Դիտել ողջ տարբերակը : Արձակ. Հանրակացարանում
Կապույտ հանրակացարանը տարբերվում էր դեղին, ամպագույն և բոլոր այլ հանրակացարաններից: Կապույտը ամենալեցունն էր, իրադարձությունաշատը ու ամենաակտիվը, հատկապես՝ գիշերը:
Նա իրեն լավ էր զգում, որ հենց կապույտ հանրակացարանի բնակիչ է, ի տարբերություն այլ բնակիչների՝ մյուս հանրակացարանններում սենյակներ չէր վերցրել:
Նա ոչ միայն “Ուշադիրը5” սենյակի բնակիչն էր, այլև անդամ էր մի շարք կորպուսների: Ամենաշատը լինում էր “Գրական խայթումներ” կորպուսում:
Նստում էին՝ ուր պատահեր, հետո ամեն մեկը ներկայացնում էր իր գրածը: Նստածները իրենց հետ ունեին խայթոցիկներ և երկու սրվակ: Երկուսի մեջ էլ դեղնագույն հեղուկ էր. մուգ դեղինը թույն էր, բաց դեղինը՝ հակաթույն: Խայթոցիկը մտցնում էին երկու սրվակների մեջ էլ՝ ով ինչ հարաբերությամբ կուզեր: Մոռացա ասել, որ կարդացողը մերկացած էր լինում: Հիմնականում ամեն մեկն իր հետ կորպուս էր բերում մի քանի ընկեր-բարեկամ, ովքեր, վերնահագուստները հանած ու ագրեսիվ տրամադրված, սպասում էին խայթոցիկների տեսքով արձագանքներին, որ փոխադարձեն: Հետո սկսվում էր իսկական խառնաշփոթը: Վայ նրանց, ովքեր իրենց հետ ընկեր-բարեկամ չէին բերում. արդյունքում հայտնվում էին վերակենդանացման բաժանմունքում:
Ուշադիրը5-ը սիրով էր մասնակցում գրական ընթերցումներին. նա միշտ քննադատողի դերում էր: Խայթոցիկը խնամքով թաթախում էր մուգ դեղին հեղուկի մեջ, ընկղմում, հետո արագ հանում, թեթև հպում բաց դեղին հեղուկի փայլող մակերեսին ու նետում ընթերցողի վրա:
Ուշադիրը5-ը ու Մասնագետը89-ը ընկերներ էին: Հենց Մասնագետը89-նն էր նրան սովորեցրել ուժեղ քննադատ դառնալու հնարներն ու ձևերը: Բարդ բան չկար՝ ինչքան հնարավոր է խայթոցիկը շատ թաթախել մուգ դեղին հեղուկի մեջ ու դիպուկ նետումներ անել:
Չնայած հեշտ լինելուն՝ ինչպես սկզբում, այնպես էլ ամբողջ ընթացքում Ուշադիրը5-ի համար նետելու պահը բարդ էր. ձեռքը դողում էր, չէր գնում, բայց մի բան նրան մղում էր գործողության արագ կատարմանը, հատկապես՝ երբ աչքն ընկնում էր Վարդինե Տոնոյանի՝ բաց դեղին հեղուկով շաղախված խայթոցիկին:
Քննարկումների ժամանակ Ուշադիրը5-ը մտքում միշտ համակարծիք էր Վարդինե Տոնոյանի հետ, բայց խոսում ու գործում էր նրան հակառակ: Ինչքան էլ աղջիկը ձգում էր իրեն, բայց, դե, ավելի կարևոր էր այն, որ ինքը կորպուսում հայտնի դեմք էր, կշիռ ունեցող անձ, ում խայթումների տակով քչերն էին անցնում ու ողջ մնում: Վարդինե Տոնոյանը աջուձախ բոլորին հակաթույն բաշխող, գրամոլներին ոգևորող մեկն էր: Նրա հետ ընկերություն անելը կարող էր ստվեր գցել Ուշադիրը5-ի հեղինակության վրա. նրանք տարբեր գագաթների ձյուներ էին:
Սկզբի ամիսների երկտոնությունը քիչ-քիչ վերածվեց դեղինի բազմատոնության: Գրական այդ կորպուսում նոր խմբավորումներ ստեղծվեցին: Նրանք էին, որ իրենց հետ բերում էին նոր սրվակներ՝ դեղինի տարբեր երանգներով: Ուշադիրը5-ի խոսքն արդեն՝ միայն մուգ դեղինով թաթախված խայթոցիկներով, ոչ օրիգինալ էր, ոչ էլ՝ ազդու: Բազմությանը գրավում էին նոր խմբերից մեկի՝ ամենաշատը աչքի ընկնող քննադատի՝ Ջոյս Մարգարյանի երևակայության թռիչքները՝ դեղներանգ խայթոցիկների ամպեր ստեղծելու ու ճարպիկ նետումների հեղեղի համար: Ջոյս Մարգարյանը սրվակների հարցում ևս նոր մոտեցում ուներ. դրանք յոթն էին, ու բոլորն էլ իր սիրելի գրաքննադատների գլուխների տեսքն ունեին:
Ուշադիրը5-ը փորձեց նոր բան մտածել, բայց ոնց-որ ոչինչ չստացվեց: Դրանից հետո փակվեց իր սենյակում, անգամ այլ կորպուսներ սկսեց չայցելել, հարևան սենյակներում էլ հազվադեպ էր լինում, միայն ընդհանուր լուսամուտից երբեմն բառեր էր փոխանակում դրկիցների հետ: Ուշադիրը5-ը դասականներին էր կարդում ու իր պատերին նշումներ անում, մեկնաբանություններ գրում:
Դասական մտքի արդյուքն էր, թե գրոտած պատերն էին այնքան ճզմել, որ երևակայությունը ստիպված սահմաններից դուրս էր եկել, պարզ չէր, բայց մի օր նա վերցրեց սրվակները, մի տոպրակ ու գնաց սիրելի կորպուս:
“Թրի կտրածը կլավանա, լեզվի կտրածը չի լավանա”:
Ուշադիրը5-ը գրերով լցված թղթանման ուղղանկյունները դիպուկ նետումներով ուղարկում էր ուղիղ դեպի հեղինակների գլուխները: Դրանք դաջվում էին նրանց մտքերում՝ չջնջվելու հավանականությամբ:
Նա քննադատական մտքի նոր դեմքն էր, նորից բոլորի կուռքը, ազդեցիկ խայթումցին, ում խայթող գիրը մնում էր խայթվողի մտքում մինչև մահ:
----
Սա նոր գրված պատմվածքիս առաջին մասն է: Մյուս երեք մասերը կդրվեն ընթացքում՝ կախված արձագանքներից:
Ուշադիրը5-ը սիրում էր ցերեկվա խաղաղ ժամերին թափառել հանրակացարանի միջանցքներով: Կիսադատարկ միջանցքները՝ իրենց գրոտած պատերով հաճախ ավելի խոսուն էին, հետաքրքրություններով ու թարմությամբ լիքը, քան իր սենյակն ու սիրելի կորպուսը միասին վերցրած:
Այդ օրը Ուշադիրը5-ը մտքերով տարված անցնում էր իր ու Ջոյս Մարգարյանի սենյակներն իրար կապող միջանցքով, երբ տեսավ աշխույժ շարժումներով միջանցքի պատին գրոտող մեկին, ում մինչ այդ երբեև չէր տեսել: Ձախ հոնքը դանդաղ վեր բարձրացրեց, մի քանի վայրկյան կանգնեց ու շարունակեց ընթացքը:
“Էս ջահելների արյունը եռում է, թողնես՝ մի քանի րոպեում հանրակացարանն էլ կքանդեն, աշխարհն էլ: Թե ասա՝ երիտասարդ, սիրուն տղա ես, աշխատանքդ հանգի՛ստ արա կամ էլ թե՝ սե՛ր արա ”:
Վերջին մտքի վրա Ուշադիրը5-ը քմծիծաղ տվեց: Օրվա ընթացքում մի քանի անգամ էլ մտապատկերով սահեցին անծանոթի շարժումները, դիմագծերը, բայց դրանք հեշտությամբ խառնվեցին գրական անցյալ ու ներկա խնդիրների պնակին՝ երազների ստեղծագործական վարպետությանը թողնելով մնացածը:
Երեք-չորս օր էր, ինչ Ուշադիրը5-ը միջանցքի այդ անկյունում հանդիպում էր տարօրինակ երիտասարդին. արդեն ամեն անգամ միջանցքի այդ հատվածն հասնելիս աչքերը պատրաստ սպասում էին:
Հինգերորդ օրը չդիմացավ ու հարցրեց:
Ուշադիրը5
Ի՞նչ ես անում, երիտասարդ:
Ինտերնետ++
Փորձում եմ բույնս հյուսել, ձյա՛ձ ջան:
“Ձյա՛ձ ջան”՝ առաջին անգամն էր, որ որևէ մեկը իրեն նման սովորական ձևով էր դիմում: Ուշադիրը5-ը ինքնաբերաբար գլուխը վեր բարձրացրեց:
Ուշադիրը5-ը
Բո՞ւյնդ: Հետաքրքիր տղա ես երևում: Ստեղծագործո՞ղ ես:
Ինտերնետ++
Չէ մի չէ, գրող: Չէ՛, ձյա՛ձ ջան, նման բաներից մեգաբայթերով հեռու եմ:
Ուշադիրը5-ը
Բա ի՞նչ գործ ունես այս հարկում: Այստեղ հիմնականում իմ ընկերներն են, ովքեր գրական մարդիկ են:
(Ուրիշ դեպքերում Ուշադիրը5-ը ավելի հանգիստ կարող էր արտաբերել “ընկերներ” բառը, բայց այս երիտասարդի պարզ հայացքը նրան շփոթեցնում էր):
Ինտերնետ++
Ի՞նչ ասեմ, երկար պատմություն է: Երևի ձեր ընկերների ընկերների օգնությամբ եմ հայտնվել այստեղ:
(Երիտասարդը ժպտաց ու գլուխը թեքեց մի կողմ):
Եկե՛ք իմ սենյակ, նստենք, մոտիկից ծանոթանանք:
Ուշադիրը5-ը
Ո՛չ, ի՞նչ եք ասում: Ես զբաղված եմ, չեմ կարող նման շռայլություն ինձ թույլ տալ:
Հաջողություն ձեզ:
Գլխով անելուց հետո Ուշադիրը5-ը արագ հեռացավ:
----
Ինչքան էլ մեծն քննադատը փորձում էր իրեն հեռու պահել սովորական երիտասարդից, միևնույն է, տղայի պատկերը, խոսքերը կապել էին նրա մտքերը նոր ծանոթի կերպարի հետ:
“Գեղեցիկ վագր է ”,- Ինտերնետ++ին հիշելիս մտածում էր Ուշադիրը5-ը:
Գրական կորպուսը քիչ-քիչ կորցնում էր կենսական նշանակությունը: Ճիշտ է՝ էլի իր կենսատարածքն էր, բայց ամենօրյա բանավեճերը, գրամոլների ու քննամոլների մեծամտությունը հոգնեցնում էր իրեն:
Կյանքի թարմ հոսք էր խուժել Ուշադիրը5-ի սենյակ: Հիմա նրա գիշերները ոչ թե գրական էին, այլ՝ անեկդոտային, ավելի շուտ՝ ինտերնետ++ային:
Ինտերնետ++ը գրեթե ամբողջ օրը նրա սենյակում էր, իսկ եթե սենյակում չէր՝ մտքում էր, աչքերում, ձեռքերի մաշկին:
Անեկդոտային գիշերներից մի գիշեր Ուշադիրը5-ը ընկերոջն հարցրեց.
Ուշադիրը5-ը
Ի՛նտ, դու այստեղ շատ քիչ ընկերներ ունես: Կուզե՞ս մի քանի լավ մարդկանց հետ ծանոթացնեմ քեզ:
(Ըհ անելուց հետո ավելացրեց ).
Գեղեցիկ ծանոթուհիներ ունեմ, երևի կուզես շփվել: Մի ակնարկ արա, ու քո ամեն մի ցանկությունը իրականություն կդառնա:
(Ուշադիրը5-ը կեղծ հռհռաց):
Ինտերնետ++
Չէ՛, Ո՛ւշ ջան, հաստատ կարիք չկա: Սիրուն աղջիկների պակաս չունեմ, հավես չկա:
Ուշադիրը5-ը
Պահո՜:
Ինտերնետ++
Հա՜, երկու օր առաջ էր, մի աղջիկ ծանոթության առաջարկ արեց, մերժեցի: Կարծեմ Վարդինե էր անունը:
Ուշադիրը5-ը
Վարդինե՞: Գո՞ւցե Վարդինե Տոնոյանն է եղել: Ինչո՞ւ մերժեցիր, չհավանեցի՞ր:
Ինտերնետ++
Հա, Տոնոյան էր: Հավանել-չհավանելու խնդիր չկա: Արդեն ասացի՝ հավես չունեմ:
Ուշադիրը5-ը
Դե, լավ է: Մեր ամբողջ ազատ ժամանակը միասին կանցկացնենք:
Երկուսն էլ հոգոց հանեցին ու շարունակեցին կատակները:
StrangeLittleGirl
18.01.2013, 23:33
Էս ակումբի մասի՞ն ա :D
----
Քանի օր էր, ինչ Ինտերնետ++ը ժամերով կորչում էր: Ուշադիրը5-ը տեղը չէր գտնում, սպասում էր, սպասում, հետո սկսում պտտվել միջանցքներով: Նա իրեն դատարկ էր զգում, պատրաստվում էր նախատինքների հեղեղ տեղալ, բայց երբ Ինտը հայտնվում էր, մի քանի խռոված րոպեներ, ու ամեն ինչ նորմալ էր:
Ուշադիրը5-ը չէր հասկանում, թե իր հետ ինչ է կատարվում, ինչու է ինքը կտրուկ փոխում որոշումները, մտածում այլ կերպ, գործում ուրիշ ձևով: Իր մեջ տարբեր ես-երի առկայությունը նա միշտ էր զգացել, բայց վերջին օրերին այդ ամենն ավելի սուր էր արտահայտվում:
Ուշադիրը5-ը
Գասպարյա՛ն ջան, ոնց որ թե առավոտից սենյակում ես: Ինտերնետ++ին չե՞ս տեսել:
Դանիել Գասպարյան
Չեմ տեսել: Բայց մի բան ասեմ՝ մեր մեջ մնա: Զգույշ մնա: Վերջերս շատ ես կապվել դրա հետ: Դու այդ տղայի մասին ի՞նչ գիտես:
Ուշադիրը5-ը
Գասպարյան ջան, չեմ կարծում՝ զգուշանալու բան կա: Ջահել, հետաքրքիր տղա է: Շփվում ենք ուղղակի: Դեռ ինչքա՞ն ենք շփվել, որ մանրամասներ էլ իմանամ:
Դանիել Գասպարյան
Ինչ ասեմ, դու գիտես:
Ուշադիրը5-ը արդեն գիտեր, որ օրվա մի ժամի կհայտնվի սիրելի Ինտը ու այժմյան կասկածները միանագամից կցրվեն: Սակայն այդ օրը Ինտերնետ++ը անգամ չարդարացավ երկար բացակայության համար: Քիչ էր մնացել՝ Ուշը սիրահարված աղջկնակի նման բացատրություն պահանջեր, բայց մյուս ես-ը նրան հիշեցրեց իր սեռն ու դիրքը:
Այդ օրը կարող էր անհետք անցնել, բայց դա վերջինը չեղավ: Ընդհակառակը՝ Ինտը մի ժամից ավելի չէր մնում հանրակացարանում, օրերով կորչում էր:
Այդ օրը կարող էր անհետք անցնել, բայց դա վերջինը չեղավ: Ընդհակառակը՝ Ինտը մի ժամից ավելի չէր մնում հանրակացարանում, օրերով կորչում էր:
Ուշադիրը5-ը նորից կենտրոնացել էր գրական գործունեության վրա: Բայց հիմա երբ նա կորպուսում էր լինում, միայն նոր հայտնված ու բանից անտեղյակ ստեղծագործողներն էին հանդգնում հանդես գալ իրենց գործերով: Արդյունքում՝ մտաբուժարան:
Շատերն էին սկսել խոսել Ուշադիրը5-ին կորպուսից հեռացնելու մասին, բայց Ջոյս Մարգարյանը բազմանշանակ ժպտում ու ձեռքով էր անում՝ “սպասե՛ք”:
Այդ օրը սենյակ վերադառնալիս Ուշը շտապում էր: Ինտը երեք օր էր՝ չկար, այսօր գոնե կես ժամով կարող էր հայտնվել: Ինքը պիտի սենյակում լիներ:
“Երբ սպասումը ի դերև է լինում…”. փակեց գրքի չկարդացվող էջը, ուզում էր մի անգամ էլ կարդալ իր պատին՝ Ինտի գրած տողերը, տեսավ՝ նամակ է ստացել: Ինտից էր, շունչը մի վայրկյան պահեց, ժպտաց ու սկսեց կարդալ:
Ինտերնետ++
Ո՛ւշ, կարող էի այս նամակը քեզ չգրել, միևնույն է, վաղը քեզ հրապարակավ ամեն ինչ կասեին, բայց ինչքան էլ մեր շփումը ծրագրային էր, մեկ է, ես հասցրի կապվել քեզ հետ, քո երկու էությունների հետ:
Գիտեմ՝ քեզ մեծ ցավ պատճառեցի՝ քո տված ընկերության ու սիրո փոխարեն, բայց մտածում եմ՝ գուցե քեզ համար էլ բարին դա է:
Ինչքան էլ ինձ վստահում էիր, բայց էլի կյանքիցս հարցեր էիր տալիս ու խուսափող պատասխաններ ստանում: Հիմա կտամ բոլոր պատասխանները:
Ես Արթուր Օհանյանն եմ՝ համակարգչային մասնագետ: Այս հանրակացարանում էի Ջոյս Մարգարյանի պատվերով: Դու կանգնել էիր նրանց ճանապարհին, պետք էր ազատվել քեզնից: Ինչքան էլ շանսերը զրոյական էին՝ կապված քո մասնագիտական ու ստեղծագործական մտքի հետ, կար մի անցք, որը կարելի էր փորփրել. գո՞ւցե գանձեր դուրս գային: Դա քո կտրուկ փոփոխվող վարքն էր ու կապույտ հանրակացարանից դուրս չգոյությունը:
Ճիշտ է՝ դու արդեն բավական ինքնուրույն ես քո կերպարում, այնքան, որ ինքդ էլ հավատում ես գոյությանդ, բայց մյուսի ազդեցությունն էլ ուժեղ զգալի է՝ վկա մեր հարաբերությունները, սերդ…
Դու ֆեյք ես՝ Վարդինե Տոնոյանի ֆեյքը:
Վաղը քեզ համար կսկսվի դժոխքը: Անհետ հեռացիր կապույտ հանրակացարանից: Ջնջի՛ր պրոֆիլդ:
Մնա՛ս բարով, քեզ միշտ կհիշեմ:
Ահա և վերջ.
Պատրաստ եմ ընդունելու բոլոր մուգ դեղին խայթոցիկները…
Էս ակումբի մասի՞ն ա :D
Ավելի ընդհանուր բնույթ ունի, Բյուր ջան…Մինչև վերջ որ կարդաս, կտեսնես…
Իհ, էս արդեն ամբողջը դրեցիր, հա՞ :))
Դե էսա կարդամ, կգրեմ կարծիքս :)
Իհ, էս արդեն ամբողջը դրեցիր, հա՞ :))
Դե էսա կարդամ, կգրեմ կարծիքս :)
Այվի ջան, արձագանքները ցույց տվեցին, որ առանց ամբողջի՝ կարծիք չեն հայտնում, ես էլ ստիպված ամբողջը դրեցի՝ չնայած կուզեի, որ հերթով գուշակություններ անելով հասնեինք վերջին, ինչը արել էինք մի լավ ընկերուհու հետ միասին…
Ինչևէ..
Կարդացի:
«Կապույտ հանրակացարանի» թեման հեչ իմ սիրելիներից չի, ինքս էլ ջնջված եմ ֆեյսբուքից...
Ինտերնետային միջավայրը «ռեալիստական հանրակացարան» տեղափոխելու ուրիշ փորձերի արդեն հանդիպել եմ, ծանոթ է էս ոճը, էդ առումով նորություն չէր:
Առաջին հատվածում ուղղակի խայթոցախեղդ եղա էդ բառի օգտագործման քանակից ու տեսակներից... Իսկ թե ոնց “Ուշադիրը5”-ը սենյակից դարձավ բնակիչ, էդպես էլ չհասկացա:
Կար սյուժե, բայց զարգացումը մեծ բացեր ուներ: Նախ, պարզ չի, թե ոնց ու ինչի Ուշադիրը սիրահարվեց, թե կապվեց ԻնետՊլուսին: Չկա ոչ մի հարաբերություն, որով պիտի էդ կապի ստեղծումը երևա ու հավատ ներշնչի:
Իսկ «ֆեյքով» ավարտը ոչ մի «ա՜հ» չառաջացրեց, որովհետև մենք մի նախադասությունից բացի ուրիշ ոչինչ չգիտեինք Վարդինեի մասին, որ մի հատ էլ հետաքրքրվեինք նրա ֆեյքի գոյությամբ: Էդ պատճառով, ինտրիգային ավարտը հաջողված չէր. ինձ բացարձակապես ոչինչ չէր ասում ոչ ինչ-որ մեկի կողմից մյուսի ֆեյք լինելը, ոչ էլ մյուսների սարքած դավադրությունը:
Ընդհանուր շարադրանքն էլ ահագին դժվար էր կարդացվում. սա առաջին անգամը չի, որ նկատում եմ քո ստեղծագործություններում:
Այվին ահագին սրտիցս ա գրել:
Կփորձեմ մի անգամ էլ կարդալ՝ որ իմ կողմից լրացումներ անեմ: Տեսնեմ կստացվի՞: Իսկապես՝ դժվար ա կարդացվում, Ինգրիդ ջան:
Կարդացի:
«Կապույտ հանրակացարանի» թեման հեչ իմ սիրելիներից չի, ինքս էլ ջնջված եմ ֆեյսբուքից...
Ինտերնետային միջավայրը «ռեալիստական հանրակացարան» տեղափոխելու ուրիշ փորձերի արդեն հանդիպել եմ, ծանոթ է էս ոճը, էդ առումով նորություն չէր:
Առաջին հատվածում ուղղակի խայթոցախեղդ եղա էդ բառի օգտագործման քանակից ու տեսակներից... Իսկ թե ոնց “Ուշադիրը5”-ը սենյակից դարձավ բնակիչ, էդպես էլ չհասկացա:
Կար սյուժե, բայց զարգացումը մեծ բացեր ուներ: Նախ, պարզ չի, թե ոնց ու ինչի Ուշադիրը սիրահարվեց, թե կապվեց ԻնետՊլուսին: Չկա ոչ մի հարաբերություն, որով պիտի էդ կապի ստեղծումը երևա ու հավատ ներշնչի:
Իսկ «ֆեյքով» ավարտը ոչ մի «ա՜հ» չառաջացրեց, որովհետև մենք մի նախադասությունից բացի ուրիշ ոչինչ չգիտեինք Վարդինեի մասին, որ մի հատ էլ հետաքրքրվեինք նրա ֆեյքի գոյությամբ: Էդ պատճառով, ինտրիգային ավարտը հաջողված չէր. ինձ բացարձակապես ոչինչ չէր ասում ոչ ինչ-որ մեկի կողմից մյուսի ֆեյք լինելը, ոչ էլ մյուսների սարքած դավադրությունը:
Ընդհանուր շարադրանքն էլ ահագին դժվար էր կարդացվում. սա առաջին անգամը չի, որ նկատում եմ քո ստեղծագործություններում:
Այվի ջան, շնորհակալությւոն կարծիքի համար…
Պատասխանեմ դիտողություններիդ.
Ֆբ-ում յուրաքանչյուր ակկաունտ կրում է իր տիրոջ անունը, այնպես որ սենյակի անունը պիտի լիներ նրա բնակչի անունը…
Դեպի Վարդինե Տոնոյան հղումները չափից շատ են պատմվածքում, անգամ ինձ թվում էր, որ ավելորդ էլ են. Հենց սկզբում նշվում է, որ Ուշադիրը միշտ ինչ-որ ներքին կապ էր զգում իր ու Վարդինեի միջև… Սիրահարվելը երիտասարդին ևս Վարդինեի հետ էր կապված, Ինտին սիրահարվել էր ոչ թե ֆեյքը, այլ Վարդինեն, ոչ երիտսարադ կին, ով ամբողջ կյանքը նվիրել է գրականությանը, բայց միշտ ստորացվել իր ներքին բարության կամ դրսևորած բարության համար… Նա ֆեյք է ստեղծել իրեն… ԱՅդ ֆեյքը ժամանակի ընթացքում սկսել է իր ինքնուրույն գոյությունը… ԱՆգամ զարմանում է երբեմն իր հետ կատարվող կտրուկ փոփոխությունների, որոշումների, զգացումների համար… Պատճառը այն է, որ իրեն կառավարում է մի ուրիշը… Այս ենթակետը կա պատմվածքում, եթե նորից կարդաս, կնկատես…
Այս մեկնաբանության բազմակետերի համար կներեք, ես վերջակետ եմ դնում, դառնում է բազամկետ…
Այվի ջան, շնորհակալությւոն կարծիքի համար…
Պատասխանեմ դիտողություններիդ.
Ֆբ-ում յուրաքանչյուր ակկաունտ կրում է իր տիրոջ անունը, այնպես որ սենյակի անունը պիտի լիներ նրա բնակչի անունը…
Դեպի Վարդինե Տոնոյան հղումները չափից շատ են պատմվածքում, անգամ ինձ թվում էր, որ ավելորդ էլ են. Հենց սկզբում նշվում է, որ Ուշադիրը միշտ ինչ-որ ներքին կապ էր զգում իր ու Վարդինեի միջև… Սիրահարվելը երիտասարդին ևս Վարդինեի հետ էր կապված, Ինտին սիրահարվել էր ոչ թե ֆեյքը, այլ Վարդինեն, ոչ երիտսարադ կին, ով ամբողջ կյանքը նվիրել է գրականությանը, բայց միշտ ստորացվել իր ներքին բարության կամ դրսևորած բարության համար… Նա ֆեյք է ստեղծել իրեն… ԱՅդ ֆեյքը ժամանակի ընթացքում սկսել է իր ինքնուրույն գոյությունը… ԱՆգամ զարմանում է երբեմն իր հետ կատարվող կտրուկ փոփոխությունների, որոշումների, զգացումների համար… Պատճառը այն է, որ իրեն կառավարում է մի ուրիշը… Այս ենթակետը կա պատմվածքում, եթե նորից կարդաս, կնկատես…
Այս մեկնաբանության բազմակետերի համար կներեք, ես վերջակետ եմ դնում, դառնում է բազամկետ…
Գեղեցիկ, առնական երիտասարդին մի կնոջ սիրահարվելը ինչ-որ փաստեր չէր պահանջում, դրա համար էլ այնտեղ եղած մի քնաի հիացական մտածումները երիտասադի տեսքի մասին կարծել եմ, որ բավական են …
StrangeLittleGirl
19.01.2013, 00:37
բան չհասկացա :esim
ըստ իս, գրական ստեղծագործությունը պետք ա ինչ-որ նպատակով գրված լինի: այսինքն, գրողը պետք ա ինչ-որ նպատակ ունենա գրելուց (խոսքս բարոյախրատական բլաբլաբլաների մասին չի, կարող ա նպատակ բառը սխալ եմ օգտագործում, չգիտեմ): ու երբ նպատակ ունենում ա, կարդում ես, լավ-վատ, բայց հասկանում ես՝ գրողն ինչու ա գրել: էս դեպքում կարդացի ու ասեցի՝ մթոմ ի՞նչ
Այվին ահագին սրտիցս ա գրել:
Կփորձեմ մի անգամ էլ կարդալ՝ որ իմ կողմից լրացումներ անեմ: Տեսնեմ կստացվի՞: Իսկապես՝ դժվար ա կարդացվում, Ինգրիդ ջան:
Գալաթեա ջան, շնորհակալություն ընթերցելու և արձագանքի համար… Գո՞ւցե իմ մեկնաբանություններն ու առօրյա խոսքն էլ դժվար են կարդացվում, չգիտեմ...:)
Միայն մի խնդրանք. օբյեկտիվ կարծիք հայտնելու համար նշեք առկա և՛ բացասական, և՛ դրական կողմերը…
Դե, եթե դրական որևէ բան չեք տեսել, ապա նշեք, որ ինչքան էլ ցանկացաք, դրական որևէ բան չտեսաք…:)
Այս մեկնաբանության բազմակետերի համար կներեք, ես վերջակետ եմ դնում, դառնում է բազամկետ…
Կետ-ստորակետ դիր կդառնա վերջակետ:
Կետ-ստորակետ դիր կդառնա վերջակետ:
Շնորհակալություն, բայց փորձեցի, էլի նույնն է, այսօր է այսպես, առաջ նորմալ էր ամեն ինչ…
Շնորհակալություն, բայց փորձեցի, էլի նույնն է, այսօր է այսպես, առաջ նորմալ էր ամեն ինչ…
Առանց շիֆտին սեղմելու նույն ստեղնին սեղմում ես, բազմակետ ա դնո՞ւմ:
Առանց շիֆտին սեղմելու նույն ստեղնին սեղմում ես, բազմակետ ա դնո՞ւմ:
Ա՜, լավ, ստացվեց: Շնորհակալ եմ հուշման համար:
Այվի ջան, շնորհակալությւոն կարծիքի համար…
Պատասխանեմ դիտողություններիդ.
Ֆբ-ում յուրաքանչյուր ակկաունտ կրում է իր տիրոջ անունը, այնպես որ սենյակի անունը պիտի լիներ նրա բնակչի անունը…
Դեպի Վարդինե Տոնոյան հղումները չափից շատ են պատմվածքում, անգամ ինձ թվում էր, որ ավելորդ էլ են. Հենց սկզբում նշվում է, որ Ուշադիրը միշտ ինչ-որ ներքին կապ էր զգում իր ու Վարդինեի միջև… Սիրահարվելը երիտասարդին ևս Վարդինեի հետ էր կապված, Ինտին սիրահարվել էր ոչ թե ֆեյքը, այլ Վարդինեն, ոչ երիտսարադ կին, ով ամբողջ կյանքը նվիրել է գրականությանը, բայց միշտ ստորացվել իր ներքին բարության կամ դրսևորած բարության համար… Նա ֆեյք է ստեղծել իրեն… ԱՅդ ֆեյքը ժամանակի ընթացքում սկսել է իր ինքնուրույն գոյությունը… ԱՆգամ զարմանում է երբեմն իր հետ կատարվող կտրուկ փոփոխությունների, որոշումների, զգացումների համար… Պատճառը այն է, որ իրեն կառավարում է մի ուրիշը… Այս ենթակետը կա պատմվածքում, եթե նորից կարդաս, կնկատես…
Այս մեկնաբանության բազմակետերի համար կներեք, ես վերջակետ եմ դնում, դառնում է բազամկետ…
Վարդինեի անունը կա մի երկու տեղ, բայց իր մասին պարզաբանումները թերի են ու ընթերցողի համար անհասկանալի: Այ հիմա մի ամբողջ բան ես պատմել Վարդինեի մասին՝ երիտասարդ չէր, էս էր, էն էր, բայց կարդացողը դա որտե՞ղ է տեսնում:
Ինչ վերաբերվում է նրան, որ սիրահարվելու համար շատ բան պետք չէր, իհարկե էդպես է, բայց չէ՞ որ սա գրական ստեղծագործություն է, որն իր հետևից պիտի տանի ընթերցողին, հասցնի իր ուզած կետին, իսկ քո շարադրանքը չի տանում, այլ վերջում միայն փաստերն է ներկայացնում: Փաստեր, որոնք ընթերցողն ինքնուրույն չի բացահայտել, այլ իր առաջ շարել են ու ասում են՝ էս է:
բան չհասկացա :esim
ըստ իս, գրական ստեղծագործությունը պետք ա ինչ-որ նպատակով գրված լինի: այսինքն, գրողը պետք ա ինչ-որ նպատակ ունենա գրելուց (խոսքս բարոյախրատական բլաբլաբլաների մասին չի, կարող ա նպատակ բառը սխալ եմ օգտագործում, չգիտեմ): ու երբ նպատակ ունենում ա, կարդում ես, լավ-վատ, բայց հասկանում ես՝ գրողն ինչու ա գրել: էս դեպքում կարդացի ու ասեցի՝ մթոմ ի՞նչ
Նպատակները տարբեր են, բայց ասեմ առաջնայինը.
Գրական աշխարհում միշտ էլ եղել են նման վիճակներ: Նպատակը ժամանակակից հնարավորությունների միջոցով գրող-գրականագետներից մեկի էության պատկերումն էր:
Ավելի կարևոր էր հավերժական հարցերից մեկի արծարծումը. ոչ ոք չգիտի, թե ինքն ինչքանով է ինքնուրույն, ինչքանով է ինքը իր քայլերի պատասխանատուն, արդյո՞ք չկա մեկը, ով կառավարում է իրեն, այս դեպքում Ուշադիրին ստեղծողը Վարդինեն էր, ով ստեղծել էր նրան իր նպատակների համար, այլ դեպքում մարդն է, ում գուցե ևս ստեղծել են ինչ-որ նպատակների համար, գուցե մեր ինքնուրույնության դրսևորումները ևս պատրանք են:
Վարդինեի անունը կա մի երկու տեղ, բայց իր մասին պարզաբանումները թերի են ու ընթերցողի համար անհասկանալի: Այ հիմա մի ամբողջ բան ես պատմել Վարդինեի մասին՝ երիտասարդ չէր, էս էր, էն էր, բայց կարդացողը դա որտե՞ղ է տեսնում:
Ինչ վերաբերվում է նրան, որ սիրահարվելու համար շատ բան պետք չէր, իհարկե էդպես է, բայց չէ՞ որ սա գրական ստեղծագործություն է, որն իր հետևից պիտի տանի ընթերցողին, հասցնի իր ուզած կետին, իսկ քո շարադրանքը չի տանում, այլ վերջում միայն փաստերն է ներկայացնում: Փաստեր, որոնք ընթերցողն ինքնուրույն չի բացահայտել, այլ իր առաջ շարել են ու ասում են՝ էս է:
Դե, չգիտեմ, ընթերցողները տարբեր են լինում: Վերջին միտքը ընթերցողին պիտի մղի հիշելու սկիզբը, այդ դեպքում նա կտեսնի ասածս բոլոր կետերը: Ավելին ասելը կլիներ մանրացնել չափից շատ: Էլի ընթերցողներ են կարդացել այս գործը ու , հավատացեք, հասկացել են, առանց իմ ասելու իրենք կիսվել:
Ընդունում եմ քո կարծիքը՝ որպես առանձին ընթերցողի: Ինքս բոլոր ընթերցողներից շնորհակալ եմ:
Դե, չգիտեմ, ընթերցողները տարբեր են լինում: Վերջին միտքը ընթերցողին պիտի մղի հիշելու սկիզբը, այդ դեպքում նա կտեսնի ասածս բոլոր կետերը: Ավելին ասելը կլիներ մանրացնել չափից շատ: Էլի ընթերցողներ են կարդացել այս գործը ու , հավատացեք, հասկացել են, առանց իմ ասելու իրենք կիսվել:
Ընդունում եմ քո կարծիքը՝ որպես առանձին ընթերցողի: Ինքս բոլոր ընթերցողներից շնորհակալ եմ:
Դե ինձնից գնում էր կարծիք հայտնել, ես հայտնեցի, լավ է, որ հասկացողներ և հավանողներ եղել են, դա միշտ էլ կարևոր է ստեղծագործողի համար:
Նախ՝ Ուշադիր-Ը 5-Ը անունը:
Էդ երկու ը-երը համը հանում են: Կարդալիս հա ռիթմից գցում են:
Հետո ասելիքը հստակ չէր: Գրական խայթոցների դեմ բողոք է՞ր: Հեղհեղուկ ա էդ պահը:
Չի հասկացվում՝ Ուշադիր 5-ի հանդեպ իրոնիա կա թե չէ՞: Մեկ իրոնիայով ա դիմած կերպարին, մեկ չէ:
Անունները մի քիչ շատ էին: Հատկապես, երբ ոչ մի բացատրություն չի տրվում՝ ով են, ինչացու են, շատությունը նեղում ա: Տեքստից լիքը բան են վերցնում:
Վերջաբանը թույլ էր:
Նեղանալ չլինի, Ինգրիդ ջան:
Մի տեսակ շտապ ոնց որ լինի գրած:
Գուցե որ վրայով մի երկու անգամ անցնեիր՝ տեսնեիր անկհայտ անհարթությունները:
Նախ՝ Ուշադիր-Ը 5-Ը անունը:
Էդ երկու ը-երը համը հանում են: Կարդալիս հա ռիթմից գցում են:
Հետո ասելիքը հստակ չէր: Գրական խայթոցների դեմ բողոք է՞ր: Հեղհեղուկ ա էդ պահը:
Չի հասկացվում՝ Ուշադիր 5-ի հանդեպ իրոնիա կա թե չէ՞: Մեկ իրոնիայով ա դիմած կերպարին, մեկ չէ:
Անունները մի քիչ շատ էին: Հատկապես, երբ ոչ մի բացատրություն չի տրվում՝ ով են, ինչացու են, շատությունը նեղում ա: Տեքստից լիքը բան են վերցնում:
Վերջաբանը թույլ էր:
Նեղանալ չլինի, Ինգրիդ ջան:
Մի տեսակ շտապ ոնց որ լինի գրած:
Գուցե որ վրայով մի երկու անգամ անցնեիր՝ տեսնեիր անկհայտ անհարթությունները:
Գալաթեա ջան, նեղանալու խնդիր հաստատ չկա… Ինչ վերաբերում է մշակելուն, ապա ես արդեն այս անգամ ինչքան կարող էի մշակել եմ, նոր ներկայացրել… Բոլոր անունները ինչ-որ բանով պայմանավորված են, ոչ մեկը հենց այնպես չեմ գրել: Ուշադիրը հինգը գրվել են միասին, որովեհտև գրանցվելիս այդպես են անում շատերը, ասենք՝ սրտիկ-վեց և այլն, քանի որ այդ ծածկագրով արդեն գրանցվածներ կան: Ասելիքի մասին արդեն ասացի Բյուրին տված պատասխանում: Ավելի մանրանամ. որևէ բողոք կամ խրախուսում չկար գրական խայթումների հետ կապված, դա ներկայացված էր որպես օրինաչափություն:
Բոլոր կերպարներին էր իրոնիայով մոտեցում կար, բայց բոլորն էլ, ի վերջո, լինում են պահեր, որ լուրջ վերաբերմունք են պահանջում:
Գալաթեա ջան, նեղանալու խնդիր հաստատ չկա… Ինչ վերաբերում է մշակելուն, ապա ես արդեն այս անգամ ինչքան կարող էի մշակել եմ, նոր ներկայացրել… Բոլոր անունները ինչ-որ բանով պայմանավորված են, ոչ մեկը հենց այնպես չեմ գրել: Ուշադիրը հինգը գրվել են միասին, որովեհտև գրանցվելիս այդպես են անում շատերը, ասենք՝ սրտիկ-վեց և այլն, քանի որ այդ ծածկագրով արդեն գրանցվածներ կան: Ասելիքի մասին արդեն ասացի Բյուրին տված պատասխանում: Ավելի մանրանամ. որևէ բողոք կամ խրախուսում չկար գրական խայթումների հետ կապված, դա ներկայացված էր որպես օրինաչափություն:
Բոլոր կերպարներին էր իրոնիայով մոտեցում կար, բայց բոլորն էլ, ի վերջո, լինում են պահեր, որ լուրջ վերաբերմունք են պահանջում:
Գրանցվելիս ոնց ասես կարող են գրվել, Ինգրիդ ջան, բայց այստեղ դա արդեն ստեղծագործության մի մասնիկն ա ու եթե դու կարող ես ընթերցողի համար կարդալը ավելի հեշտացնես՝ երևի արժի չէ՞: Ոչ ոք չի գնալու ֆեյսբուք ստուգի, թե անունը ոնց էր իրականում գրվում: Բայց կարդալիս շատերի մոտ են էդ ը-երը դիսկոմֆորտ առաջացնելու:
Գրական խայթոցը որպես օրինաչափություն ներկայացնելը... չգիտեմ... էնքան էլ օրինաչափ բան չի դա, իմ կարծիքով: Դա կոնկրետ վերաբերմունք կրող կոնցեպտ ա: Գրեթե չկա մարդ, որ գրաքննադատությունը ծանր չտանի: Ու դա նորմալ ա: Տենց էլ պետք ա լինի: Որ թքած ունենան՝ դա կլինի արդեն տարօրինակ: Բայց դու էդ արդի թեման հիշատակելով՝ շատ անորոշ վերաբերմունք ես ցույց տվել: Անվանում ես դա օրինաչափությո՞ւն: Լավ: Չեմ վիճում:
Կարևորը որ քեզ դուր է եկել գրածդ Ինգրիդ ջան: Դա երբեմն ավելի կարևոր է քան ուրիշներին դուր գալը: Լրիվ լուրջ:
Mephistopheles
19.01.2013, 02:25
Կարդացի մի մասը… հես ա մնացածնեն էլ կկարդամ…
Sambitbaba
19.01.2013, 05:50
Ինգրիդ ջան, իհարկե, լրիվ տրամաբանական է, որ դու քո պատմվածքի մասին ավելի շատ բան գիտես, քան մենք: Բայց մյուս կողմից… արդյո՞ք արդարացի է հեղինակի այդպիսի վերաբերմունքն ընթերցողի հանդեպ:
Հասկանում եմ, եթե ցանկացածդ, ասենք, գաղտնագրով խոսելն է, կամ իրականությունը շերտերի տակ ես քողարկել: Բայց այս պատմվածքումդ ստացվել է այնպես, որ գրել ես միայն հետևանքների մասին, իսկ դրդապատճառները… մտքումդ ես պահել:
Եվ այդ պատճառով ստացվում է, որ ընթերցողը, ով սովորաբար կարդում է ինչ-որ բան գտնելու համար, այնպիսի տպավորության տակ է ավարտում պատմվածքիդ ընթերցումը, կարծես ինչ-որ բան ինքն է կորցրել:
Ինձ թվում է, ոմանք կհամաձայնվեն ինձ հետ, որ կորստի զգացում են ապրել:
Ավելի ճիշտ… հիշեցի արդեն հազար տարի մոռացած խոսքը. մանթռաշ:
Կներես…
Ինգրիդ ջան, իհարկե, լրիվ տրամաբանական է, որ դու քո պատմվածքի մասին ավելի շատ բան գիտես, քան մենք: Բայց մյուս կողմից… արդյո՞ք արդարացի է հեղինակի այդպիսի վերաբերմունքն ընթերցողի հանդեպ:
Հասկանում եմ, եթե ցանկացածդ, ասենք, գաղտնագրով խոսելն է, կամ իրականությունը շերտերի տակ ես քողարկել: Բայց այս պատմվածքումդ ստացվել է այնպես, որ գրել ես միայն հետևանքների մասին, իսկ դրդապատճառները… մտքումդ ես պահել:
Եվ այդ պատճառով ստացվում է, որ ընթերցողը, ով սովորաբար կարդում է ինչ-որ բան գտնելու համար, այնպիսի տպավորության տակ է ավարտում պատմվածքիդ ընթերցումը, կարծես ինչ-որ բան ինքն է կորցրել:
Ինձ թվում է, ոմանք կհամաձայնվեն ինձ հետ, որ կորստի զգացում են ապրել:
Ավելի ճիշտ… հիշեցի արդեն հազար տարի մոռացած խոսքը. մանթռաշ:
Կներես…
Քանի որ այդքան անտեղի ժամանակ վատնելուց հետո չեք ալարել ու մի քանի վայրկյան էլ վատնել եք այս մեկնաբանության վրա,շնորհակալություն::D
Օբյեկտիվ քննադատությունը՝ կապ չունի, թե այնտեղ ինչքան դրական կամ բացասական կարծիք կա, ինձ համար օրինաչափ երևույթ է, եթե այն չլինի, ուրեմն՝ հեղինակը իզուր է գրում: Այլ բան է, թե հեղինակը դիտողություններից կամ գովաբանական խոսքերից ինչքանը կհամարի ընդունելի ու կիրառելի:
Սուբյեկտիվ քննադատությւոնը, որը կարող է ծագել զանազան պատճառներով, ասենք՝ մեկնաբանողի այդ պահի ծայրահեղ լավ կամ վատ տրամադրության, հոգեկան վիճակից, հեղինակի նկատմամբ նախատրամադրվածությունից, ինչ-որ բաներ ապացուցելու նպատակով և այլն, ընդունելի երևույթ չէ, քննադատելի է:
Պատմվածքում կան և՛ օբյեկտիվ, և՛ սուբյեկտիվ քննադատության դեպքեր, հեղինակիս վերաբերմունքն էլ համապատասխանաբար է:
Mephistopheles
22.01.2013, 07:03
Ինգրիդ ջան, կներես ուշացումով եմ անդրադառնում…
կադացի նաև քննադատականները… ճիշտը որ ասեմ համաձայն եմ իրենց ասածների հետ, բայց ես իմ ուշադրությունը կկենտրոնացնեմ այլ բանի վրա… ինչքան հնարավոր ա ավելի ուղղակի մոտեցի հարցին... դրա լավ օրինակը "խայթոցիկներն են" մինչև բացատրվում են ինչպես են աշխատում արդեն իմաստը կորցնում ա… դրա պատճառով պատմվածքիդ կառուցվածքը չի երևում… դետալներն ու կոմպոնենտները խանգարում են որ կենտրոնանաք բուն թեմայի վրա… հետո ոնց որ մի քանի համակարգ օգտագործես... ասենք խաթոցիկների ալեգորիկ (տենց ե՞ն ասում), հետո ինչ որ տեղ իրական ու երևակայական համակարգեր են իրար հետ զուգահեռ գնում… ազնվորեն եթե ասեմ, ես սրանց դեմ չեմ… խնդիր չունեմ, ուղղակի պտի Ա կետից Բ կետ ուղի գծով գնաս որ կարողանաս իրական/երևակայական համադրումը, հյուսումը կամ ինգայջմենթը ավելի էֆֆեկտիվ անես… ավելորդ չծանրաբեռնվի… առանց էն էլ էդ իրական/երևակայակնը տեղից բարդություն ա ներկայացնում…
ես խննդիր չունեմ իրական/երևակայականի ֆյուժնի հետ… լավ ես անում, նույնիսկ սիրում եմ, բայց էդ դեպքում քո լեզուն պտի լինի ծայրաստիճան ուղիղ, որովհետև էդ ֆյուժնը (համադրրումը/խառնումը/հյուսումը) ինքնին արդեն բարդ պրոցես ա…
Վերջն էլ շատ կասկածելի էր որովհետև ընթացքը որևէ լուծում չեր սպասեցնում… կամ էլ դետալների ու կոմպոնենտների ու համակարգերի բացատրության մեջ թաղվել էր ու չէի հասկանում… դրա համար որ մաքրես հստակեցնես ու պատմվածքիդ կարկասը մեջտեղ բերես ու վրան կառուցես ու հավաքես պատմվածքը արդեն վերջաբանը կարաս փոխես, կամ նույնիսկ ոչ էլ անես… երբեմն վերջաբանները խանգարում են բուն պատմվածքին… գիտեմ ձեր՝ պրոֆեսիոնալների համար դժվար ա առանց ավարտի, բայց շատ հաճախ ավարտը կարծես գհիասթափություն ա բերում… կարծես պրոցեսն իր հմայքն ու ինտրիգը կորցնում ա… էսի զուտ անձնական մոտեցում ա… ինձ շատ հաճախ արվեստի կիսատ գործերն ավելի են դուր գալիս քան ավարտունները… պրոցեսը շատ եմ սիրում…
մի խոսքով ինչքան ես եմ հասկանում, հստակություն ա պետք մտցնել որ մենք չշեղվենք ուրիշ բաների մասին մտածենք ու գլխավոր միտքը բաց թողնենք…
մարդը միշտ էլ ուզում ա մաքսիմում հասկացված լինի ու հասկանալի լինի եթե շահագռգռվածա ա որ իրա գաղափարները մարդիկ ընդունեն ու հասկանան… անգամ ալեգորիան մարդիկ օգտագործում են հասկացված լինելու ու ավելի տպավորիչ ու պատկերավոր լինելու համար…
Ինգրիդ ջան, կներես ուշացումով եմ անդրադառնում…
կադացի նաև քննադատականները… ճիշտը որ ասեմ համաձայն եմ իրենց ասածների հետ, բայց ես իմ ուշադրությունը կկենտրոնացնեմ այլ բանի վրա… ինչքան հնարավոր ա ավելի ուղղակի մոտեցի հարցին... դրա լավ օրինակը "խայթոցիկներն են" մինչև բացատրվում են ինչպես են աշխատում արդեն իմաստը կորցնում ա… դրա պատճառով պատմվածքիդ կառուցվածքը չի երևում… դետալներն ու կոմպոնենտները խանգարում են որ կենտրոնանաք բուն թեմայի վրա… հետո ոնց որ մի քանի համակարգ օգտագործես... ասենք խաթոցիկների ալեգորիկ (տենց ե՞ն ասում), հետո ինչ որ տեղ իրական ու երևակայական համակարգեր են իրար հետ զուգահեռ գնում… ազնվորեն եթե ասեմ, ես սրանց դեմ չեմ… խնդիր չունեմ, ուղղակի պտի Ա կետից Բ կետ ուղի գծով գնաս որ կարողանաս իրական/երևակայական համադրումը, հյուսումը կամ ինգայջմենթը ավելի էֆֆեկտիվ անես… ավելորդ չծանրաբեռնվի… առանց էն էլ էդ իրական/երևակայակնը տեղից բարդություն ա ներկայացնում…
ես խննդիր չունեմ իրական/երևակայականի ֆյուժնի հետ… լավ ես անում, նույնիսկ սիրում եմ, բայց էդ դեպքում քո լեզուն պտի լինի ծայրաստիճան ուղիղ, որովհետև էդ ֆյուժնը (համադրրումը/խառնումը/հյուսումը) ինքնին արդեն բարդ պրոցես ա…
Վերջն էլ շատ կասկածելի էր որովհետև ընթացքը որևէ լուծում չեր սպասեցնում… կամ էլ դետալների ու կոմպոնենտների ու համակարգերի բացատրության մեջ թաղվել էր ու չէի հասկանում… դրա համար որ մաքրես հստակեցնես ու պատմվածքիդ կարկասը մեջտեղ բերես ու վրան կառուցես ու հավաքես պատմվածքը արդեն վերջաբանը կարաս փոխես, կամ նույնիսկ ոչ էլ անես… երբեմն վերջաբանները խանգարում են բուն պատմվածքին… գիտեմ ձեր՝ պրոֆեսիոնալների համար դժվար ա առանց ավարտի, բայց շատ հաճախ ավարտը կարծես գհիասթափություն ա բերում… կարծես պրոցեսն իր հմայքն ու ինտրիգը կորցնում ա… էսի զուտ անձնական մոտեցում ա… ինձ շատ հաճախ արվեստի կիսատ գործերն ավելի են դուր գալիս քան ավարտունները… պրոցեսը շատ եմ սիրում…
մի խոսքով ինչքան ես եմ հասկանում, հստակություն ա պետք մտցնել որ մենք չշեղվենք ուրիշ բաների մասին մտածենք ու գլխավոր միտքը բաց թողնենք…
մարդը միշտ էլ ուզում ա մաքսիմում հասկացված լինի ու հասկանալի լինի եթե շահագռգռվածա ա որ իրա գաղափարները մարդիկ ընդունեն ու հասկանան… անգամ ալեգորիան մարդիկ օգտագործում են հասկացված լինելու ու ավելի տպավորիչ ու պատկերավոր լինելու համար…
Շնորհակալ եմ, Մեֆ ջան: