E-la Via
31.10.2013, 21:29
Հրանտը
Տատիկիս տուն տեղափոխվելու առաջին իսկ օրն արթնացա դրսից եկող անորոշ ձայներից , մոտեցա պատուհանին ու քնաթաթախ դուրս նայեցի: Աչքերիս համար անսովոր տեսարանից զարմացած՝ դուրս եկա պատշգամբ: Շենքի բակում ծառերի տակ մի խումբ երեխաներ ֆիզիկական վարժություններ էին անում, ավելի մեծ տարիքի տղաների մի խումբ մայթով վազում էր, մեկ այլ խումբ էլ՝ ուղիղ կանգնած, ձեռքրի ափերն իրար մոտեցրած տարօրինակ ձայներ էր հանում: Իսկ այս ամենին հետևում էր մի մարդ, որը մեկ այս, մեկ այն խմբին մոտենալով՝ նոր ցուցումներ էր տալիս:
Հրանտն էր՝ մանկությանս ամենակոլորիտ դեմքերից մեկը: Կիսասպիտակ, մի քիչ երկար, խիտ գանգուր մազերով, ձիգ կեցվածքով, միջին տարիքի տղամարդ էր, որին միշտ կարելի էր տեսնել նույն կանաչագորշավուն սպորտային հագուսոտով ու թևին սպորտային պայուսակ գցած՝ իրեն հանդիպած փոքրից մեծ բոլոր ծանոթներին հարգալից տոնով բարևելիս:
Հրանտը ֆիզկուլտուրայի դասեր էր տալիս այդ համայնքի դպրոցներից մեկում, դասերից ազատ ժամերի մարզում էր թաղի տարբեր տարիքի ու զբաղմունքի տեր երեխաների ու ամիսը մի քանի անգամ սկսում էր շատ երկար նվագել: Ասում էին՝ նա իր տունը երբեք չէր տաքացնում ու միայն հում բանջարեղեն էր ուտում: Երբ նրա բնակարանի մոտով էիր անցնում ու դուռը պատահաբար բաց էր լինում՝ քթիդ էր խփում տանից եկող տհաճ հոտը: Շենքի կանայք ասում էին, որ դա մենակ ապրող տղամարդու հոտ է: Ոչ ոք չէր հիշում, թե երբ կամ ինչպես էր Հրանտը տեղափոխվել այդ բնակարան: Նրա պարզ վարած կյանքից կարծես թե բոլորը տեղյակ էին, թեկուզև ինտրիգներ փնտրող մեր հասարակությանն այդ պարզությունն այնքան էլ չէր գոհցնում: Բայց մեկ է, շենքի կանանց կողմից Հրանտի մասին բացվող անհավանական ենթադրություններով համեմված ցանկացած խոսակցություն ավարտվում էր նույն խոսքով՝ Հրանտը ջենթլմեն է:
Հրանտին ծանոթանալու ու նրա երաժտությունը լսելու առաջին իսկ օրվանից սովորություն էի դարձրել գնալ նստել նրա պատուհանների տակ՝ մի ստվերոտ անկյունում, ու լսել ռաբիզին սովոր ականջիս խորթ այդ հնչյունները: Այդ ժամանակ մի դաշնամուրային կատարումը մյուսին էր հաջորդում: Երբ հերթական ստեղծագործությունն ավարտվում էր՝ մտքիս մեջ ասում էի՝ ‹‹Ընկեր Հրանտ, խնդրում եմ, մեկն էլ նվագիր››: Իսկ նա, կարծես լսելով խնդրանքս, հաջորդին էր անցնում: Այդպես կարող էի անվերջ լսել, քանի դեռ ականջիս չէր հասնում մորս ինձ տուն կանչող ձայնը, կամ քանի դեռ Հրանտը չէր վերջացնում նվագել:
Հերթական ‹‹երաժշտակա երեկոյից›› հետո հուզված վերադարձա տուն, մի լավ մտմտացի ու հաջորդ օրը թակեցի Հրանտի դուռը: Սիրտս արագ խփում էր: Ուր որ է հետ էի դառնալու, երբ դուռը բացվեց.
-Բարև՛, ընկեր Հրանտ:
-Բարև՛, Լիլիթ ջան:
-Ընկե՛ր Հրանտ, կարո՞ղ եմ մի րոպեով ներս գալ:
-Իհարկե, համեցի՛ր:
Ներս մտա՝ մեծ լոնքեր անելով այս ու այն կողմ դուրս ընկած պարկետների վրայով ու չնկատելու տալով տհաճ հոտը: Չէի համարձակվում սկսել խոսակցությունը:
-Ինչո՞վ կարող եմ օգնել, Լիլիթ ջան:
-Ընկե՛ր Հրանտ , մի խնդրանքով եմ եկել: Կարո՞ղ եք ,- խոսքս չավարտած՝ աչքս ընկավ մարզասարքերի վրա ու շարունակեցի,- կարո՞ղ եք ամառային արձակուրդների ընթացքում ինձ էլ մարզել ու մի քանի ինքնապաշտպանական հնարքներ սովորեցնել:
Հրանտը մի քանի վայրկյան ուշադիր նայեց ինձ ու հարցրեց.
-Իսկ ինչի՞դ են պետք ինքնապաշտպանական հնարքները: Խնդիրնե՞ր ունես դպրոցում կամ փողոցի երեխաների հետ:
Աչքերս փախցնելով՝ պատասխանեցի.
-Նման մի բան: Ավելի ճիշտ, ուղղակի շատ հետաքրքիր է ու ուզում եմ սովորել:
‹‹Վերջ, հասկացավ, որ ստում ես, Լիլիթ աղջիկ, իսկ հիմա ի՞նչ ես անելու››,- մտածեցի՝ տեսնելով Հրանտի ուշադիր զննող, մի փոքր կկոցած աչքերը:
-Լավ,-ասաց նա՝ ժպտալով,- շաբաթը երկու անգամ քառասուն րոպեով կարող ես գալ մարզվելու: Համաձա՞յն ես:
-Համաձայն եմ,- արագ պատասխանեցի ես:
-Ուրեմն պայմանավորվեցինք,-ասաց ու ձեռքը մեկնեց ինձ:
-Պայամանավորվեցինք,-ժպտացի, սեղմեցի մեկնած ձեռքը ու ուղղվեցի դեպի դուռը: Դռան մոտ մի բան հիշեով՝ շրջվեցի:
-Ընկե՛ր Հրանտ, հնարավո՞ր է անհատական մարզումներ լինեն: Հասկանո՞ւմ եք, չեմ ուզում տղաների հետ լինել:
‹‹Ի՜նչ ամաչկոտի մեկն ես է, Լիլիթ աղջիկ››,- մտքում ինքս ինձ հեգնելով իսկ դեմքիս կիսամաչկոտ արտահայտություն տալով՝ սպասեցի Հրանտի պատասխանին:
-Իհարկե, հենց այդպես էլ կանենք:
-Շնորհակալություն, ընկեր Հրանտ: Առայժմ:
-Առայժմ, Լիլիթ ջան:
Դուռը մեջքիս ետևում փակվեց, իսկ ես ինքս ինձ հետ կռիվ տալով՝ տուն վերադարձա: Լավ իմանալով տանեցիների մտածելակերպը՝ որոշեցի նրանց ոչինչ չասել:
Տատիկիս տուն տեղափոխվելու առաջին իսկ օրն արթնացա դրսից եկող անորոշ ձայներից , մոտեցա պատուհանին ու քնաթաթախ դուրս նայեցի: Աչքերիս համար անսովոր տեսարանից զարմացած՝ դուրս եկա պատշգամբ: Շենքի բակում ծառերի տակ մի խումբ երեխաներ ֆիզիկական վարժություններ էին անում, ավելի մեծ տարիքի տղաների մի խումբ մայթով վազում էր, մեկ այլ խումբ էլ՝ ուղիղ կանգնած, ձեռքրի ափերն իրար մոտեցրած տարօրինակ ձայներ էր հանում: Իսկ այս ամենին հետևում էր մի մարդ, որը մեկ այս, մեկ այն խմբին մոտենալով՝ նոր ցուցումներ էր տալիս:
Հրանտն էր՝ մանկությանս ամենակոլորիտ դեմքերից մեկը: Կիսասպիտակ, մի քիչ երկար, խիտ գանգուր մազերով, ձիգ կեցվածքով, միջին տարիքի տղամարդ էր, որին միշտ կարելի էր տեսնել նույն կանաչագորշավուն սպորտային հագուսոտով ու թևին սպորտային պայուսակ գցած՝ իրեն հանդիպած փոքրից մեծ բոլոր ծանոթներին հարգալից տոնով բարևելիս:
Հրանտը ֆիզկուլտուրայի դասեր էր տալիս այդ համայնքի դպրոցներից մեկում, դասերից ազատ ժամերի մարզում էր թաղի տարբեր տարիքի ու զբաղմունքի տեր երեխաների ու ամիսը մի քանի անգամ սկսում էր շատ երկար նվագել: Ասում էին՝ նա իր տունը երբեք չէր տաքացնում ու միայն հում բանջարեղեն էր ուտում: Երբ նրա բնակարանի մոտով էիր անցնում ու դուռը պատահաբար բաց էր լինում՝ քթիդ էր խփում տանից եկող տհաճ հոտը: Շենքի կանայք ասում էին, որ դա մենակ ապրող տղամարդու հոտ է: Ոչ ոք չէր հիշում, թե երբ կամ ինչպես էր Հրանտը տեղափոխվել այդ բնակարան: Նրա պարզ վարած կյանքից կարծես թե բոլորը տեղյակ էին, թեկուզև ինտրիգներ փնտրող մեր հասարակությանն այդ պարզությունն այնքան էլ չէր գոհցնում: Բայց մեկ է, շենքի կանանց կողմից Հրանտի մասին բացվող անհավանական ենթադրություններով համեմված ցանկացած խոսակցություն ավարտվում էր նույն խոսքով՝ Հրանտը ջենթլմեն է:
Հրանտին ծանոթանալու ու նրա երաժտությունը լսելու առաջին իսկ օրվանից սովորություն էի դարձրել գնալ նստել նրա պատուհանների տակ՝ մի ստվերոտ անկյունում, ու լսել ռաբիզին սովոր ականջիս խորթ այդ հնչյունները: Այդ ժամանակ մի դաշնամուրային կատարումը մյուսին էր հաջորդում: Երբ հերթական ստեղծագործությունն ավարտվում էր՝ մտքիս մեջ ասում էի՝ ‹‹Ընկեր Հրանտ, խնդրում եմ, մեկն էլ նվագիր››: Իսկ նա, կարծես լսելով խնդրանքս, հաջորդին էր անցնում: Այդպես կարող էի անվերջ լսել, քանի դեռ ականջիս չէր հասնում մորս ինձ տուն կանչող ձայնը, կամ քանի դեռ Հրանտը չէր վերջացնում նվագել:
Հերթական ‹‹երաժշտակա երեկոյից›› հետո հուզված վերադարձա տուն, մի լավ մտմտացի ու հաջորդ օրը թակեցի Հրանտի դուռը: Սիրտս արագ խփում էր: Ուր որ է հետ էի դառնալու, երբ դուռը բացվեց.
-Բարև՛, ընկեր Հրանտ:
-Բարև՛, Լիլիթ ջան:
-Ընկե՛ր Հրանտ, կարո՞ղ եմ մի րոպեով ներս գալ:
-Իհարկե, համեցի՛ր:
Ներս մտա՝ մեծ լոնքեր անելով այս ու այն կողմ դուրս ընկած պարկետների վրայով ու չնկատելու տալով տհաճ հոտը: Չէի համարձակվում սկսել խոսակցությունը:
-Ինչո՞վ կարող եմ օգնել, Լիլիթ ջան:
-Ընկե՛ր Հրանտ , մի խնդրանքով եմ եկել: Կարո՞ղ եք ,- խոսքս չավարտած՝ աչքս ընկավ մարզասարքերի վրա ու շարունակեցի,- կարո՞ղ եք ամառային արձակուրդների ընթացքում ինձ էլ մարզել ու մի քանի ինքնապաշտպանական հնարքներ սովորեցնել:
Հրանտը մի քանի վայրկյան ուշադիր նայեց ինձ ու հարցրեց.
-Իսկ ինչի՞դ են պետք ինքնապաշտպանական հնարքները: Խնդիրնե՞ր ունես դպրոցում կամ փողոցի երեխաների հետ:
Աչքերս փախցնելով՝ պատասխանեցի.
-Նման մի բան: Ավելի ճիշտ, ուղղակի շատ հետաքրքիր է ու ուզում եմ սովորել:
‹‹Վերջ, հասկացավ, որ ստում ես, Լիլիթ աղջիկ, իսկ հիմա ի՞նչ ես անելու››,- մտածեցի՝ տեսնելով Հրանտի ուշադիր զննող, մի փոքր կկոցած աչքերը:
-Լավ,-ասաց նա՝ ժպտալով,- շաբաթը երկու անգամ քառասուն րոպեով կարող ես գալ մարզվելու: Համաձա՞յն ես:
-Համաձայն եմ,- արագ պատասխանեցի ես:
-Ուրեմն պայմանավորվեցինք,-ասաց ու ձեռքը մեկնեց ինձ:
-Պայամանավորվեցինք,-ժպտացի, սեղմեցի մեկնած ձեռքը ու ուղղվեցի դեպի դուռը: Դռան մոտ մի բան հիշեով՝ շրջվեցի:
-Ընկե՛ր Հրանտ, հնարավո՞ր է անհատական մարզումներ լինեն: Հասկանո՞ւմ եք, չեմ ուզում տղաների հետ լինել:
‹‹Ի՜նչ ամաչկոտի մեկն ես է, Լիլիթ աղջիկ››,- մտքում ինքս ինձ հեգնելով իսկ դեմքիս կիսամաչկոտ արտահայտություն տալով՝ սպասեցի Հրանտի պատասխանին:
-Իհարկե, հենց այդպես էլ կանենք:
-Շնորհակալություն, ընկեր Հրանտ: Առայժմ:
-Առայժմ, Լիլիթ ջան:
Դուռը մեջքիս ետևում փակվեց, իսկ ես ինքս ինձ հետ կռիվ տալով՝ տուն վերադարձա: Լավ իմանալով տանեցիների մտածելակերպը՝ որոշեցի նրանց ոչինչ չասել: