PDA

Դիտել ողջ տարբերակը : Բաց նամակ իմ կողքին ապրող հային



Tig
06.02.2012, 16:07
Ընդհանրապես վիրտուալ օրագիր ունենալու ցանկություն երբեք չեմ ունեցել: Սա էլ իր ձևաչափով օրագիր չի լինելու: Վերնագից արդեն ամեն ինչ պարզ է:

Tig
06.02.2012, 16:08
Բարև իմ սիրելի հայ: Ուզում եմ մի քիչ զրուցենք: Ճիշտ է զրույցը միակողմանի կստացվի, բայց դրանից մենակ ես կտուժեմ, քո մտքերը չեմ լսի: Ուզում եմ կիսվել քեզ հետ իմ մտահոգություններով: Ո՞վ ենք մենք՝ հայերս, և ինչո՞ւ ենք այսօր այսքան անմխիթար վիճակում: Հասկանանք դրանց պատճառներն ու վերացնենք դրանք: Եթե իհարկե ուզում ենք, որ հայը լինի այս աշխարհում: Հիմա կասես՝ ես ի՞նչ կարող եմ անել, ես հազիվ իմ գլուխն եմ պահում: Բայց չէ: Շատ, շատ բան մեր մտածողությունից է կախված: Եթե փոխփոխություն ենք ուզում, այդ փոփոխությունը նախ և առաջ մեր մեջ պիտի լինի: Մեր մտքի մեջ: Նախ և առաջ պիտի հասկանանք, որ մեր երկիրը ուրիշը չի, որ պիտի լավը դարձնի: Պիտի հասկանանք, որ մեր երկիր լավը, դա մեր լավն է, որ երբ մեր երկրում ամեն ինչ կարգին լինի, ինքնաբերաբար մեր կյանքնում էլ ամեն ինչ կարգին կլինի և ապրել ու գործել այս մտքով: Կասես, բա պաշտոնյանե՞րը: Այո պաշտոնյաների մտքի փոփոխություն նույնպես պետք է լինի: Ու երբ ամեն մեկս նպաստենք մեր կողքինի մեջ մտքի փոփոխությանը, այդ շղթայական ռեակցիան կհասնի նաև նրանց: Պաշտոնյան օդից չի ընկնում: Նա էլ մեր՝ հասարակ ժողովրդի միջից է դուրս գալիս: Այ, եկեք մի պահ կանգ առնենք ու մտածենք, ինչո՞ւ են մեզնից շատերը անում այսպիսի արտահայտություն՝ “Երկիրը երկիր չի… Ազգ չենք…”: Է հե՞տո: Բա էդ ասողը ո՞ր ազգից է, կամ ո՞ր երկրից: Երկիրը մենակ էդ պաշտոնյան չի, որից դժգոհ ես: Երիրը նաև այն հերոսներն են, որ մեր այսօրվա համար արյուն են թափել, երկիրը նաև ես ու դու ենք, մեր մայրերն ու քույրերը, մեր հարազատները: Նման բան ասելուց առաջ գիտակցենք, որ մենք մեզ, մեր հարազատներին ու մեր սրբություններին նույնպես անպատվում ենք: Ինչո՞ւ է մեր ինքնագնահատակաը այսքան ցած իջել: Մենք կարող ենք ամեն ինչ: Մեզ ընդհամենը միմյանց նկատմամբ հարգանք է պետք, որ կարողանանք մեզ հուզող հարցերում օգտակար լինենք միմյանց և համագործակցենք: Մենք դադարել ենք վստահել միմյանց: Ինչո՞ւ: Որովհետև դադարել ենք ինքներս մեզ վստահելուց: Մենք վստահ չենք, որ պետք եկած պահին կկանգնենք մեր կողքինի թիկունքին, այդ իսկ պատճառով չենք վստահում մեր կողքինին, այն հարցում, որ նա էլ կկանգնի մեր թիկունքին: Եկեք նախ և առաջ ինքներս մեզ վստահենք, հավատանք, որ մենք ուժեղ ենք ու կարող ենք անել ամեն ինչ: Նոր դրանից հետո, մնացած հարցերում, վստահությունը ինքսինքյան իր հունը կգտնի: Նժդեհը սենց մի լավ արտահայտություն ունի՝ “Պարտվեցինք, որովհետև մեր ցեղի ոգու բովանդակ ուժն օգտագործելու փոխերեն հովանավոր փնտրեցինք”: Ոչ ոք քեզ չի օգնի քեզնից բացի: Օգնողները հայտնվում են ինքնավստահների կողքին: Ոչ ոք չի հովանավորում ինքն իրեն օգնել չցանկացողին:

Իմ սիրելի հայ, եկ միասին վերականգնենք մեր մեջ մեր իսկ ուժերի նկատմամբ հավատն ու վստահությունը:

Այսօր այսքանը: Մեր զրույցը դեռ նոր է սկսվում: Եվ դեռ երկար շարունակություն պիտի ունենա: Մինչև հասնենք մեր երկրի ու ազգի ծաղկմանը:

Հարգանքներով՝ քո սիրելի հայ:

Tig
07.02.2012, 11:58
Բարև իմ սիրելի հայ: Ինչպե՞ս ես: Ուզում եմ այսօր խոսենք լճացմամն մասին: Կարծում եմ կհամաձայնվես իմ այն մտքի հետ, որ մեր հասարակութայն մեծամասնությունը մտավոր լաճցման, մեջ է գտնվում: Ես նույնիսկ կասեի ճահճացման գործընթաց է սկսվել: Բայց այս գործընթացը արդեն իսկ հանդիպել է առճակատման: Ինչպես ասում է մեր այսօրվա ազգային մշակությանին գործիչներից Գագիկ Գինասյանը՝. “Այն լիճը, որում գետեր չեն լցվում և որից գետեր դուրս չեն գալիս, ենթակա է ճահճացման”: Ինչպիսի՞ մշակությանին գետեր են այսօր լցվում մեր իրականության մեջ: Դրսից հեղեղի նման մշակությանին աղբ է թափվում մեր գլխին: Իսկ ի՞նչ է դուրս գալիս այստեղից: Կրկին նույն աղբանման մի բան: Մենք փակել ենք մեր խորքից իսկ բխող զուլալ ակունքներն ու աղբյուրները, որոնք մեր մշակությանին լճի մաքրության առաջին գրավականն են: Որոնց պարզությանբ ու հզորությամբ էլ պիտի ներկայանանք աշխարհին: Փոխարենը փորձում ենք օտար մշակույթը դարձնել մերը: Դրա համար էլ ոչ մի առանձնահատուկ ու հետաքրքիր բան չի ստացվում: Ոչ մի ոգեշնչող ու ոգեկոչող երանգ չի ստեղծվում նրանում: Բայց ինչպես արդեն նշեցի մենք դեռ ունենք ազգային մշակությանին գործիչներ, որոնք դարերի փոշու տակից հանում են մերը և կրկին վեևադաևձնում մեզ: Հիմա կասես, բա ես ի՞նչ կապ ունեմ, ես ի՞նչ կարող եմ անել: Դու, այո հենց դու կարող ես անել ամենամեծ գործը: Դառնալ ու լինել մեր մշակույթի կրող: Դադարել տառապել օտարամոլությամբ ու իսկապես սիրել ու գնահատել մերը: Իսկ սիրելու համար նախ պիտի ճանաչել: Ճանաչելու համար պիտի առընչվել, շփվել, դառնալ այդ ամենի կրողը, այսինքն օգտագործողը, քո առօրեայում կիրառողը: Քո խնջույքներին ադբեջանական մուղամ երգելու փոխարեն մեր խրոխտ երգերը երգես, թրքաարաբական պարեր պարելու փոխարեն մեր, հզորությամբ սնուցող, պարերը պարես… Իսկ ո՞վ պետք է մեզ տա մեր իսկ մշակույթի հետ առընչվելու հնարավորություն: Այո, այո առաջին հերթին հետուստատեսությունը: Լինել պահանջատեր նրանից: Իրոք պահանջել, որ այդ ոլորտի մարդիկ չասեն, թե ցուցադրում ենք այն ինչի պահանջարկ կա: Մի՞թե դու պահանջում ես, որ ցուցադրեն կրիմինալ, բռնություն, լացուկոծ, տափակ հումորներ, միմյանց ձեռքառնոցի և այլ այլասերում տարածող ֆիլմեր ու հաղորդումներ: Մի՞թե դու պահանջում ես, որ միայն վատ լուրերը լուսաբանվեն: Մի մոռացի, որ այդ եթերը քո երեխաներն էլ են դիտում: Եթե քո վրա քիչ ազդեցություն է ունեում, ապա քո երեխաները դաստիարակվում են դրանով: Եվ հետո չզարմանաս, երբ քո երեխան ագրեսիվ ու անվայել վարք դրսևորի:

Մեծն Նժդեհն ասում էր. “Թերթեր ունենք, որոնք ավելի օգտակար պիտի լինեին հայ ժողովրդին համար, եթե բնավ լույս չտեսնեին”: Այս արտահայտությունը վերաբերվում է այսօր նաև մեր հեռուստաընկերություններին:

Իմ սիրելի հայ այս ամենի հետևությունները թողնում եմ քեզ: Թույլ մի տուր, որ քո փոխարեն ընտրություն կատարեն: Ընտրիր և պահանջիր այն մշակույթը, որը կտանի քեզ դեպի ինքնաճանաչում:

Հարգանքներով՝ քո սիրելի հայ:

Tig
10.02.2012, 17:54
Բարև իմ սիրելի հայ: Ինչքան շատ ձյուն եկավ չէ՞ այս քանի օրվա ընթացքում: Շատ գեղեցիկ է: Ինչքան էլ դժվարություններ է առաջացնում իր հետ, դժվար ենք քայլում, մեքենաները դժվարությամբ են առաջ գնում, ուշանում ենք աշխատանքից, դասից… Բայց միևնույն է այս ճերմակ գեղեցկությունը ծածկում է այդ բոլոր դժվարությունները ու ինչոր մի դրական, հուզական տրամադրություն ստեղծում: Այդպես է ցանկացած հարցում, երբ տեսնում ես գեղեցկությունը, ճանաչում ես, ճանաչելով հանդերձ շփվում ես այդ գեղեցկության հետ, սկսում ես սիրել: Մինչև չճանաչես՝ չես սիրի: Այ, ասում են՝ սեր առաջին հայացքից: Առաջին հայացքից լինում է ոչ թե սեր, այլ սիրահարվածություն: Իսկ այ սերը աճում և ամրանում է ժամանակի ընթացքում, ճանաչողության և միասին ապրելու շնորհիվ: Ապրելու, ոչ թե բնակվելու: Այսինքն միասին վայելելու հաջողությունների բերկրանքն ու դիմակայելու դժվարություններին: Այդպես էլ հայրենիքն է: Երբ սկսում ես բնակվելու փոխարեն ապրել նրանում, շփվել նրա հետ, ճանաչել ամեն մի քարն ու թուփը, ամեն մի տաղն ու երգը, ամեն մի նրանում ապրողին, ոչ թե բնակվողին, կամաց կամաց սիրահարվածությունդ վերաճում է սիրո: Եվ սկսում ես այն իրոք քոնը համարել: Ամբողջովին քոնը, ոչ թե մինչև քո բնակարանի մուտքի դուռն ընկած տարածությունը: Դա մի ուրիշ զգացողություն է, երբ ինչոր մի բան միաժամանակ և քոնն է, և բոլորինը: Հենց այս պահից էլ սկսում ես զգալ ու գիտակցել, որ դու մի ինչոր մեծ ամբողջության մասնիկ ես, որ դու որքան էլ միայնակ ես ինքդ քո մեջ, այնքան էլ լրացնում ես այդ բացը ամբողջի մաս կազմելով: Այդ մենքի մաս լինելու զգացողությունը ավելի ինքնավստահ է դարձնում քեզ: Հիմա կասես, բա էդ պաշտոնյաները մենքի մաս չե՞ն կազմում, չե՞ն զգում իրենց մենքի լավ ու վատի համար պատասխանատվության բաժինը: Իհարկե մենքի մաս են կազմում, բայց դեռ չեն զգում, այ հենց այդ զգացողությունը նրանց մեջ արթնացնելու համար նախ դու պիտի զգաս դա, հետո դրանով վարակես քո կողքիններին ու ինչպես արդեն մեկ անգամ ասել եմ, այդ զգացողությունը շղթայական ռեակցիայի օրենքներին ենթարկվելով կհասնի նաև քո ասած պաշտոնյանին: Հայրենասիրությունը պիտի դարձնենք մեր անբաժանելի մասը և միասին հոգ տանենք մեր երկրի ու մարդկանց մասին:

Նժդեհն ասում էր. “Հայրենիքներն ապրում են հայրենասիրությամբ, ընկնում՝ նրա պակասի պատճառով”:

Իմ սիրելի հայ, արի միասին փոքրացնենք մեր հայրենիքի ընկնելու հավանականությունը և սիրելով մեծացնենք ապրելու և հարատևելու հավանականությունը:

Հարգանքներով՝ քո սիրելի հայ:

Tig
02.04.2012, 15:34
Բաց նամակ իմ կողքի ապրող հային (https://www.facebook.com/profile.php?id=100000919892392&sk=notes#!/pages/%D4%B2%D5%A1%D6%81-%D5%B6%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%AF-%D5%AB%D5%B4-%D5%AF%D5%B8%D5%B2%D6%84%D5%AB-%D5%A1%D5%BA%D6%80%D5%B8%D5%B2-%D5%B0%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6/322241907817934) /նամակ թիվ 4 (https://www.facebook.com/profile.php?id=100000919892392&sk=notes#!/notes/%D5%BF%D5%AB%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6-%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%BF%D5%AB%D6%80%D5%B8%D5%BD%D5%B5%D5%A1%D5%B6/%D5%A2%D5%A1%D6%81-%D5%B6%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%AF-%D5%AB%D5%B4-%D5%AF%D5%B8%D5%B2%D6%84%D5%AB-%D5%A1%D5%BA%D6%80%D5%B8%D5%B2-%D5%B0%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%B6%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%AF-%D5%A9%D5%AB%D5%BE-4/336174926441853)/

Բարև իմ սիրելի հայ: Այսօր ուզում եմ խոսենք մեր հեռուստաեթերի վիճակի մասին: Այսօրվա խոսքս մի քիչ կտրուկ է լինելու, քանի որ մի կարծիքով սա մեր հանրության ամենամեծ խնդիրն է: Խոսքս ուղղում եմ բացառապես բոլորին, հանրապետության նախագահին, բոլոր պաշտոնյաներին, գործարարներին, մավորականներին, բժիշկներին, մանկավարժներին, իրավապահներին, հասարակ քաղաքացիներին: Խնդրում եմ այս ամենին առանձնակի ուշադրություն դարձնեն հեռուստաաշխատողները և հատկապես նրանց ղեկավարները:
Ձեզ դո՞ւր է գալիս մեր հեռուստաեթերը, ի՞նչ է այն ձեզ տալիս, բացի ագրեսիայից, անճաշակությունից և արժեհամակարգի անկումից: Եթե դուր չի գալիս, ապա ինչո՞ւ եք դիտում: Ինչո՞ւ եք թույլ տալիս, որ հեռուստաեթերից մատուցված աղբը որակվի որպես պահանջարկ: Մի՞թե դա է ձեր պահանջածը: Սկսած դեգրադացնող սերիալներից, շարունակած անմակարդակ հումորային հաղորդումներով և վերջացրած Հ1-ի Հայլուրով գովազդվող մերկապարուհուց: Այո, այո, այն Հ1-ը, որը կոչվում է ԱԶԳԱՅԻՆ: Հարգարժան Հ1-ի տնօրինություն, կամ անվանումը փոխեք, կամ աշխատեք այնպես, որ համապատասխանեք այդ անվանմանը: Հ1-ը պարտավոր է, կրկնում եմ ՊԱՐՏԱՎՈՐ Է, հանդես գալ ազգայինի տեսանկյունից: Հանրությունը իրավասու է պահանջելու դա, քանի որ Հ1-ը հենց հանրության փողերով է ֆինանսավորվում: Հարգելի պետական այրեր, սահմանեք այնպիսի օրենքներ, որոնք թույլ չեն տա Հ1-ին վերածվել ապազգային “դուքյանի”: Եվ հետևեք որպիսի այդ օրենքները կիրառվեն, ոչ թե մնան թղթի վրա: Հարգելի կուսակցություններ և քաղաքական գործիչներ, ձեր նախընտրական ծրագրերում ներառեք հանրության համար այս ամենակարևոր խնդրի լուծման մեխանիզմներ: Հարգելի մտավորականներ, հոգևորականներ և մշակությաին գործիչներ, անտարբեր մի եղեք ինքներդ ձեր և ձեր հանրության նկատմամբ: Թույլ մի տվեք որպիսի փչացնեն հանրության արժեհամակարգը: Ամեն մի դեպքի համար արտահայտեք ձեր կարծիքը, հրավիրեք մամուլի ասուլիսներ, մի լռեք: Իսկ եթե լռում եք, այդ դեպքում մի մեղադրեք, թե դուք պահանջված չեք: Դու եք ձեր նկատմամբ պահանջարկի ստեղծողն ու պատասխանատուն: Հարգելի մակավարժներ, բարձրաձայնեք այս խնդրի մասին ամեն մի անկյունում: Դա ձեր պարտքն է՝ մտահոգ լինել սերունդների դաստիարակման խնդրով: Իսկ եթե դուք էլ եք լռում, ապա մի բողոքեք, թե մեր սերունդը լավը չի: Հարգելի հանրություն, վերջապես հասկացիր, որ քո թեկուզ և դժգոհելով դիտելը կոչվում է պահանջարկ և բոյկոտի ենթարկիր ապազգային, անմակարդակ և անմարդկային ցանկացնած տեսանյութ: Թե չէ ռեյտինգ-ռեյտինգ գոռալով հեռուստաալիքների մեծ մասը շարունակում են քեզ ոտնահարել:
Իմ սիրելի հայ, անտարբեր մի եղիր, քո վաղվա օրվա, քո վաղվա սերնդի, քո վաղվա հայրենիքի նկատմամբ: Իսկ այդ ամենի նկատմամբ սերն ու հարգանքը, որը կոչվում է արժեհամակարգ, այսօր ապականվում է հեռուստաալիքների մեծամասնության կողմից: Տեր կանգնիր քո սերնդին, քո հողին, քո արժեհամակարգին:

Հարգանքներով՝ քո սիրելի հայ:

Tig
03.05.2012, 09:56
Բաց նամակ իմ կողքի ապրող հային (https://www.facebook.com/pages/%D4%B2%D5%A1%D6%81-%D5%B6%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%AF-%D5%AB%D5%B4-%D5%AF%D5%B8%D5%B2%D6%84%D5%AB-%D5%A1%D5%BA%D6%80%D5%B8%D5%B2-%D5%B0%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6/322241907817934) /նամակ թիվ x (https://www.facebook.com/notes/%D5%BF%D5%AB%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6-%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%BF%D5%AB%D6%80%D5%B8%D5%BD%D5%B5%D5%A1%D5%B6/%D5%A2%D5%A1%D6%81-%D5%B6%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%AF-%D5%AB%D5%B4-%D5%AF%D5%B8%D5%B2%D6%84%D5%AB-%D5%A1%D5%BA%D6%80%D5%B8%D5%B2-%D5%B0%D5%A1%D5%B5%D5%AB%D5%B6-%D5%B6%D5%A1%D5%B4%D5%A1%D5%AF-%D5%A9%D5%AB%D5%BE-x/360281000697912)/

Բարև իմ սիրելի հայ: Ինչպե՞ս ես: Արի այսօր խոսենք հասարակական տրանսպորիտից: Բայց չէ, չէ, այսօր չենք բողոքելու: Հակառակը: Նենց եմ սիրում մեր հասարակական տրանսպորտը: Մանավանդ երթուղայինները: :) Էդ երթուղայիններում ամենակրիտիկական վիճակներն են լինում: Ու ինչքան էլ մեկ մեկ բորբոքվենք, միևնույն է մեծամասամբ միմյանց նկատմամբ շատ ուշադիր ու հոգատար ենք լինում: Միմյանց տեղ ենք տալիս, կողք կողքի այնքան ենք սեղմվում, որ հայտնվում ենք իրար վրա, իրար տակ, նույնիսկ իրար մեջ: :) Ու դա ամենամեծ հարազատության զգացումն է առաջացնում միմյանց նկատմամբ: Մենք՝ բոլորովին իրար չճանաչող մարդիկ, այդ պահին գերագույն հարազատության վիճակում ենք հայտնվում: Այդ վիճակին նպաստում են նաև օծանելիքաքրտինքախառը բույրերը: Դա մենքի բույրն է :)) Մենքի, միասնության, հարազատության գերագույն պահ:

Իսկ հիմա մի փոքր փչացնեմ տպավորությունը՝ միանգամից անցնելով քաղաքականության: :) Քանի որ հիմա ԱԺ ընտրաշրջան է, ապա ես հայտարարում եմ, որ կընտրեմ այն կուսակցությանը, ով կխոստանա, որ իշխանավորները երթևեկելու են հասարակական տրանսպորտով: Քանիզի դա միակ ճանապարհն է, որպեսզի իշխանավորները հարազատանան հասարակության հետ և կազմեն ՄԵՆՔԻ մաս:

Բարի երթևեկություն բոլորիս: ;)

Հարգանքներով՝ քո սիրելի հայ:

Tig
27.08.2012, 12:11
Ո՞ւր ենք մենք գնում (https://www.facebook.com/notes/%D5%BF%D5%AB%D5%A3%D6%80%D5%A1%D5%B6-%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%BF%D5%AB%D6%80%D5%B8%D5%BD%D5%B5%D5%A1%D5%B6/%D5%B8%D6%82%D6%80-%D5%A5%D5%B6%D6%84-%D5%B4%D5%A5%D5%B6%D6%84-%D5%A3%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%B4/419633598095985?ref=notif&notif_t=note_comment)

Ո՞ւր ենք մենք գնում: Այո, այո: Այսօր առավելապես այս հարցն է ամենաառաջնայինն ու ամենահուզողը: Բնականաբար մենք պետք է հասկանանք, որտեղից ենք գալիս, ինչի միջով ենք անցել և ուր ենք հասել: Բայց որքան էլ ցանկանանք, այս հարցերը 100% պարզաբանել չենք կարողանա, քանի որ անցյալը կիսամոռացվելու հատկություն ունի: Դա մի կողմից օգնում է առաջ շարժվելուն, քանի որ անընդհատ սխալվելու վախը դրա արդյունքում բթանում է, մյուս կողմից էլ խանգարում է, քանի որ կիսամոռացության արդյունքում հստակ նպատակներն ու ուղիները նույնպես բթանում և մթագնում են…

Հիմա փորձենք պարզաբանել այս հարցերի էությունն ու հասկանալ, թե ո՞ւր ենք գնում: Ասում ենք գերհզոր անցյալ ենք ունեցել, գերհզոր արիական գաղափարախոսություն, քաղաքակրթության վրա գերհզոր ազդեցություն ենք թողել, գերհզոր բարոյահոգեբանական հասարակարգ ենք ունեցել և այլն: Հիմա մի հարց, ո՞ւր կորավ այդ գերհզորությունը: Ինչո՞ւ այդքան հեշտ ճկվեց և կոտրվեց քրիստոնեության քամուց: Անդրադառնանք իմ կողմից գերհզոր որակված բառերից վերջինին՝ բարոյահոգեբանությանը: Իմ կարծիքով մարդկային հասարակարգում ամեն ինչի լավ ու վատ լինելը կախված է հենց այս հասկացության մակարդակից: Ու ամեն ինչ անկում է ապրում հենց այս հասկացության անկման պատճառով: Վերջերս դիտեցի Կալիգուլա ֆիլմը ու անկախ նրանից, թե այդ ֆիլմը իրականությունն էր արտացոլում, թե սուտ էր, եկա այն համոզման, որ քաղաքակրթությունները վերանում են նրա արժեհամակարգի բարոյազրկման արդյունքում: Ես բացահայտում չեմ արել, այս միտքը մարդկության մոտ հասունացած է եղել դեռ անտիկ ժամնակաշրջանից: Ուղղակի ես դա տեսա կոնկրետ օրինակի վրա ու զգացի դրա խորությունն ու էությունը: Օրինակները հզոր բաներ են, բայց ինչպես արդեն ասացի դրանք կիսամոռացվելու հատկություն ունեն, որը միաժամանակ և լավ է և վատ…

Անցնենք քրիստոնեությանը: Քրիստոնեությունը հիմքում սեր դնելով՝ մահակը վերցրեց իր ձեռը, և սկսեց մահակով բարոյական արժեհամակարգի վերականգնում իրականացնել: Ինչպես տեսնում ենք, այս մոտեցումը նույնպես հանգում է անկման, քանի որ վաղ թե ուշ կամ մահակը կկոտրվի, կամ էլ ձեռքը կհոգնի: Մարդը իսկզբանէ ազատության և հակադրման մոլուցք ունի: Եվ ինչպես ցանկացած մոլուցք, այս մոլուցքները նույնպես ինքնակործան են ու դրանց բանականության հունի մեջ դնող գործիք է պետք: Ժամանակին արիականությունը, այնուհետև քրիստոնեությունը, զուգահեռաբար իսլամ բուդդիզմ և այլն, կատարել են այդ գործիքի դերը, բայց այսօր կարծում եմ դրանք սպառել են իրենց: Մարդը հասել է այն աստիճանին, երբ նրան այլևս չես կարող սաստել, ոչ արիական վերամբարձ գաղափարախոսությամբ, ոչ մահակով: Նա ցանկանում է ինքնուրույն հասկանալ չիկարելինելի մեկնությունը: Իսկ հասկանալը իրականացվում է միայն բանականության միջոցով…

Հիմա ինչպե՞ս արթնացնել բանականությունը: Մարդկության պատմությունը ապացուցեց, որ նախկին մեթոդները անարդյունավետ են: Պետք է նոր մոտեցումներ, նոր ուղիներ գտնել: Ու կարծում եմ հենց ինքը բանականությունը ցույց է տալիս այդ ուղին: Նա արդեն իսկ ձևավորել է այդ ուղին: Մնում է միայն տեսնել և բռնել այդ հունը: Եկենք մի հեռակա, թռուցիկ հայացք գցենք պատմության վրա ու փորձենք տեսնել, թե քաղաքակրթությունների վայրիվերումների մեջ այդ ո՞ր գիծն է, որը ուղիղ, ինքն իր համար, հանդարտ առաջ է ընթացել, անկախ մնացյալի վայրիվերումներից: Իմ կարծիքով դա մշակույթն է: Եկեք չխառնենք արվեստ և մշակույթ հասկացությունները: Արվեստը դա էքսցենտրիկ, ծայրահեղությունների մեջ լողացող, կապանքներ չճանաչող մի երևույթ է, որը սակայն հենց ինքն էլ ձևավորում է մշակույթին: Այն արժեքավորը, այն մնայունը, որը զտվում է արվեստից, մտնում է հասարակ մարդկանց մեջ և ապրում է հազարամյակներ, հենց դա էլ կոչվում է մշակույթ: Մշակույթը նստած է մարդու ենթագիտակցական մակարդակի վրա, դրա համար էլ վերածվում է սովորույթի, բնավորության և դիմագծի:

Մշակույթի կորուստն է, որ կարող է հանգեցնել տվյալ ազգի ձուլմանը: Իսկ մշակույթի կորուստը կարող է լինել երկու դեպքում: Երբ տվյալ ազգին ֆիզիկապես ոչնչացնում են, կամ երբ տվյալ ազգը դադարում է այդ մշակույթի կրող լինել: Այսինքն, երբ մշակույթը չի կիրառվում հասարակ մարդկանց կողմից, այլ միայն գտնվում է որոշ անհատների մեջ, կամ լավագույն դեպքում դառնում է թանգարանային նմուշ: Հիմա անդրադառնանք մեր ազգին: Մեր ազգը ապրել է ֆիզիկական ոչնչացում, որը հանգեցրել է փրկված մասի իր մշակույթի կրող լինելու խեղման, և արդյունքում կարող է հանգեցրել վերջնական կորստի: Շատ ու շատ բաներ դեռ հնարավոր է վերականգնել և ազգին կրկին դարձնել այդ մշակույթի կրող: Եվ միայն դրանից հետո կարելի է խոսել այդ մշակույթի զարգացման մասին: Որի զարգացումն էլ, իմ կարծիքով, կհանգեցնի ազգի զարթոնքին և զարգացմանը: Մնում է վերականգնումը իրականացնել շատ զգույշ և ճիշտ, որից հետո մշակույթը կարթնացնի բանականությանը, որն էլ կբացի առաջ ընթանալու հունը:

հ.գ.
Իմ կարծիքով կա ազգը ձևավորող, պահպանող և իդենտիֆիկացնող երեք գործոն, դա լեզուն է, մշակույթը և հողը, որի վրա ձևավորվել է այդ ազգը: Մնացյալը այս երեքի ածանցյալներն են և ամեն ինչ այս երեքի հիման վրա և այս երեքի շուրջ պիտի կետրոնանա ու կառուցվի…

Tig
13.01.2013, 10:58
Երբ գարին ընկույզի չափ կդառնա

Չէ, չէ, վերնագիրը սխալ է գրված: Պիտի լինի այ այսպես՝

Երբ մարդը ոստիկան կդառնա կարգ ու կանոն հաստատելու նպատակով, այլ ոչ թե անկարգությունների հաշվին փող աշխատելու համար:
Երբ մարդը դատավոր կդառնա արդարութուն հաստատելու նպատակով, այլ ոչ թե անարդարության հաշվին փող աշխատելու համար:
Երբ մարդը բժիշկ կդառնա մարդկանց բուժելու և հիվանդությունները կանխելու նպատակի համար, այլ ոչ թե հիվանդության հաշվին փող աշխատելու համար:
Երբ մարդը դասախոս կդառնա ուսանողին սովորել սովորեցնելու նպատակի համար, այլ ոչ թե ուսանողի սխալների հաշվին փող աշխատելու համար:
Երբ մարդը իշխանավոր կդառնա տեր լինելու նպտակով, այլ ոչ թե տիրակալ լինելու նպատակով: Երբ Տեր կլինի տիրություն անելու նպատակով, այլ ոչ թե տիրելու նպատակով: Իսկ տիրություն անել նշանակում է հոգ տանել, ոչ թե շահագործել: Իսկ հոգ տանելու համար պետք է ընդամենը սիրել:
...
Ու վերը նշված նպատակների համար էլ պետք է ընդամենը սիրել:
Ու այդ ժամ Մհերի դուռը կբացվի ու նա դուրս գալով կասի՝ բարի լույս իմ երջանիկ ազգ:
Քանզի երջանիկ լինելու համար պետք է նախ և առաջ կարողանալ սիրել և այդ սերը ուղղորդել տեր լինելու, ոչ թե տիրակալ լինելու ուղղությամբ: Ու այդժամ բոլոր նեղեցած գնացածների դռներն էլ կբացվեն ու նրանք կասեն՝ ներիր մեզ իմ երջանիկ ազգ, և թույլ տուր վերադառնալ ու ոչ թե վայելել քո երջանկությունը, այլ տեր լինել քո երջանկությանը:

Սիրեք:

Tig
20.05.2013, 15:40
Հայ օլիգարխը չունի ինքնապաշտպանվելու բնազդ

Այո, այո, վերնագիրը շատ ճիշտ եք կարդացել: Ասեմ ավելին, դա պապական եկած սովորություն է: Պատմականորեն հայ մեծահարուստները այդպես էլ չկարողացան հասկանալ, որ իրենց հարստությունը պաշտպանության կարիք ունի: Մեր այսօրվա օլիգարխներն էլ նրանց հավատարիմ հետնորդներն են: Ժամանակին հայ մեծահարուստները ազգային բանակ ունենալու համար ներդրումներ անելու փոխարեն ֆինասավորում էին երիտթուրքերի հեղափոխությունը: Երկու կոպեկ ֆիդայիններին էին տալիս, կամ էդ էլ չէին տալիս, իսկ երիտթուրքերին հարյուր հազարներով ֆինասական աջակցություն էին ցուցաբերում: Այսօր էլ հայ օլիգարխները հայկանան բանակին գլխի վրա պեհելու փոխարեն մի բան էլ բանակի հաշվին կեղտոտ փողեր են աշխատում: Չի կարողանում հայ մեծահարուստը իր ուղեղում տեղավորել մի հասարակ միտք, որ իր և իր հարստության պաշտպանվածության համար պետք է ունենալ հզոր պետություն, իսկ հզոր պետության առաջին գրավականը հզոր բանակն է: Եվ հետո նրա հարստությունը գոյանում է իր իսկ ժողովրդից, այսինքն եթե իր ժողովուրդը չկա, ապա չի էլի լինի նաև իր հարստությունը ու այդ հարստությունը պաշտպանող բանակը: Այսինքն նա նպաստելով իր պաշտպանությանը ինքնաբերաբար կնպաստի հայրենիքի պաշտպանությանը: Իսկ հայ մեծահարուստին թվում է, թե դրանով իր հաշվին ձրիակերներ է պահելու... Հայ օլիգարխները այնպես պիտի պահեն մեր բանակը, որ ոչ մի զինվորական խնդիր չունենա, առավելապես սպաները: Իսկ մեր սպաները այսօր ապրում են չքավորի կարգավիճակում, չհաշված հատուկենտ բարձրաստիճաններին իհարկե: Հասարակ նորաթուխ սպան պիտի սոցիալական խնդիր չունենա, որ հայրենիքի պաշտպանելուց բացի այլ բաների մասին չմտածի:
Բերեմ Իսրաելի օրինակը: Ինչպե՞ս և ինչի՞ հաշվին նա դարձավ պետություն: Ողջ աշխարհի հրեաները, թե մարդկային, թե ֆինանսական ռեսուրսները միավորեցին ստեղծեցին հզոր բանակ, որի շնորհհիվ էլ կայացավ պետությունը: Իսկ մերոնք...

Tig
20.05.2013, 15:45
Անարժանապատիվ պատվախնդրություն

Մի՞թե հայոց լեզվում արժանապատվություն բառի իմաստը փոխվել է: Մի՞թե այն չի նշանակում արժանի լինել պատվի, ընդ որում արժանի լինել դրական իմաստով, ազնիվ ու արդար գործերի համար, ընդ որում արժանանալ շարքային մարդու պատվին ու հարգանքին: Բայց այսօր ոնցոր թե այդ հասկացությունը խեղվել է: Շատերի կողմից արժանապատիվ են համարվում նրանք, ովքեր փող ու իշխանություն ունեն, ընդ որում հատկապես նրանք՝ ովքեր այդ փողն ու իշխանությունը ձեռք են բերել անազնիվ ու անարդար կյանքով: Մի՞թե պատվախնդրությունը ձեզ չի խեղդում: Թե՞ այդ եզրույթն էլ է փոխել իր իմաստը ու հավասարվել վախին: Այո ՎԱԽԻՆ: Վախացրու, որ քեզ հարգեն, որ պատվիդ հարցում խնդիր չունենաս: Մի՞թե դա է ձեր անարժանապատիվ պատվախնդրությունը: Հիմա կեղծ կծիծաղեք ու կասեք՝ ի՜նչ միամիտն ես, աշխարը կեղտոտվել է, պատվազրկվել, ինչպե՞ս կարելի է մաքրության մասին խոսել, առավել ևս ապրել այդպես: Կարելի է պարոնայք, ու շատերը հենց այդպես էլ ապրում են: Աշխարհը նոր չի կեղտոտվել, կամ նոր չի մաքրվելու: Աշխարհը միշտ է այսպիսին եղել՝ կեղտն ու մաքրությունը կողք-կողքի: Ու մարդը միշտ է այդ ընտրության առաջ կանգնած: Ու մարդը ամեն օր հնարավորություն ունի փոխելու իր ընտրությունը, ընդամենը ցանկություն է պետք: Իսկ դուք ունե՞ք ցանկություն արժանապատիվ ապրելու, թե՞ ձեր բոլոր ցանկությունները կուլ են գնացել նյութապաշտական իդեալներին: Ու ի՞նչ է դա ձեզ տվել...

Հը՞, պարոնայք իշխանավորներ, մնացե՞լ է արդյոք ձեր մեջ մի քանի կաթիլ անկեղծություն, որ գոնե ինքներդ ձեզ կարողանաք խոստովանել՝ արժանի՞ եք արդյոք դուք իրական պատվին ու հարգանքին, թե՞ դատապարտված եք ընդմիշտ վայելել քծնողների ու հետույքալեզների <<պատիվն ու հարգանքը>>:

Tig
20.05.2013, 16:36
Պայքարելու համար նախ պիտի ունենալ արժեհամակարգային, գաղափակարան ու նպատակային հենքեր: Ու ոչ միայն ունենալ այլ լինել դրանց կրողը, կիրառողը ու դրանցով ապրողը: Այ երբ մեր հասարակությանը կմատուցվի մեր ազգին համապատասխան արժեհամակարգ և գաղափարախոսություն, կմատնանշվի այն նպատակը, որի համար պայքարելու ենք ու հասարակությունը կդառնա այդ ամենի կրողն ու պահպանողը, այդ ժամանակ կարծում եմ պայքարի կարիք էլ չի լինի: Ինքստինքյան ամեն ինչ կփոխվի: Իսկ քանի դեռ շարքային քաղաքացին առաջնորդվում է այսօրվա իշխանավորի արժեհամակարգով, այսինքն, եթե ինքն էլ լիներ իշխանավոր՝ կվարվեր նույն կերպ, ապա ոչ մի պայքար արդյունք չի տալու: Մնում է ձևավորվի այն խավը, որը կարող է վերոնշյալը ձևակերպել հասարակության համար ընկալելի կերպով ու տալ հասարակությանը, հասարակության կողմից էլ դա ընկալվի և ընդունվի: Մնացածը հալած յուղի պես կգնա:

Մյուս կողմից մենք ճիշտ ենք ասում, որ ամեն ինչում մեղավոր են իշխանությունները, բայց այ պատճառը, թե ինչո?ւ են մեղավոր ճիշտ չենք ձևակերպում: Իշխանությունները մեղավոր են ոչ թե նրա համար, որ չեն կարողանում կարգուկանոն հաստատել ու ճիշտ տնտեսություն վարել, այլ նախ և առաջ մեղավոր են իրենց արժեհամակարքի դեգրադացվածության համար: Ընդ որում այդ արժեհամակարգը՝ որպես սոցիալական կանոն, պրոյեկտվում է հասարակության վրա: Այսինքն հասարակությունն էլ է դառնում այդ դեգրադացված արժեհամակարգի կրողը: Ու երբ իշխանությունները կբուժեն իրենց արժեհամակարգը, այդ ժամանակ էլ ինքստինքյան ամեն ինչ իրա տեղը կընկնի: Այսինքն շեշտադրումների խնդիր ունենք:

Առաջին հայացքից իրարամերժ մտքեր են: Բայց պետք է գտնենք այս մոտեցումների համադրման մեխանիզմները...

Tig
30.05.2013, 15:58
Հայկական երազանք:
Ո?րն է այն, ո?վ է սահմանել, ե?րբ, կամ սահմանվա?ծ է արդյոք այն մինչ օրս:
Շատ կան սահմանումներ, բայց այսօր ես ուզում եմ հայկական երազանքի իմ տարբերակը ներկայացնել:
Նախ սահմանել նպատակը, հետո միջոցները:

Իմ համար հայկական երազանքի գերագույն նպատակը հայ տեսակի պահպանումն է և զարգացումը, որը հանդես կգա որպես օրինակ այլ տեսակների համար, որոնք դեռ որոնումների մեջ են: Այսինքն նախ և առաջ պիտի սահմանել, թե որն է հայ տեսակը: Նախ առաջին բնական միտքը որ գալիս է, դա այն է, որ հայ տեսակը պիտի լինի մարդկային արժեքների կրող, ինչպես ասում են՝ նախ մարդ: Շատերը կասեն, բա մարդու սահմանումը ո?րն է: Հարցրեք ինքներդ ձեզ, եթե չեք գտնի պատասխանը, հիշեք ձեզ երեխա ժամանակ ու հարցրեք ձեզ այդ ժամանակի մեջ, եթե էլի չեք գտնի, հարցրեք ցանկացած դեռ չկեղտոտված երեխայի:
Այնուհետև իմ կարծիքով ազգային ոգին բնութագրվում է երեք հիմնասյուներով՝ լեզու, մշակույթ և հող: Հայ տեսակին պատկանող անհատը նախ և առաջ պիտի ձգտի հավաքագրվել այս երեք հիմնասյուների շուրջ: Խոսի հայերեն, լինի հայ մշակույթի կրող և ապրի իր հողում: Այսինքն այս ամենը նա պիտի ունենա, սիրի, լինի դրա կրողն ու պահպանողը:

Հիմա միջոցների մասին:
Այս ամենին հասնելու համար նախ պիտի լինել վերոնշյալ մարդ որակումին համապատասխան արժեհամակարգի կրող և ձևավորել այդ որակների գերագույն աստիճանին հասնող էլիտա: Կարող է լինել նաև հակառակը նախ ձևավորվի վերոնշյալ մարդ որակներով օժտված էլիտա, որի արժեհամակարգն էլ կպրոյեկտվի հասարակության վրա: Ու այս ամենը կհանգեցնի հզոր, ամուր, ապահով և բարեկեցիկ պետություն ունենալուն՝ Հայկական բարձրավանդակում: Այսինքն պետությունը ոչ թե նպատակ է այլ միջոց վերոնշյալ նպատակները իրականացնելու համար:

Tig
24.06.2013, 16:23
Երբ Վստահությունը կդառնա որոշիչ գործոն:

հ.գ. Արժեհամակարգային հեղափոխություն շարքից

Tig
25.06.2013, 09:44
Երբ Ազնվությունը սովորական մարդկային որակ կլինի:

հ.գ. Արժեհամակարգային հեղափոխություն շարքից

Tig
19.07.2013, 09:10
Երբ Ազատությունը անպատասխանատվությունից կփոխակերպվի պատասխանատվության:
Երբ փողը կդասվի մեռած աստվածների շարքին:
Երբ բարեգործությունը ողորմություն տալուց կփոխակերպվի ոտքի կանգնեցնելու գործընթացի:
Երբ թալանն ու գողությունը լավտղություն համարելու փոխարեն կպախարակվի հասարակության կողմից:
Երբ բանավոր խոսքը կվերականգնի իր ծանրակշռությունը:
Երբ սպառողականությունը կփոխարինվի արարման նպատակով և գործելակերպով:
Երբ պաշտոնյան իր պարտականությունները կատարելու համար կբավարարվի շնորհակալությամբ: Շնորհակալություն ասողը նույնպես :)
Երբ ինքնագնահատականը չի հատի մեծամտության սահմանը:
Երբ ինքնաքննադատությունը չի հատի թերաժեքության սահմանը:
Երբ սերը հիմնված կլինի ճանաչողության վրա:
Երբ հարգանքը վախի վրա հենվելու փոխարեն կհենվի արժանիքների վրա:
Երբ ճիշտ ապրելը կգերադասվի լավ ապրելուց:
Երբ կրոնը կփոխարինվի բանական արժեհամակարգով:
Երբ կրկին քաջություն կհամարվի հայրենիքի պաշտպան և նվիրյալ լինելը, ոչ թե իրենից թույլին հալածելն ու թալանելը:
Երբ շահ կհամարվեն ոչ միայն նյութական, այլև ոչ նյութական ձեռքբերումները:
Երբ պատիվը կրկին կչափվի ոչ թե գրպանի պարունակությամբ, այլ ազնվությամբ, քաջությամբ, սկզբունքայնությամբ, առաքինությամբ, գործերով, ...
Երբ նսեմացնելը կրկին կհամարվի նսեմացնողի ցածրացում:
Երբ իմաստ փնտրելու փոխարեն սկսենք այն արարել:
Երբ տեր լինելը կրկին կհասկացվի որպես տիրություն անել, ոչ թե տիրել:

հ.գ. Արժեհամակարգային հեղափոխություն շարքից

Tig
20.08.2013, 13:40
Երբ ծնողի հոգատարությունը չի հատի երեխայի ինքնուրույնության կործանման սահմանը:
Երբ ինքնուրույնությունը չի հատի անգլխության և ծնողին անտեսելու սահմանը:
Երբ տուն-օջախ ասելով կհասկանանք ոչ թե մեր շքամուտքից ներս գտնվող տարածքը և այնտեղ բնակվող մարդկանց, այլ մեր ողջ երկիրն ու համերկրացիներին:
Երբ հուզականությունն ու ինքնատիրապետումը միմյանց իշխելու ձգտումը կխոփարինեն միմյանց հավասարակշռելու ձգտումով:
Երբ ախորժակը չի հատի անհրաժեշտի սահմանը:
Երբ ձևն ու բովանդակությունը ներդաշնակության մեջ կլինեն:
Երբ անհատը կհասկանա, որ իր երկրի որակն ու տեսակը կախված է նաև իր որակից ու տեսակից:
Երբ շնորհակալությունը կփոխարինի կաշառքին: