Դիտել ողջ տարբերակը : Երբ մարդը դառնում է ծանր բեռ
Մեր գործի տեղը մի աշխատող կա, որի մայրն արդեն տասը տարուց ավելի է՝ հիվանդ է: Շաքար ունի, ինսուլտ է տարել ու էլի խնդիրներ կան, որոնց մասին չգիտենք:
Անկողնային է:
Իրեն նայում է իր տղան, որ քառասունն անց տղամարդ է և իր՝ աշխատանքից դուրս ողջ ժամանակը նվիրում է մոր խնամքին:
Նա չունի անձնական կյանք, չունի կյանքի պարզ ուրախությունները, որ ունենք շատերս (գործից հետո մի տեղ գնալ, ընկերների հետ խմել, կինո նայել, ևն):
Բացի դրանից՝ մոր մոտ վերջին տարիներին զարգացել է բացառիկ եսասիրություն: Նա ամեն չնչին պատճառով աշխատանքի ժամանակ զանգում է որդուն և կարող է ստիպել անմիջապես թողնել ամեն ինչ ու վազել տուն՝ ասենք հեռուստացույցի անտեննան ուղղելու:
Հարց:
Ի՞նչն է ժամանակի ընթացքում մարդուն փոխում, կուրացնում ու դարձնում այդ աստիճանի եսասեր: Երբ դադարում ես զավակիդ երջանկությունը վեր դասել մնացածից:
Նման դեպքերում ծերանոց/համապատասխան առողջական կենտրոն տանելը դավաճանությո՞ւն է, ուտել-ուրանա՞լ է:
Լիլ, նենց նուրբ հարց ես ուզում քննարկել, որ գրելը դժվար ա։
Համապատասխան կենտրոնը ի՞նչ ա, հիվանդանո՞ց, գուցե պետք ա ուղղակի լրացուցիչ խնամո՞ղ գտնել ՝ վարձու, ով կկարողանա օրվա ընթացքում և/կամ կինո-թատրոնի ժամանակահատվածում օգնել։
Alphaone
08.01.2014, 15:29
Գալ, նույն կերպ փոքր երեխաներն են երես առնում ավելորդ ուշադրությունից: Էս դեպքում ավելի շատ կոլեգային եմ մեղադրում, քան մորը, բայց եթե արդեն սահմաններն ամեն կերպ անցել են, ապա հատուկ հաստատություն էդ մարդուն ուղարկելը փրկություն ա երկուսի համար էլ...
Լիլ, նենց նուրբ հարց ես ուզում քննարկել, որ գրելը դժվար ա։
Համապատասխան կենտրոնը ի՞նչ ա, հիվանդանո՞ց, գուցե պետք ա ուղղակի լրացուցիչ խնամո՞ղ գտնել ՝ վարձու, ով կկարողանա օրվա ընթացքում և/կամ կինո-թատրոնի ժամանակահատվածում օգնել։
Դայ, կոնկրետ էս դեպքում, ոնց հասկացել ենք, մայրն արգելել ա, որ տուն ուրիշ մարդ մտնի:
Ընդհարնապես, էդ մարդն իրենց տան հանդեպ շատ protective ա: Երբեմն առիթներ են եղել, որ մեր մյուս աշխատողները գործով գնան իրենց տուն՝ մուտքից ներս չի թողել: Շեմի վրա ա խոսակցությունն եղել:
Գիտեմ, որ նուրբ ու դժվար հարց ա, դրա համար ուզում եմ կարծիքներ լսեմ: Հետաքրքիր ա՝ իմ, էս թեմայով էսքան ժամանակվա զգացածի նման զգացողներ ու մտածողներ կլինե՞ն:
Գալ, նույն կերպ փոքր երեխաներն են երես առնում ավելորդ ուշադրությունից: Էս դեպքում ավելի շատ կոլեգային եմ մեղադրում, քան մորը, բայց եթե արդեն սահմաններն ամեն կերպ անցել են, ապա հատուկ հաստատություն էդ մարդուն ուղարկելը փրկություն ա երկուսի համար էլ...
Գուցեև ճիշտ ես Ալֆ, սկզբից էր պետք որոշակի սահման գծել, հասկացնել, որ գալիս ա մի պահ, երբ դու պետք ա թողնես, ես իմ կյանքն ապրեմ, մա՛յր:
Բայց էդ պահը որսալը կարծում եմ շատ բարդ ա:
Մենք սիրում ենք մեր ծնորղներին ու էդ սերը, երևի, չի թողնում, որ էդ փոխակերպման պահն զգանք:
Ես շատ հաճախ լսել եմ, որ երեխաներին անշնորհակալ ու դավաճան են համարում՝ ծնողին ծերանոց ուղարկելու պատճառով:
Ու պատճառն էլ գիտեմ: Ցավոք էս դեպքում թացն ու չորը խառնվում են իրար:
Քիչ չեն էն զավակները, որ ծնողին տնից հեռացնում են՝ առանց դրա համար լուրջ պատճառ ունենալու: Պարզապես՝ ավելի հեշտ կյանքի համար:
Դայ, կոնկրետ էս դեպքում, ոնց հասկացել ենք, մայրն արգելել ա, որ տուն ուրիշ մարդ մտնի:
Ընդհարնապես, էդ մարդն իրենց տան հանդեպ շատ protective ա: Երբեմն առիթներ են եղել, որ մեր մյուս աշխատողները գործով գնան իրենց տուն՝ մուտքից ներս չի թողել: Շեմի վրա ա խոսակցությունն եղել:
Գիտեմ, որ նուրբ ու դժվար հարց ա, դրա համար ուզում եմ կարծիքներ լսեմ: Հետաքրքիր ա՝ իմ, էս թեմայով էսքան ժամանակվա զգացածի նման զգացողներ ու մտածողներ կլինե՞ն:
Ջան, շատ նուրբ հարց ա, ու ես ինքս կոմպետենտ չեմ խորհուրդ տալու, բայց ես իմ ծնողին կպահեի (Աստված մի արասցե ծնողս տենց հիվանդանա)։ Ուտել-ուրանալու խնդիրը չի, ուղղակի ես իմ ծնողի կոմֆորտն ու ծնողիս հոգ տանելն իմ անձնական կյանքից կարևոր եմ համարում։ Կարող ա ջահել եմ ու նայիվ, չգիտեմ։
Alphaone
08.01.2014, 16:03
Գուցեև ճիշտ ես Ալֆ, սկզբից էր պետք որոշակի սահման գծել, հասկացնել, որ գալիս ա մի պահ, երբ դու պետք ա թողնես, ես իմ կյանքն ապրեմ, մա՛յր:
Բայց էդ պահը որսալը կարծում եմ շատ բարդ ա:
Մենք սիրում ենք մեր ծնորղներին ու էդ սերը, երևի, չի թողնում, որ էդ փոխակերպման պահն զգանք:
Ես շատ հաճախ լսել եմ, որ երեխաներին անշնորհակալ ու դավաճան են համարում՝ ծնողին ծերանոց ուղարկելու պատճառով:
Ու պատճառն էլ գիտեմ: Ցավոք էս դեպքում թացն ու չորը խառնվում են իրար:
Քիչ չեն էն զավակները, որ ծնողին տնից հեռացնում են՝ առանց դրա համար լուրջ պատճառ ունենալու: Պարզապես՝ ավելի հեշտ կյանքի համար:
Գալ, ես եղբայր չունեմ, ծնողներս ինձ հետ պիտի ապրեն: Վաղ թե ուշ նույն դաժան ընտրության առաջ եմ կանգնելու. ապագա ընտանիքի ու ծնողներիս մեջ է ուշադրությունը կիսվելու, թե պիտի մեկնումեկն ընտրեմ, միլիոն անգամ մտածել եմ ոնց անեմ, որ և իմ համար լավ լինի, և ծնողներիս ու ելքը չեմ գտել... Մինչև որ մի օր չդրեցինք ու մարդավարի էդ թեմայով չխոսեցինք, միանգամից լրիվ հարցերը լուծվեցին, հնարավոր բոլոր բարդացումներն ու իրավիճակները քննարկվեցին ու թեման հավեսով վերջակետավորվեց: Մենք յուրօրինակ սպասելիքների քարտեզագրում արեցինք, փոխադարձ սպասելիքները դուրս բերեցինք, առանձնացրեցինք խելամիտներն ու անիրատեսականները: Չգիտեմ, հիմիկվա իրավիճակում կոլեգադ կկարողանա նույնն բանն անել, թե արդեն շատ է մոր հոգեբանությունը խեղվել, բայց եթե կարողանա, եթե իրար մարդավարի հասկանան, հետո աննկարագրելի թեթև է լինելու երկուսի համար էլ, եթե չէ, ապա պիտի ծերանոց կամ հիվանդնանոց տանի: Կգա մի պահ, էդ կինը կտեսնի որդու կյանքն ինչի է վերածվել, ու մոտը հակառակ պրոցեսը կլինի, իր զգացած ցավն ուղիղ համեմատական կլինի հիմիկվա եսասիրությանը, ասենք, եթե որդին լարվածությանը չդիմանա, խնդիրներ առաջանան իր մոտ: Մյուս կողմից էլ որդին հետո կծերանա, կլինի լրիվ մենակ ու էդ ժամանակ իր հիմիկվա որդիական սերն ամեն կերպ նզովելու է, ամեն վայրկյան զղջալու, որ «լավ» որդի է եղել:
Դեռ դպրոցական էի, որ մի իրական պատմություն պատմեցին՝ աղջիկը տաս տարուց ավել հիվանդ մորը խնամել է, մայրն անգամ չի կարողացել անկողնուց բարձրանա, բայց երբ դուստրը լարվածությունից մահացել է, հանկարծ ուժ է գտել թե բարձրանալու, թե քայլելու, դեռ մի բան էլ դրանից հետո 5-6 տարի առանց ծերանոց ընկնելու մենակ ապրել է:
Իհարկե պատկերացնում եմ, թե ինչ դժվար ա կամակոր ծեր ու հիվանդի հետ, բայց անհնար չի: Անկողնայինի արգելելը ո՞րն ա: Մի երկու անգամ՝ քո ուզածով արա, տես՝ ո՞նց չի համաձայնում: Եթե խստություն ես բանեցնում նաև հենց իր բարօրության համար, ոչ մի վատ բան չկա: Էս ինձ շաատ ծանոթ թեմա ա, գրելով չլիներ, ավելի մանրամասն կխոսայի, բայց թողնելը, ծերանոց տանելը անթույլատրելի ա: Եթե լիներ հատուկ հաստատություններ՝ ծերերի խնամքի, վճարովի, որտեղ իրանց համար հարմարավետ պայմաններ լինեին, դու էլ ամեն օր կարողանայիր գործից հետո կամ գործից առաջ այցելեիր, ուրիշ բան, խնդիր չեմ տեսնում, բայց Հայաստանյան ծերանոցները, համենայն դեպս՝ որը ես եմ տեսել, ընդամենը մահը արագացնող հաստատություններ են:
Alphaone
08.01.2014, 16:06
Իհարկե պատկերացնում եմ, թե ինչ դժվար ա կամակոր ծեր ու հիվանդի հետ, բայց անհնար չի: Անկողնայինի արգելելը ո՞րն ա: Մի երկու անգամ՝ քո ուզածով արա, տես՝ ո՞նց չի համաձայնում: Եթե խստություն ես բանեցնում նաև հենց իր բարօրության համար, ոչ մի վատ բան չկա: Էս ինձ շաատ ծանոթ թեմա ա, գրելով չլիներ, ավելի մանրամասն կխոսայի, բայց թողնելը, ծերանոց տանելը անթույլատրելի ա: Եթե լիներ հատուկ հաստատություններ՝ ծերերի խնամքի, վճարովի, որտեղ իրանց համար հարմարավետ պայմաններ լինեին, դու էլ ամեն օր կարողանայիր գործից հետո կամ գործից առաջ այցելեիր, ուրիշ բան, խնդիր չեմ տեսնում, բայց Հայաստանյան ծերանոցները, համենայն դեպս՝ որը ես եմ տեսել, ընդամենը մահը արագացնող հաստատություններ են:
էս մասին չէի մտածել, ես ծերանոց ասելով նորմալ պայմաններով, մաքուր, ֆիլներում տեսածս հաստատությունն եմ պատկերացնում, եթե հիմիկվա ծերանոցը դա չի, ապա Շինի ասածն ա միլիոն անգամ ավելի խելամիտ...
Հայաստանի ծերանոցների մասին, ցավոք, ես էլ եմ միայն վատը լսել ու դա հազար անգամ ավելի բարդացնում ա իրավիճակը: Խղճով մարդը երբեք նման բան չի անի ու արդյունքում, եթե ծնողը հասել է իմ նկարագրած եսասիրական հոգեվիճակին, նրա միակ ելքը մնում ա հիվանդ ծնողի կյանքով ապրելն ու լուռ սպասելը, թե երբ ա ամեն ինչ վերջանալու:
Ամենավատը նման իրավիճակում կարծում եմ ծնողի հանդեպ չարությամբ լցվելու վտանգն է: Որն արտահայտել չես կարող, որովհետև գիտես, որ դիմացինդ պատասխանատու չէ իր ֆիզիկական վիճակի համար, բայց նաև հաղթահարել չես կարող, որովհետև ապրել ես ուզում: Քո կյանքը:
Շին, խստություն բանեցնելը ճիշտ ա, բայց կան իրավիճակներ, երբ բանը բանից անցնում ա: Ցանկացած տիպի շանտաժով հիվանդը կարա իր ուզածն անցկացնի:
Շատ մեծ կամքի ուժ ու համառություն ա պետք նման դեպքերում քոնն անցնացնելու համար: Ու հաճախ մարդիկ պարզապես ուժ չեն ունենում պայքարելու:
Ալֆի ասած՝ նախօորոք նստել-խոսելու տարբերակը շատ առողջ ու լավ մոտեցում ա, կարծում եմ:
Երբ որ աչքակապուկ չես խաղում ու էդ հարցը բացեիբաց խոսվում ու քննարկվում ա ընտանիքում:
Բայց չեմ կարծում, որ շատերը տենց կանեն: Մեզանում ընդունված չի :
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 16:24
Ինձ ցիցը չհանեք, բայց ես կարծում եմ՝ դա դավաճանություն չի. մասնագիտացված հաստատություններում ավելի ճիշտ կխնամեն, քան տան պայմաններում, իսկ «երեխային» ոչ ոք չի արգելում ինչքան ժամանակը ների, այցելի ծեր ծնողին:
Ուղղակի ստեղ ուրիշ հարց կա: Հայ ծնողներն իրանց էրեխեքին մինչև հազար տարեկան պահում են: Չգիտեմ՝ դա անում են գիտակցվա՞ծ, թե՞ ոչ, բայց արդյունքում ստեղծում են պարտքի զգացում, ինչի արդյունքում «երեխան» ստիպված խնամում ա ծեր ծնողին: Այ եթե թողնեին, որ սաղ տասնութից ինքնուրույն կյանք սկսեին, բոլորն իրենց կյանքից գոհ կլինեին:
Շին, խստություն բանեցնելը ճիշտ ա, բայց կան իրավիճակներ, երբ բանը բանից անցնում ա: Ցանկացած տիպի շանտաժով հիվանդը կարա իր ուզածն անցկացնի:
Շատ մեծ կամքի ուժ ու համառություն ա պետք նման դեպքերում քոնն անցնացնելու համար: Ու հաճախ մարդիկ պարզապես ուժ չեն ունենում պայքարելու:Բա իհարկե կամքի ուժ ա պետք: Բայց արդարացումն էլ էն չի, չէ՞, կամքի ուժս չհերիքեց, ծնողիս ծերանոց եմ տանում: Մեզ էլ մեր ծնողները անասելի մեծ կամքի ուժով են էս օրին հասցրել:
Հիվանդ ծերի հետ նստել,խոսալը չեմ պատկերացնում: Նրանք դժվար ի վիճակի լինեն, էնքան հաճախ կենտրոնանում են իրանց եսի վրա: Ուղղակի էլի եմ ասում, պետք ա ուժեղ լինել, պետք եղած տեղը՝ խիստ՝ հենց ի շահ իրան, քո ասածի՝ կամքի ուժ ա պետք ունենալ:
Լիլ, շատ բարդ ա, կոլլեգայիդ դեպքում երևի արդեն բան էլ չի կարա անի։ Բայց ես ինքս հակված եմ մեկին վարձել ու ծնողին տանը խնամելու տարբերակին, եթե ֆինանսապես ի վիճակի ես, որ ոտքդ կապված չլինի, դու էլի քո կյանքով ապրես, բայց քո սերն ու հոգևոր поддержка–ն ծնողդ զգա ու տեսնի։ Մեր պայմաններում հաստատ նորմալ մարդը ծերանոց չի ուղարկի ծնողին։ Մամաս միշտ ասում էր՝ ինձ հանկարծ ծերանոց չուղարկեք էլի, ես որ էդքան պառավի էրես տեսնեմ, միանգամից կմեռնեմ :) )))
Ինձ ցիցը չհանեք, բայց ես կարծում եմ՝ դա դավաճանություն չի. մասնագիտացված հաստատություններում ավելի ճիշտ կխնամեն, քան տան պայմաններում, իսկ «երեխային» ոչ ոք չի արգելում ինչքան ժամանակը ների, այցելի ծեր ծնողին:
Ուղղակի ստեղ ուրիշ հարց կա: Հայ ծնողներն իրանց էրեխեքին մինչև հազար տարեկան պահում են: Չգիտեմ՝ դա անում են գիտակցվա՞ծ, թե՞ ոչ, բայց արդյունքում ստեղծում են պարտքի զգացում, ինչի արդյունքում «երեխան» ստիպված խնամում ա ծեր ծնողին: Այ եթե թողնեին, որ սաղ տասնութից ինքնուրույն կյանք սկսեին, բոլորն իրենց կյանքից գոհ կլինեին:
Բյուր, երևի ճիշտ ես ասում, բայց մեզ մոտ դա չի աշխատում: Մեզ մոտ էդ նորմալ ծերանոցները սկի չկան, մեզ մոտ էն կամավորական համակարգը չկա, որ ամենքը իր ծերն ունի, իր օրն ունի, այցելում ա, հետը շփվում, մեզ մոտ ծերանոցներում ծերերը շատ արագ դառնում են բանջարեղեն, կներեք արտահայտությանս:
Իսկ երեխաների պահով երևի ճիշտ ես, դա դա էլ արդեն մեր սերնդին մնաց, որ իրանց երեխաներին ավելի շուտ ազատություն տան:
Ինձ ցիցը չհանեք, բայց ես կարծում եմ՝ դա դավաճանություն չի. մասնագիտացված հաստատություններում ավելի ճիշտ կխնամեն, քան տան պայմաններում, իսկ «երեխային» ոչ ոք չի արգելում ինչքան ժամանակը ների, այցելի ծեր ծնողին:
Ուղղակի ստեղ ուրիշ հարց կա: Հայ ծնողներն իրանց էրեխեքին մինչև հազար տարեկան պահում են: Չգիտեմ՝ դա անում են գիտակցվա՞ծ, թե՞ ոչ, բայց արդյունքում ստեղծում են պարտքի զգացում, ինչի արդյունքում «երեխան» ստիպված խնամում ա ծեր ծնողին: Այ եթե թողնեին, որ սաղ տասնութից ինքնուրույն կյանք սկսեին, բոլորն իրենց կյանքից գոհ կլինեին:
Բյուր, 18-ից ինքնուրույն կյանք ապրելը շատ հավես ու օգտակար բան ա, չեմ վիճում: Շատ վաղ սկսում ես սեփական ոտքերի վրա կանգնել, 20-ից ավել տարեկան լինելու դեպքում անհեթեթ արգելքներ չեն դնում դիմացդ և այլն:
Բայց ես մտածել եմ, որ դա էլ մի ուրիշ ծայրահեղություն ա:
Ծնողը թող էլի չխառնվի երեխու կյանքին, բայց դուրս չշպրտի 18-ը չլրացած, ինչ ա՝ շուխուռուվ սեքս անելու կարոտ են մնացել մարդուկնիկով:
Դրսում էդ անջատումը շատ կտրուկ ա ստացվում: Ու դա ազատության ու ինքնուրույնություն բերելով՝ նաև հանգեցնում ա էմոցիոնալ դեգրադացման: Դադարում ես ծնողիդ ուրախություններով ուրախանալ, ջերմությունն զգալ, երբ կարիք ունես: Եսիմ, կարող ա իմ մեջ էլի մեր ադաթներն են խոսում, բայց ես շատ կուզեի, որ ոսկե միջին լիներ էս սիտուացիայում:
Երազում եմ երևի:
Alphaone
08.01.2014, 16:45
Գալ, ես երջանիկ կլինեի, որ ինձ 18 չլրացած դուրս հանեին, երբ շատ ես ծնողներիդ խնամքին մնում, ջերմոցային բույսի ես վերածվում, դրա համար ես 26 տարեկանում դեռ 16 տարեկանի նման եմ, ինչը հաստատ էն չի, ինչ ես կյանքից կուզեի: Մինչև հիմա, երբ ջեռոցից տաք բան եմ հանում, մամաս վախեցած ասում ա՝ թող ես, չգիտեմ անգամ լացեմ, թե ծիծաղեն իրավիճակի անհեթեթության վրա: Երեխային դուրս հանել, ասելն՝ ինքնուրույն ապրի, լավագույն բանն ա, որ կարող ա ծնողը երեխայի համար անի:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 16:45
Բյուր, երևի ճիշտ ես ասում, բայց մեզ մոտ դա չի աշխատում: Մեզ մոտ էդ նորմալ ծերանոցները սկի չկան, մեզ մոտ էն կամավորական համակարգը չկա, որ ամենքը իր ծերն ունի, իր օրն ունի, այցելում ա, հետը շփվում, մեզ մոտ ծերանոցներում ծերերը շատ արագ դառնում են բանջարեղեն, կներեք արտահայտությանս:
Իսկ երեխաների պահով երևի ճիշտ ես, դա դա էլ արդեն մեր սերնդին մնաց, որ իրանց երեխաներին ավելի շուտ ազատություն տան:
Շին, մի հատ նորմալ ծերանոց Երևանում կա, չնայած գներ ա խփում: Ու կան նաև մարդիկ, որոնք վճարովի հիմունքներով տուն են գալիս, էդ գործն անում են, ոնց որ դայակներ կան: Ուղղակի սաղ «դավաճանություն» բառի տակ խուսափում են նման ծառայություններից:
Բյուր, 18-ից ինքնուրույն կյանք ապրելը շատ հավես ու օգտակար բան ա, չեմ վիճում: Շատ վաղ սկսում ես սեփական ոտքերի վրա կանգնել, 20-ից ավել տարեկան լինելու դեպքում անհեթեթ արգելքներ չեն դնում դիմացդ և այլն:
Բայց ես մտածել եմ, որ դա էլ մի ուրիշ ծայրահեղություն ա:
Ծնողը թող էլի չխառնվի երեխու կյանքին, բայց դուրս չշպրտի 18-ը չլրացած, ինչ ա՝ շուխուռուվ սեքս անելու կարոտ են մնացել մարդուկնիկով:
Դրսում էդ անջատումը շատ կտրուկ ա ստացվում: Ու դա ազատության ու ինքնուրույնություն բերելով՝ նաև հանգեցնում ա էմոցիոնալ դեգրադացման: Դադարում ես ծնողիդ ուրախություններով ուրախանալ, ջերմությունն զգալ, երբ կարիք ունես: Եսիմ, կարող ա իմ մեջ էլի մեր ադաթներն են խոսում, բայց ես շատ կուզեի, որ ոսկե միջին լիներ էս սիտուացիայում:
Երազում եմ երևի:
Գալ ջան, արևմուտքում բնավ կտրուկ չի էդ ամենը, ինչքան ներկայացվում ա: Նենց չի, որ ծնողը հանում, դուրս ա շպրտում, բայց նենց էլ չի, որ զոռով պահում ա: Հակառակը, էրեխեքն իրանք են ուզում գնալ, ծնողն էլ ոչ մի բան չի անում դրա դեմ (ի տարբերություն մեր երկրի ծնողների): Ու «երեխան» էլ չի լքում ծնողին, էմոցիոնալ կապն էլ չի կորում: Ուղղակի հետո վզին թոռներ չի փաթաթում, առավոտից երեկո նրան չի խնամում: Եթե կարիքը լինում ա, օգնում ա: Ամեն դեպքում, ծեր ծնողը եսասեր չի դառնում (մեծ մասամբ) ու չի պարտադրում, որ երեխան ամեն ինչից կտրվի ու իրեն խնամի:
Գալ ջան, արևմուտքում բնավ կտրուկ չի էդ ամենը, ինչքան ներկայացվում ա: Նենց չի, որ ծնողը հանում, դուրս ա շպրտում, բայց նենց էլ չի, որ զոռով պահում ա: Հակառակը, էրեխեքն իրանք են ուզում գնալ, ծնողն էլ ոչ մի բան չի անում դրա դեմ (ի տարբերություն մեր երկրի ծնողների): Ու «երեխան» էլ չի լքում ծնողին, էմոցիոնալ կապն էլ չի կորում: Ուղղակի հետո վզին թոռներ չի փաթաթում, առավոտից երեկո նրան չի խնամում: Եթե կարիքը լինում ա, օգնում ա: Ամեն դեպքում, ծեր ծնողը եսասեր չի դառնում (մեծ մասամբ) ու չի պարտադրում, որ երեխան ամեն ինչից կտրվի ու իրեն խնամի:
Էն արևելքում, որտեղ ես եմ ապրում, լավ էլ կտրվում են։ Իմ կոլեգաները ծնողի զանգին չեն պատասխանում, ու ծնողի էն բողոքին, թե փաբը գերադասում են իրենց այցելելուց, ասում են ՝ «այո, փաբում հետաքրքիր ա»։ Իմ համար էդ աբսուրդ ա։
Ինչքան ծերերի էստեղ տեսել եմ ՝ մեր կամ ընկերների հարևանությամբ, ոչ ոք իրանց չի այցելում ՝ երբեք, ու էդ ծերերն էնքան էդ մենակությունից նեղվում, չարանում, որ սկսում են հարևանների կյանքը թունավորել ՝ շաբաթը յութ օր ոստիկան են կանչում հարևանների վրա։
Alphaone
08.01.2014, 16:52
Տեսնեմ կարամ էդ մարդուն համոզեմ, ակումբ բերեմ :D իմ ուսանող տարիներին մոտ ընկերներիցս մեկը ծնողների հետ գժտվեց: Բավական ունևոր, կարող ընտանիք էր ու դեռ միջնադարյան քաղաքական ամուսնություն էին ձեռնարկել, որ որդուն ամուսնացնեն, թքեց, տնից դուրս եկավ, անգամ հագուստ չէր վերցրել, ընկերոջից էր փոխ առել: Ծանոթ փաստաբաններից մեկն իր տանը տեղավորեց, մինչև ոտքի կանգնեց ու իրականում ինքնուրույն կանգնեց: Հիմա իր ու իր ծնողների հարաբերություններն ուղղակի հիացնում են, էդքանի հետո իրար «ներել» են, իրար սիրում են ու ինքը հաստատ ոչ ծնողներին կտանի ծերանոց, ոչ էլ իրեն կոտորելով հիվանդ կպահի, բայց էդ տարբերակը որոշակի ֆինանասական կայունության դեպքում ա գործում, երբ կարող ես դայակ վարձել, իսկ երբ էդ հնարավորությունը չկա, աննկարագրելի ծանր բեռ ա հիվանդ ծերի խնամելը ու միակ ելքը Շինի ասած տարբերակն ա, սրտիցդ արյուն գնալով խիստ լինել ու մանիպուլյացիաների զոհ չգնալ, քանի որ հետո էդ համ քո համար ա վատ լինելու, համ էն ծերի, ում խնամում ես:
Շին, մի հատ նորմալ ծերանոց Երևանում կա, չնայած գներ ա խփում: Ու կան նաև մարդիկ, որոնք վճարովի հիմունքներով տուն են գալիս, էդ գործն անում են, ոնց որ դայակներ կան: Ուղղակի սաղ «դավաճանություն» բառի տակ խուսափում են նման ծառայություններից:
Չէ, դե էդ դեպքում արդեն դավաճանություն ա, եթե հնարավորություն ունես, էդ ծառայությունից հրաժարվելը: Ես դրան արդեն ավելի քան նորմալ եմ նայում: Չնայած էդ քո ասած իրականում տխմար կարծիքներն էլ իրոք կան. ավելի լավ ա անտարբերության մատնված, արդեն ատելության թշնամական հայացքների ներքո տան մի անկյունում պահել, քան նորմալ դայակ վարձել, որ խնամի, թե կողքից ինչ կասեն: Կողքից ի՞նչ պիտի ասեն. ասելու են՝ հալալ ա, ծնողի համար նույնիսկ հատուկ դայակ ա վարձել: Բայց իրոք տենց մոտեցում, որ դայակ վարձելն ամոթ ա, որը ես ոչ մի կերպ չեմ հասկանում:
Փաստորեն երեխաներին ծնողական սիրո ու խնամքի "լծից" շուտ ազատելը շատ անմիջական կապ ունի հենց էս սիտուացիայի հետ: Լուծումներից մեկն ա, համենայն դեպս:
Եթե ժամանակին իմ կոլեգան առանձնանար ու ապրեր իր կյանքով, երբ դեռ մայրն առողջ էր և ունակ, հիմա շատ հեշտությամբ կարելի կլիներ հարցը կազմակերպել՝ առանց մարդուն ծերանոց տանելու ու դավաճանի անուն վաստակելու:
Այսինքն ստացվում ա, որ չափազանց մեծ ծնողական սերն ու խնամքը հանգեցնում են նրան, որ համ երեխան ա դժբախտ լինում համ ծնո՞ղը (որովհետև փաստացի դժբախտացնում ա երեխային):
Alphaone
08.01.2014, 16:56
Էն արևելքում, որտեղ ես եմ ապրում, լավ էլ կտրվում են։ Իմ կոլեգաները ծնողի զանգին չեն պատասխանում, ու ծնողի էն բողոքին, թե փաբը գերադասում են իրենց այցելելուց, ասում են ՝ «այո, փաբում հետաքրքիր ա»։ Իմ համար էդ աբսուրդ ա։
Ինչքան ծերերի էստեղ տեսել եմ ՝ մեր կամ ընկերների հարևանությամբ, ոչ ոք իրանց չի այցելում ՝ երբեք, ու էդ ծերերն էնքան էդ մենակությունից նեղվում, չարանում, որ սկսում են հարևանների կյանքը թունավորել ՝ շաբաթը յութ օր ոստիկան են կանչում հարևանների վրա։
Դայ, ախր եթե դայակ ես վարձում, չի նշանակում մարդու վրա խաչ ես քաշում, ասենք իմ հայրիկն էնքան զբաղված ա, որ ես երջանիկ կլինեմ, մի օր ինքը ժամանակ գտնի, նստի ինձ հետ զրուցի կամ թեկուզ շախմատ խաղա, բայց ամբողջ օրը նույն բանն անելով ես ուղղակի կխելագարվեմ, հաստատ կուզեմ մի օր էլ կտրվել, փաբ գնալ, դրա համար հավես արտահայտություն կա՝ «ոսկե միջին», պիտի կարողանաս փոխլրացնել, չեմ պատկերացնում էնպիսի մարդ, որ ծնողին թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ չկարոտի:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 16:57
Էն արևելքում, որտեղ ես եմ ապրում, լավ էլ կտրվում են։ Իմ կոլեգաները ծնողի զանգին չեն պատասխանում, ու ծնողի էն բողոքին, թե փաբը գերադասում են իրենց այցելելուց, ասում են ՝ «այո, փաբում հետաքրքիր ա»։ Իմ համար էդ աբսուրդ ա։
Ինչքան ծերերի էստեղ տեսել եմ ՝ մեր կամ ընկերների հարևանությամբ, ոչ ոք իրանց չի այցելում ՝ երբեք, ու էդ ծերերն էնքան էդ մենակությունից նեղվում, չարանում, որ սկսում են հարևանների կյանքը թունավորել ՝ շաբաթը յութ օր ոստիկան են կանչում հարևանների վրա։
Դայ, բայց շատ կներես, փաբում ավելի լավ ա :' Կարո՞ղ ա որևէ մեկը կասկածում ա դրանում: Էդ էլ ես եմ ասում, որ կյանքիս մենակ երկու տարին եմ ծնողներիցս հարյուր տոկոսանոց անկախ ապրել: Ու սա ես ասում եմ որպես առողջ ծնողի զավակ (թութութու): Պատկերացնում եմ՝ փաբում ինչքան ավելի լավ կլինի, եթե գիտես, որ տանը ծնողիդ հետ նաև լիքը հոգս ա սպասվում (պամպերս փոխել, վերքեր մշակել, լողացնել և այլն):
Alphaone
08.01.2014, 16:57
Փաստորեն երեխաներին ծնողական սիրո ու խնամքի "լծից" շուտ ազատելը շատ անմիջական կապ ունի հենց էս սիտուացիայի հետ: Լուծումներից մեկն ա, համենայն դեպս:
Եթե ժամանակին իմ կոլեգան առանձնանար ու ապրեր իր կյանքով, երբ դեռ մայրն առողջ էր և ունակ, հիմա շատ հեշտությամբ կարելի կլիներ հարցը կազմակերպել՝ առանց մարդուն ծերանոց տանելու ու դավաճանի անուն վաստակելու:
Այսինքն ստացվում ա, որ չափազանց մեծ ծնողական սերն ու խնամքը հանգեցնում են նրան, որ համ երեխան ա դժբախտ լինում համ ծնո՞ղը (որովհետև փաստացի դժբախտացնում ա երեխային):
Միանշանակ, Գալ
Դայ, ախր եթե դայակ ես վարձում, չի նշանակում մարդու վրա խաչ ես քաշում, ասենք իմ հայրիկն էնքան զբաղված ա, որ ես երջանիկ կլինեմ, մի օր ինքը ժամանակ գտնի, նստի ինձ հետ զրուցի կամ թեկուզ շախմատ խաղա, բայց ամբողջ օրը նույն բանն անելով ես ուղղակի կխելագարվեմ, հաստատ կուզեմ մի օր էլ կտրվել, փաբ գնալ, դրա համար հավես արտահայտություն կա՝ «ոսկե միջին», պիտի կարողանաս փոխլրացնել, չեմ պատկերացնում էնպիսի մարդ, որ ծնողին թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ չկարոտի:
Ժող, ես դայակի մասին ոչինչ չեմ ասել։ Իմ բերած օրինակը առողջ ծնողների մասին ա։ Մարդը չի ուզում իր անձնական ժամանակից տրամադրել ծնողին տարին մեկ այցելելու համար։
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 17:00
Փաստորեն երեխաներին ծնողական սիրո ու խնամքի "լծից" շուտ ազատելը շատ անմիջական կապ ունի հենց էս սիտուացիայի հետ: Լուծումներից մեկն ա, համենայն դեպս:
Եթե ժամանակին իմ կոլեգան առանձնանար ու ապրեր իր կյանքով, երբ դեռ մայրն առողջ էր և ունակ, հիմա շատ հեշտությամբ կարելի կլիներ հարցը կազմակերպել՝ առանց մարդուն ծերանոց տանելու ու դավաճանի անուն վաստակելու:
Այսինքն ստացվում ա, որ չափազանց մեծ ծնողական սերն ու խնամքը հանգեցնում են նրան, որ համ երեխան ա դժբախտ լինում համ ծնո՞ղը (որովհետև փաստացի դժբախտացնում ա երեխային):
Հա, Գալ: Չգիտեմ՝ ծնողները դա գիտակցված են անում, որ երեխայի ձեռ ու ոտը կապեն, թե ոչ, բայց բոլոր դեպքերում հանգեցնում ա դրան:
Ի դեպ, ես դա չէի անվանի «չափազանց մեծ ծնողական սեր»: Ես չեմ կարծում՝ երեխայի ինքնուրույնությունը զոռով սահմանափակելը ծնողական սեր ա կոչվում: Կներեք, որ կոպիտ եմ, բայց նույնիսկ դա ինձ թվում ա՝ ծնողական էգոիզմի դրսևորում ա: Ըստ էության, մեր երկրում ցանկացած տարիքում ծնողական էգոիզմը հաղթում ա երեխայի էգոիզմին:
Alphaone
08.01.2014, 17:00
ա՜, ամեն դեպքում առողջ թե հիվանդ, աննորմալություն ա թե ծնողի վրա խաչ քաշելը, թե կամակորության ու մանիպուլյացիաների զոհ ռադնալը:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 17:01
Ժող, ես դայակի մասին ոչինչ չեմ ասել։ Իմ բերած օրինակը առողջ ծնողների մասին ա։ Մարդը չի ուզում իր անձնական ժամանակից տրամադրել ծնողին տարին մեկ այցելելու համար։
Իրա գործն ա: Մարդ էլ կա՝ ամեն տարի անհամբեր սպասում ա Քրիսմըսին, որ ծնողներին այցելի, բայց էնպես ա հարմարացնում, որ մի շաբաթից երկար չմնա էնտեղ:
Ժող, ես դայակի մասին ոչինչ չեմ ասել։ Իմ բերած օրինակը առողջ ծնողների մասին ա։ Մարդը չի ուզում իր անձնական ժամանակից տրամադրել ծնողին տարին մեկ այցելելու համար։
Դայ, ինչ ես կարծում, կարա՞ նենց լինի, որ դա գա հենց նրանից, որ իրանք շատ հեշտությամբ են ժամանակին իրենց երեխեքի հեռանալն ընդունում: Նույնիսկ գուցե ուրախանում են: Դրսում ախր մեր պես չեն մտածում: 18 տարեկան երեխա ունեցող ծնողը դեռ ջահել կարա լինի ու իրան դուր գա առանց աղմուկի ու թինեյջերական հոգսերի տունը:
Ու երեխան էլ դա զգալով՝ հետո էլ չուզի իրենից տենց հեշտ հրաժարված ծնողի հետ կապ ունենալ: Մտածելով, որ լավ էր յոլա են գնում առանց իրեն:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 17:08
Դայ, ինչ ես կարծում, կարա՞ նենց լինի, որ դա գա հենց նրանից, որ իրանք շատ հեշտությամբ են ժամանակին իրենց երեխեքի հեռանալն ընդունում: Նույնիսկ գուցե ուրախանում են: Դրսում ախր մեր պես չեն մտածում: 18 տարեկան երեխա ունեցող ծնողը դեռ ջահել կարա լինի ու իրան դուր գա առանց աղմուկի ու թինեյջերական հոգսերի տունը:
Ու երեխան էլ դա զգալով՝ հետո էլ չուզի իրենից տենց հեշտ հրաժարված ծնողի հետ կապ ունենալ: Մտածելով, որ լավ էր յոլա են գնում առանց իրեն:
Գալ, ինձ թվում ա՝ մի քիչ ուրիշ կերպ ենք մենք դա պատկերացնում: Տասնութում ոչ թե ծնողը երեխային դուրս ա շպրտում, այլ երեխան ինքն ա տենց մի տասնչորս-տասնհինգ տարեկանից սկսած անհամբեր սպասում, թե երբ ա տասնութ դառնալու, որ տնից գնա: Իսկ տենց դեպքերը, որ երեխան չուզենա ծնողի հետ կապ ունենալ, շատ քիչ են: Էդպիսի բաներ Հայաստանում էլ են լինում, ու երևի ավելի շատ:
Ես չեմ հավատում, որ ծերանալուն զուգընթաց մարդը եսասեր ա դառնում: Չկա տենց բան: Բնավորության մեջ եթե էդ գիծը չեղավ, ինչքան էլ ծերանա, եսասեր ու էգոսիստ չի դառնա: Ուրիշ հարց ա, որ տեղից էդ եսասիրությունը լինում ա, հետո տարիքի հետ ավելանում ա: Վերոնշյալ դեպքի մանրամասներին ծանոթ չլինելու պատճառով, կխուսափեմ ինչ-որ կտրուկ բաներ ասել: Բայց մի բան պարզից էլ պարզ ա. էդ տղամարդու մայրը միշտ էլ էգոսիտ ա եղել… Չեմ կարծում, որ էդ տղամարդը 40 տարվա մեջ երբևէ ամուսնանալու ցանկություն չի ունեցել, ուղղակի երևի մտածել ա բա մորն ո՞ւմ հույսին թողնի ու էդպես չի կարողացել անձնական կյանքի համար ժամանակ գտնել, մայրն էլ ձայն չի հանել՝ մտածելով, որ եթե տուն հարս գա, տղայի ուշադրությունն ու հոգատարությունը կպակասի…եսիմ, չգիտեմ, դժվարին վիճակ ա: Ստացվում ա, որ մոր էգոիստությունը պատճառ ա դառնում որդու անձնական կյանքի չկայացման համար: Տխուր ա:
Գալ, ինձ թվում ա՝ մի քիչ ուրիշ կերպ ենք մենք դա պատկերացնում: Տասնութում ոչ թե ծնողը երեխային դուրս ա շպրտում, այլ երեխան ինքն ա տենց մի տասնչորս-տասնհինգ տարեկանից սկսած անհամբեր սպասում, թե երբ ա տասնութ դառնալու, որ տնից գնա: Իսկ տենց դեպքերը, որ երեխան չուզենա ծնողի հետ կապ ունենալ, շատ քիչ են: Էդպիսի բաներ Հայաստանում էլ են լինում, ու երևի ավելի շատ:
Բյուր, բայց էդ անհամբեր դուրս գալ ուզելը հենց տանը տիրող մթնոլորտից ա չէ՞ գալիս:
Ուրեմն գիտի, զգում ա, որ թույլ են տալու, կարողանալու ա: Որ ծնողը չի պատրաստվում ու չի ուզւոմ իրանց 18-ից ավել պահել:
Մեր մոտ ինչի՞ ա դա միշտ երազանքի պես մի բան մնում: Մենակ ապրելը նկատի ունեմ: Որովհետև տան դրվածքից արդեն գիտենք, որ չենք կարողանալու մեր ուզածն անել:
Ես չեմ հավատում, որ ծերանալուն զուգընթաց մարդը եսասեր ա դառնում: Չկա տենց բան: Բնավորության մեջ եթե էդ գիծը չեղավ, ինչքան էլ ծերանա, եսասեր ու էգոսիստ չի դառնա: Ուրիշ հարց ա, որ տեղից էդ եսասիրությունը լինում ա, հետո տարիքի հետ ավելանում ա: Վերոնշյալ դեպքի մանրամասներին ծանոթ չլինելու պատճառով, կխուսափեմ ինչ-որ կտրուկ բաներ ասել: Բայց մի բան պարզից էլ պարզ ա. էդ տղամարդու մայրը միշտ էլ էգոսիտ ա եղել… Չեմ կարծում, որ էդ տղամարդը 40 տարվա մեջ երբևէ ամուսնանալու ցանկություն չի ունեցել, ուղղակի երևի մտածել ա բա մորն ո՞ւմ հույսին թողնի ու էդպես չի կարողացել անձնական կյանքի համար ժամանակ գտնել, մայրն էլ ձայն չի հանել՝ մտածելով, որ եթե տուն հարս գա, տղայի ուշադրությունն ու հոգատարությունը կպակասի…եսիմ, չգիտեմ, դժվարին վիճակ ա: Ստացվում ա, որ մոր էգոիստությունը պատճառ ա դառնում որդու անձնական կյանքի չկայացման համար: Տխուր ա:
Նարե ջան, կա ճշմարտություն ասածիդ մեջ, որոշ դեպքերում: Որ եսասիրությունը կամ կա, կամ չկա:
Էստեղ ավելի շատ հիվանդության, քան ծերության բերած փոփոխությունների մասին էի խոսում: Ծերությունն էլ իր հերթին կարա ազդի մարդու հոգեբանության վրա:
Բայց հիվանդությունը կարա անճանաչելիորեն փոխի մարդուն: Դա ես քեզ համոզված եմ ասում, փորձի հիման վրա:
Ու երբեմնի բարի, գրեթե եսազուրկ մարդը կարա դառնա, իր կարծիքով, աշխարհի կենտրոնը:
Դու կարծեմ բժշկության հետ կապ ունես (կներես, եթե սխալվում եմ)ու պետք ա իմանաս, որ հատկապես ուղեղի հետ կապված հիվանդությունների դեպքում (ինսուլտ, օրինակ), մարդը կարա փոխվի 180 աստիճանով՝ առանց իր կամքի, ընդ որում:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 17:26
Բյուր, բայց էդ անհամբեր դուրս գալ ուզելը հենց տանը տիրող մթնոլորտից ա չէ՞ գալիս:
Ուրեմն գիտի, զգում ա, որ թույլ են տալու, կարողանալու ա: Որ ծնողը չի պատրաստվում ու չի ուզւոմ իրանց 18-ից ավել պահել:
Մեր մոտ ինչի՞ ա դա միշտ երազանքի պես մի բան մնում: Մենակ ապրելը նկատի ունեմ: Որովհետև տան դրվածքից արդեն գիտենք, որ չենք կարողանալու մեր ուզածն անել:
Չէ, Գալ, նենց չի, որ եթե երեխան չուզի, ծնողը կհանի, դուրս կշպրտի: Դա շատ ծայրահեղացված տպավորություն ա: Ես ունեմ ընկերուհի, ում ընտանիքում հինգ երեխա էին, որոնցից մենակ մեկն ա տասնութում տնից թռել, իսկ մյուսները՝ ավելի ուշ: Ունեմ ընկերուհի, որը մինչև քսանյոթ տարեկան ծնողների տանն ա ապրել: Ունեմ մեկ այլ ընկերուհի, որը քսանչորս ա, դեռ ծնողների հետ ա ապրում: Մի ուրիշ ընկերուհի էլ մինչև Չինաստան տեղափոխվելը, կախված հանգամանքներից (ուսման գտնվելու վայր, աշխատանք ունենալ-չունենալ) մեկ ծնողների հետ ա ապրել, մեկ չէ (ի դեպ, պետք եղած ժամանակ էլ խնամելով ծերանոցում ապրող տատիկին): Ի վերջո, մեկ այլ ընկերուհի, որն արդեն քառասունն անց ա, սաղ կյանքը ծնողների հետ ա ապրել ու դեռ ապրում ա՝ խնամելով իրանց, որովհետև շատ ծեր ու հիվանդ են, բայց իրա չորս ավագ քույրերը տասնութից գնացել են տնից:
Ինչ վերաբերում ա տիրող մթնոլորտին... տիրող մթնոլորտը ո՞րն ա: Իհարկե կուզենա առանձանալ, որովհետև մինչև տասնութ տարեկան ծնողը լիքը բան չի թողնում երեխային. ուշ տուն գալ, ալկոհոլ օգտագործել, ծխել և այլն:
Իսկ մեզ մոտ ծնողներն ամեն կերպ մանիպուլացնում են էրեխեքին, որ չգնան: Խոսքը բնավ չոր արգելքի մասին չի: Կոնկրետ ինձ մամաս մանիպուլացնելով ա պահել էս տանը (ինչքան էլ սիրեմ իրան, ինչքան էլ ինքը իմ լավն ուզելով դա արած լինի, մեկ ա, ինքը ինձ մանիպուլացրել ա), մի ուրիշին ծնողն ասում ա՝ մինչև չամուսնանաս, չես գնա: Ու էդպես լիքը բաներ: Դրա համար մեզ մոտ, ի տարբերություն արևմուտքի, չամուսնացած երիտասարդի առանձնանալն առանց ծնողների հետ կռիվ-ղալմաղալի չի լինում: Ու ի դեպ, նմանատիպ դեպք գիտեմ, որ առանձնանալուց հետո ծնողը սկսել է վայ-վույ անել, առողջությունից բողոքել, որ երեխան մոտը գնա:
Sambitbaba
08.01.2014, 17:36
Նման իրավիճակները մեկ անգամ ևս հայտարարում են այն մասին, որ ոչ ոք ոչ ոգու ոչինչ պարտք չէ: Մի քիչ կոպիտ է հնչում, իհարկե, բայց ցավոք, դա այն է, ինչ կա:
Բայց դա, իհարկե, չոր իրականության դեպքում, երբ մարդ ինչ-ինչ պատճառներով մաքրել է իրեն մարդկային զգացմունքներից, ինչպիսիք են՝ տվյալ դեպքում, - սիրո և պարտքի զգացմունքները:
Խոսքը մոր մասին է:
Գալ ջան, քո պատմածից չթվաց, թե մայրն ինչ-որ մտավոր խանգարումներ ունի, հակառակ դեպքում այս ամենը իմաստ չուներ գրել:
Ընդհանրապես, նման դեպքերն այնքան էլ հազվադեպ չեն, և հետաքրքիրն այն է, որ ավելի շատ հանդիպում են հրեական և հայկական ընտանիքներում, համենայն դեպս, ինձ ավելի շատ հենց այդ տարբերակներն են հանդիպել: Հայկականի դեպքում երևի հիմնական դերը խաղում է զավակների կողմից պարտքի՝ երբեմն հիվանդագինի հասնող զգացումը, իսկ հրեաների դեպքում՝ մոր կողմից շատ հաճախ հանդիպող դեսպոտիզմը: Հա, ու մի երրորդ տարբերակ էլ կա, որ տարածվում է բոլորի վրա անխտիր. երբ ընտանիքում մեկ երեխա կա և հիմնականում, երբ այդ երեխան՝ տղա է և, առավել ևս, ընտաիքի հայրը մահացել է երիտասարդ հասակում: Այս վերջին դեպքում մոր էգոիզմն առավել սրված է հանդես գալիս, քանզի այն հանգամանքը, որ երիտասարդ որդին իր ուսերին է վերցնում տան ղեկավարի դերը, մորը բերում է նրան, որ նույնիսկ առողջ վիճակում նա սկսում է փորձել որդու միջոցով լրացնել այն պակասը, ինչը չհասցրեց ստանալ ամուսնու կողմից. խոսքը հիմնականում ուշադրության մասին է, այնպես որ, խնդրում եմ, միտքս այլ կողմեր չտանեք...
Այստեղ երևի տեղին է մեկ անգամ ևս կրկնել, որ ոչ ոք ոչ ոգու ոչինչ պարտք չէ:
Մեզանից յուրաքանչյուրն այս աշխարհ է գալիս կոնկրետ իր անհատական փորձն ապրելու համար, և ապրում է այդ փորձն այնպես, ինչպես որոշել է ապրել: Առավելապես հիվանդ, տարիքով մարդը, որ շատ լավ զգում է իր կյանքի մոտալուտ ավարտը (ինչը կարող է նաև տարիներ տևել), շատ հաճախ ջանում է իրեն մնացած կյանքից հնարավորինս շատ բան քաղել և ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ինչն է նա առավել կարևոր համարում իր ներկա փորձն ավարտին հասցնելու համար:
Նույնն էլ որդուն է վերաբերվում՝ նա էլ իր փորձն է ապրում: Եվ նման իրավիճակներում շատ հստակ երևում է, որ ամեն ինչ գտնվում է իր կատարյալ վիճակում, քանզի նման զավակներին հիմնականում անհնար է համոզել գոնե մի փոքր փոխել վերաբերմունքը մոր նկատմամբ: Չէ՞ որ կարելի էր, ասենք, խիստ լինել, չկատարել մոր ցանկացած կապրիզ, մի փոքր հորդորել մորը տեղին-անտեղին որդուն գործից կտրելու համար, չափից դուրս սանձարձակվելու համար և այլն: Բայց նա չի անում չէ՞: Ինչու՞:
Կողքից նայելիս, կարելի է բազմաթիվ ճանապարհներ գտնել իրավիճակը քիչ թե շատ հարթելու համար, և որքան շատ են այդ ճանապարհները, այնքան էլ շատ են "ինչու"-ները, թե ինչու՞ այդ խեղճ մարդն այդ բազմաթիվ տարբերակներից ոչինչ չի ընտրում: Ըստ իս, չի էլ ընտրի, և անհնար է նրան համոզել փոխել իր կյանքը:
Որովհետև, ինձ թվում է, որ նման իրավիճակներն ամենակատարյալ փորձերն են, որ մարդ ընտրել է ապրել: Մենք կարող ենք միայն ցավակցել նրան, որովհետև մեզ թվում է, թե նրա կյանքը մարդավարի կյանք չէ: Բայց երևի թե սխալն այստեղ մենք կլինեինք, որովհետև նրա իրական Եսը շատ էլ գոհ է իր ապրած փորձից և մտքով անգամ անց չի կացնում ինչ-որ բան փոխել:
Եվ ես կզարմանայի, եթե այդ մարդը, մոր մահից հետո անգամ ինչ-որ բան փոխեր իր կյանքում:
Այնպես որ, ինձ թվում է, ավելի լավ է ուղղակի հանգիստ թողնել նրան:
Обидно, досадно, да ладно!:(
Lusntag Lusine
08.01.2014, 17:51
Շաքարախտով հիվանդները լինում են դյուրագրգիռ ու էգոիստ:
Շաքարախտի ծանր տիպի դեպքում հիվանդին անգամ մենակ թողնել չի կարելի, երբ հաճախակի է բարձրանում շաքարը, կամ ազոտը:
Այդ հիվանդությամբ հիվանդանում են տարբեր տարիքում, անգամ երեխաները: Չեմ լսել, որ այդ պատճառով ծնողը լքի իր երեխային, ինչ որ հաստատություններ տանի:
Անկողնային հիվանդները, անկախ հիվանդությունից ուշադրության կարիք ունեն, չեն ուզում մենակ մնալ, անգամ եթե տան անդամները կողքի սենյակում են: Իմ կարծիքով ամեն առանձին դեպք ունի տարբեր լուծումներ ու հիվանդ ծնողին ծերանոց տանելը հարցի լուծում չէ: Երբ ծնողը պահում է նույն հիվանդությամբ հիվանդ երեխային, որը ժամանակի ընթացքում դառնում է անկողնային ու ավելի նյարդային, նա էլ է իրեն զրկում անձնական կյանք ունենալուց:
Նարե ջան, կա ճշմարտություն ասածիդ մեջ, որոշ դեպքերում: Որ եսասիրությունը կամ կա, կամ չկա:
Էստեղ ավելի շատ հիվանդության, քան ծերության բերած փոփոխությունների մասին էի խոսում: Ծերությունն էլ իր հերթին կարա ազդի մարդու հոգեբանության վրա:
Բայց հիվանդությունը կարա անճանաչելիորեն փոխի մարդուն: Դա ես քեզ համոզված եմ ասում, փորձի հիման վրա:
Ու երբեմնի բարի, գրեթե եսազուրկ մարդը կարա դառնա, իր կարծիքով, աշխարհի կենտրոնը:
Դու կարծեմ բժշկության հետ կապ ունես (կներես, եթե սխալվում եմ)ու պետք ա իմանաս, որ հատկապես ուղեղի հետ կապված հիվանդությունների դեպքում (ինսուլտ, օրինակ), մարդը կարա փոխվի 180 աստիճանով՝ առանց իր կամքի, ընդ որում:
Գալ ջա՛ն, բժշկության հետ կապ չունեմ. էդ մանկության երազանք էր, որ տենց էլ անկատար մնաց :(
Համաձայն եմ հետդ, հիվանդությունն իրոք կարա շրջադարձային լինի մարդու համար ոչ միայն ֆիզիկական առումով, բայց քննդատե՛ք ինձ, մեկ ա՝ պիտի ասեմ՝ էդ տղայի մեջ արդեն պիտի արթնանա իր սեփական էգոն ու պիտի վարվի նենց ոնց որ սիրտն ա թելադրում՝ էնպես անելով, որ դրանից մայրը չտուժի… Մի տարբերակ պիտի գտնի: Չնայած ստորագրությունս ասում ա, որ երջանիկ լինելու համար էգոն պիտի հաղթահարես, բայց էս իրա դեպքը չի... երջանիկ լինելու համար ինքն իր էգոն պիտի վերագտնի:
Դայ, ինչ ես կարծում, կարա՞ նենց լինի, որ դա գա հենց նրանից, որ իրանք շատ հեշտությամբ են ժամանակին իրենց երեխեքի հեռանալն ընդունում: Նույնիսկ գուցե ուրախանում են: Դրսում ախր մեր պես չեն մտածում: 18 տարեկան երեխա ունեցող ծնողը դեռ ջահել կարա լինի ու իրան դուր գա առանց աղմուկի ու թինեյջերական հոգսերի տունը:
Ու երեխան էլ դա զգալով՝ հետո էլ չուզի իրենից տենց հեշտ հրաժարված ծնողի հետ կապ ունենալ: Մտածելով, որ լավ էր յոլա են գնում առանց իրեն:
Չգիտեմ, ջան։ Որ զանգերին չեն պատասխանում, դրան թեթև էի նայում, մտածում էի գործի են, զբաղված են, տրամադրություն չունեն, բայց որ վերջերս մեկն ասեց «ծնողս նեղանում ա, որ չեմ այցելում», մյուսն ասեց ՝ «ծնողս նեղանում ա, որ իրա կոմպը ֆորմատ չեմ անում», սկսեցի վատանալ, ու էդ մարդիկ իրենց մանկությունից որպես հիշողություն մենակ «չի կարելի» ֆորմատի բաներ էին հիշում, իրենց ծնողները երբեք չեն ասել «արևս, լուսինս և այլն», ու իրենք 16 տարեկանում գնացել են քոլեջ ու վերջնականապես ծնողից «ազատվել»։ Իրանց գործն ա, իհարկե, բայց ասել, թե երեխային շուտ մենակ ապրելու ուղարկելը ոսկի ա, էնքան ճիշտ չեմ համարում։ Ես ծնողիս հետ եմ ապրել, ու որ հետ գամ, էլի եմ ծնողիս հետ ապրելու (հենց ծնողիս հետ ապրելու համար եմ հետ գալու), բայց նենց չի, որ ես ծնողիս հաշվին ապրելու համար եմ դա անում, կամ իրենց գերին դառնալու համար, ուղղակի ինձ հաճելի ա իմ ծնողի հետ ապրելը :)
Թեմայից շատ շեղվեցի։
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 18:25
Շաքարախտով հիվանդները լինում են դյուրագրգիռ ու էգոիստ:
Շաքարախտի ծանր տիպի դեպքում հիվանդին անգամ մենակ թողնել չի կարելի, երբ հաճախակի է բարձրանում շաքարը, կամ ազոտը:
Այդ հիվանդությամբ հիվանդանում են տարբեր տարիքում, անգամ երեխաները: Չեմ լսել, որ այդ պատճառով ծնողը լքի իր երեխային, ինչ որ հաստատություններ տանի:
Անկողնային հիվանդները, անկախ հիվանդությունից ուշադրության կարիք ունեն, չեն ուզում մենակ մնալ, անգամ եթե տան անդամները կողքի սենյակում են: Իմ կարծիքով ամեն առանձին դեպք ունի տարբեր լուծումներ ու հիվանդ ծնողին ծերանոց տանելը հարցի լուծում չէ: Երբ ծնողը պահում է նույն հիվանդությամբ հիվանդ երեխային, որը ժամանակի ընթացքում դառնում է անկողնային ու ավելի նյարդային, նա էլ է իրեն զրկում անձնական կյանք ունենալուց:
Ամեն շաքարախտ ունեցող չի, որ անկողնային հիվանդ ա, ու խնամքի կարիք ունի: Հակառակը՝ նորմալ բժշկական հսկողության դեպքում շաքարախտի բարդությունները շատ ուշ են ի հայտ գալիս, հատկապես առաջին տիպի դեպքում (հենց առաջին տիպն ա, որ երեխաներն են ունենում): Գալի նկարագրածը «բանը բանից անցած» դեպքն ա, երբ բարդությունների արդյունքում ինսուլտ ա տարել (հետևաբար երևի չի կարողանում ինքնուրույն տեղաշարժվել կամ կարողանում ա, բայց առիթից օգտվում ա, տղային մանիպուլացնում ա): Ու շաքարախտ ունեցողները եսասեր չեն լինում: Հիվանդությամբ դիագնոզվելու սկզբնական շրջանում կարող ա ուղղակի դեպրեսիա ունենան, ինչը պետք ա հսկողության տակ պահել:
Lusntag Lusine
08.01.2014, 19:08
Ամեն շաքարախտ ունեցող չի, որ անկողնային հիվանդ ա, ու խնամքի կարիք ունի: Հակառակը՝ նորմալ բժշկական հսկողության դեպքում շաքարախտի բարդությունները շատ ուշ են ի հայտ գալիս, հատկապես առաջին տիպի դեպքում (հենց առաջին տիպն ա, որ երեխաներն են ունենում): Գալի նկարագրածը «բանը բանից անցած» դեպքն ա, երբ բարդությունների արդյունքում ինսուլտ ա տարել (հետևաբար երևի չի կարողանում ինքնուրույն տեղաշարժվել կամ կարողանում ա, բայց առիթից օգտվում ա, տղային մանիպուլացնում ա): Ու շաքարախտ ունեցողները եսասեր չեն լինում: Հիվանդությամբ դիագնոզվելու սկզբնական շրջանում կարող ա ուղղակի դեպրեսիա ունենան, ինչը պետք ա հսկողության տակ պահել:
Շատ լավ ծանոթ եմ այդ հիվանդությանը, հատկապես առաջին տիպին:
Այս դեպքը շատ ցավալի է ու աննկարագրելի դժվար այդ մարդու համար: Պարզապես մարդիկ նման իրավիճակում հայտնվելիս ավելի շուտ հարմարվում են, քան լուծումներ փնտրում:
Նման հիվանդին ծերանոց տանելն էլ չեմ ընդունում: Շատ տարբերակներ կան, ու այստեղ ասվեցին:
Ժող, ուրեմն ուզում եմ ասել, որ մարդիկ ծերանալիս ոչ միայն եսասեր են դառնում: Լինում է տակը կեղտոտում են ու չեն ուզում ասած լինել: Ուտելուց ահավոր բարձր ֆռթացնելով են ուտում:Ամենաապահովված ընտանիքի ծերերը նույնիսկ կարող ա ընկնեն հարևանների տներով, մուրացկանություն անեն: Օտար մարդկանց մոտ հայհոյում են, էնպիսի բաներ են ասում, որ չէր կարելի: Ու էլի լիքը բաներ, որ չես էլ սպասում: Յուրաքանչյուրի հարազատի հետ դա կարա պատահի: Կա՞ էն պահը, որից հետո էլ անհնար ա դա տանել: Ես տենց չեմ կարծում: Բայց դուք էլ մտածեք: Պապիկի ու թոռնիկի հեքիաթը կհիշեք, որ փայտե ամանով առանձին են կերակրում պապին, թոռն էլ մի կտոր փայտ ատաշում, հայրն ասում ա՝ ի՞նչ ես անում, ասում ա՝ գդալ եմ սարքւոմ, որ ծերանաս, դու մենակ սրանով ուտես:
Նարե ջան, լրիվ հնարավոր ա, որ եսասիրությունը ի սկզբանե մեջը լինի, ամեն մարդու մեջ էլ կա եսասիրություն, ներողություն, բայց քո մեջ էլ կա, բոլորի մեջ էլ կա: Հետո՞:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 19:47
Ժող, ուրեմն ուզում եմ ասել, որ մարդիկ ծերանալիս ոչ միայն եսասեր են դառնում: Լինում է տակը կեղտոտում են ու չեն ուզում ասած լինել: Ուտելուց ահավոր բարձր ֆռթացնելով են ուտում:Ամենաապահովված ընտանիքի ծերերը նույնիսկ կարող ա ընկնեն հարևանների տներով, մուրացկանություն անեն: Օտար մարդկանց մոտ հայհոյում են, էնպիսի բաներ են ասում, որ չէր կարելի: Ու էլի լիքը բաներ, որ չես էլ սպասում: Յուրաքանչյուրի հարազատի հետ դա կարա պատահի: Կա՞ էն պահը, որից հետո էլ անհնար ա դա տանել: Ես տենց չեմ կարծում: Բայց դուք էլ մտածեք: Պապիկի ու թոռնիկի հեքիաթը կհիշեք, որ փայտե ամանով առանձին են կերակրում պապին, թոռն էլ մի կտոր փայտ ատաշում, հայրն ասում ա՝ ի՞նչ ես անում, ասում ա՝ գդալ եմ սարքւոմ, որ ծերանաս, դու մենակ սրանով ուտես:
Նարե ջան, լրիվ հնարավոր ա, որ եսասիրությունը ի սկզբանե մեջը լինի, ամեն մարդու մեջ էլ կա եսասիրություն, ներողություն, բայց քո մեջ էլ կա, բոլորի մեջ էլ կա: Հետո՞:
Շին, դե դա բնական բան ա: Ի վերջո, դեմենցիա ա-բան: Ուղեղի հյուսվածքին որ մի բան լինում ա, բնավորության փոփոխություններն անպակաս են՝ անկախ տարիքից: Ուղղակի ջահելների մոտ ավելի քիչ ա ուղեղի հյուսվածքին մի բան լինում:
Շին, դե դա բնական բան ա: Ի վերջո, դեմենցիա ա-բան: Ուղեղի հյուսվածքին որ մի բան լինում ա, բնավորության փոփոխություններն անպակաս են՝ անկախ տարիքից: Ուղղակի ջահելների մոտ ավելի քիչ ա ուղեղի հյուսվածքին մի բան լինում:
Ուղղակի նկատի ունեմ, որ դա պատճառ չի մարդու վրա խաչ քաշելու էլի: Կամ նույնիսկ բարկանալու ու նեղվելու:
StrangeLittleGirl
08.01.2014, 19:50
Ուղղակի նկատի ունեմ, որ դա պատճառ չի մարդու վրա խաչ քաշելու էլի: Կամ նույնիսկ բարկանալու ու նեղվելու:
Պատճառ ա օգնության դիմելու: Երբ ջահելի մոտ են տենց բաներ լինում, միանգամից բերում, գցում են հոգեբուժարան, տուն-մուն ձեռից առնում, բայց երբ ծեր ա, էլ ոնց կլինի, ծնող ա, ծնողին հո չեն նեղացնի, պիտի ստրուկի նման ծառայեն:
Պատճառ ա օգնության դիմելու: Երբ ջահելի մոտ են տենց բաներ լինում, միանգամից բերում, գցում են հոգեբուժարան, տուն-մուն ձեռից առնում, բայց երբ ծեր ա, էլ ոնց կլինի, ծնող ա, ծնողին հո չեն նեղացնի, պիտի ստրուկի նման ծառայեն:
Բյուր, մի հատ էլ եմ ասում, բավարար գրագետ լինելու դեպքում էդ խնամքը կարելի ա նենց կազմակերպել, որ դա հաստատ մարդու վրա եսիմինչ բեռ չդառնա: Մնացած դեպքերը արդեն ես ուղղակի չկամենալ եմ համարում: Ու էն ինչ արտասահմանում նորմալ ա, ստեղ նորմալ չի տվյալ հաստատությունների չկայացածոթւյան պատճառով:
Նարե ջան, լրիվ հնարավոր ա, որ եսասիրությունը ի սկզբանե մեջը լինի, ամեն մարդու մեջ էլ կա եսասիրություն, ներողություն, բայց քո մեջ էլ կա, բոլորի մեջ էլ կա: Հետո՞:
Շին ջա´ն, ծնող դառնալ բոլորն էլ կարող են, բայց ծնող լինել քչերին ա հաջողվում: Ու եկեք էդ պաթետիզմին վերջ տանք. <<Օ´յ, ինչպե՞ս կարելի է ծնողին ծերանոց տանել, չէ՞ որ նա քեզ կյանք է պարգևել>> ... բլա , բլա, բլա.. Իսկ եթե էդ կյանքը պարգևել ա ու հետո բացարձակ տեղյակ չի եղել` էդ էրէխեն ո՞նց ա մեծացել,...ֆիզիկապես կողքին ա էղել, բայց թքած ա ունեցել, անտարբեր ա էղել, էսօր էդ էրեխեն ո՞նց պիտի վարվի: Հանդուրժի՞ նման ծնողի ամեն մի պատեհ ու անպատեհ վարմունք, կյանքը զոհի՞ հանուն մեկի, ով միայն անունով ա ծնող: Ես կոնկրետ նման վիճակում չէի հանդուրժի: Մենակ կյանք պարգևելը քիչ ա ծնող կոչվելու համար:
Շին ջա´ն, ծնող դառնալ բոլորն էլ կարող են, բայց ծնող լինել քչերին ա հաջողվում: Ու եկեք էդ պաթետիզմին վերջ տանք. <<Օ´յ, ինչպե՞ս կարելի է ծնողին ծերանոց տանել, չէ՞ որ նա քեզ կյանք է պարգևել>> ... բլա , բլա, բլա.. Իսկ եթե էդ կյանքը պարգևել ա ու հետո բացարձակ տեղյակ չի եղել` էդ էրէխեն ո՞նց ա մեծացել,...ֆիզիկապես կողքին ա էղել, բայց թքած ա ունեցել, անտարբեր ա էղել, էսօր էդ էրեխեն ո՞նց պիտի վարվի: Հանդուրժի՞ նման ծնողի ամեն մի պատեհ ու անպատեհ վարմունք, կյանքը զոհի՞ հանուն մեկի, ով միայն անունով ա ծնող: Ես կոնկրետ նման վիճակում չէի հանդուրժի: Մենակ կյանք պարգևելը քիչ ա ծնող կոչվելու համար:
Հա բայց կոնկրետ էս թեմայի հետ քո ասածն ի՞նչ կապ ունի:blin
Հա բայց կոնկրետ էս թեմայի հետ քո ասածն ի՞նչ կապ ունի:blin
Չգիտեմ` որքանով կապ ունի թեմայի հետ, բայց քո ասածի հետ հաստատ ունի:
Ես քո գրառումից հասկացա, որ ինչ պարագա էլ` լինի, զավակը պիտի հանդուրժի ծնողի արարքները (եթե սխալ եմ հասկացել, sorry), իսկ ես ցանկացա իմ գրառմամբ ցույց տալ, որ կան դեպքեր, երբ ծնողի արարքները հանդուրժելը դառնում է անինքնասիրության նման մի բան:
keyboard
08.01.2014, 23:03
Բոլոր գրառումները չեմ կարդացել, կներեք իհարկե, մի քիչ էլ շատ անձնականա, բայց ուզում եմ գրեմ…
Պապս, մի ահավոր երևույթ ա, պապայենք 3 երեխա են, ավելի ճիշտ էին, մի հորաքույրս մահացավ ու ինչքան էլ, որ զարմանալի ա հայրս միակ տղան լինելով էլ, այսպեսասած երկրորդ պլանում ա եղել, ամեն ինչ արվելի ա միայն աղջիկների համար, 13-15 տարեկան հասկաից պապս հորս աշխատացրել ու հետը բանվորական աշխատանքների ա տարել նրա փոխարեն, որ ուսման տա, իսկ հայրս առանց բարձրագույն կրթության մորս դիպլոմայինն ու գծագրերն ա արել ամբողջությամբ…
Հիմա պապս 100 տարեկան ա, ճիշտ ա ոտի վրա ա, տենց խնամքի կարիք չունի, բայց մայրս ամեն հնարավորը անում ա իրա համար ու էդ անշնորհակալ երևույթը՝ պապս, ստեղ-ընդեղ նսում ու ասում ա, որ մայրս իրա ճաշի մեջ թույն ա լցնում, որ շուտ մեռնի ու ամենագլխավորն էնա, որ իրան լսող եզերը այդ թվում նաև հորքուրս իրան հավատում են :D
Պարզվում ա, որ մենք իրան թույնում ենք ու մեր հարևանները ու հորքուրս են իրան ապաթույնում, որ չմեռնի…
Հիմա, եթե հայրս պապուս ծերանոց ուղարկի բոլորը կասեն, որ ծնողին դավաճանեց ու ծերանոց ուղարկեց, սակայն հայրս էդ մասին անգամ լսել չի ուզում, նա իր ծնողին սիորւմ է անկախ ամեն ինչից ու թոքր երեխու պես հոգ տանում նրա մասին:
Հիմա հարց եմ տալիս, որ էդ երևույթը՝ պապս, էսքան ապրում ու մեր բոլորիս կյանքը թունավորում ա, արժի իրա համար որևէ բան անել, ես հազար տարի մնա չէի անի, բայց հորս խաթեր անում եմ, ուզածի պես ամեն ինչը հասցնում եմ, ինքն էլ ոնց որ կապրիզնի երեխա լինի, ամեն ինչն անուն կպցնի ու իմ արածը վատն ա, բայց երբ իրա մյուս թոռներն են անում դա աննակարգրելի անթերի երևույթ ա:
Ժողովուրդ, միանշանակություն չկա էս հարցում, երբ ծնողը մինչև վերջին քայլը քո կողքին ա ու քեզ ուժ ա տալիս, ոնց որ հիմա իմ ծնողներն են, որ ես արդեն բավական լուրջ տարիքում եմ, բայց իրանք ինձ թև ու թիկունք են ու առանց հորս ես ոչինչ եմ, էդ տեսակ ծնողների համար կարելի ա կյանքն էլ մի կողմ դնել Աստված պետք չանի, բայց ես վստահ ասում եմ, ես որ պապուս նման ծնող լինեմ, թող վրես էլ չթքեն, ես հաստատ արժանի չեմ լինի:
Դե իհարկե գրելով չեմ կարա ողջ եղելությունը նկարագրեմ, որտև էս ողջ պատմության հիմքում մի բան ա ընկած՝ նախանձ,խանդ ու չուզողություն:
Նենց որ, եթե հորս ֆակտորը չլիներ՝ պապս վաղուց քաղաքի ամենա-ամենա վատ ծերանոցում կլիներ:
Հիմա պապս 100 տարեկան ա, ճիշտ ա ոտի վրա ա, տենց խնամքի կարիք չունի, բայց մայրս ամեն հնարավորը անում ա իրա համար ու էդ անշնորհակալ երևույթը՝ պապս, ստեղ-ընդեղ նսում ու ասում ա, որ մայրս իրա ճաշի մեջ թույն ա լցնում, որ շուտ մեռնի:
Քիբորդ ջան, դա ամենասովորական ծերունական կասկածամտություն ա՝ շաաատ հաճախ հանդիպող: Ոչ մի խելքը գլխին մարդ էդ թունավորելու մասին զրույցները լուրջ հաստատ չի ընդունի ու չի հավատա: Շատ բան չունեմ ասելու, եղբայր, մի օր դու էլ ես ծերանալու, ու երբեք չես իմանա, թե ինչ գլխիդ կգա: Նենց, որ, կներես, իմ գործը չի, բայց որ քննարկման ես դրել, ասեմ՝ մոտեցումդ բացարձակ չեմ կիսում:
Lusntag Lusine
08.01.2014, 23:16
Բոլոր գրառումները չեմ կարդացել, կներեք իհարկե, մի քիչ էլ շատ անձնականա, բայց ուզում եմ գրեմ…
Պապս, մի ահավոր երևույթ ա, պապայենք 3 երեխա են, ավելի ճիշտ էին, մի հորաքույրս մահացավ ու ինչքան էլ, որ զարմանալի ա հայրս միակ տղան լինելով էլ, այսպեսասած երկրորդ պլանում ա եղել, ամեն ինչ արվելի ա միայն աղջիկների համար, 13-15 տարեկան հասկաից պապս հորս աշխատացրել ու հետը բանվորական աշխատանքների ա տարել նրա փոխարեն, որ ուսման տա, իսկ հայրս առանց բարձրագույն կրթության մորս դիպլոմայինն ու գծագրերն ա արել ամբողջությամբ…
Հիմա պապս 100 տարեկան ա, ճիշտ ա ոտի վրա ա, տենց խնամքի կարիք չունի, բայց մայրս ամեն հնարավորը անում ա իրա համար ու էդ անշնորհակալ երևույթը՝ պապս, ստեղ-ընդեղ նսում ու ասում ա, որ մայրս իրա ճաշի մեջ թույն ա լցնում, որ շուտ մեռնի ու ամենագլխավորն էնա, որ իրան լսող եզերը այդ թվում նաև հորքուրս իրան հավատում են :D
Պարզվում ա, որ մենք իրան թույնում ենք ու մեր հարևանները ու հորքուրս են իրան ապաթույնում, որ չմեռնի…
Հիմա, եթե հայրս պապուս ծերանոց ուղարկի բոլորը կասեն, որ ծնողին դավաճանեց ու ծերանոց ուղարկեց, սակայն հայրս էդ մասին անգամ լսել չի ուզում, նա իր ծնողին սիորւմ է անկախ ամեն ինչից ու թոքր երեխու պես հոգ տանում նրա մասին:
Հիմա հարց եմ տալիս, որ էդ երևույթը՝ պապս, էսքան ապրում ու մեր բոլորիս կյանքը թունավորում ա, արժի իրա համար որևէ բան անել, ես հազար տարի մնա չէի անի, բայց հորս խաթեր անում եմ, ուզածի պես ամեն ինչը հասցնում եմ, ինքն էլ ոնց որ կապրիզնի երեխա լինի, ամեն ինչն անուն կպցնի ու իմ արածը վատն ա, բայց երբ իրա մյուս թոռներն են անում դա աննակարգրելի անթերի երևույթ ա:
Ժողովուրդ, միանշանակություն չկա էս հարցում, երբ ծնողը մինչև վերջին քայլը քո կողքին ա ու քեզ ուժ ա տալիս, ոնց որ հիմա իմ ծնողներն են, որ ես արդեն բավական լուրջ տարիքում եմ, բայց իրանք ինձ թև ու թիկունք են ու առանց հորս ես ոչինչ եմ, էդ տեսակ ծնողների համար կարելի ա կյանքն էլ մի կողմ դնել Աստված պետք չանի, բայց ես վստահ ասում եմ, ես որ պապուս նման ծնող լինեմ, թող վրես էլ չթքեն, ես հաստատ արժանի չեմ լինի:
Դե իհարկե գրելով չեմ կարա ողջ եղելությունը նկարագրեմ, որտև էս ողջ պատմության հիմքում մի բան ա ընկած՝ նախանձ,խանդ ու չուզողություն:
Նենց որ, եթե հորս ֆակտորը չլիներ՝ պապս վաղուց քաղաքի ամենա-ամենա վատ ծերանոցում կլիներ:
Մի քիչ հումորով նայի, հենց սա է ծերության նշանները, որ ասում են ծերերը կարծես երեխա լինեն: Ճիշտ է, որ լսում ես նման բաներ նեղվում ես, բայց իրա դեպքում կարծում եմ պետքա ժպտաս, թող ֆանտազիան աշխատացնի պապիկը: Էնքան հավեսով գրել ես, որ ասում եմ մի տենց պապիկ էլ ես ունենայի: :)
keyboard
08.01.2014, 23:22
Քիբորդ ջան, դա ամենասովորական ծերունական կասկածամտություն ա՝ շաաատ հաճախ հանդիպող: Ոչ մի խելքը գլխին մարդ էդ թունավորելու մասին զրույցները լուրջ հաստատ չի ընդունի ու չի հավատա: Շատ բան չունեմ ասելու, եղբայր, մի օր դու էլ ես ծերանալու, ու երբեք չես իմանա, թե ինչ գլխիդ կգա: Նենց, որ, կներես, իմ գործը չի, բայց որ քննարկման ես դրել, ասեմ՝ մոտեցումդ բացարձակ չեմ կիսում:
Շին ջան
... բայց ես վստահ ասում եմ, ես որ պապուս նման ծնող լինեմ, թող վրես էլ չթքեն, ես հաստատ արժանի չեմ լինի:
էս տողը հատուկ իմ համար եմ գրել, ես իմ երեխեքին բեռ չեմ լինելու, ախպեր ջան, եթե ես պտի իմ երեխուն բերեմ, հետո կյանքը պղտորեմ իմ կապրզներով ու էշություններով, էլ խիմ եմ բերել որ, էնա էդ սաղ ռեսուրսներս կկենտրոնացնեի լիքը փող կդիզեի, վերջում էլ մի հատ նեգռ ստրուկ կառնեի, ոտերս կլվար, ինձ բայուշկի կերգեր:
Եղբայր, ես իմ երեխեքին չեմ բերել, որ իրանց պահեմ հետո փռվեմ ասեմ ես ձեզ պահել եմ դուք էլ ինձ պահեք, ես իմ երեխեքին կյանք եմ տվել ու էդ կյանքը թույնել չեմ պատրաստվում, էդ հաստատ, կպահեն կպահեն, չէ թող քցեն քուչեն, ես դրան հաստատ պատրաստ եմ, անկախ նրանից թե հիմա որ տարիքում եմ ու մեծանալու դեպքում ինձ ինչ ա սպասվում ախպերս…
Մի քիչ հումորով նայի, հենց սա է ծերության նշանները, որ ասում են ծերերը կարծես երեխա լինեն: Ճիշտ է, որ լսում ես նման բաներ նեղվում ես, բայց իրա դեպքում կարծում եմ պետքա ժպտաս, թող ֆանտազիան աշխատացնի պապիկը: Էնքան հավեսով գրել ես, որ ասում եմ մի տենց պապիկ էլ ես ունենայի: :)
կարամ նվիրեմ, հետն էլ մի հատ ավտո կտամ ;) մեր մեջ ասեմ 15-20000 դոլարի չափով էլ փող ունի պահած, ոչմեկ տեղը չգիտի, եթե համոզես ասի, դա էլ կարաս քեզ վերցնես, տունն էլ ա իրա անունով, կարաս համոզես քո վրա գրի, ես համաձայն եմ:
Թշնամուս չեմ ցանկանա տենց պապիկ ;)
ահավոր ա, ես երբեք չեմ ընդունել ծերությունը արդարացնում է ամեն ինչը մտածելակերպը, բա իմ տատերս ծեր չէին, մորական պապս ծեր չէր? ընկերոջս պան ու տատը ծեր չեն? էդ ծերություն չի, դա մարդկային չուզողություն ու նախանձ ա, կապ չունի մարդը ծեր ա թե ջահել ինքը նույնն ա անկախ տարիքից: Ես լիքը ծերեր եմ տեսել ու հիմա էլ տեսնում եմ, բայց սենց "ծեր" երբեք չեմ հանդիպել, չնայած ասում են քիչ չեն:
Էս սենց քաղցր-քաղցր խոսողների ձայները պարզապես տաք տեղերից ա գալիս: Ժո´ղ, իրավիճակներ կան, որ ոչ մի հզոր հումոր չի փրկի: Առանց տվյալ մարդու զգացածը ապրելու չարժի սենց մեկնաբանություններ անել:
Lusntag Lusine
09.01.2014, 00:03
Էս սենց քաղցր-քաղցր խոսողների ձայները պարզապես տաք տեղերից ա գալիս: Ժո´ղ, իրավիճակներ կան, որ ոչ մի հզոր հումոր չի փրկի: Առանց տվյալ մարդու զգացածը ապրելու չարժի սենց մեկնաբանություններ անել:
Նարե ջան իսկ դու ինչ գիտես թե տաք տաք խոսացողները չեն տեսել ու չեն զգացել, կամ չեն տեսնում ու չեն զգում? Եվ հետո կարծում եք ծերությունից չի չէ? Մի հատ հիշեք այդ հարյուր տարվա մեջ ինչերի միջովա անցել մեր ազգը? Ամեն մարդ յուրովիա անցել: Մի քիչ հանդուրժող եղեք:
keyboard
09.01.2014, 00:08
Նարե ջան իսկ դու ինչ գիտես թե տաք տաք խոսացողները չեն տեսել ու չեն զգացել, կամ չեն տեսնում ու չեն զգում? Եվ հետո կարծում եք ծերությունից չի չէ? Մի հատ հիշեք այդ հարյուր տարվա մեջ ինչերի միջովա անցել մեր ազգը? Ամեն մարդ յուրովիա անցել: Մի քիչ հանդուրժող եղեք:
Իմ պապը մենակ կերել ու ք...քել ա, իրա երեխեքը իրանք իրանց մեծացել են, ինքն էլ ուրդե նստի խոսա, որ խոպան ա գնացել ու հազարներով փող ա բերել տունը միշտ կարագ ա եղել, շաաաաաաաաաաաաաատ ոյւղոտ ճաշեր ու էլ ոչինչ պետք չի եղել երջանիկ լինելու համար, մինչև օրս իրա միակ նպատակը ստամքոսն ա, ինքը կյանիքց էլ ավելի ոչ մի ակնկալիք չի ունեցել ու չի էլ ունենա :D
Նարե ջան իսկ դու ինչ գիտես թե տաք տաք խոսացողները չեն տեսել ու չեն զգացել, կամ չեն տեսնում ու չեն զգում? Եվ հետո կարծում եք ծերությունից չի չէ? Մի հատ հիշեք այդ հարյուր տարվա մեջ ինչերի միջովա անցել մեր ազգը? Ամեն մարդ յուրովիա անցել: Մի քիչ հանդուրժող եղեք:
Լուսինե ջան, ազգի անցածն ի՞նչ կապ ունի:
Քիբորդի պապիկի պարանոիկ լինելն է՞լ պետք ա եղեռնով ու պատերազմներով բացատրենք:
Ու հենց շատ ցավեր տեսած մարդիկ են, որ բավականաչափ խորն են լինում, իրենց հարազատին գնահատում են ու կյանքները դժոխք չեն դարձնում:
Էլի հանդուրժող լինենք, բայց եթե մարդը բացահայտ հոգեկան հիվանդ ա, ոնց որ նկարագրած դեպքի պես շատ դեպքերում, իրան բուժել ա պետք կամ մեկուսացնել:
Որտև եթե մոտդ ես պահում, առաջին հերթին հենց դու ես սկսում ժամանակի ընթացքում ատել էդ մարդուն:
Նարե ջան իսկ դու ինչ գիտես թե տաք տաք խոսացողները չեն տեսել ու չեն զգացել, կամ չեն տեսնում ու չեն զգում? Եվ հետո կարծում եք ծերությունից չի չէ? Մի հատ հիշեք այդ հարյուր տարվա մեջ ինչերի միջովա անցել մեր ազգը? Ամեն մարդ յուրովիա անցել: Մի քիչ հանդուրժող եղեք:
Իմ անձնականն էստեղ բաց չեմ անի: Ուղղակի չեմ ուզի զգացածս որևէ մեկը զգա: Առանց դիմացինի ապրած ցավը զգալու խոսելուց հեշտ բան չկա: Պահ է գալիս, որ հանդուրժելն անկարելի է լինում: Ամեն դեպքում ուրախ եմ, որ էսպես եք խոսում: Չեք բախվել դաժան իրականության հետ: Մնացեք ձեր կարծիքներին: Այսքանը...
Lusntag Lusine
09.01.2014, 00:17
Իմ պապը մենակ կերել ու ք...քել ա, իրա երեխեքը իրանք իրանց մեծացել են, ինքն էլ ուրդե նստի խոսա, որ խոպան ա գնացել ու հազարներով փող ա բերել տունը միշտ կարագ ա եղել, շաաաաաաաաաաաաաատ ոյւղոտ ճաշեր ու էլ ոչինչ պետք չի եղել երջանիկ լինելու համար, մինչև օրս իրա միակ նպատակը ստամքոսն ա, ինքը կյանիքց էլ ավելի ոչ մի ակնկալիք չի ունեցել ու չի էլ ունենա :D
Թող ասի, ուրախանա :) Հետո պապիկը լրիվ ճիշտա ասում, հիմա սնունդը լրիվ քիմիայա, կամաց - կամաց թույնում եք :D Կգա ժամանակ, կհիշես, կասես - բա պապս չլիներ, մի քիչ ասեինք խոսեինք ուրախանաինք: :)
keyboard
09.01.2014, 00:22
Թող ասի, ուրախանա :) Հետո պապիկը լրիվ ճիշտա ասում, հիմա սնունդը լրիվ քիմիայա, կամաց - կամաց թույնում եք :D Կգա ժամանակ, կհիշես, կասես - բա պապս չլիներ, մի քիչ ասեինք խոսեինք ուրախանաինք: :)
ես ուրախ եմ, որ քո մեջ էդքան պոզիտիվ կա ու դու էդքան սիրում ես իմ պապուն, բայց որ ինքը չլինի, ես ավելի լավ կասեմ-կխոսեմ ու կուրախանամ, էդ մեկը հաստատ եմ ասում ու ես իրա հետ կապված, բացի վատից ուրիշ ոչինչ չունեմ հիշելու, իսկ վատը ես աշխատում եմ հնարավորինս չհիշել…
Թեման էլ ծեր մարդու կամ հիվանդ մարդու բեռ լինելն ա, կխնդրեմ, որ այսուհետ մեր դիսկուսիայով ու իմ պապուն պատմության դրական հերոսի կերպարի մեջ մտցնելով թեման չլցնենք:
Բարի քննարկումներ :)
Ժող, ստեղ լրիվ տարբեր մոտեցումներ են... որը երևի նորմալ ա ու բնական:
Ես ներողություն եմ խնդրում, եթե թեմայով ցավոտ վերքեր շոշափեցի, պարզապես հանգում ենք նրան, որ մարդու մաշկի վրա զգացածն ամենամեծ դերն ա խաղում էս հարցում:
Եթե չես զգացել, դրա տառապածը չես, կարող ես ասել՝ է լավ հիմա, մարդ ա, մի բան ա՝ ասել ա, մի քիչ էլ պարանոյիկ ա, մեծ մարդ ա հիմա, ոչինչ: Հեշտ ա բարի ու հանդուրժող լինել, եթե տենց մի պարանոիկ կողքիդ սենյակից չի գոռում, որ իր ձվածեղի մեջ ամեն առավոտ կարագի տեղ թույն են լցնում:
Լրիվ ուրիշ ա վերաբերմունքը՝ եթե ինքդ զգացել ես էդ ամենը...
Շին, հա, հաճախ ծերերի պարանոյան կարա մեր վերաբերմունքի արտացոլումը լինի: Իսկ եթե չի, ու մեկ ա կա՞: Էդ դեպքո՞ւմ ինչ անես:
Ժող, ստեղ լրիվ տարբեր մոտեցումներ են... որը երևի նորմալ ա ու բնական:
Ես ներողություն եմ խնդրում, եթե թեմայով ցավոտ վերքեր շոշափեցի, պարզապես հանգում ենք նրան, որ մարդու մաշկի վրա զգացածն ամենամեծ դերն ա խաղում էս հարցում:
Եթե չես զգացել, դրա տառապածը չես, կարող ես ասել՝ է լավ հիմա, մարդ ա, մի բան ա՝ ասել ա, մի քիչ էլ պարանոյիկ ա, մեծ մարդ ա հիմա, ոչինչ: Հեշտ ա բարի ու հանդուրժող լինել, եթե տենց մի պարանոիկ կողքիդ սենյակից չի գոռում, որ իր ձվածեղի մեջ ամեն առավոտ կարագի տեղ թույն են լցնում:
Լրիվ ուրիշ ա վերաբերմունքը՝ եթե ինքդ զգացել ես էդ ամենը...
Շին, հա, հաճախ ծերերի պարանոյան կարա մեր վերաբերմունքի արտացոլումը լինի: Իսկ եթե չի, ու մեկ ա կա՞: Էդ դեպքո՞ւմ ինչ անես:
Գալ, ես ամեն դեպքում մնում եմ էն համոզման, որ սիրով, քնքշանքով, հոգատարությամբ կարաս մեղմես ամենաանբուժելի հիվանդի ցավերը՝ լինի հիվանդությունը մարմնական, թե հոգեկան: Էն մնացած առումներով լրիվ կիսում եմ Լուսնթագի մոտեցումները: Իմ ուղեղի մեջ չի մտնում, թե ոնց կարելի ա ծերի ասած շաշություններից կամ արած շաշություններից նեղվել: Ես տեսել եմ նեղվողներ, ես իրանց չեմ հասկացել: Ծերը փոքր երեխու նման ա, ու մենք բոլորս մի օր ծերանալու ենք, ես հուսով եմ իմ թոռները իմ պես են մտածելու, իմ տարօրինակություններին հումորով են վերաբերվելու, դա իրանց նյարդերի վրա չի ազդելու, ու էդ իրանց մոտեցման շնորհիվ արդյունքում ես իրանց համար բեռ չեմ լինելու:
keyboard
09.01.2014, 00:31
Շին, հա, հաճախ ծերերի պարանոյան կարա մեր վերաբերմունքի արտացոլումը լինի: Իսկ եթե չի, ու մեկ ա կա՞: Էդ դեպքո՞ւմ ինչ անես:
Ես համաձայն չեմ Լիլ, որտև էն վերաբերմունքը, որ կոնկրետ դեպքում կա, հաստատ բացի դրականից ու լավից ոչ մի բան չի եղել, ցանկացած առիթի սեղանի վերին գլխում, ամենալավ ու մեծ թիքեն ափսեում, քաղցրավենիքն ու միրգը իր սենյակում, միշտ ու անպակաս, ամեն ասածը միանգամից իրականության վերածում ու դրան գումարած ոչ մեկս իրավունք չունենք խոսք հետ վերադարձնելու, ես արդեն կյանքիս ահագին մասն ապրել եմ ու ողջ գիտակից կյանումս ես չեմ հիշում, որ հայրս ասի "չէ պապ" կամ հորս ձայնը իրանինից բարձր լինի, լրիվ անկեղծ:
Ես էդքան լավ երեխա չեմ եղել ու չեմ էլ լինի հաստատ իմ հոր համար, բայց իմ հերը իմ համար ամեն ինչ ա արել ու անում, ես շատ կուզեի, որ իմ երեխեն իմ հանդեպ իմ հոր նման լիներ, ոնց որ իմ հերն ա իրա հոր հանդեպ ու առհասարակ, բոլոր երեխաները տենց հարգեին ու մեծարեին իրանց ծնողներին…
Հով ջան, ես չեմ կարծում, որ ստեղ լինի մի մարդ, որ քո նկարագրածից այլ կերպ վերաբերվի ծնողին: Սիրում ենք, հարգում ենք, տեղը գալիս ա՝ մեծարում ենք էլ:
Թեման բացել եմ նորմալից, սովորականից տարբերվող դեպքերի համար:
Երբ ծնողը դառնում ա զավակի դժբախտության պատճառն ու հասարակական կարծիքն իր սպառնալի թափահարվող մատով զրկում ա նրան սեփական կյանքով ապրելու ընտրությունից:
keyboard
09.01.2014, 00:40
լավ, ուրեմ ես հաստատ թեմայի մեջ եմ :D
Բոլոր գրառումները չեմ կարդացել, կներեք իհարկե, մի քիչ էլ շատ անձնականա, բայց ուզում եմ գրեմ…
Պապս, մի ահավոր երևույթ ա, պապայենք 3 երեխա են, ավելի ճիշտ էին, մի հորաքույրս մահացավ ու ինչքան էլ, որ զարմանալի ա հայրս միակ տղան լինելով էլ, այսպեսասած երկրորդ պլանում ա եղել, ամեն ինչ արվելի ա միայն աղջիկների համար, 13-15 տարեկան հասկաից պապս հորս աշխատացրել ու հետը բանվորական աշխատանքների ա տարել նրա փոխարեն, որ ուսման տա, իսկ հայրս առանց բարձրագույն կրթության մորս դիպլոմայինն ու գծագրերն ա արել ամբողջությամբ…
Հիմա պապս 100 տարեկան ա, ճիշտ ա ոտի վրա ա, տենց խնամքի կարիք չունի, բայց մայրս ամեն հնարավորը անում ա իրա համար ու էդ անշնորհակալ երևույթը՝ պապս, ստեղ-ընդեղ նսում ու ասում ա, որ մայրս իրա ճաշի մեջ թույն ա լցնում, որ շուտ մեռնի ու ամենագլխավորն էնա, որ իրան լսող եզերը այդ թվում նաև հորքուրս իրան հավատում են :D
Պարզվում ա, որ մենք իրան թույնում ենք ու մեր հարևանները ու հորքուրս են իրան ապաթույնում, որ չմեռնի…
Հիմա, եթե հայրս պապուս ծերանոց ուղարկի բոլորը կասեն, որ ծնողին դավաճանեց ու ծերանոց ուղարկեց, սակայն հայրս էդ մասին անգամ լսել չի ուզում, նա իր ծնողին սիորւմ է անկախ ամեն ինչից ու թոքր երեխու պես հոգ տանում նրա մասին:
Հիմա հարց եմ տալիս, որ էդ երևույթը՝ պապս, էսքան ապրում ու մեր բոլորիս կյանքը թունավորում ա, արժի իրա համար որևէ բան անել, ես հազար տարի մնա չէի անի, բայց հորս խաթեր անում եմ, ուզածի պես ամեն ինչը հասցնում եմ, ինքն էլ ոնց որ կապրիզնի երեխա լինի, ամեն ինչն անուն կպցնի ու իմ արածը վատն ա, բայց երբ իրա մյուս թոռներն են անում դա աննակարգրելի անթերի երևույթ ա:
Ժողովուրդ, միանշանակություն չկա էս հարցում, երբ ծնողը մինչև վերջին քայլը քո կողքին ա ու քեզ ուժ ա տալիս, ոնց որ հիմա իմ ծնողներն են, որ ես արդեն բավական լուրջ տարիքում եմ, բայց իրանք ինձ թև ու թիկունք են ու առանց հորս ես ոչինչ եմ, էդ տեսակ ծնողների համար կարելի ա կյանքն էլ մի կողմ դնել Աստված պետք չանի, բայց ես վստահ ասում եմ, ես որ պապուս նման ծնող լինեմ, թող վրես էլ չթքեն, ես հաստատ արժանի չեմ լինի:
Դե իհարկե գրելով չեմ կարա ողջ եղելությունը նկարագրեմ, որտև էս ողջ պատմության հիմքում մի բան ա ընկած՝ նախանձ,խանդ ու չուզողություն:
Նենց որ, եթե հորս ֆակտորը չլիներ՝ պապս վաղուց քաղաքի ամենա-ամենա վատ ծերանոցում կլիներ:
Հով, վայթե տատս քո պապն ա :-)
Եթե լուրջ, տենց մի տատ էլ հորական տատս ա, բայց էսի նենց չի որ ծերացավ նոր դառավ փիս, հա էլ էդ ա էղել, դասական հոգեբանական վամպիր, բայց ո՞վ իրան ծերանոց կտա: Համ ծերանոցում կարող ա անմեղ մարդիկ լինեն, համ էլ «ամոթ ա, չի կարելի»: Օղորմածիկ հորքուրս ինչ ասես կաներ, որ տատս իրանց տուն չգնա, հենց ուզում էր գնար, հորքուրս էր արագ գալիս մեր տուն: Հիմի հորքուրիս ու հորոխպորս երեխեքը «շատ են սիրում իրանց տատուն» ու խմում են իրա առողջության կենացը: Ես էդ կենացը չեմ խմում: Ու լավագույն լուծում տեսնում եմ իրենից հեռու ապրելը:
Խնդալու ա, որ երբ որ ես եմ սարկազմով իրան բան ասում, կարա նեղանա, բայց ասենք հորքուրիս տղու նույն հումորը շատ խնդալու ա իրա համար:
Թաղմանը վայթե լավ խմելու եմ:
Բայց հըլը մենակ երազում եմ:
keyboard
09.01.2014, 02:12
Հով, վայթե տատս քո պապն ա :-)
Եթե լուրջ, տենց մի տատ էլ հորական տատս ա, բայց էսի նենց չի որ ծերացավ նոր դառավ փիս, հա էլ էդ ա էղել, դասական հոգեբանական վամպիր, բայց ո՞վ իրան ծերանոց կտա: Համ ծերանոցում կարող ա անմեղ մարդիկ լինեն, համ էլ «ամոթ ա, չի կարելի»: Օղորմածիկ հորքուրս ինչ ասես կաներ, որ տատս իրանց տուն չգնա, հենց ուզում էր գնար, հորքուրս էր արագ գալիս մեր տուն: Հիմի հորքուրիս ու հորոխպորս երեխեքը «շատ են սիրում իրանց տատուն» ու խմում են իրա առողջության կենացը: Ես էդ կենացը չեմ խմում: Ու լավագույն լուծում տեսնում եմ իրենից հեռու ապրելը:
Խնդալու ա, որ երբ որ ես եմ սարկազմով իրան բան ասում, կարա նեղանա, բայց ասենք հորքուրիս տղու նույն հումորը շատ խնդալու ա իրա համար:
Թաղմանը վայթե լավ խմելու եմ:
Բայց հըլը մենակ երազում եմ:
Արտ, նենց չի, որ իմը ծերացել ա նոր ա սատանա դառել, հա էլ էդ ա եղել, իրա մնացած թոռներն էլ իրա կենացը խմում են, ես էլ չեմ խմում, բայց դե հեռու ապրելու տարբերակ չունեմ առայժմ:
Ընկերոջս պապը որ մեռավ, ուրախությունից լացում էր, էնքան էր ուրախացել, որ թաղմանը խորոված տվեց, իրիկունն էլ նվագողներ էր կանչել, հազիվ մի կերպ խնդրելով աղաչելով համոզեցինք որ քեֆ չանենք, ու էս տողերս լրիվ լուրջ են, ոչ մի գրամ կատակ չկա մեջը
impression
09.01.2014, 02:22
շատ ծանր թեմա ա ինձ համար, բայց կասեմ կարծիքս, ինչքանով որ ստացվի...
անցյալ տարի հայրս հենց էս օրերին էր, շատ վատացավ: ինքը մինչև էդ էլ շատ հիվանդ էր, բայց ոտքի վրա էր, տնից դուրս չէր գալիս, բայց գոնե ինքնուրույն տանը կարողանում էր իր կարիքները հոգալ, հաց ուտել, զուգարան գնալ, սափրվել և այլն: ու միշտ ինձ պարտադրում էր շուտ տուն գնալ, որ ինքն իրեն մենակ չզգա, թեև առանձնապես չէինք էլ շփվում, երբեք մտերիմ չենք եղել, ավելին, երբևէ քնքուշ զգացմունքներ չեմ ունեցել իր հանդեպ: երբ անցյալ տարի վատացավ, դարձավ անկողնային, ու շատ արագ սկսեց զարգանալ հիվանդությունը կամ ավելի ճիշտ հիվանդությունների փունջը, ես ու մաման համարյա միշտ տանն էինք, անընդհատ իրենով էինք զբաղված, նույնիսկ գիշերը կամ հերթով էինք քնում կամ չէինք քնում ընդհանրապես: տենց կես տարի: հետո վերջացավ...
էդ ընթացքում, երբ մենք իրեն էինք խնամում, ինքը չարացել էր մի ուրիշ տիպի, ասենք մոտենում էի, որ օգնեմ սնվի, ինքը ոտով խփում էր, կամ եթե մոտերքում սուր բան էր լինում, թռցնում էր, թաքցնում վերմակի տակ, հետո փորձում վնասել: տենց մի անգամ եղունգների մկրատն եմ խլել ձեռքից, մի անգամ էլ դանակը: ինքը բացարձակ չէր տիրապետում ինքն իրեն, անդադար գոռում էր ու հայհոյում, ու ես որոշեցի, հա, հենց ե՛ս որոշեցի, որ պապային պետք ա տեղափոխել մի տեղ, ուր իր համար ուրիշները հոգ կտանեն, որտև մենք արդեն քայքայվել էինք լրիվ, թե հոգեպես, թե ֆիզիկապես, թե ֆինանսապես: բայց հենց էդ վերջինի պատճառով էլ չկարողացանք տեղափոխել, որտև ահռելի թվեր էին:
գուցե դուք մտածեք, որ ես անարժան զավակ եմ, ինձ մեկ ա, իմ պապան ա միշտ տենց մտածել իմ մասին, ու անկեղծ ասած թքած ունեմ, թե ուրիշները ինչ կմտածեն, բայց երբ ինքը մահացավ, ես թեթևություն զգացի մենակ: հետո ես մի կես տարի բուժվում էի, որտև էդքան չքնելուց ու նյարդային լարված վիճակից գիժ էի դարձել:
ու հիմա կարող եմ հաստատ ասել, որ եթե իմանայի, թե վերջում մենք ինչ վիճակում ենք լինելու, ես ու մամաս, պապային հաստատ կուղարկեի ուրիշ տեղում կյանքի վերջին ամիսներն անցկացնելու, ու մի վայրկյան անգամ չէի անհանգստանա էն մասին, թե ինչ կմտածեն բարեկամներն ու ընկերները:
Ժող, երբ անձնական դեպքեր եք բերում, քննարկման հնարավորությունը դնում եք փակուղու մեջ, որովհետև բնականաբար ամենքս էլ մեր անձնական ունեցած օրինակներով ենք քննարկում, օդից ոչ մեկս էլ չի խոսում, բայց երբ, օրինակ, Քիբորդը իր ասածը կոնկրետ իր օրինակով ա հիմնավորում, ես՝ քննարկման հակառակ կողմը, արդեն չեմ կարողանում լիարժեք ներկայացնել իմ տեսակետը՝ զգուշանալով նեղացնել մի մարդու, ումից միայն դրական վերաբերմունք եմ ստացել էս ֆորումում: Ամեն դեպքում, իմ կարծիքն էլ, վերաբերմունքն էլ երևույթի հանդեպ օդից չի, իմ ունեցած փորձից ա: Բայց ամեն դեպքում հիմա եթե ես էլ իմ օրինակը պատմեմ, իմ կողմից արդեն շատ տգեղ կլինի: Մի խոսքով, նաև հաջորդ քննարկումների համար եմ ասում, չե՞ք կարծում, որ անձնական օրինակներ բերելը քննարկումը փակուղի են մտցնում:
keyboard
09.01.2014, 02:58
Ժող, երբ անձնական դեպքեր եք բերում, քննարկման հնարավորությունը դնում եք փակուղու մեջ, որովհետև բնականաբար ամենքս էլ մեր անձնական ունեցած օրինակներով ենք քննարկում, օդից ոչ մեկս էլ չի խոսում, բայց երբ, օրինակ, Քիբորդը իր ասածը կոնկրետ իր օրինակով ա հիմնավորում, ես՝ քննարկման հակառակ կողմը, արդեն չեմ կարողանում լիարժեք ներկայացնել իմ տեսակետը՝ զգուշանալով նեղացնել մի մարդու, ումից միայն դրական վերաբերմունք եմ ստացել էս ֆորումում: Ամեն դեպքում, իմ կարծիքն էլ, վերաբերմունքն էլ երևույթի հանդեպ օդից չի, իմ ունեցած փորձից ա: Բայց ամեն դեպքում հիմա եթե ես էլ իմ օրինակը պատմեմ, իմ կողմից արդեն շատ տգեղ կլինի: Մի խոսքով, նաև հաջորդ քննարկումների համար եմ ասում, չե՞ք կարծում, որ անձնական օրինակներ բերելը քննարկումը փակուղի են մտցնում:
Շին ջան, առխային թքի-մրի, քո ասածը ինձ ու մնացածին չի վիրավորի, դու հանգիստ գրի, ես քեզնից, որ հաստատ չեմ նեղանա ;)
Շին ջան, առխային թքի-մրի, քո ասածը ինձ ու մնացածին չի վիրավորի, դու հանգիստ գրի, ես քեզնից, որ հաստատ չեմ նեղանա ;)
Համենայն դեպս՝ ամենքն ինքն ա որոշում՝ ոնց վարվի, դատելու իրավունք ընտանիքից դուրս ոչ մեկը չունի: Ու կոնկրետ օրինակից հետո կարծիք հայտնելը դառնում ա դատել: Ոնց ուզում ես արա, ինչքան ուզում ես գրառման սկզբում էլ, վերջում էլ գրի, որ ես չեմ ուզում դատել և այլն:
Շին, դու պատմի:
Գուցե ամենս էլ օգուտ քաղենք քո օրինակից:
Շին, դու պատմի:
Գուցե ամենս էլ օգուտ քաղենք քո օրինակից:
Գալ ջան, որ ուզենայի սենց հրապարակային պատմել, հենց սկզբից պատմած կլինեի: Համ էլ իմ օրինակ չասենք, իմ տեսած օրինակ ասենք:) Սենց թե նենց երբ ամեն մարդ իր մաշկի վրա ա զգում, ըստ իր զգացածի էլ արձագանքում ա, ոչ մեկի օրինակը իրան չի օգնի, որովհետև ստեղ գուցե նաև ճիշտ էր ասվում՝ տաք տեղից խոսելու մասին: Ամենքի դեպքն անհատական ա ու ոչ միայն այն ծերերի, հիվանդների առումով, որ ունենում են, չնայած՝ նաև, այլև հենց իրենց առումով: Ամենքս նույն իրավիճակում հայտնվելով լրիվ անհատական զգացմունքներ ենք ունենում՝ լրիվ տարբեր: Ո՞վ եմ ես, որ ասեմ՝ դու սխալ վարվեցիր որևէ ցանկացած դեպքում, երբ ես չեմ անցել կյանքի այն ուղին, որ դու ես անցել, երբ ես չեմ զգում աշխարհը նենց, ոնց դու, երբ ես իրերը չեմ տեսնում քո աչքերով, ու նույնը հակառակը: Էլ չեմ ասում, որ կոնկրետ էս դեպքում դեպքերն էլ բնականաբար շաատ տարբեր են լինում: 4 դեպք պատմվեց, բայց ամենքում լրիվ տարբեր գործող անձինք են: Ընդհանրացնել չի լինի:
Նաիրուհի
09.01.2014, 03:14
Շին, երանի քեզ։
Առանց անձնական օրինակների դժվար հնարավոր լինի։ Էդ ժամանակ էլ կասես/ք/ն, թե կաշվիդ վրա չես զգացել, դրա համար ես հանգիստ խոսում։
Ինձ թվում է՝ հիվանդի անձը, բնավորությունը, պահվածքը շատ էլ կապ ունեն։ Էլի անձնական փորձ է, բայց ասեմ, հա՞։ Հորական պապս ու տատս տրամագծորեն հակառակ մարդիկ էին։ Պապս որ հիվանդ էր, մոտ կես տարի անկողնում էր, ընդ որում՝ իր որոշմամբ. խռովել էր աշխարհից ու ընտանիքից որ որոշել, որ վեր չի կենալու, հաց չի ուտելու, որ շուտ մահանա։ Բայց չէր չարացել։ Հա, չարչարում էր պապայիս, որովհետև պապաս էր մոտը, խնամում էր, բայց բացի մեռնելու հնարավորությունից ուրիշ բան չէր խնդրում։
Ո՞նց կարելի է էդ մարդուն համեմատել, ասենք, տատիս հետ: Չափազանց ցավոտ թեմա է ինձ համար, չեմ ուզում պատմել, թե ինչ ծանր դեպք է տատս, ով, ի դեպ, սատանայի չափ խելացի է ու մի քիչ ավելի չար։ Ու չնայած մամաս, էդ կնոջ պատճառով իր ապրածը մի կողմ դնելով, ներկայիս գերծանրաբեռնված գրաֆիկն անտեսելով՝ մեկ-մեկ քիչ է մնում խղճա նրան ու բերի մեր տանը պահելու, բայց ես ու եղբայրս չենք թողնում։ Հենց տենց։ Որովհետև ինքն ու իր էգոիզմն են եղել մեր ընտանիքի ու մանկության խաթարման հիմնական պատճառը։ Ու հա, ես չար եմ, թող տենց լինի, բայց ես չեմ հանդուրժի ևս մեկ բացասական էներգիայի աղբյուր մեր տանը։
Նենց որ, Շին ու նրա հետ համակարծիք ջաներ, հարցը հիմնականում ոչ թե երեխեն է, որ ուզում է կամ չի ուզում պահել, այլ ծնողը։ Եթե պապս լիներ՝ ինքս պատրաստ կլինեի նրան խնամել, բայց տատիս... :scare
Հ.Գ. Հատուկ դատողների համար ասեմ, որ տատս ծերանոցում չի, իր ոտով գնացել է աղջկա տուն, բայց արդեն սիրեցյալ աղջիկն էլ է ուզում գլուխն ազատել։
Հ. Գ. Էլ չասեմ, որ բոլոր դեպքերում կամ մեծ մասում ամեն դեպքում խնամվում են էդ ծերերը, ինչ-որ բարձր ուրիշ բաներ եք ասում, իրականում լրիվ ուրիշ կերպ եք վարվում:)
Գալ ջան, որ ուզենայի սենց հրապարակային պատմել, հենց սկզբից պատմած կլինեի: Համ էլ իմ օրինակ չասենք, իմ տեսած օրինակ ասենք:) Սենց թե նենց երբ ամեն մարդ իր մաշկի վրա ա զգում, ըստ իր զգացածի էլ արձագանքում ա, ոչ մեկի օրինակը իրան չի օգնի, որովհետև ստեղ գուցե նաև ճիշտ էր ասվում՝ տաք տեղից խոսելու մասին: Ամենքի դեպքն անհատական ա ու ոչ միայն այն ծերերի, հիվանդների առումով, որ ունենում են, չնայած՝ նաև, այլև հենց իրենց առումով: Ամենքս նույն իրավիճակում հայտնվելով լրիվ անհատական զգացմունքներ ենք ունենում՝ լրիվ տարբեր: Ո՞վ եմ ես, որ ասեմ՝ դու սխալ վարվեցիր որևէ ցանկացած դեպքում, երբ ես չեմ անցել կյանքի այն ուղին, որ դու ես անցել, երբ ես չեմ զգում աշխարհը նենց, ոնց դու, երբ ես իրերը չեմ տեսնում քո աչքերով, ու նույնը հակառակը: Էլ չեմ ասում, որ կոնկրետ էս դեպքում դեպքերն էլ բնականաբար շաատ տարբեր են լինում: 4 դեպք պատմվեց, բայց ամենքում լրիվ տարբեր գործող անձինք են: Ընդհանրացնել չի լինի:
Դե լավ, մի պատմի... դու սկսեցիր ուղղակի՝ ես որ պատմեմ, էս կասեք, էն կասեք:
Դե լավ, մի պատմի... դու սկսեցիր ուղղակի՝ ես որ պատմեմ, էս կասեք, էն կասեք:
Ես ուղղակի մտածում եմ, որ անձնական օրինակներով սխալ ա խոսալը, դրա համար էդ գրեցի, բայց դե էդ հարցում էլ մնացի մենակ՝ իմ կարծիքի հետ: Էս վերջերս զրույցի մեջ բախտս չի բերում:
Ես ուղղակի մտածում եմ, որ անձնական օրինակներով սխալ ա խոսալը, դրա համար էդ գրեցի, բայց դե էդ հարցում էլ մնացի մենակ՝ իմ կարծիքի հետ: Էս վերջերս զրույցի մեջ բախտս չի բերում:
Շին, թեման բացվել էր հենց անձնական օրինակի հիման վրա:
Ոչ մի վատ բան չկա անձնական օրինակ բերելու մեջ: Շնորհակալ եմ բոլոր մեր երեխեքին, որ հաստատ, իրենց համար հեշտ չլինելով, կիսեցին մնացածի հետ նմանօրինակ դեպքերի իրենց ապրածը: Պատմեցին իրենց զգացածը:
Հենց տենց ա հնարավոր հասկանալ՝ նման դեպքերում մարդու մոտ ինչ զգացումներ են առաջանում, ոնց ա ընկալվում իրավիճակը, որքանով ա արյան մեջ մտնում:
Օդից թեորեաներ առաջ քաշելով նման հարցերում ոչ մի բանի չես հանգի: Ոչ էլ կինոյում կամ հարևանի տանը տեսնելով:
Շին, թեման բացվել էր հենց անձնական օրինակի հիման վրա:
Ոչ մի վատ բան չկա անձնական օրինակ բերելու մեջ: Շնորհակալ եմ բոլոր մեր երեխեքին, որ հաստատ, իրենց համար հեշտ չլինելով, կիսեցին մնացածի հետ նմանօրինակ դեպքերի իրենց ապրածը: Պատմեցին իրենց զգացածը:
Հենց տենց ա հնարավոր հասկանալ՝ նման դեպքերում մարդու մոտ ինչ զգացումներ են առաջանում, ոնց ա ընկալվում իրավիճակը, որքանով ա արյան մեջ մտնում:
Օդից թեորեաներ առաջ քաշելով նման հարցերում ոչ մի բանի չես հանգի: Ոչ էլ կինոյում կամ հարևանի տանը տեսնելով:
Օքեյ, Գալ ջան:
Շին, երանի քեզ։
Առանց անձնական օրինակների դժվար հնարավոր լինի։ Էդ ժամանակ էլ կասես/ք/ն, թե կաշվիդ վրա չես զգացել, դրա համար ես հանգիստ խոսում։
Ինձ թվում է՝ հիվանդի անձը, բնավորությունը, պահվածքը շատ էլ կապ ունեն։ Էլի անձնական փորձ է, բայց ասեմ, հա՞։ Հորական պապս ու տատս տրամագծորեն հակառակ մարդիկ էին։ Պապս որ հիվանդ էր, մոտ կես տարի անկողնում էր, ընդ որում՝ իր որոշմամբ. խռովել էր աշխարհից ու ընտանիքից որ որոշել, որ վեր չի կենալու, հաց չի ուտելու, որ շուտ մահանա։ Բայց չէր չարացել։ Հա, չարչարում էր պապայիս, որովհետև պապաս էր մոտը, խնամում էր, բայց բացի մեռնելու հնարավորությունից ուրիշ բան չէր խնդրում։
Ո՞նց կարելի է էդ մարդուն համեմատել, ասենք, տատիս հետ: Չափազանց ցավոտ թեմա է ինձ համար, չեմ ուզում պատմել, թե ինչ ծանր դեպք է տատս, ով, ի դեպ, սատանայի չափ խելացի է ու մի քիչ ավելի չար։ Ու չնայած մամաս, էդ կնոջ պատճառով իր ապրածը մի կողմ դնելով, ներկայիս գերծանրաբեռնված գրաֆիկն անտեսելով՝ մեկ-մեկ քիչ է մնում խղճա նրան ու բերի մեր տանը պահելու, բայց ես ու եղբայրս չենք թողնում։ Հենց տենց։ Որովհետև ինքն ու իր էգոիզմն են եղել մեր ընտանիքի ու մանկության խաթարման հիմնական պատճառը։ Ու հա, ես չար եմ, թող տենց լինի, բայց ես չեմ հանդուրժի ևս մեկ բացասական էներգիայի աղբյուր մեր տանը։
Նենց որ, Շին ու նրա հետ համակարծիք ջաներ, հարցը հիմնականում ոչ թե երեխեն է, որ ուզում է կամ չի ուզում պահել, այլ ծնողը։ Եթե պապս լիներ՝ ինքս պատրաստ կլինեի նրան խնամել, բայց տատիս... :scare
Հ.Գ. Հատուկ դատողների համար ասեմ, որ տատս ծերանոցում չի, իր ոտով գնացել է աղջկա տուն, բայց արդեն սիրեցյալ աղջիկն էլ է ուզում գլուխն ազատել։
Տատս փաստորեն մի քանի տեղ ա աշխատում։
Ցավալին են ա, որ մյուս տատս ու պապերս, որոնց մասին վատ բան չէի կարա ասեի (ու շատ սիրելի հորքուրս) սաղ 94-ին մահացան, իսկ էս մեկը ...
Ու վստահ եմ, որ էս թեման պետք ա սեփական օրինակների վրա բերել, թե չէ մեր ավանդապաշտ ազգը «սրբացնում» ա մայր, ծնող հասկացությունները, հիմնականում անտեսելով անձանց։
Ասենք որպես մայր եզի գլուխ ա, բայց «մայր ա, սրբություն ա»։
keyboard
09.01.2014, 13:16
Հ. Գ. Էլ չասեմ, որ բոլոր դեպքերում կամ մեծ մասում ամեն դեպքում խնամվում են էդ ծերերը, ինչ-որ բարձր ուրիշ բաներ եք ասում, իրականում լրիվ ուրիշ կերպ եք վարվում:)
Շին ջան, իմ հորական կողմի բոլոր կենդանիների համար հայրս ամենավատ, անարժան զավակն է, մայրս դև ու սատանա, անարժան, անցանկալի հարս, ես ու քոյւրս անարժան ու անհոգատար, պապու մահը ցանակցող թոռներ, ովքեր ոչ մի բան չեն անում իրենց ծնած, սնած ու մինչև օրս իր թոշակով կերակրող պապու համար, բայց դե ինչպես նշվեց, դրանք բոլորը երկոտանի կենդանիներ են ում կարծիքը ես մեծապես փաթթած ունեմ ու հետներն էլ չեմ շփվում, որտև մեջները, էս բառը շատ եմ սիրում, իսան չկա, տատս էս դեպքերի համար ասում էր, որ Աստված դրանց 2 տեղից ուղղակի ծակելա, որ մի տեղից լցվի, մյուսից դուրս գա:
Պապս, առհասարակ մեր, կնկրետ իմ, քրոջս, մորս ու իմ կնոջ ու երեխեքի համար մի դրական բան արած չկա, իսկ հորս դե կյանք ա տվել, մեկ էլ իրա կյանքում բացի լորթը լցնելուց մի խարխուլ տուն ա սարքել, էն էլ ձրի ա սարքել, շինարարությունում աշխատելու տարիներին՝ գողցել, ավելացրել ու էժանով կպցրել բերել տուն ա սարքել, որը եթե հայրս չամրացներ ու չվերանորոգեր հիմա պապս վաղուց էդ փլատակների տակ մնացած կլիներ:
Էսքանով հանդերձ նա "մարդ" ա, ինչու չակերտներում, որտև նրա միայն կերպարանքն ա մարդկային ու նրան ուղղակի վերացնել կամ մեկուսացնել չի լինի, քանզի հայրս չի ցանկանում ու չի էլ դիտարկում այդ տարբերակը, իսկ պապս նրա ծնողն է ոչ թե իմ ու ես ու մայրս հորս հետ կապված այդ ֆակտորը ուղղակի անտեսել ու մի կողմ դնել չենք կարա, որտև հայրս մեր համար ամեն ինչ ա ու եթե դրանից իրան լավա, ես պատրաստ եմ էդ լավի համար լռել, գիտակցելով որ գոնե 120 տարեկանում պապս հոգին կավանդի:
Հիմա դու ինչ ես առաջարկում, չխոսենք, չասենք, լռենք ու մես ուտի՞ էդ դևը, շին ջան, գոնե մարդը խոսելով ու կողքից նմանատիպ իրավիճակները դիտարկելով փորձում աօպտիմալ ելք գտնել, դու պատկերացնում ես, եթե մարդիկ առահսարակ չխոսեին էլ սրա մասին:
Ինձ չի վախեցնում ոչ մեկի՝ առավելևս քո կարծիքը էս երևույթի մասին, քանզի ես վստահ եմ, որ դու քո մտածածն ես ասում, իսկ իմ "բառեկամ" երկոտանի կենդանիները երբեք իրենց մտածածը չեն ասում, այլ այն ինչ նրանց հրամցնում է պապս:
Կպատասխանես ինչի Շին ջան, ինչու դու ու ասենք Լուսինեն կարող են ինձ սփոփել ու ասել, որ մեծ մարդ է, համբերող եղիր, հանդուրժող եղիր, կանցնի կգնա, իսկ իմ հարազատ "հորքուր"-ը իրա հորը չի ասում, որ այ բիձա, ամեն ինչդ տեղն ա, ի՞նչ ես ուզում, ձենդ կտրի ապրի, ոչ թե դուրս արի բակ ու բամբասկոտ կնանիքանց պես հայաթին հրամցրու քո ներընտանեկան իրադարձությունները ու ամենակարևորն էլ էն ա, որ հորքուրս իրա մազի բարակությամբ թելից կախված անպետք ու անարժան ընտանիքից ու զավակներից չի խոսում, այլ փնովում ա իմ ընտանիքը, կբացատրե՞ս, էս դեպքում, դու կհանդուրժես ու պապուդ ու իրա օտպռստկին կընդունե՞ս:
Ես չեմ ընդունում Շին ջան, իմ համար ճիշտը դա ա ու քո ճշտից ես չեմ նեղվում, որտև դու անկեղծ ես, էդքան բան :)
Կարճ ասած Շինարարը մեր ընկերն ա, բայց ինձ որ ասում են «տատուդ չե՞ս սիրում», ասում եմ «սիրում եմ պիվի պես, սառը վիճակում, սեղանի վրա»։
Ոնց հասկանում եմ, ստեղ քննարկվող մարդիկ տարիքի հետ չի, որ դարձան վատը, միշտ էլ էդ են եղել, բայց տարիքի (կամ հիվանդության) հետ որ փակվում են տան, տնեցիներին դարձնում են նյարդային հիվանդ, նոր վերջիններս սկսում են խոսել էդ մասին։ Համենայն դեպս իմը էդ դեպքն ա։
Ու որ պահին պապաս կես բերան ծերանոցի անուն տվեց, չենք թողնի նախադասությունը վերջացնի, կտանենք, կտեղավորենք, մի հատ էլ լավ քեֆ կանենք։
Հետաքրքիր թեմա է: :) Բոլորի կարծիքներն էլ հետաքրքրությամբ կարդացի: Ամենքի ասածի մեջ էլ գտա մի միտք,որի հետ համաձայն եմ:
Նախ,շա՜տ լավ միտք է,որ պետք ա երեխեքին ազատություն տան ու հնարավորություն՝ սեփական կյանքի փորձ ձեռք բերելու: Բայց դրա հակառակ կողմն էլ կա.ուրեմն պետքա մինչև տասնութն էնպես դաստիարակել երեխուն,որ մենակ թողելուց ինքն իրա գլուխը չուտի: Ու ոչ թե լրիվ մենակ թողնել,այլ պատրաստ լինել պետք եղած պահին ձեռքը բռնելու:
Գալաթեայի բերած օրինակում,իրոք,բանը բանից անցելա: Դրա մասին նույնիսկ չեմ ուզում խոսել: Ալֆայի ասած,ժամանակին էր պետք զրուցել ու ոսկե միջինը գտնել: Բայց տենց փոխհարգալից զրույցներ հայ ընտանիքներում հազվադեպա լինում:
Եսասիրության մասին էլ ասեմ,որ մարդիկ տարիքի հետ փոխվում են,իրոք: Բայց եթե ժամանակին ոսկե միջինը գտած լինեն,բոլորով գոհ կմնան:
Իմ բախտը տենց չի բերել փնթփնթան ծեր տեսնեմ: Ավելի շատ հակառակ դեպքեր եմ տեսել ու լսել: Բայց,ինչպես արդեն վերևում ասվեց,ամեն դեպք մասնավոր է:
Հետաքրքիր է,իսկ մեզնից որևէ մեկը մտածե՞լ է այն հարցի շուրջ,թե ինչպիսին կլինենք մենք ծերության օրերին:
Հիմա գրում եմ ու մտածում՝ արժե՞ անձնական օրինակ էլ ստեղ բերեմ: Բայց ոնց կյանքնա ապացուցել,ամեն մարդ ինքնա հասկանում իրա ապրածը: Մենակ մի բան կասեմ: Երբ մեր ծնողները մեզ մեծացնում են,երբ անքուն գիշերներ են ապրում,երբ իրանց բոլոր ցանկություններն ու ծախսերը կրճատում են,որ մեր համար ամեն ինչ լավ լինի...ձեզ հարց տվեք՝ իրանք էդ հեշտ տարբերակներն ու ժամանցի հաճելի ձևերը չգիտե՞ն: Խոսքս,իհարկե,նորմալ ծնողներին է վերաբերվում: Նարեի ասած՝ մենակ երեխա ունենալով չեն ծնող դառնում:
Ամեն դեպք առանձին կարելիա քննարկել ու լրիվ տարբեր եզրակացությունների գալ: Բայց էս խոսակցությունից ամեն մեկս մեր համար կարանք հետևություններ անենք: Գոնե մի քիչ ազատություն տալ երեխային,որ հետո ծնողներին չմեղադրի չկայացած կյանքի համար: Էնքան չփայփայել երեխային,որ մենակ վերցնելու սովոր լինի,իսկ տարրական պարտականություններին անտեղյակ: Եթե մեկը մեր օգնության կարիքն ունի,չարհամարենք,մանավանդ,եթե էդ մարդը ծնողա: Սովորենք ու լավ հիշենք ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ բառը,որից ասողն էլ,լսողն էլ գոհ են մնում:
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 15:24
Հ
Հիմա գրում եմ ու մտածում՝ արժե՞ անձնական օրինակ էլ ստեղ բերեմ: Բայց ոնց կյանքնա ապացուցել,ամեն մարդ ինքնա հասկանում իրա ապրածը: Մենակ մի բան կասեմ: Երբ մեր ծնողները մեզ մեծացնում են,երբ անքուն գիշերներ են ապրում,երբ իրանց բոլոր ցանկություններն ու ծախսերը կրճատում են,որ մեր համար ամեն ինչ լավ լինի...ձեզ հարց տվեք՝ իրանք էդ հեշտ տարբերակներն ու ժամանցի հաճելի ձևերը չգիտե՞ն: Խոսքս,իհարկե,նորմալ ծնողներին է վերաբերվում: Նարեի ասած՝ մենակ երեխա ունենալով չեն ծնող դառնում:
Ինձ թվում ա՝ սխալը հենց ստեղից ա սկսվում: Խփեք ինձ, մեխեք պատին, բայց ես կասեմ՝ ավելի լավ ա իմ ծնողն ինձ աշխարհ չբերեր, եթե ինձ աշխարհ բերել ա, քրտինք ա թափել, որ օրվա հաց վաստակի մենակ նրա համար, որ երբ ինքը ծերանա, ես իրա նազերը քաշեմ: Ու նորից ինձ ցիցը հանեք, բայց ես կարծում եմ, որ ծնողների արածի ամենալավ փոխհատուցումը ոչ թե նրանց ծեր ժամանակ պամպերս փոխելն ա, այլ ունենալ երեխաներ ու գիշերը չքնելով մեծացնելը:
Ինձ թվում ա՝ սխալը հենց ստեղից ա սկսվում: Խփեք ինձ, մեխեք պատին, բայց ես կասեմ՝ ավելի լավ ա իմ ծնողն ինձ աշխարհ չբերեր, եթե ինձ աշխարհ բերել ա, քրտինք ա թափել, որ օրվա հաց վաստակի մենակ նրա համար, որ երբ ինքը ծերանա, ես իրա նազերը քաշեմ: Ու նորից ինձ ցիցը հանեք, բայց ես կարծում եմ, որ ծնողների արածի ամենալավ փոխհատուցումը ոչ թե նրանց ծեր ժամանակ պամպերս փոխելն ա, այլ ունենալ երեխաներ ու գիշերը չքնելով մեծացնելը:
Չէ,ես որ ցիցը կհանեմ,ոչ կխփեմ,ոչ էլ կմեխեմ: :) Դուք ձեր տեսակետն ունեք: Ես էլ իմը ունեմ:
Ես համաձայն եմ,որ պետքա երեխա ունենալ ու անքուն գիշերներով մեծացնել: Բայց հարցա ծագում,իսկ ի՞նչ անել ծնողի հետ,եթե արդեն պամպերս փոխելուա դառել: Էն լավ հաստատություններն էլ արդեն բացառեցինք վերևում:
Նախապես ներողություն հարցիս համար. իսկ դուք ո՞նց կուզեիք վարվեն ձեզ հետ,երբ ծերանաք: Կարաք չպատասխանեք,բայց ինչ էլ որ պատասխանեք,դուք դա պատկերացնու՞մ եք:
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 15:53
Չէ,ես որ ցիցը կհանեմ,ոչ կխփեմ,ոչ էլ կմեխեմ: :) Դուք ձեր տեսակետն ունեք: Ես էլ իմը ունեմ:
Ես համաձայն եմ,որ պետքա երեխա ունենալ ու անքուն գիշերներով մեծացնել: Բայց հարցա ծագում,իսկ ի՞նչ անել ծնողի հետ,եթե արդեն պամպերս փոխելուա դառել: Էն լավ հաստատություններն էլ արդեն բացառեցինք վերևում:
Նախապես ներողություն հարցիս համար. իսկ դուք ո՞նց կուզեիք վարվեն ձեզ հետ,երբ ծերանաք: Կարաք չպատասխանեք,բայց ինչ էլ որ պատասխանեք,դուք դա պատկերացնու՞մ եք:
Լավ հաստատությունները չենք բացառել: Դրանք ուղղակի թանկ են: Կարելի ա մի բան անել, որ էժանանան (գրանտ գրել, պետությանը զզվցնել էս թեմայով): Կարելի ա նաև մարդ վարձել, դա ավելի էժան ա: Երեխայի համար դայակ վարձում են, ծնողի համար չե՞ն վարձի:
Ես հենց ոտուձեռից ընկնեմ, ինքնասպան կլինեմ: Իմ ազատությունն ինձ համար ամենաթանկ բանն ա:
Լավ հաստատությունները չենք բացառել: Դրանք ուղղակի թանկ են: Կարելի ա մի բան անել, որ էժանանան (գրանտ գրել, պետությանը զզվցնել էս թեմայով): Կարելի ա նաև մարդ վարձել, դա ավելի էժան ա: Երեխայի համար դայակ վարձում են, ծնողի համար չե՞ն վարձի:
Ես հենց ոտուձեռից ընկնեմ, ինքնասպան կլինեմ: Իմ ազատությունն ինձ համար ամենաթանկ բանն ա:
Վույ,խնդրում եմ,էս վերջինը էլ չկրկնեք: Վախեցնում եք,իրոք:
Դայակ վարձելու մտքին համաձայն եմ,եթե ֆինանսը թույլատրումա: Բայց ծերանոց տանել ծնողին... Ոնց որ երեխուն մանկատուն տանեն:
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 15:59
Վույ,խնդրում եմ,էս վերջինը էլ չկրկնեք: Վախեցնում եք,իրոք:
Դայակ վարձելու մտքին համաձայն եմ,եթե ֆինանսը թույլատրումա: Բայց ծերանոց տանել ծնողին... Ոնց որ երեխուն մանկատուն տանեն:
Ծերանոցում հեչ էլ վատ չի:
Կարճ ասած Շինարարը մեր ընկերն ա։
Տնաշեններ, նենց սաղդ սկսիք ինձ դիմել քննարկման ժամանակ՝ հետն էլ սենց այնուամենայնիվ ներողամտությամբ, ոնց որ էդ հրեշավոր պառավներին ես եմ բուծում :))
Տնաշեններ, նենց սաղդ սկսիք ինձ դիմել քննարկման ժամանակ՝ հետն էլ սենց այնուամենայնիվ ներողամտությամբ, ոնց որ էդ հրեշավոր պառավներին ես եմ բուծում :))
Դու ես թեմայի Չամիչն ես, Շին :D
Բայց ծերանոց տանել ծնողին... Ոնց որ երեխուն մանկատուն տանեն:
Լավ կլիներ, որ էս մտայնությունը վերանար մեզանում: Որ ծերանոցն ամենամեծ ապացույցն ա որ դու ծնողիդ չես սիրում:
Ցավոք շատ մեծ աշխատանք կա անելու էդ ուղղությամբ: Ե՛վ ծերանոցները մարդավայել դարձնելու համար, և՛ մեր մենթալիտետում էդ կարծրատիպերը փոխելու համար:
Թեև մեկը մյուսի հետ ա կապված երևի... եթե տասնամյակներով հայտնի փաստ չլիներ, որ ծերանոցը ոչ թե ծերերին խաղաղ ու հանգիստ վերջին օրեր ապահովող վայր ա, այլ իրենց մահն արագացնող սարսափների տուն, գուցեև մեր մտածելակերպն էլ այլ լիներ: Ու էն մարդիկ, ովքեր իսկապես այլ ելք չունեն, բացի ծերանոց տանելուց, չէին դառնա անաղուհաց քրդի շուն՝ հարևանների ու բարեկամների հայացքում:
Լեդի Վարդ
09.01.2014, 16:39
Ինձ թվում ա որ այդպիսի ծնողին արժե մեկ շաբաթով (կամ մի քիչ ավել) ուղարկել ուրիշի խնամակալության տակ :Եթե այդ ծնողը ջերմություն չզգա երևի իր վերաբերմունքը կփոխի իր որդու նկատմամբ:
Լավ կլիներ, որ էս մտայնությունը վերանար մեզանում: Որ ծերանոցն ամենամեծ ապացույցն ա որ դու ծնողիդ չես սիրում:
Ցավոք շատ մեծ աշխատանք կա անելու էդ ուղղությամբ: Ե՛վ ծերանոցները մարդավայել դարձնելու համար, և՛ մեր մենթալիտետում էդ կարծրատիպերը փոխելու համար:
Թեև մեկը մյուսի հետ ա կապված երևի... եթե տասնամյակներով հայտնի փաստ չլիներ, որ ծերանոցը ոչ թե ծերերին խաղաղ ու հանգիստ վերջին օրեր ապահովող վայր ա, այլ իրենց մահն արագացնող սարսափների տուն, գուցեև մեր մտածելակերպն էլ այլ լիներ: Ու էն մարդիկ, ովքեր իսկապես այլ ելք չունեն, բացի ծերանոց տանելուց, չէին դառնա անաղուհաց քրդի շուն՝ հարևանների ու բարեկամների հայացքում:
Հենց էդա,որ դա հայտնի փաստա,որ ծերանոցը սարսափների տունա,որ էնտեղ մարդու հետ վարվում են անարժեք վեշի պես...
Չէ,դա իմ համար ամենամեծ ապացույցը չէ,որ երեխան ծնողին չի սիրում: Ավելի ուրիշ դեպքեր կան,որ հաստատ ահավոր են:
Բայց վերևում արդեն ասացի,որ պետքա գտնել ոսկե միջինը: Ոչ թե ծերանալիս գտնել,այլ դրանից շատ առաջ: Ի՞նչ կլնի ասենք,որ երեխան իր ժամանակից մի քիչ տրամադրի ծնողին,իսկ ծնողն էլ էնքան հասկացող լինի,որ չճնշի,շանտաժ չանի պարտքի զգացումով,այլ շնորհակալ լինի:
Եթե սովորենք դիմացինին ընդունել առաջին հերթին որպես անհատականություն,անկախ նրանից,ծնողա,թե երեխա,սովորենք ոչ միայն պահանջել,այլև գնահատել եղածը,ապա նկարագրված դեպքերից հազիվ թե լինեն:
Ժող, թեմայի շրջանակներում Amour (http://www.imdb.com/title/tt1602620/) ֆիլմը նայեք/վերանայեք, գուցե կարծիքները փոխվեն։
Լավ կլիներ, որ էս մտայնությունը վերանար մեզանում: Որ ծերանոցն ամենամեծ ապացույցն ա որ դու ծնողիդ չես սիրում:
Իմ համար ծնողին ծերանոց տանելը հավասարազոր ա երեխային մանկատուն տանելուն։ Կներեք իհարկե, բայց ինչքան էլ ծերանոցը կամ մանկատունը լավ պայմաններ ունենան, մեկ ա, ընտանիք չեն։
Հնարավորության սահմաններում(օրական մի քանիամից մինչև շուրջօրյա) մայրապետ (санитарка) վարձելուց ավելի հարմար տարբերակ չեմ տեսնում։
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 18:15
Ժող, թեմայի շրջանակներում Amour (http://www.imdb.com/title/tt1602620/) ֆիլմը նայեք/վերանայեք, գուցե կարծիքները փոխվեն։
Տեսել եմ: Խեղճ մարդը էլ չի դիմանում, կնգան սպանում ա: Դրանից հետո էլ եմ նույն կարծիքին:
Մի րոպե... ձեզնից որևէ մեկն էղե՞լ ա ծերանոցում, որ տենց սարսափներից եք խոսում: Ես էղել եմ: Ճիշտ ա, տուն չի, ամեն ինչ էնքան լավ չի, ինչքան տանը, բայց էնտեղ խնամք կա ամեն դեպքում, աշխատողներն էլ բավական հոգատար են:
Իմ համար ծնողին ծերանոց տանլը հավասարազոր ա երեխային մանկատուն տանելուն։ Կներեք իհարկե, բայց ինչքան էլ ծերանոցը կամ մանկատունը լավ պայմաններ ունենան, մեկ ա, ընտանիք չեն։
Դայ, ընտանիք կարա՞ համարվի էն տեղը, որտեղ էդ ծնողին իր խեղաթյուրված հոգեկանի ու դրան հետևող պահվածքի պատճառով ամբողջ տունն ատում ա ու շունչները պահած սպասում ա՝ երբ ա մեռնելու: Ի՞նչ ա ինքը էդ ընտանիքում զգալու, ջերմությո՞ւն, սե՞ր: Ինքն արդեն էն մարդը չի, ում էդ տանը ճանաչել են: Փոխված, չար մարդա, որին ոչ ոք ուժ չունի հետ բերելու: Դու էդ միջավայրը ընտանիք ե՞ս համարում:
Խոսքը ախր սենց դեպքերի մասին ա, ոչ թե կապրիզի համար առողջ մարդուն ծերանոց տանելու, ինչ ա թե 80-ն անց ա:
Դայ, ընտանիք կարա՞ համարվի էն տեղը, որտեղ էդ ծնողին իր խեղաթյուրված հոգեկանի ու դրան հետևող պահվածքի պատճառով ամբողջ տունն ատում ա ու շունչները պահած սպասում ա՝ երբ ա մեռնելու: Ի՞նչ ա ինքը էդ ընտանիքում զգալու, ջերմությո՞ւն, սե՞ր: Ինքն արդեն էն մարդը չի, ում էդ տանը ճանաչել են: Փոխված, չար մարդա, որին ոչ ոք ուժ չունի հետ բերելու: Դու էդ միջավայրը ընտանիք ե՞ս համարում:
Խոսքը ախր սենց դեպքերի մասին ա, ոչ թե կապրիզի համար առողջ մարդուն ծերանոց տանելու, ինչ ա թե 80-ն անց ա:
Ինչի որ ծնողը գնա ծերանոց, էդ տան վրա խաղաղություն ա՞ իջնելու O_o
Ժող, ես երևի քյառթու դեմք եմ, չեմ կարողանում հասկանալ ձեզ, կներեք։ Ես կողմ եմ, որ մարդուն հիվանդանոց տանեն, բուժեն, օգնեն, ամեն օր (ամեն, ոչ թե հավեսը տված ժամանակ) այցելեն, լավագույնն անեն հիվանդ ծնողի համար։
Տեսել եմ: Խեղճ մարդը էլ չի դիմանում, կնգան սպանում ա: Դրանից հետո էլ եմ նույն կարծիքին:
Մի րոպե... ձեզնից որևէ մեկն էղե՞լ ա ծերանոցում, որ տենց սարսափներից եք խոսում: Ես էղել եմ: Ճիշտ ա, տուն չի, ամեն ինչ էնքան լավ չի, ինչքան տանը, բայց էնտեղ խնամք կա ամեն դեպքում, աշխատողներն էլ բավական հոգատար են:
Էդ մարդը, իմհկ, ոչ թե հոգնում ա, այլ խղճում ա իրա կնոջը, ով ամեն րոպե ուզում ա մեռնի, ու ինքն իրա վրա ա վերցնում ոչ միայն կնոջ հիվանդությունը, այլ նաև նրան սպանելու մեծ բեռը։ Էդ սիրո արտահայտում ա, ոչ թե՝ «զահլեն գնաց, խեղդեց»։
Հ․Գ․ Ժող, ես բոլորիդ կարծիքը հարգում եմ, ազնիվ խոսք, բայց ոչ բոլորինն եմ ունակ ընդունելու։ :)
Հ․Հ․Գ․ Դրա համար էլ, իմ երազանքների կառույցում, մի բաժնում հիվանդ և/կամ առողջ ծերերն են։
Ժող, բոլոր կարծիքները կարդացի:Ամեն մեկը մի նոր միտք ու հիշողությւոն արթնացրեց, շատերի մասին կուզեի իմ մեկնաբանությունը գրել, բայց վերջում լրիվ նոր թեմա բացվեց ու հենց մի հարցադրումից էլ սկսելու եմ մեկնաբանությունս:
Ինչի՞ համար է մարդը երեխա ունենում.
ա. որովհետև բոլորն են ունենում,
բ. որ իր ես-ի նոր դրսևորումներ ստեղծվեն,
գ. որ ինքը իր սերունդի միջոցով անմահանա,
դ. դե, մի բան պիտի պահեն՝ շուն, կատու, կապիկ (չմոռանանք, որ շատ երկրներում բավական հարգի, ոչ պակաս հոգնատանջ, բայց ընդունված բան է ընտանի կենդանուն ամեն ձևով լավ պահելը), հիմա երեխա պահելն է ընդունված, երեխա են ունենում, որ պահեն,
ե. որ պարտք ու պահանջի փակ ցիկլ ստեղծի. այսօր՝ ես, վաղը՝ դու: Ես քեզ եմ պահում, որ վաղն էլ դու ինձ պահես,
զ. եսի՜մ,
է. ...
Ինչի որ ծնողը գնա ծերանոց, էդ տան վրա խաղաղություն ա՞ իջնելու O_o
Ժող, ես երևի քյառթու դեմք եմ, չեմ կարողանում հասկանալ ձեզ, կներեք։ Ես կողմ եմ, որ մարդուն հիվանդանոց տանեն, բուժեն, օգնեն, ամեն օր (ամեն, ոչ թե հավեսը տված ժամանակ) այցելեն, լավագույնն անեն հիվանդ ծնողի համար։
Ես թեմայի դեռ առաջին գրառմանս մեջ նշել էի բուժական համապատասխան կենտրոն տանելու, այցելելու ու խնամելու տարբերակը էն դեպքերում, երբ մարդը հիվանդ ա ու տանը պահելը տարբեևրակ չի:
Ու հա, նման դեպքերում, եթե հիվանդը տարվի բուժման համար համապատասխան վայր, խաղաղություն կիջնի էդ տանը: Ու առաջին հերթին հենց իրան, հիվանդին, կդադարեն ատել:
Ուղղակի ծերանոց բառը որ տեսնում են մարդիկ, դադարում են ռեալ մտածել, սկսում են մնացածին անսրտության ու անգյալության մեջ մեղադրել, որը երևի էնքան էլ ճիշտ չի, Դայ:
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 18:35
Էդ մարդը, իմհկ, ոչ թե հոգնում ա, այլ խղճում ա իրա կնոջը, ով ամեն րոպե ուզում ա մեռնի, ու ինքն իրա վրա ա վերցնում ոչ միայն կնոջ հիվանդությունը, այլ նաև նրան սպանելու մեծ բեռը։ Էդ սիրո արտահայտում ա, ոչ թե՝ «զահլեն գնաց, խեղդեց»։
Հ․Գ․ Ժող, ես բոլորիդ կարծիքը հարգում եմ, ազնիվ խոսք, բայց ոչ բոլորինն եմ ունակ ընդունելու։ :)
Հ․Հ․Գ․ Դրա համար էլ, իմ երազանքների կառույցում, մի բաժնում հիվանդ և/կամ առողջ ծերերն են։
Դայ, հեչ համաձայն չեմ, որ սիրելուց ա սպանում: Հակառակը, հոգնում ա խնամելուց: Ու ինչ, դու նորմա՞լ ես համարում մարդուն թեկուզ սիրելով սպանելը :-O Կարո՞ղ ա առաջարկես, որ ծեր ազգական ունեցող սաղ ակումբցիները մի հատ բարձ վերցնեն, դնեն գլխին ու խեղդեն:
Նորից անդրադառնալով ֆիլմին: Արի հիշենք, թե ով ա ծեր կնոջը խնամում: Աղջի՞կը: Ոչ, աղջիկը թքած ունի, ուղղակի մեկումեջ հայտնվում ա: Խնամողը ամուսինն ա: Իսկ գոնե կենսաբանության մեջ կին-ամուսին սերը հավասար ա ծնողի տածած սիրուն երեխայի հանդեպ, երեխան միշտ ծնողին ավելի քիչ ա սիրում, քան ծնողը իրեն: Դա հայտնի բան ա:
Ես թեմայի դեռ առաջին գրառմանս մեջ նշել էի բուժական համապատասխան կենտրոն տանելու, այցելելու ու խնամելու տարբերակը էն դեպքերում, երբ մարդը հիվանդ ա ու տանը պահելը տարբեևրակ չի:
Ու հա, նման դեպքերում, եթե հիվանդը տարվի բուժման համար համապատասխան վայր, խաղաղություն կիջնի էդ տանը: Ու առաջին հերթին հենց իրան, հիվանդին, կդադարեն ատել:
Ուղղակի ծերանոց բառը որ տեսնում են մարդիկ, դադարում են ռեալ մտածել, սկսում են մնացածին անսրտության ու անգյալության մեջ մեղադրել, որը երևի էնքան էլ ճիշտ չի, Դայ:
Ջան, ես հասկանում եմ, որ համապատասխան հաստատությունում կարող են օգնել։ Էլի եմ ասում, եթե տնային պայմաններում ՝ մասնագետի օգնւթյամբ՝ հնարավոր չի գործը գլուխ բերել։ Բայց մենակ նրա համար, որ տատս սկլերոզ ունի, ու նույն բանը օրը ութանասուն անգամ ասում ա, ես իրան ծերանոց տանողին ցիցը կբարձրացնեմ։
Ես նույնն եմ կարծում նաև հիվանդ երեխայի համար։ Եթե տնային պայմաններում խնամքը վտանգավոր և/կամ վնասակար չի հիվանդին, ուրեմն պետք ա տանը պահել։
Դայ, հեչ համաձայն չեմ, որ սիրելուց ա սպանում: Հակառակը, հոգնում ա խնամելուց: Ու ինչ, դու նորմա՞լ ես համարում մարդուն թեկուզ սիրելով սպանելը :-O Կարո՞ղ ա առաջարկես, որ ծեր ազգական ունեցող սաղ ակումբցիները մի հատ բարձ վերցնեն, դնեն գլխին ու խեղդեն:
Նորից անդրադառնալով ֆիլմին: Արի հիշենք, թե ով ա ծեր կնոջը խնամում: Աղջի՞կը: Ոչ, աղջիկը թքած ունի, ուղղակի մեկումեջ հայտնվում ա: Խնամողը ամուսինն ա: Իսկ գոնե կենսաբանության մեջ կին-ամուսին սերը հավասար ա ծնողի տածած սիրուն երեխայի հանդեպ, երեխան միշտ ծնողին ավելի քիչ ա սիրում, քան ծնողը իրեն: Դա հայտնի բան ա:
Չէ, Բյուր, իհարկե դեմ եմ մարդ սպանելուն։ Ես ի նկատի ունեմ, որ իմ պատկերացմամաբ ինքը չի հոգնել, իրա տեսանկյունից օգնում ա։ Սխալ ա անում, բայց ոչ թե հոգնելու, այլ խղճալու պատճառով։ Ես տենց եմ էդ ֆիլմը հասկացել։
Անընդհատ սեփական օրինակներ եք բերում։ Վիզիկապես ի վիճակի չեմ սեփական օրինակ գրելու, բայց հավատացեք, հիվանդ մարդուն՝ մեռնելուց առաջ օգնելուց ճիշտ բան չկա, թեկուզ սեփական առողջության հաշվին։ Ի վերջո էս *ա*ոտ աշխարհում մարդկային նորմալ որակներից ավելի կարևոր բան չկա, թե չէ փաբ-մաբ, սաղ *ի*նյա ա։
Ես էլ երևի դուս գամ էս քննարկումից, թե չէ նույն միտքը տարբեր ձևերով գրում եմ, արդեն հոգնեցրեցի։
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 18:55
Չէ, Բյուր, իհարկե դեմ եմ մարդ սպանելուն։ Ես ի նկատի ունեմ, որ իմ պատկերացմամաբ ինքը չի հոգնել, իրա տեսանկյունից օգնում ա։ Սխալ ա անում, բայց ոչ թե հոգնելու, այլ խղճալու պատճառով։ Ես տենց եմ էդ ֆիլմը հասկացել։
Անընդհատ սեփական օրինակներ եք բերում։ Վիզիկապես ի վիճակի չեմ սեփական օրինակ գրելու, բայց հավատացեք, հիվանդ մարդուն՝ մեռնելուց առաջ օգնելուց ճիշտ բան չկա, թեկուզ սեփական առողջության հաշվին։ Ի վերջո էս *ա*ոտ աշխարհում մարդկային նորմալ որակներից ավելի կարևոր բան չկա, թե չէ փաբ-մաբ, սաղ *ի*նյա ա։
Ես էլ երևի դուս գամ էս քննարկումից, թե չէ նույն միտքը տարբեր ձևերով գրում եմ, արդեն հոգնեցրեցի։
Դայ, չե՞ս տեսնում ֆիլմում, թե կինն ինչքան էգոիստ ու կապրիզնի ա դառնում, ինչքան ա ամուսնուն տանջում, ամուսինն էլ ի վերջո հոգնում ա դրանից: Թե չէ կնոջը ձեռնտու ա տենց ապրելը, ամուսինը ոնց որ պետք ա ծառայում:
Հիվանդ մարդուն մեռնելուց առաջ օգնելն ուրիշ բան ա, քսան-երեսուն տարի ամեն ինչ թողնել ու մենակ հիվանդ խնամելն էլ ուրիշ ա: Էս թեմայում բերված օրինակների տատի-պապիները էրեկ-էսօրվա դեպքեր չեն, տարիների պատմություններ են: Եթե ինչ-որ մեկը որոշել ա իրա կյանքը զոհել հանուն իրա ծնողի կամ տատիկ/պապիկի պամպերս փոխելուն, իրա գործն ա: Բայց եթե էդ նույն անձը որոշի իրա ծնողին կամ տատիկ-պապիկին ծերանոց տանել, ես երբեք չեմ դատապարտի ու կհամարեմ, որ ճիշտ որոշում ա կայացրել:
Դու ես թեմայի Չամիչն ես, Շին :D
Էսքանն ուզում եմ` էստեղ գրեմ ամեն դեպքում: Ուղղակի ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ոնց են կարողանում ծեր, հիվանդ, թույլ մարդիկ կտտանքների ենթարկել առողջ, երիտասարդ, ուժեղ մարդկանց: Շատ հարգելով էս թեմայում բոլոր արտահայտվածներին` ուզում եմ ասեմ, որ ցանկացած հարաբերություն ունի ամենաքիչը երկու կողմ: Մենք հիմա լսում ենք միայն առողջ, երիտասարդ ու ուժեղ կողմին, ու սխալ ա մի կողմի ասածի հիման վրա եզրակացություն անել: Երբ գա ակումբը 40 տարի հետոյի ժամանակը, կզրուցենք նաև մյուս կողմի հետ:
keyboard
09.01.2014, 21:41
Էսքանն ուզում եմ` էստեղ գրեմ ամեն դեպքում: Ուղղակի ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ոնց են կարողանում ծեր, հիվանդ, թույլ մարդիկ կտտանքների ենթարկել առողջ, երիտասարդ, ուժեղ մարդկանց: Շատ հարգելով էս թեմայում բոլոր արտահայտվածներին` ուզում եմ ասեմ, որ ցանկացած հարաբերություն ունի ամենաքիչը երկու կողմ: Մենք հիմա լսում ենք միայն առողջ, երիտասարդ ու ուժեղ կողմին, ու սխալ ա մի կողմի ասածի հիման վրա եզրակացություն անել: Երբ գա ակումբը 40 տարի հետոյի ժամանակը, կզրուցենք նաև մյուս կողմի հետ:
Շին բայց դու դեմք ես. եղբայր կոնկրետ իմ դեպքի համար, մենակ էդ բացասական էներգիան ուտում ա կոնկրետ ինձ, եղբայր 40-80 տարեկան մարդիկ զոմբիի պես լսում ու հավատում են նրան, որ իմ պապն ասում ա, որ իրա հարսն ու թոռները ուզում են իրան թույնեն :D
Հիմա ես քեզ վստահ ասում եմ, որ էդ ծեր, աննամուս, բամբասկոտ բիձեն կարում ա մի աբողջ գերդաստան մատերի վրա խաղացնի:
Հակառակ կողմի?ն ես ուզում լսես, խնդրեմ հակառակ կոմղը. մենք` ես ու մերոնք, չենք ուզում պապուն խնամենք ու դավեր ենք նյութում պապու հանդեպ :D
Հիմա դուրս ա գալիս, որ իմ մերը, ես, քուրս ու կնիկս, էնքան պարապ ենք, որ սաղ օրը մտածում ենք պապուն ոնց թույնենք???
Հիմա ես քեզ հակառակ կողմի ասածն եմ ասում Շին, ինքը նույն բանն ա ասում, պապս, դե հիմա ինձ ասա, ես պտի իրան սիրեմ հարգեմ մեծարեմ ու հանդուրժեմ որտեվ մեծա? ծնողա?
Չէ ախպեր ջան, ինքը արնախում ա, ինքը կյանքակործան մեքենա ա, որը հատուկ մարդկանց հոգիներն ա ուտում, ապեր դաժե Աստված իրան չի ուզում տանի ջոգում ես, սատանեն դաժե իրանից յան ա տվել, մարդը 100 տարեկան ա, որ մի հատ 18 տարեկան ծիտ քցես մոտը, էդ խեղճ ծտից մենակ ծ-ն կմնա, ոչ մի անառողջ օրգան չունի, դու ջոգում ես դա ինչ ա, էդ սաղ ցեղում մի իրա ախպերն ա, որ իրա երեսին կանգնել ասել ա, որ իմ պապը մարդ չի` արնախում ա :D
StrangeLittleGirl
09.01.2014, 22:24
Էսքանն ուզում եմ` էստեղ գրեմ ամեն դեպքում: Ուղղակի ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ոնց են կարողանում ծեր, հիվանդ, թույլ մարդիկ կտտանքների ենթարկել առողջ, երիտասարդ, ուժեղ մարդկանց: Շատ հարգելով էս թեմայում բոլոր արտահայտվածներին` ուզում եմ ասեմ, որ ցանկացած հարաբերություն ունի ամենաքիչը երկու կողմ: Մենք հիմա լսում ենք միայն առողջ, երիտասարդ ու ուժեղ կողմին, ու սխալ ա մի կողմի ասածի հիման վրա եզրակացություն անել: Երբ գա ակումբը 40 տարի հետոյի ժամանակը, կզրուցենք նաև մյուս կողմի հետ:
Շին, աչքիս դու հակառակ կողմի հոգեբանական տրյուկները չգիտես:
Ինձ թվում է, նման խնդիրները աղքատությունից են։
Հարուստ, զարգացած երկրներում հաշմանդամ կամ անդամալույծ կամ ծանր հիվանդների մասին հոգ է տանում կամ պետությունը, կամ ապահովագրական ընկերությունը (կախված տվյալ անհատի կամ խնամակալի ֆինանսական վիճակից)։
Հայաստանում եթե դու հրաժարվում ես օգնության կարիք ունեցող ծնողիդ խնամել, դա սովորաբար հավասարազոր է տմարդիության, որովհետև ծնողդ ասենք հիվանդանոցում կամ ծերանոցում ամենայն հավանականությամբ ավելի դառը կյանք է ունենալու։
Եթե մի քիչ փող ունես, ապա խնամակալ վարձելն էլ որևէ որակ չի խոստանում։ Պիտի օլիգարխ լինես, որ խնամակալը գնդակահարվելու վախից քնքուշ ու հոգատար վերաբերմունք դրսևորի կամակոր ու պրոբլեմների մեծ կույտ ունեցող ծնողիդ (կամ այլ հարազատիդ) նկատմամբ։
Ես անցել եմ նման վիճակով, երբ ծնողս առողջական լուրջ խնդիրներ ուներ ու ես երբեմն ինձ չէի կարողանում զսպել ու պոռթկում էի ներվայնությունից, մինչև վերջին տարիներս Հայաստանում հայտնվեցին մի քիչ ժամանակակից դեղեր ու որոնց շնորհիվ ծնողիս վիճակը անհամեմատ բարելավվեց (փառք Աստծո, թու թու թու)... Մեր «սիրելի» հիվանդանոցներում էլ եմ ամիսներ անցկացրել, ու այդ տարիներին հիվանդանոցներում հիվանդներին միևնույն է խնամում էին իրենց հարազատները։ Այնտեղ ես ծանոթացա և՛ շատ մեծահոգի ու համբերատար, և՛ շատ բռի, անտակտ ու չարացած զավակների կամ ծնողների կամ եղբայրների ու քույրերի հետ։ Հիմա ես չեմ զղջում իմ համբերության ու դիմացկունության համար, միայն զղջում եմ իմ անտակտությունների համար... Կան հիվանդություններ, որոնց ընթացքում մարդը (հիվանդը) բացարձակապես կորցնում է պատասխանատվության, մեղքի զգացումը, կորցնում է առողջ ինքնաքննադատությունը։ Ոչ ոք չի կարող հիվանդին մեղադրել այդ վիճակի համար, և դա բոլորի հետ կարող է պատահել։
Հայստանում այդպիսի վիճակը այդ մարդու հարազատների համար հոգեբանական փորձություն ու տառապանք է, մի իսկական դժոխք, որի ժամանակ դու փորձության ես ենթարկում քո մեջի մարդկությունը, քանի որ ծնողիդ լքելը հաճախ ի վնաս ծնողիդ է լինում (ի օգուտ քեզ)… Ոնց որ ասենք կրիտիկական պահին ընկերոջդ զոհաբերես, որ դու ապրես, այ նման վիճակ է։
Զարգացած երկրներում այս խնդիրները հարազատներին նման հոգեբանական կտտանքներ չեն պատճառում, ու ծնողին հաճախ չայցելելն էլ պետական դավաճանությանը համարժեք մեղք չի համարվում։
Ավելին` հիվանդին հետևում են պրոֆեսիոնալները, որոնց գործը հենց դա է` հետևել նման հիվանդներին։
Ծնողդ էլ կարող է քո կարիքը այդպես չզգալ, ինչպես Հայաստանում` որտեղ դու ես քո ծնողի միակ պահապանն ու փրկիչը։
Այնպես որ, էգոիստ մի եղեք, առո՛ղջ եղեք :)
Նախ մի անեկդոտ պատմեմ՝
Մի շատ վատ մարդ ա լինում (էս թեմայի պապիկ-տատիկներ պես)։ Որ գալիս ա սրա մեռնելու վախտը, սաղ բարեկամներին ու հարևաններին կանչում ա, ասում ա. «հիմի իմ արած սաղ վատություններն ասելու եմ, դուք էլ ինձ ներելու եք, որտև մեռնում եմ»։ Ու սկսում ա. «հարևան ջան, հիշում ե՞ս, որ բոստանիդ անկյունում պլան էիր աճեցնում, մլիցեքն էկան, հանգցրին, էդ ես էի կաթացրել։ Տղես, հիշում ես, որ գործի համար վարկ էիր վերցրել, մյուս օրը էդ փողը չգտաք, էս էի ցրել»։ Շատ չմանրանամ, բայց ամեն հավաքվածի վրով մի կեղտոտություն արած ա լինում, ու հերթով ասում ա։ Վերջը սաղ, թե «քո հերն էլ անիծած, ներում ենք»։ Ասում ա, դե քանի ներել եք պտի վերջի ցանկությունս էլ կատարեք, իմ մեռնելուց հետո էն մեծ կակտուսը պտի մտցնեք հետևս։ Սաղ թե, ո՞նց կլնի տենց բան, ասում ա, հիմա էդ ա իմ վերջի ցանկությունը, անում եք, արեք, չէ, ուրեմն կմնա ձեր խղճի վրա։ Վերջը համոզում ա ու մեռնում։ Հիմի սաղ հավաքվածներով վերցնում են էդ կակտուսը ու փորձում ճղտեն դիակի հետևը, մեկ էլ էդ պահին դուռը թափով բացվում ա ու լիքը մլիցա լցվում են ներս ու շշված նայում բացված տեսարանին։ Էս մեռնողի տղեն ֆռում ա դիակի կողմ ու «Այ հեր, էս էլ վերջի գ7-ությունդ է՞ր»։
Դայանա ջան, ախր նենց պրիմիտիվ բան էս ասում, «սկլերոզի պատճառով հիվանդանոց չեմ տանի»։ Սկլերոզի պատճառով կարծում եմ ոչ մեկ չի տանի։
Մի հատ էպիզոդ պատմեմ տատուցս։ Ախպերս ատամնաբույժ ա, ու էդ ատամ բուժելով ա տունը պահում (այդ թվում էդ ոչուբարով տատուս)։ Մի քանի տուն էն կողմ տատուս հարազատ թոռն էլ ատամանբուժարան ունի (հորքուրիս տղեն ա)։ Հիմի որ մեր տան դուռը հիվանը ծեծում ա, ու ախպերս չի լսում (սեփական տուն ա, պատահում ա), տատս գնում, ասում ա բժիշկը տանը չի, գնացեք էն մեկի տուն։ Սա ոչ թե չուզողություն ա, այլ վնասակարություն։
Ու սա թեթև վնասներից ա։
Կամ որ մեկը բան ա եփել, որ իրա սրտով չի, կարա տանի թափի, անունը դնելով. «արդեն փչացել էր, իմ էփածը կերեք»։
Կամ որ ասենք սենյակում խնչի խալու վրա ու տրորելով լղոզի, որ չերևա։
Հազար ու մի բան ա լինում, որ մենակ թշնամիդ կարա անի, ու ոչ մի կերպ չես հասկանում, թե խի՞ ա մարդը կպած քեզ վատություն անում։
Ու հա. նման թշնամուն տնից հանելը տանը նիրվանայա ստեղծում, ասենք որ հորոխպերս հիշում ա, որ իրա մերն էլ ա, կարելի ա 2 օր էլ իրանց տանը պահել։ Կամ (ավելի հաճախ եղած դեպք), որ իրանց կողմից մի բարեկամ ա մեռնում, տատս էլ որպես արհեստավարժ լացող, մի 2 օր մնում ա մեռելատանը։ Նենց հանգիստ ա լինում տանը, որ նկարագրելու չի։
Ես եմ, որ ահագին վախտ ա տեղափոխվել եմ Երևան, ու հանգիստ ապրում եմ, բայց ընտանիքիս անդամները վամպիրի ձեռը տանջվում են։
keyboard
10.01.2014, 10:52
Էնքան լավա, որ ստեղ կան մարդիկ, որ գրում են, որ իրենք հոգատար են, զիջող ու հանդուրժող են, լավա, իրոք ողջունելի ա:
Բայց Աթեիստի ասած՝ դա հիվանդություն չի, դա հասարակ չուզողություն ա, հասարակ ատելություն, մարդկային վատություն, բայց ոչ մի դեպքում հիվանդություն:
Երբ քո սեփական պապդ, կարա քեզ ասի, որ դու սառնարանի լավ մածունը տվել ես քո 3 ամսեկան երեխուն, վատ ու թթու մածունը թողել ես իրան, երբ պապդ կարա իր զավակին մեղադրի նրանում, որ հավի մսով եփաց փլավի իրա բաժնի մեջից բոլոր մսերը ջոկել հանել ա, երբ պապդ կարա գիշերը գնա ջուրը բաց թողի, որ քեզ վատություն անի ու սենց շարունակ, հիմա ես դրա ինչը հանդուրժեմ, երբ իրանց ասելով իհարկե, հորքուրդ ու իրա ողջ ընտանիքը ծնկաչող աղաչում են պապուն, որ գնա իրանց տանն ապրի, բայց պապդ չի գնում, որտև իրա միսյան էս կյանքում քո ու քո ընտանիքի կյանքը խորտակելն ա, որտև ի տարբերություն հորքուրի ընտանիքի, որտեղ ամեն օր մի նոր "հրաշափայլ" սկանդալ ա լինում, քո ընտանիքը փայլում ա համերաշխությամբ ու ոչ մի ձայն ու ծպտուն չի լսվում:
Տենց մարդը ուզում ա ծնող լինի ուզում ա հարազատ մի ճանապարհ ունի գնալու, դա կոչվում ա սիկտիր՝ ցանկացած ուղղությամբ :)
VisTolog
10.01.2014, 14:41
Հով, դու քո պապուն, Արտ, դու էլ քո տատուն տվեք թող Շինոն պահի: :))
Հով, դու քո պապուն, Արտ, դու էլ քո տատուն տվեք թող Շինոն պահի: :))
Վիստ, որ տխմարություններ չգրես, չի լինի, չէ՞:
keyboard
10.01.2014, 15:03
Վիստ, որ տխմարություններ չգրես, չի լինի, չէ՞:
Շին, ինչի ես ջղայնացած, Վիստը ուզում ա կատակով թեման շեղի, դու էլ ջղայնայում ես:
Ախպերություն, ես վստահ եմ ու գիտեմ, որ կան մարդիկ ում համար էդ գաղափարները՝ "ծնող", հիվանդ ծնող և այլն վեր են ամեն ինչից և նման մարդկանց քննադատել չի կարելի, բայց ես չեմ ուզի որ իմ երեխեն իմ ձեռը քա..ն ընկնի, ասել Բյուրի, մարդ պիտի արդեն բեռ դառնալուց մտածի կամ-կամ, որտև էդ պարագայում ուղղակի ապրել, գոյատևել դառնում ա անիմաստ:
Եթե վստահ լինես, որ բուժվելու ու նորմալ, բնականոն կյանքի հունի ա գալու, հաստատ կարելի ա դրա համար թեկուզ 5-10 տարի զոհել, բայց կյանք դնել մի բանում ինչը քեզնից էդ կյանքը անիմաստ տանում ա, դրանում ես նպատակ ու իմաստ չեմ տեսնում սորի :)
Շին, ինչի ես ջղայնացած, Վիստը ուզում ա կատակով թեման շեղի, դու էլ ջղայնայում ես:
Քիբորդ ջան, թեման կոնկրետ վերնագիր ունի, ո՞նց շեղի:)) Այսինքն, ակումբի կանոնադրության խախտում անի՞:
keyboard
10.01.2014, 20:21
Քիբորդ ջան, թեման կոնկրետ վերնագիր ունի, ո՞նց շեղի:)) Այսինքն, ակումբի կանոնադրության խախտում անի՞:
Հա,շատ անօրեն տիպ ա էդ Վիստը, աչքիս տեսածն եմ ասում, էն սեղանի ֆուտբոլի մեջ, ասել էին ֆռցնել չկա, բայց ինքը ֆռցնում էր, դաղալ ա շատ, պտի տուգանել դրան :D
Էնքան լավա, որ ստեղ կան մարդիկ, որ գրում են, որ իրենք հոգատար են, զիջող ու հանդուրժող են, լավա, իրոք ողջունելի ա:
Բայց Աթեիստի ասած՝ դա հիվանդություն չի, դա հասարակ չուզողություն ա, հասարակ ատելություն, մարդկային վատություն, բայց ոչ մի դեպքում հիվանդություն:
Երբ քո սեփական պապդ, կարա քեզ ասի, որ դու սառնարանի լավ մածունը տվել ես քո 3 ամսեկան երեխուն, վատ ու թթու մածունը թողել ես իրան, երբ պապդ կարա իր զավակին մեղադրի նրանում, որ հավի մսով եփաց փլավի իրա բաժնի մեջից բոլոր մսերը ջոկել հանել ա, երբ պապդ կարա գիշերը գնա ջուրը բաց թողի, որ քեզ վատություն անի ու սենց շարունակ, հիմա ես դրա ինչը հանդուրժեմ, երբ իրանց ասելով իհարկե, հորքուրդ ու իրա ողջ ընտանիքը ծնկաչող աղաչում են պապուն, որ գնա իրանց տանն ապրի, բայց պապդ չի գնում, որտև իրա միսյան էս կյանքում քո ու քո ընտանիքի կյանքը խորտակելն ա, որտև ի տարբերություն հորքուրի ընտանիքի, որտեղ ամեն օր մի նոր "հրաշափայլ" սկանդալ ա լինում, քո ընտանիքը փայլում ա համերաշխությամբ ու ոչ մի ձայն ու ծպտուն չի լսվում:
Տենց մարդը ուզում ա ծնող լինի ուզում ա հարազատ մի ճանապարհ ունի գնալու, դա կոչվում ա սիկտիր՝ ցանկացած ուղղությամբ :)
Ես չեմ ուզում գնահատականներ տալ, բայց մի հատ էլ իրական դեպք ես պատմեմ:
Ուրեմն, ընկերոջս կնոջ մորը սրտի բաց վիրահատություն էին արել մի քանի տարի առաջ: Ամեն ինչ նորմալ էր անցել: Էտ կինը մի քանի ամսից մինչև մոտ մի տարի երեխաների մշատական խնամքի տակ էր: Մենք բոլորս գիտեինք, որ հեշտ չի, բայց մանրամասներ չէինք իմանում: Անցած տարի նույն խնդրի առաջ մենք կանգնեցինք, երբ հորս սրտի վիրահատություն պիտի արվեր, ու երկու տարբերակ կար՝ բաց կամ փակ: Բնականաբար բացի բժիշների հետ խորհրդակցելուց զրուցում էինք նաև ծանոթ բերակամների հետ: Պապաս էլ կատեգորիկ դեմ էր բաց վիրահատությանը, միայն փակ էր ուզում՝ ստենդավորում:
Ու մի առիթով, էս կինը, որն արդեն անցել էր էտ վիրահատության միջով, մեզ սենց բան ասեց - ասեց, որ երբ ինքն էր տարել էտ վիրահատությունը, դառեր էլ իրա երեխաների գլխին պատուհաս, քանի որ մեջը ահավոր աննորմալ էգոիստական զգացումներ էին արթնացել: Ինքը շատ բարի, կիրթ ու հավասարակշռված կին ա, ընդհանուր առմամբ: Ու ինքը ընդունում էր ու բաց ասում էր, որ իր հիվանդության ժամանակ ինքը բացարձակ ոչ ադեկվատ էր բոլոր հարցերում: Ու ինքը մեզ խորհուրդ տվեց, որ եթե պապաս չի ուզում բաց վիրահատություն, ավելի լավ, թող փակ անեն: Հետո մենք մի քանի ուրիշ մարդկանց հետ էլ զրուցեցինք, ու գրեթե բոլորը հաստատեցին էտ երևույթը, որ սրտի բաց վիրահատությունից հետո բոլոր հիվանդները դառնում են սարսափելի էգոիստ, ոչ ադեկվատ, ավելորդ պահանջկոտ, և այլն:
Այնպես, որ, տնից տեղից հեռու, եկեք հիվանդներին, հատկապես շատ ծանր հիվանդներին ու տարեցներին շատ չմեղադրենք: Բոլորս էլ հասկանում ենք, որ դժվար ա, հաճախ նույնիսկ անտանելի, բայց վերջին հաշվով գործ ունենք սերնդային համերաշխության հետ: Եկեք մենք հիմա մեր մեծերին տիրություն անենք, քանի որ մեր երկրում մեզանից բացի ուրիշ տիրությոն անող չկա (Վիշապ հոպարը վկա), ու վաղը մյուս օր, մենք էլ կարող ա տիրության կարիք ունենանք:
Հ.Գ. Ասեմ, որ, եթե հնարավորություն ունես, խնամող վարձելու մեջ ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում: Ընդհակառակը՝ ողջունում եմ: Ֆիզիկական ծանրաբեռնվածության մեծ մասը զավակների վրա չի լինում, ու զավակները իրանց ժամանակի մեծ մասը ծախսում են հոգեբանական աջակցության վրա, կամ ուղղակի սեր ու ջերմություն են հաղորդում հիվանդ ծնողներին, լավ խոսք են ասում, ժպիտով են ամեն ինչ տանում: Իսկ այ երբ համ էլ ֆիզիկական բեռն ա ծերից-ծեր մնում զավակների վրա, էտ ժամանակ առաջ են գալիս ամեն տեսակի խնդիրներ: Մենակ անքնությունը հերիք ա, որ մարդը սկսի նույնիսկ սեփական ծնողին անկախ իրանից վատ վերաբերվել:
Նախ մի անեկդոտ պատմեմ՝
Մի հատ էլ ես անեգդոտ պատմեմ:
Ուրեմն մեկի կնոջը վիրահատում են, ամուսինն էլ դուրսը սպասում ա: Մի կես ժամից բժիշկը դուրս ա գալիս, բա.
- Ձեր կնոջը փրկելու համար պիտի աջ ձեռքը կտրենք
- Դե բժիշկ ջան, որ էտ ա փրկությունը, կտրե՛ք
Մի կես ժամից էս բժիշկը էլի դուրս ա գալիս, բա.
- Ձեր կնոջը փրկելու համար պիտի ձախ ձեռքը կտրենք
- Դե բժիշկ ջան, որ էտ ա փրկությունը, կտրե՛ք
Մի կես ժամից էս բժիշկը էլի դուրս ա գալիս, բա.
- Ձեր կնոջը փրկելու համար պիտի աջ ոտքն էլ կտրենք
Էս մարադը արդեն գույնը քցած.
- Դե բժիշկ ջան, որ էտ ա փրկությունը, էտ էլ կտրե՛ք
Մի կես ժամից էս բժիշկը էլի դուրս ա գալիս, բա.
- Ձեր կնոջը փրկելու համար պիտի աջ ոտքն էլ կտրենք
- Էտ էլ կտրեք
Էս մարդը հազիվ ա ոտի վրա կանգնած, էս բժիշկս էլ կես ժամը մեկ հելնում-մտնում ա, ու մի բան կտրում են էս կնգա վրից, ներքին օրգաններից են ահագին բան հեռացնում: Մի հինգ ժամ հետո, էս բժիշկը էլի դուրս ա գալիս.
- Ձեր կնոջը փրկելու համար պիտի աջ երիկամն էլ հեռացնենք
Էս մարդը էլ պատասխան չի տալիս, գետնին նստած ա: Էս բժիշկը մոտենում ա, թփթփացնում ա ուսին ու ասում ա.
- Վախցա՞ր ապեր: Մի վախի, շուտվանից մեռել ա:
Լավ կլիներ, որ էս մտայնությունը վերանար մեզանում: Որ ծերանոցն ամենամեծ ապացույցն ա որ դու ծնողիդ չես սիրում:
Ցավոք շատ մեծ աշխատանք կա անելու էդ ուղղությամբ: Ե՛վ ծերանոցները մարդավայել դարձնելու համար, և՛ մեր մենթալիտետում էդ կարծրատիպերը փոխելու համար:
Թեև մեկը մյուսի հետ ա կապված երևի... եթե տասնամյակներով հայտնի փաստ չլիներ, որ ծերանոցը ոչ թե ծերերին խաղաղ ու հանգիստ վերջին օրեր ապահովող վայր ա, այլ իրենց մահն արագացնող սարսափների տուն, գուցեև մեր մտածելակերպն էլ այլ լիներ: Ու էն մարդիկ, ովքեր իսկապես այլ ելք չունեն, բացի ծերանոց տանելուց, չէին դառնա անաղուհաց քրդի շուն՝ հարևանների ու բարեկամների հայացքում:
Լիլ ջան, ճիշտ ես ասում, բայց արի իրականությունից չկտրվենք:
Ուրեմն, մի օր հաղորդում էի նայում, Նորվեգիայի կամ Ֆինլանդիայի մասին էր, կամ էլ էտ տիպիներից մեկի: Ուրմեն, մի տարիք ա գալիս, որ ծեր ծնողները իրանց վեշ-մեշոկը կապում են ու հելնում իրանց ոտով գնում էն էտ ծերանոցները: Ես ասեմ ծերանոց, դու ասա հինգ աստղանի հյուրանոց: Այ բալամ, ալամ աշխարհի կայֆերով, գումարած նույն տարիքի ու գրեթե նույն հետաքրքրություններն ունեցող մարդիկ, որոնք իրանց հազար անգամ ավելի լավ են զգում, քան եթե կողքները լիքը մանրապճեղ բոսյակներ վազվզեին, ծիպա թոռներ-ծոռներ ու զահլեքը տանեին:
Հիմա, վերցնում ենք ու սրա կողքը դնում ենք մեր ծերանոցները: Տարին մի անգամ, Գրանդ Քենդին չորս կիլո կանֆետ ա ուղարկում, Բեկոնն ու Աթենքն էլ երկու կիլո կալբաս, ու մի ամիս հեռուստացույցով ցույց են տաալիս, թե ոնց են անտեր մնացած ծերերը պարում սինիները ձեռները ու շնորհակալություն հայտնում մեծն բարերարներին: Թշնամուս ծնողին չեմ ցանկանա որ հայտնվի ընդեղ:
Շնորհակալ եմ բոլոր կարծիքների, անձնական դժվար օրինակների համար, երեխեք։
Անկախ ամեն ինչից՝ հետաքրքիր ու արժեքավոր քննարկում էր ինձ համար, համենայն դեպս։
Շնորհակալ եմ բոլոր կարծիքների, անձնական դժվար օրինակների համար, երեխեք։
Անկախ ամեն ինչից՝ հետաքրքիր ու արժեքավոր քննարկում էր ինձ համար, համենայն դեպս։
Հա, ինչ խոսք, գուցե թեմայից դուրս ա ինչ ասում եմ, բայց էս ակումբի կենցաղայնացման, թեթևացման խոսակցությունների ֆոնին դեռ երեկ էի ուզում գրեմ, որ չեմ հիշում երբևէ, որ էսքան կարևոր թեմայի մասին էսքան էսքան համակողմանի, լուրջ ու որակով, կյանքից քննարկում լինի, անկախ նրանից՝ ում հետ ինչքանով եմ համաձայն: Ակումբը որա՞կ ա կորցնում: Ակումբը նոր որակ ա ստանում:
http://www.youtube.com/watch?v=oaA6uufrTDE
keyboard
11.01.2014, 00:39
Բոլորին խնդրում եմ, ընդամենը 4 րոպե տրամադրեք, էս վիդեոն նայեք ու սա, առանց բառ փոխելու իրականություն ա, նայեք ու հանդուրժեք:
http://www.youtube.com/watch?v=Pp2eMnH6Zd8
Հետաքրքիր է,իսկ մեզնից որևէ մեկը մտածե՞լ է այն հարցի շուրջ,թե ինչպիսին կլինենք մենք ծերության օրերին:
Այո Վարդիկ ջան, ես ոչ թե միայն մտածել եմ, այլ նաև երեխաներիս մանրակրկիթ բացատրել եմ, թե ես ոնց եմ մտածում։
Ես երեխաներիս ասել եմ, որ երբեք պարտավորված չզգաք ձեզ, մեր հանդեպ։
Այս ամենը բնության ընթացքն է, որ մենք ձեզ ծնել և խնամել ենք մինչև ձեր կայուն ոտքի կանգնելը, այնպես չլինի, որ դուք դա դիտարկեք որպես պարտքի զգացում, և հետագայում մեղքի զգացում ունենալով ուզենաք մեր ծերության ժամանակաշրջանում անրադարձեք մեզ՝ ձեր ապրած լիառատ ու հաճելի մանկություն համար։
Բացատրել եմ, որ այդ լիառատ ու հրաշալի մանկությունը մենք իրենց պարգևել ենք, որ ինչ–որ տեղ էլ մեր ներքին էգոն բավարարենք, որ մենք ինքներս մեզ լավ ըզգանք։
Ասել եմ, այնպես չլինի, որ դուք մտածեք (բա մեր ծնողները այսքան բան են արել մեզ համար, ինչպես անտեսենք)
Ես երեխաներիս ասել եմ նաև, որ եթե՝ անգամ ծերությանս ընթացքում անկողնային պարկած լինեմ, ես կգերադասեմ, որ դուք շարունակեք թեկուզ հեռվում առանց ինձ տեսակցության երջանիկ լինեք ձեր անձնական կյանքում, քան լինեք կողքս ու ներքուստ տանջվեք։
Ես գերադասում եմ իմ այդ դժվարին ժամանակին (եթե այդպես կդասավորվի կյանքը) իրենք ինձանից հեռու լինեն, որպեսզի ավելնորդ տանջանքներ և հոգեկան ստրեսներ չապրեն։ Զգուշացրել եմ նաև, որ դա երբեք թող իրանց մոտ չառաջացնի մեղքի զգացում՝ որ չեն կարողացել կամ չի ստացվել կողքս լինեն կամ խնամեն։ Այս ամենը նախորոք եմ ասել, որ իմանան իմ ընտրությունը, թե ես ինչ եմ գերադասում, բայց իրենց համար բաց ընտրության իրավունք եմ թողել, եթե կընտրեն կողքս լինեն ու խնամեն՝ բարի, եթե ցանկացած այլ ընտրություն կանեն՝ կրկնակի բարի։
Իրենց հետ շատ ավելի երկար եմ
խոսացել, որ հիմա չեմ ուզում այստեղ մանրամասը գրել։
Կարևորը, որ իրենք հասկացան, թե ես ինչ տեսանկյունից եմ նայում կյանքին։
Գիտես, ինձ համար կարևոր չի, որտեղ կմահանամ, ինչ հանգամանքներում, կողքս մարդ կլինի թե չի լինի, ես ոչ կյանքից եմ վախեցել, ոչ էլ մահից, ու բացարձակ ոչ մի սպասում չունեմ ոչ մեկից, ու չեմ ուզում անգամ, որ ինչ որ մեկը, թեկուզ շատ փոքր պարտավորություն զգա իմ հանդեպ։ Ինձ համար ավելի կարևորա, որ իմ սիրելիները թեկուզ հեռվում, իրենց անձնական կյանքում իրենց երջանիկ զգան, քան պարտքի զգացումից դրթված կողքս լինեն, և ներքուս տանջվեն։
melancholia
12.01.2014, 11:15
Տատս կասեր ,- ՄԱՀԸ լիներ, ծերություն չլիներ: Դե սովորաբար ծանր բեռ դառնում են ծերունության շրջանում, դե դա ինչ-որ տեղ հասկանալի է, ու կյանքի օրենքն է: բայց ամենացավոտը , երբ ընտանիքի կամհարազատների համար ծանր բեռ է մարդ դառնում երիտասարդ տարիքում: Ես խոնարհվում եմ էն մարդկանց առաջ, ովքեր ունեն երիտասարդ տարիքում ,,ծանր բեռ ,,դառած մեկը, ու հոգսը լռությամբ ու համբերատարությամբ տանում են ու կյանքը չեն պատկերացնում առանց նրա: ես երևի չկարողանայի
Թեման իրոք ցավոտ է ու ոչմիանշանակ...
Ուղակի ստեղ բոլոր դեպքերը բավարարող բանաձև չկա... կամ եթե կա էլ դա բառերով արտահայտելը շատ բարդ է...
Խնդիրը ուղակի խիստ կախված է կոնկրետ դեպքից...Ծնողներնը տարբեր են լինում համ երեխայի փոքր տարիքում համ էլ իրենց մեծ տարիքում.. ստեղից առաջանումա դեպքերի մի հատ նենց մեծ բազմազանություն, որ դժվարա նույնիսկ պատկերացնել...
Խոսք գնաց ծերության պատկերացումների մասին ես իմ կարծիքը կասեմ…
Միշտ մտածել եմ, որ երբ զգամ որ բեռ եմ կամ արդեն մանրից բեռ եմ դառնում իմ կնոջ/երեխաների համար հարմար պահ կլինի ինքնասպան լինելու համար...
Ես էլ ինչպես նշվեց իմաստ չեմ տեսնում շարունակել ապրել էն դեպքում երբ թունելի վերջում լույս չկա... Այսինքն իմաստ ունի մի պահ նեղություն պատճառել մնացածին թեքուզ մինիմալ զուտ եթե վերջում գիտես որ էլի նորմալ կյանքի ընթացքի ես վերադառնալու… դե իսկ եթե գիտես որ էլ չես դզվի ու մի 5 տարի հետո պետքա մեռնես մի հատ էլ մարդիկ հազիվ շունչ քաշեն… եսիմ մի 2 պաչկա ասպիրին մի հատ վիդեոկամեռա/կամ վատագույն դեպքում մի հատ թուղթ ու գրիչ/ միշտ էլ կարելիա ճարել /որ ոչոքի չմեղադրեն/...
Հ.Գ. Չնայած էսա կուտակային կենսաթոշակային համակարգը մցնեն սաղս Բայղուշի պետ պետքա 200 տարի ապրենք որ էտ փողերը մինչև վերջի կոպեկ ստանանք սրանցից :))
Փոքրիկ շրջմոլիկ
13.01.2014, 20:12
ես էսպես եմ մտածում: Ծնողի «չարությունը» գալիս ա ուշադրության պակասից: Խոսք կա, որ ծերը երկրորդ անգամ ա երեխա դառնում ու նա երեխայից շատ ունի ուշադրության կարիք, որովհետև մտածում ա «Ես քեզ եսքան մութ ու ցուրտ տարիներին, հացը բերանիցս կտրելով, հիվանդ ժամանակ պատերին խփվելով պահել եմ, շոր չեմ ունեցել, ուսմանդ փող եմ հավաքել, ծերացել եմ քո ձեռը և այլն: հիմա եկել ա ժամանակը, որ դու ինձ պահես ու դու պետք ա ամեն ինչ անես իմ համար, պիտի քո հացը ինձ տաս, ժամանակդ ինձ տաս, մի խոսքով անես իմ համար են, ինչ ես եմ քո համար արել»: Չեմ կարծում, որ ծնողը երեխա ունենալիս սրա մասին ա մտածում, բայց երբ են մարդը, ում համար իր տարիները զոհել ա, ավելի շատ սիրում ա ընկերների հետ ժամանակ անցկացնի, քան ծնողի, ունի իր շրջապատը, ուշ ա տուն գալիս, չի լսում էլ, կոպիտ ասած բանի տեղ չի դնում ծնողին, առավել ևս որ ամուսնանում ա ու ուրիշ ընտանիք ա դառնում իր համար առաջնայինը, ծնողն երեխու պես ճանապարհներ ա ման գալիս ուշադրությունն իր վրա պահելու համար: Կարող ա հիվանդ ժամանակ ժամում 20 բաժակ ջուր ուզի, ձևացնի թե մեռնում ա, գիշերը շորերը անիմաստ տեղը փոխել տա և այլն: Յուրաքանչյուրի համար իր կատարած աշխատանքն ա ամենադժվար աշխատնքը ու ծնողը կարող ա շատ ավելին պահանջի երեխուց, քան ինքն ա իրան տվել, բայց դա չզգա ու ասի «քո արածը ոչինչ ա իմ արածի դիմաց, ես ամենալավին եմ արժանի, դու ի՞նչ զավակ ես, որ չես գնահատում դա»:
Չեմ ասում բոլոր դեպքերում սենց ա, բայց հիմնական պատճառը չարանալու էս ա իմ կարծիքով: Իսկ որպես լուծում չեմ կարծում ծերանոցը լավ տարբերակ ա, եթե ծայրահեղության չի հասնում: Կարելի ա փորձել զրուցել, շփման եզրեր գտնել, հասկանալ թե նա իրականում ինչ ա ուզում, հոգեբանի օգնությանը դիմել, օրվա մեջ երեք ժամ տրամադրել բացառապես նրան, սեր ու ջերմություն ցույց տալ և այլն: Չեմ փորձել, որ իմանամ ինչքանով կօգնի, բայց ամեն դեպքում կարծում եմ ծնողը ավելի շատ իր մեծացրած երեխայի կարիքն ունի, քան բժիշկների և նույնիսկ իր հասակակիցների.
Նաիրուհի
20.01.2014, 20:19
Նախապես խնդրում եմ չքարկոծել :))
Առաջին. կարծում եմ, որ մեր հասարակությունն էդքան խիստ է դատում «երախտամոռ» զավակներին, որովհետև մենք, հատկապես կանայք, ամուսնությունից ու երեխա ունենալուց հետո բոլորովին մոռանում ենք, որ մենք մարդ ենք նաև մեր մեր երեխաներից անկախ, ու որ կյանքը երեխային նվիրելով, նրանով ապրելով չի սահմանափակվում։
Եթե ծնողը երեխայից բացի իր սեփական կյանքն էլ ունենա, հետո, երբ երեխան արդեն մեծանա ու ուզենա անկախանալ կամ էլ կապված չլինի ծնողի հետ, ծնողն էլ էդքան դատարկություն չի զգա, չի մտածի, որ իր կյանքը նվիրել է ապերախտ մեկին։ Ձեր շուրջը նայեք ու կհամոզվեք, որ ճիշտ եմ։ Կայացած, ընտանիքից դուրս իրենց աշխարհն ու աշխատանքն ունեցող, ամուսնուն կամ կնոջը մենակ որպես երեխա ունենալու ու մեծացնելու միջոց չդիտարկող ծնողները պակաս էգոիստ են զավակների հարցում, ուստի հետո էլ, երբ որևէ խնդիր ու խնամքի կարիք են ունենում, ընտանիքի կյանքը չեն թունավորում ուշադրության անհարկի պահանջներով։
Երկրորդ. ինձ թվում է, որ երեխա-ծնող հարաբերություններն ավելի շատ մի ուղղությամբ հարաբերություններ են, այսինքն՝ ծնողը ունենում է երեխային, մեծացնում, հոգ տանում ոչ թե որ օր-ծերության իրեն խնամող լինի, այլ որ բնական շղթան չկտրվի, երեխան էլ իր հերթին իր երեխային հոգ տանի ու տենց շարունակ։ Ես տենց եմ կարծում, տենց եմ զգում, որ պարտականությունը հիմնականում ծնողի կողմից է, ու երեխան ստացած խնամքի պարտքը ոչ թե իր ծնողին է տալու, այլ սեփական երեխաներին։
Բնության մեջ էլ է ոնց որ թե էդպես։ Բոլոր կենդանիներն էլ իրենց հնարավորության չափով հոգ են տանում ձագերի համար էնքան, քանի դեռ վերջիններս դրա կարիքն ունեն, բայց հետո չեն պահանջում իրենց կերակրել, խնամել։
Չեմ ասում, թե հենց ծնողն էլ չկարողացավ օգնել կամ մի քիչ իրեն սխալ պահեց, ուրեմն պետք է ազատվել նրանից։ Չէ, բայց դա չի էլ նշանակում, որ մենակ իր՝ ծնող լինելու համար պիտի իր ամեն ինչը հանդուրժել։
Ու մի բան էլ. ես ոչ մի կերպ չեմ կարողացել հասկանալ, թե ոնց կարելի է սիրել մարդուն միայն նրա համար, որ քո ծնողն է, եթե ինքդ էլ ես տեսնում, որ նա լավ մարդ չէ։ Խոստովանում եմ, որ ես իմ ծնողներին սիրել եմ էն պահից, երբ սկսել եմ նրանց որպես մարդ տեսնել ու գնահատել, երկրորդ-երրորդ դասարանում, երբ պետք էր ընտանիքի մասին շարադրություն գրել, չէի կարողանում հասկանալ, թե ո՞նց են բոլորն իրենց մամա-պապաների մասին տենց սիրազեղումներ անում։ Ես էդ շարադրությունները չէի գրում ու երկուսներ էի ստանում, որովհետև չէի կարող դրանց ֆոնին գրել, որ ծնողներիս չեմ սիրում, սուտ խոսել նույնպես չէի կարողանում։ :(
Իմ ծնողներն ինձ համար սովորական մարդկանցից շատ քիչ են տարբերվում, մի քիչ գենետիկ ընդհանրությունն է ազդում իհարկե, բայց և´ նրանց, և´ բոլոր ազգականներիս սիրում և վերաբերվում եմ ըստ իրենց արժանիքների և թերությունների ու անձնական համակրանքի հիման վրա, գրեթե էնպես, ինչպես բոլոր մարդկանց։ Այսինքն՝ ես նրանց նույն կերպ կվերաբերվեի, եթե որևէ գենետիկ կապ չունենայի, ասենք՝ որդեգրված երեխա լինեի։
Իրենք ինձ, իհարկե, էդպես չեն վերաբերվում, որովհետև իրենց երեխան եմ, բայց կուզեմ, որ նույն բանն էլ հետո իմ և իմ երեխաների միջև լինի, եթե երբևէ երեխաներ ունենամ։ Չեմ ուզի, որ ինձ սիրեն մենակ նրա համար, որ իրենց մայրն եմ ու իրենց մեծացրել եմ, այլ որովհետև որպես մարդ լավն եմ ու լավ օրինակ եմ իրենց համար (եթե տենց լինի, էլի :)) )։
Էս էլ վառ օրինակ
http://www.youtube.com/watch?v=PkEikNAK5PM
Ջինեստրայի խոսքերից`
<<Իսկ որպես լուծում չեմ կարծում ծերանոցը լավ տարբերակ ա, եթե ծայրահեղության չի հասնում: Կարելի ա փորձել զրուցել, շփման եզրեր գտնել, հասկանալ թե նա իրականում ինչ ա ուզում, հոգեբանի օգնությանը դիմել, օրվա մեջ երեք ժամ տրամադրել բացառապես նրան, սեր ու ջերմություն ցույց տալ և այլն:>>
Ծեր մարդկանց, կարծում եմ, ուշադրություն է պետք, նրանք էլ են ուզում իրենց կյանքից դւրս չզգալ, հնարավորին չափ վայելել կյանքը, նամանավանդ հասկանալով, որ շատ ժամանակ չի մնացել: Բայց ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամ իր սեփական հոգսերն ու խնդիրներն ունի, և նույնիսկ ցանկության դեպքում չի կարող շատ ժամանակ տրամադրել ընտանիքի տարեցին, և ոչ բոլորը կարող են հոգեբանորեն մոտենալ այդ խնդրին` հոգեբանությունն էլ իր նրբություններն ունի, և ամեն մարդ ի վիճակի չի ոչ միայն ճիշտ գնահատել դիմացինի ցանկությունները, այլ նաև` ճիշտ լուծում տալ: Ես կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ իր գործով պետք է զբաղվի` տարեցների համար ստեղծելով հարմար պայմաններ, մեր հարևանն,օրինակ, իր ծնողին մի կենտրոն է տարել, որտեղ բնակվող ծերերն իրենց ընտանիքի կողմից լքված չեն զգում, տուն վերադառնալ նույնպես չեն ուզում, քանի որ ապահովված են և' խնամքով, և' զբաղմունքով, և' ուշադրությամբ, իսկ հարազատների այցելությունները սահմանափակված չեն: Իսկ ընտանիքի անդամները եթե չեն ուզում իրենց երախտամոռ զգալ, կարող են ծերապարտեզից օգտվել, չէ որ երեխաներին մանկապարտեզ տալով` մենք մեզ մեղավոր չենք զգում:
Ջինեստրայի խոսքերից`
<<Իսկ որպես լուծում չեմ կարծում ծերանոցը լավ տարբերակ ա, եթե ծայրահեղության չի հասնում: Կարելի ա փորձել զրուցել, շփման եզրեր գտնել, հասկանալ թե նա իրականում ինչ ա ուզում, հոգեբանի օգնությանը դիմել, օրվա մեջ երեք ժամ տրամադրել բացառապես նրան, սեր ու ջերմություն ցույց տալ և այլն:>>
Ծեր մարդկանց, կարծում եմ, ուշադրություն է պետք, նրանք էլ են ուզում իրենց կյանքից դւրս չզգալ, հնարավորին չափ վայելել կյանքը, նամանավանդ հասկանալով, որ շատ ժամանակ չի մնացել: Բայց ընտանիքի յուրաքանչյուր անդամ իր սեփական հոգսերն ու խնդիրներն ունի, և նույնիսկ ցանկության դեպքում չի կարող շատ ժամանակ տրամադրել ընտանիքի տարեցին, և ոչ բոլորը կարող են հոգեբանորեն մոտենալ այդ խնդրին` հոգեբանությունն էլ իր նրբություններն ունի, և ամեն մարդ ի վիճակի չի ոչ միայն ճիշտ գնահատել դիմացինի ցանկությունները, այլ նաև` ճիշտ լուծում տալ: Ես կարծում եմ, որ յուրաքանչյուր մարդ իր գործով պետք է զբաղվի` տարեցների համար ստեղծելով հարմար պայմաններ, մեր հարևանն,օրինակ, իր ծնողին մի կենտրոն է տարել, որտեղ բնակվող ծերերն իրենց ընտանիքի կողմից լքված չեն զգում, տուն վերադառնալ նույնպես չեն ուզում, քանի որ ապահովված են և' խնամքով, և' զբաղմունքով, և' ուշադրությամբ, իսկ հարազատների այցելությունները սահմանափակված չեն: Իսկ ընտանիքի անդամները եթե չեն ուզում իրենց երախտամոռ զգալ, կարող են ծերապարտեզից օգտվել, չէ որ երեխաներին մանկապարտեզ տալով` մենք մեզ մեղավոր չենք զգում:
Բարի գալուստ Ակումբ։
Խնդրում եմ իմանալ ու ստեղ գրել էդ ծերապարտեզի վարձն ու տեղը ։)
կարող եմ կայքի հասցեն տալ` http://khnamk.hc.am/
Մարդիկ, որ մեծանում են, շատ են փոխվում, ցավալի է, բայց շատ դեպքերում նմանվում են էգոիստ երեխայի: Երևի վախենում են, որ էլ բանի տեղ չեն դնի և այլն, հասկանում են, կոպիտ ասած, տան ղեկը արդեն իրենցը չէ ու դրանից սկսում են էնպիսի բաներ անել, որ...
Իրականում շատ ցավալի է, երբ մարդը ծերության՝ կյանքի վերջին տարիներին դառնում է «բեռ»: Օրինակ՝ իմ տատը: Սիրում է անընդհատ լինել ուշադրության կենտրոնում. շարունակ ասում է, թե իբր վատ է զգում իրեն, թե մեռնելու է և այլն: Բժիշկի միշտ տանում ենք, ու չնայած բժիշկը ամեն անգամ ասում է, որ ոչ մի լուրջ բան չկա, բայց տատս շարունակում է նույնը, ու մի բան էլ ջղայինանում է, թե իբր բժիշկները բան չեն հասկանում: Երեկ էլ իրոք վատացավ, բայց չհավատացինք:
Օ՜ֆ, ես ինձ նույնիսկ մեղավոր եմ զգում տատիս առաջ:
ծերապարտեզի գինը նույնպես մոտավոր ճշտել եմ, օրական 5000-ից է սկսվում, ինձ բացատրեցին, որ դա կախված է տարեցի առողջական վիճակից, դեղորայքից, ինքնուրույնության աստիճանից` այսինքն ինչ ինտենսիվության խնամք է պահանջվում տարեցի նկատմամբ