PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Հավաքածու մրցույթ – 3. «Անծանոթ տուն» (քվեարկություն և քննարկում)



Էջեր : [1] 2 3 4

Դավիթ
20.02.2013, 17:28
Քվեարկության պայմանները

Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «N–րդ տարբերակ. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
Քվեարկությունը տևելու է 7 օր,
Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվվելու,
Քվեարկության 7 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
Քվեարկությունը բազմակի է. յուրաքանչյուրը կարող է ընտրել մեկից ավել տարբերակներ,
Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
7 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո կհայատարարվեն հեղինակները:


Ուշադրություն

Այսուհետև ակումբում քվեարկել կարող են միայն այն մարդիկ, ովքեր
ա) գրանցվել են քվեարկությունից առնվազն 10 օր առաջ
բ) կատարել են 15–ից ոչ պակաս գրառում
գ) ունեն 15–ից ոչ պակաս վարկանիշ։

Դավիթ
20.02.2013, 17:33
1-ին տարբերակ


Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ:
Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, ձեռքերիս բռունցքները պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր:
Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց:

-Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց:
Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը: Ներս մտանք: Կանգնեցի ու մի պահ քարացա:
-Հն, ի՞նչ ես կանգնել, առաջ անցիր:
Լսեցի իրեն: Մի քանի րոպե շրջեցի տան կողքերով:
- Տուն չե՞ս մտնելու,- հարցրեց:
Ախր չգիտեր, որ հենց դրան եմ նախապատրաստվում: Դան դուռը ոնց որ միշտ՝ բաց էր: Ներս մտանք: Ոտքս դնելուց հատակը ճռռաց: Նորից հին ճռռոց էր: Նորից մտապահեցի այն: Անցա խոհանոցով: Ոչինչ չէր փոխվել: Սեղանին, ոնց որ միշտ, մրջյուններ էին վազվզում: Մի քանի րոպե իրենց էի նայում:
- Նորի՞ց կպար էդ մրջյուններին:
- Կարոտել էի իրենց:
- Ուզու՞մ ես՝ հետդ վերցրու:
- Չէ, էս է իրենց տեղը:
Սեղանը հին էր: Աթոռներն էլ: Նստեցի աթոռին: Վեր կացա: Նորից նստեցի: Ձեռքերովս շոշափեցի սեղանը: Հետո բացեցի պահարանը: Ամեն ինչ նույն տեղում էր: Շաքարավազն էլ: Ու մեջը երկու-երեք մրջյուն կար: Ձեռք չտվեցի իրենց: Փակեցի պահարանի դուռը: Մի քանի անգամ քայլեցի նույն տեղով, որ նորից լսեմ ճռռոցը: Ինձ խելագարի պես էի պահում: Համենայն դեպս կողքից էդպես էր երևում: Ախր ոնց կհասկանար ինձ, եթե ասեի, որ պատրաստ եմ անգամ համբուրել կեղտոտ ու փոշոտ հատակը: <<Երեխայություն ես անում>>,- երևի կասեր: Իսկ ես երբեք չէի կարողանա բացատրել, որ այդ տան հատակի փոշին ինձ անհրաժեշտ էր, որ ես դրա կարիքն ունեի:
- Էդպես մի նայիր, մեկ է՝ քանդելու ենք:

Հա, բան չասացի:
Խոհանոցի ներսում սենյակ կար: Մտանք այդ սենյակ: Մութ էր: Բայց ամեն ինչ երևում էր: Սենյակում երկար քայլեցի: Մոտեցա փոքրիկ պահարանին: Բացեցի: Մի երկու բան կար դրված: Պահարանից մի գիրք վերցրեցի (Բուրատինոյի արկածներն էր):
- Հիշու՞մ ես:
- Հարյուր անգամ կարդացել ես:
- Գիտեմ: Հիմա էլ կկարդայի:
- Դե եթե ուզում ես՝ վերցրու:
- Հենց հանեմ էստեղից, կդառնա սովորական գիրք: Ու ինձ էլ պետք չի գա:
- Ինչի հետևից ես ընկել...
Գիրքը սեղմեցի ձեռքերիս մեջ: Մոտեցրի ինձ: Փոշի˜... հի˜ն փոշի: Ագահորեն շնչեցի այն:
- Գրքի փոշին վտանգավոր է:
- Գիտեմ, ու թքած ունեմ:
Գիրքը նույն տեղը դրեցի: Նորից սկսեցի շրջել սենյակով մեկ: Անկյունում բազկաթոռն էր: Նստեցի: Երեք րոպե մնացի էդտեղ նստած: Ձեռքերովս շոշափեցի բազկաթոռը: Վեր կացա: Երկու թախտերն էլ իրենց տեղում էին: Պատերը խոնավությունից քիչ էր մնում փլվեին: Մատներով շոշափեցի պատերը: Զգացի, որ փշրվում էին:
- Եթե էդպես շարունակես, ինքդ կքանդես տունը:
Ոչինչ չասացի: Լուռ դուրս եկանք սենյակից:
Հիմա էլ...
- Երկրորդ հա՞րկ էլ ես գնալու:
Էնպես նայեցի իրեն, որ փոշմանեց իր հարցից: Երկրորդ հարկ բարձրանալուց աստիճանները շարժվում էին:

- Զգու´յշ:
Հասանք երկրորդ հարկ: Պատշգամբ: Սպիտակ սեղան: Դուռ: Ոչինչ չէր փոխվել: Ներս մտանք: Միջանցքը փոքր էր: Ավելի լուսավոր էր, ու տաք: Մի քանի րոպե միջանցքում մնացի: Հերթով ձեռք տվեցի ամեն ինչին՝ պահարանին, գրքերին, դռանը: Մի երկու անգամ բացեցի ու փակեցի պահարանի դուռը: Նորից այդ ձայնը: Դիմանալն անհնար էր: Ճռռոցը սիրտս ծակում էր: Մտնում էր ներս: Անցնում էր ամբողջ մարմնովս, ներծծվում էր արյանս մեջ... ճռռոցը...
Սենյակ մտնելու ժամանակն էր: Ներս մտանք: Միանգամից դաշնամուրը տեսա՝ հին, սև: Բացեցի: Փորձեցի նվագել: Լարած չէր, չստացվեց: Դաշնամուրի վրա մի երկու արձանիկ կար ու մի ժամացույց: Սլաքն անընդհատ աջ ու ձախ էր գնում ու... ձայնը... հարազա˜տ, հեռու˜, սիրելի˜ ձայնը... Մոտեցա անկողնուն: Վրան ծածկոց կար՝ վանդակավոր, հին: Շնչեցի ծածկոցը: Մարմնովս ինչ-որ բան անցավ: Փշաքաղվեցի:Նույն հոտն էր, ոչինչ չէր փոխվել: Սեղանն էլ էր նույնը, աթոռներն էլ, պատերի նկարներն էլ: Հետո մոտեցա գրապահարանին: Նայեցի: Ժպտացի:
- Սրա համար էինք եկել, վերցրու՝ ինչ պետք է:
Դա պարզապես առիթ էր էստեղ գալու: Ուրիշ կերպ չէի կարող:
- Գի՞րք է պետք, վերցրու:
Հերթով կարդացի գրքերի վերնագրերը: Ձեռքս դրեցի Բուլգակովի <<Վարպետն ու Մարգարիտան>> գրքի վրա:
- Միայն սա՞:
- Չէ, բոլորը:
- Հմ:
- Գիտեմ, քո սիրելի գիրքն է: Ես էլ եմ այն շատ սիրում:
- Կարդացե՞լ ես:
- Չէ:
- Հիմարություն:
- Ոչինչ էլ չեմ վերցնում: Սրանք գրադարանում էլ կան:
Ապշած ինձ նայեց: Հասկացա՞վ, չգիտեմ:
- Քանդելուց գրքերը տեղափոխելու ենք:
- Դրանք կդադարեն գիրք կոչվելուց, եթե էստեղից տեղափոխվեն:
Պատուհանը բաց էր: Ծառերի տերևները պատուհանից ներս էին մտել: Մի տերև պոկեցի: Ձեռքերիս մեջ փշրվեց: Լուռ իջանք երկրորդ հարկից: Դիմացը նստարան կար: Մոտեցա: Նստեցի, պառկեցի, հետո նորից նստեցի: Պատի վերևում մի հին քարտեզ կար կախված: Իրենից թաքուն համբուրեցի այն: Փոշին կոկորդովս անցավ: Հաճելի էր: Գուցե դրանից հետո հիվանդանոց ընկնեի...Ի՞նչ կարևոր էր դա:
- Քանդելուց թող քարտեզին ձեռք չտան:
- Չի´ լինի:
Գիտեի: Տան այգում խոտեր էին աճել: Խոտերը նույնպես անցան մատներիս տակով: Կոճղ կար: Նստեցի վրան:
- Երեխա ես, էլի:
Լուռ վեր կացա: Մոտեցա ջրի ծորակին: Բացեցի: Մի քանի վայրկյան լսեցի ջրի ձայնը: Հասկանում էի: Գնալու ժամանակն էր: Չէի ուզում տեղիցս շարժվել:
- Հն, գնա՞նք:
- Մի քիչ էլ սպասիր:
- Անտանելի ես:
Գիտեի, որ անտանելի եմ: Ձայն չհանեցի: Ծորակի կողքին տաշտ կար ջրով լցված: Մոտեցա: Ձեռքերս մտցրեցի ջուրը: Մի քանի րոպե տեղիցս չէի շարժվում:
- Մտիր տաշտը: Մտիր ու խեղդվիր:
Սիրով կմտնեի: Հաճելի պահ էր: Ջուրը սառն էր: Էնպես էի հասկանում իրեն: Զարմանում էի՝ ոնց է լուռ դիմանում ինձ: Արդեն հոգնել էի: Ձեռքերս դողում էին:
- Գնացինք:
- Բա կտու՞րը:

Ինձ արգելում էին կտուր բարձրանալ: Վտանգավոր էր: Բարձրացա: Կտուրում կատուներ կային: Նայեցինք իրար, ժպտացինք, հասկացանք իրար: Իջա կտուրից: Արդեն դարպասի մոտ էինք:
- Իսկ եթե չքանդե՞ք:
Իզուր ասացի: Լուռ բացեցի դարպասը: Վերջին անգամ...նույն ճռռոցը: Դարպասից դուրս եկանք: Երկու քար կար դրված: Խաղողի որթը...հի˜ն, ծանո˜թ: Հեռանալուց նայեցի տանը: Քարերը կարմիր էին: Երկար չնայեցի, որ շատ չտանջվեմ: Տունն էլ չէր կարողանում ինձ նայել: Մեղավոր էր զգում իրեն: Երկար ժամանակ լուռ քայլեցինք: Դեռ ուշքի չէի եկել: Դեռ էնտեղ էի: << Քանդում են, թող քանդեն, հո իմ ներսում չեն կարող քանդել... մի տեսակ չեն համարձակվի, մուտք էլ չունեն, ու˜ր մնաց քանդեն>>: Հա, հիմարություն էր էդտեղ նորից վերադառնալը, հիմարություն կլիներ այդ տունը չքանդելը: Շատ լավ էի հասկանում: Վերջին անգամ զգացի ճռռոցը, դռան ձայնը, ջրի ձայնը, կատուներին, ծածկոցի հոտը, փոշին, քարտեզը, կոճղը...
Նայեցի իրեն:
- Մեկ է, քեզ չեմ հասկանում,- ասաց:
Գիտեի, որ խաբում էր: Ախր պարզ տեսնում էի աչքերից կաթող երկու կաթիլ արցունքը:

Դավիթ
20.02.2013, 17:36
2-րդ տարբերակ



Անծանոթ տուն
(Ո՞վ է նա)



Ինքնաթիռը վայրէջք կատարեց: Արամը դուրս եկավ ինքնաթիռից և զգաց ձմռան արևի սառը ճառագայթները: Ցուրտ ձմեռ և հայրենիք...
Տասերկու տարի անց Արամը դարձյալ հայրենիքում է: Եկել է, որ վերջապես տեսնի իր բացակայության ընթացքում ծնված զույգ որդիներին:
Մեքենան սլանում է, բայց Արամը մտքերով արդեն տանն է և պատկերացնում է, թե ինչպես է մտնում տուն, գրկում մորը, երեխաներին, իսկ հորը այդպես էլ չի տեսնելու. «Թաղման էլ չկարողացա գալ, տաղավարներին էլ... դե հարմար չէր»: Հիմա էլ հոր մահից երեք տարի հետո է գալիս. «Բայց թաղման ծախսերը լրիվ ուղարկել եմ... »:
Մայրը, երեխաները... կգնա հոր գերեզմանին, ծաղիկներ կտանի:
Մեքենան արդեն տանն է մոտենում: Արամը անհասկանալի շփոթվեց, երբ զգաց երևակայական հանդիպման մոտ լինելը: Զգում է հարազատ ինչ-որ մի բան, կարոտ, իրարամերժ ցգացմունքներ, որոնք ներսից խեղդում են իրեն, բայց միաժամանակ տարօրինակ հարազատություն, որ ավելի շատ հրապուրանքի է նման, հրապուրանք, որ այդպես էլ սերմեր չի տալու և այդպես էլ սերը չի ծաղկելու. գիտի, որ Ռուսաստանում իրեն սպասող Մաշային տեսնելու ցանկությունը ավելի զորեղ է: Արամը վստահ է, որ սիրում է իր հայրենիքը, տունը, բայց գիտի նաև, որ ժամանակը անգութ է բաժանության տարածության մեջ և չափազանց ամուր , որ անտեսանելի ամուր թելերով կապի մի նոր «տան», մի նոր «հայրենիքի» հետ: Իսկ Արամի սիրտը վաղուց արդեն ամուր թելերով կապված է հայրենիքից հեռու Ռուսաստանում թողած «տան» հետ: Հայրենիքը նրա համար արդեն մայրական գիրկ է, որին հասուն տարիքում միայն ժամանակ առ ժամանակ ես ուզում վերադառնալ: Անցյալի հիշողություններն էլ հանկարծ ավելի պատկերավոր դարձան, և «սև» հիշողություններից հանկարծ հառնեց Աննայի կերպարը՝ տասերկու տարի առաջ կատարած իր երիտասարդական սխալը. «Ի՞նչ Աննա, մեկ ամսից հետ եմ գնալու... » :
Օրը սվորական չէ նաև Աննայի համար: Նա լողացրել է երեխաներին, հագցրել ամենակոկիկ շորերը և շարունակ հիշեցնում է.
-Ձեզ խելոք կպահեք, երբ ձեր պապան գա:
Երեխաները անսովոր հուզված են: Ինչ-որ տեղից գալիս է մեկը, ում համար ասում են, որ իրենց հայրն է: Ճիշտ է, մեկ-մեկ հեռախոսով խոսել են անծանոթ ինչ-որ տղամարդու հետ, բայց թե ինչպիսին է հայր կոչվող «ձյաձյան» , նրանք չգիտեն: Հուզված է և Աննան: Արամի հետ ամուսնացել է տասներկու տարի առաջ, բայց երեք ամիս է նրա հետ ապրել: Նրանք երբեք սիրային զույգ չեն եղել: Նրանց ամուսնությունը Արամի մոր ձեռքի գործն էր: Աննայի՝ մորաքրոջ խնամքին մնացած որբ աղջկա կարծիքը ոչ ոք չհարցրեց, և նա դարձավ Արամի կինը: Արամն էլ այդ ժամանակ նոր էր եկել բանակից և ամեն ինչ շատ արագ դասավորվեց: Ամուսնությունը ամուսնություն, բայց ապրել էր պետք, և ամուսնությունից երեք ամիս հետո Արամը մեկնեց Ռուսաստան՝ արտագնա աշխատանքի: Ու երբ ծնվում են նրանց երկվորյակները, Արամը չի կարողանում թողնել աշխատանքը և վերադառնալ: Անցնում է որոշ ժամանակ, երկվորյակները մեծանում են, իսկ նա դեռ Ռուսաստանում աշխատում էր: Գործերը լավ էին և Աննայի սկեսուրը որոշեց, որ որդին ավելի օգտակար կլինի, եթե մնա Ռուսաստանում աշխատի և փող ուղարկի.
-Զույգերին, որ տեսավ, դրանով նրանց կկերակրի՞ :
Արամն էլ չէր գալիս: Կինը սպասում էր ամուսնուն և կարոտով հիշում համատեղ կյանքի երեք ամիսները: Հեռախոսը կար, բայց մեկ է՝ Արամը հեռու էր: Տարիներն էլ անցնում էին, և սպասման հետ Աննայի համբերությունն էր հատվում: Մի քանի անգամ որոշեց հեռանալ Արամի ընտանիքից, բայց փոքրուց որբ մնացած աղջկան ո՞վ ապաստան կտար: «Մնա՛ կերսրանցդ տանը, գոնե էնտեղ մարդդ փող է ուղարկում, իմ տան հետ էլ գործ չունես: Քեզ պահել-մեծացրել եմ, հերի՛ք ա»,- կոպիտ ասաց Աննայի մորաքույրը: Որոշ ժամանակ հետո Արամի մայրը սկսեց չդիմանալ որդու կարոտին և արդեն ինքն է որդուն հորդորում( գոնե որոշ ժամանակով) Հայաստան գալ: Արամը, սակայն նորից չեկավ: Դե մորը և թողած կնոջը ինչպես ասեր, որ Ռուսաստանում արդեն կին և երեխա ուներ, կին, որին սիրելով էր ամուսնացել և ոչ թե մոր ընտրածով: Արամը չեկավ, երբ նույնիսկ հայրը մահացավ. գործերը լավ էին, բրիգադիրի պետ էր արդեն և նորից ժամանակ չուներ: Զանգերն էլ ավելի քիչ դարձան: Ամեն ամիս փող էր ուղարկում և դրանով համարում էր իր պարտականությունները կատարած: Աննան շարունակում էր սպասել. նա ինչ-որ թելով կապված էր զգում այն մարդուն, որից զույգեր էր ունեցել: Ու թեև սպասում էր ամուսնուն, բայց համոզված էր, որ նրա կյանքում կին կար և կանացի բնազդով խանդում էր նրան:
Ի վերջո սպասված օրն եկավ: Ամուսինը վերադարձավ: Երեխաները բնազդով վազեցին ընդառաջ, բայց ինչ-որ անջրպետ զգալով հետ քաշվեցին, երբ հայրը փորձեց գրկել նրանց:
_Մի՛ ամաչեք, ձեր պապան է,- երեխաներին դեպի հայրը հրեց Աննան:
Արամը գրկեց որդիներին, համբուրեց և հայացքը դարձրեց Աննային: Նրանք իրար աչքերի մեջ նայեցին: Աննան փախցրեց հայացքը: Արամն էլ մի պահ շփոթվեց և վարանելով պարզեց ձեռքը:Աննան նույնպես վարանելով ձեռքը մեկնեց ամուսնու պարզած ձեռքին և ակամայից ավելի կարմրեց, երբ Արամը համբուրեց նրան: Համբույրը այնքան սառն էր, որ Արամը դողած: «Տասերկու տարի առաջ , երբ ամուսնացանք, նա լրիվ ուրիշ էր» ,- մտածեց Արամը: «Մի՞թե այսքան տարի ես այս մարդուն եմ սպասել»,- իր հերթին մտածեց Աննան:
Տասնհինգ րոպե հետո տանը արդեն տեղ չկար. հարազատությունը եկել է Արամին բարի գալուստ ասելու: Աննան սկեսրոջ հետ սեղանն է պատրաստում և թաքուն հայացքով նայում այն մարդուն, ում հետ օրենքով տասներկու տարի ամուսնացած է , բայց որպես ամուսնու երեք ամիս է ճանաչում:
Բարեկամները Արամին գործերից են հարցնում, իսկ նա ցրված պատասխաններ է տալիս: « Տարիներ առաջ, երբ ամուսնացանք, գոնե մի քիչ սիրուն էր, իսկ հիմա... »,- Աննային նայելով մտածեց Արամը և ակամայից նրան համեմատեց Ռուսաստանում իրեն սպասող Մաշայի հետ: « Աննան լավ էլ սևուկն է, ո՞նց առաջ չէի նկատել: Մաշաս ուրիշ է... »,- և հայացքը փախցրեց Աննայից: Իսկ երբ նկատեց, որ երեխաները սենյակում չեն, ինչ-որ հարազատ բան զգաց և կանչեց իր մոտ. «Արյունը ջուր չի դառնա»,- մտածեց Արամը: Եվ թեև զավակներից շատ հեռու էր եղել, բայց զգում է, որ իրենն են, իր արյունը, իսկ ո՞վ է Աննան:
_Անջատիր գազը, հերի՛ք է եփվի,- խոհանոցում Աննային հանդիմանեց սկեսուրը: Նա չլսեց սկեսրոջը. մտքերով հյուրասենյակում էր:
_Վառվեց, ա՛յ աղջի,- բարկացավ սկեսուրը և նրան մի կողմ հրելով ինքը անջատեց գազը:
Հյուրերը ուշ գնացին: Երեխաները հոր բերած նվերներով վազեցին իրենց սենյակ: Աննան երեխաների հետևից գնաց , որ պառկեցնի քնելու: Երեխաները շուտ քնեցին, սակայն նա վարանում է գնալ իր սենյակ, որը արդեն նաև Արամի սենյակն է: Տունը հանկարծ այնքան օտար, սառը դարձավ: Բայց չէ՞ որ սա իր տունն է արդեն տասերկու տարի, մի՞թե Արամի գալուստը խորթացրեց իրեն իր իսկ տնից :«Ո՞վ գիտի, թե քանի կնոջ հետ է եղել»,- դառնությամբ մտածեց Աննան, բայց խանդ այլևս չի զգում: Առաջ, երբ Արամը հեռու էր, հոգի կրծող ինչ-որ բան էր զգում, բայց տարօրինակ կերպով որևէ բան էլ չի զգում, երբ նա այնքան մոտ է: Վերջապես նա վերադարձել է, բա՞յց... :
«Թե ինչի՞ եկավ»,-վրդովվեց Աննան և դժկամությամբ մոտեցավ իր սենյակի դռանը: Նա կանգնեց դռան առաջ, ձեռքը մեկնեց դռանը, բայց անտեսանելի մի պատնեշ խանգարում է բացել դուռը: Իսկ դռան հետևում ամուսինն է : Արամը նստել է մահճակալին և անորոշ հայացքով զննում է իր համար շատ օտար սենյակը: Մի՞թե սա իր տունն է, մի՞թե օջախն այսքան սառը և վանող կլինի: «Մենակ թե ինքը սենյակ չգա»,- տհաճությամբ մտածեց Արամը, երբ դռան ձայնից հայացքը դարձրեց դռան կողմը: Աննան է: Ամուսինները նորից իրար աչքերի մեջ նայեցին, բայց այս անգամ ոչ մեկը չփախցրեց հայացքը: Հայացքներով կարծես թե փորձում են լրացնել տարիների բացը և ճանաչել մեկը մյուսին: Սակայն անողոք ժամանակի պատնեշը չափազանց մեծ է, որպեսզի ինչ-որ կայծ առաջանար: Բայց երկուսի հայացքներն էլ նույն բանն է հարցնում դիմացինից՝ ո՞վ է նա :

Դավիթ
20.02.2013, 17:38
3-րդ տարբերակ



Հյուսիսի կինը


Հյուսիսում տուն գտնելը դժվար գործ է: Էնտեղ մարդիկ խիտ-խիտ են բնակեցված, ջահելները լիքն են՝ ուսանողներ ու նորավարտներ: Եթե ուզում ես հարմար սենյակ ճարել, ոչ թե անհասկանալի խուց, այն էլ՝ աստղաբաշխական գներով, պիտի տեղափոխվելուցդ երկու-երեք ամիս առաջ սկսես փնտրտուքդ, բայց անգամ էդ դեպքում մի բարդություն էլ կա. տանտերերն անձամբ ուզում են տեսնել նոր տնվորին սենյակը վարձով տալուց առաջ, և եթե Հյուսիսից շատ հեռու ես ապրում, չես կարող անձամբ ներկայանալ, ոչ մի տեսակի սկայփ քեզ չի փրկի. պիտի մնաս ստարդոստայնոտ ձեղնահարկերի հույսին:
Տարեսկզբին Լիլիթը պիտի Հյուսիս տեղափոխվեր. հազիվ աշխատանք էր գտել: Չնայած որ ծայր Հարավից էր, լավ ծանոթ էր էնտեղի բնակարանային խնդիրներին. Հյուսիս գնացած շատ ընկերներ ուներ, որոնք մեծ դժվարությամբ էին ապրելու տեղ ճարել: Ամեն դեպքում, մինչև նոյեմբերի կեսերն էշի ականջում քնած էր, ու բնակարանների հայտարարությունների կայքերում գրանցվեց տեղափոխվելուց վեց շաբաթ առաջ:
Գալիս էին հայտարարություններն իրար հետևից: Լիլիթի մեյլն առավոտից երեկո հեղեղվում էր դրանցով: Ամբողջ օրը նստած նամակներ էր գրում, իր անձի գովքն անում, թե՝ ես ձեր սենյակին շատ հարմար մարդ եմ, համով ճաշեր եմ էփում, աղմկոտ չեմ, բայց որ պետք լինի՝ քեֆ էլ կանեմ: Ոչ մի անգամ ոչ ոք չէր արձագանքում:
Օրերն էլ անցնում-գնում էին, իսկ Լիլիթը դեռ մնալու տեղ չուներ: Ու մեկ էլ ֆայմեց, որ ախր էդ հայտարարությունների կայքում ինքն էլ իրեն կարող է ներկայացնել, ասել՝ ես էսին-էնինչն եմ, էս տիպի մարդ եմ, էսքան ժամանակով ու էսքան վարձով Հյուսիսում տուն եմ փնտրում: Էդպես էլ արեց:
Երկու ժամ անց պատասխան ստացավ. «Բարև, ես Ռուդին եմ, 57 տարեկան կին եմ, իմ տանը վարձով սենյակներ եմ տալիս Հյուսիսում ժամանակավոր բնակվող, նորմալ գիշեր-ցերեկ անող ուսանողներին և ջահել մասնագետներին: Եթե հետաքրքրեց, գրի»:
Լիլիթին հենց էդ էլ պետք էր: Լավ գիտեր, որ Հյուսիսի կենտրոններում շուխուռը շատ է, ու ինքը գիշերները քնել էր ուզում: Փարթիների հետ էլ գլուխ չուներ. համարում էր, որ տարիքն անցել է, բայց դե հայտարարություն տեղադրողներին դուր գալու համար էդքանը չէր ասում: Իսկ հիմա արի ու տես հենց իր ուզած պայմաններով սենյակ է հայտնվել:
Բայց Ռուդին պահանջեց, որ Լիլիթը մինչև տարեսկիզբ անձամբ ներկայանա, այլապես ուրիշի կտա սենյակը: Ասենք, դա էնքան էլ անսպասելի չէր: Ու Լիլիթն անմիջապես ճամփա ընկավ, քսանչորս ժամ գնաց-գնաց, մինչև հասավ Հյուսիս: Գիշերեց մետաղյա արկղում բնակվող ընկերուհու տանը, առավոտյան գնաց Ռուդիին հանդիպելու:
Տունը քաղաքի ծայրին էր: Դրանից էն կողմ գետն էր, ու արձակ դաշտեր էին, որոնք պիտի կանաչեին գարնանը: Գետի ափին նստարան կար, կողքը՝ գիշերային լապտեր, շուրջը՝ տերևաթափից դեռ մնացած լխկած տերևներ: Ձմեռը դեռ չէր եկել:
Մինչև Ռուդիի դռան զանգը տալը Լիլիթը մի քանի շրջան արեց տան կողքը, ուսումնասիրեց: Հյուսիսին խիստ հատուկ կարմիր մանր աղյուսից կառուցված երեք հարկանի առանձնատուն էր ու լայն պատուհաններ ուներ, որոնցից վարագույրներ կախված չէին. ներսի ամեն ինչը երևում էր: Հյուսիսցիների՝ իրենց ունեցվածքն ի ցույց դնելու երևույթն էնքան հայտնի էր, որ անգամ Հարավի թերթերն էին դրա մասին գրում ու փորձում գուշակություններ անել, թե ինչով է պայմանավորված մշակութային այդ առանձնահատկությունը՝ թաքցնելու բան չունե՞ն, թե՞ ուզում են թիթիզանալ իրենց ունեցվածքով:
«Ես ուզում եմ էստեղ ապրել»,- քթի տակ ասաց, խորը շունչ քաշեց ու դռան զանգը տվեց:
Դուռը բացեց տիպիկ հյուսիսային արտաքինով հիսունյոթ տարեկան մի կին. բարձրահասակ, նիհար, ոչ շատ կանացի դիմագծերով, չներկած մոխրագույն խուճուճ մազերով, որոնք հասնում էին ուսերին: Ինչպես ընդունված է էնտեղ, ձեռքը մեկնեց, ներկայացավ ու Լիլիթին ներս թողեց:
Դեռ միջանցքում Լիլիթը կոշիկները հանեց: Ռուդին զարմացավ.
-Ցանկալի է տանը կոշիկները հանել, բայց իմ տնվորների հետ նման քաղաքականություն չեմ վարում:
-Հարավում սովոր ենք:
Ռուդին Լիլիթին առաջնորդեց դեպի մի հսկայական սենյակ, որին կպած խոհանոց կար:
-Սա իմ տարածքն է,- ասաց,- վարձով տրվող հատվածը վերևում է, հիմա ցույց կտամ:
Լիլիթն ակնթարթային հայացք գցեց ու նկատեց, որ ամեն ինչ չափից դուրս մաքուր ու կոկիկ է: Սենյակում միայն մի լուսանկար կար: Սևուսպիտակ էր, կարճ մազերով, լայն ժպիտը դեմքին ինչ-որ մեկն էր, ու դիմագծերից դժվար էր սեռը որոշելը: Կարող էր հաջողությամբ Ռուդիի որդին կամ դուստրը լինել կամ հենց ինքը՝ Ռուդին երիտասարդ ժամանակ:
Մեկ էլ հասցրեց նկատել, որ պատի տակ բաց դաշնամուր կա: Նոտաները խառնշտորած էին՝ երևի միակ անկանոնությունը սենյակում: Էնպիսի տպավորություն էր, որ Ռուդին դաշնամուրի մոտից էր վազել դուռը բացելու:
Հաջորդ վայրկյանին տանտիրուհին Լիլիթին առաջնորդեց երկրորդ հարկ:
-Այս երկու սենյակները դատարկվելու են,- ասաց,- բայց վերևինն արդեն ազատ է: Չգիտեմ՝ որը քեզ կտամ:
Բարձրացան երրորդ հարկ, որ ազատ սենյակը տեսնեն:
-Էստեղ ամեն ինչ կա,- ներկայացրեց Ռուդին՝ պահարանների դռները հերթով բացելով,- սրբիչներ, սպիտակեղեն, բարձ, վերմակ... հա, մեկ էլ էս աթոռները... տանն ուրիշ տեղ չկար դնելու, դրա համար էս պահարանում եմ տեղավորել, բայց հույս ունեմ՝ բավարար չափով ազատ տարածք ունես:
Պահարանի ամբողջ ձախ կողմում իրար վրա դարսած ծալովի աթոռներ էին: Լիլիթը մտածեց, որ հյուր ընդունելիս շատ հարմար կլինի. կհանի, կօգտագործի:

-Մյուս երկու սենյակներն էլ են սրա նման, միայն թե գրասեղանը ոչ թե ապակուց է, այլ փայտից: Հիմա չեմ ուզում մտնել, որովհետև չգիտեմ՝ ինչ վիճակում են:
-Չէ, չէ, եթե էնտեղ մարդ է ապրում, չարժե:
Նորից իջան ներքև՝ Ռուդիի տարածք:

-Ես կվերցնեմ սենյակը:
-Էսքան արա՞գ: Գուցե մի քիչ մտածե՞ս:
-Ուրիշ տարբերակ չունեմ: Վաղը գնում եմ Հարավ, չեմ հասցնի:
Ռուդին պայմանագիրը բերեց:

-Հյուսիսի սովորական պայմանագրերից է,- բացատրեց,- մենակ մի կետ է տարբերվում, այն է՝ դու սեփական կողպեք ունենալու իրավունք չունես:
Էդ պահին նոր Լիլիթը հիշեց, որ սենյակներից ոչ մեկի դռան վրա կողպեք չկար:

-Սա սովորական տուն է, հասկանու՞մ ես, սենյակները միշտ չի, որ վարձով են տրվում: Ես հիմա աշխատանք չունեմ, բայց գուցե մի օր նորից գործի անցնեմ, ինչի՞ս են պետք էդ կողպեքները:
Լիլիթը կարդաց պայմանագիրը, ստորագրեց, որից հետո Ռուդին հարցրեց.

-Իսկ ո՞ր ժամերին ես աշխատելու... ուղղակի ուզում եմ իմանալ՝ երբ ես տանը, երբ՝ չէ, որ... դե գիտես, հյուրեր-բաներ:
-Դեռ հստակ չէ:
Լիլիթը կանխավճար տվեց, թղթերը ծալեց, դրեց պայուսակի մեջ ու քայլեց դեպի դուռը:

-Ես երևի հունվարի երեքից էստեղ կլինեմ,- ասաց:
-Կայարա՞ն ես գալու, թե՞ օդանավակայան:
-Կայարան:
-Ժամը կասես, կգամ քեզ մեքենայով դիմավորելու:
Լիլիթի աչքերը կլորացան. զարմացավ, որ հյուսիսցուց նման բան լսեց: Ախր շատ լավ գիտեր, որ նրանք սկի սեփական երեխաներին դիմավորելու չէին գնա: Ռուդին նկատեց նրա զարմանքն ու արագ պատասխանեց.

-Դե... եթե հարմար լինի:
Մի ամիս անց, երբ Լիլիթն իր հսկա ճամպրուկով հասավ Հյուսիս, Ռուդին չեկավ նրան դիմավորելու. գիշերվա կես էր: Բայց գոնե դուռը բացեց:
Լիլիթը մեծ դժվարությամբ նեղ աստիճաններով երրորդ հարկ հասցրեց ճամպրուկը, մինչ Ռուդին ներքևում կանգնած սպասում էր, թե երբ պիտի աղմուկը դադարի, որ գնա քնելու:
Մյուս երկու սենյակները, փաստորեն, դատարկվել էին, բայց նոր տնվորներ չէին եկել: Ռուդին հավատացնում էր, որ անընդհատ հայտարարություն է տարածում, բայց ոչ մի արձագանք չկա: Մի քիչ անհավատալի էր, որովհետև ամեն դեպքում այդ տունը մետաղյա արկղերից ու սարդոստայնոտ խցերից հաստատ ավելի լավ էր, բայց դե Լիլիթը պատճառ չուներ առարկելու:
Ռուդիի հետ համարյա չէր շփվում. միայն բարի լույս ու բարի գիշեր: Մեկ էլ կիրակի ցերեկները միասին սուրճ էին խմում, քիչումիչ զրուցում: Հյուսիսցիները շատախոս չեն, ու Լիլիթը չէր ուզում տանտիրուհուն ստիպել, որ երկար պատմի իր մասին: Զանազան ակնարկներից հասկացել էր, որ հոգեբան է կամ ինչ-որ էդ տիպի մի ուրիշ բան, որովհետև պահանջել էր, որ խոհանոցի սեղանը միշտ մաքուր լինի, որ հաճախորդներին էնտեղ ընդունի: Ընտանիքի մասին պատկերացում չուներ. Հյուսիսում նորմալ երևույթ է, որ երեխաները մեծանալուց հետո գնում են տնից ու մոռանում՝ տան պատերին թողնելով մանկության լուսանկարներ: Ծնողներն էլ զավակներին չեն փնտրում, իրենց համար վայելում են մենակությունը:
Ռուդին երբևէ ամուսնացած եղե՞լ է, երբևէ սիրե՞լ է, քույր-եղբայր ունի՞: Գուցե նրա ծնողներն էլ են դեռ կենդանի. Հյուսիսում մարդիկ երկար են ապրում: Վերջիվերջո, ո՞վ էր այն սևուսպիտակ նկարից ժտացողը: Ոչինչ, Ռուդին ոչինչ չէր պատմում:
Երկու ամիս անցավ, բայց տան մյուս սենյակները շարունակում էին դատարկ մնալ: Լիլիթը գիշերները հաճախ վեր էր թռնում աղմուկից ու զարմանում. որտեղի՞ց էր գալիս: Ախր քաղաքի էս մասերում հարբած ջահելներ չկան, փաբեր ու ակումբներ չկան, տանն էլ մենակ ինքն ու Ռուդին էին: Երբեմն նույնիսկ շատ պարզ էր լսում ձայները, զրույցներից պատառիկներ որսում, ծիծաղներ ու կատակներ, որոնք ընդհատվում էին դաշնամուրի հնչյուններով:
Մի գիշեր չդիմացավ, իջավ առաջին հարկ, որ տեսնի՝ ինչ է կատարվում: Ոչինչ: Տեսավ պիժամա հագած Ռուդիին զուգարանից դեպի իր սենյակ քայլելիս:

-Ինչ-որ բա՞ն է պետք,- հարցրեց:
-Չէ... ուղղակի աղմուկ լսեցի, չեմ կարողանում քնել:
-Ի՞նչ աղմուկ: Երևի երազ ես տեսել: Էս տունը շատ հանգիստ է... գնա, գնա պառկի:
Լիլիթը բարձրացավ վերև: Իսկապես, աղմուկը դադարել էր:
Բայց հաջորդ գիշեր նորից էնտեղ էր: Նորից նույն ձայները, կատակները, ծիծաղները, կենացների զրնգոցը ու էս ամենին հետևող դաշնամուրի նվագը, երբեմն նույնիսկ ուղեկցող երգը: Լիլիթն արդեն գժվում էր քնի պակասից: Ռուդիի հետ փորձեց մի քանի անգամ խոսել էս թեմայով, բայց նա միշտ ծիծաղում էր ու խորհուրդ տալիս բժշկի դիմել:
Մի երեկո, երբ Լիլիթը տուն վերադարձավ, դաշնամուրի նվագ լսեց: Այստեղ տեղին է նշելը, որ Ռուդիին երբեք չէր տեսել նվագելուց, ու եթե չհաշվենք գիշերային համերգերը, տնից երբևէ որևէ տեսակի երաժշտության ձայն չէր լսել: Զարմացավ: Զգույշ ներս մտավ ու քայլեց դեպի Ռուդիի տարածք: Դուռը կիսաբաց էր: Արանքից նայեց: Տեսավ Ռուդիին՝ դաշնամուրի մոտ ինքնամոռաց նվագելիս: Շուրջը լիքը մոմեր էին շարված ու գինով լի բաժակներ: Քիչ այն կողմ Լիլիթի սենյակի ծալովի աթոռներն էին երեք շարքով դասավորված: Սենյակում բացի Ռուդիից ոչ ոք չկար, բայց տպավորություն էր, որ հյուրեր ունի:
Լիլիթը լուռ հեռացավ, բարձրացավ իր սենյակ, պառկեց ու չնկատեց, թե ինչպես քնեց: Առաջին անգամ վերջին ամիսների ընթացքում: Էդ գիշեր աղմուկ չեղավ: Միայն թե հանկարծ իր սենյակի դուռը բացվեց, ու Լիլիթը վեր թռավ: Սպիտակ սավանով փաթաթված, մոմը ձեռքին Ռուդին էր ներս մտել: Երբ մոմի լույսն ընկավ դեմքին, Լիլիթը նկատեց թաց աչքերն ու սևուսպիտակ նկարից ժպտացող դիմագծերը, մյուս ձեռքին՝ գինու գավաթ:

Դավիթ
20.02.2013, 17:41
4-րդ տարբերակ



Կարոտը


Առաստաղի ճաքն ուղիղ գլխիս վերևում էր: Աֆրիկայի ուրվագիծը հիշեցնողը: Նույնիսկ Մադագասկարի նման նեղ, երկարավուն ճաք ուներ կողքին: Բայց աջ կողմում չէր, ձախում էր: Առանց նայելու՝ ձեռքս տարա մահճակալի մոտի ցածրիկ սեղանին ու Քինդլը վերցրեցի վրայից: Մինչև գիշերվա չորսը կարդում էի: Նայեցի՝ արդեն 58 տոկոսն եմ հասել: Տեսնես թղթով լիներ՝ ո՞րերորդ էջը կլիներ: Գորովանքով հիշեցի թղթից գրքերը... դրանց հետևը ոչ մի լար պետք չէր խցկել: Լավ ժամանակներ էին: Քինդլի ժամին նայեցի: Հմ...Թղթից գրքի վրա ժամ կնայեիր, բա չէիր նայի:
10:30
Հիմա կգա...
...Քայլեր…
Մտավ սենյակ, մոտեցավ մահճակալին ու սուրճի դեղին բաժակս դրեց այնտեղ, ուր քիչ առաջ Քինդլն էր: Մազերը խոնավ էին: Իր սիրած կանաչ խնձորի շամպունի հոտը զգացի: Չնայեց: Էլի չնայեց ինձ: Հետ գնալուց հայացք նետեց համակարգչի սեղանին, որ տեսնի՝ գիշերվանից լվանալու բաժակ-ափսե թողե՞լ եմ, թե՞ ոչ:
Մեկ տարի առաջ, դեռ ընդամենը մեկ տարի առաջ ցածրիկ սեղանին երկու սուրճի բաժակ կդներ: Հագին ազդրերը լրիվ չծածկող շապիկ կլիներ, իմ հին շապիկներից մեկնումեկը, որ սիրում էր գիշերը քաշել վրան: Կպառկեր ձախ կողմս, պատի մոտ, բաժակներից մեկը կտայի իրեն, իմը կվերցնեի ու կսկսեինք խոսել: Ոչ մի բանից: Ամեն ինչից: Լավն էին կիրակի առավոտները...
Սուրճն անհավես, առանց համ զգալու ներմղեցի, վեր կացա, հագնվեցի:

Խոհանոցի սեղանի առաջ նստած, իր վարդագույն, անհեթեթության աստիճան փոքր նեթբուքով լուրերն էր կարդում՝ իր սուրճը խմելով:
Բաժակս լուռ լվացի ու տեղավորեցի դարակում:

* * *
- Ո՞ւր ես գնալու:
- Քեզ իսկապե՞ս հետաքրքիր է:
- Կուզեի իմանալ:
- Որոշ ժամանակ Արթուրի մոտ կմնամ, խոսել եմ հետը: Հետո պարզ կլինի:
- Համոզվա՞ծ ես, որ ուզում ես տունը թողնել ինձ:
- Այն քոնն է, Լիլ, միշտ էլ քոնն է եղել: Մինչ քո գալը չորս պատ էր: Դու տուն դարձրիր:
- Երկուսով դարձրինք:
- Դու չէիր սիրում, երբ տան որևէ գործի խառնվում էի:
- Գիտես՝ ինչ կարևոր էր դա ինձ համար.. Մի տեղ ունենալը աշխարհում, որ ես իմ տունը կկոչեի: Իմ ձեռքերով իմ բույնը հյուսելը...
- Գիտեմ Լիլ: Ես գիտեմ այն ամենը, ինչ կարևոր է քեզ համար: Գիտեի....

* * *

Վերադարձա մեր նախկին՝ այժմ իմ ննջասենյակը, կարգի բերեցի անկողինը: Հնի պես լիներ՝ կգար, կսկսեր ձեռք առնել, որ եթե դիմացի հարևան Փայլակին կանչեր ու միասին թռվռայինք մահճակալին մագլցած, ավելի լավ կլիներ վիճակը, քան իմ հարդարելուց հետո: Կքանդեր, նորից իր ուզածով կսարքեր: Ու ամեն ինչում էր այդպիսին: Մի սովորույթ, որ ինձ հունից հանում էր:
Հիմա չէ... Հիմա ձեռք չէր տա: Վաղուց արդեն իմ արած ու ասած ոչինչը չէր ուղղում:
Զգեստապահարանի ինձ հատկացված մասում արդեն գրեթե ոչինչ չկար, բացի մի քանի միայնակ գուլպաներից, որոնց զույգերն առեղծվածորեն անհետացել էին ու երկու չսիրածս թաշկինակներից: Մնացած ամեն ինչ տեղափոխված էր ճամպրուկների մեջ:

* * *
- Ի՞նչ եղավ մեզ, Լիլ:
- Չգիտեմ: Ստատիստիկայի տակ ընկանք երևի: Չհաջսղված միասնական կյանքերի տոկոսի մեջ:
- Ո՞նց կարող էինք: Հիշո՞ւմ ես մեզ սկզբում, մի երկու տարի առաջ... Հիշո՞ւմ ես մեր հեռախոսային խոսակցությունները: Ժամերով, գիշերներով: Մեջը գիծ էր ընկնում, մեկ է՝ չէինք անջատում: Պարզվում էր՝ ուրիշ մարդիկ երկու ժամ լսել են, թե ինչեր ենք իրար ասում... ոնց էլ չէին ամաչում:
- Հիշում եմ:
- Որ նոր էինք ամուսնացել... հերիք էր պատահաբար դիպչեիր, սկսում էի այրվել: Մինչև իմը չդառնայիր՝ չէի հանգստանում, երբ ուզում է՝ լիներ... Մեկ-մեկ դիպչել էլ պետք չէր: Միայն նայում էիր ու գժվում էի:
- Հարևաններն էլ էին գժվում:
- Դե դու առանց շուխուրի չէիր կարողանում...
- Քեզ երևի շքանշան էր հասնում՝ տոկուն լռության համար:
- Հիշո՞ւմ ես՝ ինչքան էինք միասին ծիծաղում: Տակներս էինք անում: Փորիս մկանները բռնվում էին... դու միշտ կարողանում էիր ինձ ծիծաղեցնել, Լիլ...
- Ես երեկոյան կինո նայելն եմ հիշում, հաց ուտելով: Կերածներիցս բան չէինք հասկանում: Ֆիլմն էլ մինչև գիշերվա հազարը քննարկում էինք:
- Քեզ միշտ կինոյի վատ տղան էր դուր գալիս: Նա, ում մռութը լավը վերջում ջարդում էր:
- Ես միշտ էլ ուզեցել եմ վատերի մոտիվացիան հասկանալ:
- Դրա վրա պատրաստ էիր ժամանակ ծախսել, Լիլ... ինձ հասկանալու համար մի պահ կանգ չառար:
- Եզրահանգիր՝ ինչպես քեզ հարմար է: Միշտ էլ այդպես ես արել:

* * *

Ննջասենյակի շագանակագույն ապակուց զարդասեղանի վրա, մի քանի այլ հուշանվերների կողքին, անակնկալի եկած դեմքով կավից իշուկն էր: Ժպտացի: Հին ֆիլմի խունացած կադրերի պես աչքիս առաջ եկավ օտար քաղաքի երեկոն՝ անծանոթ փողոցներով ու մարդկանցով: Կորել էինք: Դիտմամբ: Ոչ ես, ոչ էլ Լիլիթը չէինք սիրում վառ արտահայտված տուրիստական վայրերում շրջել: Մտնում էինք բոլոր նեղ ու կասկածելի թվացող փողոցները՝ ամեն թեքվելուց հրաշքի ու արկածի սպասելով: Ոչ մեկն էր պատահում, ոչ էլ մյուսը, բայց մենք միևնույն է, հուզված ակնկալում էինք: Քաղաքի կորած փողոցներում թափառելը վերջը տարավ հասցրեց տեղացի կնոջ առաջին հարկի ցածրիկ պատուհանին, որի լայն գոգին կավե փոքրիկ կենդանիներ էին շարված: Կինը կոտրված անգլերենով ասաց, որ իր անդամալույծ տղան է դրանք սարքել իրենց նկուղային հարկի խորդանոց-արվեստանոցում:
Լիլիթն ամենաշատը իշուկին հավանեց: Անունը Մացակ դրեց, իրենց հին տան ներքևի հարևանի անունով:

* * *
- Ե՞րբ սկսվեց վերջը, Լիլ: Ե՞րբ դադարեցիր ինձ տեսնել:
- Շատ դժվար է տեսնել մի մարդու, որի հայացքն ուրիշին է ուղղված:
- Ես հազար անգամ ներողություն եմ քեզնից խնդրել դրա համար... ծնկաչոք հիմնականում...
- Դու էլ ինձ հազար անգամ ներիր, որ դադարեցի տեսնել:
- Դու այնքան արագ այդ ճեղքը անդունդ դարձրիր, ասես պատրաստ սպասում էիր՝ երբ է հայտնվելու: Մարդիկ սխալվում են...ես սխալ արեցի...
- Մարդիկ չեն կարողանում մոռանալ: Ես չկարողացա:
- Ես ամեն ինչի պատրաստ էի՝ կոտրածս վերականգնելու համար:
- Ես պատրաստ չէի քո ամեն ինչին:
- Ինչո՞ւ պատրաստ չէիր:
- Եթե ոտքերիդ տակ նայեիր այն ժամանակ, կտեսնեիր, կհասկանայիր:
- Լի՞լ...
- Հպարտություն բառը քեզ ինչ-որ բան ասո՞ւմ է...

* * *

Դավաճանությանս շրջանն ու Լիլիթի հղիանալը կյանքը, միայն իրեն հատուկ ծուռ ու չար քմծիծաղով, համընկացրեց: Մի օր, երեկոյան, երկար ձայն տվեցի, չէր պատասխանում: Մեկ շաբաթ առաջ էր իմացել արածս ապուշության մասին: Սրտիս ծակոցով մտածեցի՝ էլի խոհանոցում առանձնացած լաց է լինում:
Լոգարանում գտա. անշարժ հայացքով նայում էր հղիության տեստին, որ դրել էր լվացարանի վրա, հեղուկ օճառի կողքին: Հայացքը դանդաղ դարձրեց ինձ:
Այնքան էինք երազել այդ պահի մասին, պայմանավորվել, թե ինչպես կթռչենք իրար գիրկ, ձայններս գլուխներս կգցենք, կպարենք գժի պես...
Ոչինչ չկար հայացքում: Ոչինչ:
Շրջվեց, բարակ ձողիկը փաթաթեց տուփից դուրս եկած բացատրական թղթի մեջ, նետեց լոգարանի փոքրիկ աղբարկղն ու դուրս եկավ՝ առանց ինձ նայելու:
Հետո, շատ ժամանակ անց, երբ ես նորից ու նորից այդ պատկերը պտտում էի ուղեղումս, անքուն գիշերներում, սիգարետի դառը ծխի մեջ հազիվ նշմարելով Լիլիթի դատարկ աչքերը, հասկացա. այդ օրն իր մեջ կյանք մեռավ: Պետք է ծնվեր, ըստ բոլոր օրենքների պետք է ծնվեր, բայց մեռավ...
Ե՞ս սպանեցի:
Ես դրանում համոզված էի...

* * *
- Երեխան մեզ կփրկեր, Լիլ:
- Ես քեզ խնդրել եմ, որ չխոսես այդ մասին...
- Ներիր... բայց պետք է փրկեր... որովհետև ուրիշ էլ ոչինչ չէր կարող...

* * *

Ճամպրուկները տարա նախասենյակ ու դրեցի մուտքի դռան մոտ: Նորից մտա խոհանոց: Նեթբուքը փակել էր ու չտեսնող հայացքով նայում էր դիմացի պատին: Կամքի ուժով ինձ ստիպեցի մնալ տեղումս, որ չմոտենամ ու գրկեմ, ուժով, իր կամքին հակառակ, ցավեցնելու չափ պինդ:
Բայց ես չէի կարող նորից ներողություն խնդրել: Իմ բաժինն արդեն խնդրել էի մեկ տարվա ընթացքում: Մի բան էլ ավելի: Մարդը չի կարող անդադար լսել “ոչ” բառը: Գալիս է մի պահ, երբ “ոչ”-ի պատասխանն այլևս ”լավ էլի”-ն չէ, պարզապես “լավ”-ն է...

* * *
- Ի՞նչ ես անելու:
- Ապրելու եմ:
- Ես խանգարո՞ւմ էի քեզ դա անել:
- Չէիր օգնում:
- Լիլ...
- Ես լավ կլինեմ, մի մտածիր:
- Իսկ ե՞ս...
- Դու ուժեղ մարդ ես:

* * *

Գլուխս կախ նստել էի ճամպրուկիս վրա՝ մտքերիս աղմուկից խլացած:
Մատները սահեցրեց մազերիս միջով, համարյա նախկին քնքշությամբ ու փափուկ շարժումով կզակիցս բռնելով՝ գլուխս բարձրացրեց: Հայացքում տաքություն կար: Վերջին անգամ ե՞րբ էր նայել ինձ իր այդ տաք աչքերով... Երակներումս զգացի ջերմությունը, արյանս մեջ... Ներսումս ճզմած, խեղդած կարոտը նորից ալիքվեց՝ սպառնալով ինձ տակովն անել...
Անմարդկային ճիգով ինձ ստիպեցի հանդարտվել:
Մյուս ձեռքին Մացակն էր: Առանց բառ ասելու մեկնեց ու սպասում էր՝ ձեռքը օդի մեջ: Վերցրեցի:
Հետ գնաց ու մեջքը հենեց նախասրահի պատին: Վեր կացա, Մացակին դրեցի գրպանս: Մի պահ երկմտեցի, հետո նորից մտա ննջասենյակ, տեսնելու՝ հո բան չե՞մ մոռացել: Ու դեռ զննումս չսկսած հասկացա, որ ես այդտեղ մոռանալու բան չունեմ: Հագուստս, անձնական պարագաներս, լափթոփս ու մասնագիտական գրքերս ճամպրուկներում էին: Ուրիշ ոչինչ չկար վերցնելու:
Գրպանիցս հանեցի Մացակին և հետ դրեցի զարդասեղանի վրա, իր տեղում:

Լիլիթը նույն դիրքով կանգնած էր՝ հայացքը մուտքի դռանը: Տաքությունն այլևս չկար... Փոխարինվել էր այդպես էլ սովորական չդարձած մուգ կանաչ անտարբերությամբ:
Դուռը բացեցի, ճամպրուկները հանեցի դուրս, գրպանիցս հանեցի տան բանալիի իմ պատճենը և դրեցի դռան կողքի մարմարե, մոխրագույն խաղերով սեղանիկի վրա՝ այդ ամբողջ ընթացքում մանկական միամտությամբ սպասելով լսել “մի գնա” բառերը:

* * *
- Ես քեզ սիրում եմ, Լիլ...
- Գիտեմ...

Դավիթ
20.02.2013, 17:43
5-րդ տարբերակ



Անվերնագիր



Արտակը փոքր ժամանակ իրենց կլոր դոմիկում խաղալուց անհաջող ընկել էր շեմքի բարձր երկաթին ու ամորձիների ճողվածք էր ստացել: Նրան ձեռք էին առնում մինչև ավարտական դասարանները.
- Արտակ բժիշկը քեզ չրատե՞լ ա, թե չես թողել:
- Հո՞ ուրիշ բան ման ձեռի հետ չի թռցրել:
- Երեխե՛ք, չմոն ինչա՞:
-Արտակին հարցրեք , ինքը էդ հարցում պրոֆի ա:
Ես շատ տարօրինակ մարդ էի, քանի որ հիստերիկի նման չէի ծիծաղում իրենց կատակների վրա:
Արտակի գլխում էլ հոտած ձվի նման հասունանում էր այդ անվերջանալի ծաղրանքներից ազատվելու ծրագիրը: Նա գիտեր ինչ է պետք անել, որ բոլորը մոռանան իր բարեմասնությունների մասին:
- Հա՜ , երեխե՛ք, ճիշտ եմ ասում, իրա պապան հիմա բերդում նստած ա, ինքը սպանել ա իրա կնոջը:
Էստեղ ես հասկացա, որ Արտակի ճողվածքը մենակ ամորձիներին վրա չի, այլ ուղեղում էլ ա, ու որ երկուսն էլ իրանց տեղը գցել ա պետք, մեկ էլ դեմքի մի քանի հավելումները մշակել, որ իրենց չվերաբերվող հարցերի մեջ չհայնտվեն նորից:
Ես անհավասարակշիռ հոգեկան էի: Դրա ապացույցը էդ անասունի դեմքին էր` սկզբում ջարդած, արնլվա, հետո ծուռ կպած քթի տեսքով: Ափսոս պլաստիկ վիրաբուժության հրաշքներն ու հոր փողերը աղավաղեցին գլուխգործոցս: Մի բան հաստատ գիտեմ, հիմա իրա գլխում չի, որ հոտած ձվեր են հասունանում:

Վարորդին ասում եմ կամաց քշի, ես չեմ շտապում… Հորս այսօր բաց են թողնում: Ես տուն եմ գնում, բայց չգիտեմ ոնց դիմավորեմ նրան, ինչ զգամ… չգիտեմ: Մարդիկ հաստատ ինձ կասեին ինչ անեմ, իրանք ամեն իրավիճակի համար ու ամեն մեկի վարվելակերպի մասին նախորոք սահմանված պատկերացում ունեն:
Հայացքս ընկնում է գետափին, էլի նույն աղբանոցն է: Գարշահոտը մեքենայի բաց պատուհանից լցվում է ներս, ես սկսում եմ որձկալ ու բարձրացնում եմ ապակին: Մարդիկ իրենց զուգարանների պարունակությունն են դույլերով կրում, լցնում այստեղ, իրենց կենսագործունեության արգասիքները, մարսած, չմարսած:: Մեկ է գետը կքշի կտանի, մտածում են իրանք: Բայց գետը վաղուց ցամաքել է …
Մի քանի տարի առաջ, երբ աղբանոցի վրա վխտում էին սովորականից ավելի ագռավներ, նրանց կռկռոցից զզված մարդիկ հավաքվեցին, գնացին քշելու: Այնտեղից նորածնի դիակ էին գտել… Երևի նրա դեռահաս մայրն էլ էր մտածել, թե գետը կքշի կտանի: Նրան չդատեցին…

Հայրս մորս սպանել է իմ աչքի առաջ, երբ ես յոթ տարեկան էի:
Ես ոչինչ չեմ հիշում, մենակ հորս գժված հայացքն եմ հիշում: Նա նայում էր ինձ, նայում էր մորս ու անընդհատ կրկնում էր.
-Էս ի՞նչ արի, էս ի՞նչ արի…

Ասում էին մայրս հորս դավաճանել է: Չգիտեմ… մորս լավ չեմ հիշում: Նրա դեմքը շաղված պատկերի նման մեկ մեկ լողում ա աչքերիս առաջ: Նրա տաք ձեռքերն եմ հիշում` ինձ օրորելուց, ու որ նա ինձ համար հեքիաթներ էր պատմում: Դրանք միշտ վերջանում էին «…և նրանք ապրեցին երկար ու երջանիկ»: Ատում եմ հեքիաթները…
Հայրս ամեն տարի մեկնում էր արտագնա աշխատանքի ու հետ էր գալիս, չէր մնում: Նրա հետևից գալիս էին նամակներ ու նկարներ: Մի օր ես դրանցից մեկը գտել էի: Տարա հորս մոտ ժպտաց, ես էլ ժպտացի: Ես նրան ասացի, որ մամային ցույց տալուց չեմ ժպտացել, նա գունատվեց: Ես ոչինչ չհասկացա: Ինչի ՞ եմ փորձում արդարացնել մորս, ես նույնիսկ չգիտեմ ճիշտ է այն ինչ ասում են, թե…
Հայրս սիրում էր մորս: Երևի նրա համար անտանելի էր պատկերացնել, թե որևէ մեկը դիպչել է մորս, նրա մաշկին, շնչել նրա մարմնի բույրը, համբուրել է նրան: Բայց ավելի զզվելին երևի այն էր, որ այդ մեկը, այդ լպրծուն կենդանին կարա իր թիկունքում ամենավերջի խոսքերով պատմի ինչեր ա արել: Ու դրան ոտքերի տակ կիսամեռ աստիճանի լղկելուց հետո հայրս դատարկում է “հինգաստղանու” շիշն ու մտածում, որ տուն գնալու ժամանակն է… Ինչի՞ եմ փորձում հասկանալ հորս…


Դարպասները փակ են, ինչպես միշտ: Ես հարվածում եմ մի քանի անգամ: Ամառային խոհանոցի դուռը բացվում է, այնտեղից դուրս է գալիս կզացած մի կին, ալրոտ ձեռքերը գոգնոցի փեշին սրբելով: Նանես…
- Նանե՜…, արի՛ դուռը բաց, ես եմ:
- Անա ջան էկա՞ր: Բալես էկա՜ր, - գրկում է ինձ, նրա գլխից հացի ու ծխի հոտ է գալիս:
Ես հիշում եմ Նանեի փափուկ ծնկները, որ գլուխս դնում էի ժամերով շոյում էր, նրա խեղդելու աստիճան ամուր, բայց տաք ու հարազատ գիրկը, այ, հենց հիմիկվա պես.
- Իմ քյորփա բալա… իմ մայրում մանցուգ բալա…
Աչքերս ցավում են… ես լացել չգիտեմ…

Տաքսին կանգնում է փողոցի ներքևում: Նրանից իջնում է ալեհեր, բարձրահասակ մի մարդ: Նանեն անօգուտ աչքերն է սրբում ու հառաչում: Նա մոտենում է, ճակատն իջել է դեմքին, կնճռոտվել է ահավոր, բայց ես… ես… ճանաչում եմ… նա ժպտում է, ես չեմ ժպտում… գլուխս պտտվում է, շունչս դադարում, ես լսում եմ ինչ-որ ձայներ, խուլ կտրտվող ձայներ…
- Չէ՛, չէ՛… տենց բան չկա… մի արա՛ , Վարդա՜ն խնդրում եմ … ես քեզ…

Աչքերս ցավում են նորից…

Այդ մարդը ավելի ու ավելի է մոտենում, նա գալիս է վստահ, արագ ու մեծ քայլերովով, նրա ձեռքերը լայն բացվում են… սեփական մարմինս ինձ համար դառնում է օտար:

Դավիթ
20.02.2013, 17:45
6-րդ տարբերակ



Լայմա


Հյուրանոցն անսահմանափակ հարկանի էր: Արդեն երկրորդ հարկի վերջին դռան առաջ էի, որն ինձ երկար սպասեցնել չտվեց, ու հենց առաջին թակոցից հետո քնից նոր արթնացած տղամարդու ձայնն ինձ ներս հրավիրեց:
Դուռը բացեցի դանդաղ: Մի տեսակ իրար էին խառնվել վախի, հետաքրքրության ու անսպասելի ջերմության զգացումները: Անհամարձակ էի:
Առաջին և երկրորդ հարկի բոլոր սենյակներում արդեն եղել էի, ոչ մեկում իմը չկար: Այս սենյակի դուռը երկաթից էր ու գունաթափված՝ անհամահունչ մյուս դռներին և առահասարակ հյուրանոցին, ներսում 7 մահճակալ կար, մի քանի փայտե աթոռներ, կոտրված ափսեներ, սովետական հոտով բաժակներ, մոխրագույն սպիտակեղեն, որը ժամանակին իսկապես սպիտակեղեն էր եղել, խաղեր՝ նարդի, թղթեր, շախմատ, դանակներ( երևի էլի խաղի համար), ընդամենը մի պատուհան, այն էլ փոքր և ճաղապատ, սենյակում 14 տղամարդ կար:
13 անշարժ էին և միայն մեկը, որի ձախ ձեռքին КОТ էր դաջված, մոտեցավ ինձ: Կարճահասակ էր, սև ու խորամանկ աչքերով, ճակատին սպիով, սև շապիկով: Մոտեցավ, հոտևիցս կողպեց դուռը՝ ավելացնելով տագնապս.
-Մազերդ սիրուն են՝ սև, գանգուր, մորս մազերին են նման: Ինձ կարող ես Кот ասել :
-Ինձ՝ Շաքե, - ուսումնասիրելով դաջվածքները՝ պատասխանեցի ես:
-Լավ անուն չի, դժբախտություն է նշանակում: Արի՛, նստի՛ր մի տեղ:
-Ահամ, շնորհակալություն:
Տեղավորվեցի դռան կողքին գտնվող մահճակալին, աթոռները զբաղված էին անշարժներով տղամարդկանցով: Մահճակալի դիմաց՝ պատին, սրբապատկերներ էին: Մարմնովս դող անցավ: Նստեց կողքիս.
-Դե՛, պատմի՛ր:
-Ի՞նչ:
-Ինչ ես անում այստեղ, էս հյուրանոցում:
-Մեքենան ինձ էստեղ իջեցրեց, ասեցին իմը գտնելու համար միայն էստեղ կարող եմ փնտրել:
-Ստել են քեզ, իսկ դու հավատացել ես: Կարող էիր ընդհանրապես չգալ էս հյուրանոց, կամ էլ գոնե մնալ առաջին հարկում՝ որևէ մեկի մոտ, առանց էսքան շրջելու:
-Առաջին հարկում իմը չկար, գուցե մենակ բժիշկը, էն էլ ճաշակովս չէր, կամ էն զինվորականը, չէ ինքը հաստատ չէ, ցնդածի մեկն էր, անընդհատ իրենից էր խոսում:
-Իսկ նկարի՞չը:
-Ո՞ր, էն, որ ինձ 3 օր հաց չտվեց, ինչ է թե նիհարեմ ու ինձ նկարի: Ծիծաղելու է: Մեկն էլ ձեր հարկում կար, մի հիվանդ հարուստ, դեռ ներս չմտած հարձակվեց ինձ վրա ու երբ դուրս փախա, հետևիցս քած բղավեց:
-Հա՜, ճանաչում եմ բոլորին:
-Անկեղծ ասած, հոգնեցի արդեն շրջելուց, - հորանջելով ասեցի ես:
-Դեռ նոր երկրորդ հարկում ես ու ընդամենը 20 սենյակ ես մտել, պետք չի հոգնել, քոնը քեզ է սպասում, փնտրելու գնա՛:
-Մի քիչ էլ նստեմ ու գնամ, լա՞վ (չպատասխանեց): Իսկ դուք ովքե՞ր եք:
-Կալանավորներ ենք, խուց է:
-Ինչու՞ ես միայն դու խոսում:
-Խուցն իմն է, առաջինը ես եմ եկել, ու ես էստեղ հավերժ եմ մնալու, նրանք կարիք չունեն խոսելու, սպասում են վերջին:
-Ինչի՞ համար ես էստեղ:
-Մի հովիվի եմ սպանել, գողացել եմ ոչխարները, ինքն էլ էր գող, գյուղից էր գողացել դրանց:
-Եվ դրա համար հավե՞րժ, - չէի հավատում:
-Դու դա չես հասկանա: Այ, տեսնու՞մ ես էն մեկին՝ երկար մորուքով, 71 տարեկան է, կնոջն է սպանել մի տարի առաջ, ասում է՝ հոգնել էր պառավից:
-Իսկ էն պարկած երիտասա՞րդը:
-22 դանակի հարվածով 22 մարդ է սպանել, իսկ հետո 22 մարմինները մասնատել ու խառը իրար է միացրել: Էն լացողն էլ քրոջն է բռնաբարել, միշտ լացում է:
-Չէի կարողանա ապրել էստեղ, իմը չկա, երևի գնամ:
-Մի քիչ էլ մնա, մի՜ գնա: Մեզ մոտ աղջիկներ չեն գալիս, չեն հասնում մինչև էստեղ, մնում են մարզիկի, ոստիկանի, բժշկի կամ մնացածների մոտ, երբեմն էլ մեր դռան տեսքը տեսնելով միանգամից երրորդ հարկ են բարձրանում: Երեկ իմացա, որ 9 ընկերնես մեռել են, լրիվ մենակ եմ, գոնե դու մի քիչ մնա, ընտելացա քեզ:
-Ի՞նչ եք անում էստեղ ամբողջ օրը, մյուսները գոնե դուրս են գալիս:
-Կամ խաղում ենք կամ մտածում, էստեղ կյանքի վրա ենք խաղում, ով պարտվեց էլ իր կյանքի տերը չի, հաղթողը ինչպես ուզի, էդպես էլ կվարվի: Մենք արդեն շատ են մեռել՝ պարտվելով:
-Անհետաքրքիր ու վախելանու է ձեր կյանքը…
-Բոլորի կյանքերի նման… Իսկ դու սիրուն ես:
Լուռ նայում էինք իրար, սենյակը նույնն էր, ոչ մի բան չէի շարժվում, միայն օդն էլ ավելի էր խեղդում, անկողիններն ավելի գորշ էին թվում քան սկզբից, մտածում էի՝ երբեք չեմ մնա էդ սենյակում, բայց վերև բարձրանալու էլ ուժ չունեի: 19 սենյակներից ոչ մեկում իմը չկար, ինձ սիրող չկար, էստեղ էլ նույնը, ուզած-չուզած պիտի առաջ գնայի:
-Սիրե՞մ քեզ:
-Դու՞, Ինչպե՞ս:
-Նուրբ, առանց ցավեցնելու, կհամբուրեմ ձախ կուրծքդ՝ սրտիդ մոտ:
-Ես պիտի գնամ, - վախենում էի ինքս իմ ցանկությունից:
-Սպասի՛ր, կծխե՞ս մի հատիկ:
-Թողել եմ:
-Մի հատ, ավել չունեմ էլ:
-Լավ:
Ծուխը սիրուն չէր էդ սենյակում, բայց դեռ ոչ մի անգամ նման ագահությամբ չէի ծխել:
-Ի՞նչ է դաջած ուսիդ:
-Մեկին բամբուկ՝ ճկունություն, մյուսին ընկնող դանակ՝ կործանում:
-Դու՞ ես հորինել:
-Չինացիները:
-Թունդ էր ծխախոտդ, - հազս պահելով՝ ասեցի ես:
-Ավելի թունդ կուզեի:
Զգացի ձեռքը ծնկիցս մի քիչ վերև, լարված նայեցի տղամարդկանց, ոչ մեկը մեր կողմ չէր նայում: Վեր կացա նորից, որ գնամ:

-Շախմատ խաղալ գիտե՞ս:
Թույլ տեղս էր, միշտ սիրել եմ էդ խաղը, 5 տարի գնացել էի դասընթացներին, չնայած խաղալու տաղանդով չէի փայլում:
-Արի՛ խաղանք, խնդրում եմ:
-Լավ, բայց մի խաղ ու գնում եմ:
Ես սպիտակներով էի խաղում, սևերը ինձ միշտ անհասանելի են եղել: Եթե ես 5 տարի եմ խաղացել, ապա նա մի ամբողջ կյանք ու անընդհատ: Պարտվեցի:
-Ափսոս, վաղուց է չէի խաղացել, կուզեի քեզ հաղթել: Դե լավ, լավ մնա: Դժվար էլ հանդիպենք:
-Մոռացա՞ր, էստեղ պարտվողը կյանքվ է հատուցում, հիմա քոնը իմն է, - քմծիծաղով ասաց նա:
-Կատակ ես անում, դու չէիր զգուշացրել, որ էդ կանոնը ինձ էլ է վերաբերվում, պիտի շարունակեմ փնտրելը հասկանում ես, մի՛ դժբախտացրու ինձ,- արցունքոտ աչքերով բղավում էի ես:
-Հավատա, սա է քոնը, բայց եթե ուզում ես՝ գնա:
-Հա՛, հա՜, գնու՜մ եմ:
Արագ մոտեցա դռանը, ու երբ փորձում էի բացել, կարոտ զգացի, ուզեցի հետ դառնալ, գրկել, գանգուրներիցս կտրել ու թողնել նրան: Փակեցի դուռը, շրջվեցի նրան գրկելու ու… դանակի սառնությունը սրտիս մեջ ինձ տաքացրեց, արյունս շրթներկիս նման կարմիր էր, սիրուն:
Աչքերս բացեցի մահճակալին պարկած, անշարժ չէի, անասելի թեթև էի ու ազատ որոնումներից, ես էլ նրա նման հավերժ էի մնալու, սենյակը իմն էր, Кот-ը՝ նույպես, իսկ ձախ ձեռքիս Լայմա անունն էր դաջած:
-Հիմա դու Լայման ես: Երջանկություն:

Դավիթ
20.02.2013, 17:47
7-րդ տարբերակ



Հետք




- Մարդկանց սենսացիա է պետք,- անընդհատ կրկնում էր գլխավոր խմբագիրը:

«Զզվեցրիր արդեն»,- մտքում պատասխանում էր Տիգրանը:

Անցյալ ամիս հաջողացրել էր հարցազրույց վարել մի մեծահարուստի հետ, ով գնացել էր Եվրոպա՝ իր սիրելի կենդանուն կլոնավորելու: Քչերը գիտեին, որ առաջադեմ երկրներում մարդիկ սկսել էին իրենց շներին ու կատուներին կլոնավորել, որ հավետ մնան նրանց հետ . մեկն այն աշխարհ էր գնում, մյուսը՝ գրավում նրա տեղը:

Հայ միլիոնատեր Դ.-ն լսել էր դրա մասին ու որոշել իր գազանին էլ կլոնավորել: Ինքը կարգին տղա էր, հո շնիկ, փիսիկ չէ՞ր պահելու. իրեն վայել կենդանի էր մեծացնում տանը՝ առյուծ, հենց նրան էլ կլոնավորման էր տարել: Ու որ հարցնեիր՝ «Պարոն Դ., կլոնն ի՞նչ է», հաստատ հոդաբաշխ պատասխան չէիր ստանա, բայց դա արդեն էական չէր: Կարևորն այն էր, որ ինքն առաջին հայն էր, ով զարգացած աշխարհի հետ ոտք էր մեկնել, ու իր տանը շուտով դրանից էլ էր լինելու:

Սենսացիոն հոդվածը պատրաստ էր՝ «Զարզանդի կլոնն արդեն Հայաստանում է»: Խմբագիրը գոհ էր, իրենց վարկանիշն՝ ապահովված, պարգևատրությունը՝ գրպանում: Էլ ավել ի՞նչ էր ուզում: Ինքն էլ չգիտեր... Միայն թե հոգնել էր այդ կարգի փուչ հոդվածներից:

Գլուխը մի քիչ թեթևացնելով սենսացիաներից՝ այդ օրը վերջապես հաջողացնելու էր նոր տուն տեղափոխվել. նախորդի թե թաղամասն էր անհաջող, թե վարձը:

- Միայն պիտի իմանաս, որ տունը դատարկ չի: Կահույքից բացի, նաև իրեր ու գրքեր կան, որ մեջն ենք թողել,- զգուշացրել էր տանտերը՝ Ժոռան:

- Ոչինչ, ինձ չի խանգարի,- համաձայնել էր Տիգրանն ու առանց տեսնելու՝ վերցնել էժան բնակարանը:

Եվ հիմա, փոքր ճամպրուկը բռնած, կանգնած էր դռան դիմաց ու փորձում էր գլուխ հանել հին կողպեքից: Մի քանի փորձից հետո բանալին ի վերջո հաղթեց դռանը:

Մտնելով անծանոթ տունը՝ առաջին բանը, որ զգաց, հնության հոտին խառնված անանուխի բույրն էր: Ճամպրուկը մի կողմ դրեց ու լույսը վառեց: Մուգ ու մաշված կահույք, անցյալ դարին պատկանող իրեր, որոնք կարծես սերտաճած լինեին դարակներին: Պատով մեկ ձգվող հսկայական գրապարհարան՝ լի իրարից չտարբերվող մոխրագույն հատորներով: Թվում էր, տարիներով ձեռք չէր կպել այդ տանը: Այդպիսի զգացողություն լինում է տուն-թանգարան մտնելիս : Անցյալում քարացած կոկիկ անկյուն, որին նայելիս մարդ ակամայից մտածում է նրա բնակիչների մասին, սակայն մտքով էլ չի անցնում ապրել այնտեղ:

Առաջ գնաց, հատակը խուլ ճռռաց ոտքի տակ: Ծանր վարագույրները մի կողմ քաշեց և բացեց ներկահան եղած պատուհանի փեղկերը: Սենյակի փոշին ճեղքելով՝ թարմ օդը ներխուժեց տուն: Տիգրանը խորը շունչ քաշեց:

Առաջին հայացքից մռայլ ու օտար թվացող տունը հետզհետե սկսեց հետաքրքրել Տիգրանին: Զգացվում էր, որ այն պատմություն ունի, միայն պետք էր կարդալ կարողանալ:

Նաև հյուրընկալ էր տունը, ինչքան էլ թանգարանային թվար. Տիգրանն արագ ընտելացավ նոր մթնոլորտին: Եվ շատ շուտով այդ փոքրիկ անկյունն սկսեց դուր գալ երիտասարդին: Անգամ գրապահարանի գրքերը սկսեցին գույներ առնել ու ընթեռնելի դառնալ:

Տիգրանը նկատեց, որ ամբողջ գրականությունը ռուսերեն լեզվով էր՝ բացառությամբ մի քանի գերմաներեն գրքերի: Հիմնականում ծանրակշիռ, դասական գրականություն էր:

Մի անգամ գրքերից մեկը թերթելիս՝ Տիգրանը հին լուսանկար գտավ, որը նույն անանուխի բույրն ուներ, ինչ տան մնացած առարկաները: Նկարի վրա կին էր պատկերված, կողքին՝ տղամարդ, նրանց դիմաց՝ փոքր աղջնակ: Երեքն էլ արիստոկարատ տեսքով ու հագուկապով էին, նաև երևում էր, որ հայ չէին: Նկարն էլ հավանաբար անցյալ դարի առաջին կեսին էր պատկանում:

Առանձին պատկերներն ու տպավորություններն ի մի բերելով՝ երիտասարդ լրագրողը փորձում էր ենթադրել, թե տունն ում է պատկանել: Ու թեև մի անգամ էր հանդիպել Ժոռային և շատ չէր ճանաչում այդ մարդուն, այնուամենայնիվ չէր կարողանում պատկերացնել նրան այնտեղ բնակվելիս: Կարծում էր, որ տանը պատկառելի տարիքով մեկն է ապրել, հավանաբար՝ մենակ:

Ինչքան էլ ուշագրավ լինեին նոր տան մասին մտածմունքները, աշխատանքն ավելի մեծ ուշադրություն էր պահանջում, հատկապես որ մոտենում էր նոր նյութ ներկայացնելու ժամանակը:

Քանի դեռ խմբագիրը նորից չէր բռնել իր վզից և ուղարկել սենսացիա որոնելու, որոշեց խոսել հետը:

- Ուզում եմ հասարակ մարդկանց մասին գրել,- դիմեց Տիգրանը նրան,- կյանքում նրանց թողած հետքի:

- Ո՞վ է կարդալու քո «հասարակների» մասին: Մարդկանց...

- ...սենսացիա է պետք,- խմբագրի խոսքը շարունակեց Տիգրանը:

- Այ ապրես, դե գնա գործդ արա:

- Իսկ եթե այնուամենայնիվ լավ հոդված լինի՞:

Խմբագիրը ակնոցի վերևից նայեց Տիգրանին:

- Դեռ շատ ջահել ես, - ու ժպտալով ավելացրեց, - թե լավ հոդված լինի, կտպեմ, բայց ժամանակդ անպետքությունների վրա չվատնես:

Աշխատանքի ավարտից հետո Տիգրանը քչփորեց հեռախոսը, ու գտնելով իր ուզած համարը՝ հավաքեց:

- Ամեն ինչ կարգի՞ն է,- հարցրեց Ժոռան՝ լսելով երիտասարդի ձայնը:

- Հա... Ուղղակի մի բան էի ուզում հարցնել տան մասին: Ինձնից առաջ ո՞վ էր էնտեղ ապրում:

- Դու առաջին վարձակալն ես, ինչո՞ւ ես հարցնում:

- Իսկ մինչև վարձով տալը՞... Ուղղակի տունն ինձ հետաքրքիր է թվում, կուզենայի իմանալ նրա բնակչի մասին: Ես էլ լրագրող եմ...

- Վերջին տասը տարում մենակ տատս էր էնտեղ:

- Իսկ ինքը հիմա ո՞ւր է:

Ու հասկացավ, որ հիմար հարց է տալիս: Էլ ուր պիտի լիներ...

- Իմ բաբուլյան հիմա շատ ծեր է, որոշեցինք, որ մեզ հետ կապրի:

Տիգրանը ոգևորվեց:

- Ուրեմն ձեր տանն է՞: Իսկ կարելի՞ է հանդիպել նրա հետ: Զրուցել...

- Հա, խնդրեմ: Միայն իմացիր, որ ինքը ռուս է և հայերեն խոսել չգիտի:

...

Դարյա բաբուլյան այնքան ծեր էր, որ թվում էր՝ շուտով կսկսի տարիքը եռանիշ գրել: Իսկ գրել դեռ լավ էլ կարողանում էր, ինչպես նաև կարդալ: Այդ օրը նա սովորականի պես նստած էր իր ճոճվող բազկաթոռին, խնամված մատներով դանդաղ թերթում էր ռուսական ամսագիրն ու սպասում հյուրին:

Իր առջև տեսնելով պայծառ աչքերով երիտասարդին՝ բաբուլյան առաջ թեքվեց և ուշադիր նայեց նրան՝ փորձելով գուշակել, թե ինչով կարող էր հետաքրքրել այդ տղային:

- Դուք հիմա իմ տանն եք ապրում, այնպես չէ՞,- հյուրին նստելու տեղ առաջարկելուց հետո հարցրեց նա բարեհունչ ռուսերենով:

- Ճիշտ այդպես: Հետաքրքիր էր իմանալ, թե այնտեղ ով էր ապրել ինձնից առաջ: Ուզում էի ծանոթանալ Ձեզ հետ:

- Դե տեսնում եք, ապրողը ես եմ եղել: Մինչ այդ երեք թոռներս էլ ինձ հետ էին, աղջիկս երիտասարդ հասակում էր հեռացել կյանքից, թոռներս ինձ մոտ էին մնացել: Հետո իրենք էլ մեծացան ու հեռացան տնից,- ասաց Դարյան, ապա քաղաքավարությամբ հարցրեց,- թեյ կուզե՞ք:

- Չէ, շնորհակալ եմ:

- Դե ուրեմն միայն ինձ համար կպատրաստեմ:

- Թույլ տվեք օգնել...

Բայց Դարյան ձեռքի նուրբ շարժումով հասկացրեց, որ օգնության կարիք չի զգում և սկսեց թեյ դնել: Անանուխի թանձր հոտը անմիջապես կպավ Տիգրանի քթին, ու նա լայն ժպտաց:

- Մեծ գրադարան ունեք: Ժոռան ասել էր, որ ցանկության դեպքում կարող եմ կարդալ գրքերը. նրանցից մեկում այս նկարը գտա:

Տիգրանը հանեց լուսանկարն ու մեկնեց բաբուլյային:

Տեսնելով այն՝ ծեր կինն անկեղծորեն ուրախացավ:

- Այս աղջնակը ես եմ,- մատով ցույց տվեց նա,- սրանք էլ իմ ծնողներն են: Ինը տարեկան էի, հայրս էլ դեռ մեզ հետ էր...

- Իսկ հետո ի՞նչ պատահեց նրան:

- Երեսունյոթ թվին՝ ստալինյան ռեպրեսիայի ժամանակ, նրան ձեռբակալեցին՝ որպես «ազգի թշնամու»: Մենք ազնվատոհմ ընտանիքից էինք, երևի դա էր ամբողջ հարցը: Կիրթ և ունևոր մարդիկ ենթակա էին բնաջնջման: Ես շատ բան չէի հասկանում, միայն վախենում էի մորս էլ կորցնել: Բայց նրան չտարան, իսկ հորս այլևս չտեսա...

Նա մի պահ լռեց, ապակու նմանվող կապույտ աչքերը հառեց անտեսանելի կետի ու նկարը սեղանին դնելով՝ շարունակեց.

- Մի անգամ ուսուցիչներից մեկը կանգնեցրեց ինձ դասարանի առաջ և ցուցափայտը վրաս պահելով՝ ասաց. «Բոլորդ ուշադիր նայեք նրան, սա ազգի թշնամու աղջիկ է»: Դրանից հետո դպրոցում որևէ մեկն ինձ հետ չէր խոսում: Գիտեի, որ վախենում են: Ես ինքս էլ էի վախենում...

Տիգրանը լսում էր նրան ու մտածում, թե ինչքան հեշտ է զրույց սկսել ծեր մարդկանց հետ՝ անգամ շատ անձնական թեմաներով:

- Իսկ ինչպե՞ս եկաք Հայաստան,- խոսակցությունը շարունակեց երիտասարդը:

- Դա արդեն շատ հետո էր,- ասաց Դարյա բաբուլյան ու նորից թեյ լցրեց իր համար:

Պատմեց, թե ինչպես էր հաջողացրել բոլոր զրկանքների պայմաններում կրթություն ստանալ, դիմակայել պատերազմական տարիներին, աշխատանքի անցնել: Ապագա ամուսնուն՝ հայաստանցի Հակոբին, հանդիպել էր հենց Ռուսաստանում, որտեղ վերջինս գործուղման էր եկել: Հավանել էին իրար, մտերմացել, երկուսով հետ եկել Հայաստան: Ու այդպես էլ Դարյան մնացել էր այստեղ: Սկզբում աղջկան էր մեծացրել, հետո՝ թոռներին, իսկ դրան զուգահեռ էլ աշխատել էր ու երկար տարիների փորձ կուտակել կրթական աշխարհում:

Տիգրանն ուզում էր իմանալ, թե ինչպես էր եղել, որ բաբուլյան այդքան ժամանակվա ընթացքում հայերեն այդպես էլ չէր սովորել: Բայց զսպեց հետաքրքրությունը և չխոսեց դրա մասին: Այդ հարցը նրան շատ անձնական թվաց՝ նույնիսկ ավելին, քան մինչ այդ լսած ամբողջ պատմությունն էր:

- Երևի Ժոռան պատմած կլինի, որ լրագրող եմ,- ասաց երիտասարդը,- դեմ չե՞ք լինի, եթե գրեմ Ձեր մասին:

Բաբուլյայի դեմքը լուսավորվեց բարի ժպիտից:

- Ի՞նչ կա իմ մասին գրելու:

- Ձեր կյանքի պատմությունը. ինչերի միջով եք անցել, ոնց եք եկել Հայաստան, ինչպես եք ապրել այստեղ...

- Եվ ում եմ ես հարկավոր,- հոգոցով ասաց Դարյան,- բայց եթե կարող եք, գրքերիս մասին գրեք, գուցե դեռ լինեն մարդիկ, ում դրանք պետք գան...

Ծեր կինը վեր կացավ տեղից ու գնաց կողքի սենյակ: Քիչ անց վերադարձավ՝ ձեռքին խամրած կազմով երեք գիրք:

- Մանկավարժությանը վերաբերող ձեռնարկներ են: Դպրոցում և համալսարանում աշխատելուս տարիներին են տպագրվել: Գուցե դեռ մարդկանց օգտակար լինեն...

Տիգրանը վերցրեց գրքերը:

- Դրանց մասին էլ կգրեմ, բայց եթե կարելի է՝ նաև Ձեր մասին:

Բաբույլան կամաց ծիծաղեց:

- Դե Դուք գիտեմ, ես դեմ չեմ, գրեք ինչ հարմար եք գտնում:

- Կարո՞ղ ենք մեկ անգամ էլ հանդիպել:

- Խնդրեմ, ինձ շատ հաճելի է երիտասարդ մարդկանց ուշադրությունն ու ընկերակցությունը:

Հրաժեշտից առաջ Տիգրանն ավելացրեց.

- Գրքերը կվերադարձնեմ հաջորդ հանդիպմանը:

- Կարող եք պահել Ձեզ մոտ, ես դրանցից էլի ունեմ...

Վերադառնալով տուն՝ երիտասարդն անմիջապես գործի անցավ՝ գրի առնելով այն ամենն, ինչ լսել էր բաբուլյայից: Արդեն գիտեր նաև, թե ինչպես էր սկսելու հոդվածը: Նոր տուն տեղափոխվելու և տանտիրոջ մասին հետաքրքրությամբ լցվելու նախաբանով: Մնում էր միայն գրքերի հարցը, ինչպե՞ս տեղավորեր դրանք հոդվածում: Կարող էր անունները տալ, սակայն ո՞ւմ կհետաքրքրեր այդ հին տպագրությունը: Բայց ինքն էլ էր շատ ուզում, որ մարդիկ նկատեն ու գնահատեն ուրիշների ստեղծածը՝ անգամ չնչինը:

Մի անգամ, երբ դեռ աշխատում էր հոդվածի վրա, խմբագրությունում նրան մոտեցավ կոլեգաներից մեկը և նայեց սեղանին դրված հնաոճ գրքերին: Վերցրեց, սկսեց թերթել:

- Քո՞նն են,- հարցրեց նա Տիգրանին:

- Հա, նվիրել են:

- Քույրս վերջերս է աշխատանքի անցել դպրոցում և խելքը գնում է էս տեսակի հին ձեռնարկների համար: Ասում է՝ դրանցում դասավանդման լավ մեթոդիկաներ ու դիդիակտիկ նյութեր են լինում,- հետո էլ ծիծաղելով ավելացրեց,- ինքը հավատում է սովետական դպրոցի ուժին:

Տիգրանը կտրվեց աշխատանքից և ուշադիր նայեց կոլեգային:

- Գրքերը կարող ես տանել քրոջդ, համոզված եմ՝ իրեն ավելի շատ պետք կգան, քան ինձ:

- Հա՞, շատ շնորհակալ եմ, կարգին կուրախանա:

«Բաբուլյան էլ կուրախանա»,- մտածեց Տիգրանը:

Իսկ նյութն արդեն պատրաստ էր, մնում էր ստանալ վերևների համաձայնությունը:

- Ինչ կարող եմ ասել,- ծանր ձայնով սկսեց խմբագիրը,- հոդվածը սենսացիոն չի:

Ապա հանեց ակնոցը, դրեց այն իր առջև փռված թղթերի վրա, իսկ ձեռքը տարավ կզակին:

- Բայց պիտի խոստովանեմ, որ ահագին հետաքրքիր ու սիրուն էր գրված: Ոնց որ մի գրական գործ կարդայի,- ու ծիծաղելով ավելացրեց,- էսպես որ գնա, դու լրագրողից գրող կդառնաս:

Դավիթ
20.02.2013, 17:48
Հետո նորից լրջացավ:

- Լավ, կատակների ժամանակը չի: Ինչ էի ասում: Հա...

Տիգրանը սպասում էր դատավճռին:

- Կտպեմ էս անգամ, տեսնենք՝ ինչ արձագանքներ կլինեն: Մարդիկ կհավանե՞ն էսպիսի պատմությունները, թե՞ չէ: Եթե հավանեն, կարող ես շարունակել նույն ոճով: Իսկ մինչ այդ մի գործ կա անելու...

Բայց Տիգրանն արդեն չէր լսում: Ոգևորությունից քիչ էր մնում վեր ցատկեր տեղից, խմբագրին գրկեր: Իր համոզմամբ՝ այդ հոդվածը լավագույնն էր, ինչ գրել էր մինչ այդ: Ու դա տպվելու էր: Մարդիկ իմանալու էին, որ մի Դարյա բաբուլյա է ապրում իրենց կողքին՝ իր կյանքի պատմությամբ, իր գրքերով: Գուցե նրանք էլ սկսեին նկատել կողքներին ապրող բաբուլյաներին, տատերին ու պապերին՝ իրենց զարմանալի պատմություններով, իրենց ստեղծածով, որը պատրաստ էին տալու աշխարհին՝ դիմացը ոչինչ չպահանջելով:

Եվ ընթերցողն իսկապես հավանեց Տիգրանի հոդվածը, անգամ մարդիկ հայտնվեցին, ովքեր ցանկություն հայտնեցին ծանոթանալ Դարյա բաբուլյայի հետ: Խբագիրը գոհ էր, Տիգրանն՝ առավել ևս: Իսկ ամենակարևորն այն էր, որ նա այսուհետև ազատված էր «սենսացիաներից» և կարող էր գրել հասարակ պատմություններ սովորական մարդկանց մասին:

...

Դրանից հետո ավելի քան կես տարի էր անցել: Օրերից մի օր Տիգրանը գնացել էր Կապան՝ հարցազրույց վարելու: Աշխատանքից հետո նստած էր քաղաքի փոքր սրճարանում: Իր համար հանգիստ թեյ էր խմում, երբ աչքը պատահաբար ընկավ դիմացի սեղանին դրված ծանոթ գրքին: Մոտեցավ սեղանի մոտ նստած երիտասարդ կանանց:

- Ներեցեք, մի բան հարցնեմ, էս գիրքը ձեզ որտեղի՞ց:

Կանայք մի պահ շփոթվեցին, հետո հնչեց պատասխանը.

- Ճիշտն ասած, ծանոթներից մեկն էր խորհուրդ տվել կարդալ, իրեն էլ չգիտեմ ոնց էր հասել: Մենք դպրոցում ենք աշխատում, սա էլ շատ լավ մեթոդական ձեռնարկ է: Իսկ ինչո՞ւ եք հարցնում:

- Ուղղակի էս գիրքը ժամանակին ես էի նվիրել իմ կոլեգաներից մեկին...

- Ահ...

- Բայց դա արդեն կարևոր չի. լավ է, որ գիրքը շատերն են կարդում: Կներեք, որ անհանգստացրեցի:

Տիգրանը լայն ժպիտով հեռացավ սեղանի մոտից՝ մտածելով, թե ձեռնարկն արդեն քանի ձեռքերի միջով անցած կլիներ: Եվ ուրախությունից սիրտը թրթռաց:

Նա վերցրեց իրերն ու դուրս եկավ սրճարանից՝ հոտառության մեջ պինդ գրկած անանուխի ծանոթ բույրը:

Դավիթ
20.02.2013, 17:49
8-րդ տարբերակ



Երջանկությունը


Հրաչը փոքրիկ թաթիկներով գրկեց Մարատի գլուխն ու սկսեց արագ-արագ, առանց ընդհատումների կանչել.

- Պա՛պ, պա՛պ, պա՛պ, պա՛պ, պա՛պ, պա՛պ...

Մարատն աչքերը բացեց ու դեռ լրիվ չարթնացած՝ նայեց Հրաչին: Հրաչը ուրախ ու զիլ ծիծաղելով փախավ:

Մարատը հոգնած էր, շատ հոգնած: Երևի երեք ժամ էլ չկար, ինչ աշխատանքից եկել էր ու պառկել էր հանգստանալու: Այնքան հոգնած էր, որ նույնիսկ շորերը չէր հանել, հենց այդպես, ջինսե շալվարով ու լրիվ ճմռթված վերնաշապիկով պառկել էր բազմոցին: Նա վաղուց էր անտարբեր իր հագուկապի ու կենցաղի նկատմամբ: Միակ բանը, որ հաճույքով էր անում, աշխատելն էր: Աշխատում էր այնքան, մինչև ոտքերի վրա կանգնել էլ չէր կարողանում, հետո հասնում էր տուն, իրեն գցում բազմոցին, հաճախ հենց նույն շորերով, մի քանի ժամ քնում, արթնանում ու նորից գնում աշխատանքի:

Գործընկերները փորձում էին համոզել, որ քիչ աշխատի. նրանք տեսնում էին, որ Մարատն օր օրի մաշվում, հյուծվում է: Բայց ասողին լսող էր պետք, իսկ Մարատի կյանքի միակ իմաստը աշխատելն էր մնացել: Կամ էլ, գուցե, պարզապես աշխատելիս մտքերը զբաղված չէին լինում ուրիշ հարցերով, որոնցից փախչում էր, կամ, ավելի ճիշտ, ուզում էր փախչել:

Մարատը ձեռքը գցեց, որ կողքի աթոռից վերցնի ու հագնի շորերը: Աթոռը չկար: Հենց այդ պահին ներս մտավ Շաղիկը՝ կինը, ձեռքին Մարատի հարթուկած հագուստը, եկավ, շորերը դրեց մահճակալին՝ ոտքերի տակ, ապա համբուրեց ամուսնու ճակատն ու գնաց: Մարատը շփոթվեց: Նա հանկարծ հիշեց, որ քնել էր հյուրասենյակում՝ բազմոցին, այն էլ՝ շորերով: Մարատը նստեց ու զարմացած նայեց չորս կողմը. այս ի՞նչ սենյակ է:

Մարատենք խեղճ էին ապրում: Նրանց տունը վերջին անգամ երևի երեսուն կամ ավելի տարի առաջ էր վերանորոգվել, կահույքը հին էր. Մարատն իր ձեռքով արդեն մի քանի անգամ վերանորոգել էր կահույքը, բայց հնության դրոշմը դրանցից վերացնել այդպես էլ չէր հաջողվել:

Իսկ հիմա նա կարծես թե նույն սենյակում էր, միայն թե պատերը կոկիկ ու ճաշակով ներկված էին, ջահը նորաձև էր ու մաքուր, դռներն ու պատուհանները մետաղապլաստե էին, նոր, կահույքը նույնպես նոր էր, սպիտակ, գեղեցիկ:

- Նախաճաշը սառում է, Մար, - խոհանոցից լսվեց Շաղիկի ձայնը:

«Նախաճա՞շը», - չհասկացավ Մարատը, - «բայց ախր ես երբեք չեմ նախաճաշել ու Շաղիկը դա լավ գիտի»: Բայց որոշեց չընդդիմանալ: Վերցրեց շալվարը, որ հագնի, ու նորից անակնալի եկավ. Մարատը միշտ հագնում էր ջինսե շալվար: Ընկերներն անգամ ծաղրում էին, որ իբր Մարատն անգամ հարսանիքներին է ջինսով գնում: Բայց դա այդպես չէր: Մարատը, ճիշտ է, չուներ դասական շալվար ու պիջակ, բայց հարսանիքների գնալիս վերցնում էր Հովհաննեսի՝ իր մանկության ընկերոջ կոստյումը, որը ճիշտ իր հագով էր: Իսկ Շաղիկի բերած շալվարը դասական էր, կոկիկ հարթուկած. ախր ինքն այդպիսի շալվար չուներ: Վերնաշապիկն էլ էր նոր: «Ի՞նչ է կատարվում», - այս հարցն էր ինքն իրեն անընդհատ տալիս Մարատը, բայց կարծես ինչ-որ բան մոռացած լիներ, - «երևի այնքան եմ հոգնել, խելքս գցել եմ», - մտածեց ու հագավ շորերը:

Խոհանոցում ձվածեղի սուր հոտը խփեց քթին: Շաղիկն ու Հրաչն արդեն նստել էին սեղանի մոտ ու սպասում էին իրեն: Մոտեցավ, նստեց: Ուրախ շաղակրատելով սկսեցին նախաճաշել: Բայց Մարատի ուշքն ու միտքն ուրիշ տեղ էր: Տան ամեն անկյունն իրեն անծանոթ էր: Ամեն գույնը: Կահույքը: Կառուցվածքը: Դասավորությունը: Ամենը:

Բայց Շաղիկի ուրախ ծիծաղն ու Հրաչի անմեղ կատակները մտքերը ցրեցին ու սկսեց ուղղակի վայելել լավ առավոտը:

Նախաճաշից հետո Մարատը համբուրեց Հրաչին ու Շաղիկին ու գնաց աշխատանքի: Ինչպես միշտ, ոտքով էր գնում: Գործարանը տնից բավական հեռու էր՝ 7-8 կիլոմետր պետք է քայլեր: Բայց Մարատն արդեն սովորություն էր դարձրել ոտքով գնալը, ճանապարհին մտքերը ցրվում էին: Մի կնոջ կողքով անցնելիս լսեց վերջինիս փնթփթոցը.

- Ջահել տղա է, բայց երևի մի տարի չի լողացել, ամո՛թ է, ամո՛թ:

Մարատը զարմացած նայեց չորս կողմը: Մենակ ինքն էր ու այդ կինը, ու՞մ մասին էր խոսում: Հետո հասկացավ, ու տխուր հառաչեց. «էս երկրում հերթով բոլորը խելքները գցում են»:

Գործարանում ընկերները ժպիտով դիմավորեցին:

- Ոնց-որ թե Նորմալ քնել ես, հա՞, - հարցրեց մեկը:

- Ոնց-որ միշտ:

- Չէ, այսօր ուշ ես եկել:

Զարմացավ: Իր հաշվարկով նույն ժամին էր եկել: Բայց որովհետև ո՛չ ժամացույց էր պահում, ո՛չ հեռախոս, դրանք իրեն արդեն վաղուց պետք չէին, չկարողացավ ստուգել:

Այդ օրը Մարատն աշխատում էր ավելի եռանդով, քան առաջ: Ուզում էր գործը շուտ ավարտել ու գնալ տուն: Կյանքի նկատմամբ հետաքրքրությունը կարծես վերադարձել էր: Ուզում էր շուտ հասնել տուն, խաղալ Հրաչի հետ, գրկել Շաղիկին: Այդ օրը չդիմացավ ու ժամանակից շուտ խնդրեց տուն գնալ: Տնօրենը սիրով համաձայնեց:

- Բայց լողացիր, Մարատ, ու շորերդ էլ փոխիր, կյանքը շարունակվում է, - ճանապարհելուց առաջ հայրական գորովով ասեց տարեց տնօրենը:

Մարատը չհասկացավ, թե պարոն Ալիկն ի՞նչ է ասում, բայց չխորացավ. տուն էր շտապում: Դուռը բանալիով բացելուն պես Հրաչը նետվեց հոր գիրկը՝ «պապան եկավ» կանչելով: Սրանից ավելի էլ ի՞նչ երջանկություն էր ուզում Մարատը: Ինքն իրեն սկսեց մտքում հայհոյել, որ վերջերս կյանքից կտրվել էր, որ կորցրել էր բոլոր հետաքրքրությունները: Եկավ և Շաղիկը, համբուրեց ամուսնուն.

- Ճաշը արդեն դրել եմ տաքանա, լվացվիր ու արի:

- Երևի լողանամ էլ, - պատասխանեց Մարատը, - պարոն Ալիկը ասեց, որ արժի լողանամ, կարող է վրայիցս հոտ էր գալիս:

- Հա, լողացիր, Մարատ: Մենք կսպասենք, - ժպտաց կինը:

Մարատի կյանքն այդ օրվանից փոխվեց: Կյանքն արդեն ժպտում էր բոլոր գույներով: Փոխեց ռեժիմը: Գործարան գնում էր ճիշտ ժամին, վերադառնում աշխատանքն ավարտվելուն պես՝ մյուսների նման. դրանից ավել չէր աշխատում: Սկսեց ավելի կոկիկ հագնվել, միշտ հետևել իր մաքրությանը: Տունը նրան դեռ անծանոթ էր, բայց արդեն բանի տեղ չէր դնում: Մտածում ու հասկանում էր, որ ինքը ինչ-որ մի պահ ուղղակի չի ապրել ու մոռացել է շատ բան: Հոգատար էր կնոջ ու որդու նկատմամբ:

Մի օր աշխատանքից տուն գնալիս մտավ մոտակա ծաղիկների խանութը ու մի գեղեցիկ ծաղկեփունջ առավ: Խանութից դուրս գալիս տեսավ վարպետ Շահենին: Շահենը իր թավ բեղերի միջից ուրախ ժպտաց Մարատին.

- Ապրե՛ս, Մարա՛տ, որ վերադարձար կյանք:

Մարատն էլ ուրախ ժպտաց ու գնաց տուն: Հաջորդ օրը գործարանում ընկերները շրջապատեցին:

- Ո՞վ է, Մարատ, - հարցրին, - ճանաչու՞մ ենք:

- Ո՞վ՝ ո՞վ է, - չհասկացավ Մարատը:

- Վարպետ Շահենը պատմել է, որ հանդիպում ես մեկի հետ, երեկ նույնիսկ ծաղիկներ ես գնել, - արագ-արագ շարեց երիտասարդ բանվորներից մեկը՝ Արթուրը:

- Գժվե՞լ եք, - զարմացավ Մարատը, - կնոջս համար էի գնել:

- Մարատ, կնոջդ համար ինչու՞ էիր առել ծաղիկներ, - տհաճ դադարից հետո հարցրեց Շահենը:

- Մեր ամուսնության 7 տարին էր, դրա համար, հետո իր ու Հրաչիկի հետ գնացինք ռեստորան՝ նշելու:

Ընկերները շփոթված, մեկը մյուսի հետևից գնացին իրենց հաստոցների մոտ: Ոչ մեկն էլ ձայն չհանեց:

* * *

Գերեզմանոցում մի անտեր գերեզման կար: Մայր և որդի էին՝ 33 և 6 տարեկան: Նրանց գերեզմանին վաղուց ոչ մեկն այցելության չէր գալիս: Խոտն աճել ու ծածկել էր գերեզմանաքարերը:

- Այսպես քիչ է լինում, - պատմում էր գերեզմանի պահակը, - որ այսքան ջահել մահացածներին քիչ այցելեն: Բայց այս գերեզմանի տիրոջը մեղադրելու չի: Խեղճ մարդը գժվել է: Չի հավատում, որ կինն ու որդին մահացել են: Ինքն իր համար մի նոր աշխարհ է ստեղծել, այդ աշխարհում հավաքել իր սիրելիներին, ամեն օր հետները խոսում է ու խաղում: Ու աշխատում է իրենց համար: Ամբողջ աշխատավարձը տալիս է նրանց համար նվերներ առնելուն: Այդ նվերները փտում են իր հին, գրեթե ավերված բնակարանի մի անկյունում, բայց ինքը դա էլ չի նկատում: Կարծում է, թե կինն ամեն օր տունը կոկիկ հավաքում է: Այդ տունը, որ ինքը պատկերացնում է, իր կնոջ երազած տան տեսքն ունի, երևի, իրեն լրիվ անծանոթ է: Բայց իր համար միևնույն է, կարևորը, որ կինն ու որդին երջանիկ լինեն:

Դավիթ
20.02.2013, 17:51
9-րդ տարբերակ



Կրիա, որ չուներ պատյան



Ես այն ընտրյալներից էի, որ եղել էին գալակտիկայի մյուս ծայրում, հզոր հեքիմ Մուրինի մոտ ու նրանից ստացել անմահություն: Ես այն տարաբախտներից էի, որ վերապրեց իր մոլորակը, ում պատմությունը եղավ իր տան պատմությունից երկար: Ես Մունին Հաու Ունուկն էի՝ Ֆաետոնի վերջին գահակալը:
Մուրինի մոլորակից վերադարձի պահին ինձ Ֆաետոնի փոխարեն դիմավորեց բզկտված ժայռեղեն քաոսը: Իմ մոլորակը վերածվել էր երկնաքարային գոտու, իմ տունը կորսված էր, իմ այնքա՜ն բաղձալի անմահությունն արդ թվում էր նզովք: Դուտին, Մուկասը, Նակուն… բոլորն ում գիտեի, ինձ համոզում էին, որ էականը մոլորակը չէ, էականը ժողովուրդն է, որ փրկվել է, էականը սիրելիներն են, հարազատները, ընկերները: Նման խոսակցությունները միշտ ավարտվում էին իմ հերթական խելակորույս պոռթկմամբ: Այդ պահերին բոլորն ինձ ատում էին, ես ատում էի բոլորին: Հետո ես սկսում էին ինձ ատել, իսկ բոլորն ինձ սիրում էին, ես սիրում էի բոլորին, հետո ես սկսում էի ատել թե ինձ, թե բոլորին…
Չէի կարողանում ապրել առանց իմ մոլորակի, չէի կարողանում համակերպվել: Ժամանակի հետ ցավը չէր սպիանում, կորստի անորոշ զգացողությունը հերթով ավելի տառապալի ու ճնշող էր դառնում: «Եթե ես մնայի՜». միտքն ինձ տանջում էր, ես չմնացի, չփրկեցի իմ մոլորակը, ես անգամ չիմացա, որ վիթխարի երկնաքարը դավադիր հարվածով փշուր-փշուր կանի այն: Ես դավաճանեցի իմ հայրենիքը, իմ ժողովրդին ու ինձ:

Տիեզերանավի ընդարձակ դիտարանը թվում էր էլ ավելի նեղ, քան ցանկացած ամենանեղ խուցը, որտեղ իմ դեգերումների ժամանակ բախտն ինձ նետել էր: Մեղքի զգացումը, որ առաջ եկավ ավելի ուշ, էլ ավելի էր ծանրացնում իմ անբուժելի վհատությունը: Ինձանից արդեն խուսափում էր անգամ Դուտին: Նակուն ուրիշի հետ ընտանիք կազմեց, երբ ես նրան վռնդեցի, ու միայն Մուկասը դեռ որոշ ժամանակ իմ կողքին մնաց:
Երևի հենց դա էլ նրան սպանեց:
Մուկասի մահից հետո ես կայացրեցի որոշումը: Մահը թվում էր բարձրագույն երանությունը, որին կարող էի հասնել Ֆաետոնից հետո: Ժողովրդի համար այլևս չէի անհանգստանում: Գիտակցության արհամարհված անկյունում երբեմն փայլատակում էր, որ հենց հանուն ժողովրդի էի ընտրել անմահությունը, խղճի անխնա խայթոցները նորոգվում էին: Բայց իմ նավասենյակում կար մի փաստաթուղթ, որ մեղմում էր խղճի խայթոցները՝ Գալակտիկական Համադաշնության Մարսի դեսպանատան Գերագույն դեսպանի որոշումն առ այն, որ Ֆաետոնի կործանումը վերապրածներին ապաստան է տրամադրվելու սկզբում Մարսում, ապա համապատասխան մոլորակ գտնելուն պես, նոր տանը: Նոր տուն. այս բառերն ինձ այնպես էին հանում ափերից, ինչպես յուպիտերյան ամոնիակի օվկիանն է փոթորկի պահին՝ արտաքուստ հանդարտ, խորքում՝ կատաղած: Ես չէի ուզում նոր տուն, իմ ժողովուրդը ունենալու էր ապաստան, բայց ինձ այդ ապաստանը հարկավոր չէր: Ես ազատ էի մեռնել ու խեղդում էի խիղճս, խեղդում անընդմեջ:


-Նա մահացել է:
Իմ ուղեղում չտեղավորվեցին Կուրասի՝ Մուրինի աշակերտի բառերը: Դրանք միանգամից սլացան մարմին ու սկսեցին անխնա ցավով ոլորել ներքին օրգաններս: Մուրասը չէր կարող մեռնել, չէ որ նա գտել էր անմահությունը: Ինչպե՞ս հասկանալ այն, որ նա մահացել էր: Ես չէի հավատում:

-Նա, ի՞նչ է, անուղեղ ապուշ է, որ մեռավ՝ ի զորու լինելով անմահ դարձնել ողջ գալակտիկան:
-Նա մեռավ, քանի որ իմաստուն էր, - պատասխանեց Կուրասը:
Հետո ես բազմաթիվ առիթներ ունեցա՝ համոզվելու, որ Կուրասը ճիշտ էր:
Ես գնացի մոլորակ, որ ասես ցավս հեգնելով Նոր Ֆաետոն էին անվանել: Ինձ դիմավորեց Դուտին: Ես նայում էի նրան, ամեն ինչ այնքան անսովոր էր. իմ փոքրիկ, անճարակ եղբայրն արդեն հասուն ֆաետոնցի էր, անգամ գլուխը ծածկող զրահն էր ոսկրացել: Նա կարոտել էր, իսկ կարոտը ջնջել էր ամբողջ վիրավորանքն ու ցավը, որ իմ պատճառով վերապրել էր:
Խաղաղությունը կարճ տևեց, նորից սկսվեցին վեճերն ու իմ սովորական դարձած կատաղության նոպաները:

-Դու ասես կրիա լինես, սատկում ես առանց պատյանի, - մի օր նետեց Դուտին:
-Կրիա՞:
-Ըհըմ, երկրային կենդանի է, իր տունը միշտ մեջքին քարշ է տալիս, եթե զրահը հանեն, էլ չի ապրի, դու էլ զրկվել ես քո զրահից ու հիմա էլ ոչ մի տեղ քեզ տուն չես գտնում՝ միաժամանակ ամեն տեղ հոգումդ ունենալով տունը:
Դուտի ասածից ոչինչ չհասկացա ու երևի ինքն էլ խոսում էր ու չէր էլ հասկանում, թե ինչ է խոսում, միայն թե մի բան ասած լիներ: Բայց այդուհետ կրիա տեսնելը դարձավ սևեռուն գաղափար:



-Ո՞ւր:
-Երկիր:
-Ու թե ինչի՞ ես քեզ պատմեցի կրիաների մասին, - բողոքեց Դուտը:
Նա չէր հասկանում, որ ես կրիա տեսնելու չեմ գնում, ես փախչում եմ, որ չտեսնեմ արդեն ծերացած Դուտի մահը: Ես սարսափելի հոգնել էի կորուստներից, որ իմ անվերջ երկար կյանքում հաջորդում էին իրար:

Երկիրն ինձ դիմավորեց մռայլ անտարբերությամբ, ես վայրէջք կատարեցի մոլորակի գիշերային կողմում ու լուռ հետևեցի հարազատ արեգակի լուսաբացն օտար երկնակամարում: Այստեղ երկինքն ավելի հարազատ էր, քան ուրիշ որևէ տեղ տիեզերքում: Ես փնտրում էի ծանոթ համաստեղություններ, ծանոթ աստղեր, գտնելուն պես փոքրիկ ֆաետոնցու պես հրճվում: Մնում էր միայն գտնել կրիային:
Շատ արագ գտա այդ դանդալոշ, սողունանման էակներին ու ոչ մի հիացում չապրեցի՝ տեսնելով նրանց պատյանը, բայց ահավոր ցավ ապրեցի մի օր, երբ տեսա կրիա առանց պատյանի: Նա մեռնում էր ահավոր տանջանքներում, իմ ողջ բիոմոլեկուլյար գիտելիքները ի սպաս դրեցի պստիկին փրկելու, շուտով նա ունեցավ պատյան, նա փրկվեց, իմ կորուստների շղթայում հայտնվեց ձեռքբերման օղակը:
Մինչև այսօր ես ու իմ կրիան ապրում ենք երկրում, ամեն առավոտ դիտում եմ հարազատ լուատուի արթնացումը, հետո զրուցում կրիայիս հետ կորցրած տան ու օտար պատյանի մասին, որը փորձում ենք ճանաչել, որին փորձում ենք համակերպվել: Դեռ սարսափով սպասում եմ այն պահին, երբ իմ կրիայի երկար կյանքն էլ կհասնի վախճանին ու ես կվերադառնամ էլ ավելի օտար Նոր Ֆաետոն, ուր ինձ արդեն ոչ ոք չի սպասում:

Դավիթ
20.02.2013, 17:54
10-րդ տարբերակ



Անծանոթ տուն


Բոլոր կամավորների գլխին սև, փափուկ կտորից գլխարկներ էին անցկացված, որոնք փակել էին ամբողջ դեմքը՝ բացի քթից ու շուրթերից: Մասնակիցների թիկունքում երիտասարդներ էին կանգնած, ովքեր նրանց ձեռքները բռնած տարան իրենց խցիկները:
Երբ ամեն մեկն իր խցիկում նստեց սեղանի առջև, որոնց վրա խոսափող էր տեղադրված, սրահում հաճելի տեմբրով, մեղմ ու տիրական մի ձայն հնչեց.
-Բարի գալուստ Անծանոթ տուն: Շնորհակալություն բոլորին, որ համաձայնվել եք մասնակցել այս միջոցառմանը: Ձեր, ինչպես նաև իմ անձի գաղտնիությունը հարյուր տոկոսով ապահովված է: Դուք երբեք չեք իմանա՝ ով եմ ես, ես էլ, իմ հերթին, չեմ ուզում իմանալ, թե ով եք դուք: Դա ոչ մի կապ չունի այս խաղի կանոնների հետ:
Եվ այսպես: Ես գրող եմ: Բավականաչափ գրքեր եմ հրապարակել, փոփոխակի հաջողություններ ունեցել: Երբ սպառվեցի (իսկ դա հաճախ է պատահում գրողների հետ), դիմեցի աշխարհի ամենահետաքրքիր պատմություններ իմացող մարդկանց օգնությանը. իրավաբաններին ու բժիշկներին: Կրկին գաղտնիությունը պահպանելու սկզբունքով, նրանք ինձ բազմաթիվ հետաքրքիր դեպքեր պատմեցին, որոնց հիման վրա հետագայում գրքեր գրեցի: Բայց այդ բոլոր սրտաճմլիկ հիվանդանոցային ու քրեական պատմություններն ինձ ձանձրացրել են: Ուզում եմ սովորական մարդկանց լսել. լսել նրանց առօրյա պատմությունները, որոնք իրենք հետաքրքիր են համարում: Չէ՞ որ այդպիսի պատմությունների հիման վրա էլ կարելի է հիանալի գրքեր գրել, եթե դրանց հավելենք երևակայությունը:
Եվ այսպես. խնդրում եմ խոսափողի մոտ պատմեք՝ ձեր կարծիքով ձեզ հետ կատարված ամենահետաքրքիր դեպքը, իրադարձությունը: Բացի ինձանից ձեզ ոչ ոք չի լսում: Անկաշկանդ եղեք: Կարող եք ձեր ամենանվիրական հույզերի, ապրումների մասին խոսել, նույնիսկ՝ քրեական տարրերով դեպքերի մասին պատմել: Այդ գլխարկներն այնպես են պատրաստված, որ ձեր ձայնը փոխված կհնչի՝ շուրթերի հատվածի ցանցի շնորհիվ: Պատմությունը վերջացնելուց հետո պարզապես ոտքի կանգնեք, և ձեզ ամրակայված երիտասարդը ձեզ մեքենայով կտանի այնտեղ, ուր կամենաք: Այնտեղ դուք կբաժանվեք՝ առանց մեկդ մյուսին տեսնելու: Համաձա՞յն եք:
Ոչ ոք չառարկեց: Դա՝ որպես համաձայնության նշան ընդունելով, Գրողն իր մոտ դրված կենտրոնական ապարատուրայի կոճակները սեղմեց ու միացրեց մասնակիցների խոսափողերը:
Մի որոշ ժամանակ լռություն էր տիրում£ Հավանաբար մասնակիցներն իրենց մտքերն էին կարգի բերում, փորձում էին հիշել իրենց հետ կատարված ամենահետաքրքիր դեպքերը:
Մի որոշ ժամանակ անց Գրողը լսեց N 6 մասնակցի ձայնը£ Երիտասարդ աղջիկ էր: Կամ՝ հասուն կին: Միևնույն է, ձայնը փոխված էր, չէր կարող գուշակել:
-Ես այդպես էլ չհասկացա, թե ինչու մի ակնթարթում նա ինձանից հիասթափվեց: Մի տարի իմ հետևից քարշ էր գալիս, ծաղիկներ ուղարկում: Բայց ես շան տեղ չէի դնում: Մի անգամ որոշեցի հանդիպել…
-Նա հիմա այլևս չկա,- խռպոտ, հոգնած ձայնով պատմում էր N 2 մասնակիցը:- Նա այնքան լուռումունջ, այնքան անհեթեթ հեռացավ կյանքից, որ նույնիսկ վիրավորական էր: Չհասցրի ընկալել նրա բացակայությունը: Լողասենյակում գազի արտահոսք էր եղել. աստիճանաբար թունավորվել էր, սահել ու վայր ընկել: Բժիշկները չկարողացան կյանքը փրկել:
Ես այլանդակ, հրեշավոր ամուսնու դասական կերպար էի: Ամեն օր հարբում էի, նրան ծեծում, երեխաներիս ահաբեկում: Նա նույնիսկ չէր կարող ինձ նման հրեշից ազատվել: Մեր տունը հին թաղամասում գտնվող հողաշեն մի տնակ էր: Բաժանվելիս չէինք կարող տունը կիսել: Իսկ նրա ծնողները չէին ուզում, կամ՝ չէին կարող նրան հետ ընդունել: Իրենց ամուսնացած որդու և նրա երկու երեխաների հետ երկու սենյականոց բնակարանում էին ապրում: Ու իմ կինը ստիպված ամեն ինչ հանդուրժում էր: Բայց չէ՞ որ յուրաքանչյուր անելանելի իրավիճակից էլ կարելի է ինչ-որ ելք գտնել… Մի անգամ այնքան ծեծեցի, որ ուղեղի ցնցում ստացավ…
-Ես խրոնիկ թոքաբորբ ու բրոնխիտ ունեմ,- պատմում էր N 3 մասնակից կինը:
-Հաճախ եմ շնչահեղձ լինում: Եվ ամեն ինչն էդ այլանդակների պատճառով, էդ լրբերի: Մեր շենքի առաջին հարկում տուն էին վարձել: Ամբողջ օրը մեքենաները վզվզում էին բակում: Մեկին տանում էին՝ մյուսին բերում: Բայց շատ հետաքրքիր էր պատշգամից կախված հետևել էդ պուտանկաների անցուդարձին: Հեռախոսս էլ ընկերուհուս հետ միացրած էի պահում, անմիջապես վազում էի դրանց ստացած նվերների մասին պատմում£ Ափսոս՝ հինգերորդ հարկից լավ չէր երևում…
-Մի օր ահավոր լոմկայի մեջ էի,- պատմում էր N 7 մասնակից երիտասարդ տղան:
-Զանգեցի ընկերոջս, մի քիչ փոշի խնդրեցի£ Նա սկզբում հռհռաց: Ասաց՝ «Ո՞վ է տեսել, որ մեզ նմաններն ապրանքից հեռու լինեն»: Ես չհասկացա նրան, իսկ նա բացատրեց, որ այդ մոլախոտն աճեցնում է որտեղ պատահի. տանը, բակում, ինստիտուտի այգում: Երբեք սղություն չի լինում…
-Էդ տուպոյը չէր ուզում ինձ «գերազանց¦» նշանակել,- գողական ժարգոնով ու առոգանությամբ, ծամոնը լմլմացնելով պատմում էր N 5 մասնակից աղջիկը:
-«Օտեցին» պատմեցի, նա էլ ինձ ճիշտ հասկացավ: Էդ տուպոյին՝ դասախոսին, տարան՝ ուր պետք ա, մի լավ ականջները քաշեցին ու բացատրեցին, որ ես միշտ պետք ա «գերազանց» ստանամ: Պրեստիժի հարց ա: Բայց լավ կապռիզնին էր: Ուզում էր մերոնց ապացուցել, որ ես սովորող չեմ: Իրա ինչ գործն ա: Ինձ քաղաքագետի դիպլոմ ա պետք: Վաղը, մյուս օրը որևէ դեսպանատնում աշխատանքի կտեղավորվեմ: Իսկ էդ տուպոյը միշտ էլ այդպես դասախոս կմնա, որպեսզի ինձ նմաններին ամենաբարձր միավորները նշանակի…
-Կաֆեում նստած տեսա, որ շուզերս փոշոտվել են,- պատմում էր N 1 մասնակից աղջիկը:-Սառֆետկայի վրա թքեցի, դրանով մաքրեցի: Էդ համբալը, ում հետ նստած էի կաֆեում, էդ պահին սոկ էր խմում: Ընենց ազդվեց իմ մաքրասիրությունից, որ սոկը թռավ կոկորդը: Հետո վճարեց աֆիցիանտին, ինձանից ներողություն խնդրեց ու գնաց…
-Ես իմ չորս տարեկան երեխային եմ կորցրել,-պատմում էր N 4 մասնակից կինը:
-Վշտից խենթացել էի: Բայց երբ մի քիչ ուշքի եկա՝ որոշեցի առիթից օգտվել: Իմ անասուն հերը բոլորին հայտարարել էր, թե թոռան գերեզմանաքարն ինքը կտա: Մնում էր միայն քարի վրա փորագրելու և տեղադրելու համար վճարել: Բայց սկեսրայրս էշի մեկն էր: Խաբեցի, թե հայրս ոչ մի քար էլ չի տվել, իմ մայրն էլ փող չունի, պետք է թոռան գերեզմանաքարի բոլոր ծախսերն ինքը կատարի£ Այդ ժամանակ իր վերջին գրքի հոնորարն էր ստացել՝ տասը հազար ռուբլի: Մի տարվա մեջ կամաց¬կամաց յոթ հազարը պոկեցի-տարա, կարգին տունուտեղ դրեցի: Լավ արեցի, ամենևին չեմ փոշմանել£ Միևնույն է, էդ փողը պետք է մնար, իր երկրորդ կնոջ ու իրենց բճի և հարազատ տեգորս հետ զխտվեին…
-…երբ նստեցինք սրճարանում՝ ինձ ամուսնության առաջարկություն արեց,-շարունակում էր N 6 մասնակիցը: -Ասեց, թե որքան շատ ա ինձ սիրում, չի պատկերացնում իրա կյանքն առանց ինձ: Հետո ձեռքս բռնեց՝ բազմանշանակ սեղմեց: «Գուցե շուտով ամեն օր կհամբուրեմ այս ձեռքերը»,- ասեց նա: Էդ պահին իմ բերնում մի մեծ փուչիկ էր հասունանում: Ծամոնս էր: Չդիմացա՝ ուռցրի: Դեմքիս կեսը փակել էր: Էդ տականքն էլ՝ փոխանակ նկարեր ու YouTube կամ Facebook գցեր, դեմքիս վրա շրմփացրեց: «Ինչ լավ է, որ քեզ լիարժեք բացահայտեցիր, -ասեց էդ խուժանը: - Թե չէ՝ մինչև վերջ մոլորության մեջ կմնայի»: Մի խոսքով՝ հեռացավ: Էլ դրա մասին չլսեցի: Բայց ես ի՞նչ վատ բան էի արել: Ես մեղավո՞ր եմ, որ ծամոնով փուչիկ սարքելն ինձ մոտ շատ լավ ա ստացվում…
-…Բայց իմ երկրորդ՝ մեծամասշտաբ ծրագիրը տապալվեց,-շարունակում էր N 4 մասնակից կինը: -Տարիներ առաջ սկեսրայրս իր մեծ տունը նվիրել էր տեգորս, ինքն էլ երկրորդ կնոջ ու իրենց համատեղ աղջկա հետ տեղափոխվել մի փոքր տուն: Տեգրս ուրիշ մեծ տուն գնեց, իսկ սկեսրայրիս նախկին տունը դատարկ էր մնալու: Ես ու իմ ամուսնու քույրը գնացինք սկեսրայրիս հետ խոսելու: Նա արդեն մահամերձ էր: Ուղեղի կաթված էր ստացել, շատ բան չէր ընկալում, ամեն ինչից հուզվում էր, արտասվում… Առաջարկեցինք, որ մինչև կյանքի վերջը մնա իր տանը, չտեղափոխվի նախկին տունը, որպեսզի մենք այնտեղ ապրենք… Հենց բերաններս բացեցինք՝ էդ էշը ցնցումների մեջ ընկավ: Կցկտուր, անիմաստ բաներ էր ասում, ծնոտը հուզմունքից դողում էր, հեկեկում էր… Մի կերպ երկրորդ կնոջ հետ թթվածնի բարձիկը մոտեցրինք շուրթերին, կատվախոտ տվեցինք, բայցª չհանգստացավ:
Մի անգամ էլ մեզ շտապ երկու հարյուր դոլար էր պետք: Ամուսնուս հետ էդ հիմարին պտտեցրինք, թե ինտերնետում արկածային գրականության մեծ պահանջարկ կա: Նա էլ իր արկածային-ֆանտաստիկ գիրքը կրճատեց, փոքրացրեց, երկու հարյուր դոլարն էլ տվեց՝ իբր անգլերեն թարգմանելու համար: Մինչև կյանքի վերջը սպասեց, թե տղան ինտերնետում կտեղակայի իր գիրքը… Միևնույն է, դրան տեղն էր: Ինչու՞ իր նախկին մեծ տունը մեզ չտվեց: Հիմա երկրորդ կինն ու որբ բիճն իրենց քոնձախում են ապրում: Դրանց տեղն է: Ամեն մեկին՝ «իրենը»:
Բոլորն իրենց պատմությունները վերջացրել էին, բայց ոչ ոք տեղից չէր շարժվում: Կարծես բնազդաբար զգում էին, որ Գրողն ինչ¬որ բան է ասելու£ Նրանք չէին սխալվել:
Շուտով սրահում հնչեց նույն մեղմ, տիրական, բայց այս անգամ հուզմունքից մի քիչ խզված ձայնը.
- Շատ երախտապարտ եմ բոլորիդ: Դուք ինձ անգնահատելի ծառայություն մատուցեցիք: Սովորաբար այսպիսի հանդիպումներից հետո ես միայն շնորհակալություն եմ հայտնում ու հրաժեշտ տալիս մասնակիցներին: Բայց այս անգամ չեմ կարող բացառություն չանել…
Սովորաբար գրողները չեն սիրում մարդկանց խրատել, բարոյականության դասեր տալ: Այդ ամենը նրանք իրենց գրքերի միջոցով են անում: Բայց ես այնպես ցնցված եմ, որ չեմ կարող հենց հիմա դա չանել: Դուք գիրք կարդացող չեք, որպեսզի այդ խրատներն այնտեղ կարդաք: Ես հիմա կանջատեմ ընդհանուր խոսափողը և ամեն մեկիդ առանձին կասեմ, թե ինչ եմ մտածում իր մասին:
Երբ ինժեները, հաշվապահը, լրագրողը կամ շինարարը, ընդհանրապես, որևէ մասնագետ կամ արհեստավոր, գնում է աշխատանքի, մեր մտքով անցնու՞մ է նրան բամբասել,- լսվեց Գրողի ձայնը N 3 կամավորի խցիկում: -Ես երբեք թեթևաբարո կնոջը պուտանկա կամ քած չեմ անվանում: Թեթև վարքի տեր կին կամ՝ սիրո քրմուհի: Այդպես ավելի պարկեշտ է:
Բոլորս էլ գիտենք, որ բամբասելը վատ բան է: Բայց դա անելիս էլ պետք է հաշվի առնենք, թե ում ենք բամբասում: Մի կնոջ, ով գնում է աշխատանքի՞£ Չէ՞ որ դա էլ նրա գործն է: Այ եթե որևէ օրինավոր, ամուսնացած կին սիրեկան ունենա, գնա սիրային ժամադրության, ես մի կերպ կհասկանամ նրան բամբասելը: Բայց թեթևաբարո կանանց… Ինչևէ: Ո՞վ է ավելի ազնիվ: Այն կինը, ով սեքսուալ ծառայություններ մատուցելո՞վ է փող աշխատում, թե± այն ամուսնացած, հավատարիմ կինը, ով մարտի ութին՝ սառնամանիքին, պատշգամբից կախված հետևում է, թե ինչպես են այդ կանանց նվերներ բերում: Եվ առանց քաշվելու ասում է, թե՝ նախանձից պայթում է: Իհարկե կպայթի: Որովհետև նա բավարարված չէ: Ոչնչով: Ոչ ամուսինն է իրեն գեղեցիկ նվերներ բերում, որպեսզի դրանցով զբաղվի, ոչ սեքսուալ առումով է բավարարված, որ հալ ու հավես չունենա հետևել ուրիշների անցուդարձին, հավանաբար բավականաչափ հմայիչ էլ չէ, որ սիրեկան ունենա: Եթե դուք անգամ թեթևաբարո կանանց եք նախանձում՝ էլ ինչ ասեմ ձեր «ձեռքի տակ ընկած» մյուս կանանց մասին: Եվ ընդհանրապես՝ մեծն Գյոթեին վերաձևակերպելով կարելի է ասել, թե՝ «Ոչինչ այնքան չի բացահայտում մարդու էությունը որքան այն, թե ինչն է համարում հետաքրքիր»: Այդպես դուք երկար չեք ապրի: Ձեր օրգանիզմն անընդհատ լեղի է արտադրում: Որքա՞ն «կդիմանաք»:

Դավիթ
20.02.2013, 17:56
Քիչ հետո N 6 մասնակցի խցիկում հնչեց Գրողի ձայնը. «Եթե փորձում եք պարզել, թե ինչու այդ երիտասարդը մի ակնթարթում ձեզանից հիասթափվեց, ուրեմն ամեն ինչ դեռ կորած չէ: Դուք մինչև հիմա նույնիսկ չեք հասկացել, որ գռեհիկ եք: Ծամոն ծամելն ինքնին գռեհկություն է, էլ ուր մնաց սիրո խոստովանություն լսելու պահին… Բայց դա դեռ ամենը չէ: Հապա փուչիկը՞: Ես հակված չեմ այն կարծիքին, թե գռեհիկները երբևէ կիրթ շարժուձև ձեռք կբերեն, բայց՝ ամեն դեպքում, փորձեք: Գուցե՝ ստացվի»:
Քիչ հետո Գրողի ձայնը հնչեց N 4 կամավորի խցիկում. «Որքան հասկացա՝ ձեր ամուսինն ինչ¬որ ժամանակ որբացել է: Ձեր սկեսրայրի երկրորդ կինն է՞լ է նրա հետ այնպես վարվել, ինչպես հիմա դուք եք վարվում նրա աղջկա հետ: Ո՞վ է ավելի սրբապիղծ ու վանդալ. այն սոված անտու՞նը, ով գիշերները գերեզմանատներում է շրջում, պոկում-տանում է ալյումինե գերեզմանաճաղերը, թե՞ դուք, որ ձեր մանկահասակ երեխային եք դիակապտել: Ես ոչ մի կասկած չունեմ, որ մահամերձ հոր սնարի մոտ այդ սրբապղծության ոգեշնչողն ու կազմակերպիչն էլ է ձեր ամուսինը եղել, այսինքն՝ հարազատ զավակը: Նաև կասկածից վեր է, որ շուտով ձեր զավակներն էլ ձեզ հետ այդպես կվարվեն: Վայ մեր գլխին, վայ մեզ մարդ ասողին: Այսինքն՝ ես ճիշտ չեմ: Դուք հենց մարդու պես եք վարվել: Ոչ մի կենդանի այդպես չէր վարվի: Ոչ սողունը, ոչ գիշատիչը, ոչ ճանճը»: Գրողը մի պահ դադար տվեց, միացրեց ընդհանուր խոսափողը:
«Երբ տուն վերադառնաքª ինքներդ ձեզ հարցրեք, թե այս գռեհկության, միջակության, անկրթության ու ցինիզմի պայմաններում խեղճ գրողները որտե՞ղ գրական կերպարներ փնտրեն-գտնեն: Ո՞վ կարող է նրանց հերոսը լինել: Մահամերձ հորն ու սկեսրայրին սպանող կանա՞յք: Հնարամիտ ուսանող¬թմրամո՞լը, ով ամենուրեք վայրի կանեփ է աճեցնում, թե՞ գռեհիկ ու տափակ երիտասարդ աղջիկները, որոնց նույնիսկ լեզուդ չի պտտվում օրիորդ անվանել: Ավելի լավ է որևէ մահապարտ մոլեռանդի կամ միջազգային ահաբեկչության մասին գրեմ, քան…
Ես այլևս հայերեն չեմ գրի, ավելի ճիշտ՝ կգրեմ, որպեսզի հետո դրանք ուրիշ լեզուներով թարգմանել տամ ու տեղադրեմ ինտերնետային գրախանութներում: Ես այլևս չեմ ուզում հայ ընթերցողների լսարան ունենալ: Այսինքն՝ դա պարզապես գոյություն չունի: Ոչ մեկին պետք չեն մեր գրքերը: Դրանք կարդացող չկա: Իսկ չընթերցվող գրքերն անխնամ բույսի պես թոշնում են ու մահանում:
Տաքսիները դռան մոտ ձեզ են սպասում£ Ամեն մեկդ ձեզ ամրակայված երիտասարդի հետ նստեք մեքենա և գնացեք՝ ուր ուզում եք: Հուսով եմ՝ այլևս չենք հանդիպի:
Երբ բոլորն արդեն հեռացել էին, Գրողը կրկին միացրեց մագնիտոֆոնը: Փնտրեց, գտավ N 2 մասնակցի ձայնագրությունը. «Ես օրեցօր հյուծվում եմ: Ինձ շատ չի մնացել ապրելու: Նույնիսկ երեխաներս իմ մեջ ապրելու ցանկություն չեն առաջացնում: Իմ մահից հետո հավանաբար մանկատուն կընկնեն…»:
Կարծում եք ես դադարե՞լ եմ խմել: Ամենևին: Հիմա ավելի շատ եմ խմում, բայց միայն՝ հեկեկալու համար£ Գնում եմ մեր տան հետևի ամայի, փշածածկ վայրն ու մթության մեջ բղավում. «Բել-լաաաա, Բել-լաաաա»: Միայն նրան կրկին տեսնելու հույսն է ինձ ստիպում գոնե որոշ ժամանակ ապրել: Ուզում եմ՝ թեկուզ մի ժամով ինձ հետ լինի: Ոչ թե նրա համար, որ ներողություն խնդրեմ, ծնկի գամ նրա առաջ: Պարզապես տեսնի, որ գոնե մի ժամ կարող եմ ինձ նորմալ մարդու պես պահել: Այսինքն՝ նրան չծեծել: Դա էլ էր նրան բավական: Նա ուրիշ ոչնչի մասին չէր երազում:
Բայց պետք է ասեմ, որ շատ լավ գտավ ինձ պատժելու ձևը: Հավանաբար շատ է երազել, որ մի անգամ էլ ինքն ինձ խփի, ցավ պատճառի: Բայց այս կերպ ինձ պատժելով՝ շատ դաժան վարվեց: Հիմա չգիտեմ՝ ինչ անեմ: Ես նույնիսկ ինքս ինձ չեմ հարցնում, թե սիրե՞լ եմ նրան, վախեցե՞լ եմ կորցնել: Արդյոք համատեղ նպատակներ ու ցանկություններ ունեցե՞լ ենք:
Ես հիմա խորհելու շատ ժամանակ ունեմ… Որտեղի՞ց մեր մեջ այսքան չարություն ու ագրեսիա: Ինչու՞ մեզանից ավելի թույլին, անպաշտպան մեկին տեսնելիս անպայման ուզում ենք խփել: Անպատիժ մնալով՝ ավելի ենք ոգևորվում: Ու դա կարող է տարիներ տևել: Ոչ մի ակնթարթ չենք սթափվում, կանգ չենք առնում:
Գրողը մի քանի անգամ լսեց N 2 մասնակցի խոստովանությունը, որը միայն իրեն էր ուղղված, իր համար էր ասված: Ինչպես խոստացել էր՝ նա չէր պատրաստվում այդ պատմության հիման վրա գիրք գրել: Գրողը պարզապես ուզում էր վերջին մեկ ժամվա թույնի, թարախի, չարության, գռեհկության ու ցինիզմի կեղտից մաքրվել…

Malxas
20.02.2013, 22:58
Կարդացի «Ճռռոց» - ը: Կարող եմ ասել, որ նույնիսկ շատ լավն էր: Հա, եեեեեսիմինչ չէր, բայց զգացվում էր, որ հեղինակը պատասխանատվությամբ է մոտեցել աշխատանքին, կասեի շատ հարգալից մոտեցում է ցուցաբերել իր ընթերցողին: Սկզբից մինչև վերջ գրված էր միևնույն որակով, թույլ տեղեր կամ անհամահունչ դուրս ցցված տեղեր չկային: Շնորհավորանքներս հեղինակին, տրամադրված եմ քվեարկել այս պատմվածքի օգտին անկախ ամեն ինչից: Մյուս պատմվածքները կկարդամ ավելի ուշ:

Malxas
20.02.2013, 23:15
Այս պահին թեմայում են 43 հոգի. (3 անդամ և 40 հյուր)

Malxas,
Անվերնագիր

John
20.02.2013, 23:39
1-ին տարբերակ – Ճռռոց
Գուցե թաքնված իմաստ կար պատմվածքի մեջ, բայց իմ հեղափոխական հոգին անզոր էր այն ընկալել... չհավանեց։ Գոնե մի թեթև կարելի էր ակնարկել ո՞վ էր էդ քանդողը, որ տրամաբանական կապ լիներ էդ փաստի ու վերջին նախադասության մեջ։
2-րդ տարբերակ Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա)
Նորմալ էր։ Բայց նման լուրջ ու, ցավոք, Հայաստանում տարածված խնդիրը, որին անդրադարձել է հեղինակը, ավելի խորը ներկայացվելու կարիք ուներ իմ կարծիքով։ Ու մեկ էլ


«Մենակ թե ինքը սենյակ չգա»
արտահայտությունը կեղծ էր։ Հեղինակի՝ իգական սեռին պատկանելու մասին է դա խոսում։

3-րդ տարբերակ Հյուսիսի կինը
Շարադրանքը լավն էր ընդհանուր, հավեսով կարդացի, բայց դե չեմ սիրում, որ տենց անկապ վերջաբան են ունենում պատմվածքները։ Լիլիթի քնելուն խանգարող աղմուկը, զուգարանից դուրս եկող Ռուդին, Լիլիթի սենյակի աթոռները Ռուդիի սենյակում հայտնվելը, մոմերը, մյուս սենյակների ազատ մնալը... հարցեր, որոնց պատասխանը գտնելու համար ոչ թե մտածել է պետք, այլ ուղղակի չպետք է մտածել էդ ուղղությամբ, որովհետև դրանք չկան պատմվածքի մեջ, գոնե ակնարկի տեսքով։ Ու էն փաստը, որ մինչև էդ վերջին օրը միշտ Ռուդին էր բացում դուռը, երբ Լիլիթը գալիս էր, իսկ էդ անգամ Լիլիթը եկավ տուն ու աննկատ բարձրացավ 3րդ հարկ... Տրամաբանական չի։ Էլ չեմ ասում, որ սենյակները չկողպելու իմաստը տենց էլ չերևաց։ Կարծես անհեստականորեն հետաքրքրացնելու միտում կար, անկապ փաստեր արձանագրելու, ընթերցողին կլանելու, վերջում էլ տենց կիսատ, կամ անկապ վերջակետ դնելու։ ՉհավանեՑ։

Մյուս պատմվածքներին դեռ կանդրադառնամ

Alphaone
21.02.2013, 00:01
1, Հարազատության շունչ կար, Մալխասի մեկնաբանության հետ այնքան համամիտ եմ, որ էլ նոր բան չեմ ավելացնի, լավն էր :)
2, Նման ժանրի գործեր չեմ սիրում, բայց դա իմ խնդիրն է, ոչ թե հեղինակի ու չեմ մեկնաբանում դիտավորյալ, քանի որ կանխակալ կարծիք կլինի:
3,


[B]
Շարադրանքը լավն էր ընդհանուր, հավեսով կարդացի, բայց դե չեմ սիրում, որ տենց անկապ վերջաբան են ունենում պատմվածքները։ Լիլիթի քնելուն խանգարող աղմուկը, զուգարանից դուրս եկող Ռուդին, Լիլիթի սենյակի աթոռները Ռուդիի սենյակում հայտնվելը, մոմերը, մյուս սենյակների ազատ մնալը... հարցեր, որոնց պատասխանը գտնելու համար ոչ թե մտածել է պետք, այլ ուղղակի չպետք է մտածել էդ ուղղությամբ, որովհետև դրանք չկան պատմվածքի մեջ, գոնե ակնարկի տեսքով։ Ու էն փաստը, որ մինչև էդ վերջին օրը միշտ Ռուդին էր բացում դուռը, երբ Լիլիթը գալիս էր, իսկ էդ անգամ Լիլիթը եկավ տուն ու աննկատ բարձրացավ 3րդ հարկ... Տրամաբանական չի։ Էլ չեմ ասում, որ սենյակները չկողպելու իմաստը տենց էլ չերևաց։ Կարծես անհեստականորեն հետաքրքրացնելու միտում կար, անկապ փաստեր արձանագրելու, ընթերցողին կլանելու, վերջում էլ տենց կիսատ, կամ անկապ վերջակետ դնելու։ ՉհավանեՑ։



Ի տարբերություն մեր John-ի, ես հավանեցի, բայց անկապ վերջաբանի հետ համամիտ եմ, գործը կարելի է աճեցնել՝ ֆանտաստիկի ու սարսափի հատույթում ուղղակի հոյակապ վեպ ստանալ, բայց այսպես կիսատության, անավարտության զգացում է տալիս, իսկ դա ճնշում է...
4, Շատ-շատ դուր եկավ, գաղափարն էր շատ լավը՝ երբ հարազատ տունը դառնում է անծանոթ, քանի որ փոխվում են այդ տունը քո հետ կիսող մարդիկ: Գրելու ոճն էլ էր հաջող, վերջաբանն էլ՝ անորոշ, երևակայելու տեղ տվող, շնորհակալ եմ հեղինակին :)
5, Նորից իմ չսիրած ժանրում է, ընտանեկան դրամաներ չեմ սիրում ու չեմ էլ կարողանում այդ ժանրում գրել, էլ ուր մնաց կարծիք հայտնեմ, առավել ևս քննադատեմ, սա էլ եմ շրջանցում ))

Վաղը մյուս 5-ն էլ կկարդամ :))

Շինարար
21.02.2013, 00:18
"Երջանկությունը" պատմվածքի տակ Այվիի շնորհակալությունը տեսա, կարդացի, սիրեցի, վերջերս կարդացածս մի գործի էր նման, նույնատիպ, բայց կարճ, երևի գիտեմ՝ հեղինակն ով է: Մնացածը ընթացքում կկարդամ: Էս անգամ չեմ քվեարկելու, որովհետև պատմվածքներից մեկին նախօրոք եմ ծանոթ, հեղինակին էլ գիտեմ, վստահ եմ՝ չիմանայի էլ՝ էդ պատմվածքին ձայն տալու էի, բայց մի ձայնը բան չի փոխում, էս անգամ էդ առումով կլռեմ :)

Գալաթեա
21.02.2013, 00:22
"Երջանկությունը" պատմվածքի տակ Այվիի շնորհակալությունը տեսա, կարդացի, սիրեցի, վերջերս կարդացածս մի գործի էր նման, նույնատիպ, բայց կարճ, երևի գիտեմ՝ հեղինակն ով է: Մնացածը ընթացքում կկարդամ: Էս անգամ չեմ քվեարկելու, որովհետև պատմվածքներից մեկին նախօրոք եմ ծանոթ, հեղինակին էլ գիտեմ, վստահ եմ՝ չիմանայի էլ՝ էդ պատմվածքին ձայն տալու էի, բայց մի ձայնը բան չի փոխում, էս անգամ էդ առումով կլռեմ :)

Բայց Այվին բոլորի տակ էլ դրել ա շնորհակալություն :))

ivy
21.02.2013, 00:22
Շին ջան, ես բոլորի տակ եմ շնորհակալություն դրել, որովհետև բոլորն էլ արդեն «ընտրված» պատմվածքներ են ու երևի արժանի են, որ քսանի միջից ջոկվել են:
Իսկ դու իզուր չես քվեարկում, հատկապես որ դեռ ուրիշ պատմվածքներին էլ կարող է ձայն տայիր :)

ivy
21.02.2013, 00:23
Բայց Այվին բոլորի տակ էլ դրել ա շնորհակալություն :))

Դանդաղ էի դնում, սկզբում՝ ամենահավանածների տակ, դրա համար երևի չի տեսել :)

Շինարար
21.02.2013, 00:23
Բայց Այվին բոլորի տակ էլ դրել ա շնորհակալություն :))

Հա՞, էդ մեկի տակ մենակ իրանն էր:D եսիմ, աչքի զարնեց, համենայն դեպս չեմ փոշմանել, լավն էր, քվեարկելիս լինեի, էս պատմվածքին էլ ձայն կտայի:

Գալաթեա
21.02.2013, 00:26
Դանդաղ էի դնում, սկզբում՝ ամենահավանածների տակ, դրա համար երևի չի տեսել :)

Պարզ ա :)
Էս անգամ գրեթե բոլոր տասն էլ իսկապես արժանի են շնորհակալության...
Արձագանքներից դեռ կերևա:

Mephistopheles
21.02.2013, 00:34
1.

շատ գորշ էր… կարծես զգացումն արդեն որոշված ա ու հեղինակն անընդհատ նույն զգացումը ոնց որ հաստատի ու վերահաստատի… դրանից գործը շատ ա տուժում ու դառնում ա տաղտկալի… միանվագ նույն զգացում մարդը երբեք ոչնչի նկատմամբ չի ունենում… տեսարանները մեկը մեկի հետևից անցնում գնում են, բայց բան չի փոխվում… չի կարա մարդը տենց միանշանակ զգացում ունենա ու դա դրձնել նյութ գրելու համար ձանձրալի ա… կային կեղծ տեսարաններ, "կատվի ժպիտ"… ես կատու ունեմ, ինձ չեք խաբի…

ընդամենը մի պարբերությամբ կարելի էր նկարագրել էդ զգացումը մինչդեռ էսքան նկարագրությունը ոչ մի հակասական բան չառաջացրեց, զգացումը մնաց նույն մոնոտոն մելախոլիկ նոստալջիկ զգացումը որը ձանձրացրեց…

եթե դայագրամի վերածենք ըլնում ա սենց բան… տեսարաններ (կերպարներ) որոնք պատմվածքի վրա ազդեցություն չունեն ու միջուկի երկայնքով վեր-վար են անում ու հետ ու առաջ… ոչինչ չի փոխվում…

55345


եթե սրանից շենք կամ կոմպոզիցիա սարքես ապա կարող ա արտաքինից մի բան լինի բայց բովանդակային ու տարածության դինամիկայի տեսակետից կլինի արդեն վաղուց ծանոթ ծամած-թքած կառույցը… սկզբից ինչ զգացիր դա էլ լինելու ա ամբողջ կառույցը… արկած չկա… դա էլ լեզվի վրա ա ազդում ու անընդհատ նույն տեխնոլոգիան ա օգտագործվում… դետալները դառնում են կրկնվող, չնայած տարբեր բաների մասին են… բայց քանի որ սկզբից "երկաթե" զգացում կա էսթաբլիշ արած ու գրողի չի էլ ուզում մտնել տարածքներ որտեղ կարա ուրիշ բաներ լինի ու հայտնաբերվի, գործը մեռնում ա հաենց հերոսը մտնում ա տուն… դրանից հետո նույն պատկերն ա…

Շինարար
21.02.2013, 00:37
"Լայմայի" առաջին նախադասությունն ասում ա՝ կարդա ինձ: Վերջին արտահայտությունը՝ երջանկություն, չէի ուզի լիներ: Մի տեսակ էն ա, ինչ ես սիրում եմ կարդալ, բայց էն չի, ինչ ուզում եմ էսօր գրվեր: Նույնը նախորդ կարդացածս պատմվածքին ա վերաբերվում: Քվեարկեի, սրան էլ հաստատ ձայն կտայի, էսպես ոչնչի մասին լրջորեն գրված պատմվածք էր: Դե Այվիի շնորհակալությունն էլ, իհարկե, տակը կար :))

Շինարար
21.02.2013, 00:40
Ոնց որ թմրանյութ լինի էս թեման, գործ ունեմ, հետո կկարդամ::angry

Mephistopheles
21.02.2013, 00:46
2.

մոտավորապես նույն բանն էլ ստեղ ա… բավականին հետաքրքիր խնդիր ա ստեղծել, բայց վախեցել ա մտնի աննայի ու արամի "արանքը"… ամբողջ ինտրիգը հենց էդ երկուսն են երեխաներով միջավայրով, բայց գրողը կպել ա իրա նախնական "որոշած" զգացումից ու պոկ չի գալիս… իսկ ինչքան պոտենցյալ կարար ունենար պատմվածքը, բայց հենց հեղինակը սպանել ա… քարացած ա ամեն ինչ ու անիրական… էմոցիոնալ վերիվայրումները բացարձակապես չի ընդունվում… սառել ա ու պրծ… տենց բան ո՞նց կարա լինի… անիրական ա ու սարքովի… իրականում իրա որդեգրած էմոցիան դա ընդամենը մի հատված ա մարդու կոմպլեքս էմոցիաներից, կամ էմոցիոնալ կոմպոզիցիայից որը բերվել ա կենտրոն ու մի գլուխ դալբիտ ա արվում…

տենշընը՝ լարվածությունը չի զգացվում, տեղը մելանխոլիա ա "պարտադրվում"… պատմվածքը քեզ չի տանում մարդու հոգու էն խորքերը որտեղ շատ բան կա, միգուցե նաև հագեցած ա տաբուներով, բայց կարծես դրա դռները գրողը պինդ փակել ա բանալին էլ ռադ ա արել որ հանկարծ գնանք ընդեղ…

սա հայաստանում ամենաթեժ թեման ա երևի, մինչդեռ բերվել ա ու սովորական տաղտուկ պատմվածքի մակարդակի… եքյա սիտուացիա ա բիլթափ արել, բայց մեջը բան չկա… չեմ հասկանում, վախում ե՞ն… մտեք տեսեք ի՞նչ կա…

սենց բան անգամ եթե եղել ա, մեկ ա չի կարա լինի… դուք ձեր վրա տենց կզգայի՞ք… էմոցիոնալ էս աստիճանի աղքատությու՞ն…

John
21.02.2013, 00:47
4-րդ տարբերակ Կարոտը
Իսկապես հավանեցի, լավն էր։ Սիրուն էր։ Սիրեցի։ Կքվեարկեմ։
Հ.Գ.
Ինչ–որ հերոսների մեջ բավականին շատ են հանդիպում Լիլիթները :)

Ի դեպ, չգիտեմ ով–ոնց, ես սպասում եմ նաև մյուս 10 ստեղծագործություններին առանձին թեմայում, ինչպես խոստացավ Դավիթը )))

Mephistopheles
21.02.2013, 00:58
3,

էնքան ավելորդ մասեր կար… հյուսիսում տուն վարձելը բան-ման… էտ ինձ ի՞նչ պտի տար… մի տողը հերիք ա որ էս սաղ բազարները հասկանանք… տունը հետաքրքիր բան կար, նկարագրության մեջ, բայց էլի էս սաղ նկարագրության ազդեցությունը պատմվածքի վրա անհրաժեշտ մակարդակի չի… խալաստոյ պադրոնով շատ ա կրակած… իսկ վերջը վաբշե կապ չուներ… պռոստինը քցելա գլխին, մի ձեռին մոմ ա տվել մի ձեռին էլ արաղի շիշ…

մի քիչ լուրջ վերաբերվեք, էլի… էսքան նկարագրել ես, բան ես արել… վերևները մի քիչ քիչ գրեիր, վերջը բերեիր մեջտեղ ու ծավալվեիր Լիլիթի ու Ռուդիի հարաբերությունների շուրջ… պարտադիր չի խոսան, կարան լուռ, բայց դինամիկ հարաբերվեն… էդ երկուսի արանքում էնքան տարածություն կա որ կարար լցվեր, ու երևի իրականում կլցվեր… փորձ արվել ա, բայց… դե վերջը ոնց որ ասի … "բո՛" …

խարխլված կարկաս ունի… բազա էլ չկա… վերջաբանը բազան քանդում ա… հասկանում եմ ինչ ա ուզեցել անի, բայց տենց չարժեր… եթե Ռուդիին բացում ես, համ էլ պտի հերձես ու ինչ որ տեղ միգուցե Ռուդին արժեր որ "քանդվեր"… բացեիր տենայինք Ռուդիի մեջն ի՞նչ կա… ահագին հակասական, պատճառաբանված, բայց նաև էմոցիոնալ ու ոչ ռացիոնալ աշխարհ…

մինչև հիմա կարդացած բոլոր գործերի կերպարները շատ քարացած են, անկենդան…

Mephistopheles
21.02.2013, 00:59
մնացածն էլ հետո…

Peace
21.02.2013, 01:12
Էն, որ էս քանի օր ա մի այլ կարգի լավ չեմ, էդ անհերքելի փաստ ա, բայց որ ծիտիկները դնելուց, մի հատ էլ ստուգելուց հետո ոչ ուզածս տարբերակի օգտին կքվեարկեի, էդ արդեն լուրջա:

Մինա
21.02.2013, 01:17
Չորորդը չգիտեմ ինչպես ինձ կանչեց ու տարավ հետը:Սովորբար լրիվ կարդալուց ,ծանր ու թեթև անելուց հետո եմ որոշում գրել: Հենց ադպես շատ գցել բռնելով էլ ուշանում եմ քվեարկությունից:Այս անգամ որոշեցի մաս մաս կարդալով գրել տպավորություններս:Շատ կուզենայի,որ պատմվածքների գոնե կեսը Կարոտի մակարդակին լինեին:John-ի ասած :)`սիրուն էր ,սիրեցի:Կենդանի էր գրված,կարդալուց զգում էի Լիլիթի կարոտած անելանելիությունը:Շատ հավանեցի:Հաստատ կքվեարկեմ Կարոտի օգտին:

ivy
21.02.2013, 01:40
Տարբերակ 1. «Ճռռոց»

Էս տարբերակի հետ կապված մի բան կա, որ լեզվիս ծայրին է, բայց չեմ ասելու. համ էլ երևի էլի մի քանիսը իմ օրին են :))
Սիրուն էր գրված: Պատկերները, կառուցվածը, միջի շունչը: Լավն էր:
Միակ թերությունն այն է, որ նկարագրված տունը հերոսներին «անծանոթ» չի, այլ լավ էլ ծանոթ: Բայց կարող ենք ուրիշ կողմից նայել՝ ընթերցողին էլ հո ծանոթ չէր, այ հենց ընթերցողին էլ էս տունը անծանոթ էր, էնպես որ՝ լրիվ թեմայի մեջ ենք :))
Հեղինակին գիտեմ:
Չեմ քվեարկում:

ivy
21.02.2013, 01:50
Տարբերակ 2. «Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա)»

Պատմվածքը նրանով եմ հավանել, որ շատ իրական էր: Էդպես, ցավոք, լինում է հայ իրականության մեջ:
Միայն թե շարադրանքն էնքան էլ իմ սրտով չէր: Կարելի էր մի քիչ ավելի ծավալվել սյուժեի մեջ, հարաբերություններին ուժ տալ: Շատ կարճ, կոնկրետ էր ամեն ինչ: Էսպիսի բովանդակության պատմվածքների մեջ, իմ կարծիքով, պիտի մարդկանց ապրումները լինեն ամենակարևորը, շեշտը դրանց վրա պիտի լինի: Որ մարդ մտնի հերոսների մաշկի մեջ, զգա այն, ինչ իրենք են զգում: Էդ իմաստով, մի քիչ կաղում է պատմվածքը:
Բայց ամեն դեպքում, «գրված» ու մրցունակ տարբերակ է:
Հաստատ քվերակողներ կլինեն:
Ես չեմ քվեարկում:

ivy
21.02.2013, 01:55
Տարբերակ 3. «Հյուսիսի կինը»

Չգիտեմ՝ Մեֆն ինչ ավելորդություններ էր տեսել էս տարբերակի մեջ, ինձ համար՝ իդեալական էր: Սկզբից մինչև վերջ: Համ շարադրանքը, համ ստեղծած մթնոլորտը, համ սյուժեն: Վերջն էլ եմ շատ հավանել ու հենց իր ոչ հստակությամբ, հենց մեխն էլ էդ էր:
Մի տեսակ պրոֆեսիոնալ գործ էր ինձ համար՝ սկզբից մինչև վերջ:
Կարծում եմ, գիտեմ հեղինակին:
Ու եթե իմ իմացած հեղինակն է, սա իր գրած լավագույն գործն է, իմ կարծիքով:
Քվեարկում եմ:

Alphaone
21.02.2013, 02:02
6. Մի տեսակ դիալոգախեղդ էր, թեև ես դիալոգներով, աշխույժ սյուժեյով գործեր սիրում եմ, բայց գործի կոնտեքստի հետ չէր սազում: Հիմա անդրադառնամ դրականին՝ միստիկա՝ ֆանտաստիկայի ու ֆենտեզիի չափ չեմ սիրում, բայց դե էլի իմ սիրած ժանրերից է, այլաբանությունները դեռ չեմ հասկացել, բայց դա հեղինակի խնդիրը չի, գուցե որոշակի հոգեվիճակում վերհիշեմ ու հասկանամ, այդպես հաճախ է եղել: Վերջը թեև իմ սրտով չէր, բայց օրիգինալ էր, ու ուրույն ձեռագիր կար, ամենաշատը դա դուր եկավ, գործը կարդում էի, անհատականություն զգում:
7. Բարի, արևոտ, դասական, բայց մի քիչ էլ ԽՍՀՄ-ահոտ գործ էր: Ամեն դեպքում, շատ դուր եկավ, որ հեղինակը մի պան ներթափանցում է լրիվ օտար մարդու աշխարհ ու հոգով դառնում հարազատ այդ մարդուն:
8. Իրականում շատ խորը տպավորեց ու շատ դուր եկավ, թեև վերջն ահավոր դաժան էր: Արդեն կեսից կռահում էի նման վերջը, հուսալով, որ ամեն դեպքում այդքան դաժան չի ավարտվի, բայց, միևնույն է, դուր եկավ...
9. Ֆանտաստիկան իմ ամենասիրած ժանրն է, ինչ էլ գրեմ, կանխակալ մոտեցում կլինի, շրջանցում եմ
10. Սկիզբը խոստումնալից էր, բայց հենց հասավ խրատական բարոյախոսությանն ինձ հիասթափեցրեց, մինչև վերջ արդեն ինձ ստիպելով կարդացի ու վերջում էլ մի էնպիսի ցնցող բան չեղավ, որ տարտամ տպավորությունը ցրեր:

ivy
21.02.2013, 02:19
Տարբերակ 4. «Կարոտը»

Էն, ինչ պակասում էր երկրորդ տարբերակում՝ ապրումները, էստեղ լրիվ տեղն էր, ու ամբողջ պատմությունը լի էր զգացմունքներով: Սիրուն էր շատ:
Հավես էր, որ մի պարբերությունը երկխոսություն էր, հաջորդը՝ Լիլիթի պատմածը/նկարագրածը:
Քվեարկելու եմ:

Միայն մի բան ասեմ, սա ոչ միայն էս պատմվածքին է վերաբերում: Ու հնարավոր է, որ էս պատմվածքին ոչ էլ վերաբերում է:
Քանի որ ես էլ եմ սկսել գրելիս բազմակետերով հաճախ առանձնացնել պարբերությունները, վերջերս ինքս ինձ խոստովանեցի, որ դա հաճախ ոչ այլ ինչ է, քան մի պարբերությունը մյուսին կապելու անհրաժեշտությունից խուսափելու միջոց: Բայց սա զուտ իմ անձնական դիտարկումն է...
Ինչևէ, որոշ դեպքերում, էդ բազմակետերը երևի իսկապես պետք են, երբ ժամանակահատվածի կամ պատկերների կտրուկ թռիչք է լինում:

Հ. Գ. «Կարոտի» հեղինակին կասկածում էի, բայց հիմա ոնց որ թե արդեն հաստատ գիտեմ՝ Մինայի գրառումից հետո...

ivy
21.02.2013, 02:41
Տարբերակ 5. «Անվերնագիր»

Բայց ինչի՞ անվերնագիր :(
Լավ, դա մի կողմ:
Էս պատմվածքում երկու բան կա, որ հեչ իմ սրտով չի՝ «ա» օժանդակ բայերը, մեկ էլ ծանր նկարագրություններով «դառը» սյուժեն: Բայց ընդունում եմ, որ լավ է գրված:
Ուղղակի հեչ իմը չի, ձեռքս չի գնա էս պատմվածքի օգտին քվեարկել:
Ստացված գործ է, հենց դրա համար էլ տասնյակի մեջ է, ու հաստատ լիքը մարդ կհավանի: Հաջողություն եմ մաղթում:

ivy
21.02.2013, 02:53
Մնացածն էլ վաղը:

Mephistopheles
21.02.2013, 05:46
Տարբերակ 3. «Հյուսիսի կինը»

Չգիտեմ՝ Մեֆն ինչ ավելորդություններ էր տեսել էս տարբերակի մեջ, ինձ համար՝ իդեալական էր: Սկզբից մինչև վերջ: Համ շարադրանքը, համ ստեղծած մթնոլորտը, համ սյուժեն: Վերջն էլ եմ շատ հավանել ու հենց իր ոչ հստակությամբ, հենց մեխն էլ էդ էր:
Մի տեսակ պրոֆեսիոնալ գործ էր ինձ համար՝ սկզբից մինչև վերջ:
Կարծում եմ, գիտեմ հեղինակին:
Ու եթե իմ իմացած հեղինակն է, սա իր գրած լավագույն գործն է, իմ կարծիքով:
Քվեարկում եմ:

Այվի ջան, պռոստինով մոմը ձեռին գինու բաժակո՞վ… էսքան գրելով նկարագրելո՞վ… վերջում է՞տ … իմ մոտ ընենց տպավորություն ա որ բենզինը պրծել ա վերջում… իրա ուժերն ու հետաքրքրվածությունը, շնչառությունը չի կարացել հավասարաչափ բաշխի… հասկանում ե՞ս… գրել գիտի բայց չի կարում մենեջ անի իրա կարողությունը…

Ոնց որ վերջում գլխի մեջ մի բան չխկում ա ու մի հատ սենց վերջաբան ա դնում դեմներս… Գագոյի պես ա… էն գեյ Գագոյի…

Ես կասեի էսի գեյ գագոյի սինդրոմն ա… վերջը քանդում ա ամեն ինչը… բայց վատ չի գրում… մեկ ա լիքն ավելորդ բաներ կան… վերջում ձեռս ա մնում չգիտեմ ուր խցկեմ…

Mephistopheles
21.02.2013, 05:51
չորրորդը նոր կարդացի…

Ասի ասեմ թող աշխարհքն իմանա…

Մինա
21.02.2013, 10:25
Տարբերակ 4. «Կարոտը»

Հ. Գ. «Կարոտի» հեղինակին կասկածում էի, բայց հիմա ոնց որ թե արդեն հաստատ գիտեմ՝ Մինայի գրառումից հետո...

ivy ջա՞ն,սև:vayreni կասկածը հոգիս պատեց ,չես ուզում չէ՞ ասես,որ հեղինակին գիտեի գրառումս անելուց առաջ::nea

ivy
21.02.2013, 10:50
ivy ջա՞ն,սև:vayreni կասկածը հոգիս պատեց ,չես ուզում չէ՞ ասես,որ հեղինակին գիտեի գրառումս անելուց առաջ::nea

Մինա ջան, ուզում էի ասել՝ դու էլ ես զգացել, թե ով կլինի հեղինակը (համենայնդեպս ինձ էդպես թվաց, երևի քեզ հազվադեպ եմ տեսնում էս նախագծերում գրելիս, դրա համար), ու դա էլ իմ համոզվածությունն ամրապնդեց: Բայց շատ հնարավոր ա, որ էդ ամբողջն իմ երևակայության արդյունքն ա... :)

Sambitbaba
21.02.2013, 11:53
Ինձ համար շատ ուրախալի է այն, որ համարյա բոլոր պատմվածքներն էլ գովասանքի արժանի են, չնայած այդպես էլ չհասկացա, թե ինչու՞ է տան թեման հեղինակներին հիմնականում դեպի ունայնությունն ու մելանխոլիան տարել: Թվում էր, թե հակառակը, ավելի շատ դրական զգացմունքներ պիտի ծնվեին…

Համար 1. Ճռռոց

Լավն է: Մալխասի հետ համաձայն եմ, շատ հավասար է լավը: Մի պակաս կար ըստ իս. երկրորդ անձն այնքան թույլ էր, որ կարող էր չլինել ընդհանրապես. Այդպես էլ մնաց երրորդ սեռի ներկայացուցիչ:
Մնացած ամեն ինչ շատ լավ էր: Շնորհակալություն:

Արևանուռ
21.02.2013, 11:56
Կարոտ

«Հետ գնաց ու մեջքը հենեց նախասրահի պատին...», էլ ինչու՞ «Անմարդկային ճիգով ինձ ստիպեցի հանդարտվել» : Ցավոք տղամարդիկ պահը միշտ ուշ են ըմբռնում:

ինձ դուր եկավ այս գործը, ցավում եմ որ չեմ կարող ձայն տալ:

Smokie
21.02.2013, 12:01
Հըլը որ «Ճռռոց»ն եմ կարդացել ու... անչափ հավանեցի, այնպիսի տպավորություն էր, որ հեղինակը հենց իր սեփական ապրումներն է գրել, նկարագրել է հենց իրեն ու իր սիրելի տունը: Այնպիսի տպավորություն էր, որ պատմվածքը երևակայության արդյունք չի, այլ իրական միջադեպ::)

Sambitbaba
21.02.2013, 12:01
Համար 2. Ո՞վ է նա

Տխուր, դաժանորեն ճշմարիտ, և ցավոք, այսօրվա իրականության մեջ լրիվ վավերագրական պատմություն: Ու նաև գրված է համարյա վարպետորեն: Կարծես թե ոչ մի թույլ կողմ չունի, որ կարողանաս քննադատել:

Բայց… խեղդում է:

Sambitbaba
21.02.2013, 12:12
Համար 3. Հյուսիսի կինը

Շատ լավն է: Հեղինակն, ինձ թվում է, կարող է այլևս չկասկածել, որ ինքը կարող է գրող լինել: Մինչև վերջին երեք նախադասություններն ամեն ինչ ուղղակի շատ լավ էր: Եվ ինձ համար, միգուցէ ավելի լավ կլիներ, որ հենց այդպես էլ ավարտվեր:
Որովհետև վերջին երեք նախադասություններն ինձ ոչ միայն ոչինչ չասացին, այլ միգուցէ աղավաղեցին ու իրար խառնեցին մինչ այդ հասկացղածս էլ: Եվ դրա պատճառը՝ այստեղ Մեֆի հետ համաձայն եմ, - ավարտելու անհամբերությունդ է:
Եվ չնայած դրան, միևնույն է, քվեարկելու եմ, քանզի շատ լավն է մնացածը:

Sambitbaba
21.02.2013, 12:20
Համար 4.Կարոտը

Շատ լավն էր: Գեղեցիկ: Տխուր: Նույնիսկ ողբերգական: Վարպետորեն գրած: Կարդացի մեծ հաճույքով:
Բայց մեծ հաճույքով կարդացի, որովհետև ստիպեցի ինձ մոռանալ, որ ճամպրուկներն արդեն հավաքած են: Քանզի արդեն հավաքած ճամպրուկներից հետո այսքան երկար դիալոգը քիչ անհավատալի և շինծու է թվում: Իսկ առանց ճամպրուկների՝ ամեն ինչ հոյակապ է:
Շնորհակալություն:

ivy
21.02.2013, 12:24
Կարոտ

«Հետ գնաց ու մեջքը հենեց նախասրահի պատին...», էլ ինչու՞ «Անմարդկային ճիգով ինձ ստիպեցի հանդարտվել» : Ցավոք տղամարդիկ պահը միշտ ուշ են ըմբռնում:

ինձ դուր եկավ այս գործը, ցավում եմ որ չեմ կարող ձայն տալ:

Արևանուռ ջան, քվեարկելու համար պետք է, որ մինչ այդ ակումբում առնվազն տասնհինգ գրառում արած լինես (և մի քիչ վարկանիշ ունենաս, որը դու արդեն ունես): Մինչև քվեարկության ավարտը դեռ մոտ մի շաբաթ կա. էդ ընթացքում եթե տասնմեկ գրառում էլ անես (ցանկացած թեմայում), կարող ես քվեարկել :)

Արևանուռ
21.02.2013, 12:26
Արևանուռ ջան, քվեարկելու համար պետք է, որ մինչ այդ ակումբում առնվազն տասնհինգ գրառում արած լինես (և մի քիչ վարկանիշ ունենաս, որը դու արդեն ունես): Մինչև քվեարկության ավարտը դեռ մոտ մի շաբաթ կա. էդ ընթացքում եթե տասնմեկ գրառում էլ անես (ցանկացած թեմայում), կարող ես քվեարկել :)

այո )))

Sambitbaba
21.02.2013, 12:28
Համար 5. Անվերնագիր

Չգիտեմ…
Բացասական զգացմունքներս խեղդում են դրականներին: Մի պահ ցանկացա նույնիսկ "որձկալ ու բարձրացնել ապակին"…
Չգիտեմ: Իմ հաճախականության մեջ չտեղավորվեց:

ivy
21.02.2013, 12:31
Տարբերակ 6. Լայմա

Շաքե՞ :think Չասեք, թե նրա քառասունը նոր էր լրացել :dejavu
Երկխոսությունները շատ էին, դրանք իրար կապող նյութը՝ քիչ: Ու երբեմն շփոթություն էր առաջանում, թե ով էր խոսողը, ինչ էին խոսում:
Եթե մեկն ինձ հարցնի, թե ինչի մասին էր էս գործը, հստակ պատասխանել չեմ կարողանա: Ընդհանրապես, էսպիսի սյուռեալիստական պատմությունները սովորաբար ինձ հեչ դուր չեն գալիս: Ովքեր էին, ինչ էր կատարվում, ինչի համար... Տեղյակ չեմ: Բայց պիտի ասեմ, որ էդ ամենով հանդերձ չգիտեմ ոնց պատահեց, որ էս գործը ինձ «կպավ»: Էն վերջին տողից ոնց որ տրանսի մեջ ընկնեի, վրաս ծիծաղել չկա :))
Քվեարկում եմ:

Արևանուռ
21.02.2013, 12:32
8-րդ տարբերակ «Երջանկությունը»

Ըստ իս, ամենավերջին պարբերությունն գերեզմանանի պահակի մեկնաբանությամբ՝ անտեղի է:

այս պատմությանն էլ ձայն կտայի

Sambitbaba
21.02.2013, 12:35
Համար 6. Լայմա

Մրցույթի՝ համար մեկ պատմվածքը. շատ սիրեցի: Միտքը, ոճը, շարադրությունը, ամեն ինչ:
Եթե Իմփրեշնը մեզ լքած չլիներ, կկասկածեի, թե նա է հեղինակը…
Շնորհակալություն՝ ով էլ ուզում ես լինես::love

Sambitbaba
21.02.2013, 12:38
Համար 7. Հետք

Առաջին բարի և լուսավոր գործը: Քիչ երկար էր, բայց շատ հաճելի ընթերցվող:
Շնորհակալություն:

Sambitbaba
21.02.2013, 12:40
Համար 8. Երջանկությունը

Վատը չէ, բայց ինչ-որ բան պակասում է:
Չգիտեմ՝ ի՞նչ…

Sambitbaba
21.02.2013, 12:43
Համար 9. Կրիա, որ չուներ պատյան

Լավն է: Ամբողջական, գեղեցիկ, այլմոլորակային…
Շնորհակալություն::rose

Sambitbaba
21.02.2013, 12:44
Համար 10. Անծանոթ տուն

Ոչ:

ivy
21.02.2013, 12:48
Սա էլ եմ գրում, մնացածը՝ հետո:

Տարբերակ 7. Հետք

Էս գործից ես մի քիչ զայրացել եմ, անկեղծ ասած: Ոնց որ թե մեջը լավ պատմություն կա, պոտենցիալ ունի, բայց ինչի՞ է էդպես միագիծ, ուղիղ, համարյա տրիվիալ շարադրված:
Հետն էլ ինչ-որ ավելորդ սենտիմենտալություն...
Էդ պարզունակությունը լրիվ փչացրել է պատմվածքի՝ հասուն գործ լինելու ամբողջ հնարավորությունը:
Ինչ-որ բան սխալ է էս պատմվածքում: Կամ ավելի կոնկրետ՝ ուղղակի չի ստացվել:
Չեմ քվեարկում:
Հեղինակին էլ ոնց որ թե գիտեմ:

Արևանուռ
21.02.2013, 12:56
9–րդ տարբերակ. «Կրիա, որ չուներ պատյան»

ես Ձեր պատմության օգտին էլ հավանություն կտայի

Malxas
21.02.2013, 15:22
2-րդ տարբերակ, Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա)

Անհետաքրքիր էր շարադրված, ինձ դուր չեկավ: Հեղինակը չի կարողացել բացահայտել այն զգացողությունները, որը կունենար 12 տարի տանից բացակայած տղամարդը: Հեղինակը հավանաբար կին է, չեմ քվեարկելու:

Գալաթեա
21.02.2013, 15:31
Ամենահավանածս գործերը Երջանկությունն ու Լայման են: Հետո Կարոտն ու Հյուսիսի կինը:
Առանձին-առանձին ավելի ուշոտ կանդրադառնամ:


Համար 4.Կարոտը

Շատ լավն էր: Գեղեցիկ: Տխուր: Նույնիսկ ողբերգական: Վարպետորեն գրած: Կարդացի մեծ հաճույքով:
Բայց մեծ հաճույքով կարդացի, որովհետև ստիպեցի ինձ մոռանալ, որ ճամպրուկներն արդեն հավաքած են: Քանզի արդեն հավաքած ճամպրուկներից հետո այսքան երկար դիալոգը քիչ անհավատալի և շինծու է թվում: Իսկ առանց ճամպրուկների՝ ամեն ինչ հոյակապ է:
Շնորհակալություն:

Սամ ջան, երկու անգամ կարդացի Կարոտը ու ինձ մոտ նենց տպավորություն ստեղծվեց, որ երկխոսությունները շատ ավելի շուտ էին տեղի ունեցել: Հերոսը հենց սկզբից կարծես թե հասկացնում է, որ Լիլիթն իր հետ այլևս չի խոսում...

Աստղանիշերով բաժանված լինելը կարծում եմ հենց դա է նշանակում, խոսակցությունների ավելի վաղուց լինելը: Ես որ տենց զգացի, չգիտեմ:
եթե պատմվածքն էդպես դիտարկես, ճամպրուկներն ու երկխոսություններն էլ անհամատեղելի չեն լինի:
Չէ՞:

Ingrid
21.02.2013, 15:53
Ամենահավանածս գործերը Երջանկությունն ու Լայման են: Հետո Կարոտն ու Հյուսիսի կինը:
Առանձին-առանձին ավելի ուշոտ կանդրադառնամ:



Սամ ջան, երկու անգամ կարդացի Կարոտը ու ինձ մոտ նենց տպավորություն ստեղծվեց, որ երկխոսությունները շատ ավելի շուտ էին տեղի ունեցել: Հերոսը հենց սկզբից կարծես թե հասկացնում է, որ Լիլիթն իր հետ այլևս չի խոսում...

Աստղանիշերով բաժանված լինելը կարծում եմ հենց դա է նշանակում, խոսակցությունների ավելի վաղուց լինելը: Ես որ տենց զգացի, չգիտեմ:
եթե պատմվածքն էդպես դիտարկես, ճամպրուկներն ու երկխոսություններն էլ անհամատեղելի չեն լինի:
Չէ՞:
Ես ոնց որ թե գիտեմ "Կարոտ"-ի հեղինակին: Միայն այս գրառումից չէ, ուղղակի հենց կարդացի, ոնց որ ծանոթ ձեռագիր զգայի:

Գալաթեա
21.02.2013, 15:55
Ես ոնց որ թե գիտեմ "Կարոտ"-ի հեղինակին: Միայն այս գրառումից չէ, ուղղակի հենց կարդացի, ոնց որ ծանոթ ձեռագիր զգայի:

Եթե ինձ վրա ես կասկածում, ասեմ, որ ես չեմ Ինգրիդ ջան :) Ցավոք...
Պարզապես տպավորություններովս կիսվեցի: Շատ հնարավոր ա, որ սխալվում եմ:

Ingrid
21.02.2013, 16:03
Տասը պատմվածքներից ինը վարպետորեն էին գրված, տասներորդը թույլ գործ էր, սկզբում զարմացա, որ այս իննի հետ է ընկել, բայց հետո մի դրական բան տեսա մեջը. գրողի՝ գիրք գրելու հնարի նկարագրությունը:
Քանի որ մնացած 9-ը արդեն փորձ ունեցող մարդիկ են գրել (համենայն դեպս այդ տպավորությունը ստացա), ապա սկզբում ոնց որ ոչ մի ավել-պակաս բան չի երևում, բայց կարդալու ընթացքում և հետո զգացվում են բացթողումները. հիմնականում անպատճառաբանվածություն կար որոշ գործերում կամ պատկերներ , որ չէին ստիպում հավատալ, մտապահվել:
Առանձին-առանձին չեմ անդրադառնա, որովհետև արդեն մի քանիսը ասել են այն, ինչ ինքս էլ կասեի (շնորհակալություններս եմ հայտնել այդ մեկնաբանողներին):
Կառանձնացնեի "Ճռռոցը", "Կարոտը", "Երջանկություն", "Կրիա, որ չուներ պատյան" պատմվածքները: Երևի հենց այս գործերին էլ ձայն տամ:

Malxas
21.02.2013, 16:07
3-րդ տարբերակ Հյուսիսի կինը

Հետաքրքիր չէր, այնքան էլ լավ չէր շարադրված, հազիվ համոզեցի ինձ կարդալ մինչև վերջ: Տնավարի բառերը` «ֆայմեց», «շուխուռ», ստեղծագործության տվյալ հատվածի էությունից չէին բխում, հետևաբար անհրաժեշտ էր օգտագործել ավելի գրական բառեր: Վերջում միայն, երբ մոմերը ձեռքին եկավ Ռուդին, հետաքրքրություն առաջացավ, թե ինչ է լինելու հետո, բայց հենց այդ պահին պատմությունն ավարտվեց: Չեմ քվեարկելու, առայժմ միայն առաջին տարբերակն է դուր եկել:

Malxas
21.02.2013, 16:20
4-րդ տարբերակ Կարոտը

Ընդհանրապես այս տիպի ստեղծագործություններն ինձ դուր չեն գալիս, բայց հեղինակը, որն իր գործը վատ չի կատարել, այստեղ ոչ մի մեղք չունի: Առկա է 3-րդ տարբերակի սխալը: «Շուխուռ» և «տակներս էինք անում» -ը կոպտորեն դուրս էին ցցված: Հեղինակը կին է, դեռ չեմ որոշել ձայն կտամ, թե՝ ոչ, հավանաբար կտամ: Խնդրում եմ Պարույր Հայրիկյանի չկողմորոշվելու հետ չխառնել: :))

Malxas
21.02.2013, 16:39
Համար 5. Անվերնագիր

Ինձ դուր չեկավ, չեմ քվեարկելու:

Արէա
21.02.2013, 17:01
Ես էսօր սուսուփուս (քանի որ, ինչպես ցույց է տվել փորձը, իմ դրական կարծիքները հիմնականում բացասական ազդեցություն են թողնում) քվեարկում եմ իմ միակ հավանած տարբերակի օգտին. 8-րդ տարբերակ. Երջանկությունը (http://www.akumb.am/showthread.php/64186-%D5%80%D5%A1%D5%BE%D5%A1%D6%84%D5%A1%D5%AE%D5%B8%D6%82-%D5%B4%D6%80%D6%81%D5%B8%D6%82%D5%B5%D5%A9-%E2%80%93-3-%C2%AB%D4%B1%D5%B6%D5%AE%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D5%A9-%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%B6%C2%BB-(%D6%84%D5%BE%D5%A5%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6-%D6%87-%D6%84%D5%B6%D5%B6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B8%D6%82%D5%B4)?p=2387524&viewfull=1#post2387524)
Շնորհակալություն հեղինակին: Սենց բան էլ չկա: Շատ եմ հավանել:

ivy
21.02.2013, 17:42
Նոր նկատեցի, որ սխալ եմ գրել «Կարոտի» մեկնաբանության մեջ:
Մնացողը տղամարդն էր, գնացողը՝ Լիլիթը: Տղամարդը պատմում էր այն, ինչ եղել էր, հիշողությունների մեջ էր, իսկ երկխոսություններն անցյալից են:
Կարոտը տղամարդունն էր:

ivy
21.02.2013, 17:48
Ուղղակի քանի որ գրողը կին է, դա շատ լավ զգացվում է, բայց ստեղծագործության մեջ առաջին դեմքով պատմողը տղամարդ է, դա մի քիչ շփոթություն էր առաջացրել:

Արէա
21.02.2013, 17:58
Նոր նկատեցի, որ սխալ եմ գրել «Կարոտի» մեկնաբանության մեջ:
Մնացողը տղամարդն էր, գնացողը՝ Լիլիթը: Տղամարդը պատմում էր այն, ինչ եղել էր, հիշողությունների մեջ էր, իսկ երկխոսություններն անցյալից են:
Կարոտը տղամարդունն էր:

Ո՞նց: Տղամարդն էր գնում, տունը կնոջը թողնելով:

ivy
21.02.2013, 18:12
Ո՞նց: Տղամարդն էր գնում, տունը կնոջը թողնելով:

Հա...
Ու պատմողն էլ էր տղամարդը:
Թե ինչի ես սենց խճճվեցի էս տարբերակի մեջ:

ivy
21.02.2013, 18:14
Ուրեմն նորից՝ գնացողը տղամարդն էր, պատմողը տղամարդն էր:
Մնացողը Լիլիթն էր, գրողը Լիլիթն էր:

Այ հիմա սաղ տեղն ընկավ :)

Smokie
21.02.2013, 18:14
3-րդ տարբերակ Հյուսիսի կինը
Շարադրանքը լավն էր ընդհանուր, հավեսով կարդացի, բայց դե չեմ սիրում, որ տենց անկապ վերջաբան են ունենում պատմվածքները։ Լիլիթի քնելուն խանգարող աղմուկը, զուգարանից դուրս եկող Ռուդին, Լիլիթի սենյակի աթոռները Ռուդիի սենյակում հայտնվելը, մոմերը, մյուս սենյակների ազատ մնալը... հարցեր, որոնց պատասխանը գտնելու համար ոչ թե մտածել է պետք, այլ ուղղակի չպետք է մտածել էդ ուղղությամբ, որովհետև դրանք չկան պատմվածքի մեջ, գոնե ակնարկի տեսքով։ Ու էն փաստը, որ մինչև էդ վերջին օրը միշտ Ռուդին էր բացում դուռը, երբ Լիլիթը գալիս էր, իսկ էդ անգամ Լիլիթը եկավ տուն ու աննկատ բարձրացավ 3րդ հարկ... Տրամաբանական չի։ Էլ չեմ ասում, որ սենյակները չկողպելու իմաստը տենց էլ չերևաց։ Կարծես անհեստականորեն հետաքրքրացնելու միտում կար, անկապ փաստեր արձանագրելու, ընթերցողին կլանելու, վերջում էլ տենց կիսատ, կամ անկապ վերջակետ դնելու։ ՉհավանեՑ։

Մյուս պատմվածքներին դեռ կանդրադառնամ

Հա, ես էլ չսիրեցի երրորդ պատմվածքը...

Մինա
21.02.2013, 18:37
Նոր նկատեցի, որ սխալ եմ գրել «Կարոտի» մեկնաբանության մեջ:
Մնացողը տղամարդն էր, գնացողը՝ Լիլիթը: Տղամարդը պատմում էր այն, ինչ եղել էր, հիշողությունների մեջ էր, իսկ երկխոսություններն անցյալից են:
Կարոտը տղամարդունն էր:
Իմ կարծիքով կարոտը Լիլիթինն էր:Տղամարդը իր մեղքով ու զոհի կեցվածքով , առանց ընտրության հնարավորության,ճարահատ է գնում,Իսկ Լիլիթը հնարավորություն ունի ինչ որ բան փոխելու ու չի անում,հասկանալով, որ էլ ոչինչ առաջվա պես չի լինելու: Շատ սիրելով է թողնում:Լիլիթի համար ավելի դժվար է:

Peace
21.02.2013, 18:38
Ուրեմն նորից՝ գնացողը տղամարդն էր, պատմողը տղամարդն էր:
Մնացողը Լիլիթն էր, գրողը Լիլիթն էր:

Այ հիմա սաղ տեղն ընկավ :)
Էս տարբերակը մի տեսակ շատ ես մեկնաբնում... :)

Ուֆ, ես էլ էի ուզում «Կարոտ»-ին քվեարկել, թե ասա ոնց երրորդին դրեցի ծիտիկը: :(

ivy
21.02.2013, 18:43
Իմ կարծիքով կարոտը Լիլիթինն էր:Տղամարդը իր մեղքով ու զոհի կեցվածքով , առանց ընտրության հնարավորության,ճարահատ է գնում,Իսկ Լիլիթը հնարավորություն ունի ինչ որ բան փոխելու ու չի անում,հասկանալով, որ էլ ոչինչ առաջվա պես չի լինելու: Շատ սիրելով է թողնում:Լիլիթի համար ավելի դժվար է:

Ամբողջ պատմությունը տղամարդն է պատմում ու կարոտով է պատմում, հետն էլ ափսոսանքով, սիրելով: Ես Լիլիթի կերպարը ընդհանրապես շատ չզգացի, որ մի հատ էլ էնտեղ կարոտ նշմարեի: Սա տղամարդու պատմությունն էր, իր հիշողություններն ու իր կարոտը:

ivy
21.02.2013, 18:47
Էս տարբերակը մի տեսակ շատ ես մեկնաբնում... :)

Հա, որովհետև էդ անունը, հեղինակին ու պատմողին իրար հետ շփոթելը ինձ լրիվ խճճել էր, թեև շատ պարզ գրված է, ես եմ շշմած...

ivy
21.02.2013, 18:55
Թեև մյուս կողմից էլ կարող ենք մտածել, որ կարոտը երկուսինն էր՝ իրենց կորցրած անցյալի հանդեպ: Բայց տղամարդու կարոտն ու ափսոսանքն ավելի է զգացվում... Ոչ միայն պատմելիս, այլև անցյալի խոսակցությունների մեջ: Հիմնական խոսողը ու «հիշո՞ւմ ես էս մի բանը, իսկ հիշո՞ւմ ես էն մի բանը» ասողն էլ հենց տղամարդն է:

Շինարար
21.02.2013, 20:02
Ճռռոցը պատմվածք չէր, բայց հա լավ էր գրված, չէի քվեարկի:

Շինարար
21.02.2013, 20:07
Ճռռոցը հաղթո՞ւմ ա:o

Շինարար
21.02.2013, 20:13
Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա)- Շատ լավ պատմվածքի սևագրություն էր, չէի քվեարկի:

Հյուսիսի կինը- կքվեարկեի:

Շինարար
21.02.2013, 20:33
Անվերնագիրն էլ կիսատ էր, էսպես ձեռքի հետ գրված, չմշակված, եթե վրան նորմալ աշխատանք տարված լիներ, գուցե լավը լիներ, սենց չէի քվեարկի:

Գալաթեա
21.02.2013, 21:25
Նախ զգուշացնեմ, որ անխնա եմ լինելու բոլոր էն գործերի հանդեպ, որոնք "Անծանոթ տուն" գաղափարը չեն կրում իրենց մեջ ու ուղարկվել են մրցույթին հարմարացնել-սղղցնելով:

1–ին տարբերակ. «Ճռռոց»

Տունը բնավ անծանոթ չէր, լավ էլ ծանոթ էր: Հարմարացրած տարբերակ թիվ մեկ: Ինձ համար սա արդեն մինուս ա:
Պատկերները վատը չէին: Նոստալգիայի մթնոլորտը հաջողվել էր ստեղծել:
Մեկ-մեկ լավ ջանջալացրած էր թեև: Էն նստարանին նստել-պառկել-նստել-պառկելը օրինակ:
Վատը չէր, բայց ուժեղ գործ չէր:

Malxas
21.02.2013, 21:30
8-րդ տարբերակ Երջանկությունը

Մտահաղացումը շատ լավն էր, կարելի է ասել՝ գերազանց ու այդ պատճառով հավանաբար այս տարբերակին էլ ձայն կտամ, թեպետ այնքան էլ վարպետորեն գրված չէր: Ասենք վատ էլ չէր շարադրանքը, բայց այս դեպքում կուզենայի, որ ավելի լավը լիներ:
Իմ կարծիքով սա Գալաթեան է գրել:

Վոլտերա
21.02.2013, 21:37
Կարոտն էր լավը:hands

Գալաթեա
21.02.2013, 21:39
2–րդ տարբերակ. «Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա)»

Էս գործի մեջ մի պահ կար է, որ Արամը էրեխեքին պրիզնատ ա գալիս, իսկ կնոջը չէ: Էն անեկդոտը հիշեցրեց: Ասում ա՝ "Կնիկս ով ա է՞: Ոչ հորս կողմից ա բարեկամ, ոչ մորս :)) "
Թեման շատ արդիական էր: Ցավալիորեն արդիական:
Ու համարձայն եմ արտահայտված կարծիքների հետ, որ այդ սուր թեման շատ... բթացրած անկյուններով էր ներկայացվել:
Տենց էլ չկարողացա մտնել պատմության մեջ: Պատնեշ կար: էն Արամին Աննայից բաժանող ննջասենյակի դուռը ընթերցողին էլ պատմվածքից էր բաժանում:
Ու էդ պատասխան չգտած՝ "ով է նա" հարցը... հեղինակի նպատակը պարզապես էդ հարցադրումն անե՞լն էր, թե՞ փորձելը դրա պատասխանը գտնել...
Թե՞ մենք պետք ա գտնեիք իր փոխարեն:
Ես որ՝ չկարողացա:

ivy
21.02.2013, 21:39
Կարոտն էր լավը:hands

Մարի ջան, բայց դու տեղյա՞կ ես, որ դրա փոխարեն ուրիշ տարբերակի ես ձայն տվել :think

Malxas
21.02.2013, 21:40
Ես ավարտեցի, հավանել եմ 1.Ճռռոցը, 4.Կարոտը և 8.Երջանկությունը: Առայժմ չեմ քվեարկում, որովհետև չեմ ցանկանում անարդարացի լինել. հնարավոր է որոշ տարբերակներ մի անգամ էլ կարդամ:

Վոլտերա
21.02.2013, 21:46
Մարի ջան, բայց դու տեղյա՞կ ես, որ դրա փոխարեն ուրիշ տարբերակի ես ձայն տվել :think

Բա ոնց;)

ivy
21.02.2013, 21:47
Բա ոնց;)

Բայց էս պստոն շատ յամանն ա հա :D

Վոլտերա
21.02.2013, 21:55
Բայց էս պստոն շատ յամանն ա հա :D

Հաաաա? :)))

ivy
21.02.2013, 21:56
Հաաաա? :)))

Ինձ մի ուրիշ կարգի բացել ա քո թեման, ավելի լավ ա հիմա սուս մնամ :D

Վոլտերա
21.02.2013, 21:57
Ինձ մի ուրիշ կարգի բացել ա քո թեման, ավելի լավ ա հիմա սուս մնամ :D

չէ, ինչի?

Գալաթեա
21.02.2013, 21:57
3–րդ տարբերակ. «Հյուսիսի կինը»

Հիմա ինչ, Ռուդին մըռել է՞ր :D
Հավանածս գործերից ա: Ի տարբերություն նախորդի՝ պատմության մեջ կարողացա մտնել, հեշտությամբ: Նկարագրությունները կենդանի էին, շոշափելի:
Վերջում մի քիչ մանթո ընկա անկեղծ ասած, որորվետև լավ չհասկացա՝ ինչ էղավ :this
Ուրվական-ուրվական է՞ր խաղում Ռուդին, Լիլոյին է՞ր ուզում վախացներ, ու վերջապես, ինչի՞ տենց էլ իր տուն "կլենտ" չեկավ՝ խոհանոցի մաքուր սեղանի մոտ նստելու :D

Մի խոսքով, լավն էր:
Հետո հեղինակին կխնդրեմ բացատրի՝ վերջում ինչ եղավ:

Շինարար
21.02.2013, 22:01
Հետո հեղինակին կխնդրեմ բացատրի՝ վերջում ինչ եղավ:


Չի կարում բացատրի:

Գալաթեա
21.02.2013, 22:02
Չի կարում բացատրի:

Դու արդեն հարցրել ե՞ս :D

Գալաթեա
21.02.2013, 22:13
4–րդ տարբերակ. «Կարոտը»

Էս գործի ամենակարևոր պլյուսն էն ա, որ հեղինակը կարողացել ա տրիվիալագույն կյանքի պատմությունը բավականին սիրուն ու կարդացվող ձևով ներկայացնել:
Չեմ սիրում սենց տխուր գործեր, բայց մի տեսակ լուսավոր ա տխրությունը: Հերոսի էդ մինչև վերջին վայրկյանը չդադարող հույսը, որ Լիլիթն իրեն հետ ա կանչելու, իսկապես միամիտ ու հուզիչ ա մի տեսակ:
Լավ կլիներ՝ հեղինակը Լիլիթի կերպարը մի քիչ ավելի ցայտուն դարձներ: Թե չէ պատմությունն իր հադեպ սիրո մասին ա կարծես թե, բայց տենց էլ չենք հասկանում՝ ինչ կար էնտեղ սիրելու:

Լավն ա բայց ընդհանուր առմամբ:

Շինարար
21.02.2013, 22:14
8-րդ տարբերակ Երջանկությունը
Իմ կարծիքով սա Գալաթեան է գրել:

Չեմ կարծում, ես ուրիշ հեղինակի եմ կասկածում՝ ոչ ակումբցի:

StrangeLittleGirl
21.02.2013, 22:17
Չեմ կարծում, ես ուրիշ հեղինակի եմ կասկածում՝ ոչ ակումբցի:
ինքը չի :))

Շինարար
21.02.2013, 22:26
ինքը չի :))

Կապ չունի, շատ լավ գործ ա, առայժմ կարդացածներիցս ամենալավը:

Գալաթեա
21.02.2013, 22:44
5–րդ տարբերակ. «Անվերնագիր»

Հաջորդ հարմարացրած գործը՝ առանց Անծանոթ տան գաղափարի:

Համ դուրս գալիս ա էս գործը համ չէ: Լրիվ հայրիկյան վիճակ ա մոտս:
Սկզբում նենց հավեսով սկսեց Արտակի ամորձիներից պատմել, ինձ թվաց՝ պատմվածքը դրանց շուրջն ա պտտվելու:

Բայց պարզվեց՝ չէ:
Մռայլ էր շատ: Մոր սպանությունն ընդհատվում էր միայն ծանծաղ գետի գարշահոտությամբ ու էն խեղճ տղի ճխլված էղած-չեղածով... Չգիտեմ, սահուն չէր մի տեսակ: Պատկերից պատկեր ցատկը տրամաբանական չէր: Ազդեցիկ էր, բայց ոնց որ հենց դրա համար գրված լիներ, որ հատուկ ազդի:
Իրարամերժ զգացումներ առաջացնող գործ էր ինձ համար:
Մի բան ա հաստատ՝ որ հեղինակը գրել գիտի:
Մերսի իրեն դրա համար:

Շինարար
21.02.2013, 22:48
Կարոտը ինձ դուր չեկավ, երևի ես չեմ բան հասկանում: Գուշակություն եմ տեսել, թե Գալաթեան ա հեղինակը: Ես չէի ուզենա ինքը լիներ, բայց կարող ա ուղղակի ես եմ անճաշակ:

ivy
21.02.2013, 22:49
Անցնենք առաջ:

Տարբերակ 8. Երջանկությունը

Իմ հավանած գործերից մեկն է: Սյուժեն, պիտի խոստովանեմ, որ շատ ուրիշ տեղերից ծանոթ էր: Իրական կյանքում հավանաբար էդպես չի լինում, բայց մարդիկ սիրում են օգտագործել էս կարգի սյուժեները, հատկապես՝ ֆիլմերում:
Եվ այնուամենայնիվ, ինձ էս տարբերակը դուր է եկել, որովհետև ինքը իրենով սիրուն գործ էր՝ գժվեցնող վշտի ու սխալ երջանկության մասին:
Քվեարկելու եմ:

ivy
21.02.2013, 22:57
Տարբերակ 9. Կրիա, որ չուներ պատյան

Ինձ ամենևին դուր չի եկել: Ժանրը լավն էր, հատակապես էստեղի ընտանեկան թեմաներով բոլոր գործերի կողքին պիտի որ լույս տար, բայց իմ կարծիքով լավ չի ստացվել: Հենց սկզբից խեղդվում ես ինֆորմացիայի շատությունից ու մինչև փորձում ես դրանք դարակնեով դասավորել, հասկանալ՝ ինչն ինչոց էր, պատմվածքը վերջանում է: Երբ մարդ էդպես առատ է սկսում, պիտի նաև ծավալվի, որ իր առաջ բերած բոլոր շերտերը բացվեն, տեսանելի դառնան:
Չեմ քվեարկում:

Mephistopheles
21.02.2013, 23:01
Ժող, ուզում եմ այ սենց մի հատ գրառում անեմ…


http://youtu.be/goeOUTRy2es

խի՞ եմ էսի դնում…

հլա մի հատ լսեք… 10 րոպեանոց գործ ա… տես նում ե՞ք ինչ ա անում… ոնց որ մի նոտան երկու անգամ օգտագործած չլինի… ոնց ա փոփոխվում տրամադրությունները, զգացմունքները հայացքները… էսի պրոցես ա… քարացած կետ չի, քարացած վիճակ չի, այլ անընդհատ փոփոխվող, բացահայտող, հայտնաբերոց գործ որը ճամփորդության պես քեզ տանում ա… իրականում քանի որ սա երաժշտական գործ ա, վերջնական արդյունքն ինքը պրոցեսն ա իրա կուլմինացիաներով… ինչն ա յուրահատուկ որ երաժիշտը չի կարա "հարաբերություններ ստեղծի ոնց որ գրողը, այսինքն կերտի 2 կերպար ու դրանք հարաբերի ու դրանց միջոցով բացահայտի/հայտնաբերի իրանց "արանքում" ստեղծվածը… ինքը դա անում ա միայն "արանքը" նկարագրելով…

հիմա եթե սա բերենք գրական դաշտ շատ հետաքրքիր կլինի… մինչև հիմա կարդացած սաղ գործերը քարացած են, պատկերների ու կերպարների հարաբերությունները զգացումի վրա ազդեցություն չունեն… վատ ա… պրոցես չկա, կա վիճակ, միանշանակ նույն վիճակը որը գրողները հաջող կամ անհաջող նկարագրում են… օգտագործում են տարբեր հնարքներ, բայց դա չի երևում…

ես ման եմ գալիս պրոցեսներ, անընդհատ փոփոխվող զգացումներ միանշանակ վերաբերմունքի փոխարեն… ման եմ գալիս պատկերների ու կերպարների ազդեցություններ մեկը-մեկի վրա… երբ երկու կերպարներ մոտենում են իրար կամ հեռանում, նրանց արանքում/հարաբերություններում պտի մի բան փոխվի, իրենք պիտի փոխվեն, իրենց զգացումները պիտի փոխվեն… ես ուզում եմ էս էքսպերիմենտը տեսնել… ես ուզում եմ որ գրողները ոչ թե գտած բանի մասին գրեն այլ ինձ մտցնեն գտնելու ու հայտնաբերելու պրոցեսի մեջ, անգամ ձախողված փնտրտուքը ավելի հաճելի ա քան արդեն բացահայտված ճշմարտությունը…

առայժմ սա չեմ տեսնում, ոչ մի տեղ…

ivy
21.02.2013, 23:05
Կարոտը ինձ դուր չեկավ, երևի ես չեմ բան հասկանում: Գուշակություն եմ տեսել, թե Գալաթեան ա հեղինակը: Ես չէի ուզենա ինքը լիներ, բայց կարող ա ուղղակի ես եմ անճաշակ:

Ինձ թվում է, էս գործը ավելի շատ կանանց ճաշակով է, որովհետև կին է գրել տղամարդու անունից ու էնպես է ներկայացրել էդ տղամարդու կերպարը, որ կին ընթերցողը հավանել է նրան, իսկապես ցանկացել նրան էդպիսին տեսնել՝ շատ զգացմունքային, սիրառատ, կարոտող, ափսոսող...

Mephistopheles
21.02.2013, 23:11
մի հատ էլ գրառում…

55349

այ էս էսքիզը մոտավորապես ասում ա ինչ եմ ուզում տեսնել կոմպոնենտների փոխդասավորվածությունը ստեղծում ա իրանց արանքի տարածությունները որը ըստ ֆորմաների դասավորության տարբեր որակներ ա ձեռք բերում… անգամ որ արանքները լցնում ես, նույն ուժգնությամբ մատիտը չես սեղմում… մեծ տարածքները նույն տոնով միապաղաղ չես կարողանում լցնել…

…դե հիմա պատկերացրեք եթե սա եռաչափ լիներ… վերտիկալ տարածությունները ոնց կփոխվեին… ու եթե հնարավորություն լիներ քայլել էդ տարածությունների միջով, ֆորմաների արանգով, ի՞նչ զգացումներ կլինեին… գումարած վերտիկալը…

Ժող, հասկանում ե՞ք ինչ եմ ասում… գիտեմ խառն ա բայց դե, նայեք էլի…

Անվերնագիր
21.02.2013, 23:11
«Ճռռոց»

Հետքրքիր էր, հա սպապսում էի, թե երբ ա պարզվելու էտ տունը վերջը աղջկա համար ինչ էր.ըտեղ էր ապրել, թե ըտեղ էր առաջին հարս էղելել, ըտեղ էր արել առաջին սպորտային քայլերը, վերջը չջոկեցի: Ընդհանուր լավ էր, ուղղակի իմ կողմից երևի անիմաստ էր ինչ որ թաքնած իմաստներ կամ հղումներ փնտրելը: Չգիտեմ կքվեարկեմ, թե չէ՞, կախված ա մյուս ստեղծագործություններից:

ասում եմ կարո՞ղ ա Մարի Մելիքյան ա գրել

ivy
21.02.2013, 23:15
մի հատ էլ գրառում…

55349

այ էս էսքիզը մոտավորապես ասում ա ինչ եմ ուզում տեսնել կոմպոնենտների փոխդասավորվածությունը ստեղծում ա իրանց արանքի տարածությունները որը ըստ ֆորմաների դասավորության տարբեր որակներ ա ձեռք բերում… անգամ որ արանքները լցնում ես, նույն ուժգնությամբ մատիտը չես սեղմում… մեծ տարածքները նույն տոնով միապաղաղ չես կարողանում լցնել…

…դե հիմա պատկերացրեք եթե սա եռաչափ լիներ… վերտիկալ տարածությունները ոնց կփոխվեին… ու եթե հնարավորություն լիներ քայլել էդ տարածությունների միջով, ֆորմաների արանգով, ի՞նչ զգացումներ կլինեին… գումարած վերտիկալը…

Ժող, հասկանում ե՞ք ինչ եմ ասում… գիտեմ խառն ա բայց դե, նայեք էլի…

Մեֆ ջան, իսկ դու հասկանո՞ւմ ես, որ սխալ տեղ ես էդ ամեն ինչը փնտրում: Էստեղ եթե անգամ գրողներ կան, ապա բոլորը սկսնակ են ու անփորձ: Նոր առաջին քայլերն են անում, նոր ուզում են հասկանալ ոնց ու ինչ: Էլ չեմ էլ ասում, որ մի մասը նույնիսկ էդ էլ չի ուզում, ուղղակի ժամանցային մրցույթ է, մասնակցում է իր համար:
Քո ասած ամեն ինչը փնտրի դասական գրականության հատորներում:
Հենց դասական դառնամ, խոստանում եմ, որ թոռներդ էդ սաղ ասածներդ բոլոր հատորներումս կգտնեն, ազնիվ խոսք :)

Mephistopheles
21.02.2013, 23:18
Մեֆ ջան, իսկ դու հասկանո՞ւմ ես, որ սխալ տեղ ես էդ ամեն ինչը փնտրում: Էստեղ եթե անգամ գրողներ կան, ապա բոլորը սկսնակ են ու անփորձ: Նոր առաջին քայլերն են անում, նոր ուզում են հասկանալ ոնց ու ինչ: Էլ չեմ էլ ասում, որ մի մասը նույնիսկ էդ էլ չի ուզում, ուղղակի ժամանցային մրցույթ է, մասնակցում է իր համար:
Քո ասած ամեն ինչը փնտրի դասական գրականության հատորներում:
Հենց դասական դառնամ, խոստանում եմ, որ թոռներդ էդ սաղ ասածներդ բոլոր հատորներումս կգտնեն, ազնիվ խոսք :)

հասկացա… ուրեմն բոլորն էլ լավն են… ապրեն գրողները…

Արևանուռ
21.02.2013, 23:18
4-րդ տարբերակ, Կարոտը


«Մատները սահեցրեց մազերիս միջով, համարյա նախկին քնքշությամբ ու փափուկ շարժումով կզակիցս բռնելով՝ գլուխս բարձրացրեց: Հայացքում տաքություն կար:
...
Հետ գնաց ու մեջքը հենեց նախասրահի պատին...» --- ետ մնալու կանչ էր, անխոս կանչ, մի քայլ էր պետք, գոնե մատներով գգվանք, մի՞թե դժվար էր հասկանալ...

StrangeLittleGirl
21.02.2013, 23:18
Մեֆ ջան, իսկ դու հասկանո՞ւմ ես, որ սխալ տեղ ես էդ ամեն ինչը փնտրում: Էստեղ եթե անգամ գրողներ կան, ապա բոլորը սկսնակ են ու անփորձ: Նոր առաջին քայլերն են անում, նոր ուզում են հասկանալ ոնց ու ինչ: Էլ չեմ էլ ասում, որ մի մասը նույնիսկ էդ էլ չի ուզում, ուղղակի ժամանցային մրցույթ է, մասնակցում է իր համար:
Քո ասած ամեն ինչը փնտրի դասական գրականության հատորներում:
Հենց դասական դառնամ, խոստանում եմ, որ թոռներդ էդ սաղ ասածներդ բոլոր հատորներումս կգտնեն, ազնիվ խոսք :)
Ես վախենամ՝ ինքը դասական գրականության մեջ էլ չգտնի, եթե, իհարկե, նախապես չիմանա, որ դասական գրականություն ա:

ivy
21.02.2013, 23:20
հասկացա… ուրեմն բոլորն էլ լավն են… ապրեն գրողները…

Չէ, Մեֆ, տենց պետք չի, դու քննադատի, բացատրի, որովհետև դրանով են մարդիկ սովորում: Ուղղակի էդ ամեն ինչի հետ մի կտոր լավն էլ տես, հատատ ոնց էլ լինի մի տեղ կնշմարվի:

Mephistopheles
21.02.2013, 23:24
Չէ, Մեֆ, տենց պետք չի, դու քննադատի, բացատրի, որովհետև դրանով են մարդիկ սովորում: Ուղղակի էդ ամեն ինչի հետ մի կտոր լավն էլ տես, հատատ ոնց էլ լինի մի տեղ կնշմարվի:

արդեն գրեցի… սաղն էլ լավն են, սիրուն նկարագրած, հեշտ կարդացվող… մի քիչ էլ որ աշխատեն կլավանա, ավելի…

Mephistopheles
21.02.2013, 23:25
Ես վախենամ՝ ինքը դասական գրականության մեջ էլ չգտնի, եթե, իհարկե, նախապես չիմանա, որ դասական գրականություն ա:

դու սուս մնա… մունդառ… ինձ դասական գրականությունը չի հետաքրքրում…

ivy
21.02.2013, 23:28
արդեն գրեցի… սաղն էլ լավն են, սիրուն նկարագրած, հեշտ կարդացվող… մի քիչ էլ որ աշխատեն կլավանա, ավելի…

Դե լավ... Բայց էն հին Մեֆին որ տեսնես, ասա թող գա, մնացած տարբերակների մասին էլ գրի: Հաստատ լիքը մարդու հետաքրքիր կլինի:

StrangeLittleGirl
21.02.2013, 23:29
դու սուս մնա… մունդառ… ինձ դասական գրականությունը չի հետաքրքրում…

դե դրա համար էլ չես կարում նորմալ քննադատես :))
կողքի թեմայում յուղը վրան բան կա քո համար, գնա, ինչքան ուզում ես, ասա, որ հարաբերությունները չեն զարգացվել, որ կերպարը թույլ ա և այլն :))

Mephistopheles
21.02.2013, 23:33
դե դրա համար էլ չես կարում նորմալ քննադատես :))
կողքի թեմայում յուղը վրան բան կա քո համար, գնա, ինչքան ուզում ես, ասա, որ հարաբերությունները չեն զարգացվել, որ կերպարը թույլ ա և այլն :))

Ասա գործդ որն ա, չկպնեմ Բյուր… ինչ որ շատ լուռ ես էս անգամ… աչքիս պոչդ տրորել եմ…

StrangeLittleGirl
21.02.2013, 23:34
Ասա գործդ որն ա, չկպնեմ Բյուր… ինչ որ շատ լուռ ես էս անգամ… աչքիս պոչդ տրորել եմ…

էն մի տասի մեջ էր :beee

ivy
21.02.2013, 23:43
Տարբերակ 10. Անծանոթ տունը

Սա երևի ամենաանհաջող գործն էր բոլոր տասի միջից: Լավն էն էր, որ վերջում էր դրված: Եթե սկզբում լիներ, երևի դրանից հետո մյուս տարբերակները կարդալու հավեսը լրիվ կորչեր:
Էնպիսի տպավորություն է, որ մտքում ինչ կար չկար, հեղինակը հավաքել լցրել է էս պատմվածքի մեջ: Ինչից է սկսվում, ուր հասնում...
Չգիտեմ էլ ինչի է էս գործը տասնյակում հայտնվել:
Մի խոսքով, չեմ քվեարկում:


Որոշել էի չորս տարբերակի ձայն տալ, բայց ոնց որ թե ուզում եմ միտքս փոխել:
Գնամ քվեարկելու:
Ու դրանով միսիաս էս անգամվա մրցույթում համարենք ավարտված:
Բոլորին բարի քննարկումներ ;)

Sambitbaba
21.02.2013, 23:52
Սամ ջան, երկու անգամ կարդացի Կարոտը ու ինձ մոտ նենց տպավորություն ստեղծվեց, որ երկխոսությունները շատ ավելի շուտ էին տեղի ունեցել: Հերոսը հենց սկզբից կարծես թե հասկացնում է, որ Լիլիթն իր հետ այլևս չի խոսում...

Աստղանիշերով բաժանված լինելը կարծում եմ հենց դա է նշանակում, խոսակցությունների ավելի վաղուց լինելը: Ես որ տենց զգացի, չգիտեմ:
եթե պատմվածքն էդպես դիտարկես, ճամպրուկներն ու երկխոսություններն էլ անհամատեղելի չեն լինի:
Չէ՞:

Ես էլ, Գալ ջան, քո ասելուց հետո, հետ գնացի ու երկու անգամ կարդացի: Ու քո առաջարկած սցենարով, գիտես, գազան ֆիլմ կնկարեի: Էսպես, Տարկովսկիա-Տակահատայախառը /էն, որ "Լուսատտիկների գերեզմանը" չքնաղ մուլտիկն է նկարել/. սենյակի մեջտեղում թախտի վրա քնած է Լիլիթը, իսկ տղամարդը դանդաղ քայլում է "կրուգոմ" ու իր ապրանքն է հավաքում, իր հիշողություններն էլ լուսատտիկների լույսի տակ՝ պատի ծեփի կամ աշնանային տերևների տեսքով թափվուն են առաստաղից և այլն…

Բայց ցավոք, սա այն հազվադեպ՝ նույնիսկ շատ հնարավոր է, որ առաջին, - դեպքն է, որ ես քեզ հետ չպիտի համաձայնվեմ. քո տեսածը ես չտեսա: Որովհետև այդ դիալոգների մեջ կան թե "ճամպրուկները հավաքելուց առաջ" ասված խոսքեր, և թե "ճամպրուկները հավաքելուց հետո" ասված խոսքեր, իսկ վերջիններն արդեն ես ոչ մի կերպ անցյալի մեջ խցկել չեմ կարողանում:

Ու կասկածում եմ, որ հենց այս խնդիրն էլ ստիպեց մեր Այվիին մի պահ խառնվել իրար…

Այսքան խոսում եմ այս գործի մասին, որովհետև "Լայմայից" հետո ամենաշատն է դուրս եկել: Դե դուր գալուց էլ կամ "Լայմայի" պես փակում է բերանդ իր ամբողջականությամբ, կամ էլ քեզ թերի թվացող պահը շատ խոսել է տալիս:
Չէ՞:;)

Գալաթեա
22.02.2013, 00:00
Ես էլ, Գալ ջան, քո ասելուց հետո, հետ գնացի ու երկու անգամ կարդացի: Ու քո առաջարկած սցենարով, գիտես, գազան ֆիլմ կնկարեի: Էսպես, Տարկովսկիա-Տակահատայախառը /էն, որ "Լուսատտիկների գերեզմանը" չքնաղ մուլտիկն է նկարել/. սենյակի մեջտեղում թախտի վրա քնած է Լիլիթը, իսկ տղամարդը դանդաղ քայլում է "կրուգոմ" ու իր ապրանքն է հավաքում, իր հիշողություններն էլ լուսատտիկների լույսի տակ՝ պատի ծեփի կամ աշնանային տերևների տեսքով թափվուն են առաստաղից և այլն…

Բայց ցավոք, սա այն հազվադեպ՝ նույնիսկ շատ հնարավոր է, որ առաջին, - դեպքն է, որ ես քեզ հետ չպիտի համաձայնվեմ. քո տեսածը ես չտեսա: Որովհետև այդ դիալոգների մեջ կան թե "ճամպրուկները հավաքելուց առաջ" ասված խոսքեր, և թե "ճամպրուկները հավաքելուց հետո" ասված խոսքեր, իսկ վերջիններն արդեն ես ոչ մի կերպ անցյալի մեջ խցկել չեմ կարողանում:

Ու կասկածում եմ, որ հենց այս խնդիրն էլ ստիպեց մեր Այվիին մի պահ խառնվել իրար…

Այսքան խոսում եմ այս գործի մասին, որովհետև "Լայմայից" հետո ամենաշատն է դուրս եկել: Դե դուր գալուց էլ կամ "Լայմայի" պես փակում է բերանդ իր ամբողջականությամբ, կամ էլ քեզ թերի թվացող պահը շատ խոսել է տալիս:
Չէ՞:;)

Համ հա, համ չէ :)
Ես քանի որ հենց սկզբից դիալոգները վեշերը հավաքելուց առաջ եմ տեսել, էլ չեմ կարողանում հետո գցեմ: Անգամ վերջին "ես քեզ սիրում եմ"-ը վաղուց ասված-գնացած բան ա...
Բայց լրիվ ընդունում եմ, որ դու կարաս այլ կերպ տեսնես: Իրանականում տենց ավելի հետաքրքիր ա :)

Sambitbaba
22.02.2013, 00:06
էն մի տասի մեջ էր :beee

Իսկ ինձ թվաց, թե էս տասի: Եվ ինձ շատ էլ դուր եկավ:

Sambitbaba
22.02.2013, 00:08
Համ հա, համ չէ :)
Ես քանի որ հենց սկզբից դիալոգները վեշերը հավաքելուց առաջ եմ տեսել, էլ չեմ կարողանում հետո գցեմ: Անգամ վերջին "ես քեզ սիրում եմ"-ը վաղուց ասված-գնացած բան ա...
Բայց լրիվ ընդունում եմ, որ դու կարաս այլ կերպ տեսնես: Իրանականում տենց ավելի հետաքրքիր ա :)

Ես շատ ավելի ուրախ կլինեի քո տեսածը տեսնել, Գալ ջան: Էդպես կատարյալ գործ կլիներ ինձ համար:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 00:10
Իսկ ինձ թվաց, թե էս տասի: Եվ ինձ շատ էլ դուր եկավ:
Ինչ-որ բան խառնել ես երևի :))

Sambitbaba
22.02.2013, 00:15
Ինչ-որ բան խառնել ես երևի :))

Երևի իրավունք չունեմ քեզ չհավատալու, բայց կասկածը դեռ մեջս է…

Mephistopheles
22.02.2013, 00:20
էն մի տասի մեջ էր :beee

սիրտս հանգստացավ, ես ասի արդեն վատ բաներ եմ ասել…

einnA
22.02.2013, 00:23
Վերջապես կարդացի :)

Ճռռոցը - ահավոր սիրուն էր: Պատմություն չէր, բայց ապրած զգացմունքներ էին ու շատ կենդանի փոխանցած: Ո՞վ էր, ինչի՞ էր էտ փոշին էտքան հարազատ, ու՞մ հետ էր, ինչի՞ էին քանդելու - հեչ էական չէին. թող կարդացողն ինքն իրենը պատկերացնի: Կարճ, հստակ նախադասություններ: Շնորհակալություն հեղինակին:

Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա) - էստեղ էլ պատմություն կար, որ ավելի խոսուն էր, բայց խոսքը կաղում էր շատ:Արհեստական խոսքեր կային, որ չէին համոզում, ուղղակի էս իրավիճան էնքան մեր իրականության մեջ կա, որ համոզում է:


Հյուսիսի կինը - հեղինակը տրամադրված սկսել է` նախապես ավարտը չիմանալով: Ընթացքը կարգին հավեսով եկել է, վերջում էլ հավես չի արել կամ ավարտի վրա շատ չի կենտրոնացել:Ամեն դեպքում վերջաբանը թուլացրեց տպավորությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ էլի հավանեցի, որովհետև էլի ընթերցողին իրենը հորինելու տեղ է թողված: Բյուր, էս մեկի հեղինակի դերում քեզ եմ տեսնում :))


Կարոտը - շատ սիրուն էր: Հեղինակի կողմից ապրած էր կամ ավելի ճիշտ` իրականում երևակայական ապրումներ էին, դրա համար էլ համոզիչ էր: Մի տեսակ միանգամից էտ ժամանակային պահերն էին խանգարում, բայց 2 պարբերություն հետո ամեն ինչ տեղն է ընկնում, հետո ավելի լավ հասկանալու համար հեղինակի բացատրությունը կօգնի.

... երկու անգամ կարդացի Կարոտը ու ինձ մոտ նենց տպավորություն ստեղծվեց, որ երկխոսությունները շատ ավելի շուտ էին տեղի ունեցել: Հերոսը հենց սկզբից կարծես թե հասկացնում է, որ Լիլիթն իր հետ այլևս չի խոսում...

Աստղանիշերով բաժանված լինելը կարծում եմ հենց դա է նշանակում, խոսակցությունների ավելի վաղուց լինելը: Ես որ տենց զգացի, չգիտեմ:
եթե պատմվածքն էդպես դիտարկես, ճամպրուկներն ու երկխոսություններն էլ անհամատեղելի չեն լինի:
Չէ՞:


Երջանկությունը - կարդում վերջացնում ես, մի տեսակ շարադրանքի կաղալը չի համոզում, բայց վերջում էտ ամեն ինչը մի կողմ դրած մեջդ ամբողջանում է` մի քանի օր առաջ դիտած ֆիլմի նման, որ մտքիցդ դուրս չի գալիս:Նորություն չէր, լավ գրված չէր, բայց մեջդ նստում է:


Անվերնագիր - չհամոզվեցի, թե չհասկացա, թե չուզեցի շատ խորանալ, չգիտեմ, բայց փոխանցած ապրումների ոչ հստակությունը սպանում էր ամեն ինչ:


Լայմա - էս պատմության մեջ դուրս եկավ էն, որ տեսարանը միանգամից մոտս պատկերվեց, անգամ էտ դուռը, ներսի մարդիկ, նույնիսկ Շաքեն, բայց էտ պատկերները կորում են անհասկացվածության մեջ: Բայց մեջը պահեր կային, որ տիպիկ զգացական ֆոնի վրա խոսուն էին.



-Սիրե՞մ քեզ:
-Դու՞, Ինչպե՞ս:
-Նուրբ, առանց ցավեցնելու, կհամբուրեմ ձախ կուրծքդ՝ սրտիդ մոտ:
-Ես պիտի գնամ, - վախենում էի ինքս իմ ցանկությունից:


Հետք - շատ երկար էր ծեծված. սենսացիա, սենսացիա, բայց ինձ էական ոչինիչ չասող պատմություն, հետք չթողեց:


Կրիա, որ չուներ պատյան - էս մի տեսակ չստացված փոքրիկ իշխանի պատմությունը ոնց որ լիներ:Պատկերների մասով հաջողված էր, բայց խանգարող շատ բաներ կային...


Անծանոթ տուն - սա էլ հեղինակի կողմից բարոյախրատական մենախոսություն էր, որ արհեստականորեն համեմված էր "հերոսների" պատմություններով:Հեղինակը տղա է, որ մի տեսակ "վառված" է գռեհիկ, բամբասող,անկիրթ, ցինիկ աղջիկ-կանանցից ու հասարակությունից: Ճառի էր նման, չսիրեցի:

հ.գ. ավել-պակաս կներեք :))

Գալաթեա
22.02.2013, 00:28
Ինչ հավես ա, երբ մրցույթի լավ գործերը քեզ են վերագրում :oy
Անցյալ անգամ էլ Սոմնիումն էր իմը :love

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 00:31
Էս անգամ ասեցի՝ լեզուս ինձ պահեմ, բայց կմեռնեմ, եթե չարտահայտվեմ:

Նախ ասեմ, որ ի տարբերություն նախորդ անգամների, էս անգամ չկար էնպիսի գործ, որ նենց ցայտուն դուրս գար, ասեի՝ էս ա որ կա, դրա համար էլ քվեարկությունս էլ մի քիչ անկապ էղավ (դրա մասին հետո): Հիմա առանձին-առանձին:

1. Ճռռոց - ինձ թվում ա՝ սա պատմվածք չէր, ավելի շուտ creative non-fiction ժանրից էր: Էդ ժանրում ահագին ստացված բան էր, ու եթե սա ոչ թե պատմվածքի, այլ creative non-fiction-ի մրցույթ լիներ, ճռռոցը միանշանակ հաղթելու էր: Պլյուսներից էին հաջողված տեսարանները: Շատ լավ էր հեղինակը նկարագրել, քեզ ոնց որ էդ ամենի մեջ զգայիր, տեսնեիր: Մինուսներից էր սյուժեի բացակայությունը:

2. Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա) - թեման լավն էր, կատարումը խայտառակ վատ: Պետք չէր անընդհատ նշել, թե հերոսն ինչ ա մտածում, պետք էր դա ցույց տալ: Տեղ-տեղ փորձում ա, բայց էն չի: Կլիշեախեղդ էր:

3. Հյուսիսի կինը - զարմանալիորեն էս գործի վերջն են քլնգում, բայց ինձ թվում ա՝ հենց վերջն էլ էս գործի մեխն էր: Էն որ շունչդ պահում ես, վերջը կարդում ես ու շունչդ պահած մնում ես;

4. Կարոտը - էս գործի մասին էլ կասեի նույնը, ինչ առաջինի մասին: Ամեն դեպքում, էլի տեսարանները շատ հավեսն էին. էն գուլպաների մասը, Աֆրիկան, իշուկը: Ստեղ Ռիփն ահագին բացատրական աշխատանքներ տարավ: Բայց ինձ թվաց՝ սկզբում Լիլիթն էր սկսել պատմել, հետո տղամարդը շարունակել էր:

5. Անվերնագիր - լավ պրծանք, որ էս անգամ մի հատ անվերնագիր ա: Ժողովուրդ, վերնագիր դրեք, ինչ կլինի: Էս գործը լավ սկսեց, բայց ընթացքը կտրտված ու ֆրագմենտավորված էր: Տպավորություն էր, որ արանքում լիքը բաներ պիտի ասեր, բայց չի ասել:

6. Լայմա - ընդհանուր շատ լավ էր գրված, գաղափարն էլ ահագին օրիգինալ էր, բայց մի տեսակ մակերեսայնություն կար մեջը:

7. Հետք - սկիզբն ահագին խոստումնալից էր, էն առյուծի կլոնի մասը-բան: Հետո հանկարծ թեման փոխվում ա, չնայած բաբուլյան էլ էր շատ հավես, հատկապես իրա կապույտ աչքերը: Բայց այ վերջը մի տեսակ շաբլոն էր:

8. Երջանկությունը - ամենաշատն էս գործն եմ քլնգելու, որովհետև կարծում եմ, որ անարդարացիորեն շատ ձայներ ա հավաքում, ու իրա գլխավոր մրցակիցներ Կարոտն ու Ճռռոցը հաստատ ավելի լավն ա: Հա, գաղափարը հետաքրքիր ա, բայց անտանելի շաբլոն ա: Ու եթե հեղինակն ուզում ա ծանր PTSD նկարագրել, թող բարի լինի, մի հատ ուսումնասիրի՝ դա ոնց ա լինում: Բայց էս գործը մի շատ ավելի լուրջ թերություն ունի, որի մասին չգիտես ինչու ոչ ոք չի խոսում: Ժող, ուրեմն գրականության մեջ, կինոյում ու երևի արվեստի մյուս ճյուղերում նույնպես մի հատ շատ կարևոր կանոն կա: Կոչվում ա՝ «ցույց տուր, մի պատմիր»: Ստեղ հեղինակն ի՞նչ ա անում: Սիրուն-սիրուն նկարագրում ա, հետո ընթերցողին էշի տեղ ա դնում ու վերջում մի հատ լավ բացատրություն ա տալիս՝ իրականում ինչ ա կատարվում: Չէ, գրականությունը տենց չպիտի լինի: Պիտի հեղինակն ինչ-որ դրվագներով, հերոսների արարքներով ցույց տա, որ կինն ու երեխան մահացած են, ոչ թե ծամի, դնի ընթերցողի բերանը: Էդպես նախորդող ամբողջ սիրուն պատմությունը միանգամից գետնին ա հավասարվում: Իսկ ամենազարմանալին էն ա, որ փաստորեն ակումբցիներին դուր ա գալիս էս տիպի գրականությունը: Էն գործերը, որտեղ ցույց տված ա, պատմած չի (Ճռռոց, Կարոտ, Հյուսիսի կինը, Անվերնագիր), քլնգոցի են արժանանում հենց դրա համար, որ «անհասկանալի են»:

9. Կրիա, որ չուներ պատյան - գաղափարը շատ դուրս եկավ: Նույնիսկ կասեի, որ անծանոթ տան ամենասիրուն մեկնաբանությունն էր: Բայց արի ու տես, որ կատարումն էն չէր: Սկզբում լիքը շիլաշփոթ, բայց հենց բուն թեմային անդրադառնում է, պատմվածքը վերջանում է:

10. Անծանոթ տուն - էս գործը մի չորս անգամ փորձեցի կարդալ: Առաջ չի գնում: Ոչ մի կերպ:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 00:34
սիրտս հանգստացավ, ես ասի արդեն վատ բաներ եմ ասել…

արխային, քո վատ բաներին բանի տեղ դնող չկա :beee

Գալաթեա
22.02.2013, 00:36
10. Անծանոթ տուն - էս գործը մի չորս անգամ փորձեցի կարդալ: Առաջ չի գնում: Ոչ մի կերպ:

Հիմա ասել էի հա :angry

Mephistopheles
22.02.2013, 00:39
արխային, քո վատ բաներին բանի տեղ դնող չկա :beee

Քոռ չեմ, տենում եմ…

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 00:39
Հիմա ասել էի հա :angry

Խոստումդ կատարի :D

Գալաթեա
22.02.2013, 00:45
Խոստումդ կատարի :D

Հիմա ստիպված պետք ա սաղ կարդամ, որ կարծիք գրեմ...քեզ քո արածը դուր էկա՞վ :angry

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 00:47
Հիմա ստիպված պետք ա սաղ կարդամ, որ կարծիք գրեմ...քեզ քո արածը դուր էկա՞վ :angry

Կարաս վերջից սկսես, հեչ պարտադիր չի սաղ կարդաս :D

Mephistopheles
22.02.2013, 01:01
Մեֆ ջան, իսկ դու հասկանո՞ւմ ես, որ սխալ տեղ ես էդ ամեն ինչը փնտրում: Էստեղ եթե անգամ գրողներ կան, ապա բոլորը սկսնակ են ու անփորձ: Նոր առաջին քայլերն են անում, նոր ուզում են հասկանալ ոնց ու ինչ: Էլ չեմ էլ ասում, որ մի մասը նույնիսկ էդ էլ չի ուզում, ուղղակի ժամանցային մրցույթ է, մասնակցում է իր համար:
Քո ասած ամեն ինչը փնտրի դասական գրականության հատորներում:
Հենց դասական դառնամ, խոստանում եմ, որ թոռներդ էդ սաղ ասածներդ բոլոր հատորներումս կգտնեն, ազնիվ խոսք :)

Այվի ջան դու սխալ ես մոտենում… ես չեմ կարա իրանց համեմատեմ ավելի թույլ շարադրությունների հետ ու ասեմ "լավ էր"… համեմատությունն ու օրինակները պտի բերվի լավագույններից… տենց են սովորում… մեզ դպրոցում ուղարկում էին մեծերի գործերը նայելու, ոչ թե կողքի կուրսի գործերը նայելու… մեզ քննադատում ու վերլուծում էին մեծերի սահմանած նշաձողով, չէին համեմատում մեծերի հետ այլ դատում էին էդ նշաձողով… սա պատիվ ա, սովորելու ձև… ես չեմ ուզում "հաշվի առնեմ իրանց անփորձությունը" ու ակնկալում եմ ավելին ու նշաձողն էլ իմ կարծած լավագույնն եմ ընդունում… մենք ժամեր ու օրեր էինք անցկացնում պատկերասրահում Վան Դեյքի ու Ռոդենի գործերի առաջ որ հասկանանք թե ոնց են գիծ քաշում… դա էր սահմանված ստանդարտը…

էն էլ ասեմ որ ես երբեք իրանց որևէ գրողի, այն էլ դասականի հետ ոչ համեմատում եմ ոչ էլ իրանց ստանդարտներն եմ կիրառում… ես դիսցիպլինայից դուրս եմ հանում քննադատությունն ու վերլուծությունը, որ չլինի թե ասում եմ ում պես գրեն… ես ալտերնատիվ տեսակետ եմ առաջարկում ու պաշտպանում եմ իմ տեսակետը… ու չնայած ժամանցային ա, մեկ ա սովորելու պրոցես ա, կարևորը հենց էդ ա…

եթե նշաձողը տենց ցածր եք սահմանում, ասեք իմանամ…

ուզեցի ձեռքդ համբուրեմ, պարզվեց կծեցի… sorry…

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 01:08
Այվի ջան դու սխալ ես մոտենում… ես չեմ կարա իրանց համեմատեմ ավելի թույլ շարադրությունների հետ ու ասեմ "լավ էր"… համեմատությունն ու օրինակները պտի բերվի լավագույններից… տենց են սովորում… մեզ դպրոցում ուղարկում էին մեծերի գործերը նայելու, ոչ թե կողքի կուրսի գործերը նայելու… մեզ քննադատում ու վերլուծում էին մեծերի սահմանած նշաձողով, չէին համեմատում մեծերի հետ այլ դատում էին էդ նշաձողով… սա պատիվ ա, սովորելու ձև… ես չեմ ուզում "հաշվի առնեմ իրանց անփորձությունը" ու ակնկալում եմ ավելին ու նշաձողն էլ իմ կարծած լավագույնն եմ ընդունում… մենք ժամեր ու օրեր էինք անցկացնում պատկերասրահում Վան Դեյքի ու Ռոդենի գործերի առաջ որ հասկանանք թե ոնց են գիծ քաշում… դա էր սահմանված ստանդարտը…

էն էլ ասեմ որ ես երբեք իրանց որևէ գրողի, այն էլ դասականի հետ ոչ համեմատում եմ ոչ էլ իրանց ստանդարտներն եմ կիրառում… ես դիսցիպլինայից դուրս եմ հանում քննադատությունն ու վերլուծությունը, որ չլինի թե ասում եմ ում պես գրեն… ես ալտերնատիվ տեսակետ եմ առաջարկում ու պաշտպանում եմ իմ տեսակետը… ու չնայած ժամանցային ա, մեկ ա սովորելու պրոցես ա, կարևորը հենց էդ ա…

եթե նշաձողը տենց ցածր եք սահմանում, ասեք իմանամ…

ուզեցի ձեռքդ համբուրեմ, պարզվեց կծեցի… sorry…
Մեֆ, Ռիփը սխալ բաներ ա ասում, դու իրան մի լսի:
Սաղ հարցն էն ա, որ դու ես սխալ բաներ ասում: Ու որ քո քննադատությունը մարդ կարդում ա (այսինքն՝ կոնկրետ ես, մյուսների մասին չեմ կարա ասեմ), ոչ թե ասում ա՝ արյա՜, էս ինչ ճիշտ ա ասում, դնեմ, փոխեմ, այլ ասում ա՝ արյա դե լավ էլի, էս ինչեր ես խոսում, ես լրիվ ուրիշ բան եմ ուզեցել գրել, իսկ դու լրիվ ուրիշ բան ես ուզում տեսնել:

Նենց որ արխային շարունակի քննադատել: Մարդ ես, կարող ա մի օր ստացվի մոտդ :))

Mephistopheles
22.02.2013, 01:14
Մեֆ, Ռիփը սխալ բաներ ա ասում, դու իրան մի լսի:
Սաղ հարցն էն ա, որ դու ես սխալ բաներ ասում: Ու որ քո քննադատությունը մարդ կարդում ա (այսինքն՝ կոնկրետ ես, մյուսների մասին չեմ կարա ասեմ), ոչ թե ասում ա՝ արյա՜, էս ինչ ճիշտ ա ասում, դնեմ, փոխեմ, այլ ասում ա՝ արյա դե լավ էլի, էս ինչեր ես խոսում, ես լրիվ ուրիշ բան եմ ուզեցել գրել, իսկ դու լրիվ ուրիշ բան ես ուզում տեսնել:

Նենց որ արխային շարունակի քննադատել: Մարդ ես, կարող ա մի օր ստացվի մոտդ :))

տենց էլ կարաս ասես… ու շարունակես նույն տեմպերով…

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 01:17
տենց էլ կարաս ասես… ու շարունակես նույն տեմպերով…

Մեֆ, քեզ հազար անգամ ասել եմ՝ քո կարծիքն ինձ չի հետաքրքրում: Կան շատ ուրիշ մարդիկ, որոնց քննադատության հետ հաշվի եմ նստում, որովհետև իրանք ինձ չեն ուղարկում լրիվ ուրիշ բան գրելու, էն, ինչը բնավ իմ նպատակը չի էղել, այլ ուղարկում են էղածը հղկելու, ավելի լավը սարքելու :P Չգիտեմ, գուցե ուրիշների գործերը քննադատելիս իրանք տեսնում են ասածներիդ մեջ ճիշտ բաներ:

Ինչու՞ էի էն օրը Նունիկից կպել: Որտև շատ լավ տեսնում էի, որ քո պատմությունը, որը սկի գրական գործ էլ չէր, լրիվ ուրիշ նպատակ ուներ, բայց ես քեզնից Նունիկի կերպարի զարգացում էի ուզում. մի բան, որը բնավ քո մտքին չի էղել, քո ասելիքի մասը չի կազմել, քո նպատակը չի էղել:

Mephistopheles
22.02.2013, 01:27
Մեֆ, քեզ հազար անգամ ասել եմ՝ քո կարծիքն ինձ չի հետաքրքրում: Կան շատ ուրիշ մարդիկ, որոնց քննադատության հետ հաշվի եմ նստում, որովհետև իրանք ինձ չեն ուղարկում լրիվ ուրիշ բան գրելու, էն, ինչը բնավ իմ նպատակը չի էղել, այլ ուղարկում են էղածը հղկելու, ավելի լավը սարքելու :P Չգիտեմ, գուցե ուրիշների գործերը քննադատելիս իրանք տեսնում են ասածներիդ մեջ ճիշտ բաներ:

Ինչու՞ էի էն օրը Նունիկից կպել: Որտև շատ լավ տեսնում էի, որ քո պատմությունը, որը սկի գրական գործ էլ չէր, լրիվ ուրիշ նպատակ ուներ, բայց ես քեզնից Նունիկի կերպարի զարգացում էի ուզում. մի բան, որը բնավ քո մտքին չի էղել, քո ասելիքի մասը չի կազմել, քո նպատակը չի էղել:

Օքեյ Բյուր ջան, դու պարտավոր չես իմ ասածները հաշվի առնել, ոչ ոք պարտավոր չի… կարաս հաշվի առնես էն դիտողությունները որը քեզ հոգեհարազատ ա… կարաս պահանջես Նունիկի կերպարի զարգացում ու նույնիսկ հիմնավորես…

Stranger_Friend
22.02.2013, 02:19
Դեռ առաջին երեքն եմ կարդացել, հետաքրքրեց..

Առաջինը՝ Ճռռոցը, կարդացածս երեքից ամենաշատը դուրս եկավ, իմ սիրելի ոճով է՝ առանց սյուժեի.. Մետրոի պահը մի տեսակ դուրս չեկավ, չէր բռնում մնացածի հետ, հավանեցի այս տողը

Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը

Խոհանոցի ներսում սենյակ կար: Մտանք այդ սենյակ: Մութ էր: Բայց ամեն ինչ երևում էր: Սենյակում երկար քայլեցի: Մոտեցա փոքրիկ պահարանին: Բացեցի: Մի երկու բան կար դրված: Պահարանից մի գիրք վերցրեցի (Բուրատինոյի արկածներն էր):
Այս հատվածը կարդալիս այնպիսի տպավորություն էր, որ առաջին անգամն էր մտնում այդ տունը... Սա իմ կարծիքը..

2. Ով է նա-ն իմաստը հետաքրքիր էր, բայց երևի իրար ետևից կարդացի տարբեր ոճեր էին, չէի կարողանում կարդացածս հասկանայի, երևի նրա համար, որ խորհրդավոր բան էի փնտրում, բայց ամեն ինչ շատ պարզ էր գրված... կարծում եմ ստեղծագործության մեջ պետք է թաքուն բաներ մնան՝մտածելու տեղիք տվող.. Դուրս եկավ վերջին հատվածը՝

«Թե ինչի՞ եկավ»,-վրդովվեց Աննան և դժկամությամբ մոտեցավ իր սենյակի դռանը: Նա կանգնեց դռան առաջ, ձեռքը մեկնեց դռանը, բայց անտեսանելի մի պատնեշ խանգարում է բացել դուռը: Իսկ դռան հետևում ամուսինն է : Արամը նստել է մահճակալին և անորոշ հայացքով զննում է իր համար շատ օտար սենյակը: Մի՞թե սա իր տունն է, մի՞թե օջախն այսքան սառը և վանող կլինի: «Մենակ թե ինքը սենյակ չգա»,- տհաճությամբ մտածեց Արամը, երբ դռան ձայնից հայացքը դարձրեց դռան կողմը: Աննան է: Ամուսինները նորից իրար աչքերի մեջ նայեցին, բայց այս անգամ ոչ մեկը չփախցրեց հայացքը: Հայացքներով կարծես թե փորձում են լրացնել տարիների բացը և ճանաչել մեկը մյուսին: Սակայն անողոք ժամանակի պատնեշը չափազանց մեծ է, որպեսզի ինչ-որ կայծ առաջանար: Բայց երկուսի հայացքներն էլ նույն բանն է հարցնում դիմացինից՝ ո՞վ է նա :

Իսկ երրորդը՝ հյուսիսի կինը, կարդում էի կարդում, մտածելով հետաքրքիր, արտասովոր դեպքեր պետք է լինեն, սյուժե, իրադարձույուններ... ոճը այդպիսինն էր, որ ոչ թե տեսարաններ էր պահանջում, այլ դեպքեր, ինձ որ այդպես թվաց, անիմաստ էր... չնայած տան տիկնոջ կերպարը հետաքրքիր էր, բայց կարծում եմ չարժեր վերևը այդքան երկարացնել...

Հ.Գ. Գրաքննադատ էլ դարձա:8

Դավիթ
22.02.2013, 02:20
եթե նշաձողը տենց ցածր եք սահմանում, ասեք իմանամ…



Ապեր, հեչ արդար չի ենթադրությունդ: Դու ինձ Զահրատ էիր խոստացել, թեկուզ` Սարոյան: Ամենա սիրած գործդ, որ համապատասխանում ա քո նշած չափանիշներին, դիր առանձին թեմայում` տեսնենք, թե ինչ կարող ենք սովորել դասականներից: Եվ ընթերցողին հետաքրքիր կլինի, և`հեղինակին:

Շինարար
22.02.2013, 02:38
Էսօր էլ Մեֆի վերլուծություններից եմ ուզում խոսել, որ սաղին հետաքրքիր են ու սաղ նեղվում են: Ուզում եմ ասել, որ լրիվ նորմալ ա, որ մարդը այլ մասնագիտության պրիզմայով այլ մասնագիտության արտադրանքն ուզում ա անցկացնել: Մանավանդ որ երկու դեպքում էլ արվեստի հետ գործ ունենք: Գիտության մեջ, օրինակ, ինձ հանդիպել ա, երբ բանահյուսագետը հեքիաթները դասակարգելիս օգտվում ա բույսերի դասակարգման համակարգից, արդյունքում հրաշք տեսություն ա ստացել, որը կիրառելի ա հասարակական համարյա ցանկացած երևույթի օրինաչափությունները դիտարկելու համար: Ինձ հետաքրքիր ա Մեֆը ոնց ա իր մասնագիտության պրիզմայով անցկացնում գրական գործերը: Արվեստը գիտությունից նրանով ա տարբերվում, որ գուցե ձգտում ա օրինաչափությունների լուծարմանը: Հիմա Մեֆը իր կարծիքն ա ասում, հո պարտադրանք չի: Ուզում եմ, որ չնեղվեք, եթե պետք ա, կիրառեք, եթե պետք չի, ուղղակի ի գիտություն ընդունեք:

Օրինաչափությունների մասը հատուկ Բյուրի համար եմ գրել: Բյուր Երջանկության վերլուծությանդ հետ համաձայն չեմ: Արվեստում չկան համընդհանուր ճշմարտության «պետք է»-ներ, ամենքս մեր ձևով ենք ընկալում: Կարող ա գեղարվեստական գործ լինի, որում ներկայացվի ասենք դատ, ու իրական դատական գործընթացի հետ լիքը անհամապատասխանություններ ունենա, բայց գործը համոզիչ լինի, բայց դատական նիստերի արձանագրությունները հո գեղարվեստական գործեր չեն: Մի գիտականացրեք գրականությունը: Ճռռոցը ընդհանրապես պատվածք չի, գրական փորձ ա ընդամենը, Անվերնագիրը ընդհանրապես անաշխատ ա, չմշակված, ես զարմանում եմ՝ ոնց կարելի ա էդքան ինքնավստահ լինել, որ էդպես մի շնչով գրել ու ղրկել մրցույթի, ու դու ասում ես էս մրցույթի լավագույն գործեր, Կարոտի մասին չեմ խոսում, որովհետև գուցե ես չսիրեցի, գուցե հետո խոսեմ, թե խի չսիրեցի, Հյուսիսի կնոջ հանդեպ անձնական շահագրգռվածություն ունեմ, լռում եմ, էդ մեկը լավն ա, Երջանկությունը հենց դրանով ա հետաքրքիր, որ վերջում անակնկալ ամբողջը իմանում ես, որ քայլ առ քայլ չի բացահայտվում, հո ռեբուս չենք լուծում, հենց էդ շոկն ա ամբողջ համ ու հոտը:

Mephistopheles
22.02.2013, 02:45
եթե նշաձողը տենց ցածր եք սահմանում, ասեք իմանամ…



Ապեր, հեչ արդար չի ենթադրությունդ: Դու ինձ Զահրատ էիր խոստացել, թեկուզ` Սարոյան: Ամենա սիրած գործդ, որ համապատասխանում ա քո նշած չափանիշներին, դիր առանձին թեմայում` տեսնենք, թե ինչ կարող ենք սովորել դասականներից: Եվ ընթերցողին հետաքրքիր կլինի, և`հեղինակին:

Ինչի՞ արդար չի… քո կարծիքով էս ի՞նչ ա նշանակում…


Էստեղ եթե անգամ գրողներ կան, ապա բոլորը սկսնակ են ու անփորձ: Նոր առաջին քայլերն են անում, նոր ուզում են հասկանալ ոնց ու ինչ: Էլ չեմ էլ ասում, որ մի մասը նույնիսկ էդ էլ չի ուզում, ուղղակի ժամանցային մրցույթ է, մասնակցում է իր համար:

Դավ ջան, ի՞նչ կապ ունի ես ինչ գրող եմ սիրում… ես իմ չափանիշներն ու մոտեցումները իրանց գործերի վրա հո չե՞մ հիմնում… իմ զուգահեռները հիմնականում դիսցիպլինայից դուրս են… ես դա ասել եմ ու ցույց եմ տվել…

Կարծիքներս որ գրում եմ, գրում եմ կարդացած գործի հիման վրա ու իմ տեսակետի հիման վրա… ես եթե զահրատ եմ սիրում չի նշանակում որ հործերի մեջ զահրատ կամ սարոյան եմ ուզում տեսնել… ես բրամանտե էլ եմ սիրում, միքելանջելո էլ, բայց չեմ կարծում որ ճարտարապետությունը պտի նրանց նաման լինի… նույնիսկ լե կոռբյուզեն որ համեմատաբար նոր ա, էլի չեմ կարծում որ ճարտարապետությունն էսօր անպայման էդ տեսքը պտի ունենա… նույնն էլ գրականությունը…

Ի դեպ ես ճարտարապետության մեջ էլ եմ տարբեր դիսցիպլինաների դիմում…

Արդար չի իմ քոմենթները դիտել իմ սիրած գրողների չափանիշներով… ես իմ կարծիքները երբեք տենց չեմ կառուցել… ես ստեղի գործերը երբեք զահրատի, սարոյանի կամ որևէ այլ գրողի լույսի տակ չեմ նայել… դուք եք ինձնից տենց բան պահանջում…

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 02:48
Օրինաչափությունների մասը հատուկ Բյուրի համար եմ գրել: Բյուր Երջանկության վերլուծությանդ հետ համաձայն չեմ: Արվեստում չկան համընդհանուր ճշմարտության «պետք է»-ներ, ամենքս մեր ձևով ենք ընկալում: Կարող ա գեղարվեստական գործ լինի, որում ներկայացվի ասենք դատ, ու իրական դատական գործընթացի հետ լիքը անհամապատասխանություններ ունենա, բայց գործը համոզիչ լինի, բայց դատական նիստերի արձանագրությունները հո գեղարվեստական գործեր չեն: Մի գիտականացրեք գրականությունը: Ճռռոցը ընդհանրապես պատվածք չի, գրական փորձ ա ընդամենը, Անվերնագիրը ընդհանրապես անաշխատ ա, չմշակված, ես զարմանում եմ՝ ոնց կարելի ա էդքան ինքնավստահ լինել, որ էդպես մի շնչով գրել ու ղրկել մրցույթի, ու դու ասում ես էս մրցույթի լավագույն գործեր, Կարոտի մասին չեմ խոսում, որովհետև գուցե ես չսիրեցի, գուցե հետո խոսեմ, թե խի չսիրեցի, Հյուսիսի կնոջ հանդեպ անձնական շահագրգռվածություն ունեմ, լռում եմ, էդ մեկը լավն ա, Երջանկությունը հենց դրանով ա հետաքրքիր, որ վերջում անակնկալ ամբողջը իմանում ես, որ քայլ առ քայլ չի բացահայտվում, հո ռեբուս չենք լուծում, հենց էդ շոկն ա ամբողջ համ ու հոտը:

Շին, ես լրիվ համաձայն եմ, որ գրականության մեջ չպետք ա պետք է-ներ լինեն (չնայած էդ պետք է-ների հետևից ընկած են մարդիկ Հյուսիսի կնոջ համար բացատրություն ուզում, երբ գուցե ամենևին էլ պետք չի, որ ամեն ինչ բացատրվի), ու գուցե ինչ-որ ուրիշ պատմվածքում, ինչ-որ ուրիշ կոնտեքստում ուտվեր «բացատրական» պարբերությունը: Բայց կոնկրետ էս պատմվածքում լրիվ համը հանում ա: Նենց տպավորություն ա, որ հեղինակը բավականաչափ հմտություն կամ հավես չունի, որ դա ուրիշ կերպ ներկայացնի: Հիշի հլը Փայլուն միտք ֆիլմը: Տես էնտեղ ոնց ա ներկայացվում էն երկու հերոսների հալյուցինացիա լինելը: Չեմ ասում՝ էլի տենց աներ հեղինակը: Բայց կարար որևէ այլ հնարամիտ բան աներ: Իսկ սենց տպավորություն ա ստեղծվում, որ հեղինակը սկզբում պատմության գաղափարն ա ունեցել. «գրել պատմվածք մեռած ընտանիքի անդամների մասին, որոնց հետ հերոսը շարունակում ա ապրել ու չի հասկանում, որ հալյուցինացիա են»: Գրում-գրում ա, տակից չի կարողանում դուրս գալ, ստիպված մի հատ բացատրական պարբերություն ա ավելացնում: Համը հանում ա: Ես կնախընտրեի, որ անորոշ վերջաբան լիներ կամ մենակ էն տողը, որ ջահել կնոջ ու երեխայի գերեզմանոց ա, որը ոչ ոք չի այցելում: Թող հեղինակը թողներ ինձ, ես էդքան խելք ունեմ, գլխի կընկնեի՝ ինչն ինչոց ա: Բայց սենց որ ծամում, դնում ա բերանդ, ոնց որ դեբիլի տեղ դնի, ինչ ուզում ես, ասա:

Ի դեպ, նորից եմ կրկնում, որ էս մրցույթում հատուկ ֆավորիտներ չունեմ: Ուղղակի ինձ թվում ա՝ անարդարացի ա, որ Անվերնագիրն ունի զրո ձայն, իսկ Երջանկությունն էդքան առաջ ա, որովհետև ըստ էության բոլորը նույն որակի գործեր են:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 02:50
Ի դեպ, Շին, ինչ վերաբերում ա Մեֆի վերլուծություններին, ապա մեկը ես արդեն ոչ թե ուզում եմ դրանք լսել, այլ դրանց վրա փորձեր դնել: Հա, լուրջ: Հեսա էս մրցույթը վերջանա, մի երկու էդպիսի բան կանեմ, կհասկանաք՝ ինչ նկատի ունեմ:

Շինարար
22.02.2013, 02:52
Ի դեպ, նորից եմ կրկնում, որ էս մրցույթում հատուկ ֆավորիտներ չունեմ: Ուղղակի ինձ թվում ա՝ անարդարացի ա, որ Անվերնագիրն ունի զրո ձայն, իսկ Երջանկությունն էդքան առաջ ա, որովհետև ըստ էության բոլորը նույն որակի գործեր են:
Ինձ համար միակն անարդարացին Ճռռոցի ձայներն են, շշմած եմ: Եթե մրցանակային տեղ գրավի էդ գրվածքը, ով էլ լինի հեղինակը, ես հույսս կկորցնեմ էս մրցույթի լրջանալու հետ կապված: Մնացած գրածներիդ հետ հիմնականում համաձայն չեմ, ուղղակի չեմ ուզում յուղվառոցի դառնա, ես իմը ասեմ, դու քոնը: Անվերնագիրը.... Լավ էլի: Աղաչում եմ, գործ, որ քիչ չի մշակված չի, նաև էնքան հեռու ա քեզնից, ու դու պաշտպանում ես:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 02:58
Ինձ համար միակն անարդարացին Ճռռոցի ձայներն են, շշմած եմ: Եթե մրցանակային տեղ գրավի էդ գրվածքը, ով էլ լինի հեղինակը, ես հույսս կկորցնեմ էս մրցույթի լրջանալու հետ կապված: Մնացած գրածներիդ հետ հիմնականում համաձայն չեմ, ուղղակի չեմ ուզում յուղվառոցի դառնա, ես իմը ասեմ, դու քոնը: Անվերնագիրը.... Լավ էլի: Աղաչում եմ, գործ, որ քիչ չի մշակված չի, նաև էնքան հեռու ա քեզնից, ու դու պաշտպանում ես:

Շին, ասում եմ՝ ստեղ սաղ քչից-շատից հավասար գործեր են, նայած ով ինչ ա սիրում: Ոչ մեկն անթերի չի, ոչ մեկը գլուխգործոց չի, ոչ մեկն էլ առանձնապես վատը չի (երևի բացի վերջինից, որ մինչև վերջ կարդալու բոլոր փորձերս ապարդյուն են անցնում): Դրա համար ես մի քիչ հավասար պայքար էի սպասում, բայց արի ու տես Երջանկությունը թռել ա եսիմ ուր, Անվերնագիրը զրոյի վրա ա:

Հա, խոսքով ընկա, չասեցի, թե ինչու եմ Ճռռոցի օգտին քվեարկել: Կարամ ասեմ՝ մատս կպավ, որովհետև էդքան էլ սուտ չի, համ էլ էս մրցույթում մոդա ա էդ արտահայտությունը :D Բայց դե իրականում պտիչկան դրեցի էդ մեկի դեմը ու սկսեցի մտածել՝ ինչ սկզբունքով եմ ձայն տալու. բոլորի՞ն, Անվերնագրի՞ն, որ զրոյի վրա չմնա, ինձ դուր էկած լավագույն երեքի՞ն (հետո զգացի, որ տենց բան չկա): Հետո ասեցի՝ ինչ լինում ա, լինի, ու անկապ սեղմեցի քվեարկել: Հույս ունեմ՝ էդ մի անկապ ձայնս որոշիչ դեր չի ունենա:

Գալաթեա
22.02.2013, 03:17
Ինձ համար միակն անարդարացին Ճռռոցի ձայներն են, շշմած եմ: Եթե մրցանակային տեղ գրավի էդ գրվածքը, ով էլ լինի հեղինակը, ես հույսս կկորցնեմ էս մրցույթի լրջանալու հետ կապված: Մնացած գրածներիդ հետ հիմնականում համաձայն չեմ, ուղղակի չեմ ուզում յուղվառոցի դառնա, ես իմը ասեմ, դու քոնը: Անվերնագիրը.... Լավ էլի: Աղաչում եմ, գործ, որ քիչ չի մշակված չի, նաև էնքան հեռու ա քեզնից, ու դու պաշտպանում ես:

Շին, Ճռռոցը հավանելը շատ առումներով հասկանալի ա:
Նախ ու ամենակարևորը՝ դիրքը: Եթե առաջինը չլիներ, մնացած, առավել ուժեղ գործեր կարդալուց հետո թերություններն ավելի աչքի ընկնող կլնեին:
Երկրորդը՝ իր մեջ սենց պուպուշ-մուպուշ բան կա, որ գրավում ա: Էն Բուրատինո բան, գրքի փոշի, շաքարավազի մրջյուն:
Նորմալ ա :)

Mephistopheles
22.02.2013, 03:32
հատուկ Դավի ու Բյուրի համար եմ սա գրում…

4,

հիմա ես ո՞նց կարամ էս գրողից "պահանջեմ", կամ նայեմ էս գործը նոյն լույսի տակ ինչ որ Զահրատի եմ նայում (երբ որ ասում եք "ի՞նչ գրող ես սիրում", ըստ էության դուք դա էք մատնանշում… ուզում եք իմանալ թե ես գրական ինչ չափանիշներով եմ դատում)… մարդն ունի երկու կերպար ու "հեռացում", ես ո՞նց կարամ իմ գրական նախասիրության ֆոնի վրա նայել էս գործը… սա լրիվ ուրիշ մոտեցում ա ու պահանջում ա յուրովի մոտեցում ու ես չեմ կարա այլ գրական գործի լույսի տակ նայեմ սրա ու քոմենթներ անեմ… սուտ կլինի… ինչ որ տեղ էլ պարտադրանք…

մարդը երկու կերպար ա ստեղծել ու դրանք ըստ էության հարաբերել ա… իմ կարծիքով քիչ… կերպարները միշտ մնում են "անհրաժեշտ տարածության վրա" իրարից ու լարվածություն չի առաջանում, կամ էլ բավարար չի… եթե էդ տղեն սիրում ա էդ աղջկան, ապա յուրաքանչյուր բառից պտի կախվի ու "հետ բերել" փորձի… չի անում… կերպարները չենն մոտենում իրար բավարար չափով որ իրար տաքություն զգան ու փոխվեն… գրողը որոշել ա որ իրանք պտի հեռանան իրարից ու վերջ… մնացած ընթացքում արտահայտում ա թե ինչ տխուր ա ու սիրտը ոնց ա կոտրվում… կարա ըլնի, բայց ես ուրիշ պոտենցիալ եմ տեսնում… օրինակ…


- Եթե ոտքերիդ տակ նայեիր այն ժամանակ, կտեսնեիր, կհասկանայիր:
- Լի՞լ...
- Հպարտություն բառը քեզ ինչ-որ բան ասո՞ւմ է...

ես եթե լինեի էդ տղեն, կկառչեի դրանից, կքրքրեի "կմոտենայի" էնքան որ շունչս իրա շնչին կկպներ… մարդը տենց բան ա "բաց թողել" հպարտությունը ոտների տակ չի տեսել ու սիրում ա էդ աղջկան… you just don't let it go like that… իրանց մոտեցումը կարա երբեմն վերածվի կռվի, երբեմն զղջումի… աղջիկը ոչ մի ձև չի համաձայնվում հետ գա, բայց եթե շունչը դիպի տղայի շնչին ի՞նչ կփոխվի, ի՞նչ կլինի էդ աղջկա հետ… կարա զզվանք լինի, կարա ջերմանա, կարա հիշանցնի էն նույն արահետը որով արդեն գնացել են ու ձանձրույթ առաջացնի նույնիսկ… ես չգիտեմ ինչ կարա լինի, բայց պտի մոտեցնես տեսնես… կարաս կերպարները մշակես հետո մոտեցնես, կարաս մոտեցնես ու տեսնես դրա հիման վրա կերպարները ոնց կպահեն իրենց… ես չգիտեմ, բայց գիտեմ որ հենց էդտեղ պոտենցիալ կա… էս վերջին դիագրամը դրա վրա ա արած…

ասում եք Զահրատ… զահրատը գրել է "վատ բաներուն գացեք ըսեք թող չըլլան"… էսի Պիկասսոյի մակարդակի տող ա մանկական միամտության բարդության փիլիսոփայական արտահայտություն որը Պիկասսոյին էլ ա հատուկ… միամտության պարզություն ու դրա մեջ մի հատ բարդ կառույց երբ մարդը խճճվում ա բարդ փիլիսոփայական որոնումների մեջ ու հանգում մանկական (լավ իմաստով) պարզ ու միամիտ արտահայտության իր ամբողջ բարդությամբ… դու հլա նայի բառի (Պիկասսոյի դեպքում գծի) ծանրությանն ու բարդությանը…

ես 4-ի գրողին վատություն արած կլինեմ եթե էս չափանիշները պարտադրեմ, կամ օգտագործեմ իրա գործի մասին խոսելիս… it has to be tailored for the piece…

Դավիթ
22.02.2013, 04:01
Մեֆ ջան, դու մի պրոբլեմ ունես: Դու ուզում ես, որ գրողը անպայման շեշտի, թե ինչ նկատի ունի: Դու համարյա ուզում ես բառերի տեղը տեսնել կոտորակներ, որոնք կբաժանվեն և կբաժանվեն: Դու ուզում ես երկաչափության օրենքներ բերես գրականություն և պահանջում ես աբսոլյուտիզմ: Էս տղան էսպես չէր ասի, էն ամուսնացած մարդը էնպես չէր վարվի: Դու փաստորեն ուզում ես տեսնել ինտիմ հարաբերություն 3-րդ գործի մեջ, բայց շեշտը դրա վրա դրված չէր: Դու ասում ես, որ 4-րդ գործի մեջ տղան էդպես չէր վարվի, կամ, " you just don't let it go like that"...

Մի նայի, թե ինչպես դու կգրեիր: Նայի հեղինակի աչքերով:


"վատ բաներուն գացեք ըսեք թող չըլլան"-Չհուզեց::)

Mephistopheles
22.02.2013, 04:23
Մեֆ ջան, դու մի պրոբլեմ ունես: Դու ուզում ես, որ գրողը անպայման շեշտի, թե ինչ նկատի ունի: Դու համարյա ուզում ես բառերի տեղը տեսնել կոտորակներ, որոնք կբաժանվեն և կբաժանվեն: Դու ուզում ես երկաչափության օրենքներ բերես գրականություն և պահանջում ես աբսոլյուտիզմ: Էս տղան էսպես չէր ասի, էն ամուսնացած մարդը էնպես չես վարվի: Դու փաստորեն ուզում ես տեսնել ինտիմ հարաբերություն 3-րդ գործի մեջ, բայց շեշտը դրա վրա դրված չէր: Դու ասում ես, որ 4-րդ գործի մեջ տղան էդպես չէր վարվի, կամ, " you just don't let it go like that"...

Մի նայի, թե ինչպես դու կգրեիր: Նայի հեղինակի աչքերով:


"վատ բաներուն գացեք ըսեք թող չըլլան"-Չհուզեց::)

Դավ ջան, չե կարդու՞մ ինչ եմ գրում… պրոցես… վերևը գրել եմ… ես պրոցեսը կարևորում եմ ոչ թե լուծումը… կակ ռազ ոչ մի անգմ եմ ես ասել որ կոնտրովերսիալ՝ ոչ միանշանակ բաներն են ինձ դուր գալիս… էս դեպքում գրողի չի կարա շեշտի ինչ ա ուզում տեսնի…

բա ինչ անեմ Դավ ջան… քո ասելով էլ դուրս ա գալիս լավ ու վատ գործ չկա… ինտիմ հարաբերություններ չեմ ուզում … մոտենալը մենակ ֆիզիկականը չի Դավ ջան… օվկիանոսների հեռավորությունից էլ կարաս մարդուն մոտենաս էնքան որ շունչդ զգա, էլ ուր մնաց եթե դեմդ ա կանգնած… բա ի՞նչ ասեմ Դավ ջան, ես իմ փորձառությունն եմ կիրառում… տենց որ լինի ամեն ինչ էլ կարա լինի, էս էլ սենց կարալինի, ես տենց եմ տենում… կարաս ասես, էդ դեպքում գործդ հանրության դատին չպիտի դնես, որովհետև ամեն ինչ էլ կարա լինի… Դավ ջան, 3-րդի պահով չես կարծում 12 տարի բացակայությունից ու երկու երեխայից հետո ինչ որ մի բան պտի "ասվի"… դու ուզում ես որ բացահայտ բաները չտեսնվի… է թող չտեսնվի, դ


Մի նայի, թե ինչպես դու կգրեիր: Նայի հեղինակի աչքերով:

Բայց ես ինչի՞ պտի հեղինակի աչքերով նայեմ… հեն ա ինքը նայում ա, գրել ա… բա էլ ինչի՞ ա ներկայացնում մեզ եթե մենք իրա աչքերով պտի նայենք… ներկայացնում ա որ մենք էլ մեր աչքերով նայենք, իրան մեր կարծիքն ա հետաքրքրում, մենք էլ մեր կարծիքը գրելու համար մեր աչքերով պտի նայենք…



"վատ բաներուն գացեք ըսեք թող չըլլան"-Չհուզեց::)

ասի լացացնեմ, չեղավ…

Mephistopheles
22.02.2013, 04:30
օհ մի բան մոռացա… երկրաչափություն չէ… երաժշտություն, պար, ճարտարապետություն, արվեստ… դրանց մեջ, վաբշե տո երկրաչափություն էլ կա… ճիշտ ես…

Դավիթ
22.02.2013, 04:31
Դավ ջան, 3-րդի պահով չես կարծում 12 տարի բացակայությունից ու երկու երեխայից հետո ինչ որ մի բան պտի "ասվի"… դու ուզում ես որ բացահայտ բաները չտեսնվի… է թող չտեսնվի...

Դա երկրորդն էր: Նույնիսկ էդ պատմվածքում անպայման չի բան ասվի: Մարդը անկողնու վրա նստած մտածում ա, կինը` խոհանոցում: Բացարձակ ավելորդ կլինի էս դեպքում ինչ-որ բան բացատրվի: Դատարկ հայացքներով իրար զննեն, դա էլ ա հերիք:

Mephistopheles
22.02.2013, 04:41
Դավ ջան, 3-րդի պահով չես կարծում 12 տարի բացակայությունից ու երկու երեխայից հետո ինչ որ մի բան պտի "ասվի"… դու ուզում ես որ բացահայտ բաները չտեսնվի… է թող չտեսնվի...

Դա երկրորդն էր: Նույնիսկ էդ պատմվածքում անպայման չի բան ասվի: Մարդը անկողնու վրա նստած մտածում ա, կինը` խոհանոցում: Բացարձակ ավելորդ կլինի էս դեպքում ինչ-որ բան բացատրվի: Դատարկ հայացքներով իրար զննեն, դա էլ ա հերիք:

հա ճիշտ ա խառնեցի… բայց ես տենց բան ե՞մ ասել… Լիլիթի ու Ռուդիի միջև՞…

Դավիթ
22.02.2013, 04:57
1. վերջը բերեիր մեջտեղ ու ծավալվեիր Լիլիթի ու Ռուդիի հարաբերությունների շուրջ… պարտադիր չի խոսան, կարան լուռ, բայց դինամիկ հարաբերվեն… էդ երկուսի արանքում էնքան տարածություն կա որ կարար լցվեր, ու երևի իրականում կլցվեր…

2.ինչ որ տեղ միգուցե Ռուդին արժեր որ "քանդվեր"… բացեիր տենայինք Ռուդիի մեջն ի՞նչ կա… ահագին հակասական, պատճառաբանված, բայց նաև էմոցիոնալ ու ոչ ռացիոնալ աշխարհ…


Դու ասա, կուզեի՞ր տեսնել ինտիմ հարաբերություն: Լուռ, դինամիկ հարաբերվելը ինտիմին ա տանում: Ռուդիի քանդելն էլ հետը:

Գալաթեա
22.02.2013, 05:03
Դու ասա, կուզեի՞ր տեսնել ինտիմ հարաբերություն: Լուռ, դինամիկ հարաբերվելը ինտիմին ա տանում: Ռուդիի քանդելն էլ հետը:

Դավ չէ...
Կակռազ հենց Ռուդիի ու Լիլիթի դեպքում ամեն հարաբերություն կլիներ, բացի ինտիմից :)
Լուռն ու դինամիկը ինտիմը չի...

Mephistopheles
22.02.2013, 05:04
1. վերջը բերեիր մեջտեղ ու ծավալվեիր Լիլիթի ու Ռուդիի հարաբերությունների շուրջ… պարտադիր չի խոսան, կարան լուռ, բայց դինամիկ հարաբերվեն… էդ երկուսի արանքում էնքան տարածություն կա որ կարար լցվեր, ու երևի իրականում կլցվեր…

2.ինչ որ տեղ միգուցե Ռուդին արժեր որ "քանդվեր"… բացեիր տենայինք Ռուդիի մեջն ի՞նչ կա… ահագին հակասական, պատճառաբանված, բայց նաև էմոցիոնալ ու ոչ ռացիոնալ աշխարհ…


Դու ասա, կուզեի՞ր տեսնել ինտիմ հարաբերություն: Լուռ, դինամիկ հարաբերվելը ինտիմին ա տանում: Ռուդիի քանդելն էլ հետը:

բայց ինչի՞ց ես ենթադրում որ դա պետք ա ինտիմ լիներ… խոսքը կարծեմ գրականության մասին ա… մարդիկ իրար կարան "ուաումնասիրեն" առանց խոսելու եթե գրողը որոշում ա որ պտի ուղղակի հարաբերություններ չլինեն…

ո՞վ ա ասում որ լուռ հարաբեվելը տանում ա ինտիմի… Դավ ջան էսի քո ենթադրությունն ա…

Դավիթ
22.02.2013, 05:15
բայց ինչի՞ց ես ենթադրում որ դա պետք ա ինտիմ լիներ… խոսքը կարծեմ գրականության մասին ա… մարդիկ իրար կարան "ուաումնասիրեն" առանց խոսելու եթե գրողը որոշում ա որ պտի ուղղակի հարաբերություններ չլինեն…

ո՞վ ա ասում որ լուռ հարաբեվելը տանում ա ինտիմի… Դավ ջան էսի քո ենթադրությունն ա…

Օք, լավ, քո ասածն ա::)

Դավիթ
22.02.2013, 05:34
Էս 3 մրցույթ ա եղել էստեղ: Մի գործ հավանե՞լ ես: ՈՒղղակի տպավորություն ա ստեղծվում, որ հավեսի համար քլնգում ես` լավ ու վատ գործերը: ՈՒ ինչ եմ ստանում հետ: Զահրատի բորբոսնած արտահայտությունը, որը դու համարում ես Պիկասոյական:


Ինչու՞ չես դնում սիրածդ գործը: Ինձ հետաքրքիր ա քո ճաշակը:

Դավիթ
22.02.2013, 05:40
Սրա մասին ի՞նչ կասես, Մեֆ:



Դեկտեմբերի վերջին տասնօրյակին Սաթենիկ տատը աչքաթող է անում հավերին, շանը, ոչխարներին, անգամ կովին և զբաղվում է Մաշո խոզով։ Սաթենիկ տատը նույն անունն է տալիս ամեն տարվա գոճուն։ Ամեն տարի նրա Դավիթ որդին անտառապահ Սիմոնի մերունի տակից կտրում բերում է մեկ ամսեկան գոճուն, և Սաթենիկ տատը անցած տարվա նման, նախանցած տարվա նման անունը դնում է Մաշո: Թվում է, արդեն քսան տարի Սիմոնը նայն մերունն է պահում, Դավիթը քսան տարի նույն գոճին է բերում։
Երբեք չի պատահել, որ Դավիթը աշխատանքից գալիս ձեռքի հետ բերի գոճին, ինչպես գյուղի ճաշարանից միս է բերում։ Չի եղել, որ մտնի տան ու ասի. «Գոճին բերել եմ, գնացեք տեսեք»։ Այդ բանին պատրաստվում են նախօրոք։ Ապրիլի սկզբներից տնեցիները՝ մեծ ու փոքր, արդեն գիտեն, որ իրենց Մաշոն, այսինքն, ոչ թե Մաշոն, այլ Սիմոնի մերունի ութ, ինը կամ տասը խոճկորներից մեկը, դեռևս անանուն ու մյուսներից չջոկվող, մոր կուրծքը դնչահարելով մեծանում է։ Մաշոն մեծանում է իր նմանների մեջ, վաղօրոք կնքած անունով, անունն ու ինքը ապրում են առանձին, քանի դեռ անտառապահ Սիմոնը չի բռնել նրա հետին ոտքերից՝ Դավթի պահած պարկը գցելու համար։ Ութ, ինը կամ տասը խոճկորներից մեկը սպրդում է անտառապահ Սիմոնի ձեռքից, և Մաշո անունը ընկնում է այդ մեկի վրայից։ Ուրեմն, կարելի է ասել, որ ութ, ինը կամ տասը Մաշո մոր կրծքերը դնչահարելով մեծանում են, և հենց որ անտառապահ Սիմոնը բռնեց մեկի հետին ոտքերից, մնացած բոլորի վրայից անունը ընկնում և կպչում է այդ մեկին։
Մաշո գոճին, մորական կաթի համն ու հոտը ռունգերին, դեգերում է անծանոթ բակում, շուլալվում է երեխաների ոտքերին, դունչը քսմսում է ամեն փափուկ բանի, մինչև որ սովորում է գարու ալյուրի շիլային, ապա և գարուն, ոտքերը քիչ-քիչ պնդանում են, խելքը գլուխն է գալիս և սկսում է դնչով հողը փորել:
Բակում վխտացող կենդանական աշխարհից միայն Մաշոն է, որ չի վախենում շղթայակապ շնից։ Բայց նրա խիզախությունը գնահատող չկա, նրա խիզախությունը իզուր է անցնում, որովհետև սևուկ շունը բացահայտ արհամարհում է նրան, չի հաչում վրան կերամանին մոտենալիս, անգամ չի գռմռում ոսկոր կրծելիս, այլ միայն, խրատելու պես, թաթով հասցնում է համառ ու երկար դնչին՝ հասկացնելու համար, որ ոսկորը նրա ցեղի կերակուրը չի, թող գնա իր ուտելիքը ճարի։
Առհասարակ, բակում ամեն կենդանի արարած կամ զվարճանում է Մաշոյի հիմարությունների վրա, կամ արհամարհում։ Միայն Սաթենիկ տատն է, որ սիրում է նրան։ Եվ Մաշոն հասկանում է դա։ Ամեն տարի, ամեն նոր Մաշո հասկանամ է։
Մաշոն հասկանում ու արդեն պոկ չի գալիս Սաթենիկ տատից։ Սաթենիկ տատը լեզու է սովորեցնում նրան։ Ասում է. «Մաշո, ժամանակ չունեմ, գնա քո բանին», և Մաշոն գնում է իր բանին։ «Մաշո, գնանք մի քիչ էլ կանաչ արածի», և Մաշոն պոչը ոլորելով ընկնում է առաջ։ Պառկիր՝ պառկում է, վեր կաց՝ վեր է կենում...
Սաթենիկ տատի փեշերից կաթի բույր է գալիս, եգիպտացորենի, գարու գժվելու բույր է գալիս։ Բույրերը առած ռունգերին՝ Մաշոն քայլում է տատի կողքով, գնում է կանաչ արոտի։ «Մաշո ջան, արի Լուսերի դռնով գնանք»,— ասում է Սաթենիկ տատը ու թեքվում գնում են Լուսերի դռնով անցնելու։
Լուսերը անատամ նայում է Մաշոյին և ասում է.
— Երկու ամիս էլ որ պահեք, երկու փութ մաքուր միս կունենա։
— Կունենա։— Ամեն անգամ խոսքը անպատասխան չթողնելու համար ասում է Սաթենիկ տատը: Ամեն անգամ ասում է վախով, թե Մաշոն հանկարծ կհասկանա։
«Մաշո ջան,— գոճու հետ խոսում է Սաթենիկ տատը,— չգիտես, որ ծնվածդ օրից մարդիկ քեզ շամփուրի վրա են տեսնում, քո մեծանալը շամփուրներով են չափում։ Թե իմանայիր, կթքեիր նրանց տված կերի վրա, որ վերջում քթիցդ են բերելու։ Ի՜նչ լավ է չգիտես, Մաշո ջան»։
Նոր տարու նախորդող կիրակի օրը խոզերի կոտորած է սկսվում գյուղում։ Ում կերը վերջանում է, չի էլ սպասում կիրակուն։ Եվ դեկտեմբերի սառնաշունչ օդը թրատվում է այս ու այնտեղից լսվող օրհասական ճղղոցներից։
Այդ օրերին, առավոտ շուտ, քանի դեռ չեն արթնացել դանակավոր մարդիկ, քանի դեռ Մաշոյի հերթը չի հասել, Սաթենիկ տատը գոճուն առնում դուրս է գալիս գյուղից։ Սաթենիկ տատը չի ուզում, որ Մաշոն այդ աղմուկի ամբողջ սարսափը հասկանա։ Սաթենիկ տատը գյուղից դուրս շրջում է Մաշոյի հետ, և խոսում է հետը. «Մաշո ջան, համբերի, համբերի, գոճի ջան։ Եկող տարի քեզ լավ կպահեմ, օրումեջ կլողացնեմ-կքերեմ, ալյուրը կմաղեմ ճաշդ եփելուց առաջ, ամեն օր արոտի կբերեմ, ամենալավ պատառը քեզ կտամ... Համբերի, գոճի ջան։ Համբերի մինչև եկող տարի:

Mephistopheles
22.02.2013, 06:01
Էս 3 մրցույթ ա եղել էստեղ: Մի գործ հավանե՞լ ես: ՈՒղղակի տպավորություն ա ստեղծվում, որ հավեսի համար քլնգում ես` լավ ու վատ գործերը: ՈՒ ինչ եմ ստանում հետ: Զահրատի բորբոսնած արտահայտությունը, որը դու համարում ես Պիկասոյական:


Ինչու՞ չես դնում սիրածդ գործը: Ինձ հետաքրքիր ա քո ճաշակը:

Դավ ջան, այո տպավորություն ա ստեղծվում որ մենակ քլնգում եմ, բայց հլա կարդա ինչ եմ գրում… ես մարդկանց կոնկրետ գործի վրա կոնկրետ քննադատություն եմ անում… հավեսով եմ անում… հետ ես ստանում քննադատություն որն արված ա այլ լույսի տակ, ստանում ես դիսկուսիա… սրանից լավ ի՞նչ կարա լինի… իրանք հավեսի համար գրում են, ես էլ հավեսի համար քլնգում եմ… անարդար բան կա՞…

Դավ ջան, ասում ես "Զահրատի բորբոսնած արտահայտությունը" ու ինձ էլ ասում ես "Մի գործ հավանե՞լ ես"… բա եղա՞վ… դու Զահրատին ես պոզ-ու-պոչ կպցնում, որը քո իրավունքն ա, բայց զարմանում ես որ ես սկսնակների ու սիրողների գործերի միջից ոչ մեկը չեմ հավանու՞մ… լավ գործերը դրանք պոտենցիալով գործերն են…

դե ասել եմ ճաշակս, Մարկ Տվեն, Զահրատ, Սարոյան… Ենգիբարյան… ասում եմ Դավ ջան, իմ գրական ճաշակը կապ չունի իմ արած քննադատությունների հետ…

իմիջայլոց Զահրատին ես Խուան Միրոյի հետ էլ կհամեմատեի…

Դավիթ
22.02.2013, 06:12
Մեֆ ջան, կոնկրետ խոսի, էլի: Զահրատին բան չեմ ասում, արտահայտությունն եմ մեջտեղ բերում: 17, 14 և 10: 41 գործից, քեզ ոչ մի գործ դեռ դուր չի՞ եկել:

Mephistopheles
22.02.2013, 06:23
Մեֆ ջան, կոնկրետ խոսի, էլի: Զահրատին բան չեմ ասում, արտահայտությունն եմ մեջտեղ բերում: 17, 14 և 10: 41 գործից, քեզ ոչ մի գործ դեռ դուր չի՞ եկել:

Դավ ջան, ի՞նչ նկատի ունես դուր գալ… կան պոտենցիալով գործեր, որոնց վրա իրանք կարան աշխատեն… ես էլ ասում եմ, իմ կարծիքով ինչ կարա արվի… որ ասեմ այ շատ լավն ա, չէ տենց գործ հլա չեմ կարդացել… զարմանալի ա՞… կարծում եմ նորմալ ա… ինձ թվում ա սրանք work in progress են…

Զահրատի մասին ինչ ուզում ես ասա Դավ ջան… ես էլ շատ գրողների չեմ հավանում…

Դավիթ
22.02.2013, 06:28
Դավ ջան, ի՞նչ նկատի ունես դուր գալ… կան պոտենցիալով գործեր, որոնց վրա իրանք կարան աշխատեն… ես էլ ասում եմ, իմ կարծիքով ինչ կարա արվի… որ ասեմ այ շատ լավն ա, չէ տենց գործ հլա չեմ կարդացել… զարմանալի ա՞… կարծում եմ նորմալ ա… ինձ թվում ա սրանք work in progress են…

Զահրատի մասին ինչ ուզում ես ասա Դավ ջան… ես էլ շատ գրողների չեմ հավանում…



ՈՒզում եմ ասել,որ եթե քո ձևով սկսեմ քննադատելը, մի դասական չի մնա, որ մի բան չգտնեմ` Շեքսպիրից սկսած, Սարոյանով վերջացրած:

Mephistopheles
22.02.2013, 06:35
ՈՒզում եմ ասել,որ եթե քո ձևով սկսեմ քննադատելը, մի դասական չի մնա, որ մի բան չգտնեմ` Շեքսպիրից սկսած, Սարոյանով վերջացրած:

էդքան վստահ մի ասա Դավ… դասականներին դու նաև իրանց ժամանակի մեջ պետք ա նայես… ես քննադատելիս էս գործերը ժամանակից դուրս չեմ նայում ու չեմ համեմատում գրական դասականների հետ կամ իրանց ստանդարտներով… ոնց որ ասեցի shut gun-ի տակ չեմ գցում… չնայած շատերը կարան նույն քննադատության տակ ընկնեն…

դու սխալ ես ասում, կարաս քննադատես դասականները, իրանք քննադատությունից դուրս չեն, բայց դա լրիվ ուրիշ մակարդակ ու բնույթ կունենա… ու շատ ավելի լուրջ քննադատական մոտեցում պտի ունենաս… էս նույնը չի…

Արէա
22.02.2013, 08:46
8. Երջանկությունը - ամենաշատն էս գործն եմ քլնգելու, որովհետև կարծում եմ, որ անարդարացիորեն շատ ձայներ ա հավաքում, ու իրա գլխավոր մրցակիցներ Կարոտն ու Ճռռոցը հաստատ ավելի լավն ա: Հա, գաղափարը հետաքրքիր ա, բայց անտանելի շաբլոն ա: Ու եթե հեղինակն ուզում ա ծանր PTSD նկարագրել, թող բարի լինի, մի հատ ուսումնասիրի՝ դա ոնց ա լինում: Բայց էս գործը մի շատ ավելի լուրջ թերություն ունի, որի մասին չգիտես ինչու ոչ ոք չի խոսում: Ժող, ուրեմն գրականության մեջ, կինոյում ու երևի արվեստի մյուս ճյուղերում նույնպես մի հատ շատ կարևոր կանոն կա: Կոչվում ա՝ «ցույց տուր, մի պատմիր»: Ստեղ հեղինակն ի՞նչ ա անում: Սիրուն-սիրուն նկարագրում ա, հետո ընթերցողին էշի տեղ ա դնում ու վերջում մի հատ լավ բացատրություն ա տալիս՝ իրականում ինչ ա կատարվում: Չէ, գրականությունը տենց չպիտի լինի: Պիտի հեղինակն ինչ-որ դրվագներով, հերոսների արարքներով ցույց տա, որ կինն ու երեխան մահացած են, ոչ թե ծամի, դնի ընթերցողի բերանը: Էդպես նախորդող ամբողջ սիրուն պատմությունը միանգամից գետնին ա հավասարվում: Իսկ ամենազարմանալին էն ա, որ փաստորեն ակումբցիներին դուր ա գալիս էս տիպի գրականությունը: Էն գործերը, որտեղ ցույց տված ա, պատմած չի (Ճռռոց, Կարոտ, Հյուսիսի կինը, Անվերնագիր), քլնգոցի են արժանանում հենց դրա համար, որ «անհասկանալի են»:

Մի քիչ կտցրած պիտի լինես սա հասկանալու ու հավանելու համար: Սա նորմալ մարդու բան չի:

Շինարար
22.02.2013, 09:35
Ինձ թվում է, էս գործը ավելի շատ կանանց ճաշակով է, որովհետև կին է գրել տղամարդու անունից ու էնպես է ներկայացրել էդ տղամարդու կերպարը, որ կին ընթերցողը հավանել է նրան, իսկապես ցանկացել նրան էդպիսին տեսնել՝ շատ զգացմունքային, սիրառատ, կարոտող, ափսոսող...
Այվի ջան, թեկուզ արդեն զահլա եմ տարել, բայց պիտի ասեմ: Մաթևոսյանն ասում էր՝ էն գրականությունը, որ իմ մասին չէ, իմ հարևանի, ծանոթի մասին է, արդեն լավ գրականություն չի, լավ գրականությունը իմ մասին է լինում, մոտավորապես եմ հիշում, ինձ համար սա գրականության չափանիշ ա եղել, մինչև իմանալս, որ Մաթևոսյանը տենց բան ասել ա, ոնց որ Փոքր Մհերի ճյուղը ինձ տարել ա, մինչև իմանալս, որ Մաթևոսյանն էլ ա մեծ տեղ տալիս:

Մեկ էլ մի հարցազրույց ունի, որտեղ գործը մշակելու մասին ա խոսում, ուզում էի գտնեմ, դնեմ էս թեմայում հատւկ նրանց համար, ովքեր մի շնչով գրում են, բայց ուզում են մեծ գրականություն ստեղծել, էն էլ չեմ գտնում:

Malxas
22.02.2013, 10:25
Ի վերջո քվեարկեցի միայն Ճռռոցի օգտին: Բացատրեմ, թե ինչու: Կարոտը առանց այդ էլ շատ ձայներ է հավաքել, իմ համեստ կարծիքով ոչ այնքան արդարացիորեն: Երջանկության շարադրանքն այնուամենայնիվ կաղում է: Այսպիսով, քվեարկում եմ Ճռռոցի օգտին, որովհետև այստեղ տեսնում եմ վարպետության որոշակի մակարդակ և ջանասեր աշխատանք:

Անվերնագիր
22.02.2013, 12:12
«Անծանոթ տուն (Ո՞վ է նա)»

էս ստեղծագործության կոզրը իր թեման էր, ու ֆսյո:Չէ, լավ չեր ստացվել, արհեստականության հոտ էր գալիս: Կարելի էր թեմայի նուրբ լարերին կպնել, էն որ չես կարդում է, այլ զգում ես: Չեմ կարծում սա հեղինակի պիկն էր. երևի ժամանակն էր քիչ, կամ ուրիշ ինչ որ բան ա խանգարել, որ ավելի կենտրոնացված մոտենա գործին

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 13:17
Մի քիչ կտցրած պիտի լինես սա հասկանալու ու հավանելու համար: Սա նորմալ մարդու բան չի:
Արէա ջան, ցավոք սրտի, հեղինակն էնտեղ հասկանալու տեղ չի թողել, սաղ ծամել, դրել ա ընթերցողի բերանում:


Մեֆ, լսի, ախր դեմք ես դու, լուրջ եմ ասում: Քո քննադատությունն արդեն կանխատեսելի են դարձել: Էրեկ Դավիթին ասում եմ՝ նայի, հեսա գալու ա, գրի, որ Կարոտի հերոսները լավ չեն հարաբերվում: Դու էկար, էդ էլ արեցիր: Մեֆ, ախր եթե էս մրցույթում կա մի գործ, որի հերոսներն իսկապես հարաբերվում են, հենց Կարոտն ա: Դավիթը ճիշտ ա ասում, որ դու ուզում ես՝ սաղ բառերով բացատրված լինի: Չէ, գրականությունը տենց չի: Կարոտում սաղ ցույց ա տված, սաղ երկխոսությունները վեր են հանում էդ հարաբերությունները, ինչը դու փնտրում ես: Մի հատ լավ կարդա, մի հատ քննադատի աչքդ անջատի ու փորձի էնտեղ տեսնել էն, ինչ կա, ոչ թե էն, ինչ նախապես որոշել ես, որ չկա:

Նույնն էլ Հյուսիսի կինը: Դեմք ես բայց: Հեղինակը մի քանի տեղ ցույց ա տվել, որ Լիլիթն ու Ռուդին չեն հարաբերվում: Ու ցույց ա տվել էդ չհարաբերվելու հարաբերվելը: Ու դու ուզում ես իրանց հարաբերությունների մասին ավելին իմանալ: Ի՞նչ ես ուզում, չեմ հասկանում: Մեֆ, քննադատությունը լավ բան ա, հա, էս մրցույթներում գլուխգործոցներ չկան, սաղին էլ կարելի ա քննադատել: Բայց խնդրում եմ՝ ամեն գործի համար առանձին քննադատի, ոչ թե փորձի նույն բանը բոլոր գործերում փնտրել:

Claudia Mori
22.02.2013, 13:36
Ուֆ էս ընտրությունների պատճառով չեմ հասցնում կարդալ :( բայց անպայման կկարդամ ու կքվեարկեմ ;)

Արէա
22.02.2013, 14:02
Արէա ջան, ցավոք սրտի, հեղինակն էնտեղ հասկանալու տեղ չի թողել, սաղ ծամել, դրել ա ընթերցողի բերանում:

Իմաստը հասկանալի է: Խոսքս զգացողության, հոգեվիճակի մասին ա: Դու կարո՞ղ ես քեզ պատկերացնել հերոսի դերում, գրեթե վստահ եմ, որ չես կարող: Ես կարող եմ, ու պատկերացրեցի, ու գիտեմ, որ աստված չանի, եթե իմ հետ էլ նման բան պատահի, ես էլ տենց խելքս կթռցնեմ: Շինարարի ասած. իմ մասին էր: Քո մասին՝ չէ: Դրա համար եմ ասում, որ ամեն մարդ սա չի զգա, ու բնականաբար չի էլ գնահատի:
Մի հատ էլ կարդա, ու հենց վերջացնես, առաջի նախադասությունը նորից կարդա: Ես փշաքաղվեցի:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 14:17
Իմաստը հասկանալի է: Խոսքս զգացողության, հոգեվիճակի մասին ա: Դու կարո՞ղ ես քեզ պատկերացնել հերոսի դերում, գրեթե վստահ եմ, որ չես կարող: Ես կարող եմ, ու պատկերացրեցի, ու գիտեմ, որ աստված չանի, եթե իմ հետ էլ նման բան պատահի, ես էլ տենց խելքս կթռցնեմ: Շինարարի ասած. իմ մասին էր: Քո մասին՝ չէ: Դրա համար եմ ասում, որ ամեն մարդ սա չի զգա, ու բնականաբար չի էլ գնահատի:
Մի հատ էլ կարդա, ու հենց վերջացնես, առաջի նախադասությունը նորից կարդա: Ես փշաքաղվեցի:
Բայց ի՞նչ պարտադիր ա հերոսի հոգեվիճակում պատկերացնելը:Իմ ասածն էն ա, որ վերջին պարբերությամբ համը հանում ա, ցույց ա տալիս, որ ընթերցողին դեբիլի տեղ ա դնում, չի հարգում: Հասկանու՞մ ես՝ ես էդքան դեբիլ չեմ, եթե ինքը լավ ցույց տար, որ կինն ու երեխան մահացած են, ես չէի նեղվի, կասեի հզոր գործ ա: Բայց ինքը տենց չի անում, ինքը դնում, բացատրում ա, ու ես, որպես ընթերցող, ինձ վիրավորված եմ զգում:

Նայի, որպեսզի հասկանաս ինչ եմ ասում, կարամ լրիվ ուրիշ, ոչ մի կապ չունեցող գործի օրինակ բերել: Ուրեմն Նիք Հորնբիի A Long Way Down-ում չորս հոգի ուզում են ինքնասպան լինել, պատահաբար հանդիպում են իրար էդ բարձր տեղում, որտեղից պիտի գցվեն: Հիմա թե ինչ ա լինում ամբողջ գրքում, էական չի: Ուղղակի չորս դժբախտ մարդիկ են կյանքից հոգնած: Բայց վերջը ինքնասպան չեն լինում: Ու գիտե՞ս գիրքը ոնց ա ավարտվում: Իրանք էլի հավաքվում են էդ բարձր տեղում, էնտեղից էրևում ա London Eye-ը, որը թեև դանդաղ, բայց պտտվում ա:

Դա շատ հզոր ա, գիտե՞ս: Ես դեբիլ չեմ, որ չհասկանամ՝ նկատի ունի կյանքը թեև դանդաղ, բայց առաջ գնում ա: Հեղինակը կարար ընտրեր Երջանկության հեղինակի ուղին ու տակը մի հատ էլ բացատրություն գրեր, բայց էդպես գործը հազար անգամ ավելի վատը կլիներ:

Կամ, եթե նայենք նմանատիպ մի գործի՝ Իրվինգի Մինչև քեզ գտնեմը: Ըստ էության, էստեղ ոչ թե հալյուցինացիա ա, այլ հերոսի հիշողությունների մանիպուլյացիա: Ու էդ մանիպուլյացիան վերջում մի պարբերությամբ չի բացատրվում, այլ կամաց-կամաց ա բացվում, պարզվում, որ էն, ինչ ինքը հիշում ա իրա մանկությունից, իրականում էդքան էլ տենց չի:

Արէա
22.02.2013, 14:24
Բայց ի՞նչ պարտադիր ա հերոսի հոգեվիճակում պատկերացնելը:Իմ ասածն էն ա, որ վերջին պարբերությամբ համը հանում ա, ցույց ա տալիս, որ ընթերցողին դեբիլի տեղ ա դնում, չի հարգում: Հասկանու՞մ ես՝ ես էդքան դեբիլ չեմ, եթե ինքը լավ ցույց տար, որ կինն ու երեխան մահացած են, ես չէի նեղվի, կասեի հզոր գործ ա: Բայց ինքը տենց չի անում, ինքը դնում, բացատրում ա, ու ես, որպես ընթերցող, ինձ վիրավորված եմ զգում:

Նայի, որպեսզի հասկանաս ինչ եմ ասում, կարամ լրիվ ուրիշ, ոչ մի կապ չունեցող գործի օրինակ բերել: Ուրեմն Նիք Հորնբիի A Long Way Down-ում չորս հոգի ուզում են ինքնասպան լինել, պատահաբար հանդիպում են իրար էդ բարձր տեղում, որտեղից պիտի գցվեն: Հիմա թե ինչ ա լինում ամբողջ գրքում, էական չի: Ուղղակի չորս դժբախտ մարդիկ են կյանքից հոգնած: Բայց վերջը ինքնասպան չեն լինում: Ու գիտե՞ս գիրքը ոնց ա ավարտվում: Իրանք էլի հավաքվում են էդ բարձր տեղում, էնտեղից էրևում ա London Eye-ը, որը թեև դանդաղ, բայց պտտվում ա:

Դա շատ հզոր ա, գիտե՞ս: Ես դեբիլ չեմ, որ չհասկանամ՝ նկատի ունի կյանքը թեև դանդաղ, բայց առաջ գնում ա: Հեղինակը կարար ընտրեր Երջանկության հեղինակի ուղին ու տակը մի հատ էլ բացատրություն գրեր, բայց էդպես գործը հազար անգամ ավելի վատը կլիներ:

Կամ, եթե նայենք նմանատիպ մի գործի՝ Իրվինգի Մինչև քեզ գտնեմը: Ըստ էության, էստեղ ոչ թե հալյուցինացիա ա, այլ հերոսի հիշողությունների մանիպուլյացիա: Ու էդ մանիպուլյացիան վերջում մի պարբերությամբ չի բացատրվում, այլ կամաց-կամաց ա բացվում, պարզվում, որ էն, ինչ ինքը հիշում ա իրա մանկությունից, իրականում էդքան էլ տենց չի:


Լավ, ես տենց բարդ բաներից գլուխ չեմ հանում: Պտտվող անիվ, շարունակվող կյանք, բան: Ու հեչ չի էլ հետաքրքրում, թե պահակը որտեղից գիտեր էդքան բանն, ու ոնց տենց մանրամասն պատմեց հերոսի հոգեվիճակը: Ինձ մինչև էդ պահը ընենց էր սատկացրել էս պատմությունը, որ էդ մասին հեչ ուշադրություն չեմ էլ դարձրել, հեչ պետքս էլ չի դրա մասին մտածել:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 14:26
Լավ, ես տենց բարդ բաներից գլուխ չեմ հանում: Պտտվող անիվ, շարունակվող կյանք, բան: Ու հեչ չի էլ հետաքրքրում, թե պահակը որտեղից գիտեր էդքան բանն, ու ոնց տենց մանրամասն պատմեց հերոսի հոգեվիճակը: Ինձ մինչև էդ պահը ընենց էր սատկացրել էս պատմությունը, որ էդ մասին հեչ ուշադրություն չեմ էլ դարձրել, հեչ պետքս էլ չի դրա մասին մտածել:
Ինձ չի հետաքրքրում, թե պահակը որտեղից գիտեր, ինձ ջղայնացնում ա, որ հեղինակն էդ մի քանի նախադասությամբ լավ գործը քարուքանդ ա արել:

Գալաթեա
22.02.2013, 15:03
Կոֆես խմեմ ու անցնենք առաջ:
Հաջորդը Լայման ա :)

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 15:14
Չէ, ժող, Ճռռոցը ջարդում ա :D

Գալաթեա
22.02.2013, 15:18
6–րդ տարբերակ. «Լայմա»

Գործերի մասին Չուկի հետ որ բամբասում էինք, սրա մասին կարծիքս երկու բառով ասեցի:
Էդ բառերից մեկը "Ճաշակով"-ն էր:
Իսկապես: Շատ ճաշակով գործ ա:
Ես սյուռի մեծ սիրահար չեմ, որովհետև հիմիկվա հեղինակները, իրանց էդ ժանրի մեծերի տեղ դրած, իրանց տնամերձ բոստանը համարելով, իրականում քաքմեջ են անում: Ինչքան հնարավոր ա անհասկանալի ու աղավաղված գրելը դեռ սյուռ չի:
Իսկ ստեղ շատ սիրուն էր ամեն ինչ: Չափի մեջ էր: Համ գիտեի, որ իրական չեն պատկերները, մարդու երևակայության ու խորը մտքերի արտահայտություն են, համ էլ մեկ ա, մեջն էի: Էդ խցում էի: Բանտարկյալներից մեկն էի:
Ապրի հեղինակը:

Շինարար
22.02.2013, 15:27
Չէ, ժող, Ճռռոցը ջարդում ա :D

Մի տեսակ ոնց որ չուզող լինեմ, բայց ահավոր հիասթափվում եմ:

Շինարար
22.02.2013, 15:36
7-րդ տարբերակ



Հետք
Չհավանեցի: Մի տեսակ լրատվությունից, թերթից ոնց որ շատ հեռու մարդ գրած լիներ: Ոչ մի խելքը գլխին խմբագիր չի ասի, թե ում ա պետք հասարակ մարդու մասին գրելը, որովհետև ընթերցողը հենց իր նման մարդու մասին ա ուզում կարդալ ու հենց դա ա հիմնականում եթե ոչ կոնկրետ համարի, ապա թերթի մշտական տպաքանակ ու հարգանք ապահովում: Եթե իհարկե խոսքը անկապ սայթի մասին չի: Էլ շարունակությունը չկարդացի, որովհետև սկիզբը չհամոզեց: Թե չէ լավ ա շարադրված, բայց ոչ նենց, որ կլանի, որ ինչ-որ բանի վրա էլ աչք փակես ու շարունակես կարդալ: Չէի քվեարկի:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 15:38
Մի տեսակ ոնց որ չուզող լինեմ, բայց ահավոր հիասթափվում եմ:

դե ես էլ եմ հիասթափվում, բայց ոչինչ, թող էս անգամ էլ սենց լինի :) մեկ ա, ակնհայտ ուժեղ գործ չկա, որ մյուսներին ջարդի

Շինարար
22.02.2013, 15:43
9-րդ տարբերակ



Կրիա, որ չուներ պատյան

Էս ինչ շունչ կա էս գրողի գրած ամեն բառում, անկապություն էլ գրի, առանց կտրվելու, առանց մի վայրկյան անգամ քեզ ստիպելու կլանում ես ամեն բառը, էն հեշտ կարդացվելու զրիցներն են առաջ գալու: Թեման կապ չունի, էս էն չի, ինչ ես սովորաբար կարդում եմ, բայց ով էլ լինես, իսկ ես ոնց որ գիտեմ` ով ես, դու շատ գրի, մնացածը գրելու հետ ա գալիս, մենակ չափածո չէ, արձակն էլ ա քոնը: Մինչև հիմա կարդացածս բոլոր գործերից ամենալավ գիրը, շնչող գիրը էս գործի հեղինակն ունի, կապ չունի` հեղինակին ճիշտ եմ գուշակել, թե չէ: Կքվեարկեի միանշանակ:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 15:47
Մի տեսակ ոնց որ չուզող լինեմ, բայց ահավոր հիասթափվում եմ:


Էս ինչ շունչ կա էս գրողի գրած ամեն բառում, անկապություն էլ գրի, առանց կտրվելու, առանց մի վայրկյան անգամ քեզ ստիպելու կլանում ես ամեն բառը, էն հեշտ կարդացվելու զրիցներն են առաջ գալու: Թեման կապ չունի, էս էն չի, ինչ ես սովորաբար կարդում եմ, բայց ով էլ լինես, իսկ ես ոնց որ գիտեմ` ով ես, դու շատ գրի, մնացածը գրելու հետ ա գալիս, մենակ չափածո չէ, արձակն էլ ա քոնը: Մինչև հիմա կարդացածս բոլոր գործերից ամենալավ գիրը, շնչող գիրը էս գործի հեղինակն ունի, կապ չունի` հեղինակին ճիշտ եմ գուշակել, թե չէ: Կքվեարկեի միանշանակ:
ինքը չի :))

Շինարար
22.02.2013, 15:53
10-րդ տարբերակ



Անծանոթ տունՀա, իրոք երկար էր, բայց նենց էլ չէր, որ հատկապես վատ էր: Չէի քվեարկի:

Շինարար
22.02.2013, 15:54
ինքը չի :))
Արեան չի՞: Կապ չունի, շատ լավ ա գրում, ով էլ լինի:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 15:55
Արեան չի՞: Կապ չունի, շատ լավ ա գրում, ով էլ լինի:

Անճաշակ :))

Գալաթեա
22.02.2013, 15:57
7–րդ տարբերակ. «Հետք»

Էս գործը երկրորդ նգամ կարդալու կարիք չունեմ:
Բարի, անշառ գործ ա:
Ուժեղ չի:
Պարզ ա... ոչ թե բարդի հակառակ պարզը, այլ պարզունակ պարզը:

Գալաթեա
22.02.2013, 16:07
8–րդ տարբերակ. «Երջանկությունը»

Ով ինչ ուզում ա էս գործի մասին ասի՝ ես իրան սիրում եմ :)
Մեկ էլ մի 100 տարի առաջ եմ պատմվածք կարդալուց փշաքաղվել:
Ու իսկապես կապ չունի՝ պահակը ոնց էր իմացել, վերջում բացատրած ա, դեբիլի տեղ ա դրել /թեև ես նման բան ընդհանրապես չզգացի/, կարդալուց մեջս ինչ-որ նյարդ շարժվեց, արթնացավ, բռթբռթեց, ասեց՝ Գալ, էս ինչ հավեսն էր...
Հեղինակին ոչ մի կերպ տեղը չեմ բերում, բայց շատ ապրի ինքը էդ իմ զգացողությունների համար:

Գալաթեա
22.02.2013, 16:08
Մի տեսակ ոնց որ չուզող լինեմ, բայց ահավոր հիասթափվում եմ:

Շին ջան, մարդիկ մտնում, էդ մի գործը կարդում, քվեարկում ու իրանցից գոհ գնում են... բա ի՞նչ ես ուզում լինի :))

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:14
Շին ջան, մարդիկ մտնում, էդ մի գործը կարդում, քվեարկում ու իրանցից գոհ գնում են... բա ի՞նչ ես ուզում լինի :))

ավելի լավ ա դա հաղթի, քան երջանկությունը :P

Գալաթեա
22.02.2013, 16:17
ավելի լավ ա դա հաղթի, քան երջանկությունը :P

Ոչ մի կերպ չեմ կարող համաձայնել :P

Գալաթեա
22.02.2013, 16:19
Իսկական տանջանքը հիմա ա սկսվելու... վերջին երկուսը պետք ա կարդամ:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:20
Իսկական տանջանքը հիմա ա սկսվելու... վերջին երկուսը պետք ա կարդամ:

Նախավերջինը շատ հեշտ ա կարդացվում: Իսկ վերջինը կարաս չկարդաս, ես էլ չեմ կարդացել :D :D :D

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:22
Ոչ մի կերպ չեմ կարող համաձայնել :P

Արի Կարոտի վրա բարիշենք :))

Գալաթեա
22.02.2013, 16:32
Արի Կարոտի վրա բարիշենք :))

Հա :aha Ես էի չէ՞ գրել էդ մեկը:

:D

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:35
Հա :aha Ես էի չէ՞ գրել էդ մեկը:

:D

դու ասեցիր :D

Գալաթեա
22.02.2013, 16:37
9–րդ տարբերակ. «Կրիա, որ չուներ պատյան»

Ժող ջան, ես ձեզ խնդրում եմ... անունակոխ մի արեք էլի ձեր մի թիքա պատմվածքները:
Ու եթե անում եք՝ գոնե ուշադիր արեք, որ Կուրասը Մուրաս չդառնա, Դուտին էլ Դուտ...
Իմ սրտով չէր հեչ...վերջին կարդացածս ֆանտաստիկան, որ հավանել եմ, Արէայի Իկարոն ա եղել: Որովհետև խեղդած չէր... բկիցդ չէր բռնում ու ինֆորմացիան անկանոն լցնում մեջը: Սահունություն կար:
Ստեղ մինչև հասկանում ես Դուտին ով ա, Բուտին ա գալիս... բիոմոլեկուլյար գիտելիքներն էլ ի սպաս.... սիրտս սպաս ուզեց:

Ուֆ չիգիդեմ:
Հեղինակին գիտեմ բայց:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:38
9–րդ տարբերակ. «Կրիա, որ չուներ պատյան»

Ժող ջան, ես ձեզ խնդրում եմ... անունակոխ մի արեք էլի ձեր մի թիքա պատմվածքները:
Ու եթե անում եք՝ գոնե ուշադիր արեք, որ Կուրասը Մուրաս չդառնա, Դուտին էլ Դուտ...
Իմ սրտով չէր հեչ...վերջին կարդացածս ֆանտաստիկան, որ հավանել եմ, Արէայի Իկարոն ա եղել: Որովհետև խեղդած չէր... բկիցդ չէր բռնում ու ինֆորմացիան անկանոն լցնում մեջը: Սահունություն կար:
Ստեղ մինչև հասկանում ես Դուտին ով ա, Բուտին ա գալիս... բիոմոլեկուլյար գիտելիքներն էլ ի սպաս.... սիրտս սպաս ուզեց:

Ուֆ չիգիդեմ:
Հեղինակին գիտեմ բայց:

Իսկ Շինն Արէայի վրա շառ ա անում :))

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:39
Ու՜խ, Գալը հասավ տասին: Քանի օր ա էս պահին եմ սպասում:

Գալաթեա
22.02.2013, 16:39
Իսկ Շինն Արէայի վրա շառ ա անում :))

Բացառվում ա:

Գալաթեա
22.02.2013, 16:40
Ու՜խ, Գալը հասավ տասին: Քանի օր ա էս պահին եմ սպասում:

Դու ձեռքս կընկնես, որ գաս Երևան...սպասի հլա...,

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 16:44
Դու ձեռքս կընկնես, որ գաս Երևան...սպասի հլա...,

քլունգիդ ցավը տանեմ :))

Գալաթեա
22.02.2013, 17:24
10–ր տարբերակ. «Անծանոթ տուն»

Հեղինակ ջան, ներողությունով պետք ա սկսեմ ու ապսպրեմ, որ նեղանալ չլինի:

Սա երրորդն ա էն գործերի մեջ, որ ուղարկվել ա մրցույթին առանց մրցույթի թեմային համապատասխանելու: Էդ Բարի գալուստ Անծանոթ տուն-ով սկիզբով ու վերնագրով ոնց որ ձեռ առնի հեղինակը: Ախր պարզ երևում ա որ սա անկապ գրած գործ ա: Էս մրցույթի հետ կապ չունի: Կապ ունի սեփական դեպրեսիվ, մռայլ, հոգեճնշիչ ապրումների, բայց ոչ էս մրցույթի հետ:

Հիմա հենց գործի մասին:
Էդ Գրող էր ինչ էր, որ սաղին հավաքել էր գլխին՝ գրքի նյութ կորզելու...Հեղինակը մի պահ մտածե՞լ ա՝ ինքը ինչ մարդկանց ա նկարագրում կյանքները պատմելուց: Զուտ գործի տրամաբանությունից ելնելով, դասախոսին "տուպոյ" անունով դիմող գռեհիկ աղջիկը կամավոր կգա՞ր էս խաղին մասնացելու, ինչ ա թե ինչ-որ Գրող իրան սպառել ա: Կամ մնացած զբռոդը, որ հավաքվել էր "Անծանոթ տանը" :D Լավ էլի..keep it real, ժողովուրդ: Հեսա սկսելու եմ մեր սիրելի քննադատի պես խոսալ :)) Ստրուկտուրա կա, մոտեցում կա, ասելիքի ճշմարտացիություն կա... մենակ իրար հետևից նախադասություններ շարելով չի, հաշվի ա պետք առնել:

Նա հիմա գրող է՞ր, թե դատավոր, որ վերջում հերթով բոլորին սկսեց դատել ու կյանք սովորացնել: Բոլորի համար գիտեր՝ ճիշտը որն ա: Պատասխանները գրպանում պահած շպոյի պես:
Շատ արհեստական էր ախր:
Կամ ամենավերջին նախադասությունը, որ իր նպատակը խալխի կեղտոտ սպիտակեղենը լվանալով՝ իր հոգին ժավել դնելն էր...

Ուֆ դե չէ էլի: Բերանս մի բացեք:

ivy
22.02.2013, 17:57
Կրիան Ալֆան կլինի գրած, վերջինն էլ՝ Արևանուռը :think

Եթե էդպես ա, ուրեմն տասից վեցի հեղինակին գտել եմ, մնացել են «Լայման», «Անվերնագիրը», «Ով է նա»-ն ու «Երջանկությունը»:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:04
Կրիան Ալֆան կլինի գրած, վերջինն էլ՝ Արևանուռը :think

Եթե էդպես ա, ուրեմն տասից վեցի հեղինակին գտել եմ, մնացել են «Լայման», «Անվերնագիրը», «Ով է նա»-ն ու «Երջանկությունը»:
Անվերնագիրը մի քիչ կասկածներ ունեմ, բայց վստահ չեմ ով ա:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:07
Enipra-ն միշտ գալիս ա, սուսուփուս քվեարկում, գնում ա: Բա մի բան ասա, տեսնենք ոնց ես, ինչ ես :)

CactuSoul
22.02.2013, 18:15
Ես եկա :))
Էս անգամ էլ եմ ուզում առանց մեկնաբանություններ կարդալու ամեն մի կարդացածիս մասին գրել, քանի որ հետո հաստատ կմոռանամ՝ որը որն էր ու ինչ տպավորություն էի ստացել կարդալիս…

Ուրեմն՝ առաջինը.
Ճռռոց

Շատ չոր էր գրված, նախադասությունները շարվում էին կոկորդիս, կուլ չէին գնում: Թվում է, թե կարճ-կարճ էին, պիտի որ հեշտ կարդացվեին ու ընկալվեին, բայց արի ու տես, որ հակառակ էֆֆեկտն էր ստացվել: Ինչ խոսք, ես համառ մարդ եմ ու մինչև վերջ դիմացա: Կարծում եմ՝ հեղինակը բավականին սիրուն ֆիլմ էր տեսել մտքում ու փորձել էր դա պատմել, ուղղակի այնքան էլ հաջող չէր ստացվել:
Համ էլ տունը, փաստորեն, հեչ էլ անծանոթ չէր ;)


Հ.Գ.
Հա, մեկ էլ ուզում էի ասել (ի միջի այլոց), որ Թրիերի «Անտիքրիստի» միջի Եդեմի տունն էի պատկերացնում կարդալիս :}

Գալաթեա
22.02.2013, 18:20
Կրիան Ալֆան կլինի գրած, վերջինն էլ՝ Արևանուռը :think

Եթե էդպես ա, ուրեմն տասից վեցի հեղինակին գտել եմ, մնացել են «Լայման», «Անվերնագիրը», «Ով է նա»-ն ու «Երջանկությունը»:

Ես վերջինը Ինգրիդի վրա եմ կասկածում:
Անվերնագիրը կարող ա Անան լինի...ու նրա համար չէ, որ մեջը էդ անունը կա :) Մինչև էդ անվանը հասնելն էլ էի մտածել:
Լայման դե գիտեմ:
Կրիան Ալֆան ա:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:22
Ես վերջինը Ինգրիդի վրա եմ կասկածում:
Անվերնագիրը կարող ա Անան լինի...ու նրա համար չէ, որ մեջը էդ անունը կա :) Մինչև էդ անվանը հասնելն էլ էի մտածել:
Լայման դե գիտեմ:
Կրիան Ալֆան ա:
Ըհը, ես էլ եմ իրա վրա գնացել :)

Լայման Դայու՞շն ա :think

Գալաթեա
22.02.2013, 18:22
Ըհը, ես էլ եմ իրա վրա գնացել :)

Լայման Դայու՞շն ա :think

Նեա:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:24
Նեա:

բայց դե աղջկերքից մեկն ա :think կամ էլ Դայուշն ա, չես ուզում ասել :))

դու հաստատ չես

Գալաթեա
22.02.2013, 18:28
բայց դե աղջկերքից մեկն ա :think կամ էլ Դայուշն ա, չես ուզում ասել :))

դու հաստատ չես

Ինչի, Կարոտը կլինեմ, Լայման չեմ լինի՞:
Ես սիրում եմ Վայկուլեին:
Ախ վեռնի սաժ ախ վեեռնի սաաաժ :russian

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:30
Ինչի, Կարոտը կլինեմ, Լայման չեմ լինի՞:
Ես սիրում եմ Վայկուլեին:
Ախ վեռնի սաժ ախ վեեռնի սաաաժ :russian

:)) ո՞վ ա ասում Կարոտը դու ես, բացի քեզնից:

Չէ, ամեն դեպքում Լայման Դայուշն ա :))

ivy
22.02.2013, 18:31
Ես էլ էի վերջինը Ինգրիդի վրա կասկածում, բայց ինքը գրել էր, որ էդ տարբերակը ամենաթույլն ա եղածներից, դրանից մտածեցի, որ այնուամենայնիվ ինքը չի հեղինակը:
Իսկ Լայման ո՞վ ա, Գալ: Եթե դու ես գուշակել, ասա իմանանք :)

Գալաթեա
22.02.2013, 18:32
:)) ո՞վ ա ասում Կարոտը դու ես, բացի քեզնից:

Չէ, ամեն դեպքում Լայման Դայուշն ա :))

Լիքը մարդ :beee

Դայը չի դե վայ, ալիքները մի խառնի:

Գալաթեա
22.02.2013, 18:33
Ես էլ էի վերջինը Ինգրիդի վրա կասկածում, բայց ինքը գրել էր, որ էդ տարբերակը ամենաթույլն ա եղածներից, դրանից մտածեցի, որ այնուամենայնիվ ինքը չի հեղինակը:
Իսկ Լայման ո՞վ ա, Գալ: Եթե դու ես գուշակել, ասա իմանանք :)

Պարզ չի՞ :)

Մեֆն ա:

ivy
22.02.2013, 18:34
Պարզ չի՞ :)

Մեֆն ա:

Հը՞ն :D

Գալաթեա
22.02.2013, 18:34
Ես էլ էի վերջինը Ինգրիդի վրա կասկածում, բայց ինքը գրել էր, որ էդ տարբերակը ամենաթույլն ա եղածներից, դրանից մտածեցի, որ այնուամենայնիվ ինքը չի հեղինակը:


Դե առողջ ինքնաքննադատություն ա մարդու մոտ:

Գալաթեա
22.02.2013, 18:35
Հը՞ն :D

Հա բա :aha

ivy
22.02.2013, 18:36
Հա բա :aha

Չեմ հավատում :D

Գալաթեա
22.02.2013, 18:37
Չեմ հավատում :D

Ինադու բազմակետեր չի դրել, որ շշկռվենք: Բայց ինքն ա:

ivy
22.02.2013, 18:38
Ինադու բազմակետեր չի դրել, որ շշկռվենք: Բայց ինքն ա:

Գալ, լավ էլի, ես լուրջ հարց եմ տվել :))

CactuSoul
22.02.2013, 18:40
Անծանոթ տուն
(Ո՞վ է նա)

Հում էր մի տեսակ: Պատմությունն ընկալեցի, բայց ոչ իբրև պատմվածք: Գրելաոճը դուրս չեկավ: Ժամանակաձևերն էին խառը. կտրուկ անցումներ անցյալից ներկա ու հակառակը: Մի խոսքով, սրա օգտին էլ դժվար թե քվեարկեմ:
Բայց միտքը վատը չէր:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:42
Գալ, չէ, Մեֆը տասներորդն ա գրել, էդ հաստատ:

ivy
22.02.2013, 18:49
Ո՞վ ա գրել Լայման, մեջն էլ՝ Շաքե, մեկդ ինձ ասեք, ես հանգստանամ :))

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:50
Ո՞վ ա գրել Լայման, մեջն էլ՝ Շաքե, մեկդ ինձ ասեք, ես հանգստանամ :))
Լիլը :))

Գալաթեա
22.02.2013, 18:52
Ո՞վ ա գրել Լայման, մեջն էլ՝ Շաքե, մեկդ ինձ ասեք, ես հանգստանամ :))

Դե եթե շուստռիները էս վերջերս բեսամփթ չեն բազմացել Ակումբում, պրիչոմ եռյակ պատմվածքները կարդացող ու մտապահող, գրելու տաղանդ ունեցող շուստռիները, ուրեմն պարզ ա էլի՝ ով ա Այվ, վայ :D

ivy
22.02.2013, 18:52
Լիլը :))

Ի՞նչ Լիլ, Իմփրեշը՞ն :'

ivy
22.02.2013, 18:53
Դե եթե շուստռիները էս վերջերս բեսամփթ չեն բազմացել Ակումբում, պրիչոմ եռյակ պատմվածքները կարդացող ու մտապահող, գրելու տաղանդ ունեցող շուստռիները, ուրեմն պարզ ա էլի՝ ով ա Այվ, վայ :D

Ինձ պարզ չի :cry

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:53
Դե եթե շուստռիները էս վերջերս բեսամփթ չեն բազմացել Ակումբում, պրիչոմ եռյակ պատմվածքները կարդացող ու մտապահող, գրելու տաղանդ ունեցող շուստռիները, ուրեմն պարզ ա էլի՝ ով ա Այվ, վայ :D
բա որ ասում եմ Դայուշն ա :D

Գալաթեա
22.02.2013, 18:53
Ինձ պարզ չի :cry

Հլա սրան :D

ivy
22.02.2013, 18:54
Հլա սրան :D

Բայց ես լուրջ եմ ասում... :(

ivy
22.02.2013, 18:56
Ո՞վ է գրել Լայման, ո՞վ է նա :aaa

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 18:57
Համատեղներից մեկ էլ Ինգրիդ ու Ռուբի գտա: Աղջկերքից էլի:

Բայց մեկ ա, Դայուշն ա :))

ivy
22.02.2013, 19:00
Մեռնեմ չեմ հավատա, թե Դայուշը սենց բան կգրեր.


-Սիրե՞մ քեզ:
-Դու՞, Ինչպե՞ս:
-Նուրբ, առանց ցավեցնելու, կհամբուրեմ ձախ կուրծքդ՝ սրտիդ մոտ:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 19:01
Մեռնեմ չեմ հավատա, թե Դայուշը սենց բան կգրեր.

ինչու՞

ivy
22.02.2013, 19:03
Գա՜լ, գոնե ականջիս ասա :(

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 19:04
Գա՜լ, գոնե ականջիս ասա :(

ես էլ եմ ուզում իմանալ

ivy
22.02.2013, 19:04
ինչու՞

Որովհետև ինքը ինտիմ կարգի ոչ մի բան չէր գրի. իրեն մի քիչ ճանաչելով՝ էդպես եմ մտածում:

Գալաթեա
22.02.2013, 19:05
Գա՜լ, գոնե ականջիս ասա :(

Չեմ ասելու, այ տենց տանջվի, քրքրվի: Մանավանդ, որ դու չգիտես:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 19:05
Որովհետև ինքը ինտիմ կարգի ոչ մի բան չէր գրի. իրեն մի քիչ ճանաչելով՝ էդպես եմ մտածում:

էս անգամ գրեց :))

ivy
22.02.2013, 19:06
Չեմ ասելու, այ տենց տանջվի, քրքրվի: Մանավանդ, որ դու չգիտես:

Ինչ ակնարկներ ա է անում, ասում եմ՝ չգիտեմ...

ivy
22.02.2013, 19:07
Լայմայի հեղինակ խնդրում եմ ինձ թաքուն տեղեկացրու քո մասին, խոստանում եմ ոչ մեկին չասել, համ էլ ես արդեն քվեարկել եմ:

StrangeLittleGirl
22.02.2013, 19:07
Չեմ ասելու, այ տենց տանջվի, քրքրվի: Մանավանդ, որ դու չգիտես:

Գալ, Ռիփը չի

Գալաթեա
22.02.2013, 19:09
Գալ, Ռիփը չի

Ես չեմ էլ ասել, որ ինքն ա :))