Դիտել ողջ տարբերակը : Հայ ծնողների համախտանիշ
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 23:19
Ոչ մեկի համար էլ գաղտնիք չի, որ հայ ծնողներն իրենց երեխաներին շարունակում են խնամել անգամ նրանց չափահաս դառնալուց հետո: Իհարկե, սա իր դրական ու բացասական կողմերն ունի: Կուզեի մի քիչ խորանայինք էս թեմայի մեջ, բացատրություններ գտնեինք: Ամենասարսափելին էն ա, որ էդ ամեն ինչը կողքից էլ ա նկատվում: Էրեկ մի ամերիկացու էս բլոգային գրառումն (http://www.likewise.am/2014/01/leaving-armenia-what-ill-miss-what-i-wont/) եմ կարդացել, որտեղ երևույթը բավական խտացված գույներով ա ներկայացվում:
Անձնական օրինակները ողջունվում են:
ԱՄՆ ում չափահասության տարիքը 21 է, իսկ մեր մոտ 18: Տարբերությունը զգալի է և հետո Հայաստանում սոցիալական վիճակը էն աստիճանի չի, որ տանից գնա, իսկ ծնողներից ֆինանսական օգնություն ստանա...
Two-Face
09.01.2014, 23:38
ԱՄՆ ում չափահասության տարիքը 21 է, իսկ մեր մոտ 18: Տարբերությունը զգալի է և հետո Հայաստանում սոցիալական վիճակը էն աստիճանի չի, որ տանից գնա, իսկ ծնողներից ֆինանսական օգնություն ստանա...
Ես էլ էի ուզում դա ասեի: Ստեղ գոնե պետք ա ամենաքիչը բարձրագույն կրթություն, կամ գործի դնող լավ ծանող ունենաս, որ նոր կարողանաս առանձին ու ինքնուրույն ապրես:
Ես էլ էի ուզում դա ասեի: Ստեղ գոնե պետք ա ամենաքիչը բարձրագույն կրթություն, կամ գործի դնող լավ ծանող ունենաս, որ նոր կարողանաս առանձին ու ինքնուրույն ապրես:
Բացի այդ 18-ը մի քիչ փոքր ա մենակ ապրելու համար:
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 23:46
Ստեղ հարցը մենակ առանձին ապրելը չի: Իզուր չի, որ էդ լինքը դրել եմ: Ամերիկացին ասում ա՝ կարելի ա ինքնուրույն լինել, բայց ապրել ծնողների հետ: Ստեղ հարցն էն ա, որ հայ ծնողներն ի սկզբանե իրենց երեխաներին ինքնուրույն չեն դաստիարակում, անգամ չափահաս դառնալուց հետո ինչ-որ բաներ արգելում են անել, քիթները խոթում են նրանց կյանքերի մեջ ու լիքը էսպիսի տհաճ բաներ:
Two-Face
09.01.2014, 23:48
Ստեղ հարցը մենակ առանձին ապրելը չի: Իզուր չի, որ էդ լինքը դրել եմ: Ամերիկացին ասում ա՝ կարելի ա ինքնուրույն լինել, բայց ապրել ծնողների հետ: Ստեղ հարցն էն ա, որ հայ ծնողներն ի սկզբանե իրենց երեխաներին ինքնուրույն չեն դաստիարակում, անգամ չափահաս դառնալուց հետո ինչ-որ բաներ արգելում են անել, քիթները խոթում են նրանց կյանքերի մեջ ու լիքը էսպիսի տհաճ բաներ:
Համաձայն եմ, բայց Gayl-ը ճիշտ ա ասում, որ 18-ը փոքր ա մենակ ապրելու համար:
Ստեղ հարցն էն ա, որ հայ ծնողներն ի սկզբանե իրենց երեխաներին ինքնուրույն չեն դաստիարակում, անգամ չափահաս դառնալուց հետո ինչ-որ բաներ արգելում են անել, քիթները խոթում են նրանց կյանքերի մեջ ու լիքը էսպիսի տհաճ բաներ:
Երեխուց ա գալիս...:pardon ու չասեք չի կարա իրա ծնողի ասածի հակառակն անի :)
Ստեղ հարցը մենակ առանձին ապրելը չի: Իզուր չի, որ էդ լինքը դրել եմ: Ամերիկացին ասում ա՝ կարելի ա ինքնուրույն լինել, բայց ապրել ծնողների հետ: Ստեղ հարցն էն ա, որ հայ ծնողներն ի սկզբանե իրենց երեխաներին ինքնուրույն չեն դաստիարակում, անգամ չափահաս դառնալուց հետո ինչ-որ բաներ արգելում են անել, քիթները խոթում են նրանց կյանքերի մեջ ու լիքը էսպիսի տհաճ բաներ:
Ես անգլերեն չգիտեմ ու խնդրած կլինեի ամերիկացուն փոխանցել, որ Վահագը 16-17 տարեկանից ինքնուրույնա եղել, ցանկացած որոշում ինքն է կայացրել, նենց որ թող գուՅտեր չանի... Այ առանձին ապրելը լրիվ ուրիշ օպերայիցա...
Երեխուց ա գալիս...:pardon ու չասեք չի կարա իրա ծնողի ասածի հակառակն անի :)
Չկա տենց բան... մայրիկի փեշի տակ ավելի տաքա դրա համ էլ մոտ 30 տարեկանում են փեշի տակից հելնում...
StrangeLittleGirl
10.01.2014, 00:01
Համաձայն եմ, բայց Gayl-ը ճիշտ ա ասում, որ 18-ը փոքր ա մենակ ապրելու համար:
Շուտ չի, էդ մեր հասարակության մեջ ա սրսկած, որ շուտ ա: Եթե 18-ը շուտ ա, 25-ն էլ ա շուտ, 30-ն էլ:
Երեխուց ա գալիս...:pardon ու չասեք չի կարա իրա ծնողի ասածի հակառակն անի :)
Ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ, բայց նախ էդ ծնողի դաստիարակած էրեխեն ա, երկրորդ ծնողը կարա նենց մանիպուլյացիաներ անի, որ երեխան ուղղակի չկարողանա դրանց տակից դուրս գա: Կողքի թեման վկա:
Շուտ չի, էդ մեր հասարակության մեջ ա սրսկած, որ շուտ ա: Եթե 18-ը շուտ ա, 25-ն էլ ա շուտ, 30-ն էլ:
Ես չէի ուզի, որ դու քո 18 տարեկան երեխային ուղղարկեիր առանձին ապրելու, մանավանդ աղջիկ երեխայի:
Ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ, բայց նախ էդ ծնողի դաստիարակած էրեխեն ա, երկրորդ ծնողը կարա նենց մանիպուլյացիաներ անի, որ երեխան ուղղակի չկարողանա դրանց տակից դուրս գա: Կողքի թեման վկա:
դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան :)
Ruby Rue
10.01.2014, 00:56
Էս էլ իմ ցավոտ թեման է: :))
Ուրեմն, մինչև ԱՄՆ սովորելու գնալս, բավականին կախված էի ծնողներիցս. դե անչափահաս էի, սեփական եկամուտ էլ չունեի: Ինձ տանը շատ էին ասում, որ ինքնուրույն չեմ կարող ապրել, սեփական գլուխս չեմ կարող պահել, անբան եմ, էս եմ, էն եմ: Բայց դե ես հո ինձ գիտեի՞:
Ծնողներիցս լրիվ անկախ՝ թե՛ ֆինանսապես, թե՛ ընդհանրապես կես տարուց էլ քիչ եմ ապրել, բայց դե էդքանն էլ բավարար էլ հասկանալու համար, թե ինչպիսի կյանք եմ ես ուզում: Էնպես չէր, որ ես գիշերը փաբերից ու փարթիներից տուն չէի գալիս, շա՜տ ավելի տնակյաց կյանք էի վարում, քան ասենք էստեղ, բայց մի տեսակ ազատություն կար, որն անփոխարինելի է:
Օրինակ, ծնողներս մի զարմանալի բնավորության գիծ ունեն. հանգիստ սրտով թողեցին, որ հազարավոր մղոններ հեռու գնամ, ոչինչ չասացին, երբ ես մենակս ԱՄՆ-ի մի ծայրից մյուսն էի գնում, բայց արի ու տես, երբ տասնմեկից հետո տուն պիտի գամ, հայրս միշտ ասում է՝ գամ կանգառ, ուղեկցեմ: Ինքը միշտ վտանգավորությունն է վկա բերում, բայց ես հո գիտեմ, որ Երևանը շատ անվտանգ քաղաք է՝ հիշելով Նյու-Յորքում հանդիպող տարօրինակ մարդկանց ու Չիկագոյի մաֆիայի մասին պտտվող լեգենդները, էլ չեմ ասում, որ իմ քաղաքում մի տրոլիկ էր ընդամենն աշխատում ու դրանից բացառապես բոմժերն էին օգտվում:
Ինչևէ, էդ կես տարում ես չափահաս դարձա, բայց ավելի մեծացա, քան զուտ ֆիզիկական տարիքը: Մենակ ու անկախ լինելուց հետո ավելի ցավոտ էր իմ համար էս գերհոգատարությունն ու ինձ մանկապարտեզի բալիկի պես վերաբերելը:
Բայց դե ես ծնողներիս հետ մի քանի անգամ արդեն խոսել եմ, բացատրել եմ ու արդեն իրենք էլ են զգում փոխվելու անհնրաժեշտությունը: Ոչ մի կոնֆլիկտ չեմ ունեցել, ասածի հակառակը չեմ արել, որովհետև էդ հարցին սխալ մոտեցում է: Մնում է աշխատանք գտնեմ ու ամեն ինչ ավելի կլավանա, իսկ մենակ ապրելը... Հմ, երազանք է Հայաստանի պայմաններում:
Alphaone
10.01.2014, 01:53
Ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ, բայց նախ էդ ծնողի դաստիարակած էրեխեն ա, երկրորդ ծնողը կարա նենց մանիպուլյացիաներ անի, որ երեխան ուղղակի չկարողանա դրանց տակից դուրս գա: Կողքի թեման վկա:
ես հիմա եթե մաիպուլյացիաների զոհ չեմ գնում, ծնողներիս շնորհիվ, հայրիկս ընդհանրապես մանիպուլյացիայի աստվածություն ա, իր մանիպուլյացիաներից հետո մնացած մանիպուլյացիաները մանկապարտեզ են թվում :D
StrangeLittleGirl
10.01.2014, 15:04
դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան :)
Հա բայց ստրուկի դաստիարակություն տված ծնողի երեխան սովորաբար ստրուկ էլ մնում ա ու կուրորեն ենթարկվում ա:
Ինչքան էլ որ ինձ ազատ-անկախ մեծանալու հնարավորություն են տվել մերոնք (ինչի համար անչափ շնորհակալ եմ), սկսած 15 տարեկանից գիշերվա հազարից Ակումբի հանդիպումից վերադառնալուց մինչև 20 տարեկանից աշխատել, բայց ամեն դեպքում զգում եմ, որ եկել է պահը առանձին ապրելու: Մերոնք իհարկե ցույց են տալիս, որ դեմ չեն, բայց դե էդ միայն ցույց են տալիս, էն հույսով, որ գործնական քայլերի չեմ անցնի: «Էսինչի աղջիկը ոնց որ լավիկն ա» թեմաներն էլ արդեն համարյա անտանելի են դարձել: Մամ ջան, եթե կարդում ես, մի անգամ էլ պաշտոնապես ասեմ. չեմ պատրաստվում ամուսնանալ ընթացիկ տասնամյակում, եթե թոռ եք ուզում՝ էդ հարցերով Հայկին դիմեք (փոքր ախպերս, ով ոնց հասկանում եմ հեչ դեմ չի ամուսնանալու մտքին): Էսքանը առայժմ անձնական փորձից :)
հ.գ.
Ռուբիի ասած պահն էլ ա գործում. 2 տարի բանակում էի՝ ամեն ինչ նորմալ էր, իսկ հիմա էլի «մանկացել եմ» ինչ-որ
հ.հ.գ.
քննությունների մասին էի մոռացել... որ հանկարծ լիքվիդ եմ մնում (այսինքն բավականին հաճախ), օրերով կմտածեն, կմտահոգվեն (ի տարբերություն ինձ), բայց դե վերջում ստանում եմ չէ? ախչ + ես հենց սկզբից էլ գիտեի որ ստանալու եմ: Որ մենակ ապրեի ոչ կիմանային, ոչ էլ կմտահոգվեին էդքան: Կամ էլ գոնե տանը չասեի, որ չեմ ստացել քննությունս, ի?նչ էր դրանից փոխվելու... Տենց մի ծանոթ ունեմ. տանը գիտեն մագիստրատուրայում է սովորում, իսկ ինքը հերթական (կարծեմ 3րդ) անգամ դուրս մնաց, էս անգամ 3րդ կուրսից :D
Alphaone
10.01.2014, 19:11
հո էդ ծանոթն Արամը չի...
ես ինչ մի քանի անգամ ժամը մեկին տուն եկա, էլ ժամը 10-ին տուն գալն անոմալիա չեն համարում, բայց ամեն անգամ էնքան էն անհանգստանում, ասես, մենակ գնացել եմ միջգալակտիկական ճամփորդության դեպի մարդակերներով բնակեցված թշնամական գալակտիկա ուր իմ հանդեպ սրված անտիպատիա ունեն :(
Էկա ասեմ՝ հոդվածը լավն էր:
Ինձ միշտ օտարերկրացիների կարծիքը, ովքեր էստեղ ապրելու հնարավորություն են ունեցել, հետաքրքրել ա:
Կողքի աչքը միշտ ուրիշ ա, իրանք նկատում են բաներ, որ մեզնից շատերը երբևէ չնկատեն: Ասենք շատերի համար զարմանալի չի, որ 28 տարեկան տղայի միակ հույս ու ապավենը կարա իր մեծահարուստ հայրը լինի: Նորմալ են ընդունում:
«Հա՛, բա մեր բալեն ա, բա որ մենք տեր չկայնենք, ո՞վ կայնի, ախպե՛ր»:
Սխալ ա, ժո՛ղ, մեր էս նավթալին մտածելակերպը, սխա՛լ:
Իրանք չեն մտածում, որ փեշի մեջ պահելով, բացի վատությունից ոչ մի լավություն չեն անում:
Ինչքան էլ ծնողների հոգատարությունը լավ է, այնքան էլ վատ է: Երբեմն վատ հետևանքներ է ունենում երեխայի ինքնահաստատման համար: Եթե ծնողները շարունակ փորձում են «պաշտպանել» երեխային այս, կամ այն դժվարություններից, իրականում դրանով էլ երբեմն վնասում են: Երեխան հետագայում դժվարանում է դեմ առ դեմ կանգնել խնդիրների առջև:
Երբ տարիներ առաջ ընդունվեցի համալսարան, 16 տարեկան էի: Ծնողներիս համար դժվար էր ինձ թողնել, որ ես Երևանում մենակ ապրեմ, բայց թողեցին: Շատ դժվար էր սկզբնական շրջանում (կարևոր չէ, թե որտեղից եմ), բայց ուսանող լինելը ինձ շատ բաներ սովորեցրեց: Հիմա էլ նույն վիճակում եմ (ուսանող եմ, տնից հեռու) ու չնայած կարող է թվալ, թե ինքնուրույն կյանք ունեմ, սխալ է: Էսպես ավելի շատ պատասխանատու ես: Ուսումը ուսում, բայց ծնողներին ակնկալիքները (խոսքը ուսման մասին չէ) չես կարող հաշվի չառնել: Ի վերջո, ամեն ինչ ծնողները մեր համար են անում:
Ես քիչ թե շատ ինքնուրույն դարձա վերջին մի քանի ամսում՝ երբ ուսանող դարձա ու տնից հեռում եմ: Ինչու՞ եմ ասում քիչ թե շատ. որովհետև ես ֆինանսապես ամբողջովին կախված եմ ծնողներիցս: Ես չեմ կարող աշխատել էնքան, որ կարողանամ վճարել ուսման վարձս ու ընդհանրապես «գլուխս պահել»: Ես դեռ չընդունված խոսում էի սովորելուն զուգընթաց աշխատելու մասին, բայց արգելեցին: Հիմա որոշել եմ իմն առաջ տանեմ. հասկանում եմ, որ չեմ կարող լուրջ աշխատանքի անցնել, որովհետև դասերս չեմ հասցնի: Դրա համար արդեն աշխատանք եմ մտածել. ես կարող եմ տանն օգնել դպրոցականներին իրենց դասերը պատրաստել. քիչ թե շատ ինձ պետքական կզգամ: Չգիտեմ ինչքանով կհաջողվի....Ասում են երրորդ կուրսն ավարտելուց հետիո հնարավոր ա զուգահեռ աշխատել:
Կոնկրետ իմ լրիվ «անկախացումը» ծնողներիցս անհնարին ա թվում ինձ հիմա:
Իմ համար ամենադաժանն էն ա, որ ծնողներն ուզում են երեխեքի փոխարեն որոշում կայացնեն` ստեղ սովորի, սրա հետ ամուսնացի, էս պարապի, էն կեր: Բան չունեմ ասելու` մենք փոքր ենք, հլը շատ բան չենք հասկանում, բայց չեն էլ ուզում ընդունեն, որ երբեմն մենք կարող ենք ավելի ճիշտ դուրս գալ:
Ծնողներս չորրորդ դասարանում ինձ որոշել էին դաշնամուրի տանել ու տանում էին, էն դեպքում, երբ ես ուզում էի թենիսի գնալ: Շաբաթական երկու անգամ մենք անցնում էինք թենիսի կորտերի ու սպորտդպրոցի կողքով, որում էլ սովորել ուզում էր եղբայրս, ու գնում էինք երաժշտական դպրոց` դաշնամուրի ու ջութակի դասերի: Հասկանում եմ` մեզ համար էին անում, ուզում էին կրթված ու արիստոկրատ, գրագետ երեխաներ ունենալ, բայց խոստովանեմ` մենք մինչև հիմա էլ չենք ներել մեր ծնողներին:
Կամ, որ Գյումրիում էինք ապրում, մի հատ լրագրության մրցույթ էի հաղթել ու մի տարով պիտի լրագրության դասերի գնայի, ծնողներս էլի որոշեցին, որ իմ պարապմունքներն ու համալսարան ընդունվելն ավելի կարևոր է, քան հազար տարվա երազանքս իրականություն դարձնելը ու ես չգնացի ոչ մի լրագրության, հետո էլ համալսարան ընդունվեցի առանց ոչ մի պարապելու: :(
Այ հենց դրա համար էլ հաջորդ տարի թողեցի, գնացի մեր տնից, սկսեցի աշխատել, լրագրությանս դասրեին գնալ ու արդեն էդ մանկական ապուշ թենիսային երազանքները մարել էին մեջս, բայց դե ամբողջ կյանքումս ու ամեն հարմար առիթով հիշում եմ, որ ծնողներս որոշել էին իմ փոխարեն որոշել: Հաստատ գիտեմ, որ իմ մասին մտածելով են արել, բայց դե կոտրված սրտիս մասին բա ո՞վ պիտի մտածեր:
ՈՒղղակի ոչ բոլորի բախտն է իմի նման բերում, ոչ բոլորն են իմ նման հաջողակ լակոտներ, որ ամեն ինչ լավ ավարտ ունենա:
Հ.Գ Երբ մեծանամ ու իմ երեխեքն ունենամ ուզում եմ չկոտրել սրտերը::love ՈՒ ստեղ հրեշտակի թևիկներ ուսերիս ու էն դեղին շրջանակից գլխիս: Ալե-Հոպ:
Ծնողներից առանձին ապրելը անկախ ապրել չէ, մեկա ձեր որոշումների մեջ անկախ չեք...
StrangeLittleGirl
11.01.2014, 00:03
Ծնողներից առանձին ապրելը անկախ ապրել չէ, մեկա ձեր որոշումների մեջ անկախ չեք...
Ինչի՞, ես երկու տարի լավ էլ անկախ ապրել եմ առանց ծնողներիս որոշումների:
Մի հարց էլ տամ. իսկ ի՞նչ եք կարծում, ծնողներից կախվածություն ունենալը միայն ֆինանսակա՞ն, թե՞ այլ պատճառներ նույնպես ունի:
Իմ համար ամենադաժանն էն ա, որ ծնողներն ուզում են երեխեքի փոխարեն որոշում կայացնեն` ստեղ սովորի, սրա հետ ամուսնացի, էս պարապի, էն կեր: Բան չունեմ ասելու` մենք փոքր ենք, հլը շատ բան չենք հասկանում, բայց չեն էլ ուզում ընդունեն, որ երբեմն մենք կարող ենք ավելի ճիշտ դուրս գալ:
Ծնողներս չորրորդ դասարանում ինձ որոշել էին դաշնամուրի տանել ու տանում էին, էն դեպքում, երբ ես ուզում էի թենիսի գնալ: Շաբաթական երկու անգամ մենք անցնում էինք թենիսի կորտերի ու սպորտդպրոցի կողքով, որում էլ սովորել ուզում էր եղբայրս, ու գնում էինք երաժշտական դպրոց` դաշնամուրի ու ջութակի դասերի: Հասկանում եմ` մեզ համար էին անում, ուզում էին կրթված ու արիստոկրատ, գրագետ երեխաներ ունենալ, բայց խոստովանեմ` մենք մինչև հիմա էլ չենք ներել մեր ծնողներին:
Կամ, որ Գյումրիում էինք ապրում, մի հատ լրագրության մրցույթ էի հաղթել ու մի տարով պիտի լրագրության դասերի գնայի, ծնողներս էլի որոշեցին, որ իմ պարապմունքներն ու համալսարան ընդունվելն ավելի կարևոր է, քան հազար տարվա երազանքս իրականություն դարձնելը ու ես չգնացի ոչ մի լրագրության, հետո էլ համալսարան ընդունվեցի առանց ոչ մի պարապելու: :(
Այ հենց դրա համար էլ հաջորդ տարի թողեցի, գնացի մեր տնից, սկսեցի աշխատել, լրագրությանս դասրեին գնալ ու արդեն էդ մանկական ապուշ թենիսային երազանքները մարել էին մեջս, բայց դե ամբողջ կյանքումս ու ամեն հարմար առիթով հիշում եմ, որ ծնողներս որոշել էին իմ փոխարեն որոշել: Հաստատ գիտեմ, որ իմ մասին մտածելով են արել, բայց դե կոտրված սրտիս մասին բա ո՞վ պիտի մտածեր:
ՈՒղղակի ոչ բոլորի բախտն է իմի նման բերում, ոչ բոլորն են իմ նման հաջողակ լակոտներ, որ ամեն ինչ լավ ավարտ ունենա:
Հ.Գ Երբ մեծանամ ու իմ երեխեքն ունենամ ուզում եմ չկոտրել սրտերը::love ՈՒ ստեղ հրեշտակի թևիկներ ուսերիս ու էն դեղին շրջանակից գլխիս: Ալե-Հոպ:
Ինձ էլ են որոշել երաժշտական դպրոց ուղարկել անկախ իմ կամքից, բայց ես սիրով եմ գնացել ու հիմա էլ եմ դրա համար շնորհակալ: Ես ինչ-որ կողմնորոշում չեմ ունեցել, իմ կարծիքով մամաս կթողներ, եթե այլ բան ուզեի, չգիտեմ...ամեն դեպքում մաման երկու տարի պայքարում էր իմ մասնագիտության ընտրության համար, դեմ էր, բայց ի վերջո համակերպվեց, իմ ուզածն եղավ :))
Բայց շատ եմ լսել, որ բողոքում են փոքր ժամանակվա «դաշնամուրի տանջանքներից»: Երբ վերջին ավարտական պետական քննությունը հանձնեցինք 7-րդ դասարանում, մեր երեխեքից մեկն ասեց. «Որ ուզեմ երեխեքիս պատժեմ, դաշնամուրի եմ տալու»:{ Էդ տարիներն իր համար տանջանք էին: Էս դեպքում ինչի՞ են ստիպում, չեմ հասկանում....
Ինչի՞, ես երկու տարի լավ էլ անկախ ապրել եմ առանց ծնողներիս որոշումների:
Մի հարց էլ տամ. իսկ ի՞նչ եք կարծում, ծնողներից կախվածություն ունենալը միայն ֆինանսակա՞ն, թե՞ այլ պատճառներ նույնպես ունի:
Կներես չհասկացա... ուզում ես վաղը գնամ Մոսկվա ու ընդեղից զանգեմ նոր ասեմ, կամ վաղը դիմում գրեմ ինստիտուտից դուրս գամ (մի անգամ արել եմ), կարճ ասած ոչ թե երկու կամ չորս տարով այլ արդեն հինգ տարի կլինի վերջնական որոշումը միայն ինձ է պատկանում, բայց առանձին չեմ ապրում;)
Ինձ էլ են որոշել երաժշտական դպրոց ուղարկել անկախ իմ կամքից, բայց ես սիրով եմ գնացել ու հիմա էլ եմ դրա համար շնորհակալ: Ես ինչ-որ կողմնորոշում չեմ ունեցել, իմ կարծիքով մամաս կթողներ, եթե այլ բան ուզեի, չգիտեմ...ամեն դեպքում մաման երկու տարի պայքարում էր իմ մասնագիտության ընտրության համար, դեմ էր, բայց ի վերջո համակերպվեց, իմ ուզածն եղավ :))
Բայց շատ եմ լսել, որ բողոքում են փոքր ժամանակվա «դաշնամուրի տանջանքներից»: Երբ վերջին ավարտական պետական քննությունը հանձնեցինք 7-րդ դասարանում, մեր երեխեքից մեկն ասեց. «Որ ուզեմ երեխեքիս պատժեմ, դաշնամուրի եմ տալու»:{ Էդ տարիներն իր համար տանջանք էին: Էս դեպքում ինչի՞ են ստիպում, չեմ հասկանում....
Իմ համար էդ տարիներն ու էդ դասերը եղել են ամենազզվելի պահերը կյանքիս. ես իրականում սկզբում ուզել եմ մի քանի ամիս, բայց հետո որ տեսա սԾեռվա դասատուներիս, հասկացա, որ պետք չէր, հետո մի հազար հատ դասատու փոխեցի, բայց դե մեկ ա` չսիրեցի: Ծնողներս էլ ապրում էին` սկսած գործը վերջացնել սկզբունքով ու ես կոտորվեցի յոթ տարի :(
StrangeLittleGirl
11.01.2014, 00:30
Կներես չհասկացա... ուզում ես վաղը գնամ Մոսկվա ու ընդեղից զանգեմ նոր ասեմ, կամ վաղը դիմում գրեմ ինստիտուտից դուրս գամ (մի անգամ արել եմ), կարճ ասած ոչ թե երկու կամ չորս տարով այլ արդեն հինգ տարի կլինի վերջնական որոշումը միայն ինձ է պատկանում, բայց առանձին չեմ ապրում;)
Իսկ դու ֆինանսական կախվածություն ունե՞ս ծնողներիցդ:
Անկախությունն ամեն մարդ յուրովի ա ընկալում: Չծավալվեմ օրինակների մեջ, ուղղակի իմ կարծիքն էլ ես ասեմ: Բնականաբար կողմ չեմ ծնողների կողմից զավակներին պարտադրելով, իրանց մշակած սցենարով կյանքի ուղով անցկացնելուն: Երեխան դեռևս դեռահասության շրջանից (երբեմն՝ ավելի վաղ) արդեն ձևավորում ա իր ճաշակները մասնագիտության, նախասիրությունների և այլնի վերաբերյալ: Ուղղակի ծնողը պետք ա դա տեսնի ու խրախուսի, օգնի, հնարավորություն տա ճանաչել, ինֆորմացիա ձեռք բերել դրանց մասին:
Ես որ, կարևորում եմ ծնողի՝ ուղղություն ցույց տալն այնքանով, որ ծնողը կյանքի ավելի մեծ փորձ ունի ու անփորձ երեխային ուղղակի թողնել, որ ինքն իրենով ընտրի իր ապագա, ասենք, աշխատանքը, ոչ բոլոր դեպքերում կարող ա ցանկալի արդյունքի բերի հենց երեխայի համար: Իսկ ապագայի հիմքերը բարեհաջող դնելուց հետո ծնողն ուղղակի պետք ա «դիտորդի» դերում հանդես գա, հետևի, որ երեխան ցանկալի արդյունքի հասնելու ճանապարհին խոչընդոտներ չունենա, ունենալու դեպքում էլ հաղթահարի: Ու չեմ կարծում երեխայի, թեկուզև՝ չափահաս, խնդիրներ ունենալու դեպքում ծնողի կողմից օգնելն ինչ-որ բացասական բան կարող ա համարվի: Բոլորս էլ կյանքում սովորում ենք, ու չեմ կարծում, թե պարտադիր պետք ա սեփական սխալների վրա սովորենք: Սովորել կարելի ա նաև ծնողների ու այլ բարի, կյանքի փորձ ունեցող մարդկանց խորհուրդներով:
Իմ օրինակից էլ երկու բառով ասեմ, որ ես դժգոհ չեմ ծնողներիցս, ու նենց էլ չի, որ իմ ուսման ու աշխատանքի շրջանում իրանք ազդել են դրանց հետ կապված որևէ բանի վրա: Բայց դե գնալով իրանց կարիքն ավելի ու ավելի եմ զգում, ու դա նրանից չի, որ իրանք են որոշում, թե ես ոնց անեմ ու ոնց ապրեմ, դա ուղղակի ծնող-զավակ սերտ կապվածություն ա: :)
Իսկ ինչ վերաբերվում ա նրան, որ երեխան չափահաս դառնալուց հետո մնա ծնողների խնամքին, ապրի նրանց հաշվին, ու չմտածի անգամ աշխատելու, կյանք մտնելու ու դրանց հետ կապված ուրիշ բաների մասին, ես դա չեմ ընդունում, դա մակաբույծ կյանք ա: :[
Իսկ դու ֆինանսական կախվածություն ունե՞ս ծնողներիցդ:
Չեմ էլ կարող չունենալ, այսինքն մոտակա 1,5 տարվա մեջ չեմ էլ կարող աշխատել...
StrangeLittleGirl
11.01.2014, 00:39
Չեմ էլ կարող չունենալ, այսինքն մոտակա 1,5 տարվա մեջ չեմ էլ կարող աշխատել...
Էդ դեպքում ո՞նց ես հայտնվում Մոսկվայում, հետո նոր ասում, որ էնտեղ ես:
Էդ դեպքում ո՞նց ես հայտնվում Մոսկվայում, հետո նոր ասում, որ էնտեղ ես:
Օրինակ բերեցի, ունեցվածքս կվաճառեմ:ՃՃ
StrangeLittleGirl
11.01.2014, 10:51
Օրինակ բերեցի, ունեցվածքս կվաճառեմ:ՃՃ
Այսինքն, ինչ-որ ունեցվա՞ծք ունես, որը կարող ես վաճառել:
Չէ, ինչու եմ ասում: Նայի, եթե ծնողիցդ ֆինանսապես կախված ես ու ուզում ես Մոսկվա գնալ, ասում ես՝ ինձ էսքան փող տուր, ծնողդ ասում ա՝ ինչիդ ա պետք, ասում ես՝ գնում եմ Մոսկվա, ասում ա՝ ինչի համար, մի երկու բացատրություն ես տալիս, վերջում ծնողդ ասում ա հա կամ չէ, փողը կամ տալիս ա կամ չէ: Ու չի՞ ստացվում, որ վերջնական որոշողն ինքն ա:
melancholia
11.01.2014, 13:22
Միքիչ վիճելի հարց է, ու ճիշտ -սխալ որոշելը՝ դժվար: Ես իմ օրինակով եմ նայում....ասեմ որ մոտ 7 տարի է թե ֆինանսապես թե այլ ձևերով ծնողներիցս կախում չունեմ , բայց դրանից առաջ էլ, երբ ֆինանսապես կախում ունեի, դա չէր նշանակում, որ իմ հարցերի որոշողը նրանք են: Միշտ էլ, ինչ ինձ հիշում եմ, եղել եմ համեմատաբար ինքնուրույն, բայց ամեն հարցով խորհրդակցել եմ ծնողներիս հետ, ու որոշում կայացրել ինքս: Համեմատության մեջ նայում եմ քրոջս, ով ընդհամենը մեկ տարով է փոքր ինձանից, ու մինչ այժմ կախում ունի ոչ միայն ծնողներից, այլ ընտանիքի մյուս անդամներից, չնայած ֆինանսապես կախում չունի ոչ մեկից: Ուղղակի մարդու բնավորության մեջ չկա ինքնուրույնություն: Նա գերադասում է ապահովություն:
Մյուս կողմից հարցին նայում եմ որպես ծնող: Երևի իմ երեխային լրիվ ինքնուրույնություն չեմ տա, անկախ տարիքից, մինչև համոզված չլինեմ նրա հասունության ու կայունության մեջ:
Չգիտեմ, իմ ասածները որքանով կնդունեք կամ չեք ընդունի, բայց ես ուզում եմ իմ կարծիքը ասել որպես ծնող։
Աղջիկս արդեն չափահաս է, սովորում է բարձր դպրոցի վերջի դասարանում, և շատ երիտասարդների նման ուզում է ինքնուրույն լինել։
Ես իրեն ասել եմ, որ չեմ արգելելու, բայց ասել եմ նաև, որ ես պիտի իր մեջ սկզբից նկատեմ հասուն մտածելակերպ ունեցող և ինքնուրույն դատողություններ անող մարդու։
Չեմ ժխտում, բավականին հասուն մտածելակերպ ունի։ Իմ կարծիքով ցանկացած ծնող ուզում է սկզբից համոզվել, որ իր երեխան այդ ժամանակաշրջանի համար բավականաչափ հասուն մտածելակերպ ունի, նոր արդեն դրանից հետո որոշակի ինքնուրույնություն տա իր երխային։
Դա ծնողի գործը բավականին հեշտացնում է, սկսում է վստահել իր երեխային, սկսում է հստակ տեսնել, որ արդեն անցել է իր երեխայի այն ժամանակաշրջանը, որտեղ ինքը կարող էր անկանխատեսելի, անպատասխանատու քայլեր անել։
Առաջ անցնելով ասեմ, որ հասուն մտածելակերպ ունենալը տարիքի հետ կապ չունի, կլինեն մարդիկ ում մոտ արդեն տասնյոթ, տասնութ տարեկանից
կնկատվի հասուն, հավասարակշռված ինքնուրույնություն, սակայն միևնույն ժամանակ կլինեն քառասունն անց մարդիկ, ովքեր դեռ բավականաչափ չեն հասունացել, և իրենք դեռ մնացել են այն նույն անկանխատեսելի անպատասխանատու երեխաները։
Տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր տրիքից է ի հայտ գալիս հասունությունը։ (խոսքս սեռական հասունության մասին չէ)
Կան նաև մարդիկ, ովքեր իրենց հասուն են համարում, բայց վախենում են առանձին ապրելուց, թեկուզ՝ որ արդեն կարողանում են բավականաչափ գումար վաստակել ինքնուրույն ապրելու համար։
Ասածս այն է, որ ցանկացած ծնող երեխային ինքնուրույնություն տալուց առաջ, ուզում է համոզվել, որ իր երեխան, ինքնահաստատված, միևնույն ժամանակ իր արարքների համար պատասխանատվություն կրող անձ է դարձել։ Եվ այդ ամենը ոչ թե երեխան իր խոսքերով է ապացուցում ծնողին, այլ յուրաքանչյուր ծնող ինքն է նկատում, որ իր երեխան, այդ ժամանակաշրջանի համար ունի համապատասխան հասունություն։
Իմ աղջիկը, տասնհինգ տարեկանից, իր կամքով, դպրոցից հետո, շաբաթը երեք օր աշխատում է մեր կողքի խանությում, (կանադայում տասերեք տարեկանից արդեն թույլատրում են որոշ տեղեր աշխատել) ես էլ տեսա իր այդ ինքնուրույնության ձգտումները, իր համար մեքենա գնեցի։
Վաղ թե ուշ, ինքը կգներ իր համար մեքենա, բայց ես ուզեցա, որ այդ փորձությունը ինքը անցնի այն ժամանակ, որ դեռ ինձ հետ է ապրում։
Բոլորս էլ գիտենք, որ երբ առաջի անգամ մեքենա ենք սկսում վարել, մի տեսակ կարծես թևավորվում ենք, հպարտանում ենք, և այդ զգացողությունը նույն պես կարող է դրթել անկանխատեսելի արարքների։ Այսինքը այդ տարիքում, թիթիզանալու, հպարտանալու ռիսկ կա, որը ես համարեցի, որ ավելի լավ է իմ կողքին լինելով նա անցնի այդ էտապը, քան ինձանից հեռու։
Սակայն ի ուրախություն ինձ, այդտեղ նույն պես նկատեցի հասուն և հավասարակշռված մարդու։
(Այստեղ տասնվեց տարեկանից թույլատրվում է մեքենա վարել)
Ասածս ինչ է, մարդիկ տարբեր են, և ամեն մեկը ինքն է որոշում, թե որքանով է ինքը պատրաստ առանձին և ինքնուրույն ապրելու, իսկ ծնողին մնում է ընդհամենը նկատել իր երեխայի պատրաստ լինելը և բաց թողնել մեծ կյանք։
հո էդ ծանոթն Արամը չի...
Չէ՜, Արամը նորմալ սովորող տղա է ;)
Արևհատիկ
12.01.2014, 23:10
Հայրս մահացել է, երբ ես 8 տարեկան էի, բայց մայրս ոչ մի անգամ էգոիստաբար չի մոտեցել էն հարցին, որ մենք կարող է մի օր իրենից հեռու ապրենք:
Մասնագիտության ընտրության հարցում էլ ոչ մի անգամ խոչընդոտ չի հանդիսացել: Ժամանակ կար, որ իր մոտ ամեն ինչից պանիկա էր առաջանում, չափից շատ անհանգիստ էր լինում մեզ համար ու չափից շատ հոգատար, բայց ոչ մի անգամ ինձ ու եղբայրներիս ոչ մի բանից չի զրկել:
Դպրոցը ավարտելուց հետո պիտի տեղափոխվեի Երևան: Ճիշտ է եղբայրս արդեն Երևանում էր սովորում, բայց ես ավելի քան վստահ եմ, որ եթե ինքը Երևանում էլ չլիներ, մամաս դեմ չէր լինի իմ Երևան տեղափոխվելուն: Հետո իրադարձությունների էնպիսի ընթացք եղավ, որ ես ի վիճակի չէի Երևանում ապրելուն: Որոշել էի, որ ոչինչ հաջորդ տարին կգնամ, բայց եղբայրս խորհուրդ տվեց, որ մի տարի ավելորդ չկորցնեմ ու հենց Կապանում էլ սովորեմ: Ուսանողության տարիներին ֆինանսապես կախված էի մամայիցս, չնայած լինում էր, որ համակարգչով գործ էի անում կամ էլ դպրոցական երեխայի մաթեմատիկա էի պարապում ու փող էի աշխատում, բայց դա էնքան չէր, որ ես համարեմ, որ մի մեծ բան եմ արել:
Ինստիտուտս ավարտելուց մի քանի օր հետո ընդունվել եմ աշխատանքի: Հետո ամեն ինչ փոխվեց: Մամայիս գործերը արդեն էդքան էլ լավ չէին ու արդեն իրենք էին ինձնից ֆինանսական կախվածության մեջ: Հիմա էլի մամաս աշխատում ա, բայց ինչ որ առումով էլի ես եմ օգնում իրեն: Ոչ մի անգամ մտքովս չի անցել Կապանում գնամ առանձին ապրեմ: Մամայից առանձին կապրեմ միայն 2 դեպքում՝
1. եթե քաղաքից տեղափոխվեմ
2. եթե ամուսնանամ:
Քաղաքից տեղափոխվելու մասին բազմիցս խոսել եմ մամայիս հետ: Դեմ չի, ընդհակառակը մի բան էլ կողմ ա: Ընդհանրապես մամաս շատ վստահ ա է ինձ վրա :)): Ճիշտ ա զրույցի մեջ ակնարկում ա, որ ավելի լավ կլինի, որ 1-ին տարբերակը լինի 2-րդից հետո :))
Մեծ եղբայրս մի քիչ առողջական խնդիրներ ունի ու չի կարող առանձին ապրել: Մամաս միշտ ասում է. «եթե ինքն էլ ձեզ նման լիներ ու ինքը ուզենար առանձին ապրեր, ես չէի խանգարի: Ես մենակ էլ կարող եմ ապրել, մենակ թե իմանամ, որ երեխաներս առողջ են ու իրենց լավ են զգում»:
Ցավոտ թեմա է ինձ համար, քանի որ ես էլ, կարելի է ասել, չեմ կարողանում կյանքս ինքնուրույն տնօրինել զուտ այն պատճառով, որ ծնողներիս հետ եմ ապրում, որովհետև, եթե ֆինանսականը մի կողմ դնենք, նրանց համար նորմալ երևույթ չէ, որ աղջիկ երեխան Երևանում վարձով ապրի, ասում են `ամոթ է~: ("Ամոթ", "խայտառակել" բառերի իմաստները նորմալ երբեք չեմ հասկացել) Հենց այդ պատճառով էլ կուզենայի, որ իմ երեխան 18տարեկանից կամ ուշ(երբ կուզենա), ինձնից առանձին ապրի: Ու դա բացարձակ չի նշանակում "երեխայի մասին քիչ մտածել" կամ նման մի բան, հակառակը:
Եղբայրներս գրեթե միշտ ծնողներիս խորհրդով են առաջնորդվել (չնայած իրենց կյանքերն էլ հեչ վատ չի դասավորվել :))), իսկ ես միշտ հաշվի եմ առել ծնողներիս կարծիքը, բայց վերջում իմ ուզածով եմ արել: Երբ էլ որ հնարավոր չի եղել իմ ուզածով անել, կոմպրոմիսի եմ գնացել, որ երկու կողմին էլ քիչ թե շատ շահավետ լիներ:
Համալսարանն ավարտելուց հետո ծնողներիս հորդորով ընդունվեցի ասպիրանտուրա անվճար հիմունքներով, մի քանի ամսից էլ գործ ճարեցի: Աշխատանքս էլ էնպես էր, որ իրիկունը հոգնած գալիս էի տուն ու ոչ հոդված կարդալու հավես ունեի, ոչ էլ դիսո գրելու ու ես իմ կյանքը էդ ուղղությամբ չէի պատկերացնում: Մի տարի ասպիրանտուրայիս գործերը կողքի բրախեցի, վերջում էլ մերոնց ասի, որ չեմ պաշտպանելու: Երրորդ համաշխարհային պատերազմ, դիտեք մեր տանը :)) Պապաս մեր կրթության հարցը չափից դուրս ցավոտ էր տանում ու մանավանդ, որ մեծ եղբայրս մի քանի տարի առաջ էլի նույն պատճառաբանությամբ ասպիրանտուրան կիսատ էր թողել, ուզում էր, որ գոնե ես պաշտպանեի: Անտեր ասպիրանտուրան էլ ինձ հեչ պետք չէր, ամենավերջին բանը, որ պատկերացնում էի, ես էի որպես դասախոս ինչ-որ պայթած հայկական բուհում: Պապայիս պատճառաբանությունն էն էր, որ ասպիրանտուրայի շնորհիվ բանակից կազատվեմ, ես էլ ասում էի, որ առանց էդ էլ թույլ տեսողության պատճառով օրինավոր ազատվում եմ: Մի խոսքով, կռիվ, պատերազմ, վիրավորանքներ ու պապայիս ուլտիմատումը՝ պիտի հաջորդ օրը գնամ գործի, դիմումս գրեմ դուրս գամ: Իմ ուլտիմատումն էլ՝ աշխատանքից դուրս կգամ, բայց չեմ պաշտպանի, կտեսնեք, որ սենց էլ կլինի:
Ես էլ գնացի դիմումս գրեցի (չնայած աշխատանքս շատ էի սիրում ու աճելու ու առաջ գնալու լիքը հնարավորություններ կային), բայց հետագա 7-8 ամիսների ընթացքում բացարձակապես ոչ մի բան չարեցի, բացի նոր գործ փնտրելուց: Էդ ընթացքում Երևանում էի, նույնիսկ տուն չեմ գնացել, որ հանկարծ վեճերը չվերսկսվեն: Վերջում ուրիշ գործ ճարեցի, պապաս էլ համակերպվեց էդ մտքի հետ, որ չեմ պաշտպանելու ու կյանքը շարունակվեց իր հունով:
Բայց հիմա մտածում եմ, ինչ ճիշտ բան եմ արել, որ հանկարծ պաշտպանած լինեի ու հիմա ինչ-որ բուհում աշխատեի որպես խոսքի ավագ լաբորանտ՝ շրջապատված սովետի մնացորդ դասախոսներով, դժբախտությունից հաստատ ինքնասպան եղած կլինեի :))
Ինձ թվում ա` ես էլ անձնական հարաբերություններում շատ իշխող բնավորություն ունեմ` ոչ էնքան վերահսկելու, ուղղություն ցույց տալու, որքան տեղյակ լինելու առումով: Դե հատկապես դա կարար անդրադառնար եղբորս վրա, եթե ինքն էդքան իրան ասածի ու ինքնուրույն չլիներ: Քանի որ ես էլ կոնֆլիկտներ չեմ սիրում, աշխատում եմ առիթ չտալ:)) Բայց շփման մեջ էլ շատ եմ նկատել, որ ավելորդ հոգատարության դրսևորումները կարան դիմացինի համար անցանկալի լինել, ու էդ բնավորության գիծս հակասության մեջ ա իմ մտածողության հետ, որ եթե մարդը ինչ-որ կերպ իրան լավ ա զգում, պետք չի իմ ճիշտը փաթաթել իր վզին. ո՞նց կարելի ա մարդուն ասել, որ էն, ինչը իրան երջանիկ ա դարձնում, սխալ ա: Չի կարելի, բայց մեկ-մեկ անում եմ, չնայած հնարավորինս աշխատում եմ վերահսկել ինձ: Ասելս էն ա, որ էդ հայ ծնողների համախտանիշից ես էլ ունեմ ու ինձ անձնական հարաբերություններում շատ ա խանգարում: Հուսով եմ, երբ երեխաներ ունենամ, շատ չեն տուժի դրանից, չնայած պատկերացնում եմ, որ դժվար հնարավոր լինի էդ բնավորությունից լիովին ազատվելը մանավանդ, երբ հարցը իմ երեխաներին վերաբերվի:
Ես արդեն քանի անգամ ասել եմ տարբեր թեմաներում,որ ծնողները պետք է ազատ թողնեն երեխային տարիքին հատուկ կենսափորձ ձեռք բերելու,կուտակելու համար,իսկ իրենք լինեն նայողի ու օգնողի դերում,միշտ ձեռք մեկնեն: Երեխան էլ,բնականաբար,ոչ թե ամեն քայլին պետք է արհամարի ծնողի ասածն ու իր ասածը առաջ տանի,այլ նրա ունեցած կենսափորձն օգտագործի իր օգտին: Ուղղակի երբեմն ծնողներն էլ չգիտեն,թե ինչ են ուզում իրենց երեխայից: Ասածիս մասին մի բան պատմեմ,որ իմ վրա շատ ազդած դեպքերից է:
Բոլորիս հայտնի է,որ դպրոցի ավագ դասարաններում համարյա բոլորը լրացուցիչ դասերի են գնում,պատրաստվում են ընդունելության քննություններին: Ու դա ոչ միայն ժամանակ,այլև զգալի գումար է խլում ընտանեկան բյուջեից: Ընկերուհիներիցս մեկն էլ էդպես պատրաստվում էր:Շաբաթը 7 օրր ունի,ինքը 8 անգամ էր լրացուցիչ պարապում: Ո՛չ մի ընկերական հավաքույթի,կնունք-ծնունդի Մ-ն չէր գալիս,ավելի ճիշտ՝ չէին թողում.դասա անում: Էդպես դպրոցն ավարտեցինք,դեռ բոլոր քննություններն էլ չէինք հանձնել,մեկ էլ... Մի սիրուն օր Մ-ն հերթական քննությանը չի գալի ու կողքից լսում ենք,որ իրան ամուսնացրել են: Է,հետո՞... Բա մինչև էդ արածի իմաստը ո՞րն էր:
Նենց որ,իրենց երեխաներից հնազանդություն պահանջող ծնողները պիտի նախ և առաջ իրենք իրենց հասկանան: Ու բոլորս էլ պիտի հասկանանք,որ ոչ թե լսող երեխա ունենալնա լավ,այլ խելոք,զարգացած ու ինքնուրույն: Մենք մի օր չենք լինելու,բա մեզնից հետո՞ ով կթելադրի:
StrangeLittleGirl
19.01.2014, 20:48
Ինձ թվում ա` ես էլ անձնական հարաբերություններում շատ իշխող բնավորություն ունեմ` ոչ էնքան վերահսկելու, ուղղություն ցույց տալու, որքան տեղյակ լինելու առումով: Դե հատկապես դա կարար անդրադառնար եղբորս վրա, եթե ինքն էդքան իրան ասածի ու ինքնուրույն չլիներ: Քանի որ ես էլ կոնֆլիկտներ չեմ սիրում, աշխատում եմ առիթ չտալ:)) Բայց շփման մեջ էլ շատ եմ նկատել, որ ավելորդ հոգատարության դրսևորումները կարան դիմացինի համար անցանկալի լինել, ու էդ բնավորության գիծս հակասության մեջ ա իմ մտածողության հետ, որ եթե մարդը ինչ-որ կերպ իրան լավ ա զգում, պետք չի իմ ճիշտը փաթաթել իր վզին. ո՞նց կարելի ա մարդուն ասել, որ էն, ինչը իրան երջանիկ ա դարձնում, սխալ ա: Չի կարելի, բայց մեկ-մեկ անում եմ, չնայած հնարավորինս աշխատում եմ վերահսկել ինձ: Ասելս էն ա, որ էդ հայ ծնողների համախտանիշից ես էլ ունեմ ու ինձ անձնական հարաբերություններում շատ ա խանգարում: Հուսով եմ, երբ երեխաներ ունենամ, շատ չեն տուժի դրանից, չնայած պատկերացնում եմ, որ դժվար հնարավոր լինի էդ բնավորությունից լիովին ազատվելը մանավանդ, երբ հարցը իմ երեխաներին վերաբերվի:
Շին, ընդհանրապես մեր մշակույթում բավական տարածված երևույթ ա սեփական ճիշտը դիմացինի վզին փաթաթելը: Ուղղակի ծնողների հարցը մի քիչ ուրիշ ա, որովհետև դու, ասենք, հարևան Մարուսից ֆինանսական կախվածություն չունես, ինչքան ուզում ա, թող ասի, որ ամոթ ա՝ աղջիկը ուշ ժամին տուն ա գալիս, իսկ ծնողների դեպքում լինում ա ֆինանսական կախվածություն, ինչի արդյունքում իրանց կարծիքը, որոշումներն ու ուրիշ լիքը անդուր բաներ փաթաթվում են երեխայի գլխին: Չնայած պիտի ասեմ, որ նույնիսկ ֆինանսական անկախության դեպքում էլ ծնողից լրիվ պոկվելը ֆանտաստիկայի ժանրից է: Համաձայն չե՞ք:
Էս էլ իմ ցավոտ թեման է: :))
Ուրեմն, մինչև ԱՄՆ սովորելու գնալս, բավականին կախված էի ծնողներիցս. դե անչափահաս էի, սեփական եկամուտ էլ չունեի: Ինձ տանը շատ էին ասում, որ ինքնուրույն չեմ կարող ապրել, սեփական գլուխս չեմ կարող պահել, անբան եմ, էս եմ, էն եմ: Բայց դե ես հո ինձ գիտեի՞:
Ծնողներիցս լրիվ անկախ՝ թե՛ ֆինանսապես, թե՛ ընդհանրապես կես տարուց էլ քիչ եմ ապրել, բայց դե էդքանն էլ բավարար էլ հասկանալու համար, թե ինչպիսի կյանք եմ ես ուզում: Էնպես չէր, որ ես գիշերը փաբերից ու փարթիներից տուն չէի գալիս, շա՜տ ավելի տնակյաց կյանք էի վարում, քան ասենք էստեղ, բայց մի տեսակ ազատություն կար, որն անփոխարինելի է:
Օրինակ, ծնողներս մի զարմանալի բնավորության գիծ ունեն. հանգիստ սրտով թողեցին, որ հազարավոր մղոններ հեռու գնամ, ոչինչ չասացին, երբ ես մենակս ԱՄՆ-ի մի ծայրից մյուսն էի գնում, բայց արի ու տես, երբ տասնմեկից հետո տուն պիտի գամ, հայրս միշտ ասում է՝ գամ կանգառ, ուղեկցեմ: Ինքը միշտ վտանգավորությունն է վկա բերում, բայց ես հո գիտեմ, որ Երևանը շատ անվտանգ քաղաք է՝ հիշելով Նյու-Յորքում հանդիպող տարօրինակ մարդկանց ու Չիկագոյի մաֆիայի մասին պտտվող լեգենդները, էլ չեմ ասում, որ իմ քաղաքում մի տրոլիկ էր ընդամենն աշխատում ու դրանից բացառապես բոմժերն էին օգտվում:
Ինչևէ, էդ կես տարում ես չափահաս դարձա, բայց ավելի մեծացա, քան զուտ ֆիզիկական տարիքը: Մենակ ու անկախ լինելուց հետո ավելի ցավոտ էր իմ համար էս գերհոգատարությունն ու ինձ մանկապարտեզի բալիկի պես վերաբերելը:
Բայց դե ես ծնողներիս հետ մի քանի անգամ արդեն խոսել եմ, բացատրել եմ ու արդեն իրենք էլ են զգում փոխվելու անհնրաժեշտությունը: Ոչ մի կոնֆլիկտ չեմ ունեցել, ասածի հակառակը չեմ արել, որովհետև էդ հարցին սխալ մոտեցում է: Մնում է աշխատանք գտնեմ ու ամեն ինչ ավելի կլավանա, իսկ մենակ ապրելը... Հմ, երազանք է Հայաստանի պայմաններում:
Ռուբի ջան, ես քո պապային շատ լավ հասկանում եմ։ Բացատրեմ, թե ինչու։
Հայաստանում շատ են քյառթ լակոտ «լավ տղերքը», որոնց համար աղջիկ կպցնելը ինքնահաստատվելու ու իրանց մտային ուռոդությունը բավարարելու մեթոդ ա։ Ու որպես տղամարդ ինքը շատ լավ գիտի, թե քեզ նման երևույթները ոնց կարան նայեն։
Վստահ կարամ ասեմ, որ շատ ամերիկացիների, եվրոպացիների ու այլ ազգերի ներկայացուցիչների համար դա տենց խնդիր չի։ Նույն Ռուսաստանը վերցրու։ Ռուսի համար աղջիկ կպցնելը տենց ռիտուալ չի, ոնց որ Հայաստանում։ Չեն նվաստացնում էտ աստիճան։
Նույնն էլ ստեղ՝ դոմինիկյանում, որտեղ ամեն քայլափոխի տղերքը աղջիկ ու տղա են կպցնում, աղջիկներն էլ տղա ու աղջիկ։ Բայց ստեղ տենց վուլգար չի դա։ Դաժը կպցվող աղջիկները «բոզ» ու «փչացած» պիտակները չեն ստանում իրանց վրա։
Իսկ Հայաստանում մի անգամ աղջիկը շփոթվի ժպտա մեկին արդեն ինչ ասես չեն ասի։
Ես չեմ ընդհանրացնում, պարզապես նշում եմ, որ նման մտածելակերպի մարդիկ ինքս շատ-շատ եմ տեսել Հայաստանում։
Կարծում եմ դրա համար էլ պապադ նման կերպ է արձագանքում։ Որովհետև ինչքան էլ ցավալի լինի էտ փաստը, բայց դա տենց ա, որ տաս հազար կիլոմետր հեռու ամերիկայում քո խաթրին նենց չեն կպնի, ոնց քո հայրենիք Հայաստանում քո եղբայրները քեզ կկպնեն։
Հա բայց ստրուկի դաստիարակություն տված ծնողի երեխան սովորաբար ստրուկ էլ մնում ա ու կուրորեն ենթարկվում ա:
Ու սովորաբար իրանք ստրուկ են մնում ոչ միայն իրանց ծնողներին, այլ ուրիշների հետ հարաբերություններում էլ են իրենք իրենց դնում ստրուկի կարգավիճակում։
Ծնողները չպետք է վախենան իրանց երեխայի ընկնելուց՝ կյանքում սխալներ անելուց ու դրանց արդյունքները ստանալուց։
Ծնողները պետք է հասկանան, որ երեխան սեփականություն չի, չի կարելի քո վախերը ու կարծիքները երեխայի գլխին փաթաթել։ Երեխան դա 16-18-20 տարվա պրոեկտ ա։ Մեծացնում ես ՄԱՐԴ ու սովորեցնում մտածել, դատողություններ անել, որոշումներ կայացնել, որոշումների հետևանքները կանխատեսել, սեռական դաստիարակություն ես տալիս, բացատրում ես ոնց պիտի պաշտպանվի և այլն։
Բայց միշտ պետք է հիշել, որ դիմացինդ ՄԱՐԴ Է։ Դու մարդ ես մեծացնում ոչ թե երեխա։
Իմ ծնողները հենց էտ ձև են դաստիարակել ինձ։ Թեև մայրս թունդ հավատացյալ ա և շատ կառչած ա իր կրոնական սկզբունքներին, բայց նա ինձ լրիվ ազատ է մեծացրել՝ թողնելով ցանկացած որոշում իմ վրա։ Ու եթե նույնիսկ ես արել և անում եմ բաներ, որոնք իր դուրը չեն գալիս, իրեն ցավ են պատճառում ինքը պարզապես իրա կարծիքն ա ասում ու միշտ նշում ա, որ երբ ես իր կարիքը ունենամ, ուզենամ իր հետ խոսել, կիսվել ինքը երջանիկ կլինի։
Ու նման հարաբերություններում ես իմ ծնողներին շատ-շատ եմ հարգում։ Որովհետև տեսնում եմ հարգանք իրենց կողմից իմ կյանքի, իմ որոշումներ կայացնելու վերաբերյալ։
Ես իրանց հոգ եմ տանում բոլոր առումներով, ամեն շաբաթ հանգստյան օրերին մի տեղ գնում ենք ընտանիքով և այլն։ Բայց անձնական կյանքը իրենք թողնում են անձնական։ Ու ամենահետաքրքիրը էն ա, որ ծնողներս, մանավանդ մայրս ահավոր ուշադիր մայր է ու շատ-շատ անձնազոհ։ Այսինքն նենց չի, որ իրա համար մեկ ա թե ինչ կլինի։ Ինքը լրիվ հակառակն ա։ Բայց հալալ ա իրան, որ դրա հետ մեկտեղ էնքան ուժ ունի իրա մեջ, որ զսպում ա իրեն ու հասկանում, որ ես ունեմ իմ կյանքը, որը ես եմ կառուցում իմ սկզբունքներով։
Ruby Rue
20.01.2014, 05:50
Ռուբի ջան, ես քո պապային շատ լավ հասկանում եմ։ Բացատրեմ, թե ինչու։
Հայաստանում շատ են քյառթ լակոտ «լավ տղերքը», որոնց համար աղջիկ կպցնելը ինքնահաստատվելու ու իրանց մտային ուռոդությունը բավարարելու մեթոդ ա։ Ու որպես տղամարդ ինքը շատ լավ գիտի, թե քեզ նման երևույթները ոնց կարան նայեն։
Ժառ ջան, պահ է գալիս, որ նույնիսկ ես եմ հայրիկիս հասկանում: :)) Հասկանում եմ, որ Հայաստանում քյառթերի սուրբ պարտականությունն է աղջիկների կպցնելը, կամ նվազագույն դեպքում՝ մի քիչ տարբերվող արտաքինով աղջիկներին ռեպլիկահարելը: Բայց ես երբեք էլ բանի տեղ չեմ դրել, չեմ կպել ու չեմ հրահրվել: :) Ախր էդ աղջիկ կպցնողներն էնքան ուռոդ ու բռի երևույթներ են, որ սիրտդ խառնում է, էլ ու՞ր մնաց բանի տեղ դնես իրենց կամ վատ զգաս դրանից: Մի քանի օր առաջ էստեղ գրել էի (http://www.akumb.am/showthread.php/29953-%D5%84%D5%A1%D5%B6%D6%80%D5%A1%D5%BA%D5%A1%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80?p=2461072&viewfull=1#post2461072) էդպիսի մի քանի ուռոդի մասին:
Վստահ կարամ ասեմ, որ շատ ամերիկացիների, եվրոպացիների ու այլ ազգերի ներկայացուցիչների համար դա տենց խնդիր չի։ Նույն Ռուսաստանը վերցրու։ Ռուսի համար աղջիկ կպցնելը տենց ռիտուալ չի, ոնց որ Հայաստանում։ Չեն նվաստացնում էտ աստիճան։
Նույնն էլ ստեղ՝ դոմինիկյանում, որտեղ ամեն քայլափոխի տղերքը աղջիկ ու տղա են կպցնում, աղջիկներն էլ տղա ու աղջիկ։ Բայց ստեղ տենց վուլգար չի դա։ Դաժը կպցվող աղջիկները «բոզ» ու «փչացած» պիտակները չեն ստանում իրանց վրա։
Իսկ Հայաստանում մի անգամ աղջիկը շփոթվի ժպտա մեկին արդեն ինչ ասես չեն ասի։
Ես չեմ ընդհանրացնում, պարզապես նշում եմ, որ նման մտածելակերպի մարդիկ ինքս շատ-շատ եմ տեսել Հայաստանում։
Սրա հետ էլ եմ համարյա լրիվ համաձայն: Օրինակ՝ Նյու Յորքի Empire State Building-ում էի, մի քանի տղա փորձեցին ինձ էսպես ասած կպցնել: Բայց էդ ամենն էնքան քաղաքակիրթ ու նորմալ էին անում, որ դու ոչ թե նեղվում էիր դրանից, այլ նույնիսկ ինչ-որ տեղ լավ զգում: Ու քո պատասխանն էլ ընդունում էին ու մեկ անգամից ավել չէին շարունակում: Ժպտում էին, ասում, որ ուրախ էին ծանոթանալ ու անցնում առաջ: Մեկն էլ վերջում ասաց, որ ընկերոջս փոխանցեմ, որ շատ սիրուն եմ: :oy Դե ես էլ փոխանցեցի: :))
Նույնն էլ Չիկագոյում, Վաշինգտոնում ու մեր գեղերում. ամեն ինչ էլ վուլգարությունից ու հետին մտքերից զուրկ էր, որովհետև էնտեղ մարդիկ ասում են այն ինչ իրենց մտքին կա:
Կարծում եմ դրա համար էլ պապադ նման կերպ է արձագանքում։ Որովհետև ինչքան էլ ցավալի լինի էտ փաստը, բայց դա տենց ա, որ տաս հազար կիլոմետր հեռու ամերիկայում քո խաթրին նենց չեն կպնի, ոնց քո հայրենիք Հայաստանում քո եղբայրները քեզ կկպնեն։
Ուղղակի ես ուզում եմ, որ հայրս հասկանա, որ կարող եմ ինքս ինձ պաշտպանել: Հա, ես համոզված եմ, որ սույն քյառթակերպերը միայն մեծ-մեծ խոսել են կարող ու վտանգավորությամբ չեն կարող մանյակներ հետ համեմատվել: Բայց երեկոյան ամեն ուշ տուն գալս պատմություն դարձնելը ոչ միայն սույն էակներն են, այլև հարևանները, ովքեր պարտադիր պիտի քննարկեն, թե ով ժամը քանիսին է տուն գալիս ու ըստ դրա լավ աղջիկ լինելու աստիճանը որոշեն:
Իսկ ես ընդհանրապես թքած ունեմ հասարակության էս հատվածի վրա ու ուզում եմ՝ իրենք էլ փոխվեն ու չկարևորեն դա:
Հ.Գ. Կարոտել եմ Ալաբամաս: :(
StrangeLittleGirl
20.01.2014, 08:34
Ժառ, բայց մի բան ասեմ էլի: Քյառթերը օրը ցերեկով էլ են աղջիկ կպցնում: Հիմա ի՞նչ, պիտի հայ պապաները չթողնե՞ն, որ իրանց աղջիկները մենակով տնից դուրս գան:
Ժառ, բայց մի բան ասեմ էլի: Քյառթերը օրը ցերեկով էլ են աղջիկ կպցնում: Հիմա ի՞նչ, պիտի հայ պապաները չթողնե՞ն, որ իրանց աղջիկները մենակով տնից դուրս գան:
Բյուր ջան, իհարկե դա նկատի չունեմ։
Պարզապես ուզեցել եմ նշել, որ հոր անհնագստությունն իրա հիմքերն ունի ու որ էտ 10 հազա կմ հեռու լինելը ավելի թեթև են տանում դա ունի իր պատճառները։ Էտ գրառումս ավելի շատ լրիկական շեղում էր թեմայից :)
Իմ կարծիքով ծնողները պետք է դաստիարակեն ինքնուրույն մարդ անկախ նրանից, թե որ երկրում են գտնվում։
StrangeLittleGirl
20.01.2014, 22:08
Բյուր ջան, իհարկե դա նկատի չունեմ։
Պարզապես ուզեցել եմ նշել, որ հոր անհնագստությունն իրա հիմքերն ունի ու որ էտ 10 հազա կմ հեռու լինելը ավելի թեթև են տանում դա ունի իր պատճառները։ Էտ գրառումս ավելի շատ լրիկական շեղում էր թեմայից :)
Իմ կարծիքով ծնողները պետք է դաստիարակեն ինքնուրույն մարդ անկախ նրանից, թե որ երկրում են գտնվում։
Ժառ ջան, հանուն արդարության մի բան էլ պիտի ասեմ: Մեզ մոտ ինչքան էլ աղջիկ կպցնելը վուլգար ու զզվելի լինի, «անշառ» բան ա, մինչդեռ էդ մի քանի հազար կմ էն կողմ բռնաբարության դեպքերը հեչ քիչ չեն: Երևի հայ պապաները դրա մասին չգիտեն, եսի՞մ:
Ժառ ջան, հանուն արդարության մի բան էլ պիտի ասեմ: Մեզ մոտ ինչքան էլ աղջիկ կպցնելը վուլգար ու զզվելի լինի, «անշառ» բան ա, մինչդեռ էդ մի քանի հազար կմ էն կողմ բռնաբարության դեպքերը հեչ քիչ չեն: Երևի հայ պապաները դրա մասին չգիտեն, եսի՞մ:
Բյուր, ես էլ հանուն արդարության պիտի խոստովանեմ, որ իմ կարծիքը հայկական քյառթ մասսայի հանդեպ ու իրանց ցանկացած արարքի հանդեպ խիստ չափազանցված ու սուբյեկտիվ ա։ Ես ուղղակի գենային մակարդակով զզվում եմ էտ երևույթներից, դրա համար էլ էս հարցում իմ համար ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա՝ կամ ոչինչ, կամ ամեն ինչ։
Ես ուղղակի արտասահմանում, նույնիսկ հենց նույն ռուսաստանում, որից զզվում եմ, հազար անգամ հարգալից վերաբերմունք եմ տեսնում ու ավելի արխային ու հանգիստ եմ անցկացնում առօրյաս քան Հայաստանում։
StrangeLittleGirl
20.01.2014, 22:53
Բյուր, ես էլ հանուն արդարության պիտի խոստովանեմ, որ իմ կարծիքը հայկական քյառթ մասսայի հանդեպ ու իրանց ցանկացած արարքի հանդեպ խիստ չափազանցված ու սուբյեկտիվ ա։ Ես ուղղակի գենային մակարդակով զզվում եմ էտ երևույթներից, դրա համար էլ էս հարցում իմ համար ամեն ինչ սև ու սպիտակ ա՝ կամ ոչինչ, կամ ամեն ինչ։
Ես ուղղակի արտասահմանում, նույնիսկ հենց նույն ռուսաստանում, որից զզվում եմ, հազար անգամ հարգալից վերաբերմունք եմ տեսնում ու ավելի արխային ու հանգիստ եմ անցկացնում առօրյաս քան Հայաստանում։
Ժառ, թեմայից շեղվում ենք, բայց էնքան էլ համաձայն չեմ... նույն Նիդեռլանդներում կպցնելու շատ ավելի տհաճ դեպքի եմ հանդիպել, որ սաղ կյանքս չեմ մոռանա, ինչը Հայաստանում երբեք չեմ տեսել:
Ժառ, թեմայից շեղվում ենք, բայց էնքան էլ համաձայն չեմ... նույն Նիդեռլանդներում կպցնելու շատ ավելի տհաճ դեպքի եմ հանդիպել, որ սաղ կյանքս չեմ մոռանա, ինչը Հայաստանում երբեք չեմ տեսել:
Իսկ դու փորձիր քո հանդիպած դեպքերի տոկոսային հարաբերությունը հաստատել։ Ես երբ տենց եմ անում շատ հստակ տեսնում եմ, որ կոնկրետ էս առումով մեծ տարբերություն կա Հայաստանի ու էն երկրների միջև որտեղ ես եղել ու ապրել եմ։ Որքան հաճախ ու ինձ դրսևորումներով են հանդիպում նման դեպքերը։
StrangeLittleGirl
21.01.2014, 10:19
Իսկ դու փորձիր քո հանդիպած դեպքերի տոկոսային հարաբերությունը հաստատել։ Ես երբ տենց եմ անում շատ հստակ տեսնում եմ, որ կոնկրետ էս առումով մեծ տարբերություն կա Հայաստանի ու էն երկրների միջև որտեղ ես եղել ու ապրել եմ։ Որքան հաճախ ու ինձ դրսևորումներով են հանդիպում նման դեպքերը։
Ժառ, վերջին անգամ կպցնելու դեպք որ հիշում եմ Հայաստանում, մի չորս-հինգ տարի առաջ էր, էն էլ գիշերվա ժամը հազարը, էն էլ ես կարճ յուբկայով էի: Կպցնողը հավանաբար մտածեց պրաստիտուտկա եմ: Դրսերում շատ ավելի շատ ա էղել (Նիդեռլանդներում, մյուս երկրներում չի պատահել): Համարյա ամեն անգամ, երբ հեծանիվով չէի լինում, մի բան գլխիս գալիս էր:
Ծնողական անհանգստությունն ու հոգատարությունը պետք է չափի մեջ լինի՝ հակառակ դեպքում երեխան կարող է որոշ բաներ թաքցնի ու երբ մի օր այդ ամենը ջրի երես դուրս գա, հաստատ լավ հետևանքներ չեն լինի: Կարծում եմ բոլոր երեխաներն էլ քիչ թե շատ վստահության կարիք են զգում, ամեն ինչ չի, որ պետք է ծնողը որոշի:
Երբ երեխան հիվանդանում է՝ ծնողի հոգատարությունը հասնում է վերին աստիճանի, անձամբ ե՛ս նման դեպքերում շատ եմ նեղվել ու ջղայինացել, հիվանդությունն ինձ համար ավելի՛ տանելի է եղել քան իրենց անհանգստությունը, որովհետև մի թեթև բանից մեծ պատմություն են սարքում:
Բայց շատ դեպքերում ծնողական խորհուրդն ու միջամտությունը իրոք օգնում է, օրինակ՝ կարող է պատահել, որ ծնողը ավելի լավ հասկանա, թե ի՞նչ է ուզում իր երեխան, ի՞նչ է նրան պետք, իսկ երեխան հետո՛ է հասկանում, որ ճիշտ ուղու վրա է, իսկ եթե գործեր իր ուզածով, անպայման մի բանի պակաս կզգար:;)
Իսկ կոնֆլիկտներով, վեճերով ու աղմուկ-աղաղակով հաստատ հարց չի լուծվի, այլ ընդհակառակը, եթե անգամ չսրվեն հարաբերությունները ու վեճն ավարտվի շատ հանգիստ զրույցով, միևնույնն է ամեն մեկը կմնա իր կարծիքին ու հետագայում տվյալ թեման նորից կարծարծվի, նույն ոգով: Ծնողն ամեն անգամ երեխայի հակաճառությանն ու արժանանալով ավելի ու ավելի կկորցնի իր վստահությունը, իսկ երեխան ամեն անգամ հանդիմանություններ լսելով՝ կնեղվի, կմտածի, որ իրեն ոչ ոք չի հասկանում:
Էկա ասեմ, որ ուղեղիս ոչ մի հատվածում չեմ կարող տեղավորել էն հանգամանքը, որ աղջիկ- էրէխեքի անունները Տիգրանուհի, Հայկուհի, Հրաչուհի և առավելևս Սեյրանուհի են դնում:
Ու պատկերացրեք, թե դրանց կրճատ տարբերակները ո՞նց պիտի լինի.. Տիկո՞, Հայկո՞, Հրաչո՞ կամ Սերո՞: :))
Չգիտեեեեմ...ամեն դեպքում անուն ընտրելիս` պիտի առաջնորդվել այն սկզբունքով, որ դրանց կրճատ տարբերակները բարեհունչ լինեն: Ինչի՞ պիտի ձեր սխալ ընտրությունը պատճառ դառնա, որ ձեր էրէխեն բարդույթավորվի: :esim
Հա, ի դեպ, վերը նշված անունների արական տարբերակները սիրում եմ ու դրանց դեմ ոչինչ չունեմ :) :flower
Խայտառակ էղաաա :D
Մոդերնեեեեր, փրկեեեք` տեղափոխելով էն անունների թեմա
Ծերացել եմ :))
Հ.Գ. Ապրես Գև :)
Փոքրիկ շրջմոլիկ
22.01.2014, 00:10
6-րդ դասարանում ծնողներս համոզում էին, որ Ֆիզմաթ դպրոց տեղափոխվեմ: Բայց ես ոչ մի կերպ չէի համաձայնվում: Մամաս առանց ինձ ասելու գործերս տվել էր Ֆիզմաթ, որ քննությանը մասնակցեմ, եղբայրս էլ հետս մաթեմ էր պարապում, բայց նենց, որ ես չհասկանամ քննության համար ա, ետ ընթացքում էլ համոզում էին: Բայց ինչքան շատ էին խոսում ետ մասին, ենքան հակակրանք էր առաջանում մոտս, մի կողմից էլ արդեն «պրինցիպի» հարց էր դառել, որ չէ, պիտի իմ ասածով լինի ու վերջ :)): Տենց էլ չհամոզվեցի ու եթե էն ժամանակ ակումբ մտնեի, հաստատ «Ի՞նչն է ազդում ձեր նյարդերի վրա» թեմայում Ֆիզմաթ Դպրոց էի գրելու: Մի խոսքով ինձ չկարացան քննությանը տանեն ու ես մնացի իմ դպրոցում, իսկ հաջորդ տարի, երբ մամաս հույսը լրիվ կտրել էր, ինքս ցանկացա, պարապեցի ու ընդունվեցի ֆիզմաթ :) Հիմա Ֆիզմաթը իմ դպրոցի իդեալն ա ու իմ նախկին դասարանցիներից յուրաքանչյուրը ինձ համար գնալով ավելի ու ավելի թանկ ա դառնում: ես չեմ կարա հաստատ ասեմ, որ եթե ստիպողաբար գնայի, վատ էր լինելու, բայց ես մեկ ա ոչ մի վայրկյան չեմ փոշմանել, որ չեմ լսել մերոնց: 9-րդ դասարանում էլ չլսեցի ու քոլեջ ընդունվեցի: մինչև հիմա մերոնց կարծիքով ես սխալ եմ արել, բայց մեկ ա ես գոհ եմ իմ ընտրությունից ու չեմ փոշմանել :)
Ուզում եմ ասեմ, ամեն դեպքում կարծում եմ ծնողը երեխայի տեղը որոշելու իրավունք չունի: Մարդ ինքն ավելի լավ գիտի ինչ ա ուզում, քան թեկուզ հարազատ ծնողը:
Ծանոթներիցս մեկը, ով 18 տարեկան աղջիկ ա, սիրահարվել ա ռուս տղայի, ով Հայաստան գնում գալիս ա: Բայց ծնողները ոչ մի կերպ չեն ուզում ընդունեն, որ իրանց փեսան կարա ռուս լինի ու ընտրության առաջ են դրել՝ կամ մենք, կամ ինքը: Խեղճ աղջիկը չգիտի ինչ անի: Բա սենց կարելի ա՞ :sad
Lanterfant
22.01.2014, 14:06
Իմ ընկալմամբ, ի տաբերություն էն ամերիկացու տեսակետի, էս խնդիրները մի քիչ դժվար ա վերլուծել անկախ երկրի տնտեսական իրականությունից: Մեր մոտ, Հոլանդիայում, համարյա բոլորը իրենց ծնողների տանից դուրս են թռչում որ 18-20 տարեկան հասնեն: Սակայն դա չի նշանակում որ ֆինանսական անկախություն են հասնում՝ մեծ մասը համ պետութունից թոշակ (ճգնաժամից սկսած դա սովորաբար փոխառություն է դարձել), համ էլ ծնողների կողմից ինչ-որ չափով ֆինանսական աջակցություն են ստանում:
Ինձ թվում ա որ էն փաստը, որ մեր մոտ պետությունը բոլոր ուսանողներին հնարավորություն է տալիս անկախ իրենց ծնողներից ապրել, բավականին մեծ ազդեցություն ունի ծնողների պահվածքի վրա: Եթե իրենց էրեխեքին ազատ չեն թողնում, ապա միշտ փախչելու հնարավորություն կա իրենց համար: Առավել ևս, քանի որ մեր մոտ արդեն վաթսունականներից ա որ ուսանողները սովորաբար իրենց ծնողների մոտ չեն ապրում, ուղղակի նորմալ ա համարվում, անգամ հասունանալու անհրաժեշտություն, որ երիտասարդները ինքնուրույն պետք է հայտնաբերեն ու սովորեն, թե ինչպես պատասխանատու կյանք ապրել, փորձի միջոցով:
Միգուցե ձեր նկարագրած խնդիրներն էլ մի քիչ կապված են Հայաստանի ժողովրդագրական վիճակի հետ՝ փոքր երկիր, որի բնակչությունից համարյա կեսը մայրաքաղաքում ա ապրում: Հոլանդիան էլ ա շատ փոքր, բայց բնակչությունը հարյուրավոր միջին չափի քաղաքներին ա բաժանվում, դրա համար սովորաբար ուսանողները ընտրում են իրենց ծննդավայրից դուրս սովորել: Իսկ Հայաստանում, ինձ թվում ա, նույնիսկ մարզերում մեծացած երիտասարդների մեծ մասը ինչ-որ բարեկամ ունի Երևանում, որ մեկ-մեկ կարող ա զսպել իրա ազատությունը:
Օրինակ, մի ընկեր ունեմ որ Թուրքիայում ա ապրում, էնտեղ մեծ քաղաքներում շատ սովորական ա որ ուսանողները իրենց ընտանիքից անկախ են ապրում, ուղղակի այն ժողորվրդագրական պատճառով, որ երկիրը ահավոր մեծ ա: Եվ էդ հետևանքով էլ, օրինակ, նախամուսնական սեռական հարաբերություններ շատ ավելի հաճախ են լինում քան (ինձ թվում ա) Հայաստանում, չնայած որ հասարակությունը դա ահագին բացասական ա վերաբերվում: Միևնույն պահին, էնտեղ «ավանդական բարոյականության պահպանող» պետությունը շատ է վախենում տենց ազատության դրսևորումներից, հիմա անգամ փորձում ա ապօրինի դարձնել զույգերի միասին ապրելը ամուսնությունից առաջ:
Մի քիչ շեղվել եմ, բայց էս օրինակներով ուղղակի ուզում էի բացատրել որ իմ կարծիքով երկրի տնտեսությունը, ժողովրդագրական վիճակը, քաղաքականությունը շատ ազդեցիկ կարող են լինել էդ ձեր նկարագրած հայկական ծնողների «համախտանիշի» վրա:
Շատ հաճելի էր սենց թեմա գտնելը: :)
Հայ ծնող՝ համատարած սիմբիոտիկ դաստիարակություն: նախօրոք լուծել երեխայի հնարավոր բոլոր պրոբլեմները, ամեն ինչից "պաշտպանել": Ու ահա հետո գործ ունենք դեռահասի, պատանու հետ ով մատը մատին տալ չի կարող, չիորովհետև ինքնուրույն որևէ բան չի ձեռնարկել, ինքնուրույն որևէ խնդրի դեմ չի պայքարել , որևէ լուծում չի գտել: ՈՒ ոնց կարա էս երեխան ինքնահաստատվի՞:Եթե այսպիսի երեխային , եթե նույնիսկ հաջողվի հետագայում իր տեղը գտնել կյանքում, ապա միայն ինքն իր հետ դեմ արված հազարավոր դաժան կռիվներից հետո: Ու պատմության ամենատխուր պահն էն ա, որ ծնողն անում ա ամենաանկեղծ , ամենանվիրական զգացմունքներից դրդված:
Ես ինքս էս դաստիարակության արդյունքներից եմ ու վերջապես ազատվել եմ էդ լծից: Հիմա մենակ եմ ապրում, իմ գլխի, մտքերի, գործողությունների տերն ու պատասխանատուն եմ: Չնայած երևույթը լրիվ չի վերացվել, այլ՝ ես սովորել եմ նաև հարմարվել ինչ-ինչ բաների:
Մի խոսքով, եթե մարդ ուզում ա լինի հասարակությանը պիտանի մարդ, լավ մասնագետ, լավ մայր կամ հայր, լավ ամուսին կամ կին, ուրեմն պետք ա ազատվի էդ կապանքներից: Ուրիշ ելք չկա:
Հ.գ. Մի տղա կա, տղամարդ ավելի շուտ, 35+ տարեկան, ու իրա մաման մինչև հիմա ամեն օր այցելում ա իրան, խնամելու, շորեր հարդուկելու բան: Ու ամենահետաքրքիրն էն ա, որ էդ տղան ամուսնացած ա: Կնոջ սաղ կռիվ-մռիվները ավելորդ են անցել, երևույթը շարունակվում ա: Սա ա սովետի արժեհամակարգով հիվանդ մնացած մեր հայ ծնողը: Ի՞նչ սերունդ պահանջել սրանից հետո: Ի՞նչպիսի սոցիալական բարեկեցության, տնտեսական աճերի մասին կարա խոսք գնա:
Էրեխեք, հոգատարությունը վատ բանա?
մարդագայլուկ
12.06.2014, 18:49
Ես կավելացնեի` հայ տատիկների համախտանիշ..
Էրեխեք, հոգատարությունը վատ բանա?
Հոգատարությունը հիանալի բան ա, բայց ամեն ինչի չափից դուրս շատը վատ ա: Էս դեպքում՝ ճակատագրական վատ: Արևը շատ լավն ա, բայց որ 10 ժամ դրա տակ կանգնես, լավ չի լինի:
CactuSoul
12.06.2014, 18:51
Էրեխեք, հոգատարությունը վատ բանա?
Եթե չափ ու սահմանն անցնում ա, ամեն ինչն էլ վատ ա, այդ թվում և հոգատարությունը։
Էդ դեպքում երևի թե ճիշտ կլիներ թեման կոչել չափն անցած ծնղների համախտանիշ, մի տեսակ ամեն ինչ էնքան ընդհանրացվածա
Հոգատարությունը հիանալի բան ա, բայց ամեն ինչի չափից դուրս շատը վատ ա: Էս դեպքում՝ ճակատագրական վատ: Արևը շատ լավն ա, բայց որ 10 ժամ դրա տակ կանգնես, լավ չի լինի:
Հոգատարությունը շատ կամ քիչ չի լինում( ըստ իս).ինքը կամ լինումա կամ չէ, ու ինքը հիմնականում շատ նուրբա լինում, գրեթե անտեսանելի...Էն ինչ ստեղ քննարկվումա ծնողական էգոիզմի դրսևորումներ են՝ հոգատարության քողի տակ
Հոգատարությունը շատ կամ քիչ չի լինում( ըստ իս).ինքը կամ լինումա կամ չէ, ու ինքը հիմնականում շատ նուրբա լինում, գրեթե անտեսանելի...Էն ինչ ստեղ քննարկվումա ծնողական էգոիզմի դրսևորումներ են՝ հոգատարության քողի տակ
Շատ դժվար ա ասել, թե որտեղ ա սկսվում էգոիզմը ու ավարտվում հոգատարությունը: Երևի ամեն ինչ սկսվում ա ամուսին ու կին հարաբերությունից: Եթե կինը մենակ ա մեծացնում երեխային, կամ ամուսնությունը հաջոց չի, էդ ժամանակ կինը իրան նույնացնում ա մոր դերի հետ: Ինքն իրան տեսնում ա հենց միայն մայր: Դա ա իրա ֆունկցիան, պարտականությունը: Բայց սա , իհարկե, ոչ բոլոր մայրերի մասին ա:
Իսկ իմ կարծիքով ամեն ինչի մեջ էլ էգոիզմ կա: Հոգատարության հիմքն էլ ա էդ: Հոգ ես տանում, որ խիղճդ մաքուր լինի: Էլի քո մասին ես էլի մտածում: Ու էտ նորմալա, տենց էլ պետք ա լինի:
Շատ դժվար ա ասել, թե որտեղ ա սկսվում էգոիզմը ու ավարտվում հոգատարությունը: Երևի ամեն ինչ սկսվում ա ամուսին ու կին հարաբերությունից: Եթե կինը մենակ ա մեծացնում երեխային, կամ ամուսնությունը հաջոց չի, էդ ժամանակ կինը իրան նույնացնում ա մոր դերի հետ: Ինքն իրան տեսնում ա հենց միայն մայր: Դա ա իրա ֆունկցիան, պարտականությունը: Բայց սա , իհարկե, ոչ բոլոր մայրերի մասին ա:
Իսկ իմ կարծիքով ամեն ինչի մեջ էլ էգոիզմ կա: Հոգատարության հիմքն էլ ա էդ: Հոգ ես տանում, որ խիղճդ մաքուր լինի: Էլի քո մասին ես էլի մտածում: Ու էտ նորմալա, տենց էլ պետք ա լինի:
Եթե իսկապես երեխային խնամել ես, որովհետև խիղճդ հանգիստ չի, այ էդ դեպքում մի տեղ մի օր գլուխ է բարձրացնելու էգոիզմը...Չգիտեմ, ես ոչ մեկի կարծիքին էստեղ հակակարծիք չեմ, բայց դեմ եմ ընդհանրացնելուն...Ամեն մարդ իր նախապատմությունն ունի որևէ կետին հանգելուց առաջ,բայ հոգատարությունը երբեք հավասարազոր չէ էգոիզմին
Քանի որ թեման շատ հոգեհարազատ է , առիթից օգտվելով ես էլ կբողոքվեմ չափից շատ ուշադրությունից : Ես շուտով կդառնամ 22 տարեկան , բայց ինձ վերաբերվում են ասես դեռահասի , որը սխալ անելու ճանապարհին է : Հետևել ամեն քայլին, չթողել անել ոչինչ ... ինչ ձանձրալի և վիրավորական է: Անտանելի է նայել թե ինչպես են գրեթե բոլոր ընկերներդ ( չեմ սիրում համեմատվել, բայց օրինակի համար գրելու եմ ) կարողանում տուն գնալ 10-ից հետո, իսկ դու պետք է 8-ին արդեն տանը լինես: Էլ չեմ ասում նրա մասին , որ զանգում ա մաման ու համոզում , որ գնամ սնվելու, կամ առավոտյան թեյեմ նոր տանից դուրդ գամ, կան ընկերներիս հետ ծանոթանալու ցանկություն, ու հետո խորհուրդ տալ , որ շփվեմ/չշփվեմ իրենց հետ (առանց պատճառը ասելու ) : Իսկ վատը են ա , որ երբ մի օր իրենց այդպես չեն պահում ես ինքս եմ սկսում խառնվել իրար, մտածել նեղացրել եմ, սխալ եմ ինձ պահել ... Էէէէէհհհհ :(
Cassiopeia
12.06.2014, 20:47
Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից, բայց, այ, մոտենում ա էն տարիքը, որ ես եմ սկսելու էդ ախտանիշով տառապել։ Բուժում կա՞։
Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից, բայց, այ, մոտենում ա էն տարիքը, որ ես եմ սկսելու էդ ախտանիշով տառապել։ Բուժում կա՞։
Էս թեման կարդալուց հետո, ես էլ մի պահ համախտանիշեցի,բայց մի քիչ ծանր ու թեթև, որ անում ես ամեն ինչ տեղնա ընկնում
Դրա համար եմ ասում մի ընդհանրացրեք
CactuSoul
12.06.2014, 23:59
Վաղուց դուրս եմ եկել էդ տարիքից...
Դա տարիքով չի, Վերա ջան... Այ ամուսնանալ-չամուսնանալով միգուցե մի բան փոխվի, էն էլ դեռ հարցականի տակ ա:
Հենց նոր էլի էս համախտանիշի ազդեցությունը անձամբ կրեցի (հիշեցնեմ, որ արդեն վաղուց 28 եմ): Հեռախոսով էի խոսում, նախ՝ ծնողներս անթույլատրելի են համարում պատուհանից դուրս նայելով խոսելը (հարևանները կլսեն, ամա՜ն (թե էդ ինչեր եմ խոսում, որ պիտի հարևաններից թաքուն պահեմ, չեմ հասկանում)), հետո էլ՝ մաման հարցնում ա, թե ում հետ էի խոսում: Ու էդ էն դեպքում, երբ ինքը, վստահ եմ, լավ էլ գիտի պատասխանը: Ասում եմ՝ իսկ քեզ որ մեկը զանգում է, ես քեզ երբևէ հարցրած կա՞մ, թե ով էր, ում հետ էիր խոսում: Դրանից ավելի վատ ա լինում. պարզվում ա՝ պիտի հարցնեի, ու ընդհանրապես, մենք պարտավոր ենք միմյանց մասին ամեն ինչ իմանալ:
Հավես չկա խորանալու, մանրամասնելու, բայց էս առումով ես, մեղմ ասած, ահագին վատ դրության մեջ եմ, հատկապես որ ինքս էլ արդեն վաղուց ըմբոստ եմ ու հաստատ դիրքերս չեմ զիջելու ոչ մի դեպքում, իմ իրավունքների շրջանակներում, իհարկե:
Շատ դժվար ա էնպես անել, որ համ քեզ լավ լինի, համ ծնողներին, կամ գոնե ոչ քեզ վատ լինի, ոչ իրենց:
Ու ընդհանրապես, ծնողներ ջան, մի քիչ թեմայից շեղվելով՝ մի խորհուրդ տամ. հա՛, դաստիարակեք, խնամեք, մեծացրեք երեխային ձեր իմացած լավագույն ձևով, բայց վերջում մի սպասեք, որ նա ձեր պատկերացրած ինչ-որ կոնկրետ կերպարին է համապատասխանելու: Թողեք, թող մարդն ինքնուրույն մարդ լինի, թեկուզ ասենք ուրիշ մարդ: Ձեր պատկերացրած լավից տարբեր ամեն բան չի, որ լավը չի: Փորձեք իրեն տեսնել նաև որպես առանձին մարդ, հարգել իրեն՝ իր անձնական տարածքով, ձերինից տարբեր մտածելակերպով ու աշխարհայացքով: Միգուցե ինքն ավելի ճի՞շտ է զգում, թե ինչ է իրեն պետք կյանքից: Խոսքը անչափահասի մասին չի, էլի:
Ի վերջո յուրաքանչյուր մարդու գլխավոր նպատակը կյանքում երջանիկ լինելն է: Թողեք, թող լինի, կամ փորձի լինել, մի՞թե ձեր ուզածն էլ դա չի:
Ու ընդհանրապես, ծնողներ ջան, մի քիչ թեմայից շեղվելով՝ մի խորհուրդ տամ. հա՛, դաստիարակեք, խնամեք, մեծացրեք երեխային ձեր իմացած լավագույն ձևով, բայց վերջում մի սպասեք, որ նա ձեր պատկերացրած ինչ-որ կոնկրետ կերպարին է համապատասխանելու: Թողեք, թող մարդն ինքնուրույն մարդ լինի, թեկուզ ասենք ուրիշ մարդ:
Ի՜նչ լավ ասեցիր: Որովհետև իրանք իրենց էրեխային միշտ տեսնում են դեռ են փոքր ժամանակ, երբ երեխան լրիվ անօգնական էր, ինքնուրույն որևէ բան ձեռնարկել չէր կարող: ՈՒ ծնողի մոտ հենց էդ պատկերն էլ մնում ա միշտ,երեխայի էդ դերը:
Դժվար ա ծնողին մեղադրելը, որովհետև իրանք միշտ վստահ են, որ իրանք ճիշտ են, որ երեխային հենց էդ ա պետք, երեխան դեռ անօգնական ա, ինքը չգիտի ճիշտը:
Բայց էն որ սիմբիոտիկ դաստիարակությամբ, ասել է թե խրուստալի նման պահած երեխաների 90 տոկոսը հետո շատ դժվար ա իրան գտնում, կարծում եմ, փաստ ա:
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 02:20
Էդ դեպքում երևի թե ճիշտ կլիներ թեման կոչել չափն անցած ծնղների համախտանիշ, մի տեսակ ամեն ինչ էնքան ընդհանրացվածա
Չէ, հենց հայ ծնողների: Որովհետև էդ համախտանիշը, որին դրական երանգ տալու համար հոգատարություն են կոչում, մենակ հայ ծնողների մոտ եմ նկատել:
Այն ժամանակաշրշանում, եր արդենք գիտակցում ենք , որ ծնողները չափից շատ են նեղում, ու դրա հետևանքով ճգնաժամային իրավիճակա ստեղծվում, պետք է արդեն մտածել ծնողներին "դասիարակելու" մասին:
իրանք էլ դրա կարիքն ունեն, միանշանակ:;)
Չէ, հենց հայ ծնողների: Որովհետև էդ համախտանիշը, որին դրական երանգ տալու համար հոգատարություն են կոչում, մենակ հայ ծնողների մոտ եմ նկատել:
Իսկ ես հենց դրան եմ դեմ ու ուզում եմ ,որ հոգատարությունը չխառնենք այլ երևույթների հետ:Էստեղ ասում եք, որ հոգատարությունը, թեկուզ չափն անցած(որը ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում) վատա, իսկ ես ասում եմ ,որ հոգատարությունը լավա.այ դրա անվան տակ արած բաներն են վատ.թե խռուստալ սարքելը, թե բալկոնում հեռախոսով խոսել արգելելը, թե մասնագիտություն պարտադրելը էգոիզմի տարբեր դրսևորումներ են
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 11:51
Իսկ ես հենց դրան եմ դեմ ու ուզում եմ ,որ հոգատարությունը չխառնենք այլ երևույթների հետ:Էստեղ ասում եք, որ հոգատարությունը, թեկուզ չափն անցած(որը ես ոչ մի կերպ չեմ պատկերացնում) վատա, իսկ ես ասում եմ ,որ հոգատարությունը լավա.այ դրա անվան տակ արած բաներն են վատ.թե խռուստալ սարքելը, թե բալկոնում հեռախոսով խոսել արգելելը, թե մասնագիտություն պարտադրելը էգոիզմի տարբեր դրսևորումներ են
Չէ, նաև էն բաները, որոնք հոգատարության տակ են անցնում, էլի ահավոր ա: Նույն մամաս օրը մի քանի անգամ պիտի ինձնից լուրեր ստանա: Ընդ որում, կարծում էի՝ ժամանակի հետ կդզվի: Բայց հակառակն ա. առաջ գոնե օրը մի անգամով էր բավարարվում, հիմա մի հատ առավոտ, մի հատ ցերեկ, մի հատ իրիկուն: Ինչի՞ն ա պետք: Հոգատար ա, անհանգստանում ա: Բայց դա ինձ համար սարսափելի ա: Ախր ես չափահաս մարդ եմ, իմ գլխի տերը, մենակ ապրելու ավելի մեծ փորձ ունեմ, քան մամաս ինքը: Ու էս տարիքիս անընդհատ հեռախոսիս եմ նայում, որ եթե սմս գա, հանկարծ անպատասխան չմնա, թե չէ համայն դանիահայությանը խառնելու ա իրար:
Չէ, նաև էն բաները, որոնք հոգատարության տակ են անցնում, էլի ահավոր ա: Նույն մամաս օրը մի քանի անգամ պիտի ինձնից լուրեր ստանա: Ընդ որում, կարծում էի՝ ժամանակի հետ կդզվի: Բայց հակառակն ա. առաջ գոնե օրը մի անգամով էր բավարարվում, հիմա մի հատ առավոտ, մի հատ ցերեկ, մի հատ իրիկուն: Ինչի՞ն ա պետք: Հոգատար ա, անհանգստանում ա: Բայց դա ինձ համար սարսափելի ա: Ախր ես չափահաս մարդ եմ, իմ գլխի տերը, մենակ ապրելու ավելի մեծ փորձ ունեմ, քան մամաս ինքը: Ու էս տարիքիս անընդհատ հեռախոսիս եմ նայում, որ եթե սմս գա, հանկարծ անպատասխան չմնա, թե չէ համայն դանիահայությանը խառնելու ա իրար:
Մի բան հարցնեմ էլի, եթե դու ամուսնանաս ու նենց ստացվի, որ որոշ ժամանակով ստիպված լինես առանձին ապրելու, ու եթե էլի ամուսինդ զանգի. նյարդայնանալու ես?
հ.գ. մեկա քո ասածը էլի ինձ համար հոգատարություն չի.անհանգստությունա
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 12:08
Մի բան հարցնեմ էլի, եթե դու ամուսնանաս ու նենց ստացվի, որ որոշ ժամանակով ստիպված լինես առանձին ապրելու, ու եթե էլի ամուսինդ զանգի. նյարդայնանալու ես?
հ.գ. մեկա քո ասածը էլի ինձ համար հոգատարություն չի.անհանգստությունա
Ամուսինն ու ծնողը սարուձոր տարբեր բաներ են: Բայց հա, ամենայն հավանականությամբ կներվայնանամ:
Լավ, հոգատարության օրինակ կբերե՞ս, որ ստեղ ինչ ասվում ա, ասում ես՝ հոգատարություն չի, բայց հոգատարությունը վատ բան չի:
Ամուսինն ու ծնողը սարուձոր տարբեր բաներ են: Բայց հա, ամենայն հավանականությամբ կներվայնանամ:
Լավ, հոգատարության օրինակ կբերե՞ս, որ ստեղ ինչ ասվում ա, ասում ես՝ հոգատարություն չի, բայց հոգատարությունը վատ բան չի:
Հոգատարություն=հոգ տանել, հոգալ դիմացի կարիքները, եթե անհարժեշտություն կա, նրա համար ,որ դիմացինդ իրեն լավ զգա, բայց ոչ երբեք հետագայում երեսով տալու:Ինձ համար էդ թվումա նաև դիմացինին ինքնուրույն թողնելը.էլի հոգատարությունա՝ հոգում ես դիմացինի անձի ձևավորումը՝ առանց խոչընդոտների:
Հիմա օրինակ մի փոքր. Ես 6 -րդ դասարանում որոշեցի ,որ բժիշկ եմ դառնալու.մամայիս խնդրեցի գրականություն ձեռք բերի ,որ պարապեմ մինչ 10-րդ դասարան...Մամաս ոչ մի բան չխնայեց ,օրա եղել հիվանդ եմ եղել, ինքը ինձ համար բարձրաձայն կարդացելա գրքերս... 9-րդ դասարանում միտքս փոխեցի, որոշեցի ,որ արևելագետ եմ դառնալու.մամաս չասեց ,բա իմ անքուն անց կացրած օրերը, բա էն գրքերը ,որ քո համար առա... ու տենձ 2 տարի պատմություն ուսումնասիրեցի,գիշերները էլի մամաս չէր քնում ,որ ես իր համար լեկցիաներս պատմեմ... 10-վերջում լրիվ մտքափոխ լինելով որոշեցի որ լեզվաբան եմ դառնալու,ու էլի մամաս չասեց բա իմ անքուն գիշերները.. մեկ ամիս պարապեցի ու ընդունվեցի...Մաման ասեց, որ հպարտա ինձանով ու երբեք չասեց ,որ եթե ինքը անքուն գիշերները մուշ մուշ քներ ես չէի հասնի հաջողության...
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 13:17
Հոգատարություն=հոգ տանել, հոգալ դիմացի կարիքները, եթե անհարժեշտություն կա, նրա համար ,որ դիմացինդ իրեն լավ զգա, բայց ոչ երբեք հետագայում երեսով տալու:Ինձ համար էդ թվումա նաև դիմացինին ինքնուրույն թողնելը.էլի հոգատարությունա՝ հոգում ես դիմացինի անձի ձևավորումը՝ առանց խոչընդոտների:
Հիմա օրինակ մի փոքր. Ես 6 -րդ դասարանում որոշեցի ,որ բժիշկ եմ դառնալու.մամայիս խնդրեցի գրականություն ձեռք բերի ,որ պարապեմ մինչ 10-րդ դասարան...Մամաս ոչ մի բան չխնայեց ,օրա եղել հիվանդ եմ եղել, ինքը ինձ համար բարձրաձայն կարդացելա գրքերս... 9-րդ դասարանում միտքս փոխեցի, որոշեցի ,որ արևելագետ եմ դառնալու.մամաս չասեց ,բա իմ անքուն անց կացրած օրերը, բա էն գրքերը ,որ քո համար առա... ու տենձ 2 տարի պատմություն ուսումնասիրեցի,գիշերները էլի մամաս չէր քնում ,որ ես իր համար լեկցիաներս պատմեմ... 10-վերջում լրիվ մտքափոխ լինելով որոշեցի որ լեզվաբան եմ դառնալու,ու էլի մամաս չասեց բա իմ անքուն գիշերները.. մեկ ամիս պարապեցի ու ընդունվեցի...Մաման ասեց, որ հպարտա ինձանով ու երբեք չասեց ,որ եթե ինքը անքուն գիշերները մուշ մուշ քներ ես չէի հասնի հաջողության...
Խոսքն անչափահասի մասին հոգ տանելու մասին չի: Հա, անչափահաս երեխայի մասին պիտի ծնողը հոգ տանի, նույնիսկ պարտավոր ա: Իհարկե, չզրկելով ինքնուրույնությունից: Մամայիդ արարքը, իհարկե, շատ սիրուն անձնազոհ արարք ա, բայց կոնկրետ ես չէի ողջունի դա ու չէի անի իմ երեխաների համար. ուզում ես բժիշկ դառնալ, շատ լավ, սա քեզ գրքեր, նստիր ու պարապիր, ես չպիտի քեզ սովորեցնեմ:
Ես 6 -րդ դասարանում որոշեցի ,որ բժիշկ եմ դառնալու.մամայիս խնդրեցի գրականություն ձեռք բերի ,որ պարապեմ մինչ 10-րդ դասարան...Մամաս ոչ մի բան չխնայեց ,օրա եղել հիվանդ եմ եղել, ինքը ինձ համար բարձրաձայն կարդացելա գրքերս... 9-րդ դասարանում միտքս փոխեցի, որոշեցի ,որ արևելագետ եմ դառնալու.մամաս չասեց ,բա իմ անքուն անց կացրած օրերը, բա էն գրքերը ,որ քո համար առա... ու տենձ 2 տարի պատմություն ուսումնասիրեցի,գիշերները էլի մամաս չէր քնում ,որ ես իր համար լեկցիաներս պատմեմ... 10-վերջում լրիվ մտքափոխ լինելով որոշեցի որ լեզվաբան եմ դառնալու,ու էլի մամաս չասեց բա իմ անքուն գիշերները.. մեկ ամիս պարապեցի ու ընդունվեցի...Մաման ասեց, որ հպարտա ինձանով ու երբեք չասեց ,որ եթե ինքը անքուն գիշերները մուշ մուշ քներ ես չէի հասնի հաջողության...
Պատմությունը շատ սիրուն ա, բայց որևէ առնչություն չունի էս գրառման հետ: Խոսքը հոգատարության մասին չի բնավ, խոսքը հիպերպրոտեկցիայի մասին ա, հիպորօպեկայի: Դա մեզ մոտ համատարած բնույթ ա կրում: Իհարկե, դրա հակառակն էլ ա շատ վատ: Երեխային լրիվ ազատություն տալով, ինչ ասես, որ չի դառնա: Պետք ա միշտ կողքին լինել, ցույց տալ, ուղղորդել:
Ասենք, լողալ սովորելու նման մի բան ա : Որ չթողես՝ հանկարծ ջուրը մտնի, հաստատ վատ բան չի լինի, բայց ինքը մեկա տենց էլ չի կարալու սովորի էդ դեպքում: Պետք ա մենակ մնա՝ ՄԵնակ ինքն ու ջուրը: Կռիվ տա, մի երկու անգամ սուզվի, աղի, զզվելի ջուր կուլ տա, աչքերը պղտորվի, բայց մենակ դրանից հետո կսովորի լողալ: Իսկ մեր մոտ սաղին նապօրոք ապահովված են էն փուչիկներով, որ հանկարծ վատ բան չլինի: Էդ լավ չի: Վատ ա: ՈՒ անբուժելի:
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 13:35
Պատմությունը շատ սիրուն ա, բայց որևէ առնչություն չունի էս գրառման հետ: Խոսքը հոգատարության մասին չի բնավ, խոսքը հիպերպրոտեկցիայի մասին ա, հիպորօպեկայի: Դա մեզ մոտ համատարած բնույթ ա կրում: Իհարկե, դրա հակառակն էլ ա շատ վատ: Երեխային լրիվ ազատություն տալով, ինչ ասես, որ չի դառնա: Պետք ա միշտ կողքին լինել, ցույց տալ, ուղղորդել:
Ասենք, լողալ սովորելու նման մի բան ա : Որ չթողես՝ հանկարծ ջուրը մտնի, հաստատ վատ բան չի լինի, բայց ինքը մեկա տենց էլ չի կարալու սովորի էդ դեպքում: Պետք ա մենակ մնա՝ ՄԵնակ ինքն ու ջուրը: Կռիվ տա, մի երկու անգամ սուզվի, աղի, զզվելի ջուր կուլ տա, աչքերը պղտորվի, բայց մենակ դրանից հետո կսովորի լողալ: Իսկ մեր մոտ սաղին նապօրոք ապահովված են էն փուչիկներով, որ հանկարծ վատ բան չլինի: Էդ լավ չի: Վատ ա: ՈՒ անբուժելի:
Ահա, հենց էդ պատճառով ես քսանհինգ տարեկանում եմ հեծանիվ քշել սովորել, որովհետև փոքր ժամանակ մամաս ուղղակի վախենում էր, որ փողոց դուրս կգամ ու մեքենայի տակ կընկնեմ: Մինչև հիմա էլ սիրտը կանգնում ա, երբ ինձ հեծանիվով տեսնում ա: Ձեռքին ճար լիներ, չէր թողնի: Պիտի տեսնեք Երևանում ոնց էր ինձ կաշառում, թե՝ տաքսու փող կտամ, մենակ թե հեծանիվ մի նստի: Չգիտեմ, ես էլ իրան եմ հասկանում. շատ անհանգիստ ա, իմ լավն ա ուզում և այլն: Բայց ախր ես ինձ վրա աշխատում եմ, որ նենց անեմ, որ համ ինձ լավ լինի, համ իրան: Իսկ ինքը դա չի անում, ինքը դա ընդունում ա որպես ծնողական նորմա:
Չգիտեմ, ես էլ իրան եմ հասկանում. շատ անհանգիստ ա, իմ լավն ա ուզում և այլն: Բայց ախր ես ինձ վրա աշխատում եմ, որ նենց անեմ, որ համ ինձ լավ լինի, համ իրան: Իսկ ինքը դա չի անում, ինքը դա ընդունում ա որպես ծնողական նորմա:
Ա՜խ, ինչ ծանոթ պատմություն ա :)) Ու արդեն բանը նրան ա հասնում, որ հանկարծ մի օր տենց չեն անում, ասում ես՝ կամ խիստ նեղացել են, կամ մոռացել պատահաբար, կամ էլ ջոկել են , մեկ-մեկ մեր տեսանկյունից էլ են նայում խնդրին: ՈՒ միշտ երկրորդն ա լինում :))
Խոսքն անչափահասի մասին հոգ տանելու մասին չի: Հա, անչափահաս երեխայի մասին պիտի ծնողը հոգ տանի, նույնիսկ պարտավոր ա: Իհարկե, չզրկելով ինքնուրույնությունից: Մամայիդ արարքը, իհարկե, շատ սիրուն անձնազոհ արարք ա, բայց կոնկրետ ես չէի ողջունի դա ու չէի անի իմ երեխաների համար. ուզում ես բժիշկ դառնալ, շատ լավ, սա քեզ գրքեր, նստիր ու պարապիր, ես չպիտի քեզ սովորեցնեմ:
Անձնազոհություն չի, նորմալ երևույթա, հիմա դու հոգատար ես քո հիվանդների նկատմամբ, անձնազոհության ես գնում?
impression
13.06.2014, 14:17
էս ով ա էկել :love
Պատմությունը շատ սիրուն ա, բայց որևէ առնչություն չունի էս գրառման հետ: Խոսքը հոգատարության մասին չի բնավ, խոսքը հիպերպրոտեկցիայի մասին ա, հիպորօպեկայի: Դա մեզ մոտ համատարած բնույթ ա կրում: Իհարկե, դրա հակառակն էլ ա շատ վատ: Երեխային լրիվ ազատություն տալով, ինչ ասես, որ չի դառնա: Պետք ա միշտ կողքին լինել, ցույց տալ, ուղղորդել:
Ասենք, լողալ սովորելու նման մի բան ա : Որ չթողես՝ հանկարծ ջուրը մտնի, հաստատ վատ բան չի լինի, բայց ինքը մեկա տենց էլ չի կարալու սովորի էդ դեպքում: Պետք ա մենակ մնա՝ ՄԵնակ ինքն ու ջուրը: Կռիվ տա, մի երկու անգամ սուզվի, աղի, զզվելի ջուր կուլ տա, աչքերը պղտորվի, բայց մենակ դրանից հետո կսովորի լողալ: Իսկ մեր մոտ սաղին նապօրոք ապահովված են էն փուչիկներով, որ հանկարծ վատ բան չլինի: Էդ լավ չի: Վատ ա: ՈՒ անբուժելի:
Ես ավելի հակված եմ հիպերօպեկան դասելու հոգեբանական խնդիրներին..
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 14:56
Անձնազոհություն չի, նորմալ երևույթա, հիմա դու հոգատար ես քո հիվանդների նկատմամբ, անձնազոհության ես գնում?
Դու նորմալ երևու՞յթ ես համարում երեխայի կողքը նստել, դաս սովորեցնել ու իրա համար էդ ամենը կարդալը :' Դա մարդուն զրկում ա որոշ բաներ ինքնուրույն անելու ունակությունից:
Իսկ հիվանդների նկատմամբ հոգատարությունն ուրիշ պատմություն ա:
Դու նորմալ երևու՞յթ ես համարում երեխայի կողքը նստել, դաս սովորեցնել ու իրա համար էդ ամենը կարդալը :' Դա մարդուն զրկում ա որոշ բաներ ինքնուրույն անելու ունակությունից:
Իսկ հիվանդների նկատմամբ հոգատարությունն ուրիշ պատմություն ա:
Ես չեմ գրել ,որ մամաս ինձ դասա սովրեցրել, ես գրել եմ, որ հիվանդ եմ եղել ու էդ ժամանակ մամաս ինձ օգնելա, հոգատարությունը հոգատարությունա, թե հիվանդի, թե երեխայի հետագայում նաև թե ծնողի հանդեպ:
հ.գ. Եթե թեման հիպերօպեկան լիներ, ես կքաշվեի մի կողմ, որովհետև ինքս ել այլանդակ դեմ եմ դրան
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 15:28
Ես չեմ գրել ,որ մամաս ինձ դասա սովրեցրել, ես գրել եմ, որ հիվանդ եմ եղել ու էդ ժամանակ մամաս ինձ օգնելա, հոգատարությունը հոգատարությունա, թե հիվանդի, թե երեխայի հետագայում նաև թե ծնողի հանդեպ:
հ.գ. Եթե թեման հիպերօպեկան լիներ, ես կքաշվեի մի կողմ, որովհետև ինքս ել այլանդակ դեմ եմ դրան
Թեման հիպերօպեկան չի կամ էլ հիպերօպեկան ա, եթե դա տենց ես կոչում: Բայց խոսքը միջին վիճակագրական հայ ծնողի տված միջին վիճակագրական դաստիարակության ու վերաբերմունքի մասին ա, որը խանգարում ա միջին վիճակագրական հայ երեխային ոչ միայն մինչև չափահաս դառնալը, այլև դրանից հետո:
Ասում ես, օգնե՞լ ա: Նայի.
Հիմա օրինակ մի փոքր. Ես 6 -րդ դասարանում որոշեցի ,որ բժիշկ եմ դառնալու.մամայիս խնդրեցի գրականություն ձեռք բերի ,որ պարապեմ մինչ 10-րդ դասարան...Մամաս ոչ մի բան չխնայեց ,օրա եղել հիվանդ եմ եղել, ինքը ինձ համար բարձրաձայն կարդացելա գրքերս... 9-րդ դասարանում միտքս փոխեցի, որոշեցի ,որ արևելագետ եմ դառնալու.մամաս չասեց ,բա իմ անքուն անց կացրած օրերը, բա էն գրքերը ,որ քո համար առա... ու տենձ 2 տարի պատմություն ուսումնասիրեցի,գիշերները էլի մամաս չէր քնում ,որ ես իր համար լեկցիաներս պատմեմ... 10-վերջում լրիվ մտքափոխ լինելով որոշեցի որ լեզվաբան եմ դառնալու,ու էլի մամաս չասեց բա իմ անքուն գիշերները.. մեկ ամիս պարապեցի ու ընդունվեցի...Մաման ասեց, որ հպարտա ինձանով ու երբեք չասեց ,որ եթե ինքը անքուն գիշերները մուշ մուշ քներ ես չէի հասնի հաջողության...
Նայի սևացրած մասերը: Դրանք բաներ են, որ ծնողի պարտավորությունների մեջ, իմ կարծիքով, չեն մտնում: Ավելին՝ խանգարում են, որ երեխան ինքնուրույն մեծանա: Դու դա հոգատարություն ես կոչում, թե ինչ, բայց դա երեխայի դեմ ա աշխատում: Օրինակը հենց մեր տնից բերեմ: Դպրոցական հասակում իմ մաման կյանքում չի իմացել դաս անում եմ, թե չէ, երևի հազարից մեկ նստեր, մի բան պատմեր, էն էլ երբ կապրիզներ էի անում: Մյուս կողմից, եղբայրս էր, որի հետ մինչև եսիմ որ տարիքը նստում, դաս էր անում: Ու՞ր ենք հասել երկուսս: Ես իմ խոդով իմ կյանքը դասավորել եմ, ինքնուրույն ապրում ու գործում եմ, իմ նամակագրությունն անում եմ, իմ հոդվածները գրում եմ, դեռ մամայիս գրած նամակներն էլ եմ ես ստուգում: Իսկ եղբայրս ոչ մի նամակ ինքնուրույն չի գրում, պարտադիր մի քանի հոգով վրայով անցնում ենք, բոլոր հոդվածներն ուղարկում ա մամայիս, իսկ եթե մի բան ինքնուրույն ա անում, սովորաբար վրան լիքը աշխատելու տեղ ա լինում: Հիմա ո՞րն ա լավ:
Թեման հիպերօպեկան չի կամ էլ հիպերօպեկան ա, եթե դա տենց ես կոչում: Բայց խոսքը միջին վիճակագրական հայ ծնողի տված միջին վիճակագրական դաստիարակության ու վերաբերմունքի մասին ա, որը խանգարում ա միջին վիճակագրական հայ երեխային ոչ միայն մինչև չափահաս դառնալը, այլև դրանից հետո:
Ասում ես, օգնե՞լ ա: Նայի.
Նայի սևացրած մասերը: Դրանք բաներ են, որ ծնողի պարտավորությունների մեջ, իմ կարծիքով, չեն մտնում: Ավելին՝ խանգարում են, որ երեխան ինքնուրույն մեծանա: Դու դա հոգատարություն ես կոչում, թե ինչ, բայց դա երեխայի դեմ ա աշխատում: Օրինակը հենց մեր տնից բերեմ: Դպրոցական հասակում իմ մաման կյանքում չի իմացել դաս անում եմ, թե չէ, երևի հազարից մեկ նստեր, մի բան պատմեր, էն էլ երբ կապրիզներ էի անում: Մյուս կողմից, եղբայրս էր, որի հետ մինչև եսիմ որ տարիքը նստում, դաս էր անում: Ու՞ր ենք հասել երկուսս: Ես իմ խոդով իմ կյանքը դասավորել եմ, ինքնուրույն ապրում ու գործում եմ, իմ նամակագրությունն անում եմ, իմ հոդվածները գրում եմ, դեռ մամայիս գրած նամակներն էլ եմ ես ստուգում: Իսկ եղբայրս ոչ մի նամակ ինքնուրույն չի գրում, պարտադիր մի քանի հոգով վրայով անցնում ենք, բոլոր հոդվածներն ուղարկում ա մամայիս, իսկ եթե մի բան ինքնուրույն ա անում, սովորաբար վրան լիքը աշխատելու տեղ ա լինում: Հիմա ո՞րն ա լավ:
Քո բոլդով ընդգծածը միգուցե դու այլ կերպ ես հասկանում.Գիշերներ ասվածը նօն սթոփ չի եղել դա եղել ա այն ժամանակ, երբ իսկապես կարիքն ունեցել եմ:Նույն հաջողությամբ կարող ենք հիավնդին չօգնել թող չհիվանդանար տրամաբանությամբ, կամ ընկածին վերև չբարցրացնենք' թող չընկներ : Ինձ հետ էլ դաս չեն արել, ինձ օգնել են ,երբ ես կարիքն ունեցել եմ ու երեսով չեն տվել , իսկ միգուցե եղբայրդ հակառակ դեպքում էլ ոչնչի չհասներ միգուցե դա քո եղբոր տեսակնա?
Ես էլ աշխատել եմ 17 տարեկանից ուսմանս զուգահեռ,մի խոսքով ինքնուրույն լինելու խնդիր չեմ ունցել ու շատ բաների եմ հասել:
Դեպքերը տարբեր են ,ավարտները տարբեր
Ներսես_AM
13.06.2014, 17:02
Քո բոլդով ընդգծածը միգուցե դու այլ կերպ ես հասկանում.Գիշերներ ասվածը նօն սթոփ չի եղել դա եղել ա այն ժամանակ, երբ իսկապես կարիքն ունեցել եմ:Նույն հաջողությամբ կարող ենք հիավնդին չօգնել թող չհիվանդանար տրամաբանությամբ, կամ ընկածին վերև չբարցրացնենք' թող չընկներ : Ինձ հետ էլ դաս չեն արել, ինձ օգնել են ,երբ ես կարիքն ունեցել եմ ու երեսով չեն տվել , իսկ միգուցե եղբայրդ հակառակ դեպքում էլ ոչնչի չհասներ միգուցե դա քո եղբոր տեսակնա?
Ես էլ աշխատել եմ 17 տարեկանից ուսմանս զուգահեռ,մի խոսքով ինքնուրույն լինելու խնդիր չեմ ունցել ու շատ բաների եմ հասել:
Դեպքերը տարբեր են ,ավարտները տարբեր
SSS, նախ կայֆ ա որ հետ ես եկել ։Ճ
Իսկ ըստ թեմայի, քո գրածները կարդալով ինձ թվում ա ձեր տանը էդ պրոբլեմը չի եղել։ Դրա համար մի քիչ չես պատկերացնում թե դա ինչ ա։ Օրինակ, ձեր շենքի բակում բոլոր երեխեքով (մի քսան հոգի) սպասում եք, որ մութը ընկնի մի հատ հավեսով պախկվոցի խաղաք, բայց միայն դու պիտի տուն գնաս, որովհետև արդեն «մութն ընկնում ա» :)
StrangeLittleGirl
13.06.2014, 17:07
SSS, նախ կայֆ ա որ հետ ես եկել ։Ճ
Իսկ ըստ թեմայի, քո գրածները կարդալով ինձ թվում ա ձեր տանը էդ պրոբլեմը չի եղել։ Դրա համար մի քիչ չես պատկերացնում թե դա ինչ ա։ Օրինակ, ձեր շենքի բակում բոլոր երեխեքով (մի քսան հոգի) սպասում եք, որ մութը ընկնի մի հատ հավեսով պախկվոցի խաղաք, բայց միայն դու պիտի տուն գնաս, որովհետև արդեն «մութն ընկնում ա» :)
Ներս, բայց մութն ընկնելու պահը մի քիչ ուրիշ ա, ավելի շատ «խիստ» ծնողներին ա հիշեցնում: Իմ ասածը մի քիչ ավելի գլոբալ երևույթ ա ու բնորոշ ա գրեթե բոլոր հայ ծնողներին, անգամ ամենալիբերալներին (ինչպիսին, ի դեպ, իմ մայրն ա): Այսինքն, որ ազատությունն ըստ էության չեն սահմանափակում, բայց անում են ինչ-որ բաներ, որ «լավ լինի»: Էսպես ասեմ. ոչ թե ազատությունն են սահմանափակում, այլ ինքնուրույնությունը:
Էդ դեպքում երևի թե ճիշտ կլիներ թեման կոչել չափն անցած ծնղների համախտանիշ, մի տեսակ ամեն ինչ էնքան ընդհանրացվածա
Ցավոք սրտի, երբեմն ծնողները իրենց հոգատարությամբ էնքան են տարվում, որ չեն էլ նատում, թե որ կետում չափերն անցան:
Իրանց կարծիքով, եթե իրանք երեխային պահել, մեծացրել են, ինչ-որ լուսավոր երազներ հյուսել, ապա երեխան պարտավոր է սրբորեն հետևել և իրագործել դրանք: Ու դժբախտոթւյուն ա, եթե երեխան չի իրականացնում դրանք:
Եթե ծնողն ամեն Աստծու օր իրան թույլ ա տալիս հետաքրքրվել ու թելադրել էն երեխային, ով արդեն ինքն ա երեխայի տեր, եթե ամեն հարցում իրանն ա թելադրում, իրա գրած սցենարը դեմ տալիս, դա արդեն լուրջ հիվանդություն ա: Ու հենց փորձես բուժել, ապերախտի ես նմանվում իրանց աչքերում: Իսկ որ քառասուն տարեկան մարդը կարա թեյի բաժակի նկատմամբ պատասխանատվություն չունենա, ինչ անենք, մաման ու պապա տեր են կանգնել:
Ցավոք սրտի, երբեմն ծնողները իրենց հոգատարությամբ էնքան են տարվում, որ չեն էլ նատում, թե որ կետում չափերն անցան:
Իրանց կարծիքով, եթե իրանք երեխային պահել, մեծացրել են, ինչ-որ լուսավոր երազներ հյուսել, ապա երեխան պարտավոր է սրբորեն հետևել և իրագործել դրանք: Ու դժբախտոթւյուն ա, եթե երեխան չի իրականացնում դրանք:
Եթե ծնողն ամեն Աստծու օր իրան թույլ ա տալիս հետաքրքրվել ու թելադրել էն երեխային, ով արդեն ինքն ա երեխայի տեր, եթե ամեն հարցում իրանն ա թելադրում, իրա գրած սցենարը դեմ տալիս, դա արդեն լուրջ հիվանդություն ա: Ու հենց փորձես բուժել, ապերախտի ես նմանվում իրանց աչքերում: Իսկ որ քառասուն տարեկան մարդը կարա թեյի բաժակի նկատմամբ պատասխանատվություն չունենա, ինչ անենք, մաման ու պապա տեր են կանգնել:
Երեխային կամք թելադրելը, երեսին արած չարածը շպրտելը...նու բոլոր կետերը որոնք դու գրել ես և դեռ որոնք էլ մտքումդ եղել են են և դու գրի չես առել հոգատարություն է?
Ես կրկնակի եռակի անգամ ավել դեմ եմ էդ ամենին քան ձեզանից շատերը, բայց ես չեմ հասկանում ,թե ինչու եք դուք դա հոգատարություն անվանում;ինքդ էլ նշել ես չափն անցան ինչ որ կետում...Կետից այն կողմ այլևս հոգատարություն չէ, չնայած նույնիսկ մինչև էդ կետն էլ ես դժվարանում եմ դա հոգատարություն կոչել: Չգիտեմ գուցե բառերից եմ կառչում, բայց ինձ համար աբսուրդա երբ երեխան կարա ասի ,թե ինքը զզվելա ծնողի հոգատարությունից
Երեխային կամք թելադրելը, երեսին արած չարածը շպրտելը...նու բոլոր կետերը որոնք դու գրել ես և դեռ որոնք էլ մտքումդ եղել են են և դու գրի չես առել հոգատարություն է?
Ես կրկնակի եռակի անգամ ավել դեմ եմ էդ ամենին քան ձեզանից շատերը, բայց ես չեմ հասկանում ,թե ինչու եք դուք դա հոգատարություն անվանում;ինքդ էլ նշել ես չափն անցան ինչ որ կետում...Կետից այն կողմ այլևս հոգատարություն չէ, չնայած նույնիսկ մինչև էդ կետն էլ ես դժվարանում եմ դա հոգատարություն կոչել: Չգիտեմ գուցե բառերից եմ կառչում, բայց ինձ համար աբսուրդա երբ երեխան կարա ասի ,թե ինքը զզվելա ծնողի հոգատարությունից
Էս թեմայում հաստատ զզվել բառը օգտագործած չկամ: :)
Կարդացի մի քանի էջ ու սկսեցի մտածել, որ իմ ծնողները հայ չեն:Փոքրուց ինձ սովորեցրել են մտածել իննուրույն, կարծիք կազմել տարբեր երևույթների մասին:Հիշում եմ փոքր էի ու հոպարս տունն էր վերանորոգում:էդ մի քանի շաբաթը իմ կյանքի ամենահետաքրքիր շաբաթներից մեկն էր:Ինքը թողնում էր ամեն ինչին ձեռք տամ, պատասխանում էր հարցերիս ես էլ իմ մասնագետ հալով իրան ուղղումներ էի անում ու իրանց ննջասենյակի գույնը ես ընտրեցի:Պապիկիս հետ միշտ քննարկում էինք բոլոր հեքիաթները, մամաս էլ ինձ վստահեց խոհանոցը, երբ առաջին անգամ որոշեցի պատրաստել:Միշտ հակված եմ եղել անել էն ամենը ինչ ինձ արգելել են ու էդ պատճարով հիմա ինձ ոչինչ չեն արգելում:Բայց իրանք շատ ուշադիր են ընկերներիս նկատմամբ, որ յանի հանկարծ վատ շրջապատ չնկնեմ ու մեկ էլ ամեն ինչ անում են որ չմրսեմ:
Ես մեկմեկ մտածում եմ որ մենք երկվորյակներ ենք ես էլ եմ քո պես:D
StrangeLittleGirl
16.06.2014, 19:48
Կարդացի մի քանի էջ ու սկսեցի մտածել, որ իմ ծնողները հայ չեն:Փոքրուց ինձ սովորեցրել են մտածել իննուրույն, կարծիք կազմել տարբեր երևույթների մասին:Հիշում եմ փոքր էի ու հոպարս տունն էր վերանորոգում:էդ մի քանի շաբաթը իմ կյանքի ամենահետաքրքիր շաբաթներից մեկն էր:Ինքը թողնում էր ամեն ինչին ձեռք տամ, պատասխանում էր հարցերիս ես էլ իմ մասնագետ հալով իրան ուղղումներ էի անում ու իրանց ննջասենյակի գույնը ես ընտրեցի:Պապիկիս հետ միշտ քննարկում էինք բոլոր հեքիաթները, մամաս էլ ինձ վստահեց խոհանոցը, երբ առաջին անգամ որոշեցի պատրաստել:Միշտ հակված եմ եղել անել էն ամենը ինչ ինձ արգելել են ու էդ պատճարով հիմա ինձ ոչինչ չեն արգելում:Բայց իրանք շատ ուշադիր են ընկերներիս նկատմամբ, որ յանի հանկարծ վատ շրջապատ չնկնեմ ու մեկ էլ ամեն ինչ անում են որ չմրսեմ:
Ես մեկմեկ մտածում եմ որ մենք երկվորյակներ ենք ես էլ եմ քո պես:D
Որ անչափահասները չեն խոսում էս թեմայում :D Ժող ջան, քանի դեռ անչափահաս եք ու քանի դեռ ձեր ծնողները պատասխանատվություն/իրավունքներ ունեն ձեր նկատմամբ, էս ամենը չեք հասկանա: Նենց չի, որ իմ ծնողներն ինձ ինքնուրույն մտածող կամ ազատ չեն մեծացրել ու նենց չի, որ կարում են հիմա ինձ ինչ-որ բան «չթողնել»: Բայց ասենք նույն մամայիս ես օրը հազար անգամ պիտի տեղյակ պահեմ, թե ոնց եմ, որտև ինքը «ինֆարկտ կստանա», «կվատանա»: Այ էդ առումով ազատ չեմ: Ու շատ այլ հայ ջահելներ էլ ազատ չեն:
Որ անչափահասները չեն խոսում էս թեմայում :D Ժող ջան, քանի դեռ անչափահաս եք ու քանի դեռ ձեր ծնողները պատասխանատվություն/իրավունքներ ունեն ձեր նկատմամբ, էս ամենը չեք հասկանա: Նենց չի, որ իմ ծնողներն ինձ ինքնուրույն մտածող կամ ազատ չեն մեծացրել ու նենց չի, որ կարում են հիմա ինձ ինչ-որ բան «չթողնել»: Բայց ասենք նույն մամայիս ես օրը հազար անգամ պիտի տեղյակ պահեմ, թե ոնց եմ, որտև ինքը «ինֆարկտ կստանա», «կվատանա»: Այ էդ առումով ազատ չեմ: Ու շատ այլ հայ ջահելներ էլ ազատ չեն:
Բայց պետք ա հաշվի առնել որ ետ նույն անչափահասները ունեն անչափահասին բնորոշ ազատություն
StrangeLittleGirl
16.06.2014, 19:58
Կարդացի մի քանի էջ ու սկսեցի մտածել, որ իմ ծնողները հայ չեն:Փոքրուց ինձ սովորեցրել են մտածել իննուրույն, կարծիք կազմել տարբեր երևույթների մասին:Հիշում եմ փոքր էի ու հոպարս տունն էր վերանորոգում:էդ մի քանի շաբաթը իմ կյանքի ամենահետաքրքիր շաբաթներից մեկն էր:Ինքը թողնում էր ամեն ինչին ձեռք տամ, պատասխանում էր հարցերիս ես էլ իմ մասնագետ հալով իրան ուղղումներ էի անում ու իրանց ննջասենյակի գույնը ես ընտրեցի:Պապիկիս հետ միշտ քննարկում էինք բոլոր հեքիաթները, մամաս էլ ինձ վստահեց խոհանոցը, երբ առաջին անգամ որոշեցի պատրաստել:Միշտ հակված եմ եղել անել էն ամենը ինչ ինձ արգելել են ու էդ պատճարով հիմա ինձ ոչինչ չեն արգելում:Բայց իրանք շատ ուշադիր են ընկերներիս նկատմամբ, որ յանի հանկարծ վատ շրջապատ չնկնեմ ու մեկ էլ ամեն ինչ անում են որ չմրսեմ:
Ես մեկմեկ մտածում եմ որ մենք երկվորյակներ ենք ես էլ եմ քո պես:D
Որ անչափահասները չեն խոսում էս թեմայում :D Ժող ջան, քանի դեռ անչափահաս եք ու քանի դեռ ձեր ծնողները պատասխանատվություն/իրավունքներ ունեն ձեր նկատմամբ, էս ամենը չեք հասկանա: Նենց չի, որ իմ ծնողներն ինձ ինքնուրույն մտածող կամ ազատ չեն մեծացրել ու նենց չի, որ կարում են հիմա ինձ ինչ-որ բան «չթողնել»: Բայց ասենք նույն մամայիս ես օրը հազար անգամ պիտի տեղյակ պահեմ, թե ոնց եմ, որտև ինքը «ինֆարկտ կստանա», «կվատանա»: Այ էդ առումով ազատ չեմ: Ու շատ այլ հայ ջահելներ էլ ազատ չեն:
Տեսեք ինչ լավ թեմա եմ գտել, եկեք վերակենդանացնենք:
Դեռ ով կա, որ չի արտահայտվել էս թեմայով:
Կամ ով ինչ նոր բան ունի ասելու :)
Էրեկ մի ամերիկացու էս բլոգային գրառումն (http://www.likewise.am/2014/01/leaving-armenia-what-ill-miss-what-i-wont/) եմ կարդացել, որտեղ երևույթը բավական խտացված գույներով ա ներկայացվում:
Առնվազն էս հոդվածը "must read" ա ;)
One_Way_Ticket
27.12.2016, 14:23
Ես չեմ արտահայտվել: Եկա արտահայտվեմ :)
Իմ կարծիքով նշված "ծնողների համախտանիշը" առանձին երևույթ չէ, այլ պարզապես ընդհանուր խնդրի մասնավոր դեպք է: Ծնողները իրենց հերթին ճնշման են ենթարկվում իրենց ընկեր-բարեկամների կողմից (տղադ քեզ ինչքան չի հարգում, որ չի ուզում հետդ ապրել):
Իսկ ընդհանուր խնդիրը ավանդական մշակույթի լիբերալացումն է: Ավանդական մշակույթը վատ բան չէ, բայց այն կարող է աշխատել միայն երբ բոլորն են ավանդույթներին հետևում: Այդ դեպքում մարդու մտքով էլ չի անցնում, որ կարելի է ավելի ազատ լինել, նա չի նեղվում դրանից: Ձեռքի հետ առնչվելով սեքսիզմի թեմային (որը նույնպես մասնավոր դեպք է), երբ աղջկա մայրը միշտ ճաշ է եփել, երբ նրա բոլոր ընկերուհիները ճաշ են եփում, աղջիկը չի գանգատվի, որ ինքն էլ պիտի ամուսնու համար ճաշ եփի:
Ասենք, ես ուսանող ու նույնիսկ հետուսանողյան ժամանակաշրջանում առանձնապես չէի նեղվում առանձին չապրելուց: Գրեթե բոլոր համակուրսեցիներս ու կոլլեգաներս նույն վիճակում էին, ու դա նորմալ էր համարվում: Արտասահմանցի ընկերներ էլ առանձնապես չունեի: Իսկ այստեղ եթե հանկարծ ստիպված լինեմ հայաստանյան կյանքով ապրել, ալկոհոլիզմը որպես մինիմում երաշխավորված է :D Որովհետև շրջապատս արդեն լրիվ ուրիշ է:
Հայաստանում էլ ժամանակի հետ բարքերը կփոխվեն (ու փոխվում են): Ինտերնետի դարում նոր սերունդը արդեն ոչ միայն (ու ոչ այնքան) ծնողներին է նայում, որքան լիբերալ աշխարհին: