PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Ստեղծագործական վավերագրություն. քվեարկություն և քննարկում



Էջեր : [1] 2 3

Վոլտերա
23.09.2013, 16:29
Քվեարկության պայմանները



Ստեղծագործությունները տեղադրվում են հեղինակների անուններով:

Քվեարկությունը լինելու է բաց և տևելու է 4 օր:

Ստեղծագործությունների հեղինակները չեն կարող քվեարկել սեփական տարբերակի օգտին:

Քվեարկությունը բազմակի է, կարելի է քվեարկել մեկից ավելի հավանած տարբերակների օգտին, սակայն դա պետք է արվի միաժամանակ:

Գրառման տեսքով քվեները չեն հաշվելու:

Վոլտերա
23.09.2013, 16:41
Տարբերակ 1.
Նկարչի լվացքը

Լուռ պտտվում էի Սարյանի արձանի շուրջ ու տարածքն ուսումնասիրում. Աննան ուշանում էր: Տարիների ընթացքում այգին շատ էր փոխվել: Ժամանակին այնտեղ ծաղիկներ չէին աճում. չորացած խոտից ու մի քանի ծառից բացի ուրիշ բուսականություն չէիր տեսնի: Նորմալ մարդիկ սովորաբար այգով չէին անցնում` տարածքը հանձնելով հարբեցողների տնօրինությանը: Բայց տարիներ անց Սարյանի արձանի շուրջը զարդարվել էր ծաղիկներով, որոնք երևի ձգել էին անցորդներին. չնայած ցրտին, բավական մարդաշատ էր ու աղմկոտ, իսկ հարբեցողներն ինչ-որ չէին երևում: Ուզում էի հարմարվել նստարաններից մեկին, պատմությունս հենց այնտեղ գրել, բայց գիտեի, որ ամեն վայրկյան Աննան կարող էր հայտնվել, իսկ կիսատ թողնել չէի ուզում:

Աննայի հետ միշտ Սարյանի արձանի մոտ էի պայմանավորվում: Հետո այնտեղ սկսեցի գնալ մենակ՝ սպանելով ամառային արձակուրդների ձանձրալի օրերը, շոգից պատսպարվելով ծառերի տակ, գրելով, կարդալով ու երաժշտություն լսելով, մինչև մութը կընկներ:

Երևի առաջին անգամն էր կամ երկրորդ կամ հազարերորդ… Տասնհինգ տարեկան կլինեի կամ նույնիսկ ավելի փոքր: Սուսուփուս նստել էի այգում, որտեղ լռություն էր տիրում, մարդիկ էլ քիչ էին: «Հաղթական կամարի» վերջին էջերն էի կարդում կամ օրագրիս մեջ ինչ-որ բան խզբզում: Խորացած էի գործիս մեջ, երբ մոտեցավ մի ծերուկ ու ինչ-որ բան հարցրեց: Այդ մասին էլ պիտի որ գրոտած լինեմ մի որևէ կորած տետրում:

- Ու՞մ ես սպասում,- հարցրեց:

Ձայն չհանեցի: Զարմանալի կլիներ, եթե ինչ-որ մեկի հետ պայմանավորված լինեի. էն ժամանակ ես միայնակ թափառական էի:

Նկատելով, որ ոչ մի տեղ չեմ շտապում՝ նշան արեց, որ հետևեմ իրեն: Մի քանի քայլ այն կողմ լվացքի պես անփութորեն կախել էր նկարները մի պարանից, որը ձգվում էր գիշերային լապտերի սյունից մինչև մոտակա ծառը: Դրանք սկզբում խզբզանքներ թվացին:

- Կարծում ես՝ նկարներս չե՞ն ծախվում: Չէ՜, շուտով ժամը երեքը կլինի, հաճախորդներս կգան: Ես մե՜ծ նկարիչ եմ: Ինձ ամբողջ աշխարհում ճանաչում են: Ես Պիկասոյից էլ մեծ եմ: Ա՜խ, ձեռքե՜րս:

Նայեցի ձեռքերին՝ փորձելով հասկանալ, թե ինչ նկատի ունի: Բոլոր մատները տեղում էին: Հետո նայեցի Օպերայի ժամացույցին: Տասնհինգ րոպեից ժամը երեքը կլիներ, ու կտեսնեի նկարչի մեծությունը: Իսկ նա, ցույց տալով իր հագի ամառային շապիկը, շարունակեց.

- Տեսնու՞մ ես հագինս. աղջիկս ա առել: Ես երկու աղջիկ ունեմ: Իրանք ինձ շատ են սիրում: Ա՜խ, ձեռքե՜րս:

Հետո պարանից մի նկար հանեց ու ինձ նվիրեց: Շնորհակալություն հայտնեցի ու տեղս վերադարձա՝ նկարը ճմրթելով ու թինեյջարական տաբատիս ոտքային գրպանը խցկելով:

Ժամը երեքին ոչ ոք այգի չեկավ: Քիչ անց նկարիչը նորից մոտեցավ, մի թղթի կտոր պարզեց.

- Քեզ եմ նկարել:

Նորից մի խզբզանք էր: Այս մեկը մինչև տուն հասնելս պահեցի, բայց հետո ջղայնացած պատռեցի: Այն ժամանակ չէի հասկանում, որ երևի ծերունին ինձ ավելի ճիշտ էր տեսնում, քան ես ինքս. ընդամենը մի խզբզանք էի:

Մի անգամ էլ, երբ նորից հայտնվեցի այնտեղ, կարծեմ Աննայի հետ պայմանավորված էի, որովհետև երբ ծերուկն ինձ մոտեցավ, ասացի, որ ժամանակ չունեմ: Բայց հանգիստ չթողեց.

- Ա՜խ, ձեռքե՜րս… Դու էլի ես ստեղ էկել, չէ՞:

Մի թուղթ պարզեց: Կարդացի: Անտաղանդ բանաստեղծություն էր, տեղ-տեղ հանգերը պահպանված չէին, տեղ-տեղ` խիստ արհեստական, ոչ մի գեղարվեստականություն չուներ: Հեղինակը տարածքի նկարիչներից մեկն էր և գրել էր Արտոյի` ծերուկ նկարչի մասին: Արտո՞ն առաջարկեց, թե՞ ես խնդրեցի պատճենահանել այն: Այնուամենայնիվ, ունեցա իմ օրինակը: Հիմա ինչքան էլ հիշողությունս քրքրեմ, չեմ կարող ասել, թե այն ժամանակ ինչիս էր պետք, մանավանդ որ հետո դեն նետեցի: Բանաստեղծության մեջ ասվում էր, թե ինչպես է ծերուկ Արտոն ամեն առավոտ գնում Սարյանի այգի, պարանը կապում, «լվացքը փռում», հետո էլ վազում խմելու:

Մի ուրիշ անգամ նույն այգում Արտոն նորից մոտեցավ ինձ.

- Դու տխուր ես երևում: Երևի մենակ ես… Օղի խմի:

Այդ ցնդած ու հարբեցող նկարիչն ինձնից պակաս մենակ չէր: Տեսել էի, թե ինչպես էր առավոտ շուտ ժամանում, բացում տոպրակն ու անշտապ հանում նկարները՝ ամրացնելով պարանին, մինչև ուշ երեկո մնում այնտեղ` ընթացքում պարբերաբար գնալով մոտակա կրպակն օղի խմելու:

Երբ եղանակը լավը չէր, քամին փչում ու շարժում էր լվացքը: Աստված չաներ՝ մի քիչ ուժեղ լիներ, կքշեր, կտաներ: Մի անգամ էլ անձրև եկավ մանր կաթիլներով, ընդհատումներով: Եվ ամեն մի կաթիլ ջնջում, մաքրում, տանում էր ամեն ինչ:
Հետագայում Սարյանի այգի գնալիս պատահում էր` տեսնում էի ծերուկին, պատահում էր` ոչ: Հետաքրքրվում էի նրա նկարներով, որոնք այլևս պարզապես խզբզանք չէին ինձ համար: Նկարներում բազմապիսի կանայք էին, որոնք եկել, անցել էին նկարչի կողքով՝ թողնելով նրան մենակ խմիչքի ու պարանի հետ:
Հետո էլի էի գնում Սարյանի արձանի մոտ, բայց ծերուկն ու իր լվացքն այլևս այնտեղ չէին: Չգիտեի՝ ուր էր կորել: Այգին դատարկ էր առանց նրա:
Մի օր (լավ եմ հիշում` հոկտեմբեր էր) տուն մտա ու բազմոցին մի նամակ տեսա: Տաթևից էր: Կարդացել էր պատմվածքս, որտեղ Արտոն հիշատակվում էր, պատասխանել. «Անցյալ տարի, երբ մնում էինք Արեշում, կարծում եմ հիշում ես, հորեղբայրս էլ մեզ հետ էր ապրում: Մի անգամ, երբ դասից վերադարձա տուն, հորեղբայրս մի պապիկի հետ նստած հաց էր ուտում: Ինձ կանչեց, ծանոթացրեց ու հրավիրեց իրենց հետ ճաշելու: Դա այն նկարիչն էր, որի նկարներից մեր տանը հաճախ էին հայտնվում: Հորեղբայրս ասում էր, որ իսկական արվեստը նրա ստեղծածն էր, որը նման չէ մյուսների արտատպած բնապատկերներին: Որոշ ժամանակ անց ստացա քո այն նամակը, որում կար նաև գրածդ պատմվածքը` նվիրված Սարյանի այգու նկարչին: Պատմվածքը տվեցի, քույրս էլ կարդաց: Երբ հասավ այն տողերին, որտեղ գրել էիր, որ նա շարունակ ասում է «Ա՜խ, ձեռքե՜րս», քույրս միանգամից ասաց. «Այ քեզ զուգադիպություն, գլխի չե՞ս ընկել, որ խոսքն ARTO-ի մասին է»: Երբեք չէի ուզենա, որ այս բանն ինձնից իմանայիր, բայց ստիպված եմ ասում, որ քեզ համար այլևս անհասկանալի չմնա, թե ինչու նրան այլևս չես տեսնում… Նա հեռացել է այս աշխարհից… գուցե նրա համար, որ այլևս չտանջվի ու չմերժվի անգութ մարդկանցից: Նրան գտել էին ձմռանը: Այդպես էլ չիմացանք` պատճառը ցուրտն էր, թե խմիչքը: Աղոտ տեղեկություններ ունեմ նրա անձնական կյանքից: Գիտեմ, որ ամուսնացած է եղել, նրա կինը դպրոցի տնօրեն էր, բայց միասին չէին ապրում: Որդիներն ամուսնացած են ու Հայաստանում չեն: Գուցե մենակությունից էր, որ իրեն ամբողջովին նվիրել էր խմիչքին, ինչից էլ կործանվեց: Մի քանի խոսքով էլ պատմեմ նրա նկարներից մեկի մասին, որն ինձ ամենից շատ էր դուր եկել: Այնտեղ պատկերված էր նրա քույրը` արևածաղիկ վաճառելիս, իսկ կողքին մի մեծ արևածաղիկ էր, որի թերթերից արցունք էր թափվում: Նրա քույրը, լինելով շատ կիրթ և գրագետ մարդ, ստիպված էր իր գոյությունը պահպանելու համար արևածաղիկ վաճառել…»:

Նամակին մի թուղթ էր կցված: Պարանից կախված նկարներից էր, տակն էլ ստորագրությունը` ARTO: Արտասվող կնոջ խզբզանք էր: Չպատռեցի: Դրեցի շրջանակի մեջ ու կախեցի պատից:
...
Աննան էլի ուշանում էր: Սարյանի այգին մարդաշատ էր, բայց «լվացքն» այնտեղ չէր: Փոխարենը տեսնում էի շրջանակի մեջ դրված ծանոթ ստորագրությամբ նկարներ, բայց մեկ ուրիշն էր վաճառում դրանք: Արանքում մի գիրք էր դրված: Բացված էջին Արտոյի դիմանկարն էր: Նայում էի ծերուկի դեմքին, հետո` նկարներին: Ասես այնտեղից լսվում էին նրա խոսքերը. «Ա՜խ, ձեռքե՜րս»:

Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl

Վոլտերա
23.09.2013, 16:47
Տարբերակ 2.
Զաիր Բաբան

2007-ի ամառն էր: Երկու ամիս Մալազիայում անցկացնելուց հետո Թիոման կղզին իմ «մասնագիտական» ճամփորդության վերջին հանգրվանն էր, որից հետո պիտի վերադառնայի Գերմանիա: Կղզին այդ մի բուռ հող էր՝ շրջապատված Խաղաղ օվկիանոսի հարավ-չինական ջրերով:
Փոքր նավը, որը մեզ Թիոման էր տանում, այնպես էր ճոճվում ալիքների վրա, որ ինձ թվում էր՝ դուրս ենք եկել «Տիտանիկ-Տիտանիկ» խաղալու:
Երբ ոտքս արդեն ափին էր, խաղը կարելի էր բարեհաջող կերպով ավարտված համարել, բայց հիմա էլ նորն էր սկսվել՝ «Ռոբինզոնը»: Ամայի, քարքարոտ ափ, խելառ աճած բուսականություն, ինձ զարմացած նայող ինչ-որ տարօրինակ արարած, որին ես հեշտությամբ «դինոզավր» կանվանեի: Քաղաքակրթության ոչ մի հետք: Չէի զարմանա, եթե թփերի հետևից վայրենիներ դուրս գային ու ինձ տանեին խորովելու:
Ավաղ, կես ժամ քայլելուց հետո բոլոր հետաքրքիր ֆանտազիաներս հօդս ցնդեցին՝ ինձ բերելով մարդկային աշխարհ: Պարզվեց՝ այստեղ անգամ մի թիթիզ պանսիոնատ կար՝ բոլոր ժամանակակից հարմարություններով, որի տերը ռուս էր՝ բարձրակրունկ կոշիկներով ու պլպլան շպարով:
Ինչքան էլ ուզեմ գրել հիմա, որ թքած ունեի այդ հարմարավետ պանսիոնատի վրա և ուշք ու միտքս միայն վայրի բնությունն ու դինոզավրերն էին, ստիպված եմ խոստովանել, որ հենց այդ հանգստյան տանն էլ կանգ առա, ինչը սակայն ինձ չխանգարեց իրերս տեղավորելուց անմիջապես հետո գնալ կղզու խորքերը՝ բացահայտելու տեղացիներին ու նրանց կենցաղը:
Մոտ քառասուն կիլոմետր երկարություն ու տասներկու կիլոմետր լայնություն ունեցող այդ կղզու վրա իրար կպած մի քանի գյուղեր կային: Նրանցից ամենամեծը Քամփունգ Թեքեքն էր, որտեղի «տեսարժան վայրերից» մեկը Զաիր Բաբայի պանդոկն էր: Պանդոկն այդ նշանավոր էր իր ձկան խորովածով, որի նմանը չկար ողջ Թիոման կղզում: Ձուկ պատրաստելիս՝ ծերուկ Զաիր Բաբան ինչ-որ կախարդական համեմունքներ էր օգտագործում, որոնց գաղտնիքը միայն իրեն էր հայտնի:
Ամբողջ օրը կղզում թափառելուց հետո, երեկոյան գալիս նստում էի հյուսիսային ափին գտնվող այդ փոքր պանդոկում, որտեղ վայելելով կրակից նոր հանած հյութեղ թյուննոսը՝ հետևում էի մակընթացությանը, երբ դեռ ցերեկը տեղատվության ժամանակ կիլոմետրերով բացված կորալային ափը կամաց-կամաց ծածկվում էր ջրով: Եթե լիներ մեկը, ով, կորալներով տարված, քայլեր դեպի օվկիանոսի խորքը՝ առանց կասկածելու անգամ, որ խութերով պատված այդ հրաշքը երեկոյան մնալու էր ջրի տակ, ապա դա կարող էր նրա կյանքի վերջին զբոսանքը դառնալ:
-Էստեղ շնաձկներ լինո՞ւմ են,- մի օր հարցրեցի Զաիր Բաբային, ով պատրաստվում էր իմ առաջ դնել ձկով ու թարմ բանջարեղենով լի ափսեն:
-Էս կողմի ափը երբեք բավականաչափ չի տաքանում, իսկ շնաձկները չեն սիրում սառը ջուր,- պատասխանեց ծերուկը հստակ ու վարժ անգլերենով,-այ թե հարավային ափ գնաս, էնտեղ կարող ես փոքր շնաձկներ տեսնել:
-Վտանգավոր չե՞ն:
Զաիրը ծիծաղեց՝ բացելով թուխ մաշկի հետ կոնտրաստ առաջացնող կաթնագույն, խոշոր ատամները:
-Բնության մեջ ոչինչ էլ վտանգավոր չէ, եթե մարդ կարողանա իրեն ճիշտ պահել: Էդ շնաձկները հաստատ չեն երազում մեզ կծելու մասին:
Ափսեն տեղավորելով իմ առջև՝ նա շարունակեց.
-Կուզե՞ս ջրասուզվել, տեսնել ջրային կյանքը: Ինձ մոտից տուրիստները հաճախ են վարձում ջրասուզության սարքեր:
-Չէ, չէ,- վախեցած ասացի ես:
-Ո՜նց, հասնե՞ս Թիոման ու ջրասուզությունից հրաժարվե՞ս:
Ես վստահաբար թափահարեցի գլուխս: Ծերուկը նորից ծիծաղեց ու գնաց իր գործին:
Մեկ էլ հետ եկավ ու թե.
-Ցերեկները՝ մինչև տեղատվությունը, էստեղ ջրային մեծ կրիաներ են գալիս: Արի, կնայես: Կարող ես անգամ լողալ հետները: Սրանք որ հաստատ չեն կծում,- ժպտալով ասաց նա ու աչքով արեց:
Հաջորդ օրը՝ կեսօրին, նստած էի ափին ու հետևում էի ալիքների վրա օրորվող հսկայական կրիաներին: Զարմանալի կղզի էր Թիոմանը. բոլոր կենդանիներն ահռելի չափերի էին՝ մողեսներից սկսած, սկյուռերով վերջացրած: Թե ո՞նց պիտի հավատայի հարավային ափերի «փոքր» շնաձկներին:
Զաիր Բաբան ափի մոտ իր հին նավակն ու ձկնորսական ցանցն էր նորոգում: Ինձ տեսնելով՝ ձեռքով շարժում արեց, իբր թե՝ ի՞նչ ես նստել, ջուրը մտիր: Բայց դե շնաձկան անուն լսելուց հետո էլ ո՞վ էր ծովը մտնողը, հատկապես որ այդ օրն ինձ ջուրը շատ էլ տաք էր թվում: Բա ի՞նչու պիտի շնաձկներին սառը թվար, համ էլ հարավային ափից մինչև հյուսիսայինը ի՞նչ էր որ՝ մի ոտք տեղ:
-Լողալ չեմ սիրում,- մի կերպ արտաբերեցի ես՝ ինքս իմ ստից ամաչելով:
Ծերուկի բերանը մինչև ականջները բացվեց: Չլինի՞ ծիծաղում էր վրաս:
-Լավ, լավ,- ասաց նա,- սպասիր էսօրվա ձկների հարցը լուծեմ, քեզ ուրիշ հետաքրքիր բաներ ցույց կտամ:
Մի ժամ չանցած՝ Զաիրն իմ կողքին էր:
-Քայլող ձուկ տեսած կա՞ս:
-Չէ...
-Արի, հիմա կտեսնես:
Միասին գնացինք իր նավակի մոտ, որի մեջ լիքը թպրտացող ձկներ էին լցված: Նա վերցրեց վերևներում շարժվող մի սև ձուկ, որը փարթամ լողակներ ուներ: Բերեց դրեց ափին: Ձուկը «կանգնեց» մարմնի երկայնքով տեղավորված լողակների վրա ու սկսեց արագ-արագ առաջ շարժվել:
-Սրանց անունը «քայլող լոքո» է: Ուրիշ էսպիսի ձուկ չես գտնի: Ոչ միայն «քայլում» են գետնի վրա, այլև կարող են երկար ժամանակ առանց ջրի ապրել:
Մինչ ես զարմացած աչքերով հետևում էի զբոսնող ձկանը, Զաիրը հարցրեց.
-Դու որտեղից ե՞ս:
-Հայաստանից եմ: Հայաստանը... ըմմ...
Ու չշարունակեցի: Իմաստ չտեսա շարունակելու մեջ: Ի՞նչ պիտի ասեր այդ մալազիացի գյուղացուն իմ երկրի անունը: Ինքն իր կղզուց այն կողմ ընդհանրապես ի՞նչ գիտեր: Սա իր թագավորությունն էր. ամեն ավազահատիկն ու ջրի կաթիլն իրեն ծանոթ էին, բայց դրանից այն կողմ նրա տեսադաշտը փակ էր:
Ծերուկն ուշադիր ինձ էր նայում:
-Բայց Գերմանիայից եմ եկել. էնտեղ սովորում եմ համալսարանում:
Գոնե Գերմանիայի մասին լսած կլինե՞ր: Գուցե, վերջին հաշվով իր մոտ շատ տուրիստներ էին գնում, գալիս:
-Մալազիայում ուսումնական պրակտիկա էի անցնում: Մի քիչ ժամանակ էր մնացել մինչև հետ գնալը, որոշեցի Թիոման գալ. լսել էի, որ սիրուն տեղ է:
Զաիր Բաբան հայացքն ինձնից չէր կտրում՝ երևի սպասելով, թե էլ ինչեր կասեմ: Բայց հարցեր չէր տալիս:
Այդ պահին ես ինձ նրանից բարձր էի զգում, ես՝ աշխարհ տեսածս, Հայաստանից Գերմանիա, Գերմանիայից Մալազիա եկած, էլ ո՜վ կհասներ ինձ: Այդ հասարակ գյուղացին կարող էր ծիծաղել վրաս, որ վախենում էի ջուրը մտնել ինչ-որ հիմար շնաձկների պատճառով, բայց հիմա իմ հերթն էր մտքում քմծիծաղ տալու. փոքր աշխարհի փոքր մարդ, ես ի՞նչ խոսեմ քեզ օտար երկրների մասին:
Մինչ ես մտքերով գլոբուսն էի ոտքի տակ տալիս՝ ինքս իմ մեծությունից փքվելով, ծերուկը շարունակում էր լուռ ինձ նայել:
Այդ օրն այլևս չխոսեցինք: Զաիրը գնաց իր գործերին, ես էլ վերադարձա պանսիոնատ:
Դրանից երկու օր անց գնացի նրա պանդոկը՝ հրաժեշտ տալու. արդեն պիտի հեռանայի կղզուց: Իմացավ, որ հետ եմ գնում, ու թե.
-Սպասիր մի բաժակ բան խմենք, քեզ բարի ճանապարհ մաղթենք:
-Շնորհակալություն, բայց չեմ խմում:
-Էս մի խմիչքից հաստատ չես հրաժարվի,- ասաց նա՝ իր նեղլիկ աչքերն ավելի նեղացնելով ու խորամանկ ժպտալով:
Ձեռքով նշան արեց օգնականին, որ հետևի խոհանոցին ու հաճախորդներին:
-Արի, արի,- կանչեց ինձ իր հետևից:
Ու մտավ իր պանդոկի հետնամասը: Այնտեղ՝ պանդոկի խորքում, մի փոքր սենյակ կար. դա երևի միակ անկյունն էր, որտեղից ձկան հոտ չէր գալիս: Ներս մտնելուն պես՝ ուշադիր նայեցի շուրջս: Առաջին բանը, որ հայացքս գրավեց, պատին փակցրած մեծ քարտեզն էր, վրան՝ լիքը կարմիր կետեր:
-Էս ի՞նչ կարմիր նշաններ են,- հարցրեցի ես՝ փորձելով հաշվել, թե քարտեզի վրա քանի տասնյակ կարմիր կետ կա:
-Սրանք էն բոլոր երկրներն են, որտեղ երբևէ եղել եմ,- հանգիստ պատասխանեց ծերուկը:
Մինչ ես փորձում էի ուշքի գալ նրա ասածից, Զաիր Բաբան շարունակեց.
-Բայց ինչ ուզում ես ասա, աշխարհում Թիոմանից լավ տեղ չկա:
Ու փայտե սեղանին դրեց խմիչքը, որից չէի կարողանալու հրաժարվել:
-Դե ինչ, քեզ բարի վերադարձ:
Ասաց նա ու ձեռքի մի շարժումով բացեց հինգաստղանի «Արարատ» կոնյակը:

Հեղինակ՝ ivy

Վոլտերա
23.09.2013, 16:48
Տարբերակ 3.
Մի պարզ պատմություն

Իրիկունը տուն գալուց հետս հաց եմ բերում, դնում եմ կեռացրած մեխով փակվող դարակի մեջ։ Մի քանի օրից հնացած հացը, որից պատառ անգամ պոկած չի, փշրում եմ բալկոնի խոնավությունից կիսափտած տախտակներին ու երկար նայում եմ, թե ինչպես են ճնճղուկները հավաքվում ու սկսում կտկտացնել։ Քույրս զանգում է.
–Ի՞նչ ես անում։
Ասում եմ.
– Հե՜չ։ Հիշո՞ւմ ես փոքր ժամանակ ոնց էինք երեքով թաքնվում պատի անկյունում։ Տատիկը հացատանը մի քանի հատիկ ցորեն էր շաղ տալիս քարուքանդ հատակին։ Փսփսալով էինք խոսում, հիշո՞ւմ ես։ Ամեն մի շշուկիս հետ նա շրջվում էր, մատը սեղմում շուրթերին.
– Շշշշ՜, շան վաստակ, սո՛ւս մնա էլի։
Մի ժամ շունչներս պահած սպասում էինք, որ մեկ–երկու ճնճղուկ ներս կսողոսկեն։ Հետո տատիկը փակում էր դուռն ու հերթով բռնում էր նրանց, իսկ մենք նեղլիկ, մրոտած պատուհանից իրար հրմշտելով նայում էինք, թե ինչպես է նա արագ ոլորում ու պոկում նրանց մանր գլուխները։ Փետրած մամինները եփվում էին փոքրիկ վառարանում, ուր ցուրտ օրերին այնքան հաճելի ճրթճրթում էր անտառից շալակով բերած ցախը։ Տատիկն էլ պտղունցով աղ էր ցանում ճնճղուկների մսին, ամենքիս մի հատ տալիս էր.
– Լավ ծամե՛ք, – ասում էր նա, – մատղաշ ոսկոր ա, ծամեք, կուլ տվեք։
Ու մենք անհամբեր կուլ էինք տալիս։
Քեզ ի՞նչ եղավ։
– Ծիծաղում եմ, – պատասխանում է քույրս։
– Ես ճանաչում եմ քո ծիծաղը...

Հեղինակ՝ Lisbeth

Վոլտերա
23.09.2013, 16:51
Տարբերակ 4.
Տարեդարձը

Հատված լրահոսից.

«Երեկ, հոկտեմբերի 27-ին, 5 հոգուց բաղկացած հանցախումբը ավտոմատ հրացաններով զինված ներխուժեց Ազգային ժողով` Նաիրի Հունանյանի ղեկավարությամբ: Ահաբեկիչների գնդակներից զոհվեցին Աժ նախագահ Կարեն Դեմիրճյանը, վարչապետ Վազգեն Սարգսյանը, Աժ փոխնախագահներ Ռուբեն Միրոյանը, Յուրի Բախշյանը, պատգամավորներ Միքայել Քոթանյանը, Հենրիկ Աբրահամյանը, Արմենակ Արմենակյանը և նախարար Լեոնարդ Պետրոսյանը...»


Երեկն էր, հոկտեմբերի 27-ը:
Մեր սպիտակցի ընկերուհու, Անուշի ծնունդն էր: Մեր քառյակից էր:
Անուշը, Գոհարը, Մոնիկան և ես մտերիմ էինք չորսով: Բրյուսովում դժվար էր գտնել ուսանողուհիների, ում առաջնախնդիրը հեռու էր գնում թարթիչները երկարացնող ու հաստացնող տուշից, իսկ մտահորիզոնը ծածկում էր ճաշի գդալի շառավիղը գերազանցող տարածք: Բայց մենք չորսով, ութ հոգանոց խմբի մեջ, դասի գնալուց տուշ չէինք քսում ու գտել էինք իրար տարօրինակներով: Քիչ թե շատ նման էինք: Հրաշքի պես բան էր: Գրքեր էինք փոխանակում, կարդում, քննարկում: Երգեր էինք ճարում, (այն ժամանակ դեռ ճարելով էր) միասին լսում, օպերայի շենքի կամ կասկադի աստիճաններին նստած՝ ձայններս գլուխներս գցած “Բրեմենյան երաժիշտները” մուլտֆիլմի երգերը երգում, ուրախանում: Դասի ժամանակ թաքուն խոսում էինք իրար հետ՝ չափածո բանաստեղծություններով՝ սեղանի տակից իրար փոխանցելով տետրը: Այս վերջինը հիմնականում ես ու Մոնիկան էինք անում: Շատ ծիծաղելի էին այդ չափածո տեքստերը ստացվում, կամ մեզ էին ծիծաղելի թվում. ջրիկ էինք: Ու մեծ խնդիր էր ութ հոգանոց խմբով փոքր լսարանում դաս անելուց չափածո զրուցելը: Միջինից բարձր քաշած շունչը լսվում էր: Ու այդպես նստում էինք՝ ծիծաղը զսպելուց կարմրատակած, երբեմն էլ անձայն ծիծաղից ցնցվելով ու ցնցելով ողջ նստարանը:


Այդ օրը առաջին դասից հետո որոշեցինք, որ երրորդին չենք նստի, կիջնենք Ռոք Կլուբ, այժմյան Ստոպ՝ Անուշի ծնունդը նշելու: Գոհարը չէր կարող գալ, տեղ ուներ գնալու, երեքով էինք լինելու:
«Խուսափել դասամիջոցին երրորդ դասի դասախոսի աչքին երևալուց» օպերացիան հաջողվեց, և մենք գնացինք ծնունդ նշելու:


Հատված Նաիրի Հունանյանի ցուցմունքից հոկտեմբերի 27-ի քրեական գործով (հոկտեմբերի 28, 1999թ.)

«Ես առաջարկեցի եղբորս, Էդիկ Գրիգորյանին և Վռամ Գալստյանին գնալ Ազգային Ժողով, իսկ բուն միտքը բացեցի նրանց արդեն ճանապարհին: Գրեթե նույն այդ ժամանակ այդ մասին իմացավ նաև Դերենիկը, որի ազգանունը այս պահին չեմ հիշում: Շեշտվեց նաև, որ մեր նպատակն է օդ կրակելով ճնշում գործադրել վարչապետի վրա, որպեսզի նա հրաժարական տա: Մոտավորապես 17.00-ի սահմաններում մտնելով Ազգային Ժողովի նիստերի դահլիճ, բոլոր ներկաներին կոչ ենք արել, որ կռանան և մի քանի փամփուշտ է արձակվել դեպի դահլիճի ետնամասից քիչ առաջ լրագրողներին և պատգամավորներին անջատող միջանցքի վերևի պատը....»


Ռոք Կլուբում իսկական ցերեկ էր. դափ-դատարկ վիճակ: Նոր էին բացվել, մենք առաջին հաճախորդներն էինք: Նստեցինք մեր սիրած տեղում, մուտքից հաշված երկրորդ սեղանի մոտ, պատվիրեցինք մեր սիրած կլոր, հավով սենդվիչներն ու երկու բաժակ լիմոնի շերտիկներով օղի, որով ես ու Մոնիկան պետք է խմեինք Անուշի կենացը: Ինքը չէր խմում:
Երևի մեկ ժամ էր անցել, երբ ներս մտավ մարմնի բոլոր հնարավոր մասերը կաշեպատած բայկերը և նստեց մեր կողքի սեղանի մոտ: Իրեն հաճախ էինք տեսնում այդտեղ, միշտ մոտոցիկլետով էր մոտենում Կլուբին, հենում էր այն պատին ու հպարտից գոռոզ, ծանր քայլերով իջնում ներքև: Որ մոտիկից էր քայլում, վրայի կաշիների ճռճռոցը լսելի էր դառնում: Նստելուց միշտ դժվարությամբ, ինքն իր ծնկները ճմկտելով, բռնում էր շալվարից, ինչքան որ տեղ կար՝ քաշում վերև, հետո նոր տեղավորվում:
Վերևից լսվող մոտոցիկլետի հռնդաձայնը գրեթե միշտ իր գալստյան սուրհանդակն էր լինում: Անունը չեմ հիշում: Մոտոցիկլետը Yamaha էր:

Ընթացքում մի քանի բառ փոխանակեցինք հետը, միասին գլուխներս տենդագին վերև-ներքև թափահարեցինք Նիրվանայի երգերի տակ: Ես ու Մոնիկան Անուշի համար կենացներ ասացինք, մաղթեցինք, որ վերջը հասնի իր երազանքների Ավստրալիան, համբուրեցինք մի քանի անգամ:
Մեր խմբում մի աղջիկ կար, “կրծողների” դասից, որին տանել չէինք կարողանում: Աննորմալ աշխատասեր էր ու անհավատալի բթամիտ: Ու անդուր, բարակ, ականջ ծակող սոպրանո ուներ: Տականքավարի ձևերն արեցինք՝ ներկայացնելով իր դաս պատասխանելուց մի փոքրիկ թատերականացված հատված: Ծիծաղեցինք:

Հետո եկավ Կարոն: Մոնիկան ծանոթացրեց, չգիտեմ՝ որտեղից էր ճանաչում, բայց տպավորությունն այնպիսին էր, որ առնվազն մեկ անգամ հանդիպել են:
Կարոյի հետ արագ լեզու գտանք. միանգամից դեպի իրեն տրամադրող, քաղցրարյուն տղա էր: Կես ժամ հետո այնպիսի տպավորություն էր, որ հենց սկզբից մեզ հետ նստած է եղել: Օղու երրորդ ռաունդը ինքը մեզ համար պատվիրեց՝ խելացիորեն հաշվի չառնելով անամոթաբար թույլ արտահայտված չեմուչումը:

«....Դրանից անմիջապես հետո դահլիճի վերջնամասի ձախ կողմից կրակոցներ հնչեցին մեր ուղղությամբ: Այդ պահին ես գտնվում էի նախագահության սեղանի դիմաց ներքևում: Գրեթե միաժամանակ կրակոցներ հնչեցին նախագահության կից սենյակի միջանցքի աստիճանների վրայից որոնք դեպի դահլիճ էին ուղղված: Այդ երկու ուղղություններից կրակողները հավանաբար թիկնապահներ էին: Ես շտապեցի դեպի քարտուղարություն թաքնվելու և միաժամանակ անակնկալի գալով, հոգեկան ծանր ապրումների մեջ և պաշտպանվելու բնազդական մղումով նույնպես կրակեցի և հուզված լինելով հավանաբար անկանոն կրակոցներով.... “


Պարեցինք: Կարոն հաճախ ներսուդուրս էր անում: Հետո հանկարծ մոտեցավ Կաշեպատին ու սկսեց խոսել հետը: Ահագին երկար: Բարձր երաժշտության պատճառով ոչինչ չէինք լսում:
Վերադարձավ մեզ մոտ՝ լուսավոր ժպիտը դեմքին:
- Աղջկերք, ես գնում եմ մոտոյով մի կռուգ անեմ՝ գամ: Հազիվ համոզեցի, - թաքուն լեզու հանեց Կաշեպատի կողմը:
Մոնիկան կանգնեց:
- Ես էլ եմ գալիս: Հետևը կնստեմ:
Ես էլ կանգնեցի:
- Դեռ հարց ա՝ Կարոն գնում ա, թե չէ: Քշել գիտե՞ս գոնե,- ժպտալով հարցրեցի, հույս ունենալով, որ չեմ նեղացնի:
- Մի աչքով ես նայում, Լիլ: Հո առաջին անգամը չի, էնքան եմ քշե՜լ: Մոտիկ ընկերս համարյա նույն մոտոյից ունի - ու դարձավ Մոնիկային,- իսկապե՞ս գալիս ես:
- Հա:
Մոնիկայի ձեռքը բռնեցի:
Իրականում ես էլ էի ուզում հետը գնալ, շատ էի ուզում: Միշտ էլ արագություն սիրել եմ, հիմա էլ եմ սիրում: Ապացույցը՝ ոչ վաղ անցյալում մեքենա վարելու դասերիս ժամանակ մայրուղու վրա արագ քշելուս պատճառով ամբողջ ժամանակ իր կողմի դռանը եռակցված Վալեր ձյաձյան էր:
Բայց կամ օղին դեռ չէր սկսել իմ փոխարեն խոսել, կամ պարզապես վախենում էի:
Բացի այդ, Լիլիթ-Մոնիկա ընկերական զույգի մեջ Լիլիթը ստաժով, բազմիցս պատմականորեն ապացուցված պրագմատիկն էր: Այլ տարբերակ չուներ: Մեկիս ոտքերը պետք է գետնին մնային:
- Կար ջան, չէ էլի: Մենք քեզ էստեղ կսպասենք: Գնա արի: Մենակ արագ չքշես, վռազ բան չկա, - հետո չդիմացա, ավելացրի, - մյուս կռուգին կմիանանք:
- Դե ես մյուսին կգամ, - Մոնիկան կիսախունջիկ ժպտաց Կարոյին՝ վրաս վրդովված մռութ անելուց հետո:
- Հա լավ, դե եկեք, որ նայեք:

Դուրս եկանք: Նստեց, բավականին հաստատ ու համոզված շարժումներով: Մոտոցիկլետի դռդռոցը գցեց Մոսկովյան փողոց ու մեկ անգամ ևս իր հմայիչ ժպիտով մեզ ժպտալով՝ սաղավարտը քաշեց գլխին ու քշեց Բաղրամյան փողոցի ուղղությամբ: Իսկապես շատ արագ չէր, լավ էր:

Կյանքիս ամենասարսափելի ձայներից մեկը ես լսեցի Կարոյի՝ մեր տեսադաշտից կորչելուն պես, երբ արդեն շրջվել էինք, որ իջնենք Կլուբ: Ամենաշատը տպավորվել է արգելակների ճռռոցը: Հարվածի ձայնը, ճիչերը, հաջորդող աղմուկը խլացել են: Արգելակների ճռռոցը՝ ոչ:


«....Այդ պահին դիմացի դռնից հիշում եմ, որ Դերոն երևաց և կռվի բռնվեց, միաժամանակ նաև ետ մղելով միջանցքից կրակողին: Երբ նրանք արդեն միջանցքի խորքում էին ես զգալով ստեղծված աննորմալ իրավիճակը և ինչ-որ տեղ բնազդաբար վազեցի նախագահություն, և բարձրախոսով, որը սովորաբար ռադիոյին է միացված փորձեցի ինչ-որ բան ասել ժողովրդին, բայց այնքան էի հուզված, որ ոչինչ չստացվեց, և ստրեսի ազդեցության տակ հավանաբար ինչ-որ անկապ բաներ են ստացվել: Հետո ես վազեցի դեպի դահլիճի այն մասը ուր լրագրողներն էին և նրանց իրենց իսկ ցանկության համաձայն դուրս ուղեկցեցի մինչև ֆոյեի աջ աստիճանները և վերադարձա քարտուղարության սեղանի մոտ.... »



Կաշեպատը այնքան թափով անցավ մեր կողքով՝ վազելով դեպի աղմուկը, որ քիչ մնաց Անուշին տապալի գետնին: Նայեցինք իրար՝ փորձելով հասկանալ՝ համարձակություններս կհերիքի՞ գնալ այնտեղ, թե ոչ:
- Լիլ, իջնենք հաշիվը փակենք, գնանք, - Մոնիկան էր, թղթի պես գունատ:
Լուռ գլխով արեցի:
Անուշին ուղարկեցինք տուն, խնդրելով, որ փորձի մոռանալ, տարեդարձով ուրախանալ: Խոստանալով, որ ամեն ինչ լավ է լինելու: Չի կարող վատ լինել իր ծնունդի օրով:
Դա իր առաջին ու վերջին ծնունդն էր, որ մենք նշեցինք միասին: Հետո էլ առիթ չեղավ, տարբեր պատճառներով:

Շտապօգնության մեքենան արդեն դեպքի վայրում էր: Ես բռունցքներս սեղմելու աստիճան անիմաստ հույս ունեի, որ Կարոյի հետ այդ ամենը ոչ մի կապ չունի:
Մինչև հեռվից տեսա մի կողմի վրա շուռ եկած մոտոցիկլետը: Հետո սկսեցի հույս փայփայել, որ Կարոյին արդեն տեղափոխել են մեքենայի մեջ ու մենք չենք տեսնի իրեն արյունլվա ու ջարդրտված վիճակում: Վախենում էի: Չէ, սարսափում էի այդ տեսարանից:
Կաշեպատը խոսում էր ոստիկանի հետ: Ավելի ճիշտ՝ հարցաքննվում էր ոստիկանի կողմից: Կարոն արդեն մեքենայի մեջ էր: Հետո, բավականաչափ մոտենալով, շուռ եկած մոտոցիկլետից մի քանի մետր հեռու տեսանք. քիչ առաջ մեզ հետ պարող Կարոյի արյունը Երևանյան ասֆալտին:
Շտապօգնության մեքենան շարժվեց՝ խլացնող ազդանշանով ճամապարհ պահանջելով մնացած մեքենաներից: Հավաքված հետաքրքրասերներից մեկից իմացանք, որ Կարոյին Պռոշյանի հիվանդանոց են տանելու:
Մոնիկայի հետ նստեցինք հիվանդանոցի մոտ տանող առաջին պատահած երթուղայինը:
Ընդունարանում մի կերպ կարողացանք բացատրել՝ ում համար ենք եկել: Իմացանք, որ Կարոյին միանգամից վիրահատության են տարել. մնացած վնասվածքների հետ միասին նաև ներքին արյունահոսություն ուներ: Հետո Կարոյի մայրը եկավ, բավականին տարիքով, մի քիչ գեղջկական արտաքինով մի կին: Հայրը չկար, ինչպես հետո պարզեցինք:
Վախից իրեն կորցրած կնոջը պատմեցինք պատահածը:
Ես մինչև հիմա փորձում եմ ինձ համոզել, որ մեզ ուղղված մոր հայացքը մեղադրական չէր: Ու չի ստացվում: Ու չի ստացվի երբեք:


Հատված Ռոբերտ Քոչարյանի անկեղծ և սրտացավ ելույթից.

«Սիրելի հայրենակիցներ
Մեծարգո հյուրեր,
Այսօր մենք հողին ենք հանձնում հայ ժողովրդի արժանավոր զավակների, ազգի հավատարիմ ու անկեղծ նվիրյալների աճյունները։ Դաժան ճակատագիրը կյանքից խլեց մարդկանց, որոնք անմնացորդ նվիրվել էին հայրենի երկրի շենացման, հայոց պետականության կերտման սուրբ գործին։
Ծանր է վիշտը, անդառնալի կորուստ է կրել Հայաստանը, ողջ հայությունը։ Բառեր չկան արտահայտելու մեր խոր կսկիծը։ Կատարված ոճրագործությունն իր հետևանքներով դեռ երկար կմնա իբրև անբուժելի վերք....»


Երկու-երեք ժամ մնալուց հետո գնացինք տուն: Ուշ էր արդեն ու տանը կռիվ էր լինելու:
Միևնույն է՝ մնալն անիմաստ էր: Կարոյին տեղափոխել էին վերակենդանացման բաժին, ուր կարող էր մտնել միայն իր մայրը:
Ես հետո, տանը իմացա, թե ինչու էր Երևանն այդ օրն այդքան տարբեր: Երբ լուռ քայլում էինք դեպի կանգառ, անկարող անգամ մտքերով կիսվել, փողոցում անհասկանալի խլրտում, լարվածություն ու դողացող նյարդ կար: Գրեթե շոշափելի: Այդ պահին բայց չէիք գիտակցում:
Մայրս, ավանդույթի համաձայն հենց մուտքի դռան մոտ, նախասրահում, ուշ գալու համար սովորական դարձած հանդիմանալից խոսակցությունը տանելուց հետո, պատմեց...
Պարզվեց՝ օրը պատմական էր եղել:

Կարոն մահացավ երկու օր հետո՝ այդպես էլ գիտակցության չգալով:
Մենք հետո իմացանք, որ պատահարի մեղավորը ինքը չէր եղել, այլ այն խախտում արած մեքենան, որին չզարնվելու պատճառով նա կտրուկ արգելակել էր, թեքել մոտոցիկլետը և թափի տակ կորցրել կառավարումը:

Ինձ համար հոկտեմբերի 27-ը այդպես էլ չդարձավ այն օրը, երբ երկրի մասշտաբով տեղի ունեցավ ճակատագրական շրջադարձ: Ես չապրեցի համազգային կորստի ենթադրելի ցավը:
Ինձ համար՝ Կարոյին գտնելու ու կորցնելու օրն է:

Հեղինակ՝ Գալաթեա

Վոլտերա
23.09.2013, 16:54
Տարբերակ 5.
Ռոմանտիկա

Նոր էի ավարտել համալսարանը: Ինձ սուպերմեն զգալը տևեց մինչև աշխատանքի անցնելը, հետո հասկացա, որ երկրումս դասագրքային ու պրակտիկ իրավաբանությունը տարբեր մոլորակներ են, որ գտնվում են տարբեր արեգակնային համակարգերում: Այն, ինչի իմ կարծիքով գերազանց տիրապետում էի, ինձ բնավ հարկավոր չէր աշխատանքում: Ավագ կոլեգաներս բացակայում էին. մեկն արտասահմանում էր, մյուսին անգամ դեռ չէինք գտել:
Աշխատավայրս նորաստեղծ կառույց էր: Դեռ երկուսով էինք ես՝ իրավաբան ու իմ տնտեսագետ գործընկերուհին՝ համակարգող: Քաղաքացիները լսում էին անվճար իրավաբանական խորհրդատվություն կոռուպցիոն կամ կոռուպցիոն ռիսկ պարունակող գործերով ու հասկանում այդքանից միայն անվճար իրավաբանական խորհրդատվությունը: Մերժել դեռ չէի սովորել: Եթե մարդ դիմել էր օգնության խնդրանքով, օգնում էի՝ կազմակերպությանը ոչ ընդդատյա գործերն անելով առանց փաստաթղթավորման: Երբեմն գիշերը լուսացնում էի օրենսգրքերը քրքրելով ու օրհնում իրավաբանական կլինիկան, որ ժամանակին ատում էի, բայց ուր սովորել էի քիչ թե շատ գլուխ հանել տարաբնույթ բողոքներից, ահավոր ցածր իրավագիտակցություն ունեցող, իսկ որոշ դեպքերում գրեթե գիտակցություն չունեցող ու պարապ ականջ փնտրող մարդկանցից:

Սենյակում իրեն նյարդային պատեպատ տվող ճանճը ստիպում էր հայացքս բարձրացնել թղթերի բուրգից ու իրեն նայել: Հետո էլ ավելի հուսահատված խորանում էի փաստաթղթաօրենսգրքային քաոսում: Սկզբում, երբ մեր մասին դեռ չգիտեին, ուզում էինք այցելուներ լինեին, հիմա ես սրտանց ուզում էի մարդ չգար այնքան ժամանակ, մինչև կուտակված գործերը վերջացնեմ:
Այդպես չի լինում: Դռան անվստահ թակոցից հետո դուռը դանդա՜ղ բացվեց:
Կինը, որ անվստահ առաջ եկավ, կլիներ յոթանասուն տարեկան՝ իմ մոտավոր գնահատականն առաջին հայացքից: Հագին վառ գույնի հագուստ էր, վարդագույն կոշիկներ: Մազերը կեղտոտ էին, բայց խնամքով հարդարված: Վրայից տհաճ հոտ էր գալիս ու այդ ամենի մեջ առանձնանում էին աչքերը՝ խունացած, տխուր, բայց արտառոց գեղեցիկ կանաչ երանգի, տպավորիչ աչքերը: Ամեն ինչ լացելու չափ անհեթեթ էր:
Նա լուռ կանգնել էր դռան առաջ, անգամ չէր հարցնում՝ կարելի է, իսկ ես նրա արտառոց կերպարի պատճառով կիսաշոկային վիճակում գլխի չէի ընկել, որ կարելի է ներս հրավիրել: Չգիտեմ ինչքան տևեց քարացումս, բայց ի վերջո ուշքի եկա և հրավիրեցի նստել: Համակարգիչն այդ պահին հարկավոր չէր, բայց դիտավորյալ գնացի համակարգչի մոտ՝ կնոջից հնարավորինս հեռու, որ խուսափեմ ինձ հալածող գարշահոտից: Ստանդարտ բացող հարցերով սկսեցի իրավաբանական հարցազրույցը, որի արդյունքում պիտի պարզեի կնոջ հիմնախնդիրը: Նա լուռ էր:
- Միայն թե համր չլինի, - փայլատակեց մտքումս ու տեղում լեզուս կծեցի:
Հասկացա, որ իմ արհեստականորեն ստեղծած հեռավորությունն է խանգարում կնոջը խոսել, մոտեցա նրան, նստեցի կողքին ու նա վախվորած պատմեց իր պատմությունը: Նրա կիրթ հայերենն այնքան անհարիր էր իր պատկերին, որ պարբերաբար մտածում էի, թե երազ եմ տեսնում ու հիմա կարթնանամ:
Իր խոսքերով 18 տարեկան էր, երբ իրեն գյուղից առևանգել էր քառասունամյա ամուսինն ու բերել մոտակա քաղաքը: Վերադարձել էր ծնողների մոտ:
- Դու դեռ երկու պսակելու քուր ունես, ոնց գնացել ես, մնա, քուրերիդ անվան հետ մի խաղա, - ասել էր հայրն ու դուռը փակել աղջկա երեսին:
Դռան հետևից լսել էր մոր հեծկլտոցը:
- Մա՜մ:
- Հերդ ճիշտ ա ասում, գնա, քուրերիդ բախտին քար մի քցի, հետ դարձի, - լացի միջից ասել էր մայրը փակ դռան հետևից:
Վերադարձել էր ճարահատյալ: Ամուսինը դաժանաբար ծեծել էր: Հետո կյանքը քիչ թե շատ հունի մեջ էր ընկել: Միայն մի ամիս: Ամիսը դեռ չլրացած ամուսինը հայտարարել էր, որ չի պատրաստվում ձրիակեր պահել, որ անօժիտ աղջիկ իրեն հարկավոր չէ: Ծնողներն օժիտ տալ հրաժարվել էին.
- Նեղի ենք, ախպորդ նոր ենք ամուսնացրել, ձեռներիս փող չկա:
Ամուսինն էլ պնդել էր, որ դատական կարգով օժիտ պահանջի:
Դատարանը հայցը բավարարել էր, քանի որ ԽՍՀՄ ժամանակների պատմություն էր, աղջիկը 16 տարեկանից սեփական եկամուտ ուներ, ինչն էլ բռնագանձել էին ծնողներից:
- Էսօրվանից ես էրկու քուր ունեմ, դու իմ համար մեռած ես, աչքիս էրեվացիր, կտամ, գլուխդ կջարդեմ, տականք, մարդ էլ իր ծնողներին դնի, դատարան քարշ տա, - նիստից հետո հայտարարել էր եղբայրը:
Ամուսինն օժիտի գումարը մինչև վերջ խմել էր: Հետո նորից սկսվել էր նախորդ կռիվը ձրիակերության, «թե էս ինչ ղալաթ արեցի քեզ բերեցի» ու նման հարցերի շուրջ: Կինը վաղ առավոտյան մոտ 15-20 կիլոմետր կտրելով Սևանի ձկնորսներից ձուկ էր գնում, շալակած հասցնում շուկա, մինչև երեկո ինչ կարողանում էր, վաճառում էր, գումարը բերում, տալիս ամուսնուն, ստանում իր ծեծի չափաբաժինն ու ուժասպառ պառկում քնելու՝ հաջորդ օրը նույն դժոխքը կրկնելու համար: Այդպես երեսուն տարի, մինչև որ ոտքը հաշմվել էր, էլ ի վիճակի չէր եղել քայլել, ապրում էին հաշմանդամության թոշակով ու ընտանեկան նպաստով: Այդ ժամանակ նա արդեն 48 տարեկան էր, ամուսինը՝ 70: Երկու տարի հաշմանդամության թոշակ ստանալուց հետո, երբ ստիպված չէր օրեկան հիսուն կիլոմետրի չափ տարածք անցնել, կինը կազդուրվում է, ինչի արդյունքում հերթական փորձաքննությունն այլևս թոշակ չի նշանակում(հիսո՜ւն տարեկան, իսկ ես խեղճին յոթանասուն էի վերագրել):
Այստեղ էլ ամուսինը նրան տնից վռնդում է՝ դու էլ ինձ պետք չես: Կնոջը վռնդելուց հետո կապվում է ինչ-որ նախկին մարմնավաճառի հետ ու մեկընդմիշտ փակում դուռը նրա առաջ:
Այժմ կինը եկել էր խնդրելու, որ օգնեմ իրեն մի անկյուն ունենալ, ասում էր, որ քրոջ տանն է ապրում, բայց շուտով քրոջ ընտանիքը Ռուսաստանից կգա ու իրեն պարտադրում են ազատել տունը:
Նրա գնալուց հետո ճանճը հեգնախառն տզզոցով պտտվեց աչքերիս առաջ ու դուրս թռավ պատուհանից: Շշմած նայում էի հենց այն կետին, որտեղով դուրս թռավ ճանճը: Ամեն ինչ թվում էր ինչ-որ սերիալից գողացված էժանագին սցենար: Այդ օրն արդեն ոչինչ չարեցի:
Փորձը, որ այնքան էլ մեծ չէր, ամեն դեպքում, ցույց էր տվել, որ մարդկանց չի կարելի հավատալ: Ամեն բառ հարկավոր էր ճշտել: Յուրաքանչյուրը, դիմելով իրավաբանական խորհրդատվության, երբ խոսում էր, մարմնավորված անմեղությունն էր, իսկ շուրջը բոլորն անխտիր իր իրավունքների խախտմանը կոչված դժոխքի պատվիրակներ, որ եկել են իրեն լլկելու: Ամեն ինչ ներհայացվում էր հենց այդպես՝ պաթոսով, չափազանցված, անողոք: Ու շատ հաճախ ամեն ինչ պարզվում էր՝ հակառակն է:
Կնոջը խնդրել էի գալ երկու օրից, բերել անհրաժեշտ փաստաթղթերը (ցուցակը մանրամասն գրել, տվել էի, բացատրել), բայց կային բաներ, որ փաստաթղթերով ստուգել հնարավոր չէր:
Այցելության հաջորդ օրը սկսեցի գործել: Առաջին անգամ կյանքում խուզարկու խաղացի: Ոչ ոքի չէի ճանաչում այն բնակելի շենքում, որտեղ երեսուն տարի ապրել, իսկ իր նկարագրածով տառապել էր կինը: Կարճ ժամանակում պարզեցի, որ շենքում վարձով բնակարան են տալիս: Հենց կնոջ տան վերևի հարկում: Նայեցի բնակարանը: Հետո սկսեցի հարցուփորձ անել հարևաններից՝ ինչպիսի՞ մարդիկ են: Տանտերը բոլորի բոլոր պատմությունները պատմեց, բոլորի կեղտոտ ու մաքուր սպիտակեղենը շաղ տվեց իմ առաջ ու ամենաշատը խոսեց մեր այելուի չարաբաստիկ ամուսնուց: Իսկական Կապույտ մորուք էր բիձուկը. երկու կին թաղել էր նախքան քառասուն տարեկանում աղջիկ առևանգելը:
- Դրա ձեռը խեղճերը չմեռան, տանջամահ եղան, բայց Անժիկը շատ լավն էր, Անժիկին ինքն իրավունք չուներ տնից հանել, էդ բ..ին բերել, էդ բան չէր, որ արեց, խեղճ աղջիկն էսքան տարի ինքն էր պահում տունը, ինչ խորոտ էր, ինչ ուրախ-զվարթ, հիմա ինչ ա դառել, - բառացիորեն թրջված աչքերով պատմում էր տանտերը:
Բնակարանը չվերցրի՝ պատուհանները հյուսիս էին նայում, ոչ ջրի բաք ուներ, ոչ մշտական հոսող ջուր, գրեթե կահավորված չէր: Պատճառաբանություն: Կինն էլ համաձայնեց, որ եթե երկար ժամանակով չեմ վերցնում, իմաստ չունի, որ վերանորոգում անի, կահույք բերի, ջրի բաք ու ջրատաքացուցիչ դնի: Իրար շնորհակալություն ասացինք, բաժանվեցինք:
Այսպես համոզվեցի, որ այցելուն ոչինչ չի չափազանցրել:
Անժիկը երկու օր չդիմացավ, հենց այդ օրն էլ եկավ բոլոր փաստաթղթերով հանդերձ: Անգամ օժիտի հարցով դատարանի վճիռն էր առկա, այնուամենայնիվ, գտել էր:
Անձնագրում առանց հասցե ուղղակի գրանցված էր իրենց գյուղում, ամուսնալուծված էր: Ամուսինը համոզել էր, որ պետք է ամուսնալուծվեն, որպեսզի կարողանա գյուղում հող ստանալ, հենց այդ առանց շինության հողակտորում էլ գրանցված էր, թեև այն վաղուց վաճառել էր ամուսնու պարտադրանքով: Որևէ իրավական հնար չէի գտնում, որով Անժիկը կկարողանար բաժին պահանջել ամուսնու բնակարանից, ոչ ոք էր նա այդ տանը:
Մտածեցի հայրական տան հետ կապված մի բան կարելի է անել, գոնե այնտեղ ապրի ծերությունը, բայց ոչ, բնակարանը, որ պապիկի սեփականությունն էր, Անժիկի եղբորն էր անցել կտակով, ծնողների բնակարանում նա գրանցված չէր: Կոլեգաս, որ տնտեսագետ էր, ճարահատյալ իրավաբան էր դարձել, ինձ հետ հավասար կարդում էր օրենսգրքեր, օրենքներ, ենթաօրենսդրական ակտեր, ելք փնտրում, ինձ հետ հավասար խելագարվում անզորությունից:
Մինչև որ երջանկություն: Մենք ևս մեկ իրավաբան ունեցանք, ոչ թե ինձ նման նորավարտ դեղնակտուց, այլ՝ փորձառու իրավաբան, ով մի հայացք նետեց փաստաթղթերին, ասաց, որ օրենքով կնոջն օգնել հնարավոր չէ, ոչ մի իրավական հնար չկա:
- Եթե ամեն գործ էդպես սրտիդ մոտ ընդունես, կյանքում իրավաբան չես դառնա: Տեսնում ես օրենքով օգնելու ոչ մի հնարավորություն չկա, ուղղակի բանավոր կամ եթե ուզում է գրավոր հիմնավորում ես մերժումը և ասում ցտեսություն:
- Եթե էդպես անեմ, Անժիկը կմնա փողոցում, - գրեթե լացակումաց ասում եմ ես:
- Իսկ եթե առավոտից իրիկուն քո հիմնական գործը թողած փորձես իրեն օգնել, ինքդ էլ քաջ գիտակցելով, որ իրավաբանորեն ոչ մի շանս չկա, ինքը տանիք կունենա՞:
- Չէ, բայց…,- լռեցի:
...

Վոլտերա
23.09.2013, 16:54
... Շարունակում էի ելք փնտրել: Ծերանոցի համար Անժիկը դեռ երիտասարդ էր: Բարեգործական կազմակերպություններ ուղարկած նամակներս մնացին անպատասխան, աշխատավարձս արդեն ստացել էի, չէի ծախսում, որոշել էի ծայրահեղ դեպքում սեփական միջոցներով նրա համար տուն վարձել, աշխատանք գտնել նրա համար, մինչև այլ հնար կլիներ: Գրեթե բոլոր գործերը թողել էի գործընկերոջս ուսերին, լավ մարդ էր, չէր դժգոհում, ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ էլի խրատում էր, որ արածս անմտություն է, որ իմ իրավաբանական պրակտիկայում ինձ դեռ տասնյակ, հարյուրավոր անժիկներ են պատահելու, իսկ բոլորին օգնել ես չեմ կարողանա:
Այդ ժամանակ կրոնական որոնումներում հերթական անգամ ինձ աթեիստ էի հայտարարել, բայց անզորությունից ես աղոթում էի: Ամեն գիշեր քնելուց առաջ ես աղոթում էի Անժիկի համար, աղոթում ու ֆիզիկական ցավից սիրտս կուչ էր գալիս, աղոթում էի մերթ լացելով, մերթ հուսահատ, քարացած, անզգա…
Հետո՞… Հետո Անժիկը կորավ: Իր ասած ժամկետը լրացել էր, քույրն արդեն պիտի եկած լիներ, նա արդեն պիտի հայտնված լիներ փողոցում, ես արդեն ստացել ու մի կողմ էի դրել իմ նաև երկրորդ ամսվա աշխատավարձը. կարող էի ամբողջ չորս ամիս նրա բնակարանի վարձը տալ, անգամ մի քանի բնակարան ունեի աչքի առաջ, իսկ նա չկար ու չկար:
Աչքիս առաջ հանդիպման առաջին օրն էր, թե ոնց էր խեղճ կինը հագել իր երիտասարդ տարիների տոնական հագուստը, քանի որ այսքան տարի իրեն ոչ մի լաթ չէր կարողացել գնել, իսկ ոչ տոնական զգեստները վաղուց մաշել էր: Աչքիս առաջ տհաճ հոտից իմ փախչելն էր: Հիշում էի նրա տոկունությունը սկզբում ու հուսահատ հեկեկոցը, երբ վերջին անգամ կոլեգաս ուղղակի լռեցրեց ինձ ու սառը բացատրեց, որ իրավաբանորեն նրան օգնել չենք կարող: Հիշում էի ինչպես եմ զզվանքի մասին մոռացած գրկել նրա ուսերն ու հանգստացրել, ասել, որ ես ելք կգտնեմ: Մտովի փորձում էի ինձ արդարացնել ու մտովի կրկնում ինձ համար աֆորիզմ դարձած բառերը՝ եթե արդարանում ես, ուրեմն մեղավոր ես:
Ո՞ւր ես, Անժիկ: Իրենց գյուղ մարդ ուղարկեցի: Չգտան նրան, փոխարենը քրոջ ընտանիքն էր վերադարձել, իր մասին ոչ մի լուր չունեին, միայն ասում էին, որ իրերի մեծ մասը գտել են տան մոտակա աղբարկղում՝ հնամաշ ճամպրուկների մեջ: Բանալին թողել էր հարևանի մոտ:
Գրասենյակում առանձին խոհանոց ունեինք, ամբողջ օրը սուրճ խմելու պատրվակով գնում էի այնտեղ, լալիս, վերադառնում: Կոլեգաներս հարցեր չէին տալիս ոչ կարմրած աչքերի վերաբերյալ, ոչ լացից խռպոտված ձայնի: Նրանք աշխարհի ամենալավ ընկերներն էին, նրանք երբեք ինձ դժվարության մեջ մենակ չէին թողնում, մենք երեքով միակ կոլեկտիվն էինք, ուր այդպես էլ ոչ մի անգամ աշխատանքային վեճեր չեղան, բայց նրանք այդ օրը հասկացան, որ պիտի ինձ մենակ թողնեն:
- Դու իրավաբան չես դառնա, - երեկոյան կատակով ասաց կոլեգաս: Ժպտացի:
Մի քանի օր անց ես արդեն լրիվ քարացում էի: Արդեն հանգիստ լսում էի ամուսնալուծվող ընտանիքների երեխաների լացը, որ գիտակցում էին. էլ երբեք ծնողների հետ որպես մի ընտանիք չեն ապրի: Առանց զգացմունքի նշույլի լսում ծեր թոշակառուների, որ նպաստ էին երազում, լսում, թե ոնց է հերթական պաշտոնյան հերթական աղքատին ուղղակի վռնդել իր աշխատասենյակից, իրավաբանորեն ինչ կարողանում էի, անում էի, ինչը չէ, ուրեմն՝ չէ, կներեք, մարդիկ, իմ հնարավորություններն անսահմանափակ չեն:
Հերթական խճճված պատմությունից էի ապարդյուն փորձում գլուխ հանել: Հիշում եմ, հոգնեցի ու սկսեցի շախմատ խաղալ: Խաղալ չգիտեի, նոր էի սովորում, համակարգիչն ինձ ջախջախում էր: Այս մի անգամը որոշել էի հաղթել ու նորից անցնել գործի: Թակոց ու դուռը բացվեց: Միջին տարիքի մոտ 40-45 տարեկան կին էր: Կոկիկ հագնված, գեղեցիկ, աչքերում կրակ ու այն տպավորիչ կանաչ գույնը: Անժիկն էր, իհարկե, բայց ո՞նց:
- Ո՞ւր էիր այսքան ժամանակ, - մոռանալով իմ թե բնածին, թե աշխատանքային պարտադիր պայման հանդիսացող բարեկրթության մասին, ուղղակի հարձակվեցի ես:
- Ամուսնացել եմ, - ասում է ու աչքերը փայլում են, ուղղակի ճառագում երջանկությունից:
Ուրիշ մարզից հյուրեր են գալիս իրենց գյուղ, ինչ-որ մեկի տան տեղն են հարցնում: Ուղեկցում է, դուռը փակ է լինում, հրավիրում է տուն, հյուրասիրում առանց շաքարավազ սուրճով, քանի որ իրեն արդեն անգամ շաքարավազ չէր կարող թույլ տալ, իսկ սուրճն էլ մեզ համար էր գնել, կատաղել, հետ էի տվել, պահել էր:
Հեռանալուց հետո, ծերունին, որ հյուրերի հետ էր, անընդհատ իր մասին է խոսում, ծերուկի որդին էլ մտածում, մայրը վաղուց մահացել է, ծերուկը համառություն է անում ու իր ամառանոցից չի ցանկանում որդու տուն տեղափոխվել, ուրեմն թող ամուսնանան, գոնե մենակ չի լինի: Գալիս, Անժիկին վերցնում է, հին շորերն ուղղակի նետում աղբարկղ՝ դու սրանց կարիքը չես ունենա, ու Անժիկն ինքն էլ չգիտակցելով դեռ՝ ինչ է կատարվում, գնում է ծերուկի տուն:
- Միասին այգին ենք մշակում, ինքը ճյուղերը կտրում է, ես հավաքում եմ: Իրիկուններն ինձ համար բուխարու մոտ գրքեր է կարդում, կամ տալիս է, ես եմ կարդում, երեկոյան քննարկում ենք, - ասում է Անժիկն ու ռեալ նմանվում կյանքում առաջին անգամ սիրահարված պարմանուհու:
- Ինչքա՜ն երջանիկ եմ քեզ համար:
- Գիտես, ամենաշատ ցավը կյանքում այն էր, որ այդպես էլ երեխա չունեցա, բայց երբ իր թոռնուհին…ըըմ… երբ մեր կրտսեր թոռնուհին ծնվեց, գնացինք հիվանդանոց ու ինձ տեսնելով բժշկուհին ասաց՝ լրիվ տատիկն է՝ նույն աչքերի գույնը, նույն քիթը, նույն շուրթերն ու իր որդին իմ անունով կոչեց աղջկան: Իմ արունը չի, բայց ո՜նց ա ինձ սիրում, ինչքան նման ա ինձ: Արժեր ամբողջ կյանքում տառապել հիմիկվա երջանկության համար: Իրականում արժեր:
Արժիկը գնաց: Ուրախությունից թռչկոտում էի, գործընկերներս ինձանից պակաս ուրախ չէին, բայց ես ասես գիժ լինեի, պտտվում էի տեղում, ամբողջ օրը քթի տակ երգում: Համարս կորցնելուց հետո նա անձամբ եկել էր՝ ասելու, որ երջանիկ է: Ես իր համար այդպես էլ ոչինչ չէի արել, բայց նա ինձ հիշել էր, նա գիտեր, որ ես կանհանգստանամ իր համար, դրա համար էլ եկել էր: Խիղճս էլ չէր տանջում:
Անժիկի համար հավաքած գումարով այդ օրը երեք շրջազգեստ գնեցի՝ իմ խիստ դասական կոստյումների ու քրքրված ջինսերի ու սպորտային ու լիքը գրպաններով ու հիմնականում տղայական հագուստի պահարանում հայտնվեցին իմ աղջկական, վառ գույնի, ուրախ շրջազգեստները: Այդ օրը ես իմ մեջ հայտնաբերեցի ռոմանտիկ, զգայական, Կուպիդոնի համար արդեն խոցելի դարձած աղջկան…
Հ.Գ. Կոլեգաս ճիշտ էր. մի տարի էլ չաշխատած ես թողեցի իրավաբանությունը: Կարծում եմ՝ մեկընդմիշտ:
Հ.Հ.Գ. Կոլեգաս ճիշտ չէր. կյանքում ինձ տասնյակ ու հարյուրավոր անժիկներ չեն պատահի, բարի հեքիաթները շատ-շա՜տ հազվադեպ են իրականանում՝ չափազանց թանկ գին վճարելու նախապայմանով:

Հեղինակ՝ Alphaone

Վոլտերա
23.09.2013, 16:55
Տարբերակ 6.
Զակատը Հռենոսի ափին

Հոսթելի ընդհանուր սրահում նստած փորձում էի չեղած ինտերնետին կպնել, երբ մի տղա ներս մտավ ու խնդրեց, որ վայ-ֆայի փասն ասեմ: Սկզբում ներողություն խնդրեցի, ասացի, որ դեն եմ նետել, որ աշխատողներից ուզի: Հետո մեղքս եկավ, համ էլ ֆայմեցի, որ իմ կոմպի մեջ կա, ցույց տվեցի: Հետո չգիտեմ՝ կպավ, թե չէ:
Հաջորդ առավոտյան նույն տեղում ծուլորեն նախաճաշում էի՝ մտածելով, թե մինչև գնացքիս մեկնելն ինչով կարելի է զբաղվել Քյոլնում, երբ մոտեցավ այդ նույն տղան ու զրույցի բռնվեց:

Պարզվեց՝ Պաղեստինից է, բայց Կանադայում է սովորել, հիմա էլ Նիդեռլանդներում աշխատում է: Զարմացավ, երբ իմացավ, որ ես էլ էնտեղ սովորում եմ: Ասաց, որ նոր է տեղափոխվել, փորձում է շրջապատ ստեղծել, մարդկանց հետ ծանոթանալ: Խնդրեց, որ Ֆեյսբուքում ինձ ավելացնի: Ասացի, որ էնտեղ չկամ, մեյլիս հասցեն տվեցի: Զարմացավ, երբ իմացավ, որ Քյոլն եկել եմ ընդամենը մի օրով, այն էլ համերգի համար: Ինքն իր զարմուհուն էր այցելում, ամբողջ վիքենդն էնտեղ էր անցկացնելու:

Քսանութ տարեկան է: Իմը հարցրեց: Ստիպեցի, որ գուշակի:

- Հրաշալի համապատասխանություն,- ասաց,- նկատի ունեմ՝ նույն սերնդից ենք, լավ ընկերներ կարող ենք լինել... Ուզում եմ դուրս գալ մի քիչ քայլելու մինչ զարմուհուս մոտ գնալը,- ու մոտեցավ ինձ, որ հրաժեշտ տա: Մինչ ձեռքս կպարզեի, անցավ բոլոր տեսակի անձնական սահմանները և երկու թուշս պաչեց, դուրս եկավ:

Զրույցի պատճառով սուրճս սառել էր: Մի կում արեցի, բայց չէի հասցրել կուլ տալ, երբ վերադարձավ:
- Ի՞նչ պլաններ ունես մինչև մեկնելդ: Գուցե միասի՞ն քայլենք:
- Ուզում եմ գնալ գետի մոտ,- պատասխանեցի: Հա՛, դեռ նախորդ օրվանից տրամադրվել էի, որ պիտի քայլեմ Հռենոսի ափով, ուղղակի չէի կողմնորոշվում՝ դա անել մինչև խանութներ գնա՞լը, թե՞ դրանից հետո:
- Դեմ չե՞ս լինի, եթե քեզ ընկերակցեմ:
- Չէ,- բայց ամբողջ հոգով դեմ էի: Իմ մենակությունն իմ սրբությունն է, ու սիրտս կանգնում է, երբ մեկը խցկվում է այնտեղ, նույնիսկ եթե դա նրա նման հաճելի տղա է:

Երբ հոսթելից դուրս եկանք ու մի քանի քայլ արեցինք դեպի կայարան, մեր առջև բացվեց Քյոլնի տաճարը: Եվրոպայում նոր հայտնված տղայի աչքերը թռան ճակատին, բերանը բաց մնաց:
- Ես էսպիսի բան երբեք չեմ տեսել:
Ժպտացի ու պատմեցի Սևիլյայի տաճարի մասին, որն ավելի մեծ է, ու կառուցողներն էլ ժամանակին ասել են, թե՝ եկեք էնքան մեծ բան ստեղծենք, որ տեսնողներն ասեն՝ գիժ են սրանք:

Սկսեցինք իջնել փողոցներով դեպի Հռենոս: Պատմեց ԱՄՆ-ից: Ասացի, որ չեմ սիրում ամերիկացիներին ու Ամերիկան ընդհանրապես: Հարցրեց, թե ինչու: Չգիտեմ ինչու, սկսեցի բնապահպանությունից խոսել ու ԱՄՆ-ին մեղադրել դրա մասին անընդհատ խոսելու, բայց ոչինչ չանելու մեջ:
- Ձևականություն,- եզրափակեցի,- ավելի լավ է՝ ասեն թքած ունենք, ինչ ուզեն, անեն:
- Իսկ ես կարծում էի՝ մենակ ես եմ ակնոցներով ու խելացի:
«Հըմ, չի մրցակցում»,- մտածեցի:
Երբ հասանք Հռենոսին, նրան պատմեցի կամրջի մասին, որը կառուցվել է 1905-ին, բայց Երկրորդ համաշխարհայինի ժամանակ հերն անիծել են: Հետո հանեցի ապարատս, որ նկարեմ:
- Պայուսակիդ մեջ դիր:
- Ի՞նչ:
- Կամերան պայուսակիդ մեջ դիր:
Շփոթվեցի: Արդեն հասկացա՝ ուր է տանում: Խելոք ենթարկվեցի: Երբ ձեռքերս ազատվեցին, ինձ ձգեց դեպի իրեն ու գրկեց: Հրեցի:
- Ինձ դուր չի գալիս սա,- ասացի:
- Ինչու՞:
- Ոչ էսքան արագ:
- Մի՞թե հաճելի չի լինի էստեղ պարելը... տես ինչ սիրուն է:
Նորից գրկեց: Այս անգամ ենթարկվեցի: Սկսեց օրորվել: Նորից հրեցի: Բռնեց ձեռքերիցս ու սկսեց պտտվել:
- Հիշողություն,- ասաց,- չե՞ս ուզում հաճելի հիշողություն քեզ մնա այս գեղեցիկ տեսարանից, որ պտտվում էիր մի տղայի հետ, ու քամին մազերդ աչքերիդ էր լցնում:
- Պոետիկ էր,- քմծիծաղեցի:
Փորձեց համբուրել: Չթողեցի:
- Ընկեր ունե՞ս:
- Չէ:
- Ե՞րբ ես բաժանվել:
- Մի տարի կլինի:
- Մի տարի քեզ ոչ ոք չի՞ համբուրել:
- Եղել են դեպքեր:
- Գիտես, հավանաբար մենք իրար էլ երբեք չենք տեսնի, բայց քեզ կմնա հաճելի հիշողություն...

Էլ ո՞նց բացատրեի, որ իմ ուսերն արդեն ծանրացել էին բոլոր տեսակի հիշողություններ հետս ման տալուց, ու նորն ավելացնելու ցանկություն բնավ չունեի:
Մի քանի քայլ առաջ գնացինք:
- Ես էլ եմ վերջերս բաժանվել,- ասաց,- մենք համարյա ամուսնացած էինք, բայց առանց պատճառի բռնեց ու բաժանվեց:
- Ես աղջկա կողմից եմ: Հնարավոր չէ, որ պատճառ եղած չլինի:
- Հավատա ինձ, չկար: Վախենում էր ամբողջ կյանքը նույն մարդու կողքին արթնանալուց: Վախենում էր ճանապարհ գնալուց:
- Դա չեղա՞վ պատճառ:
Լռեց: Նորից ինձ մոտ քաշեց, փորձեց համբուրել, նորից չթողեցի:
- Նայիր աչքերիս մեջ,- ասաց, նորից ինձ մոտ քաշեց, հանեց ակնոցները:
Նայում էի, բայց ոչինչ ներսումս չէր շարժվում, ոչնչով չէր ձգում ինձ, ոչ մի կերպ համբուրել չէի ուզում: Այնուամենայնիվ, աչքերս փակեցի ու թույլ տվեցի, որ մի քանի վայրկյան շուրթերն իմին հպած մնա: Հետո նորից հետ քաշվեցի:
- Չթողեցիր կարգին համբուրեմ:
- Պետք չի:
- Սիրտդ խփում է:
- Իհարկե խփում է: Ես դեռ կենդանի եմ:
- Շատ լավ գիտես՝ ինչ նկատի ունեմ:
Դե ո՞նց բացատրեի, որ նրա ներկայությունից անգամ սրտիս զարկերը չէին ավելանում:

Հենվեցինք բազրիքին ու սկսեցինք գետին նայել:
- Քո կարծիքով սրիկա՞ եմ,- հարցրեց:
- Չէ:
- Վստա՞հ ես:
- Չէ:
- Ուրե՞մն... ինչու՞ վստահ չես:
- Բոլոր տղամարդիկ սրիկաներ են:
- Ա՜հ, քեզ երևի խոստումներ են տվել ու չեն կատարել:
- Չկա նման բան: Ինձ երբեք ոչ ոք խոստում չի տվել: Ես էլ ոչ ոքի ոչինչ չեմ խոստացել:
- Իսկ դուք՝ կանայքդ, դավաճաններ եք... նա խոստացել էր, որ ուրիշ տղամարդ չի դիպչի իր մազերին, ուրիշի երբեք չի սիրի... իսկ հիմա՞... ի դեպ, դու նման ես նրան: Նույն մարմինը, մազերի նույն գույնը, նույն դեմքը, նույն հասակը:
Նկարը ցույց տվեց, բայց ես ոչ մի նմանություն չտեսա:
-...Լսիր, ի՞նչ կլինի, հանուն հիշողության... ես քեզ խոստումներ չեմ տալիս, ես քեզ չեմ տանում հյուրանոցի համար:
Նորից հրեցի: Բռնեց ձեռքս, ու էդպես քայլեցինք, հեռացանք գետից, մինչև հասանք Մեդիամարկտ, որտեղից պիտի Զազի նոր ալբոմն առնեի: Էդտեղ ինքը գնաց իրեն հետաքրքրող բաժինը, ես էլ կորա դիսկերի մեջ:

Չգիտեմ՝ ինչքան մնացի էնտեղ, որովհետև երբ ես դիսկեր եմ տեսնում, ամեն ինչի մասին մոռանում եմ, նույնիսկ այն, որ քիչ առաջ Հռենոսի ափին մի տղա համառորեն փորձում էր ինձ համբուրել, իսկ ես մոտ չէի թողնում:

Երբ Զազի «Ռեկտո վերսոն» գնեցի ու դուրս եկա, մտածեցի՝ ճիշտ կլինի հանուն քաղաքավարության մի քիչ սպասել, որ գոնե հաջող անեմ գնալուց: Չկար ու չկար: «Թքած»,- մտածեցի ու դուրս եկա:

Անջատված քայլում էի Քյոլնի հին քաղաքի փողոցներով: Արդեն մոռացել էի տղայի մասին, մոռացել էի աշխարհում ամեն բան: Ուղղակի թափառում էի՝ կորցնելով ճանապարհս, մտածելով, որ եթե գտնելու կարիք լինի, տաճարով կկողմնորոշվեմ:

Եղանակը լավն էր Քյոլնում: Նեղլիկ փողոցները մարդաշատ էին: Չգիտեմ՝ ոնց թեքվեցի, բայց հանկարծ հայտնվեցի մի փողոցում, որտեղ մենակ էի: Մի քանի քայլ արեցի, ու հենց էդ ժամանակ էր, երբ տղան դիմացս հայտնվեց:
- Ճակատագիր է,- ասաց:
- Պատահականություն:
Ու էդ պահին երազեցի, որ Ալիսը գա, տղային զակատ անի:

Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl

Վոլտերա
23.09.2013, 16:56
Տարբերակ 7.
Ցոլակը

Առաջին կուրսում, երբ դեռ նոր էինք փորձում միմյանց ճանաչել, միջանցքերում զբոսնում էր ճմրթած խալաթով, փոքրամարմին, դեմքի ոչ այնքան խելացի արտահայտությամբ մի տղա, խոսում գրեթե բոլորի հետ, ծանոթանում: Անունը Ցոլակ էր: «Ո՞ր խմբից ես» հարցին պատասխանում էր` 101, ինչը մեզ մի քիչ զարմացնում էր, որովհետև 101-ը շատ լավ գիտեինք, էնտեղ էդպիսի տղա չկար:

Բացի խմբերով գործնական դասերից, ունեինք նաև դասախոսություններ, որոնց ամբողջ հոսքն էր մասնակցում, այսինքն` մոտ հարյուր հիսուն հոգի: Հաճախ պատահում էր, որ դասախոսը չէր վստահում ավագների «ներկա-բացակային», խմբերին հերթով ոտքի էր կանգնեցնում ու ստուգում: Առաջին նման փորձառության ժամանակ դասախոսը հասավ մինչև 110 խումբ, հետո կարգադրեց, որ քոլեջը ոտքի կանգնի: Մի հինգ աղջիկ ու Ցոլակը նստարաններից վեր բարձրացան: Փաստորեն, քոլեջի խմբերը նույն համարակալումն ունեին, ինչ համալսարանինը:

Քոլեջում սովորում էին նրանք, ովքեր կտրվել էին ընդունելության քննություններից. մեր բուհի քաղաքականությունն էր դրական միավորներ հավաքած ցանկացած դիմորդի ընդունել համալսարան: Իսկ ընդունելության քննություններից կտրվելու համար, եթե մի քիչ աշխատող ուղեղ ունես, պիտի լուրջ ջանքեր թափես, դիտմամբ սխալ պատասխաններ տաս, որ դրական գնահատական չստանաս:

Քոլեջի ցանկացած ուսանողի երազանք համալսարան տեղափոխվելն էր: Եթե ծանոթ-բարեկամ չունես, դա հնարավոր էր դառնում կա՛մ հաջորդ տարի նորից ընդունելության քննություններ հանձնելով, կա՛մ երեք տարի շարունակ գերազանց սովորելով, ինչի արդյունքում ընդունվում էիր համալսարան, բայց մի կուրս ցածր:

Ցոլակն էլ բացառություն չէր, բայց նա ընտրեց ավելի կարճ ճանապարհ, ու էդպես էլ չիմացանք` ծանոթ-բարեկա՞մ էր խառնվել, թե՞ մեր այն ժամանակվա ռեկտորն իսկապես այդքան բարի էր: Շշուկներ էին պտտվում, որ մի հանդիպման ժամանակ Ցոլակը ռեկտոր Վիլեն Պարույրիչին խնդրել էր իրեն տեղափոխել համալսարան` անվճար համակարգով և զարմանալիորեն չէր մերժվել: Ու էդպես առանց ընդունելության քննությունների, առանց գերազանց առաջադիմության Ցոլակը դարձել էր մեզ նման ապագա բժիշկներից մեկը:

Բայց հետո հանկարծ անհետացավ: Ասում են` դուրս մնաց: Բժշկականը հո մենակ ընդունվելով չէ, պետք է կարողանաս նաև կուրսից կուրս տեղափոխվել, իսկ խիղճները չկորցրած, անկաշառ դասախոսներ կային, որոնք ամեն դեպքում դրական գնահատականներ կշռայլեին, եթե գիտելիքի աննշան հետքեր հայտնաբերեին: Փաստորեն, Ցոլակին հանդիպել էր անկաշառ դասախոսներից մեկը:

Ընթացքում երևի բանակ էլ գնաց-եկավ, հետո էլի դուրս մնաց, էլի ու էլի: Տարիները գումարվեցին իրար, ու ի վերջո համալսարանն ավարտեց մեզնից հինգ տարով փոքրերի հետ: Այնուամենայնիվ, կարողացավ ավարտել:

Դիպլոմ ստանալուց հետո բոլորս ցրվեցինք տարբեր ուղղություններով: Աղջիկներից շատերն անմիջապես ամուսնացան, տղաների մի մասն ինտերնատուրա ավարտեց, գնաց բանակ: Ոմանք սկսեցին կլինիկական օրդինատուրան, մի քանիսն էլ մեկնեցին արտասահման: Ես էլ, գերազանցությամբ ավարտելով համալսարանն ու կլինիկական օրդինատուրան, տեղափոխվեցի Եվրոպա` կրթությունս շարունակելու: Բայց ի տարբերություն գնացածներից շատերի, երկու տարի անց վերադարձա ու սկսեցի Հայաստանում աշխատանք փնտրել:

Այդ որոնումներից մեկն էլ ինձ տարավ համալսարան, որտեղ այլևս ոչ մեկի չէի ճանաչում: Անգամ դասախոսների դեմքերն էին անծանոթ: Իսկ ես քայլում էի միջանցքներում` հուսալով որևէ համակուրսեցու հանդիպել ու կիսվել դարդերովս:

Աստիճաններով բարձրանալիս էր, երբ Ցոլակն առաջս կտրեց: Կլորացած, կերած-խմած, իսկական հայկական փորով, անխելացի դեմքով մի տղա էր, որի դեմքը թեև ծանոթ էր, բայց առաջին վայրկյաններին չճանաչեցի: Սկսեց խոսել ջանով-ղուրբանով, հարցրեց, թե ոնց եմ: Ասաց, որ հանրային առողջություն էր ընդունվել, բայց գործերը հետ է վերցրել: Հետո նշեց, որ արդարադատության նախարարությունում բուժվարչության պետ է, լավ աշխատավարձ է ստանում: Երբ իմացավ, որ աշխատանք եմ փնտրում, համարս վերցրեց, խոստացավ Աբովյանում գործ դասավորել ինձ համար:

Հեղինակ՝ StrangeLittleGirl

Վոլտերա
23.09.2013, 16:57
Տարբերակ 8.
Տեղափոխություն

Ասում են՝ մարդ բնակարանից բնակարան տեղափոխվելիս է ամենալավը զգում, թե ինչքան շատ իրեր ունի։ Իրականում ես դրանում համոզվել էի դեռ նախորդ տեղափոխության ժամանակ, երբ մի քանի օր առավոտից իրիկուն ամուսնուս հետ դասավորում, փաթեթավորում, կապկպում էինք իրերը, ու դա էնպիսի տանջալից պրոցես էր, որ վերջում լրիվ ուժասպառ էինք եղել։
Գիտեինք, որ էս անգամ շատ ավելի ծանր է լինելու։ Նախ՝ որովհետև վերջին հինգ տարիների ընթացքում հասցրել էինք մի քանի անգամ ավելի շատ իրեր կուտակել։ Բացի դրանից, հիմա նաև երեխա ունեինք, որի ներկայությամբ իրեր հանել–հավաքել–դասավորելը պատկերացնելուց միայն կարելի էր վատանալ։ Երևի այդ հեռանկարի տհաճությունն էր պատճառը, որ ահագին ժամանակ աշխատում էի ուղղակի չմտածել դրա մասին, հետաձգել, քանի կարող եմ։
Մայրս կողքից անընդհատ բզում էր, թե՝ չեք հասցնելու, ձեզ երկու շաբաթն էլ չի հերիքի, մի երեք շաբաթ է պետք նորմալ, հանգիստ պայմաններում հավաքվելու համար։ Մենք էլ հա ջղայնանում էինք, թե՝ շատ ես չափազանցնում, ի՞նչ երեք շաբաթ, ի՞նչ երկու շաբաթ, մի շաբաթը ծով է, հանգստացի։
Եթե կա մի ոլորտ, որում ես միշտ կատարյալ և անուղղելի լավատես եմ եղել, ապա դա ժամանակի մեջ տեղավորվելու իմ պատկերացումն է։ Բանն այն է, որ ես իսպառ զուրկ եմ ժամանակի զգացումից, ու ինձ մշտապես, անկախ ամեն ինչից, ուղեկցում է այն մոլորությունը, թե ոնց էլ լինի՝ հասցնելու եմ։ Նույնիսկ այն պահերին, երբ առողջ բանականությունն ուղղակի աղաղակում է, որ հասցնելն այլևս անհույս է, ես, միևնույն է, հավատում եմ, որ եթե շատ ուզենամ, դեռ կարող եմ հասցնել։ Ու ամեն անգամ չհասցնելուց էնպես եմ զարմանում, կարծես շատ տարօրինակ ու անհասկանալի բան է տեղի ունեցել։
Էնպես ստացվեց, որ հավաքվել սկսեցինք տեղափոխվելու օրվանից մոտ մի շաբաթ առաջ, ընդ որում՝ բավական հանգիստ ու անշտապ։ Մեզ շտապեցնելու ու ձեռքի տակ ընկած ամեն ինչը փաթեթավորելու մորս անդադար փորձերն ավելի քան անհեթեթ էին թվում ինձ։ Էն ամենը, ինչ նա փորձում էր փաթեթավորել ու տեղավորել, ինձ թվում էր՝ դեռ պետք է գալու, ու շատ բաների դեռ չէի թողնում ձեռք տա։ Ասում էի՝ ձեռքը ճար լինի, մեզ էլ երևի ապահովության համար հիմիկվանից կփաթեթավորի, կկանգնեցի մի տեղ։
Էդպես կռվով–դավով ամեն օր ինչ–որ բաներ փաթեթավորում–դնում էր՝ միաժամանակ փնթփնթալով ու նախատելով, որ չենք հասցնելու։ Երբ արդեն մի քանի օր էր մնացել, ինձ նոր–նոր սկսեց թվալ, որ հնարավոր է՝ իսկապես չհասցնենք... Ոչինչ, մտածեցի՝ որպես վերջին տարբերակ՝ տեղափոխվելու նախորդ գիշերը չեմ քնի, կհասցնեմ։ «Ձեզ մի գիշերն էլ չի փրկի»,– շարունակում էր գուժել մայրս,– ձեզ նույնիսկ մի քանի գիշերը չի փրկի արդեն»։
Վերջին երկու գիշերը համարյա չքնեցի։ Բայց, ինչպես մայրս էր կանխատեսել, դա էլ չփրկեց։ Բեռնատեղափոխման մեքենան արդեն կանգնած էր շենքի դիմաց, իսկ մենք դեռ լիքը դասավորելու, տեղավորելու իրեր ունեինք։
Իրերի մի մասը, որ ուզում էինք պահել, վերջին պահին որոշեցինք դեն նետել, բայց մի մասն էլ, որ նախատեսում էինք դեն նետել, վերջին պահին ձեռքներս չգնաց, որ շպրտենք։ Համենայնդեպս, արդյունքը եղավ այն, որ պահվելիք իրերն անհամեմատ ավելի շատ ստացվեցին, քան պատկերացնում էինք։ Միայն արդեն արկղերում տեղավորած ու փաթեթավորած իրերը զննելով՝ տեղափոխողներն աշխատանքը գնահատեցին մոտ հինգ ժամվա։ Դա ինձ ֆանտաստիկ թիվ էր թվում. ախր ի՞նչ պիտի անեին էդքան ժամանակ։ Բայց արի ու տես, որ հենց էդքան էլ տևեց։
Մի կողմից նրանք ամուսնուս հետ դուրս էին տանում լցրած արկղերն ու կահույքը, մյուս կողմից ես ու մայրս, արդեն պանիկայի մեջ ընկած, դասավորում էինք մնացած իրերը։ Ես, իհարկե, սովորության համաձայն, դեռ հավատում էի, որ մինչև նրանց ավարտելը կհասցնենք բոլոր իրերը հավաքել ու տեղավորել արկղերում։ Եթե միայն իմանայի, թե ինչ աստիճանի հեռու էր իրականությունից իմ պատկերացրածը։
Չհասցրինք։ Ճիշտ է, իրեր կային, որոնք ի սկզբանե չէինք էլ նախատեսել բեռնատարով տեղափոխել, քանի որ վախենում էինք վնասելուց ու մտածում էինք՝ հետո մի անգամ էլ տաքսով կգանք, մնացածն էլ էդպես կտեղափոխենք ու կպրծնենք։
Բայց պարզվեց՝ մի անգամ գալն էլ էր քիչ։ Ասենք, ի՞նչ մի անգամ, մենք դեռ երեք օր շարունակ օրը մի քանի անգամ հետ էինք գալիս ու բեռնավորված ճամփա ընկնում դեպի նոր բնակարան։ Ամեն անգամ թվում էր՝ այ, որ մի անգամ էլ գանք, արդեն հաստատ կպրծնենք։ Բայց չէ, վերջը չէր երևում...
Ինչ–որ պահից սկսած ինձ արդեն թվում էր, թե այդ անիծյալ բեռնակրությունը վերջ չունի։ Բայց երրորդ օրն արդեն պիտի բանալիները հանձնեինք, հետևաբար մինչ այդ ուզած–չուզած՝ պիտի հասցնեինք բոլոր իրերը դուրս բերել ու դեռ մեր հետևից էլ մաքրել բնակարանը։
Ես ու ամուսինս մի քանի ժամ հավաքելուց հետո արդեն ուժասպառ եղած, վերջին իրերն էինք տեղավորում, երբ հայտնաբերեցինք, որ վերջում ինչ–որ շատ «անհամատեղելի» իրեր են մնացել։ Գնումների համար նախատեսված մի սայլակ ունեինք, որ ամուսինս ամեն անգամ հետը բերում էր բեռնափոխադրման համար։ Դրա մեջ տեղավորեցինք մնացած համարյա բոլոր իրերը՝ մաքրելու հարմարանքներ՝ մի քանի տարբեր տեսակի ու չափերի ավելներ, խոզանակներ, մաքրելու հեղուկ–մեղուկ, որոշ լոգարանազուգարանային պարագաներ, ինչպես նաև ձեռքի աշխատանքների համար նախատեսված մի մեծ սպունգանման «տախտակ», որը տանելն ամեն անգամ հետաձգել էինք անհարմար մեծ չափի ու միաժամանակ փխրունության պատճառով։ Էդ բոլորն, իհարկե, հեչ, բայց որ ամուսնուս միակ կոստյում–շալվարն էլ էր մնացել կախիչով, արդեն կատակ բան չէր։ Ի՞նչ արած, մտածեցինք, էն մնացած բոլորը կդնենք սայլակում, ամուսինս կտանի, կոստն էլ ես կբռնեմ։ Ճիշտ է, կոստը հանդիսավոր բռնած մարդաշատ փողոցներով քայլելն էնքան էլ հաճելի հեռանկար չէր, բայց դե ուրիշ ճար չկար։
Բայց ու՞ր էր, թե դրանով պրծնեի։ Պարզվեց՝ մեր ավելներից ամենամեծն ու ամենաանբարետեսը որոշել էր համառորեն հրաժարվել սայլակի մեջ տեղավորվելուց... Ոնց դնում ենք՝ ընկնում է, ինչ կողքը հենում ենք՝ չի մնում. կամ տակից է դուրս ընկնում, կամ վերևից։ Մի խոսքով՝ երկարատև փորձերից հետո ստիպված եղանք համակերպվել էն մտքի հետ, որ էդ ավելն էդ սայլակում մնացողը չի։ Իսկ ուրիշ որտե՞ղ պիտի լինի։ Պարզ է. իմ ձեռքում։ Եվ էդպես՝ մի ձեռքումս ամուսնյակիս կոստը վեր պահած, որ գետնին չքսվի, մյուսում՝ ցախավելը տնկած՝ ճամփա ընկանք դեպի պայծառ ապագա։
Ի դեպ, ամուսինս էլ պակաս տպավորիչ տեսք չուներ։ Էստեղ հավաքարարները սովորաբար հենց էսպիսի սայլակների մեջ ավելները դրած ման են գալիս։ Մի խոսքով՝ եթե ես գոնե ինչ–որ անհասկանալի, տարակուսանք առաջացնող տեսք ունեի, ապա ամուսինս՝ իր սայլակով ու ավելներով, շատ որոշակիորեն հավաքարարի էր հիշեցնում։ Նույնիսկ դժվար է ասել՝ մեզնից որ մեկն ավելի շատ իրեն անհարմար զգալու պատճառ ուներ։ Ես, ի տարբերություն նրա, գոնե դասախոս չէի։
Ճիշտն ասած, հույսս դրել էի այն հանգամանքի վրա, որ սա ԱՄՆ–ն է, այստեղ դու տանը չես ու մարդկանց բոլորովին չի հետաքրքրում, թե ինչ տեսք ունես ու ինչ ես անում։ Էստեղ փողոցում մարդիկ ընդհանրապես իրար վրա չեն էլ նայում։ Բայց պարզվեց՝ իմ տեսքն այն աստիճանի ուշագրավ էր, որ նույնիսկ շրջապատի վրա թքած ունեցող ամերիկացիները չէին կարողանում անտարբեր անցնել ցախավելակոստախառը կերպարանքիս կողքով. ամեն քայլափոխի ինձ վրա զգում էի նրանց զարմացած ու հետաքրքրված հայացքները, որոնք, ըստ երևույթին, փորձում էին ինչ–որ տրամաբանական կապ գտնել իմ երկու ձեռքերի պարունակությունների միջև։ Ու էդքանից հետո միակ մխիթարական միտքը, որ մնացել, այն էր, որ ես ԱՄՆ–ում եմ, շուրջս ամերիկացիներ են, ու ինձ համար վերջին հաշվով միևնույն է, թե իմ մասին ինչ կմտածեն էս ամերիկացիները։ Իրենք ինձ ի՞նչ։
Մինչև ինքներս մեզ վրա ծիծաղելով հասանք մեր տան դարպասի մոտ, պարզվեց, որ դեռ պիտի բակում նստած մեր ջահել հարևանուհիների՝ էլ ավելի տնտղող հայացքների տակով էլ անցնենք։ Էդ օրն ինձ մի տեսակ Հայաստանում էի զգում։

Հեղինակ՝ Ուլուանա

Վոլտերա
23.09.2013, 16:58
Տարբերակ 9.
Մի կում մաքուր օդ

– Էստեղից պիտի արդեն ոտքով գնաք,– մեքենան կանգնեցնելով՝ ասաց տաքսիստը,–մեքենաների մուտքն արգելված է։
Շուտով մենք էլ տեսանք դրա մասին վկայող ցուցանակը, որի մեջ՝ գլխավոր տողից ներքև, գրված էր. «Խնդրել, համոզել չկա»։ Հայերը երևի կգրեին «կաշառել չկա», մենք էլ մեր հերթին երևի չէինք հավատա գրվածին։
Պարզվեց նաև, որ մոտակա մայրուղու մոտից մինչև ավանի հիմնական բնակավայրի մուտքը մեքենա վարել թույլատրվում է առավելագույնը ժամում 15 մղոն արագությամբ, որն, ինչպես համոզվեցինք անցնող մեքենաներին նայելիս, ուշադրություն գրավելու աստիճանի դանդաղ էր։

Մուտքից քիչ այն կողմ մի մեծ ընդհանուր ավտոտնակ կար՝ մի տասնյակից մի քիչ ավել մեքենաներով։ Իսկ ծանր բեռով ավան մտնողների համար հենց մուտքի մոտ փայտե հնաոճ սայլակ կար դրված, որի մեջ էլ ցնելով մեր ամբողջ թաշախուստը՝ մտանք ավան։
Բացի բեռնափոխադրման միջոց լինելուց, սայլակը միաժամանակ կարծես ընդգծում էր այն փաստը, որ հենց այստեղ վերջանում է քաղաքակրթության մեզ ծանոթ մոդելն, ու սկսվում մի ուրիշը, որի մասին որոշակի նախնական տեղեկություններ ունենալով հանդերձ՝ դեռ ահագին բան ունեինք բացահայտելու։
Իլանը, որի տանը պիտի մնայինք, խոստացել էր մեզ դիմավորել, եթե մինչև երեկոյան վեցը տեղ հասնեինք։ Իսկ մենք ժամանել էինք վեցից մի քիչ ուշ ու նրան զանգելով՝ իմացանք, որ արդեն գնացել է համայնքային փոքրիկ հավաքույթին, որին մենք էլ կարող ենք մասնակցել՝ մեզ հետ ինչ–որ ուտելիք բերելով (դրա մասին նախապես ասել էր), իսկ եթե չենք բերել, ոչինչ, որպես իր հյուր կարող ենք գնալ։ Ամեն դեպքում ուտելիքը հետներս էր, ու մեզ մնում էր միայն գտնել հավաքույթի վայրը, բնականաբար, իրերը տանը թողնելուց հետո։
Ճանապարհի երկու կողմից, իրար բավական մոտ զույգ–զույգ դասավորված ոչ մեծ փայտե տնակեր էին՝ մեկ կամ երկու հարկանի, յուրաքանչյուրի դիմաց՝ մրգատու ծառերով, հատապտուղների թփերով ու բանջարեղենի մարգերով փոքրիկ այգի։
Մի քանի տունը մեկ փայտաշեն տաղավարներ էին դրված, երեխաների համար փոքրիկ խաղահրապարակներ՝ ճոճանակներով ու սղարաններով, որտեղ ավազաթմբերի վրա խաղալիք բահերով ու մեքենաներով ոտաբոբիկ երեխաներ էին խաղում։
Տան հասցեն գիտեինք, հեշտությամբ գտանք։
Ե՛վ առաջին հարկի, և՛ հյուրերի համար նախատեսված գետնահարկի դռները բաց էին, բայց տանը մարդ չկար։ Մինչ մենք շփոթված կանգնել–մնացել էինք՝ չիմանալով, թե կոնկրետ որ հարկ գնալ, կամ՝ ընդհանրապես ներս գնալ, թե չէ, մեզ մոտեցավ մոտ քառասունն անց սիրալիր մի կին, հետաքրքրվեց՝ արդյոք «Գորտի ճամփա» կոչվող հյուրատունն ենք փնտրում, և դրական պատասխան լսելով՝ ուղեկցեց մեզ դեպի գետնահարկ։ Սկզբում կարծեցինք՝ տանտիրուհին է, բայց հետո իմացանք, որ նա էլ մեզ նման կենվոր է, պարզապես արդեն մի քանի օր է՝ էստեղ է։
Գետնահարկում երկու ննջասենյակ կար. մեկը, որում տեղավորվեցինք, կոչվում էր «Նարդոսի սենյակ», մյուսը, որը մեզ դիմավորող կինը՝ Ռեյչելն էր զբաղեցնում՝ «Դեղձի սենյակ»։ Տուն մտնելով՝ միանգամից հայտնվում էիր նախասրահ–խոհանոցիկում, որն ապահովված էր խոհանոցում ուտելու համար անհրաժեշտ ամեն ինչով։ Միայն գազօջախ չկար։
Տունն ամբողջությամբ ողողված էր զանազան «գորտերով»։ Դրանք մեզ էին նայում դրսի դռան դիմաց դրված արձանիկների, մեր ննջասենյակի պատի լուսանկարի, արձանիկների, փափուկ խաղալիքների, պատին փակցված կոլաժների ու էլի մի շարք առարկաների տեսքով։ Տանտերերը (կամ առնվազն նրանցից մեկը), ըստ երևույթին, գորտերի սիրահար էին ու ջանք չէին խնայել, որ հյուրատունն առավելագույնս համապատասխաներ իր կենդանական անվանը։ Անընդհատ սպասում էի, որ ի վերջո ինչ–որ տեղից կենդանի գորտ էլ դուրս կպրծնի վրաս, բայց էդ մեկը, բարեբախտաբար, տեղի չունեցավ։ Այնուամենայնիվ, ինձ համար այդպես էլ առեղծված մնաց այն ցատկռտոցը, որ նկատել էի դրսի դռան մոտի գորտ–արձանիկների հետևից... Առաջին անգամ տնից դուրս գալիս ինձ թվաց, թե ինչ–որ բան ցատկոտում է արձանիկների հետևում, բայց երբ մոտեցա կենդանի գորտ հայտնաբերելու ոչ այնքան հաճելի ակնկալիքով, միայն դատարկ տեղ հայտնաբերեցի՝ ենթադրելով, որ քայլելիս ուղղակի ինչ–որ մանր քարերի եմ դիպել ու դրանց «ցատկոտումն» եմ զգացել այդ մասում։ Բայց մեկ է, կասկածը մեջս էր մնացել. ամեն անգամ էդ մասով անցնելիս էլի մոտենում էի գորտ–արձանիկներին, ուշադիր զննում դրանց հետևի թեթևակի ցածրիկ հատվածը ու ոչինչ չհայտնաբերելով՝ տարակուսած հետ գնում։
Հյուրասենյակը, որ երկու սենյակներում մնացող հյուրերի ընդհանուր օգտագործման համար նախատեսված փոքրիկ սենյակ էր, նույնպես զերծ չէր մնացել գորտային զարդարանքներից ու ձեռքի աշխատանքներից։ Ընդհանրապես ամբողջ տունը լիքն էր ամենատարբեր տիպի ձեռքի աշխատանքներով ( բոլորը բնական նյութերից), ինչպես նաև դրանց համար նախատեսված զանազան պարագաներով ու նյութերով, որոնց մի մասը ես մեծ հաճույքով կյուրացնեի։ Ակնհայտ էր, որ տանտիրուհին լրջորեն զբաղվում է ձեռագործով։ Որոշ իրերից դատելով՝ նաև ձեռքի աշխատանքի դասընթացներ էր կազմակերպում իր տանը։
Տանը գերակշռում էին փայտե իրերը՝ թե՛ կահույքի, թե՛ դեկորացիաների ու այլ պարագաների տեսքով։ Կահույքը բացառապես փայտից էր ու ծղոտահյուս, միաժամանակ շատ պարզ ու համեստ։ Չեմ կարող ասել, թե ամեն ինչ իմ երազած ձևով էր արված, բայց մի բան հաստատ է. իմ երազած տունը ճիշտ նույն սկզբունքներով կլինի կահավորված ու զարդարված։ Ես, իհարկե, հաստատ գորտերի վրա չէի սևեռվի, իսկ եթե ընդհանրապես որևէ կենդանու նախապատվություն տայի, ապա դա կլիներ կամ ձի, կամ նապաստակ, կամ մի ուրիշ կենդանի, բայց ոչ երբեք գորտ։ Բայց, ինչպես ասում են, ճաշակին ընկեր չկա. հիմա էս մարդն էլ գորտ է սիրում, ի՞նչ կարող ես անել։ Ու էս գորտառատությունն ինձ համար ավելի շատ հետաքրքիր էր, քան նյարդայնացնող կամ տարօրինակ։ Կարևորը՝ կենդանի գորտ չկար։
Ննջասենյակում նաև մի մեծ գրապահարան կար, որում տեղ էին գտել առողջ ապրելակերպի, առողջ սննդի, բնության, բնապահպանության, այգեգործության, ինքնազարգացման, արվեստի, ձեռքի աշխատանքների վերաբերյալ զանազան գրքեր, այլ կերպ ասած՝ կարծես այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է էսպիսի պայմաններում առողջ, ներդաշնակ ու ստեղծագործ կյանքով ապրելու համար։ Բա չմնայի՞ էս տանը, ամբողջ օրն էդ գրքերը կարդայի ու կարդացածս կյանքի կոչեի։ Էլ ի՞նչ է ինձ պետք լիակատար երջանկության համար։
Պահարանում մի քանի տեղական թերթեր էին դրված, մեկ էլ մի թերթ՝ «Դրական լուրեր» վերնագրով։ Փաստորեն, էստեղ նույնիսկ լուրերն են դրական։
Հյուրասենյակում բազմոց կար, հեռուստացույց՝ ֆիլմերի ԴՎԴ–ների հավաքածուով, տարատեսակ խաղեր ու ևս մի պահարան՝ մոտավորապես նույն թեմաներով, ինչ մեր ննջասենյակի գրքերը։
Տանը նաև արագ ինտերնետ կապ կար, որից, սակայն, մենք դեռ նախքան գալն էինք որոշել չօգտվել, որպեսզի հնարավորինս լիարժեք վայելենք մեր քաղաքային առօրյայից կտրված լինելու հաճույքը։ Առաջին անգամն էր, երբ ինչ–որ տեղ մեկնել էինք առանց համակարգչի։
Ռեյչելից իմացանք, որ «Ընդհանուր տուն» կոչվող շենքը, որտեղ պիտի տեղի ունենար փոքրիկ հավաքույթը, հենց այս տան դիմաց է գտնվում։
Բնակիչներն ամեն շաբաթ հավաքվում էին Ընդհանուր տանը, համեղ ընթրիքի շուրջ զրուցում, հաճելի ժամանակ անցկացնում։ Այնտեղ են կազմակերպվում նաև զանազան միջոցառումներ՝ տոների, ծննդյան տարեդարձների և այլ առիթներով։ Այս շաբաթ մեր բախտից ընթրիքն ինչ–ինչ պատճառներով չեղյալ էր հայտարարվել, բայց դրա փոխարեն որոշել էին մի ուրիշ օր ավելի փոքր մասշտաբով հավաքույթ կազմակերպել...

Վոլտերա
23.09.2013, 16:58
Հավաքույթին սեղանների վրա անձեռոցիկի փոխարեն շորի կտորներ էին դրված։ Ուտելիքը խոհանոցում էր, ամեն մեկն իր համար լցնում, բերում էր։ Խոհանոցի մի անկյունում ամբողջական լոլիկներ էին դրված, որոնց միայն նայելիս նոստալգիայի մեջ էիր ընկնում՝ ակամա հիշելով, թե ինչ տեսք ունեին լոլիկները Հայաստանում դեռ մի քսան տարի առաջ։ Լոլիկներին կից գրություն կար. «Անվճար լոլիկներ. ցանկացողները կարող են օգտվել»։ Ես՝ վաղեմի լոլիկամոլս, իհարկե, չէի կարող անտարբեր անցնել այդ ախորժելի ցմփորիկների կողքով։ Էդպիսի անմահական լոլիկ վերջին անգամ չեմ էլ հիշում՝ երբ էի կերել։ Ինձ թվում էր՝ էդպիսի լոլիկներ արդեն վաղուց չեն լինում։
Շուտով հասկացանք, որ տեղացիներն ընդհանրապես չեն օգտվում թղթե անձեռոցիկներից, գրեթե չեն օգտագործում ցելոֆանե տոպրակներ (կարծես միայն աղբամաններում), խուսափում են քիմիական բաղադրությամբ նյութերից՝ օգտագործելով միայն բնական, օրգանական, էկոլոգիապես մաքուր ու ռեսուրսներ խնայող նյութեր՝ տնական, թե խանութից գնված։ Նաև անընդհատ նորանոր ուղիներ են փնտրում էներգիայի ու բնության ռեսուրսների հնարավորինս արդյունավետ ու մինիմալ օգտագործման համար։ Իհարկե, մեզ՝ քաղաքակիրթ բարբարոսներիս համար և՛ ննջասենյակում, և՛ խոհանոցում դրված էին թղթե անձեռոցիկներ, բայց տարբեր առիթներով համոզվեցինք, որ բնակիչներն իրենք չեն օգտվում դրանցից։
Բոլոր տների տանիքներին արևային մարտկոցներ կային, ու բնակիչների ծախսած էլեկտրաէներգիայի մի մասը դրանք էին ապահովում։ Այգիներում էլ մի քանի «արևային ջեռոց» նկատեցինք։
Ուշ երեկոյան տանտերն իջավ գետնահարկ՝ մեզ հետ ծանոթանալու ու մեզ ավանի անցուդարձին, պայմաններին ու առօրյային ծանոթացնելու։ Ասաց, որ կարող ենք նախաճաշել՝ օգտվելով սառնարանում եղած բնական, օրգանական ու տնական սննդամթերքից, ինչպես նաև այգու բարիքներից։ Իսկ ճաշ պատրաստելու համար պետք է օգտվեինք Ընդհանուր տան խոհանոցից։
Ընդհանուր տունը նախատեսված էր համայնքի ամենատարբեր ոլորտի հետաքրքրություններն ու անհրաժեշտությունները բավարարելու համար։ Երկու հարկանի ոչ այնքան մեծ այս շինությունը ներառում էր ընդարձակ ու հարմարավետ խոհանոց, ճաշասրահ, հաճելի գրադարան–ընթերցասրահ, խաղասենյակ, լվացքատուն, բիլիարդի ու թենիսի սրահ, ինչպես նաև մի սենյակ՝ բազմաթիվ պահարաններով, որտեղ բնակիչները պարբերաբար դնում էին իրենց պետք չեկող, բայց պիտանի իրեր, որպեսզի ցանկացողները վերցնեն։
Ընդհանուր տան դուռը, ինչպես որ ավանում ցանկացած այլ դուռ, գիշեր–ցերեկ բաց է բոլորի համար, և ցանկացած մարդ՝ լինի բնակիչ, թե այցելու, ազատ է այնտեղից օգտվելու։ Իհարկե, կան բաներ, որ միայն բնակիչների համար են, օրինակ՝ այնտեղ ճաշ պատրաստել կարող է ցանկացած մարդ՝ օգտվելով գազօջախից, ամանեղենից և խոհանոցային այլ պարագաներից, սակայն սննդամթերքը նախատեսված է միայն համայնքային հավաքույթների համար։ Բնակիչներն ամսական որոշակի գումար են վճարում Ընդհանուր տան և մի շարք այլ ծախսեր հոգալու համար։ Ամեն դեպքում էնտեղ ոչ ոք չի հսկում, թե ով եկավ, ինչ արեց. ամեն ինչի հիմքում փոխադարձ վստահությունն է։
Բնակիչներից յուրաքանչյուրը շաբաթական չորս ժամ հասարակական աշխատանք է կատարում համայնքի համար։ Ամեն մեկը զբաղվում է էն գործով, որից լավ գլուխ է հանում։ Օրինակ, համայնքային հավաքույթների համար ճաշերի պատրաստումը հիմնականում մի խումբ կոնկրետ կանանց պարտականությունն է, որոնք համեղ պատրաստել գիտեն։
Բացի սեփական փոքրիկ այգիներից, ավանում կա նաև մեծ ընդհանուր հողամաս, որտեղ աշխատում են հիմնականում բնակիչներից մի քանիսը, բայց դրամական ներդրում անում են գրեթե բոլորը, այսինքն՝ բոլոր նրանք, ովքեր ցանկանում են օգտվել բերքից։ Մեզ ասացին, որ էնտեղ գործում է նաև «Քաղիր ինքդ» կոչվող ակցիան, որի ժամանակ ցանկացած մարդ կարող է որոշակի գումարի դիմաց իր համար որոշակի քանակությամբ բերք քաղել։ Մեր հաշվարկների համաձայն՝ բոլոր առումներով ձեռնտու էր, որովհետև նախ շուկայականից էժան էր, օրգանական, և հետո՝ շուկայի օրգանականից անհամեմատ ավելի համեղ։
Մենք էլ որոշեցինք օգտվել այդ շրջանում ընթացող մորու բերքահավաքից։ Երբ ցանկապատի դռնից ներս մտանք, մի քանի կանայք իրենց երեխաների հետ հավաքված էին մուտքի մոտ դրված փոքրիկ սեղանիկի մոտ։ Մտածեցինք՝ երևի պիտի իրենց մոտենանք, ասենք՝ ինչքան ենք ուզում քաղել, քաղելուց առաջ կամ հետո գումարը վճարենք, գնանք։ Բայց նրանք ոչ միայն մեզ վրա ընդհանրապես ուշադրություն չդարձրին, այլև շուտով ամաններն առան ու հեռացան դեպի մորու թփերը։ Շվարած կանգնել էինք՝ չիմանալով, թե ում դիմենք, ինչ անենք։ Հետո նկատեցինք փակցված ցուցանակը, որի վրա գրված էր, թե որ մասերից պիտի քաղենք, որքան բերքի համար որքան պիտի վճարենք, որտեղ են դրված քաղելու համար նախատեսված ամանները և թե որ ամանում է պետք դնել... փողը... Այսինքն՝ մեզ ոչ ոք չէր էլ ստուգելու. ինչքան կքաղես, ինչքան կվճարես, կամ ընդհանրապես կվճարես, թե ոչ՝ թողնված է քո խղճին։
Ինձ թվում է՝ ամենահաճելի զգացումներից մեկն այն է, երբ քեզ վստահում են՝ առանց ճանաչելու։ Մի կողմից դու գիտես, որ չես չարաշահի այդ վստահությունը, մյուս կողմից գիտակցում ես, որ քեզ վստահողն, ախր, չգիտի դրա մասին, ու որ իրականում ոչ բոլորն են արժանի նման վստահության, վստահողը նույնիսկ չգիտի՝ ում է վստահում, բայցևայնպես, վստահում է։ Եվ հենց այդ «բայցևայնպեսի» մեջ է ամբողջ հմայքը։ Ու քաղաքակիրթ թոհուբոհից կտրված այս փոքրիկ դրախտում գտնվելով՝ մի տեսակ չես էլ կարողանում պատկերացնել, որ որևէ մեկը կարող է հանդգնել դավաճանել այդ վստահությունը՝ խախտելով համատարած ներդաշնակության մթնոլորտը։
Էստեղ կյանքի ռիթմը լրիվ այլ է։ Ակամա մոռանում ես էն տենդագին շտապողականության մասին, որ Նյու Յորք Սիթիի բնորոշ դեմքն է։ Մարդիկ էստեղ ապրում են իսկապես մարդկային կյանքով՝ առողջ, ակտիվ, միաժամանակ՝ հանգիստ, իրենք իրենց ու բնության հետ ներդաշնակ, ու կարծես իրենք իրենց կամ աշխարհին ապացուցելու բան չունեն։ Անհրաժեշտության դեպքում օգտվում են իրենց ապրելակերպի սկզբունքներին չհակասող ժամանակակից տեխնոլոգիաներից՝ միաժամանակ դրանց գերին չդառնալով։

Նյու Յորք նահանգի Իտակա քաղաքում գտնվող էկո–ավանը հիմնվել է տասնյոթ տարի առաջ և կազմված է երեք առանձին թաղամասերից, որոնցից ամեն մեկն իր Ընդհանուր տունն ունի և մի շարք փոքրիկ առանձնահատկություններ։ Երրորդ թաղամասը նոր է կառուցվում ու մի փոքր տարբերվում է մյուս երկու թաղամասերից և՛ արտաքին տեսքով, և՛ տների կառուցման սկզբունքներով։
Էկո–ավանում մշտապես զանազան ուսումնական ծրագրեր, դասընթացներ ու վորքշոփներ են կազմակերպվում ավանի ամենատարբեր մասնագետների կողմից, որոնց կարող են մասնակցել ինչպես բնակիչները, այնպես էլ ցանկացած մարդ։
Ավանը ամսական ժողովներ է գումարում, որոնց ժամանակ ցանկացած բնակիչ կարող է առաջարկ անել։ Առաջարկները դրվում են քվեարկության, բայց նույնիսկ եթե մի հոգի դեմ է լինում, այն չի ընդունվում։ Նման դեպքերում առաջարկը սկսում են մշակել, բարեփոխել՝ փորձելով ընդունելի դարձնել բոլորի համար։ Ու հաճախ վերջնական տարբերակն ընդունվում է։
* * *
Էկո–ավանից վերադառնալուց հետո ամեն անգամ ձեռքս խոհանոցի անձեռոցիկին տանելիս տատանվում եմ. ինձ իսկապես անհրաժե՞շտ է էս պահին էս թղթի կտորը, թե՞ կարող եմ առանց դրա յոլա գնալ։ Պարզվում է՝ մեծ մասամբ լրիվ հանգիստ կարող եմ ու կարող էի յոլա գնալ, մինչդեռ տարիներով ապրել եմ՝ խոհանոցումս երկու տարբեր հաստության թղթի ռուլոններ պահելով ու երկուսն էլ միշտ անխնա, առանց մտածելու օգտագործելով ամեն ստից բանի համար՝ չգիտակցելով, թե ինչքան ռեսուրսներ եմ անտեղի վատնում։ Ինչպես էս թղթի, էնպես էլ մի շարք այլ կենցաղային պարագաների առատությունն ու հասանելիությունը, բացի բնության ու մեր անձնական ֆինանսական ռեսուրսները սպառելուց, նաև մեզ սարսափելի անճար, ալարկոտ ու անփույթ է դարձնում։ Բոլորովին էլ կենսական անհրաժեշտություն չներկայացնող բազմաթիվ իրեր կամաց–կամաց դառնում են էդպիսին։ Մենք ինքներս ենք դա թույլ տալիս՝ ակամա դրանց գերին դառնալով։

Հեղինակ՝ Ուլուանա

Վոլտերա
23.09.2013, 16:59
Տարբերակ 10.
Ֆալաք

Երկնահաս երազանքներ բոլորս էլ ունենք, բայց ես երազում էի, որ նրա երազանքները չիրականանան: Ես երազում էի ցնծալ մի մարդու անհաջողության վրա, ում սիրել եմ:
Ինչքան էլ հմուտ լինես կանանց գրավելու հարցում, միևնույնն է` կհայտնվի նրանցից մեկը, որը պատանդ կվերցնի գիտակցությունդ, կավիրի երազանքներդ ու կհեռանա առանց ցտեսություն ասելու:
Ես լամպարով սեր չեմ փնտրել: Սովորաբար սերը այցելում է այն ժամանակ, երբ դու պատրաստ չես, իսկ երբ պատրաստ ես, սիրտդ համառորեն չի ավետում նոր սիրո մասին, և ստիպված ես բավարարվել պատրանքներով և հուշերիդ փշուրներով:
Նա լեզվագար , խռովարար և սրտերը ծվեն-ծվեն անող մի արարած էր: Ես` մելանխոլիկ, հանգիստ ... մի խոսքով, նրա հակատիպարը:
Տարիներ առաջ ես նրան առաջին ագամ տեսա համալսարանում: Ես կանացի ոտքերի գիտակ էի և մաղձոտել էի համասփյուռ անճոռնի ոտքերի առկայությունից: Կացությունը փոխվեց, երբ տեսա այն ոտքերը, որոնց մասին հինավուրց ժամանակներից երազել էի:
Պատանեկան հիմար մարմնասիրություն էր: Երբ ոտքերից հետո սկսեցի զննել նրան ամբողջությամբ, ինձ զգացի այնպես, ինչպես մի հողածին իրեն կզգար աստվածուհու ներկայությամբ. երկար մեջք, արիստոկրատ ձեռքեր, խորամանկ աչքեր, նուրբ քիթ, բարակ շուրթեր ու երկար-երկար գանգուր մազեր: Շատ բարձրահասակ էր: Ես, որ փարթամ կաթնագեղձերի սիրահար էի, այնքան էի տարվել նրա անմարդկային գեղեցկությամբ, որ ուշադրություն չէի դարձնում նրա 0,5 համարի մանդիլին:
Ես արդեն կազմել էի նրան գրավելու ստվերագիծը , երբ հանկարծ իմացա, որ ընկեր ունի:
Այդ ընկերոջը ես պատրաստ էի իսպառ հոշոտել, բայց որոշեցի սպասել: Երեք տարի անց ես պատահականորեն իմացա, որ նրանց սերը խունացել է , և իմ աստվածուհին հրաժարվում է շփվել այդ տղայի հետ: Ես երեք տարի սպասել էի այս պահին, սպասել հավատով, աղոթել, որ հնարավորություն ունենամ գրավել նրան: Եկել էր ժամանակը զոդվելու: Բայց ես ոչինչ չհասցրեցի անել. նա ինքը սկսեց սիրախաղը: Նա ինձ նկատեց և դիվանագիտական մի քանի ձեռնածություն գործի դնելով` իրավիճակը հասցրեց նրան, որ ես նրան մեքենայով տուն տարա: Իմ երջանկությանը սահման չկար: Սա աներևակայելի հաղթանակ էր: Իմ սիրած աղջիկը սիրահարվել էր ինձ:
Ամեն ինչ հուշիկ քայլերով գնում էր դեպի ամուսնություն: Իհարկե, լինում էին փոքրիկ գժտություններ ու խմորումներ, բայց մենք կարողանում էինք դրանք հաղթահարել: Ձմռանը ես ավտովթարի ենթարկվեցի: Ջարդել էի ոտքերս, ծամելիքս ու մի քանի ող: Իմ ցավերը ինձ զնդանել էին հիվանդանոցում, հետո տանը: Ինձ մի քանի ամիս էր պետք ապաքինվելու համար: Հետո պարզվեց, որ նա չի պատրաստվում ինձ օրերով չտեսնել, և նրան այդպիսի ընկեր պետք չէ: Երկու-երեք այցելությունից հետո ես նրան այլևս չտեսա: Նա հեռախոսով մեծ բեմադրություն կազմակերպեց, ինձ հունից հանեց, նեղացավ ու այլևս չզանգեց և ոչ էլ իմ զանգերին պատասխանեց:
Ես հասկանում էի, որ նա մատնության ուղին է բռնել, բայց խակամիտի պես զանգում էի:
Երևի հոգնել էր զանգերիցս , և մի օր որոշեց պատասխանել զանգիս: Ավելի լավ է ` չպատասխաներ: Նա նախանձելի սառնասրտությամբ ասաց, որ չի ուզում ինձ տեսնել, չի ուզում ինձ լսել և որ այլևս ինձ չի սիրում: Նա հայտարարեց, որ ինքը երջանիկ է լինելու իր ապագա ամուսնու և երեխաների հետ:
Ես հետո միայն հասկացա, որ նա ուղղակի ուզում էր ինչքան հնարավոր է շուտ ամուսնանալ: Նա ուներ քույրիկ, որը այդպես էլ չեր ամուսնացել, և նա վախենում էր կրկնել քրոջ ճակատագիրը: Ինձնից հետո նա շատ ընկերներ փոխեց: Բոլորին արեց նույն խոստովանությունները ու նույն գեղեցիկ խոսքերը նվիրեց նրանց: Բայց երբ նա զգում էր, որ այդ ընկերը մոտակա 1-2 տարին չէր պատրաստվում ամուսնանալ իր հետ , առանց երկար-բարակ բացատրությունների թողնում էր նրան ու շարունակում իր դեգերումները: Նա իր գլխին այքան անեծք էր հասցրել հավաքել, որ երևի թե Ստալինն իր կենդանության օրոք այդքան չէր նզովվել: Ես նրան սիրում էի և պատրաստ էի ներել: Ես սպասում էի, որ նա կվերդառնա ինձ մոտ: Վերջապես նա գտավ մի ապուշի, ով երկու շաբաթ իր հետ շփվելուց հետո ամուսնության առաջարկ արեց իրեն: Նա Ֆրանսիայում ապրող հայ գեղջուկ էր, որը եկել էր Հայաստանից ազնվատոհմ էգ տանելու : Աստվածուհու ծնողներն էլ երկաթյա տրամաբանությամբ եկել էին այն եզրահանգման, որ եթե Ֆրանսիայից է, ուրեմն քաղաքակիրթ տղա է: Երևի իրենք էլ էին հոգնել իրենց աղջկա սիրատոչոր արկածներից և առանց պերճախոսությունների ընդառաջեցին իրենց աղջկա քմահաճույքին և ուղարկեցին նրան հոգով հովիվ էմիգրանտի սեռական քաղցը բավարարելու և նրա անճոռնի ցեղին փոքր-ինչ գեղեցկություն հաղորդելու:
Մեկ տարի անց նրա եղբորից իմացա, որ աղջիկ է ունեցել: Հետո երևանաբնակ նրա ընտանիքը դուրս մնաց իմ տեսածիրից: Ես շարունակում էի նրան սիրել տարածության վրա և հեղձուցիչ երազներ տեսնել նրա մասին, մեր չկայացած սիրո մասին: Անցան ևս մի քանի տարիներ:
Ծննդյանս օրն էր: Ընկերներիցս մեկը զանգահարեց և մի հրովարտակ կարդաց, թե երեկոյան պետք է լինեմ երևանամերձ անառականոցներից մեկում, որտեղ ինձ անակնկալ է սպասվում:
Ես նրա այդ բառաչին պատասխանեցի, որ խորը զզվանք ունեմ մարմնավաճառների նկատմամբ: Նա ինձ նենգաբար մեղադրեց ճողոպրելու մեջ, մի քանի կինտոյական հնարք գործի դրեց և ստացավ իմ համաձայնությունը: Ես`մաքրակենցաղ տղամարդս, տանել չէի կարողանում իրենց մարմինը վաճառող հավերժահարսներին, բայց գնացի:
Հասարակաց տանը ես տեսա իմ իգամոլ ընկերոջը, որն ինձ հայտարարեց, որ իմ ծննդյան նվերը սպասում է ինձ աջից երրորդ սենյակում: Ես գնացի այդ սենյակ, որտեղ իր հերթական հաճախորդին էր սպասում իմ երբեմնի աստվածուհին: Ընկերս չգիտեր, թե նա ով է եղել ինձ համար: Ճակատագիրը իմ սիրած աղջկան հետ էր բերել Հայաստան: Նա ճակատագրից առաջ էր ընկել, ինչի համար էլ ստացել էր իր բաժին պատիժը:

Հեղինակ՝ Baltazar

Վոլտերա
23.09.2013, 17:01
Տարբերակ 11.
Քաղաքի մեկ օրը

Ես նրա մասին չեմ իմացել ինչ- որ մեկի խորհրդով կամ ինչ- որ մեկից: Ինձ միշտ թվացել է, թե նրան միշտ էլ ճանաչել եմ: Նույնիսկ նախկին կյանք կոչվածում, եթե իհարկե կա նման բան: Պատկերացրեք. ես` որպես արական սեռ, իմ մտքում միշտ ունեցել եմ կնոջ մի կերպար, մոդել, որին իդեալականացրել եմ, և հանկարծ, օրերիցս մեկում, որը ոչնչով չէր տարբերվում մյուսներից, հանդիպում եմ նրան, ում շուրջ էլ կառուցել էի այդ մոդելը: Չնայած մեր միջև տարիքային ահռելի տարբերությանը, շատ հարազատ բաներ եմ գտնում նրա մեջ: Նա իր երգերով սերմանել է իմ մեջ X մոլորակի գաղափարը… որտեղ մարդիկ բնույթով են տարբեր, ոչ՝ ցուցադրաբար…
Նա այն եզակի կատեգորիայի մեջ մտնող մարդկանցից է, ում չես գտնի մարդաշատ վայրերում, չես նկատի աղմկոտ միջավայրերում: Նրանց պետք է ուղղակի զգալ, ընկալել… Որքան էլ դա ձեր մոտ ճիշտ կամ սխալ ստացվի…
***
1999 թվական, Լոս Անջելես: Հայ համայնքի համար կազմակերպած հերթական համերգներից մեկին էի ներկա… Ինձ համար ձանձրույթի պիկին պիտի քնեի դահլիճում, երբ հայտարարեցին Լիլիթ Պիպոյան անուն- ազգանունը: Բեմ բարձրացավ գանգուր, սև մազերով բարձրահասակ մի կին` ակնհայտորեն տարբերվելով նախկինում բեմ բարձրացած արտիստներից: Մութ բեմը ընդգծում էր նրա եզակիությունը: Այսինքն` անսկիզբ-անվերջ բեմի կենտրոնում միայն նա էր` առանց բեք վոկալիստների կամ նվագախմբի, ու դա էր նրան ահռելի փայլ տալիս: Ու երգեց Կոմիտաս… Սառը օդ եկավ իմ ուղղությամբ: Կեղծավորության մթնոլորտը փշրվեց ապակու նման ու նա ինձ, կողքինիս, բոլորին հավաքեց: Ապշեցուցիչ հանգստությամբ երգում էր ու ես սարսռում էի: Ինչպե՞ս կարող էի չնկատել: Նա վայրի է… Վայրի, միևնույն ժամանակ extremely կանացի ու հայ կնոջ իդեալ- կերպար: Նրանով ես սկսեցի ճանաչել ինձ… Դա հետո…
Վերադարձա Հայաստան: Լիլիթ Պիպոյան կերպարը մնաց իմ մեջ տպավորված: Օդանավում փչացած նվագարկչի նման անընդհատ «Վայ, վայ, վառվում եմ, հալվում եմ»-ն եմ կրկնում ու անընդհատ մտքիս է գալիս նրա նույնչափ վայրի ժպիտը բեմը լքելիս:
Ես այն մարդկանցից եմ, ովքեր որքան էլ խոսեն մեկի հետ, ամենավերջում մնում են այն կերպարի մեջ, որով ներկայացել են առաջին անգամ:: Թերություն է, թե առավելություն` ես չգիտեմ, այնուամենայնիվ, դա եմ:
Մելոման… ես չեմ, սակայն ձայնասկավառակները թուլությունս են: Ոչ մի չափի գումար չեմ խնայում ձայներիզներ գնելու համար, ոչ առաջ, ոչ էլ հիմա: Ես ապրել եմ ու շարունակում եմ ապրել Երևանում: Թամանյանական Երևանում` այն, ինչ կա: Չոր, ցամաք, ճարտարապետական Երևանում: Լիլիթի վառվել- հալվելը հասցրել էի մոռանալ: Որքան էլ դա տպավորիչ լիներ, ես երիտասարդ էի` նորաձևության կենտրոնում: Նորանոր հոսանքներ, ոճեր, ճաշակներ ձեռքիս տակով էին անցնում: Բայց ուղեղումս կար մի կետ, որն ազգայինն էր, մնայունն էր: Եվ ահա հայտնվում է նա իր հորիած Երևանով` վարակելով ինձ նոր քաղաքային շնչով: Քաղաքի մեկ օրը… Նույնիսկ հիմա ինձ թվում է, որ այդ նկարում նա մենակ չէ. Նրա կողքին կա ևս մեկը…. Երևի կին… Երևի Մուսան… Իմ հիվանդ երևակայության արդյունք` Մուսան: Կարմիր երանգները տրենդային դարձան իմ ներսում: Սովոր էի նույն երգերը լսել տասնյակ անգամներ` առանց բառերի իմաստն ու ենթատեքստերն ընկալելու, սակայն մեծագույնը նրա լուսանկարն էր, որը շենշող էր: Մոդայի առումով չգիտեմ, սակայն խորը ներսումս ես սիրահարվեցի դրան: Հիշում եմ, երբ գտել էի այդ ձայներիզը, կինո-Մոսկվայի դիմացի նստարաններից մեկին անհանգիստ նստած ուսումնասիրում եմ այն` կարծես ազգային գանձի տեր լինեմ: Ես սիրում եմ հանդիսավորություն տալ նման դեպքերին, որոնք անմոռանալիության էֆֆեկտ են տալիս: Հուզված էի այնքան, որ կարող էի լաց լինել, բայց զսպում էի` ակամայից փայլ տալով ակթարթին:
Երգերն ուղղակի երգեր էին` յուրօրինակ, միգուցե և անհասկանալի: Եվ այդ ամենը` լուսանկարները, բառերը, նոտաները, ընդհանրապես, տրամադրվածությունը վերջնական շտրիխներ էին տալիս մտքիս` Լիլիթ կերպարին, որը միգուցե և տարբեր էր իրականից:
Միօրյա քաղաքի բնակիչ Լիլիթը հաճախ էր դառնում իմ տարասցենար պատմությունների հերոսուհին, սևազգեստ ու կեղծիքից զուրկ. մաքուր արվեստ… քայլող արվեստ.
Էդ բոլոր ցնորական պատմություններն ունեին մեկ ընդհանուր ավարտ` իմ ու Նրա հանդիպումը քաղաքում՝ Երևանում, որը գուցե բնավ էլ չկար, բայց կար միաժամանակ: Պատմություններն ընդհատվում էին, քաղաքը գալիս էր թամանյանական բնույթին առավոտյան ութին` զարթուցիչի ձայնին զուգահեռ…
Ինչևէ…
Քաղաքի մեկ օրը.
Գլուխ 1. Ժամացույցների մասին
Ժամացույցները միշտ նյարդայնացնում են ինձ. Անընդհատ շտապելու զգացողություն եմ ունենում: Վերացրեցի դրանք սենյակիցս, ազատեցի ուղեղս չխկչխկոցից ու սկսեցի գրել սա` որպես անկեղծ խոստովանություն: Քիչ մարդիկ կան, ում անունն անգամ մտքովդ անցկացնելիս հստակ մի երևույթ ես պատկերացնում: Ես ինքս ինձ այդ շարքի մեջ Չեմ պատկերացնում, բայց ես, Փառք Աստծո, գիտեմ մարդկանց, ովքեր այդ շարքում եմ: Նրանք ինձ «թասիբի» են գցում (անհամապատասխան բառի համար կներեք) ու ես ոնց որ ձգվեմ առաջ, ձեռքս մեկնեմ առաջ, հասնեմ գագաթին: Բայց մեն- մենակ ինձ անզոր եմ զգում… բառի բուն իմաստով` անզոր:
Օրը.. 24 ժամ էմոցիաներ, գույներ` ամեն մի ժամը, ասելիք, արվեստ: Իմ մեջ օրը ալտեր-զգալու զգացողությունը նոր եմ գտել: Դա նոր հոգեվիճակ է` ճառագայթի նման, որի սկիզբը եղավ այդ օրը, երբ տեսա Նրան…
Յուրօրինակություն է մտքում տեսնել նրան` քաղաքի փողոցներով քայլելիս, իր մտքերին քաջատեղյակ լինելով, տեսնելով ամեն քայլը, ամեն ակնթարթը, երբ կուղղի մազերն ու կիսապաշտոնական սև հագուստը կփռփռի քամուց: Քայլում է` ապագան իրենով արած, ուղղելով թևքերը, անցորդներին հասուն ժպտալով ու անհետանալով ամբոխի մեջ:
Իսկ ես աչքերով ուղեկցում եմ նրան խուզարկուի նման այսուայն կողմ` ականջալուր լինելով յուրաքանչյուր հոգոցի, որը նոտա է դառնում օդում, ամեն մի ոտնաձայնի, ամեն մի դիմախաղի… Ամեն մեկը` մի մեծ high fashion:
Օրը մթնում է… Նա էլ չկա: Ինքս ինձ մոլագար եմ զգում, ինքս իմ մեջ վտանգ եմ տեսնում, ու փորձում եմ կիլոմետրերով հեռու մնալ նրանից ու բոլորից` մարդկանից, քաղաքից, ինձնից: Փակված եմ սենյակում, իսկ նա ժամերն է նկարագրում` իր զգացմունքներին տեղի տալով: Անսպասելի ավարտվում է երգը, անսպասելի մարում եմ և ես… Անցավ ևս մի օր … Զգացմունքները խեղդում են ինձ: Օրն է արտասովոր…
Գլուխ 2. Քաղաքի մասին
… Անտես զգում եմ ինձ ազատ սիրտս մաշող թախծից: Երբեմն ականջակալներով հնչող միօրինակ ու սպառված երգերից բացի կա նաև այլ բան, որը հնարավոր չէ նկարագրել բառերով: Երբ դուրս եմ գալիս տնից, գնում նոր օրվան ընդառաջ, շնչում եմ սառը օդը, բայց չեմ մրսում:
Ականջիս է հասնում քաղաքի բարևը:
Նա էլ մարդկանց նման քնում է, արթնանում, խոսում: Նրա ձայնն եմ լսում. մեքենաների ազդանշաններ, անսովոր աժիոտաժ, շտապող մարդկանց բվվոց, լաց լինող երեխա, քամուց շարժվող տերև: Պահեր են գալիս, երբ քաղաքն ամենամտերիմ ընկերս է դառնում, քանզի նրա ձայնը հանգստացնում է ինձ, ուժ տալիս…
Հիշում եմ, երբ մի անգամ դպրոցում ազատ թեմայով շարադրություն հանձնարարվեց սեպտեմբերին, համարյա բոլորը գրել էին ամռան, արձակուրդների և այլնի մասին, ես իմ շարադրությունը վերնագրել էի «ՔԱՂԱՔՈՒՄ»: Ես անկեղծացա, նույնիսկ գռեհիկ միտք գրեցի, իբր ես ամուսնացած եմ քաղաքի հետ, ու մենք շատ երջանիկ ենք միասին: Չեմ կարող բացատրել` ինչ էմոցիաներ եմ ունենում քաղաքում հայտնվելիս…
Քաղաքն էլ ունի աչքեր, սերեր, վիշտ: Նա ոճեր է փոխում, գեղեցկանում, անգամ չափից շատ: Քաղաք կա համեստ է, քաղաք էլ կա` անճաշակ: Քաղաքն էլ զարկերակ ունի, որն ուղղակի զգալ է պետք:
Ես սիրահարված եմ և՛ ՆՐԱՆ, և՛ քաղաքին… Քաղաքն իմ կրոնն է: Գուցե այն բնավ էլ չկա, միգուցե այն, ինչ կարդում եք հիմա ցնորական է, սակայն եթե նույնիսկ այդպես է, ցնորականը հիանալի է: Առաջին անգամ նրա երգերով քաղաքը պատկերացավ իմ մտքում որպես մարդ… ում աչքերում փայլ կա: Վերերկրային արարած, ով բացարձակ նման չէ շրջապատողներին` ուրիշ մոլորակից, ուրիշ պատմությունից: Մեծ ու զգացմունքային ճնշում ինձ վրա, որին երբեմն չեմ կարողանում դիմանալ: Ցանկանում եմ փախչել քաղաքակրթությունից հեռու, փակվել իմ որջում ու սպանել բոլորին, ովքեր կան մտքումս: Հետո ոտքի եմ կանգնում, հայտնվում նոր շուքով, բարձրանում ինքս իմ աչքին ու դուրս գալիս փողոց` պայթեցնելով բոլորի աչքերն իմ մտքերով, իմ սերերով, կլոններով, ում բնօրինակների աչքերը սովոր չեն հետևելու ինձ, սակայն մտքում համբուրում են մարմինս: Վայրիվերումներին հետևում են անճոռնի սուրանկյուն շենքերը: Անգույն ու հպարտ շենքերը, որոնք ճաշակ են թելադրում, գոռոզություն ճառագում աջուձախ: Ինձ տոն տվող քաղաքն, այո, գոռոզ է…
Գուցե այս ամենը հորինվածք է, գուցե ես եմ մեր քաղաքը հորինել ու անվանել՝ Երևան:
Գլուխ 3. Ազգայինի մասին
Օրերը հաջորդում են մեկմեկու: Տարերք – աշուն: Հոկտեմբեր 1, 2, 3, 4… Դեղին շղթա` կազմված թվերից, որ փաթաթվել վզիս՝ խեղդում են: Մարդիկ անուշադիր են, թույլ արհամարհական հայացք են նետում վրաս ու շարունակում քայլել: Հեռվում գորշ կանաչավուն երանգներ են: Անձրև էր եկել ու օդը նման գույն է ստացել: Թե՞ դա իմ աչքին է լոկ երևում: Հանկարծ կանաչը փոխակերպվեց արևելյան միջավայրին բնորոշ դեղինով, որը հանդարտ, իր մեջ կլանելով գոռոզությունը, հանդիսավոր մոտենում է ինձ: Քիչ է մնում, հիմա դեղնակարմրավուն մրրիկը կուլ կտա ինձ: Ես հիպնոսացել եմ, նման դեպքերում կարող էի վախից անէանալ օդում, բայց սա այդ դեպքը չէ: Ես կանգնել եմ փողոցի կենտրոնում ու սպասում եմ պայթյունի. դեղինի ու սևի պայթյունի: Դա լուռ պայթյուն էր, անձայն… Այնպես, որ ոչ ոք չզգաց իմ վերացումը նրանց շարքերից…
Արևելյան մոտիվները գրոհել են ներսս… Զարմանալի է` ես երաժշտությամբ հետ եմ գնում, Արևմուտքից տեղափոխվում եմ Արևելք, որովհետև ավելի հարազատ բաներ եմ գտնում. հին պատմություններ հիշողությանս մեջ: Լուսանկարներս ինձ փոխադրում են անցյալ ու միևնույն ժամանակ կրակում առաջ: Հսկայական անդիմադրելի ուժ եմ գտնում այդ փոխակերպումից, ինձ անկասելի եմ զգում: Ես անձնապես չունեմ անցյալ, իմ երակները պատռվել են, արյունը միախառնվել նախնիներիս արյանը: Քաղաքի վեհությունը չեմ մոռացել, միահյուսել եմ հինն ու նորը: Ամեն քարը, ամեն անգույն հայացքը թվում է հարազատ: Նույնիսկ մարդիկ, ովքեր քայլում են փողոցով` զուտ իրենց փուչ գոյությունը ցույց տալու համար, դարձել են ցանկալի: Նրանք շնչում են գույներով, երգեր են երգում, պարերով են ապրում: Իսկ ես խելագարի նման հիանում եմ նրանցով: Քաղաքը դարձել է արևի տուն, չկա մռայլություն, չկա ոչ մի կեղծիք: Արևմուտքի սառնությունից կտրուկ անցնելով Արևելքի ջերմությանը` անցնում եմ իմ ճանապարհը, ու հայտնվում այնտեղ, ուր պիտի հետո սպառեի իմ հրճվանքը` անկողնում:
Դեղին շերտն անցավ վրայովս, քաղաքը մարեց լույսերը, շուրջս միայնություն տիրեց, շենքերը մուգ սև են, իսկ երկինքը` վառ սպիտակ` հակադրելով երկնայինն ու երկրայինը: Սառը հետանձրևային օդ էր փչում: Ես տենդի մեջ օրհնում եմ Աստծուն` լինելով այս խաչմերուկում… Ազգայինի ու օտարի, սառնության ու ջերմության խաչմերուկում: Եվ չեմ շարժվում տեղիցս: Կարծես չեմ պատրաստվում զիջել իմ տեղը…
Արթնանում եմ ցերեկը, աչքիս վեր բարձրացող հին գորգերի կամիր նախշերն են երևում, ազգային երգեր են թույլ լսվում ինչ– որ տեղից, ու ես զմայլվում եմ այն ամենից, ինչն էթնիկ է, ինչ իմն է… հիմնականն է: …

Վոլտերա
23.09.2013, 17:01
Գլուխ 4. Գեղեցկության մասին
Գորշ քաղաքի վրա խավար է իջել. Կեսգիշերային իրականություն: Երակներս լայնանում են գիշերը, ներսս` տակնուվրա եղած, կարծես սպասում է ինչ–որ շրջադարձային բանի: Բայց չկա ոչինչ. Այդպես ամեն օր: Աչքերս կարմրած են՝ կռվում են գիշերվա հետ: Լուսինը թափանցել է իմ ներս, լուսավորել ամեն ծակուծուկ: Նա գլուխը դրել է սրտիս, լսում է, թե այնտեղ ինչ է կատարվում: Դա է սերը: Ու համատարած խավարի մեջ ինձ է պատկերանում մի քառակուսի, որից անդի անկշռելիություն է, ուր մարդիկ ճախրում են: Ես էլ գրկում եմ նրան ու վեր բարձրանում` պատրաստվելով ցնցող թռիչքի, որին սպասել եմ ողջ կյանքի ընթացքում: Ոգեղեն Նա–ն ժպտում է` համաձայնելով: Հոգին տվեց ինձ ու մենք կտրվեցինք Երկրից… Իմ աննման, տիպ գերազանց, Դու թագուհի ամեն ծականց… Ու կինոյի նման կադրերը հակադրվում են միմյանց` մեր համբույրն օդում, նրա մուտքը իմ որջ, մեր փոխադարձ ժպիտները, իմ հուզվելը նրա կատարելությունից, մեր երակներում հոսող սև արյունն ու զոհաբերումը միմյանց… Պարուրաձև պտույտներից ծածավող մեր մազերը ու շարժումների սահմանափակումը երկրի վրա:
Իմ աննման, յույժ գովելի, Արարեր զիս ողորմելի…
Առավոտյան… ես էլի մենակ եմ, քաղաքն ուշադիր նայում է ինձ, քննում ամեն ինչ ու հիպնոսացած ես դուրս եմ գալիս` նորովի բացահայտելու ամեն ինչ: Ձանձրանում եմ արդեն: Սովոր են աչքերս ամեն ինչի, բայց ես զգում եմ, որ ինչ– որ բան այն չէ: Կամ միգուցե ես ճիշտ չեմ հասկացել քաղաքին… Դա դանդաղ խելագարություն է…
Գլուխ 5. Ցանկության մասին
Ինձ երբեք չեն զարմացրել մարդիկ, բայց ոչ այսօր… Հոկտեմբեր 15. Ոչնչով չտարբերվող մի օր: Սրիկա եմ զգում ինձ, գող–գող աչքերով եմ նայում մարդկանց: Ես չեմ վստահում նրանց, ոչ մի կերպ, ես իմ իդեալներն ունեմ, որոնք փակ են շատերի համար, կամ գուցե և արդեն բացահայտված: Նրանք տրորում անցնում են վրայովս, գաղափարներիս վրա թքած ունեն, ինչը սարսափելի պատկեր է… Մարդիկ հոգնեցրել են ինձ, բայց ոչ այսօր: Քամի… Նա ինձ բերեց մի շշունջ, ձայն, մարդկային ձայն, ապշեցի… «Արյունոտիր շուրթերն իմ…»:
Միայն նա գիտի իմ սերը: Ամենազոր քամին նրա ծառան է, ով հասցրեց ինձ շշունջը… Կարծես ուղեկցում էր ինձ Նրա մոտ: Ես, աչքերս հառած, շնորհակալ եմ լինում, որ վերջապես կգտնեմ Միակին, ու ոգեղենը կփոխակերպվի մարմնականով, ես էլ նրան չեմ սպասի խորշերում, որ չեմ տրվի մարդկանց, գրողը տանի, որ ես վերջապես ազատ կլինեմ ու վեր, վեր, վեր ամենքից ու ամեն ինչից, ես ու Նա…ով մարեց իմ կյանքը, ծիծաղեց ու փախավ: Հիմա ինքն իր գահին է, այլ բարձրության վրա, այլ տարածության մեջ, ում ձուլում եմ հոգիս ու վերանում… Միայնությունից՝ Հավերժություն… Խելագարությունից՝ Խենթություն… Սիրուց` Անզգայացում…
Ես տեսնում եմ ստվերը ու նետվում դեպ Նա…
Լույսեր երակներումս, թեթևություն ձեռքերումս, մազերս ծովեր են դառել ու ոտքերս ամպոտ են… Անէացել եմ, ոչնչացել եմ, վերածնվել եմ…
Ալքիմիկները փնտրում էին գաղտնիքը, որով կարելի էր հողը վերածել ոսկու: Լսելով Լիլիթ Պիպոյանին` ունենում ես այն զգացումը, որ նա այդ գաղտնիքը գիտի: Նրա երգերը` բոլորը, տխուր են` ինչպես հողը, ու զվարթ`ինչպես ոսկին: Որովհետև նրա երգերում զվարթությունը քամվում է տխրությունից, ինչպես որ երջանկությունն է քամվում ամեն ինչից, երբ սիրում ես…

Հեղինակ՝ Սամ-Քլայն

Վոլտերա
23.09.2013, 17:02
Հաճելի քննարկումներ :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 17:19
ընդամենը տասնմեկ գո՞րծ: ես ավելի մեծ սպասելիքներ ունեի :))

Alphaone
23.09.2013, 17:27
Տարբերակ 1.Նկարչի լվացքը
Լացեցի: Չէ, արցունքներ չեկան, բայց լացեցի, սկզբում կասկածում էի՝ Բյուրն ա, թե չէ՞, արանքում մի պահ մտածեցի աղջիկ չի հեղինակը, բայց վերջը կադրալուց արդեն հաստատ վստահ էի, որ ինքն է: Հայդ արածը չեմ նայել, կարիք չկար, ես գիտեմ հեղինակին:
Բյուր, բայց չասվածության ու չհասկացվածության, մի տեսակ կիսատության, բայց ոչ թե կեսից, այլ արանքից կիսատության զգացողություն կա, մտածում եմ՝ կարճ լինելուց ա, բայց էլի շատ-շատ տպավորված եմ, համ էլ էս մուսա կլինի, փողոցներն ալվող մարդու մասին էսօր վերջապես կգրեմ, ճիշտ է, լրիվ տարբեր պատմություններ են, բայց մի նոտա կա, նույնն ա, շնորհակալություն էս գործի համար, դեռ միայն սա եմ կարդացել, դրա համար ֆավորիտ հայտարարել չեմ կարող, բայց շատ տպավորված եմ... Քեզ պաչիկ:

Վոլտերա
23.09.2013, 17:28
Ի դեպ հեղինակները կարող են արձագանքել իրենց գործի մասին կարծիքներին:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 17:39
Երկու ամիս Մալազիայում անցկացնելուց հետո Թիոման կղզին իմ «մասնագիտական» ճամփորդության վերջին հանգրվանն էր, որից հետո պիտի վերադառնայի Գերմանիա:
էս Ռիփն ա :))

Alphaone
23.09.2013, 17:43
Տարբերակ 2.Զաիր Բաբան

Սիրահարվեցի Զաիր Բաբային :inlove, ո՜նց եմ սիրում մարդու էդ տեսակը: Համ էլ նախանձեցի, ես էլ կուզեի կարմիր կետերով քարտեզ ունենալ, ընդհանրապես, կյանքում էդպես էլ չկարողացա ճանապարհորդել, բայց Մայն Ռիդի նկարագրություններն իմ մեջ այդ կիրքն արթնացրեցին ու չնայած իր սյուժեները չէի սիրում, բայց հանուն իր նկարագրած բնապատկերների գրքերը կուլ էի տալիս: Էստեղ հեղինակը համ բնությունն ա կենդանի նկարագրել, համ վերջում հանգուցալուծումն էր արտակարգ լավը: Գիտեմ, ակումբում մանրամասն նկարագիրներին անուն են դնում, բայց եթե էս գործում ամեն բնապատկեր դետալային նկարագրություն ստանար, դրանից գործն ինձ համար միայն կշահեր: Սիրեցի էս գործը, բայց հապճեպ էր, ոնց որ վռազ-վռազ գրված լիներ, էմոցիաները շատ էին ժլատ, արդյունքում շարադրանքը որոշ պահերի չոր էր դառնում: Ամեն դեպքում, ահավոր դժվար ընտրության առաջ եմ, սա էլ, նախորդն էլ արտակարգ լավն են, բայց լրիվ տարբեր գործեր են, ամեն մեկն իր տեսակի մեջ լավն է, չգիտեմ էս պահին կարդացածս երկուսից որն եմ անգամ ավելի հավանում: Հեղինակին դեռ չեմ նայել, Թիքեթին եմ կասկածում, թեև իր ճանապարհորդական նոթերը մի շնչով կարդացել եմ, ոճն ահավոր տարբեր է: Հենց գայթակղությանը չդիմացա՝ կնայեմ, թեև ընթացքում մեկանաբանություններից էլ պարզ կլինի :D

Alphaone
23.09.2013, 17:53
Տարբերակ 3.Մի պարզ պատմություն

Շունչս կտրվեց: Չպիտի մարդիկ նման հիշողություններ ունենան: Չգիտեմ անգամ ինչ գրել, մի պստիկ դրվագ էր, ո՜նց կարելի է-ի կարգի վերամբարձ բաներ չեմ ուզում ասել, քանի որ գիտեմ, թե ինչ է պատերազմը, սովն ու գիտեմ, որ ճնճղուկն էլ ոչ մի բանով լավ կամ վատը չէ բոլոր էն կենդանիներից, որոնց մորթում, ուտում են նաև ոչ պատերազմական իրավիճակում: Ուղղակի պետք չի, որ փոքր տարիքում երեխաները տեսնեն ու հասկանան մահը, մահը հասկանալուց հետո մանկությունն ավարտվում է:
Չէ, դրել գործի հետ կապ չունեցող փիլիսոփայություններ եմ շարադրում, հետո մտքերս կկարդամ, ինձ պրիմիտիվ ու շաբլոն կթվան, բայց հենց դա է գործի գնահատականը, որ մարդու հոգու շերտերն այնքան է բացում, մինչև հասնում է պարզունակ մտքերին, զգացմունքներին, մինչև հասնում է մարդու մեջ եղած երեխային:

Հ.Գ. Հիմա չափազանց շատ են էմոցիաները, էս գործը ես հետո երևի նորից կարդամ ու մեկնաբանեմ ավելի սթափ ուղեղով:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 17:55
Զաիր Բաբա
Լավ գործ էր :) Հավես կարդացվում էր: Մենակ մի թերություն ուներ. վերջում, որ հեղինակը սկսում ա իր մեծությունից խոսել` ցույց տալով Զաիր Բաբայի փոքրությունը, մի տեսակ կանխատեսելիություն ա առաջանում. կա՛մ հայ ա, կա՛մ Հայաստանում եղել ա կամ նման մի ուրիշ բան: Մանավանդ որ գնաց խմիչք բերելու, արդեն մեկից մեկ պարզ էր, որ կոնյակ ա լինելու: Կարճ ասած՝ վերջաբանը չարժեր էդքան ձգել:

Վոլտերա
23.09.2013, 17:56
Զաիր Բաբա
Լավ գործ էր :) Հավես կարդացվում էր: Մենակ մի թերություն ուներ. վերջում, որ հեղինակը սկսում ա իր մեծությունից խոսել` ցույց տալով Զաիր Բաբայի փոքրությունը, մի տեսակ կանխատեսելիություն ա առաջանում. կա՛մ հայ ա, կա՛մ Հայաստանում եղել ա կամ նման մի ուրիշ բան: Մանավանդ որ գնաց խմիչք բերելու, արդեն մեկից մեկ պարզ էր, որ կոնյակ ա լինելու: Կարճ ասած՝ վերջաբանը չարժեր էդքան ձգել:

Ես էլ եմ նման զգացողություն ունեցել :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:02
Մի պարզ պատմություն

Լավն էր էլի :) Էնքան էլ պարզ չէր, ոնց որ վերնագիրը: Դրանից գուշակեցի հեղինակին: Ստուգեցի, տեսա, չէի սխալվել: Հեղինակ ջան, կառաջարկեի վերջը փոխել, մի քիչ ուժեղ կամ մի քիչ ավելի հասկանալի վերջին տող ունենալ (չեմ ասում՝ փանչ լայն): Էս գործդ լրիվ զգացականի վրա ա (ինչ մեղքս թաքցնեմ, դա ինձ ահավոր դուր ա գալիս), իսկ դա ահավոր ռիսկային ա ակումբում: Կարող եմ նույնիսկ գրազ գալ, որ մրցույթում հաջողություն չի ունենա էս գործը (բոլորովին չնշանակելով, որ ես չեմ քվեարկելու դրա օգտին):

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:04
Բրյուսովում դժվար էր գտնել ուսանողուհիների
Էս էլ Գալն ա :))

Alphaone
23.09.2013, 18:15
Լիլ, դու դաժան էս, էդ օրը իմ մանկության ամենամեծ սարսափներից ա եղել, էդ օրը հայրիկիս ամենահարազատ մարդկանցից մեկը սպանվեց, ես համարյա էկրանին կպած դողում էի ու գրողի տարած քաղաքականությունից վստահաբար սկսել էի հասկանալ ավելի շատ, քան իմ շրջապատի բոլոր հասակակիցները, որոնց հետ կիսվելու փորձերս ապարդյուն էին: Մեծերն էլ, իրենց հերթին, ինձ հորդորում էին հիմարություններ դուրս չտալ ու ես մենակ էի իմ կիսատ-պռատ հասկացածի հետ, լրիվ մենակ: Լիլ, հոգեբանության մեջ արտամղում հասկացությունը կա, ես էդ ժամանակվա լրիվ ապրումներս մոռացել էի, հիմա վերադարձան ու արցունքներով լացում եմ: Չգիտեմ, ընկերս, էս գեղարվեստականորեն մյուսներից ինչքանով ա լավն ու վատ, բայց էս գործն ինձ քանդեց, լրիվ, դետալ, դետալ բաժանեց իմ բոլոր ժամանակներում եղած եսերի մեջ: Հիմա ուզում եմ հավքել, բայց խճճվել եմ: Ահավոր ցավոտ գործ էր, աննկարագրելի ցավոտ, բայց դու չես պատկերացնում, թե հենց հիմա, հենց էս պահին, որ ես ուզում էի հասկանալ, թե կյանքումս ինչը թարս գնաց, դու ինձ ինչքան օգնեցիր: Էդ տարի մենք նոր տարուն տոնածառ չդրեցինք, ոչ թե չդրեցինք, քանի որ ամոթ էր, էս էր, էն էր, կարծրատիպեր ու նման բաներ, այլ՝ ոչ մեկս տոնածառ զարդարելու սիրտ չուներ, անգամ մենք, երեխաներով տոնածառ չէինք ուզում, էդ տարի մեր տանն էլ համազգային ողբերգությունից բացի հարազատ մարդ կորցնելու ցավն էր...
Լիլ, քեզ շատ եմ սիրում...

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:16
Տարեդարձը
Լավ գործ էր: Սահուն կարդացվում էր, համ էլ սարսուռ առաջացրեց, բայց էլի ինչ-որ պահից սկսած էդ կանխատեսելիությունը կար: Երևի նաև մեջբերումներն էին պատճառը: Գուցե ավելի լավ կլիներ, որ մենակ մի մեջբերում արվեր վերջում, որ էդքան կանխատեսելի չլիներ, չգիտեմ:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:16
հետո հասկացա, որ երկրումս դասագրքային ու պրակտիկ իրավաբանությունը տարբեր մոլորակներ են
էս էլ Ալֆան ա: սպանելու եմ, եթե վատը լինի:

Ուլուանա
23.09.2013, 18:27
Դեռ առաջին չորսն եմ կարդացել, ու բոլորի հեղինակներին էլ, բացի «Մի պարզ պատմությունից», միանգամից իմացա։ Հինգերորդի դեռ առաջին տողերն եմ կարդացել. ենթադրում եմ, որ Ալֆան ա։ Բայց կարծիքները վերջում կգրեմ։ Ամեն դեպքում դեռ անհաջող գործի չեմ հանդիպել։ Հուսանք՝ տենց էլ կշարունակվի։

Բայց մի բան հասկացա. հիմնականում հուզիչ, տխուր պատմություններ են։ Փաստորեն, մեջների ցանցառը ես եմ :(։

Ուլուանա
23.09.2013, 18:29
Ժող, մի րոպե, բայց հարցումը փակ չպիտի՞ լիներ :))։

Արէա
23.09.2013, 18:38
Տարբերակ 1. Նկարչի լվացքը (http://www.akumb.am/showthread.php/64993-%D5%8D%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%BE%D5%A1%D5%BE%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%84%D5%BE%D5%A5%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4?p=2437490&viewfull=1#post2437490)

Տենց էլ չիմացա ինչ էր եղել նկարչի ձեռքերի հետ, որ րոպեն մեկ տենց պաթոսով Ա՜խ, ձեռքե՜րս էր ասում:
Չհասկացա ինչի արդյունքում, ինչից հետո նկարները էլ խզբզանք չէին թվում հեղինակին:
Լավ չի, որ քույրը նկարչից ոչ պակաս պաթոսով ա խոսում. Նա հեռացել է այս աշխարհից:
Չսիրեցի, չհասկացա նկարչին, ոնց որ հեղինակն էր սիրել ու կապվել:
Հաջող էր քրոջ պահը, ցավացրեց որ խելացի կինը արևածաղիկ էր ծախում գոյությունը պահպանելու համար:
Էս կերպարը, չնայած շատ ավելի քիչ երևաց, բայց ավելի հստակ ու իրական էր, քան նկարիչը:

Լավ չի, որ հեղինակների անունները նշվում են:
Կաշկանդում ա:

Alphaone
23.09.2013, 18:38
Ժող, մի րոպե, բայց հարցումը փակ չպիտի՞ լիներ :))։

Ոռա՜, ինձ մի հոգի ձայն ա տվել:

Տարբերակ 5.Ռոմանտիկա

Ես կրճատեցի ու հիմա եմ հասկանում, որ կրճատել եմ այն, ինչը պետք էր թողնել ու թողել լիքը կրճատելու ենթակա բաներ: Շտապել եմ, բայց դա չի նշանակում, թե էս պատմությունը վատ պատմություն ա, նշանակում ա, որ հնարավոր էր ավելի լավ շարադրել, պատմությանը զուգահեռ ընթացող մոտ ընկերուհուս ամուսնալուծվելու մասն ամբողջությամբ հանեցի, հիմա փոշմանել եմ, բայց ոչինչ, ես հիմա շատ եմ գրելու ոճի վրա աշխատում, երբ ձեռագիրս ավելի հղկեմ, էլի սա կգրեմ, թեև, խոստովանում եմ, էսպես էլ կարդացի ու առաջին անգամ մրցույթների պատմության մեջ ուղարկելուց հետո գրածս ինձ դուր եկավ:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:40
Դեռ առաջին չորսն եմ կարդացել, ու բոլորի հեղինակներին էլ, բացի «Մի պարզ պատմությունից», միանգամից իմացա։ Հինգերորդի դեռ առաջին տողերն եմ կարդացել. ենթադրում եմ, որ Ալֆան ա։ Բայց կարծիքները վերջում կգրեմ։ Ամեն դեպքում դեռ անհաջող գործի չեմ հանդիպել։ Հուսանք՝ տենց էլ կշարունակվի։

Բայց մի բան հասկացա. հիմնականում հուզիչ, տխուր պատմություններ են։ Փաստորեն, մեջների ցանցառը ես եմ :(։
Ցանցառ գործերն առջևում են :))

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:55
Ոռա՜, ինձ մի հոգի ձայն ա տվել:

Տարբերակ 5.Ռոմանտիկա

Ես կրճատեցի ու հիմա եմ հասկանում, որ կրճատել եմ այն, ինչը պետք էր թողնել ու թողել լիքը կրճատելու ենթակա բաներ: Շտապել եմ, բայց դա չի նշանակում, թե էս պատմությունը վատ պատմություն ա, նշանակում ա, որ հնարավոր էր ավելի լավ շարադրել, պատմությանը զուգահեռ ընթացող մոտ ընկերուհուս ամուսնալուծվելու մասն ամբողջությամբ հանեցի, հիմա փոշմանել եմ, բայց ոչինչ, ես հիմա շատ եմ գրելու ոճի վրա աշխատում, երբ ձեռագիրս ավելի հղկեմ, էլի սա կգրեմ, թեև, խոստովանում եմ, էսպես էլ կարդացի ու առաջին անգամ մրցույթների պատմության մեջ ուղարկելուց հետո գրածս ինձ դուր եկավ:

Ալֆ, շատ ապրես :) Այ հիմա էրևում էր, որ աշխատած գործ ա: Կիսատության զգացում չեղավ, հետևաբար լավ ես կրճատել: Մենակ որ շատ ուզեիր, կարայիր հետգրությունները հանեիր, բայց էնքան էլ սարսափելի չեն: Առայժմ կարդացածներիցս ամենաշատն էս գործը դուրս էկավ: Հլը տեսնենք մյուսները ոնց են:

Հա, մոռացա ասել: Մեկ էլ վերնագիրը մի քիչ էն չի, շատ ընդհանուր ա ու չտրամադրող: Բայց հասկանում եմ, վերնագիր ընտրելն ամենաբարդ գործն ա:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 18:58
Ասում են՝ մարդ բնակարանից բնակարան տեղափոխվելիս է ամենալավը զգում, թե ինչքան շատ իրեր ունի։ Իրականում ես դրանում համոզվել էի դեռ նախորդ տեղափոխության ժամանակ, երբ մի քանի օր առավոտից իրիկուն ամուսնուս հետ դասավորում, փաթեթավորում, կապկպում էինք իրերը, ու դա էնպիսի տանջալից պրոցես էր, որ վերջում լրիվ ուժասպառ էինք եղել։
էս էլ Ուլուանան ա :))

Արէա
23.09.2013, 18:58
Տարբերակ 2. Զաիր Բաբան (http://www.akumb.am/showthread.php/64993-%D5%8D%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%BE%D5%A1%D5%BE%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%84%D5%BE%D5%A5%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4?p=2437491&viewfull=1#post2437491)

Դե հա:
Գրագետ, սահուն ու ձանձրալի:
Անցանք հաջորդին:
Բան չասեց:

Ամենից սիրուն, լավ տունը, որ կա,
Էս գորշ խըրճիթն է,
Էս հին խըրճիթն Է,
Գետի եզերքին,
Ծառերի տակին:

Արէա
23.09.2013, 19:01
Տարբերակ 3. Մի պարզ պատմություն (http://www.akumb.am/showthread.php/64993-%D5%8D%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%BE%D5%A1%D5%BE%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%84%D5%BE%D5%A5%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4?p=2437492&viewfull=1#post2437492)

Շատ լավն ա:
Կարճ, սիրուն, իրական ու պարզ:
Շնորհակալություն հեղինակին:

Ուլուանա
23.09.2013, 19:02
Արէա ջան, էսօր ինչի՞ ես սենց ջղայնացած :unsure։

Ես արդեն սկսում եմ վախից դողդողալ...

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:04
Արէա ջան, էսօր ինչի՞ ես սենց ջղայնացած :unsure։

Ես արդեն սկսում եմ վախից դողդողալ...

Անկեղծ ասած, որ իմի վրայով տենց անցավ, ասեցի` հա դե լավ, իմ գործն ա, դրա համար ա տենց անում, բայց որ Ռիփինն էլ տենց արեց... մտածում եմ` կարո՞ղ ա կարծել ա էդ էլ եմ ես :))

Alphaone
23.09.2013, 19:08
Տարբերակ 6. Զակատը Հռենոսի ափին

Բյուր, էս գործդ լրիվ դու ես վերնագրից մինչև վերջին տառը, իսկ Ալիսին ես սիրում եմ, հաճույքով մոտը վերապատրաստման կգնայի: Ի դեպ, լիքը հատվածներ կային, որ իմ համար անընդունելի էին, բայց դրանով հանդերձ գործն ինձ դուր եկավ: Վերջը թեև թրոլլինգոտ էր, բայց էլի արտակարգ լավն էր :D

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:11
Տարբերակ 6. Զակատը Հռենոսի ափին

Բյուր, էս գործդ լրիվ դու ես վերնագրից մինչև վերջին տառը, իսկ Ալիսին ես սիրում եմ, հաճույքով մոտը վերապատրաստման կգնայի: Ի դեպ, լիքը հատվածներ կային, որ իմ համար անընդունելի էին, բայց դրանով հանդերձ գործն ինձ դուր եկավ: Վերջը թեև թրոլլինգոտ էր, բայց էլի արտակարգ լավն էր :D
Սուս, հեսա քլունգները գալու են :D

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:12
Պարզվեց նաև, որ մոտակա մայրուղու մոտից մինչև ավանի հիմնական բնակավայրի մուտքը մեքենա վարել թույլատրվում է առավելագույնը ժամում 15 մղոն արագությամբ, որն, ինչպես համոզվեցինք անցնող մեքենաներին նայելիս, ուշադրություն գրավելու աստիճանի դանդաղ էր։
ԱՄՆ բնակիչ ա հեղինակը :think
Էլի Ուլուանան ա աչքիս :))

LisBeth
23.09.2013, 19:19
Միհատ վրդովմունքս արտահայտեմ ու անցնեմ կարդալուն։ Ինչի՞ են տարբերակները էսքան երկար։ Մենակ մի գործ ա համապատասխանում մրցույթի պահանջներին :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:20
Միհատ վրդովմունքս արտահայտեմ ու անցնեմ կարդալուն։ Ինչի՞ են տարբերակները էսքան երկար։ Մենակ մի գործ ա համապատասխանում մրցույթի պահանջներին :)

Լիզ, երկու հազար նիշ չի, բառ ա: Կարծում եմ` ոչ մեկը չի գերազանցում, այլապես Մարին չէր դնի մրցույթին, էս անգամ շատ խիստ ա ասել:

LisBeth
23.09.2013, 19:27
Լիզ, երկու հազար նիշ չի, բառ ա: Կարծում եմ` ոչ մեկը չի գերազանցում, այլապես Մարին չէր դնի մրցույթին, էս անգամ շատ խիստ ա ասել:

հա էլի :D

մինչև 2000 բառի սահմաններում
բայց մեկ ա երկար են։ Իմ ջանքերն էլ իզուր։

Ուլուանա
23.09.2013, 19:32
Բյու՞ր, բա ինչի՞ էլ կարծիքներ չես գրում :unsure։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:34
Մի կում մաքուր օդ

Ընդհանուր առմամբ, էս գործը մի լուրջ թերություն ուներ. ծանր էր կարդացվում: Իսկ էդ ծանրության պատճառն էն էր, որ սկզբում չես հասկանում` ինչի մասին է: Կարծում եմ` ահագին կթեթևանար, եթե գորտերի մասը մի քիչ կրճատվեր: Մեկ էլ լավ կլիներ` հենց սկզբից պարզ լիներ, թե ինչի մասին ա: Կարծում եմ` դա հետաքրքրություն կառաջացներ: Մեկը ես կեսերից հասկացա, որ խոսքն էկո ավանի մասին ա ու որ հեղինակն Ուլուանան ա, որովհետև մի քանի օր առաջ ինձ ասել էր, որ էկո ավան են գնացել: Դրանից հետո նոր սկսեցի հետաքրքրությամբ կարդալ: Բայց ակումբցիներից շատերը չգիտեն դրա մասին, հետևաբար մինչև էս պարբերությունը չեն հասկանում ինչ են կարդում.


Նյու Յորք նահանգի Իտակա քաղաքում գտնվող էկո–ավանը հիմնվել է տասնյոթ տարի առաջ և կազմված է երեք առանձին թաղամասերից, որոնցից ամեն մեկն իր Ընդհանուր տունն ունի և մի շարք փոքրիկ առանձնահատկություններ։ Երրորդ թաղամասը նոր է կառուցվում ու մի փոքր տարբերվում է մյուս երկու թաղամասերից և՛ արտաքին տեսքով, և՛ տների կառուցման սկզբունքներով։
Էկո–ավանում մշտապես զանազան ուսումնական ծրագրեր, դասընթացներ ու վորքշոփներ են կազմակերպվում ավանի ամենատարբեր մասնագետների կողմից, որոնց կարող են մասնակցել ինչպես բնակիչները, այնպես էլ ցանկացած մարդ։

Կարծում եմ` եթե էս պարբերությունով գործը սկսվեր, ահագին բան տեղը կընկներ: Իսկ ընդհանուր առմամբ, սահուն շարադրանքով, ահագին ինֆորմատիվ գործ ա: Անգամ արժե մամուլում հրապարակել:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:36
Բյու՞ր, բա ինչի՞ էլ կարծիքներ չես գրում :unsure։

գրում եմ, դե համբերի յա :))

Այբ
23.09.2013, 19:36
Բա հեղինակների անունները որտե՞ղ է գրված, որ ես չեմ տեսնում:

ivy
23.09.2013, 19:37
Եկա :)
Քննարկումներն եմ դեռ նայում. գործերը ուշոտ կկարդամ։



Լավ չի, որ հեղինակների անունները նշվում են:
Կաշկանդում ա:

Արէա ջան, էս որ դեռ «կաշկանդվածն» էր, բա «չկաշկանդվածդ» ինչ էր լինելու :))
Իրականում երկրորդ տարբերակը նրա մասին չի, որ Զաիր Բաբայի համար իր կղզուց լավ տեղ չկար։ Բայց դե որ բան չասեց, չասեց, լավ էլ գրել ես՝ անցիր հաջորդին ;)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:37
Ես կանացի ոտքերի գիտակ էի և մաղձոտել էի համասփյուռ անճոռնի ոտքերի առկայությունից:
Էս նախադասությունը լու՞րջ ա :D
Վերնագրից ենթադրեցի, որ հեղինակը Հայկօն ա: Տեսնենք-տեսնենք :)


Ես, որ փարթամ կաթնագեղձերի սիրահար էի, այնքան էի տարվել նրա անմարդկային գեղեցկությամբ, որ ուշադրություն չէի դարձնում նրա 0,5 համարի մանդիլին:
Մանդիլ ի՞նչ ա :))
Տնաշեն, գոնե կուրծք գրեիր, եթե ծիծիկը շատ անբարեհունչ ա :))

Ուլուանա
23.09.2013, 19:40
Բյուր, էդ խա՞ռն ես կարդում :))։

ivy
23.09.2013, 19:41
Բա հեղինակների անունները որտե՞ղ է գրված, որ ես չեմ տեսնում:

Սպիտակով ա գրված, ընդգծիր, կտեսնես։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:41
Չէ, սա Հայկօն չի, շատ անհարթ ա :think

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:42
Բյուր, էդ խա՞ռն ես կարդում :))։

չէ :))

LisBeth
23.09.2013, 19:43
Էս նախադասությունը լու՞րջ ա :D
Վերնագրից ենթադրեցի, որ հեղինակը Հայկօն ա: Տեսնենք-տեսնենք :)


Մանդիլ ի՞նչ ա :))
Տնաշեն, գոնե կուրծք գրեիր, եթե ծիծիկը շատ անբարեհունչ ա :))

Հայկօն չի, ես վռազ վռազ հեղինականերին նայել եմ։

ivy
23.09.2013, 19:43
Բյուր, կլինի էս մտամոլոր գուշակությունները թարգես, բաց ա :))

LisBeth
23.09.2013, 19:44
Ամենաքիչը Բյուրն ա կարդալու :D անարդար ա։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:45
Ֆալաք

Էս իրակա՞ն պատմություն ա: :' Ծայրից ծա՞յր
Ամեն դեպքում, ահագին անհարթություններ ունի, չնայած լիքը նախադասություններ կային, որ ծիծաղից թուլացա: Էլ չիմացա` ղժժ էր, թե հեղինակը լուրջ էր գրել:
Ընդհանուր առմամբ, գործը վատը չի: Բայց էս մասը լրիվ համը հանում ա.

Ես գնացի այդ սենյակ, որտեղ իր հերթական հաճախորդին էր սպասում իմ երբեմնի աստվածուհին: Ընկերս չգիտեր, թե նա ով է եղել ինձ համար: Ճակատագիրը իմ սիրած աղջկան հետ էր բերել Հայաստան: Նա ճակատագրից առաջ էր ընկել, ինչի համար էլ ստացել էր իր բաժին պատիժը:

Ու էս պատմության մեջ ավելի հետաքրքիր ա մնացածը, որ մասին չի գրվել: Ի՞նչ էր էդ ճակատագիրը, ինչո՞վ ավարտվեց հանդիպումը:

Ուլուանա
23.09.2013, 19:46
չէ :))
Էդ դեպքում ու՞ր ա իմ մյուս տարբերակի մասին կարծիքը :D։

Mephistopheles
23.09.2013, 19:46
Կարա՞նք արդեն քվեարկենք…

Tiger29
23.09.2013, 19:46
Տարբերակ 9.
Մի կում մաքուր օդ



http://i.imgur.com/vwcyBpZ.jpg

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:47
Բյուր, կլինի էս մտամոլոր գուշակությունները թարգես, բաց ա :))

Բայց կայֆ ա, որ ջոկում ես :))

Բայց դե ասա` գոնե կարծիք գրելուց առաջ նայի էլի հեղինակներին: Ուֆ: :( էս վերջինի վրով քաշվեցի

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:48
Էդ դեպքում ու՞ր ա իմ մյուս տարբերակի մասին կարծիքը :D։

բռնացրեց :)) դեռ մտածում եմ` ինչ գրեմ: սպասի վերջինն էլ կարդամ, գրեմ, նոր էդ մի տարբերակի մասին կգրեմ:

Ուլուանա
23.09.2013, 19:48
Tiger29, էս նկարը դնելու իմաստը ո՞րն ա։

Ուլուանա
23.09.2013, 19:50
բռնացրեց :)) դեռ մտածում եմ` ինչ գրեմ: սպասի վերջինն էլ կարդամ, գրեմ, նոր էդ մի տարբերակի մասին կգրեմ:
Մտածում ես՝ ոնց գրես, որ քլնգոցից չվատանա՞մ :D։ Արխային գրի, մեկ ա, ես էն գլխից էլ վատացած եմ :D։

Alphaone
23.09.2013, 19:52
Տարբերակ 7.Ցոլակը

Բյուր, ես իրեն ճանաչում եմ, կապ չունի, որ լրիվ ուրիշ անուն ունի ու լրիվ ուրշ ժամանակ է ավարտել, կերպարն ա ծանոթ: Թեև գործն ինձ դուր չեկավ, մի տեսակ գրական գործի նման չի, բայց ասելիքն ինձ շատ դուր եկավ, էս ավելի շատ մեսսիջ ա ու էդ տեսանկյունից՝ արտառոց լավն ա, բայց հաստատ ֆավորիտ չի: :pardon

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:53
Մտածում ես՝ ոնց գրես, որ քլնգոցից չվատանա՞մ :D։ Արխային գրի, մեկ ա, ես էն գլխից էլ վատացած եմ :D։

Չէ, ընդհանրապես մտածում եմ` ինչ գրեմ :)) լավ, հեսա էս վերջինը կարդամ, կբացատրեմ ինչ նկատի ունեմ: Վատանալու մասին մի մտածի, արխային, տենց վատանալու վատ բան չեմ ասելու :)

ivy
23.09.2013, 19:53
Էհ, էս Անուկը մրցույթի բան չի. արդեն գլխանց վատացել ա, բա որ էսքան տասնյակ մրցույթներում մասնակցեիր ու մեր չափ քլունգ ուտեիր, քո հալը ինչ էր լինելու :))

Mephistopheles
23.09.2013, 19:54
Tiger29, էս նկարը դնելու իմաստը ո՞րն ա։

Լավն ա, թող ըլնի, էլի…

Ուլուանա
23.09.2013, 19:54
Էհ, էս Անուկը մրցույթի բան չի. արդեն գլխանց վատացել ա, բա որ էսքան տասնյակ մրցույթներում մասնակցեիր ու մեր չափ քլունգ ուտեիր, քո հալը ինչ էր լինելու :))
Բա գիտես՝ ինչի՞ չէի մասնակցում էսքան ժամանակ :))։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:55
Աչքիս էս վերջինն էլ Հովսեփն ա :think


1999 թվական, Լոս Անջելես:
չէ, Հովսեփը չի :D

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 19:58
Քանի չգիտեմ հեղինակին, մի քիչ արխային քլնգեմ.


Ես այն մարդկանցից եմ, ովքեր որքան էլ խոսեն մեկի հետ, ամենավերջում մնում են այն կերպարի մեջ, որով ներկայացել են առաջին անգամ:: Թերություն է, թե առավելություն` ես չգիտեմ, այնուամենայնիվ, դա եմ:
Մելոման… ես չեմ, սակայն ձայնասկավառակները թուլությունս են: Ոչ մի չափի գումար չեմ խնայում ձայներիզներ գնելու համար, ոչ առաջ, ոչ էլ հիմա: Ես ապրել եմ ու շարունակում եմ ապրել Երևանում: Թամանյանական Երևանում` այն, ինչ կա: Չոր, ցամաք, ճարտարապետական Երևանում: Լիլիթի վառվել- հալվելը հասցրել էի մոռանալ: Որքան էլ դա տպավորիչ լիներ, ես երիտասարդ էի` նորաձևության կենտրոնում: Նորանոր հոսանքներ, ոճեր, ճաշակներ ձեռքիս տակով էին անցնում: Բայց ուղեղումս կար մի կետ, որն ազգայինն էր, մնայունն էր:
Ջուրծեծոցի: Էս մասը կարելի ա հանել-դուրս գցել, ուր դրանից գործը մենակ կշահի:

ivy
23.09.2013, 20:00
Ժող, Անուկի տարբերակների հանդեպ մեղմ եղեք, 8 ու 9 . չնայած չեմ էլ կարծում, որ մեջը քլնգելու բան լինի ;)

Ուլուանա
23.09.2013, 20:02
Ժող, Անուկի տարբերակների հանդեպ մեղմ եղեք, 8 ու 9 . չնայած չեմ էլ կարծում, որ մեջը քլնգելու բան լինի ;)
Իյա, Ռիփ, էս ինչե՞ր ես ասում։ Մի տեսակ ինձ հաշմանդամ զգացի... Փաստորեն, հիմա ինչ գրեն, պիտի մտածեմ՝ անկեղծ չեն գրել։ Պետք չի մեղմ լինել. ինչ մտածում եք, գրեք, դու էլ էդ թվում։ Իմ վատանալ–չվատանալն էլ իմ խնդիրն ա, պետք չի լուրջ ընդունել։ Եթե մասնակցել եմ, ուրեմն մի կերպ կդիմանամ քլնգոցներին ;)։
Ամեն դեպքում շնորհակալ եմ հոգատարության համար :))։

Արէա
23.09.2013, 20:04
Արէա ջան, էսօր ինչի՞ ես սենց ջղայնացած :unsure։

Ես արդեն սկսում եմ վախից դողդողալ...

Բանի տեղ մի դրեք։
Ես հին մարդ եմ, իմ ճաշակն էլ իմ նման հին ա։
Հեսա մի քիչ խոսամ՝ գնամ։
Դուք բան արեք, շարունակեք։

ivy
23.09.2013, 20:08
Քո ճաշակին ոչ մեկ չկպավ, ուղղակի ստեղ նորեկներ կան, տենց վրա մի տուր, վախացնում ես մարդուն :))

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:09
Քաղաքի մեկ օրը
Այ էս մի գործը մի լավ պիտի քլնգեմ: Հեղինակի անունն էլ ինձ բան չասեց, նենց որ արխային ամեն ինչ ասում եմ: Չնայած ասեմ, նույնիսկ եթե հեղինակին իմանայի, դա չէր փրկի էս գործը մրցույթի ամենաթույլ գործը համարելուց: Նախ ասեմ, որ ուղղակի չկարողացա մինչև վերջ կարդալ: Սա ոչ թե ստեղծագործություն էր, այլ ինչ-որ մեկի օրագիրը: Ի՞նչ էր ուզում հեղինակն ասել: Իրականում կարելի ա երաժշտության մասին շատ սիրուն creative non-fiction գրել, բայց սա անմշակ օրագիր էր ընդամենը: Կարաք, ասենք, իմ տասնվեց տարեկանի օրագիրը բացել ու լիքը սենց բաներ կարդալ Radiohead-ի ու Թորի Էյմոսի մասին: Հետո՞ ինչ: Էս գործի օգտին հաստատ չեմ քվեարկի:

Ուլուանա
23.09.2013, 20:09
Քո ճաշակին ոչ մեկ չկպավ, ուղղակի ստեղ նորեկներ կան, տենց վրա մի տուր, վախացնում ես մարդուն :))
Նորեկն էլ ես եմ, հա՞ :D։ Ես նորեկ չեմ, ուղղակի լավ մոռացված հնեկ եմ :))։

Alphaone
23.09.2013, 20:13
Տեղափոխություն
Էս մրցույթն ինձ համար թրոլլինգ ա, լուրջ եմ ասում: Անուկս սենց սիրուն, բարի, զվարճալի նկարագրել է, բայց...
Առաջին մեծ տեղափոխությունը Երևանից գյուղ գալն էր, էդ ժամանակ դեռ պուճուր էի, էլի տհաճ էր տեղափոխությունը, բայց դեռ հեշտ էր տանելը: Գյուղից Քյավառ գալն անտանելի էր, արդեն գիտեի, ինչ տանջանք ա, իրերի գերակշռող մեծամասնությունը թողել էինք, բայց մեր ահռելի մի քանի հազար գրքանոց գրադարանը ծանր արկղերով տեղափոխելը տանջանք էր: Հետո էս քաղաքում, երբ տունն, ուր վարձով մնում էինք, որոշեցին վաճառել ու պայմանագիրը չերկարացրեցին, նոր տուն տեղափոխվեցինք, հետո էլի տնից տուն ու համառորեն տուն չէինք գնում, քանի որ տեսլականում չկար էս քաղաքում մնալը, հետո մի քանի անգամ տեղափոխվելուց հետո վերջապես զզված ամեն ինչից առաջին պատահած հարմար տունը գնելն ու էստեղ տեղափոխվելը երկու օրում: Գժանոց: Հա, ասածս ինչ էր, Անուկ ջան, գործդ դաժան էր, հեչ էլ զվարճալի չէր, ցավակցում եմ, որ դրա մեջով անցել ես, հուսով եմ նման առիթներ շատ չեն լինի: Իսկ գործը լավն էր :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:14
Հիմա Անուկի առաջին գործի մասին էլ գրեմ, անցնեմ մնացածին:

Ան, էդ գործի ամբողջ խնդիրը նրանում ա, որ ես դրա մասին բացասական որևէ բան չեմ կարա գրեմ, բայց դրական էլ չեմ կարա: Շատ լավ ա գրված, սահուն, ամեն բառն ընտրված, բայց նենց մի տեսակ «մթոմ ի՞նչ» զգացողություն ա առաջացնում: Եսի՞մ, գուցե թեման ճիշտ չէիր ընտրել կամ գուցե այլ կերպ շարադրելիս ուրիշ էֆեկտ ունենար: Դու ցանցառ անունը տվեցիր: Էդ ցանցառությունն էնքան էլ չզգացի մեջը: Գուցե ընտրեիր գրելու ավելի ցանցառ տարբերակ, չգիտեմ: Այ հենց էդ ա, որ չեմ կարում կոնկրետ կարծիք արտահայտեմ էդ գործի մասին: :)

Բայց եթե քվեարկեմ, երևի բոլոր գործերին էլ ձայն կտամ, բացի վերջինից: Ընդհանուր առմամբ, մրցույթը բավական հաջող էր, չնայած Ուլուանայի պես ես էլ էի մի քիչ ավելի շատ ցանցառ պատմությունների սպասում: Հետաքրքիր էին տարբեր մոտեցումները: Ասենք, մեկը մեմուար էր, մեկը էսսե: Ու բոլոր-բոլոր գործերը մի շատ զարմանալի ընդհանրություն ունեին. գրված էին առաջին դեմքով :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:18
Օգտվելով մրցույթի տված հնարավորությունից` արխային պատասխանեմ քոմենթներին :)


Տենց էլ չիմացա ինչ էր եղել նկարչի ձեռքերի հետ, որ րոպեն մեկ տենց պաթոսով Ա՜խ, ձեռքե՜րս էր ասում:
Ես էլ տենց էլ չիմացա: Որ իմանաս, ինձ էլ լուսավորի :)


Չհասկացա ինչի արդյունքում, ինչից հետո նկարները էլ խզբզանք չէին թվում հեղինակին:
Կարծում եմ` անզեն աչքով էլ տեսանելի ա, որ հեղինակն ընթացքում մեծանում ա:


Լավ չի, որ քույրը նկարչից ոչ պակաս պաթոսով ա խոսում. Նա հեռացել է այս աշխարհից:
Ի՞նչ քույր:
Ի դեպ, թե կուզես, նամակի կոպիան կուղարկեմ: Ես մեղք չունեմ, որ աշխարհում պաթոսով խոսող ու պաթոսով նամակ գրող մարդիկ կան:

Չսիրեցի, չհասկացա նկարչին, ոնց որ հեղինակն էր սիրել ու կապվել:
Ո՞վ ա ասում, որ հեղինակը սիրել ու կապվել էր, հեղինակը պատմություն ա պատմում:

Tiger29
23.09.2013, 20:21
Տարբերակ 2.
Զաիր Բաբան



http://i.imgur.com/oFxp1yg.jpg

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:22
Աչքիս Tiger29-ը մրցույթի դիզայնն ա ապահովում :))

Baltazar
23.09.2013, 20:33
Էս նախադասությունը լու՞րջ ա :D
Վերնագրից ենթադրեցի, որ հեղինակը Հայկօն ա: Տեսնենք-տեսնենք :)


Մանդիլ ի՞նչ ա :))
Տնաշեն, գոնե կուրծք գրեիր, եթե ծիծիկը շատ անբարեհունչ ա :))

Մանդիլ - կրծկալ :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:34
Մանդիլ - կրծկալ :)

աաա, էդքան փոքր ծիծիկնե՞ր ա ունեցել :D

Baltazar
23.09.2013, 20:40
աաա, էդքան փոքր ծիծիկնե՞ր ա ունեցել :D

Ես ինչ իմանամ :)

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:40
Ես ինչ իմանամ :)

հեղինակը դու ես, կիմանաս

LisBeth
23.09.2013, 20:42
Պերեկուր։ 5 տարբերակ կարդացի։ Լիֆչիկն եմ կարդալու հետո։ Կարծիքներն ու քվեարկությունը ամենավեջում։ Մտածել ա պետք։

Շինարար
23.09.2013, 20:48
Բյուր, քո երեք տարբերակների հեղինակներին՝ այսինքն՝ քեզ, կռահել եմ ընդամենը առաջին նախադասությունը կարդալուց հետո: Առաջինը կռահեցի, հետո հավեսի ընկա, ասի՝ խաղամ, ու բոլոր դեպքերում քեզ գտա: Սենց մի բան եմ նկատել քո ոճում, որ դու գրում ես. «Ես ինձ համար էսինչ բանը անում էի, ում ինչ գործն ա, ինչ կուզեմ, կանեմ, ո՞ւմ եմ վնասում որ...»: Դե հենց տենց չես գրում, բայց զգացվում ա դա: Նույնիսկ, երբ դու չես, այլ Ցոլակը, էլի դա կա: Նոր հիշեցի, որ ակումբցիների գրառումների ծաղրանկարների թեմայում կարծեմ Ժունդիային էր քո գրառումների հենց էդ շունչը շատ դիպուկ բռնել, թե՞ Ռամշը:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:51
Բյուր, քո երեք տարբերակների հեղինակներին՝ այսինքն՝ քեզ, կռահել եմ ընդամենը առաջին նախադասությունը կարդալուց հետո: Առաջինը կռահեցի, հետո հավեսի ընկա, ասի՝ խաղամ, ու բոլոր դեպքերում քեզ գտա: Սենց մի բան եմ նկատել քո ոճում, որ դու գրում ես. «Ես ինձ համար էսինչ բանը անում էի, ում ինչ գործն ա, ինչ կուզեմ, կանեմ, ո՞ւմ եմ վնասում որ...»: Դե հենց տենց չես գրում, բայց զգացվում ա դա: Նույնիսկ, երբ դու չես, այլ Ցոլակը, էլի դա կա: Նոր հիշեցի, որ ակումբցիների գրառումների ծաղրանկարների թեմայում կարծեմ Ժունդիային էր քո գրառումների հենց էդ շունչը շատ դիպուկ բռնել, թե՞ Ռամշը:
Շին, չհասկացա, կբացատրե՞ս :))
Ծաղրանկարներում տենց բան չեմ հիշում: Ժունդիային իմ` ճամփորդական լինելուն էր կպել:

Շինարար
23.09.2013, 20:54
Շին, չհասկացա, կբացատրե՞ս :))
Ծաղրանկարներում տենց բան չեմ հիշում: Ժունդիային իմ` ճամփորդական լինելուն էր կպել:

Չէէ, չես նկատել երևի, վերջում էդ մասին էլ կար: Եսիմ, մի տեսակ հակառակվում ես համարյա ամեն նախադասությամբ, այսինքն՝ վերև ավելի լավ էի բացատրել, ես մեղավոր չեմ, որ չհասկացար:P. էս քլնգոց չի, իրականում տենց լավ ա, ըմբոստացում կա էլի:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 20:57
Չէէ, չես նկատել երևի, վերջում էդ մասին էլ կար: Եսիմ, մի տեսակ հակառակվում ես համարյա ամեն նախադասությամբ, այսինքն՝ վերև ավելի լավ էի բացատրել, ես մեղավոր չեմ, որ չհասկացար:P. էս քլնգոց չի, իրականում տենց լավ ա, ըմբոստացում կա էլի:

Շին, բայց չեմ ջոկում` ինչ ես ասում :)) Ես գիտեմ, որ իմ գործերում շատ եմ խցկում իմ անկախության վրա բռնանալը: Կարո՞ղ ա դրա հետ ես: Ամեն դեպքում, ուղարկածս երեք գործերից երկուսում դա կա:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 21:05
Ժող, շնորհակալություն դնելու տեղն ավելի լավ ա մի բան ասեք էլի: Առանց էդ էլ վատանում եմ, որ չեմ հասկանում` ինչ ա ասում: Դեռ էդ չհասկացածիս տակ էլ շնորհակալություններ են հայտնվում: Որ ասում եմ ապուշ համակարգ ա...

LisBeth
23.09.2013, 21:18
Ֆալաքի համար բացառություն կանեմ ու հենց հիմա էլ կարտահայտեմ կարծիքս։ Պիստալետ էլ պահեն գլխիս իրա օգտին չեմ քվեարկի։ Առաջինը` շարադրանքը, ահավոր բառախեղդ էր, տարատեսակ բարձրագոչ հայտարարություններ, վիրաժներ, գլուխս պտտվեց մի խոսքով։ Հետո հավատալս չեկավ, մանավանդ մաքրակենցաղ տղամարդ խոսքի վրա մի քիչ կանգնել էի, որ ընկալեմ տենց երևույթի գոյության փաստը, առավել ևս որ հեղինակն վերևում նշել էր, որ ինքը ոտքերի գիտակ է ու փարթամ կաթնագեղձերի սիրահար, նման բաների հանդեպ սերը պլատոնական չի կարա լինի։ Հետո... ըըը, ընդհանուր իմաստը այս պատմության, չի ձգում, հա, հասկացանք սիրտ ա կոտրվեց, կարմա, նախախնամություն բան... մի խոսքով հեղինակ ջան ավել պակասի համար կներես, բայց նյետ։

Mephistopheles
23.09.2013, 21:20
արդեն կարա՞նք քվեարկենք…

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 21:21
Ֆալաքի համար բացառություն կանեմ ու հենց հիմա էլ կարտահայտեմ կարծիքս։ Պիստալետ էլ պահեն գլխիս իրա օգտին չեմ քվեարկի։ Առաջինը` շարադրանքը, ահավոր բառախեղդ էր, տարատեսակ բարձրագոչ հայտարարություններ, վիրաժներ, գլուխս պտտվեց մի խոսքով։ Հետո հավատալս չեկավ, մանավանդ մաքրակենցաղ տղամարդ խոսքի վրա մի քիչ կանգնել էի, որ ընկալեմ տենց երևույթի գոյության փաստը, առավել ևս որ հեղինակն վերևում նշել էր, որ ինքը ոտքերի գիտակ է ու փարթամ կաթնագեղձերի սիրահար, նման բաների հանդեպ սերը պլատոնական չի կարա լինի։ Հետո... ըըը, ընդհանուր իմաստը այս պատմության, չի ձգում, հա, հասկացանք սիրտ ա կոտրվեց, կարմա, նախախնամություն բան... մի խոսքով հեղինակ ջան ավել պակասի համար կներես, բայց նյետ։

Բայց ինչու՞ ա ինձ թվում, որ հեղինակը ղժժ ա արել:
Բալթազար, մի հատ ասա էլի, էդ նախադասությունները լրջի մե՞ջ էին:

LisBeth
23.09.2013, 21:23
արդեն կարա՞նք քվեարկենք…

Մեֆ կարո՞ղ ա Սամ Քլայնը դու ես։

Mephistopheles
23.09.2013, 21:27
Մեֆ կարո՞ղ ա Սամ Քլայնը դու ես։

Հա, ես եմ… ինչ ա, դուրդ չի գալի՞ս ստեղծագործությունս…

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 21:30
Հա, ես եմ… ինչ ա, դուրդ չի գալի՞ս ստեղծագործությունս…

Թու՜, իմանայի դու ես, ավելի խիստ կքլնգեի:

LisBeth
23.09.2013, 21:31
Հա, ես եմ… ինչ ա, դուրդ չի գալի՞ս ստեղծագործությունս…

Հլը չեմ վերջացրել կարդալ, ուղղակի 1999թ Լոս, միանգամից դու միտքս եկար։ Ինչի՞ տենց միանգամից վրա տվիր, կարող ա և դուր չգա, հետո ինչ որ հեղինակը դու ես։

Mephistopheles
23.09.2013, 21:34
Թու՜, իմանայի դու ես, ավելի խիստ կքլնգեի:

ես էլ սկզբից գլխի չէի ընկել… կարդացի ասեցի տենաս ո՞վ ա սրա գրողը… ուզում էի քվեարկել, բայց հետո պարզվեց որ ես եմ… էսի կակ ռազ էն դեպքն ա որ քոնը պատահաբար քեզ շատ ա դուրդ գալիս…

LisBeth
23.09.2013, 21:34
Չոր, ցամաք, ճարտարապետական Երևանում Մեֆ :D ինչի քո անունով չես ներկայացել, մեկա սաղ գլխի ընկան։

Mephistopheles
23.09.2013, 21:36
Մեֆ :D ինչի քո անունով չես ներկայացել, մեկա սաղ գլխի ընկան։

ուզում էի շուստռի լինել… չեղավ… քո աչքից բան կվրիպի՞

Baltazar
23.09.2013, 21:36
Բայց ինչու՞ ա ինձ թվում, որ հեղինակը ղժժ ա արել:
Բալթազար, մի հատ ասա էլի, էդ նախադասությունները լրջի մե՞ջ էին:

Բյուր ջան, իրականություն է ղժժի էլեմենտներով: Ես փնտրտուքների մեջ եմ, ամեն դեպքում ասա, որ առաջընթաց կա անցած մրցույթից: Չնայած դժվար հիշես ՝ անցած մրցույթում ինչ եմ գրել:

Ուլուանա
23.09.2013, 21:38
Մենք Սամ–Քլայն մականունով ակումբցի ունե՞նք :unsure։

LisBeth
23.09.2013, 21:40
ուզում էի շուստռի լինել… չեղավ… քո աչքից բան կվրիպի՞

ես էլ ասում եմ ինչի ես մնում մնուն, հարցնում արդեն կարա՞նք ա քվեարենք

Ուլուանա
23.09.2013, 21:41
Մենք Սամ–Քլայն մականունով ակումբցի ունե՞նք :unsure։
Հա, էլի, փաստորեն, ունենք։ Նոր ստուգեցի. էսօր ա գրանցվել։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 21:42
Բյուր ջան, իրականություն է ղժժի էլեմենտներով: Ես փնտրտուքների մեջ եմ, ամեն դեպքում ասա, որ առաջընթաց կա անցած մրցույթից: Չնայած դժվար հիշես ՝ անցած մրցույթում ինչ եմ գրել:

Մմմմ, դե սկիզբը լավ էր, գնալով ավելի ու ավելի էր համը դուրս գալիս (անհարթություններն ու կլիշեները շատանում էին): Հա, ճիշտ ես, շատ աղոտ եմ հիշում, թե անցած մրցույթին ինչ էիր ուղարկել:

Նաիրուհի
23.09.2013, 21:46
Քաղաքի մեկ օրը

Վայրի, միևնույն ժամանակ extremely կանացի ու հայ կնոջ իդեալ- կերպար: Նրանով ես սկսեցի ճանաչել ինձ…

Եթե անգամ բազմակետերը չլինեին, ընդգծածս մասը տեղով մատնացույց էր անում քեզ, Մեֆ։
Միակ գործն է, որ մինչև վերջ չկարողացա կարդալ։ Գուցե մի օր կարդամ ու փոշմանեմ, որ չեմ քվեարկել, բայ դե ես ի՞նչ մեղք ունեմ, որ առաջ չգնաց :( Անգամ առաջին գլխին չհասա։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 21:47
Եթե անգամ բազմակետերը չլինեին, ընդգծածս մասը տեղով ինքնաբացահայտում էր, Մեֆ։ Կներես, որ միակ գործն է, որ մինչև վերջ չկարողացա կարդալ։ Գուցե մի օր կարդամ ու փոշմանեմ, որ չեմ քվեարկել, բայ դե ես ի՞նչ մեղք ունեմ, որ առաջ չգնաց :( Անգամ առաջին գլխին չհասա։
բա բազմակետերը :))
Նաիրուհին ասեց, որ խմբագրեմ, որտև ինքն էլ ա խմբագրել իրա գրառումը:
Վերջը, էրկուսս էլ էս գործի մեջ Մեֆի բազմակետերը տեսել ենք :))

Mephistopheles
23.09.2013, 22:01
Եթե անգամ բազմակետերը չլինեին, ընդգծածս մասը տեղով մատնացույց էր անում քեզ, Մեֆ։
Միակ գործն է, որ մինչև վերջ չկարողացա կարդալ։ Գուցե մի օր կարդամ ու փոշմանեմ, որ չեմ քվեարկել, բայ դե ես ի՞նչ մեղք ունեմ, որ առաջ չգնաց :( Անգամ առաջին գլխին չհասա։

որտև չես հասկացել…

Mephistopheles
23.09.2013, 22:02
բա բազմակետերը :))
Նաիրուհին ասեց, որ խմբագրեմ, որտև ինքն էլ ա խմբագրել իրա գրառումը:
Վերջը, էրկուսս էլ էս գործի մեջ Մեֆի բազմակետերը տեսել ենք :))

սուր աչք ունես… բազմակետերը մի անգամից նկատեցիր…

Նաիրուհի
23.09.2013, 22:03
որտև չես հասկացել…

Գուցե, չեմ վիճում։ Բայց ես որ Պիպոյանին լսել չեմ կարողանում, արդեն նրան աստվածուհիացնելու մասերից չկարողացա տրամադրել ինձ, որ շարունակությունը կարդամ։

LisBeth
23.09.2013, 22:04
որտև չես հասկացել…

ինչ կար չհասկանալու, someone needs help։ Գովք Լիլիթ Պիպոյանի։ Դու նրա խելագար ֆանատն ես, ամեն ինչ հասկանալի էր։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:05
սուր աչք ունես… բազմակետերը մի անգամից նկատեցիր…

սուր աչք չի, թույլ ներվեր ա :))

Mephistopheles
23.09.2013, 22:06
ինչ կար չհասկանալու, someone needs help։ Գովք Լիլիթ Պիպոյանի։ Դու նրա խելագար ֆանատն ես, ամեն ինչ հասկանալի էր։

Ինչ ա, չեմ կարա՞ Լիլիթ Պիպոյանի ֆանատը լինեմ… որ լավն ա, ասեմ վատն ա՞…

Mephistopheles
23.09.2013, 22:07
սուր աչք չի, թույլ ներվեր ա :))

դե, մի երկու հատ փախցրել եմ… չեմ նկատել… բայց էն ասա դուրդ եկա՞վ…

Mephistopheles
23.09.2013, 22:08
Գուցե, չեմ վիճում։ Բայց ես որ Պիպոյանին լսել չեմ կարողանում, արդեն նրան աստվածուհիացնելու մասերից չկարողացա տրամադրել ինձ, որ շարունակությունը կարդամ։

փաստորեն ոչ Պիպոյանին ես կարողանում լսել, ոչ էլ ինձ կարդա՞լ… մի հատ էլ փորձի Նաիրուհի ջան…

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:11
դե, մի երկու հատ փախցրել եմ… չեմ նկատել… բայց էն ասա դուրդ եկա՞վ…

չէ :P

Նաիրուհի
23.09.2013, 22:12
փաստորեն ոչ Պիպոյանին ես կարողանում լսել, ոչ էլ ինձ կարդա՞լ… մի հատ էլ փորձի Նաիրուհի ջան…

Ես երևի անհույս միջակություն եմ, Մեֆ ջան, դրա համար ինչքան էլ փորձում եմ, ոչ քո երկար գրառումներն եմ կարողանում կարդալ, ոչ էլ Պիպոյանից էս երգից բացի բան լսել։


http://www.youtube.com/watch?v=RRplrKhohZg

ivy
23.09.2013, 22:13
Ալֆ :love
Մարդը դրել ուղղակի շարադրել ա՝ առանց մտածելու ոնց անի, որ ազդեցիկ լինի, կամ տպավորիչ, կամ սյուժետային: Ուղղակի շարադրել ա իրար հետևից: Ու սենց սիրուն բան ա ստացվել...
Շատ-շատ լավն էր՝ թե պատմությունը, թե պատմելու ձևը:
Նենց տպավորված եմ:

LisBeth
23.09.2013, 22:13
Ինչ ա, չեմ կարա՞ Լիլիթ Պիպոյանի ֆանատը լինեմ… որ լավն ա, ասեմ վատն ա՞…

չէ, չես կարա, դիրմիր Ստռենջլիտլգըրլ –ին, նա քեզ դիագնոզ կդնի ու մասնագիտական օգնություն ցույց կտա։

ivy
23.09.2013, 22:14
Ալֆ :love
Մարդը դրել ուղղակի շարադրել ա՝ առանց մտածելու ոնց անի, որ ազդեցիկ լինի, կամ տպավորիչ, կամ սյուժետային: Ուղղակի շարադրել ա իրար հետևից: Ու սենց սիրուն բան ա ստացվել...
Շատ-շատ լավն էր՝ թե պատմությունը, թե պատմելու ձևը:
Նենց տպավորված եմ:

Սաղ խոխմն էն ա, որ «Ռոմանտիկ» վերնագրից հեչ չէի մտածի, թե սենց հոյակապ գործ եմ կարդալու:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:15
Ալֆ :love
Մարդը դրել ուղղակի շարադրել ա՝ առանց մտածելու ոնց անի, որ ազդեցիկ լինի, կամ տպավորիչ, կամ սյուժետային: Ուղղակի շարադրել ա իրար հետևից: Ու սենց սիրուն բան ա ստացվել...
Շատ-շատ լավն էր՝ թե պատմությունը, թե պատմելու ձևը:
Նենց տպավորված եմ:
Ռիփ, իսկ ինձ թվում ա` մարդն էնքան ա չարչարվել, որ այ էդքան սիրուն ա ստացվել, որ չարչարանքն ընդհանրապես չի էրևում :)

Mephistopheles
23.09.2013, 22:15
չէ :P

յախք…

E-la Via
23.09.2013, 22:16
Տարբերակ 1.
Նկարչի լվացքը



Դեռ միայն առաջին պատմվածքն եմ կարդացել, բայց չեմ կարող չգրել: Երբեք չէի պատկերացնի, որ սա StrangeLittleGirl-ն է գրել: Էն դեպքում, որ վերջին մրցույթներին ներկայացրած նրա բոլոր պատմվածքներից գուշակել եմ, որ նա է:
Էսքա՜ն տարբեր ձեռագի՞ր:

Mephistopheles
23.09.2013, 22:17
Ես երևի անհույս միջակություն եմ, Մեֆ ջան, դրա համար ինչքան էլ փորձում եմ, ոչ քո երկար գրառումներն եմ կարողանում կարդալ, ոչ էլ Պիպոյանից էս երգից բացի բան լսել։


http://www.youtube.com/watch?v=RRplrKhohZg

հիմա էլ քո խաթեր կարճ եմ գրում…

չէ Նաիրուհի ջան, միջակություն չես… կարող ես ինձ էլ չսիրել Պիպոյանին էլ, իմ գրվածքներն էլ…

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:18
Դեռ միայն առաջին պատմվածքն եմ կարդացել, բայց չեմ կարող չգրել: Երբեք չէի պատկերացնի, որ սա StrangeLittleGirl-ն է գրել: Էն դեպքում, որ վերջին մրցույթներին ներկայացրած նրա բոլոր պատմվածքներից գուշակել եմ, որ նա է:
Էսքա՜ն տարբեր ձեռագի՞ր:

way ջան, ես էդ գործը մի վեց-յոթ տարի առաջ եմ գրել: շատ էլ որ անճանաչելիորեն ձևափոխել եմ, մեկ ա էն հին սենտիմենտալությունը մեջը մնացել ա :))

Mephistopheles
23.09.2013, 22:18
չէ, չես կարա, դիրմիր Ստռենջլիտլգըրլ –ին, նա քեզ դիագնոզ կդնի ու մասնագիտական օգնություն ցույց կտա։

փաստորեն ինչքան Պիպոյանի ֆան կա պտի ուղղարկես Բյուրի մո՞տ…

Mephistopheles
23.09.2013, 22:20
Բյուր, կարա՞մ մոտդ մի հատ ափոյնթմենթ վերցնեմ… դիագնոզս տաս…

LisBeth
23.09.2013, 22:21
փաստորեն ինչքան Պիպոյանի ֆան կա պտի ուղղարկես Բյուրի մո՞տ…

Չէ մենակ նրանց, ով դրա մասին 2000 բառանոց ստեղծագործություն ա գրում, ինչի իմաստը ինձ համար մութ մնաց։

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:21
Բյուր, կարա՞մ մոտդ մի հատ ափոյնթմենթ վերցնեմ… դիագնոզս տաս…
հա, շուտ արա, քանի քեզ բռնի չեն հոսպիտալիզացրել :))

ivy
23.09.2013, 22:22
Ռիփ, իսկ ինձ թվում ա` մարդն էնքան ա չարչարվել, որ այ էդքան սիրուն ա ստացվել, որ չարչարանքն ընդհանրապես չի էրևում :)

Չգիտեմ՝ ոնց ա եղել իրականում. ամեն դեպքում, շատ լավ ա ստացվել:

LisBeth
23.09.2013, 22:22
հա, շուտ արա, քանի քեզ բռնի չեն հոսպիտալիզացրել :))

զսպաշապիկ, անհապաղ

Mephistopheles
23.09.2013, 22:23
Չէ մենակ նրանց, ով դրա մասին 2000 բառանոց ստեղծագործություն ա գրում, ինչի իմաստը ինձ համար մութ մնաց։

մի հատ մոմ վառե՞մ… լուսավորվի…

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:24
մի հատ մոմ վառե՞մ… լուսավորվի…

Մեֆ, սաղ հեչ, եթե Սամ Քլայնը դու ես, ինչու՞ Չուկը քեզ չի արգելափակել :))

LisBeth
23.09.2013, 22:25
մի հատ մոմ վառե՞մ… լուսավորվի…

օքեյ, վառի

ivy
23.09.2013, 22:25
Լիզբեթ, դու փաստորեն մտածել էիր՝ 2000 բառ չի, այլ նիշ, դրա համար ես տենց կարճ գրել:
Գիտե՞ս քո գրածներում ինչն ա հետաքրքիր. շատ հաճախ սկի լրիվ չի էլ հասկացվում՝ ինչի մասին էր, բայց նենց ա մտնում մաշկի տակ...
Ահավոր կպնում են գրածներդ:

LisBeth
23.09.2013, 22:30
Լիզբեթ, դու փաստորեն մտածել էիր՝ 2000 բառ չի, այլ նիշ, դրա համար ես տենց կարճ գրել:
Գիտե՞ս քո գրածներում ինչն ա հետաքրքիր. շատ հաճախ սկի լրիվ չի էլ հասկացվում՝ ինչի մասին էր, բայց նենց ա մտնում մաշկի տակ...
Ահավոր կպնում են գրածներդ:

Ըհը, նենց չի թե էս մեկը չէի ուղարկի եթե սխալ չմտածեի, ուղղակի են մեկն էլ կուղարկեի, նա ավելի անհասկանալի էր։:D

Mephistopheles
23.09.2013, 22:32
օքեյ, վառի

վառած ա… չես տեսնու՞մ…

LisBeth
23.09.2013, 22:35
վառած ա… չես տեսնու՞մ…

չէ դու շատ հեռու ես ինձնից, լույսը չի հասնում...մոտեցիր։

ivy
23.09.2013, 22:36
Գալի տարբերակն էլ էր շատ լավը, մենակ էն պակասեց, ինչը էդքան հավանել էի Ալֆայի մոտ:
Ի տարբերություն «Ռոմանտիկա»-ի՝ էստեղ "trying hard"-ը լավ երևում ա, թեև դա էլ թերություն չես անվանի:

ivy
23.09.2013, 22:37
Մնացածն էլ էս ա կկարդամ:

John
23.09.2013, 22:38
քանի որ վաղը՝ 24.09.13թ.–ը հնարավոր է դառնա շրջադարձային իմ կյանքում (անորոշությունը կավարտվի վերջապես, կիմանամ՝ ուսանո՞ղ եմ, թե՞ չէ :D ), էդ առիթով բավականին զբաղված էի/եմ, այնպես որ էս անգամ կբավարարվեմ միայն քվեարկելով։ Շնորհակալություն բոլոր հեղինակներին։

Ալֆային մե՜ծ պաչիկ :love
Բյուր, Զակատը հավանեցի ;)

Mephistopheles
23.09.2013, 22:39
Մեֆ, սաղ հեչ, եթե Սամ Քլայնը դու ես, ինչու՞ Չուկը քեզ չի արգելափակել :))

Չուկից հարցրու…

Mephistopheles
23.09.2013, 22:40
չէ դու շատ հեռու ես ինձնից, լույսը չի հասնում...մոտեցիր։

Իսկ գուցե լավ չես տեսնում…

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:40
Գալի տարբերակն էլ էր շատ լավը, մենակ էն պակասեց, ինչը էդքան հավանել էի Ալֆայի մոտ:
Ի տարբերություն «Ռոմանտիկա»-ի՝ էստեղ "trying hard"-ը լավ երևում ա, թեև դա էլ թերություն չես անվանի:
Ռիփ, ինչ հետաքրքիր ա, ես ճիշտ հակառակ տպավորությունը ստացա: Որ Գալը գրել ա կես ժամում, իսկ Ալֆան չարչարվել ա: Ի դեպ, ոնց որ քոնն էլ ա կես ժամանոց :))



Ալֆային մե՜ծ պաչիկ :love
Բյուր, Զակատը հավանեցի ;)
ինչ-ինչ, բայց քեզնից չէի սպասում, որ հենց Զակատը կհավանես :))

John
23.09.2013, 22:42
ինչ-ինչ, բայց քեզնից չէի սպասում, որ հենց Զակատը կհավանես :))

վերջերս սկսում եմ կասկածել, որ դու ինձ 8 տարի է ճանաչում ես )))

ivy
23.09.2013, 22:43
Բյուր, խոսքը ժամանակի մասին չէր: Թե չէ գիտեմ, որ Ալֆան էլ քանի օր խմբագրում, կրճատում էր:

Ինչ վերաբերվում ա ինձ, ես կես ժամանոց գործեր չունեմ, իմոնք մի գիշերանոց են:
Գիշերանո՞ց :think

LisBeth
23.09.2013, 22:43
Իսկ գուցե լավ չես տեսնում…

գուցե... գուցե ասես աչքերս էլ են փակ...

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:43
վերջերս սկսում եմ կասկածել, որ դու ինձ 8 տարի է ճանաչում ես )))

ես էլ :))

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 22:45
Բյուր, խոսքը ժամանակի մասին չէր: Թե չէ գիտեմ, որ Ալֆան էլ քանի օր խմբագրում, կրճատում էր:

Ինչ վերաբերվում ա ինձ, ես կես ժամանոց գործեր չունեմ, իմոնք մի գիշերանոց են:
Գիշերանո՞ց :think
դե մի գիշերանոցն էլ ա կես ժամանոց կատեգորիայի մեջ :)) մի շնչով գրած

ivy
23.09.2013, 23:08
դե մի գիշերանոցն էլ ա կես ժամանոց կատեգորիայի մեջ :)) մի շնչով գրած

Չեղավ. գիշերը շատ երկար ժամանակ ա:

Բայց դե մեկ ա, նորից եմ ասում, որ Ալֆայի ու Գալի համեմատությունը ժամանակի հետ կապ չուներ:

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 23:09
Չեղավ. գիշերը շատ երկար ժամանակ ա:

Բայց դե մեկ ա, նորից եմ ասում, որ Ալֆայի ու Գալի համեմատությունը ժամանակի հետ կապ չուներ:
Դե ես հասկանում եմ` ինչ ես ասում: Իմ ասածն էլ ժամանակի հետ կապ չունի, ուղղակի պայմանականորեն մեկն անվանվում ա մի շնչով, կես ժամում կամ ոնց ասես, մյուսն էլ համարվում ա աշխատած, մտածած, հազար ժամում և այլն:

ivy
23.09.2013, 23:10
Բյուր, երեքիցդ ամենաշատը «Նկարչի լվացքը» հավանեցի: Զակատի թեման իզուր ես նորից բացել. նա պիտի հավետ մնա էն մի գործում :))

ivy
23.09.2013, 23:26
Բոլորը կարդացի:
Ամենահավանած տարբերակները.

«Նկարչի լվացքը»
«Մի պարզ պատմություն»
«Տարեդարձը»
«Ռոմանտիկա»

Քվեարկում եմ ամենաներից ամենային ;)

ivy
23.09.2013, 23:34
Անուկի տարբերակների մասին էլ գրեմ ու փախնեմ էստեղից:
Ան, էդ գրածներդ հնարավոր ա՝ հավեսով կարդայի բլոգումդ, բայց սա մրցույթ ա, որտեղ տասը ուրիշ տարբերակ կա: Էդ մանրամասն ու լի նկարագրություններդ, դետալներն ու ամեն ինչը մի տեսակ չի կարդացվում էստեղ: Տպավորիչ չի էս կոնտեքստում, առաջ չի գնում, հազիվ եմ մինչև վերջ կարդացել...
Ինչպես միշտ, ընտիր շարադրված տեքստեր են, բայց մի ձև մրցույթին հարմար չեն, իմ կարծիքով:

impression
23.09.2013, 23:46
էս ի՞նչ կես ժամի շուխուռ ա, ժողովուրդ ջան, դուք հո մանյակ չեք, ինչ կես ժամ
ես իմ «Կճեպներ»-ն եմ մենակ երևի թե մի կես ժամում գրել, ամենաերկար գրածս բաներից ա, մնացածը սկի տասնհինգ րոպե էլ չեն ձգում
կես ժամ... չէ մի չէ

StrangeLittleGirl
23.09.2013, 23:53
Էլ չանենք էլի բաց անուններով :( Ահավոր չի դզում

Արէա
23.09.2013, 23:54
Տարբերակ 4. Տարեդարձը (http://www.akumb.am/showthread.php/64993-%D5%8D%D5%BF%D5%A5%D5%B2%D5%AE%D5%A1%D5%A3%D5%B8%D6%80%D5%AE%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6-%D5%BE%D5%A1%D5%BE%D5%A5%D6%80%D5%A1%D5%A3%D6%80%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%84%D5%BE%D5%A5%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4?p=2437493&viewfull=1#post2437493)

Չհավանեցի ճիշտն ասած:
Ճիշտ ա, հաջող կտորներ կան, ու շարադրանքն էլ լավն ա, սիրուն ա, բայց մտահղացումը չհավանեցի:
Էդ զուգահեռների պահը, էդ մեկ ու մեջ ընդհատումները դուր չեկավ, չգրավեց:

impression
23.09.2013, 23:59
ես նոր հասկացա, որ մրցույթը համ էլ արդեն սկսվել ա :o ես ուզում էի մասնակցել, բայց ոնց որ հարմար պահը/կես ժամը բաց եմ թողել անվերադարձ :(

Արևանուռ
24.09.2013, 00:02
փորձեմ շարադրել տպավորությունս Տարբերակ 10. «Ֆալաք»-ի մասին

Լեզուն հենց սկզբից գրական է, գեղարվեստական զեղումներով, ինքս հաճախ առօրյա խոսքում այդպես արտահայտվում եմ ու հիմա այստեղ ինձ ոճը չի զարմացնում: Բողոք կա ու այն շատ պարզ է: Սերը երբեք չի հարցնում, դու «փարթամ կաթնագեղձերի սիրահար էի»ր, ինչու՞տարվեցիր «0,5 համարի մանդիլի» տիրոջով, միգուցե ոտքերն իրենց գործն արել էին հենց ամենասկզբու՞մ:
էդ աղջկան մի խելքը գլխին մարդ չկար որ ասեր «համբերությունը կյանք է»:
Ինչևէ, հավատալու պատմություն է, միայն... այդքան գրական, գեղարվեստական խոսքում երբեմն օգտագործվող բառերով մտածող «մաքրակենցաղ տղամարդը» մեկ էլ ընկերոջ նվեր առաջարկը անվանում է «բառաչ»:
Այստեղ հասարականում է սկզբի տպավորությունն ու բնականաբար բերում այն մտքին, որ մեր «երբեմնի աստվածուհին» անպայման այդ անառականոցում պիտի լիներ:

Ես հավանություն եմ տվել, քանի որ հեղինակն իմ նման է մտածում ու իմ նման անվերջ հավատացող ու երազող է

Mephistopheles
24.09.2013, 00:11
գուցե... գուցե ասես աչքերս էլ են փակ...

չէ, չեմ ասի… տենց չի որովհետև…

գրածդ հավանեցի…

Արէա
24.09.2013, 00:15
Տարբերակ 5․ Ռոմանտիկա

Էս ինչ լավ բան կարդացի նոր։
Ալֆա ջան, էս իրո՞ք դու ես։
Էդ գիտաֆանտաստիկա միտաֆանտաստիկա թարգի, քոնը սա ա։
Այ հիմա զգացի, թե Ալֆան ինչ լավ ա գրում։
Մինչ էս շատ էի լսել, բայց թերահավատ էի ճիշտն ասած։
Սա ամեն ինչ իր տեղը դրեց։
Գեղեցիկ, գրագետ, սահուն, լիքը ինֆորմացիայով, տեսակետով, աշխարհայացքով։
Գեղեցիկ գործ էր։
Շնորհակալություն։

Alphaone
24.09.2013, 00:19
Տարբերակ 9.Մի կում մաքուր օդ
Խոնարհվում եմ, Անուկ, իրականում խոնարհվում եմ, ինձ ուղղակի դուր չեկավ, ինձ ցնցեց էս գործը, քանի որ իմ ընտանիքի երազանքն էր: Տարիներ առաջ ընտանեկան խորհրդում էս ավանը ստեղծելը քննարկվեց, բյուջե կազմվեց, տարածք որոշվեց, հետո լիքը խնդիրներ եղան, չկարողացանք միայն մեր ուժերով ստեղծել, հիմա մի կալվածքի չափ հող ունենք ու երազանք, որ մի օր, այնուամենայնիվ, ստեղծելու ենք: Ես չգիտեի, որ աշխարհում մի տեղ երազանքն իրականացել է ու չգիտեի, որ հնարավոր է, հիմա գիտեմ: Էս պահին իմ ֆավորիտն է, քանի որ կարդալուց ես ամբողջ ավանը տեսա, զգացի, ապրեցի, հավատացի...

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 00:21
Տարբերակ 9.Մի կում մաքուր օդ
Խոնարհվում եմ, Անուկ, իրականում խոնարհվում եմ, ինձ ուղղակի դուր չեկավ, ինձ ցնցեց էս գործը, քանի որ իմ ընտանիքի երազանքն էր: Տարիներ առաջ ընտանեկան խորհրդում էս ավանը ստեղծելը քննարկվեց, բյուջե կազմվեց, տարածք որոշվեց, հետո լիքը խնդիրներ եղան, չկարողացանք միայն մեր ուժերով ստեղծել, հիմա մի կալվածքի չափ հող ունենք ու երազանք, որ մի օր, այնուամենայնիվ, ստեղծելու ենք: Ես չգիտեի, որ աշխարհում մի տեղ երազանքն իրականացել է ու չգիտեի, որ հնարավոր է, հիմա գիտեմ: Էս պահին իմ ֆավորիտն է, քանի որ կարդալուց ես ամբողջ ավանը տեսա, զգացի, ապրեցի, հավատացի...

Ալֆ, իրականում էկո ավաններ աշխարհի շատ երկրներում կան ու կա նաև նպատակ Հայաստանում ստեղծելու :)

Գալաթեա
24.09.2013, 00:21
Դեռ ամենաշատը Պարզ պատմությունն ու Ռոմանտիկան եմ հավանել:
Գնացի մնացածը կարդալու:

Արևանուռ
24.09.2013, 00:33
Տարբերակ 4. «Տարեդարձը»

այդ չարաբաստիկ օրը շատ լավ եմ հիշում, ըստ իս առանց զուգահեռների էլ հաջողված է, ափսոս Կարոն ու ափսոս Արգինե անունով մի սիրուն աղջիկ, որ էլի այդ օրվա զոհն էր:

Տարբերակ 5. «Ռոմանտիկա»

Աշխարհում ամեն ինչ հավասարակշիռ է, ես ուրախ եմ Անժիկի համար, ապրե՛ս որ նրան երջանկացրեցիր, երջանկությունն ամենալավ «эликсир молодости»-ն է:
Շնորհավորում եմ, ՝ Alphaone ջան, հաջողված գործեր են (կարծում եմ երկար տարբերակն ավելի հաջողված է)

Գալաթեա
24.09.2013, 00:53
Ֆալաքը դուրս չեկավ:
Որ ասեմ ինչի՝ շատ կոպիտ ա ստացվելու:
Պետք չէր բաց անել: Շատ դժվար ա պատմվածքը պատեպատ տալ, երբ հեղինակի անունն աչքիդ առաջ ա:

Արևանուռ
24.09.2013, 00:58
Տարբերակ 11 «Քաղաքի մեկ օրը»

Այս պատմվածքն էլ 2000 բառի համար «վիրահատումների» է ենթարկվել:
Վավերագրական ժանրում գրված գեղարվեստական գործի իսկական օրինակ է:
Ինքս սիրով լսում եմ Լիլիթի երգը:Բոլոր ապրումները բնական են, բնորոշումները՝ տիպիկ:
«Լույսեր երակներումս, թեթևություն ձեռքերումս, մազերս ծովեր են դառել ու ոտքերս ամպոտ են… Անէացել եմ, ոչնչացել եմ, վերածնվել եմ…»
Ապրե՛ս, հեղինակ ջան, չվհատվես երբեք, քանի որ գիտես կարևոր մի բան՝ «երջանկությունը քամվում է ամեն ինչից, երբ սիրում ես…»:

ու քեզ խորհուրդ՝
պիտի ինքդ քեզ հավատաս առաջինը
եթե ասելիք ունես, այն անպայման բարձրաձայնիր, երկրորդ
ոչ ոքու քննադատությունը դատավաճիռ մի ընդունիր, քանի որ այն քեզ օգտակար է հետագայի համար, երրորդ

Գալաթեա
24.09.2013, 00:59
Անուկի գործերը մի տեսակ շատ... վավերագրական են :)
Առաջինում պատմվածք, որպես այդպիսին, չտեսա: Խրոնիկա էր ավելի շատ:

Երկրորդ թեման ինձ պարզապես, ինչ մեղքս թաքցնեմ, վառեք ինձ, բայց բացարձակ չի հետաքրքրում, էկո-ավան և այլն, դրա համար երևի չգրավեց:

Բայց երկուսն էլ սահուն ու սիրուն էին շարադրած:

Baltazar
24.09.2013, 01:00
Ֆալաքը դուրս չեկավ:
Որ ասեմ ինչի՝ շատ կոպիտ ա ստացվելու:
Պետք չէր բաց անել: Շատ դժվար ա պատմվածքը պատեպատ տալ, երբ հեղինակի անունն աչքիդ առաջ ա:
Պատեպատ տալու կարիք չկա. գոյություն ունի կարծիքներ հայտնելու կուլտուրա: Եթե Ձեր գնահատականները անձնավորված չեն , այլ վերաբերում են միայն գրածիս, ես խնդիր չեմ տեսնում: Իսկ եթե Դուք վստահ չեք Ձեր կուլտուրայի վրա, ուրեմն պետք չի գնահատական տալ:

Գալաթեա
24.09.2013, 01:01
Պատեպատ տալու կարիք չկա. գոյություն ունի կարծիքներ հայտնելու կուլտուրա: Եթե Ձեր գնահատականները անձնավորված չեն , այլ վերաբերում են միայն գրածիս, ես խնդիր չեմ տեսնում: Իսկ եթե Դուք վստահ չեք Ձեր կուլտուրայի վրա, ուրեմն պետք չի գնահատական տալ:

Սկսվեց...

Գալաթեա
24.09.2013, 01:06
Բյուրի Ցոլակն էր անհրապույր, բայց նկարիչն ու Ալիս դվան հետաքրքիր պատմություններ էին:
Լավ չհասկացա իրականում նկարչի պատմությունը, շըփ-թըփություն կար մի քիչ գրածի մեջ, բայց կարդացվեց:
Հռենոսը լավն էր:
Պաչեիր էլի տղին, կեսդ չէր գնալու :))

Baltazar
24.09.2013, 01:23
Մի պարզ պատմություն
Ճնճղուկ ուտելու բաղադրատոմս միայն տեսա էս պատմվածքի մեջ: Իմա՞ստը, հեղինակ:

Mephistopheles
24.09.2013, 01:27
Մի պարզ պատմություն
Ճնճղուկ ուտելու բաղադրատոմս միայն տեսա էս պատմվածքի մեջ: Իմա՞ստը, հեղինակ:

ՄԻ հատ էլ կարդա…

Baltazar
24.09.2013, 01:28
Նկարչի լվացքը
Խմող, միայնակ, իմաստուն ծերուկների թեման ծեծված է: Տեխնիկապես անթերի գրված պատմվածք է ոչնչի մասին ըստ իս: Լվացքի գաղափարը փոքր ինչ փրկում է գեղարվեստական մասը, բայց պատմվածքը ոչ էմոցիա է առաջացնում, ոչ էլ մտածելու նյութ է տալիս: Շատ ավելի հետաքրքիր ու էքսցենտրիկ նկարիչներ կան՝ շատ ավելի հետաքրքիր կենցաղով ու ճակատագրով: Լացող արևածաղկով նկարը շատ պրիմիտիվ է:

Baltazar
24.09.2013, 01:34
ՄԻ հատ էլ կարդա…

Երբ մի բան չեմ հասկանում 2-րդ 3-րդ անգամ կարդում եմ , նոր եմ գրում, որ չհասկացա

Alphaone
24.09.2013, 01:37
Տարբերակ 5․ Ռոմանտիկա

Էս ինչ լավ բան կարդացի նոր։
Ալֆա ջան, էս իրո՞ք դու ես։
Էդ գիտաֆանտաստիկա միտաֆանտաստիկա թարգի, քոնը սա ա։
Այ հիմա զգացի, թե Ալֆան ինչ լավ ա գրում։
Մինչ էս շատ էի լսել, բայց թերահավատ էի ճիշտն ասած։
Սա ամեն ինչ իր տեղը դրեց։
Գեղեցիկ, գրագետ, սահուն, լիքը ինֆորմացիայով, տեսակետով, աշխարհայացքով։
Գեղեցիկ գործ էր։
Շնորհակալություն։

Արէա ջան, իմը ֆանտաստիկան ա, հիմա ավելի շատ ֆետնտեզիոտ, քանի որ դպրոցի բազան, էն էլ կեսը մոռացած շատ քիչ ա ֆանտաստիկա գրելու համար, բայց էդ բացը լրացնում եմ ու քեզ խոսք են տալիս լավ ֆանտաստ դառնալ, ուղղակի ֆանտաստիկան կարդացել ես իմ գլուխ պահածները, էս կարդում ես իմ մի շաբաթվա չարչարանքը, էն էլ մի շաբաթ մենակ գրել, ջնջել եմ, իսկ գործն ուղեղումն խմորվել է արդեն գրեթե երեք տարի, ուղղակի չէի շտապում գրել, հիմա էլ սա գրելու համար դեռ շուտ էր... :)

Յունոնա
24.09.2013, 01:41
Տարբերակ 5.
Ռոմանտիկա

Նոր էի ավարտել համալսարանը: Ինձ սուպերմեն զգալը տևեց մինչև աշխատանքի անցնելը, հետո հասկացա, որ երկրումս դասագրքային ու պրակտիկ իրավաբանությունը տարբեր մոլորակներ են, որ գտնվում են տարբեր արեգակնային համակարգերում: Այն, ինչի իմ կարծիքով գերազանց տիրապետում էի, ինձ բնավ հարկավոր չէր աշխատանքում: Ավագ կոլեգաներս բացակայում էին. մեկն արտասահմանում էր, մյուսին անգամ դեռ չէինք գտել:
Աշխատավայրս նորաստեղծ կառույց էր: Դեռ երկուսով էինք ես՝ իրավաբան ու իմ տնտեսագետ գործընկերուհին՝ համակարգող: Քաղաքացիները լսում էին անվճար իրավաբանական խորհրդատվություն կոռուպցիոն կամ կոռուպցիոն ռիսկ պարունակող գործերով ու հասկանում այդքանից միայն անվճար իրավաբանական խորհրդատվությունը: Մերժել դեռ չէի սովորել: Եթե մարդ դիմել էր օգնության խնդրանքով, օգնում էի՝ կազմակերպությանը ոչ ընդդատյա գործերն անելով առանց փաստաթղթավորման: Երբեմն գիշերը լուսացնում էի օրենսգրքերը քրքրելով ու օրհնում իրավաբանական կլինիկան, որ ժամանակին ատում էի, բայց ուր սովորել էի քիչ թե շատ գլուխ հանել տարաբնույթ բողոքներից, ահավոր ցածր իրավագիտակցություն ունեցող, իսկ որոշ դեպքերում գրեթե գիտակցություն չունեցող ու պարապ ականջ փնտրող մարդկանցից:

Սենյակում իրեն նյարդային պատեպատ տվող ճանճը ստիպում էր հայացքս բարձրացնել թղթերի բուրգից ու իրեն նայել: Հետո էլ ավելի հուսահատված խորանում էի փաստաթղթաօրենսգրքային քաոսում: Սկզբում, երբ մեր մասին դեռ չգիտեին, ուզում էինք այցելուներ լինեին, հիմա ես սրտանց ուզում էի մարդ չգար այնքան ժամանակ, մինչև կուտակված գործերը վերջացնեմ:
Այդպես չի լինում: Դռան անվստահ թակոցից հետո դուռը դանդա՜ղ բացվեց:
Կինը, որ անվստահ առաջ եկավ, կլիներ յոթանասուն տարեկան՝ իմ մոտավոր գնահատականն առաջին հայացքից: Հագին վառ գույնի հագուստ էր, վարդագույն կոշիկներ: Մազերը կեղտոտ էին, բայց խնամքով հարդարված: Վրայից տհաճ հոտ էր գալիս ու այդ ամենի մեջ առանձնանում էին աչքերը՝ խունացած, տխուր, բայց արտառոց գեղեցիկ կանաչ երանգի, տպավորիչ աչքերը: Ամեն ինչ լացելու չափ անհեթեթ էր:
Նա լուռ կանգնել էր դռան առաջ, անգամ չէր հարցնում՝ կարելի է, իսկ ես նրա արտառոց կերպարի պատճառով կիսաշոկային վիճակում գլխի չէի ընկել, որ կարելի է ներս հրավիրել: Չգիտեմ ինչքան տևեց քարացումս, բայց ի վերջո ուշքի եկա և հրավիրեցի նստել: Համակարգիչն այդ պահին հարկավոր չէր, բայց դիտավորյալ գնացի համակարգչի մոտ՝ կնոջից հնարավորինս հեռու, որ խուսափեմ ինձ հալածող գարշահոտից: Ստանդարտ բացող հարցերով սկսեցի իրավաբանական հարցազրույցը, որի արդյունքում պիտի պարզեի կնոջ հիմնախնդիրը: Նա լուռ էր:
-Միայն թե համր չլինի, - փայլատակեց մտքումս ու տեղում լեզուս կծեցի:
Հասկացա, որ իմ արհեստականորեն ստեղծած հեռավորությունն է խանգարում կնոջը խոսել, մոտեցա նրան, նստեցի կողքին ու նա վախվորած պատմեց իր պատմությունը: Նրա կիրթ հայերենն այնքան անհարիր էր իր պատկերին, որ պարբերաբար մտածում էի, թե երազ եմ տեսնում ու հիմա կարթնանամ:
Իր խոսքերով 18 տարեկան էր, երբ իրեն գյուղից առևանգել էր քառասունամյա ամուսինն ու բերել մոտակա քաղաքը: Վերադարձել էր ծնողների մոտ:
-Դու դեռ երկու պսակելու քուր ունես, ոնց գնացել ես, մնա, քուրերիդ անվան հետ մի խաղա, - ասել էր հայրն ու դուռը փակել աղջկա երեսին:
Դռան հետևից լսել էր մոր հեծկլտոցը:
-Մա՜մ:
-Հերդ ճիշտ ա ասում, գնա, քուրերիդ բախտին քար մի քցի, հետ դարձի, - լացի միջից ասել էր մայրը փակ դռան հետևից:
Վերադարձել էր ճարահատյալ: Ամուսինը դաժանաբար ծեծել էր: Հետո կյանքը քիչ թե շատ հունի մեջ էր ընկել: Միայն մի ամիս: Ամիսը դեռ չլրացած ամուսինը հայտարարել էր, որ չի պատրաստվում ձրիակեր պահել, որ անօժիտ աղջիկ իրեն հարկավոր չէ: Ծնողներն օժիտ տալ հրաժարվել էին.
-Նեղի ենք, ախպորդ նոր ենք ամուսնացրել, ձեռներիս փող չկա:
Ամուսինն էլ պնդել էր, որ դատական կարգով օժիտ պահանջի:
Դատարանը հայցը բավարարել էր, քանի որ ԽՍՀՄ ժամանակների պատմություն էր, աղջիկը 16 տարեկանից սեփական եկամուտ ուներ, ինչն էլ բռնագանձել էին ծնողներից:
-Էսօրվանից ես էրկու քուր ունեմ, դու իմ համար մեռած ես, աչքիս էրեվացիր, կտամ, գլուխդ կջարդեմ, տականք, մարդ էլ իր ծնողներին դնի, դատարան քարշ տա, - նիստից հետո հայտարարել էր եղբայրը:
Ամուսինն օժիտի գումարը մինչև վերջ խմել էր: Հետո նորից սկսվել էր նախորդ կռիվը ձրիակերության, «թե էս ինչ ղալաթ արեցի քեզ բերեցի» ու նման հարցերի շուրջ: Կինը վաղ առավոտյան մոտ 15-20 կիլոմետր կտրելով Սևանի ձկնորսներից ձուկ էր գնում, շալակած հասցնում շուկա, մինչև երեկո ինչ կարողանում էր, վաճառում էր, գումարը բերում, տալիս ամուսնուն, ստանում իր ծեծի չափաբաժինն ու ուժասպառ պառկում քնելու՝ հաջորդ օրը նույն դժոխքը կրկնելու համար: Այդպես երեսուն տարի, մինչև որ ոտքը հաշմվել էր, էլ ի վիճակի չէր եղել քայլել, ապրում էին հաշմանդամության թոշակով ու ընտանեկան նպաստով: Այդ ժամանակ նա արդեն 48 տարեկան էր, ամուսինը՝ 70: Երկու տարի հաշմանդամության թոշակ ստանալուց հետո, երբ ստիպված չէր օրեկան հիսուն կիլոմետրի չափ տարածք անցնել, կինը կազդուրվում է, ինչի արդյունքում հերթական փորձաքննությունն այլևս թոշակ չի նշանակում(հիսո՜ւն տարեկան, իսկ ես խեղճին յոթանասուն էի վերագրել):
Այստեղ էլ ամուսինը նրան տնից վռնդում է՝ դու էլ ինձ պետք չես: Կնոջը վռնդելուց հետո կապվում է ինչ-որ նախկին մարմնավաճառի հետ ու մեկընդմիշտ փակում դուռը նրա առաջ:
Այժմ կինը եկել էր խնդրելու, որ օգնեմ իրեն մի անկյուն ունենալ, ասում էր, որ քրոջ տանն է ապրում, բայց շուտով քրոջ ընտանիքը Ռուսաստանից կգա ու իրեն պարտադրում են ազատել տունը:
Նրա գնալուց հետո ճանճը հեգնախառն տզզոցով պտտվեց աչքերիս առաջ ու դուրս թռավ պատուհանից: Շշմած նայում էի հենց այն կետին, որտեղով դուրս թռավ ճանճը: Ամեն ինչ թվում էր ինչ-որ սերիալից գողացված էժանագին սցենար: Այդ օրն արդեն ոչինչ չարեցի:
Փորձը, որ այնքան էլ մեծ չէր, ամեն դեպքում, ցույց էր տվել, որ մարդկանց չի կարելի հավատալ: Ամեն բառ հարկավոր էր ճշտել: Յուրաքանչյուրը, դիմելով իրավաբանական խորհրդատվության, երբ խոսում էր, մարմնավորված անմեղությունն էր, իսկ շուրջը բոլորն անխտիր իր իրավունքների խախտմանը կոչված դժոխքի պատվիրակներ, որ եկել են իրեն լլկելու: Ամեն ինչ ներհայացվում էր հենց այդպես՝ պաթոսով, չափազանցված, անողոք: Ու շատ հաճախ ամեն ինչ պարզվում էր՝ հակառակն է:
Կնոջը խնդրել էի գալ երկու օրից, բերել անհրաժեշտ փաստաթղթերը (ցուցակը մանրամասն գրել, տվել էի, բացատրել), բայց կային բաներ, որ փաստաթղթերով ստուգել հնարավոր չէր:
Այցելության հաջորդ օրը սկսեցի գործել: Առաջին անգամ կյանքում խուզարկու խաղացի: Ոչ ոքի չէի ճանաչում այն բնակելի շենքում, որտեղ երեսուն տարի ապրել, իսկ իր նկարագրածով տառապել էր կինը: Կարճ ժամանակում պարզեցի, որ շենքում վարձով բնակարան են տալիս: Հենց կնոջ տան վերևի հարկում: Նայեցի բնակարանը: Հետո սկսեցի հարցուփորձ անել հարևաններից՝ ինչպիսի՞ մարդիկ են: Տանտերը բոլորի բոլոր պատմությունները պատմեց, բոլորի կեղտոտ ու մաքուր սպիտակեղենը շաղ տվեց իմ առաջ ու ամենաշատը խոսեց մեր այելուի չարաբաստիկ ամուսնուց: Իսկական Կապույտ մորուք էր բիձուկը. երկու կին թաղել էր նախքան քառասուն տարեկանում աղջիկ առևանգելը:
-Դրա ձեռը խեղճերը չմեռան, տանջամահ եղան, բայց Անժիկը շատ լավն էր, Անժիկին ինքն իրավունք չուներ տնից հանել, էդ բ..ին բերել, էդ բան չէր, որ արեց, խեղճ աղջիկն էսքան տարի ինքն էր պահում տունը, ինչ խորոտ էր, ինչ ուրախ-զվարթ, հիմա ինչ ա դառել, - բառացիորեն թրջված աչքերով պատմում էր տանտերը:
Բնակարանը չվերցրի՝ պատուհանները հյուսիս էին նայում, ոչ ջրի բաք ուներ, ոչ մշտական հոսող ջուր, գրեթե կահավորված չէր: Պատճառաբանություն: Կինն էլ համաձայնեց, որ եթե երկար ժամանակով չեմ վերցնում, իմաստ չունի, որ վերանորոգում անի, կահույք բերի, ջրի բաք ու ջրատաքացուցիչ դնի: Իրար շնորհակալություն ասացինք, բաժանվեցինք:
Այսպես համոզվեցի, որ այցելուն ոչինչ չի չափազանցրել:
Անժիկը երկու օր չդիմացավ, հենց այդ օրն էլ եկավ բոլոր փաստաթղթերով հանդերձ: Անգամ օժիտի հարցով դատարանի վճիռն էր առկա, այնուամենայնիվ, գտել էր:
Անձնագրում առանց հասցե ուղղակի գրանցված էր իրենց գյուղում, ամուսնալուծված էր: Ամուսինը համոզել էր, որ պետք է ամուսնալուծվեն, որպեսզի կարողանա գյուղում հող ստանալ, հենց այդ առանց շինության հողակտորում էլ գրանցված էր, թեև այն վաղուց վաճառել էր ամուսնու պարտադրանքով: Որևէ իրավական հնար չէի գտնում, որով Անժիկը կկարողանար բաժին պահանջել ամուսնու բնակարանից, ոչ ոք էր նա այդ տանը:
Մտածեցի հայրական տան հետ կապված մի բան կարելի է անել, գոնե այնտեղ ապրի ծերությունը, բայց ոչ, բնակարանը, որ պապիկի սեփականությունն էր, Անժիկի եղբորն էր անցել կտակով, ծնողների բնակարանում նա գրանցված չէր: Կոլեգաս, որ տնտեսագետ էր, ճարահատյալ իրավաբան էր դարձել, ինձ հետ հավասար կարդում էր օրենսգրքեր, օրենքներ, ենթաօրենսդրական ակտեր, ելք փնտրում, ինձ հետ հավասար խելագարվում անզորությունից:
Մինչև որ երջանկություն: Մենք ևս մեկ իրավաբան ունեցանք, ոչ թե ինձ նման նորավարտ դեղնակտուց, այլ՝ փորձառու իրավաբան, ով մի հայացք նետեց փաստաթղթերին, ասաց, որ օրենքով կնոջն օգնել հնարավոր չէ, ոչ մի իրավական հնար չկա:
-Եթե ամեն գործ էդպես սրտիդ մոտ ընդունես, կյանքում իրավաբան չես դառնա: Տեսնում ես օրենքով օգնելու ոչ մի հնարավորություն չկա, ուղղակի բանավոր կամ եթե ուզում է գրավոր հիմնավորում ես մերժումը և ասում ցտեսություն:
-Եթե էդպես անեմ, Անժիկը կմնա փողոցում, - գրեթե լացակումաց ասում եմ ես:
-Իսկ եթե առավոտից իրիկուն քո հիմնական գործը թողած փորձես իրեն օգնել, ինքդ էլ քաջ գիտակցելով, որ իրավաբանորեն ոչ մի շանս չկա, ինքը տանիք կունենա՞:
-Չէ, բայց…,- լռեցի:
...

Նախ ներկայանամ՝նորեկ եմ ու անփորձ,սակայն շատ փորփրեցի ու կարծես ստացվեց գրառում անել։
Շատ հավանեցի
« Ռոմանտիկան»,անգամ հուզվեցի ու չգիտեմ պատճառն ինչն էր ,տարի՞քս,որ սենտիմենտալ եմ դարձել,թե՞ այն հույսը ,որ մեր ժամանակներում դեռ կան մարդկային արժեքներ։

Գալաթեա
24.09.2013, 01:47
Լիլիթ Պիպոյանի գովքը մինչև կեսերը ձգեցի մի կերպ:
Ասում եք՝ Մեֆն ա՞:

Գալաթեա
24.09.2013, 02:01
Զաիր Բաբայի մեջ ես էլ կանխատեսելիության պահ տեսա: Էդ երկխոսության պատճառով, որ լուռ սպասում ա՝ թե էլ ինչ ա ասելու հեղինակը:
Բայց էդ նույն բանն իմ գործում էլ պետք ա որ լիներ, նենց որ խոսալու տեղ առանձնապես չունեմ:

Լավն էր, թեև շատ չտպավորեց:
Բայց Բաբան լավն էր :) Կխմեի իրա հետ:

Alphaone
24.09.2013, 03:13
Քվեարկեցի, հիմա բացատրեմ քվեարկությունս: Նախ ասեմ, ահավոր սուբյեկտիվ եմ քվեարկել, գործեր կային, որ եթե իմ կյանքում որոշակի դեպքեր չհիշեցնեին, որոշակի նոտա, թրթիռ չարթնացնեին, երևի դրանց օգտին չքվեարկեի, բայց իմ ձայնն է ու ինձ գործը հուզել է, հասել է նյարդերիս, թրթռացրել, ուրեմն լավ եմ արել, քվեարկել եմ :P Զաիր Բաբան եթե Այվին հավես անի, մշակի, կլինի էս մրցույթի իմ ֆավորիտը, էսպես ինքն իմ ֆավորիտը դեռ չի, քիչ ա, չի հագեցնում... Անուկի երկու գործն էլ իմ վաղ մանկության հիշողություններն էին, չիրականացած երազանքներն ու տառապանքները, մեկնաբանություններում զգացի, որ ասելիքին ու մանրամասնելուն անուն են դնում, ժողովուրդ, ես թարս եմ, ինձ հենց էդ մանրամասնելը դուր եկավ: Գորտերի պահն էլ հրաշք էր, զզվում եմ իրենցից, բայց կյանքում մի անգամ գորտի տոտիկներ փորձելու եմ, թեև որոշել եմ, որ իմ կյանքում երեխա հայտնվելուն պես բուսակեր եմ դառնալու՝ ոչ խմել, ոչ ծխել, թեև հիմա էլ մի եսիմ ինչ ծխող չեմ, տարին մաքսիմում մի հինգ գլանակ, երբ նյարդերը արդեն անհուսորեն տեղի են տալիս :D Էլի շեղվեցի, էս վերջերս մոտս սենտիմենտալ նոստալգիկ նոտա է, կանցնի :oy Թե ինչի Ցոլակից բացի Բյուրի մյուս գործերին ձայն տվեցի, արդեն մեկնաբանել եմ, ԼԱՎՆ էին: Գալին ձայն տվեցի, քանի որ իր ասածը զգացի ու հասկացա, իսկ Ֆալաքն էնպիսի զգացողություն էր, թե մի տեղ կարդացել եմ, վերջն էլ ահավոր դուր չեկավ, կամ պիտի հանդիպեր ու էլ ճակատագիր-մակատագիր մի կողմ դներ, հենց հանդիպումով անորոշ նոտայի վրա ավարտեր, մտածելու տեղ տար, կամ պիտի հետո շարունակեր, ինձ կոնկրետ ահավոր հետաքրքիր ա հետո ինչ եղավ: Բայց ձայն տվեցի, հետո փոշմանեցի, քանի որ ի վերջո, եթե իրեն ձայն էի տալիս, պիտի Ցոլակին էլ ձայն տայի: Ինչ վերաբերում ա ամենավերջին գործին, ասել էի, չէ, որ ես սուբյեկտիվ եմ, իսկ հեղինակի ասելիքը չհասկացա, երկրորդ անգամ կարդալու ուժ էլ մեջս չգտա, կներես, Մեֆ ջան...

Ուլուանա
24.09.2013, 04:49
Մի կում մաքուր օդ

Ընդհանուր առմամբ, էս գործը մի լուրջ թերություն ուներ. ծանր էր կարդացվում: Իսկ էդ ծանրության պատճառն էն էր, որ սկզբում չես հասկանում` ինչի մասին է: Կարծում եմ` ահագին կթեթևանար, եթե գորտերի մասը մի քիչ կրճատվեր: Մեկ էլ լավ կլիներ` հենց սկզբից պարզ լիներ, թե ինչի մասին ա: Կարծում եմ` դա հետաքրքրություն կառաջացներ: Մեկը ես կեսերից հասկացա, որ խոսքն էկո ավանի մասին ա ու որ հեղինակն Ուլուանան ա, որովհետև մի քանի օր առաջ ինձ ասել էր, որ էկո ավան են գնացել: Դրանից հետո նոր սկսեցի հետաքրքրությամբ կարդալ: Բայց ակումբցիներից շատերը չգիտեն դրա մասին, հետևաբար մինչև էս պարբերությունը չեն հասկանում ինչ են կարդում.



Կարծում եմ` եթե էս պարբերությունով գործը սկսվեր, ահագին բան տեղը կընկներ: Իսկ ընդհանուր առմամբ, սահուն շարադրանքով, ահագին ինֆորմատիվ գործ ա: Անգամ արժե մամուլում հրապարակել:
Համաձայն եմ, որ գորտերի պահը մի քիչ շատ էր երկարացրած։ Ընդհանուր ընթացքը հաշվի առնելով՝ մի տեսակ անհամաչափ երկար էր, պատմության հավասարակշռությունը խախտող։

Գուցե էլի մարդիկ լինեն էդ կարծիքին, բայց համաձայն չեմ, որ ծանր ա կարդացվում էն պատճառով, որ ընթերցողը չգիտի՝ ինչի մասին ա։ Իմ կարծիքով, բավական ա էն, որ հենց սկզբից էլ պարզ հասկացվում ա՝ ստանդարտ քաղաքայինից լրիվ տարբեր կենսակերպ ու պայմաններ են։ Ի՞նչ կարևոր ա, թե էդ պայմաններն ու կենսակերպը ոնց են կոչվում։ «Էկո–ավան» անունն ի՞նչ պիտի ավելացներ։ Հատկապես որ շատերն իսկի չեն էլ լսել էդ բառի ու դրա մատնանշած երևույթի մասին։

Հնարավոր ա, որ իսկապես ծանր ա կարդացվում, բնավ չեմ բացառում, բայց դրա համար ուրիշ պատճառ մտածի :))։

Ուլուանա
24.09.2013, 04:59
Ան, էդ գործի ամբողջ խնդիրը նրանում ա, որ ես դրա մասին բացասական որևէ բան չեմ կարա գրեմ, բայց դրական էլ չեմ կարա: Շատ լավ ա գրված, սահուն, ամեն բառն ընտրված, բայց նենց մի տեսակ «մթոմ ի՞նչ» զգացողություն ա առաջացնում: Եսի՞մ, գուցե թեման ճիշտ չէիր ընտրել կամ գուցե այլ կերպ շարադրելիս ուրիշ էֆեկտ ունենար: Դու ցանցառ անունը տվեցիր: Էդ ցանցառությունն էնքան էլ չզգացի մեջը: Գուցե ընտրեիր գրելու ավելի ցանցառ տարբերակ, չգիտեմ: Այ հենց էդ ա, որ չեմ կարում կոնկրետ կարծիք արտահայտեմ էդ գործի մասին: :)
Հա, էդ «մթոմ ի՞նչ»–ի պահը ես էլ եմ զգացել հենց սկզբից։ Ինձ թվում ա՝ ուղղակի պիտի ավելի լավ կառուցեի։ Հատկապես վերջաբանն ա անկապ ստացվել :(, այսինքն՝ լրիվ «մթոմ ի՞նչ» վիճակ, էլի։

Ուլուանա
24.09.2013, 05:30
Անուկի գործերը մի տեսակ շատ... վավերագրական են :)
Առաջինում պատմվածք, որպես այդպիսին, չտեսա: Խրոնիկա էր ավելի շատ:

Երկրորդ թեման ինձ պարզապես, ինչ մեղքս թաքցնեմ, վառեք ինձ, բայց բացարձակ չի հետաքրքրում, էկո-ավան և այլն, դրա համար երևի չգրավեց:

Բայց երկուսն էլ սահուն ու սիրուն էին շարադրած:
Լիլ, ինչքանով ես եմ հասկանում ստեղծագործական վավերագրություն ժանրը, ինքը ներառում ա վավերագրականը, ու պարտադիր չի, որ հենց պատմվածք լինի։ Կարող ա լինել նաև մեմուար, էսսե, ճամփորդական նոթեր և այլն։ Ուրիշ բան, որ կոնկրետ մեր մրցույթում համարյա բոլորը պատմվածք էին, ու էդ ֆոնի վրա ոչ պատմվածքը մի տեսակ չէր ուտվում։ Այվիի ասածն էլ ես տենց հասկացա, չգիտեմ։

Իսկ ընդհանրապես կոնկրետ «Մի կում մաքուր օդը» գրելիս ես մի լուրջ սխալ եմ արել։ Նախ ես դրա մասին ամեն դեպքում գրելու էի՝ անկախ մրցույթից, ու գրելու էի որպես օրագրային գրառում՝ ավելի շուտ ինֆորմատիվ, քան գեղարվեստական բնույթի։ Հետո որոշեցի ինչ–որ չափով գեղարվեստականացնել, բայց, ըստ երևույթին, ոչ բավարար չափով։ Ու էդ նպատակով նաև ինֆորմացիայի մի մասն եմ հանել՝ փորձելով հնարավորինս հարմարեցնել մրցույթին։ Փաստորեն, փորձել եմ մի ձեռքով երկու ձմերուկ բռնել, ու, բնականաբար, չի ստացվել. ո՛չ բավականաչափ ստեղծագործական ա ստացվել էս մրցույթին բավարարելու համար, ո՛չ էլ բավականաչափ ինֆորմատիվ՝ իրականությունը լիարժեք պատկերելու համար։ Չնայած որ մտածում եմ, իրականում կարող էի ինֆորմատիվությունը զոհել հանուն ստեղծագործականության, ուղղակի ձեռքս չգնաց, որ էդքան շատ «փրթեմ–թափեմ»...

Պիտի ուղղակի որպես բլոգային/օրագրային գրառում անեի սա, ոնց որ նախատեսել էի սկզբում։ Ահագին էլ լուսանկարներ ունեմ գրածս ամեն ինչը լուսաբանող։ Բայց գրառումն ամեն դեպքում կանեմ բլոգումս ու օրագրումս :))։

Գալաթեա
24.09.2013, 05:37
Լիլ, ինչքանով ես եմ հասկանում ստեղծագործական վավերագրություն ժանրը, ինքը ներառում ա վավերագրականը, ու պարտադիր չի, որ հենց պատմվածք լինի։ Կարող ա լինել նաև մեմուար, էսսե, ճամփորդական նոթեր և այլն։ Ուրիշ բան, որ կոնկրետ մեր մրցույթում համարյա բոլորը պատմվածք էին, ու էդ ֆոնի վրա ոչ պատմվածքը մի տեսակ չէր ուտվում։ Այվիի ասածն էլ ես տենց հասկացա, չգիտեմ։

Իսկ ընդհանրապես կոնկրետ «Մի կում մաքուր օդը» գրելիս ես մի լուրջ սխալ եմ արել։ Նախ ես դրա մասին ամեն դեպքում գրելու էի՝ անկախ մրցույթից, ու գրելու էի որպես օրագրային գրառում՝ ավելի շուտ ինֆորմատիվ, քան գեղարվեստական բնույթի։ Հետո որոշեցի ինչ–որ չափով գեղարվեստականացնել, բայց, ըստ երևույթին, ոչ բավարար չափով։ Ու էդ նպատակով նաև ինֆորմացիայի մի մասն եմ հանել՝ փորձելով հնարավորինս հարմարեցնել մրցույթին։ Փաստորեն, փորձել եմ մի ձեռքով երկու ձմերուկ բռնել, ու, բնականաբար, չի ստացվել. ո՛չ բավականաչափ ստեղծագործական ա ստացվել էս մրցույթին բավարարելու համար, ո՛չ էլ բավականաչափ ինֆորմատիվ՝ իրականությունը լիարժեք պատկերելու համար։ Չնայած որ մտածում եմ, իրականում կարող էի ինֆորմատիվությունը զոհել հանուն ստեղծագործականության, ուղղակի ձեռքս չգնաց, որ էդքան շատ «փրթեմ–թափեմ»...

Պիտի ուղղակի որպես բլոգային/օրագրային գրառում անեի սա, ոնց որ նախատեսել էի սկզբում։ Ահագին էլ լուսանկարներ ունեմ գրածս ամեն ինչը լուսաբանող։ Բայց գրառումն ամեն դեպքում կանեմ բլոգումս ու օրագրումս :))։

Առաջինը, ընդունում եմ, եթե պատմվածքի պահը անտեսենք՝ վավերագրական/փաստագրական նոթերի պես բան ա ստացվում: Բայց ոնց դու ասեցիր՝ մնացած գործերի կողքին, որոնց գրեթե բոլորը, անկախ վավերագրական լինելուց նաև պատմվածքային են, առաջին գործդ մի քիչ տուժում ա: Բայց մեկ ա, հավես պատկերներ ունեիր... էն ավելների պահը լավն էր... մեկ էլ որ Վազգենին պատկերացրեցի էդ նկարագրածդ վիճակում, վերջն էր :))

Իսկ Մաքուր օդը հաստատ որպես բլոգային, ինֆորմատիվ գրառում, հատկապես նկարներով բանով, շատ ավելի լավն ու արժեքավոր կլինի:

Ուլուանա
24.09.2013, 05:42
Վայ, էս դու հլը ստե՞ղ ես :))։ Ես էլ գիտեմ՝ մենակ եմ ամայի Ակումբում։

Գալաթեա
24.09.2013, 05:43
Վայ, էս դու հլը ստե՞ղ ես :))։ Ես էլ գիտեմ՝ մենակ եմ ամայի Ակումբում։

Ալֆաս էլ ա ստեղ :love

Alphaone
24.09.2013, 05:45
Ալֆաս էլ ա ստեղ :love

Ահա, ինձ սխալ զանգով քնից հանեցին վեր, ես էլ որոշեցի մի անգամ էլ կարդալ :D

Ուլուանա
24.09.2013, 06:05
Լավ, ես էլ հերթով բոլոր գործերի մասին գրեմ ու քվեարկեմ։

1.Նկարչի լվացքը
Բյուրի էս պատմվածքը հիշում եմ դեռ յոթ–ութ տարի առաջվանից :))։ Նոստալգիա առաջացրեց :)։ Բայց...
Նախ ասեմ, որ ինչ–որ չափով համաձայն եմ Արէայի ու Baltazar–ի հետ։ Ասեմ՝ կոնկրետ ինչում։ Էս բնույթի պատմվածքը ենթադրաբար պիտի ընթերցողին հուզի, ծերուկ նկարչի հանդեպ համակրանք առաջացնի, բայց իրականում էնքան էլ չի հուզում, համենայնդեպս, ոչ ավելի, քան ցանկացած խեղճուկրակ մարդու մասին իմանալիս կհուզվես ու կտխրես։ Հեղինակը մի տեսակ բավարար ինֆորմացիա չի տալիս դրա համար, էլի։ Նկարչի կերպարը թերի ա, շատ քիչ բան ա պատմվածքում բացահայտվում իր մասին, ու, իմ կարծիքով, նենց չի, որ փոխարենը մտածելու, ինքնուրույն հասկանալու համար ա տեղ թողնում։ Օրինակ, էդ «Ա՜խ, ձեռքե՜րս» արտահայտությունն էլ, որ էդքան շեշտվում ա, բան չի ասում, որովհետև տենց էլ չի պարզվում՝ ինչի՞ էին ձեռքերը ցավում։ Հա, հասկանալի ա, որ գրվել ա նենց, ոնց եղել ա, բայց եթե սա ստեղծագործություն ա, հատկապես՝ պատմվածք, նշանակում ա՝ գրված ամեն բառն էլ պիտի ինչ–որ բան ասի, հակառակ դեպքում իմաստ չունի դրա մասին հիշատակելը։
Հետո ողջ պատմվածքի ընթացքում հերոսուհին մի տեսակ շատ անտարբեր ա ծերուկի նկատմամբ, ու էդ անտարբերությունն ինչ–որ չափով ընթերցողին էլ ա փոխանցվում։ Նենց տպավորություն ա, ոնց որ ասես՝ այ սենց բան ա եղել, ինձ առանձնապես չի հետաքրքրել, չի հուզել, բայց հլը կարդացեք, կարող ա ձեզ հուզի։

Շարադրանքն, իհարկե, լավն էր, հեշտ կարդացվող։ Բայց որպես պատմվածք՝ տպավորիչ չէր ինձ համար։

Ուլուանա
24.09.2013, 06:15
2.Զաիր Բաբան
Ընդհանուր առմամբ լավն էր։ Դե, Այվիի գրելաոճը միշտ էլ հավես ա ու հետաքրքիր կարդացվող։ Գաղափարն էլ հավանեցի։ Կղզու հետ կապված նկարագրություններն ինձ մի քիչ անտեղի երկար թվացին, որովհետև բուն պատմությանն առանձնապես բան չէին տալիս։ Կանխատեսելիության մասին արդեն մի քանի անգամ ասվեց, ես էլ եմ համաձայն։ Հետո մի պահ կար, որ չհավանեցի. էն մեջը ուռելու, փքվելու, Զաիր Բաբայի համեմատ եսիմինչ դեմք զգալու պահերը մի տեսակ շատ էին արհեստականորեն ուռճացված։

Ուլուանա
24.09.2013, 06:19
3.Մի պարզ պատմություն
Հետաքրքիր էր ու լավ գրված, բայց քիչ էր որպես ստեղծագործություն ընկալվելու համար, համենայնդեպս, իմ կարծիքով։ Ինձ համար սա ավելի շուտ հաջող օրագրային գրառում էր, քան ստեղծագործություն։ Բայց ահագին ուրախացա, որ հասկացա :))։ Դե, Լիզբեթի գրածներից ոչ բոլորն եմ հասկանում։

Ուլուանա
24.09.2013, 06:38
Տարբերակ 4. Տարեդարձը
Լավ պատմվածք էր։ Հուզում էր։ Ճիշտն ասած՝ ինձ Նաիրի Հունանյանի պահերը մի քիչ ձանձրացնում էին, բայց ընդհանուր տպավորությունը չէին փչացնում։

Էս նախադասությունից մի քիչ ջղայնացա.

Բրյուսովում դժվար էր գտնել ուսանողուհիների, ում առաջնախնդիրը հեռու էր գնում թարթիչները երկարացնող ու հաստացնող տուշից, իսկ մտահորիզոնը ծածկում էր ճաշի գդալի շառավիղը գերազանցող տարածք: Բայց մենք չորսով, ութ հոգանոց խմբի մեջ, դասի գնալուց տուշ չէինք քսում ու գտել էինք իրար տարօրինակներով: Քիչ թե շատ նման էինք:
Սենց բաներ որ լսում կամ կարդում եմ, մտածում եմ՝ կարո՞ղ ա իրականում ես Բրյուսովում չեմ սովորել, որ նկարագրածդ ճնշող մեծամասնություն կազմող աղջիկները մեր կուրսում հազվագյուտ երևույթ էին։ Ի՞մ բախտն ա էդ աստիճանի բերել, թե՞ քոնը էդ աստիճանի չի բերել :))։ Մյուս կողմից էլ քո արտահայտած կարծիքը բավական տարածված ա, բայց քանի որ ես լրիվ այլ պատկեր եմ տեսել, մի տեսակ վիրավորվում եմ ընդհանուր բրյուսովցիների անունից, էլի :))։ Ու նենց ա ստացվել, որ մի քանի տարբեր խմբերում եմ եղել սովորելու ընթացքում, այսինքն՝ քիչ ուսանողների հետ չեմ առնչվել, ու բոլորն էլ էդ հայտնի ստերեոտիպից ահագին հեռու են եղել։

Mephistopheles
24.09.2013, 06:43
3.Մի պարզ պատմություն
Հետաքրքիր էր ու լավ գրված, բայց քիչ էր որպես ստեղծագործություն ընկալվելու համար, համենայնդեպս, իմ կարծիքով։ Ինձ համար սա ավելի շուտ հաջող օրագրային գրառում էր, քան ստեղծագործություն։ Բայց ահագին ուրախացա, որ հասկացա :))։ Դե, Լիզբեթի գրածներից ոչ բոլորն եմ հասկանում։

Ուլուանա ջան, կարա՞ս մի քիչ մանրամասնես

Ուլուանա
24.09.2013, 06:51
Տարբերակ 5.Ռոմանտիկա
Ալֆուշ :love։
Էս պատմվածքը միակն էր, որ լիարժեք, առանց վերապահումների հավանել եմ։ Համ շատ անկեղծ էր, համ հուզիչ, համ ռոմանտիկ՝ առանց ներվայնացնող զրթիկների։ Նենց եմ ուզում էս տարբերակը հաղթի։ Ճիշտն ասած՝ վերնագիրը որ կարդացի, արդեն մի քիչ վանեց, բայց պատմությունը շատ լավն էր։ Ուղղակի էդ «ռոմանտիկ», «ռոմանտիկա» բառերը հիմա էնքան չարչրկված ու տխրահռչակ են, որ էդ վերնագրի ներքո չներվայնացնող գործ գրելը հեշտ բան չի մեր օրերում :))։

Հետաքրքիրն էն ա, որ եթե մրցույթը վավերագրական չլիներ, սենց բան գրեիր, մարդիկ կասեին՝ էս ինչ անհավանական, սարքովի հեփի–էնդ էր, տենց չի լինում։ Դե իմացեք, որ լինում ա :)։
Ապրես, Ալֆ :)։

Ուլուանա
24.09.2013, 06:53
Ուլուանա ջան, կարա՞ս մի քիչ մանրամասնես
Չէ, ստեղի մանրամասնողը դու ես, Մեֆ :))։ Ավելի լավ ա՝ դու նախ մանրամասնի, թե ինչն ես ուզում, որ ես մանրամասնեմ։

Baltazar
24.09.2013, 06:56
Զաիր Բաբան
Տեխնիկապես անթերի գործ է՝ հետաքրքիր վերջաբանով: Չնայած, որ 80 տոկոսը դիսքավերի չենըլ էր, վակռուգ սվետա հաղորդում էր ,ձանձրալի էր, բայց վերջը շատ լավն էր: Ժպիտ առաջացրեց: Համարյա անեկդոտ էր: Լավն էր զուտ նրա համար, որ ինչ-որ էմոցիա առաջացրեց , տվյալ դեպքում ժպիտ:

Baltazar
24.09.2013, 07:04
Ռոմանտիկա
Շատ եմ փոշմանել, որ չեմ քվեարկել այս տարբերակի օգտին: Օբյեկտիվորեն լավագույնն է: Ուղղակի Ալֆայի Մարսյան Տենդի ազդեցության տակ ապրիորի վատ էի տրամադրվել ու երբ հասա գարշահոտին, կարծես այդ գարշելի հոտը զգացի ու չշարունակեցի կարդալ: Բայց երբ տեսա ֆավորիտ է, որոշեցի ամբողջությամբ կարդալ , ու հաճելիորեն զարմացած եմ: Մալադեց: Որպես մարդ էլ դու ալտրուիստ ես. քո նմաններն օդի ջրի պես անհրաժեշտ են մեր ժողովրդին: Այս համատարած կարեկցանքի բացակայության մեջ քո ստեղծագործությունը ընդվզում է և հույս տալիս , որ մարդկությունը կորած չէ:

Ուլուանա
24.09.2013, 07:05
Տարբերակ 6. Զակատը Հռենոսի ափին
Սկզբում վերնագիրը հասկացել էի «Մայրամուտը Հռենոսի ափին» :D։ Տենց ավելի լավ կլիներ համ էլ :P։
Էդ Ալիսն իրա զակատներով էն գլխից էլ ներվերիս դեղն էր, ու հիմա մեկ էլ նորից գալիս, ռաստվում ենք զակատի... Կարծում եմ՝ էդ զակատի գաղափարը զակատ անելու և Հռենոսը նետելու ժամանակն ա։
Ճիշտ ա, պատմվածքի մեխը երևի զակատն էր, բայց առանց զակատի վատիկը չէր։

Ուլուանա
24.09.2013, 07:13
7.Ցոլակը
Ճիշտն ասած՝ զարմացած եմ, որ էս գործը դեռ ձայն չի ստացել։ Իմ համեստ կարծիքով, շատ հեռու ա ամենավատը լինելուց։ Ավելի ճիշտ՝ բոլորովին էլ վատը չի։ Կարող ա՝ ինձ հետ մի բան էն չի, բայց սա ինձ համար ավելի հաջողված պատմվածք ա, քան «Զակատը»։ Նախ գաղափարն էր լավը, ու վերջն ուժեղ էր։ Ճիշտ ա, մի քիչ ձգձգված պահեր կային, որ կարելի էր կրճատել, բայց սենց էլ էր նորմալ։ Ուղղակի երևի մարդիկ էդ թեմայի հավեսը չունեն, թե ինչ, որ սենց արհամարհվել ա։

Baltazar
24.09.2013, 07:20
Զակատը Հռենոսի ափին

Ինչպես ասում ա մեր հայաթի խադավիկ Սաքոն " Հա, յանի ի՞նչ": Նախ էտ պաղեստինցի ալա-բուլան կարար սերիական մարդասպան լիներ, դու էլ միամիտ-միամիտ հետը գնացել էր Քյոլնի քյոլերը: Քո նկարագրածից տիպիկ մանյակ- նեկրոֆիլ էր: Ինչքան էլ պատմվածքը իրական կյանքից է, պետք է մի փոքր իմաստ ունենա վաաաաայ: Ոնց որ գրես արթնացա , լողացա, նախաճաշեցի, գնացի հացի, մտա ինտերնետ, փռշտացի, Պողոսն ասեց առողջություն, հետո քնեցի:

Ովքեր Զակատի համար քվեարկել են ըստ իս ջոկողություն են արել:

Mephistopheles
24.09.2013, 07:24
3.Մի պարզ պատմություն
Հետաքրքիր էր ու լավ գրված, բայց քիչ էր որպես ստեղծագործություն ընկալվելու համար, համենայնդեպս, իմ կարծիքով։ Ինձ համար սա ավելի շուտ հաջող օրագրային գրառում էր, քան ստեղծագործություն։ Բայց ահագին ուրախացա, որ հասկացա :))։ Դե, Լիզբեթի գրածներից ոչ բոլորն եմ հասկանում։
այ էս մասերը…

Ուլուանա
24.09.2013, 07:24
10. Ֆալաք

Պատմությունը բավական հետաքրքիր էր, ես կասեի՝ անհավատալիության աստիճանի հետաքրքիր։ Աղջկա կերպարն էլ շատ իրական էր. ես ինքս ճանաչում եմ էդպիսի աղջիկների։ Անհավատալին իրադարձությունների նման շրջադարձն էր, բայց դե ի՞նչ չի լինում կյանքում որ։

Շարադրանքն էլ էր ընդհանուր առմամբ հետաքրքիր, բայց էդ արհեստական, ամպագոռգոռ գրքային բառերի հեղեղն ահագին համը հանում էր։ Հիշում եմ, որ հեղինակը նախկինում էլ ա մասնակցել մրցույթ(ներ)ի, բայց էս պահին չեմ հիշում իր գործերը։ Դրա համար ուզում եմ մի հարց տալ. դու մի՞շտ ես էդպիսի բառերով գրում, թե՞ ուղղակի էս անգամ որոշել էիր յուրօրինակ էքսպերիմենտ անել։ Հարցս հռետորական չի։
Ու ընդհանրապես որտեղի՞ց ես գտնում տենց բառեր։ Հատուկ բառարաններից, շտեմարանների՞ց ես պեղում, թե՞ ոնց։
Մի խոսքով՝ էս ստեղծագործությունը որ մի հատ լավ լողացնենք, կարգին գործ կդառնա երևի, որովհետև զգացվում ա, որ հեղինակը գրել գիտի։

Ի դեպ, մանդիլը մի կերպ պարզեցինք, բա ֆալաքն ի՞նչ ա :unsure։

Ուլուանա
24.09.2013, 07:28
այ էս մասերը…
Ընդծածդ առաջին հատվածը նշանակում ա, որ շատ փոքր ու նեղ էր ինքնուրույն պատմվածք համարվելու համար, իմ համեստ կարծիքով, իհարկե։
Իսկ ընդգծածդ երկրորդ մասը նշանակում ա, որ ուրախացա, որ հասկացա, թե ինչ ա հեղինակն ուզեցել ասել դրանով, այսինքն՝ իմաստը հասկացա։

Baltazar
24.09.2013, 07:29
10. Ֆալաք

Պատմությունը բավական հետաքրքիր էր, ես կասեի՝ անհավատալիության աստիճանի հետաքրքիր։ Աղջկա կերպարն էլ շատ իրական էր. ես ինքս ճանաչում եմ էդպիսի աղջիկների։ Անհավատալին իրադարձությունների նման շրջադարձն էր, բայց դե ի՞նչ չի լինում կյանքում որ։

Շարադրանքն էլ էր ընդհանուր առմամբ հետաքրքիր, բայց էդ արհեստական, ամպագոռգոռ գրքային բառերի հեղեղն ահագին համը հանում էր։ Հիշում եմ, որ հեղինակը նախկինում էլ ա մասնակցել մրցույթ(ներ)ի, բայց էս պահին չեմ հիշում իր գործերը։ Դրա համար ուզում եմ մի հարց տալ. դու մի՞շտ ես էդպիսի բառերով գրում, թե՞ ուղղակի էս անգամ որոշել էիր յուրօրինակ էքսպերիմենտ անել։ Հարցս հռետորական չի։
Ու ընդհանրապես որտեղի՞ց ես գտնում տենց բառեր։ Հատուկ բառարաններից, շտեմարանների՞ց ես պեղում, թե՞ ոնց։
Մի խոսքով՝ էս ստեղծագործությունը որ մի հատ լավ լողացնենք, կարգին գործ կդառնա երևի, որովհետև զգացվում ա, որ հեղինակը գրել գիտի։

Ի դեպ, մանդիլը մի կերպ պարզեցինք, բա ֆալաքն ի՞նչ ա :unsure։

Ֆալաք բարբառով ճակատագիր ա նշանակում: Ուլուանա ջան էքսպերիմենտ էր. ինձ մեղադրում էին աղքատիկ բառերով գրելու, գծային գրելու մեջ, ես էլ փորձեցի բառախեղդ անել… Բառերը ես ուղղակի գիտեմ, որովհետև և սցենարներ եմ գրում և հոդվածներ:

Mephistopheles
24.09.2013, 07:30
Ընդծածդ առաջին հատվածը նշանակում ա, որ շատ փոքր ու նեղ էր ինքնուրույն պատմվածք համարվելու համար, իմ համեստ կարծիքով, իհարկե։
Իսկ ընդգծածդ երկրորդ մասը նշանակում ա, որ ուրախացա, որ հասկացա, թե ինչ ա հեղինակն ուզեցել ասել դրանով, այսինքն՝ իմաստը հասկացա։
Ի՞նչ ա ուզեցել ասի, Ուլուալա ջան

Baltazar
24.09.2013, 07:34
Ի՞նչ ա ուզեցել ասի, Ուլուալա ջան

Ինձ էլ ա շատ հետաքրքիր:

Ուլուանա
24.09.2013, 08:01
11.Քաղաքի մեկ օրը
Հա գրում–ջնջում եմ... Չգիտեմ՝ ոնց արտահայտվեմ, որ վիրավորական չհնչի։
Միակ գործն էր, որ ոչ մի կերպ չկարողացա կարդալ մինչև վերջ։ Մինչև համարակալված գլուխներին հասնելը մի կերպ ձգեցի, հետո մեկ–երկու գլուխ զոռով, տեղ–տեղ վրայով թռնելով անցա, բայց զգացի, որ արդեն լավ չեմ ու որոշեցի ազատել ինձ հետագա տառապանքից։

Ընդհանուր տպավորությունս կարդալիս. ոչ կառուցվածք կար, ոչ մտքերի հասկանալի հաջորդականություն։ Ինչ–որ խառը–մառը, տեղ–տեղ զառանցանքի նմանվող մտքեր, չկապակցված հատվածներ, իրար հետ կապ չունեցող, բայց իրար գլխի լցրած տարբեր գաղափարներ... Հետաքրքիր ա, հեղինակը սա գրելուց հետո գոնե մի անգամ կարդացե՞լ ա, թե՞ ինքն էլ ա դժվարացել։
Էլ չեմ ուզում շարունակել, չնայած էլի բաներ կասեի։ Բավարարվենք էսքանով։

Ապշած եմ, որ էս գործը երեք ձայն ա հավաքել։

Հուսով եմ՝ հեղինակն ինձ չի ատի էսքանը գրելու համար։

Ուլուանա
24.09.2013, 08:10
10. Ֆալաք

Պատմությունը բավական հետաքրքիր էր, ես կասեի՝ անհավատալիության աստիճանի հետաքրքիր։ Աղջկա կերպարն էլ շատ իրական էր. ես ինքս ճանաչում եմ էդպիսի աղջիկների։ Անհավատալին իրադարձությունների նման շրջադարձն էր, բայց դե ի՞նչ չի լինում կյանքում որ։

Շարադրանքն էլ էր ընդհանուր առմամբ հետաքրքիր, բայց էդ արհեստական, ամպագոռգոռ գրքային բառերի հեղեղն ահագին համը հանում էր։ Հիշում եմ, որ հեղինակը նախկինում էլ ա մասնակցել մրցույթ(ներ)ի, բայց էս պահին չեմ հիշում իր գործերը։ Դրա համար ուզում եմ մի հարց տալ. դու մի՞շտ ես էդպիսի բառերով գրում, թե՞ ուղղակի էս անգամ որոշել էիր յուրօրինակ էքսպերիմենտ անել։ Հարցս հռետորական չի։
Ու ընդհանրապես որտեղի՞ց ես գտնում տենց բառեր։ Հատուկ բառարաններից, շտեմարանների՞ց ես պեղում, թե՞ ոնց։
Մի խոսքով՝ էս ստեղծագործությունը որ մի հատ լավ լողացնենք, կարգին գործ կդառնա երևի, որովհետև զգացվում ա, որ հեղինակը գրել գիտի։
Մի բան էլ պիտի ասեի, մոռացա գրելիս. քանի հոգի ասեց, որ վերջը անհասկանալի էր, ուզում են իմանալ՝ հանդիպումը ոնց անցավ, ինչ եղավ հետո։ Ճիշտն ասած՝ ինձ հեչ էլ անավարտ չթվաց, ու կարծում եմ՝ կարիք չկար էլ գրելու, թե ոնց անցավ հանդիպումը, որովհետև կարևոր չի դա տվյալ դեպքում։ Կարևորը փաստն էր, որ աղջիկը մարմնավաճառ էր դարձել ու ճակատագրի բերումով պիտի սպասարկեր էն մարդուն, ում ժամանակին, կարելի է ասել, ստորացնելով լքել էր։ Էս բոլոր հանգամանքները հերիք չե՞ն նման վերջաբանն ավարտուն համարելու համար։

Ուլուանա
24.09.2013, 08:12
Ֆալաք բարբառով ճակատագիր ա նշանակում: Ուլուանա ջան էքսպերիմենտ էր. ինձ մեղադրում էին աղքատիկ բառերով գրելու, գծային գրելու մեջ, ես էլ փորձեցի բառախեղդ անել… Բառերը ես ուղղակի գիտեմ, որովհետև և սցենարներ եմ գրում և հոդվածներ:

Ֆալաքը որ ասեցիր, նենց ծանոթ թվաց։ Ոնց որ թե գիտեի :))։

Այսինքն՝ սցենարներ ու հոդվածներ գրելիս էդպիսի բառե՞ր ես օգտագործում :o։

Ուլուանա
24.09.2013, 08:13
Ի՞նչ ա ուզեցել ասի, Ուլուալա ջան


Ինձ էլ ա շատ հետաքրքիր:
Հիմա ի՞նչ, դուք չեք հասկացել, ուզում եք՝ ասեմ, որ դու՞ք էլ իմանաք, թե՞ ուզում եք ստուգել՝ ես հասկացել եմ, թե չէ :))։

Mephistopheles
24.09.2013, 08:17
Հիմա ի՞նչ, դուք չեք հասկացել, ուզում եք՝ ասեմ, որ դու՞ք էլ իմանաք, թե՞ ուզում եք ստուգել՝ ես հասկացել եմ, թե չէ :))։

Օքեյ, Ուլուանա ջան… եթե չես ուզում՝ մի ասա… չեմ ուզում վիրավորական ստացվի…

Ուլուանա
24.09.2013, 08:17
Քանի որ «Ռոմանտիկան» ինձ համար առանձնանում է որպես էս մրցույթի լավագույն գործ, մենակ դրա օգտին էլ կքվեարկեմ։

Ուլուանա
24.09.2013, 08:19
Օքեյ, Ուլուանա ջան… եթե չես ուզում՝ մի ասա… չեմ ուզում վիրավորական ստացվի…
Չհասկացա, էդ ի՞նչը պիտի վիրավորական ստացվեր :'։

Mephistopheles
24.09.2013, 08:26
Չհասկացա, էդ ի՞նչը պիտի վիրավորական ստացվեր :'։

ուղղակի չեմ ուզում ստացվի նենց որ ուզում եմ "ստուգել"…

Արէա
24.09.2013, 09:54
Քվեարկում եմ երկու տարբերակների օգտին.

Տարբերակ 3.Մի պարզ պատմություն
Տարբերակ 5.Ռոմանտիկա

Շնորհակալություն հեղինակներին:

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 10:32
Տարբերակ 6. Զակատը Հռենոսի ափին
Սկզբում վերնագիրը հասկացել էի «Մայրամուտը Հռենոսի ափին» :D։ Տենց ավելի լավ կլիներ համ էլ :P։
Էդ Ալիսն իրա զակատներով էն գլխից էլ ներվերիս դեղն էր, ու հիմա մեկ էլ նորից գալիս, ռաստվում ենք զակատի... Կարծում եմ՝ էդ զակատի գաղափարը զակատ անելու և Հռենոսը նետելու ժամանակն ա։
Ճիշտ ա, պատմվածքի մեխը երևի զակատն էր, բայց առանց զակատի վատիկը չէր։
Ան, վերնագիրը ճիշտ էլ հասկացել էիր :)) Բառախաղ ա


7.Ցոլակը
Ճիշտն ասած՝ զարմացած եմ, որ էս գործը դեռ ձայն չի ստացել։ Իմ համեստ կարծիքով, շատ հեռու ա ամենավատը լինելուց։ Ավելի ճիշտ՝ բոլորովին էլ վատը չի։ Կարող ա՝ ինձ հետ մի բան էն չի, բայց սա ինձ համար ավելի հաջողված պատմվածք ա, քան «Զակատը»։ Նախ գաղափարն էր լավը, ու վերջն ուժեղ էր։ Ճիշտ ա, մի քիչ ձգձգված պահեր կային, որ կարելի էր կրճատել, բայց սենց էլ էր նորմալ։ Ուղղակի երևի մարդիկ էդ թեմայի հավեսը չունեն, թե ինչ, որ սենց արհամարհվել ա։
Ես էլ եմ զարմացած: Հեչ չէի սպասում, որ հենց էս մի գործը ոչ մի ձայն չի ստանա:

Skeptic
24.09.2013, 11:13
Քվեարկածս տարբերակներից մեկի մասին մի քիչ խոսեմ.
"Նկարչի լվացքը" - ուժեղ նոստալգիա առաջացրեց մոտս: Սարյանի այգին ժամանակին իմ համար էլ էր հարազատ վայր, իսկ էդ նկարչին ու իրա լվացքը հիշում եմ, մի անգամ քիչ էր մնում հեծանիվով վրաերթի ենթարկեի իրան :}: Թեմայի քննարկումներին չեմ հասցրել հետևել, բայց էս պատմվածքի որոշ հատվածների պաթետիկ լինելու մասին կարծիք աչքովս ընկավ, որի հետ էնքան էլ համաձայն չեմ, քանի որ էս գործը պետք ա կարդալ sharfik mode on ռեժիմով:

Մերսի, Բյուր :)

Նարե91
24.09.2013, 12:39
Քվեարկել եմ 5-րդի՝ Ռոմանտիկայի օգտին:
Մրցույթում միակ փայլուն պատմվածքն էր ինձ համար:
Միակն էր, որ կարդալիս, զգացի, որ մարմնիս հետ ինչ-որ արտասովոր բան ա կատարվում. փշաքաղվածություն, ըստ երևույթին:)
Զգացվում էր, որ հեղինակը մեջը հոգի ու սիրտ ա դրել: Մենակ մի թույլ կողմ ուներ էս գործը՝ վերնագիրը... ահավոր չտրամադրող էր, որ կարդայի, բայց գործն էնքան լավն էր, որ վերնագրի ոչ հարիր լինելը տապալեց, գցեց մի կողմ;) Մի շնչով եմ կարդացել իսկապես, ինչը չեմ կարող ասել մյուս գործերի մասին:
Ալֆուշսսս քեզ պաչ՝ սենց ուժեղ գործի համար :kiss Բռավո:)

Lusntag Lusine
24.09.2013, 13:20
Կարդացի բոլոր գործերը, քվեարկեցի, հետո անցա մեկնաբանությունները կարդալուն:
Հիմա մի քիչ գործեր ունեմ, քիչ ուշ կգրեմ իմ տպավորությունների մասին: :)

Baltazar
24.09.2013, 13:41
Հիմա ի՞նչ, դուք չեք հասկացել, ուզում եք՝ ասեմ, որ դու՞ք էլ իմանաք, թե՞ ուզում եք ստուգել՝ ես հասկացել եմ, թե չէ :))։

Ես իրոք չեմ հասկացել :

CactuSoul
24.09.2013, 14:02
Սա էն եզակի մրցույթներից էր, որ տարբերակները կարդալուց հետո, երբ քննարկումներին եմ հասնում, ու մարդիկ վերնագրերով են խոսում տարբերակների մասին, ես հստակ գիտեմ՝ որ մեկի մասին է խոսքը, մեջն ինչ կար: Կարծում եմ՝ սա շատ բան է ասում:
Հաջողված մրցույթ էր, շնորհակալություն, հեղինակներ ջան :)
Գիտեմ, որ անցյալով խոսելու ժամանակը չի, բայց ինձ արդեն քվեարկություն-մվեարկությունն այդքան էլ չի հետաքրքրում, ավելի կարևոր էր, որ պատմությունները (դե լավ, բացի վերջինից:oy) հիշվելու են: Ու էստեղ ես հերթական անգամ հասկացա, որ ստեղծագործության մեջ պիտի իրական կյանքից գոնե ինչ-որ բան լինի, որ այն հաջողվի: Հենց էնպես, անհիմն հորինվածքները հաճախ չեն կարողանում տպավորել:

Դեռ չեմ քվեարկում, կաշխատեմ ժամանակ գտնել ու նորից կարդալ տարբերակները, նոր: Դե սովորության համաձայն պիտի որ ընդամենը մի ստեղծագործության տամ ձայնս :)

Vardik!
24.09.2013, 14:20
Կարդում եմ ու հերթով գրելու եմ կարծիքս ամեն ստեղծագործության մասին:
Նկարչի լվացքը- Զգացվեցի: Շատ պարզ,առանց բարդ վայրիվերումների,անկեղծ գրվածք էր: Ու կարդալիս նկարչի կերպարի մեջ տեսա ընդհանրապես լքված,մենակ ու անհաջողակ,չհասկացված մարդկանց:

Գալաթեա
24.09.2013, 15:49
Ալֆուշս հաղթում ա :love

Vardik!
24.09.2013, 16:01
Տարբերակ 2__Բավական ճիշտ գրականով էր շարադրված: Վերջաբանն էլ դուրս եկավ: Մեծերի խոսքերից հիշեցի.
-Քեզ ինչքան էլ բարձր գնահատես,դիմացինին ավելի բարձրի նման վերաբերվի: :)

Տարբերակ 3__Չընկալեցի ընդհանուր իմաստը,միտքը: Հստակ կամ աղոտ՝ չերևաց այն,ինչը ուզում էր ասել հեղինակը: Բայց ճնճղուկներին ուտելու մտքից մի տեսակ սիրտս ճմլվեց: Ինձ փոքրուց ասել են,որ դա մեղք է: :oy

Գալաթեա
24.09.2013, 16:04
Ողջունում եմ այս հաղորդաշարը և առիթից օգտվելով ուզում եմ բարևներ ուղարկել Սերոժիկին :D

Հա, ինչ էի ասում: Քանի որ անունները բաց են, իմ պատմվածքի հետ կապված հիմնական կարծիքին եմ ուզում անդրադառնալ: Զուգահեռների պահը:
Սկզբում դրանք չկային, մենակ առաջին մեջբերումն էր: Հետո որ սկսեցի 27-ի ինտերնետային արխիվը փորփրել, Հունանյանի ցուցմունքը գտա, որը երբեք չէի կարդացել մինչ այդ: Մի քանի տող կարդացի ու զգացի, որ ոնց որ ես եմ պատմում էդ օրը ԻՄ հետ կատարվածը, ինքը պատմում ա մեր ԵՐԿՐԻ հետ կատարվածը: Ճիշտ ա՝ ոչ իմ պես սահուն և պոետիկ, բայց իրենից գնացածն անում էր... :) Էդտեղից առաջացավ զուգահեռներ տանելու միտքը:
Նպատակս էն էր, որ երկու հարթությունով ստացվեր պատմությունը:
Տենց :)

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 16:08
Ժող, մեկդ Ցոլակին ձայն տվեք, զրոյի վրա չլռվի :( դա հաստատ տենց զրոյի գործ չի էլի, որ տենց լռվացրել եք (հասկանում եմ, որ ոմանք չորով մուռ են հանում)

Գալաթեա
24.09.2013, 16:11
Ժող, մեկդ Ցոլակին ձայն տվեք, զրոյի վրա չլռվի :( դա հաստատ տենց զրոյի գործ չի էլի, որ տենց լռվացրել եք (հասկանում եմ, որ ոմանք չորով մուռ են հանում)

Ես կտամ Բյուր, սենց թե նենց որոշել էի:

Dayana
24.09.2013, 16:21
Ողջունում եմ այս հաղորդաշարը և առիթից օգտվելով ուզում եմ բարևներ ուղարկել Սերոժիկին :D

Հա, ինչ էի ասում: Քանի որ անունները բաց են, իմ պատմվածքի հետ կապված հիմնական կարծիքին եմ ուզում անդրադառնալ: Զուգահեռների պահը:
Սկզբում դրանք չկային, մենակ առաջին մեջբերումն էր: Հետո որ սկսեցի 27-ի ինտերնետային արխիվը փորփրել, Հունանյանի ցուցմունքը գտա, որը երբեք չէի կարդացել մինչ այդ: Մի քանի տող կարդացի ու զգացի, որ ոնց որ ես եմ պատմում էդ օրը ԻՄ հետ կատարվածը, ինքը պատմում ա մեր ԵՐԿՐԻ հետ կատարվածը: Ճիշտ ա՝ ոչ իմ պես սահուն և պոետիկ, բայց իրենից գնացածն անում էր... :) Էդտեղից առաջացավ զուգահեռներ տանելու միտքը:
Նպատակս էն էր, որ երկու հարթությունով ստացվեր պատմությունը:
Տենց :)

Մի քանի օր առաջ մեր փողոցով մի մոտոցիկլիստ(թե մոտոցիկլավար) իրեն կատորում էի, մի ակի վրա, կիսականգնած սլանում էր, ու էս պատմությունը հիշեցի։ Իմ հիշածով շատ ավելի դաժան էր, էդ համեմատությունը երևի նրանով ա գործին խանգարել, որ էդ դաժան պահերը մի տեսակ մեղմել ա ՝ շեղելով մեր ականջին արդեն սովոր դեպքերի ուղղությամբ։

Dayana
24.09.2013, 16:23
Ալֆուշս հաղթում ա :love

Լիլ, քեզ կլինի՞ խնդրեմ մյուս հանդիպելիս Ալֆային իմ կողմից մի հատ չմփոցով կպաչես։

Գալաթեա
24.09.2013, 16:26
Լիլ, քեզ կլինի՞ խնդրեմ մյուս հանդիպելիս Ալֆային իմ կողմից մի հատ չմփոցով կպաչես։

Աչքիս վրա :)

Vardik!
24.09.2013, 16:27
Տարբերակ 4__ Ուզում եմ չասել էդ բառը,բայց չեմ կարող: Ով էլ լինի գրողը,ես իրա ցավը տանեմ: :D Հիանալի էր գրված: Առաջին հայացքից թվում է՝ ինչ կապ ունի հոկտեմբերի 27-ն ու մնացածը: Բայց ես էսպես հասկացա գրողի միտքը.էն պահին,երբ ուսանողները նշում են իրենց ընկերուհու ծնունդը,երկրում տեղի է ունենում համազգային մասշտաբի իրադարձություն,դժբախտություն: Բայց հետո այն գրողի համար գրեթե զրոյին է հավասարվում Կարոյի հետ կատարվածի պատճառով: :(
Ու առհասարակ շատ անկեղծ էր գրված: Հիշեցի իմ ուսանողական տարիներն էլ: Հատկապես ծանոթ էր զսպված ծիծաղից կարմրատակելու պահը: Ապրի սրա հեղինակը՝ համ ծիծաղեցրեց,համ լացացրեց: Դեռ չեմ քվեարկել,բայց մի ձայն էս մեկի օգտին հաստատ տալու եմ: :hands

Alphaone
24.09.2013, 16:39
Ալֆուշս հաղթում ա :love

Գալ, էսքանից հետո էն իմ գրառումները որ կարդան, հաստատ մտածելու են Չուկին կաշառել եմ :D Իսկ եթե լուրջ, երանի էս փակ մրցույթ լիներ, հաղթեի, թե չէ ոնց որ տեսնեն խեղճ, դեպրեսված երեխա ա, պուշ անեն, չլացի :D

Alphaone
24.09.2013, 16:42
Ողջունում եմ այս հաղորդաշարը և առիթից օգտվելով ուզում եմ բարևներ ուղարկել Սերոժիկին :D

Հա, ինչ էի ասում: Քանի որ անունները բաց են, իմ պատմվածքի հետ կապված հիմնական կարծիքին եմ ուզում անդրադառնալ: Զուգահեռների պահը:
Սկզբում դրանք չկային, մենակ առաջին մեջբերումն էր: Հետո որ սկսեցի 27-ի ինտերնետային արխիվը փորփրել, Հունանյանի ցուցմունքը գտա, որը երբեք չէի կարդացել մինչ այդ: Մի քանի տող կարդացի ու զգացի, որ ոնց որ ես եմ պատմում էդ օրը ԻՄ հետ կատարվածը, ինքը պատմում ա մեր ԵՐԿՐԻ հետ կատարվածը: Ճիշտ ա՝ ոչ իմ պես սահուն և պոետիկ, բայց իրենից գնացածն անում էր... :) Էդտեղից առաջացավ զուգահեռներ տանելու միտքը:
Նպատակս էն էր, որ երկու հարթությունով ստացվեր պատմությունը:
Տենց :)
Գալ, ես էդ ահավոր սուր զգացել ու գնահատել եմ գործիդ մեջ, էրեխեքին չլսես, առանմց դրանց սովորական, մտերիմ մարդ կորցնելու սրտաճմլիկ պատմություն կլիներ, էդ ա անհատական ողբերգության ու ամբողջ երկրի ներքին դեղի նոտան, թե միաժամանակ տարբեր տեղեր ինչ ա կատարվում զգացողությունը հաղորդում...

Գալաթեա
24.09.2013, 16:42
Գակ, էսքանից հետո էն իմ գրառումները որ կարդան, հաստատ մտածելու են Չուկին կաշառել եմ :D Իսկ եթե լուրջ, երանի էս փակ մրցույթ լիներ, հաղթեի, թե չէ ոնց որ տեսնեն խեղճ, դեպրեսված երեխա ա, պուշ անեն, չլացի :D

Էէէ դե, ծեծ ես ուտելու արդեն :angry
Դու հավատում ե՞ս, որ մեկը ես՝ պուշ անելու համար ձեն կտամ:
Ես ինձ մինչև հիմա հազիվ եմ զսպում, որ Ֆալաքը բզիկ-բզիկ չանեմ :D

Alphaone
24.09.2013, 16:43
Ժող, մեկդ Ցոլակին ձայն տվեք, զրոյի վրա չլռվի :( դա հաստատ տենց զրոյի գործ չի էլի, որ տենց լռվացրել եք (հասկանում եմ, որ ոմանք չորով մուռ են հանում)

Բյուր, ինձ արդեն ֆաշիստ եմ զգում, որ ձեն չտվեցի, էն մնացած երեքի հետ համեմատեցի, դրա համար 0-ի վրա մնաց :(

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 16:44
Գակ, էսքանից հետո էն իմ գրառումները որ կարդան, հաստատ մտածելու են Չուկին կաշառել եմ :D Իսկ եթե լուրջ, երանի էս փակ մրցույթ լիներ, հաղթեի, թե չէ ոնց որ տեսնեն խեղճ, դեպրեսված երեխա ա, պուշ անեն, չլացի :D

Էդ մտքերը գլխիցդ հանի :angry Իսկականից քոնն ամենալավն ա: Բայց դե լավ կլիներ, որ փակ մրցույթ լիներ, թե չէ լիքը մարդ հատուկ մուռ ա հանում ինձնից (հեսա մեկը կգա, կասի՝ տենց բաներ մի ասա, փակ էլ լիներ, մեկ ա Ցոլակը զրոյի վրա էր լինելու :D )

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 16:45
Էէէ դե, ծեծ ես ուտելու արդեն :angry
Դու հավատում ե՞ս, որ մեկը ես՝ պուշ անելու համար ձեն կտամ:
Ես ինձ մինչև հիմա հազիվ եմ զսպում, որ Ֆալաքը բզիկ-բզիկ չանեմ :D
Գալ, դու արի, էն Լիլիթ Պիպոյանը բզիկ-բզիկ արա, Ֆալաքն էլի ուտվում ա: Իմ սիրտը կանգնում ա էդ վերջին գործի ստացած չորս ձայնից :))


Վյուր, ինձ արդեն ֆաշիստ եմ զգում, որ ձեն չտվեցի, էն մնացած երեքի հետ համեմատեցի, դրա համար 0-ի վրա մնաց :(

Դու խելոք, մուռ հանողը դու չես :))

Vardik!
24.09.2013, 16:48
Տարբերակ5 - Այ քեզ ռոմանտիկա...Իսկ եթե լուրջ՝ հիանալի էր: Հիանալի նկարագրված էր,թե ինչպես է մեզանից ամեն մեկը իրջահելության,ոգևորության տարիներին բախվում սառը ու դառը իրականությանը: Ու եկեք ամեն մեկս խոստովանենք,որ Անժիկի նման տառապած կանայք մեր հայ իրականության մեջ քիչ չեն: Բայց,այ,նման վերջաբան ոչ միշտ է պատահում: Լացելու աստիճան հուզվեցի: Բրավո...:hands

Գալաթեա
24.09.2013, 16:52
Գալ, դու արի, էն Լիլիթ Պիպոյանը բզիկ-բզիկ արա, Ֆալաքն էլի ուտվում ա: Իմ սիրտը կանգնում ա էդ վերջին գործի ստացած չորս ձայնից :))


Դե Պիպոյանը չեմ կարդացել մինչև վերջ... համ էլ շատ սփյուռքահայոտ գործ ա: Չհամակարգված հայրենասիրական պահերով ու էդ կարգի այլ բաներով: Ոնց որ Պիպոյանի ֆան-փեյջի գրառում լինի:
Իսկ Ֆալաքը միանգամից անտիպատիա առաջացրեց, սկսած ուռճացրած, արհեստական մակդիր-նկարագրություներով վերջացրած ռեմարկյան շատ անհաջող տնազով՝ ի դեմս հասարակաց տանն իր ավարտը գտած բոլորին մերժող կնոջ կերպարի:

Alphaone
24.09.2013, 16:53
Գալ, դու արի, էն Լիլիթ Պիպոյանը բզիկ-բզիկ արա, Ֆալաքն էլի ուտվում ա: Իմ սիրտը կանգնում ա էդ վերջին գործի ստացած չորս ձայնից :))


Իմ սիրտն էլ էդ գործից ա կանգնում, լուրջ կարող ա մարդը մի բան ա ասել, էդտեղ հեչ էլ Լիլիթը կարևոր չէր, բայց մեսսիջն ինձ չի հասել, մի անգամ էլ ինձ ստիպեցի, կարդացի, մեկ ա, չհասկացա էդ գործը...

Արէա
24.09.2013, 16:53
Ախպոր պես, էլ էս մրցույթները բաց չանեք էլի:

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 16:53
Դե Պիպոյանը չեմ կարդացել մինչև վերջ... համ էլ շատ սփյուռքահայոտ գործ ա: Չհամակարգված հայրենասիրական պահերով ու էդ կարգի այլ բաներով: Ոնց որ Պիպոյանի ֆան-փեյջի գրառում լինի:
Իսկ Ֆալաքը միանգամից անտիպատիա առաջացրեց, սկսած ուռճացրած, արհեստական մակդիր-նկարագրություներով վերջացրած ռեմարկյան շատ անհաջող տնազով՝ ի դեմս հասարակաց տանն իր ավարտը գտած բոլորին մերժող կնոջ կերպարով:
Դե լավ, բզիկ-բզիկ արա, նայենք :)) հետաքրքիր ա

Lusntag Lusine
24.09.2013, 16:56
Ռոմանտիկա - Շատ հավանեցի, զգացմունքային էր, հեշտությամբ կարդացվեց: Ճիշտն ասած Ալֆայից այսպիսի պատմվածք չէի սպասում, ժանրի առումով, բայց... մի խոսքով շատ լավն էր :)

Գալաթեա
24.09.2013, 16:59
Դե լավ, բզիկ-բզիկ արա, նայենք :)) հետաքրքիր ա

Բյուր, Բալթազարը ոնց որ լավ ծանր ա տանում անկուլտուրական քննադատությունները, ես էլ գիտես, ոչ կուլտուրա ունեմ, ոչ էլ, նենց որ՝ յա պամալչու :D

StrangeLittleGirl
24.09.2013, 17:00
Բյուր, Բալթազարը ոնց որ լավ ծանր ա տանում անկուլտուրական քննադատությունները, ես էլ գիտես, ոչ կուլտուրա ունեմ, ոչ էլ, նենց որ՝ յա պամալչու :D

Ականջիս ասա :))

Alphaone
24.09.2013, 17:01
Ախպոր պես, էլ էս մրցույթները բաց չանեք էլի:

Հա, բայց ես արդեն Բյուրի ձեռագիրը կիլոմետրից զգում եմ: Մինչև էսօր Կայա Ճայան մենակ գլխի չընկա, որ իրենն էր, էնպես որ փակ, թե բաց, մի հեղինակի միշտ կիմանամ :D