PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Անչափահասների կրոնական դաստիարակության շուրջ



Ավետիք
01.06.2012, 17:17
Այսօր շատ է խոսվում անչափահասների կրոնական «նախապաշարումներից» ազատ լինելու մասին: Ի՞նչ երևույթ է դա: Ի՞նչ հետևանքներ կարող են լինել հասարակությունում դրա պատճառով:

հովարս
01.06.2012, 18:22
կարծում եմ նախ պետք է պարզել թե ինչ հետևանքներ կարող է լինել անչափահասի վրա, հետո նոր հասարակության վրա

Varzor
01.06.2012, 20:02
Ըստ ինձ, քանի որ հասարակության շատ անդամներ չունեն այնչափ գիտելիքների բազա և ինտելեկտ, որպեսզի երեխաներին բավարար հիմքերով բարոյական և ընտանեկան նորմեր սերմանեն, ուստի իրենց համար լավագույն ելքերից մեկը քրիստոնեական դաստիարակություն տալն է:
Բայց ցավն էլ հենց նրանումն է, որ ներկայիս հակսարակարգում երեխայի համար քիչ թե շատ հեռանկարային ապագա ապահովելու համար քրիստոնեական դաստիարակությունը ոչ միայն չի բավարարում, այլև նույնիսկ ինչ-որ տեղ խանագարում է:

Ու ինձ թվում է, որ հասարակական նորմերը մտածված հասցվել են այնպիսի մակարդակի, որ քրիստոնեականը քիչ տեղ ունենա մարդկանց կայնքում:

Ավետիք
01.06.2012, 22:08
կարծում եմ նախ պետք է պարզել թե ինչ հետևանքներ կարող է լինել անչափահասի վրա, հետո նոր հասարակության վրա

Շատ ճիշտ հարցադրում է Հովարս ջան: Ու քանի որ հասարակությունը կազմված է անհատներից, իրական է նախ դիտարկել անձի վրա օրինակը: Քանակը որոշում է որակը:
Բայց եթե նայենք երևույթի էությունը, Varzor-ը շատ իրական է ներկայացրել այժմյան հասարակության վիճակը, անգամ՝ հեռանկարը:

keyboard
02.06.2012, 00:45
Դաստիարակությունը հարաբերական է, ես կցանկանայի, որ իմ երեխան դաստիարակվեր, թե դպրոցում և թե ընտանիքում քրիստոնեական,հայրենասիրական,մշակութային արժեքներով, սակայն դաստիարակությունը պարտադրելուն չխառնենք, դաստիարակելով մենք կարող ենք ասել,որ կրոնն ու մշակութն են միավորել մեր ժողովդրն, դրանից հետո երեխան գալով գիտակցման կընտրի քրիստոնեությունը, թե սատանիզմը՝ արդեն նրա որոշելիքն է:

otar
02.06.2012, 01:12
անձամբ ես դաստիարակությունը կրոնի հետ չեի կապի ու չէի ցանկանա երեխային տալ ինչ-որ կոնկրետ կրոնական դաստիարակություն.
կարծում եմ, որ կան համամարդկային արժեքներ ինչպես նաև տվյալ ընտանիքի արժեքները, որոնցով կարելի է /պետք է/ երեխային դաստիարակել, իսկ իր կրոնը թող ընտրի ավելի մեծ տարիքում

Monk
02.06.2012, 02:30
Մոդերատորական. Թեմայի վերնագիրը «Անչափահասների ազատությունը...» տարբերակից փոխվել է «Անչափահասների կրոնական դաստիարակության շուրջ» տարբերակի: Եթե ավելի հարմար տարբերակ կա, խնդրում եմ տեղեկացման համակարգով կամ նամակով առաջարկել:

Skeptic
02.06.2012, 09:29
Եթե հետաքրքի, էստեղ BBC-ի "The Big Questions" հաղորդման վերջին թողարկումներից մեկի քննարկումներն են.

«Արդյո՞ք կրոնը լավ է երեխաների համար»


http://www.youtube.com/watch?v=CISlSGHizDc



http://www.youtube.com/watch?v=CLK-JTNpNAQ




Իմ անձնական կարծիքը համընկնում ա սրան.

http://i.imgur.com/Q6bc0.jpg

Թողեք, որ ձեր երեխաները ձևավորեն իրենց սեփական գրողի տարած կարծիքները:

Ավետիք
02.06.2012, 13:56
Ամենամեծ դաստիարակությունը դա որինակն է (տեսանելի, լսելի, շոշափելի և այլն): Դաստիարակությունը տրվում է անմիջականորեն երեխայի շրջապատում: Առաջինը՝ ընտանիքում երեխաների գլխավոր ուսուցիչներն են նրա ծնողները: Ծնողի կյանքի և վերաբերմունքի օրինակներով է ձևակերպվում երեխայի հոգեբանությունն ու բնավորությունը առնվազն միչև 12-13 տարեկան: Եվ եթե եարեխան մեծանում է անկեղծ հավատացյալ քրիստոնյա ծնողների խնամքի ներքո, ապա կմեծանա ժառանգելով նրանց հավատքը և սկզբունքները: Եվ դա Skeptic-ի բերած այրման դաջվածքը չէ, այլ սրտում կյանքի ծառ:

otar
02.06.2012, 14:12
էդքան էլ համաձայն չեմ, օրինակ՝ մեր ընտանիքում մայրս քրիստոնյա է, հայրս՝ նույնպես, մնացած ընտանիքի անդամներն էլ, ես աթեիստ եմ...

Claudia Mori
02.06.2012, 14:22
Մի անգամ երթուղայինում մի սիրուն բալիկ տեսա, ով անընդհատ մայրիկին հարցրեր էր տալիս՝

- Մամ էս բոլոր ծառերը վերանալու են չէ՞, մամ էս բոլոր շենքերը քանդվելու՞ են չէ, մամ մենակ մեր տունն է չէ՞ մնալու աշխարհի վերջից հետո:o

Սարսափելի էր...Դրա համար այստեղ կգրեմ հոդվածներիցս մեկից մի հատված, որը անմիջականորեն արտացոլում է նաեւ իմ կարծիքը այս երեւույթի մասին:

Կապանցի Էդգար Հայրապետյանն առաջարկում է օրենքով ամրագրել այնպիսի մի դրույթ, որ ծնողներին արգելվի երեխաներին այս կամ այն կրոնը քարոզել մինչև չափահաս դառնալը ու սահմանել պատասխանատվություն այդ դրույթը խախտելու համար։ Այս առաջարկի մասին Էդգարը բարձրաձայնեց մայիսի 15–ին Կապանում խղճի և կրոնի ազատության վերաբերյալ քննարկման ընթացքում։

«Պարզ գրած է օրենքներով, որ պետք չէ պայքարել այլ կրոնական կազմակերպությունների դեմ, բայց քրիստոնյա լինելով անկախ մեզնից ուզում ենք պայքարել: Դրա համար այսպիսի մի տարբերակ կա, թող մարդիկ դառնան չափահաս ու նոր ընտրելու իրավունք ունենան»,- ասում է ուսանող Էդգար Հայրապետյանը:

Աղբյուրը՝ http://www.hra.am/hy/events/2012/05/17/kapan

Cassiopeia
02.06.2012, 14:34
Բացաձակապես դեմ եմ երեխային ընտանիքի անդամների թե կրոնական և թե այլ ուղղվածություն (օրինակ բուսակերություն, թշնամություն այլոց նկատմամբ) քարոզելն ու ստիպելը։ Երեխան, որպես անհատ, ինքը պիտի որոշի իր ապագան։ Եթե ծնողը կույր հավատացյալ է, երեխային մեծացնում է իր այդ հավատով ու երեխան, մեծանալով «խորանում է» գիտության մեջ, փաստարկներ ու ապացույցներ գտնում իր սեփական անձի համար այդ կրոնի դեմ... ի՜նչ մեծ կլինի նրա հիասթափությունը ծնողից։
Երեխան պետք է մեծանա չեզոք միջավայրում։ Նա պետք է մնա ԵՐԵԽԱ, բառիս բուն իմաստով։

հովարս
02.06.2012, 14:39
էդքան էլ համաձայն չեմ, օրինակ՝ մեր ընտանիքում մայրս քրիստոնյա է, հայրս՝ նույնպես, մնացած ընտանիքի անդամներն էլ, ես աթեիստ եմ...Դա նրանից է որ դու ձեր ընտանիքի անդամների մեջ չես տեսել Աստծու ներգործությունը, մարդ կարող է իրեն քրիստոնյա համարել, բայց ոչ մի անձնական հարաբերություն չունենա Աստծու հետ , ես համամիտ եմ Ավետիքի հետ որ երեխայի վրա շատ է ազդում իր շրջապատը:

Նախ ծնողը պետք է ունենա ճիշտ և լիարժեք քրիստոնեական դաստիրակություն, որի մեջ ոչ մի ծայրահեղություն չկա , նոր հետո որոշի իր երեխայի դաստիարակությամբ առանց ստիպելու և պարտադրելու պայմանով

ivy
02.06.2012, 15:52
Եկեք չշփոթենք «քրիոստոնեական քարոզը» կրոնական գիտելիքների հետ:
Ինձ թվում է, վատ չի, եթե դեռահասը կրոնի մասին պատկերացում ունի: Ասենք՝ եթե դպրոցում «Կրոնի» դասեր լինեին, ես դեմ չէի լինի, որ իմ երեխան մասնակցեր: Որովհետև գիտելիքը կարևոր է. դրա հիման վրա է աշխարհայացք ձևավորվում: Համոզված եմ, որ աթեսիստներն էլ կրոնական շատ գիտելիքներ ունեն, որովհետև եթե մի բանի մասին չգիտես, չես էլ կարող դա հերքել: Ուրեմն նախ պետք է իմանալ, որպեսզի ստեղծել սեփական համոզմունքների ու պատկերացումների դաշտը:
Եվ կրոնական գիտելիք ասելով՝ ես նկատի չունեմ միայն քրիստոներությունը, այլ ընդհանրապես բոլոր կրոնները, դրանց ստեղծման պատմությունը, թողած ազդեցությունները և այլն:

Ինչ վերաբերվում է երեխայի կամ դեռահասի մոտ կոնկրետ որևէ կրոնի՝ տվյալ դեպքում՝ քրիստոնեության քարոզմանը, դրա «ճիշտ ու միակը» լինելու համոզմունքի ստեղծմանը, ապա դրան դեմ եմ: Դուք դեռահասին տվեք գիտելիքների պաշար, բացատրեք ինչ է կրոնը, ինչ է քրիստոնեությունն ու մնացածը, ինքը հետագայում կորոշի՝ դա իրենն է, թե չէ:

Փոքր ժամանակվանից միշտ լսում էի, որ մենք քրիստոնյա ենք՝ ընդհանրապես ոչ մի գաղափար չունենալով, թե էդ դա ինչ է՝ գուցե շուն է, գուցե կատու, գուցե կանաչ, գուցե կարմիր, ով գիտի... Երբ չորրորդ դասարանում էի, լավ հիշում եմ, մի անգամ ուսուցիչներիցս մեկից լսեցի «կրոն» բառը ու ամբողջ օրը մտածում էի, թե էդ բառը ինչ է նշանակում: Բայց դա ինչ կարևոր է, կարևորը էն է, որ ես համոզված էի, որ քրիստոնյա եմ: :)

Ավետիք
02.06.2012, 18:00
էդքան էլ համաձայն չեմ, օրինակ՝ մեր ընտանիքում մայրս քրիստոնյա է, հայրս՝ նույնպես, մնացած ընտանիքի անդամներն էլ, ես աթեիստ եմ...

Բայց քո ծնողներն ի՞նչ դաստիարակություն են (ի նկատի ունեմ հավատի առումով) տվել քեզ:

StrangeLittleGirl
02.06.2012, 18:04
Կարևոր է հասկանալ, որ քրիստոնեական դաստիարակություն տալն անհանդուրժողականությունը չէ, ինչն էսօր տեսնում ենք իրենց թույն քրիստոնյա համարող ազգայնականների մոտ: Քրիստոնեական դաստիարակությունը քրիստոնեական արժեքներին ծանոթացնելն է, ու եթե նույնիսկ որպես միակ ճշմարտություն մատուցելը, ապա դրան զուգահեռ բացատրելը, որ մնացածները քրիստոնյաներից ոչ մի բանով վատ չեն:

otar
02.06.2012, 18:13
Բայց քո ծնողներն ի՞նչ դաստիարակություն են (ի նկատի ունեմ հավատի առումով) տվել քեզ:

Տատիկս պատմել է կրոնի պատմություն՝ ասելով որ մեր կրոնը քրիստոնեությունն է, որ այն մեր ազգին միավորել է և քրիստոնեության շնորհիվ է, որ մեր ազգը անցել է դարերի պատմություն: Ծանոթացրել է քրիստոնեական արժեքներին, բայց միևնույն ժամանակ պատմել է նաև այլ կրոնների պատմությունը:
Երբ փոքր էի, մայս ասում էր, որ Աստված մեկն է և յուրաքանչյուր մարդ իր կրոնում է գտնում այդ Աստծուն:

Ավետիք
02.06.2012, 18:38
Բացաձակապես դեմ եմ երեխային ընտանիքի անդամների թե կրոնական և թե այլ ուղղվածություն (օրինակ բուսակերություն, թշնամություն այլոց նկատմամբ) քարոզելն ու ստիպելը։ Երեխան, որպես անհատ, ինքը պիտի որոշի իր ապագան։ Եթե ծնողը կույր հավատացյալ է, երեխային մեծացնում է իր այդ հավատով ու երեխան, մեծանալով «խորանում է» գիտության մեջ, փաստարկներ ու ապացույցներ գտնում իր սեփական անձի համար այդ կրոնի դեմ... ի՜նչ մեծ կլինի նրա հիասթափությունը ծնողից։
Երեխան պետք է մեծանա չեզոք միջավայրում։ Նա պետք է մնա ԵՐԵԽԱ, բառիս բուն իմաստով։

Նախ նշեմ, որպեսզի մեր քննարկումներն ճիշտ ուղղությամբ գնան, եկեք կողմնորոշվենք՝ խոսքը դաստիարակության մասին է և ոչ թե քատրոզի ու, առավել, ստիպելու մասին: Հաջորդը, երեխան ինչքան էլ անհատ լինի, դեռ անչափահաս է - չձևավորված, նրա տեղը ծնողներն են պատասխանատու: Եվ գլխավորը՝ երեխան չափահասի նման չի զանազանում չարն ու բարին, ո՞վ պիտի նրան սովորեցնի, բացատրի և դաստիարակի, եթե ոչ ծնողը:
Վաղ, թե ուշ յուրաքանչյուրը, առավել անցողիկ տարիքում, կանգնում է իր սկզբունքների, հասկացությունների և պատկերացումների վերագնահատման փաստի առաջ: Դա անխուսափելի է, բայց չի նշանակում, որ ճիշտ է մնալ առանց որևէ դաստիարակության:
Երեխան չի կարող մեծանալ չեզոք միջավայրում, որովհետև կամ հավատի գիտելիքներով պիտի լցվեն նրա գաղափարները, կամ էլ անհավատության: Ու երեխան երբեք չի կարող մնալ երեխա, քանի որ ֆիցիոլոգիապես դա անհնարին է, նա մեծանում է՝ ուզենք, թե չուզենք:

Ավետիք
02.06.2012, 19:09
Տատիկս պատմել է կրոնի պատմություն՝ ասելով որ մեր կրոնը քրիստոնեությունն է, որ այն մեր ազգին միավորել է և քրիստոնեության շնորհիվ է, որ մեր ազգը անցել է դարերի պատմություն: Ծանոթացրել է քրիստոնեական արժեքներին, բայց միևնույն ժամանակ պատմել է նաև այլ կրոնների պատմությունը:
Երբ փոքր էի, մայս ասում էր, որ Աստված մեկն է և յուրաքանչյուր մարդ իր կրոնում է գտնում այդ Աստծուն:

Երևի նրանք բաց են թողել գլխավորը՝ Հիսուս Քրիստոսն է ամենքի Տերն ու Փրկիչը, Ով Իր կայանքը զոհեց խաչի վրա մարդկանց փրկության համար և հարություն առավ մեռելներից մեզ արդարացնելու: Եթե հավատաս սրտովդ և Նրան Տեր դավանես, ապա ամբողջ կյանքդ կփոխի ու առավել կյանք կտա: Նա է Ճշմարիտ Աստված: Այսինքն, դու կարիք ունես ծանոթանալու կենդանի Հիսուսի հետ: Ես հավատում եմ, որ այս հիմքի վրա է հաստատված աստվածաշնչյան դաստիարակությունը: Ամենալավն ու բարին եմ մախթում քեզ:

otar
03.06.2012, 00:13
ես չեմ համարում, որ նրանք ինչ-որ բան բաց են թողել, ավելին՝ նրանց մոտեցումը լավագույնն է՝ հաշվի առնելով ինձ տրված կրոնի ազատությունը.

Ինքս լինելով աթեիստ՝ չեմ կարծում, որ քրիստոնեական /ցանկացած տիպի կրոնական/դաստիարակությունը/քարոզչությունը/ հայ/առհասարակ ցանկացած ազգի/ երիտասարդների համար անհրաժեշտ է.

նմանապես ամենայն բարին Ձեզ եմ մաղթում

Cassiopeia
03.06.2012, 13:11
Նախ նշեմ, որպեսզի մեր քննարկումներն ճիշտ ուղղությամբ գնան, եկեք կողմնորոշվենք՝ խոսքը դաստիարակության մասին է և ոչ թե քատրոզի ու, առավել, ստիպելու մասին:

Էլի գալիս ենք նույն պատմությանը։ Մի՞թե դպրոցներում «Հայ եկեղեցու պատմություն» առարկան դասավանդելը հենց ձեր ասած դաստիարակությունը չի։ Իսկ այդ առարկայի համար գնահատելը՝ այսինքն դրդելը, որ երեխան լավ սովորի, դա ստիպե՞լ չի։ Ուրիշ բան, եթե այն ազատ առարկա լիներ ու աշակերտը որպես բաց դաս հաճախեր այդ առարկայի դասաժամերին։



Հաջորդը, երեխան ինչքան էլ անհատ լինի, դեռ անչափահաս է - չձևավորված, նրա տեղը ծնողներն են պատասխանատու: Եվ գլխավորը՝ երեխան չափահասի նման չի զանազանում չարն ու բարին, ո՞վ պիտի նրան սովորեցնի, բացատրի և դաստիարակի, եթե ոչ ծնողը:

Ձեր ասածի համաձայն, երեխան փոքր տարիքում պետք է լինի խամաճիկ, ում ծնողները ոնց ուզեն՝ շարժեն, որ կողմ ուզեն՝ էնտեղ տանեն։
Ծնողը պետք է պարզապես ուղղորդիչ լինի, փորձի հասակցնել, որն է լավ, որը վատ, ոչ թե ասի՝ սա վատ է ու վերջ։ Չէ որ, ի վերջո, աշխարհայացքները փոխվում են, ու այն, ինչ այսօր համարվում է վատ, կարող է վաղը նույն կերպ համարվի լավը։


Երեխան չի կարող մեծանալ չեզոք միջավայրում, որովհետև կամ հավատի գիտելիքներով պիտի լցվեն նրա գաղափարները, կամ էլ անհավատության: Ու երեխան երբեք չի կարող մնալ երեխա, քանի որ ֆիցիոլոգիապես դա անհնարին է, նա մեծանում է՝ ուզենք, թե չուզենք:

Երեխան իր ծնողի համար միշտ էլ երեխա է մնում :) (չեք հավատում, հարցրեք ձեր ծնողներին)։ Մենք աթեիստներ ենք, բայց մեր երեխային չենք ասում. «Քրիստոս ձյաձյան վատն է, Աստված չկա» կամ էլ հակառակը։ Կամ էլ երեխան երբ լսում ու արտաբերում է «Ադրբեջան», մենք նրա մեջ թշնամանք չենք սերմանում մեր ազգի թշնամու դեմ։ Դա ուղղակի հարևան պետության անուն է։ Որովհետև, մինչ նա մեծանա, միգուցե այդ թշնամանքը դադարի (երազանքներ...)

Նետ
03.06.2012, 15:32
Էլի գալիս ենք նույն պատմությանը։ Մի՞թե դպրոցներում «Հայ եկեղեցու պատմություն» առարկան դասավանդելը հենց ձեր ասած դաստիարակությունը չի։ Իսկ այդ առարկայի համար գնահատելը՝ այսինքն դրդելը, որ երեխան լավ սովորի, դա ստիպե՞լ չի։ Ուրիշ բան, եթե այն ազատ առարկա լիներ ու աշակերտը որպես բաց դաս հաճախեր այդ առարկայի դասաժամերին։

Իսկ լավ չի՞ ընդհանրապես դպրոց չտալը: էդպես ավելի չեզոք չի՞: Գուցե երեխան մեծանա ու ինքը որոշի պետք է իրեն դպրոց, թէ՞ չէ: Ինչու՞ էք բռնանում երեխայի կամքի վրա:
Երեխան իր ծնողի համար միշտ էլ երեխա է մնում (չեք հավատում, հարցրեք ձեր ծնողներին)։այ էս արտահայտածդ մտքի էքստրեմալ վիճակները ավելի կործանարար կարող են լինել անհատի ձեավորման հարցում, քան կրոնի պատմության դասավանդումը:

Cassiopeia
03.06.2012, 16:40
Իսկ լավ չի՞ ընդհանրապես դպրոց չտալը: էդպես ավելի չեզոք չի՞: Գուցե երեխան մեծանա ու ինքը որոշի պետք է իրեն դպրոց, թէ՞ չէ: Ինչու՞ էք բռնանում երեխայի կամքի վրա:

Գիտելիքներն ու աշխարհայացքը լրիվ տարբեր բաներ են։
Գոյություն ունի գիտելիքների մի մակարդակ, որ երեխան պիտի ստանա դպրոցում կամ տանը, բայց ստիպել երեխային գնալ մի ուղղությամբ, երբ նա ունի ընտրության հնարավորություն, առնվազն բռնակալություն է։

հովարս
03.06.2012, 16:55
Որքան էլ որ աշխարհայացքները փոխվում են,Cassiopeia ջան, վատը մնում է վատ , լավն էլ՝ լավ, և ոչ մի վատ բան չկա ստիպելով մի բան սովորեցնելու մեջ, հակառակ դեպքում թե թվաբանություն, թե լեզու, թե պատմություն սովորեցնելը նույնպես բռնություն է երեխայի նկատմամբ

հովարս
03.06.2012, 17:05
ես չեմ համարում, որ նրանք ինչ-որ բան բաց են թողել, ավելին՝ նրանց մոտեցումը լավագույնն է՝ հաշվի առնելով ինձ տրված կրոնի ազատությունը.

Ինքս լինելով աթեիստ՝ չեմ կարծում, որ քրիստոնեական /ցանկացած տիպի կրոնական/դաստիարակությունը/քարոզչությունը/ հայ/առհասարակ ցանկացած ազգի/ երիտասարդների համար անհրաժեշտ է.

նմանապես ամենայն բարին Ձեզ եմ մաղթում

Իսկ ի՞նչն է քո կարծիքով անհրաժեշտ երիտասարդներին, ավելի ճիշտ երեխաներին

ARMbrain
03.06.2012, 17:12
Օրիանկ ես հիմա անչապահաս եմ՝ ընթամենը 15 տարեկան, բայց շատ մեծ պատկերացում և դիրքորոշումներ ունեմ այս հարցի շուրջ, ես մտածում եմ որ ցանկացած երեխա սկսած դպռոցական տարիքից առաջի դասրանից, պետք է ստանա Քրիստոնեական դաստիրակություն, և այտ դաստիրակությունը նա ստանա այնպիսի միջավայրում և այնպիսի բացադրելիությամբ որ այտ ամենը երեխային հեշտ հասանելի և հասկանալի լինի, որ երեխան հասկանա այտ ամենի իմաստը և ընկալի ամբողջ բացադրությունը այտ դաստիրակության, և ոչ միայն Քրիսոտոնեկական դաստիրակության այլ նաև բոլոր կրոների մասին պետք է խոսել և բացադրել երեխային, և այտ ամենի հետ մեկտեղ բացադրել թե ինչով է տարբերվում մի կրոնը մյուսից ինչու է մի կրոը այսպես կոչվում այլ ոչթ է այնպես, և թե ինչուենք մենք քրիստոնիա և ոչթ է այլ կրոների ներկայացուցիչներ, և եթե այս ամենը երեխան փոքր տարիքից ճիշտ ընկալի և ճիշտ հասկանա(Իհարկ է ինչպես վերը նշեցի դա կախված է երեխային մատուցելւ ձևից) ապա նա արթեն իր հստակ պատկերացումները կկազմի շրջակա միջավայրի և իր կրոնի մասին.

Նետ
03.06.2012, 19:08
Գիտելիքներն ու աշխարհայացքը լրիվ տարբեր բաներ են։
Գոյություն ունի գիտելիքների մի մակարդակ, որ երեխան պիտի ստանա դպրոցում կամ տանը, բայց ստիպել գնալ մի ուղղությամբ, երբ նա ունի ընտրության հնարավորություն, առնվազն բռնակալություն է։
Ո՞վ է ստիպելուց խոսացել:

otar
04.06.2012, 01:59
Որքան էլ որ աշխարհայացքները փոխվում են,Cassiopeia ջան, վատը մնում է վատ , լավն էլ՝ լավ, և ոչ մի վատ բան չկա ստիպելով մի բան սովորեցնելու մեջ, հակառակ դեպքում թե թվաբանություն, թե լեզու, թե պատմություն սովորեցնելը նույնպես բռնություն է երեխայի նկատմամբ


անհրաժեշտ է տարրական կրթություն, զարգացնել տրամաբանությունը, ծանոթություն արվեստին և մշակույթին և արդեն նշածս «արժեքները», որոնք համամարդկային են և կապ չունեն որևէ կրոնի հետ՝ հարգանք դիմացինի նկատմամբ, բարություն և այլն...
ըստ իս կրոնն ու գիտելիքները համեմատելը առնվազն կոռեկտ չէ. լեզուներ, թվաբանություն և այլն իրենց մեծ չեն պարունակում որոշակի ԴԻՐՔՈՐՈՇՈՒՄ, ԱՇԽԱՐՀԸՆԿԱԼՈՒՄ, այլ դասվում են ՀԱՄԱՄԱՐԴԿԱՅԻՆ երևույթների շարքին, որոնք երեխային անհրաժեշտ է իմանալ...
երեխան պատկերացում է կազմում այս առարկաների մասին, ինչը չեմ կարող ասել կրոնի դեպքում, քանի որ այն հոգևոր է, անձնական և չի հանդիսանում համամարդկային արժեք, իսկ մաթեմատիկան Աֆրիկայում էլ է մաթեմատիկա, այսինքն ՈՒՆԻՎԵՐՍԱԼ գործիք է ցանկացախ մարդու համար.

Varzor
04.06.2012, 11:27
Բացաձակապես դեմ եմ երեխային ընտանիքի անդամների թե կրոնական և թե այլ ուղղվածություն (օրինակ բուսակերություն, թշնամություն այլոց նկատմամբ) քարոզելն ու ստիպելը։ Երեխան, որպես անհատ, ինքը պիտի որոշի իր ապագան։ Եթե ծնողը կույր հավատացյալ է, երեխային մեծացնում է իր այդ հավատով ու երեխան, մեծանալով «խորանում է» գիտության մեջ, փաստարկներ ու ապացույցներ գտնում իր սեփական անձի համար այդ կրոնի դեմ... ի՜նչ մեծ կլինի նրա հիասթափությունը ծնողից։
Երեխան պետք է մեծանա չեզոք միջավայրում։ Նա պետք է մնա ԵՐԵԽԱ, բառիս բուն իմաստով։

Ըստ էության ամեն մարդ էլ ինքն է որոշում իր ապագան` իր ընտրությունը կատարելով:
Բայց ելնելով շրջակա միջավայրում կենսաբանական և հոգաբանական պայքարի մեջ հաղթելու և գոյությունը պահպանելու խնդրի տեսանկյունից, ծնողը, որպես կյանքի փորձ ունեցող անձնավորությունը, կենսաբանական խնդիր ունի իր սերնդին սովորեցնելու այնպիսի գիտելիքներ և կենսակերպ, որը կնպաստի իր սերնդի` իր տեսակի և գենոտիպի կանսունակությանը և գուոյթւան պահպանմանը:
Մի քիչ ավելի պարզ ասեմ` ծնողը ըստ իր ֆունկցիաների պետք է երեխային սովորեցնի այս կյանքում ապրելու ձևերը: Ոնցա Վագրը իրա ձագին սովորեցնում որս անել , որտեղից ջուր խմել, ինչ ուտել, իսկ ինչը ոչ և այլն: ՄԻ խոսքով` փոխանցում է իր յանիք փորձը, որ երեխան ավելի մեծ շանսեր ունենա գոյությունը պահպանելու:
Ու ոչ մի կերպ չի կարելի մեղադրել այն ծնողին, որը իր կյանքի կենսակեպրի հաջողությունը տեսնում է այս կամ այն ուղղվածության մեջ և դա ոչ միայն սովորեցնում է, այլև պարտադրում է իր զավակին:
Քո օրինակի վրա ասեմ.
Ծնողը կույր հավատացյալ է և իր կենսակերպի հաջողությունը տեսնում է դրանում: Եվ նա կամա թե ակամա այդ կույր հավատքը սովորեցնելու և պարտադրելու է իր զավակին, քանի որ համոզված է, որ այս կյանքում գոյություն պաշտպանելու ամենահաջող միջոցը կույր հավատքն է:
Իսկ իմ օրինակը հետևյալն է.
Եթե երեխան ապրում է բեդուինների ընտանիքում, ապա նրա ծնողները նրան նույնիսկ ստիպելով սովորեցնում են անապատում ճանապարհ գտնել, ջուր գտնել, ուղտերի հետ վարվել և այլն: Ու դա անում են անկախ նրանից ուզում է երեխան դա, թե ոչ, քանի որ եթե չեզոք գտնվեն ու իրենց զավակն թեկուզ կամքին հակառակ չփոխանցեն անապատում ապրելու գաղտնիքները` երեխան ապագա չի ունենա` կոչնչանա:

հովարս
04.06.2012, 12:03
անհրաժեշտ է տարրական կրթություն, զարգացնել տրամաբանությունը, ծանոթություն արվեստին և մշակույթին և արդեն նշածս «արժեքները», որոնք համամարդկային են և կապ չունեն որևէ կրոնի հետԴարձյալ ինքնախաբեությամբ եք զբաղվում, կարող ես ասել թե արվեստի, մշակույթի և համամարդկային արժեքներից որոնք են որ կապ չունեն կրոնի հետ: Ամբողջ մշակույթը և մարդկային արժանիքների գերիշխող մասը կրոնի հետ են կապված:


իսկ մաթեմատիկան Աֆրիկայում էլ է մաթեմատիկա, Կրոնն էլ է Աֆրիկայում կրոն,
Եթե բաներ կան որոնք դուք չեք տեսնում/նկատում դա չի նշանակում որ դրանք գոյություն չունեն, քրիստնյան ձեզանից միքիչ ավելին է տեսնում և դրա համար փորձում է իր երեխային կրթել/դաստիարակել կրոնական/հոգևոր դաստիարակությամբ, բայց երբ երեխային ստիպում են բժիշկ դառնա, իսկ երեխան ուզում է վարորդ լինել, այ սրան դեմ եմ և լիովին համաձայն ձեր հետ:


Վառզոր ջան, Բեդուինների մոտ դեռ դեմոկրատիա չի եկել դրա հանար արխային ստիպում են երեխային, գիտեն որ դատի չի տա երեխան կամ էլ հարևանը:)

Skeptic
04.06.2012, 12:38
Կրոնն էլ է Աֆրիկայում կրոն
Ահամ, ու էնպիսի համամարդկային արժեքներ է ներառում, ինչպիսիք են, օրինակ, կաննիբալիզմը կամ ալբինոսների սպանությունները ծիսական նպատակներով: Կամ լավագույն դեպքում՝ կավատի տեսք ունեցող ավետարանական քարոզիչները:

Varzor
04.06.2012, 12:42
Ահամ, ու էնպիսի համամարդկային արժեքներ է ներառում, ինչպիսիք են, օրինակ, կաննիբալիզմը կամ ալբինոսների սպանությունները ծիսական նպատակներով: Կամ լավագույն դեպքում՝ կավատի տեսք ունեցող ավետարանական քարոզիչները:
:D
Բայց անկեղծ ասած ժամանակակից գիտությունն էլ պակաս չի` դիակների հերձումից սկսած :8

Բայց Sceptic ջան կաննիբալիզմը մարդասիրության ամենաուղղակի ու գերադրական աստիճանը չի? :D

Skeptic
04.06.2012, 12:45
:D
Բայց անկեղծ ասած ժամանակակից գիտությունն էլ պակաս չի` դիակների հերձումից սկսած :8
Ի՞նչ վատ բան կա դիահերձման մեջ: :esim



Բայց Sceptic ջան կաննիբալիզմը մարդասիրության ամենաուղղակի ու գերադրական աստիճանը չի? :D
Մի հատ տենց խոսք կար. մարդասերի ու մարդակերի տարբերությունն էն ա, որ մարդասերը մարդկանց ուղղակի սիրում ա, իսկ մարդակերն առանց մարդկանց ապրել չի կարող: :))

Չգիտեմ, ասում են՝ համով ա: :nyam

otar
04.06.2012, 13:07
Դարձյալ ինքնախաբեությամբ եք զբաղվում, կարող ես ասել թե արվեստի, մշակույթի և համամարդկային արժեքներից որոնք են որ կապ չունեն կրոնի հետ: Ամբողջ մշակույթը և մարդկային արժանիքների գերիշխող մասը կրոնի հետ են կապված:

արվեստի առումով ինչ-որ տեղ համաձայն եմ, բայց որպես օրինակ ասեմ, որ այն, որ ես աթեիստ եմ ինձ առհասարակ չի խանգարում հիանալ օրինակ Գեղարդավանքով՝ որպես ճարտարապետական-մշակութային արժեք, կամ Հիսուս Քրիստոս Սուպերսթար ռոք-օպերայով


Եթե բաներ կան որոնք դուք չեք տեսնում/նկատում դա չի նշանակում որ դրանք գոյություն չունեն, քրիստնյան ձեզանից միքիչ ավելին է տեսնում և դրա համար փորձում է իր երեխային կրթել/դաստիարակել կրոնական/հոգևոր դաստիարակությամբ, բայց երբ երեխային ստիպում են բժիշկ դառնա, իսկ երեխան ուզում է վարորդ լինել, այ սրան դեմ եմ և լիովին համաձայն ձեր հետ:

չգիտեմ, իսկ ով է որոշում քրիստոնյան է ավելի շատ բան տեսնում/նկատում, թե ասենք բուդդիստը կամ ասենք աթեիստը. ստիպողաբար մասնագիտություն ընտրելու հետ նույնպես համաձայն եմ, այ էդ շատ ավելի լավ համեմատություն է կրոնի ընտրության հետ քան կրթությունը:

հովարս
04.06.2012, 13:23
Ահամ, ու էնպիսի համամարդկային արժեքներ է ներառում, ինչպիսիք են, օրինակ, կաննիբալիզմը կամ ալբինոսների սպանությունները ծիսական նպատակներով: Կամ լավագույն դեպքում՝ կավատի տեսք ունեցող ավետարանական քարոզիչները:
Skepticը ինչպես միշտ, արի կլինի դու գույները իրար մի խառնի, եթե չես հասկացել միտքս ասա բացատրություն տամ, իսկ Հայաստանում քրիստոյավայել են դաստիարակվում անկախ նրանից հավատում են թե՝ ոչ:

հ.գ.
Այստեղ ֆորումում ինչ-որ մեկը գրել էր, որ հայերն էլ են ժամանակին ոչ պակաս կանիբալներ եղել, ճիշտ է թե ոչ չգիտեմ, սրա հետևությունը քեզ եմ թողնում, Σκέψου

հովարս
04.06.2012, 22:40
չգիտեմ, իսկ ով է որոշում քրիստոնյան է ավելի շատ բան տեսնում/նկատում, թե ասենք բուդդիստը կամ ասենք աթեիստը. ստիպողաբար մասնագիտություն ընտրելու հետ նույնպես համաձայն եմ, այ էդ շատ ավելի լավ համեմատություն է կրոնի ընտրության հետ քան կրթությունը:

Այստեղ որոշելու բան չկա, աթեիստը երևացած բաներից այն կողմ ոչինչ չի տեսնում, իսկ թե ով է շատ տեսնում, քրիստոնյան թե ինչ-որ մի այլադավան, կարևոր չի, կարևորն այն է որ տեսնում են:

Apsara
05.06.2012, 00:23
Եվ գլխավորը՝ երեխան չափահասի նման չի զանազանում չարն ու բարին, ո՞վ պիտի նրան սովորեցնի, բացատրի և դաստիարակի, եթե ոչ ծնողը:

Թեմայից մի քիչ շեղվում եմ, բայց չեմ կարող ինձ զսպել: Թույլ տվեք հակասեմ, նախ և առաջ երեխան իր մաքրությամբ և պարզությամբ և չպիտակավորվածությամբ ամենալավն է զգում և տարբերակում չարն ու բարին կամ վատն ու լավը, իսկ եթե ավելի խորը նայենք կտեսնենք որ այդպիսիք գոյություն չունեն, դրանք պիտակներ են, որոնք մարդիկ դարերով կպցրել են երևույթներին: Ավելի պարզ, եթե դու ի ծնե քո երեխային ասես, որ ծառը վատ բան է և դրանք պիտի կտրել, քանի որ դարերով այդ գիտելիքն է եկել քեզ, հա ինքը վերջ ի վերջո դրան կգա, բայց եթե դու դա չասես, այլ թողնես ինքը իր ուղեղով դատողություններ անի, գուցե ռեվոլյուցիոներ դառնա ի բարօրություն բնության:


Վաղ, թե ուշ յուրաքանչյուրը, առավել անցողիկ տարիքում, կանգնում է իր սկզբունքների, հասկացությունների և պատկերացումների վերագնահատման փաստի առաջ: Դա անխուսափելի է, բայց չի նշանակում, որ ճիշտ է մնալ առանց որևէ դաստիարակության:
Երեխան չի կարող մեծանալ չեզոք միջավայրում, որովհետև կամ հավատի գիտելիքներով պիտի լցվեն նրա գաղափարները, կամ էլ անհավատության: Ու երեխան երբեք չի կարող մնալ երեխա, քանի որ ֆիցիոլոգիապես դա անհնարին է, նա մեծանում է՝ ուզենք, թե չուզենք:

Այստեղ էլ իմ սիրած նախադասությունը պիտի ասեմ
Եկեք հավատը և կրոնը չխառնենք իրար, հա՞: Երեխային կարելի է մեծացնել հավատով և սիրով լի, բայց նա չպատկանա որևէ կոնկրետ կրոնի: Ասեմ ինչու, նախ չկա մի այդպիսի կրոն, որ լիակատար պատասխանի մարդու/երեխայի մոտ առաջացած հարցերին, էսպես թե էնպես դա տուպիկի կամ շրջապտույտի կբերի տրամաբանությանը ու Օտարի նման աթեիստ կդառն ա, այսինքն անհավատ կմնա: Կստանաք ձեր ցանկալի արդյունքի ճիշտ հակադարձը:


Ահամ, ու էնպիսի համամարդկային արժեքներ է ներառում, ինչպիսիք են, օրինակ, կաննիբալիզմը կամ ալբինոսների սպանությունները ծիսական նպատակներով: Կամ լավագույն դեպքում՝ կավատի տեսք ունեցող ավետարանական քարոզիչները:

Էս էլ լրիվ իմ ասածի ապացույցը, կրոնները այնքան կարող են իրար հակասել, էնքան աբսուրդ բաներ ունենալ իրենց մեջ, որ ազատ տրամաբանությունը տոռմուզ ա տալիս:


Իսկ բուն թեմայի մասին պիտի ասեմ, որ ըստ ինձ չկա կոնկրետ դաստիարակության ձև, եթե դու օրենքներ/ի նկատի ունեմ պռավիլաներ/ սահմանես, որ իմ երեխային այ սենց եմ ասելու հետո սենց եմ սովորացնելու և այլն, հաստատ կընդվզի, դու կամ իրանից կամազուրկ կսարքես, կամ էլ ծնողատյաց:

Մի խոսքով ցանկացած դաստիարակություն սրտով արեք, ոչ թե գրքի, րելիգիոզնի պռավիդնիկի կամ հարևանի տատիկի ասածներով: Էսպես թե էնպես մի օր ինքը Ձեզ կհարցնի կրոնի հավատքի և Աստծո մասին, և եթե դուք նրան պատասխանեք անկեղծորեն այն ինչ իսկապես հենց դուք ներսում եք զգում և կարծում ու ինչքան էլ դա անհասկանալի լինի և եթե նույնիսկ դա հնչի ՉԳԻՏԵՄ, հաստատ ամենալավն է երեխայի համար:
Նորից եմ կրկնում երեխաները ամենալավն են տարբերակում սուտն ու ճշմարտությունը, լավնուվատը և այլն, դրանց սովորեցնելու կարիք չկա:

Apsara
05.06.2012, 00:28
Skepticը ինչպես միշտ, արի կլինի դու գույները իրար մի խառնի, եթե չես հասկացել միտքս ասա բացատրություն տամ, իսկ Հայաստանում քրիստոյավայել են դաստիարակվում անկախ նրանից հավատում են թե՝ ոչ:

հ.գ.
Այստեղ ֆորումում ինչ-որ մեկը գրել էր, որ հայերն էլ են ժամանակին ոչ պակաս կանիբալներ եղել, ճիշտ է թե ոչ չգիտեմ, սրա հետևությունը քեզ եմ թողնում, Σκέψου

Ես էլ չգիտեի, բայց որ մինչքրիստոնեություն եղած արևապաշտության պատմությունը ուսումնասիրես տարբեր Աստվածների համար ինչ-որ րիտուալներ և այլն, լուրջ եմ ասում կհիասթափվես,
ոնց ասում են ես հայերից տենց բան չէի սպասում ;)

Skeptic
05.06.2012, 01:05
Այստեղ որոշելու բան չկա, աթեիստը երևացած բաներից այն կողմ ոչինչ չի տեսնում, իսկ թե ով է շատ տեսնում, քրիստոնյան թե ինչ-որ մի այլադավան, կարևոր չի, կարևորն այն է որ տեսնում են:
Սե՞նց.


http://www.youtube.com/watch?v=e8UIyVCX7H0




Էս էլ լրիվ իմ ասածի ապացույցը, կրոնները այնքան կարող են իրար հակասել, էնքան աբսուրդ բաներ ունենալ իրենց մեջ, որ ազատ տրամաբանությունը տոռմուզ ա տալիս:
Կարելի՞ ա ավելի մանրամասն: :8

Apsara
05.06.2012, 09:57
Կարելի՞ ա ավելի մանրամասն: :8

Հա Աստվածաշունչը ասում ա ՝ Մի սպանիր, սիրիր թշնամուդ
Իսկ Կորանում /կարողա անունը սխալ գրեցի/ ասում ա անհավատներին ինչքան շատ սպանես էնքան քո դրախտում լինելու հավանականությունը մեծանում ա:

Ուզում եմ ասեմ, եթե կրոնը ճիշտ բան լիներ մի հատ կլիներ էլի

Varzor
05.06.2012, 10:24
Իսկ Կորանում /կարողա անունը սխալ գրեցի/ ասում ա անհավատներին ինչքան շատ սպանես էնքան քո դրախտում լինելու հավանականությունը մեծանում ա:

Ղուրանում տենց բան չկա գրված :pardon

Quyr Qery
05.06.2012, 12:55
Թեման լրիվ կարդացի ու քվեարկել եմ ՛՛ոչ՛՛ տարբերակի օգտին: Ըստ իս, դաստիարակությունը էթիկա, բարություն, հավասարություն, ազատություն սերմանելն է: Իսկ այ կրոն, մասնագիտություն, վերաբերմունք տարբեր հարցերի ու կյանքի բևեռների շուրջ չեն դաստիարակում, թողնում են ընտրել որպես անհատ: 21 տարեկան եմ, ու ասենք ամբողջ կյանքումս փայլուն սովորել եմ եկեղեցու պատմություն առարկան, ընտանիքումս բոլորը քրիստոնյա են ու էդ կրոնական դաստիարակությունը ի ծնե փաթաթված է եղել իմ վզին: Ժամանակին ուսումնասիրելով կրոնները, փիլիսոփայություն, հոգեբանություն, և ի վերջո կյանքը կողքից և հենց կաշվիս վրա, զգացել եմ, որ քրիստոնեությունը իմը չի, և մինչև 18 տարեկան ապրել եմ ուրիշի հագուստով: Ես դեմ չեմ կրոններն, բայց դաստիարակությունը կրոնի նման է ստիպելու: Ամեն մարդ ինքը իրավունք ունի ընտրելու իր ապրելու ձևը: Հիասթափությունս ահավոր էր, շատ ահավոր էր, հիասթափվել մի բանից որին կուրորեն հավատացել ես ապրածդ կյանքի մեծ մասը: Հիմա ծնողներս քննադատում են ինձ ընտրածիս համար, բայց ուրիշ կերպ լինել չի կարող:

Apsara
05.06.2012, 13:12
Ղուրանում տենց բան չկա գրված :pardon

Կարողա չկա, անձամբ չեմ կարդացել, բայց կա չէ տենց հասկացություն, որ անհավատին սպանելը մեղք չի համարվում մուսուլմանի համար:

հովարս
05.06.2012, 14:38
Սե՞նց.


http://www.youtube.com/watch?v=e8UIyVCX7H0


Թեկուզ տենց

Ռուֆուս
05.06.2012, 14:50
Սե՞նց.


http://www.youtube.com/watch?v=e8UIyVCX7H0

Սկեպտ, սենց փախած բաները որտե՞ղից ես ճարում :)) Եթե դժոխքում հարդ ռոք ա հնչում, ապա էս ա իսկական դրախտը ու երանի՜ դժոխք ընկնեմ :))

Skeptic
05.06.2012, 15:16
Սկեպտ, սենց փախած բաները որտե՞ղից ես ճարում :))
Ռուֆ, բայց ոնց որ տեսար, էստեղ մարդիկ կան, որ ПГМ-ի էս դասական դեպքը փախած չեն համարում: :pardon




Եթե դժոխքում հարդ ռոք ա հնչում, ապա էս ա իսկական դրախտը ու երանի՜ դժոխք ընկնեմ :))
Դրախտում ուսի-պուսի Ջասթին Բիբերն ա հնչում http://i.imgur.com/dBeEG.gif

Quyr Qery
05.06.2012, 17:07
Դրախտում ուսի-պուսի Ջասթին Բիբերն ա հնչում http://i.imgur.com/dBeEG.gif

Սկեպտ, տենց վտանգավոր բաներ մի ասա, ջահելությունը հանուն ջասթ Բիբերի, եկեղեցուն ծառայելու կգնա:

Ֆոտոն
05.06.2012, 21:44
Նուրբ հարց է, բայց համարյա թե մտածելու բան չկա: Կրոնը դաստիարակության հետ կապ չունի: Մարդկային արժքներին ծանոթացնել կարելի է, բայց կրոնի մասին ի՞նչ կարելի է երեխայի հետ խոսել: Ես չեմ հիշում, որ մեր ընտանիքում որևէ քննարկում եղած լինի էդ թեմայով: Երբ հարցրել եմ, ամեն մեկն իր պատկերացումն է արտահայտել՝ իր կարծիքը որևէ այլ կարծիքից վեր չդասելով: Էդ շատ լավ էր: Իմ հավատի մասին նույնիսկ մտերիմներիս հետ չեմ զրուցում, ինձ համար դա ինտիմ հարց է, ուր մնաց երեխային սովորեցնեմ: Կարիք չեմ տեսնում նման դաստիարակության: Ժամանակը կգա, ինքն իր կրոնը կստեղծի, կհավատա, կփոփոխի, ուրիշ կարծիք կունենա,... ոնց ուզում ա, թող մտածի:

Ափսարայի հետ էլ լրիվ համամիտ եմ: :)

thereisnomonkey
06.06.2012, 00:42
Երեխան թաց կավի նման է: Դաստիարակությունը անձի ձևավորման հիմնական բաղադրիչն է, ու եթե երեխայի ինդիվիդումը կերտենք կրոնի կաղապարով, ապա մենք կունենանք սահմանափակ մարդ: Ոչ մի դեպքում չեմ ուզում անվանել հավատացյալներին ու հոգևոր ծառայողներին կաղապարված: Հակառակը: Գտնում եմ նրանց հոգեպես հարուստ մարդիկ: Խոսքս կույր հավատացողների մասին է, որոնք հավատում են չհավատալով ու ավանդույթի համաձայն նույն սնունդն են տալիս իրենց սերունդներին:
Եկեք դաստիարակենք մեր երեխաներին մեր աշխարհայացքով, բարու ու չարի մեր պատկերացումով, բարություն սերմանենք երեխաների մեջ, ազնվություն, շատ ու շատ այլ հատկանիշներ, որոնք բացակայում են այսօրվա հասարակության շարքային ներկայացուցչի մոտ: Եթե այդ ամենը տեղավորվում է կրոնի մեջ, ապա կրոնը միայն օգուտ կտա երեխային: Բայց այսօր կրոնն ուրիշ բան է նշանակում: Կրոնը եկեղեցի է, տոն է, սուգ է, ավանդույթ է, բայց ոչ հոգի: Կարծում եմ` հենց հոգին է պակասում կրոնի մեջ ու հենց հոգին է անհրաժեշտ մեր երեխաներին: Տանք մեր երեխաներին հոգին, որ կարողանան հավատալ: Թե ինչին կհավատան, արդեն մեզանից կախված չէ ու երևի մեր գործն էլ չէ:
Ինքս ինձ համարում եմ հավատացյալ: Հավատում եմ, որ հոգիս անմահ է, որ սիրել է պետք, որ բարին է մնալու, լույս է լինելու: Երևի թե քրիստոնյա եմ: Ուզում եմ երեխաս ինձ նման լինի:

Varzor
08.06.2012, 19:05
Կարողա չկա, անձամբ չեմ կարդացել, բայց կա չէ տենց հասկացություն, որ անհավատին սպանելը մեղք չի համարվում մուսուլմանի համար:
Լավ ասեցիր` տենց հասկացողություն կա, բայց Ղուրանում տենց բան չկա: Արի ամեն ինչը իրանց ձևերով ասենք, որ ապատեղեկատվություն չստացվի:

Բայց էդ նույն ձևով էլ գնչուների մոտ գողանալը վատ բան չի, մարդակեր ցեղերի մոտ մարդ ուտելը, նույնիսկ որոշ ցեղերի մոտ ում որ ուտում են`մեծ պատվի են արժանացնում :))
Կրոնը դա ընդամենը կյանքի փիլիսոփայություն և ուսմունք է, իսկ թե դրա հիման վրա, կամ ավելի շուտ դրա տակ քողարկվելով մարդիկ ինչեր են անում` կրոնի հետ կապ չունի:
Նույն հաջողությաբ խաչակիրներն էին "անհավատներին" սպանում: Բայց հիմա հո էդքան հասկանում ենք, որ դա ընդամենը թալան էր:

Sagittarius
08.06.2012, 19:50
Քրիստոնեությունը բավականին մարդասիրական գաղափարներ ունի, որը շատ օգտակար կլինեն, անչափահասների դաստիարակություն համար: Էս ինքս երևի ավելի շատ ագնոստիկ եմ, կամ աթեիստ, սկի ինքս էլ չեմ կողմնորոշվել, բայց որ հարցնում են հիմնականում ասում եմ քրիստոնյա եմ:
Քրիստոնեությունը ինձ համար ավելի շատ իմ ազգի մշակույթի մի գեղեցիկ մասն է /նկատի չունեմ միջնադարյան վհուկաորսական տիպի որոշ դրսևորումները/, կուզենամ, որ իմ ապագա երեխաներն էլ այդ մշակույթին և ավանդույթներին ծանոթ լինեն, Սուրբ Ծնունդ, Զատիկ նշեն, բայց կյանքում առաջնորդվեն առաջին հերթին սեփական բանականությամբ:

Մի խոսքով կփորձեմ տալ այնպիսի կրոնական դաստիարակություն ինչպիսին իմ ծնողներն են ինձ տվել՝ ամեն տեսակ սնահավատություններից և ֆանատիզմից զերծ:

հովարս
09.06.2012, 17:44
54323
Ինչ վատ բան կա այստեղ?

Quyr Qery
09.06.2012, 19:11
Ինչ վատ բան կա այստեղ?
54324

Հայկօ
09.06.2012, 19:20
Հարց. քրիստոնեական դաստիարակությունը ի՞նչ ա: Կոնկրետ սահմանում կա՞:

Գեա
09.06.2012, 20:59
Հավատից մինչև անհավատության-չնչին մի պահ է,
Կասկածից մինչև հավաստիություն-չնչին մի պահ է.
Երջանիկ ապրիր, թող ուրախ անցնի պահն այդ անցավոր–
Քանի որ կյանքի իմաստը միակ– հենց այդ մի պահն է։
Օմար Խայամ
ՀԳ պետք է կարողանալ երեխային երջանիկ ու անհոգ մանկություն ապահովել,պետք է կարողանալ երեխայի մանկության ամեն պահը ծիծաղով ու քնքշությամբ լցնել... այդպիսի երեխան հաստատ բարի, լավ հատկանիշներով մարդ կդառնա...դրանից լավ քրիստոնեական դաստիարակություն գիտեք , ես չէ??? հեչ պարտադիր չէ, որ մանկության տարիներից ահուսարսափի մեջ ապրի թե վատ արարքից դժոխք է ընկնելու...մի խոսքով չարժի երեխայի կյանքը դոգմաներով դժոխք դարձնել , ապագա դրախտի երազանքով...

հովարս
09.06.2012, 22:00
ՀԳ պետք է կարողանալ երեխային երջանիկ ու անհոգ մանկություն ապահովել,պետք է կարողանալ երեխայի մանկության ամեն պահը ծիծաղով ու քնքշությամբ լցնել... այդպիսի երեխան հաստատ բարի, լավ հատկանիշներով մարդ կդառնա...դրանից լավ քրիստոնեական դաստիարակություն գիտեք , ես չէ??? հեչ պարտադիր չէ, որ մանկության տարիներից ահուսարսափի մեջ ապրի թե վատ արարքից դժոխք է ընկնելու...մի խոսքով չարժի երեխայի կյանքը դոգմաներով դժոխք դարձնել , ապագա դրախտի երազանքով...
Ճիշտ ես Գեա ջան, պետք չի երեխային դժոխքով վախեցնել:
Իսկ երբևիցե մտածել ես ,որ եթե երեխան այդպես մեծանա (փափուկ բարձերի վրա) և մի օր մի դժվարություն/նեղություն/կոպտություն պատահի, ինչ ապրումներ կարող է ունենալ:


Ինձ մի հարց է հետաքրքրում, ինչո՞ւ եք միշտ ծայրահեղության դիմում, երբ խոսքը վերաբերվում է կրոնին, մի՞թե միայն դա եք տեսնում:

հովարս
09.06.2012, 22:40
Հարց. քրիստոնեական դաստիարակությունը ի՞նչ ա: Կոնկրետ սահմանում կա՞:

Քանի որ հարց ես տվել, հուսամ անկեղծ ես, կարող ես կարդալ այս համարները և կարծիք կազմել՝ Առակաց 13:24, 19:18, 22:15, 23:13-14, Եբր. 12:6-9
Եւ այս ամենը սիրով

Skeptic
09.06.2012, 22:53
Քանի որ հարց ես տվել, հուսամ անկեղծ ես, կարող ես կարդալ այս համարները և կարծիք կազմել՝ Առակաց 13:24, 19:18, 22:15, 23:13-14, Եբր. 12:6-9
Ով չի գործադրում խրատի գաւազանը, նա ատում է որդուն. իսկ ով սիրում է իր որդուն, նրան խրատում է հոգածութեամբ։ - Առակաց 13:24

Խրատի՛ր որդուդ, որպէսզի այդպէս բարի յոյս լինի քեզ համար, եւ մի՛ նայիր նրա թշնամական վերաբերմունքին. եթէ դու բրածեծ անես նրան, նա չի մեռնի, բայց նրա հոգին կը փրկես մահից։ - 19:18

Անմտութիւնը բորբոքուած է երիտասարդի սրտում. ուրեմն՝ գաւազանը եւ խրատը հեռու են նրանից։ - 22:15

Քո խրատը մի՛ խնայիր երեխային,որովհետեւ եթէ գաւազանով էլ խփես նրան՝ չի մեռնի, դու նրան կը հարուածես գաւազանով, բայց նրա հոգին կը փրկես մահից։ - 23:13-14



:blin

Հայկօ
09.06.2012, 22:56
Քանի որ հարց ես տվել, հուսամ անկեղծ ես, կարող ես կարդալ այս համարները և կարծիք կազմել՝ Առակաց 13:24, 19:18, 22:15, 23:13-14, Եբր. 12:6-9
Եւ այս ամենը սիրով

Ինձ քո կարծիքն ու տեսանկյունն են հետաքրքրում, հովարս ջան:

Ֆորումային հաղորդակցման առանձնահատկություններից մեկն էլ էն ա, որ էստեղ մարդիկ հիմնականում ոչ թե հղումներ են տալիս, այլ անմիջականորեն խոսում են իրար հետ: Այլապես ես մեծ գրադարան ունեմ, գուգլով ինտերնետ ունեմ և այլն, նույնիսկ չեմ էլ գրի էստեղ:

Հայկօ
09.06.2012, 22:59
Ով չի գործադրում խրատի գաւազանը, նա ատում է որդուն. իսկ ով սիրում է իր որդուն, նրան խրատում է հոգածութեամբ։ - Առակաց 13:24

Խրատի՛ր որդուդ, որպէսզի այդպէս բարի յոյս լինի քեզ համար, եւ մի՛ նայիր նրա թշնամական վերաբերմունքին. եթէ դու բրածեծ անես նրան, նա չի մեռնի, բայց նրա հոգին կը փրկես մահից։ - 19:18

Անմտութիւնը բորբոքուած է երիտասարդի սրտում. ուրեմն՝ գաւազանը եւ խրատը հեռու են նրանից։ - 22:15

Քո խրատը մի՛ խնայիր երեխային,որովհետեւ եթէ գաւազանով էլ խփես նրան՝ չի մեռնի, դու նրան կը հարուածես գաւազանով, բայց նրա հոգին կը փրկես մահից։ - 23:13-14



:blin

Շնորհակալություն:

Ըստ էության՝ ամեն ինչ հանգում ա սեփական երեխայիդ գավազանով ծեծելու՞ն: Մի քիչ հիասթափված եմ, ճիշտն ասած: Անկեղծ ասած՝ ակնկալում էի, որ գոնե մի երկու խոսք կլինի դիմացինին սիրելու կամ առնվազն մերձավորին չսպանելու մասին, բայց չէ, գավազանի մասին էր մենակ:

հովարս ջան, կներես, եթե ոչ կոռեկտ հարցեր եմ տալիս. դու երեխաներ ունե՞ս, ծեծու՞մ ես արդյոք նրանց գավազանով: Քանի՞ տարեկանից ա թույլատրելի գավազանով ծեծել երեխային:

Skeptic
09.06.2012, 23:03
Հա, ի դեպ, իրանք էլ են հովարսի նման մտածում.


http://www.youtube.com/watch?v=fnByMXrdvbY

հովարս
10.06.2012, 00:07
Ինձ քո կարծիքն ու տեսանկյունն են հետաքրքրում, հովարս ջան:Ոչ մի տեղ չտեսա որ ինձ ես դիմել




Ըստ էության՝ ամեն ինչ հանգում ա սեփական երեխայիդ գավազանով ծեծելու՞ն: Մի քիչ հիասթափված եմ, ճիշտն ասած: Անկեղծ ասած՝ ակնկալում էի, որ գոնե մի երկու խոսք կլինի դիմացինին սիրելու կամ առնվազն մերձավորին չսպանելու մասին, բայց չէ, գավազանի մասին էր մենակ:

Նորից ծայրահեղության դիմեցիք, հետևաբար ձեր մեջ չարությունը ավելի է արմատավորված և փորձում եք կեղծ բարի երևալ, ինչևիցե...


հովարս ջան, կներես, եթե ոչ կոռեկտ հարցեր եմ տալիս. դու երեխաներ ունե՞ս, ծեծու՞մ ես արդյոք նրանց գավազանով:
Այո , երկու աղջիկ՝ 24 և 22 տարեկան, եթե առիթ են տվել ծեծ էլ են ստացել, բայց ոչ գավազանով և այսօր իմ երեխաները հոգեբանորեն ավելի առողջ են բարձերի վրա աճած երեխաներից, իհարկե հիմա դուք նորից կդիմեք ծայրահեղության և շատերն էլ կսկսեն քարկոծել:


Քանի՞ տարեկանից ա թույլատրելի գավազանով ծեծել երեխային: Երբ սկսում է գիտակցել և քանի դեռ փոքր է, բայց երբ մեծանա այլևս իմաստ և նպատակ չունի:

Դե հարգելի ՝՝դեմոկրատներ՛՛ ձեզ տեսնեմ

Սկեպտիկ, իսկ դու ի՞նչ գիտես հովարսից, որ նրա տեղն էլ որոշումներ ես ներկայացնում , հասարակ խոսքերս չես հասկանում, մտածելակերպս ո՞նց հասկացար

Հայկօ
10.06.2012, 00:42
Էս էջ էլ բերեմ, թող մարդիկ կարդան.


Ով չի գործադրում խրատի գաւազանը, նա ատում է որդուն. իսկ ով սիրում է իր որդուն, նրան խրատում է հոգածութեամբ։

Խրատի՛ր որդուդ, որպէսզի այդպէս բարի յոյս լինի քեզ համար, եւ մի՛ նայիր նրա թշնամական վերաբերմունքին. եթէ դու բրածեծ անես նրան, նա չի մեռնի, բայց նրա հոգին կը փրկես մահից։


Անմտութիւնը բորբոքուած է երիտասարդի սրտում. ուրեմն՝ գաւազանը եւ խրատը հեռու են նրանից։


Քո խրատը մի՛ խնայիր երեխային,որովհետեւ եթէ գաւազանով էլ խփես նրան՝ չի մեռնի, դու նրան կը հարուածես գաւազանով, բայց նրա հոգին կը փրկես մահից։

Շատ հստակ գրված են, ոչ մի վերաձևակերպման կարիք չունեն: Տեր Թոդիկին ա հիշեցնում, ի դեպ:

հովարս ջան, էս ուղղակի անընդունելի ա: Քրիստոնեությունը ներառում ա մի քանի կարևորագույն ու առանցքային սկզբունքներ, որոնք, իմ կարծիքով, պիտի հասկանալի ու ընդունելի լինեն առհասարակ բոլոր մարդկանց համար՝ անկախ կրոնական համոզմունքներից, ու որոնք ես հարգում եմ, բայց մեջբերված տողերը հիմա արդեն ամբողջովին մերժելի են: Գավազանով ծեծել կենդանի մարդուն, երեխային, քո զավակին՝ նրան ինչ-որ բան բացատրելու ու հասկացնելու համար. սա դուրս ա մարդկանց, երեխաների ու զավակների նկատմամբ ճիշտ վերաբերմունքի մասին իմ պատկերացումների շրջանակից: Հուսով եմ՝ կարիք չկա մանրամասնելու, թե ինչու եմ դեմ, որ ծնողներն իրենց երեխաներին գավազաններով ծեծեն: Ընդ որում՝ (էստեղ խնդրում եմ ավելի ուշադիր կարդալ) վերևի տողերը սահմանում են, թե ինչպես ա պետք դաստիարակել սեփական զավակիդ, բայց դեռ չեն ասում, թե ինչ ա պետք նրան սովորեցնել: Առաջին հարցս հենց էդ ինչ-ի մասին էր. ի՞նչ պիտի սովորի երեխան, որպեսզի կարողանանք ասել, որ նա քրիստոնեական դաստիարակություն ա ստացել:

հովարս
10.06.2012, 02:30
Էս էջ էլ բերեմ, թող մարդիկ կարդան.
Շատ հստակ գրված են, ոչ մի վերաձևակերպման կարիք չունեն: Տեր Թոդիկին ա հիշեցնում, ի դեպ:

հովարս ջան, էս ուղղակի անընդունելի ա: Քրիստոնեությունը ներառում ա մի քանի կարևորագույն ու առանցքային սկզբունքներ, որոնք, իմ կարծիքով, պիտի հասկանալի ու ընդունելի լինեն առհասարակ բոլոր մարդկանց համար՝ անկախ կրոնական համոզմունքներից, ու որոնք ես հարգում եմ, բայց մեջբերված տողերը հիմա արդեն ամբողջովին մերժելի են: Գավազանով ծեծել կենդանի մարդուն, երեխային, քո զավակին՝ նրան ինչ-որ բան բացատրելու ու հասկացնելու համար. սա դուրս ա մարդկանց, երեխաների ու զավակների նկատմամբ ճիշտ վերաբերմունքի մասին իմ պատկերացումների շրջանակից: Հուսով եմ՝ կարիք չկա մանրամասնելու, թե ինչու եմ դեմ, որ ծնողներն իրենց երեխաներին գավազաններով ծեծեն: Ընդ որում՝ (էստեղ խնդրում եմ ավելի ուշադիր կարդալ) վերևի տողերը սահմանում են, թե ինչպես ա պետք դաստիարակել սեփական զավակիդ, բայց դեռ չեն ասում, թե ինչ ա պետք նրան սովորեցնել: Առաջին հարցս հենց էդ ինչ-ի մասին էր. ի՞նչ պիտի սովորի երեխան, որպեսզի կարողանանք ասել, որ նա քրիստոնեական դաստիարակություն ա ստացել:Դու վարվիր քո երխայի հետ ինչպես կուզես, բայց երբ գլուխդ ափերիդ մեջ կառնես, չմեղադրես ոչ մեկին, իսկ ինչ վերաբերվում է Աստվածաշնչին՝ նախ Աստծու Հոգին ունեցեք հետո նոր Նրա խոսքերը քննեցեք: Հայկօ ջան առանց քեզ վիրավորելու միտումով ասեմ, որ ինձ չի հետաքրքրում անհավատների կարծիքը այն հարցերի շուրջ որոնց պատասխանը կա Աստվածաշնչում, և տառակերությամբ զբաղվելը կամ բառերից կառչելը ոչ մի արդյունքի ձեզ չի բերի, եթե իհարկե դրա կարիքն ունեք


(էստեղ խնդրում եմ ավելի ուշադիր կարդալ) վերևի տողերը սահմանում են, թե ինչպես ա պետք դաստիարակել սեփական զավակիդ, բայց դեռ չեն ասում, թե ինչ ա պետք նրան սովորեցնել: Առաջին հարցս հենց էդ ինչ-ի մասին էր. ի՞նչ պիտի սովորի երեխան, որպեսզի կարողանանք ասել, որ նա քրիստոնեական դաստիարակություն ա ստացել:Սա էլ ապացույց, տեսնում եմ որ բացարձակ տեղեկություն չունես Աստվածաշնչից:

Moonwalker
10.06.2012, 09:57
Մոդերատորական. ո՛չ անձնական հարթություն բերված խոսակցություններին: http://immortalchess.net/forum/images/smilies/sm116.gif

հովարս
10.06.2012, 13:54
Հա, ի դեպ, իրանք էլ են հովարսի նման մտածում.


http://www.youtube.com/watch?v=fnByMXrdvbY

Սխալվում ես, հովարսը երբեք այդպես չի մտածում, ես ոչ դոգմատիկ եմ, ոչ էլ ծայրահեղական: Ամեն բանի մեջ կա չափ, երբևէ մտածել ես թե Աստված ինչի էր ասում. «Առակներով պիտի խոսեմ», և իմ բերած օրինակները Առակաց գրքից է: կասկածանքով, բայց կարծում եմ տեղյակ ես առակների խորհուրդին, որ գավազանը կարա ունենա ուրիշ իմաստ: Ծեծի համար էլ կարող եմ ասել որ պետք չի հասկանալ քիթմռութը արյունլվա անել:

Կեղծանունդ մտածելակերպիդ չի համապատասխանում

Varzor
12.06.2012, 13:43
Ըստ էության՝ ամեն ինչ հանգում ա սեփական երեխայիդ գավազանով ծեծելու՞ն: Մի քիչ հիասթափված եմ, ճիշտն ասած: Անկեղծ ասած՝ ակնկալում էի, որ գոնե մի երկու խոսք կլինի դիմացինին սիրելու կամ առնվազն մերձավորին չսպանելու մասին, բայց չէ, գավազանի մասին էր մենակ:

Խնդիրը ոչ թե հենց ծեծելու մեջ է, այլ նրանում, որ երբեմն մարդուն բարիք պարգևելու համար պիտի ցավեցնես նրան: Որպես օրինակ` ատամնաբույժի ցավեցնելով հանում է հիվանդ ատամը, բայց վերքը լավանալուց հետո ոչ միայն ցավն է անցնում, այլև վարակի վտանգն է կանխվում:
Ծնողական պատիճը կյանքի դպրոցի անբաժանելի մասն է: Բնավ կողմ չեմ երեխային ծեծելուն, բայց մեկ-մեկ տեղը գալիսա, բացի մի հատ բզելուց ոչ մի բան չի օգնում:
Բայց մեջբերված աստվածաշնչյան օրինակները հստակ ուղղված են ոչ թե մարդու, երեխայի ֆիզիկական բարեկեցությունը բարցրացնելուն և կյանքի դժվարությունները հաղթահարելուն պատրաստելուն, այլ ուղղված են հոգևոր բարեկեցությունն ու դժվարությունները հաղթահարելուն: Բայց ըստ էության մարդ արարածի կողմից ֆիզիկական դժվարությունների հաղթահարման գործում կարևորագույն դեր են խաղում հոգևոր և մտավոր ունակությունները, իսկ դրանք, ինչպես ցույց է տալիս կյանքի փորձը, գավազանով ավելի լավ են յուրացվում :))

Varzor
12.06.2012, 13:52
Գավազանով ծեծել կենդանի մարդուն, երեխային, քո զավակին՝ նրան ինչ-որ բան բացատրելու ու հասկացնելու համար. սա դուրս ա մարդկանց, երեխաների ու զավակների նկատմամբ ճիշտ վերաբերմունքի մասին իմ պատկերացումների շրջանակից: Հուսով եմ՝ կարիք չկա մանրամասնելու, թե ինչու եմ դեմ, որ ծնողներն իրենց երեխաներին գավազաններով ծեծեն:
Դե ոչ մի նորմալ փսիխիկա ունեցող մարդ կողմ չի լինի երեխաներին ծեծելուն: Բայց արի ու տես, որ բազմաթիվ մարդիկ իրենց գլխին են տալիս ու ողբում, որ ժամանակին իրենց զավակին ուժով չեն ստիպել, ուժով չեն հասկացրել այն, ինչի չհասկանալու պատճառով նա կործանվել է:
Ըստ էության երեխային ծեծելը հիմնականում մի քնաի դրսևորում ունի.
1. Սեփական կարծիքն ու անձը երեխայի մոտ ամրապնդել
2. Թերարժեքության կոմպլեքս` թույլերի վրա է ուժը պատում, դրա համար էլ ծեծում է
3. Հոգեկան խանգարում

Սրանցից միայն առաջինն է, որ շատ դժվար է դասակարգել և երբեմն սերտաճում է մյուս երկուսին:
Բայց սթափ մտածող, հոգեկան խանգարում չունեցող մարդու մոտ գործում է բնազդը` սերդի պահպանման բնազդը և երբ ծնողը զգում է, որ իր գիտելիքներն ու դաստիարակչական մեթոդները չեն բավարարում զավակին կյանքի "ճշմարտույթուն" սովորեցնել կամ ետ պահել "սխա ուղուց", ապա միանշանակ դիմում է ֆիզիկական բռնության: Ու դա այդպես է ոչ միայն զավակների դաստիարակման հարցում, այլ մարդկային հարաբերություններում ընդհանրապես:

Հ.Գ.
Հետաքրքիր ա, ինչ կդառնար Պագանինին, եթե ռեժիմով ծեծ չուտեր :think

thereisnomonkey
13.06.2012, 03:15
Ախր ինչպես կարելի է որևէ կերպ արդարացնել երեխայի նկատմամբ բռնությունը: Անվանեք ինչպես ուզում եք, սակայն ծեծը, ապտակը կամ նույնիսկ կոպիտ վերաբերմունքը ոչ այլ ինչ է քան բռնություն: Երեխայի սխալը, որի համար նրան ծնողը ծեծում է, իրականում հենց իր` ծնողի մեղավորությունն է, քանզի հենց նա է պատասխանատու երեխայի համար: Համոզված եմ ծեծի մեթոդի սխալության մեջ, իսկ եթե նույնիսկ ծնողը զայրույթի պահին չի կարողացել զսպել իրեն ու հարվածել է երեխային, ապա անպայման պետք է ներողություն խնդրի, հակառակ դեպքում երեխան հոգեկան վնաս կստանա: Եթե երեխան անկառավարելի է, ապա պետք է ուղի գտնել նրան ճիշտը ցույց տալու համար,և այդ ուղին ոչ մի դեպքում ծեծը չէ:
Երեխային ծեծող ծնողը նման է հետամնաց երկրի բանտապահի, ով առիթը բաց չի թողնում հանցանք գործածին հարվածելու, մինչդեռ զարգացած երկրներում փորձում են նրան ցույց տալ կյանքի լուսավոր կողմը:

Հ.Գ.
Պագանինիից մեզ մենակ ջութակ նվագելն ա մնացել, իսկ դա ոչինչ չի ասում նրա մարդկային հատկությունների մասին:

Varzor
13.06.2012, 12:19
Ախր ինչպես կարելի է որևէ կերպ արդարացնել երեխայի նկատմամբ բռնությունը: Անվանեք ինչպես ուզում եք, սակայն ծեծը, ապտակը կամ նույնիսկ կոպիտ վերաբերմունքը ոչ այլ ինչ է քան բռնություն: Երեխայի սխալը, որի համար նրան ծնողը ծեծում է, իրականում հենց իր` ծնողի մեղավորությունն է, քանզի հենց նա է պատասխանատու երեխայի համար: Համոզված եմ ծեծի մեթոդի սխալության մեջ, իսկ եթե նույնիսկ ծնողը զայրույթի պահին չի կարողացել զսպել իրեն ու հարվածել է երեխային, ապա անպայման պետք է ներողություն խնդրի, հակառակ դեպքում երեխան հոգեկան վնաս կստանա: Եթե երեխան անկառավարելի է, ապա պետք է ուղի գտնել նրան ճիշտը ցույց տալու համար,և այդ ուղին ոչ մի դեպքում ծեծը չէ:
Երեխային ծեծող ծնողը նման է հետամնաց երկրի բանտապահի, ով առիթը բաց չի թողնում հանցանք գործածին հարվածելու, մինչդեռ զարգացած երկրներում փորձում են նրան ցույց տալ կյանքի լուսավոր կողմը:

Հ.Գ.
Պագանինիից մեզ մենակ ջութակ նվագելն ա մնացել, իսկ դա ոչինչ չի ասում նրա մարդկային հատկությունների մասին:

Ըդհանուր առմամբ այդքան էլ համամիտ չեմ:
Այո, երեխայի սխալի համար ծնողը պատասխանատվություն է կրում, սակայն դա չի նշանակում, որ այդ սխալի գործման համար ծնողն է մեղավոր: Երեխան նույնպես անհատ է, ունի սեփական միտքն ու պատկերացումները և դրանց ոչ ադեկվատ զարգացման համար ծնողը որքան էլ որ պատասխանատու է, միևնույն է մեղավոր չէ:
Այո, ծեծում են, որովհետև ձեռի տակ եղած մյուս մեթոդները սպառվել են կամ էլ ջան չեն անում այլ մեթոդ գտնել ու դիմում են թեև ոչ այդքան ընդունելի, բայց հին ու փորձված մեթոդին` ֆիզիկական բռնությանը:
Ամենևին էլ միտք չունեմ արդարացնելու երեխաների հանդեպ կատարվող բռնությունները, բայց իմ խորին համոզմամբ կյանքում լինում են պահեր, երբ բացի ֆիզիկականից ոչ մի մեթոդ արդյունք չի տալիս:
Ու էլի կրկնեմ. դա ոչ թե այլ մեթոդ չլինելու պատճառով է, այլ այդ այլ մեթոդը չիմանալու` մարդն անկատար է ու ամենաիմաց չէ:
Այո, կարելի է ուսումնասիրել և գտնել որևէ մեթոդ, սակայն կան իրավիճակներ, որոնցում ժամանակի կորուստը ճակատագրական է` ժամանակ չկա մեթոդ ուսումնասիրելու կամ մտածելու:
Ու քանի դեռ երեխան ունակ չէ հասկանալու իր սխալի էությունը կամ ծնողն ունակ չէ երեխային հասկանալի ձևով նկարագրել ու բացատրել սխալի էությունը, օգնության է հանսնում ծնողական ծեծը, մորս ասա "Ծ" վիտամինը և երեխան ուղղակի այդ վիտամինի մեծ քանակ չստանալու ցանկությունից այլևս չի կատարում այն արարքը, որը ծնողի կարծիքով սխալ է և պատժի է արժանացնում:
Ըստ էության ծեծի արդյունավետությունը կարճատև է, քանի որ եթե երեխան չի գիտակցում այն, ինչի համար պատժում են, ապա մեծանալով առանց արգելքի կարող է կատարել նույն քայլը:
Ուստի ավելի արդյուանվետ է հոգեբանական և մտավոր աշխատանքը:
Բայց ասյտե մի բայց կա: Հոգեբանական և մտավոր աշխատանքը արդյունավետ են միայն այն ժամանակ երբ երեխա ի վիճակի է որևէ բան ընկալելու: Բայց ոչ բոլոր իրավիճակներում է դա այդպես և ժամանակ էլ չկա սպասելու, մինչը երեխայի գիտակցությունը կհանդարտվի: Այդ ժամանակ ապտակը սթափեցնում է: Այն միտված չէ ֆիզիկական ցավ պատճառելուն, այլ ավելի շատ գիտակցության դուռը թակելուն:

Ինչպես ասվում է մի հին հայտնի երգում "Ով մայրական ծեծից չի լացել, նա որբ է մեծացել..."

Եվ հենց այստեղ էլ շատ ծնողների օգնության է գալիս կրոնական դաստիարակությունը: Երեխան սկսում է վախենալ և ակնածել ոչթ ե ծնողական ծեծից, այլ տվյալ կրոնով նախատեսված հոգևոր և "սարսափելի" պատիժներից: Իսկ քանի որ ոնց պարզեցինք հոգևոր-մտավոր մեթոդներն ավելի արդյուանվետ և ուժեղ են, քան ֆիզիկականները, ապա հոգևոր-կրոնական դաստիարակության ազդեցությունն ավելի արդյունավետ և երկարատև է:

Հ.Գ.
Պագանինիյից մենակ ջութակ նվագելը չի մնացել, կիթառ նվագելն էլ, ստեղծագործութոյւններն էլ, կենսագրությունն էլ: Ու սկզբից ծեծ ուտելով, մեծ տարիքում արդեն առանց երաժշտության ուղղակի իր կյանքը չէր պատկերացնում:
Երաժշտական աշխարհի ընդւոնված հանճարներից է համարվում:

thereisnomonkey
13.06.2012, 14:20
Չէ, ախպեր: Իմ երեխան ծեծ չի ուտի: Սա իմ համոզմունքն է: Ավելին չեմ ասի:

Varzor
13.06.2012, 18:51
Չէ, ախպեր: Իմ երեխան ծեծ չի ուտի: Սա իմ համոզմունքն է: Ավելին չեմ ասի:
Եվ դա շատ լավ է :)

հովարս
14.06.2012, 00:28
հակառակ դեպքում երեխան հոգեկան վնաս կստանա:Հարգելի սեղանակիցներ, խնդրում եմ ուշադիր նայեք ձեր շուրջ և ասեք, հիմա են շատ հոգեկան հիվանդ երեխաները, թե մի քսան և ավելի տարիներ առաջ, երբ լավ էլ ՝՝ծեծ էին ուտում՛՛ երեխաները, հերիք է այդ ամերիկյան քայքայիչ դեմոկրատիային հետևեք:

Գալաթեա
14.06.2012, 00:41
Ժող, ստեղ լուրջ դրած էրեխուն ծեծելն ու դա արդարացնելն ե՞ք քննարկում...

Quyr Qery
14.06.2012, 13:14
Ժող, ստեղ լուրջ դրած էրեխուն ծեծելն ու դա արդարացնելն ե՞ք քննարկում...

Չէ Լիլ, գավազանով ծեծել թե ուրիշ մեթոդով:

Varzor
14.06.2012, 21:11
Հարգելի սեղանակիցներ, խնդրում եմ ուշադիր նայեք ձեր շուրջ և ասեք, հիմա են շատ հոգեկան հիվանդ երեխաները, թե մի քսան և ավելի տարիներ առաջ, երբ լավ էլ ՝՝ծեծ էին ուտում՛՛ երեխաները, հերիք է այդ ամերիկյան քայքայիչ դեմոկրատիային հետևեք:
Հովարս ջան, շատ ծեծ ուտող երեխաները էդքան էլ հոգեպես առողջ չեն լինում` ճնշվածություն, վախ, հերարժեքություն, ատելություն և այն:
Ընենց որ հոգեկան առողջությունն ու լավ դաստիարակությունը ծեծի քանակով չեն պայմանավորված:

հովարս
14.06.2012, 23:05
Հովարս ջան, շատ ծեծ ուտող երեխաները էդքան էլ հոգեպես առողջ չեն լինում` ճնշվածություն, վախ, հերարժեքություն, ատելություն և այն:
Ընենց որ հոգեկան առողջությունն ու լավ դաստիարակությունը ծեծի քանակով չեն պայմանավորված:
Նորից եմ կրկնում, ծեծ մի հասկացեք ենքան ծեծ տան որ էշին քեռի ասի, կամ էլ կապտացնեն , շնչահեղձ գցեն սեղանի տակ: Այս կերպ վարվող ծնողը հենց ինքն է հոգեկան խանգարումներով:
Վառզոր ջան, քիչ վերև դու ասեցիր ծեծի չափսի մասին, որն էլ հենց նկատի ունեմ:

Գալաթեա
14.06.2012, 23:16
Հովարս, չափավոր ծեծը ո՞րն ա: Թեթևի մեջ սիլլա՞ն: Փափուկ կաշվից գոտիով ծեծելը՞: Մի հատ ինձ համար կճշտես հա՞ էդ պահը:

Ցանկացած չափի ծեծ ոչ մի լավ բանի չի կարա բերի:
Ծեծն առաջացնում ա ցավ, ցավն առաջացնում ա վախ, վախն առաջացնում ա ագրեսիա:
Այլ կերպ չի կարա աշխատի դա: Ծնողի ծեծից վախեցող երեխան իր արածը ինադու ա թաքուն կանի:
Ու մարդավարի ասած խոսքը կդադարի հասկանալ:

Mephistopheles
14.06.2012, 23:37
Չէ Լիլ, գավազանով ծեծել թե ուրիշ մեթոդով:

իմիջայլոց գավազանը ի՞նչ ա որ… շատ մեղմ ա… ես ստեղ հովարսի հետ լրիվ համաձայն եմ… Աբրահամը հայ-հայ ա տղին մորթելու մատաղ էր անելու աստծուն. լավա աստված իրա ախռաննիկին ուղարկեց որ էդ դրա ձեռը բռնի, թե չէ սպանելու էրեխին… աստված հետո ասեց "արա հո դու անասուն չես, էրեխին տալու սօանելու էի՞ր… դե արի սրան բան բացատրի…" Աբրահամն էլ ասել ա "Տեր, բա ասիր սպանի"… տերն էլ ասեց "որ ասեի գնա գլուխդ պատովը տուր պտի անեի՞ր"

Mephistopheles
14.06.2012, 23:41
Նորից եմ կրկնում, ծեծ մի հասկացեք ենքան ծեծ տան որ էշին քեռի ասի, կամ էլ կապտացնեն , շնչահեղձ գցեն սեղանի տակ: Այս կերպ վարվող ծնողը հենց ինքն է հոգեկան խանգարումներով:
Վառզոր ջան, քիչ վերև դու ասեցիր ծեծի չափսի մասին, որն էլ հենց նկատի ունեմ:

Հով, էշին քեռի շատ խմելուց են կանչում… բայց որ դավադիտ են անում ի՞նչ անես… օրինակ ես բեյսբոլի փեդով մի հատ որ քյալլեքին չեմ տալիս, մի անգամից ուղեղները պայծառանում ա… դե, գավազան չի, բայց էլի վատ չի, չէ՞…

Mephistopheles
14.06.2012, 23:47
Հովարս, չափավոր ծեծը ո՞րն ա: Թեթևի մեջ սիլլա՞ն: Փափուկ կաշվից գոտիով ծեծելը՞: Մի հատ ինձ համար կճշտես հա՞ էդ պահը:

Ցանկացած չափի ծեծ ոչ մի լավ բանի չի կարա բերի:
Ծեծն առաջացնում ա ցավ, ցավն առաջացնում ա վախ, վախն առաջացնում ա ագրեսիա:
Այլ կերպ չի կարա աշխատի դա: Ծնողի ծեծից վախեցող երեխան իր արածը ինադու ա թաքուն կանի:
Ու մարդավարի ասած խոսքը կդադարի հասկանալ:

Չափավորը գավազանով ծեծելն ա մեկ էլ ավետարանով գլխին դմփցնելը… վերջինիս դեպքում ոչ հետք ա մնում ոչ էլ կապտում ա… մի քիչ թանձրամիտ ես դառնում, բայց զատո ավելնորդ հարցեր չես տալիս… գեյերին տենց են բուժում…

այ քեզ որ ծեծած լինեին մի երկու հատ դաստիարակչական ավետարանով գլխիդ խփեին ու մեռոնով էլ waterboard անեին դու հիմա սենց սատանայական հարցեր չէիր տա…

հովարս
14.06.2012, 23:57
Մեֆ, եթե չես հավատում, դա քո իրավունքն է, բայց կխնդեմ ամեն բան ծաղրանքի մի վերածի

Mephistopheles
15.06.2012, 00:00
Մեֆ, եթե չես հավատում, դա քո իրավունքն է, բայց կխնդեմ ամեն բան ծաղրանքի մի վերածի

Բայց ինչի՞ն չեմ հավատում…

Quyr Qery
15.06.2012, 00:46
Բայց ինչի՞ն չեմ հավատում…
Մեֆ, ինչ կարևոր է ինչին:
Այ ես էլ չեմ հավատում, որ ժամանակին մեզ էլ գավազանով ծեծեին հիմի կհավատայինք:

Mephistopheles
15.06.2012, 01:08
Մեֆ, ինչ կարևոր է ինչին:
Այ ես էլ չեմ հավատում, որ ժամանակին մեզ էլ գավազանով ծեծեին հիմի կհավատայինք:

ուշ չի… օրինակ մեր Գալաթեայի գավազանահարման պրոցեսն արդեն սկսել ենք… հլա տենամ ո՞նց չի հավատա

Varzor
18.06.2012, 14:44
Նորից եմ կրկնում, ծեծ մի հասկացեք ենքան ծեծ տան որ էշին քեռի ասի, կամ էլ կապտացնեն , շնչահեղձ գցեն սեղանի տակ: Այս կերպ վարվող ծնողը հենց ինքն է հոգեկան խանգարումներով:
Վառզոր ջան, քիչ վերև դու ասեցիր ծեծի չափսի մասին, որն էլ հենց նկատի ունեմ:
Ես ծեծի չափերի մասին ոչինչ չեմ ասել: Ես ծեծի բերող իրավիճակների մասին եմ ասել:
Ամեն ծնողի հարվածի ուժ տարբեր է, երեխայի դիմադրողականությունը նունպես: Ընենց որ երեխա կա հատակի փայտը մեջքի ջարդում են ծիծաղում է, իսկ երեխա կա ձեռքը կտրուկ բռնում ես կապտում է ու օրերով ցավում և երեխային լացացնում:
Ընենց որ մինչև հիմա քննարկումներում ծեծ ասելով ծեծ էլ հասկանում ենք` անկախ չափերից:

Varzor
18.06.2012, 14:49
Ժողովուրդ ֆիզիկական պատիժը միշտ էլ կաորղ է ցավ առաջացնել: Հիմա ինչ? բոլոր տեսակի ֆիզիկական պատիժներն անընդունելի են? Ասենք բանակում վազացնում են կամ էլ ֆիզիկական բեռնվածքների ենթարկում: Չի ցավում? Թե սպորտի մարզիչի կամ պարուսույցի կողմից եեխային ցավեցնելը (նաև պատժի համար) էլի անընդունելի է?

Ստեղ ինչ-որ չի կպնում այն, որ հենց ֆիզիկական ցավ պատճառելն եք համարում անընդունելի:

հովարս
18.06.2012, 15:44
երբեմն մարդուն բարիք պարգևելու համար պիտի ցավեցնես նրան: Որպես օրինակ` ատամնաբույժի ցավեցնելով հանում է հիվանդ ատամը, բայց վերքը լավանալուց հետո ոչ միայն ցավն է անցնում, այլև վարակի վտանգն է կանխվում:
Ծնողական պատիճը կյանքի դպրոցի անբաժանելի մասն է: Բնավ կողմ չեմ երեխային ծեծելուն, բայց մեկ-մեկ տեղը գալիսա, բացի մի հատ բզելուց ոչ մի բան չի օգնում:
Սա նկատի ունեմ ասելով ճեճի չափ

Varzor
18.06.2012, 16:00
Սա նկատի ունեմ ասելով ճեճի չափ
հա, այսինքն խոսքը գնում է "մի հատ բզելու" մասին?

Sagittarius
18.06.2012, 17:10
Ժողովուրդ ֆիզիկական պատիժը միշտ էլ կաորղ է ցավ առաջացնել: Հիմա ինչ? բոլոր տեսակի ֆիզիկական պատիժներն անընդունելի են? Ասենք բանակում վազացնում են կամ էլ ֆիզիկական բեռնվածքների ենթարկում: Չի ցավում? Թե սպորտի մարզիչի կամ պարուսույցի կողմից եեխային ցավեցնելը (նաև պատժի համար) էլի անընդունելի է?

Ստեղ ինչ-որ չի կպնում այն, որ հենց ֆիզիկական ցավ պատճառելն եք համարում անընդունելի:

էտ երբվանի՞ց են փոքր երեխաններին բանակ տանում :o
Հլը թող պարի դասատում կամ մարզիչը երեխայիս նկատմամբ ֆիզիկական ագրեսիա կիրառի, տեղում «գնդակներից» կկախեմ:
Խնիրը նրանում է, որ երեխային պետք է հենց փոքր տարիքից ցույց տալ, որ բռնությունը, ագրեսիան խնդրի լուծման ճանապարհ չեն: Բայց դե թեմայից լրիվ դուրս ենք եկել, նման թեմա կարծեմ արդեն կա:

Varzor
18.06.2012, 17:35
էտ երբվանի՞ց են փոքր երեխաններին բանակ տանում :o
Հլը թող պարի դասատում կամ մարզիչը երեխայիս նկատմամբ ֆիզիկական ագրեսիա կիրառի, տեղում «գնդակներից» կկախեմ:
Խնիրը նրանում է, որ երեխային պետք է հենց փոքր տարիքից ցույց տալ, որ բռնությունը, ագրեսիան խնդրի լուծման ճանապարհ չեն: Բայց դե թեմայից լրիվ դուրս ենք եկել, նման թեմա կարծեմ արդեն կա:
Էէէ, ես ինչ եմ ասում, դու ինչ :esim
Նախ` բանակում ծառայողն էլ է իր ծոնղի երեխան: Ես փոքրի ու մեծի անուն չեմ տվել:
Ֆիզիկական պատիժ չի նշանակում ծեծ: Երբ որ երեխուն ասում են "մի 50 հատ ձգում ակմ հրում, փորի պրեսս, կքանիստ, շպագատ ..." և այլն ու դա ասում են որևէ կարգազանցության համար, ապա մեծ քանակով ֆիզիկական վարժություններ անելիս մարդը ցավ է զգում: Էլ չեմ ասում շպագատ բացելուց ոնց են երգում:
Իմ ասածը հետևյալն է.
1. Ծեծում են նաև դաստիարակելու համար:
2. Ֆիզիկական ծեծը նաև ֆիզիկական ցավ է պատճառում:
3. Ֆիզիկական ցավ է պատճառում նաև ասենք սպորտի կամ պարի պարապմունքը, որի ընթացքում նաև ֆիզիկական պատիճներ են լինում:
4. Կյանքում կան իրավիճակներ, որոնցում ուղղակիորեն ժամանակ չկա երեխայի գլխին քարոզ կարդալու կամ նրան բան բացատրելու:

Այստեղ երկու հարց է ծագում.
1. Ինչի են զանազանվում ֆիզիկական ցավերը, եթե երկուսն էլ պատիժ են?
2. Ինչ անել այն իրավիճակներում, երբ ժամանակը կամ գիտելիքը քիչ է և դագանակն է ամենաարագ հարց լուծողը?

Ոնց կարելիէ հասկանալ հովարսի մեջբերած տողերից, քրիստոներությունը ընդունում է հանուն հոֆևոր առողջության համար ֆիզիկական բռնությունը երեխաների նկատմամբ: Բայց ոնց որ Հիսուսն ուրիշ բան էր ասում :think

Ավետիք
20.06.2012, 11:16
Շատ հետաքրքիր քննարկում է գնում, ցավոք երկար բացակա եմ եղել: Բայց որ նայենք Տեր Հիսուսի օրինակին, կտեսնենք, որ նա երեխաներին օրհնեց Իր ձեռքերը նրանց գլխին դնելով: Իսկ Երուսաղեմի Տաճարում առևտուր անող "չափահասներին" խարազանով` հաստ պարանից ճիպոտով, ծեծեց` Մեֆի ասած. Դեռ ուշ չլինելու նկատառումն է: Ես մտածում եմ, որ եթե մենք Քրիստոսի օրինակով շարժվենք` մեր երեխաների համար օրհնության պատճառ լինենք, նրանց շատ հաճախ ի սրտէ ծնողական սեր ցույց տանք, ինչպես Տեր Հիսուսն է մեզ ցույց տալիս, ծեծի համար անհամեմատ քիչ տեղ կլինի:

Ավետիք
20.06.2012, 11:56
Եկեք չմոռանանք նաև, որ խոսքն ավելի ազդեցություն ունի, քան թե ֆիզիկականը: Շատ հաճախ ծնողը խոսում է դեմ բռնության, բայց իր երեխայի գլխին ինչ անեծքներ ու լուտանքներ է թափում: Ես անձամբ տեսել եմ, թե մի մայր իր որդու անկարգության համար ինչեր ասես, որ չեր ասում, բայց մեկ մատով նրան չկպավ, ծեծելու համար:

Ես մտածում եմ, որ ծեծը պետք է հիմնավորված լինի և երեխան դա հստակ պիտի գիտակցի... ես կասեյի նա այնքան վստահ պետք է լինի քո ծնողական սիրո մեջ, որ այդ ծեծը ոչ թե պատիժ և իր չարության հատուցումն ընդունի, այլ որ սովորի չարից հետ քաշվել, այն լինի իրեն ուսուցում և դաստիարակում:
Ես 3-րդ դասարանում ընկա մեկի խելքին և թաքուն ծխում էի: Դա տևեց մոտ մեկ ամիս, մինչև փոքր եղբայռս հորս չասեց: Այդ օրը մինչև հիմա չեմ մոռացել: Նախ հայրս ինձ բացատրեց, որ վատ բան եմ արել և հետո ծեծեց: Ես հիմա համարում եմ, որ նա ճիշտ է վարվել, որովհետև դրանից հետո ես մինչև 10-րդ դասարան չծխեցի: Սա եզակի դեպք է իմ կյանքում, որ հայրս ինձ վրա ձեռք բարձրացրեց, դրանից հետո իմ հայրը մատով ինձ չի կպել ծեծելու համար:

Ծեծն իր մեջ սեր պիտի ունենա` սրտիդ ցավն երեխայի հանդեպ, և ծայրահեղ վիճակում, որ ոչ մի կերպ էլ չի օգնում, ոչ խոսքերը, ոչ էլ սահմանափակումները: Ծեծը չպիտի թե մարմնական, թե հոգեկան վնաս հասցնի երեխային: Երբեք երեխայի դեմքին ապտակ մի հասցրու: Ծեծը չպիտի բռնություն լինի, որ դու երեխային քարշ տաս հատակաով, որ ծեծես: Երեխան ինքը պիտի հասկանալով ընդունի այն:
Բայց առավել ծնողի ձեռքերը պիտի քաջալերեն, սիրեն և մխիթարեն իրենց զավակներին, ինչպես Տերն էլ Իր փեռքերը դրեց երեխաների գլուխներին և օրհնեց: