PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Մինիմալիզմը կյանքում



Ուլուանա
31.05.2012, 21:09
Քանի որ մինիմալիզմը՝ որպես մոտեցում, ինձ արդեն որոշ ժամանակ է՝ հետաքրքրում ու գրավում է տարբեր ոլորտներում, մտածեցի, որ ուրիշ շատերի համար էլ կարող է օգտակար լինել։ Այստեղ կքննարկենք այն որպես ապրելակերպ։ Էս հարցում ինձ համար լուրջ ոգեշնչում է հանդիսացել պատահաբար հայտնաբերածս մինիմալիստական մի բլոգ, որից էլ հեղինակի գրած և նրան վերաբերող այլ աղբյուրների, տեղեկությունների հղվելով՝ պարբերաբար հաճույքով կարդում եմ՝ միաժամանակ աշխատելով կյանքումս կիրառել դրանցում եղած գաղափարներից շատերը։

Ընդհանրապես մինիմալիստական ապրելակերպն օգտակար է թե՛ անձնական, թե՛ գլոբալ տեսակետից, քանի որ ենթադրում է մինիմալ սպառողականություն՝ մի կողմից սեփական ֆինանսական միջոցների, մյուս կողմից՝ երկրագնդի ռեսուրսների պահպանման օգտին։ Նշածս ընդամենը նյութական կողմն է։ Բայց մինիմալիստական մտածելակերպն ու ապրելակերպը, բնականաբար, չեն սահմանափակվում զուտ նյութականով։ Այս մոտեցումը ենթադրում է ընդհանրապես կյանքում ցանկացած ավելորդ բանի հեռացում՝ լինի դա իր, միտք, թե սովորություն, որպեսզի մարդը կարողանա իր ուշադրությունը, ռեսուրսները կենտրոնացնել միայն այն բաների վրա, որոնք իր համար իսկապես կարևոր են, օգտակար ու հաճելի։ Մինիմալիզմի հիմքում ընկած է պարզությունը, քչով բավարարվելու, շեղող երևույթներն ու իրերը վերացնելու ձգտումը, որի շնորհիվ շահում է մարդու թե՛ ֆիզիկական, թե՛ ֆինանսական և թե՛ հոգեկան վիճակը։

Բլոգը (http://mnmlist.com/), որի մասին նշեցի, վարում է Լեո Բաբոտա (Leo Babauta) անունով մի մարդ, որն իր կյանքի փորձը շարունակաբար օրինակ բերելով՝ ներկայացնում է մինիմալիստական ապրելակերպը տարբեր տեսանկյուններից։ Լեոն մինիմալիզմի ու պարզ ապրելակերպի վերաբերյալ մի քանի բեստսելլերների հեղինակ է։ Ամուսնացած է, ունի վեց երեխա և ապրում է Սան ֆրանցիսկոյում, որտեղ համեստ ու պարզ կյանք է վարում ու ներկայումս շատ գոհ է իր կյանքից։ Նրա կյանքում թերևս միակ ոչ մինիմալիստական բացառությունը նրա երեխաների քանակն է :)), ինչի համար, ինչպես ինքն է ասում, իհարկե, ոչ մի վայրկան չի ափսոսում։

Լեոյի գրառումների հետ կապված մի հետաքրքիր հանգամանք եմ ուզում նշել. դրանց վրա հեղինակային իրավունքներ չկան։ Բլոգի համապատասխան բաժնում հատուկ նշված է, որ այն զուրկ է հեղինակային իրավունքներից (uncopyrighted). հեղինակը թույլ է տալիս ուրիշներին իր ցանկացած գրառում պատճենել, տարածել կամ անհրաժեշտության դեպքում ձևափոխել բովանդակությունը՝ սեփական հայեցողությամբ։ Ըստ նրա՝ աղբյուրի նշումը գնահատելի է, բայց ոչ պարտադիր։ Իր հետ հարցազրույցներից մեկում, երբ հարց էր տրվել հեղինակային իրավունքների բացակայության մասին, Լեոն պատասխանել էր, որ ինքը գրում է մարդկանց համար, ու կարևոր է, որ դրանք տարածվեն, օգուտ տան մարդկանց, ու գուցե ինչ–որ մեկը կարողանա օգտագործել ու ու ձևափոխելով ավելի լավը դարձնել իր մտքերը, ուրեմն ինքը միայն ուրախ կլինի դրա համար։ Բացի դրանից, մշտապես հեղինակային իրավունքների պահպանմանը հետևելը, դրա վրա ժամանակ ու նյարդեր ծախսելն, ըստ էության, այնքան էլ համահունչ չեն իր որդեգրած մինիմալիստական ապրելակերպին։

Մինիմալիստ դառնալուց ի վեր Լեոն մի շարք բարեփոխումներ է արել իր կյանքում։ Մինչ այդ նա ավելորդ քաշ ունեցող, ընտանիքի կարիքներն ապահովել չկարողացող, վնասակար սովորություններ ունեցող մեկն էր։ Հիմա անցել է առողջ ապրելակերպի, ազատվել ավելորդ քաշից, դրամական պարտքերից ու իր կյանքում տեղ գտած բազմաթիվ այլ ավելորդություններից, դարձել է ավելի կազմակերպված ու հաջողակ, վաստակում է ավելի շատ, քան ծախսում է, ու սովորել է գոհ ու երջանիկ լինել իր ունեցածով։ Լեոն իրեն տվյալ ոլորտում գիտակ չի համարում, այլ ընդամենը մարդկանց ներկայացնում է իր իմացածն ու ապրածը՝ մտածելով, որ դրանց մասին կարդալը կարող է շատերին օգնել բարելավելու իրենց կյանքը, ինչպես ինքն է արել։ Ի դեպ, նա ընդամենը մի քանի տարի է, ինչ անցել է մինիմալիստական ապրելակերպի, ու, ինչպես ինքն է ասում, դեռ սովորում է, սխալներ անում ու դրանցից էլ դասեր առնում։ Ահագին կարդացել եմ իր գրառումներից, ու իմ տպավորությամբ՝ շատ պարզ ու մատչելի է գրում, բավական չպարտադրող, համեստ ու հանգիստ տոնով։

Էստեղ շատ կարևոր է նշել, որ Լեոն ոչ մի նոր գաղափար առաջ չի քաշում, հայտնագործություններ չի անում, այն ամենը, ինչ նա գրում է, ըստ էության նորություն չէ, բայց ներկայացված է բավական մատչելի ձևով, օգտակար է, ձեռնտու ։ Ոչ մի գերբնական բան կամ բարդ փիլիսոփայական գաղափարներ պետք չեն մինիմալիստական ապրելակերպի համար։ Ամեն ինչ շատ պարզ է, ու հենց պարզությունն էլ այս ամենի առանցքն է հանդիսանում։

Ուզում եմ էստեղ քիչ–քիչ տեղադրել իր բլոգից գրառումների հայերեն թարգմանություններ՝ իմ կարծիքով առավել կարևորներն ու հետաքրքիրները։ Թեմայում ողջունվում են նաև սեփական կյանքերից բերված օրինակների քննարկումները։ Դրանք սովորաբար ամենաոգեշնչողն են լինում։ Ես ինքս ցանկացած օրինակից ոգեշնչվում եմ ու փորձում ինչ–որ բան քաղել։ Շուտով կգրեմ սեփական փորձիս՝ կատարածս փոփոխությունների մասին։ Փորձի փոխանակումը, կարծում եմ, օգտակար կլինի բոլորի համար։

Ուլուանա
31.05.2012, 21:35
Գրառումներ Լեո Բաբոտայի բլոգից.


Ինչու է քիչ իրեր ունենալն ավելի լավ

Մարդիկ երբեմն տարակուսանքով են ինձ նայում, երբ պնդում եմ, որ ինձ շատ իրեր պետք չեն, ու որ ունեցածիցս էլ անընդհատ ազատվում եմ։ Մտածում են՝ մարդ ինչքան տարօրինակ պիտի լինի, որ ուզենա ավելի քիչ իրեր ունենալ։
Քիչը նշանակում է ավելի թեթև։ Ավելի ազատ ես։ Կարող ես կենտրոնանալ ավելի լավ բաների վրա։
Քիչը նշանակում է, որ կարող ես ավելի արագ ճամփորդել։ Ավելի քիչ ժամանակ ես ծախսում իրերի վրա ու ավելի շատ ժամանակ՝ հետաքրքիր ու հաճելի բաներ անելու վրա։
Քիչն ավելի կայուն է ու ավելի գեղեցիկ։



Սպառողականությունն ընդդեմ մինիմալիզմի

Մեզնից շատերի մեջ արմատացած է հաճելի իրեր առնելու ցանկությունը։ Կարծում եմ՝ դրա հիմքում ընկած են վախերն ու անապահովության զգացումը, բայց այն նաև շահագործվում է կորպորացիաների կողմից, գովազդի միջոցով։ Գովազդը նախատեսված է նրա համար, որ մարդիկ ավելին ուզեն, ցանկանան գնել, ու քանի որ այն շատ լավ գործում է, հետևանքը լինում է այն, որ մենք գնում ենք շատ, շատ ավելին, քան մեզ պետք է։
Մինիմալիզմը դրա ճիշտ հակառակն է, ու մեզնից ոմանց համար այն ճիշտ լուծումն է։
Պատկերացրեք ցեղային հասարակություններին, որոնք ենթակա չեն սպառողականությանն ու գովազդներին։ Նրանք անդիմադրելի ցանկություն չունեն գնալու ու նոր հավես շորեր, կոշիկներ, սարքեր կամ մեքենաներ առնելու։ Այնպես չի, որ նրանք ցանկություններ չունեն, պարզապես դրանք նույն չափով չեն, ինչ մեր հասարակության մեջ։

Նույնիսկ նախագովազդային ժամանակներում ավելին ցանկանալու այս տեսակի ցանկություններն այսքան գերակա չէին։ Գովազդներն ու սպառողականությունն են ստեղծել այդ ցանկությունները, կամ առնվազն մեծացրել դրանք՝ հասցնելով ահռելիորեն չափազանցված մակարդակի։ Դա ծայրաստիճան արդյունավետ է։
Ցավոք, սա նշանակում է, որ մենք միշտ ուզում ենք գնել ավելին ու միշտ ծախսում ենք ավելին։ Ինչը նշանակում է, որ կամ պիտի պարտքերի մեջ ընկնենք, կամ ավելի շատ աշխատենք՝ ավելի շատ վաստակելու համար։ Կամ էլ երկուսը միասին։ Եվ այսօր գոյատևելու համար ընտանիքները պետք է երկու աշխատող ունենան, ի տարբերություն, ընդամենը 50-60 տարի առաջվա, երբ միայն մի աշխատող էր անհրաժեշտ՝ մասամբ որովհետև հիմա մենք աշխատում ենք ավելի թանկ ապրելակերպ ապահովել մեզ համար։
Մենք պիտի կանգ առնենք ու ինքներս մեզ հարցնենք. ինչի՞ համար է այդ ամենը։ Ինչու՞ ենք մենք այսքան շատ աշխատում այդքան շատ ունենալու, այդքան շատ իրերով մեզ ծանրաբեռնելու համար։

Դա պարզապես չափից դուրս շատ է։ Մինիմալիստն ասում է. «Ես դուրս եմ գալիս այս կարուսելից։ Ես այլևս չեմ մասնակցում սրան»։
Մինիմալիստն առաջին հերթին հակադրում է կարիքները ցանկություններին. արդյոք սա իրական կարի՞ք է, թե՞ պարզապես գովազդների ազդեցությամբ առաջացած ցանկություն։ Եվ եթե վերջինն է, ապա նա չի առնում այն։

Մինիմալիստը դանդաղ սովորում է ազատվել ցանկություններից։ Դա տեղի չի ունենում մի օրում, բայց կարող է տեղի ունենալ աստիճանաբար՝ գիտակցված ջանքերով։

Ահա թե ես ինչպես եմ դա անում.
• Սովորում եմ ավելի գիտակից ձևով վարվել իմպուլսներիս հետ, երբ պատրաստ եմ լինում ինչ–որ բան գնել։
• Սովորում եմ կանգ առնել ու շունչ քաշել՝ թողնելով, որ ֆիզիկական մղումը թուլանա։
• Ստիպում եմ ինձ սպասել, եթե գնումը բացարձակ անհրաժեշտություն չէ։
• Ինձ հնարավորություն եմ տալիս մտածելու դրա մասին ու վերլուծելու՝ արդյոք դա այնպիսի բան է, որն ինձ իսկապես պետք է առնել։ Հաճախ պատասխանը «ոչ» է լինում։
• Քիչ–քիչ կատարելագործվում եմ այս գործում, ժամանակի ընթացքում, քանի որ սխալներ միշտ էլ անում եմ։

Մինիմալիստը թողնում է իր ցանկությունները, դանդաղ, այնպես, որ ավելի քիչ բաներ է առնում, ավելի քիչ է ծախսում, ավելի քիչ է պարտքերի մեջ ընկնում, և արդյունքը լինում է այն, որ ավելի քիչ վաստակելու կարիք է ունենում ու ավելի քիչ է աշխատում։

Աղբյուրը՝ mnmlst.com (http://mnmlist.com/)

Վերջին տողերից կարող է տպավորություն ստեղծվել, թե հեղինակը մարդկանց ծուլության է դրդում :))։ Բայց իրականում բոլորս էլ գիտենք, որ հաճախ ստիպված ենք լինում այնքան աշխատել, որ արանքում ապրելու ժամանակ՝ որպես այդպիսին, կարծես չի մնում։

dvgray
31.05.2012, 21:58
չգիտեմ, թե հայաստանաբնակի համար ինչքանով է ակտուալ այս թեման, բայց հյուսային ամերիկայի համար շատ կարևոր թեմա է;
մի կողմից այդ ամենը, որը նշում է հեղինակը; սակայն մյուս կողմից ամերիկյան /կանադական/ պետությունր կառուցված է հենց "սպառողական" փիլիսոփայության, մտածելակերպի,. ապրելակերպի վրա; ես սա վատով չեմ ասում, այլ որպես փաստ; վերացրու "սպառողական" ապրելակերպը ամերիկայից, և 5 րոպե հետո կվերանա այդ պետությունը, քանի որ ուրիշ իրական արժեհամակարգ, որպես ամբողջ ժողովրդին միավորող, գոյություն չունի;
Հայաստանում, Հունսատանում, Ֆրանսիայոըմ, Անգլիայում... ուրիշ է, կան ամուր պատմական արժեքներ, որոքն մեզ բոլորիս կապում են, ու անգամ եթե "սոված ու ծարավ" լինենք, մեկ է, մենք չենք վերանա որպես հավաքականույթուն, ինչպես եղել է բազմիցս;
ասածս ինչ է, որ մինիմալիզմը իհարկե շատ լավ բան է, անգամ հիանալի է; կոնկրետ իմ կումիռերից մեկը Դիոգենես է, իր անգերազանցելի մինիմալիզմով; սակայն սպառողականության ալտերնատիվ դեռ ամերիկնա չունի;
...
ես օրինակ չեմ հասկանում հայաստանաբնակների մեքենապաշտությանը; խորհուրդ եմ տալիս մեքենային ավելի հասարակ մոտենալ...
...
մի կարևոր խորհուրդ կա, մեզ անցած մեր մեծերից; դա վերմակի չափսով ոտքերը մեկնել է; կարևորը այստեղ հենց "վերմակի չափսը" հասկանալն է; ինչ շատ քչերն են կարողանում իրականում "չափել"; եթե այս ասացվածքը քչից շատից գործի, ապա կարծում եմ խնդիրներ չեն լինի... կամ կլինեն "մինիմալ" :))

Ուլուանա
01.06.2012, 07:21
չգիտեմ, թե հայաստանաբնակի համար ինչքանով է ակտուալ այս թեման, բայց հյուսային ամերիկայի համար շատ կարևոր թեմա է;
մի կողմից այդ ամենը, որը նշում է հեղինակը; սակայն մյուս կողմից ամերիկյան /կանադական/ պետությունր կառուցված է հենց "սպառողական" փիլիսոփայության, մտածելակերպի,. ապրելակերպի վրա; ես սա վատով չեմ ասում, այլ որպես փաստ; վերացրու "սպառողական" ապրելակերպը ամերիկայից, և 5 րոպե հետո կվերանա այդ պետությունը, քանի որ ուրիշ իրական արժեհամակարգ, որպես ամբողջ ժողովրդին միավորող, գոյություն չունի...
Դիվի, հեղինակը, կարծում եմ, չի էլ նախատեսում ամբողջ Ամերիկային հեղափոխել, դարձնել մինիմալիստ :))։ Խոսքն անհատների մասին է, իսկ դա լավ էլ իրական է։ Ու ընդհանրապես ցանկացած երկրում ու պայմաններում էլ հնարավոր է մինիմալիստ լինել, եթե համապատասխան տրամադրվածություն լինի, տարածաշրջանն ու պայմանները որոշիչ դեր չունեն։ Իհարկե, դրանք ինչ–որ ազդեցություն կարող են ունենալ, բայց ոչ էական։ Ուրիշ բան, որ ամեն մեկի մինիմալը մյուսից տարբեր կարող է լինել, ինչն ավելի քան բնական է։

Ուլուանա
02.06.2012, 05:01
Գրառում Լեո Բաբոտայի բլոգից.

«Բա որ հանկարծ»–ի համախտանիշը

Այս պահին ես ընտանիքիս հետ գտնվում եմ Գուամ թռչող ինքնաթիռում։ Հետս վերցրել եմ մի փոքրիկ ուսապայուսակ, մեջը՝ լափթոփս ու մի քանի փոխնորդ շոր՝ մեկամսյա ուղևորության համար։

Թեթև բեռով ճամփորդելն այնքան էլ բարդ չէ, քանի դեռ չեք բախվել «բա որ հանկարծ»–ի համախտանիշին։ Ընդհանրապես կյանքում մինիմալ իրեր ունենալը բարդ չէ, քանի դեռ ի հայտ չի եկել այս համախտանիշը։ Երևի արդեն գիտեք, թե որն է «բա որ հանկարծ»–ի համախտանիշը։ Դա այն է, երբ տարբեր իրեր պահում եք (պայուսակում, ձեր տանը կամ գրասենյակում) ոչ թե որովհետև դրանք ձեզ իսկապես պետք են, այլ որովհետև մտածում եք՝ բա որ հանկարծ պետք գան։ Բայց երբ դրան նայում ենք իրական փաստերի տեսակետից, տեսնում ենք, որ «բա որ հանկարծ»–ը նշանակում է լիքը իրեր պահել, որոնք իրականում չենք օգտագործում։ Այսպիսի մի փորձ արեք. կազմեք այն բոլոր իրերի ցուցակը, որոնք չեք օգտագործել վերջին ամիսներին, բայց որոնցից վախենում եք ազատվել՝ մտածելով՝ բա որ հանկարծ պետք գան։ Այնուհետև տեսեք, թե հաջորդ 6-9 ամիսների ընթացքում քանի անգամ եք իսկապես օգտագործում դրանք։

Վերջերս ուղևորության էի մեկնել Լոնդոն և Փարիզ բավական թեթև ուղեբեռով։ Բայց նույնիսկ այդ ժամանակ հետս վերցրել էի իրեր, որոնք չօգտագործեցի։ Կազմեցի օգտագործածս ու չօգտագործածս իրերի ցուցակը։ Հաջորդ ճամփորդությանս համար (հանգստյան օրեր Փորթլենդում) հետս վերցրի միայն այն իրերը, որոնք օգտագործել էի Լոնդոնում ու Փարիզում։ Փոքրիկ ուսապայուսակ էր, ու պարզվեց՝ հենց այն էր, ինչ պետք է։ Հիմա նույնն անում եմ Գուամի համար, թեև ուղևորությունը շատ ավելի երկար է։ Եթե պարզվի՝ ավելին է պետք, կարող եմ գնել, բայց չեմ կարծում, թե պետք լինի։ Կտեսնենք։ Ու ամբողջ հարցն էլ դա է. իզուր մի անհանգստացեք, թե պետք կգա։ Պարզե՛ք։

Աղբյուրը՝ mnmlist.com (http://mnmlist.com/)

Ֆոտոն
02.06.2012, 10:28
Շատ ա դուրս գալիս գաղափարը: :) Ինձ հետ բավական համահունչ ա: Բայց էդ ախտանիշը մեր շուրջը բոլորն ունեն: Օրինակ՝ էս պահին մեր տանը կա փայտի թե չգիտեմինչի վառարան, կերասինկա ու նման ևս մի քանի բան: Ես պահել չեմ ուզում, բայց էդ «բա որ հանկարծ»-ը չի թողնում գցել, քանի րո, եթե հանկարծ դրանք պետք գան, հնարավոր է, որ դրանք ձեռք բերելու միջոց չունենանք: Բա ի՞նչ անենք: :(

Claudia Mori
02.06.2012, 14:09
Շատ հավես թեմա է ու հայերի համար շատ պիտանի: Եթե հայերի մի ստվար զանգված հասկանա, որ պետք չէ գրեթե ամեն օր խորոված ուտել, քանի որ դրանից նրանք սալակալում են աննորմալ ձեւով (ու թող ամերիկացիներին անուն չկպցնեն ու նայեն իրենց փորերին ու բազմաշերտ մարմիններին) ու հասկանան, որ բանջարեղեններով սնվելը շատ ավելի առողջարար կարող է լինել, մսին էլ ամսվա մեջ մեկ անգամ անդրադառնալու դեպքում հաստատ չեն մահանա:

Հետո մինիմալիզմը նրանց կօգնի, որ կտրվեն առօրյայից ու սկսեն մտածել սեփական անձի մասին, որը Հայաստանում եւս շատ մեջ խնդիր է: Մերոնց մի մեծ մասը սիրում է ապրել ուրիշների խնդիրներով ու մոռանում է սեփական պարտականությունների ու հաճույքների մասին: Դրանից էլ առաջանում են հոգեբանական շատ լուրջ խնդիրներ՝ ինքնագնահատականի անկում կամ դրա անիմաստ ու ոչ պատճառաբանված բարձրացում, կոմպլեկսներ, ինքնահաստատման նոպաներ, ագրեսիա, անտրամաբանական վարք, չբավարարվածություն ու ամենասարսափելին՝ ՆԱԽԱՆՁ

Ու նրանք նախանձում են հենց մինիմալիստներին, այն դեպքում, երբ կարող են հանգիստ մինիմալիստ լինել:

Ներսես_AM
02.06.2012, 15:08
Ես մինիմալիստ եմ երևի, միայն չեմ կարողանում ազատվել նենց բաներից որոնք ինքս եմ պատրաստել, որոնց վրա աշխատանք եմ թափել։ Օրինակ դպրոցական տետրերիս մի ամբողջ արկղ դեռ պահպանում ա իմ խզբզանքները :) չնայած համալսարանինը հենց կիսամյակից հետո ոչնչացվում էր ։)
ՈՒլուանա, մի տեսակ քեզ չեմ պատկերացնում մինիմալիստ :)) ուրեմն քո ձեռքը գնալու՞ ա անթիվ–անհամար չխկլիկներդ դու՞րս նետել :))

Ուլուանա
02.06.2012, 22:43
Շատ ա դուրս գալիս գաղափարը: :) Ինձ հետ բավական համահունչ ա: Բայց էդ ախտանիշը մեր շուրջը բոլորն ունեն: Օրինակ՝ էս պահին մեր տանը կա փայտի թե չգիտեմինչի վառարան, կերասինկա ու նման ևս մի քանի բան: Ես պահել չեմ ուզում, բայց էդ «բա որ հանկարծ»-ը չի թողնում գցել, քանի րո, եթե հանկարծ դրանք պետք գան, հնարավոր է, որ դրանք ձեռք բերելու միջոց չունենանք: Բա ի՞նչ անենք: :(
Ինձ թվում է՝ նման՝ արդեն անտիկ առարկաներն արժե պահել թեկուզ որպես թանգարանային նմուշներ :))։ Համենայնդեպս, մոտ ապագայում, կարծում եմ, էդպիսին կդառնան։ Նկատի ունեմ՝ եթե նկուղ կամ նմանատիպ պահեստային տեղեր ունեք։ Իսկ տանը, եթե առանց էդ էլ տեղ չկա ավելի կարևոր իրերի համար, միգուցե չարժե։

Ուլուանա
02.06.2012, 23:03
Ես մինիմալիստ եմ երևի, միայն չեմ կարողանում ազատվել նենց բաներից որոնք ինքս եմ պատրաստել, որոնց վրա աշխատանք եմ թափել։ Օրինակ դպրոցական տետրերիս մի ամբողջ արկղ դեռ պահպանում ա իմ խզբզանքները :) չնայած համալսարանինը հենց կիսամյակից հետո ոչնչացվում էր ։)
ՈՒլուանա, մի տեսակ քեզ չեմ պատկերացնում մինիմալիստ :)) ուրեմն քո ձեռքը գնալու՞ ա անթիվ–անհամար չխկլիկներդ դու՞րս նետել :))
Ներս, չխկլիկ ասելով՝ կոնկրետ ի՞նչ նկատի ունես։ :)) Մի քիչ լավ չեմ պատկերացնում։
Ասեմ, որ առայժմ միայն շորերս, պայուսակներս ու կոշկեղենս եմ «խմբագրել», ու լիքը բաներ առանձնացրել եմ ծանոթներին տալու կամ բարեգործական նպատականերով հանձնելու համար։ Ավելորդ եմ հանել մոտ երեսուն կտոր շոր, հինգ զույգ կոշիկ, երեք պայուսակ։ Դրանց մի մասը երբեք չեմ էլ օգտագործել, մի մասը տարիներով հագել եմ, բայց արդեն չեմ հագնում, քանի որ իրենց սպառել են կամ ֆիզիկապես, կամ բարոյապես, բայց կարող են միանգամայն պիտանի լինել այլ մարդկանց համար։ Մի խոսքով՝ արածիցս շատ գոհ եմ ու հուսով եմ՝ էդ զգացողությունս չի փոխվի :))։

Ահա առանձնացրածս ինձ համար ավելորդ շորերի կույտը.

http://i.imgur.com/QxXay.jpg

Ընդհանրապես բոլորիս տներում էլ, համոզված եմ, կան մի շարք շորեր, որոնք տարիներով սիրուն դրված են օգտագործվող շորերի հետ, բայց արդեն տարիներով չենք օգտագործում, բայց հենց որ տնեցիներից մեկը հանկարծ ասի, թե էդ շորից հարկավոր է ազատվել, անմիջապես ընդդիմանում ենք՝ ասելով, թե մենք էդ շորը շատ ենք սիրում, ո՞նց թե։ Բայց էստեղ հարց է առաջանում. եթե էդքան շատ ենք սիրում, ինչի՞ տարիներով ձեռք չենք տալիս։ Չէ՞ որ էդ ամբողջ ընթացքում ամեն անգամ զգեստապահարանը բացելով՝ մենք էդ շոր(եր)ի փոխարեն նախընտրել ենք այլ շորեր վերցնել հագնելու, ուրեմն գուցե արժե վերանայել դրանցից կառչելու մեր ձգտումը։ Վերջիվերջո, էդ չօգտագործվող, բայց օգտագործվելու պիտանի շորերը կարող են շատ անհրաժեշտ դուրս գալ ու հաճույքով օգտագործվել ուրիշ՝ ավելի կարիքավոր մարդկանց կողմից։ Ես ինքս, օրինակ, ժամանակին բազմիցս հագել եմ ուրիշների տված շորերը, ու շատ ուրախանում էինք, երբ տալիս էին, քանի որ հակառակ դեպքում ուղղակի շոր չէինք ունենա հագնելու։ Ինչու՞ հիմա էլ նույն հաճույքն ուրիշներին չպարգևենք տարիներով մեր տանն անտեղի թթվեցնելու փոխարեն։

soultaker
03.06.2012, 12:19
Ինչ որ տեղ հնարավոր է որ մինիմալիզմը լավ բան է, բայց անձամբ ես դրա մեջ տեսնում եմ կյանքի ընթացքի մասնակի կամ լրիվ կանգ: Եթե մենք աշխատեինք միայն ուտելիք ու շոր ունենալու համար, կունենայինք ինչ-որ խղճուկ աշխատանք ու դա մեզ կբավարարեր, չէինք ձգտի ավելի լավին ու նպատակներ չէինք դնի: Սպորտսմենները օրինակ սպորտով չէին զբաղվի, ասենք ֆուտբոլիստը կմտածեր ավելի լավա գնա առավոտը մի քիչ վազի միայն առողջ լինելու համար, չէր ձգտի աշխարհի չեմպիոն դառնալ ու կատարելագործվել: Իմ կարծիքով ամբողջ պատմության մեջ մարդիկ ինչքան հաջողությունների որ հասել են, հասել են ավելիին ձգտելու շնորհիվ ու չեն բավարարվել այն մինիմալով որը իրենց բավարարում է ապրելու համար: Ճիշտ է մինիմալիզմի մեջ լավ գծեր կան, բայց կարծես թե ընդհանուր առմամբ վատերը ավելի շատ են:

StrangeLittleGirl
04.06.2012, 02:05
Անցյալ տարի, երբ Նիդեռլանդներում հոլանդացիների համար աղքատի աշխատավարձ համարվող կրթաթոշակով ճոխ-ճոխ ապրում էի, մի եզրակացություն արեցի. էդ երկրում աղքատ լինել նշանակում է տունն ավելորդ իրերով չլցնել:

Իմ էս կյանքն ինձ մղում ա մինիմալիստ ապրելակերպի: Պիտի որ համակուրսեցիներս էլ տենց լինեին, բայց պարզվում ա` չէ: Ամբողջ կուրսում ամենաքիչ իր ունեցողը ես եմ, ու հենց տեղափոխվելու հարց է լինում, ամեն ինչ մեկ-երկու ճամպրուկում տեղավորվում է:

Բացատրեմ` ոնց եմ արել: Կարդացածս գրքերը երբեք մոտս չեմ պահում: Կամ տալիս եմ ուրիշների, կամ գրքաշրջանառության մեջ դնում, կամ էլ ուղարկում Հայաստան: Առածս դիսկերն էլ գրում եմ կոմպիս մեջ ու ուղարկում Հայաստան: Պահարանիս մեջ մենակ սեզոնային հագուստ է, այն էլ` միայն ամենաանհրաժեշտները: Հիմա որ պահարանս քանդեմ, մի երկու բան հազիվ կգտնեմ, որ չեմ հագնում, էն էլ պատճառն աննորմալ եղանակային պայմաններն են: Ամեն սեզոնի կոշիկ մի զույգ ունեմ: Բոլոր լեկցիաներս մի տետրի մեջ եմ գրում: Միայն մի ձեռք անկողնու սպիտակեղեն ունեմ, որն էնպես եմ լվանում, որ առավոտյան կախեմ, երեկոյան չորացած լինի: Իմ ամենամեծ իրերը քնապարկս, փոշեկուլս ու էլեկտրական թեյնիկս են, որոնք լավ էլ օգտագործվում են: Անգամ կոմպս շատ պուճուր է: Մի քանի օր առաջ ուզում էի CD-փլեյեր առնել, հետո մտածեցի` չէ, հազարից մեկ եմ CD օգտագործում, էդ էլ համալսարանի կոմպերով հեշտությամբ գրում եմ ֆլեշկայի վրա: Սառնարանումս միայն էն ուտելիքն է, որն առաջիկա երեք օրերին ուտելու եմ:

Արդյունքում` վեց ամիսը մեկ տեղափոխվելիս իրերիս տեղափոխությունը մեծ խնդիր չէ: Փողերս էլ կուտակվում են, կարողանում եմ հաճույքների վրա ծախսեր անել (համերգներ, ճամփորդություններ և այլն):

Մեկ էլ բա որ-ներից... Որ նոր էի տեղափոխվել էս տուն, պետք էր առաջին հերթին սուրճի փոքր բաժակ առնել: Առնելուց երկու հատ առա, մտածեցի` ոնց էլ չլինի, հայ հյուր կունենամ, կհյուրասիրեմ: Էս երեք ամիս է, երկրորդ բաժակը ոչ մի անգամ չի օգտագործվել:

StrangeLittleGirl
04.06.2012, 02:22
Հ.Գ. Ու էնպես չի, որ ձգտումներ չունեմ ու որոշել եմ ամբողջ կյանքումս Եվրոմիության հաշվին ուսանող մնալ: Ես էլ իմ ձգտումներն ունեմ ու պիտի աճեմ անընդհատ: Իսկ եթե դա նշանակի, որ կաշխատեմ չափից ավելի շատ փող, հաստատ վիլլաներ ու ավտոներ չեմ առնի. լիքը մարդ կա, որ էսօր իրա մինիմալ կարիքները չի կարողանում հոգալ:

Peace
05.06.2012, 14:18
ամեն ինչ մեկ-երկու ճամպրուկում տեղավորվում է:

Սառնարանումս միայն էն ուտելիքն է, որն առաջիկա երեք օրերին ուտելու եմ:
Բյուր, սառնարանը երկու ճամպրուկի մեջ ինչպես ե՞ս տեղավորում:

Apsara
05.06.2012, 15:15
Շատ լավ թեմա է, Ան ջան: Ես էլ մի քանի տարի առաջ եկա այդ համոզմունքի, որ արժե ավելի մինիմալիստական ոճով ապրել այն բանից հետո, երբ առաջին վարձով բնակարանից տեղափոխվում էինք մյուսը: Ահա այդ տեղ ես զարմացա, թե մարդ մեկ տարվա ընթացքում անպետք իրերի ինչ աղբանոց կարող է ստեղծել իր շուրջ: Այդ ժամանակից ի վեր աշխատում եմ ինձ պետք չեկող բայց ընդհանրապես պիտանի իրերից ազատվել՝ նվիրելով դրանք նրանց ում պետք է:

Բայց մի հատ բայց կա կապված երեխաների հետ: Երբ նրանց հետ մի տեղ պիտի գնամ և մի օր այդտեղ անցկացնեմ ինչքան էլ ուզեմ բավորացավը չեմ կարող հաղթահարել ու մի մեծ պայուսակ իրեր հետս տանում եմ:

Մեկ էլ կահույքի առումով հայերին շատ պիտանի կլիներ մինիմալիստական ոճի և տրամաբանության գալ, քանի որ առանց այդ էլ փոքր բնակարաններում մի էնպիսի ահռելի չափսերի կահույքներ են դնում, որ շնչելու տեղ չի մնում:

Մի հարևան ունեինք վերջին վարձով բնակարանում, ուրեմն իրենց ճաշասենյակը էնպես էին կահավորել, որ միայն միջանցքից նայել կարող էիր, ներս մտնելը բավականին դժվար էր: Իսկ ամենասարսափելին հսկայական չափսերի հեռուստացույցն էր, որ ամենահեռու բազկաթոռից էլ աչքրդ էր մտնում:

Ֆոտոն
05.06.2012, 21:58
Ընդհանրապես հավաքելու մեծ սեր ունեմ: Որ թողեն, ուրիշի տներն էլ կհավաքեմ, փողոցներն էլ, քաղաքներն էլ: Տարվա մեջ բոլոր դարակները 3-4 անգամ հասցնում եմ հավաքել: Դա օգնում է վերհիշել վերջին դասավորությունը, որ հենց մի բան պետք գա, գտնեմ շուտ: Օգնում է ավելի տրամաբանական դասավորելուն: Եվ բնականաբար, ամեն հավաքելուց մի մասը աղբն եմ նետում: Վերջերս գցելու բան չի մնացել, տխուր ա: :)) Հագուստներս էլ եմ հաճախ խմբագրում, բայց ես նորույթների նկատմամբ մեծ տենչ չունեմ, հին շորերս էլ հաճույքով հագնում եմ: Հագուստ ու կոշիկ գնելիս էլ աշխատում եմ ամենապետքականն առնել:

StrangeLittleGirl
06.06.2012, 01:51
Բյուր, սառնարանը երկու ճամպրուկի մեջ ինչպես ե՞ս տեղավորում:
Փիս, դրա համար սեփական սառնարան չունեմ ու դրա տրամաբանությունը չեմ տեսնում, երբ ցանկացած վարձով տուն ունի սառնարան :)

Լուսաբեր
06.06.2012, 13:16
Երբ ես էի ուսանող, ինձ էլ շատ բան հարկավոր չէր, տուն վարձելուց պահանջներս մինիմալի մեջ էին, անգամ մահճակալ պետքս չէր, կարայի մի հատ լեժանկա առնեի բացեի վրան քնեի :)) իսկ հիմա երբ երեխաներ կան, մեծ ընտանիքով ենք, տուն վարձելուց նենց մանրուքներն են առաջնային դառել, որ ասելու չի:
Հիմա ես քո նշած 90-ի մեջ եմ, ինձ ուղղակի դատարկ տունա պետք, որովհետր ես երկու տարում հասցրել ենք տան եղած չեղած տեխնիկա ու որոշ կահույք ձեռք բերել: Բայց ասեմ, որ ահավոր բարդա սենց ապրելը, տնից տուն տեղափոխվելը պատմությունա դառնում: Միակ հուսադրողը շուտով սեփական տուն ունենալնա:

Բայց մեկա չեմ պատկերացնում, ոնց կարամ մինիմալիստ լինեմ, երբ երեխաներիս համար որոշել եմ յուգուրտը ինքս պատրաստել ու ինձ յոգուրտնիցա էլա պետք? Իհարկե կարելիա խանութի առածով յոլա գնալ, բայց երբ երեխա ա լինում, մտածում ես ինչքան հնարավորա զերծ պահես արտաքին կեղտից: Ու տեղ սկսում ես հաց պատրատող ապարատ էլ ցանկանալ, որպեսզի երեխաներդ չուտեն էն հաց կոչեցյալը, որի մեջ ինչ ասես լցրածա:

Հագուստի, կոշիկի, մնացած առօրյա իրերի հետ կապված համաձայն եմ, պետքա ունենալ էնքան բան ինչքան առաջնային օգտագործվումա:

Էնքան բանկա ունեմ տանը կուտակված, որ մի պահածոյի գործարան մի տարվա մեջ յոլա կգնար: Իմ էս պահին առաջնային խնդիրը դրանցից ազատվելնա: Բացի մի քանի 3 լիտրանոցներից, որոնց մեջ կոմպոտ եմ պահում(չնայած էս տարի որոշել եմ սառցարանում միրգ դնեմ ու թարմ կոմպոտ սարքեմ, նենց որ գործնականում դա էլ երևի անպիտան դառնա), մնացածը ուղղակի պետք չեն գալիս:

Ուլուանա
07.06.2012, 00:40
Մոդերատորական. թեմայից դուրս՝ «սառնարանային» գրառումները տեղափոխվել են «Թեմայից դուրս, բայց հետաքրքիր կամ կարևոր գրառումներ» (http://www.akumb.am/showthread.php/10353-%D4%B9%D5%A5%D5%B4%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D6%81-%D5%A4%D5%B8%D6%82%D6%80%D5%BD-%D5%A2%D5%A1%D5%B5%D6%81-%D5%B0%D5%A5%D5%BF%D5%A1%D6%84%D6%80%D6%84%D5%AB%D6%80-%D5%AF%D5%A1%D5%B4-%D5%AF%D5%A1%D6%80%D6%87%D5%B8%D6%80-%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%BC%D5%B8%D6%82%D5%B4%D5%B6%D5%A5%D6%80/page239) թեմա։ Խնդրում եմ այսուհետև տվյալ թեմայով քննարկումը շարունակել նշված թեմայում։

Apsara
07.06.2012, 15:10
Երբ ես էի ուսանող, ինձ էլ շատ բան հարկավոր չէր, տուն վարձելուց պահանջներս մինիմալի մեջ էին, անգամ մահճակալ պետքս չէր, կարայի մի հատ լեժանկա առնեի բացեի վրան քնեի :)) իսկ հիմա երբ երեխաներ կան, մեծ ընտանիքով ենք, տուն վարձելուց նենց մանրուքներն են առաջնային դառել, որ ասելու չի:
Հիմա ես քո նշած 90-ի մեջ եմ, ինձ ուղղակի դատարկ տունա պետք, որովհետր ես երկու տարում հասցրել ենք տան եղած չեղած տեխնիկա ու որոշ կահույք ձեռք բերել: Բայց ասեմ, որ ահավոր բարդա սենց ապրելը, տնից տուն տեղափոխվելը պատմությունա դառնում: Միակ հուսադրողը շուտով սեփական տուն ունենալնա:

Բայց մեկա չեմ պատկերացնում, ոնց կարամ մինիմալիստ լինեմ, երբ երեխաներիս համար որոշել եմ յուգուրտը ինքս պատրաստել ու ինձ յոգուրտնիցա էլա պետք? Իհարկե կարելիա խանութի առածով յոլա գնալ, բայց երբ երեխա ա լինում, մտածում ես ինչքան հնարավորա զերծ պահես արտաքին կեղտից: Ու տեղ սկսում ես հաց պատրատող ապարատ էլ ցանկանալ, որպեսզի երեխաներդ չուտեն էն հաց կոչեցյալը, որի մեջ ինչ ասես լցրածա:

Հագուստի, կոշիկի, մնացած առօրյա իրերի հետ կապված համաձայն եմ, պետքա ունենալ էնքան բան ինչքան առաջնային օգտագործվումա:

Էնքան բանկա ունեմ տանը կուտակված, որ մի պահածոյի գործարան մի տարվա մեջ յոլա կգնար: Իմ էս պահին առաջնային խնդիրը դրանցից ազատվելնա: Բացի մի քանի 3 լիտրանոցներից, որոնց մեջ կոմպոտ եմ պահում(չնայած էս տարի որոշել եմ սառցարանում միրգ դնեմ ու թարմ կոմպոտ սարքեմ, նենց որ գործնականում դա էլ երևի անպիտան դառնա), մնացածը ուղղակի պետք չեն գալիս:
Լուս, բանկաները կարաս վաճառես կամ տաս ասենք ձերոնց, եթե իրանք փակում-մակում են: Ես էտպես եմ անում:
հ.գ. յոգուրտնիցան որն ա՞

տնական յոգուրտը մածունի մեջ մուրաբա լցնելով չեն ստանում՞

Ուլուանա
13.11.2012, 07:10
Էսօր մի բլոգում մի բան կարդացի չօգտագործվող շորերը «բացահայտելու» ու դրանցից ազատվելու մասին։ Բլոգի հեղինակն առաջարկում էր մի մեթոդ, որն, իր ասելով, ինքը հաջողությամբ կիրառում է արդեն որոշ ժամանակ։ Ուրեմն ամեն տարվա սկզբում իր զգեստապահարանի բոլոր հագուստով կախիչները թարս է դնում՝ կեռիկի ծայրը դեպի դուրս նայող, բայց տվյալ կախիչը հանելուց ու դրա վրայի շորը հագնելուց հետո կախիչն արդեն ճիշտ ուղղությամբ է կախում։ Այդպես տարվա վերջում թարս կախիչով մնում են միայն այն շորերը, որոնց ամբողջ տարվա ընթացքում այդպես էլ ձեռք չի տվել։ Մի խոսքով՝ անպիտաններին բացահայտելու հարմար ձև է գտել։ :))) Ու դրա արդյունքը լինում է այն, որ այդ անպիտանները շուտով լքում են զգեստապահարանը՝ ծառայելով բարեգործական նպատակների։

ivy
13.11.2012, 13:10
Ան, ինձ թվում է, անպիտան շորերը բացահայտելը էդքան էլ դժվար բան չի ու հատուկ ինչ-որ մեթոդ չի պահանջում. մարդ ի վերջո ինքն էլ լավ գիտի՝ որ շորն է հագնում, որը չէ: Դժվարն իրականում դրանցից ազատվելն է, քեզ ստիպելը դրանք ուրիշին տալ կամ դեն նետել:
Իմ կարծիքով, հին շորերից ազատվելու ամենալավ ժամանակը «ամառ-ձմեռ» սեզոնափոխություն անելիս է, երբ ամառվա շորերը պահում ես, ձմեռվանը հանում. այ էդ ժամանակ, երբ էսպես թե էնպես ջոկջկել-հավաքել-դասավորելու պրոցեսում ես, ամենահեշտն է քեզ ստիպել բոլոր չօգտագործվող շորերը դուրս հանել տնից:
Ես իմ հին շորերը հանձնում եմ Կարմիր խաչին: Հատուկ էդպիսի մեծ արկղեր կան փողոցներում, որտեղ կարող ես դեռ հագնելու պիտանի հին կոշիկներ ու շորեր լցնել. հենց էնտեղ էլ լցնում եմ:
Ու ինձ համար հին շորերից ազատվելու ամենալավ մոտիվացիան էն է, որ տեղ է ազատվում նոր շորեր գնելու համար: :))

Ուլուանա
13.11.2012, 19:00
Ան, ինձ թվում է, անպիտան շորերը բացահայտելը էդքան էլ դժվար բան չի ու հատուկ ինչ-որ մեթոդ չի պահանջում. մարդ ի վերջո ինքն էլ լավ գիտի՝ որ շորն է հագնում, որը չէ: Դժվարն իրականում դրանցից ազատվելն է, քեզ ստիպելը դրանք ուրիշին տալ կամ դեն նետել:
Իմ կարծիքով, հին շորերից ազատվելու ամենալավ ժամանակը «ամառ-ձմեռ» սեզոնափոխություն անելիս է, երբ ամառվա շորերը պահում ես, ձմեռվանը հանում. այ էդ ժամանակ, երբ էսպես թե էնպես ջոկջկել-հավաքել-դասավորելու պրոցեսում ես, ամենահեշտն է քեզ ստիպել բոլոր չօգտագործվող շորերը դուրս հանել տնից:
Ես իմ հին շորերը հանձնում եմ Կարմիր խաչին: Հատուկ էդպիսի մեծ արկղեր կան փողոցներում, որտեղ կարող ես դեռ հագնելու պիտանի հին կոշիկներ ու շորեր լցնել. հենց էնտեղ էլ լցնում եմ:
Ու ինձ համար հին շորերից ազատվելու ամենալավ մոտիվացիան էն է, որ տեղ է ազատվում նոր շորեր գնելու համար: :))
Դե հա, գիտեմ, որ դժվարն ավելի շատ դրանցից ազատվելն է, քան բացահայտելը։ Ուղղակի էդպես մի տեսակ ակնհայտ է դառնում տվյալ շորերի անպիտանությունը։
Մեզ մոտ էլ կան էդպիսի արկղեր, բայց մի քիչ հեռու են մեր տնից, մի հսկայական տոպրակ շոր ու կոշիկ հիմա միջանցքում դրված ա, որ ժամանակ գտնենք, տանենք, հանձնենք:))։

Արևհատիկ
05.07.2014, 22:56
Վերջերս մինիմալիզմի մասին նյութեր էի փնտրում: Մի քանի բան կարդացի, հասկացա, որ ես հագուստի տեսանկյունից մինիմալիստ եմ: Եթե սեզոնը անցնի, մի շորը չհագնեմ /բացառությամբ մի քանի հատ տոնական շորիկների/, հաստատ էդ շորը տնից պիտի դուրս գա: Հիմնականում ուղարկում եմ գյուղում ապրող բարեկամներիս: Էդ ինձ մոտ արդեն հիվանդության աստիճանի ա հասել, մեկ-մեկ «նոպաս» բռնում ա, ընկնում եմ դարակները տեսնեմ ինչ եմ գտնում, որ հանեմ տնից: Մամաս էլ ինձնից բեթար է, մեր տանը ոչ մի ավելորդ իր չկա: Որ կենտրոնանում է ինչ որ իրի վրա, մի քանի օր չի ձգում էդ իրը մեր տանը :))

Հիմա ուզում եմ սնունդս հասցնել մինիմալի: Նենց չի, որ շատ եմ ուտում, բայց մեկ-մեկ զգում եմ, որ չափը անցել եմ, որ կարելի էր ավելի քիչ ուտել: Բայց դեռ չի ստացվում :(

Freeman
05.07.2014, 23:02
Վերջերս մինիմալիզմի մասին նյութեր էի փնտրում: Մի քանի բան կարդացի, հասկացա, որ ես հագուստի տեսանկյունից մինիմալիստ եմ:

Հագուստի առումով՝ ես էլ: Չնայած էդ երևի մինիմալիզմ չի, որովհետև լրիվ նույն շորից մի քանի հատ էլ եմ ունենում :))