Claudia Mori
08.02.2012, 12:54
Սա հատուկ նպատակով գրված պատմվածք է, որը նվիրվել է իմ երկու լավագույն ընկերներին, ովքեր ամուսնացել են 2011թ.-ի սեպտեմբերին: Ինձ ուղղակի հետաքրքիր է, եթե դուք այն ընթերցեք որպես սովորական ստեղծագործություն, ինչ տպավորություն կստանաք;)
Նախաբան
Սա մի պատմվածք է, որը որպես այդպիսին դժվար կլինի ամբողջացնել մեկ ժանրի մեջ: Սա հնարավորինս ոչ իրական ձեւով ամենաիսկական իրականության արտացոլումն է բառերի տեսքով: Հնարավոր է, որ այս գործի հիմքում ընկած պատմությանը ոչ տեղյակ մարդիկ այն ընդհանրապես «քլունգների» ենթարկեն, բայց, ով գիտի նախապատմությունը աստիճանաբար ու պարբերաբար կստանա գերագույն հաճույք, չնայած մինչեւ վերջին էջը մեկ-մեկ ինքն էլ կուզի քլունգով հարվածել հեղինակին:
Ով ամբողջությամբ ըմբռնի իմաստը, նշանակում է ինքն էլ է այս գրքի հերոսներից եւ նա կգնա Դավիթաշենի մոստի մոտ ու բարձր կգոռա ՝ Ո՛Չ ՔԼՈՒՆԳՆԵՐԻՆ ԵՒ ԱՅՈ՛ ՔՅԱՐՓԻՆՋԱՍԵՐ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅԱՆԸ…
Հարգանքներով՝ Չեզոք Վերլուծող
Քյարփինջ առաջին
Քյարփինջահավաք Տան մանկությունը
Բարեւ, Մեր անունը Տուն է: Երբ փոքր էինք ու քիչ մը երիտասարդ, բնակվում էինք միանագամից 2 հասցեներում եւ ունեինք երկու ընտանիք, բայց միշտ գիտեինք, որ հետագայում մի տան մեջ ենք ապրելու եւ միեւնույն ժամանակ նախկին հասցեները չենք կորցնելու: Իսկ այդ Տունը մեծ հեղինակություն է վայելելու ու հրաշագործների, ծրագրավորողների, փիլիսոփաների, հայրենասերների, իրավաբանների, տնտեսագետների ու շատ ուրիշ ՈւՐԻՇ մարդկանց հավաքատեղի է դառնալու:
Հարցե՞ր են առաջանում: Ոչինչ սա դեռ մեր պատրաստած ծաղկեփնջի մի Աստրագալուսն է, դուք էլ ընթերցողներով հարացասեր հասարակություն եք:
Թեւ մենք մեր ամբողջ էությամբ բնագետ ենք, բայց այս պատմվածքը գրելիս առաջին անգամ կլինենք հումանիտար մտածելակերպի մարդ, քանի որ սա միայն մեր պատմվածքը չէ, սա մեր եւ մեր նման քյարփինջասերների պատմվածքն է:
Ուրեմն այսպես, մանուկ տարիքից մեզ կոչում էին Տուն, քանի որ սիրում էինք ամեն ինչ կառուցել: Բակում բոլորը դույլերով էին խաղում, հալամուլա, պահմտոցի ու նման բաներ: Մենք էլ էինք խաղում, բայց միշտ մի խաղ կար, որը մենակով էինք վայելում՝ տներ էինք կառուցում հողից: Բայց մի քիչ մեծացանք ու զգացինք, որ այդ տները հաստատուն չեն ու որոշեցինք քյարփինջով տուն կառուցել: Ու մինչ բոլորը խաղում էին ավտոմեքենաներով ու տիկնիկներով, մեր խաղալիքները «քյարփինջներն» էին՝ վարդագույն եւ սեւ տուֆից «քյարփինջներ»: Եթե մյուսները Ձմեռ պապիից կոնֆետ ու քաղցր բաներ էին ուզում, մենք «քյարփինջ» էինք ուզում, որի դիմաց տալիս էինք շատ խոստումներ մեր Քյարփինջ պապին:
Խոստանում էինք, որ քյարփինջը մեզ պետք չէ կտուրից մարդկանց գլխին գցելու, կամ սահմանային պատեր կառուցելու համար: Ոչ էլ քյարփինջներով կալանավայրեր էինք ուզում ստեղծել:
Ասում էինք՝ մենք շատ-շատ քյարփինջով ծիրանի կորիզ ջարդենք, որ մամաները մուրաբա փակեն: Ասում էինք, որ քյարփինջով կառուցելու ենք երեխաների համար այնպիսի մանկապարտեզներ, որ իրենք երբեք չզգան, որ ունեն առողջական խնդիրեր, որ ծնողազուրկ են, որ այս կյանքում չկան ուրախ բաներ:
Խոստանում էինք, որ քյարփինջներով կստեղծենք պատեր, բայց ոչ թե մեծահարուստների դղյակները զարդարող պատեր, այլ մեր երկիրը ու մեր հարազատների անվտանգությունը ապահովող մի հսկա պարիսպ: Խոստանում էինք, որ կստեղծենք նաեւ թափանցիկ պատեր, որ երեւակայական թռիչք ունեցող մերպեսները, կարողանան անցնել նրա միջով ու բարձաձայն բղավեն այդ մասին ամբողջ աշխարհով:
Ու այսպես ամեն տարի խոստումներ տալով հավաքում էինք Քյարփինջ պապի բերած բոլոր քյարփինջները: Պահում ու փայփայում էինք դրանք մեր երկու «չուլաններում» ու ամեն օր հաշվում էինք դրանց քանակը: Ամեն օր քյարփինջներին նստած դպրոցական դասեր էինք սովորում, մի տեսակ լավ էր ստացվում նրանց հետ ու նրանց կողքին, քանի որ գիտեինք, որ տարիներ հետո հո՜ տուն չենք կառուցելու, հո՜ տուն չենք կառուցելու:
Մեր հյուրերն էլ մեզ «կինդեր» բերելու փոխարեն քյարփինջ էին բերում, կամ մի «կինդեր» ու մի քյարփինջ, որովհետեւ եթե չբերեին, մենք իրենց գլխին քյարփինջ էինք սարքում, կամ ուղղակի մունաթ գալով, կամ էլ հումորներով 10:0 էի անում:
Հետո մեծացանք, մութ ու ցուրտ տարիներ եկան, նման բաներ, էլ ի՜նչ Քյարփինջ պապի…բայց հետո էլ սկսեցինք սովորել դպրոցում ու լուծում գտանք: Բոլոր ստացած հինգերի դիմաց ծնողներից քյարփինջ էինք ուզում, դասատուներից էլ: Դե քյարփինջը հացի նման թանկ չէր, քանի որ այդ քյարփինջից միայն մենք էինք ուզում, մինչդեռ մեր հասակակիցիները «սնիկերս» ու «թվիքս» էին երազում: Մենք էլ մտածում էինք՝ սպասեք քյարփինջները հավաքենք, տուն սարքենք, հետո հո՜ Բաունտի չենք ուտելու, հո՜ Բաունտի չենք ուտելու:
Նախաբան
Սա մի պատմվածք է, որը որպես այդպիսին դժվար կլինի ամբողջացնել մեկ ժանրի մեջ: Սա հնարավորինս ոչ իրական ձեւով ամենաիսկական իրականության արտացոլումն է բառերի տեսքով: Հնարավոր է, որ այս գործի հիմքում ընկած պատմությանը ոչ տեղյակ մարդիկ այն ընդհանրապես «քլունգների» ենթարկեն, բայց, ով գիտի նախապատմությունը աստիճանաբար ու պարբերաբար կստանա գերագույն հաճույք, չնայած մինչեւ վերջին էջը մեկ-մեկ ինքն էլ կուզի քլունգով հարվածել հեղինակին:
Ով ամբողջությամբ ըմբռնի իմաստը, նշանակում է ինքն էլ է այս գրքի հերոսներից եւ նա կգնա Դավիթաշենի մոստի մոտ ու բարձր կգոռա ՝ Ո՛Չ ՔԼՈՒՆԳՆԵՐԻՆ ԵՒ ԱՅՈ՛ ՔՅԱՐՓԻՆՋԱՍԵՐ ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՅԱՆԸ…
Հարգանքներով՝ Չեզոք Վերլուծող
Քյարփինջ առաջին
Քյարփինջահավաք Տան մանկությունը
Բարեւ, Մեր անունը Տուն է: Երբ փոքր էինք ու քիչ մը երիտասարդ, բնակվում էինք միանագամից 2 հասցեներում եւ ունեինք երկու ընտանիք, բայց միշտ գիտեինք, որ հետագայում մի տան մեջ ենք ապրելու եւ միեւնույն ժամանակ նախկին հասցեները չենք կորցնելու: Իսկ այդ Տունը մեծ հեղինակություն է վայելելու ու հրաշագործների, ծրագրավորողների, փիլիսոփաների, հայրենասերների, իրավաբանների, տնտեսագետների ու շատ ուրիշ ՈւՐԻՇ մարդկանց հավաքատեղի է դառնալու:
Հարցե՞ր են առաջանում: Ոչինչ սա դեռ մեր պատրաստած ծաղկեփնջի մի Աստրագալուսն է, դուք էլ ընթերցողներով հարացասեր հասարակություն եք:
Թեւ մենք մեր ամբողջ էությամբ բնագետ ենք, բայց այս պատմվածքը գրելիս առաջին անգամ կլինենք հումանիտար մտածելակերպի մարդ, քանի որ սա միայն մեր պատմվածքը չէ, սա մեր եւ մեր նման քյարփինջասերների պատմվածքն է:
Ուրեմն այսպես, մանուկ տարիքից մեզ կոչում էին Տուն, քանի որ սիրում էինք ամեն ինչ կառուցել: Բակում բոլորը դույլերով էին խաղում, հալամուլա, պահմտոցի ու նման բաներ: Մենք էլ էինք խաղում, բայց միշտ մի խաղ կար, որը մենակով էինք վայելում՝ տներ էինք կառուցում հողից: Բայց մի քիչ մեծացանք ու զգացինք, որ այդ տները հաստատուն չեն ու որոշեցինք քյարփինջով տուն կառուցել: Ու մինչ բոլորը խաղում էին ավտոմեքենաներով ու տիկնիկներով, մեր խաղալիքները «քյարփինջներն» էին՝ վարդագույն եւ սեւ տուֆից «քյարփինջներ»: Եթե մյուսները Ձմեռ պապիից կոնֆետ ու քաղցր բաներ էին ուզում, մենք «քյարփինջ» էինք ուզում, որի դիմաց տալիս էինք շատ խոստումներ մեր Քյարփինջ պապին:
Խոստանում էինք, որ քյարփինջը մեզ պետք չէ կտուրից մարդկանց գլխին գցելու, կամ սահմանային պատեր կառուցելու համար: Ոչ էլ քյարփինջներով կալանավայրեր էինք ուզում ստեղծել:
Ասում էինք՝ մենք շատ-շատ քյարփինջով ծիրանի կորիզ ջարդենք, որ մամաները մուրաբա փակեն: Ասում էինք, որ քյարփինջով կառուցելու ենք երեխաների համար այնպիսի մանկապարտեզներ, որ իրենք երբեք չզգան, որ ունեն առողջական խնդիրեր, որ ծնողազուրկ են, որ այս կյանքում չկան ուրախ բաներ:
Խոստանում էինք, որ քյարփինջներով կստեղծենք պատեր, բայց ոչ թե մեծահարուստների դղյակները զարդարող պատեր, այլ մեր երկիրը ու մեր հարազատների անվտանգությունը ապահովող մի հսկա պարիսպ: Խոստանում էինք, որ կստեղծենք նաեւ թափանցիկ պատեր, որ երեւակայական թռիչք ունեցող մերպեսները, կարողանան անցնել նրա միջով ու բարձաձայն բղավեն այդ մասին ամբողջ աշխարհով:
Ու այսպես ամեն տարի խոստումներ տալով հավաքում էինք Քյարփինջ պապի բերած բոլոր քյարփինջները: Պահում ու փայփայում էինք դրանք մեր երկու «չուլաններում» ու ամեն օր հաշվում էինք դրանց քանակը: Ամեն օր քյարփինջներին նստած դպրոցական դասեր էինք սովորում, մի տեսակ լավ էր ստացվում նրանց հետ ու նրանց կողքին, քանի որ գիտեինք, որ տարիներ հետո հո՜ տուն չենք կառուցելու, հո՜ տուն չենք կառուցելու:
Մեր հյուրերն էլ մեզ «կինդեր» բերելու փոխարեն քյարփինջ էին բերում, կամ մի «կինդեր» ու մի քյարփինջ, որովհետեւ եթե չբերեին, մենք իրենց գլխին քյարփինջ էինք սարքում, կամ ուղղակի մունաթ գալով, կամ էլ հումորներով 10:0 էի անում:
Հետո մեծացանք, մութ ու ցուրտ տարիներ եկան, նման բաներ, էլ ի՜նչ Քյարփինջ պապի…բայց հետո էլ սկսեցինք սովորել դպրոցում ու լուծում գտանք: Բոլոր ստացած հինգերի դիմաց ծնողներից քյարփինջ էինք ուզում, դասատուներից էլ: Դե քյարփինջը հացի նման թանկ չէր, քանի որ այդ քյարփինջից միայն մենք էինք ուզում, մինչդեռ մեր հասակակիցիները «սնիկերս» ու «թվիքս» էին երազում: Մենք էլ մտածում էինք՝ սպասեք քյարփինջները հավաքենք, տուն սարքենք, հետո հո՜ Բաունտի չենք ուտելու, հո՜ Բաունտի չենք ուտելու: