ
և կինը չլինի կին, [...]
այդ ժամանակ դուք (արքայություն) կմտնեք:


Ահա թե ինչ է նշանակում նորածին դառնալ: Աշխատեք թափանցել ամեն տողի մեջ. "Երբ դուք սարքեք երկուսը մեկ..."

Ահա՛ թե գլխավորը ինչն է: Դուք գիտե՞ք, որ անցնելով պրիզմայի միջով, արևի ճառագայթը բաժանվում է յոթ գույների: Ծիածանն էլ նույն կերպ է ստացվում: Ահա թե ինչ է տեղի ունենում. անձրևից հետո, երբ օդը հարուստ է գոլորշիով ու մանր կաթիլներով, այս վերջիններս պրիզմայի պես մի բան են կազմում: Արևի ճառագայթներն անցնում են նրա միջով, բաժանվում են յոթ գույների` և երկնքում ծիածանն է հայտնվում: Ծիածանը տեսանելի է, երբ անձրևոտ օրն արևը նայում է ամպերի միջից: Արևի ճառագայթը` սպիտակ է: Դա ամենամաքուր սպիտակ լույսն է, բայց պրիզմայի պատճառով մասնատվում է յոթ գույների: Սպիտակն անհետանում է, ի հայտ են գալիս ծիածանի բոլոր գույները:

Միտքը պրիզմայի պես է կառուցված. աշխարհն ամբողջական է, աշխարհը` մաքուր սպիտակ լույսն է, բայց, բեկվելով գիտակցության մեջ, այն բազմակերպ է դառնում: Ինչին էլ նայես մտքի պրիզմայի միջով` ամեն ինչ տարատեսակ է: Բավարար ուշադրության դեպքում, ցանկացած մտավոր կառուցվածքի մեջ կարելի է նրա յոթ գույները տեսնել: Գիտակցությունը պրիզմայի պես է աշխատում. ամեն ինչ յոթ տարբեր երանգների է բաժանում: Շաբաթն, օրինակ, յոթ օր ունի: Իր ժամանակ Մահավիրան տրամաբանությունը յոթ քայլի է բաժանել: Դրանք այդպես էլ անվանել էին. "տրամաբանության յոթ քայլերը": Երբ Մահավիրային մի բան էին հարցնում, նա դրան յոթ պատասխան էր տալիս:

Դու մի բան ես հարցնում` իսկ քեզ միանգամից յոթ պատասխա՛ն են տալիս: Ում ուզես, կմոլորեցնի դա: Եթե մի հարցին յոթ պատասխան կա, ուզես թե չուզես, ավելի ես շփոթվելու: Այդ պատճառով Մահավիրային քչերն էին հասկանում: Ինչպե՞ս կարելի է այդպիսի բանը հասկանալ: Բայց նա բացարձակապես ճիշտ էր: Նա այսպես էր բացատրում. "Հարցը ծնվում է մտքում, և ես պետք է պատասխանեմ, օգտվելով մտքից: Բայց միտքն ամեն ինչ յոթ մասի է բաժանում": Այդ յոթ մասերը հակասում են մեկը մյուսին, այլ կերպ չի էլ կարող լինել, չէ որ ճշմարտությունը մեկն է միայն, յոթ ճշմարտություն չի կարող լինել:

Եթե մի հարցին յոթ պատասխան ես տալիս, հակասություններն անխուսափելի են: Երբ Մահավիրային հարցրեցին, կա՞ արդյոք Աստված աշխարհում, նա պատասխանեց. "Այո, Աստված կա: Ոչ, Աստված չկա: Եվ կա և չկա: Աստված գոյություն ունի և գոյություն չունի: Ոչ այս, ոչ այն" - և այդպես շարունակ, միանգամից յոթ դատողություն:

Գիտակցությունը մասնատում է ամեն ինչ, ասես պրիզմա լինի: Երբ նայում ես մտքի աչքերով, ամեն ինչ մասնատվում է յոթ մասի: Եթե ուշադիր նայել չես ուզում, թվում է, թե երկուսն են, բայց իրականում նրանք յոթն են: Հարցրեք հասարակ մարդու, գոյություն ունի՞ արդյոք Աստված, և նա կասի. "Այստեղ երկու տարբերակ կա միայն. կամ կա Աստված, կամ չկա": Նա նույնիսկ չի էլ մտածի այն մասին, որ ևս հինգ պատասխան է հնարավոր: Մարդիկ ընդհանրապես այնքան էլ լրջախոհ չեն: Յուրաքանչյուր հարցի կարելի է ոչ թե երկու, այլ ամբողջ յոթ տարբեր պատասխաններ տալ: Երկուսը` բազմակերպության սկիզբն է, իսկ յոթը` նրա գագաթնակետը:

Sambitbaba
10.02.2016, 00:39
Հիսուս ասում է. "Երբ դուք երկուսը մեկ սարքեք..."

Նա դիմում է ամենահասարակ մարդկանց: Մահավիրան` նա զրուցում էր մեծ գիտունների, հայտնի տրամաբանների հետ: Բայց Հիսուսի լսարանը լրիվ այլ է` աղքատ, հասարակ մարդիկ: Մահավիրան խոսում էր ընտրյալների հետ, իսկ Հիսուս բոլորի հետ է խոսում: Նա կարող էր յոթի բաժանելու մասին խոսել, բայց պարզեցրեց և խոսեց երկուսի մասին, չէ որ դրանից շատ բան չի փոխվում:

Հիսուս ասաց. "Երբ դուք երկուսը սարքեք մեկ..." Մահավիրան քիչ այլ կերպ էր խոսում. "Երբ յոթը մեկ սարքեք, երբ յոթը վերանա և մնա մեկը միայն, այդ ժամանակ նպատակներիդ կհասնեք": Իսկ Հիսուս ավելի հասարակ է խոսում. "Երբ կկորեն երկուսը և մեկը կմնա": Հիսուս և Մահավիրան միևնույն բանը նկատի ունեն, տարբերությունը բացատրվում է միայն ունկնդիրների ըմբռնման մակարդակով:

Ինչպե՞ս երկուսին ստիպել անհետանալ: Ի՞նչ է պետք անել դրա համար: Քանի դեռ ամեն ինչ մտքիդ միջով ես բաց թողնում, դրա հետ ոչինչ անել չես կարող: Քանի կա գիտակցություն, երկատվածություն էլ կլինի: Ինչպե՞ս այդպիսի ծիածանը ոչնչացնել: Ինչպե՞ս ստիպել նրան անհետանալ: Դեն նետիր պրիզման` և էլ ոչ մի ծիածա՛ն: Մաքրիր օդը կաթիլներից` և արևի լույսը նորից կսպիտակի: Քանի դեռ նայում ես գիտակցությանդ միջով, աշխարհը բազմակերպ է թվում, բայց, հենց դադարես այդ անել, աշխարհն ամբողջական կդառնա:

Վերջ տվեք գիտակցության միջով նայել: Մի կողմ դրեք այն: Երեխաներն աշխարհին նայում են առանց մտորելու, նրանց միտքը դեռ զարգացած չէ: Սկզբից պետք է աճի մարմինը, հետո նոր միայն գիտակցությունը` և դրա համար շատ տարի է գնում: Երբ երեխան ծնվում և առաջին անգամ տեսնում է աշխարհը, վերջինս ամբողջական տեսք ունի, նորածինը նրա մեջ ոչինչ չի կարող առանձնացնել: Ի՞նչ տարբերություններ նա կարող է նկատել: Նա դեռ չգիտի, որ սա` կանաչ է, իսկ այն` կարմիր: Նա ոչ կարմիրը, ոչ կանաչը չի տարբերում: Նա ուղղակի դիտում է` և աշխարհը նրա համար ամբողջական է: Նորածնի համար այնքան միասնական է աշխարհը, որ նա նույնիսկ իր և մոր մարմինները չի տարբերում:

Երկար տարիներ Ժան Պիաժեն ուսումնասիրել է երեխայի ուղեղը: Նա ուսումնասիրել է այն ամբողջ կյանքի ընթացքում և շատ ճշմարտություններ է բացահայտել. երեխան, օրինակ, իր մարմինն ուրիշ առարկաներից չի տարբերում: Այդ պատճառով նա հաճախ կրծոտում է սեփական ոտքերի մատները` նա դեռ տարբերություն չի տեսնում: Նա դեռ չգիտի, որ դա իր մատն է և անիմաստ է այն ծծել: Մանչուկն ուղղակի բռնում է ինչ պատահի, - նրա համար տարբերություն չկա: Նրա համար դա շատ բնական բան է:

Հնդկաստանում դարեր շարունակ եղել են մարդիկ, ովքեր փորձել են ընդօրինակել երեխաներին. օրինակ, ուտում էին այնտեղ, որտեղ արտաթորում էին: իսկ ուրիշ հիմարներ նրանց պարամահանսա էին անվանում, պայծառացած: Սրանք ուղղակի ընդօրինակում էին նորածիններին, իբր թե տարբերությունը չեն տեսնում, - բայց իրականում ամեն ինչ սքանչելի հասկանում էին, հակառակ դեպքում ինչու՞ էին այդքան ջանք թափում: Նրանք շատ լավ տեսնում էին տարբերությունը, բայց ստիպում էին իրենց ձևացնել, իբր իրենց համար մեկ է: Բուդդան նման բան երբեք չի արել, Հիսուս և Կրիշնան նույնպես, իսկ այսպես կոչված պարամահանսաները` դրանցից լիքն են, ամբողջ Հնդկաստանով մեկ կարելի է հանդիպել, - բռնի ստիպում էին իրենց տարբերությունը չնկատել:

Կարևոր չէ, տեսնու՞մ ես դու տարբերությունը, թե՞ ձևացնում ես, իբր չես նկատում, գլխավորը` գլխումդ է: Երկատվածությունը մնում է, եթե նույնիսկ ճնշում ես այն: Կարող ես քեզ նորածնի պես պահել, բայց անմեղ չես դառնա:

Երբ երկուսը մեկ ես սարքում... Ինչպես երեխան. գալով լույս աշխարհ, նա բացում է աչքերը, նայում է, և ոչինչի մասին չի մտածում: Սկզբում նայում է ուղղակի, մտածողությունը հետո է գալիս: Նախքան նորածինը կսկսի մի բանը տարբերել մյուսից, քիչ ժամանակ չի անցնում, երբեմն ամբողջ տարի: Փոքրիկն առանց տատանվելու խլում է խաղալիքն ուրիշ երեխայի ձեռքից, իսկ դուք պնդում եք. "Այդպես չի՛ կարելի: Դու քեզ վատ ես պահում, դա քո խաղալիքը չի՛": Դուք նրան տարբերությունն եք ցույց տալիս, ընդգծում եք սեփականության իրավունքը, որովհետև ինքներդ սովորել եք արդեն անձնական սեփականությանը: Դուք ամեն ինչ իմը և օտարի եք բաժանում: Իսկ երեխայի համար նման տարբերությաուն չկա` խաղալիքը խաղալիք է: Նա չի էլ պատկերացնում անգամ, որ դա` իրենը չէ: Եթե նա ի վիճակի է ձեռով հասնել դրան, նշանակում է, դա իրենն է: "Իմը", "օտարը", - դա նրա համար մութ անտառ է:

Sambitbaba
15.02.2016, 03:53
Երեխաներն ի վիճակի չեն հասկանալ տարբերությունը քնի և իրականության միջև: Առավոտյան մանկիկը կարող է հորդառատ լաց լինել, նա երազում խաղալիք է տեսել, իսկ այժմ ցավում է, որ այն անհետացել է: Նա ցանկանում է որ այն անմիջապես իրեն վերադարձնեն: Նա չի տարբերում քունն իրականությունից` նրա համար ոչ մի տարբերություն չկա: Նա անմեղ է, որովհետև դեռևս մեկը չի բաժանում մյուսից:

Բայց իմաստունի անմեղությունն ուրիշ է. նա արդեն դադարել է տարբերությունը նկատել: Դա չի նշանակում, որ նա չի տարբերում կանաչը կարմիրից կամ հացը քարից: Նա ուղղակի դեն է նետել նման դատողությունները: Նա ապրում է տեսողությամբ, այլ ոչ թե ուղեղով: Ահա թե ինչու հնդիկներն իմաստուն փիլիսոփայություններին դարշանա անունն են տվել: Դա նշանակում է "դիտել, բայց չմտածել": Այստեղ նույնիսկ "փիլիսոփայություն" բառն էլ չի սազում, չէ որ դա նշանակում է դատողություններ անել, իսկ դարշանան` լրիվ այլ բան է:

Փիլիսոփայություն նշանակում է մտածել, իսկ դարշանա` տեսնել: Դրանք անհամատեղելի բաներ են, լրիվ հակադրություններ: Դարշանա նշանակում է նայել նորածնի նման, երբ ոչ մի տարբերություն չես տեսնում: "Երբ դուք երկուսը սարքեք մեկ, Եվ, երբ դուք ներսը կսարքեք ինչպես դուրսը..." "Դուրսը" և "ներսը"` նույնպես երկվություն է:

Ես ինքս հաճախ եմ ասում. մոռացեք արտաքինը, փնտրեք ներքինը, սուզվեք ձեր ներսը, դեն նետեք ամենն, ինչ ձեր շուրջն է: Բայց պետք չէ դա չափից դուրս բառացիորեն հասկանալ, չէ որ երբ մոռանում ես արտաքինի մասին, ներքինն էլ է անհետանում: Եթե արտաքինն այլևս չկա, ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է ներքինի մասին խոսել: Դրանք հարաբերական հասկացություններ են. ներքինը գոյություն ունի միայն որպես արտաքինի հակարդություն, Եվ, եթե չկա արտաքինը, ներքինն էլ չի լինի: Սկզբում դեն են նետում արտաքինը, իսկ հետո ինքնիրեն վերանում է ներքինն էլ. չկա այլևս ոչ "դուրսը", ոչ "ներսը"` կա միայն միասնություն: Քանի դեռ կա բաժանում ներքինի և արտաքինի, դու` առաջվա պես երկուսն ես, ոչ թե մեկը, դու դեռևս երկու մասի ես բաժանված:

Ահա թե ինչու ձեն-վանականներն արել են աշխարհի ամենատարօրինակ դատողություներից մեկը. նրանք ասել են, որ այս աշխարհն` Աստված է, ամենօրյա կյանքը` կրոն, և ամեն ինչ պետք է լինի այնպես, ինչպես կա: Ոչինչ պետք չէ փոխել, որովհետև փոփոխությունների գաղափարն ինքն արդեն երկվություն է նշանակում. ի հայտ է գալիս այն, ինչը հարկ է փոխել, և այն, ինչին պետք է հասնել: Ա-ն պետք է դարձնել Բ` իսկ դա արդեն ամբողջություն չէ, այլ զույգ: Բայց վանականներն ասում են, որ այս աշխարհը հենց աստվածային արքայությունն է որ կա: Աստված` աշխարհի արարիչը չէ, իսկ մենք` նրա ստեղծածը չենք: Մենք հենց կա՛նք Աստված: Աստված չի ստեղծել աշխարհը, ախարհն առանց այն էլ աստվածային է, նա` Աստծո արվեստն ինքն է:

Sambitbaba
21.02.2016, 19:01
Միտքը միշտ փորձում է տարբերություններ գտնել, դա նրա խնդիրն է: Եվ որքան ավելի լավ ես կարողանում նկատել տարբերությունն, այնքան ավելի խելոք ես: Գիտակցությունը միշտ պնդում է, որ խորհրդամոլությունը հիմարություն է, չէ՞ որ այն հստակ սահմաններ չի գծում: Այդ պատճառով հոգևոր լինելը հաճախ խորհրդամոլություն են անվանում, միստիցիզմ, համարելով խորհրդամոլությունը ոչ այնքան լավ ինչ-որ բան: Խորհրդամոլության տակ հասկանում են ինչ-որ մշուշոտ, դժվարըմբռնելի, անորոշ, երազի նման մի բան:

Տրամաբանները միստիկներին հիմարիկներ են համարում, որովհետև վերջիններս ոչ մի հստակ տարբերություն անց չեն կացնում: Տարբերություններ` ահա թե ինչն է գլխավորը մտքի համար, չէ որ մեզ անպայման պետք է հաստատ իմանալ, թե ինչն ի՛նչ է: Եվ տրամաբանները ենթադրում են, որ որքան ավելի շատ տարբերություններ ես դու նկատում, այնքան ավելի մոտ ես իրականության ըմբռնմանը: Ահա թե ինչպես գիտությունը` իսկ դա ընդամենը տրամաբանության շարունակությունն է, տրամաբանության պրակտիկ կիրառումը և ուրիշ ոչինչ, - ահա թե ինչպես գիտությունը տեղեկացավ ատոմի մասին. տրամաբանությունն անց էր կացնում տարբերություններ, մասնատում էր նյութն ավելի ու ավելի փոքր մասերի, բաժանում էր մեկը մյուսից, մինչև հասավ անբաժանելիին:

Հոգևոր լինելը` ոչ թե բաժանում է, այլ միացում, դա սահմանները ջնջելն է, ոչ թե գծելը: Եվ այդ պատճառով հենց հոգևորն է հասնում բարձրագույնին, ամբողջականությանը: Մինչև գիտությունը կգնար դեպի ատոմը` իսկ դա բազմազանություն է, անհաշիվ բազմազանություն, - հոգևորը հասավ ամբողջականին, անվերջանալի միակերպությանը: Գիտությունը հենվում է գիտակցության վրա, իսկ գիտակցությունը տարբերություններ է դնում, նկատում է իրար ոչ նմանը: Հոգևորը կախված չէ մտքից, և նրա մեջ անհետանում են բոլոր սահմանները, ամեն ինչ դառնում է մնացած ամեն ինչ, ամեն ինչ միախառնվում է: Ծառերը միանում են երկնքի հետ, երկինքը հայտնվում է ծառերի մեջ: Երկիրը միաձուլվում է երկնքի հետ, երկինքը ձգվում է դեպի երկիր...

Իսկ եթե ուշադիր նայենք աշխարհին, կպարզվի, որ ճիշտ են հենց խորհրդամոլները: Գոյություն ունեցող բոլոր սահմանափակումները հորինել է մարդը, իսկ իրականում ոչ մի սահման չկա: Դա օգտակար, պրակտիկորեն հարմար հնարանք է` և այնուհանդերձ ուղղակի հնաքանք է: Այո, հաճախ այն օգնում է, բայց խանգարում է շատ ավելի հաճախ:

Sambitbaba
24.02.2016, 20:12
Հիշեք, թե որքան տխուր էիք անցած շաբաթ: Իսկ հիմա փորձեք հստակ սահման գծել. կարո՞ք եք ճշգրիտ անվանել այն պահը, երբ տխրեցիք: Վայրկյանի ճշտությամբ: Կարո՞ղ եք արդյոք ասել, որ դա տեղի ունեցավ այսինչ ամսի այսինչ օրը, ուղիղ առավոտյան ժամը ինն անց կեսին: Ոչ, ոչ մի հստակ սահման չի եղել: Եվ, եթե մտածենք, կպարզվի, որ մեր կյանքում ամեն ինչն է անհստակ: Անհնար է հստակորեն ասել, թե կոնկրետ երբ տխրեցիր: Անհնար է հետևել, թե որ պահին ուրախացար, - փորձեք հետևել դրան: Ոչ մի կերպ հնարավոր չէ դա հասկանալ, նույնիսկ ետ հայացք գցելով: Բայց և այնպես դուք գիտեք, որ տխուր էիք, իսկ հետո ուրախացաք` գիտակցությունը չի կարող մշտապես գտնվել միևնույն վիճակում: Եվ դուք անկարող եք դա փոխել: Չեք կարող տխրել մինչև ձեր կյանքի վերջը, եթե նույնիսկ անսահման ջանաք: Եթե այդպես է, ուրեմն փորձեք սահմանել, թե կոնկրետ որ պահին է թախիծը փոխվում ուրախության: Ահա, դուք արդեն ուրախ եք` բայց ե՞րբ դա սկսվեց: Սահմանն անհստակ է:

Ի՞նչ է այդ ամենը նշանակում: Այն միայն, որ ուրախությունն ու թախիծը` տարբեր տրամադրություններ չեն: Հենց այդ պատճառով դուք չեք կարողանում սահմանը գտնել. նրանք խառնվում են իրար, միահյուսվում են, դիզվում են իրար վրա: Իրականում ոչ մի սահման չկա: Այդ տրամադրությունները` ասես ալիքներ լինեն, բլուր և ցածրավայր. սարը դաշտավայր է դառնում առանց հստակ սահմանագծի, յուրաքանչյուր ալիքի կատարին հաջորդում է իջվածքը: Որտե՞ղ է վերջանում դաշտավայրը և սկսվում սարը: Ոչ մի տեղ: Նրանք միասնական են:

Տարբերություններ անց է կացնում գիտակցությունը միայն. "Ահա սարը, իսկ ահա դաշտավայրը": Բայց կարո՞ղ է արդյոք բարձրը գոյություն ունենալ առանց ցածրի: Ի՞նչը կանվանես դաշտավայր, եթե սարը չկա: Ինչպե՞ս կսահմանես ուրախությունը, եթե երբեք չես տխրել: Մեկը մյուսից տարբերելու փորձերը ձախողման են դատապարտված: Կարելի՞ է արդյոք տխրել առանց ուրախության: Մոռացե՛ք տարբերության մասին: Երջանկություն, վիշտ` դա ուղղակի պոեզիա է: Առողջություն, հիվանդություն` ոչ այլ ինչ է, քան ֆիզիոլոգիա: Կոնկրետ ինչի՞ց է սկսվում հիվանդությունը: Սահմանը որտե՞ղ քաշել: Եվ ե՞րբ է սկսվում ապաքինումը: Ոչ ոք ի վիճակի չէ հստակ սահմանազատել մեկը մյուսից. առողջությանը փոխարինում է տկարությունը, հիվանդությունն աստիճանաբար անցնում է: Սերը վերաճում է ատելության, ատելությունը փոխակերպվում է սիրո: Զայրույթը փոխարինվում է կարեկցանքով, կարեկցանքը դառնում է չարություն: Մտածել այդ մասին երբեմն հաճելի չէ, բայց միստիկները կատարելապես ճիշտ են:

Ինչ-որ ժամանակ մենք երեխա ենք եղել: Ո՞ր պահին դեռահաս դարձանք: Ե՞րբ մանկությունը փոխվեց պատանեկության: Ապագայում երիտասարդությանը կհաջորդի ծերությունը: Փորձե՞ք հապա նշել օրացույցի մեջ` ահա այն, այն օրը, երբ ես ծերացա: Բայց եթե դուք անկարող եք որոշել ծերության սահմանը, ուրեմն ինչպե՞ս կարող եք տարբերել կյանքը մահից: Դրա հետ նույնիսկ բժիշկների մոտ երբեմն մեծ բարդություններ են ծագում: Նրանք ոչ միշտ են հասկանում, թե երբ եկավ մահը: Մահվան ընդունված կանխանշանները վերցված են պրակտիկ նկատառումներից միայն, բայց իրականում սխալական են:

Ե՞րբ է վրա հասնում մահվան պահը: Երբ մարդ դադարում է շնչե՞լ: Բայց գիտական լաբորատորիաներում յոգերն արդեն ապացուցել են, որ ամբողջ տաս րոպե մարդ կարող է չշնչել: Նշանակում է, շնչառությունը կյանքի և մահվան սահման չի կարող լինել: Այո, կարող է, դա իրոք վերջին հոգոցն էր, բայց ինչ-որ մեկն արդեն ցույց է տվել, որ տաս րոպե կարելի է չշնչել: Իսկ ի՞նչ, եթե այդ մարդը նույնպես` յոգ է: Նա, հնարավոր է, իրոք մահացել է, բայց մենք դեռ չենք կարող նրան մեռած հայտարարել: Մյուս կողմից, վաղ թե ուշ անել այդ պետք է, չէ որ մեռյալներին թաղել է հարկավոր...

Ե՞րբ է ուրեմն մարդ վերջնականապես մահանում: Այն պահին, երբ դադարում է բաբախել սի՞րտը: Թե՞ երբ կանգ է առնում մտքի գործունեությունը: Այժմ լաբորատորիաներում կարելի է տեսնել ուղեղ առանց մարմնի` և այդպիսի ուղեղն առաջվա պես աշխատում է: Ո՞վ գիտի, թե ինչի մասին են մտածում այդ խեղճերը: Կարող է, ուղղակի քնել են իրենց համար ու չեն գիտակցում իսկ, որ զրկվել են մարմնի՞ց: Անմարմին ուղեղի աշխատանքն ուսումնասիրող գիտնականները պնդում են, որ այդ ուղեղներն աշխատում են նախկին ռիթմի մեջ. քնած են ու անքում, քուն են մտնում և արթնանում: Որոշակի բնութագրեր ցույց են տալիս, թե երբ է ուղեղը տեսնում երազներ և երբ չի տեսնում, բարկանում է, անհանգստանում է և լիցքաթափվում: Ինչի՞ մասին են նրանք մտածում այնտեղ, միայնության մեջ: Հնարավոր է, չեն էլ նկատում անգամ, որ մարմինն արդեն չկա: Բայց իրավունք ուե՞նք արդյոք մենք այդպիսի մարդուն մեռած համարել: Նա դեռ շարունակում է մտածել: Ուրեմն ի՞նչը վերցնել որպես չափանիշ: Ո՞ր պահին է վրա հասնում մահը:

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին Ռուսաստանում փորձեր էին անց կացնում. սրտի ամբողջովին կանգ առնելու հետևանքով վեցից ոչ քիչ դեպքերում մարդուն մահացած են հայտարարել: Բժիշկներն արձանագրել են մահը, բայց շարունակել են մատակարարել արյուն և վերակենդանացրել են մարդուն: Վեց հոգի կենդանացել են: Ի՞նչ անել: Նրանց նորից վերահայտարարել են կենդանի:

Այսպիսով, գոյություն ունի՞ արդյոք սահման, երբ վերջանում է կյանքը և սկսվում է մահը: Ո՛չ: Կյանքն ու մահը նույնպես ալիքի են նման: Կյանքը փոխարինվում է մահով, ինչպես ալիքի կատարը` իջվածքով: Նրանց չի կարելի բաժանել մեկմեկուց, նրանք միասնական են` դա միասնական գոյատևման ռիթմն է:

Միստիկներն այսպես են ասում. երբ խոսքը գնում է պրակտիկական հարմարության մասին, խնդրեմ, բաժանեք, բայց իրականում իրականությունն անբաժանելի է: Ինչպե՞ս ճանաչել անբաժանելի իրականությունը: Բավական է դեն նետել մեկը մյուսից տարբերող հարմարանքը` հենց դրա համար է պետք խորհրդածումը: Մի կողմ դրեք ձեր միտքը և ուղղակի դիտեք: Դիտեք, առանց մտածելու: Գիտակցեք, առանց դատելու: Դիտեք` և մի թույլատրեք մտքին բաժանել ձեզ Տիեզերքից: Երբ ամպ-մտքերն անհետանում են, արևը փայլում է իր ամբողջ հմայքով` և աշխարհը միասնական է:

Sambitbaba
01.03.2016, 20:48
Երբ դուք սարքեք երկուսը մեկ,
և երբ դուք ներսը կսարքեք ինչպես դուրսը,
և դուրսը կսարքեք ինչպես ներսը,
և վերևը կսարքեք ինչպես ներքևը,
և երբ տղամարդուն ու կնոջը կսարքեք մեկ,
որպեսզի տղամարդը չլինի տղամարդ
և կինը չլինի կին, [...]
այդ ժամանակ դուք (արքայություն) կմտնեք:


Ամենակարևոր, ամենահիմնական բաժանումը` տարբերությունն է տղամարդու և կնոջ միջև: Մեր սեռի մասին մենք երբեք չենք մոռանում: Կարելի է մոռանալ մարդու անունը, կարելի է նրա դեմքը մոռանալ, բայց տղամարդ է նա թե կին` դա չես մոռանա: Դա ուղղակի անհնար է թվում: Ինչպե՞ս կարելի է նման բանը մոռանալ: Եվ արդեն դա շատ հստակ ցույց է տալիս, թե որքան ամուր են մեր գլխում տպվել սեռական տարբերությունները:

Քսան տարի հետո հանդիպում ես ինչ-որ մեկին ու ոչինչ նրա մասին չես հիշում. ոչ անունը, ոչ դեմքը: Մի բան ես հիշում հաստատ` տղամարդ է նա թե կին: Դա ընդմիշտ մնում է հիշողության մեջ: Դա ամենագլխավորն է: Դա առաջինն է, ինչի վրա ուշադրություն ես դարձնում` տղամարդ է դիմացինդ թե կին: Դա նաև վերջինն է, ինչը մնում է հիշողությանդ մեջ: Իհարկե, ավելի հաճախ դա չմտածված ես նկատում, բայց և այնպես առաջինն, ինչ տեսնում ես նոր մարդու հետ հանդիպելիս, - նրա սեռն է: Եվ կնոջ հետ դու քեզ լրիվ այլ կերպ ես պահում, քան տղամարդու: Եթե քո առջև կին է, քեզ, տղամարդուդ, նա հրապուրում է, կգիտակցես դու այդ թե ոչ: Ավելի հաճախ չես գիտակցում, բայց քո վարքը փոխվում է, դու ավելի փափուկ ես դառնում:

Դա շատ լավ հասկանում են առևտրի մեջ, որտեղ վաճառողների մեջ կանայք ավելի շատ են: Այդպես էլ պետք է լինի. եթե գնորդները տղամարդիկ են, ավելի լավ է գործ ունենան կանանց հետ: Այդ ժամանակ տղամարդուն դժվար է հրաժարվել գնումից: Վաճառող-տղամարդուն նա հեշտորեն կասի "ոչ", բայց երբ կինն օգնում է քեզ փորձել կոշիկները, երբ կինը`գեղեցիկ կինը, - պատահաբար դիպչում է քեզ, գնումն ինքը հետին պլան է գնում: Կոշիկներն արդեն գլխավորը չեն: Նրանք սեղմում են քիչ ոտքդ, բայց դու միևնույն է ասում ես. "Այո, հարմար են", - և գնու՛մ ես: Իրականում դու կնոջ համար ես վճարում, այլ ոչ թե կոշիկների:

Նայեք յուրաքանչյուր գովազդի: Ինչ էլ վաճառեն` մեքենաներ, կոշիկներ, կամ էլի ինչ-որ բան, - գովազդի մեջ անպայման կիսամերկ կանայք են:Կարևոր չէ, տեղին է դա թե ոչ, ապրանքի հետ կապ ունի թե ոչ, խելոք միտք է դա թե հիմար, - պետք է մերկ կին լինի: Եվ այդ ժամանակ դու ոչ թե մեքենան ես գնում, այլ մեքենայի միջի այդ կնոջը: Ամենուր վաճառում և գնում են սեքս միայն, մնացածը երկրորդական է:

Հոգու խորքում մենք անընդմեջ սեքսի մասին ենք մտածում` միշտ և ամենուր: Հիսուս ասում է, որ անհնար է դառնալ անմեղ, քանի դեռ մնում է դեպի սեքսն այդ ձգտումը: Դուք առաջվա պես երկատված եք. տղամարդիկ փնտրում են կանանց, կանայք փնտրում են տղամարդկանց: Հայացքները մշտապես դուրս են ուղղված, դուք ներս նայելու ժամանակ չունեք, խորհրդածելու ժամանակ չկա: Կանայք հուզում են ձեզ, կանայք հետևում են ձեզ: Եվ եթե դիմադրեք դրան, կկոցեք աչքերդ ու չնակեք նրանց, կանայք ավելի հրապուրիչ կդառնան և ավելի գայթակղիչ...

Ուրեմն ի՞նչ անել: Ինչպե՞ս պրծնել այդ երկատվածությունից: Միջոցներ շատ կան, բայց նրանց մեծ մասը` խաբկանք է ուղղակի: Հաճախ են ասում. "Ջանա ամեն կնոջ մեջ մայր տեսնել", բայց ի՞նչ կփոխվի դրանից: Դա ուղղակի ինքնախաբեություն է: "Վերաբերվիր կանանց ինչպես քույրերիդ", - և հետո ի՞նչ: Ոչինչ չի փոխվում, կինը մնում է կին: Քույր թե մայր` կարևոր չէ: Նա դեռևս կին է` իսկ դու ինչպես միշտ տղամարդ ես: Որոնումները շարունակվում են: Ձգտումը դեպի մյուս սեռը բնազդական է, այն գիտակցության կողքով է անցնում, դա ստորջրյա հոսանք է:

Պատկերացրեք, որ կին է մտնում սենյակ: Հետևեք ձեզ` ի՞նչ է ձեր հետ կատարվում: Դուք անմիջապես փոխակերպվում եք: Եվ որքան ավելի գեղեցիկ է նա, այնքան ավելի նկատելի են փոփոխությունները: Ի՞նչ է տեղի ունենում: Դուք այլևս չկաք, կա տղամարդկային սկզբի կենդանի մարմնացումը: Դուք չկաք, միայն սեռական հորմոններն են մնացել: Նրանք սկսում են շարժվել, նրանք ձեզ հետին պլան են մղում և մթագնեցնում են գիտակցությունը: Դուք այլևս ոչինչ չեք նկատում և ասես հարբած լինեք:

Մինչև օրս մարդկանց սեքսից ավելի ուժեղ թմրադեղ հայտնաբերել չի հաջողվել: Սեքսը փոխում է ամեն ինչ: ԼՍԴ-ն ամեն ինչ վառ ու գեղեցիկ է սարքում ձեր շուրջ, բայց ԼՍԴ դեռ պետք է ճարել, իսկ սեքսը` ԼՍԴ է, որը միշտ քեզ հետ է: Սեքսը նույնպես ամեն ինչ վառ է դարձնում: Սեքսի լույսի տակ ամեն ինչ այլ տեսք ունի, հատուկ փայլք է ստանում: Դու լիքն ես կյանքով, դու արդեն ոչ թե ուղղակի քայլում ես, դու թռչում ես, ոչ թե ուղղակի խոսում ես, - երգում ես: Կյանքը պար է դառնում, դու տեղափոխվում ես լրիվ այլ տարածք:

Իսկ երբ սեքսը վերջանում է, դու նորից ընկնում ես անհետաքրքիր, անգույն, խավար իրերի տաղտկալի աշխարհը: Երգել այլևս չես ուզում, վազելու հավես չկա, գալիս է թախիծը: Բայց չի հասցնում կողքիդ նորից տղամարդ կամ կին հայտնվել, և աշխարհը նորից իր նախկին երանգներն է ստանում: Այն դառնում է վեպ, դառնում է պոեմ: Ի՞նչ է տեղի ունենում: Քանի դեռ դա շարունակվում է, դու դեռևս կիսված ես երկու մասի, և այդ խորին երկատվածությունը քեզ թույլ չի տալիս տեսնել իսկականը: Իրականությունը` այն երանությունն է, որտեղ ոչ երջանկություն ոչ դժբախտություն չկա:

Sambitbaba
09.03.2016, 18:08
Իրականը վեր է թախծից և ուրախությունից: Նրա մեջ չկա ոչ լարվածություն, ոչ թուլություն, ոչ լույս, ոչ մութ` իրականը վեր է այդ ամենից: Երբ վերանում է ամեն մի երկատվածություն, երանություն է տիրում: Հնդիկները դրան անանդա են անվանում, ինչը նշանակում է "երկատվածությունից դուրս": Չի կարելի պնդել, որ իմաստունը երջանիկ է: Նա երջանիկ չէ, քանզի յուրաքանչյուր երջանկություն վաղ թե ուշ փոխվում է վշտով: Չի կարելի նաև ասել, իբր իմաստունը տխուր է: Իմաստությունը երանության մեջ է գտնվում, նա վեր է հառնել երկատվածությունից: Նրա համար այլևս ոչ սարեր, ոչ կիրճեր չկան` նա ուղղակի քայլում է գետնի վրա, և այն ամենուր հարթ է: Չկան ոչ բարձրություններ, ոչ ցածրույթներ, չէ՞ որ "բարձրը" և "ցածրը"` նույնպես երկատվածություն է:

Եվ այդ պատճառով է Հիսուս ասում. "Երբ չկա ոչ ներսը, ոչ դուրսը, ոչ վերևը, ոչ ներքևը, երբ չկան երկուսը, երբ ընտրություն չկա, - այդ ժամանակ դու ուղղակի կաս": Եվ այդ գոյատևումն անցնում է մի մակարդակի վրա. չկան ալիքներ և անհանգստություն, օվկիանոսը հանգիստ է, նրա վրա նույնիսկ թեթևակի ծածանք չի խաղում: Չկա ոչինչ, ինչը բարձրանում և իջնում է: Օվկիանոսը հարթվել է հայելու պես. ոչ մի բան չի խանգարում նրա հանգստությանն ու անդորրին:

Յուրաքանչյուր անհանգստություն հրահրված է երկատվածությամբ, իսկ երկատվածության հիմքը` սեռական տարբերությունն է: Մնացած ամեն ինչից կարելի է հրաժարվել, բայց սեքսը` կյանքի հիմքն է: Դրանում է հենց դժվարությունը, չէ՞ որ սեքսը հիմնադրված է ձեր մարմնում, նրա ամեն բջջի մեջ: Մենք սեռական արարածներ ենք, մենք ծնվում ենք, որպեսզի զբաղվենք սեքսով: Ահա թե ինչու է Հիսուս ասում. "Մինչև նորից չծնվեք, ոչինչ չեք անի": Քանի դեռ մնում եք նույնը, ձեր մեջ պահպանվում է լարվածությունը, դուք դժբախտ եք:



...Եվ երբ տղամարդուն ու կնոջը կսարքեք մեկ,
որպեսզի տղամարդը չլինի տղամարդ
և կինը չլինի կին, [...]
այդ ժամանակ դուք (արքայություն) կմտնեք:


Ուրեմն, ի՞նչ անել: Պետք է ներսումդ փակել շրջանը: Հիսուս չի ասում, թե կոնկրետ ինչ է հարկավոր անել, քանզի այդպիսի գաղտնիքներն ամեն մեկին տալ չի կարելի, դրանք կարող են միայն աշակերտներն իմանալ: Կարող եք չկասկածել, որ իր աշակերտներին Հիսուս բացահայտեց դա, չէ որ քիչ է ասել. "Մե՛կ դարձեք": Խոսքերով ոչ ոք չի փոխվի: Բավական չէ լսել, որ տղամարդը պետք է կին դառնա, իսկ կինը` տղամարդ: Այո, դա վերջնական նպատակն է, բայց կոնկրետ ինչպե՞ս այդ անել, ի՞նչ ճանապարհով:

Այդ ճանապարհը Հիսուս գաղտնի է պահել: Նա, իհարկե, հայտնել է դա իր աշակերտներին, բայց թե ինչպես մեկը դառնալ` մեծագույն գաղտնիք է, այն կարող է շատ վտանգավոր լինել: Եթե ամեն ինչ մինչև վերջ չհասկացար, եթե փոքրիկ բանում անգամ սխալվեցիր, կարող ես ուղղակի խելագարվել: Ահա թե ինչն է ցավը` դրա համար է, որ այդ գաղտնիքը պատմելը` սարսափելի է:

Սովորական մարդը երկու մասի է բաժանված. նրա տղամարդկային էներգիան դրսից կանացին է փնտրում, իսկ կանացին` տղամարդկայինը: Ադպես տեղի է ունենում բոլոր սովորական մարդկանց հետ, բայց դա պետք է փոխել. թող կանացին ու տղամարդկայինը գտնեն իրար ներսում: Սակայն տղամարդուն ներսում վտանգավոր է հանդիպել ներքին կնոջ հետ` բնությունն այդ չի նախատեսել: Բնությունը մեզ միայն տղամարդուն կամ կնոջը փնտրելու ձգտում է տվել: Դա բնական ձգողություն է: Բայց ջանալ, որ նրանք հանդիպեն ներսում, այնքան էլ բնական չէ: Դա շատ զգույշ է պետք անել` և միայն ուսուցչի հսկողության տակ, ով այդ ճանապարհն անցել է արդեն: Ահա թե ինչու սուրբ գրերում մեծագույն հոգևոր գաղտնիքները չեն ներկայացվում. այդ գաղտնիքներն իմանում են միայն օծվելիս:

Sambitbaba
11.03.2016, 20:28
Բայց և այնպես ես կհամարձակվեմ որոշ ակնարկներ անել: Լավ հիշեք. եթե ցանկանում եք հետևել իմ խորհուրդներին, ուշադիր եղեք, բառ առ բառ կատարեք ամեն ինչ, մի շեղվեք, հակառակ դեպքում փորձանք է լինելու: Ավելի լավ է սովորական մարդ մնալ, չէ՞ որ շատ կրոնամոլներ խելագարվում են: Բանն ահա ինչ է. բանալին ստանում ես, բայց չգիտես, թե ինչպես այն օգտագործես, և այդ պատճառով սխալ ես օգտագործում: Իսկ եթե բանալին կողպեքին չի համապատասխանում, կարող է վռվել ներսում, փչացնել կողպեքը:

Այն, ինչի մասին կասեմ, կարելի է անել միայն ուսուցչի ղեկավարությամբ: Ուսուցիչն անընդհատ հետևում է, թե ինչ է քեզ հետ կատարվում: Եթե ես պատրաստվում եմ ինչ-որ բան պատմել, միայն այն պատճառով, որ ինքս այստեղ եմ, և, եթե դուք ցանկանում եք, կարող եք հիմա դրա վրա աշխատել:

Նախ և առաջ, ներքին տղամարդու կամ կնոջ որոնումների համար հարմար պահ է սեքսով զբաղվելը: Զբաղվելով սեքսով, փակեք ձեր աչքերը, թող դա խորհրդածում դառնա: Կինն արտաքին աշխարհում միշտ օգնում է արթնանալ կնոջը ներսում: Իսկ սեքսի ժամանակ ներքին էներգիաները` ինչպես կանացի, այնպես էլ տղամարդկային, - հասնում են գագաթնակետին: Հեշտանքը վրա է հասնում ոչ թե արտաքին, այլ ներքին զուգընկերոջ հետ միաձուլվելիս:

Եվ եթե դուք բավարար չափով ուշադիր լինեք, ուրեմն կնկատեք, որ ձեր ներսում էներգիայի երկու հոսանքներ հանդիպում են իրար: Երբ դա տեղի է ունենում, հեշտանքը համակում է ամբողջ մարմինը: Այն մասնակի չէ, այն չի սահմանափակվում սեռական օրգանների գոտիով: Եթե հաճույքը ստանում են միայն սեռական օրգանները, դա հեշտանք չէ, այլ ուղղակի ձեռնաշարժություն: Հեշտանքը համակում է ամբողջ մարմինը. մարմնի ամեն մի բջիջ թրթռում է նոր կյանքով, նոր ուժով, չէ՞ որ այդ մերձեցման մեջ անսահման շատ էներգիա է դուրս պրծնում: Միաձուլումը տեղի է ունենում ներսում, բայց դու չես զգա, քանի այն փնտրում ես դրսում:

Ուրիշ կինը, ուրիշ տղամարդը` ներքինների անձնավորումներն են ընդամենը: Սիրահարվելով, սիրում եք դիմացինին այն պատճառով միայն, որ նա ինչ-որ բանով նման է ձեր ներքին տղամարդուն կամ կնոջը: Ահա թե ինչու է մեզ այդքան դժվար բացատրել, թե ինչու մենք սիրեցինք հենց այդ մարդուն, - սիրո մեջ տրամաբանական ոչինչ չկա:

Մեզանից ամեն մեկի մեջ կին կա: Եվ, երբ արտաքին աշխարհում տեսնում ես նրան նման կնոջ, անմիջապես սիրահարվում ես: Դա հորինած սեր չէ, մենք գլխով չէ, որ սիրահարվում ենք, ամեն ինչ չգիտակցված է պատահում: Հենց այդ կնոջ մեջ դու հանկարծ ինչ-որ կայծ ես նկատում: Ճշտության ինչ-որ զգացում է ծագում:

Ի՞նչն է այս կամ այն կնոջը համապատասխան դարձնում: Չէ՞ որ ուրիշներին ավելի հաճախ նա չի համապատասխանում. ոմանք նույնիսկ ատում են նրան, ուրիշներն ուղղակի անտարբեր են նրա հանդեպ: Շատերը նրա վրա չեն էլ նայի, շատերը կզարմանան միայն` ի՞նչ առանձնահատուկ բան կա նրա մեջ: Ինչ-որ մեկը կարող է նույնիսկ ծիծաղել քեզ վրա. "Դու ինչ է, սիրահարվել ես նրա՞ն: Խելքդ գցե՞լ ես, ինչ է": Բայց հենց այդ կինն է ինչ-որ բանով նման նրան, ով քո ներսում է: Ահա թե ինչու է սերը կույր. այն արթնանում է ուղղակի, ոչինչ դրա հետ չես անի: Եվ, եթե սեր չկա, դրա հետ էլ ոչինչ անել չես կարող...

Երբ զբաղվում ես սեքսով, սիրո էներգիան ամենավերևներն է հասնում, գագաթնակետին: Երբ գագաթնակետին եք, շուրջներդ մի նայեք, եթե ոչ, բաց կթողնեք ամենահրաշալին, ամենահանելուկայինը` իսկ այն տեղի է ունենում ներսում: Ահա ամենն, ինչ կատարվում է. դու փակում ես շրջանը: Երկուսը` տղամարդն ու կինը քո մեջ, - վերջապես միաձուլվում են, դու դառնում ես Արդհանարիշվարա:* Այդ պահին թրթռում է քո ամբողջ մարմինը, գլխիցդ մինչև կրունկներդ: Քո ամեն մի ջիղ եռում է կյանքով, որովհետև շրջանն ամփոփում է քո ամբողջ օրգանիզմը: Դա ուղղակի սեքս չէ, դա ավելին է, քան սեքսը: Հետևե՛ք դրան: Հետևեք գագաթնակետի մոտեցմանը, զգացեք, թե ինչպես են միաձուլվում ներքին էներգիաները: Իսկ հետո հետևեք, թե ինչպես է ավարտվում մակընթացությունը, թե ինչպես է անդունդը բացվում... Հետևեք ամեն քայլին, և դուք կզգաք, թե ինչպես են էներգիաները նորից բաժանվում:

Նույնիսկ մի քանի այդպիսի դիտարկումները բավական են, որպեսզի հասկանանք. մեզ ուրիշ մարդ պետք չէ: Նույն բանը կարելի է զգալ առանց նրա էլ, քանզի ամեն ինչ տեղի է ունենում ներսում: Մարդը կողքից` ուղղակի ձգանի է: Բայց ամեն ինչ առանց նրա օգնության էլ կարելի է զգալ, պետք է գիտենալ միայն, թե ինչպես: Բայց գիտենալ կարելի է այն ժամանակ միայն, երբ հենց ապրես այն: Ես չեմ կարող ասել ինչպես: Պետք է դիտարկել, լինել ուշադիր` և այդ ժամանակ կիմանաս, թե ինչպես են հանդիպում էներգիաները, ինչպես է վրա հասնում հեշտանքը, ինչպես են նրանք բաժանվում և նորից դառնում երկու:

Միաձուլված "Մեկը" ձեր մեջ երևան է գալիս շատ կարճ ժամանակով: Ահա թե ինչու է սեքսն այդքան գայթակղիչ, ահա թե ինչու հեշտանքն այդքան հաճույք է բերում` դու մի պահ դառնում ես Մեկ, երկատվածությունը վերանում է: Հշետանքի պահին բոլոր մտքերը կորում են: Քանի մտածում ես, հեշտանք չես ապրի: Իսկական հեշտանքի ներկայությամբ գիտակցությունը լռում է... Դու առաջվա պես կաս` իսկ միտքդ չկա: Գիտակցությունդ անհետացել է: Բայց այնքան կարճ ակնթարթ է դա, որ շատ հեշտ է նրան չնկատել: Դուք չեք նկատում նրան արդեն շատ կյանքեր: Այդ պահն այնքան կարճ է, որ չես նկատում նրան, եթե կենտրոնացած ես արտաքինի վրա:

- - - - - - - - - -
*Արդհանարիշվարա - հինդուիստական անդրոգինային աստվածություն, Շիվայի և նրա կին Պարվատիի միասնականացված կերպարը:

Sambitbaba
14.03.2016, 22:36
Փակեք ձեր աչքերը և դիտեք, թե ինչ է տեղի ունենում ներսում: Մի ջանացեք ինչ-որ զգացումներ հրահրել ձեր մեջ, ուղղակի հետևեք, թե ինչ է տեղի ունենում: Ժամանակի հետ ամեն ինչ կստացվի ինքնիրեն: Դա նույնն է, ինչ վառ արևի տակ ման գալուց հետո տուն մտնես: Մտնում ես` իսկ շուրջդ մութ է, ոչինչ չես տեսնում, աչքերդ դեռ լուսավորությանը չեն սովորել: Ի՞նչ անել: Ուղղակի սպասե՛լ է պետք: Նստել և լուռ նայել շուրջդ: Ժամանակի հետ մութը կցրվի, աչքերդ կսովորեն` և նորից կսկսես տարբերել առարկաները:

Անցումն արտաքինից ներքինին դժվար է այն պատճառով միայն, որ մեր աչքերն արտաքինին են սովորել: Թվում է, թե ներսում շատ է մութ, - և, քանի զննում ես, գլխավորն արդեն բաց է թողնված: Հնարավորինս շատ խորհրդածեք փակ աչքերով, նայեք ձեր ներսը, որպեսզի սովորեք ներքին մթությանը: Դա ականակույր խավար չէ, ձեզ թվում է ուղղակի, թե այնտեղ մութ է, որովհետև դուք սովորել եք դրսի վառ լույսին: Կամաց-կամաց ի հայտ կգա ցրված լուսավորություն, դուք կսկսեք ինչ-որ բան տարբերել: Իսկ հետո ամեն ինչ տեսանելի կլինի այնպիսի հստակությամբ, որ, բացելով աչքերդ, կհասկանաք, թե իրականում որտեղ է մութ: Մութ է հենց դրսում:

Ասում են, Արվինդան ասել է. "Երբ ես առաջին անգամ իմացա, թե ինչ կա իմ ներսում, դրսի լույսը մթնեց ինձ համար: Դրսի կյանքը դարձավ նման մահվան, չէ որ իմ ներսում տեղի էր ունենում ոմն բարձրագույն, վեհ, նախասկզբնական մի բան":

Հետևեք, թե ինչպես է փակվում ներքին օղակը, թե ինչպես են երկու էներգիաներ միաձուլվում իրար: Այդ միասնության մեջ չկա ոչ խելք, ոչ միտք: Ուղղակի դիտե՛ք: Ժամանակի հետ դուք կսկսեք տարբերել, թե ինչ է այնտեղ կատարվում: Եվ բավական է դա հասկանալ, արտաքինն ինքնստինքյան կգնա հետին պլան` պետք չէ նույնիսկ նրան հրել, նա ինքը կգնա:

Կանայք սքանչելի՛ են, տղամարդիկ սքանչելի՛ են: Սերը` հրաշք է, նրա մեջ վատ ոչինչ չկա, դա բնություն է, դա առողջություն է: Այն պետք չէ վանել, բայց առանց նրա էլ կարելի է: Այդ ժամանակ կախված չես լինի սիրուց: Անհրաժեշտ ամեն ինչ քո ներսում կկատարվի` և կգա այն պահը, երբ օղակը հավերժ կմնա փակված: Կողմնակի օգնությամբ դա տեղի չի ունենա, քանզի արտաքինը միշտ անջատում է, բաժանումը` նրա անքակտելի հատկանիշն է: Բայց ներքինին ոչինչ բաժանել պետք չէ: Ներքին ամուսնության մեջ ամուսնալուծություններ չեն լինում, դրանք անհնար են, չէ որ էներգիաները միաձուլվել են հավերժ: Եթե նրանք հանդիպել են, բաժանվել այլևս չեն կարող: Արտաքինը` մշտական բաժանումներ են. հիմա միասին եք, իսկ պահ անց արդեն հեռու եք իրարից:

Երբ ներսում ընդմիշտ փակվում է օղակը, դառնում ես Արդհանարիշվարա:

Ահա թե ինչի մասին է ասում Հիսուս.



...Եվ երբ տղամարդուն ու կնոջը կսարքեք մեկ,
որպեսզի տղամարդը չլինի տղամարդ
և կինը չլինի կին, [...]
այդ ժամանակ դուք (արքայություն) կմտնեք:



Այդ ժամանակ կմտնեք... Դուք կլինեք կատարյալ, անբաժանելի, անտրոհելի: Դուք կգտնեք ձեզ, կստանաք ազատություն և անկախություն: Այդ ժամանակ կունենաք ամեն ինչ, լիքը կլինեք ձեզանով: Իսկ քանի դեռ այդ օղակը չկա, ձեզ միշտ ինչ-որ բան չի հերիքելու` և պակասը լրացնելու համար դուք միշտ դեպի ուրիշներն եք ձգտելու:

Ահա թե ինչու սեքսը երբեմն շղթա է թվում` այդպես էլ կա՛: Դա կախվածություն է, իսկ յուրաքանչյուր կախվածություն հրահրում է անջատում: Այդ պատճառով էլ վեճեր են պատահում սիրելիների միջև. երկուսն էլ նեղված են, որ այդքան կապնված են իրար և չեն կարող բաժանվել:

Ոչ ոք չի ցանկանում ուրիշից կախված լինել, քանզի յուրաքանչյուր կախվածություն սահմանափակում է ազատությունը: Ամեն մեկն ուզում է լինել գլխավորը, ամեն մեկն ուզում է իշխել մյուսին` և, եթե դու կախված վիճակում ես, ստիպված ես զիջումների գնալ, չէ որ սարսափելի է կորցնել շահերդ: Դա փոխադարձ համաձայնություն է. "Ես կախված կլինեմ քեզանից, դու` ինձանից, ես գլխավորը կլինեմ մի հարցում, դու` մյուսում, մենք եկուսս էլ կիշխենք մեկմեկու վրա":

Բայց ոչ ոք չի ցանկանում, որ իրեն բռնադատեն, - ահա թե ինչու երբեմն դժբախտ է սերը: Ինչպե՞ս կարելի է երջանիկ լինել, եթե սիրում ես մեկին և միևնույն ժամանակ ատում ես: Այդ ժամանակ գեղեցկուհին էլ աչքիդ հրեշ կթվա:

Sambitbaba
15.03.2016, 20:23
Մի անգամ խոջա Նասրեդինը զրուցում էր ընկերոջ հետ: Մի պահ
ներս մտավ նրա կինը և ընկերն ասաց. "Օհո՜: Կարող եմ գրազ գալ, որ նա քո սիրելի կինն է":

Խոջա Նասրեդինը տխուր պատասխանեց. "Նա իմ միակ կինն է..."


Սերը միշտ լի է տխրությամբ, քանզի ոչ մի կին տղամարդուն լրացնել չի կարող: Անել այդ անկարող են նույնիսկ աշխարհի բոլոր կանայք, չէ որ ներքինը շատ ավելի մեծ է, քան "ամեն ինչ աշխարհում": Աշխարհի բոլոր տղամարդիկ չեն կարող ամբողջական դարձնել մեկ կնոջ` ոչ, դա անհնար է: Ինչ-որ բան միշտ չի հերիքի, որովհետև ոչ մի տղամարդ չի կարող ճշգրտորեն նման լինել նրա ներսի տղամարդուն: Ամեն ինչ դեմ է առնում կարճատևությանը... Միաձուլումը հնարավոր է միայն մի կաճ ակնթարթ, իսկ հետո անխուսափելիորեն վրա է հասնում բաժանումը, քանզի ոչ ոք աշխարհում ճիշտ ու ճիշտ ներքին տղամարդու պես լինել չի կարող:

Քանի չես հասել ներքին միաձուլման, քեզ հետևելու են դառնությունները: Դու գցելու ես քեզ մի մարդուց մյուսը, հիասթափությունից հիասթափություն, մի կյանքից` թախծով լի, - դեպի մյուս նույնպիսին... Փոփոխությունները կարող են ապագայի հույս տալ, բայց իրականում ամեն ինչ ապարդյուն է, արտաքին բոլոր որոնումները դատապարտված են ձախողման:

Երբ շրջանը փակվում է, դու նորից դառնում ես մեկ` անմեղ, ինչպես նորածին, նույնիսկ ավելի անմեղ, անմեղ յուրաքանչյուր նորածնից: Դու դառնում ես իմաստուն:

Խորհրդածեք Հիսուսի այս խոսքերի վրա և փորձեք անել այն, ինչ ես խորհուրդ տվեցի: Միայն նախազգուշացրեք ինձ սկզբից, երբ պատրաստ լինեք: Եթե սկսեք աշխատել ներքին շրջանի հետ, մշտապես ինձ տեղյակ պահեք. եթե ինչ-որ բան այնպես չգնա, եթե միաձուլումը սխալ ընթանա, դուք կարող եք խելագարվել:

Վախենալու է իմաստուն դառնալ. եթե սայթաքես, ամենահատակը կընկնես, ուղղակի խելքդ կգցես: Իսկ եթե հասնես մինչև վերջ, հասնես գագաթին, կդառնաս իմաստուն: Այլ կերպ չի էլ լինում: Գագաթին հասնելու համար խիզախություն է պետք, չէ որ յուրաքանչյուր սխալի դեպքում կընկնես անդունդը: Յուրաքանչյուր գագաթ շրջապատված է անդունդներով:

Հիշեք, որ աշխատանքը շատ զգույշ պետք է լինի: Եթե ցանկանաք անել այդ, ես էլի ինչ-որ բան կպատմեմ, բայց միայն առանձին: Ինչու՞ Հիսուս խոսում է նպատակներից, բայց միջոցների մասին երբեք չի հիշատակում: Որովհետև, միջոցը տրվում է ամեն մեկին անձամբ, դրա համար օծվել է պետք:


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
17.03.2016, 18:53
Ի՞ՆՉ Է ՊԱՏԱՀԵԼ ԿՆՈՋՍ

Զրույց իններորդ


Հիսուս ասաց.
Ոստիկը եղբորդ աչքում տեսնում ես,
իսկ գերանը քո աչքում չես տեսնում:
Երբ որ հանես գերանը քո աչքից,
այնժամ կտեսնես,
թե ինչպես հանես ոստիկը քո եղբոր աչքից:


Ինքնաճանաչումը` ամենաբարդ բանն է աշխարհում: Եվ դժբախտությունն այն չէ, որ դժվար է ինքդ քեզ ճանաչել, - մարդ ուղղակի վախենում է ինքն իրեն ճանաչել: Հոգու խորքում ինչ-որ վախ կա թաքնված: Ամեն մեկը փորձում է փախնել, թաքնվել ինքն իրենից: Նախ և առաջ պետք է հասկանալ այդ վախի պատճառները: Քանի այդ վախը կա, քեզ օգուտ բերող քիչ բան կգտնես: Կարող ես նույնիսկ համարել, իրբ շատ ես ուզում ինքդ քեզ ճանաչել, բայց չգիտակցված վախը խանգարում է դրան, և դու ակամա թաքնվում ես, խաբում ես ինքդ քեզ: Մի կողմից ուզում ես ճանաչել ինքդ քեզ, բայց մյուս կողմից` ինքդ քեզ խոչընդոտներ ես հարուցում, որովհետև վախենում ես:

Գիտակցությունը պնդում է. "Այո, ես ցանկանում եմ ինձ ճանաչել", բայց ենթագիտակցությունը` իսկ այն գիտակցությունից ավելի մեծ է, ուժեղ, հզոր, - ամբողջ ուժով դիմադրում է դրան: Եկեք պարզենք, թե որտեղից է այդ վախը: Ինչու՞ եք վախենում: Նախ և առաջ զգում եք, որ երբ տեղեկանաք ճշմարտությանը, հստակ կտեսնեք, թե որքան կեղծ է կերպարը, որը դուք ստեղծել եք ձեզ շրջապատողների համար: Անցյալը կդառնա ոչինչ` նախկին ամեն ինչ ուղղակի երազ էր: Դուք այնքան շատ ուժ և ժամանակ եք դրան տվել` և ձեզ տանջալիորեն ցավալի է ընդունել, որ այդ ամենը սուտ էր, որ ձեր ամբողջ կյանքն ապարդյուն եք ծախսել:

Եվ եթե քո ամբողջ կյանքը կեղծիք էր, եթե դու չես սիրել, բայց ձևացրել ես, թե սիրում ես, ուրեմն որտեղի՞ց քաջություն վերցնես... Ճանաչելով քեզ, անմիջապես կհասկանաս, որ քո արարքները շինծու էին. դու ոչ միայն սիրել ես շինծու, այլև ձևացրել ես, որ բացարձակապես երջանիկ ես քո սիրո մեջ: Բայց դու միայն խաբել ես քեզ: Եվ այդ պատճառով հիմա, երբ հայացք ես գցում հետ ու նայում ես ներս, քեզ համակում է վախը...

Դու քեզ միակն ու անկրկնելին էիր համարում` այդպես ամեն մեկն է համարում: Դա լրիվ բնական է և յուրահատուկ է բոլորին. ամեն մեկն իրեն համարում է առանձնահատուկ, արտասովոր, "ընտրյալ": Բայց ճանաչելով քեզ, դու հասկանում ես, որ հպարտանալու ոչինչ չունես` դա քո արժանիքը չէ: Իսկ ինքնասիրության հետ ի՞նչ անել: Այն վնասված է, գահընկալված և հողմացրիվ է եղել:

Դու վախենում ես, և այդ պատճառով է, որ ներսդ չես նայում: Չիմանալով ճշմարտությունը, առաջվա պես կարող ես ինչ-որ բան սարքել, ինչ-որ մեկը ձևանալ: Կեղծ կերպար ստեղծելը հեշտ ու հասարակ բան է` շատ ավելի հեշտ, քան ինքնին լինելը: Մարդիկ միշտ հեշտ ճանապարհներ են ընտրում` և դու էլ ընտրում ես ամենահեշտը: Իսկ տեսնել ինքդ քեզ` դժվար է շատ:

Sambitbaba
22.03.2016, 18:48
Գիշերվա կեսին, ժամը չորսի կողմերը, մի մարդու արթնացրեց հեռախոսի զանգը: Բարկացած դուրս թռչելով անկողնուց, նա վերցրեց հեռախոսն ու գոռաց. "Ի՞նչ ես ուզում":

"Առանձնապես ոչինչ", - արձագանքեցին հեռախոսալարի այն կողմում:

Արթնացած մարդը լրիվ կատաղեց. "Ուրեմն ինչու՞ ես զանգում գիշերվա կեսին", - բղավեց նա:

"Գիշերային զանգերն էժան են", - բացատրեց զրուցակիցը:



Երբ ինչ-որ բան էժան է տրվում, դուք պատրաստ եք ամեն ինչի: Եթե էժան վաճառեն, դուք դատարկությունն էլ կառնեք: Հենց այդ էլ ստացվում է: Անկրկնելի ձևանալն ավելի հեշտ է, քան իրոք այն լինելը: Իսկապես առանձնահատուկ լինելու համար պայքարին, լարումներին և նպատակին հասնելու համառ ձգտմանը տրված երկար կյանքեր են պահանջվում: Շատ ավելի հեշտ է քեզ նշանավոր համարել` զվարճանալ այդ մտքով կարելի է ցանկացած պահի, առանց մատ անգամ շարժելու: Դուք սովորել եք հավատալ նրան, ինչը հեշտ է տրվում, - ահա թե ինչու ձեր հոգու խորքոում վախն է թաքնված:

Դուք ի վիճակի չեք տեսնել ձեզ ինչպիսին կաք, չէ որ իրականում բոլորովին նման չեք նրան, ով ձեզ համարում եք, - և գաղտնի կասկածում եք այդ մասին: Ձեզ դա հայտնի է ավելի լավ, քան մեկ ուրիշին: Եթե քեզ գեղասքանչ ես երևակայում, հազիվ թե կհանդգնես հայելու մեջ նայել, չէ որ քո գեղեցկությունը`հնարովի բան է և դու ինքդ շատ լավ հասկանու՛մ ես դա: Երբ դեմքդ ծուռ է` մեղադրում ես հայելուն միայն` չէ որ քեզ տանջալի է գիտակցել, որ իրականում դու քեզանից ոչինչ չես ներկայացնում:

Սեփական աչքերում դու` նշանակալի մեծություն ես: Թող նույնիսկ շուրջդ ոչ ոք այդպես չի համարում, բայց ինքդ սրբորեն հավատում ես դրան: Նույնիսկ խելագարները համարում են, որ ոչ թե իրենք են խելագար, այլ ամբողջ աշխարհը: Թող նույնիսկ շրջապատողներն ասեն. "Քո խելքը տեղը չէ"` խելակորույսը նրանց չի լսում, ընդունել այդ չափազանց տանջալի է: Շատ ավելի հեշտ է մի կույտ արդարացումներ հորինել և հայտարարել. "Ոչ, ես լրիվ կարգին եմ":

Sambitbaba
26.03.2016, 18:39
Խելագար է միշտ նա, ով համաձայն չէ մեզ հետ: Այդպես մենք պաշտպանում ենք մեր առողջ միտքը` չէ որ մենք, իհարկե, միշտ առողջ ենք մտածում: Բայց դա պաշտպանություն է միայն, իսկ մարդը, ով վախենում է նայել իր վրա, կույր է ընդհանրապես: Քանի որ նա վախենում է նայել ինքն իրեն, ուրեմն կվախենա նաև շուրջը նայել... Բանն այն է, որ, երբ նայում ես ուրիշներին, նրանք հայելի են դառնում: Նայելով ուրիշ մարդու մեջ, խիզախում ես ինչ-որ բան իմանալ սեփական անձիդ մասին: Դու արտացոլվում ես օտար աչքերում, և այդ պատճառով վախենում ես բաց նայել ուրիշներին: Դու հեքիաթներ ես հորինում ոչ միայն քո, այլև ուրիշների մասին` և արդյունքում ապրում ես հորինված աշխարհում: Ամեն մեկն ինքն է իր աշխարհը հորինում:

Իսկ դուք դեռ հարցնում եք, թե ինչպե՛ս ընկղմվել երանության մեջ: Ոչ, ձեր մղձավանջները լրիվ իրական են. ինչ էլ անեք, մղձավանջից վերաճում է նոր մղձավանջ միայն: Իսկ ձեզ հետաքրքրում է, թե ինչպես հանգի՛ստ ձեռք բերեք: Հնարանքները հանգիստ չեն բերի, հանգիստ միայն ճշմարտությունն է բերում: Որքան էլ այն դառը լինի, միայն ճշմարտությունն է ազատում տագնապներից, միայն ճշմարտությունը ճանապարհ ցույց կտա դեպի իրականությունը: Քանի հերքում ես ճշմարտությունը, իրականությունը չես ճանաչի. պտտվելու ես շրջանագծով, այդպես էլ առանց կենտրոնին դիպչելու:



Այսպիսի պատմություն եմ լսել. բժիշկը գալիս է հիվանդին քննելու: Այդ կինը ծանր հիվանդ էր: Հինգ րոպե անց բժիշկը դուրս է գալիս սենյակից և հիվանդի ամուսնուց աքցան է խնդրում: Ամուսնուն վախեցնում է դա`
բժշկի ինչի՞ն է պետք աքցանը, - բայց այնուհանդերձ նա բերում է այն: Եվս հինգ րոպե հետո բժիշկը գլուխը դուրս է հանում սենյակից և պտուտակիչ է ուզում: Ամուսինն անհանգստանում է արդեն լրջորեն,
բայց զսպում է իրեն և լուռ բերում է գործիքը: Հինգ րոպե անց բժիշկը պահանջում է մուրճ և դուր: Հանգստությությունը կորցրած ամուսինը գոչում է. "Տեր Աստված,
վերջիվերջո ի՞նչ է պատահել կնոջս":

"Դեռևս չգիտեմ, - պատասխանում է բժիշկը: - Այսքան ժամանակ չեմ կարողանում բացել պայուսակս":


Ահա թե ինչ կասեմ ձեզ. դուք առայժմ ձեր ճամպրուկի կափարիչի հե՛տ եք տնտնում: Դուք ոչ միայն չեք կարողանում այն բացել` դուք այն բացել չեք էլ ուզում: Դուք տարվել եք աքցաններով, պտուտակիչներով, մուրճերով ու դուրերով, բայց այդ ամենը համայն ձևականություն է. դուք չեք ցանկանում ճամպրուկը բացել: Լավ, կբացեք այն`հետո ի՞նչ: Ստիպված կլինեք ախտորոշում տալ հիվանդին, իսկ հիվանդը` ինքներդ եք: Դուք ստիպված եք լինելու շատ մոտիկից տեսնել ձեր իսկ հիվանդությունը:

Եվ այդ պատճառով տնտնում եք ձեր ճամպրուկները. ահա թե ինչով եք զբաղված: Դա ձեր գլխավոր աշխատանքն է, հիմնական մասնագիտությունը: Կուզես եղիր բանաստեղծ, նկարիչ կամ երաժիշտ, բայց քո գլխավոր զբաղմունքը` անել ինչ ասես, միայն թե շեղվել արտաքին ինչ-որ բանով: Ահա թե ինչու ոչ ոք չի դիմանում միայնությանը, մարդիկ րոպե անգամ չեն կարողանում անց կացնել միայնակ` սարսափելի է չափազանց, չէ որ միայնության մեջ կարելի է պատահաբար բախվել ինքդ քե՛զ: Երբ քեզ հետ մենակ ես մնում, քեզանից բացի, կողքիդ ոչ ոք չկա, - այդ ժամանակ իրականը կարող է ազատություն դուրս պրծնել:

Այդ պատճառով բոլորն օրեր շարունակ մտածում են, թե ինչով զբաղեցնեն իրենց: Երբ զբաղված ես ինչ-որ բանով, ուրախ ես, իսկ պարապությունը միշտ թախծալի է: Հոգեբաններն ասում են, որ, եթե մարդ երկար ժամանակ ոչինչ չի անում, նա ուղղակի խելագարվում է: Բայց ինչու՞: Ինչու՞ նորմալ մարդը խելագարվում է, եթե զբաղված չէ ոչնչով: Եթե դու իրոք առողջ ես, ուրեմն երկարաժամկետ անգործությունը քեզ ավելի առողջ պետք է դարձնի, պետք է ապահովի քո աճը: Ինչու՞ ուրեմն մարդիկ խելագարվում են անգործությունից: Որովհետև առանց այդ էլ նրանց խելքը տեղը չէ՛: Ոչ ոք չի նկատում դա այն պատճառով միայն, որովհետև մարդիկ անընդհատ զբաղված են ինչ-որ բանով:

Sambitbaba
28.03.2016, 19:08
Նայեցեք շուրջներդ` չէ որ դժվարանում եք ձեզ վրա նայել, - նայեցեք շուրջներդ, նայեք ձեզ շրջապատողներին: Մեկը մտածում է փողի մասին միայն: Իսկ ի՞նչ է իրականում տեղի ունենում: Նա մտածում է միայն փողի մասին, որպեսզի իր մասին հանկարծ չխորհի: Առավոտյան, ճաշին, երեկոյան` ամբողջ օրը միայն փողի մասին է, որ մտածում է: Նույնիսկ անկողնում բանկի իր հաշվի մասին է մտածում: Ախր ի՞նչ է այդ փողի հետ անելու: Եթե նրան մի կույտ փող տաս, նա ուղղակի կշփոթվի` իսկ հիմա ի՞նչ անել: Եվ այդ պատճառով, նույնիսկ մի վագոն փող վաստակելով, նա անմիջապես սկսում է մտածել, թե ինչպես ավելի շատ վաստակի: Իրականում նրան փողը չէ որ պետք է, հակառակ դեպքում նա վաղ թե ուշ կանգ կառներ: Բայց ոչ Ռոքֆելլերը, ոչ Ֆորդը երբեք կանգ չառան:

Աշխատելով ինչ-որ գումար, դու անմիջապես ավելի շատն ես պահանջում, չէ՞ որ գլխավորը ոչ թե փողն է, այլ զբաղվածությունը: Երբ անելու բան չի մնում, մենք մեր տեղը չենք գտնում, ինչ-որ տագնապի մեջ ենք: Հիմա` ի՞նչ: Անգործությունից դու պատրաստ ես հարյուր անգամ վերընթերցել հին լրագիրը, չնայած այն համարյա անգիր ես արել: Անգործությունից մարդիկ լրիվ անիմաստ բաներ են անում: Գլխավորը`ինչ-որ բան անել: Այդ պատճառով բոլոր վարպետներն ասում են, որ յուրաքանչյուր ոք, ով կկարողանա երկու ժամ ոչինչ չանել, կպայծառանա:

Խորհրդածումը` մտքի անգործունեությունն է: Երբ միտքը զբաղված է ինչ-որ բանով, դա` արտաքին աշխարհն է, սանսարան: Եվ կարևոր չէ, թե ինչով է նա զբաղված` փողով թե քաղաքականությամբ, հասարակության համար բարեբեր գործերով կամ հեղափոխական ծրագրերով: Դա ոչ մի նշանակություն չունի, գլխավորը` մնալ ողջիմաստ: Նույնիսկ Լենինը կխելագարվեր, եթե նրան թողնեին միայնակ: Նրան մասսաների հետ շփում էր անհրաժեշտ, հեղափոխություն: Անգործությունը նրա համար կյանքի իմաստի և գիտակցության կորուստ կնշանակեր: Նա չկորցրեց իր գիտակցությունը շնորհիվ ուրիշ մարդկանց: Երբ մարդ շատ գործ ունի, նրա ամբողջ էներգիան ծախսվում է աշխատանքի վրա, և նա այնպես է իրեն հոգնեցնում, որ երեկոյան հեշտորեն կարող է քնել:

Ծերունիները հաճախ տարօրինակ են թվում, ասես խելքները գցել են, իսկ պատճառը մեկն է միայն. անելու գործ չունեն: Բանը ծերությունը չէ` նրանք ուղղակի տառապում են անգործությունից, նրանք վաղուց թոշակի են անցել և ոչ ոքու պետք չեն: Թոշակառուները միշտ խենթավուն են դառնում, ինչ-որ բան նրանց մեջ փոխվում է: Սովորական մարդ էր` պրեզիդենտ, վարչապետ, - բայց տեսեք, թե ինչպե՛ս է փոխվել թոշակի անցնելուց հետո: Նա անմիջապես զառամում է: Զառամում է մարմինը, թուլանում է միտքը` և թոշակառուն վերվարած է դառնում, պահում է իրեն տարօրինակ, թվում է խելակորույս: Եվ ամենն այն պատճառով, որ անելու գործ չունի, ոչ ոք նրա վրա ուշադրություն չի դարձնում, նա ոչ ոքու պետք չէ: Գործ չկա, մտքերը ոչնչով զբաղված չեն: Տանջանքը` իսկ դա իսկական տանջանք է, - շարունակվում է մինչև մահ:

Հոգեբաններն ասում են, որ թոշակառուները մահանում են իրենց համար տրամադրված ժամանակից մոտ տաս տարի առաջ: Նրանք կշարունակեին ապրել ևս տաս տարի, եթե աշխատեին: Ինչու՞ է այդպես: Ինչու՞ է մեզ այդքան դժվար լինել մեզ հետ միայնակ: Դու սովորել ես համարել, որ ուրիշներն իրենց լավ են զգում քո կողքին` կնոջդ հաճելի է, ամուսնուդ ուրախություն է պատճառում կողքիդ լինելը: Ինքդ հավերժ քեզանից դժգոհ ես, ուրեմն ինչու՞ քո ընկերությունը պետք է երջանկացնի ուրիշներին: Եթե դու ինքդ թախծում ես քեզ հետ միայնակ, ուրեմն ինչու՞ ես համարում, որ ուրիշներին ուրախություն կպատճառես: Նրանք ուղղակի հանդուրժում են քեզ` և բոլորովին ո՛չ այն պատճառով, որ դու սիրում ես նրանց: Ոչ, պատճառը լրիվ այլ է. դու օգնում ես նրանց ինչ-որ զբաղմունք գտնել: Ամուսինը բավական մտահոգություն ունի շնորհիվ կնոջ, կնոջը նույնպես հերիքում են հոգսերն ամուսնու հետ: Դա փոխադարձ խաբեություն է. նրանք ուղղակի պայմանավորվել են ծանրաբեռնել մեկմեկու անիմաստ զբաղմունքներով:

Դուք վախենում եք նայել ձեր վրա և այդ պատճառով չեք կարողանում ձեզ ըմբռնել: Շատ է հեռու այդ նպատակը: Դուք ուղղակի ուժ չունեք շուռ գալ և իմանալ "ճշմարտությունը" ձեր մասին, իսկ պատճառը մեկն է. կեղծ պատկերը, խաբուսիկ դիմակը, մտացածին կարծիքը, իբր դու` կարևոր ինչ-որ մեկն ես և ամբողջ աշխարհը կանգ կառնի, եթե չլինես: Բայց ի՞նչ կլինի աշխարհի հետ, երբ դու գնաս: Նույնը, ինչ կար, քանի չկայի՞ր: Եթե միայն ամեն ինչ քիչ ավելի հանգիստ կլինի` ահա և վերջ: Երբ դու չլինես, աշխարհը մի հոգս պակաս կունենա: Եվս մեկ անհանգիստ մարդ կվերանա, ում անհանգստությունը վարակում էր շատ ուրիշներին: Սեփական կարևորության մասին բոլոր այդ հորինվածքները եսասիրության սնունդ են միայն:

Sambitbaba
30.03.2016, 19:30
Կյանքի վերջին օրերը Նապոլեոնն անց է կացրել որպես բանտարկյալ: Նրան պահում էին Սուրբ Ելենա փոքրիկ կղզու վրա: Նա դառել էր ոչ ոք` նա, իհարկե, ոչ ոք էլ եղել էր, բայց հիմա նրա համար
շատ դժվար էր իրեն մեծ համարել: Նա եղել էր կայսր, գրավել էր աշխարհի կեսը` և ի՞նչ հիմա: Ինչպե՞ս նա կարող էր հաշտվել այն բանի հետ,
որ դարձել է ոչինչ, որ սովորական բանտարկյալ է դարձել, ոճրագործ: Ոչ, նա չէր կարող հաշտվել դրա հետ
և առաջվա պես հավատում էր իր հին հեքիաթներին: Վեց տարի նա անց կացրեց հին հագուստի մեջ, չէ՞ որ բանտում կայսրին համապատասխան հագուստ չեն տալիս: Նրա հագուստը մաշվել ու խամրել էր,
ծակը ծակի վրա էր, բայց միևնույն է, նա իր նախկին հագուստն էր կրում: Մի անգամ բանտի բժիշկը հարցրեց. "Ինչու՞ դուք ձեր սերթուկը չեք փոխում: Այն արդեն փայլում է կեղտից: Չէ՞ որ ձեզ նոր, մաքուր հագուստ են առաջարկում":

Իսկ Նապոլեոնը պատասխանեց. "Սա կայսրի՛ սերթուկ է: Թող որ այն կեղտոտ է, բայց ես ոչ մի բանի հետ այն չե՛մ փոխի":
Նա այդպես էլ մնաց սերթուկով, ասես դեռևս կայսր լիներ: Նա խոսում էր այնպես, ինչպես խոսում են միապետները, նա հրամաններ էր արձակում` դրանք, իհարկե, ոչ ոք չէր կատարում,
բայց Նապոլեոնը ձևացնում էր, իբր ամեն ինչ այնտեղ իր տնօրինության տակ է: Նա գրում էր նամակներ, կազմում էր հրամանագրեր և ամենուր իր հետ թուղթ ու գրիչ էր ման տալիս: Մտովի նա իրեն դեռ կայսր էր համարում:

Եվ ի՞նչ կատարվեց այդ խեղճի հետ հետո: Անգործությունից նա սկսեց հիվանդանալ: Նրա բժիշկն օրագիր էր պահում և մի անգամ գրեց այնտեղ.
"Ինձ թվում է, որ նա իրականում հիվանդ չէ, հիվանդությունը նրա համար` հերթական զբաղմունք է": Նապոլեոնը գանգատվում էր մեկ ստամոքսից, մեկ գլխացավից, մեկ հիվանդ ոտքերից: Բժիշկը տեսնում էր,
որ ամեն ինչ կարգին է, որ մարմինն առողջ է: Նապոլեոնն ուղղակի զբաղվելու ոչինչ չուներ, մարմնից բացի նրան ուրիշ ոչինչ չէր մնացել: Շրջապատող աշխարհն անհետացել էր,
մարդը մնացել էր լիակատար միայնության մեջ: Ձեռքի տակ միայն մարմին կար, և այդ պատճառով Նապոլեոնն իր ամբողջ ուշադրությունը մարմնին էր հատկացրել:


Շատերի համար նույնիսկ հիվանդությունը` զբաղմունք է ուղղակի: Աշխարհում հիվանդությունների կեսը հանուն զբաղմունքի է հորինված: Երբ կա ինչով զբաղվես, ինքդ քեզ հետ հանդիպելու վտանգին չես ենթարկվում: Ի՞նչ կլիներ Նապոլեոնի հետ, եթե չլինեին նրա հիվանդությունները: Եթե նա մենակ մնար իր հետ, կհասկանար, որ իրականում ինքն` աղքատ է, և այդ ճշմարտությունը նրա համար անտանելի կլիներ: Նա այդպես էլ մեռավ որպես կայսր: Մահից առաջ նա մանրաակրկիտ կարգադրություններ արեց այն մասին, թե ինչպես իրեն վերջին ճանապարհ ուղեկցեն: Կողքին չկար ոչ ոք, ով կկարողանար կատարել այդ կարգադրությունները, բայց Նապոլեոնին այդ չէր մտահոգում: Նա միևնույն է, իր կարգադրությունները տվեց: Հավանաբար, նա հեշտ մահացավ, մտածելով, որ ինքն ամեն ինչի մասին հոգացել է և իրեն արքայավայել կթաղեն:

Նապոլեոնի հետ, ասենք, ամեն ինչ պարզ է` չէ՞ որ նա առաջ կայսր էր: Բայց դա, իհարկե, նույնպես հեքիաթ է. Նապոլեոնն ինքը նույն մարդն էր մնացել, ուղղակի նրանից երես թեքեցին նախկին կողմնակիցները: Դժվար է այդ ամենից գլուխ հանել. քո մի հնարանքները հասարակությունն աջակցում է, իսկ մյուսների դեմ ընդդիմանում է: Ահա և տարբերությունը նորմալ մարդու և խելագարի միջև. նորմալի հնարանքների հետ հասարակությունը համաձայնվում է: Այսպես կոչված առողջամիտ մարդիկ կարողանում են համոզել մարդկանց իրենց կեղծության մեջ: Իսկ խելագարի ցնորքներին ոչ ոք չի հավատում` նա միայնակ է, և այդ պատճառով ավելի հեշտ է նրան գժանոց խցկել:

Sambitbaba
02.04.2016, 20:41
Բայց այն, որ քեզ հավատում են, չի նշանակում, թե դու ճշմարտությունն ես ասում: Միևնույն է, ամենը հնարանքներ են, պատրանքներ: Եվ, եթե նայես քեզ առանց ծաղկեցնելու, անմիջապես կզգաս, որ իրականում դու` ոչ ոք ես, ուշագրավ ոչինչ քո մեջ չկա: Բայց այդ ժամանակ հողը շուռ կգա, կփախչի ոտքերիդ տակից` և դու անդունդի հատակը կընկնես: Ավելի լավ է չտեսնես քեզ, շատ ավելի հաճելի է երազել: Թող դա ընդամենը պատրանքներ են, բայց նրանք օգնում են առողջ գիտակցություն պահպանել:

Բայց դուք անկարող եք տեսնել ոչ միայն ինքներդ ձեզ. ձեզ շրջապատողների վրա էլ դուք ազնվորեն նայել չեք կարողանում: Չէ որ նրանք էլ նույնպիսին են, ինչպես դու՛ք: Եվ այդ պատճառով ուրիշների մասին էլ միշտ հորինում եք ինչ-որ բան. ատելիներին սատանա եք համարում, իսկ ով ձեզ դուր է գալիս, - հրեշտակ: Ուրիշների մասին նույնպես դուք հեքիաթներ եք հորինում: Դուք ընդհանրապես ազնվորեն նայել և ամբողջությամբ տեսնել չգիտեք` դուք ուղիղ ընկալում չունեք: Դուք ապրում եք մայայի` պատրանքի մեջ, որն ինքներդ եք ստեղծել: Եվ դուք ամեն ինչ չափազանցեցնում եք ձեր շուրջ. եթե ինչ-որ մեկը տհաճ է ձեզ, նա անմիջապես իսկական հրեշ է դառնում, բայց եթե մեկին սիրում եք, ձեր համար նա` աստված է: Դուք անընդհատ չափազանցեցնում եք. ինչ-որ վատ բան նկատելով, այն համաշխարհային չարիքի նախանշան եք համարում, բախվելով լավ բանի հետ, վերագրում եք այն բացարձակ, աստվածային բարիքին:

Բայց նման հորինվածքներին դժվար է հավերժ հավատալ, նրանց ստիպված ես անընդհատ հարմարացնել իրականությանը: Ուրեմն ինչու՞ են մարդիկ հակված չափազանցմանը: Ինչու՞ նրանք չեն տեսնում ամենն, ինչպես կա: Որովհետև վախենում են: Ավելի լավ է ամեն ինչ պատել մշուշով` նրա մեջ ոչինչ կարգին չես տեսնի, այդ թվում նաև քեզ: Բայց բոլոր պայծառացածները համառորեն կոչում են. "Ճանաչի՛ր ինքդ քեզ": Բուդդան, Հիսուս, Սոկրատեսը` բոլորն առաջարկում էին. "Ճանաչի՛ր քեզ": Ինքնաճանաչումը` հոգևորի էությունն է:

Իսկ դուք համառորեն հրաժարվում եք... Երբեմն նույնիսկ ձևացնում եք, իբր զբաղված եք դրանով: Ես շատ եմ այդպիսի մարդիկ տեսել. նրանք միայն ձևացնում էին, որ փորձում են իրենց ճանաչել, խաղում էին այդ խաղը, չնայած իրականում ոչինչ իմանալ չէին ցանկանում: Դա խաղ է ուղղակի. էլ ի՞նչ նոր բան հնարենք: Իսկ չխաղա՞նք արդյոք հոգևոր լինել: Եվ նրանք գալիս էին ինձ մոտ, որպեսզի ես աջակցեմ նրանց: Նրանք ասում էին. "Ես հասել եմ սրան, ես ճանաչել եմ այն", - իսկ աչքերում աղաչանք էր միայն:

Եվ եթե ես ասում էի. "Այո, դու իրոք հասել ես դրան", - նրանք ստանում էին, ինչ ցանկանում են, և հեռանում էին երջանիկ: Իսկ եթե ասում էի. "Ո՛չ, դու ստում ես", - նրանք տխրում էին, և երբեք այլևս հետ չէին գալիս: Նրանք թաքնվում էին ինձանից, որոնում էին էլի ինչ-որ մեկին, վազում էին ուրիշ հեղինակությունների մոտ: Բայց ինչների՞դ են պետք հեղինակությունները: Ինչների՞դ են պետք ապացույցները կողքից: Եթե դուք ինչ-որ բան ճանաչել եք, եթե ինչ-որ բանի հասել եք, ապացույցների կարիք չկա` ճշմարտությունն ինքնին ակներև է:

Sambitbaba
07.04.2016, 20:16
Եթե ճանաչել ես սեփական հոգիդ, քեզ պետք չեն ոչ շրջապատողների համակրանքը, ոչ էլ պաշտոնական դիպլոմներ: Ի՞նչ տարբերություն: Թող ամբողջ աշխարհը պնդի, որ դու ոչինչ չգիտես. քեզ ուրիշի կարծիքը պետք չէ` դու ինքդ էլ սքանչելի գիտես, թե ինչ է տեղի ունեցել: Եթե կույրը հանկարծ սկսել է տեսնել, նա կարիք չունի հարցնելու ուրիշներին, տեսնու՞մ է ինքը թե ոչ: Նա ինքն էլ տեսնում է, որ տեսնու՛մ է: Բայց եթե նրան ուղղակի թվացել է, որ սկսել է տեսնել, կասկածները կմնան և նա կվազի մի հեղինակավոր անձի մոտ, որպեսզի վերջինս իրեն մեծ կնիքով տեղեկանք տա, որ ինքը տեսնում է:

Մարդիկ խաղեր են խաղում, այդ թվում նաև հոգևոր խաղեր: Եվ, քանի դեռ խաղում ես դրանք, քանի քեզ հաշիվ չես տալիս, որ ժամանակն է հրաժեշտ տալ հեքիաթներին և հաշտվել դաժան ճշմարտության հետ, քեզ մոտ ոչինչ չի ստացվի: Դա միակ ճանապարհն է: Եվ, եթե նույնիսկ քեզ հետ համաձայն չէ ոչ ոք, դու պետք է հավատաս ինքդ քեզ, ինքդ քեզ աջակցես: Վերջ տվեք ուրիշի կարծիքը հարցնել` ձեզանից լավ ձեզ հասկանալ ոչ ոք չի կարող:



Մի քանի ամիս առաջ մի մարդ եկավ ինձ մոտ և ասաց. "Դուք` հասկացող մարդ եք: Ոչ ոք ինձ չի հասկանում, ոչ ոք չի հավատում, որ ես ամեն գիշեր Աստծոց ուղերձներ եմ ստանում`
իսկ դա ճշմարտությու՛ն է": Եվ նա ինձ ցույց տվեց թղթերով լիքը մի հսկա թղթապանակ: Աստված իմ, ի՜նչ հիմարություն: Բայց նա չէր կասկածում,
որ դրանք նամակներ են Աստծոց: Նա համարում էր, որ դա նոր Ղուրան է, չէ որ Մուհամմեդից հետո ոչ ոք աստվածային մարգարեություն չէր ստացել, իսկ Ղուրանն արդեն հնացել,
մոդայից դուրս է եկել: Եթե մահմեդականները լսեին այդ խելառին, կսպանեին հենց տեղում` այն պատճառով միայն, որ նա հավատում է ուրիշ հեքիաթի և հերքում է իրե՛նցը: Բայց այն ջահելը, ով գրի էր առնում Աստծո ուղերձները...
նա այնքան լարված էր, ամբողջ ժամանակ ցնցվում և հուսով լի նայում էր ինձ վրա: Նա սպասում էր, թե ես ինչ կպատասխանեմ, չէ որ մնացածները ծիծաղում էին միայն և մտածում.
"Ա՜յ քեզ ցանցառ": Եվ նա ասաց ինձ. "Ես գիտեմ, դուք` պայծառացած մարդ եք"... Որոշեց, երևի թե, ինձ կաշառել: Ու հետո նա ամբողջ ժամանակ խնդրում էր.
"Դե, ասեք, որ դա ճիշտ է, ասեք, որ դա իսկական ուղերձ է Աստծոց":

Բայց ես պատասխանեցի. "Եթե դա իրոք ուղերձ լիներ Աստծոց, քեզ հարկ չէր լինի գալ ինձ մոտ: Աստված արդեն քեզ հերիք կլիներ":

Նրա երեսին նստեց կասկածի ստվերը, նա մտասուզվեց ու ասաց. "Ո՞վ գիտե ճշգրիտ: Կարող է, իրոք, խելքս տեղը չէ"... Հոգու խորքում նա ամեն ինչ հասկանու՛մ էր: Երբ միտքդ քեզ հետ կատակ է անում,
հոգուդ խոդքում դու միշտ ամեն ինչ հասկանում ես: Եվ այստեղ ուրիշ կարծիքներ պետք չեն, դու ինքդ ամեն ինչ գիտես, ուղղակի ուզում ես փակել աչքերդ դրա վրա:



Հրաժեշտի պահին ես ասացի նրան. "Դա հոգեգարություն է": Էլ երբեք նա չերևաց` ենթադրում եմ, անմիջապես դադարեց ինձ պայծառացած համարել: Նա եկել էր, որ գործարք կնքի. եթե ես ասեի. "Այո, դա իսկական ուղերձ է Աստծոց", նա կգնար հետո և կասեր բոլորին. "Այն մարդը` պայծառացա՜ծ է":

Ես կհավատամ քո հեքիաթներին, իսկ դու` իմ: Ահա՛, թե ինչպես է կառուցված փոխադարձ խաղը: Եվ նա այնքան հրապուրիչ է, որ ոչ ոք չի ցանկանում այն դադարեցնել: Բայց հետևից, ստվերի պես գողեգող քեզ հետևում են աղոտ կասկածները... Այդպես էլ պետք է լինի, չէ որ այդ ամենը` հորինվածք է սկզբից մինչև վերջ:

Sambitbaba
09.04.2016, 18:26
Իրեն կայսր երևակայող աղքատը հոգու խորքում գիտի, որ աղքատ է: Ցավն էլ հենց այդ է. ինքն իրեն կայսր է համարում, թագավոր է ձևանում` բայց գաղտնի ինքն էլ գիտի, որ աղքատ է իրականում: Հաճելի է կայսր ձևանալ, բայց նրան կրնկակոխ հետևում է հիասթափության ստվերը. "Այո, բայց չէ՞ որ ես` ընդամենն աղքատ մեկն եմ": Ահա թե ինչում է բանը. դուք պատկերացնում եք, որ ինչ-որ մեկն եք, բայց դա սուտ է:

Դուք երբեք չեք սիրել, ձևացրել եք միայն: Երբեք ազնիվ չեք եղել, ցույց եք տվել միայն: Դուք երբեք չեք ասել ճշմարտությունը: Ձեր ամբողջ կյանքը` երկերեսանիության երկար շարան է: Եվ դուք այնքան ժամանակ եք տվել դրան, որ հիմա այլևս անկարող եք ընդունել, որ դա ընդամենը հերյուրանք էր: "Ոչինչ, - մտածում եք դուք, - մի կերպ կձգեմ, արդեն քիչ է մնացել": Բայց դա երբեք չի վերջանա: Ձգեք թեկուզ մինչև վերջին րոպեն` դա ոչինչ չի տա: Դա ժամանակի իզուր կորուստ է, իսկ հիասթափությունը վաղ թե ուշ ազատություն դուրս կգա:

Ահա թե ինչու է մեռնելն այդքան սարսափելի: Մահվան մեջ զարհուրելի ոչինչ չկա, դա աշխարհի սքանչելի երևույթներից մեկն է` դու ուղղակի քու՛ն ես մտնում: Քնում է ամեն ինչ. սերմը ծիլ է տալիս և ծառ է դառնում; ծառը նորից տալիս է սերմեր, նրանք ընկնում են գետին և քուն են մտնում` և նորից ծլարձակում են: Յուրաքանչյուր գործունեություն հանգիստ է պահանջում: Կյանքը` գործունեություն է, մահը` հանգիստ: Թեթև հանգիստն անհրաժեշտ է, այլ կերպ նոր կյանք չի ծնվի: Մահվան մեջ ոչ մի սարսափելի, ոչ մի վատ բան չկա:

Ուրեմն ինչու՞ բոլորն այդպես վախենում են մեռնել: Որովհետև մահվան պահին հեքիաթները ցրիվ են գալիս: Մահվան պահին դու հստակորեն տեսնում ես, թե որքան իզուր էր քո կյանքը: Ասում են, որ մեռնելուց առաջ մարդ տեսնում է իր ամբողջ կյանքը: Եվ դա ճշմարիտ է. մահից առաջ մարդ ակամա տեսնում է իր կյանքն ինչպես այն կա` նա արդեն ապագա չունի, նա ինչ-որ բան հորինելու ուժ այլևս չունի:

Հեքիաթներին ապագա է պետք, չէ՞ որ յուրաքանչյուր պատրանք` հույս է, երևակայելի վաղը: Մահը ստիպում է հասկանալ, որ վաղն այլևս չի լինի. ոչ մի վաղ այլևս չկա, չկա ապագա: Ինչի՞ մասին երազել: Ու՞ր ուղղել այժմ քո երևակայությունը: Այդպիսի տեղ չկա՛: Վե՛րջ: Դու ամբողջ կյանքումդ քեզ ապագա էիր հորինում, իսկ հիմա վռվել ես տեղում` ապագա չկա, էլ ու՞ր կարող ես նայել: Մի բան է մնացել` նայել անցյալին: Մահվան պահին հասարակությունը չքանում է, և դու ստիպված ես նայել ինքդ քեզ` ուրիշ ոչինչ չի մնացել: Եվ այդ ժամանակ դու լիովին զգում ես իզուր ծախսած կյանքիդ ամբողջ ցավն ու հուսահատությունը...

Եթե նման բան պատահում է մահից ավելի առաջ, մարդ հոգևոր է դառնում: Հոգևոր մարդը վախճանից շատ առաջ հասնում է նրան, ինչ սովորական մարդիկ հասկանում են մահվան պահին միայն: Հոգևոր մարդը նա է, ով իր կյանքը դեռևս կյանքի օրոք է տեսել: Նա հայացք է գցել անցյալին, ճանաչել է բոլոր նախկին խաղերը և հասկացել, որ իր ամբողջ կյանքը մտացածին է եղել: Նա տեսել է ինքն իրեն:

Իսկ եթե դու տեսել ես քեզ ինչպիսին կաս, փոփոխություններն անխուսափելի, բացարձակապես անդառնալի են: Բավական է հասկանաս, որ կյանքդ` հերյուրանք է, և բոլոր պատրանքներն իսկույն կվերանան: Սուտը կենդանի է, քանի դեռ նրան ճիշտ են համարում: Այն պահին, երբ գիտակցում ես, որ դա սուտ է, այն անմիջապես կորում է, ձեռքիցդ դուրս է պրծնում` և էլ նրան չես հասնի: Երազը շարունակվելու համար պետք է հավատալ, որ ամեն ինչ իրականում է կատարվում: Բավական է հասկանալ, որ դա ընդամենը տեսիլք է, և երազը ցրվում է, կորչում է անհետ:

Բայց ձեր բոլոր ջանքերն ուղղված են այն բանի վրա, որ դա չնկատեք: Դուք ամբողջ ուժով խուսափում եք այդ հասկանալ` ահա թե ինչու է այդքան դժվար ինքդ քեզ հետ մենակ լինել: Դուք նույնիսկ Հիմալայներ ռադիոընդունիչ քարշ կտաք, իսկ ռադիոն` մի ամբողջ աշխարհ է: Նույնիսկ Հիմալայան սարերի ներքո միշտ ձեր կողքին կլինեն ձեր ընկերները, կանայք և երեխաները: Ասես թե բնության գրկում եք, բայց իրականում առաջվա պես տանն եք. թե գետի ափին, թե սարերի մեջ, դուք շրջապատված եք միևնույն մթնոլորտով, ձեր համար սովորական անհեթեթությամբ...

Sambitbaba
11.04.2016, 17:30
Մի նավաստի նավաբեկության ենթարկվեց և անմարդաբնակ կղզի ընկավ: Եվ ստացվեց այնպես, որ ստիպված էր ամբողջ հինգ տարի այնտեղ անց կացնել: Նա մի խրճիթ սարքեց, կարգավորեց իր կյանքը, բայց անընդհատ մտածում էր
մեծ աշխարհի մասին: Իսկ շուրջը լիակատար հանգիստ էր... Նավաստին չէր էլ կասկածում, որ աշխարհում այդպիսի խաղաղ անկյուններ կան: Բայց կղզին բացարձակապես անմարդաբնակ էր, ոչ մի կենդանի արարած` դա միակ դժբախտությունն էր,
մնացած ամեն ինչում հրաշալի էր այնտեղ կյանքը: Զով առվակներ, մրգատու ծառեր. լիքը ուտելիք, լիակատար հանգիստ, ոչ մի վախ ու վտանգ, ոչ մի չարիք: Առաջ նավաստին միայն երազում էր այդպիսի երջանկության մասին`
և ահա, այն ընկավ իր գլխի՛ն: Բայց լռությունն էր անտանելի: Լռությունն ընդհանրապես դժվար է տանել, այն պետք է կարողանալ հանդուրժել, հակառակ դեպքում լռությունը կարող է սպանել անգամ:

Շատ դժվար էր այն նավաստու համար, բայց նա ճարտարապետական տաղանդ ուներ, և սկսեց տարբեր բաներ կառուցել. ուղղակի մանրատիպարներ, միայն թե զբաղեցնի իրեն մի բանով: Նա մի ամբողջ փողոց կառուցեց
և անուն տվեց նրան; այնտեղ նույնիսկ երկու եկեղեցի կար` մեկը նրա տան կողքին, երկրորդը` փողոցի մյուս ծայրին: Նա կառուցեց կրպակներ, որպեսզի տեղ լինի ապրանքներ գնելու համար: Նավաստին մի ամբողջ քաղաք կառուցեց:

Հինգ տարի անց վերջապես մի նավ հայտնվեց: Նավաստին երջանկությունից խելքը գցել էր: Ափին մի նավակ մոտեցավ: Մեր ռոբինզոնը դուրս թռավ խրճիթից և սլացավ ավազի վրայով` նա արդեն կանխավայելում էր իր վերադարձը
մեծ աշխարհ: Եվ այստեղ նա քար կտրեց տեղում. նավակից մի մարդ դուրս եկավ, ձեռքին թերթերի մի հսկա փաթեթ: "Թերթե՞ր, զարմացավ նավաստին: - Ինչու՞ եք բերել այս թերթերը":

"Դու կարդա սկզբից, - պատասխանեց նավակից իջած մարդը: - Կիմանաս, թե աշխարհում ինչ է կատարվում, այդ ժամանակ էլ կորոշես, պե՞տք է արդյոք քեզ փրկել":

Նավաստին դեն նետեց թերթերը: "Ի՞նչ ես դուրս տալիս... Բայց միևնույն է, նախքան դու ինձ կտանես այստեղից, եկ զբոսնենք: Ես քեզ իմ քաղաքը ցույց կտամ.:

Եվ նա այն մարդուն ցույց տվեց իր կառուցած քաղաքը: Հյուրին ամենաշատը շշմեցրել էր երկրորդ եկեղեցին. "Լավ, մի եկեղեցին` ես դեռ հասկանում եմ, բայց ինչի՞դ էր երկրորդը պետք":

"Ես միայն այս եկեղեցին եմ հաճախում, իսկ մյուսը` ոչ մի դեպքում, - բացատրեց նավաստին":


Ձեզ միշտ երկու եկեղեցի է պետք, ամենաքիչը երկու հավատ, չէ՞ որ գիտակցությունը երկվություն է պահանջում: Այս եկեղեցուն դու հավանություն ես տալիս, իսկ մյուսը` ոտք չես դնի: Այնտեղ կեղծ հավատ է, այնտեղ միայն մոլորյալ հոգիներն են հաճախում, դու նրանց հետ ընդհանուր ոչինչ չունես: Այն նավաստին միայնակ էր կղզում, բայց մի ամբողջ աշխարհ էր սարքել: Եվ միևնույն է, նա երազում էր վերադառնալ, նույնիսկ նորությունները չուզեց իմանալ: Եվ դա ճիշտ է` կարդար թերթերը, ետ վերադառնալուց անմիջապես կհրաժարվեր:

Տեսե՛ք այդ թերթերը: Ի՜նչ է աշխարհում կատարվում: Մի՞թե կարելի է այստեղ ապրել: Բայց դուք նորությունները չեք տեսնում, դուք դրանք կարդում եք միայն: Կարդալիս էլ ոչինչ չեք նկատում, դա ուղղակի սովորություն է` քնելուց առաջ թերթերը թերթել: Դուք նույնիսկ չեք գիտակցում, թե ինչ է կատարվում աշխարհում, թե ինչ են մարդիկ անում իրար հետ. այստեղ այնքան դաժանություն ու հիմարություն կա, ամեն ինչ թունավորված է, ամեն իսկապես գեղեցիկը, ճշմարիտն ու բարին ամբողջովին ոչնչացված է: Ուզու՞մ եք այստեղ ապրել: Եթե ուշադիր նայեք, դժվար թե ցանկանաք: Ահա թե ինչու դուք չեք ցանկանում ոչինչ նկատել ու ման եք գալիս ասես լուսնոտներ:

Sambitbaba
12.04.2016, 18:59
Ինքդ քեզ հանկարծակի չճանաչելու համար մի վարարկ էլ է ընդունված: Դրա մասին Հիսուս է ասում: Ահա այդ միջոցը. փնտրիր վատն ուրիշների մեջ, որպեսզի ինքդ քեզ լավը թվաս:

Լավը լինելու երկու ձև կա. կամ իրոք լավն ես լինում` ինչն իրականում շատ է դժվար, կամ էլ կարելի է լավը լինել հարաբերականորեն, այսինքն ապացուցել, որ շուրջդ բոլորը` վատն են: Այդ դեպքում իսկապես լավը լինելու կարիք էլ չունես, բավական է համոզվել, որ մյուսները քեզանից ավելի վատն են: Եվ դա ուրախություն է բերում` անմիջապես քեզ հրաշալի ես զգում:

Այդ պատճառով մենք անընդհատ ասում ենք, որ այս մարդը` գող է, այն մեկը` մարդասպան, իսկ երրորդն` ուղղակի չարագործ է: Եվ, երբ քեզ համոզում ես, որ շուրջդ բոլորը վատն են, քեզ մոտ անմիջապես հայտնվում է զգացում, որ դու նրանցից շատ ավելի լավն ես: Ամեն ինչ հարաբերական է: Այդպիսի մոտեցմամբ քեզ փոխելու կարիք չունես, բավական է ցույց տալ, թե որքան վատ են իրենց քեզ շրջապատողները պահում: Իսկ դա այնքան հեշտ է` ավելի հեշտ ոչինչ չկա: Ուրիշի թերությունները շատ հեշտ է չափազանցնել, դա ինքստինքյան է ստացվում, և ոչ ոք քեզ չի խանգարի: Իսկ ուրիշ մարդկանց չափազանցված, ուռճացրած թերությունների համեմատ դու անմեղ մանչուկ կսկսես թվալ: Ահա թե ինչու մարդիկ անվերջ մեղադրում են մեկմեկու, կրկնում են անվերջ. "Նա վատ մարդ է", - իսկ մենք չենք վիճում, մենք պատրաստակամորեն հավատում ենք դրան: Մենք դեռ հրահրում էլ ենք. "Այո, ճիշտ է, ես էլ վաղուց կասկածում էի այդ": Բայց, եթե ինչ-որ մեկի մասին ասում են լավը, մենք սկսում ենք վիճել, կասկածել, պահանջել ապացույցներ:

Դուք նկատե՞լ եք, թե աշխարհում որքան մարդիկ են ասում, որ պատրաստ են հավատալ Աստծո գոյությանը, եթե նրա գոյության մասին իրենց համոզիչ ապացույցներ ներկայացնեն: Սակայն ոչ ոք առայժմ չի պահանջել սատանայի գոյության համոզիչ փաստարկներ` ոչ ո՛ք աշխարհում: Սատանայի գոյությունն ապացուցել պետք չէ, առանց այդ էլ բոլորը հավատում են նրան: Ոչ ոք չի ասում. "Կհավատամ սատանային, եթե միայն ինձ ցույց տան նրան": Ոչ, ոչ ոք չի կասկածում, որ ամենուր մեզ շրջապատում են սատանայական դավե՛րը: Իսկ այ Աստծոն հավատալ դժվար է, նրան ամեն մեկը չի հավատա:

Ինչու՞ ուրեմն բարին պետք է ապացուցել, իսկ չարը` ոչ: Խորհեք այս մասին: Դա զարմանալի երևույթ է, դա մեկն է մարդկային մտքի հանելուկներից: Հոգու խորքում ամեն մեկը ցանկանում է լավը լինել: Բայց իսկապես լավը լինել բարդ է, ուրեմն ի՞նչ անել: Ապացուցել, որ մնացածը նու՛յնպես վատն են: Ապացուցել, որ նրանք քեզանից ավելի վատն են, իսկ դու, հետևաբար, - նույնիսկ լավ էլ ոչինչ, բավական լավն ես այնուամենայնիվ:

Sambitbaba
15.04.2016, 20:18
Հիսուս ասաց.
Ոստիկը եղբորդ աչքում տեսնում ես,
իսկ գերանը քո աչքում չես տեսնում:
Երբ որ հանես գերանը քո աչքից,
այնժամ կտեսնես,
թե ինչպես հանես ոստիկը քո եղբոր աչքից:


Ուրիշների մեջ միայն մութ կողմն ես նկատում: Այդ պատճառով ծագում է կեղծ տպավորություն, իբր դու ինքդ` լուսավոր ես, չնայած իրականում դրանից լուսավոր չեն դառնում: Իսկ ավելի վատ է այն, որ դու փորձում ես դեռ ուրիշներին էլ լուսավորել, չէ որ համարում ես, որ նրանք պարուրված են մթով, - և դա ամենասարսափելին է, դա ակամա վիրավորանքն` անարգանք է դարձնում: Նախ, ինքդ ես սուզված մթի մեջ; երկրորդ, նա, ում մեջ լույս չկա, ուրիշներին լուսավորել չի կարող:

Նրանք, ովքեր փորձում են փոխել հասարակությանը, - խառնակիչներ են, իսկ ովքեր ձգտում են փոխել ուրիշներին, շատ ավելի են վտանգավոր: Դրանք յուրօրինակ մարդասպաններ են, չնայած նրանց ոճրագործությունն այնքան լավ է թաքցրած, որ ձեռքներից չես բռնի: Նրանք սպանում են աստիճանաբար. սկզբում այլանդակում ու բզկտում են` և անում են այդ "քո իսկ բարիքի համար", այնպես որ հանդիմանելու տեղ էլ կարծես չկա: Ձեր այսպես կոչված "սրբերը" փորձում են ոչնչացնել մութը, որը ձեր մեջ չկա և չի էլ կարող լինել, - չնայած, նրանք, իհարկե, տեսնում են այն: Մնացած բոլորի մեջ նրանք միայն չարն են տեսնում, չէ՞ որ միայն այդպես իրենց սեփական անձը կարող են լուսավորել...

Բժիշկներն էլ ժամանակից շատ ավելի շուտ կարող են քեզ մահվան դուռը հասցնել: Մարդկության բարերարները նույնպես կարող են ժամանակից շուտ սպանել քեզ` այդ պատճառով են նրանք այդքան վտանգավոր: Բայց դուք բոլորդ էլ` յուրովի բարերարներ եք, տարբերությունը թափի մեջ է միայն: Ամեն մեկը ձգտում է ազդել ուրիշների վրա, որովհետև համարում է, իբր նրանք սխալվում են: Ձեզանից յուրաքանչյուրը գաղտնի ձգտում է վերափոխել աշխարհն իրեն համապատասխան: Ահա թե որն է տարբերությունը քաղաքական և հոգևոր մտակառուցվածքի միջև:

Քաղաքական միտքը ցանկանում է փոխել աշխարհը, որպեսզի համոզվի իր ճշմարտության մեջ. քանի որ աշխարհը պետք է փոխել, նշանակում է, բոլորը ձեր շուրջ սխալվում են: Նույնիսկ եթե մարդ ինքն է մոլորության մեջ, ավելի հեշտ է համարել, որ սխալ է ամբողջ աշխարհը`և ամեն ինչ նրա մեջ սխալ է կարգված: Հոգևոր մարդն ամեն ինչին լրիվ այլ կերպ է նայում: Նա այսպես է դատում. "Ես սխալվում եմ` և այդ պատճառով սխալվում է ամբողջ աշխարհը, չէ՞ որ ես նույնպես իմ ավանդն եմ ներդնում համընդհանուր չարի մեջ: Աշխարհը սխալ է իմ պատճառով: Եթե ես ինքս չփոխվեմ, աշխարհն էլ չի փոխվի":

Քաղաքագետը երազում է փոխել ամբողջ աշխարհը, բայց դա նրան երբեք չի հաջողվի` նախ, աշխարհը մեծ է չափազանց, և երկրորդ, խնդիրն աշխարհը չէ: Ներխուժելով իրերի ընթացքի մեջ, քաղաքագետը միայն բարդություններ է ավելացնում. նրա դեղամիջոցներից նոր հիվանդություններ են առաջանում, որոնք առաջ չկային; նրա օգնությունից աշխարհում ավելանում է միայն դժբախտների քանակը: Իսկ հոգևոր մարդը փոխում է ինքն իրեն: Նա միայն իրեն է փոխում` չէ՞ որ դա միակ բանն է, ինչ կարելի է անել:

Sambitbaba
16.04.2016, 21:10
Փոխել կարող ես միայն քեզ: Եվ այն պահին, երբ փոխվում ես դու, փոխակերպվում է նաև ամեն ինչ քո շուրջ, չէ որ մենք` աշխարհի անբաժանելի մասնիկն ենք: Եվ որքան ավելի լուսավոր ես, որքան ավելի շատ ես փոխվել, այնքան ավելի կարևոր ես դառնում աշխարհի համար` քո մեջ ի հայտ է գալիս բարձրագույն էներգիա: Բուդդան անշարժ նստած է ծառի տակ` իսկ այդ ընթացքում ամբողջ աշխարհը փոխվում է: Եվ աշխարհն այլևս երբեք այնպիսին չի լինի, ինչպիսին այն կար նախքան Բուդդայի գալը:

Հիսուսին խաչեցին, բայց այդ իրադարձությունը կարևորագույն պատմական ուղենիշ դարձավ. այդ օրը պատմությունը բաժանվեց երկու մասի` և այլևս երբեք նախկինը չի դառնա: Շատ լավ է, որ մարդիկ զգացին այդ և սկսեցին հաշվել տարիները Հիսուսի ծննդից սկսած. Քրիստոսի Ծնունդից առաջ և նրանից հետ: Դա շատ ճիշտ է, չէ՞ որ մինչև Քրիստոս մարդիկ լրիվ ուրիշ էին: Հիսուսի հայտնվելու հետ մեկտեղ լույս աշխարհ եկավ բարեփոխված մարդկությունը: Դա շատ կարևոր երևույթ է. երբ աշխարհ է գալիս նոր բուդդա, ում գիտակցությունը նույնքան վեր է հառնում, որքան Հիսուսի գիտակցությունը, աճում է նաև ամեն մարդու գիտակցությունն աշխարհում: Ամեն մարդու գիտակցություն նույնպես բարձրանում է ավելի վեր, մնացած բոլոր մարդիկ նույնպես զգում են Աստվածայինի առկայծումը` և այլևս չեն կարող մնալ այնպիսին, ինչպիսին կային: Նրանք ուղղակի անկարող են այլևս իջնել նախկին մակարդակ:

Հոգևոր մարդն ուղղակի փոխում է իրեն, բայց ներքին փոխակերպումը դառնում է հնարավոր, միայն երբ տեսնում ես ամենն ինչպես կա և դեն ես նետում քո ցնորքները: Բավական է սկսել գիտակցել, որ դու` ոչինչ ես և ոչ ոք, իսկ քո կյանքը լրիվ և ամբողջովին հորինվածք է, - և ցնորքները ցնդում են անհետ:

Գիտելիքն` իսկական հեղափոխություն է: Ես խոսում եմ ոչ թե այն գիտելիքների մասին, որոնցով լցնում ես գլուխդ համալսարաններում: Ես խոսում եմ այն գիտելիքի մասին, որը ձեռք ես բերում, երբ ճանաչում ես քեզ: Ինքնաճանաչում` ահա մեր փոխակերպիչ ուժը: Նրանից բացի, մեզ ուրիշ ոչինչ պետք չէ: Դա հարկ է շատ լավ հիշել, չէ որ մարդիկ հաճախ են ասում. "Նախքան ինչ-որ բան փոխելը, սկզբում այն պետք է ճանաչել": Ո՛չ: Փոփոխությունները սկսվում են հենց այն պահին, երբ ճանաչում ես: Գիտելիքներն ինքնին փոխում են: Պետք չէ մտածել, որ սկզբում ճանաչում ես, իսկ հետո նոր ինչ-որ բան ես անում փոխելու համար: Գիտելիքները` հետևանք և միջոց չեն, դա ինքը նպատակն է:

Խոսելով գիտելիքների մասին, ես նկատի ունեմ գիտելիքներն ինքդ քո մասին: Գիտելիքների մնացած բոլոր տեսակները` իրոք որ միջոցներ են. սկզբում իմանում ես, թե ինչպես ինչ-որ բան անել, իսկ հետո նոր անում ես: Բայց գիտելիքները քո մասին լրիվ այլ բնույթ ունեն. դու ձեռք ես բերում քեզ, և այդ ձեռքբերումն արդեն ինքը փոխում է քեզ:

Դեն նետեք ցնորքները: Հանդգնեք և ճանաչեք ձեզ: Մոռացեք ձեր վախը, մի՛ թաքնվեք ձեզանից:

Sambitbaba
19.04.2016, 09:26
Հիսուս ասում է. "Երբ որ հանես գերանը քո աչքից, այնժամ կտեսնես..." Միայն այն ժամանակ, երբ դեն կնետես քո հորինվածքները: Դրանք գերան են քո աչքի մեջ; դրանք` քո հայացքը մշուշապատող շղարշ են: Նրանց պատճառով դու չես տեսնում, նրանց պատճառով ամեն ինչ քո շուրջ աղավաղված է և ոչ պարզ: Բայց երբ գերանն աչքիցդ հանես, այն ժամանակ ամեն ինչ կտեսնես հստակորեն... Սուր տեսողություն` ահա նպատակը: Հստակ հայացք է պետք, որը թույլ կտա տեսնել ամեն ինչ պարզորեն և նկատել ճշմարտությունը, չխառնելով այն հորինվածքների հետ: Բայց դա դժվար է, չէ որ աղավաղված ստվերները վաղուց սովորական բան են դարձել...

Դու նայում ես ծաղկին, իսկ գիտակցությունդ անմիջապես սկսում է շաղակրատել. "Ա՜խ, ինչ ծաղիկ է, ես դեռ այսպիսի գեղեցկություն չեմ տեսել": Ի՜նչ պոետիկ է: Թող որ ամբողջովին փոխ է առնված: Ծաղիկ արդեն չկա, ոչ մի պարզություն չկա, ամեն ինչ մշուշապատված է բառերով: Մի՞թե չի կարելի ուղղակի նայել ծաղկին, առանց այն վկայակոչելու: Այդքան կարևո՞ր է արդյոք ամեն ինչին անուն տալ: Ինչո՞վ են օգնում բառացի սահմանումները: Մի՞թե ծաղկին բուսաբանական գիտելիքներ կպցնելուց` այն ավելի գեղեցիկ է դառնում: Ահա թե որն է տարբերությունը բուսաբանի ու պոետի միջև. բուսաբանը ծաղկի մասին ամեն ինչ գիտի, իսկ պոետը հասկանում է ծաղկին: Բուսաբանը` տգետ է, նա շատ բան գիտի այս ու այն մասին, բայց պոետն իսկապես տեսնում է:

Սանսկրիտում րիշին և կավին, "տեսնունակն" ու "պոետը", - հոմանիշներ են: Դրանք տարբեր այլիմաստ բառեր չեն, չէ՞ որ յուրաքանչյուր իսկական պոետ` իմաստուն է, տեսունակ, իսկ յուրաքանչյուր իսկական իմաստուն` պոետ է: Երբ տեսողությունը հստակ է, աշխարհը լիքն է պոեզիայով: Բայց դրա համար պետք է տեսնել ծաղիկն, առանց նրան անուն կպցնելու, - ի՞նչ է փոխվում նրանից, որ դա վարդ է:

Ընդհանրապես, ինչի՞ են պետք բառերը: Ինչու՞ ենք մենք գոչում. "Ի՜նչ գեղեցիկ է": Մի՞թե անհնար է գեղեցկությունը գնահատել առանց խոսքերի: Մի՞թե պարտադիր է պնդել, որ դա գեղեցիկ է: Ինչու՞ ընդհանրապես ինչ-որ բան ասել: Կարծես թե ծաղիկն ինքը քիչ է, անպայման պետք է նրա գեղեցկության հաստատումը, ասես միայն խոսքերով է այդ գեղեցկությունը ստեղծվում: Ծաղիկն ինքը դու չես տեսնում, նա քեզ համար` ուղղակի հարթակ է, որի վրա դու խոսքեր ես գրում գեղեցկության մասին:

Լու՛ռ նայիր ծաղկին: Դա հեշտ չէ, դու քեզ անհարմար ես զգում, չէ՞ որ գիտակցությունդ սովոր է հիմարություններ դուրս տալ: Նա հավերժ շատախոսում է առանց ընդմիջման: Իսկ դու նայիր ծաղկին և` խորհրդածիր: Նայիր ծառին` և մի հիշիր նրա անունը, մի ասիր ոչինչ: Խոսելն ավելորդ է. ծառն առանց այդ էլ այստեղ է` էլ ի՞նչ ասելու բան կա:

Խորհրդածեք ծառի կողքին, խորհրդածեք աստղերի տակ և գետի մոտ, խորհրդածեք օվկիանոսի ափին և մարդաշատ շուկաներում... Ոչինչ մի ասեք, ոչինչ մի գնահատեք, խոսքեր պետք չեն` ուղղակի դիտեք: Եվ եթե ձեզ հաջողվի հստակեցնել ձեր հայացքը, եթե ձեր տեսողությունը չմշուշապատվի, դուք ձեռք կբերեք ամենակարևորը: Սուր և պարզ հայացքը ձեզ թույլ կտա ձեսնել ձեզ այնպիսին, ինչպիսին դուք կաք:

Sambitbaba
21.04.2016, 19:31
Իրեն ճանաչել սկսում է մաքուր միտքը միայն: Գիտելիքներով լեցուն, լավի ու վատի մասին դատողություններով, գեղեցիկի և տգեղի մասին գաղափարներով լի միտքը երբեք ոչնչի չի հասնի: Իրեն ճանաչում է միայն խոսքերի մասին մոռացած միտքը: Այդ գիտելիքները դուք արդեն ունեք, հիմա մնացել է ձեր միտքը բավական հստակ դարձնել, որպեսզի կարողանաք տարբերել նրան: Գիտակցությունը պետք է հայելանման հարթություն դառնա` միայն այդ ժամանակ նրա մեջ ի հայտ կգա ճշմարտության արտացոլանքը: Եվ դրանից հետո միայն կարելի է օգնել մերձավորին, ուրիշ ոչ մի կերպ:

Ոչ ոքու խորհուրդներ մի՛ տվեք: Ձեր խորհուրդները վտանգավոր են` ինքներդ չգիտեք, թե ինչ եք անում: Մի փորձեք ոչ ոքու փոխել` ոչ եղբորդ, ոչ սեփական զավակիդ: Ոչ ոքու ձեր խորհուրդները պետք չեն, նրանք վտանգավոր են միայն: Դուք խիզախում եք խեղել ուրիշներին, այլանդակել, հաշմանդամ դարձնել` բայց իսկական փոխակերպման չեք հասնի: Մի՛ խցկվեք ուրիշի կյանք, քանի դեռ ձերը չեք փոխել: Օգնել կարող է նա միայն, ով ինքը լիքն է լույսով: Ընդ որում, այդ ժամանակ արդեն պետք էլ չէ ոչ ոքու փոխել: Օգնությունն ուրիշներին արդեն բնական բան է դառնում` ինչպես լուսամփոփի լույսը, ինչպես ծաղկի բույրը, ինչպես լուսինը երկնքում: Լուսինը չի լարվում լույս տալու համար, նա ոչինչ անել չի ձգտում` ամեն ինչ տեղի է ունենում ինքնին:



Ձենի ուսուցիչ Բասյոյին մի անգամ խնդրեցին. "Բացատրիր քո փիլիսոփայությունը: Դու ասում ես, որ քո ճառերում հանդես ես գալիս
բառերի դեմ: Դու ինքդ խոսում ես, բայց պնդում ես, որ խոսքերն ավելորդ են: Բացատրի՛ր այդ":

Գիտե՞ք, թե ինչ ասաց Բասյոն... "Այդ ուրիշներն են խոսում, - ասաց նա, - իսկ ես ուղղակի ծաղկափոշի՛ եմ թափում":


Երբ լարվածություն չկա, դու ուղղակի ծաղկափոշի ես շաղ տալիս: Դա ծաղկունք է` ծաղկին պետք չէ աշխատել, որպեսզի ծաղկի: Բասյոն խոսում էր բառերով, Բուդդան խոսում էր բառերով` բայց առանց ջանքերի, դա բնական էր, ինչպես ծաղկի բու՛յրը: Բուդդայի խոսքը բնական էր, ինչպես ծաղկունքը: Բայց երբ դուք եք խոսում, այլ է ամեն ինչ. դուք ուզում եք տպավորություն թողնել, ազդել ուրիշների վրա: Դուք ցանկանում եք իշխել շրջապատողների վրա, ենթարկել նրանց ձեզ, զրկել նրանց ազատությունից: Դուք ցանկանում եք ցույց տալ, թե որքան բան գիտեք: Դուք ուղղակի ցանկանում եք զվարճացնել ձեր ինքնասիրությանը: Այստեղ լիքը բան է խառնված, բայց դա` ծաղկունք չէ: Ավելի շուտ դա խոշոր քաղաքական խաղ է, ստրատեգիա և տակտիկա:

Իսկ երբ խոսում է Բասյոն` նա ուղղակի ծաղկափոշի է շաղ տալիս: Նրան, ով կհայտնվի Բասյոյի կողքին, դա օգտակար կլինի, բայց խնդիրն այն չէ, որ օգուտ բերես: Եթե դա օգուտ է նույնիսկ, բոլորվին էլ մտածված չէ: Ծաղիկը ծաղկում է ոչ թե քեզ համար: Եթե անցնես կողքով, կզգաս նրա բույրը` և դա հաճելի է, դու կարող ես ուրախանալ և շնորհակալ լինել ծաղկին հաճելի բույրի համար, - բայց ծաղիկը հանուն դրա չի ծաղկել, նա ուղղակի ծաղկել է` և վերջ:

Sambitbaba
23.04.2016, 20:12
Բուդդան ծաղկել է, Հիսուս ծաղկել է` և ամբողջ աշխարհն ուրախանում է: Բայց եթե դու ձգտում ես բարիք գործել, իսկ բարիք չի ստացվում, ուրեմն վնաս ես պատճառում: Աշխարհն ավելի լավը կդառնար, եթե վերանային ուրիշների վրա ազդեցություն թողնել ջանացող բոլոր այդ խորամանկները: Բոլոր հեղափոխություններից միայն վնաս է եղել, յուրաքանչյուր վերափոխում միշտ վիշտ է բերել:

Մի անգամ Լոուրենսն առաջարկեց հարյուր տարով արգելել բոլոր հեղափոխությունները, փակել բոլոր համալսարաններն ու կանգնեցնել բոլոր ռեֆորմները` որ նրանց մասին խոսք անգամ չլինի: Նա առաջարկեց հարյուր տարի ապրել նախնադարյան մարդու պես: Ի՜նչ հրաշալի միտք էր: Այդ ժամանակ մարդկությունը կարող էր նոր կյանք գտնել: Նրա մեջ նոր էներգիա կարթնանար, մարդիկ կսկսեին ամեն ինչ շատ ավելի հստակ տեսնել:

Խոսքերը մշուշապատում են միտքը, նրանք շատ ծանրաքաշ են: Դուք ձեր ուսերին այնքան գիտելիք եք քարշ տալիս, որ արդեն ուժ չունեք երկինք սլանալ: Այնքան եք ծանրաբեռնված, որ թռչելու մասին խոսք անգամ լինել չի կարող` այդպիսի բեռի տակ թևերդ չես բացի: Բայց դուք պինդ կառչել եք ձեր բանտի պատերից: Դուք դողում եք ձեր շղթաների վրա, համարելով դրանք թանկարժեք: Բայց դրանք ոսկի չեն, այլ անարժեք նմանակություն: Նրանք ոչ միայն անօգուտ են` նրանք վտանգավոր են: Բառերը, սուրբ գրերը, գիտական ճանաչումները, թեորիաները, ամենատարբեր "իզմ"-երը` նրանք խեղում են ձեզ: Նրանց օգնությամբ հստակության չես հասնի: Դեն նետեք դասագրքերը, մոռացեք բոլոր գնահատականների մասին...

Նայեք աշխարհին երեխաների պես, չէ՞ որ երեխաները չգիտեն, թե կոնկրետ ինչ են տեսնում, - նրանք նայում են ուղղակի: Այդպիսի հայացքն էլ հենց բերում է այն նոր ընկալումը, որի մասին ասում է Հիսուս: Ես կկրկնեմ այդ խոսքերը նորից.



Հիսուս ասաց.
Ոստիկը եղբորդ աչքում տեսնում ես,
իսկ գերանը քո աչքում չես տեսնում:
Երբ որ հանես գերանը քո աչքից,
այնժամ կտեսնես,
թե ինչպես հանես ոստիկը քո եղբոր աչքից:



Միայն այդպես կարելի է օգնել մերձավորին: Երբ լույս դառնաս քեզ համար, կսկսես լուսավորել նաև ուրիշներին: Դու քեզ լուսավորում ես` իսկ շուրջդ օգուտ է բոլորին: Դու բարիք ես բերում, ցանկանում ես այդ թե ոչ: Դու ուղղակի ծաղկափոշի ես շաղ տալիս:


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
26.04.2016, 20:04
ՈՒՂՂԱԿԻ ՈՒՐԱ՛Խ ԵՂԻՐ

Զրույց տասերորդ


Հիսուս ասաց.
Հնարավոր չէ մարդուն երկու ձի հեծնել,
քաշել երկու աղեղ,
և հնարավոր չէ ծառային ծառայել երկու տիրոջ.
կամ էլ նա կմեծարի մեկին
և կկոպտի մյուսին:


Մարդիկ անընդհատ երկու ձի են հեծնում և քաշում են երկու աղեղ` նույնիսկ ոչ երկու, այլ մի ամբողջ խու՛րց: Այդտեղից են բոլոր տանջանքները, այդտեղից է մշտական տագնապը: Անհանգստությունը ցույց է տալիս, որ դու միանգամից երկու ձի ես հեծնել: Որտեղի՞ց հանգիստ լինի: Հանգիստ չի լինի, չէ՞ որ ձիերը քեզ տարբեր կողմեր են քաշում, երկու ձի հեծնած ոչ մի տեղ չես հասնի:

Մի ձիու վրա դեռ կարելի է ինչ-որ տեղ հասնել, բայց երկուսի հետ բան դուրս չի գա` նրանք տարբեր կողմեր կքաշեն, և դու կընկնես չգիտես ուր: Այստեղից էլ տագնապը. ինքդ չգիտես, թե ուր ես ընկնելու: Տագնապը թաքնված է հոգուդ խորքում` կյանքը հոսում է մատներիդ արանքից, ավելի ու ավելի քիչ ժամանակ է մնացել, վերջը մոտ է արդեն` իսկ դու դեռ ոչ մի տեղ չես հասել: Դու սառել ես, անշարժ լճակի նման, որտեղ ջուրը քչանում է անվերջ, միջև վերջիվերջո լրիվ կցամաքի: Ոչ նպատակ, ոչ նվաճումներ չկան: Ինչու՞ է ուրեմն այդպես ստացվում: Որովհետև դուք փորձոում եք հասնել անհնարին:

Ջանացեք հասկանալ, թե ինչպես է կառուցված ձեր միքտը, այդ ժամանակ կհասկանաք Հիսուսի խոսքերն էլ: Ամեն մեկն ուզում է աղքատի ազատություն ունենալ, չէ որ միայն աղքատն է իսկապես ազատ` նա ոչ մի բեռ չունի, ափսոսալու ոչինչ չունի, նրանից ոչինչ խլել չես կարող: Նա չի վախենում ոչնչից: Չունենալով ոչինչ, նա թեթև է ապրում: Նա թշնամիներ էլ չունի, քանզի չի խանգարում ոչ ոքու, ոչ ոքու հետ չի մրցակցում:

Բոլորն աղքատի, մուրացկանի ազատություն են ուզում, բայց, մյուս կողմից, - նաև հարուստի հարմարություններ են ուզում, արքայական իշխանություն: Հարուստն ապրում է անվտանգության մեջ, նա վստահելի նեցուկ ունի: Նա հոգացել է ամեն ինչի մասին, ամեն ինչ կազմակերպել է, անխոցելի է դարձել. նա իրեն նույնիսկ մահից է պաշտպանել, նրան սպանելն այնքան էլ հեշտ չէ, նրա շուրջ ամենուր` հուսալիորեն զրահապատված է: Ամեն մեկը թե աղքատի ազատություն է ցանկանում, և թե արքայական անվտանգություն` և դա էլ նշանակում է հեծնել երկու ձիերին, չնայած այդպես ոչ մի տեղ չես հասնի:

Sambitbaba
29.04.2016, 19:08
Դու սիրում ես մեկին, բայց ցանկանում ես նրան հնազանդ իր դարձնել, ենթարկել քո իշխանությանը: Բայց առարկաները սիրել չի կարելի, նրանք մեռած են և անշունչ: Եվ եթե նա, ում սիրում ես, մարդ է, - նրան առարկայի պես տիրել չի կարելի, նա ավելի շուտ սնդիկի է նման. որքան ավելի ես սեղմում բռունցքդ, նա այնքան ավելի է ցանկանում դուրս պրծնել` չէ՞ որ ամեն մեկը ցանկանում է լինել ազատ: Քանի դեռ նա մարդ է, այլ ոչ առարկա, նրա վրա իշխանության չես հասնի, հակառակ դեպքում նա կդադարի մարդ լինել և դու կդադարես սիրել նրան: Ինչպե՞ս կարելի է սիրել անշունչ առարկան: Ո՞վ է անկենդանը սիրում:

Դուք երկու ձի եք հեծնել: Փորձում եք ուրիշ մարդկանց դարձնել առարկա` իսկ դա անհնար է: Մարդ պետք է կենդանի և ազատ լինի, միայն այդ դեպքում նրան կարելի է սիրել: Բայց այդպես շատ ավելի դժվար է, դու միևնույն է իշխել ես ուզում, և այդ ժամանակ սկսում ես սպանել սիրելի մարդուն, թունավորել նրա կյանքը: Եվ եթե նա թույլ է տալիս դա, ուրեմն վաղ թե ուշ սովորական իր է դառնում: Կանայք դառնում են կահույք, տղամարդիկ քարանում-դառնում են արձան, - իսկ սերը կորչում է: Եվ դա տեղի է ունենում ամենուր:

Դուք կասկածում եք, և կասկածներն իրենց օգուտն են բերում. նրանք ամրապնդում են հաշվենկատությունը և պաշտպանվածության զգացումը: Դու գիտես, որ քեզ այնքան էլ հեշտ չէ խաբել: Այստեղից էլ կասկածները` բայց կասկածները տագնապ են ներշնչում, և հոգու խորքում, մեկ է, ինչ-որ բան այն չէ: Կասկածները` յուրահատուկ հիվանդություն են: Քանի վստահություն չկա, հոգին անհանգիստ է, չէ որ կասկածները` տատանումներ են, իսկ որտեղ կան տատանումներ, հանգիստ չի լինի: "Ինչպե՞ս վարվել` այսպե՞ս, թե այնպես", - ահա թե ինչ են կասկածները, բայց նման հարցերը պատասխան չունեն:

Կասկածները ձեզ կաթիլ անգամ չեն մոտեցնում պատասխանին: Լավագույն դեպքում, որոշում կընդունի մտքի այն մասը, որը կգերիշխի: Բայց մյուս մասը պարտված կմնա, և դա բոլորովին էլ նրա փոքրիկ մասը չէ: Եվ, քանի որ դու պարտված կողմի տեսակետը չես ընդունել, նա վաղ թե ուշ հարմար պահ կգտնի և կհիշեցնի քեզ, որ դու սխալվեցիր: Մտքի պարտված մասը միշտ ապստամբում է, և այդ պատճառով քո տագնապը չի անցնում:

Կասկածները միշտ տագնապ են բերում: Դա հիվանդություն է` նույնպիսի, ինչպես բոլոր հոգեկան հիվանդությունները: Անհանգստացած մարդը հիվանդ է, և ժամանակի հետ այդ հիվանդությունը միայն ավելի է սրվում: Ընդ որում նրան չես խաբի. նա ավելի ու ավելի խորամանկ է դառնում, ավելի լավ է ճանաչում շրջապատողների բարքերը: Նրան չես խաբի, բայց նա հիվանդ է: Դա վատ չէ, երբ քեզ դժվար է խաբել, և միևնույն է դա վատ է, շատ է վատ: Շահույթը չի փոխհատուցում թերությունները. մարդ տատանվում է, կասկածում է, չի կարողանում որոշում կայացնել: Եթե նույնիսկ կայացնում է ինչ-որ որոշում, գլխում, մեկ է, մնում է մտքի պարտված մասը, որը դեմ էր: Մարդը երկատված է, նրա հոգում պատերազմ է գնում...

Միևնույն ժամանակ մենք ցանկանում ենք նաև վստահել: Հավատալ, մեկ է, ուզում ես, քանզի վստահելը` առողջություն է: Անհետանում է անվճռականությունը, դու համոզված ես քեզանում, իսկ համոզվածությունը երջանկություն է բերում: Չկան ոչ տատանումներ, ոչ անշարժություն. դու ամբողջական ես, երկատված չես այլևս: Ամբողջականությունն` առողջություն է: Վստահելը` հոգեկան առողջություն է, բայց հենց այն էլ քեզ բավական խոցելի է դարձնում: Դյուրահավատ մարդուն խաբելը հեշտ է: Վստահելով, քեզ վտանգի ես ենթարկում. շրջապատողներդ կհասկանան, որ քեզ կարելի է օգտագործել, իսկ մարդիկ օգտագործում են միայն դյուրահավատներին: Կասկածողների վզին չես նստի:

Դուք միանգամից երկու ձի եք հեծնել` կասկածի և հավատի վրա: Բայց երկու թամքերից անհնար է վայր չընկնել` դա բերում է մշտական տագնապների ու տառապանքների, դա ուժասպառ է անում: Երկու ձիերի մրցակցության միջև կա վտանգ, որ նրանք քեզ ոտնատակ կանեն: Վաղ թե ուշ ինչ-որ բան տեղի կունենա, և դու կզոհվես դժբախտ պատահարից: Կմեռնես, այդպես էլ ոչ մի տեղ չհասած, կզոհվես, նախքան կծաղկեն ծաղիկներդ, կանհետանաս, այդպես էլ չճանաչելով կյանքը` կյանքն իսկական, ինչպիսին այն պետք է լինի: Դու կկրոչես...

Sambitbaba
01.05.2016, 21:41
Հիսուս ասաց.
Հնարավոր չէ մարդուն երկու ձի հեծնել...


Բայց մարդիկ ձգտում են անհնարին, և այդ պատճառով ձեզանից ամեն մեկը փորձանքի մեջ է: Ես կրկնում էմ. դա տեղի է ունենում ամենուր: Խոսքն ուղղակի մի զույգ ձիու մասին չէ` դա մի ամբողջ երամակ է, որի պատճառով ձեզ ամեն վայրկյան քրքրում են հակասությունները: Ինչու՞ է այդպես լինում: Պետք է փնտրել պատճառները, միայն այդ ժամանակ կարելի է դա փոխել: Ո՞րն են պատճառներն, ուրեմն: Այն, թե ինչպես են դաստիարակում երեխաներին: Պատճառն այն է, թե ինչպես է այս խելակորույս աշխարհը վերաբերվում երեխաներին: Հոգեկան տագնապները երեխաների վզին են փաթաթել մեծերը, այդ նրանք են երեխաներին սովորեցնում կատարելապես հակասական բաներին:

Ձեզ ասել են, օրինակ. սիրել պետք է բոլորին, մարդիկ` եղբայրներ են, սիրիր մերձավորիդ ինչպես քեզ: Բայց միևնույն ժամանակ սովորեցրել են լրիվ այլ բանի` մրցակցել բոլորի հետ: Մրցակցության մեջ ընկերներ չկան, կան միայն թշնամիներ: Թշնամուն պետք է հաղթել, քե՛զ ենթարկել, վերջին հաշվով` ընդհանրապես ոչնչացնել: Եվ պետք է անգութ լինել, հակառակ դեպքում կոչնչացնեն քեզ: Եվ եթե մրցակցության ես ելնում, ողջ հասարակությունը թշնամիդ է դառնում, մոտիկներ ու եղբայրներ չկան: Եվ սիրել էլ չես կարող` մարտնչելու համար ատել է պետք, նախանձել, չարանալ: Դու պետք է միշտ պատրաստ լինես կռվել ու հաղթել, մասնակից լինել դաժան պայքարին: Նուրբ սիրտ ունեցողները պարտվում են:

Լինել ուժեղ, դաժան ու համառ` ահա թե ինչի են ձեզ սովորեցրել: Հաձակվիր, քանի քեզ վրա չեն հարձակվել: Հարձակվիր առաջինը, քանի ուշ չէ, - և հաղթիր, հակառակ դեպքում կպարտվես, չէ որ մի մրցանակի համար քեզ պես միլիոններն են պայքարում: Բայց ինչպե՞ս մրցակցության վրա կենտրոնացած գիտակցությունը կարող է սիրել մերձավորին: Դա անհնա՛ր է: Բայց և այնպես ձեզ սովորեցրել են թե մեկին, թե մյուսին: Ձեզ պնդել են, որ ազնվությունը` լավագույն քաղաքականությունն է, բայց, մյուս կողմից, գործը գո՛րծ է: Ձեզ նստեցրել են միանգամից երկու ձիու վրա, իսկ չէ՞ որ երեխան մարդկանց բարքերը չգիտի, նա դեռ ի վիճակի չէ նկատել հակասությունները:

Հակասությունները նկատելու համար շատ հասուն միտք է պետք: Ճշգրտորեն դրանք նկատում են Հիսուս, Բուդդան` նրանք դա զգում են: Բայց երեխան չգիտի, թե ինչպես է կառուցված հասարակությունը, նա ուղղակի հավատում է իր ուսուցիչներին` հորը, մորը, ազգականներին, բոլորին, ում սիրում է: Նա սիրում է նրանց` նրա մտքով անգամ չի անցնի, որ նրանք լրիվ հակասական բաներ են ասում: Այդպիսի բան նա պատկերացնել անգամ չի կարող, չէ որ այդ մարդիկ այնքան բարի են իր հանդեպ, այնքան նրբորեն սիրում են իրեն: Նրանք` կյանքի, էներգիայի, աշխարհում ամեն ինչի աղբյուրներ են: Մի՞թե նրանք կխաբեն իրեն: Հայրն ու մայրն իրոք սիրում են իրենց փոքրիկին, ցավն այն է միայն, որ իրենց նույնպես սխալ են դաստիարակել և հիմա նրանք ուղղակի կրկնում են նույնը, ինչ ժամանակին պնդել են իրենց: Ամեն մեկը երեխաներին սովորեցնում է այն, ինչ երբևիցէ իրեն են սովորեցրել: Նրանք ուղղակի վարակ են տարածում. հիվանդությունը ժառանգաբար փոխանցվում է սերնդե-սերունդ: Կարող եք դա "ավանդույթ" կոչել, "մշակույթ", բայց իրականում դա ախտ է: Դա հիվանդություն է, չէ որ դրանից առայժմ ոչ ոք ավելի առողջ չի դարձել:

Հասարակությունը կամաց-կամաց խելագարվում է: Իսկ երեխան այնքան պարզամիտ է և անմեղ, որ շատ հեշտ է նրա գլուխն ամենաանհամատեղելի գաղափարներ մտցնել: Մինչև նա կհասկանա, թե որքան հակասական են դրանք, արդեն չափազանց ուշ կլինի: Լինում է, որ ամբողջ կյանքդ ապարդյուն է անցնում, իսկ դու այդպես էլ չհասկացար, որ երկու ձի էիր հեծնել: Մտածեք այդպիսի հակասությունների մասին, գտեք դրանք ձեր մեջ: Դրանք միլիոննե՛ր են այնտեղ: Ձեր գլխում լիակատար խառնաշփոթ, խճճվածություն, քաոս է տիրում:

Երբ գալիս ու ինձ հարցնում են, թե ինչպես հանգիստ գտնել, ես նայում եմ մարդուն և իսկույն տեսնում եմ, թե որքան դժվար է լինելու նրան: Հանգստություն կարող է լինել այնտեղ միայն, որտեղ ներքին հակասություններ չկան: Նրանցից ազատվելու համար հրեշավոր լարում է պետք, խորաթափանց միտք, նուրբ ըմբռնում, իսկական հասունություն: Իսկ ձեզ թվում է, թե բավական է կրկնեք աղոթքը, մանտրան` և իսկույն հանգի՞ստ կգտնես: Եթե այդքան հեշտ լիներ, վաղուց արդեն բոլորը պայծառացած էին դարձել: Կարծում եք, բավական է ասել "ռամ, ռամ"` և աչքերդ անմիջապես կբացվե՞ն: Դուք սլանում եք, հեծնած ձիերի երամակին` մի՞թե մանտրան կարող է խլացնել այդ դոփյունը: Մանտրան` ևս մեկ ձի է ուղղակի, և վերջ, նրանից խառնաշփոթը կուժաղանա միայն: Որքան շատ ձի, այնքան ավելի մեծ իրարանցում:

Sambitbaba
02.05.2016, 19:49
Նայեք այսպես կոչված կրոնավոր մարդկանց. նրանց գլխում ավելի մեծ խառնաշփոթ է, քան աշխարհիկ մարդկանց, որովհետև սովորական երամակին նոր ձիեր են ավելացված: Նրան, ով ապրում է աղմկոտ շուկայի կենտրոնում, շատ ավելի է հեշտ. իհարկե, նա նույնպես շատ ձիեր ունի, բայց նրանք, ծայրահեղ դեպքում, բոլորն այս աշխարհից են: Նրանք գոնե ինչ-որ ընդհանուր բան ունեն. այդ ձիերն` այս աշխարհից են: Աստվածավախ մարդը նույնպես ձիերի երամակ ունի, բայց այդ ձիերից ոմանք այս աշխարհից չեն: Հսկայական ճեղքվածք է ծագում. մի կողմից Աստված, Աստծո արքայությունը, բայց ձիերի մեծ մասն առաջվա պես այստեղ է, այս աշխարհում: Եվ դա միայն ուժեղացնում է խառնաշփոթը, ավելի շատ հակասությունների է բերում: Մարդ պատառ-պատառ է լինում, կտոր-տկոր է լինում: Նրա սիրտը կոտրված է, ոչ մի ներքին միասնություն` և դա էլ հենց հոգեկան խանգարվածության նախանշան է որ կա:

Ձեզ սխալ են դաստիարակել, բայց դրա հետ արդեն ոչինչ չես կարող անել. գործն արված է, իսկ արվածը հետ չես վերադարձնի: Հիմա մնում է միայն ճիշտ պատկերացում կազմես քո մասին և ըմբռնման շնորհիվ դեն նետես ավելորդը: Բայց եթե դուք ազատվում եք դրանից, որովհետև ես եմ կարգադրել, ուրեմն ընդամենը նոր ձիեր կբերեք ձեր երամակ: Դեն նետել պետք է գիտակցաբար` որպեսզի ինքներդ հասկանաք, ինչ և ինչպես: Միայն այդ դեպքում ձեր երամակը կդադարի ուռճանալ: Հակառակը, դուք ձիերին ազատ կարձակեք, թող վազվզեն ազատ և ապրեն իրենք իրենց... Այդ ժամանակ դուք էլ կարող եք գնալ ձեր ճանապարհով և վերջապես հասնել ձեր նպատակին:

Զավեշտալին այն է, որ ոչ միայն ձեզ է վատ` ձիերը նույնպես տանջահար են եղել, դուք նրանց էլ եք տանջում: Ձեր պատճառով նրանք չեն կարողանում գնալ ուր կուզեն: Խղճացեք ձե՛զ էլ, ձիերի՛ն էլ: Բայց դա պետք է անել լիակատար ընբռնմամբ` ինքնուրույն, այլ ոչ թե որովհետև ես, Հիսուս կամ Բուդդան այդպես ասացին: Նրանք կարող են ցույց տալ միայն, թե որ կողմ գնաս: Բայց, եթե գնաս այնտեղ անգիտակցորեն, երբեք նպատակի չես հասնի:

Sambitbaba
08.05.2016, 18:56
Հիսուս ասաց.
Հնարավոր չէ մարդուն երկու ձի հեծնել,
քաշել երկու աղեղ,
և հնարավոր չէ ծառային ծառայել երկու տիրոջ.
կամ էլ նա կմեծարի մեկին
և կկոպտի մյուսին:


Ինչու՞ հնարավոր չէ: Ինչու՞ դա հնարավոր չէ հենց, այլ ոչ, ասենք, շատ դժվար: Կա՛ տարբերություն: Նույնիսկ ամենադժվար բանին կարելի է հասնել: Բայց "հնարավոր չէ" նշանակում է. չի ստացվի, որքան էլ ջանաս: Չի ստացվի ոչ մի դեպքու՛մ: Եվ երբ Հիսուս ասում է "հնարավոր չէ", հենց այդպես էլ պետք է հասկանալ: Դա ոչ թե "շատ դժվար է", ո՛չ: Դուք փորձում եք անհնարն անել: Եվ ի՞նչ դուրս կգա դրանից: Միևնույն է ոչինչ չի ստացվի, բայց դա կարող է ձեզ մեծ վնաս պատճառել: Նպատակի հետ ամեն ինչ պարզ է` այն անհասանելի է, - բայց ձե՞զ հետ ինչ կլինի: Դուք ուղղակի կզոհվեք: Ձգտելով անհնարին, դուք կործանում եք սեփական կյանքը: Դա ճշմարտություն է, այդպես ամենուր է լինում:

Նայեք նրանց, ով լիքն է կասկածներով: Ձեզ վիճակվե՞լ է տեսնել մարդկանց, ովքեր կասկածում են ամենում, ոչնչի չեն հավատում: Եթե կասկածներից բացի ուրիշ ոչինչ չունես, դու ուղղակի չե՛ս կարող կենդանի մնալ: Մտեք յուրաքանչյուր գժանոց. հենց այնտեղ են ապրում մարդիկ, ովքեր ոչնչում համոզված չեն: Նրանք վախենում են մատ շարժել անգամ, քանզի կասկածում են հասարակ բաներին:



Ես ճանաչում էի մեկին, ով այնքան լիքն էր կասկածներով, որ չէր համարձակվում նույնիսկ շուկա գնալ` իսկ շուկան նրանից երկու քայլի վրա էր: Այդ դեմքը, լինում էր, դուրս էր գալիս տանից,
բայց անմիջապես հետ էր վերադառնում ստուգելու, կողպե՞լ է արդյոք դուռը: Երեխա ժամանակ մենք նրան հաճախ ձեռք էինք առնում` մոտ էինք վազում ու գոչում. "Իսկ ձեր դուռը բա՛ց է": Նա սարսափելի բարկանում էր,
բայց միևնույն է, վերադառնում էր ստուգելու: Նա ապրում էր մենակ, առանց ընտանիքի, առանց ազգականների` և միևնույն է սարսափելի վախենու՛մ էր: Գալիս է գետափ լողանալու, իսկ նրան ասում են. "Դուռդ բաց է": Նա ամեն ինչ թողնում է,
դուրս է թռչում ջրից և վազում տու՛ն: Երբ կասկածներն այդքան հեռու են հասնում, քո ճանապարհն է` դեպի գժանոց: Եվ այդ մարդը հենց այդպիսին էր. նա ուղղակի մասնատվեց:


Իսկ եթե ընտրում ես հավատալը միայն, ուրեմն կույր կդառնաս: Եթե հավատում ես առաջին պատահածին, նշանակում է, սեփական ուղեղ չունես, դու ինքդ ոչինչ չես տեսնում: Այդպիսի մարդիկ շրջապատում էին, օրինակ, Հիտլերին` նրանք լիովին հավատում էին նրան, և կույր հավատը նրանց կործանեց:

Ահա այդ պատճառով էլ ձգտում եք անհնարին: Ծայրահեղություններ չեք ուզում և այդ պատճառով երազում եք միջակ ինչ-որ բանի մասին: Մի ծայրահեղությունը խելագարացնում է, մյուսը` կուրացնում: Ուրեմն ի՞նչ անել: Առողջ միտքը հուշում է. "Գտիր խելամիտ միջակը. հավատա, բայց ինչ-որ տեղ կասկածիր": Բայց դա նշանակում է միանգամից երկու ձի՛ հեծնել: Մի՞թե կյանքն անպայման պահանջում է ձեզանից և հավատալ, և կասկածել:

Կարելի է ապրել նաև առանց թե՛ մեկի, թե՛ մյուսի: Ճշմարիտն ասած, դա զարգացման միակ ճանապարհն է. ապրել առանց կասկածների և առանց հավատի: Կարելի է ուղղակի ապրել` անկաշկանդ, բայց ուշադիր: Դա էլ հենց իսկական վստահությունն է. դու վստահում ես կյանքին, ուր էլ նա քեզ տանի: Դու չես կասկածում ու չես հավատում կուրորեն` ուղղակի գնում ես նրա հետևից ու վերջ:

Կասկածողը չի կարող անվրդով քայլել: Մինչև մի քայլ անի, կմտածի երեք անգամ: Երբեմն նա այնքան երկար է մտաքննում, որ բաց է թողնում բարեհաջող հնարավորությունը: Ահա թե ինչու մտավորականներն առանձնապես շատ բան չեն անում: Նրանք ոչինչ անել չգիտեն, նրանք ապրում են ուղեղով, իսկ յուրաքանչյուր արարք նրանցից երկարատև դատողություններ ու հիմնավորված հետևություն է պահանջում:

Մյուս կողմից, կարելի հավատալ կուրորեն ու խարխափել: Բայց այդ դեպքում էլ ցանկացած ապուշ քաղաքագետ, տերտեր, մոլագար` աստված գիտե թե ուր քեզ կուղարկի: Նրանք իրենք էլ կույր են, իսկ երբ կույրն առաջնորդում է կույրին, աղետն անխուսափելի է: Ի՞նչ անել ուրեմն: Գիտակցությունը պնդում է. "Գտիր ոսկե միջինը":

Sambitbaba
09.05.2016, 22:37
Մի գիտնական, Սքիններ անունով, հետաքրքիր փորձեր անց կացրեց մկների հետ: Մկանը երկու-երեք օր չէին կերակրում,
որպեսզի լավ սովածանա: Նա այնքան էր ցանկանում ուտել արդեն, որ նետվում էր ամենի վրա, ինչ տեսներ: Եվ այդ ժամանակ նրա առջև երկու լրիվ միանման տուփեր էին դնում`
մի չափի և գույնի, - մեջն ուտելիք: Եվ մուկն ընտրում էր աջ կամ ձախ տուփը:

Մուկը նետվում էր միանգամից, առանց մտածելու: Բայց եթե ընտրում էր աջ տուփը, նրան էլեկտրական հոսանք էր հարվածում: Եվ այնտեղ
սարք կար. բացվում էր ծուղակ, որտեղից ուտելիքին անհնար էր հասնել: Իսկ ձախ տուփի հետ ամեն ինչ կարգին էր. ոչ էլեկտրականություն, ոչ ծուղակ:
Մի երկու փորձից հետո մուկն ամեն ինչ հասկացավ. նա նետվում էր միայն ձախ տուփի վրա:

Այդ ժամանակ Սքինները տուփերի տեղերը փոխեց: Մուկը նետվում էր ձախ տուփի վրա` և էլեկտրական հոսանքի հարված էր ստանում: Մուկն անհանգստացավ,
նա մոլորության մեջ էր ընկել և այլևս չէր հասկանում, թե ուր նետվի: Ամեն նետվելուց առաջ նա տատանվում էր, ցնցվում, կասկածում: Նա իրեն փիլիսոփայի պես էր պահում. ձա՞խը թե աջը,
ո՞րն ընտրել: Բայց հետո նորից յուրացրեց, թե որտեղ է հոսանքը, որտեղ` ուտելիքը, և դադարեց կասկածել: Սքինները նորից տեղափոխեց տուփերը և մուկը նորից սկսեց տատանվել, զննել տուփերը, հոտ քաշել: Բայց ինչպե՞ս որոշես:
Եվ այդ ժամանակ մուկը վարվեց այնպես, ինչպես անում եք դուք բոլորդ. նա նետվեց տուփերի արա՛նքը: Բայց չէ՞ որ այնտեղ
ուտելիք չկար, ի՞նչ իմաստ ուներ այդ թռիչքը: Եվ փորձը սկսելուց մի քանի շաբաթ անց մուկն ուղղակի խելագարվեց:


Ահա թե ինչ է տեղի ունենում ձեզ հետ. դուք մոլորվում եք` ի՞նչ անել, ի՞նչ չանել: Եվ ձեր միտքը մի բան է գալիս միայն. եթե այդքան դժվար է մեկը կամ մյուսն ընտրելը, ուրեմն ավելի լավ է կոմպրոմիսի գնալ` նետվել արանքը: Բայց այնտեղ ուտելիք չկա՛: Այնտեղ, իհարկե, հոսանքը չի խփում, բայց ուտելիք էլ չես գտնի:

Նետվելով արանքը, բաց ես թողնում կյանքը: Եթե այն մուկը կարողանար նստել միանգամից երկու տուփերին, նա հենց այդպես էլ կաներ: Գիտակցությանը միայն երկու հնարավորություններ են բացվում. կամ հեծնել երկու ձիերին, կամ նետվել նրանց արանքը: Հարցը հասկանալու համար խելք է հարկավոր` նուրբ խելք: Այստեղ ուրիշ ոչինչ չի օգնի: Եվ ես միտք չունեմ ձեզ ճշգրիտ պատասխան առաջարկել: Հիսուս նույնպես լուծում չի առաջարկում: Հարցը լուծել կարող է միայն խնդիրը հասկանալը: Բավական է դրանից գլուխ հանես, խնդիրն ինքնիրեն կվերանա:

Բայց մի՞թե չի կարելի ապրել առանց կույր հավատի, առանց եկմտանքի, առանց կոմպրոմիս... Կոմպրոմիսը թունավորում է. երբ փորձում ես համատեղել ծայրահեղությունները, կյանքը հակասական է դառնում, իսկ երկատվածությունն` անձի ճեղքում է: Վաղ թե ուշ ամեն ինչ կվերջանա մտագարությամբ: Իսկ եթե ընտրես մեկն ու վանես մյուսը, անպատճառ կկորցնես երկրորդի առավելությունները: Կասկածները պահպանում են ուրիշների ազդեցությունից, իսկ դյուրահավատությունը վստահություն է տալիս` գտնես մեկը, կկորցնես մյուսը: Իսկ եթե փորձես միանգամից երկու ձի հեծնել, դիմել կոմպրոմիսի, հոգիդ եկու կտոր կլինի` և դու արդեն երկուսն ես, դու ամբոխ ես դարձել: Ի՞նչ անել ուրեմն:

Ուղղակի հասկացե՛ք խնդիրը` իջեք երկու ձիերի՛ց էլ: Միջինը մի փնտրեք: Եվ այդ ժամանակ կյանքը լրիվ կփոխվի, գիտակցությունը որակական թռիչք կկատարի: Բայց ինչու՞ դուք չեք համարձակվում: Որովհետև դրա համար ուշադրություն է հարկավոր, զգոնություն: Եվ այդ ժամանակ ստիպված չես լինի կասկածել` դու արդեն իսկ ուշադիր ես, արդեն իսկ տեսնում ես ամեն ինչ: Զգոնությունը կպահպանի քեզ քո ազատության վրա ցանկացած ոտնձգությունից:

Ուշադիրին չես խաբի, նրա սևեռուն հայացքը զինաթափում է: Եթե նա թույլ կտա, որ իրեն օգտագործեն, դա ոչ թե այն պատճառով, որ իրեն խորամանկել ու խաբել են, - ոչ, ուղղակի նա բարի է և թույլ է տվել իրեն օգտագործել: Զգոնին չես խաբի` նա տեսնում է քո ուղնուծուծը, նրա համար դու թափանցիկ ես: Նրա գիտակցությունն այն մակարդակի վրա է, որ նա տեսնում է բոլորի ներքինը: Նա թույլատրում է օգտագործել իրեն միայն կարեկցանքից դրդված` խաբել նրան անհնար է:

Sambitbaba
13.05.2016, 21:49
Բայց զարգացնել գիտակցությունը շատ է դժվար, այդ պատճառով էլ դուք անհնարինն եք ընտրում: Բայց անհնարինն իրոք անհնար է: Դուք ուղղակի հույսներդ հրաշքի՛ վրա եք դրել: Անհնարին երբեք չես հասնի: Բայց դուք նախընտրել եք այդ ուղին, չէ որ այն ավելի հեշտ է թվում: Զիջումների դիմելը միշտ ավելի հեշտ է` բավական է բախվեք դժվարությունների հետ, և դուք անմիջապես զիջում եք ձեր դիրքերը: Սակայն կոմպրոմիսները խնդիրները չեն լուծում: Կոմպրոմիսը նշանակում է, որ դու համատեղում ես երկու ծայրահեղությունները, իսկ ծայրահեղություններն անհաշտելի են, նրանք պատառոտում են հոգին ներսից: Երկատվածը երջանիկ լինել չի կարող:

Ահա թե ինչի մասին է ասում Հիսուս, բայց քրիստոնյաները նրան սխալ հասկացան: Քրիստոնյաները նրան ընդհանրապես չհասկացան, որովհետև գիտակցությունն ամեն ինչ մեկնաբանում է, ինչպես իրեն է հարմար: Ինչպե՞ս ուրեմն նրանք մեկնաբանեցին Հիսուսի խոսքերը: Նրանք որոշեցին, իբր Հիսուս կոչ է անում ընտրել ձիերից մեկի՛ն: Կամ այն աշխարհը, կամ այս` բայց մե՛կը երկուսից: Մի հեծնիր երկու ձիու վրա, եթե ոչ` դժվար կլինի, հեծնած մնալ չես կարողանա: Ընտրիր մեկի՛ն: Ահա թե ինչ երզրակացության եկան քրիստոնյաները...



Մի գիշեր Խոջա Նասրեդինի կինն արթնացավ քաղցից և սկսեց փնտրել խոհանոցում, թե ինչ ուտի: Բայց տանն ուտելու ոչինչ չկար և նա միայն շան կարկանդակ գտավ: Քանի որ շատ էր քաղցած`
զգուշորեն փորձեց մի կտոր, նրան դուր եկավ և նա ամբողջը կերավ: Այնքան էր նրա դուրը եկել կարկանդակը, որ առավոտյան նա խնդրեց Նասրեդինին դրանից ավելի
շատ գնել:

Նասրեդինը գնաց կրպակ և մի քանի տուփ շան կարկանդակ խնդրեց:

"Ի՞նչ ես անում այդքանը, - հարցրեց վաճառողը: - Չէ՞ որ քո շունը շատ է փոքրիկ, նրա ինչի՞ն է այդքան կարկանդակը":

"Դա շան համար չէ: կնոջս համար է", - բացատրեց Նասրեդինը:

"Գիտես, այդ կարկանդակը միայն շների համար է, - զգուշացրեց վաճառողը: - Մարդկանց համար այն թունավոր է: Կինդ կարող է մեռնել": Եվ կես տարի անց Նասրեդինի կինն իրոք մահացավ:

Նասրեդինը գնաց վաճառողի մոտ. "Կինս մահացավ":

"Ասում էի, չէ, այդ կարկանդակները նա չպետք է ուտեր", - հոգոց հանեց վաճառողը:

"Ի՞նչ կապ ունեն կարկանդակները, - զարմացավ Նասրեդինը: - Կինս մեքենայի տակ ընկավ":


Գիտակցությունը կառչում է սեփական ենթադրություններից: Եթե հրաժարվես եզրակացություններից` անմիջապես կկրոցնես վստահությունդ քո հանդեպ: Եվ այդ պատճառով մենք հավատում ենք մեր եզրակացություններին անկախ հանգամանքներից: Դա շոյում է մեր ինքնասիրությունը, դա մտքի հենարանն է:



Մի անգամ Խոջա Նասրեդինը զբոսնում էր ձեռնափայտը ձեռքին: Ձեռնափայտը չափազանց մեծ էր նրա հասակի համար,
և մի ինչ-որ մտերիմ առաջարկեց. "Նասրեդին, իսկ ինչու՞ տակից մի հինգ սանտիմետր չես կտրում":

"Չի օգնի, - մռայլ պատասխանեց Նասրեդինը: - Այն երկար է վերևի ծայրից":


Նման դատողությունները կարող են ինքնասպանությա՛ն հասցնել: Ես չե՛մ կատակում: Ձեզ թվում է, թե դրանք դատողություններ են, բայց իրականում դա ուղղակի խաբկանք է, ինքնախաբեություն: Բայց ամեն մեկն ուզում է հող ունենալ ոտքերի տակ, ուզում է հավատալ ինքնիրեն, թող նույնիսկ այդ դատողությունն ինքդ քո մասին մինչև ուղնուծուծը կեղծ է: Մտքի վրա ընդհանրապես չի կարելի վստահ լինել: Այն կարող է ստել միայն, դուրս տալ կեղծ մտահանգումներ: Նրա մեջ ճշմարիտ և իրական ոչինչ չկա, դա ուղղակի ստվեր է: Գիտակցությունը` մտքեր են, ստվերներ, իրական ոչինչ: Բայց նա ձևացնում է, իբր մտածում է, - և դա ձեզ դուր է գալիս:

Sambitbaba
17.05.2016, 08:21
Քրիստոնյաներն ամեն ինչ սխալ հասկացան: Նրանք որոշեցին, որ Հիսուս առաջարկում է ընտրել որևէ մեկը միայն: Բայց Հիսուս չի ասել. "Ընտրիր մե՛կը": Նա առաջարկել է ընդհանրապես ոչինչ չընտրել: Եթե սկսում ես ընտրել, գիտակցությունդ ամրանում է միայն, այդպես նրան չես ոչնչացնի: Ամեն նոր ընտրության հետ միասին գիտակցությունն ավելի ուժեղ է դառնում: Ոչ, բանն ընտրությունը չէ... Բացի այդ, ընտրությունը քեզ ամբողջական չի դարձնում, չէ որ մի բանի ընտրությունը մյուսի հերքումն է նշանակում:

Ընտրես կույր հավատը` դեն կնետես կասկածներդ: Բայց ու՞ր կկորչեն նրանք: Չէ՞ որ դա իր չէ, որ վերցնես ու նետես հեռու: Կասկածները հոգու խորքում են ապրում: Ու՞ր գնան նրանք: Ըստ էության, դուք ուղղակի փակում եք աչքներդ նրանց վրա, խցկում եք ենթագիտակցության մեջ: Բայց նրանք առաջվա պես այնտեղ կլինեն, նրանք կսկսեն որդի պես կրծոտել ձեր գիտակցությունը: Նրանք կմնան այնտեղ, բայց վաղ թե ուշ դուրս կգան մակերես: Եվ ի՞նչ անել այն ժամանակ: Ու՞ր խցկել նրանց: Իսկ եթե ընտրես կասկածները, հավատի հետ ի՞նչ անես: Այն նույնպես կա: Այդպես էլ հենց ստացվում է կոմպրոմիսը. դու ստիպված ես ինչ-որ կերպ համատեղել մի ամբողջ կույտ ինչ ասես, բայց դա միաձուլում չէ` դա ուղղակի կոմպրոմիս է:

Հիսուս լրիվ այլ բան է ասում: "Պետք չէ ընտրել", - ահա թե ինչ նա նկատի ունի:



Հնարավոր չէ մարդուն երկու ձի հեծնել,
քաշել երկու աղեղ,
և հնարավոր չէ ծառային ծառայել երկու տիրոջ.
կամ էլ նա կմեծարի մեկին
և կկոպտի մյուսին:



Ունկնդրեք ամփոփիչ խոսքրը. "...կամ էլ նա կմեծարի մեկին և կկոպտի մյուսին": Ընտրելով մեկը, նրան պատշաճն ես հատուցում, բայց դրա հետ մեկտեղ անպատվում ես երկրորդին: Եվ հոգուդ վիրավորված մասն անպայման վրիժառու կլինի, կբարձրացնի խռովություն:

Sambitbaba
19.05.2016, 11:03
Կյանքում այդպես էլ լինում է: Գիտությունը հենվում է կասկածների վրա, միայն կասկածների: Երբևիցէ հետևե՞լ եք գիտնականների: Իրենց լաբորատորիաներից դուրս նրանք դյուրահավատ են, ինչպես երեխաներ: Գիտնականներից ավելի դյուրահավատ մարդիկ չես գտնի` հեչ բան է նրանց խաբելը: Իսկ ինչու՞: Որովհետև նրանց մտքի կասկածող կողմն աշխատում է լաբորատորիաներում, իսկ աշխատանքից դուրս նրանք վստահում են հոգու դյուրահավատ կեսին: Սովորական կյանքում նրանք շատ պարզամիտ մարդիկ են, բայց լաբորատորիաներում նրանց չես խաբի, այնտեղ նրանք բոլորից ավելի խորամանկ ու խելամիտ են:

Գիտնականներին հեշտ է խաբել` շատ ավելի հեշտ, քան այսպես կոչված աստվածավախ մարդկանց: Տաճարի ներսում սրանք լիքն են հավատով, իսկ դրսում նրանցից խորամանկը չկա: Վզներին չես նստի: Նրանց վստահող կողմը միայն եկեղեցում է արտահայտվում, առօրեական կյանքում գործում է կասկածող մասը միայն: Սովորաբար նրանք գերազանց ձեռնակիչներ են, գիտեն փող աշխատել: Նրանք ինքնե՛րն աշխարհի կեսին են խաբում:

Գիտնականը ոչ առանձնապես փող է աշխատում, ոչ էլ քաղաքական գործիչ է դառնում: Նա ուղղակի չի կարող. նրա կասկածներն այնտեղ են, լաբորատորիայում, իսկ այստեղ, սովորական աշխարհում, նա միայն կույր հավատ ունի: Տանն էլ գիտնականները բոլորովին գիտական աշխատողի նման չեն: Դուք պետք է որ լսա՞ծ լինեք նրանց ցրվածության մասին: Դա մաքուր ճշմարտություն է, հնարած ոչինչ չկա: Ամբողջ ուշադրությունը գնում է լաբորատորական փորձերի վրա, իսկ սովորական կյանքում նրանք իրոք, սարսափելի ցրված են: Աշխատանքի վայրում գիտնականն ուշադիր է, բայց, հենց դուրս եկավ դռնից, այլևս ոչինչ չի նկատում:



Ալբերտ Այնսթայնի հետ մի այսպիսի դեպք էր պատահել. նա հյուր գնաց ընկերոջը, և ընթրիքի ժամանակ նրանք շաղակրատում էին այս ու այլ բաների մասին: Շաղակրատել, իհարկե, շատ ուժեղ է ասված,
չէ որ Այնսթայնը լռակյաց մարդ էր և բամբասանքներ չէր սիրում: Մի խոսքով, զրույցը նրա մտերիմին շուտով հոգնեցրեց: Ընդ որում դրսում արդեն մութ էր, երեկոյան տասնմեկն էր, և տանտերն արդեն երազում էր հրաժեշտ տալ Այնսթայնին: Բայց
ինչպե՞ս այդ մասին կասես հյուրիդ` այն էլ այդպիսի հռչակավոր գիտնականի՛, - այնպես որ նա ստիպված էր համբերատար սպասել: Նա, մեր մեջ ասած, մի երկու ակնարկ արեց` ասաց,
որ մութ գիշեր է այսօր և ժամանակն էլ աննկատ է վազում` տե՛ս հա, արդեն տասնմեկն անց է կե՛ս: Բայց Այնսթայնը միայն պլշած նայում էր նրան ու հորանջում` երևի ինքն էլ քնել էր ուզում: Երբ տասներկուսն էլ խփեց, տանտերն արդեն չհամբերեց և ասաց.
"Դու արդեն շատ քնկոտ տեսք ունես, ամբողջ ժամանակ հորանջում ես": Ակնարկը, ճիշտն ասենք, բոլորովին էլ նուրբ չէր:

"Այո, սարսափելի քնել եմ ուզում, - արձագանքեց Այնսթայնը: - Ներիր կոպիտ խոսքիս, բայց անհամբեր սպասում եմ, թե վերջապես երբ ես
տուն գնալու":

"Ի՞նչ, գոչեց տանտերը: - Չէ որ սա ի՛մ տունն է":

Այնսթայնը վեր թռավ ու նայեց շուրջը: "Աստվա՛ծ իմ: Իսկ ես նստել ու մտածում եմ: "Ե՜րբ է նա վերջապես այստեղից կորչելու""...


Աշխատավայրում Այնսթայնն ուշադրության և կենտրոնացածության մարմնավորում էր, բայց նրա անձի այդ մասը միայն այնտեղ էր արտահայտվում: Լաբորատորիայի պատերից դուրս նա լրիվ այլ մարդ էր դառնում, փոխվում էր անճանաչելիորեն:

Ահա թե ինչու այսպես կոչված բարեպաշտ մարդկանց կյանքում հաճախ տեսանելի են հակասությունները` և դա հասկանալի է: Նայե՛ք նրանց, երբ նրանք աղոթում են տաճարներում: Այնքան անմեղ դեմքեր են, աչքերում` խորը զգացմունքեր, այտերով արցունքներ են հոսում: Բայց տաճարի դռնից դուրս նրան ուղղակի չես ճանաչի. նրա զգացմունքային, վստահող մասն այնտեղ, տաճարում է մնում: Դուրս գալով մեջիթի կամ եկեղեցու սահմաններից, նա դեն է նետում այն և դառնում է ցանկացած գիտնականից ավելի մանրախնդիր,` և կասկածում է բոլորին ամենում:

Sambitbaba
21.05.2016, 20:42
Ահա, թե ինչպես է կարգավորված մեր երկակի կյանքը: Հիսուս չի ասում. "Ընտրիր մեկը և մոռացիր մյուսի մասին": Ընտրես մեկը` մյուսը կնեղենա, իսկ հոգու նեղացած մասը միշտ վրեժխնդիր է լինում: Այդպես ապրել դժվար է, այդպիսի կյանքով համարյա անհնար է ապրել: Որքան ավելի շատ ուշադրություն ես դարձնում մեկին, այնքան ավելի հաճախ քո մտադրություններին ու երազանքներին խառնվում է մյուսը` այն դուրս է սողում ամենաանհամապատասխան պահին: Ուրեմն ի՞նչ անել:

Չընտրել` ահա՛ թե ինչ: Պետք է հասկանալ, թե որքան հակասական է հոգին: Պետք չէ ոչինչ ընտրել, պետք է հրաժարվել ընտրությունից, չզոհաբերել մեկը հանուն մյուսի, քանի որ հոգու ոչ մի մասնիկից հրաժարվել չի կարելի մինչև վերջ:

Ահա մետաղադրամ` այն երկու երես ունի: Չես կարող պահել մեկը և դեն նետել մյուսը: Հնարավոր է հակառակ կողմը քեզ այնքան էլ դուր չի գալիս, բայց ոչինչ դրա հետ չես անի. եթե կա մետաղադրամի մի կողմը, ուրեմն մյուսն էլ կա: Միասին էլ հենց նրանք կազմում են այդ մետաղադրամը: Լավագույն դեպքում կարելի է թաքցնել տգեղ կողմը, շուռ տալ մետաղադրամը: Այդպես էլ ստացվում են` գիտակցություն և ենթագիտակցություն:

Գիտակցությունը` մի կողմն է, մեր սիրելի ձիուկը: Ենթագիտակցությունը` մյուս կողմն է, գորշ ձիուկը, այն մեզ դուր չի գալիս: Գիտակցությունն` այն է, ինչ դու ընտրել ես, ենթագիտակցությունն` այն, ինչ հերքել ես: Դա այն երկու եկեղեցիներն են, մեկը հաճախում ես, իսկ մյուսը` երբեք: Բայց Բուդդայի պես մարդկանց մոտ չկա ոչ գիտակցություն, ոչ ենթագիտակցություն: Նրանք ոչնչի նախընտրություն չեն տալիս, ոչինչ չեն ընտրում: Նրանք դեն են նետում հենց մետաղադրա՛մը: Դեն նետել այն կարելի է ամբողջովին միայն, անհնար է միայն մեկ կողմը քեզ պահել:

Կասկածներն ու հավատը` նույն մետաղադրամի երկու կողմերն են: Նրանք` ինչպես սառն ու տաքը. միշտ իրար կողք գտնվող հակադրություններ են: Դրանք ամբողջի երկու ծածյրերն են, դրական և բացասական լիցքերը, կանացին և տղամարդկայինը: Նրանք միայն թվում են հակադրություններ, բայց իրականում միահյուսվում են մի երևույթի մեջ: Չի կարելի հրաժարվել դրական լիցքերից և օգտվել միայն բացասականներից, անհնար է դեն նետել մեկը, պահպանելով մյուսը: Եթե փորձես այդ անել, հոգիդ երկու կես կլինի. դեն նետվածը, ճնշվածը, հերքվածն ուղղակի կգնա ենթագիտակցություն, իսկ հաճելին, պետքականը կմնա գիտակցության մեջ: Եվ այդ պատճառով հոգում հավերժ պատերազմ է գնում գիտակցականի և անգիտակցականի միջև...

Sambitbaba
22.05.2016, 16:58
Դուք դեռևս նստած եք երկու ձիերի վրա: Վիճակը փոխելու մեկ միջոց կա միայն, և բանն այն չէ, որպեսզի երկուսին էլ ազատ արձակեք: Հրաժարվելը երկուսից` նույնպես ընտրություն է: Այստեղ նրբություն կա, և բավական բարդ. այո, կարելի է հրաժարվել ընտրությունից, բայց ստացվում է, որ դա էլ ընտրություն է` ընտրելու և չընտրելու ցանկություններին միջև, - և դու նորից երկու ձի ես հեծնե՛լ: Ոչ, ամեն ինչին հասկանալով են հասնում: Հարցը ոչ թե երկու ծայրահեղություններից հրաժարվելն է, այլ դրանք հասկանալը:

Հասկացեք, թե ինչ խելացնորություն է այն, ինչ դուք արել եք ձեր հետ: Հասկացեք, թե որքան հիմար բան են ձեր այդ հակասությունները` դուք նայե՛ք միայն դրանց: Պետք չէ դեմ կամ կողմ լինել, պետք չէ հավանություն տալ կամ դատապարտել: Ուղղակի նայեք ձեզ, ինչպես կաք, ձեր ամբողջությամբ: Մի թաքնվեք, մի նեղացեք, մի դատապարտեք ձեզ, մի ասեք, ինչն է լավ, ինչը վատ: Մի գնահատեք ձեզ: Օտար դիտարկող դարձեք, հեռվից դիտող հանդիսատես: Ուղղակի նայեք, թե ինչպիսին եք դուք` ինչպիսին էլ լինեք: Թող ներսում խառնաշփոթ է նույնիսկ` դուք ուղղակի դիտեք:

Եվ այդ ժամանակ ինքնստինքյան կգա հասկացումը: Այն կնշանակի հրաժարում ընտրությունից: Դուք հանկարծ կհասկանաք, որ ամբողջ ժամանակ գլուխներդ պատին էիք խփում, որ ձեր առջև պատ էր, այլ ոչ դուռ: Ուզու՞մ եք դադարել այդ անել: Հեռացե՛ք պատից: Հեռանալը հեշտ է, դա ընտրություն չէ` դու ուղղակի հասկանում ես, որ քեզ անիմաստ ես պահել, ձգտել ես անհնարին: Ահա թե ինչի մասին է ասում Հիսուս. նայիր ուշադիր, դու անհնար բան ես ուզում, - ուրեմն մի կողմ քաշվիր: Դա հաշվենկատ ընտրություն չէ, լարվածություն էլ չի պահանջում:

Երբ կա հասկացում, ամեն ինչ տրվում է առանց լարվելու: Իսկ ամենն, ինչ ինքնիրեն է տրվում, սքանչելի է, որովհետև ամբողջական է: Յուրաքանչյուր լարվածության մեջ ինչ-որ այլանդակություն կա, չէ՞ որ լարումը` միշտ մասն է միայն: Լարումը նշանակում է, որ ինչ-որ մեկ բան կռվում է մյուսի հետ: Ինչու՞ ենք մենք կռվում: Որովհետև մեզ համար կարևոր է մեր հոգու յուրաքանչյուր մասնիկը: Թշնամիներն անհրաժեշտ են բարեկամներից ոչ պակաս` նրանք նույնպես անհանգստացնում են մեզ: Դուք գիտե՞ք, որ, երբ զոհվում է թշնամին, հակառակորդի հոգում նույնպես մեռնում է ինչ-որ բան: Թշնամու մահը վշտացնում է ոչ քիչ, քան ընկերոջ վախճանը: Ամեն դեպքում, դա նույնպես փոխում է քո կյանքը:

Հնդկաստանում ապրում էին երկու ոխերիմ թշնամիներ. Մուհամմեդ Ալի Ջիննան և Մահաթմա Գանդին: Նրանք ամբողջ ժամանակ վիճում էին: Իսկ հետո, երբ Գանդիին սպանեցին, Ջիննան ասաց. "Ես շատ վշտացած եմ: Ինձ թվում է, թե հոգումս ինչ-որ բան է վախճանվել": Ու՞մ հետ էր հիմա Ջիննան կռվելու: Ընդդեմ ու՞մ: Ու՞մ կարող էր հիմա մարտահրավեր նետել: Երբ թշնամիդ զոհվում է, ինքնասիրությունդ սուզվում է մոլորության մեջ: Մենք կազմված ենք մեր բարեկամներից ու թշնամիներից` դա ուղղակի ևս մեկ զույգ հակադրություն է:

Ամբողջական է նա միայն, ով ոչ թշնամիներ, ոչ ընկերներ չունի, ով ոչինչ չի ընտրում, նախընտրություն չի տալիս ոչ մեկին, ոչ մյուսին, ով ուղղակի ապրում է պահից պահ, գիտակցում է ամեն ինչ իր շուրջ և համաձայնվում է ամենի հետ, ինչ էլ իրեն տա կյանքը: Նա չի լողում հոսանքին հալկառակ, նա տվել է իրեն հոսանքին, նա ընդունում և տալիս է հեշտությամբ: Եվ եթե ձեզ հաջողվի դա հասկանալ, կհասկանաք Հիսուսի խոսքերն էլ.



Հնարավոր չէ մարդուն երկու ձի հեծնել,
քաշել երկու աղեղ,
և հնարավոր չէ ծառային ծառայել երկու տիրոջ.
կամ էլ նա կմեծարի մեկին
և կկոպտի մյուսին:

Sambitbaba
25.05.2016, 16:58
Հնարավոր չէ մարդուն երկու ձի հեծնել,
քաշել երկու աղեղ,
և հնարավոր չէ ծառային ծառայել երկու տիրոջ.
կամ էլ նա կմեծարի մեկին
և կկոպտի մյուսին:

Այս խոսքերը սովորաբար հասկանում են այսպես. "Ընտրիր մեկ տիրոջ": Բայց ընտրությունը երբեք ամբողջականություն չի բերի, և այդ պատճառով ամեն ինչ այլ կերպ է: Քանի տեր էլ ընտրես, մեկին կամ երկուսին, միևնույն է, ստրուկ ես մնում: Կդառնաս ազատ, երբ ընդհանրապես կդադարես նրանց ընտրել: Չես ընտրում ընդհանրապես, հրաժարվում ես ամեն ջանքից, և, երբ հասկանում ես այդ, ընտրությունը վերանում է ինքնին` այլևս դու ինքդ ես քո տերը:

Հնդկաստանում սանյասիններին անվանում են սվամի: "Սվամի" նշանակում է "ինքն է իր տերը": Դա նա է, ով դադարել է ընտրել, ով այլևս իրեն տեր չի փնտրում: Դա ինքնահավան անկախություն չէ, այլ խորին ըմբռնումը նրա, որ ծայրահեղությունների միջև յուրաքանչյուր ընտրություն քեզ զոհ է դարձնում: Ընտրելով, դու պառակտված ես մնում, քեզ ծվատում են հակասությունները: Սանյասինը չի հրաժարվում այս աշխարհից հանուն նրա, որ ընդհանրապես ոչ մի աշխարհ չի ընտրում` նա ուղղակի ապրում է, ձեռք չբերելով ոչ թշնամիներ, ոչ բարեկամներ:

Նա ազատ է, ազատ է բարեկամներից ու թշնամիներից, հարստությունից և աղքատությունից, այս աշխարհից և այն աշխարհից, գիտակցությունից և նյութից: Նա ազատ է ընտրությունից, ազատ է երկատվածությունից: Եվ անհնար ոչինչ այլևս չկա` նա դարձել է Ինքը, դարձել է Բնություն, դարձել է Դաո: Նա ուղղակի լողում է հոսանքով...

Երբ դադարում ես հետապնդել անհնարինը, անհանգստանալու ոչինչ չունես: Տագնապդ անցնում է: Իսկ երբ տառապանքներ չկան, գալիս է երանությունը: Երանությունը չես կարող ձեռք բերել: Հազիվ թե զարգացնես այն զգալու ունակությունը միայն: Երանությունը գալիս է ինքնիրեն, երբ անհետանում է տագնապը: Դու քո մեջ ունակություն ես դաստիարակել, բացել ես դռներդ` և արևի ճաևագայթներն ինքնիրեն ներս են թափանցում: Առայժմ, երբ դու խճճված ես տագնապներիդ մեջ, երբ դու երկատված ես, երկու ձի ես հեծնել ու երկու աղեղ ես քաշում, երբ քեզ կեղեքում է մտագարությունը... Դու հիվանդ ես, դու դեսուդեն ես ընկնում: Լավագույն դեպքում, գտել ես միջին ինչ-որ բան և կամաց-կամաց խելագարվում ես:

Սովորական մարդը մի կերպ հաղթահարում է դա: Հոգեկան խանգարումները տեսանելի չեն, ահա և վերջ` դու ամենաշարքային քաղաքացի ես: Բայց չարչարանքն անիմաստ է: Եթե նույնիսկ դու արժանապատիվ քաղաքացի ես և նորմալ ես բոլոր համընդհանուր չափանիշներով, երանության չես հասնի: Հոգումդ թախիծն է թաքնված, և, ինչի էլ հասնես, թախիծդ ուժեղանալու է միայն: Նայեք այդ բարգավաճող մարդկանց, ովքեր բոլորին անցել և ամենավերևներն են հասել: Ցանկացած սովորական մարդուց ավելի տխուր են նրանք, որովհետև վերջնականապես կորցրել են բոլոր հույսերը:

Աղքատ երկրում խելագարները քիչ են: Մարդիկ դեռ հույս ունեն: Քանի կա հույս, ոչինչ դուրս չի ելնում` դու վազում ու վազում ես քո նպատակին: Իսկ ահա երբ նպատակիդ հասել ես, երբ կանգնում ես տեղում, ակամա ստիպված ես ներսդ նայել ու տեսնում ես, թե ինչ խառնաշփոթ է տիրում հոգումդ, ինչ զարհուրելի անկարգություն է այնտեղ: Եվ` խելագարվում ես: Առանց այդ էլ խելքդ տեղը չէր, բայց դա նկատելի է դառնում հաջողությունից հետո միայն. երբ վերջանում են բոլոր երազներդ, երբ մենակ ես մնում քեզ հետ: Սովորական մարդը երանություն չի տեսնում, երջանկությունը նրա համար` անհասանելի երազանք է: Մնում է միայն հուսալ, որ այն կգա և դիմանալ ցավին, որն ինքդ քեզ պատճառում ես:

Բայց երանությունն ինքը հնարավո՛ր է: Այն ապրել է Հիսուս, ապրել է Բուդդան` կարող եք դուք էլ ապրել: Բայց հնարավորին հասնելու համար, անհնարը պետք է դեն նետել: Մտածեք բնականի, հնարավորի, հստակի մասին: Մի մտածեք անհասանելի, դժվար, անկատարելի բաներ իրագործել: Ինքնասիրությանը դուր է գալիս անհնար բաներ ձեռնարկել, բայց դա ապարդյուն է, այդպիսի փորձերը ձախողման են դատապարտված: Բայց մարդ, միևնույն է, սիրում է անկատարելի ծրագրեր կառուցել` այդպես նա սիրաշահում է իր ինքնասիրությունը, իրեն կարևոր մեկն է զգում: Դուք բոլորդ` անիրագործելիի մեծ մաքառողներ եք:

Իսկ հոգևորը` հասարակ, բնական, հեշտ բան է: Դա նույնիսկ ձի հեծնել էլ չէ, այլ ոտքով զբոսանք առանց հատուկ նպատակի: Դու ուղղակի քայլում ես: Բանն այն չէ, թե ուր կհասնես, - բավական է ուղղակի ուրախանալ առավոտյան զովին, ծագող արևին և թռչունների երգին: Ուղղակի ուրախանալ...

Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
28.05.2016, 19:24
ԸՆՏՐԻՐ ՀԱՎԵՐԺԸ

Զրույց տասնմեկերորդ



Հիսուս ասաց.
Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:

Հիսուս ասաց.
Այն, ինչ լսում ես քո ականջով,
քո տանիքներից ավետիր ուրիշ ականջների:
Քանզի ոչ ոք չի վառում կանթեղը
(և) դնում ամանի տակ
և ոչ ոք չի թաքցնում այն գաղտնի տեղում,
այլ դնում է պատվանդանի վրա,
որպեսզի բոլորը, ով ներսուդուրս է անում,
տեսնեն նրա լույսը:

Հիսուս ասաց.
Եթե կույրն առաջնորդում է կույրին,
երկուսն էլ ընկնում են փոսը:


Մարդու բոլոր դժվարությունները հանգում են հավերժականի և անցողիկի միջև ընտրություն կատարելուն: Ընտրելով անցողիկը, ավազից դղյակ ես կառուցում` վաղ թե ուշ այն փուլ է գալու: Ընտրելով հավերժը, ձեռք ես բերում այն, ինչը երբեք չի կորչի:

Ավելի քչին մենք համաձայն չենք` մեզ ձեռք է տալիս հավերժը միայն: Ժամանակավորը ոչ ոքու պետք չէ` այն, ընդհակառակը, միայն ավելացնում է քաղցն ու ծարավը: Դա նույնն է, ինչ կրակը հանգցնես յուղով. յուղից կրակն ավելի ուժեղ է վառվում: Անցողիկը նման է յուղին, որ լցնում ես ցանկության կրակի վրա. այն միայն բորբոքում է գիտակցությունը, ուժեղացնում է նրա ժլատությունը: Ծարավը միայն հավերժականն է հագեցնում` այլ ճանապարհ չկա:

Բայց երբ ես ասում եմ. "Ընտրիր հավերժականը, միայն այդպես քո դղյակը կկառուցես պինդ հողի վրա, հուսալի ժայռի վրա, որը չի փոշիանա, թաղելով իր տակ քո աշխատանքը"... Երբ ասում եմ այսպես, երբ առաջարկում եմ ընտրել հավերժը, պետք չի իմ խոսքերը հասկանալ բառացիորեն` որովհետև հավերժն ընդհանրապես չի կարելի ընտրել: Ընտրությունն ինքը նշանակում է, որ ընտրվել է անցողիկը: Ընտրությունն ինքնին անցողի՛կ է արդեն: Ուրեմն, ի՞նչ նկատի ունեմ ես, ասելով. "Ընտրիր հավերժականը": Ահա թե ինչ. բավական է հասկանաք, որ անցողիկն անիմաստ է, հասկանաք այդ, նախքան հերթական անգամ կզգաք ծարավ ու չեք կարողանա հագեցնել այն սովորական ջրով, - բավական է հասկանաք դա, և անցողիկը ինքնիրեն կհեռանա: Այն անիմաստ բան կդառնա, դուք կհասկանաք նրա անօգտակարությունը: Այն կվերանա որպես ընրտրության հնարավորություն, կմնա միայն հավերժականը` բայց ձեզ արդեն ոչինչ ընտրելու հարկ չի լինի:

Երբ վերանում է անցողիկը, կյանքում միայն հավերժականն է մնում: Բայց անցողիկը պետք է կատարելապես անպտուղ, անիմաստ բան դառնա: Պետք է նրա հետ լիակատար տապալման ենթարկվել: "Երանի այս աշխարհում անհաջողության մատնվողներին"` ահա թե ինչ ասույթ կարելի էր ավելացնել Հիսուսի երանության պատվիրաններին:

Անհաջողակ դարձեք ա՛յս աշխարհում: Հիմա դուք լրիվ այլ բան եք ուզում. դուք երազում եք հասնել հաջողության: Բայց իրականում հաջողությունը հենց անհաջողությունն է, չէ՞ որ այն ստիպում է ձեզ կառչել անցողիկից` իսկ դա ոչ ոքու դեռևս երջանկություն չի բերել: Իրականում բերում է նրանց բախտը, ում բախտը չի բերում: Լավագույն դեպքում, անհաջողությունը կարելի է հետաձգել միայն, ահա և ամենը: Այն կարել է ձգձգել, մի կողմ դնել թեկուզ միլիոն կյանքերի ընթացքում: Բայց և այնպես այս աշխարհում ոչ ոք իսկական հաջողության չի հասնում: Ի՞նչ հաջողությունների մասին կարելի է խոսել, եթե ամեն ինչ այստեղ եղծանելի է, անցողիկ է: Ինչի՞ց այստեղ դղյակ կառուցես: Վայրկյան վայրկյանի հետևից ամեն ինչ այստեղ փոխվում է, ամեն ինչ վաղ թե ուշ կործանվում է` ինչի՞ց ուրեմն հաստատուն տուն կառուցել... Նախքան կհասցնես դղյակդ մինչև վերջ սարքել, ամեն ինչ արդեն կկրոծանվի: Ահա թե ինչու մարդիկ միշտ դժգոհ են իրենց ձեռքբերումներից` բայց համառորեն շարունակում են վարվել ինչպես առաջ:

Sambitbaba
05.06.2016, 08:15
Դուք, երևում է, ուղղակի չեք նկատում, չեք գիտակցում, թե ինչ եք անում: Այնպիսի տպավորություն է, որ կյանքն այդպես էլ ձեզ ոչինչ չի սովորեցրել: Ոչինչ կյանքի մասին չգիտեք, չունեք ոչ մի փորձ: Տեսական գիտելիքներ ունեք բավականաչափ, ձեզ հայտնի է, թե ինչպես տուն կառուցել` կա ճարտարապետություն, կառուցման արվեստ, - բայց դուք զուրկ եք փորձից և բացարձակապես չեք հասկանում, որ իսկական տուն անցողիկից չես սարքի: Ահա թե ինչի մասին է խոսում Հիսուս առաջին տողերում.



Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:


Այստեղ շատ բան է ասված: Նախ և առաջ, "Բարձր սարի վրա կառուցած քաղաքը"...

Մարդիկ տներ են կառուցում միայն դաշտավայրերում: Դա խորհրդանշանական է. "դաշտավայրն" անլույս խավարն է, իսկ "բարձր սարը"` գիտակցության լույսը, զգոնության լույսը: Որքան ավելի շատ ես գիտակցում, այնքան ավելի վեր ես բարձրանում: Կատարյալ գիտակցություն նշանակում է Էվերեստի հենց գագաթը բարձրանալ: Ահա թե ինչու հնդիկներն ասում են, որ Շիվան ապրում է Գուրիշանկարի, ամենաբարձր սարերից մեկի վրա: Շիվան` բարձրագույն գիտակցությունն է: Շիվան անձնականությամբ օժտված աստված չէ, դա ուղղակի բարձրագույն գիտակցությունն է: Եվ այդ բարձրագույն գիտակցությունն ապրում է Գուրիշանկարի վրա:

Սովորական գիտակցությունը ձեզ պահում է մութ դաշտավայրում. դա հոգու գիշերն է, հոգու քունը: Սկսելով գիտակցել, դու սկսում ես վեր բարձրանալ: Անդունդի հատակը` գիտակցության կատարյալ բացակայությունն է, գոյության ամենացածր մակարդակը: Այնտեղ միայն քարեր են` դա սանդուղքի առաջին աստիճանն է, չէ որ քարերը ոչինչ չեն գիտակցում: Նրանք մեռած չեն, նրանք էլ ապրում և աճում են: Նրանք ծնվում են, ծերանում և մահանում: Նրանք էլ անցնում են նույն էտապներն, ինչպես մարդիկ, ուղղակի ոչինչ չեն գիտակցում` դա սանդուղքի ամենացածր աստիճանն է: Դուք էլ երբեմն քարերի եք նման: Խորը քուն մտած մարդուն ի՞նչն է քարից տարբերում` քնի մեջ գիտակցության ոչ մի փայլատակում չկա, ուրեմն ի՞նչ տարբերություն: Դա անկում է ամենահատակը:

Քնի մեջ դուք դաշտավայր եք իջնում: "Մեղավորը"` նա է, ով քնած է ամբողջ կյանքում, իսկ "սուրբը"` նա, ով արթուն է նույնիսկ քնի մեջ: Քրիշնան ասաց Արջունային. "Նույնիսկ քնի մեջ յոգն արթուն է: Նույնիսկ ննջելիս, յոգը գիտակցում է իրեն": Ըստ էության, յոգերն ընդհանրապես չեն քնում: Նրանց գիտակցության մեջ միշտ արթուն է դիտորդի կայծը, և այդ դիտորդը հետևում է սեփական քնին: Բայց դուք քնելիս ընկնում եք հատակը և բարձրանում եք արթնանալիս միայն: Երբ ոչինչ քո մեջ քնած չէ, երբ քո ամբողջ գիտակցությունը ողողված է լույսով, եթե չկա անգիտակցության և ոչ մի մասնիկ, երբ լույսը համակել է քո ամբողջ էությունը... ահա թե ովքեր են Բուդդան և Հիսուս. նրանց մեջ չգիտակցված ոչինչ չկա, դա գիտակցության գագաթն է: Այստեղից էլ այդ խորհրդանշական պատկերը. "բարձր սարի վրա կառուցած քաղաքը":

Micke
05.06.2016, 09:45
Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:

Սամ ջան մի քանի նկատառում գրածդ թեմայով։
Համաձայն չեմ այս ալեգորիայի նմանատիպ բացատրությանը, որովհետև մարդիկ քաղաքները չեն կառուցում միայն հարթ տեղանքում, կա դրա հազարավոր ապացուցույցը, կուզես նայիր հռոմը, նայիր հին ուրարտական Տոսպը, նայիր Աթենքը, հին պերգամոնը, Հին երուսաղեմը... Բազմաթիվ հին քաղաքներ կառուցվել են հենց Սարի կամ ժայռի վրա, հենց դրա համար է Հիսուսն այդ ալեգորիան բերում, որովհետև մարդկանց դա հասկանալի էր։
Ավետարանները գրվել են հին հունարենով (Թովմասի ավետարանի մասին ես իմ կարծիքն ունեմ, ինչպես և Մագթաղինացու ավետարանի, Հուդայի ավետարանի, Պետրոսի հայտնության և այլն) Տվյալ տեքստում բնագիրը խոսում է ոչ թե պարզապես սարի, այլ Ժայռի մասին է, որը ոչ մի կերպ չի սասանվի, որովհետև շատ ամուր են հիմքերը։ Մեկ ուրիշ տեղում Հիսուսն ասում է «իմ եկեղեղեցին այդ ժայռի վրա կկառուցեմ» նա նկատի չուներ քարե տաճարը։ Իսկ ի՞նչ ժայռի մասին էր խոսքը։ Նամակներում Պողոսը բացատրում է որ եկեղեցին հիմնված է Հիսուս ժայռի, այսինքն Հիսուսն է եկեղեցու ամուր ֆունդամենտը։
Դառնանք սարի վրայի քաղաքին. Հիշի՛ր, Հիսուսի լսարանը անգրագետ, չկրթված մարդիկ էին և Հիսուսը չեր եկել նրանց ինչ որ խրթին փիլիսոփայական տերմիններով ծանրաբեռնելու։ Այդպիսինները իր ժամանակին շատ էին, դրա համար ժողովուրդը Հիսուսի՛ հետևից էր գնում, որովհետև նա անկիրթ մարդուն հասկանալի ձևով էր իր մտքերը բացատրում։
Քաղաքը՝ որը կառուցված է ժայռի վրա հաստատ է, ասինքն հիմքերը ամուր են, ի տարբերություն ավազի վրա կառուցված տնից կամ քաղաքից։ Այդ ժայռը այն հայտնությունն է, որ Հիսուսը Աստծո որդին է, և հենց այդ հիմքի վրա է պետք կառուցել քո կյանքի տունը։ Երբ այն արդեն կառուցված է, հնարավոր չէ գաղտնի պահել, Ինչպես և ջրագը վառում են և բարձր տեղում են դնում, որպեսզի այն լույս տա, Բարձր տեղում կառուցված քաղաքը տեսանելի է բոլորին, ովքեր դեգերում են անապատում և չգիտեն թե ուր։

Փիլիսոփայության վատն այն է, որ ինքը գեղեցիկ ու իմաստուն տեսք ունի, բայց պրակտիկ կյանքում օգտագործելի չէ։ Հիսուսը պրակտիկ բաներից էր խոսում՝ ինչպես ներել, ինչպես կառուցել հարաբերությունները Աստծու հետ, ինչպես կառուցել հարաբերությունները շրջապատի հետ, ինչպես տարբերել առաջնայինը՝ Երկնայինը, երկրորդականից, այսինքն նյութականից։ Եվ նա չէր ասում որ նյութականը հարկավոր չի, այլ մարդկանց սովորցնում էր ճիշտ հերթականությունը։

Հուսով եմ հասկանալի լեզվով շարադրեցի մտքերս, լավ եղիր։

Micke
05.06.2016, 10:01
Սամ ջան չգիտեմ թե ով է գրել սա, միգուցե դու, միգուցե ուղղակի վերցրել ես ինչ որ մեկից( նկատի չունեմ պլագիատ, այլ մտքերի փոխառում) մենակ անկեղծ էլի ապեր, եթե սա միջին վիճակագրական մարդը կարդա, սրա քանի՞ տոկոսը կհասկանա ու քանի՞ տոկոսը կկիրառի իր կյանքում։ Որովհետև եթե այն պրակտիկ կյանքում կիրառելի չէ, ապա նման է սերվանտի մեջի մադոննա կամ ռոկոկո սերվիսին, որը գեղեցիկ է, բայց դրանով ճաշ ուտել չի կարելի։

S.L.V.
05.06.2016, 10:13
Սամ ջան չգիտեմ թե ով է գրել սա, միգուցե դու, միգուցե ուղղակի վերցրել ես ինչ որ մեկից( նկատի չունեմ պլագիատ, այլ մտքերի փոխառում) մենակ անկեղծ էլի ապեր, եթե սա միջին վիճակագրական մարդը կարդա, սրա քանի՞ տոկոսը կհասկանա ու քանի՞ տոկոսը կկիրառի իր կյանքում։ Որովհետև եթե այն պրակտիկ կյանքում կիրառելի չէ, ապա նման է սերվանտի մեջի մադոննա կամ ռոկոկո սերվիսին, որը գեղեցիկ է, բայց դրանով ճաշ ուտել չի կարելի։

Չեմ կարծում, որ ինչ-որ մեկին խանգարումա: Եթե չի խանգարում, ու ոմանց էլ հնարավորա ինչ-որ բանով օգնումա, ուրեմն իրանից օգուտ կա ու վնաս չկա: Ֆորումն էլ նմանա Շվեդական սեղանի: Ամեն տեսակից կա` վեկալ ինչ ուզում ես:

Micke
05.06.2016, 10:25
:hands չէ, խանգարել կամ չխանգարելուն չի վերաբերվում ասածս։ Տես Դար ակումբը հանդիսանում է ինտելեկտուալ սոցկայք, հետևաբար անդամները ինտելեկտի հետ ընկերություն անող մարդիկ են։ Իսկ ինտելեկտուալի բարձր կոչումն «մի խնդա կատակ չեմ անում:D» իր գաղափարները տարածել։ Պատկերացրու որ հենց դու ես այդ սարի վրա գտնվող քաղաքը և պիտի երևաս մոլորված ճամփորդին, և նա գալիս է քեզ ու դու չես կարող ասել վերցրա շվեդսկի ստոլիկից։ Որովհետև ինքը չի իմանում, սկզբից պիտի իրեն օգնես, հետո ինքը կհասունանա ու կընտրի այն ինչ իրեն պետք է։ Ասելս այն է, որ ինտելեկտուալները պիտի պրակտիկ օգտագործելու բաներ ներկայացնեն շրջապատին։

S.L.V.
05.06.2016, 10:34
:hands չէ, խանգարել կամ չխանգարելուն չի վերաբերվում ասածս։ Տես Դար ակումբը հանդիսանում է ինտելեկտուալ սոցկայք, հետևաբար անդամները ինտելեկտի հետ ընկերություն անող մարդիկ են։ Իսկ ինտելեկտուալի բարձր կոչումն «մի խնդա կատակ չեմ անում:D» իր գաղափարները տարածել։ Պատկերացրու որ հենց դու ես այդ սարի վրա գտնվող քաղաքը և պիտի երևաս մոլորված ճամփորդին, և նա գալիս է քեզ ու դու չես կարող ասել վերցրա շվեդսկի ստոլիկից։ Որովհետև ինքը չի իմանում, սկզբից պիտի իրեն օգնես, հետո ինքը կհասունանա ու կընտրի այն ինչ իրեն պետք է։ Ասելս այն է, որ ինտելեկտուալները պիտի պրակտիկ օգտագործելու բաներ ներկայացնեն շրջապատին։

Իմ կարծիքով երկուսն էլ պետք են ) Ու նենց չի որ մեկը կա, մյուսը ոչ: Համ պրակտիկնա շատ համ ել սենց ասած ոչ պրակտիկը: Բայց կոնկրետ էս գրածի մեջ պրակտիկի պակաս չկա, ընդհակառակը: Խոսքը նրա մասինա որ մարդ իր օրվա մեծ մասն անց է կացնում անգիտակցաբար: Մտքերով տարված: Դրա պատճառով չի ընկալում լիքը բաներ առօրյա կյանքում: Որ գիտակցված ես գործում, ինչ էլ անում ես, մի քանի անգամ ավելի էֆֆեկտիվ ես գործում:

Sambitbaba
05.06.2016, 10:37
Սամ ջան մի քանի նկատառում գրածդ թեմայով։
Մայք ջան, ուրախ եմ քեզ այստեղ տեսնել...

Բայց եկ սկզբից մի երկու բան պարզենք, լա՞վ:
Նախ, պատահաբար աչքիցդ չի՞ վրիպել, որ սա ոչ թե իմ գրած թեման է, այլ ես ուղղակի թարգմանում եմ Օշոյի գործը:
Երկրորդ, ընդհանրապես ծանո՞թ ես Օշոյին, թե՞ սա առաջին գործն է:
Եվ ընդհանրապես, "Մանանեխի սերմը" կարդում ես սկզբի՞ց, թե ուղղակի կարդացիր այս հատվածը և կոնկրետ սրա մասին ես խոսում:

Եթե ծանոթ չես Օշոյին, պետք է ասեմ, որ նա շատ երկար-բարակ, մի բանը տաս անգամ ծամծմելով, տարբեր կողմերից դիտարկելով ցուցադրողներից է և իմ թարգմանած մի փոքրիկ հատված շատ մեծ հավանականություն ունի ուղղակի ոչինչ չասել... Ես թարգմանում եմ հնարավորություններիս ու ժամանակիս համեմատ, ու ներիր, որ կիսատ-պռատ մասեր եմ հրամցնում երբեմն... Ցավոք, այլ կերպ չի ստացվում ժամանակի սղության պատճառով, բայց դե հիմա: Այսինքն, այն, ինչի հետ համաձայն չես հիմա, հնարավոր է, որ հաջորդ հատվածի մեջ կունենա իր բացատրությունը, և այդպես շարունակ:

Չնայած կոնկրետ այս հարցի վերաբերյալ քո անհամաձայնությունն այնքան էլ չհասկացա: Չհասկացա, թե ինչու հիշատակեցիր բոլոր այդ քաղաքները... Որովհետև Օշոն ֆիզիկական ոչ մի բանի մասին չի խոսում այդ հարցում: Սկզբունքորեն դու էլ ես ասում նույնն, ինչ Օշոն, ու մեղադրում ես նրան նրանում, ինչի ջատագովողն ես դառնում ինքդ Հիսուսի, Պողոսի ու Պետրոսի օրինակների վրա:

Նրա ասածը ես հասկանում եմ մոտավորապես այսպես. բոլորս էլ գիտենք, որ ավազի վրա տուն կառուցելն ապահով բան չէ, բայց և այնպես անում ենք այդ, ժայռի վրա կառուցելու փոխարեն, որտեղ այն ավելի կայուն կմնար:
Այսինքն, ուղղակի գիտակից կյանքով ապրելը, դաշտի, մթի մեջ անապահով տան մեջ ապրելը բավական չէ ասելու համար, թե դու ապրում ես մարդավարի կյանքով: Մարդավարի կյանքով ապրելու համար գիտակցությունդ պետք է վեհի մեջ լինի, պետք է արթուն ու զգոն լինի, իսկ դա հնարավոր է միայն բարձր սարի վրա կառուցած տանն ապրելիս, ինչը հնարավորություն է տալիս միշտ ինքնադիտարկող լինել: Որովհետև, քանի չես սովորել տեսնել ու գիտակցել ամեն մի կատարած քայլդ, ոչ սխալներդ կտեսնես, ոչ էլ կկարողանաս դրանք ուղղել:

Մոտավորապես այսպես...:)

Շնորհակալ եմ, որ գրեցիր:

Sambitbaba
05.06.2016, 10:58
Սամ ջան չգիտեմ թե ով է գրել սա, միգուցե դու, միգուցե ուղղակի վերցրել ես ինչ որ մեկից( նկատի չունեմ պլագիատ, այլ մտքերի փոխառում) մենակ անկեղծ էլի ապեր, եթե սա միջին վիճակագրական մարդը կարդա, սրա քանի՞ տոկոսը կհասկանա ու քանի՞ տոկոսը կկիրառի իր կյանքում։ Որովհետև եթե այն պրակտիկ կյանքում կիրառելի չէ, ապա նման է սերվանտի մեջի մադոննա կամ ռոկոկո սերվիսին, որը գեղեցիկ է, բայց դրանով ճաշ ուտել չի կարելի։

Որ իմանաս ով է գրել, կարող է ինձ անաֆեմայի էլ ենթարկես...
Բայց դա կապ չունի, Մայք ջան:
Համ էլ, ապեր, միջին վիճակագրական մարդը թող չկարդա, եթե չի ուզում: Բայց մինչև միջին վիճակագրական մարդը չսկսի կարդալ ոչ միջին վիճակագրական բաներ, չի դադարի միջին վիճակագրական լինել: Իսկ միջին վիճակագրական լինել... յուրաքանչյուրն ինքն է ընտրում, լինի, թե՞ չլինի: Բայց ես մի բան գիտեմ հաստատ. միջին վիճակագրական լինելը ժամանակավոր բան է, ու վաղ թե ուշ մարդը դուրս է գալիս այդ վիճակից, ճիշտ նույնպես, ինչպես ժամանակին դուրս է եկել միջին վիճակագրականից ցածր վիճակից ու հասել է միջին վիճակագրականի:
Մայք ջան, իսկ դու քեզ ի՞նչ մարդ ես համարում, միջին վիճակագրակա՞ն: Ես, օրինակ, հենց այդպիսին էլ համարում եմ ինձ: Բայց ինձ թվում է, որ մեզանից յուրաքանչյուրի ցանկությունն է դուրս գալ իր վիճակից ու մի քիչ ավելի վեր մագլցել, - համենայն դեպս մեր բողոքները կյանքից հենց դրա մասին են... Ես կարծում եմ, որ մենք աշխարհ ենք գալիս հենց դրա համար, ուղղակի տարբեր ճանապարհներ ենք ընտրում: Եվ ինչ պարտադիր է, որ իմ ճանապարհն անպայման քեզ էլ հասկանալի լինի: Ավելի կարևոր է, որ քեզ հասկանալի լինի քո ճանապարհը:
Ու նաև քո ճանապարհն էլ ինձ մի առաջարկիր: Ծանոթացնել` խնդրեմ, մեծ հաճույքով կծանոթանամ:
Բայց քո սիրած սմետանը` կներես, - իմ սիրած գոմեշի մածնի հետ փոխել չեմ կարող...:)

Micke
05.06.2016, 11:01
Օշոյին գրածներիդ միջոցով եմ ծանոթացել, ճիշտն ասած ամբողջը չեմ կարդացել, այսպես՝ հատված-հատված։ Այնտեղ ինքը միտք է արտահայտում, թե մարդիկ տները կառուցում են հարթության վրա։ Միգուցե իմաստն եմ սխալ հասկացել, իմձ թվաց թե նա հաստատում է որ քաղաքները կառուցվում են հարթ տեղերում։
Բայց այստեղ մեկ ուրիշ բան է որ ինձ (հիշու՞մ ես Անդերսենի արքայադուստրը սիսեռահատիկի վրա) այդ սիսեռահատիկի պես խանգարում նրա միտքը ամբողջովին ընդունել։ Այն է, որ նա ցույց է տալիս պրոբլեմը և ասում որ այն պետք է լուծվի։ այո, երկու ձեռքս վեր եմ բարձրացնում և ասում՝ համաձայն եմ։ Բայց ես խնդրի լուծմանը տանող ճանապարհը չեմ տեսնում։ Այո նա ասում Է մենք Ա կետում ենք և ահա այնտեղ է Բ կետը։ Պիտի գնանք այնտեղ։ Բայց Ա-ից Բ ընկած ճանապարհը նրա խոսքերի մեջ չեմ տեսնում, ի տարբերություն Հիսուսի, ով ոչ միայն ցույց է տալիս ճանապարհը, այլև անձամբ է առաջնորդում մեզ դեպի խնդրի լուծումը։

Sambitbaba
05.06.2016, 11:09
:hands չէ, խանգարել կամ չխանգարելուն չի վերաբերվում ասածս։ Տես Դար ակումբը հանդիսանում է ինտելեկտուալ սոցկայք, հետևաբար անդամները ինտելեկտի հետ ընկերություն անող մարդիկ են։ Իսկ ինտելեկտուալի բարձր կոչումն «մի խնդա կատակ չեմ անում:D» իր գաղափարները տարածել։ Պատկերացրու որ հենց դու ես այդ սարի վրա գտնվող քաղաքը և պիտի երևաս մոլորված ճամփորդին, և նա գալիս է քեզ ու դու չես կարող ասել վերցրա շվեդսկի ստոլիկից։ Որովհետև ինքը չի իմանում, սկզբից պիտի իրեն օգնես, հետո ինքը կհասունանա ու կընտրի այն ինչ իրեն պետք է։ Ասելս այն է, որ ինտելեկտուալները պիտի պրակտիկ օգտագործելու բաներ ներկայացնեն շրջապատին։

Հա, Մայք ջան, մի շատ կարևոր բան էլ կա: Դու վերևում ասացիր, որ Հիսուս խոսում էր հասարակ մարդկանց հետ, և ըստ այդմ էլ պետք է նրա ասածներն ամենն էլ հասկանալի լինեին... Առաջ ես էլ էի այդպես կարծում: Բայց Հիսուս ինքը բոլորովին այլ կարծիքի էր:
Հիշիր. երբ աշակերտները հարցնում են, թե ինչու՞ է նա իրենց հետ խոսում այլ կերպ, իսկ ուրիշների հետ` առակներով, - Հիսուս պատասխանում է, որ առակներով խոսում է ուրիշների հետ, որովհետև ուրիշներն իրեն այնպես չեն ճանաչում և չգիտեն այն ամենը, ինչ իրենից աշակերտներն են սովորել, և ուրեմն առակներով աշխատում է նրանց ավելի հասանելի դարձնել իր ասածը: Իսկ աշակերտներն այդքան իր հետևից ֆռֆռալուց հետո, արդեն պարտավոր են այլ կերպ ասածները հասկանալ:
Մի՞թե սա չի նշանակում, որ այն ժամանակների համար առաքյալներն արդեն ինտելեկտուալ էին ասածդ միջին կարգի մարդկանց համամատ...

Micke
05.06.2016, 11:14
Սամ ջան չեմ ստիպի սմետան ուտել եթե գոմեշի մածունն ես ընտրել։ Ի դեպ են օրը սուպերմարկետից գոմեշի մածուն առա, ասի շատ եմ կարդացել, բայց կերած չկամ, առնեմ։ Չտեսավարի մի քանի հատ առա տարա տուն, տենց անկապ բան վաղուց չէի կերել, տնեցիքից ոչ մեկի դուրը չեկավ։
Մտքերիդ հետ համաձայն եմ, բայց մտածում եմ ամեն միջին վիճակագրականի սուրբ պարտականություննա, օգնել վերև բարձրանալու միջին«ցածր վիճակագրական մարդուն» Ոնց որ Հիսուսը միջին վիճակագրական դրամափոխ Լեվիին, միջին վիճակագրական ձկնորսներ Պետրոսին, Հովհաննեսին, Հակոբոսին ու մյուսներին օգնեց որ դառնան միջին վիճակագրական հեղափոխականներ, ովքեր կարճ ժամանակում հեղափոխեցին գրեթե ողջ հռոմեական կայսրությունը։

Sambitbaba
05.06.2016, 11:21
Օշոյին գրածներիդ միջոցով եմ ծանոթացել, ճիշտն ասած ամբողջը չեմ կարդացել, այսպես՝ հատված-հատված։ Այնտեղ ինքը միտք է արտահայտում, թե մարդիկ տները կառուցում են հարթության վրա։ Միգուցե իմաստն եմ սխալ հասկացել, իմձ թվաց թե նա հաստատում է որ քաղաքները կառուցվում են հարթ տեղերում։
Բայց այստեղ մեկ ուրիշ բան է որ ինձ (հիշու՞մ ես Անդերսենի արքայադուստրը սիսեռահատիկի վրա) այդ սիսեռահատիկի պես խանգարում նրա միտքը ամբողջովին ընդունել։ Այն է, որ նա ցույց է տալիս պրոբլեմը և ասում որ այն պետք է լուծվի։ այո, երկու ձեռքս վեր եմ բարձրացնում և ասում՝ համաձայն եմ։ Բայց ես խնդրի լուծմանը տանող ճանապարհը չեմ տեսնում։ Այո նա ասում Է մենք Ա կետում ենք և ահա այնտեղ է Բ կետը։ Պիտի գնանք այնտեղ։ Բայց Ա-ից Բ ընկած ճանապարհը նրա խոսքերի մեջ չեմ տեսնում, ի տարբերություն Հիսուսի, ով ոչ միայն ցույց է տալիս ճանապարհը, այլև անձամբ է առաջնորդում մեզ դեպի խնդրի լուծումը։

Ասեմ, որ ամբողջն ուղղակի անհնար է կարդալ, նա վեց հարյուրից ավելի գիրք ունի... Իսկ հատված-հատված կարելի է, իհարկե, բայց այն մասերը, երբ նա պատասխանում է հարցերին:

Իսկ այս գործում` "Մանանեխի սերմում", նա իրենից ոչինչ չի ասում: Այստեղ նա ուղղակի մեկնաբանում է Թովմասի Ավետարանն" իր հասկացածով: Այսինքն, խոսում է ոչ թե իր, այլ Հիսուսի ցույց տված ժանապարհների մասին: Եվ բոլորովին էլ պարտադիր չի, որ նրա ասածները համընկնեն մեր աստվածաշնչյան պատկերացումների հետ:

Մայք ջան, ես չեմ ուզում քեզ խորհուրդ տալ կարդալ կամ չկարդալ "Մանանեխի սերմը": Բայց եթե ինքդ ուզում ես մի բան լրջորեն հասկանալ, ավելի լավ է կարդաս արդեն ավարտված գլուխներից, կամ սպասիր, մինչև քեզ հետաքրքրած մասը կավարտեմ թարգմանել...

Micke
05.06.2016, 11:23
Ես հենց դրա մասին էլ խոսում եմ։ Իհարկե հնարավոր չէ հարյուր տոկոսով բոլորին բարձրացնել, բայց գոնե նրանք ովքեր ձգտում են, կարելի և պարտադիր է օգնել բարձրանալու դեպի «ժայռի վրայի քաղաքը» Հիսուսը հենց այդպես էլ արեց։

S.L.V.
05.06.2016, 11:29
Օշոյին գրածներիդ միջոցով եմ ծանոթացել, ճիշտն ասած ամբողջը չեմ կարդացել, այսպես՝ հատված-հատված։ Այնտեղ ինքը միտք է արտահայտում, թե մարդիկ տները կառուցում են հարթության վրա։ Միգուցե իմաստն եմ սխալ հասկացել, իմձ թվաց թե նա հաստատում է որ քաղաքները կառուցվում են հարթ տեղերում։
Բայց այստեղ մեկ ուրիշ բան է որ ինձ (հիշու՞մ ես Անդերսենի արքայադուստրը սիսեռահատիկի վրա) այդ սիսեռահատիկի պես խանգարում նրա միտքը ամբողջովին ընդունել։ Այն է, որ նա ցույց է տալիս պրոբլեմը և ասում որ այն պետք է լուծվի։ այո, երկու ձեռքս վեր եմ բարձրացնում և ասում՝ համաձայն եմ։ Բայց ես խնդրի լուծմանը տանող ճանապարհը չեմ տեսնում։ Այո նա ասում Է մենք Ա կետում ենք և ահա այնտեղ է Բ կետը։ Պիտի գնանք այնտեղ։ Բայց Ա-ից Բ ընկած ճանապարհը նրա խոսքերի մեջ չեմ տեսնում, ի տարբերություն Հիսուսի, ով ոչ միայն ցույց է տալիս ճանապարհը, այլև անձամբ է առաջնորդում մեզ դեպի խնդրի լուծումը։


Որն է պրոբլեմը? Որ Բ կետին հասնելու մասին ես հարցնում?

Micke
05.06.2016, 11:40
Որն է պրոբլեմը? Որ Բ կետին հասնելու մասին ես հարցնում?

Պրոբլեմը հենց տվյալ գլխում ներկայացված խավարն է, որը մարդուն ներսից է պատել։

Sambitbaba
05.06.2016, 11:43
Սամ ջան չեմ ստիպի սմետան ուտել եթե գոմեշի մածունն ես ընտրել։ Ի դեպ են օրը սուպերմարկետից գոմեշի մածուն առա, ասի շատ եմ կարդացել, բայց կերած չկամ, առնեմ։ Չտեսավարի մի քանի հատ առա տարա տուն, տենց անկապ բան վաղուց չէի կերել, տնեցիքից ոչ մեկի դուրը չեկավ։

Ախր ո՞վ է տեսել` սուպերմարկետից գոմեշի մածուն առնեն: Պետք է ուտել բարձր սարի վրա արածած գոմեծի մածունը, և հենց տեղում...:P


Մտքերիդ հետ համաձայն եմ, բայց մտածում եմ ամեն միջին վիճակագրականի սուրբ պարտականություննա, օգնել վերև բարձրանալու միջին«ցածր վիճակագրական մարդուն» Ոնց որ Հիսուսը միջին վիճակագրական դրամափոխ Լեվիին, միջին վիճակագրական ձկնորսներ Պետրոսին, Հովհաննեսին, Հակոբոսին ու մյուսներին օգնեց որ դառնան միջին վիճակագրական հեղափոխականներ,
Հիսուս երբեք չի օգնել նրան, ով ինքը չի ցանկացել: Որովհետև համարել է, որ ամեն ոք ինքն ընտրում իր ճանապարհը: Հա, նա ցույց է տվել ճանապարհ: Բայց ոչ ոքի չի ստիպել օգտրվել դրանից:
Եվ առաքյալներին էլ առաքյալ է դրձրել ոչ թե "վեր բերձրացնելու" կամ իր կայֆի համար: Նա շատ լավ գիտեր իր գալու և գնալու ժամանակը և լավ հասկանում էր, որ առանց օգնության չի կարող տարածել իր ուսմունքը: Եվ առաքյալներին առաքյալ դարձրեց հենց նրա համար, որ առաքի նրանց իր ուսմունքը տարածելու:


ովքեր կարճ ժամանակում հեղափոխեցին գրեթե ողջ հռոմեական կայսրությունը։
Իսկ ինչու՞ ես մոռանում Հռոմեական կայսուրությունից ոչ պակաս մեծ մի այլ պետություն` մեր մեջ ասած, բարձր սարերի վրա տներ սարքող, - որին, Հռոմեական կայսրության համեմատ ընդամենը վայրկյաններ պահանջվեցին քրիստոնեությունն ընդունելու համար: Մի՞թե դա ցույց չի տալիս քո սեփական հայրենիքի` այն ժամանակվա համար մարդկության միջին վիճակագրական մակարդակից ավելի բարձր գտնվելը...
Իսկ դու` կայսրությու՜ն-մայսրությու՜ն...

S.L.V.
05.06.2016, 12:01
Պրոբլեմը հենց տվյալ գլխում ներկայացված խավարն է, որը մարդուն ներսից է պատել։

Խավարը դա սխալ պատկերացումներն են, ու էդ պատկերացումների սխալ լինելը հասկանալու համար պետքա մարդ ինքնուրույն ուսումնասիրի այդ պատկերացումներից: Դրա համար բավականա կասկածել սեփական պատկերացումների ճշմարտացիությանը: Դա բերումա ուսումնասիրությունների, իսկ ուսումնասիրությունների արդյունքում բացվում է ճշմարտության լույսը:

Micke
05.06.2016, 12:31
Ախր ո՞վ է տեսել` սուպերմարկետից գոմեշի մածուն առնեն: Պետք է ուտել բարձր սարի վրա արածած գոմեծի մածունը, և հենց տեղում...:P
Է՜ Սամ ջան, միամիտ քաղքցի տղա, ես որտեղի՞ց եդքանն իմանայի։

Հիսուս երբեք չի օգնել նրան, ով ինքը չի ցանկացել: Որովհետև համարել է, որ ամեն ոք ինքն ընտրում իր ճանապարհը: Հա, նա ցույց է տվել ճանապարհ: Բայց ոչ ոքի չի ստիպել օգտրվել դրանից:
Եվ առաքյալներին էլ առաքյալ է դրձրել ոչ թե "վեր բերձրացնելու" կամ իր կայֆի համար: Նա շատ լավ գիտեր իր գալու և գնալու ժամանակը և լավ հասկանում էր, որ առանց օգնության չի կարող տարածել իր ուսմունքը: Եվ առաքյալներին առաքյալ դարձրեց հենց նրա համար, որ առաքի նրանց իր ուսմունքը տարածելու:
Հենց դա էլ ասում եմ, որ նրանք ովքեր ձգտում են, հավատում են... «Որովհետև հավատքն առաջանում է ուղերձը լսելուց, իսկ լսելը՝ քիստոսի քարոզված խոսքից։ Իսկ ինչպես հավատան, եթե իրենց ասող չլինի, և ինչպես ասեն, եթե ուղարկող չլինի» "Գործք առաքելոց 10։17"
Իհարկե նա ոչ մեկին չստիպեց, այլ միայն նրանց հասկանալի լեզվով խոսեց, հնարավորություն տալով ընկալել և ընդունել այն, ինչ շատ ուրիշ իրենց իմաստուն համարող փիլիսոփաներ ու ուսյալներ փորձում էին անել, բայց անհաջող։

Իսկ ինչու՞ ես մոռանում Հռոմեական կայսուրությունից ոչ պակաս մեծ մի այլ պետություն` մեր մեջ ասած, բարձր սարերի վրա տներ սարքող, - որին, Հռոմեական կայսրության համեմատ ընդամենը վայրկյաններ պահանջվեցին քրիստոնեությունն ընդունելու համար: Մի՞թե դա ցույց չի տալիս քո սեփական հայրենիքի` այն ժամանակվա համար մարդկության միջին վիճակագրական մակարդակից ավելի բարձր գտնվելը...
Իսկ դու` կայսրությու՜ն-մայսրությու՜ն...

Եվ այո և ոչ։ Այո, որովհետև հավատում եմ որ հայ ազգն իրոք հատուկ առաքելություն ունի։ «Դրոշակ բարձրացրեք ազգերի մեջ, բաբելոնի վրա բերեք Արարատի, Մինիի և Ասքանազի թագավորությունները» Երեմիայի մարգարեություն 51։27
Ոչ, որովհետև հայերն էլ այդքան հեշտ ու հանգիստ չհրաժարվեցին իրենց ձեռքով քարից, փայտից, ոսկուց ու արծաթից սարքած իրենց աստվածներից։ Մթա 110թվականին հայոց Սանատրուկ թագավորը 10000 հայի կոտորեց Քրիստոսի ուղերձներին հավատալու համար։ 301 ից սկսած քրիստոնեությունը հրով ու սրով տարածվեց հայաստանում, ինչը հենց քրիստոնեական սկզբմունքներին դեմ է։ Հայ ռամիկն ու նախարարը գիշերը քնեցին որպես հեթանոս, առավոտյան արթնացան որպես քրիստոնյա։
Բայց դե հետո իհարկե քրիստոնեությունը որ պատվաստվեց էր հայ ազգին, դարձավ նրա բնական էությունը, այստեղ նորից մի չաղ Այո։

Sambitbaba
07.06.2016, 18:59
Մարդիկ իրենց տներն ու քաղաքները դաշտավայրերում են կառուցում: Սովորական քունն արդեն քիչ է նրանց համար` նրանք նույնիսկ քնաբեր դեղ են խմում, որ ավելի լավ քնեն, զբաղվում են ինքնաներշնչմամբ, որպեսզի ավելի քիչ գիտակցեն` չէ որ գիտակցումը ցավ ու տանջանք է պատճառում: Ինչու՞: Չէ՞ որ Հիսուս և Բուդդան ասում են, որ գիտակցումը` մեծագույն երանությու՛նն է: Եվ ուրեմն ինչու՞ է այն ձեզ ցավ պատճառում: Ինչու՞ այդքան ուզում եք մոռանալ: Ինչի՞ց է, որ գիտակցելը տանջալի է այդքան:

Ձեր համար ցավալի է, որովհետև գիտակցում է ձեր էության մեկ հարյուրերորդ մասը միայն: Մնացած իննսունինը տոկոսը ոչինչ չի գիտակցում: Եվ հոգու այդ հարյուրերորդ մասը տանջվում է, երբ տեսնում է, թե ինչ է կատարվում: Նա տեսնում է, որ իննսունինը տոկոսը սուզվել է խելացնորության մեջ, - և տառապում է: Եվ հենց հոգու այդ մեկ-հարյուրերորդին է, որ թմրադեղեր են անհրաժեշտ. սպիրտ, քնաբեր դեղեր, ԼՍԴ, մարիհուանա, սեքս, մանտրաներ կամ էլի ինչ-որ բաներ: Նա նույնպես ցանկանում է մոռանալ: Եվ նա իրոք սուզվում է մթի մեջ, ձուլվում է մնացածի հետ: Այ, այդ ժամանակ դուք հանգիստ եք. գիտակցելու ոչինչ էլ չկա, չկա ոչինչ տեսնելու և դիտարկելու` և ամեն ինչ կարգին է:

Դա ջայլամի վարվելակերպն է: Տեսնելով վտանգը, ջայլամն ուղղակի թաքցնում է գլուխն ավազի մեջ: Երբ գլուխն ավազի մեջ է, նա ոչինչ չի տեսնում և դատում է այսպես. "Քանի որ ես վտանգը չեմ տեսնում, նշանակում է, այն չկա՛": Ջայլամները, եթևի թե, աշխարհի ամենամեծ անաստվածներն են: Չէ՞ որ աթեիստներն էլ են նույն բան ասում. "Քանի որ ես չեմ տեսնում Աստծոն, ուրեմն նա չկա՛: Եթե լիներ, ես կտեսնեի՛ նրան", - կարծես թե ամեն ինչ աշխարհում կարելի է տեսնել: Կարելի՞ է կարծել, թե իրերն իրոք անհետանում են, երբ փակում ես աչքերդ:

Ջայլամը խոթում է գլուխն ավազի մեջ, փակում է աչքերը` և այլևս ոչնչից չի վախենում: Վտանգ չկա՛: Բայց այդպիսի տրամաբանության հետ թշնամիները հաշվի չեն նստում: Հակառակը, այդ տրամաբանության պատճառով դու ամբողջովին հայտնվում ես նրանց իշխանության տակ. աչքերդ փակ են, գլուխդ ավազի մեջ` և քեզ հետ կարելի է անել ինչ ասես: Դու վաղուց կարող էիր փախչել, բայց հիմա արդեն ուշ է, նույնիսկ փախչելու կարիք էլ չկա, չէ՞ որ դու համոզված ես, որ վտանգ չկա: Մի ինչ-որ պահ դա նույնիսկ երջանկություն է բերում` դու ազատվեցի՛ր թշնամուց: Եվ բանն այն չէ, թե թշնամին ինքն է վերացել, ուղղակի քեզ հարմար է այդպես մտածել: Նման երջանկություն մարդիկ ապրում են, երբ շշմեցնում են իրենց թմրադեղերով. էլ ոչ մի խնդիր չկա, չկան ոչ թշնամիներ, ոչ վտանգ, ոչ տագնապի պատճառներ` չէ որ անհանգստանալ կարելի է միայն, երբ դու զգոն ես, երբ ուշադիր ես:

S.L.V.
07.06.2016, 19:31
Կարելի՞ է կարծել, թե իրերն իրոք անհետանում են, երբ փակում ես աչքերդ:

Դա ոչ միայն կարելիա կարծել, դա արդեն ապացուցելա քվանտային մեխանիկան: Դիտորդի բացակայության դեպքում մատերիան կազմող տարրական մասնիկները գտնվում են սուպերպոզիցիայի վիճակում: Դիտորդի առկայության դեպքում նոր մասնիկն իրեն պահումա որպես մասնիկ:

Sambitbaba
07.06.2016, 20:23
Դա ոչ միայն կարելիա կարծել, դա արդեն ապացուցելա քվանտային մեխանիկան: Դիտորդի բացակայության դեպքում մատերիան կազմող տարրական մասնիկները գտնվում են սուպերպոզիցիայի վիճակում: Դիտորդի առկայության դեպքում նոր մասնիկն իրեն պահումա որպես մասնիկ:

Գիտեմ: Նոր, թարգմանելիս, ես էլ հենց այդ էին մտածում...:) Բայց այստեղ այդ մասին չէ խոսքը...
Հակառակ դեպքում կստացվի, որ որսի ժամանակ վագրը` ջայլամի վեր ցցված քամակը չպետք է տեսնի...:)

S.L.V.
07.06.2016, 21:54
Գիտեմ: Նոր, թարգմանելիս, ես էլ հենց այդ էին մտածում...:) Բայց այստեղ այդ մասին չէ խոսքը...
Հակառակ դեպքում կստացվի, որ որսի ժամանակ վագրը` ջայլամի վեր ցցված քամակը չպետք է տեսնի...:)

Ջայլամի տեսանկյունից վագրը գոյություն չունի, քանի գլուխը չի հանել ավազից )) Իսկ էն վագրն ու ջայլամը, որ մենք ենք տեսնում, դիտարկվում են մեր կողմից, այսինքն դիտարկվողն են, ոչ թե դիտարկողը մեր սուբյեկտիվ իրականությունում )

S.L.V.
07.06.2016, 21:56
Հ.Գ. երբ խոսքը գնումա դիտարկման մասին, իմ կարծիքով նկատի ունենք բոլոր զգայարանները: Քամակի ցավի զգացումն էլ ա դիտարկում, ուղղակի աչքերով չէ, շոշափող զգայարանով:

Sambitbaba
07.06.2016, 22:19
Հ.Գ. երբ խոսքը գնումա դիտարկման մասին, իմ կարծիքով նկատի ունենք բոլոր զգայարանները: Քամակի ցավի զգացումն էլ ա դիտարկում, ուղղակի աչքերով չէ, շոշափող զգայարանով:

Հա, համաձայն եմ: Բայց եթե դա կապ ունի Թովմասի Ավետարանի մեկնության հետ, եկ խոսենք ջայլամի քամակից էլ::)
Ինչու՞մ ես այդ կապը տեսնում::think

S.L.V.
07.06.2016, 23:00
Հա, համաձայն եմ: Բայց եթե դա կապ ունի Թովմասի Ավետարանի մեկնության հետ, եկ խոսենք ջայլամի քամակից էլ::)
Ինչու՞մ ես այդ կապը տեսնում::think

Ջայլամի օրինակը դու բերեցիր, նենց որ ... ))

Micke
08.06.2016, 07:35
Ջայլամը խոթում է գլուխն ավազի մեջ, փակում է աչքերը` և այլևս ոչնչից չի վախենում: Վտանգ չկա՛: Բայց այդպիսի տրամաբանության հետ թշնամիները հաշվի չեն նստում: Հակառակը, այդ տրամաբանության պատճառով դու ամբողջովին հայտնվում ես նրանց իշխանության տակ. աչքերդ փակ են, գլուխդ ավազի մեջ` և քեզ հետ կարելի է անել ինչ ասես: Դու վաղուց կարող էիր փախչել, բայց հիմա արդեն ուշ է, նույնիսկ փախչելու կարիք էլ չկա, չէ՞ որ դու համոզված ես, որ վտանգ չկա: Մի ինչ-որ պահ դա նույնիսկ երջանկություն է բերում` դու ազատվեցի՛ր թշնամուց: Եվ բանն այն չէ, թե թշնամին ինքն է վերացել, ուղղակի քեզ հարմար է այդպես մտածել: Նման երջանկություն մարդիկ ապրում են, երբ շշմեցնում են իրենց թմրադեղերով. էլ ոչ մի խնդիր չկա, չկան ոչ թշնամիներ, ոչ վտանգ, ոչ տագնապի պատճառներ` չէ որ անհանգստանալ կարելի է միայն, երբ դու զգոն ես, երբ ուշադիր ես:

Այսինքն կարելի է ասել, երբ մարդը հերքում է Աստծուն, նա միաժամանակ կամավ թե ակամա հերքում է նաև սատանայի, դժոխքի, խավարի ու չար ուժերի գոյությունը: Այդ ժամանակ իհարկե էլ ինչի համար հոգ անել ճիշտ ապրելակերպի համար, եթե միևնույն է ոչ մի պատասխանատվության չես ենթարկվելու:

Sambitbaba
08.06.2016, 08:06
Այսինքն կարելի է ասել, երբ մարդը հերքում է Աստծուն, նա միաժամանակ կամավ թե ակամա հերքում է նաև սատանայի, դժոխքի, խավարի ու չար ուժերի գոյությունը: Այդ ժամանակ իհարկե էլ ինչի համար հոգ անել ճիշտ ապրելակերպի համար, եթե միևնույն է ոչ մի պատասխանատվության չես ենթարկվելու:

Մոտավորապես այդպես...:) Բայց քանի որ մարդու անձնական կարծիքը ոչ միշտ է համապատասխանում իրականությանը, - հերքում է նա Աստծոն թե ոչ, դրանից նա չի դադարում Աստծո մասնիկը լինել:

Հիշու՞մ ես, թե ինչ էր ասում Հիսուս. "Աստծո արքայությունը փնտրիր քո ներսում: Իհարկե, այդպես է: Բայց չէ՞ որ դա չի նշանակում, որ այն քո ներսում է միայն... Այն իմ ներսում էլ է, Ս.Լ.Վ.-ի ներսում էլ է, Ադիի ներսում էլ է, բոլորի ներսում էլ է, - և ստացվում է, որ այն ամենուր է, չէ՞: Ուղղակի կարիք չկա հեռու գնալ, քանզի մենք ամեն մեկս այն մեր մեջ ենք կրում:
Բայց Աստծո արքայության հետ միասին, ստացվում է, որ մեր մեջ է նաև սատանայի, դժոխքի, խավարի ու չարի պատրանքն էլ, և մեզանից ամեն մեկից է կախված, թե ինչն ենք մեր մեջ մղում առաջին պլան: Ինչու է մնացածը` պատրա՞նք... Որովհետև, եթե լրջորեն ընտրում ես մեկը, մյուսը պատրանք է դառնում: Ես, օրինակ, ընտրել եմ Աստծոն, և ինձ համար պատրանք է մնացածը: Մեկ ուրիշը կարող է ընտրել մնացածը, և ուրեմն նրա համար Աստված կդառնա պատրանք: Ընտրության հարց է:

Բայց խոսքն այստեղ` հիշեցնում եմ, անձնական իրականության մասին է, որը ոչ մի կապ չունի մեր ընդհանուր իրականության հետ...:)

Micke
08.06.2016, 09:05
Sambitbaba- խոսքերից

Հիշու՞մ ես, թե ինչ էր ասում Հիսուս. "Աստծո արքայությունը փնտրիր քո ներսում: Իհարկե, այդպես է: Բայց չէ՞ որ դա չի նշանակում, որ այն քո ներսում է միայն... Այն իմ ներսում էլ է, Ս.Լ.Վ.-ի ներսում էլ է, Ադիի ներսում էլ է, բոլորի ներսում էլ է, - և ստացվում է, որ այն ամենուր է, չէ՞: Ուղղակի կարիք չկա հեռու գնալ, քանզի մենք ամեն մեկս այն մեր մեջ ենք կրում:
Բայց Աստծո արքայության հետ միասին, ստացվում է, որ մեր մեջ է նաև սատանայի, դժոխքի, խավարի ու չարի պատրանքն էլ, և մեզանից ամեն մեկից է կախված, թե ինչն ենք մեր մեջ մղում առաջին պլան: Ինչու է մնացածը` պատրա՞նք... Որովհետև, եթե լրջորեն ընտրում ես մեկը, մյուսը պատրանք է դառնում: Ես, օրինակ, ընտրել եմ Աստծոն, և ինձ համար պատրանք է մնացածը: Մեկ ուրիշը կարող է ընտրել մնացածը, և ուրեմն նրա համար Աստված կդառնա պատրանք: Ընտրության հարց է:


Հիսուսը մի փոքր այլ կերպ է ասում` "Ձեր երկնային հայրը գիտե թե ձեզ ինչ է պետք: Իսկ դուք առաջին հերթին փնտրեք երկնքի արքայությունը, իսկ այն մնացած բաները (նկատի ունի ուտելիք, հագնելիք) ձեզ կտրվի: Հիսուսը նկատի չունի որ նյութականը ձեզ հարկավոր չի, այլ նա ասում է, որ պրիորիտետը, այսինքն առաջնահերթությունը ճիշտ դնենք: Իսկ Պողոսն ասում է Հռոմի քրիստոնյաներին ուղղված նամակում " երկնքի արքայությունը ուտելիք և խմելիք չի, այլ խաղաղություն, արդարություն և ուրախություն Աստծո հոգու հետ միասին: Այսինքն եթե միացնենք իրական այս երկու միտքը, ստացվում է, որ նյութի հետևից ընկած այս խելահեղ վազքը, հեռացնում է մեզ երկնքի արքայությունից: Այո ես էլ եմ համոզված, որ երկնքի արքայությունը հենց հիմա կարելի է ստանալ և ոչ թե միայն մահից հետո, ինչպես հավատում են որոշ մարդիկ:
Ու եթե փնտրում ես եկրնայ ինը, ապա ազատվում ես երկրային շղթաներց:

Sambitbaba
11.06.2016, 08:41
Երանությունը գալիս է, երբ հոգիդ հարյուր տոկոսով լցվում է գիտակցությամբ: Դրանից հետո` Բուդդան կատարելապես ճիշտ է, - անհետանում են բոլոր ներքին տարաձայնությունները: Եվ դուք էլ ճիշտ եք, չէ՞ որ փորձը հուշում է ձեզ, որ որքան ավելի զգոն եք, այնքան ավելի շատ վտանգներ եք նկատում: Բայց դուք լրիվ այլ եզրակացություն եք անում. ավելի լավ է քնե՛լ երկար, թող նույնիսկ ամբողջ կյանքի ընթացքում: Ահա թե ինչու մարդիկ քաղաքները դաշտավայրերում են կառուցում, այլ ոչ թե սարերի գագաթներին:

Կա, սակայն, ևս մեկ պատճառ:



Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:


Մեր քաղաքները կառուցված են անցողիկից, մահկանացուից, կարճատևից, և, մինչև շինարարությունը կավարտես, տունն արդեն սկսում է փլվել: Մինչև շինարարությունը կավարտվի, դուք ինքնե՛րդ էլ արդեն ավերակի եք նման: Ինչու՞: Մարդիկ միայն անցողիկն են նկատում, նրանք շատ նեղ տեսադաշտ ունեն: Մարդիկ միայն այն են տեսնում, ինչը հենց քթի տակ է, հասանելիության սահմաններում: Իսկ կողքիդ` ընթացիկ պահն է միայն, հենց այն էլ տեսնում են նրանք: Բայց այդ պահը վերջանում է, սկսվում է ուրիշը` և այն էլ է վերջանում... Մարդիկ ժամանակն ամբողջությամբ չեն տեսնում, նրանք նկատում են միայն մեկը մյուսին փոխարինող ակնթարթները:

Բոլորածիր դիտարկման համար կատարյալ գիտակցություն է անհրաժեշտ: Այդպիսի տեսողությունը թույլ է տալիս տեսնել կյանքն իր ամբողջ լիությամբ` և ոչ միայն կյանքը, այլև ամբողջ աշխարհը: Մահավիրան տեսնում էր անցյալը, ներկան և ապագան` ժամանակն ամբողությամբ: Ինչի՞ մասին է խոսքը: Այն մասին, որ քո առջև բացվում է գոյության ամբողջ լիությունը: Միայն տեսնելով ամբողջը, կարելի է հաստատուն քաղաք կառուցել: Ուրիշ էլ ինչպե՞ս:

Դուք չեք կարող կանխագուշակել, թե ինչ տեղի կունենա մեկ վայրկյան հետո: Ինչ էլ անես, հաջորդ պահը կարող է ոչնչացնել քո ձեռքի աշխատանքը: Եվ ամենն, ինչի հետ մենք գործ ունենք, հիմնված է անցողիկի, մասնակիի, այլ ոչ թե ամբողջականի վրա: Ամբողջը կարող է մերժել մեր գործերը, ամբողջի շրջանակներում մեր յուրաքանչյուր մեծագործություն կարող է անիմաստ թվալ:


Չինացի մի վարպետի մոտ մի ամերիկացի էր սովորում: Եվ երբ եկավ նրա տուն վերադառնալու ժամանակը, ուսուցիչը նրան մի նվեր նվիրեց` փայտե փորագրազարդ մի արկղիկ: Ուսուցիչն ասաց.
"Կա մի պայման, խոստացիր, որ կկատարես այն: Եվ նույնիսկ եթե որոշես այս արկղիկը նվիրել ինչ-որ մեկին, մի մոռացիր ասել նրան այդ պայմանը: Խոստացիր,
որ այն կկատարես: Սա շատ հին արկղիկ է, և այդ պայմանը կատարել են բոլորը, ում այն պատկանել է":

"Խոստանում եմ", - գլխով արեց աշակերտը: Արկղիկը շատ գեղեցիկ էր, հին և արտաքինից արժեքավոր, և աշակերտը որոշեց, որ այն արժանի է ցանկացած պայմանի:

"Շատ հասարակ պայման է, - շարունակեց ուսուցիչը: - Այն պետք է պահել այ, այս կողմը` դեպի արևելք: Այդպես արել են բոլորը, և ես խնդրում եմ քեզ հետևել այդ ավանդույթին":

"Իրոք որ բարդ ոչինչ չկա, - զարմացավ աշակերտը: - Իհարկե, ես կկատարեմ այդ պայմանը":

Գալով տուն, նա փաթեթից հանեց արկղիկը, բայց անմիջապես գլխի ընկավ, որ ճաշասենյակում նվերը դնելու տեղ ուղղակի չկա: Ստիպված տեղաշարժեց ամբողջ կահույքը:
Բայց ճաշասենյակի փոփոխություններից հետո, մյուս սենյակներն ինչ-որ անիմաստ տեսք ստացան: Ամերիկացին ստիպված էր փոխել տան ամբողջ ինտերիերը:
Դրանից հետո հիմար տեսք ստացավ դրսի այգի՛ն: Եվ տանտերը հասկացավ, որ շատ է հոգնել: Նա նամակ գրեց ուսուցչին. "Արկղիկը վտանգավո՛ր է:
Պայմանը կատարելու համար ես ստիպված եմ փոխել ամբողջ աշխարհը` ես արդեն վերափոխեցի ամբողջ տունս, տունս շրջապատող այգին,
և հիմա հերթը հասել է հարևան տիրույթներին": Այն ամերիկացին շատ զգայուն մարդ էր, և տեղի ունեցածը նրան հանում էր հավասարակշռությունից:

Sambitbaba
16.06.2016, 08:39
Եթե կյանքդ հիմնված է անցողիկի վրա, ամբողջականության հետ քեզ դժվար կլինի` իրադրության մեջ այն երբեք չի ներգրվի: Նրա հետ ներդաշնակության չես հասնի` մեկ մի բան, մեկ մի այլ, կլինի ոչ այնպես: Մինչև քո քաղաքը, քո ամրոցը կառուցես, պետք է տեսնել ամբողջը, համեմատվել նրա հետ և մղվել հենց նրանից: Ամբողջ կյանքը, բոլոր սովորությունները պետք է կառուցել նայելով ամբողջին: Պետք է ապրել ամբողջի մթնոլորտում: Այդ ժամանակ քո կյանքը կլինի ներդաշնակ, բարեհունչ, հակառակ դեպքում ինչ-որ բան միշտ կլինի ոչ այնպես, ինչ-որ բան միշտ դուրս կմնա ընդհանուր պատկերից, էքսցենտրիկ տեսք կունենա:

Ամեն մարդ յուրովի էքսցենտրիկ է: Հրաշալի բառ է` "էքսցենտրիկությու՛ն": Այն նշանակում է "լինել կենտրոնից դուրս, ոչ կենտրոնում", - այսինքն ոչ այնտեղ, որտեղ պետք է: Ինչու՞ բոլոր մարդիկ էքսցենտրիկ են, կենտրոնից, կիզակետից, կյանքի ներդաշնակությունից դուրս են ընկել: Որովհետև ամեն մեկը կառուցում է իր կյանքը, ելնելով այսրոպեականից, բայց ընթացիկ պահը` բոլորովին էլ ամբողջը չէ: Պահն` ընդամենը մասնիկ է, հավերժության մանրիկ և աննշմարելի պատառիկ: Ինչպե՞ս կարելի է ներդաշնակության հասնել հավերժականի հետ, եթե կյանքդ այսրոպեականի վրա է հիմնված: Ահա թե ինչու է Հիսուս ասում. "Կառուցեք ձեր կյանքը, հիմնվելով ամբողջի, հավերժի, այլ ոչ թե անցողիկի վրա:



Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:


Ձեր քաղաքն անպայման կընկնի, ավերակ կդառնա: Այդպես էլ կլինի՛: Եթե չեք հավատում Հիսուսին, ձեր կյանքին նայեք. դա ավերակների կույտ է: Արդեն քարուքանդ է եղել, նախքան դուք կհասցնեիք կառուցել այն: Դուք` ավերված քաղաք եք: Ինչու՞ այդպես պատահեց: Անցողիկի պատճառով: Սովորեք ժամանակին ոչ ենթակա հավերժը տեսնել:

Ինչպե՞ս սովորել տեսնել այն: Որքան ավելի բարձր է գիտակցությունը, այնքան ավելի լայն է տեսադաշտը: Կանգնեք փողոցում ծառի տակ և ինքներդ կհամոզվեք. ճանապարհը տեսանելի է մինչև մոտակա շրջադարձը, հետո ոչինչ չի երևում: Բայց, եթե բարձրանաք ծառն ու նայեք այնտեղից, տեսադաշտը շատ ավելի լայն կդառնա: Իսկ երբ նստած ես ինքնաթիռի մեջ, ամբողջ քաղաքն ասես ափիդ մեջ լինի: Որքան ավելի բարձր ես, այնքան ավելի շատ ես տեսնում, որքան ավելի ցածր` այնքան ավելի քիչ: Գիտակցության սանդուղքն աստիճանների է բաժանված: Եվ երբ բարձրանում ես ամենավերևը, քո հայացքի առջև հավերժությունն է բացվում:

Նկատե՞լ եք այսպիսի մանրուք: Կանգնած ես ծառի տակ, նայում ես արևելք` և ոչինչ չես տեսնում, իսկ ծառին նստած մտերիմդ գոչում է. "Հե՜յ, այնտեղով սայլ է անցնում":

"Չե՛մ տեսնում ոչ մի սայլ, - պատասխանում ես դու, որտեղի՞ց սայլ գտար": Քեզ համար սայլը` ապագան է, իսկ ծառին նստած մտերիմիդ համար, այն արդեն ներկայում է: Մի մտածեք, թե բոլորի համար ներկան միանման է: Ձեր ներկան` մի բան է, իսկ իմը` լրիվ այլ բան: Իմ ներկան` իմն է, և կարող է բոլորովին նման չլինել ձերին: Ամեն ինչ գիտակցության աստիճանից է կախված:

Բուդդայի համար ժամանակի յուրաքանչյուր ակնթարթ` ներկա է: Նրա համար ապագա գոյություն չունի` նա ժամանակը տեսնում է իր ամբողջությամբ: Հիսուսի համար ամեն ինչ տեղի է ունենում ներկայում. անցյալ չկա, չէ որ նա անցյալը հիմա էլ է տեսնում; ապագա էլ չկա` նրա համար ապագան էլ է տեղի ունենում հիմա: Գիտակցության գագաթնակետից տեսանելի է ամբողջը, և այդ պատճառով այնտեղ չկա ոչ անցյալ, ոչ ապագա` ամեն ինչ տեղի է ունենում այստեղ և հիմա: Ապագան ի հայտ է գալիս, միայն երբ տեսադաշտդ սահմանափակ է: Իրականում ապագա չկա, դա գոյության ինչ-որ հատկություն չէ: Ապագայի հասկացությունը նշանակում է միայն այն, որ քո տեսադաշտը լրիվ չէ: Ամենն, ինչ անց է կացել տեսադաշտի միջով, կոչվում է անցյալ, իսկ ինչե դեռ նրա մեջ չի մտել` ապագա: Բայց այդ ամենը տեղի է ունենում հավերժության մեջ:

Ժամանակը հորինված է այն պատճառով, որովհետև մարդիկ ցածրում են ապրում: Բոլոր համաշխարհային մշակույթներն ընդգծում են, որ, երբ սուզվում ես սամադհիի, երանության, խորին խորհրդածման մեջ, ժամանակն անհետանում է: Ի՞նչ նկատի ունեն: Կորչում է անցյալի, ներկայի, ապագայի բաժանվածությունն ինքը. ամեն ինչ կա, բայց կա ժամանակից դուրս, առանց բաժանման: Կառուցեք ձեր քաղաքն այն բանի հիման վրա, ինչը ժամանակից դուրս է, պետք չէ կառուցել այն անցողիկի վրա, հակառակ դեպքում տները կքանդվեն, չէ որ այսրոպեականն արագահոս է և անխուսափելիորեն անցյալ է գնալու: Ինչու՞ եմ ես ասում, որ ձեր ամրոցն ավերակ կդառնա, նախքան դուք այն սարքեք: Որովհետև շինարարության ակնթարթն ինքն արդեն անցյալ է դարձել, ենթարկվել է մոռացության, այն այլևս չկա: Երկիրը ձեր ոտքերի տակ անընդհատ շարժվում է:

Sambitbaba
19.06.2016, 17:55
Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը...


Ի՞նչ է նշանակում "հաստատուն": Այստեղ, իրենց ցածրավայրերում, մարդիկ անվերջ վախենում են, ոչնչում վստահություն չեն զգում, մշտապես երկյուղած ինչ-որ վտանգ են սպասում: Ցածրավայրում վխտում են ուրվականները, ստվերները, թշնամիները: Այստեղ ատելությունն է թագավորում...



Ես մի պատմություն եմ լսել ճանճի մասին, որ պատահաբար սուպերմարկետ էր ընկել: Ցուցափեղկում միջատների ոչնչացման համար միջոցներ էին դրված:
Ճանճը նայեց ցուցափեղկին ու կարդաց կարմիր տառերով գրված հայտարարությունը. "Նորագույն ցնցղնիչ`
վայրկենապես ոչնչացնում է ճանճերի՛ն":

"Որքա՜ն չար են բոլորը"... - հոգոց հանեց ճանճն ու թռավ:


Դուք ապրում եք ցածրավայրում, որտեղ ամեն բան վայրկենական ոչնչացման է նշանադրված: Դուք ապրում եք մահվան դաշտավայրում` այստեղ քեզ մահից բացի, ուրիշ ոչինչ չեն երաշխավորում:

Դուք երբևիցէ խորհե՞լ եք այն մասին, որ այս կյանքում մահից բացի, որոշակի ոչինչ գոյություն չունի: Ավելի լավ կլիներ հակառակը, բայց այստեղ վստահ կարելի է լինել մեկ բանի վրա միայն. վաղ թե ուշ մեռնելու ես: Սա է ամենն, ինչ կարելի է ասել ցածրավայրի մասին. վաղ թե ուշ մեռնելու ես: Մնացած ամեն ինչի մասին վստահորեն ոչինչ ասել չես կարող` կարող է, այո, իսկ կարող է նաև ոչ: Մի՞թե դա կյանք է, եթե քեզ միայն մահն է երաշխավորված: Բայց դա ճշմարիտ է, չէ՞ որ մթի մեջ մահից բացի, ուրիշ ոչինչ չկա, չգիտակցվածությունը` դա էլ հենց մահն է: Համենայն դեպս, վստահ ճանապարհ է դեպի մահ:

Մոռացության մեջ ընկնելու ցանկությունը նշանակում է ձգտել դեպի մահ: Հոգում մեռնելու խորին ցանկություն է թաքնված, հակառակ դեպքում ամեն մեկը կձգտեր դեպի բարձունքները: Կյանքի վերջին տարիներին Ֆրոյդը շատ կարևոր երևույթ բացահայտեց: Նա անվանեց այն թանաթոս` դա ձգտումն է դեպի մահ: Ամբողջ կյանքի ընթացքում նա մտորում էր միայն լիբիդոյի մասին` դա այն թեորիան է, որի համաձայն մարդ ապրում է կյանքի հանդեպ կամքի շնորհիվ: Բայց որքան ավելի էր խորանում Ֆրոյդը դեպի կյանքը ձգտման գաղտնիքների մեջ, այնքան ավելի էր պակասում նրա վստահությունը: Որքան ավելի լավ էր հասկանում կամքը կյանքի հանդեպ, այնքան ավելի էր կասկածում, որ ավելի խորն է թաքնված մեռնելու ցանկությունը:

Դժվար էր Ֆրոյդի համար, չէ՞ որ նա գծային էր մտածում, միատարածքային: Նա արիստոտելական տրամաբանության հետևորդ էր: Բայց լիբիդոյի հասկացության մեջ հակասական մի բան կա. դա ապրելու ցանկությունն է, կյանքի ծարավը, բայց դրա հետ մեկտեղ գոյություն ունի նաև թանաթոսը, ձգտումը դեպի մահ: Դա շատ էր անհանգստացնում Ֆրոյդին: Բայց հենց այդ մասին էին ասում ժամանակին Հիսուս և Բուդդան. սովորական մարդն այնքան անօգտակար է, որ նրա կյանքն ապարդյուն է, հիասթափություններով լիքը, և դրանից մեռնել ես ուզում:

Ամեն անգամ, երբ ցանկանում ես տրվել մոռացման, դրա պատճառն է մահվան ծարավը, չէ որ չգիտակցվածությունը հենց կարճատև մահ է, որ կա: Առանց քնի մի քանի օր էլ չես ապրի, որովհետև քնել` նշանակում է ժամանակավորապես մահանալ: Քունն անհրաժեշտ է, դա խորը հոգեբանական պահանջ է: Եթե ամեն օր մի ութ ժամ չմեռնես, մեկ օր անգամ նորմալ ապրել չես կարող, չէ որ քո ամբողջ կյանքն այնպիսի խռնաշփոթ է, որ միակ երանությունը` չգոյունն է: Ավելի լավ է "չլինել", քան "լինել": Եվ այդ պատճառով քեզ լավ ես զգում, երբ սուզվում ես մոռացության մեջ: Քեզ լավ ես զգում, երբ հաջողեցնում ես մոռանալ քեզ քաղաքական պայքարում, նացիստների նախիրի մեջ կամ շուկայական խառնաշփոթում, - դու քեզ լավ ես զգում, որովհետև դա փոքրիկ մահ է: Դու անհետանում ես, մնում է միայն ամբոխը:

Ահա թե ինչու այդքան հաճախ ի հայտ են գալիս դիկտատորներ` ձեր մեռնելու ցանկությունից: Դիկտատորները լիքն էին նույնիսկ քսաներորդ դարում: Նրանք ամեն մեկին առանց չարչարանքի մեռնելու հնարավորություն են տալիս: Նույն այդ պատճառով էլ շարունակվում են պատերազմները` և նրանք այդպես էլ շարունակվելու են, քանզի մարդիկ բոլորովին չեն փոխվում: Մարդիկ չեն ցանկանում փոխվել: Պատերազմները սանձազերծվում են մահվան հանդեպ խորին ձգտման շնորհիվ: Ամեն մեկը ցանկանում է սպանել` և լինել սպանված: Կյանքը` այնքան ծանր բեռ է, որ երբեմն միակ ելքը մահն է թվում: Եվ, եթե դուք մինչև օրս ձեր վերջը չեք տվել, պետք չէ ձեզ կենսասեր համարել: Ո՛չ: Դուք ուղղակի վախենու՛մ եք: Ոչ թե այն պատճառով, որ այդքան սիրում եք կյանքը, - կյանքը սիրողները դեպի բարձունքներն են գնում, չէ որ որքան ավելի բարձր, այնքան ավելի շատ կյանք: Այդ պատճառով էլ Հիսուս խոստանում է. "Հետևիր ինձ, և ես քեզ շռայլ կյանք կնվիրեմ":

Այդ պատճառով է Հիսուս ասում. "Ես եմ կյանքը, մեծ կյանքը: Հետևի՛ր ինձ": Բայց դժվար է նրա ետևից գնալ, չէ որ դուք այնքան ուժ եք ներդրել ձեր դաշտավայրում, այնքան ժամանակ եք ծախսել կյանքի մռայլ կողմերի վրա` և, գլխավորը, վախենում եք ապրել իսկական կյանքով: Դուք անում եք ամեն բան, միայն թե այնքան էլ չապրեք, միայն թե բավարարվեք կյանքի մանրուքներով: Ապրում եք, ասես մեքենաներ, ամեն ինչ ձեր շուրջ մեխանիկական սարքեր եք դարձնում, որպեսզի ոչ մի բանի մասին չանհանգստանաք` չէ որ դուք չէ, որ ապրելու եք այդ ամենի մե՛ջ:

Պատերազմները կշարունակվեն, բռնությունն ու դաժանությունը կմնա, մարդիկ առաջվա պես կսպանեն իրար: Ամբողջ ջանքերն ուղղված են այն բանի վրա միայն, որպեսզի զենքեր հորինեն համընդհանուր ինքնասպանության համար: Եվ հորինեցի՛ն այն` դա միջուկային զենքն է: Ինչու՞ գիտնականներն ամբողջ կյանքեր ծախսեցին ոչնչացման միջոցներ հորինելու վրա: Որովհետև դա մարդու խորին ձգտումն է` մեռնել, մեռնել ամեն գնով: Մենք այդ չենք գիտակցում` բայց բավական է գտնել այն քո մեջ, և անմիջապես սկսվում է փոխակերպումը: Բայց փոխարենը մարդիկ հաճախ ասում են. "Եվ ինչու՞ եմ ես աշխարհ եկել"...

Sambitbaba
25.06.2016, 18:51
Ասում են, որ հույն փիլիսոփա Փիլոնն այսպես է ասել. "Կա երկու երջանկություն. առաջինը` չծնվել, երկրորդը` շուտ մեռնել": Աշխարհում երկու՛ ուրախություն կա միայն: Առաջինը. չծնվել ընդհանրապես, բայց այստեղ ոչ ոքու բախտը չի բերել` մենք արդեն ծնվել ենք: Մնում է մի հույս միայն` մեռնել հնարավորինս արագ: Մեր մեջ ասած, Փիլոնն ապրել է 97 տարի: Մի անգամ նրան հարցրեցին. "Իսկ ինչու՞ դու մինչև օրս վերջ չես տվել կյանքիդ": Իսկ նա պատասխանեց. "Ես դիմանում էի այս կյանքին, միայն որպեսզի ուրիշներին պատմեմ ճշմարտությունը: Ճշմարտությունն այն մասին, որ միակ ելքը` հնարավորինս շուտ մեռնելն է":

Ինքնասպանությունը` խորին բնազդ է: Բավական է ինչ-որ բան այնպես չգնա, և դուք անմիջապես ցանկանում եք ինքնասպանություն գործել: Բայց հոգևոր մարդը գիտակցում է, որ իր հոգու խորքում մահվան ծարավն է թաքնված: Որտեղի՞ց է այն այնտեղ: Պետք է լուսավորես քեզ, որպեսզի գտնես այն մութ անկյունդ, որտեղ թաքնվել է մահը և կամաց-կամաց խժռում է քեզ: Մարդիկ մահանում են ոչ հանկարծակի` նրանք մեռնում են դանդաղ, ամբողջ յոթանասուն տարիների ընթացքում: Մահը` կյանքի ամենավերջում չէ, այն սկսվում է արդեն իսկ ծննդից: Ամեն հոգոցը, ամեն պահը` ևս մեկ քայլ է դեպի մահը, դեպի անխուսափելի կործանում: Մահը` շտապողական բան չէ, այն ձգված է յոթանասուն տարիների մեջ:

Եվ սակայն դուք արդեն մահանում եք և հոգու խորքում ցանկանում եք այդ` որքան ավելի շուտ, այնքան ավելի լավ: Ինքնասպանություն գործել ուղղակի վախենում եք, սարսափելի է դրան գնալ` դուք չգիտեք, թե հետո ինչ է լինելու: Եվ հանդուրժում եք ձեր կյանքը, այլ ոչ թե ուրախանում եք նրան որպես Աստծո նվերի: Ուղղակի հանդուրժում եք, տանում եք ինչ-որ կերպ` և սպասում եք այն պահին, երբ վերջապես գնացքից կիջնեք:



Մի անգամ մտերիմները ճաշի հրավիրեցին Թոմաս Էդիսոնին: Նա քչախոս մարդ էր և աղմկոտ շրջապատում իրեն օտար ափսեի մեջ էր զգում: Նա սովոր էր միայնությանը, խաղաղ արհեստանոցում աշխատելուն: Նա գյուտարար
էր, մտազբաղ մարդ: Ուրիշների ներկայությամբ նա իր տեղը չէր գտնում: Բայց սեղանի շուրջ շատ հյուրեր էին հավաքվել, բոլորը ծամում էին, շատախոսում, բամբասում` և Էդիսոնը որոշեց,
որ աննկատելիորեն հեռանալու ճիշտ ժամանակն է: Նա գաղտնի մոտեցավ դռանը, հուսալով աննկատելիորեն դուրս պրծնել, բայց հենց շեմին նրան հանկարծ ձայն տվեցին: Տանտերը
նկատեց նրան ու գոչեց. "Պարոն Էդիսոն, պատմեք, ինչի՞ վրա եք դուք հիմա աշխատում":

"Փնտրում եմ ե՛լք", - պատասխանեց Էդիսոնը:


Մարդիկ լարված` ելք են փնտրում: Հիշե՛ք այդ մասին:

Sambitbaba
28.06.2016, 19:25
Բայց ինչու՞ ուղղակի չուրախանալ կյանքին, չէ՞ որ դա մեծ նվեր է: Դուք դրան չեք արժանացել, այդ պատճառով էլ ասում եմ, որ դա մեծագույն բարեհաճություն է: Աշխարհը` կամ Աստված, անվանեք, ինչպես կուզեք, - ձեզ կյանք է նվիրել: Դա նվեր է, շռայլ նվեր` դուք արտասովոր ոչինչ չեք արել, դուք դրան չեք արժանացել: Եվ ուրեմն ինչու՞ չուրախանալ կյանքին, ինչու՞ երջանկություն ու երախտագիտություն չզգալ: Չե՞ որ տեղին է նույնիսկ պար գալ ուրախությունից: Ի՞նչն է ձեզ խանգարում: Երանությունը վայելելու համար ավելի շատ գիտակցվածություն է անհրաժեշտ: Տառապելու համար վեհ գիտակցություն չի պահանջվում: Տառապելու համար խավարն էլ բավական է, գիտակցության նշույլը, - դրա համար ցերեկ պետք չի, գիշերն էլ է բավարար: Բայց, երանության մեջ գտնվելու համար զարգացած գիտակցություն է անհրաժեշտ:

Եթե հանդիպեք տխրող սրբի, իմացեք, որ նա` սուրբ չէ: Գիտակցության աճը միայն երանություն է բերում, լցնում է մարդուն իսկական ծիծաղով, նրան ինչ-որ չափով նմանեցնում է երեխայի: Նա կարող է վազվզել թիթեռների հետևից, նա ուրախանում է հասարակ ուտելիքին և այնպիսի հրճվանք է ապրում սովորական մանրուքներից, որ շուրջբոլորն ամեն ինչ նրա համար երջանկության աղբյուր է դառնում: Նրա համար ամենուր` Աստծո երանությունն է, և սուրբը երախտապարտ է իր կյանքի ամեն ակնթարթի համար, ամեն իր հոգոցի համար: Այո, նա ուրախանում է նույնիսկ շնչառությանը, սովորական ներշնչմանն ու արտաշնչմանը` չէ որ դա այնպիսի՜ երանություն է: Եթե հանդիպեք տխուր սրբի, իմացեք, որ ինչ-որ բան այնպես չէ: Ուրեմն նա դեռ առաջվա պես ցածրավանդակում է ապրում, նա դեռ գագաթ չի բարձրացել, այլ կերպ նա պետք է շողարձակեր իր ամբողջ էությամբ, իր մանկական անմիջականությամբ, անվրդովությամբ և խիզախությամբ: Գիտակցությունը պետք է նրան հավաստիորեն ամրապնդած լիներ:

Ինչու՞ է գիտակցությունն ամրապնդում: Որքան ավելի բարձր է գիտակցությունդ, այնքան ավելի հստակորեն ես հասկանում, որ դու չես մեռնի, որ մահ ուղղակի չկա: Մահը` միայն այնտեղ է, մռայլ դաշտավայրում: Բայց դու ամրապնդել ես քո քաղաքը, դու պաշտպանված ես մահից: Որքան ավելի շատ է գիտակցվածությունդ, այնքան ավելի ես հասկանում, որ դու` հավերժ ես, աստվածային ես: Առայժմ դուք դեռ չգիտեք, թե ով եք: Սա անտեղյակության դաշտավայրն է, այստեղ իշխում է մահը, այստեղ մահից բացի, ուրիշ ոչինչ չկա, - և դուք ապրում եք վախի մեջ, դողում եք սարսափից: Նայեք ձեր ներսը, այնտեղ վախից բացի, ուրիշ ոչինչ չկա: Ամեն ինչ լրիվ բնական է. եթե շուրջբոլորդ մահ է միայն, ներսումդ միայն վախ կլինի:

Բայց երբ հասնում ես գագաթին, քո ներսում` սեր է, որովհետև շուրջդ` հավերժությունն է: Այլևս վախ չկա` այն չի էլ կարող լինել, չէ որ դու գիտես այլևս, որ անկործանելի ես, անմահ ես: Մահն անհնար է, այստեղ մահ չի լինում: Ահա թե ինչ հաստատունության մասին է ասում Հիսուս:



Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը...

Sambitbaba
01.07.2016, 18:01
Հիշեք, որ ամենահուսալի պաշտպանութունը` սարի բարձրությունն ի՛նքն է...



Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:


Դաշտավայրում քաղաքներն անընդհատ ավերվում են, իսկ գագաթին, որքան էլ տարօրինակ թվա, երբեք: Պարադոքսային է հնչում, չէ՞ որ բարձր տեղից, թվում է թե, ավելի հաճախ են ընկնում: Ինչպե՞ս կարելի է ընկնել, եթե արդեն իսկ ցածում ես: Քայլում ես ուղիղ հողի վրա, իսկ սովորաբար ընկնում են բարձր տեղից` բայց դա հնարովի բան է: Ներքինի աշխարհում վերևից չե՛ս ընկնի: Բարձրանալով ներքին բարձունքները, արդեն նրանցից ընկնել չկա: Այն, ինչ ներսում է, խլել չես կարող: Բարձրից ընկնելու հեքիաթը ճշմարիտ է միայն արտաքին աշխարհի համար:

Այնտեղ մարդիկ ընկնում են, հազիվ բարձրացած: Դժբախտությունն այն է, որ բոլոր այդ սարերը` նույնպես ցածրավայրի մասերն են, դրանք իսկական բարձրունքներ չեն: Եթե համբավ ես ձեռք բերել, կարող ես չկասկածել, որ վաղ թե ուշ քեզ կկխայտառակեն: Եթե բարձրացել ես գահին, վաղ թե ուշ քեզ այնտեղից ցած կգցեն: Ամենն, ինչին հասնում են այս աշխարհում, կարելի է խլել: Բայց ներքինը ձեռք ես բերում հավերժ, դա արդեն ոչ ոք խլել չի կարող: Գիտելիքները չես խլի` երբ ինչ-որ բանի հասնում ես, գիտելիքները քո մասն են դառնում: Դա նույնը չէ, ինչ տիրել ինչ-որ իրի, - ճանաչածը միաձուլվում է քեզ հետ, այն արդեն չես մոռանա:

Եթե մի անգամ արդեն ճանաչել ես, որ անմահ ես, մի՞թե դա կարելի է մոռանալ: Հետ սովորել, մոռանալ գիտելիքն անհնար է` ճանաչում ես մեկընդմիշտ: Իսկական գիտելիքը հենց այն է, որը երբեք չի մոռացվում: Մնացած ամեն ինչ` ոչ թե ըմբռնում է, այլ մտապահում: Ամենն, ինչ կարելի է մոռանալ, - սովորական հիշողություն է:

Իսկական գիտելիքները նույնիսկ ամբողջ ցանկությամբ չես մոռանա: Նրանք անհնար է մոռանալ: Նրանք դարձել են դու, քո մասը, քո հոգու մասնիկը: Նրանց նույնիսկ հիշել պետք չէ` հիշել ստիպված ես այն միայն, ինչը դեռ հոգուդ հետ չի սերտաճել:

Sambitbaba
04.07.2016, 17:14
Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:


Եվ այն չի կարող լինել գաղտնի... Բարձր սարի վրա քաղաքը տեսանելի է բոլորին, հավերժականը տեսանելի է բոլորին` այն չես թաքցնի: Ու՞ր թաքցնես Բուդդային: Ինչպե՞ս մարդկային աչքերից թաքցնել Հիսուսին: Անհնա՛ր է: Դրանք հսկայական երևույթներ են, նրանք թափանցում են ամեն ինչի մեջ աշխարհում, ամեն ինչի վրա անջնջելի հետք են թողնում:

Հիսուսին կարելի է խաչել, բայց ուշադրություն չդարձնել նրա վրա` անհնար է: Եվ նրանք, ովքեր նրան խաչեցին, մինչև օրս հատուցում են դրա համար: Թվում էր թե, մահապատժի ենթարկեցին մեն-միակ մարդու, հասարակ հյուսնի որդու` մեծ բան չէ՛: Հրեաները, երևի թե որոշեցին, որ ոչ ոք այդ չի էլ նկատի. մահապատժի ենթարկեցին ինչ-որ հյուսնի որդու, ընդ որում դատեցին նրան օրենքի համաձայն` ի՞նչ կա այստեղ: Բայց հետո երկու հազար տարի հրեաները հատուցում էին այդ մահապատժի համար` տառապում էին այդ ժողովրդի բազմաթիվ սերունդներ: Ինչպիսի՛ անհեթեթությու՛ն: Հրեաներն ասում էին. "Մենք մեղավոր չե՛նք ոչնչում": Եվ յուրովի նրանք ճիշտ են, չէ՞ որ նրանք, ովքեր խաչեցին Հիսուսին, վաղուց մեռած են:

Բայց Հիսուսի պես մարդիկ ապրում են ժամանակից դուրս: Նրան խաչում են հիմա էլ, Հիսուսի մահապատիժը շարունակվում է հավերժ: Դա անցյալ չէ, չէ որ Հիսուսի համար անցյալ գոյություն չունի: Ամեն ինչ տեղի է ունենում հենց հիմա. հենց հիմա նա խաչված է խաչին: Եվ թող հրեաները մտածում են, որ դրանք անցած բաներ են, մահապատժի բոլոր մեղավորները մեռած են արդեն, իսկ հետագա սերունդները վատ ոչինչ չեն արել: Այո, այդ նրանց նախնիներն էին, իսկ կոնկրետ իրենք ինչո՞վ են մեղավոր: Սակայն Հիսուսին խաչում են հիմա էլ, մահապատիժը ձգվել է բոլոր ժամանակների մեջ: Դա վաղեմի անցյալ չէ. վերքերը դեռ թարմ են, և այդ վերքերը միշտ կմնան մարդկանց սրտերում: Եվ հրեաները տառապում էին` տառապում էին սարսափելի, չէ որ անցած քսան դարերի ընթացքում մի մարդու պատճառով զոհվեցին միլիոնավոր հրեաներ: Միլիոններ` մեկի համա՛ր: Դա սարսափելի անարդարություն է թվում...

Բայց դուք չեք հասկանում, թե ինչ մարդ էր դա, այդ պատճառով է ձեզ թվում, թե դա անարդարացի է: Այդ մարդը միլիոնների՛ արժի: Խաչելով հյուսնի այդ որդուն, հրեաները սկսեցին իրենց խաղը կրակի հետ: Նրան փորձեցին թաքցնել, բայց այդպիսի մարդկանց գաղտնի չես պահի: Ուզում էին ջնջել նրա մասին հիշողությունն անգամ. հրեական տարեգրություններում Հիսուսի մահապատժի մասին ոչ մի հիշատակություն չկա: Քրիստոնեական ժամանակագրություններում կա, բայց հրեաները որոշեցին այդ մահապատժի մասին չհիշատակել անգամ: Բայց այդպիսի մարդկանց չես թաքցնի, և այդ պատճառով զոհվել սկսեցին իրենք հրեաները: Նրանք տանջվում էին, որովհետև ջանում էին կկոցել աչքերն ու չնկատել արևին: Իսկ ամենաողբերգականն այն է, որ հենց նրանք էլ ծնել էին Հիսուսին:

Sambitbaba
06.07.2016, 17:00
Հիսուս` հրեա էր: Եվ հրեա մնաց մինչև վերջ` նա երբեք քրիստոնյա չի եղել: Իսկ հրեաները սպասում էին նրան երկար հազարամյակներ: Բազմաթիվ մարգարեներն ասել էին. "Կգա մարդ, ով կփրկի ձեզ: Շուտով ձեզ կայցելի Փրկիչը": Հազարամյակներ շարունակ մարգարեներն ավետում էին այդ մասին տանիքներից, և բոլոր հրեաները համբերատար սպասում էին: Նրանք աղոթում էին ու սպասում... Եվ ամբողջ ողբերգությունն այն է, որ, երբ Փրկիչը եկավ, նրան մահապատժի՛ ենթարկեցին: Երբ նա եկավ ու նրանց դուռը թակեց, հրեաները գոչեցին. "Ո՛չ: Դու` նա՛ չես, ում մենք սպասում ենք": Ինչու՞ այդպես պատահեց:

Գիտակցությունը հեշտորեն է սպասում, նա սովոր է հուսալ, երազել ու հավատալ: Բայց հիշեք. եթե Աստված թակի ձեր դուռը, դուք նրան նույնպես կլարեք` չնայած այն բանին, որ աղոթում եք նրան: Ի՞նչ է ուրեմն տեղի ունենում երբ Աստված թակում է դուռը: Ինչու՞ մարդիկ լարում են նրան: Որովհետև տանը տեղ հերիքում է միայն մեկի համար: Եթե Աստված ներս գա, դուք ստիպված կլինեք անհետանաալ` ահա՛ թե ինչն է բանը:

Քանի դեռ սպասում ես` դու ապրում ես, դու կաս: Հրեաները շատ էին հպարտանում, որ Փրկիչն իրենց մեջ է ծնվելու: Նրանք իրենց ընտրյալներ երևակայեցին. իբր Աստված միայն իրենց ազգն է ընտրել, Աստծո Որդին պետք է ծնվի հրեական ընտանիքում: Դա շատ էր շոյում նրանց ինքնասիրությունը: Բայց, երբ Փրկիչը հայտնվեց, թակեց դռներն ու ասաց. "Ես եկել եմ Աստծո տված խոստումը կատարելու", - նրան պատասխանեցին. "Ոչ, դու նա չես, ում մենք սպասում ենք: Եվ, եթե մեկ անգամ ևս համարձակվես քեզ Փրկիչ անվանել, մենք քեզ կսպանե՛նք": Ի՞նչն է, ուրեմն, հարցը:

Հարցը մարդիկ են: Եթե ներս թողնես Հիսուսին, դու ինքդ ուրեմն ստիպված ես վերանալ, ստիպված կլինես տարրալուծվել նրա մեջ` ամբողջովին տրվել նրան: Հաճելի էր երազել, որ Փրկիչը հենց քեզ մոտ է գալու, քո աստվածաընտրյալ ազգի մոտ, բայց, երբ նա վերջապես եկավ, ոչ ոք նրան ընդունել չհամարձակվեց:

Հիսուսին ուղղակի սպանեցին, նույնիսկ առանց տարեգրություններում այդ մասին գրառելու: Հրեաները ցանկանում էին մոռանալ տեղի ունեցածը, ձևացնել, իբր ոչինչ չի եղել: Եվ այդ դեպքում նորից կարելի կլիներ երազել ապագայի մասին` նրանք, մեր մեջ ասած, շարունակում էին հուսալ: Հրեաները շարունակում էին երազել, որ Փրկիչը դեռ գալու է: Ահա թե ինչ կասեմ ես ձեզ. եթե նա կարողանար էլ նորից գալ, չէր գա այլևս: Նա արդեն հասկացավ, թե ինչ կլինի հետո. իրեն նորից կսպանեն: Եվ հրեաներն իրոք սարսափելի տառապում էին` որովհետև ջանում էին չնկատել բարձր սարի վրայի քաղաքը:

Նրանք ջանում էին թաքցնել այդ քաղաքը, ուշադրություն չդարձնել արևի վրա` նրանք ցանկանում էին թաքցնել ճշմարտությունը: Իրեն` ճշմարտությանը նրանք խաչեցին: Բայց ինչպե՞ս ճշմարտությանը մահապատժի կենթարկես, ինչպ՞ես կսպանես նրան` այն հավերժ է, անմահ է: Հրեաները մինչև օրս չեն հասկանում, թե ինչու իրենց վիճակվել է այդքան երկար տառապել: Մեղքի զգացումը... այո, հոգու խորքում նրանց ծվատում է մեղքի զգացումը: Ամեն մի հրեա իրեն մեղավոր է զգում, այդ զգացումը հետևում է նրան ստվերի պես: Նրանք ամաչում են, որ ուրացան Փրկիչին, երբ նա հայտնվեց: Հոգու խորքում հրեաները գիտեն, որ աշխարհի ամենասարսափելի մեղքն են գործել` վռնդել են Աստծոն, երբ նա թակեց իրենց դուռը:

Բայց Աստված չի հարմարվում մեր սպասումներին` նա միշտ անճանաչելի է: Եթե նա սկսի թող տալ մարդկանց, կդադարի Աստված լինել: Աստված` միշտ անծանոթ մեկն է, նա միշտ անճանաչելի է: Դա այն անհայտն է, որը թակում է հայտնիի դուռը: Նա չի գա ձեզ ծանոթ տեսքով` նա ինքնին գաղտնիք է արդեն, հանելուկ: Դուք կուզենայիք ճանաչել նրան, ինչպես մաթեմաթիկական ֆորմուլա, - բայց ո՛չ: Նա ֆորմուլաների չի ենթարկվում, նա` կենդանի է, իսկ ֆորմուլաներով նկարագրման ենթակա է միայն մեռած նյութը: Կենդանին` միշտ հանելուկ է:

Micke
06.07.2016, 18:07
Անկեղծորեն շնորհակալություն եմ հայտնում։
Ի դեպ՝ հրեաների պահով. նրանք պետք է, որ փակեին իրենց սրտի դռները տիրոջ առաջ, նրան պետք է որ սպանեին, որովհետև "առանց արյուն թափելու, ներում չկա" (մեջբերումն աստվածաշնչից) և չկար այդպիսի արյուն, որն ի վիճակի կլիներ ողջ մարդկության մեղքը քավելու, դրա համար Աստված ասաց "իմ արյունը թող լինի ձեզ քավություն" "Որովհետև Աստված այնքան սիրեց մարդուն, որ իր կյանքը զոհեց նրա համար, որպեսզի ամեն ոք, ով կընդունի այդ զոհը, կորստյան չգնա, այլ ապրի"
Չլիներ հրեաների "փակ դուռը" չէինք ունենա հավակնություն, որ Աստված մեր դուռը մի օր կթակի։
Սամ ջան շնորհակալ եմ աշխատանքիդ համար։

Sambitbaba
07.07.2016, 07:03
Անկեղծորեն շնորհակալություն եմ հայտնում։
Ի դեպ՝ հրեաների պահով. նրանք պետք է, որ փակեին իրենց սրտի դռները տիրոջ առաջ, նրան պետք է որ սպանեին, որովհետև "առանց արյուն թափելու, ներում չկա" (մեջբերումն աստվածաշնչից) և չկար այդպիսի արյուն, որն ի վիճակի կլիներ ողջ մարդկության մեղքը քավելու, դրա համար Աստված ասաց "իմ արյունը թող լինի ձեզ քավություն" "Որովհետև Աստված այնքան սիրեց մարդուն, որ իր կյանքը զոհեց նրա համար, որպեսզի ամեն ոք, ով կընդունի այդ զոհը, կորստյան չգնա, այլ ապրի"
Չլիներ հրեաների "փակ դուռը" չէինք ունենա հավակնություն, որ Աստված մեր դուռը մի օր կթակի։
Սամ ջան շնորհակալ եմ աշխատանքիդ համար։

Շնորհակալ եմ, Մայք ջան, զգացված եմ...:oy

Ճիշտն ասած, քավության մասին ես քիչ այլ կարծիք ունեմ և այն Օշոյի ասածի հետ (կոնկրետ այս դեպքում) այնքան էլ չի համընկնում: Բայց թարգմանությունը մնում է թարգմանություն, և Օշոն էլ հիանալի է...:)

Իմիջիայլոց, գործը կարդում ես սկզբի՞ց, թե ուղղակի տարբեր հատվածներ:

Micke
07.07.2016, 12:28
Իմիջիայլոց, գործը կարդում ես սկզբի՞ց, թե ուղղակի տարբեր հատվածներ:

Չէ Սամ ջան, ժամանակ առ ժամանակ եմ կարդում՝ այստեղից-այնտեղից։

Sambitbaba
09.07.2016, 20:01
Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:

Հիսուս ասաց.
Այն, ինչ լսում ես քո ականջով,
քո տանիքներից ավետիր ուրիշ ականջների:
Քանզի ոչ ոք չի վառում կանթեղը (և) դնում ամանի տակ
և ոչ ոք չի թաքցնում այն գաղտնի տեղում,
այլ դնում է պատվանդանի վրա,
որպեսզի բոլորը, ով ներսուդուրս է անում, տեսնեն նրա լույսը:


Ահա թե ինչ է ասում Հիսուս աշակերտներին. "Ամենը, ինչ լսեցիք, ավետեք ձեր տանիքներից, որ ուրիշներն էլ իմանան... Քանզի ոչ ոք չի վառում կանթեղը և չի դնում ամանի տակ, և ոչ ոք չի թաքցնում այն գաղտնի տեղում..."

Հիսուս ասում է. "Գնացե՛ք և տարածեք բարի լուրը: Գնացեք ու պատմեք, որ անճանաչելին եկել է ճանաչելիի աշխարհ: Գնացեք և ավետեք, որ առօրեականում հանելուկ է հայտնվել: Գոչեք այդ մասին տանիքներից ի լուր ամենքի, որպեսզի մարդիկ գան, տեսնեն և ուրախանան, - մի՛ ամաչեք բղավել այդ մասին":

Այստեղ խորին դժվարություն է թաքնված: Շատ դժվար է դա` Հիսուսի աշակերտների համար, հավանաբար, շատ էր ծանր: Այնքան դժվար է դա` պատմել ուրիշներին, որ հայտնվել է Աստծո Որդին: Դա անհավանականորեն դժվար է, չէ՞ որ բոլորն սկսելու են ծիծաղել ու ասել, որ դու խելքդ գցել ես: Ո՞վ կհավատա, որ Հիսուսը` Քրիստոս է: Շատ ավելի հեշտ է հավատալ, որ բոլոր աշակերտները խելագարվել են: Եթե ասես նրանց, որ "Հիսուս` Աստված է", նրանք կմտածեն, որ դու խելագարվել ես: "Գնա հոգեբույժի մոտ, - խորհուրդ կտան քեզ: - Քեզ բժիշկ է հարկավոր, թող քեզ մի դեղ տա, որ քիչ հանգստանաս ու խելքի գաս: Պատկերացնում եք, այդպիսի բա՛ն հորինել: Տղա ջան, գլխիդ հետ մի բա՛ն է եղել":

Որքա՜ն դժվար է պատմել մարդկանց, որ ինչ-որ մեկը պայծառացման է հասել... Ինչու՞: Որովհետև ուրիշի պայծառացումը քո հոգում խորը վերք է թողնում, դրանից ցավում է սիրտդ: Չէ՞ որ դու էլ կարող էիր, բայց հնարավորությունդ բաց ես թողել... Դու ակամա համեմատում ես քեզ, և դա վիրավորում է քո ինքնասիրությունը. "Ինչպե՛ս, Հիսուս` Աստծո Որդի՞ է: Իսկ ինչու՞ ոչ ես: Չէ՞ որ կարող էր հակառակն էլ լինել: Ինչու՞ հենց նա, ինչու՞ Հիսուս, այլ ոչ ես": Ավելի հեշտ է չհավատալ, այլ ոչ թե ինքդ փոխվել և նույնպես Աստծո Որդի դառնալ: "Ոչ" ասելը հեշտ է ամենից: Երբ ասում ես "ոչ", նշանակում է, ոչինչ անել պետք չէ, ոչը` ոչ է, և վե՛րջ: Իսկ եթե ասես "այո", ամեն ինչ ստիպված ես փոխել, դա միայն սկիզբն է: "Ոչ"-ը` վերջն է, "այո"-ն` ամենասկիզբը:

Եթե պատասխանես. "Այո, Հիսուս` Աստծո Որդին է", ստիպված ես ինքդ էլ փոխվել: Համաձայնվելու վրա կանգ առնել չի կարելի, դրանից հետո ստիպված ես ինչ-որ բան անել, փոխել ինչ-որ բան: Իսկ եթե ասես "ոչ", հարցն ինքն իրեն փակվում է: Թող ներքևում, մթի մեջ, մահվան արքայությունում` դա կարևոր չէ, քեզ այստեղ էլ է լավ: Հիսուս վախեցնում է: Բուդդան ման է գալիս մարդկանց մեջ և ամեն մեկի մեջ անհանգստություն է ներշնչում: Դրա համար էլ մարդիկ վրեժ են լուծում` այդ ինչու՞ ինչ-որ մեկը բարձրացել է գագաթը, իսկ դու մնացել ես հատակում: Եկեք ուղղակի պնդենք, որ ոչ մի գագաթ էլ չկա և ոչ ոք այնտեղ չի բարձրացել: Այդ ժամանակ մթի մեջ էլ քիչ ավելի հանգիստ, քիչ ավելի հարմարավետ կլինի:

Հիսուսները, բուդդաները միշտ տագնապ են հրահրում մտքերում. նրանք դուրս են քաշում քեզ դաշտավայրից, թափ են տալիս, որ արթնանաս, և բղավում են ականջիդ. "Վե՛ր կաց, սպասելու ժամանակ էլ չկա՛":

Sambitbaba
13.07.2016, 18:00
Ահա թե ինչ է Հիսուս ասում. "Այս աշխարհը` կամուրջ է միայն: Գնա առա՛ջ: Կամուրջների վրա չեն ապրում, այն պետք է անցնել մինչև վերջ: Ոչ ոք կամուրջի վրա տուն չի կառուցում": Այս աշխարը` կամուրջ է, իսկ դուք նրա վրա տուն եք սարքել: Հիմա ամաչում եք խոստովանել, որ դա իրոք կամուրջ է ընդամենը, չէ՞ որ այդքան ուժ և ժամանակ եք կորցրել` ձեր տան մեջ դուք ներդրել եք ձեր ամբողջ կյանքը, ամենն, ինչ ունեիք, նույնիսկ ձեզ` ամբողջովին շինարարությանն եք տվել: Իսկ հիմա հանկարծ գալիս է ինչ-որ մեկն ու ասում. "Այս ի՞նչ ես արել: Չէ՞ որ սա կամուրջ է": Ավելի լավ է կկոցեք աչքներդ ու չնայեք ցած, ուր գետն է հոսում...

Ինչու՞ է աշխարհը` կամուրջ: Հիսուսի պես մարդիկ երբեք չեն օգտագործում խոսքերն առանց խոր իմաստի: Նա աշխարհը համեմատում է կամրջի հետ, որովհետև ներքևում` գետն է, իսկ գետի հոսանքն այսրոպեական է: Ժամանակը` գետի հոսքն է. ամեն ինչ փոխվում է ամեն ակնթարթ:

Հերակլիտոսն ասել է. "Անհնար է երկու անգամ նույն գետը մտնել": Մինչև կհասցնես մտնել երկրորդ անգամ, գետն անճանաչելիորեն կփոխվի. դա արդեն լրիվ ուրիշ ջուր է, նախկին ջուրը վաղուց հոսել-գնացել է: Առաջին հայացքից գետը թվում է նույնը, բայց գետի հոսանքի մեջ մնայուն ոչինչ չկա: Գետը` փոփոխությունների մարմնավորումն է. այն միշտ հոսում, հոսում է և հոսում: Ինչու՞ Հիսուս կամուրջ անվանեց աշխարհը: Որովհետև դուք կառուցել եք ձեր տունն անցողիկի վրա, այն հենված է ժամանակի վրա, իսկ ժամանակը` գետն է, որն ամեն ակնթարթ փոխվում է: Հեռացեք կամրջից: Կամուրջների վրա տուն չեն սարքում:

Sambitbaba
24.07.2016, 19:59
Բայց մոտենում են քեզ ու ասում են, որ տեղը չափազանց անհաջող է, - իսկ դու կես դար կառուցում ես քո տունը և հիմա այն պատրաստ է համարյա... հիշեք. այն միշտ համարյա է պատրաստ, բայց երբեք մինչև վերջ կառուցված չէ՛: Այլ կերպ չի էլ կարող լինել, ինչ անես, այդպես է ստացվում: Բայց այն համարյա պատրաստ է, և դուք արդեն ակնկալում եք, թե ինչպես կհանգստանաք արդար աշատանքից հետո... Եվ այդ պահին գալիս է մեկն ու ասում. "Չէ՞ որ այստեղ գետ կա": Եվ դուք չեք ուզում հավատալ նրան, հեչ չեք ուզում նայել ցած, որ ինքներդ համոզվեք, որ նա ճիշտ է: Փոխարենը գոչում եք. "Ռա՛տ եղիր, հիմար": Եթե նա համառություն ցուցաբերի, ինչպես արեց Հիսուս, դուք ուղղակի ձեր ափերից դուրս կգաք: Հենց դրա համար էլ խաչեցին Հիսուսին` նա չափազանց շատ տհաճ բաներ էր ասում:

Սոկրատեսին թունավորեցին նրա համար, որ նա իրար խառնեց ամբողջ Աթենքը: Նա բռնեցնում էր շուկայում առաջին հանդիպածին ու շատ տհաճ հարցեր էր տալիս` նրանցից, որ սպառնում են կործանել քո հաճելի կյանքը: Որքա՛ն էր նա բոլորին համբերահան արել: Այստեղ, դաշտավայրում, բուդդաները միշտ համբերահան են անում: Սոկրատեսն այնքան գլխացավանք էր պատճառում, որ մարդիկ ոչ հանգիստ քնել էին կարողանում, ոչ աշխատել`չէ՞ որ նա բոլորի մեջ կասկածներ էր ներշնչում: Նա ասում էր. "Այս ի՞նչ եք արել: Չէ՞ որ սա կամուրջ է, իսկ տակը` գետ, - իսկ դուք այստեղ տուն եք սարքել: Պետք է հուսալի տեղ փնտրել` հավերժակա՛ն, իսկակա՛ն": Սոկրատեսն այնքան էր բոլորին զզվացրել, որ նրան ուղղակի թունավորեցին:

Դե, այդպես է ընդունված դաշտավայրում. երբ կույրերի քաղաքում տեսունակ է հայտնվում, նրան սպանում են կամ, լավագույն դեպքում, ուղղակի հանում են նրա աչքերը: Այլ կերպ նրան կյանք չեն տա, չէ որ այդ մարդն իր ներկայությամբ արդեն իսկ ցույց է տալիս, որ նրանք կու՛յր են: Նրանք այդ մասին չէին էլ մտածել, չէին էլ կասկածում անգամ, իսկ մեկ էլ եկել է սա ու ասում է. "Բոլորդ կույր եք ախր, դուք` հաշմանդամնե՛ր եք": Նա ստիպում է իրենց հասկանալ այն, ինչ նրանք երբեք չեն նկատել, իսկ դա սարսափելի խանգարում է ապրել:

Հիսուս ասում է աշակերտներին. "Գնացեք, գոչե՛ք տանիքներից": Ինչու՞ տանիքներից: Որովհետև մարդիկ խուլ են, քիչ բան են լսում, և ընդհանրապես չեն էլ ուզում ոչինչ լսել: Նույնիսկ լսելով, նրանք ոչինչ չեն ընկալում, այդ պահին նրանք ինչ-որ տեղ հեռվում են: Նրանք գլխով են անում, բայց իրականում ուղղակի ձանձրանում են: Նրանք կարող են ստիպել իրենց հանդուրժել ճշմարտությունը, չնայած այն միշտ տհաճ է իրենց: Ճշմարտությունն ընդհանրապես տհաճ բան է, այլ կերպ լինել չի էլ կարող` չէ՞ որ դուք ապրում եք ստի դաշտավայրում:

Ձեր կյանքը մինչև ուղնուծուծը կեղծ է. դուք խաբում եք մեկմեկու և ինքներդ ձեզ, ամեն ինչ ձեր շուրջ դուք դարձնում եք սուտ: Եվ մեկ էլ գալիս է մեկն ու ձեզ ճշմարտությու՛նն է ասում: Նա մոտենում է վերքերից տանջահար հաշմանդամին, ով համոզված է, որ առողջ է ցուլի պես, և ասում է. "Ի՞նչ առողջության մասին է խոսքը: Դու շատ հիվա՛նդ ես": Եվ հաշմանդամը մտածում է. "Այս մարդը, պետք է մտածել, ինքն է հիվանդություն սփռում: Չհասցրեց մոտենալ ինձ` ու ես հանկարծ հիվանդ դարձա: Առաջ ամեն ինչ կարգի՛ն էր": Նա, ով ասում է ճշմարտությունը, ստիպում է ձեզ խորհել ու տեսնել ճշմարտությունը: Նա քարուքանդ է անում ձեր ապարանքները` չէ՞ որ իրականում դրանք թղթե տնակներ են:

Հիսուս ասում է. "Գնա և պատմիր ամենն, ինչ լսեցիր ինձանից... ձեր տանիքներից ավետիր այն ուրիշ ականջների, քանզի ոչ ոք չի վառում կանթեղը և դնում ամանի տակ": - Մի ամաչիր և ոչնչից մի՛ վախեցիր: Կանթեղը վառվում է, ինչու՞ այն թաքցնել: - "... և ոչ ոք չի թաքցնում այն գաղտնի տեղում, այլ դնում է պատվանդանի վրա, որպեսզի բոլորը, ով ներսուդուրս է անում, տեսնեն նրա լույսը":

Դա հավերժական խնդիր է. Բուդդան, Մահավիրան, Լաո-Ցզին, Հիսուս, Մուհամմեդը, Զրադաշտը` նրանք բոլորը պահանջում էին, որ աշակերտները գնան և իրենց լսածը փոխանցեն ուրիշներին: Այդպիսի հնարավորություն ոչ միշտ կլինի, Հիսուս ոչ միշտ է այստեղ լինելու ֆիզիկական մարմնի մեջ, և եթե չճանաչես նրան հիմա, մարդկային տեսքով, ինչպե՞ս ես հետո ճանաչելու: Եթե նույնիսկ նրա ֆիզիկական ներկայությունն արթնացման շարժառիթ չի դարձել, ուրեմն մի՞թե կարելի է հուսալ նկատել նրան, երբ նա հալվի ամբողջության մեջ:

Sambitbaba
02.08.2016, 20:33
Այնքա՜ն հազվադեպ են պայծառացածներ հայտնվում, այնքա՜ն հազվադեպ է ցրվում մութը: Դա հազվադեպ երևույթ է, այդպիսի բարենպաստ հնարավորություն ոչ միշտ է, որ կա` և այդ պատճառով էլ շտապում է Հիսուս: Նա լավ գիտի, որ ժամանակը չի սպասում: Հիսուս շատ քիչ ժամանակ ուներ. նա ապրեց այստեղ ընդամենը երեսուներեք տարի: Սկսեց քարոզել, երբ լրացավ նրա երեսուն տարին, իսկ արդեն երեսուներեք տարեկանում նրան խաչեցին` ինչ-որ երեք տարի: Եվ նա շատ էր շտապում: Նա գիտեր գալիք մահապատժի մասին, այդ պատճառով էլ ասում էր. "Գնացեք և պատմեք. թող գոնե մեկնումեկը հասցնի լսել: Դուռը դեռևս բաց է, թող մտնեն աստվածային աշխարհ":

Բայց աշակերտները տատանվում էին: Նրանք սկսեցին քարոզել Հիսուսի մահից հետո միայն: Սովորաբար այդպես էլ պատահում է` միայն Հիսուսի մահից հետո նրանք հասկացան, թե որքան էր իրենց բախտը բերել: Քանի Հիսուս իրենց կողքին էր, նրանք սովորել էին այդ լույսին, բայց երբ նա անհետացավ, նորից խտացավ մութը: Լույսի կորուստը զգում ես մութն ընկնելու հետ միայն` և այդ ժամանակ նրանք այսուայն կողմ ընկան աղաղակելու տանիքներից: Բայց հիմա ամեն ինչ իզուր էր. օգուտ կարող էր լինել Հիսուսի կյանքի օրոք միայն:

Ամբողջ հարյուրավոր տարիներ... Եկեղեցին քարոզում է դարեր շարունակ, դարեր շարունակ նա ավետում է աշխարհին, որ Հիսուս` լույս է: Բայց հիմա դրանից քիչ օգուտ կա. դուռը փակվել է, Հիսուս անտեսանելի է դարձել: Նա առաջվա պես կարող է օգնել, բայց եթե դու չես տեսել լույսը, քանի այն տեսանելի էր, ուրեմն իչպե՞ս կտեսնես նրան հիմա, երբ Հիսուս անտեսանելի է: Եթե չկարողացար ներս մտնել դռնից, երբ այն բացել էին քո առջև, ինչպե՞ս կմտնես հիմա, երբ այն չես տեսնում: Դա շա՛տ է դժվար:

Աշակերտները հասկացան այդ, երբ լույսը չքացավ: Նրանք հեկեկում ու ողբում էին, միայն այդ ժամանակ նրանք հասկացան... հասկանալ սկսում ես միայն համեմատելու դեպքում: Մահից առաջ ես միայն իսկապես հասկանում, թե որքան լավ բան է կյանքը: Միայն մահվան շեմին ես գիտակցում, թե որքան ամենատարբեր բաներ է քեզ տվել կյանքը և որքան ես դու բաց թողել: Ասում են, որ մարդիկ իսկապես հասկանում են կյանքը, միայն երբ մեռնում են, - մինչ այդ նրանք ոչինչ չեն նկատում:

Sambitbaba
06.08.2016, 20:21
Հիսուս ասաց.
Եթե կույրն առաջնորդում է կույրին,
երկուսն էլ ընկնում են փոսը:


Մի՛ ամաչեք: Գնացեք և պատմեք, որ տեսնող է հայտնվել, հակառակ դեպքում մարդկանց մեկ ուրիշը կառաջնորդի: Մարդկանց պետք է, որ իրենց առաջնորդեն: Եթե չես գտել Բուդդային կամ Հիսուսին, կգտնես մեկ ուրիշին, չէ՞ որ քեզ անհրաժեշտ է, որ մեկը ճանապարհ ցույց տա: Դու պատրաստ ես հավատալ յուրաքանչյուրին, ով կասի. "Ես գիտեմ ճանապարհը"...

Հիսուսներն ամեն օր չեն գալիս, Բուդդաներն ամեն օր չեն ծնվում: Իսկ ցանկությունը, որ քեզ առաջնորդեն, չի կորչում երբե՛ք: Իսկ եթե ձեռքիդ տակ համեղ կերակուր չկա, ստիպված ես անհամն ուտել. սովը` մորաքույր չէ՛: Եվ ամենահեշտն է կույր ուղեվար գտնել` չէ որ ինքդ էլ կույր ես, և դուք գերազանց հասկանում եք իրար: Կույրի հետևից ավելի հեշտ է գնալ, քանզի դուք երկուսդ էլ ապրում եք մթի աշխարհում, դուք` միևնույն դաշտավայրի բնակիչներ եք: Եվ կույրն ավելի հեշտորեն կարող է համոզել ձեզ, որ հենց ինքը գիտի ճանապարհը: Տեսնողին դուք այդքան հեշտորեն չեք վստահի, չէ՞ որ նա այլ լեզվով է խոսում, պատմում է անհայտ աշխարհի մասին: Նա չափազանց տարօրինակ է, նրան դժվար է հասկանալ:

Կույր ուղեվարի հետևից գնալը միշտ ավելի հեշտ է, որովհետև ինքներդ էլ կույր եք: Նրա հետ դուք շատ ընդհանուր բաներ ունեք: Բայց եթե կույրն առաջնորդում է կույրին, երկուսն էլ ընկնում են փոսը:



Մեռավ Խոջա Նասրեդինը` և նրա երկու աշակերտներ ինքնասպանություն գործեցին, չկարողացան տանել բաժանումն ուսուցչի հետ: Եվ նրանք հանդիպեցին այն աշխարհում: Խոջան տարավ նրանց
իր հետևից, նրանք երեքով եկան ինչ-որ գեղեցիկ դարպասների մոտ և թակեցին:

"Տեսե՛ք, - գոչեց Խոջան: - Չէ որ ես խոստացե՛լ էի: Ես իմ խոսքի տերն եմ: Մենք դրա՛խտ կընկնենք":

Դարպասը բացվեց, նրանք ներս մտան: Նրանց բերեցին մի հրաշալի դղյակի մոտ և ասացին. "Դուք հավերժ այստեղ եք ապրելու: Միայն ասացեք, և
մենք կկատարենք ձեր բոլոր ցանկությունները":

"Տեսնու՞մ եք, - ցնծում էր Խոջան: - Ես պահեցի՛ խոսքս":

Մի ամբողջ շաբաթ երջանկությունից նրանք իրենց տեղը չէին գտնում: Ինչ էլ ցանկանային, ամեն ինչ իրոք անմիջապես կատարվում էր: Այդ յոթ օրերի ընթացքում ի կատար ածվեցին բոլոր ցանկությունները,
որոնք նրանք ունեցել էին հարյուրավոր կյանքերի ընթացքում. ոչ մի հոգս, ցանկացած քմահաճույք անմիջապես կատարվում էր: Բայց յոթերորդ օրը նրանք արդեն սկսեցին ձանձրանալ: Երբ
ամեն ինչ տրվում է առանց ջանքերի, ոչ մի ուրախություն դրանից չկա: Եթե ցանկությունը կատարվում է նույն պահին, երբ ծնվում է, վաղ թե ուշ դա սկսում է զզվեցնել` ահա թե ինչու հարուստները
մեռնում են ձանձրույթից: Աղքատը բավարարվում է քչով, նրան հասարակ պարն էլ հաճույք է պատաճառում, բայց հարուստներին ահավոր ձանձրալի է ապրել: Նայեք արքաներին.
նրանք մեռած են, մինչև բկները կուշտ են այս կյանքից, որովհետև ամեն ինչ փորձել են: Հասանելիություն` ահա ամենամեծ խնդիրը: Դա աղքատությունից էլ վատ է,
վատ է ցանկացած սուղությունից:

Եվ յոթերորդ օրը երեքն էլ սկսեցին անտանելի ձանձրանալ: Ամենասքանչելի կանայք նրանց էին պատկանում, ամենաընտիր գինիները, ամենազարմանալի ուտելիքները, թանկարժեք հագուստները
նրանց էր պատկանում` նրանք ապրում էին ինչպես արքաներ: Բայց հետո՞ ինչ: Յոթերորդ օրը Խոջան դրախտը ծառայողներին ասաց. "Մենք ցանկանում ենք տեսնել երկիրը: Կարելի՞ է բացել լուսամուտն ու նայել ցած":

"Իսկ ինչու՞", - զարմացան ծառայողները:

"Հանուն հետաքրքրության: Մենք ոչ մի կերպ չենք կարողանում հորինել, թե ինչ ցանկանանք": Ծառաները բացեցին լուսամուտները, և Խոջան աշակերտների հետ ցած, երկիր նայեց: Նրանք տեսան ամբողջ աշխարհը`
այնտեղ մարդիկ պայքարում էին գոյատևման համար և դա նրանց մոտ այնքան էլ լավ չէր ստացվում: Եվ դրախտի երեք բնակիչների մոտ նոր ցանկություններ ծագեցին:

Բայց ևս մեկ շաբաթ անց նրանք նորից սկսեցին ձանձրանալ: Այլևս անօգուտ էր նայել երկրին. նրանք տեսել էին ամբողջ աշխարհը և հազիվ թե ինչ-որ նոր բան հորինեին: Եվ Խոջան նոր միտք հղացավ.
"Իսկ ի՞նչ, եթե մենք այցելենք դժոխք: Միգուցէ դա մեզ կվերադարձնի՞ կյանքի համը: Ճիշտ է, ես նախապես վախենում եմ` նորության զգացումը վաղ թե ուշ նորից կկորչի, ի՞նչ անենք այդ դեպքում:
Բայց միևնույն է, մենք ցանկանում ենք այցելել դժոխք":

Ծառաները նայեցին իրար, հռհռացին ու գոչեցին. "Իսկ ձեր կարծիքով, որտե՞ղ եք դուք հիմա՛":


Բոլոր ցանկություննրի կատարումը` իսկական դժոխք է: Այդպես երբեք չես ճանաչի ցանկությունների բացակայության երանությունը, դա ուղղակի ավելի նրբամտածված տանջանք է: Ահա թե ինչու պոետներն ասում են, որ հաճույքը` ոչ թե հանդիպումն ինքն է, այլ նրա ակնկալումը: Երջանկությունը` ցանկության մեջ է, այլ ոչ նրա իրագործման: Եվ պոետները կատարելապես ճիշտ են: Էլ ի՞նչ անես, երբ իղձդ կատարվել է: Այդ ժամանակ ես հասկանում, թե ինչ դժոխքում ես ապրում...

Հենց այդ է տեղի ունենում, եթե հետևում ես կույրին. եթե նույնիսկ երկինք բարձրանաս, դրախտը դժոխք կդառնա, քանզի կույրը դրախտ չի կարող ընկնել: Դրախտը` ոչ թե ինչ-որ տեղ է երկնքում, այլ գիտակցման վիճակ: Դա աշխարհագրական տեղամաս չէ: Դրախտը` հոգու՛մ է: Թե դրախտը և թե դժոխքը մեր ներսում են: Բայց եթե հետևում ես կույրին, կույրը քեզ բարձրունքներին չի հասցնի: Բայց մենք ցանկանում ենք գնալ որևէ մեկի հետևից: Նայեք ձեր ներսը` և այդ ցանկությունը կգտնեք այնտեղ:

Հարմար է որևէ մեկին հետևելը, քանզի այդպես դու պատասխանատվությունն ուրիշի վրա ես դնում: Ավելի լավ է կույր ուղեվար, քան ընդհանրապես ոչ ոք, - ահա թե ինչպես եք դուք դատում: Այդ պատճառով էլ Հիսուս ասում է. "Գնացեք և հայտարարեք տանիքներից մարդկանց, որ տեսնո՛ղ ուղեվար է հայտնվել":

Sambitbaba
10.08.2016, 18:30
Եկել է Հիսուս` դա հազվադեպ հնարավորություն է, բայց դուք, ամենայն հավանականությամբ, այդ հնարավորությունը բաց կթողնեք: Վազե՛ք, կառչե՛ք նրանից, չէ որ Երկնքի դարպասներն այնքա՜ն հազվադեպ են բացվում: Պայծառացումը` հազվադեպ երևույթ է աշխարհում: Եվ ամեն անգամ, երբ մի պայծառացած է հայտնվում, դարպասները բացվում են: Նա ինքը` դարպաս է, դուք կարող եք նայել նրա ներսը և ճանաչել ամբողջ ճշմարտությունը:

Ուսուցիչը` նա չէ, ով սովորեցնում է, այլ նա, ով արթնացնում է: Ուսուցիչը ոչ միայն տեղեկություններ է շարադրում` նա թույլ է տալիս տեսնել իր սեփական էությունը: Դա է ամբողջ բարդությունը. եթե Հիսուս լռեր, ոչ ոք նրան մահապատժի չէր ենթարկի: Բայց նա շտապում էր, նա շրջում էր ամբողջ երկրով և խոսում էր մարդկանց հետ: Դրա համար էլ նրան խաչեցին. ոչ ոք չէր հասկանում, թե ինչի մասին է նա խոսում, ամեն մեկը նրա խոսքերը յուրովի էր մեկնաբանում: Այլ կերպ չէր էլ կարող լինել, չէ որ երկու տարածքներն ընդհանուր լեզու գտնել չեն կարող: Նա խոսում էր Աստծո արքայության մասին, իսկ բոլորը ենթադրում էին, որ խոսքն ինչ-որ երկրային պետության մասին է:

"Ես` թագավոր եմ", - ասում էր նա, իսկ մարդիկ մտածում էին, որ նա մտադրվել է գահընկեց անել միապետին: "Խոնարհները կժառանգեն երկիրը", - ասում էր նա, իսկ նրանց թվում էր, իբր Հիսուս խոստանում է, որ իր հետևորդները կգրավեն ամբողջ աշխարհը: Քաղաքագետները վախեցել էին, չէ որ "արքա", "արքայություն", ժառանգություն" բառերը` քաղաքական հասկացություններ են: Հոգևորականները նույնպես վախեցել էին, որովհետև Հիսուս հերքում էր նրանց օրենքները:

Սերը միշտ օրենքից դուրս է: Սերը ոչ մի օրենքի չի ենթարկվում, չէ որ նա ինքը` բարձրագույն, ամենաբարձր օրենքն է: Երբ սիրում ես, քեզ կարելի է ամեն ինչ, քանզի սերը երբեք վատ ոչինչ չի անի: Նրան պետք չեն ոչ կանոններ, ոչ որոշումներ: Օրենքները գոյություն ունեն հենց այն պատճառով, որ դուք սիրել չգիտեք: Ահա թե ինչու այդքան օրենք կա աշխարհում. չի կարելի թույլ տալ, որ դուք իրար վնաս պատճառեք, և օրենքները թույլ չեն տալիս: Բայց եթե մարդիկ կարողանային սիրել, առանց այն էլ իրար ոչ մի վատ բան չէին անի: Եվ օրենքներ էլ պետք չէին լինի:

Հիսուս խոսում էր բարձրագույն օրենքի` սիրո մասին: Բայց հոգևորականները վախեցան: Դատավորները, փաստաբանները, ամբողջ օրենսդրական համակարգը սարսափեց մտքից, որ նրա խոսքերը քաոսի, անօրինականության կոչ են անում: Հիսուսին խաչեցին այն բանի համար, որ նա մտքեր էր խռովում:

Դա չպետք է կրկնվի: Մեկ անգամ դա տեղի ունեցավ, բայց այլևս երբեք չպետք է տեղի ունենա: Այժմ, հազարավոր տարիներ հետո, գիտենալով Բուդդայի, Մահավիրայի, Հիսուսի, Մուհամմեդի, Զրադաշտի և շատ ուրիշների մասին, մենք պետք է վերջապես խելոքանա՛նք:

Բայց վտանգն առաջվա պես մնում է: Մարդ ոչինչ չի սովորում: Նրա բթամտությունը երբեմն թվում է անթափանցելի, հավերժական` իսկ դրան գումարած, նա մի բան էլ արդարացնու՛մ է այն: Նա պաշտպանում է իր հիմարությունն ու տգիտությունը, իսկ յուրաքանչյուրին, ով փորձում է խելքի բերել նրան, թշնամի է համարում: Իսկական բարեկամներին նա համարում է թշնամիներ, իսկ թշնամիներին բարեկամնե՛ր է դարձնում: Բոլորն, ովքեր առաջնորդում են ձեզ, ուղիղ դեպի փոսն են գնում: Ձեր ուղեվարները կույր են:

Sambitbaba
12.08.2016, 17:22
Սկզբում պետք է հասկանալ, որ ցանկանում եք գնալ ինչ-որ մեկի հետևից: Եվ դա սքանչելի է, դա ձգտում է դեպի որոնումները, ուղղակի մի շտապեք, մի վազեք ում հետևից ընկնի: Իսկ ինչպե՞ս հասկանալ, թե ում հետևից է պետք գնալ: Ինչպիսի՞ նախանշաններով: Որոնողի համար դա դժվարագույն հարց է. ինչպե՞ս տարբերել Հիսուսին կույրից: Իհարկե, ճշգրիտ կանոն չկա, բայց ինչ-որ նախանշաններ նկատել կարելի է: Սկզբում լիակատար համոզվածություն չի լինի, այդպիսին է իրերի բնույթը. ինչպե՞ս կույրը կարող է որոշել, որ ուրիշը տեսնում է: Հասկանալ դա կարելի է միայն այն ժամանակ, երբ նա ինքը սկսի տեսնել: Այդ ժամանակ նա անմիջապես կտեսնի` ընդ որում, այդ ժամանակ նրան ուեղեվար այլևս պետք չի լինի: Ինչի՞դ է պետք Բուդդան, եթե ինքդ ես Բուդդա դարձել: Ինչու՞ գնալ Հիսուսի հետևից, եթե ինքդ ես դարձել Հիսուս: Սա է ամբողջ բարդությունը...

Բոլորը կույր են, բայց ձեզ պետք է հասկանալ, տեսնու՞մ է արդյոք ուրիշը, - ինչպե՞ս դա անել: Հավատալ խոսքի՞ն: Ձեզ ուղղակի կարող են խաբել, չէ՞ որ բոլոր այդ գիտնականները, տերտերներն ու պանդիտները շատ ճարպկորեն խաղում են բառերով: Դրանում նրանց ոչ ոք չի հասնի` նրանք ամբողջ կյանքները հենց շաղակրատելով են զբաղված: Հիսուս ժլատ է խոսքերից` հրեական քահանայապետն առանց ջանքերի կհաղթեր նրան վեճում: Դա դժվար չէ: Վիճաբանության մեջ հեշտությամբ կհաղթեին Բուդդային կամ Քաբիրին, կհաղթեին տրամաբանության օգնությամբ: Միայն խոսքերով ոչինչ չես հասկանա, ձեզ կարող են խաբել, այնպես որ բառերը` գլխավորը չեն:

Հիսուսին կարելի է նախորոշել միայն ըստ նրա էության: Պետք է նրա կողքին լինել: Մի լսեք, թե ինչ է նա ասում, - ականջ դրեք, թե ինչպիսին է նա: Ահա թե ինչն է կարևոր. ուղղակի լինել նրա կողքին: Հնդիկները դա անվանում են սաթթանգ. դու ուղղակի ճշմարտության կողքին ես: Բավական է լինել կողքին` նույնիսկ չլսելով բառերի իմաստը, նման բաները գիտակցությանը չեն ենթարկվում: Ուղղակի լսեք, թե ինչպիսին է նա, ձեր ուսուցիչը...

Իսկական լինելությունը թրթիռներ է սփռում, ծաղկափոշի է շաղ տալիս, բուրում է: Եթե լռես Հիսուսի կողքին, կսկսես լսել նրա ներքին լռությունը: Եվ այդ լռությունը երանություն է բերում, նրանից լցվում ես կարեկացնքով և սիրով: Ահա՛ այն, գլխավոր նախանշանը: Պանդիտից, իմացող և կրթված մարդուց դու միայն տառապանք կժողովես` չէ՞ որ նա տանջվում է քեզանից ոչ պակաս: Լսում ես խոսքերը` նա մե՜ծ մարդ է: Բայց, եթե ականջ դնես հոգուն, նրա թրթիռներին, նրա կյանքի դողին, անմիջապես կհասկանաս, թե որքան խղճուկ է նա` գուցեև քեզանից ավելի: Ահա թե ինչու են նրանք բառերով խաղում. այդպես ավելի հեշտ է թաքցնել հոգուդ աղքատությունը: Ահա թե ինչու են նրանք թեորիաներ շարադրում, զարգացնում փիլիսոփայական համակարգեր, վեճերի մեջ մտնում` իրականում նրանք նույնպես ոչինչ չգիտեն:

Sambitbaba
15.08.2016, 20:08
Գիտեցողը չի վիճում, նա ուղղակի ասում է, ուղղակի արտահայտում է ճշմարտությունը... Նայեք Հիսուսի խոսքերին` նա չի պնդում, չի վիճում, չի ապացուցում: Նա ուղղակի ասում է` ասում է, ինչ գիտի:



Բարձր սարի վրա կառուցած, հաստատուն քաղաքը
չի կարող շուտ ընկնել, և չի կարող գաղտնի լինել:


Ոչ մի փաստարկում` դա ինքը փաստն է, այդպես էլ կա՛:



Այն, ինչ լսում ես քո ականջով,
քո տանիքներից ավետիր ուրիշ ականջների:
Քանզի ոչ ոք չի վառում կանթեղը (և) դնում ամանի տակ,
այլ դնում է պատվանդանի վրա,
որպեսզի բոլորը, ով ներսուդուրս է անում, տեսնեն նրա լույսը:


Ապացուցել ոչինչ պետք չէ, համոզելու կարիք չկա, դա ուղղակի արտահայտություն է:



Հիսուս ասաց.
Եթե կույրն առաջնորդում է կույրին,
երկուսն էլ ընկնում են փոսը:


Դա ուղղակի փաստ է, մեկնաբանություններ պետք չեն: Կրթված մարդ այդ ամենը շատ ավելի վայելուչ կասեր` այդ պատճառով էլ ձեզ խաբում են այդքան հաճախ:

Երբ փնտրում եք ուսուցիչ, ականջ դրեք նրա էությանը: Սովորեք լսել օտար հոգուն. ուղղակի նստեք կողքը և զգացեք նրան, լսեք սրտով: Եվ այդ ժամանակ զգում ես հանկարծ, որ փոխվում ես, չէ որ իսկական ուսուցիչը մագնիսական ուժ ունի: Դու զգում ես, թե ինչպես տեղի է ունենում ինչ-որ բան` քո հոգում խորին փոփոխություններ են սկսվում: Դու այլևս նա չես, ինչ առաջ էիր, քո սենյակն անիմանալի լույսով է լցվել: Դու ասես մի պահ դեն ես նետել քո բեռը, բացել ես թևերդ ու թռչու՜մ ես: Դա ներքին զգացում է: Միայն այն կհուշի, որ դու ճիշտ ընտրություն ես կատարել` և քեզ առաջնորդում է նա, ով կույր չէ:

Ու՞ր կբերի նա քեզ: Դեպի քեզ: Կույրն առաջնորդում է չգիտես թե ուր` դեպի Երկինք, դեպի ինչ-որ երևակայական նպատակ: Հիսուս և Բուդդան առաջնորդում են ոչ թե ինչ-որ տեղ, նրանք առաջնորդում են քեզ` դեպի քեզ, - քանզի դա էլ հենց նպատակն է: Դու ինքդ` նպատակն ես, դու` նշանակետն ես:

Լսեք սրտով: Սաթսանգ` ահա միակ ստուգումը: Կույրերը ձեզ առաջնորդում էին երկար կյանքերի ընթացքում, բայց դուք նորից ու նորից ընտրում եք կույր ուղեվարներ` և նրանց հետ միասին ընկնում եք փոսը...

Ի դեպ, փոսի՛ մասին: Հիսուս ասում է. "Երկուսն էլ կընկնեն փոսը": Փոսը` նույն որովայնն է: Երբ կույրն առաջնորդում է կույրին, երկուսն էլ հերթական անգամ մայրական արգանդն են ընկնում` ահա թե որն է ծուղակը: Նրանք նորից լույս աշխարհ են գալիս, որպեսզի մի նոր խղճուկ կյանք ապրեն, նորից տանջվեն ու տառապեն: ամեն ինչ մնում է նույնը, ոչինչ չի փոխվում: Եթե միայն արտաքին տեսքը փոխվի, իսկ էությունը նույնն է: Դու նորից դժոխքում ես, նորից տառապում ես: Փոսը` մայրական արգանդն է:

Երբ գնում ես տեսնողի հետևից, այլևս փոսը չես ընկնի: Կծնվես նորից, բայց արդեն այլ տարածքում: Քեզ այլևս կարիք չի լինի այս աշխարհ վերադառնալ: Դու կգնաս այստեղից մեկընդմիշտ և կհայտնվես այլ տեղում: Այդ տեղն` Աստված է, նիրվանան:


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
18.08.2016, 20:56
ԴՈՒ՛ՐՍ ԵԿ` ՄԻ ԲԱՆ ՑՈՒՅՑ ԿՏԱՄ

Զրույց տասներկուերորդ



Հիսուս ասաց իր աշակերտներին.
Նմանեցրեք ինձ,
ասացեք ինձ, թե ում եմ ես նման:

Սիմոն Պետրոսն ասաց նրան.
Դու նման ես արդար հրեշտակի:

Մատթեոսն ասաց նրան.
Դու նման ես իմաստուն փիլիսոփայի:

Թովմասն ասաց նրան.
Տեր, իմ շուրթերը ոչ մի կերպ չեն ստանձնում ասել,
թե ում ես դու նման:

Հիսուս ասաց.
Ես քո տերը չեմ,
քանզի դու խմել ես,
դու հագեցել ես եռացող աղբյուրից,
որը չափել եմ ես:

Եվ նա վերցրեց նրան, մի կողմ տարավ նրան
(և) երեք խոսք ասաց նրան:

Իսկ երբ Թովմասը վերադարձավ ընկերների մոտ,
նրանք հարցրեցին նրան. Ի՞նչ ասաց քեզ Հիսուս:

Թովմասն ասաց նրանց.
Եթե ես ասեմ ձեզ այդ խոսքերից մեկն անգամ,
որ նա ասաց ինձ,
դուք կվերցնեք քարերը, կնետեք (դրանք) ինձ վրա,
կրակ կժայթքի քարերից (և) կայրի ձեզ:


Երբ էլ աշխարհի երեսին հայտնվի Հիսուս կամ Բուդդա, մարդիկ գլուխ կոտրելով դեն են փախչում, չէ որ պայծառացածը նրանց անխուսափելի մահ է բերում: Իհարկե, փախուստին արդարացումներ են հորինում, ամենատարբեր ծանրակշիռ պատճառներ: Մարդիկ դատում են. "Ոչ, սա Քրիստոսը չէ, այս մարդն ընդհանրապես պայծառացած չէ": Նրա մեջ արատներ են փնտրում` այդպես ավելի հեշտ է: Նրանից խուսափում են: Նրան հանդիպելը վտանգավոր է, նա քո ամբողջ էությունն է տեսնում, դու բացարձակապես թափանցիկ ես նրա համար: Նրանից չես թաքնվի, չես ծածկի քո կեղծությունը: Յուրաքանչյուր ոք` բաց գիրք է նրա համար:

Իսկ դու ամբողջ կյանքդ թաքնվում ես: Քո ամբողջ կյանքը կեղծ է, մտացածին: Դու ապրում ես ստով` իսկ նա տեսնում է քո ամբողջ էությունը: Նրա կողքին դու դողացող տերև ես դառնում, նրա կողքին քեզ չի մնում ոչինչ, բացի ճշմարտությունը, նրա կողքին դու անկարող ես ինչ-որ մեկը ձևանալ: Նա՛ քեզ համար` աղետ է: Եվ այդ պատճառով է, որ Հիսուսի կողքին լինել համարձակվում են ամենախիզախները միայն: Հիսուսի պես մեկին մոտենալու համար հսկայական խիզախություն է պետք: Դա նշանակում է, որ դու պատրաստ ես թռչել անդունդը, պատրաստ ես կորցնել քեզ:

Որպեսզի Հիսուսի հետևից գնաս վտանգավոր անիմանալին, մտնես չհետազոտված ջրերը, որտեղ տեսանելի չէ մյուս ափը, - մեծ խիզախություն է անհրաժեշտ: Դրանում է հենց բարդությունը. քչերը կհետևեն Հիսուսին: Մնացածներն ուղղակի կփախչեն, բաց թողնելով կյանքի իմաստը գտնելու հնարավորությունը, որովհետև նրանք, ովքեր թաքնվում են Հիսուսից, հեռանում են սեփական հոգու ճշմարտությունից: Նա` ոչ այլ ինչ է, քան ձեր ապագան: Դուք` սերմ եք, նա` ծառ: Նա արդեն ծաղկում է, նա` ձեր գալիքն է, չէ որ դուք նույնպես կարող եք ծաղկել: Փախչելով նրանից, դուք կտրում եք ձեզ դեպի ապագա տանող ճանապարհը:

Sambitbaba
21.08.2016, 18:34
Եվ նույնիսկ նրանք, ովքեր մոտիկ են գալիս... Նրանք ավելի մոտ են, բայց դա նույնպես չի նշանակում դեռ, որ կտեսնեն Հիսուսին: Փախչողներն արդեն հեռու են, նրանց հետ պարզ է ամեն ինչ, բայց նույնիսկ նրանք, ովքեր կողքին են, ովքեր ապրում են ոչ հեռու, նույնպես կարող են խուսափել Հիսուսից, քանզի մոտեցել են նրան ոչ ճիշտ պատճառներով: Հազարներից միայն հատուկենտ մարդիկ են որոշում մոտիկ մնալ, բայց ավաղ, նրանցից էլ ոչ բոլորն են, որ այդ ընտրությունը ճշմարիտ պատճառներով են կատարել: Եվ նրանք, ովքեր մոտեցել են Հիսուսին ոչ ճշմարիտ պատճառներով, նույնպես ոչինչ չեն հասկանա:

Նույնիսկ մոտիկությունը պայծառացածին դեռևս չի նշանակում, որ ճշմարիտ պատճառներն են քեզ մղել դրան: Մտածեք այդ մասին, ինչու՞ են մարդիկ գալիս ուսուցչի մոտ: Որո՞նք են դրա իսկական պատճառները: Նրանք ցանկանում են ճանաչել ճշմարտությու՞նը: Ոչ, մարդիկ հազվադեպ են երազում ճշմարտության մասին: Ավելի հաճախ նրանք երջանկություն են որոնում, այլ ոչ թե ճշմարտություն: Ճշմարտությունն, իհարկե, երջանկություն բերում է, բայց երջանկության որոնումները ոչ միշտ են ճշմարտությանը բերում: Երջանկությունը` ճշմարտությունը ճանաչելու կողմնակի հետևանք է, իսկ ինքը երջանկությունն առանց ճշմարտության չես գտնի: Դա ուղղակի անհնար է` երջանկություն միայն ճշմարտությունն է բերում: Կամ երջանկությունը գալիս է ինքնիրեն, երբ ճանաչում ես ճշմարտությունը: Բայց եթե երազում ես միայն երջանկության մասին, ոչ մեկին կհասնես, ոչ մյուսին:

Հարյուր որոնողներից իննսունինը ուսուցչի մոտ միայն երջանկության հետևից են գալիս: Նրանք շատ են տառապել, չէ որ ամբողջ կյանքը` տառապանք է և ցավ: Այժմ նրանք երազում են հակաթույն գտնել` և տառապանքների լրիվ հակառակն են փնտրում: Բայց լինել Հիսուս կամ Բուդդա միայն հանուն երջանկության` նշանակում է բաց թողնել կարևորը, քանզի քո աչքերն առաջվա պես փակ են: Երջանկությունը չի կարող նպատակ լինել. այն կգա, կգա ինքնիրեն, այդ մասին անհանգստանալ պետք չէ: Դա ճշմարտության պարտադիր կողմնակի հետևանքն է: Դուք, գլխավորը, հոգ տարեք ծառի մասին, իսկ ծաղիկներ նրա վրա անպայման կծաղկեն: Իրենց` ծաղիկնրի մասին հոգալու կարիք չկա` եթե փորձես էլ այդ անել, ոչնչի չես հասնի: Հուսալով ծաղկունքի մասին, կմոռանաս կարևորը, իսկ կարևորն է` հոգ տանել ծառի մասին: Իրենց ժամանակին ծաղիկներն իրենք կծաղկեն: Այդ մասին մի անհանգստացեք, այդ մասին հարկ չկա նույնիսկ մտածել:

Sambitbaba
27.08.2016, 19:15
Այդ ամենը հայտնի է նաև առօրեական կյանքում, ուղղակի դուք երբեք ուշադրություն չեք դարձրել: Երբ երջանիկ ես... Երջանկությունը գալիս է մի քանի վայրկյանով ընդամենը: Բայց բոլորը գիտեն, թե ինչ է դա. դժվար է գտնել մարդու, ով կյանքում գոնե մեկ անգամ երջանիկ չի եղել: Եթե դուք տեսած չլինեիք այդ երջանկությունը գեթ մի կարճ ակնթարթ, եթե չկռահեիք, թե ինչ է դա, ուրեմն չէիք էլ երազի այդքան գտնել այն: Ինչու՞ են մարդիկ ընկնում երջանկության հետևից: Մի՞թե կարելի է առջևդ դնել նպատակ, որի մասին ոչինչ չգիտես: Թե ինչ բան է երջանկությունը, դա պարզ է բոլորին: Բայց այն չափազանց անցողիկ է, չափազանց կարճ` իսկ հետո նորից թագավորում է մութը: Թույլ շողարձակում` և նորից հուսահատության խորխորատները: Դուք գիտեք, թե ինչ է երջանկությունը, բայց երբեք երկար ժամանակով չեք ընկղմվել նրա մեջ: Ինչու՞: Իսկ դուք ուղղակի փորձեք դառնա՛լ երջանիկ:

Երջանկությունը գալիս է, երբ նրա մասին չես մտածում: Դա երջանկության գլխավոր հատկությունն է. այն գալիս է, երբ դու ինչ-որ այլ բանի ես ձգտում: Ձեզ, հավանաբար, հայտնի է Արքիմեդի պատմությունը: Նա որոնում էր ճշմարտությունը, գիտական ճշմարտությունը: Ջանում էր, դնում էր փորձեր, խորհում էր, գիշեր-ցերեկ գլուխ էր կոտրում բնության առեղծվածների վրա: Եվ լրիվ մոռացել էր իրեն: Մի անգամ նա նստած էր տաշտի մեջ` և հանկարծ գլխի ընկավ: Վրա հասավ պայծառացումը, միտքը հասավ եռման կետին: Նա երջանկությունից այնպես մոռացավ իրեն, որ մերկ դուրս թռավ տաշտից: Երբ երջանիկ ես, մոռանում ես մնացած ամեն ինչի մասին: Եթե ամեն ինչ չես մոռացել, ուրեմն դա երջանկություն չէ: Երջանկությունը նշանակում է, որ դու այլևս չկաս: Այն հայտնվում է, միայն երբ վերանում ես դու:

Խնդիրը, որի հետ երկար կռիվ էր տալիս Արքիմեդը, լուծված էր: Լարվածությունն ընկավ: Արքիմեդը մերկ վազում էր փողոցով ու գոչում էր. "Է՛վրիկա: Է՛վրիկա: Գտա՛: Ես գտա՛ պատասխանը": Բոլորը որոշեցին, որ նա խելքը գցել է: Նրանք վաղուց կասկածում էին, որ Արքիմեդի գլխի հետ ինչ-որ բան այն չէ, իսկ հիմա վերջնականապես համոզվեցին դրանում: "Վնասարար բան է մտածելը"` այդպես են մարդիկ սովորաբար համարում, իսկ այդ գիտնականը չափազանց շատ էր մտածում: Իսկ այժմ լրիվ է ցնորվել. մերկ վազում է փողոցով ու գոռգոռում. "Է՛վրիկա: Գտա՛":

Ի՞նչ էր ուրեմն տեղի ունեցել: Դժվար է պատկերացնել, թե ի՜նչ երանություն էր նա ապրում այդ րոպեներին: Եվ դա բոլորովին էլ վերջնական ճշմարտություն չէր, այլ ֆիզիկայի սովորական խնդիր: Իհարկե, սովորական է այն դարձել հիմա. գիտական հայտնագործությունները շատ արագորեն սովորականի, առօրեականի շարքն են անցնում: Արքիմեդը նոր հայտագործություն կատարեց, և միևնույն պահին լարումը վերացավ` նա ցնորվեց երջանկությունից, նա այնքան լավ էր իրեն զգում, որ ամեն ինչի մասին մոռացավ: Հիշեք. երջանկությունը գալիս է, երբ մի ինչ-որ լրիվ այլ բան ես գտնում: Ինքը երջանկությունը երբեք չես գտնի: Եվ եթե ձգտում ես դեպի երջանկությունը, երբեք այն չես գտնի: Երջանկությունը կողմնակի երևույթ է. փնտրում ես մի բան, գտնում ես` և հանկարծ երջանիկ ես: Պայծառացումը լցնում է քեզ այնպիսի ուրախությամբ, որ նախկին լարվածությունն ակնթարթորեն հօդս է ցնդում` դու քեզ լավ ես զգում, թեթև, քեզ իր գիրկն է առել երջանկությունը: Բայց երջանկությունը` կողմնակի արդյունք է միայն:

Եթե ուսուցչի մոտ ես գալիս երջանկության հետևից, պատճառներդ ճշմարիտ չեն, իսկ սխալ պատճառներն առաջվա պես ստիպում են թաքնվել: Դու միայն մարմնականորեն ես ուսուցչի կողքին, իսկ հոգևոր մակարդակի վրա ձեզ բաժանում է հսկայական տարածություն: Աչքերդ կույր են, եթե դու չես հասկանում, որ առջևումդ Հիսուս է կամ Բուդդան: Դու չես կարող այդ հասկանալ, քանզի հայացքդ սխալ հույսերով է մշուշապատված:

Երբեմն, ընդ որում, նույնիսկ ոչ թե երջանկություն են փնտրում, այլ փոքրիկ ինչ-որ բան: Ուսուցիչների մոտ գնում են հանուն իշխանության կամ հանուն ինչ-որ սիդդհիների*, հաճախ գալիս են նրանց մոտ, որպեսզի ամրապնդեն իրենց ինքնասիրությունը: Եվ այդ ժամանակ դու առավել ևս ոչինչ ձեռք չես բերի: Դրանք մանր նպատակներ են, իսկ որքան ցածր է նպատակն, այնքան ավելի քիչ ես դու տեսնում և այնքան քիչ հնարավորություն ունես հասնել ինչ-որ բանի: Շատերն ուսուցչի մոտ են գալիս ամենաառօրեական հույսերով` օրինակ, հանուն մարմնական առողջության: Դու հիվանդ ես` և Հիսուս քեզ կապաքինի, զավակներ չունես`նա քեզ պտղաբեր կդարձնի, աղքատ ես` իսկ Հիսուս քեզ փող կտա: Նրա բարեմաղթանքը յուրովի վալյուտա է դարձել:

Որքան ավելի մանր է նպատակը, այնքան ավելի ցածր է գլխավորին հասնելու հնարավորությունը: Որքան ավելի չնչին են նպատակներդ, այնքան ավելի ցածր է քո տունը դաշտավայրում, - իսկ Հիսուս սարի գագաթին է ապրում, և այդ պատճառով տարածությունը ձեր միջև հսկայական է: Շատերը փախչում են ուղղակի, բայց բոլորովին էլ ոչ յուրաքանչյուրն, ով գալիս է նրա մոտ, իսկապես մոտիկ է դառնում նրան: Նրա կողքին են նրանք միայն, ովքեր գալիս են ճշմարիտ նպատակով, իսկ միակ ճշմարիտ նպատակը` ճշմարտությունն է: Բայց ինչի՞դ է ընդհանրապես պետք ճշմարտությունը:

Ճշմարտությունն այնքան է չոր ու շիտակ, որ, թվում է, թե ի՞նչ օգուտ նրանից: Երջանկությունը` դա իրոք որ արժեքավոր բան է: Եվ եթե ես ասեմ. "Փնտրեք ճշմարտությունը, այդ ժամանակ երջանկությունն էլ կգա", դուք, հավանաբար, նույնիսկ կգնաք ճշմարտությունը փնտրելու` բայց հանուն երջանկության միայն, հանուն կողմնակի հետևանքի: Այսպես թե այնպես, գլխավորը ձեր համար հենց երջանկությունը կմնա: Եվ եթե դուք գիտեք, որ երջանկության համար պետք է ճշմարտությունը գտնել, ուրեմն կձեռնարկեք ճշմարտությունը որոնելը` բայց իրականում ինքը ճշմարտությունը չէ ձեր հոգսը, ձեր մտքերն առաջվա պես միայն երջանկության վրա են կենտրոնացած: Դա է հենց սխալ մղումը:

Հիսուսին, Բուդդային, Զրադաշտին իսկապես մոտիկ լինել կարող են միայն ճշմարտությունը որոնողները: Մնացած բոլորը հեռու են ուսուցչից: Ցանկացած այլ նպատակ միայն մարմնական մոտիկություն է նշանակում, բայց հոգեպես դու այնյնքան ես հեռու ուսուցչից, ինչպես եթե աշխարհի մյուս ծայրին գտնվեիր:


- - - - - - - - - -
* սիդդհի - հրաշալի միստիկական ուժ, գերբնական ունակություն

Sambitbaba
30.08.2016, 20:13
Լսեք, թե ինչ է ասում Հիսուս.



Հիսուս ասաց իր աշակերտներին.
Նմանեցրեք ինձ,
ասացեք ինձ, թե ում եմ ես նման:


Ինչու՞ Հիսուս տվեց այդ հարցը: Մի՞թե ինքը չի հասկանում, թե ում է նման: Ինչո՞վ նրան կօգնեն աշակերտները: Ինչու՞ է նա ցանկանում գիտենալ, թե ինչպիսին են իրեն տեսնում հետևորդները: Ուղղակի նրանց խոսքերը ցույց կտան, թե նրանցից ամեն մեկն ինչի համար է եկել իր մոտ: Եթե դու Հիսուսի կողքին ես, որպեսզի ապաքինվես հիվանդությունից, քեզ համար նա բժիշկ կլինի: Մենք ուրիշներին տեսնում ենք մեր ցանկությունների պրիզմայի միջով, փոխադրում ենք նրանց վրա մեր հույսերը: Եվ եթե դու եկել ես իշխանություն փնտրելու, Հիսուս քեզ համար` ամենակարող է, ամենաուժեղն է աշխարհի երեսին, չէ որ անսահմանափակ իշխանություն կարող է նվիրել նա միայն, ով ինքն այն ունի: Իսկ եթե քեզ անմահություն է պետք, հավերժական կյանք, եթե դու վախենում ես մեռնել, բոլոր այդ վախերն ու երազանքները կարտահայտվեն Հիսուսի կերպարում:

Ինչու՞ Հիսուս հարցրեց աշակերտներին, թե ում է ինքը նման: Հենց նրա համար, որպեսզի հասկանա, թե նրանցից յուրաքանչյուրն ինչպիսի ցանկություններ է փոխադրում իր վրա: Բայց յուրաքանչյուր պրիզմա խեղում է տեսողությունը: Որպեսզի տեսնես Հիսուսին կամ Բուդդային ինչպիսին նրանք կան, ակնոցներդ պետք է հանես: Պետք չէ չափել նրանց սեփական ցանկություններով, պետք է ուղղակի նայել ու տեսնել ճշմարտությունը: Հիսուս` ճշմարտություն է, ամենաճշմարիտ ճշմարտությունն աշխարհում: Նայեք նրա վրա, բայց օպտիկական գործիքներ մի կիրառեք: Մի քողարկեք նրան ձեզանից ձեր հույսերով: Անջրպետներ մի դրեք, հակառակ դեպքում բացի սեփական երազանքների արտացոլումը, ուրիշ ոչինչ չեք տեսնի:



Հիսուս ասաց իր աշակերտներին.
Նմանեցրեք ինձ,
ասացեք ինձ, թե ում եմ ես նման:

Սիմոն Պետրոսն ասաց նրան.
Դու նման ես արդար հրեշտակի:


Պետրոսը, հավանաբար, բարոյախոս էր, բարեպաշտ մեկը: Ամենայն հավանականությամբ, նա գաղտնի ամաչում էր իր բարոյազրկությունից, չէ որ քո կարծիքներն ուրիշների մասին միայն քո մասին են խոսում, այլ ոչ թե քեզ շրջապատողների: Քո ցանկացած դատողություն վերաբերվում է ոչ թե ուրիշներին, այլ հենց քեզ:

Հիսուս շարունակ կրկնում է. "Մի՛ դատեք": Ձեր դատողություները միշտ սխալ են` չէ որ դրանք դուք եք հորինել: Գողին դուք մեղավոր եք համարում: Իսկ ինչու՞: Որովհետև ինքներդ դողալով կառչում եք ձեր սեփականությունից: Ձեր կարծիքը ոչինչ չի ասում գողի մասին, այն ապացուցում է ընդամենը ձեր համակվածությունն իրերից:

Միտքը կուտակում է փորձ: Քո ցանկացած ենթադրություններ դրախտի, դժոխքի կամ այլ մարդկանց մասին հիմնված են անձնական փորձի վրա: Այն երևում է քո ամեն խոսքի մեջ...

Սիմոն Պետրոսն ասաց. "Դու նման ես արդար հրեշտակի":

Այստեղ միանգամից երկու պնդում է առկա. նախ, "արդար": Հավանաբար, Պետրոսը միշտ վախեցել է ինչ-որ բան անել ոչ այնպես, մեղք գործել, վարվել անբարոյականորեն: Հիսուսին նա վերագրել է իր վախերի լիակատար հակադրությունը` ահա թե ինչու է նա Հիսուսի կողքին:

Հիշեք. հակադրությունները ձգում են իրար: Տղամարդկանց ձգում է դեպի կանայք` և սպասիր աղետի՛: Կանայք` տղամարդկանց լիակատար հակադրությունն են, ահա թե ինչու են նրանք ձգվում իրար: Մյուս կողմից, կնոջ հետ լեզու գտնելն էլ դժվար է, չէ որ դա քո հակադրությունն է: Դրանով էլ հենց հրահրված են ամուսնության բոլոր դժվարությունները. ամեն ինչ սկսվում է փոխադարձ մղումից, բայց մոտեցումը հրահրում է մի կույտ խնդիրներ, որովհետև տղամարդն ու կինը բոլորովին նման չեն իրար: Կնոջ և տղամարդու տրամաբանությունը լրիվ տարբեր են իրարից: Տղամարդիկ կանանց երբեք չեն հասկանա: Դա ուղղակի անհնար է, որովհետև առաջինները մտածում են տղամարդկորեն, իսկ երկրորդները` կանացիորեն: Նրանք ապրում են տարբեր տարածքներում: Կանայք ավելի հիմնվում են կռահողության վրա. նրանք տրամաբանորեն չեն դատում, այլ ուղղակի ցատկում են վերջնական եզրակացությանը` և համարյա միշտ ճի՛շտ են դուրս գալիս: Դրանից էլ բոլոր դժբախտությունները: Կինն անկարող է ինչ-որ բանում համոզել տղամարդուն: Նա չի կարող հիմնավորել իր խոսքերը, որովհետև նրա կարծիքն անտրամաբանական է: Բայց փոխարենը կանայք կարող են կռահել, նրանք ամեն ինչ ակնթարթորեն են հասկանում:



Մի անգամ Խոջա Նասրեդինն ընկավ դատարան: Մտնելով դահլիճ,
նա նայեց երդվյալ ատենակալներին և քար կտրեց. տասներկու կի՛ն:
Խոջան անմիջապես ասաց դատավորին. "Ես խոստովանում եմ ամեն ինչ:
Ես մեղավոր եմ: Ես ընդամենը մեկ կնոջ, իմ կնոջը, խաբել անկարող եմ, իսկ այստեղ մի ամբողջ դյուժի՛ն կին կա: Այո, ես մեղավոր եմ, և պատրաստ եմ
իմ պատիժը կրել":


Ցանկացած ամուսին գիտի, թե որքան դժվար է խաբել կնոջը: Ինչպիսի խորամանկություններ էլ հորինես, ամեն ինչ թարսվում է նույն պահին, հենց տուն ես ընկնում: Կինդ անմիջապես կհայտնաբերի քո սուտը, անմիջապես կխփի թիրախին: Կանայք իրենք էլ չգիտեն, թե ինչպես է դա ստացվում: Նրանք բացարձակապես այլ կերպ են կառուցված:

Բայց կանայք էլ երբեք չեն հասկանա տղամարդկանց, այդ պատճառով նրանք էլ դեպի տղամարդիկ են ձգվում. անհասկանալին միշտ ձգողական է: Բայց երբ ապրում ես նրա կողքին, ում չես հասկանում, անխուսափելիորեն խնդիրներ կծագեն, կսկսվի պայքար: Ահա թե ինչու սերը` պատերազմ է, որը երբեք չի դադարում:

Sambitbaba
05.09.2016, 18:19
Հակադրությունները ձգում են իրար. ժլատին դուր են գալիս նրանք, ովքեր հրաժարվել են ամեն ինչից, և այդ պատճառով ժլատները հաճախ են այցելում սրբերին: Բայց լինել միասին նրանց համար շատ է դժվար` նրանք չափազանց տարբեր են:

Տեսեք, թե Հնդկաստանում ինչպես են ապրում ջայները. նրանք ամենահարուստներն են, իսկ առանց ժլատության չես հարստանա: Եվ դա ջայներին չի խանգարում երկրպագել սրբերին, ովքեր ամբողջովին հրաժարվել են ունեցվածքից: Ջայնական սրբերը նույնիսկ հագուստ էլ չունեն: Նրանք համարում են, որ հագուստը նույնպես` արդեն իսկ չափազանց է: Իսկական ջայնական սուրբը ապրում է մերկ` բացի մարմինը, նա ուրիշ ոչինչ չունի: Նույնիսկ ուտելիքը նա ընդունում է ոչ թե ափսեի մեջ, այլ սեփական ափերի: Ընդ որում նրան չի կարելի ուտել երկու անգամ` օրը մեկ անգամ միայն: Նա քնում է մերկ հողի վրա: Երկինքը` նրա թե վերմակն է, թե տանիքը գլխի վրա, թե միակ տունը: Որտեղի՞ց այդպիսի տարբերություն ջայների ու սրբերի միջև: Որտեղի՞ց է դա եկել:

Մուհամմեդը շատ էր խոսում խաղաղասիրության մասին: "Իսլամ" խոսքն ինքը նշանակում է "հնազանդություն": Բայց նայեք մահմեդականներին` նրանք ամենառազմատենչ մարդիկ են աշխարհում: Ինչու՞ ուրեմն նրանց այդքան դուր եկավ Մուհամմեդն ու նրա խաղաղասիրական կրոնը: Այն պատճառով, որովհետև ծայրահեղությունները ձգում են իրար: Լիակատար հակադրությունը գրավում է դեպի իրեն. դա սեռական բնազդի հիմքն է, իսկ այն նախորոշում է քո վարքը, ինչով էլ դու զբաղվես...

Սիմոն Պետրոսը պատասխանեց Հիսուսին. "Դու նման ես արդար հրեշտակի": Հավանաբար Պետրոսն ամաչում էր սեփական բարոյազրկությունից`կարևոր չէ, մեղք գործել էր թե ոչ, Բայց մեղքի զգացում, միևնույն է, ապրում էր: Եվ Հիսուս հենց նրանով գրավեց նրան, որ հրեշտակի էր նման. մաքուր, անարատ, մեղքերով չաղտոտված: Ահա թե ինչու քրիստոնյաները հավատում են, որ Հիսուս անարատ բեղմնավորման ծնունդ է, չնայած դա բացարձակ անմտություն է: Ինչու՞ ուրեմն քրիստոնյաներն այդքան ցանկանում են հավատալ դրան: Ուղղակի այն պատճառով, որ նրանք սեքսն անբարոյական են համարում: Ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է անբասիր մաքուր լինել, եթե քո ծնունդը մարմնական մեղքի հետևանք է: Եթե թունավորված է ակունքը, թույնը գետաբերանին էլ կհասնի: Որքան էլ ջանաս, կատարելության չես հասնի: Եվ այդ պատճառով բարոյազրկությունը պետք է ոչնչացնել հենց ամենասկզբում. եկեք պնդենք, որ Հիսուս անարատ ծնունդ է:

Անարատ ծնունդներ չե՛ն լինում: Դա անբնական է, դա դեմ է բնությա՛նը: Բայց քրիստոնյաները հավատում են դրան, նրանց համար դա շատ կարևոր դոգմա է: Եվ, եթե հանկարծ ինչ-որ մեկն ապացուցի, որ Հիսուս սովորական հայր է ունեցել, քրիստոնյաներն անմիջապես կուրանան Քրիստոսին, հեռու կփախչեն: Նրանք կասեն. "Նշանակում է, նա նույնպիսին է, ինչպես մե՞նք: Բայց մենք բարոյազուրկ ենք, մենք ծնվել ենք մեղքի մե՛ջ: Եթե նա էլ է մեղքի մեջ ծնվել, ուրեմն ո՞րն է մեր տարբերությունը":



Դու նման ես արդար հրեշտակի...


Հրեշտակը` չպղծված մաքրության, կատարելության և անմեղության կերպար է: Այդ խորհրդանիշը շատ բան է ասում իր` Պետրոսի մասին: Մեր մեջ ասած, Սիմոն Պետրոսն այն անկյունաքարը դարձավ, որի վրա հիմնված է քրիստոնեական եկեղեցին: Նա այդ եկեղեցու հիմնաքարը դարձավ: Այդ պատճառով է եկեղեցին անընդհատ ամեն ինչի մեջ մտցնում քիթը, դատելով, թե ինչն է բարոյական, իսկ ինչն անբարոյական: Ամբողջ այդ եկեղեցին` ոչ թե կրոն է, այլ մերկ բարոյականությու՛ն: Եվ այդ ամենի մեղավորը Սիմոն Պետրոսն է. այդ նա հավատացյալներին մեղքի զգացում ներշնչեց, չէ որ զափազանց մեծ մտահոգությունը բարեպաշտության և մեղսագործության հանդեպ անխուսափելիորեն մեղքի զգացում է հրահրում: Ինքը կյանքի մեջ ոչ վատը կա, ոչ լավը:

Sambitbaba
09.09.2016, 18:42
Կյանքը` դու՛րս է բարոյականությունից: Նրա մեջ ոչ առաքինին, ոչ բարոյազուրկը չկան, այն ընդհանրապես դուրս է բարոյականությունից: Բնությունը ոչ լավը, ոչ վատը չգիտի: Այն միանգամից երկու կողմ է շարժվում, այն և այս է, և այն: Գետը դուրս է գալիս ափերից` մի՞թե դա բարոյազրկություն է: Մարդիկ խեղդվում են հարյուրներով, հազարավոր գյուղացիներ մնում են առանց տուն: Եվ ինչ, գետին կարելի է վա՞տը անվանել: Ոչ, ոչ ոք այդպես չի ասում: Բոլորը շատ լավ գիտեն, որ գետը լավի ու վատի մասին ոչինչ չգիտի: Իսկ գետի մեջ ավելի քիչ չի Աստված, քան ձեր հոգում: Ծառն ընկնում և սպանում է իր տակ խորհրդածմամբ զբաղվող սրբին: Կարելի՞ է արդյոք այդ ծառին մեղավոր անվանել, ոճրագործ: Կարող է, պետք է դատե՞լ նրան, մահապատժի՞ ենթարկել: Ոչ, մարդիկ ասում են. "Դա ուղղակի ծառ է, և մեր բարոյական հայացքները նրա հանդեպ կիրառելի չեն":

Բարոյականությունը մարդիկ են հորինել: Աստված` բարոյականությունից դուրս է, ամենայն գոյը` բարոյականությունից դուրս է: Բարոյականությունից դուրս լինել նշանակում է. ոչ այս, ոչ այն` կամ և այս, և այն: Բայց եթե առաքինության որոնումներում գաս Հիսուսի մոտ, բաց կթողնես գլխավորը: Սիմոն Պետրոսն այդպես էլ չհասկացավ, թե ով է Հիսուս: Նա բարձրբարոյական մարդ էր փնտրում, բարեպաշտի, այլ ոչ թե իսկական սրբի:

Ահա թե որն է տարբերությունը բարեպաշտի և սրբի միջև. սուրբը դուրս է բարոյականությունից, ինչպես ինքը կյանքը: Նա ամբողջական է կյանքում ամեն ինչի հետ, նա չի հակադրում մեկը մյուսին: Բարեպաշտն ընտրում է բարին, իսկ չարը հերքում է` նա միայն կիսով է կենդանի, նա կյանքը որպես ամբողջականություն չի ընդունում: Ըստ էության, բարեպաշտը հոգևոր չէ, չէ որ հոգևորը` այդ երբ ընդունում ես ամենն ինչպես կա: Նա, ով իսկապես հավատում է, ոչինչ չի հերքում, քանզի հերքել ինչ-որ բան այս աշխարհում` նշանակում է հերքել իրեն Աստծոն: Դրանով դու ասես փորձում ես ապացուցել, որ ավելի լավն ես, քան Աստված: Տեսեք. Աստված ստեղծել է սեքսը` ուրիշ էլ ո՞վ այն կարող էր հորինել, - իսկ դուք հերքում եք այն: Այդպես կարելի է եթե միայն բարեպաշտ դառնալ, բայց քո բարոյապաշտությունը` բարոյականություն է միայն, այլ ոչ իսկական հոգևորը:

Հնդիկները դա լավ էին հասկանում: Այն ժամանակներում, երբ կազմվում էին Վեդաները, րիշիներն* ամենասովորական կյանք էին վարում. նրանք ունեին տուն, կին, երեխաներ, նրանք ոչնչից չէին հրաժարվել: Հրաժարումը ջայներից ու բուդդիստներից սկսվեց: Եթե դա չլիներ, հնդկական րիշիները մինչև օրս կապրեին սովորական կյանքով, որովհետև գիտեին ճշմարտությունը: Նրանք գիտեին, որ կյանքը պետք է ընդունել իր ամբողջ լիությամբ. նրա մեջ վատ կամ անբարոյական ոչինչ չկա: Դա էլ հենց հավատն է Աստծո հանդեպ. աստիկա բառը վերաբերվում է նրան, ով ամբողջ աշխարհին ասում է "այո" և երբեք` "ոչ": Սիմոն Պետրոսը վատ հոգևորական չէր, նույնիսկ մարտիրոս էր, բայց նրան տրված չէր իսկական սուրբ դառնալ: Նա իրերի հանդեպ իր սեփական հայացքն ուներ` ահա թե ինչու էր նա եկել Հիսուսի մոտ:

- - - - - - - -
*Րիշիներ - հնդիկ իմաստուններ, ում աստվածները տվեցին վեդայական հիմները:

Sambitbaba
17.09.2016, 09:17
Ի՞նչ է տեղի ունենում, երբ գլուխդ լիքն է բարոյականության մասին դատողություններով: Դու սկսում ես դատապարտել ինքդ քեզ, չէ՞ որ դժվարությունները չեն վերանա այն պատճառով միայն, որ դու դրանք չարիք կանվանես: Դրանք միևնույն է պետք է լուծել: Տղամարդկանց գրավում են կանայք՝ կանայք սքանչելի են, հրապուրիչ են, դա Աստծո նվեր է: Մղումը դեպի նրանք դրված է քո էության ամեն մի բջջի մեջ, այդ մղումով է շնչում քո մարմնի ամեն մի ծակոտին: Գիտնականներն ասում են, որ օգանիզմում մոտ յոթանասուն միլիոն բջիջ կա՝ և նրանցից ամեն մեկը սեռական հակում է ապրու՜մ: Մեր ամբողջ մարմինը՝ հսկայական սեռական սա՛րք է: Եվ ինչ էլ անես՝ թեկուզ հենց աչքերդ կկոցիր, թեկուզ փախիր Հիմալայները, - քեզ միևնույն է ձգելու է դեպի կնոջ գեղեցկությունը:

Ծաղիկներն այնքան են սքանչելի, որ ցանկություն են բռնկում՝ երբեք չե՞ք նկատել: Ճգնավորի հյուղակի վրա իր առավոտյան երգն ասող ճնճղուկը հիասքանչ է, բայց հայտնի՞ է ձեզ արդյոք, թե ինչ է նշանակում նրա երգը: Դա սեռի կոչն է: Նա իր սերն է կանչում, իրեն զույգ է փնտրում: Իսկ ի՞նչ է ծաղկունքը: Նույնպես սեռական սարք է, յուրովի խորամանկություն. ծառերն անշարժ են, և նրա բջիջներն իրենց սեռական բնազդը շաղ են տալիս մեղուների ու թիթեռների միջոցով: Կան ծառեր-տղամարդիկ և ծառեր-կանայք, բայց իրար մոտենալ չեն կարող հողի մեջ խորացած արմատների պատճառով: Եվ ծաղիկը՝ ծառի խորամանկությունն է, խայծ միջատների համար. նրանք նստում են ծաղկին, հավաքում են ծաղկեփոշին և տեղափոխում են ուրիշ ծառի վրա:

Ամենուր, որտեղ կա գեղեցկություն, կա նաև սեքս: Կյանքը հիմնված է բազմացման վրա, և դրա հետ ոչինչ անել չես կարող: Կարելի է, իհարկե, դրա վրա փակել աչքերդ, բայց ցանկացած հերքման դեպքում մեղքի զգացում է առաջանում, չէ որ այն, ինչ զսպում ես, մնում է, նստվածք է տալիս հոգու խորքում: Մեղքի, ինչ-որ սխալականության զգացումը չի անցնում: Հիշեք, որ մեղքի զգացման հետ միասին երանության չեք հասնի, այդպիսի ծանրության տակ պար չես գա: Մեղքը կաթվածահար է անում. դու չես կարող ծիծաղել, չես կարող թռչել երջանկությունից՝ դու չափազանց վախենում ես նրանից, ինչ քո խորքերն ես մղել:

Ի՞նչ կպատահի այդ ճնշվածի հետ, եթե սկսես պարել, երգել, ուրախանալ: Այն դուրս կպրծնի ազատություն, իսկ դու այդ թույլ տալ չես ուզում և այդ պատճառով միշտ զգաստ ես: Դու՝ այլևս քո կյանքի տերը չես, դու պահակ ես մուտքի մոտ: Դու չես ուրախանում քո հարստությամբ, այլ ուղղակի նրան պահակ ես կանգնել: Եվ այդ ժամանակ նույնիսկ գեղեցիկն այլանդակություն է դառնում՝ քո մեջ չի դադարում պայքարը: Այդ ներքին պատերազմի վրա ծախսվում են ամբողջ ուժերը: Բայց հենց այն մարդիկ, ովքեր բոլոր միջոցներով խեղդում են իրենք իրենց, նայում են ուրիշներին պարսավանքով՝ այլ կերպ չի էլ կարող լինել:

Բարոյախոսի կողքին շատ դժվար է ապրել. նրա հայացքի մեջ միշտ դատապարտում է զգացվում: Դու մեղավոր ես արդեն այն պատճառով, որ քեզ մի բաժակ թեյ ես թույլատրել: Մի՞թե դու խմում ես թե՛յ: Քեզ գեհենի կրակն է սպասում՝ չհամարձակվե՛ս թեյ խմել: Դու ընդհանրապես կյանքի ուրախությունների վրա իրավունք չունես... Գանդիի աշրամում ուտելիքից հաճույք ստանալ չէր կարելի՝ այնտեղ աշվադ էին սարքում, դիտավորյալ անհամ պատրաստած կերակուր: Այդպիսի օրենք էր այնտեղ. առանց ուտելիք, իհարկե, անհնար է, բայց համեղ բան ուտել չի կարելի:

Ինչու՞: Ինչու՞ արգելել համեղը: Իհարկե, այն պատճառով, որ համեղը հաճելի է, իսկ բարեպաշտները միշտ դեմ են ուրախություններին: Բարեպաշտը երբեք չի ծիծաղում, նույնիսկ չի էլ ժպտում: Նրա դեմքին վիշտ է միայն. նա դատապարտում է թե իրեն, թե բոլորին իր շուրջ: Նրա ամբողջ կյանքն այլանդակված է, ի՞նչ երջանկության մասին կարելի է խոսել...

Պետրոսի պատասխանը շատ խորհրդանշական է. "Դու նման ես արդար հրեշտակի": Ըստ էության, ահա թե ինչ է նա ասում. "Ես եկել եմ քեզ մոտ, որովհետև դու մաքուր ես. դու անարատ ծնունդ ես, դու չես ճանաչել կանանց և կյանքի ուրախությունները, դու իսկական կյանքով չես էլ ապրել: Դու այնքան ես մաքուր, որ ինձ հրեշտակ ես հիշեցնում":

Sambitbaba
21.09.2016, 18:37
Մատթեոսն ասաց նրան.
Դու նման ես իմաստուն փիլիսոփայի:


Մատթեոսը եկել է գիտելքներ, այլ ոչ թե բարեպաշտություն գտնելու: Նրան գիտական իմացություն է պետք, իսկ Հիսուս Մատթեոսին գիտակ մարդ է թվում, նրանից, կարծես թե, կարելի է կորզել գոյության գաղտնիքի ըմբռնումը: "Նա ինչ-որ բան գիտի, մտածում է Մատթեոսը: - Նա գիտի, և ես էլ եմ ցանկանում իմանալ": Մատթեոսը եկել է տեղեկությունների հետևից:

Բայց Հիսուսի մոտ իմաստ չունի գալ գիտելիքների հետևից: Նա՝ իմաստուն է, չէ որ նրա ամեն խոսք ուղիղ թիրախին է դիպչում: Ինչ էլ նա ասի, ճշմարտություն է: Յուրաքանչյուր նրա խոսք լիքն է խորին իմաստով, բայց, գալով գիտելիքների հետևից, դու մեծ ուշադրություն ես հատկացնելու խոսքերին ու չես զգալու կարևորը՝ հոգին: Մատթեոսը պանդիտ է, գիտուն: Նրան հետաքրքրում են թեորիաները, սկզբունքները, համակարգերը, փիլիսոփայությունը: Բայց եթե այդպիսի տրամադրությամբ գաս Հիսուսի մոտ, բաց կթողնես գլխավորը՝ նրա հոգին: Հիսուս չգիտի՝ նա ուղղակի կա: Ո՞րն է տարբերությունն ուրեմն:

Գիտելիքները՝ դա մակերեսայինն է: Նրանք փոխառյալ են և մեռած: Իսկ Հիսուս կենդանի է, բացարձակապե՛ս կենդանի: Նա ոչինչ և ոչ ոքուց չի փոխառել՝ նա ինքն է իրեն ճանաչել: Որքա՜ն հիմար բան է նրանից միայն խոսքերը վերցնել, չէ որ նա կարող է քեզ հետ կիսվել իր էությամբ: Բառերը կարելի է գրքերում էլ կարդալ, հանուն դրա պարտադիր չէ լսել Հիսուսին: Ավելի լավ է գրադարան գնա՝ շա՜տ ավելի տեղեկություններ կան այնտեղ, այնտեղ դրանք դարերով են կուտակում:

Հիսուսի պես մարդը կարող է քո հոգու ծարավը հագեցնել, իսկ դու միայն բառերն ես վերցնում: Կանգնել ես արքայի առջև, նա քեզ ասում է. "Խնդրիր, ինչ կուզես", - իսկ դու խղճուկ հացի չորու՜կ ես խնդրում: Ասա մի բառ՝ և կարող էիր մի ամբողջ արքայություն ստանալ, բայց հետդ միայն խղճուկ բառեր ես տանում, գիտական թեորիաներ: Այդպես էլ հենց աստվածաբան են դառնում: Մատթեոսը, մեր մեջ ասած, առաջին քրիստոնեական աստվածաբանն էր:

Ավելի ուշ եկեղեցին կատարելապես խճճվեց այդ երկու ուղղությունների մեջ: Պետրոսը եղել և մնում է եկեղեցական բարոյականության, սեռատյացության հենարանը, իսկ Մատթեոսն աստվածաբանության հիմնաքարը դարձավ: Քրիստոնեությունը հիմնված է Քրիստոսի հետ ոչ մի կապ չունեցող երկու գաղափարների վրա. եկեղեցին դատողություններ է անում չարի ու բարու մասին, ու նաև թեորիաներ է սարքում Աստծո մասին: Աստվածաբանությունը՝ թեորետիկ պատկերացումներ են Աստծո մասին, չնայած Աստծոն թեորիաներով չես բացատրի:

Աստված՝ մտահայեցողական գաղափար չէ, ապացույցներ կամ հերքումներ պահանջող գիտական ենթադրություն չէ: Աստծո մասին ընդհանրապես չի կարելի վիճել: Երբ Հիսուս այստեղ էր, բոլորը կարող էին տեսնել մարմնավորված Աստծոն: Աստված մարդկանց մեջ էր, նա ամբողջովին ներծծվել էր այդ մարդու մեջ՝ բայց գիտելիքների որոնումները խանգարեցին: Հիսուսից ոչ թե գիտելիքներ էր պետք խնդրել, այլ նրա հոգին: Բայց տեղեկություններ հավաքելը շատ ավելի հեշտ է, դրա համար պետք չէ, որ մեջդ ինչ-որ բան փոխես: Իսկ եթե ուզում ես հոգի ստանալ, պետք է ուղղակի լռել՝ դա խորին խորհրդածում է, ուղղակի լռություն, ներկայություն: Միայն այդ ժամանակ Հիսուս կարող է լցնել քեզ իր էությամբ:

Sambitbaba
24.09.2016, 21:04
Մատթեոսն ասաց նրան. Դու նման ես իմաստուն փիլիսոփայի:

Հիսուս՝ փիլիսոփա չէ: Նա ինքը իմաստությունն է, բայց ոչ իմաստուն փիլիսոփա, քանզի իմաստուն կարելի է լինել նաև առանց պայծառացածության: Իմաստուններ կան. այդպիսին էր, օրինակ, Կոնֆուցին, չնայած նա պայծառացած չի եղել: Իմաստուն, բայց ոչ պայծառացած էր Մանուն: Իսկ Բուդդան ու Լաո-ցզին պայծառացած էին, նրանց իմաստությունը կատարելապես այլ աղբյուրից էր բխում: Նրանք հասան մինչև գոյության կորիզը՝ նրանք ճանաչեցին: Նրանք ճանաչեցին ոչ թե մտքով, այլ իրենց գոյությամբ: Ահա թե ինչու եմ ես ասում, որ Հիսուս ուղղակի կա, և բանն այստեղ փիլիսիփայությունը չէ:

Իմաստությունը գալիս է փորձի հետ միասին: Ամեն մի ծերունի իմաստուն է յուրովի: Իմաստուն նույնիսկ հիմարներն են լինում. ասում են, իմաստությունը՝ սեփական հիմարության մնայունությունն է: Իմաստությունը միայն ժամանակի հետ է գալիս, դրա համար բավական է ապրել, սխալներ գործել, շեղվել ճանապարհից և նորից գտնել սեփական արահետը. որքան ավելի շատ փորձ ունես, այնքան ավելի իմաստուն ես:

Բայց Հիսուս այլ կերպ է իմաստուն. նա բոլորովին էլ ծեր չէր, ընդամենը երեսուն տարեկան, իսկ դա երիտասարդություն է: Եվ այդքան կյանքի փորձ էլ չուներ, բայց խոսքն այստեղ ուրիշ իմաստության մասին է: Նա իրոք ինչ-որ շատ կարևոր բան գիտեր՝ նա ճանաչել էր աշխարհի ամենահիմքերը: Նա չէր ուսումնասիրել կենաց ծառի ճյուղերը, բայց փորել-հասել էր հենց արմատներին: Դրանք կատարելապես այլ գիտելիքներ են՝ իսկ Մատթեոսն այդպես էլ ոչինչ չհասկացավ: Նա տեղեկություններ էր հավաքում, նա գրի էր առնում Հիսուսի ամեն խոսք: Նա ավետարան կազմեց, իսկ հետո սկսեց թեորիաներ կառուցել: Ոչ Մատթեոսը, ոչ Պետրոսը գլխավորը չհասկացան...

Հիսուսին ամենամոտն էր Թովմասը՝ երրորդ աշակերտն, ում մասին խոսվում է այստեղ: Բայց Թովմասի ասացվածներն Աստվածաշունչ չմտան: Այնտեղից ստիպված էին հանել Հիսուսի և նրա ամենամոտ ընկերոջ արտահայտությունները՝ նրանց խոսքերը չափազանց վտանգավոր էին:

Sambitbaba
27.09.2016, 03:24
Թովմասն ասաց նրան.
Տեր, իմ շուրթերը ոչ մի կերպ չեն ստանձնում ասել,
թե ում ես դու նման:


Դա անհնար է արտահայտել. "Քո մեջ այնքան շատ է ամեն ինչ, դու ինքդ այնքան ես շատ, դու լիքն ես ամենատարբեր բաներով և այնքան բազմատարածք ես, որ իմ շուրթերն անկարող են ասել ինչ-որ բան: Ես ծպտուն հանել չեմ կարող, բառերն անբավարար են այստեղ: Դու նման չես ոչ ոքու, ոչ ոքու հետ քեզ չես համեմատի: Եվ ինչ էլ ես ասեմ, դա սուտ կլինի, որովհետև այստեղ բառերը քիչ են: Բառերն աղքատ են, իսկ դու չափազանց անսահմա՛ն ես":

Եվ այդ պատճառով Թովմասն ասում է. "Տեր, իմ շուրթերը ոչ մի կերպ չեն ստանձնում ասել, թե ում ես դու նման": Դա նշանակում է. "Չե՛մ կարող: Եվ սրանից ավելի լավ բան ասել չեմ կարող, քանզի դա անբացատրելի է: Քեզ բառերի մեջ չես պարփակի, դու աննկարագրելի՛ ես": Թովմասն ամենից շատ էր մոտեցել, բայց նրան նույնպես Հիսուսից մի ամբողջ անդունդ էր բաժանում...

Նման դեպք Բոդհիդհարմայի հետ է պատահել: Նա ապրել է Չինաստանում ինը տարի: Նա ուսուցանել է, խորհրդածել է, և շատ աշակերտներ բավական մոտ են եղել նրան: Հեռանալուց առաջ, նա խնդրել է իր ամենամոտ չորս աշակերտներին ինչ-որ բան ասել դհարմայի, ճշմարտության մասին: Եվ առաջին երեքը ճիշտ նմանատիպ պատասխաններ են տվել. առաջին, ամենամակերեսային աշակերտը Պետրոսի պես խոսել է բարոյականության մասին; մյուսը, որը քիչ ավել էր խորացել, բայց միևնույն է հեռու էր ըմբռնելուց, արտահայտվել է գիտելիքների մասին, իսկ երրորդը, Թովմասի պես, խոստովանել է, որ չգիտի, թե ինչ ասի:

Բայց Բոդհիդհարմայի բախտն ավելի է բերել, քան Հիսուսինը: Նա ևս մեկ աշակերտ ուներ, ով ուղղակի լռեց: Նա ոչ մի բառ չասաց, չասաց նույնիսկ, որ բան չունի ասելու: Ասելով. "Ես ասելու բան չունեմ", դու միևնույն է ինչ-որ բան ասում ես, ահա թե որն է դժբախտությունը: Իսկ չորրորդ աշակերտը լռեց: Նա նայեց ուղիղ Բոդհիդհարմայի աչքերին և խոնարհվեց, իսկ Բոդհիդհարման ասաց. "Մեկը վերցրել է ոսկորս, մյուսը վերցրել է միսըս, երրորդը վերցրել է արյունս, բայց դու՝ իմ ոսկրուղեղն ես": Չորրորոդ աշակերտը չասաց նույնիսկ այն, ինչում խոստովանեց Թովմասը: Նա ամենամոտիկն էր, նա հասկացավ էությունը, մինչև ուղնուծուծը համակվեց Բոդհիդհարմայով:

Sambitbaba
28.09.2016, 18:44
Հիսուսի բախտն ավելի քիչ էր բերել: Պատճառները տարբեր են. կամ կլիման այնքան բարենպաստ չէ, կամ հանգամանքներն են անհաջող: Այդ ժամանակներում Չինաստանում արդեն ճանաչում էին Լաո-ցզիին, իսկ Իսրաելում այդպիսի մարդիկ նախկինում չէին եղել: Լաո-ցզին հող հանդիսացավ, որտեղ կարողացան աճել բուդդիզմի սերմերը: Երբ Բոդհիդհարման եկավ Չինաստան, այնտեղ արդեն բերրի հող կար: Այն մշակել էին Լաո-ցզին ու Չժուան-ցզին՝ միանգամից երկուսը, դա շատ հազվադե՛պ է պատահում, - իսկ Բոդհիդհարման այդ հողի մեջ բուդդիզմի սերմերը գցեց: Նրանք աճեցին և սքանչելի պտուղներ տվեցին: Իսկ Հիսուսի բախտը չբերեց՝ հողն աղքատ էր: Հուդայական մշակույթում կային իրենց մարգարեները, բայց չկար ոչ մի իմաստուն, ում կարելի է համեմատել Լաո-ցզիի կամ Չժուան-ցզիի հետ: Այնտեղ կային սրբեր, այնպիսիք, ինչպես Սիմոն Պետրոսը, - այդպիսիները կային: Այնտեղ կային բարոյականության համար պայքարողներ, քանզի Մովսեսը հենց բարոյականությունը հուդայականության հիմք դարձրեց՝ նա հրեաներին բերեց տաս պատվիրանները, դա նրանց կրոնի հիմքն է:

Իսրաելում քիչ չէին Պետրոսի նմանները, չէ որ ոչինչ առանց պատճառի չի հայտնվում, ոչինչ չի ծագում առանց հին ավանդույթի: Սիմոն Պետրոսը՝ պատահական մարդ չի, նրա մեջքին երկար պատմություն կա, իսկ այդ պատմության ակունքին կանգնած է Մովսեսը: Մովսերը՝ ահա այն արմատը, որից ծնվել է Պետրոսը. տաս պատվիրանները, աշխարհի և կյանքի բարոյական ընկալումը: Բայց Իսրաելում երբեք չի եղել Լաո-ցզիի պես մեկն, ով կասեր. "Յուրաքանչյուր դատողություն խաբողական է: Ասելով. "սա չար է, իսկ այն՝ բարի", - դու մասնատում ես կենդանին և սպանում ես այն": Այդ մարդը խոսում էր միասնության, այլ ոչ թե պառակտման մասին: Բոդհիդհարմայի բախտը շատ բերեց. հենց այդ պատճառով նա ոչ թե երեք, այլ չորս աշակերտ ուներ:

Հուդայական մշակույթում լավագույն դեպքում կարող էր Թովմաս հայտնվել: Մտածեք այն մասին, թե ինչ է նա ասում, - այստեղ կարևորագույն խնդիրներից մեկն է թաքնված: Ինչ-որ մեկն ասում է. "Աստծո մասին ոչինչ չես ասի" - բայց չէ՞ որ այնուամենայնիվ ինչ-որ բան ասվա՛ծ է: Այդ պնդումն ինքը՝ արդեն խոսքեր են, ինչ-որ նկարագրություն է արդեն: Եվ եթե դա ճիշտ է, այն անմիջապես սուտ է դառնում: Եթե դա ճշմարիտ է, եթե իրոք ոչինչ ասել չի կարելի, ուրեմն այդ խոսքերն ասել էլ չի կարելի՝ պետք է ուղղակի լռե՛լ: Անորոշություն է ծագում. մի կողմից, ասելու բան չկա: Բայց եթե արդեն ասել ես գոնե դա, ուրեմն ինչու՞ ինչ-որ բան էլ չավելացնել: Ի՞նչն է խանգարում: Եթե գոնե ինչ-որ բան կարելի է պնդել, ուրեմն ինչու՞ չավելացնել էլի ինչ-որ բան: Եթե այնուամենայնիվ ասել ես, նշանակում է, կարելի է՝ և, հետևաբար, կարելի է ասել ոչ միայն այդ:

Sambitbaba
01.10.2016, 20:21
Ահա թե ինչու է Բուդդան լռում: Նա այդպիսի բան երբեք չի ասել, նա չի հայտարարել. "Աստծո մասին ոչինչ չի կարելի ասել": Նույնիսկ այդ փոքրիկ բանը չի ասել: Երբ նրան հարցնում էին Աստծո մասին, նա սկսում էր խոսել լրիվ այլ բաներից: Երբ հարցնում էին Աստծո մասին, նա ասես չէր էլ լսել այդ, ասես Աստծո մասին հարց չէր էլ եղել: Նա ուղղակի փոխում էր թեման և խոսում էր լրիվ այլ բաների մասին: Նա նույնիսկ չէր էլ պնդում, որ Աստծո մասին ասելու ոչինչ չկա, քանզի այդ խոսքերը ներքուստ արդեն իսկ հակասական են: Ուրեմն ինչու՞ արտասանել դրանք: Հերքումն ինքն՝ արդեն ինչ-որ սահմանում է: Սահմանումները ոչ միայն հաստատողական են լինում, ինչ-որ բան բացատրել կարելի է հերքողական դատողություններով էլ:

Կասես, օրինակ. "Աստված ձև չունի": Ի՞նչ է դա նշանակում: Որտեղի՞ց իմանանք: Մի՞թե մենք այնքան լավ գիտենք Նրան, որ խիզախորեն կարող ենք պնդել, իբր Նա ոչ մի ձև չունի: Ասենք թե ինչ-որ մեկն ասում է, որ օվկիանոսն անչափելի է՝ այնքան է խորը, որ չափել հնարավոր չէ: Սրանից անմիջապես երկու ենթադրություն է բխում. կամ դու արդեն չափել ես այն՝ չէ՞ որ միայն այդ դեպքում է կարելի հավաստիացնել, որ այն անհնար է չափել, և կամ չես էլ փորձել նույնիսկ՝ բայց ինչու՞ այդքան համոզված ես ուրեմն, որ օվկիանոսը չափել հնարավոր չէ: Չափելի է նույնիսկ շատ ու շատ խոր օվկիանոսը՝ այլ կերպ չի էլ կարող լինել, հակառակ դեպքում այն ուղղակի անհատակ է: Բայց ինչպիսին էլ լինի խորությունը, այն կարելի է չափել:

Ի՞նչ է ստացվում, երբ ասում ես, որ Աստված ձև չունի: Մի՞թե դու հասել ես Նրա ամենասահմաններին և սեփական աչքերով տեսել ես Նրա անձևությունը: Եթե գտնվել է սահման, այդ սահմանի գոյության փաստն արդեն նշանակում է, որ ձև կա՛: Իսկ եթե սահմաններին չես հասել, ուրեմն մի ասա, որ ոչ մի ձև չկա՝ իսկ ի՞նչ, եթե այնուամենայնիվ կա: Այդ կարելի է իմանալ, միայն եթե գտել ես սահմանը: Եվ այդ պատճառով նա, ով իրոք դեմ է առել Աստծոն՝ հենց դեմ է առել, որովհետև դա միշտ պատահականություն է, - և հանկարծակի խորտակվել է Նրա մեջ, չի արտասանի ոչ մի բառ, չի ասի ամենափոքր բանն անգամ, որովհետև ասված յուրաքանչյուր խոսք հակասելու է ինքն իրեն:

Վիտտենշտեյնը, քսաներորդ դարի ամենախորաթափանց տրամաբաններից մեկը, հրաշալի աֆորիզմ է հորինել: Նրա "Տրակտատ փիլիսոփայական տրամաբանության մասին" գրքում ընդհանրապես շատ նշանավոր մտքեր կան, բայց ահա թե որն է լավագույնը. "Անարտահայտելիի մասին չարժե ինչ-որ բան ասել: Եթե ինչ-որ բանի մասին ասելու ոչինչ չկա, ավելի լավ է ուղղակի լռել":

Թովմասն ամենից շատ մոտեցավ, բայց նա էլ հեռու է Հիսուսից: Նա դեռ փորձում է ինչ-որ բան ասել, ճգնում է արտահայտել անարտահայտելին:



Թովմասն ասաց նրան.
Տեր, իմ շուրթերը ոչ մի կերպ չեն ստանձնում ասել,
թե ում ես դու նման:

Հիսուս ասաց.
Ես քո տերը չեմ...-


...ոչ ոք այդպես էլ չհասկացավ, թե ով եմ ես, ուրեմն ինչպե՞ս ես կարող եմ ձեր տերը լինել:

Միայն հասկացողը կարող է իսկական աշակերտ դառնալ: Միայն նա, ով հասկացել է, ընդունակ է այդ տաճարը մտնել: Միայն ըմբռնումն է թույլատրում առընչվել ուսուցչի էության հետ:

Sambitbaba
08.10.2016, 19:34
Հիսուս ասաց.
Ես քո տերը չեմ...


Նա ասաց դա բոլոր երեքին: Թովմասը մոտ էր բոլորից, բայց նա էլ չհասկացավ գլխավորը: Նա լավագույնն էր բոլորից, բայց դեռևս կատարյալ չէր՝ նա համեմատաբար էր ամենալավը: Նա մնացածից ավելի շատ մոտեցավ, բայց անջրպետներ դեռևս կային. նա դեռևս վստահում էր բառերին, դեռևս փորձում էր արտահայտել անարտահայտելին:



...Ես քո տերը չեմ,
քանզի դու խմել ես,
դու հագեցել ես եռացող աղբյուրից,
որը չափել եմ ես:


Դա շատ խորը ճշմարտություն է: Ահա թե ինչ նա նկատի ունի. "Բոլոր երեքիդ խոսքերը բխում են գլխից, եռացող աղբյուրից, որը ես չափել եմ, որից ես վեր եմ: Ձեր խոսքերը՝ գլխից են. մեկը մտածում է բարոյականության մասին, երկրորդն աստվածաբանության, երրորդն՝ անբացատրելի բաների, բայց այդ ամենը գլխում են: Եվ քանի դեռ քո խոսքերը ծնվում են գլխում, ես քո տերը չեմ, որովհետև գլխավորը՝ որ մի՛տքդ դեն նետես":

Ահա թե ինչ է պնդում ուսուցիչը. դե՛ն նետել դատողությունները: Միտքը ձեռք է առնում քեզ. դու խոսում ես ուսուցչի մասին, հենվելով հենց այն գիտակցության վրա, որն ուսուցիչը հրամայում է դեն նետել: Ահա թե ինչու էր Բոդհիդհարմայի բախտը բերել. նա այնուամենայնիվ ուներ աշակերտ, ով պահպանեց լռություն և պատասխան չտվեց:

Ասենք, ուսուցիչներից ոմանց բախտն ավելի շատ բերեց՝ օրինակ, Ռինձայի: Նա էլ աշակերտներին նույն հարցը տվեց: Այս պատմությունը կրկնվում է նորից ու նորից. Բուդդան, Հիսուս, Բոդհիդհարման, Ռինձայը՝ նրանք բոլորն իրենց աշակերտներին նույն հարցն են տվել և նման պատասխաններ են ստացել: Այլ կերպ չի էլ կարող լինել. փոխհարաբերությունները նույնն են, երևույթը նույնն է: Բայց Ռինձայի բախտն ամենաշատը բերեց: Գիտե՞ք, թե ինչ եղավ նրա մոտ: Գիտե՞ք, թե ինչ տեղի ունեցավ, երբ նա խնդրեց իր սիրելի աշակերտին ինչ-որ բան ասել ճշմարտության մասին: Աշակերտն, առանց երկար մտածելու, մի լավ ապտակ հասցրեց ուսուցչին: Իսկ Ռինձայը քահ-քահ ծիծաղեց ու ասաց. "Ապրե՛ս: Դու իսկույն հասկացար, որ հիմար հարցին պատասխանել չի կարելի":

Ահա՛, թե ում բախտն իսկապես բերեց: Էլ ի՞նչ պատասխան կարելի է սպասել, եթե հարցն ինքը սխալ է: Ահա թե ինչ պատասխանեց աշակերը. "Այս ի՞նչ կատակ է: Որոշել ես ինձ ծուղա՞կը գցել, որ անլուծելի խնդիր ես տալիս: Գլուխս հիմարություններով մի՛ լցրու. ցանկացած իմ պատասխան սխալ կլինի, իսկ չպատասխանել նույնպես չի կարելի՝ չէ որ դա ուսուցչի հարցն է: Ես սխալ կլինեմ, եթե ինչ-որ բան պատասխանեմ, չէ որ ճշմարտությունն ըստ իր բնույթի անարտահայտելի է: Բայց չտալ ոչ մի պատասխան՝ արհամարհանքի նշան է, քանի որ հարցն ուսուցիչն է տվել: Ես պարտավոր եմ ինչ-որ կերպ պատասխանել": Ահա թե ինչ նա նկատի ուներ, երբ ապտակեց ուսուցչին: Իսկ Ռինձայն ուրախացավ, նա ասց. "Ապրե՛ս: Աշակերտը, որ ընդունակ է հարվածել ուսուցչին, արդեն ինքն է ուսուցիչ դարձել: Այժմ գնա և սովորեցրու ուրիշներին":



...Ես քո տերը չեմ,
քանզի դու խմել ես,
դու հագեցել ես եռացող աղբյուրից,
որը չափել եմ ես:


Դուք առաջվա պես արբած եք մտքի խելագարությա՛մբ: Միտքը՝ ահա ցանկացած խելագարության աղբյուրը: Ամեն ոք, ով հենվում է խելքի վրա, - քիչ թե շատ խենթ է: Գիտակցությունն ու խելազրկությունը՝ նույն բանն են: Խելագարվում են տարբեր կերպ. դուք միայն թեթևակի եք ցնորված, ձեր ուղեղը փոքր ինչ տաքացած է, բայց դեռ չի եռում, - և միայն այդ է պատճառը, որ ձեզ գժանոց չեն խցկել: Դա խելացնորության թեթև աստիճան է, նրա հետ դեռ կարելի է ինչ-որ կերպ ապրել. կարելի է աշխատել, շփվել ու զսպել խելագարությունդ: Լրջամտությունը գալիս է, երբ գիտակցությունից վեր ես բարձրանում: Ահա թե ինչու է Հիսուս ասում, որ դուք հարբած եք. "...քանզի դու խմել ես, դու հագեցել ես եռացող աղբյուրից, որը չափել եմ ես": Նրա աշակերտները, բոլոր երեքը, խոսում էին մտքով: Նրանք դեռ չէին թափանցել իրենց ուսուցչի հոգին, այլ կերպ կտեսնեին, որ այնտեղ գիտակցությունը դեն է նետված:

Մի բերեք ուսուցչին ձեր խելքը: Ճանաչելով նրա հոգին մտքով, դուք նույնիսկ փոքր ինչ նրան չեք մոտենա: Սաթսանգ չի ստացվի՝ դուք չեք կարողանա զգալ նրա ներկայությունը, բանականությունը կբաժանի ձեզ նրանից, և դուք կհագենաք լավագույն դեպքում ձեր իսկ մտքերով: Ուսուցչի կողքին էլ դուք մտածելու եք ինչ-որ այլ բաների մասին, շաղակրատելու եք: Մտքերը պտտվում են շրջանաձև և պատ են դառնում ձեր շուրջ, որը Հիսուսն էլ չի կարող ճեղքել:

Sambitbaba
15.10.2016, 19:28
Եվ նա վերցրեց նրան, մի կողմ տարավ նրան
(և) երեք խոսք ասաց նրան:

Իսկ երբ Թովմասը վերադարձավ ընկերների մոտ,
նրանք հարցրեցին նրան. Ի՞նչ ասաց քեզ Հիսուս:



Հիսուս ստիպված էր գործ ունենալ բոլորից ամենալավի, թող սակայն ոչ կատարյալի հետ: Բայց ավելի լավ աշակերտ նա չուներ, և ընտրեց Թովմասին: Նա մի կողմ տարավ նրան և երեք խոսք ասաց:



Իսկ երբ Թովմասը վերադարձավ ընկերների մոտ,
նրանք հարցրեցին նրան. Ի՞նչ ասաց քեզ Հիսուս:


Նրանց մինչև այժմ հետաքրքրում է, թե ինչ խոսքեր է արտասանում Հիսուս: Նրանց հետաքրքիր են խոսքերը, այլ ոչ թե ուսուցիչն ինքը: Նրանց դեռևս պետք են գիտելիքները, արտահայտությունները, այլ ոչ թե էությունը:



Թովմասն ասաց նրանց.
Եթե ես ասեմ ձեզ այդ խոսքերից մեկն անգամ,
որ նա ասաց ինձ,
դուք կվերցնեք քարերը, կնետեք (դրանք) ինձ վրա,
կրակ կժայթքի քարերից (և) կայրի ձեզ:


Այնքան հանելուկային է սա... Անհայտ է մնում, թե ի՞նչ ասաց Հիսուս, ի՞նչ երեք խոսք: Թովմասն այդ գաղտնիքն իր ընկերներից հավերժ գաղտնի պահեց: Բայց ակնարկեց այնուամենայնիվ... Նրանց, ովքեր պատրաստ չեն ամբողջ ճշմարտությանը, ստիպված ես միայն ակնարկել: Եվ եթե դու ինչ-որ բան արժես, այդ ակնարկը բավական է, որպեսզի գուշակես գաղտնիքը: Գաղտնիքն ինքը բացահայտել չի կարելի, դրան դեռ պետք է նախապատրաստվել: Որքան ավելի ես պատրաստ, այնքան ավելի շատ քեզ կպատմեն: Իսկ առայժմ բավական են ակնարկները միայն: Եկեք փորձենք նրանցից գլուխ հանել:



Եթե ես ասեմ ձեզ այդ խոսքերից մեկն անգամ,
որ նա ասաց ինձ,
դուք կվերցնեք քարերը, կնետեք (դրանք) ինձ վրա,
կրակ կժայթքի քարերից (և) կայրի ձեզ:



Նախ և առաջ նա ասում է. "եթե ես ասեմ ձեզ այդ խոսքերից մեկն անգամ": Հիսուս ամբողջ երեքն ասաց նրան, բայց նրանցից մեկն էլ բավական է, որ Թովմասին քարկոծեն: Ի՞նչ կարող է դա լինել:

Մարդը ստի մեջ է ապրում՝ յուրաքանչյուր մարդ, չէ որ սուտը շատ հարմար է և հեշտ: Ճշմարտությունը դաժան է, տհաճ, նույնիսկ տանջալի: Ստելը՝ նույնն է, ինչ վազես սարնիվար՝ ոտքերդ իրենք են քեզ տանում: Իսկ ճշմարտությունը ծանր վերելքի է նման. ծախսվում է շատ ուժ, քրտինք է թափվում, խախտվում է շնչառությունը՝ դժվար է: Սուտը հաճելի է և հարմար, այն հեշտ է հորինել: Ընդհանրապես հորինեել կարելի է ամենն, ինչ կուզես, իսկ ճշմարտություն հորինել չես կարող՝ հենց այդ է դժբախտությունը:

Հորինել կարելի է սուտը միայն. ասես գնում ես դերձակի մոտ ու քո չափսով հագուստ ես կարում: Իսկ հետո ծածկվում ես ստով, ինչպես հագուստով, - և այն սազում է քեզ, հարմար է, ոչ մի տեղ չի սեղմում: Բայց ճշմարտությունը քեզ չես հարմարեցնի, քո չափսերով չես ձևի, դու ինքդ ես ստիպված նրան հարմարվել: Պետք է ձևես ինքդ քեզ: Ճշմարտությունը կոստյում չէ: Որպեսզի այն քեզ հարմար լինի, դու ինքդ պետք է փոխվես: Ստի հետ շատ ավելի հեշտ է՝ պարտավոր էլ չէ, որ փոխվես, կարելի է ինքը սուտը ձևափոխել: Եվ այդպես ավելի հաճելի է, այդպես ավելի հեշտ է և հարմար. պատճառ չունես փոխվելու և կարող ես մնալ այնպիսին, ինչպիսին կաս, - հետամնաց, քարացած:

Սուտը միշտ համամիտ է քեզ, այն քեզ հետ չի վիճում: Իսկ ճշմարտությունը... Իսկ ճշմարտության համար մեկ է. ուզում ես ճշմարիտը՝ փոխիր քեզ: Ճշմարտությունը հորինել չես կարող, այն կարելի է գտնել՝ այն արդեն կա: Ահա թե ինչու են մարդիկ ստի մեջ ապրում՝ սուտը փնտրելու կարիք չունես, նրան հեշտությամբ ինքդ կարող ես հորինել:

Իր սեփական սուտն ունի ամեն երկիր, ամեն ժողովուրդ: Յուրաքանչյուր հավատ ու եկեղեցի, ամեն տաճար կամ գուրուդվար՝ իր սուտն ունի: Այն հարմար է, նրան հեշտ ես ընտելանում՝ սուտը պաշտպանում է ճշմարտությունից: Ահա թե ինչու յուրաքանչյուր ճշմարտասացի վրա քարեր են նետում. չէ որ նա ճիշտ է, իսկ ձեր կյանքը կեղծ է մինչև ուղնուծուծը: Սեփական կեղծը չես էլ նկատում՝ դու նրա մեջ չափազանց շատ ես ներդրել, այն վաղուց ներաճել է քո կյանքի մեջ: Հորինվածքներ ու երազներ՝ ահա ամենն, ինչ դու ունես: Սուտը՝ միակ բանն է ինչ դու ունես, և հանկարծ գալիս է մեկն ու ասում է ճշմարտությունը...

Եվ դու միայն երկու հնարավորություն ունես. կամ հիմնահատակ քարուքանդ ես անում սեփական կյանքդ, կամ քարկոծում ես ճշարտությունը՝ կոտրելով նրա գլուխը, թույլ չես տա ճշմարտությանը ջարդուփշուր անել քո սուտը: Դրանից հետո նորից կարելի է ապրել հանգիստ:

Sambitbaba
21.10.2016, 18:23
Հոգեբանները վաղուց են հասկացել, որ առանց խաբելու մարդ ապրել չի կարող: Դա վերաբերվում է մարդկանց ճնշող մեծամասնությանը: Թերևս, հարյուրից մեկը միայն ընդունակ է ապրել առանց ստի՝ դա հազվադեպ բան է: Ֆրոյդը, Յունգը, Ադլերը՝ մարդկային հոգեբանության երեք մեծագույն հետազոտողները, - միահամուռ համաձայնվեցին մի բանում. սովորական մարդ առանց ստի ապրել չի կարող, սուտն անհրաժեշտ է նրան սնունդից ոչ պակաս: Ավելին, առանց ուտելիք մի երկու ամիս ձգել կարելի է, իսկ առանց ստի երկու վայրկյան էլ չես համբերի: Սուտն ավելի կարևոր է, այն անհրաժեշտ է օդի պես:

Նայե՛ք, թե որքան սուտ կա շուրջը: Եվ ամեն անգամ, երբ քո ստին աջակցում են, այն ճշմարիտ է թվում՝ և դրա համար դու ազնվորեն երախտապարտ ես: Դու վախենում ես մեռնել՝ և այդ պատճառով հավատում ես հոգու անմահությանը: Բայց դա սու՛տ է: Իրականում դու ոչինչ չգիտես, քեզ անհայտ է հոգևոր գործունեության այբբենն անգամ: Քեզ նույնիսկ անհայտ է, կա՞ ընդհանրապես հոգի թե ոչ, - իսկ դու "համոզված ես", որ այն հավերժ է: Եվ եթե ինչ-որ մեկն ապացուցում է, որ հոգին անմահ է, դու ազնվորեն երախտապարտ ես նրան, քեզ համակում է հարգանքը: "Իմացո՛ղ մարդ է", - գովում ես դու: Բայց ի՞նչ է նա արել: Ուղղակի հաստատել է քո հորինածը, աջակցել է քո կարծիքին: Դու ինքդ բոլորովին չես փոխվել՝ ինչպես չգիտեիր, թե ինչ է հոգին, այնպես էլ չգիտես: Ընդհանրապես, դու չես էլ փորձել այդ հասկանալ, ուղղակի այդ ինքնախաբեությունն օգնում է ապրել: Այդպես դու ավելի քիչ ես վախենում մահից. դու ինքդ քեզ համոզել ես, որ մահ չկա, հոգին հավերժ է:

Դրանից զարմանալի բաներ են կատարվում: Օրինակ, այս երկիրը, Հնդկաստանը՝ աշխարհի ամենավախկոտ երկիրն է: Ուրիշ էլ ինչո՞վ կարելի է բացատրել, որ այսպիսի հսկայական երկիրը հարյուրավոր տարիներ ստրկության մեջ է եղել: Եվ ո՞վ էր տիրում նրան: Ա՛նգլիան: Բայց չէ՛ որ ամբողջ Անգլիան փոքր է Հնդկաստանի յուրաքանչյուր նահանգից: Երեսուն միլիոն անգլիացի ստրկացրեցին կես միլիարդ հնդի՛կ: Առաջին հայացքից, դա անհեթեթություն է: Բայց Հնդկաստանը հպատակվել է բոլորին, ով հայտնվել է այստեղ, - բարբարոսներին, մոնղոլներին, մահմեդականներին, անգլիացիներին: Ով եկել է, հնդիկները պատրաստակամությամբ ստրուկ են դարձել: Որտեղի՞ց այդպիսի վախկոտություն: Եվ այդ ազգը հպարտորեն հայտարարում է, որ "ճանաչե՛լ է իրեն": Ու նաև նրանք պնդում են, որ ճանաչել են ճշմարտությունը և առաջինն են հայտնաբերել, որ հոգին հավե՛րժ է:

Եթե հոգին հավերժ է, էլ ինչի՞ց վախենաս: Եթե դու իսկապես հավատում ես, որ այն հավերժ է, աշխարհիս երեսին քեզանից անվախ մարդ չի գտնվի՝ չէ՞ որ ոչինչ չի վախճանվում: Թող քեզ սպանեն անգամ, դու դրանից էլ չես վախենում՝ ոչինչ չի մահանում: Բայց իրականում ամեն ինչ այլ կերպ է, նույնիսկ լրիվ հակառակը. հոգին հավերժ է, իսկ հնդիկներն աշխարհի ամենավախկոտ մարդիկ են: Նրանք վախկոտ են, ուղղակի թաքցնում են իրենց վախը հոգու անմահության փիլիսոփայության տակ: Իրականում նրանք ոչինչ էլ չեն ճանաչել: Բուդդան, կարող է, ճանաչել է, Յաջնավալկյան ճանաչել է, բայց այդպիսի գիտելիքը խոսքով չես փոխանցի:

Ինքնաճանաչումը՝ անձնական գործ է: Դա պետական գանձ չէ, այն կտակ չես թողնի, դա մշակույթի մաս չէ: Ճանաչում է մարդը: Եվ երբ մարդը գնում է, այդ գիտելիքը կորչում է անհետ: Ամեն ոք պետք է բացահայտի դա նորից, ամեն մեկը պետք է ինքնուրույն ճանաչի՝ դա իր չէ, ուրիշի չես նվիրի:

Եվ չնայած գեղեցիկ թեորիաներին, այս երկիրը վախկոտ է: Դժվար է պատկերացնե՛լ անգամ, թե որքան է այս ազգը վախենում մահից: Նույնիսկ այստեղի Էվերստն օտարերկրացիներն են գալիս նվաճելու: Հնդիկներն այնտեղ ոչ մի գնով չեն բարձրանա, նրանցից յուրաքանչյուրը կասի. "Ի՞նչ հիմարություն է դա: Ինչու՞ այնտեղ բարձրանամ: Հանուն ինչի՞ վտանգի ենթարկեմ կյանքս": Հնդիկները խելակորույս վախենում են վտանգից. նրանք երբեք չեն խցկվի այնտեղ, որտեղ վտանգավոր է: Բայց այդ մարդիկ երևակայում են, իբր ճանաչել են հոգու անմահությու՛նը: Սու՛տ է դա: Որ հոգին անմահ է՝ ճիշտ է, բայց ձեզ համար դա մաքուր խաբեություն է, չէ՞ որ այդ գաղափարի տակ դուք ուղղակի թաքցնում եք ձեր վախը մահվան առջև:

Պատկերացրե՛ք միայն: Հնդկաստանը՝ դա այ՛լ բան է: Նայեցեք շուրջներդ. ամբողջ աշխարհում չես գտնի այդքան ժլատ, այդքան կծծի մարդկանց: Եվ նրանք դեռ համարձակվում են մնացած ժողովուրդներին նյութապաշտ համարել՝ ահա՛ թե երբեմն ինչպիսի խորամանկությունների է ընդունակ միտքը: Հնդիկները, պարզվում է, ոգեշունչ են, իսկ ամբողջ աշխարհը խրվել է նյութապաշտության մե՛ջ: Բավական է եվրոպացի տեսնեն, և գաղտնի քմծիծաղ են տալիս. "Օ՜ֆ այս մատերիալիստները": Իրականում աշխարհիս երեսին հնդիկներից ավելի նյութապաշտ ազգ գոյությու՛ն չունի: Նրանք ապրու՛մ են հանուն փողի, միայն կուտակում են իրենց կահ-կարասիքը և իրենցն ուրիշին երբեք չե՛ն տա: Նրանք վաղուց մոռացել են, թե ինչ է նշանակում տալ, և պահպանում են ամեն անպետք բան, միայն թե չկորչի: Եվ դրա հետ մեկտեղ ամբողջ աշխարհը նյութապաշտության մեջ կորա՛ծ են համարում: "Մենք՝ հոգևոր ազգ ենք": Սուտ է, մաքուր սուտ: Բայց եթե ամբողջ ժամանակ այդ պնդես, սկսում է ճշմարիտ թվալ: Որքա՜ն կեղծ է դա...

Sambitbaba
29.10.2016, 00:30
Ամեն ոք նաև իր սեփական սուտն է հորինում: Կա համընդհանուր սուտ, բայց ամեն մարդ լիքը սեփական հորինվածքներ ունի, որոնց մեջ էլ հենց ապրում է: Որոշ իմաստով դրանք օգտակար են. եթե վախկոտն իրեն խիզախ համարի, ուրեմն կձգտի նաև իրեն խիզախորեն պահել: Հնարովի բաներից ինչ-որ օգուտ այնուամենայնիվ լինում է, չէ՞ որ եթե վախկոտ ես և այդ մասին գիտես, ուրեմն ընդհանրապես ոչ մի բան չես համարձակվի անել: Կասես ինքդ քեզ. "Չէ՞ որ ես վախկոտ եմ", - ու կթաքնվես անկյունում:

Այդ պատճառով են հոգեբաններն ասում, որ մարդ առանց ինքնախաբեության ապրել չի կարող: Հորինվածքների շնորհիվ նույնիսկ վախկոտները ռիսկի են դիմում: Ի միջի այլոց, միշտ այդպես էլ լինում է. ինչպիսին էլ լինես, քեզ բոլորովին այդպիսին չես համարում: Քեզ և ուրիշներին դա ապացուցելու համար, քեզ լրիվ այլ կերպ ես պահում, հակառակն ես վարվում: Սուտը միշտ մղում է արարքների ընդգծվածությանը. դու միշտ չափն անցնում ես: Վախկոտն իրեն միշտ կտրիճի պես է պահում, չնայած հոգու խորքում միշտ մնում է վախկոտ՝ հակառակ դեպքում ի՞նչ իմաստ կա քեզ մեկ ուրիշը ցուցադրել: Նա իրեն նետում է դեպի վտանգը, նույնիսկ երբ դա անիմաստ է: Նրան ուղղակի անհրաժեշտ է համոզել իրեն և ուրիշներին, որ նա խիզախ է: Հոգու խորքում նա ուղղակի վախենում է իր խնդրից և այդ պատճառով ստիպում է իրեն ճիշտ հակառակը վարվել:

Ժլատը կարող է հրաժարվել աշխարհի բարիքներից ու ման գալ մերկ՝ միայն թե ապացուցի իրեն, որ ինքը ժլատ չէ: Բայց դա ոչինչ չի տալիս: Դա սուտ է: Այն բանից, որ դեն ես նետել հագուստդ ու հրաժարվել ես տանիցդ, քո ժլատությունը դեռ չի անհետացել՝ այն ներսում է, սրտումդ: Այն ոչ տանը մնաց և ոչ էլ հագուստիդ ծալքերի մեջ՝ դա հենց քո՛ մասնիկն է: Եվ ուր էլ գնաս՝ մերկ թե հագնված, - այն քեզ հետ կլինի: Ամեն ինչից հրաժարվելը՝ ուղղակի փորձ է թաքցնել ժլատությունդ փայլուն արարքի տակ. դու ուղղակի նետվում ես դեպի ուրիշ ծայրահեղություն:

Ով ժլատ չէ, ոչնչից չի հրաժարվի: Նրան պետք չէ ցուցադրել իրեն բոլորի առջև: Եվ իսկական խիզախն էլ իզուր իրեն վտանգի չի ենթարկի. նրա խիզախությունը ցուցադրական չի: Նա, ով ճանաչել է իր էությունը, ծայրահեղությունների մեջ չի նետվում: Նա հավասարակշռված է, նրա կյանքում ամեն ինչ իր տեղն ունի:

Իսկ դուք ի՞նչ էիք սպասում: Ասենք, Բուդդան քայլում է իր համար, և հանկարծ նրա դեմ մի օձ է դուրս գալիս: Ի՞նչ կանի նա, ի՞նչ եք կարծում: Նա ուղղակի մի կո՛ղմ կցատկի: Եվ ո՞վ է նա, վախկո՞տ, թե համարձակ: Նա ուղղակի զգոն և իմաստուն մարդ է: Ձեզ, իհարկե, դուր կգար, եթե նա չշեղվեր ճանապարհից, քշեր ուղիղ դեպի օձը՝ թող կծի, փոխարենը տեսե՛ք, թե ինչ համարձակն է նա: Ձեզ թվում է, թե իսկական խիզախությունը հենց այդ է: Դա հիմարությու՛ն է, այլ ոչ թե խիզախություն: Հոգու խորքում այդպես վարվողը նապաստակից էլ վախկոտ է: Նա չի շեղվում ժանապարհից, որպեսզի ուրիշներն իր վախկոտությունը չնկատեն:

Բայց եթե Բուդդան մի կողմ ցատկի, դուք կմտածեք. "Աստված իմ, այս ու՞մ հետ եմ ես կապվել: Այս ի՜նչ վախկոտն է": Ոչ, նա վախկոտ չէ: Եթե տեսել ես օձին, ավելի լավ է մի կողմ քաշվես: Դա սովորական ողջամտություն է: Ընթանում է բեռնատարը, վարորդն ամբողջ ուժով ազդանշան է տալիս՝ իսկ դու վռվել ճանապարհի մեջտեղում ու քեզ կտրի՞ճ ես համարում: Դու ուղղակի հիմար ես խցանի պես: Ու՞մ և ի՞նչ կապացուցի քո մահը: Դու ուղղակի համոզում ես ինքդ քեզ. "Ոչ, ես վախկոտ չեմ, ես խիզախ եմ":

Sambitbaba
03.11.2016, 23:20
Իմացող մարդը երբեք ծայրահեղությունների չի հասնում. նա գնում է մեջտեղով: Ինչ էլ պատահի, ինչպիսի պարագաներ էլ ստեղծվեն, նա արձագանքում է տեղի ունեցածին՝ նա ոչ վախկոտ է, ոչ հերոս: Ձեզանից ամեն մեկը կամ վախկոտ է կամ խիզախ, բայց հոգու խորքում միշտ թաքնված է դրա հակադրությունը. որոշակի դեպքերում վախկոտն իրեն համարձակ է պահում, իսկ խիզախը թաքցնում է պոչը:

Ահա ձեզ օրինակ. տուն վերադառնալով, նույնիսկ ամենահամարձակ զինվորը վախկոտ է դառնում: Նապոլեոնը Ժոզեֆինայի առջև հետին թաթերի վրա էր ման գալիս: Ի՞նչ է ուրեմն ստացվում: Կտրիճը, հաղթողը փոխվում է աչքերի առջև և վախենում է թույլ կնոջից: Ի՞նչ է տեղի ունենում: Եվ մի մտածեք, թե ես խոսում եմ ուրիշի մասին, իսկ դա ձեզ չի վերաբերվում: Ցանկացած ամուսնու կրունկի տակ են պահում: Կարծում եք, սա չափազանցությու՞ն է: Բոլորովին, սա կենսական անհրաժեշտություն է. ամուսինը պե՛տք է կրունկի տակ լինի: Ամբողջ օրը նա համարձակության հրաշքներ է ցուցաբերում, իսկ տանն արդեն ցանկանում է հանգստանալ հերոսություններից: Եթե ոչ տանը, ուրիշ էլ որտե՞ղ նա կարող է հանգստանալ լարվածությունից: Եվ այդ պատճառով, կնոջ՝ տան դուռը բացելու հետ միասին, անհետանում է նրա ահեղ տեսքը:

Խիզախ էր նա այնտեղ, դրսում, մարդկանց մեջ, որտեղ սրտիպված էր ամբողջ ժամանակ պատերազմել՝ շուրջբոլորը մրցակիցներ են, ախոյաններ: Այնտեղ պատերազմ է գնում, անվերջանալի համաշխարհային պատերազմ: Օրը բոլոր մարդիկ ճակատ ճակատի են տալիս: Եվ տուն են վերադառնում ամբողջովին տանջահար եղած: Նրանք հոգնում են իրենց խիզախությունից՝ անհնա՛ր է վերջապես կլոր օրը կտրիճ լինել: Հիշեք, ուղղակի անհնար է ամբողջ ժամանակ խիզախ լինել: Հնարավոր է մեկ բան միայն. լինել մշտապես ուշադիր, զգոն: Մնացած ամեն ինչ վաղ թե ուշ հոգնեցնում է:

Դու գալիս ես տուն, դու հոգնած ես, ցանկանում ես հանգստանալ: Ուժ չկա այլևս պայքարել՝ առանց այդ էլ դու ամբողջ օրը կռիվ ես տվել: Իսկ այդ ժամանակ ինչո՞վ էր զբաղված քո կինը: Նա ոչ ոքու հետ չի մրցակցել, տանը լուռ էր և խաղաղ, նա հանգիստ իր գործերն էր անում: Ամբողջ օրը նա ոչ մի հնարավորություն չի ունեցել ցուցաբերել իր խիզախությու՛նը: Եվ հիմա նա արդեն հոգնել է խաղաղ ու հնազանդ լինել: Դու գալիս ես՝ իսկ նա արդեն եռու՛մ է: Դե՛, զգուշացիր:

Այլ կերպ չի էլ լինում. եթե ընտրել ես մի ծայրահեղությունը, երկրորդն էլ անպայման կարտահայտվի: Այստեղ համրձակ ես, իսկ այնտեղ վախկոտ կլինես: Այդպես էլ պետք է լինի. համարձակի համար վախկոտությունը հանգիստ է: Ահա թե ինչու եմ ես ասում, որ ամուսնուն պետք է կրունկի տակ պահել, դա ուղղակի անհրաժեշտություն է: Ամուսինը ենթարկվող չպետք է լինի միայն մի դեպքում՝ երբ ինքը տնային գործերով է զբաղված, իսկ կինն աշխատում է: Այդ ժամանակ դերերը փոխվում են:

Ծայրահեղությունները միշտ թաքնված են մեկմեկու հետևում, և ժամանակ առ ժամանակ նրանցից ամեն մեկին պետք է ազատ արձակել, հակառակ դեպքում շատ դժվար կլինի, այդպիսի բեռով երկար կանգուն չես մնա: Հանգիստ բերում է միայն խելացիությունը, գիտակցվածությունը՝ այն, ինչ բուդդիստներն անվանում են պրաջնյա, - խորհրդածման վիճակը, հավասարակշռությունը: Լինել ուշադիր՝ նշանակում է կատվի պես լինել. զգոն նույնիսկ քնած ժամանակ: Փոքրիկ շրշյունի դեպքում անգամ կատուն վեր է ցատկում՝ առույգ, արթմնի, կենտրոնացած: Հավասարակշռության հասած, ոսկե միջինը գտած միտքը զգոն է նույնիսկ քնած ժամանակ: Այն երբեք չի թուլանում, որովհետև չի լարվում երբեք: Այդպիսի մարդը՝ ոչ վախկոտ է, ոչ կտիճ. նա ճանաչել է թե մեկը, թե մյուսը և առաջ է անցել...

Մարդիկ ապրում են ստի մեջ: Նրանք ստիպված են այդպես ապրել, չէ՞ որ չեն ցանկանում հաշտվել ամբողջի հետ և միշտ միայն մեկ կողմն են ընտրում: Իսկ ի՞նչ անել հոգու մյուս կողմի հետ: Այն էլ հենց թաքցնում է սուտը...

Sambitbaba
07.11.2016, 19:46
Թովմասն ասաց նրանց.
Եթե ես ասեմ ձեզ այդ խոսքերից մեկն անգամ,
որ նա ասաց ինձ,
դուք կվերցնեք քարերը, կնետեք (դրանք) ինձ վրա...


Հենց այդպես են դիմավորում ճշմարտությունը: Հեշտ չէ այն հայտարարել. ունկնդիրներն անմիջապես կդառնան թշնամի ու կքարկոծեն քեզ: Կոնկրետ քո դեմ նրանք ոչինչ չունեն, նրանք ուղղակի ստիպված են պաշտպանվել, պահպանել իրենց սուտը. "...դուք կվերցնեք քարերը, կնետեք ինձ վրա..."

Եվ հետո Թովմասն արտասանում է սքանչելի խոսքեր. "...կրակ կժայթքի քարերից և կայրի ձեզ": Դու քար կնետես ուրիշի վրա, կնետես քար ճշմարտության վրա՝ բայց հենց այդ քարերից էլ կժայթքի կրակը և հենց քեզ էլ կայրի:

Ճշմարտությունն այրել չես կարող, նրան խաչ չես հանի: Հիսուսին խաչեցին... Ահա թե ինչու ես երեկ ասացի, որ հրեաները, սպանելով Հիսուսին, խաչ բարձրացրին ոչ թե նրան, այլ իրենք իրենց: Եվ այդ քարերի բոցը մինչև օրս չի մարել, որովհետև հրեաներն առաջվա պես ստիպված են փախչել կրակից՝ բայց կրակը լիզում է նրանց կրունկները: Նետե՛ք ձեր քարերը, մեկ է, ճշմարտությանը ցավ չեք պատճառի:

Նետեք ձեր քարերը ճշմարտության վրա. ցավ կզգաք միայն դուք, վաղ թե ուշ ձեզ կայրի կրակը՝ և այդ կրակը կժայթքի ձեր սեփական քարերից: Դրանում է հրեաների ողջ պատմությունը. կրակն այրում է նրանց ամբողջ երկու հազար տարի: Ոչ, ես չեմ ասում, թե դա արդարացի է, որ նրանք արժանի են այդ տանջանքներին, - ո՛չ: Ես բոլորովին համախոհը չեմ Հիտլերի և մնացած բոլորի, ովքեր տանջել ու սպանել են հրեաներին: Դա սարսափելի՛ է: Դժբախտությունն այն է, որ հրեաներն իրենց վերքերը կրում են իրենց սրտի մեջ՝ նրանք իրենք են արարում իրենց հիտլերներին: Ես հասկանում եմ, որ դա սարսափելի է հնչում, բայց փորձեք հասկանալ...

Երբ քեզ կեղեքում է մեղքի զգացումը, դու ինքդ պատիժ ես փնտրում: Քեզ դժվար է ապրել, եթե քեզ ոչ ոք չի պատժում: Իսկ երբ սկսում են պատժել, ամեն ինչ կարգին է, այդպես էլ պետք է լինի: Հետևեք երեխաներին. եթե ծնողներն իրենց խղճացել են, նրանք իրենք են պատժում իրենց՝ օրինակ, ապտակում են իրենց: Այդպես ավելի հեշտ է: Երեխան մեղք է գործել, ինչ-որ չարություն է արել և մտածում է, կիմանա՞ն հայրիկն ու մայրիկն այդ մասին թե ոչ, - բայց գաղտնի ցանկանում է, որ նրանք իմանան: Այդ դեպքում կպատժեն իրեն և ամեն ինչ կհեշտանա. դու քավել ես քո մեղքը՝ և վերջ: Սկզբում չարություն արեցիր, հետո քեզ պատժեցին ու վերջ: Իսկ ի՞նչ անել, եթե ոչ ոք այդպես էլ ոչինչ չիմանա: Ինչ-որ բան չի հերիքում, մեղքի զգացումը չի անցնում: Եվ այդ ժամանակ երեխան թաքնվում է անկյունում ու սկսում է ապտակել ինքն իրեն՝ պատժում է ինքն իրեն, ավելի հեշտ է լինել պատժված:

Նույնը վերաբերվում է ճգնավորներին. նրանք բոլորը տառապում են մեղքի զգացումից: Կարևոր չէ, թե ինչ են նրանք արել և որքան վատ է դա: Գլխավորը, նրանք ինքները համոզված են, որ մեղավոր են ինչ-որ բանում, - և որոշում են ընդունում պատժել իրենց: Մարդն ինքը կարող է կարծել, որ իսկական ճգնավորությամբ է զբաղված, մանասչարիայով, և նույնիսկ մեծ սուրբ կարող է դառնալ: Իսկ իրականում դրանք ուղղակի դժբախտ մարդիկ են, որոնք պատժում են իրենք իրենց: Սովատանջությունը, ինքնակեղեքումը, ինքնայրումը՝ մեկ է, սրանք այն նույն փոքրիկ երեխաներն են, որ հարվածում են իրենց այտերին: Նրանք մեղք են գործել և ցանկանում են վերականգնել արդարությունը: Նրանք ասես աղաչում են Աստծոն. "Մի՜ պատժիր ինձ: Տես, ես ի՛նքս եմ ինձ պատժել: Մի՞թե դա քիչ է": Ահա թե ինչ է պատահել հրեաների հետ: Դա մարդու հոգեկան աշխարհի բարդագույն կողմերից մեկն է:

Հրեաներն իրենք են փնտրուոմ հիտլերներ, իրենք են գնում իրենց դահիճների մոտ՝ այդպես ավելի հանգիստ է հոգու համար: Երբ նրանց ոչ ոք ձեռք չի տալիս, նրանց սկսում է թվալ, որ ինչ-որ բան այն չէ. նորից արթնանում է մեղքի զգացումը: Այդպես պատահում է բոլորի հետ, ովքեր քարկոծել են ճշմարտությունը: Նույնիսկ հիմա, երկու հազար տարվա հալածանքներից հետո, հրեաներն առաջվա պես չեն ընդունում, որ վատ են վարվել: Ո՛չ: Նրանք այդպես էլ չհաշտվեեցին Հիսուսի հետ, նրանք մինչև օրս ձևացնում են, թե Հիսուս չի էլ եղել: Նա այդպես էլ չմերվեց նրանց հետ: Եվ ես կարող եմ ձեզ հավաստիացնել. դժբախտությունները շարունակելու են հետևել հրեաներին, քանի դեռ նրանք չեն ընդունել Հիսուսին: Ոչ ոք նրանց դեմ դավեր չի նյութում՝ նրանք ինքներն են փնտրում իրենց հալածողներին: Այդ ազգը տառապում է մեղքի զգացումից, և նրա մեղքն իրոք որ շատ մեծ է:

Խաչել Հիսուսին, Բուդդային, Քրիշնային՝ ուրիշ ի՞նչ ավելի սարսափելի բան կարող է լինել: Հիսուսին, ում հետևից պետք էր գնալ, ում պետք էր երկրպագել, ում խոսքերով պետք էր ապրել... Իսկ նրանք լրիվ հակառակը վարվեցին: Հիսուս կարող էր նրանց կյանքը դառնալ՝ իսկ նրանք սպանեցին նրան: Նրանք խլեցին նրա կյանքը, փոխանակ իրենց կյանքերը նրան տալու՛: Եվ այդ ոճրագործությունը ստվերի պես հետևում է հրեաներին: Այդպիսի մեղքի զգացումից չես ազատվի: Միայն մեկ ճանապարհ կա. ընդունել Հիսուսին:

Sambitbaba
15.11.2016, 09:06
Այդ առումով հնդիկներն ավելի լավ վիճակում են: Նրանք մեղքի շատ ավելի քիչ զգացում ունեն. չէ՞ որ Բուդդային մահապատժի չեն ենթարկել, իսկ Բուդդան Հիսուսից շատ ավելի վտանգավոր էր: Նա հերքում էր հինդուիզմի հիմքերը, արմատախիլ էր անում այն: Հիսուս ասաց. "Ես եկել եմ ոչ թե խոստացածն ավերելու, այլ այն ի կատար ածելու համար": Բայց Բուդդան ա՛յլ բան էր ասում: Նա խոսում էր ուղիղ և ազնվորեն. "Ես եկել եմ, որ ավերեմ ամեն ինչ: Ձեր Վեդաները՝ անպետք հնոտինե՛ր են": Բայց հնդիկները միևնույն է չսպանեցին նրան, ահա թե ինչու նրանք մեղքի զգացումով չեն տառապում: Ավելին, նրանք ոչ միայն չսպանեցին նրան, այլև նրան ավատար սարքեցին՝ ցուցաբերեցին իրենց որպես խելացի և շրջահայաց ազգ: Նրանք ընդունեցին նրան՝ այնքան էլ չհավատացին, իհարկե, բայց սարսափելի ոչինչ չարեցին: Նրանք ուղղակի իրենց ավանդույթում տեղ գտան նրա համար: Նա դարձավ տասներորդ ավատարը, նրա մասին ահագին լեգենդներ շարադրեցին՝ այդ պատճառով էլ ես ասում եմ, որ դա հաշվենկատ, գործնական ժողովուրդ է:

Այդպիսի խելամիտների դեռ փնտրե՛լ է հարկավոր: Հնդիկներն ուղղակի մյուս ազգերից ավելի տարիքով և իմաստուն են: Փորձը նրանց շատ բան է սովորեցրել. եթե Բուդդային մահապատժի ենթարկես, նրանից արդեն չես պրծնի՝ նրա ստվերը սկսելու է հետևել քեզ, ծվատել մեղքի զգացումով: Ինչու՞ սպանել: Ավելի լավ է ուղղակի ուշադրություն չդարձնել: Բայց, եթե նույնիսկ կկոցել ես աչքերդ, մեկ է, քեզ ձգում է հետ նայելու ցանկությունը... Այո, նա առաջվա պես այնտեղ է, տեղում, ուրեմն եկեք ուղղակի ընդունենք նրան: Եվ նրան շատ խորամանկորեն ընդունեցին՝ իբր թե ընդունեցին, իսկ իրականում՝ մոռացան: Նրբագույն խորամանկություն...

Նրանք այսպիսի լեգենդ հորինեցին...



Աստված ստեղծեց դժոխքն ու դրախտը, բայց բազում միլիոնավոր տարիներ դժոխքը դատարկ էր,
քանզի ոչ ոք մեղք չէր գործում: Բոլորը հավատում էին Աստծոն, բոլորը բարեպաշտ էին և միայն դրախտ էին ընկնում: Եվ այդ ժամանակ
սատանան եկավ Աստծո մոտ և ասաց. "Ինչի՞ նման է սա: Ինչու՞ ես դու դժոխք ստեղծել: Այն դատա՛րկ է: Չկա ոչ մի ոգի՛, ես արդեն հոգնել եմ սպասելուց: Արա՛ ինչ-որ բան կամ ի վերջո փակի՛ր այդ դժոխքը":

"Համոզեցիր, - ասաց Աստված: - Կուղարկեմ մի հոգու, Գաուտամա Բուդդային...
Թող շփոթեցնի մարդկանց մտքերը: Մոլորության մեջ ընկած մարդիկ կշեղվեն ճշմարիտ ճանապարհից՝ և վերջապես դու դժոխքում մեղսագործներ կունենաս":
Ասում են, որ այն ժամանակից ի վեր դժոխքում ասեղ գցելու տեղ չկա:



Բայց հնդիկները միևնույն է ընդունեցին, որ Բուդդան՝ ավատար է, Աստծո կողմից ուղարկված: Նրանք հրաժարվեցին նրանից շատ խորամանկորեն՝ այնպես, որպեսզի մեղքի զգացումից չտանջվեն:

Իսկ հրեաներին մեղքի զգացումը բաց չի թողնում. անեծքը ստվերի պես հետևում է նրանց, բայց նրանք միևնույն է չեն ընդունում Հիսուսին՝ ափսոս որ... Չէ՞ որ նա էլ հրեա էր: Նա ծնվել, ապրել և մեռել է որպես հուդայական՝ նա բոլորովին էլ քրիստոնյա չէր: Հրեաները լիովին կարող էին ընդունել նրան: Այսպես թե այնպես այդ մաշտաբի մեկ ուրիշ հրեա լույս աշխարհում չի եղել: Նրանց մեջ շատ մեծ մարդիկ են եղել՝ վերցնենք թեկուզ մեր ժամանակները: Դա ընդհանրապես շատ տաղանդավոր ազգ է: Ֆրոյդը, Մարքսը, Այնսթայնը՝ այս երեք հրեաները նախորոշեցին ամբողջ դարաշրջանը, բայց նրանցից ոչ ոք Հիսուսի հետ համեմատվել չի՛ կարող: Հրեաները հրաժարվեցին իրենց մեծագույն ազգակցից: Բավական է ընդունեն նրան՝ և հանգիստ կտիրի, նրանց վերքերը կսպիանան: Նրանք նորից առողջ կլինեն, նրանց հիտլեներ այլևս պետք չեն լինի:

Իսկ առայժմ նրանք իրենք են արարում իրենց դահիճներին: Հիշեք. տանջվելով մեղքի զգացումով, դրանով իսկ դուք ստեղծում եք ձեզ տանջողներին: Դուք ինքներդ եք պատիժ փնտրում, որովհետև հատուցումն ազատում է ձեզ մեղքի զգացումից և բերում է հանգիստ: Պետք չէ քեզ մեղավոր համարել, հակառակ դեպքում պատիժն անպայման վրա կհասնի...

Ուրախացեք կյանքով նրա ամբողջ լիությամբ, եթե ոչ անպայման մեղքի զգացում կհայտնվի: Ընդունեք կյանքն ինչպիսին այն կա և շնորհակալ եղեք, որ նա հենց այդպիսին է: Խորին երախտագիտություն՝ ահա նախորոշիչը նրա, ով իսկապես հավատում է Աստծոն: Ընդունելով ամբողջը, դու ինքդ ես ամբողջական դառնում: Երկատվածությունը վերանում է, հոգում թագավորում է խորին լռությունը... Եվ այդ ժամանակ քեզ կհամակի անճանաչելին, որովհետև անճանաչելին ծեծում է քո դուռը միայն այն բանից հետո, երբ դու ձեռք ես բերում ամբողջականություն:


Այսօրվա համար բավական է:

Sambitbaba
17.11.2016, 20:37
ԳԱՂՏՆԻՔ,
ՈՐԸ ՀԱՅՏՆԻ Է ԲՈԼՈՐԻՆ

Զրույց տասներեքերորդ




Հիսուս ասաց.
Եթե նրանք, ովքեր առաջնորդում են ձեզ, ասում են ձեզ.
Նայե՛ք, արքայությունը երկնքու՛մ է, -
ուրեմն երկնային թռչունները ձեզանից առաջ կհասնեն:

Եթե նրանք ասում են ձեզ,
որ այն` ծովի մեջ է,
ուրեմն ձկները ձեզանից առաջ կհասնեն:

Բայց Արքայությունը ձեր մեջ է և ձեզանից դուրս:

Երբ դուք ճանաչեք ձեզ,
դուք կճանաչվեք և կիմանաք,
որ դուք` կենդանի Հոր զավակներն եք:

Իսկ եթե դուք չճանաչեք ձեզ,
ուրեմն դուք աղքատության մեջ կմնաք և դուք` աղքատություն եք:


Աստծո արքայության մասին միշտ խոսում են այնպես, իբր այն հեռու է` այլ ժամանակի, այլ տարածքի մեջ, - բայց հաստատ ոչ հիմա և ոչ այստեղ: Իսկ ինչու՞: Ինչու՞ նա այժմ և այստեղ չլինի: Ինչու՞ անպայման ապագայում և երկնքում:

Որովհետև այդիսին է գիտակցության կառուցվածքը` ներկայում այն վախճանվում է: Նա ապրում է ապագայով, հույզերով, երազներով: Նա ապրում է ցանկություններով, իսկ ցանկությունը ժամանակ է պահանջում, առանց ժամանակ այն լինել չի կարող: Ի՞նչ կպատահի ցանկությունների հետ, եթե հանկարծ զգաս, որ ժամանակը կանգ է առել, անհետացել է, որ այլևս ոչ վաղը, ոչ ապագա չկա: Ցանկությունը նույնպես կանգ կառնի` և կվախճանվի:

Ընդհանրապես, ժամանակը ոչ թե օբյեկտիվ, այլ հոգեբանական երևույթ է: Այն ինչ-որ տեղ դրսում չէ: Ժամանակը ծագում է մտքի կառուցվածքի համեմատ: Հիսուս ժամանակից դուրս է ապրում; ժամանակի մեջ ապրում եք դուք միայն: Այդ պատճառով բոլոր բուդդաները` իսկ Հիսուս նույնպես բուդդա է, պայծառացած` անընդհատ ասում էին. "Դադարեք ցանկանալ, և երկնքի դարպասները կբացվեն ձեր առջև": Բայց որպեսզի ոչինչ չցանկանաս, պետք է ապրել այստեղ և հիմա, որտեղ դեպի ապագա տանող կամուրջներ չկան և գնալու տեղ էլ այլևս չկա: Դեպի ապագա տանող կամուրջը` ցանկություն է:

Գիտակցությանը ժամանակ է անհրաժեշտ, առանց դրա նա կյանք չունի: Եվ որքան ավելի շատ է քո ժամանակը, այնքան ավելի լայն է տարածությունը մտքիդ խաղերի ու խորամանկությունների համար: Այդ ժամանակ նա կարող է մի ամբողջ կույտ ցանկություններ ու հույսեր հորինել, որ հետո ապրի դրանցով: Տերտերները միշտ պնդում էին, որ դրախտը՝ հեռու գալիքում է, չէ՞ որ դատողությանը միայն ապագան է հասկանալի: Ապագայի հույսերով մեզ օգտագործում են՝ բայց այդպես մեզ ավելի հեշտ է և հանգիստ:

Եթե ձեզ ասեն էլ, որ Աստծո արքայությունն այստեղ է և հիմա, դուք միևնույն է կորոշեք սպասել: Նախքան այնտեղ գնալը պետք է ի կատար ածել բազում ամենատարբեր ցանկություններ: Ուզում ես ահագին բան հասցնես, իսկ հետո արդեն Աստծո արքայություն էլ կարելի է գնալ: Դուք առաջվա պես քնած եք և ոչ մի գնով չեք ուզում արթնանալ՝ ձեզ դեռ ժամանակ է պետք: Այն տերտերը շատ ավելի հաճելի է ձեզ, քան Հիսուս կամ Բուդդան, որովհետև Հիսուս ժամանակի մասին չի խոսում, իսկ նմանների հետ ծանր է ընկերություն անել: Հիսուսի կողքին կյանքը չափազանց անհանգիստ է դառնում. Հիսուս խանգարում է վայելել քունը, թույլ չի տալիս քունդ առնես, չի թողնում երազես ապագայի մասին: Նա ընդհանրապես ասում է, որ ոչ մի "վաղը" չկա:

Ապագայի գաղափարը յուրովի օգտակար է, չէ՞ որ հենց հիմա դուք դեռ չեք հաշտվել ձեր հետ և ինքներդ էլ հասկանում եք, որ արժանի չեք Արքայությանը: Դուք գիտեք դա, քանզի ինքներդ դեռ ձեզ հետ չեք հաշտվում՝ ինչպե՞ս ուրեմն ձեր հետ կհաշտվի Աստված: Ոչ, դեռ վա՛ղ է: Դուք դեռ պատկերացնել այդ չեք կարող: Դուք ինքներդ եք ձեզ փնովում, ձեր մեջ լիքն է մեղքի զգացումը՝ ու՞ր է թե Աստված ձեզ ընդունի: Դուք չեք հավատում դրան: Եթե դարպասները բացվեն հենց հիմա, եթե հենց այստեղ գայթակղիչ դուռը բացվի, ներս մտնել չեք հանդգնի: Ժամանակ է պետք, որպեսզի փոխվեք, լավը դառնաք, դառնաք սուրբ՝ այդ ամենը ժամանակ է պահանջում: Շատ բան է պետք հասցնել արժանի դառնալու համար, որպեսզի նույնիսկ Աստված կարողանա ձեզ սիրել: Չափից դուրս ցանկություններ, մտադրություններ կան՝ և այդ ամենի համար ժամանակ է պետք:

Sambitbaba
22.11.2016, 01:56
Մարդկային բարոյականությունը տարբեր կերպ է արտահայտվում, բայց նրա իմաստն ամենուր միանման է. մարդուն պետք է մեղադրել ինչ-որ բանում: Պետք է պնդել, որ նա վատն է, և ժամանակն է ինչ-որ բան անել դրա հետ՝ ուղղվել, դառնալ լավը, արժանի: Իսկ եթե ինչ-որ մեկն ասում է, որ դուռը բաց է, կարելի է մտնել, դուք ամաչում եք և անհարմար եք զգում: Իսկ եթե ասում են, որ դուռն ավելի ուշ կբացվի, ապագայում ինչ-որ մի ժամանակ, դուք անմիջապես հանգստանում եք. ժամանակ դեռ շատ կա, կհասցնեք: Հոգիներդ հանգիստ է. դեռ ժամանակ կա ուղղվելու, վրաներդ աշխատելու: Կհասցնես հորինեել ինչ-որ իդեալ և ընդօրինակել նրան, այդպես վաղ թե ուշ բարեպաշտ կդառնաս: Միտքը խորամանկ բան է. քանի դեռ դու գործերդ ապագային ես թողնում, նա կարող է նախկինը մնալ: Միտքն ամեն ինչ հետաձգում է, որպեսզի չփոխվի: Իդեալները հենց դրա համար էլ պետք են՝ որպեսզի ոչինչ չփոխես: Չէ՞ որ դա անդունդ թռչել չէ. իդեալին ընդօրինակելու համար ժամանակ է պետք, իսկ եթե այն կա, գործը կարելի է վաղվան էլ թողնել:

Հետձագումներ՝ ահա մտքի քարացածության հիմքերը: Հրդեհը հանգցնում են առանց հապաղման և ավելորդ խոսքերի: Ոչ ոք չի հարցնում. "Որտե՞ղ է դուռը: Ու՞ր են տանում աստիճանները: Որտեղի՞ց սկսել": Խորհրդատուի և ուղեվարի որոնումների վրա ժամանակ ծախսելու իմաստ չկա՝ ուղղակի թռի՛ր: Դուռն ամենու՛ր է: Ճանապարհի սկիզբն՝ այնտեղ է, որտեղ հիմա դու՛ ես: Եվ պետք չէ հարցնել. "Իսկ արժանի՞ եմ ես արդյոք փրկության: Արյո՞ք ես բավականաչափ լավն եմ": Ոչ, այդպիսի հարցեր դժվար թե գլուխդ գան:

Փիլիսոփայել կարելի է, երբ լիքը ժամանակ ունես. դու հարցեր ես տալիս, պատասխաններ ես որոնում, իսկ գործը հետաձգում ես: Բայց վտանգի պահին ամբողջ փիլիսոփայությունն անմիջապես դուրս է թռչում գլխիցդ: Նկատե՞լ եք, որ վտանգի պահին գիտակցությունը լռում է: Գործում ես առանց մտորումների, դատողությունների ժամանակ ուղղակի չկա՝ տունն այրվում է, այն պետք է փրկե՛լ: Եվ միայն հետո, երբ հրդեհը հանգցված է, կարելի է նստել ծառի տակ ու մտածել տեղի ունեցածի մասին: Բայց երբ մահը կողքիդ է, ժամանակը կորչում է. պետք է գործել, այլ ոչ թե մտածել, մտածելու ժամանակ չկա՝ պետք է շտապել, քեզ միայն դա կփրկի:

Ժամանակը՝ դա միշտ հետաձգում է, իսկ գործերը հետաձգում են հարյուրավոր պատճառներով: Դրանցից գլխավորը հետևյալն է. շատ բան դեռ արված չէ, դու դեռևս այս աշխարհը մինչև վերջ չես ճանաչել: Բայց դուք եղել եք այստեղ արդեն միլիոն անգա՛մ: Աշխարհում ամեն ինչ դուք փորձել եք հարյուրավոր տարբեր ձևերով, իսկ ծարավներդ միևնույն է դեռևս չե՛ք հագեցնում: Ոչ, ցավն այն չէ, որ ժամանակն է քիչ... Դուք այստեղ եք եղել դարերի սկզբից՝ իսկ դա հավերժություն է, դրա սկիզբը չի եղել: Դուք ապրում եք այստեղ մի ամբողջ հավերժություն, դուք այստեղ ամեն ինչ տեսել եք, ի կատար եք ածել միլիոնավոր ցանկություններ՝ իսկ ձեզ դեռ քի՛չ է: Կարծում եք, դրա վերջը երբևիցէ կգա՞: Դուք արդեն արել եք ավելի, քան բավակա՛ն է: Ձեզ ոչ թե ժամանակ է պետք, այլ ըմբռնումը, գիտակցումը նրա, որ ցանկություններն անիրականանալի են իրենց բուն էությամբ:

Որքան ժամանակ էլ ձեզ տաս, ցանկություններդ չեն ավարտվի: Դե, ձեր բնույթն է այդպիսին. անհանար է այդ ծարավը հագեցնել: Այն բռնկվում է նորից ու նորից, և որքան ավելի շատ ցանկություններ են իրագործվում, այնքան ավելի նորերը հայտնվում են: Ի կատար ածելով քո ցանկությունը, դու միայն ուժեղացնում ես այն: Քեզ ձգում է սեքսը՝ թվում է, թե այն լիակատար հագեցում է բերում, բայց շատ շուտով ավելի ուժեղ ես ձգտում դեպի այն: Վաղը ձգտումդ ավելի սուր է դառնում, ավելի կրքոտ, դու ինչ-որ նոր բան ես ուզում: Եվ վաղը դու նորից խրախուսելու ես քեզ. վաղը գրավվածությունդ ավելի համառորեն է դուռդ թակելու, ավելի պահանջկոտ՝ և աճելու է օր օրի վրա: Եվ որքան ավելի շատ հաճուքներ, այնքան ավելի ուժեղ ես ուզում դրանք կրկնել: Դու միայն ուժեղացնում ես սեռական մղումդ՝ բավարարել այն մեկընդմիշտ ուղղակի անհնար է:

Sambitbaba
25.11.2016, 20:16
Դա վերաբերվում է ցանկացած ցանկությունների: Նայեք ամենաառօրեական, ամենօրյա կարիքներին. երբ ցանկանում ես ուտել, ուտում ես, բայց սովդ հավերժ չի վերանում, վաղ թե ուշ այն նորից զգալու ես: Ապառիկ չե՛ս կշտանա: Մի՞թե ինչ-որ մեկին դա հաջողվել է: Ուզում ես խմել՝ խմում ես, բայց ո՞վ հույս ունի ծարավը հավերժ հագեցնել: Ոչ, ցանկությունները կարգավորված են այնպես, որ մինչև վերջ երբեք ի կատար չեն ածվում: Եվ սրանք ամենահասարակ ցանկություններն են, սրանք հեշտ է հասկանալ: Նրանք կրկնվում են՝ և որքան հաճախ, այնքան ավելի ես նրանց ընտելանում, որովհետև կրկնողությունը՝ հիպնոս է: Դու արել ես դա երեկ, անում ես այսօր և հույս ունես նույն բանը վաղն էլ անել: Ցանկությունը կրկնվում է, և որքան ավելի հաճախ, այնքան ավելի շատ ես ընտելանում նրան:

Անցած հարյուրավոր կյանքերի ընթացքում դուք ինչ ասես ցանկացել եք: Մենք նույնիսկ լույս աշխարհ ենք գալիս մեր ցանկությունների համաձայն: Մենք արդեն ամեն ինչ էլ եղել ենք աշխարհում, չէ որ մենք կանք հավերժ: Մենք նույնիսկ ծառեր, թռչուններ, կենդանիներ ենք եղել: Հնդիկները դա անվանում են յոնի: Հնդկաստանում ասում են, որ ամեն մեկն անեցել է միլիոն արգանդների միջով, ապրել է ամենատարբեր ցանկություններ և փորձել է ամեն ինչ աշխարհում: Բայց դա ոչինչ չի փոխել, և չի էլ կարող փոխել ոչինչ, չէ որ ցանկությունները երբեք մինչև վերջ չեն իրականանում: Եվ երբ հասկանաս դա, ապագան այլևս քեզ պետք չի լինի՝ դու կսկսես ապրել այստեղ և հիմա: Ապագան կանհետանա, նրա հետ էլ ցանկությունները:

Փորձեմ այլ կերպ բացատրել. ահա դուք, օրինակ, արդեն ամեն կերպ փորձել եք փոխել ձեզ: Անցյալ կյանքերը չեք հիշում, բայց այս կյանքը լավ գիտեք. ինչ ասես արել եք, միայն թե փոխվեք: Բայց մի՞թե փոխվել է գոնե ինչ-որ բան: Գոնե մի կաթի՞լ: Փոփոխություններ, գոնե ամենաչնչին, տեղի ունեցե՞լ են: Թե՞ դուք այնուամենայնիվ նախկինն եք մնացել՝ այստեղ փոք-ինչ հղկել եք, այնտեղ փայլեցրել, հա, ուրիշ ինչ-որ տեղ էլ, բայց մի՞թե դրանք իսկական փոփոխություններ են: Ինչ-որ բան ձեր ներսում փոխակերպվե՞լ է: Իսկ եթե դա մինչև օրս տեղի չի ունեցել, ուրեմն ինչպե՞ս կարելի է հույս դնել ապագայի վրա: Քանի դեռ շարունակում եք ապրել առաջվա պես, քանի գլխավորը թողնում եք ապագայի վրա, ոչինչ չի փոխվի, չէ՞ որ հետաձգումը՝ մտքի խորամանկություն է միայն: Հենց նրա համար էլ այն պետք է, որ իսկական փոփոխություններ թույլ չտա՛:

Դա ամենանենգ խորամանկությունն է՝ սովորեք նկատել այդ: Ինչու՞ են գործերը թողնում վաղվան: Ուղղակի հենց հիմա անել չե՛ս ուզում: Իսկ հետաձգումներն անվերջ են: Ամեն ակնթարթ դուք ինչ-որ բան թողնում եք հետոյի վրա՝ և, իհարկե, փոքր-ինչ անգամ չեք փոխվում: Բայց բավական է հասկանաք, որ փոփոխությունները պետք են հենց հիմա... քանի որ դա ջանք չի պահանջում, դա նույնն է ինչ արթնանալ: Լարված աշխատանքի հարկ չկա, քեզ հետ ոչինչ անել պետք չէ: Յուրաքանչյուր ոք արդեն կատարյալ է, առանց այն էլ ամեն մեկն աստվածային է, ամեն մեկն ունի ամենն, ինչ պետք է, - մնում է միայն արթնանալ: Թա՛փ տվեք ձեր քունը, վե՛ր կացեք: Բացեք աչքերդ՝ և դուք կտեսնեք ճշմարտությունը, իսկ ճշմարտությունն ինքը կփոխի ձեզ: Դու ուղղակի կդադարես նախկինը լինել:

Sambitbaba
05.12.2016, 23:05
Երբ հրաժեշտ ես տալիս ապագային, անցյալն էլ է անհետանում: Դա կյանքի գլխավոր օրենքներից մեկն է. եթե հաջողվի դեն նետել ապագան, անցյալը կվերանա ինքնիրեն՝ նա մնալու տեղ այլևս չունի: Դա նման է գետի վրայի կամուրջին. որպեսզի կամուրջը լինի, երկու ափերն էլ անհրաժեշտ են: Եվ եթե հանկարծ մի ափն անհետանա, կամուրջը կանգուն մնալ չի կարող այլևս՝ այն կփլվի ուղղակի, կվերանա: Անցյալն ու ապագան՝ երկու ափեր են, իսկ միացնում է նրանց ցանկությունների կամուրջը: Մենք միշտ գնում ենք ինչ-որ տեղ: Անընդհատ և անխոնջ: Գնում ես, գնում, իսկ ոչ մի տեղ չես հասնում, իսկ միտքդ գոռում է. "Քայլիր ավելի արա՛գ":

Ահա թե ինչու մեր աշխարհում թագավորում է աճապարանքը: Գիտակցությունը պնդում է. "Դու ոչինչ չես գտնում, որովհետև շատ ծուլորեն ես քայլում: Նպատակը կա, այն այնտեղ է, և արդեն վաղը կարող է քոնը լինել: Տեսնու՞մ ես այնտեղ, հորիզոնին: Դե՛հ, ու՛ժ տուր, շարժի՛ր ոտքերդ: Իսկ ավելի լավ կլինի հորինես մի մեքենա, որպեսզի ոչ թե քարշ գաս, այլ սլանաս քամուց էլ արագ":

Հետևելով այդ տրամաբանությանը, մենք հասանք մինչև Լուսին՝ բայց ոչ մի նպատակի այդպես էլ չհասանք: Արագություններն ավելի ու ավելի են մեծանում: Եթե այսպես շարունակվի, մենք կսովորենք թռչել լույսի արագությամբ: Ձայնի արագությունն արդեն վաղուց անցել ենք: Բայց որքան ավելի արագ, այնքան ավելի շատ ես կորցնում՝ և այնքան ավելի դժվար է տուն վերադառնալ: Առայժմ դեռ այնքան հեռու չեք հասել, բայց որքան ավելի մեծ է արագությունը, այնքան ավելի դժվար կլինի հետ վերադառնալ:

Ահա թե ինչու մեր դարաշրջանում ինքնաճանաչումն այդքան հազվադեպ բան է դարձել. սա արագությունների դարաշրջանն է: Բուդդան ճանաչեց իրեն առանց մեծ ջանքերի, Հիսուս ճանաչեց իրեն հեշտորեն, չէ որ այն ժամանակներում կյանքը շատ համաչափ էր ընթանում՝ մարդիկ ոտքով էին ման գալիս: Շարժման ամենաարագ միջոցը սայլն էր, բայց դանդաղաշարժ եզներին ոտքով էլ կարելի էր անցնել: Այն ժամանակներում մարդիկ դեռ հողի վրա էին քայլում, իսկ մենք ճախրում ենք երկնքում, սլանում ենք Տիեզերքում՝ և որքան ավելի արագ, այնքան ավելի հեռու է հայրենի տունը:



Երկու մուրացկան մի մոտոցիկլետ նկատեցին փողոցում՝ անուշադիր տերը բանալին վրան էր թողել: Մոտոցիկլետը սայլակով էր: Մուրացկաններից մեկը նստեց նստատեղին, իսկ մյուսը մտավ սայլակի մեջ՝ և նրանք պոկ եկան տեղից և սլացան դեպի ուրիշ քաղաք:

Տասնհինգ րոպե անց նա, ով վարում էր մոտոցիկլետը, շուռ եկավ դեպի ընկերը: Վերջինս լրիվ խելագարի տեսք ուներ, դեմքը կարմրել էր, ասես հենց հիմա կաթվածահար է լինելու: "Ի՞նչ է քեզ պատահել", - հարցրեց նա:

"Քիչ դանդաղ քշիր, - խնդրեց ընկերը: - Անիծյալ սայլակը, պարզվում է, հատակ չունի՛: Ոտքերս չե՛ն դիմանում":


Ցանկությունը՝ այն անհատակ սայլակն է: Նրա պատճառով կարելի է կաթված ստանալ, քեզ ոտքերդ այլևս չեն պահում, իսկ սայլակն ընթանում է ավելի ու ավելի արագ: Ցանկությունն՝ անտակ տակառ է, այն երբեք չես լցնի: Ուրեմն ինչու՞ փորձել լցնել ցանկության անտակ տակառը: Չէ՞ որ դուք չստուգեցիք նույնիսկ, կա՞ այնտեղ հատակ թե ոչ, - ուղղակի թռաք սայլակն ու սլացաք: Բայց արագությունն այնքան է բարձր, որ ժամանակ չկա կանգ առնել ու հասկանալ, թե ինչ է կատարվում:

Հենց դրանից են օգտվում տերտերները: Բայց Հիսուս՝ քարոզիչ չէ: Դժվար է գտնել մեկ ուրիշ մարդու, ով նրանից ավելի քիչ է նման տերտերի: Իսկապես բարեպաշտ մարդը երբեք հոգևորական չի դառնա, չէ որ հոգևորականությունն օգտվում է մարդկային թուլություններից: Նա, ով իսկապես հավատում է Աստծոն, լրիվ այլ բան է ուզում. մարդկանց ավելի ուժեղ դարձնել: Իսկ տերտերը՝ խորամանկ մեկն է ուղղակի, ով գիտի մարդկային թուլությունները: Հույս դնել ապագայի վրա՝ թուլություն է, ամեն ինչ թողնել վաղվան՝ նույնպես թուլություն է, և այդ պատճառով քեզ խոստանում են, որ ինչ-որ ժամանակ, անորոշ ապագայում՝ երբ կուզես, բայց ոչ հիմա՛, - դու անպայման կմտնես Աստծո արքայություն: Չէ՞ որ քեզ դեռ շատ բան է պետք հասցնել, մի ամբողջ կույտ ցանկություններ դեռ ունես իրականացնելու: Այդ ցուցակում Աստված միշտ վերջին տողն է զբաղեցնում՝ իսկ ցուցակը, բնականաբար, անվերջանալի է: Աստծո համար ժամանակ երբեք չի մնում: Նա՝ վերջինն է ցուցակում:

Sambitbaba
11.12.2016, 09:00
Բայց եկեք լսենք, թե ինչ է ասում Հիսուս.



Եթե նրանք, ովքեր առաջնորդում են ձեզ, ասում են ձեզ.
Նայե՛ք, արքայությունը երկնքու՛մ է, -


ոչ թե հենց այստեղ, այլ ինչ-որ անհասանելի բարձրում, հեռու-հեռու, -



ուրեմն երկնային թռչունները ձեզանից առաջ կհասնեն:


Նրանք իրոք ձեզանից առաջ այնտեղ կլինեն, իսկ դուք ոչինչ չեք ստանա: Հիսուս կատակում է, իսկ իրականում նա ասում է. "Ուրեմն հույս էլ մի դրեք, չէ՞ որ երկնքի թռչուններն այնտեղ ձեզանից շու՛տ կհասնեն":



Եթե նրանք ասում են ձեզ,
որ այն` ծովի մեջ է,
ուրեմն ձկները ձեզանից առաջ կհասնեն:



...Ձկները ձեզանից շուտ կհասնեն, դուք տեղը կզիջեք նրանց:

Ու՞մ մասին է խոսում Հիսուս: Տերտերների: Հոգևորականները՝ հոգևորի թշնամիներն են, բայց հենց նրանք են այն կառավարում: Նրանք կառավարում են ամեն ինչ և Հիսուսի նմաններին ոչ մի գնով չեն թողնի իրենց տաճարը մտնել:

Sambitbaba
20.12.2016, 00:48
Դոստոևսկու "Կարամազով եղբայրներում" մի հրաշալի էպիզոդ կա:




Համարյա երկու հազար տարի անց Հիսուս մտածեց. "Հավանաբար արժե
նորից իջնել Երկիր: Հիմա, երբ քրիստոնեությունն արդեն երկու հազար տարեկան է, մարդիկ, թերևս, պատրաստ են Ինձ ընդունել: Նրանք չեն հրաժարվի Ինձանից ինչպես առաջ, չէ՞ որ այն ժամանակ աշխարհիս երեսին
ոչ մի քրիստոնյա չկար, իսկ հիմա այնտեղ Իմ անունն ավետող միլիոնավոր եկեղեցիներ ու հոգևորականներ կան: Հիմա Ինձ հաստատ կընդունեն և կլսեն, Իմ առջև կբացեն բոլոր դռները: Եկել է ժամանակը: Առաջ վերադառնալու իմաստ չկար,
իսկ հիմա ժամանակն է":



Եվ նա նորից գալիս է Երկիր՝ պարզ է, կիրակի առավոտ էր, չէ՞ որ մնացած օրերը դժվար է գլուխ հանել, ով է քրիստոնյա, ով ոչ: Մնացած օրերը բոլորը միանմա՛ն են: Քրիստոնյաներին միայն կիրակի օրերը կարելի է տարբերել, որովհետև դա կիրակի օրվա կրոն է: Ի՞նչ կապ ունի այն առօրեականության հետ: Չէ՞ որ դա ուղղակի ծիսակատարություն է, ձևականություն, հանդես, իսկ անց են կացնում այն կիրակի օրերը:




Եվ Հիսուս եկավ այն գյուղը, որտեղ երկու հազար տարի առաջ աշխարհ էր եկել: Նա նորից եկավ Բեթղեհեմ, կանգնեց հրապարակի կենտրոնում և վախվորած շուրջը նայեց,
որովհետև մարդիկ, ովքեր այդ ժանամանակ եկեղեցի էին գնում, թարս-թարս նայում էին նրան, բայց ոչ ոք չէր ճանաչում: Շուտով նրա շուրջ մի ամբոխ հավաքվեց, և Քրիստոսին ասացին.
"Լսիր, ընկեր, դու ասես ճիշտ Հիսուսը լինես: Սքանչելի խաղ է, դու հիանալի դերասան ես":

"Ես դերասան չեմ, - ասան նա: - Ես իրոք որ Հիսուսն եմ":

Բոլորը քահ-քահ ծիծաղեցին, իսկ ինչ-որ մեկը խորհուրդ տվեց. "Եթե դու իրոք Հիսուսն ես, պրծեցրու գլուխդ, քանի տերտերները քեզ չեն տեսել, հակառակ դեպքում անախորժություններից չես խուսափի": Ինչ-որ խուլիգաններ
սկսեցին նրա վրա քարեր նետել, իսկ ժողովուրդը միայն ձեռք էր առնում. "Տեսեք-տեսեք, իսկական Հիսու՛սն է, Իսրաելի արքա՛ն: Նրան խաչեցին, իսկ նա համբարձվե՛ց":

Եվ այդ ժամանակ Հիսուս զգաց... չէ՞ որ հիմա սրանք արդեն Իր ժողովուրդն էին՝ արդեն ոչ թե հուդայականներ, այլ քրիստոնյաներ: Նրանք հավատում էին իրեն, աղոթում էին,
բայց միևնույն է, չճանաչեցին: Բայց նա սպասում էր այնուհանդերձ և հույսը չէր կորցնում: "Հոգևորականները կճանաչեն ինձ, - մտածում էր նա: - Սրանք հասարակ, տգետ մարդիկ են,
բայց հոգևորականներն անպայմնան կհասկանան":

Եվ ահա հայտնվեց մի հոգևորական: Ամբոխում ծաղրը լռեց՝ իհարկե, միայն տերտերի հանդեպ հարգանքից: Նրա առջև ետ քաշվեցին, և, քանի նա վեհափառ քայլում էր դիպի Հիսուս,
բոլորը նրա դեմ խորինս խոնարհվում էին: Հիսուս ցավով քմծիծաղեց հոգում. "Իմ առջև նրանք չխոնարհվեցին, Ինձ ոչ մի հարգանք չցուցաբերեցին, իսկ Իմ տերտերի առջև խոնարհվում են: Դե ինչ,
դա ավելի լավ է, քան ոչինչ՝ ծայրահեղ դեպքում, դա Իմ եկեղեցին է: Տերտերի շնորհիվ նրանք Ինձ էլ կճանաչեն: Թող ոչ ինքնակամ, թող նրա խոսքերից, բայց խեղճերը կույր են և չգիտեն, թե ինչ են անում":

Նույն այդ ժամանակ տերտերը հայացքով չափեց նրան ու գոչեց. "Կորի՛ր այստեղից, սրիկա: Տե՛ս, թե ինչ է մտքին դրել: Դու աստվածանարգո՛ղ ես, դու անպատվում ես մեր Տիրո՛ջը":

'Դու չճանաչեցի՞ր Ինձ", - կամաց հարցրեց Հիսուս:

Իսկ տերտերը ճանկեց նրա օձիքն ու բղավեց. "Ճանաչեցի՛, ինչպե՛ս չճանաչեցի: Հապա՛ եկ այստեղ": Հիսուսին քարշ տվեցին եկեղեցի և կողպեցին փոշոտ խորդանոցում:
Նա ոչինչ չէր կարողանում հասկանալ: "Ի՞նչ պատահեց, մտածում էր նա: - Մի՞թե Իմ ժողովուրդը նորից ինձ մահապատժի է ենթարկում":

Ուշ երեկոյան դուռը բացվեց և այն նույն տերտերը, մոմը ձեռքին, հայտնվեց շեմին: Փակելով դուռը ներսից, նա ծնկի իջավ, գրկեց Հիսուսի ոտքերն ու շշնջաց.

"Ես անմիջապե՛ս ճանաչեցի Քեզ: Միայն թե պետք չէր այնտեղ, հրապարակում, ծխականների միջև... Դու առաջ էլ մտքեր էիր խռովում: Հիմա մեր մոտ վաղուց ամեն ինչ կարգավորված է,
իսկ Քո պատճառով կարող է քարուքանդ լինել: Հիմա գործերը լավ են ընթանում, քրիստոնեությունն ամուր կանգնած է ոտքերի վրա: Մենք արդեն մարդկության կեսին մեր հավատին ենք բերել,
վաղ թե ուշ երկրի երեսին բոլորը քրիստոնյա կդառնան: Իսկ Դու ավելի լավ է այս խորդանոցում մնա, ի՞նչ պարտադիր է, որ փողոցները չափչփես: Անցյալ անգամ էլ Դու ոչ ոքու Քո հավատին դարձնել չկարողացար,
իսկ մենք այդ գործը հիանալի կատարում ենք, ավելի լավ անհնար է այդ անել: Վստահիր մեզ...

Մենք կընդունենք Քեզ միայն առանձին, մեկս մեկի դիմաց, բայց ոչ ամբոխի մեջ, չէ՞ որ Դու՝ դեմ ես հոգևորականությանը, եկեղեցուն և հասարակարգին: Իսկ եթե համառես,
Քեզ նորից մահապատժի կենթարկեն: Մենք կարող ենք երկրպագել Քեզ, եթե միայն Դու մեր կողքին չես, - այդ ժամանակ ամեն ինչ խաղաղ է և հանգիստ: Ինքդ տես՝ ամեն ինչ կարգավորված է,
ամենուր կարգուկանոն է տիրում: Մենք ամեն ինչ մտածե՛լ ենք: Երկրագնդի բնակչության կեսին հրապուրել, դեպի մեզ ենք բերել, հիմա Քո խոսքը քարոզում են միլիոնավոր եկեղեցիներում: Քի՞չ է դա Քեզ: Փախի՛ր այստեղից
ու էլ երբեք չվերադառնաս: Մենք՝ Քո ծառաներն ենք երկրի վրա: Եվ եթե ուզում ես ինչ-որ բան, ասա մեզ՝ մենք ինքներս կանենք: Բայց որ խոսես ժողովրդի հետ Ինքդ,
առանց մեր օգնության, մենք այդ թույլ չենք տա: Դու չափազա՛նց վտանգավոր ես":



Այդ տերտերն արտահայտեց մեծագույն ճշմարտություններից մեկը. հոգևորականությունն իսկական հավատացյալ լինել չի կարող: Թող նրան բուդդայական վանական են անվանում, բայց նա դեմ է Բուդդային: Իհարկե, նա ծառայում է Բուդդային՝ համենայն դեպս այդպես է երևում: Վանականը կրկնում է նրա խոսքերը՝ ծայրահեղ դեպքում այդպես թվում է առաջին հայացքից: Բայց եթե Բուդդան ինքը հայտնվի հանկարծ, տերտերը կկանգնի նրա և մարդկանց միջև և Բուդդային քայլ անգամ չի թողնի անել: Բուդդաները, Հիսուսները միշտ խռովարարներ են, միօրինականացնողներ նրանք չեն լինում: Նրանք կարգուկանոնը չեն պաշտպանում, նրանք կոչում են խռովության: