Գեա
19.12.2011, 21:51
Երեխա ժամանակ մի օր մորս հարցրեցի.
-ԻՆչո՞վ էիք զբաղվում երեկոները, երբ փոքր էիք: (Նախօրոք ասեմ, որ խոսքը հիսունականների մասին է, երբ Հայաստանի գյուղերում ոչ բոլոր ընտանիքներն ունեին հեռուստացույց):
Մայրս երանությամբ ձգեց.
_Այնքա՜ն բան կար անելու: Գյուղում առաջիններից մեկը մենք էինք, որ հեռուստացույց գնեցինք, բայց այն այդպես էլ մեր համար գերակա չդարձավ: Շատ էինք կարդում, գրեթե անգիր գիտեինք հայ դասականների գործերը: Երբեմն էլ երեխաներով իրար գլխի էինք հավաքվում, զինվում էինք գրքերով ու տարբեր ստեղծագործություններ իրար հարմարեցնելով, հետաքրքիր ու ծիծաղելի խառնաշփոթ էինք ստեղծում: Երբեմն գիշերներ էինք լուսացնում այդ գործի վրա` ստիպված լինելով մի անգամ էլ վերընթերցել մեծ քանակությամբ բանսատեղծություններ ու պոեմներ:
Իմ մեծերը մինչև հիմա հիշողությամբ կարողանում են ընթերցել մեր գրողների շատ պոեմներ: Գուցե դրա մեջ դեր են ունեցել նաև մանկության տարիներին ճիշտ կազմակերպված խաղերը:
Ձեզ եմ ներկայացնում այդ խառնաշփոթներից մեկը: Տեսեք, թե ի՜նչ "գլուխգործոց" է ստացվել: :))
Փորձեք գուշակել քանի ստեղծագործություն է իրար խառնվել: ;)
Ցանկության դեպքում կարող եք տեղադրել նաև ձեր խառնաշփոթիկները:
Մի առաջարկություն էլ ունեմ, կարելի նման բան ստեղծել միահամուռ ուժերով: :)
Մայր Արաքսի ափերով
Սլանում էին երկու ձիավոր,
Այդ միջոցին մի պառավ կին`
Կռանալով ժեռ քարափին,
Ձեն էր տալիս Մարոյին.
- Հե՜յ, լավ մանրո՜ւք,
Ասե՜ղ, հուլո՜ւնք,
Մատնի՜ք, մարջա՜ն,
Ապարանջա՜ն...
Վա՜յ, Մարո ջա՜ն:
Ու այդ ձայնից ահավոր,
Դղրդացին սարուձոր,
Ծակուծուկերից գազաններ փախան,
Ինչպիսի՜ հերոս ընկերներ մեռան ,
Մեռան , չկորա՜ն...
- Հե՜յ, քաջ Թաթուլ, կանչեց Շահը,
- Քանի՞ փոքրիկ ձագ ունես դու։
-Հազար հազար մարդ, որ ուղտեր բառնան,
Հազար-հազար մարդ , որ ծառա դառնան...
Ասավ, կանչեց իր քաջերին
Կալմեջ արեց, որ խեղդեին...
Նապաստակը սրանց միջից,
Քաշեց արջի մի ականջից,
Քաշեց մի փուշ
Ու շատ քնքուշ, ասաց.
- Ընկե'ր , համեցեք կեր...
Ու երբ հասան գետին մոտիկ,
Էս գորտերը մեծ ու պստիկ
Խառնիխուռն ընկան ջուրը,
Դավիթ կրկին քաշեց թուրը.
- Ո՞նց թե դու իմ շանը զարկես,
Դե', զարկելը հիմի դու տես.
Ասավ , հասավ գառանը,
Առավ, թռավ անտառը...
(շարունակելի);)
-ԻՆչո՞վ էիք զբաղվում երեկոները, երբ փոքր էիք: (Նախօրոք ասեմ, որ խոսքը հիսունականների մասին է, երբ Հայաստանի գյուղերում ոչ բոլոր ընտանիքներն ունեին հեռուստացույց):
Մայրս երանությամբ ձգեց.
_Այնքա՜ն բան կար անելու: Գյուղում առաջիններից մեկը մենք էինք, որ հեռուստացույց գնեցինք, բայց այն այդպես էլ մեր համար գերակա չդարձավ: Շատ էինք կարդում, գրեթե անգիր գիտեինք հայ դասականների գործերը: Երբեմն էլ երեխաներով իրար գլխի էինք հավաքվում, զինվում էինք գրքերով ու տարբեր ստեղծագործություններ իրար հարմարեցնելով, հետաքրքիր ու ծիծաղելի խառնաշփոթ էինք ստեղծում: Երբեմն գիշերներ էինք լուսացնում այդ գործի վրա` ստիպված լինելով մի անգամ էլ վերընթերցել մեծ քանակությամբ բանսատեղծություններ ու պոեմներ:
Իմ մեծերը մինչև հիմա հիշողությամբ կարողանում են ընթերցել մեր գրողների շատ պոեմներ: Գուցե դրա մեջ դեր են ունեցել նաև մանկության տարիներին ճիշտ կազմակերպված խաղերը:
Ձեզ եմ ներկայացնում այդ խառնաշփոթներից մեկը: Տեսեք, թե ի՜նչ "գլուխգործոց" է ստացվել: :))
Փորձեք գուշակել քանի ստեղծագործություն է իրար խառնվել: ;)
Ցանկության դեպքում կարող եք տեղադրել նաև ձեր խառնաշփոթիկները:
Մի առաջարկություն էլ ունեմ, կարելի նման բան ստեղծել միահամուռ ուժերով: :)
Մայր Արաքսի ափերով
Սլանում էին երկու ձիավոր,
Այդ միջոցին մի պառավ կին`
Կռանալով ժեռ քարափին,
Ձեն էր տալիս Մարոյին.
- Հե՜յ, լավ մանրո՜ւք,
Ասե՜ղ, հուլո՜ւնք,
Մատնի՜ք, մարջա՜ն,
Ապարանջա՜ն...
Վա՜յ, Մարո ջա՜ն:
Ու այդ ձայնից ահավոր,
Դղրդացին սարուձոր,
Ծակուծուկերից գազաններ փախան,
Ինչպիսի՜ հերոս ընկերներ մեռան ,
Մեռան , չկորա՜ն...
- Հե՜յ, քաջ Թաթուլ, կանչեց Շահը,
- Քանի՞ փոքրիկ ձագ ունես դու։
-Հազար հազար մարդ, որ ուղտեր բառնան,
Հազար-հազար մարդ , որ ծառա դառնան...
Ասավ, կանչեց իր քաջերին
Կալմեջ արեց, որ խեղդեին...
Նապաստակը սրանց միջից,
Քաշեց արջի մի ականջից,
Քաշեց մի փուշ
Ու շատ քնքուշ, ասաց.
- Ընկե'ր , համեցեք կեր...
Ու երբ հասան գետին մոտիկ,
Էս գորտերը մեծ ու պստիկ
Խառնիխուռն ընկան ջուրը,
Դավիթ կրկին քաշեց թուրը.
- Ո՞նց թե դու իմ շանը զարկես,
Դե', զարկելը հիմի դու տես.
Ասավ , հասավ գառանը,
Առավ, թռավ անտառը...
(շարունակելի);)