PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Հավաքածու մրցույթ – 3. «Անծանոթ տուն» (քվեարկություն և քննարկում)



Էջեր : 1 2 [3] 4

Դավիթ
25.02.2013, 00:38
Դավ ջան, ես մինչև երեք հարյուրը նայեցի: Թռուցիկ իհարկե, բայց Ջեկ Լոնդոնն էլ չկա, Էդգար Պոն էլ չկա, շատ ու շատ ուչիշներն էլ: Հեմ-ը երկու անգամ, Ֆոլկները՝ երկու, Տվենը՝ մեկ:
Զատո կա "Մասոնների գիրքը", կա "Կոմունիստական կուսակցության մանիֆեստը" մի քանի անգամ Բարակ Օբաման կա…
Լավ ցուցակ է: Գլխավորը՝ կարևոր: Ու հենց դրա՞ վրա պետք է կարծիք կազմել…

Գուրջիևի մասին էլ էսօր համարյա ոչ ոք Ամերիկայում չի խոսում: Բայց առաջին հրատարակրությունները /ու դրանից հետո՝ լիքը վերահրատարակչություններ/ հենց այստեղ էլ եղել են: Չեմ լսել, որ Հայաստանում գոնե մեկ թարգմանված բրոշյուր լինի…

Բացատրել պետք չի: Ամերիկյան գրքասերը մեծ մասամբ չի ճանաչում Սարոյանին, միայն էս ցուցակը չի:

Sambitbaba
25.02.2013, 01:01
Բացատրել պետք չի: Ամերիկյան գրքասերը մեծ մասամբ չի ճանաչում Սարոյանին, միայն էս ցուցակը չի:
Հա, Դավ ջան, բան չունեմ ասելու, ժամանակները փոխվել են: Այսօրվա "ամերիկյան գրքասերը" լիքը ուրիշ շատ լավ գրողների էլ չի ճանաչում: Այսինքն, պատճառը ոչ թե Սարոյանի ավելի ցածր մակարդակն է:

Սովետի վերջին տարիներին թնդում էին Էդիկ Լիմոնովի, Վասիլի Ակսյոնովի, Օկուջավայի, Կաբակովի, Վոյնովիչի, Սաշա Սոկոլովի անունները: Այսօր ո՞վ է նրանց հիշում: Թնդում են, ասենք, Պելեվինի, Սորոկինի անունները, իսկ Պելևինը երևի Սաշա Սոկոլովի ճկույթն էլ չարժի: Սա նշանակում է, որ Ակսյոնովի և Օկուջավայի մակարդակը ցա՞ծր է:

Դավիթ
25.02.2013, 01:28
Հա, Դավ ջան, բան չունեմ ասելու, ժամանակները փոխվել են: Այսօրվա "ամերիկյան գրքասերը" լիքը ուրիշ շատ լավ գրողների էլ չի ճանաչում: Այսինքն, պատճառը ոչ թե Սարոյանի ավելի ցածր մակարդակն է:

Սովետի վերջին տարիներին թնդում էին Էդիկ Լիմոնովի, Վասիլի Ակսյոնովի, Օկուջավայի, Կաբակովի, Վոյնովիչի, Սաշա Սոկոլովի անունները: Այսօր ո՞վ է նրանց հիշում: Թնդում են, ասենք, Պելեվինի, Սորոկինի անունները, իսկ Պելևինը երևի Սաշա Սոկոլովի ճկույթն էլ չարժի: Սա նշանակում է, որ Ակսյոնովի և Օկուջավայի մակարդակը ցա՞ծր է:


Ապեր, ես էսպես եմ մտածում: Եթե չեն ճանաչում, ուրեմն ակտուալ չի: Եթե ակտուալ չի, ուրեմն մեծ չի, լավ գրող ա, բայց մեծ ամերիկյան գրող չի: Ֆոլկներ հիշում են, Տվեն հիշում են, Հեմինգուեյ ու Հելլեր հիշում են:

Դավիթ
25.02.2013, 01:39
Սա էլ ամերիկյան գրականություն դասավանդողների ցուցակն ա:

Listed below are the top 100 titles for the American literature classroom, ranked in order of popularity, chosen by American literature teachers from across the country.

http://www.perfectionlearning.com/top%20100-american-lit-titles


Էհ, եթե դասատուները 100- ի մեջ տեղ չեն գտնում` «Մարդկային Կատակերգություն»-ը հարմարացնեն, էլ ի՞նչ կարելի ա ասել աճող գրքասեր սերնդի մասին:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 01:47
Բյուր, ինչո՞վ ես որոշում մեծության համաշխարհայնությունը՝ ճանաչումո՞վ, թե՞ ընդգրկումով: Սարոյանը դժվար նույնքան ճանաչված լինի, որքան Հեմինգուեյը, Ջոյսը, Ֆոլքները: Ֆեյսբուքում, որ հայ գրողների մասին հարցում են անում, Շիրվանզադեն միշտ պատվավոր երկրորդ հորիզոնականում ա, Թոթովենց պետք ա պեղես, Զահրատ էլ, Մաթևոսյան վերջերում մի տեղ կգտնես:

Ամերիկայում ասա՝ Թոթովենց, Հայաստանում ասա՝ Հեմինգուեյ: Ինձ համար Թոթովենցը նույնքան մեծ ընդգրկում ունի, նույնքան համաշխարհային մեծություն ա իր գրածների բովանդակությամբ, որքան Հեմինգուեյը:

Կաֆկան համաշխարհային մեծությո՞ւն ա, թե՞ չէ: Հայաստանում ասա՝ Կաֆկա ու ասա՝ Դյումա, տես ում քանիսը գիտի: Բա հլա ասա՝ Ջոյս, տես իմացող կա՞: Ջոյսը ի՞նչ մեծություն ա՝ գեղական, միերկրային, եվրոպական, թե՞ համաշխարհային:

Շին, լրիվ համաձայն եմ հետդ: Ասենք, հիմա Կոելյոյին սաղ գիտեն, «Դա Վինչիի ծածկագիրն» էլ մի քանի տեսակի ռեկորդ խփած բեսթսելլեր ա, բայց դրանք հո գրականություն չեն: Ուղղակի մտածեցի՝ մի քիչ օբյեկտիվ գործոն առաջ քաշեմ, որտև ինչքան էլ թմբկահարեմ, որ Սարոյանը լավ գրականության չափանիշ չի, ինձ հակադարձելու են, թե դա քո կարծիքն ա:

Իրականում ճանաչվածությունն ամեն դեպքում իրա դերն ունի: Չեմ կարծում՝ լինի լավ գրող, որը ճանաչված չլինի: Իհարկե, հակառակը միշտ էլ լինում ա. վատ գրող, որը ճանաչված ա: Սարոյանը, ըստ էության, միջին մակարդակի լավ գրող ա, որը ոչ մի նոր բան չի ասել գրականության մեջ: Դրա համար անցել-գնացել ա, ավելի շուտ ա անցել-գնացել, քան իրա՝ առավել ուժեղ ժամանակակիցներից շատերը:

Dayana
25.02.2013, 02:01
Շին, լրիվ համաձայն եմ հետդ: Ասենք, հիմա Կոելյոյին սաղ գիտեն, «Դա Վինչիի ծածկագիրն» էլ մի քանի տեսակի ռեկորդ խփած բեսթսելլեր ա, բայց դրանք հո գրականություն չեն: Ուղղակի մտածեցի՝ մի քիչ օբյեկտիվ գործոն առաջ քաշեմ, որտև ինչքան էլ թմբկահարեմ, որ Սարոյանը լավ գրականության չափանիշ չի, ինձ հակադարձելու են, թե դա քո կարծիքն ա:

Իրականում ճանաչվածությունն ամեն դեպքում իրա դերն ունի: Չեմ կարծում՝ լինի լավ գրող, որը ճանաչված չլինի: Իհարկե, հակառակը միշտ էլ լինում ա. վատ գրող, որը ճանաչված ա: Սարոյանը, ըստ էության, միջին մակարդակի լավ գրող ա, որը ոչ մի նոր բան չի ասել գրականության մեջ: Դրա համար անցել-գնացել ա, ավելի շուտ ա անցել-գնացել, քան իրա՝ առավել ուժեղ ժամանակակիցներից շատերը:

Բյուր, սենց բաներ մի արա: Երբ դու Սևակ չես սիրում, ես հասկանում եմ, Սևակին շատ են ծեծել, ամեն տեղից վեր կացածը կարդացել ու մեկանբանել ա, ու հատկապես իրա ոչ գլուխգործոցները, այլ նրանք, որոնք արագ ա մտապահել: Էստեղ ոչ ոք չի կարող ասել, որ քեզ «լարել են» Սևակի դեմ, իսկ երբ Հեմինգուեյի նախանձի օբյեկտներից մեկի ՝ Սարոյանի մասին ես որպես միջակի արտահայտվում, մի տեսակ ստացվում է, որ ուղղակի Հեմինգուեյի ազդեցության տակ ես «մնացել»:

Շինարար
25.02.2013, 02:04
Սարոյանը, ըստ էության, միջին մակարդակի լավ գրող ա, որը ոչ մի նոր բան չի ասել գրականության մեջ:

Բյուր, Սերվանտեսից հետո ըստ էության ոչ մի գրող ոչ մի նոր բան չի ասել, թե՞ Սերվանտեսից առաջ՝ մայա ցեղի ինչ-որ հեքիաթասացից հետո, թե՞ դեռ իրանից էլ առաջ: Հեմինգուեյն ի՞նչ նոր բան ա ասել գրականության մեջ:

Mephistopheles
25.02.2013, 02:06
ժող, ձեր "պրոբլեմը" գիտե՞ք որն ա… փոխանակ գործի մասին, կամ գրողի, կարծիք կազմեք կարդալով՝ ուղիղ դատելով, դուք ընգած ցուցակների մեջ ման եք գալիս կա տենց գրող թե չէ… ասենք թե կա կամ չկա… գիտե՞ք ինչքան լավ գործեր կան որ հայտնի չեն…

Անձամբ ինձ բոլորովին չի հետաքրքրում թե էդ գրողները ցուցակում կան թե չկան… իրանց ճանաչում են թե չէ…

Շինարար
25.02.2013, 02:07
ժող, ձեր "պրոբլեմը" գիտե՞ք որն ա… փոխանակ գործի մասին, կամ գրողի, կարծիք կազմեք կարդալով՝ ուղիղ դատելով, դուք ընգած ցուցակների մեջ ման եք գալիս կա տենց գրող թե չէ… ասենք թե կա կամ չկա… գիտե՞ք ինչքան լավ գործեր կան որ հայտնի չեն…

Անձամբ ինձ բոլորովին չի հետաքրքրում թե էդ գրողները ցուցակում կան թե չկան… իրանց ճանաչում են թե չէ…
Դե Սարոյանի դեպքում հետաքրքիր ա, որովհետև մեր հայն ա :))

Sambitbaba
25.02.2013, 02:10
Ապեր, ես էսպես եմ մտածում: Եթե չեն ճանաչում, ուրեմն ակտուալ չի: Եթե ակտուալ չի, ուրեմն մեծ չի, լավ գրող ա, բայց մեծ ամերիկյան գրող չի: Ֆոլկներ հիշում են, Տվեն հիշում են, Հեմինգուեյ ու Հելլեր հիշում են:

Օքեյ, Դավ ջան: Այսօրվա մեր ամենաակտուալ հեղինակն ինձ համար "Լայմայի" հեղինակն է: Ու քանի որ հասանք այստեղ ու վաղուց էլ ժամանակն է դուրս գալ Բյուրի պղտորած ջրերից, - ես էլ փորձեմ գուշակել մեր հեղինակներին:

1. Լայմա - Իմփրեշն կամ Այվի
2. Կարոտը - Գալաթեա կամ Այվի
3. Հյուսիսի կինը - Բյուր
4. Ճռռոց - Ինգրիդ կամ Գալ /ապրի՛ Մարին…/
5. Կրիա, որ չուներ պատյան - Ալֆաոնե
6. Երջանկությունը - Ռուբի Րյու կամ Ուլուանա
7. Ո՞վ է նա - Դայանա կամ Ինգրիդ
8. Հետք - Արէա
9. Անվերնագիր, և 10. Անծանոթ տուն - սրանց մասին չեմ ասի, եթե նույնիսկ կարծում եմ, որ գիտեմ, քանզի բոլորովին դու չեկան ինձ, ու սխալվելու դոպքում չէի ցանկանա որևէ մեկին նեղացնել…


Հ.Գ. Ով գոհ չէ կարծիքիցս՝ ներողություն եմ խնդրում…

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 02:12
Բյուր, սենց բաներ մի արա: Երբ դու Սևակ չես սիրում, ես հասկանում եմ, Սևակին շատ են ծեծել, ամեն տեղից վեր կացածը կարդացել ու մեկանբանել ա, ու հատկապես իրա ոչ գլուխգործոցները, այլ նրանք, որոնք արագ ա մտապահել: Էստեղ ոչ ոք չի կարող ասել, որ քեզ «լարել են» Սևակի դեմ, իսկ երբ Հեմինգուեյի նախանձի օբյեկտներից մեկի ՝ Սարոյանի մասին ես որպես միջակի արտահայտվում, մի տեսակ ստացվում է, որ ուղղակի Հեմինգուեյի ազդեցության տակ ես «մնացել»:
Դայ, մի քիչ շփոթում ես, Հեմինգուեյի նախանձի առարկան Դոստոևսկին ա էղել: Հա, Սարոյանի հետ ինքն ինչ-որ պրոբլեմ ա ունեցել, բայց անկեղծ ասած՝ չգիտեմ ինչ ու չեմ էլ ուզում իմանալ: Իմ ասածը բնավ կապ չունի Հեմինգուեյի կարծիքի հետ: Ես Սարոյանին բնավ վատ գրող չեմ համարում: Լավն ա ինքը: Բայց չափանիշ չի էլի:


Բյուր, Սերվանտեսից հետո ըստ էության ոչ մի գրող ոչ մի նոր բան չի ասել, թե՞ Սերվանտեսից առաջ՝ մայա ցեղի ինչ-որ հեքիաթասացից հետո, թե՞ դեռ իրանից էլ առաջ: Հեմինգուեյն ի՞նչ նոր բան ա ասել գրականության մեջ:
Ինչի՞: Ջոյսը չի՞ ասել: «Ուլիսեսը» ոտքից գլուխ նորություն ա: Նույնն էլ Հեմինգուեյը: Իրանից առաջ չեմ լսել, որ տենց պրիմիտիվ բառապաշարով ու կարճ նախադասություններով տենց հզոր տեքստեր գրեն:


ժող, ձեր "պրոբլեմը" գիտե՞ք որն ա… փոխանակ գործի մասին, կամ գրողի, կարծիք կազմեք կարդալով՝ ուղիղ դատելով, դուք ընգած ցուցակների մեջ ման եք գալիս կա տենց գրող թե չէ… ասենք թե կա կամ չկա… գիտե՞ք ինչքան լավ գործեր կան որ հայտնի չեն…

Անձամբ ինձ բոլորովին չի հետաքրքրում թե էդ գրողները ցուցակում կան թե չկան… իրանց ճանաչում են թե չէ…

Մեֆ ջան, լրիվ համաձայն եմ հետդ: Բայց Սարոյանի մասին կարծիք ասեցի, իմ ասածը փաստորեն ասնավանի չէր, ես էլ ասեցի՝ ուրիշների ասածը բերեմ, որ ասնավանի լինի:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 02:14
Օքեյ, Դավ ջան: Այսօրվա մեր ամենաակտուալ հեղինակն ինձ համար "Լայմայի" հեղինակն է: Ու քանի որ հասանք այստեղ ու վաղուց էլ ժամանակն է դուրս գալ Բյուրի պղտորած ջրերից, - ես էլ փորձեմ գուշակել մեր հեղինակներին:



Բայց ես ի՞նչ ջուր եմ պղտորել :(

Ստեղ դեռ հարց ա ով ա ինչ ջուր պղտորում:

Dayana
25.02.2013, 02:19
Դայ, մի քիչ շփոթում ես, Հեմինգուեյի նախանձի առարկան Դոստոևսկին ա էղել: Հա, Սարոյանի հետ ինքն ինչ-որ պրոբլեմ ա ունեցել, բայց անկեղծ ասած՝ չգիտեմ ինչ ու չեմ էլ ուզում իմանալ: Իմ ասածը բնավ կապ չունի Հեմինգուեյի կարծիքի հետ: Ես Սարոյանին բնավ վատ գրող չեմ համարում: Լավն ա ինքը: Բայց չափանիշ չի էլի:

Ջանս, Դոստոևսկու մասին էլ էի գրել, բայց ջնջեցի, մտածեցի՝ թեմայից դուրս ա, անկապ անունը չտամ :D Էդ Սարոյանի հետ կնֆլիկտը իրա ինչ-որ գործում եմ կարծեմ հանդիպել, չնայած Ֆյեդըռին լավ քլնգում էր անկապ տեղը:

Կստածի, քանի թեման բացվեց, ասեմ, էս Չուկը իմ Հեմինգուեյի քրքրված գրքերից մեկը կորցրել ա :bl

Հետաքրքիր մի բան կա. ես Հեմինգուեյից 3 գիրք եմ գնել, որոնցից երկուսը կորել են: :}

Դավիթ
25.02.2013, 02:22
ժող, ձեր "պրոբլեմը" գիտե՞ք որն ա… փոխանակ գործի մասին, կամ գրողի, կարծիք կազմեք կարդալով՝ ուղիղ դատելով, դուք ընգած ցուցակների մեջ ման եք գալիս կա տենց գրող թե չէ… ասենք թե կա կամ չկա… գիտե՞ք ինչքան լավ գործեր կան որ հայտնի չեն…

Անձամբ ինձ բոլորովին չի հետաքրքրում թե էդ գրողները ցուցակում կան թե չկան… իրանց ճանաչում են թե չէ…

Նեղացած չես, չէ՞:) Ցուցակներին դեմ ես, բայց դա արտացոլում ա մարդկանց նախասիրությունը հեղինակի հանդեպ: Խոսքը գնաց նրանից, որ Սարոյանին լավ չեն ճանաչում մեր մոտ:

Sambitbaba
25.02.2013, 02:23
Բայց ես ի՞նչ ջուր եմ պղտորել :(

Ստեղ դեռ հարց ա ով ա ինչ ջուր պղտորում:

Էլ մի սկսիր, հա՛… Հեմինգուէյի պատմվածքը ե՞ս մեջտեղ գցեցի, թե՞ նրա նախանձի առարկա Դոստոևսկին::P

Mephistopheles
25.02.2013, 02:25
Մեֆ ջան, լրիվ համաձայն եմ հետդ: Բայց Սարոյանի մասին կարծիք ասեցի, իմ ասածը փաստորեն ասնավանի չէր, ես էլ ասեցի՝ ուրիշների ասածը բերեմ, որ ասնավանի լինի:

Բյուր, դու վերլուծի… դրանից լավ ասնավանի չի կարա լինի ՔՈ բանավեճի մեջ… քո դիրքերը թուլանում ա երբ որ գրականությունից խոսելուց ստատիստիկայով ես խոսում… Սարոյանը թույլ գործեր ունի… վերցրու մեկն ու մատնանշի… ես բան չեմ ասի… կուրախանամ…

Նույնն էլ բոլորը… մի կողմ թողնենք ստատիստիկան… վերլուծենք որ մենք էլ էս բանավեճից օգուտ քաղենք…

չեք ուզու՞մ

Dayana
25.02.2013, 02:28
Նեղացած չես, չէ՞:) Ցուցակներին դեմ ես, բայց դա արտացոլում ա մարդկանց նախասիրությունը հեղինակի հանդեպ: Խոսքը գնաց նրանից, որ Սարոյանին լավ չեն ճանաչում մեր մոտ:
Որովհետև դպրոցական ծրագրում էն ախմախ Նաիրի Զարյանին տրված ա լինում 4-5 դասաժամ, իսկ մինչև հասնում են Սարոյանին կամ Իսահակյանին, վերջին զանգ, զռթիկ-փռթիկ են առաջ ընկնում, տենց էլ չեն «անցնում» կամ ձեռի հետ նայում են:

10-րդ դասարանի առաջին դասից գրականության դասատուին խնդրում/համոզում էի, որ Իսահակյանին ավելի շուտ «անցնենք», քան ծրագիրն է նախատեսում, ամեն անգամ ասում էր ՝ ես քեզ խոստանում եմ, նորմալ կանցնենք, կքննարկենք ինչքան կուզես, կկարդանք և այլն: *իգ, թե անցանք: Ու ես տենց էլ Իսահակյան չկարդացի - ի նկատի ունեմ ինչպես հասարակ դպրոցականը, որ պիտի կարդար ու քննարկեր դասաժամին: Եսիմ է՞: Ամեն ինչ դառնում ա քաղաքականություն: :(

Mephistopheles
25.02.2013, 02:30
Նեղացած չես, չէ՞:) Ցուցակներին դեմ ես, բայց դա արտացոլում ա մարդկանց նախասիրությունը հեղինակի հանդեպ: Խոսքը գնաց նրանից, որ Սարոյանին լավ չեն ճանաչում մեր մոտ:

չէ, Դավ ջան, ամերիկյան ցուցակներում ենգիբարյան էլ չկա, զահրատ էլ չկա, նարեկացի էլ չկա… սրանք իրանց համար էկզոտիկ գրողներ են…

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 02:31
Էլ մի սկսիր, հա՛… Հեմինգուէյի պատմվածքը ե՞ս մեջտեղ գցեցի, թե՞ նրա նախանձի առարկա Դոստոևսկին::P
Դե դա անցավ-գնաց :P


Բյուր, դու վերլուծի… դրանից լավ ասնավանի չի կարա լինի ՔՈ բանավեճի մեջ… քո դիրքերը թուլանում ա երբ որ գրականությունից խոսելուց ստատիստիկայով ես խոսում… Սարոյանը թույլ գործեր ունի… վերցրու մեկն ու մատնանշի… ես բան չեմ ասի… կուրախանամ…

Նույնն էլ բոլորը… մի կողմ թողնենք ստատիստիկան… վերլուծենք որ մենք էլ էս բանավեճից օգուտ քաղենք…

չեք ուզու՞մ
Մեֆ, մի քանի էջ առաջ ես փորձ արեցի: Ասեցի, որ Սարոյանի հերոսները հիմնականում թղթից են, որովհետև մենակ բարի ու լուսավոր կողմ ունեն: Կարծեմ ինձ պատասխանեցին՝ ճաշակին ընկեր չկա (ի դեպ, արտահայտություն, որն անում են հակափաստարկ չունենալիս): Ես էլ ստատիստիկան մեջտեղ գցեցի:

Սարոյան տասնմեկ տարի առաջ եմ վերջին անգամ կարդացել, որ կարողանամ ավելի մանրամասն վերլուծել: Անկեղծ ասած, լիքը լավ գրողներ կան, որոնց դեռ չեմ կարդացել, ու արժեր սահմանափակ կյանքս տրամադրել իրանց կարդալուն, ոչ թե Սարոյանից ևս մի բան կարդալուն, որի ստեղծագործությանը քչից-շատից ծանոթ եմ արդեն: Բայց եթե կողմ ես վերլուծությանը, արի մի պուճուր գործ առաջարկի Սարոյանից, միասին կարդանք, վերլուծենք:

Դավիթ
25.02.2013, 02:32
Ջանս, Դոստոևսկու մասին էլ էի գրել, բայց ջնջեցի, մտածեցի՝ թեմայից դուրս ա, անկապ անունը չտամ :D Էդ Սարոյանի հետ կնֆլիկտը իրա ինչ-որ գործում եմ կարծեմ հանդիպել, չնայած Ֆյեդըռին լավ քլնգում էր անկապ տեղը:

Կստածի, քանի թեման բացվեց, ասեմ, էս Չուկը իմ Հեմինգուեյի քրքրված գրքերից մեկը կորցրել ա :bl

Հետաքրքիր մի բան կա. ես Հեմինգուեյից 3 գիրք եմ գնել, որոնցից երկուսը կորել են: :}

Սարոյանը Հեմինգուեյի գործն ա ձեռք առել, Հեմինգուեյն էլ Սարոյանի համար ասել ա, որ շատերն են քո նման եկել-գնացել: Մի անգամ էլ կռիվ են արել ու սեղանի տակ հայտնվել:

"

“ Well for God’s sake, what’s that lousy Armenian son of a bitch doing here?” stated Ernest Hemingway . The more I tried to hush him, the worse it got. Finally Saroyan’s companion… began to come back at Ernest. I am not too sure how it developed, but shortly afterwards I was in a full-scale brawl, rolling about under the tables, and banging the heads of total strangers on the wooden floors. I got the impression that someone bit my ankle…. The management arrived, reinforced I think by the gendarmes, and the whole lot of us were thrown out up the stairs and into the Paris blackout…. The two factions separated…. Ernest was laughing like a hyena.” said an eyewitness.

Saroyan claimed Ernest stole his trimmed down style of writing, even though Hemingway had started writing many years before. In a passage in ‘The Daring Young Man on the Flying Trapeze’ Saroyan spoke of ‘Death in The Afternoon’ by Ernest Hemingway, which he called “a pretty fine piece of prose,” adding that when Ernest Hemingway was a fool, he was “at least an accurate fool.”

Then Ernest Hemingway learned about this and he responded: “We’ve seen them come and go. Good ones too. Better ones than you, Mr. Saroyan.”
The two writers bickered and traded insults until finally Saroyan wrote to Hemingway and the latter answered him “cordially” and a truce ensued. — Carlos Baker ‘Ernest Hemingway: A Life Story’

Դավիթ
25.02.2013, 02:37
Փաստորեն, Փարիզում են կռիվ արել: Ինչ հավես ա::D

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 02:39
Որովհետև դպրոցական ծրագրում էն ախմախ Նաիրի Զարյանին տրված ա լինում 4-5 դասաժամ, իսկ մինչև հասնում են Սարոյանին կամ Իսահակյանին, վերջին զանգ, զռթիկ-փռթիկ են առաջ ընկնում, տենց էլ չեն «անցնում» կամ ձեռի հետ նայում են:

10-րդ դասարանի առաջին դասից գրականության դասատուին խնդրում/համոզում էի, որ Իսահակյանին ավելի շուտ «անցնենք», քան ծրագիրն է նախատեսում, ամեն անգամ ասում էր ՝ ես քեզ խոստանում եմ, նորմալ կանցնենք, կքննարկենք ինչքան կուզես, կկարդանք և այլն: *իգ, թե անցանք: Ու ես տենց էլ Իսահակյան չկարդացի - ի նկատի ունեմ ինչպես հասարակ դպրոցականը, որ պիտի կարդար ու քննարկեր դասաժամին: Եսիմ է՞: Ամեն ինչ դառնում ա քաղաքականություն: :(

Է՜հ, Դայ, որ մեր դպրոցական ծրագրերից խոսենք... դրանք նախատեսված են հատուկ գրականության նկատմամբ զզվանք առաջացնելու համար: Նե՜նց լավ գրողների ենք թռուցիկ անցնում: Օրինակ իմ կարծիքով քսաներորդ դարի լավագույն հայ արձակագիրներից մեկը Շահան Շահնուրն ա, բայց մի դասում թռուցիկ ենք անցել, իսկ խեղճ Սարոյանն էլ ճզմված ա օտարագիր հայ գրողների մեջ, որին տենց էլ չես հասնում: Փոխարենը օրեր, ամիսներ շարունակ ամենայն մանրամասնությամբ Շիրվանզադե ու Րաֆֆի ես հերձում: :(


չէ, Դավ ջան, ամերիկյան ցուցակներում ենգիբարյան էլ չկա, զահրատ էլ չկա, նարեկացի էլ չկա… սրանք իրանց համար էկզոտիկ գրողներ են…

Մեֆ, ուղղակի մի պուճուր տարբերություն կա: Սարոյանն անգլերեն ա գրել, ու, այնուամենայնիվ, ամերիկացի գրող ա համարվում: Ու մենք իրան գիտենք ոչ թե որովհետև ինքը հզոր ա, այլ որովհետև հայ ա: Էդ որակի լիքը ամերիկացի գրողներ կան, որոնց գոյության մասին չենք էլ իմանում:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 02:40
Սարոյանը Հեմինգուեյի գործն ա ձեռք առել, Հեմինգուեյն էլ Սարոյանի համար ասել ա, որ շատերն են քո նման եկել-գնացել: Մի անգամ էլ կռիվ են արել ու սեղանի տակ հայտնվել:



Լու՞րջ տենց բան ա ասել :)) դե ցավն էլ տանեմ էլի: Հո զոռով չի, մենք իրար նման ենք մտածում: Սպասի կարդամ էս պատմությունը:

Sambitbaba
25.02.2013, 02:43
Դե դա անցավ-գնաց :P

Պրիտոմ, այնքան աննկատելի, որ էս երկու օր է, չենք կարողանում հանգստանալ, չէ՞: Քննարկումը թողել, ընկել ենք խեղճ ամերիկացիների ջանին…


Բայց եթե կողմ ես վերլուծությանը, արի մի պուճուր գործ առաջարկի Սարոյանից, միասին կարդանք, վերլուծենք:

Այնքան էլ պատմվածք չեն ու նաև փոքր, բայց կառաջարկեի "Քարանձավի բնակիչները" կամ "Հե՜յ, ո՞վ կա այստեղ…"

Dayana
25.02.2013, 02:48
Է՜հ, Դայ, որ մեր դպրոցական ծրագրերից խոսենք... դրանք նախատեսված են հատուկ գրականության նկատմամբ զզվանք առաջացնելու համար: Նե՜նց լավ գրողների ենք թռուցիկ անցնում: Օրինակ իմ կարծիքով քսաներորդ դարի լավագույն հայ արձակագիրներից մեկը Շահան Շահնուրն ա, բայց մի դասում թռուցիկ ենք անցել, իսկ խեղճ Սարոյանն էլ ճզմված ա օտարագիր հայ գրողների մեջ, որին տենց էլ չես հասնում: Փոխարենը օրեր, ամիսներ շարունակ ամենայն մանրամասնությամբ Շիրվանզադե ու Րաֆֆի ես հերձում: :(



Մենք Շահնուր լավ երկար ենք անցել, ինչքան հիշում եմ, բայց ես չեմ կարդացել :)) Ինձ դուր չէր եկել հենց էն գլխից ու էլի երևի դպրոցական ծրագրի շնորհիվ, ու Րաֆֆի էլ չեմ հերձել, իսկ Շիրվանզադեն էն ժամանակ դուրս գալիս էր, բացի Մարկոս աղա Ալիմյանից, իհարկե: Հիմա չեմ կարդա, բայց դե Կոելյա էլ չեմ կարդա/կարդում/կարդացել - էլի մի երկու տողով կարծիք եմ կազեմ իմ սև արևին ու չեմ կարդում

Հ.Գ. Հեսա գալու են մեզ տուգանայիններով «դաղեն» :scare

CactuSoul
25.02.2013, 02:49
Եկել եմ՝ կոչ անեմ, որ «Լայմայի» օգտին քվեարկեն չքվեարկածները, որովհետև խիստ անարդար ա երկրորդ տեղը ուրիշ որևէ տարբերակի տալը: Ինչու երկրո՞րդ - որովհետև առաջին տեղը միանշանակ «Կարոտինն» ա :pardon

Ի դեպ, եթե գուշակությունս (որը, փաստորեն, համընկավ նաև որոշ ուրիշ մարդկանց երթադրության հետ) արդարանա, հենց հեղինակին տեսնեմ, ճակատը պաչելու եմ, ու էդ դեռ մեղմ ա ասված: Հեչ չէի սպասի իրենից: Ու հենց պարզեցի, որ ինքն է, սկսելու եմ իրեն շատ ավելի սիրել, խոստանում եմ:

Ինձ թվում ա «Լայման» ներսից, խորքերից եկած բան ա, ընենց չի, որ ստեղծագործ մարդը նստել ա, մուսային զոռ ա տվել ու մի բան գրել հանուն մրցույթի: Ու հենց դրանում ա էդ պատմվածքի արժանիքը: … Լավ, ավել չեմ խորանա:


Հ.Գ.
Չուկ, մի անգամ էլ ես փաստեմ՝ դու անսլուխ ես :)) Սաղ հեչ, բայց ivy-ն հաստատ «պառկելը» «ր»-ով չէր գրի :B

Դավիթ
25.02.2013, 02:53
Պրիտոմ, այնքան աննկատելի, որ էս երկու օր է, չենք կարողանում հանգստանալ, չէ՞: Քննարկումը թողել, ընկել ենք խեղճ ամերիկացիների ջանին…



Այնքան էլ պատմվածք չեն ու նաև փոքր, բայց կառաջարկեի "Քարանձավի բնակիչները" կամ "Հե՜յ, ո՞վ կա այստեղ…"


Իմ էջում սա կա:

http://www.facebook.com/groups/148861225253698/doc/149206941885793/

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 03:00
Այնքան էլ պատմվածք չեն ու նաև փոքր, բայց կառաջարկեի "Քարանձավի բնակիչները" կամ "Հե՜յ, ո՞վ կա այստեղ…"

Մեկն ընտրի (ու կարճ էլի), անգլերեն էլեկտրոնայինի տեղն ասա, պատրաստ եմ կարդալ ու քլնգել:

Ի դեպ, եթե Սարոյանից ենք խոսում, իմ համեստ կարծիքով իրա ամենալավ գործը Վեսլի Ջեքսոնի արկածներն ա:

Sambitbaba
25.02.2013, 03:01
բայց դե Կոելյո էլ չեմ կարդա/կարդում/կարդացել - էլի մի երկու տողով կարծիք եմ կազեմ իմ սև արևին ու չեմ կարդում

Երեխեք, էդ Կոելյոն պատահաբար հո թուրք չի՞: Հայերով ինչ-որ շատ եք սկսել հայհոյել նրան: Կամ… կարո՞ղ է «Ты трус, ты раб, ты армянин»-ը իր գրածն է…:think

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 03:04
Երեխեք, էդ Կոելյոն պատահաբար հո թուրք չի՞: Հայերով ինչ-որ շատ եք սկսել հայհոյել նրան: Կամ… կարո՞ղ է «Ты трус, ты раб, ты армянин»-ը իր գրածն է…:think

Էդ Լերմոնտովը չէ՞ր գրել :))

Դե որտև հայ ազգի մի ստվար զանգված Կոելյոյի ֆանատ ա, էդ ստվար զանգվածի մի շատ ստվար հատված՝ առանց կարդալու: Դրա համար էդ առաջին ստվար զանգվածին չպատկանող մարդիկ որտեղ հասցնում, քֆրտում են:

Դավիթ
25.02.2013, 03:07
Էդ Լերմոնտովը չէ՞ր գրել :))

Դե որտև հայ ազգի մի ստվար զանգված Կոելյոյի ֆանատ ա, էդ ստվար զանգվածի մի շատ ստվար հատված՝ առանց կարդալու: Դրա համար էդ առաջին ստվար զանգվածին չպատկանող մարդիկ որտեղ հասցնում, քֆրտում են:

Պուշկինն էր:)

Sambitbaba
25.02.2013, 03:08
Մեկն ընտրի (ու կարճ էլի), անգլերեն էլեկտրոնայինի տեղն ասա, պատրաստ եմ կարդալ ու քլնգել:

Ի դեպ, եթե Սարոյանից ենք խոսում, իմ համեստ կարծիքով իրա ամենալավ գործը Վեսլի Ջեքսոնի արկածներն ա:

Ես ավելի դրամատուրգիան եմ սիրում: Միգուցէ մասնագիտական բերումով, չգիտեմ: Ժամանակին նույնիսկ բեմադրել եմ մի թեթև…

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 03:09
Պուշկինն էր:)

Հա, ճիշտ ա :D լսի, բայց Լերմոնտովն էլ էր հայերին կպել իրա գործերից մեկում, նմանատիպ մի բան էր ասել: կեղտոտ հայ էր, ինչ էր, չեմ հիշում

Դավիթ
25.02.2013, 03:14
Հա, ճիշտ ա :D լսի, բայց Լերմոնտովն էլ էր հայերին կպել իրա գործերից մեկում, նմանատիպ մի բան էր ասել: կեղտոտ հայ էր, ինչ էր, չեմ հիշում


Վրացական ազդեցությունն էր::)

Sambitbaba
25.02.2013, 04:03
Էդ Լերմոնտովը չէ՞ր գրել :))

Դե որտև հայ ազգի մի ստվար զանգված Կոելյոյի ֆանատ ա, էդ ստվար զանգվածի մի շատ ստվար հատված՝ առանց կարդալու: Դրա համար էդ առաջին ստվար զանգվածին չպատկանող մարդիկ որտեղ հասցնում, քֆրտում են:

Ստացվում է, որ առաջադեմ հայության համար կոմիլֆո չէ՞ Կոելյո սիրելը:
Ծանոթ վիճակ է: Ես էլ էն "առաջադեմ" հիպպիական ժամանակներս "Ավրորա" էի ծխում, որովհետև "քաղքենիները" Սալյուտ էին ծխում, իսկ "ռաբիզները" Ախթամար: Իսկ մի նարկոման ընկեր ունեի, որ իր "պլանը" ծխելու համար, սովորական "Կազբեկը" թողած, Ռուսաստանից "Герцоговина Флор" էր պատվիրում… Համարում էր, որ այդպես ինքն ավելի ինտելիգենտ է երևում:

Ցավոք, ստացվում է, որ այսօր ես ինքս եմ տեղ գրավել քաղքենիների "ստվար զանգվածի" մեջ, որովհետև կարդացել եմ Կոելյոի երևի բոլոր գործերը, և միայն մեկը դուր չի գալիս. "Հաղթողը մնում է միայնակ": Բայց "Մոգի օրագիրը", "Զաիր", "Բրիդա", "Ալեֆ", "Պորտոբելլոյի վհուկը", "Հինգերորդ սարը"… Ինչո՞վ են սրանք վատը մեր ասենք հեց նոր թվարկած ու շատ հարգված գրողների ստեղծագործություններից:

Քիչ վերևում Դավն ասաց մոտավորապես. "Ակտուալ չէ, նշանակում է արժանի չէ": Եվ ի՞նչ, որ ես համաձայն չեմ դրան: Միևնույն է, Դավի ասածի մեջ թող դաժան, բայց ճշմարտություն կա:
Իսկ Կոելյոն ակտուալ է: Դեն Բրաունն ակտուալ է: Ու նաև՝ հետաքրքիր: Նաև՝ իմաստուն:

Եվ, միայն այն պատճառով, որ ոչ միայն քչերին կամ այսպես ասած՝ "էլիտային" են դուր գալիս այդ հեղինակները, այլ բոլորին, - նշանակում է զիբի՞լ են:
Ի՞նչն է ձեզ ստիպում "Ալքիմիկոսը" զիբիլ համարել. այն, որ այն "զիբի՞լ" է, թե՞ այն, որ բոլորը կարդում են, իսկ դուք կգերադասեիք, որ այն անհատների, "էլիտայի" սեփականությունը լիներ…

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 04:14
Սամ, չէ, ստեղ քաղքենիության հարց չի, ստեղ գրականության ու չգրականության հարց ա, ստեղ կինոյի ու սերիալի հարց ա: Ես շատ երկար կարամ բացատրեմ, թե ինչու եմ Կոելյոյից մի քանի գործ կարդացել ու երդվել, որ էլ չեմ կարդալու:

Անիմաստ սենտիմենտալ ա, աֆորիզմային, պրիմիտիվ: Ինքը այ տենց պրիմիտիվ ճշմարտություններ ա շպրտում, ու ընթերցողը կարդում ա, ասում ա՝ վաու՜, էս ինչ խորը մտքեր արտահայտեց, մինչդեռ դատարկ ա, մեջը բան չկա: Ինքը իսկական տասնհինգ տարեկան աղջկա գրականություն ա, որ կարդա, տող առ տող արտագրի իրա հուշատետրի մեջ ու ընկերուհիների մոտ բարձրաձայն կարդա: Կամ էլ ֆեյսբուքում ստատուս գրի:

Ի դեպ, Կոելյոյին զիբիլ չեմ անվանել: Ուղղակի ինքը լուրջ գրականություն չի, էդքան բան:

Sambitbaba
25.02.2013, 04:48
Սամ, չէ, ստեղ քաղքենիության հարց չի, ստեղ գրականության ու չգրականության հարց ա, ստեղ կինոյի ու սերիալի հարց ա: Ես շատ երկար կարամ բացատրեմ, թե ինչու եմ Կոելյոյից մի քանի գործ կարդացել ու երդվել, որ էլ չեմ կարդալու:

Անիմաստ սենտիմենտալ ա, աֆորիզմային, պրիմիտիվ: Ինքը այ տենց պրիմիտիվ ճշմարտություններ ա շպրտում, ու ընթերցողը կարդում ա, ասում ա՝ վաու՜, էս ինչ խորը մտքեր արտահայտեց, մինչդեռ դատարկ ա, մեջը բան չկա: Ինքը իսկական տասնհինգ տարեկան աղջկա գրականություն ա, որ կարդա, տող առ տող արտագրի իրա հուշատետրի մեջ ու ընկերուհիների մոտ բարձրաձայն կարդա: Կամ էլ ֆեյսբուքում ստատուս գրի:

Ի դեպ, Կոելյոյին զիբիլ չեմ անվանել: Ուղղակի ինքը լուրջ գրականություն չի, էդքան բան:

Դեն Բրաունի վերաբերյալ համաձայն եմ, սերիալ է: Բայց ոչ թե փայլակախառը սերիալ, այլ էն ամերիկյան "Lost"-ը տեսե՞լ ես, այդ կարգի: Ու ես շատ ուրախ կլինեի, որ այդպիսի սերիալները շատ լինեին:

Իսկ Կոելյոն… Համաձայն եմ ասածիդ լրիվ. "սենտիմենտալ ա, աֆորիզմային, պրիմիտիվ": Բայց դա անիմաստ չի, Բյուր ջան, դրա մեջ էլ մեծ իմաստության կա:
Անցել են արդեն "գաղտնի գիտությունների", "էլիտար իմաստությունների" ժամանակները: Այն, ինչ առաջ գաղտնիք էր, այսօր բոլորի սեփականությունն է դառել: Եվ կոելյոների հանճարն այն է, որ այդ բոլոր գաղտնիքները բացահայտում են "ափաշկյարա" մակարդակի վրա:

Կոելյոի հերոսն էլ՝ էլի այն փոքրիկ մարդն է, հասկանում ես: Բայց այսօրվա իրականության մեջ Կոելյոն արդեն չի կարող իր հերոսին, Կաֆկայի հերոսի պես սարքել տառական, ու հետո էլ աղբի հետ ավլել-թափել: Կոելյոն իր "փոքրիկ մարդուն" արդեն փորձում է համեմատել ոչ թե տառականի, այլ Տիեզերքի անվերջության հետ: Ընդ որում՝ "սենտիմենտալ, աֆորիզմային, պրիմիտիվ": Բոլորին հասկանալի: Բոլորին ցանկալի՝ այդպիսի հերոս լինել:

Իսկ դու կցանկանաի՞ր Կաֆկայի հերոսը լինել…
Ես էլ:;)

Mephistopheles
25.02.2013, 04:49
Առաջարկում եմ երեք առաջատարներին ավելի մանրակրկիտ նայել… թարգենք ուրիշ գործեր քննարկելը… էս մարդիկ գիշերը չեն քնել…

Ու ոչ միայն առաջատարներին…

einnA
25.02.2013, 04:50
Երեխեք, էդ Կոելյոն պատահաբար հո թուրք չի՞: Հայերով ինչ-որ շատ եք սկսել հայհոյել նրան: Կամ… կարո՞ղ է «Ты трус, ты раб, ты армянин»-ը իր գրածն է…:think

Քանի կարդում եմ, ասեմ. Պուշկինի էս տողերը լրիվ սխալ են մեկնաբանության ենթարկվում:Բալլադի մեջ ինքն ունի լրիվ ուրիշ իմաստ ու ինքը կոնտեքստի մեջ ա հասկացվում, իսկ դրանից դուրս հեղինակը դառնում ա ազգի թշնամի :)

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 04:54
Դեն Բրաունի վերաբերյալ համաձայն եմ, սերիալ է: Բայց ոչ թե փայլակախառը սերիալ, այլ էն ամերիկյան "Lost"-ը տեսե՞լ ես, այդ կարգի: Ու ես շատ ուրախ կլինեի, որ այդպիսի սերիալները շատ լինեին:

Իսկ Կոելյոն… Համաձայն եմ ասածիդ լրիվ. "սենտիմենտալ ա, աֆորիզմային, պրիմիտիվ": Բայց դա անիմաստ չի, Բյուր ջան, դրա մեջ էլ մեծ իմաստության կա:
Անցել են արդեն "գաղտնի գիտությունների", "էլիտար իմաստությունների" ժամանակները: Այն, ինչ առաջ գաղտնիք էր, այսօր բոլորի սեփականությունն է դառել: Եվ կոելյոների հանճարն այն է, որ այդ բոլոր գաղտնիքները բացահայտում են "ափաշկյարա" մակարդակի վրա:

Կոելյոի հերոսն էլ՝ էլի այն փոքրիկ մարդն է, հասկանում ես: Բայց այսօրվա իրականության մեջ Կոելյոն արդեն չի կարող իր հերոսին, Կաֆկայի հերոսի պես սարքել տառական, ու հետո էլ աղբի հետ ավլել-թափել: Կոելյոն իր "փոքրիկ մարդուն" արդեն փորձում է համեմատել ոչ թե տառականի, այլ Տիեզերքի անվերջության հետ: Ընդ որում՝ "սենտիմենտալ, աֆորիզմային, պրիմիտիվ": Բոլորին հասկանալի: Բոլորին ցանկալի՝ այդպիսի հերոս լինել:

Իսկ դու կցանկանաի՞ր Կաֆկայի հերոսը լինել…
Ես էլ:;)
Սամ, լավ էլի... ախր ժամանակակից գրականությունը մենակ Կոելյո-Բրաունով չի սահմանափակվում :cry գիտե՞ս ինչքան շատ լավ գրողներ կան, որ գիտեն՝ ոնց կերպար ստեղծեն, գիտեն՝ ոնց ընթերցողին դեբիլի տեղ չդնեն ու ընդհանրապես գիտեն՝ ոնց գրեն: Ասենք, օրինակ, կարելի ա Սաֆրան Ֆոեր կարդալ: Ինքը հզոր գրող ա իրա ջահել հալին: Հենց հիմա էլ Ջոնաթան Ֆրանզեն եմ կարդում: Էլի շատ լավն ա: Դրանց կողքին Կոելյոն իրա կեղծ արժեքներով չի էլ էրևում:

Դավիթ
25.02.2013, 04:55
Քանի կարդում եմ, ասեմ. Պուշկինի էս տողերը լրիվ սխալ են մեկնաբանության ենթարկվում:Բալլադի մեջ ինքն ունի լրիվ ուրիշ իմաստ ու ինքը կոնտեքստի մեջ ա հասկացվում, իսկ դրանից դուրս հեղինակը դառնում ա ազգի թշնամի :)


Դե Պուշկինը Չերկես հոր բառերով ա խոսում որդու հետ, որ գնա մեկին սպանի: Ադրբեջանցիներն էլ անկապ տարածում են ամեն տեղ, առանց հասկանալու:


...
Отец

Ты долга крови не забыл!..
Врага ты навзничь опрокинул,
Не правда ли? ты шашку вынул,
Ты в горло сталь ему воткнул
И трижды тихо повернул,
Упился ты его стенаньем,
Его змеиным издыханьем...
Где ж голова?.. подай... нет сил...
246
Но сын молчит, потупя очи.
И стал Гасуб чернее ночи
И сыну грозно возопил:
«Поди ты прочь — ты мне не сын,
Ты не чеченец — ты старуха,
Ты трус, ты раб, ты армянин!
Будь проклят мной! поди — чтоб слуха
Никто о робком не имел,
Чтоб вечно ждал ты грозной встречи,
Чтоб мертвый брат тебе на плечи
Окровавленной кошкой сел
И к бездне гнал тебя нещадно,
Чтоб ты, как раненый олень,
Бежал, тоскуя безотрадно,
Чтоб дети русских деревень
Тебя веревкою поймали
И как волчонка затерзали,
Чтоб ты... Беги... беги скорей,
Не оскверняй моих очей!»

Сказал и на земь лег — и очи
Закрыл. И так лежал до ночи.
Когда же приподнялся он,
Уже на синий небосклон
Луна, блистая, восходила
И скал вершины серебрила.
Тазита трижды он позвал,
Никто ему не отвечал...

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 04:59
Առաջարկում եմ երեք առաջատարներին ավելի մանրակրկիտ նայել… թարգենք ուրիշ գործեր քննարկելը… էս մարդիկ գիշերը չեն քնել…

Ու ոչ միայն առաջատարներին…

դե անցի գործի :))
ինձ համար արդեն հետաքրքիր չի, որովհետև մեծ մասամբ արդեն գուշակել եմ որը ով ա, իսկ դա անկախ ամեն ինչից ազդում ա իմ անաչառության վրա:

Mephistopheles
25.02.2013, 05:05
դե անցի գործի :))
ինձ համար արդեն հետաքրքիր չի, որովհետև մեծ մասամբ արդեն գուշակել եմ որը ով ա, իսկ դա անկախ ամեն ինչից ազդում ա իմ անաչառության վրա:

Բա եղա՞վ… տենց ե՞ս հասկանում գրականությունից… հեղինակի անունը որ տալիս են կարծիք ա՞ ստեղծվում… չենք ասում հեղինակին քննարկի… ասում ենք գործը…

Արդար չես… գրողների նկատմամբ

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 05:10
Բա եղա՞վ… տենց ե՞ս հասկանում գրականությունից… հեղինակի անունը որ տալիս են կարծիք ա՞ ստեղծվում… չենք ասում հեղինակին քննարկի… ասում ենք գործը…

Արդար չես… գրողների նկատմամբ

Մեֆ, ինչ պիտի ասեի, սենց թե նենց ասել-պրծել եմ: Ես քո նման չեմ կարում երկրորդ ռեյսը գնալ: Ու հա, հոգեբանական պահ կա, երբ հեղինակին գիտեմ, քլունգիս ծայրերը բթանում են, իսկ տենց հետաքրքիր չի:

Mephistopheles
25.02.2013, 05:21
Մեֆ, ինչ պիտի ասեի, սենց թե նենց ասել-պրծել եմ: Ես քո նման չեմ կարում երկրորդ ռեյսը գնալ: Ու հա, հոգեբանական պահ կա, երբ հեղինակին գիտեմ, քլունգիս ծայրերը բթանում են, իսկ տենց հետաքրքիր չի:

Դե, ինչ ասեմ… դու մի քննարկի… բայց կարծում եմ արժեր նայել էս ֆակտորին… կարոտ, երջանկություն, ճռռոց… սրանք լրիվ տարբեր մակարդակներ են, բայց առաջատար են…

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 05:22
Դե, ինչ ասեմ… դու մի քննարկի… բայց կարծում եմ արժեր նայել էս ֆակտորին… կարոտ, երջանկություն, ճռռոց… սրանք լրիվ տարբեր մակարդակներ են, բայց առաջատար են…

Հա, համաձայն եմ: Ու շարունակում եմ մնալ էն կարծիքին, որ ոչ առաջատար, անգամ բավական քիչ ձայն ստացած գործերից մի քանիսը բնավ վատը չեն առաջատարներից:

Mephistopheles
25.02.2013, 05:25
Հա, համաձայն եմ: Ու շարունակում եմ մնալ էն կարծիքին, որ ոչ առաջատար, անգամ բավական քիչ ձայն ստացած գործերից մի քանիսը բնավ վատը չեն առաջատարներից:

Դե հենց դրա մասին էլ գրի…

Sambitbaba
25.02.2013, 05:27
Սամ, լավ էլի... ախր ժամանակակից գրականությունը մենակ Կոելյո-Բրաունով չի սահմանափակվում :cry գիտե՞ս ինչքան շատ լավ գրողներ կան, որ գիտեն՝ ոնց կերպար ստեղծեն, գիտեն՝ ոնց ընթերցողին դեբիլի տեղ չդնեն ու ընդհանրապես գիտեն՝ ոնց գրեն: Ասենք, օրինակ, կարելի ա Սաֆրան Ֆոեր կարդալ: Ինքը հզոր գրող ա իրա ջահել հալին: Հենց հիմա էլ Ջոնաթան Ֆրանզեն եմ կարդում: Էլի շատ լավն ա: Դրանց կողքին Կոելյոն իրա կեղծ արժեքներով չի էլ էրևում:

Բյուր ջան, ես չեմ էլ սահմանափակում: Ինչպես նաև Կոելյո-Բրաունին ժամանակակից գրականության առաջատարներ էլ չեմ համարում: Առավել ևս, ինձ լրիվ այլ բաներ են հետաքրքրում: Բայց գտնում եմ, որ այս երկուսը հեչ արժանի չեն այսքան ցածր գնահատականի:

Առաջարկածդ հեղինակներին ծանոթ չեմ, բայց խոստանում եմ փնտրել ու կարդալ, միայն, եթե ռուսերենը գտնեմ. համ անգլերենս, ցավոք, այդքան լավ չէ, համ էլ դանդաղ եմ կարդում:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 05:30
Դե հենց դրա մասին էլ գրի…

գրել եմ մի քանի էջ առաջ :)

Mephistopheles
25.02.2013, 05:34
գրել եմ մի քանի էջ առաջ :)

Կարող ա, ես քո գրածները չեմ կարդում…

ՕՔԵՅ դու մի գրի, թող ուրիշները գրեն…

Sambitbaba
25.02.2013, 05:35
Դե Պուշկինը Չերկես հոր բառերով ա խոսում որդու հետ, որ գնա մեկին սպանի: Ադրբեջանցիներն էլ անկապ տարածում են ամեն տեղ, առանց հասկանալու:

Եվ ընդհանրապես, կա տեսակետ, որ իրականում եղել է ոչ թե "армянин", այլ "христианин": Հիմա չեմ հիշում, թե ինչ պատճառներով է դարձել առաջինը, բայց դա երևի կարևոր էլ չէ, քանի որ իհարկե, մուսուլման չերկեսի համար առաջին թշնամին պետք է քրիստոնեա հայը լիներ: Եվ ասելով "армянин", չերկեսը պետք է ի նկատի ունենար "христианин":

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 05:42
Կարող ա, ես քո գրածները չեմ կարդում…

ՕՔԵՅ դու մի գրի, թող ուրիշները գրեն…

Մեֆ, լավ էլի :D
օկ, թող գրեն, ինձ էլ ա հետաքրքիր:

Դավիթ
25.02.2013, 06:05
«Ճռռոց»-Ի՞նչ կարելի ա ասել այս գործի մասին: Որ ասենք պատմվածք ա, սուտ կլինի: Որ ասենք թեմատիկ ա, էլի սուտ կլինի, չնայած` այս դեպքում, ծանոթ տունը նաև կարող է լինի անծանոթ: Լավ, բա ինչո՞վ ա գրավել էս գործը ընթերցողներին, որ առայժմ 16 ձայն ունի: Չգիտեմ, ինձ էլ ա գրավել` իր հուզմունքային ու գեղեցիկ նկարագրություններով, կարճ և հստակ նախադասություններով, ամբողջականությամբ ու լարվածությամբ: Այդքան էլ հեշտ բան չի ընթերցողին լարված պահել ամբողջ գործի ընթացքում: Իմ ընտրած գործերի մեջ՝ 4-րդ տեղում է:

Sambitbaba
25.02.2013, 06:37
«Ճռռոց»- Իմ ընտրած գործերի մեջ՝ 4-րդ տեղում է:

Իմ էլ:

Դավիթ
25.02.2013, 07:41
«Երջանկությունը»-Ահավոր տխուր պատմություն: Շատ լավ էր շարադրված ու հերոսի կերպարը լիովին ներկայացված էր, բայց ինչպես արդեն ասվել էր, բացատրական վերջավորությունը կարող էր և չլինել, ու որոշ չափով դա խանգարեց լավ գրված գործին: Համենայն դեպս, ես այդպիսի տպավորություն ստացա: Ի դեպ, այս նախադասությունը, «Այդ տունը, որ ինքը պատկերացնում է, իր կնոջ երազած տան տեսքն ունի, երևի, իրեն լրիվ անծանոթ է», շատ արհեստական տոն է տալիս պատմվածքին: Իբր`եթե դեռ չեք հասկացել , էդ տունը ծանոթ-անծանոթ էր իր համար: Իմ քվեարկած տարբերակներից` 3-րդ տեղ:

Դավիթ
25.02.2013, 08:45
Հյուսիսի կինը-Լավ գործ է ու թեմային համապատասխան: Շատ լավ նկարագրված, դետալներով լի, բովանդակալից ու հետաքրքիր ավարտով պատմվածք: Գուցե լեզուն մի քիչ չի համապատասխանում տվյալ գործին` «ֆայմեց», «թիթիզանալ», «էշի ականջում քնած էր»: Չգիտեմ, ես առանձնապես մեց ուշադրություն չեմ դարձնում այսպիսի բաների վրա, բայց այս գործի մեջ, ավելի նեյտրալ բառապաշարը կոգներ գործին: Մի պահ վեճ եղավ իմ ու Մեֆի միջև Ռուդիի հարցով: Երևի իմ գրված ինտիմ բառը սխալ հասկացվեց, կամ ես սխալ բառ օգտագործեցի, բայց ես նկատի ունեի ավելի մտերմիկ հարաբերություններ երկուսի միջև: Ռուդիի քանդելու մասին: Արդյոք պե՞տք ա ավելին իմանանք Ռուդիի մասին: Արդեն գիտենք որ միայնակ կին է, վարում է ավտոմեքենա, գուցե դաշնամուր է նվագում, հոգեբան է. սիրում է մաքրություն: Մի խոսքով, ահագին գրված է Ռուդիի և իր տան մասին: Իմ ընտրած գործերից` 2-րդ տեղ:

Դավիթ
25.02.2013, 09:23
Կարոտը-Շատ չեմ խոսի էս գործի մասին: Իմ կարծիքով` մրցույթի ամենա լավ, վարպետորեն գրված և մարդկային հարաբերությունների, այս դեպքում, երկու հարազատ մարդկանց տխուր բաժանման պատմվածքը: Ամուսնացած մարդկանց համար սա ծանր կարդացվող գործ է, որովհետև յուրաքանչյուրս կարող ենք հայտնվել այդպիսի իրավիճակում:

Mephistopheles
25.02.2013, 09:52
«Ճռռոց»-Ի՞նչ կարելի ա ասել այս գործի մասին: Որ ասենք պատմվածք ա, սուտ կլինի: Որ ասենք թեմատիկ ա, էլի սուտ կլինի, չնայած` այս դեպքում, ծանոթ տունը նաև կարող է լինի անծանոթ: Լավ, բա ինչո՞վ ա գրավել էս գործը ընթերցողներին, որ առայժմ 16 ձայն ունի: Չգիտեմ, ինձ էլ ա գրավել` իր հուզմունքային ու գեղեցիկ նկարագրություններով, կարճ և հստակ նախադասություններով, ամբողջականությամբ ու լարվածությամբ: Այդքան էլ հեշտ բան չի ընթերցողին լարված պահել ամբողջ գործի ընթացքում: Իմ ընտրած գործերի մեջ՝ 4-րդ տեղում է:

Դավ, ճռռոցը իմ կարծիքով ամենաստատիկ գործն էր… շատ կուռ ու փակ շրջան ա… կարծես բոլոր պատկերները նույնը լինեն, որովհետև նույն զգացմունքի նկարագիրն են տալիս… պատմվածքի ցանկացած հատված նույն զգացումն ա… երկրորդ անգամ չէի կարդա որովհետև արդեն գիտեմ որ միշտ նույն լարվածությունն ա, ավելի ճիշտ սկզբից կարդալուց կարծում ես թե սա ինչ որ տեղ պիտի տանի, բայց երբ չի լինում ոչինչ, արդեն հաջորդ ընթերցումները լարվածություն չունեն…

Mephistopheles
25.02.2013, 09:57
«Երջանկությունը»-Ահավոր տխուր պատմություն: Շատ լավ էր շարադրված ու հերոսի կերպարը լիովին ներկայացված էր, բայց ինչպես արդեն ասվել էր, բացատրական վերջավորությունը կարող էր և չլինել, ու որոշ չափով դա խանգարեց լավ գրված գործին: Համենայն դեպս, ես այդպիսի տպավորություն ստացա: Ի դեպ, այս նախադասությունը, «Այդ տունը, որ ինքը պատկերացնում է, իր կնոջ երազած տան տեսքն ունի, երևի, իրեն լրիվ անծանոթ է», շատ արհեստական տոն է տալիս պատմվածքին: Իբր`եթե դեռ չեք հասկացել , էդ տունը ծանոթ-անծանոթ էր իր համար: Իմ քվեարկած տարբերակներից` 3-րդ տեղ:

Ստեղ թեմա չկա… արևմտյան մշակույթի ազդեցություն եմ զգում… գիտե՞ս, շատ կան տենց կինոներ, ավելի հմուտ ու բազմաշերտ մտածված և ավելի բարդ կառուցվածքով… սա մի տեսակ քեզ ստիպում ա համեմատության մեջ դնել…

Դավիթ
25.02.2013, 10:26
Ստեղ թեմա չկա… արևմտյան մշակույթի ազդեցություն եմ զգում… գիտե՞ս, շատ կան տենց կինոներ, ավելի հմուտ ու բազմաշերտ մտածված և ավելի բարդ կառուցվածքով… սա մի տեսակ քեզ ստիպում ա համեմատության մեջ դնել…

Բայց ո՞նչ չկար թեմա: Դժբախտ ու հիվանդ ամուսնու մասին ա, ով չի հաշտվում կնոջ և երեխայի կորստի մասին:

Mephistopheles
25.02.2013, 11:22
[QUOTE=Դավիթ;2389066]Բայց ո՞նչ չկար թեմա: Դժբախտ ու հիվանդ ամուսնու մասին ա, ով չի հաշտվում կնոջ և երեխայի կորստի մասին:[/QUOTE

Ինկատի ունեմ քննարկման նյութ չկա… սյուժե կա…

Արէա
25.02.2013, 11:25
Բայց ո՞նչ չկար թեմա: Դժբախտ ու հիվանդ ամուսնու մասին ա, ով չի հաշտվում կնոջ և երեխայի կորստի մասին:

Ամեն անգամ էս պատմվածքի մասին "թեմա չկա", "ծեծված ա", "հազար անգամ տեսել ենք" կարծիք լսելիս ինձ պատեպատ եմ տալիս: Ախր ո՞նց թեմա չկա, սկզբից մինչև վերջ թեմա ա, ո՞նց ա ծեծված, ես սենց բան առաջի անգամ եմ կարդում, ու ոչ մի տեղ սրանից էլ չեմ տեսել: Ոչ մի կերպ չեմ կարում հասկանամ, թե ինչը չի բավարարում, ու ինչ են ման գալիս, որ տենց էլ չեն գտնում:

Mephistopheles
25.02.2013, 11:29
Ամեն անգամ էս պատմվածքի մասին "թեմա չկա", "ծեծված ա", "հազար անգամ տեսել ենք" կարծիք լսելիս ինձ պատեպատ եմ տալիս: Ախր ո՞նց թեմա չկա, սկզբից մինչև վերջ թեմա ա, ո՞նց ա ծեծված, ես սենց բան առաջի անգամ եմ կարդում, ու ոչ մի տեղ սրանից էլ չեմ տեսել: Ոչ մի կերպ չեմ կարում հասկանամ, թե ինչը չի բավարարում, ու ինչ են ման գալիս, որ տենց էլ չեն գտնում:
Վաղը կասեմ ապեր, էսօր մեր մոտ ուշ ա… մի քիչ էլ մտածեմ…

Chuk
25.02.2013, 11:37
Հ.Գ.
Չուկ, մի անգամ էլ ես փաստեմ՝ դու անսլուխ ես :)) Սաղ հեչ, բայց ivy-ն հաստատ «պառկելը» «ր»-ով չէր գրի :B
Դե տենց ա, գրեք՝ ո՞վ ա հեղինակը: Թե չէ անսլու՜խ ես, անսլու՜խ ես... 5 գործի հեղինակ եմ գուշակել +1-ի համար՝ մասնագիտություն, ոչ թե հեղինակի անուն: Էդ 5-ից առնվազն 3-ը վստահ եմ, որ ճիշտ եմ գրել, դառա՝ անսլուխ :)) Իսկ եթե լուրջ, երկու բան ասեմ էս թեմայով, որտև էդ գրառմանս մասին արդեն մի քանի արձագանք եղավ:

1. Հիմա ես էլ եմ սկսում մտածել, որ ամեն դեպքում սխալ եմ գուշակել հեղինակին: Չնայած՝ դեռ վստահ չեմ:

2. Ամեն դեպքում Մեֆը ճիշտ ա ասում, ինչ-որ չափից ավելի եք կենտրոնանում հեղինակների, ոչ թե գործերի վրա: Ու դա երևում ա նաև իմ գրառմանն արձագանքներից: Ի՞նչ ա կատարվել. գրել եմ գործի մասին մեկնաբանություն: Կրկնում եմ՝ պատմվածքի մասին: Էդ գրառմանս 98 տոկոսը եղել ա պատմվածքի մասին: Ընդամենը 2 տոկոսում կարծիք եմ հայտնել, թե ով ա հեղինակը: Իհարկե քիչ մը պրովոկացիոն, չափից ավելի ինքնավստահ տոնով եմ էդ կարծիքս հայտնել, բայց ամեն դեպքում դա էս թեմայում իմ գրառումների ոճն էր ընդամենը, իսկ գրառման բուն ասելիքը պատմվածքի մասին կարծիքս էր: Իսկ բոլորը անդրադարձել են հենց մենակ էդ հեղինակի գուշակությանը, ոչ թե ասելիքին: Հիմա վերաշարադրուձ եմ գրառումս, գուշակածս անունը փոխելով «Հեղինակ» բառով: Գրառման իմաստը որևէ կերպ դրանից չի փոխվի, որովհետև գրառումս պատմվածքի մասին էր: Փորձեք նորից կարդալ.


Տարբերակ 6. Լայմա

Էս գործը մրցույթում իմ երկրորդ ֆավորիտն ա: Իրականում եթե ես լինեի որոշողը, իմ համար դժվար կլիներ որոշել առաջին տեղ տալ «Լայմային» թե «Կարոտին», որովհետև իրենց ոճային տարբերությունը չէին թույլատրի իրենց միջև ընտրություն կատարել: Ու երևի կսահմանեի երկու առանձին անվանակարգ, ամեն մեկը մյուսի համար: Բայց Լայման հիմա հետ ա մնում, ես հույս ունեմ, որ դեռ առաջ անցնի ու գոնե երկրորդ տեղին կհասնի, ու ստեղ կոչ անելը տեղին չի, բայց կուզեի, որ քվեարկեին Լայմաի համար:

Հեղինակ, դու քո բարձունքում ես: Գրածդ ինքն իրանով ամբողջական ա, բայց չգիտեմ ինչի՝ ավելին եմ ուզում: Որ հավես ունենաս, շարունակի: ես վստահ եմ, որ հյուրանոցի մյուս սենյակներում էլ լիքը լավ պատմություններ են թաքնված ու դու դրանք մեզ դեռ պետք ա պատմես: Բայց էսքանի վրա էլ աշխատելու տեղ ունես, որտև «գողական վարքուբարքը» լավ չգիտես ու մի քիչ էնքան էլ համոզիչ չի էդ սենյակում տիրող իրավիճակը: Իհարկե գրական գործում էդ կարելի ա անտեսել, դու քո կանոններն իրանց թելադրես, բայց կարծում եմ, որ եթե էդ սենյակի բնակիչների պահվածքն իրականին ավելի մոտ լինի, ավելի լավ կլինի:

Անշուշտ քվեարկել եմ էս գործի համար :)


հ.գ. Իմ մյուս գրառումներում էլ եթե գուշակածս Հեղինակի անվան մասերը հանեք, գրառման իմաստը նույնը կմնա: Չնչին բացառություններով, բայց էդ բացառություններն էլ գրառումների՝ պատմվածքների մասին խոսող էությունը չի փոխի:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 12:45
Ամեն անգամ էս պատմվածքի մասին "թեմա չկա", "ծեծված ա", "հազար անգամ տեսել ենք" կարծիք լսելիս ինձ պատեպատ եմ տալիս: Ախր ո՞նց թեմա չկա, սկզբից մինչև վերջ թեմա ա, ո՞նց ա ծեծված, ես սենց բան առաջի անգամ եմ կարդում, ու ոչ մի տեղ սրանից էլ չեմ տեսել: Ոչ մի կերպ չեմ կարում հասկանամ, թե ինչը չի բավարարում, ու ինչ են ման գալիս, որ տենց էլ չեն գտնում:

Արէա ջան, մի հատ էլ լավ էլի ստեղ :( Մեկը հոգեբուժության դասագրքերում եմ լիքը սենց բաներ կարդացել, ընդ որում՝ հասարակ քեյսերը շատ ավելի գունեղ ու հետաքրքիր էին, քան էս պատմվածքը: Էլ չեմ ասում գրքերի ու կինոների մասին: Նայի, հենց թեկուզ բոլորովին վերջերս հրատարակված «Մենք պետք է խոսենք Քեվինի մասին» գիրքը: Էնտեղ ամբողջ ընթացքում կինն ամուսնուն նամակ ա գրում: Քեզ թվում ա՝ իրանք ամուսնալուծվել են: Վերջում ես իմանում, որ իրանց տղան սպանել ա ամուսնուն ու դստերը, պլյուս մի քանի համադասարանցու: Ասեմ, որ դա էլ հանճարեղ գործ չի, լիքը թերություններ ունի: Կամ վերցնենք Փայլուն միտքը: Ճիշտ ա՝ էստեղ կին-ամուսին չկա, բայց ամեն դեպքում պարզվում ա հերոսի լավագույն ընկերը հալյուցինացիա ա: Լավ, հեռու չգնանք: Անդերսենի Լուցկիներով աղջիկը: Հեսա էլի կմտածեմ, որ հիշեմ, կգրեմ:

Արէա
25.02.2013, 14:51
Արէա ջան, մի հատ էլ լավ էլի ստեղ :(

Ավելի հասկանալի լեզվով սա նշանակում ա. էս ո՞վ ես դու վաբշե: Չէ՞ ;)


Մեկը հոգեբուժության դասագրքերում եմ լիքը սենց բաներ կարդացել, ընդ որում՝ հասարակ քեյսերը շատ ավելի գունեղ ու հետաքրքիր էին, քան էս պատմվածքը:

Տարօրինակ ա որ հոգեվիճակի ընդհանրական նկարագրությունը կարող ա ավելի գունեղ ու հետաքրքիր լինել, քան կոնկրետ վերցրած դեպքը: Հակված եմ մտածել, որ մարդկանց զգացմունքների, հոգեվիճակների, տառապանքների, ուրախությունների ընկալումդ տարբերվում է իմինից: Թե չէ դժվար սենց բան ասեիր:


Էլ չեմ ասում գրքերի ու կինոների մասին: Նայի, հենց թեկուզ բոլորովին վերջերս հրատարակված «Մենք պետք է խոսենք Քեվինի մասին» գիրքը: Էնտեղ ամբողջ ընթացքում կինն ամուսնուն նամակ ա գրում: Քեզ թվում ա՝ իրանք ամուսնալուծվել են: Վերջում ես իմանում, որ իրանց տղան սպանել ա ամուսնուն ու դստերը, պլյուս մի քանի համադասարանցու: Ասեմ, որ դա էլ հանճարեղ գործ չի, լիքը թերություններ ունի: Կամ վերցնենք Փայլուն միտքը: Ճիշտ ա՝ էստեղ կին-ամուսին չկա, բայց ամեն դեպքում պարզվում ա հերոսի լավագույն ընկերը հալյուցինացիա ա: Լավ, հեռու չգնանք: Անդերսենի Լուցկիներով աղջիկը: Հեսա էլի կմտածեմ, որ հիշեմ, կգրեմ:

Իսկ վստա՞հ ես որ հեղինակը սրանք բոլորը կարդացել ու նայել ա: Ինձ ոչ մեկը ծանոթ չէր: Աշխարհն արդեն էնքան հին ու բազմամարդ ա, որ ցանկացած նոր մտքի նմանությամբ հազար արդեն եղած միտք կարող ես բերել: Մանավանդ որ անգամ էս բերած օրինակներիցդ ոչ մեկն էլ նույնը չէր, ինչ էս պատմվածքը: Ու եթե մի թեմայի մասին մի, կամ հինգ հոգի արդեն գրել են, դա չի նշանակում, որ էդ թեմային էլ կպնել չի կարելի: Սա շատ գեղեցիկ, շատ խորը ու տխուր պատմություն ա, ու պետք չի թաքնված մտքեր, այլաբանություններ, փիլիսոփայություններ փնտրել: Չկան դրանք: Ստեղ պարզ ու գեղեցիկ մարդկային խորը պատմություն ա պատմված: Ուրիշ բան փնտրել պետք չի:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 15:03
Ավելի հասկանալի լեզվով սա նշանակում ա. էս ո՞վ ես դու վաբշե: Չէ՞ ;)
Չէ, նշանակում ա՝ համաձայն չեմ, մի այլ կարգի համաձայն չեմ :P




Տարօրինակ ա որ հոգեվիճակի ընդհանրական նկարագրությունը կարող ա ավելի գունեղ ու հետաքրքիր լինել, քան կոնկրետ վերցրած դեպքը: Հակված եմ մտածել, որ մարդկանց զգացմունքների, հոգեվիճակների, տառապանքների, ուրախությունների ընկալումդ տարբերվում է իմինից: Թե չէ դժվար սենց բան ասեիր:
Արէա ջան, դրա համար եմ ասում՝ քեյսեր, ոչ թե հիվանդության ընդհանրական նկարագրություններ: Ասենք, օրինակ, մի կին քրոջ մահից հետո դարձել էր երեխա ու քրոջ հետ ամեն օր կարուսել էր նստում: Այ էս տեսակ լիքը տարբեր պատմություններ:



Իսկ վստա՞հ ես որ հեղինակը սրանք բոլորը կարդացել ու նայել ա: Ինձ ոչ մեկը ծանոթ չէր: Աշխարհն արդեն էնքան հին ու բազմամարդ ա, որ ցանկացած նոր մտքի նմանությամբ հազար արդեն եղած միտք կարող ես բերել: Մանավանդ որ անգամ էս բերած օրինակներիցդ ոչ մեկն էլ նույնը չէր, ինչ էս պատմվածքը: Ու եթե մի թեմայի մասին մի, կամ հինգ հոգի արդեն գրել են, դա չի նշանակում, որ էդ թեմային էլ կպնել չի կարելի: Սա շատ գեղեցիկ, շատ խորը ու տխուր պատմություն ա, ու պետք չի թաքնված մտքեր, այլաբանություններ, փիլիսոփայություններ փնտրել: Չկան դրանք: Ստեղ պարզ ու գեղեցիկ մարդկային խորը պատմություն ա պատմված: Ուրիշ բան փնտրել պետք չի:
Վստահ եմ, որ չի կարդացել ու չի նայել, հակառակ դեպքում ավելի օրիգինալ մոտեցում կցուցաբերեր:

Իհարկե, ես չեմ ասում, թե օգտագործված թեմաների մասին չի կարելի գրել: Հենց մեկը սերն էնքան ծեծված թեմա ա, բայց ասենք էրեկ «Ամուրը» «Օսկար» ստացավ, ու իմ համեստ կարծիքով դա սիրո մասին երբևէ ստեղծված լավագույն ֆիլմերից ա: Չնայած դրան, ոչ մի տեղ կին ու ամուսին իրար չեն ասում՝ «ես քեզ սիրում եմ», դու դա տեսնում ես իրանց խաղով, իրանց վարքով, գործողություններով: Ուղղակի եթե վերցնում ես մի թեմա, որի մասին նախկինում գրել են, կինո նկարել կամ մի այլ կերպ արտահայտել, պետք ա օրիգինալ մոտեցում ցուցաբերել: Էստեղ ոչ մի օրիգինալ մոտեցում չեմ տեսնում: Գծային պատմություն, վերջում էլ հատուկ չհասկացողների համար բացատրություն: Ոչ մի ջանք չեմ տեսնում, կրեատիվ մոտեցում չեմ տեսնում: Տեսնում եմ մենակ հույզերը մանիպուլացնելու ցանկություն:

Alphaone
25.02.2013, 15:44
Արէա , StrangeLittleGirl, էնքան շնորհակալ եմ էս բանավեճի համար, իմ ներսում համարյա միշտ նույն բանավեճն է՝ մեկ Արէա-ի փաստարկներով, մեկ Բյուրի, հիմա, երբ կարդում եմ, կողքից եմ նայում, լիքը բաներ եմ սկսում հասկանալ: :)

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 16:32
Արէա , StrangeLittleGirl, էնքան շնորհակալ եմ էս բանավեճի համար, իմ ներսում համարյա միշտ նույն բանավեճն է՝ մեկ Արէա-ի փաստարկներով, մեկ Բյուրի, հիմա, երբ կարդում եմ, կողքից եմ նայում, լիքը բաներ եմ սկսում հասկանալ: :)
Միացիր զվարճանքին :)) իրականում ես սիրում եմ սենց բանավեճեր, ահագին հետաքրքիր ա :)

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 17:24
32
մնաց հինգ հոգի քվեարկի :D

տեսիլք
25.02.2013, 19:38
Քվեարկում եմ «Լայմա»–ի օգտին։ Մյուսներից «Երջանկությունը» ու «Հյուսիսի կինը» էլ դուրս եկան, բայց քանի որ ամենաշատը հավանեցի «Լայմա»–ն, ձայնս միայն իրան եմ տալիս։ Շատ հավեսով էր գրված, անկեղծ, դիպուկ։ Բոլոր տարբերակները անցյալ շաբաթ կարդացել էի, բայց միայն Լայման էր մեջս տպավորվել, հետք թողել․ ապրես Հեղինակ ջան։

Անվերնագիր
25.02.2013, 21:55
[B]Կարոտ[/B

Կքվեարկեմ: հաջողված տարբերակ էր: Կարոտը երեկ էի կարդացել, ու ինձ թվում ա, որ հեղինակը Գալաթեան ա, ու էսօր մի հատ էլ իր օրագիրը նայեցի, ու կարամ 85%-ով ասեմ որ ինքն ա:

Դավիթ
25.02.2013, 22:02
Մեֆն ու ՈՒլուանան դեռ չեն քվեարկել:) Շինարարն ու Տրիբունը: 2-րդ տեղի համար հավասար պայքար ա գնում մի քանի օր:

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 22:29
Մեֆն ու ՈՒլուանան դեռ չեն քվեարկել:) Շինարարն ու Տրիբունը: 2-րդ տեղի համար հավասար պայքար ա գնում մի քանի օր:

Շինը չի քվեարկելու :P Մնաց երեք հոգի, որ 37 դառնա :D

Դավիթ
25.02.2013, 22:38
Շինը չի քվեարկելու :P Մնաց երեք հոգի, որ 37 դառնա :D


Լսի Բյուր, իրանց ասելով, Րաֆֆին 37 տոկոս էր հավաքել, չէ՞: Էս 37-ի թեման հաստատ հասունանում ա::)

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 22:47
Լսի Բյուր, իրանց ասելով, Րաֆֆին 37 տոկոս էր հավաքել, չէ՞: Էս 37-ի թեման հաստատ հասունանում ա::)

Էդ թեմայից խուսափել չի լինի: Երևի Աշոտյանն էլ 37 տարեկան ա :D

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 22:48
Էդ թեմայից խուսափել չի լինի: Երևի Աշոտյանն էլ 37 տարեկան ա :D

աաաաաաա, մեռաաաաաա :D հա փաստորեն: 75 թվի հուլիս ա :D

Գալաթեա
25.02.2013, 22:49
Էդ թեմայից խուսափել չի լինի: Երևի Աշոտյանն էլ 37 տարեկան ա :D

Կառավարությանն ու օլիգարխային էլ մի հատ 37 թիվ ա չէ՞ պետք անել:

Alphaone
25.02.2013, 22:55
Հաջորդ մրցույթի թեման կարելի է անել՝ 37 :D

Mephistopheles
25.02.2013, 23:04
ես մեկին պարտք եմ, կարող ա քվեարկեմ…

StrangeLittleGirl
25.02.2013, 23:05
Հաջորդ մրցույթի թեման կարելի է անել՝ 37 :D

բա էդ ենք էլի քննարկում :D էդ թիվը ճակատագրական ա :D

Տրիբուն
26.02.2013, 00:01
ես մեկին պարտք եմ, կարող ա քվեարկեմ…

Բարև Մեֆ :D

Կարոտել եմ :love

Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն

Mephistopheles
26.02.2013, 00:02
Հյուսիսի կինը-Լավ գործ է ու թեմային համապատասխան: Շատ լավ նկարագրված, դետալներով լի, բովանդակալից ու հետաքրքիր ավարտով պատմվածք: Գուցե լեզուն մի քիչ չի համապատասխանում տվյալ գործին` «ֆայմեց», «թիթիզանալ», «էշի ականջում քնած էր»: Չգիտեմ, ես առանձնապես մեց ուշադրություն չեմ դարձնում այսպիսի բաների վրա, բայց այս գործի մեջ, ավելի նեյտրալ բառապաշարը կոգներ գործին: Մի պահ վեճ եղավ իմ ու Մեֆի միջև Ռուդիի հարցով: Երևի իմ գրված ինտիմ բառը սխալ հասկացվեց, կամ ես սխալ բառ օգտագործեցի, բայց ես նկատի ունեի ավելի մտերմիկ հարաբերություններ երկուսի միջև: Ռուդիի քանդելու մասին: Արդյոք պե՞տք ա ավելին իմանանք Ռուդիի մասին: Արդեն գիտենք որ միայնակ կին է, վարում է ավտոմեքենա, գուցե դաշնամուր է նվագում, հոգեբան է. սիրում է մաքրություն: Մի խոսքով, ահագին գրված է Ռուդիի և իր տան մասին: Իմ ընտրած գործերից` 2-րդ տեղ:

Դավ, հյուսիսային կնոջ պրոբլեմը կոմպոնենտների չշաղկապվելն ա… վերջը առավել ևս դա շեշտում ա… օրինակ երբ սկսզբից նկարագրում ա վիճակը հյուսիսում, հետո իր փնտրտուքներն ու տան նկարագրությունն իրա դետալներով, հետո Ռուդիի կերպարն ա նկարագրում, դրանք հետո իրար հետ չեն շաղախվում… կերպարների բացահայտմանն ու "շարժմանը" չեն նպաստում… ձլուզվում են, ամեն մեկը մի կողմ ա փախնում ու շատ սիրուն նկարագրած դետալներն ու կոմպոնենտները մնում ա ձեռդ… չես իմանում ինչ անես հետները…

…ես Ռուդիի մասին ոչ թե ինֆորմացիա եմ ուզում այլ ուզում եմ որ իրա կերպարը "կառուցվի" պատմվածքի ընթացքում, զարգանա ու ինձ էլ տանի հետը և Լիլիթի տուն մտնելուց հետո Ռուդին հլա պետք ա զարգանար, այլ ոչ թե նկարագրվեր (սրանք հիմնովին տարբեր բաներ են)… ես ակնկալում էի Ռուդիի ու Լիլիթի թեկուզ լուռ ինթերաքշըն, որը բացակայում էր… երբ որ ինթերաքշըն չկա կերպարները սառած մնում են իրենց տեղերուն… ու հետո դնում մկրատով կտրում ա պատմվածքը… պռոստինով փաթաթում ա, մոմը տալի ձեռն ու կոնյակի բաժակն էլ մյուս ձեռը…

հոտաքրքիր ա որ Կատուն Անձրևի Տակը, շատ տեղին էր էս մրցույթի հաամար… թե ոնց ա կերպարը unravel լինում ոնց են կոմպոնենտները մեկը մեկի հետ կապվում ազդում իրար վրա ու էդ բոլորով հանդերձ ազդում ընթերցողի վրա… էդ տեքստում դու անընդհատ փոխում ու զարգացնում ես քո վերաբերմունքն ամերիկուհու նկատմամբ…

ափսոս… հյուսիսային կնիկը կարար լավ պատմվածք լիներ եթե չլիներ գրողի "գժոյության" կանխավարլածը…

իմ նման ա… փոքր ժամանակ տատուս ժամացույցը քանդում հավաքում էի ու մի ահագին մասեր "ավելորդ" էին լինում…

կարա աշխատվի ու լավանա… գրողը շնորհք ունի…

Տրիբուն
26.02.2013, 00:05
Դավ, հյուսիսային կնոջ պրոբլեմը կոմպոնենտների չշաղկապվելն ա… վերջը առավել ևս դա շեշտում ա… օրինակ երբ սկսզբից նկարագրում ա վիճակը հյուսիսում, հետո իր փնտրտուքներն ու տան նկարագրությունն իրա դետալներով, հետո Ռուդիի կերպարն ա նկարագրում, դրանք հետո իրար հետ չեն շաղախվում… կերպարների բացահայտմանն ու "շարժմանը" չեն նպաստում… ձլուզվում են, ամեն մեկը մի կողմ ա փախնում ու շատ սիրուն նկարագրած դետալներն ու կոմպոնենտները մնում ա ձեռդ… չես իմանում ինչ անես հետները…

…ես Ռուդիի մասին ոչ թե ինֆորմացիա եմ ուզում այլ ուզում եմ որ իրա կերպարը "կառուցվի" պատմվածքի ընթացքում, զարգանա ու ինձ էլ տանի հետը և Լիլիթի տուն մտնելուց հետո Ռուդին հլա պետք ա զարգանար, այլ ոչ թե նկարագրվեր (սրանք հիմնովին տարբեր բաներ են)… ես ակնկալում էի Ռուդիի ու Լիլիթի թեկուզ լուռ ինթերաքշըն, որը բացակայում էր… երբ որ ինթերաքշըն չկա կերպարները սառած մնում են իրենց տեղերուն… ու հետո դնում մկրատով կտրում ա պատմվածքը… պռոստինով փաթաթում ա, մոմը տալի ձեռն ու կոնյակի բաժակն էլ մյուս ձեռը…

հոտաքրքիր ա որ Կատուն Անձրևի Տակը, շատ տեղին էր էս մրցույթի հաամար… թե ոնց ա կերպարը unravel լինում ոնց են կոմպոնենտները մեկը մեկի հետ կապվում ազդում իրար վրա ու էդ բոլորով հանդերձ ազդում ընթերցողի վրա… էդ տեքստում դու անընդհատ փոխում ու զարգացնում ես քո վերաբերմունքն ամերիկուհու նկատմամբ…

ափսոս… հյուսիսային կնիկը կարար լավ պատմվածք լիներ եթե չլիներ գրողի "գժոյության" կանխավարլածը…

իմ նման ա… փոքր ժամանակ տատուս ժամացույցը քանդում հավաքում էի ու մի ահագին մասեր "ավելորդ" էին լինում…

կարա աշխատվի ու լավանա… գրողը շնորհք ունի…

Մեֆ, քեզ էս ի՞նչ օրն են քցել, իմ դիսիդենտ ախպեր, որ Րաֆիի ձվերը ջարդելու փոխարեն, հյուսիսային կնոջ փեշերից ու կատվի բեղերից ես կախվել :P :P :P

Mephistopheles
26.02.2013, 00:07
Բարև Մեֆ :D

Կարոտել եմ :love

Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն

"Բարև" իմ ախպեր…

էն օրի եմ հասել որ պատրաստ եմ Լևոնին քրֆել ու սկզբմունքներիցս հրաժարվել, մենակ հետդ շփվեմ…

Բեևոլուշըն…

Mephistopheles
26.02.2013, 00:09
Մեֆ, քեզ էս ի՞նչ օրն են քցել, իմ դիսիդենտ ախպեր, որ Րաֆիի ձվերը ջարդելու փոխարեն, հյուսիսային կնոջ փեշերից ու կատվի բեղերից ես կախվել :P :P :P

Չուկն ինձ կռտել, փիսիկ ա սարքել… տես ինչերով եմ զբաղվում…

Mephistopheles
26.02.2013, 00:11
Կարոտը-Շատ չեմ խոսի էս գործի մասին: Իմ կարծիքով` մրցույթի ամենա լավ, վարպետորեն գրված և մարդկային հարաբերությունների, այս դեպքում, երկու հարազատ մարդկանց տխուր բաժանման պատմվածքը: Ամուսնացած մարդկանց համար սա ծանր կարդացվող գործ է, որովհետև յուրաքանչյուրս կարող ենք հայտնվել այդպիսի իրավիճակում:

Կարոտի մասին արդեն ասել եմ, գրողը գրել գիտի, բայց պատմվածքը ֆեյք ա… սուտի ա…

Chuk
26.02.2013, 00:12
Լավ հիշացրիք, Մեֆի սռոկն արդեն անցել ա, ու կարա մտնի քաղաքականություն:

Mephistopheles
26.02.2013, 00:14
Լավ հիշացրիք, Մեֆի սռոկն արդեն անցել ա, ու կարա մտնի քաղաքականություն:

Տեսա մունդառ…

Mephistopheles
26.02.2013, 00:52
Ամեն անգամ էս պատմվածքի մասին "թեմա չկա", "ծեծված ա", "հազար անգամ տեսել ենք" կարծիք լսելիս ինձ պատեպատ եմ տալիս: Ախր ո՞նց թեմա չկա, սկզբից մինչև վերջ թեմա ա, ո՞նց ա ծեծված, ես սենց բան առաջի անգամ եմ կարդում, ու ոչ մի տեղ սրանից էլ չեմ տեսել: Ոչ մի կերպ չեմ կարում հասկանամ, թե ինչը չի բավարարում, ու ինչ են ման գալիս, որ տենց էլ չեն գտնում:

Ասեմ Արէա ջան… ես կարծում եմ որ էս տեքստը "փակ" տեքստ ա… այսինքն կա սյուժե, բայց կերպարները կապ չունեն սյուժեի զարգացման հետ, այսինքն կերպարնեը սյուժեն չեն կարող փոխել և ոչ էլ նախատեսված ա որ փոխի… ի՞նչ ա նշանակում սա… որ ցանկացած կերպար ուշադրության ոչ արժանի կարա մտնի էս տեքստի մեջ… ու ցանկալի ա որ էդ կերպարը վառ անհատականություն չլինի, այլ լինի "սովորական" պերսոնաժ՝ մարդ… սենց բաներ շատ-շատ ա արվում հորրոր ֆիլմերում երբ կերպարը ոչ թե ինչ որ վառ անհատականություն ա որը կարոտ ա բացահայտման այլ սովորական մարդ որի ռեակցիան ա կարևոր էդ դեպքերին… ինչու՞ սովորական մարդ, որպեսզի դիտողը, կամ կարդացողը կարողանա իրան նույնացնել հեշտությամբ, ակսինքն միջին վիճակագրական մարդը կարողանա իրեն նույնացնել… ստեղ կերպարները էական չեն, այլ էական ա իրադարձությունը որը սովորականից տարբեր ա ու սովորական մարդու ռեակցիան էդ անսովոր իրադարձությանը…

էս դեպքում նույնն ա էդ մարդու կերպարը չենք կարա քննարկենք որովհետև ինքն իլյուզիաների մեջ ա ու զարգանալու տեղ չունի… կինն ու երեխան նույնպես իլյուզիա են ու չեն կարող զարգանալ (գրողը "սպանել" ա նրանց)… և ինտրիգը վերջին պարբերությունն ա որն էլ վերջնական փչացնում ա…

հիմա ասում ես "կա՞ սենց բան ուրիշ տեղ" ասում եմ կա Fight Club-ը հենց սրա նման մի բան ա. բայց ավելի բազմաշերտ ու կոմպլեքս կառուցվածք ունի էնտեղ կոմպոնենտներն իրար հետ հյուսվում ու շատ հաճախ նույնանում են… երկվությունը հասցրած ա վարպետության գագաթնակետին… բայց արվեստ չի… ու ազնվորեն ասված ա որ դրա համար չի արված… butterfly effect-ը նույնը…

Գալաթեա
26.02.2013, 00:54
Կարոտի մասին արդեն ասել եմ, գրողը գրել գիտի, բայց պատմվածքը ֆեյք ա… սուտի ա…

Համամիտ եմ, բայց հետաքրքիր ա՝ դու ինչի ես տենց կարծում:
Կբացատրե՞ս:

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 01:03
Մեֆի երկրորդ շնչառությունն ա բացվել :D Ախր որ մրցույթի ընթացքում ասում ես՝ պիտի աշխատվի, որ ի՞նչ: Մրցույթից հետո էլ ո՞վ ա աշխատողը :))

Mephistopheles
26.02.2013, 01:10
Մեֆի երկրորդ շնչառությունն ա բացվել :D Ախր որ մրցույթի ընթացքում ասում ես՝ պիտի աշխատվի, որ ի՞նչ: Մրցույթից հետո էլ ո՞վ ա աշխատողը :))

բա առաջ աս ե՞մ…

Mephistopheles
26.02.2013, 01:11
Համամիտ եմ, բայց հետաքրքիր ա՝ դու ինչի ես տենց կարծում:
Կբացատրե՞ս:

արդեն գրել եմ…

Գալաթեա
26.02.2013, 01:18
արդեն գրել եմ…

Թռել եմ գրառմանդ վրայով երևի: Ոչինչ լավ, հավես չկա հետ գնալու, փնտրելու:

Mephistopheles
26.02.2013, 01:21
Ժող քննարկեք…

Mephistopheles
26.02.2013, 01:21
Թռել եմ գրառմանդ վրայով երևի: Ոչինչ լավ, հավես չկա հետ գնալու, փնտրելու:

հետ գնում ես որ ի՞նչ… արդեն համամիտ ես հետս, չէ՞…

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 01:23
Ժող քննարկեք…

Ի՞նչ քննարկենք: Քո մեկնաբանություննե՞րը :D Մեֆ, նոր ուշադիր կարդացի: Լուրջ եմ ասում՝ չեմ ջոկում՝ ինչ ես ուզում: Սաղ ցավն էդ ա: Դու խնդիրը վեր ես հանում, բայց լուծում չես առաջարկում:

Գալաթեա
26.02.2013, 01:24
հետ գնում ես որ ի՞նչ… արդեն համամիտ ես հետս, չէ՞…

Համամիտ լինելը դեռ չի նշանակում, որ նույն պատճառն ենք տեսնում:

Mephistopheles
26.02.2013, 01:26
Ի՞նչ քննարկենք: Քո մեկնաբանություննե՞րը :D Մեֆ, նոր ուշադիր կարդացի: Լուրջ եմ ասում՝ չեմ ջոկում՝ ինչ ես ուզում: Սաղ ցավն էդ ա: Դու խնդիրը վեր ես հանում, բայց լուծում չես առաջարկում:

պարզ ասում եմ Բյուր… ես առաջարկ չեմ անելու… լուծումը գրողը պտի գտնի…

ի՞նչը չես ջոկում… ասա ասեմ նորից, համբերատար կբացատրեմ…

Mephistopheles
26.02.2013, 01:27
....

ivy
26.02.2013, 01:27
Ամեն դեպքում, տասը միավորի շեմն անցած բոլոր հինգ տարբերակներն էլ՝ իրենց ուժեղ ու թույլ կողմերով հանդերձ, ավելի հաջող էին մնացած հինգից: Դրա համար, դրանցից որն էլ առաջին-երկրորդ տեղը գրավի, լավ կլինի. և հենց էդպես էլ լինելու ա: Ուրեմն ամեն ինչ գնացել ա ճիշտ ուղով, ինչպես միշտ:

Mephistopheles
26.02.2013, 01:31
Համամիտ լինելը դեռ չի նշանակում, որ նույն պատճառն ենք տեսնում:


դե որ մի օր հավես ունենաս հետ գնաս ու գրածներիս վրայով չթռնես, կիմանաս…

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 01:32
պարզ ասում եմ Բյուր… ես առաջարկ չեմ անելու… լուծումը գրողը պտի գտնի…

ի՞նչը չես ջոկում… ասա ասեմ նորից, համբերատար կբացատրեմ…
Հիմա որ ասեմ, կինքնաբացահայտվեմ: Հետո կասեմ:


Ամեն դեպքում, տասը միավորի շեմն անցած բոլոր հինգ տարբերակներն էլ՝ իրենց ուժեղ ու թույլ կողմերով հանդերձ, ավելի հաջող էին մնացած հինգից: Դրա համար, դրանցից որն էլ առաջին-երկրորդ տեղը գրավի, լավ կլինի. և հենց էդպես էլ լինելու ա: Ուրեմն ամեն ինչ գնացել ա ճիշտ ուղով, ինչպես միշտ:

Ռիփ, համաձայն չեմ: Իմ կարծիքով, մյուսներից թույլ երկու տարբերակ կար ստեղ՝ երկրորդն ու վերջինը: Մնացածը քչից-շատից հավասար էին, ուղղակի ճաշակի հարց էր: Ճաշակն ա հաղթում:

Mephistopheles
26.02.2013, 01:33
Հիմա որ ասեմ, կինքնաբացահայտվեմ: Հետո կասեմ:



թաքուն՝ կամաց, ցածր ձայնով ասա, մարդ չի լսի…

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 01:35
թաքուն՝ կամաց, ցածր ձայնով ասա, մարդ չի լսի…

պմ գրե՞մ, թե՞ ֆեյսբուքում :))

Mephistopheles
26.02.2013, 01:35
պմ գրե՞մ, թե՞ ֆեյսբուքում :))

PM...

Շինարար
26.02.2013, 01:44
Ամեն դեպքում, տասը միավորի շեմն անցած բոլոր հինգ տարբերակներն էլ՝ իրենց ուժեղ ու թույլ կողմերով հանդերձ, ավելի հաջող էին մնացած հինգից: Դրա համար, դրանցից որն էլ առաջին-երկրորդ տեղը գրավի, լավ կլինի. և հենց էդպես էլ լինելու ա: Ուրեմն ամեն ինչ գնացել ա ճիշտ ուղով, ինչպես միշտ:

Ճռռոցի դեպքում համաձայն չեմ: Ես հասկանում եմ, որ տարիքով փոքր, խոստումնալից մարդ ա գրել, բայց պետք էլ չի շատ ոգևորել, որովհետև դա էլ իր բացասական հետևանքը կարա ունենա:

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 01:45
Ճռռոցի դեպքում համաձայն չեմ: Ես հասկանում եմ, որ տարիքով փոքր, խոստումնալից մարդ ա գրել, բայց պետք էլ չի շատ ոգևորել, որովհետև դա էլ իր բացասական հետևանքը կարա ունենա:

Շին, բայց ախր լավն ա էդ գործը: Մինչև Չուկի բացահայտելը քվեարկողներից շատերն էլ հո չգիտեին, որ հեղինակը Մարին ա: Ուղղակի ասում եմ՝ ճաշակի հարց ա արդեն: Ութ որակով հավասար, բայց արմատապես տարբեր գործեր են:

Գալաթեա
26.02.2013, 01:45
Ճռռոցի դեպքում համաձայն չեմ: Ես հասկանում եմ, որ տարիքով փոքր, խոստումնալից մարդ ա գրել, բայց պետք էլ չի շատ ոգևորել, որովհետև դա էլ իր բացասական հետևանքը կարա ունենա:

Բայց դրական էլ կարա ունենա, չէ՞ Շին:
Մարդու բնույթից կախված:

Շինարար
26.02.2013, 01:48
Բայց դրական էլ կարա ունենա, չէ՞ Շին:
Մարդու բնույթից կախված:

Հա, երևի, ես միշտ աշխատել եմ լավը տեսնեմ, լավը ասեմ: Ու Ճռռոցի գրողը, որ ոնց ասեմ բիձական չլինի, ձեռագիր ունի, գրիչ ունի, խոսք չունեմ, բայց ընդամենը էդքանն ա երևում, իմ կարծիքով, էդ գրածից: Եթե արդեն համը հանում եմ, էդքան չի կարելի ասել, ասա՝ էլ չեմ խոսա, քեզ կլսեմ, չնայած էլի էլ չեմ խոսա էդ թեմայով :))

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 01:49
Հա, երևի, ես միշտ աշխատել եմ լավը տեսնեմ, լավը ասեմ: Ու Ճռռոցի գրողը, որ ոնց ասեմ բիձական չլինի, ձեռագիր ունի, գրիչ ունի, խոսք չունեմ, բայց ընդամենը էդքանն ա երևում, իմ կարծիքով, էդ գրածից: Եթե արդեն համը հանում եմ, էդքան չի կարելի ասել, ասա՝ էլ չեմ խոսա, քեզ կլսեմ, չնայած էլի էլ չեմ խոսա էդ թեմայով :))

հա բայց ի՞նչ չկար էդ գործի մեջ, որ պիտի լիներ: հա, կերպարներ չուներ, սյուժե չուներ, բայց մյուս գործերն էլ էին պրոբլեմատիկ: է հետո՞

Գալաթեա
26.02.2013, 02:23
դե որ մի օր հավես ունենաս հետ գնաս ու գրածներիս վրայով չթռնես, կիմանաս…

Դե դու էլ make sure, որ քվեարկելուց սխալ պարտք չկատարես:

Mephistopheles
26.02.2013, 02:30
Es iհարկե չեմ վիճելու ու խառնվելու թե ով ինչքան ձայն ա տարել… բոլորն էլ արդար են… սա ես հարցականի տակ չեմ դնի… բայց կուզեմ Ճռռոցի մասին մի քիչ ավելի կոնկրետ տեսակետս մանրամասնեմ…

ինքը քայլելով գնում ա սենյակից սենյակ, բայց զգացմունքները կապված պատկերների հետ նույնն են մնում… ի՞նչ ինկատի ունեմ… ես եղել եմ տենց սիտուացիայում դրա համար էլ իմ փարձառության հետ եմ համեմատում… ամեն պատկերի հետ կապված, ամեն առարկայի հետ կապված մարդը միշտ էլ հուժեր ա ունենում որն էլ արժևորում ա տվյալ առարկան կամ առարկաների դասավորությունը… երբ որ մտնում ա որևէ սենյակ ինքը պտի ինչ որ ասոցիացնող իրադարձություն վեր հանի (պարտադիր չի նկարագրի… իրա գործն ա ոնց կանի) որը իրա զգացմունքային արժեքով կլինի տարբեր՝ դրական, բացասական ներվային, տխուր… ես շատ գիտեմ ինչ… դաշնամուրն ու գիրքը տարբեր օբյեկտներ են, օրինակի համար, և դրանք նույն արժեքը չեն կարող ունենալ… օրինակ եթե գնացել եք դաշնամուրի ապա կարաք իմանաք թե ինչ տանջանք ա ամեն օր ժամերով նվագել գամմաները, մինչդեռ գիրքը կարա լինի լրիվ տարբեր տրամադրության աղբյուր… պարտադիր չի որ ժամեր անցկացրած դաշնամուրի առջև հիշողությունը վատը լինի, բայց դա կարա ժպիտ ու ափսոսանք առաջ բերի որը չի լինի էն սենյակի նկատմամբ որտեղ իրեն պատժում ու անկյուն էին կանգնեցնում… բակն ու պատուհանը որտեղից գիշերները ներս էր սողոսկում որ տնեցիք չիմանան թե ինչքան ուշ ա տուն եկել… բակը, որտեղ ինչ ասես եղել ա… էնքան բաներ կարաս վեր հանես որտեղ զգացումներն ու վերաբերմունքները տատանվում են 0-10…

հասկանու՞մ եք ինչ եմ ասում… զգացմունքային մոնոտոնությունը պետք ա կոտրվի… իրա ճամփորդությունը բացահայտիչ բնույթ պետք ա ունենա ոչ թե հաստատող ու վերահաստատող բնույթ… նույնն ա որ քայլես միջանցքով որտեղ նույն առաստաղի բարձրությունն ա ու դռների նույն դասավորությունը՝ հավասար իրարից հեռացված… մինչդեռ կարող էր լինել երթիկներ, ավելի լայն միջանցք, ցածր կամ բարձր առաստաղ… գողտրիկ անկյուններ, մութ ու լուսավոր… և էդ դռներից կմտնեիր սենյակներ… փոխաբերական իմաստով իհարկե…

Mephistopheles
26.02.2013, 02:32
Դե դու էլ make sure, որ քվեարկելուց սխալ պարտք չկատարես:

մի անհանգստացի, իմ քվեի տերը ես եմ… իմ պարտատիրոջն էլ ճանաչում եմ…

Շինարար
26.02.2013, 02:38
Ով չի կարդացել, խնդրում եմ էս (http://www.hrantmatevossian.org/m/up/Ashnan_arev.pdf) կարդացեք, ընդամենը մի տեսարան ա, մայրը կապում ա տղու բաժինքը, գնալու ա Երևան՝ հարսի հետ ծանոթանալու:

Գալաթեա
26.02.2013, 02:46
Ով չի կարդացել, խնդրում եմ էս (http://www.hrantmatevossian.org/m/up/Ashnan_arev.pdf) կարդացեք, ընդամենը մի տեսարան ա, մայրը կապում ա տղու բաժինքը, գնալու ա Երևան՝ հարսի հետ ծանոթանալու:

Շին ջան, ասածդ ի՞նչ ա:
Համեմատում ե՞ս:

Արէա
26.02.2013, 09:04
Ասեմ Արէա ջան… ես կարծում եմ որ էս տեքստը "փակ" տեքստ ա… այսինքն կա սյուժե, բայց կերպարները կապ չունեն սյուժեի զարգացման հետ, այսինքն կերպարնեը սյուժեն չեն կարող փոխել և ոչ էլ նախատեսված ա որ փոխի… ի՞նչ ա նշանակում սա… որ ցանկացած կերպար ուշադրության ոչ արժանի կարա մտնի էս տեքստի մեջ… ու ցանկալի ա որ էդ կերպարը վառ անհատականություն չլինի, այլ լինի "սովորական" պերսոնաժ՝ մարդ… սենց բաներ շատ-շատ ա արվում հորրոր ֆիլմերում երբ կերպարը ոչ թե ինչ որ վառ անհատականություն ա որը կարոտ ա բացահայտման այլ սովորական մարդ որի ռեակցիան ա կարևոր էդ դեպքերին… ինչու՞ սովորական մարդ, որպեսզի դիտողը, կամ կարդացողը կարողանա իրան նույնացնել հեշտությամբ, ակսինքն միջին վիճակագրական մարդը կարողանա իրեն նույնացնել… ստեղ կերպարները էական չեն, այլ էական ա իրադարձությունը որը սովորականից տարբեր ա ու սովորական մարդու ռեակցիան էդ անսովոր իրադարձությանը…

էս դեպքում նույնն ա էդ մարդու կերպարը չենք կարա քննարկենք որովհետև ինքն իլյուզիաների մեջ ա ու զարգանալու տեղ չունի… կինն ու երեխան նույնպես իլյուզիա են ու չեն կարող զարգանալ (գրողը "սպանել" ա նրանց)… և ինտրիգը վերջին պարբերությունն ա որն էլ վերջնական փչացնում ա…

հիմա ասում ես "կա՞ սենց բան ուրիշ տեղ" ասում եմ կա Fight Club-ը հենց սրա նման մի բան ա. բայց ավելի բազմաշերտ ու կոմպլեքս կառուցվածք ունի էնտեղ կոմպոնենտներն իրար հետ հյուսվում ու շատ հաճախ նույնանում են… երկվությունը հասցրած ա վարպետության գագաթնակետին… բայց արվեստ չի… ու ազնվորեն ասված ա որ դրա համար չի արված… butterfly effect-ը նույնը…

Մեռնեմ թե հասկանում եմ մի բան:

Մեֆ ջան, էս պատմությունը մի հասարակ, ամբողջ օրը աշխատող, իրիկունները հոգնած հազիվ տուն հասնող, սովորական, իմ նման, քո նման, մեր հարևան Փայլակի նման մարդու մասին ա, ով կորցրել ա կնոջն ու երեխային, ու չի դիմանում էդ հարվածին:
Դու ի՞նչ զարգացում ես ուզում:
Ի՞նչի պիտի կերպարները սյուժեն փոխեն, սյուժեն կա, ու ոչ ոք նպատակ չի դրել կերպարների միջոցով էդ սյուժեն փոխելու:

Ես չեմ հասկանում թե դու ինչ գրականություն ես ուզում, բայց սա էն գրականությունն ա, ինչ ես եմ ուզում: Երբ պատմում են մարդու մասին, ուղղակի պատմում են, ու չեն մտածում ոչ մի սյուժեն զարգացնելու, կերպարներին գունեղ դարձնելու, ինտրիգի, կուլմինացիայի, հանգուցալուծման ու լիքը ուրիշ տուֆտա տերմինների մասին: Էդ քո ասածը եվրոռեմոնտն ա, պատերը սիրուն ներկած, պաստառները գորգին համապատասխան, լուսավորությունը ճիշտ, պատուհանները ճիշտ ուղղությամբ, բաղնիք զուգարանը թանգանոց կաֆել խփած:

Բան չունեմ ասելու, սա լավ ա, ու սիրուն ա: Բայց էդ չի նշանակում որ մեր տունը, որտեղ էս նշածներիցս ոչ մեկը չկա, տուն չի ու ապրելու բան չի: Տուն ա ու հազար անգամ ավելի լավ տուն ա, քան ամենաճաշակով վերանորոգված ու կահավորված ամենաշքեղ առանձնատունը:

Սա հասարակ պատմություն ա Մեֆ ջան: Էդքան խորանալ, էդքան բան փնտրել պետք չի, ստեղ ասվում ա էն, ինչ ասվում ա, ուրիշ ոչ մի բան:

Շինարար
26.02.2013, 09:21
Շին ջան, ասածդ ի՞նչ ա:
Համեմատում ե՞ս:

Չէ, Գալաթեա ջան, բնականաբար՝ չէ: Ուղղակի ուզում եմ՝ օրինակ ցույց տամ, թե ինչպես կարելի ա՝ մեկ տեսարանի շրջանակներում պատմություն բացահայտել: Մոտավորապես Մեֆի վերջին ասածի համար իլյուստրացիա եմ ուղարկել:
Իհարկե սա կոնկրետ ստեղծագործողի ա էս պահին ուղղված, բայց նաև ով չի կարդացել, կարդա, միայն ուրախ կլինեմ:

CactuSoul
26.02.2013, 11:42
Ժողովուրդ, եթե ես մի անգամ էլ քվեարկեմ ու հետո հետ գալով տեսնեմ, որ իբր չեմ քվեարկել, կկատաղեմ, ի :aaa
Chuk, կարող ա՞ մի բան էն չի էս հարցման հետ: Քվեարկել էի, հետո մտա, տեսա, որ ցույց չի տալիս, որ քվեարկել եմ, մի անգամ էլ քվեարկեցի: Հիմա նորից չքվեարկած ա ցույց տալիս… Էս խնդիրը միայն ի՞նձ մոտ է :think

:goblin, յա՛

Արևանուռ
26.02.2013, 12:16
Ժողովուրդ, եթե ես մի անգամ էլ քվեարկեմ ու հետո հետ գալով տեսնեմ, որ իբր չեմ քվեարկել, կկատաղեմ, ի :aaa
Chuk, կարող ա՞ մի բան էն չի էս հարցման հետ: Քվեարկել էի, հետո մտա, տեսա, որ ցույց չի տալիս, որ քվեարկել եմ, մի անգամ էլ քվեարկեցի: Հիմա նորից չքվեարկած ա ցույց տալիս… Էս խնդիրը միայն ի՞նձ մոտ է :think

:goblin, յա՛

ցուցակում Ձեր ընտրությունը երևում է

Chuk
26.02.2013, 12:54
Ժողովուրդ, եթե ես մի անգամ էլ քվեարկեմ ու հետո հետ գալով տեսնեմ, որ իբր չեմ քվեարկել, կկատաղեմ, ի :aaa
Chuk, կարող ա՞ մի բան էն չի էս հարցման հետ: Քվեարկել էի, հետո մտա, տեսա, որ ցույց չի տալիս, որ քվեարկել եմ, մի անգամ էլ քվեարկեցի: Հիմա նորից չքվեարկած ա ցույց տալիս… Էս խնդիրը միայն ի՞նձ մոտ է :think

:goblin, յա՛

Անի ջան, կարող ա քեշից ա, քո մոտ ուղղակի ցույց չի տալիս, ֆուլլ ռեֆրեշ փորձի անել: Դու քվեարկել ես:

CactuSoul
26.02.2013, 12:54
ցուցակում Ձեր ընտրությունը երևում է

Արևանուռ ջան, առաջին անգամ չեմ ակումբում քվեարկում, գիտեմ ինչպես է լինում: Այ հիմա նորմալ է ամեն ինչ, բայց նախորդ երկու անգամները, փաստորեն, ինչ-որ բան էն չէր:

CactuSoul
26.02.2013, 12:56
Անի ջան, կարող ա քեշից ա, քո մոտ ուղղակի ցույց չի տալիս, ֆուլլ ռեֆրեշ փորձի անել: Դու քվեարկել ես:

Չուկ ջան, քիչ առաջ նորից եմ քվեարկել, թե չէ նախորդ քվեարկածներս չէին երևում…
Ինչևէ, կարևորը՝ արդեն նորմալ է ամեն ինչ :)

ivy
26.02.2013, 14:05
Ճռռոցի դեպքում համաձայն չեմ: Ես հասկանում եմ, որ տարիքով փոքր, խոստումնալից մարդ ա գրել, բայց պետք էլ չի շատ ոգևորել, որովհետև դա էլ իր բացասական հետևանքը կարա ունենա:

Չգիտեմ՝ ինչ բացասական հետևանքի կարող ա բերի, որ հեղինակը նորից նույն տեսակի բաներ կգրի՞: Է, թող գրի, երեսունվեց հոգուց տասնյոթին դա դուր ա եկել, ուրեմն սա էլ իր ընթերցողն ունի:
Ու ընդհանրապես, անկախ նրանից, թե մենք որ գործի մասին ինչ ենք մտածում, էս մրցույթներում պիտի նայել մեծամասնությանը. եթե դա են հավանում, ուրեմն դա էլ պիտի լինի:

Ես ինքս էլ էդ իմ ասած հինգ առաջատարից չորսին ձայն եմ տվել, «Ճռռոցին» էլ ձայն կտայի, եթե էդ տարբերակի հետ կապված ոչ մի նախնական ինֆորմացիա չունենայի:

Գալաթեա
26.02.2013, 15:01
Չէ, Գալաթեա ջան, բնականաբար՝ չէ: Ուղղակի ուզում եմ՝ օրինակ ցույց տամ, թե ինչպես կարելի ա՝ մեկ տեսարանի շրջանակներում պատմություն բացահայտել: Մոտավորապես Մեֆի վերջին ասածի համար իլյուստրացիա եմ ուղարկել:
Իհարկե սա կոնկրետ ստեղծագործողի ա էս պահին ուղղված, բայց նաև ով չի կարդացել, կարդա, միայն ուրախ կլինեմ:

Սիրում եմ Աշնան Արևը:
Պուճուր ժամանակ երազում էի մեծանալ, Աղուն դառնալ :)

Տրիբուն
26.02.2013, 15:02
Բարև մրցույթ:

Վերջաբես ես էլ կարդացի, փոլորը լավն են, բոլորը հայասդանագենդրոն են, փոլոր գրողները արժանավոր են, փոլորը իրավադեր են ..... ապրեք, ես փոլորիդ սիրում եմ :love Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն ...

Բայց մեգը կար, որ շատ հավանեցի, և մեգն է, որ մեզ դեբի հաղթանագ պիդի առաջնորդի: Սովուրույթիս համացայն միայն մեգի համար պիդի քվեարգեմ, և ոչ ավել, և ոչ պագաս:

Գալաթեա
26.02.2013, 15:04
Բարև մրցույթ:

Վերջաբես ես էլ կարդացի, փոլորը լավն են, բոլորը հայասդանագենդրոն են, փոլոր գրողները արժանավոր են, փոլորը իրավադեր են ..... ապրեք, ես փոլորիդ սիրում եմ :love Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն ...

Բայց մեգը կար, որ շատ հավանեցի, և մեգն է, որ մեզ դեբի հաղթանագ պիդի առաջնորդի: Սովուրույթիս համացայն միայն մեգի համար պիդի քվեարգեմ, և ոչ ավել, և ոչ պագաս:

Բարև :love

ivy
26.02.2013, 15:09
Տրիբուն ձյա, դու եղար 37-րդը, ղսմաթը քեզ ընկավ :)

Malxas
26.02.2013, 15:19
Բարև մրցույթ:

Վերջաբես ես էլ կարդացի, փոլորը լավն են, բոլորը հայասդանագենդրոն են, փոլոր գրողները արժանավոր են, փոլորը իրավադեր են ..... ապրեք, ես փոլորիդ սիրում եմ :love Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն, Հայաստա՛ն ...

Բայց մեգը կար, որ շատ հավանեցի, և մեգն է, որ մեզ դեբի հաղթանագ պիդի առաջնորդի: Սովուրույթիս համացայն միայն մեգի համար պիդի քվեարգեմ, և ոչ ավել, և ոչ պագաս:

Աչքիս Րաֆֆին գործը չի հասցնում, սկսելա դվայնիկ տրայնիկ պահել :D

Գալաթեա
26.02.2013, 15:19
Հաջորդ քվեարկողին բոլորս հավաքվում, դաժան ծեծի ենք ենթարկում:
37 թվի կախարդանքը քանդելու համար:

kivera
26.02.2013, 16:58
Ես հաստատ չեմ դիմանա էդ ծեծին :D
Հաջորդ քվեարկողին բոլորս հավաքվում, դաժան ծեծի ենք ենթարկում:
37 թվի կախարդանքը քանդելու համար:

Այբ
26.02.2013, 17:28
Առաջին հերթին պետք է հաշվի առնել, որ մրցույթում չեն մասնակցում տարիների փորձ ունեցող գրողներ, այլ իրենց առաջին քայլերը կատարող երիտասարդներ:

Արէա
26.02.2013, 18:00
Առաջին հերթին պետք է հաշվի առնել, որ մրցույթում չեն մասնակցում տարիների փորձ ունեցող գրողներ, այլ իրենց առաջին քայլերը կատարող երիտասարդներ:

Թող սովորեն, ոչինչ: Դրա մասին հիշել պետք չի: Սա շարադրության մրցույթ չի:

StrangeLittleGirl
26.02.2013, 18:52
Առաջին հերթին պետք է հաշվի առնել, որ մրցույթում չեն մասնակցում տարիների փորձ ունեցող գրողներ, այլ իրենց առաջին քայլերը կատարող երիտասարդներ:

Հաշվի ենք առնում, դրա համար էլ որևէ մեկին օգտին քվեարկում ենք ընդհանրապես :))

Այբ
26.02.2013, 20:12
Իսկ հաջորդ մրցույթը ե՞րբ է լինելու...

Mephistopheles
26.02.2013, 20:39
Մեռնեմ թե հասկանում եմ մի բան:

Մեֆ ջան, էս պատմությունը մի հասարակ, ամբողջ օրը աշխատող, իրիկունները հոգնած հազիվ տուն հասնող, սովորական, իմ նման, քո նման, մեր հարևան Փայլակի նման մարդու մասին ա, ով կորցրել ա կնոջն ու երեխային, ու չի դիմանում էդ հարվածին:
Դու ի՞նչ զարգացում ես ուզում:
Ի՞նչի պիտի կերպարները սյուժեն փոխեն, սյուժեն կա, ու ոչ ոք նպատակ չի դրել կերպարների միջոցով էդ սյուժեն փոխելու:

Ես չեմ հասկանում թե դու ինչ գրականություն ես ուզում, բայց սա էն գրականությունն ա, ինչ ես եմ ուզում: Երբ պատմում են մարդու մասին, ուղղակի պատմում են, ու չեն մտածում ոչ մի սյուժեն զարգացնելու, կերպարներին գունեղ դարձնելու, ինտրիգի, կուլմինացիայի, հանգուցալուծման ու լիքը ուրիշ տուֆտա տերմինների մասին: Էդ քո ասածը եվրոռեմոնտն ա, պատերը սիրուն ներկած, պաստառները գորգին համապատասխան, լուսավորությունը ճիշտ, պատուհանները ճիշտ ուղղությամբ, բաղնիք զուգարանը թանգանոց կաֆել խփած:

Բան չունեմ ասելու, սա լավ ա, ու սիրուն ա: Բայց էդ չի նշանակում որ մեր տունը, որտեղ էս նշածներիցս ոչ մեկը չկա, տուն չի ու ապրելու բան չի: Տուն ա ու հազար անգամ ավելի լավ տուն ա, քան ամենաճաշակով վերանորոգված ու կահավորված ամենաշքեղ առանձնատունը:

Սա հասարակ պատմություն ա Մեֆ ջան: Էդքան խորանալ, էդքան բան փնտրել պետք չի, ստեղ ասվում ա էն, ինչ ասվում ա, ուրիշ ոչ մի բան:

Ապեր, լուրջ քննարկումները տենց "տուֆտա" բաներից խոսալն ա… եթե գրողը չի սիրում տենց քննարկումներ ուրեմն պտի իրա գործը մանկապարտեզի մրցույթին ներկայացնի… ընդեղ կասեն "հա" կամ "ցե" ու մի հատ էլ պտիշկա կդնեն… գրողն էլ կարա իրանից գոհ ման գա…

Կամ էլ ես եմ սխալ հասկացել ու դեբիլի պես ընկած քննարկում եմ…

Արէա
26.02.2013, 20:58
Ապեր, լուրջ քննարկումները տենց "տուֆտա" բաներից խոսալն ա…

:) քանի րոպե ա ժպիտով նայում եմ էս գրածիդ ու չգիտեմ ինչ գրեմ:

Մի քանի անգամ էլ մի եքա տեքստ գրեցի ու ջնջեցի:

Ի՞նչ ասեմ: Ես ուրիշ չափանիշներ ունեմ: Ինձ հետաքրքիր չի ինչ-որ նախապես սահմանված կանոններին համապատասխան լինել-չլինելը, ինձ կարկասը չի հետաքրքրում, ինձ պատմելու ոճն ա հետաքրքիր, ընտրված թեման, հերոսների բնավորությունները, ապրումները: Ես ինչ-որ գործ կարդալուց հետո սրանց մասին եմ մտածում, ըստ սրանց եմ գնահատում գործը: Թե կուզես մանկապարտեզի մակարդակի մոտեցում համարի, բայց իմ խորին համոզմամբ սրանցից ա կախված գործի հաջող-անհաջող լինելը, ոչ թե ինչ-որ շրջանակների մեջ տեղավորվել-չտեղավորվելը:

Malxas
26.02.2013, 21:00
:) քանի րոպե ա ժպիտով նայում եմ էս գրածիդ ու չգիտեմ ինչ գրեմ:

Մի քանի անգամ էլ մի եքա տեքստ գրեցի ու ջնջեցի:

Ի՞նչ ասեմ: Ես ուրիշ չափանիշներ ունեմ: Ինձ հետաքրքիր չի ինչ-որ նախապես սահմանված կանոններին համապատասխան լինել-չլինելը, ինձ կարկասը չի հետաքրքրում, ինձ պատմելու ոճն ա հետաքրքիր, ընտրված թեման, հերոսների բնավորությունները, ապրումները: Ես ինչ-որ գործ կարդալուց հետո սրանց մասին եմ մտածում, ըստ սրանց եմ գնահատում գործը: Թե կուզես մանկապարտեզի մակարդակի մոտեցում համարի, բայց իմ խորին համոզմամբ սրանցից ա կախված գործի հաջող-անհաջող լինելը, ոչ թե ինչ-որ շրջանակների մեջ տեղավորվել-չտեղավորվելը:

Շրջանակներն իհարկե կարևոր են, բայց ոչ մի դեպքում պարտադիր չեն:

Mephistopheles
26.02.2013, 21:15
:) քանի րոպե ա ժպիտով նայում եմ էս գրածիդ ու չգիտեմ ինչ գրեմ:

Մի քանի անգամ էլ մի եքա տեքստ գրեցի ու ջնջեցի:

Ի՞նչ ասեմ: Ես ուրիշ չափանիշներ ունեմ: Ինձ հետաքրքիր չի ինչ-որ նախապես սահմանված կանոններին համապատասխան լինել-չլինելը, ինձ կարկասը չի հետաքրքրում, ինձ պատմելու ոճն ա հետաքրքիր, ընտրված թեման, հերոսների բնավորությունները, ապրումները: Ես ինչ-որ գործ կարդալուց հետո սրանց մասին եմ մտածում, ըստ սրանց եմ գնահատում գործը: Թե կուզես մանկապարտեզի մակարդակի մոտեցում համարի, բայց իմ խորին համոզմամբ սրանցից ա կախված գործի հաջող-անհաջող լինելը, ոչ թե ինչ-որ շրջանակների մեջ տեղավորվել-չտեղավորվելը:

չգիտեմ, հետևում ես իմ գրածներին թե չէ, բայց դրանք գրաքննական կանոններից դուրս են… մենակ ես չեմ ասում…

Դու կարաս ինչ չափանիշ ուզես օգտագործես դրանք քո դատողության սահմաններն են… ամեն մարդ իրա պահանջների ու սպասելիքների համեմատ ա գործին վերաբերվում…

Գրականությունը ինտելեկտուալ ոլորտ ա… և պահանջում ա ինտելեկտուալ մոտեցում…

Արէա
26.02.2013, 21:34
չգիտեմ, հետևում ես իմ գրածներին թե չէ, բայց դրանք գրաքննական կանոններից դուրս են… մենակ ես չեմ ասում…

Ոչ մի գրաքննական կանոն չգիտեմ, երբեք էլ որևէ գրաքննադատի գրածին լուրջ չեմ վերաբերվել, շատ եմ հանդիպել որևէ մեծ տարածում ունեցող գործի հասցեին սկզբնական շրջանում հնչած կոշտ քննադատական կարծիքի, ժպտացել անցել եմ առաջ: Գնահատակնը սովորական ընթերցողներն են տալիս ովքեր գաղափար անգամ չունեն էդ կանոններից, գրաքննադատները հեչ, էդ էլ իրանց գործն ա, կասեն, կանցնի կգնա:


Դու կարաս ինչ չափանիշ ուզես օգտագործես դրանք քո դատողության սահմաններն են… ամեն մարդ իրա պահանջների ու սպասելիքների համեմատ ա գործին վերաբերվում…

Ու կարամ անհասկանալի ու անընդունելի համարեմ ամեն գործից նույն կառուցվածքը, նույն կարկասը, նույն քայլերի հաջորդականությունը պահանջելն ու բովանդակությունը ձևին ստորադասելը:

Գալաթեա
26.02.2013, 21:38
Առաջին հերթին պետք է հաշվի առնել, որ մրցույթում չեն մասնակցում տարիների փորձ ունեցող գրողներ, այլ իրենց առաջին քայլերը կատարող երիտասարդներ:

Դե նենց չի, որ հենց առաջինն ա... մեծ մասի մոտ: Երկրորդ քայլ անողներ էլ կան:
Ինչի տենց վատ է՞ր: Ի՞նչ նկատի ունեիք ընդհանրապես:

Mephistopheles
26.02.2013, 22:00
Ոչ մի գրաքննական կանոն չգիտեմ, երբեք էլ որևէ գրաքննադատի գրածին լուրջ չեմ վերաբերվել, շատ եմ հանդիպել որևէ մեծ տարածում ունեցող գործի հասցեին սկզբնական շրջանում հնչած կոշտ քննադատական կարծիքի, ժպտացել անցել եմ առաջ: Գնահատակնը սովորական ընթերցողներն են տալիս ովքեր գաղափար անգամ չունեն էդ կանոններից, գրաքննադատները հեչ, էդ էլ իրանց գործն ա, կասեն, կանցնի կգնա:

շատ իզուր… վերվածներն ու անուրջներն էլ մեծ տարածում ունեն, բայց զիբիլ ա… պոտյումկին զրահանավը երևի շատ քիչ մարդ ա դիտել, բայց կինեմատոգրաֆիայի սյունեից ա… ու բոլոր ոլորտներում ա տենց… պոպուլյարությունը միանշանակ լավի հետ չես կարող խառնել… ընդհակառակը շատ պոպուլյար գործեր ժամանակի ընթացքում մեռնում գնում են…




Ու կարամ անհասկանալի ու անընդունելի համարեմ ամեն գործից նույն կառուցվածքը, նույն կարկասը, նույն քայլերի հաջորդականությունը պահանջելն ու բովանդակությունը ձևին ստորադասելը:

կարաս համարես, ոչ ոք բան չի ասում… ու քանի որ անհասկանալի ա դրա համար էլ քեզ թվում ա թե ամեն գործից նույն կարկասն ենք պահանջում… ստեղ յուրաքանչյուր գործ քննադատվել ա իրա կարողությունների ու ներկայացրածի սահմաններում… հասկանալ ա պետք որ դու ոնց որ հասկացա չես ուզում…

անխելք ու գեղեցիկ մարդուն չես կարա խելոք սարքես, իսկ գեղցկությունը կմարի բերանը բացելուց հետո, բայց խելացի մարդը կարա ու միշտ էլ սիրուն ա. իրա գեղեցկությունը չի մարում, որովհետև իրա գեղեցկությունը խելքի հետ ա կապված… նույնն էլ գործի ձևն ու բովանդակությունն ա… դրանց հարաբերությունները…

Շինարար
26.02.2013, 22:04
Էլ որ չհավանեմ, ձեն չեմ հանելու: Ես հասկանում եմ, որ նեղվելու ա, երբ չեն հավանում ու ասում են, բա ես ոոոոնց կնեղվեի, բայց ախր որ դրված ա քննարկման, անկախ քեզնից մի անգամ էլ արտահայտվում ես ու դառնում բոբո:

Արէա
26.02.2013, 22:21
անխելք ու գեղեցիկ մարդուն չես կարա խելոք սարքես, իսկ գեղցկությունը կմարի բերանը բացելուց հետո, բայց խելացի մարդը կարա ու միշտ էլ սիրուն ա. իրա գեղեցկությունը չի մարում, որովհետև իրա գեղեցկությունը խելքի հետ ա կապված… նույնն էլ գործի ձևն ու բովանդակությունն ա… դրանց հարաբերությունները…

Ախր իմ ասածն էլ ա էս, գեղեցկությունը բովանդակությունից ա կախված, իսկ դու ուզում ես որ կոշիկներն էլ փայլեցրած լինեն, բաբըչկա կապած լինի ու վերնաշապիկի թևքերին ճարմանդներ լինեն: Դա գեղեցկության չափանիշ չի:

Այբ
26.02.2013, 22:26
Դե նենց չի, որ հենց առաջինն ա... մեծ մասի մոտ: Երկրորդ քայլ անողներ էլ կան:
Ինչի տենց վատ է՞ր: Ի՞նչ նկատի ունեիք ընդհանրապես:
Ես նորեկ եմ ակումբում, և ինձ շատ հետաքրքիր է բոլոր քննարկումները: Դե պարզ է, որ երկորդ քայլ անողներ էլ կան, իսկ իմ առաջի գրածով ես ի նկատի ունեի այստեղ հնչեցված կարծիքները. առաջին քայլերը կատարող հեղինակների համար շատ կարևոր են հենց առաջին արձագանքները: Հանկարծ սխալ չհասկանաք, թե համամիտ չեմ Ձեզ հետ. ամեն մեկը իր կարծիքը ունի և այս ակումբը հենց դրանով է հատաքրքիր:

Mephistopheles
26.02.2013, 22:42
Ախր իմ ասածն էլ ա էս, գեղեցկությունը բովանդակությունից ա կախված, իսկ դու ուզում ես որ կոշիկներն էլ փայլեցրած լինեն, բաբըչկա կապած լինի ու վերնաշապիկի թևքերին ճարմանդներ լինեն: Դա գեղեցկության չափանիշ չի:

բա քո ասածն էտ ա՞ Արէա ջան… ու իմ քննադատածն էդ ա՞…

Գալաթեա
26.02.2013, 23:30
Ես նորեկ եմ ակումբում, և ինձ շատ հետաքրքիր է բոլոր քննարկումները: Դե պարզ է, որ երկորդ քայլ անողներ էլ կան, իսկ իմ առաջի գրածով ես ի նկատի ունեի այստեղ հնչեցված կարծիքները. առաջին քայլերը կատարող հեղինակների համար շատ կարևոր են հենց առաջին արձագանքները: Հանկարծ սխալ չհասկանաք, թե համամիտ չեմ Ձեզ հետ. ամեն մեկը իր կարծիքը ունի և այս ակումբը հենց դրանով է հատաքրքիր:

Բարի գալուստ Ակումբ :)
Լավ տեղ եք եկել: Հաճելի քննարկումներ եմ մաղթում:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 00:16
Էլ որ չհավանեմ, ձեն չեմ հանելու: Ես հասկանում եմ, որ նեղվելու ա, երբ չեն հավանում ու ասում են, բա ես ոոոոնց կնեղվեի, բայց ախր որ դրված ա քննարկման, անկախ քեզնից մի անգամ էլ արտահայտվում ես ու դառնում բոբո:
Շին, էս ո՞ր գործի մասին էր:

Շինարար
27.02.2013, 00:30
Շին, էս ո՞ր գործի մասին էր:

Իմ մասին ա, Բյուր, ես քլնգել չեմ կարում, ինձ մոտ երևի ճիշտ չի ստացվում:

Sambitbaba
27.02.2013, 00:36
Իմ մասին ա, Բյուր, ես քլնգել չեմ կարում, ինձ մոտ երևի ճիշտ չի ստացվում:

Գիտենք, որ համեստ ես, բայց տենց համեստ-համեստ լավ էլ ստացվում է:;)

Գալաթեա
27.02.2013, 00:44
Իմ մասին ա, Բյուր, ես քլնգել չեմ կարում, ինձ մոտ երևի ճիշտ չի ստացվում:

Հլա լավ մտածի:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 00:45
Իմ մասին ա, Բյուր, ես քլնգել չեմ կարում, ինձ մոտ երևի ճիշտ չի ստացվում:

Շին, որ ուզում ես, լավ էլ կարում ես: Հլը Նատաշին հիշի, ինչքան աշխատեցինք վրան: Նենց հավես էր :)

ivy
27.02.2013, 00:48
Շին, որ ուզում ես, լավ էլ կարում ես: Հլը Նատաշին հիշի, ինչքան աշխատեցինք վրան: Նենց հավես էր :)

Ախ, Նատաշը լավն էր... Փաստորեն Շինը քո խմբագիրն ա, հա՞: Ես էլ ասում եմ՝ ինչի չի քվեարկում :P

Շինարար
27.02.2013, 00:50
Հլա լավ մտածի:

Դե կեսը բոլդ ես արել, մյուս կեսում ես պարզաբանել եմ, Գալ ջան:

Սենց մի երևույթ կա, երբ մարդը մի բան չի անում սովորաբար, հազարից մեկ անում ա, դա միանշանակ չի ընդունվում: Ասենք կարող ա շատ հումորով բայց քիչ ըմ կոմպլեքսավորված մարդ լինի, սովորաբար հումորները մտքում անի, մի անգամ էլ որ բարձր ասի՝ սաղնեղանան, կամ բավականին քրֆող միջավայրում չքրֆող մարդը հազարից մեկ քֆուր անի ու սաղ տհաճություն զգան դրանից և այլն: Կամ որ բանակում մի անգամ ավլել ես, հա պտի ավլես:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 00:50
Ախ, Նատաշը լավն էր... Փաստորեն Շինը քո խմբագիրն ա, հա՞: Ես էլ ասում եմ՝ ինչի չի քվեարկում :P

Բա որտև Նատաշն էնքան քլնգեց, էնքան դզեցի փչեցի, մինչև դրանից մի բան դուրս էկավ, նոր ուղարկեցի մրցույթի:

Չէ, Շինն իմ խմբագիրը չի: Էս անգամ բախտս չբերեց :(

Շինարար
27.02.2013, 00:52
Ախ, Նատաշը լավն էր... Փաստորեն Շինը քո խմբագիրն ա, հա՞: Ես էլ ասում եմ՝ ինչի չի քվեարկում :P

Չէ, մենակ Նատաշի դեպքում մի երկու կարծիք եմ ասել, որոնցից ամենակարևորը ոչ թե հաշվի առավ, այլ վերջում ուղղակի ասածս կարծիքը ընդգրկել էր պատմվածքի մեջ: Ի միջի այլոց էդ Նատաշի դեպքում քվեարկել էի, իրոք հավանել էի, ու հետո մի տեսակ ահագին վատ էի զգացել ինձ, որովհետև նախապես գիտեի:

Mephistopheles
27.02.2013, 00:56
Չէ, մենակ Նատաշի դեպքում մի երկու կարծիք եմ ասել, որոնցից ամենակարևորը ոչ թե հաշվի առավ, այլ վերջում ուղղակի ասածս կարծիքը ընդգրկել էր պատմվածքի մեջ: Ի միջի այլոց էդ Նատաշի դեպքում քվեարկել էի, իրոք հավանել էի, ու հետո մի տեսակ ահագին վատ էի զգացել ինձ, որովհետև նախապես գիտեի:

Ապեր, քլնգի… չես տենու՞մ ես ոնց եմ անում… բանի տեղ դնող չկա բայց իմ հեչ պետքը չի… ես գրում եմ…

քո համար արա…

Շինարար
27.02.2013, 00:58
Ապեր, քլնգի… չես տենու՞մ ես ոնց եմ անում… բանի տեղ դնող չկա բայց իմ հեչ պետքը չի… ես գրում եմ…

քո համար արա…

Դե քո քլունգը լավ կոփված ա, Մեֆ ջան :)) բայց նենց էլ չի, որ պետքդ չի, քեզ թվում ա՝ չի՞ զգացվում՝ ոնց ես նեղվում, երբ քեզնից նեղվում են:

ivy
27.02.2013, 01:00
Չէ, մենակ Նատաշի դեպքում մի երկու կարծիք եմ ասել, որոնցից ամենակարևորը ոչ թե հաշվի առավ, այլ վերջում ուղղակի ասածս կարծիքը ընդգրկել էր պատմվածքի մեջ: Ի միջի այլոց էդ Նատաշի դեպքում քվեարկել էի, իրոք հավանել էի, ու հետո մի տեսակ ահագին վատ էի զգացել ինձ, որովհետև նախապես գիտեի:

Նատաշը ես էլ էի շատ հավանել, լավն էր իրոք:

Շին, բայց էն քլնգելու հաշվով սխալվում ես: Նախ քոնը քլնգոց չի, այլ կարծիք, հա, մեկ-մեկ բացասական կարծիք, բայց հաստատ ոչ քլնգոց: Մարդիկ քեզ շատ հարգում են ու գիտեն, որ վատաբանելու կամ չարախոսելու համար չես գրում:
Ընդհանրապես, էս մրցույթները մի քիչ դժվար հարթություն են, մարդիկ լարված են, կրքերը՝ շատ. ինչ էլ գրես, միևնույն է, ինչ-որ մեկի դուրը չի գալու կամ ավելորդ բաներ են մեջը տեսնելու, որոնք նկատի չունեիր, բայց քո դեպքում ինձ թվում է՝ էդ մինիմալի է հասնում, որովհետև բոլորը գիտեն քո պարզությունը:

Mephistopheles
27.02.2013, 01:03
Դե քո քլունգը լավ կոփված ա, Մեֆ ջան :)) բայց նենց էլ չի, որ պետքդ չի, քեզ թվում ա՝ չի՞ զգացվում՝ ոնց ես նեղվում, երբ քեզնից նեղվում են:

Չեմ նեղվում Շին ջան… որ նեղվեմ չեմ գրի… չնայած մի քիչ մոտ եմ չգրելուն… որ կողքից անընդհատ ասում են որ էսի էն մնրցույթը չի… սկսնակներ են, սիրողներ են… արդեն մեջս կասկածներ ա մտնում, որ երևի իսկականից պետք չի… նամանավանդ որ հաշվի էլ չեն առնում, արդեն մտածում ես, միգուցե իսկականից չարժե full scale կարծիք հայտնես, նամանավանդ որ մասնագետ էլ չես…

Բայց դու հոմ կարա՞ս… ինձ մի նայի…

Շինարար
27.02.2013, 01:06
Նատաշը ես էլ էի շատ հավանել, լավն էր իրոք:

Շին, բայց էն քլնգելու հաշվով սխալվում ես: Նախ քոնը քլնգոց չի, այլ կարծիք, հա, մեկ-մեկ բացասական կարծիք, բայց հաստատ ոչ քլնգոց: Մարդիկ քեզ շատ հարգում են ու գիտեն, որ վատաբանելու կամ չարախոսելու համար չես գրում:
Ընդհանրապես, էս մրցույթները մի քիչ դժվար հարթություն են, մարդիկ լարված են, կրքերը՝ շատ. ինչ էլ գրես, միևնույն է, ինչ-որ մեկի դուրը չի գալու կամ ավելորդ բաներ են մեջը տեսնելու, որոնք նկատի չունեիր, բայց քո դեպքում ինձ թվում է՝ էդ մինիմալի է հասնում, որովհետև բոլորը գիտեն քո պարզությունը:
Դե Ճռռոցին մի քիչ շատ բաժին հասավ, ու ամենավատն էն ա, որ հեղինակը 17 տարեկան ա: Ես մտածում եմ՝ չոգևորվի, չմտածի ինքը վերջն ա, էսքան գործի մեջ երկրորդ տեղ ստացավ, բայց մյուս կողմից էլ էդ տարիքում, երբ գուցե դեռ չգիտի՝ գրի՞, թե՞ չէ, չփոշմանի հանկարծ ու էլ չգրի: Հասկանում ես, չէ՞: Ժամանակին ակումբում Հինատա ունեինք, ստեղծագործողի անկյունում թեմա էր բացել ու օրագրային գրառումի մակարդակի գրվածք էր դրել, 14 տարեկան երկու քույր էին էդ Հինատան: Ակումբցնիներից մեկը սկսեց քլնգել իր դաժանագույն քլունգով: Դե ես էլ չստացված մոդեր ուշ կանգնացրեցի էդ ամենը, էդ էրեխեն խռովեց գնաց: Ախպերն էլ էր ակումբում, նենց դրական տղա էր երևում, ինքն էլ նեղացավ, հետո սկսեց Վերադարձում, հետո էլ ընդհանրապես Դժվար կյանքում խաղալ:

ivy
27.02.2013, 01:12
Դե Ճռռոցին մի քիչ շատ բաժին հասավ, ու ամենավատն էն ա, որ հեղինակը 17 տարեկան ա: Ես մտածում եմ՝ չոգևորվի, չմտածի ինքը վերջն ա, էսքան գործի մեջ երկրորդ տեղ ստացավ, բայց մյուս կողմից էլ էդ տարիքում, երբ գուցե դեռ չգիտի՝ գրի՞, թե՞ չէ, չփոշմանի հանկարծ ու էլ չգրի: Հասկանում ես, չէ՞: Ժամանակին ակումբում Հինատա ունեինք, ստեղծագործողի անկյունում թեմա էր բացել ու օրագրային գրառումի մակարդակի գրվածք էր դրել, 14 տարեկան երկու քույր էին էդ Հինատան: Ակումբցնիներից մեկը սկսեց քլնգել իր դաժանագույն քլունգով: Դե ես էլ չստացված մոդեր ուշ կանգնացրեցի էդ ամենը, էդ էրեխեն խռովեց գնաց: Ախպերն էլ էր ակումբում, նենց դրական տղա էր երևում, ինքն էլ նեղացավ, հետո սկսեց Վերադարձում, հետո էլ ընդհանրապես Դժվար կյանքում խաղալ:

Ու դրանից քո մեջ մեղքի զգացում ա մնացել, որ դու էիր պատճառը ու հիմա կարող ա նույն բանը էլի անես, հա՞:
Ակումբից հազար հոգի ա նեղանում գնում: Ու հաստատ դրա պատճառը մի հոգի կամ մի դեպք չի լինում: Իրար վրա բաներ են կուտակվում, մարդիկ հիասթափվում գնում են... Բայց հաճախ էլ հետ են գալիս:
Դրա պատճառը չի կարող լինի մի մոդերատորականի ուշացում կամ անուշադրություն: Հլը դեռ մտքերով էլ ուր ես հասել՝ «Դժվար ապրուստ», եսիմ ինչ... Էդ սաղ քո մոդերատորականն էր, հա՞ :) Իրենք գիտեն, իրենց կյանքը: Դու ի՞նչի ես իրենց արածների մեղքը քո վրա բարդում, էն էլ լրիվ իզուր տեղը:
Էս մի տասնյոթ տարեկան երեխան էլ, եթե իսկականից մեջը էդ գրելու նյարդը ունի, հաստատ մեկի թթու խոսքից էդ գործը չի թողնելու: Իսկ եթե թողնելու ա, ուրեմն էդ իրենը չէր, ու էստեղ ոչ դու կապ ունես, ոչ ես, ոչ մյուսը:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 01:13
Չէ, մենակ Նատաշի դեպքում մի երկու կարծիք եմ ասել, որոնցից ամենակարևորը ոչ թե հաշվի առավ, այլ վերջում ուղղակի ասածս կարծիքը ընդգրկել էր պատմվածքի մեջ: Ի միջի այլոց էդ Նատաշի դեպքում քվեարկել էի, իրոք հավանել էի, ու հետո մի տեսակ ահագին վատ էի զգացել ինձ, որովհետև նախապես գիտեի:
Շին, դու Գագոյի հետ ես շփոթում: Ես է՜ն Նատաշն եմ ասում, որ Ինքնագրին պիտի ուղարկեի, որ կարծել էիր՝ վանաձորցիների մասին ա: Հիշու՞մ ես:




Շին, բայց էն քլնգելու հաշվով սխալվում ես: Նախ քոնը քլնգոց չի, այլ կարծիք, հա, մեկ-մեկ բացասական կարծիք, բայց հաստատ ոչ քլնգոց: Մարդիկ քեզ շատ հարգում են ու գիտեն, որ վատաբանելու կամ չարախոսելու համար չես գրում:
Ընդհանրապես, էս մրցույթները մի քիչ դժվար հարթություն են, մարդիկ լարված են, կրքերը՝ շատ. ինչ էլ գրես, միևնույն է, ինչ-որ մեկի դուրը չի գալու կամ ավելորդ բաներ են մեջը տեսնելու, որոնք նկատի չունեիր, բայց քո դեպքում ինձ թվում է՝ էդ մինիմալի է հասնում, որովհետև բոլորը գիտեն քո պարզությունը:
ըհը :)
Շին, մյուս մասնակիցների մասին չգիտեմ, բայց մեկը ես միշտ ուզում եմ քո կարծիքը լսել (դրա համար երբեմն ուղարկում եմ): Ու քո ամենասուր քննադատությունը նույնիսկ ինձ չի նեղացնում:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 01:17
Չեմ նեղվում Շին ջան… որ նեղվեմ չեմ գրի… չնայած մի քիչ մոտ եմ չգրելուն… որ կողքից անընդհատ ասում են որ էսի էն մնրցույթը չի… սկսնակներ են, սիրողներ են… արդեն մեջս կասկածներ ա մտնում, որ երևի իսկականից պետք չի… նամանավանդ որ հաշվի էլ չեն առնում, արդեն մտածում ես, միգուցե իսկականից չարժե full scale կարծիք հայտնես, նամանավանդ որ մասնագետ էլ չես…

Բայց դու հոմ կարա՞ս… ինձ մի նայի…

Մեֆ, գիտե՞ս քո քլունգի պրոբլեմը որն ա: Ահավոր դժվար ա հասկանալը՝ ինչ ես ուզում: Էն ա, Երջանկության մասին որ գրել էիր, Արէայի հետ բանավիճում էիր: Անկեղծ ասած, տենց էլ չհասկացա՝ ինչ էիր ուզում ասած լինել:

Ի դեպ, էրեկվա խոսակցությունից հետո ահագին մտածել եմ: Կփորձեմ ամեն դեպքում ասածդ փոփոխությունները մտցնել, մրցույթից հետո հրապարակել, տեսնենք՝ ինչ դուրս կգա:

Շինարար
27.02.2013, 01:20
Շին, դու Գագոյի հետ ես շփոթում: Ես է՜ն Նատաշն եմ ասում, որ Ինքնագրին պիտի ուղարկեի, որ կարծել էիր՝ վանաձորցիների մասին ա: Հիշու՞մ ես:


ըհը :)
Շին, մյուս մասնակիցների մասին չգիտեմ, բայց մեկը ես միշտ ուզում եմ քո կարծիքը լսել (դրա համար երբեմն ուղարկում եմ): Ու քո ամենասուր քննադատությունը նույնիսկ ինձ չի նեղացնում:

Հա, ճիշտ ա, Գագոն ուղղակի կարդացել էի ու ասել՝ վերջը համոզիչ չի, բռնել էիր հարամել, էդ ասածս մտցրել տեքստի մեջ :))

ivy
27.02.2013, 01:20
Իսկ ես Մեֆի ասածները լավ հասկանում եմ, իմ խնդիրը հասկանալը չի, այլ իրագործելը...

Գալաթեա
27.02.2013, 01:24
Իսկ ես Մեֆի ասածները լավ հասկանում եմ, իմ խնդիրը հասկանալը չի, այլ իրագործելը...

Երևի իրագործել էլ ա հնարավոր: Դժվարությամբ:

ivy
27.02.2013, 01:25
Երևի իրագործել էլ ա հնարավոր: Դժվարությամբ:

Հնարավոր ա իհարկե, ուղղակի պետք ա շատ փորձել:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 01:26
Իսկ ես Մեֆի ասածները լավ հասկանում եմ, իմ խնդիրը հասկանալը չի, այլ իրագործելը...
Դե հասկանալու դեպքում էլ իրագործելն ա դժվարանում :))

ու ի դեպ, միշտ չի, որ ճիշտ ա ասում:

Շինարար
27.02.2013, 01:27
Իսկ ես Մեֆի ասածները լավ հասկանում եմ, իմ խնդիրը հասկանալը չի, այլ իրագործելը...

Մեֆի լավը էն ա, որ ինքը հստակ չափանիշ ա վերցրել, որի մեջ տեղադրում ա գրական ստեղծագործությունը և նայում, թե որքանով տեղավորվեց: Դա լուրջ, գիտական մոտեցում ա: Եթե գրական զարգացումների միջոցով կարելի ա ուսումնասիրել հասարակության զարգացման օրինաչափությունները, ինչո՞ւ չի կարելի վերցնել շենքը, մեջը տեղավորել գրական ստեղծագործությունը ու էդ չափանիշով ուսումնասիրել: Մեֆի գրածները կարելի ա սրբագրել, մի երկու հղում-մղում ավելացնել ու գիտական ժողովածուներում հրատարակել: վերացական հավանել, չհավանել չի, մարդն ասում ա՝ շենքը էդ հիմքի վրա կփլվի, խարխուլ ա: Ու չի ասում՝ պիտի կոնկրետ շենքը լուցկու տուփի միանման տեսք ունենանա, ամեն տեսակ շենք էլ պատրաստ ա հանդուրժել, եթե ամուր ա, նույնիսկ սիրունության հետևից չի ընկնում (հեշտ կարդալու մասին իրա կարծիքը օրինակ)… Այսինքն, իրա տեսությունը, իմ կարծիքով, թույլ կողմեր ունի, կարող ա՝ իրա չափանիշներին գործը համապատասխանի, բայց էն չլինի, բայց էդ չափանիշներին համապատասխանելը միանշանակ կօգնի էն լինելուն:

ivy
27.02.2013, 01:41
ՄԵֆի էս մի ասածը նենց ա տպավորվել, այսինքն՝ ամբողջ մրցույթի ժամանակ հիմնականում հենց էդ միտքն ա կրկնում՝ նկարներով, բանով, ամեն ձևով բացատրում ա: Ես լրիվ հասկանում եմ իր ասածը, բայց թե ոնց իրագործել, էդ ա խնդիրը... Պետք ա փորձել :)


էս մրցույթում ներկայացված գործերի հիմնական թերությունը կայանում ա նրանում որ գործողություններն ու կերպարները՝ գործող անձինք դինամիկ չեն, ստատիկ են… այսինքն զարգացում չկա… գործողությունները ոչ մի ազդեցություն չեն ունենում կերպարների ու նրանց բացահայտման վրա ինչպես նաև կերպարները գործողությունների վրա… արդյունքում գործը լինում է զուտ նկարագրություն կոնկրետ իրադրության…

Տեքստը քարացած ա…

Գալաթեա
27.02.2013, 01:44
ՄԵֆի էս մի ասածը նենց ա տպավորվել, այսինքն՝ ամբողջ մրցույթի ժամանակ հիմնականում հենց էդ միտքն ա կրկնում՝ նկարներով, բանով, ամեն ձևով բացատրում ա: Ես լրիվ հասկանում եմ իր ասածը, բայց թե ոնց իրագործել, էդ ա խնդիրը... Պետք ա փորձել :)

Եթե հենց ինքը օգնի ընթացքում, կարծում եմ ավելի հեշտ կլինի:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 01:45
ՄԵֆի էս մի ասածը նենց ա տպավորվել, այսինքն՝ ամբողջ մրցույթի ժամանակ հիմնականում հենց էդ միտքն ա կրկնում՝ նկարներով, բանով, ամեն ձևով բացատրում ա: Ես լրիվ հասկանում եմ իր ասածը, բայց թե ոնց իրագործել, էդ ա խնդիրը... Պետք ա փորձել :)
Հա, Ռիփ, էս մասը լավ ա ասել: :)

ivy
27.02.2013, 01:46
Հատկապես՝ հետո որ Բյուրը Հեմինգուեյի պատմվածքը դրեց, համեմատության մեջ լրիվ հասկանալի դարձավ, թե որն էր էդ դինամիկայի առկայությունը, ու որը՝ բացակայությունը:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 01:48
Եթե հենց ինքը օգնի ընթացքում, կարծում եմ ավելի հեշտ կլինի:

Հա բայց չի օգնում :))

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 01:51
Հատկապես՝ հետո որ Բյուրը Հեմինգուեյի պատմվածքը դրեց, համեմատության մեջ լրիվ հասկանալի դարձավ, թե որն էր էդ դինամիկայի առկայությունը, ու որը՝ բացակայությունը:

հա, դնելուց հետո ջոկեցի, որ եքա համեմատելու բան կա :))

Mephistopheles
27.02.2013, 02:12
Մեֆ, գիտե՞ս քո քլունգի պրոբլեմը որն ա: Ահավոր դժվար ա հասկանալը՝ ինչ ես ուզում: Էն ա, Երջանկության մասին որ գրել էիր, Արէայի հետ բանավիճում էիր: Անկեղծ ասած, տենց էլ չհասկացա՝ ինչ էիր ուզում ասած լինել:

Ի դեպ, էրեկվա խոսակցությունից հետո ահագին մտածել եմ: Կփորձեմ ամեն դեպքում ասածդ փոփոխությունները մտցնել, մրցույթից հետո հրապարակել, տեսնենք՝ ինչ դուրս կգա:

Բյուր, նայի… ի՞նչն էր անհասկանալի… հիմա օրինակ բերեմ…

ասենք ունես մի հատ կուբիկ հարթության վրա… էս կուբիկի հնարավորությունները սահմանափակ ա քանի դեռ երկրորդ կուբիկը չես դրել… երկրորդը որ գալիս ա, արդեն խնդիրները փոխվում ա… դու կարաս էս կուբիկները իրարից հեռու դնես, մոտ դնես, շատ մոտ դնես, կպցնես իրար, իրար վրա դնես հավասար, շեղված, մի կողմը կախված ու սենց շարունակ… սրանք բոլորն էլ տարբեր են իրարից իրանց ստղծած փոխհարաբերությունների ու ազդեցությունների իմաստով մեկը մեկի վրա… որպես ճարտարապետ, կախված քո խնդրից, դու պտի որոշես դրանց փոխդասավորությունը…

հիմա գանք գրականությանը…

դու ունես մի հատ մարտ անապատում կանգնած… հետո ես մի հատ էլ եմ մարդ դնում կողքը… բնական ա որ սա արդեն լրիվ ուրիշ սիտուացիա ա, չէ՞… հիմա ես ասում եմ մեկը աղջիկ ա մեկը բիձա ա… կամ երկուսն էլ կին են… ու սենց շարունակ… ի՞նչն ա փախվում… փոխվում ա իրանց փոխհարաբերությունները, չէ՞… դու մեխանիկորեն արդեն մտածում ես հարաբերությունների մասին, քանի որ կերպարներն իրենք իրենց կարող ա ոչինչ չասեն եթե դրանք փոխհարաբերությունների մեջ չմտնեն… ու չեն կարա չմտնեն… պտի մտնեն… ու կախված միջավայրից դրանք կարա տարբեր լինեն, կախված նրանց անցյալից կարան դարբեր լինեն… դու զգում ե՞ս ինչ ֆակտորներ են սկսում առաջ գալ… ու մի բան նկատի որ իրանց հարաբերությունները միանշանակ չեն կարող լինել կախված հենց էդ նույն ֆակտորներից…

հիմա եթե դուք պատմվածք եք գրում ու ներկայացնում եք կերպարներ, ապա դրանց հարաբերությունները հիմնական բացահայտման կոմպոնենտներն են… ձեր բոլոր նկարագրությունները պտի ուղղված լինեն էդ կերպարների հարաբերություններին ու դրանց միջոցով նրանց բացահայտմանն ու զարգացմանը… հանգում ենք պրոցեսի… բոլոր տեսակի հարաբերությունները դրանք պրոցեսներ են, մշտական զարգացող ու փոփոխվող…

հարաբերություններ ասելով ես միանշանակ ինկատի չունեմ խոսել իրար հետ, կռվել, սիրեն, ատել… սրանք ընդամենը ձևեր են… հարաբերությունները շատ բարդ են կախված ես շատ գիտեմ թե քանի ֆակտորներից… ձեր որոշելիքն ա…

էդ հարաբերությունները հիմնականում դառնում ա ձեր պատմվածքի ողնաշարը ու բոլոր կոմպոնենտները հավաքվում են ողնաշարի շուրջ ու ծառայում են կամ ազդում են ողնաշարի ձևավորման վրա…

սա ես ասում եմ մի մոտեցում հիմնված էն գործերի վրա որոնք ներկայացված են… հազար ու մի բան կարա լինի…

Գալաթեա
27.02.2013, 02:13
հա, դնելուց հետո ջոկեցի, որ եքա համեմատելու բան կա :))

Էնքան դնելուց չէ, ինչքան Մեֆի վերլուծությունից հետո :)
Նա ախր թքած ունի, դա Հեմինգուեյն էր, թե ասենք Ազգուշը:

Mephistopheles
27.02.2013, 02:17
իհարկե հեշտ չի… բա որ հեշտ լիներ, ամեն մարդ էլ գրող կլիներ… խելառ ա՞ Հեմինգույեը որ նստած մտածում ա որ բառի կողքն ինչ բառ դնի… (Սամբիթբաբա)…

բայց էդ պրոցեսն ա բոլորդ պտի սիրեք… համով թիքեն էդ ա… պրոցեսը…

Chuk
27.02.2013, 02:20
Բյուր, նայի… ի՞նչն էր անհասկանալի… հիմա օրինակ բերեմ…

ասենք ունես մի հատ կուբիկ հարթության վրա… էս կուբիկի հնարավորությունները սահմանափակ ա քանի դեռ երկրորդ կուբիկը չես դրել… երկրորդը որ գալիս ա, արդեն խնդիրները փոխվում ա… դու կարաս էս կուբիկները իրարից հեռու դնես, մոտ դնես, շատ մոտ դնես, կպցնես իրար, իրար վրա դնես հավասար, շեղված, մի կողմը կախված ու սենց շարունակ… սրանք բոլորն էլ տարբեր են իրարից իրանց ստղծած փոխհարաբերությունների ու ազդեցությունների իմաստով մեկը մեկի վրա… որպես ճարտարապետ, կախված քո խնդրից, դու պտի որոշես դրանց փոխդասավորությունը…

հիմա գանք գրականությանը…

դու ունես մի հատ մարտ անապատում կանգնած… հետո ես մի հատ էլ եմ մարդ դնում կողքը… բնական ա որ սա արդեն լրիվ ուրիշ սիտուացիա ա, չէ՞… հիմա ես ասում եմ մեկը աղջիկ ա մեկը բիձա ա… կամ երկուսն էլ կին են… ու սենց շարունակ… ի՞նչն ա փախվում… փոխվում ա իրանց փոխհարաբերությունները, չէ՞… դու մեխանիկորեն արդեն մտածում ես հարաբերությունների մասին, քանի որ կերպարներն իրենք իրենց կարող ա ոչինչ չասեն եթե դրանք փոխհարաբերությունների մեջ չմտնեն… ու չեն կարա չմտնեն… պտի մտնեն… ու կախված միջավայրից դրանք կարա տարբեր լինեն, կախված նրանց անցյալից կարան դարբեր լինեն… դու զգում ե՞ս ինչ ֆակտորներ են սկսում առաջ գալ… ու մի բան նկատի որ իրանց հարաբերությունները միանշանակ չեն կարող լինել կախված հենց էդ նույն ֆակտորներից…

հիմա եթե դուք պատմվածք եք գրում ու ներկայացնում եք կերպարներ, ապա դրանց հարաբերությունները հիմնական բացահայտման կոմպոնենտներն են… ձեր բոլոր նկարագրությունները պտի ուղղված լինեն էդ կերպարների հարաբերություններին ու դրանց միջոցով նրանց բացահայտմանն ու զարգացմանը… հանգում ենք պրոցեսի… բոլոր տեսակի հարաբերությունները դրանք պրոցեսներ են, մշտական զարգացող ու փոփոխվող…

հարաբերություններ ասելով ես միանշանակ ինկատի չունեմ խոսել իրար հետ, կռվել, սիրեն, ատել… սրանք ընդամենը ձևեր են… հարաբերությունները շատ բարդ են կախված ես շատ գիտեմ թե քանի ֆակտորներից… ձեր որոշելիքն ա…

էդ հարաբերությունները հիմնականում դառնում ա ձեր պատմվածքի ողնաշարը ու բոլոր կոմպոնենտները հավաքվում են ողնաշարի շուրջ ու ծառայում են կամ ազդում են ողնաշարի ձևավորման վրա…

սա ես ասում եմ մի մոտեցում հիմնված էն գործերի վրա որոնք ներկայացված են… հազար ու մի բան կարա լինի…

Մեֆ, շատ հետաքրքիր բաներ ես գրում: Ու գուցե դեպքերի մեծ մասի համար ճիշտ: Բայց ամեն դեպքում դու մի հատ կարևորագույն սխալ ես անում: Գրական գործի առանցքը պարտադիր չի որ փոխհարաբերությունները, առավել ևս մարդկանց փոխհարաբերությունները լինեն: Կոնկրետ գրական գործի խնդիրը կարող ա լրիվ ուրիշ լինի, ասենք պատկերել միջավայր, որտեղ առանձին անհատների կամ խմբերի փոխհարաբերությունները ու կերպարների բացահայտումը ոչ միայն պարտադիր չլինեն, այլ ուղղակի ավելորդ ու շեղիչ լինեն: Դու կենտրոնանում ես, կարծես թե, անընդհատ էդ փոխհարաբերությունների վրա, կերպարների բացահայտման վրա, իսկ կոնկրետ դեպքերում կերպարի անբացահայտ մնալը, ասենք օրինակ գորշ մնալը, որևէ կերպ իր տեսակի ցույց չտալը կարևոր լինի՝ պատմվածքի բուն ասելիքի, միջավայրի ձևավորման համար: Քո ասած ամուր հիմքը երբեմն կարելի ա առանց էդ քո ասածների ձևավորել: Հիմա սատկում եմ, հիվանդ-միվանդ եմ, գնամ քնելու, բայց հետո էս ասածներս կփորձեմ օրինակներով ցույց տալ, որ հասկանաս, որ ամեն դեպքում մի տեսակ գծային ես նայում խնդրին, կոնկրետ մի պահանջ ես դնում՝ չտալով այլ տարբերակներով զարգանալու ուղղություն:

Շինարար
27.02.2013, 02:20
Հա բայց չի օգնում :))

Ինձ թվում ա՝ էդ վերլուծությունները արդեն օգնություն են: Մնացածը դու պիտի անես: Պետք ա ոչ թե մի շնչում գրես, այլ մի շնչում գրես, հետո բառ առ բառ աշխատես, գուցե ամսով, իմանաս՝ յուրաքանչյուր քայլը ինչու ես հենց այդպես անում: Ախր, Մաթևոսյանի էդ կտորը որ գտնեմ, էնքան լավ ա բացատրում, մենակ կերպարների զարգացումը, իրադարձությունների զարգացումը չի, ասում ա՝ էս պարբերությունում պիտի տեքստը հանդարտ գնա, էն մյուսում պտի ձիերի վարգը զգաս, մյուսում՝գոմեշի ալարելը, դե տենց չի ասում, բայց իմաստը էդ ա, այսինքն նույնիսկ բառերը էն հերթականությամբ դնես, նախադասությունները էնպես կառուցես, որ պատումի ոճը ծառայի իրավիճակի նկարագրությանը, դու պարկերացնո՞ւմ ես՝ ինչ ահռելի աշխատանք ա էդպիսի տեքստին հասնելը, ամիսների չէ, երևի տարիների: Տաղանդ ունենալը բոլորդ էլ ապացուցել եք: Բոլորդ, ստեղ ուրիշ խնդիր կա ուղղակի՝ ձեր առաջ ինչ նպատակակետ եք դրել, ես Մաթևոսյանից օրինակ դրեցի կարդալու, Գալաթեան ասաց՝ համեմատո՞ւմ ես: Եթե չես պատկերացնում, որ դու կարողանալու ես հասնել նրան, որ մի օր գուցե ավելի լավ գրես, գոնե չես ձգտում, սա ուրիշ խնդիր ա: Ուղղակի քո հավեսի համար գրում ես, լավ ես անում, կեցցես, բայց ով իմանա՝ ինչ ես իրականում քնելուց առաջ պառկած տեղում մտածում: Էդ դեպքում պետք ա քրտնել երևի:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 02:29
Ինձ թվում ա՝ էդ վերլուծությունները արդեն օգնություն են: Մնացածը դու պիտի անես: Պետք ա ոչ թե մի շնչում գրես, այլ մի շնչում գրես, հետո բառ առ բառ աշխատես, գուցե ամսով, իմանաս՝ յուրաքանչյուր քայլը ինչու ես հենց այդպես անում: Ախր, Մաթևոսյանի էդ կտորը որ գտնեմ, էնքան լավ ա բացատրում, մենակ կերպարների զարգացումը, իրադարձությունների զարգացումը չի, ասում ա՝ էս պարբերությունում պիտի տեքստը հանդարտ գնա, էն մյուսում պտի ձիերի վարգը զգաս, մյուսում՝գոմեշի ալարելը, դե տենց չի ասում, բայց իմաստը էդ ա, այսինքն նույնիսկ բառերը էն հերթականությամբ դնես, նախադասությունները էնպես կառուցես, որ պատումի ոճը ծառայի իրավիճակի նկարագրությանը, դու պարկերացնո՞ւմ ես՝ ինչ ահռելի աշխատանք ա էդպիսի տեքստին հասնելը, ամիսների չէ, երևի տարիների: Տաղանդ ունենալը բոլորդ էլ ապացուցել եք: Բոլորդ, ստեղ ուրիշ խնդիր կա ուղղակի՝ ձեր առաջ ինչ նպատակակետ եք դրել, ես Մաթևոսյանից օրինակ դրեցի կարդալու, Գալաթեան ասաց՝ համեմատո՞ւմ ես: Եթե չես պատկերացնում, որ դու կարողանալու ես հասնել նրան, որ մի օր գուցե ավելի լավ գրես, գոնե չես ձգտում, սա ուրիշ խնդիր ա: Ուղղակի քո հավեսի համար գրում ես, լավ ես անում, կեցցես, բայց ով իմանա՝ ինչ ես իրականում քնելուց առաջ պառկած տեղում մտածում: Էդ դեպքում պետք ա քրտնել երևի:

Շին, գիտե՞ս սաղ կյանքս ինչի մասին եմ երազել: Երազել եմ, որ մեկը լինի, կարդա գրածս ու ասի՝ ոնց փոխեմ: Քննադատի, քարուքանդ անի գործս, եթե պետք լինի՝ նորից գրել տա, բայց կարևորը՝ վստահեմ իրան ու համաձայն լինեմ քննադատության հետ: Ես շատ հազվադեպ եմ իմ գրածներից գոհ լինում: Ավելի շատ նայում եմ՝ մարդիկ ինչ ասեցին ու հատկապես էդ ինչ ասողների մեջ ով-ով էր: Բայց դժգոհ լինելով հանդերձ երբեք չեմ իմանում՝ ինչը փոխեմ: Մեֆն էլ որ էսքան խոսում ա, լավ ա անում, գոհ ու շնորհակալ եմ, որ էդքան գրում ա, բայց իրա ասածները մի տեսակ ինձ չեն կպնում, մի տեսակ ինքը շատ կենտրոնանում ա իրա սպասելիքների ու գործի վրա, ոչ թե հեղինակի նպատակի: Հաճախ իրա սպաելիքն ու հեղինակի նպատակն իրար չեն բռնում: Դրա համար հեղինակը չի հասկանում՝ Մեֆն ինչ ա ուզում:

Mephistopheles
27.02.2013, 02:32
Մեֆ, շատ հետաքրքիր բաներ ես գրում: Ու գուցե դեպքերի մեծ մասի համար ճիշտ: Բայց ամեն դեպքում դու մի հատ կարևորագույն սխալ ես անում: Գրական գործի առանցքը պարտադիր չի որ փոխհարաբերությունները, առավել ևս մարդկանց փոխհարաբերությունները լինեն: Կոնկրետ գրական գործի խնդիրը կարող ա լրիվ ուրիշ լինի, ասենք պատկերել միջավայր, որտեղ առանձին անհատների կամ խմբերի փոխհարաբերությունները ու կերպարների բացահայտումը ոչ միայն պարտադիր չլինեն, այլ ուղղակի ավելորդ ու շեղիչ լինեն: Դու կենտրոնանում ես, կարծես թե, անընդհատ էդ փոխհարաբերությունների վրա, կերպարների բացահայտման վրա, իսկ կոնկրետ դեպքերում կերպարի անբացահայտ մնալը, ասենք օրինակ գորշ մնալը, որևէ կերպ իր տեսակի ցույց չտալը կարևոր լինի՝ պատմվածքի բուն ասելիքի, միջավայրի ձևավորման համար: Քո ասած ամուր հիմքը երբեմն կարելի ա առանց էդ քո ասածների ձևավորել: Հիմա սատկում եմ, հիվանդ-միվանդ եմ, գնամ քնելու, բայց հետո էս ասածներս կփորձեմ օրինակներով ցույց տալ, որ հասկանաս, որ ամեն դեպքում մի տեսակ գծային ես նայում խնդրին, կոնկրետ մի պահանջ ես դնում՝ չտալով այլ տարբերակներով զարգանալու ուղղություն:

Փարև Չուգ,

փոխհարաբերությունները դրանք կյանքի աղբյուր են… չկա փոխհարաբերություն, չկա ոչինչ… էսի իրերի բնույթն ա… բայց քո սխալը կայանում ա նրանում որ դու հարաբերություն ասելով մենակ մի տեսակի բան ես հասկանում… տենց չի… դու տես ես ինչ եմ գրել…
հարաբերություններ ասելով ես միանշանակ ինկատի չունեմ խոսել իրար հետ, կռվել, սիրեն, ատել… սրանք ընդամենը ձևեր են… հարաբերությունները շատ բարդ են կախված ես շատ գիտեմ թե քանի ֆակտորներից… ձեր որոշելիքն ա…

անգամ եթե միայն նկարագրում ես, դու գործ ունես փոխհարաբերությունների հետ… ուզես թե չուզես… անգամ եթե միայն նկարագիր ես ներկայացնում դու դեռ գործ ունես դինամիկայի հետ… դու կարաս հարաբերություն ունենաս քո սիրած իրի հետ (օրինակ ես դանակ շատ եմ սիրում) ու ընենց նկարագրես էդ դանակը որ սաղս սիրահարվենք վրեն ու էթանք մի հատ դանակ առնենք, կամ զզվենք էդ դանակից… բայց էս դեպքում էլ դու գրում ես քո ու քո դանակի հարաբերությունների մասին, որը քեզ ա բացահայտում, իրականում քո մասին ես գրում…

ապեր, չես կարա հարբերությունները հանես կյանքի միջից ու փորձես կյանքի մասին գրել…

մի հատ ըտենց նկարագրության տեքստ դիր կարդանք…

Mephistopheles
27.02.2013, 02:36
Շին, գիտե՞ս սաղ կյանքս ինչի մասին եմ երազել: Երազել եմ, որ մեկը լինի, կարդա գրածս ու ասի՝ ոնց փոխեմ: Քննադատի, քարուքանդ անի գործս, եթե պետք լինի՝ նորից գրել տա, բայց կարևորը՝ վստահեմ իրան ու համաձայն լինեմ քննադատության հետ: Ես շատ հազվադեպ եմ իմ գրածներից գոհ լինում: Ավելի շատ նայում եմ՝ մարդիկ ինչ ասեցին ու հատկապես էդ ինչ ասողների մեջ ով-ով էր: Բայց դժգոհ լինելով հանդերձ երբեք չեմ իմանում՝ ինչը փոխեմ: Մեֆն էլ որ էսքան խոսում ա, լավ ա անում, գոհ ու շնորհակալ եմ, որ էդքան գրում ա, բայց իրա ասածները մի տեսակ ինձ չեն կպնում, մի տեսակ ինքը շատ կենտրոնանում ա իրա սպասելիքների ու գործի վրա, ոչ թե հեղինակի նպատակի: Հաճախ իրա սպաելիքն ու հեղինակի նպատակն իրար չեն բռնում: Դրա համար հեղինակը չի հասկանում՝ Մեֆն ինչ ա ուզում:

Բյուր ջան, տենց մարդ չես կարա գտնես… ամեն մեկը մի բան կասի ու դու կորոշես ինչը վերցնես ինչը չէ… հեչ էլ պարտադիր չի որ Մեֆը կամ եսիմ ով լինի էն "մարդը" որ քեզ կասի ոնց անես… տենց մարդ չի կարա լինի…

Chuk
27.02.2013, 02:38
Փարև Չուգ,

փոխհարաբերությունները դրանք կյանքի աղբյուր են… չկա փոխհարաբերություն, չկա ոչինչ… էսի իրերի բնույթն ա… բայց քո սխալը կայանում ա նրանում որ դու հարաբերություն ասելով մենակ մի տեսակի բան ես հասկանում… տենց չի… դու տես ես ինչ եմ գրել…

անգամ եթե միայն նկարագրում ես, դու գործ ունես փոխհարաբերությունների հետ… ուզես թե չուզես… անգամ եթե միայն նկարագիր ես ներկայացնում դու դեռ գործ ունես դինամիկայի հետ… դու կարաս հարաբերություն ունենաս քո սիրած իրի հետ (օրինակ ես դանակ շատ եմ սիրում) ու ընենց նկարագրես էդ դանակը որ սաղս սիրահարվենք վրեն ու էթանք մի հատ դանակ առնենք, կամ զզվենք էդ դանակից… բայց էս դեպքում էլ դու գրում ես քո ու քո դանակի հարաբերությունների մասին, որը քեզ ա բացահայտում, իրականում քո մասին ես գրում…

ապեր, չես կարա հարբերությունները հանես կյանքի միջից ու փորձես կյանքի մասին գրել…

մի հատ ըտենց նկարագրության տեքստ դիր կարդանք…
Ուհուն, այ հիմա սկսում ես մոտենալ: Նայի, էս թեմայում ինչքան գրել ես, դու գրել ես հենց կոնկրետ մարդկային հարաբերությունների ու փոխհարաբերությունների մասին: Ու գուցե հենց դրա համար ես ենթադրել եմ, որ քո ասած փոխհարաբերությունը մենակ մարդկանց ա վերաբերում: Իսկ իրականում փոխհարաբերությունները կարող են շատ բազմազան լինել: Վերցնենք թեկուզ քո բերած կուբիկի օրինակը. ասում ես, որ երբ երկրորդ կուբիկն ես դնում, իրար նկատմամբ դրանց դասավորության պատճառով խնդիրը լայնանում ա: Ճիշտ ա: Բայց սխալ ես ասում, որ մի կուբիկի դեպքում սահմանափակ ա, որտև դու էդ կուբիկի հետ ինչ ասես կարող ես անել, հարթության վրա դնես, ինքը սղա գնա, ուրիշ ձևի դնես, գլորվի, կանգնացնես անկյան վրա, հատուկ ձևի պտտես, ինքը ընկնի անվերջանալի պտույտի մեջ: Էդ արդեն կուբիկի հետ գործ անողի ու իրան խաղացնողի վարպետությունից ա գալիս: Հեչ որ չէ կարաս հարթությունը շուռ տաս, կուբիկը ընկնի փոսը:

Իսկ դու անպայման ուզում ես, որ չէ, երկրորդ կուբիկը դնես ու դրա համեմատ նայես առաջինին: Չէ, ախպեր, դիտանկյուններն առանց դրա էլ շատ են:

Գալաթեա
27.02.2013, 02:42
Ոնց են դուրս գալիս էս քննարկումները :)
Երևի Մեֆին ա պետք շնորհակալ լինել, ես սենց բան չեմ հիշում, որ էսքան խորացած լինենք ու փորձենք հասկանալ:
Ես բոլորիդ փոխարեն ասում եմ՝ մերսի :) բարի եմ էս պաhին:

Շին ջան,ոնց որ բանակում՝ եթե սալդաթը չի երազում գեներալ դառնալ, ինքը կարա գնա տուն:
Նույնը երևի "Մաթևոսյան" լինելու պահով ա ճշմարտացի:
Թեև անձամբ ես, ինչ մեղքս թաքցնեմ, երբեք նման նկրտումներ չեմ ունեցել: Իմը հավեսի համարն ա միշտ եղել:

Mephistopheles
27.02.2013, 02:47
Ուհուն, այ հիմա սկսում ես մոտենալ: Նայի, էս թեմայում ինչքան գրել ես, դու գրել ես հենց կոնկրետ մարդկային հարաբերությունների ու փոխհարաբերությունների մասին: Ու գուցե հենց դրա համար ես ենթադրել եմ, որ քո ասած փոխհարաբերությունը մենակ մարդկանց ա վերաբերում: Իսկ իրականում փոխհարաբերությունները կարող են շատ բազմազան լինել: Վերցնենք թեկուզ քո բերած կուբիկի օրինակը. ասում ես, որ երբ երկրորդ կուբիկն ես դնում, իրար նկատմամբ դրանց դասավորության պատճառով խնդիրը լայնանում ա: Ճիշտ ա: Բայց սխալ ես ասում, որ մի կուբիկի դեպքում սահմանափակ ա, որտև դու էդ կուբիկի հետ ինչ ասես կարող ես անել, հարթության վրա դնես, ինքը սղա գնա, ուրիշ ձևի դնես, գլորվի, կանգնացնես անկյան վրա, հատուկ ձևի պտտես, ինքը ընկնի անվերջանալի պտույտի մեջ: Էդ արդեն կուբիկի հետ գործ անողի ու իրան խաղացնողի վարպետությունից ա գալիս: Հեչ որ չէ կարաս հարթությունը շուռ տաս, կուբիկը ընկնի փոսը:

Իսկ դու անպայման ուզում ես, որ չէ, երկրորդ կուբիկը դնես ու դրա համեմատ նայես առաջինին: Չէ, ախպեր, դիտանկյուններն առանց դրա էլ շատ են:

Ճռռոցի մասին գրելիս ես խոսել եմ պատկերների ու տեսարանների մասին… ու կոնկրետ գրողի ու տեսարանների հարաբերությունների մասին…

կուբիկի մասին էլ ճիշտ ես ասում, բայց մնում ա սահմանափակ համեմատած երկու կուբիկի հետ… չէ՞…

Chuk
27.02.2013, 02:51
Ճռռոցի մասին գրելիս ես խոսել եմ պատկերների ու տեսարանների մասին… ու կոնկրետ գրողի ու տեսարանների հարաբերությունների մասին…

կուբիկի մասին էլ ճիշտ ես ասում, բայց մնում ա սահմանափակ համեմատած երկու կուբիկի հետ… չէ՞…
Երևի բաց եմ թողել, Մեֆ :) Ուրեմն ուղղակի քեզ սխալ էի հասկացել:

Գիտես ոնց Մեֆ, չէ, ավելի սահմանափակ չի լինում: Ուղղակի երկու կուբիկի դեպքում ավելի հեշտ ա տարբերակներ նկատելը (մտածելը), քան մի կուբիկի: 100 կուբիկ ունենալու դեպքում էլ ավելի շատ բան աչքը կնկատի (հեշտությամբ): Բայց ավելի սահմանափակ չի դառնում: Ուղղակի մի կուբիկով բոլորը չի, որ կարողանում են աշխատել ու իրան շարժել: Կարող ա խնդիրն էլ էդ ա, ավելի անփորձ գրողը կարող ա ճիշտ կանի, որ փորձի ավելի շատ կուբիկներ դնի, որ իր անվարժությունը չերևա, եսիմ :)

Ֆսյո, թռա քնելու :)

Mephistopheles
27.02.2013, 02:57
Երևի բաց եմ թողել, Մեֆ :) Ուրեմն ուղղակի քեզ սխալ էի հասկացել:

Գիտես ոնց Մեֆ, չէ, ավելի սահմանափակ չի լինում: Ուղղակի երկու կուբիկի դեպքում ավելի հեշտ ա տարբերակներ նկատելը (մտածելը), քան մի կուբիկի: 100 կուբիկ ունենալու դեպքում էլ ավելի շատ բան աչքը կնկատի (հեշտությամբ): Բայց ավելի սահմանափակ չի դառնում: Ուղղակի մի կուբիկով բոլորը չի, որ կարողանում են աշխատել ու իրան շարժել: Կարող ա խնդիրն էլ էդ ա, ավելի անփորձ գրողը կարող ա ճիշտ կանի, որ փորձի ավելի շատ կուբիկներ դնի, որ իր անվարժությունը չերևա, եսիմ :)

Ֆսյո, թռա քնելու :)

Սահամափակ ա ավելի… ստի մի խոսա…

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 03:01
Բյուր ջան, տենց մարդ չես կարա գտնես… ամեն մեկը մի բան կասի ու դու կորոշես ինչը վերցնես ինչը չէ… հեչ էլ պարտադիր չի որ Մեֆը կամ եսիմ ով լինի էն "մարդը" որ քեզ կասի ոնց անես… տենց մարդ չի կարա լինի…
Մեֆ, բնական ա, տենց մարդ չի կարա լինի, որ սաղ ասածներն ընդունես, բայց կա ինչ-որ հարաբերակցություն: Նայի, օրինակ Մալխասը (առանց վիրավորանքի) ինչ էլ ասի, մեկ ա չեմ ընդունի: Դու որ ասես, կարող ա մեկ-մեկ ընդունեմ: Բայց ինձ պետք ա նենց, որ ասենք գոնե մի 90%-ով ընդունեմ: Հակառակ դեպքում չի ստացվում, սաղ սխալ ա լինում, որովհետև եթե մի քանի հոգու ես լսում, հազար ձևի քննադատություն ա գալիս, չես իմանում՝ որի հետ ինչ անես:


Ոնց են դուրս գալիս էս քննարկումները :)
Երևի Մեֆին ա պետք շնորհակալ լինել, ես սենց բան չեմ հիշում, որ էսքան խորացած լինենք ու փորձենք հասկանալ:
Ես բոլորիդ փոխարեն ասում եմ՝ մերսի :) բարի եմ էս պաhին:


հա :love

Գալաթեա
27.02.2013, 03:05
Բայց ես Չուկի հետ համամիտ եմ:

Mephistopheles
27.02.2013, 03:05
Մեֆ, բնական ա, տենց մարդ չի կարա լինի, որ սաղ ասածներն ընդունես, բայց կա ինչ-որ հարաբերակցություն: Նայի, օրինակ Մալխասը (առանց վիրավորանքի) ինչ էլ ասի, մեկ ա չեմ ընդունի: Դու որ ասես, կարող ա մեկ-մեկ ընդունեմ: Բայց ինձ պետք ա նենց, որ ասենք գոնե մի 90%-ով ընդունեմ: Հակառակ դեպքում չի ստացվում, սաղ սխալ ա լինում, որովհետև եթե մի քանի հոգու ես լսում, հազար ձևի քննադատություն ա գալիս, չես իմանում՝ որի հետ ինչ անես:

20%… լավագույն դեպքում… լավ 40%

Գալաթեա
27.02.2013, 03:12
Կոնկրետ ֆեյք Կարոտի դեպքում հարաբերություններն անցյալում էին: Հիշողություն էին: Մենակ դրա համար արդեն դրանք չէին կարող դինամիկ լինել: Զարգացում չէր կարող լինել: Մարդը հիշում էր էն, ինչ հիշում էր:
Զարգացում միայն հերոսի ապրումները կարող էին ունենալ, որոնք ներկայում էին տեղի ունենում:

Երջանկությունն էլ նման սիտուացիա ուներ: Հնարավոր զարգացումներն ու հարաբերություններն անցյալում էին:

Այսինքն, նույն լեզվով խոսելով, էդ կուբիկ, բան, մենակ տարածությունը պետք չի հաշվի առնել:
Ժամանակի հասկացությունն էլ կա ու լիքը բան կարա փոխվի ժամանակի պատճառով:

Mephistopheles
27.02.2013, 03:25
Կոնկրետ ֆեյք Կարոտի դեպքում հարաբերություններն անցյալում էին: Հիշողություն էին: Մենակ դրա համար արդեն դրանք չէին կարող դինամիկ լինել: Զարգացում չէր կարող լինել: Մարդը հիշում էր էն, ինչ հիշում էր:
Զարգացում միայն հերոսի ապրումները կարող էին ունենալ, որոնք ներկայում էին տեղի ունենում:

Երջանկությունն էլ նման սիտուացիա ուներ: Հնարավոր զարգացումներն ու հարաբերություններն անցյալում էին:

Այսինքն, նույն լեզվով խոսելով, էդ կուբիկ, բան, մենակ տարածությունը պետք չի հաշվի առնել:
Ժամանակի հասկացությունն էլ կա ու լիքը բան կարա փոխվի ժամանակի պատճառով:

no... տենց չի… էդ անցյալն ինչքա՞ն ա հեռու… տղեն չամադանները ձեռը կանգնած ա…

Գալաթեա
27.02.2013, 03:37
no... տենց չի… էդ անցյալն ինչքա՞ն ա հեռու… տղեն չամադանները ձեռը կանգնած ա…

Ի՞նչ կապ ունի՝ ինչ հնության անցյալ ա... անցյալ ա: Չկա էլ:
Երջանիկ ներկան հինգ րոպեում կարա անցյալ դառնա: Ներկա լինելով կարա անցյալ լինի, ինչի՞ մասին ա խոսքը... Հակառակ մարդու կամքի: Ընդ որում անցյալ, որից հետդարձ չկա: Այսինքն զարգացում ու դինամիկա չկա:
Ու չամադանները կապ չունեն արդեն:

Տրիբուն
27.02.2013, 04:00
Ես նորեկ եմ ակումբում, և ինձ շատ հետաքրքիր է բոլոր քննարկումները: Դե պարզ է, որ երկորդ քայլ անողներ էլ կան, իսկ իմ առաջի գրածով ես ի նկատի ունեի այստեղ հնչեցված կարծիքները. առաջին քայլերը կատարող հեղինակների համար շատ կարևոր են հենց առաջին արձագանքները: Հանկարծ սխալ չհասկանաք, թե համամիտ չեմ Ձեզ հետ. ամեն մեկը իր կարծիքը ունի և այս ակումբը հենց դրանով է հատաքրքիր:

Բարև ... :D

Եթե նորեկ ես, մի հատ ներկայացի, պատմի տենանք ով ես, ինչով ես զբաղվում, ձախ եկամուտ ունես թե չէ, աղջիկ ես, թե տղա վերջապես ... :D Միտինգներին գնում ես, թե չէ՞, դասադուլ, գործադուլ անու՞մ ես:

Mephistopheles
27.02.2013, 04:10
Ի՞նչ կապ ունի՝ ինչ հնության անցյալ ա... անցյալ ա: Չկա էլ:

դու չէի՞ր ժամանակի ֆակտորը առաջ քաշում… ուրեմն կապ ունի… թարմ վերք և հին վերք՝ սպիացած… տարբերությունը մեծ ա…



Երջանիկ ներկան հինգ րոպեում կարա անցյալ դառնա: Ներկա լինելով կարա անցյալ լինի, ինչի՞ մասին ա խոսքը... Հակառակ մարդու կամքի: Ընդ որում անցյալ, որից հետդարձ չկա: Այսինքն զարգացում ու դինամիկա չկա:
Ու չամադանները կապ չունեն արդեն:

կապ ունի չամադանը… ու մենակ չամադանը չէ…


- Որ նոր էինք ամուսնացել... հերիք էր պատահաբար դիպչեիր, սկսում էի այրվել: Մինչև իմը չդառնայիր՝ չէի հանգստանում, երբ ուզում է՝ լիներ... Մեկ-մեկ դիպչել էլ պետք չէր: Միայն նայում էիր ու գժվում էի:
- Հարևաններն էլ էին գժվում:
- Դե դու առանց շուխուրի չէիր կարողանում...
- Քեզ երևի շքանշան էր հասնում՝ տոկուն լռության համար:
- Հիշո՞ւմ ես՝ ինչքան էինք միասին ծիծաղում: Տակներս էինք անում: Փորիս մկանները բռնվում էին... դու միշտ կարողանում էիր ինձ ծիծաղեցնել, Լիլ...
- Ես երեկոյան կինո նայելն եմ հիշում, հաց ուտելով: Կերածներիցս բան չէինք հասկանում: Ֆիլմն էլ մինչև գիշերվա հազարը քննարկում էինք:

էսի բացեիբաց աղջիկը ներքաշվում ա էմոցիոնալ դաշտ ու ցույց ա տալիս որ աղջկա մեջ ամեն ինչ մեռած չի… աղջիկը կարծես հնարաբորություն ա տալիս "մոտենալու", բայց "տղան" որը սիրում ա աղջկան ու չամադանները ձեռը հես ա դուրս ա գալու, կանգնած բան չի անում… "հնարավորությունը" բաց ա թողնում… ֆեյք ա… եթե տղան սիրում ա ու նոր ա բաժանումը, սա զարգացման շանս ա որ գրողն ա բաց թողնում… չի կարա սենց բան լինի…


- Ինչո՞ւ պատրաստ չէիր:
- Եթե ոտքերիդ տակ նայեիր այն ժամանակ, կտեսնեիր, կհասկանայիր:
- Լի՞լ...
- Հպարտություն բառը քեզ ինչ-որ բան ասո՞ւմ է...

…ու սրանից հետո կետե՞ր… աղջիկը տղային մոտ ա թողնում, բայց տղան էշի պես կանգնած ա… որովհետև գրողը որոշել ա որ ամեն ինչ պրծած ա… ու իրա հերոսներին պահում ա մի հատ սեռի հեռավորության վրա…

… եթե մի 10 տարի հետո հանդիպեին, ապա ես հլա մի կերպ կհասկանայի… էլի չէի հասկանա…

եթե չի զարգացնելու, բա էլ ու՞մ ա պետք էդ "բաց դուռը" որ տղեն ներս մտնի… թող նստեին իրար հետ գյալաջի անեին… կհիշե՞ս սա… կհիշե՞ս նա…"

Գալաթեա
27.02.2013, 04:26
Բայց ի՞նչ խնդիր ես տեսնում նրա մեջ, որ գրողը որոշել ա, որ իրանք պետք ա բաժանվեն: Դա գրողի իդեան ա, պատմվածքի թեման ա, բաժանման անկասելիությունը: Մարդը տենց ա ուզել: Բաժանումն ա իրա թեման սարքել:
Ասվում ա չէ՞ ընթացքում, որ աղջիկը չի ուզում ներողություն բառը լսել, չի ներում տղային: Նա փորձում անընդհատ հետ գալ, մնալ, բայց բաժանումը դեմ ա տրվել իրեն... պետք ա ընդունի, այլ տարբերակ չունի: Զոռով չի կարա մնա:
Երկուսն էլ հավեսով են հիշում, որտև սիրել են, բայց կոտրվել ա հիմա: Կարա չէ՞ տենց բան լինի:

Վերջում, դռան մոտ, երկուսն էլ ուզում են ինչ-որ բան անել, որ հետ գա ամեն ինչ, բայց աղջկա վիրավորվածությունը չի թողնում, իսկ տղան պահը բաց ա թողնում... միգուցե:
Մենակ դրա համար ես էլ եմ իրան մեղադրում:
Պետք ա համառեր:

Mephistopheles
27.02.2013, 04:34
Բայց ի՞նչ խնդիր ես տեսնում նրա մեջ, որ գրողը որոշել ա, որ իրանք պետք ա բաժանվեն: Դա գրողի իդեան ա, պատմվածքի թեման ա, բաժանման անկասելիությունը: Մարդը տենց ա ուզել: Բաժանումն ա իրա թեման սարքել:
Ասվում ա չէ՞ ընթացքում, որ աղջիկը չի ուզում ներողություն բառը լսել, չի ներում տղային: Նա փորձում անընդհատ հետ գալ, մնալ, բայց բաժանումը դեմ ա տրվել իրեն... պետք ա ընդունի, այլ տարբերակ չունի: Զոռով չի կարա մնա:
Երկուսն էլ հավեսով են հիշում, որտև սիրել են, բայց կոտրվել ա հիմա: Կարա չէ՞ տենց բան լինի:

Վերջում, դռան մոտ, երկուսն էլ ուզում են ինչ-որ բան անել, որ հետ գա ամեն ինչ, բայց աղջկա վիրավորվածությունը չի թողնում, իսկ տղան պահը բաց ա թողնում... միգուցե:
Մենակ դրա համար ես էլ եմ իրան մեղադրում:
Պետք ա համառեր:

դե եթե որոշել ա որ բաժանումն անկասելի ուրեմն պետք չի որ աղջիկը բացվի ու հնարավորություն տա… ինչի՞ համար ա էտի եթե տղան չի օգտագործելու… մանավանդ որ ամեն ինչը թարմ ա դեռ… թող նստեին մի հատ կաֆեում ու հանգիստ հիշեին…

երբ որ գրողը բերում կանգնացնում ա դռան մոտ, հետն էլ աղջկան ուղարկում ա էմոցիոնալ հարթություն, տղեն պտի օգտագործի առիթը եթե սիրում ա ու ես չեմ հասկանում ինչի՞ ա սա պրոբլեմ…

…լավ, որոշել ա որ բաժանումն անկասելի ա… դա նշանակում ա որ էմոցիոնալ ու կերպարային վերիվայրումներ չեն կարող լինել… իրադրության հետ հաշտված են… անցյալի հիշողություններն էս դեպքում առավել ևս տեղին չեն, որ ի՞նչ, ամեն ինչ դեռ էդքան էլ անցյալ չեն, մարդիկ դեռ իրենց տեղը չեն գտել որ կարողանան էդ ամեն ինչին տենց հանգիստ որպես սիրելի հիշողություն նայեն…

գրողը տղաներին լավ չի ճանաչում…

Գալաթեա
27.02.2013, 04:48
Էմոցիոնալ պահերը հիշելով պարզապես ցույց ա տրվել, որ սերը կար: Ավելորդ չի իմ կարծիքով... առանց դրանց ինչ-որ չոր ու ցամաք, չամադան հաավաքելու ու տնից դուրս գալու պատմություն կլիներ ու դու էլ կասեիր՝ բա ինչի՞ հարաբերությունների մասին ոչ մի բան չկար: Բա ի՞նչ էր եղել, որ գնում ա....

Գուցե և գրողը լավ չի ճանաչում տղաներին ու սխալ ա ներկայացրել հնարավորության օգտագործման պահերը: Էդ եթե իսկապես աղջիկ ա գրողը :)
Բայց կարծում եմ էստեղ պարզապես փորձել ա ասվել, որ անգամ սիրելու դեպքում որոշ դեպքերում ճիշտը գնալն ա: Եթե դիմացինդ ընդամենը մի վայրկյան պետք ա ունենա թուլության, որի ժամանակ քեզ իր մոտ ա ուզենալու պահի, գուցե ճիշտը էդ վայրկյանից հրաժարվելն ա, որովհետև դիմացինը չի ասել՝ "Մի գնա" բառերը: Խոսել հո գիտեր: Թող ասեր, ոչ թե հերոսություն ու toughness խաղար:

Mephistopheles
27.02.2013, 05:06
Էմոցիոնալ պահերը հիշելով պարզապես ցույց ա տրվել, որ սերը կար: Ավելորդ չի իմ կարծիքով... առանց դրանց ինչ-որ չոր ու ցամաք, չամադան հաավաքելու ու տնից դուրս գալու պատմություն կլիներ ու դու էլ կասեիր՝ բա ինչի՞ հարաբերությունների մասին ոչ մի բան չկար: Բա ի՞նչ էր եղել, որ գնում ա....
փաստորեն տոնածառ ա զարդրում… մի քիչ ընենց հիշողություն բան ման դնենք որ չոր չլնի…



Գուցե և գրողը լավ չի ճանաչում տղաներին ու սխալ ա ներկայացրել հնարավորության օգտագործման պահերը: Էդ եթե իսկապես աղջիկ ա գրողը :)
Բայց կարծում եմ էստեղ պարզապես փորձել ա ասվել, որ անգամ սիրելու դեպքում որոշ դեպքերում ճիշտը գնալն ա: Եթե դիմացինդ ընդամենը մի վայրկյան պետք ա ունենա թուլության, որի ժամանակ քեզ իր մոտ ա ուզենալու պահի, գուցե ճիշտը էդ վայրկյանից հրաժարվելն ա, որովհետև դիմացինը չի ասել՝ "Մի գնա" բառերը: Խոսել հո գիտեր: Թող ասեր, ոչ թե հերոսություն ու toughness խաղար:


cut the bullshit Գա՛լ… էս նույնն ա որ պատմվածք գրես պատերազմի ռոմանտիկայի մասին թե ի՜նչ ռոմանտիկ ա խրամատներում սիրած աղջկան նամակ գրելը… աղջիկն էմոցիոնալ ապրումների ու ցավի մեջ ա իսկ տղան խիյարի պես կանգնած ա… բայց, վիձիտե լի, հեղինակն ասում ա որ տղեն սիրում ա… բայց հասկանում ա… սուտ ա… չի բռնում, հասկանում ե՞ս…

Գալաթեա
27.02.2013, 05:14
Okay Meph, I'm cutting. The above mentioned.
Շարունակելն իմաստ չունի, ոնց տեսնում եմ: Մեկ ա նույն ձև չենք տեսնելու: Դու ամեն ինչ արդեն որոշել ես: Ոնց որ գրողն ա որոշել քեզնից առաջ:
Մերսի հետաքրքիր քննարկման համար :)
Գնացի:

Mephistopheles
27.02.2013, 05:18
Okay Meph, I'm cutting. The above mentioned.
Շարունակելն իմաստ չունի, ոնց տեսնում եմ: Մեկ ա նույն ձև չենք տեսնելու: Դու ամեն ինչ արդեն որոշել ես: Ոնց որ գրողն ա որոշել քեզնից առաջ:
Մերսի հետաքրքիր քննարկման համար :)
Գնացի:

եթե դու պնդում ես որ տղան աղջկա "ընդառաջմանը" պտի չպատասխաներ, ուրեմն երկու բան կա ստեղ… տղան աղջկան չի սիրում, կամ էլ գրողը չի հասկացել ինչ can of worm ա բացում… սերը տենց չի լինում…

Գալաթեա
27.02.2013, 05:20
եթե դու պնդում ես որ տղան աղջկա "ընդառաջմանը" պտի չպատասխաներ, ուրեմն երկու բան կա ստեղ… տղան աղջկան չի սիրում, կամ էլ գրողը չի հասկացել ինչ can of worm ա բացում… սերը տենց չի լինում…

Չի հասկացել գրողը:
Գոհ ե՞ս:

Mephistopheles
27.02.2013, 05:32
Չի հասկացել գրողը:
Գոհ ե՞ս:


ես ասում եմ էդ հնարավորությունների հետևից պտի գնար… շատ սիրուն բան կլիներ… էնքան բան կբացահայտվեր, կզարգանար… աղջիկը լավն ա, տղեն դեբիլ ա…

Գալաթեա
27.02.2013, 05:34
ես ասում եմ էդ հնարավորությունների հետևից պտի գնար… շատ սիրուն բան կլիներ… էնքան բան կբացահայտվեր, կզարգանար… աղջիկը լավն ա, տղեն դեբիլ ա…

Օքեյ :)

Sambitbaba
27.02.2013, 05:36
Բայց ինձ պետք ա նենց, որ ասենք գոնե մի 90%-ով ընդունեմ: Հակառակ դեպքում չի ստացվում, սաղ սխալ ա լինում, որովհետև եթե մի քանի հոգու ես լսում, հազար ձևի քննադատություն ա գալիս, չես իմանում՝ որի հետ ինչ անես:

Չէ, Բյուր ջան տենց բան չանես… Եթե 90%-ով ընդունես, քեզանից բան չի մնա: 9%-ն էլ արդեն շատ է::nea

Բայց եթե այդ 9%-ին կարողանաս նայել ոչ թե քո աչքերով, այս ասողի, փորձես հասկանալ, թե ինչն է նրա այդպես տեսնելու պատճառը…

Այդ դեպքում, Բյուր ջան, ինձ թվում է, որ բոլորովին էլ անհրաժեշտ չի լինի, որ անես նրա /ասենք թե Մեֆի/ ասածը: Այդ դեպքում դու քո ասածն արդեն կբերես նրան, որ Մեֆն ու հազար հատ Մեֆ էլ ձենները կկտրեն ու կասեն. "հենց սա է, որ կա":

Ինձ թվում է, հենց սա ի նկատի ունի Մեֆը, երբ ասում է. "իսկ եթե սենց լիներ… եթե նենց ասեր…" և նման այլ բաներ:Իսկ դուք նեղանում եք, թե նա ուզում է իր ասածով լինի:
Բոլորովին: Կասեի՝ լրիվ հակառակը:

Հետո մի բան էլ կա: Շատ կարևոր:
Երբեմն գրածդ սկսում է քեզ տանել: Ոչ թե դու՝ իրեն: Ու հաճախ դա սկսում է դուրս գալ քո մտածածի սահմաններից ու դու սկսում ես վանել դա, պայքարել դրա հետ: Հաճախ դու ավելի ուժեղ ես ու հաղթում ես ու գրում ես այն, ինչ նախապես մտածել էիր: Երբեմն ուժերը հավասար են, ամեն ինչ խառնվում է, դու չես կարողանում ցանկացածիդ պես արտահայտվել, ընթերցողն էլ զգում է մի այլ բանի խառնված լինելն ու չի գոհանում: Իսկ ավելի հազվադեպ լինում է, որ դու կարողանում ես վստահել այդ ներսից, ոչ թե մտքից, այլ հոգուց կամ սրտից եկողին, և այդ դեպքում սրտիդ ու հոգուդ միջով անցած միտքդ քեզ անակնկալների է բերում: Ինձ թվում է, հայտնություններն այդպես են լինում /իմ հնարավորությունների սահմաններում ես այդ փորձն ապրել եմ/, իսկ ձեր հնարավորությունների դեպքում՝ այդպես կարող են գլուխգործոցներ ստեղծվել:
Ու Մեֆը սա է ուզում:

Հա, մոռացա ասել, ուրիշների ասածները լսելը կարևոր է երկրորդ դեպքում, երբ քո, ու քո "Ես"-ի ուժերը հավասար են: Այդ դեպքում կողքից դիտողը կարող է ավելի հեշտ նկատել, թե որ տարածքում ես դու գտնվում: Ասեմ, որ իմ կարծիքով, մեր այսօրվա մրցույթի պատմվածքների հեղինակների մեծամասնությունը հենց այդ կռվի մեջ էր:

Հ.Գ. Եվ ուրեմն ասածս ոչ թե մեկ պատմվածքի մասին է և ընդամենը կարծիք, այլ ոչ թե հեղինակի գլխին լոլո կարդալ: Էնպես որ կխնդրեի…:)
Սմայլիկներ էլ չեմ դրել, քանզի ամեն ինչ շատ լուրջ եմ գրել:

Mephistopheles
27.02.2013, 05:41
Ժող, հնդկերեն ե՞մ գրում…

Գալաթեա
27.02.2013, 05:43
Ժող, հնդկերեն ե՞մ գրում…

Չէ:

Մենակ մի հարցիս պատասխանի: Եթե տենց ֆեյք ու վատն ա Կարոտը, ինչի՞ ես տակը շնորհակալություն դրել:
Նոր հատուկ հետ գնացի, նայեցի:

Sambitbaba
27.02.2013, 05:44
[COLOR="#2F4F4F"]Երջանիկ ներկան հինգ րոպեում կարա անցյալ դառնա: Ներկա լինելով կարա անցյալ լինի, ինչի՞ մասին ա խոսքը... Հակառակ մարդու կամքի:

Հա, Գալ ջան, բայց մի՞թե չի կարելի անցյալի պատկերն ավելի դինամիկ կառուցել /խոսքս դինամիկայի մասին է, այլ ոչ թե կոնկրետ գործի/:
Հակառակ դեպքում մի՞թե հարկադրված չենք լինի ընդունել, որ մեր իրական ներկա-անցյալ-ապագայի մեջ էլ ոչ մի դինամիկա կամ ներդաշնակություն չկա:

Գալաթեա
27.02.2013, 05:47
Հա, Գալ ջան, բայց մի՞թե չի կարելի անցյալի պատկերն ավելի դինամիկ կառուցել /խոսքս դինամիկայի մասին է, այլ ոչ թե կոնկրետ գործի/:
Հակառակ դեպքում մի՞թե հարկադրված չենք լինի ընդունել, որ մեր իրական ներկա-անցյալ-ապագայի մեջ էլ ոչ մի դինամիկա կամ ներդաշնակություն չկա:

Երևի կարելի ա Սամ ջան, պարզապես հեղինակը բավականաչափ հմուտ ու լավը չի եղել, որ կարողանա դա արտահայտի:

Mephistopheles
27.02.2013, 05:52
Չէ:

Մենակ մի հարցիս պատասխանի: Եթե տենց ֆեյք ու վատն ա Կարոտը, ինչի՞ ես տակը շնորհակալություն դրել:
Նոր հատուկ հետ գնացի, նայեցի:

դրել ե՞մ… ինձնից չէր… կարող ա սխալվել եմ…

Գալաթեա
27.02.2013, 05:53
դրել ե՞մ… ինձնից չէր… կարող ա սխալվել եմ…

Այ հիմա ես հաստատ գնացի :)

Mephistopheles
27.02.2013, 05:55
Հա, Գալ ջան, բայց մի՞թե չի կարելի անցյալի պատկերն ավելի դինամիկ կառուցել /խոսքս դինամիկայի մասին է, այլ ոչ թե կոնկրետ գործի/:
Հակառակ դեպքում մի՞թե հարկադրված չենք լինի ընդունել, որ մեր իրական ներկա-անցյալ-ապագայի մեջ էլ ոչ մի դինամիկա կամ ներդաշնակություն չկա:

Սամ, հարցն էն ա որ… ես տենց եմ մոտենում… եթե անգամ մի րոպեում ներկան դառնում ա անցյալ, այսինքն գլխի վրա տենց մի անգամից շուռ ա գալիս, էդ նշանակում ա լարվածությունն ավելի ա մեծանում…

Sambitbaba
27.02.2013, 06:06
Սամ, հարցն էն ա որ… ես տենց եմ մոտենում… եթե անգամ մի րոպեում ներկան դառնում ա անցյալ, այսինքն գլխի վրա տենց մի անգամից շուռ ա գալիս, էդ նշանակում ա լարվածությունն ավելի ա մեծանում…
Հա, Մեֆ ջան, ես լրիվ համաձայն եմ քեզ հետ: Ես չեմ կարողանում հասկանալ, թե ինչու՞ անցյալը, թեկուզ պատմվածքի մեջ, կարող է դինամիկ չլինել: Չի կարող, որովհետև ես՝ ընթերցողս, ինձ հրամցված ստեղծագործության մեջ բազմաժամանակ եմ, ես համ հերոսի ներկայում եմ "ներկա", համ էլ անցյալում: Եվ այսինքն, դու ճիշտ ես, երբ ասում ես, որ դինամիկայի լինել-չլինելը ներկա-անցյալի հետ կապ չունի. դինամիկա կամ կա, կամ չկա:

Sambitbaba
27.02.2013, 06:13
Հանկարծ.
Երեխեք, ո՞վ է տեղյակ, Ռուբի Րյուն ու՞ր է կորել:
Կարո՞ղ է ձայն չի հանում, որտև "Լայման" իր ձեռքի գործն է…:o

Արէա
27.02.2013, 08:29
Բյուր, նայի… ի՞նչն էր անհասկանալի… հիմա օրինակ բերեմ…

ասենք ունես մի հատ կուբիկ հարթության վրա… էս կուբիկի հնարավորությունները սահմանափակ ա քանի դեռ երկրորդ կուբիկը չես դրել… երկրորդը որ գալիս ա, արդեն խնդիրները փոխվում ա… դու կարաս էս կուբիկները իրարից հեռու դնես, մոտ դնես, շատ մոտ դնես, կպցնես իրար, իրար վրա դնես հավասար, շեղված, մի կողմը կախված ու սենց շարունակ… սրանք բոլորն էլ տարբեր են իրարից իրանց ստղծած փոխհարաբերությունների ու ազդեցությունների իմաստով մեկը մեկի վրա… որպես ճարտարապետ, կախված քո խնդրից, դու պտի որոշես դրանց փոխդասավորությունը…

հիմա գանք գրականությանը…

դու ունես մի հատ մարտ անապատում կանգնած… հետո ես մի հատ էլ եմ մարդ դնում կողքը… բնական ա որ սա արդեն լրիվ ուրիշ սիտուացիա ա, չէ՞… հիմա ես ասում եմ մեկը աղջիկ ա մեկը բիձա ա… կամ երկուսն էլ կին են… ու սենց շարունակ… ի՞նչն ա փախվում… փոխվում ա իրանց փոխհարաբերությունները, չէ՞… դու մեխանիկորեն արդեն մտածում ես հարաբերությունների մասին, քանի որ կերպարներն իրենք իրենց կարող ա ոչինչ չասեն եթե դրանք փոխհարաբերությունների մեջ չմտնեն… ու չեն կարա չմտնեն… պտի մտնեն… ու կախված միջավայրից դրանք կարա տարբեր լինեն, կախված նրանց անցյալից կարան դարբեր լինեն… դու զգում ե՞ս ինչ ֆակտորներ են սկսում առաջ գալ… ու մի բան նկատի որ իրանց հարաբերությունները միանշանակ չեն կարող լինել կախված հենց էդ նույն ֆակտորներից…

հիմա եթե դուք պատմվածք եք գրում ու ներկայացնում եք կերպարներ, ապա դրանց հարաբերությունները հիմնական բացահայտման կոմպոնենտներն են… ձեր բոլոր նկարագրությունները պտի ուղղված լինեն էդ կերպարների հարաբերություններին ու դրանց միջոցով նրանց բացահայտմանն ու զարգացմանը… հանգում ենք պրոցեսի… բոլոր տեսակի հարաբերությունները դրանք պրոցեսներ են, մշտական զարգացող ու փոփոխվող…

հարաբերություններ ասելով ես միանշանակ ինկատի չունեմ խոսել իրար հետ, կռվել, սիրեն, ատել… սրանք ընդամենը ձևեր են… հարաբերությունները շատ բարդ են կախված ես շատ գիտեմ թե քանի ֆակտորներից… ձեր որոշելիքն ա…

էդ հարաբերությունները հիմնականում դառնում ա ձեր պատմվածքի ողնաշարը ու բոլոր կոմպոնենտները հավաքվում են ողնաշարի շուրջ ու ծառայում են կամ ազդում են ողնաշարի ձևավորման վրա…

սա ես ասում եմ մի մոտեցում հիմնված էն գործերի վրա որոնք ներկայացված են… հազար ու մի բան կարա լինի…

Ուզում եմ գրեմ, բայց վախենում եմ հանկարծ չմտածեն, թե էնքան որ ուզում եմ ասածս առաջ տանեմ: Չէ, ուզում եմ հասկանալ, ու իմ ասածն եմ ուզում հասկանալի դարձնել:

Տես, Երջանկության մեջ ասում ես կերպարները փոխհարաբերություններ չունեն, ախր ո՞նց չունեն, երբ ամբողջ պատմությունը հենց էդ փոխհարաբերությունների միջոցով ա բացահայտվում: Պատմվածքի հերոսը գործարանում ա աշխատում, ծանր, հոգնեցուցիչ աշխատանք ա: Սիրում ա կնոջն ու երեխային, բայց կինը չի սիրում իրեն, անուշադիր ա, սառն ա: Չի հետևում ամուսնու արտաքինին, շորերը միշտ ճմրթված են, կեղտոտ, մի նորմալ շոր էլ չունի, որ առիթից առիթ հագնի, անգամ առավոտյան նախաճաշ չի պատրաստում ամուսնու համար: Բայց չնայած էս ամեն ինչին ինքը կնոջը շատ ա սիրում, ու փախչում ա տանից էս սառնությունը չտեսնելու համար: Ամեն ինչ կաներ կնոջ համար, մենակ թե նա մի փոքր ավելի լավ վերաբերվեր իրեն, տունն էլ կվերանորոգեր, կսկսեր հետևել իր արտաքինին, գործից տուն գնալուց ծաղիկներ կտաներ կնոջ համար: Բայց էս ամեն ինչը կնոջը պետք չեր, չէր սիրում ամուսնուն, նրա ներկայության կարիքը չուներ, ու կնոջն ու երեխային օգտակար լինելու միակ տարբերակը մնացել էր աշխատանքը, ու օր ու գիշեր աշխատում էր, մենակ թե նրանք ոչ մի բանի կարիք չունենային: Արտաքինից թվում էր, թե համակերպվել է իրադրության հետ, ու առանձնապես փոփոխությունների կարիք չունի էլ, բայց հոգու խորքում երազում էր, որ մի օր կինն էլ կսիրի իրեն այնպես, ինչպես ինքն է սիրում, ու ամեն ինչ կփոխվի, ու իրոք կփոխվեր, եթե կինը մի փոքր ավելի լավ տրամադրված լիներ ամուսնու նկատմամբ: Ըստ տրամաբանության, պիտի որ ժամանակի ընթացքում Մարատն էլ աստիճանաբար ավելի սառեր կնոջ նկատմամբ, բայց չէ, սա էդ դեպքը չի, ու Մարատն էլ մեր իմացած մարդկանց շրջանակի մեջ չի տեղավորվում: Թեմայի սկզբում ասել եմ, որ սա նորմալ մարդկանց համար չի, սա հասկանալու համար մի քիչ կտցրած պիտի լինես, մոտավորապես Մարատի նման:

Տես, ինչքան բան գիտեմ հերոսների մասին: Սրանց մասին պատմվածքում բան չկա գրած, էս ամեն ինչը հերոսների փոխհարաբերությունների արդյունքում ա պարզվել: Իսկ դու ասում ես դրանք չկան:

Mephistopheles
27.02.2013, 08:37
Կարոտի աղջկա կերպարը լավն ա… իրա զգացմունքներով, "իննադով", ներքին "կռիվով", ինչ որ տեղ կառչելով իր սիրուց, կիսբաց դռներ թողելով… կարծես շանս ա տալիս որ իրեն հետ կանչեն, համոզեն, բայց եղածը կարծես նորոգում ա ցավը… դինամիկ ա շատ…

Շինարար
27.02.2013, 09:02
Շին ջան,ոնց որ բանակում՝ եթե սալդաթը չի երազում գեներալ դառնալ, ինքը կարա գնա տուն:
Նույնը երևի "Մաթևոսյան" լինելու պահով ա ճշմարտացի:
Թեև անձամբ ես, ինչ մեղքս թաքցնեմ, երբեք նման նկրտումներ չեմ ունեցել: Իմը հավեսի համարն ա միշտ եղել:

Ուղղակի էս էն ոլորտն ա, որում ես իմ հոտառության վրա ամենավստահն եմ: Համոզված եմ, եթե ես գիտեմ, որ էս ինչ մարդը էսքաան պոտենցիալ ունի, ուրեմն տենց էլ կա: Մեկդ ասում եք՝ չուկչա նե պիսծել, մյուսդ՝ ես նման նկրտումներ չեմ ունեցել: Ձեր իրավունքն ա: Որովհետև տաղանդը տաղանդ, մարդ կա՝ գրականությամբ ապրում ա, իր ամբողջ էությունը դրան ա նվիրված, մարդ էլ կա ուղղակի գրում ա, էդ դեպքի համար ես բացառություն արեցի: Բայց ես իրավունք ունե՞մ՝ իմ գրառումներում հաշվի առնեմ իմ տեսած պոտենցիալը, ոչ թե ձեր նկրտումները:

Այբ
27.02.2013, 09:29
Բարև ... :D

Եթե նորեկ ես, մի հատ ներկայացի, պատմի տենանք ով ես, ինչով ես զբաղվում, ձախ եկամուտ ունես թե չէ, աղջիկ ես, թե տղա վերջապես ... :D Միտինգներին գնում ես, թե չէ՞, դասադուլ, գործադուլ անու՞մ ես:

Ավարտել եմ ԵՊՀ և հիմա էլ ուսումս շարունակելու համար քննությունների եմ պատրաստվում: Միտինգների չեմ գնում և ոչ էլ գործադուլ անում:): Աղջիկ եմ, որին շաաաաաաաատ է գրավել Ձեր ակումբը: Շնորհակալություն ինձ ընդունելու համար;)

Sambitbaba
27.02.2013, 09:30
Ուզում եմ գրեմ, բայց վախենում եմ հանկարծ չմտածեն, թե էնքան որ ուզում եմ ասածս առաջ տանեմ: Չէ, ուզում եմ հասկանալ, ու իմ ասածն եմ ուզում հասկանալի դարձնել:

Տես, Երջանկության մեջ ասում ես կերպարները փոխհարաբերություններ չունեն, ախր ո՞նց չունեն, երբ ամբողջ պատմությունը հենց էդ փոխհարաբերությունների միջոցով ա բացահայտվում: Պատմվածքի հերոսը գործարանում ա աշխատում, ծանր, հոգնեցուցիչ աշխատանք ա: Սիրում ա կնոջն ու երեխային, բայց կինը չի սիրում իրեն, անուշադիր ա, սառն ա: Չի հետևում ամուսնու արտաքինին, շորերը միշտ ճմրթված են, կեղտոտ, մի նորմալ շոր էլ չունի, որ առիթից առիթ հագնի, անգամ առավոտյան նախաճաշ չի պատրաստում ամուսնու համար: Բայց չնայած էս ամեն ինչին ինքը կնոջը շատ ա սիրում, ու փախչում ա տանից էս սառնությունը չտեսնելու համար: Ամեն ինչ կաներ կնոջ համար, մենակ թե նա մի փոքր ավելի լավ վերաբերվեր իրեն, տունն էլ կվերանորոգեր, կսկսեր հետևել իր արտաքինին, գործից տուն գնալուց ծաղիկներ կտաներ կնոջ համար: Բայց էս ամեն ինչը կնոջը պետք չեր, չէր սիրում ամուսնուն, նրա ներկայության կարիքը չուներ, ու կնոջն ու երեխային օգտակար լինելու միակ տարբերակը մնացել էր աշխատանքը, ու օր ու գիշեր աշխատում էր, մենակ թե նրանք ոչ մի բանի կարիք չունենային: Արտաքինից թվում էր, թե համակերպվել է իրադրության հետ, ու առանձնապես փոփոխությունների կարիք չունի էլ, բայց հոգու խորքում երազում էր, որ մի օր կինն էլ կսիրի իրեն այնպես, ինչպես ինքն է սիրում, ու ամեն ինչ կփոխվի, ու իրոք կփոխվեր, եթե կինը մի փոքր ավելի լավ տրամադրված լիներ ամուսնու նկատմամբ: Ըստ տրամաբանության, պիտի որ ժամանակի ընթացքում Մարատն էլ աստիճանաբար ավելի սառեր կնոջ նկատմամբ, բայց չէ, սա էդ դեպքը չի, ու Մարատն էլ մեր իմացած մարդկանց շրջանակի մեջ չի տեղավորվում: Թեմայի սկզբում ասել եմ, որ սա նորմալ մարդկանց համար չի, սա հասկանալու համար մի քիչ կտցրած պիտի լինես, մոտավորապես Մարատի նման:

Տես, ինչքան բան գիտեմ հերոսների մասին: Սրանց մասին պատմվածքում բան չկա գրած, էս ամեն ինչը հերոսների փոխհարաբերությունների արդյունքում ա պարզվել: Իսկ դու ասում ես դրանք չկան:

Ուրեմն, եթե կարելի է մի բան հարցնեմ, Արէա ջան:
Ի՞նչը փոխեց Մարատի կյանքը, - չէ՞ որ Մարատի կյանքը մի պահ փոխվեց:
Լողացավ-մաքրվեց: Հագնվեց-կապնվեց:
Հեղինակն ասում է, որ ինչ-որ մի օր /"այդ օրվանից"/ Մարատի կյանքը փոխվեց:
Իսկ գերեզմանի պահակի ռեզյումեում ասվում է, որ ոչինչ էլ չի փոխվել. գերեզմանն ինչպիսին կար, այնպիսին էլ մնացել է:
Հիմա ո՞վ է ստում, հեղինա՞կը, թե՞ պահակը:
Ո՞րն է այս պատմվածքի միտքը: Իմաստը: Խորհուրդը: Կոլիզիան:

Այս պատմվածքին, ըստ իս, մի շատ կարևոր բան է պակասում. ողնաշար: Նույնն է՝ գործողություն:
Այ, գիտե՞ս ինձ համար երբ ամեն ինչ տեղը կընկներ… Երբ Շաղիկի ու Շահենի deal-ից հետո /Շաղիկը պաչեց, Շահենն ասաց գնա-լողացի/ Մարատը վերցներ ու մեռներ և այդպես միանար իր ընտանիքին:
Հա, ծեծված ու սենտիմենտալ բան եմ ասում, բայց գոնե այսպես…

Թե չե առանց մի որևէ շնչառության, կներես, Արէա ջան, բայց էնպիսի տպավորություն է, որ սկզբում պատմվածքն է մեռել, հետո նոր՝ մեջի հերոսները…

Ուլուանա
27.02.2013, 09:43
Վերջապես... Վերջապես կարդացի–պրծա :{։ Էս ինձ դաս եղավ, որ էս թեման էլ երբեք չթողնեմ էսքան երկարի, նոր կարդամ, եթե գիտեմ՝ ուզում եմ ամբողջ քննարկումը կարդալ։ Ահագին հետաքրքիր էր։ Մեֆի վերլուծությունները, Բյուրի բանավեճերը բոլորի հետ։ Ուղղակի ափսոս, որ սենց բանավեճերը սենց պահի տակ ակտուալ թեմաներում կորում են, արժե սենց բաներ կազմակերպել ավելի մնայուն թեմաներում, որոնք միշտ ակտիվ են, որ նաև որպես հետաքրքիր ինֆորմացիա պահպանվեն գալիք սերունդների հետագայում կարդացողների համար։
Լավ, ինչ–որ շատ շեղվեցի։

Ինձ համար էս մրցույթում մի պատմվածք էր կտրուկ առանձնանում մնացածից՝ «Կարոտը»։ Նախ ամենաշատը հուզեց, ներթափանցեց մինչև խորք։ Միակն էր, որը կարդալիս ոչ մի թերություն չխանգարեց վայելելուն։ Ճիշտ է, ես տխուր ավարտների սիրահար չեմ, բայց նույնիսկ դա չխանգարեց, չգիտես ինչու։ Միգուցե որովհետև հավատում էի, որ իրենք մի օր էլի կմիանան։ Ի վերջո, ճամպրուկները հավաքել–գնալը դեռ աշխարհի վերջը չի, ու եթե սեր կա դեռ երկուսի մեջ էլ, ուրեմն մի օր դա ինչ–որ բան փոխի։ Չնայած հեղինակն ամենայն հավանականությամբ նման բան չէր նախատեսել, բայց իր գրածն էնպիսին էր, որ դա չէր էլ բացառում։ Էս պատմվածքն, իմ կարծիքով, կարելի է դիտարկել որպես էդ զույգի կյանքի էն հատվածը, երբ իրենք կռված են ու բաժանվում են։ Հա, ասեմ, որ հենց առաջին տողերից միանգամից գուշակեցի հեղինակին. ոչ թե կասկածելով, այլ 99,9 տոկոսով :)։ Էս ոճով միայն Գալաթեան կարող է գրել, առնվազն իմ իմացած մարդկանցից։ Ոչինչ, չէ՞, որ գուշակություններս բարձրաձայնեմ։ Չնայած օրենքով թույլատրված ա, բայց ոնց որ թե ինչ–որ ներքին օրենքներով չի խրախուսվում բարձրաձայնելը... Բայց քանի որ արդեն վերջին մոտ ենք, ինձ թվում ա՝ մեծ մեղք գործած չեմ լինի, հատկապես որ ոչ մի նոր բացահայտում չեմ անում։

Մեֆի վերլուծությունները մի՜ քիչ փչացրին հետո տպավորությունս, որովհետև ինչ–որ ճիշտ բան կար ամեն դեպքում, թեև «ֆեյք» գնահատականին բոլորովին համաձայն չեմ։ Ուղղակի խելքին մոտ թվաց տղայի՝ համակերպված վիճակի դեմ ընդդիմանալը։ Կարդալիս իմ մտքով չէր անցել ներքուստ ընդդիմանալ դրան, բայց Մեֆը որ ասեց, մի տեսակ միանգամից ընդդիմությունս զարթնեց :))։ Բայց դե չեմ ուզում դատել. եղած ձևով էլ է լավ ու ճիշտ։


Այվիի ասածը պիտի հաստատեմ՝ կրկնելով բազմիցս արդեն արտահայտված կարծիք (երևի իսկապես մենք բոլորս էստեղ ինչ–որ «հաստոցի» միջով ենք անցկացվել, թե ինչ, բայց իսկապես կա նման բան, ես էլ եմ նկատել). շատ էի հավանել նաև «Հյուսիսի կինը», որի հեղինակին էլ, ի դեպ, հենց առաջին տողերից հստակ ճանաչեցի՝ առանց կասկածի։ Բյուրն է։ Բայց վերջը լրիվ փչացրեց... :( Հա, հասկանում եմ, հեղինակը չի ցանկացել ընթերցողին դեբիլի տեղ դնել, բայց ինձ թվում է՝ մի քիչ չափն անցել է ու ընթերցողին գերագնահատել. լուրջ եմ ասում, երեկ եմ կարդացել ու երեկվանից մինչև հիմա հա հիշում ու գլուխ եմ կոտրում, թե էդ վերջն ինչ էր նշանակում, ի վերջո։ Ժամանակ էլ չեղավ, որ հեղինակին անձամբ հարցնեմ, բայց ես էլ մյուսների պես սպասում եմ, որ վերջում բացատրի։ Ինձ համար սա ոչ թե մտածելու տեղիք տվող վերջաբան էր, այլ անլուծելի գլուխկոտրուկ, իսկ գեղարվեստական գործը որ գլուխկոտրուկ է դառնում, դրանով արդեն ահագին տուժում է, ըստ իս։ Եթե մենակ ես լինեի սենց չջոկող, կմտածեի՝ ինձնից է, բայց ինչքան հասկացա, ivy–ից բացի, ուրիշ մարդ չէր ջոկել, կամ ուշադիր չեմ եղել, բաց եմ թողել մյուս ջոկողներին։ Իհարկե, մարդիկ կան, որոնց համար առանց ջոկելու էլ շատ լավն է պատմվածքը, բայց ինձ համար էդպես չի. ես ընդամենը կարող եմ ասել, որ վերջը չհաշված՝ մնացածը շատ հավանեցի ու կուզենայի վերջն էլ ընթացքին համապատասխան հաջող լիներ, նենց կուզենայի, չեք պատկերացնի։ Ափսոս։ Իսկ կարդալու ամբողջ ընթացքում մտածում էի, որ կքվեարկեմ էս տարբերակի օգտին։


Ի դեպ, էստեղ գործերի մասին երբեմն էնքան նմանատիպ են դառնում կարծիքները ու համարյա նույն բառերի կրկնությամբ, որ ես մեկ-մեկ չեմ կարողանում կողմնորոշվել՝ մենք իսկականից մի մարդու պես ենք սկսել մտածել, թե մեկս մյուսի կարծիքն ենք թխում:
Կարծում եմ՝ առաջինը։ Ինձ թվում է՝ ինքնատիպ լինելն ավելի հարգի է, քան ուրիշի կարծիքը գիտակցաբար թխելը, հետևաբար եթե կարծիքներն էդքան իրար նման են, ուրեմն առնվազն քիչ թե շատ կիրթ ու գրականությունից գոնե մի քիչ բան հասկացող մարդկանց դեպքում երևի ուղղակի համընկնում են ինչ–որ պատճառով։ Ես, օրինակ, դեմ չէի լինի էս պատմվածքի վերաբերյալ ավելի ինքնատիպ կարծիք ունենալուն, բայց դե հիմա չունեմ, ի՞նչ արած :))։


Օքեյ, Դավ ջան: Այսօրվա մեր ամենաակտուալ հեղինակն ինձ համար "Լայմայի" հեղինակն է: Ու քանի որ հասանք այստեղ ու վաղուց էլ ժամանակն է դուրս գալ Բյուրի պղտորած ջրերից, - ես էլ փորձեմ գուշակել մեր հեղինակներին:

1. Լայմա - Իմփրեշն կամ Այվի
2. Կարոտը - Գալաթեա կամ Այվի
3. Հյուսիսի կինը - Բյուր
4. Ճռռոց - Ինգրիդ կամ Գալ /ապրի՛ Մարին…/
5. Կրիա, որ չուներ պատյան - Ալֆաոնե
6. Երջանկությունը - Ռուբի Րյու կամ Ուլուանա
7. Ո՞վ է նա - Դայանա կամ Ինգրիդ
8. Հետք - Արէա
9. Անվերնագիր, և 10. Անծանոթ տուն - սրանց մասին չեմ ասի, եթե նույնիսկ կարծում եմ, որ գիտեմ, քանզի բոլորովին դու չեկան ինձ, ու սխալվելու դոպքում չէի ցանկանա որևէ մեկին նեղացնել…


Հ.Գ. Ով գոհ չէ կարծիքիցս՝ ներողություն եմ խնդրում…
Ինչ հետաքրքիր ա. ինձ վաղուց չէին խաղացրել էս խաղում :D։ Բայց հետաքրքիր ա, Sambitbaba, ինչի՞ հիման վրա ես կարծում, որ ես եմ էդ տարբերակի հեղինակը։ Ասեմ, որ նման վերագրումից ոչ նեղվել եմ, ոչ էլ առանձնապես շոյվել, անկեղծ եմ ասում, էդ առումով չեզոք եմ տրամադրված :))։ Ուղղակի հետաքրքիր ա, թե ինչու հենց էդ տարբերակը, կամ ինչու հենց ես։ Դու իմ ստեղծագործություններից հեչ կարդացե՞լ ես, նմանեցրե՞լ ես, թե՞ ուղղակի գրառումներիցս դատելով ես էդ ենթադրությունն արել։

Ուլուանա
27.02.2013, 09:53
Մոռացա մնացած գուշակումներս էլ ասել։ Բացի վերևի գրառման մեջ նշածներիցս, մնացածներին ընթացքում՝ իրենց գրառումներից կամ ուրիշների գրառումներից եմ բացահայտել։ Դե, Մարիին էլ չհաշված, որ ի սկզբանե գիտեի, որովհետև կարդացել էի մինչև էդ :))։
Ուրեմն.
Հետք – KarineIonesyan. մի տեսակ շատ նման էր իրեն, նենց պատկերացրի Կարինեին հասարակ մարդկանց թեմայով ոգևորված հարցազրույցներ վարելիս :))։ Բայց գուցե սխալվում եմ։

Լայմա – անա կամ Ruby Rue

Կրիա, որ չուներ պատյան – Alphaone. էս լրիվ իր սիրած թեմատիկան ա, անուններն էլ հետը :))։

Երջանկությունը – Արէա. էսքան մանրամասն վերլուծել, բացատրել ու հեղինակի տեսանկյունն էսքան անձնազոհաբար ներկայացնել կարող էր միայն հեղինակը, իմ կարծիքով :))։ Սկզբում գաղափար չունեի՝ ով կլինի հեղինակը։ Իր գրառումներից համոզվեցի ուղղակի։

Էս ու մյուս գործերի մասին կարծիք գրելու հավես ու ժամանակ չկա, կներեք, հատկապես որ արդեն ասվածներին կարծես թե նոր բան չունեմ էլ ավելացնելու։ Իզուր գլուխներդ չտանեմ։

Հ.Գ. Բայց նենց սիրտս կախ մնաց էդ «Հյուսիսի կնոջ» համար. ինչքան հիշում եմ, ջղայնանում եմ. ախր լավն էր, է...

Արէա
27.02.2013, 10:12
Ուրեմն, եթե կարելի է մի բան հարցնեմ, Արէա ջան:
Ի՞նչը փոխեց Մարատի կյանքը, - չէ՞ որ Մարատի կյանքը մի պահ փոխվեց:
Լողացավ-մաքրվեց: Հագնվեց-կապնվեց:
Հեղինակն ասում է, որ ինչ-որ մի օր /"այդ օրվանից"/ Մարատի կյանքը փոխվեց:

Հայտնվեց էն, ինչ ամբողջ կյանքում երազել էր, ինչը պակասել էր երջանիկ լինելու համար՝ ընտանեկան ջերմությունը: Կինը նոր հագուստ էր գնել իր համար, առավոտյան երեխան մազերից քաշքշելով արթնացրել էր, կինն էլ եկել համբուրել, ու նախաճաշի էր կանչել, ու սեղանի շուրջն անվերջ կատակում էին: Կարծես թե առանձնապես մեծ բան չի, բայց սա ա կյանքը, սա էր երազել ամբողջ կյանքում, ու չէր գտել, ու հիմա, երբ արդեն ինքն ա սցենարիստը, հանգիստ կարա ամեն ինչ դասավորի իր երազանքի նման:


Իսկ գերեզմանի պահակի ռեզյումեում ասվում է, որ ոչինչ էլ չի փոխվել. գերեզմանն ինչպիսին կար, այնպիսին էլ մնացել է:
Հիմա ո՞վ է ստում, հեղինա՞կը, թե՞ պահակը:
Ո՞րն է այս պատմվածքի միտքը: Իմաստը: Խորհուրդը: Կոլիզիան:

Գերեզման չկա: Ի՞նչ գերեզման: Ոչ մի գերեզման էլ չկա: Հենա, չե՞ս տեսնում, արագ-արագ տուն ա գնում, ու ծաղիկներ ա տանում կնոջը, ի՞նչ գերեզման:


Այս պատմվածքին, ըստ իս, մի շատ կարևոր բան է պակասում. ողնաշար: Նույնն է՝ գործողություն:
Այ, գիտե՞ս ինձ համար երբ ամեն ինչ տեղը կընկներ… Երբ Շաղիկի ու Շահենի deal-ից հետո /Շաղիկը պաչեց, Շահենն ասաց գնա-լողացի/ Մարատը վերցներ ու մեռներ և այդպես միանար իր ընտանիքին:
Հա, ծեծված ու սենտիմենտալ բան եմ ասում, բայց գոնե այսպես…

Թե չե առանց մի որևէ շնչառության, կներես, Արէա ջան, բայց էնպիսի տպավորություն է, որ սկզբում պատմվածքն է մեռել, հետո նոր՝ մեջի հերոսները…

Սա քո կարծիքն է, ու բոլորովին, մի ուրիշ կարգի բոլորովին, չեմ կիսում կարծիքդ:

Sambitbaba
27.02.2013, 12:00
Ինչ հետաքրքիր ա. ինձ վաղուց չէին խաղացրել էս խաղում :D։ Բայց հետաքրքիր ա, Sambitbaba, ինչի՞ հիման վրա ես կարծում, որ ես եմ էդ տարբերակի հեղինակը։ Ասեմ, որ նման վերագրումից ոչ նեղվել եմ, ոչ էլ առանձնապես շոյվել, անկեղծ եմ ասում, էդ առումով չեզոք եմ տրամադրված :))։ Ուղղակի հետաքրքիր ա, թե ինչու հենց էդ տարբերակը, կամ ինչու հենց ես։ Դու իմ ստեղծագործություններից հեչ կարդացե՞լ ես, նմանեցրե՞լ ես, թե՞ ուղղակի գրառումներիցս դատելով ես էդ ենթադրությունն արել։

Հետ գնացի նայեցի. "Տաշեղի սերը" կարդացել եմ: Այլ բան չեմ հիշում, կներես: Բայց քանի որ էսպես ստացվեց, խոստանում եմ կարդալ: Ինձ էլ հետաքրքրեց, թե ինչի՞ հիման վրա եմ մտածել, թե դու ես…

Բայց գրառումներիցդ ելնելով, վաղուց արդեն որոշ կարծիք, կներես, կազմել եմ: Ինչը ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի ամրապնդվել է: Քո յուրաքանչյուր լուրջ գրառումից մայրության հոտ է գալիս. սեր, կամ հոգատարություն, կամ փաղաքշանք, մխիթարանք, կարեկցանք… հույս… Չգիտեմ, ես դա եմ զգում: Ու ոչ թե որպես մոր վերաբերմունք զավակի նկատմաբ: Չէ… Ինչ-որ գլոբալ մայրականություն, գեր-մայրականություն: Այնքան, որ հենց տեսնում եմ "Ուլուանա", - ուզում եմ տեղը գրել "Հայա" կամ "Գայա":

"Երջանկության" մեջ այդ մայրականությունը զգացի, Ուլուանա ջան, հեղինակի հենց նոր նկարագրածս վերաբերմունքը իր ստեղծագործության հանդեպ: Այդ պատմվածքը, որ քիչ առաջ այդքան տգեղ քննադատեցի /Կներես, Արէա ջան/, այնուհանդերձ ունի այդ փաղաքշելու հատկությունը, համենայն դեպս ինձ փաղաքշեց: Դա էր պատճառը, Ուլուանա ջան, ու եթե նեղացրել եմ, ներող եղիր, լա՞վ:

Անկեղծ ասած, ես այդքան էլ վատ չեմ տրամադրված պատմվածքին, որքան գրեցի: Ուղղակի ինձ թվաց, թե "Արէա-Մեֆ" դեբատն արդեն ինչ-որ սկսում է անընդհատ կրկնվել, դե, երևի անհաջող փորձ արեցի խանգարել… Չէ, ասածներիցս, իհարկե, չեմ հրաժարվում, բայց ճիշտ կլիներ ավելի մեղմ արտահայտվել: Եվ չնայած դրան, համարում եմ, որ կարելի է պատմվածքի վրա աշխատել և նույնիսկ շատ հետաքրքիր գործ սարքել: Առավել ևս որ թեման շատ էլ հետաքրքիրներից է. համենայն դեպս ես սիրում եմ, և "Երջանկությունը" ամենաշատն է աղերսվում /տեղի՞ն է այս բառը…/ իմ գնահատած համար առաջին պատմվածքի՝ "Լայմայի" հետ:

Էնպես որ, Ուլուանա ջան, չէի կարծում թե քեզ կվիրավորեմ…

Chuk
27.02.2013, 12:11
Սահամափակ ա ավելի… ստի մի խոսա…

Չէ, Մեֆ ջան: Խնդիրն էն ա, որ երկու դեպքում էլ անսահմանափակ ա՝ իրականում: Իսկ 1 անսահմանափակն ավելի քիչ չի, քան երկու անսահմանափակը: Մի քիչ ոչ պրակտիկ ա ստացվում գրածս, բայց ոչինչ, էս քննարկման համատեքստում ոչ պրակտիկն ավելի ճիշտ ա: Ուրեմն նայի Մեֆ, եթե ոչ գործնականում, ապա տեսականում դու կարող ես մի կուբիկով անես էն ամեն ինչը, ինչը կարող ես անել երկու կուբիկով: Դրա համար ընդամենը պետք ա մեջտեղից կտրել կուբիկը ու դարձնել երկու հատ: Հիմա դու անշուշտ կասես, որ էդ դեպքում արդեն երկու կուբիկ ա՝ իրանց համապատասխան փոխհարաբերություններով: Չէ, Մեֆ ջան, էդ արդեն հեղինակի ստեղծագործական ունակությունն ա, հեղինակի՝ նույն իրին նաև ուրիշ կողմերից նայել կարողանալու հունարն ա:

Բայց մենակ հեղինակի էդ ունակությունը քիչ ա, շատ քիչ ա: Նաև ընթերցողը պետք ա կարողանա հեղինակի ցույց տվածը տեսնել կարողանա: Իհարկե կարող ա համոզիչ չլինի ու տենց բաներ: Բայց ամեն դեպքում պետք ա գոնե ջանա: Հիմա դու կպած համոզում ես, որ էս գործերում չկա դինամիկա: Չէ, ախպեր ջան, կա: Վերցնում եմ իմ երկու ֆավորիտները՝ Կարոտն ու Լայման: Երկուսում եմ կան փոխհարաբերություններ, կա զարգացում, կա դինամիկա: Քեզ էդ դինամիկան չի բավարարում, ասենք Կարոտից շատ եք խոսել, ասում ես, որ վերջում տղեն սենց ու նենց պիտի աներ: Չէ, ախպեր, դինամիկ զարգացում հենց կակռազ նշանակում ա, որ էն ելակետը, որին գալիս ես, միակը չի, ընթացքում ամեն ինչ կարող ա փոխվի: Ասենք տղեն կարող ա մեն մի հատիկ բառն ուշացնի ու ֆինալը չլինի էնպես... ինչպես դու՝ ընթերցողդ, զարգացման ընթացքում սպասում ու ակնկալում էիր: Արդյունքում ստացվում բազում հնարավոր ավարտներից մեկը, որը քեզ չի բավարարել, բայց հրեն, լիքը մարդու, մեկը ինձ լրիվ բավարարել ա:

Նույն կերպ Լայմայում, կա զարգացում ու կան փոխհարաբերություններ: Ինչպես սենյակների, այնպես էլ մարդկանց հետ: Ու ընդ որում ոչ միայն էն մարդասպանի (մարդասպան էր, չէ՞, կարծեմ, ոչ թե գող), այլ ուրիշների հետ էլ, որոնք էդպես էլ բացահայտ չեն երևում: Ու կա դինամիկա էդ հարաբերությունների զարգացման ու նորից հնարավոր լիքը ֆինալներից մեկը:

Նույն կերպ փոխհարաբերություն, դինամիկա, զարգացում ու կոնկրետ որևէ հանգուցալուծում կա առնվազն ևս երեք գործում՝ Ճռռոցում, Հյուսիսի կնոջում ու Երջանկությունում: Կա էդ ընթացքը, միջավայրի, մյուս կերպարների հետ հարաբերությունը: Հա, կարող ա քեզ, Սամբիթբաբային, ուրիշին չի բավարարում: Բայց կա: Ու երևի թե կան ճիշտ էնքան, ինչքան հեղինակներն ուզել ա ցույց տալ. ոչ ավել, ոչ պակաս: Իհարկե ցանկացած դեպքում կարելի ա ավելին անել, ավելի շատ դետալներին ուշադրություն դարձնել, ավելի զարգացնել թեման, ավելի հետաքրքրացնել, ավելի հասկանալի ու ընկալելի դարձնել, բայց ցանկացած դեպքում նաև կարելի ա երկու անգամ կրճատել, դետալները պակասացնել, հարաբերությունները քչացնել՝ թողնելով ընթերցողին ու սենց բաներ: Ես չեմ ասում, որ էս գործերից որևէ մեկն անթերի ա, բայց նաև չեմ կարող համաձայնվել քո էն կարծիքների հետ, ըստ որոնց ստացվում ա, որ իրանք չափազանց թերի են, կիսատ են, դինամիկ չեն, ստատիկ են, կանգնած են:

StrangeLittleGirl
27.02.2013, 14:30
Շարունակելն իմաստ չունի, ոնց տեսնում եմ: Մեկ ա նույն ձև չենք տեսնելու: Դու ամեն ինչ արդեն որոշել ես: Ոնց որ գրողն ա որոշել քեզնից առաջ:

Ես էս հարցն եմ անընդհատ թմբկահարում, ինձ ասում են՝ Մեֆի ասածներից նեղվում եմ: Չէ, չեմ նեղվում, երևի Գալն էլ չի նեղվում: Ուղղակի Մեֆն իրա քննադատությամբ հաճախ դուրս ա գալիս գրողի՝ նախապես որոշած թեմայի սահմաններից, ուրիշ բան ա ուզում իրանից:



Բայց եթե այդ 9%-ին կարողանաս նայել ոչ թե քո աչքերով, այս ասողի, փորձես հասկանալ, թե ինչն է նրա այդպես տեսնելու պատճառը…

Այդ դեպքում, Բյուր ջան, ինձ թվում է, որ բոլորովին էլ անհրաժեշտ չի լինի, որ անես նրա /ասենք թե Մեֆի/ ասածը: Այդ դեպքում դու քո ասածն արդեն կբերես նրան, որ Մեֆն ու հազար հատ Մեֆ էլ ձենները կկտրեն ու կասեն. "հենց սա է, որ կա":
Սամ, սաղ հարցն էն ա, որ ասողն էնքան տարբեր կարա տեսնի, որ քեզ հեչ պետք չլինի դա: Քննադատությունը պետք ա լինի էղած գործի սահմաններում, ոչ թե դրանից դուրս: Իսկ Մեֆը դրանից դուրս ա գալիս, սաղ խնդիրն էդ ա:


Ինձ թվում է, հենց սա ի նկատի ունի Մեֆը, երբ ասում է. "իսկ եթե սենց լիներ… եթե նենց ասեր…" և նման այլ բաներ:Իսկ դուք նեղանում եք, թե նա ուզում է իր ասածով լինի:
Բոլորովին: Կասեի՝ լրիվ հակառակը:
Սամ, ոչ ոք չի նեղանում, հասկանու՞մ ես, ոչ ոք: Մեֆն ուղղակի սահմաններ ա անցնում, որը պետք ա չանցնի քննադատը: Ու անցնելով հանդերձ կոնկրետ լուծում չի տալիս, հեղինակին շփոթության մեջ ա գցում: Մեկ չես հասկանում՝ ինչ ա ասում, մեկ հասկանում ես, բայց հեչ համաձայն չես, որովհետև լրիվ պիտի հրաժարվես քո նախնական մտքից: Մեկ էլ մի կերպ հասկանում ես, գուցե համաձայն ես լինում, բայց չգիտես՝ ոնց լուծես խնդիրը: Հասկանու՞մ ես, իրա քննադատությունը ցանկացած դեպքում դեպի փակուղի ա տանում:


Հետո մի բան էլ կա: Շատ կարևոր:
Երբեմն գրածդ սկսում է քեզ տանել: Ոչ թե դու՝ իրեն: Ու հաճախ դա սկսում է դուրս գալ քո մտածածի սահմաններից ու դու սկսում ես վանել դա, պայքարել դրա հետ: Հաճախ դու ավելի ուժեղ ես ու հաղթում ես ու գրում ես այն, ինչ նախապես մտածել էիր: Երբեմն ուժերը հավասար են, ամեն ինչ խառնվում է, դու չես կարողանում ցանկացածիդ պես արտահայտվել, ընթերցողն էլ զգում է մի այլ բանի խառնված լինելն ու չի գոհանում: Իսկ ավելի հազվադեպ լինում է, որ դու կարողանում ես վստահել այդ ներսից, ոչ թե մտքից, այլ հոգուց կամ սրտից եկողին, և այդ դեպքում սրտիդ ու հոգուդ միջով անցած միտքդ քեզ անակնկալների է բերում: Ինձ թվում է, հայտնություններն այդպես են լինում /իմ հնարավորությունների սահմաններում ես այդ փորձն ապրել եմ/, իսկ ձեր հնարավորությունների դեպքում՝ այդպես կարող են գլուխգործոցներ ստեղծվել:
Ու Մեֆը սա է ուզում:
Սամ, չգիտեմ ով ոնց, բայց ինձ մոտ տենց բաներ տասնինը տարեկանից հետո չի էղել: Եթե ուզում եմ մի բան գրել, գրում եմ էն, ինչ ուզում եմ, ոչ մի բան ինձ չի տանում: Ուրիշ հարց ա, որ կարող ա բուն գրածս լավ չստացվի: Նենց որ էս հարցը քննարկման ենթակա չի:


Հա, մոռացա ասել, ուրիշների ասածները լսելը կարևոր է երկրորդ դեպքում, երբ քո, ու քո "Ես"-ի ուժերը հավասար են: Այդ դեպքում կողքից դիտողը կարող է ավելի հեշտ նկատել, թե որ տարածքում ես դու գտնվում: Ասեմ, որ իմ կարծիքով, մեր այսօրվա մրցույթի պատմվածքների հեղինակների մեծամասնությունը հենց այդ կռվի մեջ էր:
Կողքից դիտողը պիտի ոչ թե քո՝ որ տարածքում գտնվելը նկատի, այլ գործիդ էն թերությունները, որոնք դու չես նկատում:



Հանկարծ.
Երեխեք, ո՞վ է տեղյակ, Ռուբի Րյուն ու՞ր է կորել:
Կարո՞ղ է ձայն չի հանում, որտև "Լայման" իր ձեռքի գործն է…:o
Ինքը չի


Ուզում եմ գրեմ, բայց վախենում եմ հանկարծ չմտածեն, թե էնքան որ ուզում եմ ասածս առաջ տանեմ: Չէ, ուզում եմ հասկանալ, ու իմ ասածն եմ ուզում հասկանալի դարձնել:

Տես, Երջանկության մեջ ասում ես կերպարները փոխհարաբերություններ չունեն, ախր ո՞նց չունեն, երբ ամբողջ պատմությունը հենց էդ փոխհարաբերությունների միջոցով ա բացահայտվում: Պատմվածքի հերոսը գործարանում ա աշխատում, ծանր, հոգնեցուցիչ աշխատանք ա: Սիրում ա կնոջն ու երեխային, բայց կինը չի սիրում իրեն, անուշադիր ա, սառն ա: Չի հետևում ամուսնու արտաքինին, շորերը միշտ ճմրթված են, կեղտոտ, մի նորմալ շոր էլ չունի, որ առիթից առիթ հագնի, անգամ առավոտյան նախաճաշ չի պատրաստում ամուսնու համար: Բայց չնայած էս ամեն ինչին ինքը կնոջը շատ ա սիրում, ու փախչում ա տանից էս սառնությունը չտեսնելու համար: Ամեն ինչ կաներ կնոջ համար, մենակ թե նա մի փոքր ավելի լավ վերաբերվեր իրեն, տունն էլ կվերանորոգեր, կսկսեր հետևել իր արտաքինին, գործից տուն գնալուց ծաղիկներ կտաներ կնոջ համար: Բայց էս ամեն ինչը կնոջը պետք չեր, չէր սիրում ամուսնուն, նրա ներկայության կարիքը չուներ, ու կնոջն ու երեխային օգտակար լինելու միակ տարբերակը մնացել էր աշխատանքը, ու օր ու գիշեր աշխատում էր, մենակ թե նրանք ոչ մի բանի կարիք չունենային: Արտաքինից թվում էր, թե համակերպվել է իրադրության հետ, ու առանձնապես փոփոխությունների կարիք չունի էլ, բայց հոգու խորքում երազում էր, որ մի օր կինն էլ կսիրի իրեն այնպես, ինչպես ինքն է սիրում, ու ամեն ինչ կփոխվի, ու իրոք կփոխվեր, եթե կինը մի փոքր ավելի լավ տրամադրված լիներ ամուսնու նկատմամբ: Ըստ տրամաբանության, պիտի որ ժամանակի ընթացքում Մարատն էլ աստիճանաբար ավելի սառեր կնոջ նկատմամբ, բայց չէ, սա էդ դեպքը չի, ու Մարատն էլ մեր իմացած մարդկանց շրջանակի մեջ չի տեղավորվում: Թեմայի սկզբում ասել եմ, որ սա նորմալ մարդկանց համար չի, սա հասկանալու համար մի քիչ կտցրած պիտի լինես, մոտավորապես Մարատի նման:

Տես, ինչքան բան գիտեմ հերոսների մասին: Սրանց մասին պատմվածքում բան չկա գրած, էս ամեն ինչը հերոսների փոխհարաբերությունների արդյունքում ա պարզվել: Իսկ դու ասում ես դրանք չկան:

Արէա, լավ էլի... հարաբերությունների պահով Մեֆը ճիշտ ա ասում: Երջանկության մեջ պլաստմասայե հարաբերություններ են, ոչ մի իսկական բան չկա: Ամեն դեպքում, եթե էս մրցույթում կա մի բան, որ իրոք հարաբերությունների մասին ա, Կարոտն ա:

Ուլուանա
27.02.2013, 19:03
Հետ գնացի նայեցի. "Տաշեղի սերը" կարդացել եմ: Այլ բան չեմ հիշում, կներես: Բայց քանի որ էսպես ստացվեց, խոստանում եմ կարդալ: Ինձ էլ հետաքրքրեց, թե ինչի՞ հիման վրա եմ մտածել, թե դու ես…

Բայց գրառումներիցդ ելնելով, վաղուց արդեն որոշ կարծիք, կներես, կազմել եմ: Ինչը ժամանակի ընթացքում ավելի ու ավելի ամրապնդվել է: Քո յուրաքանչյուր լուրջ գրառումից մայրության հոտ է գալիս. սեր, կամ հոգատարություն, կամ փաղաքշանք, մխիթարանք, կարեկցանք… հույս… Չգիտեմ, ես դա եմ զգում: Ու ոչ թե որպես մոր վերաբերմունք զավակի նկատմաբ: Չէ… Ինչ-որ գլոբալ մայրականություն, գեր-մայրականություն: Այնքան, որ հենց տեսնում եմ "Ուլուանա", - ուզում եմ տեղը գրել "Հայա" կամ "Գայա":

"Երջանկության" մեջ այդ մայրականությունը զգացի, Ուլուանա ջան, հեղինակի հենց նոր նկարագրածս վերաբերմունքը իր ստեղծագործության հանդեպ: Այդ պատմվածքը, որ քիչ առաջ այդքան տգեղ քննադատեցի /Կներես, Արէա ջան/, այնուհանդերձ ունի այդ փաղաքշելու հատկությունը, համենայն դեպս ինձ փաղաքշեց: Դա էր պատճառը, Ուլուանա ջան, ու եթե նեղացրել եմ, ներող եղիր, լա՞վ:

Անկեղծ ասած, ես այդքան էլ վատ չեմ տրամադրված պատմվածքին, որքան գրեցի: Ուղղակի ինձ թվաց, թե "Արէա-Մեֆ" դեբատն արդեն ինչ-որ սկսում է անընդհատ կրկնվել, դե, երևի անհաջող փորձ արեցի խանգարել… Չէ, ասածներիցս, իհարկե, չեմ հրաժարվում, բայց ճիշտ կլիներ ավելի մեղմ արտահայտվել: Եվ չնայած դրան, համարում եմ, որ կարելի է պատմվածքի վրա աշխատել և նույնիսկ շատ հետաքրքիր գործ սարքել: Առավել ևս որ թեման շատ էլ հետաքրքիրներից է. համենայն դեպս ես սիրում եմ, և "Երջանկությունը" ամենաշատն է աղերսվում /տեղի՞ն է այս բառը…/ իմ գնահատած համար առաջին պատմվածքի՝ "Լայմայի" հետ:

Էնպես որ, Ուլուանա ջան, չէի կարծում թե քեզ կվիրավորեմ…
Այ Սամբիթբաբա ջան, ախր նախօրոք էլ ասեցի, որ չեմ վիրավորվել, էլ ի՞նչ ես վիրավորելուց խոսում :))։

Mephistopheles
27.02.2013, 19:22
Չէ, Մեֆ ջան: Խնդիրն էն ա, որ երկու դեպքում էլ անսահմանափակ ա՝ իրականում: Իսկ 1 անսահմանափակն ավելի քիչ չի, քան երկու անսահմանափակը: Մի քիչ ոչ պրակտիկ ա ստացվում գրածս, բայց ոչինչ, էս քննարկման համատեքստում ոչ պրակտիկն ավելի ճիշտ ա: Ուրեմն նայի Մեֆ, եթե ոչ գործնականում, ապա տեսականում դու կարող ես մի կուբիկով անես էն ամեն ինչը, ինչը կարող ես անել երկու կուբիկով: Դրա համար ընդամենը պետք ա մեջտեղից կտրել կուբիկը ու դարձնել երկու հատ: Հիմա դու անշուշտ կասես, որ էդ դեպքում արդեն երկու կուբիկ ա՝ իրանց համապատասխան փոխհարաբերություններով: Չէ, Մեֆ ջան, էդ արդեն հեղինակի ստեղծագործական ունակությունն ա, հեղինակի՝ նույն իրին նաև ուրիշ կողմերից նայել կարողանալու հունարն ա:

շատ սխալ բաներ ես ասում ու քո տեսությունը կրառելի չի… մեթեմատիկական էդ քո ասած անվերջությունը մաթեմատիկական ճշմարտություն ա ու կիրառելի չի էս դեպքում… երբ որ մի դիսցիպլինայից զուգեռներ ես անցկացնում մեկ այլ դիսցիպլիայի հետ դրանք պետք ա ոչ թե կամայական լինեն այլ ադեկվատ… դու շատ ընդհանուր, ոչ կոկրետ ու առանց օրինակի ես խոսում… մի կուբիկը հավասար չի երկու կուբիկի հնարավորությանը… դա կիրառելի չի, որովհետև երկու կուբիկն ուրիշ որակա 1 կուբիկն ուրիշ, քանակով էլ են տարբեր… ոնց որ էսօր ազատության հրապարակում կանգնած մարդիկ 100 մարդը 1000-ից տարբեր ա 1000000 ավելի տարբեր ա…


Բայց մենակ հեղինակի էդ ունակությունը քիչ ա, շատ քիչ ա: Նաև ընթերցողը պետք ա կարողանա հեղինակի ցույց տվածը տեսնել կարողանա: Իհարկե կարող ա համոզիչ չլինի ու տենց բաներ: Բայց ամեն դեպքում պետք ա գոնե ջանա: Հիմա դու կպած համոզում ես, որ էս գործերում չկա դինամիկա: Չէ, ախպեր ջան, կա: Վերցնում եմ իմ երկու ֆավորիտները՝ Կարոտն ու Լայման: Երկուսում եմ կան փոխհարաբերություններ, կա զարգացում, կա դինամիկա: Քեզ էդ դինամիկան չի բավարարում, ասենք Կարոտից շատ եք խոսել, ասում ես, որ վերջում տղեն սենց ու նենց պիտի աներ: Չէ, ախպեր, դինամիկ զարգացում հենց կակռազ նշանակում ա, որ էն ելակետը, որին գալիս ես, միակը չի, ընթացքում ամեն ինչ կարող ա փոխվի: Ասենք տղեն կարող ա մեն մի հատիկ բառն ուշացնի ու ֆինալը չլինի էնպես... ինչպես դու՝ ընթերցողդ, զարգացման ընթացքում սպասում ու ակնկալում էիր: Արդյունքում ստացվում բազում հնարավոր ավարտներից մեկը, որը քեզ չի բավարարել, բայց հրեն, լիքը մարդու, մեկը ինձ լրիվ բավարարել ա:

սենց բաներ մի ասա… ինչ որ հեղինակը դնում ա թղթի վրա, էն էլ տեսնում ենք, նրան էլ արձագանքում ենք… եթե ուշադիր ես կտեսնես որ կոնկրետ կարոտի դեպքում ես օրինակի վրա եմ խոսում… դու ինձ օդի մեջ բաներ ես ասում… դու սպիտակ թղթի մասին ես խոսում իսկ ես կոնկրետ տեքստի… ի՞նչ ա նշանակում "կա" երբ ես կոնկրետ ցույց եմ տվել թե ոնցց ա տուժում հենց էդ նույն դինամիկան… հեղինակն ա գրել, ոռիցս չեմ հանում… Կարոտի մեջ փոխհարաբերությունների զարգացում չկա, որովհետև տղան աղջկա ֆլըրթին չի արձագանքում… ի՞նչ զարգացում կա… կարա՞ս ցույց տաս… Չուկ կարդացել ե՞ս կարոտը… կա՞ր մի կետ էդ պատմվածքում որ փոխվեց սկզբից մինչև վերջ… չկար… կերպարները ոնց կային տենց էլ մնացին… ու կակ ռազ ուրիշ լուծում չէր էլ կարա լիներ բացի բաժանումից… մի պարզ պատճառով իրանք ինտերրակտ չարեցին… սիտուացիան մնացնույնը ինչ որ սկզբից էր… բայց աղջկա կերպարը լավն էր վայբռանթ էր, բայց մենակ էր… այ որ ասում ես 1-ի ու երկուսի տարբերությունը որն ա՞… էս ա…





Նույն կերպ Լայմայում, կա զարգացում ու կան փոխհարաբերություններ: Ինչպես սենյակների, այնպես էլ մարդկանց հետ: Ու ընդ որում ոչ միայն էն մարդասպանի (մարդասպան էր, չէ՞, կարծեմ, ոչ թե գող), այլ ուրիշների հետ էլ, որոնք էդպես էլ բացահայտ չեն երևում: Ու կա դինամիկա էդ հարաբերությունների զարգացման ու նորից հնարավոր լիքը ֆինալներից մեկը:

Նույն կերպ փոխհարաբերություն, դինամիկա, զարգացում ու կոնկրետ որևէ հանգուցալուծում կա առնվազն ևս երեք գործում՝ Ճռռոցում, Հյուսիսի կնոջում ու Երջանկությունում: Կա էդ ընթացքը, միջավայրի, մյուս կերպարների հետ հարաբերությունը: Հա, կարող ա քեզ, Սամբիթբաբային, ուրիշին չի բավարարում: Բայց կա: Ու երևի թե կան ճիշտ էնքան, ինչքան հեղինակներն ուզել ա ցույց տալ. ոչ ավել, ոչ պակաս: Իհարկե ցանկացած դեպքում կարելի ա ավելին անել, ավելի շատ դետալներին ուշադրություն դարձնել, ավելի զարգացնել թեման, ավելի հետաքրքրացնել, ավելի հասկանալի ու ընկալելի դարձնել, բայց ցանկացած դեպքում նաև կարելի ա երկու անգամ կրճատել, դետալները պակասացնել, հարաբերությունները քչացնել՝ թողնելով ընթերցողին ու սենց բաներ: Ես չեմ ասում, որ էս գործերից որևէ մեկն անթերի ա, բայց նաև չեմ կարող համաձայնվել քո էն կարծիքների հետ, ըստ որոնց ստացվում ա, որ իրանք չափազանց թերի են, կիսատ են, դինամիկ չեն, ստատիկ են, կանգնած են:


էսի բավարարելու հարցի չի… ես ստեղծագործություններին մոտենում եմ իդիվիդուալ… ինչ գրած ա էն էլ քննարկում ենք…

Չուկ կոնկրետ խոսա… սպիտակ թղթի մասին ես խոսում որտեղ ամեն ինչ էլ կարա լինի, բայց մենք ունենք կոնկրետ տեքստ ու կոնկրետ լուծում…

մեկ էլ խնդրում եմ, կարդացողին շատ մի մեղադրեք, եթե լավ բաներ ասեի էդ կարծիքին չէիք լինի, չէ՞…

Chuk
27.02.2013, 19:36
շատ սխալ բաներ ես ասում ու քո տեսությունը կրառելի չի… մեթեմատիկական էդ քո ասած անվերջությունը մաթեմատիկական ճշմարտություն ա ու կիրառելի չի էս դեպքում… երբ որ մի դիսցիպլինայից զուգեռներ ես անցկացնում մեկ այլ դիսցիպլիայի հետ դրանք պետք ա ոչ թե կամայական լինեն այլ ադեկվատ… դու շատ ընդհանուր, ոչ կոկրետ ու առանց օրինակի ես խոսում… մի կուբիկը հավասար չի երկու կուբիկի հնարավորությանը… դա կիրառելի չի, որովհետև երկու կուբիկն ուրիշ որակա 1 կուբիկն ուրիշ, քանակով էլ են տարբեր… ոնց որ էսօր ազատության հրապարակում կանգնած մարդիկ 100 մարդը 1000-ից տարբեր ա 1000000 ավելի տարբեր ա…
Չհամոզեցիր ձյաձս: Ես չասեցի, որ երկու կուբիկը ու մի կուբիկը նույն բանն են, ես ասեցի, որ տեսականորեն մի կուբիկով կարելի ա անել էն ամենը, ինչ երկու կուբիկով: Ու իմ ու քո ասածները իրար հետ եզր չունեն:

սենց բաներ մի ասա… ինչ որ հեղինակը դնում ա թղթի վրա, էն էլ տեսնում ենք, նրան էլ արձագանքում ենք… եթե ուշադիր ես կտեսնես որ կոնկրետ կարոտի դեպքում ես օրինակի վրա եմ խոսում… դու ինձ օդի մեջ բաներ ես ասում… դու սպիտակ թղթի մասին ես խոսում իսկ ես կոնկրետ տեքստի… ի՞նչ ա նշանակում "կա" երբ ես կոնկրետ ցույց եմ տվել թե ոնցց ա տուժում հենց էդ նույն դինամիկան… հեղինակն ա գրել, ոռիցս չեմ հանում… Կարոտի մեջ փոխհարաբերությունների զարգացում չկա, որովհետև տղան աղջկա ֆլըրթին չի արձագանքում… ի՞նչ զարգացում կա… կարա՞ս ցույց տաս… Չուկ կարդացել ե՞ս կարոտը… կա՞ր մի կետ էդ պատմվածքում որ փոխվեց սկզբից մինչև վերջ… չկար… կերպարները ոնց կային տենց էլ մնացին… ու կակ ռազ ուրիշ լուծում չէր էլ կարա լիներ բացի բաժանումից… մի պարզ պատճառով իրանք ինտերրակտ չարեցին… սիտուացիան մնացնույնը ինչ որ սկզբից էր… բայց աղջկա կերպարը լավն էր վայբռանթ էր, բայց մենակ էր… այ որ ասում ես 1-ի ու երկուսի տարբերությունը որն ա՞… էս ա…
Մեֆ, դու ուզում ես, որ դինամիկան լինի քո պատկերացրածը: Իսկ ես քեզ ասում եմ. չէ, ախպեր, հենց էն, որ տղեն աղջկա ֆլիրտին չի պատասխանում էլի դինամիկա ա: Էդ անտեր դինամիկան գծային, միատարր հասկացություն չի: Յուրաքանչյուր իրավիճակից հազար ելք ա հնարավոր, ասենք ֆլիրտի դեպքում դրա անտեսում, դրա չնկատել, դրան արձագանքել, դրան ուշ արձագանքել ու լիքը ուրիշ բաներ: Դու ուզում ես, որ բոլոր մարդիկ նույն կերպ մտածեն, կարծում ես, որ լյուբոյ տղա նույն կերպ պետք ա ֆլիրտին արձագանքներ, չկա տենց բան ձյաձ, ո՛չ կյանքում, ո՛չ գրականության մեջ: Հեղինակն էս մի զարգացումը, էս մի դինամիկան ա ներկայացրել: Հիմա եթե ասենք հեղինակը պատմում ա մի տան մասին (խոսքը Կարոտ գործի մասին չի), որտեղ կյանքը մեռած ա, ուղղակի ուզում ա ցույց տա, որ տենց տուն էլ կա, դու կանգնելու ու ասելու ես դինամիկա չկա, առանց հասկանալու, որ էդ դեպքում մեռածությունն ա դինամիկա:



Չուկ կոնկրետ խոսա… սպիտակ թղթի մասին ես խոսում որտեղ ամեն ինչ էլ կարա լինի, բայց մենք ունենք կոնկրետ տեքստ ու կոնկրետ լուծում…

մեկ էլ խնդրում եմ, կարդացողին շատ մի մեղադրեք, եթե լավ բաներ ասեի էդ կարծիքին չէիք լինի, չէ՞…
Ես կոնկրետ եմ խոսում, Մեֆ ջան: Ես ասում եմ, որ այո՛, ունենք կոնկրետ տեքստ ու կոնկրետ լուծում: Դու էդ լուծումը չես ընդունում, դու ուզում ես լրիվ ուրիշ գործ, ուրիշ զարգացում, ուրիշ ավարտ: Դա գրականության քննարկում չի արդեն, դա քո կաղապարների թելադրումն ա: Դու կարող ես համոզիչ չհամարել լուծումը, դու կարող ես ակնկալել դեպքերի զարգացման ավելի լավ նկարագրություն ու լիքը ուրիշ բաներ, բայց դու ասում ես՝ չէ, ախպեր, հեղինակի տված լուծումը դրեք փոխեք: Դու չես հեղինակը, Մեֆ ջան, հեղինակն ա որոշում իր գործի ելքը:

Կարդացողին էլ չեմ մեղադրում: Ասում եմ, որ որոշ դեպքերում ընթերցողը չի տեսնում դինամիկան, զարգացումը: Կամ էլ տեսնում ու չի հավանում: Ի վերջո պարտադիր չի, որ ստեղծագործությունը բոլորին դուր գա:

Էս էլ ավելացնեմ. քո գրառումները էս թեմաներում ահագին լավն ու սովորեցնող են, բայց իմ կարծիքով մի քիչ շատ ծայրահեղական: Ու հետո դու բոլորից «պահանջում ես» որ քո ասածները ընդունեն, բայց դու ինքդ դիմացինին չես լսում: Այ էսքան խոսում եմ, ուրիշներն են խոսում, կարայիր ձևի համար մի մտքին համաձայնվեիր, բայց չէ, դու քոնն ես քշում՝ ամեն տողը սխալ հանելով: Հետո էլ ուզում ես, որ հեղինակները քեզ լսեն, իրանց ստեղծագործությունները քո ուզածով փոխեն: Ախր ստեղծագործությունը ավելի անձնական ա, քան քո ստեղի գրառումները, եթե դու ինքդ պատրաստ չես քո գրածների ինչ-որ մասերի սխալը ընդունես, ո՞նց ես պատկերացնում, որ հեղինակն իրա ստեղծագործության սխալ լինելն ընդունի ;)

ivy
27.02.2013, 19:49
Այվիի ասածը պիտի հաստատեմ՝ կրկնելով բազմիցս արդեն արտահայտված կարծիք (երևի իսկապես մենք բոլորս էստեղ ինչ–որ «հաստոցի» միջով ենք անցկացվել, թե ինչ, բայց իսկապես կա նման բան, ես էլ եմ նկատել). շատ էի հավանել նաև «Հյուսիսի կինը», որի հեղինակին էլ, ի դեպ, հենց առաջին տողերից հստակ ճանաչեցի՝ առանց կասկածի։ Բյուրն է։ Բայց վերջը լրիվ փչացրեց... :( Հա, հասկանում եմ, հեղինակը չի ցանկացել ընթերցողին դեբիլի տեղ դնել, բայց ինձ թվում է՝ մի քիչ չափն անցել է ու ընթերցողին գերագնահատել. լուրջ եմ ասում, երեկ եմ կարդացել ու երեկվանից մինչև հիմա հա հիշում ու գլուխ եմ կոտրում, թե էդ վերջն ինչ էր նշանակում, ի վերջո։ Ժամանակ էլ չեղավ, որ հեղինակին անձամբ հարցնեմ, բայց ես էլ մյուսների պես սպասում եմ, որ վերջում բացատրի։ Ինձ համար սա ոչ թե մտածելու տեղիք տվող վերջաբան էր, այլ անլուծելի գլուխկոտրուկ, իսկ գեղարվեստական գործը որ գլուխկոտրուկ է դառնում, դրանով արդեն ահագին տուժում է, ըստ իս։ Եթե մենակ ես լինեի սենց չջոկող, կմտածեի՝ ինձնից է, բայց ինչքան հասկացա, ivy–ից բացի, ուրիշ մարդ չէր ջոկել, կամ ուշադիր չեմ եղել, բաց եմ թողել մյուս ջոկողներին։ Իհարկե, մարդիկ կան, որոնց համար առանց ջոկելու էլ շատ լավն է պատմվածքը, բայց ինձ համար էդպես չի. ես ընդամենը կարող եմ ասել, որ վերջը չհաշված՝ մնացածը շատ հավանեցի ու կուզենայի վերջն էլ ընթացքին համապատասխան հաջող լիներ, նենց կուզենայի, չեք պատկերացնի։ Ափսոս։ Իսկ կարդալու ամբողջ ընթացքում մտածում էի, որ կքվեարկեմ էս տարբերակի օգտին։

«Հյուսիսի կնոջ» վերջն էնպիսին չի, որ հեղինակը պիտի բացատրի, որ մենք էլ հասկանանք: Այսինքն՝ սա էն դեպքը չի, որ միտքը չի կարողացել լավ արտահայտել և հիմա ստիպված պիտի մեկնաբանի, որ պարզ դառնա: Չէ, ինքը դրա մեջ ոչ մի կոնկրետ պատասխան չի դրել, այլ հենց էդպես գրել ու թողել է ընթերցողի երևակայությանը. ով ինչ ուզի, էն էլ թող հասկանա կամ ենթադրի: Ու ինձ հենց դա է դուր եկել: Նույնն էլ Լայմայի մեջ եմ տեսնում ու էլի շատ հավանում եմ դա: Էս անգամ մրցույթում ինձ ամենաշատը էդ խորհրդավորությունը գրավեց:

Արէա
27.02.2013, 20:31
Արէա, լավ էլի... հարաբերությունների պահով Մեֆը ճիշտ ա ասում: Երջանկության մեջ պլաստմասայե հարաբերություններ են, ոչ մի իսկական բան չկա:

:esim Ասում եմ կա, տեսել եմ, ասում ա չկա տենց բան: Ուզում եք համոզեք, որ քո՞ռ եմ: Դուք եք քոռ :beee

Ուլուանա
27.02.2013, 20:43
«Հյուսիսի կնոջ» վերջն էնպիսին չի, որ հեղինակը պիտի բացատրի, որ մենք էլ հասկանանք: Այսինքն՝ սա էն դեպքը չի, որ միտքը չի կարողացել լավ արտահայտել և հիմա ստիպված պիտի մեկնաբանի, որ պարզ դառնա: Չէ, ինքը դրա մեջ ոչ մի կոնկրետ պատասխան չի դրել, այլ հենց էդպես գրել ու թողել է ընթերցողի երևակայությանը. ով ինչ ուզի, էն էլ թող հասկանա կամ ենթադրի: Ու ինձ հենց դա է դուր եկել: Նույնն էլ Լայմայի մեջ եմ տեսնում ու էլի շատ հավանում եմ դա: Էս անգամ մրցույթում ինձ ամենաշատը էդ խորհրդավորությունը գրավեց:
Իսկ ես չեմ սիրում «խորհրդավորություն հանուն խորհրդավորության» մոտեցումը։ Իմ կարծիքով, եթե ինչ–որ խորհրդավորություն է ստեղծվում, տակը պիտի մի բան լինի։ «Լայմայի» հետ համեմատությունը, կարծում եմ, էնքան էլ տեղին չի. էնտեղ իսկապես էդ մտածելու տեղիք տալու դեպքն էր (չնայած էնքան էլ իմ ճաշակի չէր, բայց էդ ուրիշ հարց է), ու մտքիդ գալիս են խելքին մոտ տարբերակներ, ինչը չէի ասի «Հյուսիսի» դեպքում։ Միակ հնարավոր տարբերակը, որ մտքիս գալիս է, Լիլիթի շիզոֆրենիկ լինելն է, բայց էդ էլ մի տեսակ լավ չի տեղավորվում։

Իսկ որ ասում ես՝ նովել է, նովելներում, ինչքան գիտեմ, ոչ թե անհասկանալի, այլ անսպասելի ավարտ է լինում։ Հանգուցալուծում է լինում, ոչ թե հանգուցակապում կամ հանգուցաամրապնդում, ինչպես որ «Հյուսիսում» էր։ Էստեղ տեղից էլ կասկածելիոտ կերպար էր էդ Ռուդին, ու արդեն ինչ–որ չափով ակնկալում ես, որ մի տարօրինակ բան պիտի կատարվի ու բացահայտվի, տարօրինակ բանը կատարվում է (ոչ այնքան անսպասելի, փաստորեն), իսկ բացահայտումը՝ հանգուցալուծումը՝ ոչ։

Ինչևէ, հույս ունեմ, որ հեղինակն ամեն դեպքում մի բացատրություն կտա, ոչ թե կասի՝ ով ինչ ուզում է՝ թող պատկերացնի :))

ivy
27.02.2013, 20:49
Ամպ ջան, դե մի բան գրի, մեռա ռեֆրեշ անելով :))
Քվեարկությանն էլ կես ժամ ա մնացել:

Գալաթեա
27.02.2013, 20:50
Ամպ ջան, դե մի բան գրի, մեռա ռեֆրեշ անելով :))
Քվեարկությանն էլ կես ժամ ա մնացել:

Ես էլ եմ նստած Ամպի կարծիքներին սպասում գործերի մասին :D

Շինարար
27.02.2013, 20:53
Ամպ ջան, դե մի բան գրի, մեռա ռեֆրեշ անելով :))
Քվեարկությանն էլ կես ժամ ա մնացել:

Ամպը միշտ քաղցրի պես ամենավերջում ա գալիս, որ հանկարծ քվեարկության վերջին օրերը անհետաքրքիր չանցնեն:

ivy
27.02.2013, 20:54
Շին ջան, ես վախենամ էս անգամ առանց դեսերտ մնանք :))

Գալաթեա
27.02.2013, 20:57
Շին ջան, ես վախենամ էս անգամ առանց դեսերտ մնանք :))

Տործիկ եմ ուզում :cry2 :))

ivy
27.02.2013, 20:58
Տործիկ եմ ուզում :cry2 :))

Դու քո տործիկն արդեն ստացել ես :))

Ամպ
27.02.2013, 20:58
Էս անգամ ես էլ Ուլուանայի օրն ընկա. լրիվ թողեցի վերջին օրվան: Կքվեարկեմ երեք տարբերակի օգտին:

1.«Ճռռոց».
…Երբ հասնում ես գյուղի բլրին, հայացքով փնտրում ես կապույտ դարպասը, բայց չես գտնում. ժանգը վաղուց կերել է կապույտը: Դարպասից ներս ես մտնում, բայց տուն տանող արահետը չկա: Երբ ծաղկանոցում քարեր են, իսկ արևածաղիկների դեղին գլուխների ու մանկությանդ սարսափ խրտվիլակի փոխարեն քամին բարձր խոտերն է օրորում: Երբ դուռը կողպված է, իսկ բանալին կախված չի պատի մեծ մեխից, պատժգամբի ճոճանակն էլ անգործ ընկած է անկյունում: Երբ տուն ես մտնում ու հատակի կարմիր ներկի հոտը քիթդ չի խտղտացնում, իսկ պատի պաստառների նախշերն այլևս խամրած են: Երբ բացում ես պահարանն ու տեսնում, որ ծերուկ Օխայի հեքիաթի գիրքը մկները կրծել են, սեղանի ապակու տակ դրված սև ու սպիտակ նկարներն էլ վաղուց դեղնել են: Երբ հողով լցված թոնրի մոտ չես գտնում կապույտ գլխաշորով ու թիկունքին աղյուսագույն վանդակավոր շալ գցած տատիկիդ: Երբ թզենու տակ դրված ցանցավոր մահճակալն այլևս քեզ չի օրորում ու բաց ոտքերիդ նախշեր չի նկարում:
Երբ ճաքած նուռը քաղող չկա…

հոկտեմբեր, 2009թ.
Ահավոր ծանր ա վերադառնալ քեզ հարազատ, բայց լքված տուն, տուն, որի ամեն մի անկյունը քո մասին ա պատմում:
Սիրեցի «Ճռռոցը»:
Շարադրանքի մեջ էի մի քիչ լարվածություն զգում: Նման ստեղծագործությունը ես կուզեի մի քիչ ավելի փափուկ կարդալ:

«Հյուսիսի կինը» ես էլ շատ հավանեցի: Ափսոսում եմ, որ էս տարբերակն էսքան քիչ ձայն ա հավաքել:
Իմ ընկալմաբ՝ էս պատմվածում կար մի տուն, որտեղ երկու աշխարհ գոյություն ուներ. իրական, կենդանի, երգ ու պարով աղմկոտ աշխարհ և Ռուդիի ու Լիլիթի ուրվականային աշխարհը:
Ինձ համար էս ստեղծագործությունում ոչ մի ավելորդ հատված չկար: Սկիզբը շատ լավն էր. սահուն մտնում էիր պատմվածքի մեջ: Վերջաբանն էլ էր լավը: Իսկ այ ընթացքը մի քիչ նոսր էր. մի տեսակ չհագեցվածության զգացում ունեցա:
Կարդալիս Նիկոլ Կիդմանի «Ուրիշները» ֆիլմը հիշեցի:

«Կարոտը» շատ սիրուն պատմվածք ա: Որոշել էի էս տարբերակի մասին մի քիչ երկար գրել, բայց էն, ինչ ուզում էի ասել, Ուլուանան արդեն գրալ ա: Ամբողջ պատմվածքը թաթախված էր սիրով, ափսոսանքով, կարոտով, վիրավորանքով… Լիլիթն ահավոր խորը կերպար էր:
Իսկ երկխոսություններն ինձ համար անցյալում չէին, ներկայում էին, բայց լուռ, անձայն: Էն, որ երկուսն էլ միևնույն պահին նույն մտքերն են ունենում:
Կարդալիս սիրտս կսկծում էր:

Մյուս տարբերակների մասին էլ չեմ հասցնի գրել: Հիմնականում ակումբցիների արտահայտած կարծիքները կիսում եմ:

Ամպ
27.02.2013, 21:01
Հասցրեցի՜:yahoo

ivy
27.02.2013, 21:01
Էս վերջին րոպեին քվեարկողներից ավելի վտանգավոր բան չկա :D

Ամպ
27.02.2013, 21:03
Ամպ ջան, դե մի բան գրի, մեռա ռեֆրեշ անելով :))
Քվեարկությանն էլ կես ժամ ա մնացել:

Գրեցի, Այվի ջան, բայց էս անգամ բոլոր գործերը ափալ-թափալ եմ կարդացել :(

Lusntag Lusine
27.02.2013, 21:04
Երջանկությունը շատ է քննարկվում,ու որպես ընթերցող իմ կարծիքն եմ ուզում հայտնել: Առաջին անգամ կարդալուց գրավեց, այստեղ մի մարդու մասին է, որը չի հաշտվում իր կորուստի,դառը իրականության հետ, ապրում է իր ստեղծած աշխարհում:Լավ էր գրված ու հեղինակին հաջողվել է փոխանցել նրա զգացողությունները,ապրելակերպը: Եթե ես ընթերցելիս զգացել եմ, հասկացել եմ,ինձ համար հաջողված պատմվածք է: Հեղինակին շնորհակալություն պատմվածքի համար,քչերն են նկատում ու հասկանում իրենց կողքին ապրող մարդու դժբախտությունը:

Վոլտերա
27.02.2013, 21:07
Ինչքան մնաց?

ivy
27.02.2013, 21:08
Տասնհինգ րոպե դեռ կա, ո՞վ ա ուզում պատմության անիվը շրջել :))

Վոլտերա
27.02.2013, 21:09
Տասնհինգ րոպե դեռ կա, ո՞վ ա ուզում պատմության անիվը շրջել :))

Լավ էլի Այվ :))

Գալաթեա
27.02.2013, 21:13
Բյուր, աչքիս էն անկապ ձենդ որոշիչ եղավ ֆսյոտակի :))

Ամպ
27.02.2013, 21:17
«Երջանկությունը» երրորդ տեղ ա ընկնու՞մ: Ախր էդ էլ էի հավանել, բայց վերջին պարբերության պատճառով չքվեարկեցի:(: